საორგანიზაციო ჯგუფი ბესო ხაინდრავა თეონა გოგიჩაიშვილი ნინო - ანა სამხარაძე ნუცა ჩალაური დიზაინი გეგა ქუთათელაძე თარგმანი, კორექტურა გაგა ლომიძე
ORGANIZING COMMITTEE BESO KHAINDRAVA TEONA GOGICHAISHVILI NINO - ANA SAMKHARADZE NUTSA CHALAURI DESIGN GEGA KUTATELADZE TRANSLATION, COPY-EDITING GAGA LOMIDZE
ჟიური: ლარს ლინდემანი - ფოტორედაქტორი და GEO-ს მხატვრული დირექტორის მოადგილე, ჰამბურგი, გერმანია რიჩარდ ბრემი - ქუჩის ფოტოგრაფიის კოლექტივი IN-PUBLIC.COM, ლონდონი, დიდი ბრიტანეთი ნიკოლაი ლაოტლიევი - პლოვდივის საერთაშორისო ფოტოშეხვედრების დირექტორი, ბულგარეთი თინა შელჰორნი - გალერეა ლიჰტბლიკის კურატორი, კიოლნი გერმანია; ქოლგა თბილისი ფოტო, საქართველო THE JURY: LARS LINDEMANN - IMAGE EDITOR + DEPUTY CREATIVE DIRECTOR OF GEO, HAMBURG/ GERMANY RICHARD BRAM - STREETPHOTOGRAPHY COLLECTIVE IN-PUBLIC.COM, LONDON/UK NIKOLAY LAOUTLIEV - DIRECTOR OF INTERNATIONAL MEETINGS OF PHOTOGRAPHY IN PLOVDIV/BULGARIA TINA SCHELHORN - CURATOR GALERIE LICHTBLICK, COLOGNE/GERMANY, KOLGA TBILISI PHOTO
ISBN 978-9941-27-916-4
ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის პრიზი
ALEXANDER ROINASHVILI HONORARY PRIZE გამოფენები
EXHIBITIONS ფოტოკონკურსის გამარჯვებულები
AWARD WINNERS
ფოტოკონკურსის ნომინანტები
SHORTLISTED PARTICIPANTS
მიყვარს ჩემი მეგობრის, მწერალ დათო ტურაშვილის მიერ მოყოლილი ისტორია მისი იტალიელი კოლეგის, მწერალ როკო კარბონესა და იტალიელი ფოტოგრაფის, ფაბიო პონციოს კახეთში მოგზაურობის შესახებ, როდესაც ისინი 2003 წელს საქართველოს ამ შესანიშნავ მხარეს ეწვივნენ. როგორც დათო ყვება, ფაბიო პონციომ პირდაპირ უთხრა, რომ სწორედ იმ ეკლესიის ნახვა სურდა, რომელიც სამოცდაათიან წლებში ანრი კარტიე-ბრესონმა საქართველოში სტუმრობისას გადაიღო. ალავერდის მონახულებისას, ფაბიოს უთქვამს, რომ თურმე სახელოვანი პედაგოგის სწორედ ალავერდში გადაღებულმა ფოტომ განსაზღვრა მისი პროფესიული არჩევანი. ჯერ კიდევ მაშინ გადაუწყვეტია იმ ქვეყანაში ჩასვლა, რომელსაც კარტიე-ბრესონი სამოცდაათიან წლებში ესტუმრა. ამდენი წლის შემდეგ, ფაბიომ ზუსტად ის ადგილიც მოძებნა, სადაც კარტიე-ბრესონი იდგა, როცა ლეგენდარულ ფოტოს იღებდა. მაგრამ ამით ყველაფერი არ დამთავრებულა. ღამის გასათევად მეგობრის დაკეტილ სახლში დარჩნენ. ფაბიოს კედელზე რაღაც ფოტო აღმოუჩენია, რომელშიც ბრესონის ხელწერა ამოუცნია და ოჯახის პატრონისთვის უთხოვია, მისი ავტორის ვინაობა დაედგინა. მასპინძელს თბილისში, ბებიამისთან დაურეკავს და იმ ფოტოს ასავალ-დასავალი დაწვრილებით გამოუკითხავს. მასპინძლის, გიორგი ხელაშვილის ბებიას იმ ფრანგი ფოტოგრაფის გვარი ვერა, მაგრამ სახელი გაუხსენებია, მათ ოჯახს 1972 წელს რომ ესტუმრა. როცა ყველაფერი უთარგმნეს, ფაბიო პონციოს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. მერე ის საწოლიც უნახავს, სადაც ლეგენდარული ფრანგი ფოტოგრაფი იწვა და მანაც სწორედ იმ საწოლში გაათია ღამე. ფაბიო და როკო მეც გამაცნო დათომ. მას მერე აღარ შევხვედრივარ მათ, თუმცა როცა მათ თავს მახსენებს ხოლმე, მუდამ ანრი კარტიე ბრესონის „გიორგობა, ალავერდის მონასტერი, თელავი“ მიდგას თვალწინ — ფოტო, რომელიც თავად ავტორმა თავისი ავტოგრაფით შესანიშნავ ქართველ მხატვარს, ვახტანგ რურუას აჩუქა და, როგორც ვიცი, დღემდე რურუების სახლის კედელს ამშვენებს. რამ გამახსენა ეს ისტორია? ცხადია, თავად ანრი კარტიე ბრესონმა. ბევრი წლის წინ, როდესაც ერთ ლამაზ ევროპულ ქალაქში წიგნის მაღაზიაში ბრესონის „პარიზი“ დავინახე, მაშინვე ჩამოვიღე თაროდან და დაუფიქრებლად ვიყიდე. ხელში „პარიზის“ გერმანული გამოცემა შემრჩა, თუმცა ერთი წამითაც არ მინანია, ფოტოების დასათაურების ამოკითხვა რომ არ შემეძლო, რადგან ამ შესანიშნავი ფოტოების ენა უნივერსალურია და ენის ცოდნა სულაც არ არის საჭირო იმ ესთეტიკით ტკბობისთვის, რის გამოც ის სამართლიანად ითვლება მსოფლიო ფოტოგრაფიის ისტორიაში გამორჩეულ ავტორად და, ზოგადად, რის გამოც გვიყვარს ფოტოგრაფია. ამ წიგნის ყიდვისას, ცხადია, საერთოდ არ მიფიქრია, რომ ერთ მშვენიერ დღეს ზუსტად ეს კოლექცია იქნებოდა „ქოლგის“ პროგრამაში; მით უფრო, რომ ჩვენი ფესტივალი სულ ახალბედა იყო მაშინ და მისი განვითარების კონტურები — საკმაოდ მკრთალი.. მადლიერებით გვინდა აღვნიშნოთ ქალბატონი სარა მუნის მხრიდან გამოვლენილი კეთილგანწყობა, რომელმაც უანგაროდ მიიღო ჩვენი შეთავაზება, მისი შესანიშნავი შემოქმედების მცირე ნაწილის გაცნობის შესაძლებლობა მიეცა ქართველი დამთვალიერებლისთვის. ასევე სიამოვნებით წარმოგიდგენთ ჩემი ფავორიტი ფოტოგრაფის, იენ გრარუპის გამოფენას „და მერე სიჩუმემ დაისადგურა“, ვიტორიო სელას 1889 წელს სვანეთში გადაღებულ უნიკალურ კადრებს, გეორგ გეორგიუს და ვანესა ვინშიპის შემოქმედებას, ქართველ ფოტოგრაფებს ბადრი ვადაჭკორიას, ლევან ხერხეულიძესა და დარო სულაკაურს, ლეაკე პოსელტსა და მეს გრივს, მაქს კარდელისა და ბილ ოუენსს. ამ ალბომის საშუალებით შევიტყობთ, თუ რა აქტუალური თემებია დღევანდელ მსოფლიოში და როგორ ხედავენ და გადმოსცემენ ფოტოგრაფები ამა თუ იმ მოვლენას. გამარჯვებულ ავტორებს კი წარმატებას ვუსურვებთ თავიანთ შემოქმედებით გზაზე.
დამფუძნებელი: ბესო ხაინდრავა
I love the story that once my writer friend Dato Turashvili told me about his trip to Kakheti, with his Italian friends – writer Rocco Carbone and photographer Fabio Ponzio, when in 2003 they visited this wonderful region of Georgia. Dato told that Fabio Ponzio wanted to see the cathedral, the photo of which Henri Cartier Bresson took while visiting Georgia in 1970s. During a tour in Alaverdi Cathedral, Fabio admitted that exactly this image shot by his famous teacher determined his career choice. At that point he decided to visit the country, where Cartier Bresson stopped in 1970s. Many years passed and Fabio Ponzio found exactly the place, where Cartier Bresson was standing while taking his famous photograph. But another surprise was waiting for Fabio Ponzio. All three went to a friend’s house to say overnight, when Fabio suddenly noticed a photo on the wall. He recognized Cartier Bresson’s style and asked the host to enquire who the author of the photograph was. The host, Giorgi Khelashvili, called his grandmother in Tbilisi and found out all the details about the photograph. Giorgi’s grandmother did not remember the last name of the author, but remembered the first name of the French guest, who stayed at their house in 1972. When all the information was conveyed to Fabio Ponzio, he was extremely happy. Later the host showed him the bed Cartier Bresson slept in and Ponzio fall asleep on that same bed. Later Dato introduced me to Fabio and Rocco. I have not seen them after that. But every time Dato reminds me of this story, I remember Cartier Bresson’s “Saint George’s Day. Alaverdi Cathedral. Telavi” – the photograph, which author gave to the wonderful Georgian Painter Vakhtang Rurua as a present, with his autograph. And as far as I know, the photograph still adorns the wall of Rurua’s family. What reminded me of that story? Of course, Henri Cartier Bresson himself. A long time ago, while traveling in a very beautiful European city, I found Bresson’s “Paris” at the bookshop. I immediately took it from the shelf and bought it unthinkingly. I ended up with a German edition of “Paris”, but I did not mind at all that I could not read German titles, because the language of these images was universal and there is no need to understand a language in order to experience esthetic enjoyment. This language makes Henri Cartier Bresson a distinguished artist in the history of world photography. And that’s why we love photography. At that time, while buying a book, I would have never imagine that one day precisely this collection will be in the program of our festival; especially while Kolga was a freshly established festival and its future seemed vague.. We would like to express our gratitude to Ms. Sarah Moon for her kindness to accept our offer and give Georgian viewers an opportunity to have a look at the small part of her brilliant legacy. We also proudly present my favorite photographer Jan Grarup and his exhibition “And Then There Was Silence”, Vittorio Sella’s unique images shot in Svaneti in 1889, George Georgiou’s and Vanessa Winship’s creations as well as works by Georgian photographers: Badri Vadachkoria, Levan Kherkheulidze and Daro Sulakauri; exhibitions by Laerke Posselt and Mads Greve, Max Cardelli and Bill Owens. This album will show the reader all the actual issues and themes in contemporary world - how each event is represented by various photographers, how they see these processes. We wish all the winners success in their career.
Founder: Beso Khaindrava
ბადრი ვადაჭკორია დაიბადა 1947 წლის 29 მაისს. 1977 წელს დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოლოგიის ფაკულტეტის ჟურნალისტიკის განყოფილება. სხვადასხვა წლებში არაერთ ქართულ გამოცემასთან თანამშრომლობდა. მათ შორის იყო საქტელერადიოკორპორაციისა და „ახალი ქართული გაზეთის“ კორესპონდენტი ცენტრალურ და აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებში. ფოტოგრაფიით ჯერ კიდევ სკოლის ასაკიდან დაინტერესდა. გადაღებული აქვს არაერთი მნიშვნელოვანი პოლიტიკური მოვლენა საქართველოში. საქართველოს თემაზე არაერთი წიგნი გამოსცა, რისთვისაც სხვადასხვა ჯილდო და პრემია დაიმსახურა. ფოტოგამოფენები მსოფლიოს მრავალ ქალაქში აქვს მოწყობილი. წარდგენილია პირველი ქართველი ფოტოგრაფის, ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის პრემიაზე. გოგა ჩანადირი
BADRI VADACHKORIA He was born on May 29, 1947. In 1977 he graduated from the Tbilisi State University, Faculty of Philology, Department of Journalistics. He worked for several Georgian printed media. He was working for State TV and Radio Corporation and was a reporter of the “New Georgian Newspaper” in central and Eastern Europe. Badri Vadachkoria as a schoolboy acquired interest in photography. During his career, he photographed several political events of Georgia. He published several books about Georgia and received numerous awards and prizes. His works were exhibited in many cities of the world. Badri Vadachkoria is nominated for the Aleksandre Roinashvili prize, which was established to commemorate the first Georgian photographer. Goga Chanadiri
ავტოპორტრეტი Self-portrait
სტალინის ბიუსტი თბილისი, გლდანი 1989 წელი Stalin’s portrait sculpture in Tbilisi, Gldani, 1989
აკადემიკოსები თამაზ გამყრელიძე და ანდრეი სახაროვი თბილისში, 9 აპრილის აქციის დარბევის შემდეგ ქართველთა მხარდასაჭერად 1989 წ. Academicians: Tamaz Gamkrelidze and Andrey Sakharov in Tbilisi, supporting Georgians after the April 9 tragedy, 1989
საქართველოს საბჭოთა სოციალისტური რესპულიკის ხელმძღვანელობა 7 ნოემბრის აღლუმზე თბილისში, 1985 წ. Heads of Georgian Soviet Socialist Republic at the Parade of November 7, 1985
სახელმწიფოს მეთაური ედუარდ შევარდნაძე სოხუმში, 1993 წელი Head of State Eduard Shavrdnadze in Sukhumi, 1993
შიმშილობის აქცია პარლამენტთან, 1988 წლის ნოემბერი
Hunger Strike in front of the parliament building, November, 1988
რობერტ დენირო თბილისში 1987 წ Robert DeNiro in Tbilisi, 1987
მარჩელო მასტროიანი მცხეთაში 1987 წ
Marcello Mastroianni in Mtskheta, 1987
გამოფენები
EXHIBITIONS ანრი კარტიე-ბრესონი
HENRI CARTIER-BRESSON
ვიტორიო სელა
VITTORIO SELLA
სარა მუნი
SARAH MOON
იენ გრარუპი
JAN GRARUP
ვანესა უინშიპი
VANESSA WINSHIP
გეორგ გეორგიუ
GEORGE GEORGIOU
დარო სულაკაური
DARO SULAKAURI
ლევან ხერხეულიძე
LEVAN KHERKHEULIDZE
მაქს კარდელი
MAX CARDELLI
მაინრად შადე
MEINRAD SCHADE
ლეაკე პოსელტი
LAERKE POSSELT
მეს გრივი
MADS GREVE
თომას დამენი
THOMAS DAHMEN
ბილ ოუენსი
BILL OWENS
ანრი კარტიე-ბრესონი დაიბადა 1908 წლის 22 აგვისტოს, შანტელუ-ან-ბრიში, სენა და მარნაში. ადრეული ასაკიდან გამოავლინა მხატვრობის, განსაკუთრებით სიურეალიზმის მიმართ დიდი გატაცება. სწავლობდა პარიზის კონდორსეს ლიცეუმში. 1926 წელს ფერწერას სწავლობდა ანდრე ლოტის სახელოსნოში. ამავე წელს გადაიღო თავისი პირველი ფოტოები. 1931 წელს სახელოვნებო ჟურნალ Arts et Métiers Graphiques-ში აღმოაჩინა მარტინ მუნკაჩის ფოტოები და გადაწყვიტა, რომ კონცენტრაცია ფოტოგრაფიაზე მოეხდინა. 1932 წელს, კოტ-დ’ივუარზე თითქმის ერთწლიანი ცხოვრების შემდეგ, იყიდა ლეიკა — იმ დროიდან მისთვის რჩეული ფოტოაპარატი. ასე დაიწყო ფოტოხელოვნებისადმი მისი ცხოვრებისეული სწრაფვა. მან იმოგზაურა ევროპაში, მეგობრებთან — ლეონორ ფინისა და პიეირ დე მანდიარგთან ერთად. 1933 წელს მისი პირველი გამოფენა ნიუ იორკში, ჟულიენ ლევის გალერეაში მოეწყო. 1935 წელს მისი ნამუშევრები მანუელ ალვარეს ბრავოს შემოქმედებასთან ერთად გამოიფინა მეხიკოს ნატიფი ხელოვნების სასახლეში. ერთი თვის შემდეგ, ჟულიენ ლევის გალერეაში მისი, უოკერ ევანსის და მანუელ ალვარეს ბრავოს ერთობლივი ექსპოზიცია გაიმართა. ამის მერე, ანრი კარტიე-ბრესონი ერთხანს აშშ-ში ცხოვრობდა, სადაც კინოხელოვნებით დაინტერესდა და პოლ სტრანდთან თანამშრომლობა დაიწყო. 1936 წელს ის ჟან რენუარის ასისტენტად მუშაობდა ფილმებზე „დღე სოფელში“ და „ცხოვრება ჩვენია“. ერთი წლის შემდეგ გადაიღო ორი დოკუმენტური ფილმი: „ცხოვრებასთან დაბრუნება“ რესპუბლიკურ ესპანეთში სამედიცინო სამსახურის შესახებ და „აბრაამ ლინკოლნის ბრიგადასთან ერთად“, სადაც ის მეორე მსოფლიო ომის დროს ამერიკელი ჯარისკაცების ცხოვრების შესახებ მოგვითხრობდა. მისი ფოტორეპორტაჟი გეორგ VI-ის კორონაციის შესახებ გაზეთ „Ce Soir“-ში გამოქვეყნდა. 1938 წელს, ესპანეთის Secours Populaire-ის დაკვეთით გადაიღო დოკუმენტური ფილმი ესპანეთის სამოქალაქო ომის შესახებ, სახელწოდებით „ესპანეთი იცოცხლებს“. 1939 წელს, ჟაკ ბეკერსა და ანდრე ზვობოდასთან ერთად, ჟან რენუარის თანაშემწედ მუშაობდა ფილმ „თამაშის წესების“ გადაღებებზე. ომში ტყვედ აყვანის შემდეგ, მესამე მცდელობისას, 1943 წელს თავი დააღწია პატიმრობას და შემდეგ იატაკქვეშა ორგანიზაციას შეუერთდა, რომელიც ტყვეების და ციხიდან გაქცეულების დახმარებაზე ზრუნავდა. 1944 წელს, Editions Braun-ისთვის მან მწერლების და ხელოვანების ფოტოპორტრეტების სერია შექმნა (ანრი მატისი, პაბლო პიკასო, ჟორჟ ბრაკი, პიერ ბონარი, პოლ კლოდელი, ჟორჟ რუო..). 1945 წელს, პროფესიონალი ჟურნალისტების ჯგუფთან ერთად, ფირზე აღბეჭდა პარიზის გათავისუფლება და შემდეგ დოკუმენტური ფილმი „დაბრუნება“ გადაიღო. 1946-47 წლებში დაახლოებით ერთი წელი გაატარა აშშ-ში. Harper’s Bazaar-ის თხოვნით, მან რამდენიმე თვით ჯონ მალკოლმ ბრინინთან ერთად, ხელოვანების და მწერლების ფოტოების გადასაღებად იმოგზაურა. 1947 წელს, ნიუ იორკის თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმში გამოფენა „ანრი კარტიე-ბრესონის ფოტოები“ გაიმართა. იმავე წელს, რობერტ კაპასთან, ჯორჯ როჯერთან, დევიდ „ჩიმ“ სეიმურსა და უილიამ ვანდივერტთან ერთად, მან დააფუძნა სააგენტო „მაგნუმ ფოტოს“. აღმოსავლეთში სამწლიანი მოგზაურობის შემდეგ, 1952 წელს, ევროპაში დაბრუნდა, სადაც თავისი პირველი წიგნი „Images à la Sauvette“ (ინგლისურ ენაზე გამოქვეყნდა „გადამწყვეტი წამის“ სახელით) გამოსცა, რომლის გარეკანიც ანრი მატისმა გააფორმა. მან ფოტოგრაფიის მიმართ თავისი დამოკიდებულება შემდეგნაირად განმარტა: „ჩემთვის ფოტოაპარატი ჩანახატების ალბომია, ინტუიციის და სპონტანურობის იარაღია, წამის მოხელთების საშუალებაა, რომელიც ვიზუალური ტერმინებით, ერთსა და იმავე დროს, კითხვასაც სვამს და გადაწყვეტილებასაც იღებს. ადამიანი გამოხატულების სიმარტივემდე საშუალებების ეკონომიის გზით მიდის.“ 1954 წელს რობერ დელპირის წყალობით გამოაქვეყნა წიგნები „მოცეკვავე ბალი“ და „ერთი ჩინეთიდან მეორემდე“, რითაც დელპირთან მრავალწლიანი თანამშრომლობა დაიწყო. ის იყო პირველი ფოტოგრაფი, რომელსაც ცივი ომის დაწყებიდან, სსრ კავშირში ჩასვლის უფლება მისცეს. 1955 წელს საფრანგეთში მისი პირველი გამოფენა ლუვრში, მარსანის პავილიონში მოეწყო. იმავე წელს, Tériade-მა მისი წიგნი „ევროპელები“ გამოსცა (გარეკანი ხოან მიროს მიერ იყო გაფორმებული). 1968 წლიდან უკვე ნაკლებად მოღვაწეობდა ფოტოგრაფიაში და უფრო ხატვასა და ფერწერაზე კონცენტრირდა. 2003 წელს, თავის მეუღლესა და ქალიშვილთან ერთად, მან ანრი კარტიე-ბრესონის ფონდი დააარსა პარიზში, რომელსაც მისი ნამუშევრების დაცვაზე უნდა ეზრუნა. კარტიე-ბრესონს არაერთი ბრწყინვალე პრიზი, ჯილდო და საპატიო დოქტორის წოდება აქვს მიღებული. 2004 წლის 3 აგვისტოს, თავის პროვანსის სახლში, 96 წლისთავამდე რამდენიმე კვირით ადრე გარდაიცვალა.
პარიზი, საფრანგეთი, 1954 Paris, France, 1954 © Henri Cartier-Bresson / Magnum Photos
HENRI CARTIER-BRESSON Born (22 August, 1908) in Chanteloup-en-Brie, Seine-et-Marne, Henri Cartier-Bresson developed a strong fascination with painting early on, and particularly with Surrealism. He studied at the Lycée Condorcet, Paris. In 1926 he studies painting under André Lhote and takes his first photographs. In 1931 he discovers in the arts magazine Arts et Métiers Graphiques a photography by Martin Munkacsi and decides to focus on photography. In 1932, after spending almost a year in the Ivory Coast, he buys the Leica – his camera of choice after that moment – and began a life-long passion for photography. He travels in Europe with his friends Leonor Fini and Pieyre de Mandiargues. In 1933, he had his first exhibition at the Julien Levy Gallery in New York. In 1935 he exhibits with Manuel Alvarez Bravo at the Palacio de Bellas Artes, Mexico and one month later at the Julien Levy Gallery with Walker Evans and Manuel Alvarez-Bravo.Henri Cartier-Bresson then spends some time in the USA, where he discovers filmmaking with Paul Strand. In 1936 works as second assistant to Jean Renoir on Une partie de campagne (A Day in the Country) and La vie est à nous. A year later he directs two documentaries; Victoire de la vie (Return to Life) on the medical care of Republican Spain and With the Abraham Lincoln Brigade, on the American soldiers’ life during Second World War. Photographic reportage on the coronation of George VI published in the newspaper Ce Soir. In 1938, upon request by Spanish Secours Populaire, directs a documentary about Spanish Civil War, L’Espagne vivra. In 1939 he joins Jacques Becker and André Zvoboda as an assistant on Jean Renoir’s La Règle du jeu (The Rules of the Game). Taken prisoner of war, he escaped on his third attempt in 1943 and subsequently joined an underground organization to assist prisoners and escapees. In 1944 for Editions Braun, takes a series of photographic portraits of writers and artists (Henri Matisse, Pablo Picasso, Georges Braque, Pierre Bonnard, Paul Claudel, Georges Rouault…). In 1945, he photographed the liberation of Paris with a group of professional journalists and then filmed the documentary Le Retour (The Return). In 1946-47 he spends over a year in the USA. Upon Harper’s Bazaar request, he travels for a few months with John Malcolm Brinnin to photograph artists and writers. In 1947 an exhibition Photographs by Henri Cartier-Bresson at the Museum of Modern Art in New York was held. In the same year, with Robert Capa, George Rodger, David ‘Chim’ Seymour and William Vandivert, he founded Magnum Photos. After three years he had spent travelling in the East, in 1952, he returned to Europe, where he published his first book, Images à la Sauvette (published in English as The Decisive Moment), with the cover made by Matisse. He explained his approach to photography in these terms, ”For me the camera is a sketch book, an instrument of intuition and spontaneity, the master of the instant which, in visual terms, questions and decides simultaneously. It is by economy of means that one arrives at simplicity of expression.” In 1954 Robert Delpire published his books Les Danses à Bali and D’une Chine à l’autre, marking the beginning of a long collaboration with Delpire. He was the first photographer allowed in the USSR from the beginning of the Cold War. In 1955 his first exhibition in France at the Pavillon de Marsan in the Louvre was held. In the same year Tériade publishes Les Européens (cover illustrated by Miró). From 1968, he began to curtail his photographic activities, preferring to concentrate on drawing and painting. In 2003, with his wife and daughter, he created the Fondation Henri Cartier-Bresson in Paris for the preservation of his work. Cartier-Bresson received an extraordinary number of prizes, awards, and honorary doctorates. He died at his home in Provence on 3 August 2004, a few weeks short of his 96th birthday.
სენ-ლაზარის რკინიგზის სადგური, ევროპის მოედანი. პარიზი, საფრანგეთი 1932 Place De l’Europe, Gare Saint-Lazare, Paris, France, 1932 © Henri Cartier-Bresson / Magnum Photos
პარიზი მსოფლიოს ულამაზესი ქალაქიც კი მხოლოდ იმას გასცემს, რაც გააჩნია. გასცემს იმისთვის, ვისაც ამის დანახვა, მიღება და შეყვარება შეუძლია, — წერდა ვერა ფეიდერი. ანრი კარტიე ბრესონს პარიზის ერთი ბოლოდან მეორემდე სეირნობისას, დღისით თუ ღამით, მისი შეგრძნება არასოდეს დაუკარგავს. ამგვარად, ეს გამოფენა პარიზის ყველა ფოტოს აერთიანებს, ძველს თუ ახალს, ცნობილს თუ სრულიად უცნობს.
PARIS “The most beautiful city in the world can only offer what it owns, but all that it offers belongs to the eye, for the one able to see it. To take it. To love it.” once wrote Vera Feyder. Henri Cartier-Bresson, during his night and day walks from one end of Paris to the other, didn’t stop grabbing. As a result, the exhibition collects all his photographs of Paris, ancient or recent, well known or never seen.
პროექტის დირექტორი: ეკა ენუქიძე Director of Project: Eka Enukidze
დიდროს ბულვარი. 1969, პარიზი, საფრანგეთი Boulevard Diderot. Paris, France, 1969 © Henri Cartier-Bresson / Magnum Photos
ვიტორიო სელა იტალიელი მოგზაური და ფოტოგრაფ-ალპინისტი ვიტორიო სელა (1859-1943) იტალიის ქალაქ ბიელაში დაიბადა. მისი ინტერესები — ფოტოგრაფია და ალპინიზმი, ერთგვარად ტრადიციულიც კი იყო სელების ოჯახისათვის, რადგანაც თითქმის ყოველი მათგანი მისდევდა ამ საქმეს. ვიტორიო სელამ ჩრდილოეთ ამერიკის, ჰიმალაის და აფრიკის მთებში იმოგზაურა. პირველი არაევროპული ექსპედიციები მოაწყო საქართველოში — სვანეთსა და რაჭაში, რომელთაც ის სამჯერ ესტუმრა 1889-1890 და 1896 წლებში. ამ ექსპედიციების განმავლობაში, სელამ დალაშქრა და ფირზე აღბეჭდა ოცდაათზე მეტი მწვერვალი კავკასიაში, ოცი მათგანი კი ისტორიაში პირველმა დაიპყრო. მოგვიანებით, საგანგებოდ კავკასიური ექსპედიციებისთვის, ვიტორიო სელას მიენიჭა წმიდა ანას ორდენი, რადგან მისი ღვაწლი გარდა საკუთრივ ფოტოგრაფიისა და ალპინიზმისა, ფასდაუდებელი აღმოჩნდა ტოპოგრაფიული თვალსაზრისით — მრავალი მონაცემი გასწორდა გეოგრაფიის ევროპულ აკადემიურ გამოცემებში. კოლექცია საქართველოს ეროვნულ არქივს 1983 წელს მთარგმნელმა და რეჟისორმა, რევაზ (რეზო) თაბუკაშვილმა გადასცა. მან სელას ნამუშევრებს იტალიაში მიაკვლია. კოლექცია აერთიანებს სვანეთისა და რაჭის ამსახველ ეთნოგრაფიული ხასიათის პორტრეტებსა და მხატვრულ პეიზაჟებს, რომლებიც ვიტორიო სელამ საქართველოში მოგზაურობისას გადაიღო. ამავე კოლექციაშია დაცული ვიტორიო სელას ორი პორტრეტი. ერთზე სელა საქართველოში, ექსპედიციის დროსაა გადაღებული. მეორე ფოტო კი უკვე ასაკოვან ფოტოგრაფს ასახავს იტალიაში ყოფნისას. აღსანიშნავია, რომ ვიტორიო სელას ფოტოგრაფია დიდწილად განსხვავდება თავის თანამედროვეთა დოკუმენტური ხასიათის ფოტოგრაფიისგან. ის ნამდვილი მხატვრული ალღოთი ასახავს და აფიქსირებს მე-19 საუკუნის ბოლოს ევროპელისთვის უცხო, ეგზოტიკურ ყოფას, ადათებს, ეთნოგრაფიულ ტიპაჟებს და მაღალმთიანი საქართველოს ბუნებას. სელა, როგორც ინგლისური კლუბის „40X40“ წევრი, კატეგორიულად არ იყენებდა ოპტიკური მასალის შემცირება-გადაღების მეთოდს და დიდი ზომის მინის ნეგატივებიდან კონტაქტურად ბეჭდავდა ფოტოებს საკუთარი გამოგონილი ქიმიური პროცესით, რითაც დიდ მხატვრულ გამომსახველობას აღწევდა.
VITTORIO SELLA Vittorio Sella (1859 -1943), an Italian photographer and mountaineer, was born in Biella, Italy. He acquired his interest in photography from his father, Giuseppe Venanzio Sella and in alpinism from his uncle, Quintino Sella, scientist and politician, who was also the founder of the Italian Alpine Club. Vitorio Sella made several trips to mountains in America, Africa and Himalayas. First non-European expeditions he made in Svaneti and Racha, Georgia. He visited these regions twice, in 1889-90 and in 1896. During these expeditions he climbed and photographed more than thirty peaks in Caucasus, among which twenty peaks were climbed for the first time in history. Later, especially for his Caucasian expeditions he received the Cross of St. Anne, because besides photography and alpinism, his contribution in topography was huge – since then many data had been corrected in European academic editions of Geography. Rezo Tabukashvili, a documentary film director and translator, found and brought back the collection of pictures taken by Sella in Svaneti and Racha to the National Archive of Georgia in 1983. He found Sella’s works in Italy. The collection combines ethnographic portraits and landscapes taken in Svaneti and Racha, during Vittorio Sella’s visit to Georgia. In the same collection there are two portraits of Vittorio Sella. One of them was taken during Georgian expedition, on another photo the photographer is older and the photo was taken in Italy. It is worth to mention that Vittorio Sella’s photos are distinguished from his contemporary documentary photos. He uses his artistic intuition and captures life, customs, ethnographic types and nature of mountainous Georgia, exotic and strange to the Europeans of the end of 19th century. As a member of English 40X40 club, he decidedly refused to use the reduction techniques of optical material and printed his photos on big-size glass photographic negatives using chemical process invented by Sella himself and that made a great artistic expressiveness.
