Μάο Τσε - Τουνγκ: Η χρεοκοπία της ιδεαλιστικής αντίληψης της ιστορίας Από την "Εκλογή Έργων" 1945-1949 Ιστορικές Εκδόσεις 1964
16 Νοέμβρη 1949 Ο Άτσεσον, ο αντιπρόσωπος της αστικής τάξης των Ηνωμένων Πολιτειών, αξίζει την ευγνωμοσύνη των Κινέζων, όχι μονάχα επειδή ομολόγησε ρητά πως οι Ηνωμένες Πολιτείες έδιναν χρήματα και όπλα και πως Τσανγκ Κάι-σεκ προμήθευε τους άντρες για να πολεμήσουν για το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών και να σφαγιάσουν τον κινέζικο λαό, ομολογία που επιτρέπει στους κινέζους προοδευτικούς να πείσουν, με τις αποδείξεις στο χέρι, τα οπισθοδρομικά στοιχεία: τα βλέπετε! Ο ίδιος ο Άτσεσον ομολογεί ότι ο μεγάλος και αιματηρός πόλεμος των τελευταίων ετών, που στοίχισε τη ζωή σε εκατομμύρια Κινέζων, οργανώθηκε συστηματικά από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ο Άτσεσον αξίζει την ευγνωμοσύνη των κινέζων όχι μονάχα γιατί ανήγγειλε απροκάλυπτα την πρόθεση των Ηνωμένων Πολιτειών να στρατολογήσουν στην Κίνα «ατομικιστές δημοκράτες» για να οργανώσουν μια αμερικάνικη πέμπτη φάλαγγα και να ανατρέψουν τη λαϊκή κυβέρνηση που διευθύνεται από το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα, και αυτό τάραξε τόσο τους Κινέζους, και ιδιαίτερα τους Κινέζους που έχουν τάσεις φιλελευθερισμού, ώστε αναλαμβάνουν ο ένας απέναντι στον άλλο την υποχρέωση να μην αφήσουν τους Αμερικανούς να τους εξαπατήσουν και να φυλάγονται παντού από τις ύπουλες ενέργειες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ο Άτσεσον αξίζει ακόμα την ευγνωμοσύνη των Κινέζων, επειδή είπε ένα σωρό παραλογισμούς για την σύγχρονη ιστορία της Κίνας. Γιατί, επειδή η αντίληψή τους της ιστορίας είναι ακριβώς σαν μιας μερίδας Κινέζων διανοούμενων, δηλαδή η ιδεαλιστική αστική αντίληψη της ιστορίας, με το να αντικρούσει κανείς τον Άτσεσον είναι σα να δίνει σε πολλούς Κινέζους την ευκαιρία να πλατύνουν τον ορίζοντά τους, ευκαιρία ιδιαίτερα ωφέλιμη για κείνους που έχουν την ίδια αντίληψη με τον Άτσεσον. Ποια είναι, λοιπόν, τα παράλογα λόγια του Άτσεσον για την σύγχρονη ιστορία της Κίνας; Πρώτα-πρώτα, προσπαθεί να εξηγήσει, με βάση τις οικονομικές και ιδεολογικές συνθήκες της Κίνας, γιατί έγινε η Κινέζικη Επανάσταση. Στο θέμα αυτό, διηγείται πολλά πράγματα που είναι παραμύθια. Ο Άτσεσον λέει παραδείγματος χάρη: «Ο πληθυσμός της Κίνας διπλασιάστηκε τον 18 ο και 19ο αιώνα, και έτσι ασκεί στη γη μια πίεση που αυτή δεν μπορεί να αντέξει. Το πρώτο πρόβλημα που αναγκάστηκε
κάθε κυβέρνηση της Κίνας να αντιμετωπίσει, ήταν το πως να θρέψει αυτό τον πληθυσμό. Ως τα τώρα, καμιά κυβέρνηση δεν κατόρθωσε να το λύσει. Το Κουόμινταγκ επιχείρησε να το λύσει εισάγοντας στους κώδικές του πολλούς νόμους για την αγροτική μεταρρύθμιση. Μερικοί από τους νόμους αυτούς απότυχαν, και τους άλλους τους αγνόησαν. Ως ένα καθόλου αμελητέο βαθμό, η δύσκολη κατάσταση όπου βρίσκεται σήμερα η εθνική κυβέρνηση οφείλεται στην ανικανότητά της να δώσει στην Κίνα αρκετό φαγητό. Η προπαγάνδα των Κινέζων κομμουνιστών συνίσταται σε μεγάλο βαθμό στην υπόσχεση ότι θα λύσει το αγροτικό πρόβλημα». Σε όσους κινέζους δεν βλέπουν καθαρά, αυτό φαίνεται εύλογο. Πολλά στόματα, όχι αρκετή τροφή, ίσον επανάσταση. Το Κουόμινταγκ δεν μπόρεσε να λύσει αυτό το πρόβλημα και είναι ελάχιστα πιθανό πως θα μπορέσει να το λύσει περισσότερο το κομμουνιστικό κόμμα. «Ως τα τώρα, καμιά κυβέρνηση δεν κατόρθωσε να το λύσει». Αλλά προέρχονται