KAPITEL 1 1 bydleše muž w Babylonje, tón rěkaše Joacim. 2 A wón wza sej žonu, ta rěkaše Susanna, dźowka Chelciasa, jara rjana žona, kotraž so knjeza boješe. 3 Tež jeje staršej běštaj sprawnaj a wučeštaj swoju dźowku po zakonju Mójzasa. 4 Joacim pak bě wulki, bohaty muž a měješe rjanu zahrodu, kotraž na swój dom mjezowaše, a k njemu wzachu Židźa swój wućek. Dokelž bě čestniši hač wšitcy druzy. 5 W samsnym lěće buštaj dwajo wot najstaršich serbskeho luda na sudnikow pomjenowanaj, kaž Knjez rěčeše, zo přińdźe zło z Babylona wot starych sudnikow, kotřiž zdachu so lud knježić. 6 6 teje dźeržachu wjele w Joacimowym domje, a wšitko, štož měješe někajku prawnisku zwadu, přińdźe k nim. 7 Jako nětko ludźo wokoło připołdnja woteńdźechu, dźěše Susanna na zahrodu swojeho muža, zo by so wuchodźowała. 8 A tej najstaršej widźeštaj, kak dźěše kóždy dźeń a dźěše. Tak zo bě jeje chcyćiwosć za njej wuspinkana. 9 A woni zwjertnychu swójski zmysł a wotwobroćichu swoje woči, zo njebychu k njebjesam hladali a so na sprawne sudźenja njedopomnili. 10 A hdyž běštej tež wobě wot swojeje lubosće zranjenaj, tak njesmědźeše tola nichtó druhemu swoju tyšnosć pokazać. 11 Přetož woni so hańbowachu, swoju chcyćiwosć wozjewić, kotruž sej z njej činić požadachu. 12 A tola stražowaštej pilnje dźeń wote dnja, zo byštaj ju widźałoj. 13 A jedyn rjekny druhemu: Laßt uns nun nach Hause gehen, denn ist Zeit für das Abendessen. 14 hdyž nětko won chodźachu, dźělachu jednoho z druheho, zawróćichu so a přińdźechu na samsne městno. A po tym zo běchu so mjez sobu za přičinu prašeli, připóznachu swoju chcyćiwosć a postajowachu potom čas hromadźe, hdźež móhli ju sami namakać. 15 A wupadny, a hdyž widźachu so hodźacy čas, dźěše nutř kaž do toho jenož z dwěmaj mólbomaj, a wona chcyše so w zahrodźe myć, wšako bě horco.
16 A tych njebě nichtó tam nimo najstaršich, kotrajž běštaj so schowałoj a ju wobkedźbowaštaj. 17 Da rjekny wona swojim mótkam: Přinjesće mi wolij a płokanske kule a začini nahubne durje, zo bych so wumyć móhł. 18 A woni činjachu, kaž bě jim přikazała, zawrěchu durje w zahrodce a dźěchu sami won, zo bychu po njeho zamknyli, štož bě jim přikazała; ale njewidźachu najstaršich, dokelž běchu potajene. 19 Jako nětko mäga woteńdźeštaj, so najstaršej pozběhnyštaj, běžeštaj k njej a rjeknyštaj: 20 Hlej, wšudźom su zamknjene, zo nas nichtó widźeć njemóže, a my smy do tebje zalubowani; Tehodla chwataj k nam a lež pola nas. 21 Nochceš, tak chcemy přećiwo tebi swědčić, daß młodźenc při sebi bě, a tehodla sy swoju mótku wot tebje wotpósłał. 22 Da zdychny Susanna a dźeše: »Ja sym ze wšěch stron tłóčeny; přetož hdyž to činju, je to za mnje smjerć; a jeli ja to nječinju, njemóžu twojimaj rukomaj wućeknyć. 23 je lěpje za mnje, do swojeju rukow padnyć a nječinić, hač před Knjezom hrěšić. 24 Da zarjeji Susanna z wulkim hłosom, a najstaršej wołaštaj přećiwo njej. 25 To běžeše jedyn a wočini durje zahrodki. 26 Jako nětk słužownicy domu rjejenje w zahrodźe słyšeštaj, chwataštaj z chěžinymi durjemi nutř, zo by widźał, što je so z njej stało. 27 Jako pak běchu ći najstarši swoju wěc připowědali, hańbowachu so słužownicy jara, přetož wot Susanny njeje so ženje tajka rozprawa činiła. 28 A poda so na druhi dźeń, hdyž bě lud k swojemu mandźelstwu Joacim zhromadźeny, a tež najstaršej přińdźeštaj połnaj złósće přećiwo Susannje, zo byštaj jich morił. 29 A rěčeše před ludom: Pósćel Susanna, dźowka Chelciasa, žony Joacimsa. A tak pósłachu. 30 A wona přińdźe ze swojim nanom a swojej maćerju, swojimi dźěćimi a wšěmi jich přiwuznymi. 31 Susanny pak bě jara něžna žona a rjenje wobhladać. 32 A tući zli mužojo přikazachu, swoje wobličo ćeknyć, zo bychu wot swojeje rjanosće spjelnili. 33 Tuž płakachu jeje přećeljo a wšitcy, kotřiž jich widźachu.
