ปลาย นักสืบจำเป็น

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ปลาย นักสืบจาเป็ น File 1 : คอมพิวเตอร์ มรณะ -1-

บรื น... บรื น... เสี ยงเครื่ องยนต์ดงั ออกมาจากปลายท่อไอเสี ยของมอเตอร์ไซค์ที่นกั ศึกษาผูห้ นึ่งขับมา รถคันนี้แล่นด้วยความเร็ ว คงที่ หักเลี้ยวเข้าจอดในที่จอดรถภายในมหาวิทยาลัย เมื่อผูข้ บั ขี่ได้ที่จอดเรี ยบร้อย ก็ดบั เครื่ อง แล้วก้าวลงจากรถมอเตอร์ไซค์สีดาํ นั้น นักศึกษาหนุ่มผมตั้งก้าวเดินออกจากที่จอดรถอย่างมาดมัน่ แต่กา้ วเดินได้ไม่ถึงสิ บก้าว ก็มีนกั ศึกษากลุ่มหนึ่งเดิน ตรงเข้ามา ‚สวัสดีครับพี่ปลาย‛ นักศึกษากลุ่มนั้นกล่าวทักทาย พวกเขามีอยูส่ ามคน ‚อะ..อืม...‛ หนุ่มผมตั้งเจ้าของมอเตอร์ไซค์พยักหน้าตอบ พลางมองทั้งสามด้วยสายตาปรื อ ๆ หน้าตายังดูงวั เงีย คล้ายไม่ตื่นนอน แถมยังอ้าปากหาวอีกด้วย แล้วค่อยพูดขึ้นอย่างช้า ๆ ว่า ‚วันนี้มีเรี ยนที่ไหน?‛ ‚วันนี้มีสอบเก็บคะแนนที่หอ้ งคอมพิวเตอร์ครับพี‛่ นักศึกษาร่ างเล็กหนึ่งในสามคนนั้นตอบอย่างฉะฉาน ‚เฮ้ย! สอบเรอะ!!‛ เขาร้องเสี ยงดัง แทบหมดอาการง่วงนอนไปทันที ชายหนุ่มผมตั้งผูโ้ วยวายขึ้นนี้มีชื่อเล่นว่า ปลาย นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ช้ นั ปี ที่สาม หน้าตาถือว่าไม่ข้ ีริ้วขี้เหร่ มองบางมุมก็ดูหล่อ แต่บางมุมก็ดูไม่ได้ เอาเป็ นว่าพอดูดี ไม่น่าเกลียดอะไร ส่วนสูงของเขาประมาณร้อยแปดสิ บเซนต์ได้ แต่งกายเรี ยบร้อยผิดกับนักศึกษาสามคนที่เข้ามาหา ส่วนทั้งสามคนที่เข้ามาหาก็เป็ นนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์เช่นเดียวกับปลาย โดยถ้าสังเกตจากตําราเรี ยนที่ นักศึกษาทั้งสามถือมาดี ๆ พวกเขาก็น่าจะเรี ยนอยูช่ ้ นั ปี เดียวกับปลายอีกด้วย เพราะทุกคนถือหนังสื อวิชาเดียวกัน แต่ไม่รู้ เพราะเหตุใด ทั้งสามคนดูให้ความเคารพปลายมากกว่าปกติ ซึ่งเหตุที่เป็ นเช่นนี้เพราะว่า ปลาย นักศึกษาหนุ่มผูน้ ้ ีเป็ นหัวหน้าแก็งค์ของพวกเขานัน่ เอง แถมเป็ นหัวหน้ากลุ่มที่มี อิทธิพลที่สุดในมหาวิทยาลัยแห่งนี้อีกด้วย ‚เฮ้อ..‛ ปลายถอนหายใจเมื่อรู ้วา่ ต้องสอบ ‚ยังไม่ได้อ่านมาเลย จะสอบได้ม้ ยั เนี่ย..‛ ‚ใจเย็นครับพี‛่ นักศึกษาหนุ่มร่ างเล็กหนึ่งในสามพูดอีก เขารู ปร่ างไม่สูงนัก หน้าตาและนัยน์ตาใคร่ รู้ คล้ายอยาก สนใจทุกสิ่ ง เขาพูดต่อ ‚เดี๋ยวผมให้ลอกเอง‛ แต่ปลายส่ายหน้า ‚เจ.. แกไม่รู้เรอะ! เดี๋ยวนี้เวลาสอบที่หอ้ งคอมพ์ เค้าจะให้ลงรหัสประจําตัว เพื่อสุ่มที่นงั่ สอบ ... เลยไม่แน่วา่ จะได้นงั่ ข้างแก‛ ‚จริ งหรื อพี?่ ‛ ท่าทางเจจะยังไม่รู้เรื่ องนี้ ‚แต่ถา้ พี่ปลายอยูใ่ กล้ ๆ ผมจะให้ลอกเอง‛ ‚อืม... ขอบใจในความตั้งใจของแกละกัน‛ ปลายพูดเสร็ จก็แหงนหน้ามองท้องฟ้ า คล้ายอธิษฐานขอบางสิ่ งในใจ แต่แล้วเขาก็พดู สิ่ งที่ขอให้รู้จนได้ ‚ขอให้วนั นี้งดสอบเถอะ‛ ‚คงยากนะพี่‛ เจออกความเห็นทันทีเมื่อได้ยนิ สิ่ งที่ปลายขอ ‚แต่ถา้ งดสอบก็ดีนะครับ ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะทําได้ เหมือนกัน” อ้ าว...ไม่ แน่ ใจ แล้ วเมื่อกีอ้ าสาให้ ลอกทาไม..

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚อืม...‛ ปลายมองเพื่อนร่ างเล็กของตนแบบไม่สนใจเท่าไหร่ เพราะรู ้นิสยั และพอรู ้วา่ พึ่งไม่ได้อยูแ่ ล้ว จากนั้นก็ ก้าวเดินออกไป นักศึกษาทั้งสี่คนเดินตามทางพลางพูดคุยกันไปเรื่ อย ๆ ซึ่งพวกเขาย่อมผ่านหน้าอาคารต่าง ๆ ที่อยูร่ ะหว่างลาน จอดรถกับห้องคอมพิวเตอร์ แม้ระหว่างทางจะมีนกั ศึกษาคนอื่นเดินผ่านไปผ่านมาหลากหลายคน แต่ก็ไม่มีใครกล้าสบตา หรื อมองตรง ๆ กับพวกปลายเลย ส่วนใหญ่จะหลบตาซะหมด ทั้งนี้เป็ นเพราะพวกเขาทราบดีวา่ ปลายและพรรคพวกนี้เป็ นกลุ่มที่มีอิทธิพล ถึงขนาดเกือบคุมมหาวิทยาลัยนี้อยู่ จึงไม่อยากยุง่ เกี่ยวสักเท่าไหร่ แต่ที่บอกมานี่..หมายถึงนักศึกษาชาย ส่วนนักศึกษาหญิง พวกปลายจะเป็ นฝ่ ายจ้องมองพวกเธอซะเองมากกว่า ไม่ ต้องรอให้มาสบตา โดยเฉพาะสาว ๆ ที่หน้าตาน่ารักสะสวย พวกเขาจะมองกันตาไม่กะพริ บเลยทีเดียว ไม่นานทั้งหมดก็เดินทางมาถึงห้องคอมพิวเตอร์ที่หมาย ห้องนี้ต้ งั อยูบ่ ริ เวณชั้นหนึ่งของอาคารสองคณะ วิทยาศาสตร์ ทั้งสี่ ยงั ไม่มีผใู ้ ดก้าวเข้าไปในห้องคอมพิวเตอร์ พวกเขาเลือกไปนัง่ รวมกลุ่มอยูท่ ี่โต๊ะม้าหินที่อยูด่ า้ นหน้าของห้อง นั้นแทน ‚ช่วงนี้ที่มหา’ลัยเป็ นอะไรไม่รู้ครับ มีคนตายเพราะยาพิษบ่อย ๆ‛ เอ นักศึกษาหนุ่มผูเ้ รี ยบเฉย ดูธรรมดาไม่มี จุดเด่นที่สุดในกลุ่มพวกปลายพูดขึ้นมา ‚คงเป็ นพวกอกหัก แล้วกินยาฆ่าตัวตายล่ะมั้ง‛ ปลายตอบอย่างไม่สนใจนัก เขากําลังก้มหน้าอ่านหนังสื ออยู่ เพราะยังไม่ได้อ่านมาเลย ‚แต่ก็มีพวกที่โดนวางยาด้วยนะครับ‛ คราวนี้เป็ น แอล นักศึกษาอีกคนพูดขึ้นบ้าง เขารู ปร่ างสูงโปร่ งพอ ๆ กับ ปลาย ใบหน้าของเขานิ่ง ดูเงียบขรึ ม ‚อืม ๆ‛ ปลายเพียงพยักหน้าตอบ ไม่ได้พดู อะไรตามมา ก้มหน้าอ่านหนังสื อต่อ เมื่อปลายไม่พดู คุยด้วย ทั้งสามจึงพูดคุยกันเองซะเลย เจหนุ่มร่ างเล็กดูเป็ นคนที่พดู เยอะที่สุด ถามนู่นถามนี่ไป เรื่ อย เอเองก็พยายามตอบอย่างเต็มที่ไม่แพ้กนั ซึ่งผิดกับแอลที่นิ่งฟังเพียงอย่างเดียว โดยเรื่ องส่วนใหญ่ที่ท้ งั สามพูดคุยมักจะ เป็ นเรื่ องของนักศึกษาสาวที่พบเห็นมา แต่พอพูดคุยได้สกั พัก ก็มีนกั ศึกษาคนหนึ่งวิง่ ตัดหน้ากลุ่มพวกเขาอย่างน่าเกลียด ‚เฮ้ย!‚ เจตวาดขึ้นทันทีเมื่อคนผูน้ ้ นั ตัดหน้า ‚ไอ้แว่น! มาทําแบบนี้หมายความว่าไง!‛ หนุ่มนักศึกษาใส่แว่นนิ่งมองทั้งสี่ ที่โต๊ะ แล้วค่อย ๆ เข้าหาพวกเขาเดินอย่างช้า ๆ ‚ขอโทษครับ‛ แว่นรี บผงกศีรษะทันที ‚พอดีผมต้องรี บไปทบทวนน่ะครับ‛ นักศึกษาคนนี้มีชื่อเล่นว่า แว่น แน่นอนว่าเขาต้องใส่แว่นตา ท่าทางดูข้ ีกลัว คล้ายอ่อนแอ ซึ่งชื่อเล่นจริ ง ๆ ของเขา ไม่ได้ชื่อว่าแว่นเลย หากเป็ นชื่ออื่น แต่เพื่อนกลับเรี ยกหาว่าแว่นตามลักษณะที่เห็นภายนอกแทน จนไม่มีใครเรี ยกชื่อเล่นจริ ง ๆ สักคนแล้ว ปลายมองหน้าหนุ่มแว่น จ้องคล้ายเอาเรื่ อง แต่แล้วก็กลับฉี กยิม้ ให้อย่างเป็ นมิตร แล้วค่อยพูดขึ้นว่า ‚ปล่อยมันไปเถอะ มันต้องชิงท็อปนี่‛ ‚ขอบคุณครับ ผมขอตัวเข้าห้องก่อนนะครับ‛ แว่นรี บผงกศีรษะเป็ นครั้งที่สอง แล้วก้มหน้าก้มตาเดินเข้าห้อง คอมพิวเตอร์ไปทันที หนุ่มผมตั้งปลายมองตามเขาจนเข้าห้อง แล้วก้มหน้าอ่านหนังสื อต่อไป ถึงเวลาจะผ่านไปเรื่ อย ๆ แต่ก็ยงั ไม่ถึงเวลาเข้าห้องสอบ อาจารย์เจ้าของวิชาจึงได้เปิ ดโอกาสให้ผเู ้ ข้าสอบสามารถ ทบทวนบทเรี ยนก่อนจะเข้าสอบได้ แถมสามารถเข้าไปในห้องคอมพิวเตอร์ดว้ ย

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ปลายและพรรคพวกยังไม่ยอมเข้าไปในห้องคอมพิวเตอร์อยูด่ ี ทั้งหมดยังนัง่ เล่นนัง่ คุยอยูท่ ี่หน้าห้องเหมือนเดิม แล้วไม่นานก็มีนกั ศึกษาหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเขา เธอคนนี้รูปร่ างหน้าตาสวย หุ่นดี ผิวขาวเนียน ผมหยิกยาวสลวย แต่งกายด้วยชุดนักศึกษาแบบปกติ ไม่บีบรัดจน หายใจไม่ออกแบบที่นิยมใส่กนั แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด ชุดแบบปกติไม่รัดติ้วนัน่ ยิง่ ทวีความสวยของเธอขึ้นไปอีก คิดว่าตาม รายทางที่เธอก้าวเดินมานี้ คงมีนกั ศึกษาหนุ่มมองตามตาละห้อย ไม่ยอมกะพริ บตาแน่ ๆ นักศึกษาสาวเดินทอดน่องก้าวย่างอย่างสง่า พร้อมคลี่ยมิ้ ทักทายมาทางพวกปลาย ‚ปลาย อ่านหนังสื อมารึ ยงั เนี่ย?‛ สาวสวยผมหยิกทักทาย ดูจากสายตาที่เธอมอง คล้ายว่าทั้งโต๊ะเธอเห็นปลายเพียง คนเดียว ปลายต้องมองเธอกลับอย่างแน่นอน เขายิม้ ตอบไป ‚เพิ่งจะอ่านได้นิดเดียวเองรัน ..เห็นท่าวันนี้จะแย่แล้ว‛ ‚เหรอ... คงไม่เป็ นไรหรอกมั้ง ยังไงถ้ารันนัง่ ข้างปลาย รันจะให้ลอกเอง‛ สาวสวยคนนี้ชื่อ รัน นัน่ เอง เธอฉี กยิม้ หวานส่งกลับไปให้ปลาย ‚แต่ถา้ ได้ลอก ...ปลายต้องเลี้ยงหนังรันด้วยนะ‛ มีคนจะให้ ปลายลอกข้ อสอบอีกแล้ ว ดีจริ ง ๆ ปลายพยักหน้ารับ ไม่ได้มีทีท่าไหวหวัน่ กับยิม้ หวานของรันเท่าไหร่ เขาตอบออกไปในมาดปกติ ‚แล้วจะรับไว้ พิจารณานะ‛ ‚อืม..ได้จ๊ะ งั้นรันขอเข้าห้องก่อนนะ‛ เธอขอตัว แล้วเดินเข้าห้องคอมพิวเตอร์ไป พอรันเดินออกไป ทั้งหมดก็กลับมาพูดคุยกันต่อ ปลายแม้จะไม่พดู คุย แต่ก็กม้ อ่านหนังสื อสลับกับเงยหน้ามอง นักศึกษาสาวที่เดินผ่านมาในระยะโฟกัสของตัวเอง ไม่รู้วา่ เขาจะอ่านหนังสื อรู ้เรื่ องหรื อไม่ เอกับเจนั้นไม่แตะหนังสื อที่ถือ มาด้วยเลย ทั้งสองคุยฟุ้ ง วิจารณ์นู่น วิจารณ์นี่ไปตามเรื่ อง ส่วนแอลก็เอาแต่นงั่ ฟังสองหนุ่มนัน่ คุยอยูน่ ิ่ง ๆ ดูไม่ออกว่าในใจ คิดอะไร ระหว่างนั้นนักศึกษาผูเ้ ข้าสอบคนอื่นทยอยเดินผ่านหน้าพวกเขาเข้าห้องคอมพิวเตอร์เป็ นระยะ ๆ จากนั้นไม่นาน ก็มีนกั ศึกษาหนุ่มรู ปหล่อ ท่าทางเรี ยบร้อยเดินเข้ามาทั้งสี่ คน เขายังไม่ทนั พูดอะไร หนึ่งในสี่ ก็พดู ขึ้นก่อน ‚ไงเอก... คราวนี้จะเอาท็อปอีกมั้ยเนี่ย‛ เอเอ่ยทักเขาทันทีที่เห็น ‚ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก‛ เอก นักศึกษารู ปหล่อ ยิม้ ทักทาย ท่าทางของเขาดูสนิทกับพวกปลายเป็ นอย่างดี ‚แล้วพวก นายอ่านมารึ ยงั ?‛ ‚เอก...แกก็คงเห็นนะ มีแค่พี่ปลายเท่านั้นที่อ่าน พวกฉันคงไม่มีใครอ่านทบทวนหรอก แต่ถา้ ได้นงั่ ข้าง ๆ แกก็ขอ ลอกด้วยนะ‛ เอพูดต่อ เขาขอลอกดื้อ ๆ เลย เอกยิม้ ๆ เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรจากคําพูดของเอเขาพยักหน้าเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นต่อ ‚ได้.. เดี๋ยวฉันขอตัวเข้าห้อง ก่อนนะ ขอให้โชคดีทุกคน‛ ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าห้องคอมพิวเตอร์ไปอีกคน สักพักหลังจากเอกเดินเข้าห้องไปไม่นานก็มีหญิงสาวหน้าตาดีเดินเข้ามาอีกคน เธอคนนี้เป็ นสาวสวยอย่างแน่นอน แต่วา่ หญิงสาวที่กาํ ลังเดินมากลับแต่งกายไม่เหมือนนักศึกษาสาวคนอื่น นัน่ เพราะเธอไม่ใช่นกั ศึกษา เธอเป็ นอาจารย์ ย่อมแต่งกายด้วยชุดทํางาน ไม่ใช่ชุดนักศึกษา อาจารย์น้ าํ ฝน อาจารย์สาวสวยขวัญใจหนุ่ม ๆ ตั้งแต่ระดับนักศึกษาจนถึงพวกอาจารย์ดว้ ยกัน เธอเป็ นหนึ่งใน อาจารย์ของคณะวิทยาศาสตร์น้ ี

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ถึงอาจารย์น้ าํ ฝนไม่ใช่นกั ศึกษา แต่กม็ ีสิ่งหนึ่งที่ไม่ตา่ งกับนักศึกษาหญิงคนอื่น นัน่ ก็คือ หน้าตาที่ดูเยาว์วยั ไม่มี เค้าความแก่เลย ซึ่งจากการสื บทราบ อายุของเธอก็สามสิ บปี แล้ว ‚นี่..พวกเธอ ใกล้ถึงเวลาสอบแล้วนะ ไม่เข้าไปทบทวนบทเรี ยนหน่อยหรื อ.. เห็นนัง่ มาตั้งนานแล้ว‛ อาจารย์ นํ้าฝนบอกกับปลายและพรรคพวก ‚อาจารย์ก็รู้นี่ครับ…‛ เจชิงตอบแทนคนอื่น ‚...เวลานี้ถึงพวกผมทบทวนไปก็ไม่ได้อะไร ได้คะแนนเท่าไหร่ ผมไม่ สนหรอก ปล่อยให้ไอ้แว่นกับไอ้เอกมันแข่งกันไปเถอะครับ พวกผมแค่สอบผ่านก็พอ‛ อาจารย์น้ าํ ฝนจ้องมองพวกเขา พูดต่อ ‚อย่างงั้นเหรอ ก็..ได้‛ แล้วเธอก็เปลี่ยนไปหันมองหนุ่มผมตั้ง ‚สําหรับคน อื่นจะยังไงอาจารย์ไม่รู้ แต่ปลายฟ้ า.. เธอเองก็หวั ดี ทําไมไม่สนใจเรี ยนบ้าง ไม่ห่วงอนาคตตัวเองเลยเหรอ?‛ ปลายหันมองอาจารย์น้ าํ ฝน ค่อย ๆ คลี่ยมิ้ ตอบ ‚แต่อาจารย์ครับ ผมก็อ่านบ้างแล้ว ...อีกอย่างพวกนี้เพื่อนผม ผม ทิ้งไม่ได้หรอก‛ อาจารย์น้ าํ ฝนจ้องมองปลาย เธอคงรู ้วา่ ถึงพูดต่อไปก็เปลี่ยนความตั้งใจของนักศึกษาหนุ่มผมตั้งไม่ได้แน่ ‚เอ่อ.. งั้นตามใจเธอละกัน อีกห้านาทีจะเข้าสอบแล้ว อย่าเข้าห้องสายล่ะ‛ แล้วอาจารย์น้ าํ ฝนก็เข้าห้องไปอีกคน เวลาล่วงเลยไปจนเหลืออีกแค่หนึ่งนาทีจะถึงเวลาเข้าห้องสอบ ปลายและพรรคพวกเริ่ มรู ้ตวั จึงลุกขึ้นยืน แล้วก้าว เดินเพื่อจะเข้าห้องคอมพิวเตอร์ พวกเขาเล่ นเข้ าห้ องสอบในนาที สุดท้ ายเลย แต่แล้วก็มีนกั ศึกษาคนหนึ่งวิง่ มาด้วยอาการรี บร้อน ซึ่งถ้าปลายเดินเข้าไปห้องคอมพิวเตอร์ไปก่อน คนผูน้ ้ ีจะเป็ น คนสุดท้ายที่เข้าห้องสอบ เพราะตอนนี้เหลือเพียงปลายคนเดียวที่อยูห่ น้าห้อง ส่วนสมุนทั้งสามคนเข้าห้องไปหมดแล้ว ผูม้ าเป็ นคนสุดท้ายเป็ นนักศึกษาสาวผมซอยสั้น หน้าตาน่ารัก รู ปหน้าเล็ก หน้าขาวปากแดง ใส่เสื้ อนักศึกษาใหญ่ กว่าขนาดตัวเล็กน้อย นุ่งกระโปรงพลีตยาวเกือบถึงตาตุ่ม ซึ่งท่าทางของเธอดูไม่คล้ายผูห้ ญิงเลย กิริยาต่าง ๆ ออกห้าว ๆ เหมือนทอมบอยมากกว่า ‚เฮ้อ...นึกว่าไม่ทนั แล้ว ไม่น่าตื่นสายเลยเรา‛ นักศึกษาผมซอยสั้นพูดกับตัวเอง เมื่อปลายเห็นเธอเข้าคล้ายทําตัวไม่ถูก เสี ยจังหวะไปครู่ หนึ่ง แล้วรี บทําหน้าทําตาเก๊กหล่อ หันหน้าไปทางเธอ ‚ไงมีน.. มาช้า อ่านหนังสื อดึกเหรอ?‛ ปลายเอ่ยปากพูดอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อย ‚ก็เห็นแล้วนี่.. ยังมาถามอีก‛ มีนสวนตอบไปทันที โดยที่ไม่ได้หนั หน้าไปมองปลายเลย เมื่อมีนสวนไปเช่นนั้น สี หน้าหนุ่มผมตั้งเริ่ มมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย นิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง แต่ก็พยายามพูดกับสาว ห้าวอีก ‚เอ่อ.. ขอให้โชคดีในการสอบนะ‛ ‚ห่วงตัวนายดีกว่า‛ มีนพูดสวนไปอีกที ‚..รี บเข้าห้องเถอะ‛ พูดเสร็ จเธอก็จ้ าํ เดินเข้าห้องโดยไม่สนใจ ‚เอ่อ..‛ ปลายมีสีหน้าผิดหวัง สาวเจ้าไม่ได้สนใจเท่าไหร่ แล้วเขาค่อยเดินตามหลังเธอเข้าห้องคอมพิวเตอร์ไป ทั้งคู่กลายเป็ นผูเ้ ข้าห้องสอบสองคนสุดท้ายโดยทันที &1160; ตอนนี้นกั ศึกษาทุกคนที่สอบเก็บคะแนนมายืนออกันที่บริ เวณพื้นที่ดา้ นหน้าของห้องคอมพิวเตอร์ เนื่องจากก่อนที่จะสอบได้น้ นั ผูเ้ ข้าสอบทุกคนต้องลงรหัสประจําตัวที่คอมพิวเตอร์กลางของอาจารย์ก่อน เพื่อจะทําการสุ่ม ที่นงั่ ให้แก่ผเู ้ ข้าสอบทั้งหมด นักศึกษาแต่ละคนจึงต้องไปลงรหัสจนได้ที่นงั่ แล้วค่อยไปประจําที่นงั่ สอบได้ มาถึงตาปลายสุ่มที่นงั่ สอบ เขาแหงนหน้าขึ้นมองเพดานห้องคล้ายอธิษฐานขออะไรอีกครั้ง ในใจของเขาน่าจะ กําลังคิดว่า ‘ขอให้ได้ที่นงั่ ใกล้เอกเถิด.. จะได้ลอกมัน’ แล้วเขาก็คอ่ ยบรรจงคียร์ หัสประจําตัวลงไป

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

แต่ผลที่ได้ไม่เป็ นดังที่ปลายคาดคิด เขากลับได้ตาํ แหน่งด้านหลังสุดของห้องสอบ ‚ซวยจริ ง ๆ เลย...ย ได้หลังสุด‛ ปลายบ่นอีกแล้ว ‚สงสัยเราต้องสอบซ่อมแน่‛ แต่เหมือนสวรรค์ยงั เมตตาปลาย เพราะส่งผูห้ นึ่งมาช่วยเขาแล้ว ‚พี่ครับ ตอนสอบอย่างส่งเสี ยงดังนะ‛ ผูท้ ี่มาช่วยปลายคือ แว่น นัน่ เอง เขาได้ที่นงั่ ข้าง ๆ เยื้องกับปลายเล็กน้อย แว่นพูดขึ้นต่อ ‚… นะครับ ..ตอนผมทําข้อสอบ ผมต้องใช้สมาธิครับ‛ ปลายหันมองแว่น ค่อย ๆ คลี่ยมิ้ ขึ้นมา ‚งั้น...แกก็ช่วยฉันหน่อยละกัน ..เปิ ดให้ฉนั ลอกบ้างนะ‛ แว่นก้มหน้าลง ทําทีเหมือนไม่ยอม แต่แล้วก็เงยหน้าบอกปลายไป ‚อืม...จะพยายามครับ‛ หลังจากทั้งหมดประจําที่นงั่ สอบของตัวเอง อาจารย์น้ าํ ฝนก็เดินแจกกระดาษคําถามให้ทุกคน พอครบคนแล้วก็ เดินกลับไปที่หน้าห้องคอมพิวเตอร์คล้ายต้องการบอกอะไรกับทุกคน ‚อาจารย์ขอบอกให้นกั ศึกษาทุกคนทราบก่อนสอบไว้อย่างหนึ่ง ...นักศึกษาคนไหนที่คิดจะทุจริ ตในการสอบครั้ง นี้ เลิกคิดได้แล้วนะ ห้องคอมพิวเตอร์น้ ีได้ตรวจสอบคอมพิวเตอร์ทุกเครื่ องในห้อง ไม่มีใครสามารถลงอะไรไว้แน่ และได้ ทําความสะอาดทุกที่ของห้องนี้เมื่อเย็นวาน รับรองไม่มีขอ้ ความหรื อฝิ่ นอยูใ่ นห้อง ดังนั้นใครคิดจะทุจริ ตอยู่ ก็เลิกคิดได้แล้ว ..หวังว่าทุกคนโชคดี ...เอาล่ะ เริ่ มทําข้อสอบได้‛ อาจารย์คนสวยเอ่ยบอกแก่ผเู ้ ข้าสอบทั้งหมด เมื่อสัญญาณเริ่ มต้นดังขึ้น ทุกคนเริ่ มทําข้อสอบทันที ในการสอบครั้งนี้ จะใช้กระดาษคําถามเป็ นโจทย์ขอ้ สอบ เมื่ออ่านโจทย์แล้วค่อยตอบลงไปในโปรแกรม คอมพิวเตอร์ โดยโปรแกรมนี้เป็ นโปรแกรมที่ทาํ ไว้เฉพาะ สามารถช่วยให้อาจารย์ตรวจข้อสอบได้รวดเร็ วยิง่ ขึ้น ปลายเองก็กม้ หน้าอ่านโจทย์ในกระดาษคําถามเช่นเดียวกับคนอื่น แต่พอเขาอ่านโจทย์ไปได้สกั พัก ก็พยักหน้า และส่ายหน้าสลับกันไปมา ไม่รู้เหมือนกันว่าเข้าใจหรื อหาคําตอบของโจทย์นนั่ ได้หรื อเปล่า แต่ดูจากสี หน้ากับท่าทางแล้ว ท่าจะหมดกําลังใจที่จะทําเองซะมากกว่า จึงเริ่ มหันไปเตรี ยมปฏิบตั ิการลอกข้อสอบแทน โดยมองไปยังแว่นที่อยูไ่ ม่ห่าง ส่ง สายตาคล้ายเป็ นสัญญาณบอก เพื่อจะเตี้ยมกันได้ถูกต้อง แต่เมื่อเขาเห็นอาการของแว่นที่กระทําอยู่ ก็เอ่ยขึ้นว่า ‚อะไร... แค่พิมพ์ชื่อ มือก็ไขว้กนั แล้ว แว่นแกคงจะตื่นเต้น สิ นะ‛ แน่นอนว่าเขาพูดเสี ยงเบา เพราะนี่คือห้องสอบ ‚คะ..ครับ‛ แว่นตอบ แต่ไม่ได้หนั หน้าไปทางปลาย ก้มหน้าพิมพ์ต่ออย่างไม่สนใจ เมื่อปลายมัน่ ใจว่ามีที่พ่งึ พิงแล้ว เขาจึงเปลี่ยนไปหันมองคนอื่นในห้องบ้าง เพื่อเป็ นการรอเวลาให้แว่นทําข้อสอบ ก่อน หนุ่มผมตั้งมองไปยังเอกที่อยูท่ างซีกขวาของห้องคอมพิวเตอร์ ‚โอ... สงสัยข้อสอบคราวนี้จะยากจริ งแฮะ ไอ้เอกถึงกับเครี ยดจนกัดเล็บเลย‛ ที่ปลายพูดอย่างนี้เพราะเอกกําลังกัด เล็บอยู่ เหมือนเขาจะเครี ยดจากการทําข้อสอบมากทีเดียว จากนั้นปลายก็เดี๋ยวหลับเดี๋ยวตื่น ซึ่งพอตื่นก็แอบเหลือบมองคนอื่นเป็ นระยะ แต่ก็ไม่ได้ทาํ ข้อสอบของตัวเองสัก ที เขาจะสอบผ่ านมัย้ เนี่ย... มาดูคนอื่นกันบ้าง แน่นอนว่าตอนนี้ทุกคนทําข้อสอบอยู่ แต่ดูเหมือนข้อสอบคราวนี้จะยากมาก เพราะไม่ค่อยมี ใครทําได้สกั เท่าไหร่ รัน สาวสวยผมหยิก เธอนัง่ อยูท่ างด้านหน้าของเอก ดูแล้วเธอก็ไม่น่าจะทําได้เท่าไหร่ นกั ได้แต่เอามือสางผมไป มาอยูห่ ลายครั้ง คล้ายเป็ นการระบายที่ตวั เองทําข้อสอบไม่ได้

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ทางด้าน เอ เจ แอล สามสมุนของปลาย พวกเขาบังเอิญได้ที่นงั่ ใกล้กนั อยูท่ างซีกซ้ายของห้อง แต่ท้ งั หมดก็ยงั มี ปั ญหาในการสอบอยูด่ ี การอยูใ่ กล้กนั สามคนไม่ได้ช่วยให้ทาํ ข้อสอบได้เลย จึงมีผแู ้ สดงพิรุธให้เห็นเป็ นระยะ โดยเฉพาะเจ ที่ทาํ ท่าลุกลี้ลุกลนขยับตัวไปมาอยูบ่ ่อย ๆ ทําให้อาจารย์น้ าํ ฝนต้องเดินไปมาแถว ๆ พวกเขามากขึ้น แต่ก็มีคนหนึ่งที่ท่าจะทําข้อสอบได้ เป็ นสาวห้าวมีนนัน่ เอง เธอนัง่ อยูด่ า้ นหลังเอกถัดมาสองที่ ก้มหน้าก้มตาพิมพ์คาํ ตอบอย่างไม่สนใจใคร แล้วเวลาก็ผา่ นไปเกือบหนึ่งชัว่ โมง... เมื่อเวลาผ่านไปย่อมมีการเปลี่ยนแปลงตามมา บางคนเริ่ มทําข้อสอบได้มากขึ้น บางคนหยุดทําแล้ว หรื อบางคนก็ มีอาการแปลก ๆ ขึ้นมา มีผหู ้ นึ่งยกมือขึ้น เดินออกมาจากที่นงั่ สอบด้วยอาการลุกลี้ลุกลนเหมือนอยูน่ ิ่งไม่ได้ เธอตรงไปหาอาจารย์น้ าํ ฝน เป็ นมีนนัน่ เอง เธอพูดขึ้นว่า ‚อาจารย์คะ หนูขอเข้าห้องนํ้าค่ะ‛ อาจารย์น้ าํ ฝนมองเธอ ‚อืม.. ไปได้ เร็ ว ๆ หน่อยนะ‛ มีนเร่ งเดินออกจากห้องคอมพิวเตอร์ไปอย่างรวดเร็ ว เหมือนต้องรี บทําอะไรบางอย่าง ไม่นานก็มีอีกคนที่ลุกขึ้นจากที่นงั่ ตามสาวห้าวมีน เขาก็คือ แว่น นักศึกษาที่นงั่ สอบใกล้ ๆ ปลายนัน่ เอง แว่นเดิน ไปขออาจารย์น้ าํ ฝนเข้าห้องนํ้าเช่นเดียวกับมีน ซึ่งเป็ นที่แน่นอนว่าทั้งคูต่ อ้ งเข้าห้องนํ้าคนละห้องกัน แต่ในช่วงที่แว่นออกไปนี้ กลับกลายเป็ นโอกาสให้กบั นักศึกษาคนหนึ่ง เป็ นปลายนัน่ เอง เขาสบโอกาส ใช้จงั หวะนี้หนั มองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของแว่นที่อยูไ่ ม่ห่างจากที่นงั่ ของตัวเอง นัก จึงสามารถเห็นหน้าจอคอมพิวเตอร์น้ นั ได้อย่างชัดเจน ลอกข้อสอบส่วนใหญ่ได้แบบไม่มีปัญหา ‚ใช้ได้เลยแว่น... แกล้งออกไปข้างนอก ทิ้งจอไว้ให้เราลอก ...สอบเสร็ จคงต้องเลี้ยงข้าวมันซะหน่อยแล้ว‛ ปลาย พูดเสี ยงเบา สายตาจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ มือพิมพ์คาํ ตอบที่เห็นไป แต่ขณะที่ปลายลอกข้อสอบนั้น มีหยุดชะงักจังหวะหนึ่ง คล้ายไม่แน่ใจกับคําตอบที่ลอกมา ‚เออ.. ทําไมมันพิมพ์วา่ หนึ่งล้านห้าแสนเจ็ดพันสองร้อยห้าสิ บ...ว่ะ แปลกแฮะ‛ ปลายนิ่งมองข้อสอบข้อนั้นเล็กน้อย แต่ในที่สุดเขาก็ยงั ลอกข้อสอบต่ออย่างไม่สนอะไรเท่าไหร่ เวลาผ่านเกือบยีส่ ิ บนาที แว่นก็เดินกลับเข้าห้องมา เขาไปนัง่ ที่ตามเดิม ตอนนี้แว่นมาแล้ว แต่มีนยังไม่กลับมา... ‚อืม... เกือบเสร็ จแล้ว‛ ปลายพูดกับตัวเอง เขาลอกข้อสอบได้เกือบทั้งหมด เหลือเพียงไม่กี่ขอ้ เท่านั้น แล้วสักพักมีนก็กลับมา เธอรี บเดินไปนัง่ ที่ ก้มหน้าทําข้อสอบทันที เพราะรู ้วา่ เสี ยเวลาตอนออกจากห้องไปมาก แล้ว เวลาดําเนินต่อไป ผูเ้ ข้าสอบแต่ละคนยังทําข้อสอบของตัวเองต่อไปเรื่ อย ๆ จนเหลือเวลาอีกห้านาทีจะหมดเวลาสอบ... อาจารย์น้ าํ ฝนประกาศเวลาให้นกั ศึกษาทุกคนได้ทราบ เพื่อ เตรี ยมพร้อมที่จะส่งข้อสอบได้ ในช่วงเวลานี้จึงเป็ นช่วงที่แต่ละคนงัดกระบวนท่าและวิชาที่มีอยูอ่ อกมาใช้ บางคนมัว่ แบบ ไร้ซ่ ึงกระบวนท่า เขียนมันซื่อ ๆ เลย บางคนอาศัยความไวของสายตาจ้องมองรอจังหวะอาจารย์เผลอ หรื อแอบหันไปมอง และถามคนข้าง ๆ แต่ก็มีบางคนที่หมดกําลังกายและใจ นัง่ ถอดใจนิ่งรอเวลาหมด จนถึงวินาทีสุดท้าย.. ‚หมดเวลาสอบ.. ทุกคนหยุดทําข้อสอบ วางปากกาและหยุดพิมพ์ได้‛ อาจารย์น้ าํ ฝนบอกกับทุกคน ‚เอาล่ะ ทุกคน ลุกขึ้นจากที่นงั่ ออกจากห้องสอบได้‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

