3 minute read
Verhaal voorpagina
Op een zonnige zondagmiddag, niet zo lang geleden, troffen wij van de stadsglossy Stef Bos, zanger en verhalenverteller. Stef was voor opnames van een videoclip in Veenendaal en tussen de bedrijven door nam hij graag de tijd om te vertellen waarom Veenendaal nog altijd een belangrijke plek voor hem is.
Advertisement
Stef Bos werd in 1961 geboren boven de juwelierszaak van zijn ouders aan Hoofdstraat 91. Als jochie ging hij naar de Koningin Julianaschool, destijds gevestigd in de oude Teekenschool, tegenover de Brugkerk waar Stef elke zondag in de banken zat. Na de mavo en de havo volgde Stef een lerarenopleiding en op z’n 29e rondde hij zijn opleiding aan de kleinkunstacademie in Antwerpen af. Dat is dertig heel productieve jaren geleden. In die tijd schreef hij talloze prachtige liedjes, waarin hij telkens weer de essentie van de dingen weet te raken. Knap, vinden wij.
Krentenbollen
Tijdens de koffie met krentenbollen slaat hij het fotoalbum open dat hij van thuis meebracht. Het kaft versleten, de pagina’s vergeeld. Als hij vertelt over vroeger, beginnen zijn ogen te glimmen. Hij beweegt zijn wijsvinger over een klassenfoto uit 1973 en zegt: ‘Kijk, dat is Jan. En dit is Taco, dit Mario…’ Even is Stef in gedachten verzonken. Dan vervolgt hij met een glimlach: ‘De plekken waar je de eerste tien jaar van je leven doorbrengt, bepalen je horizon. Als je je horizon kwijt bent, ben je jezelf kwijt. Mijn horizon vormde zich hier, in Veenendaal.’
Intens
‘Vrienden van vroeger denken weleens dat mijn leven heel intens is’, zegt Stef. ‘Dat is ook zo, maar dat heeft niets te maken met het feit dat ik bekend ben. Het leven van mijn klasgenoten was niet minder intens. Neem nou deze jongen’, - Stef wijst een knul met wilde, donkere krullen aan - ‘zijn moeder was Joods, maar heeft dat haar kinderen nooit verteld. De oorlog lag haar nog vers in het geheugen en ze was bang. Als er weer oorlog komt, zijn mijn kinderen dan wel veilig? Als ik nu naar dat jochie op de foto kijk dan weet ik: de werkelijkheid was vaak heel anders dan ik dacht.’
Stef Bos werkte mee aan het nummer De hemel op het plein van het album De liefde nog het meest van Ralph van Manen. De videoclip werd opgenomen in Veenendaal, de plek waar beide mannen hun jeugd doorbrachten. www.ralphvanmanen.nl
Wonderbaarlijk
Heeft Stef zijn geboortedorp zien veranderen de afgelopen jaren? ‘Qua cultuur gebeurde er iets wonderbaarlijks. Tussen de Veense stoeptegels door kroop van alles omhoog. Er ontstond ruimte voor wat vroeger niet kon. Theater, kunst, een bioscoop... Mooi, want volgens mij is het theater de kerk van de toekomst. Gelukkig ben je als je je kunt laten raken door kunst in welke vorm dan ook.’
Dansen
Stef, we willen dit stukkie afsluiten met een wijze levensles. Heb je er eentje voor ons? ‘Jazeker!’ – hij laat een foto van zijn moeder zien – ‘Tijdens de bevrijding in 1945 was mijn moeder een jonge meid. Ze wilde met haar vriendinnen gaan dansen, maar dat mocht niet van haar vader. Dansen was werelds. Tegen haar kinderen zei ze: Jongens, laat niemand je ooit verbieden om te dansen! Haar nalatenschap deel ik graag met jullie: Dans, Veenendaal! Ingetogen of uitbundig. Vol overgave of weifelend. Uit de maat, voor mijn part. Dans. Begeef je buiten je kaders, want daar gebeuren de mooiste dingen.’
En dan slaat Stef zijn album dicht. De koffie en krentenbollen zijn op. De plicht roept.
Stef, bedankt voor je muziek en je wijze woorden. Mooie vent ben je. Een ambassadeur voor ’t Veen, plek waar velen zich thuis voelen. Graag tot een volgende keer!
