เพชรพระอุมา เล่ม2 ไพรมหากาฬ

222

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

223

12 เสียงปนราวกับประทัดตรุษจีน จากเบื้องหนาสงบลงแลว เสียงปาแตก ตนไมลมก็ หางไกลออกไปเปนลําดับ จนกระทั่งในที่สุดทุกสิ่งทุกอยางก็ตกอยูในความสงบเงียบเหมือนเดิม ไม มีวี่แวววาโขลงชางปาจะเตลิดผานมาทางดานของรพินทร ทุกคนหันมามองดูกัน แลวคอยๆ เคลื่อนออกจากที่กําบังเขามารวมกลุม “คุณชายกับพวกนั้นคงจะยิงไลแตกกระจายไปทางอื่นหมดแลวครับ” พรานใหญพดู เบาๆ ไชยยันตกับดารินยังอยูในอารมณตนื่ เตนมองเห็นไดถนัด โดยเฉพาะ อยางยิ่ง ม.ร.ว.หญิงคนสวย หลอนไมมีไรเฟลถือติดมืออยูดวย นอกจากปนสั้นขางเอวเทานัน้ และ เดี๋ยวนีห้ ลอนเริ่มรูสึกตัวในคําเตือนของจอมพรานแลว ในกรณีที่เขาพร่ําพูดไวนักหนาวา นอกจาก ภายในบริเวณที่ตั้งแคมปแลว ทุกฝกา วไมวาจะยางไปไหน ไมควรจะใหไรเฟลหางมือ หลอนนึก วาดภาพไมถูกเหมือนกันวา ถาชางโขลงยกขบวนผานมาทางดานนีห้ ลอนจะทํายังไง “เอ...ไปยังไงมายังไงกันนี่?” ไชยยันตพูดยิม้ จืดๆ ประหมาตอเหตุการณยิ่งเสียกวาตอนที่ถูกวัวแดงไลเสียอีก “พวกเราอาศัยทางของมันเดินไปครับ ผมเขาใจวาคณะของคุณชายคงจะเดินสวนกับ โขลงของมันอยางจัง เพราะตางฝายตางเดินเงียบๆ และระยะที่ประจันหนากันก็คงจะใกลจวนตัว เต็มที เพราะดานมันโคงสูงต่ําเปนลอน ไมสามารถจะมองเห็นขางหนาไดไกล” รพินทรบอกความเห็นตามคาดคะเน “ไมรูวาพวกเราเปนยังไงกันบางหรือเปลา เสียงยิงกันยังกับจะถลมปา” ดารินบนอยางวิตกกังวล หนาของหลอนซีด มือเทาเย็นไปหมด “คงไมมีใครเปนอะไรหรอกครับ เสียงปนแสดงวามีการยิงปะทะไวอยางแนนหนา เหลือเกิน พวกมันคงแตกกระจายกันออกไปกอนที่จะบุกเขามาถึงตัว” “ผมวาเราสงสัญญาณเรียกใหพวกนั้นรูตวั ดีกวา วาเราตามมาขางหลังหางกันเพียงแคนี้ เอง เขาจะไดรอ” ไชยยันตวา “ก็ดีเหมือนกันครับ” รพินทรเห็นดวย หันมาทาง ม.ร.ว.หญิงดาริน บอกวา “คุณหญิงครับ ขอแรงนิด ยิงปนสั้นของคุณหญิงสักสามนัดยิงขึ้นฟา เวนระยะเปนชวงให ไดจังหวะกันนะครับ อยายิงติดกันเกินไป” หญิงสาว ชักปนออกจากซองดานขาวเอง ชูขึ้นเหนือศีรษะแลวเหนี่ยวไก เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! ออกไปเปนจังหวะสามนัด เสียงของมันสะทานกองไปทั้งหุบเขา ตามคําสั่งของเขา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

224 เพียงอึดใจเดียว ก็มีเสียงปนจากเบื้องหนาดังกังวานขึ้นสามนัดเชนกัน เปนการตอบรับ รพินทรยิ้มออกมาเล็กนอย “เอาละครับ เขารูตัวแลววาเรากําลังตามมา ปานนี้คงจะหยุดรอ เรารีบไปเถอะ” ทั้งหมดเริ่มเดินรุดหนาตอไปอยางเรงรีบ เต็มไปดวยความรอนใจประมาณ 10 นาที หลังจากนัน้ ก็มีเสียงกูโหวกเหวกสวนทางมา และอึดใจเดียวทุกคนก็เห็นเกิด พรานพื้นเมืองของ รพินทรถือปนเดินอาวตรงเขามาดวยหนาตาตื่น ยังไมทนั จะถึงตัวก็ตะโกนบอกมาวา “สวนกับชางครับ ทั้งโขลงเลย” รพินทร ไชยยันต ดาริน ก็ปราดตรงเขาไปหาเกิดโดยเร็ว ภายหลังจากการซักถามก็ได ความตรงตามที่พรานใหญเขาใจไวแตแรกไมมีผิด ขบวนของ ม.ร.ว.เชษฐาซึ่งกําลังเดินลงมาจาก เนินลาดชันตอนหนึ่ง ก็ประจันหนากับโขลงชางประมาณ 20 กวาตัว กําลังจะเดินไตเนินสวนขึ้นมา ระยะทีพ่ บกันหางเพียง 50 เมตรเทานั้น จันผูเดินนําขบวนไปเบื้องหนา ไดยิงขึ้นฟาเปนการไล แต โขลงของมันทั้งหมดนําขบวนโดยเจาสีดอตัวมหึมากลับพยายามจะสวนบุกขึน้ มาใหได ม.ร.ว. เชษฐาจึงสั่งใหยิงปะทะไว โชคดีเหลือเกินที่การประจันหนาเกิดขึ้นบนหนทางที่ฝา ยคนอยูบนทีส่ ูง ชันกวา อํานาจการยิงจึงสามารถสกัดกั้นไวไดทัน แตถงึ กระนั้นก็หวุดหวิดจวนเจียนจะถึงตัวทีเดียว เกิดรายงานวาเจาตัวจาโขลงถูกระดมยิงลมลง เมื่อมันวิ่งเขามาใกลเกวียนของเชษฐาเพียง ไมกี่วาเทานั้น สวนลูกโขลงแตกกระจายลงปาขางทางเจ็บไปหลายตัว ขณะนี้ขบวนเกวียนยังคงหยุด กันอยูที่เดิม เพราะไดยินเสียงปนยิงเรียกมาจากฝายของรพินทร เชษฐาจึงใหเกิดรีบยอนกลับมารับ รพินทรเดินเรงฝเทาขึ้นอีก เขาฟงการบอกเลาของเกิดและซักถามไปพลาง โดยไมให เสียเวลา ตอจากนั้นอีกครูเดียวพวกที่เดินตามมาเบื้องหลังก็มาถึง ขบวนเกวียนที่ลว งหนามากอน ของเชษฐา ซึง่ ในขณะนี้รวมขบวนกันหยุดรอ ตางฝายตางซักถามกันแซดในเหตุการณที่เกิดขึ้น ม.ร.ว.เชษฐายืนอยูกับพืน้ ในมือถือดับเบิลไรเฟล .600 ไนโตรเอกซเปรส สีหนาของราชสกุลหนุม สอแววตืน่ เตนเล็กนอย มีแงซายยืนอยูขางๆ บนทางลาดต่ําไปเล็กนอย ภูเขายอมๆ ลูกหนึ่งกองขวางอยูที่นนั่ มันคือพลายสีดอตัว มหึมานอนฟุบอยูในทาหมอบ เลือดยังคงไหลรินไมขาดสายออกมาจากแผลถูกยิงเกือบทั้งตัว แต แผลฉกรรจที่สุด คือแผลที่เนินน้ําเตาของกระสุนขนาด .600 จากดับเบิล้ ไรเฟลของเชษฐา “เปนยังไง เรายังไมทันจะลามันเลย มันจะขยี้เราเขาใหเสียกอนแลว” เชษฐาเอยขึ้นบนหัวเราะ ขณะที่รพินทรมาหยุดยืนพิจารณาดูซากชางอยูใกลๆ โดยมีไชย ยันต ดาริน และพวกที่ตามมาสมทบทีหลังมุงอยูดวย “ผมนึกแลวตอนที่ไดยนิ เสียงปน ผมตามหลังคุณชายมาหางไมถึง 2 กิโล ใจหายหมด” พรานใหญพดู เบาๆ ปาดแขนขึ้นเช็ดเหงื่อบนใบหนาแลวถอนในเฮือก โคลงศีรษะชาๆ “จันกับเกิด ขวัญดีเหลือเกิน สมแลวที่เปนลูกศิษยของคุณ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

225 เชษฐากลาวชมเชยพรานพืน้ เมืองของเขายิม้ ๆ “ระยะมันจวนตัวกะทันหันเหลือเกิน ผมเองขณะนั้นตะลึงไปหมดเพราะไมทันรูตวั คาด ฝนมากอน จันกับเกิดสงเสียงตะโกนไลมนั พอมันวิ่งเขาใสทั้งโขลงก็ยังอุตสาหยิงขึน้ ฟาใหโอกาส มันเสียอีก แตแหม! ไมไหวเลยนี่ ไอพวกนักเลงโตงากุดพวกนี้ มันเจตนาจะยกโขลงเขามาเหยียบเรา จริงๆ อีตอนนี้เองที่เราซัดกันหูดับตับไหม ไมรใู ครเปนใคร ทีแรกผมนึกวาโขลงไอแหวงอยางคุณ วาเสียอีก แตจนั กับเกิดบอกวาไมใช” “ผมสงสัยวา จะเปนโขลงเดียวกันกับทีเ่ ราไดยนิ เสียงเมื่อคืนวานซืน ตอนที่ผมกับคุณชาย ไปดักยิงไอกดุ อยูดวยกันนั่นแหละครับ มันจะบายหนาออกทุง เราบังเอิญเดินสวนมันพอดี ลง ประจันหนากันในระยะจวนตัวอยางนี้มันก็บุกเขาใสแนๆ ทางของมันเสียดวย” จอมพรานพิจารณาดูรอยบาดแผลจากกระสุนขนาด .600 อยางสนใจอีกครั้ง แลวเงยหนา ขึ้นยิ้มกับเชษฐาพึมพําเบาๆ “คุณชายยิงแมนเหลือเกินครับ เขาเนินน้ําเตาพอดี” “ปูโธ!” ม.ร.ว.เชษฐารองออกมา พรอมกับหัวเราะลั่น “บอกตามตรง ผมนะมือเย็นตีนเย็นหมดแลว มารูสึกตัวเอาครั้งสุดทายมันวิ่งเขามาหางไม เกิน 10 วา แงซายเปนคนตะโกนเตือนสติผมนั่นแหละผมจึงไดกดตูมออกไป งวงมันเกือบจะถึงตัว ผมแลวดวยซ้ําขณะทีย่ ิง จนกระทั่งเดีย๋ วนีผ้ มยังนึกไมออกเลยวา ปนกระบอกนี้มนั ขึ้นมาอยูในมือ ของผมตั้งแตเมื่อไหร แงซายเพิ่งจะบอกผมเมื่อตะกีน้ ี้เองวา เขาเปนคนหยิงสงใหผม นับตั้งแตเขา เห็นมันวิ่งรี่เขามา ถาไมไดเกิด จัน แลวก็แงซาย ที่แตละคนลวนสติดีกนั ทั้งนั้น ปานนี้ขบวนของเรา ทั้งหมดก็คงแหลกไปแลว” “เสียดายเหลือเกิน ที่ผมไมมโี อกาสไดเห็นพิษสงของ .600 ไนโตรเอกซเปรส กระบอกนี้ ที่คุณชายยิง” พรานใหญพดู ตามความรูสึกแทจริง เขาไปพิจารณารอยกระสุนอีกครั้งอยางสนใจเปน พิเศษ แลวหันไปมองดูตัวปนที่เชษฐาถืออยูในมือ “ปฏิบัติการของมันเปนยังไงบางครับ?” “โอย! ผมบอกแลววาผมกําลังตกใจ อกสั่นขวัญแขวนไปหมด มีโอกาสยิงมันดวยปน กระบอกนีเ้ พียงนัดเดียวเทานัน้ และก็เปนการยิงอยางเผาขนเพราะขวนตัว พอลํากลองยกมันก็ตมู ออกไปก็เห็นมันทรุดฮวบลงทันที ผมเองก็ยังไมรูเหมือนกันวาอานุภาพของมันจะศักดิ์สิทธิ์สัก ขนาดไหน เพราะบังเอิญเพียงนัดแรกทีย่ ิงก็เขาที่สําคัญเหลือเกิน อยาวาแต .600 กระบอกนี้เลย ตอ ใหไรเฟลขนาดเล็กกวานี้มาก ลงถาเจาะเนินน้ําเตาก็ตองทรุดทั้งนั้น และนี่กเ็ ปนครัง้ แรกของผมที่มี โอกาสใชปน กระบอกนีย้ ิงสัตว นอกจากการซอมยิงเปา ถาเราอยากจะเห็นอานุภาพของมันจริงๆ ตองทดลองยิงในระยะหางหนอย และเปาหมาย อยาใหถูกจุดสําคัญนัก เปนตนวากลางลําตัวหรือ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

226 สะบัก แลวก็ดูผลวาชางมันจะสะเทือนสักแคไหน นั่นแหละเราถึงประมาณ ‘น็อก ดาวน เพาเวอร’ ของมันไดถูกตอง เอาไวใหเราตามลาโขลงไอแหวงตามแผนเดิมของคุณเสียกอน บางทีเราจะได ทดลองอีกครั้ง” หัวหนาคณะเดินทางบอกกับเขาโดยเปดเผย ทั้งสองฝายซักถามถึงพฤติการณที่เกิดขึน้ ในระหวางชางโขลงยกขบวนเขาใสอีกครู พอ คลายความตื่นเตนกันลงบางแลว ไชยยันตก็เขาตบไหลเชษฐาพูดสัพยอก “แกเดินลวงหนาฉันไป ชนิดไมเปดโอกาสใหฉันตามทันนะเชษฐา ฉันยิงหมูปาแกเลน กวางเขาใหกอนแลว ฉันรบกับหมีแกก็คว่าํ วัวแดงตัดหนาฉันไปอีก มิหนําซ้ํายังซัดไอกุดไดถึงสอง นัด ทีนี้พอฉันทําคะแนนเรื่องวัวแดงไดทัน แกก็กระโดขามขึ้นไปลอชางเขาเลย เด็ดจริง!” ทั้งหมดพากันหัวเราะอยางครึกครื้น เหตุการณอนั ตืน่ เตนใจหายใจคว่ําที่ตางเผชิญมา กลายเปนเรื่องสนุกสนานออกรสชาติยิ่ง “เออ วายังไง เรื่องวัวแดง?” เชษฐาเพิ่งจะนึกขึ้นมาได เพราะไชยยันตเอยขึ้นหันมาถามอยางกระตือรือรน “ไดไหม? ตอนที่ฉันผละแยกจากแกและรพินทรเดินหางมาไดสัก 20 นาที ก็ไดยินเสียง ปนอยางละนัด ครั้งแรกสองนัดติดตอกัน เวนมาอีกสัก 4 นาทีก็ไดยนิ รัวถี่ยิบกันทีเดียว ชักเอะใจ เหมือนกัน จะยอนกลับไปดูแลว พอดีเกิดกับจันบอกวาไมตองหวง สันนิษฐานวาคุณรพินทรกับเส ยคงจะไดโอกาสหมายยิงชนิดถลมลงทั้งฝูงเลย ฉันเลยหมดกังวล เพราะถือวารพินทรไปดวย ได ความวายังไงมัง่ ละ มัวแตตื่นเตนกันเรื่องชางเลยลืมถามถึงดานแก” รพินทรอมยิ้ม ไชยยันตกับดารินมองดูหนากันแลวหัวเราะกากออกมางอหาย เมื่อนึกถึง เหตุการณฉุกละหุกตอนวัวไล แลวทั้งสองก็ทําหนาที่บรรยายให ม.ร.ว.เชษฐาฟงอยางละเอียด ไชยยันตหนั กนกางเกงที่ถกู วัวเจากรรมขวิดจนฉีกขาด ออกไปใหเพื่อนดูในตอนทาย ประกอบการเลา เชษฐาหัวเราะจนตัวงอดวยความขบขัน สวนจอมพรานวางสีหนาเรียบๆ เปนปกติ คณะนายจางทัง้ สองของเขาเห็นเรื่องที่เสี่ยงชีวิตหวุดหวิดจวนเจียนที่ผา นมา อัน เนื่องมาจากความหละหลวมประมาทเปนเรื่องตลกขบขันไปเสียหมด “พรานใหญของเราก็วิ่งแจนเหมือนกัน วิ่งเร็วกวาไชยยันตเสียอีก เสียดายที่พใี่ หญไมได เห็นตอนนั้น” ม.ร.ว.หญิงดาริน พูดพลางหัวเราะพลาง หลอนหัวเราะจนหนาแดงก่ํา การเดินทางวันนี้คณะนายจางของเขาสัมผัสกับรสชาติที่ถึงอกถึงใจยิ่ง รพินทรไมได กลาวอะไรอีกทั้งสิ้น ใหคณะนายจางพักผอนสนทนากันอยางสนุกสนาน อีกครูหนึ่งก็เตือนใหออก เดินทางตอ เพราะมืดลงทุกขณะแลว บรรยากาศของขบวนเกวียนเริม่ อบอุนขึ้นอีกครั้ง เมื่อทั้งสอง ฝายตามมาทันกันและมีพรานใหญนําขบวนตามเดิม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

227 ม.ร.ว.หญิงดาริน ไมลืมถายภาพชางตัวนัน้ ไวหลายภาพ กอนที่ขบวนเกวียนทั้งหมด จะ เดินแอบชิดขางทาง หลีกซากของมันที่นอนขวางทะมึนราวกับภูเขาเลากาอยูกลางดานเลยผานไป อากาศในหุบเขาขมุกขมัวลงทุกขณะ มิหนําซ้ํายังมีฝนปรอยหยิมๆ เริ่มเย็นเยือกลงเปน ลําดับ ในการเดินครั้งนี้คณะนายจางของเขาทั้งสามคนไมมีใครนั่งไปบนเกวียนเลย ตางลงมาเดิน เคียงคูกับเขาทัง้ สามคน และสนทนากันไปอยางครื้นเครงตลอดทาง ม.ร.ว.หญิงดาริน ไมลืมมีไร เฟล .270 ของหลอนถือติดมืออยูดวย หลอนไมกลาชะลาใจอีกแลวเพราะเหตุฉกุ เฉินที่เกิดขึ้น เปน บทเรียนใหเห็นถึงสองครั้งติดๆ กัน เชษฐายังคงคุยกับรพินทรถึงเรื่องโขลงชางที่ประจันหนากัน ถามพรานใหญดว ยความ สงสัยวา ทั้งโขลงอันดุรายของมัน เขาสังเกตไมเห็นมีชางงาเลยสักตัว ลวนเปนสีดอทั้งนั้น ซึ่งจอม พรานก็อธิบายใหทราบวา ชางโขลงที่เพนพานอยูใ นปานี้ สวนมากลวนเปนชางสีดอที่ไมมีงาทั้งสิ้น ถาจะมีชางงาอยูบางก็เปนโขลงของไอแหวง อันเปนโขลงรายกาจเปนพิเศษเทานั้น เพราะตามปกติ แลว ถาปรากฏวามีชางงาแมแตเพียงตัวเดียวหลงอยูในโขลงใด เปนตองถูกพรานพืน้ เมืองตามลาเอา งาจนไมมีเหลือ พวกพรานพืน้ เมืองไมกลาที่จะตามพิชติ ก็แตเฉพาะโขลงของไอแหวงเทานั้น “พรานปาหลายคนแลวครับ ที่พยายามจะตามโขลงไอแหวง แตถูกขยี้เสียทุกรายไปจนไม มีใครกลา” รพินทรบอก “ทําไมหรือ? หรือวามือพรานพวกนั้นไมถึง?” เชษฐาถามอยางสงสัย พรานใหญหวั เราะเบาๆ “มันพูดยากครับ พวกพรานพื้นเมืองจะวามือไมถึงก็ไมได แตละคนเกงๆ กันทั้งนั้น แตที่ ทําไมสําเร็จและตองเสียทาถูกขยี้แหลกไป ผมคิดวาเปนเพราะความดุรายและฉลาดเยีย่ มของโขลงนี้ มากกวา พอพรานเขาไปยิงมัน แทนที่มนั จะหนีเหมือนโขลงอื่นๆ มันกลับชวยกันดาหนาเขาใสรมุ กันเขามาทั้งโขลงทีเดียว โดยไมมกี ารถอย พวกพรานพื้นเมืองสวนมากก็ใชปน แกป หรือมายก็ปน ร.ศ.รุนเกา และไปกันอยางมากก็แคสามคน กําลังคนนอยอยางหนึ่ง ปนที่ดอยอานุภาพอีกอยางหนึง่ ทําใหปะทะหนามันไวไมอยู ถึงตายกันเสมอ แตถาปนของเราดี และรูห ลักปลอดภัยเพียงพอในที่จะ เขาลามันก็ไมมีอะไรตองวิตกนัก” “ปนแกปหรือปน ร.ศ.ที่พวกพรานปาใช มันจะไปลมชางไดยังไง?” ไชยยันตถามมาบาง “สวนมาก พรานปาจะเขาไปยิงชางในระยะประชิดตัวเลยครับ พูดแลวไมนาเชื่อ บางคน ยิงหางเพียงแค 10 วาเทานัน้ ทีนี้ถายิงกันในระยะใกลๆ แมปนจะหยอนอานุภาพไปบางก็พอจะ ไดผลถาเขาที่สําคัญ ผมเองถาไมจวนตัวก็ไมเคยหาญเขาไปยิงชางในระยะที่ใกลกวา 30 เมตรเลย พวกพรานพื้นเมืองเขากลากันมากทีเดียวครับ แลวก็กระเดียดไปในทางเชื่อมั่นไสยศาสตรเวทมนตร [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

228 คาถา ถึงไดตายกันบอย เพราะในระยะประชิดตัวแคนนั้ ถานัดแรกชางไมลม พรานก็เละไมมีชนิ้ ดี ชางมันก็เปนบางโขลงบางตัวเหมือนกันครับที่จะดุรายเปนพิเศษ สวนมากถาถูกเจ็บก็มกั จะหนี อยางโขลงที่ปะทะกับคุณชายเมื่อตะกี้นี้ แตบางโขลงยิ่งเจ็บ ยิ่งบาเลือด มันขึ้นอยูก ับตัวจาโขลงเปน สําคัญ สําหรับไอแหวงไมตองพูดถึง นิสัยของมันชอบรังควานอยูก อนแลวเปนประจํา” “คุณเองเคยตามมันมากอนหรือเปลา?” “ยังไมเคยเจอกันจังหนาสักทีครับ มันเคยมารื้อแคมปผมครั้งหนึ่ง ระหวางที่ผมทิ้งแคมป ออกสํารวจสัตว ผมออกตามมันไมทัน ไอครั้นจะตั้งหนาตั้งตาตามมันจริงๆ ผมก็ติดงานไมมีเวลา วางพอ คิดอยูก อนเหมือนกันวาโอกาสเหมาะๆ ใหวางสักนิดจะลองตามมันใหจริงจังดูสักครั้ง ผม กะลมไอแหวงใหไดตัวเดียวเทานั้น โขลงของมันก็จะหมดฤทธิ์ไปเอง พวกบานปาจะไดนอนตา หลับลงบาง เพราะตลอดระยะ 2 ปที่แลวมานี่ ผมไดรับการรองทุกขจากพวกบานปาอยูเปนประจํา” ไชยยันตเบปาก หันไปมองเชษฐา “แลวคุณคิดวามือขนาดผมกับเชษฐา พอจะตามหลังคุณไปรบกับโขลงไอแหวงไหว เหรอ?” พรานใหญหัวเราะ “สบายเลยครับ กําลังใจเปนพื้นฐานขั้นแรก อาวุธดีเปนสวนประกอบที่สอง ทั้งคุณชาย และคุณไชยยันตก็มีอยูพ รอมแลวชนิดไมตองหวง” “เอะ! ไมเห็นเอยถึงฉันบางเลยนี่ หรือวาเห็นฉันไมมีความหมาย” หญิงสาวลอยหนา สอดขึ้นเปรยๆ “สําหรับคุณหญิง ไมตองพูดถึงหรอกครับ พิเศษเหนือกวาทุกคน” รพินทรตอบหนาตาเฉย “คุณชายกับคุณไชยยันตรวมกันเขาสองคน ก็ยังไมไดครึ่ง โธ...มือขนาดลมหมีโคเดี้ยก หรือควายปาแอฟริกากันมาแลว” “ดีละ” เสียงหลอนครางออกมาเบาๆ อยางหมายมัน่ ปนมือ ปรายหางตาแวบไปทางพรานใหญ ยิ้มดุๆ “ถาโชคดีไมตองพึ่งหมอ หรือวิทยาการทางแพทยบางก็แลวไป ขอใหหลีกเลี่ยงเข็มฉีดยา จากแพทยหญิงดาริน วราฤทธิ์ใหพนก็แลวกัน” เชษฐากับไชยยันตหวั เราะ แตรพินทรเพียงยิ้มๆ ไมไดตอบอะไรทั้งสิ้น เขาไมตองการตอ ลอตอเถียงหรือยั่วเยาใดๆ กับราชสกุลสาวตอหนาพี่ชายของหลอน เพราะรูสึกวามันไมเปนการ สมควร

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

229 พอมืดสนิท ขบวนเกวียนก็ตดั ทางแยกลงจากดานชางเขาสูเชิงผาตอนหนึ่ง เปนบริเวณที่ ราบโลงเตียน พรานใหญสั่งใหปลดเกวียนและสรางแคมปขึ้นที่นั่น พรอมทั้งใหลงมือหุงหาอาหาร “ตรงนี้แหละครับ ที่คุณชายอนุชาในนามของชด ประชากรมาปลดเกวียนพัก และไดพบ กับผมเปนครั้งสุดทายเมื่อปกลายนี”้ รพินทรบุยปากไปที่โขดหินกอนใหญใตรม เงาของตนหลุมพอ ซึ่งขณะนีพ้ วกลูกหาบ กําลังจัดการกระโจมสําหรับคณะนายจางอยู เชษฐา ดาริน และไชยยันต พากันนิ่งงันเงียบไปในทันที ความสนุกสนานบันเทิงใจกลาย มาเปนความซึมเศรากังวล โดยเฉพาะอยางยิ่งสําหรับดาริน น้ําตาของหลอนคลอเมื่อมองเหมอไปยัง โขดหินกอนนัน้ “พรานพื้นเมืองของพี่กลางที่ชื่อหนานอิน เทาที่คุณรูจักเปนคนยังไง?” หลอนถามขึ้นแผวเบา น้ําเสียงสั่นเครือ “เปนคนอายุประมาณปลาย 50 ฝมือในการลาสัตวและเดินปาเยีย่ มทีเดียวครับ” “ฉันหมายถึงอุปนิสัยใจคอ โดยเฉพาะอยางยิ่งความซื่อสัตยของเขา” “ก็...เทาที่ผมเห็นมา หนานอินพอจะไววางใจไดในเรือ่ งนั้น แกเปนคนซื่อสัตยกตัญู รูคุณ มีความกลาหาญเด็ดเดี่ยว และรูสึกวาจะจงรักภักดีตอคุณชายอนุชามากทีเดียว แตผมไมทราบ ประวัตวิ าหนานอินกับคุณชายอนุชาไปพบปะคบหาสมาคม จนกระทัง่ เกิดความรูสึกซาบซึ้งตอกัน ตั้งแตเมื่อไหร และโดยวิธีใด” “เราออกเดินทางตามหลังเขาเปนเวลาถึงหนึ่งป” ม.ร.ว.เชษฐาพึมพําออกมาเศราๆ อยางปราศจากความหมาย “แตฉันเชื่อเหลือเกินนะ” ไชยยันตเอยขึน้ ดวยเสียงจริงจังหนักแนน “คลายๆ จะมีอะไรมาบอกใหฉันมั่นใจงั้นแหละวา อนุชายังมีชีวิตอยูแ ละเราจะตองตาม เขาพบ” จอมพรานอธิบายใหคณะนายจางของเขาทราบวาตําแหนงที่ตั้งแคมป เปนบริเวณที่ราบ สูงตอนหนึ่งในระหวางสวนลาดเชิงเขาสองลูกมาบรรจบกัน ไมมีธารน้าํ ไหลผานบริเวณนี้อันผิดกับ เมื่อคราวตั้งแคมปที่เขาโลน คงมีแตบริเวณแองหรืออยางที่ชาวบานปาเรียกวา ‘พุ’ แหงหนึ่ง อยูต ่ํา กวาระดับที่ตั้งแคมปลงไปประมาณ 100 เมตร แองนั้นจะมีตาน้ําซึมขังไวสําหรับพวกสัตวหรือพวก เดินปาไดใชอาศัยดื่มกินอยูตลอดทั้งป มีเนือ้ ที่กวางประมาณ 1 ไร ในหนาแลงอันเปนฤดูกันดารน้าํ สวนที่ขังน้ําลึกที่สุดจะมีระดับแคหวั เขาเทานั้น ทีนยี้ อมอัตคัดน้ํากวาเขาโลน ซึ่งมีลําธารไหลผาน อยางไรก็ตาม น้ําในแองก็มีพอที่จะใหลกู หาบขนขึ้นมาเตรียมสํารองใชอาบสําหรับคณะนายจางได บางแมจะไมสมบูรณนัก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

230 “นี่มันมืดสนิทเสียแลวเลยทําใหมองอะไรไมเห็น พรุงนี้เชาผมจะพาไปดูแองน้ําขางลางนี่ ชัยภูมิมนั ไมเลวเลย ปะเหมาะไมตองไปเดินทางไกล เราอาจไดยิงกระทิงที่แองน้ําใกลๆ แคมปของ เรานี่ก็ได” ไชยยันตสูบลมหายใจลึก แลวกวาดสายตาไปยังความมืดทึบรอบดาน “รูสึกวาบรรยากาศมันอับๆ ทึบๆ ยังไงพิกลนะ ที่นไี่ มสบายเหมือนตอนที่เราพักอยูทเี่ ขา โลนเลย” “บรรยากาศในหุบเขาลึกมันเปนอยางนี้แหละครับ เขาโลนเปนทุงโลงจึงสบายกวา บริเวณหุบเขาบางตอนเราจะพักกันไมไดเลยเพราะกลิ่นใบไมแหง ทีห่ ลนลงทับถมกันอยูตามพืน้ ดิน บางชนิดนี้ ทําใหหายใจไมสะดวกตะครั่นตะครออยางไรพิกล จิตใจก็พลอยไมปกติไปดวย โดยเฉพาะอยางยิ่งสําหรับคนที่ไมเคยชินมากอน ดีไมดีพาลเปนไขไปเลย” ทุกสิ่งทุกอยางกวาจะเรียบรอย ก็เปนเวลาประมาณ 2 ทุมเศษ กอนเวลาอาหารเล็กนอย รพินทรก็โผลเขามาในกระโจมพัก มือถือขวดเหลาขาว 40 ดีกรี แตบรรจุน้ําที่มีสีแดงคล้ําขุนขนมา ดวยขวดหนึ่ง เขาเดินตรงไปที่ไชยยันตผูบัดนี้กําลังนอนแผหลาอยูบนเตียงสนามอยางหมดเรี่ยว หมดแรง เพราะการเดินหนักมาทั้งวัน จัดแจงเปดขวดออกรินใส แลวเอื้อมมือไปเขยาปลุกอดีตนาย พันตรีทหารปนใหญ พรอมทั้งสงไปใหบอกยิ้มๆ วา “นี่ไงละครับ ยาแกเมื่อยอยางที่ผมบอกไว ทานเสียกอนเวลาอาหารก็ยิ่งดีทําใหเจริญ อาหาร รับรองวาคืนนี้คณ ุ ไชยยันตหลับสบาย พรุงนี้หายเมื่อยเปนปลิดทิ้ง” ไชยยันตรับมาดม ทําจมูกฟุดฟดแลวเงยหนาขึ้นมองดูพรานใหญอยางงงๆ เชษฐากับดา รินพากันหันมาจองอยางสงสัย “เอะ! กลิ่นคลายๆ เหลาโรงแฮะ ผสมอะไรนี่?” รพินทรหัวเราะ พยักหนา “ทานเสียกอนเถิดครับ แลวผมจะบอกให” “อืม เอาก็เอา” ไชยยันตครางปนหัวเราะ พยักหนาอยางวางายแลวยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด สีหนาเฉยๆ ไมรูสึกอะไรเลย “เปนยังไงครับ?” “ก็ดีนี่ รูสึกจะเปนเหลาโรงธรรมดีนี่เอง ผสมอะไรบางนิดหนอย รสฝาดๆ แตก็ไมถึงกับ กินยากอะไรนัก ใหกินสักขวดก็ยังไหว” “ก็เหลาโรง 40 ดีกรีธรรมดานี่แหละครับ แตตัวยาที่ผสมก็คือ...” พรานใหญหัวเราะอีกครั้ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

231 “เลือดคางสดๆ ครับ พอยิงตูมกลิ้งลงมาจากยอดไม ก็เชือดคอรองเลือดใสถวย แลวเท ผสมลงไปในเหลา เขยาๆ ใหเขากัน วิธีทํางายนิดเดียว กินเปนยาแกเมื่อยขบและบํารุงกําลังไดชะงัด นัก” ไชยยันตกะพริบตาปริบๆ หนาตื่น สวน ม.ร.ว.หญิงดาริน รองลั่นมา “ยี้! อะไรกันนี่ ยาบาอะไรกันเอาเลือดคางสดๆ ผสมกับเหลาโรง อวก! ...ไชยยันตเธอกิน เขาไปไดยังไงกันนะ” ตรงกันขามกับ ม.ร.ว.เชษฐาผูเปนพี่ชาย พอไดยนิ วาเลือดคางผสมเหลา ก็เทบรั่นดีในแกว ที่ถืออยูทิ้งกระโดดเขามาอยางกระหาย รองออกมาเร็วปรือ๋ “วิเศษจริง รพินทรใหผมมั่งซิ บะ! ไมยอกบอกแตแรก” รพินทรหันไปรินใหเชษฐา ซึ่งยกดื่มอยางแชมชื่นพออกพอใจ แสดงวาเคยรูสรรพคุณดี มากอนแลว ในขณะทีน่ องสาวคนสวยรองเอ็ดตะโรลั่นเต็นททําทาผะอืดผะอม เชษฐาหัวเราะหันมา บอกวา “นี่แหละเขาวาไมรูอะไร เลือดคางผสมเหลาโรงเปนยาวิเศษนัก พี่เคยลองมาแลว ศักดิ์สิทธิ์เชื่อถือไดเลย เขาปาทุกครั้งไมเคยพลาด บอกใหพรานเขาทําใหทุกที มาคราวนี้ลืมเสียอยาง สนิท ไมนึกวาคุณรพินทรจะเตรียมไวให ดีแท! ไมเพียงแตแกเมื่อยเทานั้น ยังแกหนาวเปนปลิดทิ้ง ทีเดียว” “ตําราของเภสัชกรคนใดไมทราบ?” นองสาวรองถามมาอยางไมศรัทธา หอไหลเบปาก มีอาการเหมือนจะอาเจียน “เถอะนา เราไมรูอะไรก็เฉยๆ เถอะ วาแตจะลองดูมั่งไหมละ” พี่ชายพูดยิ้มๆ พยักหนากับพรานใหญสงแกวไปขออีกพรอมกับไชยยันต “อวก! เอาเหอะ เชิญพี่ใหญกบั ไชยยันตตามสบาย ดูซ.ิ ..ดูก ินกันเขาไปได” แลวหญิงสาวก็สะบัดหนาหันหลังใหเสีย สามชายพากันหัวเราะ ไชยยันตหนั ไปทาง เชษฐา “เอ...นี่แกก็รูจกั ‘ยาแกเมื่อย’ ขนานนี้เหมือนกันหรือ” “ปาดโธ ทําไมจะไมรูจกั นักเดินปาคนไหนไมรูจักยาวิเศษขนานนีก้ ็อยามาเปนนักเดินปา เลย ฉันกินเปนครั้งแรกที่ปาชุมพร ขนาดอยูในเมืองยังตองสั่งใหเขาสงไปใหเลย” “อือม ถางั้นฉันก็ยังโงอยูมากซินะ วาแตคณ ุ รพินทรยิงคางตอนไหน ไมไดยนิ เสียงปนสัก นัด” “ผมทําเอาไวตงั้ แตวานซืนตอนที่เรายังอยูเ ขาโลนแลวละครับ ตามปกติก็ตองมีไวเปน ประจําเสมอ” “แปลกนะ ถาคุณไมบอกผมก็ไมรูวาเลือดคาง เพราะมันไมมีกลิ่นคาวสักนิด” ไชยยันตพูดอยางสนใจเขยาขวดพิจารณา เชษฐาตอบแทนใหวา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

232 “เลือดคางไมมีกลิ่นคาวหรอก พูดถึงเจาสัตวคางนี่มีประโยชนไมใชนอ ยทีเดียว ดีของมัน วิเศษไมใชยอย ดีสดๆ นี่แหละ อยาทําใหแตก หยอนกลืนลงไปในคอทั้งถุง ตามดวยเหลานิดหนอย ตามืดตามัวก็กลายเปนตาสวาง ดีกวายาหยอดตาเสียอีก มันสมองสดๆ ของมันก็ยอยเสียเมื่อไหร เฉาะกะโหลกออกมาใหดี มะนาวบีบ หอมซอยลงไป พริกขี้หนู เหยาะเกลือนิดหนอย โอย! หอย นางรมสูไมได” “อวก!!” ม.ร.ว.หญิงดาริน รองดังๆ มาอีก “คุณชายนีย่ อดเยีย่ มจริงๆ” รพินทรกลาวชมเชยมาปนหัวเราะ มองดูดว ยประกายเลื่อมใส “ผมนึกไมถึงกอนเลยวา คุณชายจะโชกโชนชํานาญกับวิธีการของพวกบานปามาแลวเปน อยางดี อยางนีห้ มดหวงเลยครับ” “เมื่อรักในการที่จะทองปา เราก็ควรตองรูเรือ่ งของปาไวทกุ อยาง คุณอาจดูผมผิดไปมากก็ ได รับรองวาพวกพรานปาเขากินอะไรไดผมก็กินไดทั้งนั้น และเคยกินมาแลว อึ่ง, บึ้ง, ตะกวด, กิ้งกา สารพัดละที่คนจะกินกันได อยูเมืองเราอาจกินคอรวัวซิเยร กับคารเวียร อยูปาผมก็ลอเหลาโรง กับเนื้อตะกวด มันแลวแตภูมปิ ระเทศ สิ่งแวดลอมและความจําเปน” รพินทรลุกขึ้นยืน กมศีรษะใหอยางยอมรับนับถือ อาหารมื้อค่ํานั้นผานไปดวยความราเริงแจมใสของทุกคน รพินทรอธิบายคราวๆ ให ทราบถึงแผนการลากระทิงในวันรุงขึ้น “นอกจากกระทิงแลว มีอะไรชุมบางแถวนี?้ ” เปนคําถามจากไชยยันตตามเคย “เสือดาวที่เรายังไมเคยเห็นกันมาเลย นับตัง้ แตเริ่มออกเดินทางก็พอจะไดเห็นกันบางที่นี่ แหละครับ ผมอยากจะเตือนไวลวงหนาดวยวา เวลาเดินพยายามมองสูงๆไวบางเพือ่ ความปลอดภัย ...” แลวเขาก็หันมาทาง ม.ร.ว.หญิงดาริน บอกวา “สําหรับคุณหญิง ถาจะลาเกมเล็กแกเบื่อฆาเวลาในระหวางที่ผมออกไปสํารวจรอย ผมก็ มีพวกไกฟาและกระทาดงซึง่ ชุมเปนพิเศษ นกเขาเขียวก็มาก เดินใกลๆ แคมปแคนเี้ หลือหลายแลว แตอยางที่ผมบอกไวแลวนัน่ แหละ ถาจะไปก็จะตองมีคนของผมไปเปนเพื่อนดวย เกิด จัน หรือเสย คนใดคนหนึ่งก็ได” “ดีเหมือนกัน” พี่ชายวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

233 “ชักเบื่อพวกเนื้อสี่ตีนเต็มทีแลว หมูปาตัวหนึ่ง เลียงผานับสิบ กวางอีกหนึ่ง วัวแดงอีก สาม เลนเอาเอือมเนื้อไปนานทีเดียว อยากกินแกงสับนกหรือมายก็ขาวตมนกกระทา พรุงนี้นอย ออกไปหนอยซินะ เรามันถนัดเรื่องนกเรื่องหนูไมใชเหรอ” “เขาใจหลอกลอไวนี่นายพราน ที่พูดยังงี้จะกีดกันฉันไวไมใหมีโอกาสไปยิงกระทิงดวย ใชไหมละ อยาเลย ฉันตั้งใจไวแลว กระสุนที่จะลั่นนัดตอไปสําหรับฉัน ถาไมใชกระทิงก็ไมยิง คุณ เปนพรานนําทางคุณตองหาใหฉันยิงใหได มายงั้นไมยอม ไกฟา นกกระทาอะไรที่วานั่นก็ดี เหมือนกัน เราจะไดเปลี่ยนรสชาติอาหารเสียบาง แตคณ ุ ใหเด็กของคุณไปหาเถอะ ฉันนะไมไปแน พอฉันออกไปยิงนก คุณกับพี่ใหญ ไชยยันตก็ทิ้งฉันไป ปลอยใหฉนั อยูเฝาแคมปใชไหมละ ไมเอา หรอกฉันจะไปดวย” เมื่อรับประทานอาหารเสร็จเรียบรอย ดารินก็เอายาออกมาแจกสําหรับกอนนอนอันเปน กิจวัตร แตแลวหลอนก็ชะงักเสีย ไมยอมสงใหพี่ชาย ไชยยันตและรพินทร กลับรองเรียกแงซายผูยืน รับใชอยูใกลๆ ใหเอาไปกินคนเดียว “เอา! มีเราสองคนเทานั้นที่ไมไดกนิ ยาวิเศษ ‘เลือดคางกับเหลาโรง’ เพราะฉะนัน้ เราก็ ตองพึ่งยานี่ไปตามเคย พวกที่เขากินยาวิเศษแลวก็ไมตองไปแจกใหเขา” หลอนพูดหนาตาเฉย ชายหางตาคอนไปทางสามชาย แงซายหัวเราะยิงฟนรับยาไปโดยดี แงซายเปนเพียงคนเดียวของลูกหาบพื้นเมืองที่ไดรับการแจกยาทุกคืน เพราะรับใชอยูใกลชิดคณะ นายจาง และดารินสนิทสนมพอใจเปนพิเศษ เชษฐากับไชยยันตไดแตกะพริบตาปริบๆ มองหนากัน พูดอะไรไมออก สวนรพินทรอมยิ้ม ทันใดนั้นเอง กอนที่ใครจะพูดอะไรออกมาในวงสนทนาหลังอาหาร ทุกคนภายในเต็นท สะดุงขึ้นพรอมกันดวยเสียงชนิดหนึ่ง ที่ดงั แววเขามาไดยินอยางถนัด ทามกลางความเงียบสงัดของ บรรยากาศอันเปนดงทึบรอบดาน มันเปนเสียงแผดคํารามอยางดุราย ระคนไปกับความตะหนกตกใจ เสียงของการดิน้ รน ตอสูอยางชุลมุนชนิดพงไมหกั ราบ ไมมีปญหา...สัตวสองตัวกําลังฟดฟาดกันอยูอ ยางถึงเลือดถึง ชีวิต ตนเสียงคํารามชนิดนี้จะเปนอื่นไปไมได นอกจากเสือ! ทั้งสี่พรวดขึ้นยืนแทบจะเปนเวลาเดียวกัน โดยไมตองนัด เชษฐาและไชยยันตควาปนโดย สัญชาตญาณ สวนพรานใหญยังคงยืนขมวดคิ้วเงี่ยหูเหมือนจะจับเสียงใหแน เสียงนั้นยังคงดัง ติดตอกันอยูโดยไมไดยตุ ิลงโดยงาย ชัดเจนยิ่งกวาครั้งแรก เปนเสียงที่บอกถึงความเกรี้ยวกราดและ เจ็บปวด “เสือแน ฟดกับอะไรใหแลวที่แองน้ําใกลๆ เรานี่เอง !”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

234 พรานใหญพดู โดยเร็ว พรอมกับหยิบไฟฉายผลุนผลันออกมาจากกระโจม คณะนายจาง ของเขาทั้งสามตางควาไฟฉายและปนวิ่งตามออกมาดวย เบื้องนอกอันเปนบริเวณกองไฟที่พวก ลูกหาบกอเรียงรายอยูเปนหยอมๆ พวกลูกหาบทุกคนพากันลุกขึ้นยืน หนาตาตื่นเลิกลั่กมองฝาความ มืดไปทางดานแองน้ําเปนตาเดียว เพราะตางก็ไดยินอยางถนัดชัดเจนทัว่ ทุกคน รพินทรรองสั่งใหคน เหลานั้นสงบเปนปกติภายในบริเวณแคมปพัก นอกจากพรานของเขาสามคน ซึ่งไดรับคําสั่งใหตาม เขาไปดวย แลวสาวเทาออกนอกบริเวณแคมป เดินบายหนาตามดานสัตวลงไปสูแองน้ําอันเปนทีม่ า ของเสียงในทันที เชษฐา ไชยยันตและดาริน ก็วิ่งตามหลังมาดวยติดๆ เพียงอึดใจเดียว พรานใหญเดินนํารุดไปทามกลางแสงไฟฉายขนาดแปดทอนไมต่ํากวา 4-5 อัน ที่สาดจาไปยังที่มาของเสียง ภาพที่ปรากฏทําใหทุกคนอุทานมาดวยความตืน่ เตนตกตะลึง แทบไมเชื่อสายตา ที่บริเวณพงไมเตี้ยๆ ริมแองน้ําตอนหนึ่ง รางของอะไรสองรางกําลังฟดกันติดพันชุลมุน มองเห็นในแสงไฟแตเพียงสีเหลืองสลับจุดดําเปนดวงพรอยไปทั้งตัว และสีเทามืด ทัง้ สองตอสูกัน อยูอยางดุเดือดฟดกันกลิ้งคลุกคลีอยูในพงรกใบไมขาดกระจุย ระคนไปกับเสียงขูคํารามดุราย และ เสียงหายใจหนักๆ ระยะหางออกไปประมาณ 50 เมตร รพินทรขยับปน แตแลวก็เสยปากกระบอกขึ้นเสีย คงสะกดภาพเบือ้ งหนาไวดว ยลําไฟ ฉายอยูเชนนั้นโดยไมยิง เพียงอึดใจเดียวทามกลางการจองตะลึงของทุกคน รางทั้งสองก็สงบนิ่งเปน ดุษณีนอนรวมกันอยูใ นพงไมมีการเคลื่อนไหวหรือเสียงใดๆ อีกทั้งสิ้น ทั้งหมดก็พรูกนั เขาไป ณ บัดนั้น ภาพที่ปรากฏชัดอยูกับสายตา กวางหนุม ฉกรรจตัวหนึ่งสูงใหญเกือบจะเรียกไดวานองๆ วัวแดง...นอนตายสนิท บนกิ่งเขาโงงแหลมของมัน คือรางของเจาเสือดาวขนาดเขือ่ ง เสียบติดแนน อยูตายคาที่เชนเดียวกัน...เปนภาพทีง่ ดงามที่สุดชนิดที่ยากนักใครจะมีโอกาสไดเห็นมากอน!!! รพินทรหันไปมองดูหนาเชษฐา ไชยยันต ดารินแลวยิ้ม ถามเบาๆ วา “คุณชายกับคุณไชยยันตเที่ยวปามาหลายครั้ง เคยมีโอกาสเห็นภาพงามๆ อยางนี้มากอน ไหมครับ” คณะนายจางทัง้ สามของเขา ยังคงเต็มไปดวยความตื่นเตนเหลือที่จะกลาว “โอโฮ! อะไรกันนี่ ใหตายซิ ผมแทบจะไมเชื่อสายตาเลยรพินทร” เชษฐาครางออกมาพรอมกับจุปากลั่น จองมองภาพนัน้ ตาไมกะพริบ แลวกมลงสํารวจ อยางใกลชิด “มันเกิดขึ้นไดอีทาไหนนี่?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

235 ไชยยันตรองงงๆ “มันเปนเรื่องการพลาดทาของเจาเสือดาว ที่หิวจนหนามืดตัวนี้ครับ เจากวางลงมากินน้ํา เจาเสือดักซุมอยูกอนบนกิ่งไม พอกวางกมกินน้ํามันก็โจนลงมาใส แตผากระโจนลงมาทางดานเขา กวาง เจากวางเลยสะบัดเสยขึ้นรับ นานๆ ผมถึงจะไดเห็นความยุติธรรมของกฎแหงปาอยางนี้สกั ครั้ง” “แปลวานี่ไมใชเหตุการณครั้งแรกใชไหม ที่สัตวอันเคยแตจะตกเปนเหยื่อ เลนงานเจา สัตวที่เคยแตจะพิชิตมันถึงตาย” ดารินถาม หลอนจองภาพมหัศจรรยที่ไมคาดฝนวาจะไดพบเห็นนั้นตาไมกระพริบ “ไมใชครั้งแรกหรอกครับ เคยปรากฏอยูบา งเหมือนกัน แตไมบอยนัก ในชีวิตเดินปาของ ผมกวา 15 ป เพิ่งจะไดเห็นรายนี้เปนรายที่สอง รายแรกเมื่อเกือบสิบปมาแลวทีป่ าอุทัยธานี เสือ ลายพาดกลอนตัวหนึ่งตายในลักษณะเดียวกับเจาเสือดาวตัวนี้ไมมีผิด ในขณะทีก่ ระโจนเขาตะครุบ ควายลากไมของพวกชาวบานที่เขาปลอยใหออกหากินอยูชายดง มันคงกระโจนเขาทางดานหนา ของควาย จึงถูกควายตักเขารับเสียบติดเขาอยางจังดิน้ ไมหลุด แตมนั ก็ฝงเขี้ยวฝงเล็บลงไปบนคอ ของควาย จนควายขาดใจตายพรอมๆ กับมันเหมือนกัน บาดแผลที่มันตะกุยขุดลงไปบนคอของ ควายเหวอะหวะเปนแผลยับเยินนากลัวมาก เปนการลงเขี้ยวเล็บครั้งสุดทายของมัน กอนที่มันจะ ตาย สังเกตดูทบี่ าดแผลของเจากวางตัวนี้ซคิ รับ มันนากลัวเพียงไรบาง เสือลายพาดกลอนกับควายคู นั้นเหมือนกับเจาเสือดาว และกวางคูนี้ไมมผี ิด” แลวพรานใหญก็หันไปสั่งเกิดใหขึ้นไปตามพวกลูกหาบจํานวนหนึง่ ลงมา เพื่อใหชวยกัน หามกวางกับเสือดาวขึ้นไปบนแคมป ดารินรองสั่งเกิดใหเขาไปในกระโจมพักของหลอน และนํา กลองถายรูปลงมาใหดว ย คณะนายจางทัง้ สามยังคงยืนมุงอยูที่ซากของสัตวปาคูกรณีทั้งสองอยาง สนใจยิ่ง “เจากวางตัวนี้ ตองนับวาเปนกวางขั้นวีรบุรุษของพวกกวางทั้งหลายทีเดียว” ไชยยันตวา พรอมกับหัวเราะ “แตถึงอยางไร มันก็ยังคงเปนสัตวที่มีฐานะถูกลาและถูกฆาตายอยูว ันยังค่ํา แมวามันจะ ทําใหฝายที่ลามันถึงกับชีวิตไปดวย ทําไมนะเจาเสือจะถูกกวางขวิดตายฝายเดียว ใหประวัติศาสตร ของปาจารึกไวเสียหนอยไมไดเทียวรึ” ดารินเอยมาเบาๆ เหมือนจะรําพึง “อยาใหถึงกับยังงั้นเลย โลกมันจะวิปริตไปหมด...” พี่ชายทวงนองสาวพลางยิ้ม เอื้อมมือมาลูบที่ศีรษะหญิงสาว “เอาเพียงแคกวางขวิดเสือตาย กอนที่ตวั มันเองจะตาย ก็นับวาเปนเรื่องมหัศจรรย เหลือหลาย ชนิดที่เลาใหใครฟง เขาก็แทบจะไมเชื่ออยูแ ลว ดูไวเปนตัวอยางนะ แมกระทั่งในปาใน ดง มันก็ยังอุตสาหมีเหตุการณมาสนับสนุนกฎความจริงในขอที่วา ความประมาท...คือความตาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

236 เสือตัวนี้เมื่อมันมองเห็นกวางมันก็คงนึกยิม้ กริ่มอยูในใจ แตมันคงไมเฉลียวใจแมแตสักนิดเดียววา เหยื่ออันแสนจะโอชะและสะดวกงายดายที่สุด จะทําพิษเอามันถึงตายได” เกิดเดินกลับลงมาอีกครั้ง พรอมกับนายเมยและพวกลูกหาบ 7-8 คน มีกลองถายรูปติดมือ มาให ม.ร.ว.หญิงดารินตามคําสั่งดวย กอนที่พวกนั้นจะชวยกันขนลําเลียงซากของเจาสองสัตวขึ้น ไปบนแคมป หญิงสาวถายภาพไวหลายภาพในลักษณะเดิมของมัน “นอยนี่กแ็ กถายรูปเสียจริง พีว่ ามันจะมีประโยชนอะไร เมือ่ เรายังไมรูเลยวาจะไดกลับไป ลาง และอัดภาพพวกนี้ไดเมือ่ ไหร” เชษฐาบนอยางไมศรัทธา ซึ่งนองสาวก็ตอบวา “ก็ไมเห็นจะยุง ยากลําบาก เหลือบากวาแรงอะไรเลยนี่คะพี่ใหญ นอยตั้งใจวาจะเก็บภาพ เหตุการณในการเดินทางของเราไวทุกระยะเทาที่จะเก็บได อยางนอยที่สุดมันก็จะไดเปนพยาน หลักฐาน และอนุสรณ นอยตั้งใจไววา นอยจะฝากฟลมเหลานี้กับพวกลูกหาบที่จะแยกเดินทางกลับ ใหเขาเอาไปใหคุณอําพลจัดการลางอัดไวดูพลางๆ กอน สวนพวกเราจะไดกลับไปดูภาพเหลานี้ หรือไม ก็แลวแต” ทั้งหมดกลับมายังแคมป รพินทรสั่งใหถลกหนังกวางและเสือดาวคูนนั้ ภายในคืนนั้น สําหรับกวางหมักเกลือเปนเสบียงตอไป สวนเสือดาวใหลอกเอาไวเฉพาะหนัง ม.ร.ว.เชษฐาพอเห็น ปริมาณของเนือ้ ตางๆ อันมีอยูมากมายเกินความตองการก็เบปาก “เราจะทํากันยังไงดี เจาเนือ้ พวกนี้มันมากมายเกินไปเสียแลว เลี้ยงทหารไดทั้งกองพัน แลวเรายังมีแผนที่จะลากันตอไปอีก” “คุณชายไมตองหวงหรอกครับ เรื่องเนื้อมากมายเหลานี้มนั เปนประโยชนแกเราแน ถึงไม ทางตรงก็ทางออม เมื่อถึงหลมชาง เราจะแจกใหกับหมูบ านกะเหรี่ยงที่นั่น พวกเขาจะพอใจกันมาก เพราะเราก็ตองอาศัยเขาโดยการขอฝากสิ่งของสัมภาระตางๆ ที่เราไมสามารถจะเอาติดตัวไปได พวกลูกหาบทัง้ หมดของเรานี่ก็เหมือนกัน เราควรจะแบงสันปนสวนใหพวกเขาทั่วทุกคน กอนทีจ่ ะ ใหเขาเดินทางกลับ ดีกวาจะไดรางวัลอยางอื่นเสียอีก พวกนี้ตองการโปรตีนกันทุกคนแหละครับ เพราะฉะนั้นยิง่ ไดมากเทาไหรก็ยิ่งดี” พรานใหญอธิบาย นายจางของเขาพยักหนาอยางเห็นดวย “ถางั้นก็หมดกังวลไปเสียที ผมนะไมกลัวอะไรหรอก กลัวไปวาจะลามาทิ้งเปลา ประโยชนเสียเทานั้น ถามันเปนประโยชนไดก็ดี วาแตเกลือที่เราเตรียมมาจะพอหรือเปลาเทานั้น” “ผมใหเขาจัดเตรียมมาอยางเหลือเฟอทีเดียวครับ เพราะตั้งใจจะเอาไปฝากหัวหนา กะเหรี่ยงที่หลมชางดวย เกลือจําเปนสําหรับพวกนั้นยิง่ กวาอะไร เห็นเกลือราวกับเห็นแกว เวลาผม ผานไปที่นั่นทีไรผมจะตองเอาไปฝากพวกนั้นทุกครั้ง” “คุณรอบคอบดีเหลือเกิน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

237 ม.ร.ว.เชษฐากลาวชมเชย มองดูจอมพรานดวยประกายตาไววางใจรักใครอยางสนิท สนทนาอยูดว ยอีกครูเดียว พรานใหญก็ขอตัว และกลาวเตือนใหคณะนายจางของเขา พักผอน ตนเองขยับจะปลีกตัวออกไป แตเชษฐากับไชยยันตรองทวงไว บุยปากไปทีเ่ ตียงสนาม ซึง่ ขึงสํารองไวอีกเตียงหนึ่ง อยูช ิดกับเตียงของไชยยันต “นอนในเต็นทดวยกันเถิดนา รพินทร ผมใหเขากางเตียงไวเผื่อใหคณ ุ แลว เครื่องนอน ครบ” รพินทรสายศีรษะชาๆ ยิ้มออนโยน “ขอบคุณครับ กรุณาอยาเปนหวงเลย ผมนอนขางนอกสะดวกกวา จะไดดูแลอะไรงายเขา แตไหนแตไรมาแลว เวลาเดินปาผมชอบนอนกับพืน้ มากกวานอนในเต็นท เพราะชวยใหฟงเสียง สัตวไดงาย” แลวพรานใหญก็ผลุบหายออกไป เชษฐาหันไปมองดูไชยยันตพรอมกับโคลงศีรษะชาๆ บน “รพินทรเปนคนสงบเสงี่ยม และระมัดระวังตัวทุกขณะทีเดียว ฉันอยากจะบอกใหเขาได เขาใจเสียทีวา เราไมไดถือเขาเปนลูกจาง หรือเราเปนนายจางอะไรทั้งสิน้ ” “เขาเปนคนดีเกินไป ดีเกินกวาที่เราจะเชื่อไดแตแรก” ไชยยันตเสริม แต ม.ร.ว.หญิงดาริน ขัดโพลงมาวา “นอยวาดีแลวละคะพี่ใหญ ธุระอะไรจะใหตาพรานไพรใจฉกาจนั่นมาตีเสมอ เขามานอน อยูในเต็นทกับเรา เขาเปนลูกจางก็ควรจะใหสํานึกในฐานะของตนไว พี่ใหญกับไชยยันตขืนโอแบบ นี้ หนอยจะไดใจ แคนกี้ ็กําแหงพอแรงแลว” สองชาย คนหนึ่งเปนพี่ อีกคนหนึ่งเปนเพื่อน ขมวดคิว้ หันขวับไปจองหญิงสาวอยางไม พอใจ แต ม.ร.ว.คนสวยเอนตัวลงนอน ชักผาหมขนสัตวขึ้นคลุมศีรษะเสีย ปลอยใหทงั้ สองบนอะไร กันพึมพํา อากาศหุบเขาของ ‘โปงกระทิง’ หนาวเย็นยิ่งกวาทีเ่ ขาโลนมาก เงียบสงัดวังเวงจับใจ เหลือที่จะกลาว เบื้องนอกคงไดยินแตเสียคุยกันงึมงําของพวกลูกหาบที่นอนลอมกองไฟกันอยูเปน หยอมๆ เสียงควายเทียมเกวียนสะบัดเขาและหายใจฟดฟาดเปนระยะ ในที่สุดก็คอยๆ เงียบหายไป คงไดยินแตเสียงฟนปะทุไฟ และนานๆ ครั้งสัตวปาจะรองแววตามลมมาสักครั้ง เชษฐากับไชยยันต หลับสนิทไปแลว เพราะความออนเพลียในการเดินทางหนักมาทั้งวัน แตหญิงสาวยังคงพลิก กระสับกระสายนอนลืมตาอยูคนเดียว หลอนลุกขึ้นเดินไปคนควาหีบพิมพดดี กับแฟมเครื่องเขียนออกมา ตั้งใจจะเขียนวิทยา นิพนธฆาเวลาจนกวาจะงวง แตแลวก็นั่งเทาคางเฉยไมมีสมาธิพอที่จะทํางานได นึกถึงเครื่องเลน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

238 จานเสียงขึ้นมาได จัดแจงคนขึ้นมาเปดฟงเบาๆ เพลงทีห่ ลอนเลือกเปนเพลงประเภทเซริเนตเย็นๆ ทั้งสิ้น จบไปสองสามเพลงหลอนก็สุดแสนที่จะขืนทนฟงตอไปได บรรยากาศสิ่งแวดลอมมันไมกลมกลืนกันเสียเลย ถูกแลว ในภาวะเชนนีห้ ลอนไมตองการฟงเพลงเลย มันเปนแตเพียงอารมณลวงของคนที่ กระสับกระสาย ไมรูจะทําอะไรเทานัน้ หลอนบอกกับตนเองวา ไมควรเลยที่จะหอบเอาสิ่งเหลานี้ มาใหเกะกะ...มาให ‘ตาพรานไพรใจเหีย้ ม’ คนนั้นหัวเราะเยาะ หญิงสาวปดเครื่องเลนจานเสียง ลุกขึ้นยืนหักนิว้ นาฬิกาพรายน้ําที่ขอมือบอกเวลาเที่ยง คืนตรง หลอนเดินวนไปมาอยูในบริเวณกระโจม แลวแหวกประตูกระโจมออก มองออกไปยัง แคมปเบื้องนอกอยางปราศจากความหมาย สัมผัสกับอากาศอันเย็นเฉียบสะทานใจจากไอของ น้ําคางปา แงซายนั่งเอาผาผวยคลุมตัวอยูห นากองไฟทีใ่ กลเต็นทที่สดุ เงยหนาขึ้นมองดูหลอน แลว ยิงฟนยิ้มไมมคี ําพูดใดๆ ในเมื่อหลอนไมไดถามหรือพูดดวยกอนอยูตามเคย หางออกไปเปนกองไฟ ที่กอไวเปนระยะๆ สองแสงอยูวอมแวม ใตตนไมใหญ ริมเกวียนที่ปลดไว มีไฟกองใหญสุมอยูทนี่ ั่น เห็นเงาตะคุมรางๆ ของคน สามสี่คน นั่งลอมวงกันอยูเ หนือกองไฟ มีหมอลูกใหญตั้งอยูกําลังสงควันฉุย พวกนั้นกําลังคุยกัน เบาๆ และกินอะไรที่ตมอยูใ นหมอนั้น ระยะหางจากกระโจมที่พักออกไปประมาณ 30 เมตร มันเปน วงรอบนอกสุดของอาณาเขตแคมป ดูเหมือนจะเปนกลุมเดียวทีย่ ังตืน่ อยู ยกเวนเจาแงซายผูไมมีวัน หลับในเวลากลางคืน ดารินออกเดินทอดนองชาๆ ตรงไปที่แงซาย “พวกลูกหาบกลุมนั้นทําอะไรกันอยูน ะ ยังไมนอนอีกหรือ” “ไมใชพวกลูกหาบหรอกครับ นายหญิง” แงซายตอบ “...ผูกอง กับพวกพรานของเขาสามคน” “เขาทําอะไรกัน?” “ผมไมทราบ” หญิงสาวยิ้มออกมานิดหนึ่ง ตาจับอยูทภี่ าพเงาตะคุมในแสงสลัวของกองไฟนั้นไมเปลี่ยน “แงซายอยูที่นแี่ หละ ไมตองตามฉันมาหรอก ฉันจะเขาไปดูหนอย วาพวกเขาทําอะไรกัน อยู” “ครับ” แงซายรับคําโดยดี แตกก็ ลาวเตือนมาวา “ที่นี่อันตรายยิง่ กวาที่ ‘เขาโลน’ นายหญิงควรจะระวังตัวใหมาก อยาชะลาใจเหมือนอยาง ที่แลว” “ไมตองหวงหรอก ฉันจะไมกาวออกไปพนบริเวณของเราเลย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

239 หลอนกลาว แลวก็เดินตรงไปยังภาพทีเ่ ห็น เสย เกิด และจัน ที่นั่งลอมวงกองไฟอยู ตางเงยหนาขึน้ อยางประหลาดใจ แลวยิ้มกลาว ทักทายหญิงสาวอยางออนนอมกุลีกุจอ เวนไวแตพรานใหญคนเดียว ที่เหลือบตาขึ้นมองแวบหนึง่ แลวก็กมหนากมตาซดน้ําในถวยอันสงควันฉุย หอมกรุนตอไปอยางเอร็ดอรอย มิหนําซ้ํายังยื่น สงไปใหเกิด พยักหนาเปนความหมายใหตักเพิ่มใหอีก ม.ร.ว.หญิงดาริน มาหยุดยืนกอดอกค้ําอยู ขางๆ เขา “สี่คนที่นั่งลอมวงโจอะไรอยูนี่ มีคนเปนใบอยูคนหนึ่งนะ” หลอนเปรยขึน้ ลอยๆ พรานพื้นเมืองทั้งสามพากันหัวเราะมองไปยังพรานใหญผูเปนหัวหนา แลวเปลี่ยนไปจับ อยูที่รางงามที่ยืนเดนอยู “นายหญิงยังไมนอนอีกหรือครับ?” เกิดเปนคนถาม “ก็หลับไปแลวละ แตที่ตื่นขึ้นก็เพราะไอกลิ่นที่สงควันฉุยอยูในหมอนั่นแหละ เลยเดิน ตามกลิ่นมา แหม กินกันนาอรอยจริงๆ นะ อะไรนะ?” หลอนแกลงพูด “ซุบสันวัวแดงครับ นายหญิงจะลองสักถวยไหมครับ?” จันตอบปนหัวเราะ เชิญชวนมา “อือม ก็เขาทีดีนี่ แตอยากลัวเลย ฉันไมแยงกินหรอก อุตสาหมาแอบซุมตมกินกลางคืน กลัวคนอื่นเขาจะขอกินบาง” ปากหลอนตอบจัน แตหางตาชําเลืองไปทางรพินทร พวกนั้นพากันหัวเราะขึ้นอีก เขาคง นิ่งเฉย เคี้ยวตุย ๆ อยูตามเดิม เหมือนจะไมไดยนิ หรือเห็นอะไรนอกจากเจาสิ่งโอชะที่หอมกรุน อยู ในถวยที่ถืออยูเ ทานั้น จัน เกิด เสย มองดูตากันเอง แลวตางก็คอยๆ ทยอยหางเลี่ยงออกไป ปลอยให พรานใหญนั่งอยูคนเดียวกับหญิงสาวผูเปนนายซึ่งมายืนค้ําอยู หลอนเดินเอื่อยๆ ออมไปหยุดยืนอยูตรงหนาเขา “ขอโทษเถิดเจาคะ ดิฉัน หมอมราชวงศหญิงดาริน วราฤทธิ์ กําลังยืนอยูที่น”ี่ หลอนเนน ลากเสียงประชด รพินทร ไพรวัลย เงยหนาขึ้นอีกครั้งจากถวยซุบ พูดหนาตาเฉย “ออ โลงอกไปที ทีแรกนึกวานางไมเสียอีก” “ถาฉันเปนนางไม ฉันจะไมละโอกาสในการหักคอมนุษยกวนประสาทอยางคุณเลย” “คอของ รพินทร ไพรวัลย ไมเปราะนักหรอก กลัวแตวา มืองามๆ ของนางไมจะเคล็ด เสียกอนเทานัน้ ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

240 “แตไหนแตไรมาแลว นับแตพบกันครั้งแรกทีเดียว คุณไมสุภาพในสายตาของฉันเลย” “ถางั้นก็คงเปนเพราะเมื่อเด็กๆ ผมไมเคยเรียนธรรมจริยา” พูดพลาง เขาก็ตักซุปอันเดือดพลั่กๆ อยูในหมอใสถวยอีก “อยางนอยที่สดุ ครูเขาไมสอนบางเลยทีเดียวหรือวา ควรจะปฏิบัติอยางไร เมื่อตัวเองนั่ง แลวสุภาพสตรีมายืนอยูด วย โดยเฉพาะอยางยิ่ง สุภาพสตรีคนนั้นเปนนายจางของคุณเสียดวย” “ครูของผม อาจไมเหมือนครูของคนอื่นก็ได” “ทําไม?” “เพราะครูของผมเคยสอนไววา เมื่อผมนั่งอยู แลวมีสภุ าพสตรีบุญหนักศักดิใ์ หญมายืน พูดค้ําหัวอยู ไมวาจะเปนนายจางหรือเปนอะไร ใหฉดุ สุภาพสตรีผูนั้นลงมานอนคว่ําตีกนอยางแรง เสียหกที ผมอาจเปนลูกศิษยที่ไมเอาถานก็ได จึงมักจะละเลยคําสั่งสอนของครูในขอนี้ไป” “บา!...คุณเลวทรามขนาดไหนแลว ครูของคุณยิ่งเลวหนักลงไปกวานัน้ อีก” “แตก็เปนความดีของคุณหญิงเหลือเกิน ที่เลือกเอาคนเลวทรามมาเปนพรานนําทาง” “ขอใหรูไวเสียดวยวา ฉันไมไดเปนคนเลือกคุณ พี่ชายฉันตะหากเปนคนเลือก และฉันก็ ไดคัดคานเขาแลว” “ถึงวาซิ นี่ถาคุณหญิงเปนคนเลือกผมดวยตัวเอง ตอใหคาจางสักลานผมก็ไมตกลง” “ทําไม?” “ธุระอะไรผมจะยอมรับจางมาถูกชวนทะเลาะ จากเชาจรดค่ํา จากค่ํา...” ยกนาฬิกาขอมือขึ้นดู “...จรดตีหนึ่ง สองยาม” “ฉันไมไดเจตนาจะทะเลาะกับคุณหรอกนะ แตคุณเจตนากวนประสาทเหลือเกิน ดูเอา เถอะมีอยางหรือ พอลับหลังพี่ชายของฉันคุณปฏิบัติตอฉันอยางไร เห็นฉันเปนเหมือนตัวอะไรตัว หนึ่งเทานัน้ ถามจริงๆ เถอะ คุณเห็นฉันเปนอะไรไปไมทราบ คุณไมใหเกียรติฉันเลย ไมวาจะใน ดานกิริยาหรือวาจา” “ผมจะเห็นคุณหญิงเปนอะไร ก็เปนเด็กผูหญิงที่บรมดื้อเอาแตใจตัวเอง ชอบพาลหาเรื่อง ชนิดที่นาจะตีใหสักเผียะสองเผียะนะซิ” “บาๆ! ดูซิ นี่อวดดีมาพูดกับฉันถึงอยางนีท้ ีเดียวรึ” หลอนแผดเสียงลั่น รพินทรหัวเราะหึๆ “อยากจะพูดใหยิ่งกวานีเ้ สียอีก แตมานึกขึ้นไดวา ‘เด็กดือ้ ’ คนนั้น คือแพทยหญิง ซ้ํายัง เปนนักศึกษามานุษยวิทยาทีก่ ําลังจะทําปริญญาเอกอยูรอมรอ ก็เลยพูดเพียงแคนี้แหละ” “ฉันจะฟองพีใ่ หญ คุณบังอาจกาวราวดูหมิ่นฉันดวยกิริยาวาจาบัดซบเชนไรบาง คอยดู นะ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

241 หลอนพูดโดยเร็ว หายใจหนักๆ จนอกงามสั่นกระเพื่อมเปนระลอก “ก็ดีเหมือนกัน ผมจะไดบอกคุณชายเสียทีวา นองของทานไมยอมเชือ่ ฟงคําสั่งผม แอบ ลงไปอาบน้ําที่ลําธาร ไมมีผาผอนติดตัวสักชิ้นจนกระทัง่ ชางปามันไล เอาซิ ผลัดกันฟองก็ไดเอา ไหมเอย” หญิงสาวลืมตาโพลง รองออกมาเร็วปรื๋อละล่ําละลัก “อยานะ!...ถาคุณบอกพีใ่ หญ หรือไชยยันต ฉันฆาคุณจริงๆ ดวย ไมเชื่อลองดู” “ถางั้นเปนอันหายกัน ตางคนตางไมตองฟอง” แลวเขาก็หันไปทางถวยอีกลูกหนึ่ง ซึ่งวางอยูในเขงใกลๆ ควาขึ้นมาตักสิ่งที่อยูในหมอใส จนเต็ม พลางยืน่ สงไปใหหลอน “...เอาเสียสักถวยซิครับ แกประสาทเสียดีนกั ” “เชิญคุณกินไปคนเดียวเถอะ ฉันไมตองการหรอก” หลอนพูดสะบัดๆ ตาคว่ํา “อาว! แลวกัน ไหนบอกวากลิ่นมันสงฉุยเขาไปจนถึงกระโจมพักยังไงละ ผมนึกวา คุณหญิงอยากทานเสียอีก ถึงไดอุตสาหลุกขึ้นจากที่นอนเดินออกมากลางดึกอยางนี”้ ดารินครึ่งยิ้มครึ่งบึ้ง ควักบุหรี่ออกมาจากกระเปาเสื้อแจ็กเกต แตหลอนควานไมพบไลท เตอร รพินทรควาฟนดุน หนึ่งจากกองไฟยื่นสงไปให หลอนจองหนาเขาตาเขียวๆ อยูอึดใจ ก็ กระชากดุนฟนดุนนัน้ ไปจุดตอกับบุหรี่แลวโยนคืนลงไปในกองไฟพูดหวนๆ คานกับความจริงที่ รูอยูกับใจตนเอง “ฮึ! ถาฉันรูวาคุณนั่งอยูทนี่ ี่ ก็จะไมเดินเขามาหรอก นึกวาพวกลูกหาบเขานั่งทําอะไรกัน อยู ก็เลยไถลมาดูงั้นเอง” “ออ” เขาพยักหนารับรู ควักบุหรีอ่ อกมาบาง แตแทนที่จะจุดดวยฟนในกองไฟเหมือนอยางที่ สงไปใหหลอนเมื่อครูนี้ กลับควักไลทเตอรออกมาปองสูบอยางดี ดารินมองเห็นเขาก็เมมริมฝปาก “ขอบคุณเหลือเกินนะที่อุตสาหสงดุนฟนมาใหฉันตอบุหรี่ ทั้งๆ ที่คุณก็มีไฟแช็ก” “ดุนฟนมันยาวดี ผมสงไปใหคุณหญิงได โดยที่ผมไมจําเปนตองลุกขึ้น” “ถามจริงๆ เถอะ นายพราน คุณไมชอบหนาฉันมากนักหรือ?” “เอ ผมนาจะถามคุณหญิงมากกวานะครับ” “คุณไมพอใจที่จะใหฉันรวมเดินทางมาในครั้งนี้ดวยใชไหม?” รพินทรยักไหล เปาควันบุหรี่อยางสบายใจ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

242 “ผมไมมีความเห็นอยางใดในเรื่องนี้ครับ คุณหญิงดาริน ผมเปนลูกจาง ผมก็มีหนาที่แต เพียงปฏิบัติตามสัญญาจางอยางเดียว คุณชายเปนนายจางของผมโดยตรงในการเดินทางครั้งนี้ อยา วาแตคณ ุ หญิงเลย จะเปนใครอีกสักกี่คนก็ได ถาคุณชายอนุญาตใหไปดวย ก็ไปได” “แตฉันรูวาคุณไมพอใจเลย อากัปกิริยามันสอชัด” “คนเราจะไดรับความพออกพอใจของตนเองไปเสียทุกอยางไมไดหรอกครับ เพราะเรายัง เปนกิเลสชนอยู ผมเองก็รูสึกเสียใจเหมือนกันวา ในฐานะลูกจาง ผมไมสามารถจะทําตัวใหคณะ นายจางพอใจผมไดทั่วทุกคน” “ฉันไมไดมาตัง้ ตัวเปนอริศัตรูอะไรกับคุณหรอกนะ...” เสียงของหลอนออนลง ฝนยิม้ แคนๆ “...ถาเพียงแตวาคุณจะมีความสุภาพกวานีอ้ ีกสักนิดสําหรับฉัน ปฏิบัติตอฉันใหถกู ตอง ในสิ่งใดควรและไมควร คุณเปนคนกระดางจนกระทัง่ บางขณะหยาบคาย ฉันไมไดเปนคนถือยศถือ อยาง หรือทรี้ดคุณแบบลูกจางอะไรหรอก แตในฐานะที่ฉันเปนผูห ญิง คุณจะปฏิบัติตอฉันใน ลักษณะของสุภาพบุรุษทัว่ ไปสักนิดก็จะดีไมนอย คุณทําเหมือนกับวาฉันเปนเด็กที่ไมมีความหมาย อยางใดทั้งสิ้น ติดสอยหอยตามมากับคณะเดินทางนี่ดว ยเทานั้น” “ถางั้นผมก็ตองขออภัย ที่ผมทําใหคุณหญิงชื่นชมไมได เทาทีแ่ ลวมา คุณหญิงก็นาจะ ทราบดีอยูแลววา ชีวิตของผมมันอยูกับปาดง จะใหผมเหมือนกับสุภาพบุรุษในกรุงไดอยางไร ชีวติ ในปา...ตองการน้ําใสใจจริงอันบริสุทธิ์ครับ ไมตองการมารยาหลอกลวงหรือปลอมแตงใดๆ ทั้งสิ้น ผมอาจไมไดพดู กับคุณหญิงดวยวาจาที่ออนหวานไพเราะหู อาจไมไดลุกขึ้นโคงคํานับ และเชิญให คุณหญิงนั่งอยางชาวสังคมทั่วไป ที่เขาปฏิบัติตอคุณหญิง แตถาอันตรายใดๆ มันจะมาถึงคุณหญิง แลวละก็ ผมยินดีที่จะเผชิญหนากับภัยอันตรายนั้นกอน ไมวามันจะรายแรงสักขนาดไหน และจะรับ ใชคุณหญิงไปจนถึงที่สุดโดยไมมีการทรยศหักหลัง” แววตาของหลอน ผอนความเกรี้ยวกราดลง แตไมคลายหงุดหงิดหมัน่ ไส แสงไฟที่แลบ เลียอยูในกอง สองจับผิวหนาเปนสีผิวมะปรางงามบาดอารมณ ตรงขามกับใบหนาเปนมันเกรียม เขียวครึ้มไปดวยเคราของจอมพราน เขาสบตาหลอนนิ่งโดยไมหลบ ริมฝปากบางเกินกวาที่จะเปน ริมฝปากของชายผูใชชีวิตอยูอ ยางกราวกรานนั้น ยิ้มใหหลอนนอยๆ หลอนเปนฝายเชิดหนา เมินไป เสีย “ขอนั้นฉันพอใจและขอขอบใจ แตจะอยางไรก็ตาม คุณไมใชคนดงนะ คุณไดรับ การศึกษามาอยางดีแลว เปนคนที่เจริญแลว คุณควรจะปฏิบัติอยางไรที่ชอบที่ควรใหถูกตองเวนไว แตคุณจะเสแสรง ฉันคิดวาคุณนาจะเปนคนนานิยมไดมากกวานี”้ “ไมมีใครดีไดพรอมหรอกครับ คุณหญิง ถาดีในดานหนึ่ง ก็อาจหยอนในดานหนึ่ง ผม กลาที่จะพูดไดทีเดียววา ถาตองการใครสักคนหนึ่งเปนพรานนําทาง คุณหญิงเลือกผมจะไมเปนการ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

243 เลือกที่ผิดเลย แตถาคุณหญิงตองการเลขานุการหรือสุภาพบุรุษ เพือ่ เปนเพื่อนคุยในดานงานสังคม คนหนึ่งแลวมาเลือกเอาผม ก็จัดวาเปนการเลือกที่ผิดมา” หลอนยิ้มอยางหมิ่นๆ รองเบาๆ วา “เชอะ! ไมตองมาบอกหรอก ฉันเห็นจะไมมีวันเลือกคุณในหนาที่อยางหลังแนนอน” “ก็นั่นนะซีครับ เพราะฉะนัน้ ก็ไมนาจะมีปญหาอะไรเลย ในการที่คุณหญิงก็ไดคนรับใช ที่ถูกตองกับภูมิประเทศเหตุการณและสิ่งแวดลอมแลว ในปาเราตองใชเกวียนเทียมควาย แตในเมือง เราตองนั่งรถเกง มันคนละอยางกันอยูแลว จะเอารถเกงที่เราเคยนั่งสบายไปตามถนนคอนกรีต มาวิ่ง ตามดานชางหรือดานกระทิงไดยังไง” “คุณนี่เปนคนมีวาจาเลี้ยวลดสําคัญนักนะ” “ตรงขามเลย ผมพูดอะไรซือ่ ๆ ตรงๆ ที่สุด และอาจเปนเพราะตรงเกินไปนี่เอง ที่ทาํ ให นายจางสาวสวยของผมพอใจไมได แตผมไมแครหรอกในขอนั้น” “ใชซิ คุณจะตองแครอะไร ในเมื่อคุณก็รแู นอยูวาพวกเราตองพึ่งคุณอยูเต็มที”่ “ไมเมื่อยบางหรือครับ ที่มายืนทะเลาะกับผม?” “แลวคุณคิดยังไง? ฉันควรจะแกความเมื่อยดวยการหนาดานนั่งลงเอง โดยไมไดรับการ อนุญาตเชื้อเชิญจากคนใจดําที่นั่งอยูกอนแลวงั้นรึ?” “ไมมีมนุษยคนไหนอยากจะเชิญใหคนที่เจตนามาทะเลาะกับตนนั่งลงหรอกครับ แต สําหรับผมอาจผิดไปจากคนอื่นๆ ก็ได เพราะฉะนัน้ ...” รพินทรผายมือทั้งสอง พรอมกับยิ้มกวางๆ กมศีรษะนิดหนึ่ง “...เชิญคุณหญิงนั่งลงเถอะครับ จะไดทะเลาะกับผมไดถนัดหนอยไมตอ งเมื่อย ที่ขอนไม นั่นแหละครับ เหมาะที่สุดแลวเพราะมันคือโซฟาประจําปา ไมตองซื้อไมตองเชา” ดารินคอนเขาอีกครั้ง กอนทีจ่ ะทรุดตัวลงนัง่ บนขอนไมรมิ กองไฟ นางจางสาวของพรานหนุม อังมือทั้งสองผิงไอไฟเพราะความหนาวเย็นของอากาศปา กลางดึก แลวเอามาประคองนาบกับผิวหนา รพินทร ไพรวัลย อมยิ้ม ทั้งสองนั่งหันหนาเขาหากัน หางสองวา โดยมีกองไฟกั้นกลาง “นอนไมหลับอีกตามเคย?” เขากลาวลอยๆ ตอมา น้ําเสียงออนโยนนุมนวลลง “บางทีจะเปนเพราะฉันไมไดกินเลือดคางผสมกับเหลาโรง โอสถวิเศษขนานนัน้ ของคุณ กระมั้ง” หลอนพูดเบาๆ จอมพรานหัวเราะ “เปนไงบางครับ เหนื่อยไหม ในการเดินทางระยะที่สองนี?่ ” “สนุกดี” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

244 “คุณหญิงเคยใชชีวิตกรากกรําอยางหนักมากอนแลวหรือ?” “ไมมีใครเคยอะไรมากอนทั้งนั้นแหละ เวนไวแตจะเริ่มตนทดลอง ฉันรูวาตอไปเราจะ ลําบากกันมากทีเดียว แตฉนั ก็พรอมที่จะตอสูกับมันทุกอยางตามที่บอกไวแลวแตแรก คุณไมตอง กังวลกับฉันนักหรอก” “ผมยังไมเคยเห็นผูหญิงคนไหน กลาอยางคุณหญิงมากอนเลย” “ฉันควรจะเกิดมาเปนผูชาย แตธรรมชาติบงั คับใหฉันตองเปนผูหญิง นี่พวกคุณยังไม นอนกันอีกหรือ?” หลอนพูดกับเขาดวยเสียงปกติลง “อีกสักประเดีย๋ วก็จะนอนเหมือนกันแหละครับ แตบังเอิญหิวก็เลยชวนพวกนั้นลุกขึน้ มา เกิดเคีย่ วซุปไวตั้งแตหวั ค่ําแลว เพิ่งจะมาไดที่เอาตอนเที่ยงคืนนี่เอง คุณหญิงจะไมยอมทดลองดูบาง หรือ ผมรับรองวาจะหาทานที่ภัตตาคารใดๆ ในโลกนี้ไมไดเลย นอกจากภัตตาคารริมกองไฟที่โปง กระทิง” ม.ร.ว.หญิงคนสวยยิ้มเจื่อนๆ สูดจมูกฟุดฟดกับกลิ่นไอทีโ่ ชยหอมหวนชวนชิม ขึ้นมาจาก หมออันกําลังเคี่ยวไฟอยูนนั้ รพินทรซอนยิ้มยกถวยที่ตกั ไวแตแรกสงไปใหอกี ครั้ง หลอนสบตาเขา อีกแวบหนึ่งก็รับไปดม ครางเบาๆ “อือม! หอมนากินดีน”ี่ เขาสงชอนสังกะสีเคลือบ อันเปนเครื่องมือกินของพรานพื้นเมืองมาให ดารินตักขึ้นจิบ แลวเลิกคิว้ นอยๆ เอียงหนาอยางทึ่งๆ จากนั้นหลอนก็เริ่มรับประทานอยางออกรสจนหมดถวย รพินทรขยับจะตักใหอีก แตหลอนสายหนาปฏิเสธ วางถวยลงกับพืน้ “พอแลว เปน ‘ซัปเปอร’ ที่วิเศษเกินคาดทีเดียว วาแตซุปอะไรนะ?” “ซุปหางเสือดาว!” อีกฝายหนึ่งตอบหนาตาเฉย หญิงสาวรองออกมาสุดเสียง ลืมตาโต “หา! อะไรกัน? วายังไงนะ นี่นะหรือซุปหางเสือดาว?” “ตัวที่ถูกกวางขวิดตายเมื่อหัวค่ํานี่แหละ!” ม.ร.ว.หญิงดาริน พรวดพราดลุกขึ้นจากขอนไมที่นั่งโดยเร็ว วิ่งไปทีโ่ คนตนไม ทําทา เหมือนจะอาเจียนออกมา แตรพินทรกระโดดตามเขาถึงตัวเสียกอน ควาตนแขนไว พูดปนหัวเราะ “เดี๋ยวครับ อยาเพิ่งคายออก โธ! ผมลอเลนนะ ไมใชหางเสือดาวหรอก สันในของวัวแดง ที่เรายิงเมื่อตอนบายนี่ตะหาก แฮะ แฮะ” หญิงสาวทําหนาปนยากที่สุด หันกลับมาจองหนาเขา จะหัวเราะก็ไมใชจะรองไหก็ไมเชิง “จริงๆ นะ?” “โธ จริงๆ ซิครับ ไมเชื่อถามพวกนั้นดูก็ได”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

245 ดาริน ทําทาผะอืดผะอมเหมือนจะไมแนใจอยูเชนนั้น พอจอมพรานหัวเราะกากออกมา หลอนก็เหวีย่ งกําปนโครมเขามาที่ทรวงอกเขาอยางเดือดดาลระคนขัน รพินทรยกมือกุมหนาอก ครางอู “นี่แนะ! รายกาจนัก จะเปนซุปสันวัวแดงหรือซุปหางเสือดาวอะไรก็ตามแตเถอะ รับรอง วาฉันไมอาเจียนออกมาแลว ใหมันรูไปวาเสียรูคนเจาเลหแ สนกล แหม! อยากตอยหนานักเชียว คน ผี!” รพินทรกลั้นหัวเราะ พยายามวางหนาเฉยเปนปกติ ม.ร.ว.หญิงดาริน บนอุบอิบอยูใน ลําคอ คอนเขาตาขุนตาเขียว เดินเขามาเอากระบวยตักลงไปในหมอซุป ควานหาเนื้อขึ้นมาพิจารณา ดูเพื่อพิสูจนใหแนชดั แลวหัวเราะออกมาอยางกระเงากระงอด ซุปเนื้อวัวจริงๆ ไมใชซุปหางเสือ อยางที่เขาหลอกหลอนไวใหเสียเสน “เดี๋ยวเถอะ เดีย๋ วเทเสียใหหมดทั้งหมอ ไมตองกินกันเทานั้น มาหลอกไดนี่ บาจัง อยางนี้ ยังไงละ ที่บอกวากวนประสาทอยูเปนประจํา” อีกครั้งหนึ่งทีร่ พินทรบอกกับตัวเองเงียบๆ วา ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ มีความงาม นารักเกินกวาที่คิดไวแตแรก ยามเมื่อหลอนอยูในอารมณเชนนี้ เปนอาการที่เกิดขึ้นโดยที่เจาตัวเองก็ ไมรูสึกตัว หลอนคอนเขาอีกครั้งหมุนตัวขยับจะผละกลับไปยังเต็นท ทันใดนั้น เกิด จัน และเสย ก็ เดินเขามากระซิบกระซาบอะไรกับพรานใหญ หลอนชะงักดวยความสงสัย เดินตรงเขามาถามวา “อะไร? มีอะไรหรือ?” “เปดปาครับ” เกิดตอบ หัวเราะแฮะๆ ดารินขมวดคิ้ว “อะไร? เปดแถวนี้ก็มีดว ยเหรอ?” “เปดปา เปนภาษาพื้นเมืองของพวกนี้ เขาหมายถึงเมนนะครับ เกิดบอกวาไดยนิ เสียงเมน สองสามตัว ขุดรากไมกนิ อยูท างพงดานโนน หางจากบริเวณแคมปของเราออกไปนิดหนอยเทานั้น พวกเขาอยากจะกินเมน” รพินทรบอก “อะไรกัน เมนกินไดเหรอ?” “เนื้อเปด ยังไงก็ยังงั้นแหละครับ ถาไมบอกก็แทบจะไมรทู ีเดียว เขาถึงเรียกมันวาเปดปา” “อาว! แลวทําไมถึงไมจัดการละ?” หลอนหันไปพูดกับพวกพรานพื้นเมืองของรพินทรอยางใจดี พวกนัน้ ไมตอบ ไดแต หัวเราะแฮะๆ รพินทรเปนคนตอบแทนมาวา “ผมหามเขาเอาไวเองแหละครับ ไมใหยงิ เสียงปนมันจะทําใหคณ ุ ชายกับคุณไชยยันต ตกใจตืน่ ขึ้นเสียเปลาๆ ดีไมดจี ะเขาใจผิดนึกวาเกิดเหตุรายอะไรขึ้น” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

246 “เมนตัวเล็กนิดเดียว เอาปนลูกกรดยิงก็ไดนี่นา” “พวกเราไมมปี นลูกกรดกันเลย ถาจะยิงก็ตองยิงดวยลูกซอง” “ถางั้นรอเดี๋ยวนะ ฉันจะไปเอาลูกกรดมาให แลวจะไปดูดวย” ดารินบอกโดยเร็วอยางกระตือรือรน ผละออกวิ่งกลับไปที่เต็นทกอนทีร่ พินทรจะทักทวง เชนไร อึดใจเดียวก็วิ่งกลับมา พรอมกับปนลูกกรดยาวกระบอกหนึ่งสงใหรพินทร “เอา! ปน เมนมันอยูที่ไหนละ ขอฉันไปดูดว ยคน” จอมพรานจีปากเบาๆ โคลงศีรษะ “คุณหญิงจะใหยิงจริงๆ นะหรือครับ?” “อาว! ก็ไหนพวกนี้บอกวาอยากจะไดยังไงละ เอาปนมาใหยังไมดีอีกหรือ” “ผมกลัวเสียงปนจะไปรบกวน คุณชายกับคุณไชยยันตใหตื่นเสียเปลาๆ” “เถิดนา ไมเปนไรหรอก ลูกกรดดังไมมากนัก ฉันอยากจะดูดว ย” “ถางั้น คุณหญิงเปนคนยิงดีไหมครับ ผมจะพาไป?” หลอนพยักหนา สลัดคานเหวีย่ ง สงกระสุนขึ้นลํากลองของมารลินกระบอกงามนัน้ “ตกลง ใหฉันยิงก็ได พาไปซิ” “ตามผมมา เดินคอยๆ ก็แลวกัน ไมตองพูดอะไรอีกทั้งนัน้ ” วาแลวพรานใหญก็หันไปพยักหนากับเกิดเปนความหมายใหพาไป เกิดยิ้มแปนนําออก สวนเสยกับจันคงนั่งลงลอมกองไฟตามเดิม ไปจากบริเวณแคมปทางดานตะวันตกในทันทีนั้น ไมไดติดตามไปดวย เพราะตางก็รูดีอยูว าการไปกันมากคน เทากับทําใหเกิดเสียงเตือนใหเมนฝูงนัน้ ไหวตัวและผละหนีไปเสียเปลาๆ คงปลอยใหเกิด รพินทร และ ม.ร.ว.หญิงดาริน ไปกันเพียงสาม คน ผานกองไฟกองสุดทายอันเปนบริเวณรอบนอกสุดของแคมป เขาสูความมืดมิดราวกับ เหวนรกรอบดาน เกิดผูเดินอยูเบื้องหนา นําไปดวยฝเทาเบากริบ ตามดานเล็กๆ สองขางทางเปนพง เสือหมอบ และสุมทุมพุมไมอันขึ้นรกทึบ โดยใชแสงไฟฉายที่กดต่ําอยูกับพื้น มองเห็นเพียงแค ระยะกาวตอกาวที่จะเดินไป พอแยกเลี้ยวซายตรงตนยางใหญ รพินทรก็กาวเขาไปชิดคนของเขา ซุบซิบอยางรูกันอยูอดึ ใจดวยเสียงที่เบาทีส่ ุด แลวเกิดก็เดินไปอยูทางดานหลังรั้งทาย รพินทรควา แขนนายจางสาว ดึงตัวใหมาอยูทางดานซายของเขา กระซิบ “ไดยินไหมครับ ทางดานหนาซายมือของเรานี่ หางอยางมากก็ไมเกิน 30 เมตร” หลอนถือปนในทาเตรียมพรอม พยายามจองฝาออกไปในความมืด เงีย่ หู แลวก็สั่นหนา กระซิบบอก “หูฉันอาจไมดีเทาคุณก็ได เพราะไมไดยนิ เสียงอะไรเลย นอกจากเสียงหมาปาทีห่ อนอยู ไกล” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

247 “เอาละ ไมไดยินก็ไมเปนไร เตรียมยิงใหทันก็แลวกัน ผมจะฉายไฟให ถาเห็นลูกตา สะทอนแสงไฟก็ยิงไดเลย คอยตามลําไฟฉายใหด”ี ดารินพยักหนาแทนคําพูด รพินทรยกไฟฉายขึน้ ในความมืดนั้นเพื่อใหหลอนกะระยะ หญิงสาวประทับปนโดยการคํานวณวา ถาเขาฉายไฟ หลอนจะตองมองเห็นศูนยไดในทันที แลว พยักหนาอีกครั้ง จอมพรานฉายไฟปราดขึ้นสูงในบัดนั้น แลวฟาดต่ําลงมาดวยความเร็วพอประมาณ ทับทิมเล็กๆ ประมาณ 7-8 คู ก็สะทอนแสงไฟวูบวาบ ตอบมายังบริเวณใตพงออริมจอม ปลวกใหญตอนหนึ่ง บางคูอยูนิ่งกับที่ บางคูก็หลบวิ่งพลานเขาซุกพงอยางจาละหวัน่ พรอมกับที่ลําแสงคนพบเปาหมายเหลานั้น .22 จากมารลินโดยมือของ ม.ร.ว.หญิงคน สวยก็ลั่นขึ้นอยางทันทีทันควัน เสียงของมันไมดังจนเกินไปนักพอนัดแรกลั่น หลอนก็สลัดคาน เหวีย่ งอยางรวดเร็ว ยิงนัดทีส่ อง และสามออกไปติดๆ กัน กอนทีด่ วงทับทิมเหลานั้นจะซุกหายเขา ไปในพงหมด “เด็ดเลยครับ นายหญิง โอโฮ!” เสียงเกิดรองออกมาเบาๆ อยางลิงโลด แลวก็ฉายไฟวิ่งตรงเขาไปที่นนั่ โดยเร็ว หญิงสาว ทําหนาตื่น ขยับจะวิ่งตามเขาไปดวย หลอนเองไมรูเลยวาผลการยิงทั้งสามนัดเปนอยางไรบาง แต รพินทรควาขอมือไว “ปลอยใหเกิดเขาไปเอาดีกวา เรารออยูนี่แหละ มันรกเกินไป” “คุณวาถูกหรือเปลา ฉันมองไมเห็นมันอยูส ักตัว” “เดี๋ยวก็รู แนะเกิดหิว้ มาโนนแลว” เกิดเดินบุกพงสวบสาบกลับออกมา ยิ้มรา หิ้วเอาเจาสัตวประเภทที่มีขนเปนเกราะกําบัง ตน โดยมัดกับเถาวัลยมาดวยสามตัว กองลงกับพื้นตรงหนาของรพินทร และหญิงสาว “นัดละตัวเลยครับ ขมองทั้งนั้น” ดารินยิ้มตืน่ ๆ รองออกมา “อยูทั้งสามตัวเลยเหรอ ฉันคิดวาไมถูกสักตัวเสียอีก ฟลุกจริงๆ” รพินทร ไพรวัลย ชําเลืองมองดูนองสาวคนสวยของนายจางดวยความพอใจอยูเงียบๆ ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ ยังคงเปนนักยิงปนมือชัน้ เยี่ยมยอดอยูตามเดิม แตตองหมายถึงวา หลอน ไมตกอยูในอารมณตื่นเตนตกประหมาหรือขวัญเสีย เขาคิดวา ถาหลอนสามารถจะใชฝมือในการยิง ชั้นเลิศเชนนี้ไดในทุกสถานการณ ไมวาจะเกิดวิกฤติการณใดๆ ขึ้น เขาจะเบาใจกวานี้อีกไมนอย หลอนยิงปนไดดีกวาไชยยันต หรือบางทีก็อาจดีกวาเขาเสียอีก สําหรับเปานิ่ง และในยามที่มีสติ มั่นคง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

248 “ไมใชฟลุกหรอกครับ ฝมือกับสติตะหาก ถาคุณหญิงสามารถปรับอารมณตัวเองในขณะ ยิงสัตวใหญอนั ตรายไดเหมือนกับวาคุณหญิงยิงเมนนี่ละก็ รพินทร ไพรวัลย หรือพวกอาชีพคนไหน ก็ไมมีวนั สูคุณหญิงได” หลอนหัวเราะออกมาอยางไมมีความหมาย เขาชวนหลอนกลับแคมป โดยมีเกิดหิว้ เมนตามหลังมาดวย เสยกับจันวิ่งออกมารับ ทั้ง สองพอมองเห็นเมนก็ดีใจกันแทบกระโดด ยิ่งพอรูวาโดยฝมือนัดละตัวของ ‘นายหญิง’ ก็ยิ่งยินดี ตื่นเตนเปนพิเศษ ชมกันเปาะ แลวจัดการชวยกันถลกหนังในทันทีนั้น ตลอดเวลาหลอนนั่งดูอยูดว ย ความสนใจยังไมยอมกลับไปนอน แมวารพินทรจะเตือนเชนไร “ฉันยังไมงว งหรอก อยากจะดูวิธีถลกหนังเมน” หลอนบอก เชษฐากับไชยยันต ยังคงหลับสนิทอยูเชนนั้น เสียงลูกกรดทั้งสามนัดไมทําใหทงั้ สอง รูสึกตัวเลย โดยเฉพาะอยางยิง่ ตําแหนงทีย่ งิ เมนเปนบริเวณอยูใ ตลม พวกนั้นเมื่อจัดการถลกหนังเสร็จเรียบรอย ก็ผาแบะออกตัดไมไผแผเปนตับ ขึงยางไฟกัน เลย พอไฟเลีย น้ําตก กลิ่นเนือ้ เมนยางก็เริ่มหอมหวนชวนชิม ดารินนั่งบนขอนไม เอาปนพาดตักเทา คาง มองดูดวยอารมณสนุก คุยกับพวกพรานพื้นเมืองของรพินทรไปพลาง “ฉันเพิ่งจะเคยไดกลิ่นเนื้อเมนครั้งนี้เปนครัง้ แรก จริงดวยเหมือนเปดยางไมมีผิด” หลอนหันไปพูดกับพรานใหญอยางญาติดี ลืมเรื่องอริเสียชั่วขณะ “เนื้อเมนมีมันมาก แลวก็คอ นขางจะคาวจัด ตามปกติแลวก็ไมใชอาหารดีวิเศษอะไรนัก แตพวกขี้เหลาอยางเจาพวกนีโ้ ปรดปรานนัก” รพินทรบอกเรือ่ ยๆ มองดูเมนที่กาํ ลังยางไฟอยูอยางไมศรัทธา “ผมเอง ถาไมอดอยากจริงๆ ก็ไมอยากจะกินมันนัก และไมขอเสนอเนื้อสัตวชนิดนีข้ ึ้น โตะ ในรายการอาหารของคณะนายจางของผม” “อาว! ทําไมละ พีใ่ หญกับไชยยันตชอบกินของแปลกๆ อยูเสมอ คุณไมคิดจะใหเขากิน ในรายการอาหารสําหรับพรุงนี้บางหรือ?” ดารินถามปนหัวเราะ รพินทรสั่นศีรษะชาๆ แลวยอนถามวา “วาแตคณ ุ หญิงจะลองทานดูบางไหมละครับ” หลอนเบปาก สั่นหนาโดยเร็ว “ถาไมรูมากอน ทําเปนอาหารสําเร็จรูป แลวมาหลอกใหกินก็เปนอีกเรื่องหนึ่ง แตถา ลงรู วาเปนเจาตัวมีขนเปนหนามนี่จางก็ไมเอา เห็นตัวแลวกินไมลง” “ออกจากหลมชางไปแลว ตอใหยิ่งกวาเมนคุณหญิงก็ตอ งทาน ถามายงั้นไมมีโอกาสไป ถึงขุนเขาพระศิวะแน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

249 “เมื่อความจําเปนสุดยอดมาถึง ขอใหคุณแนใจวา ฉันทําไดทุกอยางเชนที่คุณหรือพวกทํา กันได เพราะฉะนั้นยุติในการที่จะพูดขูฉันเสียที เขาใจ?” “ครับ เปนอันวาเขาใจกันเสียที” “คุณยังไมไดอธิบายถึงเนื้อเมนใหฉันรูรายละเอียดเลยวา มันเปนยังไง ถึงไมอยากจะให พวกเรากิน” “เมนเปนสัตวที่ชอบขุดรากไมหรือพวกหัวพืชที่ฝงอยูใตดินกินโดยไมเลือกครับ ธรรมชาติของมันเปนเชนนัน้ รากไมหรือหัวพืชบางชนิดเปนอันตรายตอคน แตมันกินไดอยางสบาย เพราะฉะนั้นเปนการเสี่ยงอยูเหมือนกัน สมมติวาถาเรายิงเมนมาได แลวเอาเนื้อมันมากิน ถาเมนตัว นั้นกินพวกพืชที่ไมเปนอันตรายกับคน ก็ไมเกิดอะไรขึน้ แตถาบังเอิญมันกินพืชประเภทเบื่อเมา เรา กินเนื้อมันเขาไปเปนไดเรื่อง เปนพิษขึ้นมาทันที พวกพรานพื้นเมืองเขาไมกลัวกัน แตสําหรับผมไม คอยจะกลานัก เนื้อเสือหรือเนื้อหมีเสียอีก ถาจะขืนกินกัน ก็ยังพอกินไดโดยไมตองกลัวอะไร เวน ไวแตเราจะกินไมลงเองเทานั้น เนื้อชางก็ไมเลว 80 เปอรเซ็นตของเนื้อเค็มที่ขายกันอยูในตลาด กรุงเทพฯ ในสมัยกอนนี้ ขอใหรไู วดวยวาเปนเนื้อชาง น้ํามันหมูที่บรรจุปบขายกันนั่นก็เหมือนกัน เจอน้ํามันชางเมื่อไหร ชาวกรุงก็ไมมีวันรู กินกันไดหนาตาเฉย” ดารินยกมือลูบอก ทําตาโต รองออกมา “ตาย! จริงๆ นะเหรอ อะไรกัน เนื้อชาง?” พรานใหญหัวเราะ “อาว! นี่แหละเห็นไหม มันเปนความโงอยางมีเกียรติยงิ่ ของชาวกรุง ที่หารูไมวาถูกชาว ปาหรืออยางทีเ่ รียกกันวา ‘คนดง’ หลอกเอาเชนไรบาง คุณหญิงลองถามเกิด เสย หรือจันที่นั่งอยูน กี่ ็ ไดครับ วาปหนึ่งๆ เขาลมชางเอาเนื้อทําเค็ม เอาน้ํามันมาเคี่ยว แลวสงไปขายใหแกพอ คาหัวแหลม ในกรุงเทพฯ ปละเทาไหรบา ง แตพวกนี้เลิก...พวกพรานพื้นเมือง พรานกะเหรี่ยงอืน่ ๆ ก็ยังมีอีกแยะ คนกรุงก็ฉลาดอยางชาวกรุงซิครับ คนดงเขาก็ฉลาดตามประสาชาวดงของเขา” “อกแตกเลย นีเ่ ปนความรูใหมสําหรับฉันอีกอยางหนึ่งทีเดียว” หลอนครางออกมา มีสีหนาพิกล “เนื้อเกง ทีว่ างขายอยูในตลาดนัดสนามหลวงสมัยกอนก็เหมือนกัน” รพินทรกลาวปนหัวเราะหึๆ ตอมา “หรือมิฉะนั้นก็เนื้อเกงตามภัตตาคารหรูๆ ตางๆ ที่คุณหญิงอาจเคยไปสั่งมาทานแลว อะไรนะ ‘เกงผัดเผ็ด’ ‘เกงยํา’ หรือวา ‘บาบีคิวเกง’ อะไรจําพวกนี้ คุณหญิงเคยหรือเปลาครับ” “ก็...” หลอนยิ้มกรอยๆ ตอบออมแอม ซอกเปลือกตามองดูเขา “เคยบางเหมือนกันแหละ ทําไม?” “คุณหญิงเอาอะไรมาพิสูจนวา เปนเนื้อเกงจริงๆ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

250 “ก็ไมรูเหมือนกัน เขาบอกวาเกง เราก็เกงดวยนะซิ ภัตตาคารออกใหญโตมีชื่อเสียงอยาง นั้น เขาจะมาหลอกลวงเราทําไม แลวเวลากิน มันก็ไมเหมือนกับเนื้อวัว สังเกตดูมันละเอียดกวา” “ถาคุณหญิงทานเนื้อเกงมาจนชํานาญดีแลว จนสามารถจะแนใจวามันเปนเนื้อเกงจริงก็ แลวไป นับวาครั้งนั้นเปนครั้งที่โชคดีที่สุด ผมนะไมกลัวอะไรหรอก กลัวจะไปเจออีเกงของ เทศบาลนครกรุงเทพเขาไปเทานั้น” หลอนยิ่งงงจัด “เกงเทศบางนครกรุงเทพอะไรกัน?” “อาว อีเกงประเภทที่รอง ‘เอง’ แทนที่จะรอง ‘เปก’ นะซิครับ เกงที่กินเศษอาหาร เหา หอนวิ่งอยูตามถนนในกรุงเทพ ตามลานวัดแทนที่จะเล็มใบหญาไมอยูตามปาดงพงไพร” ม.ร.ว.หญิงดาริน คิดอึดใจเดียวก็หวั เราะคิก แลวปนหนาบึ้งโดยเร็ว เอากอนหินเล็กๆ ขวางมายังจอมพราน รองเบาๆ “บา มีอยางเหรอ เขาจะเอาเนื้อหมามาใหคนกิน พูดใหอาเจียนอยูได” “คุณหญิงเคยมีโอกาสไปพิสูจนหลังครัวของภัตตาคารเหลานั้นหรือครับ ทุกครั้งที่ผมเขา ไปในกรุงเทพ ถาผมเกิดนึกอยากจะกินเนื้อสุนัข ซึ่งความจริงผมก็ชอบกินอยูแ ลวเหมือนกัน ผม จะตองไปยังรานอาหารที่เขาเขียนไววามีเนือ้ กวาง หรือเนื้อเกงสําหรับประกอบอาหาร แลวผมก็สั่ง ตามเมนูมา นัน่ แปลวา ผมไดกินเนื้อสุนัขสมใจทุกที บังเอิญรานไหนที่ผมเขาไปสั่งแลวเกิดเอาเนือ้ เกงเนื้อกวางใหผมจริงๆ ก็ตองนับวาผมถูกหลอกลวงอยางจังทีเดียว แลวก็ดเู หมือนแทบจะไมเคย ถูกหลอกอยางวานั้นซักที” หญิงสาวรอง “บา” ออกมาอีกคําเดียว ก็สะบัดกนลุกขึน้ ผละเดินกลับเขาไปในกระโจม โดยเร็ว ปลอยใหรพินทรยืนหัวเราะกึกๆ มองตามหลังไปจนลับตา “นายหญิง นองสาวของนายผูชายสวยมากนะครับ ยังกะนางฟา” จันพูดขึน้ เบาๆ เมื่อรางของหญิงสาวลับตาไปแลว “ฮือม...” พรานใหญครางต่ําๆ ยกมือขึ้นลูบคางอันเขียวครึ้มไปดวยเครา ตาสีเหล็กมีประกายเครียด ลง “แตจะมีประโยชนอะไรเลา เมื่อความสวยอันนี้ จะมาเปนภาระหนักใหกับเราในอนาคต ที่ยังทายอะไรไมถูก ขุนเขาพระศิวะ...คงจะไมใหความปราณีกับความสวยอันนาถนอมนี้หรอก” “แตนายหญิงก็เปนคนกลาผิดผูหญิง แลวก็ยิงปนแมนเหลือเกิน” เสยวา “แตก็หนีความจริงไปไมพน นั่นก็คือ เปน ‘ผูหญิง’ รพินทรพูดขรึมๆ สั่งความพรานของเขาอีกสองสามคําก็แยกไปนอน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

251 ตีสองกวาเล็กนอย จอมพรานสะดุงตื่นเพราะเสียงสะบัดเขาและหายใจฟดฟาดของควาย เทียมเกวียน ที่ผูกไวเปนวงลอมรอบบริเวณแคมป เขาขยับตัวลุกนั่ง เงี่ยหูสดับฟง พวกลูกหาบ หลับใหลกันหมดสิ้นภายใตโปงผาคลุม ไฟทุกกองเริ่มจะมอดแดง ยกเวนแตไฟกองใหญหนา กระโจมพักของคณะนายจางที่ยังปะทุเปนเปลวอยูว อมแวม ในความมืดสลัวนั้น เขากวาดสายตาอันเฉียบไวไปรอบดาน ตะเกียงรั้วที่แขวนอยูบน ปลายไม สองแสงใหมองเห็นบริเวณหนาเต็นทไดรางๆ ไกลออกไป นอกจากเสียงลมพัดกิ่งไมไหว เสียงตุก แกดงที่รองอยูเปนระยะแลว นอกนั้น เปนความเงียบ พรานคูใจของเขาทั้งสามหลับเปนตาย เพราะเหลาขาวกับเนื้อเมนยางที่สวาปามกัน เขาไปอยางตะกละเมื่อตอนเที่ยงคืน ที่ขอนไมหนากระโจมนายจาง ไมมีรางของแงซาย ที่กองไฟใหญใกลกระโจมก็ไมมี และ ไมมีแมแตเงาของหนุมชาวดงพเนจรผูลึกลับภายในอาณาบริเวณเขตของแคมปเลย จากสายตาที่ กวาดคนหาของจอมพราน แงซายอันตรธานไปไหนเสียแลว... สัญชาตญาณของเสือพราน อันเปนคุณลักษณะของนายตํารวจตระเวนชายแดนประการ หนึ่ง สัญชาตญาณของจอมพรานผูเจนตอชีวิตปาดงพงไพรอีกประการหนึ่ง เตือนสังหรณเขาใน ฉับพลันทันใดนั้นวา ไดเกิดสิ่งผิดวิกลขึ้นเสียแลว กลิ่นไอของภยันตรายมันโชยมาแตะจมูกเขาอยู รําไร แมจะไมสามารถบอกไดแนชดั วามันคืออะไรกันแน รพินทรควา .375 ขึ้นมา ขยับลูกเลื่อนสํารวจดูกระสุนในรังเพลิง อีกมือหนึ่งหยิบไฟฉาย คอยๆ ลุกขึ้นอยางแผวเบา สายตาเฉียบไวกราดไปทัว่ นับจํานวนลูกหาบที่นอนกันอยูเปนหยอมๆ และพรานของเขาทุกคนอยูครบจํานวนเรียบรอยดี ขาดหายแตแงซายเพียงคนเดียวเทานั้น แลวก็ เคลื่อนดวยฝเทาเบากริบตรงเขาไปที่กระโจมพักนายจาง คอยๆ แหวกกระโจมเขาไป ทามกลางแสงตะเกียงเจาพายุ ที่จุดสวางไวตลอดทั้งคืน คณะนายจางของเขาทั้งสามคน คงนอนอยูบนเตียงสนามภายใตมุงคลุมเปนปกติดี ทุกคนหลับสนิท แตไมมีเงาของแงซายในนั้น เขาถอยออกมาชาๆ อีกครั้ง หันหนาออกไปยังราวปาใหญ คิ้วขมวดครุนคิด และทันใดก็ ไดยนิ เสียงควายทางดานตะวันตกของบริเวณแคมป สะบัดเขาทําเสียงฟดฟาดอีกครั้งจากแสงจางๆ ของกองไฟที่รบิ หรี่อยูนั้น มองเห็นมันแหงนเบิ่งและเตนเหยาะไปมาอยางกระสับกระสาย พยายาม จะดึงเชือกรอยจมูกที่ผูกลามติดไวกับตนมะคาจนตึง มีอาการเหมือนจะกระชากใหขาด อีกสองตัวที่ ผูกหางกันออกไปประมาณ 20 เมตร ก็มีอาการคลายๆ กัน ลักษณะที่เห็นอยูนี้ พรานใหญอยางเขาบอกไดในทันทีวา นัน่ คือการยางกรายเขามาใกล ของเจาปา ถาไมลายพาดกลอน ก็เจาดาวอยางไมมีปญหา ลมดึกโชยริว้ มาวูบหนึ่ง กลิ่นสาบของมัน ยิ่งฟองชัด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

252 แต...แงซายไปไหน เขายองตรงไปที่ตนมะคาตนนั้น อยางชาๆ หูเงี่ยสดับจับเสียงทุกเสียงที่จะเกิดขึน้ อยาง พิเคราะห ไฟฉาย และไรเฟลพรอมอยูในมือ มาหยุดอยูท ี่หินกอนหนึง่ ณ บัดนี้ มันเปนความเงียบอยางประหลาด จักจั่นเรไรและตุกแกทีจ่ ะตองรองอยูเปน ประจํา พากันหยุดนิ่งราวกับนัดกันไว ปาทั้งปาไมมีเสียงอะไรเลยชัว่ ขณะหนึ่ง แมแตลมพัดใบไม ไหว กลิ่นสางๆ นั้นก็เลือนหายไป อาการดิ้นรนกระสับกระสายของควายก็ดูจะสงบลง นอกจากจะ แหงนเบิ่งยืนเฉยจองตาออกไปยังความมืดของดงทึบเบื้องหนา รพินทรเคลื่อนตัวเองอยางแผวเบาที่สุด ออมไปทางไมใหญที่ลมอยู แลวยกไฟฉายขึน้ แต แลวกอนทีเ่ ขาจะกดสวิตชปลอยลําแสงใหพุงจาออกไปนั่นเอง เสียงกระซิบก็ดังมาจากเบื้องหลัง “อยาเพิ่งฉายไฟครับ ผูกอง” “แก แงซาย” “ครับ ผม” “แกมาทําอะไรอยูที่นี่?” เขาจองหนาแงซาย ในความมืดนั้น มองเห็นแตฟน ขาว หนุมชาวดงนักพเนจรทรุดคุกเขา อยูเบื้องหลังเขาในระยะประชิดตัว “ผมมาอยูที่นี่กอนผูกองจะตื่นสักครูใหญแลว เสือไมนอยกวาสองตัว เดินเวียนรอบ แคมปของเราอยูสักครึ่งชั่วโมงที่แลว ผมไมแนใจวา มันเพียงแตจะแอบเขามาดู หรือวาตองการ ควายเรา” “ทําไมแกไมปลุกฉัน ทําไมแกไมปลุกพวกเราสักคนหนึ่ง?” “ผมไมแนใจวาปลุกคนอื่น จะเปนการดีหรือเปลา แตสําหรับผูกอง ผมเชื่อแนวาไมตอง ปลุก เสียงควายตื่นสะบัดเชือกดังมาก เจาควายที่ผูกองคัดมาพวกนี้มันสูท ุกตัว กอนจะถึงคนมันตอง ผานควายพวกนี้กอน” “แลวที่แกยองมาซุมอยูแถวนี้ แกจะใหมนั ขบสมองแกแทนควายรึ หรือแกคิดวาแกจะยิง มันได?” แงซายสายหนาชาๆ ในความมืด ไมเห็นสีหนาและแววตาของกันและกัน “ไมมีเสือตัวไหนทําอะไรผมได ตราบเทาที่ผมรูตัวและตื่นอยู และทีผ่ มมาอยูที่นี่กย็ ังไม คิดที่จะยิงมัน มันเห็นผมและผมก็เห็นมันแลว กอนที่ผูกองจะมาที่นี่ มันถอยหลบออกไปทางพงทาง ขวามือโนน เรื่องเสือไมสําคัญหรอกครับ ผูกอง อะไรสักอยางหนึ่ง มันนาคิดกวานั้นและทําใหผม มาซุมอยูที่น”ี่ “อะไร?” “ผูกองไดกลิ่นอะไรหรือเปลา ไดยนิ เสียงอะไรไหม นอกจากไอลายทีห่ ลบไปแลว”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

253 รพินทรฉงนยิง่ ขึ้น เขาสะกดลมหายใจนิ่ง แลวคอยๆ สูดกลิ่นอยางระมัดระวัง ประสาทหู เปดพรอม ลมดึกโชยมาจางๆ และบัดนั้นเอง ดวงตาของเขาก็สวางโพลง เขาใจในความหมายของแง ซายทันที พรอมดวยหัวใจอันเตนแรง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

