บทที่ 1 1 หนังสือถ ้อยคำของโทบิต ผูเ้ ป็ นบุตรชำยโทบีเอล ผูเ้ ป็ นบุตรชำยอำนำเนี ยล ผูเ้ ป็ นบุตรชำยอำดูเอล ผูเ้ ป็ นบุตรชำยกำบำเอล ้ แห่งเชือสำยอำสำเอลแห่ งเผ่ำนัฟธำลี 2 ผูซ ้ งในสมั ึ่ ยเอเนเมสซำร ์กษัตริย ์แห่งอัสซีเรียถูกจับไปเป็ นเชลยจำกเมืองธิสบีซ ึ่ ่ ยกอย่ำงถูกต ้องว่ำ งอยู่ทำงขวำมือของเมืองนั้น ซึงเรี นัฟธำลีในกำลิลเี หนื ออำเชอร ์ 3 ข ้ำพเจ ้ำโทบิทดำเนิ นชีวต ิ ในทำงแห่งควำมจริงและควำมยุตธิ รรมมำตลอดชีวต ิ ่ี องของข ้ำพเจ ้ำและชนชำติของข ้ำพเจำ้ และข ้ำพเจ ้ำได ้ทำบุญมำกมำยแก่พน้ ่ึ ่ องนี เนเว เข ้ำไปในดินแดนของชำวอัสซีเรีย ผูซ ้ งมำกั บข ้ำพเจ ้ำทีเมื ่ 4 และเมือข ้ำพเจ ้ำอยู่ในประเทศของข ้ำพเจ ้ำเอง ่ งหนุ่ มอยู่ ในแผ่นดินอิสรำเอลเมือยั ้ ตระกูลนัฟธำลีทงหมดบิ ั ดำของข ้ำพเจำ้ ก็ล ้มลงจำกบ้ำนแห่งกรุงเยรูซำเล็ม ่ ้รับกำรเลือกสรรจำกเผ่ำทังหมดของอิ ้ ซึงได สรำเอล ่ ่ เพือถวำยเครืองบูชำแด่ทุกเผ่ำ ่ ่ นเป็ นทีซึ ่ งวิ ่ หำรแห่งทีประทั ่ ้ ำ ทีนั บขององค ์ผูส้ ูงสุดได ้รับกำรถวำยและสร ้ำงขึนส หรับทุกวัย ้ ่ อกบฏด ้วยกัน 5 บัดนีบรรดำตระกู ลทีก่ และวงศ ์วำนของนัฟธำลีบด ิ ำของข ้ำพเจ ้ำได ้ถวำยสัตวบูชำแก่บำอัลสำวผูน ้ ้ัน ่ ้ ่ 6 แต่ข ้ำพเจ ้ำคนเดียวทีไปร่วมงำนเลียงทีกรุงเยรูซำเล็มบ่อยๆ ่ ้ถูกกำหนดไว ้สำหรับคนอิสรำเอลทังปวงตำมกฤษฎี ้ ตำมทีได กำอันเป็ นนิ จว่ำมี ่ ่ ้ ่ กตัดครังแรก ้ ผลรุน ่ แรกและส่วนทีสิบเพิมขึนพร ้อมกับส่วนทีถู ่ นบูชำแก่ปุโรหิตลูกหลำนของอำโรน และเขำได ้มอบข ้ำพเจ ้ำไว ้ทีแท่ 7 ส่วนหนึ่งของสิบส่วนแรกนั้นเรำให้แก่บุตรชำยอำโรนผูป้ รนนิ บต ั อ ิ ยู่ทกรุ ี่ งเยรูซ ้ ำเล็ม อีกส่วนหนึ่งในสิบนั้นเรำขำยทิงไปแล ้วไปอำศัยอยู่ทกรุ ี่ งเยรูซำเล็มทุกปี 8 ้ สำมนั ่ ้นข ้ำพเจ ้ำให้แก่คนเหล่ำนั้นทีได ่ ้พบตำมทีเดโบรำมำรดำบิ ่ และชินที ดำข ้ ่ ้ ำพเจ ้ำสังข ้ำพเจำ้ เพรำะบิดำข ้ำพเจ ้ำทิงข ้ำพเจ ้ำให้เป็ นเด็กกำพร ้ำ ่ ้ำพเจ ้ำเข ้ำสู่วยั ผูใ้ หญ่ 9 นอกจำกนี ้ เมือข ่ นญำติพน้ ่ี องของข ้ำพเจ ้ำ ข ้ำพเจ ้ำได ้แต่งงำนกับอันนำซึงเป็ และข ้ำพเจ ้ำให้กำเนิ ดโทเบียสจำกนำง ่ ่ องนี นะเว 10 และเมือเรำถู กจับไปเป็ นเชลยทีเมื ่ ่ี องของข ้ำพเจ ้ำก็กน พีน้องของข ้ำพเจ ้ำและบรรดำญำติพน้ ิ อำหำรของคนต่ำงช ำติ ้ 11 แต่ข ้ำพเจ ้ำก็ยบ ั ยังตนเองไม่ ให้รบั ประทำนอำหำร 12 เพรำะข ้ำพเจ ้ำระลึกถึงพระเจ ้ำสุดใจ 13 และองค ์ผูส้ ูงสุดได ้ประทำนพระคุณและควำมโปรดปรำนแก่ข ้ำพเจ ้ำต่อหน้ำศัต ่ ้ำพเจ ้ำจะได ้เป็ นคนส่งอำหำรของพระองค ์ รู เพือข 14 ข ้ำพเจ ้ำจึงเข ้ำไปในมีเดีย ่ องมีเดียซึงเป็ ่ นเมืองทีมี ่ เดียด ้ และฝำกไว ้กับกำบำเอลน้องชำยของกำเบรียสทีเมื วยเงินสิบตะลันต ์เป็ นเงินสิบตะลันต ์ ่ ้ 15 เมือเอเนเมสซำร ์สินพระชนม ์แล ้ว ้ เซนนำเคอริบโอรสของพระองค ์ขึนครอบครองแทน ่ ได ้ ทรัพย ์สมบัตข ิ องเขำเดือดร ้อนจนข ้ำพเจ ้ำเข ้ำสือไม่ 16 ในสมัยของศัตรู เรำได ้ให้ทำนมำกมำยแก่พน้ ี่ องของข ้ำพเจ ้ำ และให้อำหำรแก่ผูห้ ิวโหย ้ ำของข ้ำพเจ ้ำก็เปลือยเปล่ำ 17 และเสือผ้ และถ ้ำข ้ำพเจ ้ำเห็นคนใดในชำติของข ้ำพเจ ้ำตำย ้ หรือถูกโยนทิงบนก ำแพงเมืองนี นะเว ข ้ำพเจ ้ำก็ฝังเขำไว ้ 18 ่ และถ ้ำกษัตริย ์เซนนำเคอริบได ้ประหำรคนใดคนหนึ่งเมือมำถึ งและหนี ออกจำก แคว ้นยูเดีย ข ้ำพเจ ้ำก็ฝังเขำไว ้เป็ นกำรส่วนตัว เพรำะด ้วยพระพิโรธเขำได ้ฆ่ำคนไปมำกมำย ่ แต่หำศพไม่พบเมือกษั ตริย ์ทรงตำมหำแล ้ว ่ ่ 19 เมือชำวนี นะเวคนหนึ่งไปทูลเรืองข ้ำพเจ ้ำต่อกษัตริย ์ ่ ้ว่ำข ้ำพเจ ้ำถูกขอให้ประหำรชีวต ข ้ำพเจ ้ำก็ฝังเขำไว ้และซ่อนตัวเสีย เมือรู ิ ข ้ำพเจ ้ำจึงถอยตัวออกไปเพรำะกลัว 20 แล้วข ้ำวของของฉันก็ถูกกวำดต ้อนไปหมด ไม่มอ ี ะไรเหลือเลยนอกจำกอันนำภรรยำของฉันและโทเบียสลูกชำยของฉัน
21 ผ่ำนไปไม่ถงึ ห้ำห้ำสิบวัน บุตรชำยสองคนของท่ำนก็สงั หำรท่ำนเสีย และหนี ไปยังเทือกเขำอำรำรัท และซำร ์เคโดนัสโอรสของพระองค ์ก็ขนครองแทนพระองค ึ้ ์ ้ ้ ผูแ้ ต่งตังให้ดูแลบัญชีของบิดำของเขำ และเหนื อกิจกำรทังหมดของเขำ Achiacharus น้องชำยของฉัน Anael ลูกชำยของ ่ ้ำพเจ ้ำ ข ้ำพเจ ้ำก็กลับมำยังเมืองนี นะเว 22 แล ้วอำคิอำชำรัสก็วงิ วอนเพือข ้ บัดนี Achiacharus เป็ นพนักงำนเชิญจอก และผูด้ ูแลตรำ และพนักงำน ้ และผูด้ ูแลบัญชี และ Sarchedonus ได ้แต่งตังเขำไว ้ข ้ำงๆ เขำ และเขำเป็ นบุตรชำยของน้องชำยของฉัน บทที่ 2 ่ ้ำพเจ ้ำกลับมำบ้ำนอีก 1 เมือข และอันนำภรรยำของข ้ำพเจ ้ำก็กลับมำหำข ้ำพเจ ้ำพร ้อมกับโทเบียสบุตรชำยข องข ้ำพเจ ้ำ ่ นงำนฉลองศักดิสิ์ ทธิตลอดเจ็ ์ ในงำนฉลองเพนเทคอสต ์ซึงเป็ ดสัปดำห ์ ่ ้ มีอำหำรเย็นอย่ำงดีเตรียมไว ้ให้ข ้ำพเจำ้ ซึงในนัน ฉันนั่งกินข ้ำว ่ ้ำพเจ ้ำเห็นอำหำรมำกมำย ข ้ำพเจ ้ำจึงพูดกับลูกชำยว่ำ 2 เมือข ่ ้ำพบจำกพีน้ ่ องของเรำผูค้ ำนึ งถึงองค ์พระผูเ้ ป็ นเจ ้ำมำเถิด 'จงไปนำคนจนทีเจ ่ และแท้จริงฉันคอยอยู่เพือเธอ 3 แต่เขำกลับมำอีกและพูดว่ำ "พระบิดำเจ ้ำข ้ำ ้ ชนชำติหนึ่งของเรำถูกรัดคอตำยและถูกทิงไปกลำงตลำด" ้ 4 ก่อนข ้ำพเจ ้ำจะชิมเนื อใดๆ ้ ้ ข ้ำพเจ ้ำก็ลุกขึนพำท่ ำนขึนไปในห้ องหนึ่งจนดวงอำทิตย ์ตก ้ ้ ้วยควำมหนักใจ 5 แล ้วข ้ำพเจ ้ำก็กลับมำอำบนำและกินเนื อด ่ 6 โดยระลึกถึงคำพยำกรณ์ของอำโมส ดังทีพระองค ์ตรัสว่ำ ้ กำรเลียงของเจ ้ำจะกลำยเป็ นกำรไว ้ทุกข ์ ่ งทังหมดของเจ ้ ่ และควำมรืนเริ ้ำจะกลำยเป็ นกำรครำครวญ ้ 7 