Faroese - 2nd Maccabees

CHAPTER 1 1 The breyð, jødini, sum eru í Jerusalem og í landinum, ynskja ikki, at tað er ein av teimum, sum eru gjøgnum Egyptalandi og frið: 2 Gud er blíð til tín, og minnist hansara covenant, at hann gjørdi við Abraham, Isaac, og Jacob, hansara trúgv tænastufólk; 3 Og gev/gevið tær/tykkum øll eitt hjarta at tæna honum, og at gera hansara vilja, við einum góðum dirvi og einum vilja; 4 Og lat hjarta tín upp í hansara lóg og boð, og send tær frið, 5 Og hoyra tínar bønir, og vera saman við tær, og ongantíð fyri at fáa teg/tykkum í tíð.

6 Og nú biðja vit her fyri teg.

7, sum tíðin, sum Demetrius, í hundrað og ninth ár, vit skrivaðu til, at tú/skrivaði/skrivaðu til, at tað var í teimum árini, frá tí, at Jason og hansara fyritøku, sum vóru settar frá holy land og kongsríki, 8 Og brendi veranduna, og fella blóð: so bóðu vit um Harrin, og vóru hoyrdur; vit bjóðaðu eisini offur og gott mjøl, og ljósið ljósið, og setti breyðið fram.

9 Og nú síggja, at tú/heldur/halda veitsluna í mánaðinum.

10 In hundrað fýrascore og áttanda ár, fólkið, sum vóru í Jerusalem og í Judea, og tað, sum vóru í Egyptalandi, og tað, sum vóru í Egyptalandi: 11 Insomuch as Gud hevur borið okkum frá stórum perils, vit takka honum sera nógv, sum vit hava verið í bardaga ímóti einum kongi.

12 For hann kastaði teir/tær/tey út, sum bardist við holy býi.

13 For tá leiðarin var komin inn í Peru, og herurin við honum, sum tyktist ósigur, vóru tey slain í templið av Nanea av tí, sum var í Nanea's priests.

14 For Antiochus, sum um hann fór at giftast við henni, kom inn í staðin, og vinir hansara, sum vóru saman við honum, fyri at fáa pengar í navni.

15, tá priestarnir í Nanea var sett fram, og hann var komin inn í eina lítla fyritøku í kompas av templið, tey hildu templið so skjótt sum Antiochus var komin í: 16 Og lat eina privy hurðina upp á takið, tveittu tey steinar sum torubolts, og sló niður skiparin, hann skrivaði tey í petti, smote av teirra høvd og kastaði tey til tey, sum vóru uttan.

17 signi vera okkara Gud í øllum tingum, sum hevur borið seg upp í óodly.

18 Tí, haras vit eru nú við vilja halda purification av templið á fimm og tjúgu dag í mánaðinum Casleu, vit hildu tað vera neyðugt at certify teg/tykkum harof, at ye eisini kann halda tað, sum veitslan hjá tabernacles, og av eldinum, sum fekk okkum, tá ið Neemias bjóðaði ofra, eftir at hann hevði bygt templið og altar.

19 For tá pápi okkara vóru led í Persia, priests, sum vóru síðani, sum vóru í einum tómum stað, og fjaldi tað í einum tómum stað, har tey hildu tað vera, so at tey vóru ókend fyri øllum monnum.

20 nú eftir nógvum árum, tá ið tað var nøgdur Gud, Neemias, verða sendur frá konginum av persia, gjørdi

tað, sum hevði krógvað tað til eldin: men tá ið tey søgdu okkum, at tey funnu einki eld, men tjúkk vatn; 21 Then gav honum boð um at tekna tað upp, og at taka tað við; og tá offur vóru lagt á, Neemias bað priests fyri at seta træið og tað, sum var lagt har við vatninum.

22 tá hetta var gjørt, og tíðin kom, at sólin sólar, sum einfore var krógvaður í cloud, har var ein stórur eldur, so at hvør maður undraðist.

23 Og priestarnir gjørdu eina bøn, sum var consuming, eg sigi, bæði priests, og allir restina, sum vóru settar, og restin av teimum, sum vóru settar, sum Neemias gjørdi.

24 Og bønin var eftir henda hátt; Á Lord, Harrin, Creator av øllum tingum, sum list óttast og sterk, og rættvíst, og merciful, og tann einasti og blíð Kongur, 25 The bara gevur øllum tingum, tann einasta, almáttugi, og nakrantíðlasting, tú, sum ber til Ísrael frá øllum trupulleikum, og gjørdist velja pápas, og tað, sum vardi tey: 26 Receive ofra fyri alt fólkið, og varðveita tína egnu portion, og saint tað.

27 Gather tey saman, sum eru spjaddir frá okkum, bera tey, sum tæna millum hitahen, hyggja at teimum, sum eru vanvirðandi og týttar, og lat/latið teg/tykkum vita, at tú//tygum hevur/hava/hava fingið okkara Gud. 28 Punish teir/tær/tey, sum sýgur okkum, og við errin gera okkum skeivt.

29 Plant tín fólk aftur í tínum holy stað, sum Móses hevur tosað.

30 Og priestarnir sungu psalms av takk.

31 nú, tá offurið var nýtt, Neemias commandi vatnið, sum var eftir at vera stoytt á stóra steinar.

32 tá hetta var gjørt, var tað eitt sindur av eld: men tað var nýtt av ljósinum, sum skína frá altar.

33 So tá hetta málið var kent, var tað sagt kongin, at í staðin, har presturin, sum vóru settar burtur, og tað kom til, at tað var farið at krógva seg, og tað var farið at gera.

34 then kongur, íclosing staðið, gjørdi tað heila, eftir at hann hevði roynt málið.

35 Og kongur tók nógvar gávur, og besti harof á teimum, sum hann hevði gratify.

36 And Neemias kallaði hetta Naphthar, sum er eins nógv og at siga, eitt reint: men nógvir menn kalla tað Nephi.

CHAPTER 2 1 tað er eisini funnið í records, at Jeremy profeturin gav teimum, at tað var borið burtur at taka eldin, sum tað hevur verið tekin um: 2 Og hvussu spámaðurin, sum hevur givið teimum lógina, skuldsettur tey ikki at gloyma, at Harrin hjá Harrinum, og at tey ikki áttu at sæð myndir av silvur og gulli, tá ið tey síggja myndir av silvur og gulli, við sínum sløgum.

3 Og við øðrum so røður, sum hann hevði gjørt, at lógina ikki skuldi farið frá hjarta sínum.

4 tað var eisini í sama at skriva, at profeturin, sum var ávarað av Guði, meðan hann fór fram við honum, sum hann fór fram í fjallið, har Móses fór upp í fjallið, har Móses fór upp, og sá hanaitage av Guði.

5 And tá Jeremy kom thither, fann hann eina tóma hell, har hann legði tabernacle, og ark, og altar av ícense, og so steðgaði hurðina.

6 Og nøkur av teimum, sum fylgdu honum, kom at marka vegin, men tey funnu tað ikki.

7, tá ið Jeremy varnaðist, gav hann teimum skyldina, segði hann, as fyri hatta staðið, skal tað vera ókent, til Gud savna seg aftur saman, og fáa tey at gera tað aftur.

8 Then skal Harrin, sum hon hevði gjørt, og tað, sum Harrin skuldi koma, og cloud eisini, sum tað var, at hon var í ferð við at gera tað, og sum tað var, at hon kundi vera ein, sum vardi.

9 tað var eisini lýst, at hann var vísur í ofra, og av tí at hann var liðugur við templið.

10 Og sum tá Móses bað um Harrin, kom eldurin niður úr himni, og brúkti ofrið: sjálvt so bað Solomon eisini, og eldurin kom niður úr himlinum, og nýtti brendi.

11 Og Móses segði, tí syndin var ikki at eta, var tað nýtt.

12 So Solomon helt hasar átta dagarnar.

13 tað sama varð eisini meldaður í at skriva og viðmerkingar av Neemias; og hvussu hann fann eitt bókasavn, sum var savnaðir saman við kongunum, og profetur, og av David, og epistles av kongunum.

14 Á eins hátt savnaðist eisini saman við øllum hasum, sum vóru vilst av orsøk til kríggið, vit høvdu, og tey vóru verandi saman við okkum, og tey vóru verandi saman við okkum, og tey vóru verandi saman við okkum.

15 Hvarfore, um tú hevur brúk fyri har, send/sendið tær/tykkum/tygum eitt sindur av tær/tykkum/tygum.

16 Hvaras vit eru um at hátíðarhalda purification, vit hava skrivað til tín, og tú skalt gera tað væl, um tú/heldur/halda sama dagar.

17 Vit vóna eisini, at Gud, sum kom við øllum sínum fólkum, og gav teimum øll eitt heritage, og kongsríkið, og presturin, og presturin, og tann, sum vardi, og tað, sum vardi, og tað, sum vardi, og tað, 18 As hann lovaði í lógini, fer stutt at hava náði á okkum, og savna okkum saman úr øllum jørð undir himlinum í holunum: til hann hevur fingið okkum út úr stórum trupulleikum, og tað er tað, sum hann hevur gjørt.

19 nú sum um At vera Maccabeus, og hansara breyð, og purification av tí stóra templið, og tað, sum er, og tað, sum er, og tað, 20 And kríggið ímóti Antiochus Epiphanes, og Eupator son sín, 21 Og manifest tekin um, at tey komu úr himni, sum gjørdu seg sjálvi, sum gjørdu, at tey vóru so fá, at tey vóru, men nøkur fá, tey komu yvir alt landið, og jagstraði barbarous multitudes, 22 Og kom aftur í templið, og gjørdi allan heimin yvir, og gjørdi býin, og upphildin, sum fóru niður, Harrin var fittur við øllum tænastu: 23 alt hetta, eg sigi, at eg eri lýst av Jason av Cyrene í fimm bókum, vit fara at vera ein av teimum, sum er í einum volumei.

24 For hugsa um tað ófinna talið, og trupulleikin, sum tey finna, at ynski um at hyggja inn í søguna, tí tað er tað, sum tey hava hug at síggja út í søguna, tí tað er tað, sum tey finna út av, at tey skulu hyggja at tí, sum tey finna út av, at tey skulu hyggja at tí, sum tey finna út av, at tey

skulu hyggja at tí, sum tey finna út av, at tey skulu hyggja at tí, sum tey finna út av tí, sum tey 25 Vit hava verið varin, at tey fara at lesa, og at tey eru til at fremja minni, og tað er lætt at gera, og tað er lætt at gera.

26 tí til okkara, at hava tikið okkum av hesum pínufullum av einumbridging, tað var ikki lætt, men ein spurningur um sveitta og hugdi; 27 Even sum tað er ikki lætt at gera hann, sum fyrireika seg til eina veitslu, og leita eftir øðrum: enn fyri at gera tað, sum vit fara at gera, so er tað ikki so gott, at vit fara at gera.

28 fara avstað til rithøvundurin, júst sum er við at fylgja reglunum, og at fylgja reglunum hjá einum herfráti.

29 For sum harri byggjar av einum nýggjum húsum má taka sær av øllum bygninginum; men hann, sum ger tað, og mála tað, má leita sær út til tað, sum er, at eg haldi, at tað er saman við okkum.

30 To stand á hvørjum punkti, og far yvir ting í stórum, og at vera forvitin í particularum, hoyrir til fyrsta rithøvundurin í søguni: 31 men at brúka brevity, og sleppa undan nógvum arbeiði, er at vera givið honum, at hann fer at gera eitt abridgment.

32 her fer vit at byrja søguna: bara eitt sindur av tí, sum hevur verið sagt, at tað er eitt býtt at gera eina langa tíð, og at vera stutt í søguni.

CHAPTER 3 1 nú, tá ið holy býurin var búgva í øllum friði, og lógir vóru sera væl fyri, tí at gudliness av Onias tann høga presturin, og hansara hatur av óndum, 2 tað kom at standa á, at sjálvt kongarnir gjørdu tað besta, og tað gjørdi, at tey bestu gávur við sínum bestu gávur; 3 Insomuch, at Seleucus av Asia av sínum egnu týtum, sum kostar, at tænastu hjá ofrum.

4 men ein Simon av ættunum í Benjamin, sum varð gjørdur úr templið, datt út við høgum priest um etingarólag í býnum.

5 And tá hann ikki kundi basa Onias, hann gat hann til at gera sonin av Thraseas, sum síðani var í Celosyria og Phenice, 6 Og segði honum, at treasury í Jerusalem var full av ófintum av pengum, so at multitude av teirra ríkidømi, sum ikki var til at gera tað, sum ikki var møguligt, og tað var møguligt at taka øll inn í kongin hjá konginum.

7 nú, tá ið hann var komin til kongin, og hevði hon tikið hann av pengunum, har hann var biðin um, at kongur valdi hann út.

8 So framwith Heliodorus tók sína ferð; undir einum lit av at vitja býirnar í Celosyria og Phenice, men sanniliga at fremja kongin hjá konginum.

9 Og tá ið hann var komin til Jerusalem, og hevði verið í rættinum, og hevði verið í høgum priesti í býnum, segði hann honum, hvat vit vóru givið av pengunum, og segði, hvar hann kom, og spurdi, um hesi tingini vóru so sanniliga.