254

13 มันเปนกลิ่นอับๆ ของโคลนตม หรือใบไมเนาที่หมักหมมอยูตามปลักราวกับวาจะมีใคร ขุดคุยเลนอยูใกลๆ กลิ่นนั้นโชยตามลมมากระทบจมูกอยางชัดเจนในบางขณะ และก็จางหายไปใน บางขณะเมื่อลมนิ่ง มีเสียงกิง่ ไมไหว อันไมใชเปนลักษณะของธรรมชาติ เสียงน้ําในหนองที่อยูตา่ํ ลง ไปสั่นไหวกระฉอกนอยๆ ยืนยันใหทราบชัดวา ที่มาของกลิ่นและเสียงอันเบาแสนเบานั้น คงจะเปน บริเวณริมหนองนั่นเอง บัดนี้ แงซายกมตะแคงหนาลงไปเอาหูแนบกับแผนดิน อึดใจใหญก็คอ ยๆ เงยขึ้น “อาจเปนโขลงเดียวกันกับทีป่ ะทะกับนายใหญ และพวกแกที่กลางดานเมื่อใกลค่ํา” รพินทรพูดแผวต่ํา แงซายยิ้มกรานๆ สั่นศีรษะกระซิบตอบมาวา “ผมแนใจวาไมใชครับ โขลงนั้นปานนีเ้ ตลิดไปไกลแลว ผูกองเองผมก็เชื่อวาคงไมคิดวา เปนโขลงนั้น” จอมพรานอึ้งไป ถูกแลว เจาหนุมแงซายดูเหมือนจะอานใจลวงรูทันความคิดเขาไปหมด ทุกอยาง รพินทร ไพรวัลย ในขณะนีก้ ําลังเผชิญอยูกับปญหาสะกิดใจลึกลับอันเต็มไปดวยสังหรณ ราย จากเสียงและกลิ่นทีจ่ บั ไดดว ยสัญชาตญาณพรานของเขาในขณะนี้บอกชัดไดวา มีชา งโขลง หนึ่งเขามาปวนเปยนเลียบเคียงอยูที่บริเวณหนองน้ํา มันกําลังชุมนุมกันอยูที่นนั่ ในลักษณะนาคิด พิกล เพราะมันไมไดมาอยางหากินหรือวามาเลนน้ําในหนองตามธรรมดา แตทวาเปนการยองเขามา อยางเงียบกริบ ชนิดที่จะเรียกไดวามีเจตนาทีเดียว และเมื่อพวกมันสอเจตนาที่ยองเงียบเขามา อะไรเลาที่เปนเจตนาในขัน้ ตอไปของมัน? และถาการแผวพานเขามาของมันบงชัดถึงเจตนาซึ่งไมใชเปนการหากินโดยลักษณะปกติ ของมันแลว มันก็ยอมผิดไปจากธรรมชาติวิสัยของชางปาทั่วๆ ไป ที่เขาเคยรูเคยเห็นในอาณาจักรพง ไพรแหงนี้ ทุกฝกาวยางทุกการเคลื่อนไหวของมันเต็มไปดวยการระมัดระวัง เพื่อจะไมทําใหบังเกิด เสียงเทาที่ความฉลาดอยางสัตวของมันจะอํานวยใหได ไมมีเสียงการหักไมกิน ไมมีเสียงการ เคลื่อนไหวอันเปนนิสัยโดยปกติสามัญ และภายหลังจากเฝาสดับตรับฟง ก็ไมมีวแี่ วววาพวกมันจะเดินผานเลยไป นอกจากการ รวมกลุมกันอยูอยางสงบ “แลวแกคิดวายังไง?” “เมื่อปเศษลวงมาแลว ผมรับจางฝรั่งสองคนที่มาพรอมกับนักลาสัตวชาวกรุงอีก 3 คน พา เที่ยวอยูในปาแถบหวยเสือรอง คืนหนึ่งผมตื่นขึ้นดวยลักษณะผิดปกติเหมือนเชนที่เราพบอยูใ น ขณะนีไ้ มมีผิด ชางโขลงหนึ่งเอาโคลนพอกตัวมันเสียเพื่อดับกลิ่นสาบ แลวก็ยกโขลงเงียบขึ้นมาที่ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

255 ปางพักของพวกเรา ผมปลุกนายฝรั่งกับนายคนไทย และเตือนใหรวู ามันจะเกิดอะไรขึ้น พวกนั้นหา วาผมฝนไป ตอจากนั้นไมถึง 10 นาที ปางพักของเราแหลกละเอียดยอยยับไมมีชนิ้ ดี นายฝรั่งสอง คนกับนายคนไทยอีกหนึ่งคน เละเทะไปทั้งตัวจนจําไมได กระโจมที่พักเครื่องใชทุกชิ้นภายใน บริเวณปางไมเหลืออยูในรูปเดิมเลยสักสิ่งเดียว ผมหนีเอาตัวรอดไปไดเพราะบังเอิญมีปาไผอยูใกล นายคนไทยที่เหลืออยูอีกสองคนและลูกหาบอีก 4 ก็พลอยรอดไปไดเพราะปาไผเดียวกัน ผูกองคิด วาไอตวั ไหนครับที่เปนจาโขลงนั้น...ผมสาบานไดวา ผมเห็นมันกับตาในขณะนัน้ กอนที่กระโจม พักของนายจางจะถลมลง ไอตัวนั้นเกือบเทาภูเขา งาขางหนึ่งเรี่ยดิน อีกขางหนึ่งพนปากออกมาศอก เดียว หูขางขวาของมันแหวงไปครึ่งหนึ่ง! มันเปนชางตัวเดียวเทานั้นที่มีสมองพอสําหรับการ วางแผน กอนที่จะเขาทําลายคนที่มันถือวาเปนศัตรูสําคัญ เรายังไมทันจะไปพบมันที่ ‘ปาหวาย’ แต มันกลับเปนฝายมาเยีย่ มเราเสียกอนแลวที่ ‘โปงกระทิง’ นี่” คําพูดของแงซาย ชวยใหพรานใหญตัดสินใจโดยเด็ดขาดไดในบัดนัน้ เอื้อมมือไปตบ ไหลหนุมชาวดงรางยักษ พูดโดยเร็ว “ถางั้นความเขาใจของฉันกับแกตรงกัน เร็วเขาเถอะแงซาย ปลุกพวกเราทุกคนใหตนื่ ขึ้น เดี๋ยวนี้ สําหรับพวกลูกหาบ ยังไมตองบอกใหรวู าเกิดอะไรขึ้น แกไปปลุกเกิด เสย จัน ขึ้นกอน ฉัน จะเขาไปทีพ่ ักของพวกเจานาย” แงซายผละแยกจากเขาอยางรวดเร็ว ตรงไปปลุกพวกพรานทั้งสามของรพินทร ในขณะที่ พรานใหญตรงเขาไปในกระโจม คนแรกที่เขาปลุกขึ้นก็คือเชษฐา เปนการปลุกโดยพยายามไมใหมี อะไรเปนที่ตนื่ เตนตระหนกตกใจ แตถึงเชนนั้น ม.ร.ว.เชษฐาก็ไมวายประหลาดใจและเฉลียวคิด ในทันที เมื่อลืมตาขึ้นเห็นรพินทรเปนคนปลุกเรียกเขา ราชสกุลหนุมพรวดขึ้นจากเตียงโดยเร็ว “รพินทร เกิดอะไรขึ้นรึ?” เขาถามโดยเร็ว สลัดความงัวเงียออกไปในทันที “ไมมีเรื่องรายแรงอะไรนักหรอก เพียงแตวา ‘ไอแหวง’ ที่เราพูดถึงมันอยูตอนหัวค่าํ นี่ แอบยกโขลงมาชุมนุมกันอยูท ี่หนองน้ําขางลาง ผมไมแนใจวามันจะบุกเขามาที่แคมปของเราหรือ เปลา” เชษฐาไมตะลึงไมมัวซากถามอะไรใหเปนที่เสียเวลาอยูเ ลยแมแตวินาทีเดียว เขาเผนไปที่ ราวปนควา .600 ไนโตรเอกซเปรสขึ้นมาหักลําสํารวจดูกระสุนในลํากลองที่บรรจุไวเตรียมพรอม แลวเพื่อความแนใจอีกครั้ง แลวก็ตรงเขาไปปลุกไชยยันตกับดารินอีกตอหนึ่งอยางรวดเร็ว เพียงไมกี่อึดใจตอมา ทั้งไชยยันตและดารินก็ตื่นขึ้นรับรูเ หตุการณที่เกิดขึ้นคราวๆ แมจะ เต็มไปดวยความตื่นเตน แตทุกคนไมมีใครเสียขวัญเลย ไชยยันตกระโดดเขาฉวย .470 ดับเบิลไร เฟล ในขณะที่ ม.ร.ว.หญิงดารินกระชาก .458 แอฟริกันแม็กนั่ม กระบอกซึ่งในเวลาไมเกิดเหตุ ฉุกเฉินวิกฤติการณขึ้น หลอนก็ไมแนใจเหมือนกันวาจะกลาเหนี่ยวไกมันหรือไม เพราะอํานาจแรง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

256 สะทอนถอยหลังที่เกินกําลังของผูหญิง ทวาในยามแววชื่อ ‘ไอแหวง’ เชนนี้ หญิงสาวดูเหมือนจะลืม อํานาจสะทอนถอยหลังของมันอยางสนิท ทุกคนไมมีใครตกประหมาเงอะงะเสียเวลาอยูเลย มันคลายกับจะเปนการฝกทดลองความ พรอมเพรียงฉับไวเพื่อตอนรับเหตุฉุกเฉินทีร่ พินทรเห็นเปนครั้งแรกจากคณะนายจางของเขา พรานใหญควาตะเกียงเจาพายุที่จุดสวางไปที่เสากลางเต็นทติดมือออกมาดวย สวนเชษฐา ไชยยันต ดาริน ชวยกันหอบไรเฟลชั้นฉกรรจที่มีสํารองอยูอีก 4 กระบอก วิ่งตามออกมา ทั้งสาม ยอมมีสติดีพอที่จะรูไดวา บรรดาพวกลูกหาบและพรานพื้นเมืองของรพินทรมีอาวุธประจํามือเพียง แคปนลูกซองเดี่ยว บรรจุครัง้ ละนัดเทานั้น ซึ่งในการประจันหนากับโขลงชางรายเชนนี้ มันแทบจะ ไมมีความหมายอะไรเลย และในภาวะจําเปนแขงกับความเปนความตายจากภัยชางโขลงเชนนี้ ปน ขนาดหนักทุกกระบอก ควรจะถูกแจกจายใหไปอยูในมือของพวกนัน้ ไมใชใหกระบอกไหนถูกวาง สงบนิ่งอยูในราวของมันเฉยๆ เมื่อกาวออกมาพนเต็นท ตลอดทั้งแคมปหรือปางพัก ทุกคนก็ตนื่ ขึ้นพรอมแลวโดยการ ปลุกของแงซาย พวกลูกหาบยังคงงงงวยไมทราบสาเหตุวา ไดเกิดอะไรขึน้ ไดแตหนาตื่นเลิ่กลั่ก แต พรานทั้งสามของรพินทรรูเรื่องแลว ทั้งเกิด เสย และจัน พากันวิ่งพรูเขามา เชษฐากับไชยยันตกส็ ง ไรเฟลที่หอบอยูแจกจายไปใหคนละกระบอก พวกนัน้ รับไปอยางเขาใจอะไรดีอยูแลว ชนิดที่ไม ตองพูดกันใหเสียเวลา กระบอกสุดทายคือ .375 ซึ่ง ม.ร.ว.หญิงดาริน สงไปใหกับแงซายแทนขนาด .44-40 โบราณของเขา “จะเอายังไงกัน?” ไชยยันตถามขึ้นโดยเร็ว รพินทรวางแผนไวพรอมสรรพแลว เพราะฉะนั้นจึงบอกโดยไมตองเสียเวลาคิด “แงซาย จันและเสย นําทุกคนขึ้นไปหลบเขาประจําที่ตามโขดหินบนไหลเขาโนน ไม ตองดับไฟ ถาเห็นมันบุกเขามาก็ยิงปะทะไว พวกเราอยูบนที่สูงชันและกําบังดี พวกมันคงไมมีทางที่ จะบุกเขาถึงตัวไดหรอก” แลวพรานใหญก็หันมาทางเชษฐา “ผมกับเกิดเพียงสองคน จะยองลงไปดูพวกมันทีห่ วยขางลางนี่ บางทีถามันรูวาพวกเรา ไหวทันอาจถอยไปกอนก็ได แตถามันบุกเขามาจนถึงแคมปก็ไมจําเปนตองลังเลนะครับ ยิงเลย แลว ไมตองเปนหวงผมกับเกิดดวย” “ตกลง” ทุกคนผละออกจากบริเวณแคมปโดยการนําของแงซาย จันและเสย ไตขึ้นไปบนไหลเขา อันสูงชัน ซึ่งเปรียบเหมือนผนังกําแพงดานหนึ่งของที่ตงั้ แคมป และแยกยายประจําที่ สามารถมอง ลงมาเห็นบริเวณที่พักไดอยางถนัด โดยอาศัยกองไฟทีก่ อ ไวในระยะไมเกิน 40 เมตร เชษฐากับดา รินซุมประจําอยูที่โขดหินใหญลูกเดียวกันแตคนละดาน โดยมีแงซายเฝาอยูใกลๆ สวนไชยยันต [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

257 แสดงออกโดยสัญชาตญาณนายทหารของเขา จัดกําลังพวกลูกหาบประจํากันอยูในที่ซึ่งสามารถจะ ใหผลในการยิงไดมากที่สุดเปนชุดๆ ไป และตัวเขาเองก็คอยควบคุมสั่งการอยูทางดานพวกลูกหาบ นั้น รพินทรยืนกระสับกระสาย มองดูทุกคนไตขึ้นไปอยูบ นที่ซึ่งใหความปลอดภัยไดเพียง พอตามที่เขาสั่งแลว ก็วางตะเกียงเจาพายุไวกลางบริเวณแคมป เพื่อใหพวกขางบนมองเห็นบริเวณ ไดถนัดขึ้นอีก แลวหันมาพยักหนากับเกิดชวนกันเดินตามดานเล็กๆ บายหนายองกริบลงไปยัง หนองน้ํา ลมเริ่มพัดใบไมกระดิกอีกครั้ง กลิ่นโคลนขาดๆ หายๆ ไป แสดงวากระแสลมพัดทวน กลับไปกลับมา ไมมีทิศทางที่แนนอน พรานใหญเต็มไปดวยความหนักใจ โดยเฉพาะอยางยิง่ เขา กําลังจะเดินเขาไปหา ‘ไอแหวง’ ผูซึ่งมันก็คงกําลังสดับตรับฟงการเคลื่อนไหวของฝายเขาอยู เชนกัน ทั้งสองเดินคลํากันไปในความมืดดวยความชํานาญ โดยอาศัยหนทางตามดานนั้น ไฟฉาย เพียงแตถือเตรียมพรอมอยูในมือเทานั้น “บางทีลมก็พัดจากมันมาทางเรา บางทีก็พดั จากเราไปหามัน” เกิดกระซิบกับเขาเบาที่สุด “ความจริงที่ตงั้ ปางพักของเรา อยูเหนือทางลมของสัตวทุกชนิดที่จะมาที่หนองนั่น มันได กลิ่นพวกเราอยูกอนแลว แทนที่จะผละหลบไปมันกลับมาซุมนิ่งอยูทนี่ ั่น เพราะฉะนั้นมันจะเปน โขลงอื่นไปไมได นอกจากโขลงไอแหวง” รพินทรกระซิบตอบ “นายคิดยังไงครับ ทําไมมันถึงแอบมารวมโขลงกันอยูท ี่หนอง ทั้งๆ ที่มันก็ไดกลิน่ รูอยู แลววาพวกเราตั้งปางอยูที่นี่ มันจะกลาบุกขึ้นไปเชียวหรือ” “หลายครั้งมาแลว ไอแหวงใชวิธีการแบบเดียวกันนี้ มันยองเงียบเขามาดูลาดเลาใกล แคมป แลวก็จโู จมเขาใสในเวลาที่คนในแคมปเผลอไมทันจะระวังตัว คืนนี้ก็อาจเหมือนกัน” “ก็แลวทําไมมันถึงไมบุกขึ้นมาเสียใหรแู ลวรูเรื่อง มารวมพวกแอบนิ่งอยูทําไม?” “ไอแหวงไมโงนักหรอก มายงั้นก็คงไมอยูมาจนถึงบัดนี้ มันอาจสงบรอดูใหแนใจวา พวกเราไมทันรูสึกตัวแนๆ เสียกอน มันอาจรูแลวดวยซ้ําไปวาพวกเรามากันมากคนแลวถามันรูว า เราไหวทัน มันอาจหลบไปกอนก็ได” พรานใหญแยกทางจากดานที่เดินยองมา ปนขึ้นไปบนตลิ่งอันสูงชัน ซึ่งเปนบริเวณฝงสูง ตอนหนึ่งของหนองน้ําแลวใชไฟฉายกดแสงลงต่ํา คอยๆ คลานไปตามพื้นอันเกลื่อนไปดวยใบไม แหง เหนือศีรษะคือเครือเถาวัลยที่พันเกีย่ วกันอยูเปนซุม ทึบราวกับอุโมงค เกิดเลือ้ ยตัวเองราวกับงู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

258 มาเคียงขางเขา แชมชาระมัดระวังทุกการเคลื่อนไหว ตรงไปยังริมตลิ่งดานที่ตดั ชันลงสูบริเวณ หนองน้ํา อีกประมาณ 30 กาวกอนทีจ่ ะถึงริมตลิ่งนัน้ ทั้งสองก็ไดยินเสียงเทามหึมาหลายคูเคลื่อน ไหวในบริเวณหนองน้ํา เสียงพื้นเหลวบางตอนถลมลงเพราะถูกเหยียบ และปาใหญเบื้องหนาฝงตรง ขามไหวยวบยาบ “มันรูตัวเสียแลววา เรากําลังยองใกลเขามา” รพินทรกระซิบกับพรานของเขา “กําลังเบนผละแลวครับนาย ฉลาดรายกาจทีเดียวไอแหวงนี่ ซัดตามหลังไปดีไหมครับ มันจะไดรูรสเสียบาง” เกิดคําราม ปะทับปนพรอมกับฉายไฟไปยังปาตรงขามกับหนอง ที่ไดยนิ เสียงเคลื่อน ขบวนอยู แตรพินทรตะปบศีรษะพรานพืน้ เมืองของเขาไวเสียกอน “อยาเพิ่ง! เราฉายไฟพรอมกัน ถาเห็นจาโขลงตัวการก็ยิงทันทีเลย ตองยิงใหอยูดว ย! แต ถาไมเห็นมัน เห็นแตตัวอืน่ ยิงขึ้นฟาไลมันไปกอน ไมมีประโยชนอะไรที่จะยิงตัวอื่นถาไมใชไอ แหวง เพราะถาเรายิงพวกมันเจ็บหรือตายในคืนนี้ เชื่อวาคงไมตองนอนกันทั้งคืน มันคงยกโขลง กลับมาจองกวนเราจนรุงเชาทีเดียว” เกิดพยักหนารับ ในความมืด เสียงชางที่ชุมนุมกันอยูริมหนองเบื้องลาง เคลื่อนขบวนเรียงแถวผละขึ้นปา ฝงตรงขามอยางใจเย็นเปนการเดินไปอยางเงียบๆ ไมมีอะไรกระโตกกระตากทั้งสิ้น รพินทรกับเกิด พุงไฟฉายปราดออกไป ณ บัดนั้น จากลําอันสวางจาของไฟฉายขนาดแปดทอนสองกระบอก ภูเขาหลายลูกกําลังเคลื่อน ดุมๆ จากบริเวณที่ลุมริมหนอง ตัดขึ้นดานของฝงตรงขามอยางเปนระเบียบเรียบรอย แตแลวอัน เนื่องมาจากแสงไฟที่ฉายตามหลังมาอยางจูโจมนั่นเอง พวกมันก็อลหมานหันรีหันขวาง โบกหูชงู วง พรอมกับแผดเสียงรองขึน้ สนั่นปาแตกฮือออก ไมมีไอแหวงเสนาธิการ หรืออีกนัยหนึ่งแมทัพของเจาชางเกเรโขลงนัน้ ปรากฏใหเห็นอยู ในลํากราดคนหาของไฟฉาย รพินทรกับเกิดเสยปากกระบอกปนไรเฟลขึ้นไมไดหมายจับไปที่ตวั ใด หากแตใหวิถกี ระสุนเลยผานหัวพวกมันไปเสีย แลวก็ลั่นสนั่นปา ออกไปคนละนัด พริบตานั้นเอง ปาฝงตรงขามก็แตกสะเทือนสะทานไปหมดดวยเสียงวิ่งกระเจิงของชาง ทั้งโขลง ไมไรหักลมราวกับถูกพายุสลาตัน ระคนไปกับเสียงแปรแปรนอื้ออึง ประหนึ่งแผนดินจะ ถลมทลาย เสียงครืนๆ ไปเบื้องหนาทามกลางความเงียบสงัดของราตรี เสียงรองดวยความตืน่ ตนใจ และเสียงปาหักดังหางออกไปอยางรวดเร็ว จนในทีส่ ุดก็จางหายไปกลายเปนความสงบตามเดิม บริเวณปาฝงตรงขามมองเห็นจากแสงไฟฉายหักลูเปนทาง ราวกับใครเอาแทรกเตอรมาไถ “มันนาจะซัดใหกองอยูสักสองสามตัว นี่ถานายไมหามไวผมเอาแน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

259 เกิดสบถออกมาอยางเดือดดาลใจ ทั้งสองพากันเดินกลับมายังบริเวณแคมป ซึ่งเปนเวลาเดียวกับที่คนทั้งหมดถอยลงมา ชุมนุมกันอยูเบื้องลางตามเดิม เพราะไดยนิ เสียงชางฝูงนั้นแตกหนีไปแลว เชษฐา ดาริน และไชย ยันตกรากเขามารุมลอมรพินทรในทันทีทเี่ ขาโผลไปถึง และภายหลังจากการบอกเลาของพรานใหญ ทุกคนถอนหายใจออกมาอยางโลงอกพรอมกัน “ใหตายซิ! ผมนึกวาคืนนี้พวกเราไดทําศึกใหญกับไอแหวงกันแนแลว ตอนที่ไดยินเสียง ปนจากคุณกับเกิดสองนัดก็คดิ วา มันคงจะบุกตะลุยเขามา โชคดีเหลือเกินที่มันเปนฝายเปดหนี” เชษฐาวา “ครับ โชคดีทั้งฝายเราและมันที่ไมมีการปะทะเกิดขึ้น” รพินทรหัวเราะเบาๆ “ทําไมคุณไมยงิ ใหมันตายลงบาง จะไดสาสมกับที่มันเจตนารายกับเรา” ไชยยันตถามอยางเดือดดาล ไอแหวงจอมเกเร เขายังตืน่ เตนไมหาย “ไมมีประโยชนหรอกครับ ที่จะยิงตัวอื่นๆ ในโขลงของมัน ยกเวนแตเราจะมีโอกาสลม จาโขลงตัวการสําคัญลงได ถาเรายิงพวกมันตายหรือเจ็บลงเมื่อกี้นี้ ก็เทากับวาเราสรางความแคน ความพยาบาทใหมันจองเปนศัตรูกับเรารายกาจขึ้นไปอีก ดีไมดีคืนนี้มันหาทางกวนเราทั้งคืนโดยไม ตองนอน ผมเลยใชวิธีไลมันไปกอน แลวอีกอยางหนึ่ง เรามีแผนที่จะพักอยูที่นี่อกี สองสามคืน ถา ชางมาตายอยูใ กลๆ แคมปเขาสักตัวเราเห็นจะตองเดือดรอนยายแคมปเพราะทนกลิ่นไมไหว” “เรายังไมทันจะลามันเลย มันจะลาเราเขาใหเสียกอนแลว เมื่อหัวค่ํานีเ้ รายังพูดถึงมันกัน อยูเลย ไมใชหรือ?” ม.ร.ว.หญิงดาริน ครางออกมา “ผมเคยบอกใหทราบลวงหนาแลวนี่ครับวา ไอแหวงมันรายกาจขนาดไหน สําหรับ เหตุการณคืนนี้ พิสูจนไดวามันเปนฝายมาพบเรากอนที่เราจะไปพบมัน” “คุณมีแผนยังไงเกี่ยวกับไอชางเกเรโขลงนี้ สําหรับเดี๋ยวนี้?” เชษฐาหันมาขอความเห็น รพินทรยิ้มดวยอาการเปนปกติเยือกเย็นเหมือนเดิม “ก็ยังไมจาํ เปนจะตองวางแผนอะไรใหผิดไปจากเดิมของเราหรอกครับ คืนนี้เปนการ แอบเขามาหมายจะชิมลางทดลองพวกเรา พอเรารูตัวมันก็เปดหนีไปเสียกอน ผมเชือ่ วามันคงยังไม กลาจะยอนกลับมารังควานอะไรอีกในระยะนี้ เราก็ควรจะทําเปนไมรูไมชี้เสีย ปลอยมันไปกอน เพียงอยาประมาทเทานั้น เสร็จจากการลากระทิงกับเสือ ตามที่คุณชายตองการแลวทีนี้เราคอยหันไป จัดการกับมัน พรุงนี้ผมจะตรวจรอยดูวามันมาจากไหน และบายหนาไปไหน” “นับวาเปนบุญเหลือเกินนะ ที่คุณกับแงซายรูสึกตัวเสียกอน มายงั้นแคมปนี้ทั้งแคมปคง จะแหลกละเอียดไปแลว” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

260 เชษฐากลาว หันไปมองดูไหลเขาสูงชัน อันเปรียบเหมือนกําแพงดานหนึ่งของบริเวณ ที่ตั้งแคมป พลางเหลือบกลับมาจับอยูที่ใบหนาพรานใหญ ยิ้มออกมา “ผมเพิ่งจะมาจับเคล็ดในการตั้งแคมปของคุณไดคืนนี้เองรพินทร เห็นตั้งแตตอนทีค่ ุณตั้ง แคมปเราที่เขาโลนแลว แตตอนนั้นไมมอี ะไรเฉลียวใจคิด คุณชอบตั้งแคมปในตําแหนงที่สูงชัน และมักจะชิดกับเชิงผาเสมอ ที่แทก็เตรียมไวสําหรับตั้งรับกองทัพชางนี่เอง จริงซินะ ในเวลาเกิดเหตุ ฉุกเฉิน ชางมันยกโขลงบุก เรายังพอมีที่กาํ บังตั้งมั่นยิงปะทะไวได เพราะมันไมมีทางจะไตผาขึ้นมา เลนงานเราไดถนัดดีกวาที่จะอยูในที่ราบโลง” “การตั้งแคมป ตองคํานึงถึงความปลอดภัยเปนหลักใหญ และสิ่งที่เราควรคํานึงที่สุดก็คือ ชาง ถามันยกโขลงบุกเขามาเหยียบ ถึงอยางไรเราก็ยิงไมทันแน ยกเวนแตจะมีที่กําบังดีพอ มันจะ เหยียบแคมปแหลกไปก็ชางมัน แตชวี ิตของคนในแคมป ตองมีทางปลอดภัยไวกอน” “อีกอยางหนึ่ง ที่เราควรจะรูไวเปนบทเรียนสําหรับคืนนี”้ ไชยยันตพูดขึน้ บางดวยเสียงขรึมๆ “ปนของเรา ไมควรจะใหมนั วางเฉยๆ อยูใ นเต็นท พวกเราสามคนจะใชปนเหลานี้ไดใน วินาทีฉุกเฉินที่สุด ก็คนละกระบอกเทานัน้ ควรจะจายใหพรานของคุณรพินทรทุกคน และแงซาย อีกคนหนึ่งถือประจําไวกับมือ เพื่อเตรียมรับกับสถานการณที่มันอาจเกิดขึน้ โดยที่เราไมรูตวั ลวงหนา พวกนี้มีแตปนลูกซองเทานั้น เขาไมมีทางจะชวยอะไรเราไดเลย ถาเกิดเหตุการณอยางเชน ที่เกิดขึ้นเมื่อตะกี”้ “ถูกของไชยยันตคะพีใ่ หญ นอยเห็นดวย เราควรจายไรเฟลใหแกสี่หาคนนี้ไวเปนปน ประจํามือเลย ดีกวามาคอยสงใหเปนครั้งๆ ไป เพราะพวกนี้มีหนาที่คุมกันแคมปและพวกเราทุกคน อยูแลว มายงัน้ เกิดอะไรขึ้นจะไมทนั การ” เชษฐาหันไปมองดูตารพินทร...เหมือนจะขอความเห็นพรานใหญกมศีรษะรับ “ก็เปนความคิดที่ดีครับ แตก็ไมควรจะเกินจํานวน 5 กระบอกคือพรานของผมสี่คน แง ซายอีกคนหนึง่ สําหรับพวกลูกหาบผมเห็นวาไมจําเปน เพราะปนจะเปนปนไดก็ตอเมื่อตกอยูใ นมือ ของผูที่รูจักและใชมันเปนเทานั้น” “ตกลง ถางั้นผมก็มอบหนาทีใ่ นการจายปนใหกับคุณก็แลวกัน ตามแตคณ ุ จะพิจารณา ผม ก็คํานึงถึงอยูในขอนี้เหมือนกัน จึงขนมาอยางเหลือเฟอพอที่จะจายประจํามือไดอยางทั่วถึงทีเดียว” “เอาละครับ กลับเขาไปนอนเสียเถอะ ผมรับรองวาจะไมเกิดอะไรขึ้นอีกสําหรับคืนนี้ ขอใหหลับสบาย” คณะนายจางของเขา พากันเดินกลับเขาไปในกระโจมพัก พรานใหญเดินตามไปสงจนถึง เต็นท หิ้วตะเกียงเจาพายุเขาไปแขวนไวใหตามเดิม แลวยอนกลับออกมาบอกใหพวกลูกหาบที่ยงั คง นั่งพูดคุยกันอยูดวยความตื่นเตนตกใจหลับนอนเสีย นอกจากพวกที่ถกู จัดไวเปนเวรผลัดเปลี่ยนสุม ไฟ แลวก็เดินตรงมาที่แงซายผูนั่งมวนใบยาสูบอยูริมกองไฟหนาเต็นท [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

261 “อยาคิดวาฉันจะเปนผูว ิเศษ จมูก หู หรือตา เปนทิพยไปเสียหมด” รพินทรพูดหาวๆ “ตั้งแตนี้เปนตนไป ถาแกไดกลิ่นไดเห็นหรือไดยินอะไรที่มันผิดปกติในขณะที่ฉนั ยัง หลับ แกจงปลุกฉัน ไมใชรอใหฉันตืน่ ขึ้นเอง” “ครับ ผูกอง” หนุมชาวดงผูล ึกลับตอบเสียงต่ําลึก ยิ้มอยางที่รพินทรไมชอบ พรานใหญยนื จองอยูครูก็ ผละไป เชาของวันรุงขึน้ ภายหลังเวลาอาหารที่ผานไปเรียบรอยแลว รพินทรชวนคณะนายจาง ของเขาออกไปสํารวจรอยรอบๆ บริเวณแคมป ในละแวกใกลเคียงและที่หนองน้ํา รอยของชาง โขลงที่ลงมาชุมนุมกันอยูที่ริมหนอง และพากันแตกหนีปาราบไปเพราะตกใจเสียงปนที่เขากับเกิด ยิงไลปรากฏอยูใหเห็นชัด มันมาจากทางดานตะวันตกเฉียงใตอันเปนทุงโลงอยูในระหวางกําแพง ลอมของเขาใหญส่ดี าน และเตลิดบายหนาไปทางดานเหนือ ซึ่งรพินทรอธิบายใหคณะนายจางทราบ ตามคาดคะเนวา คงจะขึน้ ปาหวายอันเปนถิน่ ของมัน “ถาจะตามกันจริงๆ ก็ยังไหว แต ‘ไอแหวง’ ยังไมใชเปาหมายสําคัญของเราในขณะนี”้ พรานใหญวา ทอดสายตามองไปยังมานเถาวัลยซุมไมที่ถูกแหกเปนทางลูยับไป อันเกิด จากการเคลื่อนขบวนหนีอยางไมมีระเบียบของมัน “คุณแนใจไดอยางไรวา ชางโขลงนี้จะเปนโขลงไอแหวง?” ไชยยันตสงสัย “สัญชาตญาณเคยชินบางอยางที่ผมก็อธิบายไมถูกครับ แตสําหรับหลักฐานที่พอจะ พิสูจนไดบางก็เห็นจะเปนกองมูลที่พวกมันถายทิ้งไวเหลานี้” รพินทรตอบ พยักหนาไปยังกองมูลสดๆ ที่พวกมันถายไวเกลื่อน แลวหัวเราะเบาๆ ยอน ถามมาวา “คุณไชยยันตลองสังเกตดูซิครับ มีอะไรผิดปกติไปจากขี้ชางธรรมดาทั่วๆ ไปที่เราเคย เห็นมาบาง นับตั้งแตเราเริ่มตนออกเดินทางพบเห็นมา” อดีตนายพันตรีทหารปนใหญขมวดคิ้ว พิจารณาดูขี้ชางเหลานั้นอยางถีถ่ วน แลวเงยหนา ดูรพินทร “เอ...ผมก็ไมแนใจวาผมจะคนพบอะไรผิดสังเกตอยางทีค่ ุณวาหรือเปลานะ แตถาจะให เดาก็คือ...” ไชยยันตยกมือลูบคาง หันกลับไปพิจารณาอีกครั้ง “รูสึกวาขี้ของพวกมันโขลงนี้ จะมีสีดําคล้าํ ผิดไปจากขี้ชา งอื่นๆ ที่เคยเห็น” จอมพรานกมศีรษะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

262 “ถูกแลวครับ อาณาเขตปานับตั้งแตหนองน้ําแหงไปจนกระทั่งหลมชาง มีชางปาอยูห ลาย โขลง แตมีโขลงเดียวเทานั้นที่ขี้ของมันสีดําผิดไปจากโขลงอื่นๆ” “เอะ! เปนเพราะอะไร?” เชษฐาถามโดยเร็วอยางฉงน “ขอนี้ผมจนปญญาจริงๆ ครับ ไมทราบเหมือนกันวา มันเปนเพราะอะไร แตอยากจะ สันนิษฐานวาบางทีอาจเปนเพราะโขลงของมันชอบกินใบไมและพืชบางชนิด อันทําใหขี้กลายเปน สีดําโดยพวกชางโขลงอื่นๆ ไมชอบกินก็ได เชื่อวาคงจะเปนเรื่องอาหารมากกวาอยางอื่น แตถาจะ ไปถามชาวปาหรือพรานพื้นเมือง เขาก็บอกวาชางที่มีขี้สดี ําจะดุรายมีอภินิหารเปนพิเศษ” “ฉันเชื่ออยางที่คุณวามากกวา เพราะมันเปนเหตุผลในทางชีววิทยาที่มีน้ําหนักกวาอยาง หลัง” ม.ร.ว.หญิงดาริน เสริมมาเบาๆ นอกจากรอยอันสับสนของโขลง ‘ไอแหวง’ แลว รอบๆ หนองน้ําเปนเทือกไปดวยรอย สรรพสัตวที่ลงมากินน้ํา ทัง้ รอยเกาและรอยใหม นับตัง้ แตหมูปาขึ้นมาจนกระทั่งกระทิงย่ําทับกัน เปรอะไปหมด ซึ่งเชษฐาและไชยยันตก็ยอมรับวาผานมาหลายปาแลว ยังไมเคยเห็นรอยที่ไหนชุก ชุมมากมายเทากับที่เห็นอยูในขณะนี้ “ยังกะปาสงวนซาฟารี” เชษฐาพึมพําออกมาอยางตื่นเตนพอใจ “ฮือม ถึงวาซิ ถาไมชุมจริงๆ เมื่อคืนนี้เราคงไมมีโอกาสเห็นไอดาวฟาดกับกวางจนถึงตาย ไปดวยกันทั้งคู” ไชยยันตรับรองอีกคนหนึ่ง “ไมเฉพาะเสือดาวกับกวางคูน ั้นหรอกครับ” พรานใหญบอก หัวเราะเบาๆ “เมื่อคืนกอนชางจะเขา ไอลายสามสี่ตัวก็เดินเลียบแคมปของเราในระยะใกลทีเดียว แต อาหารสําหรับพวกมันแถวนีส้ มบูรณมากกวาที่มันจะกลาเสี่ยงเขาเลนงานควาย หรือวาพวกเราคน ใดคนหนึ่ง จึงเพียงแตเตรๆ เขามาดูเลนตามประสาสันดานสอดรูสอดเห็นของมันอยางที่คุณชายเคย วาเทานัน้ ” “เราเห็นจะตองระวังตัวกันมากขึ้นกวาที่แลวมา หรือยังไง?” “ไมประมาทไวแหละดีครับ” “รอยกระทิงทีห่ นองนี่เต็มไปหมดอยางนี้ เราพอมีทางจะดักยิงเอาแถวนี้ไมไดหรือ” ไชยยันตเปรย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

263 “ก็อาจไดเหมือนกันครับ แตผมเกรงวาจะตองใชเวลาเฝากันนาน เรามาตั้งแคมปอยูเหนือ หนองน้ํานีห่ างขึ้นไปไมเทาไหร สัตวใหญอยางกระทิงมักจะไมยอมเขางายๆ ถาพวกเกง,กวาง,หมู ปา,หรือแมแตเสือก็ยังมีทางงายกวา” หลังจากนําสํารวจบริเวณโดยรอบ เปนการใหคณะนายจางไดศึกษาเขาใจภูมิประเทศตั้ง แคมปแลว รพินทรก็ชวนกลับมายังที่พกั อีกครั้ง เพื่ออธิบายแผนการนําลากระทิงของเขา “เราจะเริ่มตนกันยังไง?” เชษฐาเอยขึ้น ในขณะที่ตางนั่งดื่มกาแฟกันอยูใตรมไมใหญหนาเต็นท รพินทรเงียบไปครู มองดูหนานายจางของเขาทีละคนแลวยิ้มเจื่อนๆ พูดขึ้นอยางระมัด ระวังวา “คงจะทราบดีกันอยูแ ลวนะครับวา เกมทีเ่ สี่ยงกับชีวิตทีส่ ุดอีกเกมหนึง่ ก็คือการลากระทิง และวิธที ยี่ ิงเสี่ยงมากที่สุดก็คือการเดินแกะรอยยิง” “แตการเดินแกะรอยยิงเปนศิลปชั้นที่สูงที่สุด ในเกมลาสัตวซึ่งผมเองก็นิยมอยู” เชษฐาวา “เหนื่อยมาก เสี่ยงอันตรายมาก แลวก็อาจเสียเวลาอยางมากอีกดวย ทัง้ สามอยางนี้มันอาจ เปนอุปสรรคและคานกับเจตนาเดิมของเราที่มุงในการเดินทางมาในครัง้ นี้ เมื่ออยากจะลากระทิง ผม จึงอยากจะแนะนําในวิธีที่สะดวกสบายกวานี้” “แปลวาคุณจะใหพวกเรานั่งหางตามเคย” ไชยยันตสรุป “เอาอยางนี้ดไี หมครับ” จอมพรานพูดชาๆ “สําหรับวันนีผ้ มจะนําแกะรอยดูสักวันหนึง่ กอน ชนิดพอหอมปากหอมคอ เปนการพา เที่ยวเดินยิงในบริเวณปาแถบนี้ ถาโชคดี เราก็อาจมีโอกาสใหเห็นตัวหรือไดยิงกันเลย แตถาวันนี้ไม พบ หรือมีทาวาจะยืดเยื้อชนิดที่ตองตามกันขามคืนขามวันเราก็เลิกเสีย พรุงนี้กใ็ ชวิธนี ั่งหางซึ่ง รับรองวาตองไดยิงแน ไมตอ งมาเสียเวลาแกะรอยใหเหนื่อยเปลา มิหนําซ้ํายังเสี่ยงโดยใชเหตุ ถาคิด อยากจะไดรับความตื่นเตนจากการเสี่ยงสุดยอดก็ไมตองกลัววาจะผิดหวัง เอาไวใหเราตามโขลง ‘ไอแหวง’ กันเถิดครับเปนไดพบแน เพราะเราจะตองเดินเขาไปยิงมันอันตรายเสียยิ่งกวาการเดิน ตามรอยกระทิงหลายเทานัก” เชษฐาและไชยยันตหันไปปรึกษากันเบาๆ ครูเดียวก็หนั มาทางพรานใหญ “ตกลงดีเหมือนกัน ลองเดินยืดเสนยืดสายกันดูสักวัน ผิดนักก็นั่งหางเสีย ถูกของคุณแลว ถาจะคิดเดินยิงกันจริงๆ มันก็อาจตองเสียเวลาและเหนื่อยกันนานโดยใชเหตุ เรามานีไ่ มใชเจตนาจะ มาลาสัตวเปนเปาหมายใหญ การลาสัตวเปนแตเพียงผลพลอยไดในระหวางทางของเราเทานั้น ไม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

264 จําเปนจะตองจริงจังกับมันนัก ผมเองก็เคยแกะรอยกระทิงมาแลวอยางคุณวานั่นแหละ ตามกันเปน อาทิตยทีเดียว ขามเขาขามทุงนับไมถวน พอพบตัวเขาจริงๆ ก็หมดแรงแทบจะยกปนไมไหว ถาจะ ยิงกระทิงกันใหไดจริงๆ ในครั้งนี้ และตองใหลงแรงกันถึงอยางนี้ ผมก็ไมเอาเหมือนกัน เปลือง เวลา” เชษฐาเปนคนพูด “ถางั้นก็เตรียมตัวไดครับ ผมจะนําไปตอนสี่โมงเชานี่” รพินทรลุกขึ้นยืนเรียกจันเขามาสั่งใหจัดเตรียมเสบียง สําหรับระหวางทางทีจ่ ะออก ตระเวน และหันไปบอกคณะนายจางวาเขาจะออกไปสํารวจปาสักครู ควาปนขึ้นขยับจะผละไป ไชยยันตก็รองบอกมาปนหัวเราะวา “เลือดคางผสมเหลาโรงที่ใหผมกินเมื่อคืนนี้ วิเศษจริงๆ ดวย ผมไมรูสึกเมื่อยหรือเพลีย เลย ทั้งๆ ที่เมื่อวานนี้เดินเสียเกือบตาย” รพินทรยิ้มไมตอบวากระไร แตหันมาทาง ม.ร.ว.หญิงดาริน ถามหนาตาเฉยวา “คุณหญิงเห็นหนองน้ําที่เราเดินลงไปดูกนั เมื่อครูนี้ โดยละเอียดแลวไมใชหรือครับ” “เห็นแลว ทําไม?” “ผมคิดวา...งา มันไมนาจะลงไปอาบเลย หรือยังไงครับ?” หญิงสาวเพิ่งจะรูตัววาเขาหมายถึงอะไร คอนควับหนาแดง กระชากเสียงหวนๆ “ฉันรูแลวละยะ ไมจําเปนจะตองบอกหรอก” “ออ! แลววันนี้คุณหญิงก็คงจะไปแกะรอยกระทิงดวย?” “ออ แนนอน” “จะเคยหรือไมเคยมากอนก็ตามครับ สําหรับวันนี้ปนประจํามือของคุณหญิงอยางต่าํ ที่สุด ตองขนาด .375 ถาแบกหรือยิงปนขนาดนีไ้ มไหวก็ไมตอ งไป” “จะไมเปนการบังคับมากไปหนอยเรอ!” ดารินรองออกมาอยางฉุนเฉียวตาลุกวาว แต รพินทร ไพรวัลย ไมสนใจกับอาการเดือด ดาลไมพอใจของหลอน ผละเดินจากไปพรอมกับเสย ปลอยให ม.ร.ว.หญิงดาริน ตาขุนเขียว ตามหลังไป หลอนหันไปบนอยางโกรธแคนกับสองชาย ซึ่งเปนพีแ่ ละเพื่อน “ไดยินไหมคะ พี่ใหญ ไชยยันต ไดยินตาพรานนั่นพูดกับนอยไหม นี่ตอ หนาตอตาพีใ่ หญ ทีเดียวนะ วาจาสามหาวกระดาง ยั่วยวนโทสะอยูตลอดเวลา เจ็บใจเหลือเกิน เกลี๊ยด เกลียด คนผี อะไรยังงีก้ ็ไมรู” “เขาก็เตือนนอยดวยความหวังดีถูกตองแลวนี่นะ ถานอยจะไปเดินแกะรอยกระทิงดวย อยางต่ําที่สุดนอยก็จะตองใชปนขนาด .375 เพื่อความปลอดภัยของตัวนอยเอง และพวกเราทุกคน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

265 ปนขนาดเบากวานั้น ไมมีทางจะยิงกระทิงอยู ถาไมถูกทีส่ ําคัญจริงๆ ยิ่งกวานัน้ เทากับเปนการยุให มันรี่เขาเลนงานในเวลาถูกเจ็บ” พี่ชายกลาวแกพรอมกับหัวเราะเบาๆ อยางอารมณดี “ขอนั้นนอยรูด ีอยูหรอกคะพี่ใหญ แลวก็ตั้งใจอยูแ ลววาจะใชปน ขนาดนั้น ไอการเตือน กันนะเปนการดีอยูหรอก แตพี่ใหญไมฟง คําเขาพูดในตอนทายหรอกหรือคะ เขาบอกวาถานอยแบก หรือยิงปนขนาดนี้ไมไหวก็ไมตองไป พูดแบบนี้ยวนหาเรื่องนี่คะ มิหนําซ้ําทําวางอํานาจ” “รพินทรกระเซาเลนหรอกนะ เธอเตรียมตัวจะหาเรื่องเขาอยูกอนแลว ก็เลยตีความหมาย ไปอีกอยางหนึ่ง ตอใหเธอมือเปลาไมถือปนเลยสักกระบอกเดียว ถาเธอตองการจะไปดวยจริงๆ รพินทรก็ตองเอาเธอไปอยูวนั ยังค่ํา อยามัวแตคอยคิดหาเรื่องอยูเลยนา” ไชยยันตหนั มาดุเบาๆ พรอมกับจุปาก หญิงสาวตาปะหลับปะเหลือก ขวางถวยพลาสติก สําหรับกินกาแฟกระเด็นไปอยางหงุดหงิด “ฮึ! ชาติกอนนี้คงจะเคยเปนศัตรูคูแคนกันมา ชาตินี้ถึงมาพบกันเขาอีกจนได ฝากไวกอน เถอะ ไมถึงทีบางก็แลวไป” หลอนบนอาฆาตอยูในลําคอ พรานใหญหายไปประมาณชั่วโมงเศษ ปลอยพวกนายจางไวสําหรับการจัดเตรียมตัวแลว เขาก็โผลกลับมา ขณะนั้นทัง้ สามเตรียมตัวพรอมแลว กําลังตรวจปนประจํามืออยูทโี่ ตะสนามหนา เต็นท เชษฐากับไชยยันตตางถือวินเชสเตอร .458 แอฟริกันแม็กนั่มคนละกระบอก สวนราช สกุลสาวคนสวยหัวรั้นมี .375 ฮอลแลนด แอนด ฮอลแลนดแบบศูนยเปดกระบอกงานกะทัดรัด วาง พาดอยูบนตัก นั่งสูบบุหรี่หนาบอกบุญไมรับอยู พอมองเห็นเขาโผลกลับมาก็ทําเปนยกปนตรวจดู เปดสลักล็อกถอดลูกเลื่อนออกแลวยกขึ้น ทําเปนสองดูเกลียวในลํากลอง ปากกระบอกปนหันไป ทางรพินทร และใบหนาของพรานใหญปรากฏอยูในรูลํากลองปนพอดี ราวกับวาหลอนจะใชลํา กลองของปนกระบอกนัน้ แทนกลองสองทางไกล พี่ชายหันมาเห็นเขาก็รองดุมาเสียงต่ําๆ “นอย! แลวกัน ทําไมเอาปนสองไปทางรพินทรอยางนัน้ !” ดารินยิ้มเครียดๆ “เปลาหรอกคะ นอยจะสองดูเกลียวในลํากลอง พี่ใหญไมเห็นหรือคะ นอยถอดลูกเลื่อน ออกแลว” “สองดูเกลียวลํากลอง ก็ทําไมจะตองสองไปทางคนอยางนั้นดวย นาเกลียดจริง!” “สองไปทางอื่นมันไมเห็นเกลียวนี่คะ แตสองไปที่หนาของนายคนนัน้ แสงสะทอนเขา ลํากลองมองเห็นเกลียวถนัดดีพิลึก แหม! แงซายลางลํากลองไดสะอาดหมดจรดดีจริง เปนมันปลาบ ทีเดียว” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

266 รพินทรเดินเขามาถึง ปากกระบอกของเอฟเอนกระบอกนัน้ คงสองตามใบหนาของเขาทุก ระยะ จนกระทั่งขณะที่เขาหยุดยืนอยู มันหางจากใบหนาเขาเพียงศอกเดียว “เปนไงครับ หนาผมเหมือนกระทิงมากไหม?” จอมพรานถามยิ้มๆ “เหมือนเลียงผามากกวา” หลอนตอบหนาตาเฉย ลดปนสอดลูกเลื่อนกลับเขาที่แลวยัดลูกซิลเวอรทิป น้ําหนัก 300 เกรน บรรจุเขาซองกระสุนทีละนัดชาๆ ตายังคงมองสบตาเขาอยูเชนนั้น พอกระสุนเต็มซองในตัว ปนก็กระแทกลูกเลื่อนโดยแรง สงกระสุนนัดหนึ่งขึ้นประจําลํากลองเสียงดังกรวม พรานใหญกลืน น้ําลายลงคอฝดๆ ดารินลุกขึ้นยืนกลาวตอมา “ความจริง .375 มันก็เปนปนขนาดกลางเทานั้น ยังไมจัดเขาขั้นขนาดใหญอะไรนักใน บรรดาปนลาสัตวของโลก แตนนั่ แหละ ฉันก็ยังไมแนใจวาฉันจะแบกหรือวายิงมันไดไหวไหม ไหน! คุณลองไปยืนคาบบุหรี่อยูที่โคนตนมะคาโนนหนอยซิ ถาฉันเด็ดบุหรี่คุณไมขาด ฉันก็จะยอม เฝาแคมปอยูทนี่ ี่ หรือจะใหกลับกรุงเทพฯ โดยไมติดตามไปกับการเดินทางในครั้งนีก้ ็ยอม หรือยิ่ง ไปกวานั้น เราวางเดิมพันกันสักจํานวนเทาไหรก็ไมอนั้ ” “ถาบุหรี่ไมขาด แตคอรพินทรขาดไปแทนละครับ” “ฉันยอมรับโทษตามกฎหมาย ในฐานฆาคนตายโดยเจตนา และยินดีที่จะจายเงินคาทํา ขวัญใหแกผูรบั มรดกของคุณ ตามแตจะถูกเรียกรอง” “วา! นอยนี่เปนยังไงนะ...” ไชยยันตรองมา หนายูย ี่อยางรําคาญใจ “พับผาซิ! นี่ถาเปนผูชายตอผูชายดวยกันละก็ ฉันจะใหวางมวยกับรพินทรเสียใหเข็ด จะ เปนกรรมการใหเอง” ดารินหัวเราะกระดางๆ ยักไหล “ถึงวาซิ ถึงเปนผูหญิงอยางนี้ก็ยังอยากจะทาตอยดวยเลย กลัวแตวาถาทาออกไปแลวจะ ไมสูเทานั้น” รพินทรพนมมือไหวหลอนทวมศีรษะ “ผมกลัวคุณหญิงแลวครับ” หลอนตวัดหางตาผานหนาเขาอยางนากลัว แลวยกปนขึ้นประทับเล็งไปยังตนมะคาตน นั้น รพินทรหมุนตัวอยางรวดเร็ว เบีย่ งมายืนอยูทางดานหลังของหลอน ทุกคนพากันมองไปยัง ทิศทางที่หญิงสาวเล็งเห็นงูเขียวตัวหนึ่ง พันอยูกับกิ่งแหงเล็กๆ กําลังหอยหัวลงมา ระยะมันหาง ออกไปประมาณ 30 เมตร พวกพรานพื้นเมืองและลูกหาบทั้งหลายพากันคอยจองมองเปนตาเดียว “ใครจะวางเดิมพันเทาไหรสําหรับงูเขียวตัวนั้น” ดารินพูดขึ้นลอยๆ ลดปนจากการประทับจริงจังลง แตตายังจับนิ่งอยูที่เปาหมาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

267 “อวดดีจริง นอย .375 แม็กนั่มนา ไมใชลกู กรด” ไชยยันตขัดคออยางไมศรัทธา หลอนยิ้มขุน ๆ “เหอะนา .375 นี่แหละ วามาเลยถาอยากพนัน” “ตอใหสิบหนึง่ ก็แลวกัน ถาถูกจายใหหมืน่ หนึ่ง ถาผิดเอาแคพันเดียวเทานั้น จะจายกันที่ กรุงเทพ ถาไดกลับไปอีกครั้ง” “ตกลง! พี่ใหญละคะ?” “เงื่อนไขอยางเดียวกับไชยยันต แตเพิม่ ใหเปนยี่สิบหนึ่ง” พี่ชายบอกมา หลอนเมมปากพยักหนา “เอา! ทีนี้คุณละนายพราน คุณจะเอาเทาไหรไมตองตอใหฉันอยางพี่ใหญกับไชยยันต หรอก เลนเสมอกันเลย” รพินทรหัวเราะเบาๆ “ผมไมมีเงินจะเลนพนันกับคุณหญิงหรอกครับ แลวจะตองพนันไปทําไม ในเมือ่ ผม ศรัทธาเชื่อมั่นในฝมือยิงปนของคุณหญิงอยางเต็มที่อยูแ ลว” “ไมตองมาพูดดี! รายการนีต้ องพนันกัน ฉันจะยิงปนขนาดที่ฉันไมเคยชินมากอน แลว ฉันก็ไมแนใจเหมือนกันวาฉันจะควบคุมวิถีกระสุน ตลอดจนแรงสะทอนถอยหลังของมันไวไดแค ไหน พอเหนีย่ วไกฉันอาจถูกมันถีบหงายหลัง ไหลเคล็ดสะบักแพลง หรือถูกมันตบเอาคางหักไปก็ ได แตฉนั ก็จะยิงละ และเปาหมาย ก็คือหัวงูเขียวนั้น ไอครั้นจะยิงทดลองดูเฉยๆ มันก็ใชที่ มันตองมี การพนันขันตอกันบาง ตลอดเวลาฉันถูกดูหมิ่นดูแคลนนักรวมทั้งถูกขมขูนานาประการ โดยเฉพาะ อยางยิ่งจากคุณ คุณไมกลาพนันกับฉันรึ” “โธ ผมไปดูหมิ่นดูแคลนหรือวาขมขูอะไรคุณหญิงกันครับ” รพินทรบอกเสียงออยๆ หัวเราะขันๆ อยูเชนเดิม “นั่นแหละ จะอยางไรก็ตาม ฉันตองการใหคุณพนันกับฉันในการยิงปนขนาดนี”้ “ผมก็บอกแลววาผมไมมีสมบัติพัสถานหรือวาทรัพยสนิ อะไรจะพนันกับคุณหญิง” “ไมตองเอาทรัพยสินอะไรก็ได เรามาพนันกันโดยเงื่อนไขอยางนี้เอาไหมละ” “อยางไหนครับ?” “ถาผิด แปลวาฉันแพฉันจายเงินพิเศษใหคุณหาพันบาท แลวยอมอยูเฝาแคมปโดยไมตาม ไปดวย แตฉนั ยิงถูก ไมเอาอะไรมากหรอก คุณไมตองใชลูกหาบคนไหนใหทําหนาทีต่ ักน้ําขึ้นมาให ฉันอาบที่แคมปนี่ แตคุณเองนั่นแหละเปนคนไปหิว้ น้ํามาใหฉนั อาบทุกเชาเย็น จนกวาเราจะยาย แคมปจากทีน่ ี่ ตกลงไหม?” รพินทรอมยิ้ม “โธ คุณหญิงครับ ถาคุณหญิงตองการจะอาบน้ําโดยฝมือหิ้วหรือหาบของผม ผมก็ยินดีจะ รับใชคุณหญิงอยางเต็มใจทีเดียวครับ ขอเพียงใหสั่งมาเทานั้น ไมจําเปนเลยที่จะตองพนัน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

268 ดารินหัวเราะหึๆ อยูในลําคอ “แปลวาคุณไมยอมพนันดวย?” “ถาผมจะพนัน ผมก็ขอพนันทางฝายคุณหญิงครับ คือเอาถูกไมใชเอาผิด เรามาเขาหุนกัน ดีกวา ผมถือหางคุณหญิงเต็มที่ อยางนอยเราก็มีคูพนันแลวถึงสองคือคุณชายกับคุณไชยยันต ถา คุณหญิงยิงถูก เราไดสามหมื่นมาแบงกันคนละหมื่นหา แตถาคุณหญิงยิงผิด คุณหญิงเสียเพียงสอง พันบาท ผมชวยออกใหยี่สิบบาท อยางนีด้ ีไหมครับ” เชษฐา ไชยยันตหวั เราะครืน ดารินคอนขวับอีกครั้ง ปนหนาบึ้ง แตก็อดหัวเราะออกมา ไมไดเชนกันในคําพูดของเขา ดูหลอนจะคลายความแคนเคืองลงบาง บนออกมาเบาๆ วา “บา!” แลว ก็ตวัดปนขึ้นประทับบาอีกครั้งโดยไมพูดอะไรอีก หลอนเล็งเพียงครึ่งเดียวของชวงระยะอึดใจ จากนั้น .375 เอฟเอน กระบอกงามในมือ ก็ แผดกึกกองสะทานไปทั้งบริเวณแคมป ภาพที่ทุกคนเห็น งูเขียวตัวนั้นหัวขาดกระเด็นไปในพริบตา มันแกวงตลบคลายตัวเอง จากที่พันกิ่งไมไวสองสามรอบโดยแรงเหวี่ยง แลวก็รวงลงมาเหมือนเสนเชือก ทามกลางสายตาที่ จองตะลึงของทุกคน แรงสะทอนถอยหลังของไรเฟลกระบอกนัน้ เพียงแตผลักให ม.ร.ว.หญิงคนสวยผงะ สะเทือนไปบางเทานั้น...ไมถงึ กับเซหรือเสียการทรงตัว เสียงพึมพําแซดดังมาจากพรานพื้นเมือง และเหลาลูกหาบทั้งหลาย ตางพากันมองดูหญิงสาวอยางงุนงนระคนเลื่อมใส เชษฐาหัวเราะเบาๆ ไชยยันตรอง “วา!” ออกมาดังลั่นเพราะแพพนัน สวนรพินทรคงอมยิ้มอยูเชนเดิม บอกมาวา “อยาลืมนะครับ แบงกันคนละหมื่นหา” “ธุระอะไรฉันจะไปใหคณ ุ ฉันไมไดยอมรับคุณเปนหุนสวนดวยนี”่ ดารินหันไปตวาดแวด พลางหัวเราะอยางถอนฉิว แลวหันไปทางพี่ชายกับเพื่อนหนุม บอกวา “นอยไมเอาเงินของพี่ใหญ กับไชยยันตหรอกคะ เจตนาจะพนันกับพรานของเรา โดยเฉพาะ แตก็นกรูเหลือเกิน ไมยอมพนันดวย นาเสียดาย” “มือดีจังนอย เปนอันวายอมแพราบ สําคัญอยูแตวา ถาเจอะกระทิงหรือสัตวอันตรายอืน่ ๆ ก็ขอใหยิงไดอยางยิงงูเขียว นีก่ ็แลวกัน” ไชยยันตยอมชูหัวแมมือให และกลาวชมเชยจากใจจริงเปนครั้งแรก เขาทราบดีอยูแลววา เพื่อนสาวเปนนักยิงปนที่ทําแตมชั้นเลิศ แตเขาไมเชื่อวาหลอนจะยังคงรักษาแตมนัน้ ไวได เมื่อหัน มาจับปนที่มีขนาดใหญ ซึง่ มีแรงสะทอนถอยหลังหนักหนวงเกินกําลังตานทางของผูหญิงโดยราย เฉลี่ยทั่วไป และก็ไมเคยเห็นดารินยิงปนขนาดนี้มากอน สวนเชษฐารูนิสัยของนองสาวลึกลงไปกวา นั้น...

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

269 ทายไดถูกวา เพราะแรงทิฐมิ านะในการทีจ่ ะเอาชนะรพินทรใหไดนั่นเอง ทําใหดารินยิง ปนกระบอกนัน้ ได และอยูใ นชั้นเยีย่ ม ซึ่งมันก็ไมนาจะยากเย็นอะไรนัก สําหรับคนที่คุนเคยชํานาญ เปนทุนเดิมอยูก อนแลวอยางหลอน เมื่อทุกสิ่งทุกอยางพรอม รพินทรก็เริ่มตนออกนําทาง เขามอบหนาที่ใหเกิดกับเสย อยู ควบคุมแคมป คงใหจันและแงซายเทานัน้ ที่จะติดตามไปดวย โดยใหเหตุผลวา การไปกันมากคน สําหรับการแกะรอยยอมเปลาประโยชน และที่เอาจันกับแงซายไปดวยนั้น ก็มิใชวาจะไปชนิด รวมกลุมกันทัง้ หมดหกคนเชนนี้โดยตลอด แตจะแยกกันออกเปนสองพวก พวกละสามคน เมื่อการ ติดตามรอยกระชั้นชิดเขาไป คณะนายจางของเขาสามคนก็จะตองถูกแบงออกไปดวย เพราะฉะนั้น จันก็ดี หรือแงซายก็ดยี อมจะทําหนาที่ในการนําทาง หรืออีกนัยหนึ่ง พรานคุมกันใหแกฝา ยที่แยกไป จากเขา สวนใครจะแบงพวกไปอยูกับใครนั้น คอยหารือกันทีหลัง ทิศทางการเดินไมไดวกลงมาสูหนองน้ํา แตตัดดานทางตะวันออก ครูเดียวก็ลงสูลําหวย แหงเดินไปตามลําหวยอันคดเคี้ยว ซึ่งเบื้องบนเปนปาทึบปกคลุมไปดวยเถาวัลย ราวกับอุโมงค รพินทรกระซิบเตือนคณะนายจางของเขาใหระวังดานบนไว พอเลยบริเวณอันรกทึบ ก็ไตขึ้นฝงขวา ผานไปในระหวางปาสักและยางสูที่ลาดต่าํ ซึ่งอับชื้น แสงตะวันสองสอดใบไมลงมองเห็นเพียงรางๆ เงียบสงัดวังเวงปราศจากเสียงใดๆ ทั้งสิ้น เวลาผานไปประมาณครึ่งชั่วโมงใหหลังไมมีอะไรแผวพานมาใหเห็นเลยแมแตนกสักตัว รพินทรเดินนําอยูเบื้องหนา หนีบไรเฟลไวในซอกแขน ปากกระบอกกดต่ําดูไมจริงจังหรือมีทาที เตรียมพรอมอะไรนัก อันเปนลักษณะธรรมดาโดยทัว่ ๆ ไป แตนนั่ ยอมแนใจไดวาถาหากเกิดเหตุ ฉุกเฉินใดๆ ขึ้นเขายอมสามารถจะสั่นกระสุนเขาสูเปาหมายไดในทุกพริบตา และสั่งไดทีเดียว คน อื่นๆ ก็ถือปนอยูในลักษณะพรอมไมประมาท มีเพียงแต ม.ร.ว.หญิงดาริน คนเดียวเทานัน้ ที่สะพาย ปนอยูกับไหล มองซายมองขวาอยางเพลินใจเหมือนจะมาเดินชมดงเสียมากกวาที่จะคิดแกะรอย หลอนเดินอยูต รงกลาง ขนาบโดยไชยยันตและจัน มีแงซายคุมอยูทายขบวนเชนเคย สวนเชษฐา เดิน เคียงคูไปกับรพินทรติดๆ พรานใหญมาหยุดยืนเหลียวซายแลขวาเหมือนจะคํานวณอะไรอยูครู ก็บายหนาขึ้นสูดาน เหนือ หนทางชันเหมือนจะเลียบไปตามไหลเขา ตัดลําหวยแลงแคบๆ อีกตอนหนึง่ แลวก็ผานมาถึง หนองน้ําเล็กๆ ในระหวางโขดหินกลุมใหญ ตรงเขาไปสํารวจดูรอยย่าํ เปรอะอยูริมหนอง ซุบซิบพูด กับจันเบาๆ พอเชษฐา ไชยยันต และดารินเดินเขาไปสมทบ ก็เงยหนาขึน้ โคลงหัวชาๆ กระซิบเบาๆ “รอยเกาทั้งนัน้ ครับ มีแตหมูโทนลงมาเกลือกปลักเพิ่งจะผละไปเมื่อหยกๆ นี่เอง กอนเรา มาถึงไมกี่อึดใจ” พรอมกับพูดเขาบุยปากไปยังแองน้ําที่ยังเปนรอยขุนคลั่ก และชี้ไปที่โคนตนลานใกลๆ แองน้ํา มีรอยเช็ดโคลนสดๆ เปอนอยู มีขนบางเสนของมันรวงติดอยูกบั รอยเช็ดนัน้ ดวย ตําแหนงที่ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

270 เจาหมูโทนตัวนั้น เอาสีขางของมันขัดสีกบั ตนลานไวสงู ในระดับตะโพกของคนรางสูงอยางเชษฐา บอกขนาดของตัวมันใหทราบชัดวา อยางนอยๆ ระดับสันหลังของหมูตัวนั้นก็คงจะขนาดเอวทีเดียว รอยลับเขี้ยวก็ปรากฏอยูที่รากไทรไมหางออกไปนักยังใหมอยู สังเกตจากเปลือกไมที่ฉีกขาดเปน รอยสด ทั้งหมดหยุดพักสูบบุหรี่และหารือกันเบาๆ อยูที่นนั่ พอบุหรี่หมดตัว ก็ออกเดินจับ เสนทางของดานเกาผานไปในระหวางพงหนามและปาผาก ขามโตรกลึกมุงขึ้นสูสันเขาเตี้ยๆ ลูก หนึ่ง เปนเวลาอีกรวมชั่วโมงเต็มๆ ที่เดินอยูบนสันเขา ไมปรากฏวารองรอยใดๆ พอแกการ ติดตามไดเลย นอกจากเสือลายตลับตัวหนึง่ กระโจนผานหนาไป ในขณะที่ไตขึ้นเนินตอนหนึ่ง และ ทุกคนตองคลานลอดซุมแคบจํากัด อันมีอยูทางเดียวทีผ่ านไปได โดยมีงูเหลือมขนาดโคนขาพันอยู บนกิ่งไมเหนือศีรษะ แลบลิ้นอยูปลาบๆ แตก็ไมมีปฏิกิรยิ าที่จะจูโจมลงมาเลนงานเชนไร ในขณะที่ ทั้งหมดคอยๆ ลอดไปทีละคน ขณะนัน้ เปนเวลาเที่ยงตรง อากาศเริ่มระอุอบอาว ตางหยุดกันอีกครั้งบนเชิงเขาใหญ เพื่อ กินอาหารกลางวันที่เตรียมมา “เงียบเชียบดีเหลือเกินนะ” ไชยยันตเอยขึน้ เบาๆ ขณะทีก่ ราดสายตาไปยังดงทึบรอบดาน “ไมเจอะรอยใหมเลย” เชษฐาวา “ประเดี๋ยวเราจะขึ้นเขาอีกลูกหนึ่งครับ แลวขามไปทางทุงแฝกฝงโนน ถายังไมมวี ี่แวว อะไรอีกสําหรับวันนีก้ ็เห็นจะหมดหวัง ผมแปลกใจอยูเหมือนกัน อยางนอยที่สุดเราควรจะพบรอย มันบาง นี่แสดงวาตลอดระยะสองสามวันที่แลวมามันไมไดแผวพานอยูในแถบนี้เลย แตอยาเพิ่งทอ ใจครับ สัตวที่เราตองการจะลาสวนมากมักจะโผลออกมาใหเราเห็น ในขณะที่เราหมดหวังแลว เสมอ บางทีก็ในเที่ยวขากลับ” ม.ร.ว.หญิงดาริน ไมไดเอยคําใดทั้งสิ้น ในขณะทีน่ ั่งพักใบหนาของหลอนแดงก่ํา เหงื่อ ออกชุมโชกเสื้อและรัดเนื้อเขาไป จนกระทั่งเห็นสวนชูชันของทรวงอก ที่พุงตระหงานออกมาได ชัด วันนี้เปนวันแรกทีห่ ลอนเดินมากที่สุดนับแตออกเดินทางมา พรานใหญชําเลืองมองดูดวยหางตา พลางซอนยิ้ม เขารูวาหลอนกําลังเหนื่อยและออนแรงเต็มที เวนไวแตจะไมกลาปริปากพูดออกมา เทานั้น “ชางมันเถอะ” เชษฐาพูด หันไปมองดูนองสาวอยางเปนหวง “นึกเสียวาเรามาเดินเทีย่ วก็แลวกัน การแกะรอยมันเปนเรื่องตองทรมาทรกรรมและตอง อดทนกันมาก นักลาสัตวทกุ คนยอมรูดี อีกอยางหนึ่งเราก็มากันมากคน มีนอยมาดวยอีกคนหนึง่ อยางนี้ เราคงจะทําไมไดถนัดนัก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

271 นองสาวหันไปมองดูพี่ชายอยางไมยอมลดทิฐิเชื่อมั่นในตนเอง อันเปนนิสัยประจําตน “พี่ใหญไมตองมากังวลกับนอยหรอกคะ นอยบอกแลวยังไงวาพวกเราทําอะไร นอยก็ทํา อยางนั้นไดทกุ อยาง คลานก็คลานกัน! เมื่อกี้นี้ก็คลานกันมาแลว นอยยังไมไดบนอะไรสักนิด” “เกงมาก ที่ไมรองอุทธรณอะไรออกมาเลย แตพวกเราสงสารเธอ” ไชยยันตวา ดารินหันไปตวาดแวด “ไมตองมาสงสารฉัน ถึงไหนก็ถึงกัน ทําไมถึงชอบดูถูกนักนะ” “จะๆๆๆ กลัวแลว ก็บอกอยูน ี่ยังไงวาเกงทายาด ไมไดดูถกู สักหนอย” ทั้งหมดออกเดินทางอีกครั้ง ยึดดานเกาสายใหญมุงขึน้ สูเขาอีกลูกหนึ่งซึ่งสูงกวาลูกแรก เสียงชะนีโหยอยูบนปลายไมเหนือศีรษะลิบๆ นกยูงก็เริ่มแววมาใหไดยินเสียง และบินเรี่ยอยูตาม ยอดยาง บนตนหลุมพอใหญที่อยูในระดับต่ําลงไปยังหุบเบื้องลาง เงาดําๆ ของหมีควายสองตัวไต งุมงามอยูบนดานสูงแตระยะหางออกไปมาก ทัศนียภาพของปาในตอนนี้งามนาดูกวาตอนที่ผาน มาแลว ครั้นแลวในทันทีนั้นเอง รพินทรซึ่งเดินนําอยูเบื้องหนาก็หยุดชะงักกึก ทุกคนพลอยหยุด ตามไปดวย “อะไร?” เชษฐากระซิบถามเบาที่สุด ปนในมือพรอม พรานใหญกราดสายตาไปตามกิ่งไมสูงเบือ้ งหนาอยางระมัดระวัง แลวชี้ใหดูไปที่งาม ของตนตะแบกตนหนึ่งทางดานซายมือ ทุกคนมองตามก็เห็นซากของเกงตัวหนึ่ง เหลืออยูครึ่งตัวถูก ขัดคางหอยอยูใ นระหวางงามซึ่งมีพงกาฝากงอกอยูเต็มนัน้ แมลงวันตอมหึ่งเปนซากที่กําลังขึ้นอืด กลิ่นเหม็นโชยตลบเมื่อลมพัด “ทายถูกไหมครับ ทําไมเกงตัวนั้นถึงไดขึ้นไปหอยรองแรงอยูบนนัน้ ” เขาหันมาถามเชษฐา และไชยยันต “เห็นจะเปนไอดําละซิ มายก็ไอดาว” เชษฐาพึมพํา “ครับ เขาละ” “ผมเพิ่งจะเคยเห็นซากของเหยื่อที่เสือดํา หรือเสือดาวลากขึ้นไปกินบนตนไมครัง้ นี้เปน ครั้งแรก นี่ไอเสือชนิดนี้มันไมกินซากอยูก บั พื้นหรอกหรือ” ไชยยันตถามเบาๆ จองภาพนั้นอยางสนใจระคนตื่นๆ “ก็ไมแนเสมอไปครับ ถาเปนสัตวเล็กพอที่มันจะลากขึน้ ไปบนตนไมได มันก็จะลากขึ้น ไป แตถาใหญหนอยเกินกําลังของมัน มันก็จะลากไปซุกไวตามซอกหินหรือในถ้ําลับๆ เปนการ แอบซอนเอาไวกิน ระวังหนอยนะครับ พยายามมองสูงไวบาง แถบนี้ถิ่นของมันทีเดียว ตัวมันเล็กก็ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

272 จริง แตรายเสียกวาไอลายอีก เผลอๆ ทั้งที่เดินรวมหมูกนั ไปหลายคน มันยังเคยกระโจนลงมากัดคน ใดคนหนึ่งเสียเฉยๆ พอกัดหรือตบแลวก็เผนหนีไปดื้อๆ” ผานตนตะแบกอันมีซากเกงคาอยูบนคบ ซึ่งเปนการกระทําของเจาเสือดําหรือเสือดาวนั้น ไป ไมมีใครพูดอะไรกันอีก พรานใหญนําทุกคนไตลงโตรกลึกตอนหนึ่งในระหวางซอกไหลเขา โดยการคอยๆ ยึดรากไมและอาศัยแงหินพาตัวลงไป...ทุกคนปฏิบัติตาม ม.ร.ว.หญิงดาริน หนาเสีย เล็กนอย การนําของรพินทรนั้น...ความรูสึกของหลอน บอกกับตนเองวา คอนขางจะผาดโผนดั้น ดนเกินไปแลว ราวกับจะแกลงหรือทดสอบหลอน แตหลอนก็ไมยอมปริปากหรือขอความชวยเหลือ หลอนสั่นศีรษะปฏิเสธ...กัดฟนพยายามชวยเหลือตนเองอยางเต็มที่ ครั้งหรือสองครั้งที่หลอนจับรากไมพลาด และไถลลื่นลงไปตามทางอันลาดชันนั้น แตแง ซายผูไตลวงหนาถัดจากหลอนลงไป ควาตัวหญิงสาวชวยพยุงไวไดทนั ตะเข็บกางเกงลาสัตวที่ตดั เย็บรัดรูปทรงของหลอนแตกปริออกตรงบริเวณตะโพกประมาณ 3 นิ้ว ทําใหเห็นซับในและผิวผอง ราวกับทอนงา ดารินรองออกมาเบาๆ หลอนเริ่มหงุดหงิดเดือดดาลรพินทรอยูในใจ และยิ่งโมโหมาก ขึ้น เมื่อเหลือบลงไปเห็นพรานใหญยืนตีหนาตายรอคอยอยูกอนแลว ที่กอนหินใหญเบื้องลาง เขาสงมือไปรับหลอน แตหญิงสาวกระโดดลงมาเอง โดยไมยอมรับการชวยเหลือ หนา งอ รองออกมาเบาๆ ลอดไรฟน พอไดยินกันเฉพาะสองตอสอง “บาจัง! กางเกงขาดแลวเห็นไหม ไมรูจะพาลงเหวลงนรกไปถึงไหน” “ผมวาแลว ชุดเดินปาแตละชุดของคุณหญิงที่เตรียมมา มันเหมาะสําหรับเดินแฟชัน่ โชว มากกวาจะมาไตเขาลงหวยกันจริงๆ แตไมเปนไรครับ ผมเปนผูรับใชที่รอบคอบเสมอ เพราะทาย อะไรไดลวงหนาอยูแลว” แลวลวงกระเปาหยิบเข็มกลัดซอน รพินทรพูดในเสียงกระซิบเชนเดียวกันกับหลอน ปลายอันหนึ่งสงให หลอนมองดูที่เข็มซอนปลาย และมองดูหนาเขาดวยความรูสึกอันไมอาจจะบอก ถูก หนาแดง กระชากเข็มซอนปลายอันนัน้ ไปจากมือเขาโดยเร็ว กลัดเย็บที่รอยปริของตะเข็บนั้นไว ชั่วคราว แลวถอนใจเฮือก ปาดแขนเสือ้ ขึ้นเช็ดเหงื่ออันชุมอยูบนใบหนาและขนตา ราวกับคน อาบน้ํามายังไมไดเช็ดตัว เชษฐากับไชยยันตเองก็เหนือ่ ยพอดู เมื่อตางลงมาถึงที่ซึ่งรพินทรหยุดรอคอยอยู...แตแลว ทุกคนก็ลืมเหนื่อยเปนปลิดทิ้ง กลายมาเปนความตื่นเตนในทันที เมื่อพรานใหญบอกวา “พวกมันพากันมานอนอยูใ นโตรกนี่เองครับ” พรอมกับพูด เขานําไปทีล่ านเกลี้ยงราบเรียบตอนหนึ่ง ราวกับจะมีใครมาถางไวอยูใน ระหวางดินโปง และซุมขอยปาขึ้นทึบ คลอบคลุมอากาศเบื้องบนไวเปนหลังคาธรรมชาติ ที่นั่น รอยเทาและรอยลงนอนเกลือกเต็มไปหมด สิ่งที่ยืนยันไดชัดเจนที่สุด ก็คือเศษของใบไมบางชนิดที่

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

273 หลนอยูเกลื่อนกลาด และฟองน้ําลายที่ตดิ เปยกอยูกับพืน้ จันกับแงซาย กมลงสํารวจอยางถี่ถวน ทรุดตัวลงแตะคลํากับพื้นดินบริเวณนั้นแลวเงยหนาขึ้น “โอโฮ! ไอตัวมันยังอุนอยูเลยครับนาย” ดินบริเวณนัน้ แหงผากเพราะแลงฝน แตถึงกระนั้นก็ตาม น้ําหนักตัวอันมากมายยังปรากฏ รอยเทาไวใหพอสังเกตได กระทิงฝูงนั้นไมต่ํากวา 5 ตัว เพิ่งจะผละออกจากทีน่ อนไปอยางชาที่สุดก็ เห็นจะไมเกินครึ่งชั่วโมงนี่เอง จะเปนเพราะไดกลิ่นคน หรือเพราะการเคลื่อนยายตามปกติของมันก็ ยังเดาไมถกู มันเขามานอนอยูในโตรกนี้โดยผานเขามาทางซอกหุบเขาดานตะวันตก และขาไปมัน ตะกายไตขึ้นไปตามทางอันสูงชันดานใต ซึ่งเปนฝงตรงขามกับที่รพินทรนําทางลงมา รอยดินแดง บนหินกรวดทรายที่ถลมลงมา เพราะการปนตะกุยของมันเห็นไดชัด “แบบนี้ก็มหี วังไมเหนื่อยเปลาแลวรพินทร วาแตวามันไดกลิ่นเราหรือเปลานั้น ตอนที่ ผละจากที่นี่ไป” เชษฐาตาเปนประกายอยางยินดี “ยังเดาไมถูกเหมือนกันครับ แตเราเดินมาเหนือลมมัน” พรานใหญตอบอยางระมัดระวัง เงยขึน้ สํารวจรอยรวงถลมของหนาผา หรือตลิ่งชันที่จะ นําขึ้นไปสูเนินปาสัก อันเปนทางไปของกระทิงฝูงนั้นโดยพิเคราะห “รีบกระชั้นรอยเขาไปเถอะ เราควรจะตามทันมันในเวลาไมเกินสองชั่วโมง ถามันยังไม ไหวตัวเสียกอน” ไชยยันตพูดโดยเร็วอยางกระตือรือรน พรานใหญหันไปโบกมือกับจัน พรานพื้นเมืองผูมีประสาทชํานาญในการฟงเสียง และ ดมกลิ่นไมผิดอะไรกับหมาบลัดฮาวด ก็ออกนําไตขึ้นไปในทันทีนนั้ โดยมีรพินทรติดหลังไปเปน คนที่สอง ดาริน เชษฐา และไชยยันตตามลําดับ โดยมีแงซายระวังหลังเชนเดิม เมื่อทุกคนขึ้นมาพนจากโตรก ก็ถึงปาอันหนาทึบ กิ่งใบปกคลุมพื้นดินบริเวณนั้นมืดครึ้ม มองไมผิดอะไรกับอยูในถ้ําใหญไมเห็นแสงตะวัน อากาศอับไปดวยกลิ่นใบไมแหงและไอดิน สะบัดรอนสะบัดหนาวอยางไรพิกล เสียงฝูงคางขูตะคอกอยูบนยอดไมสูงลิบมองไมเห็นตัว จันผู นําไปเบื้องหนาลงคลานสี่เทากับพื้น ประเดีย๋ วก็ทําจมูกฟุดฟดสูดกลิน่ และหยุดนิ่งเหมือนสดับ ตรับฟงเสียง ประเดี๋ยวก็กมลงเอาหูแนบกับพื้นดินสักครัง้ ทุกคนเวนระยะหางพอประมาณ และคืบ ตามไปอยางสงบ ทันใดนั้นเอง ขณะทีพ่ รานพื้นเมืองของรพินทรคลานนําลอดในระหวางชองตนไมที่ลม ขวางทางอยู เหตุการณที่ทุกคนไมคาดฝนก็พลันปรากฏขึ้น ชนิดทําใหตองยืนตัวแข็งกันไปชั่ว พริบตาหนึง่ อะไรชนิดหนึง่ ลักษณะไมผดิ กับเสนเชือก แตเปนเชือกมหายักษที่มีสีเหลืองสลัดดําลาย พรอย ทิ้งตัวหลนพลั่กลงมากลางหลังของจัน ผูกําลังหมอบคลานอยู แลวมวนตวัดเปนเกลียวอยาง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

274 รวดเร็ว มันพันรางอันผอมเกร็งของชายรางเล็กเอาไวกลิ้งไปมาอยูบนพื้น เสียงจันรองออกมาอยาง ตกใจ เขาพยายามดิ้นรนชวยเหลือตัวเองอยางสุดฤทธิ์ แตเชือกมหึมาเสนนั้น ตวัดรัดแนนเขามาอีก หลายเปลาะอยางรวดเร็ว มัดกลางลําตัวและแขนทั้งสองของเขาไว จนไมสามารถจะขยับเขยื้อนได นอกจากเสียงรองโวยวายเทานั้น ทั้งหมดไดสติในการรองครั้งที่สองของจัน เชษฐากับไชยยันต กระโจนพรวดเขาไป พรอมกัน กระชากปนสั้นขนาด .44 แม็กนั่มที่ติดเอวอยูออกมา แตรพินทรไวกวา กระโจนตาม ตะครุบขอมือของนายจางทัง้ สองของเขาไว รองเร็วปรื๋อ “อยาครับ เราไมตองการเสียงปนโดยไมจําเปน” แลวจอมพรานก็กระชากมีดปะแดะที่ขดั หลังอยูออกมา เดินปรี่เขาไปยังรางของจันที่ถูก รัดกลิ้งอยูอยางใจเย็น ทั้งหมดพรูตามเขาเขาไปดวยอกสัน่ ขวัญแขวน มันคืองูหลามตัวขนาดลําตนกลวยอวบๆ ซึ่งขณะที่จนั คลานลอดตนไมลม มันคงจะนอน นิ่งซุมอยูบนลําตนไมนั่นเอง เพื่อคอยดักเหยื่อที่จะลอดผานไปมา บัดนี้ ลําตัวทอนหางอันนา ขยะแขยงของมัน เริ่มจะตวัดเขามาหาสวนลางของจัน จนเกือบมิดตัวอยูแลว อีกไมกี่อึดใจเทานัน้ กระดูกของจันก็จะถูกรัดแหลกเหลวไปหมด เมื่อเปรียบเทียบกับความใหญโตของมัน หัวของมันเพิ่งจะทิ้งลงมาจากตนไม แตจอ งตาเขม็งมายังรพินทร อยางเตรียมสูชนิดที่ไม ยอมปลอยเหยือ่ ลิ้นสองแฉกพุงแปลบปลาบราวกับสายฟาแลบในเหวนรก เขาเคลื่อนเขาไปจนไดระยะ แลวจวงฟนสุดแรงเกิด เสียงฉัวะสนั่น เจางูหลามรายหัวปด ไป พรอมกับเลือดที่พุงกระฉูด และเสียงฟูออกมาจากปากที่อากวาง รพินทรกระหน่ําฟนอีกครั้ง วง รัดของมันขยายหลวมออกอยางแชมชา ไชยยันตจึงไดสติอีกครั้ง หันไปแยงมีดมาจากแงซายผูซึ่ง กําลังถลันเขามา แลวก็ตรงเขาชวยรพินทรเสียเอง ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น เจางูหลามก็หมดฤทธิ์ถูกบั่นเปนทอนๆ กองยาวเหยียดอยูใ ตตน ไม ลมนั่นเอง เชษฐากับแงซายตรงเขาประคองจันลุกขึ้น และซักถามอาการโดยเร็ว พรานพื้นเมืองของ รพินทรไมไดรับอันตรายเชนไร พอยืนขึน้ ไดกย็ ิ้มแหงๆ เหตุการณสยองขวัญจวนเจียนตอชีวิตของ เขาเมื่อหยกๆ นี้ ดูจะเปนเรื่องธรรมดาเสียเหลือเกิน “มัวแตแกรอยขางลาง ไมทันจะหันขึ้นไปดูขางบน” จันวาปนหัวเราะอยางเห็นเปนของสนุก รพินทรหรือแงซายก็เฉยๆ ไมรูสึกอะไรเลย ชวยกันลากซากงูหลามซึ่งยาวไมต่ํากวา 10 เมตรเขาไปแอบไวขางทาง แตคณะนายจางทั้งสาม พา กันยืนขนลุกดวยความสยดสยอง มันใหญกวาทุกตัวที่เคยเห็นมาแลว และเปนตัวแรกที่บังอาจเขา เลนงานคนในคณะชนิดตอหนาตอตา โดยไมสนใจกับอีกหลายคนที่รว มมาดวย แตแลว เชษฐา ไชย ยันต และดาริน ก็เลิกสนใจกับงูหลามตัวนั้นลงโดยฉับพลันอีกครั้ง เมื่อจันบอกใหทราบวา เขาพบ รอยปสสาวะใหมๆ ของกระทิงฝูงนั้นถายไวที่จอมปลวกเล็กๆ ใกลตน ไมลมตนนั้น เปนรอยใหม ชนิดที่ยังเปนฟองอยู แลวก็ชี้ใหทุกคนดู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

275 ภายหลังจากกมลงสํารวจอึดใจเดียว พรานใหญก็เงยหนาขึ้นมองดู ม.ร.ว.เชษฐา “โชคดีจริงครับ มันยังไมไดกลิ่นเราหรอก ถามันไดกลิ่นเรา มันจะไมหยุดถายอยางนี”้ “ถางั้นก็ติดรอยเขาไปเถอะ” ทั้งหมดแกะรอยตามตอไปอยางเรงรีบ รอยที่ปรากฏอยูชัดทําใหสะดวกแกการติดตาม ยิ่งขึ้น พอลงจากเนินปาสักเขาสูดงไผเชิงเขาอีกฟาก รพินทรบอกกับนายจางของเขาไดในทันทีวา กระทิงฝูงนั้นบายหนาลงสูท ุงแฝกอันเปนบริเวณที่ราบโลง ระหวางวงลอมของขุนเขาใหญ “ตัดปาไผไปอีกสักครู ก็ถึงดงผากกับปาหนามพุงดอ เราจะแยกกันออกเปนสองพวกออม ไปดักที่ทุงแฝก ถาจะไดยิงก็ไดยิงในทุงแฝกนั่นแหละครับ และคงไมเกินภายในชัว่ โมงขางหนานี”้ “เราจะแบงพวกกันยังไง?” เชษฐาขอความเห็น “แลวแตคณ ุ ชาย” ภายหลังจากตรึกตรองรอบคอบครูเดียว อดีตทูตทหารบกหัวหนาคณะเดินทางก็บอกวา “เอางี้ ผม จัน แลวก็ไชยยันตแยกกันไปพวกหนึ่ง คุณไมตองเปนหวงหรอก เพราะผมกับ ไชยยันตคุมครองตัวเองได เพียงแตอาศัยจันในการแกะรอยเทานั้น ฝากนอยไวกับคุณดวย ใหแงซาย ไปกับคุณอีกคนหนึ่ง พลาดพลั้งฉุกเฉินยังไง นอยก็ยังมีคนคุมกันชนิดไววางใจไดถึงสองคน” “ตกลงครับ” จอมพรานรับคําอยางสงบ แลวก็นํารุดหนาตอไปอยางระมัดระวัง ทะลุดงไผซึ่งหนทาง ลาดต่ําลงเปนลําดับ เหมือนจะเปนการบอกใหทราบวากําลังจะลงไปสูตีนเขา พอเขาเขตพงหนาม สลับไปกับปาหวาย ภูมิประเทศแหงเกรียม ไมทึบเหมือนอยูในหุบ พืน้ ดินเปนฝุนหนา รอยอันขาดๆ หายๆ เหลานัน้ ก็ปรากฏชัดเจนยิ่งขึ้น รพินทรกับจันตรวจรอยซุบซิบหารือกันอยูอดึ ใจเดียว ก็หนั มา โบกมือเรียกกลุมนายจาง ซึ่งสงบรออยูเบื้องหลัง ทุกคนเดินตรงเขาไปที่เขา “เตรียมตัวไดแลวครับ” พรานใหญกระซิบเบาที่สุด “พวกมันอยูในทุงแฝกขางหนาเรานี่เอง หางไมถึงหนึ่งกิโล เราจะแยกทางกันทีน่ ี่แหละ จัน คุณชาย และคุณไชยยันต ออมไปทางซายนี่นะครับ จันจะนําทางเอง สวนผม แงซาย และ คุณหญิง จะตัดปาหวายไปทางขวา” “โอเค” “ระวังตัวหนอยนะครับ” เขาเตือนเปนประโยคสุดทาย เชษฐากับไชยยันตหนั มาหรีต่ ายิ้มให แลวยองกริบแยกทางไปโดยเร็วตามการนําของจัน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

276 สวนรพินทรกผ็ ละไปทางดานขวา โดยมี ม.ร.ว.หญิงดาริน ตามติดอยางแคลวคลองเปน พิเศษ ผิดไปจากยามปกติเพราะกําลังตื่นเตน แงซายตามอยูขางหลัง ขามหวยแหงแคบๆ แหงหนึ่ง แลวคลานไปตามดานเล็กๆ ใตซุมเถาวัลยอันเปนทางเดินของสัตวเล็ก หญิงสาวคืบคลานตามเขาไป อยางทรหดเกินความคาดหมายเดิมของรพินทร หลายตอหลายครั้งที่รพินทรหยุดนอนหมอบนิ่งเพื่อ สัดฟงเสียง ดารินขยับปากจะพูดอะไรดวย แตเขาแตะริมฝปากไวเปนเครื่องหมายไมใหทําเสียงใดๆ ทั้งสิ้น ครูหนึ่งก็หันมากระดิกนิ้วเรียกใหแงซาย ซึ่งนอนหมอบอยูเบื้องหลัง ใหเขาไปใกล “ไดกลิ่นหรือเปลา สาบของมันคลายๆ จะมาจากปาฟากทางดานซายนี”่ เขาจอริมฝปากชิดหูแงซาย พูดแบบไมมเี สียง หนุมชาวดงนักพเนจร กมลงเอาหูแนบลงกับพื้นดิน แลวตอบเขาในอาการเดียวกัน “แตผมไดยนิ เสียงทางดงหวายดานขวานี”่ พรานใหญเมมริมฝปาก พยายามใชโสตและนาสิกประสาทอยางเต็มที่ อยางไรก็ตาม เขา ยอมรับวา ในเรื่องการฟงเสียงและดมกลิน่ กันแลว เขาถนัดสูพวกพรานพื้นเมืองไมได เพราะมันไม มีหลักที่จะพิสูจนชัดอะไรไดสักอยาง คลายๆ จะเปนลักษณะพรายกระซิบเสียมากกวา มันเปนวิชา ลึกลับของพวกชาวปาที่บางขณะก็ผิดไมเปนทา และบางขณะก็ถูกตองกับความจริงราวกับตาเห็น รพินทรชั่งใจอยูอึดใจหนึ่ง ก็บอกวา “ถางั้นฉันจะแยกไปทางปาผาก สวนแกไปทางปาหวาย ถาไมพบก็ไปเจอกันที่ทุงแฝก ขางหนา” แงซายกมหัวรับ แลวคลานลาดเถาวัลยแยกไปอยางเงียบกริบราวกับการไปของงู รพินทร สะกิดนายจางสาวของเขาใหลอดซุมเถาวัลยโผลออกไปในระหวางดานใหญ และเดินเลาะลัดไป ตามดานนัน้ เสียงนกกระรางรองลั่นอยูตามกิ่งไมและบินกันวอน รพินทรเดินๆ หยุดๆ อยูครูใหญ หัวคิ้วขมวดอยางลังเล ครั้นแลวก็หันหลังกลับ ดารินจอง มองดูเขาเหมือนจะถามดวยสายตา พรานใหญเบปากยักไหล บุยใบเปนความหมายวาไมไดผล และ ใหยอนรอยตามหลังแงซายไปดีกวา การเดินตามแงซาย เขาไมไดยอนเดินทวนไปตามถนนเดิม ที่เดินมาแตแรก ทวาตัดพงไม เตี้ยๆ เขาไปในดงผาก แลวก็วกออกมาพบกับดานเล็กๆ ชี้ให ม.ร.ว.หญิงดาริน มองดูที่พื้นอันหนา ไปดวยฝุน หญิงสาวยิ้มออกมาเล็กนอยทีม่ องเห็นรอยเทาของแงซายย่ําไปตามดานนั้น รพินทรเบี่ยง ทาง บุยปากใหหลอนเดินตามรอยเทาของแงซายไปขางหนา สวนเขาเดินขางหลัง ดารินปฏิบัติตาม คําสั่งโดยดี สาวเทาตามรอยนั้นไปอยางรวดเร็ว ตาก็สอดสายคนหาตัวเจาของรอยเทาไปเบื้องหนา กระชับไรเฟลพรอมอยูในมือ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

277 ครั้นแลวทันทีนั้น อุงมือของจอมพรานก็ตะปบลงบนไหลของดาริน อํานาจการจับชนิด นั้น ทําใหหลอนหยุดชะงักอยูกับที่อยางกะทันหัน...เหลียวขวับมาดูเขา ก็เห็นวารพินทรมิไดมองอยู ที่หลอน หากแตจองตาลุกลงไปที่พื้นเบื้องหนาของหลอน หัวคิว้ ขมวดยน หญิงสาวหันกลับไปมองตามสายตาของเขาโดยเร็ว แลวยืนขนลุกซาทั้งกาย บนพื้นซึ่งประทับเปนแนวตลอดระยะดวยรอยเทาของแงซายนั้น ณ บัดนี้ ปรากฏอุงตีน ของสัตวชนิดหนึ่ง ย่ําซอนลงไปเปนรอยสดๆ รอนๆ นี่เอง และสัตวที่เปนเจาของรอยตีนชนิดนี้ แม คนที่ไมชาํ นาญกับรอยเทาสัตวอยาง ม.ร.ว.หญิงดาริน ก็สามารถบอกไดโดยไมตองลังเลวา มันคือ เสือขนาดเขื่อง! จากหลักฐานที่เห็นอยูนี้ ยืนยันใหทราบไดในทันทีวา เสือกําลังยองแกะรอยแงซายไป รพินทรกวาดสายตาอยางรวดเร็ว รอยเสือที่เหยียบทับรอยเทาของแงซายเพิ่งจะมาปรากฏเอาตรงนี้ แสดงวามันโผลออกมาจากพงทึบ และเดินสะกดหลังแงซายไปตามดาน เสียงนกระวังไพร และฝูงคางรองเกรียวอยูยังยอดไมหนาทึบเบื้องหนา แลวก็เงียบเปน ปลิดทิ้ง เหมือนปาทั้งปาจะตกอยูในมนตสะกด กิ่งไมแหงจากที่ใดที่หนึ่งไมหางออกไปนัก หักตก ลงมากระทบพื้น หัวใจของหญิงสาวเตนแรง กระซิบเสียงสั่น “เขารูตัวหรือเปลา วาเสือมันเดินตามหลังไปขางหลัง?” “อยาพยายามพูดอะไรอีกเลย ตามหลังผมมา” พรานใหญบอก แลวกาวล้ําหนาหญิงสาว กมลงตรวจรอยไปอยางรวดเร็วดวยฝเทาเบา กริบ รอยเสือที่ย่ําตามหลังแงซายปรากฏอยูชวงหนึ่งก็ขาดหายไป แลวก็ปรากฏขึ้นอีก สลับกันอยู เชนนั้น แสดงวาบางขณะมันก็เดินซอนรอยเทาเขาไปตามดาน และบางขณะก็ออมวกซอนตัวเขาพง รก แตสะกดหลังแงซายไปทุกระยะ ไมมีปญหา แงซายจะตองไมทนั รูสึกตัว เฉลียวคิดถึงมฤตยูที่ยองตามหลังอยูในขณะนี้ อยางแนนอน เพราะเขาเองก็กําลังพะวงอยูก ับการติดรอยกระทิงเบื้องหนา พรานใหญสันนิษฐานไดในทันทีวา เจาเสือตัวนี้คงจะแอบเมียงมองเห็นเขา ดาริน และแง ซายอยูกอนทุกระยะแลว พรอมทั้งจองรอคอยจังหวะอยู พอเห็นแงซายแยกทางไปคนเดียว ซึ่งเปน โอกาสปลอดเหมาะอยางยิ่งสําหรับมัน จึงเลือกเอาวิธตี ามรอยแงซายมากกวาที่จะตามเขากับดาริน ซึ่งมีจํานวนสองคน อันยากแกการจูโจม หนทางนัน้ คดเคี้ยวไปตามปาหวายอันสลับซับซอน แตก็มีดา นแยกตัดไปมาพอที่จะ สะดวกในการเดิน รอยของแงซายลึกเขาไปในพงทึบตามลําดับ บางขณะเห็นรอยทีห่ นุมชาวดงซุม ฟงเสียง แตรอยของเจาเสือก็หยุดหมอบคอยดูอยูด วย ระยะเวลามันกระชั้นชิดเหลือเกิน ในระหวางการยองตามของเสือ และการสะกดรอย ซอนมาอีกทีหนึ่งของรพินทร จนกระทัง่ ไมสามารถจะทายไดถูกวา เมื่อไหรนาทีวิกฤติที่สุดจะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

278 เกิดขึ้น อันหมายถึงวาเสือตัวนั้นกระโจนเขาใสแงซาย ณ ที่ใดที่หนึ่ง ในหนทางขางหนาอันคงไม หางออกไปเทาไหรนัก รพินทรเองในยามนี้กไ็ มอาจเยือกเย็นอยูอีกตอไป เขาเดาอะไรไมถูกทั้งสิ้น ชีวิตของแงซายแขวนอยูบนความเปนความตายอันหมายถึงวา ระหวางการรอคอยจังหวะกระโจนตะครุบของเสือตัวนั้น กับการตามมาเห็นมันไดทนั ของเขา อะไร จะกอน อะไรจะหลังเทานั้น! ดารินเขาใจทุกสิ่งทุกอยางเทาที่เห็นกับสายตาได ดีเกินกวาทีจ่ ะตองอธิบายอะไรกัน หลอนเตนไปหมดทั้งสมองและประสาท มือที่ถือปนสั่นนอยๆ หัวใจระทึก แทบจะระงับไวไมอยู นาทีตัดสินที่กําลังจะมาถึงเบือ้ งหนา เปนความทรมานเหมือนรออยูในนรก คิดอะไรไมถูก นอกจาก จะติดตามรพินทรไปอยางกระชั้นชิดเทานัน้ และปฏิบตั ติ ามพรานใหญทุกระยะ ไมวาเขาจะหมอบ คลานหรือคืบ ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยลาอิดโรย ที่บุกปาฝาดงมาทัง้ วัน บัดนี้ไมไดเหลืออยูเลย!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

279

14 อีกสองชวงของอึดใจใหญตอมา ภาพอันสั่นสะเทือนความรูสึกที่สุด ก็ปรากฏขึน้ ใน สายตาของรพินทรและดารินพรอมกันในระหวางแมกไม และกิ่งกานของเถาวัลยกลุมใหญอันยอย อยูระเกะระกะ ทอนยาวของอะไรชนิดหนึง่ กวาดวาดเคลือ่ นไหวชาๆ อยูที่จอมปลวกเตี้ยๆ มองครั้ง แรกคลายงูแตไมใชแน เพราะขาหลังที่โผลพนซุมไมออกมาชนิดวับแวมนั้น เปนพื้นเหลืองพาดดวย ริ้วดํา! เสือลายพาดกลอนตัวนั้นหมอบอยูท ี่นั่น และกําลังวาดหางไปมาไมผดิ อะไรกับแมว เห็นแต สวนหลัง หางจากมันออกไปประมาณ 15 เมตร เปนกิ่งไมแหงที่หักกองอยูกับพืน้ ระเกะระกะ โปรงตา อดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยงผูม าสมัครเปนคนใชของคณะเดินปา นอนพังพาบเหยียด ยาวอยูที่ตอไมใหญ สายตาของเขาเพงมองไปยังเบื้องหนาพรอมกับหูก็เงี่ยจับเสียง หาไดเฉลียวคิด แมแตนดิ เดียวไมวา มัจจุราชรอคอยเขาอยูเบื้องหลัง ขณะนัน้ ทั้งรพินทรและดาริน มาถึงโคนกระหรางใหญในลักษณะคลาน และโดยทีม่ ิได หันมามองดูอาการกันและกันเลย ตางยกไรเฟลที่ลากตามหลังมากับพืน้ ขึ้นประทับบาพรอมกัน จะเปนดวยอะไรไมทราบได ม.ร.ว.หญิงดาริน ไมสามารถจะลั่นไกปลอยกระสุนออกไป ไดเหมือนใจนึก ลักษณะของหลอนประทับปนเล็งคางเหมือนถูกสาป ตาทั้งสองเบิกโพลง เหงื่อผุด เต็มใบหนา เสียงหญิงสาวอึกอักอยูในลําคอ แตสําหรับรพินทร เขายังไมลั่นไก เพราะคนหาเปาหมายสําคัญไมไดถนัด กะไมถกู วา ตําแหนงใดคือศีรษะ หรือกานคอของมัน เพราะพงไมที่อาํ พรางตาอยู แตแลววินาทีสุดทายของการตัดสิน ก็มาถึง ณ บัดนัน้ แงซายไหวตัวจากทานอนราบ มาเปนคุกเขา ทําทาเหมือนจะคืบหนาตอไป เสือรายก็ เปลี่ยนจากทาหมอบ ยันขาหลังขึ้น และพริบตานั้นเองก็ปรากฏเสียงโฮกสนั่นปา เงาสีเหลืองสลับดํา กระโจนวูบตัดแสงตะวันบายสายลอดลงมา ขางพงไมแหงตรงเขาหาแงซายราวกับสายฟาแลบ รพินทร ไพรวัลย วาดปากกระบอกไรเฟลตาม พรอมกับกระดิกนิว้ เสียงกระสุน .375 ระเบิดกลบเสียงคํารามอยางดุรายของมัน และซอนๆ กับเสียงปนในมือเขา ไรเฟลขนาดเดียวกันจาก มือของดารินก็แผดตามหลัง ดังประสานกันสะทานดง เจาปา มวนตัวหงิกงอกลางอากาศกอนทีจ่ ะถึงพื้น ซึ่งก็เปนเวลาเดียวกับที่แงซายคุกเขาอยู แตแรกอยางแมนยํา ปะทะกับตอไมเสียงพลั่ก ผิดไปจากเปาหมาย เพราะเหยื่อที่มนั หมายตะครุบ ฉากหลบไปเสียแลว จะดวยสติที่ไดยินเสียงคํารามหรือเสียงปนก็ไมทราบได มันชักดิ้นชักงอปด เปนวงกลมฝุนกระจาย หางจากตัวแงซายไมเกิน 5 เมตร

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

280 รพินทรพรวดขึ้นยืนในพริบตาตอมา ปนในมือกึกกองขึน้ อีกครั้ง สวนดาริน...ยิงซ้าํ ใน ขณะที่ยังนัง่ คุกเขาอยูในลักษณะเดิม หลอนยิงจนกระทัง่ เสือตัวนั้นนอนตะแคงเหยียดยาวอยูบ นพื้น ไมไดกระดิกกระเดี้ยอีกเลย แมแตสวนหาง! จากเสียงปนทีป่ ระดังถี่ยิบทั้งสองกระบอกนั่นเอง สิ่งที่เกิดตามมาในทันทีทันควันนั้นก็ คือ เสียงปาหวายเบื้องหนาไมหางออกไปเทาไหรนกั แตกหักพินาศ เสียงฝเทาที่ควบตะบึงราวกับ แผนดินจะถลมโครมครามหางออกไปอยางรวดเร็วราวพายุ กระทิงฝูงที่แงซายอุตสาหแกะรอยมา จนจวนถึงตัวอยูแลวฝูงนัน้ พากันรูตวั กระเจิงหนีเพราะเสียงปนสนั่นหวั่นไหวทีย่ ิงเสือ พรานใหญกับ ม.ร.ว.หญิงดาริน วิ่งตรงเขาไป แงซายก็กระโดดขึน้ ยืน ทั้งสามไมไดพูด อะไรกันในขณะนั้น นอกจากจะจองหนากันและกันดวยความรูสึกอันไมอาจบอกถูก แลวหันไป มองดูซากเสือที่นอนสงบนิ่งอยูอยางหมดฤทธิ์เดช ใบหนาสีทองแดงของหนุมชาวดง ปรากฏรอยยิ้มขึ้นนอยๆ แลวเสียงหาวกังวานแจมใส ก็ดังทําลายความเงียบขึ้นวา “ผมเปนหนี้ชวี ิตของผูกองกับนายหญิง” รพินทรโคลงหัวชาๆ พรอมกับถอนใจเฮือก ม.ร.ว.หญิงดาริน ปาดแขนขึ้นเช็ดเหงือ่ บน ใบหนา สีหนาของหลอนยังซีดเผือด นั่งอยางหมดแรงลงบนตอไม พูดเสียงสั่นพรา “ขอบใจสวรรคดีกวา ที่บันดาลใหพรานใหญเกิดสังหรณใจ เดินสะกดหลังเธอมา มันชั่ว เสี้ยวของวินาทีเทานั้นนะแงซาย ฉันนึกวาฉันจะขาดคนใชที่ดีอยางเธอไปเสียแลว” “เราเหนื่อยเปลาเสียแลวครับ กระทิงอยูขา งหนาเรานี้เอง หางไมถึงรอยเมตร ผมคิดวาอีก ไมกี่อึดใจก็คงไดยิง แตเดีย๋ วนี้มันเผนไปหมดแลว” “ชีวิตของแก มีคามากกวากระทิง!” รพินทรตอบหวนๆ ทรุดกายลงที่ลําตนไมลม งัดบุหรี่ออกมาจุดสูบเปนตัวแรกของ ระยะเวลาที่เดินมายาวนาน พิงปนไวกับกิ่งไม สวนหญิงสาวมีความรูสึกหมดเรี่ยวหมดแรงขึ้นมา ในทันทีนั้น เหยียดเทาทั้งสองยาวราบไปกับพื้น หลอนถูกหนามเกี่ยวเนื้อตัวลายไปหมด เลือดออก ซิบๆ อยูทั่วไป แงซายคงมีอาการเงียบๆ เปนปกติอยูเ หมือนเดิม ไมไดตื่นเตนตกใจอะไรเลยกับวินาทีดับ จิตที่ผานมาหยกๆ เดินเขาไปพิจารณาซากเสือ แลวชี้ใหรพินทรดูที่บาดแผลเกาเนาเฟะแผลหนึ่ง ซึ่ง ปรากฏอยูที่ตะโพกของมัน อันเกิดจากรอยกระสุนปนแกปของพวกกะเหรีย่ ง เสือตัวนั้นเปนเสือลําบาก ทนทุกขเวทนาจากการตามลาของมนุษยมากอน ขนาดของมัน ยอมกวาไอกุดมาก แตกใ็ หญพอที่จะตบคนใหคอหักไดในพริบตา รอยกระสุนปรากฏอยูสี่แผล นัดที่จบชีวติ ของมันไดอยางเฉียบขาดก็คอื นัดที่ตัดกานคอ และซอกขาหนา อีกสองนัดเจาะชายโครงและทอง ไมรูวาเปนกระสุนจากใครกันแน เพราะลูกปน ขนาดเดียวกัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

281 “ผมมัวแตฟงเสียงอยูขางหนา มันกระชัน้ ชิดเขาไปเสียจนลืมคิดถึงขางหลัง สงสัยอยู เหมือนกัน เพราะไดยินเสียงนกมันบินตามรองลั่นแตก็ไมเฉลียวคิด ผูก องนายหญิงรูไดยังไงวาเสือ มันยองตามหลังผมมา” “ฉันกับนายหญิงยองไปทางปาผาก...” พรานใหญบอก “รูสึกวาถามันจะไมไดความเลย ชวนตามหลังแกมา เห็นรอยตีนมันย่ํารอยตีนแกไป ราวกับแกจะเดินจูงมันทีเดียวแหละ วันนี้ฤกษ ไมดีเสียแลว” “ตามตอไปก็ไดนี่ครับ ลงพบรอยกระชั้นชิดแบบนีแ้ ลวก็ไมยาก” รพินทรสั่นศีรษะ “ไมไหวหรอก นี่มันจวนค่ําเต็มทีแลว ถาขืนตามก็ขามคืนขามวันแนๆ เจานายของเรา ทานคงไมคิดสนุกดวยแน สําหรับวันนี้พอเพียงกันแคนกี้ อ น” “แลวนี่เราจะทํายังไงกัน พวกนี้แยกกันไปอีกทาง ยังไมรูเรื่องกันเลย” หญิงสาวถามขึ้นเปรยๆ เปดกระติกน้ําออกดื่ม “นั่งพัก รออยูท ี่นี่แหละครับ พวกนั้นไดยนิ เสียงปน และไมพบกระทิง ประเดีย๋ วก็ตาม รอยมาที่นี่เอง” ตรงตามที่รพินทรบอกทุกอยาง ทั้งสามนัง่ คอยกันอยูทนี่ ั่นประมาณ 10 กวานาที ก็ไดยนิ เสียงกูเรียกแววเขามา รพินทรปองปากกูต อบกลับไป จากนั้นครูเดียว จันก็เดินอาวนําเชษฐากับไชย ยันตโผลซุมไมออกมาอยางรีบรอน เสียงเชษฐากับไชยยันตตะโกนถามลั่นกอนที่จะเขามาถึงตัว เพราะตางไดยนิ เสียงปนลั่นถี่ยิบ และเสียงกระทิงที่เผนปาราบไป แตแลว พอวิ่งเขามาถึง เห็นเสือ ลายพาดกลอนถูกยิงนอนตายอยูก็งงไปหมด ดารินทําหนาที่อธิบายใหพวกนั้นฟงโดยละเอียดจึงรู เรื่องกัน “บุญเหลือเกิน ที่คุณเกิดเฉลียวใจเดินตามหลังแงซายไป และทันตอเหตุการณพอดี มาย งั้นละยุงทีเดียว เรื่องกระทิงนะชางมันเถอะ ไมสําคัญหรอก” เชษฐาพูดขึน้ ดวยเสียงแจมใส ตามองจับอยูที่รพินทรอยางชื่นชม และไววางใจอยางเต็มที่ “ไอผมก็นึกวาทางดานคุณนี่ คงจะซัดกระทิงเขาเปนการใหญแลว ไดยินเสียงปนรัวลั่น ไปหมด แลวยังไดยนิ เสียงพวกมันวิ่งกันปาราบไป พวกเราเดินกันไปถึงทุงแฝกแลว ยังไมเห็นวีแ่ วว ของมันเลย” ไชยยันตเอยเสริม เดินเขาไปนั่งยองๆ พิจารณาดูซากเสือตัวนั้น พรอมกับจุปากลั่น “ไอวายรายตัวการนี่ทีเดียว! กําลังจะไดยิงอยูรอมรอ ดันเสือกเขามาขัดจังหวะเสียได ไม ขัดเปลา ซ้ําจะถลกหนังหัวพวกเราเสียอีก” แลวเขาก็หันไปทางเพื่อนสาว ถามยิ้มๆ ตอมาวา “เปนยังไง นอย ตื่นเตนดีไหม เราเผชิญเหตุการณเองพรอมกับรพินทรไมใชเหรอ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

282 ม.ร.ว.หญิงดาริน เปาลมออกจากปาก ทําทาเหมือนจะเปนลม “ฉันมือตีนเย็นไปหมด นัดแรกที่จะยิง ก็ยังยิงไมออก เพราะลืมปลดเซฟ เคราะหดีที่ พรานใหญมาดวย ถาลําพังฉันคนเดียว พอมันขย้ําแงซายเสร็จ ก็คงจะหันมาขบขมองฉันอีกคนหนึง่ เปนแน” “ผมก็เห็นคุณหญิงยิงมันพรอมกับผม ตอนที่มันเผนใสแงซาย” รพินทรหันไปมองดูหลอนอยางสงสัย หญิงสาวยิ้มจืดๆ สั่นศีรษะสารภาพวา “เปลาหรอก มันเปนเรื่องบังเอิญนะ ฉันควรจะยิงมันกอนคุณ โดยยิงในขณะที่เห็นสวน หลังที่มันหมอบอยูแลว แตในขณะนั้นความตื่นเตนทําใหฉันลืมปลดเซฟ เลยเหนีย่ วไกไมออก พอ ปลดเซฟได ก็พอดีกับที่มันกระโจน จึงดูคลายๆ กับวา ฉันจองจะยิงมันในขณะที่มนั เผนเขาใสแง ซายแบบเดียวกับวิธียิงของคุณ ถึงยังไงก็ไมใจเย็น หรือวาเชื่อฝมือของตัวเอง จนถึงกับกลารอคอย จังหวะใหมันกระโจนเขาใสคนของเราเสียกอน แลวจึงจะยิงเหมือนคุณหรอก” ประโยคสุดทาย หลอนพูดเหมือนจะตําหนิเขา พรานใหญหัวเราะเฉื่อยๆ ในลําคอ “ผมก็ไมไดใจเย็นหรือวาเชื่อฝมืออะไรหรอกครับคุณหญิง ที่ผมไมยงิ ในครั้งแรกทันทีที่ เห็น ก็เพราะเห็นมันไมถนัด คํานวณไมถกู วาสวนไหนเปนจุดตายของมัน เพราะเห็นแตหางกับเทา หลังโผลออกมานิดเดียว ถานัดแรกพลาด ก็ตองลําบากตามกันเปนวันเปนคืนอีก เหมือนคราวไอ กุด” “แตกอนอื่น ถาเรายิงทันทีได แมมันจะไมตาย แงซายก็ยงั ปลอดภัย เราควรคํานึงถึงชีวิต คนของเรากอนอื่นใดทั้งสิ้น ไมใชมาคํานึงถึงอยูวา ถายิงออกไปแลวเราจะไดตวั มันหรือไม ใจฉัน นะ ขณะที่เราแกะรอยตามหลังมันมานั้น ทั้งๆ ที่ฉันยังไมเห็นตัว ฉันก็ยังอยากยิงปนขึ้นฟาใหมนั เกิดเสียงเอะอะขึ้น มันจะไดตื่นตกใจ เลิกคิดที่จะจองตะครุบแงซายเสีย ในทํานองเดียวกัน เสียงปน ก็เทากับเปนการเตือนใหแงซายรูตัว แตฉันไมกลาออกความเห็นอะไรออกมาในตอนนั้น คุณเปน คนเลือดเย็นแลวก็เหีย้ มเหลือเกินนะ อุตสาหยองแกะรอยมันไปจนกระโจนเขาใสแงซาย คุณถึงยิง ฉันวาถาจะใหดี คุณควรมีกลองถายรูปไวดวยสักกลองหนึ่ง ถายภาพตอนนั้นไวเปนที่ระลึกเสียกอน แลวจึงคอยยิง” รพินทรเอาหูทวนลมเสียกับเสียงประชดเหน็บแนมของหลอน เชษฐาตัดบทมาวา “เอาเถอะนา อยาเถียงกันอยูเ ลย แงซายปลอดภัย และเราไดเสือตัวนี้ เปนสิ่งที่เราพอใจ แลว รายการแกะรอยกระทิงสําหรับวันนี้ ก็ขอใหยุติลงเพียงนีก้ อน กลับแคมปกันดีกวาเย็นเต็มที แลว” ทั้งหมดพักกันอยูที่นั่นอีกประมาณครึ่งชัว่ โมง รอคอยจันกับแงซายถลกหนังเสือตัวนั้น เสร็จ จึงบายหนากลับแคมป

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

283 ในเทีย่ วขากลับนี้ พรานใหญนําทางลัด เปนคนละทางกับเที่ยวขามา ซึ่งยนระยะลงอีก เวนไวแตการเดินตองบุกพงสูงและไตเขากันมากกวาเมือ่ ตอนมา เขานําออกเดินไปตามสบายไมเรง รอนนัก ตะวันลับสันเขาดานหลังไปแลว อากาศเริ่มขมุกขมัว แตยังพอเห็นอะไรไดชัดเจน ในระยะ ที่ไมหางออกไปนัก ถึงแมจะไมเตือน ทั้งเชษฐา ดาริน และไชยยันตกไ็ มมีใครประมาท เพราะภูมิ ประเทศแวดลอมที่ผานไป กลุมนายจางของเขาเดินสนทนากันเบาๆ ไปพลาง แตตาสอดสาย กวาดหาไปรอบดานอยางไมไวใจ แงซายกับจันชวยกันหาบหนังเสือปดทายขบวนมาเบื้องหลัง พอไตเนินขึน้ ดานชางเกา หมีหมาฝูงหนึ่งประมาณ 6 ตัว ก็พากันวิ่งตืน่ ตามกันเปนพรวน ตัดหนาไปในระยะหางเพียง 20 เมตร การโผลพรวดพราดออกมาจากปาขางทางโดยไมทันรูตัวของ พวกมันทําใหทุกคนชะงัก ไชยยันตกับดารินตวัดปนขึ้นบาพรอมกัน แตเชษฐารองหามไวเสียกอนที่ คนหนึ่งคนใดจะลั่นไกปน จงอางตัวยอมๆ ขนาดแขนอีกตัวหนึ่งเลื้อยตะกายหนีไปตามพงไมเตีย้ ๆ เมื่อเขาเขตปายาง ทั้งหมดหยุดลงอีกครั้ง เฝามองมันจนกระทั่งเลื้อยลับหายไป โดยไมมีใครคิดจะฆา มันเพราะเห็นวาไมจําเปน “ตามปกติแลว ถามันไมหยุดแลวชูคอขึ้น ก็แปลวามันไมคิดจะเลนงานเรา ควรปลอยให มันไป” จอมพรานบอก “เอ เจอไอตัวพรรคนี้เขาบอยๆ ทามันจะไมเหมาะนะ แถวนี้ชุมหรือเปลา ผมบอกตามตรง วา กลัวมันเสียยิ่งกวาไอลายหรือไอหัวโตเสียอีก” ไชยยันตทําทาขนลุก พึมพําอยูในลําคอ รพินทรมองดูหนา แลวยิ้ม “ก็ประปรายเทานั้นครับ ไมเรียกวาชุม ถาขึ้นปาหวายถิ่นของไอแหวงเมื่อไหรละก็ ตอง ระวังกันใหมากหนอย ดงของมันเลย” ดานแลวดานเลา หวยแลวหวยเลา ที่พรานใหญนําบุกบั่นรุดหนาไป อากาศยิ่งมัวลงทุก ขณะ เข็มนาฬิกาขอมือของ ม.ร.ว.หญิงดาริน ชี้เวลา 17.15 น. ทั้งๆ ที่บรรยากาศเริ่มเยือก แตเหงื่อ ของหลอนทวมกายเหมือนอาบน้ํา แงซายผูหาบหนังเสือคูกับจัน รับอาสาที่จะชวยถือปนให เปน การแบงเบาภาระ แตหญิงสาวสั่นศีรษะอยางทรหดมานะ “ไมตองหรอกแงซาย ฉันถือไปเองก็ได” “แตนายหญิงเหนื่อยมาก” “แคนี้เอง ไมเปนไรหรอก ออกจากหลมชางไปแลวเราคงจะยิ่งกวานี้สักพักเทาไมใช หรือ” ใจจริง หลอนอยากจะใหแงซายชวยถือปนให จะไดเดินตัวเปลาซึ่งคงจะชวยบรรเทา ความหนัก และความเหนือ่ ยอันแทบจะกาวขาไมออกในขณะนี้ลงไปไดบาง แตพอมองไปทาง พรานใหญ เห็นลอบชําเลืองพบตากันเขาพอดี ความเหนื่อยความหนักก็ถูกอํานาจทิฐิแรงกลาเขามา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