τάχα οι επαναστάσεις από τον υπερπληθυσμό; Είχαν οι τόσες και τόσες επαναστάσεις, των τόσων χιλιάδων χρόνων ιστορίας της Κίνας, για αιτία τους τον υπερπληθυσμό; Το ίδιο και η αμερικάνικη επανάσταση εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας, πριν από 174 χρόνια[1]; Οι ιστορικές γνώσεις του Άτσεσον είναι μηδαμινές: δεν έχει διαβάσει ούτε την αμερικάνικη διακήρυξη της ανεξαρτησίας. Ο Ουάσιγκτον, ο Τζέφερσον και άλλοι, έκαναν την επανάσταση εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας επειδή οι Βρετανοί καταπίεζαν και εκμεταλλεύονταν τους αμερικανούς, και όχι εξαιτίας του υπερπληθυσμού της Αμερικής. Κάθε φορά που ο κινέζικος λαός ανάτρεπε μια φεουδαλική δυναστεία, το έκανε γιατί αυτή η δυναστεία καταπίεζε και εκμεταλλεύονταν το λαό και όχι γιατί υπήρχε υπερπληθυσμός στη χώρα. Αν οι Ρώσοι έκαναν την επανάσταση του Φλεβάρη και την επανάσταση του Οχτώβρη, δεν την έκαναν γιατί υπήρχε υπερπληθυσμός στη χώρα τους, αλλά γιατί τους καταπίεζαν και τους εκμεταλλεύονταν ο τσάρος και η ρώσικη αστική τάξη, αφού και σήμερα ακόμα, η Ρωσία έχει πολύ περισσότερα εδάφη απ’ όσα χρειάζεται ο πληθυσμός της. Στη Μογγολία όπου η γης είναι τόσο απέραντη και τόσο αραιοκατοικημένη, η επανάσταση θα ήταν κάτι το αδιανόητο σύμφωνα με το συλλογισμό του Άτσεσον, και όμως η επανάσταση έγινε τώρα και πολύ καιρό.[2] Αν πιστέψουμε τον Άτσεσον, για την Κίνα δεν υπάρχει καμιά διέξοδος. Ένας πληθυσμός 475 εκατομμυρίων ασκεί «στη γη μια πίεση που αυτή δεν μπορεί να αντέξει» και, είτε γίνει επανάσταση είτε όχι, η κατάσταση είναι απελπιστική. Εδώ πάνω, ο Άτσεσον βασίζει μια μεγάλη ελπίδα: η ελπίδα αυτή, που δεν την έχει εκφράσει, αλλά που την έχουν αποκαλύψει πολλές φορές αμερικάνοι δημοσιογράφοι, είναι ότι το κινέζικο κομμουνιστικό κόμμα δεν θα μπορέσει να λύσει τα οικονομικά προβλήματα, ότι η Κίνα θα μείνει σε διαρκές χάος και ότι η μόνη διέξοδος γι’ αυτή θα ήταν να γίνει αποικία των Ηνωμένων Πολιτειών. Γιατί δεν πέτυχε η επανάσταση του 1911[3] και γιατί δεν έλυσε το πρόβλημα της διατροφής του πληθυσμού; Γιατί ο Τσανγκ Κάι-σεκ πρόδωσε την επανάσταση, συνθηκολόγησε με τον ιμπεριαλισμό, έγινε αρχηγός της αντεπανάστασης που καταπίεζε και εκμεταλλεύονταν τους Κινέζους. Είναι τάχα αλήθεια πως αυτό το πρόβλημα «καμιά κυβέρνηση ως τώρα δεν κατόρθωσε να το λύσει»; Το ερώτημα «πώς να θραφεί ο πληθυσμός» που διατυπώνει ο Άτσεσον, τίθεται άραγε για τις περιοχές που είχαν απελευθερωθεί παλαιότερα, δηλαδή στη Βορειοδυτική, την Βόρεια, την Βορειοανατολική και την Ανατολική
Κίνα, όπου το αγροτικό πρόβλημα έχει ήδη λυθεί; Οι αμερικανοί κατάσκοποι, ή δήθεν παρατηρητές δεν είναι σπάνιοι στην Κίνα. Και ούτε καν ανακάλυψαν αυτό το γεγονός! Αν σε πόλεις σαν τη Σαγγάη έχει τεθεί το πρόβλημα της ανεργίας, ή με άλλα λόγια, το πρόβλημα της διατροφής του πληθυσμού, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στη σκληρή, την απάνθρωπη καταπίεση και εκμετάλλευση του λαού από τον ιμπεριαλισμό, τη φεουδαρχία, τον γραφειοκρατικό καπιταλισμό και την αντιδραστική κυβέρνηση του Κουόμινταγκ. Με τη λαϊκή κυβέρνηση, μερικά χρόνια θα φτάσουν για να λυθεί αυτό το πρόβλημα της ανεργίας ή της διατροφής του πληθυσμού, το ίδιο ολοκληρωτικά όπως έχει λυθεί στο Βορρά, στα Βορειοανατολικά και σε άλλα μέρη της χώρας. Είναι μεγάλο ευτύχημα που η Κίνα έχει πολύ πληθυσμό, ακόμα και αν ο πληθυσμός της πολλαπλασιαστεί πολλές φορές, η Κίνα είναι απόλυτα