Άγγελος Παναγιωτίδης by Ikastikos Kiklos Sianti

Olive Grove from Bronze (Flamed but not burnt)

Seeing again the sculpture of Aggelos Panayiotidis, after the tremendous experience of the recent fires, I thought again of how Art can decisively condense the human experienceâ&#x20AC;&#x2122; s extract with its works, how it can comfort, warn, puzzle and foresee. The Art, like Pythia s oracular laurel, has the ability to magically revive the past as well as to envisage miraculously the future. It can either be Ophelia or Cassandra, once bright Archangel Gabriel and another time dark Archangel Michail. It depends on the human s sensitivity whether the Art s oracle becomes jubilant or bleak At the end of the day, the future is in our hands. As it is the present and as the past has also been! From the human s works only the artistic ones distinguish his crossing from earth. The rest make people in their majority either being ashamed or grieving. You can judge for yourselves which one is worse. Aggelos Panayiotidis works are classic and modern at the same time and put their spectators into thoughts into an experience almost secret. Slowly you are driven by an impressive construction, the specious illusionism of detail, the branches that the wind blows without a breath, and you are plunged into a forest of shapes that are flamed but not burnt. The bronze, its patina, the shaping of the metal, the shades that the fire or the hammer give to it, the final process of a difficult material, which surrenders in the hands of a stubborn and patient modern Hephaestus, create a unique total. This is an aesthetic Olive Grove that was created today to symbolize yesterday- a blessed time that we have thrown away- as well as tomorrow. A tomorrow that can t do anything else, but to take into consideration the environment and its needs if humans wish to continue their adventure on earth. Aggelos Panayiotidis, miraculously self-taught, selects the olive, the eternal symbol of an ideal society, a peaceful society that combines the happy work and the glorious works of culture to talk about things of immediate priority and tragic effects. I wonder, who does not understand the underground heartbreak of silent and tender art? In a period of crisis for sculpture and puzzlement for public monuments, the creator returns to an anti-rhetorical theme, a tree, a brunch, the olive s fruits and speaks thunderously without using words. Who does not hear him? As the time, during which we heralded innocent the ones that said they did not understand, has long gone. As no man without a sin exists. The work of Aggelos Panayiotidis, a ma tre of his kind, combines harmonically the sculpture shape, worked perfectly, with the painting effect, which plays with the color and the theatrical- delusional reshaping of the place. His trees, the trunks, the leaves and their fruits compose an aesthetics of unique energy. This is a silver-gold forest of small and large olives that travels at an imaginable sea and that it is vibrated by the tension of all those juices that are stifled in their trunks venations. With a symbolic sense it is a burning construction of a civilization in a world that is blazed by insanity. The approximately 35 olive trees that are breathing, shaking like a rhythmical music in the main room of Ikastikos Kiklos, form a sculpture environment, so comforting that it can rivet the spectator. These are artistic shapes that are developed inside out- as it also happens in nature- and are flamed but not burnt. Since the miracle of art goes through them. That s why I talked earlier about comfort and relief. These trees, the trees of art will survive. Their goal will be to shape someday different people with such ideas that will love and re-birth the other trees- the Nature s trees which are reddened by human hostility. And this is great. P.S. The first Olive of the world grew in Acropolis. What a huge responsibility for us!

