Κώστας Σπυριούνης "Σε μακρυνό ορίζοντα" by Ikastikos Kiklos Sianti

φωτ. Γεώργιος Παντ. Μπαλής

ΚΩΣΤΑΣ Ι. ΣΠΥΡΙΟΥΝΗΣ

Κώστας Σπυριούνης, συνθήκη αθανασίας Αν η φωτογραφία αιχμαλωτίζει το χρόνο απαθανατίζοντας, δηλαδή νεκρώνοντας τη στιγμή, η ζωγραφική,περισσότερο παραμυθητική και λιγότερο απόλυτη, συμφιλιώνεται με τον χρόνο, συνάπτοντας με αυτόν μιαν ιδιότυπη συνθήκη αιωνιότητας. Έτσι η φωτογραφία, γέννημα μιας βιαστικής εποχής, είναι ψυχρά τελεσίδικη, ενώ η προμάμμη της η ζωγραφική, σοφή και τρυφερή ταυτόχρονα, υποστηρίζει πως ο βιωμένος χρόνος, η βιωμένη εμπειρία, η βιωμένη ανάμνηση, δεν γίνεται να πεθάνουν ποτέ, αφού κάποτε έχουν υπάρξει. Έτσι ο χρόνος από γραμμικός γίνεται κυκλικός σαν αγκαλιά, επιστρέφει μέσα από το ζωγραφισμένο πανί σαν το φως που δεν ξεχνάει ποτέ να ανατείλει. Κάθε μέρα. Σαν τους έρωτες που δεν τελειώνουν ποτέ, ακόμα κι να έχουν τελειώσει, αφού ξαγρυπνούν κάθε νύχτα στα όνειρα όσων δεν φοβούνται τις επιθυμίες τους. Η ζωγραφική του Κώστα Σπυριούνη, έχοντας εντυπωσιακά ωριμάσει την τελευταία δεκαετία, ξέρει να χειρίζεται με ευαισθησία και γνώση θέματα δύσκολα, όπως είναι η μοναξιά των τόπων και των ανθρώπων, το ταξίδι, η λαχτάρα για το άγνωστο, ο φόβος για αυτό που μας ξεπερνάει, η αγάπη για τα άψυχα και τα έμψυχα. Γιατί αυτό σημαίνει ζωγραφική, το να εμψυχώνεις αυτό που για τους πολλούς δεν υπάρχει. Το να δίνεις μορφή στο αόρατο. Αυτό κι αν αποτελεί συνθήκη αθανασίας. Κι αν η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, ίσως και να μην το θέλει, κάνει όμως το θαύμα της αλλιώς. Καθιστά τα υποκείμενά της πιο συνειδητοποιημένα, πιο γενναία στην απελπισία τους. Και τι είναι τέλος πάντων τέχνη; Ο ανθρώπινος δρόμος και ο ανθρώπινος τρόπος προς μιαν ιδιοτελή αθανασία. Ένα αστείο που μπορεί να οργανώσει το χάος, το έπαθλο της μελαγχολίας. Η ζωγραφική είχε ανέκαθεν την δυνατότητα, το υποστηρίξαμε ήδη, να αποκρυσταλλώνει το πολύτιμο και να διαστέλλει το υποκειμενικό. Να δημιουργεί, με αφορμή τον κόσμο, έναν άλλο κόσμο υπερβαίνοντας την προφάνεια των πραγμάτων. Σήμερα, στην εποχή των χυδαίων, δηλαδή των χωρίς σάρκα και χωρίς νόημα εικόνων, η ζωγραφική υπερασπίζεται ακόμη τη μεταφυσική της εικονοπο+ας, τον ζωτικό μύθο της ανα-παράστασης. Για τον ζωγράφο μας το σχέδιο αποτελεί το πρώτο και κύριο όπλο της καλλιτεχνικής έκφρασης. Αυτό θα δημιουργήσει τον σκελετό εκείνου του κόσμου που αργότερα θα σαρκωθεί με τη έλευση του φωτός-χρώματος. Και μάλιστα με τους τρόπους των υπαινιγμών και της υποβολής. Με τη μέθοδο της σιωπής, η οποία δεσπόζει στις συνθέσεις του. Για τα παλιότερα έργα του Σπυριούνη το ανθρώπινο σώμα ήταν πάντοτε μια περιπέτεια, ένα ταξίδι, ένα αίνιγμα. Όσο πιο κοντά στην ηδονή τόσο πιο μακριά από το θάνατο. Όσο πιο κοντά στην κορύφωση τόσο πιο κοντά στην αθωότητα και την κάθαρση. Σήμερα, ο ζωγράφος Κώστας Σπυριούνης, χρησιμοποιώντας ολιγόλογη, ψυχρή παλέτα και μινιμαλιστική φόρμα, αποδίδει με πειστικότητα τη χαμένη ψυχή των αχανών τοπίων, το δράμα των ανοιχτών οριζόντων. Με αίσθηση του περιττού οργανώνει τα γκρίζα ή τα μπλε του πάνω επίπεδα που αυλακώνονται από καθέτους άξονες, όχι τόσο για να ορίσουν τη γεωμετρία του χώρου όσο για να αντικαταστήσουν αυτή τη γεωμετρία με τρυφερότητα. Ένα κατάρτι ή ένας ξύλινος στύλος δίνουν το ανθρώπινο μέτρο σε τρόπον, ώστε το πλοίο να προσεγγίσει πιο εύκολα την ακτή και οι λουόμενοι να αναδυθούν με ασφάλεια από το νερό. Οι πίνακες του, όσο το σκέφτομαι, μοιάζουν με σκηνή θεάτρου στην οποία πρωταγωνιστεί το δράμα των τοπίων, των ανθρώπων και των ανθρώπινων έργων. Μόνο που στη περίπτωση του Σπυριούνη η αυλαία αυτού του θεάτρου δεν πέφτει ποτέ. Οι ζωγραφιές παρατηρούν τους θεατές την ίδια στιγμή που οι θεατές κοιτάνε τις ζωγραφιές και αυτή η επικοινωνία ισοδυναμεί με μια συνθήκη αθανασίας.

ΜΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ 21/3/2018 7

“Μη λέτε πολλά γι αυτά τα έργα. Είναι φίνα και αυτοαμυνόμενα”. ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ

ΜΕΝΗΣ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑΣ

Η θαυματουργή ανθρώπινη παρουσία στη ζωγραφική του Κώστα Ι. Σπυριούνη Θα σκεφτόταν κανείς πως είτε πρόκειται για λιμάνια, αποβάθρες, αμμουδιές, προβλήτες και παραλίες είτε πρόκειται για βάρκες και καράβια, η θάλασσα είναι η μεγάλη πρωταγωνίστρια της ζωγραφικής του Κώστα Σπυριούνη. Χωρίς να μπορεί να αρνηθεί κανείς το οφθαλμοφανές, την ύπαρξη της θάλασσας, αλλά μιας θάλασσας αρχέγονης, ήρεμης και φιλικής, σάμπως κι έρχεται η ίδια προς εμάς με όση λαχτάρα την αντικρίσαμε κάποτε κι εμείς οι ίδιοι, είναι η παρουσία του ανθρώπου που στοιχειώνει τους πίνακες του Κώστα Σπυριούνη. Μια παρουσία τόσο καταλυτική και κυριαρχική, ώστε να συντελεί σχεδόν σε ένα θαύμα και όσο αισθητή γίνεται στους πίνακες με τους λίγους ή πολλούς ανθρώπους, άλλο τόσο έντονη και σχεδόν σπαραχτική τη συνειδητοποιείς στους πίνακες -για παράδειγμα- με τους τίτλους «Στο λιμάνι», «Το τραπέζι της Κυριακής», «Στο τέλος της θάλασσας», «Από το πρωί βρέχει», σάμπως και οι άνθρωποι έχουν δραπετεύσει την τελευταία στιγμή, προκειμένου να αποτυπωθεί γνησιότερα, πιο ατόφια, ο σπαραγμός τους. Ίσως γιʼ αυτό όση περίσκεψη και σοβαρότητα φαίνεται να εκφράζουν ακόμα και τα ημίγυμνα σώματα των ανθρώπων, άλλη τόση περίσκεψη και σοβαρότητα μοιάζει να έχει ενσωματωθεί ή μάλλον αφομοιωθεί από τα ίδια τα «αντικείμενα». Έτσι, όπως δεν οριοθετούν μόνο ένα συγκεκριμένο χώρο, με διαστάσεις σχεδόν ίδιες μʼ εκείνες ενός ονείρου, αλλά προεκτείνονται σε ένα σύμπαν εξηγήσιμο μόνον με το κλειδί της τέχνης. Σώματα που ντυμένα ή ημίγυμνα, δίπλα ή μέσα στη θάλασσα, σαν αποσπασμένα μόλις από ένα χορό αρχαίας τραγωδίας, μοιάζει να τελούν εν αναμονή μιας «συνάντησης», χωρίς να γνωρίζουν αν η «συνάντηση» αυτή θα πραγματοποιηθεί στο εντεύθεν ή στο επέκεινα ή αν πρόκειται για εξαφάνιση ή για ανάληψη. Με κύριο χαρακτηριστικό των πινάκων σε σχέση με τη θαυματουργή ανθρώπινη παρουσία, ο μετεωρισμός αυτός να μάς γίνεται αντιληπτός χάρη στην κίνηση των σωμάτων και διόλου λόγω της έκφρασης των προσώπων, ώστε να ηχεί ακόμα πιο αγωνιώδης. Οι πίνακες του Κώστα Σπυριούνη αποθεώνουν μια τέχνη σχεδόν στατική, όπως είναι η ζωγραφική, χαρίζοντάς της μια ενέργεια που τη μεταβάλλει σε έναν άκρως υπόγειο ορμητικό χείμαρρο.