ικανή να βρει μια λύση, και η λύση αυτή είναι η παραγωγή. Το παράλογο επιχείρημα αστών δυτικών οικονομολόγων, όπως ο Μάλθους[4], που βεβαιώνουν πως η τροφή δεν μπορεί να αυξηθεί με τον ίδιο ρυθμό που αυξάνεται ο πληθυσμός, όχι μόνο τον έχουν αντικρούσει από καιρό θεωρητικά οι μαρξιστές, αλλά και το έχουν τελείως διαψεύσει τα γεγονότα που ακολούθησαν την επανάσταση στη Σοβιετική Ένωση και στις απελευθερωμένες περιοχές της Κίνας. Με βάση αυτή την αλήθεια πως η επανάσταση και η παραγωγή μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της διατροφής του πληθυσμού, η Κεντρική Επιτροπή του Κινέζικου Κομμουνιστικού Κόμματος έδωσε στις κομματικές οργανώσεις και στις μονάδες του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού σε όλες τις περιοχές της χώρας, εντολή να μην απολύουν το παλιό προσωπικό του Κουόμινταγκ, αλλά να διατηρήσουν στις θέσεις τους όλους όσους έχουν κάποια ικανότητα και δεν είναι εμπαθείς αντιδραστικοί ή μεγάλοι κακοποιοί. Σε πολύ δύσκολες περιπτώσεις, ας μοιράζονται την τροφή και την στέγη τους. Όσοι έχουν απολυθεί και δεν έχουν τα μέσα για να ζήσουν, θα επαναπροσληφθούν και θα τους εξασφαλιστεί η τροφή. Σύμφωνα με την ίδια αρχή, θα ασχοληθούμε με όλους τους στρατιωτικούς του Κουόμινταγκ που επαναστάτησαν και πέρασαν στις γραμμές μας, ή και τους πιάσαμε αιχμάλωτους. Σε όλους τους αντιδραστικούς, εκτός από τους μεγάλους ενόχους, θα δώσουμε τη δυνατότητα να κερδίζουν τη ζωή τους, φτάνει να επιδείξουν μετάνοια. Από όλα τα αγαθά του κόσμου, ο άνθρωπος είναι το πιο πολύτιμο. Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι, θα μπορούν να γίνονται θαύματα κάτω από την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Είμαστε από κείνους που αντικρούουν την αντεπαναστατική θεωρία του Άτσεσον. Έχουμε την πεποίθηση πως η επανάσταση πρέπει να αλλάζει τα πάντα και πως δεν θα περάσει πολύς καιρός και θα γεννηθεί μια καινούργια Κίνα, με πολύ πληθυσμό και πολύ πλούσια σε προϊόντα, όπου οι άνθρωποι θα ζουν μέσα στην αφθονία και θα ανθίζει ο πολιτισμός. Όλα τα απαισιόδοξα λόγια είναι απόλυτα αβάσιμα. Σαν δεύτερο λόγο της κινέζικης επανάστασης ο Άτσεσον προβάλει την «επίδραση της Δύσης». Λέει: «Επί τρεις χιλιάδες χρόνια και πάνω, οι Κινέζοι ανέπτυξαν, προφυλαγμένοι από τις εξωτερικές επιδράσεις, μια μεγάλη πρωτότυπη μόρφωση και έναν πρωτότυπο πολιτισμό. Ακόμα κι όταν βρίσκονταν υπό στρατιωτική κατοχή, οι Κινέζοι κατάφερναν πάντα, τελικά, να υποτάσσουν και να απορροφούν τον εισβολέα. Έτσι, ήταν φυσικό να θεωρούν τον εαυτό τους κέντρο του κόσμου και να πιστεύουν πως είναι η πιο υψηλή έκφραση της πολιτισμένης ανθρωπότητας. Ύστερα, κατά τον 19 ο
αιώνα, το αδιαπέραστο ως τότε τείχος του κινέζικου απομονωτισμού έσπασε από την Δύση. Οι νεοφερμένοι έφερναν μαζί τους το δυναμισμό και την ασύγκριτη ανάπτυξη της δυτικής τεχνικής καθώς και μιαν υψηλή πνευματική μόρφωση, τέτοια που ποτέ δεν είχαν μαζί τους οι προηγούμενοι ξένοι εισβολείς στην Κίνα. Και γι’ αυτές τους τις ιδιότητες, και εξαιτίας της παρακμής της μαντζουριανής αυτοκρατορίας, οι Δυτικοί, αντί να απορροφηθούν από τους Κινέζους, έμπασαν στη χώρα καινούργιες ιδέες, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο, προκαλώντας ζυμώσεις και ανησυχίες». Σε όσους Κινέζους δεν βλέπουν καθαρά, αυτά που λέει ο Άτσεσον φαίνονται εύλογα. Η εισαγωγή, στην Κίνα, νέων ιδεών φερμένων από την Δύση είναι η αρχική αιτία της