เหตุฉะนันข ้ำพเจ ้ำจึงร ้องไห้ และหลังจำกดวงอำทิตย ์ตกข ้ำพเจ ้ำก็ไปสร ้ำงหลุมศพและฝังไว ้ ่ ้ งไม่กลัวทีจะตำยเพรำะเรื ่ ่ ้ 8 แต่เพือนบ้ ำนเยำะเย้ยข ้ำพเจ ้ำว่ำ "คนนี ยั องนี เขำหนี ไปแล้ว แต่ดูเถิด พระองค ์ทรงฝังคนตำยอีก 9 ในคืนเดียวกันนั้น ข ้ำพเจ ้ำก็กลับจำกกำรฝังศพด ้วย ่ งลำนบ้ำนของข ้ำพเจ ้ำ เป็ นมลทินและไม่ได ้คลุมหน้ำ และไปนอนทีผนั 10 ข ้ำพเจ ้ำไม่ทรำบว่ำมีนกกระจอกอยู่ทก ี่ ำแพง และตำของข ้ำพเจ ้ำก็เปิ ดอยู่ นกกระจอกก็ปิดเสียงมูลอุ่นในตำข ้ำพเจ ้ำ และมีควำมขำวเขำ้ ตำข ้ำพเจ ้ำ ่ ำนั้น ข ้ำพเจ ้ำจึงไปหำหมอ แต่แพทย ์ไม่ไดช ้ ว่ ยข ้ำพเจ ้ำเลย ยิงกว่ ้ ่ อำคิอำชำรัสเลียงดูข ้ำพเจ ้ำ จนกระทังข ้ำพเจ ้ำเข ้ำไปในเมืองเอลิไมส ์ 11 และแอนนำภรรยำของฉันรับงำนสตรีไปทำ ่ 12 เมือนำงส่ งพวกเขำกลับไปหำเจ ้ำของแล ้ว พวกเขำก็จ่ำยค่ำจ ้ำงให้นำง และมอบลูกให้กบ ั นำงด ้วย ่ ่ ้องไห้ ฉันก็พูดกับเธอว่ำ 13 เมืออยู ่ในบ้ำนของฉัน และเริมร ้ "เด็กคนนี มำจำกไหน" มันไม่ได ้ถูกขโมยเหรอ? มอบให้แก่เจ ้ำของ; ่ กขโมยมำนั้นไม่ถูกต ้องตำมกฎหมำย เพรำะกำรกินของทีถู 14 แต่นำงตอบข ้ำพเจ ้ำว่ำ 'ได ้รับเป็ นของขวัญมำกกว่ำค่ำจ ้ำง' ่ แต่ข ้ำพเจ ้ำไม่เชือนำงแต่ ได ้ส่งนำงไปคืนให้เจ ้ำของแล ้ว ข ้ำพเจ ้ำก็รู ้สึกเขินอำยกับนำง แต่นำงตอบข ้ำพเจ ้ำว่ำ ทำนและกำรกระทำอันชอบธรรมของท่ำนอยู่ทไหน? ี่ ดูเถิด ้ ้ ่ เจ ้ำและผลงำนทังสินของเจ ้ำก็เป็ นทีรู ้จักแล ้ว บทที่ 3 1 ข ้ำพเจ ้ำเป็ นทุกข ์จึงร ้องไห้และอธิษฐำนว่ำ 2 ข ้ำแต่องค ์พระผูเ้ ป็ นเจ ้ำ พระองค ์ทรงยุตธิ รรม ้ นของพระองค ้ และพระรำชกิจทังสิ ์ ้ ้ และพระมรรคำทังสินของพระองค ์นั้นเป็ นควำมเมตตำและควำมจริง ่ และพระองค ์ทรงพิพำกษำอย่ำงแท้จริงและเทียงธรรมเป็ นนิ ตย ์ 3 จำฉันไว ้และมองดูฉัน อย่ำลงโทษฉันเพรำะบำปและควำมไม่รู ้ของฉัน ่ึ ้ทำบำปต่อพระพักตร ์พระองค ์ และบำปของบรรพบุรุษของฉัน ผูซ ้ งได ่ 4 เพรำะพวกเขำไม่เชือฟังพระบัญญัตข ิ องพระองค ์ ดังนั้นพระองค ์จึงทรงมอบข ้ำพระองค ์ให้เป็ นของทีริ่ บได ้ ให้เป็ นเชลย และถึงควำมตำย ่ ำอับอำยแก่ประชำชำติทงปวงที ้ั ่ และเป็ นสุภำษิตทีน่ เรำกระจั ดกระจำยอยู่ท่ำมก ้ ลำงนัน
้ ำตัดสินของพระองค ์มีมำกมำยและเป็ นควำมจริง 5 บัดนี ค ขอทรงจัดกำรกับข ้ำพระองค ์ตำมบำปของข ้ำพระองค ์และของบรรพบุรุษของข ้ ำพระองค ์ เพรำะว่ำข ้ำพระองค ์ไม่ได ้รักษำพระบัญญัตข ิ องพระองค ์ และไม่ได ้ดำเนิ นตำมควำมจริงต่อพระพักตร ์พระองค ์ ้ ดนี ขอทรงจั ้ ่ ำนเห็นดีทสุ 6 เพรำะฉะนันบั ดกำรกับขำ้ พเจ ้ำตำมทีท่ ี่ ด ่ และสังวิญญำณของข ้ำพเจ ้ำให้เอำไปจำกข ้ำพเจ ้ำ ่ ้ำพเจ ้ำจะสลำยไปและกลำยเป็ นดิน เพือข เพรำะว่ำข ้ำพเจ ้ำจะตำยมำกกว่ำมีชวี ต ิ อยู่ก็เป็ นประโยชน์ เพรำะว่ำข ้ำพเจ ้ำได ้ยินคำเท็จ ประณำมและมีโทมนัสมำก ขอทรงบัญชำข ้ำพระองค ์ให้พน ้ จำกควำมทุกข ์ยำกนี ้ ่ และไปยังสถำนทีอันเป็ นนิ ตย ์ ขออย่ำทรงหันพระพักตร ์ไปจำกข ้ำพระองค ์เลย 7 อยู่มำในวันเดียวกันนั้นเอง ในเมืองเอคบำตำเน เมืองมีเดีย ซำรำ บุตรสำวของรำกูเอลก็ถูกสำวใช ้ของบิดำตำหนิ ด ้วย 8 ่ สโมเดียสซึงวิ ่ ญญำณชัวได ่ ้ฆ่ำเสียก่อน เพรำะนำงได ้แต่งงำนกับสำมีเจ็ดคนทีอั จะร่วมหลับนอนกับนำง พวกเขำกล่ำวว่ำเจ ้ำไม่รู ้หรือว่ำเจ ้ำไดร้ ดั คอสำมีของเจ ้ำ? เจ ้ำมีสำมีเจ็ดคนแล้ว ้ อตำมสำมี ่ และมิได ้ตังชื คนใดเลย ่ 9 ไฉนพระองค ์ทรงทุบตีพวกเรำเพือพวกเขำ? ถ ้ำพวกเขำตำยแลว้ จงติดตำมพวกเขำไป อย่ำให้เรำเห็นลูกชำยหรือลูกสำวของคุณอีกเลย ่ ้ ่ ก จึงคิดว่ำจะรัดคอตำย 10 เมือนำงได ้ยินดังนันแล ้ว นำงก็โศกเศร ้ำยิงนั และนำงกล่ำวว่ำ "ฉันเป็ นลูกสำวคนเดียวของพ่อฉัน และถ ้ำฉันทำเช่นนี ้ ่ บอำยแก่เขำ จะต ้องเป็ นทีอั และฉันจะนำควำมชรำของเขำไปสู่แดนคนตำยด ้วยควำมโศกเศร ้ำ" 11 แล้วนำงก็อธิษฐำนไปทำงหน้ำต่ำงและกล่ำวว่ำ "ข ้ำแต่องค ์พระผูเ้ ป็ นเจ ้ำพระเจ ้ำของข ้ำพระองค ์ สำธุกำรแด่พระองค ์ ์ และพระนำมอันศักดิสิ์ ทธิและสง่ ำรำศีของพระองค ์ก็ได ้รับพรและมีเกียรติเป็ นนิ ้ นของพระองค ้ ตย ์ ขอให้พระรำชกิจทังสิ ์สรรเสริญพระองค ์เป็ นนิ ตย ์" 12 ข ้ำแต่องค ์พระผูเ้ ป็ นเจ ้ำ ้ ้ำพระองค ์เพ่งตำและหน้ำข ้ำพระองค ์มุ่งตรงไปทีพระองค ่ บัดนี ข ์ 13 และกล่ำวว่ำ จงพำข ้ำพเจ ้ำออกไปจำกแผ่นดิน ่ ้ำพเจ ้ำจะไม่ได ้ยินคำตำหนิ อก เพือข ี ต่อไป 14 ข ้ำแต่องค ์พระผูเ้ ป็ นเจ ้ำ ์ ้ นกั ้ บมนุ ษย ์ พระองค ์ทรงทรำบแล ้วว่ำข ้ำพระองค ์บริสุทธิจำกบำปทั งสิ 15 ่ื ่ อของฉันมลทินในดินแดนทีฉั ่ นถูกจอง และฉันไม่เคยทำให้ชอของฉั นหรือชือพ่ จำ ฉันเป็ นลูกสำวคนเดียวของพ่อของฉัน ่ ไม่มล ี ูกคนใดทีจะเป็ นทำยำทของเขำ ไม่มญ ี ำติใกล้ชิดหรือลูกชำยคนใด ่ ่ึ ้ำพเจ ้ำจะเก็บไว ้เป็ นภรรยำได ้ ผูท้ ยั ี งมีชวี ต ิ อยู่ซงข ้ั ดของขำ้ พเจ ้ำสินชี ้ วต สำมีทงเจ็ ิ ไปแล ้ว และทำไมฉันถึงมีชวี ต ิ อยู่? แต่ถ ้ำท่ำนไม่ประสงค ์ให้ข ้ำพเจ ้ำตำย ก็ขอให้ท่ำนเมตตำข ้ำพเจ ้ำบ้ำง ่ ้ำพเจ ้ำจะได ้ไม่ฟังคำตำหนิ อก และสงสำรข ้ำพเจ ้ำด ้วย เพือข ี ต่อไป ้ 16 คำอธิษฐำนของทังสองก็ได ้ยินต่อพระพักตร ์พระเจ ้ำผูย้ งใหญ่ ิ่ ่ ้ 17 และรำฟำเอลถูกส่งมำเพือรักษำทังสองคน ่ นั่นคือเพือขจั ดควำมขำวของดวงตำของโทบิต และมอบซำรำห ์บุตรสำวของรำกูเอลให้เป็ นภรรยำของโทเบียสบุตรชำยของโท ่ กมัดแอสโมเดียสวิญญำณชัวร ่ ้ำย บิต และเพือผู เพรำะเธอเป็ นของโทเบียสตำมสิทธิทำงมรดก ขณะเดียวกันโทบิตก็กลับบ้ำน