Workshops Hoedje van Papier in de Wijk - Let’s Go Feijenoord - Editie 1 - Mei 2009
Even voorstellen... De redactie van Let’s Go!
Bezoekjes aan de Euromast
Interview met Ricardo Mekken
en heel veel foto’s!
en de Unileverfabriek
Voor jullie ligt het allereerste tijdschrift waarin wij, de kids van het Kinderpersbureau Feijenoord, als ware journalisten en fotografen laten zien wat we hebben gemaakt tijdens de workshops van Hoedje van Papier in de Wijk. Zeven weken lang hebben vanuit ons redactielokaal in Villa Zebra workshops journalistiek & fotografie gevolgd, waarin we heel veel mensen hebben geïnterviewd, interessante reportages hebben gemaakt en dit alles ook met foto’s hebben vastgelegd. We vinden het heel erg leuk en spannend om nu in ons eigen tijdschrift aan jullie te laten zien wat we allemaal hebben gemaakt. Zo hebben we een ex-dakloze geïnterviewd, buurtbewoners naar de veiligheid in hun wijk gevraagd en hebben we een bezoek gebracht aan de Unilever-fabriek én de Euromast. Verder zijn we onze eigen wijk ingegaan om foto’s te maken en allerlei interessante verhalen te zoeken. Nadat we alle informatie hadden verzameld, hebben we het bewerkt met als resultaat ons hele mooie eigen tijdschrift met de naam Let’s Go! Veel groetjes van de kinderen van het Kinderpersbureau Feijenoord
Met gepaste trots presenteren we het eerste kindermagazine van Kinderpersbureau Feijenoord dat door de inzet van velen, maar vooral door de kinderen van basisscholen de Dukdalf, Heemskerk, Groen van Prinsterer en de Agnesschool tot stand is gekomen! We hopen hiermee dat alle kinderen die aan de workshop hebben meegedaan het leuk en leerzaam hebben gevonden. Stichting Hoedje van Papier gaat uit van de kennis, talenten, creativiteit en verantwoordelijkheidsgevoel die in kinderen schuilt en wil dit proberen verder met hen te ontwikkelen. Op deze manier proberen we een steentje bij te dragen aan de ontwikkeling van kinderen en te werken aan hun zelfbeeld en zelfvertrouwen. Met de medewerking van vele enthousiaste en goede workshopleiders is het gelukt dit project tot een succes te maken en hebben we de mogelijkheden gekregen met de kinderen reportages te maken van spannende plekken in en buiten de wijk en interviews te houden met belangrijke en beroemde mensen uit de wijk en de stad. Kortom, er is voor veel kinderen een nieuwe wereld opengegaan. Stichting Hoedje van Papier is oorspronkelijk opgezet om een project voor werkende (straat)kinderen in Cusco, Peru te ondersteunen. Het is daar opgezet door Liesbeth Kerstens. Ook hier geldt dat dit project zich inzet om kinderen een stem te geven en hen in zichzelf te laten geloven. Net als hier gebeurt dit door samen te werken met heel veel kinderorganisaties en vakmensen die verstand van zaken hebben en goed met kinderen kunnen werken. Hiermee wordt onder andere een kinderstraatkrant, een tv-programma en een kindermuseum ontwikkeld. Sinds 2005 hebben in Peru inmiddels al meer dan 700 kinderen deelgenomen aan de activiteiten daar. Voor meer informatie: www.pasalavoz.nl. We gaan ervoor om in vele wijken in de deelgemeente Feijenoord en andere aandachtswijken dit project verder te ontwikkelen en zoveel mogelijk kinderen zo de kans te geven hun stem te laten horen. We wensen je heel veel leesplezier! Het team van Hoedje van Papier.
