My first document

Γ΄τάξη δημοτικού

Αντρέας Αναστασόπουλος

Μαρία Σταυρούλα (Μαριβίνα) Βασιλοπούλου

Παναγιώτης Φοίβος Γεωργακόπουλος

Ταξιαρχούλα Δημοπούλου

Ιωάννης Κωνσταντόπουλος

Δ΄τάξη δημοτικού

Θάλεια Γιουρτουμά

Αριστείδης Δημόπουλος

Θοδωρής Ζαχαρόπουλος

Βερενίκη Λεμπέση

Σπύρος Μανδηλάρης

Στέφανος Ποντίκης

Ε΄τάξη δημοτικού

Μαρήλια Γαϊτάνη

Μαρία Κουλοπούλου

Χρήστος Παναγιωτόπουλος

Ευαγγελία Παπαδημητρίου

Βασίλης Ποντίκης

Έλλη Τηλεμάχου

Οι μαθητές του ομίλου Δημιουργικής Γραφής γράφουν με τη

βοήθεια των 7 Παραμυθοκάρτων. Ακολουθώντας τα παρακάτω

βήματα, δημιουργούν τις δικές τους ιστορίες και το αποτέλεσμα της

συγγραφής αυτής φαίνεται στις επόμενες σελίδες.

1. Κόκκινη κάρτα::Ο ήρωας της ιστορίας, το όνομά του, το αγαπημένο του χρώμα, οι συνήθειές του, το χόμπι του.

2. Πορτοκαλί κάρτα: Το μέρος όπου γεννήθηκε ο ήρωάς μας.

3. Κίτρινη κάρτα: Ο ήρωας (φανταζόμαστε τι συμβαίνει).

4. Πράσινη κάρτα: Ο «κακός» της ιστορίας.

5. Γαλάζια κάρτα: Ένας ισχυρός σύμμαχος του ήρωα ο οποίος θα τον βοηθήσει.

6. Μπλε κάρτα: Ο σύμμαχος χαρίζει το μαγικό αντικείμενο στον ήρωα.

7. Μοβ κάρτα: Δίνω ένα χαρούμενο τέλος στην ιστορία.

Εκτός από τις ιστορίες της Παραμυθοχώρας περιλαμβάνονται και άλλες ιστορίες των μαθητών. Είναι εξίσου ευφάνταστες και διασκεδαστικές. Διαβάστε τες!!!

Η αστείρευτη φαντασία των παιδιών, η παιδική παρόρμηση, η συνεργατική τους διάθεση, οι πρωτότυπες ιδέες τους ήταν

τα εργαλεία που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Οι μικροί

μας συγγραφείς έκαναν την αρχή στον υπέροχο κόσμο του

γραπτού λόγου και υπόσχονται πολλά!

Συγχαρητήρια σε όλους τους μαθητές!!!

Η Παραμυθοχώρα

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας μάγος που τον έλεγαν Μέλβιν.

Το αγαπημένο του χρώμα ήταν το πράσινο. Οι συνήθειές του ήταν να

κάνει μαγικά. Το χόμπι του ήταν να διαβάζει βιβλία με ταχυδακτυλουργικά.

Ο μάγος γεννήθηκε σε ένα κάστρο το οποίο είχε την ιδιαιτερότητα

να εξαφανίζεται και να ταξιδεύει σε όποια εποχή επιθυμούσε ο αφέντης

Κάποτε ένα καλό ξωτικό ήθελε να μοιράσει τα

, που είχε μακριά μύτη και μυτερά αυτιά από τα οποία έβγαιναν καπνοί κι αυτό

ήθελε να κλέψει τα δώρα των παιδιών.

Ενώ τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, εμφανίστηκε ένας βάτραχος

πολύ καλός, ο οποίος βοήθησε τον Μέλβιν να λύσει τα προβλήματα που

δημιούργησε το κακό ξωτικό.

Ο καλοκάγαθος βάτραχος του χάρισε το μαγικό του πινέλο, που ως

δια μαγείας έλυσε όλα τα προβλήματα.

Έτσι, το καλό ξωτικό, αφού πήρε πίσω τα δώρα των παιδιών με τη

βοήθεια του βάτραχου, τους τα μοίρασε όπως ακριβώς το είχε ονειρευτεί

και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!!!

Αντρέας Αναστασόπουλος, Γ΄ τάξη

ΗΜήδεια,ημάγισσαπουπετούσε

Μια φορά κι έναν καιρό, στη μέση του δάσους, ζούσε μία

μάγισσα που την έλεγαν Μήδεια. Η Μήδεια είχε ένα ξεχωριστό καπέλο.

Το καπέλο της ήταν λιλά με κάτασπρα φτερά, που είχαν την ικανότητα

να πετάνε. Η Μήδεια αγαπούσε πολύ το καπέλο της και το

χρησιμοποιούσε συνέχεια.

Μια μέρα που η Μήδεια πετούσε στο δάσος είδε έναν θάμνο

πάνω στον οποίο υπήρχε ένα κόκκινο αντικείμενο. Σταμάτησε, αλλά δεν

μπορούσε να δει τι ήταν αυτό. Έβγαλε από την τσέπη της τα γυαλιά της

και είδε ότι ήταν ένα τηλέφωνο. Το πήρε στο σπίτι της και το ξεσκόνισε.

Αμέσως πετάχτηκε ένα Τζίνι και της είπε: «Πώς τολμάς να μου

διακόπτεις τον ύπνο; Θα μου το πληρώσεις ακριβά αυτό που έκανες!»

Κατευθείαν το Τζίνι έκανε μαγικά και έγινε μια έκρηξη! Η

Μήδεια όμως επιβίωσε και δεν τραυματίστηκε, αλλά το σπίτι της καταστράφηκε! Η Μήδεια δεν πανικοβλήθηκε και έμεινε ψύχραιμη.

Έψαξε να βρει τα υλικά που χρειαζόταν με τα οποία έφτιαξε μια σούπα.

Την έφαγε, λύθηκαν τα μάγια και έγιναν όλα όπως πριν!

Μαριβίνα Βασιλοπούλου, Γ΄τάξη

ΠΑΡΑΜΥΘΟΧΩΡΑ

Μια φορά κι έναν καιρό στην Παραμυθοχώρα ζούσε ένας μάγος

που τον έλεγαν Μέλβιν. Το αγαπημένο χρώμα του Μέλβιν ήταν το μπλε.

Ο Μέλβιν κάθε μέρα κλεινόταν στο δωμάτιό του και μελετούσε

τα βιβλία του. Αυτό ήταν το χόμπι του και το έκανε όλη μέρα. Ήταν

καλός μα οι άνθρωποι δεν ήταν σίγουροι γι’ αυτό.

Ο

Μέλβιν γεννήθηκε σε ένα θεόρατο κάστρο. Όταν

ενηλικιώθηκε, οι γονείς του πέθαναν από μια έκρηξη που είχε γίνει. Από

εκείνη τη μέρα και μετά ο Μέλβιν είχε κλειστεί στο δωμάτιό του. Ο

καημένος ο Μέλβιν ενοχλούνταν με τους ανθρώπους.

Μία τυχαία φορά, διαβάζοντας τα βιβλία του, βρήκε πώς μπορεί

ένας μάγος να κάνει το σπίτι του να πετά. Ο Μέλβιν τα κατάφερε!

Επιτέλους θα έβρισκε την ησυχία του! Ήταν τρισευτυχισμένος! Το ξόρκι

έλεγε ότι για να κάνεις το σπίτι σου να πετά, πρέπει να κουνήσεις τρεις

φορές το ραβδί σου και να πεις: «θα εμφανίσω μπαλόνια». Έπειτα να

κάνεις μάγια στα μπαλόνια για να δεθούν στο σπίτι σου και να το μεταφέρουν τελικά στο φεγγάρι. Έτσι κι έκανε και κατάφερε να πάει στο φεγγάρι.

Ο Μέλβιν είχε ένα όνειρο κι αυτό ήταν να κάνει τους ανθρώπους

να καταλάβουν πως ήταν καλός. Γι’ αυτό σκέφτηκε να φτιάξει δώρα για

όλους τους ανθρώπους και να τους τα χαρίσει. Όμως τον κρυφάκουγε ένα

κακό ξωτικό, που δεν βοηθούσε τον Αϊ-Βασίλη και δε ζούσε καν μαζί

του και όλη την ημέρα έκανε σκανταλιές. Το ξωτικό πήγε αθόρυβα στο

σπίτι του Μέλβιν και του έκλεψε τα δώρα χωρίς εκείνος να καταλάβει το

παραμικρό!