34 To zestupaštaj so najstaršej wosrjedź ludu a połožištaj jej ruce na hłowu. 35 A wona pohlada płakajo k njebjesam, přetož jich wutroba dowěri na Knjeza. 36 A ći najstarši rjeknychu: Hdyž sami w zahrodźe dźěchmy, přińdźe tuta žona z dwěmaj holcomaj nutř, wotpławi durje zahrodki a pósła mägdu preč. 37 To přińdźe młodźenc, kiž bě tam schowany, k njej a so k njej lehny. 38 A my, kiž w jednym róžku zahrody stejachmy a tutu złósć widźachmy, běžachmy k nimaj. 39 A jako widźachmoj ju hromadźe, njemóžachmoj muža dźeržeć, přetož wón bě sylniši hač my, wočini durje a skoči won. 40 po tym zo pak běchmy tutu žonu wzali, so prašachmy, štó je młodźenc, ale nochcyše nam to rjec: To wobswědčimy. 41 A zhromadźizna jim wěrješe, zo su ći najstarši a sudnicy luda, a zasudźi jich k smjerći. 42 Da zarjeji Susanna z wulkim hłosom a rjekny: Ow Wěčny Božo, kiž potajnstwa znaješ a wšo wě, prjedy hač su: 43 Wěš, zo su wopačne swědčenje přećiwo mi wotpołožili, a hlej, ich muß sterben; Mjeztym zo njejsym ženje tajke wěcy činił, kiž su tući mužojo złowólnje přećiwo mi wunamakali. 44 A KNJEZ słyšeše jeje hłós. 45 Jako ju nětko k smjerći wjedźechu, zbudźi Knjez swjateho Ducha młodeho młodźenca, kotryž rěkaše Daniel: 46 Kiž z lutym hłosom płakaše, to wěm z kreje tuteje žony. 47 A cyły lud přiwobroći wona jemu a rjekny: Što woznamjenjeja te słowa, kotrež sy rěčał? 48 A wón steješe wosrjedź nich a dźeše: Sće wy tajke wrota, wy synojo Israela, zo sće bjez pruwowanja a póznaća wěrnosće dźowku Israela zasudźili? 49 Kehre zaso na městnosć sudnistwa wróćo, wšako su wopačne swědčenje přećiwo nim wotpołožili. 50 Tehodla je so wšitkón lud chwatnje wobroćił, a starši dźachu jemu: Přińdź so k nam a pokaž nam to, přetož Bóh je ći česć najstaršeho dał. 51 A Daniel rjekny jim: Połožće jej nabok, preč wot so, a chcu jich pruwować. 52 Hdyž běštaj nětk wot so dźělenaj, zawoła jednoho z nich a rjekny jemu: Ow ty, kiž sy
zestarił w złósći, nětko su twoje hrěchi, kotrež sy před dołhim časom skućił, na swětło přišli. 53 Přetož sy wopačny wusud rěčał a njewinowatych zasudźił a winikow pušćił; Ale KNJEZ praji: Njewinowateho a praweho njesměš morić. 54 Hdyž sy ju nětk widźał, da praj mi: Pod kotrym štomom sy je hromadźe widźał? Tón wotmołwi: Pod mastikowym štomom. 55 A Daniel rjekny: Jara derje; Ty sy přećiwo swójskej hłownej łžałce łžał; Hižo nětko je Boži jandźel prawy urteil dóstał, so do dweju dźělow rězać. 56 A wón jeho nabok połoži a přikaza, druheho přišedši na njeho, a rjekny jemu: O ty Same Chanaans a nic Judašo, rjanosć je će zawjedła, a požadosć je twoju wutrobu skazyła. 57 Tak maće Israelske złósć, a woni su so z bojosće z wami zwjazali; dźowka Judaš pak nochcyše wašu złósć znjesć. 58 Praj mi nětko: Pod kotrym štomom sy je hromadźe wzał? Štóž wotmołwi: Pod kamjentnym štomom. 59 Da rjekny Daniel k njemu: »Derje; Sy tež přećiwo swójskej hłownej łhał, přetož Jandźel Boži čaka z mječom, zo by će rozdwojił, zo by će zničił. 60 Da zarjeji cyła zhromadźizna z wulkim hłosom a chwaleše Boha, kiž wuchowa, kotřiž so jemu dowěrjeja. 61 A wona pozběhnyštaj so přećiwo najstaršimaj, přetož Daniel bě ju přez swójsku hubu wopačneho swědčenja přewjedł. 62 A po zakonju Mójzesa činjachu jim tak, kaž chcychu to swojemu blišemu načinić, a woni morichu jich. Tak bu njewinowata krej hišće samsna na dnju wuchowana. 63 Tehodla cheli Chelcias a jeho žona Bohu za swoju dźowku Susannu z Joacim, jeje mužom, a wšitkimi swójbnymi, dokelž njebu na njej žana njesprawnosć namakana. 64 Wot tutoho dnja měješe Daniel we wočach ludu wysoku nahladnosć.