ALIE N ATION SYSTEM Onze groep bestaat uit Johannes, Milena en Christine, drie verschillende persoonlijkheden die uiteindelijk wel tot een goed resultaat zijn gekomen ondanks de vele ideeën die op tafel lagen tijdens dit werkproces. Om te beginnen kwam Johannes met een voorstel af. Hij was bereid om een deel van zijn persoonlijke tentoonstellingsruimte uit ARTJS met ons te delen voor deze opdracht. Hij had als eerste een idee voor een project. Dankzij zijn startschot konden Milena en ik hierop verder bouwen en reflecteren over zijn voorstel. Uiteindelijk kwamen samen tot een nieuw concept waarbij we mensen zouden aanspreken op straat in de omgeving van de tentoonstelling. We wouden hen vragen welk voorwerp ze aan ons (kunstenaars) zouden geven voor de tentoonstelling en welke ze absoluut niet zouden willen geven. Met hun antwoorden wouden we iets doen. Ofwel de voorwerpen zelf gaan zoeken of aan de voorbijganger vragen deze direct mee te geven om het nadien te kunnen tentoon stellen. Het probleem bij dit eerste idee is dat het ten eerste nog niet echt concreet uitgewerkt was en ten tweede het op een sociaal project lijkt, maar uiteindelijk niets bied aan de mensen uit die buurt. Het feit dat dit idee ook weinig nog te maken had met onze lessen media art matters, stond ons ook weinig aan. Voor dat laatste, wouden we een oplossing vinden. Zo zijn er verschillende voorstellen geweest in combinatie met sciencefiction, bijvoorbeeld “Wat zouden mensen geven aan aliens om hier te overleven.” Wat we nadien met de voorwerpen gingen doen bleef een grote vraag. Eerst wouden we iets ludiek maken, waarbij de voorwerpen in een zelfgemaakte spaceship worden geplaatst en nadien de lucht wordt ingestuurd. Of iets totaal anders, dat deze voorwerpen aan mensen in nood gegeven kunnen worden... Maar ergens leken deze opties altijd wat ‘gemaakt’ of van de pot gerukt. Uiteindelijk zijn we op een project gekomen die reflecteerd over de maatschappij en zijn verschillende indivuduen, maar die ook mensen kan samen brengen en waarbij hun nieuwsgierigheid op de proef wordt gesteld. Ondanks het feit dat er veel veranderd is, draait heel het concept wel nog steeds rond de vraag, “Wat zou je aan een alien geven om hier te overleven.”Je kan het project, die nu een interactieve installatie is, zien als een fysiek deel-platform. Dit platform gerbuiken we dagelijks dankzij sociale media en andere virtuele sites, maar wij brengen dit in een nieuwe vorm binnen de tentoonstellingsruimte.
Je kan er dus rondom stappen, allerlei beproevingen doorstaan en deel uitmaken van het kunstwerk. Het is een systeem waarbij de automaat een belangrijke rol speelt. Hierin worden allerlei voorwerpen in gestoken die wij om te beginnen in de omgeving zijn gaan rond vragen zoals in ons oorspronkelijk idee dat we wouden uitvoeren. Het idee achter deze automaat is dat deze voorwerpen er uit mogen gehaald worden door personen die zich als een alien voelen in de maatschappij. De toeschouwer zal dit niet onmiddellijk begrijpen door de installatie gewoon te zien, maar hij zal er moeten rondom lopen en het concept begrijpen door de uitleg te lezen die op elke wand van de installatie staat. Aan de rechterkant staat een soort opslagplaats waar mensen vrijwillig op het moment zelf een voorwerp kunnen doneren. Om de mensen hiervan op de hoogte te houden, zal er hiervoor promotie worden gemaakt. Als de toeschouwer nog verder loopt zal hij filmpjes zien – die links van de automaat gemaakt worden – van mensen die uitleggen waarom zij zich als aliens voelen in de maatschappij en waarom zij denken dat zij in aanmerking komen om een voorwerp te verdienenen. Eens ze daar zichzelf hebben gefilmd krijgen ze een jeton om hun voorwerp uit de automaat te nemen. De toeschouwer ka zijn opname later herbekijken achteraan de installatie samen met andere getuigenissen die in loop worden afgespeeld. Wat hierbij interessant is, is dat de voorwerpen in de automaat waarschijnlijk een reflectie zijn van de identideit van de buurt met zijn verschillende culturele en sociale aspecten. Dankzij ons platform komen toeschouwers, al dan niet vanuit de omgeving, onrechtstreeks in contact met mensen uit de buurt van de tentoonstelling. Deze buurt staat gekend voor zijn multiculturele en multisociale atmosfeer, hierdoor brengen we misschien mensen in contact met voorwerp die voor hen onbekend zijn. Dit is de theoretische bespreking van ons idee, het technische aspect erachter is een andere kwestie.
De automaat werkt als volgt; eens de opname gedaan is volgens de aangewezen richtlijnen, krijgt de persoon een jeton die hij kan ruilen met een voorwerp uit de automaat. Om te vermijden dat de automaat leeg loopt, wordt die dagelijks hervuld met voorwerpen uit de container (ernaast). De container zal lijken op en werken als een kledingcontainer. Hierdoor beperken we de groote van de gedoneerde voorwerpen. Mocht er tijdens de tentoonstelling geen voorwerpen gedoneerd worden, en de voorwerpen die we zelf hebben bijeengeraapt uitgedeeld zijn, dan gaan we weer rond in de buurt opzoek naar mensen die bereid zijn om voorwerpen te geven, zoals reeds werd gedaan in het begin van dit project. Achteraan de installatie zullen we met een scherm werken die verbonden is met de photoboot. De photoboot zou bestaan uit; een laptop/computer met webcam. Om de mensen op hun gemak te stellen willen we er wel voor zorgen dat de mensen afgezonderd zijn om hun verhaal te kunnen vertellen. Technisch gezien zouden we ook graag willen dat eens het filmpje opgenomen is, deze direct word
doorgegeven naar een map in een localhost/server. Dankzij dit systeem kunnen alle opnamens automatisch in loop afspeeld worden op het scherm die achteraan de installatie staat. Op de volgende pagina’s zie je een maquette van de installatie op schaal, maar ook een verzameling van afbeeldingen om het idee nog beter te illustreren.