Μια μέρα που καθόταν στην πολυθρόνα του και διάβαζε, άκουσε

έναν θόρυβο στα κεραμίδια. Βγήκε έξω και τι να δει! Ένας βάτραχος είχε

πέσει από τον πλανήτη Άρη και είχε προσγειωθεί στα κεραμίδια του

κάστρου του Μέλβιν. Ο Μέλβιν τον ρώτησε: «Τι κάνεις εκεί πάνω;»

Εκείνος του απάντησε με θάρρος: «Έχω έρθει από τον Άρη για να σε

βοηθήσω να διώξεις το ξωτικό!» «Ποιο ξωτικό;», απάντησε ο Μέλβιν με

απορία. «Το ξωτικό που μπήκε στο σπίτι σου και σου έκλεψε τα δώρα!»

πρόσθεσε ο βάτραχος.

Οι δύο φίλοι μπήκαν στο κάστρο για να καταστρώσουν το σχέδιό

τους. Μετά από πολλή ώρα βρήκαν το κατάλληλο σχέδιο. Ο βάτραχος

είχε φέρει μαζί του από τον πλανήτη Άρη το μαγικό του πινέλο και το

χάρισε στον μάγο. Μ’ αυτό θα μπορούσε να πάρει τα δώρα πίσω. Ο

Μέλβιν πήρε το μαγικό πινέλο, το κούνησε πέντε φορές και αυτό έκανε

τα δώρα αόρατα και του τα ’φερε πίσω. Ο Μέλβιν πέταξε από τη χαρά

του!

Ο Μέλβιν και ο βάτραχος δανείστηκαν το έλκηθρο του Αϊ-Βασίλη, πέταξαν πάνω από τα σπίτια και μοίρασαν τα δώρα στους ανθρώπους. Οι

άνθρωποι ενθουσιάστηκαν! Πιο ωραία δώρα δεν είχαν ξαναδεί ποτέ! Ο

Μέλβιν εκπλήρωσε το όνειρό του! Οι άνθρωποι επιτέλους τον συμπαθούσαν! Όσο για το ξωτικό, ο Αϊ-Βασίλης το έκανε μυρμήγκι για

να μην μπορεί να πειράξει κανέναν άλλον.

Μαριβίνα Βασιλοπούλου, Γ΄τάξη

ΗΠριγκίπισσα

Νεράιδα,

οΚοκκινολαίμηςκαιηΠεταλούδα

Μια φορά κι έναν καιρό, πάνω στα σύννεφα ζούσε μία νεράιδα

πριγκίπισσα. Είχε ξανθά μαλλιά με ένα στεφανάκι. Είχε γαλανά, ροδαλά

μάγουλα και πάντα ένα ωραίο χαμόγελο. Φορούσε αεράτα φορέματα και

ροζ εντυπωσιακά παπούτσια. Κρατούσε ένα χρυσό ραβδί με ένα αστέρι

στην κορυφή. Αγαπούσε πολύ να παίζει φλογέρα. Είχε μια μακρόστενη

φλογέρα, χρώματος μπεζ, πολύ γυαλιστερή. Την έπαιρνε όπου κι αν πήγαινε.

Η Πριγκίπισσα Νεράιδα είχε δυο φίλους. Ένας από αυτούς ήταν ο Κοκκινολαίμης. Όπως λέει και το όνομά του είχε κόκκινο λαιμό, επίσης

καφέ φτερά και ουρά. Η κοιλιά του ήταν κίτρινη και είχε ένα μικροσκοπικό ράμφος. Του άρεσε να κάθεται στα κλαδιά των δέντρων

και να αγναντεύει. Ο δεύτερος φίλος της ήταν η Πεταλούδα. Ήταν μια

ροζ πεταλούδα με πιτσιλιές της απόχρωσης του φούξια και του κόκκινου.

Αυτοί οι δυο, ήταν οι καλύτεροι φίλοι της και τους αγαπούσε πολύ και

έπαιζε κάθε μέρα διάφορα παιχνίδια. Ήταν αχώριστοι. Δεν αποχωρίζονταν ποτέ! Μέχρι και τη νύχτα κοιμόντουσαν και οι τρεις στο κάστρο.

Μια μέρα που πήγαιναν μια βόλτα ξαφνικά τους επιτέθηκε ένας πάνθηρας! Είχε κόκκινα μάτια, σκούρο μπλε δέρμα και το βλέμμα του ήταν τρομακτικό.

-Πώς τολμάτε να μπαίνετε στο δάσος μου; τους είπε θυμωμένα.

Οι τρεις τους κοιτάχτηκαν απορημένοι και του είπαν θαρραλέα:

-Το δάσος είναι για όλα τα πλάσματα της φύσης και τους ανθρώπους.

-Κάνετε ένα μεγάλο λάθος, το δάσος είναι δικό μου!, τους είπε αγριεμένα. Δε σας αφήνω να μπείτε…

-Έχουμε μπει ήδη και κάνουμε μια βόλτα, είπε η νεράιδα

θαρραλέα και έξυπνα.

-Από πού κι ως πού βόλτα στο δικό μου δάσος;

-Εμείς πάντως το είπαμε!, απάντησαν και οι τρεις με μια φωνή κι

έφυγαν τρέχοντας χωρίς να τους πάρει χαμπάρι.

Όταν έφτασαν στο παλάτι, διηγήθηκαν σε όλους την περιπέτειά

τους…

Μαριβίνα Βασιλοπούλου, Γ΄τάξη

Ο Μέλβιν στην Παραμυθοχώρα

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας μάγος που τον έλεγαν Μέλβιν.

Το αγαπημένο του χρώμα ήταν το πράσινο και είχε ένα μικρό ποντίκι που

το είχε ονομάσει Μότσαρτ. Η συνήθεια του ήταν να κάνει μπάνιο και το

χόμπι του ήταν να κάνει περίπλοκα μάγια και να περνάει ώρες στον

πύργο του.

Ο

χαρακτήρας του ήταν καλός και ο Μέλβιν ήταν ένας γέρος

καλόκαρδος μάγος. Η παραξενιά του ήταν ότι το κάστρο του δεν είχε

τουαλέτα, γιατί το θεωρούσε ντροπή και έκανε μάγια στον εαυτό του για

να μην πηγαίνει τουαλέτα. Το μικρό μπάνιο του είχε μόνο νεροχύτη και ντουζιέρα.

Ο Μέλβιν γεννήθηκε σε ένα κάστρο που το ονόμασε Νυχτερίδα.

Όμως βαρέθηκε μόνος του και έδεσε πολλά μπαλόνια στο κάστρο του για

να πετάει. Δεν τον ένοιαζαν τα Super Market γιατί πια είχε γίνει μεγάλος

μάγος και ό,τι ήθελε, έκανε μια κίνηση με το μαγικό του ραβδί και

εμφανιζόταν.

Μια μέρα όμως ένα ξωτικό, που το έλεγαν Άλφρεντ, του έκλεψε το

μαγικό του ραβδί. Ο Μέλβιν θύμωσε πάρα πολύ. Πήρε τον Μότσαρτ και

πέταξαν στο διάστημα. Κάποια μέρα ο Μέλβιν βρήκε τον Άλφρεντ και

του είπε να του δώσει πίσω το μαγικό του ραβδί. Ο Άλφρεντ του είπε πως

του το πήρε ένα κακό ξωτικό και έτσι μαζί ξεκίνησαν για να το βρουν.

Ο Μέλβιν και ο Άλφρεντ πετώντας έφτασαν σε μια χώρα που την

Ξωτικοχώρα και εκεί αποφάσισαν να κάνουν μια στάση για να

Σιγά σιγά ο Μέλβιν έγινε πολύ καλός φίλος με τον Άλφρεντ.

ταξιδεύανε, ξαφνικά, σκοτείνιασε. Από επάνω τους εμφανίστηκε ένα μεγάλο σύννεφο.

-Μαμά μου, είπε ο Άλφρεντ.

Ξάφνου μέσα στο σύννεφο εμφανίστηκε ένα ξωτικό. Ο Άλφρεντ

κρύφτηκε πίσω από το Μέλβιν. Το ξωτικό είχε μεγάλα αυτιά, ένα ριγέ

σκούφο και από τα αφτιά του έβγαιναν καπνοί.

