Uiteindelijk kwamen ze aan bij de zijgang. Er lagen hier nog meer dode raven in het water. ‘Kom, niet treuzelen. We gaan door, kuikens,’ zei Roselia. ‘Zeg, Roselia, wat wil jij eigenlijk met het geld doen?’ vroeg Antonio. ‘Tio! Ik heb twee zoontjes. Wat denk jij? Nog meer domme vragen?’ Antonio hield zijn mond. Wat een secreet, dacht hij bij zichzelf, maar hij onderdrukte de gedachte snel want ze keek hem nog steeds aan. Na een halfuur lopen kwamen ze bij het einde van de gang. Er bevond zich een ijzeren ladder naar boven die vastgepind zat aan de muur en bovenaan de trap was de put afgesloten met een verroeste deksel. ‘Kom op! Waar wacht je op Carlos? Klim om-
hoog! Ik schijn je wel bij. Carlos deed wat van hem gevraagd was en klom de ladder op. Bovenaan probeerde hij met zijn rechterhand de deksel omhoog te drukken. ‘ Antonio, hou me even vast. Dan kan ik met twee handen duwen.’ Antonio ondersteunde hem bij zijn middel en Carlos schoof uiteindelijk de putdeksel opzij. Het zonlicht scheen de tunnel binnen en voor een ogenblik waren de broers verblind. ‘Zie je het geld al liggen?’ Toen ze gewend waren aan het licht keken ze in de ogen van de vreemdeling. ‘Dios!’ riep Roselia uit. ‘Ik ben het,’ zei de vreemdeling. ‘Ik had jullie al verwacht.’ De man glimlachte breeduit. Op zijn schouder zat een raaf.
34
er met het geld vandoor.’ ‘We zouden moeder toch niet alleen kunnen laten?’ zei Antonio met zoete stem. ‘Toch ga ik mee.’ Carlos zei niets maar glimlachende de sullige grijns van een blinde man. ‘We gaan naar jullie werkplaats.’ In de werkplaats onder het peertje dat aan het plafond hing, sneden ze het koffertje open en onderzochten ze de inhoud. Het koffertje bevatte een zaklamp, een touw en een geplastificeerd papier, dit was de kaart. Ze herkende het meteen als de kaart van het rioolstelsel van Sagrienta Fe, dat gelegd was in de 19e eeuw na de stichting van de bananenplantage. Het stelsel bestond uit manshoge gangen die samenkwamen in een
Inhoud 4.
Door Ezra Hakze
20. Gelegenheid tot vragen: Homerus
Door Sharona Badloe
16. Reis naar de beat
September
5. Dancing trough the Maze in Tears 9. Dorst
Door Lottie Bakker 10.
Door Thomas van Grol
Door Sebastiaan Berger
22. Afscheid van een legende Door Erik Post
...
26. Whisky: Cutty Sark
Door Merel Borst
28. Daphne en Apollo
Nieuwe Kerk 12. Mistbanken 14. Rebus
Door Merel Borst en Circe de Bruin
18. Het Proustarchief Door Circe de Bruin
Door Thomas van Grol
Door Francine Kos
30. De kaart van de vreemdeling Door Joep Harmsen
3
steunend op de vensterbank van de danszaal zijn dronkemanslied stond te zingen, en het gesteun in het hutje waartegen ze met hun rug zaten te wachten. ‘Antonio?’ fluisterde Carlos. ‘Ja.’ ‘Ben je eigenlijk wel ‘s met Roselia naar bed geweest?’ Antonio zweeg, maar schudde zijn hoofd. ‘Jij?’ ‘Als we het geld hebben gevonden, ga ik met haar trouwen,’ antwoordde Carlos. ‘Ik wilde gewoon zeker weten dat ze het nooit met mijn broer heeft gedaan.’ ‘Sst, luister.’ Het gekreun hield op. Ze spitsten hun oren en vijf minuten later hoorden ze een hard gesnurk. Roselia kwam naar buiten met het koffertje. Het maanlicht scheen vanachteren op haar rode haren, terwijl ze op de mannen neerkeek. Ze is de mooiste vrouw van de wereld, dacht Carlos. De hoer, dacht Antonio toch enigszins nerveus, alsof ze met haar indringende blik zijn gedachte zou kunnen lezen en hem nogmaals voor sodemiet uit zou schelden. ‘Dios! Die kerel stinkt! Kom we gaan,’ zei Roselia. ‘We?’ vroeg Antonio. ‘Ja, ik vertrouw jullie niet, ratten. Straks gaan jullie
Heroine | Inhoud
Heroine | Onder invloed
36
Heroine | Onder invloed
stad en koop een auto en word chauffeur. Hoef ik ook niet meer die sullige Carlos achter me aan te slepen.