284 มีอิทธิพลอยูเหนือ...เมินเสียเถิดที่คนอยาง ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ จะยอมใหตาพรานคูอริยิ้มเยาะ ได...หลอนบอกกับตัวเองในใจแลวก็เชิดหนา สาวเทาเคียงบาเคียงไหลตอไป “อีกนานไหน กวาจะถึงแคมป?” หลอนแข็งใจถาม เมื่อเรงฝเทาเขามากระทบไหล “ไกขันก็ถึง” เปนคําตอบเบาๆ ที่ไดยินกันเฉพาะสองตอสอง แลวก็สาวเทาอาวทิ้งระยะหางออกไปอีก อยางไมรูจักเหน็ดจักเหนื่อยผิดคน หญิงสาวกัดริมฝปาก นึกอยากจะควากอนหินขึ้นมาขวางหัวเสีย ใหแตก ดวยความเดือดดาลใจอยูปุดๆ ไรเฟล .375 ในมือของหลอนในขณะนี้รูสึกเหมือนหนักสัก รอยกิโลกรัมก็ไมปาน แขนลาไปหมด แทบจะคอนอยูไมไหว ระหวางทีต่ างเดินตามทางลาดลงไปสูโตรกลึกตอนหนึ่ง ทันทีนั้น ทุกคนก็ไดยินเสียงพง ทึบเตี้ยๆ เบื้องหนา เคลื่อนไหวอยางรุนแรง เสียงขูคํารามและเสียงรองแหลมกึกกองของสัตวชนิด หนึ่ง ฟงไดชัดวาเปนเสียงหมูปา พงที่เห็นไหวๆ อยูเบื้องหนาทางซายมือ หักลูระเอน แตมองไมเห็น ตัวเพราะระยะหางออกไปมาก ทั้งหมดถูกปลุกใหตื่นเตนขึ้นอีกครั้ง แตรพินทรยกมือขึ้นยับยั้งไวให หยุดอยูกับที่ “หมูปา!! มันกําลังฟดอยูกับอะไร” เชษฐาพูดขึน้ โดยเร็ว จอมพรานจองไปที่บริเวณพงไมทึบ ที่ไหวแรงไปมาราวกับจะมีอะไรอลหมานอยูเบื้อง ลางนั้น กอนที่เขาจะตอบคําใดออกไป เสียงหวีดแหลมยาวของเจาสัตวประเภทหมูก็สิ้นเสียงสงบ นิ่งไป มองเห็นพงรกเบื้องหนาอันเปนเปาหมายเดิมไหวเปนทาง หางออกไปจนกระทั่งเงียบสนิท “คงจะเปนหมาในครับ จับฝูงชวยกันเลนงานหมูปา” รพินทรบอกเขา แลวสาวเทารุดแหวกพงตรงเขาไปยังตําแหนงทีห่ มายตาโดยเร็ว ทุกคน บุกตามเขาเขาไปอยางกระชัน้ ชิด สิ่งที่เห็นภายในพุมเล็บเหยี่ยว หมูปาตัวขนาดปานกลางตัวหนึ่งนอนตายอยู บริเวณรอบ ดานในอาณาเขตหลายตารางวา มีรอยดิน้ รนตอสูแหลกยับเยิน ทีน่ าประหลาดใจชวนสยดสยอง ที่สุดก็คือ บาดแผลเหวอะหวะเปนโพรงกวาง ที่กน ของหมูปาตัวนั้น มันถูกลากเอาเครื่องในออกไป เสียแลวดวยศัตรูของมันที่มีความรวดเร็วอยางไมนาเชื่อ เมื่อประมาณดูกับเสียงรองของหมูและเสียง ของการตอสูเมื่อครูนี้ ซึ่งหางกันเพียงไมกอี่ ึดใจ รอยเลือดขากเครื่องในที่ถูกลากไป หยดเรี่ยเปนทาง ไปในหวยแหง “โอโฮ ไมนาเชื่อเลย ทําไมมันถึงรวดเร็วขนาดนี้ เจานีร่ องขาดเสียงไปหยกๆ นี่เอง กน กลวงไปเสียแลว”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

285 ไชยยันตรองออกมา กมลงสํารวจดูซากหมูปาที่เพิ่งจะขาดใจตายสดๆ รอนๆ อยาง ใกลชิด “เจาหมาชนิดนี้ปากคมรายกาจ แลวก็เร็วมาก...” พรานใหญบอกเรียบๆ “...หลายครั้ง มาแลว ที่ผมเห็นมันลอมวงเลนงานหมูปาแบบนี้ ไดยนิ เสียงมันฟดกัน แลวก็เสียงหมูรอง พอเจาหมู รองขาดเสียงก็แปลวามันลากเครื่องในออกมาเสียแลว ไมเคยเขามาทันเหตุการณสักที วิธีลวงเอา เครื่องในของมันก็คือ กัดทางกนอยางทีเ่ ห็นอยูนแี่ หละ” “ทําไม? มันจะตองลวงเอาเฉพาะเครื่องในไปเทานัน้ หรือ?” เชษฐาถามบาง จองมองภาพนั้นอยางทึ่งๆ ประหลาดใจ “กอนอื่นมันจะควักเอาเครื่องในไปกอนครับ เปนธรรมเนียมของเจาสัตวชนิดนี้ทเี ดียว สวนซากมันอาจยอนมากินทีหลัง ฝูงนีอ้ ยางมากก็เห็นจะไมเกินสามสี่ตัว สังเกตดูจากรอย มัน จะตองไดกลิ่นพวกเรา พอลากเครื่องในออกมาไดกเ็ ปดหนีไปทิ้งซากไว” “มันเลนงานคนดวยหรือเปลา?” เสียงตื่นๆ ของ ม.ร.ว.หญิงดาริน ถามแทรกขึ้น “ก็ยังรับรองไมไดแน แตเทาที่ผานมา ยังไมเคยเห็นมันเลนงานคน ตัวมันไมใหญโตอะไร นัก ไอที่กลางคืนดึกๆ มันรองตามลมมาเหมือนเสียงคนหัวเราะอยางที่คุณหญิงเคยไดยนิ บอยๆ นั่น แหละ” แลวเขาก็หันไปถาม ม.ร.ว.เชษฐาถึงเรื่องซากหมูปาอันเปนผลพลอยได จากเจาหมาในฝูง นั้น หัวหนาคณะเดินทางสัน่ หนาปฏิเสธ “ทิ้งมันเถอะรพินทร เราไมมีลูกหาบมาดวย แบกไปก็เปนภาระของจันกับแงซายเปลาๆ เนื้อของเราก็เหลือเฟอบานเบียงแลว อีกอยางหนึ่ง ไอหมาในฝูงนั้น มันจะแชงชักหักกระดูกเรา หา วาเราแยงอาหารของมัน พวกมันอุตสาหลงแรงไว” ประโยคทาย เชษฐาพูดดวยอารมณขัน พรานใหญหันไปโบกมือกับจันและแงซาย ซึ่งเตรียมจะตัดไมทําคานหาม บอกใหทิ้งซาก หมูปานั้นไวตามเดิม แลวนําออกเดินทางตอไป ทั้งหมดมาถึงแคมปในเวลาเขาไตเขาไฟพอดี และกอนที่จะทันไดพกั เหนื่อยนั่นเอง ทุก คนที่เพิ่งจะกลับมาเผชิญกับขาวรายชนิดทีท่ ําใหถึงกับตะลึงพรึงเพริดไปในทันทีที่ไดรับทราบ บุญคํา พรานพื้นเมืองอาวุโสของรพินทรที่ไดรับคําสั่งใหนําหนังของไอกุดยอนกลับไป หนองน้ําแหง โดยแยกกับคณะใหญที่เขาโลนกอนที่จะเดินทางมายังโปงกระทิงเมื่อเชาวานนี้ บัดนี้ ไดเดินทางติดตามมาถึงแลว บุญคํารุดมาถึงบริเวณที่ตั้งแคมปเมื่อเวลาบายสี่โมงเย็นนี่เอง อันเปน เวลาที่รพินทรนําคณะนายจางออกแกะรอยกระทิง แกจึงเฝาคอยการกลับของพรานใหญ และคณะ นายจางอยูดว ยความรอนรุนกระสับกระสาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

286 ทันทีที่เห็นจอมพรานผูเปนหัวหนา นํานายจางเดินทางกลับมาถึง บุญคําก็วิ่งกระหืด กระหอบเขาไปหารพินทร และรายงานเร็วปรื๋อแทบจะฟงจับตนชนปลายไมถูก ภายหลังการสอบซักไลเลียงกันอยูครูใหญ รพินทรก็หันไปบอกความตอแกคณะนายจาง ของเขา ดวยสีหนาเครงเครียด “เราเสียชีวิตลูกหาบของเราไปอีกคนหนึ่งแลวครับ คนที่ใหยอนไปหนองน้ําแหงกับบุญ คํานั่นแหละ ไอแหวงมันขยี้เขาเสียเมื่อกลางวันนีเ้ อง บุญคําก็เกือบจะเอาชีวิตไมรอด ดีแตหนีเขาไป ในพงหนามไผเสียทัน” เชษฐางันไปครูใหญ สวนดารินกับไชยยันตลืมความเหน็ดเหนื่อย ทีบ่ ุกปามาทั้งวันไป หมดสิ้น ตางรุมกันซักถามบุญคําดวยความตกใจฟงไมไดศัพท ราชสกุลหนุมหัวหนาคณะเดินทาง จึงบอกใหพรานใหญและบุญคําเขาไปในกระโจมพัก เพื่อการทราบเรื่องราวโดยละเอียด “รพินทร ใหบุญคําเลาไปใหละเอียดซิ ถึงเหตุการณที่เกิดขึ้น” ภายหลังจากระงับ ความรูสึกลงเปนปกติ เชษฐาก็เอยขึ้นต่ําๆ บุญคําเลาใหฟง วา เขากับลูกหาบที่ชื่อ ‘อิน’ นําหนังของไอกุด เดินทางไปฝากสงใหแก คนของนายอําพลใหจดั สงตอเขาโรงฟอกตามคําสั่งที่ไดรับ ไปถึงหนองน้ําแหงกอนเที่ยงของเมือ่ วานเล็กนอย เมื่อมอบหนังเสือและจดหมายของหัวหนาคณะเดินทางแกคนของนายอําพลเรียบรอย แลว หยุดพักกันที่นั่นเพียงชั่วโมงเดียว ก็รีบรุดเดินทางยอนกลับ โดยบุญคําเปนคนนําตัดทางลัด เพื่อตรงมาสมทบกับขบวนใหญยังโปงกระทิงตามที่ไดนัดหมายไว อันเนื่องมาจากจุดเริ่มตน คือหนองน้ําแหงกับโปงกระทิงหางไกลกันมาก เขากับอินมี เวลาเดินทางเพียงไมเกิน 6 ชั่วโมงกอนค่ํา จึงตองนอนพักคางคืนอยูกลางดงตอนหนึ่ง พอเชาก็ออก เดินตอมา แตแลวขณะที่เดินตามดานเกาๆ อันไตไปตามไหลเขานั่นเอง เขากับอินก็สวนกับโขลง ของไอแหวงอยางชนิดจวนตัวประจันหนา เกินกวาที่จะทันรูตัวหรือหลีกหลบทัน เขากับอินจึงตอง เผนหนีลงปาขางทาง ไอแหวงกับโขลงของมันทั้งหมด แทนทีจ่ ะผานพนไป กลับแผดเสียงดุรายสนั่นปา พากัน ยกโขยงขับมาติดๆ อยางหมายชีวิต ทั้งบุญคําและอินจึงตองใชปนลูกซองเดี่ยวประจํามือ ยิงพลางวิ่ง หนีพลาง แตแลวอินผูเคราะหรายก็วิ่งไปสะดุดเถาวัลยลมกลิ้งลง อันเปนเวลาเดียวกับที่ไอแหวง ผูนําโขลงติดตามเขามาถึง ภาพที่บุญคํามองเห็นก็คือ รางของอินถูกมัดดวยงวงใหญ ชูกวัดไกวขึ้น ทามกลางเสียงรองโหยหวนของลูกหาบผูเคราะหราย ชั่วพริบตาเดียว มันก็โยนรางของอินลอยละ ลิ่วเขาไปกลางโขลงที่กําลังวิง่ สับสนตามมา จากนั้นแกก็ไมเห็นอะไรอีก มีกําลังอยูเทาไหรก็ตะกายไปจนสุดฤทธิ์ แมกระทั่งปนใน มือที่ถืออยูหลนหายไปเมื่อไหรก็ไมรู พบตนเองเขาไปซุกอยูในโคนกอไผใหญอันเต็มไปดวยหนาม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

287 ไอแหวงกับโขลงของมันคงติดตามอยางกระหายเลือด เขามาวนเวียนลอมกอไผที่แกหลบกําบังอยู และเฝากันอยูท ี่นั่นเปนเวลากวาชัว่ โมงเต็ม กอนที่จะนําโขลงผละจากไป เมื่อเห็นวาพวกมันไปไกลแลว แกจึงใชมดี เดินปาทีย่ ังขัดติดหลังอยู คอยๆ ลิดหนามไผ ออกมาไดอยางยากเย็น พอออกมาพนได ก็รีบแจวอาวมายังที่ตั้งแคมปโปงกระทิงนี่ โดยไมได ยอนกลับไปคนหาปนของแกเองที่หลนหายไปในขณะทีว่ ิ่งหนี หรือกลับไปดูศพของอินอีกเลย เนื้อตัวและหนาตาของบุญคํา ที่ปรากฏอยูใ นสายตาของทุกคนในขณะนี้ เปนริ้วรอยยับ ไปดวยหนามไผ ซึ่งไดชวยชีวิตของแกไวไดอยางหวุดหวิด เสื้อผาขาดกะรุงกะริ่ง เหตุการณมันเกิดขึ้น เมื่อเวลาประมาณ 11.00 น.ของวันนี้เอง! “บุญคําแนใจหรือวาเปนไอแหวงกับโขลงของมัน?” เชษฐาถาม ริ้วรอยแหงความหนักใจวิตกกังวลปรากฏชัดอยูในสีหนาและแววตา “โธ! นายใหญครับ บุญคําเห็นมันถนัดตาทีเดียว ตอนที่มันจับอินโยน...ตอนที่มันมายืน สายอยูหนากอไผที่บุญคําหลบอยู หางกันไมกี่วาเทานั้น แลวก็กลางวันแสกๆ งายาวขางหนึ่งสั้นขาง หนึ่งอยางนั้น หูแหวงอยางนั้น แลวก็ตวั ยังกะภูเขาอยางนั้น มันจะเปนตัวไหนไปได ปานี้มีมันตัว เดียว เห็นหางสักสี่สิบเสนก็จําได” “ไมมีปญหาใหตองสงสัยอะไรเลย เชษฐา” ไชยยันตหนั มาพูดกับสหายของเขา “...อยาวาแตบญ ุ คําจะเห็นมากับตาเลย เหตุผลสิ่งแวดลอมมันก็ยนื ยันอยูแลวเมื่อตอนใกล สวางนี่ เราตองตื่นกันขึ้นอยางกะทันหัน และเตรียมรับมือเปนการใหญ เพราะมันยองเขามาชุมนุม กันอยูทหี่ นองน้ําใกลๆ นี่ พอรพินทรกับเกิดยองเขาไปดู แลวยิงไลมนั ก็ถอยหนีไป อีตอนที่มันผละ ไปนั่นแหละ มันก็เดินสวนทางกับบุญคําและอินพอดี” “คนของเราตายไปสองศพแลวนะ ยังไมทนั จะถึงหลมชางเลย” ดารินพูดขึ้นลอยๆ ตามองจับอยูที่พรานใหญผูมีสีหนาขรึมสงบอยูในลักษณะปกติชนิด ยากที่จะอานใจ “ชวยไมไดเลย...” เสียงเครียดๆ ของเขา ตอบถอยคําของหลอน “อยางที่ผมเคยบอกไว หลายครั้งแลววา ปาแถบนีม้ ีอันตรายทุกฝกา วยาง มันเปนอุปทวเหตุสุดวิสัยที่เกิดขึน้ ความจริงมัน เจตนาที่จะมารื้อแคมปของเราที่นี่ เราบังเอิญรูตัวเสียกอนมันจึงถอย บุญคํากับอินเคราะหราย เพราะ เดินสวนทางกับมัน ผมก็บอกไวแลวอีกดวยวา ไอแหวงจะไมละโอกาสฆาคนเลย ถามันมีโอกาส นั้น มันพลาดโอกาสที่มันจะฆาพวกเราทั้งหมดในแคมปนี่ แตมันกลับมีโอกาสเหมาะที่สุดในการ ฆาบุญคํากับอิน เพราะสองคนนี่ไมมีทางที่จะปะทะพวกมันไวไดอยู ไปเพียงสองคน อาวุธมีเพียง ปนลูกซองเดี่ยว และพบในระยะประจันหนาเกินกวาทีจ่ ะหลบทัน นีย่ งั เรียกวาโชคดีที่สุดแลว ที่บุญ คําเอาชีวิตรอดมาบอกขาวใหเรารูได”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

288 แลวรพินทรกห็ ันไปสอบซักบุญคําใหชัดถึงตําแหนงที่เกิดเหตุ ครูเดียวเขาก็สามารถกํา หนดไดถูกตองแนนอนวาสถานที่เกิดเหตุสยองนั้นอยูบริเวณไหน จากความช่ําชองปรุโปรงชนิด หลับตามองเห็นทุกตําแหนงในอาณาจักรพงไพรแหงนี้ ดารินเรียกบุญคําใหไปนอนที่เตียงสนามหลังหนึ่ง เพือ่ ตรวจดูบาดแผลเหวอะหวะจาก หนามเกีย่ ว ซึง่ บางแหงจัดวาฉกรรจ ไมใชเพียงแครอยขีดขวนธรรมดา ความเปนแพทยของหลอน แสดงคุณคาแกคณะเดินปาใหเห็นชัดในยามนี้เอง หลายแผลบุญคําถูกเย็บ สกัดกั้นดวยยาฉีดปองกัน บาดทะยัก ยาใสแผลและยากินระงับปวดถูกนําออกมาใช แงซายทําหนาที่เปนบุรษุ พยาบาลลูกมือ ของหลอน ในระหวางที่หญิงสาวสาละวนอยูกับบาดแผลของบุญคํา ดวยความชํานาญแคลวคลอง ปราศจากความรังเกียจเดียดฉันทอันผิดไปจากบุคลิกที่เห็นโดยทัว่ ๆ ไป บุญคําประนมมือไหวทวม ศีรษะ ในความปรานีเอาใจใสเปนอันดีของนายหญิง สวนสามชายอันเปนคณะนายจางสอง และพรานใหญผูนําทางหนึ่ง มองสบตากันเงียบ งันไปครูใหญ ระหวางทีห่ ญิงสาวจัดการกับบาดแผลของพรานพื้นเมือง “ผมคาดเหตุการณไปไมถึง...” ในที่สุด ม.ร.ว.เชษฐาก็เอยขึ้นหาวต่ํา อัดควันจากกลองยาเสนลึกโคลงหัวชาๆ อยาสลด เศราใจ “...กอนที่บุญคําจะแยกทางกับเราที่เขาโลนเมื่อวานนี้ ถาเราใหไรเฟลดีๆ เขาถือติดมือไป สักกระบอก แทนที่จะเปนปนลูกซองเดี่ยวประจํามือเดิมของเขา การเผชิญหนาระหวางเขากับไอ แหวงอาจเปลีย่ นสถานการณไป ลูกหาบของเราอาจไมตาย และบุญคําก็คงไมถึงกับแทบจะเอาชีวิต ไมรอดอยางนี้ ปนลูกซองเดีย่ วเพียงสองกระบอกกับชางดุทั้งโขลงนะ มันเปนการฆาตัวตายชัดๆ” “แบบนี้มันตองยิงถลมเสียทั้งโขลงเลย ฆาใหเรียบอยาใหเหลือเลยสักตัว” ไชยยันตสบถออกมาอยางเปนเดือดเปนแคน “เพิ่งจะโลงอกเรื่องไอกุดมาหยกๆ นี่เอง เจอะเอาศึกใหญชนิดนอนตาไมหลับเขาอีกแลว จะเอากันยังไงดี รพินทร” อดีตนายพันโท หัวหนาคณะเดินทางขอความเห็น “สุดแลวแตคณ ุ ชายเถิดครับ จะตามมันใหจริงจังตั้งแตเดีย๋ วนี้ก็ได ถาไมเกรงวาจะ เสียเวลา และเสียแผนอื่นของเรา สําหรับผมพรอมที่จะปฏิบัติตามคําสั่งทุกอยาง” เชษฐาหันไปหารือกับไชยยันต ครูหนึ่งก็หันมาทางจอมพราน “เอางี้ กอนอืน่ พรุงนี้เราไปสํารวจบริเวณเกิดเหตุเสียกอน แลวคอยคิดกันใหม ไอเรื่อง ตามเราตองตามแน แบบเดียวกับครั้งไอกดุ นั่นแหละ ถายังฆามันไมได ก็ยังไมตองเริ่มตนเดินทางที่ หลมชาง” “ตกลงครับ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

289 “สถานที่เกิดเหตุตามที่บุญคําเลา มันอยูที่ไหน หางจากทีน่ ี่สักเทาไหร?” ไชยยันตซัก “บริเวณแถวนัน้ เรียก ‘พุบอน’ ครับ หางจากที่ตั้งแคมปของเราในขณะนี้ ยอนกลับไป ทางดานตะวันตกเฉียงใต ระยะทางเดินประมาณ 3 ชั่วโมง ภูมิประเทศเปนชองเขาติดตอกับทุงหญา เล็กๆ มีลําธารไหลผาน” “ตอนที่เราออกเดินทางจากเขาโลนมาถึงที่นี่ ไมไดผานทางนี้ไมใชหรือ” “ครับ ไมไดผาน มันเปนทางลัด ไมสะดวกสําหรับเกวียน บุญคําเดินมาตัวเปลา เลยมา ทางดานนี้เพื่อยนระยะ ตอนที่ไอแหวงเคลื่อนโขลงไปจากที่นี่ ตรวจดูรอยในระยะตนๆ ของมัน เห็นบายหนาขึน้ เหนือคลายๆ จะมุงไปปาหวาย แตความจริงเพิ่งมารูเอาเดี๋ยวนี้เองวา มันกลับวกลง ใตไปพุบอนอีก เมื่อตอนขามามันก็มาจากพุบอนนั่นแหละ เห็นบุญคําบอกวา ที่นนั่ ฝนกําลังชุก มัน คงติดใจทุงหญาที่นั่น ดีไมดีภายในระยะสองสามวันนี่ อาจยังปวนเปยนอยูแ ถวนัน้ ก็ได พรุงนีก้ ็คง รู” เชษฐากับไชยยันตสอบซักหารือกับพรานใหญเงียบๆ สวนดารินภายหลังจากจัดการกับ บาดแผลของบุญคําเรียบรอย ก็ไลใหไปนอนพักแลวกลับเขามารวมวงดวย อาหารค่ําภายในเต็นทมื้อนัน้ ทุกคนรับประทานกันดวยอาการเครงขรึม “บุญคําเปนยังไงบาง?” ตอนหนึ่ง ไชยยันตหนั ไปถามหญิงสาว ม.ร.ว.หญิงยักไหล “เย็บทั้งหมดรวมกันแลว 22 เข็ม โดยเฉพาะอยางยิ่งที่ลิ้นปเฉียงเปนทางขึ้นมาถึงไหปลา รา ยังกะถูกใครแหวะดวยมีด ตัวเขาเองก็บอกไมถูกเหมือนกันวา วิง่ ฝาหนามไผแตละอันยาวเกือบ คืบพวกนั้นเขาไปอยูขางในไดยังไง แตตอนนั้นก็ไมรูสึกเจ็บเลยสักนิด ตรงขาม พอชางไปแลว จะ แหวกออกมานี่ซิ กินเวลาเปนชั่วโมง ดีแตมีพราติดตัวเขาไปดวย มายงัน้ คงจะติดตายอยูในนั้นเอง นี่ เห็นจะเปนการสนับสนุนทฤษฎีที่วา มนุษยเราเมื่อจวนตัวภัยจะมาถึงชีวิตเขาเต็มที ก็มีพลังเปน พิเศษ สามารถที่จะทําอะไรไดอยางพิสดารไมคาดฝนมากอน ซึ่งในยามปกติไมอาจทําได” “ขอบพระคุณคุณหญิงเหลือเกินครับ ที่กรุณาชวยเหลือคนของผมเปนอยางดี...” รพินทร พูดแผวต่ํา มองไปยัง ม.ร.ว.หญิงคนสวย “บุญคําเลนเอาเถิดเจาลอกับชางมานับครั้งไมถวนแลว แต ไมมีครั้งใดที่เขาจะตองเจ็บตัวเหมือนครั้งนี้” หลอนยิ้มมุมปาก แววตากระดาง “หวังวาคงจะมีสักวันหนึ่งนะ ที่คุณควรใหฉันมีโอกาส ‘ชวยเหลือ’ คุณอยางนี้บา ง” หญิงสาวพูดมีความหมายชวนใหคิด แลวก็ถามวา “ตกลงกันวายังไง สําหรับเรื่องไอแหวง” “พรุงนี้เราจะไปสํารวจสถานที่เกิดเหตุกอน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

290 ไชยยันตตอบแทน ดารินมองไปยังรพินทรอีกครั้ง “คงไมขัดของ ที่จะใหฉันไปดวยไมใชหรือ?” พรานกมศีรษะ “แนนอนครับ ดีเหมือนกัน ในฐานะแพทย คุณหญิงควรจะไดไปชันสูตรพลิกศพคนที่ ตาย โดยการกระทําของชางวา ลักษณะของศพเปนอยางไร ผมเชื่อวาคุณหญิงคงไมเคยพบเห็นมา กอนหรอก ศพที่ถูกเสือกัดก็เห็นมาแลว ทีนี้ลองดูศพทีถ่ ูกชางทําบาทุกรรมดูบาง ถึงคุณหญิงไมขอ ไปดวยผมก็กําลังจะเชิญอยูแ ลว” ดาริน วราฤทธิ์ ยักไหลอีกครั้ง “ถาคุณคิดวาฉันเปนคนขวัญออนละก็ ขอใหรูดว ยวา ในการเดินทางครั้งนี้ก็คงไมมี ผูหญิงที่ชื่อดาริน ลักเพศปะปนกับผูชายอกสามศอกเขามาดวยหรอก ฉันไมไปเพื่อชันสูตรพลิกศพ แตฉันตองการดูผลของการกระทําของมัน และตองการติดตามไปกับคณะที่ลามันดวย” หลังอาหาร นัดแนะตกลงกันเรียบรอยแลวในระหวางนายจางกับเขา รพินทรก็แยกออก จากกระโจมพัก บรรยากาศของแคมปทั้งหมดเครงเครียดลงอีกครั้ง เหมือนเมื่อตอนที่ไอกุดทําเรื่อง ขึ้น พวกลูกหาบทั้งหลายพากันมานั่งรายลอมบุญคําผูนั่งชันเขาอยูหนาเกวียนเลมหนึ่ง รุมกันซักถาม และฟงบุญคําบรรยายถึงนาทีวิกฤติ ขณะที่เขากับอินเผชิญหนากับโขลงไอแหวงจนเปนผลใหอิน ตองเสียชีวิตไป เมื่อพรานใหญกาวตรงเขาไป ทุกคนก็หนั มามองเขาเปนตาเดียว รพินทรกาวไปหยุดยืน อยูกลางวง มองไปยังพวกลูกหาบทุกคนทีก่ าํ ลังเงียบกริบ “ขอใหทุกคนอยูกันโดยสงบเหมือนเดิม และทําหนาทีต่ ามปกติ” เขาประกาศขึ้น “เราจะ ไมปลอยใหอนิ ตองตายเปลา เหมือนกับคราวที่ไอกุดลากเอาเอิ้นไป เจานายสั่งแลวใหตามฆาไอ แหวงกับโขลงของมันใหไดกอนที่จะเดินทางไปถึงหลมชาง แตจะชาหรือเร็วตองแลวแตเหตุการณ เพราะฉะนั้นขอใหพวกเรารับรูไวเสียดวย แลวไมตองวิตกกังวลอะไรทั้งสิ้น สั่งอยางไรก็ทําอยาง นั้นก็แลวกัน” เสียงพําแซดดังไปในหมูของลูกหาบ แสดงอาการพอใจ นายเมยผูเปนหัวหนาลูกหาบทั้ง กลายพูดมาวา “นายบอกกับเราอยางนี้ เราก็ดีใจ เรากําลังอยากจะรูอยูว า ทางเจานายใหญจะคิดยังไง ที่ ไอแหวงฆาอิน เพราะอินก็ถูกใชใหไปทําตามคําสั่งของเจานาย เราไมตองการใหมีไอแหวงอยูในปา นี้ เหมือนๆ กับไอกุด เรารูวา ทั้งนายและพวกนายใหญทงั้ สามคนคงไมปลอยใหพวกเราตายเปลา เรา เคารพนับถือน้ําใจของนายมานาน ถึงไดยอมมาดวยในครั้งนี้”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

291 “ขอใหวางใจ รพินทร ไพรวัลย เปนคนอยางไรพวกเราทุกคนก็รูจกั กันดีอยูแลว สวน เจานายใหญอกี สามคนทานก็เปนที่เชื่อถือไดในดานน้าํ ใจ อยางเชนทีพ่ วกเราเห็นคราวไอกุด เอาละ สําหรับคืนนี้พกั ผอนกันเสีย เวรยามสําหรับสุมไฟเพิ่มขึน้ เปนคราวละสองคน คนละสองชั่วโมง จะ จัดเวรกันอยางไรก็แลวแตนายเมย” ลูกหาบทั้งหมดพากันลุกขึน้ แยกยายไปนอนโดยดี เหลือแตเพียง เกิด จัน เสย และบุญคํา อันเปนคนคูใจของเขาทั้งสี่ โดยเฉพาะพรานใหญทรุดกายลงนั่ง คนเหลานั้นก็เขยิบตัวเขามาลอมวง ปรึกษาหารือกับเขา รพินทรคุยกับพวกนั้นอยูครูจึงบอกใหนอนเสีย ตนเองออกเดินตรวจรอบ บริเวณปางพักอยางถี่ถวนรอบคอบ แลวมานั่งจุดบุหรี่สูบอยูที่โขดหินเตีย้ ๆ กอนหนึ่ง ทางดานหลัง ของกระโจมพักขนาดใหญของคณะนายจาง ซึ่งเปนบริเวณที่ติดกับผาหินเกลี้ยงสูงชัน แงซายหมดหนาที่รับใชภายในกระโจมแลว ออกมานัง่ กอดเขาเจาจุกอยูยังกองไฟหนา เต็นทหางออกไปประมาณ 30 กาว เงียบเฉยลึกลับอยูเหมือนเดิม ดูเหมือนจะไมไดแสดงอาการวา มองเห็นเขาผูซ ึ่งนั่งมองดูเงียบๆ อยูในขณะนี้ แสงไฟกองสาดวอมแวมจับรางใหญโตกํายํานัน้ ทํา ใหมองดูราวกับปนดวยทองแดง ตาของหนุมชาวดงพเนจรทอดเหมอลอย จับอยูท ี่เปลวไฟในกอง เหมือนจะตกอยูในหวงภวังค ‘ไอแหวง’ พลายเกเรอันเปนความรับผิดชอบโดยตรงของเขาในขณะนี้ จะตองปราบให ได...ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ ผูนากังวลเสียกวาเสือสมิงหรือชางดุ...การเดินทางที่ยังทายเหตุ การณไมถูก เมื่อออกจากหลมชางไปแลว...ลายแทงของมังมหานรธาที่เขียนไวเมื่อสี่รอยปกอน...ขุน เขาพระศิวะ...มรกตนครเมืองลับแล...ขุมเพชรแหงพระอุมาเทวี...และทายสุด แงซาย เจาหนุม กะเหรี่ยงผูอาสาสมัครเขามาเปนคนใชในนาทีสุดทาย กอนที่จะออกเดินทางมหาวิบาก...สิ่งเหลานี้ อลหมานปนเปยุงเหยิงอยูใ นหวงคิดของ รพินทร ไพรวัลย จนไมสามารถจําแนกถูก เขาไมอาจ วินิจฉัยออกไปไดวาอะไรมันเปนอะไร บอกกับตนเองไดอยางเดียววา ชีวิตของลูกผูชายกรานๆ ที่ เสี่ยงและเผชิญอยูกับอันตรายตลอดเวลาอยูแลวของเขาประการหนึ่ง และเงินคาจางสองแสนบาท อีกประการหนึ่ง ทําใหเขากลาขายชีวิตที่ตนเองประมาณไวในราคาต่ํา ทั้งชีวิต อยางนอยที่สดุ ถึงแมเขาจะหมดโอกาสกลับมาใหใครในโลกนี้พบเห็นอีก มารดา ชราอันเปนหวงสิ่งเดียวของเขาที่มีอยูในโลกนี้ ก็คงจะไดรับความสุขตามสมควรแลวไปตลอดชีพ จากเงื่อนไขคุมครองในสัญญาจางที่ทํากันเปนหลักฐานกอนการออกเดินทางนั้น ในชีวิตทุรเข็ญ กันดารอยางเขา เขาไมคิดวาจะหาหลักประกันทีไ่ หนไวใหสําหรับแมคนเดียวไดเทานี้ ซึ่งมันเปนสิง่ ที่เขาพอใจแลว มาตรวาตัวเองจะตองเสียชีวิตลง หรือถาจะพิจารณากันในอีกแงหนึ่ง การรับจางนําทางของเขาครั้งนี้ก็เทากับเปนการเอา น้ําใจของลูกผูช าย และความเปนนักตอสูเผชิญภัยในระหวางเขากับคณะนายจางออกมาตีแผ แสดง ตอกัน สํามะหาอะไรกับชีวติ พรานไพรที่เสี่ยงอยูตลอดเวลาแลวเชนเขา มิหนําซ้ํายังไดรับเงินคาจาง ตามที่เรียกรอง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

292 คณะนายจางของเขาสูงดวยยศศักดิ์ทรัพยศฤงคาร และความสมบูรณพูนสุขทุกประการ ยังกลาที่จะยอมเสี่ยงทุกสิ่งทุกอยาง เพื่อวัตถุประสงคในการติดตามหาคนสาบสูญอันเปนนองชาย รวมสายโลหิต การเสี่ยงโชคหรือเคราะหใดๆ ก็ตามที่จะมาถึงในอนาคตขางหนา ลวนเทียมบาเทียมไหล เสมอกันทั้งสิ้น เขารักน้ําใจกลาหาญและสัญชาตญาณเผชิญภัยของคนเหลานี้ รักในความเปนนักกีฬา และเลือดขนแหงการตอสู ซึ่งยากนักจะหาไดในมนุษยยคุ นี้ นี่จึงเปนเหตุผลอันมีน้ําหนักยิ่งอีก ประการหนึ่ง ทําใหเขาตัดสินใจรับจางนําทาง ชด ประชากร คนสาบสูญอันเปนตนเหตุของการเดินทางมรณะครั้งนี้ จะยังมีชีวิตอยู หรือไม?...ขุนเขาพระศิวะตามลายแทบโบราณ จะเปนถิ่นที่เขานําคนคณะนีไ้ ปถึงไดหรือไม...ลวน เปนความฝนอันยุงเหยิง ทั้งในเวลาหลับและตื่นของรพินทร อนาคตกาลเปรียบเสมือนมานอันดํา ทึบ บังสายตาของเขาอยูในขณะนี้ ชนิดที่เดาอะไรไมถูกทั้งสิ้น แงซาย ยังคงนั่งซึมนิ่งเปนตุกตาปนอยูเ ชนเดิม เขาอยากจะรูขึ้นมาในฉับพลันวา อะไร เปนความคิดอานอยูในสมองอันลึกลับนั้น รพินทรจุดบุหรี่สูบเปนตัวทีส่ อง ภายหลังจากดีดกนของตัวเกากระเด็นหายเขาไปในพง รกเบื้องหลัง ภายในเต็นทตะเกียงเจาพายุดับลงแลว คงมองเห็นแตแสงแดงริบหรี่ของตะเกียงรั้วซึ่ง ตั้งไวที่โตะสนาม เปนการตามไฟในเต็นทไวทั้งคืนสองผานผาใบหนาของผนังเต็นทออกมารางๆ แสดงวาคณะนายจางของเขาคงจะนอนกันแลว สายตารพินทรเปลี่ยนจากรางของแงซายไปทอดจับอยูที่เต็นทหลังนั้นอีกครั้ง เมื่อสังเกต เห็นแสงรางๆ ภายในเริ่มสวางชัดเจนขึน้ และเคลื่อนใกลๆ เขามาปรากฏชัดอยูที่ริมผนังดานที่เขานัง่ อยู ใครคนหนึ่งภายในเต็นทกําลังเคลื่อนยายตะเกียงรั้วจากโตะสนามที่ตั้งอยูตรงกลาง นํามันแขวน ไวยังริมเต็นทดา นนี้ พรอมๆ คําถามที่เกิดขึ้นในสมองของเขา คําตอบก็ปรากฏชัดเจนออกมาในทันที จากภาพ ที่เห็นโดยเงาสะทอนของแสงตะเกียง ซึ่งทาบติดอยูกับผนังเต็นทเปนรูปเงาดํานั้น แมจะเปนเพียง เงามันก็เดนชัด รางที่บังแสงตะเกียงทอดมาปรากฏอยูบ นผืนผาใบของกระโจมแทนจอ พริบตาเดียว เขาก็รูในทันทีวา นั่นคือ ดาริน วราฤทธิ์ หมอมราชวงศหญิงคนนั้น!! เขาจําไดวา ไดจัดบริเวณภายในของเต็นทอันกวางใหญของนายจางดานนี้ไวเปนหองน้ํา สนามหรืออีกนัยหนึ่ง หองน้าํ ชั่วคราว โดยตั้งถังยางอัสฟลทเปลาๆ ไว แงซายเปนคนหาบน้ําจาก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

293 หนองเบื้องลางมาเตรียมไวสําหรับคณะนายจางตามหนาที่ นี่หลอนนึกยังไงขึ้นมาจึงเพิ่งจะอาบน้าํ เอาเวลาเชนนี้ มิหนําซ้ําเจากรรม ยังอุตสาหหวิ้ ตะเกียงเขามาดวย พรานใหญตะลึงใจหายวาบ อาปากขยับจะรองเตือนหญิงสาวผูกําลังเงยหนาสยายเสนผม และปลดกระดุมเสื้อเชิรตออก แตก็มีเพียงแคเสียงอึกอักในลําคอ ไมอาจเปลงออกมาได ระยะภาพที่ ปรากฏอยูบน ‘จอ’ หางจากเขาที่นั่งอยูบังเอิญ 10 กาวเทานั้น และภาพเงามันกระจางแจมใสเสียจน เห็นชัดแมแตเสนขนตา ยามเมื่อหลอนหันขางใหแกแสงตะเกียงเชนนี้ หญิงสาวทรงงามอันปรากฏอยูในภาพเงานั้น ถอดเสื้อสะบัดออกไปเปนลําดับแรก รูดซิป กางเกงเดินปา ปลดลงต่ําพนไปจากตะโพกแลวทรุดตัวนั่งบนมา ดึงกางเกงทางปลายเทา พอหลอน ยืนขึ้นในครั้งนี้ บราเซียรกป็ ลิวหลุดไปอีก กมลงอีกที...อันเดอรแวรกร็ ูดลงไปกองอยูที่ขอ เทา และ ถูกเตะสลัดปลิวแวบไปทางหนึ่ง แลวยืนยืดตัวตระหงาน ใชมือทั้งสองขางกดที่เอวกิว่ คอด เงยหนา ขึ้นดัดคออยางเมื่อยลา เงานั้นปรากฏตั้งแตเสนผม สันจมูก ริมฝปาก ลําคอระหง ชวงไหลและปลายอันพุม แหลมงอนเชิดของสองเตาอลางเวาตัดลงมายังลิ้นป ลอนนูนงามของหนาทอง โคนปลีขาอวบใหญ แข็งแรงซึ่งเรียวลงไปสูนองที่ไดสัดสวน ทั้งมุมหนาและมุมหลัง กอปรไปดวยโคงและเวาอันไมมีที่ ติ กลมกลึงตรึงตราตรึงใจ พอหลอนจวงขันลงไปในถังน้ํา รพินทรก็ผุดลุกขึ้นยืน เดินเลี่ยงจากดานหลังกระโจม ออกมาเงียบๆ เขาสาปแชงตนเองที่ดันไปนั่งอยูที่โขดหินดานหลังกระโจมนั่น ทั้งๆ ที่ก็ไมไดตั้งใจ หรือเจตนาใดๆ ทั้งสิ้น จอมพรานทอดเทาเนือยๆ ตรงเขาไปที่แงซายกมลงรินกาแฟจากกาขึน้ มาจิบ ตาใหญคม ในกรอบลึกของหนุมกะเหรีย่ งรางยักษจับนิ่งอยูที่เขา เมือ่ รพินทรมาหยุดอยูตรงหนา “แกบุกปามาทัง้ วันแลว แงซาย คืนนี้จะนอนก็ได แตหตู องไวหนอย” เขาบอกเรียบๆ “ถาผูกองอนุญาต ผมก็จะนอน” กินกาแฟเสร็จ พรานใหญก็ขยับตัวจะผละเลยไป แตแลวก็ชะงัก เพราะเสียงหาวๆ ของแง ซายที่เรียกเบาๆ เขาหันกลับมา “ผมแววๆ วา พรุงนี้เจานายจะไปตรวจรอยไอแหวงตรงทีม่ ันเหยียบลูกหาบตาย” “ใช” “เราจะเริ่มตนออกตามไอแหวงหรือครับ?” “ก็แลวแตเขาจะสั่ง แลวแตการตัดสินใจของนายจางของเรา ทําไมหรือ?” หนุมชาวดงนิง่ ไปครู ก็พูดขึน้ ลอยๆ “การตามไอแหวง อาจกินเวลาเปนแรมเดือน หรือบางทีอาจตลอดทั้งป” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

294 รพินทรขมวดคิ้วจองหนา “นั่นไมใชหนาที่ของแกจะแสดงความเห็นเลยนี่แงซาย ทุกสิ่งทุกอยางมันขึ้นอยูกบั นาย ของเรา” “ผมคิดวา เจานายมีจดุ ประสงคที่จะมุงหนาไปยังเทือกเขาพระศิวะมากกวา” “แลวยังไง?” “ไอแหวง อาจทําใหเราเริ่มตนออกเดินทางจากหลมชางชาไป” “แลวยังไง?” พรานใหญถามมาดวยประโยคเดิม แตเสียงหวนลง แงซายหลบตา หัวเราะเอื่อยๆ อยูในลําคอ มองไปที่เปลวไฟสีน้ําเงิน ซึง่ กินไมสดกิ่งหนึ่ง ในกองเงียบเฉย แตแลวกอนที่รพินทรจะเอยถามเชนไรตอไปนั่นเอง เสียงใสกังวานก็ดังขัดจังหวะ มาจากหนาเต็นทวา “แงซาย ฉันอยากจะไดกาแฟสักถวย” พรานใหญหันขวับไป ก็เห็นดารินในชุดแสล็คขาวสเว็ตเตอรสีดํา กําลังแหวกประตูเต็นท คาอยู แงซายกุลีกุจอหิ้วกาแฟนําเขาไปให แตเปนเวลาเดียวกับที่หญิงสาวกาวสวนตรงเขามา หลอน รับถวยกาแฟที่แงซายรินให ยังไมกลับเขาเต็นท ทวาเดินมาที่รพินทร “มีอะไรที่ควรจะชมเชยคุณอยูอยางหนึ่ง รูไหมอะไร?” “ในสายตาของคุณหญิงนะรึ?” “ใช สายตาของฉัน” “สารภาพตามตรงวาไมทราบหรอก และออกจะเปนเรื่องมหัศจรรยใจไมใชเลน ที่ผม อุตสาหมีอะไรใหคุณหญิงชมเชยได นอกเหนือไปจากการตอวา” หลอนเลิกคิ้วงามขึ้นขางหนึ่ง ยกกาแฟขึ้นจิบ “อยากจะรูไหม?” “คงเปนเกียรติยศ และความภาคภูมใิ จอันยิง่ ใหญทีเดียว ถาไดรูไว” เขาพูดดวยน้ําเสียงชาเย็นไมแพหลอน “ทุกครั้งที่ฉันโผลออกมาจากเต็นทในเวลาวิกาล ฉันเห็นคุณตื่นพรอมอยูเสมอ บอกตาม ตรงวา นี่เปนความอบอุนใจอยางยิ่งของนายจาง เราตองการใหคุณปฏิบัตเิ ชนนี้ตลอดไป” จอมพรานยักไหล “ขออภัย ไมเปนความจริงหรอก มันเปนเรื่องบังเอิญประจวบเหมาะนะ ความจริงผม ไมไดตื่นอยูตลอดเวลา นายจางหลับได ผมก็หลับไดเหมือนกัน เรื่องอะไรที่จะตองมานั่งถางตา เฝายามอยู เวรยามตามหนาที่ก็มีอยูแลว ผมเพิ่งรูนี่เองวา ดึกดื่นคอนคืนที่คุณหญิงยองออกมาจาก เต็นทนี่นะ ที่แทจะมาคอยสํารวจดูผมนัน่ เองวาหลับหรือเปลา” ดารินยกมือขึน้ กอดอก ใชลิ้นดุกระพุงแกม เอียงคอมองดูเขาจากศีรษะตลอดปลายเทา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

295 “เรานี่ เห็นจะเปนปรปกษกนั ไปจนกวาจะตายจากกันขางหนึ่งทีเดียวนะ นายพราน” “เราคงไมตายจากกันหรอก ถาตายก็ตายดวยกัน ถาอยูกอ็ ยูดวยกัน ในเสนทางที่เราจะเดิน ไปขางหนา” “ฉันอยากจะถามวา บุญคําเปนอยางไรบาง?” “เรียบรอยปลอดภัยดีที่สุดแลว จากฝมือรักษาเยียวยาของแพทยชนั้ เลิศ ขณะนีก้ ําลังหลับ สนิท พรุงนี้กค็ งจะเดินตัวปลิวไดเหมือนเดิม” “นั่นคือวัตถุประสงคใหญทฉี่ ันตองการพูดกับคุณ เทานัน้ ละ” หลอนกระแทกเสียงสะบัดหนาหมุนตัวกลับ แตรพินทรกาวออกไปสกัดหนาไว ขณะนั้น เขาและหลอนยืนประจันหนาเพียงสองตอสอง แงซายเดินหางออกไปสับทอนไมเพื่อนํามาเปนเชื้อ ฟนเพิ่มเติม จากกิ่งไมกองใหญที่หาเอามากองไวกอนแลว “ออกมาก็ดีแลวผมมีธุระที่จะพูดอะไรกับคุณหญิงหนอย” “สําคัญมากไหม?” “จะวาสําคัญมันก็สําคัญ หรือจะวาไมสําคัญ มันก็ไมสําคัญ” “ก็วาไปซิ มายืนจองหนาอยูท ําไม?” “เรื่องการอาบน้ําในเวลากลางคืนของคุณหญิง...” “ทําไม?” หลอนถามเสียงสูงเร็วปรื๋อ เบิกตาจองหนาเขา จอมพรานถอนใจเบาๆ พรอมกับโคลง ศีรษะชาๆ “อยาคิดวาเปนการหามปรามอะไรเลย แตคิดเสียวาเปนการเตือนใหรูตัวจากผมก็แลวกัน ในเวลากลางคืนที่คุณหญิงอาบน้ํา ไมควรจะเอาตะเกียงแขวนไว โดยมีตัวของคุณหญิงอยูตรงกลาง บังแสงไฟ เงาของคุณหญิงที่บังแสงตะเกียง เห็นชัดติดกับผนังเต็นทเห็นหมดทุกอยาง!! แลวราย รอบเต็นทก็ลวนแลวแตพรานของผมกับลูกหาบทั้งนัน้ อยางนอยที่สุด พวกอยูย ามตามไฟก็จะตอง เดินผานไปมาอยูเสมอ ผมคิดวา คุณหญิงคงไมตองการใหใครเห็นคุณหญิงในเวลาอาบน้ํา แมจะ เปนเพียงเงา” หญิงสาวลืมตาโพลง ใบหนาแดงเขม กัดริมฝปากจองตาเขานิ่งไปอึดใจใหญ เสียงสัน่ “นี่...นี่แปลวา...เมื่อตะกีน้ ี้...?” “ใช! ผมบังเอิญนั่งอยูที่โขดหินหลังเต็นทนั่นพอดี จะตะโกนบอกเขาไปก็กลัวจะตกใจ” “เลยเงียบกริบ นั่งดูอยูตั้งแตตน จนจบ นี่แนะ! ยังมีหนามาบอกอีก!!” ขาดคํา ฝามือที่ไมสูจะนุมนวลนัก ก็สะบัดฉาดมาที่ใบหนาของเขา แลวเจาของฝามือก็ ผละวิ่งผมปลิวกระจายหายลับเขาไปในเต็นทอยางรวดเร็ว พรานใหญขมวดคิ้ว กระพริบตาปริบๆ มองตามรางงามไปจนลับตา แลวยกหลังมือเช็ดรอยถูกตบ มันไมรุนแรงอะไรนัก เพียงแตแสบผิว แตกลับไปคันที่หัวใจอยางไรพิกล เขาสะบัดหนา ขับไลความรูสึกประหลาดๆ นั้นออกไปเสีย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

296 หัวเราะหึๆ ยืนนิ่งอยูกับที่อกี ครูใหญ ก็เดินเขาไปหาที่นอนรวมกลุมกับคนของเขา กอนที่จะเคลิ้มมอยไป พรานใหญชําเลืองไปทางหนาเต็นทของนายจาง เห็นแงซายสุมไฟ จนลุกสวางโพลงเปนกองโต แลวเอนตัวลงนอนคูตะแคงอยูที่ขอนไมใหญริมกองไฟนั่น คืนนี้อากาศเย็นชื้นไปดวยละอองฝน เสียงฟาคํารามแววมาจากลูกเขาทางทิศใต พรอมทั้ง ประกายแลบปลาบแปลบเปนระยะ แสดงวาฝนตกไกล ครั้งหนึ่ง รพินทรสะดุงตืน่ ดวยเสียงคําราม ต่ําของเสือ มันดังมาจากหนองน้ําเบื้องลางนั่นเอง เขากวาดสายตาไปรอบ เห็นแงซายลุกขึ้นซุนไฟที่ กําลังจะโทรมใหสวางขึ้นอีก แลวก็ลมตัวลงนอนตอ สวนพวกลูกหาบที่อยูเ วรสุมไฟก็คงปฏิบัติ หนาที่โดยเครงครัด ไฟทุกกองที่เรี่ยรายอยูเปนระยะ ไมมีกองใดมอดดับไป สังเกตดูที่ควายซึ่งผูก รายลอมรอบอาณาบริเวณ ก็เห็นอยูใ นอาการปกติดี เจาเสือที่ทําเสียงต่ําลึกกระหึ่มอยูในลําคอตัวนั้น เงียบเสียงไปแลว คงมีแตเสียงชางที่แววตามลมมาจากหุบเขาลึกครั้งสองครั้ง รพินทรเงี่ยหูเมื่อแนใจ วาไมใชโขลงของไอแหวง เขาก็หลับตอไปอีก มันจะเปนเวลาเทาใดไมทราบได เขาสะดุง ตืน่ พรวดพราดขึ้นอีกครัง้ ดวยเสียงปนทีแ่ ผด ระเบิดกึกกอง ทามกลางความเงียบสงัดของราตรีในไพรทึบเชนนี้ มันดังสะทานพอที่จะปลุกคนขี้ เซาที่สุดใหตื่นได จอมพรานเผนขึ้นยืนพรอมปนไรเฟล พรานของเขาทั้งสี่และลูกหาบทุกคนก็ลุกฮือขึน้ ทุก คน และในเสีย้ ววินาทีที่รพินทรคนหาที่มาของเสียงปนนี้เอง มันก็ระเบิดสนั่นขึ้นอีกนัดหนึ่ง คราวนี้ บอกตําแหนงชัด มันดังออกมาจากเต็นทของเจานายนัน่ เอง และพรอมๆ กับเสียงปนนั้น ก็มีเสียง เอะอะลั่นในเต็นทชนิดฟงไมไดศัพท แงซายพุงปราดเขาไปกอน เพราะอยูใ กลหนาเต็นทกวาคนอื่น แลวรพินทรก็ติดเขาไป เปนคนที่สอง พรอมกับไฟฉายทันที เขาแหวกมานตามหลังแงซายเขาไป ภายในเต็นทกําลัง ฉุกละหุกทามกลางแสงริบหรี่ของตะเกียงรัว้ ที่แขวนไวเสากลาง รวมทั้งลําไฟฉายขนาดแปดทอน อีกสามกระบอกของกลุมนายจางที่ฉายสาดอยูไปมาสับสนไปหมด มุงสนามของเตียงไชยยันตและ เชษฐาขาดลงมาสุมกองอยูกบั พื้น ภาพที่เห็น ทามกลางแสงไฟฉายในมือของแตละคนที่สาดอยูไปมานั้นก็คือ ไชยยันต ปาฏิหาริยขึ้นไปนั่งกอดเขาอยูบนโตะสนาม เชษฐายืนอยูบนหีบสัมภาระริมผนังเต็นทอีกตอนหนึ่ง สวน ม.ร.ว.หญิงดาริน นั่งคุกเขาอยูบนเตียงนอนของหลอน ในมือคือปนสั้น .357 ประจําตัว ตาของ หลอนเบิกโพลงหนาซีดเผือด ที่พื้นดิน ปลายตีนเตียงสนามของไชยยันต ทอนยาวทีม่ ีเกล็ดสะทอนแสงไฟเปนมันละ เลื่อม เหลืองสลับดํา ขนาดทอนแขน กําลังดิ้นเราบิดมวนเปนเกลียวมีทอนหางรัดพันอยูกับขาเตียง เลือดแดงฉาน มันคืองูสามเหลี่ยม ตัวยาวประมาณ 2 วาเศษ!!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

297 เสียงหญิงสาวผูคุกเขาอยูบนเตียง งางนกปนในมือกริก๊ ขึน้ อีกครั้ง รพินทรก็รองออกมา “อยายิง! กระสุนอาจแฉลบไปโดนพวกลูกหาบขางนอก!” หลอนชะงักตามคําสั่งของเขา มฤตยูไมมีตีนตัวนั้น ยุติการดิ้นเราลงแลว คงมีแตสวนปลายหางเทานัน้ ที่วาดไปมาเบาๆ และในที่สุดก็สงบราบคาบไปทามกลางสายตาที่จองตะลึงของทุกคน กระสุนนัดหนึ่งเจาะกานคอ สวนอีกนัดหนึง่ ทะลุกลางศีรษะของมันพอดี นั่นคือฝมือยิงขั้นประกาศิตของ ดาริน วราฤทธิ์! พรานใหญกะพริบตางงๆ มองดูหญิงสาวจองไปที่งูตัวนัน้ แลวหันไปมองดูตาเชษฐากับ ไชยยันต ผูยังยืนหนาตื่นขนลุกขนชันอยูใ นขณะนั้น “ไปยังไงมายังไงกันครับนี่?” เขาเอยถามเปนกลางๆ ขึ้น พรอมกับหัวเราะเบาๆ “ผมก็ไมรูเรื่องเหมือนกัน...” เชษฐารองออกมาอยางขวัญหาย หอไหล ตายังจับอยูท ่ภี าพงูตัวนัน้ ไมกะพริบ “...กําลังนอนหลับสบาย ไดยินเสียงปนลั่นแสบแกวหูแลวก็มีเสียงนอยตะโกนเอ็ดบอกวา งู! งู! เสียงไชยยันตเผนจากเตียงโครมคราม ผมก็เลยกระโจนออกมาจากมุง ขึ้นมาอยูบนลังนีไ่ ด ยังไงก็ไมรูเหมือนกัน” “ผมก็ตกใจตืน่ เพราะเสียงปนเหมือนกัน...” ไชยยันตหนาเลิ่กลั่กเสริมมาโดยเร็ว ทําทาขน ลุกขนพอง “เสียงนอยตะโกนอะไรลั่นฟงไมถนัด เตือนผมคลายๆ จะบอกวาอะไรมันกําลังจะเลน งานผมอยูงั้นแหละ ผมก็เลยเผน มุงเมิ้งขาดปนหมด พอขึ้นมาดูบนนีก้ เ็ ห็นไอนั่นดิน้ พราดฉกกัดขา เตียงผมอยู พอนอยกดอีกตูมซ้ําลงไป มันก็หลนพลั่กลงไปกองอยูก ับพื้น โอโฮ! ใจหายใจคว่ําหมด กําลังหลับเพลินทีเดียว” รพินทรหันไปทางหญิงสาวอีกครั้ง เขาถามหลอนดวยสายตา ดารินวางปนลงกับหมอน ประสานมือกําไวในระหวางอก หนายังซีดขาด “ฉันกําลังหลับๆ ตื่นๆ...” หลอนบอกเสียงสั่น “รูสึกคลายๆ มีอะไรมาดันมุงทางปลายเทา ฉันทับมุงไวแนนทีเดียว มันดันตึงเขามาจนกระทั่งกระทบปลายเทาฉัน ทีแรกนึกวามีใครมานั่งบน เตียงเบียดเทาของฉัน พอลืมตาขึ้นก็เห็นตัวอะไรยาวๆ มันเลื้อยผานปลายเทาของฉันไปชาๆ แสง ตะเกียงที่จดุ ทิง้ ไวนนั่ มองเห็นไดเปนเงารางๆ ฉันใจหายหมด ชักเทาหนีแลวคอยๆ แหวกมุงดูมัน เห็นมันเลื้อยผานจากฉันไปทางปลายเตียงของไชยยันต หัวของมันเซาะไซ ทําทาจะแหวกผานมุง ของไชยยันตเขาไปใหได ไชยยันตทับมุงไมแนนดวย พอมันลอดหัวเขาไปในมุงของไชยยันต ฉันก็ ตื่นจากตะลึง...” แลวหลอนก็หนั ไปทางเพื่อนชาย ถามโดยเร็ววา “วาแตมันทันกัดเธอหรือเปลา?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

298 ไชยยันตรีบตาลีตาเหลือก สํารวจดูสวนเทาของตนเองอยางอกสั่นขวัญหาย แตรพินทร ตอบมาแทนใหวา “เห็นจะยังไมทันกัดหรอกครับ ถามันกัดปานนี้คุณไชยยันตก็คงไมเผนขึ้นไปอยูบนโตะ นั่นได อีกอยางหนึ่งคุณไชยยันตก็สวมทอปบูตอยูแลว ถึงจะฉกก็คงไมเขา นอกจากจะฉกสวนอืน่ .” แลวเขาก็หันไปกมศีรษะใหแกหญิงสาว ยิม้ ใหนดิ ๆ “...คุณหญิงสติดีมากครับ แลวก็ยังยิงปนไดเที่ยงเหมือนเดิม ถาสองนัดเมื่อครูนี้พลาด ผม วามันจะยุงใหญทีเดียว” “งูอะไรนะ รพินทร สามเหลี่ยมใชไหม?” เชษฐารองถามอยางไมวายตืน่ เตนตกใจ อดีตนายพันโทหัวหนาคณะเดินทาง ไมเคยหวั่น เกรงตอสัตวชนิดใดทั้งสิ้น นอกจากงู ภาพที่ปรากฏมันทําเอาเขาขวัญบินทีเดียว “ครับ สามเหลี่ยม นองๆ จงอางทีเดียวแหละ รายกาจเสียกวาดวยซ้ําในกรณีที่มาเงียบ ไม มีการใหเสียง หรือสัญญาณใดๆ ทั้งสิ้น” “มันแอบเขามาไดยังไงกันนี?่ ” ดารินครางออกมา เสียงยังไมวายสั่น รพินทรสั่งใหแงซายจุดตะเกียงเจาพายุขึ้น แลวออกเดินสํารวจอยางละเอียดรอบเต็นท ทุกซอกทุกมุมเห็นขึงแนนหนาชิดพื้นดีไมมีรอยโหว ก็เดินมาหยุดที่หนาประตูเต็นทพดู ต่ําๆ “ก็เห็นจะเขามาทางประตูเต็นท ดานหนานี่แหละครับ เปนความผิดของผมเองที่สั่งใหแง ซายนอน เพราะเห็นวาเหนือ่ ยมาทั้งวัน โดยไมไดนอนเลยวันนี้ ถาแงซายตื่นอยูย ามเหมือนเชนทุก คืน เขาก็คงจะเห็นเสียกอน” แงซายเองก็ครางออกมาในลําคออยางรูสึกเสียใจ จองมองดูที่อสรพิษราย แลวโคลงหัว อยูไปมา พรานใหญเขาไปสํารวจดูซากงูรายอีกครั้ง ใชปากกระบอกไรเฟลเขี่ยดู จนแนใจวาตาย สนิทแลว ก็พยักหนาบอกใหแงซายเอาไมเขี่ยออกไปทิ้งเสีย “ตั้งแตเราเขาปามา ยังไมพบไองูชนิดนีเ้ ลย จงอางเสียอีกยังพบบอย” ไชยยันตวา ตาสวางหายงวงเปนปลิดทั้งเพราะเหตุการณอันอกสั่นขวัญแขวน “ความจริงมันก็ไมมีมากนักหรอกครับ นานๆ จะพบสักตัว ผมก็นึกไมถึงวามันจะเลื้อย เพนพานผานแนวกองไฟของเราบุกเขามาจนถึงในเต็นทนี่ คงจะหาทีอ่ ุนๆ นอน ระวังหนอยครับ เวลาจะรื้อคนของอะไรตามซอกหีบลัง เจาพวกกะปะหรือเหา ก็มักจะชอบแอบเขาไปซุมอยูบอยๆ เจาพวกนัน้ เล็ก มองไมคอยเห็น ถาไมสังเกตใหดี พวกตะขาบกับแมลงปองตัวเล็กๆ ก็ชุมมาก กอน นอนเอาน้ํามันทากันแมลงชโลมตัวเสียกอนแหละดี ทนเหม็นเอาหนอยแตปลอดภัยกวา” “พับผาซิ กําลังฝนถึงไอแหวงอยูทีเดียว...” ไชยยันตบน สายหัวดิก พรอมกับหัวเราะแหงแลง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

299 “...โชคดีเหลือเกิน ที่นอยรูสึกตัวเสียกอน มายงั้นผมก็คงนอนตัวแข็งไปเสียแลวเวลาใคร มาปลุกตอนเชา บอกแลวยังไงวาเสือชางแรดกระทิงนะ มันเรื่องเล็ก แตไอตวั ไมมีตีนนี่ กลัวมัน จริงๆ เราจะหาทางปองกันไดยังไง ขนาดนอนอยูบนเตียงแทๆ มันยังจะเขามาปวนเปยนถึงที่นอน” “นั่นซิ! ดีดีทกี เ็ ห็นจะไมไดผล เพราะกลิ่นมันอยูเพียงชั่วขณะเทานั้น ความจริงนาจะมีผง เคมีสักชนิดหนึ่ง ที่ประดิษฐไวสําหรับปองกันงูโดยเฉพาะ โดยโรยไวรอบๆ บริเวณเต็นทไมใหมัน เลื้อยผานเขามาได ถามๆ ดูตามบริษัทจําหนายอุปกรณการเดินปามาหลายครั้งแลว ก็ไมเห็นปรากฏ วามี” เชษฐาแสดงความกังวลมาอีกคน แลวก็หนั มาทางนองสาว ถามวา “...วาแตนอยมีเซรุมติดมาในรายการเครื่องเวชภัณฑดว ยหรือเปลา?” “มีคะ พี่ใหญ เปนเซรุมชนิดรวม ก็พอจะปะทะประทังไดบางกระมัง สําหรับพวกงูพิษ ขนาดไมเกินงูเหาธรรมดา แตเจาพวกสามเหลี่ยมหรือจงอาง เห็นจะไมตองถามถึงเซรุมหรอก ใคร ถูกกัดก็เตรียมขุดหลุมฝงได” “เอาเถิดครับ ผมรับจะจัดการปองกันใหเอง” จอมพรานพูดเรียบๆ คลี่คลายวิตกวิจารณของคณะนายจางที่กําลังเปนทุกขหนักใจกันอยู “ผมเองก็ลมื ไปเสียถนัด ผงเคมีปองกันงูอยางที่คุณชายวา แมทางวิทยาศาสตรยังไมได ประดิษฐกันขึน้ มาเพื่อใหใชวัตถุประสงคในการเดินปา แตสมุนไพรชนิดหนึ่งของพวกบานปาเขาก็ มีกันอยูแ ลวครับ ในกรณีทถี่ าเกิดความจําเปนขึ้นมา มันเปนพวกวานชนิดหนึ่ง หาไดในปาไมยาก นัก เอามาทุบใหหวั มันแตกช้ํา พอใหยางและกลิ่นระเหย และนํามาโรยเขาใหรอบเต็นท พวกงูทกุ ชนิดก็ไมเขามาใกลเปนอันขาด วานชนิดนี้ พวกพรานพืน้ เมืองของผมรูจักกันทุกคน พรุงนี้ผมจะให เขาจัดการให อํานาจการปองกันของมัน ก็มีอยูประมาณ 2 ถึง 4 วัน จนกวามันจะแหง ชวยใหพอ นอนตาหลับไดบาง” “วานอะไร?” คณะนายจางของเขาถามมาพรอมกัน เกือบจะเปนเสียงเดียวดวยความสนใจ รพินทร หัวเราะเบาๆ “ชื่อมันก็บอกชัดอยูแลวครับ วานนาคราช! ลักษณะเปนเถาไมเลื้อย ถามองเห็นผาดๆ เปนตองสะดุง นึกวางูทุกที วานชนิดนี้...ยางหรือกลิ่นของมันเปนพิษสําหรับพวกสัตวเลื้อยคลานทุก ชนิดอยางไรก็บอกไมถูกเหมือนกัน แตพวกพรานปาใชกันเปนประจํา บางคนเอามาตํา ชโลมตัวเลย ในเวลาที่เขาบุกเขาไปในพงรกที่ไมแนใจวาจะมีงูหรือเปลา ก็ไมเคยเห็นถูกงูกดั เสียที แตตอใหเอา วานชนิดนี้มาชโลมตัวแลวใหทดลองจับงูเหาดู ก็ไมเคยปรากฏวาใครกลาจับงูเหมือนกัน จึงนาจะ สันนิษฐานวา มันเปนเครื่องรางไลพวกงูไมใหเขาใกลเทานั้น” เชษฐากับไชยยันตหนั ไปมองหนากันอยางทึ่งๆ ในคําบอกเลาของพวกพรานใหญ ไชย ยันตอุทานออกมาอยางเลื่อมใส [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

300 “ฮือม ไดความรูใหมอีกแลว ไมเพียงแตชํานาญชีวิตปาเทานั้น คุณยังมีความรูเรื่อง สมุนไพรในปาที่จะนํามาใชเปนประโยชนอีกดวย เหมาะแลวทีใ่ ครๆ เขาเรียกคุณกันวา ‘พราน ใหญ’ ผมก็คิดวาทุกอยางในโลกนี้ มันควรจะมีของแกกนั ตกทั้งนัน้ จริงซินะ ไมงั้นพวกแขกที่จับงู เปนอาชีพ หรือพวกชอบเลนกับงู มันจะอยูไดอยางไร มันจะตองมีเคล็ดลับอะไรบางสิ่งบางอยาง และเคล็ดลับอยางนั้น ก็เห็นจะเปนพวกวานพวกสมุนไพรนี่เอง ผมเคยเห็นมาแลว ขนาดยาเบื่อเมา อยางแรง สมุนไพรบางชนิด ยังสกัดไวอยูเลย เอาเลย พรุงนี้จัดการทีนะ” “เอาอีกแลว ประเดี๋ยวยาแกเมื่อย ประเดีย๋ วยากันงู” ดารินพูดขัดมา พรอมกับหัวเราะขําๆ จองหนารพินทร “ในเขตปาที่คณ ุ เปนเจาอยูน ี่ วิทยาศาสตรการแพทยกําลังถูกดูแคลนเหลือเกินนะ อีก หนอยเมื่อพวกเราเจ็บไขไดปวยลงไป ก็เห็นจะตองใหพรานใหญดําเนินวิธกี ารรักษาแบบพอมด หมอผี เอาเถอะ บอกแลวยังไง พอมดหมอผีพยายามเลี่ยงเข็มฉีดยาจากแพทยหญิงดารินใหพน ตลอดไปก็แลวกัน ใครถูกงูกัดก็อยามาขอเซรุมนะ เอาวานพอกแทน” รพินทรเองก็หวั เราะ เพราะขําในคําพูดเหน็บแนมของคูปรับคนสวยเชนกัน “เราละมันอวดดีซะเรื่อย นอย!” พี่ชายจุปากบนมา จอมพรานก็ตัดบทมาวา “เอาละครับ สําหรับคืนนี้เห็นจะไมมีอะไรอีกแลว นอนพักเสียดีกวา พรุงนี้จะตองออก เดินทางแตเชา” แลวเขาก็หมุนตัวกลับ กาวออกไปจากเต็นท แตแลวกอนทีจ่ ะพนประตูเต็นทออกไป เสียงใสของดารินก็ดังตามหลังมาวา “พรุงนี้ จะเอาวานนาคราชหรือพญามังกรอะไรของคุณ มาโรยรอบเต็นทเราก็เอานะ ไม ขัดหรอก แตหวังวาพอโรยแลวไมใชพญานาค หรือมังกรมันโผลเขามาอีก ถาฉันยิงมันไดอีทีนี้ จะ แอบเอาไปพันรอบคอคุณไวตอนที่คุณหลับทีเดียว ตั้งแคมปประสาอะไรก็ไมรู ผามาตั้งในดงงูฮ”ึ พรานใหญโคลงหัวกับตัวเองชาๆ ผลุบออกจากประตูเต็นทไปโดยเร็ว เบื้องนอก พวกพรานและลูกหาบทุกคนกําลังยืนออจับกลุมกันอยู รพินทรอธิบายใหพวก นั้นเขาใจสั้นๆ แลวก็บอกใหไปนอนตามปกติ “โชคดีแท ที่มันไมทันจะกัดใครเขา” บุญคําพูดขึ้น ขณะที่พรานใหญเอนตัวลงนอนขางๆ “ถาทุกคนหลับหมด ไมกระดุกกระดิกเลย มันก็ไมกดั ” เขาพูดหวนๆ เกิดก็ซักมาวา “เสียงปนสองนัดใครเปนคนยิงครับ นายใหญหรือ?” “เปลา” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

301 “คุณนายทหารปนใหญนนั่ ?” พรานใหญสั่นหัว มองดูลูกนองของเขาอยางหงุดหงิด เกิดก็เบิกตางง ครางออกมาวา “เกาะนางฟานายหญิงนัน่ ! โอโฮ! แกเด็ดจริงๆ นะครับนาย ผมดูที่ซากงูตอนที่แงซายเขี่ย ออกมาแลว เขาหัวกะคอ ยังกะจับวางเลย ผูหญิงอะไร ยิงปนแมนรายกาจอยางนี”้ “เด็ดกะผีอะไรเลา” รพินทรตะคอกในลําคอเบาๆ หนายูย ี่ “กระสุนมันถูกงูก็จริง แตมันแฉลบพื้น ทะลุประตูหนาเต็นทเฉียดกระบาลของฉันไป เพียงเสนยาแดงเทานั้น นายหญิงดีแตจะยิงเปาหมายที่ตอ งการยิง และมันก็เที่ยงจริง เขาเปาทุกครั้ง แตไมเคยสนใจเลยวา วิถีกระสุนมันจะเลยผานออกไปถูกอะไรบาง แก ฉันหรือลูกหาบคนอื่นๆ ไม ถูกลูกหลงตายโหงไป ก็นับวาดีโขแลว นอนโวย! อยาซักอะไรมาก รําคาญ!” ประมาณตีสี่ มือของใครคนหนึ่ง เขยาปลุกเขาอยางแรง พอลืมตาขึ้นก็เห็นเสยคุกเขาอยู ขางๆ ทันทีที่ลืมตา หูของเขาก็แววเสียงควายที่ผูกรายลอมเอาไว ดิ้นสะบัดดึงเชือกสายจมูกอยางแรง เตนกระสับกระสายอยูทกุ ตัวไป พรอมกับเสียงรองลั่น มีเสียงฝเทาควายตะบึงโครมครามปาราบไป ทางดงดานเหนือ อันเปนการขึ้นเนิน “ควายสองตัวเชือกลามขาด เตลิดเขาปาครับ เสือมันมาตะปบ!” เสยรายงานกระหืดกระหอบ รพินทรฉวยปนกับไฟฉายอีกครั้ง มันดูเหมือนจะเปนคืนแรกในชีวติ รอนแรมปาของเขา ที่เหตุการณมนั รบกวนติดๆ กันทั้งคืนแทบจะเรียกวาไมเปนอันนอน เกิดและจันก็ตนื่ ขึ้นพรอมๆ กับ เขา ยกเวนแตบุญคํา ซึ่งรพินทรสั่งใหนอนพักตอไป เขากับพรานคูใ จทั้งสามเผนตรงมาที่ดานเหนือของบริเวณแคมป อันมียามลูกหาบสอง คน ถือปนลูกซองเกๆ กังๆ กราดไฟฉายสงเดชออกไปในแนวปาหนาซีดตัวสั่นอยู พอเห็นพราน ใหญตรงเขามา ก็บอกลิ้นพันกัน “เสือ! มันกระโดดเขาตบควาย จนควายดิน้ เชือกขาด แลวก็วิ่งไลกันเขาไปในดงโนน อีก ตัวหนึ่งที่อยูใกลๆ ดึงเชือกขาด วิ่งตามไปดวย” รพินทรปาดเขาไปที่สายรอยจมูกของควายสองตัว ที่ลามอยูกับโคนมะคาและตะเคียน เชือกรอยจมูกขาดคาอยูดว ยอํานาจการดิน้ สะบัดอยางแรงของมัน โดยเฉพาะที่รอยลามของตัวหนึ่ง มีรอยดิ้น และเลือดหยดเปนทาง เขาสั่งเร็วปรื๋อใหพวกลูกหาบที่คุนเคยกับควายโดยเฉพาะ ติดตามเขาไปดวยสามคน แลว ตัวเขาเอง พรอมดวยจัน เสย และเกิดก็ออกติดรอยไปในทันทีนั้น พรอมดวยลําไฟฉายที่กราดตาม ไมมีปญหา...เสือใชวิธีอันเต็มไปดวยเลหเหลี่ยมไหวพริบของมันเขาตบกัด กอกวนลอใหควาย สะบัดหลุดจากเชือก เพื่อใหออกหางแคมปเปนเหยื่อของมันโดยงาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

302 สวนเจาควายใหญอีกตัวหนึ่ง ที่ดึงเชือกขาดหายไปดวยนั้น จากคําบอกเลาของลูกหาบผู เปนเจาของโดยตรง มันชื่อ ‘ไอพุก’ เปนควายตัวที่ดุและบาเลือดที่สุด เมื่อมันเห็นเสือกระโจมเขาเลนงานเพื่อนของมันเชนนั้น ความดุรายและสัญชาตญาณสู ตามประสาควายที่ชินอยูกับปา ทําใหมันฮึดสะบัดเชือกหลุด และวิ่งไลตามติดไปดวย เสือลอเพื่อน มันไปถึงไหน มันก็คงตะลุยตามไปจนถึงที่นั่นดวยนิสัยที่รักหมูคณะ และไมประหวั่นพรั่นพรึงตอ สิ่งใดของมัน รพินทรตามไปอยางกระชัน้ ชิด เดือดดาลใจเหลือที่จะกลาว เขาคิดไมถึงมากอน วาเจา วายรายมันจะอุกอาจถึงเพียงนี้ ไลรอยกันขึ้นไปบนเนินตามรอยตีน และรอยเลือดควายที่เรี่ยเปนทางนั้น เขาสั่งใหทุกคน ที่ติดตามไปดวย สงบปากเสียงไมใหใครโหรองเสียงเอะอะขึ้นเพื่อเปนการไล โดยหมายที่จะเขาไป ถึงเหตุการณและยิงใหได ในขณะที่มนั กําลังชุลมุนอยูกบั ควาย ครั้นแลวก็ไดยนิ เสียงสะบัดเขา เสียงฝเทาและเสียงรองกองอยูในพงทึบเบื้องบน ปาหัก เอนลู เสียงเสือคํารามกอง พรานใหญสั่งใหทุกคนหยุดอยูกับที่ ตนเองเรงฝเทาขึ้นอีก จนเกือบจะ กลายเปนวิ่ง มือซายถือไฟฉายประกบกับกระโจมมือของไรเฟล กราดไปยังตําแหนงที่มาของการ เคลื่อนไหวและเสียงนัน้ ระยะมันหางออกไปเพียงไมเกิน 30 เมตร เขาผิดหวัง พงนั้นมันสูงและรกเกินไป เห็นแตเขาควายสะบัดเหวีย่ งอยูไปมา แลวมันก็ เตนออกมาปรากฏชัดกับแสงไฟ ไมมีรองรอยของเจาเสือรายเสียแลว รางนั้น ยืนตัวสั่นเทาแหงนเบิ่ง ที่คอและสีขางตลอดจนสันหลังเปนรอยเล็บตะกุยเลือด ไหลโทรม สวนเจาพุก อันเปนควายเผือก ควบโขยก ดินกระจุยลงมาจากดานชัน เลือดโทรม เชนเดียวกัน รพินทรจุปากลัน่ กวาดไฟฉายไปรอบดานอยางโกรธแคน พวกลูกหาบที่ตามมาดวยพา กันสบถออกมาลั่น สาปแชงกันสนั่นหวัน่ ไหว ตางประทับปนจะยิงสงเดชเขาไปในพงทึบดวยความ เดือดดาล แตพรานใหญหามไว “อยา! เสียเวลาเปลืองลูกปนเปลา ไปตอนควายลงมาเถอะ มันไมเปนอะไรนักหรอก เพียงแตถูกเล็บตบเทานั้น” พวกนั้นชวยกันไปคอยๆ ตอนควายลงมาสํารวจดูบาดแผลที่เปรอะอยูตามตัว ไมถงึ กับ ฉกรรจนัก มีแตรอยเล็บตบขวนๆ ไมมีรอยฝงเขี้ยวอันเนือ่ งมาจากมันฮึดสู และเตรียมตั้งหลักพรอม โดยที่เสือไมกลากระโจนเขาใสไดถนัด ทัง้ สองตัวสงเสียงกองตลอดเวลา เต็มไปดวยความตืน่ เตน ดุดัน และพรอมที่จะสูจนวินาทีสุดทาย เมื่อตางชวยกันตอนควายลงมาถึงบริเวณแคมป พวกลูกหาบทุกคนพากันตื่นขึ้นหมดอีก ครั้ง เชษฐา ไชยยันต และดารินเปนคนนอนไวอยูเหมือนเดิม นายจางทั้งสาม บัดนี้พากันออกมายืน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

303 อยูหนาเต็นท กําลังซักถามเรื่องราวกับแงซายอยู พอเห็นรพินทรเดินกลับเขามา ตางก็พรูกันเขาไป หา “ไมไดยิงเหรอ รพินทร?” ไชยยันตถามโดยเร็ว จอมพรานสั่นศีรษะ “ไมทันครับ มันรูตัวเสียกอน” “ควายของเราเปนยังไงบาง” เชษฐาถามแทรกมาทันที “ก็บาดเจ็บนิดหนอยครับ ไมถึงกับฉกรรจอะไรนัก มันพยายามลอควายใหออกไปหาง แคมป แตบังเอิญอีกตัวหนึ่งพลอยสลัดเชือกขาดไลกวดตามขึ้นไปดวยเลยทําอะไรไมไดถนัด พวก มันไมนอยกวาสองตัวเชนกัน” ไชยยันตจุปากลั่น เคาหนาแสดงอาการตืน่ เตนสยองใจระคนทึ่ง “พวกเราคึกคักกันถึง ขนาดนี้ ควายก็ตั้งหลายตัว มันยังกลาอีก ผมยังไมเคยเห็นเสือปาไหนรายกาจเทาที่นี่เลย” “มันพยายามมาตั้งแตเมื่อคืนที่แลวนีแ้ ลวครับ” แลวเขาก็หัวเราะเบาๆ มองดูหนาคณะนายจางทั้งสาม “คืนนี้ มีอุปทวเหตุเกิดขึน้ หลายอยางเหลือเกิน พวกคุณเลยไมตองนอนกัน มีอะไรตองมา ทําใหตกใจตืน่ อยูตลอดเวลา” “ผมคิดวา เรายายเอาควายเขาอยูรอบในขอบกองไฟเสียไมดีกวาหรือ?” เชษฐาออกความเห็นอยางเปนหวง “ไมจําเปนหรอกครับ ถึงยังไงมันก็ทําอะไรควายไดยาก หรือบางทีดไี มดี อาจถูกควาย ของเราขวิดคาเสียบเขาใหเห็นก็ได อยางนอยควายจะเปนรั้วแข็งแรงรอบนอก ชวยกันคนของเราไว กอนที่จะถึงคนมันก็ถึงควายกอน เราเสียควาย ยังดีกวาเสียคน” “จริงๆ นะ มันไมนาจะกลาถึงอยางนี้เลย” เชษฐาครางออกมา พรอมกับโคลงหัว “เมื่อตอนตีสอง นอยยิงงูสองนัด ดังลัน่ ไปหมด ถาพวกมันปวนเปย นอยูแถวนี้ ก็นาจะ เผนกันไปหมดแลวดวยความตกใจ หนอยแนะ พอตอนตีสี่ดอดเขามาตะปบควายได” “ผมเคยบอกไวแลวนี่ครับ สัตวอื่นพอทําเนา แตไอเสือนี่ เอาอะไรแนกบั มันไมได มันก็รู วาพวกเราอยูก นั คึกคักเตรียมระวังเต็มที่ แตมันจองจังหวะเผลอ ผมไมคิดวามันจะกลาเขามาหมาย เลนงานคนหรอก แตสําหรับควายมันเพียรมานานแลว โชคดีควายแตละตัวที่คดั มา ลวนไมกลัวเสือ เลยสักตัว ตรงขามกลับวิ่งไลเอาเสียอีก แตถึงอยางไรก็ตาม ถาเราไมออกไปตามทั้งสองตัวนัน่ ก็ เสร็จ เพราะเสือฉลาดกวา แลวมันรุมกันหลายตัว คุณชายกับคุณไชยยันตรูสึกตัวตอนไหนครับนี”่

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

304 “ไดยินเสียงพวกลูกหาบพูดกันเอะอะ ผมเลยตื่นขึ้นปลุกไชยยันต พอดีนอยเขาก็รูสึกตัว ขึ้นดวย พอเราออกมาก็พอดีคุณกับพวกนัน้ ออกไปจากแคมปเสียแลว แงซายบอกใหรูวาเกิดอะไร ขึ้น” “ผมเองตอนนั้นก็หลับสนิทเปนตายเลย เสยเปนคนมาปลุกก็เลยออกตามในทันที ไลหลัง กันสักไมถึง 5 นาทีเทานั้น มันคงไดยนิ เสียง ไหวทันเสียกอนเลยผละ สองเทาไหรกไ็ มพบ” “ถาลงชุมแบบนี้ หาทางดักยิงเสียบางไมดีร”ึ ดารินพูดขึ้นเปรยๆ “ถาเราดักยิงมันจริงๆ มันก็จะไมโผลมาใหเห็นนะซิครับ เพราะแถวนี้กไ็ มใชชุมอะไรนัก แตผมก็คิดไวแลวเหมือนกันวา ถาเรายังไมยายจากทีน่ ี่ไปกอน เราอาจไดยงิ มันในละแวกนี้แหละ เหลือเวลานอนอีกสองชั่วโมงครับ เอาแรงไวดกี วา อยาไปกังวลกับมันเลย” “วาแตอีกสองชั่วโมงกอนสวางนี่ มันจะมีอะไรใหเราตองพรวดพราดออกมาจากเตียง อีก” หญิงสาวผูดูเหมือนจะติดเปนนิสัยประจําเสียแลว ในการที่จะตองแขวะรวนเขา พูดขึ้น ลอยๆ อีก “อาจเปนไอแหวงที่เราจะไปสํารวจรอยของมันพรุงนี้กไ็ ด” พรานใหญตอบพรอมกับหัวเราะเอื่อยๆ ในลําคอ “แตถึงแมวาไอแหวงจะยกโขลงของมันมา ก็ขอใหคณ ุ หญิงนอนหลับไดอยางสบาย ไม จําเปนจะตองตื่นขึ้นมาใหเสียเวลา ผมรับรองวาจะรับหนามันไวเอง เดี๋ยวนี้คณ ุ หญิงคงจะเขาใจได พอสมควรแลวนะครับวา ปาคืออะไร มันเปนปาคนละชนิดกับที่คณ ุ หญิงเคยผานไป เพียงเพื่อจะหา บรรยากาศเขียนวิทยานิพนธเกี่ยวกับมานุษยวิทยาอยางทีแ่ ลวๆ มา แตถึงอยางไรสําหรับผมก็คิดวา อันตรายของมันยังมีนอยกวา ‘ปาคอนกรีต’ ในเมืองหลวงอยูดี คณะนายจางของเขา กลับเขาไปนอนอีกครั้ง โดยเฉพาะอยางยิ่ง ม.ร.ว.หญิงดาริน ผูผลุบ เขาไปเปนคนสุดทาย ตวัดหางตาคอนเขาอยางนากลัว ไมมีใครเห็น นอกจากคนถูกคอนคนเดียว สองชั่วโมงสุดทายของราตรีนั้น กอนที่แสงตะวันจะขึ้นผานไปดวยความสงบ ไมมีอะไร กระโตกกระตากเขามาแผวพานอีก เชาตรูรุงขึ้น ภายหลังเวลาอาหารแลว คณะนายจางทัง้ สามก็พรอมสําหรับการเดินทาง รพินทรสั่งใหจันกับเสย พรอมทั้งลูกหาบสวนใหญอยูประจําเฝาปางพัก คงใหเกิดกับบุญคําเทานั้น ที่จะเดินทางไปดวย พรอมกับลูกหาบอีกสามคน แงซายติดตามไปดวยตามเคย นอกเหนือจากการ กําหนดตัวของเขา ซึ่งเขาเชื่อวาคงจะเปนคําสั่งของเชษฐา ดาริน หรือไชยยันต คนใดคนหนึ่ง ซึ่งเขา ก็ไมขัด

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

305 แงซายสะพายดับเบิ้ลไรเฟล .470 ของดาริน ซึ่งเจาของปนเองคงถือขนาด .375 แม็กนั่ม กระบอกเดิม ไมไดมีทีทาวาอิดโรยออนเพลียจากการบุกปาหนักเมื่อวานมาทั้งวันเลย หลอนบึกบึน ทรหดเกินคาดหมายของรพินทรไปไมใชนอย หรือมิฉะนั้น ก็โดยอํานาจทิฐดิ ื้อดึงที่ตองการจะ พิสูจนตัวเอง เพื่อเอาชนะเขาใหไดอยางใดอยางหนึ่ง ไชยยันตคงใชไรเฟล .458 แอฟริกันแม็กนัม่ อันเปนปนลาสัตวใหญทนั สมัยที่สุด ซึง่ เขา พิสมัยมากเปนพิเศษมาตั้งแตตน ชอบที่จะสะพายติดตัวอยูเสมอ แมในเวลาไมจาํ เปน สวนเกิดนัน้ เชษฐาสั่งใหสะพาย .600 ไนโตรเอกซเปรส เพื่อสําหรับในกรณีที่ฉุกเฉินจริงๆ เปนการเผื่อไวเตรียม รับสถานการณ แตตวั ของหัวหนาคณะเดินทางเองกลับถือลูกซองกึ่งอัตโนมัติบรรจุหานัดที่เคยชอบ “ไมวาจะอยูทไี่ หน จําไวอยางเดียววา แกพยายามเดินใหใกลฉันไว” เชษฐากําชับซักซอมเกิด “ถาพบชาง ไมวาจะเปนไอแหวงหรือไมใช แกสงปนกระบอกนี้มาใหฉันทันที เขาใจ ไหม?” “เขาใจครับ” บุญคําแบก .30-06 ของรพินทร ตัวพรานใหญเองถึง .375 อันเปนปนสวนตัวของเขาเอง ขนาดใหญที่สุดเทาที่เคยใชอยู พวกลูกหาบสามคนมีลูกซองแฝดเกาๆ ของตัวเองไปกระบอกหนึง่ อีกสองคนมือเปลานอกจากมีด หมอกยังไมทนั จาง ทั้งหมดก็เริ่มตนออกเดินทางอยางเรงรีบโดยการนําของบุญคํา ผูซึ่ง ไดเผชิญกับเหตุการณมาดวยตนเอง ตัดผานหนองใกลแคมป ไตไปตามลําหวยแหงขามเขาลูกหนึง่ บายหนาไปทางตะวันตกเฉียงใต รพินทรสํารวจรอยของโขลงไอแหวง ที่ย่ําผานไปเมื่อคอนรุงของ เมื่อเชาวานนี้ไปตลอดทาง โดยพยายามแยกออกจากรอยของโขลงอื่นๆ ที่ย่ําทับอยูสับสน เขาไมมี เวลาที่จะหันมาพูดสนทนาใดๆ กับนายจางมากนัก นอกจากนานๆ ครัง้ ก็ซุบซิบหารือกับบุญคําเพียง คําสองคํา ทุกคนเดินกันไปดวยอาการเครงขรึม นอกจากครั้งหนึ่งกอนที่จะลงจากเขา รพินทรชี้ให คณะนายจางของเขาดูรอยกระทิง ชนิดยังใหมสดๆ รอนๆ ที่ตะกุยขึน้ มาจากโตรกชันริมทางย่ําตัด ดานชางไป “ฝูงเบอเรอเลยครับ ไมต่ํากวา 7-8 ตัว ตัดหนาเราไปไมถึงครึ่งชั่วโมงนี่เอง อาจเปน ระหวางทีเ่ ราเดินอยูบนไหลเขา” เขากระซิบ “เมื่อเรายังไมสนใจกับมัน เราก็มักจะไดพบเห็นมันเสมอ นี่ดูเหมือนจะเปนธรรมเนียม ของการลาสัตวทั่วๆ ไปทีเดียว จิตใจของเราในขณะนีม้ ุงอยูที่ไอแหวง รอยกระทิงจะมีประโยชน อะไรสําหรับเรา” เชษฐาวา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

306 “ถูกของคุณชายครับ นี่เปนความจริงที่นาประหลาดอยูเ หมือนกัน มันประสบกับตัวผม เองมาแตไหนแตไรแลว นับตั้งแตยังเปนเด็กๆ เริ่มตนดวยการลานกลาหนูมากอนทีเดียว” พรานใหญพดู ในขณะที่เทาก็กาวเดินไดระดับไปอยางไมหยุด “เมื่อผมยังเด็กๆ อยู รูจกั กับการลาสัตวในชั้นประถมคือ หนังสติก๊ ผมเริ่มยิงตั้งแต นกกระจอก กระจิบ ขึ้นมาจนกระทั่งนกเขา และนกที่ใหญขึ้นเปนลําดับ เทาที่จะสามารถใชอาวุธ ของเด็กๆ ลามันได เมื่อผมจะลานกทีใ่ หญขึ้นแทนทีจ่ ะพบนกใหญอยางตั้งใจ กลับพบนกเล็กๆ กลาดเกลื่อนไปหมด ตอมาผมรูจักกับปนอัดลม นกไมสนใจแลว เริ่มจะหัดยิงกระรอก กระแต ก็ มักจะพบแตนกที่ผมไมตองการยิงมัน ตอมาอีก ผมเริ่มยิงคาง เสือปลา ชะมด ระหวางที่คนหาเจา พวกนั้น ผมก็มักจะพบแตกระรอก เมื่อหมายจะยิงกวาง เกง ก็จะโผลมาใหเห็น หมายยิงกระทิง แตที่ พบกลาดเกลื่อนอยูตลอดเวลา ทําใหรําคาญลูกตาก็คือกวาง ผมออกตามชาง กระทิงก็ปวนเปยนลอ ตาใหเห็น นาจะพูดไดวา ยามใดก็ตาม เมื่อเราหมายสิ่งทีส่ ําคัญและยิ่งใหญ สิ่งที่ดอยความสําคัญกวา ก็มักจะมาเปนลาภยั่วตายัว่ ใจใหเขวอยูเสมอ” “แลวคุณทําอยางไร ในกรณีที่หมายยิงกระรอก แลวพบนกเขา” เสียงดารินถามมา ไมมีความหมายอะไรนอกจากจะหาเรื่องซัก “ผมไมเคยเปลี่ยนความตั้งใจของผมเลย เมื่อจะยิงกระรอก ก็ตองคนหากระรอกใหได ไม ยอมยิงนก แมมันจะมาลอใหเราเห็น ชวนใหยิงสักขนาดไหน” เขาตอบเรียบๆ แตแลวทันทีนั้นเอง พรานใหญกห็ ยุดชะงักกึกอยูกับที่ ปาดแขนออกไป กั้น ม.ร.ว.หญิงดาริน ซึ่งกําลังจะเดินล้ําหนาใหชะงักลงดวย เชษฐากับไชยยันตที่สาวเทามาติดๆ หยุดลงดวยอยางกะทันหัน คงมีแตบุญคําที่เดินนําหนาหางออกไปประมาณ 30 กาวเทานัน้ ที่คง รุดดุมๆ ตอไปตามดานสูงชัน เบื้องบนปกคลุมไปดวยกิ่งกานของใบไมใหญเปนเงาครึ้มราวกับ อุโมงค และกอนที่ใครจะรูเหตุผล หรืออาปากถามคําใดออกมานั้นเอง รพินทรก็เหวี่ยงปนขึ้น ประทับบาเร็วจนแทบดูไมทนั พรอมกับเสียงกระสุนระเบิดกึกกองสะทานดง อะไรอยางหนึง่ ลายพรอยลอยละลิ่วลงมาจากคาคบไมใหญสวนที่มืดที่สุด หลนพลั่กลง มากระทบพื้น เฉียดรางของบุญคําที่กําลังกาวดุมเดินไปอยางไมทันรูตัวนัน้ ...เพียงนิดเดียว! เสียงบุญ คําเผลอตัวรองออกมาอยางตกใจ กระโจนหวือหลีกไปทางหนึ่งดวยสัญชาตญาณ เจาสิ่งนั้นดิ้นปด เปนวงกลมอยูก ับพื้น ใบไมแหงกระจายวอน แลวนอนตะแคง ตัวคูเกร็งขาทั้งสี่สั่นกระตุกเราๆ พรานใหญสาวเทาตรงเขาไปโดยเร็ว ในขณะที่คนอืน่ ๆ ตื่นจากตะลึง วิ่งพรูเขาไปดวย เสือดาวตัวขนาดหมาพันธุอลั เซเชี่ยนหยุดการดิ้นลงแลว กระสุน .375 ตัดกานคอของมัน พอดี เลือดทะลักแดงฉานออกมาทั้งทางบาดแผลและทางปาก “เฮิ้ว!”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

307 เสียงบุญคําอุทานออกมา แลวก็ยืนสบถฟงไมไดศัพทอยูใ นลําคอ พรานใหญมีสีหนาเปน ปกติเหมือนไมไดเกิดอะไรขึ้น มองสบตา ม.ร.ว.หญิงดาริน ดวยประกายเนือยๆ พูดตอประโยคที่ยงั พูดคางไวออกมาวา “...แตบางขณะถาจําเปน ก็มีขอยกเวนเหมือนกัน อาทิ เรามาตามไอแหวง แลวไอพื้น เหลืองดอกดําตัวนี้มันเตรียมกระโจนลงมาใสพวกเราคนใดคนหนึ่ง เพราะถามัวคิดจะตามแตไอ แหวงอยูอยางเดียว พวกเราก็จะบาดเจ็บหรือตายเสียกอน” แลวเขาก็หันไปทางเชษฐากับไชยยันต “เมื่อวานนี้ ตอนที่เราตามรอยกระทิงกัน ผมก็เตือนไวแลวใหมองสูงๆ เอาไวบาง ในปา แถบนี”้ เชษฐาหัวเราะเสียงกังวานอยูใ นลําคอ เอื้อมมือมาตบไหลรพินทรหนักหนวง “เร็วเหลือเกิน รพินทร! เร็วเสียจนผมดูไมทัน ตาดีประสาทดี ตัดสินใจเร็ว และมือเที่ยง ที่สุด นับวันที่เรารวมชีวิตกันนานออกไป ผมก็เพิ่งจะไดศกึ ษาเรียนรูเขาใจขึ้นเปนลําดับวา คุณมี อาชีพของคุณอยูไดอยางไร ถาไมเห็นก็ไมรู” “คุณชายอาจเร็วกวาผมก็ได ถาคุณชายมองเห็นมันพรอมผม” หัวหนาคณะเดินทางสั่นศีรษะชาๆ “อยาถอมตัวเลย คุณเปนคนถอมตัวมาจนติดเปนนิสยั มันเปนคุณลักษณะที่ทาํ ใหผม พอใจคุณตั้งแตแรกรูจักทีเดียว เดีย๋ วนี้เรารูจักคุณดีที่สุดแลว นาขอบคุณ คุณอําพลที่เขาเลือกคนนํา ทางใหเราไมผดิ ผมรูแมกระทั่งวา การที่คณ ุ ยิงไอเสือดาวตัวนี้ดว ยมือเอง ในขณะที่เราเดินมาดวยกัน ก็เพราะเหตุฉกุ เฉินที่สุด บุญคํากําลังอยูในวินาทีอนั ตราย หากคุณไมรีบยิงเสียกอน บุญคําก็คงถูก มันกระโจนลงขย้ําแลว แตถาคุณเห็นมันในลักษณะธรรมดา โดยไมเกี่ยวของกับความปลอดภัยของ ใครๆ คุณก็คงจะชี้ใหผม ไชยยันตหรือนอยไดทดลองดูแลว เหมือนอยางที่คุณเคยทําในทุกครั้งที่ มองเห็นสัตวขณะที่เราเดินไปดวยกัน” “มารยาทของพรานรับจางคุมกันที่ดีทวั่ ไป ก็ควรจะเปนอยางนี้ถูกแลวนี่คะพี่ใหญ...” หญิงสาวพูดหยิ่งๆ หางเสียงเต็มไปดวยการวางตัว “...เมื่อเขาจางใหคุมกัน หรือใหนําทาง ก็ควรตองปฏิบัติตามเงื่อนไขนั้นโดยเครงครัด ไมใชมาแยงนายจางยิงสัตวเสียเอง ยกเวนแตในกรณีจําเปนจะตองปองกันชีวิตของนายจาง หรือคน รวมคณะอืน่ ๆ ที่มาดวย เมื่อเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้น ไมเห็นจะตองถือเปนบุญคุณอะไรเลย” “แตเทาที่เห็นมาเปนสวนมาก จางใหนาํ ทางก็นําหลง จางใหคุมกัน ก็ปรากฏวา เสือคาบ เอาตัวพรานคุม กันนั่นแหละไปเขมือบเสียเอง...” ไชยยันตขัดมา แลวสงมือไปขอจับมือรพินทร บีบเขยาโดยแรงแลววา “...อยาถือสาอะไรเด็กปากมากคนนี้เลยนะ นิสัยเขาเปนอยางนี้มาแตไหนแตไรแลว ใจ จริงก็ไมมีอะไรหรอก แตปากเสียอยางนี้เอง” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

308 “ไมเปนไรหรอกครับ ผมชินเสียแลว!” ดารินหันมาทําตาเขียวใสไชยยันตและรพินทร แตทั้งสองชายไมสนใจ ทั้งหมดถือโอกาส พักกันทีน่ ั่นอีกประมาณสิบนาที แลวจึงรุดหนาตอไป โดยทิ้งซากเสือดาวไวที่นนั่ กอนคอยมาถลก หนังในเที่ยวขากลับ ผานหุบเขาลึกอีกตอนหนึ่ง หมูปาและเกงหลายตัว เผนตัดหนาไปใหเห็นเปนระยะ แตไม มีใครสนใจ พอทะลุออกปากดงเขาเขตปาสัก แตละตนสูงทะยานปานจะเยีย่ มเมฆ จอมพรานก็บอก วา “เขาเขต ‘พุบอน’ แลวครับ อีกสักครูเดียวก็จะถึงที่ที่บญ ุ คําประจันหนากับโขลงไอแหวง หลักฐานจากรองรอยที่เราสํารวจมายืนยันไดชัดวา พอมันผละจากแคมปของเราที่โปงกระทิง ก็วก ลงมาทางพุบอนนี่ ไมไดขึ้นเหนืออยางที่เขาใจแตแรก” “คุณคิดวามันคงปวนเปย นอยูแถวนี้ไหม?” “ผมสารภาพวาเดามันไมถกู เลยครับ อาจอยูในทุงหญาหลังเขาลูกนี้ อาจหลบซุมอยูใน หุบเขา อาจขึ้นปาหวายไปแลว หรือดีไมดีกอ็ าจยอนไปโปงกระทิงอีกก็ไดทั้งนั้น” บุญคํานําขึ้นไปตามเนินสูง แลวตัดลงสูดานขางอีกครั้ง จากนั้นอีกเพียงครูเดียวก็มาถึงปา ไผ ตรงเขาไปชี้ใหดกู อไผกอหนึ่ง ลําตนแตละตนใหญขนาดเสาเรือน “นี่แหละครับ ที่บุญคําหนีมนั เขาไปซุกอยู” บริเวณนั้น กลาดเกลื่อนไปดวยรอยตีนชางย่ําอยูสับสน รองรอยของการแหกหนีเขาไป ซุกตัวหลบภัยของบุญคํา...ยังเหลืออยูใหเห็นชัด เศษเสื้อผาบางสวนขาดติดอยูก ับกิ่งหนามไผ ซึ่ง มองดูกันดวยสายตาทั่วๆ ไปในขณะนี้ ไมนาเชื่อเลยวาบุญคํา จะบุกตะลุยฝาหนามอันหนาแนนและ แหลมคมที่โคนไผกอมหึมานี้เขาไปหลบอยูไดอยางไร บุญคําเดินเขาไปเก็บกลักยาสูบของตนเองที่ ตกในขณะทีห่ นีเตลิดเปดเปง และยังคงตั้งอยูที่เดิมขึ้นมาพรอมกับสบถพึมพํา จากการสํารวจตรวจตราอยางถี่ถวนของรพินทร เพียงอึดใจเดียวเขาก็พบปนลูกซอง ประจํามือของบุญคํา กลายเปนเศษเหล็กกับเศษไมหกั ยับเยิน เพราะรอยถูกกระทืบและจับฟาดกับ ตนไม หลนออกไปไมไกลจากกอไผนั้นเทาใดนัก หอขาวที่เปนเสบียงผูกกับผาขาวมาเคียนเอวไว ก็ พบหกกระจายเรี่ยราดอยูในลักษณะเดิม “รีบคนหาศพของอินเถอะ คงจะอยูไ มหางจากที่นนี่ ักหรอก” เชษฐาพูดขึน้ โดยเร็ว กวาดสายตาไปรอบๆ บุญคําสํารวจทิศทางเหมือนจะทบทวน ความจํา ในเหตุการณสยองที่ตนไดประสบมา แลวก็กาวรุดหนาตอไป หางจากกอไผที่ชวยชีวิตบุญคําไว ออกมาทางทิศเหนือประมาณ 10 เสนนั่นเอง ทั้งหมดก็ พบกับชิ้นสวนของกระดูกและเนื้อมนุษยกระจายเรีย่ ราดอยูในพงไมเตีย้ ๆ ที่มีรอยหักลูแ หลกยับ แทบจะจําไมไดเลยวามันจะเปนเศษเนื้อและกระดูกของคนหรือสัตวชนิดใด สิ่งที่พอจะยืนยันไดก็ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

309 คือ เศษเสื้อผาและกะโหลกอันบี้แบนของผูตาย ชนิดทีท่ ุกคนมองเห็นตะลึงงันเงียบกริบกันไปหมด ม.ร.ว.ดารินหลับตาลงหนาซีดเหมือนจะเปนลมเพราะความสยองใจหวาดเสียว ทุกคนมองดูภาพนั้นอยางสังเวชอเนจอนาถใจ ไชยยันตกดั กรามแนน “อยางวานัน่ แหละ อยาเอามันไวเลย ยิงใหเกลี้ยงโขลง ไมตองปราณีกันละ” “นี่เปนผลของการสูญเสียครั้งที่นอยที่สุด เทาที่ผมเคยเห็นมาจากการกระทําของโขลงไอ แหวง พวกมันเคยฆาคนมาชนิดลางหมูบาน ลางแคมปมาแลว” เสียงพรานใหญพูดแผวต่ํา แงซายเดินแยกกลุม ตรวจรอยหางออกไปทางดานตะวันตก อันเปนทิศทางที่บุญคํากับ อินวิ่งเตลิดเปดเปงมาแลว ไมนานนัก เจาหนุมกะเหรีย่ งรางยักษก็หวิ้ เอาเศษปนลูกซองของผูตายให ทุกคนดู “มันชวยกันกระทืบหักบีแ้ บนอยูที่โคนตะเคียนโนน” แงซายบอกดวยสีหนาเฉยๆ อันเปนลักษณะเดิม “ผมไปตรวจดูทางโนนแลว พบรอยมันบายหนาลงทุง” รพินทรตามไปตรวจดูดวยแลวก็พบวาเปนความจริง ภายหลังจากไลขับอินกับบุญคํา จนกระทั่งไดชวี ิตอินไปสังเวยความดุรายกระหายเลือด และอาฆาตแคนของมันที่มีตอ มนุษยทกุ คน แลว ไอแหวงก็นําโขลงลงไปทางทุงหลังเขา เชษฐาและไชยยันต พบปลอกกระสุนปนลูกซองที่บุญคํากับอินยิงปะทะมันไวสองปลอก ซึ่งนาสงสารคนยิงเหลือประมาณ กระสุนอีเลยบรรจุลูกปรายแบบเอสจีเกาเม็ดของเขา คงมีอิทธิพล เพียงแคทําใหผิวของไอแหวงและโขลงของมันแสบๆ คันๆ ไปเทานั้น เชษฐาสั่งใหลกู หาบชวยกันขุดหลุมฝงเศษศพของอินที่รวบรวมเก็บไดทั้งหมด แลวสั่งให รพินทรติดรอยนําลงไปยังทุง หญาหลังเขาในทันทีนั้น “ถาพอจะตามมันไดทันในวันนี้ก็ตาม! ถลมมันใหหมดทัง้ โขลงเลย!” อดีตนายพันโทนอกราชการ หัวหนาคณะเดินทางประกาศออกมาเครียดๆ สงลูกซองหา นัดไปใหเกิด แลกเอา .600 ไนโตรเอกซเปรส มาถือไว ขณะนัน้ มันเปนเวลาเทีย่ งตรง ลมปาแรงผิดปกติ พัดตลบผันผวนไปมา เอาทิศทาง แนนอนไมได พรานใหญสังเกตลักษณะลมอยูครูใหญดว ยความหนักใจ เชษฐาและไชยยันตก็เขาใจ ในความรูสึกของเขา เพราะตางก็รูดีวาการตามรอย กระแสและทิศทางลมยอมเปนสิ่งสําคัญที่สุด ใน อันที่จะทําใหการตามนั้นไดผลหรือไม เขาไมไดเอยปากคําใดแกนายจาง ตาสังเกตไปยังการกวัด ไกวของกิ่งใบไม ทั้งสูงและต่ํา แลวกระโดดขึ้นไปบนโขดหินสูงกอนหนึ่ง รูดใบไมเล็กๆ เต็มกํา โปรยชาๆ ตรวจดูการปลิวของมัน บุญคําเขาไปซุบซิบหารืออะไรอยูครู รพินทรก็กระโดดกลับมายัง คณะนายจาง “เปนยังไง ทางลมมันหวนไปหวนมาพิกลนะ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

310 ไชยยันตเอยขึน้ เบา “ครับ ผมเกรงวามันจะไดกลิน่ เราเสียกอน แตถึงอยางไร เราก็จะลองตามมันลงไปในทุง กอนอื่นพักกินอาหารกลางวันเสียกอนเถอะครับเที่ยงแลว เราอาจไมมีเวลาหยุดพักไดอีก ถาหาก รองรอยของมันกระชั้นเขาไป” อารมณเครงเครียดและตื่นเตนของทุกคน นับตั้งแตแลเห็นศพอันแสนทุเรศอันอเนจอนาถของอิน ทําใหพากันลืมเรื่องอาหารไปเสียหมดสิ้น เมื่อพรานใหญเอยเตือนขึ้นทุกคนจึงนึก ขึ้นมาได ตางหยุดพักรับประทานกันอยางเรงรีบพอใหหมดภาระกังวลไป โดยเฉพาะอยางยิ่ง ม.ร.ว. หญิงดาริน หลอนกินเขาไปไดเพียงคําสองคําก็อิ่ม เพราะกลืนไมลง อันเนื่องมาจากภาพศพอันนา หวาดเสียวของลูกหาบที่เห็นอยูเมื่อครูนี้ ติดตาหลอนความรูสึกอยูต ลอดเวลา หลอนเครงขรึมไป ถนัด ไมชางพูดเหมือนเคย แตแววตาบอกความเด็ดเดี่ยวหาวหาญอยูเชนเดิมไมเปลี่ยนไป ยี่สิบนาทีหลังจากนั้น ทุกคนก็ตัดปารวกลงสูเนินลาดลงไปเปนลําดับ จากรอยที่เห็นไอ แหวงกับโขลงของมัน ภายหลังจากชวยกันขยี้เหยื่อแลว ก็พากันเดินเขาขบวนบายหนาลงไปทางทุง ในระหวางหุบเขาอยางสบายอารมณ โดยไมมีการเรงรอน มีรอยหยุดหากินบางแหงอยางประปราย สังเกตไดจากรอยหักยอดไม และลอกเปลือกทิ้งไวเกลื่อน การแกะรอยเปนไปอยางสะดวก เพราะพื้นดินเริ่มจะชืน้ แฉะขึน้ เปนลําดับ เนื่องจากฝนที่ คอนขางจะชุกในดงแถบนี้ พอสุดบริเวณเนินลาด ออกปากดงติดตอกับปาโปรงที่จะนําออกทุง ฝนก็โปรยลงมา กระแสลมพัดจากบริเวณทุงเขาหาภูเขา รอยของชางเกเรทั้งโขลงย่ําเปนเทือกไปตามสุมทุมพุมไม และหนอหญาคาอันเพิ่งจะแตกระบัดเขียวชอุม ชนิดที่นาจะเชื่อวา พวกมันควรจะยังคงหากินกัน อยางเปนสุข และเพลิดเพลินอยูยังบริเวณทุงหญาแหงนี้เอง ทามกลางสายฝนอันเย็นฉ่ําที่โปรยปราย เปนละอองลงมา ภูมิประเทศของทุงหญาบริเวณนี้ เปนพื้นราบโลงสลับไปกับละเมาะเตี้ยเปน หยอมๆ เมื่อแนใจวาการแกะรอยอยูใ นทิศทางใตลม อีกประการหนึ่งสายฝนที่โปรยลงมาในขณะนี้ เปนการชวยดับกลิ่นและกลบเสียง รพินทรก็เรงรอยกระชั้นเขาไปอีก รอยเหลานั้น ผานเขาไปในละเมาะบางละเมาะที่มีใบไม และพืชพันธุอันเปนอาหารโปรด ของมัน แลวก็ตัดออกทุง ผานไปสูอีกละเมาะหนึ่งใกลปากดงทึบ ของหุบเขาเหนือเขาไปเปนลําดับ จากมูลของมันที่ถายไว และจากรองรอยของการลอกเปลือกไม ซึ่งยางยังสดๆ อยู รพินทรก็ตาสวาง ไปดวยความหวัง “ตอนที่เรานั่งพักกินอาหารกลางวันกัน พวกมันอยูใ นละเมาะกลางทุง นี่เอง และในขณะ นี้ผมอยากจะเชื่อวามันอยูห างจากเราในระยะไมเกิน 3 กิโลเมตรเขาไปในดงโนน ถาไมกระสากลิ่น แลวเตลิดเสียกอน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

311 พรานใหญพดู แผวต่ํา ปาดแขนเช็ดน้ําฝนที่เกาะอยูบนใบหนา แลวบุย ปากไปทางดงดาน เหนือ อันเห็นเขียวทึบสูงทะมึนอยูในทามกลางหมอกฝน เชษฐากับไชยยันตตาลุกโพลง จองตามรอยตีนเปนทางเหลานั้น แลวเงยขึ้นไปจับอยูที่ ปากดง “อาจหากินอยูช ายๆ ดงก็ได ถาเลือกทางเขาใหเหมาะ คงไดพบกอนมันจะไหวทัน” ไชยยันตวา แลวหันไปมองดูเชษฐาเหมือนจะขอความเห็นชี้ขาด หัวหนาคณะเดินทาง สบตาสหายของเขา แลวเปลี่ยนคําถามหรืออาการหารือนั้นไปยังพรานใหญ โดยสายตาเชนเดียวกัน รพินทรเมมริมฝปาก ยามนี้ถา มีลําพังเขา เกิด และบุญคํา อันเคยรูมือรูใจกันมากอน ในเรื่องเชนนี้ ยอมจะไมเกิดปญหาอะไรใหตองลังเลหรือชั่งใจอยางใดทั้งสิ้น เขาสามารถตัดสินใจลงไปไดอยาง สะดวกสบายที่สุด ในอันทีจ่ ะแยกยายหรือรวมกลุมกันกระชั้นรอยไอแหวง เพื่อเขาไปประจันหนา มันในดงทึบเบือ้ งหนาโนน แตมีคณะนายจางของเขาติดตามมาดวยถึงสามคน ซ้ํายังลูกหาบทีไ่ ม ประสีประสาอะไรอีกสองคน รวมคนทั้งหมดแลวมีจํานวนถึง 9 คน มันเปนไปไมไดที่คนทั้ง 9 คน จะเขาไปประจันหนากับโขลงไอแหวงในดงทึบเบื้องหนา ซึ่งในขณะนี้เขามั่นใจวา ทางอันตราย มองเห็นอยูถึง 80 เปอรเซ็นต ผูที่เขากังวลที่สุดก็คือ ม.ร.ว.หญิงดาริน รองมาก็คือลูกหาบอีกสองคน เปนเรื่องที่ตองขบคิดใครครวญกันไมใชนอ ย เชษฐาอานใจเขาออก พูดขรึมๆ วา “สุดแลวแตคณ ุ จะสั่งการเถิดรพินทร ถึงแมเราจะตองการฆามันสักเพียงไร สิ่งแรกที่ตอง คํานึงก็คือ ความปลอดภัยของพวกเราทุกคน อะไรที่คณ ุ เห็นวามันเสีย่ งเกินไป ก็หลีกเลี่ยงเสีย พวก เรายิ่งมากันมากเทาไหร มันก็ยิ่งเสี่ยงเพิ่มขึน้ เพียงนั้น” “มีอะไรเราจะตองมาคํานึงถึงการเสี่ยง หรือไมเสี่ยงอยูอกี หรือ ในเมื่อเรามีเจตนาที่จะตาม รอยมันมาอยูก อ นแลว สิ่งที่เราควรทําไดโดยไมมีอะไรตองลังเลก็คือ เมื่อพบก็ตามเขาไปยิง และนี่ โชคก็เขาขางเราแลว เรากําลังมีหวังที่จะพบมัน” หญิงสาวสอดขึ้นโดยเร็ว ดวยความไมเดียงสาในเรื่องนี้ สายตาอันแสดงถึงความหนักใจ ของจอมพราน เปลี่ยนไปจับอยูที่หลอน เขาพูดอะไรไมออกสําหรับนองสาวหัวรั้นดื้อดึงเอาแตใจ ตัวของนายจางผูนี้ แตพี่ชายหันไปเอ็ดเบาๆ วา “นอยเฉยเถอะ เรานะไมเขาใจอะไรหรอก และในยามหนาสิ่วหนาขวานเชนนี้ พี่อยากจะ ใหนอยสงบเงียบ คอยปฏิบัตติ ามคําสั่งอยางเดียวเทานัน้ เปนดีที่สุด” หลอนไมตอลอตอเถียง เพราะนั่นเปนการพูดอยางอารมณไมดี และจริงจังผิดปกติไปของ พี่ชายคนใหญที่หลอนรักและนับถือ “วางแผนมาซิ จะเอากันยังไง?” ไชยยันตเตือนมาโดยเร็ว ถูฝามืออันซีดเหีย่ วและเย็นเฉียบ ดวยสายฝนที่กรํามา เขาหากัน โดยแรง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

