Het kan plots verkeren

geval vertrokken we uiteindelijk rond 9u30. Het werd een fikse wandelingen over rotsen en smalle paadjes, af en toe eens in volle zon. Maar ondanks de warmte stapten we goed door en zagen ons einddoel al in de verte. Omdat Marianne heel wat vlugger wandelt dan ik, stap ik altijd vooraan zodat ze mijn ritme volgt en we dus samen blijven. Op zeker moment schoot ik precies wat door mijn rechterknie waardoor ik op het grinten padje begon te schuiven. Als reactie zette ik mijn rechtervoet dwars, maar dit was compleet mis. Ik sloeg mijn voet om, hoorde een korte kraak, hees mijn been nog eventjes omhoog uit reactie en kwam nogmaals op deze voet terecht. Ik viel op mijn achterste. Een scherpe pijn ging door mijn been en voet. Marianne had alles gezien en kwam meteen te hulp. Maar ik wilde eerst even de pijn verbijten. “Laat me even bekomen, ik denk dat ik iets gebroken heb…” Een poging om terug op mijn voet te staan, mislukte flagrant. De pijn was niet te harden, dus plonsde ik weer op mijn achterwerk op de harde grintsteentjes.

Dringende hulp

Marianne vertrok naar het naburige dorp om er hulp te halen. Ondertussen probeerde ik me op mijn achterwerk voor te bewegen aangezien ik me zonder enige bescherming onder de hete zon op het middaguur, bevond. Maar ook dat was geen makkie. De boorden waren begroeid met kleine distels, zodat mijn handen al spoedig op een stekelvarken geleken. Dus was wat improvisatie op zijn plaats. Ik nam in elke hand een grote steen en schoof op die manier voort op handen richting schaduw. Gelukkig vond Marianne vlug hulp en kwam ze samen met een Belgische man en zijn zoon aangesneld met water, een pet en handdoeken om me te beschermen. Zij belden ook de hulpdiensten op en niet lang daarna kwam een ploeg brandweermannen opdagen, eerst met twee. Het zouden er uiteindelijk 14 zijn. We vermoeden dat bijna de hele brandweerploeg van de partij was. Veel zal te maken gehad hebben met het tijdstip, 14 juli, de Nationale Feestdag in Frankrijk. Waarschijnlijk moest op die dag de hele ploeg paraderen in het dorp en voor hen was dit een uitgelezen kans om eraan te ontsnappen.

Brancard

De eerste mannen maten mijn koorts op: 39° en lage bloeddruk. Eén riep uit: ‘Hij heeft Covid-19, we moeten hem meteen een medisch masker aanmeten.’ Ik zal wel ergens een lage bloeddruk gehad hebben, maar koorts? Ze hadden waarschijnlijk gewoon de buitentemperatuur gemeten die heel hoog opliep op dat moment. En dat masker, dat was geen goede keuze want ik snakte nu naar adem en moest uiteindelijk overgeven. Dus masker weer af. Mijn voet werd gestabiliseerd en een speciale ploeg voor het repatriëren van slachtoffers in de bergen, kwam ter plaatse. Ik grapte: “Amai, ik zorg toch wel voor een goede werkgelegenheid in Frankrijk.” Zij snoerden me meteen de mond: “We zijn allemaal vrijwilligers!”. Ondertussen onderhield één van hen contact met een dokter beneden. Het voorstel kwam eerst om me met een brancard naar beneden te brengen. De riemen werden al aangetrokken en dat was geen lachertje. Mijn reactie dat ik blij was om toch al vier kinderen verwekt te hebben, kon op hilariteit rekenen.