επανάστασης. Ενάντια σε ποιον κατευθυνόταν η επανάσταση; Επειδή «η μαντζουριανή αυτοκρατορία βρισκόταν σε παρακμή» και επειδή η επίθεση εξαπολύθηκε εναντίον αυτού του αδύνατου σημείου, η επανάσταση έγινε εναντίον της δυναστείας των Τσινγκ. Αυτά που λέει ο Άτσεσον σ’ αυτό το θέμα δεν είναι σωστά. Η επανάσταση του 1911 έγινε εναντίον του ιμπεριαλισμού. Οι Κινέζοι κατεύθυναν τα πυρά της επανάστασής τους εναντίον των Τσινγκ γιατί αυτοί ήταν οι λακέδες του ιμπεριαλισμού. Η αντίσταση εναντίον της βρετανικής επίθεσης στον πόλεμο του Οπίου, ο πόλεμος εναντίον της επίθεσης των συμμαχικών αγγλογαλλικών δυνάμεων, ο πόλεμος των Ταϊπίνγκ[5] εναντίον των Τσινγκ, λακέδων του ιμπεριαλισμού, ο πόλεμος εναντίον της γαλλικής επίθεσης, ο πόλεμος εναντίον της ιαπωνικής επίθεσης και ο πόλεμος εναντίον των συνασπισμένων στρατών των οκτώ δυνάμεων – όλοι κατέληξαν σε αποτυχία. Τότε ξέσπασε η επανάσταση του 1911 εναντίον των Τσινγκ, λακέδων του ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι η ιστορία της νεώτερης Κίνας ως τα 1911. Τί ήταν η «επίδραση της Δύσης», όπως την ονομάζει ο Άτσεσον; Είναι –όπως είπαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος (1848)- η προσπάθεια της δυτικής αστικής τάξης να διαπλάσει τον κόσμο κατ’ εικόνα και ομοίωσή της, με τρομοκρατικές μεθόδους[6]. Για να ασκήσει αυτή την επίδραση ή για να πετύχει αυτή τη μεταμόρφωση, η δυτική αστική τάξη είχε ανάγκη από μεσάζοντες και από υπηρέτες εξοικειωμένους στις δυτικές συνήθειες και γι αυτό έπρεπε ν’ αφήσει χώρες σαν την Κίνα να ανοίξουν σχολεία και να στέλνουν φοιτητές στο εξωτερικό, έτσι «εισήχθησαν νέες ιδέες» στην Κίνα. Ταυτόχρονα, σε χώρες σαν την Κίνα δημιουργήθηκαν μια εθνική αστική τάξη και ένα προλεταριάτο ενώ η καταστροφή των χωρικών γέννησε ένα πολυάριθμο ημιπρολεταριάτο. Έτσι η δυτική αστική τάξη δημιούργησε δυό κατηγορίες στον πληθυσμό των χωρών της Ανατολής: μια μικρή μειοψηφία λακέδων στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού και μια πλειοψηφία που ήταν αντίθετη στον ιμπεριαλισμό και την αποτελούσαν η εργατική τάξη, οι χωρικοί, η μικροαστική τάξη των πόλεων, η εθνική αστική τάξη και οι διανοούμενοι που προέρχονταν από αυτές τις τάξεις. Τα στοιχεία αυτής της πλειοψηφίας είναι ισάριθμοι νεκροθάφτες του ιμπεριαλισμού, δημιουργημένοι από τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό και η επανάσταση απ’ αυτούς ξεκίνησε. Δεν είναι λοιπόν η εισαγωγή δυτικών ιδεών που προκάλεσε τις «ζυμώσεις και τις ανησυχίες», αλλά, απλούστατα, η ιμπεριαλιστική επίθεση προκάλεσε την αντίσταση. Για πολύ καιρό στη διάρκεια αυτού του αντιστασιακού κινήματος, δηλαδή για περισσότερα από εβδομήντα χρόνια, από τον πόλεμο του Όπιου στα 1840 ως την παραμονή του κινήματος της 4ης Μάη στα 1919, οι Κινέζοι δεν είχαν ιδεολογικά όπλα για να αμυνθούν εναντίον του ιμπεριαλισμού. Τα αναλλοίωτα παλιά ιδεολογικά όπλα για να αμυνθούν εναντίον του ιμπεριαλισμού. Τα αναλλοίωτα παλιά ιδεολογικά όπλα