-Με λένε Μπλακ. Θα είμαι πάντα το εμπόδιο σας, είπε και

αμέσως εξαφανίστηκε.

Φοβισμένοι ο Μέλβιν και ο Άλφρεντ συνέχισαν το ταξίδι τους.

Μια μέρα έφτασαν σε μία μικρή λιμνούλα που από μέσα βγήκε ένας καταπράσινος βάτραχος.

-Γεια σας, με λένε Τζούνιορ και ήμουν πρίγκιπας μέχρι που με

καταράστηκε μια μάγισσα. Τώρα μόνο, αν γίνω καλός φίλος, θα λυθούν τα μάγια.

Έτσι ο Μέλβιν και ο Άλφρεντ αποφάσισαν να πάρουν μαζί τους

τον Τζούνιορ. Όμως ξαφνικά άρχισε να βρέχει καρεκλοπόδαρα.

-Φαίνεται πως ο Μπλακ δε θέλει να του πάρουμε το μαγικό

ραβδί του Μέλβιν.

-Μιλήσατε για τον Μπλακ; είπε ο Τζούνιορ. Ο Μπλακ έχει διαλύσει ολόκληρες πόλεις.

Ξαφνικά ο Τζούνιορ έγινε ένας όμορφος πρίγκιπας.

-Τι έγινε; τον ρώτησε ο Άλφρεντ.

-Έγινα πάλι πρίγκιπας, είπε χαρούμενος ο Τζούνιορ.

Ο Τζούνιορ ξαφνικά έβγαλε ένα πινέλο από την τσέπη του.

-Φίλοι μου, αυτό είναι το μαγικό πινέλο και επειδή με

βοηθήσατε είναι δικό σας. Ό,τι ζωγραφίσετε με αυτό το πινέλο θα γίνει

πραγματικό.

Ταξιδεύοντας οι ήρωες έφτασαν σε μία χώρα που ήταν γεμάτη

μπαλόνια και λέγεται Τζιρτζιμιτζιχώρα. Εκεί είδαν τον Μπλακ με το

μαγικό ραβδί του Μέλβιν. Αμέσως ο Μέλβιν ζωγράφισε ένα ραβδί με το

πινέλο του Τζούνιορ. Το ραβδί έγινε αληθινό, ο Μέλβιν το άρπαξε και

έκανε ένα ξόρκι στον Μπλακ που δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Τότε

εμφανίστηκαν σχοινιά και έδεσαν τον Μπλακ. Έτσι ο Μέλβιν γύρισε στον πύργο του με το μαγικό του ραβδί. Όσο για τον Μπλακ, τον έκλεισαν σε ένα κελί. Οι φίλοι μας το διασκέδασαν με την καρδιά τους

που έζησαν μια τέτοια περιπέτεια.

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Φοίβος Παναγιώτης Γεωργακόπουλος, Γ΄ τάξη

Ο Μέλβιν στην Παραμυθοχώρα

Μία φορά και έναν καιρό ήταν ένας μάγος που τον έλεγαν Μέλβιν.

Τα αγαπημένα του χρώματα ήταν το απαλό μπλε και το σκούρο μπλε. Οι

αγαπημένες συνήθειές του ήταν να ανταγωνίζεται τους άλλους μάγους

και να φροντίζει το ποντίκι του. Το χόμπι του ήταν να εξασκεί τις

μαγικές του δυνάμεις.

Ο

Μέλβιν, όταν ήταν μικρός, είχε ανακαλύψει ότι μπορούσε να

κάνει μαγικά. Όταν μεγάλωσε, αγόρασε μπαλόνια και τα έδεσε στο

κάστρο, επειδή εκεί ζούσε. Μετά από μία εβδομάδα έφτασε στο

διάστημα κι ήταν σαν να ζούσε στον Γαλαξία.

Ο γιος του Μέλβιν ήταν ένα ξωτικό που το έλεγαν Χαμογελαστούλη. Ο Μέλβιν σκέφτηκε μια μέρα να στείλει τον Άγιο

Βασίλη στον Βόρειο Πόλο, στη Λαπωνία, για να φέρει δώρα για τους

υπηρέτες του. Αφού τον έστειλε, αυτός ήρθε πίσω σε μία ώρα, όμως, αντί

για τριακόσια είκοσι πέντε δώρα, είχε φέρει μόνο είκοσι.

Ξαφνικά, ένα από τα αδέλφια του χαμογελαστού Λι ανέβηκε σε

έναν τάρανδο και κρυφά άρπαξε τα δώρα. Όταν κατάλαβε ότι τα δώρα

έλειπαν, τρόμαξε. Ο Αϊ Βασίλης του είπε να ξαναγυρίσει, αλλά δεν το

έκανε ποτέ. Τότε του φώναξε: «Τσιγκούνη, γύρνα πίσω» Και ο

τσιγκούνης του απάντησε: «ποτέ». Ο Μέλβιν του είπε ό,τι ακριβώς του

είχε πει και ο Αϊ Βασίλης.

Μία άλλη μέρα εμφανίστηκε ένας βάτραχος, αλλά δεν ήταν ποτέ

του βάτραχος στην πραγματικότητα. Μόλις τον είδε ο Μέλβιν, τον

ρώτησε τι ήθελε εκεί. Αυτός του απάντησε πως δεν ήταν στα αλήθεια

βάτραχος αλλά, επειδή είχε βουτήξει στη λίμνη πριν από τέσσερα χρόνια,

του συνέβη αυτό ακριβώς.

Ο βάτραχος, δηλαδή ο Πρασινούλης, έτσι τον έλεγαν, το μόνο που

μπορούσε να κάνει για να τον βοηθήσει ήταν να του δώσει ένα μαγικό, παλιό, αρχαίο πινέλο, πολύ ισχυρό. Έτσι θα τα διόρθωνε όλα.

Ο τσιγκούνης στενοχωρήθηκε επειδή το μαγικό και παλιό αρχαίο

πινέλο το χρησιμοποίησε ο Μέλβιν. Ο τσιγκούνης τότε γύρισε στον

μπαμπά του, τον Μέλβιν, και το κάστρο προσγειώθηκε στη γη. Όταν

προσγειώθηκε, η φύση, τα δέντρα και τα λουλούδια ήταν χαρούμενα και

ακόμη και ο τσιγκούνης χάρηκε.

Και όλοι έζησαν καλά και εμείς καλύτερα.

Ταξιαρχούλα Δημοπούλου, Γ΄τάξη

Η παραμυθοχώρα

Μία φορά και έναν καιρό ήταν ένας μάγος που τον έλεγαν Μέλβιν.

Τρελαινόταν να κάνει μαγικά. Το αγαπημένο του χρώμα ήταν το

πράσινο. Μισούσε τους μάγους που ήταν καλύτεροι από αυτόν.

Το μέρος που γεννήθηκε ήταν ένα ιπτάμενο κάστρο και επειδή του

άρεσε πάρα πολύ αποφάσισε να μείνει εκεί για πάντα.

Ο

Μέλβιν είχε έναν αγαπημένο φίλο, τον Νικ, που ζούσε στο

διπλανό ιπτάμενο κάστρο. Ο Μέλβιν κάθε χρόνο μοίραζε δώρα στα

παιδιά της γης και ο Νικ τον βοηθούσε. Καθώς ο Μέβιν έπινε το τσάι

του, σκέφτηκε πως ήταν καιρός να μοιραστούν τα φετινά δώρα.

Σε μία σπηλιά του ιπτάμενου Κάστρου όμως ζούσε και ο

Κακούκα, ένα πονηρό ξωτικό με μεγάλα αυτιά, που έτρεχε αστραπιαία.

Σκοπός του ήταν να κλέψει τα δώρα του Μέλβιν και να μη φτάσουν ποτέ

στα παιδιά της γης.

Ο Νικ ήταν αποφασισμένος να εμποδίσει τον Κακούκα και να

βοηθήσει τον Μέλβιν να φτάσουν τα δώρα στα παιδιά. Με ένα κλειδί, ο

κλείδωσε το ξωτικό στη σπηλιά και αυτό δεν μπορούσε να αποδράσει. Ο Νικ χάρισε το μοναδικό κλειδί στον Μέλβιν και μαζί ξεκίνησαν για τη διανομή των δώρων στη γη.

Ο Μέλβιν και ο Νικ κατάφεραν να μοιράσουν τα δώρα και να δώσουν χαρά στα παιδιά.