ს. ბიანკეტო - კრუ - ვ. სელა - გამბა - მუძაკი. კავკასია, 1889-1890 წწ, ივლისი-სექტემბერი
S. Bianchetto – Croix – V. Sella – Gamba – Musack. Caucasus, July-September, 1889-1890
დადეშქელიანთა საგვარეულოს ერთ-ერთი თავადი და ორი თავადის ქალი (სოფ. მაზერი, სვანეთი). 1890 წლის სექტემბერი A prince and two princesses from Dadeshkeliani family (Mazeri village, Svaneti) September, 1890
ბეჩოს თემის მთავრები და უხუცესები ქელეხში (დადეშქელიანთა სვანეთი). 1890 წლის სექტემბერი
Feudal lords and chiefs of Becho community at the wake (Svaneti of the Dadeshkeliani-family) September, 1890
სარა მუნი სარა მუნი არის ფრანგი ფოტოგრაფი. თავდაპირველად ის იყო მოდელი. შემდეგ, 1970-იანი წლებიდან ის მოდის ფოტოგრაფიაში გადავიდა. 1985 წლიდან ის გალერეებსა და კინოზე გადაერთო. მოზარდობის ასაკში მან შეისწავლა ხატვა, სანამ ლონდონსა და პარიზში მარიელ ჰადანის სახელით მოდელად დაიწყებდა მუშაობას (1960-1966). ის ფოტოგრაფიით დაინტერესდა და მოდელ კოლეგებს ფოტოებს უღებდა. 1970-იან წლებში, საბოლოოდ გადაწყვიტა, რომ ფოტოგრაფიას გაყოლოდა და მოდელის კარიერა მიეტოვებინა. ამისთვის მან ფსევდონიმი — სარა მუნი დაირქვა. მან წარმატებით აღბეჭდა ფირზე ლონდონის მოდის სამყაროს ატმოსფერო „მგზნებარე სამოციანების“ შემდეგ. ის მჭიდროდ თანამშრომლობდა ბარბარა ჰულანიცკისთან, რომელმაც პოპულარული ტანსაცმლის მაღაზია „ბიბა“ გახსნა. 1972 წელს ის პირველი ქალი გახდა, ვინც „პირელის“ კალენდრისთვის ფოტოები გადაიღო. „კაშარელთან“ ხანგრძლივი თანამშრომლობის შემდეგ, მისი სახელი კიდევ უფრო მნიშვნელოვანი გახდა და შეკვეთებს იღებდა ისეთი ბრენდებისგან, როგორიცაა: „შანელი“, „კომ დე გარსონი“ და ჟურნალი „ვოგი“. მოდის ფოტოგრაფიის ასპარეზზე წარმატებული საქმიანობის გარდა, სარა მუნმა ძლიერი ნამუშევრები შექმნა კინოსა და ფოტოგრაფიაში.
შავქუდა შარლ პეროს ზღაპარი, რომელიც 1697 წელს გამოქვეყნდა, არაერთი გადაკეთების, ინტერპრეტაციის თუ ილუსტრაციის საგნად იქცა. მათ შორისაა სარა მუნის ფოტოები. მისი ნამუშევრები მრავალმხრივაა საინტერესო. მართლაც, ფოტოს დიდი შემოქმედებითი და თხრობითი ძალა გააჩნია. სარა მუნი ახლებური კუთხით წარმოგვიდგენს ამბავს, თავის — ფოტოგრაფიის ენაზე გადააქვს ის. ამავე დროს, ფოტოგრაფს ეს ამბავი თანამედროვე სინამდვილეში გადმოაქვს და მკითხველი ზღაპრის მაგიური სფეროდან რეალობაში აღმოჩნდება და თან, პეროს ტექსტის შავბნელი ხასიათი შენარჩუნებულია.
სამ საუკუნეზე მეტია, მილიონობით ბავშვი სიამოვნებით ეცნობა „პატარა წითელქუდას“ ზღაპარს. ახალგაზრდა სოფლის გოგონა, „ულამაზესი არსება, ვინც კი ოდესმე დაბადებულა“, ბებიას სახლში, უღრანი ტყის გავლით მიდის. აქ ის ბოროტ და მშიერ მგელს გადაეყრება. მაგრამ წითელქუდა მხოლოდ დანიშნულების ადგილამდე მიღწევისას მიხვდება მგლის მზაკვრობას. სარა მუნმა ბავშვობის ეს მოგონება გამოიყენა და ამბავი თანამედროვეობაში გადმოიტანა. თავის მოულოდნელი და დაუვიწყარი სტილით გადაღებულ ფოტოებს შარლ პეროს კლასიკური ტექსტის შესაკრავად აერთიანებს და ამ ავბედითი მოგზაურობის ბნელ, თანამედროვე პორტრეტს ქმნის. გამოფენა „პატარა შავკაპიუშონიანი გოგო“ სარა მუნის 33 სურათისგან, ტექსტებისგან და ფილმისგან შედგება.
პროექტის მენეჯერი: გრეგორ ბელციგი პროექტის კოორდინატორი: თეონა გოგიჩაიშვილი
ბერლინი, 1995 Berlin, 1995
SARAH MOON Sarah Moon is a French photographer. Initially a model, she turned to fashion photography in the 1970s. Since 1985, she has concentrated on gallery and film work. As a teenager she studied drawing before working as a model in London and Paris in the early sixties. She also became interested in photography, and started taking shots of her model colleagues. In 1970, she finally decided to spend all her time on photography rather than modeling. She successfully captured the fashionable atmosphere of London after the “swinging sixties”, working closely with Barbara Hulanicki, who had launched the popular clothes store Biba. In 1972, she shot the Pirelli calendar, the first woman to do so. After working for a long time with Cacharel, her reputation grew and she also received commissions from Chanel, Dior, Comme des Garçons and Vogue. Besides her success as a fashion photographer Sarah Moon developed strong personal works, both in film and photography.
LE PETIT CHAPERON NOIR The tale of Charles Perrault, published in 1697, has been the subject of many rewrites, adaptations or illustrations. Among these, those of Sarah Moon. Her work is interesting in many ways. Indeed, photography has a high power of evocation and narration. Sarah Moon keeps but updates the story, reformulates it in her language, that of photography. It also anchors it in a contemporary reality, in the reading of the various facts, thus removes the reader from the magical world of tales, to get closer to the original text of Perrault, very dark.
Over three centuries, millions of children have enjoyed the fable of the “Little Red Riding Hood”. A young country girl, ‘the prettiest creature who was ever seen,’ sets out for her grandmother’s house on a path through the heart of the forest. There she meets the wicked and hungry Wolf. But it is only upon reaching her destination that Girl learns-too late-of the Wolf’s treachery. Sarah Moon took this childhood memory to tell it again in modern times. She combines her photos - taken in her bolt and unforgettable style - with a classic text by Charles Perrault to form a dark, contemporary portrayal of this ill-fated journey. The show “The Little Black Riding Hood” is featuring 33 pictures, texts and a short movie by Sarah Moon.
Project Manager: Gregor Beltzig Project Coordinator: Teona Gogichaishvili გასასვლელი, 1988 Exit, 1988
იენ გრარუპი იენ გრარუპი არის დანიელი ფოტოგრაფი, რომელიც დაიბადა 1968 წელს. თავისი ოცდახუთწლიანი კარიერის მანძილზე, მას ფირზე აქვს აღბეჭდილი თანამედროვე ისტორიაში გადამწყვეტი მომენტები, რომლებიც ადამიანის უფლებებს და კონფლიქტებს უკავშირდება. გრარუპის ნამუშევრები გამსჭვალულია ფოტოჟურნალიზმის, როგორც ნახვის და დამახსოვრების ინსტრუმენტისადმი ღრმა რწმენით ცვლილებების გამოწვევისადმი და იმ ადამიანების ამბების თხრობის აუცილებლობისადმი, რომლებსაც ძალა არ შესწევთ, რომ თავიანთი ხმა სხვებს მიაწვდინონ. რუანდის და დარფურის გენოციდის მისეული ფოტოები გაუგონარი ადამიანური სისასტიკის უდავო დასტურია და იმის ღრმა რწმენის მანიშნებელიცაა, რომ ამგვარი რამ აღარასდროს განმეორდება. გრარუპს თავისი ნამუშევრებით დამთვალიერებელი ადამიანური სასოწარკვეთის, ღირსების, ტანჯვის და იმედის სამყაროში გადაყავს. მას მიღებული აქვს ბევრი პრესტიჟული ჯილდო ფოტოგრაფიის ინდუსტრიისგან თუ ადამიანის უფლებების დამცველი ორგანიზაციებისგან, რომელთა შორისაცაა: World Press Photo-ს 8 ჯილდო, UNICEF-ის, ჰუმანისტური ფოტოგრაფიის იუჯინ სმითის ფონდის პრიზები, ოსკარ ბარნაკის სახელობის ჯილდო, წლის საერთაშორისო ფოტოს და პრესის ფოტოგრაფთა ნაციონალური ასოციაციის ჯილდოები. 2005 წელს, საფრანგეთში, Visa Pour l’Image-ის ფოტოფესტივალზე მას გადასცეს Visa d’Or, დარფურელი ლტოლვილების შესახებ რეპორტაჟის გამო.
და მერე სიჩუმემ დაისადგურა გამოფენა „და მერე სიჩუმემ დაისადგურა“ მსოფლიოში აღიარებული ფოტოგრაფის, იენ გრარუპის ნამუშევარს განუმეორებელ მოგზაურობად აქცევს. ეს მხოლოდ ფოტოგამოფენა როდია. უფრო დარტყმასავითაა. მასში ომი კი არ არის ასახული, ის ომს განგვაცდევინებს. ის ღარიბებს კი არ ასახავს, არამედ განგვაცდევინებს ღარიბი მოსახლეობის ყოფას. აქ წარმოდგენილია არა სამყაროს კონფლიქტები, არამედ კონფლიქტებში ჩაფლული სამყარო. გამოფენა იმდენად ძლიერ ვიზუალურ შთაბეჭდილებას ახდენს, რომ ნანახის და განცდილის შესახებ მსჯელობა რთული იქნება. კურატორები: თეონა გოგიჩაიშვილი, გრეგორ ბელციგი
საერთაშორისო უშიშროების დახმარების ძალების შეიარაღებული გერმანული შვეულმფრენი ფაიზაბადიდან გერმანული დაზვერვის ჯარისკაცები საიდუმლო მისიის შესასრულებლად გადაყავს მთებში, ფაიზაბადს, ყუნდუზსა და მაზარ-ი-შარიფს შორის. A armoured german ISAF helicopter takes off from Faizabad with german intelligence soldiers to go on a secret mission in the mountains btw Faizabad, Kunduz and Mazar e Sharif.
JAN GRARUP Jan Grarup is a Danish photographer, who was born in1968. Has over the course of his twentyfive-year career photographed many of recent history’s defining human rights and conflict issues.Grarup’s work reflects his belief in photojournalism’s role as an instrument of witness and memory to incite change, and the necessity of telling the stories of people who are rendered powerless to tell their own.His images of the Rwandan and Darfur genocides provide incontrovertible evidence of unthinkable human brutality, in the hope that such events will never happen or be allowed to happen again. Grarup’s work takes the viewer to the limits of human despair, dignity, suffering and hope. Grarup has been honored with many of the most prestigious awards from the photography industry and human rights organizations, including:8 World Press Photo awards, UNICEF, W. Eugene Smith Foundation for Humanistic Photography, Oskar Barnack award, POYi and NPPA. In 2005 he was awarded with a Visa d’Or at the Visa Pour l’Image photo festival in France, for his coverage of Darfur’s refugee crisis.
AND THEN THERE WAS SILENCE The “And Then There Was Silence exhibition” turns world renowned photographer Jan Grarup’s work into a spectacular journey. But not just a photo-exhibition. It’s a fist, a punch to the gut. It doesn’t show wars, it shows war. It doesn’t show the poor, it shows poverty. Not conflicts of the world, but a world in conflict. The exhibition is designed to be a strong visual experience that will be hard to reflect over carry around with you after having experienced it.
Curators: Teona Gogichaishvili, Gregor Beltzig
დოლო ადო, ეთიოპია. 2001 წლის ოქტომბერი. ლტოლვილთა ბანაკში „ჰილაუეინ“, რომელსაც „ჯოჯოხეთის ქარსაც“ უწოდებენ, პატარა ბიჭი გადაყურებს მასიურ ბანაკს, სადაც ახლა უკვე 40 000 დევნილზე მეტია.. Dollo Ado, Ethiopia. October 2011 In the refugee camp “Hilaweyn”, also called “Hell’s wind”, a small boy overlooks the massive camp, which is now grown to more than 40.000 refugees...
მგლოვიარე ახალგაზრდა ქალი, რომელიც დედამისის საფლავს დატირის, ქალაქ ქაიარას გარეუბანში, მოსულის სამხრეთით. A young woman in grief cries at her mother’s grave in the outskirts of the city Qayyara, south of Mosul.
ვანესა უინშიპი უესტმინსტერის უნივერსიტეტში (ცენტრალური ლონდონის პოლიტექნიკური ინსტიტუტი) კინემატოგრაფისა და ფოტოგრაფიის შესწავლის შემდეგ, ვანესა ფოტოგრაფიის სფეროში მუშაობდა და პედაგოგიურ მოღვაწეობას ეწეოდა. მოგვიანებით ის მთლიანად ფოტოგრაფიაში გადავიდა. დაახლოებით 10 წელია, ბალკანეთსა და თურქეთში ცხოვრობს. 2005 წელს ის სააგენტო VU-ში გაწევრიანდა. ის ერთ-ერთი ყველაზე აღიარებული ფოტოგრაფია თანამედროვე საერთაშორისო ფოტოგრაფიის სამყაროში. 2011 წელს პირველი ქალი ფოტოგრაფი იყო, რომელმაც პრესტიჟული — ანრი კარტიე ბრესონის სახელობის ჯილდო მოიპოვა. მის სხვა ჯილდოებს შორის საგულისხმოა World Press Photo-ს დაჯილდოვების ცერემონიალზე, ამბების კატეგორიაში პირველი პრიზის მიღება 1998 და 2008 წლებში.
ის ცეკვავს ჯექსონის მუსიკაზე არის რაღაც ძალიან ლამაზი და მაინც, მეტისმეტად უსიამოვნო ამერიკის შეერთებულ შტატებთან და ამერიკული ოცნების ძიებაში ბრძოლასთან დაკავშირებით. ვიცი, რომ ეს მეტონიმიაა და ყველა ქვეყანაში ასე ხდება, თუმცა მაინტერესებს, რა უდევს საფუძვლად ამ წარმოდგენას. იქნებ ეს ხელსაყრელი შესაძლებლობაა?.. მე შევიგრძენი ამ უდიდესი ერის ძალა და შესაძლებლობები და საკუთარ თავზე გამოვცადე ეს. ასე რომ, ჩემი მოგზაურობა ორმხრივი იყო: ერთი ითვალისწინებდა ჩემი მხრიდან ამ ოცნების ძიებას და მეორე — სხვა ადამიანებისას, რომელთაც გზად ვხვდებოდი. ამერიკის შეერთებული შტატები ცნობილი ადამიანივითაა, რომელსაც ვიცნობთ და ამიტომაც, მის მიმართ გარკვეული ახლობლური დამოკიდებულება გვაქვს. ჩემთვის ეს სიახლოვე ამერიკული ფილმებიდან, ფოტოგრაფიიდან, მუსიკიდან, ლიტერატურიდან და პოპკულტურიდან მომდინარეობდა. ამერიკაში ამ მეორადი ინფორმაციით და საკუთარი ინსტინქტური ბარომეტრით აღჭურვილი ჩავედი. შემდეგ ვეძებდი გზებს, რომ მეტი გამეგო და ფორმა მიმენიჭებინა იმ მხარისთვის, რომელსაც, როგორც გავაცნობიერე, საერთოდ არ ვიცნობდი. სხვა ფოტოგრაფების მიერ განვლილ მოკლე გზებს გავუყევი, რომლებიც ამ გზებს ჩემზე ადრე დაადგნენ. ისინი ჩემი არაოფიციალური მასწავლებლები იყვნენ. ღიღინის ფონზე მოგზაურობისას საპრეზიდენტო არჩევნების ციკლი ტარდებოდა, რომელიც დაიწყო რესპუბლიკური პარტიის კანდიდატებით და ბარაკ ობამას ხელახლა არჩევიდან ერთი თვის შემდეგ დამთავრდა. ამ ციკლის თითოეულ საფეხურს თვალს ვადევნებდი და ჩემს ყურადღებას იპყრობდა ის, რაც ამ მოვლენების მიღმა, ჩვეულებრივი ადამიანების ცხოვრებაში, შტატის ბაზრობაზე, კარნავალზე, მდინარის პირას სეირნობისას, ეკლესიაში შეხვედრისას ხდებოდა — იქ, სადაც ვხვდებოდი ადამიანებს.
კურატორი: თინა შელჰორნი
VANESSA WINSHIP After studying cinema and photography at Westminster University (Polytechnic of Central London), Vanessa shares her time between photography and teaching. She then fully devotes herself to photography and lives for about 10 years in the Balkans and Turkey. She joins Agency VU in 2005. She is one of the most renowned photographers on the contemporary international scene. In 2011 she was the first woman to win the prestigious Henri Cartier-Bresson (HCB) Award. Her other distinctions include winning first prize in the Stories category of the World Press Photo awards in 1998 and 2008.
SHE DANCES ON JACKSON There is something exquisitely beautiful and yet profoundly disturbing about the United States of America, and the struggle in search of the American dream. Whilst I knew it is a metonym, being sought everywhere in the world, I wondered what lay at its basis, perhaps an idea of opportunity and possibility‌ I had felt the power and reach of this vast nation, and was drawn to discover it for myself. So my journey was twofold: one of my own searches of that dream and also of the people I met along the way. The United States of America is like a famous personality we feel we know, and as a result, we treat it with a certain familiarity. For me, this closeness came from exposure to American film, photography, music, literature and popular culture. I arrived carrying with me a spectrum of second-hand information and my own instinctive barometer of where and who. Then I searched for a way to begin to understand and articulate something about a place that I realized I was completely unfamiliar with. I made some small pilgrimages of other photographers who had stepped here before me. They had been my unofficial teachers. Humming in the background of my journey was the presidential election cycle, beginning with the Republican Primaries and finishing one month after the re-election of Barack Obama. Whilst I followed each step of that cycle, my attention was tuned into what was happening beyond it paying attention to events and non-events of ordinary people’s lives, a state fair, a carnival, a walk along a riverbank, a church meeting, wherever I might find people.
Curator: Tina Schelhorn
გეორგ გეორგიუ გეორგ გეორგიუ დაიბადა 1961 წელს, ლონდონში. 1987 წელს მიღებული აქვს ვესტმინსტერის უნივერსიტეტის (ცენტრალური ლონდონის პოლიტექნიკური უნივერსიტეტის) ბაკალავრის წარჩინების ხარისხი ფოტოგრაფიაში, კინო და ვიდეო ხელოვნებაში. 1999 წელს მუშაობა დაიწყო Panos Pictures-ში, თავის გრძელვადიან პროექტებზე. ის ფოტოებს იღებდა ბალკანეთში, აღმოსავლეთ ევროპასა და თურქეთში, 1999-დან 2009 წლამდე მუშაობდა სერბეთში, საბერძნეთსა და სტამბოლში (თურქეთი). ამ პერიოდში მისი ნამუშევრები ქვეყნდებოდა მსოფლიოს წამყვან გამოცემებში და გამოფენილი იყო ბევრ ქვეყანაში. მიღებული აქვს არაერთი ჯილდო, მათ შორის: British Journal of Photography-ს პროექტის პრიზი 2010 წელს, World Press Photo-ს ორი ჯილდო 2003 და 2005 წლებში, წლის საერთაშორისო ფოტოების ჯილდო 2004 წელს ნამუშევრისთვის „სტამბოლის ბომბები“. 2010 წელს მისი წიგნი „ზღურბლი/თურქეთი/აღმოსავლეთი/ დასავლეთი“ გამოქვეყნდა და მსოფლიო მოიარა. ეს ნამუშევარი ჩართული იყო პრესტიჟულ გამოფენაში „ახალი ფოტოგრაფია 2011“ ნიუ იორკის თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმში. მისი წიგნი „უკანასკნელი გაჩერება“ მოიცავს ლონდონის შემოგარენში გადაღებულ ნამუშევრებს, რომელიც 2015 წელს თვითონვე გამოსცა. გეორგიუს ნამუშევრები სხვადასხვა ინსტიტუციების თუ კერძო კოლექციებშია, მათ შორის: ნიუ იორკის თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმი და ელტონ ჯონის კოლექცია.
უცხოების გარემოცვაში: ამერიკელების პარადი 2016 წლის საპრეზიდენტო არჩევნების და დემოგრაფიულ საკითხებზე მედიის გამუდმებული დებატების ფონზე, გადავწყვიტე, ეს საკითხი ყველაზე მეტად ამერიკული საქმიანობის — პარადის — უფრო სწორად, იმ საზოგადოებაზე დაკვირვების — საშუალებით გამომეკვლია, რომელიც ამ ღონისძიებას თვალს ადევნებს. დეტალების, ჟესტების და ინტერაქციის საშუალებით, ნამუშევარი იკვლევს ინდივიდუალურ, საოჯახო, სათემო და საზოგადოებასა და პოლიტიკურ ცხოვრებაში გაჩენილ ბზარებს, რამაც ამერიკელები ერთმანეთისგან რასობრივი, კლასობრივი თუ გეოგრაფიული ნიშნით გამიჯნა და ეს პრობლემა თანდათან ევროპის მასშტაბითაც გაავრცელა.
კურატორი: თინა შელჰორნი უცხოების გარემოცვაში: ამერიკელთა პარადი, 2016 მარტინ ლუთერ კინგის დღისადმი მიძღვნილი პარადი, ლოს ანჯელესი, კალიფორნია. 18/01/2016 In the company of Strangers: Americans parade, 2016 Martin Luther King Day Parade, Los Angeles, CA. 18/01/2016
GEORGE GEORGIOU George Georgiou was born in London in 1961. He received a BA honours in photography, film and video arts from the Polytechnic of Central London (University of Westminster) in 1987. In 1999 he joined Panos Pictures in London and began to work exclusively on his own long-term projects. He has photographed extensively in the Balkans, Eastern Europe and Turkey, living and working in Serbia, Greece and Istanbul, Turkey from 1999 to 2009. Work from this period has been published in most of the world’s major magazines and exhibited in many countries. Awards include The British Journal of Photography project prize 2010, two World Press Photo prizes in 2003 and 2005, Pictures of the Year International first prize for Istanbul Bombs in 2004. In 2010, his book “ Fault Line/Turkey/East/West” was released and exhibited international. This work was included in the prestigious “New Photography 2011” exhibition at the Museum of Modern Art, New York. His book “Last Stop” photographed across London was self-published in 2015. Georgiou’s work is collected by several institutions and private collectors, including the Museum of Modern Art, NY and the Elton John collection.
IN THE COMPANY OF STRANGERS: AMERICANS PARADE Against the backdrop of the 2016 presidential election and the constant media conversation on demographics, I decided to explore this question through that most American of activities, the parade, more specifically, the community that views the parade Through details, gestures and interactions, the work explores the individual, family, community and the social and political fractures that have left Americans walled off from one another along lines of race, class and geography, an American that stands divided and is slowly being replicated in Europe.
Curator: Tina Schelhorn
უცხოების გარემოცვაში: ამერიკელთა პარადი, 2016 4 ივლისისადმი მიძღვნილი პარადი, რიპლი, დასავლეთ ვირჯინია. 04/07/2016 In the company of Strangers: Americans Parade, 2016 July 4th Parade, Ripley, West Viginia. 04/07/2016
დარო სულაკაური დარო სულაკაური არის ქართველი ფოტოჟურნალისტი. ის ამჟამად თბილისში ცხოვრობს. თბილისის სახელმწიფო კინოს და თეატრის უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ, ის ნიუ იორკში, ფოტოხელოვნების საერთაშორისო ცენტრში სასწავლებლად გაემგზავრა, რომელიც 2006 წელს დაამთავრა. მიღებული აქვს ჯონ და მერი ფილიპსების სტიპენდია და ფოტოგრაფიის საერთაშორისო ცენტრის სერთიფიკატი. სწავლის დასრულების შემდეგ, ის საქართველოში, პანკისის ხეობაში დაბრუნდა, ფოტოების საშუალებით რომ მოეთხრო ჩეჩნური კონფლიქტის დაფარული ისტორია იმ ლტოლვილების დასახლებიდან, რომლებიც საქართველოში ჩეჩნეთიდან შემოვიდნენ და მას შემდეგ შედარებით იზოლაციაში მოექცნენ. 2009 წელს პროექტმა მაგნუმის ფონდის მიერ გამოცხადებულ კონკურსში „ახალგაზრდა კავკასიელი ფოტოგრაფი“ მეორე ადგილი მოიპოვა. დაროს ასევე მიღებული აქვს Lens culture-ის ჯილდო ადრეული ქორწინებების შესახებ შექმნილი მინი-სერიებისთვის და ევროკავშირის პრიზი ფოტოჟურნალისტებისთვის და ადამიანის უფლებათა სახლის პრიზი ლონდონში. ის შესულია 30 წლამდე ასაკის 30 ქალი ფოტოგრაფის სიაში და Photo District News-ის 30 ყველაზე იმედისმომცემი ფოტოგრაფის ჩამონათვალში. 2017 წელს ის მონაწილეობდა World Press Photo-ს Joop Swart-ის სახელობის მასტერკლასებში. თავისუფალი ფოტოგრაფის სტატუსით, მისი ნამუშევრები გამოქვეყნებულია National Geographic-ში, der Spiegel-ში, NewYork Times Lens-ში, Mother Jones-სა and Forbes Magazine-ში.
ცვალებადი ჰორიზონტი ჩემი ქვეყნის ისტორია თავისუფლების და დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლის ერთი დიდი ჯაჭვია. საუკუნეების მანძილზე, საქართველოს მსგავსმა პატარა ქვეყანამ ბევრი ომი გადაიტანა. ერთი მათგანი საბჭოთა კავშირთანაც ქონდა, რამაც დიდი იარა დაუტოვა, მაგრამ ამან ვერ შეძლო ჩვენი იდენტობის განადგურება. 1990-იანებში გავიზარდე და მოვესწარი სამოქალაქო ომს, ვარდების რევოლუციას და უამრავ სასტიკ დემონსტრაციას. ფირზე აღვბეჭდე ჩემს ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკური და სოციალური პრობლემები, გადარჩენისთვის მუდმივი ბრძოლა და ყოველდღიურობის გამოწვევები. გარდამავალი პერიოდები და პოლიტიკური ძალაუფლების ცვლილებები საქართველოში დღემდე გრძელდება. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, საქართველო მუდმივად ჩართულია დემოკრატიული ცვლილებების პროცესში. მე იმ თაობის ნაწილი ვარ, რომელმაც საკუთარი თვალით იხილა და გაიზარდა ამ გარდამავალ ხანაში. „ცვალებადი ჰორიზონტი“ ჩემს ქვეყანაში გადაღებული ფოტოებია. ესაა ჩემი, როგორც ფოტოგრაფის მოგზაურობა და იმ ხალხთან ურთიერთობა, რომელთაც წლების განმავლობაში შევხვედრივარ.
DARO SULAKAURI Daro Sulakauri is a Georgian photojournalist. She currently lives in Tbilisi. After obtaining a degree from the Department of Cinematography at the Tbilisi State University, she moved to New York to study photography at the International Center of Photography. Before graduating in 2006, she was awarded the John and Mary Phillips Scholarship as well as being recognized by the ICP Director’s Fund. Upon completing her studies, she returned to the Pankisi Gorge in her native Georgia to document a hidden narrative of the Chechen conflict in an outpost of refugees who crossed to Georgia from Chechnya and have remained in relative isolation ever since. The project won second place of the Magnum Foundation’s Young Photographer in the Caucasus award in 2009. Daro has won a Lens culture award for her story on early marriages in mini series as well as EU prize for journalism and Human Rights House prize in London. She was included in a list of 30 under 30 Women Photographers and Photo District News’ 30 emerging photographers to watch. She is a participant of World Press Photo Joop Swart Masterclass 2017. As a freelance photographer, her work has been published in National Geographic, der Spiegel, NewYork Times Lens, Mother Jones and Forbes Magazine.
CHANGING HORIZON My country’s history is a big timeline of fighting for freedom and independence. A little country like Georgia survived many wars throughout the centuries, even one with the Soviet Union, which left a big scar, but couldn’t demolish our identity. Growing up in the 90’s I have witnessed the civil war, the Rose Revolution, and numerous violent demonstrations. I have documented the change in my country’s political and social issues, depicting the constant struggle for survival and the components of day-to-day life challenges.The transition and mutability of political power in Georgia is ever ongoing. The citizens of Georgia often take it to the streets to stand up against political opposition. Citizens of my country have become desensitized to moments of political instability. After the soviet Union, Georgia has been in continuous process of democratic change. I am part of a generation which has witnessed and grown up within this transition. “Changing horizon” is about the work I did in my country. My journey as a photographer and relationship with the people I met over the years.
ლევან ხერხეულიძე 1994 წელს დაამთავრა თბილისის ტექნიკური უნივერსიტეტის არქიტექტურის ფაკულტეტი. 2002-2005 წლებში მუშაობდა გაზეთში „24 საათი“, როგორც ფოტოგრაფი. 2005-2013 წლებში იყო პოპულარული ჟურნალის, „ცხელი შოკოლადის“ ფოტოგრაფი. 2009 წლიდან თანამშრომლობს გამოცემა „ლიბერალთან“, როგორც ფოტორედაქტორი და ფოტოგრაფი. 2005 წლიდან დღემდე მონაწილეობდა არაერთ ჯგუფურ გამოფენაში. მოწყობილი აქვს პერსონალური გამოფენები საქართველოსა და რამდენიმე ევროპულ ქვეყანაში.
SPIRITS ამ სერიას „Spirits“ დავარქვი. ამ სიტყვის ქართული შესატყვისებიდან, მის არსს ყველაზე უკეთ, ალბათ, „სულიერი განწყობილება“ გადმოსცემს. ვეთანხმები ფოტოგრაფ ედვარდ შტაიხენს, რომელმაც თქვა: „ფოტოგრაფიის ამოცანაა, ადამიანს ადამიანი აუხსნას და ყოველ ადამიანს — თავისივე თავიო“. მიყვარს ადამიანზე დაკვირვება, იმ მომენტის მოხელთება, როდესაც ყველაზე უკეთ ჩანს მისი ბუნება; უფრო ზუსტად, ის, რაც მხოლოდ მისია, რითიცაა უნიკალური ამ სამყაროში. ამაში შავ-თეთრი გამოსახულება ძალიან მეხმარება. არანაკლებ მნიშვნელოვანია ის გარემო, რომელშიც ვიღებ. ვფიქრობ, რაც მეტია ადამიანისა და გარემოს თანხვედრა, მით სრულყოფილია შედეგი. არსებობს მესამე კომპონენტიც — ჩემი განწყობა გადაღების მომენტში. მჯერა, ყველა ნამუშევარი ავტორის შინაგან სამყაროსაც გამოხატავს. ამიტომ ყოველი ფოტო ერთგვარი ავტოპორტრეტიცაა და იმის ასახვა, თუ როგორ ეძებს ფოტოგრაფი საკუთარ თავს სხვებში.