Hoi, mijn naam is Winoucha Joerawan. Ik ben 9 jaar oud en ben dol op zwemmen, boksen en “leuke dingen” doen. De wijk waarin ik woon, vind ik leuk. Ik heb veel vriendinnen waarmee ik speel. Al is het er niet altijd even veilig. Ook is er veel verkeer. Als ik iets zou mogen veranderen in de wijk, kies ik voor meer activiteiten en een pretpark. Ik ben blij dat president Obama aan de macht is gekomen. Hij heeft gezegd dat er veel dingen gaan veranderen. Ik ben Chaima el Kantouhi en ik ben 12 jaar oud. Ik vind dat het milieu beter moet worden. In mijn wijk word ik soms gerespecteerd en soms weer niet. Ik vind de wijk best gezellig. Al mogen er nog best een paar speelplaatsen bij komen. Bang ben ik buiten niet. Ik vind het best veilig. Ik vind dat er meer zebrapaden en stoplichten moeten komen. Mijn hobby’s zijn voetballen, wandelen met vriendinnen en shoppen. En mensen interviewen… Mijn naam is Ikram Igalla. Ik ben 11 jaar oud. Als je me vraagt wat ik het liefste doe, zeg ik: zwemmen, paardrijden en voetbal. Villa Zebra, de plek waar onze redactie zit, vond ik van buiten een beetje een saai gebouw. Maar van binnen heb je een mooi uitzicht op het water en de boten. De kleinste bootjes vind ik schattig, maar niet zo leuk als de Pannenkoekenboot, want daar kun je lekker eten. Ik ben blij met de wijk waarin ik woon. Het uitzicht is prachtig en je hebt er veel leuke dingen in de buurt, zoals het zwembad Tropicana.
Hoi, ik ben Shanisa Hooi. Op 7 maart ben ik 12 jaar geworden. Oorspronkelijk kom ik uit Curaçao. In de wijk waar ik woon, voel ik me niet altijd op mijn gemak. Ik vind de wijk smerig en er ligt veel poep op straat. Ook zou ik graag willen dat mensen die roken hun sigaretten in de prullenbak gooien. Gelukkig heb ik wel aardige buren en lieve vrienden. Maar als ik mag kiezen, zou ik liever in Capelle aan den IJssel wonen. Misschien dat ik daar later nog terecht kom. Ik wil namelijk dokter worden.
Hallo allemaal! Mijn naam is Chaimae el Oualkaid. En links naast mij zie je mijn vriendin Sherina. Ik ben 10 jaar en ben in Marokko geboren. Ik woon in een redelijk veilige buurt. Gelukkig valt het best mee met hangjongeren. Wel vind ik het een vervuilde buurt. Ik vind mijn buren wel lief. Al kunnen ze soms ook streng zijn. Mijn hobby’s zijn wandelen, buiten spelen.
Jessica Hé, ik ben Nasharé. Ik ben 10 jaar en zit in groep 7 op de Dukdalf. Ik woon in de Persoonsstraat in Feijenoord. Een leuke straat waar helaas alleen veel hondenpoep ligt. De meeste kinderen uit de buurt zijn aardig. Mijn lievelingseten is bami. Het liefst woon ik later in een villa en ik wil rechter worden.
Mijn naam is Hümeyra Ozan en ik ben 11 jaar oud. Ik vind deze wijk best leuk. Een nadeel is alleen wel dat de grond stinkt. Met het milieu is het niet zo goed gesteld, denk ik. De boel is best vervuild.
Rosalina
Meester Ilja
Hannan
Juffrouw Kyung
Wat is er gebeurd? Wie heeft ermee te maken? Waar is het gebeurd? Wanneer is het gebeurd? Waarom is het zo gegaan? Om een goed artikel te kunnen schrijven, zijn er een paar regels waaraan een journalist zich moet houden zodat hij/zij de juiste informatie krijgt. De regels noemen ze ook wel de vijf W’s, zoals hierboven in het vakje staan. Samen met meester Ilja hebben we voordat we echt iemand gingen interviewen, goed geoefend zodat we precies wisten wat we moesten doen.
Busdief Een Chinese jongen van 13 heeft een enorme chaos veroorzaakt in de hoofdstad Peking. Hij zat in de bus toen de chauffeur even stopte om te plassen. De jongen greep zijn kans en nam plaats achter het stuur. Hij begon aan een wilde, levensgevaarlijke rit door het verkeer. Hij ramde twee elektriciteitspalen en knalde tegen tien auto’s aan. Eén auto werd zo hard geraakt dat deze door de ingang van een ziekenhuis vloog. Daarna konden omstanders de jongen overmeesteren en de bus tot stilstand brengen. Gelukkig vielen er geen gewonden. Door Sherina Wat is er aan de hand? Een busdief heeft tijdens een gevaarlijke rit allemaal auto’s geramd. Wie deed/doet het? Een 13-jarige Chinese jongen. Waar is het gebeurd? In Peking. Wanneer is het gebeurd? Dat staat niet in de tekst. Waarom is het zo gegaan? Toen de buschauffeur moest plassen, nam de nieuwsgierige jongen plaats achter het stuur.