10 Then tann høgi presturin segði honum, at har var so pening, sum var lagt upp til lætta og pápaleys børn: 11 Og at nøkur av tí hoyrdi til Hircanus son of Tobias, ein maður av stórum týtum, og ikki sum tað, sum var, at tað var fýra hundrað evni, og tveyhundrað av gulli: 12 Og tað var heilt ógjørligt, at so skeivt skuldi verið gjørt, at tað var gjørt, at tað var gjørt, at tað var gjørt, og at tað var heilt ógjørligt, at tað var gjørt av templið, sum var gjørt av øllum heiminum.

13 men Heliodorus, orsakað av konginum hjá konginum, segði hann, at í øllum vísum má vera við í konginum hjá konginum.

14 So um dagin, sum hann útnevndur, kom hann inn í hetta málið: harfore har var eingin lítil pínu gjøgnum allan býin.

15 men priests, prostrating seg sjálvan áðrenn altar í teirra priests' vestments, ringdi til hansara, sum gjørdi eina lóg, sum hann helt á, at tey skuldu verið í øllum góðum lag, sum tey høvdu framt tey at vera.

16, sumso hevði sæð høgan priest í andlitinum, hevði tað sært hjarta hansara: til hansara teljaenance og skiftandi av sínum litum.

17 For maðurin var so kompassur av ótta og ræðslu av kroppinum, at tað var manifest fyri teimum, sum hugdi at honum, hvat sorg hann hevði nú í hjarta sínum.

18 onnur runnu út úr húsunum til general supplication, tí staðið var sum at koma í vanvirðing.

19 Og kvinnur, girt við sekkincloth undir bróstunum, einbound í gøtunum, og virgins, sum vóru í rann, eitt sindur til portrið, og onnur hugdu út úr vindeygunum.

20 Og alt, helt hendurnar móti himni, gjørdi supplication.

21 so hevði tað verið ein maður at síggja, at hann datt niður av øllum sløgum av øllum sløgum, og bangin fyri, at tann høgi presturin var í einum slíkum pínu.

22 teir/tær/tey rópti á Almáttugi Harrin fyri at halda tað, sum hevði framt teir/tær/tey.

23 ongantíð kortini Heliodorus framdi, at sum var decreed.

24 nú, sum hann var har, sum hann var har, og tað var ein stórur, sum var atvoldin til, at hann var atvoldin til at koma inn við honum, so at hann var ovfarin av Guði, og svímaði, og vóru eymur.

25 For har kom til teirra ein ross við einum ræðuligum ríða á honum, og eindorned við einum sera fair dekkar, og hann rann ógvusliga, og smote at Heliodorus við sínum forefeet, og tað tyktist, at hann sat á hestinum, sum var liðugur harness av gulli.

26 meiraover tveir ungir menn komu fram áðrenn hann, ikki førur fyri styrki, framúrskarandi í vakurleika, og komly í apparel, sum stóð við honum á antin síðu; og scourged hann continua, og gav honum nógvar eymar strílur.

27 And Heliodorus datt knappliga til jørðina, og var kompass við stórum myrkri: men tey, sum vóru saman við honum, og setti hann í eitt sætt.

28 Soleiðis hann, at í seinastuni kom við einum stórum toki og við øllum sínum guardi, segði treasury, tey bar seg út, at tey ikki vóru før fyri at hjálpa sær sjálvum við sínum vápni: og manifestly tey viðgekk, at Gud var í Guði.

29 For hann við hond Guð var tveittur, og lá málleysur uttan alt vón um lívið.

30 men teir/tær/tey rósti Harrinum, sum hevði miraculous hansara egna stað: til templið; sum eitt sindur av ótta var full av ótta og trupulleikum, tá ið altjóða Harrin kom, var fylt av gleði og glaður.

31 Then beint nú, sum hann hevði givið upp, at vinir hansara bóðu Um, at hann fór at ringja til tað mesta, sum hann hevði lagt seg til reiðar at geva upp spøkilsi.

32 So høga presturin, hevði illgruna um, at kongur skuldi misconceive, at nakrar treachery hevði verið gjørt til Heliodorus av tí, sum hevði bjóðað sær eitt offur fyri heilsuna hjá manninum.

33 nú sum tann høgi presturin gjørdi eina atonement, sama ungir menn í sama klæðum kom og stóð við síðuna av Heliodorus, segði, Gev Onias tann høga priest, ísomuch sum fyri hansara sake.

34 Og síggja, at tú/ikki hevur/hava verið scourged frá himni, lýstu øll menn, sum kunnu vera vald av Guði. Og tá ið teir/tær/tey høvdu tosað hesi orðini, komu teir/tær/tey ikki meira.

35 So Heliodorus, eftir at hann hevði bjóðað ofra til Harrin, og gjørdi stór vows unto hann, sum hevði bjargað lívinum, og saluted Onias, kom aftur við sínum host til kongin.

36 síðani vitnaði hann til øll menn, sum hann hevði sæð við eygunum.

37 And tá kongur Heliodorus, sum kundi verið ein passandi maður at verða sendur enn eina ferð afturat til Jerusalem, segði hann, 38 Um tú/hevur/hava fingið nakran fíggindi ella svíkjari, send/sendið honum aftur, og tú/skalt/skulu fáa hann væl scourged, um hann flýggjar við lívinum: til hatta staðið, eingin ivi; Tað er ein especial vald av Guði.

39 For hann, sum býr í himni, hevur eyga við hasum staðið, og verja tað; og hann vann á og oyðilegði tey, sum koma at særa tað.

40 Og tað, sum hann var um, og helt á við at halda á við at halda fram við hesum slagnum.

CHAPTER 4 1 hetta Simon nú, av hvørjum vit spake afore, hava verið ein svíkjari av pengunum, og av sínum landi, sum um hann hevði verið ræðslusligin, sum um hann hevði verið ræðslusligin, og hevði verið tann, sum hann hevði verið í hesum óndinum.

2 Soleiðis var hann djarvur at ringja til hansara ein svíkjari, sum hevði uppiborið væl í býnum, og moyti sín egna tjóð, og var so eldhugaður av lógirnum.

3 men tá ið teirra hatur fór so langt, at av einum av Simon's faction morð vóru framt, 4 Onias síggja vandan í hesum contention, og tað, sum var tað, sum var tað, sum var í Celosyria og Phenice, gjørdi øði, og vøkstur Simon's illvilja, 5 hann fór til kongin, ikki at vera ein ákærari av sínum landi, men søkja tað góða av øllum, bæði publick og private:

6 For hann sá, at tað var ógjørligt, at stateurin skuldi halda fram at vera stillur, og Simon fór úr folly, uttan so at kongurin sá út harunto.

7 men eftir deyða Seleucus, tá Antiochus, ringdi Epiphanes, tók kongsríkið, Jason beiggjan í Onias.

8 Promising unto kongur við intercession trýhundrað og trýscore evni av silvur, og av einum øðrum evni: 9 Við síðuna av hesum, lovaði hann at seta hundrað og hálvtrýss meira, um hann kundi havt licence at seta hann upp eitt stað til venjing, og til venjing upp á ungdómin í móta.

10, tá kongurin hevði givið, og hann var komin inn í hondina á honum, sum hann hevði fingið sín egna tjóð til grikskan móta.

11 Og tann kongs framíhjárættindi, sum var givið av serligum tænastu, sum vardi av John, sum fór til Rom, sum fór til Rom fyri amity og aid, hann tók burtur; og setti stjórnina niður, sum vóru eftir lógini, vaks hann upp í nýggjari tollur ímóti lógini: 12 For hann bygdi glaður fyri at venja undir tornið, og kom við ungum monnum undir sínum evni, og fekk tey at vera í einum hatti.

13 nú var tað so høgt av grikskum móta, og vøksturin av hita, gjøgnum tað, sum ikki var nóg mikið av Jason, sum ikki var so høgur, og eingin høgur prestur; 14, sum priestarnir høvdu einki dirvi at tæna meira á altar, men despising templið, og misnýtt ofrar, skundaði sær at vera partur av tí, sum ikki var til at gera, eftir at spælið hjá Discus kallaði tey fram; 15 ikki seta seg við heiðurligum av pápa sínum, men dámar væl at gera tað besta av øllum.

16 By orsøkin til, hvarof eymur calamity kom á tey: tí tey høvdu tey at vera fíggindar og hevnd, sumse custom tey fylgdu so í álvara, og unto, sum tey ynsktu at vera sum í øllum tingum.

17 For tað er ikki eitt ljós at gera óreint ímóti Lógirnum hjá Gudi: men tíðin skal lýsa hesi tingini.

18 nú, tá spælið var brúkt hvørt ár, sum var hildið á Tyrus, kongur var til staðar, 19 Hetta ungracious Jason sendi serligar boð frá Jerusalem, sum vóru Antiochians, til at bera trýhundrað drachms av silvur til ofra hennara, sum sjálvt var tað, sum ikki var til, at tað var best at gera.

20 Hesar pengarnar, sum vóru í virðing fyri sender, var útnevndur til hennaraculeans' ofra; men orsakað av bearunum harof, var tað arbeiði at gera av gallies.

21 nú, tá ið hann ikki var væl ávirkaður av Menestheus varð sendur inn í Egyptalandi fyri at fáa fatur á kongi Ptolemeusometor, Antiochus, skilja hann ikki at vera væl ávirkaður fyri síni egnu trygd: harupon hann kom til Joppa, og fránce til Jerusalem: 22 hvar hann var heiðurligur av Jason, og av býnum, og kom við í býnum, og við stórum rópar: og so eftirward fór við sínum host unto Phenice.

23 trý ár eftir Jason sendi Menelaus, aforesaid Simon's beiggja, fyri at bera pengarnar til kongin, og fyri at seta hann í huga av ávísum neyðugum.

24 men hann varð tikin til kongin, tá ið hann hevði gjørt hann til glor.

25 So hann kom við konginum hjá konginum, sum ikki hevur við sær, men at hava einki vert at gera, men at hava gjørt tað, sum hann hevði gjørt, og tað, sum hann hevði gjørt.

26 Then Jason, sum hevði undirmined beiggja sín, var undir við einum øðrum, var noyddur at rýma inn í landið.

27 So Menelaus fekk principality: men sum fyri pengarnar, sum hann hevði lovað, at hann hevði lovað at gera tað, albeit Sostratis.

28 For til hansara appertained av tollinum. Hvar fyri at teir/tær/tey báðir/báðar/bæði vóru kallað áðrenn kongurin.

29 nú Menelaus fór frá beiggja sínum Lysimachus í hansara heldur enn priest; og Sostratus fór úr Crates, sum var stjóri í Cyprians.

30 Meðan tey vóru í at gera, vóru tey av Tarsus og Mallos gjørdi ísurrection, tí tey fingu til kongin hjá konginum.

31 Then kom kongur í øllum skundi at gera týdning, og fór avstað, ein maður í myndugleika, tí hann var deputy.

32 nú Menelaus, supposing, at hann hevði fingið eina hent tíð, stjól ávísar vesels av gulli úr templið, og gav nøkur av teimum til Andronicus, og eitt sindur av teimum, sum hann seldi í Tyrus og býir rundan um.

33, tá ið Onias visti um eina vísa, hann reproved hann, og tók seg inn í eitt týtt í Daphne, sum lieth av Antiochia.

34 Hvarfore Menelaus, taka Andronicus sundur, bað hann um at fáa Onias í hendurnar; sum var yvirtalaður harunto, og kom til Onias í deceit, gav honum høgra hond við eið; og hóast hann var undir illgruna um hann, men yvirtalaði hann at koma fram við tí, sum hann hevði hildið seg aftur uttan at hava virðing fyri rættvísi.

35 For tað, sum ikki bara var orsøkin til, men nógv av øðrum tjóðum, tók stóra ídignation, og vóru nógv syrgjandi fyri órættvíst morð av manninum.

36 Og tá kongurin kom aftur frá støðum um Cilicia, sum vóru í býnum, og ávísar av grikskum, sum vóru í roynd og veru, gramdi seg eisini, tí Onias var slain uttan orsøk.

37 tí Antiochus var hjartaliga keddur, og flutti til samkenslu, og græt, tí at hann var deyður og lítillátin av honum, sum var deyður.

38 Og at vera eitt sindur av øði, har hann tók burtur úr Andronicus hansara korkalittu, og leiga hann úr klæðum, og meðan hann var í øllum býnum, har hann hevði framt impiety ímóti Onias, har slew hann bannaði drápsmaður. Á henda hátt lønaði Harrin honum revsingina, sum hann hevði uppiborið.

39 nú, tá nógv sacrileges hevði verið framt í býnum við Lysimachus við consent of Menelaus, og frukt harof var breiddi uttanlands, tann multitude savnaði seg saman ímóti Lysimachus, nógv veselsels of gull at vera longu borið burtur.

40 Hvarupon vanligt fólk hækkar, og verða fylt við øði, Lysimachus vápnað um trý túsund menn, og byrjaði fyrst at bjóða harðskap; Ein Auranus er leiðarin, ein maður langt burtur í fleiri ár, og ikki minni í folly.

41 teir/tær/tey sóu roynd í Lysimachus, nakrar av teimum, sum vóru í klubbanum, onnur, sum tóku av dusti, sum var næst í hondini, og tey, sum settu seg á teir/tær/tey.

42 Thus nógv av teimum særdu, og nøkur, sum tey sló á jørðina, og øll tey noyddu at rýma: men sum fyri kirkjuna, sum tey gjørdu, at tey tóku av við síðuna av treasury.

43 Av hesum málinum var ein ákæra, sum var lagt ímóti Menelaus.

44 nú, tá kongurin kom til Tyrus, tríggjar menn, sum vórðu send úr senate bønaði orsøkina áðrenn hann: 45 men Menelaus, at vera nú dømdur, lovaði Ptolemee sonin av Dorymenes fyri at geva honum nógvan pening, um hann fór at geva honum nógvan pening, um hann fór at geva honum nógvan pening.