Το βράδυ της ίδιας μέρας, τα παιδιά, για να τον ευχαριστήσουν, άναψαν πυροτεχνήματα με το όνομά του στον ουρανό. Αυτό έμεινε αξέχαστο στον Μέλβιν κι έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Γιάννης Κωνσταντόπουλος, Γ΄τάξη

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μάγος που τον έλεγαν Μέλβιν.

Το αγαπημένο του χρώμα ήταν το πορτοκαλί. Η συνήθεια του ήταν να

βγάζει μάγια από το μυαλό του και να τα κάνει σε ποντικούς. Ένα ακόμη

πράγμα που του άρεσε να κάνει μέσα στην ημέρα ήταν ο χορός. Γενικά

ήταν ευγενικός αλλά και μυστηριώδης. Η παραξενιά του ήταν πως

ζήλευε τους άλλους μάγους και δεν είχε φίλους.

Ο

Μέλβιν γεννήθηκε στη χώρα των μάγων και για πολλά χρόνια

ζούσε εκεί. Όμως πριν από δύο χρόνια δεν του άρεσε η ζωή εκεί και

έκανε ένα ξόρκι και το κάστρο του έγινε ιπτάμενο που πετούσε με την

βοήθεια πολλών μπαλονιών και από τότε πετάει με το κάστρο του στον

ουρανό για μια καλύτερη ζωή.

Ο Μέλβιν στον ουρανό συνάντησε ένα αεροπλάνο με ξωτικά. Όλα

τα ξωτικά ήταν κακά όμως μόνο ένα ήταν καλό. Το όνομα του ήταν

Τζακ. Ο Τζακ ήταν φίλος με τον Μέλβιν. Σε λίγο καιρό θα έφταναν τα Χριστούγεννα και σχεδίαζαν να δώσουν δώρα σε όλα τα παιδιά του κόσμου.

Όμως εκεί που ήταν έτοιμοι, εμφανίστηκε ένα πολύ κακό ξωτικό

που το όνομα του ήταν Μάικ. Ο Μάικ δεν ήταν όπως τα άλλα ξωτικά, η

μύτη του ήταν πελώρια και από τα αυτιά του έβγαιναν καπνοί. Το ξωτικό

αυτό είχε ακούσει τη συζήτηση του Μέλβιν και του Τζακ και ήθελε να

χαλάσει τα Χριστούγεννα στα παιδιά.

Ένας ισχυρός σύμμαχος του Μέλβιν, ο Νικ, είχε καταλάβει το

σχέδιο του Μάικ και θέλησε να βοηθήσει τον Μέλβιν. Τότε άρχισε να

φτιάχνει πολλά δώρα με παιδικά παιχνίδια τα οποία έκρυβε στην

αποθήκη του σπιτιού του.

Ο Νικ έδωσε τότε στον Μέλβιν ένα πινέλο με το οποίο θα

μπορούσε να κλειδώσει στα υπόγεια του παλατιού του, τον Μάικ. Αυτός

δεν έχασε ευκαιρία και κλείδωσε τον Μάικ.

Κατευθείαν ετοίμασαν τα δώρα και πήγαν στην πόλη για να

μοιράσουν τα δώρα στα παιδιά. Το άλλο πρωί τα παιδιά άνοιξαν τα δώρα

και όλη η πόλη ήταν γεμάτη με χαμόγελα.

Γιουρτουμά, Δ΄τάξη

Η παραμυθοχώρα και ο Μέλβιν

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μάγος που το όνομα του

ήταν Μέλβιν. Το αγαπημένο του χρώμα ήταν το σκούρο μπλε. Οι

συνήθειές του ήταν να κάνει ξόρκια και μια φόρα είχε κάνει ένα

ξόρκι που έκανε το κάστρο του βασιλιά να πετάξει. Το χόμπι του

ήταν να παίζει με τον καλύτερο του φίλο, ένα ποντίκι. Ο μάγος σαν

χαρακτήρας ήταν καλός, ευγενικός, καλόκαρδος αλλά μερικές φορές

έκανε ζαβολιές με τα ξόρκια του. Οι παραξενιά του ήταν ότι δεν

διάβαζε βιβλία, τα βιβλία ποτέ δεν του άρεσαν.

Ο

Μέλβιν γεννήθηκε σε ένα κάστρο και επειδή μεγαλώνοντας δεν

ήθελε να το αποχωριστεί, έκανε ένα ξόρκι και έβαλε μπαλόνια γύρω

του. Αυτό τον έκανε να πετάξει τόσο ψηλά που πλέον ζει μόνιμα στο διάστημα.

Ο μάγος Μέλβιν, καθώς ανέβαινε προς τα πάνω, αντίκρισε ένα

ξωτικό που είχε κολλήσει στο διάστημα. Τότε έσωσε το ξωτικό. Αυτό

τον ευχαρίστησε που τον έσωσε και του είπε τα μυστικά του. Επίσης,

του είπε ότι του αρέσουν πολύ τα δώρα. Τότε ο Μέλβιν σκέφτηκε να

του χαρίσει όσα από τα δώρα είχαν περισσέψει του Άι Βασίλη.

Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένα κακό ξωτικό που έκλεψε τα δώρα και

το καλό ξωτικό στενοχωρήθηκε πολύ. Ο Μέλβιν νευρίασε πολύ και

ήθελε να βοηθήσει το καλό ξωτικό να πάρει τα δώρα του πίσω.

Ξαφνικά εκεί που έψαχνε το κακό ξωτικό εμφανίστηκαν και άλλα

ολόιδια με αυτό ξωτικά. Για να τον ξεχωρίζει θυμήθηκε ότι φορούσε

ένα μεγάλο σκούφο, μια μεγάλη πράσινη μπλούζα, ένα φαρδύ μπλε

παντελόνι και μεγάλα καφέ παπούτσια που στη μύτη τους είχαν μεγάλα

κουδουνάκια.

Ο Μέλβιν έψαχνε απεγνωσμένα για βοήθεια. Τότε εμφανίστηκε

ένας βάτραχος και τον ρώτησε:

- Άκουσα ότι ζήτας βοήθεια. Eίναι αλήθεια?

-Ναι! απάντησε με δυνατή φωνή.

Ο Μέλβιν τότε του εξήγησε όλα όσα είχαν συμβεί.

- Κατάλαβα, του απάντησε και αφού σκέφτηκε για λίγο, βρήκε τη

λύση. Πάρε αυτό το μαγικό πινέλο θα σε βοηθήσει να βρεις τον

δρόμο προς το κακό ξωτικό.

-Ευχαριστώ πάρα πολύ! απάντησε με ευγνωμοσύνη.

Ο

Μέλβιν, αφού πήρε το μαγικό πινέλο, σκεφτόταν πώς θα

πιάσει αυτό το κακό ξωτικό. Τότε το μαγικό πινέλο άστραψε και εμφανίστηκαν μπροστά του όλα τα δώρα μαζί με το ξωτικό που φαινόταν μετανιωμένο.

- Συγγνώμη που πήρα τα δώρα, αλλά ήθελα και εγώ ένα, του είπε.

- Δεν πειράζει. Την επόμενη φορά όμως να το ζητήσεις ευγενικά, του

είπε ο Μέλβιν και του έδωσεμερικά.

Τα δύο ξωτικά στην τελική έγιναν πολύ καλοί φίλοι και ο

Μέλβιν επέστρεψε πίσω στην πατρίδα του. Αυτή ήταν η περιπέτεια

του Μέλβιν και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Θοδωρής Ζαχαρόπουλος, Δ΄τάξη

Η Παραμυθοχώρα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μάγος που τον έλεγαν Μέλβιν.

Το αγαπημένο του χρώμα ήταν το μπλε. Οι συνήθειές του ήταν να

ανταγωνίζεται τους άλλους μάγους και να φροντίζει το ποντίκι του. Το

χόμπι του ήταν να κάνει ξανά και ξανά εξάσκηση για μάγια.

Ο

Μέλβιν όταν ήταν μικρός γεννήθηκε σε ένα κάστρο. Μετά από

λίγες ημέρες κατάλαβε ότι μπορούσε να κάνει μαγικά. Επειδή είχε δει μια

ταινία με

Με τη μαγεία

του έβαλε μπαλόνια στην κορυφή του κάστρου κι έτσι το κάστρο του από

τότε πέταγε ψηλά στον ουρανό.

