I. WSTĘP Skąd pomysł na stworzenie publikacji?
ludzi wrażliwych i twórczych, którzy często już sami prywatnie praktykują ekologiczny styl życia i poszukują wsparcia w inicjowaniu takich praktyk w swoich miejscach
Poszukując wiedzy z zakresu praktyk proekologicznych stosowanych w sektorze kultury, odczuwałam brak wieloaspektowego ujęcia tematu z perspektywy codziennego funkcjonowania instytucji kultury. Wysuwające się na pierwszy plan wyzwania związane z jednorazowością zastosowania materiałów produkcyjnych (np. do aranżacji wystaw czy budowy scenografii teatralnej), odczuwalna presja środowiska kreatywnego na ciągłą innowacyjność projektów, generującą nadprodukcję wydarzeń, pozostawiających po sobie ogrom śmieci (niezliczone wydruki promocyjne czy odpady po zajęciach plastycznych) – to jednak przecież nie wszystko. Instytucje kultury mają ogromny potencjał dotarcia z wiedzą na temat ekologii do swoich stałych odbiorów oraz gospodarowania posiadanymi terenami zielonymi jako atrakcyjną i bezpieczną przestrzenią realizacji działań (tym bardziej cenne w dobie globalnej pandemii COVID-19). Wyjątkowym potencjałem w rozwoju edukacji ekologicznej przez instytucjonalną branżę kultury jest niesamowita siła wynikająca z licznego gromadzenia w jednym miejscu
6
Kultura naturze, z Syrenką w tle
pracy. Mnie do stworzenia tej publikacji zmotywowała także potrzeba rewizji dotychczasowych praktyk i dyskusji o tym, na ile takie działania są postrzegane jako potrzebne z perspektywy odbiorców instytucji. Wrażliwe podejście do potrzeb naszej publiczności powinno przejawiać się w decyzjach programowych instytucji, ponieważ to są właśnie miejsca, które pozwalają lepiej odnajdywać się we współczesnym świecie i rozumieć wyzwania rzeczywistości. W końcu, poszukiwałam także odpowiedzi na pytanie, jak bez obowiązkowej i usystematyzowanej edukacji ekologicznej można poszerzać grono Polek i Polaków dbających o naszą Planetę oraz jak w tym może pomóc sektor instytucji kultury. W trakcie rozmów udało mi się zgromadzić listę różnorodnych praktyk proekologicznych stosowanych w warszawskich instytucjach kultury. Wiele przykładów powtarza się, co świadczy o ich sile i daje poczucie już realizowanego standardu, który śmiało można powielać.
Joanna Tabaka