Helicopter

Uiteindelijk besliste de dokter (op afstand) dat mijn toestand te slecht was om te transporteren via zo’n brancard en werd een helikopter opgeroepen. Eén van de ‘redders’ grinnikte. “Meneer, nu zal je pas blij zijn dat je al vier kinderen hebt.” Ik begreep de ware toedracht niet tot er vanuit een helikopter een kabel naar beneden kwambegeleider incluis - en men de heupgordel aangespte. Het eerst moment kon ik geen woord uitbrengen. “Steun op je linkerbeen. Daar gaan we.” Overleg in de zin van “Heb je hoogtevrees?” Zie je dit haalbaar?” waren niet aan de orde. In één ruk, werd ik met mijn begeleider de helikopter in gehesen. Een gratis vlucht. Met een mooi uitzicht, moet ik toegeven. Een beetje verder landden we op een voetbalterrein en werd ik overgebracht in een ziekenwagen, richting Vaisonla-Romaine. De hele operatie had toch wel een goede 3,5 uren geduurd. En ik mocht niet eten noch drinken, tot er duidelijkheid was over een eventuele directe ingreep.

Operatie

De foto’s wezen een barst in het scheenbeen, een gebroken kuitbeen, een verschuiving van deze twee benen, beschadiging van het kraakbeen en ook twee ligamenten die volledig door waren. Ze planden dus een overbrenging naar een ziekenhuis in Orange (zo’n 23 km verder) voor een operatie; een beslissing waar ik niet achter stond. Ik wilde gerepatrieerd worden naar België. Plots was er geen plaats meer in het ziekenhuis van Vaison-la-Romaine noch in Orange en moest ik met een open gips terugkeren naar de camping.

Dus heb ik nog twee dagen verplicht moeten logeren op de camping in ons klein caravannetje omdat ik pas dan kon opgehaald worden met de ziekenwagen vanuit België. We hebben geen sanitair in deze caravan. Je kunt je dus voorstellen dat het leven op dat moment niet gemakkelijk was: ik mocht niet steunen op de gekwetste voet, moest mij voortbewegen op krukken om naar het toilet te gaan, het was gloeiend heet, ik moest me ook verzoenen met het feit dat mijn vakantie (en die van mijn vrouw) erop zat en er nog een operatie zou volgen met vermoedelijk een lange revalidatie.

Gedragen

Van mijn ongeval tot aan dit moment had ik nog maar weinig aan God gedacht, terwijl ik uit ervaring weet dat Hij precies mijn toevlucht is. Ik betrapte me erop hoe vlug ik God vergat. Anderzijds voelde ik me wel gedragen in die zin dat ik precies beruste in mijn situatie, niet mijn vingertje omhoog stak naar boven omwille van deze korte vakantie en jammerde over het gebrek aan Zijn tussenkomst.

Uiteindelijk heb ik dus nog eens twee dagen later de operatie ondergaan, die blijkbaar heel ingewikkeld was. Om de benen bij elkaar te brengen, moesten ze ook twee plaatjes inbrengen, verbonden met een kabeltje (geen vijzen want die was ik al eens verloren). Er wachtten mij nog zes weken gips zonder dat ik erop mocht steunen en omwille van zwelling van mijn been moest ik dit omhoog houden. Lees: in bed blijven. Maar die weken vlogen voorbij. Ik heb veel in de Bijbel kunnen lezen en bidden voor mensen. Doorheen deze periode ben ik me meer bewust geworden over de broosheid van een mensenleven, maar ook de grootheid van een Heer die altijd bij je is en juist deze situaties aangrijpt om je met de voeten op de grond te brengen (alhoewel ik op één niet mocht steunen) maar ook om je relatie met Hem te verdiepen. En mijn verlof? Wel ik zie alvast uit naar het komende verlof. De fysiotherapeute zei me laatst: “Ga maar weer op vakantie, maar liefst zonder breuken.” Mijn reactie was: “Maar op die manier zorg ik wel voor werk voor jullie…”

Yvan Thomas

Artificiële intelligentie

Artificiële intelligentie -AI- is momenteel vaak in het nieuws. In de voorbije maanden heeft de vooruitgang in muziek en kunst door AI veel vragen opgeroepen over copyright, plagiaat, en de vraag wat of wie een kunstenaar of componist is.

Wat vind je van dit muziekstuk? Het is niet geschreven of opgenomen door een mens, maar gecreëerd door het online AI systeem AIVA. Het klinkt zogezegd ‘echt’, maar er is geen zingbare melodie. AI kan dingen maken die lijken op een bepaald kwaliteitsniveau, maar de computer kan geen onderscheid maken tussen dingen die aangrijpend zijn en dingen die saai zijn.