Στην

κρυφά στο κάστρο του Μέλβιν και πήρε το μαγικό του ραβδί.

Μέσα σε αυτό το ραβδί υπήρχε όλη η μαγεία του κόσμου κι, αν κάποιος

δεν του έπαιρνε το ραβδί για να το δώσει στον Μέλβιν, όλος ο κόσμος

μπορεί να καταστρεφόταν.

Ένας βάτραχος πολύ ισχυρός, ο οποίος έμαθε τα νέα, αποφάσισε

να βοηθήσει τον Μέλβιν να βρει το μαγικό του ραβδί. Μετά από λίγο

ήταν μπούρδες και πως μέχρι εκείνη τη στιγμή κανένα ξωτικό στην

ιστορία δεν ήθελε να γίνει μάγος.

Ο βάτραχος έδωσε στον Μέλβιν ένα πινέλο. Δεν ήταν όμως ένα

οποιοδήποτε πινέλο. Ήταν μαγικό! Τότε, πήγαν και ξαναβρήκαν το κακό

ξωτικό και χωρίς να πουν κουβέντα, ο Μέλβιν κούνησε λίγο το μαγικό

πινέλο και εκείνη τη στιγμή το μαγικό του ραβδί ήρθε και πάλι στα χέρια

του.

Τελικά ο Μέλβιν, ο Βάτραχος, το Μικρό ξωτικό και το κακό

ξωτικό έγιναν οι καλύτεροι φίλοι του κόσμου!

Βερενίκη Λεμπέση, Δ΄ τάξη

ΠΑΡΑΜΥΘΟΧΩΡΑ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μάγος, ο Μέλβιν, που του

άρεσε πολύ το μπλε χρώμα. Ήταν ένας καλός άνθρωπος.

Το χόμπι του ήταν να εμφανίζει σουβλάκια και να τα πετάει στη γη

για να βρέχει σουβλάκια. Ήταν, επίσης, πολύ παράξενος γιατί φορούσε

μόνο μπλε ρούχα. Ζούσε μαζί με το ποντίκι του, τον Μπεν. Είχε για σπίτι

ένα μεγάλο κάστρο που πετούσε.

Κάποτε, ήταν κι ένα ξωτικό, ο Πέπε, που ήταν ο καλύτερος φίλος

του Μέλβιν. Ο Πέπε ήθελε να γίνει βοηθός του Αϊ Βασίλη, ώστε και οι

τρεις να πάνε στη γη. Εκείνη τη χρονιά όμως ο Αϊ Βασίλης δεν είχε

μοιράσει δώρα και ο Πέπε ήθελε να τον βοηθήσει, γιατί τον είχε απαγάγει ένα ξωτικό.

Ο Μέλβιν, επίσης, στο σπίτι του είχε ένα εργαστήριο με βατράχους

που τους έκανε μαγικά. Ένας βάτραχος, ο Βου, ο οποίος μιλούσε,

μπορούσε να βγάλει ρεύμα από τα χέρια του και να φορτίσει το κινητό

του. Γι’ αυτό κάθε μέρα προσπαθούσε να σπάσει με το ρεύμα του τα

μπαλόνια που κρατούσαν το κάστρο στον αέρα, αλλά δε γινόταν. Τα

μπαλόνια δεν έσπαγαν με τίποτα καθώς το μόνο που μπορούσε να τα

σπάσει ήταν το χιόνι.

Μια μέρα ο Βου χάρισε στον Μέλβιν ένα μαγικό πινέλο με το

οποίο ό,τι ζωγράφιζε έβγαινε από το χαρτί. Έτσι ζωγράφισε χιόνι και

έσπασε τα μπαλόνι. Έπειτα ζωγράφισε το κακό ξωτικό στο κλουβί και

τον Αϊ Βασίλη απ’ έξω. Μετά έβαλε τον Πέπε μαζί με τον Αϊ Βασίλη και

επάνω τοποθέτησε χιόνι για να σπάσουν τα μπαλόνια.

Στο τέλος βοήθησε τον Αϊ Βασίλη να μοιράσει τα δώρα.

Σπύρος Μανδηλάρης, Δ΄τάξη

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Μάγος που τον έλεγαν Μέλβιν.

Το αγαπημένο του χρώμα ήταν το γαλαζοπράσινο. Ο Μέλβιν συνήθιζε να

παίζει ντάμα με τον ποντικό του που τον έλεγαν Ντόγκι - Ντολ. Το χόμπι

του ήταν να παίζει box με τον σάκο. Ήταν πολύ τρελός και, όταν

κούναγε το ραβδί του σαν μανιασμένος, το κάστρο του χοροπηδούσε. Η

παραξενιά του ήταν ότι δεν του άρεσαν τα βιβλία. Τρελαινόταν να κάνει

μάγια και τα βιβλία του να γίνονται νερό για την πισίνα του.

Ο Μέλβιν γεννήθηκε σε μια παράγκα μόνος του! Μαγικά! Όταν

μεγάλωσε και έμαθε τις δυνάμεις του μεταμόρφωσε την παράγκα σε ένα λαμπρό κάστρο με πισίνα και του έβαλε μπαλόνια που δεν έσκαγαν ούτε με Μάγια. Αυτά τα μπαλόνια έκαναν το κάστρο να πετάξει ψηλά στον ουρανό και ήταν πια αδύνατο να κατέβει στη γη.

Εκεί ψηλά στον ουρανό ήταν όμως πολύ μοναχικά! Και του

Μέλβιν δεν του άρεσε και τόσο η μοναξιά. Μια μέρα, εκεί που

σκεφτόταν ότι σιχαίνεται να είναι μόνος του, εμφανίστηκε ένα ξωτικό

και τον ρώτησε: «Μπορείς να με βοηθήσεις να γίνω βοηθός του Αϊ

Βασίλη;» Ο Μέλβιν απάντησε «ναι» και ρώτησε: «Εσύ μπορείς να με

βοηθήσει να κατέβω πάλι στη γη;» Το ξωτικό απάντησε «ναι» κι έτσι

ξεκίνησε η συνεργασία τους.

Ο

Μέλβιν με το ξωτικό έφτιαχναν μια σκάλα από μπετόν που

οδηγούσε στη γη. Κι εκεί που είχαν χτίσει περίπου είκοσι σκαλοπάτια,

ήρθε ένα κακό ξωτικό και τους τη χάλασε! Αυτό το ξωτικό έβγαζε

καπνούς από τ’ αυτιά, είχε μακρουλά χέρια και πόδια. Αντιπαθούσε πολύ

το καλό ξωτικό και δεν ήθελε να το δει να γίνεται βοηθός του Aϊ Βασίλη.

Ο μάγος Μέλβιν και το καλό ξωτικό απογοητεύτηκαν, αλλά δεν το

έβαλαν κάτω! Αποφάσισαν να πάνε στον Αϊ Βασίλη με τη μαγική

πυρήνα του ήλιου! Ευτυχώς ο

Μέλβιν έκανε κάποια μαγικά ανώτερης Μαγείας και οι δύο τους

διακτινίστηκαν πίσω στο κάστρο του Μέλβιν.

Ο Μέλβιν τότε πήρε τηλέφωνο τον φίλο του, τον Βάτραχο, ο

οποίος ήταν μέγας Μάγος! Ο Βάτραχος ήρθε αμέσως με ένα μεγάλο

μολύβι και τον ρώτησε τι τον ήθελε. Ο Μέλβιν απάντησε: «Θέλω να μας

βοηθήσεις να βρούμε ένα αντικείμενο που να μας γυρίζει πίσω στον χρόνο». Ο Βάτραχος τότε έγραψε με το γιγάντιο μολύβι σε έναν πάπυρο: «Βουνό Κόρονετ». Ο Μέλβιν τότε τον ρώτησε: «Μπορείς να μας πας εκεί;» κι ο Βάτραχος απάντησε: «ευχαρίστως!».

Ο Βάτραχος με τον Μέλβιν και το ξωτικό πήγαν στο βουνό

Κόρονετ. Εκεί, μέσα σε μια σπηλιά, βρήκαν το μαγικό πινέλο το οποίο, αν το πετούσες ψηλά και έλεγες τα μαγικά λόγια, πήγαινες πίσω ή

μπροστά στον χρόνο, ανάλογα με το μαγικό που θα έλεγες. Το πήραν και

πήγαν στο κάστρο κι ο μέγας Μάγος Βάτραχος έφυγε.