ΘΑΝΑΣΗΣ Θ. ΝΙΑΡΧΟΣ

ΑΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΕΛΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΡΑΛΗΣ

CHRYSSA

STEPHEN ANTONAKOS

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΤΖΙΚΩΦ

Ποτέ δε με συγκίνησε η περιοδολόγηση στα έργα τέχνης. Πολλοί λένε ότι για τον Θεό τίποτα δεν έχει παρέλθει, τίποτα δεν έπεται, τίποτα δεν είναι άγνωστο και πως οι ιδέες και ο υποκειμενισμός μας μπορούν κάλλιστα την άλλη στιγμή να καταργηθούν. Τίποτα δε μου λέει, αν ο ζοφώδης ορίζοντας πάνω απ’τη θάλασσα μπορεί να προδώσει τη θέση του χάρις σ’έναν ιδωμένο μέσα από την ηφαιστειακή σκόνη ήλιο ή ακόμα τι συμβολίζουν απ’τα αθώα χρόνια που χάθηκαν αυτές οι βάρκες που ξεσέρνουν την άμμο πίσω τους. Τίποτα απ’αυτά τ’απόντα τοπία, απ’τους ήλιους που ήταν κάποτε ζωντανοί και δε γίνεται να ξαναζήσουν, απ’το ύβωμα μιας μακρινής στεριάς μπορεί να επιστρέψει στα μάτια μας κάτι περισσότερο απ’τη συμπαθητική μελάνη του χρόνου. Κι επειδή ο Κώστας Σπυριούνης γνωρίζει πολύ καλά την πρώτη του φύση, σα να γεύτηκε για κάποιο διάστημα όλες εκείνες τις ώρες μόνος, ο τόπος του δεν μπορεί να κατοικηθεί παρά μόνον από τον ίδιο.