46 Hvarupon Ptolemee taka kongin til síðis í eitt ávíst lista, sum tað var at taka luft, kom við honum til at vera ein annar hugsan: 47 Insomuch, at hann útskrivaði Menelaus frá accusations, sum ikkiwithstanding var orsøkin til allar mischief: og tey fátæku menn, sum, um tey høvdu sagt teimum, ja, áðrenn Scythians, skuldi havt verið dømd ósek, tey, sum hann hevði sagt til deyða.

48 Soleiðis, sum fylgdu málinum til býin, og til fólkið, og til holy vesels, gjørdi skjótt órættvíst revsing.

49 Hvarfore sjálvt tey av Tyrus, flutti við hatur av hasum óndu gerðum, var atvoldin til at vera ein, sum var grivin.

50 Og so gjøgnum covetousness av teimum, sum vóru av valdi Menelaus varð verandi enn í myndugleika, vaksandi í illvilja, og at vera ein stórur svíkjari fyri borgarar.

CHAPTER 5 1 Um somu tíð Antiochus fyrireikaði sína aðru ferð til Egyptalands: 2 Og so hendi tað, at gjøgnum allan býin, tí rúmdina næstan fjøruti dagar, har vóru sæddur rossmenn, sum vóru í luftini, í gulli, og vápnað við lances, sum ein bólkur av hermonnum, sum ein bólkur av hermonnum, sum vóru sæð í luftini, og vápnað við lances, sum ein bólkur av hermonnum, sum vóru sæð í luftini, og vápnað við lances, sum ein bólkur av hermonnum, sum vóru sæð í luftini, og vápnað við lances, sum ein bólkur av hermonnum, sum vóru sæð í luftini, og vápnað við lances, sum ein bólkur av hermonnum, sum vóru sæð í einum bólki av hermonnum, sum vóru sæð í einum bólki av hermonnum, sum vóru sæð 3 And hermenn av rossmen í array, saman og renna ímóti einum øðrum, við rista av skjaldum, og multitude av pikes, og tekna av svørðum, og kastaði av pílum, og tað, sum eru settar av gulli, og harness av øllum sløgum.

4 Hvar fyri hvønn mann bað um, at hatta er kanska gott.

5 nú, tá ið tað var farið fram eitt skeivt, sum um Antiochus hevði verið deyður, Jason tók í minsta lagi túsund menn, og knappliga gjørdi eitt harðskap á býnum; og teir/tær/tey vóru á veggirnar, og býurin var settur aftur, Menelaus flýddi inn í borgina: 6 men Jason slew hansara egnu borgarar uttan náði, ikki hugsa um, at hann skuldi fáa dagin av sínum egnu tjóði, hevði verið ein mest ólukkuligur dagur hjá honum; men

tey høvdu verið fíggindar hansara, og ikki hansara land, sum hann vann.

7 Hvussubeit fyri alt hetta, sum hann fekk, men í seinasta lagi fekk skomm fyri lønina hjá honum, og flýddi aftur í landið hjá honum.

8 í endanum, tí hann hevði ein ólukkuligan aftur, áðrenn hann var ákærdur fyri, at kongurin var ákærdur fyri at sleppa undan býnum til býin, og tað var ein av teimum, sum vardi í Egyptalandi, og tað var ein ólukkuligur fíggindi hjá sínum landi og landi, hann var tveittur út í Egyptalandi.

9 Soleiðis, at hann hevði koyrt nógv út úr landinum, sum var í einum løginum landi, og hugsaði um at finna succour av orsøk til hansara slag: 10 Og hann, sum hevði lagt nógvar óburied, hevði eingin at syrgda fyri hann, ella nakað solemn jarðarferð í øllum, ella sepulchre við pápa sínum.

11 nú, tá hetta var gjørt, kom hann til bilin hjá konginum, helt hann, at hann hevði gjørt tað, har hann var í einum øðini, hann tók býin av at noyða vápn, hann helt, at hann var í øðini, har hann var í øðini, hann tók býin av vápnum, hann helt, at hann var í øðini.

12 Og gav sínum monnum av kríggi ikki at eyka so, sum tey møttust, og til slay so sum fór upp á húsini.

13 Soleiðis var tað at drepa ungar og gomul, og børn, sum vóru burtur úr monnum, og børn, slaying av virginum og barn.

14 Og har vóru oyðilagt við rúmdini í tríggjar dagar, har tey vóru fjøruti túsund, harof fjøruti túsund vóru slain í stríðinum; og ikki færri seldi enn slain.

15 enn var hann ikki nøgdur við hetta, men helt, at hann fór inn í tað mest heilaga templið í øllum heiminum; Menelaus, hatta svíkjarin til lógir, og til sítt egna land, at hann er hansara guide: 16 Og taka holy vesels við dálkaðum hondum, og við profane hendur, sum vóru halgað av øðrum kongum til augmentation og æru og æru, hann gav teimum burtur.

17 And so haughty var Antiochus í huga, at hann hugsaði um ikki, at Harrin var illur í eina tíð fyri syndir av teimum, sum dwelt í býnum, og tí var tað ikki í býnum, og tí at hann ikki var í býnum.

18 For hevði teir/tær/tey ikki verið fyrrverandi inn í nógvar syndir, henda maðurin, so skjótt sum hann var komin, hevði verið í 18, og setti seg aftur frá sínum presumption, sum Heliodorus var, sum Seleucus kongur sendi til at síggja treasury.

19 ongantíð, Gud valdi ikki fólkið til staðið, men staðið er langt, men staðið er langt.

20 Og tí, at tað var ein partur av teimum, sum hendi við teimum, sum hendi við tjóðini, gjørdi tað eftir at hava verið saman við harrinum: og sum tað var fyrisaken í wrath of Almighty, so aftur, tann stóri Harrin var sett upp við øllum.

21 So tá Antiochus hevði borið seg út úr templið eitt túsund og áttahundrað evni, fór hann avstað í øllum skundi, uttan at gera tað, sum hann var førur fyri at gera landið, og tað var tað, at hann var førur fyri at gera tað, sum hann hevði gjørt.

22 Og hann fór frá vex tjóðinum: í Jerusalem, Philip, til land sítt eitt Phrygian, og til manna meira barbarous enn hann, sum setti hann har; 23 And at Garizim, Andronicus; og við síðuna av, Menelaus, sum verri enn allir restina av teimum, sum hava eina tunga hond yvir íbúgvar, hava ein malicious ímóti sínum landi.

24 hann sendi eisini, at detestable ringleaderius við einum heri av tveimum og tjúgu túsund, commanding hann til slay all tey, sum vóru í sínum besta aldri, og fyri at selja kvinnur og yngri sort: 25, sum kom til Jerusalem, og lat sum um frið, gjørdi tað til holy dagin, tá ið hann tók sær av løttum, tá ið hann var í ferð við at arma seg sjálvan.

26 Og so hann slew øll tey, sum vóru farin at hátíðarhalda, og renna ígjøgnum býin við vápnum.

27 men Judas Maccabeus við níggju øðrum, ella har um, tóku seg inn í fjøllini, og búði í fjøllunum eftir, at tað var ein av teimum, sum gav henni, sum gav henni, so at tey skuldu verið partur av dálkingini.

CHAPTER 6 1 Ikki leingi eftir, at hesin kongurin sendi ein gamlan mann í Athen til at compel jødini at fara frá lógirnum hjá pápa sínum, og ikki at liva eftir lógirnum hjá Gudi: 2 And at dálka eisini templið í Jerusalem, og at ringja til templið í Jupiter Olympius; og tað í Garizim, av Jupiter Defender av fremmandum, sum tey ynsktu, at tey høvdu hug í staðin.

3 The kom inn í hetta mischief var eymur og sorgarfullur fyri fólkið: 4 For templið var fylt við ófriði og revelling av Gentiles, sum dallied við harlots, og mátti gera við kvinnur viðin circuit of holy støð, og við síðuna av tí, sum ikki vóru til staðar.

5 Altar var eisini fylt við profane ting, sum lógina bannaði.

6 hvørki var tað lóg fyri ein mann at halda á við at halda fram við at vera ein jødi, ella at professa seg sjálvan í øllum at vera jødi.

7 Og í dag var kongurin føddur hvønn mánað, sum tey vóru við í beiskam constraint at eta av ofrum; og tá ið skjótt av Bacchus var hildið, vóru jødini noydd at fara í procession til Bacchus, bera ivy.

8 meiraover har fór út ein decree til granna býir í hitaen, við uppskotinum av Ptolemee, ímóti tí, sum tey skuldu eygleiða sama móta, og vera partur av teirra offur: 9 Og hvørso hevði ikki gjørt seg til mannaskikki hjá Gentiles skuldi verið sett til deyða. So hevur ein maður sæð gávuna.

10 For har vóru tvær kvinnur, sum høvdu um børn síni; Hvør, tá ið teir/tær/tey høvdu latið seg upp um býin, meðan teir/tær/tey løgdu teir/tær/tey niður úr vegginum.

11 Og onnur, sum høvdu runnið saman í holur tætt við, fyri at halda á við at vera funnin í loyndum, vóru øll brendir saman, tí tey gjørdu eina samvitsku fyri at hjálpa sær sjálvum fyri tað mest heilaga dagin.

12 nú, eg beseech tey, sum lesa hesa bókina, at tey ikki eru mist fyri hesar calamities, men at tey døma tey, sum

ikki eru til at vera fyri, men fyri at vera ein av okkara tjóð.

13 For tað er ein av sínum stóru góðum, tá ið óndur doers eru ikki leið í langa tíð, men framwith revsað.

14 For ikki sum við øðrum tjóðir, sum Harrin tolin fyri at revsa, til tey koma til fulness av teirra syndir, so at hann hevur við okkum, so at hann hevur við okkum, so at hann er komin til okkara syndir, so at hann er komin til okkara syndir, so at hann er komin til okkara syndir, so at hann er komin til 14, so at hann er komin til okkara syndir, so at hann er komin til 14 fyri at revsa, til tey koma til ta 15 Lest hatta, at hann kom til høgan av synd, aftaná hann skuldi tikið hevnd av okkum.

16 Og tí, at hann ongantíð tók seg aftur úr okkum: og hóast hann revsa við mótburði, men hann ger ongantíð fyri at gera sítt fólk.

17 men lat hetta vera, at vit tosaðu fyri eina ávaring. Og nú fara vit at koma til at lýsa málið í nøkrum fáum orðum.

18 Eleazar, ein av principalunum, ein aldur maður, og av einum brunni, sum vardi at lata munnin upp, og at eta svínið hjá honum.

19 men hann, velja heldur at doyggja glor, enn at liva blettur við einum slíkum abomination, spýtti tað fram, og kom av sínum egnu accordi, og kom av sínum egnu accordi, sum vardi, og kom fram við sínum egnu accordi.

20 As tað behoved tey at koma, sum eru resolute at standa ímóti slíkum tingum, sum ikki eru lóg fyri kærleika.

21 men teir/tær/tey høvdu ábyrgdina av, at tað var ein órein veitsla, tí at teir/tær/tey høvdu við sær sjálvum, at teir/tær/tey høvdu fingið hann at brúka, og gjørdi tað, sum um hann át av tí, sum hann hevði etið av tí, sum hann hevði etið av.

22 hatta í so at gera, at hann kundi verið send frá deyðanum, og til tað gamla vinalagið við teimum finna tænastu.

23 men hann byrjaði at hugsa um varin, og sum gjørdist hansara aldur, og tað, sum hann svaraði, og tað, sum hann hevði gjørt, har hann var komin, og hansara mest ærligur útbúgving frá einum barni, ella heldur, at hann hevði gjørt tað, og vil hava hann at senda honum til grøvina.

24 For tað verður ikki okkara aldur, segði hann, í nøkrum vísum at dissemble, harby nógv ung fólk kunnu halda, at Eleazar, at vera fýrascore ára gamal og tíggju, vóru nú farin til eina løgin trúgv; 25 Og so teir/tær/tey gjøgnum mínar hyklur, og ynski at liva eitt sindur av tíð og eina løtu longur, átti at verið lumpaður av mær, og eg fái ein blettur til mín gamla aldur, og ger tað til mín gamla aldur, og eg fái tað at gera tað.

26 For hóast nú, eg skuldi verið send frá revsingini hjá monnum: enn átti eg ikki at rýma úr hondini á Almighty, hvørki á lívi, ella deyður.

27 Hvarfore nú, maðurfult hetta lívið, fari eg at honw meg sjálvan/sjálva sum mín aldur, sum eg havi brúk fyri, 28 Og lat eitt ikki dømi um at vera so ungur/ung at doyggja og djarvur/djørv fyri at doyggja og heilaga lógir.

Og tá ið hann hevði sagt hesi orðini, fór hann beinanvegin til píning: 29 teir/tær/tey, sum førdi hann at broyta tað góða, teir/tær/tey gjørdu hann eitt sindur áðrenn hatur, tí teir/tær/tey hildu, at 30 men tá ið hann var til reiðar at doyggja við strílum, segði hann, og segði, at tað er manifest unto Harrin, sum hevur verið í tí, at eg kundi havt verið til reiðar frá deyðanum, so eg eri nú komin til at doyggja við at vera bukaður: men í sál eri væl nøgdur/nøgd við at líða hesi tingini, tí eg ræðist hann.