კურატორი: ქეთევან კორძახია
LEVAN KHERKHEULIDZE In 1994 Levan Kherkheulidze graduated from Georgian Technical University, Faculty of Architecture. In 20022005 workd for ’24 Hours’ newspaper, as a photographer. In 2005-2013 was a photographer of a popular magazine ‘Hot Chocolate’. From 2009 Levan Kherkheulidze works as a photoeditor and photographer for ‘Liberali’ publication. From 2005 he participated in several group exhibitions and arranged personal exhibitions in Georgia and number of European countries.
SPIRITS I entitled this series “Spirits”. Among Georgian equivalents of this word its essence probably is best expressed by the notion of “state of mind”. I agree with the photographer Edward Steichen, who said: “The mission of photography is to explain man to man and each man to himself.” I like to observe people, to capture the moment, when his/her nature becomes obvious; or more exactly, the features which give them uniqueness in this world. Black-and-white photography makes this task easier for me. It is of no less importance the environment, where I take a picture. I think, the more coincidence is between a man and an environment, the better is the result. There is also a third component – my mindset during shooting process. I believe that each work expresses its author’s inner world. That’s why every photo is a certain kind of self-portrait and a depiction of how a photographer looks for himself/herself in others.
Curator: Ketevan Kordzakhia
მაქს კარდელი მაქს კარდელი (1965) პორტრეტის და პეიზაჟის ფოტოგრაფია. მისი ნამუშევრები წარმოდგენილი იყო არაერთ გამოფენაზე და გამოქვეყნებულია სხვადასხვა ჟურნალ-გაზეთში, მთელი მსოფლიოს მასშტაბით. სააგენტო Wieden Kennedy-ისგან საერთაშორისო ჯილდო Kelly Award მიიღო, 2005 წელს ნაიკის ქალის საშემოდგომო კოლექციის კამპანიისთვის გადაღებულ ნამუშევრებში ქალის სხეულის საუკეთესო წარმოჩენისთვის. გამოქვეყნებული აქვს წიგნები: „ჰავანა. რევოლუციის 50 წლისთავი“, რომელიც 500-იანი, შეზღუდული ტირაჟით გამოვიდა; „Forma Luce“ — ფოტო-ამბავი მსახიობ იზაბელა ფერარის შესახებ, რომელიც ალდო ნოვეს ლექსებით იყო გაფორმებული; „Tunatartare“ — ჯიუჯიცუს თევზის ბაზრის შესახებ; „ქალი-საოცრებები“ — რეტროსპექტივა, სადაც თავმოყრილია ოცი წლის მანძილზე გადაღებული შავ-თეთრი და ფერადი პორტრეტები და გვიჩვენებს რეალური ქალების — მსახიობების, არტისტების, მუსიკოსების, ათლეტების, მეცნიერების და მოდელების — სილამაზეს.
ჩემი სახე შენი პეიზაჟია ვინმეს სულის გამომეტყველების მოხელთება ძალიან რთულია, ვინაიდან ამგვარი გამომეტყველება მაშინ ვლინდება, როდესაც ადამიანი მარტოა, უძირო ფიქრებში ჩაფლული და საკუთარ თავში იკარგება: ასეთი რამ არ ხდება, როდესაც კამერის წინაშე აღმოვჩნდებით, ან იშვიათად ხდება, როდესაც ადამიანმა იცის, რომ მათ ფოტოს ვიღებთ. მაგრამ ზოგჯერ ასეც ხდება და ეს მცირე სასწაულია. პროექტში წარმოდგენილი პორტრეტები ამ იშვიათი, მაგრამ შთამბეჭდავი სასწაულის შედეგია. ამის გამო, ეს პორტრეტები, თავისი ბუნებით, მღელვარების შემცველია — თითქოს ადამიანები საკუთარ თავში არიან ჩაძირული და არაფერი იციან საფოსტო ბარათის მსგავსი ლანდშაფტის ფოტოგენური ბუნების შესახებ. ამ შემთხვევაში, ლანდშაფტი პირადი ფიქრების სარკეა, ისევე როგორც სახეა მეტყველი ბუნების სარკე. მთელი ნამუშევარი ამ გასაოცარ წამს უკავშირდება, როდესაც სახეები და ბუნება, ადამიანები და ლანდშაფტები წარმოაჩენენ იმას, რასაც მალავენ და რომლებსაც ყოველთვის იცავს იმათი დამკვირვებელი მზერა, ვინც მათ შორიდან ადევნებს თვალს. ეს ძვირფასი წამები ხაზგასმის გარეშეა წარმოდგენილი და სიღრმისეულადაა გამოკვლეული ტრადიციული პლატინოტიპიის საშუალებით, რითაც შინაგანი ფიქრების პოეზიას განავრცობს.
MAX CARDELLI Max Cardelli (1965) is a portrait and landscape photographer. His pictures have been presented in different exhibitions and published in magazines and newspapers all over the world. With the Wieden Kennedy agency he received the International Kelly Award for Nike’s 2005 Women’s Fall campaign for his work on the female body. He has published the following books: Havana, 50 Years after the Revolution, limited edition of 500 copies; Forma Luce, a photographic narration on the actress Isabella Ferrari with poems by Aldo Nove; Tunatartare, a vision of the tujuzu fish market; Wonderwomen, a retrospective that covers twenty years of portraiture in b/w and color, encompassing the beauty of real women, whether it be actresses, artists, musicians, athletes, scientists and models.
MY FACE IS YOUR LANDSCAPE Capturing the expression of someone’s soul is very difficult, because that expression comes when one is alone, immersed in the endless reflection of when we are lost within ourselves: it is uncommon when we are in front of a camera, and rarely when the subject knows we are taking their picture. But sometimes it happens, and it’s a minor miracle. The portraits in this project are the outcome of those rare but intense miracles. Because of this, they are portraits that are troubling in nature, as if they were absorbed in themselves, which concedes little to the photogenic nature of a postcardstyle landscape. In this case, the landscapes are the mirror of an intimate reflection, just as faces are the mirror of a reflective nature. The entire work revolves around this astonishing instant when faces and nature, people and landscapes, reveal what they conceal inside, almost always protected by the investigatory gazes of those who see them from afar. These precious moments are muted and examined in depth by artisanal platinotypes to extend the poetry of interior reflections.
მაინრად შადე მაინრად შადე არის შვეიცარიელი ფოტოგრაფი, რომელიც 1968 წელს დაიბადა. ცხოვრობს ციურიხში. მას გავლილი აქვს ფოტოჟურნალისტიკის ერთწლიანი კურსი ლუცერნის შვეიცარიის ჟურნალისტების სკოლის მედია-განათლების ცენტრში. ამის შემდეგ ის მუშაობდა ყოველდღიურ შვეიცარიულ გაზეთში შტატიან თანამშრომლად. 2003 წელს ის შეუერთდა Look at Photos-ს ციურიხში. ამის შემდეგ, ის თავისუფალ ფოტოგრაფად მუშაობდა, ძირითადად პორტრეტებზე და დოკუმენტურ ფოტოგრაფიაში. გრანტების საშუალებით, ის გრძელვადიან პროექტებს ახორციელებდა. 2008 და 2011 წლებში მისი ნამუშევარი „ჰენრი ნანენის სახელობის პრიზის“ შორთლისტში მოხვდა. 2006 და 2010 წლებში ის საუკეთესო შვეიცარიული ფოტოს ჯილდოსთვის შეარჩიეს. 2011 წელს მან საუკეთესო შვეიცარიული ფოტოს დაჯილდოვებაზე მთავარი პრიზი დაიმსახურა. 2013 წელს მან n-ost-Reportagepreis მოიპოვა და ნომინირებული იყო Pictet-ის პრემიაზე.
მოუგვარებელი ჩემს ფოტო-პროექტზე „ომი ომის გარეშე“ დაახლოებით ოცი წელი ვმუშაობდი. კლასიკური ომის ფოტოგრაფიისგან განსხვავებით, მე უფრო ისეთი ადგილები მაინტერესებს, რომლებიც ომისგან სხვადასხვა მანძილზე არის დაშორებული — როგორც დროის, ისე გეოგრაფიული თვალსაზრისით. საკუთრივ ომზე კონცენტრირების ნაცვლად, უფრო მეტად მაინტერესებს, თუ როგორ ვლინდება ყოველდღიურობაში კონფლიქტი. სახეები და სხეულები, ლანდშაფტები, სოფლები და ქალაქები, ქუჩები, მოედნები და მისაღები ოთახები, სამსახურისკენ მიმავალი გზა, დასვენების პარკები, მუზეუმები, ხსოვნის დღეები და თეატრის სცენები: ცხოვრების ყველა სფეროზე ხანგრძლივ გავლენას ახდენს კონფლიქტი. 2012 წლამდე, სხვათა შორის, ჩემს პროექტზე ყოფილი საბჭოთა კავშირის სხვადასხვა ქვეყანაში ვმუშაობდი, რომლის შედეგადაც, 2015 წელს გამოიცა წიგნი „ომი ომის გარეშე“. გადავწყვიტე, ყურადღება გამემახვილებინა ისრაელ-პალესტინის კონფლიქტზე 2013 წელს და ამიტომაც, მთლიანობაში დაახლოებით შვიდი თვე ვიცხოვრე საკუთრივ ისრაელშიც და ისეთ ოკუპირებულ და ანექსირებულ ტერიტორიებზეც, როგორებიცაა მდინარე იორდანეს დასავლეთი სანაპირო, გოლანის მაღლობი და ღაზის სექტორი. ამ, ზოგჯერ მეტისმეტად დაძაბულ პერიოდში, როდესაც თითქმის ყოველდღე სასიკვდილო დაპირისპირებები ხდებოდა, კონფლიქტის ორივე მხარის რეგიონებში ვმოგზაურობდი, ვეცნობოდი სრულიად განსხვავებულ საზოგადოებებს, სინამდვილეს და პოზიციებს. ჩემს შემთხვევაში, ერთი და იმავე ვითარების მიმართ სხვადასხვაგვარი მიდგომა რეალურ, ცოცხალ გამოცდილებად იქცა. ვცდილობდი, ახალი თვალით შემეხედა ხშირად გადაღებული ადგილებისთვის ისრაელში, მდინარე იორდანეს დასავლეთ სანაპიროზე, გოლანის მაღლობზე და ღაზის სექტორში. ამ სახიფათო სივრცეებში მცხოვრები ადამიანები მუდმივად ჩართული იყვნენ მშენებლობა-ნგრევა-აღდგენის დაუსრულებელ პროცესში; სისასტიკესა და ნგრევაში. მათთვის კონფლიქტი ყოველ ნაბიჯზე სიმბოლოებში გამოიხატებოდა. ისინი მათ მოქმედების სცენარს კარნახობდა. გამოსავალი არსაიდან ჩანდა. რეაქციები და მათზე პასუხი, გამოსახულებები და საპასუხო გამოსახულებები კიდევ უფრო ამწვავებდა კონფლიქტს. სწორედ ამის მოხელთებას შევეცადე. კურატორები: თეონა გოგიჩაიშვილი, გრეგორ ბელციგი 21 იანვარი, 2014; იერიქონი, მდინარე იორდანეს დასავლეთი ნაპირი. ალ-ისტიკლალის („დამოუკიდებელი“) უნივერსიტეტის სტუდენტები დილის მარშირების დროს. მათ უსაფრთხოების სფეროში სხვადასხვა ტიპის სამუშაოში წვრთნიან და დამოუკიდებელი სახელმწიფოში საცხოვრებლად ამზადებენ. კურსდამთავრებულების დასაქმებაზე პალესტინის ეროვნული ადმინისტრაცია ზრუნავს. January 21, 2014; Jericho, West Bank. Students at Al-Istiqlal (“independent”) University during early morning drills. They are training for various jobs in the security field and preparing for an independent state. The graduates are employed by the Palestinian National Authority.
MEINRAD SCHADE Meinrad Schade is a Swiss photographer, born in 1968. He is based in Zurich. He attended the first course in photojournalism to be held at the Medienausbidlungszentrum MAZ in Lucerne. After that he worked as staffer at a daily Swiss newspaper. In 2003 he joined Lookat Photos in Zurich. Since that time he’s working as a freelance photographer specialized in portraits and documentary photography. Grants allowed him to follow long-term projects. In 2008 and 2011 he has been shortlisted for the «Henri NannenPreis». In 2006 and 2010 he has been selected for the Swiss Photo Award. In 2011 he won the main price of the Swiss Photo Award. In 2013 he won the «n-ost-Reportagepreis» and he is nominated for the «prix pictet».
UNRESOLVED I have been working on my photo project Krieg ohne Krieg / War Without War for roughly twenty years. In contrast to classical war photography, I am concerned with sites that are at various distances from war, both temporally and geographically. Rather than focusing on the actual events of war, I am interested in how a conflict becomes visible in everyday life. Faces and bodies, landscapes, villages and cities, streets, squares, and living rooms, the way to work, and leisure parks, museums, memorial days, and theater stages: all areas of life are affected bya conflict—for a long time. Until 2012, among other things, I worked on my project in various countries of the former Soviet Union—the resulting book, Krieg ohne Krieg / War Without War was published in 2015. I decided to turn my attention to the Israel-Palestinian conflict in 2013, and subsequently spent a total of about seven months in both Israel proper and in the occupied and annexed territories, that is, in the West Bank, on the Golan Heights, and in the Gaza Strip. During this—at times extremely tense—period, with deadly confrontations occurring nearly every day, I traveled to the regions of both parties to the conflict, moving back and forth between extremely different societies, realities, and attitudes. For me, different perspectives on the same situation became a real, lived experience. I tried to view sites so frequently photographed in Israel, the West Bank, on the Golan Heights, and in the Gaza Strip with new eyes. The people who live in these precarious spaces are likewise trapped in an endless loop of building, destruction, and rebuilding; of volition and destruction. For them, the conflict is omnipresent in symbols, it is presented to them as a quasi-script to act out. Escape does not seem possible. Reactions and counter reactions, images and counter images supply a steady stream of fresh fuel for the conflict. This is what I tried to capture.
Curators: Teona Gogichaishvili, Gregor Beltzig
9 იანვარი, 2016; ნეგევის უდაბნო, ისრაელი. ისრაელის საჰაერო ძალების საწვრთნელი მოედნები; მათი ჯარი ერთ-ერთი ყველაზე თანამედროვეა მსოფლიოში. ნეგევის უდაბნოს სამოცდაათი პროცენტი სამხედრო საწვრთნელი ტერიტორიაა. 9 January 2016; Negev Desert, Israel. Training grounds of the Israeli air force; the army is one of the most modern in the world. Seventy percent of the Negev Desert are military training grounds.
ლეაკე პოსელტი ლეაკე პოსელტი არის კოპენჰაგენში (დანია) მცხოვრები ფოტოგრაფი, რომლის ნამუშევრებიც ორიენტირებულია იდენტობის, სქესის, კულტურული ნორმების და გლობალიზაციის საკითხებზე. პოსელტი მონაცვლეობით მუშაობს თავის გრძელვადიან საგამოფენო პროექტებსა და დანიური და საერთაშორისო მედიის ისეთი წარმომადგენლების შეკვეთებზე, როგორებიცაა: The New York Times, Newsweek, Stern, Le Monde და სხვები. პოსელტს მიღებული აქვს მრავალრიცხოვანი ჯილდოები, მათ შორის World Press Photo-ს პირველი პრიზი, წლის საერთაშორისო ფოტოს პირველი პრიზი და ა.შ. 2013 წელს პოსელტმა დაამთავრა დანიის მედიისა და ჟურნალისტიკის სკოლის ფოტოჟურნალისტიკის ფაკულტეტი. 2012 წლამდე ის სკანდინავიური სააგენტო „მომენტის“ წევრი იყო. 2014 წელს კი ის სააგენტო VU’-ს შეუერთდა.
მეს გრივი მეს გრივი არის ფოტოგრაფი და დანიის მედიისა და ჟურნალისტიკის სკოლის ასოცირებული პროფესორი. 2005 წლიდან ის Prospekt Photographers-ის წევრია. გრივი შტატიან ფოტოგრაფად მუშაობდა გაზეთ „Morgenavisen Jyllands-Posten“-ში და თავისუფალ ფოტოგრაფად სხვადასხვა გამოცემაში, როგორებიცაა: D la Repubblica, Vanity Fair (იტალიური გამოცემა), Wired (იტალიური გამოცემა), Vision (ჩინეთი) და Politiken. 2010-2011 წლებში გრევი დანიის წლის ფოტოს კონკურსის და 2013 წელს ვილნიუსის ფოტოწრის ჟიურის წევრი იყო. 2015 წელს ის ორჰუსის კინოფესტივალის, Aarhus Independent Pixels-ის მენტორების გუნდის წარმომადგენელი იყო. მიღებული აქვს დანიის წლის ფოტოს კონკურსის პირველი პრიზები. მოწყობილი აქვს გამოფენები კოპენჰაგენის ფოტოფესტივალზე და გამოქვეყნებული აქვს ორი ფოტო-წიგნი. გრივი ცხოვრობს ორჰუსში (დანია) და სწავლების პარალელურად, თავის გრძელვადიან ფოტოპროექტებზე მუშაობს.
არსად მახლობლად ლეაკე პოსელტი/მეს გრივი ორმა, საერთაშორისო მასშტაბით აღიარებულმა ფოტოგრაფმა, მეს გრივმა და ლეაკე პოსელტმა პროექტი შეიმუშავეს და ახალი ერთობლივი ნამუშევარი საგანგებოდ „ქოლგა თბილისი ფოტოსთვის“ შექმნეს. პირველად სწორედ ქოლგაზე იქნება ნაჩვენები ეს ნამუშევრები. ორივე ფოტოგრაფი დოკუმენტური ფოტოგრაფიიდან მოდის, მაგრამ მათი ნამუშევრები ფაქტების რეპრეზენტაციის ფარგლებს ცდება და ინტუიციურ და ეგზისტენციალურ გამოცდილებად გარდაიქმნება. ლეაკე პოსელტმა ორი თვე, ზამთრის მზებუდობის დროს, ევროპის ყველაზე ჩრდილოეთით არსებულ წერტილში, პოლარული წრის ზემოთ გაატარა, სადაც ზამთრობით მზე არასდროს ამოდის. ფოტოგრაფმა ფირზე აღბეჭდა მთები, ქარბუქები, თოვლის ანარეკლი და გაშლილი სივრცეების შთამბეჭდავი პეიზაჟები სიბნელის ფონზე, როდესაც გარემოს მხოლოდ მთვარე ან ჩრდილოეთის ციალი ანათებდა. შედეგად მივიღეთ ნამუშევარი, რომელიც მელანქოლიური და ეფემერულია და, იმავდროულად, უხეში და სასტიკი. ყველა ეს თავისებურება წარმოდგენილია მეს გრივის ფოტოებშიც. მისი ნამუშევარი იკვლევს ყოფიერების მრავალფეროვან გამოცდილებებს: ინტიმურ ურთიერთობებს და სხვების გვერდით არსებობას, ადამიანის სხეულს, სიყვარულს და ლტოლვას, ქალაქს და ადამიანების შეხვედრებს, ცხოვრებისეული საზრისის ძიებას. დამახსოვრებული წუთების მეს გრივისეული ჩანახატისებური გამოსახულებები და წამიერი შთაბეჭდილებები მაცდურ პირადული ხასიათის დოკუმენტად გარდაიქმნება, რომელიც ლეაკე პოსელტისეულ უშველებელი გარე ლანდშაფტების ჩაბნელებულ გამოსახულებებთან ერთად, ყოფიერების უნივერსალურ გრძნობებს აანალიზებს.
LAERKE POSSELT Laerke Posselt is a photographer based in Copenhagen, Denmark, whose work is centered on issues around identity, gender, cultural norms and globalization. Posselt divides her time between long term exhibition projects and working on commission for Danish and international media like The New York Times, Newsweek, Stern, Le Monde and others. Posselt has received numerous awards including a first prize in World Press Photo, a first prize in Pictures of the Year International, etc. Posselt graduated in photojournalism from the Danish School of Media and Journalism in 2013. She was a member of the Scandinavian agency Moment from 2012 until she joined Agence VU’ in 2014.
MADS GREVE Mads Greve is a photographer and associate professor in photojournalism at the Danish School of Media and Journalism. Since 2005 he has been a member of Prospekt Photographers. Greve has worked as a staff photographer at Morgenavisen Jyllands-Posten and as a freelance photographer and has had work published in or done assignments for D la Repubblica, Vanity Fair (Italian edition), Wired (Italian edition), Vision (China) and Politiken. Greve was a member of the jury for the 2010/2011 Danish Picture of the Year and at the 2013 Vilnius Photo Circle and he was in the mentor team for Aarhus Independent Pixels 2015. He won first prizes at the Danish Picture of the Year, has exhibited at Copenhagen Photo Festival and has published two photographic books. Greve lives in Aarhus, Denmark, and works with long term photographic projects in addition to his teaching.
NOWHERE NEAR Laerke Posselt/Mads Greve The two internationally acclaimed Danish photographers Mads Greve and Laerke Posselt have joined forces and have produced a new collaborative work specifically for Kolga Tiblisi Photo where it will be shown for the first time. Both photographers have their roots in documentary photography but their photography is expanding beyond the factual representation and into the visceral and existential experience. Laerke Posselt has spent two months around the winter solstice in the isolated and northernmost area of the European mainland above the Arctic Circle where the sun never rises during the winter and has captured haunting sceneries of mountains, snowstorms and wide open spaces in the darkness, eventually lit by the moon or the polar lights and the reflection from the snow. The result is a work that is somewhat melancholic and evanescent, and at the same time raw and brutal. These characteristics are all shared in the work of Mads Greve, while his personal imagery explores the counterpoint experiences of existence: The intimate relations and presence of others, the human body, the love and longing, the city and human encounters, the search for a bigger meaning of life. Mads Greve’s sketch-like exposures and glimpses of remembered moments becomes an inviting personal document that together with Laerke Posselt’s unlit images of vast outer landscapes are exploring universal feelings of existence.
თომას დამენი თომას დამენი დაიბადა 1969 წელს და ცხოვრობს გერმანიაში. სანამ 1982 წელს საკუთარ პირველ ფოტოაპარატს შეიძენდა, მამამისის ერთობიექტივიან სარკისებრ ფოტოაპარატს იყენებდა. მისი ფოტონამუშევრები კონცენტრირებულია პირად პროექტებზე, რომლებშიც თვითონ თომას დამენი ყოველთვის განსაკუთრებულად ჩნდება. 2012 წელს ის მასტერ-კლას „ანდერს პეტერსენის“ მონაწილე იყო, რომელიც სტოკჰოლმში, Fotografiska-ში გაიმართა. 2014 წლიდან ის კიოლნში ფოტოალბომების მუზეუმის მხარდამჭერია, თავიდან შემომწირველის სტატუსით, 2015 წლიდან — როგორც ფოტოალბომების მუზეუმის კლუბ 5000-ის წევრი. 2016 წელს ის მონაწილეობდა იენი ბოოტის ვორქშოპში „ვარსკვლავებს სიბნელის გარეშე ვერ დაინახავ“, რომელიც ამსტერდამში გაიმართა და თეკლა ელინგის პორტრეტების ვორქშოპში, რომელიც „ქოლგა თბილისი ფოტოს“ ფარგლებში, თბილისში ჩატარდა.
მე ვნახე სინათლე პროექტი დაიწყო იმედგაცრუების შედეგად, როდესაც თომას დამენმა გერმანელი ფოტოჟურნალისტიკის ლეგენდის, რობერტ ლებეკისგან სათანადო ხელმოწერა ვერ მიიღო. ამ იმედგაცრუებამ მიიყვანა იმ აზრამდე, რომ პოლაროიდით გადაეღო მისი ფოტო და ეთხოვნა, რომ ხელი მოეწერა მასზე. თავიდანვე ცხადი იყო, რომ ის მხოლოდ მის საყვარელ ფოტოგრაფებს გადაუღებდა ფოტოებს და არა ყველას. ეს ძალიან პირადული სერიები იქნებოდა.. 2014 წელს ხელში აიღო Polaroid Big shot და მას შემდეგ, ის ამ აპარატს მხოლოდ თვისი სერიებისთვის იყენებს. იმავდროულად, ის ეწვია კიოლნის ფოტოალბომების მუზეუმს და იმდენად მოხიბლული დარჩა გამოფენით, რომ გადაწყვიტა, მასში ჩართული ადამიანების დიდი ნაწილი გადაეღო. ის ხშირად მიდიოდა ამ მუზეუმში და ბევრ ფოტოგრაფს და ფოტოსამყაროში მოღვაწე ადამიანს იცნობდა. კურატორეი: თეონა გოგიჩაიშვილი ანდერს პეტერსენი Anders Petersen ანტუან დ’აგატა Antoine d’Agata
THOMAS DAHMEN Thomas Dahmen, born in 1969 and is based in Germany. Before he got his first own photo camera in 1982, he misused his father’s SLR. His photography work is focused on personal projects with himself as a redline in it. In 2012 he was part of the master-class Anders Petersen at Fotografiska in Stockholm, Sweden. Since 2014 he is a supporter of The Photo Book Museum in Cologne, first as a patron and since 2015 as member of PBM Club 5000. In 2016 he participated at the workshops You can’t see the starts without darkness of Jenny Boot in Amsterdam, the Netherlands and the portrait workshop with Thekla Ehling during KOLGA TBILISI PHOTO in Tbilisi, Georgia.
I HAVE SEEN THE LIGHT The project started as a result of a big frustration after having failed to get a proper signature from Robert Lebek, a German photojournalist legend. This frustration led into the idea to take a Polaroid of the photographer and ask him to sign it. Right from the start it was clear that he only would take pictures of photographers he likes or admires. Not just everyone. A very personal series… In 2014 he switched to the Polaroid Big shot and from than on he only used this camera for his series. At he same time he visited The Photo Book Museum in Cologne and was so very impressed by the exhibition that he decided to photograph most of the people involved. He often visited the museum of and got to know a lot of photographers and other people from the photo scene.
Curator: Teona Gogichaishvili კარლა ვან დერ პუტელარი Carla van de Puttelaar დევიდ ლინჩი David Lynch
ბილ ოუენსი ბილ ოუენსი დაიბადა სან ხოსეში (კალიფორნია), 1938 წელს. ის ცხოვრობს და მოღვაწეობს ჰეიუოდში (კალიფორნია). 1963 წელს ბაკალავრის ხარისხი მიიღო ჩიკოს კალიფორნიის სახელმწიფო უნივერსიტეტისგან, სამრეწველო დიზაინის განხრით. 1966 წელს, ფოტოგრაფიის შესასწავლად, სან ფრანცისკოს სახელმწიფო კოლეჯში ჩააბარა. ის იყო პირველი ფოტოგრაფი, რომელმაც ალტამონტში (1969) Rolling Stones-ის კონცერტის დროს გადაღებული ფოტოები გამოაქვეყნა. იმავე პერიოდში, ბილ ოუენსმა ბერკლის უნივერსიტეტში კულტურული მოძრაობის ამსახველი ფოტოები გადაიღო (1968). მისი ფოტოები არაერთხელ დაიბეჭდა წიგნებსა და ისეთ გამოცემებში, როგორიცაა: Rolling Stone, Bomb, Esquire, Life, Newsweek, New York Times და ა.შ. მისმა ნამუშევრებმა დიდი გავლენა მოახდინა სხვადასხვა თაობის ისეთ ფოტოგრაფებზე, როგორებიცაა: მართინ პარი, გაბრიელ ბაზილიკო და ა.შ. მისმა სოციოლოგიურმა ფოტოებმა ისეთი რეჟისორების ყურადღება დაიმსახურა, როგორებიცაა სოფია კოპოლა, დევიდ ბირნი და სხვები. მისმა წიგნმა „Suburbia“ („გარეუბანი“) 1973 წელს ფოტოგრაფიის სფეროში გუგენჰაიმის სახელობის პირველი სტიპენდია მოიპოვა და მილიონზე მეტი ტირაჟით გაიყიდა. ბილ ოუენსის ნამუშევრები ინახება ნიუ იორკის თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმის, სან ფრანცისკოს თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმის, ლოს ანჯელესის ოლქის ხელოვნების მუზეუმის, სტოკჰოლმის თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმის, პარიზის ეროვნული ბიბლიოთეკის და სხვა კოლექციებში.
რევოლუცია. ალტერნატიული მზერა (1968/2018) კლაუდია ძანფის პროექტი, ბილ ოუენსის ფოტოები 1968 წლის სიმბოლური თარიღიდან ორმოცდაათი წელი გავიდა. გამოფენა წარმოგვიდგენს იმ მხატვრულ შემოქმედებას, რომელიც 1968 წლის პოლიტიკური და კულტურული პროტესტით, რევოლუციური იმედით, თავისუფლების იმპულსებით იყო შთაგონებული. ვიეტნამის ომის საწინააღმდეგო პირველი ამბოხებებით დაწყებული, სტუდენტური მოძრაობის ჩათვლით, ეს გამოხატულებები ახალი „პოლიტიკური“ და „პოპულარული“ შემოქმედებითი ენის შექმნის მცდელობაში გადაიზარდა. გამოფენა იხსნება ფოტოხელოვან ბილ ოუენსის ნამუშევრებით, რომელმაც ფირზე აღბეჭდა ისეთი მნიშვნელოვანი ისტორიული მოვლენები, როგორიცაა სტუდენტების ამბოხი (1968) ბერკლის უნივერსიტეტში და დაუოკებელი ჰიპების თაობისთვის გამართული Rolling Stones-ის კონცერტი ალტამონტში (1969). იმ წლებისთვის დამახასიათებელი იყო ჭეშმარიტი ექსპრესიული ენა, რაც ერთსა და იმავე დროს, ინოვაციურიც იყო და ხალხის ფართო მასებამდე აღწევდა, რის გამოც ხელოვნებისა და პოპ კულტურის, ფოტოგრაფიისა და ე.წ. „პროპაგანდის“ სინთეზი განსაკუთრებით საინტერესოა ამ დროს. ეს შავ-თეთრი ფოტოსერია აღწერს სტუდენტების კამპუსებში საპროტესტო მოძრაობას 1967-68 წლების სან ფრანცისკოში. ბილ ოუენსმა ფირზე აღბეჭდა სტუდენტების მხრიდან ვიეტნამის ომის, სეგრეგაციის, რასობრივი დისკრიმინაციის და, ზოგადად, ხელისუფლების წინააღმდეგ ხმის ამაღლების და ამბოხის პროცესი. სლოგანები და ბილბორდები, მჯდომარე აქციები და შენობების დაკავება, დემონსტრაციები და პოლიციელებთან დაპირისპირება იმ წლების კულტურული აგიტაციის ცხადი მაგალითებია. ბილ ოუენსი ფოტოგრაფიას ერთგვარი „ვიზუალური ანთროპოლოგიის“ ფუნქციით იყენებს და აღწერს იმ კულტურული რევოლუციის ნამდვილ სახეს, რომლითაც დაღდასმული იყო სამოციანი წლების სამყარო. ფოტოხელოვან ბილ ოუენსის ეს პირველი სოლო გამოფენა საქართველოში დამთვალიერებელს ახალი მოგზაურობისკენ გაუძღვება; მოგზაურობისკენ, რომელიც გაჯერებულია იმ ფოტოებით და ატმოსფეროთი, რომელიც 1960-იანი წლების გადამწყვეტი მომენტისთვის იყო დამახასიათებელი; მოგზაურობა, რომლის დროსაც ამ რევოლუციური მოძრაობების გავრცელების მასშტაბებს და ადგილებს მოინახულებთ. კლაუდია ძანფი, 21 მარტი, 2018
BILL OWENS Bill Owens was born in San Jose, California in 1938, lives and works in Hayward, California. He received a B.A. in Industrial Arts from the California State University in Chico, California, in 1963 and entered the San Francisco State College in 1966 to study photography. He was the first photographer to publish a series of images taken during the Rolling Stone concert in ALTAMONT (1969). In the same period he witnessed the cultural movement at Berkeley University (1968). His images have been widely reproduced on books and on publications such as Rolling Stone, Bomb, Esquire, Life, Newsweek, New York Times, ect... His work has largerly influenced generations of other photographers such as Martin Parr, Gabriele Basilico, ect.... His sociological images attracted the attention of film makers such as Sofia Coppola, David Byrne, ect...His book ‘Suburbia’ won the first Guggenheim Fellowship for photographer (in 1973) and sold more than a million of copies. His work is included in the collections of the MOMA (NYC); San Francisco Museum of Modern Art; Los Angeles County Art Museum; Moderna Museet, Stockholm; Bibliotheque Nationale in Paris, among others.