เมื่อหมดเวลาสอบ แต่ละคนจึงทยอยออกจากห้องสอบ แต่กระนั้นก็ยงั พวกชอบลักลอบ อาศัยจังหวะนี้แอบทํา ข้อสอบเพิ่มเติม แถมมองคําตอบของคนอื่นด้วยความรวดเร็ ว มาที่นอกห้องคอมพิวเตอร์ เสี ยงพูดคุยเริ่ มดังขึ้นตามจํานวนคนที่ออกมาเรื่ อย ๆ เอกเดินออกจากห้องคอมพิวเตอร์ ด้วยสี หน้าวิตกกังวล ดูท่าวันนี้จะไม่ใช่วนั ของเขา เพราะหนุ่มรู ปหล่อเดินเนือย ๆ ก้าวช้า ๆ ออกมาจากห้อง คล้ายไม่มนั่ ใจ ปลายและสามสมุนพรรคพวกที่ออกมาข้างนอกก่อนแล้ว พอเห็นเอกออกมา พวกเขาก็กา้ วเดินเพื่อจะไปหาเอก แต่รันสาวสวยกลับเดินตัดหน้าขวางทางเดินเสี ยก่อน ‚ปลาย... เราไปดูหนังกันเถอะ‛ รันเข้าไปเกาะแขนปลายเลย ‚อ่า...‛ ปลายทํานิ่ง ๆ แต่ดูจากสี หน้าในใจคงไม่อยากไปเท่าไหร่ ยังพยายามจะเดินไปหาเอกอยูด่ ี ‚เอ่อ.. เดี๋ยวไป หาเอกก่อนนะรัน ..แล้วค่อยว่ากัน‛ เขายิม้ ให้ แล้วพุง่ ตัวไปหาเอกอย่างรวดเร็ ว ปล่อยให้รันงง ๆ กับการกระทําไป แต่สาวสวยผมหยิกก็ยงั เกาะแขน ปลายอยูด่ ี แม้ปลายจะเดินไปหาเอกก็ตาม เมื่อหนุ่มผมตั้งเดินไปหาเอกก็เอ่ยทักทันที ‚เอก.. เป็ นไงบ้าง ทําข้อสอบได้ไหม?‛ ‚ฉันว่ายากนะ ทําไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ‛ เอกตอบ สี หน้าดูไม่สูด้ ีนกั ‚แล้วปลายล่ะ ทําได้ม้ ยั ล่ะ?‛ ปลายนิ่งเงียบก่อนที่จะตอบ ‚จะว่ายังไงดีล่ะ... คือ ฉันไม่ได้ทาํ เองเท่าไหร่ หรอก ส่วนใหญ่อาศัยลอกข้อคําตอบไอ้ แว่นเอา ...ว่าจะไปขอบคุณมันด้วย‛ ‚งั้นหรื อ...‛ เอกฝื นยิม้ ตอบ สี หน้าเขาดูซีดลง ‚ไอ้แว่นมันทําได้ดว้ ยหรื อ?‛ ‚อือ‛ ปลายพยักหน้ารับ ชายตามองหาแว่น ‚ไม่รู้มนั ไปไหนแล้วนี่ แกเห็นมันบ้างมั้ย?‛ แต่เมื่อเอกกําลังอ้าปากตอบ สิ่ งที่ออกมากลับไปไม่ใช่เสียงพูด มันกลับกลายเป็ นเสี ยงโอดครวญที่ร้องออกมา แล้วเขาก็ลม้ ลง! ‚เฮ้ย!! ไอ้เอกเป็ นอะไร!!‛ ปลายสลัดหลุดจากมือรัน รี บพุง่ เข้าประคองร่ างเอกก่อนจะล้มทันที แต่ปลายรับไม่ทนั ร่ างเอกทรุ ดกายลงที่พ้นื หน้าห้องคอมพิวเตอร์ ไม่มีเสี ยงใด ๆ ตอบออกมาจากปากเอกอีกเลย หนุ่มผมตั้งรี บพยุงร่ างเพื่อนรู ปหล่อขึ้นมาดูอาการอย่างรวดเร็ ว แต่ในเวลานั้นกลับมีผคู ้ นแห่เข้ามามุงที่ร่างเอกหลากหลาย คน ‚ทุกคนหยุด!! อย่าเพิ่งเข้ามา!!‛ ปลายตะโกนเสี ยงดังกังวานจนสามารถหยุดเหล่าไทยมุงที่แห่เข้ามานั้นได้ ขณะหนึ่ง แล้วหันขวับไปทางรัน ‚รัน... ฉันคงจะไปดูหนังไม่ได้แล้ว... รี บโทรเรี ยกรถพยาบาลเถอะ เรี ยกตํารวจมาด้วย!!‛

-2หลังจากรันได้โทรเรี ยกรถพยาบาลและแจ้งตํารวจ ไม่นานเจ้าหน้าที่กม็ าถึง พวกเขาได้ก้ นั พื้นที่บริ เวณหน้าห้อง คอมพิวเตอร์ ไม่ยอมให้ผไู ้ ม่เกี่ยวข้องเข้ามาได้เลย ปลายที่ในทีแรกกําลังดูแลเอกอยู่ ก็ถูกกันให้ออกไป ซึ่งในตอนนี้ร่างเอก ถูกนําส่งโรงพยาบาลแล้ว จึงหลงเหลือแต่เพียงรอยชอล์กขีดบอกตําแหน่งที่ลม้ ลงเท่านั้น ตอนนี้เจ้าหน้าที่ตาํ รวจสถานีในพื้นที่เดินไปเดินมาขวักไขว่อยูเ่ ต็มที่เกิดเหตุ ย่อมเป็ นเรื่ องปกติของพวกเขาที่ ทํางานเป็ นทีม แต่ละคนจึงแยกย้ายกันตรวจสอบตามหน้าที่ที่ผบู ้ งั คับบัญชามอบหมายไป ‚เขาตายแล้วครับ‛ หนึ่งในกลุ่มตํารวจที่ได้รับมอบหมายให้ดูอาการของเอกบอกกับนายตํารวจผูห้ นึ่งที่ยนื คุม ตํารวจนายอื่นอยูท่ ี่จุดเกิดเหตุ ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚ทราบหรื อไม่วา่ ตายด้วยสาเหตุใด?‛ นายตํารวจที่ยนื คุมบอก ท่าทางเขาจะมีอาํ นาจที่สุดในกลุ่มตํารวจที่รุดมาที่นี่ ‚ตายด้วยยาพิษครับ‛ นายตํารวจผูน้ อ้ ยตอบพลางก้มดูเอกสารประกอบ ‚อืม... ยาพิษอีกแล้วหรื อ..‛ ตํารวจยศสูงกว่าส่ายหน้า เขาบ่นเล็กน้อย ‚ทําไมช่วงนี้ถึงมีแต่คดีเกี่ยวกับยาพิษ สังคม มันเป็ นอะไรกัน!‛ นายตํารวจยศสูงผูน้ ้ ีคือ พ.ต.ต. สรวุทธ เรื องอํานาจ สารวัตรสื บสวนสอบสวนประจําสถานีในพื้นแห่งนี้ หน้าตา และท่าทางดุดนั ไว้ทรงผมสั้นเกรี ยน ร่ างกายแข็งแรงกํายําแม้อายุน่าจะเกินสี่ สิบห้าปี แล้วก็ตาม ดูแล้วเป็ นที่ยาํ เกรงของ นายตํารวจชั้นผูน้ อ้ ยมากทีเดียว ‚ผูต้ ายเป็ นใคร?‛ สารวัตรสรวุทธถามตํารวจชั้นผูน้ อ้ ยที่กาํ ลังตรวจเช็ครายละเอียดต่าง ๆ อยู่ ‚ครับ‛ ตํารวจยศน้อยตะเบ๊ะหนึ่งที พูดตอบกลับไป ‚จากการตรวจสอบ ผูต้ ายชื่อว่า เอกพล เตรี ยมสิ ทธิ ชื่อเล่นว่า เอก เป็ นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งนี้‛ ‚อืม..‛ สารวัตรสรวุทธนิ่งคิด แล้วค่อยถามต่อ ‚จากตอนนี้ เราพบเบาะแสที่บ่งชี้เกี่ยวกับคดีน้ ีบา้ งหรื อยัง?‛ เจ้าหน้าที่ผนู ้ อ้ ยก้มดูบนั ทึก แล้วเงยหน้าตอบผูบ้ งั คับบัญชาว่า ‚ก็พอได้บา้ งแล้วครับ ทางเราพบว่ามีคราบ โพแทสเซียมไซยาไนด์ติดอยูท่ ี่นิ้วผูต้ าย ทําให้ผตู ้ ายเผลอเอาเข้าไปในปาก พิษเลยออกฤทธิ์.. ส่ วนเบาะแสอื่น ๆ กําลังอยู่ ในช่วงตรวจสอบครับ‛ ‚งั้นแสดงว่า..อาจจะเป็ นการฆ่าตัวตายหรื อไม่ก็อุบตั ิเหตุ‛ สารวัตรสรวุทธพยักหน้าพลางเอามือกอดอก ‚แต่ดว้ ย สาเหตุอะไรนั้นค่อยว่ากันอีกที‛ แต่เหมือนจะมีคนไม่เห็นด้วย เพราะมีเสี ยงหนึ่งดังขึ้นมาขัดการสนทนาของเจ้าหน้าที่ท้ งั สอง ‚แต่ผมว่าไม่ใช่!!‛ เสี ยงนี้ไม่ใช่ของตํารวจนายใด ทั้งยังไม่ได้ดงั มาจากภายในแผงกั้นคน หากแต่เสี ยงนี้ดงั มาจากภายนอกแผงกั้น และเป็ นเสี ยงของนักศึกษาหนุ่มผูห้ นึ่ง... ผูส้ ่งเสี ยงก็คือ ปลาย หนุ่มผมตั้งนัน่ เอง ปลายตะโกนขึ้นมา เขายังอยูใ่ นที่เกิดเหตุ ยืนดูการตรวจสอบและการเคลื่อนไหวของตํารวจอยูต่ ลอด ไม่ได้ ออกไปไหนเลย เมื่อสารวัตรสรวุทธหันหน้ามาทางเขา ปลายจึงเอ่ยพูดต่อ ‚ผมว่ามันน่าจะเป็ นการฆาตกรรมนะครับ‛ ‚อะไรกันเธอ... นี่มนั เรื่ องของเจ้าหน้าที่ ไม่เกี่ยวกับเธอ‛ สารวัตรหันไปต่อว่าปลายทันที ‚แต่ผมเป็ นเพื่อนผูต้ ายนะครับ ผมก็อยากออกความเห็นบ้าง‛ ‚งั้นหรื อ?‛ สารวัตรมองหน้าปลาย ‚แล้วเพราะอะไรเธอถึงคิดว่าเป็ นการฆาตกรรมล่ะ?‛ ปลายไม่ตอบสารวัตรสรวุทธโดยทันที เขาเดินผ่านแผงกั้นเข้ามาภายในเข้าไปหาสารวัตร แล้วจึงค่อยตอบ ‚ก็ตอน สอบเอกยังมีทีท่าตั้งใจทําข้อสอบเลย สารวัตรคิดว่าคนที่คิดจะฆ่าตัวตาย จะตั้งใจทําข้อสอบทําไมล่ะครับ อีกอย่างวันนี้ไม่มี เรี ยนเกี่ยวกับเคมีดว้ ย ไม่น่าจะมีสารเคมีติดที่นิ้วได้‛ ‚อืม.. ที่เธอพูดมันก็มีเหตุผล‛ สารวัตรพยักหน้าพลางหันหน้ามองพื้นที่เคยมีร่างเอกอยู่ ‚งั้นใครเป็ นคนฆ่าเขา ล่ะ?‛ ‚เรื่ องนี้ผมไม่รู้‛ ปลายส่ายหน้า สารวัตรสรวุทธยิม้ จ้องหน้าปลาย ‚เห็นไหมล่ะ เธอทําอะไรไม่ได้หรอก ให้เป็ นหน้าที่ของตํารวจเถอะ อย่าเข้ามา ยุง่ เลย‛ ปลายเงียบพูดอะไรไม่ออก จําเป็ นต้องเดินกลับไปหาพรรคพวกหลังแผงกั้น แต่ก็ยงั ยืนดูสถานการณ์อยูด่ ี

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

แล้วสักพักมีตาํ รวจนายหนึ่งวิง่ ตรงมาหาสารวัตรสรวุทธ ‚สารวัตรครับ เราพบเบาะแสเพิ่มเติมแล้วครับ‛ สารวัตรสรวุทธหันไปทางตํารวจนายนั้นทันที ‚มีอะไรว่ามา‛ ‚จากการสอบภายในห้องคอมพ์ ที่คียบ์ อร์ดทั้งหมดในห้องมีคราบโพแทสเซียมไซยาไนด์อยูค่ รับ‛ ‚อืม...‛ สารวัตรสรวุทธเอามือลูบคาง ครุ่ นคิดบางอย่าง ‚แสดงว่ายาพิษที่พบในร่ างกายผูต้ าย อาจจะมาจากที่นี่ เพราะผูต้ ายเข้าสอบที่หอ้ งคอมพ์น้ ีดว้ ย ...แล้วตรวจสอบรึ ยงั ว่ามีใครที่ใช้หอ้ งร่ วมกับผูต้ ายบ้าง‛ ‚ครับ เนื่องจากวันนี้มีการสอบเก็บคะแนน ผูท้ ี่อยูใ่ นห้องมีจาํ นวนมาก ...มีนกั ศึกษาสี่ สิบเอ็ดคน อาจารย์อีกหนึ่ง คนครับ‛ ‚งั้นให้เรี ยกตัวผูท้ ี่สอบรวมทั้งอาจารย์มาทั้งหมด เราจะสอบปากคําทั้งหมดนั้น‛ ‚ครับ‛ ตํารวจยศน้อยรับคําสัง่ รี บปฏิบตั ิตามทันที เวลาผ่านไปสักพัก นักศึกษาทั้งหมดและอาจารย์น้ าํ ฝนถูกเรี ยกตัวมารวมกันอยูใ่ นห้องประชุมชั้นสองของอาคาร เดียวกับห้องคอมพิวเตอร์ แน่นอนว่าปลายและพรรคพวกก็เข้าสอบ จึงต้องเข้ามาร่ วมในห้องประชุมนี้ดว้ ย นักศึกษาที่มาเริ่ มมีการพูดคุยถกเกียงถึงเหตุที่วา่ ทําไมต้องมาที่นี่ เพราะบางคนมีธุระรี บเร่ งหลายอย่าง แต่ก็ตอ้ ง ยอมมาที่หอ้ งประชุมนี้โดยไม่มีขอ้ แม้ สารวัตรสรวุทธเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางที่มีอาํ นาจอย่างยิง่ ทําให้เสี ยงพูดคุยเริ่ มเบาลง ‚ขอโทษครับ ที่ตอ้ งรบกวนทุกคน‛ สารวัตรเอ่ยขึ้นเสียงดัง ‚ที่ผมต้องเรี ยกทุกคนมานี่ เพียงต้องการสอบถาม ข้อมูลจากทุกคนเท่านั้น ขอให้ความร่ วมมือกับทางเราด้วยครับ‛ เนื่องจากผูท้ ี่เกี่ยวข้องมีจาํ นวนค่อนข้างมาก จึงเป็ นการสอบปากคําแบบรวม สารวัตรสรวุทธจะสอบถามโดยรวม จากทั้งหมดเอง แว่นหนึ่งในผูเ้ ข้าสอบ เขายกมือขึ้นหลังจากฟังสารวัตรพูดเกริ่ นมา ‚คุณตํารวจครับ ผมขอตัวไปก่อนได้ม้ ยั ครับ ต้องรี บไปทําแล็ปที่คา้ งไว้‛ สารวัตรสรวุทธหันมองไปทางหนุ่มสวมแว่น แล้วหันกลับมาดังเดิมเหมือนไม่สนใจว่าแว่นจะพูดอะไร ออกมา ‚ผมต้องขอให้ทุกคนอยูท่ ี่นี่ก่อน ขอให้ร่วมมือกับเจ้าหน้าที่นะครับ เรื่ องราวจะได้จบโดยเร็ ว‛ จากคําพูดของสารวัตร ทําให้แว่นไม่สามารถออกไปทําแล็ปได้ เขาจึงอยูท่ ี่นี่ต่อไป เวลาผ่านไประยะหนึ่ง ผูเ้ กี่ยวข้องกับเอกทั้งหมดได้ทยอยเข้าไปสอบปากคํากับเจ้าหน้าที่ ตรวจสอบหาสารพิษที่ ร่ างกาย และตรวจสอบลายนิ้วมือของทุกคนด้วย ทําให้ขณะที่สอบปากคํานั้น สารวัตรสรวุทธต้องเดินวุน่ เข้า ๆ ออก ๆ ระหว่างห้องประชุมกับห้องที่ใช้สอบปากคําอยูต่ ลอดเวลา จนดูเหมือนจะไม่มีเวลานัง่ หรื อหยุดเดินสักครั้ง เมื่อสอบปากคําทุกคนเรี ยบร้อยแล้ว สารวัตรสรวุทธจึงเดินกลับมาที่หอ้ งประชุมแล้วหันกล่าวกับทุกคนที่นงั่ อยูใ่ น ห้องว่า ‚ตอนนี้ทุกคนได้ตรวจสอบรอยนิ้วมือและสารพิษในร่ างกายแล้ว เรื่ องรอยนิ้วมือที่ตรวจ ทางเราจะเก็บบันทึกไว้ แล้วค่อยนําไปตรวจสอบกับรอยนิ้วมือในที่เกิดเหตุอีกครั้ง ส่วนเรื่ องสารพิษ ทางเราพบว่า ส่วนใหญ่ที่นิ้วมือของทุกคนจะมี คราบสารพิษติดอยู‛่ ทันทีที่สารวัตรสรวุทธพูดจบประโยค เสี ยงเอะอะก็ดงั ขึ้นตามมา ‚แต่ถึงจะมีคราบสารพิษ ก็ไม่ตอ้ งกังวลครับ‛ สารวัตรสรวุทธพูดต่อ ‚สารพิษชนิดนี้สามารถล้างออกด้วยสบู่เหลว ล้างมือที่ใช้ทวั่ ไปในห้องนํ้าของมหาวิทยาลัยนี้ เพราะว่าในสบู่เหลวนั้น มันมีโซเดียมซัลเฟตช่วยชะล้างได้‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

นายตํารวจหยุดพูดหันหน้าไปทางกลุ่มผูห้ ญิง ก้าวเดินไปอยูข่ า้ งหน้ากลุ่มผูห้ ญิงนั้น แล้วค่อยพูดต่อ ‚แต่ทางเรา พบว่ายังมีผทู ้ ี่ไม่มีคราบของสารพิษด้วย‛ ทุกคนเงียบฉี่ รอสารวัตรกล่าวสื บต่อ สารวัตรสรุ วทธมองอาจารย์น้ าํ ฝน ‚หนึ่งคือ คุณนํ้าฝน‛ อาจารย์น้ าํ ฝนลุกพรวดทันที ‚ฉันไม่ได้ทาํ นะคะ‛ ‚คุณนํ้าฝนใจเย็นก่อนครับ‛ สารวัตรยกมือปราม ‚ผมยังไม่ได้บอกว่าคุณเป็ นคนฆ่าเอกเลยนะครับ บอกแค่มีคราบ ยาพิษ‚ แล้วเขาก็หนั หน้าไปทางหญิงสาวผมสั้นอีกคน ‚และยังมีอีกคนที่ไม่พบคราบยาพิษเหมือนกัน นัน่ ก็คือ นราพร‛ ‚หา!‛ มีนสะดุง้ เฮือก นราพรก็คือชื่อจริ งของมีนนัน่ เอง ‚หนูไม่ได้ทาํ นะ!‛ สารวัตรสรวุทธมองเธอ แต่ไม่ได้สนใจที่มีนพูดเท่าไหร่ เขาเอ่ยต่อ ‚จากข้อมูลที่ทางเจ้าหน้าที่ได้มา พบว่า ที่ คียบ์ อร์ดในห้องคอมพ์มีคราบยาพิษอยูท่ ้ งั หมด จะอยูท่ ี่ปุ่มตัวเลขทางด้านขวา ซึ่งทุกคนที่สอบต้องพิมพ์รหัสประจําตัวเป็ น ตัวเลข ดังนั้น ผูส้ อบทุกคนต้องเปื้ อนคราบยาพิษหมด… ถ้าใครไม่มีคราบยาพิษมันก็น่าสงสัย…‛ นายตํารวจไม่ทนั พูดจบ ก็มีผหู ้ นึ่งยกมือขึ้นพร้อมเอ่ยถามทันที คนผูน้ ้ ีคือ เจ หนุ่มร่ างเล็ก เขาถามขึ้นว่า ‚แล้วทําไมอาจารย์น้ าํ ฝนกับมีนถึงไม่มีคราบยาพิษล่ะครับ?‛ สารวัตรสรวุทธยังไม่ทนั เอ่ยปากตอบเจ ปลายหนุ่มผมตั้งก็ตอบแทนซะแล้ว ‚เจ.. อาจารย์น้ าํ ฝนไม่ได้สอบกับเรานะ เค้าจะไปมีคราบยาพิษได้ไง‛ ‚ถูกอย่างที่เธอบอก‛ ในที่สุดสารวัตรสรวุทธก็ชิงพูดจนได้ ‚อาจารย์น้ าํ ฝนไม่มีคราบยาพิษเพราะไม่ได้เข้าสอบ ส่วนนราพรหรื อมีนที่ไม่มีคราบยาพิษ เป็ นเพราะอีกเหตุผลหนึ่ง...‛ ในคราวนี้ก็มีคนสงสัยอีก เป็ นเอหนึ่งในสมุนปลายนัน่ เอง แต่เขาไม่ยอมยกมือถามสารวัตรสรวุทธ กลับหันไป ถามปลายที่นงั่ อยูข่ า้ ง ๆ แทนว่า ‚ทําไมมีนถึงไม่มีคราบยาพิษล่ะครับ?‛ แต่ปลายไม่ได้ตอบเอทันที เขาลุกขึ้นยืน โพล่งบอกให้สารวัตรได้ยนิ ‚มีนที่ไม่มีคราบยาพิษ เพราะเธอขอเข้าห้องนํ้าใช่ม้ ยั ครับ?‛ สารวัตรจ้องหน้าปลาย พยักหน้าเล็กน้อย ‚ใช่ มีนได้ขอเข้าห้องนํ้าแล้วล้างมือ อย่างที่รู้สบู่เหลวล้างมือ สามารถ ล้างคราบยาพิษออกได้‛ พอเจฟังไปคล้ายจะสงสัยขึ้นอีก เขาตัดสิ นใจยกมือถามสารวัตรสรวุทธอีกครั้ง ‚วุฒิชยั หรื อแว่น เขาก็เข้าห้องนํ้า เหมือนกัน ...ทําไมถึงยังมีคราบยาพิษอยูล่ ่ะครับ?‛ ‚อืม.. อย่างที่เธอบอก แว่นเข้าห้องนํ้าเหมือนกัน แต่ทาํ ไมเขาถึงไม่มีคราบยาพิษนั้น มันเป็ นเหตุผลบางอย่างของ เขา ผมไม่อยากบอกเท่าไหร่ ‛ สารวัตรพูดเพียงเท่านี้ ดูท่าจะไม่อยากบอกเหตุผลที่แว่นยังมีคราบยาพิษลงเหลือเท่าไหร่ แต่ก็มีคนใจดีให้คาํ ตอบกับเจ เป็ นปลายที่นงั่ อยูใ่ กล้เขานัน่ เอง หนุ่มผมตั้งพูดขึ้นว่า ‚แว่นมันคงฉี่ แล้วไม่ได้ลา้ งล่ะมั้ง... มือมันก็เลยยังมีคราบยาพิษอยู‛่ คําพูดของปลายประโยคนี้เรี ยกเสี ยงฮาให้กบั ผูค้ นในห้องประชุมได้อย่างดี แต่ก็มีคนหนึ่งที่ไม่ฮาตามด้วย นัน่ ย่อม เป็ นตัวแว่นเอง เขาก้มหน้าลงเพราะเขินอาย ‚ครับ‛ สารวัตรพูดต่อ ‚ผมขอขอบคุณทุกคนที่ให้ความร่ วมมือ แต่ยงั ไงก็อย่าเพิ่งให้ขอ้ มูลอะไรกับใครนะ เอาล่ะ ทุกคนแยกย้ายกลับได้ ...ขอบคุณครับ‛ แต่เขาก็ยงั พูดไม่จบ เอ่ยต่ออีก ‚..แต่ยกเว้นมีน ขอให้เธออยูก่ ่อน เราจะสอบปากคํา เพิ่มเติม‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚ตะ..แต่‛ มีนพยายามพูดขอกลับ แต่เมื่อเธอมองหน้าของสารวัตรสรวุทธที่ดูเอาจริ ง ย่อมรู ้วา่ ถึงพูดอะไรไปคงไม่ เป็ นผล จึงเงียบ ๆ ยอม ๆ ไปก่อน ดังนั้น ผูค้ นส่วนใหญ่จึงทยอยเดินออกจากห้องประชุม ทําให้ในห้องตอนนี้เหลือเพียงเหล่าตํารวจและมีนที่ตอ้ ง อยูเ่ ท่านั้น ไม่สิ ยังมีบุคคลอื่นรั้งอยูด่ ว้ ย ปลายและพรรคพวกนัน่ เอง พวกเขายังคงนัง่ อยูท่ ี่เดิม ไม่ได้ขยับลุกไปไหน แน่นอนว่าพอส่วนใหญ่ออกไปหมด สารวัตรสรวุทธต้องเห็นว่าพวกปลายยังไม่ออกจากห้อง เขาจึงเดินเข้าไปหา ‚พวกเธอกลับไปได้แล้ว ที่เหลือจะเป็ นหน้าที่ของตํารวจ‛ ปลายยิม้ ลุกขึ้นบอกสารวัตรว่า ‚พวกผมคงไปไม่ได้หรอกครับ ผมเองก็อยากรู ้รายละเอียดที่เหลือครับ‛ ‚อะไรนี่! พวกเธอจะมากไปแล้ว.. คิดว่าเป็ นใครกัน... ตอนที่ประชุมรวมก็เหมือนกัน พูดแทรกขึ้นมา ตลอด‛ สารวัตรเริ่ มพูดอย่างมีอารมณ์ ‚ถ้าผมจะไม่ไปละครับ‛ ปลายมองหน้าแล้วก็ทรุ ดตัวลงนัง่ ตามเดิม ‚เธอจะเอายังไงกันแน่!‛ สารวัตรสรวุทธเริ่ มมีอารมณ์มากขึ้น แต่ก็ไม่ได้ทนั เอ่ยต่อ เพราะมีเสี ยงหนึ่งดังแทรก ขึ้นมา กริ๊ ง~กริ๊ ง...! แม้จะดังเหมือนเสี ยงกริ่ งหน้าบ้าน แต่เสี ยงนี้เป็ นเสี ยงริ งโทนของโทรศัพท์มือถือ และเสี ยงนี้ไม่ใช่มาจากมือถือของปลาย แต่เป็ นของสารวัตรสรวุทธ ผูเ้ ป็ นตํารวจรี บรับสายทันที เมื่อรับสายท่าทีของสารวัตรเปลี่ยนไปทันที ท่าทางดูอ่อนน้อมไร้อาํ นาจขึ้นมาเลย ซึ่งผูโ้ ทรมาหาก็คือ ผูก้ าํ กับการ ประจําสถานีตาํ รวจต้นงานของเขานัน่ เอง ผูเ้ ป็ นตํารวจรี บเดินหลบมุมไปทางหนึ่ง โดยหลังจากนั้นได้ยนิ เสี ยงของสารวัตรสรวุทธพูดเพียงคําว่า ‚ครับ‛ คํา เดียวเท่านั้น เมื่อสารวัตรสรวุทธวางสาย เขารี บหันขวับมองหน้าปลาย จ้องหน้าคล้ายค้นหาหรื อสงสัยอะไรบางอย่าง แต่การ จ้องมองครั้งนี้ท่าทีของนายตํารวจดูอ่อนลง ไม่แสดงอํานาจเหมือนคราวก่อน ‚พวกเธอจะอยูต่ ่อก็ได้ แต่อย่าขัดขวางการทํางานของเจ้าหน้าที่ละกัน‛ สารวัตรสรวุทธพูดด้วยเสี ยงอ่อนลงจาก เดิมมาก ขอยํ้าว่ามากจริ ง ๆ ซึ่งสาเหตุที่สารวัตรสรยุทธยอมเปลี่ยนใจให้พวกปลายอยูต่ ่อได้ท้ งั ที่ตอนแรกไม่ยอม นัน่ เพราะมีคาํ สัง่ เบื้องบนมา จากผูบ้ งั คับบัญชาโดยตรง อนุญาตให้ปลายและเพื่อนสามารถอร่ วมฟังการพิจารณาคดีได้ แต่จู่ ๆ ผูก้ าํ กับการของสถานีตาํ รวจโทรมาบอกสารวัตรสรวุทธทําไม และยังมีคาํ สัง่ เช่นนี้อีก มันเพราะอะไรกัน แน่? ปลายคือใครกัน? ‚พี่ปลาย... ทําไมตํารวจถึงยอมให้เราอยูไ่ ด้ละ่ ทีแรกยังไล่เลย‛ เอเอ่ยถาม ‚หึ .. หึ ไม่มีอะไรหรอก พอดีฉนั โทรหาพ่อน่ะ‛ ปลายตอบพร้อมยกมือทําท่าโทรศัพท์ ทุกคนยังงง ๆ แต่ก็ไม่มีใครถามต่อ เพราะดูปลายจะไม่ยอมบอกอะไรต่อแล้ว เมื่อไม่สามารถไล่พวกปลายได้ สารวัตรสรวุทธจึงไม่สนใจ เรี ยกตัวมีนไปที่หอ้ งที่ใช้สอบสวนต่อทันที แต่ปลายก็ลุกขึ้นมา เดินตรงไปหาสารวัตรพร้อมพูดว่า ‚ผมขอเข้าไปด้วย‛ สารวัตรสรวุทธมองเขา อ้าปากจะตอบปฏิเสธ

