HET DUURDE NIET LANG VOOR WE VIER

Flinke Ranke Rakkers Te Pakken Hadden

E REIS OP ZICH voelde

Deen beetje als Kuifje die naar Afrika reist. Na een tussenstop in Lissabon, waar we onder het genot van een wijntje een overheerlijk plateau met zeevruchten hebben verorberd, gingen we door naar Praia, de hoofdstad van Kaapverdië. Na een overnachting in een niet al te best hotel, namen we met de ferry het ruime sop op richting Maio. De zee was redelijk onstuimig, waardoor een groot aantal passagiers zich genoodzaakt voelde om hun maaginhoud in de daarvoor bestemde zakjes te deponeren.

Visserslatijn in het paradijs

Bij aankomst op Maio werden we opgewacht door Michael van Stein en de lokale autoverhuurder. Na overhandiging van de sleutels van de pick-up truck reden we naar onze accommodatie Casa Djarmai, waar we wel heel erg vrolijk van werden. Wat een paradijsje!

Na onze installatieronde, haalden we de benodigde boodschappen en gingen we naar het huis van Michael, waar zijn lieftallige vrouw ons een overheerlijke, copieuze maaltijd van snappers, grouper, kip, rijst en frietjes in hun eigen res - taurant voorschotelde. Met Max op weg naar zijn 14e Grand Prix- overwinning op de achtergrond, hebben we Genoten - met een hoofdletter G. Wauw, wat een gastheerschap! Dit beloofde nog wat voor de rest van de week. Jan en Erwin hebben nog de man cave van Michael met al z’n fishing gear bezocht, waar ze allebei een hard hengeltje van kregen. Thuis namen we nog even lekker een afzakkertje en kraamden we wat visserslatijn uit, waarna we moe van de avontuurlijke, lange reis slapie zijn gaan doen, dromend van al het moois wat nog zou gaan komen. Game on!

Visdag 1: Wat een vissen, wat een power!

Michael vroeg aan ons welke vis bovenaan ons wensenlijstje stond. Dat was niet zo moeilijk: ‘Marlijn riepen we in koor.’ Oké, dan gaan we trollen op blauwe marlijn, onderweg pikten we nog een paar wahoos op en bij een ondiepe plaat (altijd nog 50 meter diep) gingen we lekker jiggen op amber jacks. Vol ongeloof hoorden we zijn verhaal aan, maar Michael van Stein transformeerde zichzelf vandaag in Marlijn de Tovenaar. We waren amper een half uur onderweg toen de eerste aanbeet kwam. En wat voor een! Een enorme mar - lijn ging er als een onderwater raket vandoor. Het samenspel tussen Michael, de kapitein en de deckhand verliep als een geoliede machine, het leek wel een Zwitsers uurwerk. Als een speer werden alle hengels binnengehaald, spullen aan de kant en met tien knopen per uur voeren we achteruit, waarbij deze straalvinvis vanuit de stoel werd gedrild.

Buitenaardse krachtinspanning

Onze Marlijn Nemo was niet onder de indruk en bleef honderden meters lijn pakken. Al snel hadden we in de gaten dat dit wel een hele grote moest zijn. Na een dril van een klein uurtje kwam Nemo de onderzeeër boven. Wat we zagen was onwerkelijk groot. In ieder geval ging dit exemplaar de 1000 lbs ruim te boven, dat was zeker. Eentje van de buitencategorie dus, waarbij de kans dat je zo’n flatgebouw vangt minder dan één procent is. WAUW!

Eerst maar even de leader touch doen om deze tank te mogen tellen. Dat lukte! De vis werd aan de leader vakkundig door Michael naast de boot gemanoeuvreerd. Toen de klus bijna geklaard leek, rukte Nemo zich met een buitenaardse krachtsinspanning los, waarbij de