312 รพินทรก็ตัดสินใจในวินาทีนั้น “วิธีที่ปลอดภัยที่สุดก็คือ เราจะแบงกันออกเปนสองฝาย ฝายแรกบุกตามเขาไปในดงนั่น อีกฝายหนึ่งซุม ดักอยูที่ละเมาะปากดง คอยยิงเมื่อเวลามันวิ่งเตลิดออกมาทางทุง คงหากินอยูบริเวณ ริมดงนั่นเอง พวกที่คอยดักอยูปากดงจะสะดวกสบาย และปลอดภัยกวาฝายทีจ่ ะบุกเขาไปในดง เพราะหมายถึงการเขาชิดถึงตัวกันทีเดียว และฝายที่จะตามเขาไปในดงก็ไมควรมากกวาสองคน นอกนั้นคอยดักอยูขางนอก” “ก็มีคุณคนหนึง่ ละ ที่จะบุกเขาไป แลวใครอีกคน?” เชษฐาถาม “ผมวาถาไมใชบุญคํา ก็ควรเปนเกิด” หัวหนาคณะเดินทางสั่นศีรษะชาๆ จองตารพินทรนิ่ง “บุญคํายังบาดเจ็บอยู ไมเหมาะหรอกทีจ่ ะบุกตามคุณเขาไป สวนเกิดก็ควรจะเปนอีกคน หนึ่ง ที่คอยดักอยูปากดงเพื่อทําหนาที่คุมกันพวกที่อยูขา งนอก บางทีคณ ุ อาจไมไวใจกระมัง หากผม จะขอตามเขาไปกับคุณดวย” “มันเสี่ยงเกินกวาเหตุ สําหรับนายจางของผมคนใดคนหนึ่ง” “นั่นไมสําคัญ สําคัญอยูที่วาคุณวางใจผมพอหรือไมเทานัน้ ” รพินทรยิ้มกมศีรษะให “ถาเชนนั้นก็ตกลงครับ ผมวางใจคุณชายเสมอ ที่ไมเลือกเอาคุณชายแตแรกก็เพราะเห็น วา คุณชายไมอยูในฐานะทีจ่ ะตองเสี่ยงกับผมถึงเพียงนั้น แตเมื่อเปนความสมัครใจ ผมก็ไมมีอะไร ขัดของ” “แปลวาจะบุกเขาไปเพียงสองคนเทานั้นหรือ?” ไชยยันตทวงมา “ยิ่งมากคนเทาไหรก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเทานั้นครับ อีกอยางหนึ่งมัวพะวงหวงกันเสีย เปลาๆ ทําอะไร หรือตัดสินใจอยางไรไมถนัด ใจจริงผมอยากจะเขาไปเพียงคนเดียวเสียดวยซ้ํา” “แก นอย และทุกคนคอยอยูขางนอกนีแ่ หละดีแลว คอยดักยิงตอนที่มันอาจแตกฝูงวิ่ง เตลิดออกทุง หรือโผลออกมาใหเห็นตามชายดง ฉันกับรพินทรจะยองเขาไปดูมันเอง” เชษฐาหันมาตบไหลเพื่อน ไชยยันตพยักหนาโดยดี สวน ม.ร.ว.หญิงดาริน ก็ไมไดพูด อะไรอีก เพียงแตสง .375 ในมือไปใหแงซาย และแลกเอา .470 ดับเบิ้ลไรเฟลของหลอนกลับคืนมา หักลําออกตรวจดูกระสุนในลํากลองเพื่อความแนใจอีกครั้ง ทั้งหมดตรงไปที่ลาะเมาะทึบชายดง อันมีระยะหางจากปากดง ซึ่งมีทุงหญาและทิวมะขามปอมคั่นอยูประมาณ 150 เมตร แยกยายกันเขา ซุมดักสกัดทิศทางโขลงชางปาที่อาจเตลิดออกมาจากดงทึบ รพินทรสั่งความกับเกิดและบุญคําอีก สองสามคํา ก็พยักหนาชวนเชษฐาเดินรวดเร็วฝาสายฝนอันวกไปทางใตลม มุงเขาสูบริเวณดงทึบอัน เปนปาใหญริมเชิงเขาหมายออมไปสกัดหนา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

313 ทั้งสองลุยธารแคบๆ น้ําตื้นเพียงเขา ขามไปอยางระมัดระวัง ไตขนึ้ ตลิ่งสูงฝงตรงขาม โดยอาศัยลําตนไมลมที่ทอดลงมาเหมือนสะพาน แลวยองไปตามลําหวยที่เบื้องบนปกคลุมหนาทึบ ไปดวยกิ่งไมราวกับอุโมงค เวลาในขณะนัน้ เพิ่งจะบายสองโมงเศษ แตทองฟาอันมืดครึ้มไปดวยฝนอยางหนึ่ง ดงอัน ทึบอีกอยางหนึ่ง ทําใหเยือกเย็นมืดสลัวเหมือนใกลค่ํา ฝนในบริเวณดงขาดเม็ดไปแลว แตเกาะชุม อยูตามกิ่งไมหยดกระทบพื้นกรูกราวตลอดเวลา เสียงจักจั่นลองไนรองแซดระงม บางขณะฝูงคาง บนยอดไมเหนือศีรษะกระโดดอยูโครมคราม เขยาน้ําที่ขงั อยูตามใบไมใหเทกราวลงมา ไอระอุของ พื้นดินอันระเหยวูบวาบขึ้นมาสัมผัสกาย ทําใหเกิดความรูสึกตะครั่นตะครออยางไรพิกล พรานใหญเดินนําไปเบื้องหนาโดยมีเชษฐากระชับ .600 ไนโตรฯ ตามกระชั้นชิดมาเบื้อง หลังอยางเบากริบ ประสาทหูและประสาทตาเปดพรอม ทั้งสองไมไดพูดอะไรกันเลยแมแตคําเดียว นอกจากถาจําเปนก็ตองใชภาษาใบ มุดไปตามลําหวยคดเคี้ยวนัน้ ไมต่ํากวาสิบนาที จึงตัดขึ้นพงหนามและปาขอย สลับไป ดวยยูงยางที่สูงระเหิด แหงนคอตั้งปกคลุมเปนหลังคาทึบดวยเถาวัลยและเฟรน ทุกฝเทาเหยียบยาง ของรพินทรไมมีผิดอะไรกับการเคลื่อนไหวของแมว หรือเสือ มันเงียบที่สุด เชษฐาพยายามเดินตาม ในลักษณะเดียวกัน ฝนเทลงมาฉ่ําพื้นที่มีใบไมแหงหลนอยูทับโถม ทําใหมันเปยกชืน้ ชวยขึ้นไดอกี เปนอยางมาก เพียงแตระวังไมใหเดินระกิ่งไมหรือเหยียบลงไปบนกิ่งไมแหงที่เกะกะอยูเทานั้น พรานใหญหยุดเงี่ยหูสดับฟงเปนระยะ แลวก็เปลี่ยนเสนทางเลาะลัดคดเคี้ยวไปมาชนิดที่ เชษฐาไมอาจที่จะจดจําทิศทางได นอกจากคอยติดหลังไปทุกขณะ ความหนาวเย็นจากการกรําฝนมา ตั้งแตออกถึงทุง บัดนี้หายไปหมดสิ้น กลายมาเปนความรอนอาวทั้งรางกายและภายใน ความรูสึก อยางบอกไมถกู เสียงหยาดน้ําฝนที่คางอยูบ นใบไม หลนกระทบพืน้ แตละหยด เสียงการไหวตัด เสียดสีของกิ่งไมทุกกรอบแกรบ ไมพนไปจากเงีย่ โสตสดับฟงอยางพิเคราะหของจอมพราน จากการเดินกลายมาเปนยองจรดฝเทา ตอมาก็คลานลอดไปในระหวางพงรก ไมผิดอะไร กับสัตวปา และในที่สุด ขณะนี้เชษฐาพบตัวเองนอนพังพาบอยูกับพืน้ ใชศอกและหัวเขาคอยๆ คืบ ตามหลังรพินทร ลอดไปใตตนไมลมกลางดงผากที่สลับไปดวยตนลาน โดยคอยๆ ลากไรเฟล กระดิบตามหลังไปทีละชวง ครั้นแลว รพินทรผูคืบไปเบื้องหนาหยุดนิ่งอยูกับที่ เชษฐาก็คอยๆ เสือกตัวเขามานอน เคียง พรานใหญจองตาเขาแลวเอื้อมมือมาจับแขนไว บีบหนักหนวงเหมือนเตือนใหสดับฟงอะไร สักอยางหนึ่ง หัวหนาคณะเดินทางสะกดกลั้นลมหายใจตะแคงหู ทามกลางเสียงสดับของปาใหญที่ทึบทะมึนไปรอบดาน มีเสียงคลายหูอันกวางใหญ กระพือโบกลม ตอมาเปนเสียงเปาลมหนักหนวงออกจากปลายงวง เสียงกิ่งไมหกั เบาๆ เชษฐาไม อาจกําหนดไดแนนอนวาเสียงเหลานั้นดังมาจากทิศทางไหน แตรูแนวา มันใกลๆ นี่เอง มันปรากฏ ขึ้นแลวก็เงียบหายไป ราวกับจะเกิดขึ้นจากอุปาทาน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

314 พรานใหญคืบตอไปอยางแชมชา เชษฐาก็กระดิบตาม หัวใจเริ่มเตนแรง อีกสักอึดใจใหญ ตอมา เมื่อเขามาอยูในดงเถาวัลยกลางปาลานที่ขึ้นเบียดเสียดหนาแนน เสียงที่ไดยินอยางแผวเบา เหลานั้นก็เริ่มสดับไดถนัดยิง่ ขึ้น ประเดีย๋ วดังจากเบื้องหนา ประเดีย๋ วดังจากเบื้องหลัง บางทีก็ ดานซายแลวก็ขวา อโห! เชษฐาเพิ่งจะตระหนักแนรูตัวชัดเดี๋ยวนี้เองวา ทั้งเขาและรพินทรตกเขามา กลางโขลงของมันเสียแลวอยางเงียบเชียบที่สุด ชางปาโขลงนั้นกระจายกันออกหากินภายในเนื้อที่ประมาณ 5 ไร แวดลอมรอบกายเขา กับพรานใหญในขณะนี้ โดยมีสุมทุมพุมพฤกษอันหนาแนน เปนเครื่องปดอําพรางตัวอยูทําใหไม สามารถจะคนหาไดถนัด นอกจากอาศัยฟงโดยเสียง ปญหาใหญสําหรับเชษฐาที่เกิดขึ้นอยางปจจุบันทันดวนก็คือ ทามกลางโขลงของมันอันมี อยูจํานวนไมต่ํากวา 20 ตัว และในสถานที่รกชัฏ ไมสามารถจะมองเห็นตัวไดอยางถนัดนี้ ทั้งเขา และรพินทรจะคนหาเปาหมายสําคัญ คือไอแหวงจาโขลงไดอยางไร และในบัดนี้มาอยูกลางโขลงของพวกมัน! หากเสียงปนจากเขาหรือรพินทรลั่นขึ้นแมเพียงนัดเดียว หรือมิฉะนั้นก็เพียงแตลมโชยได สาบสงไปใหพวกมันรูวามีมนุษยเขามาหมอบอยูทามกลางพวกมัน...อะไรจะเกิดขึน้ บาง อาจโดยไม ตั้งใจเลยก็ได ในกรณีที่ถาพวกมันเกิดแตกตื่นปนปวนขึน้ แลวก็วิ่งเหยียบเขากับรพินทรแหลกลาญ ไป อดีตนายพันโทหัวหนาคณะเดินทาง เย็นเยียบไปตลอดไขสันหลังเมือ่ คิดเชนนั้น แต ความกลาและสติสัมปชัญญะอันมั่นคง ทําใหเขาระงับทุกสิ่งทุกอยางเปนปกติ นอกจากหัวใจเทานั้น ที่ระทึกอยูโครมคราม ยังอุนใจที่รพินทรอยูเคียงขางขณะนี้ อยางนอยที่สดุ จอมพรานก็ชํานาญและเคยชินตอเหตุการณเชนนี้มาดีเยี่ยมแลว และคง สามารถที่จะแกไขได มิฉะนั้นก็คงไมหาญที่จะนําเขาเขาใจกลางโขลงชางอยางเชนเดี๋ยวนี้ สังเกตดู สีหนาก็เห็นเรียบๆ เปนปกติเหมือนสีหนาของคนแอบซุมเขามาในดงนกเปดน้ํา หรือดงกระตาย ฉะนั้น เมื่อสายตาของเขาเปนคําถาม รพินทรก็จอริมฝปากชิดหู กระซิบ “พยายามมองดูใหดีครับ เห็นตัวก็ซัดเลย ตัวไหนก็ไดทั้งนั้น ไมจําเปนตองเลือกวาไอ แหวงหรือไม พวกมันจะแตกตื่นหนีออกไปทางชายดงทีพ่ วกเราทางโนนดักอยูเอง” เชษฐาปลดเซฟไรเฟล คอยๆ ยันตัวขึน้ คุกเขาพรอมกับรพินทร ตางพยายามสอดสาย สายตา คนหาไปตามพงทึบรอบดานที่ไดยินเสียงอยูทวั่ ไป รพินทรเห็นใบหูใหญโตโบกอยูไปมา ในระหวางใบลานทางซายมือหางออกไปราว 30 เมตร และเชษฐาก็เห็นขาหลังของตัวหนึ่งที่บังซุม ยืนโยกสีอยูกบั ลําตนตะเคียนใหญ โดยมีพงเถาวัลยทึบบังสวนอื่นๆ อยู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

315 ทั้งสองประทับปนขึ้นพรอมๆ กัน พยายามคํานวณคนหาเปาหมายอันแนนอน ทามกลาง สิ่งอําพรางตาที่เปนอุปสรรคอยู ครั้นแลวทันทีนนั้ เองกอนที่ทั้งเชษฐาและรพินทรจะลั่นไก เสียง แผดแปรแปรนราวกับฟารอง ก็ดังสะทานกองขึ้นในความเงียบ พรอมกับปาเบื้องหลังหักสนั่นโผง ผางเปนทางใกลเขามา ประหนึ่งพายุพดั รพินทรกระโจนขึ้นยืนทั้งตัว พรวดเขาหาโคนไมใหญตนหนึ่ง ในขณะที่เชษฐาก็เผนเขา หาโขดหิน เหวี่ยงปากกระบอกปนกลับมา ภูเขาสีดําสองลูก ตะลุยซุมไมหักยับเปนทางตรงดิ่งเขามา ตัวแรกปรี่เขาไปที่รพินทร หาง เพียงไมถึงสิบกาว งาโผลพนปากกุดสั้นอยูเพียงศอกเดียว แตสูงทะมึนมหึมาแหงนคอตั้ง มวนงูชูขึ้น เทาอันใหญโตทั้งสี่ย่ําแผนดินสะเทือน สวนตัวที่สอง วิ่งตามติดมาเบื้องหลังหางกันเพียงเล็กนอย เสียงรองอยางเกรี้ยวกราดดุรา ย ไมผิดอะไรกับพญามัจจุราช ตูมแรกกึกกองกลบเสียงรองของมัน คือ .375 ในมือของรพินทร ขณะที่เขาลั่นไก เปา หมายเคลื่อนเขามาในระยะไมเกินหาวา มือขนาดนั้นไมสรางปญหาอะไรขึ้นเลย กระสุนน้ําหนัก 300 เกรน หัวแข็งเจาะเหนือโคนงวงขึ้นไปเล็กนอย รางอันใหญโตมโหฬารทรุดจ้ําเบาไปในพริบตา ราวกับเปาดวยมนตสะกดวิเศษ แลวก็ครืนถลมลงทับตนลานเล็กๆ หักราพณาสูร ตูมที่สอง ซึ่งลั่นประสานขึ้นในเวลาติดตอกัน เปนเสียง .600 ไนโตรเอกซเปรสของ เชษฐาหัวกระสุนขนาดหนัก และแรงปะทะอันใหญยงิ่ ที่สุดในบรรดาไรเฟลลาสัตวใหญทั้งหลาย สวาปามเขาใหที่สีขางของเจาตัวที่สอง เจาหัวโตงากุดเซถลํา ปดเปสงเสียงรองโอกลั่นปา แลวก็ ปราดเขาใสคนยิงดวยพลังชวงสุดทายของมัน รพินทรวาดไรเฟลในมือตามกดเขาใหอีกตูม เหนือ กกหูขนึ้ ไปสองชวงฝามือ ทะลุศีรษะอันใหญโตสวนบน...พลาดจากตําแหนงทีต่ ั้งของมันสมองไป องคุลีเดียว ทําใหไมสามารถที่จะหยุดมันลงไดอยางกะทันหันเหมือนตัวแรก และเจตนาของมันที่ พุงเขาใสเชษฐาก็ไมเปลี่ยน ราชสกุลหนุมวิ่งหนีออมโขดหิน สองปากกระบอกปนเขาใส หางจาก ศีรษะมันเพียงวาเดียว และก็ปลอยกระสุนลํากลองขวาออกไปในวินาทีดับจิตนัน้ มันทะลวงเขาไป ในขมับขวา ตีควานกระดูกใหกระเด็นออกมาจากบาดแผล ทางออกชิ้นขนาดฝามือ ไมทันจะสิน้ เสียงระเบิด ไอยักษใหญตวั ที่สองก็ลมตะแคงเหมือนถูกมืออันทรงอํานาจผลัก จากนั้น เชษฐาก็รูสึกเหมือนตัวเองตกอยูในหวงฝนราย ปารอบดานประหนึ่งวาจะเกิดกลี ยุคแผนดินถลมลง เสียงแผดรองประสานกันกึกกอง เสียงไมไรรอบดานหักวินาศ เสียงฝเทาที่ย่ํา สนั่นสับสน ดังครึกโครมอยูรอบกาย ตัวใหญมหึมาสีดาํ เคลื่อนไหวโกลาหลอลหมานอยูทามกลาง พงทึบ ปนปวนไปหมดระหวางที่เขาหักลํากลองบรรจุกระสุนชุดใหม และวิ่งเขาหลบในที่กําบัง เทาที่จะหาไดนั้น เสียงปนจากรพินทรลนั่ สนั่นขึ้นอีกสองนัด เจาสีดออีกตัวหนึ่งพรวดวิ่งผานหนา ไปในระยะกระชั้นชิด ลมฮวบลงอีก เถาวัลยที่รางของมันลมทับขาดยับแหลกลาญ เชษฐาบรรจุกระสุนเสร็จก็สาดตามหลังอีกสามสี่ตัวที่เห็นวิ่งเหยาๆ ปาราบไปทางพง เบื้องหนา ตัวรั้งทายที่สุดทรุดหมอบอยูก ับที่แผดเสียงรองลั่นอยางเจ็บปวด พยายามจะตะกายลุกขึ้น [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

316 ยักแยยกั ยัน สวนอีกตัวหนึง่ ลากขาหลังซายเปนทางลูเขาไปในปาผาก เจาตัวทีก่ ําลังยักแยยักยันอยู นั้นก็ลมตึงลงอีก ดวยกระสุน .375 ของรพินทร ที่ซ้ํามาอยางดุดนั เฉียบขาด รอยพวงจากสีขา ง ดานหลังทะลุออกซอกขาหนาซาย ทั้งสองหลบหลีกไปพลาง และกระหน่ํายิงพลาง อยางรวดเร็วหูดับตับไหม...ตามแตจะ จับเปาไดตวั ไหนเทาที่เห็น สี่ตัวกองอยูก ับที่ แตอีกหลายตัวเลือดสาดโชกไป เสียงรองอยางตื่น ตระหนก และเสียงปาแตกขยายวงกวางออกไปเปนลําดับ จนกระทั่งอึดใจใหญตอมา ชางโขลงนั้นก็ เผนพนบริเวณนั้นกระจัดกระจายกันออกไปคนละทิศละทาง ปาถลมหักลูเปนทางจนมองโปรงโลง ตาไปหมด รพินทรหันมาสํารวจหาเชษฐา ก็พบหัวหนาคณะเดินทางโผลออกมาจากโขดหินใหญ วิ่ง ตรงเขามาที่เขาดวยไรเฟลในมือที่รอนผาว สีหนาและแววตาอยูในอารมณดุเดือด แตมือทั้งสอง สะทานสั่นเล็กนอย รองเร็วปรื๋อ “เห็นไอจาฝูงตัวการบางหรือเปลา?” “ไมเห็นเลยครับ มันอลหมานนัวเนียกันไปหมด คุณชายเรียบรอยดีหรือ?” “เรียบรอย นี่มนั เผนกันไปหมดแลวหรือ” “ครับ เจ็บไปหลายตัวทีเดียว ผมวาเราคอยหลบอยูทนี่ ี่กอ น อยาเพิ่งเคลื่อนยายไปไหนเลย คอยฟงเสียงปนจากพวกเราที่ดักอยูปากดงโนน” รพินทรพูดโดยเร็ว ในขณะที่กระชากลูกเลื่อนสลัดปลอกกระสุนที่คาอยูในลํากลองทิ้ง แลวบรรจุเพิ่มลงไปใหมใหเต็มอัตรา กระแทกลูกเลื่อนเขาที่ สงกระสุนขึ้นประจํารังเพลิงพรอม เหลียวซายแลขวาอยางวองไว พลางเผนเขาไปที่โคนตนไมใหญขนาดสองคนโอบ เชษฐาก็กระโดด ตาม ทั้งสองยืนหันหลังใหกนั กวาดสายตาคนหาอยางระแวงไปรอบดาน เสียงปาแตกครืนโครม เสียงรองดวยความตื่นตระหนก ยังดังสะเทือนอยูเชนนั้น... เพียงแตคอยๆ หางออกไป... ทางดานชายดง ทุกคนที่ซุมรอคอยอยูดว ยความกระวนกระวาย ถูกปลุกใหตื่นขึน้ ดวย เสียงระเบิดลัน่ ของไรเฟลนัดแรก เสียงชางรองดังขึ้นพรอมกัน แลวตอจากนั้นเสียงปนก็กองขึ้นถีย่ บิ บอกความหมายใหรไู ดชัดวา รพินทรและเชษฐาปะทะเขาแลวกับโขลงของไอแหวง สรรพสําเนียง ของความโกลาหลอลหมาน ในบริเวณชายดงไดยินและสังเกตเห็นไดอยางถนัด “รพินทรกับเชษฐา ฟาดกับมันเขาใหแลว!” ไชยยันตรองลั่นออกมา กระชับปนในมือพรอม และไมทนั จะขาดเสียงของเขา บริเวณพง ริมสุดอันชิดกับลําธารที่ขวางกั้นอยู ก็ปรากฏกอนดําๆ เคลื่อนที่หลายกอนหักปาแหลกยับออกมา ไดยนิ เสียงกิ่งไมหักโผงผางอยางชัดเจน “ระวังนาย พวกมันโผลออกมาโนนแลว!”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

317 เสียงบุญคําตะโกนเตือนอยางลิงโลด ดารินและไชยยันตก็ตวัดปนขึ้นประทับไหลพรอมกัน นิว้ แตะรออยูที่ไก สวนหนึ่งของ โขลงชางเกเรที่เตลิดมาทางดานใต วิ่งตะลุยขามลําธารปนขึ้นมายังอีกฝงหนึ่ง อันเปนฝงติดตอกับทุง หญาเปนจํานวนไมต่ํากวาสี่หาตัว วิ่งตามกันมาเปนพรวน...บายหนามายังละเมาะที่มนุษยคแู คนของ มันซุมดักอยู โดยหาไดเฉลียวใจคิดไม พอมันไลตลิ่งขึ้นมาใหเห็นไดถนัดเต็มตัว ไรเฟลตางขนาด กันทั้งสี่กระบอก ก็ระเบิดขึน้ แทบจะเปนเสียงเดียวกัน ดังอื้ออึงไปหมดทั้งทองทุง ไชยยันต ดาริน บุญคํา และแงซาย ระดมปลอยกระสุนออกไปถี่ยิบ ยกเวนแตเกิดกับลูกหาบอีกสองคน ซึ่งสงบนิ่ง คอยดูอยูเฉยๆ เพราะมีแตปน ลูกซองซึ่งในระยะขนาดนี้ การยิงชางมันไมทําใหเกิดประโยชนอะไร ขึ้นมาเลยนอกจากเปลืองกระสุนเปลา ตัวใหญที่วิ่งนําหนามาทรุดคูเ ขาลงไปดวยอํานาจกระสุน .458 แอฟริกนั แม็กนั่มของไชย ยันต ตัวที่สองและที่สามก็รอ งแหลมชูงวงแตกกระเจิงกันไปคนละทางดวยกระสุน .30-06 และ .375 ของบุญคํากับแงซาย แตแลวก็ลมตะแคงไปดวยไรเฟล .470 ของดาริน ซึ่งตัดเขาซอกขาหนาและ กานคอ เจางางามตัวที่เพิ่งจะโผลขึ้นมาจากฝงธาร รูตัววามฤตยูรอคอยอยูในทิศทางเบื้องหนาก็เบน หัวกลับ แตมนั ชาไปเสียแลว ศูนยกลองขยายสี่เทาของ .458 ของไชยยันตสองจับตะโพกหลังของ มัน แลวก็ลั่นราวกับฟาผามาอยางประกาศิต เสียงรองของมันกังวานกองไปไกล ทรุดฮวบลงไป แลวพยายามจะกระเสือกกระสนขึ้นมายืนอีก แตแลวก็ลมกลิ้งอยูริมฝงนั่นเองดวยลูกปนของบุญคํา แงซายและดารินที่สาดตามหลังมา ชนิดไมรูวาใครเปนใคร นอกนั้นอีกสองตัว วิ่งกลับลงไปในรองลําธารไดแลวตะกายขึ้นฝง เดินตะลุยพงหักลูเปน ชอง เห็นยอดไมและซุมเถาวัลยไหวยวบยาบ โอนเอนไปมาอยางนากลัว มันรอดไปไดก็จริง แตอม เอาหัวกระสุนขนาดเล็กของบุญคํา และแงซายไปตัวละหลายนัด แถวบริเวณทองและขาหลัง อาจไป ลมตายในระหวางทาง หรือมิฉะนั้นก็ทนทรมานไปจนกวาจะตายอยางชาๆ ดารินเปนคนลัน่ กระสุนนัดสุดทาย หลอนไมยอมละโอกาสแมนจะเห็นเปาหมายเพียงไม ถนัดนัก เจาสีดอตัวเขื่องทีต่ ะกายวกกลับขึ้นฝงเดิมได กําลังจะนํารางของมันลับเขาไปในดงทึบ หลอนปลอยกระสุนตามออกไปในระยะทีห่ างถึงเกือบสองรอยเมตร จะถูกหรือเปลาไมทราบได แต กิ่งไมทอนขนาดหนาแขง แลเห็นขาดสะบัน้ ลมฟาดทับลงมา ราวกับถูกจามดวยขวานยักษ และเจา ชางตัวนั้นก็เตลิดปาราบลับตาหายไป หญิงสาวรองอุทานอะไรออกมาคําหนึ่ง สะบัดแขนอยางเจ็บ ใจ “บาจริง! ไอแฝดนี่ระยะไกลใชไมไดเลย เสียดายเหลือเกิน มันควรจะกองอยูอีกสักตัว หนึ่ง!!” หลอนรองลั่น

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

318 กลิ่นดินปนอันฉุนตลบจางลงแลว เสียงชางปาก็เงียบหายไป นอกจากซากของมันที่นอน เปนภาเขาเลากาอยูบริเวณชายทุงอีกสี่ตัว ทั้งหมดออกจากที่กําบังเดินตรงเขาไปที่ริมธารอันกั้น ระหวางทุงกับปากดงโดยเร็ว บุญคํากับเกิดปองปากกูเรียกเขาไปในดง แตเงียบกริบ ไมมีเสียงตอบ ของพรานใหญหรือเชษฐาที่หายเขาไป ไชยยันตกับดารินหันมามองตากัน “เอะ! ทําไมเงียบ พี่ใหญกับตาพรานนั่นปานนี้เปนยังไงบางแลวก็ไมรู” หลอนครางออกมาแผวเบา หนาชักถอดสี กระสับกระสาย บุญคําและเกิดก็ยังคงกูอยู เชนนั้น “คงไมเปนอะไรหรอกนา อาจกําลังเดินออกมาก็ได” ไชยยันตปลอบใจ จองขามลําธารไปยังดงทึบ “แลวทําไมถึงไมไดยนิ เสียงตอบเลย” “คงอยูไกลเกินระยะกู พวกเราอยูใตลม” อีกพักใหญ ทามกลางความกระสับกระสายของดารินและไชยยันต ที่ตา งยืนรอคอยอยูก็มี เสียงกูตอบออกมา ทั้งสองถอนใจออกมาโลงอกและยิ้มออกมาได หลังจากนั้นรางของรพินทรกับ เชษฐาก็โผลออกมาจากปากหวยฝงตรงขามตอนหนึ่ง ลุยขามลําธารตรงเขามาสมทบ “เปนยังไง อยูใ นดงโนน ไดยินเสียงปนทางนี้ยังกะสนามรบ อยูกี่ตัว?” เชษฐาตะโกนออกมา กอนทีจ่ ะเขามาถึง “สี่ตัว! โผลออกมาทางดานนี้หก รอดไปไดสอง ทางดานแกกับรพินทรละ รอยคอยอยู ขางนอก ก็ไดยินหูดับตับไหมไปเหมือนกัน ใจไมดเี ลย ฟงเสียงปนเสียงชาง แลวก็บนบานศาลกลาว ไปพลาง เหมือนยกภูเขาออกไปจากอกที่เห็นแกกับรพินทรโผลออกมา ดานแกเปนยังไงบางละ?” เชษฐาหัวเราะ หันไปมองดูพรานใหญดว ยประกายตาแจมใส “ก็ตื่นเตนหวาดเสียวนิดหนอย ยิงกันในระยะสีห่ าวาเทานั้นเอง แลวก็วิ่งกันจาละหวั่น หลบบาทาของมัน ดีวาเขาไปกันเพียงสองคนเทานั้นนะ ถามากกวานี้ อยางนอยพวกเราไมคนใดคน หนึ่ง ก็คงจะแบนกันไปบางแลว ยอดชายนายพรานของเราเลนพาคลานเขาไปกลางโขลงของมันเลย กลัวใจเสียจริงพับผาซิ อีตอนที่มันปวน ก็นึกวาคงไมมีโอกาสไดกลับออกมาพบแกหรือนอยอีกแลว ถาไมคิดวาการตามลาไอแหวงเปนหนาที่จาํ เปนละก็ การประจันหนากับโขลงของมันเมื่อตะกี้ ทํา ใหหายอยากทีจ่ ะลาชางไปอีกนาน เต็มอิ่ม...หายฟตกันทีเดียวแหละ เจาประคุณเอย” กลาวจบ หัวหนาคณะเดินทางก็หัวเราะลั่นออกมาอีก โคลงศีรษะชาๆ กลาวตอมา “ทางดานแกคงสบายซินะ ฉันกับรพินทรตอ นออกมาใหยิงเหมือนไรราวงั้นแหละ” “ทางนี้ไมมีอะไรตื่นเตนนักหรอกคะ มีแตพวกเราพยายามจะลมมันใหไดมากที่สดุ เทา นั้น รูสึกมันเตลิดออกมาเพียงบางสวนเทานั้น เพราะโผลออกมาเพียงไมกี่ตัว ทางพี่ใหญอยูก ี่ตัว คะ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

319 นองสาวถามมา “ไอที่นอนอยูก ับที่สี่ตัวเหมือนกัน ทีเ่ ลือดสาดไปอีกหลายตัว เจาตัวการโผลออกมา ทางดานนีห้ รือเปลา?” “ไอแหวงไมไดโผลออกมาทางดานนี้เลยครับ นาย” บุญคําตอบแทนมาโดยเร็ว “มีชางงาอยูตัวเดียวเทานัน้ งาไมใหญนกั นายทหารไชยยันตยิงคว่ํากอนที่จะยอนหนีลง ธาร กองอยูโนนแนะครับ” รพินทรนําทุกคนตรงเขาไปสํารวจซากชางทั้งสี่ ที่ฝายของไชยยันตยงิ กิงอยูในระยะที่ไม หางจากกันออกไปเทาใดนัก แตละตัวดูดเอากระสุนไรเฟลขนาดตางๆ เขาไวตวั ละหลายแผล บาดแผลของกระสุนขนาด .458 ของไชยยันตมองเห็นไดถนัดกวารอยกระสุนชนิดอื่น เพราะ ทางเขาเกือบจะเทาลูกมะนาว รองลงมาก็คือ .470 ของดาริน สวน .375 และ .30-06 ของแงซายกับ บุญคําแทบจะสังเกตไมเห็นเอาเลย ถาไมใชเพราะรอยเลือดที่ไหลซึมออกมา สีหนาของคณะนาย จางทั้งสามแชมชื่นขึ้น ตางมาหยุดยืนสนใจอยูที่ซากชางงาตัวนั้นเปนพิเศษ “จะเอายังไงตอไปครับ ไอแหวงกับโขลงสวนใหญของมันหนีรอดไปได” พรานใหญถามขึ้นเบาๆ อยางขอความเห็น “ชางมันเถอะ ปลอยมันไปกอน สําหรับวันนี้เราพอใจแลวที่ทําลายโขลงมันไดถึงแปดตัว เจ็บไปอีกหลายตัวโดยไมเหนื่อยเปลา วันนี้เอาแคนแี้ หละ คอยหารือวางแผนตามลางมันทีหลัง หรือ คุณเห็นอยางไร?” “ก็ดีเหมือนกันครับ ถึงอยางไรวันนีเ้ ราก็หมดโอกาสทีจ่ ะตามมันทันเสียแลว ใหโอกาส มันสักอาทิตย พอใหมันหายตื่น เชื่อวาระหวางนี้เราคงจะนอนตาหลับกันไดบาง มันคงไมกลาเขา ไปรบกวนใกลแคมปอีก” “วาแตงานีเ่ ถอะ เราจะเอาไดยังไง?” ไชยยันตชี้ไปที่งาของเจาตัวนั้น จริงอยูขนาดของมันไมใหญโตอะไรนัก แตเปนงาคูที่มี สวนสัดงามไมนอย ไมมีรอยบิ่นหรือหักเลย ปลายเรียวแหลมราวกับกลึงไว “ถาจะรอใหซากผุเปอยไปหมด ก็เปนเวลาแรมเดือน” รพินทรบอกอยางตรึกตรอง “เอายังงี้เถอะครับ กลับไปถึงแคมปแลวผมจะใหเด็กของผมกับลูกหาบ เอาเครื่องมือมา เซาะและเลื่อยตัดเอาไป เทาที่จะตัดได โคนของมันฝงอยูในกะโหลกอยางมากก็ไมถึงศอก ผมจะสั่ง ใหพยายามเซาะใหลกึ ที่สุดเทาที่จะสามารถ” ทั้งหมดพักสงบสติอารมณกนั อีกครูใหญ ก็เริ่มออกเดินทางบายหนากลับที่พักโดยยอน ทางเดิม ขณะนั้นฝนขาดเม็ดสนิทลงแลว ผานมาถึงซากเสือดาวที่รพินทรยิงไว หยุดพักอีกครูเพื่อให เกิดกับลูกหาบชวยกันถลกเอาเฉพาะหนัง แลวก็กลับมาถึงที่พักกอนเวลาพลบค่ําเล็กนอย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

320 เหตุการณที่ประจันกับโขลงไอแหวง ถูกถายทอดใหพวกที่อยูประจําปางพัก และรอรับ ฟงขาวอยูไ ดทราบโดยละเอียดจากพรานของรพินทร และลูกหาบอีกสามคนที่ติดตามไปดวย ทุกคนรับทราบดวยความพอใจ แมจะยังไมไดตัวไอแหวง อันเปนเจาโขลงตัวการก็ตาม “เราจะยายแคมป เดินทางคืบหนาตอไปหรือยังครับ?” รพินทรถามขึ้น ในระหวางเวลารับประทานอาหารค่ําวันนั้น “เรามาถึงโปงกระทิงกันหลายวันแลว แตยังไมมีโอกาสยิงกระทิงกันเลย นอกจากเมื่อ วานที่เดินแกะรอยกันเหนื่อยเปลา” ไชยยันตเปรย ม.ร.ว.เชษฐาก็พยักหนาเมื่อสบตาพรานใหญ “ใหไดกระทิงกอนสักตัวหนึง่ ก็ยังดี รพินทรอยาใหเสียความตั้งใจ” “ถาเชนนั้น พรุงนี้ผมก็จะออกสํารวจอีกครัง้ แลวเตรียมขัดหางไวให มะรืนก็คงจะไดนั่ง คงไมผิดหวังหรอกครับ ผมจะขัดไวสามหาง อยางนอยทีส่ ุดมันก็คงจะเขาหางใดหางหนึ่ง” “ดี! ฉันไมไหวที่จะทนเดินแกะรอยอีกแลว ถาขืนเดินแกะรอยกันอีก ฉันก็ขออยูเฝา แคมป ไมไปดวยแลว” ม.ร.ว.หญิงดาริน ยอมแพ ค่ําวันนี้พอจะสังเกตเห็นไดชัด วาหลอนอิดโรยไมใชนอย เพราะบุกปาหนักติดๆ กันถึงสองวัน “ยกธงขาวแลวเหรอ คนเกง?” ไชยยันตหนั ไปกระเซา หลอนคอนพูดหวนๆ “ไมใชงั้นหรอก ถาจําเปนก็ไหว แตถาเพื่อการบันเทิงหยอนใจละก็ขอพักชั่วคราว ฉันไม พลอยนึกสนุกดวยแลวที่เดินแบกปนบุกปาบุกหนาม โดยไมจําเปนตั้ง 6-7 ชั่วโมง” “แตนั่งหางก็ตอ งเดินไปเหมือนกัน แลวยังตองนั่งแกรว ทรมานหลังขดหลังแข็งตลอดทั้ง คืน พอๆ กับการเดินนั่นแหละ” พรานใหญพดู ขึ้นลอยๆ หลอนปลอยสายตาขุนๆ ไปจับอยูที่เขา “ขอใหมันใหมและแปลกออกไปเทานัน้ ฉันก็พรอมที่จะทดลองเสมอ ฉันไมเคยนั่งหาง ตลอดคืนเลย คุณจะชวยใหไดลองหนอยไหมละ เดินฉันก็เดินกับคุณมาแลว มันก็ไอแคนนั้ แหละ ทําไมฉันถึงจะนั่งหางไมได” “ตกลงครับ พรุงนี้ระหวางผมออกสํารวจและเตรียมขัดหาง คุณหญิง คุณชาย และคุณ ไชยยันตมีเวลาไดพักผอนหนึ่งวัน” “แลวเรื่องไอแหวง?” เชษฐาเอยอยางไมวายกังวล “เราจะเริ่มตนออกตามมันอีกครั้งครับ ภายหลังเมื่อออกจาก ‘หวยยายทอง’ แลว ซึ่งคงอยู ในราวสักอีกอาทิตยพอดีตามที่คุณชายกะไว” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

321 คืนนี้คณะนายจางทั้งสามของเขาเตรียมเขานอนแตหัวค่ํา เพราะออนเพลียเหน็ดเหนื่อย ติดตอกันมาถึงสองวัน กอนจะออกมาจากเต็นท พรานใหญก็บอกวา “คืนนี้ ผมขออนุญาตใหเด็กๆ ของผมออกนั่งหาง นั่งซุม ในบริเวณรอบแคมปใกลๆ นี่ ดักยิงเสือ ถาไดยินเสียงปนก็ไมจําเปนตองตกใจคิดเปนอื่นหรอกนะครับ ขอใหนอนหลับตาม สบาย” เชษฐาพยักหนา “ดีเหมือนกัน เสือมันกวนมาสองคืนติดๆ กันแลว คืนนีล้ องดักมันดูบา ง ถาไมเพลียผมก็ อยากจะไปลองนั่งดูเหมือนกัน คืนนี้คงหลับเปนตายทีเดียว” พอพูดถึงดักยิงเสือในบริเวณใกลแคมป ไชยยันตผูคึกคักอยูตลอดเวลาในเรื่องยิงสัตวก็ตา ลุกขึ้นมาอีก แตแลวก็ฝนทนตอความเหน็ดเหนื่อยออนเพลียไมไหว ยอมขอราขอเขานอน ดาริน ฟง เฉยๆ ไมแสดงความเห็นอะไร และสําหรับคืนนี้ดูเหมือนจะเปนคืนแรกทีภ่ ายหลังเวลาอาหารแลว หลอนไมไดเหยียบยางออกมานอกกระโจมพักอีกเลย ผิดไปกวาทุกๆ คืนที่แลวมา เชารุงขึ้น คณะนายจางตื่นขึน้ ดวยความสดชื่น กระปรีก้ ระเปา ก็ไดรบั รายงานจากพราน ใหญวา ตีสองของคืนที่ผานมา เกิดนั่งหางเหนือหนองน้าํ ใกลๆ ยิงไดกวางหนุมตัวหนึ่ง สวนเสือที่ คอยจองกวนควาย และเลียบเคียงอยูใกลแคมปหลายคืน สําหรับเมื่อคืนที่แลวเงียบหายไปหมด เหมือนจะรูวามีคนคอยดักยิงมันอยู เหตุการณผานไปอยางปกติไมเกิดอะไรขึ้น “ไดกวางตัวหนึ่งหรือเมื่อคืน?” ไชยยันตรองออกมาอยางประหลาดใจ พลางหัวเราะหันไปทางเชษฐาและดาริน “หลับเปนตายเลยไมไดยินเสียงปนสักเปง สองคนนี่รูตัวหรือเปลา?” พี่นองราชสกุลทั้งสองสั่นหนา “หลับไมรูเรื่องเหมือนกัน ไดกวางก็ดจี ะไดกินเนื้อสดกันบาง สองสามวันมาแลวไมมีเนื้อ สดกินกันเลย นอกจากเนื้อแหงมายก็เนื้อรมควัน มันไมคอยจะมีรสชาติเอาเสียเลย” เชษฐาวา “วันนี้ไมมีโปรแกรมใหพวกเราไปไหนไมใชหรือ?” ดารินหันไปถามรพินทร “ถาจะนั่งหางสําหรับวันนี้ ก็ควรพักตามที่บอกไวแลวเมื่อคืน เดี๋ยวผมจะออกไปจัดการ ขัดหางไวให” หลอนพยักหนาหันไปทางเพื่อนกับพี่ชาย ถามเสียงใสยิม้ ๆ “เบื่ออาหารสําเร็จรูปแลวก็เนือ้ ปงเนื้อยาง หรือแกงปากันบางแลวหรือยังคะพี่ใหญ?” “ถึงจะเบื่อ ก็ไมรูจะทํายังไงนี่นอย” “วันนีว้ าง นอยจะลงมือเปนแมครับใหเองเอาไหม” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

322 ไชยยันตลืมตาโพลง แลวหัวเราะกากออกมา “ฮา! เธอนะหรือจะเปนแมครัว?” “หรือวาไมตองการ?” “ตองการซิ วาแตเธอจะทําอะไรใหเรากินใหมนั พิสดารไปกวาเทาทีเ่ ราจะหากินไดเชน ทุกวันนี”้ “แกงเผ็ดมัสมัน่ เขียวหวาน หรือแกงกะหรี่ อยางใดอยางหนึ่ง สําหรับเนื้อสดที่เราไดมา เขาทีไหม? หรือจะกินเนื้ออบซีอิ๊วกับเครื่องเทศตมยํา อะไรก็ไดทั้งนัน้ แหละ” รพินทรผูกําลังตรวจปนและเครื่องหลังอยู กอนที่จะออกจากแคมปกช็ ะงักไปเหมือนกัน หันมาจองดูหญิงสาว ม.ร.ว.เชษฐากับไชยยันตพากันหัวเราะลั่น “พูดใหน้ําลายหกไปไดนี่นอย ทํายังกะวาเธอยกครัวในกรุงเทพของเธอมาดวยงั้นแหละ” ไชยยันตพูดพลางหัวเราะพลางอยางไมศรัทธา “โงไปไดไชยยันตนี่ ฉันมีเครื่องแกงสําเร็จรูปมาแทบจะครบหมดทุกอยาง แลวทําไมฉัน ถึงจะทําไมได” สามชายเพิ่งจะนึกขึ้นมาได “เออ จริงสินะ” เพื่อนชายตาเปนกระกาย กลืนน้ําลายครางออกมาอยางกระหาย “แหม! นอยนี่รอบคอบเหลือเกิน ไอฉันกับเชษฐาก็ลืมไปเสียอยางสนิท ถึงเรื่อง เครื่องแกงสําเร็จรูป” “แตนอยจะไปหากะทิมาจากไหนละ?” พี่ชายขัดคอมายิ้มๆ หลอนหัวเราะเสียงใสอยูเชนเดิม “โธ! ไมเห็นจะยากอะไรเลยนี่คะพี่ใหญ ก็นอยมีน้ํามันเนยมาดวย ใชแทนกะทิไดอยางดี สําหรับแกงอะไรก็ตามที่ตําราเดิมจะตองเขากะทิ ปญหามีอยูเพียงวา เราจะไปหาผักสด สวนประกอบมาจากที่ไหนเทานั้น” พรานใหญผิวปากยาวออกมาเบาๆ แลวก็บอกมาวา “ตะไคร ใบมะกรูด มะนาว มะเขือพวง พริกขี้หนู คุณหญิงจะตองการสักกี่กระบุงก็ได ครับ ถาจะขาดหายากอยูสักหนอย ก็เห็นจะเปนใบโหระพาเทานัน้ ตองการเมื่อไหรก็ใชคนของผม ไปหามาให วาแตวา...” เขาเวนระยะไปอึดใจ ริมฝปากปรากฏรอยยิ้มนอยๆ อยางพิศวง “คุณหญิง ทําครัวปรุงอาหารแบบไทยๆ เราเปนเหมือนกันหรือครับนี่?” หลอนหยุดยิ้มทันที “หนอยแนะ! ดูถูกอีกแลว เห็นฉันเปนอะไรไปหรือ ถึงจะทํากับขาวทําครับไมเปน ถึงแม คุณจะมองเห็นฉันลักเพศ ชอบทําอะไรเหมือนๆ กับผูชาย ก็อยานึกวาฉันจะขาดตกบกพรองใน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

323 หนาที่สําคัญประจําเพศของฉันเสีย จะไปขัดหางก็ไปเถอะแลวกลับมาใหทันอาหารค่ํา แลวคุณจะ รูจัก ดาริน วราฤทธิ์ ในอีกลักษณะหนึ่งผิดจากที่คุณเคยรูจ ักมาแลว” “ครับ ผมจะพยายามรีบกลับมาใหเร็วที่สุดทีเดียว” พรานใหญยิ้มพราย โคงคํานับใหแลวก็ผละออกจากแคมปไปพรอมกับ จัน เสย และ ลูกหาบอีกสามคน เพื่อสํารวจรอยและเตรียมขัดหางไวสาํ หรับนายจางของเขา ภายหลังจากรพินทรออกจากแคมปแลว ไชยยันตและดารินก็ชวนกันถือปนลูกซองออก ไปหาไกปา กระทาดง และนกเขาเขียว ในบริเวณดงใกลๆ กับแคมป โดยชวนเกิดกับแงซายใหเปน ผูนําทาง สวนเชษฐานอนอานหนังสือเฝาแคมป กอนเที่ยงเล็กนอยทั้งสองก็กลับมาถึงพรอมดวย สัตวปาประเภทมีปก ซึ่งแงซายและเกิดชวยกันหาบมาเปนพวงใหญ พอเริ่มบายหลอนก็ลงมือเปนแมครับเอง โดยมีแงซาย เกิด และลูกหาบทั้งหลายเปน ลูกมือ ตลอดบริเวณแคมปคึกคักสนุกสนานเปนพิเศษ ‘นายหญิง’ ออกมาคลุกคลีอยูดวยเปนครั้ง แรก เชษฐาและไชยยันตนั่งดูอยูเฉยๆ ทุกคนอยูในอารมณพักผอน รพินทรโผลกลับมาถึงแคมปเมื่อเวลาสี่โมงเย็น พอกาวเขามาในบริเวณ กลิ่นควันไฟและ กลิ่นหอมหวนของเครื่องแกงเครื่องเทศ ก็โชยตลบอบอวลคลุงไปหมด จนเสยกับจันที่เดินตามหลัง มา มองดูหนาเขาน้ําลายไหล ทั้งสองยิ่งงงงัน สีหนาแสดงความประหลาดใจอยางยิ่งเมื่อมองเห็น ‘นายหญิง’ ในชุดเครื่องแตงกายที่สวยสดเปนพิเศษวันนี้ ยืนเอาตะหลิวกวนอยูใ นหมออลูมิเนียมลูก ใหญ ซึ่งตั้งอยูบ นหินสามเสาแทนเตาอันมีฟนกิ่งไมลุกโพลง หมอนั้นสงควันขึ้นมาหอมฉุย แงซาย เกิด บุญคํา และลูกหาบทั้งหลายนั่งลอมวงยิ้มยองผองใสกันอยู “โอโฮ อะไรกันครับนั่น?” จันรองออกมาอยางพิศวง “เฉยๆ เถอะ วันนี้พวกเราจะมีอาหารกินกันดีเปนพิเศษ นอกจากไอแกงปาอันซ้ําซากของ พวกแก ลงนายหญิงเลิกเทาเอวชี้นิ้ว เปลี่ยนมาถือตะหลิวแบบนี”้ รพินทรซอนยิม้ กระซิบบอกคนของเขา แลวก็เดินตรงเขาไปโดยเร็ว อาหารค่ําพื้นนั้น เปนมื้อวิเศษสุดเหนือกวาทุกมื้อที่ทุกคนกินมาแลว มีมัสมั่นวัวแดงที่ ไชยยันตยิงไดเมื่อสามสี่วันกอน และยางรมควันตุนเปนเสบียงไว แกงเขียวหวานกวาง นกเขาเขียว ตุนกับมะนาวและถั่วกระปอง กระทาดงอบกับซีอิ๊ว และเครื่องเทศ แถมดวยตมยําปลากางที่บุญคํา รับอาสาไปหาไดมาจากหนองน้ําเบื้องลาง อาหารที่ประกอบขึ้นนั้น ไมเพียงแตเฉพาะนายจางเทานั้น แตเผื่อสําหรับพรานและ ลูกหาบทั่วทุกคน ซึ่งเชษฐายังสั่งอนุญาตใหนําเหลาขาวออกมาใหพวกลูกหาบอีก 7-8 ขวด บรรยากาศของแคมปในคืนนี้ครึกครื้นแจมใสเปนพิเศษ ไฟทุกกองสวางโชน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

324 ไมเพียงแตจะเปนมือศัลยแพทยชั้นเกียรตินยิ ม หรือมือปนขนาดประกาศิตเทานั้น ม.ร.ว. หญิงดาริน วราฤทธิ์ ยังเปนมือปรุงอาหารชั้นเยี่ยมยอด เกินกวาจะเชือ่ ไดมากอน นี่เปนความรูสกึ ทึ่งๆ ของ รพินทร ไพรวัลย ในขณะที่เขารวมโตะอาหารค่ํามื้อนั้น ทุกคนเจริญอาหารกันมากกวาทุกวันทีแ่ ลวมา ครั้งหนึ่ง ระหวางทีก่ ินกันพลางคุยกัน พลาง สายตาของพรานใหญเหลือบไปทางหญิงสาว เห็นหลอนจองสังเกตเขาอยูกอ นแลว พอตา สบตาหลอนก็เลิกคิ้วถามวา “เปนยังไง ไมเสียเวลาเปลาไมใชหรือ ในการที่มีผูหญิงสักคนติดตามมากับคณะเดินทาง ของคุณในปานี้” รพินทรเบิกตาขึงขัง “โอโฮ! เปนคุณอยางมหันตเกินกวาที่จะคาดคิดไปถึงทีเดียวครับ ปญหามีอยูแตเพียงวา พวกเราจะไดลิ้มรสฝมืออาหารของแมครัวพิเศษสักกี่ครัง้ มันไมควรจะเปนครั้งแรกและครั้งสุดทาย ไมใชหรือครับ” หลอนหัวเราะ “ไมตองมาทําพูดประจบดีหรอก ฤกษงามยามดีเทานั้น ที่ฉันจะเปนแมครัวให ถามายงั้นก็ กินแกงปาหรืออาหารกระปองกันไปตามเดิมเถิด อยาหาวาฟน ฝอยหาตะเข็บเลยนะ แรกๆ คุณดู หมิ่นฉันเหลือเกิน พยายามกีดกันฉันทุกวิถที าง เพื่อที่จะไมใหฉันไดมาดวย คุณจะเอายังไงกับฉัน หานายพราน ความรูในทางแพทยของฉันก็มี พอที่จะชวยเหลือพวกคุณทุกคนไดในกรณีที่เกิดเจ็บ ไขไดปวยอะไรขึ้นมา ยิงปนฉันก็ยิงได ถาเกิดคับขัน โดยที่ใครไมจําเปนจะตองพลอยวิตกกังวลกับ ฉันเกินไปนัก ถาจะพูดถึงเดินทนกันแลว พวกคุณเดินไปถึงไหน ฉันก็เดินไปถึงนัน่ ไมเคยรองทุกข หรือเปนภาระใหใครตองหอบหิ้วแบกหาม มิหนําซ้ํายังทํากับขาวใหกนิ ก็ยังได” “แหม! ไดทีขแี่ พะไลใหญทเี ดียวนะ นอย!” ไชยยันตขัดคอมาปนหัวเราะ แตรพินทรอมยิ้ม “ครับ ผมขอยอมแพโดยปราศจากเงื่อนไข และยอมรับวา ผมอาจประมาณการคุณหญิง คลาดเคลื่อนไปมาก ใครจะไปรูมาแตแรกวาเกงไปหมดทุกอยาง” “ประชดเรอะ?” “ผมพูดดวยใจจริง โธ...” ดารินหัวเราะอีกครั้ง ค่ํานี้รสู ึกวาหลอนจะมีอารมณดีผดิ ไป ใบหนางามแชมชื่นสดใส ตา เปนประกายวาว รพินทรก็รสู ึกปลอดโปรงใจเปนพิเศษ ความกังวลหนักอกหนักใจ ในนายจางทัง้ สามของเขาลดหายไปตั้งครึ่งคอน การปะทะกับโขลงของไอแหวง เมื่อบายวานนี้เปนเครื่องยืนยันพอแกการอุนใจเขาได เปนครั้งแรกวา จะอยางไรเสีย นายจางทัง้ สามของเขา มีคุณลักษณะที่พอจะเคียงบาเคียงไหลฝาฟน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

325 อุปสรรคและสรรพอันตราย ในหนทางมรณะเบื้องหนารวมกับเขา โดยไมถึงกับตองเปนภาระกังวล จนเกินไปนัก ยิ่ง ม.ร.ว.เชษฐา หัวหนาคณะดวยแลว เขาเชื่อแนและวางใจไดอยางสนิททีเดียววา จะ เคียงขางเขาไปไดทุกฝกาว ไมวาจะดานน้าํ ใจหรือฝมือ ไชยยันตก็ไมเลว ถาหากจะไดรับการแนะนํา สั่งสอนใหรูจกั สภาพของปาดง และกลวิธีการใชชีวิตอยูในพงไพรใหดีกวาทีแ่ ลว สวน ม.ร.ว.หญิง ดาริน เขาฉงนอยูครามครันในขอทีว่ า หลอนไมนาจะยิงไรเฟลแฝดขนาด .470 อันเปนปนลาสัตว ขนาดหนักกระบอกนัน้ ไดเลย ซ้ํายังสามารถที่จะควบคุมวิถีกระสุนรักษาความแมนยําไวไดตาม สมควรพอใช ที่จะสังหารชางไดเมื่อถึงคราวจําเปน ชีวิตรวมกันในปาเปนเชนนี้เอง คือกาลเวลาและ เหตุการณเทานั้นที่จะเปนเครื่องคอยๆ พิสจู นกันและกัน วาใครจะเปนอยางไร แตถึงจะอยางไรก็ดี ในสวนลึกจริงใจของรพินทร เขาก็ยังยืนยันอยูกบั ตนเองตามเดิมวา มันไมเหมาะควรดวยประการทั้งปวงที่ราชสกุลสาวสวยผูน ี้ จะรวมทางมรณะในครัง้ นี้ดวย เพราะ ผูหญิงนั้นจะเกงกลาสามารถสักแคไหน หลอนก็คือผูหญิงนั่นเอง และอุปสรรคขอยุงยากใจอีกอยาง หนึ่งก็คือ การดื้อดึงอวดดี ซึง่ มองไมเห็นทางเลยวาจะแกไขอยางใดของหลอน เมื่อแงซายเอากาแฟเขามาให เชษฐาก็เอยถามถึงเรื่องผลของการสํารวจรอยและการขัด หาง รพินทรลวงกระเปาควักกระดาษที่จาํ ลองเปนแผนที่ขึ้นมาชี้ใหดู และอธิบายประกอบอยาง ชัดเจน เขาขัดหางเตรียมไวพรอมแลวสามแหงดวยกัน แหงแรกเปนหางดินโปง แหงที่สองและที่ สามเปนหางเหนือพุ หรือแองน้ําเล็กๆ ภายหลังจากฟงคําอธิบาย และสอบซักถามเปนที่เขาใจดีแลว เชษฐา ไชยยันต และดาริน ก็พิจารณาดูในแผนที่นั้นแลวหารือกัน “คงไมผิดหวังแนนะ หางที่คณ ุ ขัดไวเหลานี”้ ไชยยันตพูดขึน้ “ผมขอรับรองวา อยานอยทีส่ ุด ไมหางใดก็หางหนึ่งครับ กระทิงจะตองเขา หรือถาโชคดี ก็ไดยิงทั้งสามหางเลย จะขึน้ หางตั้งแตบายสี่โมง และนัง่ ตลอดทั้งคืน กลับในตอนเชาของรุงขึ้นอีก วัน” “คุณวางโปรแกรมไวใหเรายังไง?” เชษฐาถาม “ก็สุดแลวแตคณ ุ ชายจะกําหนดซิครับ จัดกันเองตามถนัด ทางผมจะสงพรานคุมกันใหขึ้น นั่งเปนเพื่อนเทานั้น” หัวหนาคณะเดินทางเคาะนิว้ ลงกับโตะอยางตรึกตรอง แลวมองไปทางนองสาวอยาง กังวล ถามเบาๆ วา “นอยจะนั่งหางดวยไมใชหรือ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

326 “ออ แนนอนคะพี่ใหญ” “ถางั้นเอายังงีก้ ็แลวกัน นอยนั่งคูกับพี่ทหี่ า งหนองน้ําหมายเลข 2 ตามแผนที่ของรพินทร ไชยยันตนั่งหางโปงหมายเลข 1 กับพรานคนใดคนหนึ่ง สวนอีกหางหนึ่งหมายเลข 3 นี่ ใหใครก็ได ไปนั่ง” ดารินรองอุทานอะไรออกมาคําหนึ่ง แลวหัวเราะแหลม สัน่ หนาปฏิเสธโดยเร็ว “แน! เรื่องอะไรกันคะ จะตองใหนอยนั่งคูกับพี่ใหญ ประเดี๋ยวก็แยงกันยิงเทานั้น เวลา กระทิงเขา พี่ใหญตองการยิงนอยก็ตองการยิง ทําไมเราจะตองไปนั่งซอนกัน หางเขาขัดไวสามหาง สําหรับเราสามคนอยูแลว ควรจะตองแยกกันโดยอิสระซิคะถึงจะถูก สวนคนที่นั่งคูด วยนั้น จะตอง เปนเพียงแคพรานคุมกันหรือนําทางเทานัน้ ถานอยนั่งคูกับพี่ใหญ นอยนอนสบายอยูในแคมปไม ดีกวาหรือ” พี่ชายมองดูนอ งสาวดวยสายตาบอกความอึดอัดใจบางประการ แลวฝนหัวเราะ “พี่รับรองวาจะไมเปนมือปน แตจะเปนมือชวยสองใหนอย” หลอนสั่นศีรษะปฏิเสธอยางเด็ดขาด “ไมคะ มีอยางหรือ มือปนไปนั่งอยูดว ยกัน มิหนําซ้ํายังขาดหลักการทีป่ ลอดภัยเพียงพอ คือถาเรานั่งกันสองคน พรานที่จะคุมกันก็ไมมีดวย พี่ใหญก็เหมือนกัน ถาไมคิดจะยิงดวยตัวเองแลว พี่ใหญไปทนหลังขดหลังแข็งอยูบนหางทําไม นอนแคมปเสียดีกวา การนั่งหางก็ตองแปลวาเจตนา จะยิงอยูแลว พี่ใหญนั่งหางหนองน้ําหมายเลข 2 กับพรานคนหนึ่ง นอยจะไปนั่งหางหมายเลข 3 กับ พรานอีกคนหนึ่งเอง” เชษฐาอึ้งไปอีกครู ไชยยันตและรพินทรซงึ่ อยูในทีน่ ั้นดวย ในระหวางสองพี่นองโตเถียง กัน ก็พอจะเขาใจไดวา อะไรเปนความอึดอัดกังวลใจของผูที่อยูในฐานะพี่ชาย การนัง่ หางกลางปา ทึบทั้งคืน ปญหามันอยูที่วา เหมาะแลวหรือที่พรานคนหนึ่งคนใดจะนั่งเปนเพื่อน ม.ร.ว.หญิงดาริน เพียงสองตอสอง ถาไมใชพชี่ ายของหลอนเอง แตตัวหญิงสาวดูเหมือนจะไมไดสนใจคํานึงถึงในขอ นี้เลย ระหวางทีพ่ ี่ชายยังพูดอะไรไมออก ในความดื้อดึงของนองสาวนั้น ไชยยันตก็ตัดบทมาวา “เอายังงี้ก็แลวกัน ถาไมนั่งกับเชษฐา เธอมานั่งกับฉันก็ได สัญญาวาจะใหเธอยิงคนเดียว ฉันจะฉายไฟใหเอง” เชษฐาก็พยักหนา สนับสนุนมาวา “เอาไหม เอางัน้ ก็ได นั่งคูกับไชยยันต” หลอนเบปากยืนกราน “ไม! ทําไมหรือคะพี่ใหญ ทําไมพวกเราสามคน ถึงจะนั่งกันคนละหางไมได ทําไม จะตองไปนั่งรวมกันดวย ไมเห็นจะมีประโยชนอะไรขึ้นมาเลย ไมสนุกสักนิด” แลวหลอนก็หวั เราะออกมาเบาๆ เริ่มจะเขาใจวาอะไรเปนขอกังวลของพีช่ ายกับเพื่อน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

327 “พี่ใหญกับไชยยันตกลัวอะไรหรือคะ ในการที่นอยจะขึน้ นั่งหางกับพรานคนใดคนหนึ่ง ของเราตลอดทั้งคืน” แลวหลอนก็หนั มาทางรพินทรผูนั่งเงียบๆ ไมไดแสดงความเห็นอะไร ถามวา “พรานพื้นเมืองของคุณทุกคน ลวนไววางใจไดทั้งนัน้ ไมใชหรือ” “ถาวางใจไมได ผมก็ไมเอามาเสี่ยงตายกับเราในครั้งนีด้ วยหรอกครับ แตผมเห็นดวยกับ คุณชายและคุณไชยยันต คุณหญิงควรจะนั่งกับใครสักคนหนึ่ง ในระหวางพวกเดียวกัน ไมควรจะ นั่งตามลําพังกับพรานของผม ถึงแมผมจะกลารับรองใหทุกสิ่งทุกอยาง มันก็ไมเหมาะอยูด”ี เขาตอบเรียบๆ ดารินยักไหลยมิ้ อยางถือดี และเชื่อมั่นในตัวเอง “ก็ไมเห็นเปนอะไรนี่ คนเหลานี้เขารูจักฉันดีแลว เทาๆ กับที่ฉันก็รูจักเขา ทําไมจะนั่ง ดวยกันไมได ไมนาจะเกิดปญหาอะไรเลย” “แลวนอยจะเลือกเอาพรานคนไหนนั่งเปนเพื่อน” พี่ชายถามขรึมๆ สีหนาไมสบายใจนัก ในความดึงดันเอาแตใจตัวของนองสาว “ใครก็ไดทั้งนัน้ แหละคะ หนึ่งในสี่นนั่ แตถาจะใหเลือก ขอเลือกบุญคํา เพราะเคยนั่งมา ดวยกันแลวเมือ่ คราวกอน แกคุยสนุกดี แมจะขี้โมบาง” “ถานอยจะดื้ออยากนั่งแยกเปนอิสระ ก็มพี รานอยูคนเดียวเทานั้นที่พเี่ ห็นวาเหมาะทีส่ ุด” “ใครคะ?” “พรานใหญของเรา รพินทร” ดารินหันไปมองดูหนาพรานใหญ แลวยักไหลอีกครั้ง “ก็ไดคะ นอยบอกแลวยังไงวา พรานคนไหนก็ไดทั้งนัน้ วาแตตวั นายพรานใหญเองเถอะ จะยุงยากลําบากใจเกินไปไหม ถาหากจะนัง่ คูกับฉัน” “ผมคิดวา ถาคุณหญิงไมนั่งกับคุณไชยยันตหรือคุณชาย ก็เลิกลมความคิดเดิมเสีย นอน แคมปไมสบายกวาหรือ?” เขาพูดอยางอึดอัด หลอนยกมือขึ้นกอดอก ยืดลําตัวตรงขึน้ น้ําเสียงหวนๆ “นี่ตลอดเวลามา คุณไมไดยนิ หรือวา ฉันตองการนั่งหาง” “คืนพรุงนี้ ผมตั้งใจวาจะขอนอนพักสักคืน” รพินทรพูดเนิบๆ สีหนาเฉยเมย “ผมขัดหางไวใหแลว พรานที่จะใหไปนั่งเปนเพื่อนก็นัดแนะซักซอมมอบหมายหนาที่ไว ใหแลว แตถานี่เปนคําสั่ง ผมก็ไมมีทางขัด” ระหวางทีห่ ลอนเมมริมฝปาก จองเขาอยางขัดเคือง พี่ชายก็ลุกขึ้นยืน เดินเขามาตบบา พรานใหญ บอกเครงขรึมวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

328 “เมื่อนอยจะแยกนั่งตะหากจากผมหรือไชยยันตใหได ก็ตามใจเขารพินทร เปนอันวาหาง ของนอยมีคุณเปนพรานคุมกันก็แลวกัน ผมมองไมเห็นใครอื่นทั้งสิ้น” รพินทรถอนใจเบาๆ ลุกขึ้นยืน ควาหมวก “ครับ ผมจะปฏิบัติตามคําสั่ง” ตอบสั้นๆ แคนั้น แลวเขาก็เดินออกไปจากเต็นท หญิงสาวจองตามไปจนลับตา แลวหัน ขวับมาทางพี่ชาย “ทําไมพี่ใหญถึงจะตองทําอะไรใหดูเปนการงองอนนายคนนี้อยูตลอดเวลาคะ นอยไม เขาใจเลย เมื่อเขาไมอยากจะนั่งคูกับนอย ใหพรานคนไหนนั่งเปนเพื่อนนอยก็ได ไมเห็นหนักหนา หรือวามีอันตรายนากลัวอะไรนักเลย กะอีเพียงแคนั่งหาง พี่ใหญทําใหหมอนี่ไดใจ เลนองคขึ้นทุก วัน ฮึ! คอยดูนะ พรุงนี้เวลานัง่ หาง ถาไมทะเลาะตีกันจนตกหางตายกันไปขางหนึ่งก็นบั วาเปนบุญ” “ถาเธอตีรพินทรตกหางตาย เธอก็กลายเปนนางไมประจําอยูบนหางนัน่ เอง ไมมีทางกลับ แคมปได” ไชยยันตวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

329

15 หลังเที่ยงของวันรุงขึน้ คณะนายจางก็เตรียมตัวพรอมสําหรับการเดินทางไปนัง่ หาง รพินทรเอาพรานของเขารวมทางไปดวยเพียงบุญคํากับเกิด นอกนั้นใหอยูประจําแคมป รวมทั้งแง ซายดวย บุญคําจะนั่งคูกับเชษฐาที่หางดินโปง เกิดนัง่ กับไชยยันตทหี่ างหนองน้ําเล็ก บริเวณหนึ่ง ใกลทางดาน และตัวเขาเองผูจะตองนั่งเปนเพื่อนนองสาวหัวรั้น ผูแ สนทระนงของนายจางที่หา ง เหนือแองเล็กๆ ระหวางซอกหุบเขาทึบซึ่งดารินเปนผูเ ลือกเอง จากการดูในแผนที่และสอบถาม หลักการเลือกของหลอนก็คอื ยึดถือเอาระยะเดินทางจากแคมปที่ใกลที่สุด เพราะไมตองการเดินไกล ขนาดใกลที่สดุ ก็คือระยะที่จะตองเดินไมต่ํากวา 2 ชั่วโมงเต็ม หางของเชษฐาเปน ตําแหนงทีไ่ กลกวาเพื่อน จะตองขามเขาไปอีกลูกหนึ่ง บายโมงตรง ทั้งหกก็เริ่มตนออกเดินทางรวมหมูกนั ไปกอนตามดานชางดานตะวันออก เฉียงเหนือประมาณเกือบชั่วโมงตอมา เกิดก็นําไชยยันตแยกไปทางหุบเขาดานใต คงเหลือแตเพียง เชษฐา บุญคํา รพินทรและดารินสี่คนเทานั้น ที่ยังเกิดไปดวยกัน เพราะทิศทางอยูด า นเดียว โดย จะตองผานทางหางของดารินกอน ผานดงทึบปาโปรง หุบเขาลักษณะตางๆ กันหลายแหง ลงไปสู กนกระทะอันกวางใหญในระหวางทิวขุนเขาสูงรอบดาน อากาศแหงอับเปนคนละทางกับที่รพินทร เคยนําแกะรอยในวันกอน มันเปนบายทีล่ มนิ่งและบายเงียบที่สุด ระหวางที่เดินกันไป ไมเห็นสัตว ใดเลยแมแตสกั ตัว นอกจากผึ้งตัวเล็กๆ ที่มีอยูทั่วไปแทบทุกแหงในดงแถบนี้ พอเหงื่อของหญิงสาวโชกตัว และมีความรูส ึกอยากจะหยุดพักเพราะหิวน้ําและขาทั้งสอง ขางลาเต็มที ทั้งหมดภายใตการนําของรพินทรก็ทะลุปาเถาวัลยออกสูดา นเล็กๆ ดานหนึ่งเปนทาง ลาดต่ํา พอพนพูของตนกรางใหญขนาด 7-8 คนโอบก็ถึงแองน้ําเล็กๆ อาณาเขตประมาณไมเกินรอย ตารางวา น้ําเปนสีดําคล้าํ ดวยใบไมทหี่ ลนลงไปหมักหมมทับถมกันอยูในระหวางโขดหินระเกะ ระกะ มีทางลงของดานหลายทางมาบรรจบพบกันทีแ่ องน้ําตื้นๆ แหงนี้ ดานหนึ่งเปนเชิงเขาสูง คอนขางชันขึ้นไปสูปาทึบ หางขัดไวบนกิ่งตะครอ ภายใตหลังคาธรรมชาติของซุมขอยทึบ เยื้องกับบริเวณแองน้ํามี พันธุไมประเภทกาฝากและเฟรนขึ้นปกคลุมแทนบังไพรอยางดีมิดชิดแนบเนียน ชนิดที่แมแตคนเอง ถาไมสังเกตใหดีกแ็ ทบจะไมรูวามีหางขัดไวบนนั้น สูงจากพื้นประมาณ 15 ฟุต อยูในบริเวณที่จะ มองเห็นแองทุกมุมในระยะต่าํ กวา 20 เมตร บริเวณนั้นเต็มไปดวยรอยของสัตวทุกชนิด นับตั้งแตกระจงขึ้นไปจนกระทั่งโขลงชางที่ ย่ําทับกันสับสน ทั้งเกาและใหมเปรอะไปหมด ทั้งสี่หยุดพักกันที่นั่นชั่วขณะ “หางนี้นะ เหรอ ที่นอยจะนั่ง” เชษฐาถามอยางพอใจ ขณะทีอ่ อกเดินสํารวจไปรอบๆ บริเวณ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

330 “ครับ” “รอยกระทิงทีเ่ ห็นอยูน ั่นใหมเหลือเกิน เมือ่ เชานี้หรือเมือ่ คืน?” “เมื่อคืนนี้ครับ แตรอยไอลายที่อยูขางโขดหินกอนนั้นหยกๆ นี่เอง บางทีอาจกอนหนาที่ เราจะมาถึงที่นสี่ ักอึดใจเดียว” รพินทรกระซิบ บุยปากไปที่พื้นแฉะริมน้ําใกลโขดหินลูกใหญทางดานขวามือ เชษฐา มองตามจึงเพิง่ สังเกตเห็นรอยเทาหนาของเสือสองขางปรากฏอยูที่นนั่ น้ําจากบริเวณแองสวนใหญ ที่ทะลักไหลเขามาขังอยูที่รอยของมันยังเปนรอยขุนๆ อยู เมื่อกราดสายตาตาม ก็ยงิ่ เห็นชัดทีห่ ิน เกลี้ยงอีกกอนหนึ่ง...งอกกลางแอง รอยเทาที่เปยกน้ําประทับไวบนนัน้ พอหมาดๆ แตก็ยังสังเกตเห็น ไดถนัด อันนาจะสันนิษฐานไดวา เจาลายมาทรุดหมอบเลียกินน้ําอยูร ิมแอง เมื่อกินเสร็จก็กระโจน ไปยืนอยูบนโขดหินกลางแอง แลวเผนตอไปยังอีกดานหนึ่งขึ้นปากดานไป ดารินนั่งพักอยูกับบุญคํา กําลังกรอกกระติกน้ําดื่มอยูที่โขดหินกอนหนึ่ง ไมไดตามเขามา ดวย จึงไมเห็นเชษฐาชําเลืองไปทางนองสาว แลวเปลี่ยนสายตามาจับนิง่ อยูที่หนาของพรานใหญ “คงจะมีอะไรนาดูนาชมมากนะ สําหรับหางนี้ อยางไรก็ตามขอใหคุณรูไวดว ยวา นอยยัง ไมเคยนั่งหางในปาสูงอยางนีม้ ากอน อยางเกงก็แคหางสําหรับเกงกวาง แลวก็ไมเคยนั่งตลอดทัง้ คืน” “โปรดอยางกังวลเลยครับ” นายจางตบแขนเขาหนักๆ อีกครั้ง ก็เดินกลับมาที่นองสาวและบุญคําบอกวา “เอาละนอย เธอขึ้นหางนี้กบั รพินทร พีก่ ับบุญคําแยกไปกอนละ ยังจะตองเดินอีกตั้ง ชั่วโมง พรุงนี้เชาพบกันใหม พี่จะยอนกลับมาสมทบกับเธอและรพินทรที่นี่ รอดวยก็แลวกัน” “โชคดีคะ พี่ใหญ!” นองสาวโบกมือให ยังคงนั่งพักเหนื่อยอยูที่โขดหินกอนเดิม พี่ชายโบกมือตอบแลวควา ปนที่พิงไวกับโคนไมขึ้นมา บุญคําก็ออกเดินนําลิ่วเลาะแองน้ํานั้นขึ้นสูป ากดานดานหนึ่ง ไมกี่อึดใจรางอันสูงใหญสงางามของราชสกุลหนุมผูเปนพี่ชาย กับรางผอมเกร็งของ พรานพื้นเมืองก็ลับหายไปจากสายตา ทุกสิ่งทุกอยางตกอยูในความเงียบสงัดตามเดิม เหลือแตเพียงหญิงสาวผูสูงศักดิ์ และ พรานใหญสองตอสองทามกลางความเปลี่ยวเปลานาสะพรึงกลัวของดงทึบรอบดาน ฝายหนึ่งนั่งเอา ปนพาดตัก วางขอศอกไวบนปน ตั้งฝามือทั้งสองรับคางไว อีกฝายหนึง่ ยืนพิงโคนไมอยูขางหนาใน ระยะหางสามสี่กาว ตาแข็งกราวทรงอํานาจกอปรไปดวยความเยอหยิ่งกับตาเนือยๆ เฉยเมยทั้งคูสบกัน ขณะ นั้นลมปาที่สงบมาตลอดก็เริม่ โชย ใบไมกระดิกและเสียงเรไรก็เริ่มเพรียกระงมดง ระคนไปกับ จักจั่นลองไน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

331 “หางนี้นะ เหรอ สําหรับฉัน?” หลอนเปรย ทําลายความเงียบขึ้น “ถาไมใชหางนี้ แลวจะมีหา งไหนอีก?” เสียงหาวๆ หลุดออกมาจากลําคอที่เต็มไปดวยเครานัน้ “พี่ชายฉันไปแลว ไมมใี ครอื่นอีกเลย มีแตคุณกับฉันเพียงสองตอสองกลางปาทึบนี่ คุณ จะฆาฉันหมกปาก็ไดนะ สะดวกที่สุด” ดารินพูดเนิบๆ ประกายตาเต็มไปดวยอาการทาทาย “ไมตองถึงกับลงมือฆาหรอก เพียงแตวิ่งหนีไปเสียเฉยๆ เดี๋ยวนี้ คุณหญิงก็รองปาแตกไป เทานั้น แตไมตองกังวล...คนอยาง รพินทร ไพรวัลย ไมเคยทรยศตอใครทั้งสิ้น” “คุณเคยคิดบางไหมวา...” หลอนเลิกคิ้วยิ้มมุมปาก “การที่คุณตองทําหนาที่เปนพรานคุม กัน ขึ้นนั่งหางกับผูหญิงสักคนหนึ่ง ที่ไมคุนเคยกับการนั่งหางมากอน ผูหญิงคนนัน้ อาจทําปนลั่น ถูกคุณ แทนทีจ่ ะถูกสัตว” “ถึงแมจะมากไปดวยอารมณ ผูหญิงคนนั้นก็เปนคนฉลาดไมใชคนโง หลอนรูดี ตอให เกลียดขีห้ นาผมสักขนาดไหน ถาทําปนลั่นถูกคนนําทางเสียแลว ก็จะไมมีใครเสี่ยงตายเขามาอาสา นําทางใหอกี ” ดารินหัวเราะหึๆ ในลําคอ ควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ พนควันชาๆ ตายังจับนิ่งอยูที่รพินทร “คุณไมกลัวเลยรึ?” “ในปาคอนกรีต ผมอาจกลัวคุณหญิงเพราะผมไมชํานาญในปาอารยธรรมเชนนั้น แตใน ปาดงพงพีเชนนี้มันถิ่นของผม วาแตคณ ุ หญิงเถอะ...” “ทําไม?” “มานั่งหางกับผม ไมกลัวผมมั่งรึ?” “ฉันอยากรูนะวาคุณนากลัวสักแคไหน ใช! คุณเปนคนนากลัวมากสําหรับสัตวปาทุก ชนิด แตฉนั เปนสัตวเมือง!” “ตัวที่แสนสวยและเต็มไปดวยพิษสง! ผมยอมรับตามตรงวาไมสูจะสันทัดจัดเจน หรือ ชํานาญในสัญชาตญาณนัก แตก็พยายามจะเรียนรู” “ดวยสติปญญาอันโงเงา ตามประสาคนดงของคุณนะรึ?” น้ําเสียงของหลอนแฝงไวดว ยรอยเยาะ มุมปากงามพรายไปดวยรอยหยัน รพินทร ไพรวัลย ถอนใจหนักหนวง บอกกับตนเองวา ใชแลว...เขาคิดไมผิด ม.ร.ว.หญิง ดาริน วราฤทธิ์ รายกาจนาหนักใจและยุงใจเสียยิ่งกวาเสือสมิง! เขายกนาฬิกาขอมือขึ้นดู แลวตัดบทหวนๆ วา “สี่โมงกวาแลว ถาคุณหญิงอยากจะยิงสัตวก็ขึ้นหางได”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

332 หลอนยิ้มอยางลึกลับ ชายตามองดูเขาดวยหางตาชนิดอานความหมายไมออก อึดใจก็ลุก ขึ้นยืนตวัดปนขึ้นมาหนีบไวในซอกแขน “คงไมเสียเวลามากนักไมใชหรือ ถาฉันจะเดินดูบริเวณรอบแองน้ํานีส้ ักครู กอนจะขึ้น หาง” วาแลวหลอนก็ออกเดินตรงไปสํารวจรอยที่ริมแองน้ํารอบๆ พรานใหญเดินตามไปเงียบๆ เบื้องหลัง หลอนแหงนมองดูภูมิประเทศรอบดานดวยสีหนาเรื่อยเฉือ่ ย ดูจะไมสะทกสะทานตอ บรรยากาศแวดลอมอันนาสะพรึงกลัวนั้นเลย อารมณเหมือนจะอยูในความสุขความพอใจอยางยิ่ง เมื่อหลอนสูบบุหรี่หมดตัว ก็ขยี้ดับกับโขดหินแลวทิ้งกน ใชเทาเกลีย่ ใบไมแหงกลบ หัน มาพยักหนา “เอาละ ฉันพรอมแลว” รพินทรนําหลอนมาใตหางทีข่ ัดไว ตนไมเอนและลําตนอันแข็งแรงของเถาวัลย เปรียบ เสมือนเปนบันไดธรรมชาติใหปนปายขึ้นไปสูหางไดโดยไมยากเย็นอะไรนัก แตหมายความวาจะ ตองใชความระมัดระวังตามสมควร เขารับปนมาจากหลอน พยักหนาเปนความหมายเตือนใหปน ลวงหนาขึ้นไปกอน หญิงสาวเงยหนาขึ้นสํารวจทางขึ้น แลวหันกลับมามองดูหนาถามวา “นี่ไมไดทําบันไดใหดว ยหรอกรึ?” พรานใหญเลิกคิ้ว แลวยักไหล “นี่เปนหางยิงสัตว...ไมใชหอ งชั้นบนในคฤหาสน คุณหญิงตองปนขึน้ ไป แตถาลําบาก หรือเหลือความสามารถ ผมก็ยินดีที่จะนํากลับแคมป” หลอนไมกลาววากระไรอีก หยิบถุงมือหนังขึ้นมาสวมมือทั้งสอง แลวไตขึ้นไปบนลํา ตนไมเอน อันมีกิ่งกานเปนทีย่ ึดแลวที่พักตัวไดตามสมควรนั้น ดวยอาการแคลวคลองวองไว ผิดไป จากบุคคลทั่วๆ ไป ที่เคยเห็น ไมกี่อึดใจนั้น รางงามก็ขึ้นไปยืนเทาสะเอวอยูบนหางกมลงมองดูเขา รพินทรหวั เราะหึๆ อยูในลําคอ ไตตามขึ้นไปชาๆ สงปนของหลอนขามราวหางไปใหแลวกาวขามราวขึน้ สูตัวหาง วาง สีหนาเครงขรึม ไมสนใจกับสายตาของหลอนที่เฝาจับจองมองอยูทุกขณะ บริเวณหางเปนรูปสี่เหลี่ยมผืนผา เนื้อทีจ่ ํากัดจําเขี่ยประมาณสองตารางเมตร ประกอบ ดวยลูกหางอันเปนไมทอนกลมไดขนาดเสมอกันทอนเทาขอมือ มัดตรึงดวยเถาวัลยมั่นคงแข็งแรง พอใช มีราวกัน้ ทั้งสี่ดาน ประกอบดวยกิ่งไมบังไพรที่ตดั มาสะไว และบางสวนของกิ่งขอยอันเปน ธรรมชาติเดิม มันกวางพอสําหรับคนสองคนนั่งไดอยางสบาย แตแคบมากถาคนใดคนหนึ่งจะ ทอดตัวลงนอน เมื่อขึ้นมาถึง รพินทรก็จัดบริเวณหางโดยไมพูดคําใดทั้งสิ้น ปลดเปหลังออก คลี่ผาใบ หนาผืนเล็กพอดีกับเนื้อที่ของพื้นหาง ออกปูทับผิวอันขรุขระของลูกหางไว คลองกระติกน้ํากระติก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

333 กาแฟและหอเสบียงสําหรับเปนอาหารค่ําไวที่ราวหางดานหนึ่ง จัดการผูกไฟฉายไวดว ยเชือกรมชวง สั้นๆ โดยปลายอีกขางหนึ่งมัดติดกับราวหางปองกันการพลั้งเผลอ หลนตกไปจากหางในเวลา กลางคืน วางไรเฟลของตนเองไวที่งามรองรับ ซึ่งทําไวสองอัน แลวสาละวนอยูกับการจัดวาง สิ่งของติดตัวจําเปนที่นํามาดวยใหเปนระเบียบเรียบรอยเพื่อความสะดวกในการหยิบใชไดทันทวงที ตลอดเวลาหญิงสาวนั่งเอามือคลองเขา มองดูเขาดวยสายตาไมกินเกลียว “ทําไมถึงขัดหางแคบนัก?” เสียงนั้นถามมาอีก ในขณะทีเ่ ขายังงวนอยูก บั การจัดเตรียมสิ่งของ “นี่เปนหางยิงสัตว...” เขายืนประโยคเดิม โดยไมเงยหนาหรือละมือ “ไมใชหา งขาย สรรพสินคา” “นี่จะเปดฉากวิวาทงัน้ รึ?” “ผมพูดตามจริง” “นึกแลวไมผิด” “นึกอะไร?” “นึกวากอนพระอาทิตยขึ้นพรุงนี้ ไมฉันก็คุณคงจะถูกฆาตกรรมกันไปขางหนึ่ง ถาหาก ความจําเปนบังคับใหตองมานั่งหางดวยกัน” “คุณหญิงคิดจะฆาตกรรมผมทีเดียวรึ?” “ก็ไมแนนัก ถาอุเบกขาหรือขันติของฉันหมดสิ้นไปเพราะสุดแสนที่จะทนทานได คนเรา เมื่อบันดาลโทสะอาจทําอะไรลงไปโดยไมเจตนาก็ได” “แตถาคุณหญิงฆาผมละก็ มีเจตนาแน เพราะคิดและเตรียมการไวกอ น พยานหลักฐาน สิ่งแวดลอมมูลเหตุจูงใจยืนยันอยูพ รอมนําสืบไดทีเดียว” “ขอใหรูไวดวยวา ฉันไมไดขอรองใหคณ ุ มานั่งหางกับฉันเลยนะ แลวก็ไมตองการสัก นิด” “ก็เหมือนกันกับผมนั่นแหละ” “แลวมาทําไม?” “ก็แลวคุณหญิงมาทําไม?” “ฉันตองการนัง่ หาง แลวพี่ชายบังคับใหฉนั ตองนั่งกับคุณ” “ก็เหมือนกันอีกนั่นแหละ พี่ชายของคุณหญิงออกคําสั่งใหผมมานั่งกับคุณหญิง ซึ่งผม ปฏิเสธไมไดเพราะผมเปนลูกจาง” “ถางั้นลงจากหางเดีย๋ วนี้ เอาฉันไปสงแคมป!!” ดารินพรวดพราดลุกขึ้นยืนจนหางสั่น ควาปน รพินทรควักบุหรี่ออกมาสูบอยางสบาย อารมณ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

334 “เอาซิครับ เชิญกลับไปเอง ผมไมไปหรอก ขี้เกียจเดินกลับไปกลับมา หรือวาจะ ฆาตกรรมผมเสียกอนแลวเดินกลับแคมปเองก็ยังได รับรองวาปาลึกแบบนีไ้ มมีใครรูหรอกวาคุณ หญิงฆาผม ถาใครถามก็บอกวาไมรูหายไปไหนก็แลวกัน...” หญิงสาวกัดริมฝปาก หนาแดงก่ํา หายใจสะทอนหอบ ยืนถือปนจองหนาเขาอยูเ ชนนั้น พรานใหญหัวเราะเอื่อยๆ ในลําคอ กลาวเนิบๆ ตอมา “...ผมบอกคุณหญิงแตแรกแลววา ไอการมาลําบากกรากกรําอยูในปานั้นนะ มันไม เหมาะสมสําหรับคุณหญิงเลย ตอนจะมานั่งหางก็เตือนแลววา มันสบายสูนอนในแคมปไมได คุณหญิงก็จะมาใหได พอเห็นหางก็เกิดสงสัยวา ทําไมถึงไมสบายเหมือนเตียงนอนของหองใน คฤหาสนของคุณหญิง หรือในหองของโฮเต็ลชั้นเดอลุกซ” “ฉันเพียงแตถามวา ทําไมถึงขัดหางแคบจํากัดเกินไปนัก คุณไมนาจะพูดโยกวนโทโสฉัน อยางนี!้ ” หลอนพูดหอบๆ ริมฝปากสั่น “ผมก็ตอบตรงที่สุดแลวนี่ครับวา หางยิงสัตวนะ มันจะกวางขวางใหญโตเหมือนหาง สรรพสินคาไมได จะตองใหผมอธิบายดวยไหมวาทําไมมันถึงไมเหมือนกัน” “อยางนอยที่สดุ คุณก็ควรจะรูอยูแลววา เรานั่งกันสองคน...” ดารินพูดเสียงหนักๆ ตาคว่าํ “...แลวก็คงไมถึงกับจะตองนั่งถางตากันตลอดทั้งคืน เพราะสัตวมันมีเวลาขาวของมัน เหมือนกัน คนนั่งหางพอจะนอนพักได ถาคุณเพียงจะขยายพืน้ หางใหกวางขวางกวานี้อีกสักนิด ก็ พอจะมีที่นอน นี่ไมมีที่ใหเอนตัวไดเลย” “ถาอยางนั้นผมก็ตองขออภัย เพราะไมทราบมากอนวา คุณหญิงตองการจะนอนดวย ในขณะนั่งหาง ผมถือเอาตามธรรมเนียมของผม คือถาคิดจะนัง่ หางกันแลวผมไมเคยนอนเลย งวง เขาจริงๆ ก็นงั่ หลับนกเอา พรานปาหรือนักลาสัตวแทจริงทุกคนเขาก็ทําอยางผมนีแ่ หละ เพราะถา อยากจะนอนก็ไมตองมาลําบากนั่งหางอยู คํามันก็บอกชัดอยูแลววา ‘นั่งหาง’ ไมใช ‘นอนหาง’ การ นอนอยางสบายในเวลาดักยิงสัตว จะทําใหเราเผลอหลับไปโดยไมรูสึกตัว ตกอยูใ นฐานะประมาท กวาจะรูสึกตัวชางก็อาจมารือ้ หางเราเสียแลว” “ขอนั้นไมสําคัญหรอก!...” หลอนตวาดแวด “ถึงจะนัง่ กันตลอดคืน ฉันก็นั่งไดแลวก็ไม บนดวย แตทฉี่ ันเดือดก็เพราะไอคําตอบแบบยวนหาเรื่องของคุณตะหาก คุณบอกกับฉันเสียอยางนี้ แตแรก มันก็ไมยั่วโทสะขวางหู ตอบออกมาไดวา หางยิงสัตวไมใชหางสรรพสินคา พูดแบบนี้ชวน ใหอยากตอยปากเสียมากกวาจะทําความเขาใจกันไดดวยดี” “คนเราถามัวแตคิดที่จะตอยปากกันอยูละก็ ถึงยังไงๆ ก็ไมมีทางจะทําความเขาใจกันได ดวยดีอยูว ันยังค่ําแหละ แลวคุณหญิงก็คิดอยากจะตอยปากผมมาตั้งแตพบกันครั้งแรกทีเดียว ความรูสึกชนิดนี้ มันแกยากเสียแลว” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

335 “ก็หมั่นยวนเขาซิ!” “ก็หมั่นขวางเขาซิ!” “บา!” “ถาจะมาทะเลาะกับผม ก็เชิดเอ็ดใหลั่นปาไปตามสบายครับ แตถาจะมายิงสัตว เลิกสง เสียง นั่งลงใหสงบและปฏิบัติตามคําสั่งผมไดแลว” ดารินหนาเปนมาหมากรุก กัดริมฝปากแรง ในที่สุดก็กระแทกตัวลงนั่ง สะบัดหนาหันไป ทางอื่น รพินทรพิงหลังกับราวหาง ทอดสายตามองดูหลอนเงียบๆ อีกอึดใจใหญจึงบอกมาเสียงต่ําๆ “ตรวจปน!” “เรียบรอยแลวหรอกนา!” หลอนกระชากเสียงมาเบาๆ “หมายความวายังไง ที่วา เรียบรอย?” “กระสุนเต็มอัตราในซอง แลวยังอยูใ นลํากลองอีกนัดหนึ่ง” “แปลวาขึ้นลําไวแลว” “ยัง กระสุนอยูในลํากลองก็จริง แตฉันลดนกไว” พรานใหญพยักหนา “เอาละ ขึ้นนก!” ตาขุนเขียวคูนน้ั ชําเลืองแวบมาที่เขา แลวตบลูกเลื่อนของเบราวนิ่ง .375 แม็กนั่มขึน้ เสียง ดังสนั่น พรอมกับตบลงเขาที่ตามเดิม ไรเฟลกระบอกนัน้ อยูในภาวะพรอมที่จะยิงไดทุกขณะ “ฮื่อ!...” เสียงหนักๆ กระแทกอยางประชด “ทีนี้ลองใสหามไก...เซฟนะ” “ฮื่อ...เอา! ยังกะหัดทหาร หรือมาฝกอาวุธปนกันใหมทเี ดียว เชิญออกคําสั่งมาอีกซิเจาคะ วาจะใหทําอะไรอีก” “ปลดหามไก” “ฮื่อ...เอา! ปลดแลว ทํายังไงอีกละ?” “กอนจะออกเดินทางมานั่งหางในวันนี้ คุณหญิงตรวจสอบปนกระบอกนีไ้ วเรียบรอย แลวหรือยัง?” พรานใหญถามดวยหนาขรึมอยูตามเดิม “ทําไมถึงไมตรวจ เรียบรอยหมดทุกอยาง” “อะไรบางที่วา เรียบรอยนะ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

336 “ลํากลองเกลี้ยงสะอาด ลางเอาน้ํามันหลอลื่นกับจาระบีออกหมดแลว เข็มแทงชนวน ปฏิบัติการไดดี โบลทอยูในสภาพเรียบรอย หมุดหรือสกรูทุกตัวไขเกลียวตึงแนน ศูนยเที่ยง ระยะ รองเมตรรับรองวาฉันสามารถยิงรอยรูจมูกของคนยวนโทโสคนไหนก็ได!” “รอบคอบและช่ําชองดีมากในการตรวจตราอาวุธปน แตก็เปนความรอบคอบและช่ําชอง ของนักยิงเปากระดาษเทานัน้ ไมใชนกั ลาสัตว” “หมายความวายังไง?” หลอนหันมาจองตาโต เดือดจี๋ขึ้นมาอีก “ก็หมายความวา ปนของคุณหญิงมันยังไมเรียบรอยเทาที่ควรนะซิ หามไกหรือเซฟฝด สิ้นดี ปลดหรือใสลําบากมาก ตองเอาหัวแมมือดันกันอยางเต็มที่ กวาจะปลดหรือใสได มิหนําซ้ํายัง มีเสียงดัง ความขลุกขลักในดานเซฟปนนีแ่ หละทําใหนกั ลาสัตวหลายคนมาแลว พลาดโอกาสที่จะ ยิงสัตวได หรือมิฉะนั้นก็เสียชีวิตไปเสีย เซฟปนของนักลาสัตวทุกคนควรจะเบาและคลองที่สุด เวลาจะใสหรือจะถอด ตองทําไดอยางนิ่มนวล และไมมีเสียงดังคลอกแคลกเตือนสัตวใหรูตัวแมแต นิดเดียว” ดารินขมวดคิว้ กมลงมองดูไรเฟลบนตัก แลวรีบทดลองใสและปลดหามไก สลับไปมา สองสามเที่ยว ก็ยิ้มออกมาเจือ่ นๆ เซฟปนของหลอนคอนขางฝดจริงๆ และมีเสียงในขณะที่ปลด “มันสําคัญนักหรือ...กะอีแคเซฟฝดหนอยเดียวเทานี้ ถึงอยางไรฉันก็ปลดมันไดไมถงึ กับ ตองออกแรงอะไรนัก แลวเสียงก็ไมใชดังมากอะไร” หลอนพูดเสียงออนลง พรานใหญหัวเราะเบาๆ อยูในลําคอ “ถายิงเปากระดาษ มันก็ไมสาํ คัญอะไรหรอก ถายิงคนหรือยิงสัตว สําคัญมาก ก็บอกแลว ยังไงวา นักลาสัตวหลายคนมาแลวพลาดโอกาสอันงามที่สุดเพราะเซฟฝด หรือมีเสียงดังนี่แหละ คุณชายเชษฐาเองควรจะยิงไอกุดคว่ําอยูกับที่โดยไมตองลําบากตาม ถาเซฟปนกระบอกนั้นคลอง และเบากวานัน้ สักหนอย เสียงปลดเซฟแทๆ ที่เตือนใหมันรูตัวเสียกอน เสี้ยวของวินาทีของจังหวะ ที่ควรจะลั่นกระสุนออกไปได ถามีอะไรมาเปนอุปสรรค ยอมหมายถึงการเสียโอกาสทันที สําหรับ สัตวปาทุกชนิด ถาการเสียโอกาสชนิดนั้น การสูญเสียก็เพียงแตไมไดสัตวนั้น แตถา การเสียโอกาส ในขณะที่สัตวรายมันชารจ การสูญเสียก็อาจมีความหมายถึงชีวิต แลวในปาเชนนี้ อยาวาแตเสียเซฟ ปนที่ลั่นแคดังกริกเดียวเลย เสียงถอนหายใจก็ยังไดยนิ ไปไกล โดยเฉพาะอยางยิ่งประสาทหูของ สัตวดวยแลว ยิ่งจับสิ่งผิดปกตินี้ไดทันที” เขาลวงลงไปในยามเครื่องหลัง หยิบน้าํ มันหลอลื่นมาสงใหแกหลอนแทนคําพูดเตือน โดยวาจาใดๆ ทั้งสิ้น ดารินเบปาก กระดกไหลนิดหนึ่งแลวรับไปโดยดี หลอนกระชากลูกเลื่อน ถอด กระสุนทั้งในรังเพลิงและในซองกระสุนออก ใชน้ํามันหยอดที่ปุมหามไก และทดลองผลักไปผลัก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

337 มาอยูอึดใจใหญ จนกระทั่งหามไกคลองขึน้ และเสียงดังหายไป แลวชําเลืองมองดูเขาอีกแวบหนึง่ จัดแจงบรรจุกระสุนขึ้นลําตามเดิมถามวา “ขึ้นลํา แลวใสเซฟไวใชไหม?” “ใช เมื่อจะยิง ปลดเซฟ แลวยิงเลย ไมจําเปนจะตองเอาลูกเขาลํากลองไวแลวลดนก เพราะถาเวลาจะยิงตองขยับลูกเลื่อนอีกครั้งเปนการขึ้นลํา เสียงขยับลูกเลื่อนดังเสียกวาปลดเซฟตัง้ รอยเทา โปรดจําไวดว ย การดักยิงสัตวไมวาจะนั่งหางหรือนั่งซุมก็ตาม ปนตองพรอมที่จะยิงได ทันที เพียงแคปลดเซฟเทานัน้ ไมใชมามัวขึ้นลําอยู ผิดกับเวลาเดิน โดยยังไมคดิ ที่จะยิงอะไร ขณะที่ เราเดิน เมื่อสัตวจูออกมาใหเห็น จะโดยบังเอิญหรือโดยชารจเขามาทํารายก็ตาม เรามีเวลาที่จะขึน้ ลํา ไดทัน และไมตอ งคํานึงถึงวาจะเกิดเสียงหรือไม แตในเวลานั่งหาง หรือจองพรอมที่จะยิงอยูแลว จะตองไมใหเกิดเสียงแมแตนิดเดียว” “ขอบใจที่สอน คงจะนึกหัวเราะเยาะฉันมาตลอดเวลาซินะ ในความโงเงาไมประสี ประสาในเรื่องนี้” “ครูสอนวิชาใหแกศษิ ยนะไมมีวันที่จะหัวเราะเยาะลูกศิษยหรอก มีแตวาลูกศิษยหวั ดื้อ บางคนจะอวดดีกับครูเทานั้น” “อยาทําเปนไดทีขี่แพะไล” “เอากระสุนมากี่นัด?” “ชุดเดียว หานัด” “นอยไป!” “ฉันมายิงสัตวนะ ไมไดมารบกับใคร แลวก็มาเพียงชัว่ ขณะคืนเดียวเทานั้น เรื่องอะไร จะตองหอบกระสุนมามากๆ ใหหนัก นี่มนั ไรเฟล .375 แลวก็หวังยิงสัตวใหญ ไมใชลูกกรดที่จะยิง นกยิงหนูเลนจะไดขนมาเปนรอย ปนขนาดนี้ขอใหมีโอกาสลั่นไดนดั เดียว ก็เห็นดีเห็นชั่วกันไป แลว อยูห รือไมอยูก็รูกัน คุณคิดวาฉันจะยิงกระทิงซ้ําถึงสิบๆ นัดทีเดียวหรือ” “นี่ยังไง อวดดีอีกแลว ใช! ลูกปนไรเฟลขนาดนี้นะ ลงไดลั่นนัดสองนัดก็รูผลแลว แต เพื่อเปนการไมประมาท ในทุกครั้งที่เดินออกจากแคมป ไมวาจะไปใกลหรือไกลก็ตาม ควรจะมี กระสุนสํารองติดตัวไวประมาณ 20 นัด เพื่อความไมประมาท ในปาเปนสิ่งที่เราคาดคะเนอะไร ไมไดทั้งสิ้น สิ่งที่ไมคิดฝนหรืออุปทวเหตุคับขันมันอาจเกิดขึน้ ไดทั้งนั้น อาจประจันหนากับชาง โขลงโดยไมรูตัว ที่จําเปนจะตองใชกระสุนมากกวา 4-5 นัด อาจพบกับโจรผูรายหรือพวกปลนกลาง ปา อาจหลงปา พลัดกับพวกอยูหลายๆ วัน ซึ่งจะตองพึง่ กระสุนสํารองที่ติดไว กระสุนสัก 20 นัด มันไมหนักเพิม่ ขึ้นอีกสักแคไหนหรอก” “เจาคะ เขาใจแลว” “กระสุนที่บรรจุอยู เปนกระสุนแบบไหน?” “หัวออน 270 เกรน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

338 “เบาไป สําหรับกระทิง เปลี่ยนใหมทั้งหมดนั่นแหละ เอา! เอาลูกนี่ไป” หลอนถอนหายใจเฮือก หลับตา สายหนาอยางออนใจ แลวก็จาํ ตองถอดกระสุนเดิมออก ตามคําสั่ง รับลูกแบบซิลเวอรทิปน้ําหนัก 300 เกรนไปจากพรานใหญ บรรจุแทน พลางบนเบาๆ “ฮึ! ดาริน วราฤทธิ์ มือปนขนาดชั้น ‘ดิสทิงควีส’ ควาโลควาเหรียญมาแลวนักตอนัก พอ มาเจอะเอาพรานปาผูมปี นสับปะรังเคคูมืออยูเพียงสองสามกระบอก มือปนเหรียญทองก็กลายเปน เด็กฝกใหมไปเสียแลว เฮอ! ฉันทําอะไรไมเคยถูกเลยนะ บกพรองในสายตาคุณอยูตลอดเวลา” “ไอที่ควาโล ควาเหรียญนะ เปนฝมือยิงเปากระดาษ เมื่อคิดจะยิงสัตวก็ตองเอาแคฝาจุก น้ําอัดลมแทนเหรียญตราไปพลางๆ กอน แลวก็คอยๆ เรียนคอยหัดไป ไมใชถือดีนอกครูอยู วิชาก็ จะไมได อาไร! นักเลงปนแทๆ ไมรูหรอกหรือวา ถึงแมจะเปนกระสุนขนาดเดียวกัน แตที่ออกแบบ ประดิษฐ และน้ําหนักของหัวกระสุนที่ตา งกันออกไปนั้นนะ เขามีไวเพื่อใหเลือกใชเหมาะสมกับ สัตวแตละชนิดอยูแลว กระทิงในปานี้ ไมใชววั รีดนมหรือควายไถนา แตละตัวนองๆ ชาง น้ําหนัก เปนตันๆ ขึ้นไปทั้งนั้น บางตัววัดจากเทาหนาถึงสันหลัง สูงตั้งหกฟุต กระสุนหัวออน น้ําหนัก 270 เกรน มันจะฉีกเปลือกแตกออกเสียกอนทีจ่ ะทะลวงเขาไปไดลึกพอ ผมตองการใหนดั เดียวอยู ไมใช ยิงบนหางตรงนี้ แตตองไปตามกันอีกลูกเขาหนึ่ง สิ่งควรคํานึงของนักลาสัตวที่ดีก็คอื ถาจะยิงสัตว เพียงแคใหเจ็บไปก็อยายิงเสียดีกวา แลวถาบังเอิญเจ็บไปแลว จะสักกีเ่ ดือน กี่ป หรือยากลําบากสัก เพียงไหน ก็ตองตามเอาตัวใหได มายงัน้ มันจะเปนพิษเปนภัยทําใหตัวเอง หรือคนอื่นเดือดรอน ภายหลัง” “สอนนะดีแน และสนใจฟง แตอยาบลั๊ฟ มายจะโมโหขึ้นมาอีก” “แกโมโห ก็โงในวิชาทีจ่ ะเรียนอยูน ั่นแหละ” “เดี๋ยวเหอะ...!” “เคยยิงสัตวสี่เทาอะไรมาบางแลว” “กระรอก กระแต กิ้งกา ออๆ! แลวก็เลียงผาที่เขาโลนยังไงละ อูว ! ลืมไปอีกอยางหนึ่ง ชางอีก ที่ยิงเมือ่ วานซืนนี้ ตอนที่คุณกับพีใ่ หญไลออกมาจากดง ก็ยิงไปงั้นแหละ ระยะยิงหางตั้งรอย กวาเมตร วิ่งออกมาเปนเปาในที่โลงยังงั้น” พรานใหญสั่นหนาชาๆ “ยิงอยางนัน้ ไมนับ ที่ถาม หมายถึงการเล็งยิงอยางประณีตหมายลมใหไดโดยกระสุนนัด เดียวนะ” “ก็กระรอก กระแต แลวกิ้งกา อยางที่บอกยังไงละ” “เปนอันวาไมเคยมากอน” “ไมมีใครเคยอะไรมาจากในทองหรอก นอกจากหัดเอาทีหลัง ซึ่งในเรื่องกลวยๆ พรรคนี้ มันไมใชวิชาที่จะตองทําวิทยานิพนธ” “จะยิงกระทิงใชไหม วันนี้?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

339 “ใช! ไมเพียงแตกระทิงเทานัน้ อะไรก็ได ทีฉ่ ันนึกอยากจะยิง” “สมมติวามันโผลออกมาใหเห็นละ จะยิงยังไง” “เห็นหัวยิงหัว เห็นหางยิงหาง!” “คราวนี้ใครรวนใครกันแน?” หลอนหัวเราะแคนๆ “ก็มีอยางหรือ มาคอยซักถามภูมิอยูได จะสอนอะไร ก็สอนมาซิ แกลงถามโนน ถามนี่ จะ หาเรื่องบลั๊ฟกันยังงั้นรึ ก็บอกอยูนยี่ ังไงวาฉันไมเคยมากอน” “คุณหญิงพอจะทราบบางไหมวา วิธียิงสัตวใหอยูกับที่ โดยไมตองตามนั้นนะ ควรวาง กระสุนบริเวณไหนบาง” “พิโธเอย ลองภูมิ อยาลืมนะวาอยางนอยทีส่ ุดฉันก็เปนหมอ เปนแพทย เปนนักชีวะ และ สรีรวิทยา ฉันพอจะรูหรอกวา สวนสําคัญของอวัยวะมนุษย หรือสัตวมันอยูตรงไหน สมองอันเปน ศูนยกลางระบบประสาททั้งหมด กระดูกกานคอหรือคอตอ กระดูกสันหลัง หัวใจและปอด กระสุน ก็ควรจะเจาะเขาไปทําลายบริเวณสวนอยางวานี่ ถาจะสอนฉัน ก็ควรขั้นปรัชญาไดเลยทีเดียว อยามา เริ่มตน ก.ข.หนอยเลย รําคาญ” “คุณหญิงเปนนักชีววิทยาก็ดีแลว ควรจะทราบดีไมใชหรือวา ความอดทนของสัตวบาง ชนิดมีเหนือกวามนุษย บาดแผลฉกรรจที่ไดรับตามรางกายสวนสําคัญตางๆ ของมนุษยจะทําให มนุษยตายไดในทันที แตบาดแผลชนิดนัน้ ถาปรากฏกับสัตวบางประเภท โดยเฉพาะอยางยิ่งสัตวปา ขนาดใหญแข็งแรง กวามันจะตายอาจกินเวลาเปนสิบๆ นาที และสิบๆ นาทีอยางที่วานี่ เทาพาตัว ของมันใหวิ่งไปไดไกลเทาไหร ถามันคิดจะวิ่งหนีก็ไปไดเปนกิโล ถามันคิดจะวิ่งเขามากัด ขวิด หรือเหยียบขยีเ้ ราเปนการตอบแทน มันก็มีเวลาพออยางเหลือเฟอ หากเราหนีหรือหลบไมทัน” “ไมตองมาหวานลอม ชักนิยายตอนหนาตอนหลังอยูหรอก ก็บอกมาซิวา จะใหยงิ สวน ไหนของมัน เอ...ชักจะฉิวขึน้ มาอีกแลวนะ” “สําหรับกระทิงโดยเฉพาะ เล็งต่ําจากเนินสันหนาผากลงมาประมาณหนึ่งคืบ นัน่ คือที่ตั้ง ของสมอง เปนเปาหมายอันดับแรกทีเดียว แหงที่สองกานคอ และทีส่ ามกระดูกกลางสันหลัง ทั้ง สามแหงนี้ ถากระสุนเทีย่ ง เราจะไมลําบากตามมันเลย” “ซอกขาหนา หรือรักแรแดงละ หัวใจ กับปอดของมัน อยูบริเวณนั้นไมใชเปาหมายเห็น ไดงายกวารึ” “นั่นควรเปนเปาเลือกอันดับหลังสุด ถาเลือกวางกระสุนสามตําแหนงที่บอกแลวไมได ถนัด กระสุนตอใหตีหวั ใจแหลกหรือควานปอดกลวงไป ก็นอยนักที่จะลมอยูกับที่ สวนมากตอง ตามกันทุกที”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

340 “ไมจริง! อันนี้ขอเถียงตามหลักวิชาแพทย มนุษยหรือสัตวทุกชนิด ถาหัวใจหรือปอดถูก ทําลายพังไป มันจะไมมีแรงวิ่งไปไดไกลเลย เพราะจะเกิดอาการช็อกขึน้ โดยเฉพาะอยางยิ่ง สําหรับ สัตวเลือดอุนทุกชนิด ถาไสเดือนละก็ไมแน สับตัวขาดเปนทอนๆ ยังไปได” “ขอโทษเถิดครับ คุณหญิงหมอ ยิงกระทิงมาแลวกี่ตวั ?” “ไมเคยเลยสักตัว” “รพินทร ไพรวัลย ยิงมาแลว 54 ตัว ไมนับสัตวใหญสี่เทาอื่นๆ อีกเปนพัน” “ไมตองมาอวดดีกรีของปาณาติบาตหรอกยะ เห็นหนาก็รูแลววาคนใจรายชอบรังแกสัตว อาชีพก็บอกชัดไมตองประกาศ” “เปลา ไมไดมาอวดดีกรีของความบาปอะไรหรอก แตอยากจะเตือนใหรูวา ในระหวาง คนชํานาญกับคนที่ไมชํานาญ ทําไมฝายหลังถึงอวดดีเถียงคอขึ้นเอ็น” “ก็มันผิดหลักนี่นา มันมีชองใหเถียงได เรื่องบาดแผล เรื่องความเปนความตายอันเกี่ยว ของกับสรีรวิทยา พรานจะมาเถียงหมอไดยังไง หึ?” “หมอรักษาคนหรือรักษาสัตว?” “บา! ก็รักษาคนนะซิ” “แลวจะมารูเรื่องสรีรวิทยา หรือความอดทนในทางรางกายของสัตวไดอยางไร” “มันก็ไมตางกันนักหรอกยะ” “ตางกันครับ ตางกันมากทีเดียว จะเชื่อหรือไมเชื่อก็ตามใจ” “เอา ยอมแพ เชื่อก็เชื่อ แต...” หลอนหัวเราะ เบะปากนิดๆ “ถาฟงมาไมผิด ไดขาววา พรานใหญผูเกงกาจสารพัดในเรื่องลาสัตว ถูกกระทิงชารจเอา ซี่โครงหัก ถึงกับตองไปนอนโรงพยาบาลไมใชหรือ” “ใช ขนาด รพินทร ไพรวัลย นี่แหละ ยิงกระทิงมาแลว 54 ตัว เจาตัวที่ 54 ทําใหซี่โครง หัก ตองไปนอนโรงพยาบาล ทีนี้คนไมเคยมากอนซ้ํายังอบรมเสี้ยมสอนแลวก็ยังไมฟงละ จะเปน ยังไงบาง กระทิงตัวที่ทําพิษเอากับผมตัวนัน้ ถูกกระสุนขนาด .375 ตัดหัวใจแหลกไมมีชิ้นดี แตมัน ก็ทําเอาผมเกือบตายเหมือนกัน กอนที่มันจะลม นี่ยังไมเปนอุทาหรณชี้ชดั อยูแลวหรือ” ดาริน วราฤทธิ์ พยักหนาหงึกๆ อยางกึ่งเยาะกึ่งยั่ว “ลองนั่งในทาที่ถนัดที่สุดซิ” เขาออกคําสั่ง หลอนปฏิบัติตามโดยดี ซอมหยิบปนขึน้ ประทับ และสายกราดไปทุกดาน เทาที่สายตาจับสามารถมองกวาดไปได “เอาละ เชื่อวาถนัดที่สุดแลว คงไมติดขัดอะไรเมื่อตองการจะยิง” หลอนพึมพําเบาๆ อยางพอใจ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

341 “ผมจะสองไฟจากทางดานขวาของคุณหญิง โดยเยื้องไปทางหลังเล็กนอยแบบนี้ คุณ หญิงจะตองตาเร็วที่สุด ในระหวางเปาหมายกับศูนยปน” “ไหนซอมหนอยซิ” เขาซอมวิธีสองไฟใหหลอน ดารินลองอยูสองสามครั้งก็กมศีรษะลงอยางมั่นใจ “หวังวาคงไมขลุกขลัก หรือเกิดอุปสรรคขัดของอะไรขึ้นมาในเวลาจําเปน” “คงไมมีกระมัง ถาคุณสองไฟใหตามที่ซอมใหดนู ”ี่ “ตอไป ตั้งศูนยหลังในระยะต่ําสุด ถอดครอบศูนยหนาออกเสีย ไมงั้นเวลาสองไฟ จะ มองเห็นศูนยหนาไมถนัด” หลอนตั้งศูนยหลัง ในระยะ 100 หลา อันเปนระยะต่าํ สุดของไรเฟลขนาดนั้น และถอด ครอบศูนยหนาออกใสกระเปาเสื้อไว “ทีนี้อะไรอีกละ?” “เรื่องบุหรี่ ถาไมพยายามสูบไดเลยก็ดี แตถา จําเปนอยาทิ้งเถาหรือกนลงไปขางลาง ปลอง ไมไผที่เจาะรู มัดอยูขางราวหางนั่น จะเปนที่เขี่ยชัว่ คราว ขยีใ้ หดับเสียกอนแลวทิ้งกนลงไปทางรูที่ เจาะนัน่ ” “มีอะไรอีกไหม?” “เงียบที่สุด เทาที่จะเงียบได คือปจจัยสําคัญของการนั่งหาง อยากจะทะเลาะอะไรกับผมก็ ได แตตองทะเลาะอยูในใจ” “บา!” ริมฝปากบางคูนั้นขมุบขมิบ ไมมีเสียงผานออกมา แตสังเกตเห็นไดจากลักษณะของปาก ครั้นแลว ทุกสิ่งทุกอยางก็ตกอยูในความสงัดของดงทึบ ขนาดไดยนิ เสียงลมหายใจของ แตละฝายไดอยางถนัด รพินทรนั่งชันเขาหลังพิงกิ่งตะครอที่หางปลูกครอมอยู โดยยื่นผานขึน้ มา กลางหาง หลุบหมวกลงมาครอบอยูเหนือดั้งจมูก ปดตาไวเหมือนจะเขาภวังคหลับ สวนดารินนัง่ เหยียดเทาพิงมุมราวดานหนึ่ง หันหนาไปทางแองน้ําและปากดานรอบดาน ทั้งสองนั่งเยื้องกันหันหนาไปคนละทาง ตาเปนประกายของหลอนกราดไปรอบดาน อยางตื่นพรอม ผิดกับพรานใหญผูอยูในอาการเนือยๆ ซึมเซาเกียจคราน ขณะนัน้ มันเปนเวลา 16.30 น. แดดปาเมื่อใกลจะลับเหลี่ยมเขาทอแสงออนเรือง จับอยู ปลายยอดตนตีนเปดอันสูงลิบเชิงเขา นกเงือกฝูงใหญบินมาเกาะจิกกินผลอันมีเปลือกแข็งของมัน และสงเสียงรองดังกอง จิกตีเยาหยอกกระโดดเปลีย่ นกิง่ กันอยูไ ปมาดูชุลมุน ชะนีสองตัวแกวงไกว อยูบนกิ่งยางบนไหลเขาอีกฟากหนึ่งไกลลิบออกไป กระสบแสงตะวันจวนค่ําและดูเหลืองอรามราว กับทอง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