Τότε το ξωτικό και ο Μέλβιν πήγαν πίσω στον χρόνο, έστησαν

ενέδρα στο κακό ξωτικό και το έβαλαν σε μία μαγική κλούβα. Ελεύθεροι

πια από την κακία του ξωτικού, ο Μέλβιν πήγε το καλό ξωτικό στον Αι

Βασίλη, μίλησε γι’ αυτό με τα καλύτερα λόγια και του ζήτησε να το

κάνει βοηθό του. Ο Αϊ Βασίλης τον άκουσε μιας και ήταν φίλος του.

Έπειτα, ο Μέλβιν στρώθηκε στη δουλειά. Έφτιαξε την τσιμεντένια

σκάλα με τη βοήθεια όλων των βοηθών του Αϊ Βασίλη και τον ίδιο τον

Άγιο, πήρε μαζί του τα μπαλόνια και κατέβηκε στη γη. Εκεί ελευθέρωσε

τα μπαλόνια και προσγείωσε το κάστρο του επάνω σε έναν όμορφο λόφο με πολλά δέντρα και λουλούδια.

Στο καινούριο του σπίτι ο Μέλβιν έκανε πολλούς φίλους. Με τα μαγικά του βοηθούσε τους φτωχούς και όλους όσους τον είχαν ανάγκη.

Το τέλος της ιστορίας του Μέλβιν

Με το μαγικό πινέλο ο Μέλβιν ζωγράφισε το καλύτερο τέλος για

την ιστορία. Ζωγράφισε κόκκινους και μεγάλους φιόγκους αντί για μπλε

και μικρούς και άλλα πολύ ωραία σκίτσα χωρίς να ξέρει ότι το πινέλο,

λόγω της μαγείας του, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μια και μοναδική

φορά. Έτσι, όταν τελείωσε με τους φιόγκους, αυτό εξαφανίσθηκε.

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να συμπληρώσει κάτι και το αποτέλεσμα ήταν

πολύ όμορφο. Τα αστέρια για να τον ευχαριστήσουν, έφτιαξαν μπροστά

από το σπίτι του Μέλβιν ένα άγαλμα από αστέρια.

Μαρήλια Γαϊτάνη Ε΄τάξη

ιστορία του Μπέντζι

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοράκι που το έλεγαν Μπέντζι.

Ζούσε σ ένα δέντρο στη Σαχάρα με τον φίλο του, τον Κόμπρα. Του

άρεσε να πηγαίνει στο κάστρο της Κλεοπάτρας και συγκεκριμένα στο

μπουντρούμι. Του άρεσε, γιατί εκεί ήταν οι φυλακισμένοι που τον

αγαπούσαν οι οποίοι έρχονταν από τον ελεύθερο κόσμο και τη φύση έξω

από το μπουντρούμι. Τον φρόντιζαν και τον τάιζαν ψίχουλα και

μπουκίτσες από το φαγητό τους. Κάπως έτσι γνώρισε και τον φίλο του, τον Μίκη, ο οποίος ήταν φυλακισμένος για πολλά χρόνια, γιατί η

απληστία του τον έκανε διαβόητο κλέφτη. Του Μίκη του άρεσαν πολύ τα πούρα.

Μια μέρα ο Μπέντζι του έφερε στα κρυφά ένα πακέτο με

πανάκριβα πούρα που κατάφερε να πάρει από το κάστρο της

Κλεοπάτρας. Όποτε είχε ευκαιρία ο Μίκη, κάπνιζε λίγο πούρο κρυφά

από τους φύλακες, φορώντας μια μάσκα για να μην τον αναγνωρίσουν.

Όμως, ήδη τα χρόνια είχαν περάσει, ο Μίκη γερνούσε και η υγεία του γινόταν χειρότερη.

Ο Μπέντζι αισθανόταν τύψεις γιατί πίστευε ότι έφταιγε το κάπνισμα και πήγε αμέσως να βρει τον μάγο του χωριού για να τον

συμβουλευτεί. Αυτός του εξήγησε ότι ήταν απλά γεράκος και του

πρότεινε να παρακαλέσει την Κλεοπάτρα να τον ελευθερώσει, με κίνδυνο

να τιμωρηθεί το κοράκι, ώστε να γίνει καλύτερα.

Τελικά, η Βασίλισσα αποφάσισε να αφήσει ελεύθερο τον Μίκη

και να μην τιμωρήσει το κοράκι, ώστε να ζήσουν οι δυο φίλοι μαζί για

πάντα.

Μαρήλια Γαϊτάνη Ε΄τάξη

Ο διάσημος σκύλος και το αγαθόψαρο

Κάποτε κάπου πολύ μακριά ζούσε ένας σκύλος με το αγαθόψαρό

του. Ο σκύλος ήταν πολύ φτωχός. Ο φίλος του, το αγαθόψαρο, ήταν

έξυπνο και σκεφτόταν πάντα σοφά.

Μια μέρα ο σκύλος είδε μια μηχανή, για την ακρίβεια μια διάσημη

μηχανή. Όταν την πλησίασε, τη ρώτησε τι θα ήθελε. Εκείνη του

απάντησε πως θα ήθελε να του χαρίσει τα παπούτσια του. Εκείνος, αν και

φτωχός, τα έβγαλε από τα πόδια του και της τα έδωσε. Η μηχανή είπε

από μέσα της: «Για να δούμε τι άλλο θα μου χαρίσει;». Η μηχανή τον

κοίταξε και του είπε πως δεν του έφταναν τα βρώμικα, παλιά και

κατάμαυρα παπούτσια κι έτσι του ζήτησε και κάτι ακόμα.

Ο

σκύλος φοβόταν γιατί δεν είχε κάτι άλλο να δώσει. Έτσι, η μηχανή θα έπαιρνε μόνο τα παπούτσια του και θα έφευγε και ο σκύλος

θα παρέμενε εκεί λυπημένος.

Ευτυχώς ο σκύλος θυμήθηκε τον φίλο του, το αγαθόψαρο, κι

ευχόταν ότι αυτό θα μπορούσε να του δώσει κάτι το οποίο στη συνέχεια

θα το έδινε στη μηχανή. Είπε λοιπόν στη μηχανή να μη φύγει και ότι θα πήγαινε να της φέρει κάτι για να της δώσει.

Ο σκύλος έτρεξε και έφτασε στο καταφύγιο του αγαθόψαρου.

Χτύπησε μια, δύο, τρεις φορές την πόρτα. Το αγαθόψαρο τον ρώτησε τι

ήθελε και ο σκύλος απάντησε πώς ήθελε κάτι μεγάλο, κάτι πολύ

σημαντικό. Του είπε πως σκόπευε να απαλλαγεί μια και καλή από τη

μοχθηρή μηχανή.

Το αγαθόψαρο τότε του έδωσε μια βόμβα για να αποτινάξει τη

μηχανή. Του την έδωσε και του είπε να της τη βάλει στο στόμα. Κι έτσι έγινε. Ο σκύλος την έβαλε στο στόμα της μηχανής και μπουμ μπουμ η

μηχανή ανατινάχθηκε κατευθείαν. Ο σκύλος γύρισε στο αγαθόψαρο και

του είπε τι συνέβη. Το αγαθόψαρο τον άκουσε με προσοχή και του εξήξησε πως πρόκειται για μια κακιά μηχανή που έτσι κι αλλιώς έπρεπε να την καταστρέψει.

Ο σκύλος ευχαρίστησε το αγαθόψαρο και συνέχισε τη ζωή του, φτωχικά όπως πάντα.

Μαρία Κουλοπούλου, Ε΄τάξη

Η Παραμυθοχώρα

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας μάγος, ονόματι Μέλβιν. Ο

Μέλβιν κατοικούσε σε ένα πολύ παλιό κάστρο.

Ο Μέλβιν έφτιαχνε μαγικά φίλτρα βάζοντας μέσα στο καζάνι του

διάφορα πράγματα, όπως αράχνες, σκουλήκια, λουλούδια και πολλά

άλλα. Αυτό ήταν το χόμπι του και το απολάμβανε όσο τίποτε άλλο· γι΄

αυτό και περνούσε ατελείωτες ώρες στο εργαστήριό του!