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

แต่ไม่ทนั ที่ผเู ้ ป็ นตํารวจจะตอบ ปลายก็แกล้งยกมือทําท่าโทรศัพท์ ทําให้สารวัตรต้องเปลี่ยนคําตอบที่ตวั เองจะ ตอบ ‚อือ.. มาได้‛ พอผูเ้ ป็ นสารวัตรให้อนุญาต ปลายจึงสามารถตามเข้าห้องสื บสวนได้ไปอย่างไม่มีปัญหา ปล่อยให้สมุนทั้งสามนัง่ คอยอยูด่ า้ นนอก ซึ่งระหว่างที่เดินไปห้องสอบสวน สารวัตรสรวุทธก็จอ้ งมองปลายตลอด ดูท่ากําลังครุ่ นคิดอยูว่ า่ ปลายต้อง เกี่ยวข้องกับการโทรมาของผูก้ าํ กับการของเขาอยูแ่ น่ ๆ เมื่อเข้าไปในห้องสอบสวน สาวห้าวมีนก็เดินมานัง่ ลงที่เก้าอี้ โดยตรงหน้าเธอเป็ นที่นงั่ ของสารวัตรสรวุทธไป ส่วนปลายเพียงยืนอยูด่ า้ นข้าง เอนหลังพิงผนังห้องมองดูท้ งั สอง สารวัตรสรวุทธจ้องหน้ามีน พูดใส่ดว้ ยเสี ยงแข็งกร้าว ‚มีน.. เธอเป็ นคนวางยาฆ่าเอกใช่ม้ ยั ?‛ มีนส่ายหน้า สี หน้าของเธอดูไม่ดี แล้วพูดกลับไปว่า ‚ไม่ใช่นะคะ หนูไม่ได้ทาํ ‛ สารวัตรมองเธอ ก้มหยิบกระปุกอะไรบางอย่างขึ้นมาวางบนโต๊ะ ‚แล้วนี่อะไร?‛ มีนก้มหน้ามองประปุกที่สารวัตรสรวุทธหยิบมา แต่เธอก็ไม่ได้พดู อะไร ซึ่งกระปุกที่สารวัตรสรวุทธหยิบขึ้นมาก็คือ กระปุกใส่สารโพแทสเซียมไซยาไนด์ที่ใช้ในการฆาตกรรม ‚เราพบกระปุกนี้อยูใ่ นถังขยะที่หอ้ งนํ้าหญิง‛ เสี ยงสารวัตรเริ่ มดุดนั ขึ้น ‚เธอเป็ นคนเอาไปทิ้งใช่ม้ ยั ?‛ มีนยังส่ายหน้า ตอบสารวัตรด้วยอาการตื่นกลัว ‚หนูไม่รู้เรื่ อง กระปุกอะไรก็ไม่รู้‛ ‚เธอสารภาพมาเลยดีกว่า‛ สารวัตรจ้องหน้านักศึกษาสาวอีก ‚เธอวางยาฆ่าเอกใช่ม้ ยั ?‛ มีนสี หน้าเปลี่ยนไป ดูแย่ลงอีก ‚หนูไม่ได้ทาํ จริ ง ๆ สารวัตรเชื่อหนูเถอะ‛ ‚เธอยอมรับมาดีกว่า เราสื บมาแล้ว ..เธอกับเอกเคยคบกัน เธออาจจะโกรธแค้นที่ตอนนี้เขาทิ้งเธอไป แล้ววางยาฆ่า เขาก็ได้‛ มีนนิ่งเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าสารวัตรจะรู ้เรื่ องนี้ แต่ก็ยงั ตอบทั้งที่สีหน้าไม่ค่อยดี ‚ถึงหนูจะเคยคบกับเขา แต่นนั่ มันผ่านไปแล้ว หนูไม่ฆ่าเขาหรอก‛ ‚เธอจะยอมรับดี ๆ หรื อไม่ หลักฐานขนาดนี้แล้ว‛ ‚ยังไงหนูก็ไม่ยอมรับ หนูไม่ได้ทาํ ‛ มีนยังทุ่มเถียงอยู่ เธอยังยืนยันไม่ยอมรับการตัดสิ นของสารวัตรสรวุทธ เด็ดขาด การสอบปากคําของสารวัตรยังดําเนินต่อไป ถกเถียงกันอย่างไม่ยอมแพ้ สี หน้าของมีนแย่ลงเรื่ อย ๆ เมื่อโดน สารวัตรยิงคําถามซํ้า ๆ เข้าใส่ จนปลายที่ยนื ฟังอยูต่ ลอดพูดขึ้นมา ‚ขอโทษนะครับ‛ ปลายพูดแทรกขึ้น ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรได้ สารวัตรสรวุทธเงยหน้าหันไปมองปลาย ‚เธอมีอะไร?‛ ‚คือ... ผมคิดว่ามีนไม่น่าใช่ฆาตกรนะครับ‛ ‚เพราะอะไร หลักฐานก็มีอยู‛่ ปลายทําท่าคิด ‚ผมว่าคดีน้ ีมนั มีจุดน่าสงสัยอยู‛่ ‚งั้นลองพูดมาสิ จะลองฟังความเห็นเธอหน่อย‛ แม้สารวัตรจะไม่อยากให้ปลายยุง่ แต่เขาก็อยากรู ้ความเห็นของ ปลาย

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ปลายกระแอมเล็กน้อย ค่อยพูดขึ้นต่อ ‚สารวัตรก็รู้นี่ครับ ถ้าฆาตกรวางแผนโดยการวางยาพิษไว้ที่คียบ์ อร์ดใน ห้องคอมพ์ท้ งั หมด มันก็ดูเหมือนว่าฆาตกรลงมือไม่เจาะจง ใคร ๆ ก็สามารถถูกยาพิษได้ ไม่ใช่แค่เอกคนเดียว มีนเองก็มี สิ ทธิ์โดนพิษด้วย‛ ‚ใช่‛ สารวัตรสรวุทธพยักหน้าตาม ‚เป็ นไปตามที่เธอบอกมา คดีน้ ีอาจเป็ นการลงมือแบบไม่เจาะจงก็ได้ แต่ หลักฐานที่ได้มามันชี้ที่ตวั มีน‛ ‚มันก็ใช่ครับ‛ ปลายบอก ‚แต่ถา้ บอกว่ามือของมีนไม่มีคราบยาพิษ แล้วหาว่าเธอเป็ นคนทํา ผมว่ามันก็เกินไปนะ ครับ ...ผมว่าผูห้ ญิงทุกคนเข้าห้องนํ้าก็ตอ้ งล้างมือ มันอาจจะประจวบเหมาะพอดีกบั เรื่ องนี้ก็ได้ แล้วยังกระปุกที่พบอีก ผมว่า ฆาตกรเอาไปซ่อนที่หลังก็ได้ เพราะพอเอกตายมันก็ชุลมุน แอบเข้าไปไว้ในห้องนํ้า คงไม่มีใครทันสังเกตหรอกครับ‛ ตอนนี้มีนเปลี่ยนมานัง่ มองสารวัตรสรวุทธกับปลายถกเถียงกันแทน แม้เธอจะไม่เกี่ยวข้องกับปลายเท่าไหร่ เป็ น แค่เพื่อนนักศึกษาร่ วมชั้นเรี ยน แต่ในใจของเธอขณะนี้อาจจะขอให้ปลายพูดเถียงชนะสารวัตรสรุ วทธก็เป็ นได้ ‚หนูไม่ได้ทาํ ขอยืนยัน หนูไม่ได้ทาํ จริ ง ๆ‛ เมื่อสารวัตรบอกว่าเธอเป็ นคนทํา มีนก็ยงั คงปฏิเสธกลับตลอด สารวัตรสรวุทธจ้องมองมีนด้วยสายตาคาดคั้น แล้วพูดว่า ‚แต่ยงั ไงหลักฐานมันก็ช้ ีวา่ เป็ นเธอ เธอยอมรับมาดีกว่า มันเป็ นผลดีกบั ตัวเธอเอง ยอมรับซะ‛ แล้วปลายก็พดู แทรกขึ้นอีกครั้ง ‚สารวัตรครับ ผมขอให้อย่าเพิ่งคุมตัวมีนได้ม้ ยั ครับ?‛ ‚คงไมได้หรอก‛ สารวัตรหันบอกปลาย ‚ไม่วา่ อย่างไร เราต้องคุมตัวเธอไว้ก่อน‛ ‚อืม... งั้นก็ขอให้สารวัตรคุมตัวเธอแบบผูต้ อ้ งสงสัย ...ไม่ใช่แบบฆาตกรนะครับ‛ ปลายพูดเสร็ จก็กา้ วเดินออกไป เพราะรู ้วา่ ถึงพูดไปตอนนี้ก็ไม่สามารถช่วยมีนให้พน้ ผิดได้ แต่หนุ่มผมตั้งย่างก้าวไปได้ไม่เท่าไหร่ เขาก็หยุดเดิน หันหน้ากลับมาหามีน ‚มีน... เราเชื่อว่ามีนไม่ใช่คนทํานะ‛ ปลายพูดขึ้นมา ขณะที่พดู ดูเหมือนจะหน้าแดงขึ้นอีกด้วย ‚ไม่วา่ ยังไง เราจะ ช่วยมีนให้ได้แน่นอน‛ มีนยิม้ ขึ้นเมื่อได้ยนิ ที่ปลายพูด พร้อมพูดตอบว่า ‚ขอบคุณที่เป็ นห่วงเรา ยังไงก็ขอบใจนายมากเลยนะ‛ ปลายคลี่ยมิ้ ตอบ แล้วก้าวเดินออกจากห้องสื บสวน ซึ่งท่าทางของหนุ่มผมตั้งตอนนี้คล้ายมีความสุขอย่างไรก็ไม่รู้ โดยพอเขาออกจากห้องมา เอ เจ และแอลที่รออยูก่ ็เดินเข้ามาหา นักศึกษาหนุ่มผมตั้งจึงหันไปทางสมุนทั้งสามพร้อมพูดขึ้น ว่า ‚สงสัยคงต้องเรี ยกรวมแล้วมั้ง …เอ่อ พวกแกช่วยเรี ยกรวมพรรคพวกในกลุ่มมาทั้งหมดตอนนี้เลย ฉันมีเรื่ องต้อง ประชุมสักหน่อยแล้ว‛

-3-

เวลาต่อมา ที่ลานด้านหลังอาคารคณะวิทยาศาสตร์ ที่นี่ปกติจะเงียบเหงาไร้เงาผูค้ น แต่วนั นี้กลับมีผคู ้ นอยูก่ นั มากมายอย่างไม่เคยพบเห็น เหล่านักศึกษาที่มารวมกันที่นี่มีจาํ นวนร่ วม ๆ ร้อยคนเลยทีเดียว พวกเขามาที่ นี่กันทาไม? นักศึกษาผูม้ าที่ลานด้านหลังอาคารนี้ไม่ได้มีเพียงนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ ยังมีนกั ศึกษาคณะอื่นรวมอยูท่ ี่นี่ดว้ ย

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ทั้งหมดในทีแรกกระจายกันอยูเ่ ป็ นกลุ่มย่อม ๆ ทัว่ ลานหลังอาคารแห่งนี้ แต่พอมีนกั ศึกษากลุม่ หนึ่งเดินเข้ามา ทั้งหมดต่างขยับตัว ใครที่นงั่ ก็ลุกขึ้น กรู ลอ้ มเป็ นวง ให้นกั ศึกษากลุ่มนั้นอยูต่ รงกลาง เสี ยงดังเอะอะที่ดงั อยูใ่ นทีแรกก็เงียบหายไป ในที่สุดนักศึกษาผมตั้งหนึ่งในผูท้ ี่อยูก่ ลางวงล้อมของคนเหล่านั้นก็ พูดขึ้นมา ‚ที่เรี ยกมารวมนี้... พอดีฉนั มีเรื่ องสําคัญจะพูดกับทุกคน‛ ปลายพูดพลางหันมองรอบ ๆ ดูนกั ศึกษาที่ยนื ล้อมเขา อยู่ ‚ทุกคนคงรู ้นะ ว่าวันนี้มีการฆาตกรรมเกิดขึ้น‛ ทันทีที่ได้ยนิ ปลายพูด มีส่วนหนึ่งพร้อมเพรี ยงกันพยักหน้า แต่ก็ยงั มีบา้ งที่ส่งเสี ยงเอะอะสอบถามเพื่อนข้าง ๆ เขาพูดขึ้นต่อ ‚คนที่ถูกฆ่านั้นเป็ นเพื่อนของฉันเอง และตอนนี้ได้ทางตํารวจได้คุมตัวนักศึกษาอีกคนที่พวกเขาคิด ว่าเป็ นผูต้ อ้ งสงสัยไว้…‛ ‚งั้นก็แสดงว่าตํารวจจับคนร้ายได้แล้วสิ ครับ‛ หนึ่งในเหล่านักศึกษาที่ลอ้ มอยูพ่ ดู ขึ้น ‚อืม... ตํารวจคิดว่าจับได้แล้ว.. แต่ฉนั ว่าไม่ใช่ มันผิดตัว!!‛ ปลายเริ่ มพูดด้วยนํ้าเสี ยงหนักแน่นดูมนั่ ใจ ‚วันนี้ฉนั อยากขอความร่ วมมือกับทุกคน...จะได้ม้ ยั ?‛ ทั้งหมดพยักหน้ารับ ปลายยิม้ รับ หันมองรอบ ๆ สบตากับทุกคน ‚เอาล่ะ เรื่ องที่อยากให้พวกเราช่วยก็คือ ฉันต้องการข้อมูลต่าง ๆ เกี่ยวกับคดีน้ ี รวมทั้งถ้าใครพบเห็นเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่น่าสงสัย บริ เวณแถวหน้าห้องคอมพ์ตึกสองคณะวิทย์หรื อใกล้ ๆ แถว นั้นในช่วงก่อนสอบจนถึงหลังเกิดเรื่ อง ขอให้นาํ ข้อมูลที่มีมาแจ้งได้ ฉันจะตอบแทนให้กบั คนนั้นอย่างแน่นอน‛ เขาพูดต่ออีกเล็กน้อย แล้วเหล่านักศึกษาที่มารวมก็แยกย้ายกันไป มีบา้ งที่ตรงเข้ามาพวกปลาย แต่สุดท้ายทั้งหมดก็ กลับไปอยูด่ ี และแล้วที่ลานหลังอาคารคณะวิทยาศาสตร์ก็กลับมาเงียบเหงาดังเดิม

โรงอาหารอาคารเรี ยนรวมของมหาวิทยาลัย ที่นี่เป็ นแหล่งรวมนักศึกษาหลากหลายคณะ โดยเฉพาะนักศึกษาชาย ที่ส่วนใหญ่มากินอาหารตา ไม่ได้มาทานอาหารจริ ง ๆ บางคนก็มานัง่ เล็งหานักศึกษาสาวที่ตอ้ งตาต้องใจ ทําให้โรงอาหารนี้ กลายเป็ นที่นิยม ทั้งที่รสชาติของอาหารก็ไม่ได้ดีสกั เท่าไหร่ โต๊ะหนึ่งด้านในสุดของโรงอาหาร ปลายและพรรคพวกนัง่ ทานอาหารอย่างไม่สนใจใคร เพราะโต๊ะข้าง ๆ ไม่มี ใครนัง่ อยู่ เจที่มองปลายตั้งแต่แรกเริ่ มทานข้าว เหมือนจะสงสัยอะไรบางอย่างอยู่ เขาพูดขึ้นมา ‚พี่ปลาย.. วันนี้กินน้อยจัง ปกติตอ้ งเบิ้ลสองแล้วนี่พ‛ี่ ‚เจ...‛ ปลายหันมอง ‚มีฆาตกรรมใครจะกินลง! ไม่ได้เจริ ญอาหารตลอดเวลาเหมือนบางคนนี่‛ พอพูดเรื่ องนี้มือ ของเขาก็กาํ ช้อนแน่นทันที ‚ฉันกําลังหาทางช่วยมีนอยู.่ .. เออ.. แล้วมีใครให้ขอ้ มูลมาบ้างรึ ยงั ?‛ ‚ก็พอมีบา้ งครับ‛ เอโพล่งบอกแทน ‚ส่วนใหญ่ที่แจ้งมาก็เป็ นเรื่ องที่เรารู ้แล้ว แต่ก็มีเรื่ องที่แปลก ๆ อยูเ่ หมือนกัน‛ ‚เป็ นเรื่ องอะไร?‛ ‚เป็ นเรื่ องห้องนํ้าเต็ม‛ เอตอบเต็มปาก ปลายวางช้อนที่ถือลง ไม่สนใจอาหารตรงหน้า หันตั้งใจฟังที่เอพูด ‚เรื่ องห้องนํ้าเต็มมันเป็ นอย่างไร?‛ ‚ได้รับแจ้งจากพวกผูห้ ญิงว่า ในตอนนั้นห้องนํ้าหญิงเต็มหมด ต้องไปใช้หอ้ งนํ้าที่อื่นแทน‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚อืม...‛ ปลายคิดตาม ‚แล้วมีเรื่ องอะไรอีกมั้ย?‛ ‚ยังมีอีกครับ‛ เอบอก ‚มีคนเห็นว่ามีนกั ศึกษาหญิงกับนักศึกษาชายสองคนทําอะไรแปลก ๆ‛ ‚มันคืออะไร?‛ ‚มันก็คือ...‛ เออธิบายเรื่ องนี้ให้ปลายฟังโดยละเอียด ‚อืม...‛ ปลายพยักหน้าคิดตาม ‚มันแปลก ๆ จริ งแหละ ฉันว่าเรื่ องทั้งสองอย่างนี้มนั อาจจะเกี่ยวกับคดีที่เกิดขึ้นก็ ได้‛ ปลายนิ่งคิดสักพักหนึ่ง แล้วค่อยเริ่ มตักข้าวกินต่อ แต่เมื่อเขาเงยหน้ามองเจที่กาํ ลังตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอยู่ ก็เหมือน จะรู ้สึกอะไรบางอย่างขึ้นมา ‚เฮ้ย.. เจ เคี้ยวข้าวเบา ๆ ได้ม้ ยั วะ ...กําลังใช้ความคิด‛ ปลายหันไปว่าเจที่เคี้ยวข้าวตุย้ ๆ คงรําคาญที่เจเคี้ยวข้าว เสี ยงดัง ‚ผมขอโทษ‛ เจหยุดกิน ยกมือขอโทษทันที ‚มันเคยน่ะพี่ ทําไงได้ล่ะครับ‛ ปลายมองเขา ‚เออ... แกก็พยายามให้เบาหน่อยละกัน อย่าปล่อยให้เคยตัวแบบนี้‛ จากนั้นหนุ่มผมตั้งก็ตกั ข้าวกินต่อโดยไม่สนใจเสี ยงเคี้ยวของเจ แต่แล้วเขาต้องหยุดกินอีกครั้ง ‚อ้อ...‛ ปลายส่งเสี ยง ลุกพรวดขึ้น ‚ฉันรู ้แล้ว... ฉันรู ้วธิ ีที่ฆ่าแบบไม่เจาะจงแล้ว‛ สมุนทั้งสามพร้อมใจหันหน้าหาปลายทันที ‚ตอนนี้พี่ก็รู้ตวั ฆาตกรแล้วหรื อครับ?‛ แอลที่ปกติไม่พดู กลับถามขึ้น ‚อืม...‛ ปลายพยักหน้า ‚อาจจะใช่ แต่ตอนนี้ฉนั ต้องหาหลักฐานมัดตัวก่อน มันมีแค่ความคิดของฉันเอง‛ ‚ใจเย็นนะครับ‛ เอพูดปลอบ ‚ผมว่าพี่ปลายกินข้าวก่อนเถอะ สมองจะได้แล่นดีข้ นึ ‛ ‚เออ...นัน่ สิ มันก็จริ งของแก‛ ปลายพูดเสร็ จก็ตกั ข้าวกินต่อไป

ปลายและพรรคพวกเดินออกจากโรงอาหารอาคารเรี ยนรวม มุง่ หน้าไปที่โต๊ะประจําของพวกเขาที่คณะ วิทยาศาสตร์ ยังเหมือนเดิม ไม่ค่อยมีคนกล้าสบตากับพวกเขาเท่าไหร่ สามารถก้าวเดินได้อย่างไม่สนอะไร และแน่นอนพวกเขาก็ยงั มองดูนกั ศึกษาสาวที่ผา่ นมาอีกตามเคย ในขณะที่กาํ ลังเดินอยูน่ ้ นั เจคล้ายฉุกคิดอะไรออก จึงหันไปบอกกับเอ ‚เอ.. แกจ่ายเงินค่าลงทะเบียนรึ ยงั ?‛ เอส่ายหน้า ‚ยังเลย ตั้งใจว่าวันนี้จะไปจ่าย‛ ‚อ้าว.. พวกแกยังไม่จ่ายอีกเหรอ เดี๋ยวก็โดนปรับหรอก เรี ยนมาจนสอบเก็บคะแนนแล้ว‛ ปลายได้ยนิ จึงหันไป ว่า ‚ไหนแกลองเอาใบลงทะเบียนมาดูสิ ลงเรี ยนอะไรบ้าง‛ ปลายเอ่ยขอแบบฟอร์มลงทะเบียนจากเอ ซึ่งในแบบฟอร์มนี้จะมีช่องรายชื่อวิชาที่ลงเรี ยน รหัสวิชา หน่วยกิต จํานวนเงินค่าลงทะเบียนให้กรอกอยู่ หนุ่มผมตั้งก้มหน้าดูแบบฟอร์มนั้น แล้วพูดขึ้นต่อ ‚นี่ แกยังไม่ได้เขียนตรงนี้เลย‛ ‚เอ่อ.. ครับ ผมลืมไป ตรงนี้มนั ต้องกรอกจํานวนเงินเป็ นภาษาไทย‛ ปลายส่งแบบฟอร์มคืนเอไป แล้วก้าวเดินนึกถึงลําดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนถึงฆาตกรรมต่อ

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‘เมื่อกี้รู้สึกตะหงิด ๆ ใจ ยังไงไม่รู้’ ปลายคิดในใจ แล้วเขาก็หนั ไปหาเออีกครั้ง ‚เอ.. แกเอาแบบฟอร์มมาดูอีกครั้ง สิ ‛ ‚มีอะไรหรื อครับ?‛ เอบอก แล้วยืน่ แบบฟอร์มให้ปลายไป ปลายก้มพิจารณาแบบฟอร์มนั้นอีกครั้ง สี หน้าของเขาเริ่ มเปลี่ยน คล้ายยินดีหรื อดีใจอะไรบางอย่างขึ้นมา ‚อ้อ... รู ้แล้ว‛ เขาหันไปบอกเพื่อน ‚ขอบใจแกมาเลยนะเอ ฉันพอรู ้แล้วว่าเป็ นใคร‛ เอเอ๋ อ ๆ งง ๆ กับที่ปลายพูด แต่หลังจากปลายพูด เขาก็นิ่งไปพักหนึ่ง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดโทรออกอีกครั้ง คราวนี้เขาจะโทรหาใคร? พอมีผรู ้ ับสายปลายพูดว่า ‚พ่อครับ ผมขอร้องพ่ออีกอย่างได้ม้ ยั ครับ?‛ ปลายโทรหาพ่อนัน่ เอง ‚...ครับพ่อ ...ขอบคุณครับ‛ เขาพูดคุยกับพ่อได้สกั พัก แล้วค่อยวางสายลง จากนั้นเขานิ่งรอคอยบางอย่าง ซึ่งสามสมุนเห็นการกระทําของเขา ต่างสนอกสนใจ แต่ก็ไม่ได้มีใครพูดอะไร ออกมา เพราะรู ้วา่ ตอนนี้ลูกพี่ของตัวเองกําลังรอบางอย่างอยู่ ไม่สะดวกที่จะพูดคุยด้วย แล้วก็มีเสี ยงริ งโทนมือถือดังขึ้น ดังมาจากโทรศัพท์มือถือของปลาย หนุ่มผมตั้งรี บรับสาย พร้อมพูดว่า ‚สวัสดีครับลุงเอ็ม เป็ นไงครับ... อืม.. ...หรื อครับ ...พบตามที่ผมบอกใช่ม้ ยั ครับ ...งั้นก็ไม่มีปัญหาแล้ว ขอบคุณลุงเอ็มมากนะครับ‛ คราวนี้ผโู ้ ทรมาเป็ นใครกัน ดูท่าไม่น่าจะใช่พอ่ ของเขาแล้ว เพราะจากประโยคที่ปลายพูด ใช้คาํ ว่า ‘ลุงเอ็ม’ แทนผู ้ อยูป่ ลายสาย ไม่ใช่คาํ ว่า ’พ่ อ’ เหมือนคราวก่อน เมื่อปลายได้พดู คุยกับปลายสายนี้ ดูเหมือนเขามีความมัน่ ใจเพิ่มขึ้น ท่าทางจะหาหลักฐานได้แล้ว ‚เอาล่ะ‛ ปลายยกมือลูบผมที่ช้ ีตงั ของตัวเอง แล้วพูดขึ้นว่า ‚ถึงเวลาสรุ ปผลการทดลองแล้ว‛

-4-

ช่วงเย็นที่หอ้ งประชุมห้องเดิม ปลายได้เรี ยกตัวผูเ้ กี่ยวข้องกับคดีวางยาฆ่าเอกมารวมกันทั้งหมด สารวัตรสรวุทธก็ เช่นเดียวกัน ถูกหนุ่มผมตั้งของเราเรี ยกตัวมาด้วย แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เขาถึงสามารถเรี ยกทุกคนมารวมได้ นี่คงเป็ นอํานาจมืดอันลึกลับอย่างหนึ่งของเขา ‚นี่ปลาย..‛ สารวัตรสรวุทธที่นงั่ อยูด่ า้ นหน้าห้องพูดขึ้นมา ‚คดีวางยาเอกทางเราได้ตวั ฆาตกรแล้ว เธอเรี ยกตัวมานี่ มันเรื่ องอะไรกัน ...อีกอย่าง เธอทํายังไง ทําไมผูก้ าํ กับถึงมีคาํ สัง่ ให้ฉนั มาตามที่เธอต้องการด้วย‛ หนุ่มผมตั้งยิม้ ตอบ พลางมองสารวัตร ‚ไม่มีอะไรหรอกครับ... แต่ยงั ไงผมต้องขอความร่ วมมือจากสารวัตรด้วย นะครับ‛ ปลายไม่ยอมตอบคําถามของสารวัตร พอพูดเสร็ จเขาก็เดินไปบริ เวณกลางห้อง แล้วหันหน้าไปหาทุกคน

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะครับ ที่ตอ้ งเสี ยเวลากันอีก ...ตอนนี้ผมทราบตัวฆาตกรที่วางยาเอกแล้วครับ‛ ‚มีนเป็ นฆาตกรไม่ใช่หรื อ... ตํารวจเขาคุมตัวไว้นี่‛ แว่นพูดแทรกขึ้นมา ‚มีนไม่ใช่ฆาตกรหรอก‛ ปลายหันไปบอก ‚แต่นนั่ เพราะพฤติกรรมของมีนมันไปเข้าทางกับที่ฆาตกรทําไว้พอดี‛ นักศึกษาหนุ่มขยับตัวเล็กน้อยเพื่อความถนัด ก้าวเดินไปข้างหน้าแล้วพูดขึ้นต่อ ‚เอาล่ะ ผมจะอธิบายเรื่ องทั้งหมด ให้ฟัง การฆาตกรรมครั้งนี้ดูเผิน ๆ คล้ายเป็ นการฆาตกรรมแบบไม่เจาะจง เพราะมีการวางยาพิษไว้ที่คียบ์ อร์ดทั้งหมด ดู เหมือนไม่สามารถเจาะจงเหยือ่ ได้ ...แต่วา่ มันมีอยูก่ ลไกหนึ่งที่สามารถแยกทําร้ายเหยือ่ เพียงคนเดียวได้‛ ‚มันคืออะไร?‛ สารวัตรเอ่ยถาม ปลายหันมองสารวัตรวัยกลางคน แล้วหันกลับมาดังเดิม พูดขึ้นต่อ ‚กลไกที่วา่ นั้นก็คือ นิสยั เคยตัวของเอก‛ เริ่ มมีเสี ยงดังฮือฮาขึ้นมาภายในห้อง เพราะตอนนี้ทุกคนต่างคิดตามที่ปลายพูด หนุ่มผมตั้งเดินกลับมาอยูท่ ี่เดิม แล้วเอ่ยขึ้นต่อ ‚นิสยั เคยตัวของเอกก็คือ การกัดเล็บ เอกเวลาที่ใช้ความคิดมาก ๆ จะเผลอตัวกัดเล็บ ซึ่งนี่แหละเป็ นเหตุให้มีแต่เขาคนเดียวที่โดนยาพิษเข้าปาก‛ ‚แสดงว่าฆาตกรก็ตอ้ งเป็ นคนที่รู้จกั เอก ถึงได้รู้นิสยั กัดเล็บของเอกนี้‛ สารวัตรสรวุทธบอก ‚ใช่ครับสารวัตร ฆาตกรอยูใ่ นกลุ่มพวกเรานี่แหละ‛ ปลายบอกแล้วหันหน้าไปทางมีน ‚แต่ไม่ใช่มีนอย่าง แน่นอน‛ ‚ทําไมถึงแน่ใจนักล่ะ?‛ ‚มันมีเหตุการณ์แปลก ๆ อยูอ่ ย่างหนึ่งเกิดขึ้นก่อนที่เอกตาย‛ ปลายยิม้ หันไปถามมีน ‛...ใช่ม้ ยั ล่ะมีน?‛ ‚นายรู ้เรื่ องนี้ดว้ ย..‛ มีนจ้องหน้าปลาย แต่สายตาของทุกคนจับจ้องมาทางเธอ คล้ายต้องการให้อธิบายเรื่ องที่ปลาย ว่านั้น จนสาวห้าวรู ้ตวั ว่าคงปิ ดเรื่ องไว้ไม่ได้ พูดขึ้นมาว่า ‚อือ.. ฉันบอกก็ได้ ตอนที่เข้าห้องนํ้า ฉันไม่ได้เข้าไปห้องนํ้าหญิง หรอก ฉันเข้าห้องนํ้าชาย‛ ‚หา!‛ เสี ยงคนส่วนใหญ่อุทานขึ้น ฮือฮากันอีกแล้ว รันนักศึกษาสาวสวยชิงถามมีนทันที ‚แล้วทําไมมีนถึงเข้าห้องนํ้าชายล่ะ?‛ ‚พอดีหอ้ งนํ้าหญิงมันเต็ม ฉันทนไม่ไหวเลยวิง่ เข้าห้องนํ้าชายที่ไม่มีใครอยูไ่ ปก่อน‛ สารวัตรเอ่ยถามมีนขึ้นบ้าง ‚แล้วตอนสอบปากคํา ทําไมเธอไม่ยอมบอก‛ ‚ใครจะบอกล่ะคะ หนูก็อายเป็ นนะ ที่บอกตอนนี้เพราะหนูมนั่ ใจว่าปลายน่าจะช่วยหนูได้‛ พอได้ยนิ อย่างนี้ ใบหน้าของปลายปรากฏรอยยิม้ ขึ้นทันที เขามองดูสาวห้าวแล้วพูดขึ้นต่อ ‚..อย่างนั้นเลยแน่นอน ว่าของที่เจอในห้องนํ้าหญิง ต้องไม่ใช่ของมีน มันเป็ นของที่ฆาตกรเอาไปไว้ในนั้นต่างหาก‛ ‚อย่างนี้แสดงว่าต้องมีใครสักคนแอบเอาไปไว้สิ‛ สารวัตรสรวุทธพูดต่อ ‚แต่ช่วงเกิดเหตุ ใครก็สามารถเอาไปไว้ ในห้องนํ้าหญิงได้ แล้วจะรู ้ได้ไงว่าเป็ นใคร?‛ ‚มันก็ใช่ครับ‛ ปลายพยักหน้ารับ แล้วก้าวเดินไปทางอีกฟากเหมือนต้องการหาใครคนหนึ่ง ‚แต่มนั ก็มีอีกคนหนึ่ง ที่ออกจากห้องคอมพ์เหมือนกับมีน และคนผูน้ ้ ีก็คือคนที่นาํ ของนั้นไปไว้ในห้องนํ้าหญิง‛ ปลายจ้องไปนักศึกษาผูส้ วมแว่นตา ‚เป็ นแกใช่ม้ ยั แว่น?‛ ทุกคนหันหน้าไปทางแว่นราวกับเตี้ยมกันไว้ ปลายหยุดพูดจ้องหน้าแว่น คว้าคอเสื้ อหนุ่มสวมแว่น กระชากขึ้นมาตรงหน้า ‚แว่นแกฆ่าเอก!!‛ แว่นยกมือปั ดมือของปลายออก แล้วเขยิบตัวถอยห่างออกมา ‚พี่..จะมากล่าวหาผม มีหลักฐานอะไร?‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ปลายจ้องหน้า เดินตามเข้าใส่แว่นพร้อมพูดขึ้นว่า ‚แว่น..แกไม่ได้เข้าห้องนํ้าชาย แต่แกเข้าห้องนํ้าหญิง ลูกน้อง ฉันเห็นแกเข้าไปข้างใน และแกก็คือ คนที่เอาของไปไว้ในห้องนํ้าหญิงเพื่อใส่ความมีนด้วย คงจะเห็นว่าทุกห้องมีคนเข้าอยู่ เลยคิดว่ามีนอยูข่ า้ งในห้องนํ้าหญิงนั้น‛ แว่นอึ้งไปชัว่ ขณะ พยายามแก้ตวั ทันที ‚พอดีผมเข้าห้องนํ้าหญิงไปล้างหน้า ...เห็นห้องนํ้าหญิงมันใกล้กว่า‛ ‚แกบอกว่าล้างหน้าหรื อ... ฉันว่าแกเอาของไปซ่อนมากกว่า งั้นทําไมถึงยังมีคราบยาพิษอยูล่ ่ะ?‛ ‚ก็ผมไม่ได้ใช้สบู่เหลวล้าง มันถึงยังมีคราบอยูไ่ ง แล้วก็ไม่ได้เอากระปุกอะไรไปวางทั้งนั้น‛ ‚หึ ...‛ ปลายยิม้ ‚แกบอกว่าไม่ได้เอากระปุกไปวางไว้ใช่ม้ ยั ?‛ ‚ครับ ทําไมล่ะ?‛ ‚หึ .. ก็ฉนั ยังไม่ได้บอกเลยว่ามันเป็ นกระปุก ฉันแค่บอกว่าเป็ นของเอง‛ ‚อ่า...‛ แว่นอึ้ง เพิ่งรู ้ตวั ว่าตัวเองพลาดไปแล้ว แต่ก็ยงั ปฏิเสธต่อ ‚ก็ผมได้ยนิ ตอนที่ตาํ รวจสอบปากคําคราวก่อน‛ ‚นัน่ ยิง่ ไม่ใช่ใหญ่ เพราะคราวก่อนตํารวจไม่ได้พดู ถึงกระปุกอะไรนี้เลย คนที่รู้เรื่ องกระปุกมีเพียงฉัน มีน แล้วก็ ตํารวจเท่านั้น ถ้ามีคนรู ้อีกคนมันก็คือ คนวางยานัน่ แหละ‛ แว่นนิ่งคล้ายอับจนถอยคํา ‚ยอมรับมาดี ๆ ดีกว่า‛ ‚ไม่ ผมไม่ได้ทาํ ‛ แว่นยังปฏิเสธอยู่ ‚งั้นหรื อ... แค่น้ ีมนั ยังไม่แน่นพอใช่ม้ ยั ? ถ้าแกยังแก้ตวั ได้ ฉันก็มีอีกอย่างให้แกดู‛ ปลายพูดเสร็ จเดินไปทางอาจารย์น้ าํ ฝน แล้วพูดขึ้น ‚อาจารย์ครับ ปริ๊ นข้อสอบข้อสอบของผมกับแว่นมาหรื อยังครับ?‛ อาจารย์น้ าํ ฝนพยักหน้า ส่งกระดาษข้อสอบสองแผ่นให้ปลายไป ‚นี่คือข้อสอบที่ผเู ้ ข้าสอบทุกคนทําเมื่อเช้านี้ แผ่นหนึ่งของผม อีกแผ่นเป็ นของแว่น‛ ปลายพูดขึ้น พร้อมโชว์ กระดาษข้อสอบทั้งสองแผ่นที่ได้มาให้ทุกคนดู ‚เห็นอะไรบ้างหรื อเปล่าครับ?‛ ‚เอ่อ... คําตอบเหมือนกันทุกข้อเลยนี่‛ รันเห็นก่อนเพื่อน ชิงพูดขึ้นมา ‚ใช่แล้ว ผมได้ลอกข้อสอบแว่น คําตอบจึงเหมือนกัน ...แต่ลองสังเกตดูดี ๆ อีกครั้งนะครับ ทั้งสองแผ่นมีอะไร แตกต่างมั้ย ...อย่าบอกว่าชื่อต่างกันนะครับ ไม่ขาํ กําลังซีเรี ยส‛ ‚อ้อ... 1,507,250 กับ หนึ่งล้านห้าแสนเจ็ดพันสองร้อยห้าสิ บ‛ มีนผูเ้ คยเป็ นผูต้ อ้ งสงสัยเอ่ยขึ้นบ้าง ‚เป็ นอย่างนี้ สิ นะ ข้อสอบของปลายคําตอบที่เกี่ยวกับเลขจะตอบเป็ นตัวเลข ส่วนคําตอบของแว่นจะใช้ภาษาเขียนแทน‛ ปลายยิม้ ให้มีน ‚ถูกแล้ว แว่นเกิดความกลัวที่ตวั เองต้องติดคราบยาพิษขึ้นมา เพราะเรื่ องยาพิษนี้มีแต่มนั ที่รู้เรื่ อง ในใจเลยไม่อยากใช้แป้ นตัวเลข ไม่ยอมพิมพ์ตวั เลขลงไป‛ แล้วเจจอมสงสัยก็มีคาํ ถามหนึ่งถามปลายขึ้นทันที ‚แล้วทําไมไอ้แว่นถึงมีคราบยาพิษอยูล่ ะ่ ครับ ทั้งที่มนั ไม่ได้ พิมพ์ที่แป้ นตัวเลข‛ ‚ก็แว่นมันต้องพิมพ์รหัสประจําตัวไง ยังไงก็ตอ้ งเปื้ อนคราบยาพิษอยูแ่ ล้ว‛ ปลายตอบ แต่สายตายังจ้องมองแว่น อยู่ แต่ดูเหมือนแว่นจะไม่รู้สึกอะไร ยังปฏิเสธต่ออีก ‚ใช่ ถึงผมจะพิมพ์ตวั เลขเป็ นภาษาเขียนแล้วมันทําไมครับ มันก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะเป็ นคนทํานี่ ผมก็แค่ ถนัดพิมพ์แบบนี้มากกว่า เพราะผมใช้โน้ตบุค๊ เป็ นประจํา มันเคยชิน‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚อืม... มันก็ถูกของแก เรื่ องข้อสอบนี้มนั แค่หลักฐานแวดล้อม เอาผิดแกตรง ๆ ไม่ได้ แต่ใช่วา่ มันจะไม่มีหลักฐาน มัดตัวแกจริ ง ๆ คราวนี้แกเถียงไม่ออกแน่‛ ปลายว่าแล้วก็ยกมือขอเอกสารหนึ่งจากสารวัตรสรวุทธมา ซึ่งทางตํารวจก็ส่งให้โดยดี เป็ นเอกสารผลการตรวจสอบรอยนิ้วมือในที่เกิดเหตุ หนุ่มผมตั้งแสดงเอกสารนั้นให้ทุกคนดู พร้อมพูดขึ้นว่า ‚นี่คือเอกสารแสดงผลการตรวจรอยนิ้วมือในห้อง คอมพิวเตอร์‛ ‚แล้วมันทําไมครับ ถึงจะพบรอยนิ้วมือของผมที่หอ้ งคอมพ์มนั ก็ไม่ใช่เรื่ องแปลก เพราะผมก็สอบในห้องนั้น‛ ปลายยิม้ แล้วเอ่ยพูดต่อ ‚ใช่ มันไม่ใช่เรื่ องแปลกถ้าพบรอยนิ้วมือของแกที่หอ้ งสอบหรื อคอมพิวเตอร์ แต่ที่แปลก ก็คือ แม้จะไม่พบรอยนิ้วมือแกที่แป้ นพิมพ์ทุกเครื่ อง แค่มนั กลับพบรอยนิ้วมือของแกอยูท่ ุกโต๊ะคอมพ์ภายในห้อง ทั้งที่ อาจารย์น้ าํ ฝนก็บอกแล้วว่าห้องนี้ทาํ ความสะอาดแล้ว ไม่น่าจะมีรอยนิ้วมือของแกอยูท่ ุกโต๊ะได้เลย แต่ถา้ มันมี..ก็แสดงว่าแก ต้องไปยุง่ กับโต๊ะคอมพ์ทุกตัว ถึงจะใช้อปุ กรณ์ช่วยในการป้ ายยาพิษลงที่แป้ นพิมพ์ตวั เลข แต่แกก็ลืมไปว่ามือแกก็ตอ้ งแตะ ถูกโต๊ะคอมพ์ดว้ ย ดังนั้น แกต้องเป็ นคนวางยาแน่ เพราะคดีน้ ีจะวางยาพิษที่คอมพ์ทุกเครื่ อง ทําให้มีรอยนิ้วมือติดอยูท่ ี่โต๊ะ ทุกตัวด้วย มันคือหลักฐานอย่างดีที่มดั ตัวแก ...แว่น แกยอมรับมาดีกว่า คราวนี้หนีไม่รอดแล้ว‛ สถานการณ์ของแว่นตอนนี้ดูจวนตัวแล้ว เขาทําอะไรไม่ถูก จะเถียงก็เถียงไม่ข้ ึน จึงตัดสิ นใจพุง่ ตัวอย่างรวดเร็ ว พยายามหนีออกนอกห้อง แต่ไม่เป็ นปั ญหาสําหรับปลายผูเ้ ป็ นหัวหน้าแก็งค์ หนุ่มผมตั้งออกตัวสปี ดแซงแว่น ทิ้งหมัดขวาชกหน้าจนล้ม คะมํา เมื่อแว่นกองลงที่พ้นื ปลายกูพดู ใส่ทนั ที ‚แกเข้าห้องคอมพ์เป็ นคนแรกเพื่อไปวางยาสิ นะ จากนั้นก็รอให้เป็ นตาม แผนที่วางไว้‛ เขายกมือที่ชกชูไปข้างหน้า ‚...หมัดนี้ฉนั ชกแทนเอกที่แกฆ่าไป ส่วนที่เหลือคงปล่อยให้เป็ นหน้าที่ของตํารวจ แต่แว่น... ฉันจะบอกแกไว้อย่างหนึ่งนะ ...แกก็เพื่อนฉันเหมือนกัน ไม่น่าทําแบบนี้เลย ..‛ จากนั้นหนุ่มผมตั้งก็กา้ วเดินออกห่างแว่น ตรงไปหาสารวัตรสรุ วทธที่ยนื ดูสถานการณ์อยู่ แล้วพูดขึ้นว่า ‚ที่เหลือเป็ นหน้าที่ของสารวัตรแล้วนะครับ ผมไม่ขอยุง่ เกี่ยวแล้ว‛ เมื่อเรื่ องทั้งหมดเรี ยบร้อย ปลายก็กา้ วเดินออกจากห้องประชุม เอ เจ และแอลก็ลุกขึ้นออกตามไปเหมือนกัน สี หน้าของหนุ่มผมตั้งตอนนี้ดูไม่ดีนกั ค่อนข้างเศร้าซึมเลยทีเดียว นัน่ เพราะวันนี้เขาต้องเสี ยเพื่อนไปสองคน คนหนึ่งตายลงและอีกคนเป็ นฆาตกร