342 อากาศในกนหุบระอุอาวสงบลม นอกจากกระแสลมบนที่มองเห็นไดจากปลายไมสูง เหนือเชิงเขาขึน้ ไปเทานัน้ ซึ่งพัดอยูเอื่อยออนเบื้องลาง กางเขนดงตัวหนึ่ง ถลาแวบจากพงเถาวัลยลงมาเกาะอยูที่โขดหินกลางแอง ครั้นแลวใน พริบตา ก็โฉบลงไปที่กองใบไมเนาริมแอง คาบตัวหนอนหรือแมลงเล็กๆ ที่มันหมายตาไวบินหาย ลับเขาไปในพงทึบ อีกดานนกกรดหางยาวอีกตัวหนึ่ง บินเตี้ยๆ ลอดใตหาง มาจับเกาะอยูทกี่ ิ่งขอย หางจากระดับหางที่หลอนและรพินทรนั่งสงบอยูเพียงไมกี่วา สงเสียงรองเบาๆ เอียงคอดูหลอน อยางไมเดียงสา หญิงสาวสูดลมหายใจลึก กวาดสายตาตื่นเตนเปนประกายไปยังธรรมชาติของพงไพร รอบดาน ดวยอารมณที่แจมใสขึ้น แลวมาจองอยูที่นกกรดตัวนัน้ ยิ้มนอยๆ ใหกับมัน นกปาผูไมเคย ถูกมนุษยรังแกมากอนตัวนัน้ กระโดดโลดเตนไปมาอยูบ นกิ่งขอยใกลๆ อีกอึดใจใหญกบ็ ินมุดซอก ซอนหายเขาไปในกอตะไครน้ําที่ขึ้นอยูรมิ แองดานซาย ทามกลางความเงียบสงัดนัน้ เวลาผานไปเปนลําดับ แสงตะวันที่จับอยูบนยอดไมสงู เริ่ม โรยแสงลงทุกขณะ ฝูงนกเงือกบนยอดตีนเปด ผละบินไปหมดแลว เสียงปกใหญแข็งแรงของมัน กระพือตัดลมวืดวาดไดยินถนัด บายหนาขึ้นไปยังยอดเขาสูง ชะนีสองตัวบนกิ่งยาง บัดนี้ก็ลบั เหลี่ยมบังของกิ่งไมทึบไปแลว ไดยินแตเสียงโหวกโวยโหยหวนแววมาตามลม นานๆ ครั้งเสียงไก ปาขันเสียงเล็กแหลมเยือกเย็นสอดแทรกมา หลอนชําเลืองไปทางพรานใหญ ก็เห็นเขาขยับตัวเบาๆ ครั้งหนึ่ง ใชมือดึงปกหมวกให ครอบต่ําปดหนาลงมาอีก เหลือแตปลายคางอันเขียวครึ้มไปดวยเครา ที่ไมเคยแตะตองกับมีดโกน เลย นับตั้งแตเหยียบยางเขาสูด ง บิดขี้เกียจ แลวสงบนิ่งไปตามเดิม หญิงสาวคอนอยางขวางๆ นึกอยากจะเอาพานทายปนกระทุงเขาไปทีห่ นาอกสักอัก เพื่อ ปลุกใหตื่นจากสภาพซบเซาขึ้นมาเปนเพื่อนหลอน แทนที่จะมานั่งหลับเหมือนทอดทิ้งหลอนอยูคน เดียวเชนนี้ สะบัดหนาจากรางที่นั่งเปนทอนไมนั้นเสีย หันกลับไปมองเฝาที่บริเวณแองน้ําตามเดิม ครูใหญตอมา ไกฟาคูหนึ่ง เดินลงมาตามทางดานดานตรงขาม ตัวผูเดินนําหนา นางตัว เมียตามหลังอยางนาเอ็นดู สีสันของมันเบญจรงคเลื่อมพรายงดงาม หลอนนั่งเอามือเทาคาง เฝา มองดูเจาสัตวตระกูลนกขนสวยคูนั้นอยางเพลิดเพลิน มันเดินลอดกิ่งไมที่หลนขวางทางอยูปากดาน ทําเสียงต่ําๆ ในลําคอ หยุดมองซายมองขวาอยางระแวดระวังภัย แลวก็คอยๆ ออกเดินตอ กระโดด ขามบออันเกิดจากรอยตีนชางที่ย่ําไวเกลื่อนจดๆ จองๆ บายหนาเขามาที่แองน้ํา ชะเงอคอสูง สอดสองสายตาสํารวจดูรอบดานเหมือนจะใหแนใจในความปลอดภัยของตนเองอีกอึดใจใหญ จึง กมลงกินน้ํา ลักษณะการกินของมันเหมือนไกทุกอยาง คือจุมจะงอยปากลงไปในน้ํา และเงยคอ สูงขึ้น แตแลว ทันทีนั้นเอง เงาของอะไรชนิดหนึ่งก็กระโจนออกมาจากหลังพุมไมอยางรวดเร็ว เห็นในพริบตาแรกเพียงลายดําสลับขาว และหางยาวเปนพวง ไกฟาคูนั้นสงเสียงรองเอ็ดขึ้นอยาง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

343 ตกใจ เผนจากที่เดิมไปยังโขดหินกอนหนึ่ง แลวก็บอนปรอผานยอดไม หายไปพรอมกับเสียงรอง ลั่น กอนหนาที่รางนั้นจะพุงเขามาถึงตําแหนงที่มันยืนกินน้ําอยู เพียงพริบตาเดียว ดารินลืมตาโพลง เกือบหลุดปากอุทานออกมาอยางลืมตัว มันคืออีเห็นดงหางพวง ตัวขนาดหมาเขื่องๆ เมื่อโจนเขาตะครุบเหยื่อพลาด มันเงยหนา มองตามการบินของเหยื่อไปอยางสุดเสียดาย แลวเอาจมูกดมกลิ่นตามพืน้ เดินลากหางงุนงานไปมา อยูริมแอง และตามโขดหิน หญิงสาวจองมองดูเจา ‘หัวขโมย’ ประจําดงอยางเดือดดาลใจ คอยๆ ลวงมือลงไปในเป หลังที่วางอยูขา งๆ ตัว ควาปนพกลูกกรดทีม่ ีสํารองไวขึ้นมา พอหลอนยกขึ้น ฝามือสากๆ ของคนที่ นั่งเอาหมวกครอบหนาเหมือนจะหลับอยูใ กลๆ ก็เอื้อมมาควาขอมือหลอนไวทันทวงที หญิงสาวหัน ขวับมา เห็นพรานใหญจองตาอยูกอนแลว เขาสายหนาชาๆ แทนคําพูด หลอนจึงชะงัก เก็บปน กระบอกนัน้ ไวที่เดิม “เห็นเอาหมวกปดหนานั่งกรน ไมไดหลับหรอกรึ?” หลอนพูดดวยเสียงกระซิบเบาที่สุด ใบหนาเขียวครึ้มไปดวยเคราดูเกรียมเปนมันนั้น ตายดานอยูเชนเดิม “ทําไมจะตองหลับดวย” “แปลวาเห็นอะไรรอบหางหมดทุกอยางตลอดเวลา?” “ในหางขายสรรพสินคา ตาของ รพินทร ไพรวัลย อาจเบลอไปบาง มองเห็นอะไรไม ถนัดเพราะแสงสี แตในหางยิงสัตว ตอใหอุดหูปดตา ก็ยงั เห็นยังไดยินทุกอยาง” “หามฉันทําไม ฉันจะจัดการกับไอวายรายนั่น โมโหมันจัง” “จะเอาอีเห็น หรือจะเอากระทิง?” “แคลูกกรดหรอก มันคงไมดงั นัก” “บอกอยูเมื่อหยกๆ นี่เองวา แคลมหายใจก็ยังดัง แลวนับประสาอะไรกับเสียงปน แตถา การลงแรงมานั่งหางวันนี้ มีความหมายเพียงแคอีเห็นก็ตามใจ” วาแลว ก็เอนหลังพิงกิ่งตะครอ หลุบหมวกลงมาปดหนาตามเดิม ดารินนิ่งเงียบ หนางอ ควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ มองตามหลังอีเห็นดงตัวนัน้ ซึ่งคอยๆ ลากหางลับตัวหายเขาไปในพงไม จากความสงัดเปลาเปลี่ยววังเวงรอบดาน เวลามันผานไปอยางเชื่องชา เสียงกระจงรอง และวิ่งแสกสากอยูตามพืน้ ใบไมแหงบนเนินหลังหาง เสียงจักจัน่ เรไรและตุก แกที่รองรับกันเปน จังหวะตามโพรงไมสูงรอบดาน ทําใหรสู ึกเย็นเยือกอางวางอยางประหลาด เกงตัวหนึ่งวิ่งเตลิด เหมือนจะตื่นตกใจอะไรมา ผาลงมาทางดานฝงขวา กระโจนลงไปกลางแองน้ําจนน้ํากระจาย แลวก็ เผนขึ้นดานอีกดาน ไปยืนรองเปกอยูห ลังพุมหนาทึบสองสามครั้ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

344 คราวนี้เองที่หลอนเห็นพรานใหญถอดหมวกออก ขยับตัวขึ้นนั่งตรง มองสํารวจไปยัง แองน้ําและปากดานรอบดาน เงี่ยหูฟงอยางระมัดระวัง แตแลวอึดใจนั้นเอง เขาก็ยิ้มออกนิดหนึ่ง สะกิดแขนหลอนบุยปากไปทางปากดานสูงชันขวามือ ดารินหันควับไปโดยเร็ว หมูปาแมลูกออนตัวหนึ่ง เดินงุดๆ ลงมาจากดานตามสบาย มีลูกเล็กตัวลายเปนทางสาม ตัว วิ่งตามหลังมาดวยเปนพรวน ขนาดของมันเกือบจะเทาสมเสร็จตัวยอมๆ เสนขนจากคอตลอด สันหลังตั้งชันเปนแผง เขี้ยวขาวโงงโผลออกมาพนปาก มองเห็นไดถนัด ไมมีฝูงตัวอื่นๆ ติดตามมาดวย นอกจากลูกออนเทานัน้ มันเดินกวัดแกวงหาง เอาจมูกและเขีย้ วงัดดินขุดคุยหารากไมกิน แลวตรงมาที่แองน้ํา นํา ลูกออนมาย่ําขุดดินอยูในระดับเยื้องจากใตหางไปเล็กนอย หญิงสาวคอยๆ แหยบหุ รี่ทงิ้ ลงไปดับในรูกระบอกไมไผ ชนิดไมใหเกิดเสียงใดๆ ขึ้นเลย จองมองดูภาพอันเปนธรรมชาติแทจริงของสัตวปา ทีห่ ลอนมีโอกาสไดเห็นอยางใกลชิดเปนครัง้ แรกดวยความตื่นใจ ใบหนาแดงระเรื่อ ทวาครั้นแลว สิง่ หนึ่งก็ปรากฏขึ้นแทรกไมคาดฝน ปรากฏ เสียงกิ่งไมแหงหักลั่นบนฝงซายใกลเขามา แมหมูดูเหมือนจะสําเหนียกไดชดั ในเสียงนี้ หยุดเอาจมูก ขุดดิน เงยหนาขึ้นอยางกะทันหัน จองไปทางปากดานดานนัน้ อยางเตรียมพรอม สงเสียงรองต่ําๆ ในลําคอ หันรีหันขวาง ลูกออนของมันที่กระจายอยูรอบๆ วิ่งเขามารวมกลุมบังอยูหลังนังแมซึ่งยืน ตระหงานปกหลักเหมือนกําแพงคุมภัย รางอันทะมึนใหญโต แถบขาวเปนรูปตัววีที่กลางอกเดินยายงุมงามลงมาจากพุมไม เจา หมีควายโทนตัวนั้นมุงหนาจะลงไปที่แองน้ําเชนกัน และในขณะนี้ มันก็เห็นหมูแมลูกออนยืนแสยะ เขี้ยวเพราะความหวงแหนลูก รอคอยอยูฝง ตรงขามแลว เจานักเลงโตขี้เลนประจําปา ทําหัวซุกหัวซุนเสียดพื้น ตะแคงคอเชิดจมูกขึ้นแลวอาปาก เห็นกรงเขีย้ วแหลมอันขนาดหัวแมมือ มันเดินเลี่ยงๆ คอยๆ เอียงเขามาริมแองน้ําอยางแชมชา มิไยที่ แมหมูจะสงเสียงขูคํารามเปนเชิงขับไลเชนไร นังหมูเริ่มหวงหนาพะวงหลัง หมุนตัวอยูไปมา อยากจะผละหนีแตกห็ วงลูกออน เสียงขูของมันดังแรงขึน้ ทุกขณะที่เจาหมีควายเคลื่อนใกลเขามา โดยไมรูสึกตัวเลย ดารินเอื้อมมือมาจับแขนรพินทรไว บีบแนนอยางตื่นเตน ลืมตาโตจอง จับภาพนั้นไมกะพริบ พอเจานักเลงโตอกขาวเริ่มกินแดนฝงตรงขาม ล้ําลงไปในแองน้ํา นังหมูก็สง เสียงคําราม ลั่น พรวดเขาใสในพริบตา รุกไลประชิดตัวเสยจมูกขวิดเปนพัลวันแทบจะดูไมทัน น้ําในแองแตก กระจาย หมีควายถูกปะทะดวยกําลังแรง ผงะกระเด็นขึน้ ไปบนฝง ตบกัดโตตอบแลวกระโดดถอย ฉากไปยืนสองขา หลอกลออยู นังหมูพอไลศัตรูถอยหางออกไปพนระยะ ก็ถอยออกมาคุมเชิงขู คํารามอยูเชนนั้น สวนเจาหมีเมื่อเห็นหมูหยุดการโจมตีก็สายเขามาอีก กระโจนเขาตบเหมือนจะ หยอกเลน หมูปาแวงตัวเขาใสไลขวิดอุตลุตจนตั้งตัวไมติด บางครั้งหมีก็ลมกลิ้งไปสามสี่ทอด แตดู มันจะไมระคายผิวอะไรเลย และคลายจะรูส ึกสนุกสนานยิ่งที่ไดหยอกยัว่ หมูเลนตามสันดานของมัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

345 ภาพอันนาดูนนั้ ผานไปเปนเวลาถึงเกือบสิบนาทีเต็ม ในระหวางหมีใหญ ที่พยายามจะ กอกวนรังควาน และหมูแมลูกออน ซึ่งจําใจตองตอสูเพราะความหวงลูกในลักษณะปองกันตัวและ ขับไล หลายตอหลายครั้งที่หมูพยายามจะตอนลูกของมันผละหนีไป แตเจาหมีก็คอยดักสกัดติดพัน กอกวนไวดว ยนิสัยขี้เลน ดูมันไมเจตนาทีจ่ ะเลนงานหมูหวังประโยชนอันใด นอกจากจะแหยเลน ตามสันดานอันเกะกะอันธพาลของมัน การตอสูทีเลนทีจริงระหวางสองสัตว ไมมที าทีวาฝายหนึง่ ฝายใดจะถึงกับบาดเจ็บฉกรรจ ถึงชีวิต ลักษณะของหมูที่พงุ เขาใสอยางดุเดือด เต็มไปดวยความวองไวนากลัวมาก แตมันทําอะไร เจาสัตวที่หนังหนากวา ตัวใหญกวาไมไดเลย ลูกออนสามตัว คอยวิ่งตามหลังแมแจ ซึ่งหมีควายก็ พยายามจะยั่วหยอกไปถึงลูกๆ ของมันดวย แตถูกนังแมสูอยางถวายชีวิต พงไมใกลเคียงแองน้ํา หัก ราบยับเยินเพราะการทําศึกในระหวางสองสัตวปา ฝายหนึ่งรังแก อีกฝายหนึ่งความจําเปนบังคับให สู ในที่สุดอีกพักใหญตอมา เจาหมีความดูเหมือนจะเกิดเบือ่ ขึ้นมา จึงปลอยใหหมูปาตอน ลูกของมัน พาหนีเขาไปในพงรกโดยดี ไมคอยสกัดกัน้ ไวอกี พอหมูพาลูกลับหายไปแลว มันก็เดิน ไปกินน้ํากลางแอง แลวเดินยายกลับขึ้นไปทางปากดานทีม่ ันโผลลงมาแตแรกลับตาหายไป ดารินหันกลับมาทางเพื่อนรวมหางที่ตลอดเวลานั่งดูอยูเงียบๆ บัดนัน้ เอง หลอนจึงเพิ่ง รูสึกวา มือของหลอน จับขอมือเขาไวแนน รีบปลอยออกโดยเร็ว “เสียดาย ไมไดเอากลองถายรูปมาดวย ไมเคยเห็นอะไรนาดูอยางนี้มากอน โชคดี เหลือเกินที่มีโอกาสไดเห็น” หลอนพูดกลบเกลื่อนรอยกระดาก เมินหลบตา “การนั่งหาง จะทําใหเราไดเห็นอะไรแปลกๆ เสมอ ทั้งนาดูและนากลัว หรือบางทีกน็ า ขนพองสยองเกลา ถาไมควบคุมสติใหด”ี “หมายความวายังไง ที่วา นาขนพองสยองเกลานะ” ดารินถามโดยเร็ว จองหนา พรานใหญหัวเราะหึๆ เฉยเสีย หลอนเมมริมฝปาก ตาวาว “บอกกอน อยามาทําหลอกอะไรนะ ฉันไมเคยกลัวในสิ่งเหลวไหลไรเหตุผล” “ใครบอกวาผมหลอกคุณหญิง ตรงขาม ผมเคยเตือนตัง้ แตเรายังไมออกเดินทางแลวดวย ซ้ําวา อะไรมันก็ไมสําคัญ จิตใจอันแข็งแกรงเชื่อในตนเอง และเชื่อปนในมือ อํานาจลี้ลับของปามัน อาจมีจริงเหมือนกัน แตไมมีอิทธิพลเหลือไปกวากําลังใจของเรา เตือนอีกครั้ง หลังตะวันตกดินไป แลว อยาหูฝาดตาฝาด...เห็นหรือไดยนิ อะไร ถาสงสัยก็ปลุกผมก็แลวกัน” หญิงสาวลืมตาโต “ปลุก! ตายละ นี่แปลวาคุณจะหลับงั้นหรือ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

346 “ก็อาจมอยไปบาง ใครจะกลารับรองวาไมหลับตลอดเวลา แตผมนอนตืน่ ไว ขอใหสะกิด เทานั้น” กลาวจบ ก็ยมิ้ เห็นฟนขาว ดารินเริ่มมีความรูสึกที่ไมอาจบรรยายถูก กวาดสายตาไป รอบๆ แลวกลับมาจับอยูที่ใบหนาคมเขมของคูปรับอีกครั้ง “เกงนะ นายพราน เขาใจพูดขูขมขวัญไดเกงมาก พูดลับลมอมความ อ้ําๆ อึ้งๆ ทําให หวาดเลนงั้นแหละ คุณยังรูจกั ผูหญิงอยางฉันนอยไป ถาจะปลุกก็หมายความวาปลุกดวยเสียงปน คง ไมสะกิดปลุกหรอก” รพินทรยิ้มๆ อยูเชนนัน้ ตางเงียบกันไปอีก แตในครั้งนี้ พรานใหญไมไดนั่งเอาหมวก ครอบหนาอีก แตนั่งเอามีดเหลาไมเลน เวลาผานไปทามกลางความสงบ ไมมีอะไรกระโตกกระตาก ครั้งหนึ่ง เสียงกิ่งไมแหง หลนลงมากระทบพื้นดังครืนสนั่นบนเนินเขาเบื้องหลัง แลวก็เงียบสงัดลงตามเดิม ผึ้งสองสามตัว บินมาปวนเปย นตอมอยูใ กลๆ ทั้งสอง ดารินมองดูมันดวยความขยะแขยงหวาดกลัว พยายามจะเอน ตัวหลบเมื่อมันบินบนอยูใกลๆ หลอนแปลกใจที่เห็นพรานใหญรูสกึ เฉยๆ ไมสะดุงสะเทือนอะไร เลย บางตัวเกาะและคลานไตอยูตามมือ และใบหนาของเขาก็เห็นเจาตัวทําเหมือนไมรูสึก ไมสะบัด ปดปองอยางใด หญิงสาวเต็มไปดวยความกระสับกระสายอึดอัดรําคาญใจ หนามุย โบกมือปดไลไป มา “ถามันเกาะ อยาตบ หรือเคลื่อนไหวใหเปนที่ผิดปกติ มายงั้นมันจะตอยทันที ปลอยให มันเกาะเฉยๆ ทําเปนไมรูไมชี้เสีย แลวมันจะไปเอง” เขากระซิบบอก เมื่อเห็นหลอนเริ่มไมเปนสุข “บาจัง! ฉันกลัวมันจะแยอยูแ ลว ทําไมถึงชุมอยางนี้กไ็ มรู ยี!้ ...ขยะแขยงขนลุก” ดารินรองออกมาเบาๆ สีหนาเหมือนจะรองไห เมื่อผึ้งสองตัวรุมบินตอมอยูแถวใบหนา ของหลอน “บอกใหเฉยไวเถอะ ไปยุงกะมันมากๆ มันก็ตอยใหเทานั้น ประเดีย๋ วก็จะค่ําแลว พอมืด มันก็ไปกันหมด” หลอนบนอะไรพึมพํา เงียบไปอึดใจเดียว ก็รองเสียงหลงออกมาลั่นหาง รพินทรตกใจ เงยหนาขึ้น เห็น ม.ร.ว.หญิงคนสวยนั่งตัวแข็งทื่อ ทําทาสยิวตัวขนลุกขน ชัน “เร็ว! ชวยดวย มันไตเขาไปในอกเสื้อ! ปรื๋อว!...” เสียงของหลอนละล่ําละลักเอ็ดอึง “ตอยหรือเปลา?” เขาถามโดยเร็ว หญิงสาวหลับตาแนนอยางขยะแขยง สั่นศีรษะพูดแทบไมเปนภาษา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

347 “มันยังไมไดตอ ย...อึ๊ยย มันคลานใหญแลว...ทํายังไงดีละ ชวยดวยซิ ตายแลว!!” รพินทรงง ทําอะไรไมถูก เสียงหลอนรองเอ็ดอยูเชนนัน้ ลั่นไปทั้งปา โดยไมยอมคิดวา ในขณะนีก้ ําลังนั่งหางรอคอยสัตวอยู มีอาการเหมือนจะลุกขึ้นกระโดดลงไปจากหาง เพราะความ ขนลุกขนพอง “อยาขยับ! อยาใหเสือตึงถูกตัวมัน แลวก็อยาดิ้น!” “ก็ชวยดวยซิ! มัวแตพูดอยูไ ด ขยะแขยงจะตายอยูแ ลว ดูซิยิ่งคลานลึกเขาไปใหญแลว เดี๋ยวฉันรองปาแตกนะ!” “ตายละวา!...แลวผมจะชวยคุณหญิงไดยังไง ไมเห็นตัวดวย เอายังงีก้ ็แลวกัน กลั้นใจตบ ใหแรงตรงที่มนั ไตอยู ใหมันแหลกไปกอนที่จะทันตอย” “ฉันไมกลาหรอก ขืนตบ มันก็ตอยฉันแนทเี ดียว ฉันเจ็บ คุณไมไดมาเจ็บดวยนี”่ “แลวจะใหผมทํายังไง?” “ไมรูละ ฉันจะถอดเสื้อเดี๋ยวนี้ คุณชวยดูใหที อยาใหมนั ตอยฉัน” “ฮา! คุณหญิงจะถอดเสื้อ!...” พรานใหญอาปากคาง แตชาไปเสียแลว ดารินปลดกระดุมเสื้อเดินปาของหลอนออกที ละเม็ด ดวยมืออันสั่นเทา ความขยะแขยงมีอิทธิพลอยูเหนือความรูสึกอื่นใดทั้งสิ้นในขณะนี้ และไม ฟงเสียง ไมวาเขาจะรองยับยัง้ มาเชนไร หลอนปลดกระดุมจนหมดแลวแบะอกเสื้อออก เห็นบราเชียรสชี มพูพื้นตวนปรุดวย ลูกไมงาม ประคองอกตระหงานเตงตั้งอวบอิ่ม สีราวกับงาสลักดันเปนหุนอยูภายใจอยางหมิ่นเหม พลางรองเรงใหเขาชวยเอาออกให รพินทรตะลึงพรึงเพริด เขาไมรูจะทํายังไง ผึ้งเจากรรมแสนจะ ซุกซนไมเขาเรื่อง ดันไตเขาไปในซอกรองอกระหวางภูเขาเนื้อทั้งสองลูกพอดี มองเห็นไดถนัดจาก รอยฉลุของผาลูกไม แนนอนที่สดุ ถามันลงเหล็กในเมื่อไหร หลอนคงจะตองรองดิ้นไปในทันทีนั้น เพราะ เปนบริเวณเนือ้ ออนที่สุด! “มัน...มันลอดเขาไปในบราเซียร...” เขารองออกมาเบาที่สุด ตื่นเตนตกประหมาเสียยิ่งกวาการเผชิญหนากับวิกฤติการณใดๆ ที่ผานมาแลวทั้งสิ้น ในฐานะพรานคุมกัน ตอใหเสือหรือชางกําลังไลทํารายหมอมราชวงศหญิง ดาริน วราฤทธิ์ มันงายดายเหลือเกินสําหรับเขาที่จะปองกันหลอนไว แตสําหรับเจาผึง้ ตัวนี้... รพินทร ไพรวัลย จนปญญาเอาจริงๆ “ฉันจะขาดใจตายอยูแ ลว” หลอนคราง พยายามหอไหฝนตัวไว ทนไมกระดุกกระดิกทั้งๆ ที่ตีนของมันไตบน เนื้อออนยุบยิบ ทําความรําคาญและหวาดเสียวเปนอยางยิ่ง ไมรูมันจะซอกซอนไปถึงไหนตอไหน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

348 กายของหลอนสั่นเทิ้ม ไขวมือทั้งสองไปทางเบื้องหลัง พยายามจะปลดขอบบราเซียรออกอีก โดย ไมยอมคํานึงถึงสิ่งใดทั้งสิ้น พรานใหญใจหายวาบ ควาขอมือหลอนไว รองเร็วปรื๋อ “เดี๋ยว! ผมจัดการเอง พยายามยืดลําตัวตรงขึ้นชาๆ” ดารินปฏิบัติตามคําสั่ง ทั้งๆ ที่ยังหลับตาแนนอยูเชนนั้น แข็งใจคอยๆ ยืดลําตัว รพินทร หันไปหักกิ่งไมแหงเล็กๆ ยาวประมาณ 1 คืบ บรรจงสอดกิ่งไมนั้นเขาไปในขอบบราเซียรทาง ดานลางอยางแผวเบา ระมัดระวังโดยอาศัยมองเห็นตัวผึง้ ไมใหมนั เกิดตกใจขึน้ บังคับใหมันไตกลับ ขึ้นไปยังอกสวนบนของหญิงสาว จนกระทั่งพนขอบบราเซียรขึ้นมาได จึงใชนวิ้ ดีดอยางแรง ผึ้งตัว นั้น กระเด็นแวบพนไปจากเนินอกของหลอนในพริบตา เขาถอนใจเฮือกออกมาเหมือนยกภูเขาออกจากอก สวนดารินมีอาการเหมือนจะเปนลม หนาซีดขาวๆ หลอนกลั้นหายใจ และตกอยูในภาวะอกสั่นขวัญแขวนนานเกินไป กายยังไมวายสั่น เหงื่อผุดเต็มใบหนา รวบเสือ้ ปดเขาหากันและนั่งหอตัวขนลุกขนชันอยูเชนนัน้ “เปนยังไงบางครับ ทันตอยหรือเปลา?” รพินทรซอนยิม้ ตีหนาตายถาม หลอนสั่นศีรษะ ไมสบตา ตอบออมแอม “มันยังไมทันตอยหรอก ขอบคุณมากที่ชว ย ขยะแขยงจะขาดใจตายใหได ผึ้งบาบอคอ แตกอะไรยังงีก้ ็ไมรู ถารูวามันจะชุม แลวก็พิเรนทรถึงขนาดนี้ จางฉันก็ไมมานั่งหาง จะตอมเฉยๆ ก็ ไมวาแลว นี่ดนั ซอกแซกเขาไปถึงไหนตอไหน” “ผิวของคุณหญิง อาจมีความหอมหวานเปนพิเศษก็ไดครับ ผึ้งมันถึงไดสนใจนัก ทีผมไม เห็นมันมายุงดวย อยางดีกแ็ คบินมาดูๆ เทานั้น” “อยายั่วนะ!...” ดารินเอ็ดตะโรขึ้นมาอีก ตะประหลับประเหลือก “ก็หนังคุณมันหนาราวกับหนังชาง ผึ้งมันไมอยากจะยุงกับคุณ ก็เพราะมันรูดวี ามันตอย คุณไมเขาเพราะหนังหนา คราวกอนฉันถูกมันตอยบวมไปตั้งสามสี่วันกวาจะหาย ฉันแพพษิ มันดวย ไมเอาแลว กลับแคมปดีกวา กลับเดี๋ยวนีแ้ หละ” วาแลว หลอนก็ขยับตัว แตพรานใหญเอื้อมมือมาแตะไหลไว “โธ ถูกผึ้งหยอกเอาแคนี้ คุณหญิงก็ทอถอยเสียแลว อยางนี้นะหรือครับ...ที่คุณหญิงจะบุก บั่นเดินทางไปเทือกเขาพระศิวะกับพวกเรา ภัยอันตรายทีเ่ ราจะตองเผชิญเบื้องหนา มันยิ่งกวานีไ้ มรู สักกี่หมื่นกี่พนั เทา ขึ้นชื่อวา ‘ปา’ มันก็มีอันตรายแวดลอมอยูทุกฝกาวยางแหละครับ คุณหญิงก็ นาจะทราบดีแลวกอนหนาทีจ่ ะตัดสินใจเดินทางรวมมาดวย จงอางคุณหญิงยังไมกลัว สามเหลี่ยมก็ ยิงดับไปคามือ ไอกุดก็ไมพรัน่ ไอแหวงก็ไมหวั่น แตไหงผึ้งตัวเล็กนิดเดียว กลัวไปได” “ไอพวกนั้น ฉันยังเอาลูกปนสูมันได แตผึ้งฉันไมรูจะสูกบั มันยังไงนี่นา” “โดยเฉพาะอยางยิ่งผึ้งเจาชูอยางไอตัวนี้นะหรือครับ” “บาๆๆ!”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

349 “กลัดกระดุมเสื้อมิดชิดใหหมดครับ อยาใหมีชองวางใหมันไตเขาไปไดอีก ไมวาที่ขอ มือ ขอเทา หรือคอเสื้อ แลวคุณหญิงจะปลอดภัย ตามปกติแลว มันไมไดมเี จตนาที่จะทํารายอะไรเราเลย เพียงแคเกาะหรือไตธรรมดาเทานั้น แตที่มนั ตอย สวนมากเกิดขึน้ เพราะเราไปปดหรือตบมัน อีก อยางหนึ่งก็คือ ตอนที่มันไตเขาไปที่ผิวเนื้อในรมผาเราเกิดไหวติง ผาตึง กระทบตัวมันเขา มันก็ตอย ผมวาจะเตือนคุณหญิงตั้งแตตอนขึ้นนั่งหางครั้งแรกแลว แตลืมไป” ม.ร.ว.หญิงคนสวยบนอะไรอุบอิบอยูในลําคอ จัดแจงกลัดกระดุมเสื้อจนถึงคอ รูดแขน เสื้อที่ถลกพับไวแคศอก ลงไปจรดขอมือ และกลัดดุมแนนหนารวบปลายกางเกงยัดลงไปในบูตเดิน ปา รพินทรโคลงศีรษะชาๆ บอกมาวา “เสร็จกัน ปาแตกเสียแลว เพราะเสียงเอ็ดของคุณหญิงเมื่อตะกี้ คืนนีม้ ีหวังนั่งเมื่อยเปลา อยาโทษผมก็แลวกันถาไมไดยิงกระทิง” “ลงไดงางนกแลวตองยิง ไมอะไรก็ตองอะไรสักอยางหนึ่ง ถาไมไดยงิ กระทิง ยิงพราน แทนก็แลวกัน” หลอนบอกหนาเงา “ยิงพรานเสียแลว ก็ไมมีใครจะนําทางให เพราะฉะนัน้ ถาไมไดยิงกระทิง ยิงตุก แกปาที่ รองอยูตามโพรงไมนั้นแทนดีกวา ซุบหางตุกแกกินอรอยกวาซุปหางวัวแดงที่ผมเคยใหคุณหญิงทาน เสียอีก” ตะวันลับเหลี่ยมเขาไปแลว อากาศในกนหุบมืดและเย็นลงอยางฮวบฮาบ มีแสงสลัวกอน ตะวันจะตกใหเห็นอยูเพียงไมกี่อึดใจ ความมืดก็แผเขาปกคลุมโดยเร็ว รอบดานทั้งในระดับกิ่งไมที่ ปลูกหาง และอาณาบริเวณแองน้ําเบื้องลางกลายเปนฉากอันดําสนิท สังเกตเห็นอะไรไดเพียงเงา ตะคุมเลือนรางเต็มที ทั้งสองรับประทานอาหารค่าํ จากเสบียงที่เตรียมมาอยางลวกๆ เสร็จสิ้นเรียบรอยไปกอน เมื่อตะวันจะลับสันเขาเล็กนอย ดารินเปดถุงยามหลังสวนตัวของหลอน ควาแจ็กเกตหนังออกมา สวมทับ ถอดบูตออก ใชถุงเทาขนสัตวชนิดหนาสวมปลายเทาแทน ชวยในความอบอุนและอํานวย ความสะดวกในการนั่งของหลอน อากาศในกนหุบแหงนี้หนาวเย็นกวาบริเวณที่ตั้งแคมปมาก พอสิ้นแสงตะวันก็เยือกจับขั้ว หัวใจและทวีขนึ้ ทุกขณะของราตรีที่ยางเขามา บนหาง ไมมีผาหม ไมมีกองไฟ สิ่งที่พอจะชวยได ก็ เพียงแคเสื้อกันหนาวชนิดหนา และบรั่นดีเทานั้น กลางวันแทๆ ภูมิประเทศในกลางดงยังเปลาเปลี่ยวอางวางนาหวั่นอยางยิ่ง พอหมดแสง ตะวัน สภาพของมันยิ่งชวนสะทานใจอีกรอยเทาทวีคูณ ความรูสึกของหลอนเริ่มเปลี่ยนไปในทันที บังเกิดความโดดเดีย่ วหวัน่ ไหวเหลือประมาณ พยายามปรับอารมณใหเปนปกติที่สุด

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

350 อยางนอยก็นึกปลอบใจตนเองวา หลอนยังมีคนคนหนึง่ นั่งอยูด วยใกลๆ แมจะหมั่นไสชัง น้ําหนาไมถูกชะตากันขนาดไหน คนคนนั้นก็เปนลูกจางที่จะตองคอยใหความคุม ครองแกหลอน เปนคนที่หลอนเห็นสมรรถภาพและฝมือของเขามาดีพอแกการไววางใจ แตขาดจะไมเปนเพื่อนรวม หางที่ดีของหลอนเลย นั่งเปนเงาตะคุมเงียบเฉยเหมือนทอนไม เมื่อหลอนไมพูดดวยกอน เขาก็ไม พูดเชนกัน พิงเอกเขนกอยูกบั กิ่งตะครออยางสบายอารมณ ตนคอวางพาดกับงามไมพอดี มีมวนเสือ้ แจ็กเกตรองแทนหมอน ชางเขาใจยึดทีม่ ั่นสําหรับนอนเอาเปรียบดีเหลือเกิน สายตาของหลอนเทาที่เคยเห็นปามาแลว ครั้งไหนก็ไมเทาครั้งที่มานั่งหางอยูเดี๋ยวนี้ นี่ แหละ คือปาจริงๆ หลอนคิด...มีแตความเงียบความวังเวง ความนาสะพรึงกลัว หันไปทางไหนก็มี แตความสยดสยิวใจ นีย่ ังดีที่มีคนหนึ่งนั่งอยูดวย ถาบังเอิญหลอนตองมาตกอยูในสภาพเชนนี้เพียง คนเดียว ความรูสึกของหลอนจะเปนฉันใด มิเปนบาตายไปดวยความหวาดกลัวดอกรึ นานนับชัว่ โมง ที่หลอนนั่งคิดอะไรอยูคนเดียว โดยไมไดปริปากพูดคําใดกับเพื่อนรวม หางเลย ในทีส่ ุด พระจันทรขางแรมออนๆ ก็โผลพนยอดไมทึบสาดแสงสลัวราง ลงมายังแนบปา โขดหิน และพงไมริมแองเบื้องลางมองเห็นเปนภาพตางๆ แลวแตอปุ าทานจะคิด เสียงเขียดปาดรอง แซอยูใตหาง บางขณะก็กระโดดจอมๆ ไปในแองน้ํา ในความเงียบเชนนั้น มันดังราวกับมีคนมาเดิน ย่ํา หมาปาเหาหอนแววมาแตไกล สลับไปกับเสียงนกที่หากินกลางคืน และตุก แกดง ซึ่งมักจะรอง อยูไมเลือกเวลา ในความเงียบนั้น ประสาททุกสวนของหลอนตื่นพรอม คอยจับเสียงผิดปกติที่จะเกิดขึ้น จากละแวกใกลเคียง และบริเวณแองน้ําเบื้องลาง อันหมายถึงการยางกรายมาของสัตวดวยหัวใจอัน เตนระทึก ไมอาจเดาไดถูกวาในความมืดมิดนั้น อะไรมันจะยองเขามาบาง จิตใจอยูในภาวะครึง่ หวาดกลัว ครึง่ กลาตื่นเตนอยางไรบอกไมถูก สามทุมกวาเล็กนอย หลอนรูส ึกวาจะมีอะไรลงมากินน้ําในแองอยางเงียบๆ พรานใหญจะ รูสึกหรือเปลาไมทราบได เพราะเห็นนั่งนิ่งอยูใ นลักษณะเดิมเหมือนจะหลับ หลอนไมอยากจะ สะกิดบอด คอยๆ ควาไฟฉายประกบกับกระโจมมือของไรเฟล ยกขึน้ ชาๆ เตรียมจะสองลงไปยัง ที่มาของเสียงอันเบานั้น แตกอนที่หลอนจะกดสวิตซ มือของรพินทรก็เหนี่ยวไวที่ตนแขน “สมเสร็จ!” เสียงกระซิบขางหูหลอน หญิงสาวลดปนกับไฟฉายลง อดสงสัยไมได “รูไดยังไง คุณเห็นในความมืดงั้นรึ?” “เสียงของการเคลื่อนไหว เสียงกินน้ํา กอนหนาที่สมเสร็จจะลงสักครึ่งชั่วโมงที่ผานมานี้ กวางก็ลงมาตัวหนึ่ง เดินลอดใตหางไป คุณหญิงไมรูสึกตัวเอง มันไมไดมากินน้ําทีแ่ อง แตเก็บลูก หมาดที่ปากหวยดานตรงขามโนนกิน ผมขี้เกียจบอกเองแหละ เพราะเราหมายกระทิง ไมใชสตั ว อื่น” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

351 หลอนจองมองดูดวงหนาในความมืดนัน้ ดวยความพิศวงไมสราง ชายผูนี้...หลอนคิด...มี อัจฉริยภาพในเรื่องของปานาฉงนยิ่งนัก กิตติศัพทชื่อเสียงตามคําเลาลือ เปนสิง่ ที่หลอนเคย คลางแคลงวามันจะเปนไปไดสักเพียงไหน ตอเมื่อมาเห็นกับตาเชนนีจ้ ึงรูชัด แตถึงกระนั้นก็ยังเปน สิ่งชวนประหลาดใจลนพน เขาฝกประสาทของเขาไดอยางไร จึงสามารถหยั่งรูเสียงสัตวปาตางๆ ได ในขณะที่สายตาและหูสามัญไมอาจสําเหนียก ทามกลางปาดงพงไพรเชนนี้ ระบบประสาทสัมผัสทุกสวนของจอมพราน ไมผดิ อะไรกับ สัตวปาเราดีๆ นี่เอง และจากอาการเงียบเฉยสงบนิ่งเหมือนจะหลับนั้น แทที่จริงเขาตืน่ พรอมเฉียบไว อยูทุกขณะ ไมเคยปลอยอะไรในละแวกใกลเคียงพนไปจากการรูเห็นไดเลย หลอนเสียอีก...ขนาด นั่งลืมตาเงี่ยหูอยางตั้งอกตั้งใจอยูแ ทๆ ยังไมอาจรูไดเทาเขา ตางไมไดพดู อะไรกันอีก หญิงสาวเอนหลังพิงมุมราวหาง ซุกมือที่สวมถุงหนังทั้งสองเขา ไปในกระเปาเสื้อแจ็กเกต นั่งขดตัวดวยความหนาวเย็น หลอนอยากบุหรี่ แตเมื่อสังเกตเห็นพราน ใหญไมไดสูบเลยนับแตค่ําลง จึงพลอยไมกลาสูบดวย เวลาผานไปเปนลําดับ มันจะนานสักเทาใด ไมทราบได มีเสียงกิ่งไมแหงลั่นหักขึ้นครั้งหนึ่งจากที่ใดไมปรากฏ แลวก็เงียบลงตามเดิม จักจั่นเรไร และตุกแกที่รอ งรับกันอยูตลอดเวลา บัดนี้ราวกับจะนัดกันสงบเสียงลงหมดสิ้น ลมนิ่ง หลอนตื่น จากอาการภวังค ครึ่งหลับครึ่งตื่น ลืมตากวางขึ้น ก็เห็นรพินทรขยับตัวอยางแผวเบา นานเทานาน หลอนเผลอเขาภวังคไปอีก ครั้นแลว ทันใดนั้นเอง ก็ตองสะดุงตื่น เพราะถูกสะกิดเบาๆ เสียงแรกที่ไดยนิ เปนเสียง ลมหายใจหนักๆ ดังฟด เวนระยะไปครูกม็ ีเสียงกิ่งไมลนั่ ขึ้นแสกสาก เสียงนัน้ ดังๆ หายๆ หันไป จองพรานใหญในความมืดนั้น เห็นเขามองอยูที่หลอนกอนแลว ไฟฉายพรอมอยูในมือ ดารินก็ คอยๆ ควาไรเฟลที่วางไวขนึ้ มา ขยับตัวนั่งในทาถนัดอยางแชมชา พยายามไมใหเกิดเสียงแมแตกริบ เดียว พอแนใจวาพรอมที่จะประทับปนไดอยางฉับพลันแลว หลอนก็พยักหนาเปนความหมาย วาพรอม หัวใจเริ่มเตนแรง รพินทรคงถือไฟฉายอยูใ นลักษณะเดิม ยังไมมีการเคลื่อนไหวอยางใด ทั้งสิ้น หลอนกลั้นใจรอคอยเหตุการณอยูหลายชวง รูสึกวาการรอคอยนั้น มันนานแสนนาน ประสาททุกสวนตึงเครียด มือที่ประคองไรเฟลสั่นนอยๆ อยางระงับไวไมได เพราะความตื่นเตน เสียงกอพงถูกระผานมาไดยนิ ถนัดยิ่งขึน้ แลวก็มีเสียงดินปนกรวดจากเนินผาชันฝงตรง ขามกับหางทีป่ ลูกไว พังทลายพรูลงมาเบื้องลาง คลายจะมีสัตวใหญตะกายตัดทางลงมาตามเนินอัน สูงชันนั้น กลิ่นสาบโชยตลบมากระทบจมูกอยางแรง ในความรูสึกของดารินมันคลายสาบวัวหรือ ควายอะไรทํานองนั้น ซุมไมไหวสวบสาบ ต่ําใกลลงมาทุกขณะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

352 มือของพรานใหญเอื้อมมาสะกิดเตือนหลอนอีกครั้งพรอมทั้งชูไฟฉายขึ้น ดารินกัดริม ฝปาก พยายามระงับความตืน่ เตนไว ยก .375 ขึ้นประทับบา ผานบังไพรจองตรงไปยังที่มาของเสียง ในความมืดนัน้ ปลดเซฟนิ้วแตะรออยูทไี่ ก บัดนั้น แสงไฟฉายแปดทอนในมือของพรานใหญ ก็พงุ ปราดเปนลําขึ้นเบื้องบน และอึด ใจเดียวกัน ก็ฟาดต่ําลงมาอยางรวดเร็ว ดวงมรกตสะทอนแสงคูหนึ่ง ฉายแสงวาวสวนตอบแสงไฟ ฉายแลเห็นชัด ลอยอยูเหนือซุมไมทึบใกลลําตนตะเคียนใหญที่ยนื อยูรมิ เนินชัน สันหนาผากสีขาว และเขาคูอันมีโคนอวบใหญแหลมเขาหากัน มองเห็นถนัดในลําแสงอันจูโจมนั้น เสี้ยวของวินาทีที่ดารินปรับศูนยปนใหสัมผัสกับเปาหมายนี้เอง เจาสิ่งนั้นก็สะบัดเขาแวง กลับหลบแสงไฟ พรอมกับเสียงฟดดังลั่น กระโจนตะลุยพุมไมจะบายขึ้นเนิน หนอกคอและสัน หลังของมันกระทบแสงไฟแลมะเมื่อม ราวกับสีผิวของลูกตาลสุก เมือ่ นั้นเอง ปากกระบอกไรเฟล ของดารินก็เสยตามพรอมกับระเบิดกระสุน .375 ออกไป ราวกับฟาผา เงาตะคุมเห็นลับลออยูในพงทึบ ดิ้นตีแปลงจนซุมไมหกั ระเนระนาด ดินปนกรวดถลมกรู เกรียวเปนฝุนลงมายังพื้นเบือ้ งลาง สิ่งอันหนักและใหญโตนั้น ไถลครูดรวงปะทะพงไมแหลกลงมา เปนทาง ลําไฟฉายของรพินทรก็กราดตามมาอยางรวดเร็ว พรอมกับเสียงตะโกนของพรานใหญ “ซ้ําเร็ว!!” ดารินกระชากลูกเลื่อนดึงปลอกกระสุน แลวสงกระสุนนัดที่สองเขารังเพลิง ดวย ความเร็วทันๆ กันกับเสียงรองเตือนของเขา ครั้นแลวมันก็กัมปนาทเปรี้ยงออกไปอีกครัง้ ! ใบไมจากกิ่งเล็กๆ ของบังไพรปลิวกระจายวอนดวยอานุภาพดินขับแรงฤทธิ์ กระทิงโทนตัวขนาดชางรุน พลิกสามสี่ทอด กลิ้งลงมาตามเนินชันนัน้ ราวกับภูเขาเล็กๆ ถูกผลักใหกลิง้ ลงมาจากที่สูง ปะทะสุมทุมพุมไมหกั โครมครามลั่นไปทั้งปา แลวหลนครืนลงไปชัก ดิ้นทุรนทุรายตีแปลงอยูในพงรกริมเนิน กิ่งใบไหวยวบยาบลูระเนนอยูอึดใจใหญก็สงบนิ่ง จาก ลําแสงไฟฉายของรพินทรที่กราดตามอยูทกุ ระยะ เห็นแตเพียงสีขางสวนหนึ่งโผลล้ําออกมาใหเห็น รางๆ ในพงไมอันรกทึบนั้น ระยะเวลาทั้งหมด มันเกิดขึน้ เพียงไมเกิน 10 วินาที นับตั้งแตลําไฟฉายของพรานใหญ สองพบเปาหมาย และกระสุนนัดแรกกับนัดที่สองของดาริน ลั่นออกไปจากตําแหนงที่มันถูกปนลง ไป จนกระทั่งถึงพื้นที่รางของมันนอนสงบนิ่งอยูในขณะนี้ สูงประมาณ 10 เมตร ทางเอียงชัน 50 องศา ซุมไมพงรกตลอดระยะทางนี้ หักราบราวกับใครมาถาง พรานใหญระบายลมหายใจยาว ตั้งลําไฟฉายจับเปาใหเห็นคางอยูที่เดิม ควักบุหรี่ออกมา จุดสูบชาๆ ดารินตะลึงจองภาพนั้นอยูอกี ครูใหญเหมือนจะไมเชื่อสายตา พอไดสติกห็ ันมาทางเพื่อน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

353 รวมหาง เห็นเขาขยับปกหมวกใหหลอนเล็กนอย สีหนาตายอยูใ นอาการเดิม ไมพูดวากระไร นอกจากดวงตาเทานั้นที่ทอดจับนิ่งมายังหลอน “ถูกเหรอ?” หลอนถามเสียงสั่น เต็มไปดวยความตื่นเตนปติจนแทบจะระงับไวไมอยู “ไมใชถูกเฉยๆ ยังอยูกับที่อกี ดวย นอนแองแมงอยูกลางพงนั่นไมเห็นหรอกรึ” เปนเสียงตอบเรียบๆ ไมยินดียินราย ดารินใชไฟฉายของหลอนอีกกระบอกหนึง่ สองไปประสานกับลําไฟฉายของรพินทร ที่ตั้งไว พยายามเพงมอง ใบหนาของหลอนแดงก่ําตาเปนประกาย พึมพําออกมาเบาๆ “ยังกะฝนไปงัน้ แหละ ฉันไมอยากเชื่อตาเลยนะ นัดแรกรูสึกจะผิด ฉันยิงนัดที่สองสงเดช ไลหลังไปยังงัน้ เองแหละ ฟลุกเปนบา!” พรานใหญหัวเราะหึๆ ตอบุหรี่อีกตัวหนึ่ง แลวสงไปใหหลอน “นัดแรกชาไปนิด แตกไ็ มผดิ หรอก คุณหญิงลั่นไกตอนที่มันแวงตัวกลับ รูสึกวาจะถูก ซอกคอ แตนดั ที่สองจะวาฟลุกก็ได ผาลงกลางสันหลังพอดี โชคในการลาเปนของคุณหญิงแลว สําหรับคืนนี้ โทนเสียดวย ตัวเบอเรอเลย” “ฉันยังเห็นตัวมันไมถนัดเลย ตื่นเตนเกินไป” หญิงสาวพูดหอบๆ หางเสียงยังคงสั่นอยูเชนนั้น หัวเราะดวยความดีใจเหลือที่จะกลาว “นาแปลกเหลือเกิน กระทิงแนรึ?” “ระยะหางไมถึงยี่สิบเมตรแคนี้เอง ซ้ํายังไมมีอะไรมาบังลําไฟฉายแมแตนิดเดียว สอง เห็นออกถนัดอยางนั้น คุณหญิงสงสัยอะไรรึ?” “เปลาหรอก ฉันสงสัยวา ถาเปนกระทิง ทําไมมันถึงไตเขาลงมา ไมโผลมาตามทางดาน ตอนที่คุณสะกิดเตือนฉัน ฉันไดยนิ เสียงมันบุกลงมาแลวละ แตไมคิดวาจะเปนกระทิง นึกวาเสือเสีย อีก” “ถาไมรู ก็โปรดรูไวเสียดวย กระทิงเปนสัตวที่ไตเขา หรือทางสูงชันไดชํานาญเปนพิเศษ ไมนาเชื่อเหมือนกันวา เจาสัตวประเภทวัวตัวใหญโตมโหฬารขนาดนี้ จะไตเขาทีเ่ ปนทางสูงชันได อยางไร ถาไมเห็นหรือรูกับตัวเองมากอน ผมนึกทายไวแลวไมผิดวา ถามันจะเขา ก็คงจะไตลงมา จากเนินเขา คงไมเดินมาตามทางดานหรอก” “ความสําเร็จในครั้งนี้ ขอยกใหแกหนาที่สองไฟ และการอบรมเปนพี่เลี้ยงของคุณ” หลอนหันมาบอกยิ้มๆ ลืมความเปนอริไปชัว่ ขณะ “ปนเที่ยงของคุณหญิง สําคัญที่สุดในการลมกระทิงตัวนี้” “ฉันชมคุณดวยใจจริง จะไมยอมรับงั้นรึ?” “ผมไมชอบการแอบอางหรือแอบยิง ชอบสิ่งที่มันเปนของบริสุทธิ์ลวนๆ ก็รูมานานแลว วา คุณหญิงยิงปนไดยอดเยี่ยม ถาไมตื่นเตนตกใจจนเกินไปนัก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

354 “แตคุณก็เปนครูคอยสอน และควบคุมฉัน” “เรียกวาเพียงแคแนะนํา และชวยอํานวยความสะดวกดีกวา เอาละครับ ดับไฟเถอะคืนนี้ เย็นใจไดแลว ผมก็พลอยโลงอก ในขอที่วา พรุงนี้ไมตองไปยืนเปนเปาใหคณ ุ หญิงยิงแทนกระทิง เพราะกระทิงมันมารับกรรมแทนผมแลว” หญิงสาวหัวเราะเสียงใส เปดขวดบรั่นดีออกเทใสปาก อารมณดีจนทําใหหลอนไมคิดที่ จะทะเลาะ หรือหาเรื่องอะไรกับเขาอีก หลอนดับไฟฉายของหลอน และพรานใหญก็ดับของเขา ปลอยใหทุกสิง่ ทุกอยางตกอยูในความมืดตามเดิม “ฉันอยากจะลงไปดูมันจัง วาตัวมันใหญสักขนาดไหน เห็นปาหักราบเปนทางที่มันดิน้ ลง มา พาฉันลงไปดูหนอยไดไหม?” “ตามธรรมเนียมของพรานปาทุกคน ลงไดขึ้นหางแลว เขาจะไมลงจากหางเปนอันขาด จนกวาจะรุงเชา ยกเวนในกรณีจําเปนขีดสุด และพรานคนนั้น แนใจในฝมือและเวทมนตรคาถาของ ตัวพอ นีพ่ ูดสําหรับพรานพืน้ บาน แตสําหรับผมไมไดถืออะไรนักหรอก ถือเพียงแคหลักความจริง วา กลางคืนมันมองอะไรไมเห็นไดถนัด และเสี่ยงมากกวากลางวัน และนี่กไ็ มใชกรณีจําเปนอะไร นัก พรุงนี้กไ็ ดเห็นเองแหละครับ รับรองวามันไมลุกเดินหนีไปไหน นอนอยูใ นพงขางโขดหินนัน่ แหละ” “สมมติวา” หลอนพูดปนหัวเราะ “พอพรุงนี้เราลงไปดู มันหายไป” “ก็แปลวาตอนที่เรายิงมันนัน้ ทั้งคุณหญิงและผมตาฝาดไปพรอมๆ กัน มายงั้นก็เปนเรือ่ ง แบบนิยายลี้ลับนาขนพองสยองเกลา เกีย่ วกับเรื่องของปาที่คุณหญิงเคยอานมา” ดารินสูดลมหายใจเขาเต็มปอด กวาดสายตาฝาความมืดไปรอบดาน “เราไดกระทิงแลว เห็นจะพอพูดคุยอะไรกันไดแกเหงาบางกระมัง ไมจําเปนจะตองเย็บ ปากอยู ตั้งแตเย็นมาแลว ฉันอึดอัดเหลือเกิน จะสูบบุหรีก่ ็ไมกลา” “เชิญตามสบายครับ ถาเราไมคิดจะนั่งดักยิงอะไรอยูอีก ก็ไมจําเปนตองมาคอยระวังเรื่อง ความเงียบ” “จะมีสัตวอะไรเขามาที่แองน้ํานี่อีกไหม?” “ตามหลักแลว เสียงปนลงไดลั่นขึ้นนัดเดียว ก็ยากนักที่สัตวอะไรจะกล้ํากลายเขามาอีก ยกเวนเสือ ทีอ่ าจยองเขามากินซากสัตวที่เรายิงทิ้งไว ถามันหิวจริงๆ แตหวังไดนอยเหลือเกิน นอก จากฟลุก มายก็เจาสัตวเซอซาบางตัว ที่มาจากทางดานเหนือลม ไมไดยินเสียงปน ซึ่งถาจะเขาก็คง ในราวใกลรุงอีกครั้ง โอกาสมีอยูเพียงหนึง่ ในรอย ขณะนี้ถาคุณหญิงจะรองเพลงสักเพลง ประสาน กับจักจั่นเรไรตุกแกปาพอแกกลุม ผมก็ไมขัด” ดารินใชพานทายปนกระทุง ไปที่ตนแขนเขา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

355 “เอ...คุณนี่ เมื่อไหรจะเลิกใชวาจาที่มนั ขวางหูฉันเสียทีนะ กําลังอยากจะญาติดีอยูด วย ทีเดียว แหยประสาทอีกแลว บทจะไมพดู ก็ไมพูดเอาเสียเลย นั่งเปนใบเบื้ออยูไดนับชัว่ โมงๆ บทจะ พูดขึ้นมา ก็พดู ชวนใหตองทะเลาะ แลวมาวาฉันคอยหาเรื่อง” แลวหลอนก็หวั เราะอยางถอนฉิว เลิกแขนเสื้อดูนาฬิกาขอมือจากพรายน้ํา เข็มชี้บอกเวลา เพียง 22.30 น. เทานั้น หญิงสาวถอนใจเบาๆ กลาวตอมา “นี่มิแปลวา เราจะตองนั่งแกรวอยูบน ‘บานลิง’ นี่ไปอีกตั้งไมนอยกวา 8 ชั่วโมงกอน สวางรึ?” “เห็นจะไมมีทางเลือกหรอกครับ” “ยิงกระทิงไดอยางนี้ ก็สมใจ สมเจตนาของฉันแลว ฉันไมอยากจะทนแกรวอยูบ นนี้ หรอก คุณพากลับแคมปคืนนี้เลยไมไดรึ?” “เอาละซิ ยุงแลวยังไง ผมนึกแลวไมผดิ วาถาคุณหญิงขืนมานั่งหาง ยังไงๆ เสียก็ตอ งมี เรื่องยุงแนๆ ถาหางนี้สมมติวาตั้งอยูที่บางลําพู แลวแคมปของเราอยูพาหุรัด ผมจะพาคุณหญิงเดิน กลับเดี๋ยวนีแ้ หละครับ มายก็นั่งรถเมลหรือแท็กซี่ไปกอนจะมาถึงหางนี้ คุณหญิงเดินมา เราก็อาศัย ถนนของชางกับกระทิง ไมใชถนนคอนกรีต ไฟฟาริมถนนก็ไมมี เดี๋ยว! รอใหแท็กซี่ผานมาสักคัน กอน แลวจะกลับแคมปคืนนีก้ ็กลับ” “บา! พูดเปนเลนไปได ถามจริงๆ เถอะ คุณกลัวหลงเหรอ ถาจะพาฉันกลับไปในเวลา กลางคืนอยางนี้” “ไอหลงนะไมกลัวหรอก บอกแลวยังไงวาจากหนองน้ําแหงถึงหลมชาง รพินทรหลับตา เดินก็ยังได ที่กลัวนะกลัวอยางอื่น” “กลัวอะไร?” “กลัววาระหวางที่ผมเดินจูงคุณหญิงไป หันกลับมาอีกที มองไมเห็นคุณหญิงแลวนะซิ ลําพังผมคนเดียว มันเรื่องเล็ก อยาพยายามคิดที่จะเดินกลับแคมปในเวลาเชนนี้เลยครับ เชื่อผมเถอะ มันไมเหมาะดวยประการทั้งปวง” “ฉันไมกลัวเลย เมื่อมีคุณเปนคนนําทางและคุมกันเชนนี้ ตอใหเดินกลางคืนก็เดินได คุณ เปนพานชํานาญทางแทๆ ไมเห็นจะตองกลัวอะไร” “อาว! ก็บอกอยูนี่ยังไงวา สําหรับผมนะไมกลัวอะไรหรอก ผมกลัวสําหรับคุณหญิงตะ หาก และถาจะมีการเสีย่ งกันขึ้นโดยไมสมควรแกเหตุ อันหมายถึงชีวิตและความปลอดภัยของ คุณหญิงแลว ผมจะไมยอมทําเปนอันขาด ผมบอกตามตรงวาการเดินกลับแคมปในเวลากลางคืน อยางนี้ ผมไมแนใจวาจะใหการคุมครองคุณหญิงไดเต็มที่หรือเปลา อีกอยางหนึง่ ตอใหผมเอา คุณหญิงกลับแคมปไดภายในคืนนี้ คุณชาย หรือคุณไชยยันตรูเขา คงดาผมยับ คาที่ทําอะไรบาระห่าํ ผิดวิสัยเกินไป ระยะทางมันก็ไมใชใกลๆ ถาเดินสักแคสบิ นาทีถึงแคมป ผมก็จะพออนุโลม นี่ตอง เดินกันเปนชัว่ โมงๆ คุณหญิงเองก็เถอะ ใจอยากจะกลับไปนอนสบายที่แคมป ก็เลยนึกอยากใหผม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

356 กลับ รับรองวาถาผมพาลงหาง เดินกลับจริงๆ กาวออกจากที่นี่ไปไดเพียงไมกกี่ าว ขี้ครานจะขาสั่น กาวขาไมออก โธ! เห็นดงดิบเปนถนนในกรุงเทพไปได” “เปนอันวา ฉันจะตองนั่งหลับนกอยูบนหางนี่จนกวาจะเชา” เสียงของหลอนออยๆ “นี่แหละ ผูห ญิง! เปนยังไง เดี๋ยวนี้พอจะเขาใจตัวเองไดบางหรือยัง” “ไมตองมาพูด! ฉันอยูทนี่ ี่จนกวาจะเชาก็ได เห็นงอใหพากลับหนอยเดียว ไดทวี าใหญนะ คุณกับฉันเห็นจะไมมวี ันญาติดีกันไดหรอกนายพราน” “หมั่นอาฆาตมาดรายผมอยูย ังงี้แหละ แลวจะญาติดีกับผมไดยังไง” พรานใหญพดู แลวก็หัวเราะออกมาเบาๆ “อยาแกโมโห หรือวามองลูกจางผูซื่อสัตยในแงรายนักซิครับ ถึงแม รพินทร ไพรวัลย จะ เปน ‘พรานไพรใจฉกรรจ’ อยางคุณหญิงวา จะไมไดเปนสุภาพบุรุษอยางชาวกรุงทั่วไปในสายตา ของคุณหญิง แตรพินทรก็เปนชายจริงคนหนึ่ง ผูยึดมัน่ ในศีลธรรม จริยธรรม และสัจธรรม คุณหญิง นอนใหสบายเถิดครับ ไมตองเปนหวงพะวงอะไรทั้งสิ้น นอนบนหางนี่แหละ ถึงมันจะแคบไป หนอย ก็พอจะนอนงีบไดปลอดภัยกวาที่จะคิดเดินกลับแคมปในเวลาเชนนี้ มะ! ผมจะจัดทีใ่ หแลว จะนั่งเฝาคุณหญิงเอง” วาแลว เขาก็เลื่อนสัมภาระสิง่ ของ จัดไปกองรวมกันไวมมุ หนึ่งจนมีที่พอจะเอนตัวได ใช เสื้อแจ็กเกตของตนเองมวนพับแทนหมอนรองศีรษะสําหรับหลอน คลี่ผาใบสํารองอีกผืนหนึ่งปูทับ พื้นลงไปอีกชัน้ ทําบริเวณตามยาว ดานหนึ่งของหางใหกลายเปนทีน่ อนจําเปนอยางดี ชนิดที่พอจะ ขดตัวตะแคงนอนไดอยางสบาย ตนเองถอยไปนั่งชิดมุมหาง แลวเชื้อเชิญใหหลอนนอน ดารินสะบัดหนา เมินไปทางหนึ่ง นั่งกอดเขาอยูอยางเดิม ตอบสะบัดๆ วา “ชางเถอะ ไมจําเปนหรอก ฉันไมตองนอนก็ได ขอบใจ” “ถายังไมงวง จะนั่งกอนก็ไดคับ แตถางวง ที่นั้นสําหรับคุณหญิงโดยเฉพาะ” เสียงออนโยนผิดไปจากเคยของเขา ดังมาแผวเบา แลวตางคนก็เงียบไป หลอนชําเลืองเห็นแตไฟฉายจากปลายบุหรีท่ ี่สวางแดงวูบๆ เปนระยะ น้ําคางเริ่มลงจัด ราวหางเปยกชืน้ ไปหมด ยิง่ ดึก ยิ่งหนาวจนตัวสั่น แตรางเงาตะคุม หางจากหลอนคนละมุมหาง ขณะนี้ อยูในสภาพปกติเหมือนเดิมราวกับโขดหินแกรง หลอนดื่มบรั่นดีอีกหลายอึกแกหนาว ทั้งๆ ที่ตลอดทั้งกายมีเครื่องกันหนาวหอหุม ผิดกันกับเขาผูซึ่งยังอยูในชุดเดิม แลวก็ใจรายพอที่จะทําเฉย เสีย...ไมเอื้อเฟอ บรั่นดีไปใหเขาบางเลย ซึ่งเขาก็ไมเห็นแสดงวาจะตองการ “ไมหนาวหรอกเรอะ?” ในที่สุด หลอนถามลอยๆ ไมมีหางเสียงอยูตามเดิม “ผมชินเสียแลว คนปาคนดงหนาวมากนักไมได” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

357 “ฮึ! อดที่จะตีกระทบไมไดนะ ปากรายนัก ไมนาเชื่อทีเดียว” “ผมพูดความจริง ชีวิตพรานปาอยางผม ขืนขี้หนาวอยางชาวกรุงที่เจริญแลว ก็คงมีอาชีพ เปนพรานอยูไ มได อากาศในปากลางดึกก็เปนอยางนีแ้ หละ ผมคุนกับมันมาเกือบตลอดชีวิต ที่หา กินอยูใ นปา” “ทําไมไมตีกลับใหเกหนอยละวา ผมผานเมืองหนาวมาเสียชินดีแลว อยางเชนในเยอรมัน สมัยที่เรียนวิชาทหารอยูที่นนั่ พอคนปา ทีผ่ านยุโรปมาแลว!” ใบหนานั้น หันขวับมาทางหลอน หญิงสาวยิ้มเยาะ “เอะ!” “ทําไม งงเหรอ ประหลาดใจ...พิศวง...วาทําไมฉันถึงรู?” เขาหัวเราะทุมต่ํา นิ่งไปครู “ก็ไมแปลกอะไรนี่ครับ คุณอําพลเปนคนของคุณหญิง เขาอาจใหประวัติของผมอยาง ละเอียดเสียกอน เพื่อใหพจิ ารณาก็ได กอนที่จะแนะนําใหจางผม” “ทําไมเจาตัวไมแสดงประวัติของตัวเองเลยละ” “เพื่ออะไรกัน เพื่อจะเอาเขาแฟมประวัติของนายจางนะรึ” “นั่นไมสําคัญหรอก เพราะถึงอยางไรก็พจิ ารณาจางมาแลว เลิกลมหรือเพิกถอนไมได แต ที่สําคัญก็คือ คนเราจะรวมทางกันตอไปในภายภาคหนา ควรจะสุจริตใจตอกัน ไมควรมีสิ่งใด ปกปดอําพรางอยู” พรานใหญยักไหล “ผมไมเห็นวา มันจะเกี่ยวกับหนาที่รับจางตามสัญญาของผมอยางใดเลย” “ไมเกี่ยวกับสัญญาจางตามเงื่อนไข แตมนั อาจเกีย่ วกันในดานจิตใจก็ได เราอาจพอใจ ปลอดโปรงใจกวานี้ ถารูสึกวาพรานนําทางของเราเปนคนเปดเผยสุจริต ไมมีการอมเหลี่ยมอําพราง อะไรอยู” “จะใหผมทํารายงานประวัติ แลวสงมอบใหเมื่อไหร?” “ไมจําเปน สัมภาษณกันแคปากเปลาเปนการฆาเวลาก็ยังได ถาคิดวามันไมเปนสิ่งที่ จะตองปกปด” “ก็ไดนี่ แตจะไมขอสาบานวาทุกสิ่งทุกอยางเปนสัจจะ แบบเบิกความตอศาลหรอก” “กี่ป ในเยอรมนี?” “สิบสอง แตขออภัย เดือนนะไมใชป” “วิชาทหารเขาเรียนกันปเดียวหรือ?” “นั่นมันครั้งลาสุด” “แลวกอนหนานั้น?” “สามปในแซนเฮิรสท สองปในเวสตปอยต” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

358 “สามประเทศเลยนะ อังกฤษ อเมริกา และก็เยอรมนี แตแลวก็กลับมาเปนตํารวจตระเวน ชายแดนไทยคายแตก ผลที่สุด ดักสัตวขาย!” “พรหมลิขิต ชวยไมได” “ปญญาชน ทําไมถึงมาทํางานอยางนี้?” “มนุษยทกุ คนในโลกนี้ มีความเหมาะสมและพึงพอใจไปโดยเฉพาะราย ไมเหมือนกัน” “ฉันหมายถึงวา วิชาความรูทเี่ รียนมา กับอาชีพในปจจุบัน มันไปกันคนละเรื่อง” “วิชาความรูที่เรียนมา มันถูกพับเก็บเสียแลว เพราะเหตุการณความจําเปน ไมสามารถจะ นํามาใชประโยชนได สวนอาชีพมันก็ตองเปนอาชีพอยูว ันยังค่ํา มันขึน้ อยูกับความพึงพอใจ ความ จัดเจนที่มีอยูเปนทุนเดิม” “ประหลาดใจในขอที่วา คนที่ใชชีวิตสวนใหญอยูในโลกซีกเจริญแลว จะไปหาความ ชํานาญจากเรือ่ งปาดงไดอยางไร” “คุณหญิงเขาใจผิดถนัด ชีวติ สวนใหญของผมอยูในปา อยูมาตั้งแตเล็กๆ พื้นภูมลิ ําเนา ของผมเปนเชนนั้น เมื่อจะเรียนหนังสือในเมืองก็เรียนไป เมื่อหยุดพักการเรียน...ผมกลับเขาปา หกป ในตางประเทศเพียงแตจากปาอันเปนถิ่นกําเนิดไปเพียงชั่วระยะเวลาสั้นๆ เทานั้น เมื่อเทียบกับอดีต นับสิบปผานมาสําหรับชีวิตพงไพร สาบเมืองไมสามารถกลืนสาบปาของผมได เอาละ...ลูกจางให สัมภาษณนางจางไปแลว ทีนี้ขอใหลูกจางเปนฝายสัมภาษณนายจางดูบาง โดยเฉพาะนายจางสาวคน นี้” “ลองดูก็ไดน”ี่ “มีใครรักแลวหรือยัง?” “นับไมถวน” “ทําไมไมแตงงาน ปลอยชีวติ ใหลวงเลยมาถึงขนาดนี”้ “ผูชายที่ไหนจะกลามาแตงงานกับผูหญิงรวยมาก เรียนมาก หัวดื้อ เอาแตใจและมองเห็น ผูชายทั้งโลก นอกจากพี่ชายไมผิดอะไรกับลิงอยูไมสุขอยางฉัน!!” “เขากลัวจะปราบไมอยูใชไหม?” หลอนยิ้มเหยียดๆ ที่มุมปากในความมืด ยักไหลนิดหนึ่ง “ก็อาจจะใช...ถาหากสันดานของผูชายคิดอยูตลอดเวลาวา ผูหญิงควรจะเปนเพียงวัตถุ แหงความใคร คอยรับรองความปรารถนาของเขาและปฏิบัติตามคําสั่ง ตามตองการของเขาประการ เดียว” “ออ! แลวผูชายมีสันดานเชนนั้นรึ?” “ฉันไมทราบ แตเทาที่เห็นมาสวนมากเปนอยางนั้น” “ก็แลวธรรมชาติ ไมไดสรางผูหญิงขึ้นมาเพื่อสิ่งที่ผูชายคิดอยางคุณหญิงวานั้นหรอกรึ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

359 “ก็ไมแนเสมอไปนัก ก็เพราะสันดานผูชายมัวแตคอยคิดโงอยูอยางนีน้ ะซิ จึงเปนตนเหตุ ชนิดหนึ่ง ทําใหฉันกับคุณบังเกิดความไมชอบหนาซึ่งกันและกัน ทะเลาะกันมาตลอดเวลา” รพินทรโคลงศีรษะแชมชา “คุณหญิงเขาใจผิดมาก ผมไมไดมีอะไรกับคุณหญิงเลยจนนิดเดียว คุณหญิงตะหากที่ไม ชอบหนา เขมนผมมาตลอดเวลา บางทีสาเหตุอาจมาจากกรณีที่ผมมีเจตนาที่ดกี ับคุณหญิงเกินไปก็ ได เวนไวแตวา เจตนาดีของผม มันแสดงออกในรูปตรงไปตรงมา เปนตนวา เมื่อคุณหญิงอยากจะมา กับคณะคนหาคุณชายอนุชา ผมก็ทักทวงหามปราม เพราะเห็นวามันไมเหมาะควรดวยปราการทั้ง ปวง คุณหญิงก็พิจารณาในแงอคติเห็นวาผมดูถูกดูหมิน่ ประมาทฝมือ รวมทั้งเรื่องอื่นๆ อีกสารพัด ที่ ผมขัดขวางไว อันเนื่องมาจากเล็งอยูในดานความปลอดภัยของตัวคุณหญิงเองทั้งสิ้น” “ไมตองมาแกตัวหรอก ไมอยากฟง...” วาแลว หลอนก็ปดปากหาว เอนตัวลงนอนตามที่ที่ซึ่งเขาจัดไวให แตพอศีรษะสัมผัสกับ มวนเสื้อแจ็กเกตของเขาที่วางไวใหแทนหมอน หลอนก็ควาขึ้นมาเหวี่ยงคืนไปใหเขา บอกหนาตา เฉยวา “เอา! เอาคืนไป เหม็นสาบจะตาย ฉันเอาไอนี่แทนหมอนก็ได” พลางหลอนก็ลากเปเครื่องหลังของหลอน มารองศีรษะแทนนอนตะแคง เอามือกอดอก ไว รพินทรไมกลาวเชนไรอีก...รับเสื้อแจ็กเกตคืนมาโดยดี วางพาดไวกับตัก สงบนิ่งกันไปอึดใจ ใหญ ก็มีเสียงหัวเราะเบาๆ มาจากความมืด “พูดเลนหรอกนะ ไมใชเหม็นสาบหรอก เสื้อของคุณนะ แตที่ฉันไมเอาหนุนหัวก็เพราะ สงสาร ไมอยากจะใหคณ ุ นัง่ สั่น เพราะไมมีเสื้อจะใสกลางดึกเชนนี้ โดยสละเอามาเปนที่หนุนหัว ของฉันเสีย ฉันนอน คุณนั่งเฝา มันก็เปนการเอาเปรียบกันอยูมากแลว” “เปนหนาที่ของผมอยูแลว ไมถือวาเปนการเอาเปรียบหรอกครับ” “ฉันหลับไดไหมนี่?” “เชิญตามสบาย” “หวังวาถาลืมตาขึ้นเมื่อใด คงเห็นคุณนั่งอยูที่นั่นทุกครั้งไปนะ” “แนนอน สงสัยอะไรรึ?” “จะไปรูรึ ประเดีย๋ วแอบลงจากหาง หนีกลับแคมปเสียตอนที่ฉันหลับ ทิ้งใหฉันนอนอยู บนนี้คนเดียว ยิ่งไมคอยจะชอบหนาฉันอยูด วย” “โธ...” “กูดไนท!” “ขอใหนายหญิงของผมหลับสบายที่สุด” “แหม! พูดเปนแงซายเชียวนะ” “ฐานะของรพินทรก็ไมผิดอะไรกับแงซาย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

360 “ผิดกัน คุณเปนพรานนําทาง ที่เรางองอนวาจางมาดวยราคาสูง สวนแงซายขออาสาเขามา เปนคนรับใชดวยการวิงวอนใหเรารับไว” “แตเราก็เปนลูกจางเหมือนกัน บอก ‘กูดไนท’ แลวก็นอนเถอะครับ อยาพูดอะไรอีกเลย เอาแรงไวพรุงนี้ จะไดไมเพลียเวลาเดินกลับแคมป” “ออกคําสั่งอีกแลว เกลียดซะจริง!” เสียงบน เสียงหาวอีกครั้ง จากนั้น ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ ก็เงียบสนิท ยิ่งดึกอากาศก็ยิ่งทวีความหนาวขึ้นทุกขณะ เวลาผานไปสักเทาใดไมทราบได รพินทร สะดุงลืมตาขึ้นจากการเคลิ้ม ดารินเปนคนเขยาแขนเขา กายของหลอนสั่นสะทาน “นั่นเสียงอะไร...ฉันนอนฟงมันมานานแลว...” หลอนกระซิบละล่ําละลัก พรานใหญเงีย่ หู เขาไมไดยินเสียงอะไรเลย นอกจากลมพัดกิ่งไมไหวอยูเ บาบาง และเขียด ปาดที่รองเปนจังหวะอยูใ นแองน้ําเบื้องลาง “ผมไมไดยินเสียงอะไรเลย ทําไมหรือครับ?” “คอยฟงใหดีซิ ตอนนี้มันเงียบไปแลว” “เสียงยังไง?” “บอกไมถูก มันเปนเสียงโหยหวนเหมือนคนครางดวยความเจ็บปวด กําลังจะตายงั้น แหละ ฉันพยายามจะจับฟงมันตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงแลว ตัง้ ใจฟงจริงๆ มันก็เงียบหายไป พอเคลิ้มจะ หลับ มันก็ดังแววมาเปนอยางงี้ทุกครั้ง ตอนที่ฉันเรียกคุณนี้ มันเพิ่งจะดังขึน้ เมื่อหยกๆ นี่เอง แต เดี๋ยวนี้มันหายไปแลว เสียงมันเยือกเขาไปถึงขั้วหัวใจ...” ตาหลอนเปนประกายโพลง...ในความมืดเห็นถนัด พยายามจะหัวเราะออกมา “สาบานใหกไ็ ด บางขณะเสียงคลายๆ จะมีคนรองเรียกชื่อฉันงั้นแหละ ฉันฟงอยูน าน กอนที่จะตัดสินใจเรียกคุณ บางทีก็รูสึกคลายๆ กับวา หางนี่มันเอียงตะแคง และตัวฉันจะพลัดหลน ลงไปงั้นแหละ ไมเอาละ...ฉันไมนอนแลว ฉันไมอยากบอกคุณเลย แตมันทนไมไหว” พรานใหญจุปากเบาๆ มองดูหลอนดวยความขบขันกึ่งสมเพช “ผมเตือนคุณหญิงแลวยังไงครับวา ตองควบคุมสติใหดี ทุกสิ่งทุกอยางมันอาจเกิดขึน้ ได โดยอุปาทานของเราเองทั้งนัน้ ” “ไมใชอุปาทาน ฉันไดยินเสียงประหลาดพิลึกนั่นจริง” หลอนยืนยันเสียงเครือ “...คุณก็รูอยูแลววา ฉันไมใชคนขี้ขลาด หรือกลัวอะไรมากอนจนนาจะคิดวาเกิดขึ้น เพราะอุปาทานหลอนตัวเอง ฉันเฝาจับเสียงของมันอยู รับรองไดยินจริงๆ เวนไวแตจบั ไมชัดเทานัน้ วามันดังมาจากทางไหน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

361 “คนไมเคยนั่งหางกลางปาลึกมากอน เปนอยางคุณหญิงทุกคนแหละครับ...” เขาตอบ เรียบๆ น้ําเสียงปลอบโยน “...ที่คุณหญิงไดยินอาจเปนเสียงบางก็ได มันชอบรองดึกๆ ในพงลึก บาง ทีก็เขาไปรองอยูในโพรงไมหรือซอกหิน เสียงของมันฟงพิลึกๆ งั้นเองแหละ” “ทําไมเวลานอนที่แคมปฉันไมเคยไดยินละ?” “นอนในแคมป คุณหญิงอยูในเต็นทที่นอนสบายและหลับไปอยางไมมกี ังวลอะไร เลย ไมไดยนิ แตนอนบนหางนี่ คุณหญิงอาจคอยสดับฟงเสียงอะไรอยูตลอดเวลา เพราะความคอยระวัง ตัวก็ได” ดารินเมมริมฝปากถอนใจเฮือก “ทําไมเสียงมันถึงวิกลวิการอยางนั้นก็ไมรู เสียงที่ฉันไดยิน ไมใชเสียงโหยหวนเหมือน คนครางอยางเดียวเทานั้น บางที มันก็มีเสียงพึมพําเหมือนคนพูดกันอยูใ ตหางเรานีเ่ อง ตื่นขึ้นมาสอง ไฟก็มองไมเห็นอะไร ตอนนั้นคุณคงมอยหลับไปเพราะฉันเห็นคุณนั่งหลับตานิ่งตอนที่ฉันฉายไฟ บางทีก็มีเสียงคลายคนกู บางทีก็รอง ‘โวย! โวย’ แววมาแตไกล ไมใชฝน ไมใชอุปาทาน คนอยาง ฉันจะแยกออกไมออกทีเดียวหรือวาอะไรเปนจริง อะไรเปนอุปาทาน” “เอา! ถางั้นเรามาลองฟงกันใหชัดทีหรือ?” พรานใหญวายิม้ ๆ จุดบุหรี่ขนึ้ สองตัว อีกตัวหนึ่งสงไปใหหญิงสาว หลอนรับไปอัดควัน หนักหนวง หลายนาทีตอมาไมมีเสียงใดๆ ปรากฏขึ้นใหสําเหนียกไดชัดเจน นอกจากลมพัดกิ่งไม และจักจั่นเรไร ขณะนั้นพระจันทรบายคลอยไปทางยอดเขาทะมึนดานตะวันตก ทุกสิ่งทุกอยาง ภายในรัศมีเดือนที่ฉายลงมาถึง ปรากฏเปนเงาตะคุมคลุมเครืออยูทั่วไป “นอนเสียเถิดครับ สงบจิตใจใหเปนปกติ ถึงอยางไร รพินทร ไพรวัลย ก็อยูที่น”ี่ ในที่สุดเขาก็บอกออนโยนปนหัวเราะปลอบใจ หลอนยิ้มออกมาเจื่อนๆ “ฮือม แปลกนะ เวลาคุณตืน่ รูสึกตัวนั่งอยูกับฉันเชนนี้ มันก็ไมเกิดเสียงอะไรขึ้นเลยสัก นิด เอาละ ฉันจะพยายามคิดวามันเปนอุปาทาน จะลองนอนดูอีกครั้ง” ดารินเอนตัวลงนอนอีก พรานใหญเริ่มจะเคลิ้ม เขาก็ถูกเขยาปลุกโดยแรงอีกครัง้ ดาริน วราฤทธิ์ ไมไดนอน หากแตน่งั หนาขาวโพลนอยูต รงหนาเขา ในมือถือไรเฟล “อะไรอีกละครับ ไดยินเสียงสัตวเขาหรือ?” เขากระซิบถาม หลอนไมตอบ กายสั่นเทิม้ เบิกตาโพลงอยูเชนนัน้ เขาเอื้อมมือมาจับตน แขนทั้งสองของหลอนไว บีบกระชับแนนกมลงไปจองหนาถามตอมาโดยเร็ว “เห็นหรือไดยนิ อะไรหรือ บอกซิ?” “เต็มปาไปหมด ไมรูตัวอะไรตออะไร...” เสียงของหลอนเหมือนคนสําลักน้ํา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

362 “หอยหัวอยูบนตะครอเหนือหางเรานี่ก็มี เหมือนเงาหนังตะลุง ฉันจะยิงมันดวยไรเฟลนี่ แตเหนี่ยวไกไมออก” รพินทรถอนหายใจเฮือก รูสึกสงสารหลอนอยางบอกไมถูก ควาไปฉายขึ้นมาเปดสวิตซ สองกราดไปทัว่ ทั้งสูงและต่าํ ตลอดทุกยอดไมและสุมทุมพุมพฤกษ “เห็นไหมครับ ไมมีอะไรสักอยาง ประสาทของคุณหญิงทําพิษเอาเสียแลว ผมไมไดหลับ เลย เพียงเคลิ้มๆ ไปเทานั้น อยูไมอยูก ็เห็นคุณหญิงลุกพรวดพราดขึ้นมาเขยาผม” “ก็แลวดูนี่ซิ ปนฉันทั้งๆ ที่ปลดเซฟเรียบรอยแลว แตฉันเหนีย่ วไกไมลั่น ไอตัวใหญ มหึมาหอยหัวอยูบนกิ่งไมเหนือหัวเรา แลวทําทาเหมือนจะเอื้อมมือลงมาที่ฉัน พอฉันปลุกคุณ มันก็ หายไป” พรานใหญหนาขรึมลงในบัดนั้น เริ่มเต็มไปดวยความกังวล นายจางสาวของเขาตกอยูใน ภาวะของประสาทที่หลอนตัวเองเสียแลว อีกนานกวาจะสวาง และระยะเวลาระหวางนี้ เขาจะทํา อยางไรดี มันไมนาจะเปนไปไดเลย สําหรับคนจิตใจเขมแข็ง ประสาทและสติมั่นคงอยางแพทย หญิงดาริน วราฤทธิ์ อาถรรพณของปาเลนงานหลอนเขาใหเสียแลวหรือยังไง “คุณหญิงรูสึกตัววาไมสบายหรือเปลา?” หลอนสั่นศีรษะ “เปลาเลย ฉันสบายดีทุกอยาง เพียงแตหนาวผิดปกติไปบางเทานั้น ทีน่ ี่มันเยือกเย็นกวาที่ แคมปมาก” “หลับหรือเปลา?” “เคลิ้มๆ ไมถึงกับหลับหรอก” รพินทรลวงมือเขาไปในเปหลังของหลอนเอง หยิบขวดพลาสติกบรรจุบรั่นดีออกมาสง ใหหญิงสาว บอกใหดื่มเสีย หลอนรับมาเทใสปากอึกใหญ หายใจหอบๆ มือทั้งสองประสานกัน แนนอยูที่ทรวงอก พรานใหญหยิบไรเฟลที่วางอยูบนตักของหลอนขึ้นมา แลวกระชากลูกเลือ่ น ปลอกกระสุนที่ยิงแลวและคางคาอยูในลํากลองกระเด็นออกมาอยูในอุงมือ เขาสองไฟฉายใหดู “คุณหญิงจะยิงปนกระบอกนี้ออกไดยังไง ในเมื่อคุณหญิงยิงกระทิงตัวนั้นซ้ําเปนนัดที่ สองแลว ก็ไมไดสลัดปลอกที่คางอยูออก ปลอยคาอยูในรังเพลิงนี่เอง ตอนที่ยิงกระทิงได คุณหญิง ตื่นเตนดีใจจนเกินไป ลืมเอาปลอกกระสุนเกาออก พอเจาสิ่งที่มันหลอนประสาทตาปรากฏใหเห็น คุณหญิงก็ยิง พอยิงไมออกเพราะปนไมไดขึ้นลํา ไมไดเอากระสุนขึน้ รังเพลิง คุณหญิงเลยยิ่งขวัญ เสียไปใหญ” “แตฉันเห็น...” “ตาฝาด!...” เสียงของเขาเกือบจะเปนตวาด เขยาตนแขนหลอนโดยแรงปลุกความรูสึก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

363 “นี่นะเหรอ คนเกง นี่นะ เหรอ คนไมเคยกลัวอะไรเลย ผมบอกแลวใชไหมวา ปามันไมใช เมือง อวดดีนกั ดีไมดีประเดี๋ยวเกิดกระโดดลงไปจากหาง หรือมองเห็นผมเปนอะไร เอาปนยิงเขาให เสียเทานั้น หามแลววาอยามา...อยามา” หลอนเงียบกริบ นั่งกัดริมฝปากแนน ไมไดปริปากโตตอบคําใดแมแตคําเดียว สีหนา เหมือนจะรองไห มันเปนลักษณะอันนาเวทนาครั้งแรก ที่รพินทรมองเห็นจาก ม.ร.ว.หญิงผูนี้ คําพูด แรงๆ ของเขาตองการจะยั่วใหหลอนโกรธทําใหบันดาลโทสะ เพื่อที่จะขจัดความหวาดกลัวพรัน่ พรึงในขณะนีอ้ อกไปเสีย ดวยอํานาจทิฐิถอื ดีตามนิสัยของหลอน แตยามนี้ มันปราศจากผล อํานาจ ความหวั่นไหวมันเขามามีอทิ ธิพลครอบงําอยูเหนือกวาความรูสึกอื่นใด จนทําใหหลอนไมอาจเอย คําใดออกมาได นอกจากนั่งตัวสั่นเทา! “เชื่อผมเถอะ อุปาทานทั้งนัน้ ประสาทมันหลอนตัวเราเอง คุณหญิงเปนหมอนาจะรูดีอยู แลววา จิตประสาทของคนเรามีอิทธิพลเชนไรบาง เรื่องปนของคุณหญิงที่วา ยิงไมออกนัน่ ก็ เหมือนกัน ผมก็พิสูจนใหเห็นชัดแลววา มันเพราะคุณหญิงไมสลัดปลอกเกาทิ้งตะหาก” เสียงของเขาออนลง หลอนยกมือขึน้ ลูบใบหนา ทั้งที่หนาวเย็นจับใจ แตเหงือ่ ซึมไปหมดทัง้ ตัว ครางออกมา แหบๆ “ฉันไมเคยเปนอยางนี้มากอนเลยนะ แปลกเหลือเกิน มันลึกลับ! ทุกครั้งที่ฉันปลุกคุณ สิ่ง ตางๆ อันนากลัวพิสูจนไมไดเหลานั้นก็หายไป แตพอคุณหลับฉันตื่นอยูคนเดียว มันก็มาใหเห็นให ไดยนิ ฉันบอกไมถูกเหมือนกันวามันคืออะไร ฉันเปนหมอเปนนักวิทยาศาสตร เปนคนไมเคย เลื่อมใสเชื่อถือสิ่งที่คานกับวิทยาศาสตร แตแลวทําไมฉันกลายเปนคนหวัน่ ไหวไปถึงเพียงนี้กไ็ มรู ทุกครั้งที่ฉันเคลิ้มๆ จะหลับจะมองเห็นแตภาพที่นากลัวทั้งนั้น มันเดินกันอยูขางลาง...มันพยายามที่ จะไตหางของเราขึ้นมา...มันจองดูฉัน...มันรองเรียกฉัน...ฉันคิดวา ฉันสติดีที่สุดแลว ที่ไมเปนบาวิง่ กระโจนลงไปจากหาง เพียงแตปลุกคุณขึ้นมาเทานั้น” “ไหนบอกมาใหชัดๆ หนอยซิ คุณหญิงเห็นอะไร?” หลอนดื่มบรั่นดีอีกครั้ง “บางครั้งเปนเสือ บางทีก็ชาง ที่นาขนลุกก็คืออะไรก็ไมรู มีรูปรางลักษณะของมันไม เจริญตาเลย หอยโหนโยนตัวอยูตามกิ่งไมดานบน รางสูงกวาหางนี่เสียอีก บางทีก็เห็นนายเอิน้ ที่ถูก ไอกุดลากเอาไปกิน มายืนรองครวญครางเรียกใหฉันชวยอยูใตหาง บางทีก็เห็นศพแหลกเหลวนา ทุเรศของลูกหาบที่ถูกไอแหวงขยี้ ภาพตางๆ เหลานี้มนั พยายามหลอกหลอนทรมานฉันเหลือเกิน ฉันพยายามเรียกชื่อตัวเองอยูเสมอ พยายามขยี้ตา...มันพิสูจนชัดวาฉันไมไดฝน หรือวาเลอะเลือนไร สติไป ไอสิ่งบาๆ เหลานี้มันเกิดขึ้นไดอยางไรกัน ขอโทษดวยนะ ถาฉันทําใหคุณอารมณไมดี ฉันไม นอนอีกแลว จะนั่งอยางนี้แหละ แลวจะลองพิสูจนดว ยกระสุนปนดู ถาเห็นสิ่งเหลานัน้ อีก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

364 ดารินกระชากลูกเลื่อนสงกระสุนนัดใหมขนึ้ รังเพลิงนั่งกอดปนไว รพินทรเอื้อมมาควา ปนจากมือของหลอนไปอยางออนโยน “อยาถือปนเลยครับ มันไมชว ยอะไรขึ้นมาไดหรอก สําหรับภาวะจิตฟุงซานของคุณหญิง ในขณะนี้ บอกแลวยังไงวาประเดีย๋ วคุณหญิงก็ยิงผมเขาเอง โดยเห็นเปนอะไรไป ผมจะทําให คุณหญิงหลับสบาย โดยไมมีอะไรมารบกวนความรูส ึกนึกคิดอีกก็ได แตมันอยูที่วา คุณหญิงจะ ปฏิบัติตามผมไดหรือเปลา” “คุณจะใหฉันทํายังไง?” “อยาคิดวา คุณหญิงคือแพทยหญิง นักวิทยาศาสตรหรือผูที่เจริญแลวในโลกของอารย ธรรม แตลองลดตัวเองคิดเสียวา เมื่อเราอยูในปาเราก็ทําทุกสิ่งทุกอยางเชนที่ชาวปาเขากระทํากัน มันจะดูเหลวไหลนาหัวเราะสักขนาดไหน เราคอยเก็บไปพิจารณาเอา เมื่อกลับไปถึงเมืองแลว จะทํา ไดไหม?” “ฉันจะลองดู” “เอาละ กอนอืน่ ขอสมาตนไมที่เราอาศัยปลูกหางนี่เสีย” “ฉันไมเคยรูเรือ่ งมากอนเลย จะใหทํายังไงละ?” หลอนพูดออยๆ อยางนาสงสาร “เคารพ คารวะตอเขาเสีย คุณหญิงเคยออนนอมตอใครหรือเปลา หรือวาไมเคยเลย” ดารินเปลี่ยนทานั่งมาเปนพับเพียบ พนมมือไหวตอลําตนอันตระหงานเงื้อมของตนไม ใหญ ที่ปลูกหางครอมอยู เสียงกระซิบของรพินทรบอกตอมา “แลววาตามผม ถาคิดวาจะพอกลาวถอยคําเหลานี้ออกมาไดโดยบริสทุ ธิ์ใจ ปราศจาก ฉันทาคติ” “บอกฉันซิ ฉันพรอมแลว” “ศักดิ์สิทธิ์นางไม...” หลอนพูดตามการกลาวนําของเขาทีละประโยคอยางเด็กวางาย “...กามามัยหัง...” “...คุมครองขาบาง...” “...สัพพะพัง สัพพะภิญโญ...” เมื่อหลอนกลาวตามจบลง เขาก็บอกใหกราบกับพื้นหาง แลวตบเบาๆ ที่แผนหลังของ หลอน พยักหนาบอกวา “นอนเถอะครับ คุณหญิงจะหลับสบายที่สุดเทาที่จะเปนไปไดบนหางนี้” หญิงสาวถอนใจยาว เอนกายลงนอนอีกครั้ง ในใจของหลอนนึกถอยคําที่รพินทรสอนให เมื่อครูนี้...กลับไปกลับมาอยูเชนนัน้

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

365 พักใหญหลังจากนั้น ไดยินเสียงลมหายใจแผวออนไดระดับสม่ําเสมอของหญิงสาว แสดง วาหลับสนิท เขาเอื้อมมือไปแตะเบาๆ ที่ไหล หลอนไมรูสึกตัวดวยความออนเพลีย รพินทรผอนลม หายใจอยางโลงอก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

366

16 ฟาสาง รพินทรเปนผูปลุกนายจางสาวของเขาขึ้นมา ทันทีที่ตื่นลุกขึ้นนัง่ หญิงสาวจอง มองไปรอบกาย ทบทวนสิ่งที่ผานมาเมื่อคืน หันไปมองดูตนไมใหญที่ปลูกหาง และกลับมาจองหนา พรานใหญ สีหนาเต็มไปดวยความตืน่ ๆ งงๆ อุทานออกมา “คาถาสมาขอพรนางไมของคุณวิเศษเหลือเกิน แปลกอะไรอยางนี้ ฉันหลับเปนตายเลย หลังจากนั้น จนกระทั่งคุณตองปลุก” ุ หญิงไหวตน ไม แลวก็ทองอะไรงวงไป “ไมใชคาถาศักดิ์สทิ ธิ์อะไรหรอก ผมหลอกใหคณ ยังงั้นเองแหละ จนไมไดนอนคิดสรางภาพตาฝาดหูฝาดอยู เปนจิตวิทยากลวยๆ ทีเ่ ปลี่ยนความพะวง ครุนคิดในดานราย จนเปนเหตุใหเกิดอุปาทานของคุณหญิงเสีย” พรานใหญพดู น้ําเสียงเรื่อยๆ สีหนาปกติ ดารินขมวดคิ้วจองเขาอยางฉงนฉงาย คลาง แคลงใจ พยายามที่จะคนหาความจริงบนใบหนานัน้ แตก็ไมพบอะไรใหสังเกตไดเลย หลอนบังเกิด ความมหัศจรรยใจงุนงงอยางบอกไมถูก แปลกใจที่มองเห็นภาพและไดยินเสียงอะไรไปตางๆ นานา จนแทบจะเสียสติเมื่อคืนนี้ และก็แปลกใจพอๆ กันที่เมื่อภายหลังจากที่เขาใหหลอนไหวขอขมา ตนไม พรอมทั้งทองคําตามที่เขาบอกใหแลวนั้น หลอนก็นอนหลับไปไดอยางสบาย โดยไมเห็น หรือไมไดยินอะไรใหเปนทีร่ บกวนหวาดสยองอีก สิ่งเหลานั้นมันคืออะไร และเกิดขึ้นไดอยางไรกันแน มันลี้ลับมืดมนนาพิศวงเหลือประมาณ เกินกวาที่หลอนจะเชื่อไดมากอน ระหวางทีห่ ญิงสาวนั่งกะพริบตาถี่ๆ เขาก็ขยับตัวลุกขึน้ พรอมกับบอกมาวา “เราลงจากหางกันเถอะ อีกสักประเดีย๋ วคุณชายเชษฐากับบุญคําก็คงจะมาถึง ไปรอกัน ขางลางดีกวา อยูบนนี้มาทั้งคืนแลว” กลาวจบ เขาก็เก็บขาวของบนหาง บรรจุใสเปหลังแลวไตนําลงไปกอน คอยชวยเหลือดา รินในขณะที่หลอนไตตามลงไป ไมกี่อึดใจทั้งสองก็ลงมาเหยียบแผนดินใตหางอีกครั้ง ภายหลังจาก ขึ้นไปแกรวหลังขดหลังแข็งอยูบนนัน้ เปนเวลาไมนอยกวา 12 ชั่วโมงเต็ม น้ําคางเกาะชุมไปทั้งกิง่ ไมใบพฤกษและโขดหิน เคาหนาของหญิงสาวยังอยูใ นอาการงงๆ อยูเชนเดิม ขณะที่ลงมายืนอยูกบั พื้นดิน และกราดสายตาไปรอบดาน หลอนอยากจะคิดวา เหตุการณที่เกิดขึ้นกับหลอนเมื่อคืนนี้เปน ภาพของความฝนมากกวา แตก็ไมอาจคิดเชนนั้นได เพราะทุกสิ่งทุกอยางจําไดอยางแมนยํา ชนิดติด หูติดตา ทันทีที่ลงมาถึงพื้นเรียบรอย พรานใหญกองสัมภาระสิ่งของติดตัวมาไวที่โคนไม ฉวยแต ปน เดินตรงเขาไปที่พงทึบบนเนิน อันเปนตําแหนงทีก่ ระทิงถูกยิงลมอยูที่นั่นโดยเร็ว ดารินเดินตาม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

367 เขาไปโดยไมรสู ึกตื่นเตน กระตือรือรนอะไรนัก ผิดกับในขณะทีเ่ ห็นมันถูกยิงคว่ําเมือ่ คืน เพราะมัว แตครุนคิดพะวักพะวงถึงเหตุการณชวนสยองขวัญของหลอน ที่เปนปมรบกวนมโนคติอยู กระทิงโทนตัวที่ตกเปนเหยือ่ กระสุนของหลอนตัวนัน้ มีขนาดใหญฉกรรจเต็มที่ เห็น ถนัดในทามกลางแสงสวางสลัวๆ ของเชามืดเชนนี้ ดูราวกับภูเขาเลากา ขอเทาทั้งสี่และสันหนาผาก สีขาวขน ตัดกับลําตัวสวนอืน่ ๆ สูงใหญกวาวัวแดงเกือบเทาตัว กระสุนนัดแรกเจาะทะลุกานคอสวนบน พลาดจากกระดูกคอไปเล็กนอย แตนดั หลังเปน กระสุนสั่ง เพราะตัดกระดูกสันหลัง บริเวณต่ํากวาหนอกคอลงไปเล็กนอย เลือดซึ่งบัดนี้เปนสีคล้าํ กองนอนอยูก บั พื้นใบไมแหง และพุมไมราวกับใครเอาเยลลี่เหลวๆ ใสถังมาเทไว แมลงวันบินตอม หึ่งและเริ่มหยอดไขขงั ทั้งๆ ที่เปนเวลาเชาหมอกยังไมทนั จาง รพินทรเงยหนาขึ้นจากซากกระทิง ก็เห็นคนยิงขณะนี้ กําลังยืนสูบบุหรีท่ อดสายตามองดู มันอยางไมยินดียินราย ใบหนานั้นดูขาวซีดซึมสงบผิดไป “คุณหญิงมีทางจะเปนนักลาสัตวมือเยีย่ มตอไปในอนาคต ถาหากสนใจจริงจังอยูในเรื่อง ชนิดนี”้ จอมพรานพูดยิ้มๆ แตเจาตัวเองสายศีรษะแชมชา “เห็นจะไมมีทางหรอก เดีย๋ วนี้ฉันพอจะรูแลววา มันมีหลายสิ่งหลายอยางเหลือเกิน ทีฉ่ ัน จะตองศึกษาเรียนรู มันไมใชสิ่งที่จะทํากันไดงายๆ เลย ถูกตามที่เคยพูดไว ฝมือยิงปนแมนยําแต ประการเดียว หาไดทําใหผนู ั้นเปนนักลาหรือพรานที่ดไี ปได ถาเขาไมรูจักเรื่องของปาและสัตวไดดี พอ ที่ฉันยิงก็ไมคิดวาจะเปนนักลาสัตว ไมวาจะจริงหรือสมัครเลน แตอันเนื่องมาจากโอกาสที่ฉนั รวมเดินทางดวยครั้งนี้ ก็อยากจะทดลองในสิ่งที่ตื่นเตนดูบางเทานั้น” แลว ม.ร.ว.หญิงคนสวยก็หวั เราะออกมาฝนๆ กลาวต่ําๆ ตอมาวา “ฉันจะบอกคุณตามตรง ปนตั้งแตขนาด .375 ขึ้นไป เปนปนที่ฉันตองกลั้นใจยิง แรง สะทอนถอยหลังของมัน เกินกําลังฉันไปมากเต็มกลืนทีเดียว ทุกครั้งที่ลั่นออกไป รูสึกเหมือนไหล จะหลุด สะบักระบมไปหลายวันทีเดียว” นี่ดูเหมือนจะเปนคําพูดที่เปดเผย เปนกันเองออกมาจากใจจริงครั้งแรก ที่เขาไดยนิ จาก ดาริน วราฤทธิ์ “แตผมก็เห็นคุณหญิงยิงไดดี มิหนําซ้ํายังแมนยําอยูเ หมือนเดิม ก็ขอบอกตามตรงเหมือน ุ หญิงเลย ตอให กันวา อดแปลกใจไมไดท่เี ห็นคุณหญิงสามารถยิงปนขนาดนี้ไดดีเยี่ยม อยาวาแตคณ ชายฉกรรจน้ําหนักตัว 70 กิโลกรัมขึ้นไป ถาไมคุนเคยกับปนขนาดนี้มาจนเชื่องพอสมควรแลว ผม เห็นหนาเบไปทุกคน บางคนหงายหลังทั้งยืนเลย พอเหนี่ยวไกตูมออกไป ผมเคยเห็นผูหญิงยิงปน ขนาด .375 มากอนเหมือนกัน แตเปนการยิงเพียงแคใหกระสุนระเบิดผานลํากลองออกไปเทานั้น

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

368 การถูกเปาหมายไมตองคํานึง แตสําหรับคุณหญิงไมเพียงแตยิงไดสบายๆ เทานั้น ยังสั่งไดอีกดวย ขอนี้ผมยอมรับนับถือ” “แตคุณก็ตองรูวา ฉันกัดฟนยิง แลวก็นกึ หัวเราะอยูในใจ ซึ่งคงจะหัวเราะไปหมดทุก อยาง อันเกีย่ วกับตัวฉัน นับตั้งแตเริ่มตนทีร่ ูจักทีเดียว” “เมื่อไหรจะเลิกคิดวาผมเปนอริกับคุณหญิงเสียที” พรานใหญโคลงหัว มองดูหลอนอยางขันๆ แลวก็ตัดบทมาวา “มานั่งพักทางนี้เถิดครับ ผมจะตมกาแฟให ในระหวางที่เรารอคุณชายกับบุญคําที่จะ ยอนกลับมาสมทบ” เขานําหลอนเดินกลับมาที่ตน ไมใตหาง จัดการกอไฟขึน้ ตมกาแฟโดยอาศัยหมอสนามที่ ติดเปหลังมาดวย ตลอดเวลาหลอนนั่งมองดูเขาเงียบๆ เพิง่ จะสังเกตเห็นไดชัดอีกครั้งหนึ่งวา ชีวิตปา ของเขาเต็มไปดวยความสันทัดจัดเจนเพียงไร เพียงไมกี่อึดใจเทานั้น จากสวนประกอบของไพร เถื่อนรอบดาน กลายมาเปนกองไฟสําหรับหุงตมอยางรัดกุม หมอสนามไมไดตั้งอยูบนหินสามเสา เหมือนอยางกองไฟที่หลอนเคยเห็นพวกลูกหาบ กอในแคมป หากแตแขวนติดอยูกับกิ่งไมที่ปกเอนอยางมีศิลป โดยมีเปลวไฟลนอยูเ บื้องลาง น้ําใน หมอกําลังจะเดือด ทีแรกหลอนคิดวาเขาจะเกงก็แตเพียงชํานาญทาง และชํานาญอยูในการลาเทานั้น แตเมื่อไมมีลูกหาบที่จะใช และเขาตองทําหนาที่เองหมดทุกอยางเชนนี้ พรานใหญกลับคลองแคลว ชํานาญเสียกวาพวกลูกหาบเสียอีก ดารินจองมองภาพนัน้ แลวหันไปจองทีต่ น ไมใหญซึ่งหางปลูกครอมอยู หลอนเริ่มคิดถึง ความมหัศจรรยเรนลับที่เกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อคืนนี้อีก พึมพําทองถอยคําที่เขาสอนใหเมื่อคืนนี้ชาๆ หลอนจําไดอยางแมนยํา จะเปนการหลอกหรือชวยเหลือกันในทางดานจิตวิทยา อยางที่เขาบอกใน ตอนเชานี้อะไรก็ตามทีเถิด มันนาประหลาดในขอทีว่ า เมื่อหลอนไดปฏิบัติตามที่เขาแนะนําแลวก็ สงบจิตหลับลงได แทนที่จะสะดุงผวา...มองเห็นหรือไดยินสิ่งที่นาขนพองสยองเกลาอีกตอไป “เมื่อคืนนี้ฉันฝนรายไปหรือเปลานะ?” หลอนเอยขึ้นเบาๆ เหมือนจะรําพึง “นั่นซี มาตอนเชานี่คุณหญิงจึงเพิ่งจะมารูสึกไดวา มันเปนฝนรายหรือมายก็อุปาทาน ตอนที่ผมบอกเมื่อคืนก็ไมเชือ่ เคยมีเรื่องปรากฏมาแลว คนไมเคยนั่งหางกลางปาลึกมากอนเลย และ ไปนั่งครั้งแรก บางคนยิงเพือ่ นรวมหางทีน่ ั่งอยูดว ยกันตาย เพราะเห็นเปนอะไรไป บางคนเผนลง จากหางกลางดึกวิ่งเตลิดเปดเปง หลงปาเสียสติไปเลย อาการขนาดเบาบางที่สุดก็เหมือนๆ อยาง คุณหญิงเมื่อคืนนี้แหละ คือยังไมถึงกับหมดสติ แตก็เห็นหรือไดยินอะไรสารพัด พอที่จะเอาไปเลา ใหใครตอใครฟงขนลุกได มันไมเสมอไปนัก สวนมากเหมือนกันทีผ่ านการนั่งครั้งแรกไปโดยไม เกิดอะไรขึ้นเลย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

369 “ถางั้นคุณใหฉันขอโทษขอโพยขมานางไมหรือเจาปาเขาทําไมกัน” “ก็บอกแลวยังไงวา มันเปนการชวยใหกําลังใจกัน ถาคุณหญิงไมมองเห็นอะไรเลย นอน หลับไดอยางสบาย ก็ไมจําเปนจะตองทําอยางที่พวกชาวปาเขาถือเครงครัดเชื่อมั่นกัน แตนี่บังเอิญ คุณหญิงเห็นอะไรมารบกวนอยูอยางนัน้ ซึ่งมันคานกับความรูสึกเดิมของคุณหญิง ที่ไมเคยเชื่อถือ ในเรื่องเชนนีม้ ากอน ไมสามารถจะสํารวมจิตชวยเหลือตัวเองได ผมก็หาทางออกใหยังไงละ” วาแลวรพินทรก็หัวเราะ หลอนจองมองดูเขาอยางฉงนลึกไมสราง “ตัวคุณเองละ คุณเชื่อหรือเปลาในเรื่องนี้?” พรานใหญหัวเราะอยูเชนนั้น ชนิดที่หลอนทายอะไรไมถกู “มันพูดยากครับ โลกนี้มีทั้งมุมมืดและมุมสวาง ความลีล้ ับบางชนิดยังไมสามารถจะเก็บ ไวในหลอดทดลองของวิทยาศาสตรได เก็บปรากฏการณที่เกิดขึ้นกับตนเองเมื่อคืน เอาไวคดิ เลน เถิดครับ พิจารณาใครครวญดูใหรอบคอบวาอะไรกันแน คุณหญิงหูฝาด ตาฝาด ประสาทเกิดอลเวง หลอกหลอนตัวเองขึ้นมา หรือวาสิ่งอาถรรพณเรนลับในโลกนี้มันมีอยูจริง มันสองแงสองมุมอยู อยางนี้แหละครับ ใครไมเผชิญมากับตนเองก็จะไมมีวนั รูสึก คุณหญิงเองก็ไดชื่อวา เปนนักวิทยา ศาสตรคนหนึง่ เต็มไปดวยความทระนงเชื่อมั่นในตนเอง ชอบทดลองและกลาหาญเต็มไปดวย เหตุผลที่สุด แตคุณลักษณะของคุณหญิงเหลานี้ไมไดมีเหลืออยูเมือ่ คืนนี้เลย แมวาพอรุงเชาแสง ตะวันขึ้น อาจรูสึกหัวเราะเยาะตัวเองที่หวัน่ ไหวออนแอไปก็ตาม” “ฉันยอมรับวา ฉันพบกับปรากฏการณประหลาด” ดารินพูดอยางใชการใครครวญหนักหนวง “แลวก็ตดั สินดวยตัวเองออกมายังไมไดวา มันคืออะไร ในฐานะที่คุณเปนพรานปาผู ชํานาญ ใชชีวติ อยูในปามาเปนเวลานาน อีกอยางหนึ่งก็คือ คุณไมใชพวกปาเถื่อนงมงาย จัดอยูใน ชั้นปญญาชนผูเจริญแลว คุณจะลองใหทัศนะแกฉนั อยางตรงไปตรงมาหนอยไมไดหรือวามันคือ อะไร เดีย๋ วนี้ฉันยอมรับละวา ฉันสนใจและสงสัยเต็มที่ จากเหตุการณที่เผชิญมาเมื่อคืน” “แตถาผมพูดกับคุณหญิงกอนหนานี้ คุณหญิงก็หวั เราะงอหายไปใชไหมครับ ไมเชื่อวา มันจะเปนไปไดอยางไร?” “ตอบคําถามฉันใหตรงดีกวา อยาออมคอมอยูเลย” “นาขําเหลือเกินนะครับ แพทยหญิงนักวิทยาศาสตรผูปราดเปรื่อง เกิดมากังวลใจอยูก ับ เรื่องที่เคยเห็นวาเหลวไหลไรสาระนี้เสียแลว” “แปลวามันมีจริงใชไหม สิ่งลึกลับที่เราไมสามารถมองเห็นดวยตานี”้ “ถาเชื่อวาจริง มันก็จริงครับ แตถามั่นใจวาไมมี มันก็ไมมี ไปๆ มาๆ มันก็วนเวียนอยูใน เรื่องของอํานาจพลังจิตอีกนัน่ แหละ ผมก็ไมรูจะอธิบายยังไงถูกเหมือนกัน อยางคุณหญิงเปนตน แรกทีเดียวเห็นเปนเรื่องเหลวไหล ไมเชื่อ แตกําลังใจของคุณหญิงก็ไมมั่นคงเขมแข็งไดพอแกการที่ จะไมยอมเชื่อถือนั้น เพราะฉะนั้นถึงไดมองเห็นไปตางๆ ถามั่นจริงเสียอยางเดียว ตอใหตาจะฝาด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

370 หรือหูจะบิดเบือนไปเชนไร ก็บอกตนเองไวเสมอวา ‘อุปาทาน’ แลว มันก็ไมเกิดอะไรขึ้น ไมตองมา ผุดลุกผุดนั่ง ประเดี๋ยวควาปน ประเดีย๋ วปลุกผมอยางที่คุณหญิงทําเมื่อคืน” หลอนยกมือขึน้ กุมขมับ “ถามจริงๆ เถอะ เมื่อคืนคุณไมเห็นอะไรอยางที่ฉันเห็นเลยรึ” “เห็นเหมือนกันแหละครับ แตไมไดเห็นอยางที่คุณหญิง คือเห็นของจริง...ไมใชสิ่งมายา ลวงตา เกงเขามาใตหางของเราสามตัวเมื่อตอนตีสี่ ตอนนั้นคุณหญิงหลับสนิทไปแลว และก็ไดยนิ บางกับหมาในรองอยูสองสามครั้ง ตอนที่คุณหญิงกระวนกระวายผุดลุกผุดนั่งอยูนนั่ แหละ นอกนั้น ก็ไมเห็นมีอะไรผิดปกติ” “แปลวาคุณมีคาถาเดินปาขลังใชไหม คุณถึงไมมีอะไรมารบกวนใหประสาทเสีย” จอมพรานอมยิ้ม “ถาไปถามบุญคําหรือพรานพื้นเมืองทุกคน เขาก็จะตอบวาใช แตสําหรับผมไมอยูใน ฐานะจะพูดอะไรที่คุณหญิงพิจารณาวาเหลวไหลเชนนัน้ ได ‘อะไร’ ...ที่มันไมสามารถมารบกวนผม ได ก็เพราะผมไมยอมใหมนั รบกวนตะหากละ มันเปนเพราะความจําเจเคยชินเปนหลักใหญ สมัยที่ ผมยังเด็กๆ หัดเขาปาเปนครัง้ แรกกับคุณพอ เวลากลางคืน ไมวาจะนอนหางหรือนอนแคมป ผมตัว สั่น...กอดคุณพอไวแนนตลอดทั้งคืน อยากใหตะวันขึ้นเร็วๆ” “แลวคุณไปเอาคาถาอาคมมาจากไหน?” “คุณพอใหคาถาอาคมผมสารพัดชนิด เมือ่ ทานเห็นวาผมเปนเด็กขี้ขลาดตาขาว และกลัว ในสิ่งที่มองไมเห็นไปเสียทุกอยาง แตเมือ่ ผมโตขึ้นหนอย...กลาขึ้นอีกนิด ทานไมไดแนะนําใหผม ใชคาถา แตแนะนําใหรูจกั เลือกปา ปาไหนควรจะเดินอยางไร สัตวชนิดไหนเราควรจะยิงมัน หรือ หลบเลี่ยงมันอยางไร” แลวเขาก็หัวเราะออกมาอยางขบขัน จองตาหลอน “พูดถึงเรื่องคาถาอาคม มันเปนเรื่องนาหัวเราะนะครับ โดยเฉพาะอยางยิ่ง ยามเมื่อ คุณหญิงมีความรูสึกกลับคืนมาเปนตัวของตัวเองเชนขณะนี้ แตสําหรับเมื่อคืน ตอนที่จิตใจของ คุณหญิงกําลังวอกแวกหวัน่ ไหวเต็มที คุณหญิงก็ไหวตนไมหรือทองคาถาที่ผมบอกใหวาตามไดโดย หัวเราะไมออกเลย” ดารินหรี่ตาลง นั่งเทาคางกัดเล็บ “คุณทําใหฉนั ตองยืนอยูใ นระหวางปากประตูของความมืดกับความสวาง วิเคราะหอะไร ออกไปไมถูกอยูนั่นเอง คําพูดของคุณสองแงสองมุมอยูทุกขณะ บางครั้งคุณก็พูดมีความหมาย เหมือนจะยืนยันตามทฤษฎีของวิทยาศาสตรปจจุบันคือ ‘อุปาทาน’ แตบางครั้งคุณก็พูดเหมือนจะ ยืนยันวา ภูตผีปศาจ ความอาถรรพเรนลับ และมนตมดื อาคมในโลกนี้เปนสิ่งมีจริง มันจะไมมีปญหา อะไรเกิดขึ้นเลย ถาฉันไมมีประสบการณประหลาดที่พบดวยตนเองเมื่อคืน” “เอาเถอะ ผมจะสรุปให” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

371 จอมพรานพูดชาๆ ดวยสีหนายิ้มละไม ขณะนัน้ กาแฟตมเสร็จเรียบรอยแลว เขากําลัง จัดการรินใสถว ยพลาสติก สงไปใหหลอน “ภูตผีปศาจ จะมีจริงหรือไม ผมไมทราบ แตความลี้ลับอาถรรพณในปานั้น บางขณะ...ฟง ผมพูดใหดีนะครับ...ผมพูดวา ‘บางขณะ’ มันมีเหมือนกัน ทุกสิ่งทุกอยางในโลกนี้ลวนมีพลังงานอยู ในตัวของมันเองทั้งสิ้น ความเงียบสงัด ความเปลาเปลี่ยว ความที่หางไกลจากอารยธรรม มันก็เปน พลังงานชนิดหนึ่ง สวนมันจะมีอิทธิพลอยูเหนือเราหรือไมนั้น มันอยูท ี่อํานาจจิตของเราเองเปนทีต่ ั้ง ถาเราแข็งกวามัน มันก็สลายตัวสูญหายไป ถาเราออนกวามัน มันก็เขาคลอบงําและคุกคาม สติกับ ลูกปนนั่นแหละครับเปนเครื่องรางที่ดีที่สุด คุณหญิงเพิ่งจะเห็นความลี้ลับพิสดารของปาเปนครั้ง แรก ขนาดเบาะๆ เทานั้น ตอไปเราจะเดินทางลึกเขาไปเปนลําดับ ปาจะใหญกวานี้ขึ้นไปเรื่อย แลวก็ จะไดเห็นอะไรที่วิทยาศาสตรพิสูจนไมได หรือไมมีโอกาสพิสูจนอกี มากนัก ความจริงการใช คาถาอาคม ก็คือการชวยตนเองใหควบคุมสติแนวแนขึ้นนั่นเอง หรืออีกนัยหนึ่งคนทีม่ ีสติดี ก็คือคน ที่มีคาถาวิเศษอยูกับตนเองแลว” “อืมม คุณพูดเปนวิทยาศาสตรดีเหลือเกินนะ นายพราน แตก็ทาํ ใหนกั วิทยาศาสตรอยาง ฉันขนลุกอยูดนี ั่นแหละ อยากจะขอรองอะไรหนอย เรือ่ งอะไรที่เกิดขึ้นกับฉันเมื่อคืนนี้ เงียบไวได ไหม อยาพูดใหพี่ใหญหรือไชยยันตรู ฉันไมอยากใหทั้งสองคนนั่นหัวเราะเยาะฉัน” “ไดครับ” “ขอขอบใจอยางมากดวย คุณเปนพีเ่ ลี้ยงและผูคุมกันฉันอยางดีที่สุด สําหรับการนั่งหาง ดวยกันเมื่อคืนนี้ ถาไมใชคณ ุ ฉันยังเดาไมถกู วาเมื่อคืนนี้ฉนั จะเปนยังไงบาง ตอนที่สติของฉันไมอยู กับเนื้อกับตัวนั้น ฉันอาจเปนบาไปแลวก็ได หลายตอหลายครั้งฉันอยากจะกรีดรองออกมา อยากจะ ยิงปนใหลั่นไปหมดทั้งปา เพราะเจาสิ่งทีม่ ันหลอกหลอนลวงตา ลวงประสาทเหลานั้น คุณมีลูกไมดี เหลือเกิน ทีอ่ อกอุบายใหฉันทองคาถาเปนการควบคุมสติไว คาถาของคุณไมใชเปนสิ่งที่ฉันจะ หัวเราะเยาะอยางที่คุณคิดหรอก เพราะอยางนอย คาถาบทนี้ก็ชวยฉันไว แมจะเปนเพียงแคดาน จิตวิทยาก็ตาม พี่ใหญคงจะเขาใจอะไรมากอนเหมือนกัน ถึงไดเจาะจงเลือกคุณใหมานั่งเปนเพื่อน ฉัน เพราะฉะนั้น ขอโทษดวย ถาฉันแสดงอวดดีอะไรไปกับคุณบาง กอนที่เราจะมานั่งหางดวยกัน” พรานใหญคงเพียงแตยิ้มขันๆ อยูตามเดิม ไมไดตอบวากระไร ขณะนัน้ ก็มีเสียงกูเรียกดังมาจากปากดานดานหนึ่งไมหางออกไปนัก พรอมกับเสียงย่ํา ใบไมกรอบแกรบใกลเขามา “คุณชายกับบุญคํามาแลว!” รพินทรบอก พรอมกับกูตอบออกไป แลวก็เตรียมกาแฟไวให ครูเดียว รางของบุญคํากับเชษฐาก็โผลพนซุมไมเดินลงปากดาน ตรงเขามาโดยเร็ว เสียง เชษฐาตะโกนทักทายลวงหนาเขามากอนอยางราเริง แลวปลดปนกับเปหลังออกวางไว รับกาแฟจาก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