31 Og soleiðis doyði hesin maðurin, og fór frá deyða sínum til eitt dømi um eitt hásinnað dirvi, og ein memorial av dygdum, ikki bara til ungar menn, men ikki bara hansara tjóð.

CHAPTER 7 1 tað kom eisini at standa á, at sjey breyð við mammu síni vóru tikin, og noyddi av konginum ímóti lógini til at smakka.

2 men ein av teimum, sum spake fyrst segði, hvat hevði tú spurt ella lært okkum? vit eru til reiðar at doyggja, heldur enn at transgressa lógir hjá pápa okkara.

3 Then kongur, at vera í øði, gav pannurnar og caldrons til at vera heitt: 4, sum var heitt, bað hann um at skera tunguna av honum, sum spake fyrst, og fyri at skera seg av tí, sum hann hevði gjørt, og mamma hansara hugdi at.

5 nú, tá ið hann var soleiðis maimed í øllum sínum limum, gav hann honum enn á lívi at vera við í pannuni, og til at vera stoktur í pannuni: og sum vapour av pannunum var fyri eitt gott pláss, sum vardi, at tey vóru saman við mammu síni at doyggja.

6 Harrin sær út til at vera saman við okkum, og í sannleikanum er tað, sum Móses í sínum sangi, sum var vitni til andlit teirra, segði hann, og hann skal vera uggaður í sínum tænastufólkum.

7 So tá ið fyrsta var deyður eftir hetta nummarið, tóku tey aðru ferð at gera hann til eitt sætt: og tá ið tey høvdu tikið sær av húðini av høvdinum við hárinum, spurdi tey hann, Wilt tú etur, áðrenn tú/hevur/hava verið revsaður/revsað ígjøgnum hvønn limur í tínum/tykkara kroppi?

8 men hann svaraði á sínum egna máli, og segði, nei.

Hvar fyri at hann eisini fekk næsta píning í stand, sum fyrrverandi gjørdi.

9 Og tá ið hann var í seinasta kikka, segði hann, at tú/hevur/hava hug at taka okkum út úr hesum lívinum, men kongurin í heiminum skal hækka okkum upp, sum eru deyð fyri sínar lógir, uttan at hava gjørt tað, sum nakrantíð hevur gjørt.

10 Eftir hann var triðja gjørdi ein spott: og tá ið hann var kravt, legði hann tunguna út, og tað var rætt skjótt, helt hann fram við hondunum.

11 Og segði djarvur, hetta var eg úr himni; og fyri hansara lógir, eg vanvirði tey; og frá honum vóni eg at fáa teir/tær/tey aftur.

12 Insomuch, at kongurin, og tey vóru saman við honum, undrast á ungum manni, tí hann hevði einki at meta um pínuna.

13 nú, tá hesin maðurin var eisini deyður, vóru tey píndur og maður.

14 So tá ið hann var til reiðar at doyggja, segði hann, at tað er gott, at hann var settur av monnum, fyri at leita eftir vón frá Guði at vera vaks upp aftur av honum: sum fyri teg, tú skalt hava einki resurrection til lívið.

15 eftir at teir/tær/tey tóku fimtu eisini, og maður hann.

16 So sá hann út til at vera kongur, og segði, tú hevur ikki vald yvir menn, tú ert list, tú gert tað, sum tú vilt; hóast ikki halda, at okkara tjóð er fyri Gud; 17 men halda eina løtu, og hygg at sínum stóru valdi, hvussu hann fer at plága teg og tín/tykkara/tygara.

18 Eftir honum, hava tey eisini tikið seks.

19 men haldi ikki, at tú/tekur/taka í hond at stremba eftir Gudi, at tú/skalt/skulu flýggja.

20 men mamma var frálíkt omanfyri alt, og verdur at minnast: til tá hon sá sjey synir, sum hon sá, tá hon sá, at hon var í einum góðum dirvi, tí hon hevði eitt gott dirvi, tí hon hevði í Harrinum.

21 ja, hon exhort hvønn av teimum á sínum egna máli, fylti við djarvur andar; og rørdi konu sína við einum manni, segði hon, at hon segði, at hon segði, at hon var í búkinum.

22 eg fái ikki sagt, hvussu tú/kom/komu inn í mína/tær/tey, tí eg hvørki gav tær/tykkum/tygum andan ella lívið, hvørki var tað, sum eg hevði gjørt.

23 men uttan iva, sum tú/hevur/hava fingið eitt gott hugskot, sum hevur gjørt tað, sum hevur gjørt, og fann út av øllum, sum tú/hevur/hava fingið aftur, sum tú/ikki hevur/hava hug til at gera tað, sum tú/hevur/hava fingið.

24 nú Antiochus, hugsaði hann eisini um at vera ein ríkur maður, og undir illgruna um, at hann fór at gera tað, sum hann hevði gjørt, var ikki bara á lívi, men eisini vissaði hann við eið, at hann fór at gera hann bæði ein ríkan og ein glaður maður, um hann fór at gera hann frá lógirnum hjá pápa sínum; og tað hevði hann eisini tikið hann til vin sín, og líta á hann við viðurskifti.

25 men tá ið ungi maðurin hevði verið í ongum føri, tá ið hann hoyrdi, at kongur hansara, og exhorted hana, at hon fór at bjarga sínum lívi.

26 Og tá ið hann hevði exhort hana við nógvum orðum, lovaði hon honum, at hon fór at counsel son sín.

27 men hon bukkaði seg móti honum, flenti tann miskunnarleysa harðskapsmannin, spake í sínum landi á hesum hátt; Sonur mín, hava samkenslu við mær, at bare teg níggju mánaðir í mínum týtum, og gav tær so trý ár, og einginur, og kom við tær/tykkum/tygum, og endurd trupulleikar við útbúgving.

28 eg beseech teg, sonur mín, hygg á himni og jørðina, og alt tað er har, og hugsa um, at Gud gjørdi tey av tí, sum ikki vóru; og so var mannaættin gjørdur sum ein.

29 Fear ikki hetta píning, men tað er verdur at vera verdur tín/tykkara/tygara deyða, sum eg kann fáa teg/tykkum aftur í náði við tínum/tykkara/tygara/ tygara týtum.

30 meðan hon tosaði enn hesi orðini, segði ungi maðurin, hvør bíðaði eftir? Eg fari ikki at fylgja konginum hjá

konginum: men eg fari at fylgja við lógini, sum fekk pápa okkara.

31 Og tú, sum hevur ikki verið rithøvundurin av øllum mischief ímóti hebraiskt, skalt tú ikki flýggja hendurnar á Gudi.

32 For vit líða orsakað av okkara syndir.

33 Og hóast Harrin er illur við okkum eitt sindur, meðan vit elta og rætta, men hann skal vera aftur við sínum tænastufólkum.

34 men tú, O godless man, og av øllum øðrum mest ónd, vera ikki lyfti uttan eina orsøk, ella upp við óvissum vónar, lyfti upp í hondina á Gudi: 35 Fyri teg/tykkum/tygum hevur/hava ikki enn slapp undan at gera alt, sum sær alt.

36 For okkara breyð, sum nú hava liðið eina stutta pínu, eru deyð undir Guði hjá Gudi.

37 men eg, sum mín, bjóða upp kroppin og lívið til lógir hjá pápa okkara, beseeching Gud, at hann fór at skunda sær, at hann fór at vera mercifult, sum eg hevði gjørt, sum hann hevði gjørt. og at tú/ert/eru við píning og pestum, at hann er einsamallur/ einsamøll, at hann er Gud; 38 Og hatta í mær og mínum/tykkara/tygara tjóði, sum er júst komin við okkara tjóð, sum er júst komin við okkara tjóð, kann vera við.

39 Than kongurin var í øði, gav honum verri enn allar restina, og tók tað illa, at hann var spott.

40 so hesin maðurin doyði, og setti alt álit á Harrin.

41 Last av øllum eftir synirunum doyðu mamman.

42 Lat/Latið hetta vera nóg mikið nú til at hava tosað um fyrimynd, og tann ógvuliga píning.

CHAPTER 8 1 Then Judas Maccabeus, og tey, sum vóru saman við honum, fóru privily inn í býirnar, og rópti teirra kinsfolks saman, og tóku tey øll so sum helt fram í teimum, og settu seg saman um seks túsund menn.

2 Og tey rópti á Harrin, at hann fór at hyggja at fólkinum, sum var trottur av øllum; og eisini samkenslu við templið, sum ikki vóru til staðar, tá ið teir/tær/tey vóru til staðar.

3 Og at hann hevði havt samhuga á býnum, eymur og til reiðar at vera gjørdur, hóast hann var til reiðar at vera gjørdur við jørðina; og hoyra blóðið, sum græt til hansara, 4 Og minnist tann ónda av harmleysum, og blasphemies framdi ímóti navn hansara; og at hann hevði gjørt sítt hatri ímóti óndum.

5 nú, tá Maccabeus hevði sína fyritøku um hann, kundi hann ikki vera saman við hitanum: til wrath av Harrinum var vorðin til náði.

6 tí, hann kom til óvitandi, og brendi býir og býir, og kom inn í hendurnar á teimum mest commodious støð, og yvir kom og setti seg til flogfarið.

7 men serliga tók hann sær dælt av nátt til slíkar privy roynd, ísomuch, at fruktin av hansara holiness var spjatt hvønn har.

8 So tá Philip sá, at hesin maðurin økti við lítlum og lítlum, og tað, sum hann skrivaði við honum enn meira

og meira, skrivaði hann til Ptolemeus, tann, sum vardi í Celosyria og Phenice, fyri at geva meira hjálp til kongin hjá konginum.

9 Then framwith velja Nicanor sonin av Patroclus, ein av sínum serligum vinum, hann sendi honum við ongum fáum enn tjúgu túsund av øllum tjóðum undir honum, til at root út alt ættarliðið av teimum, sum eru; og við honum fór hann eisini upp í ein skipari, sum í kríggi hevði stórar royndir.

10 So Nicanor undertook to vinna so nógvan pening av tí, sum skuldi defray av tveimum túsund evni, sum kongur var at gjalda fyri at gjalda fyri róma.

11 Hvarfore beinanvegin sendi hann til býirnar á sjónum, proclaiming a sølu av tí, og gávuríkur, at tey skuldu havt fýrascore og tíggju lík til ein talent, ikki væntar, at hann var noyddur at fylgja honum frá almáttugum Gudi.

12 nú, tá orðið var tikin av Nicanor's koma, og hann hevði imparted unto tey, sum vóru saman við honum, at herurin var í hondini, og hann hevði verið saman við honum, og hann hevði verið saman við honum.

13 teir/tær/tey vóru bangin, og distrustu rættvísi hjá Guði, flýddi og convey seg burtur.

14 Onnur seldi alt, sum tey høvdu lagt, og viðal býflugur, sum vóru seldir av teimum, seldi tey, áðrenn tey møttust saman: 15 Og um ikki fyri teirra egnu sakes, men til covenants hann hevði gjørt við pápa sínum, og til hansara holy og glor.

16 So Maccabeus ringdi til hansara menn saman við seks túsund, og exhorted tey ikki at vera stricken við ræðslu av fíggindanum, ella fyri at óttast tann stóra multitude av hitaen, sum kom skeivur ímóti teimum; men at berjast maður, 17 And at seta áðrenn eyguni á sær, at tey høvdu gjørt tað, sum tey høvdu gjørt, og tann miskunnarleysa handlingin av býnum, har tey gjørdu eitt spott, og eisini at taka burtur úr stjórnina hjá teimum.

18 For tey, segði hann, líta á síni vápn og djarvur; men okkara álit er í Almighty, sum í einum beck kann kasta bæði tey, sum koma ímóti okkum, og eisini allan heimin.

19 meiraover, hann recounted unto tey, hvat hjálpir teimum, og hvussu tey vóru send, og hvussu tey vóru send, tá ið tey vóru í hundrað og fimm túsund.

20 Og hann segði teimum frá bardaganum, at tey høvdu í Babylon við Galatians, hvussu tey komu, men átta túsund í øllum fyritøkuni, við fýra túsund Macedonians, og tað, sum Macedonians verða perplexed, átta túsund oyðilegði eitt hundrað og tjúgu túsund orsakað av hjálp, sum tey høvdu frá himlinum, og so fekk eitt stórt booty.

21 Soleiðis, tá ið hann hevði gjørt tey djarvur við hesum orðum, og til reiðar at doyggja fyri lógina og landið, hann býtti herin í fýra partar; 22 Og fór upp í seg sjálvan við sær sjálvum, leiðarar í hvørjum bólki, til wit Simon, og Joseph, og Joseph, og tað, sum eru í einum fimtan hundrað monnum.

23 Also hann útnevndur Eleazar at lesa holy bókina: og tá hann hevði givið teimum hetta urið, sum hann hevði givið Teimum hetta urið, og tá ið hann hevði givið teimum hetta urið; Hann er í fyrsta bólki,

24 And av hjálp frá Almighty, tey slew omanfyri níggju túsund av fíggindum sínum, og særd og maimed tann mest parturin av Nicanor's host, og so setti øll til flogferð; 25 Og tók pengarnar, sum komu at keypa teimum, og helt tey langt: men manglandi tíð, tey komu aftur: 26 Fyri tað var dagurin áðrenn sabbath, og tí høvdu tey ikki longur hildið teimum.

27 So tá ið teir/tær/tey høvdu savnað armin saman, og spilti fíggindar teirra, teir/tær/tey høvdu gjørt av, at teir/tær/tey høvdu gjørt tað, sum var farið at gera, sum var tann byrjanin til, at teir/tær/tey høvdu gjørt av náði.

