Back To School met

Emilie Hendrikx

Emilie Hendrikx vlindert als CLBbegeleider tussen enkele Limburgse scholen waar ze kinderen, jongeren en leerkrachten begeleidt. Ook maakt ze deel uit van het team dat het project ‘Veerkracht’ uitzet. Hiermee geeft ze klassessies die de bezorgdheden omtrent het nieuwe schooljaar en de sprong naar een nieuwe schoolomgeving bespreekbaar maken. Vandaag vertelt Emilie waar schoolgaande jeugd vooral tegenaan loopt en hoe ouders hun kinderen straks optimaal kunnen voorbereiden op de start van het nieuwe schooljaar.

Emilie, zijn kinderen meestal zenuwachtig voor de start van het nieuwe schooljaar?

Ja, eigenlijk is het héél normaal om vol verwachting naar een nieuw schooljaar te kijken. Zo heeft elk kind wel iets om stress bij te ervaren. Waarvoor ze gespannen zijn, is heel verschillend... Praktisch ingestelde kinderen stellen bijvoorbeeld énorm veel organisatorische vragen; “Wat als ik mijn lokaal niet vind?” of “Welke boeken moet ik meebrengen?”. Andere leerlingen liggen dan weer wakker van het sociale aspect... Ze hopen dat hun vriend in dezelfde klas zal zitten of piekeren over welke leerkracht ze zullen krijgen.

Zoveel spanning voor zulke jonge kids, is dat wel oké?

Wel, mensen ervaren altijd enige vorm van stress in een nieuwe situatie... Een snuifje gezonde spanning kan zelfs héél productief zijn omdat het je uit de ‘luie zone’ trekt en je zo je comfortzone vergroot. Enkel de mate waarin het lichaam hierop reageert of welke factor jou het meest beangstigt, is voor iedereen enorm verschillend.

Hoe herken je dat de spanning een kind te veel wordt?

Bij een stressmoment valt het lichaam terug op een fight-, flight- of freeze-reactie. Kinderen worden opstandig, ontvluchten de stressfactor of verstarren in het moment. Kids die langdurig onder zware stress staan, voelen dit ook in hun lijf. Ze slapen moeilijk, hebben erge buikpijn of kunnen zelfs braken door de spanning.

Hoe verklaar je dat zoveel kinderen nood hebben aan extra ondersteuning?

Ik durf hier niet ongenuanceerd op antwoorden… Spelen de sociale bubbel en het thuisschooltijdperk een rol? Zijn het de vele invloeden van sociale media?

Ik voel enkel sterk aan dat jongeren veel keuzestress en bewijsdrang ervaren. Af en toe eens ontsnappen aan die imagodruk door eventjes niets te ‘moeten’ is daarin heel belangrijk. Ook warm en liefdevol omringd worden thuis, helpt om té hoge verwachtingen te leren kelderen.

Welke handvatten geef jij als begeleider mee aan alle kinderen?

Het normaliseren is een belangrijke eerste stap. Als kinderen zien hoe herkenbaar hun bezorgdheden voor sommige klasgenootjes zijn, ligt de drempel om in gesprek te gaan meteen een stuk lager. Eigenlijk wil je als zorgverlener vooral preventief werken. Zo proberen we kinderen ook emotioneel voor te bereiden en leren we bijvoorbeeld bewust omgaan met lichaamstaal en hoe een open houding helpt om een fijne eerste indruk na te laten. Op die manier kunnen ze van bij de start al makkelijker connectie maken met nieuwe klasgenoten.

Wat kunnen ouders doen om hun kinderen te ondersteunen?

Ken hierin je eigen kind. Vooral bij leerlingen die veel nood hebben aan structuur, is het belangrijk om duiding te geven. Op die manier weten ze in grote lijnen waaraan ze zich op 1 september mogen verwachten. Veel ouders van jonge kinderen houden ook het slaap- en ochtendregime al enkele weken vooraf weer strikter aan. Andere gezinnen brengen pas op het laatste nippertje de eerste schooldag ter sprake zodat de anticipatie minder hoog oploopt. Ook dat is helemaal oké als dat het best bij jouw kind past.

Heb je nog een tip voor als we straks massaal uit die luie vakantiemodus schakelen en weer aan het werk gaan of achter de schoolbanken kruipen?

Bewaak vooral je eigen grenzen en durf die ook aangeven! Wanneer de omschakeling je een vol hoofd bezorgt of je last krijgt van overprikkeling, bouw dan voldoende rustmomenten in. De vrije ruimte van het weekend, blijft best gereserveerd voor rust. Leer dan ook gewoon ‘nee’ zeggen tegen late feestjes of drukke play dates. Geniet in plaats daarvan van een fijne wandeling in de natuur en tank tijdig bij. Je lijf zal je dankbaar zijn!

“Het mooiste dat je kunt doen is een kind zelfvertrouwen geven. Laat hen dus zelf de stapjes in hun groei bepalen en leer hen zo om autonoom hun angsten te overwinnen!”

Door de band genomen, zijn de meeste mensen terug uit vakantie en torsen ze het juk dat ze een paar weken geleden van hun schouders keilden, weer op hun uitgeruste, getaande bovenrug. Persoonlijk serveer ik mezelf dan steeds een homogeen mengsel van weelderige weemoed, melancholisch ’fernweh’ en vers najaarsverlangen, afgekruid met een busseltje extra fijn gesneden nood aan routine. Het geheel ruikt naar après-soleil en de binnenkant van een gebruikte, dichtgeritste zwemzak. Je dacht dat er geen eind meer aan zou komen, maar voor je het weet is het allemaal weer voorbij. Temperatuurgewijs wellicht een record of twintig gebroken, gok ik? Hoe zou het nog zijn met het grondwaterpeil? El Niño? De straalstroom? By the way, die flits was geen bliksem, dat was jullie verlof. Donders nog aan toe.

Erger dan een zomer die eindigt, is een zomer die nooit eindigt. Geen warm zonder koud. Geen licht zonder donker. Geen lang zonder kort. Daglicht verliest aan terrein en intensiteit, terwijl de nacht steeds meer winst boekt, met rasse schreden bovendien. Weerkundig kondigt de herfst zich reeds binnen een paar weken aan, maar daar is dikwijls niets van te merken. Steeds vaker houdt een Indian summer langdurig halt in ons versleten, afgezaagd, saai zeeklimaat, dat de laatste jaren sub-tropische allures kreeg. Soms