2 2 D E P S YC H O LO O G / S E P T E M B E R 2 0 1 7 G E E RT J E K I N D E R M A N S
junior – christian henningsen
‘N
a eerst een half jaar bedrijfskunde te hebben geprobeerd, ben ik psychologie gaan studeren in Rotterdam. Ik wilde geen hulpverlener worden, dus koos ik voor arbeids & organisatiepsychologie. Mijn afstudeerstage deed ik bij adviesbureau gitp. Ik liep mee met assessments en zat bij gesprekken met kandidaten waarin de tests werden besproken. Ook deed ik onderzoek naar de negatieve kanten van persoonlijkheid. Het praktische werk sprak me erg aan, onderzoek doen vond ik minder interessant. Na mijn afstuderen ben ik gaan solliciteren bij recruitmentbureaus en kreeg ik drie aanbiedingen. Ik koos voor Morgan Green, een klein headhuntersbureau dat zich richt op het hogere segment. Ik heb er bijna een jaar gewerkt en het was verschrikkelijk. Ik was voornamelijk bezig met sales. Elke ochtend deed ik zo’n drie, vier uur lang koude acquisitie, ik belde alle foodbedrijven af en probeerde op slinkse wijze langs secretaresses te komen, om de directeur te spreken te krijgen. Ik wilde weten of ze een functie hadden die moest worden ingevuld. De rest van de dag belde ik kandidaten om te kijken of ik ze samen kon brengen. Ik begon om acht uur en als ik om half zeven weg ging, was het vroeg. Dat deed ik minimaal vijf dagen per week, maar vaak ook nog op zaterdag. De managers zaten er erg bovenop, er werd voortdurend bijgehouden hoeveel telefoontjes je pleegde. Het leek of je je eigen targets kon bepalen, maar feitelijk drongen zij die op en de targets waren onrealistisch hoog. Tijdens de maandelijkse vergadering werd iedereen vervolgens uitgefoeterd.
Het idee was dat je daar harder van ging werken.
LICHT ONETHISCH De cultuur was heel commercieel, ik voelde me gedwongen ook licht onethische dingen te doen. Als ik bijvoorbeeld een kandidaat sprak en ik hoorde dat hij ergens solliciteerde waar ik nog niet binnen was, dan benaderde ik dat bedrijf om mijn diensten aan te bieden. Zo werd me dat geleerd. Het gebeurt veel bij die Angelsaksische bureaus. Op een dag kwam ik mijn bed niet meer uit. Ik zag er zó tegenop om te gaan werken, dat ik me ziek meldde. Mijn manager vond ziek zijn iets voor slappelingen. Ik werd dezelfde week naar de bedrijfsarts gestuurd. Daar deed ik mijn hele verhaal. Hoewel ik voor mijn gevoel tegen een burn-out aanzat, vond de bedrijfsarts dat ik wel kon werken. Dat heeft hij ook tegen mijn manager gezegd. In paniek belde ik mijn vader, die directeur is. Na dat gesprek wist ik het zeker: ik moest daar weg en wilde een vaststellingsovereenkomst. Want als ik zelf ontslag zou nemen, kreeg ik geen uitkering. Het bedrijf ging daar niet in mee. Ze hebben een gigantische omloopsnelheid, van de zestig mensen die er zijn begonnen sinds ik er was begonnen, waren er vijftig alweer afgehaakt. Ik moest weer aan het werk. Ik heb het nog twee weken volgehouden en deed alleen wat in mijn contract stond: acht uur werken, van half negen tot half zes. Dat was zo demotiverend voor de rest die veel langer bleven, dat ze me uiteindelijk toch een vaststellingsovereenkomst hebben aangeboden.
STREEPJE VOOR Ik nam een dikke maand vakantie en ben toen weer gaan solliciteren. Als recruiter heb ik ervaring met het nabellen van vacatures. Dan probeer ik de hiring manager aan de telefoon te krijgen. Er zijn een paar basisvragen die ik dan stel: welke cultuur heerst er? Is die formeel of informeel? Hoe zit het met de werktijden en de werkdruk? Wat zijn de belangrijkste eigenschappen van iemand die men zoekt? En verder: wat houdt de functie echt in? Wat zijn alle taken, hoe ziet een dag eruit? Met die informatie kun je je je brief aanpassen aan wat jij in de aanbieding hebt of kunt of wilt. Daarmee kun je zo’n brief heel persoonlijk maken. Dan heb je echt een streepje voor op de mensen die niet bellen. In één maand tijd had ik toen zo’n
D E P S YC H O LO O G / S E P T E M B E R 2 0 1 7 2 3
FOTO: PETER VALCKX
twintig sollicitatiegesprekken. In het begin was ik nog supernerveus, maar dat gaat op een gegeven moment wel over. Ik kon uiteindelijk weer uit een paar opties kiezen en koos voor een traineeship bij Raet. Dat bedrijf verkoopt Human Resource-software. Ik moest met bedrijven in gesprek over wat ze nodig hadden en waar ze verder nog behoefte aan hadden. Als een bedrijf regelmatig boetes krijgt omdat de verblijfsvergunning van een medewerker is verlopen, kun je een systeem bouwen waarin een belletje afgaat een paar maanden voor een verblijfsvergunning afloopt. Het werk was leuk, alleen moest ik dat systeem daarna ook daadwerkelijk al programmerend op maat maken en dat was niet
mijn grootste kracht. Daarom moest ik er weg. Toen had ik zeven maanden de tijd om iets nieuws te vinden. Eerst nam ik weer vakantie, daarna ging ik solliciteren. Opnieuw kon ik vaak op gesprek komen. Ik zocht nu meer naar een baan als loopbaancoach. Ik kwam uiteindelijk terecht bij een bedrijf dat hulpverlening biedt aan mensen met somatisch onverklaarbare lichamelijke klachten, met de nadruk op re-integreren naar werk. Dat werk vond ik erg leuk, maar ook daar moest ik na een jaar weg. Ik was onvoldoende gegroeid, hoewel ze toegaven dat het juist de laatste twee maanden heel goed ging. Dat vond ik heel jammer, ik was er graag gebleven. Ik zou graag weer zo’n
functie vervullen, want dat past bij me.’ Een dikke maand later is het al raak. Hij schrijft: ‘Ik heb goed nieuws! Ik ben aangenomen als psycholoog bij de praktijk voor psychotherapie in Amsterdam..’
‘Tijdens de maandelijkse vergadering werd iedereen uitgefoeterd. Het idee was dat je daar harder van ging werken’