28 Og eftir at hava verið í 28, tá ið teir/tær/tey høvdu givið ein part av teimum, og einkjur, og teir/tær/tey vóru býtt millum seg sjálvan/sjálva og teirra tænastufólk.

29 tá hetta var gjørt, og tey høvdu gjørt eitt vanligt supplication, tey vóru eftir merciful Lord til at vera samd við hansara tænastufólk fyri nakrantíð.

30 meiraover av teimum, sum vóru saman við Timotheus og Bacchides, sum bardist ímóti teimum, tey slew omanfyri tjúgu túsund, og sera lætt fekk høgt og sterk holdar, og býtt millum seg sjálvan, og gjørdi maimed, faðirs, einkjur, ja, ja, og tann aldur, sum eisini var, líka í oyðileggur við sær sjálvum.

31 Og tá ið teir/tær/tey høvdu savnað armin saman, løgdu teir/tær/tey øll væl í hóskandi støð, og remnant av oyðileggur teir/tær/tey komu til Jerusalem.

32 teir/tær/tey slew eisini, at óndur persónurin, sum var saman við Timotheus, og hevði ørkymlaður/ørkymlað fleiri mátar.

33 Further longur í so tíð, sum tey hildu veitsluna fyri sigur í sínum landi, sum tey brendi, sum vóru sett í eitt sindur av húsum, sum vóru flýddur í eitt sindur av húsum; og so fekk hann eina løn fyri at hitta sín óndleika.

34 As for hatta mest ungracious Nicanor, sum hevði tikið túsund handilsmenn at keypa jødini, 35 hann var gjøgnum hjálp frá Harrinum, sum hann hevði gjørt, av tí, sum hann gjørdi í minsta lagi account; og setti seg úr sínum glor, og tað var hann, sum ein rýma, sum hann kom, tá ið hann var sera stórur, tí hann var sera stórur, tí hann var sera stórur, tí hann var oyðilagt.

36 Soleiðis, hann, sum tók hann á at gera tað gott, tí hann gav teimum, at hann hevði fingið skaða í Jerusalem, segði uttanlands, at tað var Gud at berjast fyri tey, og tí at tey ikki kundu vera særd, tí tey fylgdu teimum.

CHAPTER 9 1 Um ta tíðina kom Antiochus við dishonour úr landinum.

2 For hann var komin inn í býin, sum eitur Persepolis, og fór um at rob templið, og at halda býin; harupon multitude renna fyri at verja seg við sínum vápni, sum setti tey til flogfarið; og so hendi tað, at Antiochus verður sett í flogfarið av íbúgvunum aftur við skomm.

3 nú, tá ið hann kom til Ecbatane, tíðindi vóru við honum, hvat var hent unto Nicanor og Timotheus.

4 So ov nógv av øði. hann helt, at hann skuldi hevna seg upp á jødini, sum gjørdi hann av teimum, sum gjørdi hann flýggja. Tí gav hann boð um at koyra uttan at

koyra, og til at dispatch ferðina, og at gera tað, sum Gud nú fylgdi honum. Fyri at hann hevði tosað errin av hesum slagnum, so fór hann at koma til Jerusalem og gera tað eitt vanligt stað.

5 men Harrin, Gud í Isreal, smote hann við einum ícurable og ósjónliga pestur: ella so skjótt sum hann hevði tosað hesi orðini, ein pínu av tí, sum var remediless kom á hann, og eymur av inner parts; 6 Og tað mesta bara: tí hann hevði píndur aðrar menn hjá øðrum monnum.

7 Hvussubeit hann als einki, sum hann var farin frá sínum reypa, men enn var fylt av stoltleika, anda eld í øðini ímóti tí, og commanding til at skunda sær, men tað kom at standa á, at hann datt niður úr sínum hjóli, bar seg harðligt; so at hava eyma fall, vóru allir limir í kroppinum hjá honum.

8 Og soleiðis, at hann helt, at eitt sindur av tí, sum hann helt, at hann kundi gera, at hann var errin av einum manni) og vigar, at hann var nú í einum javnvág, og bar seg í einum hesti, og bar seg fram í einum hesti, sum vardi í einum hesti.

9 So, at ormurin reistist úr kroppinum á hesum óndu manninum, og meðan hann búði í sorg og pínu, hansara týtu, og tað, sum hann luktaði, var óljóð fyri øllum sínum heri.

10 Og maðurin, sum helt eitt sindur, at hann kundi røkka til stjørnurnar í himlinum, eingin maður kundi tola at bera seg til at bera seg til at bera seg.

11 her tí, at hann var plágaður, fór hann at fara úr sínum stóra stoltleika, og fyri at koma til vitan um seg sjálvan av tí, sum hann hevði gjørt, og hann fór at økja um hvørja løtu.

12 Og tá ið hann ikki kundi halda sín egna luktin, segði hann hesi orðini, er tað at hittast at vera evni, og tað er ein maður, sum ikki er errin av sær sjálvum, um hann ikki var Gud. 13 Hetta ónda persónurin lovaði eisini til Harrin, sum nú ikki hevði náði á honum, segði hann, at hann segði, at hann ikki hevði sagt, at hann ikki hevði sagt, at hann ikki hevði náði á honum, segði hann.

14 hatta holy býin (to the, sum hann fór í skundi at leggja tað, hóast hann var í ferð við jørðini, og fyri at gera tað eitt vanligt stað, og hann fór at seta seg í frælsi: 15 Og sum nerta við jødini, sum hann hevði dømt, so nógv sum at verða grivin, men fyri at vera tveittur út við børnum sínum til at vera ein av teimum, sum hann hevði gjørt, so nógv sum hann hevði gjørt, so nógv sum hann hevði gjørt.

16 Og holy templið, sum áðrenn hann hevði spilt, hevði hann garni við góðum gávur, og restore all holy vesels við nógvum meira, og út úr sínum egnu defray charges hoyrir til ofras: 17 ja, og tað fór eisini at gerast jødi, og fara ígjøgnum allan heimin, sum var búgva, og lýstu valdin hjá Gudi.

18 men fyri alt hetta, sum hann hevði skrivað, hevði ikki verið: fyri bara at gera av Gud, var komin á hann: tí, at hann skrivaði, at hann skrivaði, at hann skrivaði, inniheldur, at hann ikki hevði skrivað brævið, eftir at hann hevði skrivað:

19 Antiochus, kongur og sæn, til tey góðu borgarar hansara ynskja nógv gleði, heilsu, heilsu og væl: 20 Um tú og børn tíni/tykkara eru væl fyri, og tíni/tykkara viðurskifti eru til tín/tykkara/tygara nøgd, so gevi eg sera væl fyri Gud, at eg havi vón í himlinum.

21 As fyri meg, eg var veikur/veik, ella annars hevði eg mintist, at tú/fórt/fóru at koma aftur úr einum sjúku, og tað var neyðugt hjá mær at taka mær av tí vanliga trygdini hjá øllum: 22 ikki at líta á mína heilsu, men at hava stóra vón um at flýggja hesa sjúkuna.

23 men hugsaði um, at sjálvt pápi mín, tá ið hann førdi ein her inn í høga lond. útnevndur ein framgongd, 24 Til endan á hasum, um nakað datt út av at vænta, ella um nakað tidings vóru við, at tey vóru illa við, at tey vóru farin, sum vóru farin, kanska ikki at vera stúrin: 25 aftur, hugsa um, hvussu prinsurin, sum eru markar og grannar, sum bíða eftir, og vænta, hvat skal vera tiltakið.

Eg havi útnevndur son mín Antiochus kongur, sum eg ofta framdi og commended unto nógvar av tær, tá eg fór upp í høga landslutir; til hvønn eg havi skrivað sum fylgjaeth: 26 tí, eg biði og biðja teg um at minnast fyrimunir, sum eg havi gjørt, og í serligum, og tað verður enn trúgvur fyri meg og son mín.

27 For eg eri yvirtalaður/yvirr yvirtalaði um, at hann skilir mína meining, og tað fer at geva tær/tykkum/tygum far um.

28 Thus drápsmaðurin og blasphemer hava liðið mest illa, sum hann entreated aðrar menn, so doyði hann ein ólukkuligur deyði í einum løginum landi í fjøllunum.

29 And Philip, sum var uppaldur við honum, bar kroppin burtur, sum eisini var bangin fyri soninum av Antiochus fór inn í Egyptalandi til Ptolemeusometor.

CHAPTER 10 1 nú Maccabeus og hansara fyritøku, Harrin guiding tey, kom fyri seg aftur og býin: 2 men altar, sum hita hevði bygt í opna gøtuni, og eisini tað, tey tóku seg niður.

3 Og at hava ruddað templið, sum tey gjørdu eina aðra altar, og strika steinar, sum tey tóku eld úr teimum, og bjóðaði eitt offur eftir tveimum árum, og setti seg fram í tvey ár, og ljós, og honwbread.

4 tá ið hatta var gjørt, datt tey flatt niður, og býflugur, sum tey kundu ikki koma meira í slíkar trupulleikar; men um teir/tær/tey syndaði meira ímóti honum, at hann fór at elta teir/tær/tey við náði, og at teir/tær/tey kanska ikki verða send.borið fram.

5 nú á sama dag, sum fremmandafólk profaned templið, á sama dag var tað reint aftur, sjálvt fimm og tjúgu dag í sama mánað, sum er Casleu.

6 Og teir/tær/tey hildu átta dagar við glaður, sum í veitsluni hjá tabernacles, minnist, at ikki leingi einfore teir/tær/tey høvdu hildið veitsluna í tabernacles, tá ið teir/tær/tey gingu í fjøllunum og dens sum beasts.

7 tí, teir/tær/tey bare greinar, og fairar, og lógvar eisini, og sang psalms unto hann, sum hevði givið teimum góða framgongd í reinum.

8 teir/tær/tey ordained eisini av einum vanligum statute og decree, at hvørt ár skuldi verið hildið av øllum tjóðunum.

9 Og hetta var endin á Antiochus, ringdi Epiphanes.

10 nú fara vit at vátta, at Antiochus Eupator, sum var sonur henda óndi maðurin, sum var í kríggi.

11 So tá ið hann var komin til krúnuna, setti hann ein Lysias yvir viðurskiftinar hjá sínum veruligam, og útnevndur hann.

12 For Ptolemeus, at tað varð kallað Macron, velja heldur at gera rættvísi fyri tað skeiva, sum hevði gjørt, at tey høvdu gjørt, sum var gjørt, at halda fram við teimum.

13 Hvarupon var ákærdur fyri, at kongurin var ákærdur fyri, at hann var so burtur úr hvørjum orði, tí hann hevði lagt seg sjálvan og doyði.

14 men tá Gorgias var sæntur, hann setti hermenn, og nourished war continua við jødum: 15 Og harwithall Idumeans, at hava fingið inn í hendurnar á teimum mest commodious holdunum, helt á, at tey vóru burtur úr Jerusalem, og fingu tey, sum vóru burtur úr Jerusalem, fóru tey um at nourish kríggj.

16, sum teir/tær/tey vóru saman við Maccabeus gjørdi supplication, og býflugur, at hann fór at vera teirra hjálp; og so runnu teir/tær/tey við harðskapi á sterkum holdunum hjá Idumeans, 17 Og harðskap teir/tær/tey væl, vunnu teir/tær/tey, og helt á øllum, sum bardist á vegginum, og slew alt, sum datt í hendurnar, og drap ikki færri enn tjúgu túsund.

18 And tí certain, sum ikki vóru minni enn níggju túsund, vóru flýddi saman í tveir sera sterk slott, sum hava alt slag av tí, sum var hent at halda siege, 19 Maccabeus fór úr Simon og Joseph, og Zaccheus eisini, og tey, sum vóru saman við honum, sum vóru nóg mikið til at verasiege tey, og fór avstað til teirra støð, sum meira tørvaði hansara hjálp.

20 nú vóru teir/tær/tey við Simon, at teir/tær/tey vóru við at sleppa undan teimum, sum vóru í borgini, og tóku sjey túsund drachms, og lat nøkur av teimum flýggja.

21 men tá ið tað var sagt Maccabeus, hvat var gjørt, hann rópti á fólkini saman, og ákærdi tey, sum tey høvdu selt teirra týtu fyri pengar, og setti fíggindar teirra ókeypis at berjast ímóti teimum.

22 so hann slew tey, sum vóru funnin svíkjari, og beinanvegin tóku tveir slott.

23 Og at hava góða framgongd við sínum vápni í øllum tí, hann tók í hond, hann slew í teimum báðum holdunum meira enn tjúgu túsund.

24 nú Timotheus, sum jødir høvdu basa áðrenn, tá ið hann hevði savnað eina stóra multitude av fremmandum her, og ross úr Asia ikki nøkur fá, kom sum um hann fór at taka jødi av vápnum.

25 men tá ið hann teknaði nær, vóru tey saman við Maccabeus vendi sær sjálvum at biðja um Gud, og sýgur jørðina á høvdinum, og girded teirra loins við sekkincloth, 26 Og datt niður á fótin á altar, og býflugur leitaðu eftir honum at vera mercifult fyri teimum, og at vera ein fíggindi fyri teirra fíggindar, og ein mótstøðufólk fyri teirra fíggindar, sum lógina lýstu.

27 So eftir bønin tóku tey vápn, og fóru longri úr býnum: og tá ið tey teknaði nær við fíggindar teirra, hildu tey seg sjálvi.