ΧΑΡΗΣ ΜΕΓΑΛΥΝΟΣ

Η μεταφυσική στη ζωγραφική του Κώστα Ι. Σπυριούνη

...Όσο προχωρείς στην ανάγνωση της ζωγραφικής του τόσο διαπιστώνεις ότι η εικόνα είναι μόνο η αφορμή. Πίσω από τη ζωγραφιά υπάρχει μία φιλοσοφική σκέψη και κυρίως ποίηση. Μέσω αυτής της ποίησης σε οδηγεί να ταξιδεύεις σε μακρινά ταξίδια του μακρινού μέλλοντος της ανθρώπινης ύπαρξης, του τέλους της ύπαρξης και της αρχής μίας νέας και άγνωστης εποχής. Είναι άραγε τόσο ήρεμο το τοπίο του αναπόφευκτου μόνιμου προορισμού μας όσο το περιγράφει ή έχει την ανάγκη να ξεγελά τον εαυτό του και να ηρεμεί ή να προβληματίζει τον θεατή; ...Όπως και να έχουν τα πράγματα ο Κώστας Σπυριούνης δεν είναι μόνο ένας καλός ζωγράφος, αλλά και ένας καλός ποιητής που μέσω των έργων του μας δίνει εικόνες όχι απλά γήινες, όμορφες, διαχρονικές, κάποιες φορές αινιγματικές, αλλά και λυτρωτικές.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΡΟΝΗΣ

WALTER LASSALLY

“

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

Η εξάχνωση του τοπίου στη ζωγραφική του Κώστα Ι. Σπυριούνη

Ποιοι ήσαν οι «δώδεκα» μαθητές του Τσαρούχη; Πολλοί μεν «αυτόκλητοι», ολίγοι δε εκλεκτοί. Είς εκ των αγαπημένων του, o Κώστας Ι. Σπυριούνης, που διδάχτηκε κοντά του ζωγραφική στη δεκαετία του ’80 και στη συνέχεια δημιούργησε το δικό του έργο, κρατώντας το απόσταγμα, την ουσία και τις αρετές της τέχνης του δασκάλου του… ...«Μη λέτε πολλά γι’ αυτά τα έργα. Είναι φίνα και αυτοαμυνόμενα», είπε ο Τσαρούχης για τη ζωγραφική του Σπυριούνη το 1984. Ωστόσο «να μου δοθεί η χάρη» να μιλήσω για το αποτύπωμα που μου άφησαν στην ψυχή τα πρόσφατα έργα του. Υπάρχει μια άποψη, ότι τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα. Μπορεί, όμως, στην πραγματικότητα τα όνειρα να έχουν τα χρώματα που βλέπουμε στα τοπία του Σπυριούνη. Τοπία αποφορτισμένα. Αδειασμένα από κάθε περιττό στοιχείο. Μια θέαση φιλοσοφική. «Η θέα της ουσίας». «Ό,τι βλέπουμε, όταν μισοκλείνουμε τα μάτια», όπως λέει ο ίδιος. Δεν είναι εύκολο, με την πρώτη ματιά, να δεχτείς αυτή τη ζωγραφική. Είναι μια επίπονη καταβύθιση στη μνήμη. Μια κατάδυση που οδηγεί στον πυθμένα των πραγμάτων, εκεί που η αναπνοή είναι δύσκολη. Θέλεις γρήγορα ν’ αναδυθείς στην επιφάνεια. Να λουστείς στο φως των χρωμάτων και των μύθων. Να βεβαιωθείς ότι είσαι ζωντανός και δεν ονειρεύεσαι. Μια βουτιά, λοιπόν, ένα μακροβούτι στο ασυνείδητο. Εκεί που δεν μπορείς να σταθείς πολλήν ώρα, γιατί δεν αντέχεις την αλήθεια, που διαλύει τα πάντα. Διαλύει μύθους, ψευδαισθήσεις, φιλοδοξίες, μεγαλομανίες και την ανθρώπινη έπαρση, που όλοι κουβαλάμε. Δεν είναι ίσως ευχάριστο αυτό το ταξίδι. Δεν κολακεύει το μάτι του περιηγητή. Αλλά στο τέλος του ταξιδιού βγαίνουμε ελευθερωμένοι από το βάρος της πραγματικότητας. Τέλος, ο Κώστας Σπυριούνης δημιουργεί αφαίρεση. Τι αφαιρεί τελικά; Μήπως το χρώμα; Πιστεύω ότι, στην ουσία, αφαιρεί από το τοπίο, την «εθνικότητα», το «φύλο», γενικά τον «μύθο» του. Όλες τις συμβατικές ιδιότητες και σημασίες που του αποδίδουμε. Είναι μια εσωτερική αφαίρεση εν τω βάθει. Μια αφαίρεση που απογυμνώνει το τοπίο από τα στοιχεία του «γνωστού» και του «οικείου» και το ντύνει με μιαν αύρα πνευματική. Είναι μια εξάχνωση, μια αποFλοποίηση του τοπίου. Και είναι μια αφαίρεση που θα την ονόμαζα «αφαίρεση βάθους», διαχωρίζοντάς την από την γνωστή και καθιερωμένη, μη παραστατική αφαίρεση, που θα την έλεγα «αφαίρεση επιφανείας». Ο Σπυριούνης, μ’ έναν μαγικό τρόπο, αφαιρώντας χρώμα και σεβόμενος το σχέδιο, πετυχαίνει στα έργα του βαθύτερη και πνευματικότερη αφαίρεση από έναν ανεικονικό πίνακα, που διαλύει τελείως τις μορφές. Απουσία λοιπόν του χρώματος; Απουσία του ανθρώπου; Απουσία της «ελληνικότητας»; Τι μένει; Η θέληση του καλλιτέχνη να μην χρησιμοποιήσει κανένα εντυπωσιακό στοιχείο για να γοητεύσει το κοινό του. Και μολονότι η Αισθητική και η Ηθική πρεσβεύουν διακριτές αξίες, στο έργο του Σπυριούνη έχουμε μια σπάνια διασταύρωση αισθητικής και ήθους, καλλιτεχνικής έκφρασης και εντιμότητας. Κι αυτό ακριβώς επιδιώκουμε και απαιτούμε: Το Ήθος στην Τέχνη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥΡΚΟΒΑΣΙΛΗΣ Αθήνα, Φεβρουάριος 2014 48