และเข ้ำไปในบ้ำนของเขำ และซำรำห ์ ้ บุตรสำวของรำกูเอลก็ลงมำจำกห้องชันบนของเธอ บทที่ 4 ่ 1 ในวันนั้นโทบิทนึ กถึงเงินทีเขำมอบให้ กำบำเอลใน Rages of Media 2 และพูดกับตนเองว่ำ "ข ้ำพเจ ้ำปรำรถนำควำมตำย ่ ฉั ่ นจะได ้แสดงเงินให้เขำก่อนทีฉั ่ ทำไมฉันไม่เรียกโทเบียสลูกชำยของฉันเพือที นจะตำย? ่ ่ นตำยแล ้ว จงฝังฉันไว ้เถิด 3 เมือเขำเรี ยกเขำแล ้ว เขำก็พูดว่ำ "ลูกเอ๋ย เมือฉั ่ และอย่ำดูหมินมำรดำของเจ ้ำ แต่จงให้เกียรติเธอตลอดชีวต ิ ของเจ ้ำ ่ เธอพอใจ ่ และทำสิงที และอย่ำทำให้เธอเสียใจ ่ ้ำ เมือเจ ่ ้ำอยู่ในครรภ ์ 4 ลูกเอ๋ย จงจำไว ้ว่ำ แม่เห็นอันตรำยมำกมำยเพือเจ ่ และเมือเธอตำยแล ้ว จงฝังเธอไว ้ในหลุมศพเดียวข ้ำงฉัน 5 บุตรชำยของเรำเอ๋ย จงคำนึ งถึงพระเยโฮวำห ์พระเจ ้ำของเรำตลอดวันเวลำของเจ ้ำ
้ และอย่ำให้ควำมตังใจของเจ ้ำทำบำปหรือละเมิดพระบัญญัตข ิ องพระองค ์ ่ จงทำอย่ำงเทียงธรรมตลอดชีวต ิ ของเจ ้ำ และอย่ำปฏิบต ั ต ิ ำมวิถแี ห่งควำมอธรรม 6 เพรำะถ ้ำเจ ้ำทำจริง ่ ำเนิ นชีวต กำรกระทำของเจ ้ำจะสำเร็จแก่เจ ้ำและทุกคนทีด ิ อย่ำงยุตธิ รรม ่ ำนให้ทำน 7 จงถวำยทำนด ้วยทรัพย ์สมบัตข ิ องพระองค ์ และเมือท่ อย่ำให้ตำของเจ ้ำอิจฉำ อย่ำหันหน้ำของเจ ้ำจำกคนยำกจน และจะไม่หน ั พระพักตร ์ของพระเจ ้ำไปจำกเจ ้ำ 8 ถ ้ำท่ำนมีมำกก็จงบริจำคตำมนั้น ่ หำกท่ำนมีนอ ้ ยก็อย่ำกลัวทีจะให้ ตำมน้อยนั้น 9 เพรำะพระองค ์ทรงสะสมทรัพย ์สมบัตอ ิ น ั ดีไว ้สำหรับตนเองไว ้ใช ้ยำมจำเป็ น 10 เพรำะทำนนั้นช่วยให้พน ้ จำกควำมตำยและไม่ทนอยู่ในควำมมืด 11 ่ เพรำะว่ำทำนนั้นเป็ นของประทำนอันดีแก่ทุกคนทีถวำยในสำยพระเนตรขององ ค ์ผูส้ ูงสุด 12 ระวังกำรเล่นชู ้ทุกอย่ำง ลูกเอ๋ย ้ และส่วนใหญ่จงหำภรรยำจำกเชือสำยบรรพบุ รุษของเจ ้ำ ่ ใช่คนในเผ่ำของบิดำเจ ้ำ และอย่ำรับหญิงแปลกหน้ำซึงไม่ เพรำะเรำเป็ นลูกหลำนของผูเ้ ผยพระวจนะ โนเอะ อับรำฮัม , ไอแซค ้ กำลเริมต ่ ้น, และยำโคบ: จงจำไว ้, ลูกพ่อ, ว่ำบรรพบุรุษของเรำตังแต่ ้ ่ นญำติพน้ แม้ว่ำพวกเขำทังหมดแต่ งงำนกับภรรยำทีเป็ ี่ องของตน, และได ้รับพรในลูก ๆ ของพวกเขำ, และพงศ ์พันธุ ์ของพวกเขำจะสืบทอดแผ่นดินเป็ นมรดก. ่ องของเจ ้ำ และอย่ำดูหมินพี ่ น้ ่ องของเจ ้ำ 13 เพรำะฉะนั้น บัดนี ้ ลูกเอ๋ย จงรักพีน้ บุตรชำยและบุตรสำวของชนชำติของเจ ้ำอยู่ในใจ โดยไม่รบั ภรรยำจำกเขำ ่ ำลำยล ้ำงและควำมทุกข ์ยำกมำกมำย เพรำะควำมเย่อหยิงท ่ และในควำมลำมกทำให้เสือมโทรม และขำดแคลนมำก เพรำะว่ำควำมลำมกเป็ นบ่อเกิดแห่งควำมอดอยำก ่ ำเพือเจ ่ ้ำค ้ำงอยู่กบ 14 อย่ำให้ค่ำจ ้ำงของผูใ้ ดทีท ั เจ ้ำ แต่จงจ่ำยให้เขำเสีย เพรำะถ ้ำเจ ้ำปรนนิ บต ั พ ิ ระเจ ้ำ พระองค ์จะทรงตอบแทนเจ ้ำด ้วย ่ เจ ่ ำ้ ทำ จงรอบคอบกับลูกของเรำในทุกสิงที และจงฉลำดในทุกกำรสนทนำของเจ ้ำ ่ ้ำเกลียด อย่ำดืมเหล ่ ่ เจ ้ำมึนเมำ 15 อย่ำทำอย่ำงนั้นกับคนทีเจ ้ำองุ ่นเพือให้ และอย่ำปล่อยให้ควำมเมำไปด ้วยในกำรเดินทำงของเจ ้ำ ้ ำของเจ ้ำแก่ผท 16 จงให้อำหำรของเจ ้ำแก่ผูห้ วิ โหย และมอบเสือผ้ ู ้ เปลื ี่ อยเปล่ำ ่ ่ และให้ทำนตำมปริมำณทีมำกของเจ ้ำ และอย่ำให้ตำของเจ ้ำอิจฉำเมือให้ ทำน ่ งศพของคนชอบธรรม 17 จงเทอำหำรของเจ ้ำลงบนทีฝั ่ ้ำยเลย แต่อย่ำให้อะไรแก่คนชัวร ่ ำแนะนำใด ๆ 18 จงขอคำแนะนำจำกคนฉลำดทุกคน และอย่ำดูหมินค ่ นประโยชน์ ทีเป็ 19 จงถวำยสำธุกำรแด่พระยำห ์เวห ์พระเจ ้ำของเจ ้ำอยู่เสมอ ่ วถ และปรำรถนำพระองค ์เพือให้ ิ ข ี องเจ ้ำได ้รับกำรกำหนด ้ และวิถท ี ำงและคำแนะนำทังหมดของเจ ้ำจะเจริญรุง่ เรือง เพรำะทุกประชำชำติไม่มค ี ำแนะนำ ่ ทงสิ แต่องค ์พระผูเ้ ป็ นเจ ้ำเองทรงประทำนสิงดี ั้ น้ ่ และพระองค ์จะทรงถ่อมใจผูท้ พระองค ี่ ์ประสงค ์ดังทีพระองค ์ทรงประสงค ์ ้ กเอ๋ย บัดนี จงระลึ ้ บัดนี ลู กถึงบัญญัตข ิ องเรำ ้ และอย่ำให้บญ ั ญัตเิ หล่ำนันออกไปจำกจิ ตใจของเจ ้ำ 20 บัดนี ้ ข ้ำพเจ ้ำขอแสดงแก่พวกเขำว่ำข ้ำพเจำ้ ได ้มอบสิบตะลันต ์แก่กำบำเอลบุตรชำ ่ อง Rages in Media ยกำเบรียสทีเมื ่ 21 ลูกเอ๋ย อย่ำกลัวทีพวกเรำจะยำกจน เพรำะว่ำเจ ้ำมีทรัพย ์สมบัตม ิ ำกมำย ้ ้ ถ ้ำเจ ้ำเกรงกลัวพระเจ ้ำ และละทิงบำปทั งปวง ่ พอพระทั ่ และกระทำสิงที ยในสำยพระเนตรของพระองค ์ บทที่ 5 1 โทเบียสจึงทูลว่ำ “พระบิดำเจ ้ำข ้ำ ่ พระองค ่ ข ้ำพระองค ์จะทำตำมทุกสิงที ์ทรงบัญชำข ้ำพระองค ์” ่ รู ้จักเขำ? 2แต่ฉันจะได ้เงินมำได ้ยังไงในเมือไม่ 3 แล้วพระองค ์ก็มอบลำยมือให้เขำ และตรัสแก่เขำว่ำ ่ ่ "จงหำใครสักคนทีจะไปด ้วยในขณะทีเรำยั งมีชวี ต ิ อยู่ และฉันจะให้ค่ำจ ้ำงเขำ แล ้วไปรับเงินนั้น" ่ ่งก็พบรำฟำเอลซึงเป็ ่ นทูตสวรรค ์ 4 เหตุฉะนั้นเมือเขำไปตำมหำชำยคนหนึ