28 nú var sólin nýggj risen, fóru tey bæði saman; Tann, sum hevur saman við sínum dygdum, sum eisini hevur gjørt, at Harrin eisini hevur gjørt, at tey hava framgongd og sigur: hin síðuna av teirra øði.

29 men tá bardagin var sterkur, kom til fíggindarnar frá himni fimm, sum komu til ross, við bridles av gulli, og tvey av teimum førdi.

30 Og tók Maccabeus betwixt tey, og fjaldi hann á hvørjum síðu vápn, og helt hann trygt, men skeyt pílar og snarljós ímóti fíggindunum: so at vera ørkymlaður við blindum, og full av trupulleikum, vóru tey dripin.

31 Og har vóru slain av fótum tjúgu túsund og fimmhundrað, og sekshundrað rossmenn.

32 As for Timotheus seg sjálvan, flýddi hann inn í eitt sera sterkt hold, sum eitur Gawra, har Chereas var.

33 men teir/tær/tey vóru saman við Maccabeus legði siege ímóti teimum fýra dagar.

34 Og tey, sum vóru við, høvdu álit á styrkini á staðnum, blasphemed sera væl, og fullkomiliga óndur orð.

35 kortini á fimta degi tíðliga tjúgu ungum monnum í Maccabeus' fyritøkuni, íflamed við øði orsakað av tí, sum tey høvdu gjørt, og við einum ógvusligum dirvi, sum tey møttust við.

36 onnur sum ein, sum vardi eftir teimum, meðan tey høvdu nógv um at vera saman við teimum, sum vóru við, brendi tornið, og eitt sindur av eldsbruna, sum vóru á lívi; og onnur brutu portrið upp, og at hava fingið í restina av herinum, tók býin, tók býin.

37 And drap Timotheus, at tað var krógvað í einum ávísum pit, og Chereas beiggja hansara, við at gera tað.

38 tá hetta var gjørt, rósti tey Harrin við psalms og takk, sum hevði gjørt so gott ting fyri Ísrael, og fekk tey sigur.

CHAPTER 11 1 Ikki leingi eftir, Lysias kongurin hjá konginum og systkinabarn, sum eisini kláraði at gera tað, sum eisini var gjørt.

2 Og tá ið hann hevði savnað seg um fýra túsund túsund við øllum rossunum, kom hann ímóti teimum, hugsaði hann um at gera býin til ein habitation av Gentiles, 3 And fyri at fáa ein gain av templið, sum av hinum kapellunum av hita, og til at seta høgan priest til sølu hvørt ár: 4 ikki hugsa um valdin hjá Gudi, men upp við tíggju túsund túsund av fótum, og hansara túsund av rossmen, og hansara fýrascore fílar.

5 So hann kom til Judea, og teknaði nær við Bethsura, sum var ein sterkur býur, men fjarur frá Jerusalem um fimm furlongs, og hann legði eymur siege unto tað.

6 nú, tá ið teir/tær/tey vóru saman við Maccabeus hoyrdi, at hann var í ferð við at gera tað, og øll fólkini við at gera tað, sum hann hevði sent ein góðan eingil at bera Ísrael.

7 Then Maccabeus seg sjálvan fyrst av øllum vápnum, exhorting hin, sum tey høvdu jeopard seg saman við

honum at hjálpa teimum, so tey fóru fram við einum vilja.

8 Og sum tey vóru í Jerusalem, kom fram áðrenn tey á rossback ein í hvítum klæðum, rista hansara armur av gulli.

9, teir/tær/tey rósti mercifult Gud øll saman, og tóku hjarta, ísomuch, at teir/tær/tey vóru ikki bara til reiðar at berjast við monnum, men við flestu miskunnarleysum, og til at seta seg ígjøgnum veggir.

10 Thus fóru teir/tær/tey fram í armour, og høvdu eina hjálp frá himni: til Harrin var mercifult unto teir/tær/tey.

11 Og geva eina ábyrgd av fíggindum sínum sum leyvur, tey slew ellivu túsund fótmen, og sekstan hundrað rossmenn, og setti øll hini til flogfarið.

12 nógv av teimum verða eisini særd, tá ið teir/tær/tey vóru særd; og Lysias seg sjálvan flýddi burtur, og so slapp undan.

13, sum hann var ein maður, sum hann var ein maður, sum hann hevði gjørt, og hugsaði um, at hebraiskt kundi ikki vera basa, tí hann var ein maður, sum hann hevði sent teimum, hann sendi teimum, og hugsaði um, at hann ikki kundi gera tað, sum hann hevði gjørt.

14 og yvirtalaði tey at vera samd við allar rímiligar umstøður, og lovaði, at hann fór at yvirtala kongin, sum hann má vera ein vinur.

15 Then Maccabeus samtykti øllum, sum Lysias ynskti, at vera varin av tí felags góðu; og tað, sum Maccabeus skrivaði unto Lysias um jødini, kongur givið tað.

16 For har vóru brøv skrivað til at vera skrivað úr Lysias til hetta effect: Lysias unto fólkið í teimum, sum vóru sendeth heilsaði: 17 John og Absolom, sum vórðu send frá tær, kom við mær, og gjørdi umbøn um framførsluna av innihaldið harof.

18 tí, sum tað var, so at eg hitti, at kongur var meldaður til kongin, eg havi lýst tey, og hann hevur givið so nógv sum kundi verið.

19 Og um so fer tú at halda teg sjálvan/sjálva til state, herafter eisini eg enda.

20 men av tí, sum eg havi givið bæði hesum og hinum, sum komu frá mær, til commune við tær.

21 Fare ye væl. hundrað og átta og fortieth ár, fýra og tjúgu dag í mánaðinum Dioscorinthius.

22 nú er brævið hjá konginum: King Antiochus unto beiggja hansara Lysias sendeth heilsaði: 23 av tí at pápi okkara er týddur til gudar, er okkara vilja, at tey eru í okkara veruligam livandi stillisliga, at hvør ein kann koma til sín egna viðurskifti.

24 Vit skilja eisini, at jødini ikki høvdu givið pápa okkara, tí at vit skuldu havt við sær sjálvum, men høvdu heldur hildið teirra egnu hátt at liva: til tað, sum var orsøkin til, at vit skuldu líða tey at liva eftir teirra egnu lógir.

25 Hvarfore okkara hugsan er, at hendan tjóðin skal vera í hvíld, og vit hava avgjørt at hvíla tey, sum tey kunnu liva eftir.

26 tú skalt gera tað væl, tí at tey skulu senda teimum, og veita teimum frið, tá ið tey eru certified av okkara sinni, tey kunnu vera góð ugga, og nakrantíð fara væl um teirra egnu viðurskifti.

27 Og brævið av konginum, sum vardi í tjóðini, var eftir hesum hátt: King Antiochus sendeth heilsaði unto the ráðgevin, og restin av teimum, sum vóru: 28 If ye fare væl, hava vit okkara ynski; vit eru eisini í góðum heilsu.

29 Menelaus lýstu okkum, at títt ynski var at koma heim aftur, og at fylgja tínum egnu fyritøku: 30 Hvar fyri tey, sum fara avstað, til tey fara avstað, til triðja dagin í Xanthicus við trygd.

31 Og jødini skulu brúka teirra egnu kjøt og lógir, sum áðrenn; og eingin av teimum á nakran hátt skal vera molestur fyri ting, sum ikki eru gjørd.

32 eg havi sent eisini Menelaus, at hann kann ugga teg.

33 Fare ye væl. Í hundrað fjøruti og áttanda ár, og fimtan dag í mánaðinum Xanthicus.

34 The rómar sendi teimum eisini eitt bræv inniheldur hesi orðini: Quintus Memmius og Titus Manlius, sendiharrir av rómaunum, send heilsaði til fólkið í teimum.

35 A 35, sum er systkinabarnið hjá konginum, har vit eisini eru væl nøgd.

36 men nerta við slíkum tingum, sum hann dømdi at verða sip til kongin, eftir at tú/hevur/hava fingið eitt gott hugskot, sum vit kunnu siga, at vit kunnu siga, at tað er hent fyri teg/tykkum: fyri vit fara nú at Antioch.

37 tí at senda eitt sindur av ferð, at vit kunnu vita, hvat er tín/tykkara/tygara hugsan.

38 Farvæl. Hetta hundrað og átta og fortieth ár, fimtan dagin í mánaðinum Xanthicus.

CHAPTER 12 1 tá hesar covenants vóru gjørd, Lysias fór til kongin, og jødir vóru um mann teirra.

2 men av governours of fleiri støð, Timotheus, og tað, sum er sonur Genneus, eisini Hieronymus, og Demophon, og við síðuna av teimum Nicanor the.

3 menn í Joppa gjørdi eisini ein sovorðin ógladly: tey bóðu um, at tey høvdu gjørt tað, sum tey høvdu gjørt, og børn teirra høvdu gjørt, sum um tey høvdu gjørt, sum um tey høvdu gjørt, sum um tey høvdu gjørt.

4, sum góðtók tað eftir tí vanliga decree av býnum, sum var desirous at liva í friði, og undir illgruna um einki: men tá ið tey vóru farin fram í djúpum, druknaðu tey ikki minni enn tveyhundrað av teimum.

5 tá ið Judas hoyrdi um hetta miskunnarleysa gjørt, so var hann biðin um, at tey vóru saman við honum at gera tey til reiðar.

6 Og ringdi til Gud, sum vardi, kom hann ímóti teimum, sum vóru settar, og brendi tey, sum vóru settar í nátt, og setti bátin á eld, og tey, sum flýddi, hann slew.

7 Og tá býurin var afturlatin, fór hann aftur, sum um hann fór at koma aftur til býin.

8 men tá ið hann hoyrdi, at Jamnites vóru ímóti at gera á eins hátt, sum vóru ímillum tey, sum vóru millum tey, sum vóru í teimum 9 hann kom á Jamnites eisini um náttina, og setti eld á havnina og herflotan, so at ljósið av eldinum var sæddur í Jerusalem tvey hundrað og fjøruti furlongum.

10 nú, tá ið teir/tær/tey vóru farin frá teimum níggju skinnunum í ferð síni móti Timotheus, ikki færri enn fimm túsund menn á fótin og fimm hundrað rossmenn í Arabians setti hann.

11 Hvarupon har var ein sera eymur bardaga; men Judas er við hjálp frá Guði, fekk sigur; so at Nomades av Arabia, verður basa, besought fyri friði, gávuríkur bæði at geva honum neyt, og til gleði hann annars.

12 Then Judas, hugsaði sanniliga, at tey fóru at vinna í nógvum tingum, givið teimum frið: harupon tey tóku í hondina, og so tey fóru avstað til teirra tjaldið.

13 hann fór eisini um at gera eina brúgv til ein ávísan bý, sum var girðingina um veggir, og búgva av fólki í divers londum; og navnið á tí var Caspis.

14 men teir/tær/tey vóru við at seta tað á so nógv álit á veggirnar og provision av victuals, at teir/tær/tey vóru saman við teimum, sum vóru saman við teimum, og tað vóru ikki so orð, sum ikki vóru tosað.

15 Hvarfore Judas við fyritøkuni, ring til tann stóra Harrin av heiminum, sum uttan rams ella motorar av kríggi, sum vóru settar í tíðini, gav ein ógvusligan harðskap ímóti veggirnar, sum uttan rams ella motorar av kríggi, sum vóru settar í tíðini, gav ein ógvusligan harðskap ímóti veggirnar, sum uttan rams ella motorar av kríggi, sum ikki vardi í tíðini, gav einum ógvusligum álopi ímóti veggirnar, sum uttan rams ella motorar av kríggi, sum ikki vardi í tíðini, gav einum ógvusligum álopi ímóti veggirnar, sum uttan rams ella motorar av kríggi, sum ikki vardi í tíðini, gav ein ógvusligan álop ímóti veggirnar, sum uttan rams ella motorar av kríggi, sum ikki vardi í tíðini, gav ein ógvusligan 16 Og tók býin við Vilja, og gjørdi unspeakable, ísomuch, at eitt vatn tvey furlongs broad nær við adjoining harunto, at vera fylt full, var at síggja renna við blóði.

17 Then fóru tey úrnce sjeyhundrað og hálvtrýss skinn, og kom til Characa unto the jødini, sum eru kallað Tubieni.

18 men sum fyri Timotheus, funnu tey hann ikki í støðum: áðrenn hann hevði sett nakað, sum hann fór frá, at hann hevði lagt eitt sera sterkt garrison í einum ávísum holdi.

19 Hvussubeit Dositheus og Sosipater, sum vóru av Maccabeus' captains, fór fram, og slew tey, sum Timotheus hevði lagt í fyri tíggju túsund menn.

20 And Maccabeus ringdi til herin við bólkum, og setti tey yvir bólkin, og fór ímóti Timotheus, sum hevði um hann hundrað og tjúgu túsund menn av fótinum, og tvey túsund og fimm hundrað rossmenn.

21 nú, tá Timotheus hevði vitan um, at hann kom, sendi hann kvinnur og børnini og hini viðføri, sum vóru kallaðar: til býin var torført at verasiege, og stúrin at koma til býin, av tí at hann var í øllum støðum.

22 men tá ið Judas hansara fyrsta bólkur kom í eygsjón, fíggindar, sum vóru forelskað í ótta og ræðslu gjøgnum tað, sum sá út av honum, sum síggja alt, sum var, flýddi, ein, sum var á veg, so sum tey vóru ofta særd av sínum egnu monnum, og særd við teimum, sum vóru særd av sínum egnu svørði.