Tijgers gedood Inwoners van het Indonesische eiland Sumatra hebben de laatste twee weken zeker drie tijgers neergeschoten. De dieren zouden hun vee hebben gedood. De Sumatraanse tijger is een bedreigde diersoort. Er lopen nog maar 400 exemplaren in het wild rond. De populatie tijgers staat al jaren onder druk. Ze hebben steeds minder ruimte, omdat hun leefgebied wordt gebruikt voor landbouw en huizen. Mensen en tijgers leven hierdoor steeds dichter op elkaar, waardoor ongelukken gebeuren. Vorige maand kwamen op Sumatra zes mensen om het leven door aanvallen van tijgers. Door Hannan Wat is er aan de hand? Drie tijgers zijn neergeschoten. Wie deed/doet het? De inwoners van Sumatra. Waar is het gebeurd? Op het Indonesische eiland Sumatra. Wanneer is het gebeurd? De afgelopen twee weken. Waarom is het zo gegaan? Omdat de tijgers hun vee hadden gedood.
Een slecht begin, maar een goed einde Als we naar de supermarkt gaan, zien we daar vaak een dakloze staan die de straatkrant verkoopt. Aanspreken durven we die mensen niet, maar we zijn wel benieuwd hoe het is om dakloos te zijn. Ricardo Mekken (35), die vroeger op straat leefde, had speciaal tijd vrij gemaakt om al onze vragen te beantwoorden. Dit is wat we hem vroegen… Hoe was u toen u nog jong was? ‘Druk. Ik heb ADHD, vandaar. Ik was een wild kind. School vond ik nooit zo leuk. Ik verveelde me er en kon me moeilijk concentreren. Ik begon te spijbelen, haalde kattekwaad uit en kreeg de verkeerde vrienden. Ze haalden me over om stoute dingen te proberen, omdat dat stoer was.’ Zoals? ‘Van alles eigenlijk, winkeldiefstal, maar ook drugs gebruiken. Mijn vader en moeder wilden me niet meer thuis hebben. Omdat ik drugs gebruikte, kreeg ik ruzie met hen. Ik huurde een kamer in een hotel. Daar kwamen vrienden over de vloer die andere drugs gebruikten. Omdat ik nieuwsgierig was, begon ik ook die drugs te gebruiken. Zo werd ik nóg verslaafder.’ Hoe bent u dakloos geworden? ‘Ik had een vriendin waarmee ik 2,5 jaar samenwoonde. We woonden in een kraakpand. Maar op een dag ging ze dood, waardoor ik erg in de war raakte. Ik kon niet langer in het huis wonen, omdat er te veel herinneringen waren. Daarom ben ik de straat op gegaan.’ Waar sliep u toen u dakloos was? ‘Soms bij vrienden op de bank. Maar ik heb ook op een boot, in een caravan of op straat geslapen. Heel af en toe sloop ik Ahoy binnen om stiekem in de VIP-ruimte te slapen. Dat was best spannend.’ Hoe keken de mensen naar u toen u nog dakloos was? ‘De meesten keken me vuil aan. Ik kreeg weinig respect. Alleen maar omdat ik geen huis meer had. Vaak probeerde ik te verbergen dat ik dakloos was.’