5 แต่เขำหำรู ้ไม่ และพระองค ์ตรัสแก่เขำว่ำ “ท่ำนช่วยไปงำน Rages ่ ำนั้นดีหรือ? กับข ้ำพเจ ้ำได ้ไหม” และท่ำนรู ้จักสถำนทีเหล่ ้ 6 ทูตสวรรค ์องค ์นันตรัสว่ำ "ฉันจะไปกับเจ ้ำ และฉันรู ้จักทำงดี เพรำะว่ำฉันได ้พักอยู่กบ ั กำบำเอลน้องชำยของเรำ" 7 แล้วโทเบียสพูดกับเขำว่ำ "ขอเวลำให้ฉันหน่ อย จนกว่ำฉันจะบอกพ่อของฉัน" 8 แล้วพระองค ์ตรัสแก่เขำว่ำ "จงไปเถิด อย่ำลังเลเลย" ่ เขำจึงเข ้ำไปพูดกับบิดำว่ำ "ดูเถิด ฉันได ้พบคนหนึ่งทีจะไปด ้วย" ่ แล้วเขำก็พูดว่ำ "จงเรียกเขำมำหำฉันสิ เพือฉันจะได ้รู ้ว่ำเขำเป็ นเผ่ำอะไร ่ และเขำจะเป็ นคนไว ้ใจทีจะไปกั บเจ ้ำได ้หรือไม่" 9 พระองค ์จึงทรงเรียกพระองค ์ พระองค ์ก็เสด็จเข ้ำไป และพวกเขำก็ทก ั ทำยกัน ่ 10 โทบิทจึงพูดกับเขำว่ำ "พีชำย ช่วยบอกให้ฉันทรำบว่ำคุณเป็ นคนเผ่ำและตระกูลอะไร" 11 ผูท้ พระองค ี่ ์ตรัสว่ำ “เจ ้ำแสวงหำเผ่ำหรือครอบครัว ่ หรือจ ้ำงคนไปกับบุตรชำยของเจ ้ำหรือ?” แล ้วโทบิตพูดกับเขำว่ำ "พีชำย ่ ญำติและชือของเจ ้ำฉันจะรู ้" 12 แล้วพระองค ์ตรัสว่ำ "ข ้ำพเจ ้ำคืออำซำริยำห ์ ่ องของท่ำน" บุตรชำยของอำนำเนี ยผูย้ งใหญ่ ิ่ และเป็ นพีน้ 13 โทบิทจึงกล่ำวว่ำ "ยินดีต ้อนรับเจ ้ำน้องชำย อย่ำโกรธฉันเลย ่ ้จักเผ่ำและครอบครัวของคุณแล ้ว เพรำะฉันได ้สอบถำมเพือรู ่ ตย ์และเป็ นคนดี เพรำะเจ ้ำเป็ นน้องชำยของข ้ำพเจ ้ำ เป็ นคนซือสั เพรำะข ้ำพเจ ้ำรู ้จักอำนำเนี ยและโยนำทัส บุตรชำยของสะไมอัสผูย้ งใหญ่ ิ่ น้น ั ่ ่ เมือเรำไปนมัสกำรทีกรุงเยรูซำเล็มด ้วยกัน และถวำยบุตรหัวปี และหนึ่งในสิบของผลนั้น ่ องของเรำ และพวกเขำไม่ถูกล่อลวงด ้วยควำมผิดพลำดของพีน้ น้องชำยของฉัน เจ ้ำเป็ นคนมีฐำนะดี 14 แต่บอกข ้ำพเจ ้ำเถิดว่ำข ้ำพเจ ้ำจะให้ค่ำจ ้ำงอะไรแก่ท่ำน? ่ ำเป็ นสำหรับลูกชำยของเรำเองหรือ? ท่ำนจะขอวันละหนึ่งและสิงจ ่ ้ 15 แท้จริงแล ้ว ยิงกว่ำนัน ถ ้ำเจ ้ำกลับมำอย่ำงปลอดภัย ่ เรำจะเพิมบำงอย่ ำงให้กบ ั ค่ำจ ้ำงของเจำ้ 16 พวกเขำจึงยินดีเป็ นอย่ำงยิง่ แล ้วเขำพูดกับโทเบียสว่ำ "เตรียมตัวให้พร ้อมสำหรับกำรเดินทำง ่ มำให้คุณ" และพระเจ ้ำส่งกำรเดินทำงทีดี ่ ่ เมือลูกชำยเตรียมทุกสิงสำหรับกำรเดินทำงแล ้ว บิดำพูดว่ำ ้ ด "จงไปกับชำยคนนี เถิ และพระเจ ้ำผูท้ รงสถิตในสวรรค ์ขอให้กำรเดินทำงของเจ ้ำประสบควำมเร็จ และทูตของพระเจ ้ำจะคอยดูแลเจำ้ " ้ ดังนั้นพวกเขำจึงออกไปทังสองคนพร ้อมกับสุนัขของชำยหนุ่ มไปด ้วย 17 แต่อน ั นำมำรดำของเขำร ้องไห้ และพูดกับโทบิทว่ำ "เหตุใดท่ำนจึงส่งบุตรชำยของเรำไปเล่ำ" พระองค ์ทรงเป็ นไม้เท้ำของเรำในกำรเข ้ำออกต่อหน้ำเรำมิใช่หรือ? ่ 18 อย่ำโลภทีจะบวกเงิ น แต่จงให้เป็ นเสมือนขยะสำหรับลูกของเรำ ่ ่ ่ ำเนิ นชีวต 19 เพรำะสิงทีพระเจ ้ำประทำนแก่เรำเพือด ิ ก็เพียงพอแล ้วสำหรับเรำ 20 โทบิตจึงพูดกับนำงว่ำ "น้องสำวของข ้ำพเจ ้ำ อย่ำสนใจเลย เขำจะกลับมำอย่ำงปลอดภัย และตำของเจ ้ำจะเห็นเขำ ่ จะคอยเป็ นเพือนเขำ ่ 21 เพรำะทูตสวรรค ์ทีดี และกำรเดินทำงของเขำจะรุง่ เรือง และเขำจะกลับมำอย่ำงปลอดภัย 22 แล้วนำงก็หยุดร ้องไห้ บทที่ 6 ้ 1 ครันออกเดิ นทำงเวลำเย็นก็มำถึงแม่น้ำไทกริส และพักอยู่ทนั ี่ ่ น ่ ้ 2 เมือชำยหนุ่ มลงไปอำบนำแล ้ว ้ มีปลำตัวหนึ่งกระโดดขึนมำจำกแม่ น้ำกัดกินเขำเสีย 3 ทูตสวรรค ์จึงตรัสแก่เขำว่ำ จงเอำปลำนั้นไปเถิด ้ ่ง ชำยหนุ่ มก็จบ ั ปลำแล ้วลำกขึนฝั ้ 4 ทูตสวรรค ์องค ์นันทูลว่ำ "จงเปิ ดปลำนั้นออก เอำหัวใจ ตับ และน้ำดี ้ ขึนมำอย่ ำงปลอดภัย" ่ ตสวรรค ์สั่งเขำ และเมือย่ ่ ำงปลำแล ้วพวกเขำก็กน 5 ชำยหนุ่ มก็ทำตำมทีทู ิ มัน ้ แล ้วทังสองก็เดินทำงต่อไปจนเข ้ำมำใกล ้เมืองเอคบำตำเน ่ 6 ชำยหนุ่ มจึงถำมทูตสวรรค ์ว่ำ "พีอำซำริ ยำห ์" หัวใจ ตับ และสำวปลำมีประโยชน์อะไร? ่ 7 และพระองค ์ตรัสแก่เขำว่ำ "ถ ้ำมำรหรือวิญญำณชัวมำแตะต ้องหัวใจและตับ ้ เรำต ้องจุดควันต่อหน้ำชำยหรือหญิง และงำนเลียงจะไม่วุ่นวำยอีกต่อไป
้ั เป็ นกำรดีทจะเจิ ่ 8 ในส่วนของน้ำดีนน ี่ มคนทีตำของเขำเป็ นสีขำว และเขำจะหำยจำกโรค ่ ้ 9 และเมือพวกเขำเข ้ำมำใกล ้ควำมโกรธเกรียว ่ 10 ทูตสวรรค ์จึงพูดกับชำยหนุ่ มว่ำ "พีชำย ้ ่ กน้องของเจ ้ำ วันนี เรำจะพั กอยู่กบ ั รำกูเอลผูเ้ ป็ นลูกพีลู ่ เขำยังมีลูกสำวคนเดียวชือซำร่ำ; เรำจะพูดแทนนำง ่ เพือนำงจะได ้รับเจ ้ำให้เป็ นภรรยำ ์ 11 เพรำะเจ ้ำมีสท ิ ธิของผู ค้ รอบครอง ่ี องของเธอเท่ำนั้น เพรำะเจ ้ำเห็นว่ำเจ ้ำเป็ นเพียงญำติพน้ ้ ้ 12 สำวใช ้คนนันก็สวยและฉลำด เพรำะฉะนั้น บัดนี ขอฟั งฉัน และฉันจะพูดกับบิดำของเธอ ่ และเมือเรำกลั บจำกควำมเดือดดำลเรำจะเฉลิมฉลองกำรแต่งงำน ่ เพรำะฉันรู ้ว่ำรำกูเอลไม่สำมำรถแต่งงำนกับเธอกับคนอืนได ้ตำมกฎหมำยของ โมเสส แต่เขำจะต ้องมีควำมผิดถึงตำย ่ เพรำะสิทธิในกำรรับมรดกนั้นตกอยู่กบ ั เจ ้ำมำกกว่ำใคร ๆ อืน. 13 ชำยหนุ่ มจึงตอบทูตสวรรค ์ว่ำ "อำซำริยำห ์น้องชำย ้ ฉันได ้ยินมำว่ำสำวใช ้คนนี มอบให้ กบ ั ชำยเจ็ดคน ่ ซึงทุกคนเสียชีวต ิ ในห้องสมรส ้ ้ำพเจ ้ำเป็ นบุตรชำยคนเดียวของบิดำข ้ำพเจ ้ำ 14 บัดนี ข ่ อน เกรงว่ำหำกข ้ำพเจำ้ เข ้ำไปหำเธอ ข ้ำพเจ ้ำจะตำยเหมือนอย่ำงเมือก่ ่ ่ เพรำะว่ำวิญญำณชัวร ้ำยรักเธอ ซึงไม่ทำร ้ำยร่ำงกำยเลย เว ้นแต่ผท ู ้ มำหำเธอ ี่ ้ ของเธอ; เหตุฉะนันข ้ำพเจ ้ำก็เกรงว่ำข ้ำพเจ ้ำจะตำย และนำชีวต ิ ของบิดำมำรดำข ้ำพเจ ้ำไปลงหลุมศพด ้วยควำมโศกเศร ้ำเพรำะเห ่ จะฝั ่ งไว ้ ตุข ้ำพเจ ้ำ เพรำะพวกเขำไม่มบ ี ุตรชำยคนอืนที 15 แล้วทูตสวรรค ์จึงกล่ำวแก่เขำว่ำ ่ ดำของท่ำนให้ไว ้แก่ท่ำนหรือว่ำ "ท่ำนไม่จำกฎเกณฑ ์ซึงบิ ่ นญำติพน้ ่ี องของท่ำนเองไม่ใช่หรือ? ท่ำนจะแต่งงำนกับภรรยำทีเป็ ้ ่ ดังนันจงฟังข ้ำพเจ ้ำเถิด พีชำยของข ้ำพเจ ้ำ เพรำะนำงจะยกท่ำนให้เป็ นภรรยำ และเจ ้ำอย่ำคำนึ งถึงวิญญำณชัว่ ้ ในคืนเดียวกันนี นำงจะมอบเจ ้ำให้เป็ นสำมีภรรยำกัน ่ ้ ้ำน้ำหอม 16 และเมือท่ำนเข ้ำไปในห้องสมรส จงเอำขีเถ ้ และจงจุดควันด ้วย และเอำหัวใจและตับของปลำบำงส่วนไปวำงไว ้บนนัน ่ ่ ้ำมำหำนำง 17 มำรจะดมกลินแล ้วหนี ไป และไม่กลับมำอีกเลย แต่เมือเจ ้ จงลุกขึนเถิด และอธิษฐำนต่อพระเจ ้ำผูท้ รงเมตตำ ผูท้ รงเมตตำเจ ้ำและช่วยให้รอด คุณ: อย่ำกลัวเลย ้ แรกเริม; ่ เพรำะเธอถูกกำหนดไว ้สำหรับคุณตังแต่ และคุณจะปกป้ องเธอและเธอจะไปกับคุณ ่ ำนั้นฉันคิดว่ำนำงจะคลอดบุตรให้กบ ยิงกว่ ั เจ ้ำ ่ ่ ้ ้ว เขำก็รกั เธอ เมือโทเบี ยสได ้ยินเรืองเหล่ ำนี แล และจิตใจของเขำก็ผูกพันกับเธอ บทที่ 7 ่ 1 เมือพวกเขำมำถึ งเมืองเอกบำตำเน พวกเขำก็มำถึงบ้ำนของรำกูเอล ่ และซำรำห ์ก็พบพวกเขำ และหลังจำกทีพวกเขำทั กทำยกันแล ้ว เธอก็พำพวกเขำเข ้ำไปในบ้ำน 2 แล้วรำกูเอลจึงพูดกับเอ็ดนำภรรยำของเขำว่ำ ้ ำงโทบิตลูกพีลู ่ กน้องของฉันช่ำงเป็ นเช่นไร! "ชำยหนุ่ มคนนี ช่ ่ องทังหลำย ้ 3 และรำกูเอลถำมพวกเขำว่ำ พีน้ พวกท่ำนมำจำกไหน? ่ ่ นเชลยในเมืองนี เนเว" ผูท้ กล่ ี ำวแก่เขำว่ำ "เรำเป็ นบุตรชำยของนัฟทำลิมซึงเป็ 4 แล้วพระองค ์ตรัสกับพวกเขำว่ำ "ท่ำนรู ้จักโทบิตญำติของเรำด ้วยหรือ" และพวกเขำพูดว่ำ "เรำรู ้จักเขำ" แล้วเขำพูดว่ำ: เขำสบำยดีไหม? 5 และพวกเขำพูดว่ำ "เขำยังมีชวี ต ิ อยู่และมีสุขภำพแข็งแรง" และโทเบียสพูดว่ำ "เขำเป็ นบิดำของฉัน" ้ 6 แล ้วรำกูเอลก็กระโดดขึนไปจู บเขำแล ้วร ้องไห้ ่ ตย ์" 7 และอวยพรเขำและกล่ำวแก่เขำว่ำ "เจ ้ำเป็ นบุตรชำยของคนดีและซือสั ่ แต่เมือได ้ยินว่ำโทบิตตำบอด เขำก็โศกเศร ้ำและร ้องไห้ 8 เอ็ดนำภรรยำของเขำและซำรำลูกสำวของเขำก็ร ้องไห้เช่นเดียวกัน ่ ำนั้นพวกเขำยังสนุ กสนำนรืนเริ ่ งอีกด ้วย ยิงกว่ ่ ้ ้บนโต๊ะ ภำยหลังไดฆ ้ ่ำแกะผูต้ วั หนึ งแล ้วจึงวำงเนื อไว แล้วโทเบียสพูดกับรำฟำเอล, บรำเดอร ์อำซำเรียส, ่ ่ ณพูดขวำงทำง, และปล่อยให้ธรุ กิจนี ถู ้ กส่งไป. พูดถึงสิงเหล่ ำนั้นทีคุ ้ ่ ้ 9 ดังนันเขำจึงแจ ้งเรืองนี กับรำกูเอล และรำกูเอลพูดกับโทเบียสว่ำ ่ "จงกินและดืมและสนุ กสนำนเถิด"
่ ้ำควรจะแต่งงำนกับลูกสำวของเรำ แต่อย่ำงไรก็ตำม 10 เพรำะสมควรแล ้วทีเจ เรำจะประกำศควำมจริงแก่เจ ้ำ 11 ฉันได ้ยกลูกสำวของฉันให้เป็ นสำมีภรรยำเจ็ดคน ่ึ ยชีวต ผูซ ้ งเสี ิ ในคืนนั้นพวกเขำมำหำเธอ แต่อย่ำงไรก็ตำมจงร่ำเริงไวก้ อ ่ น แต่โทเบียสกล่ำวว่ำ ่ ่จนกว่ำเรำจะตกลงและสำบำนซึงกั ่ นและกัน" "ฉันจะไม่กน ิ อะไรทีนี ้ ้ 12 รำกูเอลกล่ำวว่ำ “จงพำเธอไปตังแต่นีไปตำมลักษณะ ่ กน้องของเธอ และเธอก็เป็ นของเจ ้ำ เพรำะเจ ้ำเป็ นลูกพีลู ่ และพระเจ ้ำผูท้ รงเมตตำก็ให้ท่ำนประสบควำมสำเร็จในทุกสิง” 13 แล้วเขำก็เรียกซำรำบุตรสำวของเขำมำ และเธอก็ไปหำบิดำของเธอ และเขำก็จบ ั มือเธอและให้เธอเป็ นภรรยำของโทเบียส กล่ำวว่ำ "ดูเถิด ่ ำนของเจ ้ำ" พ่อ. จงพำเธอไปตำมกฎของโมเสส และพำเธอไปทีบ้ และพระองค ์ทรงอวยพรพวกเขำ ๑๔ และเรียกเอ็ดนำภรรยำของเขำ, และหยิบกระดำษ, ่ อแห่งพันธสัญญำ, และผนึ กไว ้. เขียนเครืองมื ่ บประทำนอำหำร 15 แล ้วพวกเขำก็เริมรั 16 หลังจำกรำกูเอลเรียกภรรยำของเขำว่ำเอ็ดนำ และพูดกับเธอว่ำ ่ ่น ซิสเตอร ์เอ๋ย จงจัดห้องอีกห้องหนึ่งแล ้วพำเธอเข ้ำไปทีนั ้ ่ ่ ่น 17 ครันนำงได ้กระทำตำมทีพระองค ์ทรงบัญชำนำงแล ้ว นำงจึงพำนำงไปทีนั ้ และนำงก็ร ้องไห้ และรับนำตำของบุตรสำวของตน แล ้วพูดกับนำงว่ำ 18 ลูกสำวของฉัน จงสบำยใจเถิด ่ พระเจ ้ำแห่งสวรรค ์และโลกโปรดให้ควำมชืนชมยิ นดีแก่ควำมเศร ้ำโศกของเจ ้ำ ขอให้สบำยใจเถิด ลูกสำวของฉัน บทที่ 8 ่ บประทำนอำหำรเสร็จแล ้ว พวกเขำก็พำโทเบียสเข ้ำมำหำเธอ 1 เมือรั ่ ้ เขำนึ กถึงคำพูดของรำฟำเอล 2 ขณะทีเขำไปนั น ้ ้ จึงหยิบขีเถ ้ำนำหอมใส่หวั ใจและตับของปลำลงไป และก่อควันด ้วย ่ ญญำณชัวได ่ ้กลินกลิ ่ ่ น ้ เขำจึงหนี ไปยังดินแดนอียป 3 เมือวิ นนั ิ ต์ และทูตสวรรค ์ก็มด ั เขำไว ้ ้ ้ 4 หลังจำกนั้นทังสองคนก็ เก็บตัวอยู่ด ้วยกัน โทเบียสก็ลุกขึนจำกเตี ยงพูดว่ำ ่ "พีสำวเอ๋ย ให้เรำอธิษฐำนขอพระเจ ้ำทรงเมตตำเรำเถิด" ่ ดว่ำ "ข ้ำแต่พระเจำ้ ของบรรพบุรุษของเรำ 5 แล ้วโทเบียสเริมพู ์ สำธุกำรแด่พระนำมอันศักดิสิ์ ทธิและรุ ง่ โรจน์ของพระองค ์เป็ นนิ ตย ์" ่ ให้สวรรค ์อวยพรคุณและทุกสิงมีชวี ต ิ ของคุณ 6 พระองค ์ทรงสร ้ำงอำดัม และประทำนเอวำภรรยำของเขำให้เป็ นผูช ้ ว่ ยและพักอยู่ ในหมู่มนุ ษย ์นั้นมำจำกพวกเขำ พระองค ์ตรัสว่ำ ่ ช `ไม่ดเี ลยทีผู ้ ำยจะอยู่คนเดียว ให้เรำช่วยเหลือเขำเหมือนกับตัวเขำเอง 7 ข ้ำแต่องค ์พระผูเ้ ป็ นเจ ้ำ ้ ้ำพระองค ์ไม่ได ้ถือว่ำน้องสำวของข ้ำพระองค ์คนนี เป็ ้ นกิเลสตัณหำ บัดนี ข ่ ้ แต่ด ้วยควำมเทียงธรรม เหตุฉะนันขอทรงโปรดสถำปนำให้เรำสูงวัยด ้วยกัน 8 และนำงก็พูดกับเขำว่ำ "อำเมน" ้ ่ในคืนนั้น และรำกูเอลก็ลุกขึนไปท ้ 9 ดังนั้นพวกเขำจึงนอนหลับทังคู ำหลุมศพ 10 ว่ำข ้ำพเจ ้ำเกรงว่ำเขำจะตำยด ้วย ่ 11 แต่เมือรำกู เอลเข ้ำไปในบ้ำนของเขำ 12 เขำพูดกับเอดนำภรรยำของเขำ ส่งสำวใช ้คนหนึ่งไปให้เธอดูว่ำเขำยังมีชวี ต ิ อยู่หรือไม่ ถ ้ำเขำไม่อยู่ เรำก็จะฝังเขำไว ้ โดยไม่มใี ครรู ้ ้ 13 สำวใช ้จึงเปิ ดประตูเข ้ำไปแล ้วพบว่ำทังสองคนหลั บอยู่ 14 ออกมำบอกเขำว่ำท่ำนยังมีชวี ต ิ อยู่ 15 แล้วรำกูเอลก็สรรเสริญพระเจ ้ำและกล่ำวว่ำ "ข ้ำแต่พระเจ ้ำ ่ ่ สุทธิและบริ ์ ์ งสิ ้ น้ พระองค ์ทรงสมควรทีจะสรรเสริ ญด ้วยกำรสรรเสริญทีบริ สุทธิทั ้ ่ ่ ฉะนันให้วส ิ ุทธิชนของเจ ้ำสรรเสริญพระองค ์ด ้วยสรรพสิงทีพระองค ์ทรงสร ้ำง และให้เหล่ำทูตสวรรค ์ของพระองค ์และบรรดำผูท้ พระองค ี่ ์ทรงเลือกสรรไว ้สรรเ สริญพระองค ์เป็ นนิ ตย ์ 16 พระองค ์สมควรได ้รับคำสรรเสริญ เพรำะพระองค ์ทรงทำให้ขำ้ พระองค ์เปรมปรีดิ ์ ่ นสงสัย และนั่นไม่ได ้มำถึงฉันอย่ำงทีฉั ่ แต่พระองค ์ทรงกระทำต่อพวกเรำตำมควำมเมตตำอันยิงใหญ่ ของพระองค ์ 17 ่ พระองค ์ทรงได ้รับกำรสรรเสริญเพรำะพระองค ์ทรงมีควำมเมตตำต่อสองคนซึงเ ป็ นบุตรคนเดียวของบรรพบุรุษของพวกเขำ ข ้ำแต่พระเจ ้ำ