Enkele jaren geleden werd de website ‘This person does not exist’ gecreëerd met een zogenaamd StyleGAN, een generatief, adversarieel netwerk. De site kon nieuwe gezichten compileren aan de hand van beelden op Facebook. Daarna kwam er een reeks andere StyleGANs, die je bijvoorbeeld kunt gebruiken om niet-bestaande katten, paarden en zelfs chemicaliën te simuleren.

Dat is allemaal heel interessant, maar sindsdien hebben de ontwikkelingen zich voortgezet. Dall-E en Stable Diffusion, onder andere, maken het nu mogelijk om een tekst te schrijven als een prompt, waarmee de AI een beeld creëert.

Voor sciencefiction en fantasievolle kunst is dat heel interessant. Maar wat gebeurt er als iemand iets door zo’n programma laat maken ‘in de stijl van…’. Er is al een beruchte namaak-Rembrandt gemaakt met behulp van AI. Nu wordt kunst al eeuwenlang geïmiteerd en vervalst en bij beelden die op de computer zijn gemaakt, heb je tenminste geen penseelwerk.

Dit schitterende beeld van Gent is nooit door van Gogh geschilderd en een kenner kan dat redelijk vlug zien. Niemand zou bedrogen worden door een afbeelding van het Atomium in de stijl van Rembrandt.

Dali zal ook geen last hebben gehad van een afbeelding van een Tesla in zijn unieke stijl. Dit zijn sowieso dingen die kunststudenten en striptekenaars al jaren doen.

Maar je kunt ook zogezegde kunst bestellen in de stijl van huidige kunstenaars. Als dat te maken heeft met kunstenaars die vooral digitaal werken, wat dan?

Een van de voorgestelde opties om het werk van de kunstenaar en de kunstkoper te beschermen is de NFT, of nonfungible token, dat wil zeggen een niet-vervangbare of unieke jeton. De kunstenaar verkoopt iets waarvan hij beweert dat het uniek is en het contract wordt beschermd met blockchain. Als NFT, blockchain en dergelijke voor jou te ingewikkeld klinken, ben je niet alleen. Samen met cryptovaluta maken ze deel uit van een markt die als veilig wordt voorgesteld, maar die toch te nieuw en te ingewikkeld is voor de meeste mensen.

AI is een verzamelnaam geworden voor applicaties die complexe taken uitvoeren waarvoor voorheen menselijke input was vereist. De term wordt vaak door elkaar gebruikt met onderliggende gerelateerde termen, zoals machine learning en deep learning.

Maar de vraag leeft reeds sinds voor de tijd van Picasso. Als de kunstenaar prenten maakt, hoe kunnen we dan zeker zijn dat hij er niet meer van afdrukt dan hij toegeeft?

Als je een afdruk van een beroemde foto koopt, hoe weet je dan dat de fotograaf er niet tienduizend heeft gemaakt?

En toch is er iets anders aan de hand wanneer we denken aan kunst die volledig gecreëerd wordt door een computer. Is dit kunst? En zo niet, wat is het dan wel?

Voor zij die van op een afstandje toekijken, zijn dit moeilijke vragen. Maar voor wie betrokken is bij het maken van zogezegde AI-kunst, is het al duidelijk dat AI wel artificieel is, maar niet intelligent.

De computer weet niet wat hij maakt. Zelfs bij het synthetiseren van nieuwe beelden of muziek op basis van eerdere werken, heeft de computer geen besef van wat goed is en wat niet. We hebben misschien vooruitgang geboekt met de computer als combinatiemachine, maar de dag van de computer als kunstenaar is even ver van ons verwijderd als in de jaren 50. In de natuurlijke wereld die we kennen, is er slechts één wezen dat kunst maakt. De mens blijft daarin uniek.

Zoals in de Bijbel staat: ‘HEER, wat is de mens dat U hem wilt kennen, de sterveling dat U hem aandacht schenkt?’

Johan Wauters en Martin Turner van YouTube @ErpsKwerpsEcht