της φεουδαρχίας είχαν νικηθεί, δεν άντεχαν πια στο χτύπημα και είχε διαπιστωθεί η χρεοκοπία τους. Μη έχοντας τίποτα καλύτερο οι Κινέζοι αναγκάστηκαν να εφοδιαστούν με ιδεολογικά όπλα και πολιτικές φόρμουλες όπως την θεωρία της εξέλιξης, την θεωρία των φυσικών δικαιωμάτων και της αστικής δημοκρατίας, και τις δανείστηκαν όλες από το οπλοστάσιο της επαναστατικής περιόδου της αστικής τάξης στη Δύση, οπλοστάσιο απ’ όπου βγήκε και ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός. Οργανώσαν λοιπόν πολιτικά κόμματα και έκαναν επαναστάσεις, νομίζοντας πως έτσι θα μπορούσαν να αντισταθούν στις ξένες δυνάμεις και να οικοδομήσουν μια δημοκρατία. Αλλά, όλα αυτά τα ιδεολογικά όπλα αποδείχτηκαν πολύ ανίσχυρα, δεν μπορούσαν και αυτά να αντέξουν στο χτύπημα, αποσύρθηκαν από τις μάχες και διαπιστώθηκε η χρεοκοπία τους. Η ρώσικη επανάσταση ξυπνάει στους Κινέζους, που μαθαίνουν κάτι καινούργιο: τον μαρξισμό-λενινισμό. Στην Κίνα γεννιέται το Κομμουνιστικό Κόμμα, και το γεγονός αφήνει εποχή. Ο ίδιος ο Σουν Γιατ-σεν υποστηρίζει την ιδέα του «να μπούμε στο σχολείο της Ρωσίας» και κηρύσσει την «συμμαχία με την Ρωσία και το Κομμουνιστικό Κόμμα». Με λίγα λόγια, από εκείνη τη στιγμή, η Κίνα αλλάζει προσανατολισμό. Εκπρόσωπος μιας ιμπεριαλιστικής κυβέρνησης ο Άτσεσον επιμένει φυσικά, να μη βγάζει λέξη για τον ιμπεριαλισμό. Μιλάει μ’ αυτά τα λόγια για την ιμπεριαλιστική επίθεση: «Αυτοί οι νεοφερμένοι έφεραν μαζί τους δυναμισμό ...». «Δυναμισμός», τι ωραία λέξη! Κι αφού απόκτησαν αυτό το «δυναμισμό» οι Κινέζοι δεν πήγαν να τον δώσουν στη Μεγάλη Βρετανία ή στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά αρκέστηκαν να προκαλέσουν «ζυμώσεις και ανησυχίες» στο εσωτερικό της Κίνας, δηλαδή έκαναν επαναστάσεις εναντίον του ιμπεριαλισμού και των λακέδων του. Δυστυχώς, δεν είχαν καμιά επιτυχία. Διαρκώς τους νικούσαν οι ιμπεριαλιστές, οι εφευρέτες αυτού του «δυναμισμού». Γι’ αυτό, οι Κινέζοι στράφηκαν αλλού για να μάθουν κάτι και, περίεργο πράγμα, διαπίστωσαν αμέσως την αποτελεσματικότητά του. Το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα «οργανώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1920, υπό την ιδεολογική παρόρμηση της ρώσικης επανάστασης». Εδώ, ο Άτσεσον έχει δίκιο. Γιατί, πραγματικά, η ιδεολογία αυτή δεν ήταν άλλη από το μαρξισμό-λενινισμό. Η ιδεολογία αυτή είναι ασύγκριτα ανώτερη από της δυτικής αστικής τάξης, που ο Άτσεσον την χαρακτηρίζει «πνευματικό πολιτισμό ανώτερης τάξης, που όμοιά της δεν είχαν συνοδεύσει καμιά από τις προηγούμενες ξένες εισβολές στην Κίνα». Η αποτελεσματικότητα αυτής της ιδεολογίας είναι τόσο φανερή, ώστε ο δυτικός αστικός πνευματικός πολιτισμός, που θεωρείται από τον Άτσεσον και τους όμοιούς του σαν ένας «πνευματικός πολιτισμός ανώτερης τάξης» σε σύγκριση με τον παλιό φεουδαρχικό πολιτισμό της Κίνας, νικήθηκε μόλις συνάντησε τον καινούργιο μαρξιστικό-λενινιστικό πολιτισμό που απόκτησε ο κινέζικος λαός, δηλαδή την επιστημονική αντίληψη του κόσμου και τη θεωρία της κοινωνικής επανάστασης. Στην πρώτη του μάχη, ο νέος αυτός επιστημονικός και επαναστατικός πολιτισμός που απόκτησε ο κινέζικος λαός, νίκησε τους πολεμοκάπηλους του Πεϊγιάνγκ λακέδες του ιμπεριαλισμού. Στη δεύτερη, έκανε να αποτύχουν οι απόπειρες ενός άλλου λακέ του ιμπεριαλισμού, του Τσανγκ Κάι-σεκ, να αναχαιτίσει τη Μακρά Πορεία των 25.000 Λι[7] του κινέζικου Κόκκινου Στρατού. Στην τρίτη, νίκησε τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό και τον υπηρέτη του, τον Βανγκ Τσινγκ-βάι, και τέλος, στην τέταρτη, έβαλε οριστικά τέρμα στην κυριαρχία, στην