REVOLUTIONS. AN ALTERNATIVE GAZE (1968/2018) A project by CLAUDIA ZANFI, with images by BILL OWENS Fifty years after the symbolic date of 1968,the exhibition proposes to investigate those artistic expressions that were inspired by political and cultural protests, revolutionary hope, libertarian impulses of ‘68.Starting from the first riots against the Vietnam war, to continue with the student movements, those expressions have developed an attempt to create new ‘political’ and ‘popular’ artistic languages. The exhibition starts with BILL OWENS, a master of photography which has documented important historical moments such as the student Riots (1968) at the Berkeley University and the Altamont (1969) concert by Rolling Stones for an hippy, unsatified generation. Those years originated a real expressive language that was both innovative and addressed to the large masses of people, where the comparison between art and pop culture, between photography and what was called ‘propaganda’, is one of the most interesting reasons. This series of black and white photographs documents the rise of the campus protest movements in San Francisco on 1967/68. Bill Owens captured the students’ desire to stand up and rise their voice against the war in Vietnam, against segregation and racial discrimination, against authority in general. Slogans and billboards, protest sit-in and squatting, demonstrations and disputes with policemen are evidences of the cultural agitation of those years. Bill Owens uses photography as a kind of ‘visual anthropologist’ describing a real ‘fresco’ of the cultural revolution that signed the entire world in the Sixties. This first solo exhibition in Georgia of the master of photography BILL OWENS, will bring the visitors to an innovative journey, overwhelmed by the images and atmospher charaterized by atopical moment of the late ‘60s. A trip to trace the scopes and places where those revolutions have been developed. Text by Claudia Zanfi, Milano 21st March 2018
„ქოლგა თბილისი ფოტოს“ დაჯილდოვება სხვა საერთაშორისო კონკურსების მსგავსია: სხვადასხვა კატეგორიაში გამარჯვებულების გარდა, ყოველწლიურად დაახლოებით 100 სერია და ერთი ფოტოს კატეგორიაში მონაწილე ნამუშევარი შორთლისტში ხვდება და ფესტივალის კატალოგსა და ვებ გვერდზე ქვეყნდება. თავის მობილურ სერიაში ხავიერ არსენილიასი (მადრიდი) ახლებურად აწყობს ყოფილი ზესახელმწიფოს, საბჭოთა კავშირის პოლიტიკურ, ესთეტიკურ და კოსმოსური საქმის საკულტო გამოსახულებებს და იუმორით უკავშირებს ერთმანეთს ისტორიულ ჩანაწერებს, მონუმენტებს, არქიტექტურას და მუზეუმებს. ის კოლაჟის სახით წარმოადგენს თავის ნამუშევრებს. სპუტნიკი ბრუნდება! ქრისტიან ვერნერი (ჰანოვერი, გერმანია) თავის რეპორტაჟში „ქვაღორღი და იმედგაცრუება. ასადის სირიაში მოგზაურობა“ გვიამბობს ალეპოს, ლატაკიას და ჰომსის ნგრევის შესახებ, სრულიად გაუკაცრიელებული და დანაღმული ქალაქების პანორამების თუ ყველასგან დავიწყებულ ადგილას შიშით აღსავსე სამოქალაქო ცხოვრების მომაჯადოებელი წამების მოხელთების საშუალებით. ჯულიო დი სტურკო (ლონდონი-ბანგკოკი), თავის კონცეპტუალურ სერიაში „ქალაქი-აეროპორტი. როგორ ვიცხოვრებთ მომავალში“ წარმოგვიდგენს კონტექსტისგან გამოცლილი ქალაქის მოდელს, თავბრუდამხვევ ხედებს და მგზავრების, მომხმარებლების, მიმწოდებლების და უზარმაზარ აეროპორტებში მოსიარულე საერთაშორისო მოთამაშეების შორეული, ფუტურისტული, დროებითი გარემოს ხელოვნურ სამოთხეს, თავაშვებული ტექნოლოგიური კულტის ნათელ ტრანზიტულ ზონაში. თავის მეტისმეტად ამაღელვებელ დოკუმენტურ სერიაში „ძაღლური სიყვარული“ კარლ მანჩინი (რომი) უსახლკარო ახალგაზრდების ჯოჯოხეთში გვამოგზაურებს ბუენოს აირესის ღარიბულ რაიონებსა და სამრეწველო ობიექტებში. სიყვარული და ტკივილი, სისასტიკე და ნარკოტიკები ამ გზაზე გადარჩენის საშუალებად იქცევა; რისხვა და უუფლებობა, კრიმინალიზაცია და კორუფცია, მარტოობა და სოლიდარობა. სებასტიენ ლებანი (საფრანგეთი) ერთი კადრის ნომინაციაში წარმოგვიდგენს ქუჩის სცენას ძირითადად ახალგაზრდა ორთოდოქსი ებრაელების მონაწილეობით იერუსალიმში. ისინი პურიმს — „ესთერის წიგნის“ მიხედვით ებრაელი ხალხის ხსნას — დიდი ზარ-ზეიმით აღნიშნავენ, რაც რელიგიური სიხარულის, კარნავალური პაროდიის და ალკოჰოლური ანესთეზიის სინთეზში გამოიხატება. დათო ქორიძე (საქართველო), თავისი მობილური ერთი კადრით, „პროტესტს“ გამოხატავს სასიგნალო შუქის წითელი ნისლით. რისხვის ობიექტი უხილავი რჩება, შეტყობინება კი ასეთია: რაღაც უნდა შეიცვალოს. Newcomer-ის ნომინაციის გამარჯვებული ოლე ვიტი (ჰანოვერი, გერმანია) თავის ნამუშევარში „საინფორმაციო ბიურო — ადმინისტრაციის ავტომატური ქმედებები“ იკვლევს ინდური ბიუროკრატიის პარადოქსებს მთის მწვერვალების, კომპიუტერიზაციის გაუბედავი მცდელობებისა და ბიუროკრატიის მიმართ ადამიანების გასაოცარი სიმშვიდის ფონზე.
ჟიური: ლარს ლინდემანი, რიჩარდ ბრემი, ნიკოლაი ლაოტლიევი, თინა შელჰორნი
Kolga Tbilisi Photo Awards is one of a kind compared with other international competitions: beside the winners in the different categories each year around 100 shortlisted series and single pictures are presented in the award event, and published in the catalog and the website of the festival. In his mobile series, Javier Arcenillas (Madrid), re-stages political, aesthetic and cosmonautical icons of former superpower USSR and playfully blends historical recordings, monuments, architecture and museum and displays it into collages. Sputnik returns! Christian Werner (Hanover, Germany) unfolds in his reportage “Rubble and Delusion. A journey through Assad’s Syria” the destruction of Aleppo, Latakia and Homs in radical panoramas of completely dismantled and mined cities and the haunting moments of eerie civilian life in the middle of nowhere. Guilio di Sturco (London-Bangkok), unveils in his concept series “Aerotropolis: The way we’ll live next” a decontextualized city model, heady prospects and artificial paradises of a futuristic foreclosed remote habitat of passengers, consumers, suppliers and global players around the sprawling airports, in a light transit zone of an unleashed technology cult. With his deeply moving documentary “Amores Perros”, Karl Mancini (Rome) embarks on a walk through hell of homeless young people in the slums and industrial facilities of Buenos Aires. Love and pain, violence and drugs to survive on the road; anger and powerlessness, criminalization and corruption, loneliness and solidarity. Sebastien Leban’s (France) one shot, a street scene of mostly younger orthodox Jews in Jerusalem. They celebrate Purim, the salvation of the Jewish people in the book of Esther, in an agitated mood between religious joy, carnivalesque parody and alcoholic anesthesia. Dato Koridze (Tbilisi) signals with this mobile one shot, a gesture of “protest”, wrapped in the red smoke of a flare. The subject of outrage remains invisible. The message: there should be change. Ole Witt (Hanover, Germany) explores in the Newcomer Prize “Help desk - Random Acts of Administration” paradoxes of Indian bureaucracy between clusters of mountain peaks, tentative attempts of computerization and the amazing serenity of people in dealing with the red tape.
The Jury: Lars Lindemann, Richard Bram, Nikolay Laoutliev, Tina Schelhorn
საუკეთესო ერთი კადრი
გამარჯვებულები
BEST ONE SHOT
WINNERS ერთი კადრი
სებასტიენ ლებანი
ONE SHOT
SÉBASTIEN LEBAN
საფრანგეთი
FRANCE
რეპორტაჟი
REPORTAGE
ქრისტიან ვერნერი
CHRISTIAN WERNER
გერმანია
GERMANY
კონცეპტუალური ფოტო
CONCEPTUAL PHOTO
ჯულიო დი სტურკო
GIULIO DI STURCO
დოკუმენტური სერია
DOCUMENTARY SERIES
იტალია
კარლ მანჩინი
ITALY
KARL MANCINI
იტალია
ITALY
მობილური ფოტო სერია
MOBILE PHOTO SERIES
ხავიერ არსენილიასი
JAVIER ARCENILLAS
ესპანეთი
SPAIN
მობილური ფოტო
MOBILE PHOTO
დათო ქორიძე
DATO KORIDZE
საქართველო
GEORGIA
NEWCOMMER
NEWCOMMER
ოლე ვიტი გერმანია
OLE WITT
სებასტიენ ლებანი
პურიმის ზეიმი იერუსალიმში
GERMANY
SÉBASTIEN LEBAN Pourim banquet in Jerusalem
საუკეთესო რეპორტაჟი
BEST REPORTAGE
ქრისტიან ვერნერი გზა ნგრევისკენ ქვაღორღი და იმედგაცრუება. ასადის სირიაში მოგზაურობა. ალეპოს დაცემასთან ერთად, ბაშარ ასადის რეჟიმი კიდევ ერთხელ აკონტროლებს ქვეყნის სიდიდით მეორე ქალაქს. შესაძლებელია თუ არა ქვეყანაში შერიგება? დიქტატორის მიერ ნაწილებად დაშლილ ქვეყანაში მოგზაურობა.
CHRISTIAN WERNER Road to Ruin Rubble and Delusion. A Journey Through Assad’s Syria. With the fall of Aleppo, the regime of Bashar Assad once again controls the country’s second-largest city. But is reconciliation possible in the country? A journey through the dictator’s rump state.
საუკეთესო კონცეპტუალური ფოტოპროექტი
BEST CONCEPTUAL PHOTO PROJECT ჯულიო დი სტურკო ქალაქი-აეროპორტი. როგორ ვიცხოვრებთ მომავალში აეროტროპოლისი ურბანული ფორმაა, რომლის დაგეგმარება, ინფრასტრუქტურა და ეკონომიკა კონცენტრირებულია აეროპორტზე, რომელიც სწრაფი კავშირის საშუალებით, თავის ბიზნესს მიმწოდებლებს, მომხმარებლებს და საქმიან პარტნიორებს მთელი მსოფლიოს მასშტაბით თავაზობს. ესაა ქალაქი, რომელსაც ათასობით კილომეტრზე თავის მეგობრებთან უფრო ხშირი კავშირი აქვს, ვიდრე ხმელეთის მეზობლებთან. აეროტროპოლისის იდეას, რომელსაც სახელი ამერიკელმა აკადემიკოსმა, დოქტორმა ჯონ კასარდამ გაუთქვა, საფუძვლად უდევს გლობალიზაცია არა მხოლოდ საქონლის, არამედ ინტელექტის ტრანსპორტირების გზით. აეროტროპოლისი ისეთი ქალაქის მოდელია, რომლისთვისაც ბიზნეს-მოთხოვნების და სახელმწიფო კონტროლის შეთავსება მნიშვნელოვანია. ასეთი ქალაქები ცივილიზაციაში გავრცელებულ ფართო მასშტაბის თემებს აერთიანებს, ბუნებრივი ლანდშაფტების გადანაწილებიდან ტექნოლოგიების მიმართ ჩვენს უპირობო რწმენამდე, ელეგანტური და ლოგიკურად მოწყობილი არქიტექტურის ფონზე.
GIULIO DI STURCO Aerotropolis, the way we will live next An Aerotropolis is an urban form whose layout, infrastructure, and economy is centered on an airport, offering its businesses speedy connectivity to suppliers, customers, and enterprise partners worldwide. It is a city less connected to its land-bound neighbors than to its peers thousands of miles away. Popularized by the American academic Dr. John Kasarda, at the root of the Aerotropolis lays globalization with the transportation of not only goods but also intellect. An Aerotropolis is a model of a city driven by a combination of business needs and state control. These cities capture the breadth of themes running through civilization from the re-appropriation of the natural landscape to our unquestioning faith in technology on the backdrop of architecture refined in elegance and logic.
საუკეთესო დოკუმენტური ფოტოსერია
BEST DOCUMENTARY PHOTO PROJECT კარლ მანჩინი ძაღლური სიყვარული ბუენოს აირესში რიაჩუელოს ბინძური წყლები საზღვრებს აწესებს და ადამიანები, რომლებიც მის სიახლოვეს ცხოვრობენ, საგანგაშო მდგომარეობაში აღმოჩნდებიან. ერთ მხრეს ბუენოს აირესია, მეორე მხარეს — პროვინცია. მდინარის პირას ერთ-ერთ გარეუბანს ისლა მასიელი ეწოდება. „ძაღლური სიყვარული“ მოგვითხრობს სიყვარულსა და ტკივილზე, სისასტიკეზე, ქუჩაზე, ნარკოტიკებსა და თვითგადარჩენისთვის ბრძოლაზე. ეს რამდენიმე მოზარდის ისტორიაა. მათ ამბებში ქუჩაში გაზრდილი ბევრი არგენტინელი ბიჭის და გოგოს ცხოვრება ირეკლება. რისხვა, ტკივილი, უძლურება, სიღატაკე (არა მხოლოდ ეკონომიური) მათი ყოველდღიურობაა. ასეთი მდგომარეობა ყველას მემკვიდრეობით ერგო, რაც მრავალი ფაქტორითაა განპირობებული: ოჯახის არარსებობა, სასტიკი, ნარკოტიკებზე ან ალკოჰოლზე დამოკიდებული მშობლები, უპასუხისმგებლო მთავრობა, რომელიც უგულვებელყოფს გარეუბანს, კორუმპირებული და დანაშაულის თანამზრახველი პოლიცია, რომელიც ნარკობარონებთანაა შეკრული. უმომავლო გოგო-ბიჭები. ისინი ხორციელ სიყვარულს ეძლევიან, ეხმარებიან ერთმანეთს და, იმავდროულად, ძაღლებივით ჩხუბობენ.
KARL MANCINI Amores Perros In Buenos Aires the dirty waters of Riachuelo delimit borders and people who have their houses in its proximity live in alarming conditions. On one side there’s Buenos Aires, on the other the Province. One of the suburbs on the river is called Isla Maciel. Amores Perros is a story of love and pain, violence, street, drugs, a struggle for survive. It’s the story of some adolescents. Their stories are the stories of many Argentinean boys and girls who grow up on the streets. Wrath, pain, impotence, misery (not only economic) are their daily lives. Everyone has inherited this situation created by many factors: a family that doesn’t exist, violent, addicted or alcoholic parents, an absent government that ignores suburbs, a police often corrupted and accomplice who comes to terms with the narcos. Boys and girls with no chances. They love carnally, giving each other support and, at the same time, fighting like dogs.
NEWCOMER AWARD
ოლე ვიტი საინფორმაციო ბიურო - ადმინისტრაციის ავტომატური ქმედებები ერთხელ ერთმა ინდოელმა მითხრა: „ინდოეთში ყოველ 40 კილომეტრში ყველაფერი იცვლება — საკვები, ენა, მენტალობა. უცვლელი მხოლოდ სამთავრობო ოფისებში არსებული პირობებია.“ მინდოდა ამ თეზისის შემოწმება და ჩემი ნამუშევრები სამ შტატსა და 14 სხვადასხვა სამთავრობო ოფისში გადავიღე. ინდოეთსა და დასავლეთს შორის კავშირი — ზედმეტი ბიუროკრატიისადმი სიყვარული აღმოვაჩინე. ჩემი დასავლური პოზიციიდან გამომდინარე, უჩვეულო გზით ეფექტურობის მიღწევას მიჩვეული ვარ, რომელიც ადამიანებს ციფრებად აღიქვამს. ინდოეთში ხელისუფლების უპასუხისმგებლობამ და მომსახურე პერსონალის არაეფექტურობამ გამაოცა და კიდევ უფრო დავინტერესდი ბიუროკრატიით. მართალია, დასავლეთსა და ინდოეთს შორის ძალიან დიდი სხვაობაა, მაგრამ ორივეს ბიუროკრატიული ფსიქოზი აერთიანებს.
OLE WITT Help Desk - Random Acts of Administration An Indian once told me: “In India every 40 kilometers everything changes – the food, the language, the mentality. The only constant are the conditions in the government offices.” I wanted to review this thesis and photographed my work in three states and 14 different governmental offices. I found a connection between India and the Western world through their shared love of excessive bureaucracy. From my western point of view I am used to obsessed ways of efficiency, which treat humans as numbers. In India the carelessness of the authorities and the inefficiency with which the employees handle it fascinated me and I began to engage more intensively with the bureaucracy. Although the western world and India could hardly be more opposing both are united by the bureaucratic insanity.
მობილური ფოტო : საუკეთესო ფოტოსერია
MOBILE PHOTO: BEST PHOTO SERIES
ხავიერ არსენილიასი საბჭოთა კონსტრუქციული დიალოგი. პოლიტიკური, სახელოვნებო და სოციალური ელემენტები, რომლებიც პერესტროიკის შემდეგ, სამი ათეული წლის განმავლობაში, ისევ უცვლელია. კონსტრუქტივიზმი, როგორც პირველი რუსული/საბჭოთა ელემენტების დიალოგი, რომელიც ორ დაპირისპირებულ საზოგადოებას შესანიშნავად აწყვილებს.
JAVIER ARCENILLAS Soviet Dialogues to constructivism. Political, artistic and social elements that remain settled in Russia almost three decades after the perestroika. Constructivism as a dialogue of the first Russian / Soviet representative element that perfectly links the two opposing societies.
მობილური ფოტო : საუკეთესო ერთი კადრი
MOBILE PHOTO: BEST ONE SHOT
დათო ქორიძე პროტესტი
DATO KORIDZE Protest
ერთი კადრი
ნომინანტები
ONE SHOT
SHORTLIST
ალექსანდრა ვესნინა რუსეთის ფედერაცია Aleksandra Vesnina Russian Federation
იონგ ვა ალექს უონგი მალაიზია Yoong Wah Alex Wong Malaysia
მორიც კიუსტნერი გერმანია Moritz Kustner Germany
სებასტიენ ლებანი საფრანგეთი Sébastien Leban France
დიმიტრი ბახტაძე საქართველო Dimitri Bakhtadze Georgia
ალესიო პადუანო იტალია Alessio Paduano Italy
ირაკლი ძნელაძე საქართველო Irakli Dzneladze Georgia
ნიკიტა ტერიოშინი რუსეთის ფედერაცია Nikita Teryoshin Russian Federation
სიმონე ტრამონტე იტალია Simone Tramonte Italy
ვლადიმირ ვასილევი ბულგარეთი Vladimir Vasilev Bulgaria
ანდრეი სემენოვი რუსეთის ფედერაცია Andrey Semenov Russian Federation
კარლ მანჩინი იტალია Karl Mancini Italy
ნინუცა კაკაბაძე საქართველო Ninuca Kakabadze Georgia
ტილ რიმელე გერმანია Till Rimmele Germany
თაკო რობაქიძე საქართველო Tako Robakidze Georgia
გიორგი ნაკაშიძე საქართველო Giorgi Nakashidze Georgia
კიკი შტრაიტბერგერი გერმანია Kiki Streitberger Germany
პაველ ვოლკოვი რუსეთის ფედერაცია Pavel volkov Russian Federation
ჰოსეინ ფარდინფარდი საქართველო Hossein Fardinfard Georgia
თერეზა ალბერსი გერმანია Theresa Albers Germany
დავიდ ფერბერკტი ბელგია David Verberckt Belgium
კონსტანტინ ზაიკოვი ბულგარეთი Konstantin Zaykov Bulgaria
პეტია ვასილევა ბულგარეთი Petya Vasileva Bulgaria
დოკუმენტური DOCUMENTARY
თომას ვიქტორი გერმანია Thomas Victor Germany
დომინიკ ჩიუ ჰონგ კონგი Dominic Chiu Hong Kong
მარკუს სიმაიტისი გერმანია Marcus Simaitis Germany
ჟერარ სტარონი საფრანგეთი Gerard Staron France
ალესიო პადუანო იტალია Alessio Paduano Italy
ირაკლი ძნელაძე საქართველო Irakli Dzneladze Georgia
იან მაქნოთ დევისი სამხრეთ აფრიკა Ian Mcnaught Davis South Africa
მატიას კრივიცი სლოვენია Matjaz Krivic Slovenia
რევაზ ხოფერია საქართველო Revaz Khoperia Georgia
ანა მიროშნიჩენკო რუსეთის ფედერაცია Anna Miroshnichenko Russian Federation
იულია გესი გერმანია Julia Gaes Germany
იელენა იანკოვიჩი სერბეთი Jelena Jankovic Serbia
მორის ვოლფი ნიდერლანდები Maurice Wolf Netherlands
რობერტა კორეჯია იტალია Roberta Corregia Italy
დანიელ ზაიფერტი გერმანია Daniel Seiffert Germany
იულია სკორობოგოტოვა რუსეთის ფედერაცია Yuliya Skorobogatova Russian Federation
კარლ მანჩინი იტალია Karl Mancini Italy
ოლე ვიტი გერმანია Ole Witt Germany
ფედერიკო ვესპინიანი იტალია Federicco Vespignani Italy
ჯულიო დი სტურკო იტალია Giulio Di Sturco Italy
კრისტინა ჩიბიკი გერმანია Christina Czyblik Germany
ფაბიან რიტერი გერმანია Fabian Ritter Germany
კატრინ შტრაიჰერი გერმანია Katrin Streicher Germany
ოქსანა ვენიამინოვა ბელორუსია Oksana Vemianimova Belarus
ფერიტ კუიასი შვეიცარია Ferit Kuyas Switzerland
ჯორდან გეილი აშშ Jordan Gale United States
მატია ვაკა იტალია Mattia Vacca Italy
ფედერიკო ვესპინიანი იტალია Federicco Vespignani Italy
ლორან მიუშელი საფრანგეთი Laurent Muschel France
პაველ ვოლკოვი რუსეთის ფედერაცია Pavel Volkov Russian Federation
ფილიპო ვენტური იტალია Filippo Venturi Italy
რეპორტაჟი REPORTAGE
მატიას კრივიცი სლოვენია Matjaz Krivic Slovenia
ქრისტიან ვერნერი გერმანია Christian Werner Germany
მათიას იუნგი გერმანია Matthias Jung Germany
სანდრა ჰოინი გერმანია Sandra Hoyn Germany
ქრისტოფერ სიმსი აშშ Christopher Sims United States
ალფრედო ბოსკო იტალია Alfredo Bosco Italy
მორიც კიუსტნერი გერმანია Moritz Kustner Germany
ჯულიო დი სტურკო იტალია Giulio Di Sturco Italy
მარიკა დი ბელგია Marika Dee Belgium
სერგეი მელნიჩენკო უკრაინა Sergey Melnitchenko Ukraine
შიმონ მორიც-შაბიანი უნგრეთი Simon Moricz-Sabjan Hungary
ბენჯამინ ფილარსკი საფრანგეთი Benjamin Filarski France
ნატაშა შარაპოვა რუსეთის ფედერაცია Natasha Sharapova Russian Federation
ხავიერ არსენილიასი ესპანეთი Javier Arcenillas Spain
მატიას კრივიცი სლოვაკეთი Matjaz Krivic Slovenia
სერგი ალკაზარი ესპანეთი Sergi Alcazar Spain
შორე მეჰდჯუ გერმანია Schore Mehrdju Germany
ვინჩენცო მონტეფინეზე იტალია Vincenzo Montefinese Italy
ოლე ვიტი გერმანია Ole Witt Germany
მიშელ პეტილო ბელგია Michel Petillo Belgium
სიმონე ჩერიო იტალია Simone Cerio Italy
ხავიერ არსენილიასი ესპანეთი Javier Arcenillas Spain
ირაკლი ძნელაძე საქართველო Irakli Dzneladze Georgia
პაველ ვოლკოვი რუსეთის ფედერაცია Pavel Volkov Russian Federation
ნანა ჰაიტმანი გერმანია Nanna Heitmann Germany
სუსანა ხირონი ესპანეთი Susana Giron Spain
ჯეიმს ალენი დიდი ბრიტანეთი James Allen United Kingdom
კარლ მანჩინი იტალია Karl Mancini Italy
რობერტ ბარკა სლოვაკეთი Robert Barca Slovakia
ნიკიტა ტერიოშინი რუსეთის ფედერაცია Nikita Teryoshin Russian Federation
ტობი ბინდერი გერმანია Toby Binder Germany
ჯეიმს ფორდი ირლანდია James Forde Irland
კიკი შტრაიტბერგერი გერმანია Kiki Streitberger Germany
სილვია ლანდი იტალია Silvia Landi Italy
კონცეპტუალური CONCEPTUAL
გიორგი ინდუაშვილი საქართველო Giorgi Induashvili Georgia
იოანა საკელარაკი ბელგია Ioanna Sakellaraki Belgium
რონგგუო გაო ჩინეთი Rongguo Gao China
დამიან ხრობაკი პოლონეთი Damian Chrobak Poland
მითჰილ აფრიჯ ჩოდრი ბანგლადეში Mithail Afrige Chowdhury Bangladesh
ანა პინტო პორტუგალია Ana Pinto Portugal
გიორგი როდიონოვი საქართველო Giorgi Rodionov Georgia
კასპარ კლაასენი ნიდერლანდები Caspar Claasen Netherlands
ტარო კარიბე იაპონია Taro Karibe Japan
დინა ალფაზი ისრაელი Dina Alfasi Israel
ნიკლა სისტო იტალია Nicla Sisto Italy
ანდრეას კრემერი გერმანია Andreas Kremer Germany
ევგენი როპელი გერმანია Jewgeni Roppel Germany
კასპერ კოვალსკი პოლონეთი Kacper Kowalski Poland
ქსენია სიდოროვა რუსეთის ფედერაცია Ksenia Sidorova Russian Federation
ელიზავეტა ვდოვინა რუსეთის ფედერაცია Elizaveta Vdovina Russian Federation
პეტია ვასილევა ბულგარეთი Petya Vasileva Bulgaria
ანდრეას ტაიჰმანი გერმანია Andreas Teichmann Germany
ვალენტინ ოდნოვიუნი უკრაინა Valentyn Odnoviun Ukraine
ლინ ფილის ზეეგერი გერმანია Linn Phyllis Seeger Germany
ჯულიო დი სტურკო იტალია Giulio Di Sturco Italy
გიორგი ნაკაშიძე საქართველო Giorgi Nakashidze Georgia
სერგეი მელნიჩენკო უკრაინა Sergey Melnitchenko Ukraine
არნე პიპკე გერმანია Arne Piepke Germany
თამუნა ჩქარეული საქართველო Tamuna Chkareuli Georgia
ლორენს სამალონგი აშშ Lawrence Sumulong United States
ჰელმუტ ჰერგარტენი გერმანია Helmut Hergarten Germany
გოშა აბაშვილი საქართველო Gosha Abashvili Georgia
ტაირ იუნი თურქეთი Tahir Un Turkey
ასტრიდ შულცი დიდი ბრიტანეთი Astrid Schulz United Kingdom
იაკუბ პასიერკევიჩი პოლონეთი Jakub Pasierkiewicz Poland
მაქს სლობოდა გერმანია Max Slobodda Germany
ჰირო ტანაკა იაპონია Hiro Tanaka Japan
ევგენი როპელი გერმანია Jewgeni Roppel Germany
ფილიპე ბიანკი პორტუგალია Filipe Bianchi Portugal
ბეტინა მალიკი გერმანია Bettina Malik Germany
იან ზიხლინსკი გერმანია Jan Zychlinski Germany
მაქსიმ ზმეევი რუსეთის ფედერაცია Maxim Zmeyev Russian Federation
მობილური სერია MOBILE SERIES
მანო სვანიძე საქართველო Mano Svanidze Georgia
ხავიერ არსენილიასი ესპანეთი Javier Arcenillas Spain
დათო ქორიძე საქართველო Dato Koridze Georgia
იელენა იანკოვიჩი სერბეთი Jelena Jankovic Serbia
მონიკა ბართი გერმანია Monika Barth Germany
ანა ივანცოვა რუსეთის ფედერაცია Anna Ivantsova Russian Federation
მასიმო ბარბერიო იტალია Massimo Barberio Italy
დმიტრი ხოვანსკი რუსეთის ფედერაცია Dmitry Khovanskiy Russian Federation
იოანა ბლექი დიდი ბრიტანეთი Joanna Black United Kingdom
ნიკიტა ტერიოშინი რუსეთის ფედერაცია Nikita Teryoshin Russian Federation
ანი დავარაშვილი საქართველო Annie Davarashvili Georgia
მატია ვაკა იტალია Mattia Vacca Italy
მობილური ერთი კადრი MOBILE ONE SHOT
ირაკლი შარაშიძე საქართველო Irakli Sharashidze Georgia
ნინუცა კაკაბაძე საქართველო Ninuca Kakabadze Georgia
ანი დავარაშვილი საქართველო Annie Davarashvili Georgia
ირაკლი ძნელაძე საქართველო Irakli Dzneladze Georgia
ჟერარ სტარონი საფრანგეთი Gerard Staron France
დათო ქორიძე საქართველო Dato Koridze Georgia
ლორენცო მანჯალარდი იტალია Lorenzo Mangialardi Italy
რაში არორა ინდოეთი Rashi Arora India
დამიან ხრობაკი პოლონეთი Damian Chrobak Poland
ლუდოვიკ ბროკერო საფრანგეთი Ludovic Broquereau France
სალომე რუხაძე საქართველო Salome Rukhadze Georgia
დინა ალფაზი ისრაელი Dina Alfasi Israel
მანო სვანიძე საქართველო Mano Svanidze Georgia
სიმონა ბონანო იტალია Simona Bonanno Italy
ვ მანსჰოლტი გერმანია W Mansholt Germany
მასიმო ბარბერიო იტალია Massimo Barberio Italy
სიუზანა წითელაძე საქართველო Suzana Tsiteladze Georgia
თომა სუხაშვილი საქართველო Thoma Sukhashvili Georgia
მატია ვაკა იტალია Mattia Vacca Italy
ფაბიან რიტერი გერმანია Fabian Ritter Germany
თომას ვიქტორი გერმანია Thomas Victor Germany
მითჰილ აფრიჯ ჩოდრი ბანგლადეში Mithail Afrige Chowdhury Bangladesh
ცია ლაბაძე საქართველო Tsia Labadze Georgia
თინათინ თუშიშვილი საქართველო Tinatin Tushishvili Georgia
ნიკლა სისტო იტალია Nicla Sisto Italy
ჰელმუტ ჰერგარტენი გერმანია Helmut Hergarten Germany
ერთი კადრი
ONE SHOT
ალექსანდრა ვესნინა - ტიტანების შეტაკება Aleksandra Vesnina - Clash Of The Titans
ალესიო პადუანო - ჩაძირული კაცი Alessio Paduano - The drowning man
ანდრეი სემენოვი - თეთრითეთრითეთრი Andrey Semenov - Whitewhitewhite
გიორგი ნაკაშიძე - ლელო Giorgi Nakashidze - Lelo
დავიდ ფერბერკტი - წვიმის მოლოდინში David Verberckt - Waiting For The Rain
დავიდ ფერბერკტი - როჰინჯა ზღვასთან David Verberckt - Rohingya By The Sea
დომინიკ ჩიუ - ვარსკვლავური ომები იუნიში Dominic Chiu - Starwars Uyuni
დომინიკ ჩიუ - შონდონგის თვალი Dominic Chiu - Eye of Sondoong
ჟერარ სტარონი - დაკარგული Gerard Staron - Lost
ჟერარ სტარონი - ინი და იანი Gerard Staron - yin Yang
ჰოსეინ ფარდინფარდი - ასე შორს, ასე ახლოს Hossein Fardinfard - So Far, So Close
იან მაქნოთ დევისი - რასკაზონის საცურაო კლუბი Ian Mcnaught Davis - The Raskazone Swimming Club
ირაკლი ძნელაძე - ფრენა. Irakli Dzneladze - Fly ...