วันรุ่ งขึ้น ข่าวเหตุการณ์ฆาตกรรมที่เกิดขึ้นก็แพร่ สะพัด แต่ตามหน้าหนังสื อพิมพ์หรื อตามสื่ อต่าง ๆ ไม่มีที่ไหนลง เรื่ องราวเกี่ยวกับการไขคดีของปลายเลย ทําให้กระจอกข่าวที่พอสื บรู ้เรื่ อง เที่ยวหาตัวปลายกันขวักไขว่ ตอนนี้ที่ มหาวิทยาลัยจึงมีนกั ข่าวแฝงตัวคอยหาตัวปลายอยูเ่ ต็มไปหมด แต่นกั สื บสมัครเล่นหนุ่มไม่ได้อยูท่ ี่มหาวิทยาลัย เขากลับไปอยูใ่ นที่แห่งหนึ่ง กับคนคนหนึ่ง ที่หา้ งสรรพสิ นค้าแห่งหนึ่ง ปลาย นักศึกษาหนุ่มนักสื บกําลังเดินเล่นอยูก่ บั นักศึกษาหญิงคนหนึ่งด้วยท่าทางมี ความสุข แต่นกั ศึกษาสาวผูน้ ้ ีไม่ใช่สาวสวยผมหยิก รัน กลับเป็ นสาวห้าวผมซอยสั้น มีน

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ทั้งคูเ่ ดินตรงออกจากโรงภาพยนตร์ แน่นอนว่าถ้าออกจากโรงภาพยนตร์ก็ตอ้ งไปดูหนังกันมา แต่ท้ งั สองกลับไม่ พูดคุยถึงเรื่ องราวของหนังที่เพิ่งไปดูมา กลับพูดคุยด้วยเรื่ องหนึ่งแทน ‚ไม่น่าเชื่อเลยนะ แว่นมันจะกล้าทํา‛ มีนเอ่ยขึ้น ‚อืม... เห็นตํารวจเค้าบอกว่าแว่นมันแก้แค้นให้นอ้ งสาวมัน เพราะเอกมันทําน้องแว่นท้องแล้วไม่ยอมรับ แถมทิ้ง ไปอีกด้วย‛ ‚ถึงจะอย่างงั้น... ถึงแว่นจะวางยาฆ่าเอก แต่ก็ใช่วา่ เอกเองมันจะทําถูกเหมือนกันนะ ไม่คิดเลยว่าเอกมันจะทําแบบ นี้ ...ดีนะที่เราเลิกกันแล้ว‛ ปลายพยักหน้ารับ เห็นด้วยกับที่มีนบอก ‚ใช่นะ ถึงมันจะมีเรื่ องกันขนาดนั้น แต่ก็น่าจะมีวธิ ีที่ดีกว่านี้ในการ แก้ปัญหา ไม่ใช่มาวางแผนฆ่าแกงกันแบบนี้‛ ‚อืม.. ถูกต้อง ไม่น่าทําแบบนี้เลย‛ มีนบอกแล้วเธอก็คลี่ยมิ้ ให้ปลาย ‚ไงก็ขอบคุณนายมากเลยนะ ...ที่ช่วยเราไว้‛ ‚อือ.. ไม่เป็ นไรหรอก แค่ได้มาดูหนังกับมีนก็ดีใจแล้ว‛ ปลายตอบด้วยท่าทางเขินอายอย่างเห็นได้ชดั ทั้งคูเ่ ดินพูดคุยกันไปสักพัก จนถึงร้านหนังสื อ จึงเข้าไปข้างใน หยุดอ่านหนังสื อในร้าน แต่ในขณะที่กาํ ลังยืนอ่านหนังสื ออยูน่ ้ นั มีนคล้ายจะสะดุดใจ นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันไปหาปลาย พร้อมพูดว่า ‚เออ.. เห็นอาจารย์น้ าํ ฝนบอกให้นายสอบใหม่ เพราะไปลอกข้อสอบแว่นมัน ...รู ้สึกว่าสอบเย็นนี้ดว้ ยนี่ ..ใช่ม้ ยั ล่ะ?‛ ‚อ่า!?‛ ปลายสะดุง้ ตัวขึ้นทันที หนังสื อที่อ่านในมือแทบร่ วงลง ‚ฉันลืมไปเลย ยังไม่ได้อ่านหนังสื อสักตัว ไม่รู้จะ สอบได้ม้ ยั เนี่ย ...มีนช่วยเราหน่อยนะ‛ ‚เหอะ... นัน่ มันเรื่ องของนาย ฉันไม่เกี่ยว ฉันแค่เลี้ยงหนังนายเพราะนายช่วยฉัน..มันก็แค่น้ นั ‛ มีนพูดเสร็ จทําหน้า นิ่ง ก้มดูหนังสื อต่ออย่างไม่สนใจ ปล่อยให้ปลายทําหน้าเครี ยดต่อไป

..................................................................

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ปลาย นักสืบจาเป็ น File 2 : นักฟุตบอลเปื้ อนเลือด

-1-

เสี ยงเฮและเสี ยงโห่ดงั กังวานทัว่ สนามฟุตบอลของมหาวิทยาลัย ตอนนี้ที่นี่มีการจัดแข่งขันฟุตบอลขึ้น เป็ นการ แข่งขันฟุตบอลนัดชิงชนะเลิศของการแข่งขันกีฬาภายในประจําปี นี้ คู่ชิงชนะเลิศในครั้งนี้คือ ทีมคณะวิทยาศาสตร์ กับ ทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์ สองทีมนี้อยูส่ ายเดียวกันในรอบแรก ทั้งคู่เคยแข่งกันมาแล้ว ฝ่ ายทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์เฉื อนเอาชนะทีมคณะ วิทยาศาสตร์ไปได้สามประตูตอ่ สอง ทําให้ในสายนั้น ทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์เป็ นที่หนึ่งของสาย ส่วนทีมคณะ วิทยาศาสตร์เป็ นที่สองในสายไป แต่แล้วทั้งสองทีมก็ฝ่าฟันจนมาเจอกันอีกครั้งในรอบชิงชนะเลิศ การปะทะกันคราวนี้ทีมใดจะเป็ นผูช้ นะ การแข่งขันเริ่ มต้นขึ้น ฝ่ ายวิทยาฯได้เขี่ยลูกเริ่ มเล่นก่อน หมายเลข 9 ของวิทยาฯเป็ นคนได้ลูก เขาส่งให้เพื่อน หมายเลข 8 หมายเลข 8 ทีมวิทยาฯ มองซ้ายมองขวา เลี้ยงลูกหลบผูเ้ ล่นทีมวิศวะฯ เขาหลบไปหนึ่ง ลากเลื้อยต่อหลบได้อีก หนึ่งคน แล้วตวัดกลับให้เพื่อนหมายเลข 10 ผูม้ ีเลข 10 กลางหลัง ขยับตัวหลอกกองหลังทีมวิศวะฯเล็กน้อย ก่อนที่จะตบคืน หลังให้หมายเลข 7 ทีมเดียวกันที่วงิ่ เติมขึ้นมา ง้างขาซัดเต็มข้อ ลูกฟุตบอลพุง่ ออกจากเท้าชายเลข 7 อย่างรวดเร็ ว วิถีลูกพุง่ เสยเลยมือ คล้ายจะพุง่ เสี ยบคาน แต่แล้วลูกฟุตบอล กลับพุง่ ข้ามคานไปอย่างน่าเสี ยดาย การแข่งขันฟุตบอลยังดําเนินตามเกมของมันไปเรื่ อย ๆ ทั้งสองฝ่ ายต่างผลัดกันเป็ นฝ่ ายทําประตู ชิงความได้เปรี ยบ กันและกัน ซึ่งถ้าดูแล้วฝ่ ายทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์ท่าจะมีภาษีดีกว่า ทําเกมบุกแล้วสามารถยิงประตูได้หลายครั้ง แต่ลูก ฟุตบอลก็ยงั ไม่ผา่ นเข้าไปกระทบตาข่ายด้านใน จึงไม่สามารถทําประตูทีมคณะวิทยาศาสตร์ได้ ยังคงเสมอกันอยู่ จนมาถึงช่วงท้ายครึ่ งเวลาแรก..... ....หมายเลข 10 ทีมวิทยาฯจับลูกได้หมายจะเล่นสวนโต้กลับ แต่เขาไม่ทนั ระวังตัวถูกหมายเลข 6 ของทีมวิศวะฯ เสี ยบแย่งลูกมาได้ หมายเลข 6 จ่ายลูกให้เพื่อนหมายเลข 10 ทีมตัวเองเข้าทําเกม ผูใ้ ส่เลข 10 เลี้ยงหลบหนึ่ง หลบสอง แล้ว ป้ ายส่งไปทางซ้ายให้หมายเลข 4 ที่วงิ่ เติมขึ้นมา นักเตะหมายเลข 4 ทีมวิศวะฯทําท่าเหมือนจะโยนเข้ากลาง แต่ไม่สิ เขาเปลี่ยนท่า วกกลับเลี้ยงเข้าเขตโทษ กอง หลังทีมวิทยาฯเห็นท่าไม่ดีวงิ่ สวนเข้าหา พุง่ ตัวเข้าเสี ยบสกัด เสี ยงนกหวีดดังขึ้นตามมาทันที กรรมการเป่ าให้จุดโทษแก่ทีมวิศวะฯ ทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์ได้จุดโทษ

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนจะซํ้ารอยเดิม เพราะในนัดที่ท้ งั คู่เจอกันของรอบแรก ทีมวิทยาฯก็เสี ยจุดโทษ เช่นเดียวกับวันนี้ ไม่ทราบว่าคราวนี้ทีมวิทยาฯจะโดนทําประตูหรื อไม่ หมายเลข 10 ตัวเก่งของทีมวิศวะฯนําลูกฟุตบอลไปวางที่จุดเตะ ดูท่าเขาคงเป็ นคนเตะลูกโทษนี้แน่ ๆ กรรมการ เป่ านกหวีดให้สญ ั ญาณเตะ ชายเลข 10 วิง่ ออกตัวหมายเข้าเตะ พร้อมทําท่าขยับหลอกไปทางซ้ายด้วย แต่ผรู ้ ักษาประตูหมายเลข 1 ทีมวิทยาฯไม่หลงกล กระโดดพุง่ โชว์ซูเปอร์เซฟคว้าลูกเอาไว้ได้ เสี ยงเฮตอบรับการป้ องกันประตูของเขาทันที นายทวารหมายเลข 1 ได้ลูก ง้างเท้าเตะลูกส่งไปด้านหน้าหวังโต้ กลับ แต่แล้วเสี ยงนกหวีดยาวดังขึ้น หมดเวลาการแข่งขันในครึ่ งแรก ทั้งสองทีมยังทําอะไรกันไม่ได้ จึงเสมอกันอยูท่ ี่ ศูนย์ประตูต่อศูนย์

หลังจากจบครึ่ งเวลาแรก นักเตะทั้งทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์และทีมคณะวิทยาศาสตร์ต่างทยอยเดินตามทางเดิน เพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องพักของตน ที่สนามฟุตบอลแห่งนี้จะมีช่องทางเดินสําหรับนักกีฬา ซึ่งเป็ นทางเดินที่นาํ ไปสู่หอ้ งพักนักกีฬาโดยตรง โดยไม่วา่ จะอยูท่ ีมไหนก็จะใช้ทางเดินเดียวกัน แล้วจึงค่อยไปแยกกันตรงหัวมุม เพื่อไปห้องพักของแต่ละทีม ‚เฮ้อ...‛ ชิด นักเตะหมายเลข 10 รู ปร่ างอวบอ้วนของทีมคณะวิทยาศาสตร์ถอนหายใจดังเฮือก หันไปบ่นกับนาย ทวารชุดดําหมายเลข 1 ว่า ‚เกือบเสี ยประตูแล้ว... ‛ นายประตูร่างสูงเสื้ อดําหันขวับหานักเตะร่ างอวบนั้นทันที แล้วพูดสวนทันควัน ‚ชิด แกเป็ นคนทําเกม ก็ยงิ ให้ได้ หน่อยสิ วะ ยังดีนะโว้ย.. ที่ลูกโทษลูกนั้นฉันเซฟได้ อย่าให้เป็ นภาระโกล์อย่างฉันบ่อยนักสิ‛ ชิด นักเตะหมายเลข 10 ยังคงบ่นเล็กน้อย ‚เออน่า.. ฉันก็พยายามยิงแล้ว แต่มนั ยิงไม่ได้จะให้ทาํ ไงวะ แน่จริ งแกมา เล่นแทนฉันมั้ยล่ะ?‛ ‚เอางั้นเหรอ...‛ เจมส์ ผูร้ ักษาประตูหมายเลข 1 บอก ‚เอามั้ยล่ะ ฉันอยากเล่นตําแหน่งแกมานานแล้ว‛ ‚อ้าว... เฮ้ย!‛ ชิดเสี ยงลัน่ ‚ฉันพูดเล่น... จะให้แกเล่นได้ไงวะ แล้วใครจะเป็ นโกล์ล่ะ ทีมเรามีแกเป็ นโกล์คนเดียว เองนะ‛ ‚ก็แกไง... สลับตําแหน่งกัน‛ เจมส์แสยะยิม้ กวน ๆ ‚ไอ้นี่..‛ ชิดมองหน้าหนุ่มร่ างสูง ‚...แกก็พดู ไปได้‛ ขณะที่ท้ งั สองเถียงกันอยูน่ ้ นั ก็มีเสี ยงหนึ่งดังขัดขึ้นมา ‚เฮ้ย! พวกนายหยุดเถียงกันซะที!‛ นักเตะหนุ่มผมตั้งหมายเลข 4 พูดขึ้น ‚รี บเข้าไปที่หอ้ งพักเถอะ ...จะได้ประชุม วางแผนกันต่อ‛ ทั้งสองเงียบทันทีเมื่อหนุ่มผมตั้งหมายเลข 4 บอก แล้วก้มหน้าก้มตาเดินเข้าห้องพักนักกีฬาไปแต่โดยดี ไม่มีเถียง สักแอะ แต่ทาํ ไมทั้งสองถึงยอมฟังและทําตามนักเตะหมายเลข 4 ผูน้ ้ ี เหตุผลที่ท้ งั คู่ยอมเงียบและทําตามมีอยูส่ องประการ ประการแรกคือ หนุ่มผมตั้งผูส้ วมเสื้ อหมายเลข 4 นี้ ที่ตน้ แขนซ้ายของเขาคาดด้วยแถบผ้าสี สด มีเครื่ องหมายตัวซี อยูท่ ี่แถบสี สดนั้น

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

แน่นอนว่านักเตะผูน้ ้ ีตอ้ งเป็ นกัปตันทีมของทีมคณะวิทยาศาสตร์ ดังนั้น เจมส์กบั ชิดจึงต้องฟังเขา ส่วนประการที่สอง ข้อนี้เป็ นเหตุผลที่ท้ งั สองต้องเชื่อฟังมากกว่าประการแรก เพราะว่าหนุ่มผมตั้งหมายเลข 4 ผูน้ ้ ีมีชื่อเล่นว่า ปลาย… ปลาย นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ช้ นั ปี ที่สาม ผูเ้ ป็ นหัวหน้าแก็งค์ที่มีอิทธิพลกลุ่มหนึ่งในมหาวิทยาลัยนัน่ เอง เมื่อปลายผูม้ ีอาํ นาจสัง่ มา จึงไม่ค่อยมีใครอยากจะขัด ทั้งหมดเข้าห้องพักนักกีฬาของฝ่ ายทีมคณะวิทยาศาสตร์ไป ถึงทั้งสามคนนั้นจะเข้าห้องพักนักกีฬาของตัวเองไปแล้ว แต่บริ เวณระหว่างทางเดินเพื่อไปห้องพักนักกีฬา ยังมีนกั เตะทีมคณะวิทยาศาสตร์และทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์อยูอ่ ีกหลากหลายคน พวกเขาบ้างหยุดพูดคุยกันระหว่างทางเดิน บาง คนก็ยนื วิเคราะห์กบั ผูอ้ ื่น แต่ก็มีบา้ งที่ยนื ขอกําลังใจจากแฟนสาว ซึ่งนี่ก็ส่วนหนึ่งในนักเตะที่ยงั อยูแ่ ถวนั้น ‚ครึ่ งหลังฉันจะยิงพวกวิศวะฯให้ได้เลย...‛ อ๊อฟ นักเตะร่ างบึกบึนหมายเลข 11 ของทีมวิทยาศาสตร์หนั ไปบอก กับเพื่อนร่ วมทีมร่ างเล็กหมายเลข 9 แต่ไม่ทนั ที่นกั เตะหมายเลข 9 ของทีมคณะวิทยาศาสตร์จะพูดอะไรออกมา ก็มีเสี ยงหนึ่งดังมาจากข้างหลังแทรก ขึ้นก่อน ‚เฮ้ย! ไอ้ออ๊ ฟให้มนั น้อย ๆ หน่อยสิ วะ‛ อาร์ท นักเตะร่ างสูงหมายเลข 6 ของทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์โพล่ง ขึ้นมา ‚พวกมึงคิดว่ายิงพวกกูได้ง่าย ๆ เหรอ?‛ อ๊อฟนักเตะหมายเลข 11 หันขวับไปด้านหลัง ‚ไอ้อาร์ท ..นี่มึงยังไม่เข้าห้องไปอีกเรอะ‛ ‚เออสิ วะ‛ อาร์ท หมายเลข 6 มองหน้า ‚ไม่ง้ นั จะได้ยนิ มึงพูดเหรอ‛ ‚หื อ..‛ อ๊อฟจ้องหน้าสวนไปทันที แต่ขณะนั้นก็มีนกั เตะอีกสองคนได้เข้ามาสมทบ เป็ นนักเตะหมายเลข 8 และหมายเลข 10 ทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์ ทั้งสองเดินเข้ามาหาเพือ่ นหมายเลข 6 อาร์ท ‚อาร์ท... แกอย่าไปยุง่ กับพวกมันเลย รี บกลับเข้าห้องเถอะ‛ เค นักเตะหมายเลข 8 พูดขึ้น ‚นัน่ สิ ใกล้จะต้องรวมทีมวางแผนแล้วนะโว้ย จะไปยุง่ กับพวกมันทําไม‛ โจ เพื่อนร่ วมทีมหมายเลข 10 ช่วยเสริ ม ‚เออ.. ก็ได้วะ่ ‛ อาร์ทหันบอกเพื่อน ‚ไปกันเถอะ‛ เขากลับก้าวเดินนําเพื่อนออกไปก่อนเลย เคกับโจเห็นอาร์ทไปแล้ว ก็กา้ วเดินตามอาร์ทกลับห้องพักของตน แต่ในขณะที่กาํ ลังเดินอยูน่ ้ นั คล้ายกับว่าอาร์ท ยังอารมณ์คา้ ง ไม่ยอมง่าย ๆ หยุดเดิน แล้วหันตะโกนเข้าใส่ออ๊ ฟ ‚อ๊อฟ! มึงจําไว้นะโว้ย! คนเคยแพ้ มันต้องแพ้วนั ยังคํ่าล่ะวะ ...ฮ่ะ ฮา ฮ่า‛ อาร์ทเย้ยหยันเข้าใส่ออ๊ ฟอย่างเต็มที่ แน่นอนว่าคนเราต้องมีอารมณ์ อ๊อฟก็เป็ นมนุษย์ปุถุชนเช่นกัน ย่อมทนไม่ไหวกับการเย้ยหยันของอาร์ท เขาจ้อง หน้าหนุ่มร่ างสูงอย่างเอาเรื่ อง ‚หนอย....‛ อ๊อฟกําหมัดแน่น วิง่ กรู เข้าหาอาร์ทด้วยความฉุนเฉี ยว แต่ไม่ทนั ได้ไปถึงไหน เขาก็ตอ้ งหยุดลง เพราะว่าถูกเพื่อนร่ วมทีมหมายเลข 9 ฉุดห้ามไว้ แชมป์ นักเตะหมายเลข 9 ทีมคณะวิทยาศาตร์คว้ามืออ๊อฟอย่างรวดเร็ ว แม้เขาจะตัวเล็กกว่าอ๊อฟมาก แต่ก็ยงั สามารถหยุดไม่ให้ออ๊ ฟวิง่ ออกไปได้ ‚อย่านะโว้ย!‛ แชมป์ ว่าใส่ทนั ที ‚แกจะทําอะไรวะ!‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚แกห้ามทําไม!‛ อ๊อฟหันไปว่า แชมป์ จ้องหน้าเพื่อนอยูน่ าน ที่สุดแล้วก็ไม่ยอมตอบตรง ๆ กลับพูดออกมาว่า ‚กลับห้องพักเถอะ‛ ถ้าดูจากสี หน้าของแชมป์ จะรู ้วา่ เขาก็ไม่ยอมกับที่สิ่งอาร์ทพูดเหมือนกัน แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดนักเตะหนุ่มผูน้ ้ ีกลับ ไม่เอาเรื่ องด้วย อาจเป็ นเพราะกลัวจะมีปัญหาตามมา หรื อไม่ก็ตอนนี้ฝ่ายวิศวะฯมีจาํ นวนมากว่า เข้าไปลุยไม่ได้เปรี ยบ จึง ยอมเก็บอาการ ทนเอาไว้ไประบายในภายหลัง แต่ก่อนที่ท้ งั สองจะหันหน้ากลับ อ๊อฟยังไม่ยอมเลิกลา หันไปว่าอีกครั้ง ‚พวกมึงคอยดูครึ่ งหลังนะโว้ย!‛ พวกวิศวะฯย่อมได้ยนิ เพราะยังเดินไม่ถึงห้องพัก อาร์ทหมายเลข 6 หันมาชี้หน้าทันที แต่เขาก็ไม่ได้ทาํ อะไรต่อ เพียงหันหน้าเดินเข้าห้องพักทีมตัวเองไป อ๊อฟเห็นว่าพวกวิศวะฯไม่เข้ามาเอาเรื่ องต่อ จึงเดินด้วยความหงุดหงิด เพราะเขาตั้งใจจะให้อาร์ทเข้ามาเอาเรื่ อง เพื่อที่จะได้ระบายอารมณ์อย่างเต็มที่ แต่เมื่ออารมณ์น้ นั ไม่ได้ระบายออก เขาจําเป็ นต้องเดินเข้าห้องพักนักกีฬาตามแชมป์ ไป