Κίνα και των Ηνωμένων Πολιτειών και όλων των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, καθώς και των λακέδων τους, τον Τσανγκ Κάι-σεκ και των άλλων αντιδραστικών. Αν ο μαρξισμός-λενινισμός, μόλις μπήκε στην Κίνα, μπόρεσε να παίξει τόσο μεγάλο ρόλο, είναι γιατί το απαιτούσαν οι κοινωνικές συνθήκες της Κίνας, γιατί συνδέθηκε με την επαναστατική πράξη του κινέζικου λαού και γιατί ο κινέζικος λαός τον αφομοίωσε. Μια ιδεολογία, ακόμα και η καλύτερη, ακόμα και ο ίδιος ο μαρξισμός-λενινισμός, δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα όταν δεν συνδέεται με αντικειμενικές πραγματικότητες, όταν δεν ανταποκρίνεται σε αντικειμενικά υπαρκτές ανάγκες και όταν δεν τον έχουν αφομοιώσει οι λαϊκές μάζες. Εμείς είμαστε οπαδοί του ιστορικού υλισμού και αντίθετοι στον ιστορικό ιδεαλισμό. Καταπληκτικό πράγμα, «η σοβιετική θεωρία και πράξη άσκησαν αξιόλογη επιρροή στη σκέψη και στις αρχές του δόκτορα Σουν Γιατ-σεν, και ιδιαίτερα στον οικονομικό τομέα και στο θέμα της οργάνωσης του κόμματος». Και ποια ήταν η επιρροή που άσκησε στο δόκτορα Σουν ο «ανώτερης τάξης πολιτισμός της Δύσης», που τόσο τον καμαρώνει ο Άτσεσον και οι όμοιοί του; Αυτό ο Άτσεσον δεν το λέει. Να είναι τάχα τυχαίο το ότι ο δόκτωρ Σουν, που αφιέρωσε το πιο μεγάλο μέρος της ζωής του αναζητώντας στον πολιτισμό της αστικής τάξης της Δύσης την αλήθεια που θα μπορούσε να σώσει τη χώρα του, απογοητεύτηκε τελικά και «μπήκε στο σχολείο της Ρωσίας»; Είναι φανερό πως όχι. Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο το ότι ο δόκτωρ Σουν και ο δύστυχος λαός που αντιπροσώπευε άναψαν από θυμό εναντίον της «επιρροής της Δύσης» και ότι αποφάσισαν να συνάψουν «συμμαχία με την Ρωσία και το Κομμουνιστικό Κόμμα», με σκοπό να καταπολεμήσουν τον ιμπεριαλισμό και τους λακέδες του και να αρχίσουν ανελέητο πόλεμο εναντίον τους. Εδώ ο Άτσεσον δεν τολμάει να πει πως οι Σοβιετικοί είναι ιμπεριαλιστές εισβολείς και πως ο Σουν Γιατσεν, μορφώθηκε κοντά σε εισβολείς. Ε! Λοιπόν, αφού ο Σουν Γιατ-σεν μπόρεσε να μορφωθεί κοντά σε Σοβιετικούς και αφού αυτοί δεν είναι ιμπεριαλιστές εισβολείς, γιατί τότε οι διάδοχοί του, οι Κινέζοι που ζουν ύστερα απ’ αυτόν, να μην μορφωθούν κοντά στους Σοβιετικούς; Γιατί οι Κινέζοι, εκτός από τον Σουν Γιατ-σεν, θεωρούνται ότι «κυριαρχούνται από τη Σοβιετική Ένωση» και χαρακτηρίζονται «πέμπτη φάλαγγα της Κομιντέρν», ή «λακέδες του ερυθρού ιμπεριαλισμού», επειδή έμαθαν από το μαρξισμό-λενινισμό την επιστημονική θεωρία και τη θεωρία της κοινωνικής επανάστασης, και τη συνδέσανε με τις χαρακτηριστικές ιδιομορφίες της Κίνας, άρχισαν τον απελευθερωτικό πόλεμο του Κινέζικου Λαού και τη μεγάλη λαϊκή επανάσταση και τώρα θα ιδρύσουν μια δημοκρατία της δημοκρατικής δικτατορίας του λαού; Υπάρχει στον κόσμο πιο υπέροχη λογική από αυτήν; Από τότε που έμαθαν το μαρξισμό-λενινισμό, οι Κινέζοι απαλλάχτηκαν από την πνευματική τους παθητικότητα και ανέλαβαν την πρωτοβουλία. Από εκείνη τη στιγμή, έμελλε να τερματιστεί η περίοδος της νεώτερης παγκόσμιας ιστορίας όπου οι Κινέζοι και ο κινέζικος πολιτισμός είναι περιφρονημένος. Ο μεγάλος και νικηφόρος απελευθερωτικός πόλεμος του κινέζικου λαού και η μεγάλη λαϊκή επανάσταση αναζωογόνησαν και εξακολουθούν να αναζωογονούν το μεγάλο πολιτισμό του κινέζικου λαού. Από την πνευματική του άποψη, ο πολιτισμός αυτός είναι κιόλας ανώτερος από κάθε άλλο πολιτισμό του καπιταλιστικού κόσμου. Ας πάρουμε, παραδείγματος χάρη, την περίπτωση του αμερικανού υπουργού των εξωτερικών Άτσεσον και των ομοίων του: το επίπεδο της γνώσης του της σύγχρονης Κίνας και του σύγχρονου κόσμου είναι κατώτερο από ενός απλού στρατιώτη του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού της Κίνας.