372 รพินทรไปดื่มอยางกระหาย พอทราบวานองสาวยิงกระทิงลมไวตวั หนึ่ง ทั้งเชษฐาและบุญคําก็ตรง เขาไปดูอยางตืน่ เตนดีใจ พรอมทั้งสอบถามรายละเอียด “เกงมาก นอย ไมเสียแรงทีร่ บเราจะมานั่งหางใหได มือทําบาปขึ้นเหลือเกินนะ กระทิง ตัวนี้เปนตัวใหญที่สุดที่พี่เคยเห็น” พี่ชายเอยขึน้ ยิม้ ๆ กับนองสาว ภายหลังเมือ่ กลับมานั่งพัก รวมดื่มกาแฟและสนทนากันที่ ริมกองไฟใตหาง “ทางดานพี่ใหญละคะ มันเขาหรือเปลา?” เชษฐาสั่นศีรษะ เบปาก แลวหัวเราะ “พี่กับบุญคําเดินไกลเปลา ไมไดเรื่องเลย ตอนหัวค่ําไดยินมันรองอยูใ กลๆ ตีนเขาหลัง หาง นึกวาจะเขาก็เปลา พอตกดึกเสือลง บุญคําสองไฟติดบังไพรเสีย ยิงไมทัน มันเผนเสียกอน เปนอันวานั่งฟาลวตลอดทั้งคืน โมโหขึ้นมาตอนเชาเดินกลับมานี่ เลยสอยคางริมทางลงมาเสียสอง ตัว ยังนึกเลยวาทางนอยกับรพินทรก็คงนั่งฟาลวเหมือนกัน” “พรานใหญสอ งไฟใหดีมากคะ ซอมกันอยูหลายครั้งกอนจะถึงกลางคืน แลวก็ชว ยเหลือ แนะนําเปนอยางดีทีเดียว...ประกอบกับโชคดวย” นองสาวบอกปนหัวเราะ ชําเลืองไปทางรพินทรนิดหนึ่ง ขณะที่พดู “ไมทราบทางไชยยันตไดอะไรหรือเปลา?” “มือนั้นไมตองสงสัยอะไรหรอก อะไรเขากอนก็คงยิงไอนั่น เวนไวแตจะไมมีสัตวอะไร ลงเลย” พี่ชายวา แลวมองดวยสายตาแจมใสไปทางพรานใหญ “เปนยังไงบาง ลูกศิษยที่มกั จะนอกครูของคุณคนนี้?” คําถามของเขาหมายถึงดารินผูเปนนองสาว รพินทรยิ้มออนโยน ตอบเรียบๆ วา “เกงเกินกวาทีผ่ มจะเชื่อมากอนครับ โดยเฉพาะฝมือยิงปน วางใจไดทีเดียว ถาเจาตัวคุม สติไดมั่นพอ” เชษฐาหันมาทางนองสาวคนสวยอีกครั้ง พยักหนาถามดวยอารมณดีตอมา “เปนไงบาง นัง่ หางตลอดทั้งคืนเปนครั้งแรก?” “ก็ตื่นเตนออกรสดีคะ ไดเห็นอะไรแปลกๆ ตั้งหลายอยาง” แลวหลอนก็เลาใหพี่ชายฟง นับตั้งแตการเริ่มขึ้นนั่ง และเห็นสัตวตางๆ ทยอยผานเขามา ใหชมกอนตะวันตกดิน แตปกปดมิดชิด ไมยอมแพรงพรายใหรวู า...กลางดึกไดเกิดอะไรขึ้นกับตัว หลอน พี่ชายนัง่ ฟงอยางพลอยสนุกตื่นเตนดวย “คราวนี้รูรสแลวซิวา การนั่งหางมันลําบากทรมานสักขนาดไหน?” “ไมมีอะไรทรมานเลยคะ หลังจากยิงกระทิงเมื่อตอนสี่ทุมกวาๆ แลว นอยก็นอนหลับ เปนตาย พรานใหญสละที่ใหนอยนอน ตัวเขานั่งเฝา” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

373 หลอนบอก พอสบตากับรพินทรก็ยิ้มจืดๆ พรอมกับยักไหลนิดหนึ่ง พี่ชายไมทัน สังเกตเห็นอาการของนองสาว สวนพรานใหญสีหนาเรียบๆ เปนปกติ อาหารสําหรับเชาวันนี้ เปนอาหารแบบกลางปาแทๆ เพื่อสําหรับรองทอง บุญคําจัดการ ถลกหนังคางที่เชษฐายิงได และหิว้ มาดวยออก สวนรพินทรเปดหนังกระทิงแลเอาเฉพาะเนื้อสวน หนึ่ง แลวเกลี่ยไฟสุมเปนรางยางคางกับกระทิง โดยอาศัยเกลือเล็กนอย ซึ่งบุญคํามีติดอยูในยามทา บางๆ ทั้งสี่คนกินกันขางกองไฟนั่นเอง เชษฐาและดารินกินกันอยางออกรสเปนพิเศษ เพราะ บรรยากาศผิดไปกวาการกินในแคมปมาก เมื่อรับประทานเสร็จเรียบรอย ดื่มกาแฟ สูบบุหรี่ สนทนากันอีกครูก็เริม่ ออกเดินทางบาย หนากลับแคมป โดยทิ้งซากกระทิงสวนใหญไวที่เดิม เพื่อรอสงใหลูกหาบมาลําเลียง “ปานนี้ไชยยันตคงจะกลับไปถึงแคมปแลวกระมัง?” หัวหนาคณะเดินทางเอยขึน้ ขณะที่มองดูนาฬิกาขอมือ ขณะนั้นมันเปนเวลา 9 นาฬิกา เศษ หมอกในกนหุบเริ่มจะจาง “คงจะกลับไปถึงแลวครับ ผมสั่งเกิดไววา ในตอนเชา พอลงจากหางก็ใหนํากลับแคมป เลย” “เมื่อคืนไดยนิ เสียงปนทางดานไชยยันตหรือเปลา?” “ไมไดยนิ เลยครับ แตถึงปนจะลั่น ทางผมก็ไมไดยินอยูดี เพราะระยะหางกันมาก เขากั้น ไวทั้งลูก” ชั่วโมงเศษใหหลัง ขณะทีล่ งจากเนินลาดไปบรรจบกับดานชาง อันเปนตําแหนงที่แยก ทางกับไชยยันตและเกิดเมื่อวานนี้ ทั้งหมดก็อุทานออกมาดวยความพิศวง เพราะมองเห็นไชยยันต กับเกิดนั่งขัดสมาธิอยูริมทางดาน มีกองไฟสําหรับหุงหาอาหารสงควันกรุนอยูตรงหนา ทั้งสองฝายตางเห็นกันในเวลาเดียวกัน ไชยยันตโบกมือใหแตไมลกุ ขึ้น ยังคงนั่งแทะ อะไรในมือ ฝายที่เพิ่งจะตัดทางเขามารีบตรงเขาไปสมทบโดยเร็ว เมื่อมาถึงก็เห็นไชยยันตแทะขา กระจงยางอยู สีหนาไมเสบยนัก “อาว! นึกวาปานนี้กลับไปถึงแคมปแลว มานั่งแทะขากระจงอยูตรงนี้เองแหละหรือ?” “กลับอะไรกันเลา มานั่งดักคอยแกกับรพินทรตรงนี้ตั้งแตเชามืดแลว หิวหนักเขาก็เลย ตองเอาปนยิงชามายิงกระจงยางรองทองอยูนี่ ทําไมถึงมาชากันนักละ?” ทั้งหมดอดหัวเราะออกมาไมได เมื่อมองเห็นสีหนาและอาหารของไชยยันตในขณะนั้น ยกเวนรพินทรคนเดียวที่รูสกึ วา มันนาจะเกิดสิ่งผิดปกติขึ้นเสียแลว ในการที่ไชยยันตมาดักคอยเขา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

374 อยูเชนนี้แทนที่จะกลับแคมป มองไปทางเกิด เห็นพรานพื้นเมืองอันเปนคนของเขาก็คอยมองดูเขา กอนแลว พอสบตา เกิดทําสีหนาพิกล “ทําไมจะตองมารอใหเสียเวลาดวย ก็ตกลงกันไวแลวไมใชหรือวา ใหแกกลับแคมปเลย ในตอนเชา” เชษฐาถาม พรอมกับหัวเราะ ไชยยันตหนามุย โยนกระดูกขากระจงในมือทิ้ง เปดกระติกน้ําออกดื่มแลวปายแขนเช็ด ปาก ถามออยๆ “แกกับนอยไดอะไรหรือเปลา?” “ฉันไมไดอะไรเลยสักอยาง เสือลงตอนดึก แตก็ยิงไมทนั นอยโชคดีมาก ลมกระทิงตัว เบอเรอทีเดียว นี่เรากินอาหารเชากันแลวถึงไดมา ไมนึกวาแกจะคอยดักอยูปากทาง คิดวาแกคง กลับไปถึงแคมปตั้งนานแลว วาแตแกเถอะไดอะไรบาง หรือวาเพิ่งจะมาไดไอกระจงทุเรศตัวนี้เอา ตอนเชานี่ตวั เดียว” เสียงของเขาจุป ากเบาๆ แลวถอนใจเฮือก “ฉันซวยกวาเพื่อน” “ทําไม?” เชษฐา ดาริน รองถามมาโดยเร็วเปนเสียงเดียวกัน ไชยยันตหวั เราะหึๆ หันไปมองดูหนา เกิด “ฉันก็ยิงกระทิงคว่ําอยูกับทีเ่ หมือนกัน ในราวสองทุม แตใหธรณีสูบเถอะ...มันเปน กระทิงตัวงามกวากระทิงที่นกั ลาคนไหนจะเคยยิงมาไดแลวทั้งสิ้น คือตัวมันสูงเทาอีเกงเทานัน้ อายุ เห็นจะไมเกินสองเดือน มิหนําซ้ําฉันยังยิงนังแมของมันลากขาปาราบไปอีกดวย บาระยําเลย! ไมรู จะโทษอะไร กลางคืนมันมืดเหลือเกิน สังเกตอะไรไมไดสักอยาง นอกจากดวงตาทีส่ ะทอนแสงไฟ เทานั้น พอเกิดฉายไฟตาคูน นั้ มันสะทอนตอบมา ฉันก็ใสตูมเขาใหโดยไมมีโอกาสจะมานั่งพิจารณา อยู ไอลูกออนตัวจอยๆ นั่นก็มวนพับลงไป กวาจะรูวามันเปนลูก ก็เห็นนังแมกระโจนพรวดออกมา จากพงแผดเสียงรองลั่น เลยใสเขาใหอีกตูม จะเปนเพราะความตื่นเตนเกินไป หรือเพราะเห็นศูนย ปนไมถนัดก็ไมรู ยิงไปถูกโคนขาหลังเขามันลมปดไป พอจะซ้ําก็ลุกขึ้นวิ่งปาแตกไปเสียกอน” เชษฐากับดารินลืมตากวาง เมื่อไดยนิ คําบอกเลาของไชยยันต บุญคําอุทานอะไรออกมา คําหนึ่ง สวนพรานใหญหนาขรึมลงไปในบัดนั้น ระหวางที่ราชสกุลสองพี่นองกําลังรุมกันซักถามไชยยันตอยู เขาก็หนั ไปสอบถามเกิดผู ซึ่งขึ้นนั่งหางคูกับไชยยันต ก็ไดความแนชัดวา ประมาณสองทุมเศษ กระทิงแมลูกออนคูหนึ่ง ลงมา ที่หนองน้ําบริเวณหาง เกิดเปนคนฉายไฟ แตบังเอิญไฟทีก่ ราดลงไปกระทบเขากับตาของลูกกระทิง เปนอันดับแรก ไชยยันตจึงยิงโดยหมายไปยังตาคูนั้น ทั้งๆ ที่ไมสามารถมองเห็นตัวถนัด ภายหลัง จากนัดแรกไดลั่นออกไปแลว จึงไดรูวาเปาหมายเปนลูกออนของแมกระทิงตัวนัน้ เพราะแลเห็นแม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

375 กระทิงเผนโผนอยางลืมตายเขามาที่ซากของลูก ดวยความหวงแหนโกรธแคนจนลืมความตกใจกลัว ไชยยันตลั่นกระสุนไปอีกนัดหนึ่งแตไมสามารถลมมันได และไมมีโอกาสจะซ้ําไดอกี เลย เพราะมัน หันกลับเผนเขาดงทึบไป ทิ้งรอยเลือดจากบาดแผลตะโพกหลังไวเปนทางสังเกตเห็นไดถนัด เมื่อลงมาสํารวจดูในตอนเชา ไชยยันตชวนเกิดออกตามรอย แตเกิดคัดคาน เพราะ นอกเหนือคําสั่งที่พรานใหญกําหนดไวให จึงแนะใหมาคอยดักพบเพือ่ บอกขาวอยูย งั ปากทางแยกนี้ เชษฐาหันมามองดูหนาพรานใหญ เหมือนจะขอความเห็น รพินทรนงิ่ อึ้งไปครูใหญ หัน ไปไตถามพรานผูที่รวมในเหตุการณของเขาอีกสองสามคํา ก็พอจะคาดคะเนอะไรได กระสุนของ ไชยยันตจะถูกบริเวณขาหลังของกระทิงตัวนั้นบาดเจ็บไปอยางแนนอน แมการยิงจะเกิดในกลางคืน โดยอาศัยเพียงลําแสงไฟฉายอันฉาบฉวยก็จริงอยู แตแผลที่กระทิงตัวนั้นถูกยิงก็ควรจะรูไดชัดจาก ความชํานาญของเกิด โดยอาศัยสังเกตจากรอยเลือด และรอยเทาของมันที่เตลิดหนีไป และอันเนื่องมาจากปนที่ไชยยันตใชยิง เปนปน .458 แม็กนั่ม อันจัดวากระสุนขนาดลม ชาง ถึงจะเปนแผลจากตะโพกหรือโคนขาหลังก็จะตองฉกรรจมาก มันจะไปไมไดไกลนัก และอาจ ไมมีทางรอด เวนไวแตจะทนทุกขทรมานไปนานเทาไหรเทานั้น ซึ่งทุกขเวทนาจากพิษบาดแผล ของมันประการหนึ่ง แรงอาฆาตแคนตามสันดานของสัตวรายแมลูกออนที่สูญเสียลูกไปอีกประการ หนึ่ง เขาก็สามารถจะประมาณไดในทันทีโดยไมมีขอกังขาใดๆ วานางกระทิงตัวนี้จะรายกาจสัก ขนาดไหน มันยิ่งเสียกวากระทิงโทนที่ดุรายตามธรรมชาติสามัญของมัน...หลายเทานัก! “คุณไชยยันตทําถูกแลวครับ ที่ไมดวนผลีผลามออกมาตามมัน แลวมาคอยดักบอกขาวให พวกเรารูเสียกอน” ในที่สุด เขาเอยขึ้นต่ําๆ “ผมเกือบจะตามมันไปแลว ถาเกิดไมหามไวเสีย” อดีตนายพันตรีทหารปนใหญบอกตามตรง พลางสบถสาบานพึมอยูใ นลําคอ “ภาระหนักใจอีกแลวซินี่? ไมดูใหดีเสียกอนนี่นา แกก็...” เชษฐาเปรยออกมา เปาลมออก จากปาก “ปูโธ! กลางคืนจะไปเห็นอะไรเลา แลวก็พงไมออกทึบยังงั้น สังเกตเห็นไดแตลูกตา เทานั้น อาศัยฟงเสียงก็รูแนวากระทิงกําลังเขามา แตจะมัวพิจารณาอยูไ ดยังไงวา ตัวไหนลูกตัวไหน แม ไมคิดเสียดวยซ้ําวาจะไปเจอะกระทิงแมลูกออน” ไชยยันตรองลั่น “ไมเปนไรหรอกครับ ผมเชื่อวาคงตามไมยาก...” พรานใหญพดู ชาๆ มองไปที่ไชยยันตแลวยิม้ ปลอบใจ “ถึงยังไงมันก็คงไปไมไกล ดีไมดีอาจไปนอนฟุบอยูท ี่ไหนแลวก็ได ลูกปนของคุณไชย ยันตโตออกยังงั้น แผลจะตองฉกรรจทีเดียว เห็นเกิดบอกวาเลือดออกมาก การสองไฟยิงก็อยางนี้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

376 แหละครับ เปนธรรมดา เราไมสามารถจะเห็นอะไรไดชดั นอกจากอาศัยสังเกตจากการสะทอนตอบ แสงไฟของตามัน ผมเองก็ยังเคยยิงเอาลูกหรือตัวเมียเขาบอยๆ ถาหากสองไฟยิง” “ยิงกระทิงพลาดไมเปนทา แลวมายิงกระจงยางไฟเคี้ยวกรวมๆ อยูตรงนี้ ฉันสงสัยเสีย จริงวา นังแมของมันปานนีจ้ องคอยจะฉีกเนื้อเธออยูที่พมุ ไมตรงไหน คาที่เธอยิงลูกออนของมันตาย มิหนําซ้ํายังยิงมันใหเจ็บไป” ดารินพูดพลางหัวเราะพลางอยางปลงอนิจจัง เพื่อนหนุมจุปากลั่นอยางหงุดหงิด หันมา แยกเขี้ยวใส “ไมตองมาหัวเราะเยาะหรอก รับรองวาฉันจะตามมันเอง มาดักหนาบอกเสียกอนใหรูกัน เทานั้น ประเดีย๋ วยังไมทันรูตวั ก็จะเดือดรอน เธอโชคดียิงไดอยางสบายๆ ก็ดีแลว” หัวหนาคณะเดินทางหันมาทางรพินทรอีกครั้ง “เอากันยังไงดีละ สําหรับกระทิงลําบากตัวนี้?” กอนที่พรานใหญจะเอยเชนไร ไชยยันตกร็ ีบบอกมาโดยเร็ววา “ฉันมาคอยดักพบรพินทรอยูท ี่นี่ ก็เพื่อจะชวนเขาใหนําออกตามรอย ฉันตองการไปกับ รพินทรเพียงสองคนเทานั้น แกกับนอยไมตองพลอยลําบากดวยหรอก เมื่อฉันเปนคนสรางเรื่องยิง มันเจ็บไวก็เปนหนาที่ของฉันที่จะตองตามเอาตัวมันใหได คนอื่นไมเกี่ยว ยกเวนพรานใหญที่จะ ชวยนําทางเทานั้น” เชษฐาพยักหนาชาๆ รูใจเพื่อนดี และไมอยากขัดใจ “เอางั้นเหรอ?” “แนนอน!” “ก็ดีเหมือนกัน เปนอันวาแกไปกับรพินทรสองคน นี่ไมใชฉนั จะบังคับใหแกไปตาม กระทิงลําบากตัวนั้น เพราะถือวาแกเปนคนยิงมันไวหรอกนะ แตฉันรูใจแกดีอยูว าแกตองการจะลม มันใหไดดว ยมือของแกเอง ทั้งๆ ที่อันที่จริงฉันก็อยากจะไปกับแกดวย” “อยาลําบากเลยเชษฐา เรื่องนี้ใหฉันรับผิดชอบเองดีกวา ยิ่งไปกันมากคนเทาไหรก็ยิ่ง เสี่ยงมากขึ้นเทานั้น ถึงยังไงฉันก็ตองตามเอาตัวมันใหได ไมวาจะใชเวลานานสักเทาไหร แกกับ นอยกลับไปนอนรอฟงขาวที่แคมปใหสบายเถอะ” แลวไชยยันตกห็ ันไปทางรพินทร “คุณไมรังเกียจในการที่จะนําตามรอยไมใชหรือ?” รพินทรหัวเราะเบาๆ “ผมพรอมเสมอครับ แตคิดวาเพื่อไมลาํ บาก ใหเปนภาระของผมเองไมดีกวาหรือ เดี๋ยว ผมจะไปกับเกิดเอง คุณไชยยันต คุณชาย และคุณหญิงกลับแคมปกอนจะเหมาะกวา ผมจะใหบุญคํา นํากลับ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

377 อดีตนายพันตรีทหารปนใหญสั่นศีรษะ พูดหนักแนน “รพินทร คุณคงเขาใจดีอยูแลว เมื่อผมพูดวากระทิงลําบากตัวนีต้ กอยูใ นความรับผิดชอบ ของผมโดยตรง แมวาการตามมันจะทําใหผมตองเสี่ยงชีวิตสักขนาดไหนก็ตาม” “ถาคุณไชยยันตมีเจตนาแนวแนอยางนั้น ก็ไมมีอะไรขัดของครับ” พรานใหญกลาวอยางสงบ แลวหันมาทางหัวหนาคณะเดินทาง “เปนอันวาผมไปกับคุณไชยยันตสองคน คุณชาย คุณหญิง บุญคํา และก็เกิด ลวงหนา กลับแคมปกอน เราจะแยกกันที่นี่แหละ” “ตกลง” เชษฐารับคําอยางงาย ๆ ในกรณีนี้เขาไมมีอะไรที่จะตองเปนหวงไชยยันตนัก เพราะ วางใจวาจะอยางไรเสีย รพินทรก็ไปดวยทั้งคน พรานใหญหนั ไปสั่งบุญคําวา ภายหลังเมื่อกลับไป ถึงแคมปแลว ใหลกู หาบจํานวนหนึ่งไปถลกหนังและลําเลียงเนื้อกระทิงตัวที่ ม.ร.ว.หญิงดาริน ยิง ลมไวกลับแคมป “ถาผมกับคุณไชยยันตยังไมกลับไปถึงแคมปภายในวันนี้ หรือพรุงนี้ โปรดอยาหวง การ ตามอาจกินเวลาลาชาไปบาง แตเชื่อวาคงไมเกิน 3 วันเปนอยางสูง หรือบางทีอาจกอนตะวันตกดิน วันนีก้ ็ได แลวแตกรณี” เขาบอกกับหัวหนาคณะเดินทางกอนที่จะผละแยกจากกัน แลวก็จัดการแบงขาวสารกับ เนื้อแหงที่บุญคําสะพายใสยา มติดตัวเผื่อมาดวย บรรจุลงเปหลังเตรียมไวเปนเสบียงสําหรับสองวัน เมื่อสั่งการนัดแนะกันเรียบรอยแลว ทั้งสองฝายก็เตรียมแยกทาง เชษฐา ดาริน บุญคํา และเกิดบาย หนากลับที่ตั้งแคมป สวนรพินทรและไชยยันตจะยอนไปเริ่มตนสํารวจรอยที่หาง ซึ่งไชยยันตกบั เกิดนั่งเมื่อคืน อันเปนตําแหนงที่กระทิงถูกปนของไชยยันตลําบากไป “ระวังตัวหนอยนะ ไชยยันต” ม.ร.ว.หญิงดาริน เตือนดวยเสียงแผวเบามาเปนประโยคสุดทายอยางอดเปนหวงไมได จองมองดูเพื่อนหนุมดวยแววตาจริงจัง ปราศจากการลอเลียนผิดไปกวาแรก ไชยยันตโบกมือใหสอง พี่นองราชสกุล “ไมตองเปนหวง ไปคอยทีแ่ คมปเถอะ” บุญคําและเกิด แยกทางนํา ม.ร.ว.เชษฐา และ ม.ร.ว.หญิงดาริน เดินลับหายเขาดงทึบไป เหลือแตเพียงไชยยันตกับพรานใหญเพียงสองคน ซึ่งบัดนี้ยืนมองตากัน ขณะนั้นมันเปนเวลา 10 นาฬิกาเศษ อากาศกลางดงเริม่ จะระอุอาว “เรากลับไปเริ่มตนสํารวจรอยที่หาง ตรงทีค่ ุณไชยยันตยงิ มันไวเมื่อคืนกอนครับ” รพินทรบอกเบาๆ ไชยยันตขยับลูกเลื่อนไรเฟลในมือ สํารวจกระสุนในรังเพลิงตรวจ สอบเพื่อความแนใจอีกครั้งก็พยักหนา “ไป!”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

378 ทั้งสองเริ่มตนออกเดินโดยการนําของรพินทร เลียบไปตามดานชางเกาๆ กอน แลววกขึ้น สูพงรกทึบของปาหนามและเถาวัลย เทาทีไ่ ชยยันตจําไดนั้นมันเปนคนละทางกับที่เกิดนําเขามาเมื่อ เชานี้ ภายหลังที่ลงจากหาง แตรพินทรบอกใหทราบวาเขานําตัดทางลัดมาเพื่อยนเวลาใหถึงที่หมาย โดยเร็วที่สุด ไมถึงชั่วโมงหลังจากนั้น ก็มาถึงหนองน้ําบริเวณที่ขดั หาง อันเปนตนแหลงยิงกระทิง ลําบากของไชยยันต อดีตนายทหารปนใหญนําจอมพรานบุกพุมไมทบึ ตอนหนึ่งเขาไปโดยเร็ว อึด ใจเดียวรพินทรก็พบซากของลูกกระทิงตัวหนึ่ง ถูกยิงนอนตายอยูในพงสูงใตโคนตนมะคาใหญ เฉียงไปทางดานเหนือของตัวหางที่ขัดไวระยะหางประมาณ 20 กวาเมตร ทิศทางที่กระทิงเขาดานนี้ กับภาพทีจ่ ะมองเห็นบนหาง มีลําตนของไมใหญนอย และพุมรกชัฏบังเปนฉากอําพรางตาไว หนาแนน ไมมีปญหา ยิ่งในเวลากลางคืนอาศัยเพียงแคแสงไฟฉายเชนนั้น ยิ่งเต็มไปดวยอุปสรรค อยางยิ่งสําหรับการที่จะมองเห็นเปาไดอยางถนัด แตถึงเชนนั้น ก็พิสูจนชัดไดวาฝมอื การยิงของไชย ยันตอยูใ นขั้นดีมาก เพราะรอยกระสุนเขาเปาหมายอยางแมนยํา ในทันทีที่ดวงตาสะทอนแสงไฟให สังเกตเห็นได ละแวกใกลเคียงกับที่ลูกกระทิงถูกยิงลมอยู แหลกยับเยินไปดวยรอยเทาของนังแม ซึ่ง โผนทะยานเขามาที่ซากของลูก รวมทั้งทรุดลมลงไปดิ้นเมื่อโดนกระสุนนัดที่สองของไชยยันต ลํา ตนของหลุมพอตนหนึ่ง เปนรอยถากกระจุนไปอยางนากลัว เปนแผลเบออันเกิดจากเขาของนาง กระทิงตัวนั้น ซึ่งพุงเขาใสดวยฤทธิ์เจ็บปวดและบาเลือด ระหวางทีพ่ รานใหญพจิ ารณาดูรองรอย เหลานั้นอยางใครครวญ ไชยยันตจุปากโคลงหัวสบถอะไรพําอยูเหนือซากลูกกระทิงตัวนั้น รูสึกวา เขาจะหงุดหงิดและเสียใจไมนอย ที่ยิงมันตายเพราะเขาใจผิด “ผมอาจตื่นเตนลุกลนเกินไปก็ได พอเกิดฟาดไฟลงมากระทบตา ผมก็ยิงเลยโดยไมทัน พิจารณาใหรอบคอบเสียกอน ถารูวาเปนกระทิงลูกออน ผมจะไมยิงมันเลยทั้งแมทั้งลูก” ไชยยันตพูดอูอ ี้อยูในลําคอขมวดคิ้วนิ่วหนา รพินทรหันมายิ้มใหไมกลาวเชนไร นอกจาก เอื้อมมือมาตบแขนไชยยันตเบาๆ เชิงปลอบใจ แลวตรวจรอยในละแวกใกลเคียงไปอยางใจเย็น แมจะมองไมเห็นภาพในขณะเกิดเหตุ แตหลักฐานรองรอยที่เห็นอยูในขณะนี้ เขาก็ สามารถบอกเหตุการณไดในทันที แมกระทิงถูกยิงที่ตะโพกเหนือโคนขาดานซายทะลุเลยออกชอง ทางตอนลาง แรงปะทะอันหนักหนวงรุนแรงของกระสุนขนาด .458 แม็กนั่ม ทําใหมันช็อกและ ถลมฮวบลงมาดิ้นจนพุมไมแหลกเปนแปลงราวกับใครมาถางไว แตก็เปนอยูเพียงแคเสี้ยววินาทีนนั้ มันก็ถลันโลดขึ้นไดเพราะกระสุนไมถูกทีส่ ําคัญ จากนั้นก็แลนเตลิดปาราบเปนทาง ไปทางปลายหวยดานที่ทอดมาออกบริเวณลุมแองน้ํา ตื้น กระเซ็นเลือดมีประปรายใหเห็นเล็กนอยอยูตามใบไมและพืน้ ที่มนั ทะยานไป แตที่ปากหวย ปรากฏทะลักหลั่งเปนกองโตอยูนั่น แสดงวาเลือดเริ่มตนออกมากภายใน 5 วินาทีหลังจากที่มันถูก ปน มันหอไปดวยฤทธิ์ของความเจ็บปวดและตื่นตระหนก ขาหนาทําหนาที่ตะกุย ขาหลังใชยันตัว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

379 แตปดเป บางขณะก็ลากโขยกเปนทาง รอยเลือดเรี่ยเปนทางใหเห็นชัดยิ่งขึ้นเมื่อเขาลําหวยไปแลว ตลิ่งดานซายของลําหวยที่มนั ผานไปเปนรอยถูกลําตัวครูดดินแดงปนกรวด เปนรอยถลมอันเกิดจาก เสียการทรงตัววิ่งเบียดระไป บางแหง ก็มีรอยเขาขวิดกระจุยกระจาย “เราจะเริ่มตนตามมันตั้งแตปากลําหวยนีแ่ หละครับ” พรานใหญหันมาบอกแผวเบา บุยปากไปที่กองเลือดและชองลําหวยขนาดใหญ ที่เลื้อย ไปในระหวางสองขางปาทึบ มีลักษณะไมผิดอะไรกับอุโมงคซึ่งเปนทางที่กระทิงลําบากตัวนัน้ โลด แลนไป “พักสูบบุหรี่ใหสบายใจเสียอีกสักครูก็ได ผมคิดวามันคงไปไมไดไกลนัก สังเกตจากรอย เลือดที่ออกมา แลวก็รอยตีนของมัน อาจไดพบตัวกอนตะวันตกดินวันนี้ก็ได” ไชยยันตอัดควันจากกนบุหรี่หนักหนวงเปนครั้งสุดทาย แลวทิ้งลงขยี้ดับดวยรองเทาคอม แบ็ต “คุณพอจะบอกไดไหมวา ตําแหนงที่ผมยิงมันเปนยังไงบาง?” “แผลที่ดูจากรอยตีนซายที่เหยียบพืน้ ไมเต็มที่ของมัน บางขณะก็หอยลากไป แตขาขวายัง ใชการไดดีอยู ผมคิดวามุมยิงคงอยูในมุมเฉียง 30 องศากับลําตัวดานขาง ทะลุตะโพกซายแลวออก ชองทองบริเวณต่ํา ไมไดเจาะทะลุไปทางขาขวาดวย ถามุมยิงเปนมุมฉาก 90 องศากับลําตัว ขาหลัง ทั้งสองขาคงหักหมด แตนี่พกิ ารเพียงขาเดียว ในขณะเดียวกัน ถามุมยิงเฉียงสัก 45 องศาขึ้นไป ก็จะ รอยพวงผานตลอดไปในแนวชองทองและอก ซึ่งถาเปนอยางนัน้ มันก็ไมมีทางจะเผนไปได นอก จากกองอยูกับที่แลว” “ฉกรรจสักขนาดไหน?” “พูดยากเหลือเกินครับ มันเจ็บมากก็จริง แตอาจอยูไดหลายวันทีเดียว คะเนจากรอย บาดแผลตามที่วานี่ แตไปไมไดเร็วนักและกําลังตองถอยลงมาก ตรงขามกับความอาฆาตบาเลือด ของมันที่จะทวีขึ้นเปนสองเทาตัว...” แลวเขาก็หัวเราะหาวๆ อยูในลําคอ จองหนาไชยยันตกลาวตอมาวา “สัตวรายที่ไดรับบาดเจ็บในลักษณะนีแ้ หละครับ ที่พรานทุกคนรูตัวไดลวงหนาทีเดียววา ชีวิตของเขาแขวนอยูที่ปลายจมูกของมฤตยู ถาหากวาออกตามมัน คุณไชยยันตทําความลําบากไว ใหกับมัน ไดมาตรฐานของการเสี่ยงที่นาตืน่ เตนไมใชนอ ยทีเดียว ถาสาหัสฉกรรจมาก มันก็ไมมแี รง ที่จะแกลําโตตอบเรานอกจากนอนคอยใหไปซ้ําอยางสบาย ถาเจ็บนอยมันก็หนีไปไกลลิบ และไม คิดที่จะใหเราตามทันหรือเขามาแกแคน แตเจ็บขนาดพอดีชนิดที่ทําใหมันจําตองรอโอกาสแกลํานี่ แหละครับ มีความหมายอยูสองนัยเทานัน้ ไมมันก็เรา” ไชยยันตยิ้มเครียดๆ ยักไหล “ผมสารภาพวา ไมเคยตามกระทิงลําบากมากอนเลย แตกพ็ รอมเสมอ” ตาของพรานใหญที่มองจับมา เปนประกายดวยความพอใจยิ้มนอยๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

380 “คุณไชยยันตมีน้ําใจเปนลูกผูชายนักกีฬาแทจริงครับ ฝมือก็เขาขั้นที่จะเสี่ยงในครั้งนี้ โดย ไมทําใหผมตองหนักใจอะไรนัก” “ขอบคุณมากที่ใหเกียรติ แตผมรูตัวเองดีวาเปนผูออนหัดแคไหนในเรือ่ งเชนนี้ ที่ขอรอง ใหคุณนํามานีไ่ มใชเปนการแสดงความกลาหาญหรืออวดเกงอะไรหรอก เพียงแตสํานึกในความ รับผิดชอบ ตามมรรยาทของนักลาสัตวเทานั้น ผมยิงมันเจ็บ ผมก็ตองตามเอาตัวมันใหได” “ผมเขาใจดีครับ” “มีอะไรจะเตือนหรือแนะนําผมกอนก็รีบบอกเสีย เพราะเราคงไมมีเวลาไดพดู อะไรกัน มากนัก ในระหวางกระชั้นรอย” “ก็ไมมีอะไรมากหรอกครับ นอกจากสติเทานั้น อีกประการหนึ่ง โปรดจําไวดว ยวา ใน วินาทีฉุกเฉินไมตองมามัวหวงพะวงถึงกันและกันอยู พยายามหาทางปลอดภัยที่สุดใหแกตวั เองกอน การหลบฉากหรือหาที่กําบังเปนสิ่งสําคัญที่สุด ถาประจันกันแบบสวนหนาเผนเขาหาที่หลบกอน ไมตองหวงผม” “ตกลง เอาละ ผมพรอมแลว” โดยหนทางตามลําหวยแหง อันมีสองฟากตลิ่งสูงชันนั้น ทั้งสองแฝงกายเดินไปอยาง เงียบเชียบ รพินทรอานรอยของกระทิงตัวนั้นไปทุกระยะ บางครั้งเขากาวรุดหนาไปอยางรวดเร็ว บางครั้งก็ผอนฝเทาลงพิจารณารอยเทาและรอยตีนที่ถี่ และหางเหลานัน้ อยางพิเคราะห ไมนานนักก็ นําไตตลิ่งขึ้นทางดานอันรกระเกะระกะไปดวยเถาวัลย บาดแผลที่ตองเจ็บไปดวยของอํานาจกระสุน ปนของไชยยันต ทําใหทิศทางการไปของกระทิงตัวนัน้ ทิ้งรองรอยไวใหชัดเจน แมแผนดินจะแหง ผากและแข็ง ในขณะทีไ่ ตไปตามไหลเขา รอยลากขาและหยอมเลือดก็ยงั ปรากฏใหติดตามไดไมยาก นัก ซอกซอนไปตามดงทึบชนิดที่แทบจะแหงนขึ้นมองไมเห็นแสงตะวัน กระทิงตัวนัน้ หยุด กินน้ําทีแ่ องเล็กๆ แหงหนึ่ง และมีรอยนอนพักอยูทนี่ ั่น เลือดกองอยูเปนลิ่ม มันคงนอนพักอยูทนี่ ั่น นานพอสมควรทีเดียว จากนัน้ ก็ลุกขึ้นเดินตอ วกวนมีทที าวาจะยอนกลับมาทางเกา แตแลวก็ไตซอก เขาชันตอนหนึ่ง มีรอยไถลลื่นปาราบเปนทางไปในระหวางซอกหุบ บายหนาออกสูปาโปรงตีนเขา ต่ําลงไปเปนลําดับ รพินทรสะกดตามไปอยางใจเย็น ไมรีบรอนอะไรนัก ตลอดเวลาทั้งสองแทบจะไมไดพูด คําใดกันเลย นอกจากอาการมองของไชยยันต ซึ่งมักจะเปนคําถามอยูเสมอ ซึ่งพรานใหญชี้รองรอย ใหเห็นแทนคําตอบหรือคําอธิบายใดๆ ทั้งสิ้น ครั้งหนึ่ง ระหวางที่กระชัน้ รอยไปตามดานชาง ดานหนึ่งเปนปาสูงทึบ อีกดานหนึ่งเปน ตีนเขาสลับซับซอนไปดวยกอนหินใหญ วัวแดงฝูงหนึ่งวิ่งผานหนา ควบตัดทางไปฝูงใหญประมาณ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

381 10 กวาตัว ไชยยันตขยับปนโดยสัญชาตญาณ แตแลวก็ลดปนลงเมื่อเห็นวามันเปนอะไร ทั้งสองได แตมองดูตากันเงียบๆ แลวรุดหนาตอไป รอยนั้นนําลงสูเนินราบต่ําลงเปนลําดับ เปนปาโปรงสลับไปกับละเมาะ ตะวันเริ่มทอดเงา ไปทางเบื้องหลัง แสดงวาทิศทางเบื้องหนาเปนตะวันออก เวลาก็ลวงเลยไปทุกขณะ...จากดงหนึง่ ไปสูดงหนึ่ง หุบหนึ่งไปสูอีกหุบหนึ่ง รอยเลือดเริ่มจะขาดหายไป เหลือไวแตกีบเทาซึ่งเลือนรางเต็ม ที ครั้นแลวจากปาเถาวัลยที่สลับไปดวยพงเสือหมอบอันขึ้นอยูสูงทวมหัวนั้น ทิศทางการ ไปของมันก็ลว งเขาสูดงหวาย และปารวกที่พนื้ ดินแหงเต็มไปดวยฝุน สุมทุมพุมพฤกษสูงต่าํ ดารดาษอยูทวั่ ไป เปนฉากอําพรางตาธรรมชาติ มองเห็นรอบตัวไดในระยะไมเกินยี่สิบเมตร ณ ที่นเี้ องที่รพินทรสะกิดเตือนใหไชยยันตเตรียมพรอมระวังตัว ขณะนัน้ มันเปนเวลาบาย สี่โมงเย็น เขาชี้ใหดูรอยลากขาหลังที่ระไปกับพื้นและหยดเลือดสดๆ ที่เริ่มจะเห็นไดชัดขึ้นอีกครัง้ แสดงวากระทิงตัวนั้นเพิ่งจะผานไปเมื่อไมนานนักนี่เอง ไชยยันตเหนื่อยจนกระทั่งมือที่ถือปนทั้งสองขางสั่น แตเมื่อเห็นรอยกระชั้นชิดเขามา เชนนั้น อารมณตื่นเตนและเตรียมพรอมตอวิกฤติการณที่รออยูเบื้องหนาในอนาคตอันใกล ทําใหเขา ลืมความออนเปลี้ยเพลียแรงไปในทันทีนั้น กราดสายตาตามรอยเลือดไลไปเทาที่สายตาจะตามไปได เบื้องหนา แลวคนหาอยางระมัดระวังไปรอบดาน ในมือกระชับปนแนน พรานใหญเดินเกรอยูไปมาเวียนรอบปากทางเขาปารวก ที่มีรอบกระทิงผานหายเขาไป นั้นอยูครูใหญ ดวยอาการไตรตรองเหมือนจะอานอะไรสักอยางหนึ่ง ในที่สุดก็โบกมือบุยใบใหไชยยันตเดินตามเขา เลี่ยงออมเลาะไปทางดานขวา อันประชิด อยูกับทุงแฝกสลับพงออแคบๆ คอยๆ เดินแหวกเลาะเขาไปอยางระมัดระวัง แตแลวทันทีนนั้ เอง พรานใหญก็หยุดชะงักนิ่งอยูก ับที่ ตาจองจับไปยังยอดแฝกที่กระดิกไกวตามลมเบาๆ ไชยยันตพลอย หยุดชะงักลงดวย “อะไรหรือ?” อดีตนายพันตรีทหารปนใหญกระซิบถามเบาที่สุด “ลม! เปลี่ยนทิศเสียแลว พัดจากเราไปทางมัน!” รพินทรกระซิบตอบ ใชปลายนิ้วแตะน้ําลายแลวยกชูขึ้น ใบหนาเกรียมเปนมันนั้น เต็มไป ดวยเคาอึดอัดหนักใจ บัดนัน้ เอง กอนที่ไชยยันตจะเอยเชนไรตอไป ก็มีเสียงลมหายใจหนักๆ เสียง สะบัดตัว และเสียงกิ่งไมถูกระผานดังออกมาจากปารวกไมหางออกไปนัก มันดังไมนาน แตก็พอจะ สดับไดถนัดในความเงียบเชนนี้ ลักษณะการเคลื่อนที่ของนางกระทิงลําบาก เทาที่สดับฟงจากเสียงของการเคลื่อนไหว เปนไปในอาการกะสากลิ่น หรือเฉลียวคิดระแวงถึงภัย แลวออกเดินจากที่ซึ่งมันหยุดยืนหรือหยุด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

382 นอนอยูใ นขณะนี้ บายหนาไปทางทิศทางดานตรงขาม อันเปนปารวกที่ทึบแนนขึน้ ทุกขณะ มัน ไมไดไปในอาการวิ่งเตลิด อันแสดงการตระหนกตกใจอยางจูโจม และทางที่มันบายหนาไปนั้นก็ เปนทางใตลม ซึ่งในขณะนั้นกระแสลมปาที่สงบนิ่งมาตลอดระยะเวลาของการแกะรอยเริ่มจะโชย ออนๆ รพินทรโบกมือเปนสัญญาณ ใหไชยยันตเดินตามเขายอนกลับออกมาจากดงแฝก และ เลี่ยงไปยังปากทางที่เดิม กวาดสายตาเงี่ยหูจับรหัสดวยสัญชาตญาณพงไพรอีกครั้ง ในภาวะเชนนี้ ไชยยันตรตู ัวดีวาเขาไมอยูใ นฐานะจะทําอะไรไดทั้งสิน้ นอกจากปนทีพ่ รอมอยูในมือ คอยสังเกตจับ ดูอาการของพรานใหญ และพรอมที่จะปฏิบัติตามคําสัง่ ประการเดียวเทานั้น จิตใจแมจะกลาหาญมั่นคงสักขนาดไหน บัดนี้ก็ไมวายเตนระทึก การตามรอยตลอด ระยะเวลาไมนอ ยกวา 5 ชั่วโมงเต็ม กําลังจะมาถึงวาระสุดทายแหงการตามเอาภายในไมกี่นาที ขางหนานีแ้ ลว ความรูสึกเตือนไชยยันตเชนนั้น เพราะเปาหมายแหงการติดตาม อยูห างออกไปใน ดงรวกหนาทึบเบื้องหนา คะเนจากเสียงที่ไดยนิ ไมเกิน 100 เมตรนี่เอง กระทิงลําบากตัวนัน้ ไม สามารถจะไปไดไกลและเร็วจริงตามที่พรานใหญพดู ไว แมวามันจะเปะปะหนีลวงหนามาตั้งแตเมื่อ หัวค่ําวานนี้ นับตั้งแตถูกยิง พรานใหญจับทางลมอยางถี่ถวนระมัดระวังที่สุด ทุกฝกาวยางของเขาไมวาจะผานไปตาม พงรก หรือใบไมแหงไมมีเสียงเลย พยายามออมไปทางดานซายเพื่อใหอยูใ ตทางลมไว ยองเงียบ กริบเขาไปทางปากดานเล็กๆ อันเต็มไปดวยกิ่งไมแหงระเกะระกะ บางขณะก็ทรุดตัวลงนั่งฟงเสียง บางขณะก็คลานลอดไปในระหวางพุมรกอันเต็มไปดวยหนาม เสียงของกระทิงตัวนัน้ ขาดๆ หายๆ คลายกับวาบางทีมันก็ออกเดิน บางทีก็หยุดสดับตรับฟงเสียงเชนกัน มีอยูครั้งหนึ่ง มีเสียงกีบเทา ควบโขยกไปกับพื้นแววมาไดยนิ ถนัด แตก็ชั่วอึดใจเดียวเทานัน้ ก็เงียบหายไปอีก “มันเดินๆ หยุดๆ ยังไงพิกลครับ คลายจะกะสากลิ่นอะไรสักอยาง แตตัวมันเองก็ไมแนใจ เหมือนกัน” เขากระซิบขางหูไชยยันต “ผมคิดวา ถามันไดกลิ่นเราขณะที่ลมปรวนตอนที่บกุ ไปทางดงแฝกเมื่อตะกี้ มันนาจะ เปดอาวปาราบไปแลว หรือมิฉะนั้น ถารอที่จะประจันหนามันก็ควรจะซุมเงียบที่สุด” ไชยยันตแสดงความเห็น “ก็นาคิดอยางคุณไชยยันตวา ผมกําลังนึกอยางนั้นเหมือนกัน” “เราจะอานมันไปในทํานองไหนนี่?” อดีตนายทหารปนใหญรําพึง พลางกวาดตามองไปยังภูมปิ ระเทศอันเปนดงรวก และหนา ทึบแนนรอบดาน ไมสามารถจะมองเห็นหางตัวออกไปไดไกลเกินกวา 10 กาว ยิ่งลึกเขามา ก็ยิ่งทึบ เขาทุกขณะ ภูมิประเทศที่ยากแกการกลับตัวหรือปองกันไดทันเชนนี้แหละที่เขายอมรูดีวา สัตวดุ รายเชนกระทิง ปลิดชีวติ พรานปาหรือนักลาสัตวมาแลวเชนไรบาง เพราะการประจันหนากันอยางจู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

383 โจมเผาขนในลักษณะที่ฝายถูกตามลาสงบซุมรอคอยใหฝายลาถลําตัวเขามา แลวก็กลายเปนถูกลาไป เสียเอง ขุยของเถาวัลยแหงบางประเภท และกิ่งใบเปลือกรวกทีค่ ืบคลานซอกแซกผานกันเขาไป ทําใหคันยิบไปหมดทั้งตัว อากาศอบระอุอาวทั้งภายนอกและใน ความรูสึกที่เขม็งเกลียวเครียด แต สําหรับความรูสึกภายในของพรานใหญยามนี้ ไชยยันตอานอะไรไมออก เห็นสงบเยือกเย็นอยู เหมือนเดิม ดวงตาคมกริบเฉียบไวเทานั้น ที่เห็นเปดกวางแทบไมกระพริบ และมองสูงต่ําซายขวา รอบตัวอยูตลอดเวลา ไมหยุดนิ่งกับที่ อุตสาหวิริยะและความอดทนอยางยิ่งยวดของเขาในยามนี้เทาที่ไชยยันตเห็นก็คือ พยายามจะออมสกัดเขาไปใตทางลมใหได และระมัดระวังในเรื่องนี้อยางขีดสุด ไมวาจะตองคลานหรือ คืบผานอุปสรรคกีดขวางเขาไปดวยความยากเย็นเพียงไร มันเปนนาทีแหงความทารุณทรมาน และตื่นระทึกเหมือนตกอยูในขุมนรก ในความรูสึก ของไชยยันตผูกัดฟนคืบตามไปทุกระยะ เสียงการเคลื่อนไหวของกระทิงตัวนั้น คงขาดๆ หายๆ อยูใ นอาการเดิม มันเคลื่อนไหวอยู ตลอดเวลาก็จริง แตยังไมออกไปพนจากดงรวกมฤตยูแหงนี้ ครั้งหนึ่งเสียงหายใจหนักๆ และสะบัด แวงเขา ไดยินถนัดดังมาจากพงรกชนิดไมสามารถจะมองอะไรเห็นดานซายมือ แสดงวาพรานใหญ นําออกคืบสกัดออมมาดักหนาของมันไวทางดานใตลม พื้นที่อันเปนลอนสูงต่ําเหมือนลูกคลื่น อุดมไปดวยใบไมแหง และกิ่งหนามลอนแลว ลอนเลา ที่รพินทรเลื้อยเอาอกแนบไปเหมือนอาการของงู บัดนั้นเองเขาก็มาชะงักนิ่งอยูที่ริมเนิน ปลวกใหญลูกหนึ่ง ตาวาวจับนิ่งลงไปที่พนื้ เบื้องหนา ขมวดคิ้ว ไชยยันตกระเสือกกายเขาไปเคียง ก็ ลืมตาโพลงหันมามองหนาพรานใหญ บนพื้นซึ่งหนาไปดวยฝุนและดินรวนซุย รอยเสือลายพาดกลอน ปรากฏอยูที่นั่นใน ลักษณะหมอบ แลวก็มีรอยลุกขึ้น เดินยองออมไปทางโคนตนไมใหญ มันเปนรอยใหมสดๆ รอนๆ ไมกี่อึดใจนี่เอง รพินทรคอยๆ ลุกขึ้นในบัดนั้น ตรวจรอยตามไปทางดานที่มันเลียบเลาะไป สวนไชย ยันตกเ็ หมือนจะมีสังหรณอะไรเกิดขึ้นอีกอยาง แยกคลานไปทางดานตรงขาม แลวไปหยุดนิ่งคุกเขา อยูที่พุมเล็บเหยี่ยว พอรพินทรหันมามองก็กระดิกนิว้ เรียก พรานใหญเคลื่อนตรงเขามาโดยเร็ว จึง พบรอยเสืออีกตัวหนึ่ง ย่ําวนเวียนอยูบริเวณนั้น มีรอยยองหมอบและเผนขามไมลม เลาะลัดคลาน ลอดไปในระหวางโพรงโหวแคบเตีย้ ติดพืน้ ดินของพงรวก เปนรอยใหมพอกันกับรอยแรก และ จะตองเปนคนละตัวแน เพราะรอยตีนผิดกันเล็กนอย “เสือสองตัวกําลังจะลอมวงเลนงานกระทิงตัวนี!้ ” ไชยยันตครางแหบๆ ในลําคอ ขณะที่จองหนาเขา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

384 “ไมใชสองหรอกครับ สามหรืออาจมากกวานั้นก็ได เมือ่ กี้นี้ที่ดงสะแกดานโนน ผมก็พบ เขาอีกรอยหนึง่ เปนคนละตัวกับที่เราพบจากรอยแรก บางขณะมันยองไปดวยกัน บางขณะมันก็แยก ทางกัน มันเกิดซอนกันขึ้นเสียแลวระหวางเสือฝูงนี้กับเราสองคนที่ตามมาทีหลัง ผมคิดวาตอนที่เรา บุกออมไปทางปาแฝกเมื่อครูใหญนี้ และไดยนิ เสียงกระทิงไหวตัว ตนเหตุมาจากมันระแคะระคาย การยองตามของเสือมากกวาที่จะไดกลิ่นของเรา ขณะนี้พวกมันอยูใ กลๆ เรานี่เอง ทั้งกระทิงลําบาก และเสือทั้งฝูง ทั้งสามฝาย อยูที่วาใครจะเห็นใครกอน หรือใครจะลงมือกอนเทานั้น เราถูก แทรกแซงเสียแลวจากไอวายราย ที่ไมไดรา ยนอยไปกวากระทิงลําบากเปาหมายของเราตัวนั้น” “มันตามกระทิงตัวนั้นมาตั้งแตเมื่อไหรนี่?” “เชื่อวาคงจะเริ่มตนที่ปารวกนี่เอง อาจเปนเพราะเพิ่งพบรอยเลือด ตามปกติแลวเสือไม กลายุงกับกระทิงใหญ เวนไวแตเมื่อมันรูวา กระทิงตัวนัน้ กําลังเจ็บใกลจะตาย” “วาแตไอเสือมันเห็นหรือไดกลิ่นเราหรือเปลา?” “มันคงยังไมรตู ัว เราอยูใตลมของทั้งสองฝายในขณะนี้ เสือไมรูจักทิศทางลม เมื่อมันจะ ยองเขาเลนงานเหยื่อ อยางฉลาดและเกงที่สุดก็เพียงแคยองเงียบอําพรางตาเขามาเทานั้น ไมรูจักวา จะเขาทางดานใตลม เพราะฉะนั้นทีก่ ระทิงมีการเคลื่อนไหว หรือเคลื่อนที่ในทุกครัง้ ที่เราไดยนิ คง จะเนื่องมาจากเสือตัวใดตัวหนึ่งอยูเหนือลมโชยสาบไปใหมันไดกลิ่น มันจะตองเจ็บมากและออน แรงเต็มที ถามายงั้นปานนี้ก็เตลิดปาราบไปแลว” ไชยยันตกดั ริมฝปากแนน ปายแขนเสื้อเช็ดเหงื่ออันอาบโทรมใบหนา “เราจะจัดการยังไง?” “กระทิงเปนเปาหมายแรก เสือในอันดับตอไปถาโอกาสมี เสืออาจหนีเราไดถามันเห็นทา ไมดี แตกระทิงตัวนี้จะสูและพุงเขาใสทุกอยางที่มันเห็น” ขาดเสียงของพรานใหญ พริบตานัน้ เอง สิ่งที่คาดคะเนไวดว ยหัวใจอันระทึกก็พลัน ปรากฏขึน้ ดวยเสียงแผดคําราม ที่กองสนัน่ ไปทัง้ ปาทามกลางความเงียบ ขนาดไดยนิ เสียงหัวใจเตน นั้น! เสียงที่ทําลายความเงียบขึน้ เปนอันดับแรก เปนเสียงโฮกของเสือ ตามติดมาดวยเสียง คํารามอยางตระหนกระคนเกรี้ยวกราดของกระทิง จากนั้นก็เปนเสียงที่ปะปนระคนกันฟงไมได ศัพท ปารวกเบื้องหนาไมหา งออกไปนัก หักถลมโครมคราม และมีเสียงย่ําแผนดินดังสนั่น อันเกิด จากการเผนโผนคลุกคลี ยอดไมที่สูงขึ้นไปเห็นโยกไหวสั่นสะเทือนไปมาอยางนากลัว ไกฟาและ กระทาดงซึ่งแตแรกมองไมเห็นตัว บัดนี้พากันบินพรูขึ้นจากพงรก แตกกระเจิงออกไปพรอมกับสง เสียงรองลั่น รพินทรพุงปราดออกจากที่ ออมจอมปลวกและโคนไมใหญ มุงตรงไปยังเสียงนัน้ ทันที และโดยไมจําเปนตองเตือนอะไรทั้งสิ้น ไชยยันตปลดเซฟไรเฟลแลนตามหลังเขาไปติดๆ ทั้งสอง ไมกังวลที่จะตองระมัดระวังเสียงของการเคลื่อนไหวตนเองอยางใดอีกแลว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

385 ลับมุมปาหวายบรรจบกับดานสายใหญนั่นเอง ทั้งสองก็เห็นภาพอันเปนที่มาของเสียง เปนภาพทีแ่ มแตรพินทรพรานใหญเอง ก็ถึงแกการจังงังทําอะไรไมถูกไปชั่วขณะหนึง่ เบื้องหนาหางออกไปเพียงไมเกิน 20 กาว เปนลานโลง เนื้อที่ประมาณยี่สิบตารางวา ภายในเงารมรืน่ ของขอยใหญที่ขึ้นปกคลุมราวกับจะเปนหลังคา เสือลายพาดกลอนรุนหนุมสองตัว กําลังสงเสียงขูค ํารามหลอกลอนางกระทิงลําบากอยู ตัวหนึ่งพยายามกอกวนโจมตีอยูดานหนา อีก ตัวหนึ่งเผนเขาใสทางขาหลังขางหนึง่ พิการเขยกอยู แตในบัดนี้เผนทะยานหมุนควาง พุงเขาใสเสือ อยางดุรา ยทรหด มันรวดเร็วฉับพลันเสียจนดูนัวไปหมด ในระหวางที่ฝา ยหนึ่งพยายามจะไลขยีด้ วยเขา สวนอีกฝายหนึ่งหมายฝงเขี้ยวและเล็บ ตามแตจะหาจังหวะได ฝุนและดินในบริเวณนั้นกระจายวอนไปเปนผงคลตลบมัว พงหนามและกอ รวกเตีย้ ๆ หักยับเยินดวยการตอสูถึงเลือดถึงชีวิตติดพันชุลมุนนั้น รพินทรขยับปน แตแลวก็เหมือนมี อะไรมายึดไวทําใหตองชะงักอีกครั้ง ภาพที่สะเทือนใจของเขายามนี้ ก็คือความพิการของนางกระทิงตัวนัน้ จากลักษณะของ การเคลื่อนไหวตัว มองเห็นไดชัดวามันถูกทรมานอยูด วยพิษบาดแผล ที่ทําใหขาซายหัก ใชการ ไมไดอยูก อนแลวเชนไร แตถึงเชนนั้นมันก็ตองสูสุดฤทธิ์สมศักดิ์กระทิง แวบหนึง่ ของความนึกคิด ที่ผานขึ้นสมองของเขา ถาแมวานางกระทิงตัวนี้สมบูรณครบหมดทุกอยาง โดยไมบาดเจ็บสาหัสมา กอน การตอสูข องมันกับเจาลายพาดกลอนที่กลุมรุมอยูในขณะนี้ ก็จะนาดูขึ้นอีกไมใชนอยทีเดียว ไชยยันตผูยืนประทับอยูเคียงขางเขา จะมีความรูสึกเชนไรในขณะนีไ้ มทราบได แตกเ็ ห็น นิ่งอยูในทานัน้ เหมือนถูกสาปไปเชนกัน พริบตานั้นเอง เจาเสือตัวทีล่ ออยูทางดานหลัง ก็เผนเขาใสอีกครั้งหมายกานคอ นาง กระทิงที่รุกประชิดติดพันไลเจาเสือตัวหนาที่วิ่งวนหลอกอยูกแ็ วงตลบ สะบัดเขาเลี้ยวกลับอยาง รวดเร็ว จะเปนการบังเอิญหรือจังหวะอันเหมาะเจาะที่มนั คะเนไวแลวก็ตามที เขาอันแหลมโคงขาง หนึ่งตักเขาที่สีขางของพยัคฆรายอยางถนัดถนี่...เสียงอักสนั่น รางของเสือลอยควางขึ้นสูงราวกับถูกจับโยน พรอมกับเสียงรองแผดคํารามดวยความ เจ็บปวด ภาพนาดูที่ตามมาอีกในพริบตาก็คือ กระทิงโขยกปกหัวลงแลวเผนเงยขึ้นอีกครั้งสุดชวง ตัว เสยรับรางของเสือที่ลอยหลนลงมากอนจะตกถึงพื้น เจาลายพาดกลอนผูเสียทาตัวนั้น เสียบราง ของมันเองลงไปในระหวางเขาคูปรปกษ กระแดวดิ้นพราด กระทิงเหวี่ยงสะบัดรางที่เสียบคาอยูบน เขาสุดแรงเกิด เสือกระเด็นหลุดลงไปในพงหนาม มันไมยอมใหตั้งตัวไดติดแมวาศัตรูตัวแรกจะสิ้นฤทธิ์ไปแลว คงพุงเขาขยี้ติดพันตอไป อยางบาเลือด เสือถูกขวิดเสยจากพื้นกระเด็นไปครั้งแลวครั้งเลาอยางดุเดือดฉับไว ซึ่งเปนเวลา เดียวกันกับที่อกี ตัวหนึ่งเผนขึน้ มาอยูบนหลังของกระทิงได ทั้งเขี้ยวทั้งเล็บฝงลงไปบนตนคอ และ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

386 ในครั้งนี้ดูเหมือนจะไมเปดโอกาสใหกระทิงสลัดไดหลุดพน นอกจากแวงหมุนเผนโผนอยูไปมา พรอมกับสงเสียงคํารามลั่น เสี้ยววินาทีนั้นเอง รพินทรก็เล็ง เขาบอกไมถูกเหมือนกันวา เหตุไรเปาหมายของเขาจึง เปนเสือที่ขย้ําตัวโกงอยูบนหลังกระทิง แทนที่จะหมายยิงกระทิงตัวนัน้ ! แลวก็กระดิกไกลั่นกระสุนออกไปสะทานดง พรอมกับเสียง พยัคฆรายตัวที่เกาะติดอยูบนหลังกระทิงกระเด็นหลุดไปในพริบตานัน้ ระเบิดกึกกองของกระสุนลงไปหงายทองอยูกับพืน้ ขาทั้งสี่สั่นกระตุกพราด เพราะกระสุนตัด กระดูกกานคอ พรานใหญกระชากลูกเลื่อนอยางรวดเร็ว ยังไมทันที่ปลอกกระสุนจะถูกขอเกีย่ วใหกระเด็นหลุดออกมาจากรังเพลิงเพื่อสงลูกใหมขึ้นลํากลอง เขาก็ไดยินเสียงไชยยันตรองอุทานอะไร ออกมาคําหนึ่งอยางตกใจ พอเหลียวแวบ ก็เห็นลายดําสลับเหลืองเปนเงาวูบผานแสงตะวันบาย กระโจนออกมาจากพุมไมทึบริมทางตรงเขาใสไชยยันต ปะทะสวนลํากลองปนที่ไชยยันตยังคง ประทับบาคางอยูนั้น น้าํ หนักตัวที่มนั กระโจนเขาใส ทําใหไชยยันตหงายหลังจ้ําเบาลงทั้งยืน ราง นั้นตกลงถึงพืน้ ดินหางไปทางศีรษะเบื้องหลังของไชยยันตเพียงวาเดียว และบัดนี้มนั กําลังแวงตัวกลับ พรอมกับเสียงกระหึ่มโฮก กอนที่สมองจะสั่งการ ไรเฟลในมือของจอมพรานก็แผดระเบิดขึ้นอีกครั้ง ดวยสัญชาตญาณ ระยะหางเพียงหาวาแคนั้น เขาปลอยกระสุนออกไปโดยไมมีการเล็ง เสือตัวที่สามเผนตัวลอย สูงขึ้นจากพื้น แลวหลนลงมาหมุนตะกุยตะกายฝุนฟุง อีกนัดหนึ่งของรพินทรที่ยิงขามศีรษะของ ไชยยันตไปเพียงฝามือ...เจาะเขากลางแสกหนาพอดี มฤตยูเจาปาฟุบหมอบอยูตรงนั้น ครั้นแลว พรอมๆ กับการสลัดปลอกกระสุนนั่นเอง ไชยยันตผูในขณะนี้หันหนาสวนทาง กับเขาก็รองตะโกนสุดเสียงแทบไมเปนภาษา “ระวัง ขางหลัง!!” หูของเขาอื้อไปเสียแลว ดวยการพะวงอยูก ับเสือตัวที่กระโจนเขาตะปบไชยยันต พอแวว เสียงตะโกนเตือน ประสาทก็สําเหนียกเสียงควบ ราวกับแผนดินจะถลมทลายวูบเขามาเบื้องหลัง ดู ราวกับวาลมหายใจฟดฟาดหนักหนวงนั้น เปรียบไมผิดอะไรกับลมหายใจของมัจจุราช ซึ่งบัดนี้ไอ ของมันกระทบแผนหลังและศีรษะของเขาเพียงแคคืบเดียว สิ่งที่รพินทรพอจะสํานึกไดในวินาทีดับจิตนั้นก็คือ เขาทิง้ ตัวเองลมไปทางดานซาย โดย หมายฉากออกนอกใหพนบวงมรณะของปลายเขาทั้งคู รางของเขายังไมทันจะถึงพืน้ ดิน ก็รูสึกวาถูก ปะทะอยางแรง กระเด็นกลิ้งตามภูเขายอมๆ ลูกที่พุงตรงเขามานั้น ระหวางที่ตวั กําลังเควงควาง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

387 สายตาชั่วแวบเห็นเทากํายําคูห นากระทืบแผนดินผานไป แลวกีบอันคมของขาขวาดานหลัง ก็เหยียบ ลงมากระทบรางกายสวนหนึง่ ของเขาบริเวณตอนบนทีใ่ ดที่หนึ่ง ไมมีความรูสึกอะไรอีกแลวยามนั้น ระบบประสาททุกสวนชาดิก ไมแนใจวารางกายกับวิญญาณยังอยูรวมกันหรือเปลา เพราะภาพตางๆ ที่เห็นดับวูบลง ราวกับเปลวไฟบนปลายเทียนที่ถูกลมกรรโชก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

388

17 รพินทร ไพรวัลย มารูสึกตัวแจมชัดอีกครั้ง ใครคนหนึง่ กําลังประคอง เขยาปลุกเรียกชื่อ เขาอยู ไชยยันตนั่นเอง ทันทีที่รูสึกสีขางดานขวาชาไปหมด แตแขนขาและรางกายสวนอื่น เปนปกติ ครบถวน “ผมสลบไปหรือนี่?” เขาพูดออกมาเปนประโยคแรก กวาดสายตาไปรอบๆ แลวจับนิ่งอยูท ี่ซากของกระทิงที่ นอนตะแคงอยูกลางดาน หางออกไปราว 20 กาว เลือดจากศีรษะและซอกขาหนาของมันขณะนี้ ยังคงซึมอยูรนิ ๆ กองนอนอยูกับพื้น “คุณหนามืดไปชั่วขณะเทานั้น” ไชยยันตพูดกระหืดกระหอบ สีหนาเต็มไปดวยความปติยินดี ที่เห็นพรานใหญรูสกึ ตัวอีก ครั้ง ในลักษณะที่ไมไดรับบาดเจ็บสาหัสอะไรเกินไปนัก “ผมนึกวาผมดับจิตไปแลว!” “โชคดีเหลือเกิน ตอนที่มันพุงเขาใสคุณจากขางหลังขณะที่คุณยิงเสือตัวที่สอง คุณเอี้ยว หลบพนเขามันไปไดนิดเดียวเทานัน้ แตถกู ไหลของมันปะทะลมกลิ้งลงไปอยูใตทองมัน ขาหลังมัน เหยียบครูดสีขางของคุณ เสื้อขาดเนื้อเปดแบะออกไปยังกับถูกใครฝานดวยมีด ถามันเหยียบลงกลาง อกหรือเหยียบตรงๆ ลงบนตัว เราคงไมไดรวมชีวิตกันอีกแลว!” รพินทรกมลงสํารวจดูตวั เองอีกครั้ง เขาเพิ่งจะพบบาดแผลของตนเองตามการชี้บอกของ ไชยยันตเดีย๋ วนี้เอง สีขางดานขวาตรงบริเวณปกของกลามเนื้อใตแขน เสื้อขาดออกไปราวกับถูกใคร กระชากดวยของมีคม เนื้อชิ้นหนึ่งที่บริเวณนั้นเปดแบะออกหอยรุงริ่ง เลือดไหลชุม โชกเมื่อเอามือ แตะ ความเสียวระบมเริ่มจะแทรกความรูสึกชาขึ้นมาบางเล็กนอย และกอนที่เขาจะปริปากคําใด ออกมาอีก ไชยยันตก็บอกอยางรอนใจมาวา “จัดการเรื่องบาดแผลของคุณไปตามมีตามเกิดกอนเถอะ นั่งเฉยๆ กอน อยาเพิ่งลุก ผมจะ เอาผาขาวมามัดหามเลือดไวกอน!” วาแลวอดีตนายทหารปนใหญ ก็เอาผาขาวมาออกมาประกบบาดแผล ใหเขาใหสนิทอยู กับรอยฉีกที่เดิมอยางระมัดระวัง แลวใชผาขาวมามัดรอบหนาอกของเขาไวหนาแนน “คุณรูสึกเปนยังไงบาง?” ไชยยันตถามอยางเปนหวงเต็มที่ พรานใหญเอามือกุมบาดแผลตรงรอยที่ไชยยันตมัดไว “คงไมเปนอะไรนักหรอกครับ ตอนนี้ผมยังชาไปหมด วาแตกระทิงตัวนั้นเถอะ หลังจาก ที่มันชนผมกลิง้ ไปแลว...” ไชยยันตถอนใจเฮือก โคลงหัว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

389 “มันวิ่งเลยผานคุณไปสัก 7-8 กาว แลวก็หวนกลับ อีตอนนี้เองที่ผมไดสติ ผมยิงมันทั้งๆ ที่นั่งจ้ําเบาอยูน ั่นแหละ นัดแรกเขาซอกขาหนา พอมันทรุด ผมก็วิ่งไปซ้ํากลางหนาผาก จอยิงเลย” รพินทรพยุงตัวลุกขึ้น สะบัดแขนขาสํารวจรางกายตนเองอีกครั้งพบวา นอกจากบาดแผล ที่ถูกเหยียบเฉียดจนเนื้อฉีกออกไปแลว เขาไมไดรับอันตรายเชนไรอีก “ถาไมไดคุณไชยยันต ปานนีผ้ มคงเสร็จไปแลว” รพินทรพูดเบาๆ พรอมกับหัวเราะ ขณะทีเ่ ขามายืนสํารวจอยูที่ซากกระทิง ผูเกือบจะเปน มัจจุราชสําหรับเขา อดีตนายทหารปนใหญจองตาเขาอยางลึกซึ้ง ยิ้มใหพรอมทั้งโอบแขนกอดรอบ ไหลของพรานใหญไว “ไมมีประโยชนอะไรไมใชหรือ ที่เราจะมาพูดกันถึงเรือ่ งนี้ คุณมัวแตมาพะวงอยูกบั เสือ ที่กําลังจะถลกหนังหัวผม ตัวคุณเองถึงไดเจ็บตัวเชนนี้ ผมเสียใจจริงๆ ผมควรจะยิงมันไดทัน กอนที่ มันจะวิ่งเขามาถึงคุณ แตในขณะนั้นมันตะลึงไปหมด” “ความผิดทั้งหลายแหล ที่เราเกือบจะเอาชีวติ ไมรอดทั้งสองคน ขอสารภาพวาตกอยูทผี ม คนเดียวครับ ทั้งๆ ที่ผมบอกคุณไชยยันตแลววา เราตองหมายกระทิงเปนเปาแรก แตตัวผมเองกลับ ดันไปยิงเสือที่กระโดดกัดคอมันเสียกอน ขณะนั้นมีความรูสึกยังไงขึ้นมาก็บอกไมถูกเหมือนกัน” แลวทั้งสองชายก็หวั เราะใหแกกนั อีกครั้ง สายตาที่มองดูกันเทานั้น มันบงความหมาย ของความรูสึกที่มีตอกันแจมชัดเกินกวาทีจ่ ะจําเปนเอยคําพูดใดๆ ออกมา “อะไรก็ชางเถอะ ผมเปนหวงเรื่องบาดแผลของคุณเหลือเกิน เราควรจะกลับใหถึงแคมป โดยเร็วที่สุด เพื่อจัดการเรื่องบาดแผลนั้น คุณพอจะเดินไหวไหม?” “โธ! เรื่องเล็กสําหรับผมเหลือเกินครับ โปรดอยาวิตกไปเลย ผมยังพอจะเดินไดอยาง สบาย แตนี่มนั เย็นเต็มทีแลว ผมตั้งใจไววา เราจะนอนกลางดงกันสักคืนหนึ่งกอน พรุงนี้เชาคอย ออกเดินทาง เพราะถาจะกลับแคมปกันในวันนีก้ ็ตองเดินกลางคืน และไปถึงแคมปหลังเที่ยงคืนไป แลว เดินตามรอยมาไกลไมใชนอย” ไชยยันตโคลงศีรษะชาๆ มองตาพรานใหญนิ่ง “ไมเหมาะหรอกรพินทร บาดแผลของคุณไมใชเรื่องเล็กนอย ควรจะใหนอยชวยจัดการ ใหเร็วที่สุด ถาหากวาเรามีทางจะกลับไปถึงแคมปได นอกจากจะจําเปนโดยคุณเดินไมไหวจริงๆ ปลอยทิ้งชาไวแมแตสักคืนเดียว มันอาจไปกันใหญก็ได ไมตองเปนหวงวาจะใหผมพักหรอก วาแต ในเวลากลางคืน คุณพอจะหาที่หมายกลับแคมปไดถูกหรือไมเทานั้น ถาไมแนใจ กลัววาจะหลงก็ เปนเรื่องจําเปนที่เลี่ยงไมได” “ไอหลงนะไมหลงหรอกครับ แตผมไมอยากจะพาคุณไชยยันตเดินกลับในเวลากลางคืน จึงคิดวานาจะพักนอนเสียคืนหนึ่งกอน คอยกลับรุงเชา” “ถาคุณไมไดรบั บาดเจ็บ ผมก็อยากจะนอนกลางปากับคุณเหมือนกัน แตนี่ผมตองการให คุณไปถึงแคมป และไดรับการรักษาเยียวยาโดยเร็วที่สดุ เราไปถึงสักเที่ยงคืนตีหนึ่งก็ยังดีกวาจะไป [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

390 ถึงบายของวันพรุงนี้ ทิ้งเวลาไวใหนานออกไปเทาไร แผลของคุณก็ยงิ่ มีอันตรายมากขึ้นแคนนั้ เรา คอยๆ เดินไปตามสบายก็ได ไมจําเปนจะตองรีบรอนอะไรนัก เดินกลางคืนสบายกวากลางวันเสีย อีก ไมรอน” “ถางั้นก็สุดแลวแตคณ ุ ไชยยันตเถิดครับ” ไชยยันตตบไหลรพินทรอยางรักใครสนิทใจ ยกนาฬิกาขอมือขึ้นดู ขณะนั้นมันเปนเวลา 17 นาฬิกาเศษ อากาศเริ่มจะขมุกขมัวลงอยางรวดเร็ว “นี่ก็เย็นเต็มทีแลว เดีย๋ วเราจัดการหุงหาอาหารกินกันเสียที่นี่เลย นั่งพักอีกครูพอเริ่มมืดก็ ออกเดิน ปานนี้เชษฐากับนอยคงจะเปนหวงเราแยแลว” ทั้งสองหยุดพักกันทีน่ ั่น กอไฟขึ้นยางเนือ้ กินเปนอาหารรองทอง สนทนากันไปพลาง ไชยยันตหมัน่ สังเกตอาการ และถามถึงบาดแผลของพรานใหญอยูต ลอดเวลาดวยความกังวล แต รพินทรบอกวาไมเปนไรมากมายนัก ไชยยันตคนเปหลังหายาระงับประสาทที่มีติดตัวอยูใหเขากิน ประทังไปพลางๆ กอน ขณะนี้เลือดพอจะหยุดลงแลว แตไหลซึมผานผาขาวมาที่พนั ไวออกมาเปน ดวงใหญ พอตะวันลับเหลี่ยมเขามืดสนิท ก็ออกเดินทางจากที่นนั่ บายมุงกลับแคมป รพินทรนาํ ไป ในความมืดมิดราวกับเหวนรกรอบดานนัน้ โดยอาศัยแสงไฟฉายชวยในบางขณะเทานั้น และสั่งให ไชยยันตสงวนแบตเตอรี่ไฟฉายของตนเองไวไมใหใชสองหมดเปลืองโดยไมจําเปน โดยการเดินกันไปอยางไมเรงฝเทาอะไรนัก แตกไ็ มมกี ารหยุดพักเลย ทั้งสองกลับมาถึง บริเวณอันเปนที่ตั้งแคมปหลังเที่ยงคืนไปเล็กนอย รพินทรหยุดอยูในระยะหางแคมปพอสมควร เมื่อ มองเห็นกองไฟที่รายลอมอยูว อมแวม กูเปนสัญญาณเตือนใหพวกในแคมปไดรูตวั ลวงหนากอน พรอมกับฉายไฟฉายวอบแวบเขาไป เพียงอึดใจเดียว ก็มีเสียงกูรับออกมา เขาจึงพยักหนาชวนไชย ยันตใหเดินเขาไป พรานพื้นเมืองของเขาทั้งสี่คน และพวกลูกหาบเปนสวนมาก ยังไมมีใครหลับนอนกัน ตางพรูกันออกมารับพรอมกับคําถามแซด ไชยยันตยังไมพูดกับใครทั้งสิ้น หิ้วแขนรพินทรซึ่งทําทา จะนั่งพักลงยังบริเวณเบื้องนอก ตรงเขาไปในกระโจมโดยเร็ว ซึ่งมันก็เปนเวลาเดียวกับที่เชษฐา และ ดารินแหวกกระโจมสวนออกมาอยางรีบรอน ลักษณะทาทีของราชสกุลสองพี่นองแสดงวายังไมมี ใครหลับนอนลงเลย พอเห็นไชยยันตกับพรานใหญโผลกลับมาถึงแคมปกลางดึก ในลักษณะสะบักสะบอมอิด โรย โดยเฉพาะอยางยิ่งรพินทร มีผาขาวมามัดพันอยูทหี่ นาอกและรอยเลือดเต็มผาเชนนั้น ทั้งสองก็ เต็มไปดวยความตกใจ “นอย! ชวยดูบาดแผลใหรพินทรหนอย เขาถูกกระทิงเหยียบ!”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

391 ไชยยันตพูดเครงขรึม ตัดบทมาเปนประโยคแรกโดยไมสนใจกับคําถามที่ประดังพรัง่ พรู มาจากสองพี่นอ ง แลวนํารพินทรเขาไปในกระโจมโดยเร็ว บุญคํา เกิด จัน และเสยก็ถลันพรวดตาม เขามาในกระโจมดวยความเปนหวงเจานายของพวกเขา รวมทั้งตองการรูเรื่อง พวกลูกหาบก็พากัน มาออเต็มอยูหนาเต็นท ทุกคนภายในแคมปถูกปลุกใหตื่นขึ้นดวยความพิศวงระคนตระหนก ที่เห็น ลักษณะของพรานใหญที่กลับมาพรอมดวยอาการบาดเจ็บ “ทุกคนออกไปเถอะ ฉันไมไดเปนอะไรมากหรอก ไมตองเปนหวงประเดี๋ยวจะออกไป พบ” พรานใหญ หันไปบอกกับคนของเขาดวยสีหนาเรียบๆ พรานพื้นเมืองทั้งสี่ ที่พากันมามุง ลอมเขาอยูในขณะนี้ ก็พากันออกไปจากแคมปอยางไมเต็มใจนัก คงเหลือแตแงซายอันเปนคนใช ประจําเต็นทคนเดียวเทานั้น ที่ยืนมองดูรพินทรดวยสายตาพิศวงเงียบขรึมอยูหนาประตูเต็นท ไมมี ปฏิกิริยาตื่นตระหนกใดๆ ทัง้ สิ้น ผิดไปกวาทุกคนในขณะนี้ ไชยยันตทําหนาที่อธิบายใหเชษฐา และดารินทราบเรื่องที่เกิดขึ้นอยางรวดเร็วคราวๆ “รพินทรจะชวนฉันนอนกลางดงอีกคืนหนึง่ ดวยซ้ํานะ ตั้งใจจะกลับในตอนเชา แตฉัน บอกใหกลับในคืนนี้ใหได เพราะเปนหวงเรื่องบาดแผลของเขา เจาตัวบอกวาเรื่องเล็ก แตฉันเห็นวา มันฉกรรจอยูไมนอย” อดีตนายพันตรีกลาวสรุปขรึมๆ ในตอนทาย “คงไมเทาไหรตามเจาตัวเขาวากระมัง ถามายงั้นก็คงจะไมเดินกลับมาถึงแคมปนี่ได” ดารินเอยขึ้นลอยๆ ยิ้มมุมปาก ซึ่งตรงกันขามกับสีหนาอันเครงเครียด เต็มไปดวยความ วิตกกังวลของพี่ชายในขณะนี้ แลวก็ออกคําสั่งใหรพินทรถอดเสื้อ ซึ่งเชษฐากับไชยยันตทําหนาที่ ในการชวยปลดผาและถอดเสื้อใหเขาอยางกุลีกุจอ หลอนเขามาตรวจบาดแผล แลวผิวปากหวือ ออกมาเบาๆ แววตาทีจ่ อ งหนาเขามีประกายประหลาด “แงซาย!” รางสูงใหญของหนุมกะเหรีย่ งพเนจรกาวสวบเขามาพรอมกับเสียงขานรับหาวๆ “ผมอยูนี่ นายหญิง” “ตมน้ําเขากาหนึ่ง” แงซายผละหายออกไปนอกกระโจม “ไปนอนที่เตียงนั่น!” หลอนออกคําสั่งอีกครั้ง แตคราวนี้เปนคําสั่งที่มีกับรพินทร พรานใหญลุกขึ้นจากโตะ สนามกลางที่นั่งอยู เดินไปนอนที่เตียงโดยดี ดารินฮัมเพลงเบาๆ ในลําคอ เดินไปรื้อคนอะไรกุกกัก อยูทหี่ ีบสัมภาระอยางใจเย็น ตลอดเวลานี้ไชยยันตก็เลาอะไรที่เกิดขึ้นกับเขาและรพินทร ใหเชษฐาผูสอบซักถามอยูไมหยุดปาก ฟงอยางละเอียด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

392 ครูใหญ หลอนก็เดินกลับเขามาพรอมกับหีบเวชภัณฑวางลงบนมาใกลๆ จัดเตรียมอะไร งวนอยู เทาทีร่ พินทรเหลือบเห็น ก็พอดีกับที่สายตาของหลอนชําเลืองมองเขาอยูกอ นแลว เขาเห็น หลอนลวงมีดผาตัดกับคีมใหญ ออกมาปาดลูบกันไปมา ทําเสียงกริ่งกรางเหมือนจะแกลงขมขวัญให สยองใจเลนงัน้ แลวก็วางมีดกับคีมลง งัดเข็มฉีดยาอันเบอเริ่มออกมา ทําเปนสองดูกับแสงตะเกียง เจาพายุ ปากคงฮัมเพลงหนาตาเฉย แลวพูดลอยๆ เนิบๆ ขึ้นวา “ตัดเนื้อจากขามาปะ แลวเย็น 112 เข็ม เอ็นสําหรับเย็บก็ไมไดเอามาดวยซิ แตไมเปนไร ลวดสําหรับทําเปนราวตากผาในเต็นทนี่ก็เห็นพอจะแทนกันได” เชษฐากับไชยยันตไมทนั จะสนใจไดยิน เพราะมัวแตพูดกันอยูดว ยอาการตื่นเตน แต รพินทรไดยนิ ถนัด แทบจะสําลักกาแฟ ทีแ่ งซายเปนคนนํามาสงให พอน้ําเดือด และแงซายหิว้ มาสงให หลอนก็บอกใหทั้งเชษฐาและไชยยันตถอยหาง ออกมา ตนเองพับถลกแขนเสื้อขึ้นชาๆ เดินเขามาหยุดยืนตรงหนาเขา ซึ่งบัดนี้ทั้งเพื่อนชายและ พี่ชาย ปลอยใหเปนหนาที่ของหลอนโดยเฉพาะ คงมีแตแงซายเทานัน้ ที่ไดรับคําสั่งใหยนื อยูใ กลๆ คอยชวยเหลือหยิบโนนสงนี่ “ลุกขึ้นนั่งทําไม นอนลงซิ!” หลอนวางสีหนาขึงขัง ดุ รพินทรเปาลมออกทางปากเบาๆ พึมพํา “แหม! ยังกะหมอโรงพยาบาลหลวง แผนกคนไขอนาถา” เสียงของเขาไดยินเพียงสองตอสอง “ออ ไมตองหวง ยิ่งเสียกวาอีก...” หลอนตอบ “แผลตองเย็บนะ แลวก็บอกกลาวเสียกอน ดวยวาไมมยี าชาจะฉีดใหกอนเย็บ แตไมเปนไร หมอคนนี้อนุญาตใหคนไขรองไดในเวลาเจ็บ” “เอาเถอะครับ เอายังไงก็เอากัน จะเอามีดผาตัดเฉือนกระเดือกคนไขคนนี้เสียก็ยังได” ม.ร.ว.หญิงดาริน หัวเราะ ลูบมือเขาหากันอยางหมายมั่นปนมือ แลวแผวเสียงกระซิบ ขณะที่กม ลงพิจารณาดูบาดแผลที่สีขางของเขาอีกครั้ง “เหมาะเหลือเกิน รอโอกาสนี้มานานแลว ทีนี้ก็เห็นจะเปนทีของฉันบางซินะ” “เชิญตามสบายเลยครับ” “ทําใจดีๆ ไว แลวก็อโหสิใหดวย ขอสารภาพตามตรงวา เรื่องผาตัด ฉันไมสูจะชํานาญมา กอน เคยผาตัดคนไขตายคามือมาเการอยเกาสิบเกาคนแลว” “ครับ รพินทร ไพรวัลย คงจะไดเปนคนทีพ่ ันพอดี ไมเปนไรหรอกครับ ตั้งแตผมยอมรับ จางนําทางมาในครั้งนี้ ก็ไมไดมาคิดกังวลถึงชีวิตตนเองอยูแลว ยอมสละเปนพลี” หญิงสาวอมยิม้ เลิกคิ้วงามขึน้ นอยๆ น้ําเสียงที่ถามตอมามีกังวานจริงจังขึ้น “รูสึกเปนยังไงบาง?” “ทีแรกมันชา...” เขาสารภาพตามตรง “แตเดี๋ยวนี้ปวดเหลือเกิน ระบมไปหมด” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

393 “เอ...แตกย็ ังเห็นเฉยๆ อยูนนี่ ะ เหมือนไมเปนอะไรเลยงัน้ แหละ” “คุณหญิงไมไดยินเอง ผมคราง ‘โอย!’ อยูในใจ” ดารินตวัดหางตาคอน ริมฝปากยังเจือไปดวยรอยยิ้ม หลอนเริ่มจัดการกับบาดแผลของเขา อยางแคลวคลองวองไว และดวยมืออันประณีตแผวเบา ชําระลางบาดแผล ฆาเชื้อ ยาฉีดเข็มแรกเปน ยาชากอนทีจ่ ะลงมือเย็บ เข็มที่สอง เปนยากันบาดทะยัก” ตลอดเวลาที่มอื อันนุมนวลแผวละมุน จัดการอยูกับบาดแผลที่สีขางของเขา รพินทร มองดูหลอนเงียบๆ ใบหนาของหลอนหางจากเขาในระหวางที่งว นอยูกับบาดแผลนั้นเพียงชัว่ คืบ จนกระทั่งไดกลิ่นกายและไอตัวของกันและกันถนัด ครั้งหนึ่ง หลอนเหลือบตาขึ้นพบตาของเขาที่ มองนิ่งอยูกอนแลว ใบหนางามนัน้ ซานไปดวยเลือดสีชมพูออน หลอนหลบตาลงมาจับอยูที่ บาดแผลตามเดิม เสพูดเสียงต่ําๆ โดยไมมองหนา “ทีนี้เห็นคุณหรือยังละ การที่มีหมอติดมาดวยสักคน ก็ยังมีประโยชน แมวาหมอคนนั้น จะเปนผูห ญิงที่เคยคิดวาจะเกะกะเปนภาระเสียเหลือเกิน จนถึงกับกีดกันตางๆ นานา” “ไมไดเห็นคุณอยางเดียว แตยังซาบซึ้งในพระคุณอีกดวย” ตางามคูนั้น ชายขึ้นสบเขาอีกแวบหนึ่ง แลวก็ใหยากินเปนลําดับสุดทาย เชษฐาก็ถามขาม โตะมาวา “เปนยังไงบางนอย บาดแผลของรพินทร?” หลอนลุกขึ้นยืน ตอบพี่ชายหนาตาเฉยวา “ปลอดภัยเรียบรอยดีคะ ถาบาดทะยักไมกินเสียกอน!” เชษฐาเขาใจดีวานั้นเปนการพูดตามนิสัยของนองสาว ถอนใจออกมาไดโลงอก พราน ใหญลุกขึ้นจากเตียง ควาถวยกาแฟเดินเขามาสมทบกับไชยยันตและเชษฐาที่นั่งคุยกันอยูกอน “คุณคงออนเพลียและเจ็บแผลมาก นอนพักเสียเถอะรพินทร นอนเสียทีเ่ ตียงนัน่ แหละ” หัวหนาคณะเดินทางบอกมา จอมพรานยิม้ ออนโยน “ไมหรอกครับ ผมรูสึกเรียบรอยดีแลว” แลวเขาก็รว มวงสนทนากับคณะนายจาง ดารินสั่งใหแงซาย จัดการตมขาวตมขึ้นกลางดึกนัน้ เมื่อสังเกตเห็นทั้งไชยยันตและ รพินทรพากันเพิ่งจะกลับมาถึง ดวยความอิดโรยสะบักสะบอม ไชยยันตนั้นเมือ่ รูแนวาบาดแผลของรพินทรไดรบั การเยียวยาที่ถูกตองปลอดภัยแลวก็เบา ใจ ลงนอนแผหลาดวยความออนเพลียหมดเรี่ยวหมดแรง แตยังรวมอยูในการสนทนา บรรยายถึง เหตุการณตื่นเตนหวาดเสียวที่เผชิญกับกระทิงลําบาก และเสือลายพาดกลอนทั้งฝูงที่แทรกแซงเขา มา แตในครั้งนี้บรรยากาศอันเครงเครียด เริ่มเปลี่ยนเปนเรื่องครื้นเครงขบขัน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

394 “ผมกับนอยยังไมไดนอนกันเลยสักงีบเดียว...” เชษฐาวาหันไปทางพรานใหญ “ตอนที่เรา แยกกันที่ปากดานกอนเที่ยง โดยผมกับนอยกลับมาแคมป และคุณกับไชยยันตออกตามรอยมันไป พวกเราทั้งหมดรอคอยฟงขาวกันดวยความกระสับกระสายยังไงบอกไมถูก ยิ่งเย็นลงจนกระทัง่ ค่ํา คุณกับไชยยันตยังไมกลับมา เราก็ยิ่งเปนหวง ตอนที่คุณโผลกลับเขามานี่ ผมกับนอยกําลังนั่งบนถึง อยูทีเดียว และคืนนี้ถายังไมกลับ ผมคงจะนอนไมหลับทั้งคืน” “ก็วาจะไมกลับเหมือนกันแหละ ถารพินทรไมบาดเจ็บเสียกอน” ไชยยันตตอบแทน ระหวางนั้น ทั้งหมดกําลังรอคอยขาวตมกลางดึกของแงซาย สูบบุหรี่ และดื่มกาแฟกันไปพลาง “เกงมาก ไชยยันต ทีแ่ กสามารถลมกระทิงลําบากตัวนัน้ ไดดว ยมือของแกเองสมกับทีต่ ั้ง ใจไว ฉันกับนอยทายกันไววา ไปๆ มาๆ ก็เห็นจะตองเปนรพินทรนั่นแหละ...ที่จัดการกับมัน แตแก ก็ทําไดสําเร็จ” เชษฐาพูดยิ้มๆ ไชยยันตถอนใจเฮือก หลับตาลงอยางออนใจ “มันเปนเรื่องบังเอิญ ที่ฉันก็นึกไปไมถึงเหมือนกัน รพินทรเองสั่งฉันไวนักหนา ใหหมาย กระทิงเปนเปาแรก แตตัวเขาเองกลับยิงเสือเสีย แลวก็ตองยิงไอตวั ทีส่ องอีก เพื่อชวยชีวิตฉันไว อี ตอนนี้เองที่ทําใหเขาเกือบสิ้นชื่อ เพราะความแตมวั ตะลึงของฉัน ถาเปนแกรพินทรอาจไมเจ็บก็ได แกคงจะยิงกระทิงตัวนั้นไดทัน กอนที่มันจะวิ่งเขาใสรพินทรทางดานหลัง” “ก็ยุติธรรมดีแลวนี่ ที่ตางคนตางเซฟชีวิตของกันและกันไว คนละลักษณะ...” ดารินเสริม มา หัวเราะเบาๆ “แตฉันกับพี่ใหญคิดไมถึงเลยวา พรานใหญจะกลาพาเธอเดินตัดดงมาในเวลา กลางคืน ระยะไกลถึงขนาดนี้นากลัวออก เธอไมปอดหรอกหรือ งมกันมามืดๆ กลางดงลึก ระยะ ทางเดินตั้ง 5-6 ชั่วโมงอยางนี้?” “ก็เสียวๆ อยูเหมือนกันแหละ กําลังใจดีอยูห นอยในขอทีว่ า มากับเจาถิน่ อยางรพินทร อัน วาที่จริงเดินในเวลากลางคืนไมคอยจะเหนื่อยนัก รูสึกวาจะกลับมาถึงเร็วกวาที่คิดเสียอีก อยางอืน่ ไมกลัวหรอก กลัวเดินสวนกับโขลงของไอแหวงแลวตางคนตางวิ่งนีน่ ะซิ พอพลัดกับรพินทรฉันก็ คงมะงุมมะงาหราอยูคนเดียว หาทางกลับแคมปไมได กลายเปนทารซานไปเสียเทานั้น” “ตอนที่นั่งหางกับพรานใหญเมื่อคืนวาน...” หญิงสาววา ชายหางตาไปทางรพินทร แกลงพูดทั้งๆ ที่รูดีอยูแลว “หลังจากยิงกระทิงไดแลว ฉันชวนเขาใหเดินกลับแคมปในเวลากลางคืน แตเขาไมยอม อางโนนอางนีส่ ารพัด แตพอถึงคราวจําเปนเขาจริงๆ เพราะตัวไดรับบาดเจ็บจะรีบกลับมาใหถึงมือ หมอโดยเร็ว ก็พาเธอเดินกลับในเวลากลางคืนได ที่แทความจริงก็จะแกลงใหฉันตองหลังขดหลัง แข็งอยูบนหาง บางทีจะคิดวา แกลงทําเสียใหเข็ดกระมัง คราวหลังจะไดไมตองรับตามไปดวย” รพินทรจิบกาแฟเฉย เหมือนจะไมสนใจกับคําพูดของหลอน แตไชยยันตกลาวมาวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

395 “ฉันก็บอกอยูแ ลววา ฉันเองแหละที่เปนคนชวนรพินทรกลับ ตัวเขาอยากจะนอนกลางดง สักคืน สําหรับเธอนะผิดหลักมาก ที่จะคิดใหรพินทรพาลงจากหางเมื่อคืนวาน เพราะไมมีความ จําเปนอะไรเลย และที่เขาไมยอมพาเธอกลับ ก็เพราะไมตอ งการเอาเธอมาเสี่ยงแมแตนิดเดียว” พี่ชายก็หันขวับไปทางนองสาว ถามต่ําๆ วา “อะไร? เรานะเหรอจะใหรพินทรพากลับแคมปกลางดึก ทั้งๆ ที่นั่งอยูบนหาง?” หลอนยิ้มเจื่อนๆ “ทําไมคะ จะเปนไรนักเชียว นอยไมอยากจะนั่งทรมานอยูบนหาง เพราะยิงกระทิงไดสม ตั้งใจแลว” “ถาพรานใหญพานอยกลับมาแคมปตามทีน่ อยตองการ ในเวลากลางคืนนั้น เขาก็คงเซี้ยว พอๆ กับนอยนั่นแหละ” แงซายตมขาวตมเสร็จ นําเขามาให ทั้งสี่รวมวงกันรับประทานและคุยกันไปพลาง กับขาวมีพวกเนื้อเค็มทอด และเครื่องเค็มกระปอง มันเปนอาหารกลางคืนมื้อแรกที่คณะนายจางสั่ง ใหทําขึ้น เพื่อตอนรับการกลับคืนมาอยางอิดโรยของไชยยันตและรพินทร “ครั้งนี้เห็นจะเปนครั้งที่สองแลวซิ ที่กระทิงชารจเอาคุณเกือบตาย” เชษฐาเอยขึ้น พรานใหญหัวเราะเบาๆ “ครับ คราวนี้ถาไมไดคุณไชยยันต ผมก็เห็นจะไมมีโอกาสไดนําทางใหคุณชายตอไปได อีกแลว ตอนทีถ่ ูกมันชนลมลงไป ผมหมดสติไปครูหนึ่ง ไมมีทางที่จะชวยตัวเองไดเลย” “ก็ไชยยันตนนี่ า...” ดารินลากเสียง เยาเพื่อนชาย “รับรองวาถาเปนฉัน คุณจะไมเจ็บตัวเลย ฉันตองยิงมันทันในขณะที่มนั วิ่งเขาใสคุณขาง หลัง กอนที่จะทันมาถึงตัว” “หรือมายงั้นก็ไมไดกลับมาอีกเลยทั้งสองคน พอมันเหยียบรพินทรเสร็จแลว ก็คงหันมา เหยียบนอยแหลกไปอีกคน” พี่ชายขัด ไชยยันตหวั เราะ ไมถือสาเพราะรูนิสัยชางกระเซาเยาแหยดีอยูแลว พยักหนารับ วา “จริงฉันเชื่อ เห็นตัวเองโชคดี ยิงกระทิงไดสบายๆ เลยคุยใหญนะ...” พลางเขาก็หันไปทางจอมพราน มองดวยประกายตาแจมใสสนิทใจ “ในชีวิตทีห่ ากินอยูกับสัตวปา มานาน นอกจากกระทิง คุณเคยบาดเจ็บกับสัตวชนิดไหน อีกบาง?” “ไมเคยครับ นอกจากสัตวเล็กๆ ที่ผมพยายามจะจับมัน ในขณะที่มันติดขายหรือกรงดัก เผลอๆ มันก็กัดเอาบางเหมือนกัน แตไมฉกรรจอะไรนัก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

396 “รายการลากระทิงของเรา พอหอมปากหอมคอกันแลว นอยยิงไดตวั หนึ่ง ไชยยันตตาม ยิงไดอกี ตัวหนึ่ง รวมทั้งมีเรื่องตื่นเตนจนเกือบเอาชีวติ ไมรอด ผมเห็นวาควรจะยุติเพียงพอแลว ถึงแมผมจะไมมีโอกาสยิงไดดวยตัวเองก็ชางมันเถอะ” “แปลวาคุณชายจะใหเดินทางตอหรือครับ?” “หรือคุณเห็นยังไง?” “สุดแลวแตจะสั่งเถิดครับ ผมเองก็เปนหวงเรื่องการไปใหถึงหลมชางเสียโดยเร็ว เพือ่ จะ เริ่มตนเดินทางแทจริงเสียที” พรานใหญตอบอยางสุภาพ “ตามโปรแกรมเดิมของคุณ อันดับตอไปก็คือการลาเสือ เมื่อไปถึงหวยยายทอง...” หัวหนาคณะเดินทางกลาวเนิบๆ จุดกลองสูบ สีหนาเครงขรึมลง “แตผมคิดวาเราผานรายการนี้ไปเสียเถอะ ตลอดระยะทางที่เราผานมา เราประจันหนากับ เสือ แลวก็ลามันอยูตลอดเวลาแลว การจะหมายลามันจริงจังตามโปรแกรมเดิม คงไมทําใหมีรสชาติ อะไรนัก เพราะชาชินเสียแลว และถาไมติดเรื่อง ‘ไอแหวง’ ผมก็อยากจะมุงตรงไปหลมชางเลย ทีเดียว” “แลวแกจะเอายังไง?” ไชยยันตหนั ไปถามสหายของเขา “ฉันคิดวา เริม่ ตนแตพรุงนี้ เราวางแผนตาม ‘ไอแหวง’ ใหจริงจังไดแลว ลมมันไดเร็ว เทาไหร เราก็จะเริ่มตนการเดินทางที่หลมชางของเราไดเร็วขึ้นเทานัน้ ” พรอมกับพูด หัวหนาคณะเดินทางมองมายังพรานใหญ เหมือนจะขอความเห็น รพินทร จุดบุหรี่สูบนิ่งไปครู ก็บอกวา “ก็ดีเหมือนกันครับ แตผมยังไมกลารับรองแนนอนวา การตามลาไอแหวง จะใชเวลา นานสักเทาไหร” “นานเทาไหรก็เทานั้นแหละ ปลอยมันไวไมไดหรอก เรื่องนี้ผมถือเปนหนาที่โดยตรง ทีเดียว...อาจเลิกลมความตั้งใจไปแลว ถาหากวามันไมขยี้ลูกหาบของเราเสียคนหนึ่ง และผมไดลนั่ ปากไปแลว” เชษฐาพูดเสียงหนักแนนมัน่ คง ภายในโตะสนามที่นั่งรวมกันอยูทั้งสีค่ น พากันเงียบไป ครูใหญ ไชยยันตปดปากหาว “เอายังไงก็เอากัน ฉันนะไดทั้งนั้น แตบอกตรงๆ วาสองสามวันที่ผานมานี่ จิตมัน ประหวัดถึงอนุชาถี่กระชั้นอยางไรพิกล ฝนถึงเขาติดๆ กันมาสองคืนแลว เราเจตนามุงหมายทีจ่ ะ ออกติดตามคนหาเขา แตดนั มาโอเอกันอยูนี่เอง” “จริงดวยคะพีใ่ หญ...”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

397 ดารินสอดมาแผวเบา สีหนาของหลอนสลดลง “กอนจะนอนหลับหลายคืนติดๆ กันมาแลว นอยพะวงคิดถึงแตเรื่องพีก่ ลาง นอยคิดวาถา เราออกเดินทางจากหลมชางไดเร็วที่สุดก็ด”ี แลวหลอนก็มองไปทางเพื่อนชาย ถามวา “เธอฝนถึงพี่กลางยังไง ไชยยันต?” อดีตนายทหารปนใหญ อาปากหาวยาวอีกครั้ง ลุกขึ้นจากโตะสนามเดินไปทิ้งตัวนอนแผ ที่เตียงของเขา “ฉันฝนเห็นเขายังมีชีวิตอยู หนวดเครารุงรังผอมโซทีเดียว ในฝนวาเขาอาศัยอยูใน กระทอมกลางปาทึบแหงหนึง่ ริมลําธาร กระทอนนัน้ ปลูกอยูใตตนไมใหญ ในฝนวาเราทั้งหมดตาม ไปพบเขา ตะโกนเรียกเขา แตเขาเหมือนจะไมไดยนิ มันอาจเปนเรื่องของจิตพะวงครุนคิดก็ได เลย ทําใหฝนไป” ทุกคนพากันเงียบงันกันไปอีก ในที่สุด เชษฐาก็เอยขึ้นแหบต่ํา “ฉันก็เปนหวงกลาง ไมนอยไปกวาแกหรือนอยนัน่ แหละ แตลืมเสียแลวหรือวา แกกับ นอยนัน่ แหละ ที่อยากจะถือโอกาสลาสัตวไปดวย ซึ่งฉันไมอยากจะขัดใจ แตถึงเราจะหวงเรื่องการ ติดตามเขาสักเพียงไรก็ตาม เราก็มีภาระหนาที่ที่จะตองจัดการกับไอแหวงใหสําเร็จลงกอน ชนิด หลีกเลี่ยงไมได มันเปนกรณีพิเศษที่เกิดแทรกขึ้นมาและจําเปนยิ่ง” ระหวางที่คณะนายจางของเขาพูดหารือในหมูกันเอง พรานใหญนั่งเงียบกริบ เขามีหนาที่ เพียงสดับฟง และคอยรับคําสั่งเทานั้น เมื่อไชยยันตและดารินพากันนิ่ง ไมไดแสดงความเห็น ทักทวงโตแยงอยางใดอีก เชษฐาก็หันมาทางเขา “เปนอันวาตกลงตามนี้ เราเริ่มตนตามรอยไอแหวงไดแลว สําเร็จเมื่อไหรก็มุงหลมชาง เมื่อนั้น” “ครับ...” รพินทรรับคําอยางสงบ “ถางั้น พรุงนี้เราก็เคลื่อนยาย มุงขึน้ ‘ปาหวาย’ เลย” “คุณมีแผนไวยังไง เกีย่ วกับเรื่องนี้” พรานใหญยกมือขึ้น ลูบคางอันหนาทึบไปดวยเครา ตาหรี่ลง “เราจะไปตั้งแคมป หรืออีกนัยหนึ่ง ศูนยกลางที่พักของเราที่ ‘ปาหวาย’ ครับ หลังจากนั้น ก็จะออกตามรอยในรัศมีรอบดาน การตามลามัน เราจะไปกันเพียงเฉพาะผูที่ลามันเทานั้น สวนใหญ ใหพกั รอกันอยูที่แคมป หรือถาการตามตองอาศัยเวลานาน ก็อาจใหขบวนเดินคืบหนาตอไปมุงหลม ชางพลางๆ เพื่อจะไดไมเสียเวลา ภายหลังจากที่เราลามันสําเร็จแลว เราคอยตามหลังไปพบกันที่ โนน รายละเอียดจะมีอยางไร คอยไปวางแผนกันอีกที แลวแตภูมิประเทศและเหตุการณ” หัวหนาคณะเดินทาง พยักหนา ไชยยันตกร็ องถามมาวา “แลวเรื่องกระทิง ตัวที่ฉันยิงไวนนั่ ละ จะทิง้ เปลาใหเปนเหยื่อเสืองั้นรึ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

398 “ไกสักขนาดไหน ที่กระทิงตัวนั้นถูกยิงลม?” เชษฐาถามพรานใหญ “ถาเดินอยางพรานผูชํานาญ ลัดทางใหตรงเปาหมายเลย ระยะเวลาเดินก็เห็นจะอยูในราว 3 ถึง 4 ชั่วโมง จากนี่ครับ” “ถาเราจะเอาเนื้อ พรานของผมคนไหนก็ไปแทนไดทั้งสิ้น ถาผมบอกที่หมายละเอียดแจม ชัดแกเขา” “ถางั้น เอายังงี้ พรุงนี้ คุณสงพรานของคุณคนใดคนหนึ่ง พรอมลูกหาบและเกวียนไปเอา เนื้อกระทิงมาเสียกอน เราจะหยุดพักกันทีน่ ี่อีกคืนหนึ่ง ดีเหมือนกัน คุณเองก็บาดเจ็บอยู จะไดมี โอกาสพักผอนเสียหนึ่งวัน มะรืนเราคอยเคลื่อนยาย” “เรื่องบาดเจ็บของผมนะ ไมเทาไหรหรอกครับ ถึงจะเดินทางกันพรุง นี้ก็ได แตถาคิดจะ สงเกวียนไปเอากระทิงตัวนั้น จะพักอยูอกี สักคืนก็ดีเหมือนกัน เมื่อสงเกวียนไปแลวก็ควรจะเก็บ หนังเสือมาเสียดวย สามตัวนอนตายอยูใ กลๆ กับซากกระทิงนั่นแหละ สองตัวผมยิงได อีกตัว กระทิงตัวนั้นขยี้” “กวาพวกที่สงใหไปเอา จะไปถึง เนื้อมิเนาเสียกอนหรือ?” ม.ร.ว.หญิงดาริน พูดขึ้นเปรยๆ รพินทรตอบวา “ทิ้งไวประมาณ 10 กวาชัว่ โมงอยางนี้ ดูจากลักษณะภายนอกก็จะเห็นพองอืดยังงั้นเอง แหละครับ เครื่องในมันจะเนากอน แตเนือ้ ยังไมเปนไร เราจะใหพวกนั้นชําแหละเอามาแตเนื้อ ถา แลเนื้อออกมาแลว เนื้อก็ยงั พอสดอยูไดจนถึงเวลาที่พวกนัน้ เอากลับมาถึงที่นี่ หรือถาเห็นทาไมดี พวกนั้นจะจัดการยางรมควันไวกอนที่จะลําเลียงมา” เมื่อตกลงกันเปนที่เรียบรอย รพินทรก็ผละออกมาจากเต็นทของนายจาง เชษฐาพยายาม จะรั้งใหเขานอนพักอยูทเี่ ตียงสนามภายในเต็นทอีกครั้งหนึ่ง โดยอางวาเขายังบาดเจ็บอยู แตพราน ใหญปฏิเสธโดยสุภาพ บอกวาเขามีธุระทีจ่ ะตองออกไปสั่งงานกับคนของเขาที่กําลังรอคอยอยูเบื้อง นอก พอรางเพรียวแกรงนัน้ ลับกระโจมออกไป ไชยยันตก็ลุกขึ้นนั่งเปลี่ยนเสื้อผา เตรียมนอนอยาง ละเหี่ยเพลียแรง “ยิ่งรวมชีวติ กันนานวันออกไป ฉันก็รักน้าํ ใจและทุกสิ่งทุกอยางในตัวเขาเพิ่มขึ้นทุกขณะ คุณอําพลเลือกคนนําทางใหเราไมผิดเลยเชษฐา” ไชยยันตเอยขึน้ เบาๆ “แกเพิ่งจะรูชดั เอาอีตอนตามรอยกระทิงรวมกับเขานี่นะหรือ สําหรับฉันรูสึกมาแลว คน คนนี้จะเปนมิตรที่หาไดยากที่สุดสําหรับมิตร” “แตก็จะเปนคูป รับที่รายกาจเกินเชื่อทีเดียว สําหรับคูปรับ!” ดารินพูดโพลงสอดมา แลวหลอนก็เขานอน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

399 แงซายนั่งเปนเงาตะคุมอยูที่ขอนไม ริมกองไฟเหมือนเชนทุกครั้งที่เขาเคยเห็น ขณะที่ รพินทรโผลพนออกมาจากกระโจมของนายจาง รางใหญโตงดงามราวกับตุก ตาสลักดวยทองแดง นั้น อยูใ นอาการดุษณีภาพ ตาจองอยูที่เปลวไฟในกอง กอดเขา พรานใหญเดินผานเขาไปใกล ใบหนานัน้ จึงเงยขึน้ ชาๆ มองมายังเขาดวยสายตาเงียบๆ รพินทรจะเลยผานไปแลว แตก็หยุดชะงักยืนอยูฝงตรงขามของกองไฟ ควักบุหรี่ขนึ้ มาคาบแลวกม ลงหยิบฟนในกองขึ้นมาตอสูบ “แกอยูย ามตลอดทั้งคืนไมใชหรือ คืนนี้?” เขาถามเรื่อยๆ “ครับ ผูกอง” “ดีแลว ฉันจะขอนอนใหหลับสนิทสักคืน ดูแลบริเวณแคมปทั้งหมดใหดีอยาใหเกิดอะไร ขึ้น โดยเฉพาะอยางยิ่ง...ที่กระโจมพักของนายจาง” “ครับ!” เสียงหาวต่ํารับคํา แลวริมฝปากก็ปรากฏรอยยิ้มนอยๆ มองนิ่งมายังเขา “บาดแผลของผูกอง ปลอดภัยเรียบรอยหรือครับ” “ฉันไมเปนอะไรมากนักหรอก และเดีย๋ วนี้เรียบรอยดีแลว แตมันระโหยเหลือเกิน อด นอนมาหลายคืน” “ผมไดยินแววๆ วา นายใหญสั่งใหเลิกเสียเวลาฆาสัตวอื่นๆ ทั้งหมด ใหเริ่มตนตามไอ แหวง” เขาพยักหนา อดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยง หลบตาชะโงกตัวซุนฟนเพิ่มเติมเขาไปในกองไฟ นิ่ง เฉย รพินทรขยับจะผละไปแตแลวก็ชะงักอีกครั้ง หันไปจองพินิจดูหนุม ชาวดงพเนจรผูลึกลับ ดวย ประกายตาคนหา “ฉันสังเกตมานานแลว แงซาย รูสึกวาแกจะกระวนกระวาย อยากไปใหถึงหลมชางเสีย โดยเร็ว แกตองการใหเริ่มตนเดินทางจากที่นั่นเร็วที่สุด ทั้งๆ ที่ความรูสึกชนิดนี้ มันนาจะเปนของ พวกนายจางของเราโดยตรงไมใชของแก ซึ่งเปนแตเพียงคนรับใชติดตาม...” รพินทรพูดหาวต่ํา แชมชา จองมองดูใบหนานัน้ ตาไมกระพริบ และถามเนนมาใน ประโยคทายวา “บอกซิ แกมีเจตนาอะไรเกีย่ วของกับการเดินทางมหาวิบากเชนนี้ ฉันจําไดวาฉันถามแก มาหลายครั้งแลว” กระเหรีย่ งหนุม รางยักษ เงยหนาขึ้นสบตาเขาอีกครั้ง มือใหญแข็งแรงทั้งสองลูบกันไปมา ชาๆ อยางปราศจากความหมาย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

400 “ผมเพียงแตมคี วามรูสึกวา เจานายไมควรจะมาเสียเวลาอยูก ับการเที่ยวลาสัตวโดยไม จําเปน เปนแตเพียงความรูสึกเทานั้น! แตเมื่อเจานายตองการ ผมซึ่งเปนแตเพียงผูร ับใชก็ไมอยูใ น ฐานะจะแสดงความเห็นอะไรออกมาไดทั้งสิ้น ซึ่งก็คงจะลักษณะเดียวกับผูกองนั่นแหละ ผมใหสัตย ปฏิญาณแลววา การสมัครติดตามมารับใชในการเดินทางครั้งนี้ เปนเจตนาที่บริสทุ ธิ์ ไมไดมี แผนการรายใดๆ ทั้งสิ้น ผมตองการเห็นในสิ่งที่เกิดมาไมเคยเห็น ตองการเผชิญกับสิ่งที่เกิดมาไม เคยเผชิญ อนาคตฝากไวกับการเสี่ยง เทาที่แลวแลวมา ในโลกนี้ผมอยูคนเดียว...ไมมีหวงหรือขอ ผูกพันใดๆ ทั้งสิ้น” “ดินแดนลี้ลับเบื้องหนาโพน...” แงซายหรี่ตาลง มองเลยศีรษะของจอมพรานไปในความมืดทึบของบรรยากาศอยางเลื่อน ลอย เสียงทีก่ ลาวตอมาเปนเสียงพึมพําเหมือนกระซิบ แสงไฟในกองเพลิงเบื้องหนาสะทอนสอง แกวตา และเปนประกายประหลาด “อะไรจะรอคอยอยูขางหนา ถาหากเราคนมันพบและไปถึงมัน...อาจเปนความมืด หรือ อาจเปนความสวางอันสดใสสําหรับคณะเจานาย สําหรับผูกองเอง หรือสําหรับผม สวรรคเทานั้นที่ จะรูได เทือกเขาพระศิวะที่เราจะมุงไป ผูกองก็ทราบวาไมเคยปรากฏอยูในแผนที่ของภูมิศาสตรใดๆ ในโลก นอกจากคําบอกเลากันมาตอๆ หรือมิฉะนั้นก็จากลายแทงประกอบนิยายเหมือนเรื่องฝน ผู กองคงเคยแววๆ ขาวมันมา ผมเองก็เคยไดยิน ไดเห็นในความฝนในชวงชีวิตหนึ่งของมนุษยเรา ไม วาจะเดินดวยเทา หรือดวยพาหนะอะไรอาจไปไมถึงมันเลยก็ได มันเปนดินแดนจุดนัดพบระหวาง กลางวันและกลางคืน” คําพูดของแงซาย ทําใหพรานใหญงงงันไปดวยความรูสกึ ประหลาดล้ํา เขาคงจองหนา หนุมกะเหรีย่ งผูลึกลับอยูเชนนั้น แลวทรุดกายลงนั่งบนขอนไมฝงตรงขาม “แกพูดแปลก แงซาย ฉันไมเขาใจ หมายถึงอะไรที่แกบอกวามันเปนดินแดนจุดนัดพบ ระหวางกลางวันและกลางคืน?” แงซายเปลี่ยนสายตาไปจับอยูที่เปลวไฟในกองอันแลบวอมแวมอีก อาการตกอยูใ นภวังค “ไมเคยมีใครไปถึงดินแดนนัน้ แลวกลับออกมาบอกเลาใหโลกภายนอกรูเห็นได นอก จากพระธุดงคพมาที่อุปการะผมองคเดียว เดี๋ยวนี้ทานก็มรณภาพไปแลว เราอาจไปแลวไมพบมัน หรือไปไมถึงมันก็ได เทือกเขาพระศิวะคือสถานที่อาถรรพณอยูในดินแดนสนธยา เปนถิ่นลับแล เปนโลกสวนหนึ่งที่ไมมกี ารสํารวจพบ และบันทึกไวในรายงานของนักสํารวจคนใดในโลก นอก จากคําบอกเลาในนิยายที่สืบตอกันมาหลายชั่วคน” “ก็ไหนแกบอกแตแรกวา ถิน่ ฐานของแกอยูที่นั่น?” “นั่นเปนคําบอกเลาของพระธุดงคองคที่เลี้ยงผมมา ทานบอกผมเมือ่ กอนทานจะตาย ขณะที่ตกอยูในความอุปการะของทาน ผมยังเปนทารกเกินกวาที่จะจําความใดๆ ได นอกจากจะรู โดยการบอกเลาของทานเทานั้น” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

