Εισαγωγή…
Το Πεταλουδόπαιδο είναι ένα παραμύθι αφιερωμένο στο σεβασμό στη διαφορετικότητα και στην αξία της φιλίας. Το δημιουργήσαμε τα παιδιά του Γ2 σε συνεργασία με πολλά παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Ποσειδωνίας στο πλαίσιο του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου ( 2 Απριλίου). Επηρεαστήκαμε κυρίως από το βιβλίο της Γλώσσας και το παραμύθι «Το
χαρούμενο λιβάδι». Στη συνέχεια διαβάσαμε κι άλλα παραμύθια σχετικά με τη διαφορετικότητα και προσπαθήσαμε να καταλάβουμε πόσο σημαντικό και μαγικό είναι να διαφέρουμε και να σεβόμαστε αυτές τις διαφορές και στον εαυτό μας αλλά και στους άλλους. Έπειτα γράψαμε όλοι μαζί την ιστορία μας με πρωταγωνιστή το Χαράλαμπο. Ακολούθησε η ανάγνωσή της σε μικρότερες τάξεις του σχολείου προκειμένου να τις ευαισθητοποιήσουμε εξίσου πάνω στο θέμα και ζητήσαμε να μας τη φιλοτεχνήσουν. Ευχαριστούμε λοιπόν θερμά τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς:
Του Α1 για την εικονογράφηση του παραμυθιού,
Της Β για το εξώφυλλο, το οποίο δούλεψαν τα παιδιά σε ομάδες κι εμείς επιλέξαμε έπειτα αυτό που μας άρεσε,
Το Ε1 για τη δακτυλογράφησή του.
Ήταν κάποτε ένα παιδί που το έλεγαν Χαράλαμπο. Το παιδί αυτό όμως από τη γέννησή του αντί για χέρια… είχε φτερά πεταλούδας! Όλα τα παιδιά δυστυχώς έβλεπαν μόνο αυτόν κι όχι τα όμορφα χαρακτηριστικά και τις ικανότητές του. Ο Χαράλαμπος λοιπόν ήταν τόσο χαρούμενο παιδί που έλαμπε από χαρά! Μάλιστα όσοι τον αγαπούσαν του έλεγαν «Χαρά-
λάμπεις» !
Ωστόσο τα παιδιά της παρέας του συχνά δεν τον ήθελαν… τον πειράζανε για τα φτερά του αφού δεν μπορούσε να πιάσει τη μπάλα σωστά… στο κυνηγητό ήταν πολύ γρήγορος, γιατί πετούσε… στο κρυφτό δεν μπορούσε να κρυφτεί, γιατί το εμπόδιζαν τα φτερά… Έτσι ο Χαράλαμπος στεναχωριόταν και το φως της καρδιάς του έσβηνε και ένιωθε απογοήτευση και θλίψη…
Όταν μάλιστα δεν άντεχε άλλο, πετούσε ψηλά στα σύννεφα και τραγουδούσε για να του φύγει η λύπη.
Ένα βράδυ λοιπόν που πήγαινε πάλι να πετάξει, γιατί οι φίλοι του τον απογοήτευσαν, ευχήθηκε δυνατά :
-Μακάρι να είχα χέρια και εγώ αντί για φτερά και να ήμουν φυσιολογικός σαν όλα τα άλλα παιδιά. Και ξαφνικά…
Τα φτερά για λίγο εξαφανίστηκαν. Κι όχι μόνο… Ένα λαμπερό πεφταστέρι πέφτει στα χέρια του Χαράλαμπου και του λέει:
-Σκούπισε τα δάκρυα σου! Δεν είμαστε όλοι ίδιοι σ’ αυτή τη ζωή! Είμαστε διαφορετικοί κι αυτό είναι μαγικό! Σκέψου να ήμασταν όλοι ίδιοι… βαρετό δε θα ήταν;
Επιπλέον όλοι έχουμε κάτι θετικό
πάνω μας! Έχεις καταλάβει εσύ το δικό σου θετικό;
-Mμμ… όχι… ποιο είναι άραγε;
-Μα δεν είδες; Τα φτερά σου για λίγο εξαφανίστηκαν! Έχεις την ικανότητα να πραγματοποιείς ευχές! Πρόσεχε όμως: οι ευχές σου θα πιάνουν μόνο για κάτι σημαντικό κι όταν θα το θέλεις πραγματικά!
Μόλις το αστέρι έσβησε, ο Χαράλαμπος έφυγε σκεπτικός και προβληματισμένος… Δεν μπορούσε να φανταστεί πού θα του χρησίμευε αυτή η ικανότητα…
Μετά από μερικές μέρες, στο σχολείο και πάνω στο παιχνίδι, ενώ τα παιδιά συνέχιζαν να μη θέλουν τον Χαράλαμπο στο παιχνίδι γιατί κατά λάθος ξέφυγε και πέταξε για να κρυφτεί στην ταράτσα – είδε από ψηλά ένα από τα παιδιά να φεύγει κλαίγοντας διότι ένα άλλο της θύμισε κάτι… Αμέσως ο Χαράλαμπος πέταξε κοντά της.
-Χαρά, τι σου συμβαίνει; -Τίποτα! Δε χρειάζομαι τη βοήθειά σου! Πάρε τα φτερά και πέτα μακριά… όπως κάνεις πάντα! -Δε θα φύγω από κοντά σου μέχρι να μου πεις τι έχεις! Θέλω πολύ να σε βοηθήσω.
Η Χαρά συγκινήθηκε, γιατί ενώ αυτή ποτέ δεν τον ήθελε ο ίδιος φαινόταν διατεθειμένος να τη βοηθήσει!
-Ο μικρούλης αδελφός μου είναι άρρωστος και δεν έχουμε χρήματα για να τον φροντίσουμε… είπε η Χαρά. -Χαρά, μη στεναχωριέσαι και μην ανησυχείς! Πήγαινε σπίτι σου και όλα θα είναι καλύτερα!
Η Χαρά με το που πήγε σπίτι είδε τους γονείς της τρισευτυχισμένους, γιατί είχαν κερδίσει το λαχείο κι έτσι μπορούσαν να γιατρέψουν τον αδελφό της.
Η Χαρά πίστεψε ότι η καλή καρδιά του Χαράλαμπου βοήθησε την τύχη τους και την επόμενη ημέρα πήγε στο σχολείο και είπε σε όλους τι της είχε συμβεί.
Επίσης κάθε φορά που ο Χαράλαμπος ένιωθε λύπη η Χαρά ήταν πάντα δίπλα του! Αυτός καμιά φορά την έπαιρνε στα χέρια του και ταξίδευαν στα σύννεφα!
Όλοι αγαπούσαν τον Χαράλαμπο από τότε και συνειδητοποίησαν ότι το να είσαι διαφορετικός… είναι καμιά φορά μαγικό! Τα παιδιά του Γ’ 2
Οι συγγραφείς: Ζντράβα
Γκαμπριέλα
Πρίντεζης
Νικόλαος
Πρίντεζης
Χρήστος Άγγελος
Ρούσσος
Αθανάσιος
Ρούσσος
Θεόφιλος
Ρούσσος
Ιωσήφ
Ρούσσος
Μάριος
Ρούσσου
Μαρία Αντωνία
Ρούσσου
Χριστίνα
Σαλιβέρου Σκευοφύλαξ Στεφάνου Τατάκου -Βουτσίνου
Παρασκευή Κωνσταντίνος Ήβη Μυρτώ
Φρέρη
Δήμητρα
Φρέρη
Ειρήνη
Φρέρη
Μαρία
Χρυσαφίδης
Στυλιανός