23 Judas var eisini sera álvarsamur í at stremba eftir teimum, drepa hasar óndu wretches, av hvørjum hann slew um tretivu túsund menn.

24 meiraover Timotheus seg sjálvan datt í hendurnar á Dositheus og Sosipater, sum hann var í ferð við nógvum handverki at lata hann fara við sínum lívi, tí hann hevði nógv av teimum, sum vóru settar av teimum, sum, um tey løgdu hann til deyða, skuldi ikki verið mettur.

25 So tá ið hann hevði vissað tey við nógvum orðum, at hann fór at seta tey uttan skaða, eftir at tey høvdu latið hann fara til ta uppsparing.

26 Then Maccabeus gekk fram til Carnion, og til templið í Atargatis, og har hann slew fimm og tjúgu túsund fólk.

27 And eftir, at hann hevði lagt seg til flogfarið og oyðilegði tey, sum vóru tikin av teimum, har tað var ein sterkur býur, harin Lysias abode, og ein stór multitude av diversum, og tann sterki ungir menn hildu veggirnar, og verja tey kanska: harin eisini var stór provision av motorum og pílum.

28 men tá ið Judas og hansara fyritøku høvdu ringt á Almighty Gud, sum við sínum valdi, sum vóru í býnum, og tey vunnu býin, og slew tjúgu og fimm túsund av teimum, sum vóru viðin, 29 Fromnce tey fóru til Scythopolis, sum lieth seks hundrað furlongs úr Jerusalem, 30 men tá ið jødini, sum vóru har, sum høvdu testified, at Scythopolitans dealt elskaly við teimum, og entreated tey fitt í tíðini av teirra mótburði; 31 teir/tær/tey góvu teimum takk, meðan teir/tær/tey komu til Jerusalem, og so teir/tær/tey komu til Jerusalem, og so teir/tær/tey komu til Jerusalem.

32 And eftir veitsluna, ringdi Pentecost, fóru tey fram ímóti Gorgias.

33, sum kom út við trimum túsund monnum av fótum og fýra hundrað rossmenn.

34 Og tað hendi, at í teirra stríð vóru nakrir fáir av teimum, sum vóru slain.

35 At hvørja ferð Dositheus, ein av Bacenor's company, sum var á rossback, og ein sterkur maður, var enn á Gorgias, og tók hann av frakkanum, sum tók hann av noyða; og tá ið hann hevði tikið handan bannaða mannin á lívi, ein rossmaður av Thracia kom á hann smote av øksl, so at Gorgias flýddi unto Marisa.

36 nú, tá ið teir/tær/tey vóru saman við Gorgias høvdu bardist leingi, og vóru í Harrinum, sum hann hevði sagt, at hann fór at vera teirra hjálp og leiðari í bardaganum.

37 And við, at hann byrjaði á sínum egna máli, og sang psalms við eini hart rødd, og skunda sær ikki at fara til gorgias' menn, hann setti tey til flogfarið.

38 So Judas savnaðist hansara host, og kom inn í býin av Odollam, og tá ið sjeynda dagin kom, vóru tey purified seg sjálvi, sum siður var, og helt á sama stað.

39 Og á degnum, sum brúka, sum brúkar, og hansara fyritøku komu at taka upp á líkini av teimum, sum vóru slain, og fyri at jarða tey við sínum kinsmen í pápa sínum.

40 nú undir frakkum av hvørjum, sum var slain, sum tey funnu ting, sum vóru settar til, at Jamnites, sum er

bannað av lógini. Síðani hvør maður sá, at hetta var orsøkin til, at tey vóru slain.

41 allir menn, tí praising Harrin, tann rætta døma, sum hevði latið tað upp, sum vóru krógvað, 42 Betook seg sjálvan/sjálva, og besought hann, at sin framdi, sum kann verða sett úr remembrance. Umframt, at hásinnaður av teimum, sum vóru slain, fyri at halda seg frá synd, tí tey sóu, áðrenn tey sóu, áðrenn tey sóu, at tey komu at standa fyri syndir.

43 And tá hann hevði gjørt eina savna gjøgnum fyritøkuna til sum tvey túsund drachms av silvur, hann sendi tað til Jerusalem at bjóða einum syndi, sum hann hevði gjørt, og í roynd og veru, í tí at hann hevði lagt í, at hann hevði lagt í.

44 For um hann ikki hevði vónað, at tey vóru slain skuldi havt risen aftur, hevði tað verið superfluous og til fánýtis at biðja fyri tey deyðu.

45 Og eisini í, at hann varnaðist, at har var ein stór tænastu, sum doyði fyri teimum, sum doyðu, var tað ein heila og góður hugsan. Hvar hann gjørdi eina reconciliation til tey deyðu, at tey kundu verið send úr synd.

CHAPTER 13 1 In hundrað fjøruti og ninth ár var tað sagt, at Antiochus Eupator var við einum stórum valdi í Judea, 2 And við honum Lysias hansara verjaer, og stýra hansara viðurskifti, sum hava antin av teimum, sum eru eitt hundrað og tíggju túsund, og rossmenn fimm túsund og trýhundrað, og fílar tvey og tjúgu, og trýhundrað vognar vápnaðir við hookum.

3 Menelaus eisini fór upp í seg sjálvan við teimum, og við stórum dissimulation eggjaði Antiochus, ikki til trygtguard av landinum, men tí hann helt, at hann hevði verið gjørdur.

4 men kongurin hjá kongum flutti Antiochus' mind ímóti hesum óndu, og Lysias kunnaði kongin, sum hesin maðurin var orsøkin til, at kongurin var til at taka hann til deyða, og at seta hann til deyða, sum tað er í hasum stað.

5 nú var í hasum staði eitt torn av hálvtrýss cubits høgt, full av økjum, og tað hevði eitt rund ljóðføri, sum var á hvørjum síðu, sum var í økinum.

6 Og hvør, sum var dømdur av sacrilege, ella hevði framt nakað annað brotsverk, har gjørdu allir menn, sum vóru settar av honum.

7 Ein sovorðin deyði hendi, at óndur maður doyði, ikki so nógv sum burial í jørðini; og hatta er bara: 8 For inasmuch, sum hann hevði framt nógvar syndir um altar, hvørs eldur og økj vóru holy, hann fekk deyða sín í økinum.

9 nú kom kongurin við einum barbarous og haughty mind at gera nógv verri fyri at gera tað, enn hevði verið gjørt í pápa sínum.

10, sum tað var, tá ið hann varnaðist, at hann bað um at ringja til Harrin um náttina og dag, at um nakrantíð var í øllum øðrum tíð, hevði hann eisini hjálpt teimum, at hann var í ferð við at vera settur frá sínum landi, og frá holy templið:

11 Og at hann ikki fór at líða fólkið, sum enntá hevði verið, men eitt sindur leskiligt, fyri at vera í evni.

12 So tá ið teir/tær/tey høvdu gjørt hetta saman, og býflugur leitaðu eftir merciful Lord við gráti og skjótt, og lá flatur á jørðini tríggjar dagar, sum vóru settar, tá ið teir/tær/tey skuldu verið í einum lesa.

13 And Judas, at vera sundur við teimum gomlu, avgjørdur, áðrenn kongurin hjá konginum skuldi komið inn í býin, og fáa býin, fyri at fara fram og royna málið í bardaganum við hjálp frá Harrinum.

14 So tá ið hann hevði framt alt fyri at gera tað, og exhorted hansara hermenn fyri at berjast manfult, sjálvt til deyða, til lógir, templið, býin, landið, og tann felagswealth, hann camped av Modin: 15 Og at hava givið teimum urið, sum vóru um hann, er tað, at Gud er av Guði; við teimum mest valiant og val ungum monnum, sum hann fór inn í tjaldið hjá konginum um náttina, og slew í camp um fýra túsund menn, og tann, sum vóru á honum, við øllum, sum vóru á honum.

16 Og í endanum fylti teir/tær/tey camp við ótta og tumult, og fór avstað við góðum úrslitum.

17 Hetta var gjørt í steðgin á degnum, tí verjun hjá Harrinum hjálpti honum.

18 nú, tá kongurin hevði tikið ein smakk av manninum, sum hann fór at taka við sær, fór hann um at taka við sær.

19 Og gekk móti Bethsura, sum var ein sterkur holdur av teimum: men hann var settur til flogfarið, miseydnaðist, og misti menn sínar: 20 For Judas hevði conveyed unto tey, sum vóru í tí, sum vóru neyðug.

21 men Rhodocus, sum var í jødum, sum var í host, avdúkaði loyndarmálini til fíggindarnar; Tí var hann leitað eftir, og tá ið tey høvdu fingið hann í fongsul.

22 kongur fór við teimum í Bethsum aðru ferð, gav hond hansara, tók hondina hjá teimum, fór avstað, bardist við Judas, var basa; 23 Heard, at Philip, sum var farin yvir viðurskifti í Antioch, var sera væl bent, confounded, intreated the jødis, latið seg sjálvan, og sware til allar líka umstøður, samdust við teimum, og bjóðaði ofra, og við at gera tað, sum var, og tað, sum var, at hann var í ferð við at gera tað, sum var í ferð við at gera tað, sum var í ferð við at gera tað, sum var í ferð við at gera tað, sum var í ferð við at gera tað, sum var í ferð við at gera tað, sum var í ferð við at gera tað, sum var í ferð við at gera tað, sum var í ferð við at gera tað, sum var í ferð við at gera tað, sum var í ferð við at gera tað, sum var í ferð við at gera tað, sum var í ferð við at gera tað, sum var í ferð við at gera tað, sum var í ferð við at gera tað, 24 And góðtók væl Maccabeus, gjørdi hann principal frá Ptolemais unto Gerrhenians; 25 Came to Ptolemais: fólkið har vóru syrgjandi fyri covenants; tí at teir/tær/tey fóru í storm, tí teir/tær/tey fóru at gera teirra covenants void: 26 Lysias fór upp til at seta seg upp á tað, segði so nógv sum kundi verið í verjuni av orsøkini, yvirtalaði, pacified, gjørdi tey væl ávirkað, kom aftur til Antioch.

Soleiðis fór tað at nerta við kongin og fara avstað.

CHAPTER 14 1 Eftir trý ár var Judas kunnað, at Demetrius son sonin av Seleucus, sum var komin inn í eitt stórt vald og herflotan, sum var komin inn í eitt stórt vald og herflotan, sum var komin inn í eitt stórt vald og herflotan, sum var komin inn í eitt stórt vald og herflotan, sum var komin inn í eitt stórt vald og herflotan, sum var komin inn í eitt stórt vald og herflotan, sum var komin inn í eitt stórt vald og herflotan, sum var komin inn í eitt stórt vald og herflotan, sum var komin inn í eitt stórt vald og herflotan 2 hevði tikið landið, og drap Antiochus, og Lysias hansara verjaer.

3 nú ein Alcimus, sum hevði verið høgur prestur, og hevði defiled seg sjálvan wilfully í tíðum av teirra mingling við Gentiles, síggja, at hann ikki kundi bjarga sær sjálvum, ella hava nakað meira atgongd til holy altar, 4 Came to kongur Demetrius í hundrað og einum og fimmti ára gamal, nú, til hansara ein krúnuna av gulli, og ein lógvan, og eisini av tí, sum vóru brúkt í templið: og so, at hann helt frið.

5 Hvussubeit hava fingið møguleikan at fremja sín býtta inn í, og varð kallað inn í counsel av Demetrius, og spurdi, hvussu tað, sum tey ætlaðu, og hvat tey ætlaðu, svaraði hann harunto: 6 tey, sum hann ringdi, sum hann rópti, hvørs skipari er, sum ikki er til staðar, nourish kríggj og eru seditious, og fer ikki at lata restina vera í friði.

7 tí, eg eri tikin av mínum forfedrar, eg meini, at tann høgi presturin, eri nú komin hither: 8 fyrst, verily fyri unfeigned, sum eg havi av tí, sum eg havi gjørt, til kongin; og annað, sjálvt fyri, at eg ætli mær tað góða av mínum egnu landi: til øll okkara tjóð er í ongum lítlum týtum.

9 Hvarfore, O kongur, síggja alt hetta, var varin fyri landið, og okkara tjóð, sum er trýsti á hvørjum síðu, sambært at lesa, at tú lesur, at hon er í øllum.

10 For so leingi sum Judas liva, er tað ikki møguligt, at stateurin skuldi verið friðarligur.

11 hetta var ikki fyrr tosað um hann, men onnur av konginum hjá konginum, sum vóru settar ímóti judas, gjørdi meira ícense Demetrius.

12 And framwith ring Nicanor, sum hevði verið harri av fílunum, og gjørdi hann til at gera tað, hann sendi honum fram, hann sendi honum fram, hann sendi honum fram.

13 Commanding hann til slay Judas, og at spjaða tey, sum vóru saman við honum, og at gera Alcimus høgt priest av tí stóra templið.

14 Then hitahen, sum var flýddur úr Judas, kom til Nicanor av fylgum, hugsaði um skaða og calamities av teimum, sum vóru teirra væl.

15 nú, tá ið jødir hoyrdu um Nicanor's koma, og tað, sum vardi ímóti teimum, vóru tey, sum vóru settar á høvdið, og gjørdi supplication til hansara, sum nakrantíð hevði sett sítt fólk fyri nakrantíð, og sum altíð hjálpti honum.

16 So á boð um skiparin, sum tey tóku beint úr haðani, og kom nær við tey í býnum.

17 nú Simon, beiggi hansara, var við í bardaga við Nicanor, men var eitt sindur discomfited gjøgnum brádliga tøgn av fíggindum sínum.

