ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΟΥΡΝΑΖΑΚΗΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΗΛΙΟΥΣ ΚΑΙ ΦΕΓΓΑΡΙΑ
ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΟΥΡΝΑΖΑΚΗΣ
ΜΕΣΑ ΣΕ ΗΛΙΟΥΣ ΚΑΙ ΦΕΓΓΑΡΙΑ
ΙΚΑΡΟΣ
ISBN: 978-960-572-376-7
ΜΕΣΑ ΣΕ ΗΛΙΟΥΣ ΚΑΙ ΦΕΓΓΑΡΙΑ
© Κώστας Μπουρναζάκης & Ἐκδόσεις Ἴκαρος, 2020 ISBN 978-960-572-376-7
ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΟΥΡΝΑΖΑΚΗΣ
ΜΕΣΑ ΣΕ ΗΛΙΟΥΣ ΚΑΙ ΦΕΓΓΑΡΙΑ
ΙΚΑ Ρ ΟΣ
ΤΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΑ ΤΩΝ ΤΑΞΙΔΙΩΝ
ΠΡΩΙ ΜΕ ΜΟΙΡΑ
Δὲς τὸ πράσινο ἄστρο — θὰ γυρεύει τὸν πύργο του· στὴν ἀφώτιστη θάλασσα μιὰ καμπάνα χτυπᾶ καὶ σπᾶν τ’ ἀμύγδαλα τῆς πάχνης ἕνα-ἕνα· ἀπὸ τὸν γκρεμισμένο τοῖχο μὲ τὰ μούσκλια τὸ πανηγύρι τῶν χρυσόφτερων ξεκίνησε μὰ τὰ κοτσύφια στὸν ἀνάστατο ναό τους θὰ ψάλουν μόνον οἰωνοὺς τῆς φαντασίας. Καὶ ξάφνου ἀνάβει ὁ οὐρανός, ὁ τσαλαπετεινὸς φορᾶ τὸ δροσερό του στέμμα καὶ γυροφέρνει ἀδιάκοπα — ἐπιστατεῖ ἕνα βασίλειο κυματιστὸ καὶ κρυσταλλένιο ποὺ μεγαλώνει μὲ τὸ βλέμμα τῶν ἀμέτρητων καρπῶν. Τὸ μάτι τὸ ἐρωτικὸ εἶναι χορδὴ τοῦ ἥλιου ἀνταύγεια τοῦ ἤχου τῶν νερῶν κι ἡ μέρα τώρα εἶναι πόθος ποὺ γνέθει τοῦ νοτιᾶ ἡ ἁρπάγη: τὰ ἔθιμα, τοὺς φοίνικες, τὰ ριγωτὰ μαλλιά της. Εἰρήνη στὴ μελλοντική μας γῆ — φαντάσου τὴν Παρασκευὴ ἐτούτη ποὺ ἔχεις ὅλες τὶς εἰκόνες ἀνοικτὲς στὴν ἀκοή, στὴν ὄσφρηση, στὴ γεύση σου: ἕνα μαργαριτάρι μουσικό, χαρούμενο, μὲ λάγνα βαθυγάλαζα λικνίσματα 9
νὰ λούζεται ἀπὸ φῶς ἀπὸ συνεπαρμένα μύρα κι ἄσπαστο σὲ λιγάκι νὰ φυτρώνει στὶς φλέβες, στὴν καρδιά, στὸ νοῦ, στεριὰ τοῦ μεθυσμένου πιὰ ἔπειτα μόνου βασιλιᾶ καὶ τ’ ἄφαντου μετὰ οὐρανοῦ. Παράξενο παράξενο παράξενο κοιμοῦνται ἀνάμεσά μας οἱ νεκροί, δίπλα στὶς νεραντζιὲς καὶ στὰ ποτάμια κάτω ἀπ’ τὰ κυκλικὰ σεντόνια τοῦ ἀνέμου κοντὰ στοὺς μύλους καὶ στὰ περιβόλια πάνω ἀπ’ τὶς χίμαιρες τῶν βράχων μαζὶ μὲ τὰ λιοντάρια τῶν ἀχτίδων. Σιωπὲς μὲ τόσα ἀκρόκλωνα νὰ προσπερνᾶνε κρούοντας τοὺς τοίχους τῶν ἀρχοντικῶν, μέσα ἀπ’ τὶς λαμπερὲς δεντροστοιχίες ἄγγελοι — ἀναπολοῦν τὶς γελαστὲς πηγὲς νὰ ξεχειλίζουν, τὶς πέτρινες σκιὲς ποὺ ἀχνίζουν τριαντάφυλλα, μιὰ θολωτὴ βοὴ ποὺ ταξιδεύει γεμάτη πεταλοῦδες καὶ ὁρίζοντες· ἀπ’ τὸ λεπτὸ χορτάρι ὣς τὴ σάρκα τοῦ πελάγου καινούργιοι ἀκροβάτες τῶν χρησμῶν κρατᾶν περάσματα, κουπιά, κατάρτια τῆς αἰθρίας, φτάνουν τὰ θαύματα ψηλὰ σιμὰ στὴν πρώτη θέα. Τώρα ἕνας ἑλιγμὸς πανιῶν στὰ νιάτα τῶν φιλιῶν τοῦ ζέφυρου γίνεται ὁ γάμος τῶν χρωματιστῶν φωνῶν· τῆς πλώρης ἡ ἀμάραντη ἀγκαλιὰ 10
γυμνὸ προφέρει τ’ ὄνομά σου, χαράζει τάμα ἀστροφεγγιᾶς καὶ χτυποκάρδια Ἀνατολῆς σ’ ἕνα νησὶ κατάφορτο ἀπὸ νιφάδες δυόσμου, μπαλκόνια ὣς τὰ πέρατα μὲ χελιδόνια τῆς χαρᾶς κι ἁπλόχερες ἀγράμπελες, μ’ ἄλογα κατακόκκινα στῶν σιταριῶν τὸ μένος, δελφίνια ποὺ ἀναβλύζουνε ἀπ’ τὸ γαλάζιο αἷμα. Ἡ μέρα ποὺ ἀνασαίνει ἐδῶ καὶ μ’ ὅλα τ’ ἀδοκίμαστα λαξεύει τὶς φωτιὲς παντοῦ καλοκαιριῶν ἀπέραντων ποὺ σπᾶν σὲ παραδείσιους ἐξῶστες, παφλασμούς, θροΐσματα· κι ἔπειτα οἱ φλόγες της κυλᾶν σὲ θαρρετὲς ἀκρογιαλιὲς ὅπου ἀκόμη καὶ τὸ πιὸ μικρὸ θαλασσοπούλι τυλίγεται στὴν ἐρημιὰ τ’ ὁλάσπρο φύσημα καὶ νοτισμένο μὲ βιολέτες ἤχων φέγγει κι ἀνυψώνεται. Ἰούλιος 1992
11