Ως τα τώρα, σαν κανένας καθηγητής πανεπιστημίου, που διαβάζει το ανούσιο μάθημά του, ο Άτσεσον άφησε να εννοηθεί πως γύρευε να βρει τις αιτίες και τα αποτελέσματα των γεγονότων της Κίνας. Αν η επανάσταση έγινε στην Κίνα, αιτία είναι, γι’ αυτόν, ο υπερπληθυσμός και ύστερα το κέντρισμα των δυτικών ιδεών. Όπως βλέπετε, είχε ύφος ενός πρωτεργάτη της θεωρίας της αιτιότητας. Αλλά ύστερα, ακόμα και αυτή η λιγοστή ανούσια και νοθευμένη θεωρία της αιτιότητας χάνεται, και πια δεν βρίσκουμε απ’ αυτήν άλλο, από ένα σωρό ακατανόητα γεγονότα. Οι Κινέζοι τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιός θα πάρει την εξουσία και το χρήμα, υποπτεύονται και μισούν ο ένας τον άλλο, και είναι αδύνατον να ξέρει το γιατί. Μια ακατανόητη μεταβολή έχει επέλθει στην αναλογία των εθνικών δυνάμεων των δύο κομμάτων που βρίσκονται σε διένεξη, του Κουόμινταγκ και του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το ηθικό του ενός έπεσε απότομα κάτω από το μηδέν, ενώ του άλλου ανέβηκε απότομα σε σημείο βρασμού. Και η αιτία; Κανείς δεν την ξέρει. Να η λογική που συνυπάρχει στον «πολιτισμό ανώτερης τάξης» των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως την αντιπροσωπεύει ο Άτσεσον.
Σημειώσεις Η αστική επανάσταση του 1775-1783 γνωστή με το όνομα πόλεμος της ανεξαρτησίας, όπου ο λαός της Βόρειας Αμερικής αγωνίστηκε εναντίον της βρετανικής αποικιακής κυριαρχίας. [1]
Στον αγώνα του για την απελευθέρωση από τα 1921 ως τα 1924, ο μογγολικός λαός υπό την ηγεσία του Λαϊκού Επαναστατικού Κόμματος της Μογγολίας, έδιωξε από τη χώρα του το ληστρικό στρατό της ρώσικης λευκής φρουράς και τις ένοπλες δυνάμεις των κινέζων πολεμοκάπηλων του Πεϊγιάνγκ, που υποστηρίζονταν, και οι πρώτες και οι δεύτερες από τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό και αφού ανέτρεψε τη φεουδαρχία, ίδρυσε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μογγολίας. [2]
Πρόκειται για την επανάσταση του 1911 που ανέτρεψε την απόλυτη μοναρχία των Τσινγκ. Στις 10 Οκτωβρίου αυτής της χρονιάς, ένα τμήμα του Νέου Στρατού επαναστάτησε στο Βουτσάνγκ με την προτροπή των επαναστατικών εταιρειών της αστικής και της μικροαστικής τάξης της εποχής. Εξεγέρσεις έγιναν ύστερα αλληλοδιάδοχα σε άλλες επαρχίες και σε λίγο η δυναστεία των Τσινγκ κατέρρευσε. Την 1η Ιανουαρίου 1912, ανακηρύχτηκε η προσωρινή κυβέρνηση της Κινέζικης δημοκρατίας του Κανκίν, και ο Σουν Γιατ-σεν εξελέγη προσωρινός πρόεδρος της Δημοκρατίας. Χάρη στη συμμαχία των αστών, των χωρικών, των εργατών και των μικροαστών των πόλεων, η επανάσταση κατέληξε στη νίκη. Επειδή όμως η ομάδα που διηύθυνε την επανάσταση είχε από την ίδια τη φύση της, την τάση προς τους συμβιβασμούς, και επειδή δεν εξασφάλιζε πραγματικά πλεονεκτήματα στους χωρικούς και λύγιζε κάτω από την πίεση του ιμπεριαλισμού και των φεουδαρχικών δυνάμεων, η εξουσία έπεσε στα χέρια ενός στρατοκράτη του Πεϊγιάνγκ, που ονομαζόταν Γιουάν Σι-κάι, και η επανάσταση απότυχε. [3]
Θωμάς Ρόμπερτ Μάλθους (1766-1834), αγγλικανός πάστορας και αντιδραστικός οικονομολόγος. Στο «Δοκίμιο περί της αρχής του πληθυσμού» (1798) υποστήριξε την [4]