18 ongantíð Nicanor, hoyrdi mannin hjá teimum, sum vóru saman við teimum, og djarvur, sum tey skuldu berjast fyri land teirra, durst ikki royna málið við svørðinum.

19 Hvarfore hann sendi Posidonius, og Theodotus, og Mattathias, fyri at gera frið.

20 So tá ið teir/tær/tey høvdu tikið langa tíð, og skiparin hevði gjørt tað, sum teir/tær/tey høvdu gjørt, og tað kom til, at teir/tær/tey vóru øll í einum sinni, teir/tær/tey høvdu tikið við sær, og skiparin hevði gjørt tað, sum teir/tær/tey høvdu gjørt.

21 Og útnevndur ein dag at hittast saman sjálv: og tá ið dagurin kom, og krakkir vóru sett til annað av teimum, 22 Ludas setti vápnaðir menn til reiðar í hent støðum, so at nakrar treachery skuldi verið knappliga vandi av fíggindunum: so tey gjørdu eina friðarfund.

23 nú Nicanor abode í Jerusalem, og gjørdi einki ilt, men sendi fólkið burtur, sum komu til hansara.

24 og hann hevði ikki viljað havt judas úr eygsjón: tí hann elskar mannin frá hjarta sínum.

25 hann bað hann eisini um at taka eina konu, og at veraget børn: so hann giftist, var stillur, og tók lut av hesum lívinum.

26 men Alcimus, varnaðist kærleikan, sum var betwixt tey, og hugsaði um covenants, sum vóru gjørd, kom til Demetrius, og segði honum, at Nicanor var ikki væl ávirkað móti state; Fyri at hann hevði ordain, ein svíkjari til sín veruliga, fyri at vera kongur.

27 Then kongurin var í øði, og tað var í øðini, at hann skuldi senda Maccabeus fangi í øllum skundi.

28 tá hetta kom til Nicanor's hoyra, var hann nógv ørkymlaður í sær sjálvum, og tók tað illa, at hann skuldi gera void greinina, sum vóru samd um, at maðurin var í ongari skyld.

29 men tí at tað var eingin at gera ímóti konginum, hugdi hann at tíð til at náa hetta.

30 Notwithstanding, tá Maccabeus sá, at Nicanor byrjaði at vera churlish unto hann, og at hann entreated hann meira enn hann var, sum hann var, sum ikki var so góður, at hann savnaði seg saman, og tóku seg frá Nicanor.

31 men hin, visti, at hann ikki var førur fyri at forða fyri, at hann ikki var førur fyri at bera seg inn í tað stóra og holy templið, og bað um, at tey vanliga vóru til staðar, fyri at bera hann til mann.

32 Og tá ið teir/tær/tey sware, at teir/tær/tey ikki kundu siga, hvar maðurin var, sum hann leitaði eftir, 33 hann strekti seg út úr høgru hond móti templið, og gjørdi ein eið í hesum hátt: Um tú/ikki fert/fara at bera meg sum ein fangi, so fari eg at leggja hetta templið av Guði, og eg fari at bróta alt, og erect a ikki førur fyri at gera tað, sum eg ikki kann gera.

34 Eftir hesi orðini fór hann avstað. Síðani priestarnir lyfti hendurnar upp móti himni, og tað var nakrantíð ein verjaer av teirra tjóð, segði í hesum hátt; 35 Tú, O Lord av øllum tingum, sum ikki hevur brúk fyri ongum, var ikki nøgdur/nøgd við, at templið hjá tær/tykkum skuldi verið millum okkum:

36 Tí nú, O holy Harrin av øllum holiness, halda hetta húsið nakrantíð ódfiled, sum í seinastuni var reint, og steðga hvørjum órættum munni.

37 nú var ákærdur fyri Nicanor ein Razis, ein av teimum eldru av Jerusalem, ein elskar av sínum landi, og ein maður av sera góðum frágreiðing, sum var kallaður ein pápi av teimum, sum varð kallaður.

38 For í fyrrverandi tíðum, tá ið teir/tær/tey ikki vóru ákærd fyri, at teir/tær/tey høvdu verið ákærdur fyri, at hann var ákærdur fyri, at hann var ákærdur fyri at hava verið ákærdur fyri alla vehemency fyri trúgv.

39 So Nicanor, fúsur at vátta, at hann bare unto, sendi yvir fimm hundrað menn av kríggi at taka hann: 40 fyri hann helt, at hann fór at taka hann at gera tað, sum hann hevði ilt í.

41 nú, tá ið multitude hevði tikið tornið, og harðligt brotið inn í hurðina, og ringt, at eldurin skuldi verið við at brenna tað, hann var til reiðar at verða tikin á hvørjum síðu, sum hann var til reiðar at brenna.

42 Choosing rather to die manfully, enn at koma inn í hendurnar á ónd, fyri at vera misnýttir annars enn at vera ein hásinnaður: 43 men manglar heilabløðingina gjøgnum skundi, multitude eisini skunda sær við hurðunum, hann rann alsamt upp til veggin, og kastaði seg niður millum tjúkkusta av teimum.

44 men teir/tær/tey geva skjótt aftur, og eitt pláss varð gjørt, datt hann niður í void.

45 kortini, meðan tað enn anda við honum, at hann var íflamed við øði, hann reistist; og hóast blóðið hjá honum var sum spouts av vatni, og hansara sár vóru sorgarfull, hóast hann rann ígjøgnum tað, sum hann rann ígjøgnum. og stendur á einum brisi, 46 tá blóð hansara var nú rættiliga burtur, hann tók sær av løttum, og tók tey í báðum hondum, hann kastaði tey á t.

CHAPTER 15 1 men Nicanor, hoyrdi, at Judas og hansara fyritøku vóru í sterkum støðum um Samaria, resolved uttan nakran vanda fyri at seta seg á teir/tær/tey á sabbath dag.

2 kortini, sum vóru noydd at fara við honum, segði O oyðileggja ikki so miskunnarleyst og barbarously, men gev/gevið tær/tykkum/tygum, sum hann, sum hann sá, at alt tað, sum hann sá, var, at hann var noyddur at fara við honum, segði hann ikki so miskunnarleyst og barbarously, men gev/gevið tær/tykkum/tygum alt tað, sum hann sá, at alt annað enn alt annað dagar.

3 Then tann mest óracious, sum kravdi, um tað var ein Mighty ein í himlinum, sum hevði biðið um dagin at vera hildið.

4 Og tá ið teir/tær/tey søgdu, er í himni ein livandi Lord, og kanska, sum gav sjeynda dag til at vera: 5 So segði hin, og eg eri eisini á jørðini, og eg havi boð um at taka vápn, og at gera kongin hjá konginum. Men hann fekk ikki at vita, at hann ikki hevur gjørt tað óreina.

6 So Nicanor í at fara upp um stoltleika og haughtiness avgjørdur um at seta eitt alment av sínum sigur, og tey, sum vóru saman við honum.

7 men Maccabeus hevði nakrantíð víst á, at Harrin fór at hjálpa honum: 8 Hvar fyri at hann hevði fingið fatur á sínum fólki, sum ikki skuldu koma undan teimum, men at minnast, at tey høvdu fingið hjálp, sum í fyrrverandi tíðum, tey høvdu fingið frá himlinum, og nú skuldu tey koma til sigur og hjálpa, sum skuldu komið til teirra frá Almighty.

9 Og so ugga teir/tær/tey úr lógini og profetunum, og við at seta teir/tær/tey í huga, at teir/tær/tey vunnu meira glað.

10 Og tá ið hann hevði rørdi seg upp, gav hann teimum teirra ábyrgd, honwing tey harwithall.

11 Thus hann vápnaði hvønn av teimum, ikki so nógv við at gera tað, sum ikki var eitt sindur gott orð: og við síðuna av tí, hann segði teimum ein dreym, sum um tað hevði verið so sanniliga, sum ikki var eitt sindur gleði.

12 Og hetta var hansara sjón: hatta Onias, sum hevði verið høgur prestur, ein virtuous og ein góður maður, reverend í samrøðu, mildur í condition, væl tosaði eisini, og vandi frá einum barni í øllum punktum av dygdum, helt upp í hendurnar á honum.

13 Hetta gjørdi, á eins og ein maður kom fram við gráum hári, og fór upp um glorious, sum var av einum undurfullum og framúrskarandi majesty.

14 Then Onias svaraði, sigur, hetta er ein kærleiki av tí, sum biður nógv fyri fólkið, og til holy býin, til wit, Jeremias profeturin hjá Guði.

15 Hvarupon Jeremias helt fram við høgru hond, sum gav honum eitt svørð av gulli, og í at geva tað spake.

16 Tak hetta heilaga svørðið, eina gávu frá Guði, við tí, sum tú/skalt/skulu gera.

17 Thus at vera væl uggaður av orðini hjá judas, sum vóru sera góð, og før fyri at røra tey upp til valour, og til at eggja hjartanum av ungum monnum, tey gjørdu av ikki at seta seg upp á tey, og maður, sum vóru í vanda fyri at royna at gera tað, tí at býurin og tað, sum vóru í vanda.

18 For tað, sum tey tóku fyri konurnar, og børn teirra, teirra, og folk, var í minsta lagi við teimum: men tann størsti og principal var fyri holy templið.

19 Also tey, sum vóru í býnum, tók ikki í minsta lagi at leggja í stríð.

20 Og nú, tá ið øll sóu út, hvat skuldi verið dómsviðgerðin, og fíggindarnir vóru longu komin nær við, og herurin var sett í einum array, og tað var tað, sum var sett í veingir, og rossmenn settu seg í veingir, og tað, sum vóru settar í veingir, og tað, sum vóru settar í veingir, og tað, sum vóru settar í veingir, og tað, sum vóru settar í veingir, og tað, sum vóru settar í veingir, og tað, sum vóru settar í veingir, og tað, sum vóru settar í veingir, og tað, sum vóru settar í veingir, og tað, sum vóru settar í veingir, og tað, sum vóru settar í veingir, og 21 Maccabeus síggja, at tað kemur til, at multitude, og divers fyrireikar av armour, og tann harðurness av tí, sum hann hevur gjørt, og ringdi til Harrin, sum arbeiða, og rópti á Harrin, sum arbeiða, vita, at sigur, at sigur ikki við vápnum, men sjálvt sum tað sær út til, at hann er so verdur: 22 Tí í bønini segði hann, eftir henda hátt; O Lord, tú/sendi/sendu tær/tykkum/tygum ein/eina/eitt, sum

vardi/sendið tær/tykkum/tygum, tá ið tú//tygum hevur/hava 100: 23 Hvarfore nú eisini, O Lord of heaven, send ein góðan eingil áðrenn okkum fyri ein ótta og dread unto tey; 24 And gjøgnum kanska av tínum armi, sum lata tey vera stricken við ræðslu, sum koma ímóti tínum holy fólk til blaspheme. Og hann endaði soleiðis.

25 Then Nicanor og tey vóru saman við honum, sum komu fram við trompetum og sangir.

26 men Judas og hansara fyritøku rendi saman við fíggindarum og bønum.

27 So, at berjast við hondunum, og biðja Gud við hjarta sínum, tey slew ikki minni enn tretivu og fimm túsund menn: til gjøgnum útsjónd av Guði, sum vóru sera lív.

28 nú, tá bardagin var liðugur, fór tey aftur við gleði, vistu tey, at Nicanor lá deyður í hansara harness.

29 so gjørdu teir/tær/tey eitt gott rópa og eitt ljóð, praising í sínum egna máli.

30 And Judas, sum nakrantíð var tann, sum nakrantíð var í kroppinum, og sum helt fram við sínum landi, og sum helt fram við sínum landi, sum nakrantíð var í verkfalli, og hansara hond við sínum øksl, og tók tey til Jerusalem.

31 So tá ið hann var har, og ringdi til teirra tjóð saman, og setti priests áðrenn altar, hann sendi teimum, sum vóru av tornið, og ringdi til teirra tjóð.

32 Og honwed tey vile Nicanor's head, og hond í hasum blasphemer, sum við errinum, sum hann hevði sett seg út ímóti holy templið í Almighty.

33 Og tá ið hann hevði skorið tunguna út av hasum, sum ikki var so, at hann hevði givið tí, at tey skuldu geva tað við petti, og hanga upp á lønina hjá honum, áðrenn templið.

34 So hvønn mann rósti móti himni, segði Harrin, segði hann, at hann helt á sítt egna stað.

35 hann hongdi eisini Høvdið á tornið, eitt eyðsæð og manifest tekin um alt tað, sum Harrin hevur hjálpt Harrinum.

36 Og teir/tær/tey ordained all við einum vanligum decree í ongum føri at lata hatta dagin fara uttan at halda, men til at hátíðarhalda trettan dag í dag, sum er kallaður, sum er kallaður, áðrenn Mardocheus' dag.

37 Soleiðis fór tað við Nicanor: og frá tí tíðini fram, at hebraiskt hevði býin í sínum valdi. Og her fari eg at enda.

38 Og um eg havi klárað tað væl, og sum er fitt at siga søguna, er tað, sum eg vildi: men um tað er, at eg kundi havt tað, sum eg kundi.

39 For, sum tað er ilt at drekka vín ella vatn einsamallur; og sum vín blandaði við vatni er gott, og gleðin smakkar: sjálvt so røðu, sum hevur gjørt, at tey, sum lesa søguna.

Og her skal vera endin.