ირაკლი ძნელაძე - მომავალი.. Irakli Dzneladze - Future ...
კარლ მანჩინი - არც ერთით ნაკლებ Karl Mancini - Ni Una Menos
კარლ მანჩინი - გამოკეტილები Karl Mancini - Encerradas
იელენა იანკოვიჩი - ჰალუბიელი ზარების დამტარებლები 2017 Jelena Jankovic - Halubian Bell Bearers 2017
კიკი შტრაიტბერგერი - მავლიდის დღესასწაული, ზანზიბარი Kiki Streitberger - Mawlid Celebrations, Zanzibar
კონსტანტინ ზაიკოვი - ბალკანეთის თხემზე Konstantin Zaykov - On The Ridge Of The Balkan
მარკუს სიმაიტისი - მატარებლით მგზავრობა Marcus Simaitis - Train Ride
მატიას კრივიცი — მინერალური წარმონაქმნები სალარ-დე-უიუნიში Matjaz Krivic - Mineral formations on Salar de Uyuni
მატიას კრივიცი - მეგობრებთან ერთად უიუნის პოპულარულ სათამაშო მოედანზე Matjaz Krivic - Playing with friends at the popular Uyuni playground
მორის ვოლფი - საბაგირო გზის სამგზავრო ვაგონი. ჭიათურა Maurice Wolf - Cable car. Chiatura
მაქსიმილიან მანი - უსათაურო Maximilian Mann - Untitled
ნიკიტა ტერიოშინი - სეული Nikita Teryoshin - Seoul
მორიც კიუსტნერი - მომაკვდავი მკვდარი ზღვა Moritz Küstner - The Dying Dead Sea
ნინუცა კაკაბაძე - კიბორჩხალა Ninuca Kakabadze - Crayfish
პაველ ვოლკოვი - ორთოდოქსი მღვდელი Pavel Volkov - Orthodox Priest
პეტია ვასილევა - ბავშვობა Petya Vasileva - Childhood
რევაზ ხოფერია - მიკ ჯაგერი Revaz Khoperia - Mick Jagger
რობერტა კორეჯია - მოლოდინში (მბრდღვინავი ძუ ლომი) Roberta Corregia - Looking Forward (Roaring Lioness)
სიმონე ტრამონტე - მისტიური ექიმბაშები Simone Tramonte - The Mystic Healers
ტილ რიმელე - 219ა პარაგრაფი. აბორტის მომხრეთა პროტესტი Till Rimmele - §219a Pro Abortion Protest
იონგ ვა ალექს უონგი - ისარი Yoong Wah Alex Wong - Arrow
იონგ ვა ალექს უონგი - ყინულის ტილო Yoong Wah Alex Wong - Ice Canvas
იონგ ვა ალექს უონგი - მარაგი Yoong Wah Alex Wong - Resources
დოკუმენტური
DOCUMENTARY
ალესიო პადუანო ფენტანილის მოხმარება ესტონეთში ფენტანილი ძლიერი სინთეტიკური ოპიოიდია, რომელიც მედიცინაში ანესთეზიურ საშუალებად გამოიყენება. დაახლოებით თხუთმეტი წლის მანძილზე, მას ნარკოტიკებად ასაღებდნენ ევროკავშირის ქვეყნის — ესტონეთის ქუჩებში. ის ათჯერ უფრო ძლიერია, ვიდრე ჰეროინი და ასჯერ უფრო დიდი ზემოქმედების უნარი აქვს, ვიდრე მორფინს. ამის გამო, ფენტანილმა ქვეყნის დედაქალაქ ტალინში ყველა სხვა ნარკოტიკი ჩაანაცვლა. აქ დღეში დაახლოებით თხუთმეტი ფატალური შემთხვევა ხდება, ზედმეტი დოზის მიღების გამო. ეს მაჩვენებელი საკმაოდ დიდია 400 000-იანი დედაქალაქისთვის. ესტონეთი ნარკოტიკების ზედმეტი დოზით მოხმარების დროს ფატალური შემთხვევების რაოდენობით ევროპაში პირველ ადგილზეა. ევროპაში ნარკომოხმარების შედეგად გარდაცვალების რიცხვი 1 მლნ. მოსახლეზე 19,2-ს შეადგენს, ხოლო ესტონეთში 1 მლნ. მოსახლეზე 113 სიკვდილის შემთხვევა დასტურდება.
ALESSIO PADUANO Fentanyl abuse in Estonia Fentanyl is a powerful synthetic opioid used in medicine as anesthetic. It has been passed off as drug for about fifteen years in the Estonian streets - European Union member country - being tens times more powerful than heroin and about hundred times more powerful than morphine. For this reason fentanyl has completely replaced all other drugs and in Tallinn, the capital of the country, causing about fifteen overdose cases per day, a huge number in a city counting 400.000 inhabitants. Estonia has the highest number of per capita drug fatalities anywhere in Europe. The European deaths average that could be attributed to drug abuse is of 19.2 deaths per 1 million inhabitants. In Estonia instead there are 113 deaths per 1 million inhabitants.
ანა მიროშნიჩენკო ანას უყვარხარ ანა — მენტალური დაავადების, anorexia nervosa-ს შემოკლებული სახელია. ამ დროს ადამიანი შეგნებულად უარს ამბობს საკვებზე. გავრცელებულია თინეიჯერებს შორის. არაოფიციალური მონაცემებით, შემთხვევების 50% სიკვდილით მთავრდება. ახალგაზრდა გოგონები მზად არიან, რომ მათი წონა 40 კგ-ს არ აჭარბებდეს. თუმცა, მთავარი მაინც 30 კგ-მდე დაკლებაა. anorexia nervosa წინათ პროფესიონალი მოდელებისთვის დამახასიათებელ დარღვევად ითვლებოდა. დღესდღეობით ის იმ ჩვეულებრივი ადამიანების ცხოვრების ნაწილად იქცა, რომელთაც მოდის სამყაროსთან საერთო არ აქვთ. როგორც წესი, ანორექსიით დაავადებული გოგონას დიეტა ბოსტნეულის, ხილის და წყლისგან შედგება. დღეში არაუმეტეს 500 კალორიას მოიხმარენ. არადა, ჩვეულებრივი დღიური ნორმა 2000-ია. დაავადების შემდგომი ფაზა არის ბულიმია. ყოველდღიურად დიდი რაოდენობით საკვების მიღება ყოველდღიურ ჯოჯოხეთად იქცევა და დღეში დაახლოებით 5-6-ჯერ კუჭის გამორეცხვა აუცილებელი ხდება. დამატებითი გრამების მომატების შიშის გამო, ის ნარკოტიკებზე დამოკიდებულებას ემსგავსება.
ANNA MIROSHNICHENKO Ana loves you Ana is the short name of anorexia nervosa, a mental illness in with a person deliberately refuses to eat. Common among teenagers, in 50% of cases the disease leads to death according to unofficial data. Young girls are ready, their weight does not exceed 40 kilos. But the main goals is the mark of 30. Anorexia nervosa used to be a disorder of professional models. Today it has become part of the lives of ordinary people, not related to the world of fashion. As a rule, the diet of girl with anorexia is vegetables, fruits and water. No more than 500 calories per day, compared with the usual daily rate of 2000. The next phase disorder bulimia. Uncontrolled eating in large quantities becomes a daily hell and ends with the stimulation of the cleansing of the stomach up to 5-6 times daily. The fear of gaining extra grams makes it similar to drug addiction.
ქრისტოფერ სიმსი ომის თეატრი: ერაყის და ავღანეთის სიმულირებული სოფლები თითქმის ათი წლის მანძილზე, ავღანეთის და ერაყის გამოგონილი სოფლების ტერიტორიებზე, აშშ-ს სამხედრო ბაზების საწვრთნელ მოედნებზე ფოტოებს ვამზადებდი. სოფლები ჩრდილოეთ კაროლინას და ლუიზიანას უღრან ტყეებშია განლაგებული და, ასევე, დიდი ტერიტორია უკავია კალიფორნიაში, სიკვდილის ველთან არსებულ უზარმაზარ უდაბნოში. თითოეულ ბაზაზე ათასობით აკრზეა გადაჭიმული სოფლების ჯგუფი. ეს ადგილები გამოგონილ ქვეყანაშია და თითოეულ ბაზაზე მას სხვადასხვა სახელი აქვს: ტალათა, ბრაგისტანი, ან, უბრალოდ, „ერაყი“. ეს სოფლები უცნაური და დამთრგუნველი გაჩერების პუნქტის ფუნქციას ასრულებს იმ ადამიანებისთვის, რომლებიც ომში მიდიან, ან რომელთაც ომს თავი დააღწიეს. აშშ-ს ჯარისკაცებს გამოგონილი სოფლის მცხოვრებლებთან აქვთ ურთიერთობა. მათი დიდი ნაწილი ერაყიდან და ავღანეთიდან ჩამოსული ემიგრანტები არიან. მათ უკვე იშოვეს სამუშაო ამერიკაში და ისინი იმ ცხოვრების ვერსიას თამაშობენ, რომელიც მიატოვეს. ისინი მოულოდნელად, კულტურული სტუმრის სამუშაოს ახალ ფორმას ამკვიდრებენ.
CHRISTOPHER SIMS Theater of War: The Pretend Villages of Iraq and Afghanistan For almost ten years, I have been making photographs within fictitious Iraqi and Afghan villages on the training grounds of U.S. Army bases. The villages are situated in the deep forests of North Carolina and Louisiana, and in a great expanse of desert near Death Valley in California. Each base features clusters of villages spread out over thousands of acres, in a pretend country known by a different name at each base: Talatha, Braggistan, or simply “Iraq.” The villages serve as a strange and poignant way station for people heading off to war and for those who have fled it. U.S. soldiers interact with pretend villagers who are often recent immigrants from Iraq and Afghanistan, who have now found work in America playing a version of the lives they left behind and who are unexpectedly pioneering a new form of cultural guest work.
დანიელ ზაიფერტი ტრაბანტები — ბეტონის და მზის მიღმა. ბერლინის გახმაურებული სატელიტი ქალაქის, გროპიუსშტადტის ვიზუალური პორტრეტი. ეს იყო დაგეგმილი უტოპია, რომელიც ბაუჰაუსის დამაარსებელმა, ვალტერ გროპიუსმა შექმნა. გროპიუსშტადტი გულისხმობს 45 000 ადამიანზე გათვლილ ცათამბჯენებს, მწვანე საფარს და სავაჭრო ცენტრებს. შორიდან ეს ყველაფერი ახლებურად და მოვლილად გამოიყურება. მაგრამ თუკი შიგნით ყოფილხართ, ყველგან იქ მცხოვრები ძაღლების და ბავშვების შარდის და განავლის სუნს იგრძნობდით. განსაკუთრებით აუტანელი სუნი კორიდორშია. ჩემი ნამუშევარი „ტრაბანტები“ ეძღვნება ე.წ. სატელიტი ქალაქების გარე სივრცის აღქმასა და შიდა სინამდვილეს შორის სხვაობის საკითხს. ჩემს ფოტოგრაფიულ მიდგომას შეიძლება პოეტური დოკუმენტური ფოტოგრაფია ეწოდოს. ჩემი ფოტოებით ვცდილობ, ბეტონის სასტიკი ფასადების მიღმა შევიხედო და ყურადღება გავამახვილო მცხოვრებლებზე, რომლებსაც იქ, იმ განსაკუთრებულ ვიზუალურ გარემოში შევხვდი. არსებობს თუ არა სილამაზე და როგორ შეიძლება მისი აღმოჩენა? რა აცოცხლებს ამა თუ იმ ადგილს და რა ხდის მას სასიამოვნოს მაშინაც კი, როცა მას სახელი აქვს გატეხილი? ამ ბეტონის ფასადებს მიღმა სილამაზის და ადამიანურობის მკრთალი ნაკვალევი აღმოვაჩნე.
DANIEL SEIFFERT Trabanten – Beyond Concrete and Sun. A visual portrait of Berlin’s infamous satellite city Gropiusstadt. It was planned Utopia by Bauhaus founder Walther Gropius. Gropiusstadt – skyscrapers for 45.000 people, green lawn and shopping malls. From far away it all appeared new and very cared of. However, if you have been inside, everywhere it smelt like piss and shit. That came from the many dogs and children, who lived there. The most it stunk in the hallway. My work TRABANTEN deals with general questions about outer perception versus inner reality of so called satellite cities. I would describe my photographic approach as poetic documentary. With my pictures I try to look beyond the brutal concrete facades and to focus on the inhabitants I met out there in this very special visual surrounding. Is there beauty and how can it be discovered? What is it that makes a place – despite of its bad reputation – alive and enjoyable? What I have found is delicate traces of beauty and humanity beyond the concrete facades.
დიმიტრი ბახტაძე თოკით ხტომა — თავისუფლებით თრობა თოკით ხტომა ახალი ექსტრემალური სპორტია. მაღალი ობიექტიდან თოკით ხტომა. ეს ფოტოპროექტი 2013-2014 წლების მანძილზე, სანქტ-პეტერბურგში იქმნებოდა, თოკით მხტომელების გუნდ „23 ბლოკთან“ ერთად. გუნდი „23 ბლოკი“ თოკით ხტომის შესაძლებლობას აძლევდა ადამიანებს, რომელთაც თავისუფლების შეგრძნება სურდათ. გადმოსახტომად ისინი ძველ, მიტოვებულ, მაღალსართულიან შენობებს არჩევდნენ.
DIMITRI BAKHTADZE Rope jumping as freedom drink Rope jumping is a new extreme sport. Jumping with a rope from a higher object. This photo project was created within a year in 2013-2014 in St. Petersburg with the team of jumpers “23 Block”. The “23 Block” team did jumps for people who wanted to feel freedom drink. For jumps the old abandoned high-rise buildings were used.
ფედერიკო ვესპინიანი მანძილი დღის ბოლოს რომ არ ვიპოვოთ, სამუდამოდ დავკარგავთ. დედამისის გამო ვწუხვარ, — ამბობს სასამართლოს ანთროპოლოგი და კრიმინოლოგი ისრაელ ტიკასი და თან ხშირ მცენარეებს ათვალიერებს მის ირგვლივ. ის ტყის სიღრმეში, შორეულ სივრცეში შედის, რომელსაც ქუჩის ბანდა — მარა სალვატრუჩა აკონტროლებს. მან 20 წლის გოგონა — რეინა იზაბელა სანჩესი უნდა იპოვოს, რომელიც 2013 წელს გაუჩინარდა. რეინა პოლიციელის მეგობარი გოგონა იყო. რეინას კვალს ვერსად მიაგნეს. ჩრდილოეთ-ცენტრალურ ამერიკულ სამკუთხედში, რომელიც სალვადორს, ჰონდურასსა და გვატემალას შორის მდებარეობს, უკანასკნელი ორმოცი წლის მანძილზე, სისასტიკე ყოველდღიურობის ნაწილი გახდა. საომარ ზონაში მკვლელობის საშუალო მაჩვენებლის გარდა, დღესდღეობით ადამიანებს არა მხოლოდ კლავენ, არამედ აქრობენ. სალვადორში ერთადერთი კრიმინოლოგი, შვილდაკარგული დედები და მკვლელები ტკივილით აღსავსე მელოდიის მომღერალ ქოროდ იქცა, რაც ფარდას ხდის ნაცრისფერ გარემოს, რომლის მიღმაც ამტანობა, სიყვარული და ღირსება იმალება.
FEDERICO VESPIGNANI La Distancia If we do not find her at the end of the day she will be lost forever, I’m sorry for her mum, — says the forensic anthropologist and criminologist Israel Ticas, while looking at the thick vegetation around him. He is digging into the woods in a remote area controlled by the street gang the Mara Salvatrucha to find Reina Isabella Sanchez, a 20 years old girl who disappeared in 2013. She was the girlfriend of a policeman. Reina will never be located. In the Northern Triangle, between El Salvador, Honduras and Guatemala in the last forty years, violence has become part of life. Beyond the average murder rate of a war zone, nowadays people are not just being killed, but they are actually vanishing. The only Criminologist in El Salvador, mothers who can’t find their loved ones and Sicarios become the chorus of a painful melody revealing a grey area, where resilience, love, and dignity lay.
ფერიტ კუიასი ასტანა უკვე 20 წელია, რაც დიდი ქალაქები ჩემი ფოტოგრაფიული პრაქტიკის განუყოფელი ნაწილი გახდა. 2011 წლიდან, მსოფლიოს ნახევარზე მეტი ქალაქებში ცხოვრობს. ამიტომაც მაინტერესებს ქალაქები, რომელთაც ახლო მომავალში შეიძლება საზოგადოებასა და ეკონომიკაზე მნიშვნელოვანი გავლენა მოახდინონ. სატელევიზიო დოკუმენტურ ფილმში, რომელიც ყაზახეთის ახალი დედაქალაქის მშენებლის, სერ ნორმან ფოსტერის შესახებ მოგვითხრობდა, ასტანა აღმოვაჩინე. ქალაქი საკუთარი იდენტობის მაძიებელი ერის სიმბოლოა. წინათ საბჭოთა კავშირის ნაწილმა, ყაზახეთმა, თავისი ეთნიკური იდენტობის დიდი ნაწილი დაკარგა. მაგრამ დღეს ისინი სრული ცვლილების წინაშე დგანან. 2017 წლის ოქტომბერში ასობით კილომეტრებზე გადაჭიმული სტეპებით გარშემორტყმული თანამედროვე ქალაქი აღმოვაჩინე. იქ, სადაც ოდესღაც მომთაბარე ყაზახები კარვებად ბანაკდებოდნენ, დღეს ასტანა მიწის ბრტყელ ზედაპირზე აღმოცენებული გაქვავებული მირაჟივითაა. ყაზახურ კულტურაში კი ოდესღაც ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხენები — მანქანებმა ჩაანაცვლეს.
FERIT KUYAS Astana Large cities are the center of my photographic practice for more than 20 years. As since 2011 more than half the world population lives in urban areas, I am interested in cities that might reshape society and economy in our near future. I discovered Astana in a TV documentary about the Sir Norman Foster who built in the new capital of Kazakhstan. The city is a symbol for a nation on the search of their identity. Having formerly been part of the Soviet Union, the Kazakh were stripped of a great part of their ethnic identity. Today however, they are on the verge of a complete change. In October 2017 I found a modern city in the middle of nowhere with hundreds of kilometers of step around it. Where in the old days nomadic Kazakhs would set up their camps, today Astana resembles a petrified mirage in the flatland. And the Kazakh culture that used to be based on horses is now based on cars.
ფილიპო ვენტური კორეული ოცნება ჩრდილოეთ კორეაში ტოტალიტარული დიქტატურაა, რომელიც კიმის დინასტიის კულტს ეფუძნება. ის ერთ-ერთი ყველაზე ჩაკეტილი ქვეყანაა მსოფლიოში. დედაქალაქი ფხენიანი ყოველგვარი რესურსის ცენტრია და ქვეყნის ამბიცია, რომ ძლიერი და თანამედროვე სახელმწიფოს წარმოდგენა შექმნას, მასშია კონცენტრირებული. გაუთავებელი ანტიამერიკული პროპაგანდა სამხრეთ კორეის მოსახლეობას ამერიკის ოკუპაციის მსხვერპლად წარმოაჩენს. ახალგაზრდა თაობა აშშ-ს მუდმივი თავდასხმის შიშით ცხოვრობს. იმავდროულად, პროპაგანდა ითვალისწინებს ქვეყნის ტექნიკური მიღწევებით სიამაყის გრძნობის გაღვივებას, რაც ქვეყნის უზენაესი ლიდერის დამსახურებაა და რის კულმინაციაც ბირთვული იარაღის გამოცდებია. ფხენიანის ახალგაზრდობა განათლებას იღებს, რომ მცოდნე და პროფესიონალ ადამიანებად ჩამოყალიბდნენ, განსაკუთრებით მეცნიერების სფეროში, რომ კიდევ უფრო განამტკიცონ შეიარაღების და ტექნოლოგიების განვითარება. მათი ოცნება კორეის გაერთიანება და მთლიან და თავისუფალ სახელმწიფოდ მისი ქცევაა.
FILIPPO VENTURI Korean Dream North Korea is a totalitarian dictatorship based on the cult of the Kim dynasty. It’s one of the most secluded countries in the world. Pyongyang, the capital, is the center of all the resources and the country’s ambition to boast a strong and modern facade. The incessant propaganda against the USA portraits the South Korean population as a victim of the American invasion; young generations live in a constant alert state as if the USA could attack any day. At the same time the propaganda aims at instilling a great sense of pride for the country’s technical progression, fueled by the Supreme Leader and culminating in the atomic bomb and the subsequent tests. Pyongyang youngsters have been educated to be learned and knowledgeable people, especially in the scientific field, to foster the development of armaments and technology, chasing the dream of reuniting Korea in a whole and free state.
ჯულიო დი სტურკო სოფია SingularityNet ამჟამად ღია ამოსავალი კოდის მქონე ხელოვნური ინტელექტის დეცენტრალიზებულ ინტელექტუალურ პროგრამულ უზრუნველყოფაზე მუშაობს, რომელიც ბლოკურ-ჯაჭვური მეთოდით იფუნქციონირებს. ხელოვნური ინტელექტების ეს ქსელი მომხმარებელს ხელოვნურ ინტელექტს მომსახურების სახით შეთავაზებს, უპრეცედენტოდ განსხვავებულად და ღიად. SingularityNet შეასრულებს ხელოვნური ინტელექტის თვითორგანიზაციის და სულ უფრო მზარდი წარმოების პლატფორმას, ხელოვნური ინტელექტის მწარმოებელსა და მომხმარებელთა საზოგადოებებს, მათ მიერვე შექმნილ ხელოვნურ ინტელექტებს შორის ერთობლივი მუშაობის შედეგად. SingularityNET ერთგვარი აპების მაღაზია იქნება, სადაც აპები არა მხოლოდ მომხმარებელთა მოთხოვნებს დააკმაყოფილებს, არამედ ერთმანეთის დახმარებით, მომხმარებლები განახორციელებენ თავიანთ ამოცანებს და პროექტებს. პირველი კომპლექსური ხელოვნური ინტელექტის სისტემა, რომელიც SingularityNET-ის ბაზაზე მომზადდება, იქნება დღემდე ყველაზე დახვეწილი ჰუმანოიდი რობოტის, სოფია ჰენსონის ხელოვნური ინტელექტის ტვინი. წელს საუდის არაბეთმა სოფიას მოქალაქეობა მიანიჭა და სოფია გახდა პირველი რობოტი, რომელიც მოქალაქედ აღიარეს.
GIULIO DI STURCO Sophia SingularityNet is currently working on creating an open source decentralized AI platform running on the block chain. This network of AIs will provide AI as a service in an unprecedentedly diverse and open way. SingularityNet will serve as a platform for the self-organization and emergence of increasing levels of Artificial General Intelligence, via the collaborative activity of the AI developer and user communities and the AIs they build and use. We can imagine SingularityNET being a sort of an app store‚ where apps can not only serve users’s needs, but invoke each other’s help to complete their tasks or projects. The first complex AI system to be realized on the SingularityNET will be an AI brain for Sophia Hanson – the most sophisticated humanoid robot ever built. This year Saudi Arabia granted the status of Citizen to Sophia that became the first robot to be recognized as a citizen.
ირაკლი ძნელაძე ოცნების ხეები უკანასკნელი 3 წლის მანძილზე, ფირზე აღვბეჭდავ პროცესს, თუ როგორ რგავენ ჩემს ქვეყანაში ხეებს. ქართველმა ბიზნესმენმა ბიძინა ივანიშვილმა შავი ზღვის სანაპიროზე, შეკვეთილში, საკუთარი რეზიდენციის მახლობლად დენდრარიუმის გაშენება გადაწყვიტა. ის ყიდულობს მიწის ნაკვეთს იქ, სადაც მისი სასურველი ხე იზრდება. ამიტომაც ეს ტერიტორია კერძო საკუთრებაშია და ფოტოების გადაღებისთვის უფლების მოპოვება რთულია. 4 წლის განმავლობაში, ის აპირებს, რომ საქართველოს სხვადასხვა რეგიონიდან თავის ახალ დენდრარიუმში 200-ზე მეტი ხე გადაიტანოს. ყველა ხე, რომელიც მისი ბრძანებით გადარგეს, 100 წელზე მეტი ხნისაა. გადარგვა და ტრანსპორტირება რთული პროცესია. ტიულპანის ხემ, რომელიც პირველი გადარგეს, ვერ გაიხარა ახალ ადგილზე და ის ხალხს შეშად დაურიგეს.
IRAKLI DZNELADZE Trees of Dream For the last 3 years, I’m taking photos of a process how the trees of my country are replanting. Georgian businessman Bedzina Ivanishvili decided to create an arboretum on the shores of the Black Sea near his residence in Shekvetili. He buys every piece of land where the tree he needs grows. That is why the territory is private property, so it is difficult to get permission to shoot. For 4 years he plans to transport over 200 trees from different regions of Georgia to his new arboretum. All the trees that have been replanted on his order are more than 100 years old. Replanting and transporting are too complicated processes. The tulip tree, which was replanted first, did not survive into a new place. It was given to people on firewood.
ჯეიმს ალენი ადიღე. გაუმარჯოს ჩერქეზეთს კავკასიის მთები ჩერქეზებისთვის მშობლიურია. ჩერქეზები უძველესი ტომების გაერთიანებაა, რომლებიც შავი ზღვის მთაგორიანი სანაპიროს მახლობლად ცხოვრობდნენ. მეცხრამეტე საუკუნის განმავლობაში, რუსეთის იმპერია სისტემატურად თავს ესხმოდა ჩერქეზეთს, რასაც შედეგად მოყვა გენოციდი და დაახლოებით 600 000 ჩერქეზის განადგურება. 1864 წლისთვის ჩერქეზეთი მიწასთან გაასწორეს. ის, ვინც თავს უშველა, შავი ზღვის გადაღმა შეიხიზნა და ოსმალების მხარეს რუსეთის წინააღმდეგ იბრძოდა. დიასპორა ოსმალეთის იმპერიის სხვადასხვა რეგიონში გავრცელდა. ერთი ჯგუფი იმ ტერიტორიაზე დასახლდა, სადაც ახლა ისრაელია. დღეისთვის 3 000 ადამიანი კფარ-კამაში, ტიბერიადის ტბასთან ცხოვრობს. ჩერქეზები ისრაელის საზოგადოებასთან ინტეგრირდნენ, მაგრამ საკუთარი თემის ფარგლებს გარეთ ქორწინებას მაინც ერიდებიან, თავგამოდებით იცავენ ტრადიციებს, რელიგიას, ჩაცმულობას, ენას და იდენტობას. ჩერქეზებისთვის, რომელთაც სახელმწიფო არ გააჩნიათ, ყველაზე დიდი საფრთხე მუდმივად ცვალებად სამყაროში ასიმილაციის შიშია.
JAMES ALLEN Adiga. Circassia forever The Caucasus Mountains were home to the Circassians, a union of ancient tribes whose land hugged the rugged northeast coast of the Black Sea. Over the course of the nineteenth century the Russian Empire systematically attacked Circassia resulting in the genocide of an estimated 600,000 Circassians. By 1864 Circassia was laid to waste. The survivors fled across the Black Sea to settle in and fight for the Ottomans against the Russians. The diaspora spread across the Ottoman Empire. One group settled in what is now Israel. Today, a population of 3,000 resides in the village of Kfar Kama near the Sea of Galilee. The Circassians are integrated into Israeli society but equally shun marriage outside their community, fiercely retaining their traditions, religion, dress, language and identity. A people with no state, the Circassians’ biggest fear is assimilation into an ever changing world.
ჯეიმს ფორდი რევოლუციის პირმშოები პროექტი „რევოლუციის პირმშოები“ ვენესუელელ ახალგაზრდებზე დაკვირვებას გულისხმობს. მათი უმრავლესობა ძალიან ცუდ პირობებში ცხოვრობს. უკანასკნელი ორი წლის მანძილზე, გამოცხადებული საომარი ზონის მიღმა, კარაკასი ყველაზე საშიში ქალაქის სტატუსით სარგებლობს. ვენესუელის მთელი ჯანდაცვის სისტემა ნგრევის პირასაა. ჩვილების დაღუპვის რაოდენობამ ახალ ზღვარს მიაღწია. 2017 წელს, სამთავრობო სტატისტიკის მიხედვით, 4 074 ჩვილმა ერთი წლის ასაკამდე ვერ მიაღწია. ვენესუელური ორგანიზაციის, Fundacion Bengoa-ს მიერ ჩატარებული კვლევის თანახმად, დაახლოებით 9,6 მლნ ადამიანი დღეში ორჯერ ან უფრო ნაკლები სიხშირით იღებს საკვებს. ვენესუელის ყველაზე პრობლემური საკითხი საკვების სიმცირეა, რაც პირდაპირ უკავშირდება საჯარო სკოლებში მოსწავლეების რაოდენობის შემცირებას, ვინაიდან სკოლებს ლანჩის შეთავაზება უკვე აღარ შეუძლიათ. ქვეყანას ჰიპერინფლაციის საკითხიც ანადგურებს.