2
35
Rond half vijf waren ze het riool ingedaald via de put voor het huis van de Centano’s. Het stonk verschrikkelijk in de tunnel – de broers hadden een zakdoek om hun mond geknoopt en Roselia gebruikte haar heupdoek als mondkapje – maar gelukkig was het nog te vroeg voor de ochtendstoelgang die altijd tussen zes en zeven in beweging kwam in Sangrienta Fe. Ze stapten stevig door het
rioolwater dat tot de enkels van hun laarzen kwam. Roselia voorop met de zaklamp en de kaart, in het midden Carlos – die zijn ogen gefixeerd had op de zachte billen van Roselia – en daarachter Antonio, die chagrijnig was omdat hij niet de kaart en de zaklamp mocht vasthouden en om de huwelijksplannen van Carlos; als die hoer maar niet in hun huis komt wonen. ‘Veel dode raven in het riool,’ merkte Antonio op. ‘Die stinkbeesten liggen ook altijd in de weg.’ Hij schopte tegen een raaf die voor zijn voeten dreef. De raaf kwam uit het water omhoog, zeilde langs Carlos en Roselia, en toen het begon te dalen, strekte het ineens zijn vleugels uit, vloog kraaiend verder, draaide zich om in de lucht en vloog rakelings over hun hoofden. ‘Rotbeest, volgende keer schop ik hem echt dood.’ Ze liepen verder door de riooltunnel. Nog geërgerder dan eerst keek Antonio onder het lopen naar de kale plek midden op het gebogen hoofd van zijn broer. Die klojo, wat denkt hij wel niet. Een hoer is ze. Hoe kan hij nou voor haar vallen? Als we het geld hebben dan pak ik de eerstvolgende trein naar de stad. Weg van al die imbecielen hier. Helemaal van die heks. Laat haar maar voor moeder zorgen. Ik ga naar de
De kaart van de vreemdeling | Joep Harmsen
Colofoon
Tekstredactie: Twan Stiekel, Lisa Smit, Erik Post, Emma-Sophia Nagels, Francine Kos, Joep Harmsen, Thomas van Grol, Nanko van Egmond, Circe de Bruin, Merel Borst, Sharona Badloe. Beeldredactie: Circe de Bruin en Giuseppe de Bruijn. Illustraties: Thomas van Grol, Francine Kos, Kasper van Laarhoven, Merel Borst, Giuseppe de Bruijn. Voorkant: Giuseppe de Bruijn. Met dank aan Fabula Rasa. Contact en inzendingen: redactie.heroine@gmail.com, www.facebook.com/Tijdschrift.Heroine, www.twitter.com/Tijdschrifthero. Lijkt het je leuk om betrokken te zijn bij het creëren van een tijdschrift, neem dan contact op met de redactie. We zijn ook naarstig op zoek naar tekst en beeld voor de volgende editie. Hou voor het volgende thema facebook in de gaten.