ขอทรงโปรดประทำนควำมเมตตำแก่พวกเขำ และทรงให้ชวี ต ิ ของเขำสมบูรณ์ด ้วยควำมยินดีและควำมเมตตำ 18 แล ้วรำกูเอลก็ส่งให้ ั คนรับใช ้ไปเต็มหลุมศพ 19 และพระองค ์ทรงจัดงำนอภิเษกสมรสสิบสีวั่ น ้ ดลง 20 เพรำะก่อนทีวั่ นแต่งงำนจะสินสุ รำกูเอลได ้กล่ำวคำสำบำนแก่เขำว่ำจะไม่ออกไปจนกว่ำจะครบสิบสีวั่ นของกำร แต่งงำน 21 ่ ่งกลับไปหำบิดำของเขำอย่ำงปลอดภั แล ้วเขำควรจะนำข ้ำวของของเขำครึงหนึ ่ นและภรรยำถึงแก่กรรมแล ้ว ย และควรจะได ้พักผ่อนเมือฉั บทที่ 9 1 โทเบียสจึงเรียกรำฟำเอลและพูดกับเขำว่ำ ่ 2 พีชำยอำซำเรี ยส พำคนรับใช ้คนหนึ่งกับอูฐสองตัวไปด ้วย ่ ่ และไปทีควำมโกรธของมีเดียทีกำบำเอล และนำเงินมำให้ฉัน และพำเขำไปงำนแต่งงำน 3 เพรำะรำกูเอลได ้สำบำนว่ำจะไม่จำกไป 4 แต่บด ิ ำข ้ำพเจ ้ำนับวัน และหำกฉันคอยอยู่นำนเขำจะเสียใจมำก 5 รำฟำเอลจึงออกไปอำศัยอยู่กบ ั กำบำเอล และมอบลำยมือให้เขำ ่ เขำนำถุงทีปิ่ ดผนึ กไว ้ยืนให้ เขำ ้ั 6 เช ้ำตรูท ่ งสองก็ ออกไปด ้วยกันและมำถึงงำนสมรส และโทบีอสั ก็อวยพรภรรยำของเขำ บทที่ 10 ่ 1 โทบิทบิดำของเขำนับทุกวัน และเมือครบก ำหนดกำรเดินทำงแต่เขำไม่มำ 2 โทบิทจึงพูดว่ำ “พวกเขำถูกกักขังไว ้หรือ?” หรือกำบำเอลตำยแล้วและไม่มใี ครให้เงินเขำเลย? 3 ดังนั้นเขำจึงเสียใจมำก 4 ภรรยำของเขำจึงพูดกับเขำว่ำ "ลูกชำยของฉันตำยแล้ว ่ ำครวญถึ ่ เพรำะเห็นว่ำเขำอยู่ต่อไปอีกนำน และเธอก็เริมคร งเขำและพูดว่ำ ้ 5 บัดนี ลูกเอ๋ย ข ้ำพระองค ์ไม่สนอะไรอีกแล้ว ่ ้ำพระองค ์ปล่อยเจ ้ำไปแล ้ว แสงสว่ำงแห่งดวงตำของข ้ำพระองค ์ ในเมือข 6 โทบิตพูดกับเขำว่ำ ใจเย็นๆ อย่ำสนใจเลย เพรำะเขำปลอดภัยแล้ว 7 แต่นำงกล่ำวว่ำ `เงียบไว ้ก่อนและอย่ำหลอกลวงฉันเลย ่ ลูกชำยของฉันตำยแล้ว และเธอออกไปทุกวันตำมทำงทีพวกเขำไป, ้ และไม่ได ้กินเนื อสัตว ์ในตอนกลำงวัน, ่ ้ น, และไม่หยุดร ้องไห้ครำครวญลู กชำยของเธอโทเบียสตลอดทังคื ่ ่ ้ ่ จนกระทังสิบสีวันของงำนแต่งงำนสินสุดลง, ซึงรำกูเอลได ้สำบำนไว ้ว่ำควรจะ ่ ่ น แล้วโทเบียสพูดกับรำกูเอลว่ำ “ปล่อยฉันไปเถอะ ใช ้จ่ำยทีนั เพรำะพ่อกับแม่ไม่มองหน้ำฉันอีกแล้ว” 8 แต่พ่อตำของเขำพูดกับเขำว่ำ "ขออยู่ด ้วยเถิด แล้วเรำจะส่งไปหำบิดำของเจ ้ำ ้ บเจ ้ำเป็ นอย่ำงไร" และเขำจะเล่ำให้เขำฟังว่ำเหตุกำรณ์ทเกิ ี่ ดขึนกั 9 แต่โทเบียสตอบว่ำ "ไม่ใช่" แต่ให้ข ้ำพเจ ้ำไปหำบิดำเถิด ้ 10 แล ้วรำกูเอลก็ลุกขึนมอบซำรำห ์ภรรยำของเขำ ่ ่ง คนใช ้ วัว และเงินอีกครึงหนึ ่ ่ง และข ้ำวของของเขำครึงหนึ 11 แล้วพระองค ์ทรงอวยพรพวกเขำแล้วส่งพวกเขำไปโดยตรัสว่ำ "ลูกเอ๋ย ่ พระเจ ้ำแห่งสวรรค ์โปรดให้กำรเดินทำงรำบรืนแก่ ท่ำน" 12 และเขำพูดกับลูกสำวของเขำว่ำ ่ ดนี เป็ ้ นพ่อแม่ของเจ ้ำแล ้ว "จงให้เกียรติบด ิ ำมำรดำของเจ ้ำซึงบั ่ ่ ่ เพือเรำจะได ้ยินเรืองดีเกียวกับเจ ้ำ" และเขำก็จูบเธอ ่ ่ กของข ้ำพเจ ้ำ เอ็ดนำยังกล่ำวกับโทเบียสว่ำ พีชำยที รั พระเจ ้ำแห่งสวรรค ์ทรงโปรดให้เจ ้ำกลับคืนสู่สภำพเดิม และขอให้ข ้ำพเจ ้ำได ้เห็นลูกๆ ของบุตรสำวของข ้ำพเจำ้ ซำรำ ่ ้ำพเจ ้ำจะตำย เพือข ่ ้ำพเจ ้ำจะได ้เปรมปรีดต่ ก่อนทีข ิ ์ อพระพักตร ์พระเจ ้ำ ดูเถิด ข ้ำพเจ ้ำมอบบุตรสำวของข ้ำพเจ ้ำไว ้กับท่ำน ควำมไว ้วำงใจเป็ นพิเศษ ่ ่ อย่ำวิงวอนควำมชัวของเธอที ไหน บทที่ 11 1 ่ หลังจำกนั้นโทเบียสก็ไปสรรเสริญพระเจ ้ำทีประทำนกำรเดิ นทำงอันรุง่ โรจน์แก่
เขำ และอวยพรรำกูเอลกับเอ็ดนำภรรยำของเขำ และเดินทำงต่อไปจนถึงนี เนเว ่ 2 แล้วรำฟำเอลจึงพูดกับโทเบียสว่ำ "พีชำย ้ ท่ำนทรำบแล ้วว่ำท่ำนละทิงบิดำของท่ำนอย่ำงไร 3 ให้เรำรีบไปต่อหน้ำภรรยำของเจ ้ำ และเตรียมบ้ำน 4 และทรงถือน้ำดีของปลำไว ้ในพระหัตถ ์ของพระองค ์ ดังนั้นพวกเขำจึงไปตำมทำงของพวกเขำ และสุนัขก็ตด ิ ตำมพวกเขำไป 5 แอนนำนั่งมองดูทำงไปหำลูกชำย ่ 6 เมือนำงสอดแนมเขำมำ นำงจึงพูดกับบิดำของเขำว่ำ "ดูเถิด ่ ลูกชำยของเจ ้ำมำแล ้วและชำยทีไปกั บเขำด ้วย" ้ 7 แล้วรำฟำเอลกล่ำวว่ำ "โทเบียส ฉันรู ้ ว่ำบิดำของเจ ้ำจะลืมตำขึน" ้ ้ ่ ่ 8 เพรำะฉะนัน จงเจิมตำของเขำด ้วยนำดี และเมือถูกทิมแทง เขำจะขยี ้ และควำมขำวจะร่วงไป และเขำจะมองเห็นเจ ้ำ ่ิ 9 แล ้วอันนำก็วงออกไปซบคอลู กชำยแล ้วพูดกับเขำว่ำ "ลูกเอ๋ย ้ นีไปฉั ้ ้ั ่ ฉันเห็นเธอแล ้ว ตังแต่ นก็พอใจจะตำยแล ้ว" และพวกเขำก็ร ้องไห้ทงคู ่ ่ 10 โทบิตก็ออกไปทีประตูด ้วย และสะดุด แต่บุตรชำยของเขำวิงไปหำเขำ 11 และจับบิดำของเขำไว ้ และเขำก็ทำให้ดด ี ท ี ตำบิ ี่ ดำของเขำพูดว่ำ "พ่อของข ้ำพเจ ้ำจงมีควำมหวังใจเถิด" ่ ่ ้ 12 เมือตำของเขำเริ มฉลำดแล ้วเขำก็ขยีตำ 13 และควำมขำวซีดจำงหำยไปจำกหำงตำของเขำ ่ ่ และเมือเขำเห็ นบุตรชำยของเขำ เขำก็ซบลงทีคอของเขำ 14 และเขำร ้องไห้และกล่ำวว่ำ "ข ้ำแต่พระเจ ้ำ สำธุกำรแด่พระนำมของพระองค ์สืบๆ ไปเป็ นนิ ตย ์" ์ และบรรดำทูตสวรรค ์อันบริสุทธิของพระองค ์ก็ได ้รับพร ่ 15 เพรำะพระองค ์ทรงเฆียนตีและสงสำรข ้ำพระองค ์ เพรำะดูเถิด ข ้ำพระองค ์เห็นโทเบียสบุตรชำยของขำ้ พระองค ์ ่ บุตรชำยของเขำกลับไปด ้วยควำมชืนชมยิ นดี ่ ดขึนกั ้ บเขำทำงมีเดีย และเล่ำให้บด ิ ำฟังถึงเหตุกำรณ์สำคัญๆ ทีเกิ ่ 16 แล ้วโทบิตก็ออกไปรับสะใภ ้ทีประตูเมืองนี เนเว ่ ชืนชมยิ นดีและสรรเสริญพระเจ ้ำ ้ ่ นเขำก็พำกันประหลำดใจเพรำะได ้เห็นเขำแล ้ว และคนทังหลำยที เห็ 17 