JAMES FORDE Children of the revolution Children of the revolution takes an intimate look at the current generation of Venezuelan youth, most of who are living in extremely vulnerable circumstances. Caracas takes lead as most dangerous city outside of declared war zone, for the last two years. The entire Venezuelan health care system is on the verge of collapse. Infant mortality has reached new highs. In 2017,Government statistics showed 4,074 babies died before completing their first birthday. According to a survey by the Venezuelan organization Fundacion Bengoa about 9.6 million people eat two or fewer meals a day. Venezuela’s most pressing issue of food shortages has a direct correlation to many public schools seeing a drop in percentage of students, as they can no longer provide lunch. The issue of hyperinflation is also crippling the country.
ხავიერ არსენილიასი AmA ამაზონის ჯუნგლების შუაგულში შეგიძლიათ იხილოთ რიოს ხეობა. ორი სამყაროს შეხვედრის მსგავსად, კულტურები ერთმანეთს ერწყმის იმ მეტაფორის საშუალებით, რომელიც სახელდებს ან გარდაქმნის წყალს თუ მიწას. ესაა ხილვა, რომელიც აგებს და იმახსოვრებს იმას, რომ ის ადამიანის არაცნობიერში რჩება; ადამიანის, რომელიც თავის ყველაზე სპირიტუალურ და მეოცნებე ემოციურ მდგომარეობაშია. თაობებისთვის ინდიელები შეისწავლიდნენ დროს, ქვეცნობიერს და მედიტაციების ცერემონიებს. დროისა და სივრცის მიმართება, როგორც ჩანს, მომდინარეობს სამყაროზე ბატონობის საბაზისო იმპულსის დაკმაყოფილების სურვილიდან — პიროვნების ძირითადი ადგილსამყოფელიდან და მეხსიერებიდან გამომდინარე, სივრცისა და დროის შესახებ ყველაზე პრიმიტიული შეხედულებების წყალობით. ესენია მატერიალიზებული ოცნებები, რომლებიც გონების დაკარგულ სივრცეშია დავანებული.
JAVIER ARCENILLAS AmA In the heart of the Amazon rainforest you can find the Quebradas del Rio. Like a meeting of two worlds, cultures intertwine over the metaphor that registers or modifies water or land. It is a vision that constructs and remembers that it remains in an unconscious of the being that is in its most spiritual and dreamer emotional state. For generations the Indians have explored time, the subconscious and meditation ceremonies. The relationship between time and space seems to originate in the need to satisfy a basic impulse of world domination due to the basic place and the memory of the individual in his most primitive concepts about space and time. They are the materialized dreams that have peace in a lost place of the mind.
ჯორდან გეილი ესაა რაცაა სიდარ-რაპიდსში (აიოვას შტატი) დავიბადე. მარტოხელა დედის ერთადერთი შვილი ვიყავი, რომელიც ჩემს დაბადებამდე ნარკოდამოკიდებულებას და სიღატაკეს ებრძოდა. ჯერ კიდევ თინეიჯერობის ასაკში დედაჩემს ვარწმუნებდი, რომ მეტამფეტამინის მოხმარების მიზეზი სირცხვილს ან მოწყენას არ უკავშირდებოდა, მაგრამ ამაში დარწმუნება სულ უფრო რთული იყო. პროექტი „ესაა რაცაა“ დავიწყე, როგორც საკუთარ სამყაროსთან შეგუების და საზრისის ძიების საშუალება. ავტობიოგრაფიული ვიზუალური დღიური დამეხმარა წინ აღვდგომოდი იმ ემოციებს, რომლებიც ჩემს სახლში ტრიალებდა. ამ პროცესში, ნათელი მოეფინა სიმართლეს ჩემს და დედაჩემის შესახებ და გაქცევის ჩვენეულ სურვილს. პროექტში გამოიკვეთება ახალგაზრდობის და ასაკოვანი ადამიანის უმწეობის, რაიმეზე დამოკიდებულების და განკურნების თუ ყველა იმ თავისებურების პორტრეტი, რომელიც შუა დასავლეთის ამ ქალაქში თანაარსებობს. პირადული ამბის საშუალებით, სერიები მოგვითხრობს იმედგაცრუებაზე, მწუხარებასა და სხვადასხვა თაობის მხრიდან განვითარების ერთ წერტილში გაყინვისკენ სწრაფვაზე ამერიკის გულისგულში.
JORDAN GALE It Is What It Is I was born in Cedar Rapids, Iowa; the only child to a single mother who, since before I was born, has struggled with a combination of drug abuse and poverty. As a teenager, I had assured my mother that her use of methamphetamine was never a source of shame or resentment, but this promise had steadily become harder to believe in. It Is What It Is began as a means to find closure and meaning with my world. The autobiographical visual diary helped me confront the emotions born in my home. In the process, truths emerged about myself, my mother, and our shared desire for escape. It Is What It Is creates a portrait of youth and decrepitude, addiction and recovery, all coexisting in this Midwest town. Through a personal narrative the series highlights the frustration, sorrow, and longing of multigenerational stagnation in America’s Heartland.
იულია გესი ნატურისტები ბუნებასთან კავშირი მრავალი ფორმით ვლინდება. ნატურისტებს აქვთ მოთხოვნილება, რომ შიშველ კანზე ნიავის მსუბუქი ქროლვა შეიგრძნონ. თავისუფლების, ბუნებრიობის და ამბოხის შეგრძნება იღვიძებს მათში, როდესაც ისინი გერმანიის ტყეებში ფეხით მოგზაურობას შიშვლები აწყობენ. თავიანთი მანქანების განიერი საქარე მინების მიღმა დამალულები, ისინი შეუმჩნევლად უახლოვდებიან ჟანგბადით გაჯერებულ მწვანე კუნძულებს — ტყეებს. თავზე ქუდებმორგებული, ყელიან ფეხსაცმელებში გამოწყობილი და ხელის თითებზე ადგილმდებარეობის დადგენის გლობალური სისტემით აღჭურვილები, ისინი ბუჩქებს შორის მიიკვლევენ გზას. ესაა ერთმანეთთან დაკავშირებული ადამიანებისგან შემდგარი საზოგადოების დაგეგმილი ბუნებაში გაქცევა. ამიტომაც ჩნდება კითხვა, ეს თავისუფლების და დამოუკიდებლობისკენ მათი სწრაფვის გამოხატულებაა თუ ახალ ტექნოლოგიებზე ჩვენი დამოკიდებულების მდუმარე დასტური. ბუნების და ადამიანის მიმართების ამ ასპექტების შესახებ დასკვნები, იკონოგრაფიული შტრიხებით, შეგიძლიათ იულია გესის ნამუშევრებში აღმოაჩინოთ, რომლებიც ნაწილობრივ უჩვეულო კუთხით და სიღრმისეულად წარმოგვიდგენს ნატურისტების სამყაროს.
JULIA GAES The Naturists The connection with nature - arises in many forms. Naturists have an urge to feel the cool breeze on their bare skin. Feelings of freedom, naturalness and rebellion are getting awakened at their nude hiking tours through the public German woods. Hidden in the broad windshields of their cars, they unnoticeably approach the green islands of breathing - the forest. With hats on the top, boots on the bottom and gps under the fingertips, they navigate through the bushes. A calculated escape from an otherwise ever linked up society. Therefore the question emerges if it’s a hunt for freedom and independence or a quiet confirmation of our technological dependency. Conclusions about those aspects of the human in nature marked with traces of iconography can be found in Julia Gaes pictures and offer a partly bizarre insight into the world of naturists.
კატრინ შტრაიჰერი ღამეული თრთოლვა პროექტში „ღამეული თრთოლვა“ გარდამავალ ეტაპზე მყოფ უნიკალურ ქალაქს შევისწავლი. კირუნა არქტიკული წრის ჩრდილოეთით, შვედეთში არსებული პატარა ქალაქია, რომლის მომავალიც უცნობია. ერთ დღეს ის შეიძლება რკინის საბადომ ჩაყლაპოს. ქალაქი გასულ საუკუნეში გააშენეს, რაც რკინის საბადოს აღმოჩენამ განაპირობა და რაც აქაურებისთვის შემოსავლის მთავარი წყარო იყო. ახლა ეს საქმიანობა ქალაქის არსებობას საფრთხეს უქმნის. რკინას მიწისქვეშა აფეთქებების გზით მოიპოვებენ, რის გამოც მიწა ყოველღამით თრთის. თითოეული აფეთქება ლანდშაფტზე ბზარებს აჩენს, რომელიც თანდათან სულ უფრო უახლოვდება ქალაქს. გასული წლების მანძილზე, შეეცადნენ, რომ ქალაქის დიდი ნაწილი თანდათან სხვაგან გადაეტანათ, მაგრამ ეს ხანგრძლივი პროცესია და ქალაქელები საკუთარი მომავლის და ქალაქის შესახებ გადაწყვეტილების მიღებას არ ჩქარობენ. და მაინც, შევხვდი ადამიანებს, რომლებიც გაბედულად, პირისპირ უყურებენ თავიანთ სახიფათო ხვედრს. კარუნაში არამყარი მდგომარეობაა, პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით.
KATRIN STREICHER Night time tremors In Night Time Tremors‚ I explore a unique city in transition. Kiruna, a small city north of the Arctic Circle in Sweden, faces an uncertain future; in danger of being swallowed by a giant iron ore mine. The city developed over the last century in direct response to the ore mining that is the primary source of income in the area. Now that very mining is causing the city’s collapse. Iron is extracted via underground explosions that cause the earth to tremor every night. Each blast results in cracks in the landscape, with the impact moving steadily towards the city. For the past years there have been efforts to move large parts of the city, but it’s a slow process and the citizens have become wary about their futures and the future of the city. And yet I encountered people stoically facing their precarious fates. In Kiruna normalcy continues on unsteady ground, literally and figuratively.
ლორან მიუშელი ვარცხნილობა — ეთიოპიიდან კუბამდე პროექტი „თმის სტილისტის მოგზაურობის“ შესახებ გიამბობთ, ეთიოპიიდან განამდე, გამბიიდან კუბამდე და ორიენტირებულია „აფრიკულ სილამაზის სალონებზე“. აფრიკული ვარცხნილობების სტილისტები ერთმანეთისგან მკვეთრად განსხვავდებიან და შევეცადე პროექტით ეს მეჩვენებინა. ყურადღება გავამახვილე გარემოსა და ფერების შეხამებაზე, რაც განუმეორებელია აფრიკასა და კუბაში. შევეცადე მეჩვენებინა სილამაზე, რაც ყველგანაა, სიღატაკის მიუხედავად.. ძირითადად, სევდიან და დრამატულ საკითხებზე ვმუშაობ და ამ პროექტით მინდოდა, რაიმე მსუბუქის და მშვენიერის შესახებ მომეთხრო. ეს მეტისმეტად არასკანდალური დოკუმენტური სერიაა, საკმაოდ მსუბუქი, სადაც არც ომია და არც სევდა. აქ მხოლოდ ფოტოგრაფიით ტკბობაა!
LAURENT MUSCHEL Haircut - From Ethiopia to Cuba It is about a “hairdresser road trip” from Ethiopia to Ghana, from Gambia to Cuba focusing on “Afro salons”. Afro hairdressers are very diverse and I have tried to illustrate it. I have focused on the atmosphere and the color combinations, which are so unique in Africa and Cuba. I have tried to show the beauty which appears everywhere despite the poverty... I usually work on very sad and dramatic topics and I wanted to go for something light and beautiful. This is a very non-controversial documentary, not heavy, not showing war or sadness. It is about the pleasure of photography!
მარიკა დი ბელფასტი: ახალგაზრდობა ორად გახლეჩილ ქალაქში ჩრდილოეთ ირლანდიის დედაქალაქ ბელფასტის მუშათა კლასის უბნები არაერთი სისასტიკის მოწმე ყოფილა ოცდააწლიანი კონფლიქტის დროს, ძირითადად კათოლიკე რესპუბლიკელებსა (რომლებიც გაერთიანებული ირლანდიის მომხრეები არიან) და პროტესტანტ ლოიალისტებს შორის (რომელთაც გაერთიანებული სამეფოს შემადგენლობაში ყოფნა სურთ). ახალგაზრდობის დიდ ნაწილს, რომელიც ეკონომიკურად და სოციალურად ღარიბ ამ უბნებში იზრდება, საკუთარი თვალით არ უნახავს სასტიკი დაპირისპირება, რომელიც ოცი წლის წინ დიდი პარასკევის შეთანხმებით დასრულდა. თუმცა ისინი სწორედ ამ შეთანხმების შედეგებს იმკიან. ქალაქის მუშათა კლასის უბნები ისევ დაყოფილია ჯგუფებად და მათი კათოლიკე და პროტესტანტი თემის წარმომადგენლები ისევ ჩაკეტილ ცხოვრებას ეწევიან. ახალგაზრდობას მეტისმეტად დანაწილებულ საზოგადოებაში უწევს ცხოვრება, რომელიც დევიზით „ჩვენ სხვების წინააღმდეგ“, სიღატაკეში, იზოლაციასა და სამხედრო ფორმირებების პირობებში ცხოვრობს.
MARIKA DEE Belfast: Being Young in a Divided City The working-class areas of Northern Ireland’s capital Belfast witnessed some of the worst violence during the three-decade-long conflict between the mostly Catholic republicans who wanted a united Ireland and the mostly Protestant loyalists who wanted to remain part of the UK. Most young people growing up in these economically and socially deprived areas have not experienced the troubles firsthand – the violent conflict ended twenty years ago with the Good Friday Agreement – yet their lives continue to be shaped by its ongoing legacy. The city’s working-class areas are still divided along sectarian lines and their Catholic and Protestant communities lead largely segregated lives. Young people grow up in a deeply divided society with an entrenched us-versusthem mentality and are exposed to poverty, barriers and paramilitaries.
მატიას კრივიცი ლითიუმი — 21-ე საუკუნის მამოძრავებელი ძალა ელემენტები ჩვენი დროის სოციალური და ინდუსტრიული ფაქტორებია, რომლებიც თამაშის წესებს ცვლიან. პროექტი იკვლევს მის მთავარ კომპონენტს, ლითიუმს, მოპოვებიდან — საბოლოო პროდუქტამდე. ბოლივია და ჩინეთი სულ უფრო უახლოვდებიან ერთმანეთს. არა მხოლოდ პოლიტიკურად, არამედ ყველაზე მსუბუქი ლითონის — ლითიუმის წყალობით. ლითიუმის კარბონატის ბაზარი დიდად მოთხოვნადია — ლითიუმი ყოველგვარი ბატარეის მთავარი შემადგენელია — როგორც ელექტრონული მოწყობილობებისთვის, ისე ელექტრომანქანებისთვის და ა.შ. ცნობილია, რომ ბოლივიას ლითიუმის ყველაზე დიდი მარაგი აქვს მსოფლიოში. მეორე მხრივ, ჩინეთი მსოფლიოს მოწინავე მწარმოებელია. ლითიუმის ბატარეებზე გათვლილი პროდუქტების და თვით ელექტრომობილების წარმოება სულ უფრო სწრაფად იზრდება. მაგრამ მსოფლიოში მისი მარაგი მალე ამოიწურება, რასაც სერიოზული გეოსტრატეგიული შედეგები მოყვება. ფოტოებზე წარმოდგენილია მთელი პროცესი — სალარ-დე-უიუნიში ამ ნედლეულის მოპოვებით დაწყებული, ჩინეთში ლითიუმზე გათვლილი საბოლოო პროდუქტების წარმოებით დამთავრებული.
MATJAZ KRIVIC Lithium – The Driving Force of the 21st Century Batteries are the social and industrial game changers of our time. Project follows the tracks of its core component, lithium, from mining to final products. Bolivia and China are becoming increasingly connected. Not only politically, but also via the lightest of the metals - lithium. The market for lithium carbonate is booming - lithium is one of the main ingredient of all battery powered electronic gadgets, electric cars etc. Bolivia has the largest confirmed lithium reserves in the world. China, on the other hand, is a leading global producer and a rapidly growing market for the lithium-batteries driven products and e-mobility itself. But the world will soon be short on its supply, which in turn can cause serious geostrategic consequences. Images follow the path from the mining of this raw material at Salar de Uyuni, to the production of the final lithium based products in China.
მათიას იუნგი რევიერი გერმანიის უკიდურესი დასავლეთით, გერმანიაში სიდიდით მეორე ელექტროენერგიის მომწოდებელი კომპანია მუშაობს ევროპის უდიდეს ნახშირის კარიერზე, რომელიც რეგიონის ლანდშაფტს და სოციალურ სტრუქტურას ათეული წლებია ცვლის. უკანასკნელი 60 წლის განმავლობაში, ათეულობით სოფელი და პატარა ქალაქი უზარმაზარ ხვრელებში გაუჩინარდა და 45 000 ადამიანზე მეტმა მთავრობის ან საკუთარი ძალისხმევით იქაურობა დატოვა. ამ კარიერების დახურვა 2045 წლისთვის დაიგეგმა. ამ დროისთვის, კიდევ ათასობით მაცხოვრებს მოუწევს საკუთარი სახლების მიტოვება. გლობალურ კლიმატურ ცვლილებებზე საუბრების გახშირებასთან ერთად, ნახშირის მოპოვების წინააღმდეგ სამოქალაქო და პოლიტიკური პროტესტი უკანასკნელ წლებში გაიზარდა.
MATTHIAS JUNG Revier In the very west of Germany the second largest German power company operates europe’s largest brown coal opencast mines, which have been transforming the landscape and the social structure in this region for decades. During the last 60 years dozens of villages and small towns have disappeared in giant holes and over 45.000 people have been relocated by the government or fled of their own accord. The closure of these opencast mines has been set for the year 2045. By that time, several thousand more inhabitants will have been forced to leave their homes. Civil and political protest against the mining increased in the last years under the influence of the global climate discussion.
მიშელ პეტილო მე არ ვარ ჩემი სხეული — ევთანაზიის ამბავი წელიწადნახევარზე მეტია, რაც 34 წლის კლერს შევხვდი, რომელიც სავარძელსაა მიჯაჭვული. ახალგაზრდა ქალს მარცხენა ფეხის აუტანელი ტკივილი მოსვენებას არ აძლევს. სერიები მიზნად ისახავს შეზღუდული ფიზიკური შესაძლებლობების მქონე ადამიანის ჩვენებას — რომ მასაც ისეთივე სურვილები და სწრაფვები აქვს, როგორც ნებისმიერს. მაგრამ მისი ცხოვრება მუდმივად სასტიკ შემთხვევებს, სახიფათო ოპერაციებს, ძლიერ ტკივილგამაყუჩებლებს და მტანჯველ ტკივილებს უკავშირდება, რის შემდეგაც მას მხოლოდ ერთი სურვილიღა დარჩა: რომ მისი სიცოცხლე დასრულდეს. 2017 წლის მეორე ნახევრის განმავლობაში, იმედის ნაპერწკალი ჩაისახა, რომ იმპლანტირებული ნეიროსტიმულატორი შვებას მოუტანდა. თავიდან ისე ჩანდა, რომ პროცედურა წარმატებული იყო. თუმცა, რამდენიმე კვირის წინ ტკივილები ისევ დაეწყო. 2017 წლის დეკემბერში, კლერმა კიდევ ერთხელ მოისურვა სიცოცხლის დასრულება და 2018 წელს ევთანაზიასთან დაკავშირებული პროცედურების განხილვის განახლება.
MICHEL PETILLO I am not my body - A story about euthanasia It has been over a year and a half that I met Claire, a 34 year old, wheelchair bound, young woman suffering form severe pains in her right foot. The series aims to show that a physically impaired person has the same desires and aspirations as anybody else. However, her life has been all about severe accidents, risky operations, severe painkillers and excruciating pains, leaving her with only one wish: to end her life. During the second half of 2017, there was a glimmer of hope that an implanted neurostimulator would be solace. At first it seemed that the procedure was a success. However, a few weeks back the pains start to reoccur. In December 2017, Claire expressed once again her wish to end her life and to restart the procedure for active euthanasia in 2018.
ნანა ჰაიტმანი გერმანიის უკანასკნელი ქვანახშირის საბადო — ეპოქის დასასრული ქვანახშირის მოპოვებამ გერმანიას საშუალება მიცა, რომ ინდუსტრიულ რევოლუციაში ჩართულიყო და მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ გერმანული „ეკონომიკური სასწაულის“ შექმნაში წვლილი შეეტანა. ამან დღეისთვის ძირითადი ინდუსტრიების განვითარება გამოიწვია. ეს ყველაფერი ისტორიაა. ქვანახშირის უკანასკნელი მაღარო Prosper Haniel 2018 წელს დაიხურება. საპატიო ყარაულის თანხლებით, უკანასკნელი მაღაროს კლუბის წევრები — პენსიაში გასული კარიერის მუშაკები იკრიბებიან და ტრადიციებსა და მოგონებებს არ ივიწყებენ. ასაკოვან მამაკაცებს ათწლეულების მანძილზე მუშაობის კვალი ეტყობათ. მოტეხილი მუხლები, მალთაშუა თიაქარი და დაავადებული ფილტვები მათთვის ტიპური სიმპტომებია. უარეს შემთხვევაში, ჩასუნთქული ქვანახშირის მტვერი სილიკოზის ავთვისებიან ფორმას იწვევს. აღარავის მოენატრება ადამიანის და ბუნების ბოროტად გამოყენება, როდესაც უკანასკნელი მაღარო დაიხურება. მაგრამ მაღაროელთა სითბოს, მათ ტრადიციებს და ამ რეგიონის განსაკუთრებულ თავისებურებას ხშირად მოიგონებენ.
NANNA HEITMANN Germany’s last coal mine - The end of an era Coal mining enabled Germany’s participation in the industrial revolution and contributed to the German ‘Wirtschaftswunder’ after World War II; resulting in the development of today’s key industries. That is all history. Prosper Haniel, the last remaining colliery, closes in 2018. In the guard of honor‚ – the miner’s club of the last colliery ‘Prosper Haniel’ – the retired pit foremen gather and safeguard their memories and traditions. The elderly men are marked by decades of hard work. Broken knees, herniated discs and black lung are the typical symptoms. In the worst case, the inhaled coal dustpan leads to the malignant form of the silicosis. Nobody will mourn the overexploitation of man and nature when the last colliery closes. But the warmth of the miners, their traditions and the very special identity of this region: this will be missed.
ნიკიტა ტერიოშინი მემკვიდრეობა რქების გარეშე გერმანული მეწველი ძროხები, რომლებიც ტურბო ძროხების სახელითაცაა ცნობილი, გერმანული მანქანებივით ძალიან პოპულარულია მსოფლიოში, თავიანთი პროდუქტიულობის და სანდოობის გამო. კომპიუტერული ტექნოლოგიების წყალობით, უკანასკნელ ათწლეულებში გერმანელმა მეცნიერებმა ჯიშის შესახებ მილიონობით ცნობა შეაგროვეს და გენეტიკურ კოდზე ცოდნა მოიპოვეს. ამან მათ საშუალება მიცა, საქონლის ახალი სახეობა — „ზესაქონელი“ გამოეგონებინათ, რომელიც ოთხჯერ უფრო მეტ რძეს გამოიმუშავებდა და რომელსაც დროთა განმავლობაში რქებიც გაუქრებოდა. ევოლუციურად რქები ძროხის თავდაცვის იარაღი და ავტონომიურობის წინაპირობაა. ისინი რძის გამომუშავებისა და ცხოველის ზოგადი მდგომარეობისთვისაც კი მნიშვნელოვანი ფაქტორია. ტექნიკურად სრულად აღჭურვილ ფერმებში ცხოვრება, სადაც ასობით ძროხაა, რქები მეტისმეტად სახიფათოა. ხომ არ შემოიფარგლება ძროხის, როგორც ცოცხალი არსების ფუნქცია მხოლოდ რძის მანქანის როლით ამ ტექნოლოგიურ, ფინანსურ და პერფექციონისტულ შეჯიბრში, რომელსაც საზღვრები არ აქვს?
NIKITA TERYOSHIN Hornless Heritage Also known as turbo cows, German diary breeds like German cars are very popular all over the world because of their performance and reliability. Thanks to computer technologies in the last decades German scientists got millions of breeding values together and a knowledge about the genomic code, which allows them to create and design the “uebercow” with up to four times higher milk output and will even let the horns soon disappear. Evolutionary horns mean for a cow protection and autonomy. They are even important for the milk performance and overall condition of the animal. For the life in huge fully automated farms with hundreds of cows, horns are too dangerous. So is it the role of a milk machine, which remains for the cow itself as a living being in this technological, financial and perfectional race with hardly any limitations?
ოქსანა ვენიამინოვა თეთრი კაბა ბელარუსში, სხვადასხვა ასაკის ბევრი ქალისთვის ქორწინება ერთ-ერთი ყველაზე დიდი საზრუნავია. გავრცელებული გადმოცემის თანახმად, საქორწინო კაბა მისტიკური ძალის მატარებელია და ბედნიერების მოტანა შეუძლია. ამიტომაც, ტრადიცია ქორწინების შესანარჩუნებლად კაბის შენახვას მოითხოვს. ზოგჯერ ტრადიცია ცრურწმენას ემსგავსება. მაგალითად, ვუალი ამულეტის ფუნქციას ასრულებს. ბევრ ქალს ეუბნებიან, რომ თავიანთი საქორწინო ვუალი შინ შეინახონ და არავის ანახონ. ვუალს ჩვილების დამშვიდების უნარს მიაწერენ. მრავალი წლის მანძილზე საქორწინო კაბის შენახვის შემდეგ, მისი მოზომვა მნიშვნელოვანი ხდება. ქალების უმრავლესობა საქორწინო კაბას სახსოვრად და ზოგჯერ მხოლოდ პრაქტიკული დანიშნულებით ინახავს. ამ კაბის შენახვით და საიუბილეო თარიღზე მათი ტარებით ქალები მენტალურად და რიტუალურად უბრუნდებიან თავიანთი ქორწინების მნიშვნელოვან დღეს. ზოგიერთი ქალი კაბას განქორწინების შემდეგაც ინახავს.
OKSANA VENIAMINOVA White Dress Marriage is a kind of the greatest concern for many women of different ages in Belarus. The popular belief endows the wedding gown with a mystical power to preserve the only happy marriage forever. So the tradition prescribes keeping the gown for saving the matrimony. Sometimes the tradition arrives as superstitions. For example, the veil serves as an amulet. Many women are told to keep their bridal veils at home without carrying them out or showing them to anybody. The veil is also endowed with the power to calm down infants. After long years of keeping the wedding gown, it becomes significant to fit it. Most women keep their gowns as a memory and sometimes only for the reason of practical utility. Women keep turning mentally and ritually to the important day of wedding by keeping and wearing those dresses for anniversaries. Some of the heroines keep their gowns even after divorce.
პაველ ვოლკოვი სხვა რეალობა იური მოსკოვში ცხოვრობდა და იურისტად მუშაობდა. მაგრამ უკვე 5 წელია, რაც რუსეთის დედაქალაქი დატოვა და მოსკოვიდან 100 კილომეტრში, დაუსახლებელ ადგილას გადავიდა საცხოვრებლად. აქ ის მის მიერვე გაკეთებულ ქოხში ცხოვრობს, სადაც გადასახადების გადახდა არ უწევს. გზატკეცილი მისი ახალი სახლის მახლობლადაა, ბენზოგასამართი სადგურიც იქვეა, სადაც საწვავის ყიდვა შეუძლია თავისი გენერატორისთვის. იურის ქოხში ღუმელიც აქვს. ის ახლომდებარე ტყიდან შეშას აგროვებს. საჭმლისთვის და დასაბანად წყალი ტყის ნაკადულიდან მოაქვს. იური სხვა ადამიანებს არ გაურბის. მათთან ურთიერთობა ინტერნეტის საშუალებით აქვს. ძალიან ხშირად დაუპატიჟებელ სტუმრებს მასპინძლობს. ადამიანები, რომლებიც გზატკეცილზე მგზავრობენ და ქოხს ხედავენ, მის სანახავად ჩერდებიან. მისთვის საკვები მოაქვთ, ინტერნეტის გადასახადის გადახდაში ეხმარებიან და საწვავს უნაწილებენ. იურიმ თანამედროვე საზოგადოება თავისი ნებით მიატოვა, გამოექცა სოციალურ ჩარჩოებს, რაც დიდ ქალაქში თანამედროვე ცხოვრებას ქმნის. ამ გზით აჩვენა, რომ სხვაგვარად ცხოვრებაც შესაძლებელია, იმის მიუხედავად, რომ 21-ე საუკუნეა. ეს იმ თანამედროვე ღირებულებათა სისტემის მიმართ ერთგვარი პროტესტი იყო, რასაც სამომხმარებლო საზოგადოება აწესებს. ახლა უკვე ქალაქის მცხოვრებლებისთვის დამახასიათებელი სირთულეებისგან განსხვავებით, იურის ბუნების ძალებთან გამკლავება უწევს. დროდადრო, ყოველდღიურად, ის აგვარებს პრობლემებს — სახლს ათბობს, შეშა და წყალი მოაქვს. ეს მხოლოდ მეგაპოლისიდან უღრან ტყეში გაქცევა როდი იყო, არამედ სხვა მისტიკურ სამყაროში გადასვლაცაა — სამყაროში, რომელიც იურიმ გამოიგონა და შექმნა, მისტიკური და წარმოსახული სამყარო, რომელიც პიროვნებამ მხოლოდ თავისთვის აქცია სინამდვილედ.
PAVEL VOLKOV Another reality Yuri used to live in Moscow and worked as a lawyer. But it has already been 5 years since he had left the Russian capital and had moved to the uninhibited area 100 kilometers far from Moscow. There he lives in a self-made hut where he doesn’t need to pay any charges. There is a highway right near his new home and a petrol station where he can buy fuel for his generator. Yuri also has a stove in his hut. He collects firewood for it in the nearby forest. He gets water for cooking and bathing in the forest stream. Yuri doesn’t avoid other people. He communicates a lot through the Internet. Very often he has unbidden visitors. People who drive along the highway see his hut and stop to visit him. They bring him food; help him to pay for the Internet or share petrol with him. Yuri left the modern society by his own will, escaped social frames that point the modern life in a big city. By doing that Yuri showed that it is possible to live in the other way even now in the 21 century. It was a kind of protest against modern system of values that is imposed by the consumer society. Now instead of the difficulties that a typical city dweller has, Yuri resists the forces of nature. Every day time and time again he solves problems - how to warm his home, to find firewood and water. It was not only a runaway from megapolis into the deep forest but a retreat into the other mystic reality, into the world that Yuri has imagined and created by himself, a mystic and imagined world made by a person only for himself.