ที่หอ้ งพักนักกีฬาของทีมคณะวิทยาศาสตร์ เนื่องจากการแข่งขันฟุตบอลนี้เป็ นการแข่งขันภายในมหาวิทยาลัย ทําให้แต่ละทีมไม่มีโค้ชหรื อผูจ้ ดั การทีมคอย ดูแล นักศึกษาที่แข่งจะเป็ นผูด้ ูแลและจัดการกันเอง ภายในห้องพักจึงมีเพียงนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ ไม่มีผอู ้ ื่นมา เกี่ยวข้อง นักเตะทั้งสิ บเอ็ดคนต่างมีอาการเหน็ดเหนื่อยจากศึกในครึ่ งแรก แต่ละคนพยายามหาวิธีบรรเทาอาการเหนื่อยล้า เหล่านั้น บางคนเปลือยท่อนบนเพื่อคลายร้อน บางคนใช้น้ าํ ดื่มล้างหน้าแก้ร้อน บางคนเอาผ้าเย็นโปะหน้าแล้วนอนพักเอา แรง แต่ก็มีผหู ้ นึ่งที่ดูไม่เหนื่อยล้าเท่าไหร่ เป็ นปลายนัน่ เอง เขานัง่ เฉย ๆ นิ่งรักษาอาการ บนใบหน้าปรากฏเพียงเม็ด เหงื่อเล็กน้อยเท่านั้น โดยสองข้างตัวของหนุ่มผมตั้ง มีอีกสองนักเตะนัง่ ขนาบข้างอยู่ เป็ นนักเตะหมายเลข 2 เจ กับนักเตะหมายเลข 3 เอ นัน่ เอง ทั้งคู่มีอาการตรงข้ามกับปลายอย่างยิง่ นัง่ แผ่หลาหมดสภาพเลย ‚เจ... แกว่าทีมเราเป็ นไง?‛ ปลายหันไปถามเพื่อนร่ วมทีมหมายเลข 2 ‚คะ..คือ‛ เจพูดตะกุกตะกัก หายใจหอบอยูต่ ลอด ‚ดะ..ดูจากรู ปกะ...เกมแล้วยังสูสี ดะ..ดีที่ลูกโทษไม่เข้า‛ ‚อืม...‛ ปลายพยักหน้ารับ ‚ฉันว่าครึ่ งหลังทีมเราต้องบุกตรงกลางแล้วค่อยโยนออกข้าง ...เกมเราน่าจะดีข้ นึ ‛ ปลายพูดเสร็ จหันหน้าไปทางผูร้ ักษาประตูหมายเลข 1 ที่นงั่ อยูต่ รงหน้าเขา พูดขึ้นต่อว่า ‚ยังไงฉันก็ขอบใจนาย มากเลยนะ..เจมส์ ที่ช่วยเซฟลูกโทษไว้ได้‛ ‚ไม่เป็ นไร แต่ครึ่ งหลังเราต้องบุกทําประตูให้ได้นะ จะได้ไม่ตกเป็ นภาระที่ฉนั นัก‛ เจมส์พดู พร้อมยกมือ กําหมัด แสดงความมัน่ ใจ แล้วมีเสี ยงหนึ่งดังขึ้นทันทีหลังจากเจมส์พดู ‚มันแน่นอนอยูแ่ ล้ว‛ อ๊อฟศูนย์หน้าหมายเลข 11 พูดขึ้นอย่างมัน่ ใจ ‚คราวนี้ ฉันจะยิงให้พวกวิศวะฯมันเงียบปาก ไปเลย‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚มันต้องงี้สิเพื่อน..‛ แชมป์ ศูนย์หน้าหมายเลข 9 เห็นด้วย ‚ฉันก็เหมือนกัน ฉันจะยิงให้ได้เลย‛ นักเตะหมายเลข 9 แชมป์ และหมายเลข 11 อ๊อฟ คือ สองศูนย์หน้าตัวเก่งประจําทีมคณะวิทยาศาสตร์ ถึงสองคนนี้ จะดูสนิทกันมาก แต่ท้ งั คู่ก็มีสไตล์การเล่นที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง อ๊อฟจะเป็ นสไตล์มทุ ะลุ ดุดนั ใช้ความแข็งแกร่ งเบียดเข้า ไปทําประตู ส่วนแชมป์ เพื่อนซี้จะเป็ นพวกใช้ความเร็ วเข้าสู ้ ด้วยร่ างกายที่เล็ก คล่องแคล่วว่องไว สามารถวิง่ หลบกองหลัง เข้าไปทําประตูได้ไม่ยาก สองศูนย์หน้าประจําทีมคณะวิทยาศาสตร์น้ ียงิ ประตูเป็ นกอบเป็ นกําในรอบแรกและรอบสอง แต่พวกเขาก็ยงั เป็ น รอง โจ นักเตะหมายเลข 10 ของทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์ ที่ครองตําแหน่งดาวซัลโวอยูใ่ นขณะนี้ ‚เอาล่ะ‛ ปลายเอ่ยเรี ยกนักเตะทั้งหมดมารวม ‚ทุกคนฟังนะ ครึ่ งหลังเราจะเปลี่ยนแผนเล็กน้อย‛ แล้วหนุ่มผมตั้งก็ หันหน้าไปหานักเตะร่ างอวบหมายเลข 10 ของทีม ‚ชิด..วันนี้ดูนายฟอร์มตกนะ‛ ‚นายว่างั้นเหรอ...‛ ชิดหันมองปลาย ‚ไม่ม้ งั .. ฉันก็เล่นเต็มที่นะ แต่เอาเถอะ.. ครึ่ งหลังฉันจะยิงให้ได้แน่นอน‛ ‚อืม‛ ปลายพยักหน้า หันมาบอกกับทุกคนต่อ ‚แผนของเราที่จะใช้ในครึ่ งหลังก็คือ จะให้ชิดไปยืนคู่หน้ากับอ๊อฟ แล้วถอยแชมป์ ลงมาด้านหลัง โดยเราจะใช้การเจาะเข้ากลาง แล้วให้ถางออกข้าง ใช้สองแบ็คซ้ายขวาเติมขึ้นมา เปิ ดเข้าใส่ จากปี กข้าง เพื่อให้ออ๊ ฟกับชิดที่ยนื รั้งเข้าทําประตู ส่วนแชมป์ ที่อยูด่ า้ นหลังคอยใช้ความเร็ วเก็บบอลสอดแทรก ....ฉันรู ้สึกว่า กองหลังวิศวะฯจะเจ็บอยู่ เราจะเจาะไปตรงนั้น....เอาตามนี้แหละ ทั้งหมดก็มีเท่านี้‛ เมื่อปลายนัดแนะกับเพือ่ นร่ วมทีมเสร็ จสิ้น แต่ละคนจึงแยกย้ายไปพักเอาแรง เพื่อรอเวลาแข่งขันในครึ่ งหลังต่อไป ดังนั้น บางคนจึงลุกขึ้นเดินออกจากห้องพักไปล้างหน้าล้างตาในห้องนํ้า บางคนก็ออกไปเดินเล่นข้างนอกห้องพัก เปลี่ยนบรรยากาศ หรื อบางคนก็หาที่เหมาะ ๆ ทําสมาธิปรับร่ างกาย เพื่อพร้อมแข่งขันต่อ อ๊อฟและแชมป์ ก้มผูกเชือกรองเท้าของตัวเองจนแน่น หันมองหน้ากัน แล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องพัก โดยทั้งคู่ เดินไปทางห้องเก็บของที่ถดั ไปจากห้องพักนี้ แต่เหมือนทั้งคู่จะรี บร้อนไปหน่อย แชมป์ ทําซองอะไรบางอย่างหล่นลงที่พ้นื โดยที่ไม่ทนั เห็น ปลายพอเห็นซอง นั้นเข้า จึงเดินไปหยิบขึ้นมาดู ‚อืม...‛ ปลายจ้องดูซองนั้น แล้วนิ่งเงียบไป ไม่ได้มีแค่แชมป์ กับอ๊อฟที่ออกไป คนอื่นก็เริ่ มออกไปข้างนอกเช่นกัน เจมส์หนั คุยกับเพื่อนร่ วมทีมได้สกั พัก เขาก็ สวมถุงมือ แล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปอีกคน ซึ่งจากนั้นไม่นานชิดก็ลุกขึ้นบ้าง เขาเดินออกไปข้างนอกเหมือนกัน ที่บริ เวณนอกห้องพัก ตอนนี้มีนกั เตะหลายคนเดินไปมา ซึ่งส่ วนใหญ่ก็เข้า ๆ ออก ๆ จนเป็ นเรื่ องปกติแล้ว เพราะ จะทําแบบนี้กนั แทบทุกนัด แต่วนั นี้กลับมีผหู ้ นึ่งที่ดูแปลก ๆ เป็ นเจนัน่ เอง เขาดูลุกลี้ลุกลนมากทีเดียว เดี๋ยวขยับตัวลุกขึ้น เดี๋ยวนัง่ ลง ไม่รู้เพราะเหตุใด แล้วในที่สุด เขาก็ลุกขึ้น วิง่ ด้วยความเร็ วสูงออกจากห้องพักนักกีฬาไป ความเร็ วของเจขณะที่วงิ่ นี้เร็ วกว่าตอนที่ เขาวิง่ อยูใ่ นสนามฟุตบอลซะอีกด้วย เจรี บวิง่ ออกจากห้องโดยไม่ทนั ได้ดูอะไรเท่าไหร่ จึงเผลอพุง่ ชนกับผูห้ นึ่งที่อยูด่ า้ นนอกเข้า ‚โอ้ย!‛ ผูน้ ้ นั ร้องขึ้นทันที ผูท้ ี่ถูกเจชนคือ อาร์ท นักเตะร่ างสูงหมายเลข 6 ของทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์ เขาเดินออกมาคู่กบั เค เพื่อนร่ วมทีม หมายเลข 8

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚เฮ้ย! อะไรวะ!‛ อาร์ทว่าใส่ทนั ที ‚ขอโทษนะ‛ เจเงยหน้าบอก แล้วขยับตัวเหมือนจะออกไป ‚ฉันไปก่อนล่ะ‛ ‚อ้าว.. จะรี บไปไหนวะ?‛ อาร์ทถาม ‚จะไปขี้!!‛ เจตอบเสร็ จพุง่ พรวดด้วยความเร็ วสูงกว่าทีแรกเสี ยอีก วิ่งไปทางห้องนํ้าทันที ‚อะไรของมัน?‛ นักเตะหมายเลข 6 ท่าจะงงเล็กน้อย เคที่มองดูอยูต่ ลอด หันไปหาเพื่อน พูดขึ้นว่า ‚ช่างมันเถอะน่า... อย่าไปยุง่ กับมันเลย รี บทําเรื่ องของเราเถอะ‛ ‚เออ... รู ้แล้ว‛ อาร์ทพยักหน้ารับ

ที่ดา้ นในของใต้อฒั จันทร์สนามฟุตบอล สุดไปข้างในนี้เป็ นที่เก็บของ ใช้เก็บข้าวของที่ไม่ได้ใช้หรื อพังสมควรทิ้ง แล้ว อย่างเช่น พวกตาข่ายขาด ๆ เสาประตูฟตุ บอลผุพงั ที่ได้ไม่ใช้แล้ว รั้วเหล็กแหลมที่พงั ออกมา ซึ่งตามปกติแล้วที่แห่งนี้ ไม่มีผคู ้ นมาเยือนสักเท่าไหร่ แต่วา่ วันนี้ช่างแปลก เพราะที่นี่กลับมีผคู ้ นอยูส่ องคน ‚อย่างไงฉันก็ไม่ทาํ แน่!‛ ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ‚เอาน่า‛ ชายอีกคนหว่านล้อม พร้อมควักเงินออกมา ‚นี่มดั จํา ฉันเอาให้แกก่อนเลย‛ แต่ดูแล้วชายคนแรกจะไม่สนใจ เขาส่ายหน้า พูดขึ้นอีก ‚เงินอะไร... ฉันไม่รู้เรื่ อง‛ ชายอีกคนมองหน้า ‚นี่...เพื่อนมึงไม่ได้บอกเรอะ!‛ ‚อะไรกัน! มันรู ้กบั แกด้วยเหรอ?‛ เขาจ้องหน้าชายอีกคนกลับ ‚งั้นฉันจะเอาเรื่ องพวกแกไปแจ้งคณะกรรมการ‛ สิ้นคําชายคนแรกไม่สนใจชายอีกคนแล้ว ขยับตัวพยายามก้าวเดินออกไป ‚อะไรนะ!‛ ชายอีกคนเดินตามประกบทันที แล้วตะโกนเข้าใส่ ‚มึงหยุดเดี๋ยวนี้!!‛ เขาไม่หนั หน้ามา และไม่เชื่อฟัง ‚ไม่! ยังไงฉันก็จะบอก‛ ชายอีกคนจ้องหน้า ไม่พดู ต่อ ง้างหมัดซัดเข้าท้องชายอีกคนเต็มกําปั้ น ‚โอ้ย!‛ ชายอีกคนทรุ ดล้มลงทันที แต่ชายที่ชกก็ยงั ว่าต่อ ‚ถ้ามึงยังพูดเรื่ องนี้อีก มึงเจ็บหนักแน่!‛ ‚ไม่.. ‚ เขายังปฏิเสธอยู่ ‚ฉันเป็ นนักกีฬา... ไม่มีวนั ทําตามที่แกบอกแน่ ไม่วา่ ยังไงฉันก็จะแจ้งคณะกรรมการ‛ ‚งั้นเหรอ?‛ สิ้นเสี ยงพูด ชายอีกคนพุง่ เข้าใส่ เตะเข้าท้องไปอีกที ชายคนแรกต้องถอยร่ นไปเรื่ อย ๆ จนด้านหลังติดกับกองข้าว ของที่วางเกะกะอยู่ ชายอีกคนพุง่ เข้าใส่หมายซัดให้แน่นิ่ง แต่กลับไม่เป็ นดังหวัง ชายคนแรกคว้าเหล็กปลายแหลมจากกองของแถวนั้น ยืน่ เข้าเสี ยบอกชายอีกคนทันที ‚อ๊าก!! ...มึงทํากู…‛ ชายอีกคนค่อย ๆ ล้มลง ‚ไม่...ไม่!‛ ชายคนแรกขยับตัวถอยห่าง ด้วยความตื่นตระหนก ‚ฉันไม่ได้ต้ งั ใจ‛ ‚อ่ะ..‛ ถึงชายอีกคนจะล้มลงนอน แต่เขาก็พยายามทําอะไรบางอย่าง ‚...มึงต้องโดนตํารวจจับแน่‛ แล้วเขาก็นอนแน่นิ่งไป

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ชายคนแรกเห็นว่าอีกคนสิ้นลมลง สติและสภาพตัวเองก็เปลี่ยนแปลงตาม หน้าตาตื่นกลัว เหงื่อกาฬผุดขึ้นเต็ม ใบหน้า จ้องดูร่างที่เสี ยชิวติ นั้น แต่ไม่นานก็เหมือนเขาจะตั้งสติได้ สี หน้าเริ่ มดีข้ ึน ดูใจเย็นลง เขาลุกขึ้นเดินไปดูศพชายอีกคนที่นอนอยู่ ‚อืม.. ยังไง ฉันก็ถูกจับไม่ได้‛ เขาพูดด้วยนํ้าเสี ยงที่ดีข้ นึ

ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่ถึงห้านาทีจะเริ่ มต้นการแข่งขันในครึ่ งเวลาหลัง นักเตะทั้งสองทีมรวมทั้งผูต้ ดั สิ นต่างมายืน รอที่ดา้ นหน้าทางออกสู่สนามฟุตบอล ปลาย กัปตันทีมคณะวิทยาศาสตร์เรี ยกลูกทีมมาตั้งแถว เพื่อเตรี ยมความพร้อมก่อนเข้าสู่ครึ่ งหลัง แต่เขากลับพบว่า มีปัญหาหนึ่งเกิดขึ้น นัน่ คือ เพื่อนร่ วมทีมยังมาไม่ครบ ‚เฮ้ย! หายไปไหนกัน!‛ ปลายบ่นขึ้น เขาหันไปบอกกับเอ ‚เอ... แกไปตามหาพวกมันมาหน่อยสิ ...ไม่รู้หน้าที่เลย‛ ‚ครับ‛ เอผงกศีรษะรับทราบ ออกเดินตามหาเพื่อนที่หลงเหลืออยูท่ นั ที เอ นักเตะหมายเลข 3 เดินไปได้ไม่กี่กา้ ว อ๊อฟกับแชมป์ ก็วงิ่ สวนกลับมา อ๊อฟหันไปคุยกับแชมป์ ขณะที่วงิ่ กลับมาว่า ‚มันหายไปไหน?‛ ‚ไม่รู้สิ‛ แชมป์ ส่ายหน้า ‚ช่างเถอะ จะแข่งแล้ว..‛ นักเตะทั้งสองที่กลับมานั้น มีท่าทางกระปรี้ กระเปร่ าและฟิ ตพร้อมลุยมากทีเดียว ดูเหมือนกับว่าพละกําลังของทั้ง คู่ที่ใช้ไปหวนกลับคืนมา แถมเพิม่ มากขึ้นกว่าในครึ่ งแรกอีกด้วย ราวกับเป็ นหุ่นยนต์ที่ถูกเปลี่ยนถ่านก้อนใหม่ ‚งั้นก็เหลือแค่ เจมส์ ชิด แล้วก็เจ‛ เอบอก เขาก้าวเดินต่อไป เอเดินตามทางเดินไปเรื่ อย ๆ จนเกือบถึงห้องพักนักกีฬาของทีมตัวเอง ก็มีนกั เตะสองคนเปิ ดประตูออกจาก ห้องพัก ทั้งสองคือ นักเตะหมายเลข 10 ชิด กับผูร้ ักษาประตูหมายเลข 1 เจมส์ ‚เจมส์ ชิด รี บไป จะแข่งแล้ว‛ เอหันไปบอกทั้งสอง ‚เออ.. กําลังจะไป‛ ชิดตอบ ‚คราวนี้ก็เหลือแค่ไอ้เจ‛ เอเปรย แล้วถามชิดว่า ‚เห็นเจรึ เปล่า?‛ ชิดนิ่ง ๆ ไม่ได้พดู อะไร คนที่ตอบกลับเป็ นเจมส์ ‚คงอยูแ่ ถว ๆ ห้องนํ้าล่ะมั้ง‛ ‚งั้นเหรอ…‛ เอได้ยนิ รี บวิง่ ไปทางห้องนํ้าทันที ซึ่งห้องนํ้าจะอยูด่ า้ นในถัดจากห้องพักไปสามช่วง นักเตะหมายเลข 3 วิง่ จนมาถึงด้านหน้า ก้าวเดินเข้าห้องนํ้า แต่เจก็เปิ ดประตูสวนออกมาก่อนที่จะเข้าไป เอเห็นเลยพูดสวนทันที ‚เร็ วโว้ย! จะแข่งแล้ว‛ ‚เออ.. กําลังรี บอยูน่ ี่ไง‛ เจรี บเดินด้วยความเลิ่กลัก่ จากนั้นสองนักเตะก็วงิ่ กลับไปบริ เวณที่รวมพล เพื่อหาเพื่อนร่ วมทีม ทําให้ตอนนี้นกั เตะของทีมคณะวิทยาศาสตร์ ครบคนแล้ว แต่การแข่งขันกลับยังไม่เริ่ มขึ้น ทั้งที่ถึงเวลาเริ่ มครึ่ งหลังแล้ว เพราะดูเหมือนทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์จะมีปัญหาเช่นกัน ผูเ้ ล่นในทีมยังไม่ครบ ขาดนักเตะไปคนหนึ่ง เป็ นนัก เตะหมายเลข 6 อาร์ท

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

เค นักเตะหมายเลข 8 และเจมส์ หมายเลข 10 ของทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์กาํ ลังเดินอย่างกระวนกระวาย แถมบ่น อีกด้วย ‚ไอ้อาร์ทมันไปไหน จะแข่งแล้วนะโว้ย!‛ โจบ่นใหญ่ เขาหันไปหาเค ‚เค.. เราไปตามหากันเถอะ‛ ‚เออ..‛ เคพยักหน้ารับ แล้วเอ่ยบอกให้ทุกคนในทีมช่วยกันออกไปหาอาร์ท ดังนั้นนักเตะทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์จึงออกไปตามอาร์ทกันหมด แล้วไม่นานเคกับโจก็กลับมาก่อน ดูเหมือน ทั้งคูจ่ ะตามหาอาร์ทไม่เจอ สักพักเพื่อนร่ วมทีมวิศวะฯก็ทยอยกันกลับมา ยังไม่มีผใู ้ ดที่พาอาร์ทกลับมา แต่แล้วก็มีนกั เตะรุ่ นน้องตัวสํารองวิง่ หน้าตาตื่นกลับมาหาโจกับเค ‚เป็ นไงบ้าง เจอมั้ยวะ?‛ โจหันไปถามรุ่ นน้อง ‚อ่ะ...อ่า!‛ เด็กรุ่ นน้องท่าทางเลิ่กลัก่ ตื่นเต้นจนพูดไม่ออก ‚มีอะไรก็พดู มาสิ ‛ เคคาดคั้นบ้าง ‚คะ..คือ‛ รุ่ นน้องหน้าซีดขาว พูดไม่ออกต้องหยุดพักตั้งสติสกั พัก ค่อยพูดขึ้นได้ ‚ผมเจอพี่อาร์ทนอนอยูต่ รงที่เก็บ ของด้านในสุดครับ‛ ‚แล้วทําไมไม่เรี ยกมันมาด้วย‛ รุ่ นน้องหน้าเสี ย ค่อย ๆ ตอบด้วยเสี ยงสัน่ ๆ ‚พี่อาร์ทตายแล้ว‛ ‚หา!!‛ นักเตะทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์พร้อมใจกันอุทานออกมา

-2ไม่นานตํารวจก็รุดมาควบคุมสถานการณ์ที่สนามฟุตบอล แน่นอนว่าการแข่งขันฟุตบอลในครึ่ งเวลาหลังไม่มีแล้ว เพราะมีการฆาตกรรมเกิดขึ้น ตํารวจต้องคุมตัวนักเตะทุกคนรวมทั้งผูเ้ กี่ยวข้องไว้ก่อน เพื่อสอบปากคํา อาร์ท นักเตะหมายเลข 6 ของทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์ไม่มีชีวติ อยูใ่ นโลกแล้ว เขาเสี ยชีวติ ลงที่สนามฟุตบอลแห่ง นี้ สภาพศพมีรอยแผลถูกแทงด้วยวัตถุปลายแหลม แทงทะลุเข้าตรงกับหัวใจพอดี เสี ยชีวติ คาชุดทีมฟุตบอลหมายเลข 6 ซึ่ง ข้างศพพบเหล็กปลายแหลมตกอยูไ่ ม่ห่าง โดยที่บริ เวณเหนือมือขวาของศพ พบรอยเลือดขีดเป็ นเส้นอยูด่ ว้ ย ตํารวจนายหนึ่งที่ดูน่าจะมีอาํ นาจมากที่สุดในกลุ่มตํารวจที่รุดมาที่นี่กาํ ลังเดินพิจารณาตรวจดูรอบ ๆ ศพของอาร์ท ‚มีการฆาตกรรมอีกแล้ว‛ ตํารวจผูน้ ้ นั พูดขึ้น ‚มหา’ลัยนี้มนั เป็ นอะไรกัน!‛ ตํารวจผูน้ ้ ีคือ พ.ต.ต. สรวุทธ สารวัตรสื บสวนสอบสวนประจําสถานีในพื้นที่แห่งนี้ ที่เขาบอกว่า ‚มีการฆาตกรรม อีกแล้ว‛ และ ‚มหา’ลัยนี้มนั เป็ นอะไรกัน‛ ก็เพราะสารวัตรคนนี้เคยสื บหาคนร้ายคดีฆาตกรรมในมหาวิทยาลัยนี้มาแล้ว ‚ผลเป็ นไงบ้าง?‛ สารวัตรสรวุทธหันไปถามนายตํารวจผูน้ อ้ ยที่ยนื คุมแถวนั้น ‚เป็ นการฆาตกรรมครับ ผูต้ ายชื่อ อาทิตย์ บางกระทง นักศึกษาชั้นปี ที่สาม คณะวิศวะฯของมหาวิทยาลัยนี้ เสี ยชีวติ ในช่วงพักครึ่ งเวลา โดยถูกแทงที่หน้าอกซีกซ้ายด้วยเหล็กปลายแหลมครับ‛ ‚อืม…‛ สารวัตรพยักหน้าคิดตาม ‚แล้วพบเหล็กปลายแหลมที่ใช้เป็ นอาวุธหรื อยัง?‛ ‚พบแล้วครับ เราพบเหล็กปลายแหลมนั้นไม่ห่างจากศพ‛ ‚ตรวจสอบลายนิ้วมือรึ ยงั ?‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚ตรวจสอบแล้วครับ‛ ตํารวจผูน้ อ้ ยบอกพลางก้มดูเอกสาร ‚บริ เวณที่เกิดเหตุพบเพียงรอยนิ้วมือของผูต้ าย ส่วน เหล็กปลายแหลมที่ใช้เป็ นอาวุธนั้น ไม่พบรอยนิ้วมือของผูใ้ ดเลย ทางเราสันนิษฐานว่าฆาตกรอาจเช็ดรอยนิ้วมือตัวเอง ออกไป‛ ‚อืม..‛ สารวัตรพยักหน้าอีกครั้ง ถามขึ้นต่อ ‚แล้วใครเป็ นคนพบศพคนแรก‛ ‚เป็ นนักศึกษาปี หนึ่งครับ เขาบอกว่าพบศพตอนออกไปตามหาผูต้ ายในช่วงก่อนเริ่ มครึ่ งหลัง จนเขามาหาแถวที่ เก็บของด้านในสุดก็มาพบศพผูต้ ายนอนอยู‛่ ‚อะ..อืม‛ สารวัตรเอามือกอดอก ครุ่ นคิดถึงรายละเอียดที่ได้ฟัง ‚ดูท่า..คดีน้ ีจะยากเสี ยแล้ว‛

ตํารวจได้เรี ยกตัวนักเตะและผูเ้ กี่ยวข้องทั้งหมดมารวมอยูใ่ นห้องหนึ่งใต้อฒั จันทร์สนามฟุตบอลเพื่อสอบปากคํา ซึ่งตามปกติหอ้ งนี้เป็ นห้องประชุมของเหล่าคณะกรรมการ เมื่อสารวัตรสรวุทธเดินเข้ามาให้หอ้ ง นักเตะผูม้ ีหมายเลข 4 กลางหลังก็ยกมือไหว้เขาทันที ‚สวัสดีครับสารวัตร‛ ปลายพนมมือไหว้ แล้วถามขึ้น ‚คดีน้ ีเป็ นไงบ้าง?‛ ‚อ้าว!... เธออีกแล้ว‛ สารวัตรโพล่งขึ้นทันที แต่ก็ยงั ไม่ลืมที่จะยกมือรับไหว้ พร้อมมองหน้าปลาย ‚ถึงคราวก่อน เธอจะไขคดีได้ แต่คดีน้ ีคงไม่ตอ้ งให้เธอช่วยแล้ว จะมีแค่ตาํ รวจที่ทาํ คดีน้ ีเท่านั้น‛ ‚ครับ‛ ปลายตอบแล้วก็กลับไปนัง่ ที่ แต่เขาก็ไม่ได้นงั่ เฉย ๆ หนุ่มผมตั้งหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดหมายเลขโทรออก พอมีคนรับสาย ก็พดู คุยเรื่ องที่ เกิดการฆาตกรรมกับปลายสายเล็กน้อย ไม่นานก็วางหูลง เวลาผ่านไปเพียงพักเดียวก็มีเสี ยงริ งโทนมือถือดังขึ้นมา เสี ยงนี้ไม่ใช่จากมือถือของปลาย หากเป็ นมือถือของ สารวัตรสรวุทธ เมื่อสารวัตรสรวุทธเห็นชื่อผูโ้ ทรมา เขารี บกดรับสายทันที ท่าทีของนายตํารวจแปรเปลี่ยนไปเมื่อพูดกับปลายสาย เพราะผูโ้ ทรมาคือ ผูก้ าํ กับการสถานีตาํ รวจ ผูบ้ งั คับบัญชาของเขานัน่ เอง สารวัตรสรวุทธต้องขอตัวเดินหลบมุมออกไปคุย ซึ่งหลังจากนั้นก็ได้ยนิ เสี ยงตอบ ‚ครับ‛ ของสารวัตรเพียงอย่างเดียวเท่านั้น จนเขาวางสายลง สารวัตรสรวุทธเดินกลับมายืนหน้าห้องประชุมที่จุดเดิม แต่มีสิ่งที่เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมนัน่ คือท่าทีของเขา ท่าที ของนายตํารวจอ่อนลง คล้ายกับเมื่อคดีคราวก่อนเลย สารวัตรเดินเข้ามาหาปลายพูดขึ้นว่า ‚ปลาย... เธอคิดว่าคดีน้ ีเป็ นไงบ้าง?‛ ปลายยิม้ ตอบสารวัตรแบบกวน ๆ ‚ผมจะไปรู ้ได้ไงล่ะครับ ผมไม่ใช่เจ้าหน้าที่นี่‛ ‚งั้นเธอตามฉันมานี่‛ สารวัตรสรวุทธเรี ยกปลายให้มาข้าง ๆ ตัว ‚คดีน้ ีเป็ นแบบนี้นะ...‛ นายตํารวจอธิบายรู ปคดีรวมทั้งเบาะแสต่าง ๆ ที่พบให้ปลายฟังโดยละเอียด ปลายได้ฟังนิ่งไปพัก แล้วหันมองหน้าผูเ้ ป็ นสารวัตร ‚ผมว่าคดีน้ ีมนั แปลก ๆ นะครับ‛ หนุ่มผมตั้งทําท่าคิด ในขณะที่ท้ งั สองพูดคุยกันอยูน่ ้ นั มีตาํ รวจผูน้ อ้ ยวิง่ ตรงเข้ามาหาสารวัตรสรวุทธ เอ่ยรายงานรายละเอียดของคดีที่ ได้มาให้ผบู ้ งั คับบัญชาทราบ ซึ่งพอสารวัตรได้ฟังก็รุดไปที่เก็บของด้านในที่เกิดเหตุของคดีน้ ีทนั ที ที่เกิดเหตุตอนนี้ไม่มีร่างของอาร์ทอยูแ่ ล้ว มีเพียงชอล์กขีดแทนตําแหน่งและคราบเลือดที่แห้งกรัง สารวัตรสรวุทธ และลูกน้องย่อตัวก้มดูรอยเลือดที่พ้นื นั้น

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

คราบเลือดที่พ้นื นั้นอยูท่ ี่ตาํ แหน่งเหนือมือข้างขวาของรอยชอล์กที่ขีดแทนร่ างอาร์ท มีลกั ษณะเป็ นรอยขีดตรง ๆ สองขีด เจ้าของตําแหน่งสารวัตรก้มพิจารณามองดูรอยขีดนั้นอย่างครุ่ นคิด สักพักสี หน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เอามือลูบคาง และแย้มยิม้ ออกมา สารวัตรหันหน้าไปหาปลายที่ยืนดูอยูด่ ว้ ยอย่างอารมณ์ดี แล้วพูดขึ้นว่า ‚ดูท่าจะไม่มีบทนักสื บให้เธอแล้วนะ ฉันรู ้ตวั ฆาตกรแล้ว‛ ปลายไม่ได้พดู อะไรตอบสารวัตร ก้มดูคราบเลือดนั้น เพ่งพิจารณา ‘รู ้สึกแปลก ๆ อีกแล้ว’ ปลายนึกในใจ

ผูเ้ กี่ยวข้องในคดีท้ งั หมดยังคงอยูใ่ นห้องประชุม มีเพียงสารวัตรสรวุทธ ปลาย และนายตํารวจสองนายที่ออกไปดู ที่เกิดเหตุอีกครั้งเท่านั้น แต่ไม่นานพวกเขาก็กลับมาที่หอ้ งประชุม สารวัตรสรวุทธมีสีหน้ามัน่ ใจมากทีเดียว เขาเดินตรงด้านหน้าห้อง แล้วพูดบอกทุกคน ‚คดีที่เกิดขึ้นนี้ในวันนี้ มันเป็ นคดีฆาตกรรม‛ นายตํารวจเกริ่ นขึ้นก่อน ‚ตอนนี้ผมทราบตัวฆาตกรแล้ว‛ มีเสี ยงตอบรับทันทีที่สิ้นเสี ยงพูดจากสารวัตร ‚ซึ่งจุดเริ่ มของการฆาตกรรมครั้งนี้น่าจะเกิดจากการมีปากเสี ยงกันในช่วงพักครึ่ งแรก เป็ นเหตุให้ทะเลาะวิวาทจน กลายเป็ นการฆาตกรรมขึ้นมาในภายหลัง‛ ในขณะที่สารวัตรสรวุทธพูดนั้น สายตาของเขาก็จบั จ้องมองเหล่านักเตะของทีมคณะวิทยาศาสตร์ แล้วนายตํารวจ วัยกลางคนก็กา้ วเดินตรงเข้าไปหานักเตะผูห้ นึ่งของทีมคณะวิทยาศาสตร์ เป็ นอ๊อฟนักเตะหมายเลข 11 นัน่ เอง ผูเ้ ป็ นตํารวจจ้องหน้า เอ่ยถามนักเตะหนุ่มอย่างช้า ๆ ว่า ‚อ๊อฟ ช่วงพักครึ่ งเธอมีปากเสี ยงจนเกือบมีเรื่ องกับอาร์ทใช่ม้ ยั ?‛ ‚ใช่ครับ‛ อ๊อฟตอบตามความจริ ง ‚แต่ถึงผมจะมีปากเสี ยงกับมัน ผมก็ไม่ได้ฆ่ามันนะ‛ ‚อย่างงั้นเหรอ‛ สารวัตรมองหน้า แล้วหยิบรู ปถ่ายใบหนึ่งออกมา นานตํารวจชูรูปถ่ายใบนั้นให้ทุกคนดู ซึ่งรู ปที่สารวัตรเอาให้ทุกคนดูคือ รู ปถ่ายรอยเลือดที่มีลกั ษณะเป็ นขีดสอง ขีดอยูเ่ หนือมือผูต้ ายในที่เกิดเหตุ ‚ทุกคนดูรูปนี้แล้วพอนึกอะไรออกมั้ยครับ?‛ สารวัตรถามทุกคน ‚แล้วมันคืออะไรครับ?‛ เจ นักเตะจอมสงสัยถามขึ้นทันที ‚ไดอิ้งเม็สเซ็จน่ะสิ ‛ คําตอบนี้สารวัตรไม่ได้เป็ นคนพูด ปลายเป็ นผูต้ อบขึ้นมา ‚ถูกต้อง มันคือ ไดอิ้งเม็สเซ็จ‛ สารวัตรยิม้ รับ ไดอิ้งเม็สเซ็จคือ ข้อความที่ผตู ้ ายทิ้งไว้ก่อนตายเพื่อบ่งชี้ฆาตกร อาจเป็ นชื่อหรื อข้อมูลอื่นที่เกี่ยวข้องกับตัวฆาตกร สามารถบ่งบอกไปถึงตัวฆาตกรได้ สารวัตรกระแอมเล็กน้อย พูดขึ้นต่อ ‚จากในรู ปถ่ายจะเห็นได้วา่ รอยเลือดที่พบในที่เกิดเหตุ จะมีลกั ษณะขีดตรง ๆ สองรอยอยูใ่ กล้กนั ถ้าดูดี ๆ มันก็คือ เลข 11 นัน่ แหละครับ และในสนามฟุตบอลมีผทู ้ ี่ใส่เสื้ อหมายเลข 11 อยูแ่ ค่สองคน ซึ่งผูท้ ี่เคยมีปากเสี ยงถึงขั้นทะเลาะกันและน่าจะเป็ นไปได้ก็มีแค่ อ๊อฟ!! ...เธอเท่านั้น!!‛ ‚อะไรครับ!‛ อ๊อฟโวยขึ้นทันที ‚ผมไม่ได้ทาํ ! ถึงผมจะเคยทะเลาะกับอาร์ท มันก็ไม่ได้หมายความว่าผมต้องฆ่า มันนี่ครับ‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚นี่เธอจะไม่ยอมรับเรอะ!‛ สารวัตรมองอย่างคาดคั้น ‚ผมไม่ได้ทาํ ! ผมไม่ได่ทาํ จริ ง ๆ‛ อ๊อฟยังปฏิเสธเสี ยงแข็ง ‚ไม่มีคนร้ายคนไหนยอมรับง่าย ๆ หรอก‛ นายตํารวจบอก ‚ไม่วา่ อย่างไร เราขอจับกุมเธอในข้อหาฆ่าคนตาย‛ สิ้นเสี ยงสารวัตรสรวุทธ ตํารวจผูน้ อ้ ยปรี่ เข้าประกบของสองข้างอ๊อฟทันที นักเตะหนุ่มพยายามพูดปฏิเสธเสี ยงดังหลายครั้ง แต่ไม่มีผใู ้ ดสนใจ อ๊อฟถูกจับล็อกใส่กญ ุ แจมือไปอย่างง่ายดาย ปลายนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้สนใจการกระทําของสารวัตรสรวุทธเท่าไหร่ เขาลุกขึ้นเดินไปขออนุญาตเจ้าหน้าที่ ตํารวจ ตรวจดูเหล็กปลายแหลมที่ใช้เป็ นอาวุธนั้น หนุ่มผมตั้งมองดูอาวุธสังหารนัน่ จากนั้นก็ขอดูรูปถ่ายรอยขีดเลือดที่เป็ นไดอิ้งเม็สเซ็จต่อ เขานิ่งพิจารณารู ปถ่าย อยูน่ านพอสมควร แล้วค่อยเดินกลับ ทิ้งตัวลงนัง่ ใกล้ ๆ เจ ‚เจ... ตอนแกออกไปนอกห้อง แกเห็นอะไรบ้าง?‛ ปลายถาม ‚ก็ไม่เห็นมีอะไรนะพี‛่ เจบอก ‚ผมรี บตรงเข้าห้องนํ้าเลยไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่ ‛ ‚งั้นเหรอ‛ ปลายพยักหน้า ‚แล้วแกเจอใครข้างนอกบ้างล่ะ?‛ ‚พวกเรา...ผมก็ไม่เห็นนะ แต่ถา้ พวกวิศวะฯ ผมเจอไอ้เคกับไอ้อาร์ทเดินออกมาข้างนอกเหมือนกัน‛ ‚อืม‛ ปลายนิ่งคิดวูบหนึ่ง ‚งั้นก็พอเข้าทาง‛ ‚พี่ปลายถามอย่างนี้ แสดงว่าคดีมนั ยังไม่จบใช่ม้ ยั ?‛ ‚ถูกต้อง คดีมนั ไม่จบ และอ๊อฟมันก็ไม่ใช่ฆาตกรด้วย‛ ‚พี่รู้ตวั ฆาตกรแล้วหรื อ?‛ ‚อือ‛ ปลายพยักหน้ารับ ‚ฉันรู ้ละกันว่าใครเป็ นคนฆ่าอาร์ท‛ ‚เหรอ... พี่รู้ได้ไง?‛ ‚รู ้ล่ะกันน่ะ‛ ปลายจ้องหน้าเพื่อนร่ างเล็กยิม้ ๆ ให้ แล้วยกมือลูบผมเล็กน้อย ‚แต่ตอนนี้ยงั ไม่บอกหรอกโว้ย... รอ ดูต่อไป มันถึงเวลาสรุ ปผลการทดลองแล้ว‛ -3-