Manos Stefanidis 26. 1. 2008

Ελαιώνας από Χαλκό

( φλεγόμενος και μη κατακαιόμενος ) Καί τούς μέν εμπρηστάς τών δασών καταδιώκομεν, ενώ τούς καταστροφείς του ελαιώνος καμαρώνομεν. Δ. Καμπούρογλου, 1920 Βλέποντας ξανά τη γλυπτική του Άγγελου Παναγιωτίδη μετά τη τρομακτική εμπειρία των πρόσφατων πυρκαγιών σκέφτηκα, πάλι, πόσο καθοριστικά η τέχνη μπορεί να συνοψίζει με τα έργα της το απόσταγμα της ανθρώπινης εμπειρίας, να παρηγορεί, να ειδοποιεί, να προβληματίζει και να προβλέπει. Η τέχνη, σαν τη μαντική δάφνη της Πυθίας, διαθέτει τη δυνατότητα να αναβιώνει μαγικά το παρελθόν αλλά και να οραματίζεται θαυμαστά το μέλλον. Να είναι άλλοτε Οφηλία κι άλλοτε Κασσάνδρα. Άλλοτε φωτεινός Αρχάγγελος Γαβριήλ κι άλλοτε σκοτεινός Ταξιάρχης Μιχαήλ. Εξαρτάται από την ευαισθησία του ανθρώπινου υποκείμενου το αν ο χρησμός της Τέχνης καταστεί ευφρόσυνος ή ζοφερός Σε τελική ανάλυση, το μέλλον είναι στα χέρια μας. Όπως εξάλλου και το παρόν και όπως υπήρξε το παρελθόν! Απ τα έργα του ανθρώπου, εκείνα της τέχνης μόνο καταξιώνουν το πέρασμά του απ τη γη. Τα λοιπά έργα του ανθρώπου, στην πλειοψηφία τους, κάνουν τους ανθρώπους είτε να ντρέπονται, είτε να πενθούν. Ποιο απ τα δυο είναι χειρότερο, κρίνετε το μόνοι σας. Τα έργα του Άγγελου Παναγιωτίδη, τώρα, τόσο κλασικά, τόσο σύγχρονα, υποβάλλουν τον θεατή τους σε μια στοχαστική διαδικασία... σε μιαν εμπειρία σχεδόν μυστική. Σιγά-σιγά παρασύρεσαι από την εντυπωσιακή κατασκευή, τον αληθοφανή ιλουζιονισμό της λεπτομέρειας, τα κλαδιά που φυσάει ο άνεμος χωρίς πνοή, και βυθίζεσαι σ ένα δάσος μορφών που φλέγονται αλλά δεν κατακαίονται. Ο ορείχαλκος, η πατίνα του, το πλάσιμο του μετάλλου, οι αποχρώσεις που του δίνουν η φωτιά ή το σφυρί, η τελική επεξεργασία ενός υλικού δύσκολου που υποτάσσεται όμως στα χέρια ενός πείσμονα και υπομονετικού σύγχρονου Ήφαιστου, δημιουργούν ένα σύνολο μοναδικό. Πρόκειται για έναν αισθητικό Ελαιώνα που δημιουργήθηκε σήμερα για να συμβολίσει τόσο το χτες -μιαν χαρισάμενη εποχή που την σπαταλήσαμε όσο και το αύριο. Ένα αύριο που ΔΕΝ μπορεί παρά να λάβει υπ όψιν το περιβάλλον και τις ανάγκες του αν βέβαια φιλοδοξεί ο άνθρωπος να συνεχίσει την περιπέτειά του στον πλανήτη. Ο Άγγελος Παναγιωτίδης, θαυμαστά αυτοδίδακτος, επιδέξια σοφός, διαλέγει την ελιά, το διαχρονικό σύμβολο μιας ιδανικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας δηλαδή φιλειρηνικής η οποία συνδυάζει τη χαρούμενη εργασία και τα αγλαά έργα του πολιτισμού για να μιλήσει για πράγματα άμεσης προτεραιότητας και τραγικών συνεπειών. Διερωτώμαι, ποιός δεν αντιλαμβάνεται τον υπόγειο σπαραγμό αυτής της σιωπηλής και τρυφερής τέχνης; Σε μιαν εποχή κρίσεως της γλυπτικής και αμηχανίας των δημόσιων μνημείων ο δημιουργός επιστρέφει σ ένα αντιρητορικό θέμα, ένα δέντρο, ένα κλαδί, στους καρπούς της ελιάς και μιλάει εκκωφαντικά χωρίς να χρησιμοποιεί λόγια. Ποιος δεν τον ακούει; Εφόσον πέρασε η εποχή που κηρύσσαμε αθώους όσους, δηλώνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Αναμάρτητος πια δεν υπάρχει. Πιο συγκεκριμένα τώρα στη δουλειά του Άγγελου Παναγιωτίδη, ενός μετρ του είδους, συνυπάρχουν αρμονικά η γλυπτική φόρμα, δουλεμένη στην εντέλεια, το ζωγραφικό εφέ που παίζει με το χρώμα και η θεατρική-ψευδαισθητική ανάπλαση του χώρου. Τα δέντρα του, οι κορμοί, τα φύλλα, οι ελιές κι οι καρποί τους συγκροτούν ένα αισθητικό όλον μοναδικής ενάργειας. Πρόκειται για ένα ασημόχρυσο δάσος από μικρές και μεγάλες ελιές που ταξιδεύει σε νοητό, σ ονειρικό πέλαγος και που δονείται από την ένταση όλων εκείνων των χυμών οι οποίοι ασφυκτιούν στις φλεβώσεις των κορμών τους. Συμβολικά πρόκειται για μιαν κατακαιόμενη κατασκευή πολιτισμού σ έναν κόσμο που φλέγεται από παράνοια. Τα 35 περίπου ελαιόδεντρα που αναπνέουν, που αργοσαλεύουν σαν ρυθμική μουσική στη κεντρική αίθουσα του Εικαστικού Κύκλου, αποτελούν ένα γλυπτικό περιβάλλον τόσο εντυπωσιακό, τόσο ανακουφιστικά παρήγορο ώστε να καθηλώνει τον θεατή. Πρόκειται για καλλιτεχνικές μορφές που αναπτύσσονται από μέσα προς τα έξω όπως συμβαίνει και στη φύση και οι οποίες φλέγονται αλλά δεν κατακαίγονται. Εφόσον τις διαμεσολαβεί το θαύμα της τέχνης. Γι αυτό μίλησα πιο πάνω για ανακούφιση και παρηγοριά. Αυτά τα δέντρα, τα δέντρα της τέχνης θα επιβιώσουν. Με στόχο κάποτε να διαπλάσουν ανθρώπους αλλιώτικους και ιδεολογίες τέτοιες που θα αγαπήσουν και θα ξαναγεννήσουν τα άλλα δέντρα, τα δέντρα της Φύσης τα οποία τόσο χειμάζονται από την ανθρώπινη επιθετικότητα. Και αυτό είναι πολύ σπουδαίο. ΥΓ. Η πρώτη Ελιά του κόσμου φύτρωσε στην Ακρόπολη. Τι τεράστια ευθύνη για μας!

Μάνος Στεφανίδης 26. 1. 2008