แต่โทเบียสขอบพระคุณต่อหน้ำพวกเขำ เพรำะพระเจ ้ำทรงเมตตำเขำ ่ เมือเขำเข ้ำมำใกล ้ซำรำห ์บุตรสะใภ ้ของเขำ เขำก็อวยพรเธอโดยกล่ำวว่ำ ลูกสำวเอ๋ย ยินดีด ้วย ขอให้พระเจ ้ำไดท้ รงนำเธอมำหำเรำ และขอให้บด ิ ำมำรดำของเจ ้ำไดร้ บั พรเถิด ่ี องของเขำซึงอยู ่ ่ทนี และมีควำมยินดีในหมู่พน้ ี่ เนเว 18 อำคิอำชำรัสและนัสบัสบุตรชำยน้องชำยของเขำมำ 19 งำนอภิเษกของโทเบียสดำเนิ นไปเจ็ดวันด ้วยควำมยินดีอย่ำงยิง่ บทที่ 12 1 โทบิตจึงเรียกโทบิอสั บุตรชำยของตนมำ และกล่ำวแก่เขำว่ำ "ลูกเอ๋ย ่ ่ ก" จงดูว่ำชำยคนนั้นได ้รับค่ำจ ้ำงซึงไปกั บเจ ้ำแล ้ว และเจ ้ำจะต ้องให้เขำเพิมอี 2 โทเบียสกล่ำวแก่ท่ำนว่ำ "โอ บิดำเจ ้ำข ้ำ ่ ่ ้ำพเจ ้ำนำมำให้ท่ำนครึงหนึ ่ ่ง ข ้ำพเจ ้ำไม่เสียหำยทีจะมอบของที ข 3 เพรำะพระองค ์ทรงนำข ้ำพเจ ้ำกลับมำหำท่ำนโดยสวัสดิภำพ และได ้ทำให้ภรรยำของข ้ำพเจำ้ หำยเป็ นปกติ และนำเงินมำข ้ำพเจ ้ำ และทรงรักษำท่ำนให้หำยเช่นเดียวกัน ่ 4 ชำยชรำจึงพูดว่ำ "เป็ นหน้ำทีของเขำ" 5 พระองค ์จึงทรงเรียกทูตสวรรค ์องค ์นั้นมำ และตรัสแก่เขำว่ำ ้ ่ ำนนำมำมำครึงหนึ ่ ่งแล ้วไปอย่ำงปลอดภัย" "จงรับของทังหมดที ท่ ้ 6 แล ้วพระองค ์ทรงแยกพวกเขำทังสองออกจำกกัน แล ้วตรัสแก่พวกเขำว่ำ `สรรเสริญพระเจ ้ำ สรรเสริญพระองค ์ และยกย่องพระองค ์ ่ พระองค ่ ้ และสรรเสริญพระองค ์สำหรับสิงที ์ได ้ทรงกระทำแก่ท่ำนต่อหน้ำคนทังป ่ ่ วงทีมีชวี ต ิ ' เป็ นกำรดีทจะสรรเสริ ี ญพระเจ ้ำ และยกย่องพระนำมของพระองค ์ และอย่ำงมีเกียรติทจะส ี่ ำแดงพระรำชกิจของพระเจ ้ำ ่ ฉะนั้นอย่ำเกียจคร ้ำนทีจะสรรเสริ ญพระองค ์ 7 กำรปิ ดควำมลับของกษัตริย ์เป็ นกำรดี แต่ก็เป็ นเกียรติทจะเปิ ี่ ดเผยพระรำชกิจของพระเจ ้ำ จงทำควำมดี ่ ควำมชัวจะไม่แตะต ้องท่ำน ่ ดี ่ ด ้วยกำรอดอำหำร ทำนทำน และควำมชอบธรรม 8 กำรอธิษฐำนเป็ นสิงที ่ ่ ควำมอธรรม มีเพียงเล็กน้อยทีมีควำมชอบธรรมก็ยงั ดีกว่ำมีมำกทีมี กำรให้ทำนก็ดก ี ว่ำกำรสะสมทองคำ
้ ๙ เพรำะทำนช่วยให้พน ้ จำกควำมตำยได ้ และจะชำระบำปทังปวงให้ หมดไป ่ บรรดำผูท้ ำทำนและควำมชอบธรรมย่อมเปี ยมด ้วยชีวต ิ 10 แต่คนบำปก็เป็ นศัตรูต่อชีวต ิ ของตนเอง 11 แน่ ทเี ดียว เรำจะไม่ปิดบังท่ำนเลย ข ้ำพเจ ้ำกล่ำวว่ำ กำรปิ ดควำมลับของกษัตริย ์เป็ นกำรดี แต่ก็เป็ นเกียรติทจะเปิ ี่ ดเผยพระรำชกิจของพระเจ ้ำ ้ ่ 12 เหตุฉะนัน เมือท่ำนอธิษฐำนและซำรำห ์บุตรสะใภ ้ของท่ำน ข ้ำพเจ ้ำได ้นำคำอธิษฐำนของท่ำนมำต่อพระพักตร ์องค ์บริสุทธิ ์ ่ ำนฝังศพผูต้ ำยแล ้ว ข ้ำพเจ ้ำก็อยู่กบ และเมือท่ ั ท่ำนด ้วย ่ ำนไม่รอช ้ำทีจะลุ ่ กขึนและทิ ้ ้ ่ 13 และเมือท่ งอำหำรเย็ นไว ้เพือปกปิ ดคนตำย ควำมดีของท่ำนไม่ได ้ถูกซ่อนไว ้จำกเรำ แต่เรำอยู่กบ ั ท่ำน ้ 14 บัดนี พระเจ ้ำทรงส่งฉันมำรักษำเจ ้ำและซำรำห ์สะใภ ้ของเจ ้ำ ่ 15 ข ้ำพเจ ้ำชือรำฟำเอล หนึ่งในทูตสวรรค ์เจ็ดองค ์ผูถ้ วำยคำอธิษฐำนของวิสุทธิชน และเข ้ำออกถวำยเกียรติแด่องค ์บริสุทธิ ์ ้ 16 แล ้วเขำทังสองก็ ตกตะลึงและซบหน้ำลงเพรำะเกรงกลัว 17 แต่พระองค ์ตรัสแก่พวกเขำว่ำ "อย่ำกลัวเลย เพรำะว่ำท่ำนจะไปดีดี จงสรรเสริญพระเจ ้ำเถิด 18 ข ้ำพเจ ้ำไม่ได ้มำด ้วยควำมโปรดปรำนใดๆ แต่ข ้ำพเจ ้ำมำโดยพระประสงค ์ของพระเจ ้ำของเรำ ดังนั้นจงสรรเสริญพระองค ์เป็ นนิ ตย ์ ้ ่ 19 ตลอดเวลำนี เรำได ้ปรำกฏแก่ท่ำน แต่ฉันไม่ได ้กินหรือดืม แต่ท่ำนได ้เห็นนิ มต ิ ้ 20 เพรำะฉะนั้นบัดนี จงขอบพระคุ ณพระเจ ้ำ ้ เพรำะว่ำข ้ำพเจ ้ำได ้ขึนไปหำพระองค ์ผูท้ รงส่งข ้ำพเจำ้ มำ ่ ท ่ ำลงในหนังสือ แต่จงเขียนทุกสิงที ้ กขึนแล ้ 21 ครันลุ ้วก็ไม่เห็นพระองค ์อีกเลย ่ 22 แล ้วพวกเขำก็สำรภำพถึงพระรำชกิจอันยิงใหญ่ และอัศจรรย ์ของพระเจ ้ำ ่ ่ และสิงทีทูตสวรรค ์ขององค ์พระผูเ้ ป็ นเจ ้ำมำปรำกฏแก่พวกเขำ บทที่ 13 ่ 1 โทบิตจึงเขียนคำอธิษฐำนด ้วยควำมชืนชมยิ นดีว่ำ "สำธุกำรแด่พระเจ ้ำผูท้ รงพระชนม ์อยู่เป็ นนิ ตย ์ และขอให้อำณำจักรของพระองค ์ทรงพระเจริญ" ้ 2 เพรำะเขำโบยตีและมีควำมเมตตำ เขำลงไปสู่นรกแล ้วกลับขึนมำอี ก ่ ไม่มผ ี ใู ้ ดหลีกเลียงมือของเขำได ้ 3 ท่ำนผูเ้ ป็ นชนชำติอส ิ รำเอลเอ๋ย จงสำรภำพพระองค ์ต่อหน้ำคนต่ำงชำติ เพรำะพระองค ์ทรงทำให้เรำกระจัดกระจำยไปท่ำมกลำงพวกเขำ ่ ่ ่น 4 จงประกำศควำมยิงใหญ่ ของพระองค ์ทีนั และเทิดทูนพระองค ์ต่อหน้ำคนเป็ น เพรำะพระองค ์ทรงเป็ นพระเจ ้ำของเรำ และพระองค ์ทรงเป็ นพระเจ ้ำพระบิดำของเรำเป็ นนิ ตย ์ ่ ่ ้ำของเรำ และจะทรงเมตตำอีก 5 พระองค ์จะทรงเฆียนตี เรำเพรำะควำมชัวช ้ และจะรวบรวมเรำออกจำกประชำชำติทงปวง ั ่ ซึงพระองค ์ทรงกระจัดกระจำยไปในหมู่พวกเขำ 6 ถ ้ำท่ำนหันไปหำพระองค ์ด ้วยสุดใจ และด ้วยสุดควำมคิดของท่ำน ่ และปฏิบต ั ต ิ ่อพระพักตร ์พระองค ์อย่ำงเทียงธรรม พระองค ์จะทรงหันมำหำท่ำน ่ิ เขำจะท ่ และจะไม่ปิดบังพระพักตร ์ของท่ำนจำกท่ำน ดังนั้นจงดูสงที ำกับคุณ และสำรภำพเขำด ้วยปำกของคุณ และสรรเสริญพระเจ ้ำแห่งอำนุ ภำพ และยกย่องกษัตริย ์ผูเ้ ป็ นนิ รน ั ดร ์ ในดินแดนเชลยของฉัน ข ้ำพระองค ์สรรเสริญพระองค ์ ่ และประกำศฤทธำนุ ภำพและควำมยิงใหญ่ ของพระองค ์แก่ประชำชำติทบำป ี่ โอ ้คนบำปเอ๋ย จงหันกลับมำและทำควำมยุตธิ รรมต่อพระพักตร ์พระองค ์ ใครจะบอกได ้ว่ำเขำจะยอมรับคุณและเมตตำคุณหรือไม่? 7 ข ้ำพระองค ์จะสรรเสริญพระเจ ้ำของข ้ำพระองค ์ และจิตวิญญำณของข ้ำพระองค ์จะสรรเสริญกษัตริย ์แห่งสวรรค ์ ่ ่ และจะชืนชมยิ นดีในควำมยิงใหญ่ ของพระองค ์ 8 ให้มนุ ษย ์ทุกคนพูด และให้ทุกคนสรรเสริญพระองค ์สำหรับควำมชอบธรรมของพระองค ์ 9 โอ เยรูซำเล็ม เมืองบริสุทธิ ์ ่ พระองค ์จะทรงเฆียนตี เจ ้ำเพรำะงำนของลูกหลำนของเจ ้ำ และจะทรงเมตตำลูกหลำนของคนชอบธรรมอีก 10 จงสรรเสริญพระเจ ้ำ เพรำะเขำเป็ นคนดี และสรรเสริญกษัตริย ์ผูท ้ รงเป็ นนิ รน ั ดร ์