ปลายมองดูตาํ รวจที่เข้าจับกุมอ๊อฟนักเตะหมายเลข 11 แล้วเดินตรงไปหาสารวัตรสรวุทธ ‚สารวัตรครับ ผมว่าอ๊อฟไม่ใช่ฆาตกรนะครับ‛ ปลายพูดขึ้น ‚อะไร!!‛ สารวัตรหันไปว่า ‚อ๊อฟนี่แหละฆาตกรที่สงั หารอาร์ท ไม่ใช่ได้ไง‛ ‚เชื่อผมเถอะครับ ผมรู ้วา่ ใครเป็ นฆาตกรตัวจริ ง‛ หนุ่มผมตั้งพูดด้วยความมัน่ ใจ ‚ไม่! อ๊อฟคือฆาตกรแน่นอน เธออย่าทํามารู ้ดีเลย‛ สารวัตรยืนยันเสี ยงแข็ง ‚งั้นหรื อครับ‛ ปลายยิม้ ให้ จากนั้นก็เดินหลบมุมออกไป แล้วชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออก หลังจากนั้นไม่นาน เหตุการณ์เหมือนเดิม โทรศัพท์มือถือของสารวัตรสรวุทธดังขึ้นอีกครั้ง นายตํารวจโดนคําสัง่ จากเบื้องบนอีกตามเคย และพูดคําว่า ‚ครับ‛ อย่างเดียว ท่าทีของนายตํารวจอ่อนลงอีกครั้ง เขาหันมาหาปลายที่ยนื ดูอยูไ่ ม่ห่าง จ้องหน้าอย่างสงสัย พูดขึ้นว่า ‚เธอเป็ นใครกันแน่เนี่ย... ไม่รู้มีดีอะไร ผูก้ าํ กับถึงสัง่ ฉันให้ทาํ ตามที่เธอบอก‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ปลายแย้มยิม้ ไม่ได้สนใจสิ่ งที่สารวัตรพูดเท่าไหร่ ‚อืม...ครับ ผมว่าเราปล่อยตัวอ๊อฟก่อนดีม้ ยั ครับ แล้วผมจะไข ความจริ งของคดีให้สารวัตรได้ทราบเอง‛ สารวัตรสรวุทธจึงจําเป็ นต้องปล่อยตัวอ๊อฟไปนัง่ ที่ก่อน ซึ่งตอนนี้ผเู ้ กี่ยวข้องทุกคนยังไม่ได้ออกไปไหน ทั้งหมด ยังนัง่ รวมอยูใ่ นห้องประชุมที่ใช้เป็ นห้องสื บสวนแห่งนี้ ‚เอาล่ะครับ‛ ปลายออกมาอยูด่ า้ นหน้าของห้องประชุม แล้วเกริ่ นขึ้น ‚ต้องขอโทษด้วยนะครับ เมื่อกี้ทางตํารวจ พบว่ามีเบาะแสเพิม่ ดังนั้นจึงจะสอบสวนใหม่ ซึ่งในครั้งนี้สารวัตรสรวุทธอนุญาตให้ผมเป็ นผูไ้ ขคดีน้ ีเอง‛ สารวัตรสรวุทธจ้องมองดูปลาย เขายืนกอดอกด้วยท่าทางหงุดหงิด ดูท่ายังคงเชื่อมัน่ ว่าอ๊อฟเป็ นฆาตกรไม่เปลี่ยน ส่วนทุกคนในห้องนัง่ นิ่งรอฟังปลายพูด ‚คดีน้ ีเกิดจากการมีปากเสี ยงจนทะเลาะกันของคนสองคนอย่างที่สารวัตรสรวุทธบอก ...แต่ไม่ใช่ออ๊ ฟครับ‛ ‚แล้วเป็ นใครล่ะ?‛ สารวัตรเอ่ยถาม ‚ใจเย็นก่อนครับ‛ ปลายหันไปยิม้ ‚ก่อนผมจะบอก ผมขอสอบถามจากบุคคลกลุ่มหนึ่งก่อน นัน่ คือ กลุ่มคนที่ ออกไปข้างนอกห้องพักในช่วงพักครึ่ งแรก ซึ่งฆาตกรก็เป็ นหนึ่งในนั้น!!‛ ‚ก็ออ๊ ฟไง อ๊อฟก็ออกไปนอกห้องพักไม่ใช่หรื อ?‛ เจมส์ นายทวารหมายเลข 1 ของทีมคณะวิทยาศาสตร์พดู สวน ขึ้นมา ‚นัน่ สิ ฉันก็คิดว่าไอ้ออ๊ ฟเป็ นฆาตกรแน่ ๆ มันทะเลาะกับอาร์ทช่วงพักครึ่ ง‛ เค หมายเลข 8 ทีมคณะ วิศวกรรมศาสตร์เสริ มขึ้นอีก ปลายยังไม่พดู อะไรตอบโดยทันที เขาเงียบพักหนึ่ง แล้วค่อยพูดขึ้นต่อ ‚ก่อนที่ผมจะบอกว่าฆาตกรเป็ นใคร ผมขอ สอบถามทุกคนที่ออกข้างนอกห้องพักก่อนนะครับ เริ่ มจากเจมส์ก่อนละกัน ..เจมส์นายออกไปไหนและไปทําอะไร?‛ ‚ฉันก็เดินไปมาทําสมาธิอยูใ่ กล้หอ้ งพักนัน่ แหละ เออ.. ชิดก็ออกมาด้วย ลองถามชิดดูสิ‛ เจมส์ตอบปลายไปทันที ‚อือ... ฉันก็ออกไปเหมือนกัน พอเจอเจมส์เลยนัง่ ทําสมาธิ พูดคุยกัน แล้วก็กลับห้อง‛ ชิดเสริ มขึ้นมา ‚งั้นหรื อ...‛ ปลายจ้องหน้าพวกเขา นิ่งครุ่ นคิด แล้วเปลี่ยนไปหันหาสองศูนย์หน้าของทีมคณะวิทยาศาสตร์ ‚อืม... ต่อไปก็แชมป์ กับอ๊อฟ พวกนายออกไปไหนมากัน‛ ‚อืม.. ฉันกับแชมป์ ออกไปทําสมาธิเหมือนกัน ก็แถวห้องเก็บของใกล้ ๆ ห้องพักแหละ‛ อ๊อฟบอก ‚ใช่แล้ว พวกผมออกไปทําสมาธิกนั จริ ง ๆ‛ แชมป์ ยืนยันอีก ‚ไปทําสมาธิกนั เหรอ... แล้วนี่อะไร?‛ ปลายยิม้ แล้วหยิบซองบรรจุแคปซูลยาชนิดหนึ่งออกมา ‚มันคืออะไร เหรอ?‛ ทั้งสองสี หน้าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นซองบรรจุยานั้น ยาในซองนั้นเป็ นพวกยาโด๊ปหรื อยากระตุน้ ซึ่งจัดเป็ นยาที่มีส่วนผสมของสเตรอยด์ สามารถกระตุน้ ให้ร่างกาย ฟิ ตปึ๋ งปั๋ง พละกําลังเพิ่มขึ้นได้ แต่ถา้ หากนํายานี้มาใช้ในการกีฬาจะถือว่าผิดกฎอย่างร้ายแรง ‚ฉันสงสัยพวกนายมาตั้งนานแล้ว พอเจอซองยาที่ทาํ ตกไว้ มันก็เข้าทางพอดี ..แต่เรื่ องที่พวกนายใช้ยากระตุน้ นี้ เอาไว้ก่อน ไว้จะจัดการทีหลัง‛ ปลายมองหน้าทั้งสอง ‚แล้วพวกนายเจอใครบ้างหรื อเปล่า?‛ ‚เอ่อ... ก็มีเจมส์นะ เจมส์เดินเลยเข้าไปข้างในอีก‛ แชมป์ รี บบอกทันที เพราะรู ้ตวั ว่าตัวเองทําผิด ควรให้ความ ร่ วมมือกับปลาย ‚อืม‛ ปลายพยักหน้าหันมองเจมส์ ‚อ้อ.. ฉันไปหาที่สงบ ทําสมาธิไง‛ เจมส์อธิบายอย่างรวดเร็ ว ปลายเพียงมองเขา ไม่ได้พดู อะไรตอบ หันไปถามเจ ‚งั้นเจ แกออกไปไหนมา?‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚ผมเหรอ‛ เจเฉย ๆ เหมือนไม่วติ กอะไร ‚ผมก็ไปเข้าห้องนํ้ามาไงพี่‛ ‚แล้วในห้องนํ้า แกเจอใครบ้างหรื อเปล่า?‛ ‚ผมอยูใ่ นห้องส้วม ไม่เห็นใครเลย แต่ได้ยนิ เสี ยงคน ๆ หนึ่ง ผมว่าน่าจะเป็ นชิดนะ‛ เจเงยหน้าเล็กน้อย พยายาม นึกถึง ‚ผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ นะ‛ ‚อืม...‛ ปลายนิ่งแล้วหันไปทางนักเตะทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์บา้ ง ‚เค นายก็ออกไปข้างนอกห้องพักใช่ม้ ยั ?‛ ‚ใช่‛ นักเตะหมายเลข 8 พยักหน้าบอกอย่างมัน่ ใจ ‚ฉันก็ออกไปทําสมาธิแถว ๆ ห้องพัก‛ ‚อืม‛ ปลายจ้องมองเขา นิ่งคิดอยูส่ กั พัก แล้วสอบถามผูอ้ อกไปนอกห้องพักคนอื่นต่อ จึงพอวิเคราะห์เรื่ องได้ ทั้งหมด ‚อืม.. คงจะถึงเวลาเฉลยฆาตกรแล้วสิ นะ‛ ปลายฉี กยิม้ พูดขึ้นอย่างมัน่ ใจ ‚คดีน้ ีเกิดขึ้นจากการทะเลาะอย่างที่บอก ในทีแรก แต่เหตุที่ทะเลาะกันนั้น ไม่ใช่ทะเลาะกันเพราะเถียงเรื่ องส่วนตัวหรื อเหยียดหยามกันในเกมฟุตบอล แต่มนั เป็ น เรื่ อง... การล้มบอล!!‛ ทันทีที่ปลายพูดจบประโยค นักเตะหลายคนของทั้งสองทีมต่างสี หน้าแปรเปลี่ยนไป ‚เพราะผมสังเกตดูแล้ว มีนกั เตะหลายคนที่เล่นผิดฟอร์ม มันเลยน่าจะเป็ นเรื่ องล้มบอลมากที่สุด ...แต่ก่อนอื่นต้อง ขอบอกก่อนนะครับ ว่าคดีน้ ีเป็ นคดีที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้มีการวางแผนมาก่อน เหตุที่เกิดขึ้นมาเพราะพลั้งพลาดไป แล้วฆาตกร ต้องการพ้นผิด จึงได้กระทําการหนึ่งเพื่อให้ตวั เองรอด‛ ปลายขยับตัวอีกเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นต่อ ‚โดยฆาตกรและอาร์ทคงจะเจรจากันเรื่ องล้มบอล แต่ดูเหมือนว่าฆาตกร ไม่ยอมเล่นด้วย จึงมีกระทบกระทัง่ ทะเลาะกันจนพลั้งมือฆ่าอาร์ทไป ซึ่งก่อนที่อาร์ทจะตายได้ทิ้งไดอิง้ เม็สเซ็จชี้ตวั ฆาตกร ไว้ดว้ ย‛ ‚แต่ไดอิ้งเม็สเซ็จบ่งชี้วา่ เป็ นอ๊อฟนี่‛ สารวัตรสรวุทธพูดขึ้นมา ‚ใช่ครับ ไดอิง้ เม็สเซ็จที่เห็นบ่งชี้วา่ เป็ นอ๊อฟ แต่นนั่ ไม่ใช่อาร์ทเป็ นคนทํา เป็ นฆาตกรต่างหากที่ทาํ !‛ ปลายหันไป บอกสารวัตร ‚เพราะไดอิง้ เม็สเซ็จที่อาร์ททิ้งไว้ ถูกฆาตกรเปลี่ยนแปลงมัน‛ ‚งั้นเหรอ... เธอรู ้ได้ไง?‛ ‚สารวัตรลองดูไดอิ้งเม็สเซ็จดี ๆ สิครับ รอยขีดเลือดสองเส้นนัน่ เหมือนกันมั้ย... ถ้าสังเกตดี ๆ จะเห็นว่า รอยขีด หนึ่งจะดูเหมือนใช้มือขีดขึ้นมาก่อน เพราะสี ค่อนข้างเข้ม เลือดน่าจะแห้งก่อน ส่วนอีกขีดกลับสี อ่อนแถมเส้นดูบางกว่า ผม ว่าน่าจะขีดขึ้นมาทีหลัง ..ทั้งนี้เพราะฆาตกรคงจับมืออาร์ทขีดรอยเลือดเพิ่มอีกขีด เพื่อเปลี่ยนแปลงไดอิ้งเม็สเซ็จที่อาร์ททิ้ง ไว้ทีแรกนัน่ เอง‛ ปลายพูดเสร็ จก้าวเดินไปทางลูกทีมคณะวิทยาศาสตร์ของตน ‚ถ้าอาร์ทขีดไว้เพียงขีดเดียว มันก็คือ เลข 1 ดังนั้น ฆาตกรก็คือ...‛ เขายืน่ มือวางบนบ่าของนักเตะผูห้ นึ่ง ‚เจมส์!! นายคือคนฆ่าอาร์ท!!‛ ทุกคนตอนนี้หนั หน้าไปหาเจมส์ราวกับนัดกันไว้ เจมส์หน้าถอดสี ไปทันที ใบหน้าดูหมองเศร้าลง นายทวารหนุ่มนิ่งไปสักพัก แล้วตัดสิ นใจลุกพรวดขึ้นมา ‚ใช่แล้ว ..ฉันเป็ นคนฆ่าอาร์ทเอง‛ เจมส์ตดั สิ นใจยอมสารภาพ ปลายนิ่ง มองหน้าเขา ‚นายคงไม่ยอมล้มบอลสิ นะ‛ ‚ถูกแล้ว อาร์ทมาคุยกับฉันให้ยอมล้มบอลให้ในครึ่ งหลัง แต่ฉนั ไม่ยอม เลยทะเลาะกัน แล้วฉันพลั้งมือฆ่าเขาไป แต่ก่อนตายอาร์ทได้เขียนรอยขีดเลือดไว้ขีดหนึ่ง ตอนนั้นฉันยังไม่กล้าทําอะไร คิดว่าต้องโดนจับแน่...‛ เจมส์อธิบายด้วยสี หน้าเศร้า ๆ ปลายมองดูเขา ‚แล้วมีคนมาเห็นนายฆ่าอาร์ทใช่ม้ ยั ?‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚อือ.. ชิดกับเค‛ เจมส์ผงกศีรษะรับ ‚ตอนนั้นฉันทําอะไรไม่ได้เลย แต่พอฉันตั้งสติได้ ชิดกับเคก็เข้ามา ฉันกลัว โดนตํารวจจับ เลยเจรจาขอให้ท้ งั สองปิ ดเรื่ องนี้ไว้แลกกับที่ฉนั ไม่บอกเรื่ องที่ท้ งั คู่รู้เห็นเรื่ องล้มบอล จากนั้นฉันจึงขีดรอย เลือดเพิ่ม เพื่อให้ฉนั พ้นผิดและให้ออ๊ ฟเป็ นฆาตกรแทน เพราะรู ้มาจากเคว่า อ๊อฟกับอาร์ทมีเรื่ องกันตอนจบครึ่ งแรก น่าจะ ใช้เป็ นแรงจูงใจได้‛ คราวนี้ชิดนักเตะหมายเลข 10 ทีมคณะวิทยาศาสตร์ลุกขึ้นบ้าง เขาเดินเข้าใกล้เจมส์ ‚ถูกแล้ว ฉันกับเครู ้กนั เรื่ องล้ม บอล อาร์ทเป็ นคนไปคุยเรื่ องล้มบอลกับเจมส์ ตอนแรกฉันนึกว่าเจมส์จะยอมล้มบอล เพราะต้องการเงิน แต่พอฉันกับเคเดิน มาดูกลับเกิดเรื่ องเช่นนี้ข้ ึน จึงช่วยกันแก้ไขปั ญหาไปก่อน ...แต่ก็ไม่นึกเลยว่าจะเกิดเรื่ องอย่างนี้ข้ ึน‛ ปลายพยักหน้ารับ แล้วหันเดินไปหาสารวัตรสรวุทธ พูดขึ้นว่า ‚สารวัตรครับ ผมว่าคดีน้ ีคงปิ ดได้แล้วนะครับ ... แต่ผมขอร้องเรื่ องหนึ่งก่อนได้ไหมครับ?‛ ‚เรื่ องอะไรล่ะ?‛ ‚ผมว่า..ถึงเจมส์มนั จะทําลงไป แต่มนั ก็ไม่ต้งั ใจให้เป็ นแบบนั้นนะครับ ...ผมขอร้องให้สารวัตรช่วยเค้าหน่อย ได้ม้ ยั ครับ?‛ ‚อืม...‛ สารวัตรพยักหน้ารับ แต่ก็ไม่ได้พดู อะไรต่อ นายตํารวจสัง่ ให้ลูกน้องจับกุมเจมส์ ส่วนเคกับชิดก็คุมตัวไว้ ก่อน เพื่อสอบปากคําเพิ่มเติมต่อ แล้วหนุ่มผมตั้งก็เดินไปหาเจมส์ที่ถูกคุมตัวอยู่ คลี่ยมิ้ พร้อมพูดขึ้นว่า ‚เจมส์ นายให้การกับตํารวจว่าโดนทําร้าย ก่อน แสดงบาดแผลให้เจ้าหน้าที่เห็น โทษของนายอาจลดลงก็ได้นะ‛ หนุ่มผมตั้งตบไหล่เพื่อนเบา ๆ ‚โชคดีนะ‛ เจมส์ยมิ้ รับเขาทันที แล้วตํารวจก็พาตัวออกไป ขณะที่ปลายกําลังจะเดินออกจากห้องประชุม สารวัตรสรวุทธได้เดินเข้ามาหา แล้วเอ่ยพูดกับเขาอย่างเป็ นมิตร ‚ขอบคุณมากเลยนะ ได้เธอช่วยอีกแล้ว‛ สารวัตรกล่าวขอบคุณด้วยท่าทางที่ผิดกับก่อนปลายไขคดีมากทีเดียว ‚ไม่เป็ นไรครับ ผมแค่ไม่อยากเห็นอะไรที่ไม่ถูกต้อง‛ ‚อืม‛ สารวัตรยิม้ ๆ ‚แต่เธอรู ้ได้ไงว่าไดอิง้ เม็สเซ็จเป็ นของปลอม ทั้งที่ท้ งั สองขีดเหมือนกันมาก แค่มองไม่น่าจะ แยกออกได้‛ ‚จริ ง ๆ ผมก็ไม่รู้หรอกครับ‛ ปลายคลี่ยมิ้ พูดตอบด้วยท่าทางกวน ๆ ‚ผมแค่พอรู ้วา่ เจมส์น่าจะเป็ นฆาตกรที่สุด แล้วค่อยไปสังเกตจากรู ปถ่ายรอยเลือดเอาทีหลัง‛ สารวัตรทําหน้าฉงน ถามขึ้นต่อ ‚แล้วเธอรู ้ได้ไงว่าเจมส์เป็ นคนทํา?‛ ‚ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ คดีน้ ีเกิดขึ้นโดยไม่มีการวางแผนไว้ก่อน แสดงว่าฆาตกรต้องไม่ได้เตรี ยมผ้ามาเช็ดรอยนิ้วมือ แน่ ...แต่ในที่เกิดเหตุกลับพบเพียงรอยนิ้วมือผูต้ ายเพียงอย่างเดียว ผมเลยคิดว่ามันแปลก ๆ อยู‛่ ‚มันหมายความว่ายังไง?‛ สารวัตรยังสงสัย ‚ก็ถา้ ไม่มีรอยนิ้วมือของฆาตกรในที่เกิดเหตุ แสดงว่าฆาตกรต้องใส่ถุงมือ แต่คดีไม่มีการเตรี ยมตัวไว้ก่อน ก็ หมายความว่าฆาตกรต้องเป็ นคนที่ใส่ถุงมือไว้เกือบตลอด ซึ่งในสนามฟุตบอลคนที่ใส่ถุงมือตลอดก็คือ ผูร้ ักษาประตู แล้ว ถ้าดูก็น่าจะเป็ นเจมส์ที่สุด เพราะโกล์อีกฝ่ ายก็อยูใ่ นห้องพักตลอด ...เรื่ องมันก็แค่น้ ีแหละครับ‛ สารวัตรสรวุทธทําหน้าตื่น เหมือนไม่รู้วา่ ตัวเองโง่หรื อปลายฉลาดเกินไปกันแน่ เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อจึงพูด แค่ ‚ขอบคุณ‛ อีกครั้ง แล้วเดินกลับไปทํางานต่อ ส่วนปลายนักเตะหมายเลข 4 ก็เดินออกจากห้องประชุมพร้อมกับนักเตะหมายเลข 2 เจและนักเตะหมายเลข 3 เอ ไป

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

................................................................

ปลาย นักสืบจาเป็ น File 3 : ฆ่ าตัวตายหรือ?

-1-

‚อะไรนะ!!‛ เสี ยงชายหนุ่มดังขึ้นมาภายในห้องพักหนึ่งของมหาวิทยาลัย เขายืนกระฟัดกระเฟี ยด ท่าทางหงุดหงิดเป็ นอย่างมาก แต่เขาไม่ได้อยูใ่ นห้องนี้เพียงคนเดียว ภายในห้องนี้ยงั มีอีกคนหนึ่งอยู่ เป็ นนักศึกษาสาวสวยคนหนึ่ง เธอกําลังนัง่ พิมพ์งานอยูท่ ี่โต๊ะคอมพิวเตอร์โดยไม่สนใจที่ชายหนุ่มพูดนัก และห้องนี้ก็มิใช่หอ้ งของชายหนุ่ม แต่เป็ นห้องของหญิงสาวต่างหาก ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปใกล้ ๆ เธอ พูดขึ้นต่อ ‚เธอมีอะไรกับอาจารย์จริ ง ๆ ใช่ม้ ยั !!‛ ‚อือ‛ หญิงสาวตอบเสี ยงเบา เธอไม่ได้หนั หน้ามาหาเขา ยังคงนัง่ พิมพ์งานต่อไป ‚แต่เราสองคนเป็ นแฟนกันนะ‛ ‚แล้วไง? ...ถ้าเพื่อเรี ยนจบ แค่น้ ีฉนั ยอมได้‛ เธอยังคงไม่ได้หนั หน้ามาเช่นเดิม ชายหนุ่มนิ่งคล้ายพยายามเก็บอาการรุ่ มร้อนอยูใ่ นใจ แต่ก็พดู ต่ออย่างมีอารมณ์ ‚ฉันไม่ยอม! ฉันจะไปเอาเรื่ องกับมัน!!‛ ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚อย่านะ!‛ หญิงสาวหันขวับหาเขาทันที ‚อย่าทําอะไร! ไม่ง้ นั สิ่ งที่ฉนั เสี ยไป...มันก็ไม่มีประโยชน์‛ ‚ไม่!!‛ สี หน้าชายหนุ่มฉุนเฉี ยวขึ้นอีก ‚ฉันต้องเอาเรื่ องมันให้ได้!‛ ‚งั้นถ้าเธอทํา... เราเลิกกัน‛ แล้วหญิงสาวก็หนั กลับมาพิมพ์งานต่อ ‚กลับไปได้แล้ว‛ ชายหนุ่มนิ่งวูบหนึ่ง ค่อยบอกว่า ‚ทําไม!! ทําไมเธอต้องทําอย่างนี้!!‛ ‚ถ้าเพื่อการเรี ยนฉันยอมได้‛ เธอตอบอย่างเรี ยบเฉยไม่สะทกสะท้านใด ๆ พร้อมทั้งพิมพ์งานไปด้วย ดูท่าชายหนุ่มจะโกรธเป็ นอย่างมาก ใบหน้าร้อนรุ่ มเลือดคลัง่ จนแดงกลํ่า โมโหจนนัยน์ตาแดงนํ้าตาไหลออกมา คลอเบ้า เขาไม่เคยคิดว่าคนที่ตวั เองรักจะทําได้ถึงขนาดนี้ นักศึกษาหนุ่มไม่พดู ต่อแล้ว เขาก้าวเดินไปคว้าเชือกที่ใช้เป็ นราวตากผ้า เดินตรงไปหาหญิงสาวที่พิมพ์งานอย่าง ไม่สนใจเขาแล้ว ‚งั้นเธอก็ไม่ควรอยูก่ บั ฉัน!!‛ สิ้นประโยค ชายหนุ่มใช้เชือกรัดคอหญิงสาวทางด้านหลังทันที ‚อึก..อ่ะ!‛ นักศึกษาสาวพยายามขัดขืน ยกมือขึ้นมาบังคอ แต่ไม่ได้ผล เชือกยังรัดแน่นขึ้นอีก เธอดิ้นไปมา มือข้าง หนึ่งกระแทกแป้ นพิมพ์เสี ยงดังคล้ายต้องการทําอะไร แล้วไม่นานก็แน่นิ่งลง ร่ างของหญิงสาวฟุบลงคาคอมพิวเตอร์ ชายหนุ่มมองร่ างไร้วญ ิ ญาณนั้นคล้ายกําลังครุ่ นคิดอะไรอยูใ่ นใจ…

เช้าตรู่ วนั ใหม่ หมู่นกกระจอกบินหยอกล้อไล่กนั ไปมาอยูห่ น้าหอพักท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่สาดส่อง แต่แล้วสักพักทั้งหมดก็ตอ้ งบินหนีไปคนละทิศคนละทาง นัน่ เพราะมีรถมอเตอร์ไซค์คนหนึ่งวิง่ ผ่านเข้ามาที่หอพักแห่งนี้ รถคันนั้นหยุดจอดอยูต่ รงที่จอดรถด้านหน้าหอพัก ชายผูข้ บั ขี่ลงจากรถมอเตอร์ไซค์ ก้าวเดินหมายเข้าประตูของหอพักนั้น แต่ทนั ทีที่นกั ศึกษาหนุ่มก้าวผ่านประตู ก็มีเสี ยงหนึ่งดังทักทายจนเขาต้องหยุดคุยกับเจ้าของเสี ยงนั้น ผูส้ ่งเสี ยงเป็ นยามหญิงประจําหอพักนี้ ‚ไงน้องปลาย มาแต่เช้าเลยนะ‛ ยามหญิงพูดขึ้น ‚สวัสดีครับพี่ยามหญิง‛ ปลายยกมือไหว้ เขามีสมั มาคารวะอย่างยิง่ ถึงแม้จะเป็ นยาม แต่กส็ ูงอายุกว่าตัวเอง จึงให้ ความเคารพอย่างไม่เสแสร้ง ‚มาหอหญิงแต่เช้านี่... มีอะไรหรื อเปล่า?‛ ยามหญิงมองปลายแบบกวน ๆ ‚เอ่อ.. ก็ไม่มีอะไร มาเอางานที่เพื่อนน่ะครับ‛ ‚อ้อ...‛ ยามหญิงยิม้ ๆ มองหน้าเขา ‚เพื่อนที่วา่ นี่... ใช่มีนหรื อเปล่าเอ่ย?‛ ปลายผงกศีรษะรับ ท่าทางเขินเล็กน้อย ‚ใช่ครับ ...เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ‛ ที่หอพักหญิงแห่งนี้ ผูช้ ายสามารถเข้า-ออกได้ต้ งั แต่เวลาหกโมงเช้าจนถึงเวลาหนึ่งทุ่มตรง นอกเหนือจากนั้นห้าม มิให้ผชู ้ ายคนใดเข้าไปในหอพัก ซึ่งผูช้ ายที่เข้าไปในหอพักทุกคนจะต้องเซ็นชื่อก่อนเข้าไปข้างใน โดยสมุดเซ็นชื่อจะอยูท่ ี่ ยามหญิงนัน่ เอง