Hoe voelt het om dakloos te zijn? ‘Verschrikkelijk. Je doucht niet en daarom stink je En als je moet plassen, doe je dat in de bosjes. Ook slaap je niet lekker in een bed, maar in de kou op straat.’ Zijn daklozen aardig? ‘Ja, hoor. Al zijn sommigen wel een beetje in de war. Over het algemeen zijn daklozen niet anders dan andere mensen: sommigen zijn aardig, anderen niet.’ Stel u bent burgemeester. Wat zou u doen om daklozen een fijn gevoel te geven? ‘Ik zou bijvoorbeeld in elke straat waar daklozen zijn een groot huis laten bouwen. Daarna geef ik de sleutels aan daklozen die erin willen wonen.’ Hoe bent u van de straat gekomen? ‘Ik heb een broer die op een dag een nieuwe boot kocht. Ik mocht zijn oude boot overnemen voor een lage prijs. Ik kocht die boot en vond een baan. Ik werk nu bij een krantje en doe vrijwilligerswerk voor Basisberaad. In mijn vrije tijd zeil ik graag of speel ik computerspelletjes.’ Bent u blij dat u nu niet meer dakloos bent? ‘Ik ben heel blij dat ik eruit ben gekomen. Ik wil nooit meer op straat hoeven leven. Ik weet nu dat het niet fijn is om niets te hebben.’ Wat zou u willen zeggen tegen mensen die ook drugs willen gaan gebruiken? ‘Dan zou ik zeggen: Gebruik je verstand, want het is niet goed. Ik heb heel veel spijt dat ik er ooit mee ben begonnen. Dus ga het nooit gebruiken anders wil je steeds meer en raak je verslaafd. Zoek een baan en maak wat moois van je leven!’
Nieuwsgierig als wij zijn, wilden we wel eens weten hoe de bewoners van Feijenoord over hun wijk denken. Wonen ze er prettig, hebben ze veel contact met hun buren en durven ze ’s nachts nog wel over straat? Samen met meester Ilja en juf Kyung hielden we in tweetallen enkele straatinterviews voor de ingang van het Vrij Entrepotgebouw. In het begin ging het best moeizaam, maar al gauw hadden we de smaak te pakken. Uiteindelijk hebben we tientallen interviews gehouden. Met z’n allen kozen we een paar van de beste.
‘Mijn naam is Martin Sneepels. Ik ben 50 jaar oud. Ik werk in de brandbeveiliging. Ik vind mijn wijk netjes genoeg, maar het mag wel wat veiliger.’
‘Ik ben Michelle (27) en dit is mijn zoontje Milan van een jaar. Ik werk als manager bij een tijdschrift. Wat ik zo fijn aan deze wijk vind, is dat alles heel dichtbij is. Ook heb je op sommige plekken een mooi uitzicht over de stad. Minder geslaagd vind ik het aantal daklozen dat hier soms rondloopt. Ook zouden er best wat meer speelplaatsen voor kinderen bij mogen komen.’
‘Ik ben Margreet Bogaard (35). Ik vind het leuk dat er veel verschillende culturen samenleven in Feijenoord. Wel mag de wijk nog wel wat groener. Liever meer speelplaatsen dan huizen. Het liefste zie ik dat hier een grote speeltuin wordt gebouwd met een restaurant er aan vast. Dan kan ik lekker spelen met mijn kinderen én daarna ook nog eens lekker eten.’
‘Michiel Trom is de naam. Aangenaam. Ik ben 50 jaar oud, heb twee kinderen en ben onlangs ontslagen. Thuis spreek ik vooral Papiaments. Met de wijk Feijenoord ben ik tevreden. De veiligheid is goed. Mijn wens is dat er meer winkels in de buurt komen.’
‘Hoi, ik ben Adam Clarijs en ik ben 42 jaar oud. Ik vind het jammer dat je in Feijenoord weinig agenten ziet. Ook worden dingen die kapot zijn niet zo snel gemaakt. Wat ze in Feijenoord zouden moeten veranderen? Ik wil meer groen en meer plekken waar de jeugd zich kan vermaken. Misschien dat de jongeren zich dan niet zo vervelen. Nu zijn ze vaak respectloos.’
‘Hoi, wij zijn Ebony (17) en Esra (16). Feijenoord is erg gezellig. Je hebt er hele goede supermarkten. Wat de veiligheid betreft, dat zou wel wat beter mogen. Ook mogen hier best wat meer buitenactiviteiten worden georganiseerd.’
