Oncologie

Gregory: “Ik sportte best veel dus toen ik last kreeg van mijn schouder was ik niet meteen ongerust. Ik besloot het rustig aan te doen en ging naar de huisarts. De huisarts verwees mij door naar een fysiotherapeut, maar de klachten werden alleen maar erger en ook mijn nek zat vast. Toen in mijn hals een bobbel te zien was, werd een röntgenfoto en een echo gemaakt en bloed afgenomen.”

“Dit jaar was moeilijk maar ook leerzaam”

Vlnr: Efraïm, Gregory en Didi

De 22-jarige Gregory hoorde begin dit jaar dat hij Hodgkin had, ook wel bekend als lymfeklierkanker. Tijdens zijn bezoeken aan Ikazia werd hij door goede vrienden bijgestaan, waaronder Efraïm. Oncologie- en hematologieverpleegkundige Didi Berends, die pas met pensioen is gegaan, hielp hen. Didi weet zelf ook hoe het is om patiënt in Ikazia te zijn want zij hoorde vorig jaar dat zij kanker had. Gregory, Efraïm en Didi vertellen hun verhaal.

Steun

“Het was niet gelijk duidelijk wat ik had en die onzekerheid vreet aan je. Uiteindelijk bleek dat ik lymfeklierkanker had, maar gelukkig was het niet uitgezaaid. Daarna volgde een periode van chemotherapie en bestraling. Van de chemotherapie ben ik niet zo ziek geworden, maar ik werd wel somber. Ik heb veel steun gehad van vrienden, familie, mijn vriendin en kerkgenoten. Deze steun, en mijn

‘Ik weet nu wat ik nodig heb in het leven’

geloof en vertrouwen in God, heeft mij er doorheen geholpen.”

Leerzaam

“De laatste bestraling is achter de rug. Ik krabbel weer overeind en kijk ernaar uit om weer meer te gaan sporten en te gaan werken. Dit afgelopen jaar was moeilijk maar gek genoeg ook leerzaam. Ik weet nu wat ik nodig heb in het leven en ben dankbaar voor mijn lichaam. Ik heb alle vertrouwen in de toekomst.”

Efraïm: “Toen we met onze goede vriend Wilfred voor het eerst naar Ikazia gingen, wisten we nog niet wat Greg had en waren we eigenlijk ook niet zo ongerust. Ja, er was iets aan de hand, maar ik verwachtte niets ernstigs. Naarmate de uitslag op zich liet wachten, nam de spanning wel toe. Uiteindelijk hoorden we dat Greg Hodgkin had. We schrokken ons rot.”

Geholpen

“Samen met Wilfred ging ik vele keren met Greg mee naar het ziekenhuis. Het is fijn als er iemand bij je is, denk ik. Ook bij gesprekken met een arts. Na afloop kun je dan nog met elkaar bespreken wat er is gezegd. Wilfred of ik stuurde daarna een bericht naar andere vrienden en bekenden, zodat iedereen weer op de hoogte was van de situatie. We hadden ook een rooster opgesteld voor wanneer taken thuis niet meer zouden lukken, zoals boodschappen doen en schoonmaken. Gelukkig bleek dit niet nodig, maar de boodschappen werden wel gedaan door ome Wim. Zo werd Greg door verschillende mensen geholpen.” ››

Vol vertrouwen

“Greg is heel goed omgegaan met de ziekte. Knap vind ik dat. Vanaf het moment dat hij hoorde dat hij Hodgkin had, was hij positief en vol vertrouwen dat hij er sterk uit zou komen. Die instelling hielp ons ook. De momenten dat hij belde omdat het niet goed met hem ging, waren schaars. We zagen hem ook niet als die “zieke” jongen en gingen ook nog gewoon zaalvoetballen en biertjes drinken. Het is belangrijk om te blijven genieten, voor zover dat gaat natuurlijk.”

Dankbaar

“We kennen elkaar via de kerk en het geloof is voor ons allebei een grote steun. Uiteindelijk heeft God de leiding en komt het hoe dan ook goed. Die gedachte geeft rust. Greg heeft de laatste behandeling achter de rug en nu zijn we vooral dankbaar dat het zo goed met hem gaat.”

Didi: “Het specialisme Hematologie houdt zich bezig met alle ziekten van bloed, beenmerg en lymfeklieren. In tegenstelling tot andere kankersoorten is een behandeling niet altijd nodig. Vaak is het “waitand-see” en dat is niet gemakkelijk voor patiënten en hun naasten. Als oncologieverpleegkundige is een luisterend oor voor onze patiënten eigenlijk het allerbelangrijkste. Het is belangrijk om goed naar patiënten te luisteren, hulp aan te bieden, alles bespreekbaar te maken en patiënten vooral zelf de regie te laten houden.”

‘Gregs positieve instelling hielp ons ook’

Jonge patiënten

“Ik ben sinds kort met pensioen maar ik zag mensen van alle leeftijden. Ook jonge mensen die met hun vrienden of ouders naar ons toekomen. Voor ouders en de directe naasten is het vaak erg moeilijk. Daar is oog voor, want de diagnose kanker treft niet één persoon, maar een heel gezin en daarnaast nog vrienden en andere familieleden. Ouders worden vaak, volkomen begrijpelijk, overbezorgd en heel beschermend richting hun kind. Een heel natuurlijke reactie maar meestal help je een jongere daar niet mee.”

AYA-team

“Ik ben heel blij dat er in Ikazia een AYA-team klaarstaat, speciaal voor deze groep jonge kankerpatiënten. AYA

staat voor Adolescents and Young Adults en is voor mensen tussen de 18 en 39 jaar. Zij zijn in de bloei van hun leven en hebben baat bij leeftijdsspecifieke zorg. Ze kunnen daar alles bespreken dat in hun leven speelt. Denk aan het volgen van een opleiding, beginnen met werken, een eigen plek zoeken, het aangaan van relaties en het nadenken over een mogelijke kinderwens in de toekomst.”

Eigen ervaring

“Doordat ik zelf vorig jaar hoorde dat ik kanker had, heb ik mij als oncologieverpleegkundige een aantal dingen gerealiseerd, waar ik mij voorheen

'Zorgverleners kunnen niet alles oplossen, maar we kunnen wel heel goed naar patiënten luisteren’

niet zo bewust van was. Hoe goed je inlevingsvermogen ook is, je weet nooit wat er door iemands hoofd gaat. Alle zorgverleners waren heel erg behulpzaam en empathisch maar als patiënt ben jij degene die het ondergaat. Uiteindelijk doorloopt iedereen die geconfronteerd wordt met ziek zijn, dat hele proces op zijn of haar eigen manier. En dan kom ik weer bij dat luisterend oor. Als zorgverlener kunnen wij niet alles oplossen, maar we kunnen wel heel goed naar patiënten luisteren en hen zo goed mogelijk steunen en bijstaan. Daar help je mensen het meeste mee, daar ben ik van overtuigd.”