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ปลายพูดเสร็ จก้มหน้าเขียนชื่อลงในสมุดเซ็นชื่อ วันนี้เขามาหอพักเป็ นคนแรก หนุ่มผมตั้งจึงเซ็นชื่อต่อจาก ลายเซ็นคนสุดท้ายของผูท้ ี่เข้ามาในหอพักเมื่อวาน ในหอพักของมหาวิทยาลัยนี้จะแบ่งออกเป็ นสี่ หอ โดยใช้ชื่อตามหมายเลข คือ หอหนึ่ง หอสอง หอสาม และหอสี่ ปลายมุ่งไปที่หอสาม กดโทรศัพท์มือถือโทรออกหามีน เพื่อนัดแนะว่ามาถึงแล้ว จากนั้นหนุ่มผมตั้งก็เข้าไปในหอสาม ขึ้น บันไดจนถึงชั้นสาม แล้วมาหยุดยืนอยูห่ น้าห้อง 334 ก๊อก! ก๊อก! ปลายยกมือเคาะประตู นิ่งรอสาวห้าวเปิ ดรับ สักพักมีนก็แง้มประตูโผล่หน้ามาให้เห็น พร้อมพูดขึ้นว่า ‚รอแป๊ บนะ‛ แล้วเธอก็ปิดประตูปัง ไม่สนใจว่าปลายจะอ้าปากพูดอะไรต่อ ‚มีน…‛ ปลายพูดได้แค่น้ ี เพราะสาวห้าวเข้าไปในห้องแล้ว ถ้ายังจํากันได้ มีนคือ นักศึกษาสาวผมซอยสั้น หน้าขาวปากแดง ท่าทางห้าว ๆ เพื่อนคณะเดียวกับปลาย ‘ทําอะไรอยูน่ ะ’ ปลายคิดในใจ มุมปากปรากฏรอยยิม้ ขึ้นมา แถมยังมีใบหน้าที่ดูแปลก ๆ จะว่าหื่ นก็ไม่ใช่ จะว่า ลามกก็ไม่เชิง นัน่ เพราะเมื่อกี้ในจังหวะที่มีนโผล่หน้ามา ปลายสังเกตเห็นอย่างรวดเร็ วว่า มีนนั้นนุ่งผ้าเช็ดตัวอยูแ่ ล้วแง้มประตู โผล่หน้าออกมา แต่ไม่รู้วา่ มีนรู ้หรื อเปล่าว่าปลาย(แอบ)มองทัน ขณะที่ปลายกําลังสนุกกับความคิดของตัวเอง ก็มีหนุ่มนักศึกษาผูห้ นึ่งขึ้นมาที่ช้ นั สามนี้เหมือนกัน ชายหนุ่มผูน้ ้ นั มุ่งตรงไปหยุดอยูห่ น้าห้อง 333 ทันที ‚ท่าทางจะมารอแฟน‛ ปลายเหม่อมองเขาเล็กน้อย แล้วกลับไปอยูใ่ นห้วงความคิดของตัวเองต่อ ปลายคล้ายเคลิบเคลิม้ กับการนึกคิดของตัวเองอย่างมาก จนไม่ทนั สังเกตเห็นว่ามีนที่แต่งตัวเสร็ จแล้วเปิ ดประตู ออกมายืนดูเขาอยู่ ‚ปลาย!!‛ มีนตะโกนเสี ยงดังจนปลายหลุดจากห้วงภวังค์ ‚เรี ยกตั้งหลายที ทําเหม่อนะ ...คิดอะไรอยู?่ ‛ เธอจ้อง มอง ‚อ่า.. เอ่อ..มีน ใต้ผา้ .. เอ้ย! ไม่ใช่! ไม่มีอะไรหรอก‛ ปลายรี บปฏิเสธ เขากาลังคิดอะไรอยู่เนี่ย... มันเกี่ยวอะไรกับใต้ ผ้า แล้วหนุ่มผมตั้งก็รีบหาประโยคมากลบเกลื่อนทันที ‚ไหนงานที่มีนให้เราทําล่ะ?‛ ‚นี่..‛ มีนแบกเอกสารปึ กมหึ มาให้ปลาย ยํ้าว่าแบก ไม่ได้ถือ ‚เอ้า ..นายเอาไปพิมพ์‛ ปลายตาโตเมื่อเห็นกองเอกสารนั้น แต่ก็ยงั ฝื น ๆ ยิม้ ไป แล้วสักพักเขาก็พดู ขึ้นต่อ ‚มีน..ไปตึกพร้อมเรามั้ย? เรา เอารถมอ’ไซค์มา‛ มีนยังไม่ทนั ได้ตอบอะไรปลายไป ชายหนุ่มคนที่ข้ ึนมาทีหลังก็วงิ่ เข้ามาหาขัดการสนทนาของทั้งสอง ‚ขอโทษนะ‛ ชายหนุ่มพูดด้วยอาการเลิ่กลัก่ ‚ช่วยผมพังประตูหอ้ งได้ม้ ยั ?‛ ปลายจ้องมองเขา ถามกลับ ‚ทําไมล่ะ?‛ ‚ท่าทางแฟนผมจะเป็ นอะไรไป... เคาะเรี ยกแล้วไม่มีเสี ยงตอบ โทรหาก็ไม่มีใครรับ แต่ผมได้ยนิ เสี ยงโทรศัพท์ดงั ในห้อง มันอาจจะเกิดอะไรขึ้นกับแฟนผมก็ได้‛ ‚นี่แน่ใจรึ ?‛ มีนถามขึ้นบ้าง ‚เค้าอาจไม่อยูใ่ นห้องก็ได้‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚ไม่หรอก.. แจงต้องอยูใ่ นห้อง เมื่อวานเค้ากลุม้ ใจมาก ผมกลัวว่าเค้าจะเป็ นอะไรไป‛ ‚อืม..‛ ปลายเพียงพยักหน้ามองดูอาการร้อนรนของชายหนุ่ม ‚เดี๋ยวฉันไปเอากุญแจสํารองให้ละกัน‛ มีนพูดขึ้นมา แล้วเธอก็รีบวิง่ ลงข้างล่าง โดยไม่ทนั ดูวา่ ทั้งสองจะมี ความเห็นอย่างไรก่อน มีนนี่ทาตามที่ตัวเองคิดจริ ง ๆ ไม่ สนใจจะฟังใครเลย ชายหนุ่มยังมีสีหน้าไม่ดีข้ ึน เดินวนไปวนมาด้วยความกังวล เขาบิดลูกบิดประตูหลายต่อหลายครั้งแต่ไม่สามารถ เปิ ดประตูน้ นั ได้ ใบหน้าซีดเผือดดูกลุม้ ใจมากขึ้น ปลายผูม้ ีความคิดว่า คนเราต้องมีเมตตาต่อสัตว์โลก ย่อมต้องช่วยเหลือ ผูอ้ ื่นหากทําได้ เขาเดินเข้าไปใกล้ ๆ ชายหนุ่ม เอื้อมมือโอบหลัง แล้วตบไหล่เบา ๆ เพื่อเป็ นการปลอบ ‚เธอไม่เป็ นไรหรอก ใจเย็นไว้ก่อนนะ‛ ปลายพูดปลอบ ‚เอ่อ‛ ชายหนุ่มทําหน้าซึม ๆ แต่ก็ยอมอยูน่ ิ่งรอกุญแจสํารองจากมีน เวลาผ่านไปอีกหลายนาที สาวห้าวยังไม่กลับมาซักที ทําให้ชายหนุ่มที่อยูต่ รงนี้ เริ่ มทนไม่ไหวแล้ว ‚ผมทนไม่ไหวแล้ว ช่วยกันพังประตูเถอะ‛ เขาพูดด้วยท่าทางจริ งจัง ปลายมองเขา คงดูแล้วว่าชายหนุ่มคนนี้ทนรอไม่ไหวจริ ง จึงตอบว่า ‚อืม.. ก็ได้‛ ทั้งสองเลยถอยห่างจากประตูหอ้ ง ตั้งท่าพร้อมพุง่ ชนประตู เสี ยงปั งดังขึ้นครั้งแรก ประตูยงั แน่นิ่งไม่ไหวติง พวกเขาจึงพร้อมใจกันพุง่ พังประตูอีกครั้ง ครั้งที่สองนี้ประตูยงั นิ่งเช่นเดิม มันไม่ง่ายเหมือนในหนัง... หนังมันโกหกเกินจริ ง พุง่ ทีเดียวประตูพงั ‚มาอีกครั้ง‛ ชายหนุ่มหันบอกปลาย แล้วทั้งคู่ก็พงุ่ เข้าใส่ประตูอีกครั้ง ครั้งที่สามนี้ท้ งั คูท่ าํ สําเร็ จ ประตูเปิ ดออก ลูกบิดประตูแทบพัง กลอนที่ขดั ล็อกประตูดา้ นบนบิดเบี้ยวออกจาก ตัวล็อก แต่เมื่อทั้งสองมองเข้าไปในห้องกลับยังไม่เห็นผูค้ น ‚แจง! แจง!‛ ชายหนุ่มร้องหาคนรักอย่างดัง ภายในห้องนี้มีลกั ษณะเช่นเดียวกับห้องอื่น ๆ มีเตียงตั้งอยูด่ า้ นใน ตูเ้ สื้ อผ้าอยูช่ ิดผนังใกล้ ๆ กับประตูหอ้ ง ด้านข้างผนังอีกฝั่งตรงข้ามกับเตียงมีโต๊ะทํางานและโต๊ะคอมพิวเตอร์อยู่ แล้วสุดไปด้านในจะเป็ นห้องนํ้าที่อยูใ่ นตัวห้อง โดยภายในห้องนี้มีการแต่งห้องเช่นเดียวห้องผูห้ ญิงคนอื่น มีตกุ๊ ตาวางอยูห่ ลายตัว ‚แจง!‛ ชายหนุ่มยังคงร้องเรี ยกอยู่ ส่วนปลายก็เดินดูภายในห้อง สังเกตดูสิ่งต่าง ๆ เขาพบว่าที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ไม่ มีเก้าอี้ต้ งั อยู่ จากนั้นเขาก็เดินตรงเข้าไปใกล้หอ้ งนํ้า เงยหน้าขึ้นมองข้างบน นักศึกษาผมตั้งเห็นแสงไฟส่องลอดมาจากช่องระบายอากาศที่อยูด่ า้ นบน จึงหันไปบอกชายผูน้ ้ นั ว่า ‚อาจอยูใ่ นห้องนํ้า‛ ชายหนุ่มรี บวิง่ ไปที่หน้าห้องนํ้านั้น เขย่าประตู ปรากฏด้านในถูกล็อกกลอนอยู่ จึงหันหน้าไปหาปลาย เมื่อทั้งสองสบตาเหมือนว่าจะรู ้กนั พร้อมใจวิง่ พุง่ เข้าใส่ประตูหอ้ งนํ้าทันที คราวนี้เพียงสองครั้ง ประตูหอ้ งนํ้าจึง ยอมเปิ ดออก ด้วยแรงกระแทกกลอนที่นอนอยูด่ า้ นข้างแทบจะหลุดออกมาเลย เบ้าขัดล็อกพังเอียงออกไป แต่ท้ งั สองก็ตอ้ งอึ้ง เมื่อได้เห็นสิ่ งที่อยูใ่ นห้องนํ้านั้น… สิ่ งที่ปรากฏให้ท้ งั คู่เห็นคือ ร่ างหญิงสาวผูกคอตายด้วยเชือกชนิดเดียวกับที่ใช้เป็ นราวตากผ้าภายในห้อง ถูกผูก ห้อยอยูท่ ี่มุมด้านบนตรงหน้าต่างของห้องนํ้า ภายในห้องพบเก้าอี้ลม้ อยูไ่ ม่ห่างจากร่ างที่หอ้ ยอยูน่ กั ชายหนุ่มนิ่งแทบหมดแรง เขาทรุ ดตัวก้มหน้าลง ร้องโฮออกมาทันที

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ครั้งนี้ปลายไม่ได้ปลอบเขา ตั้งใจปล่อยให้ระบายอย่างเต็มที่ เพราะรู ้วา่ ครั้งนี้ท่าจะปลอบยาก จากนั้นหนุ่มผมตั้งก็ เดินเข้าไปในห้องนํ้า ยืนดูร่างหญิงสาวที่หอ้ ยอยู่ แล้วค่อยหันมองส่วนอื่นรอบ ๆ ห้องนํ้า เมื่อมองไปที่อ่างล้างหน้าด้านข้างประตูหอ้ งนํ้า เขาพบว่ามีกระดาษแผ่นหนึ่งวางทิ้งไว้อยู่ จึงเก็บขึ้นมาดู กระดาษแผ่นนั้นมีขอ้ ความประโยคหนึ่งที่ถูกพิมพ์ดว้ ยคอมพิวเตอร์ ซึ่งมีวา่ ‘ฉันผิดไปแล้ว ลาก่อน’ พออ่านแล้วปลายก็วางกระดาษแผ่นนั้นลง ค่อยไปพยุงกายของชายหนุ่มที่ฟบุ ลงไปขึ้นมา พยายามพูดปลอบให้ทาํ ใจดี ๆ ไว้ แล้วพาออกไปข้างนอกห้อง ซึ่งในจังหวะนั้นมีนที่ลงไปเอากุญแจสํารองได้วงิ่ กลับขึ้นมาแล้ว เธอรี บปรี่ ไปหาปลายที่กาํ ลังยืนประคองร่ างชาย หนุ่มอยูท่ นั ที ‚เกิดอะไรขึ้น‛ มีนโพล่งถาม ปลายหันไปยิม้ ให้เธอ ‚ไม่มีอะไรหรอก แต่มีนอย่าเข้าไปในห้องนะ‛ ‚มีอะไร! นายรี บบอกมาดีกว่า‛ มีนพูดต่อ ทําท่าเหมือนจะเข้าไปข้างในห้องนั้น ‚อือ.. บอกก็ได้ ...มีคนตายในห้อง มีนจะเข้าไปมั้ยล่ะ?‛ มีนพอได้ฟังต้องยืนนิ่งอํ้าอึ้งไป เธอพูดอะไรต่อไม่ได้สกั คํา คงไม่คิดว่าจะมีคนตายขึ้นที่นี่ แต่แล้วเธอก็ฮึดพยายาม พูดออกมาจนได้ ‚งะ...งั้น ฉะ..ฉันต้องทําอย่างไร?‛ ปลายแย้มยิม้ พูดตอบ ‚งั้นมีนช่วยโทรแจ้งตํารวจละกันนะ‛ ‚ดะ..ได้‛ -2-

ตอนนี้ที่บริ เวณห้อง 333 ถูกกั้นพื้นที่หา้ มมิให้ผไู ้ ม่เกี่ยวข้องเข้าไป ซึ่งภายในห้องร่ างหญิงสาวที่หอ้ ยอยูใ่ นห้องนํ้า ได้ถูกเคลื่อนย้ายไปแล้ว จึงมีเพียงเจ้าหน้าที่ตาํ รวจเก็บข้อมูลอยูภ่ ายในเท่านั้น ‚มีคนตายอีกแล้ว‛ ตํารวจนายหนึ่งพูดขึ้น ถ้าดูท่าทางของตํารวจผูน้ ้ ี น่าจะเป็ นผูท้ ี่มียศสูงที่สุดของตํารวจภายใน ห้องนี้ เพราะทุกคนรับคําสัง่ จากเขาหมด เขายังบ่นต่อ ‚มหา’ลัยนี้มีงานให้ฉนั ทุกที‛ นายตํารวจผูน้ ้ ีคือ สารวัตรสรวุทธ เรื องอํานาจ นัน่ เอง เขาได้มาคุมคดีที่มหาวิทยาลัยนี้อีกแล้ว ‚เป็ นไงบ้าง?‛ นายตํารวจสรวุทธหันไปถามเจ้าหน้าที่นายหนึ่ง ‚ครับ ผูต้ ายชื่อ นางสาวจิราพร พิมลวัล ชื่อเล่น แจง นักศึกษาคณะครุ ศาสตร์ ภาคภาษาอังกฤษ ชั้นปี ที่สี่ครับ เธอ ผูกคอตายที่มุมหน้าต่างในห้องนํ้า ขาดอากาศหายใจเสี ยชีวติ ไป โดยที่ในห้องนํ้านัน่ มีกระดาษแผ่นหนึ่งเขียนบอกลาคล้าย เป็ นจดหมายลาตายทิ้งไว้ดว้ ยครับ‛ ตํารวจผูน้ อ้ ยตอบอย่างฉะฉาน ‚อืม..‛ สารวัตรพยักหน้านึกตาม ‚แล้วใครเป็ นคนพบศพคนแรก‛ ‚เป็ นนักศึกษาสองคนที่พงั ประตูหอ้ งเข้าไปเจอครับ‛ ‚งั้นเรี ยกตัวทั้งสองมา ฉันจะสอบปากคําเพิ่มอีก‛ สองนักศึกษาที่วา่ จึงถูกเรี ยกมาหาสารวัตรสรวุทธ แน่นอนว่า หนึ่งในนั้นคือ ปลาย นักศึกษาหัวหน้าแก็งค์ใน มหาวิทยาลัย ส่วนอีกคนหนึ่งคือ แฟนหนุ่มของผูต้ าย ผูซ้ ่ ึงมาขอให้ปลายช่วยพังประตู เขามีชื่อว่า นายแสนรัก พักดี

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

เมื่อทั้งสองโดนเรี ยกตัวให้มาสอบปากคําเพิ่มเติม จึงมาคุยกับสารวัตรอยูใ่ นห้อง ๆ หนึ่ง นายแสนรักยังมีอาการเศร้าสร้อยหลงเหลืออยูม่ าก ใบหน้าดูซูบหมองคลํ้า คงยังทําใจไม่ได้กบั การเสี ยชีวติ ของ แฟนตัวเอง เขาเดินเข้าไปในห้องพร้อมปลายด้วยอาการซึม ๆ ‚สวัสดีครับสารวัตร‛ ปลายมีสมั มาคารวะอยูแ่ ล้ว ทั้งยังรู ้จกั กับสารวัตร จึงยกมือไหว้ แสนรักที่เดินมาด้วยกัน เห็นปลายไหว้ เลยยกมือไหว้ตาม เมื่อสารวัตรเห็นปลายเข้าร้องขึ้นทันที ‚เธออีกแล้วเหรอ... ‚ แต่เขาก็รับไหว้ ‚รู ้สึกว่าเธอนี่ถูกชะตากับคนตายนะ‛ น่ าน..ดูท่าสารวัตรสรวุทธจะเริ่ มสนิทกับปลายแล้ ว มีแซวกันซะด้ วย ‚แหม.. สารวัตรอย่าล้อผมเล่นสิ ครับ‛ ปลายอมยิม้ ‚จะสอบปากคําไม่ใช่หรื อครับ?‛ สารวัตรสรวุทธกลับมาทําหน้าเครี ยด พูดขึ้นต่อ ‚อืม... เธอสองคนช่วยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฉนั ฟังอีกครั้ง‛ ปลายหันมองหน้าแสนรัก ดูจากสภาพแล้วนักศึกษาผูน้ ้ ีคงจะเล่าให้สารวัตรฟังไม่ได้แน่ ตัวปลายเองจึงต้องเป็ น คนเล่าเรื่ องทั้งหมดแทน ‚คือ.. แสนรักเค้าบอกให้ผมไปช่วยพังประตูหอ้ งของแฟนของแสนรัก เพราะเค้าคิดว่าแฟนของเค้าเป็ นอะไรไป เนื่องจากติดต่อก็ไม่ได้เลย และรู ้วา่ เธอกลุม้ ใจอยู่ ผมจึงยอมช่วย แต่ประตูหอ้ งล็อก จึงต้องช่วยกันกระแทกจนเปิ ดออกได้ เมื่อผมเข้าไปได้ก็ไม่เห็นเธอ พอดีไปเห็นว่าไฟห้องนํ้าเปิ ดอยู่ ผมเลยคิดว่าอยูใ่ นนั้น แต่ประตูหอ้ งนํ้าก็ลอ็ กอีก ผมกับแสนรัก จึงช่วยพังประตูอีกครั้ง พอเปิ ดออกมาก็เห็นแฟนของแสนรักผูกคอตายห้อยอยูข่ า้ งหน้าต่างห้องนํ้า โดยที่พ้นื ห้องนํ้ามีเก้าอี้ ล้มอยู่ ..ผมพบกระดาษที่น่าจะเป็ นจดหมายลาตายในห้องนํ้าด้วยนะครับ มันเขียนไว้วา่ ‘ฉันผิดไปแล้วลาก่อน’ จึงหยิบมัน ขึ้นมาดูแล้วก็วางไว้ที่เดิม จากนั้นค่อยโทรแจ้งตํารวจครับ‛ ปลายอธิบายอย่างละเอียด สารวัตรสรวุทธนิ่งฟังอย่างตั้งใจ แล้วค่อยถามขึ้น ‚แน่ใจนะ ว่าประตูหอ้ งล็อกอยู‛่ ‚แน่ใจครับ‛ ปลายตอบอย่างมัน่ ใจ ‚ลูกบิดถูกกดล็อก กลอนที่ประตูก็ถูกขัดล็อกไว้ที่ดา้ นบน ผมกับแสนรักพัง ประตูจนกลอนที่ลอ็ กอยูบ่ ิดพังเลย ส่วนที่หอ้ งนํ้า ประตูก็ลงกลอนไว้เหมือนกัน ผมกระแทกจนกลอนนั้นแทบหลุดออกเลย ครับ‛ ‚อืม...‛ สารวัตรพยักหน้าคิดตาม ‚ถ้าจริ งอย่างเธอพูด คดีน้ ี..ก็น่าจะเป็ นการฆ่าตัวตาย เพราะห้องถูกล็อกไว้หมด กุญแจห้องก็อยูใ่ นห้อง ไม่มีใครสามารถเข้าไปแขวนผูต้ ายให้ผกู คอตายในห้องได้แน่‛ ‚ครับ.. ก็อาจเป็ นแบบนั้น‛ ปลายพยักหน้าตาม ‚แต่สารวัตรครับ...‛ ‚มีอะไรหรื อ?‛ ‚ผมขอเข้าไปดูที่เกิดเหตุได้ม้ ยั ครับ?‛ สารวัตรนิ่งคิดสักพัก มองหน้าปลาย แล้วค่อยตอบไป ‚ก็ได้ เห็นว่าเธอเคยช่วยฉัน แต่อย่าก่อเรื่ องอะไรล่ะ‛ ‚ขอบคุณครับ‛ หลังจากปลายออกไป สารวัตรสรวุทธก็สอบปากคํานายแสนรักต่อ ซึ่งก็ได้ความไม่แตกต่างจากปลายสักเท่าไหร่ เขาจึงปล่อยตัวหนุ่มนักศึกษากลับไป ปลายเดินเข้าไปในห้อง 333 ที่เกิดเหตุ กว่าเขาจะเข้าไปข้างในได้ตอ้ งสูเ้ ถียงกับนายตํารวจหลายคนที่หา้ มไม่ให้เข้า ไปเป็ นเวลาหลายนาที เพราะกว่าเจ้าหน้าที่จะปล่อยให้เข้าไปได้น้ นั ต้องรอวิทยุคาํ สัง่ จากสารวัตรสรวุทธแจ้งมาก่อน ทําให้ หนุ่มผมตั้งหัวเสี ยเล็กน้อย นักศึกษาหนุ่มหันดูลูกบิดและกลอนด้านบนที่ประตูหอ้ ง ทั้งสองอย่างนั้นพังเสี ยหายไปหมดแล้ว กลอนบิดเบี้ยว ลูกบิดถูกกระแทกจนกดล็อกไม่ได้ ปลายยืนดูสิ่งเหล่านั้นอยูน่ านทีเดียว ก่อนที่เขาจะเข้าไปตรวจดูส่วนอื่นต่อ

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ปลายเดินตรวจดูสภาพเครื่ องใช้ต่าง ๆ แล้วค่อยไปหยุดอยูต่ รงหน้าคอมพิวเตอร์ สังเกตเห็นสิ่ งหนึ่งเสี ยบอยูใ่ นที่ เคสซีพียคู อมพิวเตอร์ มันคือแผ่นฟล็อปปี้ ดิสก์นนั่ เอง ปลายมองดูแผ่นดิสก์น้ นั แล้วหันไปถามนายตํารวจที่อยูใ่ กล้ ๆ ‚คุณตํารวจครับ แผ่นดิสก์ที่อยูใ่ นนี้ เอาไปตรวจสอบรึ ยงั ครับ?‛ ‚อ๋ อ... ดูแล้วน้อง ไม่มีอะไร มันเป็ นแผ่นที่บนั ทึกรายงานที่ผตู ้ ายทําค้างไว้‛ ‚อืม...‛ ปลายนิ่งคิด ‚งั้นผมขอก๊อปปี้ ไฟล์ในแผ่นนี้ได้ม้ยั ครับ?‛ นายตํารวจหยุดคิดพักหนึ่ง ค่อยตอบไป ‚เอ่อ.. ก็ได้ แต่อย่าทําเสี ยหายนะ มันเป็ นของในที่เกิดเหตุ‛ ‚ครับ‛ เมื่อได้รับอนุญาตปลายจึงควักโทรศัพท์ออกมา โทรเรี ยกหนึ่งในสามสมุนให้เอาแผ่นฟล็อปปี้ ดิสก์น้ ีไปก๊อปปี้ เสร็ จแล้วตัวเองก็ตรวจดูภายในห้อง 333 นี้ต่อ ปลายมุ่งไปห้องนํ้าจุดที่พบศพบ้าง เขามองไปรอบ ๆ ห้องนํ้านั้น เพ่งตาดูที่กลอนประตู ซึ่งพบว่ามันหลุดพังออก มาแล้ว คล้ายกับว่าปลายจะรู ้สึกอะไรบางอย่างกับกลอนนี้ เพ่งมองอยูน่ านทีเดียว ‚รู ้สึกแปลก ๆ ว่ะ‛ ปลายยกมือลูบคาง พูดขึ้นลอย ๆ จากนั้นเขาก็ตรวจดูภายในห้องนํ้าอีกเล็กน้อย แล้วเดินกลับไปหาสารวัตรสรวุทธ เพื่อขออนุญาตตรวจดูอีกอย่าง หนึ่งที่ยงั ไม่ได้ดูโดยละเอียด นัน่ คือ ศพของผูต้ ายนัน่ เอง แต่ปลายก็ไม่ได้ดูร่างนั้นโดยตรง เพราะตอนนี้ศพถูกเคลื่อนย้ายไปแล้ว เขาจึงได้ดูแต่รูปถ่ายจุดต่าง ๆ ของศพ ปลายเพ่งดูรูปถ่ายศพผูต้ ายทีละรู ปอย่างพินิจพิเคราะห์ เขาดูผา่ นไปเรื่ อย ๆ จนมาหยุดอยูท่ ี่รูปหนึ่ง รู ปนี้เป็ นภาพที่ลาํ คอของผูต้ าย ซึ่งมีรอยเชือกรัดเป็ นรอยอย่างเห็นได้ชดั แต่ปลายพบว่ารอยเชือกนั้นไม่ได้มีแค่ รอยเดียว หากมีอยูส่ องรอย รอยหนึ่งเป็ นรอยตรง ๆ ขนานกับพื้น ส่วนอีกรอยเป็ นรอยทแยงขึ้นไปด้านบน ‚รู ้สึกแปลก ๆ อีกแล้ว‛ ปลายพูดขึ้นอีกครั้ง เขานิ่งครุ่ นคิดอยูค่ รู่ หนึ่ง จึงออกไปกล่าวขอบคุณสารวัตรสรวุทธที่ให้อนุญาต จากนั้นค่อยเดินกลับไปหามีนและ ลูกสมุนที่ยนื รออยูไ่ ม่ไกลจากจุดเกิดเหตุนกั ‚ไง..ปลาย เป็ นไงบ้าง‛ มีนเอ่ยถาม ‚ก็พอได้เรื่ อง ดูแล้วคดีน้ ีน่าจะเป็ นการฆ่าตัวตายนะ‛ ปลายบอก สี หน้ายังดูสงสัยอยูบ่ า้ ง ‚แต่ก็รู้สึกแปลก ๆ อยู่ เหมือนกัน‛ ‚ทําไมล่ะ?‛ มีนมองหน้า ‚ไม่รู้เหมือนกัน แต่เหมือนมีบางอย่างที่ดูขดั ๆ อยู‛่ แล้วก็หนึ่งในลูกสมุนก็พดู สวนขึ้นมาด้วยความสงสัยที่มีอยู่ ‚คดีน้ ีเป็ นการฆ่าตัวตายเองใช่ม้ ยั พี?่ ‛ เจ หนุ่มร่ างเล็กถาม ‚อือ‛ ปลายพยักหน้าให้ แล้วถามกลับ ‚เออ.. เจแกเอาแผ่นดิสก์ไปก๊อปปี้ แล้วรึ ยงั ?‛ ‚อ้อ.. ไอ้เอเอาไปก๊อปปี้ แล้วครับ‛ เจบอกพลางหันไปหาเอ ‚ครับ ตอนนี้ผมฝากปริ๊ นอยู‛่ เอ ลูกสมุนอีกคนพูดเสริ ม ‚งั้นเหรอ‛ ปลายมอง ‚แจ๋ วแฮะ รู ้หน้าที่ดี อย่างนี้ให้สามขั้นเลย‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚ดีเลยพี่.... แต่พวกเรามีข้ นั ด้วยเหรอ?‛ เจทําน่างง ‚ก็ไม่มีน่ะสิ ‛ อีกหนึ่งลูกสมุน แอล ผูเ้ งียบขรึ มตอบเจ ‚แกบ้าเปล่า พี่ปลายเค้าล้อเล่น‛ ‚อ้าว..เหรอ ไอ้เราก็หลงดีใจ‛ เจ นี่..แค่ นีย้ งั หลงเชื่ อไปได้ ทั้งหมดเดินคุยกันไปได้สกั พัก และแล้วมีคนหนึ่งเริ่ มนึกถึงหน้าที่หนึ่งที่ท้ งั หมดต้องทํายิง่ กว่าการสื บสวน ซึ่งผูท้ ี่ นึกออกย่อมไม่ใช่ปลายที่มวั คิดแต่เรื่ องคดี และยิง่ ไม่ใช่สามสมุนที่ในใจไม่เคยสนใจเรื่ องเรี ยน ‚เออ.. วันนี้เรามีเรี ยนแล๊ปนี่ รี บไปเรี ยนเถอะ ถึงเวลาเรี ยนแล้ว‛ เป็ นมีนสาวห้าวนัน่ เองที่นึกออก เธอบอกทุกคน ‚นัน่ สิ .. ฉันลืมไปเลย‛ ปลายสะดุง้ เล็กน้อย แล้วเขาก็เอ่ยกับมีนต่อ ‚มีนเราไปด้วยกันมั้ย? ซ้อนรถฉันไป‛ มีนนิ่งพักหนึ่ง แล้วพยักหน้ารับ ปลายเห็นมีนยอมไปด้วย เขามีสีหน้าแสดงความดีใจออกมาทันที ทั้งสองจึงแยกเดินไปยังรถมอเตอร์ไซค์ ดูเหมือนทั้งคู่จะลืมสามหนุ่มสามมุมไปเลย แต่แล้วปลายก็หนั กลับมาบอกทั้งสาม ‚เฮ้ย!‛ เขาตะโกนบอก ‚พวกแกอยูท่ ี่นี่ก่อนนะ ช่วยดูหน่อย...ถ้าจะมีอะไรเพิม่ เติม รี บรายงานฉันด้วย ...ส่วนเรื่ อง เรี ยนฉันจะเรี ยนแทนให้เอง‛ ทั้งสามได้แต่นิ่งรับคําสัง่ ปลายแต่โดยดี ปลายนี่..ถ้ าห่ วงเรื่ องคดีอยู่ ทาไมไม่ มาดูเองเล่ า! ใช้ ลกู น้ องทาไมเนี่ย... แถมยังบอกว่ าเรี ยนแทนอีก มันทาได้ ที่ ไหนกัน! หัวหน้าของทั้งสามพูดเสร็ จก็สตาร์ทรถ ให้มีนซ้อนท้าย แล้วออกรถไปเรี ยนด้วยกัน

ที่หอ้ งปฏิบตั ิการเคมี ปลายและมีนที่มาเรี ยนได้สกั พักแล้ว กําลังช่วยกันทดลองด้านเคมีอยู่ เพราะเวลานี้เป็ นวิชา เรี ยนปฏิบตั ิการเคมีวเิ คราะห์ และแน่นอนว่าในห้องทดลองนี้ไม่ได้มีแค่ปลายกับมีน ยังมีนกั ศึกษาคนอื่นเรี ยนอยูด่ ว้ ย ‚ทุกคนทําตามบทปฏิบตั ิการนะ ได้ผลอย่างไร บันทึกผลมาด้วย เดี๋ยวอาจารย์ไปดู‛ อาจารย์เจ้าของวิชาพูดขึ้น ปลายหันมองหน้าผูเ้ ป็ นอาจารย์ แต่อาจารย์ไม่เห็นหรอกว่าเขามอง เพราะหนุ่มผมตั้งทําการทดลองอยูไ่ กลกว่า สายตาคนแก่จะรับรู ้ได้ ‚เอาอีกแล้ว.. มาถึงก็ให้ทดลองเลย แล้วมันจะรู ้เรื่ องมั้ยเนี่ย‛ ปลายบ่นเล็ก ๆ ‚เงียบเถอะ‛ มีนปรามทันที ‚จะบ่นไปทําไม ยังไงก็ตอ้ งทําอยูด่ ี‛ ‚จ้า‛ พอมีนพูดปลายยอมเงียบเลย ดูแล้วอนาคตของหนุ่มผมตั้งท่าจะอยูใ่ ต้อาํ นาจอิสตรี ‚นี่ปลาย‛ มีนพูดต่อ ‚งานที่ฉนั ให้ไปเมื่อเช้าต้องเสร็จพรุ่ งนี้นะ อย่าลืม!‛ เฉพาะคําว่า ‘อย่ าลืม’ นี่ มีนเน้นซะ เหลือเกิน ‚น้อมรับบัญชา มีนสัง่ มายังไงก็ตอ้ งทําให้ทนั ไม่ตอ้ งกลัวนะ‛ น่ าน... ปลายรั บปากโดยไม่ ดูความเป็ นจริ งเลย งานปึ กขนาดนั้น ทาคนเดียวให้ เสร็ จพรุ่งนีท้ ่ าจะยาก ถ้ ามีคนช่ วย หรื อปลายเป็ นแชมป์ พิมพ์ ดีดโลกก็ว่าไปอย่ าง ทั้งสองทําแล๊ปตามบทปฏิบตั ิการไปตามหน้าที่ของนักศึกษา ปลายหยดสารเคมีใส่หลอดทดลองเขย่าไปมา ส่วน มีนก็ไตเตรทหาจุดยุติเพื่อตอบคําถามของบทปฏิบตั ิการนี้

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

แล้วสักพักหนุ่มผมตั้งก็ถามมีนขึ้น ‚มีนรู ้จกั แจงมั้ย?‛ นี่เขายังคิดเรื่ องคดีอีกหรื อ ‚อือ‛ มีนพยักหน้า แต่มือยังเขย่าขวดรู ปชมพูอ่ ยู่ ‚ก็ไม่สนิทเท่าไหร่ นะ เจอก็ทกั ทายบ้าง แต่ไม่ค่อยได้คุยกันหรอก ทําไมเหรอ?‛ ‚อืม...‛ ปลายพยักหน้า พลางหยดสารเคมีลงไป ‚แล้วเค้ามีอะไรผิดปกติหรื อเปล่า?‛ ‚ผิดปกติแบบไหนล่ะ... ดูแล้วก็ไม่มีอะไรนะ ...เอ่อ แต่เคยเห็นอยูค่ รั้งหนึ่งเค้าอยูก่ บั อาจารย์ผชู ้ าย‛ ‚งั้นเหรอ‛ ปลายนิ่งคิด ‚แบบไหน?‛ ‚อะไรที่แบบไหน?‛ ‚ก็ความสัมพันธ์เค้ากับอาจารย์ผชู ้ ายเป็ นแบบไหน?‛ ‚ก็ไม่รู้นะ ดูอาจารย์คนนั้นมองเค้าแปลก ๆ ไม่เหมือนมองนักศึกษาเลย แต่ก็ไม่ใช่แบบคนรักด้วย เป็ นแบบไหน ฉันก็บอกไม่ถูก‛ ‚เหรอ...‛ ปลายนึกตามที่มีนพูด แต่ในขณะนั้นก็มีเสี ยงหนึ่งลัน่ ขึ้นมา แถมเรี ยกชื่อปลายซะดังจนนักศึกษาคนอื่นหันมาหาเขาด้วย ‚พี่ปลาย!!‛ เอ หนึ่งในลูกสมุนอีกคนของปลายวิง่ เข้าในห้อง แต่ไม่ทนั ที่ปลายจะได้พดู อะไรกับเอ อาจารย์เจ้าของวิชาก็โพล่งเสี ยงเข้าใส่เลย ‚นี่เธอ! มาช้าแล้วยังส่งเสี ยงดังอีก‛ อาจารย์หนั ต่อว่าเอ เอนิ่ง ๆ ทําหน้ากวน ๆ เล็กน้อย แต่ก็ยกมือขอโทษไป ‚ขอโทษครับ‛ อาจารย์เหมือนจะพูดต่อ แต่เอท่าจะไม่สนใจ ปล่อยให้อาจารย์บ่นว่าไปคนเดียว มุ่งตรงไปหาปลาย ‚นี่ครับ เอกสารในแผ่นดิสก์ที่ผมปริ๊ นมา‛ เอยืน่ เอกสารชุดหนึ่งไปให้ ปลายวางมือจากการทดลอง รับเอกสารนั้นมา หนุ่มผมตั้งก้มดูเอกสาร อ่านได้สกั พัก ‚มันก็รายงานอังกฤษธรรมดานี่ ไม่เห็นมีอะไรแปลก‛ แต่พอเขาอ่านได้ถึง ช่วงท้ายของเอกสาร ก็รู้สึกสะดุดขึ้นมา ‚นี่มนั อะไร อ่านว่าไงเนี่ย ‘cloiyd’ ท่าจะพิมพ์ผิด หรื อไม่เผลอกดมัว่ เล่น‛ เหมือนอีกใจหนึ่งท่าจะยังไม่เชื่อว่า ‘cloiyd’ จะไม่มีอะไร เขาพิจารณาอยูน่ านทีเดียว แต่ก็ยงั ไม่ได้ความอะไรจาก ประโยคนั้น เมื่อไม่รู้อะไร ปลายจึงวางเอกสารลง กลับไปทดลองต่อ หนุ่มผมตั้งหยิบหลอดทดลองขึ้นมา ผสมสารเคมีใส่ในหลอดแล้วเขย่าให้เข้ากัน แต่เมื่อเขาเขย่าหลอดทดลองนั้น ปรากฏว่าก้นหลอดทดลองกลับแตกออก สารเคมีไหลซึมออกจากรอยแตกทันที ‚เฮ้ย! นายทําอะไรเนี่ย!!‛ มีนว่าใส่ ‚เอ่อ‛ ปลายงง ๆ พยายามแก้ตวั ไป ‚มันแตกเองอ่ะ ฉันไม่ได้ทาํ อะไรเลย‛ มีนจ้องมองเขา ‚นี่… แสดงว่านายใช้หลอดทดลองที่อยูใ่ นลิ้นชักใช่ม้ ยั ?‛ ปลายผงกศีรษะรับทันที ‚ว่าแล้ว.. ก็หลอดทดลองในนั้นมันแตกอยูก่ ่อนแล้ว ไม่เช็คดูก่อนเลย..‛ ‚เอ่อ‛ ปลายยังนิ่ง ไม่รู้จะเถียงอะไร แต่พอเขาเก็บหลอดทดลองที่แตกทิ้งไปสักพัก ดูเหมือนหนุ่มผมตั้งจะคิดอะไรได้ข้ นึ มา ‚มันอาจจะเป็ นไปได้..‛ ปลายพูดขึ้นมา แล้วหันไปบอกสาวห้าวว่า ‚มีน..ฉันคงต้องไปที่หอพักนั้นอีกครั้งแล้ว‛ ‚เหรอ...‛ มีนมองหน้า ‚ทําไมล่ะ?‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚ฉันว่าเรื่ องคราวนี้ท่าทางจะไม่ใช่การฆ่าตัวตายแล้วล่ะ‛ ‚นายแน่ใจ?‛ ปลายนิ่งเงียบ ดูท่ายังไม่แน่ใจเท่าไหร่ ‚ก็...นะ เกือบ ๆ ห้าสิ บเปอร์เซ็นต์ ...ไงฉันฝากมีนทําแล๊ปไปก่อนได้ม้ ยั ให้ เอช่วยก็ได้ ฉันจะไปหาข้อมูลเพิม่ ที่หอ้ งพักนัน่ หน่อย‛ เอาอีกแล้ ว.. ปลายนี่ ใช้ คนอื่นได้ ใช้ คนอื่นดี ‚อืม..ก็ได้‛ มีนยิม้ แล้วพยักหน้ารับ ‚แต่อย่าให้มนั ผิดพลาดมาละกัน ..แล้วจะหาว่าไม่เตือน‛ น่ าน...มีนขู่ทิง้ ท้ ายซะด้ วย