εξής θέση: «Ο πληθυσμός, όταν δεν προσκρούει σε εμπόδια, αυξάνεται κατά γεωμετρική πρόοδο. Τα τρόφιμα, όμως, αυξάνονται μόνο κατά αριθμητική πρόοδο». Με βάση αυτή την αυθαίρετη υπόθεση, έφτασε στο συμπέρασμα, ότι όλες οι αθλιότητες και όλα τα εγκλήματα της ανθρώπινης κοινωνίας είναι μόνιμα φυσικά φαινόμενα. Σύμφωνα με την άποψή του, το μόνο μέσο για να λυθεί το πρόβλημα της αθλιότητας των εργαζομένων είναι να μειωθεί η διάρκεια της ζωής, να περιοριστεί ο πληθυσμός και να σταματήσει η αύξησή του. Την πείνα, την πανώλη και τον πόλεμο, τα θεωρεί μέσα για να μειωθεί ο πληθυσμός. Ο πόλεμος των Ταϊπίνγκ ήταν ένας επαναστατικός πόλεμος των χωρικών, που έγινε το 19ο αιώνα εναντίον της φεουδαρχικής κυριαρχίας και της εθνικής καταπίεσης της δυναστείας των Τσινγκ. Ο Χουγκ Σιέου-τσουάν, ο Γιάνγκ Σιέου-τσινγκ και άλλοι αρχηγοί αυτής της επανάστασης οργάνωσαν τον Ιανουάριο του 1851, μιαν εξέγερση στο Καουανγκσί και διακήρυξαν την ίδρυση του Ουράνιου Βασιλείου των Ταϊπίνγκ. Στα 1852, ο στρατός των χωρικών ξεκίνησε από το Κουανγκέν, διευθύνθηκε κατά το Βορρά και διέσχησε το Χουνάν, το Χουπέι, το Κιανγκσί και το Ανχουέι. Στα 1853, κατέλαβε το Νιανκίν, αστικό κέντρο της περιοχής του Κάτων Γιανγκτσέ. Ένα μέρος από τις δυνάμεις του συνέχισε την πορεία προς το βορρά και προωθήθηκε ως τα περίχωρα του Τιεντσίν, μεγάλης πολιτείας της Βόρειας Κίνας. Επειδή, όμως, ο στρατός των Ταϊπίνγκ παράλειπε να εγκαταστήσει γερά ερείσματα στα εδάφη που κυρίευε, και επειδή η ηγετική τους ομάδα, ύστερα από την εγκατάσταση της πρωτεύουσας στο Νανκίν, έκανε πολλά πολιτικά και στρατιωτικά σφάλματα, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στις συντονισμένες επιθέσεις των αντεπαναστατικών στρατευμάτων της κυβέρνησης των Τσινγκ και των χωρών που της είχαν επιτεθεί, Μεγάλης Βρετανίας, Ηνωμένων Πολιτειών και Γαλλίας και νικήθηκε στα 1864. [5]
Βλέπε το μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος, τμήμα 1, «Αστοί και προλετάριοι»: «Με την απειλή του θανάτου (η αστική τάξη) αναγκάζει όλα τα έθνη να υιοθετήσουν τον αστικό τρόπο παραγωγής, τα αναγκάζει να εισάγουν τον δήθεν πολιτισμό, δηλαδή να γίνουν αστικά. Με δυό λόγια, πλάθει έναν κόσμο κατ’ εικόνα και ομοίωσή της». [6]
Τον Οκτώβριο του 1934, η 1η, 3η και 4η Ομάδα στρατιών του Κόκκινου Στρατού, που ονομαζόταν και Εργατοαγροτικός Στρατός, άρχισαν μια γενική στρατηγική μετακίνηση ξεκινώντας από το Τσανγκτίνγκ και τη Νινγκχούα στα δυτικά του Φουκιέν και από το Ζουεϊκίν και άλλα μέρη στα νότια του Κιανγκσί. Ο Κόκκινος Στρατός διέσχισε έντεκα επαρχίες: το Φουκιέν, το Κιανγκσί, το Κουανγκτούνγκ, το Χουνάν, το Κουανγκσί, το Κουέϊτσέου, το Σετσουάν, το Γιουνάν, το Σικάνγκ, το Κανσού και το Σενσί περνώντας από οροσειρές με χιόνια που δε λιώνουν ποτέ και από απέραντες ελώδεις περιοχές, όπου ο άνθρωπος δεν είχε, θα λέγαμε, ποτέ εισχωρήσει. Πέρασε από αναρίθμητες δοκιμασίες, συνέτριψε όλες τις προσπάθειες που έκανε ο εχθρός για να τον περικυκλώσει, να τον καταδιώξει, να αντιταχθεί στην προέλασή του ή να τον σταματήσει καθώς περνούσε, και, τον Οκτώβριο του 1935, αφού έκανε μια αδιάκοπη πορεία 25.000 Λι (12.500 χιλιομέτρων), έφτασε επιτέλους νικητής στην επαναστατική βάση, που ήταν εγκαταστημένη στα βόρεια του Σενσί. [7]