Ο Μάγος είχε φτιάξει πάρα πολλά φίλτρα, πειραματιζόταν

καθημερινά και διάβαζε πληθώρα βιβλίων για μάγους, για να βελτιώνεται

διαρκώς! Όμως, μια μέρα διαπίστωσε ότι δεν του χρησίμευαν σε κάτι και

αποφάσισε να τα πουλήσει. Έτσι, έβαλε την εξής αγγελία στην τοπική

εφημερίδα της Παραμυθοχώρας: «πωλούνται μαγικά φίλτρα για κάθε χρήση».

Από εκείνη την ημέρα έρχονταν στο κάστρο του Μέλβιν πολλοί

άνθρωποι και αγόραζαν μερικά φίλτρα για διάφορους σκοπούς.

Ανάμεσά τους και ο κακός βασιλιάς Ζουζούνης από τη Ζουζουνοχώρα, ο οποίος ήθελε να αγοράσει ένα ειδικό φίλτρο για να κατακτήσει την

Παραμυθοχώρα!!! Όμως, ο Μέλβιν δεν του το πουλούσε και με κάποιον

μαγικό τρόπο τον εξαφάνισε από το κάστρο του.

Από εκείνη την ημέρα αποφάσισε να μην ξαναπουλήσει τα φίλτρα, για να μην μπορούν να χρησιμοποιηθούν από κακούς ανθρώπους!

Ευαγγελία Παπαδημητρίου, Ε΄τάξη

Ο Μέλβιν Και Οι Φίλοι Του

Ο Μέλβιν, ο μάγος

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας μάγος που τον έλεγαν Μέλβιν.

Το αγαπημένο του χρώμα ήταν το μπλε. Συνήθιζε να πραγματοποιεί

μάγια, να κάνει τα πράγματα να κινούνται και να μιλάει με το ποντίκι

του, τον Κέλβιν. Το χόμπι του ήταν να βοηθάει τους ανθρώπους και να

κατεβάζει γάτες από δέντρα. Ο Μέλβιν ήταν συμπαθητικός και

βοηθητικός, αλλά, επίσης, ήταν σκυθρωπός και τεμπέλης. Ο Μέλβιν

μισούσε τους μάγους που ήταν καλύτεροι απ’ αυτόν.

Το Ιπτάμενο κάστρο

Ο Μέλβιν γεννήθηκε και ζούσε σε ένα ιπτάμενο κάστρο που

πετούσε με μπαλόνια. Το κάστρο πετούσε όλο και πιο ψηλά αλλά, όταν

μεγάλωσε ο Μέλβιν και ανακάλυψε τις δυνάμεις του, σταμάτησε τα

μπαλόνια για να μπορεί να μένει ακίνητο σε ένα σημείο.

Ο Ρον, το ξωτικό

Ο Μέλβιν όμως είχε έναν στόχο. Ήθελε να φτιάξει οκτώ

δισεκατομμύρια δώρα. Γι’ αυτό, είχε προσλάβει έναν βοηθό. Τον βοηθό

του τον έλεγαν Ρον. Ο Ρον είχε δουλέψει για τον Άγιο Βασίλη στο

παρελθόν, γι’ αυτό ήξερε πώς να φτιάχνει δώρα. Έτσι, ο Μέλβιν τον

προσέλαβε για να τον βοηθήσει να φτιάξει δώρα. Ο Μέλβιν είχε τον Ρον

κοντά του εδώ και πολύ καιρό, οπότε έκαναν αρκετή παρέα. Είχαν

υποσχεθεί ο ένας στον άλλον να μείνουν μαζί για πάντα.

Η Τρυφένια, η κακιά Μάγισσα

Σε ένα μακρινό μέρος ζούσε η Τρυφένια. Η Τρυφένια είχε

σαμποτάρει πάνω από δέκα χιλιάδες μάγους και μάγισσες και είχε σκοπό

να σαμποτάρει τον Μέλβιν και τον Ρον. Όμως η Τρυφένια ζούσε τόσο

μακριά από το ιπτάμενο κάστρο, που θα της έπαιρνε πολλά χρόνια για να φτάσει εκεί. Γι’ αυτό θύμωσε πάρα πολύ και έφτιαξε έναν πύραυλο. Έτσι

θα έφτανε στο ιπτάμενο κάστρο σε μία ώρα.

Ο Βαξ, ο βάτραχος

Στο ιπτάμενο κάστρο ο Μέλβιν και ο Ρον είχαν για κατοικίδιο έναν βάτραχο, τον Βαξ. Ο Βαξ δεν ήταν ένας απλός βάτραχος. Είχε υπερδυνάμεις. Όταν είδε τον πύραυλο της Τρυφένιας να φτάνει στο κάστρο, όρμησε κατά πάνω του χωρίς να τον δει κανείς και σταμάτησε

τον πύραυλο. Ο πύραυλος σταμάτησε και από μέσα βγήκε η Τρυφένια.

Όταν το είδε αυτό ο Μέλβιν, κατέβηκε αμέσως για να βοηθήσει τον Βαξ.

Προσπάθησε να διώξει την Τρυφένια, αλλά δεν τα κατάφερε.

Τρυφένια τους έστειλε και τους δύο πίσω στο ιπτάμενο κάστρο.

Το μαγικό πινέλο

Η Τρυφένια συνέχιζε να ανεβαίνει προς το ιπτάμενο κάστρο, ενώ ο

Μέλβιν, ο Ρον και ο Βαξ ήταν ακόμα μέσα στο ιπτάμενο κάστρο χωρίς

να μπορούν να κάνουν τίποτα. Ξαφνικά, ο Βαξ χάρισε στον Μέλβιν ένα

μαγικό πινέλο. Τότε, ο Μέλβιν βγήκε στο παράθυρο και με το μαγικό

πινέλο ζωγράφισε ένα τεράστιο βαράκι και το άφησε να πέσει κάτω. Το τεράστιο βαράκι έπεσε πάνω στον πύραυλο της Τρυφένιας. Ο πύραυλος

έπεσε στη Γη και το πινέλο εξαφανίστηκε σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Ο κοντινός θάνατος

Η Τρυφένια βγήκε χτυπημένη και εξαγριωμένη από τον πύραυλο.

Έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα στον Μέλβιν και ύστερα άρχισε να πετάει

με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το ιπτάμενο κάστρο. Όταν έφτασε στο

ιπτάμενο κάστρο, μπήκε μέσα και άρχισε να μονομαχεί με τον Μέλβιν. Ο

Ρον και ο Βαξ προσπάθησαν να βοηθήσουν αλλά η Τρυφένια τους έριξε

έξω από το ιπτάμενο κάστρο και άρχισαν να πέφτουν.

Έπειτα, ο Μέλβιν θύμωσε και έριξε την Τρυφένια έξω από το

ιπτάμενο κάστρο αλλά εκείνη μπορούσε να πετάξει. Ο Μέλβιν

προσπαθούσε να τη νικήσει, αλλά η Τρυφένια έσπασε τα μπαλόνια του

κάστρου και το ιπτάμενο κάστρο άρχισε να πέφτει. Ο Μέλβιν κατάφερε

να νικήσει την Τρυφένια αλλά ο Ρον και ο Βαξ έχουν σχεδόν φτάσει στη

Γη. Σε μισό λεπτό θα ήταν νεκροί.

Ξαφνικά ήρθε μια ιδέα στον Μέλβιν. Θυμήθηκε ότι είχε ένα

αλεξίπτωτο για έκτακτη ανάγκη. Ο Μέλβιν πήρε το αλεξίπτωτο και

πήδηξε έξω από το κάστρο, αλλά δεν το άνοιξε. Ακολούθησε τον Ρον και

τον Βαξ. Όταν τους είχε σχεδόν δίπλα του, άνοιξε τα χέρια του και έβαλε

στην αγκαλιά του τον Ρον και τον Βαξ και άνοιξε το αλεξίπτωτο. Οι τρεις

φίλοι προσγειώθηκαν στην Αυρούπολη πολύ ομαλά.

Μετά από λίγο έπεσε το κάστρο και οι πολίτες της Αυρούπολης,

που έχουν παρακολουθήσει το συμβάν, έμειναν με το στόμα ανοιχτό.

Όλοι ήταν ξαφνιασμένοι. Κανείς δεν είχε δει κάτι τέτοιο ποτέ ξανά.

Μετά από δύο χρόνια, οι τρεις φίλοι έζησαν στην Αυρούπολη χαρούμενα

και έκαναν πολλούς φίλους.

Τελικά, πραγματοποίησαν τον σκοπό τους και με το παραπάνω.

Κατάφεραν να κατασκευάσουν δεκαοκτώ δισεκατομμύρια δώρα.