ปลายออกจากห้องปฏิบตั ิการเคมีพร้อมกับเอ ซึ่งไม่นานพวกเขาก็มาถึงหอพักของมหาวิทยาลัยที่เกิดเหตุ เจกับ แอลกําลังนัง่ ดูสถานการณ์อยูท่ ี่โต๊ะด้านล่างของที่นนั่ หนุ่มผมตั้งกับลูกน้องจึงเดินเข้าไปหาทั้งสองทันที เจเห็นปลายมาหา จึงเอ่ยถามขึ้น ‚พี่ปลาย มีอะไรหรื อพี?่ ‛ ‚ฉันเริ่ มรู ้สึกว่าคดีน้ ีมนั ไม่น่าใช่การฆ่าตัวตายแล้ว มันอาจจะเป็ นคดีฆาตกรรม‛ ปลายพูดตอบอย่างรวดเร็ ว เจนิ่งมอง พูดขึ้นอีก ‚ครับ ..แล้วพี่ได้เอกสารจากเอรึ ยงั ?‛ ‚อืม.. ได้แล้ว ..แต่ดูแล้วยังไม่รู้อะไรเท่าไหร่ มันก็มีที่แปลก ๆ เหมือนกัน‛ ปลายบอก ‚แล้วแกล่ะ.. ที่นี่มีอะไร คืบหน้าบ้าง?‛ ‚ก็... ไม่มีอะไรเท่าไหร่ นะพี่ รู ้สึกว่าตํารวจจะสรุ ปว่าเป็ นการฆ่าตัวตายของแจงเองแล้วด้วย‛ ‚อ่า.. งั้นเหรอ‛ ปลายพยักหน้า ‚ตํารวจสรุ ปว่าเป็ นฆ่าตัวตายหรื อ...‛ หลังจากปลายพูดคุยกับเจเสร็ จ เขาก็เดินดิ่งเข้าไปในหอพักเพื่อไปห้อง 333 อีกครั้ง ที่หอ้ ง 333 ยังมีตาํ รวจหลงเหลืออยูห่ ลายนาย สารวัตรสรวุทธก็ยงั อยูด่ ว้ ย หนุ่มผมตั้งยกมือไหว้ทกั ทายอีกครั้ง ขอ อนุญาตเข้าไปในห้อง ซึ่งนายตํารวจก็มิได้วา่ อะไร เพราะพวกเขาตัดสิ นใจสรุ ปเหตุที่เกิดขึ้นนี้เป็ นการฆ่าตัวตายไปแล้ว ปลายเข้าไปในห้องหยุดมองกลอนล็อกที่บิดเบี้ยวตรงประตูทนั ที จากนั้นก็รีบปรี่ ไปดูกลอนที่ประตูหอ้ งนํ้า ‚อย่างที่รู้สึกจริ ง ๆ ด้วย มันไม่เหมือนกัน ...ดูแปลก ๆ‛ ปลายเอ่ยขึ้นลอย ๆ ท่าทางครุ่ นคิด เขามองไปรอบ ๆ ห้องนํ้า เงยหน้ามองที่ช่องระบายอากาศ แล้วเดินไปตรวจดูตรงอ่างล้างหน้า หนุ่มผมตั้งมองอ่าง ล้างหน้าผ่าน ๆ ในทีแรก แต่แล้วก็กลับมาหันดูอ่างนํ้านั้นอย่างละเอียด พอปลายจ้องดู พบว่ามีเศษเส้นด้ายหล่นอยูใ่ นอ่างล่างหน้า เขาหยิบด้ายนั้นขึ้นมาดู จ้องมองมันคล้ายหาคําตอบ อะไรบางอย่าง ‚ท่าทางสิ่ งที่เราคิดมันน่าจะถูกต้องแฮะ ...ตอนนี้เหลือแค่หลักฐานเท่านั้น‛ เมื่อเขาตรวจดูหอ้ ง 333 จนพอใจแล้ว จึงออกมาจากหอพัก เดินไปรวมอยูก่ บั ลูกสมุนสามคนที่ยนื รออยู่ เจเหมือนในสมองมีเรื่ องสงสัยอยูป่ ระจํา เห็นปลายออกมาก็ถามขึ้นทันที ‚พี่แน่ใจหรื อ..ว่าเป็ นการฆาตกรรม ผมว่ามองยังไงก็ดูไม่เหมือนฆาตกรรมเลย.. น่าจะเป็ นการฆ่าตัวตายมากกว่า ประตูก็ลงกลอนไว้ ห้องนํ้าก็เหมือนกัน จะมีใครที่ไหนเข้าไปฆ่าแล้วออกจากห้องนี้ได้หรื อพี่?‛ ‚เออน่า‛ ปลายบอก ‚แกเชื่อฉันเหอะ‛ ‚แล้วทําไมพี่ปลายถึงไม่บอกสารวัตรเลยล่ะ?‛ ปลายเหม่อมองรอบ ๆ ‚ก็ยงั ไม่มีหลักฐานนี่ ถ้ายังไม่มี..ฉันยังแจ้งไม่ได้‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

แล้วจู่ ๆ หนึ่งในลูกสมุนที่นาน ๆ พูดทีของปลาย ก็พดู สวนขึ้นมา ‚พี่แล้วงานที่มีนให้ล่ะ พี่ทาํ ไปรึ ยงั ครับ?‛ แอลบอก ปลายเหมือนจะสะดุง้ เล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะลืมเรื่ องนี้ไปซะแล้ว แต่แอลก็ทาํ ให้ฉุกคิดกลับมาได้ ‚เออว่ะ ลืมไป เลย‛ หลังจากนั้นปลายก็นิ่งเงียบ ทําหน้าเคร่ งขรึ ม คล้ายในใจกําลังคิดอะไรที่หนักใจอยู่ ‚เฮ้อ...‛ ปลายถอนหายใจเสี ยงดัง ท่าทางเขาคงจะเครี ยดมากทีเดียว เจอยูก่ บั ปลายมานานย่อมรู ้วา่ ลูกพี่ของเขารู ้สึกอย่างไร จึงถามขึ้นว่า ‚พี่ปลายยังเครี ยดเรื่ องคดีอยูอ่ ีกเหรอ?‛ แต่เหมือนว่าครั้งนี้เจจะพลาด ปลายหันมองหน้าหนุ่มร่ างเล็กทันที ‚ไม่ใช่โว้ย! ..ฉันกําลังคิดว่าจะทําอย่างไรถึงจะ พิมพ์งานที่มีนให้เสร็ จ ไม่น่ารับปากมาเลย ...แกพูดมาก็ดีเลย งั้นให้พวกแกช่วยพิมพ์ดว้ ยดีกว่า‛

ที่หอ้ งคอมพิวเตอร์ช้ นั สองของอาคารคณะวิทยาศาสตร์ ปลายกําลังนัง่ พิมพ์งานที่มีนให้ดว้ ยความเร็ วสูง โดยที่ โต๊ะคอมพิวเตอร์รอบข้าง ลูกสมุนทั้งสามก็กาํ ลังพิมพ์งานนั้นด้วยความเร็ วไม่แพ้กนั ปลายพิมพ์ได้สกั พัก เขาหันถามเอโดยที่มือยังกดแป้ นพิมพ์อยู่ ‚เอ..แกพิมพ์ได้กี่หน้าแล้ว‛ เอเงยหน้าขึ้นมา ‚สามหน้าแล้วครับ‛ ‚อืม…‛ แล้วปลายก็หนั หน้าไปทางเจที่อยูด่ า้ นหน้า ‚แล้วแกล่ะเจ‛ ‚สองหน้าครับพี‛่ เจบอก มือยังระวิงอยูท่ ี่คียบ์ อร์ด หนุ่มผมตั้งย่อมอยากรู ้คาํ ตอบจากลูกสมุนอีกคน แต่เหมือนว่าแอลจะรู ้ทนั ว่าลูกพี่ของเขาจะถาม จึงชิงตอบไป ก่อน ‚สามหน้าครับ‛ ‚อืม...ดี เสร็ จทันพรุ่ งนี้แน่ ๆ‚ ปลายยิม้ หันกลับมาที่หน้าจออีกครั้ง แต่เมื่อเขาเงยหน้ามองดูที่จอมอนิเตอร์ หนุ่มผมตั้งต้องนิ่งมองไปครู่ หนึ่งเลย เนื่องเพราะมันพิมพ์ผิด ‚ไอ้บา้ เอ้ย!!‛ ปลายบ่นเสี ยงลัน่ จนเจ้าหน้าที่ประจําห้องคอมพิวเตอร์หนั มา ‚พิมพ์ผิด! ลืมเปลี่ยนภาษากลับ ภาษาไทยเป็ นอังกฤษหมด‛ หนุ่มหัวหน้าแก็งค์จดั การแก้ไขทันที เขาเปลี่ยนภาษากลับ จนกลับมาพิมพ์ต่อได้ แต่เมื่อพิมพ์ได้อีกสักพัก ก็ตอ้ ง หยุดพิมพ์อีกครั้ง ‚รู ้แล้ว!!‛ ปลายเสี ยงดังอีกแล้ว เจ้าหน้าที่ประจําห้องคอมพิวเตอร์หนั มาจ้องทันที แต่เขาไม่สน ทั้งยังไม่สนใจงาน ที่พิมพ์ดว้ ย ปลายหันหาลูกน้อง ยกมือลูบผม แล้วพูดขึ้นอย่างความมัน่ ใจ ‚เอ เจ แอล พวกแกพิมพ์งานไปก่อนนะ ...ถึงเวลาสรุ ปผลการทดลองแล้ว‛ -3o:p>

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

กลับที่หอ้ ง 333 อีกครั้ง ตอนนี้ไม่มีผใู ้ ดอยูแ่ ล้ว นายตํารวจส่วนใหญ่กลับสถานีหมด เหลือเพียงบางส่วนที่คุม สถานการณ์อยูข่ า้ งล่างเท่านั้น ปลายมุ่งไปห้อง 333 เป็ นครั้งที่สาม เพื่อมาพบสารวัตรสรวุทธและบอกความจริ งของคดีให้ ฟัง แต่วา่ เขากลับไม่อยูแ่ ล้ว หนุ่มผมตั้งจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น กดโทรออกทันที ...แล้วปลายสายก็รับ ‚พ่อหรื อครับ...‛ ปลายโทรหาพ่อของเขานัน่ เอง เขาเล่าเรื่ องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับคดีรวมทั้งข้อสันนิษฐานที่คิดไว้ให้ พ่อฟังโดยละเอียด ‚...ตอนนี้ฆาตกรยังลอยนวลอยู่ พ่อช่วยผมหน่อยนะครับ แล้วผมจะแอบนัดแม่ให้‛ ไม่นานปลายก็วางสาย เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชัว่ โมง สารวัตรสรวุทธพร้อมตํารวจนายอื่น และนายแสนรัก แฟนของผูต้ าย ก็กลับมา รวมอยูใ่ นห้องนี้อีกครั้ง แต่วา่ ผูใ้ ดเป็ นผูเ้ รี ยกพวกเขามา? ปลายหรื อ? หรื อว่าพ่อของเขา? นี่คงเป็ นอํานาจมืดอย่างหนึ่งของปลาย นักสื บจําเป็ นผูน้ ้ ี ‚นี่ปลาย!‛ สารวัตรสรวุทธพูดขึ้น เขาจ้องหน้าหนุ่มผมตั้ง ‚ตกลงเธอเป็ นใครกันแน่ ทําไมถึงสามารถให้ผกู ้ าํ กับ ออกคําสัง่ ให้ฉนั มาได้‛ ปลายยิม้ กวน ๆ บอกสารวัตรไป ‚เรื่ องนี้ผมคงบอกไม่ได้หรอกครับ สารวัตรสื บเอาเองน้า..‛ สารวัตรสรวุทธนิ่งเงียบ มีหลายครั้งที่เขาพยายามจะสืบหาข้อมูลว่าปลายเกี่ยวข้องกับผูก้ บั การสถานีอย่างไร แต่ มันก็ไม่ได้ความอะไรเลย นามสกุลของทั้งสองไม่เหมือนกัน ดูไม่ออกเลยว่าทั้งคู่เป็ นอะไรกัน ‚เอาเถอะ.. ที่เธอเรี ยกพวกฉันมาที่นี่ มีเรื่ องอะไร?‛ ‚ก็เรื่ องคดีฆ่าตัวตายที่หอ้ ง 333 นี้ไงครับ ผมว่ามันไม่น่าใช่การฆ่าตัวตาย... จริ ง ๆ มันเป็ นการฆาตกรรมในห้อง ปิ ดตาย แถมเป็ นห้องปิ ดตายสองชั้นด้วย!!‛ ‚อะไร!!‛ สารวัตรเถียงขึ้นทันที ‚คดีน้ ีมนั จบแล้ว มันคือการฆ่าตัวตาย‛ ปลายส่ายหน้า ‚ไม่ใช่ครับ มันแค่ดูเหมือนว่าเป็ นการฆ่าตัวตายต่างหาก‛ ‚ทําไมล่ะ.. มันต้องเป็ นการฆ่าตัวตายสิ ... ประตูหอ้ งถูกล็อกและลงกลอน ในห้องนํ้าก็เหมือนกัน แถมมีจดหมาย ลาตายอีก ยังไงก็เป็ นการฆ่าตัวตายแน่ ไม่มีทางจะเข้าไปฆ่าแล้วออกจากห้องนี้ได้แน่นอน‛ ‚มีสิครับ‛ ปลายพูดสวนทันที ‚มันมีวธิ ีที่จะเข้าไปฆ่า แล้วออกมาโดยที่ประตูยงั ลงกลอนไว้อยู‛่ พอปลายพูดขึ้นอย่างงี้ หลายคนนิ่งรอฟังหนุ่มผมตั้งพูดกันหมด ‚ทุกคนดูกลอนที่ประตูหอ้ งและประตูหอ้ งนํ้าสิ ครับ จะเห็นว่ากลอนทั้งสองที่มีลกั ษณะการพังที่ไม่เหมือนกัน ทั้ง ที่โดนกระแทกในลักษณะเดียวกัน โดยกลอนที่ประตูหอ้ งจะมีลกั ษณะบิดเบี้ยว ตัวกลอนเอียงเฉไม่ตรงกับรู ลอ็ ก ส่วนประตู ห้องนํ้ากลอนแทบจะหลุดออกมาเลย‛ ‚แล้วยังไง?‛ สารวัตรสงสัย ‚สารวัตรลองคิดดูนะครับ‛ ปลายบอก ‚ลองดูที่กลอนประตูหอ้ งก่อน มันพังแปลก ๆ ไม่เหมือนกับกลอนประตู ห้องนํ้าเลยล่ะครับ ...ซึ่งที่เป็ นอย่างนี้เพราะว่ากลอนที่ประตูหอ้ งถูกทําพังไว้ก่อนแล้ว ทําให้มนั พังเอียง ๆ เหมือนโดนอะไร กระแทกเข้าใส่ แต่จริ ง ๆ แล้วมันไม่ได้ลอ็ กเลย มันขัดอยูด่ า้ นนอกรู ลอ็ ก คนร้ายทําไปเพื่อให้เข้าใจผิดว่า ประตูหอ้ งนี้ถูกล็ อกกลอนไว้‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚อืม... งั้นแสดงว่าประตูหอ้ งถูกล็อกแค่ที่ลูกบิดประตู กลอนไม่ได้ลอ็ ก‛ สารวัตรพยักหน้าคิดตาม ‚แต่... กลอนใน ห้องนํ้าไม่เหมือนกันนี่ มันพังแทบจะหลุดเลย มันหมายความยังไงล่ะ?‛ ‚ก็กลอนห้องนํ้าถูกล็อกไว้ไงครับ ไม่ได้ทาํ พังให้เหมือนกลอนประตูหอ้ ง‛ ‚งั้นถ้ามันล็อกแล้ว ใครจะเข้าไปฆ่าผูต้ ายแล้วล็อกกลอนข้างในได้ล่ะ?‛ ‚มันมีวธิ ีครับ ...มีวธิ ีที่สามารถล็อกจากด้านนอกได้‛ ‚ยังไง?‛ คราวนี้นายแสนรักที่ดูดีข้ ึนกว่าเมื่อเช้าพูดถามขึ้นบ้าง ‚คืออย่างนี้นะครับ ลองดูที่ช่องระบายอากาศทางด้านบนของห้องนํ้า ช่องตรงนั้นมันสามารถใช้ในการลงกลอน จากภายนอกได้‛ ‚หื อ.. ได้ยงั ไง?‛ สารวัตรถาม ‚ก็ใช้ดา้ ยไงครับ ผมพบเศษด้ายภายในห้องนํ้านั้น วิธีการก็คือใช้ดา้ ยผูกคล้องไว้กบั กลอนประตูหอ้ งนํ้า ร้อยด้าย จากกลอนผ่านก๊อกนํ้าที่อ่างล้างหน้า เอาด้ายเกี่ยวกับก๊อกนํ้าไว้หน่อย เพื่อบิดให้ดา้ ยตรงจะได้ลงกลอนได้ง่ายขึ้น จากนั้นก็ ร้อยด้ายผ่านช่องระบายอากาศให้ปลายด้ายออกมาด้านนอก ปิ ดประตูหอ้ งนํ้า แล้วดึงด้ายนั้นจนกลอนลงล็อก เสร็ จแล้วจึง กระตุกด้ายแรง ๆ ให้ดา้ ยหลุดออกจากกลอน แล้วเก็บด้ายให้เรี ยบร้อย แค่น้ ีก็จะสามารถล็อกห้องนํ้านั้นได้โดยที่อยูด่ า้ น นอกแล้ว‛ ทุกคนมโนภาพตามที่ปลายพูด ดูแล้วความคิดและวิธีการที่ปลายบอก เป็ นไปได้จริ ง ๆ ‚อืม...‛ สารวัตรพยักหน้าคิดตาม เขาถามต่ออีก ‚แล้วประตูหอ้ งล่ะ มันใช้วธิ ีน้ ีไม่ได้แน่ เพราะไม่มีช่องระบาย อากาศเหมือนในห้องนํ้า‛ ‚ใช่ครับสารวัตร ประตูหอ้ งไม่สามารถใช้วธิ ีเดียวกับประตูหอ้ งนํ้าได้ แต่มนั ก็มีวธิ ีที่ลงกลอน ...ไม่สิ เป็ นวิธีที่ทาํ ให้ดูเหมือนห้องลงกลอนประตูได้‛ ผูฟ้ ังแต่ละคนเงียบกันหมด นิ่งรอฟังสิ่ งที่ปลายจะพูดออกมา ‚วิธีของประตูหอ้ งนี้ ก็ไม่ยากครับ ก็แค่พงั กลอนด้านบนที่ประตูไว้ก่อน โดยทําให้ตวั กลอนเอียง ๆ บิดเบี้ยวออก จากตัวล็อก จากนั้นก็กดล็อกลูกบิดประตู ปิ ดประตูหอ้ งไป แล้วแค่รอใครสักคนมาพังประตูหอ้ งนี้ เพื่อทําให้ดูเหมือนห้องนี้ ถูกล็อกและลงกลอน เพราะเมื่อพังประตูไปแล้วก็จะเห็นว่ากลอนถูกทําลาย ทําให้คิดว่ากลอนล็อกอยูแ่ ละถูกทําพังจากการ พังประตู‛ ทุกคนอึ้งอีกครั้ง ได้แต่ผงกศีรษะคิดตามการวิเคราะห์ของปลาย ดูท่าการเฉลยกลวิธีของห้องปิ ดตายสองชั้นนี้จะ ถูกเปิ ดเผยแล้ว ‚ฆาตกรได้นาํ ศพไปจัดการทําให้ดูเหมือนผูกคอตาย ทิ้งจดหมายลาตายที่พิมพ์ไว้เองไว้ในห้องนํ้า จากนั้นก็สร้าง ห้องปิ ดตายสองชั้นอย่างที่ผมบอก จนทําให้ดูเหมือนเป็ นการฆ่าตัวตาย ...แต่แผนการที่ฆาตกรสร้างไว้น้ นั จะสําเร็ จได้ก็ตอ้ ง มีคนพังประตู เพราะถ้าไม่มีใครพังประตู แล้วใช้กญ ุ แจสํารองไขเข้าไปแทน มันก็จะไม่หอ้ งปิ ดตายเท่าไหร่ ‛ ‚เธอหมายความว่ายังไง?‛ สารวัตรถามอีก "ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ ผมแค่บอกว่าในเมื่อการพังประตูมนั สําคัญมากขนาดนั้น ฆาตกรคงไม่กล้าวัดดวงรอหรอก ครับ แสดงว่าฆาตกรต้องลงมือเอง..‛ ปลายเงียบไปพัก แล้วค่อยเอ่ยต่อ ‚ดังนั้นฆาตกรต้องเป็ นหนึ่งในคนที่พงั ประตูหอ้ ง ซึ่ง มีผมกับนายแสนรัก ผมย่อมไม่ใช่คนทําแน่ เพราะผมเพียงบังเอิญอยูใ่ นเหตุการณ์เท่านั้น ฉะนั้นผูท้ ี่สร้างเรื่ องราวทั้งหมดก็ คือ ผูท้ ี่พงั ประตูอีกคน ..นายแสนรัก!!‛ ‚ปลายนายพูดอะไร!!‛ นายแสนรักเถียงขึ้นทันที ทุกคนต่างหันมองไปทางเขา ‚การวิเคราะห์ของนายมันก็อาจจะ เป็ นไปได้ แต่มีหลักฐานอะไรมากล่าวหาว่าฉันเป็ นทํา มันเป็ นการฆ่าตัวตายจริ ง ๆ ก็ได้‛

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

‚งั้นเหรอ‛ ปลายมองหน้า แล้วเขาก็ขอรู ปถ่ายภาพของแจนมาจากตํารวจ หยิบโชว์ให้ทุกคนดู ‚ทุกคนดูภาพนี้นะ ครับ‛ รู ปภาพที่ปลายให้ทุกคนดูเป็ นภาพรอยเชือกบริ เวณคอของผูต้ าย ‚ทุกคนลองดูภาพนี้ดี ๆ นะครับ จะเห็นได้วา่ ที่ลาํ คอของผูต้ ายมีรอยเชือกอยูส่ องรอย รอยหนึ่งเป็ นรอยตรงกับ ลําคอ อีกรอยเป็ นรอยทแยงเฉี ยงไปด้านหลัง ซึ่งนี้แหละครับ หลักฐานว่าเป็ นการฆาตกรรมอย่างแน่นอน เพราะถ้าตายด้วย การผูกคอตายต้องมีเพียงรอยทแยงเพียงรอยเดียว นี่มีสองรอยแสดงว่าอีกรอยหนึ่งต้องไปรอยที่ฆาตกรเข้าไปรัดคอทาง ด้านหลัง เพื่อสังหารผูต้ าย‛ ‚แต่มนั ก็แค่บอกว่าเป็ นการฆาตกรรมไม่ใช่หรื อ? คนอื่นที่ทาํ ได้นี่‛ นายแสนรักเถียงขึ้นมาอีก ‚งั้นเหรอ... ไม่ใช่ม้ งั มันต้องเป็ นนายแน่ เพราะเมื่อเช้าตอนฉันเข้าหอพักนี้ ฉันเห็นที่สมุดบันทึกมีชื่อนายอยูเ่ ป็ น คนสุดท้ายของเมื่อวาน แสดงว่าเมื่อวานนายต้องมาทําอะไรที่นี่แน่‛ ‚แล้วไง? มันก็ไม่ได้บอกว่าฉันเป็ นคนทํานี่‛ ‚ดูท่านายจะไม่ยอมรับนะ‛ ปลายส่ายหน้าเล็กน้อย ‚เอาเถอะ ถ้าแค่น้ ีมดั ตัวนายไม่ได้ ฉันก็มีสิ่งหนึ่งที่บ่งบอกว่า นายเป็ นคนทําแน่นอน‛ หนุ่มผมตั้งหยิบแผ่นฟล็อปปี้ ดิสก์ที่ก็อปปี้ ไว้ข้ นึ มา แล้วสัง่ ให้สมุนทั้งสามแจกเอกสารอะไรบางอย่างที่เตรี ยมไว้ ให้ทุกคน ‚มันก็แค่รายงานอังกฤษธรรมดา‛ นายแสนรักพูดอีก ‚จะเป็ นหลักฐานได้ไง‛ ‚ใช่ มันอาจเป็ นแค่รายงานอังกฤษธรรมดา‛ ปลายผงกศีรษะรับ เอกสารที่แจกเป็ นไฟล์รายงานที่ปริ๊ นมา นัน่ เอง ‚แต่ทุกคนลองดูดี ๆ นะครับ ตรงช่วงท้ายของเอกสาร มันมีขอ้ ความผิดปกติอยู‛่ ‚ตรงนี้ใช่ม้ ยั ครับ?‛ แอลบอกพลางชี้ที่เอกสาร ‚cloiyd‛ ‚อืม..ใช่แล้วแอล ข้อความตรงส่วนนี้คือข้อความที่ผตู ้ ายพิมพ์ไว้ก่อนตาย หรื อที่เรี ยกว่าไดอิ้งเม็สเซ็จนัน่ เอง ซึ่ง เป็ นข้อความที่บ่งบอกตัวฆาตกรแน่นอน‛ ‚แล้วมันหมายความว่าอย่างไร?‛ สารวัตรถามบ้าง ปลายไม่พดู ตอบ เขาเดินไปที่โน้ตบุ๊คที่ให้ลูกสมุนเตรี ยมไว้ ใส่แผ่นฟล็อปปี้ ดิสก์รันไฟล์น้ นั ขั้นมา ‚เอาล่ะครับ ทุกคนดูนี่... ‘cloiyd’ มันก็คือสิ่ งที่ผตู ้ ายต้องการบอกกับเรา จะเห็นได้วา่ มันไม่สามารถอ่านว่าอะไรหรื อแปลความหมายได้ เลย แต่มนั ก็มีวธิ ีหนึ่งที่สามารถถอดข้อความนี้เป็ นประโยคจริ ง ๆ ที่ผตู ้ ายบอกได้‛ ปลายพูดเสร็ จก็กดพิมพ์คาํ ว่า ‘แสนรัก’ ลงในโปรแกรมไมโครซอฟท์เวิร์ดขึ้นมา ‚’cloiyd’ ที่ผตู ้ ายพิมพ์มนั ก็คือคําว่า ‘แสนรัก’ ไงครับ‛ ‚มันจะเป็ นไปได้อย่างไง นายมัว่ หรื อเปล่า?‛ นายแสนรักยังไม่เข้าใจในสิ่ งที่ปลายทํา ไม่ใช่แค่นายแสนรักคนเดียวที่ไม่เข้าใจ มีอีกหลายคนยังไม่เข้าใจว่า ’cloiyd’ กลายเป็ น ‘แสนรัก’ ได้อย่างไร แต่ก็มีคนหนึ่งที่คิดได้ทนั เป็ นแอลหนึ่งในลูกสมุนนัน่ เอง เขาพูดขึ้น ‚เปลี่ยนภาษาใช่ม้ ยั ครับ?‛ ‚ถูกต้อง

ข้อความว่า ’cloiyd’ เมื่อเปลี่ยนภาษาอังกฤษเป็ นภาษาไทย

แล้วพิมพ์ตามตําแหน่งเดียวกับคํา

ว่า ’cloiyd’ ก็จะได้เป็ น ‘แสนรัก’ นัน่ เอง‛ นายแสนรักได้ยนิ คราวนี้หน้าซีดไปเลย ดูท่าเขาจะเถียงปลายไม่ข้ ึนแล้ว

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

นักสื บสมัครเล่นหนุ่มพูดขึ้นต่อ ‚นายแสนรักคือฆาตกรที่สงั หารนางสาวจิราพรแฟนของตัวเอง ไม่ง้ นั เขาคงไม่ คะยั้นคะยอให้ผมช่วยพังประตูหรอกครับ เพราะว่าถ้ามีนไปเอากุญแจสํารองมาก่อน ความจะแตกแน่นอน เนื่องจากต้อง เห็นกลอนประตูที่เขาทําพังไว้ และเหตุที่เขาทําไปคงจะเป็ นเรื่ องปัญหาส่วนตัวของเขากับนางสาวจิราพร‛ #160; ‚ใช่ ฉันเป็ นคนวางแผนและฆ่าแจงเอง‛ ในที่สุดก็ยอมสารภาพแล้ว ตอนนี้หน้าตาของแสนรักซีดลงอีก ดูแย่ มากทีเดียว เขาพูดทั้งที่น้ าํ ตาไหลคลอเบ้าตา ‚แจงไปมีอะไรกับอาจารย์ แลกกับเกรด ...แต่ฉนั ยอมไม่ได้ ผูห้ ญิงที่ฉนั รักไม่ ่ ‛ ควรเป็ นคนแบบนี้ เมื่อเธอไปมีอะไรกับคนอื่นแล้ว มันก็ไม่สมควรมีชีวติ อยู… ไม่ทนั ที่นายแสนรักจะพูดจบ ตํารวจก็เข้าจับกุมทันที สุดท้ายคดีที่คิดว่าเป็ นการฆ่าตัวตายก็พลิกกลายเป็ นการ ฆาตกรรมไปจนได้ ‚ปลาย..ขอบคุณมากนะ เธอช่วยไว้อีกแล้ว‛ สารวัตรสรวุทธกล่าวขอบคุณ ‚ไม่เป็ นไรครับ‛ ปลายพูดพร้อมยืน่ กระดาษให้สารวัตรแผ่นหนึ่ง ‚แต่สารวัตรช่วยรับนี่ไปด้วยครับ‛ สารวัตรรับกระดาษแผ่นนั้นมา ‚อะไรหรื อ?‛ ‚นี่คือรายชื่ออาจารย์ที่ชอบให้นกั ศึกษาเอาตัวแลกเกรด ผมสื บมาได้เท่านี้ ฝากสารวัตรช่วยขยายผลต่อด้วยนะ ครับ‛ ‚อืม..ได้เลย‛ สารวัตรรับปากทันที เมื่อเรื่ องจบเรี ยบร้อย ปลายก็ออกจากที่เกิดเหตุลงไปสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์คนั เก่งขับออกไปอาคารเรี ยนทันที ท่าทางของเขาดูรีบร้อนทีเดียว อาจเพราะต้องรี บกลับไปทําแล็ปต่อ ไม่อยากให้มีนทําคนเดียว พอถึงห้องปฏิบตั ิการเคมี ก็พบเห็นมีนยังคงง่วนอยูก่ บั การทําการทดลอง เขาจึงรี บปรี่ เข้าไปหาเลย ‚มีน.. มาแล้ว!‛ ปลายเรี ยก ‚อือ..เป็ นไง ปิ ดคดีได้ม้ยั ?‛ มีนหันมาถามทันที ปลายแย้มยิม้ ‚เรี ยบร้อยแล้ว เป็ นการฆาตกรรมจริ ง ๆ ...แล้วมีนล่ะ ทําแล็ปคนเดียวเหนื่อยมั้ย?‛ สาวห้าวหยุดมือจากการทดลอง หันมองหน้าปลาย ‚เหนื่อยสิ ...แต่วา่ งานที่ฉนั ให้ทาํ เป็ นไงบ้างล่ะ ว่าจะถามตั้งแต่ ตอนยังไม่ไปแล้ว ต้องเสร็จพรุ่ งนี้นะ‛ ‚เอ้ย..นัน่ สิ ลืมไปเลย‛ ปลายสะดุง้ เฮือก ดูท่าจะลืมไปจริ ง ๆ ‚งั้นมีนก็ทาํ แล็ปไปก่อนละกันนะ ฉันจะรี บไป ทํางานให้เสร็ จ‛ เขาพูดเสร็จไม่รอคําตอบจากมีน รี บออกจากห้อง ดิ่งไปยังรถมอเตอร์ไซค์ ขับไปที่หอ้ งคอมพิวเตอร์ทนั ที มีนมองตามหนุ่มผมตั้งที่รีบร้อนออกไป ส่ายหน้าไปมา แล้วพูดขึ้นว่า ‚เป็ นอย่างงี้ทุกที‛

...........................................................................

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ

ปลายนักสืบจาเป็น

::

โดย สายลับจ๋อ