grote gang die uitmondde in een enorme put vijf kilometer ten zuiden van het dorp. Het vreemde was dat de grote gang nog een zijgang bezat die 7 kilometer ten westen van het dorp ophield en waarvan het einde was gemarkeerd met een groot rood kruis. De tocht leek zo simpel, dat het drietal verbaasd was dat de vreemdeling niet meteen begonnen was toen hij aankwam, zodat hij de volgende dag weer de trein terug kon halen. ‘We nemen het touw en de zaklamp mee en gaan meteen hier het riool in, we zitten toch aan het einde van de straat,’ stelde Roselia voor. ‘Wacht,’ zei Carlos, ‘wat als de tunnel geblokkeerd is door iets? Antonio, neem jij dat pikhouweel mee en dan neem ik deze spade.’ ‘En waar blijven die laarzen, Carlos?’ bitste Roselia hem toe.
Heroine | Onder invloed
Ik ga een plant kopen en in een kooi zetten. de zomer in mijn haren wassen, bladeren oprapen die weer naar binnen waaien. Ik ga de dagen tellen ik ga de dagen niet tellen ik ga wachten tot de dagen geteld zijn. ik ga lopen en kijken naar mijn handen
De nacht was gevallen en het dorp was vrijwel stil. Het enige geluid dat Carlos en Antonio bereikte was het lied van een eenzame zanger, die zwaar
33
4
die groen en naar modder ruiken.
‘Zie je dan niet, sukkel, dat het koffertje met visdraad aan zijn pols zit vastgebonden en houdt hij hem ook nog eens constant tussen zijn benen. Ik heb een beter plan. We laten hem hier nog wat drinken en rond drie uur neem ik hem mee naar mijn hut. Hij zal vast snel in slaap vallen en dan waarschuw ik jullie en stelen jullie de kaart. Hoe jullie de schat vinden moeten jullie zelf uitzoeken. Maar, tio, ik krijg de helft en nog eens vijftig peso’s, omdat ik met die lange stinkerd naar bed moet.’ Ze prikte haar wijsvinger in zijn borstkast. En keek hem indringend aan. ‘Ja, ja, goed plan. Drie uur.’ Toen Antonio vijftien was, had hij vijf maanden lang elke dag een peso gespaard om ontmaagd te worden door Roselia, maar de nacht was uitgelopen op een deceptie. Rosalia had hem meegenomen naar haar hut en zich voor hem uitgekleed. Maar door de spanning wilde het bij hem niet lukken. Ze was diep beledigd geweest en had hem luid scheldend uit haar hut geschopt.
De kaart van de vreemdeling | Joep Harmsen
September
‘Roselia, liefje, we zaten naast jullie en we weten dat hij jou wat verteld heeft.’ Er verscheen een glimlach op het gezicht van Roselia en ze boog haar hoofd richting het gezicht van Antonio. ‘Oké, ik weet waarom hij hier gekomen is. Laten we een afspraak maken. Ik krijg de helft van het geld …’ ‘Maar we zijn met z’n drieën,’ onderbrak Antonio haar. ‘Rustig maar, ik heb al een plan. En ik heb de informatie. Ik kan het ook zonder jullie doen. Oké? Luister. Hij is een schatzoeker, zegt ie. Hij heeft een kaart bij zich.’ De vreemdeling keek naar het stel dat bij de toog stond te praten en zwaaide toen Roselia naar hem knipoogde. ‘Kijk dan hoe dronken hij al is. Hij heeft een kaart bij zich van het riool van Sangrienta Fe en hij zegt dat hij hiermee een schat moet vinden.’ ‘Een schat?’ ‘Ja, ik heb er over door gevraagd, maar hij wil niet zeggen wat het is, en eerlijk gezegd denk ik ook niet dat hij weet wat het is. Hij is ook maar een onbenul, gestuurd door de hoge heren uit de stad.’ ‘Oké, eitje. Carlos en ik kunnen zo ongemerkt dat koffertje van hem stelen.’