401 “ทานบอกอะไรแกบาง?” แงซายสายศีรษะแชมชา “ทานไมไดบอกอะไรผมมากไปกวาบอกใหรูวา แมของผมระหกระเหินออกมาจาก ดินแดนนัน้ พบพรานปาคนหนึ่งกอน แลวตอมาพรานก็เอาผมไปฝากไวกับพระธุดงค สวนแมของ ผมไดตายไป ผมไดอยูในความคุมครองของทาน แลวตอจากนั้นเมื่อผมเริ่มโตขึ้น ทุกสิ่งทุกอยางก็ เริ่มเขามาใหผมไดพบเห็นในความฝน มันเลอะเลือนสับสนไปหมด ผมตั้งใจไววาสักวันหนึ่ง ผมจะ พยายามกลับไปยังดินแดนอันเปนที่มานี้ ไมมีความตองการอะไรมากไปกวาจะไปใหถึงและไดเห็น พอผูกองใหคนประกาศรับสมัครคนใชในการเดินทางครั้งนี้ ผมก็มาสมัคร...ไมมีเลหกลหรือแผน ทุจริตใดๆ แอบแฝงอยูทั้งสิ้น” “มันจะเปนแดนอาถรรพณหรือแดนสนธยาอะไรก็ตามที ถามันมีอยูจริงเราก็ตองไปถึง มันจนได แตสําหรับฉันเองก็ขอบอกตามตรงเหมือนกันวา ยืนอยูใ นระหวางความลังเลวา เทือกเขา พระศิวะจะมีอยูจริงหรือไม ที่อาจหาญนําทางเสี่ยงมาในครั้งนี้ ก็เพราะเงินคาจางอยางเดียว อยางที่ บอกแกแลว ฉันไดยนิ ขาวมันมาแลว จากพวกพรานเกาพื้นเมืองที่แกตายไปแลวหลายคน มีนิทาน สารพัดเรื่อง ประกอบอยูด ว ยหลักฐานบางอยางที่ไดมา ก็ดูจะเปนจริงจังนาคิด ยิ่งมาประกอบกับ เหตุผลตามคําบอกเลาของแกดวย มันยิ่งทําใหเขาเคามากขึ้น แตนแี่ นะ แงซาย แกรูไดยังไงวา เทือกเขาพระศิวะมีลายแทงบันทึกไว แกเคยเห็นรึ?” แงซายสั่นหนาอีกครั้ง สบตาเขา “ผมไมเคยเห็น แตผมเชื่อวาจะตองมี เขียนขึ้นโดยมือของใครตอใครในสมัยไหนบาง และเท็จจริงประการใดก็สุดที่จะรูได สําหรับผูกอง ถาไมมีลายแทงเปนหลักฐานอยูใ นมือบาง ก็คง ไมหาญนําทางครั้งนี้ เพราะอยางนอยก็จะตองอาศัยลายแทงเปนเครื่องนําทาง” “แกรูความจริงแลวใชไหมวา การเดินทางของเราในครั้งนี้เพื่ออะไร?” “ครับ รูแลว นายชายกับนายหญิงตองการติดตามคนหาคนคนหนึ่งทีห่ ายสาบสูญไป คน คนนั้นเปนนองชายของนายชาย เปนพี่ของนายหญิง เปนเพื่อนของนายทหารปนใหญ โดยไดขาว ครั้งสุดทายวาคนสาบสูญผูนั้น บายหนามุง เทือกเขาพระศิวะ เพื่อจะแสวงขุมเพชรในดินแดนนัน้ ” รพินทรจุดบุหรี่สูบเปนตัวทีส่ อง ตาคนเฉียบของเขามีเปาหมายนิ่งอยูเฉพาะใบหนาคม สันบึกบึนของหนุมกะเหรีย่ งพเนจร นิ่งไปครู “แกรูขาวมากอนหรือเปลา หรือเพิ่งจะมารูในขณะที่ออกเดินทางมานี?่ ” สายตาของแงซายที่มองตอบเขา เปดเผยบริสุทธิ์ “ผมไดขาวมากอนบางเหมือนกัน กอนที่จะมาสมัครเปนคนใช ขาวที่ไดมาก็คอื เมื่อ ประมาณปเศษมาแลว มีนักลาสัตวชาวกรุงคนหนึ่ง พรอมกับพรานเฒาพื้นเมืองลาวโซงชื่อหนาน อินเพียงสองคน ออกเดินทางจากหลมชาง... ‘ดงมรณะ’ โดยมุงเทือกเขาพระศิวะ ทัง้ สองคนออก เดินทางเงียบหายไป จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ไมมใี ครพบเห็นหรือไดขาวอีก” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

402 “เมื่อปเศษมาแลว แกอยูแถบไหน?” “หวยเสือรอง ผมกําลังตามแรดตัวหนึ่งอยูท ี่แถบนั้น” “แกไดพบเห็นชายคนนั้น คนที่ใชชื่อวา ชด ประชากร ในระหวางทองเที่ยวอยูในปาบาง หรือเปลา?” “ผมไมเคยพบเขา เคยแตไดขาวการออกเดินทางและจุดมุง หมาย ผมออกจากหวยเสือรอง ในทันทีที่ไดขา ว เพื่อจะมาดักพบเขาที่หลมชาง ตั้งใจจะขอสมัครติดตามไปดวย แตขณะที่ผมไปถึง หลมชาง ปรากฏวาเขาไดเดินทางลวงหนาไปจากที่นนั่ ถึง 5 วันแลว ผมออกตามไปได 7-8 วันในปา ที่เรียกวา ‘นรกดํา’ แกะรอยเขาไมพบ และบังเอิญลมปวยลงเสียกอนเพราะถูกงูกดั พระธุดงคองค หนึ่งมาพบผม ในขณะที่นอนสลบอยู ชวยแกพิษงูใหผม และบอกใหผมถอยกลับกอน ทานยังบอก อีกดวยวาใหผมรอคอย สักระยะหนึ่ง การเดินทางของผมที่ตั้งใจไวจะสําเร็จผล ผลเชื่อทานจึงกลับ ซึ่งก็พอดีกับทีผ่ ูกองประกาศหาคนอาสาสมัครเดินทางครั้งนี้ ตรงกับคําบอกลวงหนาของพระธุดงค องคนั้นไมมีผดิ ” รพินทรตาเปนประกาย ครางออกมา “อือม นี่เปนขาวใหมทีเดียว ที่ฉันรูวาแกเองก็ระแคะระคายในการเดินทางของ ชด ประชากร และเคยทีจ่ ะคิดติดตามไปกับเขาดวย แตพลาดกันเสียกอน แกไดเลาเรื่องนี้ใหเจานายของ เรารูหรือเปลา?” แงซายยิ้มนอยๆ “ผมไมไดเลา เพราะไมมีใครถาม แตเมื่อผูกองถามผมก็บอกตามจริง” “ใหตายซิ แกนี่มันอมพะนําเสียจริง!” พรานใหญบนเบาๆ พรอมกับจุปาก “เก็บเงียบไมเห็นแพรงพรายอะไรทั้งนัน้ นอกจากจะถูกถาม วาแตพระธุดงคองคที่ ชวยชีวิตแกไวจากงูกดั คราวนั้นเถอะ ทานทํานายใหแกยังไงอีกบาง ทานบอกดวยหรือเปลาวา การ เดินทางของแกจะไปถึงเทือกเขาพระศิวะหรือไม อนาคตขางหนาเปนยังไง” “ทานบอกผมแตเพียงวา อยาไดพยายามติดตามสองคนนั่นไปอีก ใหถอยกลับกอนและ อีกสักระยะหนึ่งจะมีคนกลุม หนึ่ง ตามคนหาทั้งสองคนนั้น ใหผมรอโอกาสติดตามมากับคณะนั้น” รพินทรเต็มไปดวยความตืน่ เตนสนใจในคําบอกเลาของแงซาย ความอิดโรยออนเพลีย หายไปหมดสิน้ ตาสวางโพลน ซักตอมาโดยเร็ว “นาประหลาดมาก นี่ก็แปลวาพระธุดงคองคนั้นบอกแกไว ตรงกับความจริงที่สุด อัน หมายถึงวา ทานจะตองรูห รือมิฉะนั้นก็มองเห็นอนาคตอยางแมนยําทีเดียว ในฐานะที่ขณะนัน้ แกก็ มุงตามทั้งสองคนนั้น แกไมไดถามหรอกหรือวาทั้งสองคนจะเปนอยางไรบาง เขาจะไปถึงเทือกเขา พระศิวะสมกับเจตนามุงหมายไวหรือเปลา ปลอดภัยเรียบรอยดีมีชีวิตอยู หรือวาไดรับภัยอันตราย เชนไร” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

403 “ผมถาม แตทานไมไดบอกอะไรทั้งสิ้น เพียงแตใหผมถอยกลับเทานั้น ขณะที่เดินแยก จากกันนั้น ผมเห็นทานเดินคลอยหลังลับปากดานเขาไป พอวิ่งตามไปดู ทานก็หายไปเสียแลวอยาง ไมมีรองรอย ลักษณะของทานเหมือนหลวงตาองคที่เคยอุปการะผมมาไมมีผิด และก็เรียกชื่อผมได ถูกโดยที่ผมไมไดบอกทานเลย ทานปรากฏตัวขึ้นเพียงแคใหยากินแกพิษงู และสั่งใหผมกลับเทานั้น ไมไดอยูน านหรือพูดอะไรกันมากนัก” พรานใหญหรี่ตาลง เมมริมฝปากแนน ลักษณะทาทีตามคําบอกเลาของแงซาย ไมมอี ะไร ที่จะสอเปนเท็จ หนุมชาวดงพเนจรพูดซือ่ ๆ ความลี้ลับพิสดารของพระธุดงคองคที่แงซายเลาก็ เชนกัน มันเกิดขึ้นไดอยางไร ก็ยากทีจ่ ะวินิจฉัยไดถูกตอง เขาเองแมจะผานโลกที่เจริญขีดสุดมาแลว แตชีวิตที่คลุกคลีอยูในแดนกันดาร มันก็สอน ประสบการณใหตระหนักอยูเสมอวา ในสิ่งที่โลกเจริญแลวอางวาเหลือวิสัยเปนไปไมไดนั้น ในโลก มืดมันยังมีใหไดพบเห็นอยูเสมอและไมจํากัด เวนไวแตวา เมื่อไหรจะเกิดขึ้นเทานั้น และอยางนอยที่สุด ลึกจากหลมชางเขาไป แงซายก็เคยผานเขาไปกอนบางแลว และคงจะ ล้ําลึกเขาไปมากกวาทีเ่ ขาเองเคยลองเขาไปสํารวจ มันเปนดงดํา...ปาดึกดําบรรพ ตนไมแตละตนไม ต่ํากวาสิบคนโอบขึ้นไป ระอุอาวอับชื้นชนิดที่ไมนาจะมีมนุษยคนใดเขาไปใชชีวิตอยูได เพราะเต็ม ไปดวยสรรพอันตรายรอบดาน รวมทั้งสรรพสัตวรายนานาชนิดที่ไมเคยสํารวจพบมันมากอน นั่นเปนเพียงปากทวารเบื้องแรกของทิศทางที่จะมุงไปเทือกเขาพระศิวะเทานั้น ไกลออกไปกวานั้นไมรูอีกสักกี่ดง กี่ทุง หรือกี่ขุนเขาทุรกันดาร ตลอดระยะทางมันจะ ลําบากยากเย็นสักแคไหน ในการที่จะดํารงชีวติ ผานไปไดโดยสวัสดิภาพ หนทางนั้นแหละที่ชด ประชากร หรือ ม.ร.ว.อนุชา วราฤทธิ์ บุกบั้นฟนฝาลวงหนาเขาไปแลว โดยไมมีใครรูขาวการ เคลื่อนไหวมาจนบัดนี้ วาเขายังมีชีวติ อยู หรือตายแลว นึกมาถึงตอนนี้ เขามองเห็นภาพวาระสุดทายของเนวิน หนุมนักเสี่ยงโชคชาวพมา ที่มา ตายในออมแขนของเขา ผุดเดนขึ้นอีกครั้ง ลักษณะทาทีของเนวินก็ดี คําพูดทุกประโยคก็ดี มันติดหู ติดตาอยูจนกระทั่งปจจุบนั ชนิดไมมวี ันลืม เนวินเปนเจาของลายแทงของบรรพบุรุษตนเองที่มอบ ตอมาใหเขา เนวินผูสังเวยชีวิตใหกับความทะเยอทะยาน มุงหวังในโชคลาภมหาศาล ซึ่งซอนเรนอยู ในทามกลางแดนสนธยาถิ่นมรณะ จนกระทั่งในที่สุด มฤตยูก็คราชีวิตของเขาไปเสีย บัดนี้ รพินทรยอมรับกับตนเองวา เปนการยากเหลือเกินที่จะหวังวา ม.ร.ว.อนุชา และ พรานพื้นเมืองของเขายังมีชีวติ เหลืออยูเพื่อรอคอยใหติดตามคนพบ ลักษณะการตายของเนวินยอม จะยืนยันใหรูชัดเปรียบเทียบอยูแลว “ฉันตองการความเห็นอะไรจากแกสักอยางหนึ่ง แงซาย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

404 ในที่สุด เขาเอยขึ้นแผวต่ํา สีหนาเครงขรึมเปลี่ยนสายตาไปจับอยูทเี่ ปลวไฟในกองที่ เดียวกับทีแ่ งซายซึ่งจองอยูกอ น หนุมกะเหรี่ยงผูลึกลับเหลือบแวบมองดูจอมพราน “ทานตองการความเห็นอะไรจากผม?” “ชด ประชากรคนนั้น...” รพินทรพูดเบาเหมือนกระซิบ “แกคิดวาเขายังมีชีวิตอยูรอดอยู หรือเปลา และไปถึงเทือกเขาพระศิวะหรือเปลา?” แงซายนิ่งเงียบไปครูใหญ ลมดึกพัดปะทะใบไมไหวกระทบกันแสกสาก และมีเสียงชาง รองแววมาจากหุบเขาลึก สลับไปกับเสียงเหาหอนของหมาในที่มาจากดานตรงขาม ไมสดบางกิ่ง อันเปนฟนอยูใ นกองไฟปะทุเบาๆ “ถาเขาไปไมถึงเทือกเขาพระศิวะ เขาก็อาจจะยังมีชวี ิตอยูค รับ” ในที่สุด แงซายก็กลาวขึ้นอยางระมัดระวัง “หมายความวายังไง ที่แกพูดวาถาไปไมถงึ ก็อาจจะมีชีวติ รอดอยู ก็ถาเขาไปถึงจุดหมาย นั้นละ เขาจะตองตายงั้นรึ มันมีอะไรแตกตางหรือมีเหตุผลตามความรูสกึ ของแกอยางไรในทั้งสอง ขอนี้” เปนครั้งแรกทีร่ พินทรเห็นแงซายถอนใจเบาๆ นิดเดียวเทานัน้ แลวรอยยิ้มทีด่ ูบริสุทธิ์ เหมือนเด็กๆ ก็ปรากฏขึ้นทีร่ ิมฝปากคูนั้น “ผมก็บอกไมถูกเหมือนกันครับผูกองวา อะไรทําใหผมมีความรูสึกเชนนั้น...” แงซายชะงักไปครู เกลี่ยไฟในกองแลวกมลงเปาใหลกุ โชนขึ้น กลาวตอมาโดยไมมอง หนาเขา “ผูกองคงจะเคยไดยนิ นิยายเรื่องที่ผมกําลังจะพูดถึงนี่ มากอนบางกระมัง...เลากันมาตอๆ อยางไมมีหลักฐานวา ภายในที่ราบลุมอันกวางใหญ อยูใ นระหวางทิวลอมของเทือกเขาพระศิวะ ยัง มีนครลับแลอยูนครหนึ่งเรียกกันวา ‘มรกตนคร’ ชนที่เปนเจาของอาณาจักรในความฝนนี้ จะเปน เชื้อชาติเผาพันธุใดก็ไมมใี ครสามารถบอกถูก เคยเจริญรุงเรืองมีอารยธรรมของตนเองมาแตโบราณ กาลหลายพันป แตปจจุบันนี้ถูกความอาถรรพณล้ลี ับบันดาลใหนครนี้ตกอยูในมานหมอก ไม สามารถจะติดตอกับโลกภายนอกไดนับเปนพันๆ ปมาแลว เหมือนถูกแยกเปนอีกโลกหนึ่งโดย เฉพาะ และไมพอใจตอรับอารยธรรมหรือการติดตอใดๆ จากโลกภายนอกทั้งสิ้น คงสภาพ ความรูสึกนึกคิดและสิ่งแวดลอม เปนอาณาจักรโบราณอยูเชนนัน้ ตลอดมา มีบานเมือง มีประชากร มีทหารและกษัตริยปกครองกันเองโดยเอกเทศไมขึ้นกับใครทั้งสิ้น มีความเจริญเทียบเทาชนในยุค พันปมาแลวจะพึงเจริญไดถงึ ขีดสุด” พรานใหญยิ้มพราย กมศีรษะรับ “ใช! ฉันเคยไดยินนิยาย หรือนิทานเรื่องนีม้ าจนคุนหูแลวจากหนานไพร พรานเกาแกเมื่อ สมัยที่ฉันยังเด็กอยู และไดยินมาจากใครตอใครอีกหลายคน รวมทั้งในหนังสือนวนิยายหลายเลม ของนักประพันธชางโกหกชื่อเสียงกองโลกหลายคนที่เคยแตงกันไว” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

405 แงซายยิ้มตอบ แตเปนยิ้มที่เย็นเยือกลึกซึ้ง ตาเปนประกายพรางพราวจับแสงไฟ “นั่นแหละครับ จะเปนนิยายหรือเรื่องกุกนั ขึ้นอะไรก็ตาม กลาวกันตอไปในเนื้อหาของ นิทานนั้นอีกวา ชนเผานี้แหละเปนเจาของแหลง ‘ขุมเพชรพระอุมา’ ซึ่งตั้งอยู ณ สถานที่หนึ่งภายใน อาณาจักรแหงนี้ ถือเปนสมบัติอันหวงแหน ที่จะตองปกปกพิทักษเอาไวชั่วกัลปาวสาน โดยไมยอม ใหคนแปลกหนาตางถิ่นคนใดแผวพานเขาไปแตะตองได เพราะฉะนัน้ สมมติวาใครสักคนหนึ่ง จากโลกภายนอกสามารถจะคนพบทางเขา ‘มรกตนคร’ เมืองลับแลที่วานี้ ผูกองคิดวาเขาคนนั้นควร จะมีชวี ิตรอดอยูอีกหรือครับ” รพินทรนิ่งงันไปอีก มีความรูสึกมาอยางฉับพลันนั้นวา สมมติวาคณะนายจางของเขาซึ่ง กําลังนอนหลับสบายอยูขณะนี้ มีโอกาสไดมาฟงสิ่งที่เขากําลังสนทนาอยูกับแงซายยามนี้ คงจะดีไม นอย อยางนอยที่สุด มันก็เปนเรื่องตื่นเตนสนุกสนานนาระทึกใจ และขบคิดเลนตามธรรมเนียมของ นิยามริมกองไฟในปาทั้งหลาย เขาคิดไมถึงมากอนวาคําวา ‘ขุมเพชรพระอุมา’ ก็ดี หรือคําวา ‘มรกต นคร’ เมืองลับแลก็ดีที่เขาเคยไดยินไดฟง แบบนิยายปรัมปราของบานปาแถบนี้มานานนม จะมา ไดรับฟงอีกจากหนุมกะเหรี่ยงพเนจรผูสมัครเปนคนใชอาสาติดตามไปดวย “ถางั้น...” จอมพรานพูด พรอมกับเลิกคิว้ หัวเราะเบาๆ “ก็แปลวา แกคือคนหนึ่งของชนเผานั้นนะซิ! เพราะแกยอมรับอยูวา ถิน่ ฐานของแกอยูที่ นั่น” “ถาพระธุดงคองคที่เลี้ยงผมมา ทานนั่งอยูกับเราในที่นดี้ วย เราจะไดคําตอบที่ตรงที่สุด ครับ ผมเองก็สงสัยอยูเหมือนกัน ทุกสิ่งทุกอยางมันเปนสิ่งบอกเลาใหฟงมาเทานั้น” “แลวแกเชื่อวา มรกตนคร เมืองลับแล ตั้งอยูในหุบเขาพระศิวะมีจริง” “ก็ผูกองเชื่อหรือครับวา ขุมเพชรพระอุมามีจริง?” แงซายยอนมาต่ําๆ จองตาเขานิ่ง ยิงฟนขาว ขณะที่รพินทรนิ่งไปอีก ก็กลาวตอมาเนิบๆ แชมชา “มันผูกพันกันอยูสามสิ่งครับผูกอง ถาเทือกเขาพระศิวะมีจริง ขุมเพชรพระอุมาก็มีอยูจ ริง มรกตนครเมืองลับแลก็จริงตามนั้นดวย สําคัญที่สุดก็คือ เราจะคนพบเทือกเขาพระศิวะหรือไม เทานั้น นัน่ เปนประการแรก” “ถางั้นฉันก็พบจะไดคําตอบในการอาสาสมัครเดินทางมาในครั้งนี้ของแกแลว แกตอง การแสวงหาโชคลาภเกี่ยวกับสมบัติมหาศาลตามคําบอกเลานั้นใชไหม” แงซายยิ้มกวาง ยืดตัวตรง สั่นศีรษะชาๆ “ผมขอปฏิญาณตอหนากองไฟนี้อีกครั้ง ผมไมไดไปเพื่อจะแสวงหาโชคลาภในสมบัติ อยางที่ผูกองวา และถามันมีจริง ผมจะไมเขาไปยุงเกีย่ วแตะตองหรือเหลียวแลมันเลย ผมปรารถนา อยางเดียวเทานั้น ถามรกตนครมีอยูจริง นัน่ คือแหลงกําเนิดของผม ผมตองการจะกลับไปเห็น เราไม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

406 มีอะไรขัดกันเลยครับ ระหวางสามฝาย ฝายที่หนึ่งคณะเจานายหรือนายจางของเรา ทานตองการ เพียงคนใหพบนองชายที่หายสาบสูญไป ฝายที่สองคือทานและเหลาพรานของทาน ที่ตองการ คาจางนําทางและผลสวนแบงพลอยไดจากโชคลาภตางๆ ที่อาจจะคนพบ ฝายที่สามคือผม ตองการ เพียงจะไปเหยียบใหถึงแดนอันเปนที่เกิด เปาหมายมุงหนาอันเดียวกัน...คือเทือกเขาพระศิวะเปนจุด แรก” รพินทรลุกขึ้นยืนชาๆ “เอาละ การคุยกับการคืนนี้ มันทําใหฉันสะดวกใจขึน้ มาก ตอไปนีฉ้ ันเห็นจะไมตองมา นั่งสงสัยถึงเรื่องที่แกอาสาสมัครเขามาเสียที เทือกเขาพระศิวะ ขุมเพชรพระอุมา มรกตนคร มันจะมี อยูจริงหรือไม ถาไมตายเสียกอนเราคงจะไดรูกันในอนาคตขางหนา แตสิ่งแรกที่ฉันควรจะบอกให แกรับรูไวดวยก็คือ เปนทีแ่ นนอนแลววา เราจะออกติดตามไอแหวงกันเปนจุดประสงคสุดทาย กอน หนาการเริ่มตนเดินทางจริงที่หลมชางตามคําสั่งของนายจาง และฉันตองการแกรวมในการติดตาม ครั้งนี้ดวย ในฐานะพรานคนหนึ่ง นอกเหนือจากหนาที่คนรับใชสวนตัวของคณะนายจาง แกจะมี อะไรขัดของไหม” “สุดแตผูกองจะสั่งทุกอยางครับ” “ถางั้นเตรียมตัวไว คณะนายจางของเราทั้งสามคงจะตองการลาชางครั้งเสี่ยงอันตราย ที่สุดนี้ทั้งสามคน เราตองการพรานคุมกันเขา อยางนอยนายจางหนึ่งคนตอพรานสองคน เมื่อไดแก มาชวยอีกหนึง่ เชนนี้ ก็ครบจํานวนพอดี” แงซายกมหัวรับอยางดุษณี รพินทรกม ลงควาปนคูมือเดินผละมาที่กลุมพรานพืน้ เมือง ของเขา ที่นอนรวมกันอยู พวกนั้นนอนกันในลักษณะหลับๆ ตื่นๆ พอเห็นพรานใหญกลับออกมา จากเต็นทนายจางตรงเขามา ก็ผุดลุกขึ้นตอนรับ นายเมยหัวหนาลูกหาบ ที่นอนอยูไมหางออกไปนัก ก็ตรงเขามารวมดวย พรานใหญประชุม บอกความแกคนเหลานั้นและสนทนาอีกครูก็ลมตัวลงนอน เขาคิดวา จะหลับลงไดอยางเร็วที่สุด แตตรงกันขาว สมองครุนคิดอยูแตสงิ่ ที่ไดรับฟงจากแงซายอยูอีกเปน เวลานาน กวาที่จะผล็อยหลับ ไปพรอมกับความฝนอันสับสนยุงเหยิง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

407

18 เชารุงขึน้ เมื่อคณะนายจางทั้งสามตืน่ ขึ้น และออกมาจากกระโจมพัก ก็ไดทราบจากแง ซายวา พรานใหญสั่งใหเกิดกับเสย พรอมเกวียนคันหนึ่งและลูกหาบอีกสามคน ออกเดินทางไป ตั้งแตเชามืด เพื่อลําเลียงเนื้อกระทิง และเสือที่เขากับไชยยันตยิงไวเมื่อวาน ทั้งเชษฐา ไชยยันต และ ดารินประหลาดใจเล็กนอยที่มองไมเห็นรพินทร กับบุญคําและจันอยูในบริเวณแคมปดวยในขณะ นั้น เมื่อสอบถามหัวหนาลูกหาบ จึงไดรับรายงานวา พรานใหญกับคนของเขาทั้งสอง เดิน ออกจากแคมปไปกอนหนาที่คณะนายจางจะออกมาจากเต็นทเล็กนอย ตัดไปทางหนองน้ําเบื้องลาง ไมไดสั่งความใดๆ ไว แตกไ็ มไดไปกับพวกที่ใหเกวียนไปบรรทุกเนื้อ “คงจะออกไปสํารวจวาในละแวกใกลๆ นีแ่ หละ ประเดีย๋ วก็คงกลับ” เชษฐาเดานิสัยของพรานใหญถูก บอกกับเพื่อนและนองสาว “วาตื่นเชาทีเดียวนะ ยังตื่นไมทันหมอนี่ หมอชางทรหดเสียจริง เมื่อวานนี้เจ็บตัวอยูแ ทๆ พอเชาวันนี้ซกๆ บุกปาอีกแลว ความจริงควรจะพักเสียบาง” ไชยยันตบนอยางเปนหวง ตัวเขาเองถึงแมจะเริ่มเคยชินกับการบุกปาฝาหนามขึน้ เปน ลําดับ แตภายหลังจากหลังแตะพืน้ เมื่อคืนก็หลับเปนตาย และในตอนเชาก็แทบจะลุกขึ้นไมไหว เพราะตรากตรํามาตลอดทั้งวันและคืนของเมื่อวาน อดประหลาดใจไมได ที่เห็นรพินทรตื่นแตเชา ออกสํารวจปาอีกทั้งๆ ที่ไดรับบาดเจ็บ นึกไมออกวาพรานใหญเอาเรี่ยวแรงความอดทนเปนพิเศษ ชนิดนี้มาจากไหน “คอยดูนะ ถาแผลที่เย็บไวเมื่อคืนนี้ปริ หรือเกิดอักเสบขึ้นมาละก็ ฉันจะเอาลวดเย็บซ้ํา จริงๆ ดวย” ดารินพูดอยางฉิวๆ เชาวันนี้ สิ่งแรกที่หลอนนึกถึงก็คือ ตองการสอบถามอาการและตรวจ บาดแผลของเขา แตปรากฏวาคนเจ็บของหลอนบุกปาไปเสียแลว พอแดดเริ่มแรง พรานใหญกับคนของเขาก็โผลกลับมา จันหาบตัวนิ่มที่ยังเปนๆ มาดวย สองตัว สวนบุญคําหิ้วกรงไมที่ทําขึ้นอยางฉาบฉวยหยาบๆ มาดวยกรงหนึ่ง เดินยิ้มกริ่มตรงเขามา หาคณะนายจาง ซึ่งขณะนี้กําลังนั่งสนทนากันที่แทนหินเรียบ ใตโคนตนตะเคียนใหญ พอเขามาถึง บุญคําก็สงกรง ‘พญาลอ’ ใหกับดาริน หลอนรองอุทานเสียงแหลมออกมาเบาๆ ดวยความตื่นเตน ยินดี รับกรงมาจองดูเจาสัตวปกขนงามตัวนั้นดวยนัยนตาเบิกโต ถามโดยเร็ว “ตาย สวยจังบุญคํา อะไรนี่ ไกฟาเหรอ?” บุญคําหัวเราะเห็นเหงือก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

408 “ไมใชหรอกครับ พญาลอนะ” “นี่นะเหรอ พญาลอ เคยไดยนิ แตชื่อ ไมเคยเห็นตัวสักที ไดมายังไงกันนี่” ไชยยันตซัก ชะโงกเขามาดูอยางสนใจ “จันมันวางแรวดักไวตั้งสองวันแลวครับ เพิ่งจะมาติดเอาเมื่อเชานี่เอง มันบอกวาไดยิน นายหญิงบนอยากทานไกอบปบมาหลายวันแลว มันออกไปหาไกไมไดเลยสองสามวันนี่ ไกมัน รูแกวไมยอมใหเห็นตัวเลย เลยตองใชวิธดี ัก ไมไดไก ไอตัวนี่ก็ เนื้อวิเศษพอกันแหละครับ ไม เหนียวเหมือนไกฟาดวยซ้ําไป เดี๋ยวบุญคําจัดการเชือดคอใหเอง” “บา! ดารินรองเสียงหลง ลืมตาโพลง “...อะไร จะเชือดคอมัน กําปนนีแ่ นะ” “อาว! ก็นายหญิงไมอยากทานเนื้อไกอบปบอยางวานัน่ หรอกหรือครับ” บุญคําหนาตื่น หญิงสาวคอนปะหลับปะเหลือก แลวหัวเราะออกมาอยางโมโห “ใจรายจริง บุญคํานี่ ฉันไมใจทมิฬหินชาติจนถึงกับจะใหเชือดคอเจาตัวสวยนารักอยางนี้ หรอก เซี้ยวจัง เห็นอุตสาหตอกรงหิ้วมาให ดีใจนึกวาจะเอามาเปนของขวัญใหเลีย้ งไวดูเลน หนอย แนะ ทีแ่ ทกจ็ ะใหเอามาทําไกอบ ไมหรอกยะ ดักมันมาใหเปนๆ อยางนีก้ ็ดีแลว ฉันจะเลี้ยงมัน” บุญคําหัวเราะชอบใจ พอดีกับที่พรานใหญผูหยุดแวะดืม่ กาแฟทีก่ า ซึ่งแงซายตั้งไวบน โขดหินกอนหนึ่ง เดินเขามาถึงพรอมกับบอกวา “บุญคําลอเลนนะครับ คุณหญิง ผมเองจะเชือดคอมันเสียแลว แตบุญคําขอไวเอง บอกวา จะตอกรงเอามาฝากคุณหญิงใหดูเลน” หลอนหันขวับไปทางรพินทรโดยเร็ว รองขึ้น “ออ! ที่แทคนอํามหิตใจดําทีส่ ุด ก็คือคนทีย่ ืนอยูน ี่เอง ยังมีหนามาบอกอีก” แลวหลอนก็หนั ไปทางบุญคํา ยิ้มดวย “ขอบใจมาก บุญคํา นี่เปนของขวัญที่ฉันถูกใจที่สุด” “ออ นี่เราจะคิดเลี้ยงพญาลอเสียแลวเหรอ?” ไชยยันตถาม ดารินกมลงพิจารณาเจาสัตวขนปกวิจิตรตระการตาในกรง ซึ่งพยายามจะ ดิ้นรนหาอิสรภาพอยางพอใจ บอกวา “เอาไวดูเลนงัน้ เองแหละ ฉันจะเลีย้ งมันไวจนกวาจะไปถึงหลมชาง แลวคอยพิจารณาดู อีกทีหนึ่งวาจะจัดการยังไงกับมัน ฝากกะเหรี่ยงที่หลมชางเลี้ยงไวใหจนกวาฉันจะกลับมา หรือมาย ถาลําบากนัก ก็จะปลอยมันที่นั่น” แลวหลอนก็หนั ไปมองดูเจาสัตวหนังเปนเกล็ดหนา ทีข่ ดตัวแทบจะเปนกอนกลมติดอยู กับปลายไมทงั้ สองขาง ที่จันวางลงกับพืน้ “นั่นตัวอะไรนะ?” “ตัวนิ่มครับ” จันยิ้มแหงๆ บอกมาดวยเสียงเหนอๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

409 “หา! ตัวอะไรนะ?” “ตัวนิ่ม หรือ ลิ่น ยังไงละครับคุณหญิง ไมรูจักหรอกหรือ?” รพินทรตอบแทนมาให หลอนกะพริบตาปริบๆ สั่นศีรษะ “อะไรกันตัวนิม่ ตัวลิ่น ไมเคยไดยิน แลวแบกกันมาทําไมนี่ ตัวไมนาดูเลย” “โธ! นี่แหละครับ ทานอรอยนัก” บุญคําวา พรอมหัวเราะ ดารินมีสีหนาพิกล “ตัวนาเกลียดยังงี้นะเหรอกินอรอย วา!...จะอาเจียน” “ไอเรามันไมรอู ะไรสักอยาง ในเรื่องของปา แลวยังอยากตามมาดวย อยางนี้ตองบังคับ ใหลองกินอะไรแปลกๆ ดูเสียบางจะไดรูจกั ไว” พี่ชายพูดเสริมขึ้น แลวมองไปทางพรานใหญถามยิ้มๆ “ไปไหนมาแตเชา รพินทร?” “ออกไปใกลๆ ในละแวกไมเกินสองกิโลเมตรนี่เองแหละครับ” รพินทรตอบ ทรุดตัวลงนั่งบนหินงอกกอนหนึ่ง ปลดผาขาวมาที่เคียนเอวอยู ออกมาซับ เหงื่อตามใบหนา และลําคอ กอนที่หวั หนาคณะเดินทางจะเอยถามเชนไรตอมา ดารินก็ถามมาวา “แผลเปนยังไงบาง?” พรานใหญเอื้อมมือไปคลําที่สีขาง “ก็เรียบรอยดีครับ คอยยังชัว่ ขึ้นมากทีเดียว ไมปวดแลว ระบมนิดหนอยเทานั้น” “ทรหดพอๆ กับกระทิงที่มันเหยียบคุณทีเดียวนะ...” หลอนประชด มองดูอยางขวางๆ “พนันกันก็ไดวา คืนนีแ้ หละ มันจะอักเสบขึ้นมาอยางนาชมทีเดียว ไมถึงกับนอนรอง คราง ก็เฉียดๆ ไปแหละ สั่งไวแลววาตอนเชาใหมาขอยากิน แลวพักผอนเสีย นีก่ ลับออกแรงเดินบุก ปาอีก คุณเปนคนเจ็บที่ไมเคารพในคําสั่งของหมอเลย รูงไี้ มทําแผลใหเสียก็ด”ี รพินทรหัวเราะ “ผมตองขออภัยคุณหมอครับ เห็นมันไมหนักหนาอะไรนัก พอทนไดก็ไมอยากจะทําตัว เปนคนเจ็บอยู พรานปาอยางผมถาลงนอนแซวเมื่อไหร ก็เตรียมฝงไดเมื่อนั้น กลับมานี่ก็ตั้งใจจะมา ขอยาคุณหมอทานตามคําสั่ง ตอนเชายังไมกลาเขาไปปลุก เพราะคุณหมอยังไมตื่น” “ไมตองกินแลว ยาเยอ เดินออกตัวปลิว ขุดแยหาบึ้งไดยังงี้ก็ไมตองพึ่งยาอีกตอไป เอาไว ใหลงนอนเสียกอนแลวคอยเรียกหาหมอ อีตอนนั้นจะทําพิธีสงวิญญาณใหเอง” ดารินพูดเสียงขุนๆ แลวลุกขึ้น เดินหิว้ กรงพญาลอหายเขาไปในกระโจมพัก คงเหลือแต เพียงเชษฐากับไชยยันต “ผมนึกวาคุณจะนอนพักเสียวันนี้ ผมเองตอนเชาแทบจะลุกไมขึ้น” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

410 ไชยยันตเอยมา เมื่อคลอยหลังดาริน “ก็อยากจะนอนเหมือนกันแหละครับ” พรานใหญตอบ เสียงแผวเบาเครงขรึมลง ขณะที่มองไปยังเชษฐาและไชยยันต “เมื่อตอนเชามืดนี้เองกะเหรี่ยงที่หมูบาน ‘ผาเยิง’ สองคนแวะเขามาที่แคมปของเรา เขามา พบผม ขอขาวสารไปสามสี่กระปอง แลวก็เนื้อแหงอีกเล็กนอย มีขา วไมคอยจะดีนักเกีย่ วกับไอ แหวง...” เชษฐาและไชยยันตขยับตัวตรงขึ้นในบัดนั้น หูผึ่ง “ขาวอะไร?” “จากคําบอกเลาของสองคนนั้น เมื่อคืนวานซืนนี้ ตอนที่เรานั่งหางดักกระทิงกันอยู ไอ แหวงยกโขลงชางเขาเหยียบไรของหมูบานกะเหรี่ยงที่ผาเยิงแหลกยับ มิหนําซ้ํายังบุกเขารื้อหมูบา น สิบกวาหลังคาเรียบเปนหนากลอง คนในหมูบานถูกพวกมันฆาตายเพราะหนีไมทนั ไป 8 คน สวนมากเปนเด็กกับผูหญิง และตอนเย็นกอนหนานัน้ สักเล็กนอย มันก็จูโจมเขาเหยียบแคมปของ ฝรั่งนักสํารวจสามคนตั้งแคมปอยูที่ ‘ตะเคียนลม’ หางจากหมูบานผาเยิงออกไปเล็กนอย นักสํารวจ ปาชาวอเมริกนั สามคนนั่นตายเรียบ ภายหลังยิงปะทะพวกมันในระยะเผาขนเพียงคนละไมกนี่ ดั กะเหรี่ยงสองคนที่ซมซานเขามาขอเสบียงจากเราเมื่อเชานี้ ก็เปนคนนําทางของนักสํารวจที่เผนหนี เอาตัวรอดมาได ขาวรายนี้เองทําใหผมตองออกสํารวจบริเวณใกลเคียงแคมปของเรา” นายจางทั้งสองของเขาไดยินก็ตะลึงงัน อาปากคาง “รพินทร เปนความจริงหรือ?” หัวหนาคณะเดินทางอุทานออกมา “กะเหรี่ยงสองคนนั่นรูจักผมดีครับ และเคารพนับถือผมมาก คงจะไมเอาขาวเท็จมาบอก ตอนที่มันรับจางฝรั่งนําสํารวจปา ผมก็รูเห็นอยู” “แลวนี่สองคนนั่นไปไหนแลว?” ไชยยันตซักเร็วปรื๋อ “ผมชวนมันใหพักอยูกับเรากอน แตมันบอกวาจะตองรีบไปครับ แวะเขามาขอเสบียง เทานั้น เพราะพวกมันหนีกนั เตลิดเปดเปงไมมีอะไรติดตัวมาเลย มันจะรีบกลับไปใหถึง ‘ทับกวาง’ กอนค่ํานี้ใหได เพราะจะตองเอาขาวรายนีไ้ ปแจงใหกํานันที่นั่นรู ฝรั่งนักสํารวจเริ่มตนการเดินทางที่ ‘ทับกวาง’ นั่นเปนหนาที่ของกํานันทับกวาง จะตองรับทราบเรื่องรายที่เกิดขึ้นโดยเร็ว” เชษฐากับไชยยันตหนั มามองดูตากัน สีหนาเครงเครียดลงในทันทีนนั้ อดีตทูตทหารบก หัวหนาคณะเดินทางเอยตอมาเสียงหาวต่ํา “ฮืมม! ไปๆ มาๆ ไอแหวงมหาวายรายนัน่ ก็ยังปวนเปย นอาละวาดทาทายเราอยูในละแวก นี้เอง ‘ผาเยิง’ ที่คุณวานั่นนะหางจากทีน่ ี่สักเทาไหร?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

411 “เดินประมาณ 6 ชั่วโมง ตัดไปทางตะวันตกเฉียงใตครับ แตผมคิดวาเราไมจําเปนจะตอง ยอนไปดูตําแหนงที่มันอาละวาดเปนครั้งสุดทายใหเสียเวลาหรอก กะเหรี่ยงสองคนนั่นใหขาววา หลังจากมันรื้อแคมปฝรั่งปนหมูบานนัน้ แลว มันก็เคลื่อนยอนขึ้นตะวันออกเฉียงเหนือ คํานวณดู จากทิศทางเดินของมันรูสึกวา จะวนอยูในรัศมีวงกลมรอบๆ แคมปของเรานี่เอง” “คุณคิดวายังไง?” ไชยยันตเมมปาก ถามแผวเบา จองตาพรานใหญไมกะพริบ รพินทรหัวเราะหึๆ ในลําคอ “ก็คงไมผิดหรอกครับ มันมีสมองบงการลักษณะเดียวกับไอกุดนัน่ แหละ แตฉลาดยิง่ เสีย กวา นั่นก็คอื เลาะเลียบเคียงที่จะจองโอกาสเขาเลนงานใหได โดยไมยอมหนีไปใหพน และ ระยะเวลาความพยายามอาฆาตของมันนี้ มันพออะไรขวางหนาก็จูเขาเลนงานโดยไมเลือก ก็ดีครับ เราจะไดไมเสียเวลาตามมันนานนัก เพียงแตตองระมัดระวังหนัก และวางแผนกับมันใหรอบคอบ เทานั้น เราไมไดหมายลามันฝายเดียว มันก็จองลาเราอยูทุกขณะเหมือนกัน” “กะเหรี่ยงสองคนนั่นไมไดบอกหรอกหรือวา ขณะที่มันยกโขลงเขาเหยียบแคมปฝรั่งนัก สํารวจ พวกนัน้ ฆาพวกมันไดบางหรือเปลา กอนที่ทั้งสามคนจะถูกเหยียบเละไป?” “พวกมันรูตัวกันในเวลากะทันหันเหลือเกินครับ แลวก็ไมคดิ มากอนวาจะเกิดเหตุราย ชนิดนี้ เพราะชะลาใจวาอยูใกลหมูบานนิดเดียว พรานกะเหรี่ยงทั้งสองคนก็นอนหลับเสียโดย ประมาทวาเปนเวลากลางวัน กวาจะรูสึก ไอแหวงกับโขลงของมันก็เขาถึงตัวแลว ฝรั่งพวกนั้นยิง พวกมันเจ็บไปบางเหมือนกัน แตไมมีตวั ไหนลมอยูก ับที่สักตัวเดียว ปนที่พวกนัน้ ใชเปน .30-06 และลูกซองแฝด นักสํารวจพวกนั้นเปนพวกนักสํารวจแสวงหาสมุนไพร มากกวาคิดทีจ่ ะบุกปา แทจริง และก็ไมไดมเี จตนาที่จะไปใหลึกอะไรนัก นอกจากจะทองเที่ยวอยูในละแวกไมเกินหลม ชาง สองคนเปนนายแพทยมีชื่อ สวนอีกคนหนึ่งเปนนายทหารประจําหนวยจั๊สแม็ค ลางานติดตาม มาเที่ยวดวย” เชษฐาจุปากเบาๆ โคลงศีรษะอยางเศราใจ “นาอนาจเหลือเกิน นี่ถาพวกเขาพบกับเราเสียกอน ก็คงจะไมเคราะหรา ยถึงเพียงนี้ พราน กะเหรี่ยงนําทางสองคนนั่นใชการไมไดเลย ในฐานะพรานมันควรจะไหวทัน รูตวั ลวงหนา ขณะที่ ชางทั้งโขลงเคลื่อนขบวนเขามาใกลแคมป นี่อะไร ปลอยใหมนั บุกรุกจูโจมเขาถึงตัวเสียแลว ทิ้ง นายจางใหตาย ตัวเองหนีเอาตัวรอดมาได” “ผมคิดวา มันเปนเหตุประจวบเหมาะเคราะหกรรมของพวกนัน้ มากกวาครับ” รพินทรพูดแผวเบาอยางระมัดระวัง พรอมกับถอนใจ “พรานกะเหรีย่ งสองคนนั่น ฝมืออยูในขั้นพอใชไดทเี ดียว และทัง้ สองคนก็พยายาม ติดตามโขลงไอแหวงมาเปนเวลานานแลว เกือบจะไดตวั ก็หลายครั้ง ชีวิตของพรานปา ไมวาจะมี ฝมือยิ่งใหญเชีย่ วชาญสักเพียงไหน ก็ไมแนเสมอไปวา จะเปนฝายพิชติ สัตวไดทกุ ครั้งไป เขาตํารา หมองูตายเพราะงูนั่นแหละครับ ทุกสิ่งทุกอยางมันขึ้นอยูก ับโชคหรือเคราะห ผมเองตราบใดก็ตามที่ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

412 ยังใชชวี ิตอยูใ นลักษณะนี้ ก็ไมแนใจเหมือนกันวา วันใดชีวิตผมจะดับดิ้นลงดวยสัตวปาที่ผมเคยลา มัน จวนๆ มาก็หลายครั้งแลว เราลามันได ทําไมมันถึงจะลาเราไมได มันแลวแตโอกาสของใคร เทานั้น” คําพูดแบบถอมตัว และแสดงความเห็นอกเห็นใจชีวิตพรานดวยกันเองของรพินทรเปน เชิงออกรับแทน ทําใหนายจางทั้งสองนิ่งไป ไมกลาประณามติเตียนพรานกะเหรี่ยงสองคนอีก แสงแหงความพอใจและวางใจอยางสนิท ปรากฏขึ้นที่แววตาของ ม.ร.ว.เชษฐา ในขณะที่ มองดูจอมพราน อยางนอยคําพูดของรพินทรเชนนี้ มันก็สอใหเห็นชัดวา พรานใหญผูนําทางของเขา มีความสงบสํารวม และมิไดตงั้ อยูในความประมาทเลย เพราะแทนที่เขาจะพูดสิ่งใดในการฉวย โอกาสซ้ําเติมติเตียนพรานกะเหรี่ยงทั้งสองคนนั่นเพื่อยกตนเอง เขากลับพูดไปในทํานองเห็นใจ และยอมรับวาเหตุการณเชนนั้น มันอาจเกิดขึ้นกับตัวเขาเองเมื่อใดก็ไดเหมือนกัน ไมไดโออวดวา ตนจะวิเศษเหนือไปกวาเพื่อนรวมอาชีพคนอื่นๆ แมคนเหลานั้นจะดอยกวาเขาดวยประการทั้งปวง ชนิดเทียบกันไมไดเลย ทั้งเชษฐาและไชยยันตเขาใจรพินทรไดเปนอยางดี “วาแตเราจะเริม่ ตนกันยังไงตอไป เกี่ยวกับเรื่องไอแหวงนี่?” ไชยยันตตั้งคําถาม โดยไมพดู วกไปถึงเรื่องนั้นอีกใหเปนที่สะเทือนใจของเขา เพราะรูวา อยางนอยที่สุด รพินทรก็มีฐานะเปนพรานรับจาง ไมผิดอะไรกับพรานกะเหรีย่ งสองคนที่รับจางฝรั่ง นักสํารวจ “ก็ตามแผนเดิมของเรานั่นแหละครับ ประมาณค่ําของวันนี้ พวกที่เราสงไปเอากระทิง และเสือจะกลับมาถึงแคมป เรารอใหพวกนั้นกลับมาพรอมหนาเสียกอน คางที่นี่อีกคืน...พอรุงเชา ก็ เริ่มตนออกเดินทางไปตามปกติมุงปาหวาย การลาไอแหวงไมใชการลาชางธรรมดาเสียแลว แตเปน การทําศึก ระหวางเรากับสัตวใหญที่มีสญ ั ชาตญาณเหนือกวาสัตวทวั่ ไปเปนพิเศษ การที่เราจะ ประมาณกําลังความคิดและมันสมองของมันในขั้นต่ํา โดยถือแตเพียงวามันเปนดิรัจฉาน จัดวาเปน ความประมาทอยางที่สุด ขณะนี้เรากําลังวางแผน อยาคิดวามันจะไมมแี ผน ผมแนใจวา ในระหวางที่ เราเดินทางคืบหนาไปนัน้ จะตองอยูในความรูเห็นและเขาใจของมันทุกระยะ และจะตองมีจดุ ที่มัน เลือกโจมตีเรา ตามแตมันจะเห็นวาเหมาะควรที่สุดของฝายมัน ขอใหเราเขาใจดวยวา การผละหนี หรือการหลบหลีกของมันไมใชอยูในความหมายวามันจะกลัวเรา แตแปลวามันยังไมเห็นโอกาส เหมาะไดเปรียบเรา และจะหลอกลอทําศึกอยูกับเราเชนนี้ไมมีที่สิ้นสุด ปญหาจึงมีอยูแตเพียงวาใน ระหวางเรากับมันนั้น ใครจะฉลาดกวาใครและโอกาสจะเปนของใครเทานั้น ไอกุดรายกาจขนาด ไหน คุณชายกับคุณไชยยันตก็ไดเคยเห็นมากับตาเปนตัวอยางชี้ชัดอยูแ ลว แตไอแหวงกับโขลงของ มันมีมันสมองยิ่งกวาไอกดุ หลายเทานัก พูดไปก็เหมือนกับวา ผมเอาสัตวดิรัจฉานสี่เทา ขึ้นมากลาว ยกมาตรฐานของมันเสียสูงเกินความรูสึกนึกคิดสามัญทัว่ ไป แตจะเชื่อผมหรือไมเชื่อก็สุดแลวแต เถิดครับ ประสบการณของผมที่มีตอไอแหวงกับโขลงของมัน ทําใหผมกลาพูดเชนนี้ ทั้งๆ ที่ก็รูดีวา เมื่อพูดออกไปแลว ผูที่ไมทราบมากอน ยอมเห็นเปนเรื่องเหลวไหลชวนขบขัน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

413 เชษฐายิ้มขรึมๆ เอื้อมมือมาตบแขนพรานใหญเบาๆ “ไมมีเหตุผลอะไรที่จะไมเชือ่ คุณ รพินทร อยางนอยทีส่ ุด เราทุกคนก็รูจักคุณดีอยูแลว คําพูดของคุณเปนสิ่งที่เรายอมรับฟงดวยความศรัทธา ไมใชจะเห็นเปนเรื่องเหลวไหลเลย คุณไม ตองวิตกไปหรอก ลงมือขนาดคุณพูดออกมาอยางนี้ ทําไมเราถึงจะไมเชื่อ การดําเนินการกับไอ แหวง คําสั่งหรือแผนการทุกสิ่งทุกอยางขอใหออกมาจากคุณก็แลวกัน ผมเปนหัวหนาในการ เดินทาง จะไปหรือกลับอยูท ี่ผม แตผมไมใชหวั หนาของการลาสัตว คุณตะหาก ความรับผิดชอบ ทั้งหลายแหลในเรื่องนี้มันอยูท ี่คุณอยูแลว” “อยาหวงเลย รพินทร พวกเราจะไมมีความเห็นอะไรขัดแยงกับคุณเลยในเรื่องนี”้ ไชยยันตสนับสนุนหนักแนนมาอีกคนหนึง่ ทั้งสามปรึกษาหารือกันเงียบๆ อยูครูใหญ ม.ร.ว.หญิงดาริน ก็กลับออกมาจากกระโจมอีก ครั้ง หลอนยังไมรูวาพี่และเพื่อนชายกําลังพูดเรื่องเครงเครียดอะไรอยูก ับพรานใหญ พอมาถึงก็สงยา แกอักเสบใหรพินทร “วาจะไมใหแลว แตกลัวจะตายเสียกอน แลวก็จะไมมีคนนําทาง เงินคาจางที่จายไปแลวก็ จะสูญเปลา เอา! เอาไป” รพินทรหัวเราะ รับยาเม็ดตางๆ สี รวมกันสองสามเม็ดที่โรยลงมาใหจากฝามือของ นายจางสาว เทใสปากแลวกรอกน้ําในกระติกตามเขาไป ดารินทรุดตัวลงนั่งขางๆ พี่ชาย แลวขมวด คิ้วเมื่อสังเกตเห็นเชษฐา และไชยยันต พากันนั่งสีหนาเครงขรึมผิดไป “เอะ! มีอะไรหรือคะ พี่ใหญ ดูหนาตาไมสบายกันเลยนี”่ “ถาเธอรูเหตุผล วาทําไมคนเจ็บของเธอจึงฝาฝนคําสั่งออกไปสํารวจปารอบแคมปนแี่ ต เชามืด...เธอจะไมตําหนิเขาเลยนอย” ไชยยันตบอกเสียงต่ําๆ หลอนยิ่งงงจัด หนาตื่น จองมองดูหนาของทั้งสามชายไปทีละคน ถามเสียงสูง “ฉันไมเขาใจเลย หมายความวายังไงกัน” เพื่อนชายทําหนาที่อธิบายความจริงทั้งหมด ที่ไดรับฟงจากรพินทรใหหลอนทราบ ดาริน นั่งนิ่งงันไป “เราควรจะไปเยี่ยมหมูบานกะเหรีย่ งผาเยิง และที่แคมปฝรั่งนักสํารวจทีถ่ ูกมันฆาตายนั่น” หลอนออกความคิดเห็นตามสัญชาตญาณของแพทยและผูหญิง แตพี่ชายสั่นศีรษะ “ไมมีประโยชนหรอกนอย ถึงไปเราก็ไมมีทางจะชวยอะไรพวกนัน้ ไดอีกแลว เสียเวลา เปลาๆ การออกสกัดติดตามมัน พรานใหญบอกวาเราจะเริ่มตนจากทีน่ ี่เลย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

414 “นี่แปลวา หลังจากที่เราตามยิงมันแตกกระเจิงไปที่ ‘พุบอน’ แลว รุงขึ้นอีกสองวัน เทานั้น มันก็เปดฉากอาละวาดขึ้นที่ ‘ผาเยิง’ อีก ทลายหมูบานกะเหรี่ยงเสียทั้งหมูบาน แถมดวยชีวติ นักสํารวจอเมริกันอีกสามคน” ดารินครางออกมา พรานใหญเงียบกริบ ไมไดกลาวเชนไร นั่งอัดควันบุหรี่อยางใช ความคิด ไชยยันตเอยขึ้นวา “ระยะเวลามันติดตอกันนั่นแหละ แรกเริ่มทีเดียวก็ยองเขาชุมนุม เตรียมบุกเราอยูที่หนอง น้ําใตแคมปทเี่ ราตั้งกันอยูทนี่ ี่ ดีวารพินทรกับแงซายรูตวั เสียกอน พอรุงขึ้นอีกวันก็ดกั เหยียบลูกหาบ ของเราเสียคนหนึ่ง ตอนทีใ่ ชใหเอาหนังเสือยอนกลับไปหนองน้ําแหง บุญคําเองก็รอดมาไดอยาง หวุดหวิด เปนเหตุใหเราตองกวดตามรอยมันไป แลวก็ซลั โวกันที่ ‘พุบอน’ นั่น มันหลบจากเราพก ความอาฆาตพยาบาทไประบายกับฝรั่งนักสํารวจ และหมูบานกะเหรี่ยง ไอแบบนี้ไมวาจะกิน เวลานานสักขนาดไหนก็ตองตามมันใหถึงที่สุด ทีแรกฉันก็เปนหวงการเดินทางที่หลมชางอยูไม นอย แตเดี๋ยวนี้ตัดสินใจเด็ดขาดแลว ถายังกําจัดไออนั ธพาลโขลงนี้ไมได โดยเฉพาะอยางยิ่งไอ ตัวการหูแหวงงากุดขางหนึ่งนั่นก็จะไมขอทําอยางอื่น ไดยินไดฟง เรื่องชางดุมาเสียนักตอนักแลว แตไมเห็นตัวไหน หรือโขลงไหนรายกาจเทาไอแหวงนักเลงโตตัวนี้ มันไมไดอยูตามประสาชางปา ธรรมดาสามัญเลย ดันทําตัวเปนจอมรังควานคอยตั้งหนาตั้งตาลางผลาญมนุษยไมเลือกหนา” แมแตแรก คณะนายจางของเขาทั้งสามคนจะมีความเห็นขัดแยงกันบางก็ตามในกรณีของ ไอแหวง ทั้งไชยยันตและดาริน ระยะหลังนี่ดูจะเปนหวงการเดินทางเริม่ ตนที่หลมชางมาก และยัง ลังเลอยูในการที่จะติดตามลาไอแหวง เพราะตางก็ทราบดีวา อาจจะตองเสียเวลามากเกินไป แตบดั นี้ ทั้งไชยยันตและดารินมีความเห็นตรงกันเปนเอกฉันทแลว “ลูกหาบของเรารูเรื่องแลวหรือยัง?” เชษฐาถาม “เชื่อวาคงจะรูก ันหมดแลวครับ เพราะพรานกะเหรี่ยงสองคนเขามาพบผมเมื่อตอนใกลรุง พวกลูกหาบก็เห็นกันอยูทุกคน แลวก็เขามาลอมฟงอยูในขณะที่สองคนนั่นเลาใหผมฟง” “คุณสังเกตดู ขวัญของพวกนี้เปนยังไงบาง ผมนะไมกลัวอะไรหรอก กลัวพวกนี้จะเสีย ขวัญไมยอมไปกับเราเสียเทานั้น” “คงไมมีอะไรจะตองวิตกถึงเพียงนัน้ หรอกครับ ตราบใดที่ผมยังอยู พวกลูกหาบเหลานี้ จะไปสงเราจนถึง ‘หลมชาง’ ตามสัญญาทุกอยาง พวกเขากลัวไอแหวงกันก็จริง แตก็อบอุนเชื่อมั่น ในคุณชาย คุณไชยยันต และคุณหญิงกันทุกคน เพราะเห็นฝมือและน้ําใจกันมาดีแลว ยิ่งเมื่อรู แนนอนวา เราเตรียมที่จะออกลามันใหจริงจัง พวกเขาก็ยินดีและสนับสนุนเต็มที่ เพราะเทากับชวย ใหพวกชาวปาทุกคนปลอดภัยขึ้น” “ถางั้นก็คอยยังชั่วหนอย บอกพวกลูกหาบทุกคนใหรูเถิดวา เราจะลาไอแหวงใหได เพื่อ ความสงบสุขปลอดภัยของชาวบานปาแถบนี้ทุกคน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

415 “ครับ ผมจะใหพวกเขาไดมนั่ ใจเพิ่มขึ้น ตามที่คุณชายสัง่ ” “วาแตคณ ุ ออกสํารวจรอบๆ แคมป พบรองรอยอะไรบางหรือเปลา?” ไชยยันตถามมาบาง “รัศมีสองกิโลเมตรรอบแคมปเรา ไมมีวี่แววของโขลงชางไอแหวงเลยครับ นอกจากชาง โขลงอื่น แตกย็ ังไวใจอะไรไมไดทั้งสิ้น...” แลวพรานใหญก็หยุดหัวเราะ มองกราดไปยังคณะนายจางของเขาทั้งสามคน เปลี่ยนเรื่อง มาวา “วันนี้เราคงจะวางกันทั้งวัน มีใครอยากจะซอมยิงเสือบางไหมครับ?” “ทําไมหรือ?” ไชยยันตกับดารินถามมาโดยเร็ว เกือบจะเปนเสียงเดียวกัน “ในเที่ยวขากลับนี่เอง ผมพบซากกวางถูกไอลายกัดทิ้งไวตัวหนึ่งในหุบดานใตของแคมป เรานี่ เดินสักครึ่งชั่วโมงก็ถึง รูสึกวามันจะกัดไวเมื่อตอนใกลรุงที่แลวมา ซากกวางยังสดอยู มีรอย แทะกินเพียงเล็กนอย ถาคาดไมผิด บายนีค้ งจะลงมากินซ้ํา ถาดักก็คงไดยิงแน” หญิงสาวหันมาทางไชยยันต พยักหนา “เธอไปซิ ไชยยันต” “แลวเธอละ?” “ฉันไมนึกอยากจะยิงอะไรอีกแลว นอกจากไอแหวงหรือมายก็โขลงของมันเทานั้น” “ฉันก็เหมือนกัน เดีย๋ วนี้บอกตรงๆ วาหมดความสนใจกับสัตวอื่นใดทัง้ นั้น นอกจากไอ แหวง” “ถางั้นทั้งสองคนอยูเฝาแคมป” หัวหนาคณะเดินทางพูดขรึมๆ แลวมองไปทางรพินทร พยักหนา “ผมไปเองรพินทร ไมใชอยากจะยิงเสือหรอก แตอยากจะออกสํารวจกับคุณดวย กลิ่นไอ มันชักจะไมคอ ยดียังไงพิกล ผมไมอยากเชื่อเลยวาไอแหวงมันอยูหางปางพักของเรา พูดก็พูดเถอะ ออกเปนหวงพวกที่เราใชใหไปเอาเนื้อกระทิงเสียแลว จะเจอะเขาอยางคราวบุญคําเอาหนังไอกุด ยอนไปหนองน้ําแหงหรือเปลาก็ไมรู” “ก็ดีเหมือนกัน แกนอนแคมปหรือมายก็นั่งหางเสียเวลาเปลามาหลายทีแลว ควรจะไปคู กับรพินทรดูเสียมั่ง ฉันกับนอยจะเฝาแคมปเอง แตไมควรจะกลับมาถึงนี่ใหค่ํานัก นับแตไอแหวง ประกาศสงครามกับเรามานี่ การที่พวกเราคนหนึ่งคนใดแยกยายกันออกไป ทําใหพะวงเปนหวง ยังไงพิกล” ไชยยันตสนับสนุนมา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

416 พรานใหญขอตัวแยกไปนอนพักชัว่ คราว ตื่นขึ้นอีกครั้งในเวลาบายโมงตรง ภายหลังจาก รับประทานอาหารกลางวันเรียบรอย ก็ชวน ม.ร.ว.เชษฐาตามที่ไดนดั แนะตกลงกันไว แลวเดินออก จากแคมปเขาดงไปกันตามลําพังเพียงสองคน เชษฐาถือ .470 ดับเบิลไรเฟลของดารินอยางคนที่ รอบคอบเปนนิสัย สวนพรานใหญถือเพียง .30-06 กระบอกเล็กคูมือ ซึ่งมักจะใชประจําในภาวะ ปกติ “เอาพี่ชายของฉันกลับมากอนตะวันตกดินนะนายพราน” ดารินตะโกนไลหลังมาเปนประโยคสุดทาย กอนที่ทั้งสองจะพนออกจากบริเวณปางพัก อันเนื่องมาจากแคมปอยูย ังตําแหนงนี้หลายวัน เชษฐาพอจะกําหนดจดจําบริเวณรอบดาน ไดบางพอเลาๆ เพราะเดินผานไปผานมาอยูบอยครั้ง และอาศัยการสังเกตอันถี่ถวน เขาเดินสนทนา กับพรานใหญไปเบาๆ แตกพ็ รอมโดยไมประมาท รพินทรนําตัดดานเลาะลัดลงหุบดานต่ํา วกออมหนองน้ําลงไปทางตําแหนงทีโ่ ขลงไอ แหวงไอลอบเขามาชุมนุมเมือ่ สามสี่คืนกอน แลวชี้ใหหัวหนาคณะเดินทางศึกษารอยเทาตลอดจน รอยหากินของโขลงมันเปนการทบทวนใหแมนยํายิ่งขึ้น โดยแยกใหเห็นวา รองรอยของพวกมัน แตกตางกับโขลงอื่นเชนไรบาง พอไตตัดลําหวยชันตอนหนึง่ เขามา ผานไปในระหวางลําตนไทรใหญ จอมพรานก็ หยุดชะงัก เงยหนาขึ้นจองพิจารณาอยูทพี่ ตู นไทรตอนหนึ่ง “อะไร?” เชษฐากระซิบถาม รพินทรยิ้มนอยๆ ใชลํากลองปนชี้ใหดู เมือ่ เชษฐามองตามก็เห็นลําตนไทรพูนั้น มีรอยถูก งากระหน่ําแทงฉีกพรุนอยูห ลายแหง และตอนหนึ่งมีสวนปลายของงาแทงหักติดคาอยูกับพูไทร โผลสวนหนึ่งออกมาใหเห็น รอยเหลานั้นเปนรอยเกานานมาแลว “เที่ยวปามาบอยๆ คุณชายเคยมีโอกาสเห็นอยางนี้มากอนบางหรือเปลาครับ” “หมายถึงชางตกมัน หรือมายก็แตกเปรียวเต็มที่ ประลองงาของมันกับตนไมนะ รึ ก็เคย เห็นอยูบอยๆ เหมือนกัน” “ไมใชครับ ผมหมายถึงลักษณะใกลเคียงกันกับที่คณ ุ ชายวานั่นแหละ แตมีปลายงาของ มันแทงหักคาตนไมใหเห็นอยูอยางนัน้ ” เชษฐาพาซื่อสั่นศีรษะจองมองหนาพรานใหญ “ยังไมเคยหรอกในขอนี้ แตมันมีอะไรผิดปกติพิเศษไปหรือ ชางตกมันก็อาจแทงงาของ มันเขาไปในลําตนไมเพราะความบาคลั่ง และโดยความแรงนั้นปลายงาของมันก็อาจบิ่น หรือหักคา ติดอยูกับตนไมไดนี่ แตผมไมเคยเห็นมากอน นอกจากทีค่ ุณชี้ใหดูเดีย๋ วนี้เอง แสดงวาไอตัวนี้เมามัน หรือมายก็คะนองแตกเปรียวเต็มที่ทีเดียว” พรานใหญหัวเราะเบาๆ มองดูหนาอดีตนายพันโททูตทหารบกผูเปนเจานาย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

417 “คุณชายเคยมีความรูเกี่ยวกับพวกเครื่องรางของขลังบางไหมครับ?” เชษฐากะพริบตาถี่ๆ พลางขมวดคิ้วคิด และในบัดนั้นก็ลืมตาโพลง ดีดมือออกมาโดยแรง พูดเร็วปรื๋อ “คุณพูดยังงี้ ผมพอนึกออกแลว ตายเลย! โงอยูตั้งนาน นีค่ ุณหมายถึงอะไรสักอยางหนึ่ง ที่ พวกชอบเลนเครื่องรางของขลังเขาเรียกกันวา ‘งาชางกําจัด’ ใชไหม?” “ครับ ใช! ที่เราเห็นอยูน ั่นแหละ คือที่มาของคําวา ‘งาชางกําจัด’ จะถือวาเปนของดีหา ยากที่สุด ผมเองเดินปามานาน เคยพบครั้งนี้เปนครั้งที่สองเทานั้น ครั้งแรกพบกับคุณพอสมัยที่ ทองเที่ยวอยูในปาอุทัยธานี คุณอําพลแกสัง่ ผมหามานานนมแลว แตผมก็หาใหแกไมไดสักที เพิ่งจะ มาเจอะเอานี่เอง” รพินทรพูดยิ้มๆ สงไรเฟลไปใหนายจางถือไวชั่วคราว ตนเองปนรากไทรขึ้นไป ใชมีด โบวี่ที่ติดเอวอยูแกะงาชางทีห่ ักคาอยูก ับตนไมอยางระมัดระวัง ครูเดียวก็งัดงาที่คาอยูออกมาได นํา กลับมาสงใหเชษฐา หัวหนาคณะเดินทางรับมาพิจารณาดูอยางงงๆ ระคนตื่นเตน มันเปนบริเวณ ปลายงาอันแหลมงามยาวประมาณสี่นวิ้ ตอนปลายแหลมสุดของงาฉีกบิ่นออก มีรอยเสี้ยนไม ประทับอยูเห็นชัด “ฮือม แปลกมาก ใช! ผมเคยไดยินคุนๆ หูอยูเหมือนกัน อยางนี้เองนะหรือที่เขาเรียกกัน วา ‘งาชางกําจัด’ มันดีวิเศษยังไงกันนี่ เคยไดยินคนพูดกันบอยๆ แตผมไมเคยสนใจ” พรานใหญควักบุหรี่ออกมาสูบเปนตัวแรก นับตั้งแตออกเดินจากแคมปมา...ทรุดตัวลงนั่ง บนรากไทร เชษฐาพลอยนั่งพักลงดวย “ผมก็ไมแนใจเหมือนกันแหละครับวา สรรพคุณของมันจะเปนยังไง รูแตเพียงวาพวก ชอบเลนเครื่องรางของขลัง เขาแสวงหากันนัก ตนเหตุมันก็เกิดจากชางลองงากับตนไม แลว บางสวนหักคาอยูกับตนไมนั่นแหละครับ แตตามปกติแลวงาชางแข็งมาก ไมมีทางที่จะหักคาตนไม งายๆ และไมคอยจะไดพบเห็นกันนัก ของอะไรทีหายากโดยเกิดขึ้นจากกรรมวิธีอนั พิสดารผิดไป จากธรรมชาติ ปกติทางไสยศาสตรเขาก็ถือกันวาเปนของขลัง เปนตนวาชองหมู ไขนกเปนหิน คด ไม กระเบนทองน้ํา หรืองาชากําจัดอะไรเหลานี้” แลวพรานใหญก็หัวเราะออกมาอีก “เทาที่ผมพอจะไดยินไดฟง หรือเคยเห็นมาบางก็คือ เขาจะเอางาชางทีห่ ักคาตนไม หรือที่ เรียกกันวา ‘งาชางกําจัด’ นี้ไปแกะเปนพระเครื่อง หรือรูปลักษณะตางๆ ตามแตอาจารยทาง ไสยศาสตรจะทําขึ้นแลวปลุกเสกลงเลขยันต นัยวาใชเปนเครื่องรางปองกันตัวจากสัตวรายในปาได อยางชะงัด อีกอยางหนึ่งก็คอื การอยูยงคงกระพัน ผมเห็นแตวาเขาตองการกัน และเห็นที่เอาไปปลุก เสกแลว แตยังไมเคยเห็นสรรพคุณกับตนเองสักครั้ง ที่ไสยศาสตรเขาเรียกวา ‘งาชางกําจัด’ ก็โดยถือ เคล็ดวาชางมัน ‘กําจัด’ งาของมันทิ้งคาฝากไวกับตนไม เปนของวิเศษหายากมาก” เชษฐาหัวเราะบาง พยักหนา ตาเปนประกายตื่นเตน พูดโดยเร็ว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

418 “ใช! ใช! ผมก็ไดยินมาในทํานองนี้แหละ เออ...เพิ่งจะมาเห็นชัดกับตาคราวนี้เอง ถาคุณ ไมบอกก็ลืมนึกถึงไป นึกออกแลว! ผมมีเพื่อนชอบเลนของขลังชนิดนีอ้ ยูคนหนึ่ง เคยออกปาลาสัตว รวมกับผมบอยๆ หมอเคยเอางาชางกําจัดชนิดนีแ้ หละมาอวดผม ตัดเปนสี่เหลี่ยมผืนผาอันสักขนาด องคุลีเดียวเลีย่ มทอง เห็นแขวนติดคอเขาปาดวยทุกครั้ง คุยฟุงวาวิเศษนัก สิงสาราสัตวเขี้ยวงาทุก ชนิดทําอะไรไมได แตอีคราวหนึ่งชางปามันไลวิ่งปาราบไปทีเดียว ออ! ไองาหักคาตนไมชนิดนี้ นี่เอง วาแตเวลาที่เขาเอาไปปลุกเสกลงเลขยันต และถือกันวาเปนของดีแลวนั้น เขาจะไปรูไดยังไงวา มันเปนงาชางจํากัดจริงหรือเปลา อาจเปนงาชางธรรมดาก็ไดนนี่ ะ” “เครื่องรางที่ทําขึ้นจากงาชางกําจัดจริงๆ เขาจะตองเอาดานที่มีรอยเสี้ยนไม ซึ่งติดอยูกบั สวนของงาเหลือไวใหเห็นครับ จึงจะเปนเครื่องยืนยันไดแนชดั วา มาจากชางแทงงาหักคาตนไม จริงๆ ไมใชทําจากงาธรรมดา เขาดูกันตรงนีแ้ หละ” “ฮือม นี่เปนความรูใหมทเี ดียวนะ” หัวหนาคณะเดินทางครางออกมา พลิกงาชิ้นนั้นกลับไปกลับมาในมือ พิจารณาดวยความ สนใจ “จริงซี่ถาพูดกันไปแลว มันก็เปนของหายากไมใชนอย งาชางนะหาไมยากหรอก แตการ ที่จะไปแสวงหางาของมันทีแ่ ทงหักคาอยูกบั ตนไมนี่ซิ ในชีวิตของพรานหรือนักเดินปาคนหนึ่งๆ ตลอดทั้งชีวิตอาจไมมีโอกาสพบเลยก็ได วาแตคณ ุ เองเถอะ คุณเชื่อถือเลื่อมใสอยูในเรื่องเชนนี้หรือ เปลา” รพินทรยิ้มกวางๆ มองดูนายจางดวยประกายตาแจมใส “ผมก็บอกไมถูกเหมือนกันครับในเรื่องนี้ ชีวิตฝกเปนพานของผมในอดีต ก็พวั พันอยูกับ สิ่งเหลานี้ไมใชนอ ย แตผมวาเอาไอที่แนๆ เชื่อไดรอยเปอรเซ็นตดีกวา คือถาคิดเขาปากันแลวละก็ ถือไรเฟลอานุภาพดีๆ สักกระบอกดูจะศักดิ์สิทธิ์กวาเอา ‘งาชางกําจัด’ มาแขวนคอ คุณอําพลเองเคย เอยปากบอกใหผมไวตั้งหมืน่ บาท ถาผมหางงาชนิดนี้ไปใหแกได ผมก็เพียรหามานานหวังจะเอาไป แลกเอารางวัลจากแก ไมพบสักที เพิ่งจะมาเจอะเอาคราวนี้เอง ชองหมูปาอีกอยางหนึง่ แกอยากจะ ไดเสียจริง อีพักหนึ่งทําเอาผมยิงหมูปาเสียเปนรอยตัว จะเฟนหาชองหมูไปขายแกใหได แตก็เหลว ทุกที” เชษฐาสงงาชางชิ้นนั้นคืนมาใหเขา แตรพินทรบอกทั้งหัวเราะวา “ของแปลกหายาก คุณชายเก็บไวเปนทีร่ ะลึกเถิดครับ หรือเมื่อกลับเขาเมืองอีกครั้ง คุณชายจะเอาไปฝากคุณอําพลก็ตามแตใจ ผมขอมอบใหคุณชาย” “ขอบคุณมาก! ผมจะเก็บมันไวอยางดีท่สี ดุ และถากลับไปก็จะแบงใหคุณอําพลเขาสัก ครึ่งหนึ่ง คาทีเ่ ขาอยากจะไดมานาน เขาคงดีใจแทบเตนทีเดียว นี่ถาไชยยันตเห็นก็คงจะอยากไดตัว สั่นเหมือนกัน หมอนั่นชอบของอยางนี้อยูแ ลว”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

419 เชษฐากลาวอยางยินดี เก็บเศษงาชางสวนนั้นเขาเปหลัง จุดบุหรี่ขึ้นสูบบาง แลวถามตอมา ถือโอกาสจากการนั่งพักกันชั่วขณะนั้น “เออ แลว ‘ชองหมู’ ละ ผมก็เคยไดยนิ มานานแลว แตไมเคยเห็นสักที มันคืออะไร เปน ยังไงกัน?” “ชองหมู ก็คือขนของหมูปานี่แหละครับ เทาที่ผมเคยเห็น ลักษณะของมันขดพันกันเปน วงกลมเหมือนวงแหวน ถือวาเปนของอาถรรพณหายากประเภทเดียวกับงาชางกําจัด” “ทําไมมันถึงขดพันกันเปนวงกลมไดละ ลองอธิบายใหละเอียดหนอยซิ ผมเองคลุกคลีอยู กับพวกพรานพื้นเมืองมาก็หลายคนแลว แตไมเคยสอบถามเรื่องนี้ใหกระจางชัดออกไปสักทีเพราะ ไมสนใจ มาเจอเอาพรานมือขนาดที่ผานโลกที่สวางสุด และมืดที่สดุ มาแลวอยางคุณก็ดแี ลว ขอ วิสัชนาใหมันหายกังขาเสียทีเถอะ เทาที่ไดยินไดฟงมา มันเลือนๆ รางๆ เหลือเกิน” จอมพรานหัวเราะเบาๆ กมลงใชผาขาวมาที่เคียนเอวอยู เช็ดเหงื่อบนใบหนา “ผมเองก็ยืนยันไมไดอกี นั่นแหละครับ สําหรับงาชางกําจัดนั่น พอจะบอกไดแนนอนวา เปนเศษงาที่ชางมันแทงหักคาไมไว เพราะก็เคยพบเห็นมากับตาแลว แตมันจะมีสรรพคุณวิเศษ อยางไรนั้นเปนอีกเรื่องหนึ่ง สวนกรรมวิธที ี่จะกอนกําเนิดเปนอะไรสักอยางหนึ่งทีเ่ รียกกันวา ‘ของ หมู’ นี้ในชีวิตผมยังไมเคยเห็นกับตาสักที เคยเห็นแตที่มนั ไปอยูใ นมือคนแลว รูปรางมันก็อยางที่ผม อธิบายเมื่อหยกๆ นี้แหละครับ คือเปนเสนขนหมูปา ถักเปนเกลียวพันกันลักษณะวงกลมเหมือนวง แหวนหรือกําไลขอมือ ใหญบางเล็กบางก็แลวแตขนาดของแตละอัน ตามคําบอกเลาของพรานเกาๆ เขาวากันวา ชองหมูจะมีขนึ้ ไดโดยหมูปา ตัวผูโทนที่คร่ําหวอด หรือวามีฤทธิ์กลาเต็มที่ เหยียบชั้น เซียนของหมูปาอะไรทํานองนั้นแหละ เมือ่ มันแกฤทธิ์แกเดชถึงเพียงนัน้ แลวมันก็ทํา ‘ชอง’ ของมัน ขึ้นมา วิธีทํา...งา นี่ตามที่เขาเลากันนะครับ...คือ มันพยายามใชปากกัดเล็มเสนขนของตัวมันเอง รวบรวมไวในปากทีละเสนสองเสน ขนที่มันกัดมาอมเก็บไวในปากนั้น มันจะเลือกเสนขนสําคัญ อันเปนตบะของมัน หรือจะเรียกวา ‘ขนเพชร’ ก็ได ซึ่งจะตองอาศัยความมานะพยายามอยูเปน เวลานานทีเดียว โดยวิธีที่คอยๆ เก็บขนสําคัญของตนเองรวบรวมไวในปากเชนนี้ พอรวบรวมได มากๆ เขาและโดยการพยายามอมไวเปนเวลานาน ขนเหลานั้นก็จะถูกน้ําลายของมันถักใหเปน เกลียวพันกันและจรดกันเปนวงกลม มันจะเปนไปโดยอัตโนมัติ หรือจะเปนไปโดยการใชลิ้นถัก ของมัน ขอนี้ไมเคยสอบไดชัดสักที ขนที่มันหมัน่ พยายามทําไวในปากนีแ่ หละครับ เรียกกันวา ‘ชองหมู’ โดยเจาหมูปาตัวไหนที่มีชองอมไวเชนนี้ เทากับเปนเครื่องรางปองกันตัวมันไดอยางวิเศษ สัตวอันเปนศัตรูใดๆ ไมสามารถจะทําอันตรายมันได เพราะเนื้อหนังอยูยงคงกระพัน แมแตปนก็ยิง ไมเขา พอพูดถึง ‘ชองหมู’ พวกพรานปาหรือพวกชอบเลนเครื่องรางเปนตาลุกทุกคน” “เอ ก็แปลกดีนี่ ทีนี้ถามันเปนเครื่องรางศักดิ์สิทธิ์หรือเปรียบเหมือนเกราะกันตัวของเจา หมูตัวนั้นแลว คนที่จะไดชองหมูมานั้นจะไดโดยวิธีใดละ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

420 เชษฐาซักอยางออกรส “ผมขอพูดแทนใหแกพรานพื้นบาน หรือพวกนิยมเครื่องรางของขลังไปพลางๆ กอนนะ ครับ...วิธีที่จะไดมันมาก็คือเขาวาเขาจะตองคอยดักยิงหมูตัวนั้นในขณะที่มันกินอาหาร คือมันจะ คายชองออกตัง้ ไวกอนที่จะกินอาหาร ใหถอื โอกาสยิงในขณะนัน้ พอมันตายแลวก็ไปเอาชอง หรือ ไปแยงชิงของมันมา” รพินทรพูดเรียบๆ สีหนาเฉยๆ แตหัวหนาคณะเดินทางหัวเราะกากออกมา “รพินทร! คุณก็มีนยิ ายของเรื่องปาเลาใหฟงนาสนุกไมแพพรานพืน้ เมืองเหมือนกันนะ เอาละทีนี้ใหผมซักคุณในฐานะ รพินทร ไพรวัลย อดีตนักเรียนทหารจากเยอรมนีหนอย ไมใชพราน ปาพื้นเมืองสามัญ คุณวาคุณเคยเห็นชองหมูมาแลวใชไหม แมวาจะไมใชสดๆ รอนๆ จากตัวหมูปา เอง” “ครับ เห็นอยูบ อยๆ” “คุณสังเกตไดไหมวา ลักษณะของมันทีพ่ นั กันเปนเกลียวรูปกําไลหรือวงแหวนนั้น เปน สิ่งที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติโดยตัวหมูปาเอง หรือวาโดยฝมอื มนุษยเอาขนหมูปามาทําขึน้ ” รอยยิ้มปานไปในดวงตาของพรานใหญ “ขอนี้ผมยืนยันไมไดครับ ดูไมออกจริงๆ ตราบใดก็ตามที่ผมไมมีตัวอยางของ ‘ชองหมู’ จริงๆ มาสําหรับเปรียบเทียบ เพราะผมไมเคยเห็นมากอน และแตละอันลวนเกาคร่ําคราทั้งนั้น อาง กันวาไดมาตั้งแตสมัยปูยาตาทวด” “ในชีวิตลาสัตวเปนเบือมาแลวของคุณ เคยมีบางไหมทีค่ ุณยิงหมูปาไมเขา” “ก็เคยมีเหมือนกันแหละครับ มันเปนหมูโทนตัวสูงเกือบทวมเอว เขี้ยวแตละขางยาว เกือบคืบ ไอตวั นั้นผมตามมันมานานทีเดียว ก็โดยเขาใจอยางวานีแ่ หละ คือแนใจวามันจะตองเปน หมูมีชองตามที่เขาเลาลือกัน เหตุการณนั้นมันนานมาแลวตั้งแตสมัยทีผ่ มยังรุนๆ อายุไมถึง 20 ป” “แลวยังไง เลาใหละเอียดซิ เลาถึงเหตุการณตอนที่คณ ุ ยิงมันไมเขา และหลังจากนัน้ ...?” “ผมขัดหางดินโปง รอเฝามันมาเปนเวลาถึง 4 วัน หมูตัวนี้ไมวาพรานคนไหนในละแวก นั้น ก็ลวนตามลามันทุกคน และมีขาวลือกันมานักตอนักหลายคนยิงมันแลวไมตาย สองสามคนถูก มันสวนควันปนเอาถึงตายหรือพิการไป ชือ่ ของเจาหมูตวั นั้นในขณะนัน้ ดังกองไปทัง้ ละแวกปา ไม ผิดอะไรกับไอกุด หรือไอแหวงในปจจุบนั ที่เราพบอยูนแี่ หละครับ พอวันที่สี่ของการรอคอยมันก็ เขา ผมเล็งอยางประณีตที่สดุ นัดแรกกระสุนไมลั่นภายหลังจากสับไก วันนั้นมันรูต ัวเผนหนีไปได อีกสองอาทิตยตอมา ผมมีโอกาสอีกครั้งที่หางริมหนองน้ํา คราวนี้กระสุนลั่นดังราวกับฟาผา เจาหมู ตัวนั้นกนจ้าํ เบาลงไปรองลั่น อึดใจเดียวมันก็ลุกขึ้นวิ่งปาราบไป ผมลงไปดูไมมอี ะไรแมแตรอย เลือด...” เสียงเลาของรพินทรเอื่อยๆ เนิบๆ แตแววตามีประกายขบขัน ม.ร.ว.เชษฐาไมทันสังเกต... ตาลุกโพลงดวยความพิศวงอัศจรรย ขมวดคิ้วครางออกมา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

421 “ฮา! จริงหรือ?” “จริงครับ” อีกฝายบอกหนาตาเฉย ซอนแววสัพยอกสนุกสนานไวในดวงตา “แปลวาคุณไมไดตัวมัน แลวก็ไมมใี ครสามารถลมมันไดอีกเลย” “ไดซิครับ ในที่สุดผมก็ไดตวั มันจนไดนั่นแหละ” “โดยวิธีใดกัน ดักรึ?” “เปลาครับ...อีกวันหนึ่งบังเอิญเหลือเกิน คุณพอของผมออกตามชางงา ทานใหผมแบก .375 เดินตามหลังทาน พอออกพนปางพักไปไดโคงดานเดียว ไอหมูเจาตัวนั้นก็โผลพรวดออกมา จากปาทึบริมทาง รองโฮกราวกับเสือ แลวก็ควบดิ่งเขามา อารามตกใจผมไมทันจะสงปนใหคุณพอ แตสองลํากลองสวนหนาของมัน หลับหูหลับตาเหนีย่ วไกตูมออกไปพรอมๆ กับเสียงปนลัน่ ปรากฏวาหมูตวั นั้นตีลังกากลับหลังสามทอดไปนอนนิ่งไมกระดิกอยูก บั ที่” “ทําไม? มันถูกอํานาจปะทะของ .375 ทําใหกระเด็นไปช็อกอยูกับที่ ทั้งๆ ที่กระสุนไม ระคายผิวงั้นรึ?” รพินทรหัวเราะดังออกมาเปนครั้งแรก “เปลาหรอกครับ ไมใชอํานาจปะทะ แตเปนอํานาจเจาะทะลวงกระสุน .375 นัดนัน้ เจาะ รอยตั้งแตหวั ของมันทะลุเลยออกทางกนเปนเสนตรงเลย อยาวาแตมนั ตัวเดียวเลย ตอใหตัวขนาด มันจะมายืนเรียงกันสักสองตัวก็ไมมเี หลือ” “เดี๋ยวๆๆ นี่เห็นจะเปนเรื่องแกลงเลาใหงงเลนเสียแลว ถามหนอยปนอะไรที่คุณยิงมันไม ออกแลวก็ไมเขา...ในสองครั้งแรกนั้น?” เชษฐากะพริบตาถามเร็วปรื๋อ จอมพรานหัวเราะกากอยูเชนนั้นพรอมกับบอกวา “ปนแกปครับ! นัดแรกดินมันชื้นแลวก็แกปดาน ไมจุดระเบิด สวนนัดที่สองความไม ชํานาญทําใหผมอัดออนผิดสวนไปหนอย ถึงไดทําใหมันเพียงแคจุกไปเทานั้น มันเปนเรื่องของ ความเยาววัยในสมัยนั้น ตั้งแตนั้นมาผมเข็ดจนตาย ใครใหยิงปนแกปไมเอาอีกแลว” “ปูโธ! แกลงเลาเรื่องใหงงอยูได” นายจางรองลัน่ ออกมา ตบไหลเขาโดยแรงพลางหัวเราะ “นั่นซิ สงสัยแตแรกแลว มาขมวดเรื่องหลอกกันเลนในตอนหลังนี่เอง นึกวาถาเจาหมูตัว นั้นยังมีอยูจริง ก็อยากจะลงทุนขอใหคณ ุ พาไปสักหนอยเถอะ ดูซวิ ามันจะเหนียวไดสักขนาดไหน สําหรับอานุภาพของดินขับและหัวกระสุนในยุคปจจุบันนี่ไมตองถึงกับ .375 เอาแค .22 แม็กนัม่ ก็ พอแลว” “เรื่องที่ผมเลาใหคุณชายฟงนี่ เปนประสบการณจริงของผมในชีวิตลาสัตว เมื่อยังฝกหัด อยูครับ เปนอุทาหรณเปรียบเทียบใหเห็นวา พวกพรานพื้นเมืองที่มักจะประสบกับเรื่องราว อาถรรพณตางๆ เปนตนวาปนยิงไมออก หรือยิงปนไมเขา ก็เนื่องมาจากอาวุธลาสมัยนั่นเอง เปน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

422 สวนประกอบสําคัญ ถาปนดีลูกปนใหม มือคนยิงเที่ยง หัวกระสุนไดมาตรฐานเหมาะสมกับสัตวแต ละประเภททีจ่ ะยิง ไมเคยเห็นสัตวตัวไหนอยูยงคงกระพันสักรายเดียว ตอใหชางเจาหรือเสือผี ขอ อยางเดียวใหมนั มีรางกายตามหลักของชีววิทยาเทานั้น สวนมากเรือ่ งอาถรรพณที่เกิดขึ้นมันมาจาก กระสุนดานเพราะความเกา ความบกพรองของกลไกปนในขณะที่ยิง ความเลินเลอหรือตกประหมา จนลืมปลดเซฟ และทีเ่ ปนประจําก็คือ ยิงไมเขาเปาหมายสําคัญ ตนเหตุนี้แหละครับที่ทําใหนกั ลา สัตว หรือมิฉะนั้นก็ถูกสัตวลาเอาชีวิตเสีย” “พูดวกวนลอเลียนอยูตั้งนาน ที่แทคุณเองก็ยอมรับเหมือนกันซิวา ‘ชองหมู’ เปนเรื่อง เหลวไหล เชื่อกันอยางงมงาย” สีหนาของพรานใหญขรึมลง เสียงพูดดวยอารมณครื้นเครงเปลี่ยนเปนจริงจังขึ้น “เรื่องนี้อยาใหผมสรุปลงความเห็นอะไรเลยครับ ชีวิตพรานอยางผม คนอื่นอาจเห็นวา โชกโชนผานมาทุกแงทุกมุมของเรื่องปา แตสําหรับตัวผมเองแลว ขอยืนยันวาผมยังรูนอยเหลือเกิน มันมีอะไรที่จะตองศึกษาอีกมากทีเดียว บางสิ่งพยายามศึกษาแลว มันก็ยังไมสามารถจะรูแจง กระจางชัดออกมาได ผมเรียนแลวยังไงครับวา สัตวหรือมนุษยใดก็ตาม ที่มีรางกายตามหลักของ ชีววิทยา หรือจะพูดใหตรงก็คือ ถามีตัวจริง เปนไมมีทางจะทนลูกปนไปไดเด็ดขาด แตถามันเกิดขึ้น จากภาพลวงตา ประสาทหลอนตัวเอง ซึ่งไอการหลอนตัวเองนี้ มันไมมีขอบเขตจํากัดเสียดวย ในปา ไมเลือกในเวลากลางวันหรือกลางคืน ตาเราอาจฝาดไดงายๆ เรื่อง ‘ชองหมู’ ที่คุณชายสนใจ ผมก็ขอ สรุปใหฟงวา ในชีวิตของผมยิงหมูปามามาก ไมเคยพบวามันคายทิ้งไวในขณะกินอาหาร หรือ ในขณะที่มันยังอมอยูในปากเลย เพราะฉะนั้นก็ยังไมสามารถบอกไดเหมือนกันวามันมีจริง เกิดขึน้ ในตัวหมูปาเองตามที่ผูใหญเขาเลากันหรือเปลา และเทาที่ยิงมาแลวทุกตัว ถาปนดีกเ็ ห็นวาคว่ําเคเก ไปไมมีเหลือ กระสุนที่มีแรงปะทะขนาดตั้งแตสองพันฟุตปาวดขนึ้ ไปยิงสัตวชนิดใดไมเขา ผมก็จะ ยอมรับนับถือมันเหมือนกันวามันตองมีของดีแน แตนี่เห็นปรุทุกตัวไป มติประจําใจของผมที่ไดรับ การอบรมมาจากคุณพอ ทานไมไดใหอะไรไวมากไปกวาคําพูดสั้นๆ คือ ‘ปนดี มือเที่ยง เอ็งไมตอง กลัวอะไรทั้งสิน้ ในปา!’” เชษฐามองดูพรานนําทางของเขาดวยความรักใครสนิทใจ “คุณเอยถึงคุณพอหลายครั้งแลว อยาหาวาผมละลาบละลวงเลยนะ นับวันที่เรารวมชีวิต กันนานไป ผมก็รักคุณเพิม่ ขึ้นทุกขณะ มีความรูสึกคลายๆ กับวาเราจะสนิทกันมากอนนานนม ทีเดียว เราจะไมมีความเปนนายจางหรือลูกจางอีกตอไปแลว นอกจากความเปนเพื่อนตาย ขอโทษ คุณพอของคุณยังมีชีวิตอยูหรือเปลา?” แววตาของรพินทรมัววูบลง เสียงต่ําอยูในลําคอ “ทานเสีย เสียแลวครับ หลายปกอนที่ผมจะเรียนสําเร็จ” “โอ!...” อีกฝายหนึ่งครางอยางพลอยรูสึกสลดอยางใจจริง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

423 “หวังวาผมคงไมไดถามอะไรใหเปนทีก่ ระทบกระเทือนใจคุณ” “มิไดเลยครับ ขอบพระคุณทีก่ รุณาถามถึง” “ขอโทษอีกสักครั้ง ทานเสียชีวิตเพราะอะไร” “ทานเปนพราน...ใหญยิ่งกวาผมมากนัก ผจญสัตวมานับไมถวน แตไมเคยเลยสักครั้งที่ ทานจะไดรับอันตรายจากสัตวแมแตรอยเล็บขวน ผมเสียอีกไมไดครึ่งของทาน เพราะเกือบตายกับ สัตวมาหลายครั้ง ทานถึงแกกรรมบนเตียงนอนครับ อยางสงบที่สุด...มาลาเรียขึ้นสมอง” ความเงียบเขามาปกคลุมชั่วขณะ เสียงแผวต่ําของรพินทรเอยเหมือนจะพึมพําตอมาวา “ทานสอนใหผมรูจักใชชีวิตในปา รูเรื่องราวของปาทุกชนิดเทาที่ผมจะรับเอาได แตทาน ไมเคยสนับสนุนใหผมมามีอาชีพเปนพรานเลย ทั้งยังสัง่ นักสั่งหนาเมือ่ กอนจะถึงแกกรรมไมใหผม ลาสัตว แต...” เขาหัวเราะแหบๆ ในลําคอ ทุเรศระคนสังเวชตัวเอง...ยักไหล “ทําอยางไรไดครับ ผมไมรูจะเลือกอาชีพอะไรที่เหมาะสมไปกวานี้ได ผมเรียนวิชาทหาร แลวมารับราชการตํารวจอยูพ ักหนึ่งแลวก็ถูกออก หนทางมันตันอยูแ คนั้น ครอบครัวของผมไมใช ร่ํารวยอะไรเลย ตรงขามเราเปนคนจน คุณพออาบเหงื่อตางน้ําใชชีวติ เสี่ยงภัยทุกขณะจิต พยายามหา เงินสงเสียใหผมเรียน เพื่อวาลูกชายคนเดียวของทานจะไดไมตองมาเปนพรานปาอยางทาน แต เจตนาดีของทานก็เปนหมันโดยสิ้นเชิง โชควาสนาชะตาชีวิตของลูกชายทานเปนอยางนี้เอง เสียแรง ผูบังเกิดเกลาอุตสาหอดมื้อกินมื้อสงเสียใหขามน้ําขามทะเลไปศึกษาเลาเรียนมา แตแลวก็มีอัน เปนไป ถาวิญญาณของทานรูคงจะเสียใจมาก ผมเคารพและนับถือคุณชาย จึงเปดเผยเรื่องราว สวนตัวใหทราบตามตรงอยางนี้แหละครับ ขณะนี้ผมมีแมอยูเพียงคนเดียว ขอนีเ้ องทําใหผมตอง เสนอเรียกรองคาจางตามสัญญา เพื่อหาหลักประกันไวใหแกทานในกรณีที่ผมเปนอะไรลงไป คุณ ชายไมทราบความจริงแตแรกก็อาจนึกตําหนิผม หาวาผมโกงราคาก็ได ลําพังชีวิตของผมเองนะ ไม มีราคาถึงขนาดนั้นหรอกครับ แตถาไมมีผมเสียคนเดียว แมก็จะลําบากมาก” คําพูดซื่อๆ แบบตรงไปตรงมาของรพินทร ทําใหหัวหนาคณะเดินทางเต็มตืน้ โอบแขน กอดไหลจอมพรานไวแนน “รพินทร ผมบอกแลววาผมรักคุณ...รักเหมือนนองชายคนหนึ่งทีเดียว ผมไมเคยคิดอะไร เกี่ยวกับเรื่องเงินคาจางที่คุณเสนอมาเลย ตรงกันขาม กลับรูสึกวามันถูกที่สุดสําหรับการเสี่ยงชีวิตทั้ง ชีวิต นี่อยาพูดกันถึงเรื่องน้าํ จิตน้ําใจที่เรามาเห็นกันแนชัดในปานี้แลวเลย เฉพาะเพียงแคคณ ุ สมบัติ ของคุณเทาที่ผมรูมา อยาวาแตสองแสนบาทเลย ตอใหคณ ุ เรียกมากกวานั้นสักเทาตัว ผมก็เห็นวามัน สมควรที่สุด มันเปนโชคของผมมากที่การเดินทางครั้งนี้ไดคนอยางคุณเปนพรานนําทาง เราอยาเอย ถึงเรื่องนี้อีกเลย บอกแลวยังไงวา ตอจากนี้ไปไมมีนายจางหรือลูกจาง เราเปนเพื่อนตาย ไมเฉพาะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

424 เพียงในขณะทีเ่ ดินปาใชชวี ิตกันดารอยูด วยกันเทานัน้ แตตลอดไป จําคําผมไว ไชยยันตเองก็มี ความรูสึกเชนเดียวกับผมนี่แหละ เกีย่ วกับตัวคุณ” รพินทรยกมือไหวเชษฐา “ผมก็ไดแตรูสกึ สํานึกในพระคุณที่คณ ุ ชายกรุณาใหเกียรติ แตถึงอยางไรผมก็ไมบังอาจ อยูในฐานะ ‘เพื่อน’ ของคุณชายหรอกครับ ทวาจะเปนเพียงลูกจางที่ซ่อื สัตยสุจริตที่สุด ตามที่ผมได ปฏิญาณแลว” “คุณเปนคนหยิ่งในตัวเอง แลวก็ระมัดระวังเหลือเกิน เอาละจะอยางไรก็ตาม ขอใหคณ ุ รู ในความรูสึกของผมไวก็แลวกัน อีกอยางหนึ่งที่ผมจะถือโอกาสพูดกับคุณเสียในทีน่ ี้เลย ก็คือเรือ่ ง นอย แสลงหูหนักนิดเบาหนอยอะไรก็ขออยาไดถือเปนอารมณเลยนะ นอยเปนคนมีนิสัยอยาง นั้นเอง” จอมพรานยิ้มออนโยน “ไดโปรดอยากังวลไปเลยครับ ผมไมเคยถือสาอะไรคุณหญิงเลย เปนความสัตยจริง ถือ วาเธอก็คือนายจางของผมคนหนึ่ง และโดยจิตใจแทจริง เธอก็เปนคนดีนานับถือ ผมผิดเองที่ไมคอย จะทําอะไรตามใจเธอ ทําใหเธอฉุนเฉียวอยูเสมอ” “เอาละ เราไปกันตอเถอะ พอหายเหนื่อยแลว” เชษฐาพูดพรอมกับดับบุหรี่ ฉวยปนลุกขึน้ ยืน รพินทรออกเดินนําตอ พอเริ่มตนเดินในครัง้ นี้ ทั้งสองไมไดพูดคําใดกันอีกเลย และจาก ลักษณะที่เดินกันมาตามสบายในครั้งแรกกลายเปนดอม แฝงกาย พรานใหญสังเกตไปรอบดาน และ มักจะสํารวจดูพื้นดาน ทีม่ ีรอยสัตวใหญย่ําทับกันเปรอะสับสนอยูบอยครั้ง สวนเชษฐามองสูง เพราะเข็ดเรื่องเสือดําและเสือดาว ที่มักจะดักทางซุมอยูบนกิ่งไมสูงตามทิศทางที่ผานไปเสมอ ผานโปงเล็กๆ ที่ดินเริ่มจะจืด และไมเปนที่สนใจของบรรดาสัตวทั้งหลาย แลวตัดเขาพง ทึบที่หนาแนนไปดวยมะปริงและมะไฟปาซึ่งออกลูกดกเปนพวงสีแดงจัด กลิ่นฉุนรุนแรง อะไร ชนิดหนึ่งโชยตลบไปทั่ว รพินทรขมวดคิว้ พยายามจะสูดกลิ่น แตเชษฐาผูเดินเคียงขางกระทบไหล กระซิบ “ชะมดเชียง ถาจมูกผมไมผิด!” “ครับ ไอที่มันฉุนจัดอยูใ นขณะนี้ คือกลิ่นชะมดเชียง แต...” “อะไร?” “ถาจมูกผมไมผิดเหมือนกัน รูสึกวาจะมีกลิน่ น้ํามันชางโชยมาดวย” เชษฐาชะงักกึก พยายามสูดลมหายใจหนักๆ ตาสวางโพลงสอดสายระมัดระวังไปรอบ ดาน แลวหันไปจองรพินทรก็เห็นพรานใหญเงยหนาขึน้ เอาจมูกสายรับลมไปรอบๆ ดาน ตรวจ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

425 ทิศทางลมเพื่อความแนใจตามวิธีของเขา ซึ่งหัวหนาคณะเดินทางไมเขาใจ อึดใจเดียวกันหันมา สบตา จอริมฝปากขางหูเชษฐา “ชางตกมัน! ทิศทางอยูเหนือลมเราไปทางดานหนา เยือ้ งขวานี่หางอยางมากก็ไมถึงหา สิบเมตร” เพราะความทีไ่ มไดมีเจตนา หรือตั้งใจมากอน และจูๆ ก็ไดรับการบอกเลาอยางกะทันหัน แมจะเต็มไปดวยความกลาหาญสักขนาดไหนก็ตาม ใจของ ม.ร.ว.เชษฐาก็หายวูบ แตแลวก็ควบคุม สติไดโดยเร็ว ยังอุนใจที่ถือ .470 แฝดติดมือมาดวย “ไอแหวงหรือเปลา?” เสียงของเชษฐาไมวายสัน่ เพราะอารมณตื่นเตน ทั้งๆ ที่พดู โตตอบกันดวยเสียงกระซิบเบา ที่สุด “ไมใชไอแหวงหรือโขลงของมันหรอกครับ มันจะตองเปนชางโทนโดดเดีย่ วแตกโขลง มาจากโขลงอื่น” แลวพรานใหญก็ยิ้ม “คุณชายถนัดใจจะลองเขาไปดูกับผมไหมครับ ผมจะพาเขาไปดูใกลๆ เลย” สีหนาและแววตาอาการของรพินทรขณะที่ถาม อยูในสภาพเรียบๆ ปกติเหมือนจะชวน เขาไปดูนกหรือดูกระตาย เชษฐาแทบสะอึก กะพริบตาปริบๆ อยูอึดใจ แตแลวก็นึกขึน้ มาไดวา ครั้ง หนึ่งเมื่อไมนานมานี้นกั ขณะที่ตามพิฆาตโขลงไอแหวง รพินทรก็นําเขาเขาไปใจกลางโขลงของมัน โดยไมใหเขารูส ึกตัวลวงหนา แลวก็ผานเหตุการณรว มกันในคราวนัน้ มาไดอยางปลอดภัย แมจะ เต็มไปดวยความเสี่ยงสักเพียงใดก็ตาม อีกประการหนึ่ง รพินทรผูเปนพรานของเขาน้ําใจและฝมอื อยูในชัน้ นี้แลว เขาเองในฐานะหัวหนาคณะเดินทางผูบ ังคับบัญชา ถาแสดงอะไรเปนการพรัน่ พรึง หวั่นเกรง มันก็เสียหนาอยูไมใชนอย เชษฐาก็ตดั สินใจเด็ดขาดในบัดนั้น อยางนอยที่สุดเขาก็ไววางใจมือของพรานใหญเต็มที่ เขาไมแนใจเหมือนกันวา การเสนอเชนนี้ของรพินทรจะเปนการทดสอบน้ําใจของเขาหรือเปลา ซึ่ง แนละ เขาจะตองแสดงใหเห็นถึงความเขมแข็งและกลาหาญที่สุด อยางนอยก็ไมนอ ยไปกวาพราน ใหญเอง ในเมื่อรพินทรกลาที่จะนําเขาไป ทําไมเขาถึงจะไมกลาดวย “จะยิงหรือเปลา?” “ก็สุดแลวแตคณ ุ ชายซิครับ ผมจะนําคุณชายเขาไปเห็นมันใหใกลที่สุด ยังไมรูเลยวามัน เปนพลาย หรือสีดอ” “ตกลง” เชษฐาพยักหนางายๆ ใจไมวายเตนระทึก ชําเลืองมองดูริกบี้ .470 อีกครั้ง นึกเสียดายใน ขอที่วา ถารูตัวลวงหนาวา รพินทรจะอุตริชวนเขาแบบนี้ เขาคงแบก .600 ไนโตรฯ มาแลว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

426 พรานใหญไมกลาวเชนไรอีก ยิ้มๆ อยูในสีหนา ออกยองเลาะลัดไปตามปารกโดยไมมี เสียง วกออมดงมะไฟอันติดตอกับบริเวณปาไผตอนหนึ่งบนพื้นที่ราบ เชษฐาสืบเทาตามหลังไปใน ระยะกระชัน้ ชิด มาถึงโคนมะคาใหญตนหนึ่ง รพินทรปลดเปหลังและกระติกน้ําออกวางไวโคนตนไม ชั่วคราว คงเหลือแตตัวเปลาและไรเฟลติดมือเทานั้นโดยไมตองเตือนเลย เชษฐายอมจะเขาใจไดดี จัดการปลดเครื่องหลังและสิ่งที่เกะกะออก เหลือแตปนคูม ือเชนกัน การเคลื่อนเขาไปใกลชางโดยรูจุดหมายแนนอนที่มันอยูใ นขณะนี้กอนแลว แมจะเปนใต ลมก็ตามที เสียงยอมเปนสิ่งที่จะตองระมัดระวังอยางยิ่งยวด อีกประการหนึ่ง เปนการตัดภาระเกะกะ เพื่อใหสะดวกคลองแคลวฉับไวที่สุด หากเกิดฉุกเฉินขึ้น ครั้นแลว โดยการนําของรพินทร เชษฐาหมอบคลานตามไปเบื้องหลัง โดยคอยๆ ขยับ ลากไรเฟลตามไปดวยทีละชวง ผานไปในระหวางพงรกของซุมไผอันหนาแนน ไมผิดอะไรกับ อาการคลานของสัตวกระดิบเขาไปโดยไมมีเสียง นอกจากจะไดยินเสียงหัวใจของตนเองเตน ตลอดเวลาที่นาํ ไป พรานใหญชําเลืองมองดูนายจางของเขาทุกระยะแลวซอนยิ้ม เชษฐา คลองแคลวและสันทัดในการคืบคลานเขาหาสัตวยิ่งกวาไชยยันตมาก ไมมีอะไรจะตองใหหนักใจ เลย ในที่สุดก็ถึงขัน้ นอนพังพาบเอาอกนาบพื้นเลื้อยไปเหมือนงู ครูใหญจงึ นอนคว่ําเคียงกัน อยูใตกอไผ แตละลํามีขนาดเทาโคนขา แผใบยอยปรกถึงดินคลุมแทบไมผิดอะไรกับถ้ํา กลิ่นหืนขืน่ เขียวของน้ํามันชางคลุงตลบไปทั่ว เชษฐาขยายมานตากวาง...พยายามมองสอดสายไปยังความรก ทึบของซุมไผเบื้องหนาซึ่งเปนเงาตะคุมเลือนรางอยูทั่วไป แสงตะวันบายที่สองอยูเบื้องบน ทะลุ ใบไมลงมาเปนดวงๆ ชวยใหเห็นอะไรไดรางๆ เมื่อเห็นเชษฐายังคงเบิกตากราดไปมาอยูเชนนั้น พรานใหญก็สะกิดแขนแลวชี้นิ้วงอขึ้น ไปทางดานซายมือเหนือศีรษะใกลๆ อีกมือหนึ่งแตะริมฝปากไว เชษฐาเหลือบตาขึน้ ตามชี้บอกก็แทบผงะ หัวใจเกือบหยุดเตนไปในบัดนั้น!! หางจากทีเ่ ขาและรพินทรนอนหมอบอยูไ มเกินหาวา บังเงากลุมตนลานและตนกระดาษ เตี้ยๆ กลุมหนึ่ง ภูเขาทะมึนลูกหนึ่งปรากฏอยูนั่น ครัง้ แรกที่สุดเห็นขาหลังดานในที่เพิ่งจะกําหนด เปนรูปรางได เพราะความที่เขามาอยูใกลชิดเกินไปจนทําใหสังเกตไมเห็นในครั้งแรก แลวก็แนว โคงของทอง จากนั้นก็เห็นขาหนาทั้งคู ซึ่งครั้งแรกเชษฐาเห็นเปนตนลานไป พอเหลือบตอไปอีก เปนงวงทีห่ อยนิ่ง สองหูที่เงียบสงบเหมือนใบลาน และสวนศีรษะใหญโตที่ปรากฏอยูเหนือซุมไม อะโห! นี่เขากับรพินทร แทบจะเรียกไดวาเขามานอนอยูใ ตทองของมันทีเดียว!! ตลอดทั้งรางนั้น มีน้ํามันตกเยิ้มอาบรางเปนมันระยับ โดยเฉพาะอยางยิง่ ตรงบริเวณศีรษะ อันใหญโต และที่งาหรือขนายอันกุดสั้นโผลพน ริมฝปากออกมาเพียงสองคืบ มันเปนสีดอตัวขนาด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

427 ถาไมถึงไอแหวงก็เฉียดๆ ไป เพราะในยามที่นอนหมอบเงยดูอยูนี้ ตองแหงนคอตั้งกวาจะพบสวน สันหลังและศีรษะ แลดูไมผิดอะไรกับเงยมองดูชะงอนเขาชัน เจาสีดอตกมันตัวนั้น ยืนพักขาหลังขางหนึง่ พิงตนไมในลักษณะพักผอน หรือมิฉะนัน้ ก็ เขาภวังคหลับ นานๆ แผนใบหูอันกวางใหญจะกระพือโบกวาดลมสักครั้ง มันอยูใ นดุษณีภาพ...เปน ภาพอันงดงามโดยธรรมชาติ ซึ่งเชษฐาไมเคยมีโอกาสไดเห็นมากอนในชีวิต และไมเคยเชื่อมากอน ในชีวิตเหมือนกันวา เขาจะกลาคลานเขามาดูชางปาในระยะใกลโดยที่มันไมรูสึกตัว แทบจะเอื้อม มือไปจับตองไดเชนนี้ รพินทรยันศอกทั้งสองลงกับพื้น นอนตะแคงหนาดูมัน เหมือนมองดูชางเชื่องของละคร สัตว แลวหันมายิ้มกับเขา เชษฐายิ้มไมออก เหงื่อผุดเต็มใบหนา มือทัง้ สองที่กระชับ .470 สั่นนอยๆ แขมวทองแทบ จะไมกลาหายใจ เมมริมฝปากแนนบอกกับตัวเองวา... เขาเพิ่งจะเห็น ‘ฤทธิ์’ รพินทร ไพรวัลย พรานนําทางของเขาแนชัดเอาเดี๋ยวนี้เอง หมอนี่ กลาผิดคน และสติมั่นคงเยือกเย็นเหลือประมาณ... กาวเดียวเทานั้นในยามนี!้ ...กาวเดียวจริงๆ... เพียงแตมนั เดินถอยหลังเทานั้น ทั้งเขาและรพินทรก็แหลกเหลวละเอียดไปกับแผนดิน!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

428

19 เจาสีดอตกมันตัวนั้น หาไดเฉลียวใจคิด มีโอกาสรูเลยไมวา ณ บัดนี้ ใตทองของมัน มนุษยตัวกระจอยรอยสองคน เรนตัวเขามาหมอบดูมันอยู มนุษยผูซึ่ง แนละ! มีมันสมองอยางเดียว เทานั้น ที่วิเศษเหนือไปกวาสัตวทั้งปวงในโลก อึดใจใหญตอมา ทามกลางความงุนงงเหมือนฝนไปของ ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธิ์ พราน ใหญหันมาสบตาเขาเหมือนเปนคําถาม หัวหนาคณะเดินทางสายศีรษะชาๆ เปนความหมายวาเขาไมตองการจะทําอะไรเจาสีดอ ตัวนั้น และทําสัญญาณใหรพินทรเคลื่อนถอยหลบออกมา ตางคอยๆ กระถกเลื่อนตัวเลื้อยถอยหลัง ออกมาจากที่ซงึ่ ซุมตัวอยู อยางชนิดสะกดกลั้นลมหายใจ แตละคืบที่เลื่อนถอยหางออกนั้น เชษฐามี ความรูสึกเหมือนถูกกดจมอยูในขุมนรกหมกไหม รางกาย การเคลือ่ นไหวของเขาไมผิดอะไรกับ ตุกตาไขลาน ระมัดระวังเสียยิ่งกวาเมื่อตอนที่คืบเขาไปเสียอีก ไมใหเกิดเสียงใดๆ ขึ้นทั้งสิ้น เขานึก ไมออกวา สมมติในขณะทีต่ างคนตางถอยหางผละออกมาเชนนี้ เจาสีดอตัวนั้นแววเสียง หรือจับ กลิ่นพิรุธได อะไรจะเกิดขึน้ กับเขาและรพินทรบาง มันเทากับไตเดียะอยูบนจมูกของมฤตยูทีเดียว ในที่สุด ทั้งสองตางก็ถอยพนออกจากรัศมีอันตรายไดโดยไมมีอะไรกระโตกกระตาก โดยถอยหลังออกมายังทิศทางเดิมกับที่ไดเขาไป พอพนระยะมาถึงโคนมะคาตนเดิม เชษฐาก็ทรุด ตัวลงนั่งบนขอนไม ถอนลมหายใจเฮือกออกมาอยางโลงอก ควักผาเช็ดหนาออกมาเช็ดเหงื่อ “เอาเรื่อง!...” หัวหนาคณะเดินทางครางออกมา จองหนาพรานใหญดวยสีหนาที่ปน ยาก พรอมกับจุ ปากโคลงหัวไปมา “รายกาจจริง รพินทร ที่ผมนึกไมถึงเลยวา คุณจะพาผมคลานเขาไปจนแทบจะอยูใ ตทอง มันเลย ทีแรกนึกวาอยางมากก็พาเขาไปเห็นมันในระยะสัก 20 เมตรเปนอยางใกลที่สุด พับผาซิ นี่ คุณตมผมเสียแลว โอย! จะเปนลม!” จอมพรานยิ้มฟนขาว ตาเปนประกาย “ก็ผมบอกคุณชายแลวยังไงครับวา ผมจะพาเขาไปดูใหใกลที่สุด” เชษฐายังคงสัน่ ศีรษะ จุป ากลั่นอยูเชนนัน้ “ใหตายซิ! นี่ถาผมเอาไปเลาใหใครฟง คงไมมีใครเชื่อเลยสักคน กลัวใจเสียจริง เห็นฤทธิ์ เลยคราวนี้ คุณกลาเกินไปเสียแลว อยากจะพูดวา ‘ชะลา’ ดวยซ้ํา นัน่ สมมติวามันเกิดรูสึกตัวขึน้ มา อาจไดยนิ โดยเสียง อาจเหลือบเห็น หรือจะเปนเพราะลมแปรทิศ คุณจะทํายังไง?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

429 “ไมเปนไรหรอกครับ ระยะเพียงแคนนั้ ผมรับรองวาจะหยุดมันไดอยางเฉียบขาดเพียง กระสุนนัดเดียว...” รพินทรบอกปนหัวเราะเบาๆ สีหนาอาการสอแววขันนอยๆ ในทาทีของนายจาง “ผมเชื่อมือ และเชื่อในสติสมั ปชัญญะของคุณชายดีแลวครับ ถึงไดกลาพาเขาไปดูใกลๆ ถึงขนาดนั้น ถาเปนคนอื่นผมก็จะไมกลาพาเขาไปแบบนัน้ เหมือนกัน” “เจาประคุณเอย...” เชษฐาครางอูตอ ไปอยางหมดเรี่ยวแรง ยกมือทั้งสองขึ้นกุมขมับแลวหัวเราะออกมา “ผมบอกความรูสึกไมถูกเลย อีตอนที่คุณสะกิดใหดูแลว เห็นมันยืนจังกาอยูขางหนา หาง ไมถึง 5 วา ทีแรกก็มองไมเห็นเพราะมันใกลเกินไป แลวมีตนไมบัง ถามจริงๆ เถอะ คุณมีดีหรือมี ทฤษฎีอะไรของคุณหรือ ถึงไดกลาคลานเขาไปชิดตัวชางปาไดถงึ ขนาดนี้ มันเหลือเชื่อทีเดียว ไดยนิ ไดฟงมากอนบางเหมือนกันในขอที่วา...พรานเกงๆ สามารถจะคลานเขาไปกลางโขลงชางปา เลือก ยิงชางงาเอาไดตามใจชอบเหมือนเดินเขาไปในฝูงเปดบานแตไมเคยเชือ่ เพิ่งจะมาเห็นชัดเอากับตา เดี๋ยวนี้เอง บอกตรงๆ อีตอนนั้นผมแทบจะไมยอมหายใจเลย หัวใจถูกบีบลงเหลือนิดเดียว” พรานใหญยิ้มละไมอยูในอาการเดิม “ผมไมไดมี ‘ดี’ อะไร...เกีย่ วกับคาถาอาคมอยางที่คณ ุ ชายเขาใจหรอกครับ เพียงแตวา ผม รูจักนิสัยและสัญชาตญาณของมันดีเทานัน้ อาศัยจากความเคยชินอยูบ อยๆ ถาเราแนใจวารักษา ระดับใตลมของมันไวไดตลอดไปประการหนึ่ง สามารถจะเคลื่อนเขาไปโดยเงียบทีส่ ุดไดประการ หนึ่ง และภูมิประเทศที่มีกําบังดีอีกประการหนึ่ง เราก็สามารถเขาไปใกลชิดมันที่สุดไดโดยไมใหมัน รูตัว” แลวเขาก็หัวเราะออกมาอีกอยางขบขัน “อยางนี้ไงละครับ ตรงกับสุภาษิตที่เขามักจะกลาวกันวา ‘ถี่รอดตาชาง หางรอดตาเล็น’ ชางตัวมันโตมาก และถึงแมในบรรดาสัตวปาดวยกันทั้งหลาย จะถือวาชางเปนสัตวทตี่ าคมไวที่สุดก็ ตาม แตถาเราเขาใกลชิดตัวมันเสียเลยมันก็มองไมเห็นเหมือนกัน พวกพรานเกาๆ ที่ใชวิธียองเขาไป ดูชางปาใกลๆ ก็อาศัยการรูเคล็ดความจริงขอนี้แหละครับ ไมใชวา มีเวทมนตรคาถาอะไรดีวิเศษ หรอก สวนที่พลาดถูกชางเลนงานเอาถึงตาย ก็เพราะยิงไมอยูในนัดเดียว เนื่องมาจากปนและ กระสุนไมดพี อ” “ฮือม! แลวคุณคิดวา กะอีแค .30-06 ที่คุณถืออยูนั้นนะ หยุดมันไดทันกอนที่มนั จะ กระทืบเราหรือ ในกรณีที่มนั เกิดรูสึกตัวขึน้ มา” “เล็กกวา .30-06 ก็ไดครับ ถาเปาหมายคือเนินน้ําเตา แตตอให .600 ไนโตรดวย ถาไปถูก ที่ไมสําคัญอื่นๆ กอนจะลม มันอาจเหยียบเราไดกอน ในระยะประชิดตัวแคนั้นผมนึกวาคุณชายจะ ยิงมันเสียอีก แตเห็นสะกิดผมใหถอย ก็ดคี รับ มันไมใชชางงา การยิงชางโดยไมจําเปน ผมเองก็ถือ เปนอยางยิ่ง แสดงวาจิตใจในการลาสัตวของคุณชายอยูใ นลําดับสูงทีเดียว” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

