ΑΥΤΌΣ, Ο ΚΆΤΩ ΟΥΡΑΝΌΣ
ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ Ανήλικης Νυκτός Παρίστιον Δέρμα Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2003 Στη Γλώσσα Του Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2005 Curriculum Vitae Εκδόσεις Μελάνι, 2006 Εισπνοές Ίκαρος, 2009 Εκπνοές Ίκαρος, 2014 Διάλυσις Ίκαρος, 2017 Το φεγγάρι μπαίνει απ’ όλα τα παράθυρα Ίκαρος, 2017 (εκτός εμπορίου)
© Γιάννης Αντιόχου και Εκδόσεις Ίκαρος, 2019 ISBN 978-960-572-273-9
ΓΙΆΝΝΗΣ ΑΝΤΙΌΧΟΥ
Αυτός, ο κάτω ουρανός
Ι ΚΑΡΟΣ
εχτύπα το ζεστό φτερό να λάβει τη μορφή του
Διονύσιος Σολωμός
Come under my wings, little bird Come under my wings
Unmade, unmade I swear that there’s nothing up my sleeves And then back again I swear there’s nothing Unmade (...) Under my wings We’re unmade
Thom Yorke, Unmade
Το δικό του άλμα διαλέγει ο άνθρωπος· έπειτα την πόρτα μισανοίγοντας αποχαιρετά τον Θεό του Τον έχω δει πολλές φορές Αυτός· τον λώρο του χρόνου τεντώνοντας —επιδέξια δάχτυλα— κόμπους σφίγγοντας αίμα στάζοντας Ύστερα μέσα στο σκοτάδι σηκώνει κανείς το κεφάλι ανατέλλοντας ή δύοντας στο φως Του
11
Οι ασυχώρετοι (...) doch stört nur
Nie den Frieden der Liebenden1
Friedrich Hölderlin, Das Unverzeihliche
Η αλήθεια μου είναι μια σκοτεινή χοάνη π’ απλώνω το χέρι ν’ αγγίξω τα μαλλιά σου πάντα μια στιγμή πριν πεθάνεις Η αλήθεια σου είναι μια βίαιη σιωπή που με βυθίζει στον λυγμό σου και με πνίγει Έγειρα στο πλάι —πάντα ψηλά κι απελπισμένα είναι τα κυπαρίσσια απέναντι— κι είδα τη σκιά σου να επιστρέφει τον νεκρό που δεν έθαψα 13
και την ακίνητη νύχτα με τ’ αγκάθια στα μάγουλα που γδέρνει Έγειρες δίπλα μου είχες λάσπη και μαύρο αίμα Ήμασταν ξαπλωμένοι· μοσχοβολούσες νύχτα Η αλήθεια μας είναι μεγαλύτερη μα δεν ήρθε η ώρα της ακόμη —πάντα ψηλές κι απελπισμένες είναι οι σκιές των κυπαρισσιών στο νεκροταφείο απέναντι— κι εμείς ασυχώρετοι λάμπουμε εκεί· στον κάτω ουρανό.
14
Το ερωτικό τραγούδι του Αγίου Σεβαστιανού (…) I think that at last you would understand.
There would be nothing more to say.
T.S. Eliot, The Love Song of Saint Sebastian
Είναι ο ύπνος που με σώζει αν και τελευταία τα όνειρά μου είναι γεμάτα γυμνούς αγίους κι όντα που μ’ εξαντλούν Και σηκώνομαι να γράψω κάτι μαύρους στίχους για τη σκιά που με βασανίζει Αν κοιτάξει κανείς ψηλά βλέπει μεγάλα άσπρα φτερωτά ποντίκια —νυχτερίδες λευκοπαθείς— που σταλάζουν αίματα στο κιτρινισμένο μου σάβανο Κι ακούγεται απ’ έξω όλου του κόσμου η μετακίνηση 15
κι ήχοι μηχανών ηλεχτρικοί σαν τις βροντές μιας καταιγίδας δίχως νερό κι αέρα Το σώμα μου στικτή πληγή από τα βέλη του Διοκλητιανού συντηρεί την πίστη των μαρτύρων στη Βασιλική της Αγίας Έδρας Το σπασμένο μου κρανίο κούπα των Ευχαριστιών γεμάτη αίμα ξεδιψά τους αγριανθρώπους στο Έμπερσμπεργκ Αιώνες πεθαμένος πισθάγκωνα δεμένος στον κορμό ενός δέντρου λατρεύομαι σ’ αγώνες κι αθλητικά όνειρα Μια μέρα αυτός που με ψηλαφεί γράφοντας ποιήματα θα με γεννήσει νεκρό και πάλι γιατί δεν υπήρξε καμία Αγία Ειρήνη
16
Ούτε ο Θεός σας υπήρξε ποτέ! Έχω ξαπλώσει σε μια φωτεινή τεφροδόχο μασώντας άστρα· δεν παίρνω πια ναρκωτικά είναι πικρό το στερέωμα Στο θηλυκό μου σώμα έχω πέντε βέλη· δεν είμαι ο Άγιος Σεβαστιανός αλλά το γυμνό μοντέλο του Αντονέλο ντα Μεσίνα πατώντας ξυπόλυτο την ιερή γεωμετρία της Βενετίας δεμένο πισθάγκωνα στο δοκάρι της κάμαράς του Ο ύπνος που με σώζει τώρα με σκοτώνει· αυτό είναι το μαρτύριο, και τ’ όνειρά μου θα τα εξηγήσετε στον ουρανό.
17