่ ้ ้ ้วยควำมชืนบำน ่ เพือพลั บพลำของพระองค ์จะถูกสร ้ำงขึนในพระองค ์อีกครังด ่ และให้พระองค ์บันดำลให้ผท ู ้ ตกเป็ ี นเชลยมีควำมยินดีในพระองค ์ ่ ำสังเวช และทรงรักท่ำนในพระองค ์สืบๆ ไปเป็ นนิ ตย ์ ทีน่ 11 ประชำชำติมำกมำยจะมำจำกแดนไกลมำสู่พระนำมขององค ์พระผูเ้ ป็ นเจ ้ำพระเ จ ้ำ พร ้อมด ้วยของกำนัลอยู่ในมือของเขำ คือของกำนัลแด่กษัตริย ์แห่งสวรรค ์ ่ ทุกชัวอำยุ จะสรรเสริญพระองค ์ด ้วยควำมยินดีอย่ำงยิง่ 12 บรรดำผูท้ เกลี ี่ ยดชังพระองค ์ก็ได ้รับคำสำปแช่ง และบรรดำผูท้ รั ี่ กคุณตลอดไปก็จะเป็ นสุข ่ 13 จงชืนชมยิ นดีและยินดีกบ ั ลูกหลำนของคนชอบธรรม เพรำะพวกเขำจะถูกรวบรวมไว ้ด ้วยกัน และจะถวำยพระพรแด่พระเจ ้ำของคนชอบธรรม 14 ข ้ำแต่บรรดำผูท้ รั ี่ กพระองค ์ ย่อมเป็ นสุข เพรำะว่ำพวกเขำจะเปรมปรีดในสั ิ ์ นติสุขของพระองค ์ ้ บรรดำผูท้ โศกเศร ี่ ้ำเพรำะภัยพิบต ั ท ิ งสิ ั้ นของพระองค ์ก็เป็ นสุข เพรำะพวกเขำจะเปรมปรีดเพรำะพระองค ิ์ ์ ่ เมือเขำได ้เห็นสง่ำรำศีของพระองค ์จนหมดแล ้ว และจะยินดีตลอดไป 15 ขอให้จต ิ วิญญำณของข ้ำพเจ ้ำถวำยพระพรแด่พระเจ ้ำกษัตริย ์ผูย้ งใหญ่ ิ่ ้ ้วยไพฑูรย ์ มรกต และเพชรพลอย 16 เพรำะว่ำเยรูซำเล็มจะถูกสร ้ำงขึนด กำแพง หอคอย และเชิงเทินของเจ ้ำด ้วยทองคำบริสุทธิ ์ 17 และถนนในกรุงเยรูซำเล็มจะปูด ้วยพลอยเขียว พลอยสีแดง และหินแห่งโอฟี ร ์ 18 และถนนทุกสำยของเธอจะพูดว่ำ "อัลเลลูยำ" และพวกเขำจะสรรเสริญพระองค ์ว่ำ `สำธุกำรแด่พระเจ ้ำ ผูท้ รงยกย่องไว ้เป็ นนิ ตย ์' บทที่ 14 ้ ดกำรสรรเสริญพระเจ ้ำ 1 โทบิทจึงสินสุ ่ ่ 2 เมือท่ำนสูญเสียกำรมองเห็นเมืออำยุ ได ้แปดห้ำสิบปี ่ สำยตำก็กลับคืนสู่สภำพปกติเมือผ่ำนไปแปดปี และท่ำนก็ให้ทำน และท่ำนก็มค ี วำมยำเกรงพระเจ ้ำองค ์พระผูเ้ ป็ นเจ ้ำมำกขึน้ และสรรเสริญพระองค ์ ่ 3 เมือเขำอำยุ มำกแล ้ว เขำก็เรียกบุตรชำยของเขำและบรรดำบุตรชำยของเขำเข ้ำมำ และพูดกับเขำว่ำ "ลูกเอ๋ย จงพำลูกของเจ ้ำไปเถิด เพรำะดูเถิด ่ ้ ข ้ำพระองค ์อำยุมำกแล ้ว และพร ้อมทีจะจำกชี วต ิ นี ไปแล ้ว ่ อเถิ ่ ดลูกเอ๋ย 4 จงเข ้ำไปทีสื ่ ่ โยนำสผู ่ เพรำะข ้ำพเจ ้ำเชืออย่ ำงแน่ นอนถึงสิงที เ้ ผยพระวจนะกล่ำวถึงนี นะเวว่ำ ่ วขณะหนึ ่ ่ง จะต ้องถูกคว่ำลง และควำมสงบสุขจะคงอยู่ในสือชั ่ องของเรำจะต ้องกระจัดกระจำยไปในโลกจำกแผ่นดินอันดีนั้น และพีน้ และเยรูซำเล็มจะรกร ้ำง และพระนิ เวศของพระเจ ้ำในนั้นจะถูกเผำ ่ั ่ง และจะรกร ้ำงอยู่ชวระยะเวลำหนึ ้ ่ง 5 และพระเจ ้ำจะทรงเมตตำพวกเขำอีกครังหนึ ่ และนำพวกเขำกลับมำยังแผ่นดินซึงพวกเขำจะสร ้ำงพระวิหำร ้ แต่ไม่เหมือนอย่ำงครังแรกจนกว่ ำเวลำแห่งยุคนั้นจะครบกำหนด ่ นเชลยของพวกเขำ ภำยหลังพวกเขำจะกลับมำจำกทุกแห่งทีเป็ และสร ้ำงกรุงเยรูซำเล็มอย่ำงรุง่ โรจน์ ้ ้ นนิ ตย ์ด ้วยอำคำรอันรุง่ โรจน์ และพระนิ เวศของพระเจ ้ำจะถูกสร ้ำงขึนในนั นเป็ ่ เ้ ผยพระวจนะได ้กล่ำวไว ้ ดังทีผู 6 ้ั และประชำชำติทงปวงจะหั นกลับมำและเกรงกลัวพระเจ ้ำองค ์พระผูเ้ ป็ นเจ ้ำอย่ำง แท้จริง และจะฝังรูปเคำรพของพวกเขำ ้ั 7 ดังนั้นประชำชำติทงปวงจะสรรเสริ ญพระเยโฮวำห ์ และประชำกรของพระองค ์จะยอมรับพระเจ ้ำ และพระเยโฮวำห ์จะทรงยกย่องประชำกรของพระองค ์ และบรรดำผูท้ รั ี่ กองค ์พระผูเ้ ป็ นเจ ้ำพระเจ ้ำด ้วยควำมจริงและควำมยุตธิ รรมจะชื่ ่ องของเรำ นชมยินดีโดยแสดงควำมเมตตำต่อพีน้ ้ 8 บัดนี ลูกเอ๋ย จงออกไปจำกเมืองนี เนเว ่ ่ เ้ ผยพระวจนะโยนำสได ้กล่ำวไว ้นั้นจะเกิดขึนอย่ ้ เพรำะว่ำสิงเหล่ ำนั้นซึงผู ำงแน่ นอน 9 แต่จงรักษำธรรมบัญญัตแิ ละพระบัญญัติ และแสดงควำมเมตตำและยุตธิ รรม ่ ำทุกอย่ำงจะผ่ำนไปด ้วยดี เพือว่
้ มำรดำของเจ ้ำอยู่กบ 10 และจงฝังฉันไว ้ตำมสมควร ทังให้ ั ฉันด ้วย แต่อย่ำอยู่ที่ Nineve อีกต่อไป ลูกเอ๋ย ่ ้ จงจำไว ้ว่ำอำมำนจัดกำรกับอำคิอำชำรัสทีพำเขำขึ นมำอย่ ำงไร เขำพำเขำไปสู่ควำมมืดด ้วยควำมสว่ำงอย่ำงไร ้ ำงไร แต่อำคิอำชำรัสก็รอด และเขำให้รำงวัลแก่เขำอีกครังอย่ ่ แต่อก ี คนหนึ งก็ได ้รับรำงวัลของเขำ เพรำะเขำลงไปในควำมมืด ่ มนัสเสสให้ทำนและหนี จำกบ่วงควำมตำยทีเขำวำงไว ้สำหรับเขำ แต่อำมำนตกลงไปในบ่วงและพินำศ ้ บัดนี ลู ้ กเอ๋ย จงพิจำรณำว่ำบิณฑบำตนั้นทำอะไรบ้ำง 11 เหตุฉะนัน ่ ้ ้ว และควำมชอบธรรมนั้นให้ผลอย่ำงไร เมือกล่ ำวคำเหล่ำนี แล ้ ่ ้ ่ พระองค ์ก็ทรงละทิงผีทอยู ี ่บนเตียงนัน มีอำยุหนึ งร ้อยแปดห้ำสิบปี แล ้ว และทรงฝังพระองค ์ไว ้อย่ำงสมเกียรติ ่ นนำมำรดำของเขำสินชี ้ วต 12 เมืออั ิ แล ้ว เขำก็ฝังเธอไว ้กับบิดำของเขำ แต่โทเบียสเดินทำงไปกับภรรยำและลูกๆ ่ ของเขำทีเอคบำตำเนถึ งรำกูเอลพ่อตำของเขำ ่ ่ 13 ทีนันเขำแก่ชรำอย่ำงมีเกียรติ และเขำฝังศพพ่อและแม่สำมีอย่ำงมีเกียรติ และเขำได ้รับมรดกทรัพย ์สินของพวกเขำ และของโทบิตบิดำของเขำ ้ ่ องเอคบำตำเนในเมืองมีเดีย 14 และท่ำนสินพระชนม ์ทีเมื ่ ่ มีอำยุได ้หนึ งร ้อยเจ็ดยีสิบปี ้ 15 แต่กอ ่ นสินพระชนม ์ พระองค ์ทรงได ้ยินข่ำวถึงควำมพินำศของนี เนเว ่ ้ ซึงถูกเนบูโชโดโนซอร ์และอัสซูรสั ยึดไป และก่อนสินพระชนม ์ ์ พระองค ์ก็ทรงเปรมปรีดเพรำะนี ิ เนเว