ΚΩΣΤΑΣ Ι. ΣΠΥΡΙΟΥΝΗΣ Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Δάσκαλοι του στη ζωγραφική ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Βρασίδας Βλαχόπουλος, στη γλυπτική η Ναταλία Μελά και στη συντήρηση ο Τάσος Μαργαριτώφ.

ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ 1981 Κέντρο Σπουδών C.E.S.S., 1987 Αίθουσα τέχνης ΕΡΣΗ, 1990 ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΑΘΗΝΩΝ, 1990 ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, 1991 Βιβλιοπωλείο ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, 1993 Αίθουσα τέχνης ΕΡΣΗ, 1996 Αίθουσα τέχνης ΕΡΣΗ, 1997 THE TSITOURAS COLLECTION, Αθήνα, 1999 THE TSITOURAS COLLECTION, Κηφισιά, 2001 THE TSITOURAS COLLECTION, Αθήνα, 2002 THE TSITOURAS COLLECTION, Θεσσαλονίκη, 2005 ΜΟΥΣΕΙΟ ΝΑΣΙΟΥΤΖΙΚ, Αττική, 2006 THE TSITOURAS COLLECTION, Αθήνα, 2007 Πρεσβεία της Ελλάδος, WASHINGTON, 2007 Γενικό Προξενείο της Ελλάδος, NEW YORK, 2010 ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ, Αθήνα, 2014 ART-ATHINA, 2014 ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ, Αθήνα, 2015 Κ. Ι. Σπυριούνης-ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΑ, ΔΗΜΟΣ ΚΑΡΥΣΤΟΥ, 2018 Κ. Ι. Σπυριούνης-ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΑ, ΔΗΜΟΣ ΠΑΠΑΓΟΥ-ΧΟΛΑΡΓΟΥ 2018 ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ SIANTI και σε 40 ομαδικές εκθέσεις.

•

Εργάστηκε στην αισθητική αποκατάσταση των τοιχογραφιών του ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ,του ΙΛΙΟΥ ΜΕΛΑΘΡΟΥ και του ΑΡΣΑΚΕΙΟΥ. (1984–1988) Συνεργάστηκε με το ΙΔΡΥΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ φιλοτεχνώντας σειρά προσωπογραφιών. (1993) Έχει εικονογραφήσει λογοτεχνικά βιβλία καθώς και βιβλία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΙΠΠΑΣΙΑΣ θέσπισε ως έμβλημα των αγώνων του Παγκοσμίου Κυπέλλου Κεντρικής Ευρώπης (CSIO-W), ένα έργο του (στεφάνι ελιάς). (1998) Προσκεκλημένος από το STATE DEPARTMENT των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στο INTERNATIONAL VISITOR LEADER SHIP PROGRAM. (2006) Ζωγράφισε για τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΑ δεκαπέντε (15) γραμματόσημα στη σειρά «Έλληνες Ηθοποιοί» (2009 και 2011) και έξι (6) γραμματόσημα στη σειρά «Αφιέρωμα στο Ελληνικό λαcκό τραγούδι» (2010). Σχεδίασε το έμβλημα του Δήμου ΠΑΠΑΓΟΥ-ΧΟΛΑΡΓΟΥ (2013) Σχεδίασε σκηνικά και κοστούμια για το θεατρικό έργο “ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ” του Ρομπέρτο Ατάυντε, με τη Μάρω Κοντού (Θέατρο ΖΙΝΑ) 2013. Εργάζεται στο ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ως καλλιτεχνικός επιμελητής.

