Best Friends

44 Bijzondere inwoner wijf’te gek ‘Ze is gewoon een

Katelijne Gabry & Callista Sleeuwenhoek

‘In moeilijke periodes besef je dat echte vriendschappen blijven’

Ze hebben aan één blik genoeg, zeggen waar het op staat en delen lief en leed. Katelijne Gabry en Callista Sleeuwenhoek. Al dertig jaar beste vriendinnen. “Wat goed is, moet je houden.”

“Relaties gaan over. Vrienden verdwijnen uit het zicht. Maar wij zijn altijd bij elkaar blijven plakken”, zegt Katelijne. Ze leerde Callista kennen op haar vijftiende; hun vriendjes Jan en Nico waren bevriend en zo kwamen ze in dezelfde vriendengroep terecht. Ze konden het meteen goed vinden en dat is altijd zo gebleven.

“Het leven gaat niet alleen over rozen. Het fijne van Kat is, dat je dan ook gewoon even mag zeiken. Je kan eerlijk zijn. Ze accepteert mij zoals ik ben en probeert mij niet te veranderen. Ze is gewoon een te gek wijf en een onwijze lieverd”, vertelt de 45-jarige Callista uit Stolwijk. Op haar beurt zegt de in Haastrecht woonachtige Katelijne (46) over Callista: “Zij is alles wat ik niet ben. Ze is rustig en bescheiden. Ze voelt haarfijn aan wat ik denk. En ze heeft de gave om eerst te denken voordat ze iets roept. Ze geeft haar mening vanuit het hart. Ze romantiseert of idealiseert niets. Daar heb ik veel aan gehad.”

De twee zijn vanaf de pubertijd samen opgegroeid. Ze stapten heel wat af. Karaoke in Rotterdam. Dansen in de soos van Stolwijk. En toen kwam het moederschap. Katelijne: “Ik was 23 en de enige met een kind in de groep. Ik wilde bewust jong moeder worden, maar ik voelde me in die tijd best eenzaam, want ik kon niet delen wat ik meemaakte. Totdat Callista zwanger werd.” Callista: “En dan te bedenken dat ik kinderen vreselijk vond. Maar toen ik jouw dochter in mijn armen had was ik op slag verliefd en wilde ik zelf ook een kind. Een jaar later was het zover.” Katelijne: “Ja, dat was een hele fijne periode. De oud en nieuw feesten die we met onze gezinnen samen vierden. En weet je nog hoe we bij de verjaardagen de kids meenamen?” Soms waren er ook periodes dat ze elkaar wat minder zagen. Omdat de één druk was met de opleiding (Callista), of de ander even helemaal op ging in een nieuwe liefde (Katelijne). “We accepteren het zoals het is. Als we de telefoon pakken is het goed. Tegenwoordig doen we regelmatig even een bakkie. Ergens in de stad of gewoon ouderwets thuis.”

Dat heeft alles te maken met Callista’s reuma. Ze kan niet meer lang op stap, na een kop koffie is de batterij leeg. Door deze ziekte kwam ze in 2014 thuis te zitten. Toen het weer beter leek te gaan, hielp ze mee met het opstarten van een dierenpension. Haar lichaam trapte echter op de rem; ze moest ermee stoppen. Nu volgt ze een opleiding om HSP coach te worden. Katelijne: “Ik vind dat heel stoer. Er zit zoveel in haar, maar door haar lichaam kan ze weinig.” Ze houdt dan ook een oogje in het zeil. Zo doen vriendinnen dat. Bijvoorbeeld ook rond het overlijden van Callista’s moeder. “Ik voelde haar verdriet en besef tijdens de begrafenis. Dan houd je elkaar goed in de gaten.” Callista: “Ik ben een binnenvetter en wil alles zelf oplossen. Maar dan zegt Kat wat of ze kijkt me aan, en dan weten we hoe of wat. Soms zijn er geen woorden nodig.”

Zo ook toen Katelijne bij Callista en Nico op de stoep stond om te vertellen dat ze ging scheiden. “Mijn vader was overleden, ik raakte mijn baan kwijt en lag in scheiding. Ik dacht echt dat ik er nooit overheen zou komen. Onze echtgenoten waren heel goed bevriend, dus dat vond ik ook spannend. Callista reageerde heel lief. Oordeelde niet. In zulke periodes besef je dat echte vriendschappen blijven.” Callista glimlacht. “Zo is het. De trein blijft doorrijden.”