Tajik - Obadiah

Абадиё БОБИ 1 1 Рӯҳи Убадьё. Худованд Худо дар бораи Адӯм чунин мегӯяд; Мо овозаи Худовандро шунидем, ва ба миёни халқҳо сафир фиристода шуд: «Бархезед, ва мо бар зидди вай дар ҷанг бархезем».

2 Инак, ман туро дар миёни халқҳо хурд кардаам, ки басе хорӣ дорӣ.

3 Мағрури дилат фирефтааст, эй эй дар рахи санг, Ки сукунат баланд аст. ки дар дилаш мегуяд: «Кй маро ба замин фуроварад?

4 Ҳарчанд ту худро мисли уқоб сарафроз кунӣ, ва лонаи худро дар миёни ситорагон ниҳодӣ, Ман туро аз он ҷо фурӯд хоҳам овард, мегӯяд Худованд.

5 Агар дуздон назди ту меомаданд, агар шабона роҳзанон меомаданд, (чӣ гуна маҳв шудаӣ!) Оё то сер нашуданд, дуздӣ намекарданд? Агар ангурдорон назди ту биёянд, магар ангур намегузоранд?

6 Корҳои Эсов чӣ гуна тафтиш карда мешаванд! Чизҳои ниҳони Ӯ чӣ гуна ҷустуҷӯ мешаванд!

7 Ҳама мардони иттифоқи ту туро то сарҳад бурданд; онҳое ки бо ту сулҳ доштанд, туро фиреб дода, бар ту ғалаба карданд; ононе ки нони туро мехӯранд, зери ту захм гузоштаанд, дар вай ҳеҷ ақл нест.

8Оё дар он рӯз, мегӯяд Худованд, — хирадмандонро аз Адӯм ва хирадро аз кӯҳи Эсов нобуд нахоҳам кард?

9Ва мардони ту, эй Темон, ҳаросон хоҳанд шуд, то ки ҳар яке аз кӯҳи Эсов ба қатл афтад.

10Зеро ки зӯроварии ту бар бародарат Яъқуб нангин туро фаро хоҳад гирифт, ва ту то абад маҳв хоҳӣ шуд.

11Дар рӯзе ки ту дар он тарафи дигар истодаӣ, дар рӯзе, ки аҷнабиён лашкари ӯро асир карданд, ва аҷнабиён ба дарвозаи ӯ даромада, бар Ерусалим қуръа партофтанд, ва ту мисли яке аз онҳо будӣ.

12 Аммо ту набояд ба рӯзи бародарат, ки дар он рӯз бегона шуд, нигоҳ намекардӣ; ва барои банӣ-Яҳудо дар рӯзи ҳалокати онҳо набояд шодӣ мекардӣ; ва дар рӯзи ғам набояд бо ғурур сухан гӯӣ.

13 Ту дар рӯзи мусибаташон ба дарвозаи қавми Ман намедаромадӣ; Оре, ту дар рӯзи мусибаташон ба андӯҳи онҳо нигоҳ намекардӣ ва дар рӯзи мусибаташон даст бар молу мулки онҳо намегузоштаӣ; 14 Ту низ набояд дар сари гузар истода, то ки раҳошудагони ӯро бибурӣ; ва он чиро, ки дар рӯзи тангӣ монда буданд, таслим намекардӣ.

15Зеро ки рӯзи Худованд бар тамоми халқҳо наздик аст; ончунон ки кардаӣ, ба ту дода хоҳад шуд: мукофоти ту бар сари худ бармегардад.

16 Зеро, чунон ки шумо бар кӯҳи муқаддаси Ман нӯшидаед, ончунон тамоми халқҳо ҳамеша хоҳанд нӯшид, оре, хоҳанд нӯшид, ва фурӯ хоҳанд бурд, ва гӯё ки набудаанд.

17 Аммо бар кӯҳи Сион наҷот хоҳад буд, ва қудсият хоҳад буд; ва хонадони Яъқуб дороии онҳо хоҳанд шуд.

18Ва хонаи Яъқуб оташ хоҳад буд, ва хонаи Юсуф шӯъла, ва хонадони Эсов барои хошок, ва онҳо дар онҳо аланга зада, хоҳанд хӯрд; ва аз хонаи Эсов ҳеҷ боқимонда нахоҳад монд; зеро ки Худованд инро гуфтааст.

19Ва аҳли ҷануб кӯҳи Эсовро тасарруф хоҳанд кард; ва онҳо аз даштӣ фалиштиён; ва онҳо киштзорҳои Эфроим ва саҳроҳои Сомарияро тасарруф хоҳанд кард, ва Биньёмин Ҷилъодро тасарруф хоҳад кард.

20Ва асирии ин лашкари банӣ-Исроил моли канъониёнро то Сорефот хоҳад гирифт; ва асорати Ерусалим, ки дар Сефарод аст, шаҳрҳои ҷанубро тасарруф хоҳад кард.

21 Ва наҷотдиҳандагон бар кӯҳи Сион хоҳанд омад, то бар кӯҳи Эсов доварӣ кунанд; ва салтанат аз они Худованд хоҳад буд.