Week in, week uit hebben we in ons redactielokaal in Villa Zebra gezwoegd om dit magazine tot een goed einde te brengen. Tijd om een kijkje te nemen bij de expositie van het museum hadden we niet. Maar tijdens het laatste uur van onze laatste workshop journalistiek & fotografie, nadat we eerst een paar zakken snoep hadden leeggegeten, mochten we dan toch mee met een rondleiding. Speciaal voor het Kinderpersbureau Feijenoord hadden een paar medewerkers van Villa Zebra tijd vrij gemaakt om ons een perspreview te geven. Wat we daar zagen, valt moeilijk te beschrijven. Vandaar deze fotocollage. Want foto’s zeggen meer dan duizend woorden‌
Tijdens één van onze workshops hebben we een bezoekje gebracht aan de Unilever-fabriek. Een fabriek die de meesten van ons al vanuit ons huis kunnen zien liggen en waar naast margarine ook pindakaas wordt gemaakt. Toen we binnenkwamen, kregen we eerst een korte uitleg van gids Gerard Velthuijzen. We mochten hem alles vragen wat bij ons naar boven kwam. Daarna nam hij ons mee voor een rondleiding door de fabriek. We weten nu precies hoe margarine gemaakt wordt. Unilever is een heel oud bedrijf. De fabriek staat al 118 jaar in Feijenoord. Gids Gerard vertelde ons dat ze er allemaal voedingsproducten maken. Veel mensen hebben producten van Unilever thuis staan, zoals ijsthee, Magnum-ijsjes, margarine en hagelslag. Gerard vertelde verder over het verschil tussen dierlijke en plantaardige margarine. De ene wordt uit koemelk gemaakt en de ander uit olie van zonnebloemzaadjes. Die laatste, de plantaardige dus, is volgens Gerard het gezondst. Bij Unilever maken ze ook dingen die je niet kunt eten, zoals crèmetjes voor je huid en nog veel meer. Sinds kort maken ze er ook pindakaas. Al mochten we daar niet kijken, omdat sommige mensen alergisch zijn voor pinda’s. Je kunt er zelfs aan dood gaan. Gerard vertelde ook dat toen het nieuws bekend werd dat de fabriek pindakaas ging maken er allemaal klachten binnen kwamen van mensen die het vonden stinken in de wijk. Maar dat kon helemaal niet. Op dat moment werd er namelijk nog helemaal geen pindakaas gemaakt. De mensen hadden zich de stank ingebeeld. Door Shanisa
De rondleiding die we door de Unilever-fabriek kregen, was erg interessant. Voordat we aan de tour mochten beginnen, moest we eerst beschermde kleding aantrekken: een witte jas, een haarnetje en overschoenen. De meester moest ook een baardkapje voor, omdat hij een baard heeft. Het zag er écht niet uit. Je zou de foto’s eens moeten zien. Ik had het de hele tijd over boter, maar volgens de gids maakt Unilever geen boter, maar margarine. Toch bleef ik het verkeerd zeggen. Ik ben hem eigenlijk 23 euro verschuldigd, omdat ik steeds boter zei en niet margarine. De boterman (euhm, ik bedoel natuurlijk de margarineman) zei: ‘Toen ik je in het begin zag, wilde ik wel verkering met je. Maar nu je zo’n grote mond hebt, denk ik: Laat maar.’ Dat was wel grappig. Het rook best raar in de fabriek. Om eerlijk te zijn, lust ik geen boter. En ook geen margarine. Al zei ik stiekem dat ik het wel lust. Door Rosalina
Op een zonnige woensdagmiddag gingen we met z’n allen in een busje naar de Euromast. Hartstikke spannend, want sommigen van ons waren daar nog nooit op geweest. In de lift naar boven voelden we een tintelend gevoel in onze buik. Eenmaal boven waaide het best hard, maar echt eng was dat niet. Vanaf het platform konden we over heel de stad kijken. We zagen in de verte Villa Zebra liggen, bespiedden mensen in het park en zagen auto’s die er vanaf die hoogte uit zagen als speelgoedwagentjes. In een andere lift zijn we zelfs nóg hoger gegaan, tot het topje van de Euromast. Door glazen ruiten in de vloer kon je recht naar beneden kijken. Spannend, maar ook wel griezelig, omdat de lift in cirkeltjes draait. Ook hebben we een kijkje genomen in de luxe hotelkamer in de Euromast. “Stars” stond er op de deur geschreven en zo voelden we ons ook: als échte Hollywoodsterren. Speciaal voor Let’s Go! maakten we hoog boven Rotterdam een fotoreportage van de dag.
STICHTING BOSHUYSEN