Παναγιωτόπουλος Χρήστος, Ε΄τάξη

Το μαγικό πετράδι

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μάγος που τον έλεγαν Μέλβιν.

Ήταν ξετρελαμένος με το πράσινο χρώμα και το άσπρο. Συνήθιζε να

κάνει surfing στη θάλασσα των μάγων και έπειτα να πίνει ζεστή

σοκολάτα στο σαλούν. Του άρεσε να κολυμπάει και, όταν τελείωνε τη

ζέστη του σοκολάτα, να ψαρεύει. Όμως επειδή του άρεσε το πράσινο και

το άσπρο, έκανε μαγικά και πετούσε τόνους άσπρο και πράσινο στην

πόλη των μάγων. Κατά τα άλλα ο Μέλβιν ήταν πολύ καλόκαρδος.

Ο

Μέλβιν γεννήθηκε σε ένα κάστρο. Το κάστρο ήταν στη γη αλλά ο

Μέλβιν το είχε γεμίσει με μαγικά μπαλόνια που το έκαναν να πετάει

μαγικά. Από τότε ο Μέλβιν ζει στο κάστρο του που βρίσκεται στον ουρανό.

Ο Μέλβιν ζήτησε βοήθεια από τον φίλο του, τον Άι Βασίλη για να

βρει ένα πετράδι που θα τον έκανε πανίσχυρο μάγο. Ο Άι Βασίλης του

έστειλα τον βοηθό του, τον Τσικητρούμ, το ξωτικό με το πράσινο

σκουφί, να τον βοηθήσει που ήξερε που βρίσκεται το πράσινο διαμάντι.

Αυτός του είπε ότι το μαγικό διαμάντι βρίσκεται στο Βόρειο Σέλας.

Επίσης, του δάνεισε και το μαγικό του ιπτάμενο έλκηθρο υπό έναν όρο:

με τα μαγικά του να φτιάξει πολλά δώρα τυλιγμένα με κόκκινες, όμορφες

κορδέλες και να τα μοιράσει τα Χριστούγεννα στα παιδιά.

Ο Μέλβιν καθώς πέταγε με το μαγικό έλκηθρο στο Βόρειο Σέλας

για να ανοίξει τη μαγική χρόνο-τρύπα και να φτάσει στο διαμάντι, είδε

μπροστά του ένα κακό ξωτικό! Το ξωτικό ήταν κοντό, με μεγάλα μάτια

και μία τρομακτική, γαμψή μύτη! Κατάλαβε ότι ήταν κακό γιατί του

έκανε ένα απαγορευμένο ξόρκι που σκοτώνει ! Ευτυχώς αστόχησε!

Ο

Μέλβιν και οΤσικητρούμ συνέχισαν το ταξίδι τους και καθώς

πέταγαν πάνω από την λίμνη των Εσπερίδων -την οποία τη φυλάγαν

νεράιδες- είδαν έναν τραυματισμένο γιγάντιο βάτραχο! Ο Μέλβιν

κατάλαβε ότι είχε τραυματιστεί από το ξόρκι που του είχε κάνει το κακό

ξωτικό και μαζί με τον Τσικητρούμ τον γιάτρεψαν. Ο βάτραχος, που τον έλεγαν Φρόγκητους, τους ευχαρίστησε που τον γιάτρεψαν και για

αντάλλαγμα τους έδωσε τον χάρτη για το μαγικό διαμάντι και πανοπλίες

για να αποκρούουν τα κακά μάγια. Τους ζήτησε επίσης να τους

συντροφεύσει.

Όσο

συνάντησε τον Μέλβιν, τον Τσικητρούμ και τον Φρόγκητους. Τότε

κάλεσε εκατό ζόμπι να τους επιτεθούν και να τους μετατρέψουν κι

αυτούς σε ζόμπι. Ο Μέλβιν όμως τα εξόντωσε με μια κίνηση του ραβδιού

του! Όμως το κακό ξωτικό που ήταν απαίσιο έριξε μια ριπή λέιζερ και

πέτυχε το μαγικό έλκηθρο. Τώρα ήρθε η ώρα του Τσικητρούμ! Ο

Τσικητρούμ έβγαλε από τη μαγική του κασετίνα το μαγικό του πινέλο, που… ό,τι ζωγραφίζει, γίνεται πραγματικό. Ο Μέλβιν που ήταν έξυπνος, του είπε να ζωγραφίσει έναν τηλεμεταφορέα και τον χρησιμοποίησε για

να μεταφερθεί πίσω από την πλάτη του κακού ξωτικού! Άρπαξε το

πετράδι από τα χέρια του και εξαφανίστηκε! Έχοντας πλέον τη δύναμη του μαγικού πετραδιού, ο Μέλβιν μεταμόρφωσε τα ζόμπι σε καλούς μάγους και επιδιόρθωσε το μαγικό

έλκηθρο του Αι Βασίλη! Προσγείωσε το σπίτι του στην πόλη των μάγων

και χάρισε τα ιπτάμενα, μαγικά μπαλόνια στα παιδιά. Ήρεμος πλέον,

έφτιαξε 1000+1 δώρα για τον Τσικητρούμ παρέα με τον γιγάντιο

βάτραχο με τον οποίο είχαν γίνει πολύ καλοί φίλοι και έμεναν μαζί.

Όλοι πλέον ήταν χαρούμενοι!!!

Tου Βασίλη Ποντίκη, Ε΄τάξη

Ο Μέλβιν στην Παραμυθοχώρα

Μια φορά κι έναν καιρό, στην Παραμυθοχώρα, ζούσε κάποτε ένας

μάγος που τον έλεγαν Μέλβιν. Το αγαπημένο του χρώμα ήταν το μπλε.

Γι' αυτό φορούσε μπλε ρούχα, μπλε καπέλο, μπλε παπούτσια. Είχε ακόμα

κι ένα ραβδί μπλε.

Ο Μέλβιν ζούσε σε ένα κάστρο. Ήταν κι αυτό μπλε. Ήταν τεράστιο

κάστρο. Μέσα είχε πολλά δωμάτια και μια βιβλιοθήκη όπου είχε πολλά

βιβλία με ξόρκια. Μια μέρα, καθώς κοιτούσε τα ξόρκια του, είδε ένα

ξόρκι που θα μπορούσε να πετάξει με το κάστρο του στον ουρανό! Έτσι, είπε: «Άμπρα κατάμπρα, γεμάτη μπαλόνια να 'ναι η σκεπή του κάστρου

μου τώρα». Και έτσι, το κάστρο άρχισε να πετάει, τόσο ψηλά, που

έφτασε σε ένα σύννεφο. Αυτό ήταν το χωριό του Άι Βασίλη.

Εκεί, υπήρχαν πολλά ξωτικά, που ετοίμαζαν τα δώρα των παιδιών.

Ένα από εκείνα, είπε στον Μέλβιν:

«Γεια σου! Καλώς ήρθες στο χωριό του Αι Βασίλη!».

Εμφανίστηκε όμως και ένα άλλο ξωτικό. Του άρεσε και εκείνου

το μπλε. Έτσι, όταν είδε το μπλε μαγικό ραβδί του Μέλβιν, ήθελε να το

πάρει. Βρήκε μια στιγμή και το έκλεψε. Στο χωριό, όλα τα κτίρια ήταν

πολύχρωμα, αλλά το κακό ξωτικό είπε ένα ξόρκι και τα έκανε όλα μπλε!

Όταν τα είδε όλα αυτά ο Μέλβιν, αποφάσισε να κάνει κάτι να τα

διορθώσει. Αλλά πριν το κάνει αυτό, διψούσε πολύ και έτσι, πήγε σε μια

λίμνη για να πιει νερό. Εκεί, συνάντησε έναν βάτραχο και ο Μέλβιν του

είπε το πρόβλημά του. Ο βάτραχος, του έδωσε ένα πινέλο. Όχι όμως ένα

απλό πινέλο. Ήταν ένα πινέλο που έγραφε πολύχρωμα. Ο Μέλβιν τον

ευχαρίστησε

τον βοήθησαν να ξαναβάψει τα κτίρια του χωριού όπως ήταν πριν. Ο Αι Βασίλης χάρηκε πολύ και έτσι σκέφτηκε να κρεμάσουν τα μπαλόνια που

χρησιμοποίησε ο Μέλβιν για να φτάσει στο χωριό και έτσι έγινε ακόμα