• • • • • • • • • • • • • •

Έργα του υπάρχουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό: ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ-ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΛ. ΣΟΥΤΖΟΥ Συλλογή ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ (Δημοτική Πινακοθήκη) ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΒΡΑdΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ Συλλογή ΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ Συλλογή ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΝΟΜΠΕΛ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ Ι. ΛΑΤΣΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΠΑΠΑΓΟΥ- ΧΟΛΑΡΓΟΥ Ίδρυμα Π.ΝΟΜΙΚΟΥ Συλλογή ΜΑΡΙΑΝΝΑ Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ Συλλογή ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΤΟΥΡΑ

• • • • • • •

Μέλος του ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ (ΥΠ.ΠΟ.) e-mail: spyriounisk@gmail.com www.spyriounis.com

KOSTAS I. SPYRIOUNIS

•

Born and lives in Athens, Greece. His teachers in painting were Yiannis Tsarouchis and Vrasidas Vlahopoulos, in sculpture Natalia Mela and in conservation Tassos Margaritoff. He has presented his painting work in 21 solo and 40 group exhibitions in Greece and abroad (New York, Washington, London, etc.). He worked on the aesthetic restoration of wall paintings in the University of Athens, the Iliou Melathron and Arsakeio (Ministry of Culture) (1984 - 1988). Collaborated with the Foundation for Hellenic Culture, for which he created a series of portraits (1993). He has illustrated literary books and also text books for the Ministry of National Education and Religious Affairs. The Hellenic Equestrian Federation selected a work of his (olive wreath) to be its official emblem for the World Cup of Central Europe (CSIO-W) (1998). He was invited by the U. S. State Department to participate in its International Visitor Leadership Program (2006). Painted a series of fifteen stamps for the Hellenic Post Office in the collection dedicated to the «Greek Actors and Actresses» and six stamps in the series for the «Greek Popular Music» (2009 - 2011). He designed the emblem of the Municipality of Papagou - Cholargos (2013). He designed the scenery and costumes for the theatrical play Miss Margarida's Way by Roberto Athayde, with Maro Kontou in the leading role (Zina Theater) (2013). Employed at the War Museum as art curator.

Many of his works are included in public and private collections in Greece and abroad: National Art Gallery and Alexandros Soutzos Museum Greek Parliament’s Collection Town Hall of Athens Hellenic Postal Philatelic Museum War Museum’s Collection Jewish Museum John S. Latsis Museum Florina Art Gallery European Courts’ Collection Nobel Museum’s Collection Collection of Municipality of Cholargos P. Nomikos Foundation Collection of Marianna V. Vardinogiannis TSITOURAS COLLECTION

•

Member of the Hellenic Chamber of Visual Arts (Ministry of Culture).

•

• • • • • • •

e-mail: spyriounisk@gmail.com www.spyriounis.com

Φωτ: Γιώργος Τουρκοβασίλης

Σχεδιασμός έκδοσης: Νίκος Λεοντόπουλος Επιμέλεια κειμένων: Χρήστος Καραγιάννης

Μετάφραση: Γιώργος Κοντός Φωτογράφηση: Σταύρος Ψηρούκης Νίκος Λεοντόπουλος Ψηφιακή επεξεργασία έργων Graphicon-Κυριακίδης Α&Ν

Εκτύπωση: Κωστόπουλος Γραφικές Τέχνες

ΑΘΗΝΑ 2018

φωτ. Γεώργιος Παντ. Μπαλής