430 “ตอใหชางงาผมก็ไมอยากจะทําอะไรมัน ถามันไมเปนอันตรายกับเรากอน ยิ่งไปเห็นมัน ยืนเฉยโดยไมรูสึกตัวเชนนัน้ ก็ยิ่งทําไมลง ถาผมจะฆาชางอีกในลําดับตอไป ก็เฉพาะไดแหวงและ โขลงของมันเทานั้น เรารีบไปใหพนบริเวณนี้เร็วๆ เถอะ ประเดีย๋ วมันเกิดเดินตะลุยผานมาทางนี้ ไม มันก็เราเทานัน้ ...หลบเสียดีกวา เปนกุศลทั้งสองฝาย” รพินทรนํานายจางของเขาเดินเลาะลัดดงมะไฟปา ออมเขาสูปายางแลวลงลําหวยแหงอีก ครั้ง เดินกันไปตามลําหวยนั้น แลวสะกิดเชษฐาใหเดินหลีกงูกะปะตัวหนึ่ง ซึ่งนอนดิ้นไหวตัวริกๆ อยูกลางทางเดินของลําหวย มีรอยขาดอยูค รึ่งตัวเพราะถูกหมูปากัดไว ทั้งๆ ที่สวมทอปแบบคอม แบ็ต เชษฐาก็กระโดดโหยงดวยความตกใจเพราะเกือบเหยียบ ปากหวยลํานัน้ นํามาทะลุออกบริเวณแองลุมตอนหนึ่ง มีเคาวาเปนแหลงน้ําขังมากอน แตในขณะนี้นา้ํ แหงผาก พอไตรากไมขึ้นสูเ นินชัน เต็มไปดวยโขดหินใหญนอยที่ขึ้นอยูระเกะระกะ แวดลอมไปดวยเถาวัลยทึบ ก็ถึงตําแหนงที่ซากกวางนอนตายอยูเ พราะถูกเสือกัด มองเห็นไดชัดใน ระหวางโขดหินเตี้ยสองลูก เชษฐาจะตรงเขาไปสํารวจที่ซากกวาง แตรพินทรเหนี่ยวแขนไว สั่น ศีรษะหาม นําเขาไปซุมอยูในพุมไมตอนหนึ่ง ระดับสูงกวาตําแหนงที่กวางลมอยูเล็กนอย ระยะหาง 30 เมตร ดานหลังติดหินกอนใหญที่งอกอยูบนเนินสูง “เขาที่ซุมเลยดีกวาครับ มองเห็นซากถนัดอยูนนั่ แลว ไมมีประโยชนอะไรที่จะเขาไป ใกลๆ ซากกวางตัวนั้น ไอลายจะไหวตัวเสียกอน” จอมพรานกระซิบ เชษฐาพยักหนาอยางเขาใจ ยกนาฬิกาขอมือขึ้นดู ขณะนั้นเปนเวลา บายสามโมงตรง ตนไมใหญในละแวกนัน้ กิ่งใบไมหนาทึบอะไรนัก แสงตะวันบายสองกระจางลง มา ทําใหมองเห็นภูมิประเทศไดชัดเจนยิ่งกวาที่อื่น และชัยภูมิที่นั่งซุม ก็เหมาะดวยประการทั้งปวง เพราะสามารถจะมองเห็นไดเกือบรอบตัว สวนดานหลังก็มีชะงอนหินใหญเปนกําแพงบังอยู ไม จําเปนจะตองคอยพะวงเบื้องหลังใหเสียสมาธิ กวางที่ตกเปนเหยื่อตัวนั้นเปนลูกกวางรุนๆ เขาเพิ่งจะ งอกออกมาเล็กนอย เชษฐาปลดกระติกน้าํ ออกดื่ม แลวตรวจปน ทดสอบระยะที่จะวางลํา แตแลวก็ สง .470 มาใหพรานใหญ “เอา .30-06 ของคุณใหผมดีกวา คุณถือไอนี่ไวเถอะ วาอันที่จริงผมไมชอบดับเบิ้ลไรเฟล เลย ยกเวนถาจําเปนจริงๆ ยิงทีไรรูสึกเหมือนยิงปนลูกซองแฝดทุกที ถือติดมือมานี่ก็เพราะเสียวไอ แหวงเทานัน้ ” รพินทรสงปนของเขาไปใหโดยแลกเอาไรเฟลแฝดของเชษฐามาถือไว เสียงนายจาง กระซิบบอกตอมาวา “ปนของผมกระสุนพรอมทั้งสองลํากลองนะ ปลดเซฟก็ใชการไดเลย” “.30-06 ของผมกระบอกนี้ คุณชายเคยลองยิงมากอนหรือเปลาครับ?” “รูสึกวาจะยังไมเคยจับปนกระบอกนี้มากอนเลย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

431 “ไกสองจังหวะนะครับ ระยะประมาณ 30 เมตรขนาดนี้เล็งศูนยจี้ ไมจาํ เปนตองนั่งแทน ผมบรรจุลูกซิลเวอรทิป 200 เกรนไวเต็มอัตราแลว คางอยูในลํากลองนัดหนึ่ง แตยังไมไดขึ้นนก” เชษฐาพยักหนา ตวัดไรเฟลของพรานใหญขึ้นทดลองประทับบา เล็งศูนยอยูอดึ ใจหนึ่งก็ ยิ้มออกมาอยางพอใจ ขยับลูกเลื่อนขึ้นลําแลวเซฟไว พึมพําออกมา “เอาละ ไดการ ไอนี่ของคุณดูจะเขาทากวา .470 มาก ถาผมรูชนิดและขนาดของสัตวที่จะ ยิงไดลวงหนา ผมชอบใชปนที่เหมาะสมกับขนาดของมัน มากกวาที่จะใหมันเกินความจําเปนไป เพราะมีความสมน้ําสมเนื้อยุติธรรมดี และการยิงก็ออกรส คุณรูไหม ในอินเดียเมือ่ นักลาสัตวขอ อนุญาตทําการลาเสือ เขากําหนดกระสุนขนาดไหนไวใหเปนอยางต่ํา?” “ผมไมทราบหรอกครับ” จอมพรานตอบซื่อๆ จองหนานายจางเขาตื่นๆ “เอะ! รัฐบาลอินเดียมีการกําหนดขนาดของกระสุนปนที่จะอนุญาตใหลาเสือดวยหรือ ครับ” เชษฐากมศีรษะลง “ใช! ที่เขากําหนดไว ก็เพือ่ ใหความปลอดภัยแกผูลาเอง กระสุนแคลิเบอรต่ําที่สุดที่เขา อนุญาตก็คือ ตองไมต่ํากวา .375 เอชแอนดเอชแม็กนั่ม สวนจะใหญกวานี้ขึ้นไปเทาไหร ไมจํากัด” “โอ! นี่เปนความรูใหมของผมทีเดียว ผมไมทราบมากอนเลยวาการลาเสือในอินเดีย ทางการกําหนดขนาดของกระสุนที่โตถึงเพียงนั้น” รพินทรครางออกมา “การลาเสือในอินเดียว เปนสินคา หรือ ‘เสนหยวนใจ’ ชิ้นสําคัญชิ้นหนึ่ง ที่จะเรียกรอง ใหนกั ทองเที่ยวทั่วโลกเขาประเทศอินเดียกันปละมากๆ คุณก็รูอยูแ ลววา อินเดียเสือชุมที่สุดในโลก และรัฐบาลก็สงวนหรืออีกนัยหนึ่ง ‘เลี้ยง’ ไวสําหรับเปนเครื่องดึงดูดลอใจนักทองเทีย่ วใหเขามาทํา การลา แบบเดียวกับการลาหมีโคเดี๊ยกในอลาสกา ทีนี้เมือ่ มันเปน ‘สินคาสําหรับขาย’ ก็ตองคํานึงถึง ความปลอดภัยแนนอนของผูซื้อกอนอื่น ไมยอมใหอยูใ นฐานะเสี่ยงใดๆ ทั้งสิ้น จึงกําหนดบังคับปน ขนาดโตเอาไวสําหรับผูที่ทําการลา แตสําหรับทรรศนะของพรานอาชีพทั่วๆ ไปแลว สัตวหนังบาง ขนาดเสือ .30-06 ก็เหลือที่จะพอเพียงแลว ขอใหฝมือของผูยิงอยูในขั้นพอสมควรเทานั้น พวกพราน พื้นเมืองบานเราเอาลูกซองเดี่ยวยิงเสียดวยซ้ํา เลาใหฝรั่งฟงฝรั่งตาเหลือก สรุกแลวก็คือฝรั่งขี้ขลาด ตาขาวกวาพวกเรามากไมยอมเสี่ยงอะไรเลย ถือหลักปลอดภัยแนนอนไวกอนเสมอ ถามีอะไรก้ํากึ่ง กันอยูใ นระหวางผลไดผลเสีย เปนไมยอมเสี่ยงเด็ดขาด” รพินทรหัวเราะเบาๆ ไมกลาวากระไร เชษฐาเอยยิ้มๆ ตอมา “อยางคุณงี้เปนตน เปนพรานใหญ ทองเที่ยวหากินตลอดเวลาอยูใ นดงลึก เผชิญหนากับ สัตวใหญอันตรายอยูตลอดเวลา แตไรเฟลประจํามือของคุณอยางใหญที่สุด คุณก็มีเพียงแค .375 แม็กนั่มเทานัน้ ฝรั่งเจาของผูผลิตปนเองรูเขาก็แทบช็อก ไมเชื่อวาคุณจะดํารงชีวิตอยูมาไดยังไง ปน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

432 ขนาด .375 โลกของวงการไรเฟลถือกันวาเปนปน ‘ขนาดกลาง’ เทานั้น และฝรั่งผูสรางเองก็บอกไว วาง บางขณะอาจจะลมชางได มันบอกไวอยางไมแนใจนัก ‘อาจจะ’ เทานั้น แตพรานใหญ รพินทร ไพรวัลย แหงประเทศไทย และพรานทีห่ ากินอยูใ นเมืองไทยอีกหลายๆ คน ก็ใชปน ขนาดนี้ลมชาง กระทิง หรือแรดมานานแลวนับไมถวน โดยที่ฝรั่งผูสรางไมกลา พวกนัน้ ถาจะเผชิญหนากับชางละ ก็อยางนอยตอง .470 หรือไมก็ .458 แอฟริกันแม็กนั่ม เทานี้ก็พอจะพิสูจนไดชดั ถึงน้ําใจและฝมอื ของพรานผิวขาว กับพรานของเรา วามันผิดกันขนาดไหนบาง” “ผมคิดวา ความจริงก็นาจะถูกตองตามทฤษฎีของเขาครับ” รพินทรกลาวพรอมกับยิ้มนอยๆ อยางสุภาพสํารวม “การลาสัตวที่ถือหลักปลอดภัยที่สุด โดยอํานาจของกระสุนที่ประมาณใหเหนือไว จัดวา เปนวิธีลาที่ถูกตอง ทีนี้พรานบานเรายังจําเปนตองทนใชอาวุธอานุภาพต่ํายิงสัตวใหญเกินกําลังของ ปนไปนั้น ก็เนื่องมาจากสภาพการเปนอยูและสิ่งแวดลอมทั่วๆ ไปบีบบังคับอยู ผมเชื่อวาพราน เมืองไทยทุกคนรวมทั้งตัวผมเองดวย อยากจะมีอาวุธลาสัตวดีๆ ไวใชประจํามือกันทุกคน ทีนี้ ประการแรก อันเปนขอติดขัดสําคัญยิ่งก็คือทุนทรัพย ปนลาสัตวขนาดใหญลวนเปนปนไรเฟลแฝด ทั้งสิ้น ราคาอยางเบาๆ ก็เหยียบหลายๆ แสนขึ้นไปเปนอยางต่ํา พรานอาชีพอยางพวกเราจะมีปญญา เอาเงินที่ไหนไปซื้อหามา สวนประการที่สองก็เกี่ยวกับกฎหมายควบคุมอาวุธปนในเมืองเรา ที่ ขีดคั่นไมยอมใหประชาชนมีอาวุธปนสวนตัว โดยมีขนาดของกระสุนเกินกวาทีก่ ําหนดไวให ซึ่ง สําหรับไรเฟลลาสัตวแลว ขนาด .375 ก็ถือกันวาใหญโขแลว เทาที่จะอนุญาตใหพวกพรานทั่วๆ ไป ซื้อหามาได ขนาด .470 ผมเองก็เคยเห็นนักลาสัตวสมัครเลนชั้น ‘อภิสิทธิ์’ ใชกันอยูเพียงไมกี่ กระบอก เทาที่ผานสายตามา ยิ่ง .458 แอฟริกันแม็กนั่ม .500 หรือ .600 ไนโตรเอกซเปรส ดวยแลว ผมสารภาพวาไมเคยเห็นหรือแตะตองของจริงมากอนเลย เพิ่งจะมาเคยเห็นของคุณชายที่ขนเอามานี่ แหละ และเทาที่รูๆ มา พ.ร.บ.อาวุธปนก็ดูเหมือนจะไมอนุญาตใหสงั่ เขามาสําหรับประชาชนทัว่ ๆ ไปดวย สําหรับไรเฟลที่มีแคลิเบอรตั้งแตขนาด .45 หรือ 11 มม. ขึ้นไป ยกเวนอภิสิทธิ์ชน เพราะฉะนั้น ถึงแมโดยหลักการ จะถือกันวาเสี่ยงสักขนาดไหนก็ตามที พวกเราก็จําเปนอยูเองที่ จะตองใชปน ขนาดที่มีอยู ตอกรกับสัตวใหญขนาดชางหรือแรดไปตามมีตามเกิด ฝากทุกสิ่งทุกอยาง ไวกับโชคชะตา โชคดี เราก็ฆามัน โชคราย มันก็ฆาเรา ตอรองกันอยูอยางนีแ้ หละครับ ตาม ความรูสึกของผมนั้น ปนยิงชางหรือสัตวใหญอันตรายอื่นใดก็ตาม ที่จะจัดเขาอยูในชัน้ แนนอน ปลอดภัย จะตองเปนปนทีม่ ีกระสุนชนิดที่ไมวาจะยิงไปถูกสวนใดของรางกาย มันจะตองทรุดฮวบ ลงในทันที ซึง่ ไมใชขนาด .375 แม็กนั่มแนๆ น้ําหนักของหัวกระสุนเพียง 300 เกรน ความเร็วสอง พันกวาฟุตตอวินาที และดวยแรงปะทะเพียงประมาณสองตันครึ่ง ยังไมสามารถจะหยุดชางปาบา เลือดที่กําลังจะใชงวงจับเราฟาดใหลมลงไดในพริบตา ถาลูกปนไมเขาเปาหมายสําคัญสุดยอด ชาง ตัวมันโต เปนเปาหมายใหญก็จริงครับ แตเนินน้ําเตาบนสวนหัวของมันอันเปนจุดตายเฉียบขาดนั้น ถาจะเปรียบเทียบกับตัวแลวก็เล็กนิดเดียว และก็มกั จะยิงพลาดกันอยูเสมอในกรณีที่มนั ฮึดวิ่งเขาใส” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

433 เชษฐาจองหนาพรานใหญดว ยประกายตาแจมใส “รพินทร คุณรูตัวบางหรือเปลาวา คุณมีอะไรอยูในตัว ที่ทําใหเปนพรานใหญชื่อกอง มาถึงทุกวันนี”้ “อาจเปนเพราะดวงผม ที่ตองเกิดมามีอาชีพเชนนีก้ ระมังครับ” นายจางสั่นศีรษะ “ไมใชดวงหรอก การที่คนเราจะโยนทุกสิง่ ทุกอยางไปให ‘ดวง’ มันเลื่อนลอยเกินไป เหมือนซัดทอดไปใหอะไรสักอยางหนึ่ง ที่พิสูจนดว ยตาไมเห็น ผมจะบอกคุณใหกไ็ ด ความที่เปน คนถอมตัวอยูเสมอ มีความระมัดระวังอันรอบคอบรูแจงเห็นจริงในอาชีพ และไมเคยประมาทอะไร เลย นี่แหละทําใหคุณเปนพรานใหญมาจนทุกวันนี”้ รพินทรไมไดตอบคําใด นอกจากยิ้มอยางสํารวมตนเชนเดิม และจากนั้นเชษฐาก็ไมได พูดอะไรอีก ทัง้ สองนั่งอยูในที่ซุมอยางสงบเงียบ รอคอยเวลาที่เสือจะเขามากินซากกวาง ทั้งสองสงบปากเสียงหยุดการพูดคุยกันไปเพียงไมถึงสิบนาที ก็มีเสียงกิ่งไมแหงหักรวง ลงมาจากตนไมทึบปากหวยดานซายมือเบือ้ งหนา หางจากซากของเหยื่อที่นอนอยูใ นระหวางซอก โขดหินออกไปเล็กนอย ในความเงียบสงบเชนนี้ เสียงของมันไดยนิ ถนัด เชษฐาขยับตัวอยางเบาที่สุด กวาดสายตาคมกริบคนหาไปยังตําแหนงทิศทางที่มาของ เสียง แลวชําเลืองไปทางพรานใหญ เห็นรพินทรยังคงนัง่ อยูในอาการเดิมไมเปลี่ยนแปลง เพียงแตหู และตาเทานัน้ ที่เปดพรอม สีหนาของเขาสอแววฉงนเล็กนอย ตะแคงหูเหมือนจะเตรียมสดับจับรหัส การเคลื่อนไหวของปาและกําลังอานอยูดวยความกังขา กิ่งไมแหงมันหลนลงมาจากเบื้องสูง ซึ่งใน ระหวางนั้นลมไมมี ตอมาอีกอึดใจใหญๆ ใบไมอันเปนพุมหนาของลําตนไมเอนตนหนึ่ง ก็มีอาการสั่นไหวที่ ผิดธรรมชาติ ยวบยาบไปมาเหมือนจะมีอะไรเคลื่อนไหวอยางระมัดระวังอยูบนนั้น ในครั้งนี้... พรานใหญคอยๆ ขยับตัวจากทาที่นั่งเอนพิงขอนไมอยูก มชะโงกไปขางหนา เพงไปยังจุดหมายที่ หนึ่ง ในเงามืดสลัวของซุมเถาวัลยบนคาคบไมเอนตนนัน้ เชษฐาก็พุงสายตาตามดวยประสาทของ การคนหาทีว่ องไวทันกัน ตาเขียวคูห นึ่ง ปรากฏในเงาตะคุมสลัวของคาคบไมที่ทึบไปดวยใบเถาวัลยนั้น บางขณะก็ เห็นชัด บางขณะก็หายไป แตสิ่งที่ยืนยันฟองชัดคือ เครือเถาวัลยและกิ่งไมบริเวณนัน้ ซึ่งยังคงไหว อยูเปนระยะ อีกอึดใจใหญของการเพงจับมองชนิดตาไมกะพริบ เงาดําปลอดของมันคอยๆ โผล ออกมาใหเห็นถนัดเพียงสวนขาขางหนึง่ ที่เหยียบอยูบนคบไมเทานั้น ก็บอกไดในทันทีวามันคือ อะไร!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

434 เชษฐาขยับตัวเบาๆ อีกครั้ง มือทั้งสองจับปนในทาเตรียมพรอม เพียงแตยังไมไดยกขึ้น ประทับกับไหลเทานั้น มือของพรานใหญแตะแผวเบาลงไปที่บาของเขาเหมือนจะเปนการเตือนให ใจเย็นไวกอน เจาเสือดําชะเงอชะแง กวาดดวงตาคมวาวอยางระแวดระวังไปรอบดาน แลวคอยๆ ไต จากคบสูง ลงมายังกิ่งต่ําเปนระดับ จรดจองเมียงมองหมายไปยังซากของเหยื่อที่นอนอยูในระหวาง ซอกโขดหินเบื้องลาง ไมหางจากกิ่งไมท่มี นั อยูลงไปเทาใดนัก และอึดใจตอมานั้นเอง มันก็เผนลงมายังพืน้ ดิน วาดหางปดไปมาชาๆ เหมือนแมว เดิน ยองเกรวนเวียนอยูสองสามรอบริมโคนไมใหญตนนั้น สงเสียงคํารามออกมาเบาๆ ในลําคอ ตัวของ มันเขื่องพอดู ขนอันเลี่ยนเกรียนเปนสีดํามันระยับราวกับกํามะหยี่ เปนพื้นดําสนิทแทๆ ไมมี รองรอยของจุดดาวที่ผสมปะปนอยูเ หมือนบางตัว ไอดําปลอดยองใกลเขาซากกวางเขามาเปนลําดับอยางแชมชาเยือกเย็น เดินกรายลากหาง วนอยูรอบๆ กลับไปมาอยูสองสามเที่ยว แลวทรุดตัวลงหมอบ กัดแทะกินซากนั้นอยางสบายใจ ไม เรงรอนหรือแสดงอาการตะกรุมตะกรามหิวโหยอะไรนัก หันสวนหัวดานหนึ่งมาทางซุมไมที่เชษฐา และรพินทรนงั่ ซุมอยู เปนมุมตรง เชษฐากะพริบตางงๆ หันไปจองหนาพรานใหญเหมือนจะถาม รพินทรเองก็มสี ีหนา ประหลาดใจเชนกัน ทํามือเปนภาษาใบ บอกใหนายจางของเขาทราบวา เจาเสือดําตัวนี้ไมใชเปน ตัวการสําคัญ เจาของเหยื่อเดิมที่กัดกวางทิ้งไว เพราะจากรองรอยที่เขาตรวจดูแลว มันเปนรอยของ เสือโครง เจาดําโผลออกมาพบซากเหยื่อโดยบังเอิญ หรือโดยตามกลิ่นมาแลวก็เลยถือโอกาสยึด ครองเสียอยางเต็มภาคภูมิ เชษฐาเขาใจความหมายตามภาษาบุย ใบของเขา และก็ไมไดประทับปนขึ้น แสดงวายังไม ตองการจะยิง ขณะนัน้ เอง ระหวางทีพ่ ากันจองตางงๆ กันอยู กลิ่นสาบอยางแรงก็โชยมากระทบจมูก มันลอยมาจากใกลๆ นั่นเอง ดูคลายๆ กับวา ที่มาของกลิ่นจะอยูหางจากทั้งสองเพียงไมกวี่ า ทั้ง เชษฐาและพรานใหญบังเกิดความเอะใจพรอมกัน ครั้นแลว กอนทีจ่ ะมีเวลาพิจารณาสิ่งใดนัน่ เอง เสียงคํารามกระหึ่มก็ดังขึ้นบนชะงอนหินผาที่ปกคลุมไปดวยพุมไม เบื้องบนศีรษะที่ตางพากันนั่ง หลบซุมอยู กลิ่นสายสางยิ่งลอยตลบลงมาสัมผัสจมูกแจมชัด ชะงอนหินตอนนั้นมันสูงขึ้นไปกวา ระดับที่นั่งอยูเพียงไมเกินสี่วาเทานั้นเอง! พรานใหญเหนี่ยวไหลของเชษฐาไวแนน ดึงใหเอนตัวเบนหลบเขามาชิดฝาผนังโพรงหิน ผาที่นั่งซุมกันอยู ใบไมแหงและกรวดดินบางสวนพรูลงมาจากชะงอนเบื้องบนตอนนั้น กระทบ สวนปลายเทาของทั้งสองที่โผลล้ําออกไป ภาพเหนือศีรษะขึ้นไป...ไมสามารถจะมองเห็นได นอกจากจะไดยินเสียง แตภาพเบื้องหนา...ที่ซากกวางตัวนั้น เจาเสือดําผละออกจากเหยื่อ แยกเขี้ยว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

435 อาปากคํารามตอบ หูทั้งสองลูไปทางเบื้องหลัง หมอบตัวเลียดเกร็งอยูกับพืน้ เสียงแผดคํารามจาก เบื้องบนและเบื้องลางที่กรรโชกเขาใสกันดังกองไปทั่วบริเวณ โดยที่รพินทรไมจําเปนจะตองบอก อะไรในขณะนีเ้ ลย เชษฐาก็สามารถจะเขาใจเหตุการณอันเกิดขึ้น อยางปจจุบันทันดวนนีไ้ ดอยาง ฉับพลันวาอะไรมันเปนอะไร ประทับปนขึ้นเตรียมพรอม ระหวางการแสยะเขี้ยว สยายเล็บเขาใสกัน จากฝายเบื้องลางที่มองเห็นตัว และฝายเบื้อง บนที่ไดยินแตเสียงนี้ พริบตาตอมานั้นเอง ฝายที่โผลออกมาจากชะงอนหินเหนือศีรษะก็เผนพรวด ลงมายังพื้นเบือ้ งลางชนิดดินรวงกราว เห็นแวบเดียววาเปนเสือลายพาดกลอนสีลายชัดเจนสดใส อัน แสดงถึงความหนุม แลวจากนั้นก็เปนภาพอันพัลวันทีจ่ บั ตาดูไมทัน ในระหวางสีดําสนิทกับสี เหลืองสลับดํา ที่ฟดกันชุลมุนคลุกคลีไปมา พงไมสุมทุมในละแวกใกลเคียงหักยับแหลกวินาศ เสียง แผดคํารามอยางเกรี้ยวกราดดุราย ประสานกันจําแนกไมถูก ใบไมทั้งสดและแหงกระจายวอน ระคนไปดวยฝุน ใกลเคียงกับซากของเหยื่อ อันเปนชนวนเหตุแหงการประลองเขี้ยวเล็บของเจาปา ทั้งสอง เชษฐาวาดศูนยปนตาม และจับภาพอันฟดกันกลมอยูนนั้ ไดอยางถนัดหลายครั้ง แตไม ปรากฏวาไรเฟลในมือของเขาจะแผดเสียงระเบิดขึ้นอยางใดทั้งสิ้น คงประทับเล็งนิ่งอยูเหมือนจะ ลังเลใจเชนนัน้ รพินทรเองเปนปนที่สอง เตรียมพรอมอยูทุกขณะ เพียงแตรอใหนายจางของเขา ระเบิดกระสุนนัดแรกขึน้ กอนเทานั้น แตกไ็ มเห็นเชษฐายิง จึงรีรออยู ในที่สุด เชษฐาก็ลดปนลงจากการประทับจริงจัง กัดริมฝปากแนน จองตาไมกะพริบไป ยังภาพของการตอสูระหวางเจาเสือดํากับเจาลายพาดกลอนคูนั้นอยางพึงพอใจ กระซิบออกมาเร็ว ปรื๋อ “ปลอยมัน รพินทร อยาเพิ่งยิง มันเปนภาพที่ผมไมเคยเห็นมากอน และไมคิดวาจะมี โอกาสไดเห็น!” พญาสัตวชนิดเดียวกันแตตางพันธุทั้งสอง คงฟดกันติดพันตอไปอยางดุเดือดรวดเร็ว นัว ไปหมด ทั้งเขี้ยวและเล็บทีใ่ ชเปนอาวุธห้าํ หั่นกัน เปนภาพที่นาตืน่ ใจยิ่ง เจาลายไดเปรียบกวาใน ขนาดและน้ําหนักตัว ซึ่งใหญกวาเล็กนอย แตลักษณะจากสีสันของมันยังเปนเสือที่หนุมเกินไป สวนเจาดําถึงแมจะเล็กกวาก็จริง แตเปนเสือที่อายุฉกรรจกวา...ไดเปรียบในความวองไวดุเดือดและ เลหเหลี่ยมชัน้ เชิง ทั้งสองพันตูกันอยางชาติเสือ ชนิดที่ไมตองมีการเปรียบเทียบ อุปมาอุปไมยอะไร ทั้งสิ้น โดยมีซากกวางเปนเดิมพัน มันอยูที่วา...ใครจะเหนือกวาใครเทานั้น! มันนานพอสมควรทีเดียว สําหรับการตอสูระหวางสองเสือรายเจาปา แตมันดูเหมือนจะ เปนเหตุการณที่อุบัติขึ้นอยางรวดเร็วกะทันหัน และจบสิ้นลงในระยะเวลาสั้นเหลือเกิน สําหรับ มนุษยผูตะลึงมองเปนสักขีพยานอยู ทั้งสองฝายฟดกันกลิ้งกลมไปกับพื้น บางขณะขย้ําตัดกันแนน บางขณะก็กระเด็นหางกันออกไป แลวก็เผนเขาใสกันอีกดูไมทันเอาเสียเลยวา ตัวไหนกัดตัวไหน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

436 เพียงแตเห็นไดวา เจาดําวองไวปราดเปรียวกวามาก และไมยอมเปดโอกาสใหเจาลายตั้งตัวติด เสียง แผดคํารามอยางดุรายจากโทสะของมัน บางขณะก็ฟงดูเหมือนเสียงแมวรองในเวลาตอสูกัน เพียง แตสะทานสะเทือนสยองใจกวา ในที่สุด เจาลายพาดกลอน อันเปนเจาของเหยื่อโดยชอบธรรมก็กระเด็นหางออกไปยืน แยกเขี้ยวตัวโกงอยูริมพุมไมตอนหนึ่ง สวนเจาดําหมอบหูลูเตรียมพรอมที่จะพุงเขาใสอยูริมโขดหิน ใกลเหยื่อ ตางตัวตางมีทีเหมือนจะหยาศึกชั่วคราว คุมเชิงกันอยูเชนนัน้ ขนบางสวนของเจา ลายพาดกลอนติดอยูที่ปากของเจาดํา มองเห็นไดชัด...อึดใจใหญตอมา เจาลายพาดกลอนก็เปนฝาย จํานนลาทัพอยางไมนาเชื่อ มันคอยๆ เดินเลี่ยงลับพุมไมหายไปอยางจําใจ ปลอยใหคูตอสูตัวที่เล็ก กวาของมันมีชัย ครอบครองเหยื่อโดยเสรีตอไป เชษฐาลืมตาโพลง จองภาพนั้นอยางตื่นเตนเหลือที่จะกลาว ตะลึงงันไปชั่วขณะ สวน รพินทรยิ้มออกมาอยางพอใจ ชําเลืองมองดูนายจาง พรอมทั้งสะกิดเตือนใหตดั สินใจ แตปรากฏวา เชษฐาวางปนลงพาดตักเฉย มิหนําซ้ํายังทํามือหามไมใหพรานใหญยิงเจาเสือดําตัวนัน้ กลายเปนวา ...ทั้งสองคนนั่งนิ่งอยูในที่ซุมมองดูเสือดําผูพิชิตตัวนั้น กินเหยื่อของมันตอไปตามสบาย จนกระทั่งมันอิ่ม ผละออกจากเหยื่อ ไปยืนเลียอุงเทาและรอยบาดแผล ที่ไดรับบาดเจ็บ จากการตอสูอยูที่ริมพุมไมอกี ครูใหญ ก็ลบั ตาหายเขาไปในพงทึบอยางเงียบๆ ทั้งสองเฝามองมันจน ลับตา แลวหันมามองดูตากันเองอีกครั้ง เชษฐาถอนหายใจออกมาเบาๆ แลวยิ้ม ตาเปนประกาย “คุณคงจะทายใจผมถูกวา ทําไมผมถึงไมตองการยิงเจา ‘ฮีโร’ ตัวนั้น” พรานใหญหัวเราะเบาๆ “ครับ ก็ใจเดียวกับผมนั่นแหละ ถึงแมจะเปนสัตวที่เราหมายลา แตเมื่อเราเห็นการแสดง วีรกรรมสมศักดิ์ศรีของมัน เราก็ไมอยากจะฆามัน เปนอันวาไอเสือดําตัวนั้นมันชนะใจคุณชายและ ผม” “นี่วามันเปนสัตวดิรัจฉานนะ ถาเปนคน ผมคงออกไปขอจับมือมันแลว ตัวมันเล็กกวาไอ ลายเปนกอง แตใจเด็ดกวาลวดลายก็เหนือกวา ไอนนั่ ใหญเสียเปลากลับสูไมได ไมนาเชื่อเลยวา ใน ระหวางไอดํากับไอลาย ไอลายจะเปนฝายเปดอาว นี่เห็นจะเปนขอสรุปไดกระมังวา เสือดํา เหนือกวาลายพาดกลอน” จอมพรานคงหัวเราะอยูเชนนั้น โคลงศีรษะชาๆ “มันก็ไมใชแนเสมอไปหรอกครับ ตามปกติ เสือลายพาดกลอนมันใหญกวาเสือดํามาก และสวนมาก...ไอดํามันจะไมกลาของแวะกับเสือลาย แตสําหรับรายนี้ ที่ไอลายเปนฝายถอยไปก็ เพราะลายพาดกลอนตัวนัน้ เปนเสือรุนหนุม อยูมาก ชัน้ เชิงลวดลายสูไอดําซึ่งเปนเสือแกกวาไมได และตัวก็บังเอิญไมใหญกวากันเทาไหรนัก แตถึงอยางไรก็ตาม เมื่อเจาสัตวตัวเล็กกวามันชนะสัตวที่

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

437 ใหญกวาได มันก็ทําความประทับใจใหแกผูที่พบเห็น อีกอยางหนึ่ง ถาจะพูดกันถึงนิสัยแลว เสือดํา มันดุกวาลายพาดกลอน ถึงจะตัวเล็กก็จริง” เชษฐาลุกขึ้นยืน “ไป เรากลับกันเถอะ ผมดีใจที่ปลอยใหมนั รอดชีวิตไปเสียกวาทีจ่ ะยิงมันอีก ถึงไมไดยิง เสือสมกับที่ตั้งใจไวแตแรก แตไดมาเห็นภาพอยางนี้ ก็พอใจที่สุดแลว เปนขวัญตาเหลือเกิน เมื่อมัน ชนะ ก็ควรใหมันไดกนิ เหยือ่ และมีชีวิตรอดไปได” “ถาไอลายเปนฝายชนะละครับ?” พรานใหญถามยิ้มๆ เชษฐาขมวดคิ้วคิด แลวทําหนาตืน่ “อือม นาคิดนะ ถาไอลายมันชนะ ผมวาผมคงจะยิงไอลายแน เพราะเราตั้งใจจะดักยิงมัน อยูกอนแลว นั่นประการหนึ่ง สวนอีกประการหนึ่ง การที่สมมติวาไอลายชนะ ผมก็คงจะมองไม เห็นมันจะเกงกาจนายกยองสรรเสริญมันสักแคไหนเลย เพราะมันเปนตออยูแลว ตัวก็โตกวา และ ผมก็คิดวายังไงเสียมันก็ตองชนะไอดําตัวที่เล็กกวาอยูวนั ยังค่ํา ทีนี้รปู การมันกลับตาลปตรไปเชนนี้ ทําใหเกิดการเปลี่ยนใจขึน้ มาอยางกะทันหัน ไมรูลวงหนามากอนวาจะไดมาเห็นภาพอยางนี้ มายงัน้ แทนที่จะถือปน ผมถือกลองมาแลว” ทั้งสองหัวเราะใหกันอีกครั้ง แลวชวนกันเดินบายหนากลับแคมป พรอมกับสนทนากัน มาเบาๆ ตามสบายไมคิดหมายที่จะลาอะไรอีกสําหรับบายวันนี้ ที่บริเวณปางพัก ไชยยันตนอนอานหนังสืออยูบนกอนหินพื้นเรียบใตรมไมใหญริมเต็นท แลวก็เลยมอยหลับไป ดารินนั่งคุยฆาเวลาอยูกับพวกลูกหาบริมรานยางเนื้อ ฟงพวกนัน้ เลานิทาน สารพัดเทาที่จะอุบัติขึ้นไดในปา สวนมากก็เปนเรื่องภูตผีปศาจ และความดุรายของเสือสมิงที่มี วิญญาณตายโหงสิง และความลี้ลับมหัศจรรยนานาประการ ลูกหาบทุกคนรักใครนบั ถือในความไม ถือตัวของหลอน ที่ลงมาคลุกคลีดวยอยางใกลชิด ตะวันบายคลอยต่ําลงเปนลําดับ เกือบจะไดเวลา หุงหาอาหารค่าํ พวกที่สงใหไปเอาเนื้อกระทิงยังไมกลับ บุญคําและจันคุมพวกลูกหาบจํานวนหนึง่ ออกไปหาฟนในดงใกลๆ แงซายผูเริ่มนอน ตั้งแตตะวันขึน้ เพิ่งจะตืน่ เมื่อสักครูนี้เอง หนุมกะเหรี่ยงพเนจร คนรับใชประจําแคมปกําลังงวนอยู กับการกอฟนติดไฟ เพื่อเตรียมหุงหาสําหรับคณะนายจาง ทํางานงวนอยูคนเดียวเงียบๆ ไมสุงสิงกับ ใคร ทันทีนั้นเอง โดยไมมีใครเฉลียวคิดคาดฝนมากอนเลย เสียงชางรองขึน้ สะเทือนปา...ดัง ออกมาจากริมดงใกลๆ อยางกะทันหัน เวลาติดๆ กันก็มีเสียงปนลูกซองระดมระเบิดขึ้นเซ็งแซ พรอมกับเสียงรองตะโกนเอะอะของคนฟงไมไดศัพท เสียงปาถลมโครมครามไมไรหกั พังพินาศดัง ใกลเขามา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

438 ทุกคนในแคมปพากันทะลึ่งพรวดขึ้นยืนดวยความตื่นตะลึง ไมมีปญหา เสียงปนที่ดงั ขึ้น คงจะตองมาจากพวกบุญคํา จัน และลูกหาบที่ออกไปหาฟนนั่นเอง คนเหลานั้นเผชิญหนากับชางปา เขาโดยที่คงไมมีการรูตัวลวงหนา กอนที่ฝายในแคมปจะทันไหวตัว...ตื่นจากอาการตะลึง ซุมไมทางดานขวามือของบริเวณ ปางพัก ก็หกั พินาศราบเปนทาง ภูเขาลูกหนึ่งบุกตะลุยอยางรวดเร็วออกมาจากพงดานนั้น มวนงวง ขึ้น วิ่งเหยาๆ ตรงรี่เขามายังบริเวณปางพักอยางกระหายชีวิต ความอึงอลโกลาหลบังเกิดขึน้ เปนจาละหวัน่ ในบัดนั้น เสียงพวกลูกหาบรองเอ็ดอึง และ เผนกันแตกกระจายไมรูทิศทางอยางขวัญไมอยูกับตัว เหตุการณมนั เกิดขึ้นอยางกระชั้นชิดปจจุบนั ทันดวนเกินกวาที่ใครจะควบคุมสติไดทัน รางอันใหญโตมโหฬารนัน้ ตะลุยเขามาถึงใจกลางบริเวณ แคมปเสียแลว ดารินวิ่งอยางไมคิดชีวิต เผนเขาไปหลบอยูห ลังพูตนกระหรางใหญ พรอมกับกระชากปน สั้น .357 ที่ติดอยูในซองขางเอวออกมาดวยสัญชาตญาณมากกวาทีส่ มองจะสั่งการ หลอนสับไก ตามหลังเจาชางปาตกมัน ทีว่ งิ่ เฉียดผานหนาตรงเขาใสลูกหาบที่แตกฮืออลเวลเหลานัน้ ออกไปติดๆ กันสองนัดซอน เสียงกระสุนปนสั้นระเบิดกึกกอง แตอาํ นาจของ .357 แม็กนั่มจากปนสั้นในมือของ หลอนจะยังประโยชนอันใดแตนอยก็หาไม รานยางเนือ้ ที่ขวางอยูเบือ้ งหนาของมันถูกชนปะทะปก ครืนยอยยับลงในพริบตา เกวียนเปลาๆ อีกคันหนึ่งถูกกระชากลมตะแคงลงกับพื้น แลวเหยียบหักลง ทั้งแถบ ไชยยันตนั้นพอตกใจเสียงปนและเสียงรองเอะอะ ลืมตาลุกพรวดขึ้นจากแทนหินทีน่ อน หลับอยู เห็นชางปาวิ่งรี่เขามาก็กระโจนลงจากแทนหิน วิ่งตรงเขาไปที่เต็นทเพื่อจะเอาไรเฟล ราง ของอดีตนายทหารปนใหญอยูในทิศทางการอาละวาดเบือ้ งหนาของมันพอดี เจาสีดอตกมันละความ สนจากจากลูกหาบและสิ่งของอื่นๆ แผดเสียงรองลั่น วิ่งกวดตามหลังไชยยันตไปติดๆ เสียงใครตอ ใครหลายคน รวมทั้งดารินตะโกนไลหลัง ใหเขาหลบเขากําบังขางทางเสียกอน แตไชยยันตไมได ยินเสียแลวในขณะนัน้ คงมุง หนาวิ่งตรงเขาไปที่เต็นท พรวดแหวกกระโจมเขาไป แลวเผนเขาไปยัง ราวปน ยังไมทันที่เขาจะควาไรเฟลขึ้นมา สายเต็นทที่ขึงดานหนาก็ถูกงวงฟาดขาดพินาศ เต็นทที่ ขึงตึงขาดฮวบลงมากองอยูกบั พื้น ไชยยันตหันขวับมาเห็นเพียงพริบตาเดียว ก็กระโจนหนีอยางขวัญ บิน ลมลุกคลุกคลานพยายามจะลอดหนีออกไปทางปลายเต็นทฝงตรงขามอีกดานหนึ่ง ซึ่งมันก็เปน เวลาเดียวกับทีก่ ระโจมผาใบใหญทั้งหลังถูกกระชากฟาดลงมา มวนคลุมพื้นหลักยึดทั้งสี่ดานถอด หลุดจากดินทีป่ กอยู เสียงขาวของสัมภาระหีบลังถูกเหยียบแตกหักดังสนั่น ลําตัวสวนลางของไชย ยันตถูกมวนคลุมอยูภายใตเต็นทผืนนั้น ทามกลางสายตาอันจองตะลึงอกสั่นขวัญแขวนของทุกคน รางของใครคนหนึ่งพุงปราด ออกมาจากโคนไมใหญริมเต็นท วิ่งออกไปสกัดหนาชางปาตกมันตัวนั้น กอนที่มนั จะเหยียบย่ําทุก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

439 สิ่งทุกอยางภายใตครอบคลุมของผาเต็นทซึ่งหลนลงมากางครอมดิน เสียงตวาดกองดังมาจากรางที่ ปราดออกมาขวางหนาในระยะหางเพียงไมเกินสิบกาวเทานั้น เจาชางตกมันชะงักกึกลงอยางกะทันหันเพราะเสียงตวาด และพริบตานั้นเอง ไรเฟลในมือก็ประทับขึ้น พรอมกับเสียงกระสุนระเบิด กึกกอง เปนการยิงประจันหนาในระยะเผาขน ภายหลังเสียงตวาดใหชะงัก สิ่งที่ทุกคนเห็นดวยสายเลือดอันเย็นเฉียบ แทบจะจับเปนกอนดวยความตืน่ ตกใจก็คือ ชางตกมันตัวนั้น คูเขาหนาฮวบลงกับพืน้ ราวกับถูกเปาดวยมนตสะกด สงเสียงรองโอกในลําคอแหบ ยาว แลวก็คอยๆ ลมตะแคงลงเหยียดยาว สงบนิง่ หมดลมหายใจ หมดฤทธิ์อยูตรงนัน้ เอง ใครคนนัน้ ก็คอื แงซาย! ดารินกับลูกหาบทุกคนวิ่งพรูกันเขามา ในขณะเดียวกันกับที่ไชยยันตลุกขึ้นจากการถูกผา เต็นทพันขาอยู โดยมีใครตอใครหลายคนชวยกระชากผาเต็นทออกและพยุงเขาขึ้น ชายดงดานที่ชา งตัวนั้นโผลตะลุยเขามา บัดนี้ บุญคํา จัน และพวกลูกหาบที่ออกไปหาฟน ก็พากันวิ่งกระหืดกระหอบโผลตรงเขามา ทุกคนอยูใ นอาการตื่นเตนตระหนกตกใจ รองถามกันลั่น ไปทั้งบริเวณปางพัก

เมตร ถนัด

รพินทรกับเชษฐานั้น ระหวางเกิดเหตุ ทั้งสองเดินเขามาใกลบริเวณปางพักไมถึง 100 ตางไดยนิ เสียงปนและเสียงชางรองตลอดจนสรรพสําเนียงโกลาหลอลหมานที่แคมปอยาง

พรานใหญกับหัวหนาคณะเดินทางไมไดพูดคําใดกันอีกเลย หันมาจองหนากัน แลวก็ ออกวิ่งตรงมายังบริเวณแคมปโดยเร็วชนิดแขงกับเวลา ทั้งสองมาถึงและเผชิญเหตุการณในเวลาทัน ควัน สดๆ รอนๆ ระหวางทีพ่ วกอยูในแคมปกําลังมุงอยูท ี่ซากชางและพูดกันเอะอะลั่น ภายหลังจากการสอบซักอยูครูเดียว ทั้งพรานใหญและเชษฐาก็ปะติดปะตอเรื่องราวไดถูก หมดทุกอยาง ชางตัวนี้ไดเผชิญหนาอยางกะทันหันกับบุญคํา จันและพวกลูกหาบที่ออกไปหาฟน กอน เสียงปนครั้งแรกที่ไดยนิ เปนเสียงปนของบุญคําระดมยิง มันไลตะลุยฝาเขามากลางแคมป และ มาพบจุดจบดวยมือของแงซายที่สติดีกวาทุกคนในขณะนัน้ กอนที่คนใดคนหนึ่งในแคมปจะตอง เสียชีวิตลง พอพิจารณาเห็นซากชางสีดอตัวนั้นไดถนัดตา เชษฐาก็ตะลึงเพราะปรากฏวามันเปนชาง ตัวเดียวกับที่รพินทรนําเขาคลานเขาไปแอบดูมันยืนพิงตนไมพักอยู เมือ่ ตอนบายนี้เอง! “ไองากุดตัวนี้เอง ทั้งฉันและรพินทรอุตสาหหลีกเลี่ยงไมยิงมันแลวทีเดียว ยังแสมาหาที่ ตายเขาจนได!” เชษฐาครางออกมา พรอมกับจุปากลั่น เมื่อปรากฏวาไมมีใครไดรับบาดเจ็บอันตรายใดๆ ทั้งสิน้ นอกจากขาวของในเต็นทและ เกวียนคันหนึ่ง ถูกเหยียบหักเสียหายเล็กนอย รพินทรและเชษฐาก็ถอนใจออกมาอยางโลงอก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

440 ทุกสายตาในขณะนี้เปลี่ยนไปจับอยูที่หนุมกะเหรี่ยงพเนจรผูลึกลับ รางนั้นยืนสงบนิ่งอยู ในอาการปกติ ไมยนิ ดียนิ รายใดๆ ทั้งสิ้น ทอดสายตาเฉยเมยจับอยูที่ซากชาง ซึ่งบัดนี้กองเปนภูเขา เลากาอยูใจกลางปางพัก ใกลกับบริเวณกระโจมของคณะนายจาง ซึ่งขาดลงมาคลุมกองอยูกับพืน้ เชษฐาเดินเขาไปตบไหลหนักๆ “แกพิสูจนคณ ุ คาตัวแกเองใหเราเห็นชัดขึน้ ทุกวัน ไมเสียแรงเลยที่เรารับแกไวในการ เดินทางครั้งนี้ แงซาย แกเปนคนมีคาเกินกวาที่ฉันคิดไว!” อดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยง ผูมาสมัครเปนคนใชไมไดเอยคําใดทั้งสิ้น นอกจากยิ้ม รับคําชมนั้นนอยๆ แลวก็ถือปนเดินเลีย่ งออกไป “ถาไมไดแงซายคนเดียว พวกเราคงจะมีใครตายกันบาง สงสัยคนแรกก็เห็นจะเปนไชย ยันตนนั่ แหละ ครั้งสุดทายที่สุดมันกวดไลไชยยันตไปติดๆ พวกเราไมมีใครถือไรเฟลอยูเลยสักคน เดียว และกําลังเผลอตัว คิดไมถึงมากอน” ดารินพูดขึ้นหอบๆ หนาของหลอนยังขาวซีด สวนไชยยันตหวั เราะกรอยๆ มองดูซากชาง แลวโคลงหัวชาๆ รพินทรหันไปสอบปากคําบุญคํากับจัน พรานของเขาอีกครั้งดวยสีหนาเครงขรึม ก็ไดความจากคนของเขาทั้งสองวา ตางออกไปหาฟนและคิดไมถึงมากอน มีแตเพียงปนลูกซองติด มือไปคนละกระบอกเทานัน้ ไมไดถือไรเฟลไปเพราะเห็นวาออกไปใกลๆ แคมปแคนี้เอง รพินทรสบถดาคนของเขาพึมพําอยางหงุดหงิด ขัดใจในความเลินเลอของพรานพื้นเมือง ทั้งสอง ภายหลังจากทีท่ ุกคนสรางความตื่นเตนตกใจลงแลว รพินทรสั่งใหพวกลูกหาบจัดการขึง เต็นทที่ขาดลงมากองครอมพื้นใหม และใหจัดการซอมเกวียน ไลตอนควายบางตัวแตกตื่นสะบัด เชือกขาด เตลิดหนีออกไปในขณะที่ถกู ชางบุกเขามา ซากของชางตัวนั้นยังกองอยูเ ปนภูเขาเลากากลางบริเวณแคมป ชนิดที่ไมมีใครสามารถ จะจัดการขยับขยายเคลื่อนยายมันออกไปได กระสุนของแงซายที่ยิงจากไรเฟล .375 ซึ่งไดรับแจก จากคณะนายจางใหเปนปนประจํามือ เจาะทะลุเนินน้ําเตาของมันอยางเฉียบขาด แมนยํา! นั่นเปนการหยุดมันอยางประกาศิต ชนิดไมตองซ้ําหรือปลอยระยะเวลาใหมันทนทุกข ทรมานไปแมแตนาทีเดียว! “เราจะทํายังไงกับไอชางนี่ดี แงซายยิงคว่ํานอนกองเปนภูเขาอยูก ลางแคมปนี่เอง” เชษฐาหันมาถามรพินทรอยางขอความเห็น “เห็นจะตองปลอยใหมันนอนคาอยูนแี่ หละครับ ไมมีทางจัดการยังไงได ถึงยังไงเราก็จะ พักกันอยูที่นี่อกี คืนเดียวเทานั้น พรุงนี้กจ็ ะออกเดินทางแลว ระยะชัว่ เพียงคืนเดียวซากของมันจะยัง ไมสงกลิ่นรบกวนอะไรเรา” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

441 พรานใหญหรี่ตามองดูซากชางอันพะเนินเทินทึกนั้นแลวลูบคางตอบเบาๆ หัวหนาคณะ เดินทางพยักหนา บัดนี้ทุกคนระงับอารมณลงเปนปกติแลว เหตุการณตื่นเตนอกสัน่ ขวัญหายมันจะ เกิดขึ้นอยางกะทันหันไมรูเนื้อรูตัว และก็หายไปไดอยางรวดเร็ว สําหรับในปาเสมอ พอเรื่องอกสั่นขวัญกระเจิงหมดสิ้น ก็กลายมาเปนเรื่องขบขันแทน ม.ร.ว.หญิงดาริน หัวเราะงอหาย เมื่อบรรยายถึงเหตุการณตอนที่ไชยยันตวงิ่ หนีชางลมลุกคลุกคลานเขาไปในเต็นทให พี่ชายฟง ภาพที่หลอนเห็นวาชวนขบขันทีส่ ุดก็คือ ตอนที่เต็นทถูกมันกระชากขาด และรางของไชย ยันตถูกผากระโจมพันดิ้นขลุกขลักอยูในนัน้ อดีตนายทหารปนใหญบนพํา หนานิ่วคิ้วขมวด เขาไม รูสึกขบขันไปกับเพื่อนสาวดวย เพราะเนื้อตัวถลอกปอกเปกไปหมด รพินทรเพียงแตอมยิ้ม สวน ม.ร.ว.เชษฐาปลอยกากออกมาเชนกัน ในการสํารวจดูขาวของในเต็นท พบวาไมมีสิ่งใดเสียหายมากนักนอกจากหีบเสื้อผาของ ม.ร.ว.หญิงดาริน หีบหนึ่ง และเตียงสนามสํารองอีกเตียงหนึ่งถูกกระทืบพังไป ราวปนที่ตั้งอยูกลาง เต็นทลมตะแคง แตไมมีปนกระบอกไหนชํารุดเสียหาย ไชยยันตเลาใหฟงวา ขณะที่เขาวิ่งเขาไปใน เต็นทเพื่อจะหยิบไรเฟลนั้น มือควา .600 ไนโตรฯ ไดแตก็ตองตะเกียกตะกายมุดหนี พยายามจะออก อีกดานหนึ่งโดยไมมีโอกาสจะหันมายิงได “กําลังนอนหลับ ฝนถึงไอแหวงเพลินอยูทเี ดียว” ไชยยันตบนปนหัวเราะ โคลงหัวอยูเชนนัน้ “ตกใจตืน่ ขึ้นเพราะเสียงปน ทีแรกนึกวาฝน ที่ไหนได เห็นตัวยังกะภูเขาวิ่งตะลุยปาตรงรี่ เขามาเกือบจะถึงตัวอยูแลว” “เธอไมไดยนิ หรอกหรือ ตอนที่พวกเราตะโกนบอกใหเธอหลบที่ตนไมกอน ขณะที่มัน กวดไลหลังไปติดๆ นะ” ดารินถามมาพรอมกับหัวเราะ เพื่อนหนุมสัน่ ศีรษะ ขยี้ปลายจมูก “ไดยินอะไรเลา! ไดยนิ แตเสียงลมหายใจจากงวงมันเทานั้นนะซิ แลวก็เสียงฝตีนที่มนั ย่ํา ไลหลังลงมา ราวกับแผนดินจะถลม จะปลุกบอกใหรูตัวลวงหนาสักนิดก็ไมได” “โธ! ปลุกอะไรกัน พวกเราไมมใี ครเห็นมัน หรือรูตัวมากอนทั้งนั้น ทีแรกไดยินเสียงปน จากพวกของบุญคํา ไมทันจะขาดเสียง มันแปรนเขามาแลว เหตุการณมนั กะทันหันเหลือเกิน เธอตื่น ขึ้นพรอมๆ กับที่พวกเราเห็นมันนั่นแหละ” “ก็ผมเตือนตั้งหลายครั้งแลวนี่ครับ” พรานใหญขัดขึ้นยิ้มๆ มองดูไชยยันตกับดาริน “วาถึงแมจะอยูในแคมป ไมวา เวลาไหน ควรจะมีไรเฟลใกลมืออยูเสมอ เกิดเหตุฉุกเฉิน อยางไรจะไดแกไขทัน” “ถึงวาซิ” เชษฐาเสริมมา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

442 “ตองใหเกิดเหตุการณจริงเปนบทเรียนสอนไวอยางนี้เสียบาง คราวหลังจะไดจําขึ้นใจ นี่ ยังดีนะที่เราเอาไรเฟลใหแงซายถือประจําตัวไว มายงั้นละยุงกันใหญทีเดียว แงซายเปนคนรอบคอบ และไมประมาทเลย บุญคํากับจันเสียอีก ทัง้ ๆ ที่ก็ใหไรเฟลประจํามือกันไวแลวทั้งสองคน เดินออก จากแคมปไปหาฟน ยังดันถือปนลูกซองไปได แทนทีจ่ ะยิงมันใหอยูห มัด กลับกลายเปนวายิงยั่ว โทสะใหมันวิง่ ไลเขามาเหยียบพวกเราในแคมป” “ผมนึกไมถึงเลยวา หลังจากที่เราแอบเขาไปดูมันแลว มันจะเดินบายหนามาทางแคมป ของเรา ประมาทเลินเลอไปหนอยเหมือนกัน ความจริงผมควรจะยอนกลับมาที่แคมป เตือนพวกเรา ใหรูไววา มีชางตกมันมาปวนเปยนอยูในละแวกใกลเคียง” รพินทรพูดอยางเสียใจ ไชยยันตหันขวับมาถามวา “ไหน? เห็นเชษฐาบอกไอตัวมหากาฬทีเ่ กือบจะเหยียบผมแบนนี่ คุณกับเขาเห็นมันมา กอนแลวงัน้ รึ?” หัวหนาคณะเดินทางหัวเราะเบาๆ พยักหนาแลวเลาใหฟงโดยละเอียด ถึงตอนที่รพินทร นําเขาเขาไปแอบดูมันในระยะกระชั้นชิดเมื่อบายที่แลวมา ทั้งไชยยันตและดารินรูเรื่องโดยตลอดก็ อาปากคางไป “ปูโธ!” ไชยยันตรองออกมา “ก็แกหรือรพินทร ซัดมันใหสักโปงเดียวอีตอนที่มันยืนพักอยูนนั่ พวกเราที่แคมปนกี่ ็คง ไมตองเดือดรอนวิ่งกันอลหมานอยางนี”้ “ก็ใครจะไปรูเลาวามันจะเดินตะลุยมาทางนี้ แลวเปดฉากอาละวาดขึ้น อุตสาหไวชวี ติ มัน แลว ไมอยากฆามันโดยไมจําเปน” เชษฐาพูดพลางหัวเราะพลาง แตดารินเปลี่ยนสายตาไปจับอยูที่พรานใหญ ในทันทีที่ พี่ชายเลาเรื่องจบ พูดเสียงต่ําๆ “นี่นายพราน คราวหลังอยาทําอะไรหามๆ อยางนั้นอีกนะ มีอยางหรือพาพี่ชายของฉัน คลานเขาไปดูชางตกมันจนแทบจะเขาไปมุดอยูใตทองของมันอยางนัน้ คุณจะเกงก็เกงไปคนเดียว ธุระอะไรที่จะเอาชีวิตนายจางไปเสี่ยงเกินความจําเปนถึงเพียงนั้น รายจัง!” พรานใหญไมโตตอบเชนไร ไขหูทําเปนไมไดยนิ หลอนเสีย เชษฐาก็ตดั บทมาวา “เอาละ เลิกวิตกวิจารณหรือเถียงอะไรกันเสียที พวกเราไมมีใครไดรับอันตรายก็เปนบุญ แลว สนุกดีเหมือนกัน วันนี้มีชางมานอนอึดทึ่ดอยูก ลางแคมปของเราดวยตัวหนึ่ง ค่ํานี้กินขาวขาง ซากชางนี่แหละ” กอนตะวันตกดินเล็กนอย เกิด เสย และพวกลูกหาบกับเกวียนที่เดินทางไปเอาเนื้อกระทิง กับหนังเสือ เดินทางกลับมาถึงแคมป พอทุกคนที่เพิ่งกลับมามองเห็นซากเจาสีดอตัวมหึมานอนกอง อยูกลางบริเวณแคมปกระโจมของนายจาง ก็พากันรองอุทานออกมาดวยความตกใจ และหลังจาก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

443 นั้นไมกี่อดึ ใจก็รับทราบเรื่องราวโดยตลอด เชษฐาเรียกเกิดและเสยเขามาสอบถาม ทั้งสองรายงานวา การเดินทางปกติเรียบรอยดี ไมมีระแคะระคายใดๆ ของโขลงไอแหวงทัง้ สิ้น อาหารค่ํามื้อนั้น ทุกคนมีเรื่องที่จะสนทนากันมากมาย เชษฐาเลาใหนองสาวและเพื่อนฟง ถึงการพันตูอนั นาตื่นเตนระหวางเสือดําและเสือลายพาดกลอน ซึ่งแยงเหยื่อซากกวางที่เขาไปประ สบพบเห็นมากับตาตนเองพรอมกับพรานใหญ รวมทัง้ งาชางกําจัดที่ไดมา สวนดารินกับไชยยันตก็ นําเหตุการณตอนนาทีวกิ ฤต ตอนที่ชางบุกเขามาใจกลางแคมปมาเลาอยางสนุกสนานอีกครั้ง ตาม ภาพและความรูสึกที่ตางไดรับในขณะนัน้ ตลอดเวลา พรานใหญรพินทรคงเปนคนเดียวที่สงบปาก คํา และฟงอยูโดยสํารวมตามปกตินิสัยของเขา “นาแปลกเหลือเกิน” ไชยยันตเอยอยางทึ่ง “แงซายวิ่งไปสกัดหนามันแลวก็ตวาดลั่นออกไปคําหนึ่ง มันชะงักราวกับถูกเวทมนตร สะกด ฉันและทุกคนเห็นกับตาในเหตุการณตอนนัน้ พอมันหยุดชะงัก แงซายก็ยิงเอาในระยะเผาขน ตูมเดียวทรุดเลย ฉันไมเขาใจจนกระทั่งเดี๋ยวนี้วาแงซายมีอะไรดี ถึงไดตวาดเอามันหยุดใหยิงอยาง งายๆ ยังงั้น หมอนี่มันมีอะไรพิลึกๆ อยูนะ” “จริงดวยคะพีใ่ หญ มันหยุดชะงักเพราะแงซายตวาดกอนที่จะยิงมัน พวกเราทุกคนกําลัง วิ่งหนีมนั กระจัดกระจาย แตแงซายกลับวิง่ ไปสกัดหนามันไว ระยะที่ประจันหนากันหางนิดเดียว เทานั้น” ดารินเอยเสริมมาอีกคน เพราะหลอนเห็นเหตุการณตอนนั้นดวยความตื่นตะลึง แทบไม เชื่อสายตาเหมือนกัน เชษฐาเบิกตาฟงแลวครางออกมาเบาๆ ในลําคออยางพิศวง “อือม แปลกนี่ แตเทาทีเ่ คยรูๆ พวกกะเหรี่ยงมักจะมีอะไรดีๆ อยางนี้เสมอแหละ โดยเฉพาะอยางยิ่งพวกพรานชางหรือยังไง?” ประโยคหลังหันมาทางรพินทรเหมือนจะขอความเห็น พรานใหญกลาวขึ้นชาๆ วา “ในวงการพรานพื้นเมืองที่เลื่อมใสอยูในเวทมนตรคาถา เขาก็เชื่อกันเต็มที่ทีเดียวครับ เกี่ยวกับความลี้ลับมหัศจรรยของไสยเวทที่นํามาใชสําหรับปา หรือสัตวปาโดยเฉพาะ มีการร่ําเรียน ถายทอดวิชากัน และถือเปนศาสตรจําเปนแขนงหนึ่ง ผมเคยไดยินไดฟง และไดเห็นมากับตาแลว เหมือนกัน คือพวกพรานพืน้ เมืองเกงๆ ตวาดชางปาทีก่ าํ ลังวิ่งตรงรี่เขาใสใหหยุดชะงัก แตสวนทีว่ า ภายหลังจากเมื่อมันไดหยุดชะงักลงแลว มันจะรี่เขามาเหยียบคนที่ตวาดมัน หรือหันหลังกลับวิ่งหนี ไปนั้นยังเปนปญหาอยู บางคนตวาดใหมนั หยุดแลวยิงมันคว่ําลง สวนบางคนพอตวาดมันหยุดลง แลวและก็ยิงมันแลว แตมันเกิดไมอยูขึ้นมา คนตวาดก็วิ่งปาราบไปเหมือนกัน” แลวจอมพรานก็หวั เราะเบาๆ กลาวตอมาดวยน้ําเสียงเรียบราบปกติวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

444 “อยาไปคิดถึงเรื่องเวทมนตรคาถาอะไรอยูใ หงงเลยครับ คิดถึงหลักความจริงดีกวา สมมติวาชางกําลังวิ่งรี่เขาใสเรา ถาเราตื่นตนใจแลววิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิง มันกวดไลเอาโดยไม ยั้ง แตในขณะเดียวกันถาเราเกิดกลาขึ้นมาขวางหนามันไว พรอมกับสงเสียงดังๆ ขึ้น เปนธรรมดา เหลือเกินในขอที่วามันจะตองชะงักไปชัว่ ขณะหนึ่งเหมือนกัน อาจเปนเพียงชัว่ พริบตาเดียว เพราะ อยางนอยที่สุดก็เทากับเปนการทําใหมันตกใจประหลาดใจขึ้นอยางกะทันหัน หรือมิฉะนั้นก็เปน การเบนความสนใจของมันใหมาจดจอกับเราเสีย จังหวะชั่วเสีย้ ววินาทีที่มันชะงักนีแ่ หละครับ มัน จะเปนเปานิ่งที่สุดใหเราเลือกยิงเอาไดตามสบาย ซึ่งถาสติและกําลังใจของเราดีพอ ผมคิดวาแงซายรู ในความจริงขอนี้ และเขาใจสัญชาตญาณของชางไดดี ประกอบกับที่จะตองเปนคนสติดีและกลา หาญมากเปนทุนเดิม อาจเกิดขึน้ เพราะเคยเปนพรานลาชางชํานาญมากอน สิง่ ที่หมอแนใจวา ศักดิ์สิทธิ์ที่สุด ก็คือไรเฟลในมือประกอบกับฝมือการยิง คงไมใชแนใจในความศักดิ์สิทธิ์ของเวท มนตรคาถาในเสียงตวาดหรอก การตวาดเปนแตเพียงชวยใหชางตัวนั้นชะงัก เพื่อหมอจะไดเลือกยิง เอาในระยะประจันหนา...เผาขนอยางสบาย และในระยะขนาดนี้เปนระยะทีแ่ นนอนทีส่ ุด แตอยาถือ เปนกฎแนนอนตายตัวลงไปนะครับวา ถาชางปาวิ่งไลเขามา เราสงเสียงตวาดดังๆ แลวมันจะ หยุดชะงักเสมอไป มันแลวแตเปนทีๆ ไปเหมือนกัน แลวก็ถาคิดอยากจะลองตวาดมันดูอยางแงซาย บาง ก็อยาไดริอานตวาดมันในขณะที่มือเปลาหรือถือปนเล็กเกินไปเปนอันขาด อยางนอยก็สัก ขนาด .375 และไมวามันจะหยุดชะงักหรือไมก็ตองยิงใหมันทรุดภายในกระสุนนัดเดียว เพราะถา มันไมลมเราก็แหลก มีอยูเ ทานั้นเอง” คณะนายจางทัง้ สามหันมองดูกันอยางงุนงนในคําพูดแบบทีเลนทีจริงของเขา เชษฐากับ ไชยยันตพอจะเขาใจตามทีพ่ รานใหญอธิบาย แตสําหรับดารินยังไมวายติดใจกังขา เพราะเนื่องมา จากที่ตนเองเคยเผชิญกับความลี้ลับมหัศจรรยและอาถรรพณนาคิดตางๆ มากับตาแลว...เมื่อคืนที่ไป นั่งหางกับพรานใหญ หญิงสาวจองตาเขาเปงเหมือนจะคนหาอะไรบางสิ่งบางอยาง แลวยักไหลยิ้มออกมา กรอยๆ “คุณหมายความถึงวา การตวาดของแงซายใหชางตัวนั้นหยุด ไมไดเกีย่ วกับไสยศาสตร คาถาอาคมอะไรเลยใชไหม” “ก็นาจะเปนเชนนั้นไมใชหรือครับ หรือวาเดี๋ยวนีแ้ พทยหญิง หมอมราชวงศหญิงดาริน วราฤทธิ์ นักศึกษามานุษยวิทยาที่กําลังจะทําปริญญาเอก เกิดเลื่อมใสศรัทธาในเรื่องไสยเวทอาคม ขึ้นมาเสียแลว” รพินทรยอนถามหนาตาเฉย หญิงสาวเลิกคิ้วนอยๆ สีหนาอยูในอาการฉงนคลางแคลง อยางไรบอกไมถูก พรานใหญสังเกตเห็นดวยสายตาที่ลอบพิจารณา ก็อมยิ้มเพราะทายความรูสึก ของหญิงสาวถูก ไมกลาวเชนไรอีก แกลงทิ้งเปนปริศนาใหนกั วิทยาศาสตรอยางหลอนขบคิดเลน “ทําไม นอยสงสัยอะไรหรือ ถึงไดถามรพินทรอยางนั้น?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

445 พี่ชายหันไปถาม ดารินสั่นศีรษะตอบออมแอมวา “เปลาหรอกคะ ไมมีอะไร” แลวหลอนก็นงิ่ เงียบไป ไมไดปริปากพูดคําใดเกีย่ วกับเรือ่ งนี้อีก ขณะที่ทกุ คนดื่มกาแฟและสูบบุหรี่หลังอาหาร เชษฐาก็หันมาหารือกับพรานใหญ ถึง แผนการติดตามไอแหวง ซึ่งจะเริ่มตนจริงจังในวันรุงขึ้นอีกครั้ง รพินทรแนะนําใหคณะนายจางของ เขาทั้งสาม ไดศึกษาถึงตําแหนงอันควรที่จะวางกระสุนในการลาชาง เพื่อใหทุกคนขึน้ ใจยิ่งขึ้น โดย เชิญทั้งสามออกมาที่ซากชางสีดอที่นอนตายอยูกลางแคมปใกลเต็นท อธิบายและชี้ของจริงใหเห็น “การลาชางเปนเกมเสี่ยงอันตรายมากที่สุดชนิดหนึ่ง โดยเฉพาะอยางยิง่ ชางโขลงที่ฉลาด และดุรายที่สุดอยางไอแหวง อันเปนจุดหมายของเรา แตอยางที่ผมไดเรียนไวแลวนัน่ แหละครับ คือ สติกําลังใจอยางหนึ่ง อานุภาพของปนดีอกี อยางหนึ่ง ถาเรามีทั้งสองอยางนี้ประกอบกันไดครบถวน แลว ไมมีอะไรจะตองวิตกเลย แมวาจะเปนการพบแบบประจันหนาจวนตัวสักเทาไร และเทาทีไ่ ด เคยผจญผานกันมาบางแลว ทําใหผมเชื่อและไววางใจในทานทั้งสามอยางเต็มเปย ม” “สําหรับพี่ใหญกับไชยยันตนะ ไมมีปญหาหรอก วาแตวา ...” ดารินเอยขึ้นเบาๆ ยิ้มมุมปาก มองประสานสายตาเขา “...ฉันนะ คุณไววางใจแนหรือ?” “ถาคุณหญิงไมดื้อ ปฏิบัตตามขอแนะนําของผมอยางเครงครัดเสียอยางเดียวเทานัน้ ก็ไม มีอะไรนาหวงเลยสําหรับรายการนี”้ พรานใหญบอกตามตรง “เอาละ ฉันสัญญาวาจะพยายามไมนอกรีตนอกรอยของคุณ ในการรวมติดตามไอแหวง ครั้งนี้” “ขอบคุณครับ เขาใจกันไดอยางนี้ผมก็สบายใจขึน้ อีกมากทีเดียว ผมเชื่อในฝมือและความ กลาหาญของคุณหญิง แตไมคอยเชื่อในความ ‘วางาย’ เลย นี่เปนอุปสรรคสําคัญที่สุด โดยเฉพาะ อยางยิ่ง ในขณะที่อยูระหวางภัยอันตราย” “ไวใจเถอะ บอกแลวยังไงวาจะพยายามเปนลูกแถวทีด่ ีของคุณ อธิบายถึงวิธียิงดีกวา” “ในดานตรง สวนหนา ย้ํามาหลายครั้งแลวครับ จุดตายคือเนินน้ําเตา” พรานใหญบอก ใชไมยาวชีใ้ หดูของจริงทีน่ อนตระหงานเงื้อมอยู “ขอใหสังเกตดูที่บาดแผลทีแ่ งซายยิงไวใหเห็นเปนตัวอยาง นี่กระสุนของแงซาย นัดนี้ เปนกระสุนประกาศิตที่เฉียบขาดที่สุด เพราะเขาจุด ‘ดับ’ ของมันพอดี บริเวณสวนนี้จะเปน กะโหลกสวนที่บอบบางที่สุด และนําเขาไปสูที่ตั้งของสมองสวนใหญ เปาหมายของมันอยูเหนือ โคนงวงขึ้นไปเล็กนอย ระวังใหดนี ะครับ เปามันไมใหญโตอะไรนัก อาจพลาดไดโดยงาย กระสุน จะตองจับเขาพอเหมาะพอเจาะในบริเวณจํากัดสวนนี้เทานั้น ถาเลยสูงขึ้นไป แมจะมองดวยสายตา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

446 ผาดๆ วาทะลุสมองของมันก็จริง แตกะโหลกหัวสวนบนของมัน เปนบริเวณโพรงอากาศที่วาง ตอ ใหกระสุนทะลุหรือฝงเขาไปก็แทบจะไมมีความหมายอะไรเลย ถามันวิ่งสวนเรามามันก็ถึงตัวเรา แนๆ วิธีเล็ง กะเผื่อประมาณหกนิว้ เหนือโคนงวงขึ้นไป ถากระสุนเขาถูกที่ ตอใหมนั กําลังจะใชงวง จับเราอยูแลว มันก็จะหยุดชะงัก แลวทรุดฮวบในทันที การยิงสวนหนาก็มีท่หี มายใหเลือกยิงจํากัด อยูเพียงสวนเดียวเทานั้น ซึง่ ถาไมจําเปนอยาพยายามเปนอันขาด” “ดานขางละ?” ไชยยันตถามอยางตองการศึกษาเต็มที่ “ถาดานขาง และมีโอกาสที่จะเห็นสวนหัวได บริเวณที่จะปลอยกระสุนเขาไปยังสวนหัว มีอยูสองที่ จุดแรก รูหูหรือกกหูก็ไดทั้งสองอยาง จุดที่สองก็คือขมับ หรือบริเวณระหวางหูกบั ตา นั่นคือการยิงตัดสมองเหมือนกัน รองลงมาก็สะบักหรือชวงไหล เปนการตัดกําลังและหยุดการ เคลื่อนที่โดยวองไวของมันไดดีที่สุด ชางเปนสัตวใหญ ถาขาหนาหักเสียขางหนึ่ง มันจะเคลื่อนทีไ่ ป ดวยความลําบากและชาลงมาก กระดูกสันหลังเปนจุดตายสําคัญอีกจุดหนึ่ง ถาแนใจวาจะยิงไดถกู โดยไมพลาดก็เปนเปาหมายที่ควรยิง แตรสู ึกวาจะมีโอกาสพลาดไดงายบริเวณรักแรแดง หรือสวน นอกเปนจุดหมายรองลงมา ถาปนเล็กเกินไป ก็ไมควรจะยิงบริเวณดังกลาวนี่เลย” “ทีนี้ถามันหันหลังใหเราเปนมุมตรงเลยละ มิแปลวาเราหมดโอกาสที่จะยิงมันใหอยูได เลยรึ?” เชษฐาถามมาบาง จอมพรานหัวเราะ “ที่ไหนไดครับ ถามันหันหลังใหเราเปนมุมตรง ไมวาโดยการยืนเผลอตัว เพราะเราคลาน เขาไปทางดานหลังของมัน หรือเพราะมันวิ่งหนีก็ตาม เทากับมันเปดจุดออนสําคัญยิ่งอีกชนิดหนึ่ง ใหกับเราอีกครั้ง แตก็เปนจุดที่จํากัดพอๆ กับเนินน้ําเตาดานหนา เล็งไปที่โคนหางครับ กระสุนจะ เจาะรอยเขาไปในทวารอยูเหมือนกัน แตตองหมายความวา มันกับเราอยูในทิศทางที่เปนมุมเสนตรง จริงๆ ถาเบนเฉียงเล็กนอย ก็พยายามวางแนวกระสุนใหรอยตะโพกผานทะลุเขาไปกลางลําตัวหรือ ถาไมไดที่หมายสําคัญอะไรเลย ยิงตัดขาหลังก็ไดแลวคอยซ้ํา เพราะอยางที่บอกแลว ชางถาขาหักไป เสียขางหนึ่งมันจะอืดลงมาก สิ่งที่ควรจะจําไวอีกก็คือ ยิงใกลเทาไหรกไ็ ดผลศักดิ์สิทธิ์ขึ้นเทานั้น ใน ขณะเดียวกันก็เสี่ยงมากขึ้นเปนเงาตามตัวในกรณีที่พลาด และสัญชาตญาณของชางทั่วๆ ไปแลว เมื่อถูกยิงมักจะบายหนาหนีมากกวาจะคิดสู ถาเห็นมันทรุดลงอยาชะลาใจ อาจพรวดพราดลุกขึ้นมา ไดอีกแลววิ่งเขาใส เมื่อเห็นทรุดตองซ้ําทันทีจนกวาจะแนใจ หรือจนกวาจะเห็นมันลมตะแคงลงไป แลว ถาถูกไลอยายืนปกหลัก ใหหนีพลางยิงพลางโดยพยายามหลบเขาหาที่กําบัง” “ขอบคุณมาก ที่ใหรายละเอียดอยางกระจางชัดที่สุด คบกับพรานมาหลายคนแลว พวก นั้นไมเคยใหความรูอยางคุณเลย” เชษฐาวา แลวชวนกลับเขาไปดื่มกาแฟในเต็นทอีกครั้ง ชี้ไปที่ราวปนอันมีไรเฟลขนาด หนักวางเรียงอยูเปนตับ ตบไหลพรานใหญ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

447 “ศึกใหญกับไอแหวงครั้งนี้ คุณเลือกเอาตามใจชอบเลยรพินทร ถนัดกระบอกไหนก็เอา ไป” จอมพรานสั่นศีรษะ ยิ้มออนโยน “ไมละครับ ปนขนาดใหญทผี่ มไมเคยแตะตองหรือถนัดมากอน มีความหมายสูปนขนาด กลางที่เคยรูทศิ ทางและชินมือมาดีแลวของผมไมได” “แปลวาคุณจะใช .375 เอชแอนดเอชแม็กนั่ม กระบอกเดิมของคุณ?” “กระสุนหัวแข็งน้ําหนักสามรอยเกรน ความเร็วตน 2550 ฟุตตอวินาที แรงปะทะตน 4330 ฟุตปาวด ผมพอจะใหความไววางใจมันไดแลวครับ” “ฮือม! มือขนาดคุณ .375 กพอเพียงถมไปนะ ทางพวกผมตกลงกันไวเรียบรอยแลว ไชย ยันตเขาขอจอง .600 ไนโตรของผม สวนผมจะเปลี่ยนมาใช .458 ของเขาเอง นอยมี .470 ริกบี้ แตยงั สงสัยวานอยจะยิงไหวหรือเปลาเทานั้น” “ถึงไมไหวก็ตอ งไหวคะพี่ใหญ ถาประจันหนากับไอแหวงเขา และอันที่จริงก็เคยยิงมา ครั้งหนึ่งแลว” นองสาวรองบอกมา ควาไรเฟลแฝด .470 ขึ้นมาจากราว หักลํากลองเอากระสุนออก แลว ทดลองจับโยนไปโยนมาสลับมือ ชั่งหาน้ําหนักและลองซอมประทับเล็ง รพินทรมองดูอยางพิศวง ระคนทึ่ง ยอมสารภาพกับตัวเองวา ยังไมเคยเห็นผูหญิงคนไหน สันทัดจัดเจนในเรื่องปนผาหนาไม เทากับนองสาวแสนสวยของนายจางของเขาคนนี้มากอนเลย หลอนนาจะเกิดมาเปนผูชายเสียมากกวา เชษฐา ไชยยันต ตางก็หยิบไรเฟลคูมือของตนที่ตระเตรียมไวสําหรับเผชิญหนากับโขลง ไอแหวงขึ้นมาตรวจสอบอีกครั้ง รื้อหีบกระสุนออกมาคัดเลือกชนิดของกระสุนที่ตองการ ตลอดระยะเวลา รพินทรมองดูเงียบๆ เขาไมสนใจดับเบิลไรเฟล .600 ไนโตร ซึ่งไชย ยันตเลือกเปนปนประจํามือ เพราะถึงอยางไรมันก็เปนปนลาสัตวขนาดใหญที่สุด เทาที่มนุษยจะพึง ประดิษฐขนึ้ มาได ซึ่งตามทัศนะของเขาแลว กระสุนทีม่ ีแคลิเบอรขนาดนี้ นาจะใชยิงรถถังหรือยิง เครื่องบินมากกวาที่จะใชยิงสัตว และมันก็มีลักษณะเปนเครื่องปลุกปลอบขวัญของผูถือเสียมากกวา ที่จะใชในวัตถุประสงคเพื่อการลาแทจริง อานุภาพของมันเขาก็เคยเห็นประจักษชัดกับตาแลว ตอนที่เชษฐายิงในขณะที่เขาพา คลานเขาไปกลางโขลงไอแหวงเมื่อ 3-4 วันกอนนี้ คนรางใหญขนาด 6 ฟุตเชนเชษฐา น้ําหนักตัว 70 กวา กก. ก็ยังเซถอยหลังเมื่อกระสุนระเบิดผานลํากลองออกไป นั่นเปนการยิงในระยะประจันหนา เผาขน ซึ่งถาหากเปนการเล็งยิงในระยะหางออกไป ก็ไมมีหลักประกันใดๆ จะมารับรองไดวา ผูย ิง จะสามารถควบคุมวิถีกระสุนเอาไวได อันเนื่องมาจากแรงสะทอนถอยหลังที่ออกจะเกินกําลังตาน ทานของมนุษยรายเฉลี่ยทัว่ ๆ ไป [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

448 ในทางตรงกันขาม เขาคิดวาการเลือกของ ม.ร.ว.เชษฐาทีเ่ อาขนาด .458 แม็กนั่ม เปนการ เลือกที่ถูกตองที่สุด พรานใหญเดินเขามาหยิบไรเฟลกระบอกนั้นขึ้นมาลูบคลําอยางสนใจ โดยถือโอกาส ตอนที่เชษฐาวางพิงไวกับเสากลางกระโจม ความจริงเขาเคยถือปนกระบอกนี้หลายครั้งแลว แตไม เคยไดยิงดวยตนเองแมแตครั้งเดียว เพราะยังไมมีโอกาส นอกจากจะเคยเห็นไชยยันตยิง จึงคะเนได จากอานุภาพของมันดวยสายตาอันชํานาญ คิดอยูในใจวามันนาจะเปนปนลาสัตวใหญที่กะทัดรัด และสมควรทีส่ ุด เหนือกวาขนาดอื่นๆ ที่มีกระสุนใหญกวาขึ้นไปโดยไมจําเปน มันเปนปนโมเดล 70 ผลิตโดยบริษัทวินเชสเตอร อันเปนปนลาสัตวใหญที่ผลิตออกมาพิชิตสัตวใหญในกาฬทวีป โดยเฉพาะ นับตั้งแตสิงโต ควายปา แรดขึน้ ไปจนกระทัง่ ชางแอฟริกัน เชษฐาหันมาเห็นจอมพรานลูบๆ คลําๆ อยู ก็เดินยิ้มเขามาตบไหล “เปนยังไง ทาทางจะชอบใจมันมากไมใชหรือ?” “กะทัดรัดนาใชที่สุดครับ ในบรรดาไรเฟลขนาดหนักทั้งหลายที่ผมเคยเห็นมา” พรอมกับพึมพํา รพินทรกระชากลูกเลือ่ นสลัดกระสุนที่คาอยูในลํากลองกระเด็นหวือ ออกมา แลวใชฝามืออีกขางหนึ่งรับไวกอนที่ลูกปนนัดนั้นจะตกถึงพืน้ หยิบขึ้นพิจารณาดูดว ยความ พอใจ “แตกอนนี้ ถาเปนไรเฟลลาสัตวใหญ ก็ตอ งหมายถึงดับเบิ้ลไรเฟลของยุโรปทั้งนั้น ริกบี้ ของอังกฤษและเวสเลยแอนดริชารตสันดูจะมีชื่อเสียงที่สดุ ตั้งแตวินเชสเตอรของอเมริกันผลิต .458 โมเดล 70 กระบอกนี้ขึ้นมา ไรเฟลแฝดอันมีชื่อเสียงของยุโรปอายไปเลย ไมมีทางเทียบ ไมวาจะเปน อานุภาพหยุดยั้ง หรือวิถีอันแมนยํา ทั้งๆ ที่หนาตัดของหัวกระสุนเล็กกวา” เชษฐาบอก “ผมเคยไดยนิ ชื่อเสียง และผลของการทดลองปฏิบัติการของมันมากอนบางเหมือนกัน ครับ แตเพิ่งจะมาเห็นผลการยิงแทจริง ตอนที่คุณไชยยันตยิงกวางผิดเมื่อวันที่ออกเดินทางวันแรก เห็นกระสุนทีพ่ ลาดจากกวางไปกระทบดิน กําลังอัดของแรงปะทะดันหินกอนขนาดครกตําน้ําพริก ลอยขึ้นไปสูงลิบ แลวอีกคราวหนึ่งก็ตอนที่ตามรอยกระทิงลําบากกันเมื่อวาน...จากรอยที่คุณไชย ยันตยิงไวครั้งแรก แมจะไมถูกที่สําคัญแตอํานาจปะทะ ทําใหมันช็อกลมดิ้นตีแปลงปาราบไปกอนที่ จะลุกขึ้นวิ่งเตลิดหนี สังเกตดูแรงสะทอนถอยหลังก็ไมหนักหนวงมากมายอะไรนัก รูสึกวาจะนิ่ม นวลดีที่สุดสําหรับปนขนาดหนักดวยกันทัง้ หลาย” “ไมถีบเทาไหรหรอก รพินทร...” ไชยยันตผูกําลังสองดูลํากลองคูของ .600 รองบอกมา “ตามความรูสึกของผมวา มันจะถีบนอยกวา .470 ริกบี้เสียอีก บอกนอยใหเขาเอา กระบอกนีแ้ ลวเขาก็ไมเอา เห็นบอกวาไมถนัดอีตอนที่จะตองกระชากลูกเลื่อนอยู” “ปนมันก็หนักอยูแลว ยังจะตองใหฉันมาคอยกระชากลูกเลื่อนหนักอยูอ ีกหรือ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

449 ดารินวา “ผมวาคุณหญิงเลือกแฝดเหมาะที่สุดแลวครับ” พรานใหญหันมาบอกหญิงสาว พรอมกับยิม้ “เพราะการยิงปนแบบโบลทแอ็คชั่นหรือลูกเลื่อน วิธีที่ถูกตองที่สุดก็คอื ในขณะกระชาก ลูกเลื่อนสลัดปลอกกระสุนเกาออก เพื่อจะบรรจุนัดใหมเขารังเพลิง ภายหลังจากทีไ่ ดยิงนัดแรกไป แลวนั้น จะตองกระชากในขณะที่ปนยังคงประทับอยูกบั บา ไมใชลดปนลงมากระชากลูกเลื่อนแลว ยกขึ้นประทับใหม เพราะจะทําใหชา เสียเวลา น้ําหนักของ .458 กระบอกนี้คงทําใหคุณหญิงไม สามารถจะกระชากลูกเลื่อน ขณะที่พานทายยังประทับอยูกับบาแนๆ ลําพังมือเดียวที่รองรับ กระโจมมือไวนั้นคงจะคอนปนไมไหว สําหรับปนแฝด ถายิงซ้ํากเหนีย่ วอีกไกหนึ่งเทานั้นเอง” “ฉันก็วายังงั้นแหละ ถึงไดเลือกเอาริกบี”้ รพินทรเดาะลูกปนขึ้นๆ ลงๆ เงยหนาขึ้นมองดูเชษฐาทีย่ ืนเทาเอวยิ้มๆ อยูตรงหนา “นี่น้ําหนักของหัวกระสุนมิปาเขาไปตั้งรวม 500 เกรนหรือครับ” “ใช กระสุนหัวแข็ง 500 พอดี หัวออน 510 เกรน ความเร็วตน 2125 ฟุตตอวินาที น้ําหนัก ของหัวกระสุนก็ดี ความเร็วที่ไมสูงเกินไปนักก็ดี เปนทีพ่ ิสูจนกันมาแลววาควายปา แรด หรือชาง ก็ ไมมีทางจะยืนอยูไดเกินกวา 25 วินาทีภายหลังจากดูดเอาหัวกระสุนเขาไปบริเวณทีห่ มายสําคัญ นา ลาสัตวชื่อกองโลกและรูจักปนลาสัตวทุกชนิดคนหนึ่งกลาวไววา ในบรรดาปนลาสัตวทั้งหลายนั้น มีขนาดตางๆ กันอยูห ลายชนิดเรียงลําดับกันขึ้นมาถี่ยิบนับไมถวนทีเดียว แตก็มีปน ลาสัตวที่จําเปน และเหมาะสมสําหรับนักลาสัตวแทจริงอยูเ พียง 5 ขนาดเทานั้น ซึ่งถามีเพียง 5 ขนาดเทานัน้ ก็จะ สามารถทําการลาสัตวทุกชนิดไดในโลก คุณเองมีอาชีพเปนพราน และสําหรับพรานเมืองไทย ดวยกันแลวก็ตองถือวายากนักที่จะหาตัวจับ คุณพอจะบอกไดไหมวา ปนหาขนาดที่พรานใหญฝรั่ง คนนั้นระบุไว มีขนาดไหนบาง?” รพินทรหัวเราะ สั่นศีรษะ “เอ...ผมเห็นจะไมทราบหรอกครับ เพราะผมเองก็ไมใชพรานใหญของโลก ตัวผมเองมี ปนใชอยูเพียงแคสามขนาดเทานั้น” “เอาละ 3 ขนาดของคุณที่มีอยูนั่นนะ เปนขนาดไหนบาง” “ก็ ลูกซองขนาด 12 หนึ่งกระบอก ไรเฟล .30-06 แลวก็ .375 แม็กนั่ม” “ในจํานวน 5 ขนาดที่พรานใหญของโลกผูนั้นแนะนํา คุณเองก็มีอยูในมือแลวถึงสาม ขนาด ทั้งสามขนาดที่คุณมีทั้งหมด ติดอยูในขาวปนที่เขาแนะนําทั้งนั้นแหละ แปลวาทัศนะหรือ ความรูสึกของคุณก็ตรงกันกับเขาอยูแลว เวนไวแตยังขาดไปเพียงอีกสองขนาด ซึ่งคุณอาจพิจารณา วาไมจําเปนสําหรับคุณก็ได ปนที่เขาแนะนําไวหาขนาดเรียงตามลําดับขึ้นไปก็คือ 1 ลูกซองขนาด 12, 2 ลูกกรดขนาด .22, 3 ขนาด .30-06, 4 ขนาด .375 แม็กนัม่ และ 5 .458 แม็กนัม่ เปนยังไง ตาม ทฤษฎีความคิดเห็นของตาพรานคนนั้น” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

450 จอมพรานเลิกคิ้วขึ้น หัวเราะออกมาเบาๆ “ก็มีเหตุผลที่นเห็นดวยมากทีเดียวครับ ตามที่เขาวาลูกซองกับลูกกรดสําหรับเปนปนหา อาหาร ประเภทสัตวเล็กหรือสัตวมีปก .30-06 เอาไวสําหรับสี่เทาในระยะที่ตองยิงไกลหนอย .375 สําหรับสัตวที่มีน้ําหนักตัวขนาดกลาง และ .458 สําหรับปราบสัตวใหญดุรายอันตราย...ผมเห็นดวย ครับสําหรับขอแนะนํานี้ จริงของเขา ในบรรดาปนขนาดตางๆ ที่มีอยูนบั เปนรอยๆ ขนาดนั้น การ เลือกที่ฉลาดควรจะเลือกไวเพียง 5 ขนาดก็พอแลว ใชไดครบถวนหมดทุกวัตถุประสงคในการลา” “ที่ผมเอาทฤษฎีของตาพรานใหญคนนี้มาบอกใหฟงก็เพื่อจะใหเห็นวา แมแตพรานใหญ ของโลกก็ยังรับรองวาปนขนาด .458 แม็กนั่ม ถือเปนปนปราบสัตวใหญที่ไววางใจไดแลว แกไมได แนะนําพวกปนแฝดของยุโรปที่มีแคลิเบอรเหนือขึ้นไป อันมีอยูตั้งหลายขนาดเลย .470 ที่เคยมี ชื่อเสียงก็ดี .475, .500, .505 ขึ้นไปจนกระทั่งสูงสุด .600 ไนโตร แกเห็นวาเกินกวาจําเปน ถาหากวา มี .458 ไวแลวเพียงกระบอกเดียว ยิ่งกวานั้นยังแนะไวอีกนะวา ถาใครสักคนหนึ่งมีโอกาสที่จะมีไร เฟลไดเพียงกระบอกเดียว ก็ควรจะเลือกขนาด .375 แม็กนั่มเถิด จะเปนการเลือกทีถ่ ูกที่สุด แตถามี โอกาสมีไดสองกระบอกก็ใหเลือกขนาด .30-06 กับ .458 แม็กนั่ม เพราะฉะนัน้ ถาจะพิจารณาตาม ทัศนะของตาพรานคนนั้น เราก็พอจะสรุปลงความเห็นไดวา ไรเฟลทั้งสามขนาดดังกลาวนี้ จัดวา เปนปนที่ดีที่สดุ เรียงตามลําดับไหลขึ้นไปทีเดียว คือ เล็ก กลาง และใหญ นอกเหนือไปจากนีแ้ ลวถือ วาเปนปนจับฉาย ไมจัดเขาอันดับไหนไดถูกตองสมควรในวงการของการลาสัตวในยุคปจจุบนั ” “จะไมลอง .458 ดูสักนัดหรือ รพินทร?” ไชยยันตคะยัน้ คะยอ เมื่อเห็นพรานใหญทดลองยกขึน้ ประทับสองดูศูนยกับตะเกียงเจา พายุ เชษฐาสนับสนุนมาอีกคนหนึ่ง เขาจึงยัดกระสุนลูกที่ถอดออกมาจากรังเพลิงเขาที่ เดินแหวก ประตูกระโจมออกมา คณะนายจางทั้งสามเดินตามออกมาดวย เชษฐาใชไฟฉายแปดทอนสองกราด หาเปาหมายเพือ่ ซอมมือไปยังดงทึบรอบดาน แลวก็พบกับลําตนไมตายซากตนหนึ่ง ยืนชะลูดอยูบน เนินเขาตอนหนึ่ง ปราศจากกิ่งใบนอกจากลําตนสูงเพรียวที่ตั้งตรงขึ้นไปราวกับเสาธง หางออกไป ประมาณ 60 เมตร มีพูโหนกเปนลักษณะคลายตาไมงอกออกมาที่บริเวณสวนกลางลําตนตอนหนึง่ กอนสักขนาดลูกมะพราวหาว พอจะอนุโลมเปนเปาหมายไดอยางดี “เหมาะเลย ตนไมตนนัน้ !” ไชยยันตบอก ในขณะที่เชษฐาสาดลําไฟฉายไปจับและสองกราดใหเห็นจากสวนปลาย ของลําตนมาจนถึงโคนที่ถูกบังหายไปในความทึบของพงไมเล็ก “ไมใชสวนอืน่ นะ ตองยิงตาไมเปนปุมนัน่ ดวย” ดารินรีบบอกมาโดยเร็ว ยกมือขึ้นกอดอกเอียงคอมองดูรพินทรอยางทาๆ พรานใหญคงยืนถือปนยิ้มๆ อยูเชนนั้น พวกพรานพื้นเมืองและลูกหาบทั้งหลายยังไมมี ใครหลับนอน เพราะหัวค่ําอยูมาก ขณะนี้นั่งเรียงรายคุยกันพึมพําอยูร ิมกองไฟ พากันหันมามองดู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

451 พรานใหญและคณะนายจาง ที่ออกมายืนออกฉายไฟกันอยูหนาเต็นทอยางสงสัย รพินทรจึงตะโกน บอกใหทราบวาลองปน พวกนั้นจึงคลายความตื่นลง กลายมาเปนสนใจเฝาจับตามองอยู เขาหนวงน้ําหนักไรเฟลกระบอกนั้นในมือทั้งสองหาความแนใจอีกครั้ง จึงยกขึ้นประทับ บา แตแลวก็ตอ งชะงักอีกครัง้ อดหัวเราะออกมาไมได เมือ่ เสียงเบาๆ ของดารินบอกมาอีกวา “อยาใหผิดนา ไมงั้นขายหนา” “โธ! นี่เปนครั้งแรกในชีวิตทีผ่ มยิงปนขนาดนี้ ยังไมรูทิศทางมันเลย” “ไมตองมาทําออกตัวแกหนาไวกอนหรอก บอกกลาใหรลู วงหนาดวย ถาถูกก็เสมอตัว ถา ผิดเปนถูกฮาปาแน” หญิงสาวพูดหนาตาเฉย รพินทรกลืนน้ําลายลงคอ กะพริบตาปริบๆ ไชยยันตหนั มาทาง เพื่อนสาว “วาแตเธอพนันกับฉันไหมละ ฉันถือหางรพินทรเอง ฉันเอาวาเขายิงถูก เธอจะรองก็ได ดี เหมือนกัน ฉันเองยังเปนหนี้พนันเธออยูห มื่นบาท ตอนที่เธอยิงหัวงูเขียวเมื่อสามสีว่ ันกอนนะ มา พนันกันอีกครัง้ หนี้สินจะไดหายกันเสียที” “ตอใหเทาไหรละ” “สองหนึ่งเอา! เดิมพันหมื่นเดียวเทานัน้ ฉันแพกลับไปถึงกรุงเทพ ฉันจายใหเธอสาม หมื่นรวมกับทีแ่ พพนันคราวกอนดวย แตถาฉันชนะโดยการที่พรานของเรายิงปุมตาไมนั่นถูก หมื่น บาทที่ฉันเปนหนี้เธอเปนอันหลุดกัน” “พี่เลนกับเธอดวยคน จะไดพลอยหลุดหนีส้ ินแพพนันคราวนั้นดวย” เชษฐาเสริมมาอีกคนยิ้มๆ อยางนึกสนุก นองสาวคนสวยเอาลิ้นดุนกระพุงแกม เลิกคิ้ว นอยๆ มองจับไปที่พรานใหญดวยแววตายิม้ ๆ “ตกลงคะ!” “เอา ยิง! รพินทร อยาใหผดิ นา ถาขืนผิดผมกับไชยยันตตองจายเงินนอยรวมแสนทีเดียว แหละ ไชยยันตเปนหนีน้ อยอยูกอนแลวหมื่นหนึ่ง สวนผมเปนหนี้อยูส องหมื่น เราตอคุณสองหนึง่ ...นอยเขารอง ถาคุณขืนยิงผิด ไชยยันตตองจายทั้งหนีเ้ กาถึง 3 หมืน่ สวนผมปาเขาไป 5 หมืน่ ทีเดียว” “โอย! คุณชายกับคุณไชยยันตก็มีหวังเสียเงินนะซิครับ ถาเลนผม” “เอาเถิดนา ยิงก็แลวกัน ผมกับไชยยันตเชียรคุณเต็มที”่ “โธ! ทําไมตองตอใหคุณหญิงดวยละครับ เอาแคเสมอกันไมดีกวาหรือ แพหรือชนะจาย เทากัน” พรานใหญพดู ออยๆ ดารินยนจมูก “เชอะ! ไมเอา เลนเสมอไมเอา ตองตอซิ คุณก็เหมือนกัน จะวางเดิมพันดวยก็ได”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

452 “ตกลงครับ ผมเลนตัวเองสิบสลึง ผมยิงผิดจาคุณหญิงยีส่ ิบสลึง ยิงถูกคุณหญิงจายผมสิบ สลึง” “เหงกนีแ่ นะ! อยาพนันดีกวา มีอยางรึเขาเลนกันเปนเงินหมื่น ตัวเองเลนเพียงแคสลึง คา ลูกปนที่ยิงก็ยงั ไมพอแลว” “โธ! ผมจะมีปญญาไปเอาเงินหมื่นที่ไหนมาเลนกับเศรษฐีไดละ ครับ” “เพราะฉะนัน้ ไมตอ งพูดมาก มีหนาทีย่ ิงก็ยิงไป พวกฉันพนันกันเอง” รพินทรอมยิ้ม ประทับปนขึ้นอีกครั้งปากก็พดู เบาๆ “คุณหญิงครับ” “วายังไง?” “ถาผมยิงผิด คุณหญิงชนะพนันเปนเงินตั้งเกาหมื่นไมใชหรือครับ” “มันเรื่องของฉัน” “ถางั้นผมเลนตัวเองสักสองหมื่นดวยก็แลวกัน นี่พูดจริงๆ เลยตกลงไหม?” “คุณแพ คุณตองจายสี่หมื่นนา” หลอนขู “ออ แนนอนครับ” “เอางี้ดีกวา” หลอนเอียงคอชักลังเล “ถาหากไดเงินสองหมื่นฟรีๆ ยิงใหผิดแลวฉันจายให คุณเอง” เชษฐากับไชยยันตลืมตาโต รองออกมาพรอมกัน “ฮา! อะไรกัน โกงแลวนอย มีอยางหรือติดสินบนกันแบบนี้” “ไมรูละคะ อุบแลว พี่ใหญกับไชยยันตอยากพนันกับนอยไวกอนทําไม” แลวหลอนก็เอามือไขวหลัง พูดขึ้นลอยๆ “ใครอยากไดสองหมื่นฟรีๆ ก็ตองรูหนาทีข่ องตัวเอง หรือไมอยากไดเงินก็ตามใจ” พรานใหญชําเลืองสบตาหลอนยิ้มขันๆ ไมกลาวเชนไรอีก หรี่ตาลงโดยอาศัยแสงลําไฟ ฉายจากมือของเชษฐาที่สองให พริบตานัน้ เอง .458 แม็กนั่ม ก็แผดระเบิดขึ้นกึกกองทามกลางความ เงียบสงัดของดงทึบกลางราตรี อํานาจระเบิดของมันทําใหทุกคนที่ยืนดูอยูเบื้องหลัง รูสึกคลายมีลม พัดวูบมาที่ตวั อยางแรง ตาไมที่งอกล้ําจากลําตนออกมาเปนตะปุม อันเปนเปาหมายแตกกระจายวับเปนสะเก็ด หลุดหายไปกับตา กิ่งไมใหญอันขนาดทอนขาอีกกิ่งหนึ่ง ซึ่งเห็นตามลําไฟสองอยูริมหนาผาลิบๆ หางออกไปประมาณ 150 เมตร เบื้องหลังตนไมตายซากตนนั้นลั่นเปรีย๊ ะไดยนิ มาอยางถนัด แลวมัน ก็คอยๆ หักครืนพับลงมาหอยอยูกับลําตน ราวกับถูกใครเอาขวานยักษจาม นั่นคืออํานาจปะทะอยาง มหาศาลของหัวกระสุน ภายหลังทําลายเปาหมายแรกแลว และวิ่งเลยไปตัดกิง่ ไมที่ขวางอยูเบือ้ ง หนาทิศทางของมัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

453 พวกลูกหาบพากันครางหึ่ม เมื่อมองเห็นอานุภาพอันรายกาจ ของไรเฟลกระบอกนั้น รพินทรหันไปทําหนาตาตื่นกับหญิงสาวผูย ืนเทาเอวหนางออยู “ตายเลย! ผมตั้งใจจะยิงใหผดิ จะไดขอแบงเงินพนันสองหมื่นจากคุณหญิง ไหงมันถึงดัน ฟลุกไปถูกเขาไดก็ไมทราบ วา!” “มันพิสูจนใหเห็นชัดอยูตลอดเวลาวา ระหวางคุณกับฉัน ไมมีทางจะสามัคคีกันไดเลย ยังไงละ” ดารินพูด แลวหันมาทางเชษฐากับไชยยันต “ไมเสียแรงหรอกคะที่พี่ใหญจางพรานคนนี้นําทาง ลักษณะของเขาสอใหเห็นชัดอยูเ สมอ วา ซื่อสัตยสุจริตและมั่นคงดี ขนาดติดสินบนตั้งสองหมื่น เพียงแคใหยิงเปาผิดแคนี้ยังไมเลนดวย เลย” จบเสียงกระแทกเงาๆ หันมาคอนพรานใหญอีกที แลวแพทยหญิง ม.ร.ว.หญิงดาริน วรา ฤทธิ์ ก็เดินแหวกมานกระโจมเขาไปเสีย ปลอยใหพชี่ ายและเพื่อนชายยืนหัวเราะกันอยางขบขัน ครื้นเครง รพินทรใชไฟฉายสองดูกิ่งไมลิบๆ ที่ถูกลูกปนตัดหักโคนลงมาดวยความทึ่งอยางยิ่ง แลว ทดลองยิงอีกสองสามนัด ตามเปาหมายที่จะเลือกตางๆ สวนมากเปนกิ่งไมและแงโขดหินใน ระยะหาง คอยสังเกตอํานาจปะทะของมัน ผลของการทดลองใหความพอใจอยางยิ่งยวด “เปนยังไงบาง?” ไชยยันตเอยถามอยางกระตือรือรน ภายหลังจากที่รพินทรกระชากปลอกกระสุนกระเด็น หลุดออกมาจากรังเพลิง เมื่อยิงนัดสุดทายออกไปแลว “วิเศษสุดในบรรดาไรเฟลทั้งหลายที่ผมเคยมีโอกาสยิงมาครับ แรงสะทอนถอยหลังก็นิ่ม นวลพอที่จะควบคุมวิถีกระสุนไวได .375 เทียบไมไดครึ่ง ไววางใจไดอยางสบายเลยครับ สําหรับ สัตวใหญขนาดชางหรือแรด” “ถางั้นเอาไวประจํามือสักกระบอกซิ เรามีมาสองกระบอก” พรานใหญยิ้มอยางสุภาพสํารวม สั่นศีรษะนอยๆ “ชางเถอะครับ ผมคิดวาเอาไวในคลังปนสวนกลางตามเดิมจะดีกวา ถาฉุกเฉินจําเปน อยางไร ก็คอยหยิบฉวยขึ้นมา สําหรับผมปนติดมือที่ถนัดที่สุดก็คือ .375 อยางที่เรียนแลว มัน คลองแคลวดีไมเทอะทะเกะกะจนเกินไป” เชษฐารับไรเฟลกระบอกนั้นมาบรรจุกระสุนอีกชุดหนึ่ง ซอมยิงบาง โดยไชยยันตเปนผู สองไฟไปที่ตน ยางสูงลิ่วตนหนึ่ง แตลําตนผอมเรียวขนาดตนหมากเขือ่ งๆ มีกิ่งใบทึบเฉพาะตรง ปลายยอด หัวหนาคณะเดินทางเล็งไปยังระดับสวนกลางของลําตน และปลอยกระสุนออกไปอยาง ประณีตทีละนัด ทุกครั้งที่หวั กระสุนทะลุผา นลําตนยางตนนั้น เห็นมันสั่นสะเทือนอยางถนัด พอนัด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

454 ที่สี่ซึ่งเชษฐาวาแนวกระสุนไดระดับเทากัน ยางตนนัน้ ก็ลั่นดังสนัน่ และหักโคนพับกลางลงอยาง นาดู ไชยยันตเปลี่ยนไฟฉายไปใหรพินทรชวยสอง ตนเองรับปนมาจากเชษฐา ซอมยิงอีกคน หนึ่ง เปนการประลองฝมือและทดสอบแนวทางของไรเฟลกระบอกนัน้ ไชยยันตยงิ เขาหาหนาผา ตัดเรียบเกลี้ยงขอชะงอนเขาลูกหนึ่ง ซึง่ หางไกลออกไปแทบจะสุดระยะสองถึงของไฟฉายขนาด แปดทอน แตกระนั้น ฝุนอันเกิดจากหัวกระสุนกระทบกับผาหินยังกระจายคลุงเปนมานควัน มองเห็นไดถนัด ทามกลางความเงียบสงัดของปา เสียงหัวกระสุนทีห่ วีดแหวกอากาศพุงไปไดยนิ อยางถนัด กัมปนาทระเบิดของมันสะทอนจากเขาลูกหนึง่ ไปยังอีกหลายลูก กองกลับไปกลับมา ซึ่ง รพินทรบอกอยางขันๆ วา “รับรองครับ คืนนี้ไมวา จะเปนไอแหวงหรือสัตวรายใดๆ ทั้งสิ้น จะไมมีวันแผวพานเขา มาใกลแคมปเราเปนอันขาด” ดารินอดรนทนอยูไมได เพราะเสียงปนที่ลั่นอยูเปนจังหวะ อันเกิดจากการซอมมือของ เชษฐาและไชยยันตก็แหวกประตูกระโจมออกมาอีกครั้ง “หูจะแตกตายแลวนายพราน เออแนะ เห็นเปนของสนุกยิงเอายิงเอา หนวกหูจะตาย” “ใครบอกวารพินทรยิง ฉันกับเชษฐาตะหาก ถาเธอจะวาก็วาฉันกับเชษฐา เรื่องอะไรจะ ไปวารพินทรเขา” ไชยยันตเถียงแทน หันไปยิงนัดสุดทายแลวบรรจุกระสุนใหมอกี อยางมันมือ ดารินยกมือ ขึ้นอุดหู แลวเดินมากระชากไรเฟลไปจากมือของไชยยันต “ก็วาทั้งสามคนนี่แหละ อะไรมีอยางหรือ มืดค่ําแลวยังจะซอมยิงเปาอยูได หูออื้ ไป หมดแลว เลิกเสียทีเถอะ” “เอามานานอย ขอยิงอีกชุดเดียวเทานั้น เรือ่ งอะไรกันนี่ อยูๆ ก็มาแยงไปงั้นแหละ กําลัง ซอมมือมันๆ” “บอกวาหนวกหู-หนวกหู ไมใหยิงอีกแลว ไมไดยนิ รึ!” ดารินตวาดเพือ่ นชายแวด ควาปนเดินเขากระโจมไปเสีย ไชยยันตจุปากลั่น โคลงหัวบน พํา “เออแนะนอยนี่ แพพนันเมื่อตะกี้เลยพาลใหญ” ทั้งสามชายหัวเราะ รพินทรทําทาจะขอตัวแยกไปพักผอน แตเชษฐารั้งใหเขาไปคุยใน เต็นทอีกสักครูเพราะเห็นวายังหัวค่ํามาก เขาจึงตองอยูรว มวงกับคณะนายจางอีกครั้ง ดารินจายยาให ทุกคนกินตามปกติ แตพอมาถึงพรานใหญ กอนที่จะสงยาให หลอนถามเงียบๆ วา “เปนไงบาง บาดแผล?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

455 จริงตามที่หญิงสาวพูดไวเมือ่ เชานี้ไมมีผิด ตั้งแตหัวค่ํามานี่รพินทรเริม่ รูสึกปวดระบมที่ บาดแผล มันทวีขึ้นเปนลําดับที่อากาศเริ่มเย็นลง “ก็ เรียบรอยดีครับ ไมรูสึกอะไรเลย” เขาโกหก “ถางั้นก็เห็นจะไมตองพึ่งยากระมัง?” “ก็ สุดแลวแตคุณหมอจะกรุณา” “ไมเปนอะไรแลวจะตองกินยาทําไม ดีเหมือนกัน ไมเปลืองยา” หญิงสาวเก็บยาลงขวดหนาตาเฉย แลวเดินเขาไปผลัดเสื้อผาอยูหลังมาน หลอนคงจะเขา นอนเลยเพราะไมเห็นกลับออกมาอีก ปลอยใหเชษฐา ไชยยันต และรพินทร นั่งดื่มบรั่นดีคุยกันตาม ลําพัง พรานใหญถือโอกาสเลาใหนายจางทั้งสอง ทราบถึงสิ่งที่เขาไดสนทนากับแงซายเมื่อคืน กอนหนานี้ เพราะถือวาเปนเรื่องที่นายจางควรจะไดรบั รูไวดว ย ทัง้ เชษฐาและไชยยันตเต็มไปดวย ความพิศวงและสนใจเต็มที่ ลืมเรื่องไอแหวงลงชั่วขณะ เชษฐาตะโกนเรียกแงซายใหเขามาพบ ในทันทีนั้น บอกใหหนุมกะเหรี่ยงพเนจรผูลึกลับนั่งลงบนมาตัวหนึ่ง “แงซาย จงเลาทุกสิ่งทุกอยางที่แกเคยรูเห็นเกี่ยวกับคนที่ชอื่ ชด ประชากร ใหนายทานฟง เหมือนกับทีแ่ กไดเลาใหฉันฟงเมื่อคืน” พรานใหญบอก ดวยสีหนาและอาการเงียบๆ เปนปกติ อดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยง เลาใหเชษฐาและ ไชยยันตฟงตามที่ถูกซักไซไลเลียง แงซายเลาถึงชด ประชากร ผูซึ่งตนไดขาววาจะออกเดินทางไป เทือกเขาพระศิวะ และไดมุงมาสมัครติดตามไปดวย แตเปนการมาที่สายเกินไป เลาถึงการติดตาม ของตนเอง ซึ่งตองมีอุปสรรคเกิดขึ้นเสียกอน...พระธุดงคประหลาดทีม่ าชวยเหลือใหรอดตาย และ ทํานายเหตุการณ...เลาถึงเทือกเขาพระศิวะ ขุมเพชรพระอุมา และ มรกตนคร...ทุกสิ่งทุกอยางตรง ตามที่เคยไดบอกรพินทรไวแลวเมื่อคืนกอน ทั้งเชษฐาและไชยยันตสอบซักไลเลียงหนุม พเนจรอยูเ ปนเวลานาน แตทั้งสองไมไดความ กระจางอะไรมากไปกวารพินทรผูซึ่งคุยกับแงซายมากอนแลว “เอาละ เปนอันวาแกยอมรับใชไหมวา แกเคยออกตามนองชายของฉันลึกจากหลมชาง เขาไป จนกระทั่งไปเกิดอุปทวเหตุเสียกอน และตองถอยกลับ” “เปนความจริงครับ เจานาย” แงซายรับคําดวยเสียงหาวต่ํา เชษฐา ไชยยันต หันมามองดูตารพินทรและเปลี่ยนไปจับอยู ที่แงซายอีกครัง้ ไชยยันตก็เอยขึ้น “นี่เราเพิ่งจะมารูเดี๋ยวนี้เองวานอกจากพรานใหญรพินทรแลว ก็ยังมีแกอีกคนหนึ่งทีไ่ ดรู ขาวระแคะระคายเกีย่ วกับคนที่ใชชื่อวาชด ประชากร ซึ่งเรากําลังติดตามหาตัวเขา อาจเรียกไดวาแก เปนคนสุดทายที่ไดขาวเขาก็ได ทําไมแกถึงไมบอกเราเสียแตแรก ปดเงียบมาตลอด” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

456 “ทานไมไดถามผม” เปนคําตอบสั้นๆ ชนิดที่ทําใหคณะนายจางมองดูหนากันอีกครั้ง “ฮือม แกนี่เปนคนลึกลับเอาการอยูนะ แตฉันก็อยากจะเชื่อและไววางใจในความซื่อสัตย สุจริตของแก” เชษฐาพึมพําออกมา ขณะทีจ่ อ งหนาแงซายเขม็ง ยกมือขึน้ ลูบปลายคาง “ไหนแกบอกวา ตอนทีแ่ กพยายามจะติดตามชด ประชากรไปก็ดี และพยายามสมัครขอ ติดตามเราไปดวยในครั้งนีก้ ด็ ี แกตองการเพียงแคไปใหถึงเทือกเขาพระศิวะที่แกอางวาเปนถิ่นที่มา ของแกเทานัน้ เองรึ?” “เปนความสัตยจริงครับ” “บอกมาตามตรงเถอะ มีอะไรซอนเรนแอบแฝงอยูในการปรารถนาจะไปใหถึงเทือกเขา พระศิวะของแก?” ใบหนานั้นยิ้มจนเห็นฟนขาว สายศีรษะชาๆ ตาเปนประกายแจมใส จับอยูที่ดวงตาของ เชษฐาที่มองนิง่ มา “หามิได ไมไดมีอะไรแอบแฝง ไมไดมพี ิษมีภยั ใดๆ กับทานและคณะของทานเลย ผม ตองการเพียงไปใหถึงที่นั่นเทานั้น ผมขอสาบาน” ภายในเต็นท ปกคลุมไปดวยความเงียบชัว่ ขณะหนึ่ง ทุกคนตกอยูในหวงความคิดหนัก หนวง ในที่สุดเชษฐาก็หันมาทางพรานใหญ เอยขึ้นขรึมๆ “รพินทร คุณคงทราบดีอยูแลววาที่ผมออกเดินทางมาในครั้งนี้ ผมไมไดสนใจหรือเชือ่ ถือ ในเรื่อง ขุมเพชรพระอุมา หรือวา มรกตนคร เมืองลับแลอะไรนั่นเลย ผมเพียงแตตอ งการจะตามหา นองชายของผมเทานั้น และไมวาเขาจะอยูที่ไหน อันเนื่องมาจากการเชื่อถือศรัทธาในสิ่งใด ผมก็ จะตองตามเขาใหพบ ถาหากวาเขายังมีชีวติ อยู ทีนจี้ ากสิ่งที่คุณเคยไดยินไดฟงมา และหลักฐาน ประกอบบางอยาง มันเกิดมามีมูลใกลเคียงกับสิ่งที่แงซายเลา มันทําใหตองนาคิดเสียแลว ถามจริงๆ เถอะ ในความรูสึกสวนตัว คุณรูสึกอยางไรบาง?” “ผมยังบอกอะไรไมไดทั้งสิน้ ครับ” จอมพรานกลาวแผวเบาอยางระมัดระวัง ตาหรี่ลง “หลักฐานสําคัญที่สุดที่ผมไดมาก็คือ คําบอกเลาของเนวินและลายแทงเมื่อสี่รอยปของมัง มหานรธาที่เรียนแลว ขุมเพชรพระอุมา หรือ มรกตนคร จะมีอยูจ ริงหรือไม เราจะรูกันเมื่อไปถึง เทือกเขาพระศิวะแลว ซึ่งก็ยงั รับรองไมไดวาเราจะคนพบ หรือเดินทางไปถึงจุดหมาย อันไมปรากฏ อยูในแผนที่ของภูมิศาสตรนี้หรือไม คุณชายอนุชาไดสญ ู หายเขาไปในโลกหลงสํารวจสวนนี้ เพราะ ความหวังและเชื่อมั่นอยางเต็มเปยม แนละ พวกเรายังไมงมงายจนถึงกับจะเชื่อในสิ่งนี้ แตสิ่งที่เรา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

457 ตองบุกบั่นเขาหาเปาหมายนีด้ วย ก็เพราะตองการติดตามคุณชายอนุชาใหพบนั่นเอง เปนตนเหตุ สําคัญที่สุด” ตางเงียบงันกันไปอีก ไมมใี ครอานความคิดของกันและกันออก “เลยจากหลมชางเขาไป แกเคยผานเขาไปกอนแลว และใชชีวิตอยูถึง 7-8 วัน ตามที่เลามา ไหนลองบอกซิ สภาพปาเปนอยางไรบาง” ไชยยันตตั้งคําถาม ทําลายความเงียบขึ้น แงซายยิ้มนอยๆ อยางยากทีจ่ ะอานความหมาย นิ่งไปครูก ็ตอบในกระแสเสียงหาวกังวาน เชนเดิมวา “ผมไปไดไมไกลนักครับเจานาย มันเปนปาดิบดงดําที่มองไมเห็นแสงเดือนแสงตะวัน เทาที่ผมเห็นพริกขี้หนูตนหนึ่งขนาดสี่คนโอบ ลูกของมันมีลักษณะเปนหวีเหมือนกลวย ตะขาบ... ตัวเทาไมกระดานฝาเรือน ยาวหาวา ใหญกวานัน้ จะมีอีกหรือเปลาผมไมทราบ งูบางชนิดมีหงอน อีเห็นใหญเทาเสือลายพาดกลอน ตัวตอไมทํารังอยูบนกิ่งไม แตอาศัยอยูในหลุม แตละตัวเกือบเทา ฝามือ กวางเดินพลาดตกลงไปในหลุมของมัน ชั่วอึดใจเดียวเหลือแตกระดูก...” แงซายเวนจังหวะหายใจ กอนจะกลาวดวยน้ําเสียงหาวตอไปวา “ผมเห็นอะไรไมมากนักหรอกครับ เพราะผมเขาไปตืน้ นิดเดียว ทุกสิ่งที่ผมเห็นไมเคย ปรากฏใหเห็นอยูในปาไหนมากอน เหมือนฝนราย แตผมก็ไมไดฝน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)