სანდრა ჰოინი 26 დღე აურელია 29 წლისაა და მალე მოკვდება. იმიტომ, რომ ასე გადაწყვიტა. ნიდერლანდებში, სადაც აურელია ცხოვრობს, ევთანაზია 2002 წლიდან დაშვებულია. ყოველწლიურად, ათასობით ადამიანი სიცოცხლეს კანონიერად ესალმება ექიმის დახმარებით, იმიტომ, რომ მათი ტკივილი აუტანელია და გამოჯანმრთელების იმედი აღარ არსებობს. აურელიას სერიოზული გონებრივი დაავადება ჭირს. მან ყველა შესაძლო მკურნალობის და თერაპიის კურსი გაიარა. აურელია საკუთარ დაავადებას უხილავ სიმსივნეს უწოდებს და ამბობს: „მინდა სიცოცხლე დავასრულო, იმიტომ, რომ ამით ჩემს ტანჯვასაც ბოლო მოეღება.“ რვა წლიდან საკუთარი სიკვდილის უფლების მოპოვებისთვის იბრძვის. მართალია, ევთანაზია გონებრივი დაავადების მქონე ადამიანებისთვის ნიდერლანდებში კანონიერად ითვლება, მაგრამ ექიმები მხოლოდ იშვიათად იძლევიან ამის უფლებას. როდისაა ტანჯვა იმდენად ძლიერი, რომ სიცოცხლის გაგრძელება შეუძლებელი ხდება? 2017 წლის 31 დეკემბერს კლინიკიდან დარეკეს: აურელიას 26 დღეში სიკვდილის უფლება მიცეს.
SANDRA HOYN 26 Days Aurelia is 29 and will die soon. Because it is her decision. In the Netherlands, where Aurelia lives, euthanasia is allowed since 2002. Every year several thousand people end their lives there legally with the help of a doctor, because their pain is unbearable and there is no chance for recovery. Aurelia suffers from a seriously mentally illness. She made all possible treatments and therapies. Aurelia describes her illness as invisible cancer. She says, “I want to end my life because I want to end my suffering.” Since eight years now she has been fighting for her own death. Although euthanasia is legal for mentally ill people in the Netherlands, doctors allow it just in a few cases. When is the suffering too much to live on? On the 31th of December 2017 a phone call comes from the end-of-life-clinic: Aurelia is allowed to die, in 26 days.
შორე მეჰრჯუ შენ არასდროს მოგიყოლია პატიმრობაში გატარებულ პერიოდზე მშობლებმა თავიანთი მეგობრის სახელი დამარქვეს — შორე მოდირ შაჰნეჩი. ის ირანში, 1981 წლის 24 ივლისს დააპატიმრეს, პოლიტიკური საქმიანობის გამო და 14 დღის შემდეგ, 25 წლის ასაკში სიკვდილით დასაჯეს. ბევრი ირანელის მსგავსად, რომელიც შაჰის რეჟიმს და ისლამურ დიქტატურას დაპირისპირდა, ჩემს მშობლებსაც მოუწიათ ირანიდან გაქცევა, ისლამური რევოლუციიდან ცოტა ხნის შემდეგ რეპრესიების გაძლიერების გამო. მას შემდეგ დევნილობაში ცხოვრობენ. პროექტი „შენ არასდროს მოგიყოლია პატიმრობაში გატარებულ პერიოდზე“ გვიამბობს იმ ადამიანების შესახებ, რომელთაც იგივე ბედი გამოცადეს — ციხეში რამდენიმე წელი დაყვეს და წამება გამოიარეს; რომლებიც იძულებული გახდნენ, ოჯახი მიეტოვებინათ და თავისუფლებისთვის ბრძოლა გაეგრძელებინათ; რომლებსაც ახალ გარემოსთან შეგუება მოუწიათ მტანჯველი მოგონებების — ოჯახის წევრების და ძვირფასი მეგობრების დაკარგვის ფონზე. ეს არის იმ ადამიანების ისტორია, რომელთაც იმედი დაკარგეს, რომ ოდესმე მშობლიურ ირანში დაბრუნდებოდნენ.
SCHORE MEHRDJU You never told me about your time in prison I was named after my parents’ friend, Shohreh Modir Shahnechi. She was arrested in Iran on July 24, 1981 due to her to political activism and got executed 14 days later at the age of 25. Like many other Iranians who stood up against the Shah-Regime and against the Islamic dictatorship, my parents had to flee Iran shortly after the Islamic Revolution due to the increasing repression. They are living as exiles ever since. ‘You never told me about your time in prison’ tells the story of those who suffered the same fate, who spent years in prison and experienced torture, those who were forced to leave their families in order to survive and to keep up their fight for freedom, people who had to adapt to a new environment, while dealing with painful memories such as the loss of family members and dear friends. This is the story of those who lost hope of ever returning back to their homeland Iran.
სერგეი მელნიჩენკო კულისებში ტრანსვესტიტები, ლუდით სავსე აბაზანაში მობანავე გოგონები, მთვრალი მსახიობები და კიდევ უფრო მეტი მთვრალი სტუმრები. ყველაფერი ეს ხდება კლუბში, სადაც ვმუშაობ. ერთი წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც აზიაში მოცეკვავედ სამუშაოდ ჩამოვედი. უკანასკნელი რამდენიმე თვე წარმოდგენებს ვმართავთ ერთ ჩინურ კლუბში, რომელიც დიდ ბარს უფრო გავს და თავისი სცენა აქვს. აქ არცერთი სტუმარი არ ცეკვავს. ერთხელაც გავიფიქრე, რამდენი შესანიშნავი რამ ხდება ამ სივრცეში. ასე შეიქმნა სერია „კულისებში“. ეს არის კლუბის მეორე, უხილავი მხარე, გარემო, რომლის ნაწილიც აღმოვჩნდი. კულისებში მეტი ბურლესკია, ვიდრე სცენაზე. აქ სექსუალური ფლუიდები უფრო დიდი რაოდენობით კონცენტრირდება, ვიდრე ჟანგბადი. აქ არ არის სიყალბე — ეს არ არის სცენა. აქ ყოველდღიურობის ორომტრიალია, ჩვენი, ან უფრო სწორად — ჩემი ცხოვრებაა.
SERGEY MELNITCHENKO Behind the scenes Transvestites, girls bathing in tubs of beer, drunk actors and even more drunk visitors. All of this – club, the club, where I’m working. Passed one year as I came to Asia to work as a dancer. The last few months we perform in one Chinese club, which is more like a huge bar with a stage, because no one of the visitors is dancing here. At one moment I realized how many great things are going on here. That’s how the series Behind The Scenes appeared. This is the reverse, the invisible side of the club, the atmosphere, a part of which I became. Behind the scenes there is more burlesque than on the stage, the concentration of sexual fluids is more powerful than oxygen. There’s no falsehood – it’s not a scene, it’s their everyday life, our life, or rather mine.
სერგი ალკაზარი ნაკვალევი 1950-იანი წლების ბოლოს, ასობით ადამიანი ბარსელონის გარეუბანში საცხოვრებელ ადგილს ეძებდა, რომ საკუთარი ხელით აეშენებინათ სახლები. წლების განმავლობაში, მზარდი ქალაქის ირგვლივ აღმოცენდა უბანი, რომელიც ქალაქში სალაპარაკო თემად იქცა. ახალ ათასწლეულთან ერთად, ლა კატალანა თავის იდენტობას კარგავს და საზოგადოების მარგინალიზებული წევრებით ივსება. ისინი სახლების დაცარიელებას ელოდებიან და თავშესაფარს ეძებენ, რომ საზოგადოებიდან გამიჯნულობას იქ შეეხიზნონ. „ღმერთს უყვარხარ“ — ასე იმშვიდებენ თავს იმ უბნის მცხოვრებლები, რომელიც განადგურების პირასაა. აქაურობა სრულ გაქრობას გადაურჩა, რადგან ახალი ადამიანები შემოსახლდნენ. „ნაკვალევი“ 10-წლიანი პროექტია, რომელიც ლა კატალანას უბნის სიცოცხლისა და სიკვდილის შესახებ გვიამბობს. ის აერთიანებს უკან მოტოვებულ ნაკვალევს, ბილიკებს, ნიშნებს. ის წარმოგვიდგენს ქალაქის მეხსიერებას, სიკვდილის და სულიერი და ფიზიკური სიცარიელის უკან მოტოვების პროცესში.
SERGI ALCÀZAR Vestigium In the late 50s, hundreds of people were looking for a place to settle on the outskirts of Barcelona, to build their homes with their own hands. As the years pass, the growing city surrounds the area, which becomes the target of urban speculation. With the new millennium, La Catalana loses its identity and begins to be overwhelmed by people from the margins of society, waiting for houses to become empty, looking for shelter to hide their social exclusion. “God loves you” – is the solace of a neighbourhood fearing extinction. Before crumbling completely away, that ghost town endured thanks to squatters moving in. “Vestigium” is a 10-year project showing the life and death of the La Catalana neighbourhood. It brings together the traces, the trails, the marks left behind. It represents the memories of a town in the process of dying, leaving behind both a spiritual and a physical void.
შიმონ მორიცი ბორშოშების ოჯახი ბოროსების ოჯახი რვა წევრისგან შედგება და სოფელ ჩონტელეკში, ჩონგრადის მედიეში (უნგრეთი) ცხოვრობს. ოჯახის ყოველდღიურობა და პრობლემები აღმოსავლეთ უნგრეთისთვის საჭირბოროტო საკითხების გამოძახილია. ოჯახის შემოსავლის წყაროს ძირითად ნაწილს სახელმწიფო დახმარება შეადგენს, რომელსაც ის თითო ბავშვისთვის იღებს და მთლიანად, ამ დროის მდგომარეობით, თვეში 460 აშშ დოლარია. მათი არასახარბიელო მდგომარეობა, რაც სიღარიბის ზღვარზე ყოფნას გულისხმობს, ერთეული შემთხვევა როდია: უნგრეთის მოსახლეობის ერთი მესამედი სიღარიბის ზღვარს ქვემოთ ცხოვრობს და 12%-ზე მეტი უკიდურეს გაჭირვებაშია. მარიას და იოზეფს არამარტო 6 ბავშვის აღზრდის სირთულეებთან გამკლავება უწევთ, არამედ უმუშევრობასაც უძლებენ, რაც ამ მხარეში ჩვეულებრივი მოვლენაა. მშობლებსა და შვილებს შორის კავშირი უფრო ძლიერია, ვიდრე პრობლემები, რომლის პირისპირაც ისინი ყოველდღიურად დგანან, თუმცა სიღატაკე მათ საზღვრებს უწესებს.
SIMON MORICZ The Borsos family The Borsos family of eight members lives in the village of Csanytelek, Csongrád county, Hungary. The everyday life and the problems of the family are perfect reflections of the problems of eastern Hungary. The main income of the family is the state aid they receive after each child, altogether 460 USD per month at the moment. Their disadvantaged situation under the poverty threshold is not unique: one-third of the population lives below the poverty line in Hungary, and more than 12% in extreme poverty. Maria and Jozsef not only have to deal with the difficulties of upbringing 6 children in their everyday lives, but also with the unemployment typical to the area. The bonds between parents and children are much stronger than the problems they have to face day by day, although living within the limits set by poverty.
სიმონე ჩერიო თავგამოდებული ქრისტიანი „შენთვის სამოთხეში ადგილი არ მოიძებნება. დაიმახსოვრე.“ ეს წყევლა რომის ეკლესიაში მოვისმინე დაახლოებით ოთხი წლის წინ, როდესაც ღვთისმსახურმა ამ სიტყვებით მიმართა მორწმუნე ჰომოსექსუალ ბიჭს. მას შემდეგ მრავალწლიან პროექტზე ვმუშაობდი, რომელიც ლგბტ მორწმუნეების თემას ეძღვნებოდა. ესაა რევოლუციური პროექტი, ვინაიდან ამ საზოგადოებების მისია რევოლუციურია. პროექტი „თავგამოდებული ქრისტიანი“ მიზნად ისახავს ლგბტ მორწმუნეების მოწყვლადობის ჩვენებას და, იმავდროულად, ხაზს უსვამს მათ სურვილს, რომ ისინი რომის ეკლესიაში დაუშვან. ესაა ეკლესიაში მოგზაურობა, რომელსაც წლების განმავლობაში ეს საკითხი არ მოუგვარებია. პროექტი გთავაზობთ ადამიანების შეკრების, შეხვედრის ადგილებში და, რაც კიდევ უფრო მნიშვნელოვანია — ამ სინამდვილის მთავარი გმირების წრეში მოგზაურობას. ფოტოგრაფია ჩვენს შორის არსებული სივრცეა. ამ რწმენით შევეცადე მეჩვენებინა ის სიახლოვის განცდა, გულწრფელი სიყვარული და პატიოსნება, რომლითაც თავიანთ საზოგადოებაში მიმიღეს.
SIMONE CERIO Religo “For you there is no place in Heaven. Remember.” I witnessed this curse by a priest to a devoted homosexual boy in a church near Rome, about four years ago. Ever since I have been working on a long-term project focused on the LGBT believers’ communities. It’s a revolutionary project, since the mission of those communities is revolutionary. Religo is a project with the aim to show the vulnerabilities of LGBT believers, and, at the same time, their desire to be welcomed within the Church of Rome. A journey into a Church, which has not been clear about this topic for ages. A journey through gatherings, meeting places, and most importantly, the main characters of this reality. Photography is the space between us. Following this belief, I tried to show the intimacy, deep love and honesty with which I was welcomed by this community.
სუსანა ხირონი უკანასკნელი ევროპელი მომთაბარეები ესაა ერთ-ერთი იმ უკანასკნელი ალარკონების ოჯახის ამბავი, რომლებიც დღესაც მომთაბარე მწყემსური ცხოვრებით ცხოვრობენ ესპანეთში. თავიანთი ცხოველებისთვის უკეთესი ბალახის და თბილი ამინდის ძიებაში, ისინი ფეხით გადაადგილდებიან ფარასთან ერთად, რომელშიც 600 ცხვარზე მეტია, რაც 8 დღეში 150 კმ-ს გავლას გულისხმობს. ამ პერიოდის მანძილზე, ისინი საშინელი ამინდის პირობებში ცხოვრობენ. 150 ოჯახი ისევ მომთაბარეობას მისდევს ესპანეთში. მაგრამ ესპანეთში ისტორიული გასასვლელების მთელი ქსელია, რომელიც 125 000 კმ-ზეა გადაჭიმული. ამ გზების დიდი ნაწილი 8 000 წელიწადზე მეტს ითვლის და ისტორიულად მომთაბარე მეცხვარეებს უკავშირდება.
SUSANA GIRON Last European Nomads This is the story of family Alarcon, one of the last families who continue dedicated to nomadic herders in Spain. Looking for better grass and warm weather for their animals, make a migration by foot with their herd of more than 600 sheep that takes 150km in 8 days. During this journey, they live in extreme weather conditions. 150 families continue working as transhumants in Spain. However, Spain maintains a network of historic paths that exceed 125,000 km. The origin of many of these ways with more than 8,000 years of history is on the migrations that have historically made nomadic shepherds.
თაკო რობაქიძე მცოცავი საზღვრები ჩემს ქვეყანაში ზოგიერთისთვის ჩვეულებრივი ამბავია, რომ თავის ქვეყანაში იძინებენ და ოკუპირებულ ტერიტორიაზე იღვიძებენ. 1990-იან წლებში, საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, რუსეთის მიერ წაქეზებულმა სეპარატისტებმა აფხაზეთსა და ცხინვალის რეგიონში ომი დაიწყეს საქართველოსგან გამოყოფის პრეტენზიით. 300 000-მდე ქართველმა სახლი დაკარგა. ეს ციფრები გაიზარდა რუსეთ-საქართველოს 2008 წლის ომის შემდეგ და ახლა საქართველოს ტერიტორიის თითქმის 20% ოკუპირებულია. 2011 წლიდან რუსებმა ე.წ. საზღვრების მონიშვნის პროცესი — ოკუპაციის ზოლის გასწვრივ ხელოვნური საზღვრების აღმართვა დაიწყეს, რის გამოც ადამიანები მიწის, მოსავლის და სახლების გარეშე რჩებიან. რუსეთის ეფესბეს მიერ „საზღვრის უკანონო გადაკვეთის“ მიზეზით ადგილობრივების გატაცება ჩვეულებრივ მოვლენად იქცა. 1000 ადამიანამდე დააკავეს. ყველა სოფელში ადგილობრივების აპათია იგრძნობა. არავინ იცის, რა იქნება ხვალ.
TAKO ROBAKIDZE Creeping Borders For some people in my country, it is not difficult anymore, to imagine falling asleep in their homeland and waking in occupied territory. In 1990s following the collapse of the Soviet Union, Russian-backed separatists in the Abkhazia and Tskhinvali regions, started a war to claim independence from Georgia. Up to 300000 Georgians were displaced. These figures have increased since the war between Russia and Georgia in 2008 and now up to 20% of Georgian territory is under occupation. Since 2011 Russians started so called borderization process - installation of artificial barriers along the occupation line, which leaves people without land, harvest and even own houses. Kidnapping of local residents for “illegal border crossing” by Russian FSB has become a common practice, up to 1000 people were detained. One can feel apathy of the locals in every village; nobody knows what will be tomorrow.
თერეზა ალბერსი Blanke Hans გერმანიის ჩრდილოეთით არის რამდენიმე ძალიან პატარა კუნძული, სახელწოდებით ჰალიგენი. მუდმივი წყალდიდობების გამო, აქ ნამდვილი კუნძულებიც კი არ არის. ექვსი მათგანი დასახლებულია და აქ მაცხოვრებლებისთვის უნიკალური საცხოვრებელი გარემოა. წელიწადში დაახლოებით 30-ჯერ აქაურობა წყლით ივსება. მხოლოდ სახლები, რომლებიც პატარა გორაკებზეა აგებული, წყლის დონეზე ზემოთ რჩება. დიდი ხნის განმავლობაში, ისინი ძირითადი ტერიტორიისგან დაშორებული იყვნენ და სადმე სხვაგან წასასვლელად ერთადერთი გზა დაბალი დინების დროს ფეხით გადასვლა ან ნავით გადაადგილება იყო. ახლა კი ჰალიგენებიდან სამი კუნძული ძირითად ტერიტორიას სანაპიროთი უკავშირდება. მაცხოვრებლებს ხელნაკეთი ფურგონით მგზავრობა შეუძლიათ. მაგრამ მთავარი სიტყვა მაინც ზღვას ეკუთვნის და ცხოვრების რიტმს კარნახობს. აქ ექიმები და სუპერმარკეტები არ არის. დაუცველი ადგილმდებარეობის და ზღვის დონიდან მცირე დაშორების გამო, ჰალიგენი ზღვის დონის მომატების მიმართ ძალიან მგრძნობიარეა.
THERESA ALBERS Blanke Hans In the north of Germany there are a few very small islands called Halligen. Due to regular flooding there are not even real islands. Six of them are inhabited and offer a unique living environment. Up to 30 times a year the land is covered at storm tide, only the houses, which are build on small hills raise above the water. For a long time life has been isolated from the mainland and the only way to get somewhere else was by foot during low tide or by boat. Now, three of the Halligen are connected to the mainland by an embankment. The residents can travel with small self-made wagons. Nevertheless, the sea has the final say and determines the pace of life. There are no doctors or supermarkets. The “Halligen” are due to their exposed location and low altitude very vulnerable to the rising sea levels.
თომას ვიქტორი ადამიანი+ კიბორგები, ეგზოჩონჩხი და ნეიროკომპიუტერული ინტერფეისი — ადამიანის და ტექნოლოგიების შერევა წარმოშობს იმის აუცილებლობას, რომ ადამიანის თვითაღქმა შეიცვალოს. შეგვიძლია თავზე ანტენები მოვირგოთ, ჩავიშენოთ რადიო სიხშირის იდენტიფიკაციის ბიოჩიპები კიდურებში, ჩვენი ფიზიკური ძალა გავზარდოთ ეგზოჩონჩხების მეშვეობით, ჩვენი აზრების წაკითხვა ნეიროკომპიუტერული ინტერფეისის საშუალებით შევძლოთ, თვალის დახამხამებაში ერთი რეალობიდან სხვა რეალობაზე გადავერთოთ და გავზარდოთ ჩვენი შეგრძნების ხუთი უნარი დამატებითი ორი-სამი ტექნიკური უნარით. ისეთი ცნებები, როგორიცაა „დისტანციური მართვა“, „ჰოლოგრაფიული გამოსახულებების სიმულატორი“ და „ვირტუალური რეალობის თერაპია“ მალე ჩვენს ყოველდღიურ ლექსიკონში დაიმკვიდრებენ ადგილს. პარაპლეგიით დაავადებულები თვითმფრინავის მართვას შეძლებენ. დავაპროგრამებთ ჩვენს ოცნებებს და იმაზე ვიკამათებთ, რობოტებმა უნდა გადაიხადონ თუ არა გადასახადები. ფოტოჟურნალისტური სერია „ადამიანი+“ ამ მოძრაობის პიონერების წარმოჩენას ითვალისწინებს. როგორია მათი ხედვა და როგორი იქნება მომავლის ადამიანი?
THOMAS VICTOR HUMAN+ Cyborgs, exoskeletons and brain-computer interfaces for racers – the fusion between humans and technology makes it necessary to redefine the human self-image. We can mount antennas on our heads, implant RFID chips in our limbs, boost our physical strength with exoskeletons, make our thoughts readable with brain-computer interfaces, switch realities in a split second, and expand our five senses with two or three technical ones. Terms like “teleoperation,” “holodeck” and “VR therapy” will soon find their way into our everyday vocabulary. Paraplegics will be able to pilot an airplane. We will program our dreams and argue about whether robots need to pay taxes. The photojournalistic series “HUMAN+” searches for the pioneers of this movement. What are their visions – and what will humans of the future be like?
ტობი ბინდერი ახალგაზრდობა დიდ ბრიტანეთში ახალგაზრდობა მომავალია. მაგრამ ახალგაზრდებს უფრო მეტად ეხება უმუშევრობის მაღალი მაჩვენებელი, უსამართლობა და სისასტიკე, ვიდრე საზოგადოების დანარჩენ ჯგუფებს. განსაკუთრებით დიდი ბრიტანეთის ყოფილი ინდუსტრიული ქალაქების ღარიბი უბნები გამოირჩევა სერიოზული პრობლემებით, რაც უკავშირდება ნარკოტიკების მოხმარებას, ბანდების ჩხუბებს და არასრულწლოვანთა ფეხმძიმობას, რაც დანარჩენი ევროპის მაჩვენებლებთან შედარებით საკმაოდ მაღალია. 2016 წლის ევროკავშირის რეფერენდუმში დიდი ბრიტანეთის ევროკავშირის ზონიდან გასვლის შესახებ გადაწყვეტილებამ დიდი გავლენა იქონია ქვეყნის ეკონომიკაზე, სოციალურ და პოლიტიკურ მოვლენებზე და განსაკუთრებით ახალგაზრდების მომავალზე. ჩრდილოეთ ირლანდიას და შოტლანდიას რეფერენდუმის შედეგების გამო ევროკავშირის დატოვება მოუწევთ, თუმცა მათი მოქალაქეების უმრავლესობამ ევროკავშირის შემადგენლობაში დარჩენას მიცა ხმა და ამან ახალი თაობის სამომავლო პერსპექტივაზე შეიძლება უარყოფითი გავლენა მოახდინოს, თუკი ძველი კონფლიქტი კვლავ განახლდება.
TOBY BINDER Youth of the UK The young are the future. But young people suffer higher rates in unemployment, injustice and violence than all other groups in their society. Especially deprived neighborhoods of former industrial cities within the UK had huge problems with drug abuse, gang fights and teenage pregnancies at a disproportionately high level compared to the rest of Europe. The UK Brexit decision at the 2016 EU referendum will have significant economic, social and political consequences and none more so than for the futures of these young people. Northern Ireland and Scotland will have to leave the European Union due to the referendum although a majority of its citizens voted to remain and future prospects of the young generation could be impacted negatively if old conflicts recur again.
ვლადიმირ ვასილევი თრაკიელების ნაკვალევზე დოკუმენტურ პროექტ „თრაკიელების ნაკვალევზე“ მუშაობა, რომელიც ბულგარეთის შესახებ მოგითხრობთ, მას შემდეგ დავიწყე, რაც საკუთარი ქვეყანა — ბულგარეთი დავტოვე. სიტყვა „T(h)races“ ნიშნავს ძველი ცივილიზაციის წარმომადგენლებს, რომელიც დღევანდელი ბულგარეთის ტერიტორიაზე ცხოვრობდა და, იმავდროულად, აღნიშნავს წარსულის ნაკვალევს. ბოლო ათი წლის განმავლობაში ვიღებდი მიმდინარე სწრაფ და სასტიკ ცვლილებებს ქვეყანაში, რომელსაც თითქმის ვეღარ ვცნობ. თითოეული მოგზაურობისას, ჩემი ქვეყნისთვის დამახასიათებელ ხანგრძლივ და გაუგებარ ქაოსს აღმოვაჩენ ხოლმე.. ესაა ჩემი პირადი პროექტი: ფოტოებზე გამოსახული თითოეული ადამიანი ან ჩემი მეზობელი, მეგობარი, ან სრულიად უცხოა. ამ ისტორიას გიამბობთ, როგორც ბულგარელიც და როგორც ევროპის მოქალაქეც. ეს ორმაგი კულტურა ახალი ბულგარეთისთვის გამოწვევაა, რომელიც ცდილობს, წარსულის სიგნალების ფონზე, გზა გაიკვლიოს დასავლეთ ევროპისკენ და თან თავისი განუმეორებელი იდენტობა შეინარჩუნოს. შეიძლება თუ არა, რომ წარსულის ნაკვალევმა თრაკიელები გამოუვალ მდგომარეობაში ჩააგდოს?
VLADIMIR VASILEV T(h)races The idea of the “T(h)races” project, a documentary work on Bulgaria started after I left my country Bulgaria. The word T(h)races can mean remnants of an ancient civilization living on the Bulgarian lands and traces of the past. I have been taking pictures for ten years now of the rapid and violent changes of a country that I hardly recognize. On each trip, I find this continuing and unfathomable chaos exclusive to my country.. This is a personal project: all these people in the pictures are either my neighbors, or my friends, or even perfect strangers. This narration is done both as a Bulgarian and a European citizen. This dual culture is a challenge for the new Bulgaria, trying to fight its way off the beacons from the past in the wake of a Western Europe, while trying to preserve its unique identity. Could the traces left from the past leave the Thracians at an impasse?
იულია სკორობოგატოვა დედა სამსახურშია სად შეიძლება ჩვილი ბავშვის დედამ იმუშაოს? შეუძლებელია, 3 წლის ბავშვის დედამ სამუშაო იშოვოს.. ავადმყოფი ბავშვების დედებს რა სამუშაოს გაკეთება შეგვიძლია? სად შემიძლია 2,3 შვილის დედამ ვიმუშაო? — ასეთ კითხვებს ხშირად სვამენ ბავშვების დედები ინტერნეტ სივრცეში. ტრადიციულ პატრიარქალურ საზოგადოებაში ითვლება, რომ მამაკაცი ოჯახის უფროსია და ოჯახი მან უნდა უზრუნველყოს. ქალმა კი საოჯახო კერასა და ბავშვებზე უნდა იზრუნოს. ბევრი ქალი მართლაც ოცნებობს ისეთ კაცს შეხვდეს, რომელიც მათზეც იზრუნებს და ბავშვებზეც. მაგრამ სინამდვილე სხვანაირია, ვინაიდან ოჯახები იშლება ან არც იქმნება; ან შეიძლება ქმარი ოჯახის შესანახად საკმაო შემოსავალს არ გამოიმუშავებდეს; ან დღეს კიდევ უფრო გახშირდა, როცა ქალს თვითრეალიზაციის დიდი მოთხოვნილება აქვს — არა მხოლოდ როგორც დედას, არამედ შემოქმედებითი პოტენციალის მქონე ადამიანს. ხელსაყრელია, როდესაც დედის ჩანაცვლება ოჯახში ბებიებს, ნათესავებს ან მომვლელებს შეუძლიათ. საბავშვო ბაღებში ბავშვებზე საღამოს შვიდ საათამდე ზრუნავენ და ესეც შეღავათია. მაგრამ უფრო ხშირია, როცა ქალებს ოჯახის და სამუშაოს/ჰობის შეთავსება უწევთ. ჩემი პროექტი მოგითხრობთ ქალებზე, რომლებსაც სხვადასხვა მიზეზის გამო, მუშაობა ან საყვარელი საქმის კეთება უწევთ შვილების პირობებში. ზოგი მათგანისთვის თავისი საქმიანობა ჰობიზე მეტია და ფინანსური შემოსავალი არც ისე მნიშვნელოვანია, ვინაიდან ეს მათი გადარჩენის საშუალებაა. შევეცადე მეჩვენებინა ის პროფესიები, რომლითაც შვილების დედები მუშაობენ. მე თვითონ შესაძლებლობა არ მაქვს, რომ ჩემი შვილი ვინმეს დავუტოვო და ყველგან თან დამყავს. ამიტომაც ჩემი უმცროსი შვილი ვასილისა ყველა ფოტოზე ჩანს.
YULIYA SKOROBOGATOVA Mom at work Where can a mom work with a small child? For are mother of 3-year-old child to find a job is unrealistic... Mothers of sickly children, what job can we do?? Where can I work with 2, 3 ... children? - is often asked online questions from women with children. In the traditional patriarchal society it’s considered a rule that the man is the head of the family and has to provide for the family while the woman cares for the family hearth and children. A lot of women really dream about meeting a man who would take responsibility both for her and her children. But real life is different as families break up or never get created in the first places, the husband doesn’t earn enough to provide for his family or, and that’s a more frequent situation nowadays, the woman feels the need for self-fulfillment not only in motherhood but in creativity. It’s an advantage when the mother can be substituted in the family by grandmothers, other relatives or babysitter. A kindergarten providing care up to seven p.m. can be also helpful. However, it’s more frequent when the woman has to juggle family and work/ hobby. My project is about women, who, due to various reasons, have to work or do things they like in the presence of their children. For some of them it’s more than just a hobby, and the financial income isn’t that important because for them it’s a way to survive. I tried to show the range of professions where a woman can work in the presence of her children. As I myself don’t have an opportunity to leave my child with anybody while I work, I take her everywhere with me. My youngest daughter Vasilisa appears in all the photos.
რეპორტაჟი
REPORTAGE
ალფრედო ბოსკო დონბასი: უკაცრიელი მიწა 2014 წლიდან, სამოქალაქო ომმა აღმოსავლეთ უკრაინის დონბასის რეგიონი გაანადგურა. ერთ მხარეს, პრო-რუსულად განწყობილმა სეპარატისტულმა ძალებმა დონეცკის და ლუგანსკის რესპუბლიკები დააარსეს, რომლებიც საერთაშორისო საზოგადოებამ არ ცნო; მეორე მხარეს, უკრაინის მთავრობამ ეროვნული გვარდია და საპარლამენტო ჯარები გამოიყვანა. უდიდესი ადამიანური მსხვერპლის მიუხედავად, ნოვოროსიის უზარმაზარი, დონბასიდან ოდესამდე გადაჭიმული დამოუკიდებელი რუსული სახელმწიფოს კოლოსალური გეოპოლიტიკური პროექტის განხორციელების სურვილი ისევ ძლიერია, თუმცა უკანასკნელი სამი წლის განმავლობაში, რუსული გავლენის სფერო დონეცკს იქეთ ვერ გავრცელდა. დონეცკში კი ცეცხლის შეწყვეტის შესახებ ხელშეკრულებას ორივე მხარე არღვევს. მეტალურგიული ქარხნის და ქვანახშირის მაღაროების მქონე მნიშვნელოვანი ინდუსტრიული მხარე, დონბასი, გავერანებულ უზარმაზარ ბრძოლის ველად იქცა; უკაცრიელ მიწად ორ მტრულად განწყობილ ბანაკს, აღმოსავლეთსა და დასავლეთს შორის.
ALFREDO BOSCO Donbass: No Man’s Land Since 2014 a civil war has torn the Donbass region in Eastern Ukraine. On one side pro-Russian separatist forces have formed the unrecognized republics of Donetsk and Luhansk, while on the other, the Ukrainian government has employed its National Guard and paramilitary troops. Regardless of the great human cost, the desire to create the vast, independent and Russian state of Novorossia, an immense geo-political project whose boundaries would stretch from Donbass to Odessa, continues, even though for the past three years expansion hasn’t gone beyond Donetsk, where the cease-fire ruled by the Minsk protocol is violated by both divisions. From an important industrial area of steel plants and coalmines, Donbass has become a vast desolate battlefield. A no man’s land between two enemy lines, between East and West.
ბენჯამინ ფილარსკი ლალუბაის დასახლება უკანასკნელი თხუთმეტი წლის მანძილზე, მუმბაის შემოგარენში ათობით ახალი დასახლება ააშენეს, ვინაიდან უძრავი ქონებით დაინტერესებული კომპანიები მუმბაის ქოხებით სავსე ტერიტორიებს ყიდულობენ ქალაქის ცენტრის გასაახლებლად და ინდოეთის მთავრობას აიძულებენ, რომ ღარიბები გარეუბნებში გადაასახლონ. ლალუბაის დასახლება ერთ-ერთი უდიდესია. აქ 65 დაბალსართულიანი შენობა დაზიანდა ფხვიერი მიწის და დაბალხარისხიანი სამშენებლო მასალების გამო და 2004 წელს მიწიდან საძირკველი გამოჩნდა. თითქმის 8000 ოჯახი, რომელიც საშინელ პირობებში ცხოვრობდა, ამ ახლადაშენებულ ვერტიკალურ ქოხში დაასახლეს. ათი წლის შემდეგ, მოსახლების მთავარი პრობლემა იგივე რჩება: სასმელი წყლის ნაკლებობა, განათლების ცუდი სისტემა, უმუშევრობა და საცხოვრებელ სახლებში არასაკმარისი სივრცის არსებობა. მოსახლეობისთვის მთავრობის მიერ დაგეგმილი ე.წ. „ქოხების რეაბილიტაციის“ პროგრამა ნამდვილი კოშმარია. მუმბაის ცენტრში გუშინდელი ქოხები დღეს გარეუბნის გეტოებად იქცა.
BENJAMIN FILARSKI Lallubhai compound During the last fifteen years, dozen of resettlement colonies have been built around Mumbai as real estate developers buy lands of Mumbai slum areas to upgrade the city center and push the Indian authorities to displace the poor in the outskirts. Lallubhai compound is one of the largest. These 65 low-rise buildings damaged by mould due to low-grade construction materials came out of the ground in 2004. There, almost 8000 families living in dreadful conditions were packed in this new built vertical slum. A decade later, the main concern of the population is still the same: lack of running water, poor education, unemployment and overcrowding. For the population, the so-called “slum rehabilitation” planned by the government is a real nightmare. The slums of yesterday in the center of Mumbai became the ghettos of today in the suburbs.
კრისტინა ჩიბიკი ცხოვრება ებოლას შემდეგ სიერა-ლეონეს ქალაქ ფრიტაუნის ქუჩებში ყოველდღიური ცხოვრებისთვის თვალის შევლება ცხადყოფს გადარჩენისთვის ხალხის დღიურ ბრძოლას, რომელიც ებოლას ვირუსისგან განკურნებას ცდილობს; ვირუსისგან, რომელიც ქვეყანას და მის მეზობლებს 2014 წელს დაატყდა თავს. ფოტოებზე სწორედ ეს ბუნდოვანებაა, რის გამოც მკვეთრად არ ჩანს პიროვნების გამოსახულება ამ ქაოსურ ხმაურსა და ადამიანებით გადაჭედილ სივრცეში, რომელიც პლასტმასის ნაგავში იხრჩობა. „ებოლას შეწყვეტა შენს ხელთაა“ — წერია ფრიტაუნის კედლებზე. ჰიგიენის შესახებ ინფორმირება და დაავადებულთა მიმართ კულტურული მოპყრობა ამ ეპიდემიის შეჩერების მთავარი გზაა. „ჩვენს“ გარეშე „თქვენ“ არ არსებობს. ქოხებში ყველაფერი იცვლება; ყველა სადღაც წასვლას, რამის გაყიდვას, საარსებო სახსრების გამომუშავებას ცდილობს. ზოგმა დატოვა ბიზნესი, მომავლის იმედი დაკარგა და სტატისტიკურ ციფრად იქცა, როგორც ეკონომიკური მიგრანტი.
CHRISTINA CZYBIK Life after Ebola Small glimpses of daily life in the streets of Freetown, Sierra Leone, show the daily struggle of people to survive in a society that is recovering from the Ebola virus that hit the country and it’s neighbors in 2014. There is this blur in the picture that just won’t focus clearly on the person in between all the noise of a chaotic and overcrowded place, that is drowning in plastic trash. “Ebola stops with you” is written on many walls around Freetown. Awareness and education about hygiene and cultural handling with the deceased is key to stop this epidemic. Without YOU there is no US. Everything is on the move in the slums; everybody is trying to go somewhere, trying to sell something, trying to make a living. Some are leaving their businesses behind, abandoning their hope for a better future to become a number in a statistic as an economic migrant.
ფაბიან რიტერი ტამერას სამკურნალო ბიოტოპი ტამერა არის ადგილი, თემი, კონკრეტული უტოპია. ფაბიანმა მოინახულა თემი, რომელმაც 1995 წლიდან, გერმანიაში არეულობის შემდეგ, პორტუგალიის სამხრეთით ახალი სახლი აღმოაჩინა. აქ 170 მოსახლეზე მეტი ცხოვრობს მუდმივად — ისინი თავისუფალ სიყვარულს ეძებენ, მსოფლიოში მშვიდობის დამყარება და ბუნებასთან ჰარმონიულად ცხოვრება სურთ. მოსახლეობის დიდი ნაწილი გერმანული წარმოშობისაა და თავიანთი ცხოვრების ნახევარზე მეტი ამ თემში ცხოვრობს. ზოგიერთი სულაც ამ დასახლებაში დაიბადა და ტამერას გარეთ არსებული ცხოვრების შესახებ არცთუ ისე ნათელი წარმოდგენა აქვთ. ამ განსაკუთრებულ ადგილს ტამერელები „სამკურნალო ბიოტოპს“ უწოდებენ.
FABIAN RITTER Tamera Healing Biotope Tamera – a place, a community, a concrete utopia. Fabian visited the community that after struggles in Germany found a new home in the south of Portugal since 1995. Over 170 inhabitants live here constantly – on the search for free love, world peace and a life in harmony with nature. Many of the inhabitants have German roots and live in the community for more than half of their lives. Some are even born in the settlement and don’t have a too big experience with life outside of Tamera. The Tamerians themselves call this special place “healing biotope”.
ფედერიკო ვესპინიანი ლურჯი ექოები „ასეთი რამ შეიძლება მოხდეს, მაგრამ არასდროს იცი, როდის. ეს მაშინ გავაცნობიერე, როცა ჩემი ძმა ერთხელაც აღარ დაბრუნდა. იმ დღეს შიშს დავუზავდი.“ ასე ამბობს ვეშაპებზე მონადირე რეის კოსიო როსასი, ბახას (კალიფორნია) მეთევზეთა პატარა სოფელ ელ სარგენტოდან. ყოველღამე ის მდინარე კორტესის შავ წყლებს დაყურებს, რომ სარჩო მოიპოვოს. მდინარე კორტესში ზედმეტი თევზაობის გამო, ელ სარგენტოს ვეშაპებზე მონადირეთა თემი, ან ტიბურონეროები იძულებული გახდნენ, ათ წელზე მეტი ხნის წინ, ბახას ნახევარკუნძულიდან წყნარი ოკეანისკენ გადასახლებულიყვნენ. ეს იმას ნიშნავს, რომ ისინი ცხოვრების დიდ ნაწილს ოჯახისგან მოშორებით, მიტოვებულ კუნძულზე, სამყაროს ბოლოში, შორეულ დასახლებაში ატარებენ. პროექტი „ლურჯი ექოები“ წარმოგვიდგენს ამ ადამიანებსა და მათ ირგვლივ არსებული ყოვლისშემძლე (და საშიში) ბუნების მიმართებას. ისინი ამ არაპროგნოზირებად, წყლიან გარემოში სტუმრები არიან. იმას, რაც გაცოცხლებს, შეუძლია მოგკლას კიდეც.
FEDERICO VESPIGNANI Blue Echoes “It might happen, but you’ll never know when. I came to understand this when my brother never came back. On that day, I made peace with fear.” So says Reyes Cosio Rosas, a shark hunter from El Sargento, a small fishing village in Baja, California. Every night he faces the dark waters of the Sea of Cortez for a living. Due to this overfishing in the Sea of Cortez, the community of shark fishermen‚ or Tiburoneros‚ from El Sargento were forced to migrate to the Pacific side of the Baja peninsula more than ten years ago. This means that they spend most of their lives away from their families on abandoned islands, which are little more than outposts at the edge of the world. Blue Echoes follows the relationship between these men and the powerful (and dangerous) nature that surrounds them. They are guests in this capricious, aquatic environment; what keeps you alive can also kill you.
ჯულიო დი სტურკო ქალზე მეტი დიდი ხანია, ტაილანდი აზიაში სამედიცინო ტურიზმის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი წყაროა. მთელი მსოფლიოდან ჩასული პაციენტები, რომლებსაც წამყვანი სპეციალისტები და ექიმები ექსპერიმენტულ და ახალ პროცედურებს თავაზობენ, 4 მილიარდ დოლარზე მეტს ხარჯავენ ყოველწლიურად. ყველაზე თანამედროვე საავადმყოფოებში პაციენტები ახალი სამედიცინო ტექნოლოგიებით სარგებლობენ ფუფუნებით აღსავსე გარემოში, სადაც ტაილანდის სტუმართმოყვარეობა ხიბლავს მათ. ტაილანდში, ასევე, ვიწროდ სპეციალიზებული ბაზრების ბუმია და მსოფლიოს სხვადასხვა წერტილში მცხოვრები ტრანსგენდერი ადამიანებისთვის აქაურობა სქესის გადაკეთების საქმეში მოწინავე ქვეყნად ითვლება. პატარა, მცირებიუჯეტიანი კლინიკებით დაწყებული, დიდი საავადმყოფოებით დამთავრებული, რომლებიც უფრო 5-ვარსკვლავიან სასტუმროებს მოგვაგონებენ, სქესის არჩევის პროცედურები ყველასთვის, ნებისმიერი ბიუჯეტის მქონე ადამიანისთვის ხელმისაწვდომია. ტაილანდში ამბობენ, რომ ეს გალამაზება კი არ არის, არამედ საქმე ადამიანების გადარჩენას ეხება.
GIULIO DI STURCO More than a woman Thailand has long been a strong hold for medical tourism in Asia, cashing in over $4 billion every year from patients from all over the world who come to seek treatment from leading specialists and doctors offering experimental and new procedures on the forefront of science and medicine. In cutting edge hospitals patients take advantage of new medical technologies in the lap of luxury where the comforts of Thai hospitality beckon them. Thailand is also blooming in a niche market fast becoming a leading gender-reassignment destination for many transgender people from all corners of the world. From small back end clinics to grand hospitals that look more like 5 star hotels, gender-affirming procedures are available to everyone on any budget. They say in Thailand, it is not about wanting to become beautiful it is a matter of saving someone’s life.
ირაკლი ძნელაძე ტრაგედია სასტუმრო „ლეოგრანდში“ ხუთვარსკვლავიანი სასტუმრო „ლეოგრანდი“ 2015 წლის 7 ივნისს ააგეს. სასტუმროს მშენებლობაში 35 მილიონი აშშ დოლარის ოდენობის ინვესტიცია ჩაიდო. 2017 წლის 24 ნოემბერს, საღამოს 8-ზე სასტუმროში ხანძარი გაჩნდა. მეხანძრეთა ბრიგადა ხანძარს 4 საათის განმავლობაში ებრძოდა. ოფიციალური ინფორმაციით, 11 ადამიანი გარდაიცვალა, აქედან 10 — საქართველოს და 1 — ირანის მოქალაქე. 21 ადამიანი საავადმყოფოში გადაიყვანეს. მსხვერპლები 22-სართულიან სასტუმრო „ლეოგრანდსა“ და კაზინოში შესუნთქული კვამლისგან გარდაიცვალნენ. 100 ადამიანზე მეტი სასწრაფომ სასტუმროდან სასწრაფოდ გამოიყვანა. დღემდე არავინაა დასჯილი. თითოეული მსხვერპლის ოჯახს 50 000 აშშ დოლარი გადაუხადეს. სასტუმრო „ლეოგრანდი“ გაიყიდა და ახალი სახელით, ამ გაზაფხულს გაიხსნება.
IRAKLI DZNELADZE Tragedy in the hotel Leogrand A five-star hotel Leogrand was opened on June 7, 2015. 35 million USD was invested in the hotel. On November 24, 2017 at 8 p.m. the fire broke out in the hotel. Fire brigades were fighting with the fire for 4 hours. According to official information, 11 people died, among them 10 citizens of Georgia and 1 citizen of Iran. 21 were hospitalized. The victims all died from inhaling fumes at the 22-storey Leogrand Hotel and casino. More than 100 people were evacuated from the hotel by emergency services. Until nowadays no one is punished. Every victims family was given $50 000. Hotel Leogrand was sold and will be open under the new name this Spring.
ხავიერ არსენილიასი ქოლერა ქარიშხალი მეთიუ ჩადგა, მაგრამ მისი გამანადგურებელი შედეგები, განსაკუთრებით ჰაიტიში, გრძელდება. მსოფლიოს ჯანდაცვის ორგანიზაციამ პარასკევს 9 მილიონი დოლარი მოითხოვა „გადაუდებელი სამედიცინო ოპერაციებისთვის“ ქვეყანაში, რომელმაც ქოლერის ეპიდემიის ზრდა უკვე გამოცადა. გაერომ, თავის მხრივ, მოსალოდნელი შიმშილობის შესახებ განცხადება გააკეთა, ვინაიდან ყველაზე დაზარალებულ მხარეებში მოსავალი განადგურდა. არასამთავრობო ორგანიზაცია „მსოფლიოს ექიმები“ ადასტურებს ამ დაავადებით 29 ადამიანის გარდაცვალებას და შიშობს, რომ წლის ბოლომდე ქოლერით დაავადებულთა რაოდენობამ, რომელიც ქარიშხლამდე უკვე გამოჯანმრთელდა, შეიძლება 50 000-ს მიაღწიოს. ჰაიტიში, 2010 წელს, გამანადგურებელი მიწისძვრიდან რამდენიმე თვეში, ქოლერის ეპიდემიის ხელახლა გავრცელებამ, 9 000 ადამიანის სიცოცხლე შეიწირა.
JAVIER ARCENILLAS Cholera Hurricane Matthew has already dissipated, but its devastating consequences, especially in Haiti, prevail. The World Health Organization (WHO) on Friday called for $ 9 million for “emergency health operations” in a country that has already seen a surge in epidemics such as cholera. The United Nations, for its part, warned of the possibility of a famine because harvests in some of the most affected areas have been destroyed. The non-governmental organization Médicos del Mundo said that it confirmed the death of 29 people by this disease and expresses its fear that, before the end of the year, the number of cholera infected, which had already recovered before the hurricane, 50,000. Since the resurgence of cholera in Haiti in 2010, a few months after the devastating earthquake, it has claimed the lives of more than 9,000 people.
კარლ მანჩინი ცეცხლი, მიწა და ქარი ჩილეს სანაპიროს ყველა ზოლი ხანძარსახიფათოდ ითვლება. ზღვაზე გადმომდგარი მწვანე მთებით გარშემორტყმული ტერიტორია, ძლიერი ქარი და სიცხე არის რამდენიმე ფაქტორთაგანი, რომლებიც ამ ფენომენს უწყობენ ხელს. ვინია დელ მარის და ვალპარაიზოს მთებზე გაჭირვებული ადამიანები ცხოვრობენ. ამ მხარეებს ყველაზე მეტად ემუქრება საფრთხე. ხანძრის დროს, მთელი მოსახლეობა განადგურდა. 2014 წლის აპრილიდან 2017 წლის იანვრამდე არაერთი ხანძარი გაჩნდა, რომელმაც ამ ქალაქების მთელი რაიონები მიწასთან გაასწორა. ყველაზე ძლიერი ხანძარი ვალპარაიზოში 2014 წლის აპრილს გაჩნდა ქალაქის მთებში და, სულ მცირე, 2 900 სახლი გადაბუგა, რის გამოც 11 000 ადამიანი უსახლკაროდ დარჩა. ამასთანავე, 16 000 ადამიანი ქალაქიდან გაიყვანეს, სადაც საგანგებო მდგომარეობა გამოაცხადეს და იქაურობა კატასტროფის ზონად აღიარეს. მთელი უბნები მიწასთან გასწორდა.
KARL MANCINI Fuego, Tierra y Viento All the Chilean coastal area is considered a high-risk fire. The shape of the territory formed by green mountains peaking over the sea, the strong wind and the waves of heat are some of the factors that facilitate this phenomenon. At the top of the mountains of Viña del Mar and Valparaiso the poor people live. These areas are the most at risk. During the fires whole population was destroyed. From April 2014 to January 2017 there have been many fires that have destroyed whole areas of these cities. The Greatest Fire of Valparaiso started on 12 April 2014 in the hills of the city and destroyed at least 2, 900 homes leaving 11, 000 people homeless. An addition l6, 000 people were evacuated from the city, which was placed on red alert and declared a disaster zone. Entire neighborhoods were razed to the ground.
კიკი შტრაიტბერგერი ზღვის კომბოსტოს მეურნეობა ზანზიბარში — ცხელი წყლის ინდუსტრია ზანზიბარი მსოფლიოს ერთ-ერთი ყველაზე ღარიბი მხარეა. წელიწადში 16 000 ტონიანი მოსავლით, ის კუნძულებზე ზღვის კომბოსტოს მწარმოებლებს შორის მესამე ადგილზეა. ის აშშ-ში, ევროპასა და აზიაში გააქვთ, სადაც მას კოსმეტიკურ პროდუქციაში, მედიცინასა და საკვების დანამატად იყენებენ. ამან ბევრ ზანზიბარელ ქალს საშუალება მიცა, რომ შემოსავალი გამოემუშავებინა და დამოუკიდებლობა მოეპოვებინა. თუმცა, ბოლოხანს წყლის ტემპერატურის მომატებამ მოსავლის შემცირება გამოიწვია და ზღვის კომბოსტოებს შორის მწვანე, წვრილი წყალმცენარეები გაჩნდა. ამის გამო, ზღვის კომბოსტოს ხარისხი და ღირებულება შემცირდა. ერთადერთი გამოსავალი იქნებოდა ზღვის კომბოსტოს მოშენება ღრმა წყალში, მაგრამ ზანზიბარელმა ქალებმა ცურვა არ იციან და ამიტომაც ეს გამოსავლად ვერ გამოდგება. ქალები ლუკმაპურის ფულს კარგავენ, რადგანაც ჩვენ იმ ქვეყნის წარმომადგენლები ვართ, რომლებიც კლიმატურ ცვლილებებზე აგებს პასუხს და ამ ადამიანებს ნაკლებს ვუხდით დაბალი ხარისხის პროდუქტისთვის, რაც ჩვენი წყალობით გამოწვეული კლიმატური ცვლილებების ბრალია.
KIKI STREITBERGER Seaweed Farming in Zanzibar - An Industry in Hot Water Zanzibar is one of the poorest regions in the world. With 16,000 tons per year, seaweed production has become the third largest industry on the group of islands. It is exported to the US, Europe and Asia, where it is used in cosmetics, medicine and as a food additive. It has allowed many Zanzibari women to earn an income and to be independent. Lately, however, a rise in water temperature has stunted the growth of the crops and has caused fine, green algae to grow between the seaweed, reducing its quality and value. The only solution would be to grow the seaweed in deeper waters, but as the women of Zanzibar can’t swim, this is not really an option. The women are losing their livelihood because we, from the countries that are largely responsible for the climate change, are paying them less for a product, which is of a lesser quality, because of the climate change we caused.
მატიას კრივიცი ტომი — სადღაც, ცისარტყელას მიღმა პროექტი წარმოადგენს ადამიანების ალტერნატიულ მომთაბარე ჯგუფს, რომლებიც ქალაქურ ფასეულობებს და მომხმარებლურ საზოგადოებას უარყოფს — ისინი უარს ამბობენ ინდუსტრიალიზაციაზე, გლობალიზაციასა და კაპიტალისტურ ღირებულებებზე. მათ ხშირად არასერიოზულად აღიქვამენ და იდეალისტ ჰიპებად თვლიან. მაგრამ სინამდვილე ცოტა განსხვავებულია. ისინი ცხოვრობენ სამყაროში, სადაც არ არიან ხელმძღვანელები, სოციალური იერარქია, არ ხდება სისასტიკე, არ არის ნარკოტიკები, ალკოჰოლი. აქ ადამიანები ერთმანეთს უზიარებენ ყველაფერს, პატივს ცემენ, ჰარმონიულად და მშვიდად, სიყვარულით ცხოვრობენ. მათ გადაწყვიტეს, ბუნების მიმართ ჰარმონიული დამოკიდებულება ქონდეთ და პატივი მიაგონ დედამიწას და კაცობრიობას. რაც შეეხება სოციალური უტოპიების ახალ ხანას, ეს ყველაზე უკეთ ცისარტყელის ტომის შეკრებაში იგრძნობა. მათი ოჯახის ათობით ათასი წევრი და ხანგრძლივი ტრადიცია, ყოველგვარი ალტერნატიული ცხოვრების სტილის გათვალისწინებით, რომლის წარმოდგენაც კი შეიძლება — ცისარტყელას ტომს მართლაც შესანიშნავად ეხერხება წარმოდგენის გამართვა.
MATJAZ KRIVIC Tribe - Somewhere under the Rainbow Project shows an alternative nomadic group of people that reject urban values and consumerist society – they reject industrialization, globalization and capitalist values. Often dismissed as naïve, idealistic hippies. However, the truth is a bit different. It is a world without leaders, social ranks, without violence, drugs, alcohol, a world of sharing, respect, harmony and mostly peace and love. They decided to live in harmony with nature and respect the Earth and Mankind. As far as new age social utopias go, it’s doesn’t get any more spectacular than the Rainbow Gathering and its family. With members in the tens of thousands and a long spanning tradition in every imaginable alternative lifestyle, the Rainbow tribe certainly knows how to put together a happening.
მატია ვაკა მთიანი ყარაბაღის დავიწყებული ომი მთიანი ყარაბაღის არაღიარებული რესპუბლიკის ჯარისკაცები ფრონტის წინა ხაზზე თავიანთი პოზიციების დაცვით არიან დაკავებული. თუმცა 1994 წლის მაისში ცეცხლის შეწყვეტის ოფიციალურ შეთანხმებას მოაწერეს ხელი. პერიოდულად ამ შეთანხმებას ორივე მხარე არღვევს. კონფლიქტი 1988 წელს დაიწყო და ნამდვილ ომში გადაიზარდა, როდესაც 1991 წელს საბჭოთა კავშირი დაიშალა. დაპირისპირების გამო, 65 000 ეთნიკური სომეხი და 40 000 ეთნიკური აზერბაიჯანელი უსახლკაროდ დარჩა. გასულ წელს აზერბაიჯანელებსა და ეთნიკური სომხების ძალებს შორის შეტაკებებმა მთიანი ყარაბაღის გამოყოფილი ტერიტორიის გამო ისეთი სასტიკი ხასიათი მიიღო, რომ მხოლოდ 1994 წელს დასრულებულ ეთნიკურ ომს თუ შეედრება. სასაზღვრო ტერიტორია ამჟამად სამხედრო ბანაკებით და ბაზებითაა სავსე. დედაქალაქ სტეპანაკერტში ტრადიციული საშუალო სკოლები სამხედრო აკადემიამ ჩაანაცვლა. 13-18 წლის თინეიჯერი ბიჭები და გოგონები ფიზიკური მომზადების და მარშირების შემდეგ სწავლობენ მათემატიკას, ისტორიას და ინგლისურს.
MATTIA VACCA The forgotten war of Nagorno Karabakh Soldiers of unrecognized Republic of Nagorno-Karabakh are engaged in defending their positions over the frontline, although in May 1994 an official ceasefire was signed. The ceasefire is regularly broken with casualties on both sides. The conflict started in 1988 and escalated into full-scale war when the Soviet Union collapsed in 1991. The conflict left 65,000 ethnic Armenians and 40,000 ethnic Azeris displaced. Clashes between the Azerbaijani and ethnic Armenian forces over the breakaway enclave of Nagorno-Karabakh last year were the worst violence the region has seen since the ethnic war over the territory ended in 1994. The border territory is now full of military camps and bases. In the capital Stepanakert a military academy substituted the traditional high-school. Male and female teenagers aged 13-18 are learning maths, history and English after physical exercises and marches.
მორიც კიუსტნერი „დუმილი შიშის ნიშანია“. ყირიმელი თათრების ცხოვრება როდესაც ყირიმი რუსეთმა დაიპყრო, ყირიმელი თათრების ისლამური უმცირესობა მიხვდა, რომ მორიგი მძიმე დროება დაუდგა. მას შემდეგ, რაც წითელმა არმიამ ყირიმი გერმანული ოკუპაციისგან გაათავისუფლა, ყირიმელ თათრებს ბრალად გერმანელებთან თანამშრომლობა წაუყენეს. სტალინმა, სასჯელის სახით, მთელი ძირძველი მოსახლეობის გადასახლების ბრძანება გასცა. მხოლოდ 1988 წელს, საბჭოთა კავშირის ნგრევის შემდეგ, მათ მშობლიურ მიწაზე დაბრუნების ნება დართეს. 2014 წლის მარტში თვითდაარსებული უმცირესობის მთავრობის მეჯლისის თავმჯდომარე მუსტაფა ჯემილევმა ყირიმელ თათრებს რეფერენდუმისთვის ბოიკოტის გამოცხადებისკენ მოუწოდა, ყირიმის ანექსიის გამო. რუსეთმა ამას მუქარითა და რეპრესიებით უპასუხა.
MORITZ KÜSTNER On the life of the Crimean Tatars When Crimea was annexed by Russia, the Islamic minority of the Crimean Tatars knew yet another hard time had begun. After the Red Army reclaimed the Crimea from German occupation, the Crimean Tatars were accused of collaborating with the Germans. Stalin, as punishment, gave order to deport all indigenous peoples. It was after 1988, during the breakdown of the Soviet Union, when they were allowed to come back to their native land. In March 2014 Mustafa Dschemiljew, the chairman of the Mejlis, a self-founded minority government, called all Crimean Tatars to boycott the referendum to the annexation of the Crimea. Russia reacted with intimidations and repressions.
ნატაშა შარაპოვა მხოლოდ ჩვენ ორნი სოფლები ყოველდღიურად ქრება, მაგრამ რა გარანტია გვაქვს, რომ ეს ევოლუციის ნიშანია და არა სამყაროს დასასრულის მაუწყებელი? ვალერა და მარო მთელი ცხოვრება სვანეთის ერთ სოფელში ცხოვრობენ. მათი მოძებნა მარტივი საქმე როდია. გზად არავითარი ნიშანი არ არსებობს. და საერთოდაც, კაცმა რომ თქვას, აქ არავითარი გზა არ არის. ნოემბრიდან მარტამდე ოჯახი „დიდ მიწას“ მოშორდა. უკანასკნელმა მეზობელმა — ვალერას ძმამ სოფელი ერთი წლის წინ დატოვა. ვალერამ მიწები შეიძინა ყველა იმ ოჯახისგან, რომელმაც იქაურობა დატოვა. ახლა უკვე პენსიონერების წყვილი 40 ჰა მიწის ნაკვეთს, 40 ძროხას და დიდ სახლს ფლობს, რომელთაც მოვლა ჭირდება. მაგრამ ყოველთვის ასე როდი იყო. მარო მასწავლებლად მუშაობდა და ვალერა ნამდვილი ზღაპრული დევგმირი იყო. მათ სამი შვილი და რამდენიმე შვილიშვილი ყავთ. ყველა ურჩევს, რომ იქაურობა დატოვონ. მაგრამ ისინი პასუხობენ, რომ ვინმემ ხომ მაინც უნდა მიხედოს წინაპრების საფლავებს. და ამიტომაც იქედან არსად მიდიან.
NATASHA SHARAPOVA Just the Two of Us Villages disappear every day, but are we sure that this is evolution and not to the end of the world. Valera and Maro have lived in Svaneti village in Georgia all of their lives. It’s not easy to find them, there is no sign on the road, and there is also no road so to speak. From November till May the family is cut off from the «big land». The last neighbor, Valera’s brother, left the village a year ago. Valera bought the land from everyone who has left. Now the couple of pensioners have 40 ha. of land, 40 head of livestock and a big house to take care of. But it wasn’t always like this. Maro used to work as a teacher and Valera is a true fairy tale bogatyr. Just the two of them have three children and several grandchildren. Everyone persuades them to leave the house. But they say that someone must stay to watch after the graves of their ancestors. And so they stay.
ოლე ვიტი ჩაშვებული თოკი ჭიათურა პატარა ქართული ქალაქია, რომელიც თბილისიდან 200 კმ.-ზე, დასავლეთით მდებარეობს. წიაღისეულის მოსაპოვებლად მთებიდან, რომელიც ძალიან მდიდარია მარგანეცით, სტალინმა გადაწყვიტა, რომ ქალაქში საბაგირო გზის სისტემა გაეშენებინა. თავდაპირველად აქ 31 ფუნიკულიორის ვაგონი იყო, რომლებსაც ქარხნებში მასალების გადასაზიდად და საზოგადოებრივი ტრანსპორტის სახით იყენებდნენ. დღესდღეობით მათი ნახევარი დაუზიანებლადაა შემონახული. საბჭოთა კავშირის დროს ეს სისტემა მშვენივრად მოქმედებდა. მაგრამ სსრკ-ს დაშლის შემდეგ, ქალაქი აღარ იღებდა დაფინანსებას, რამაც ეკონომიკური სტაგნაცია განაპირობა. მას შემდეგ ჭიათურა არ შეცვლილა. საბაგირო დღესაც ყველაზე მნიშვნელოვან ფაქტორად ითვლება, ინფრასტრუქტურის თვალსაზრისით, ხოლო მაღაროები შემოსავლის მთავარი წყაროა. უკრაინელი მეცნიერების პროგნოზით, მომდევნო 16 წლის განმავლობაში, რეგიონში მარგანეცის მარაგი ამოიწურება.
OLE WITT A Rope Way Down Chiatura is a Georgian mono city located 200 km in the west of Tbilisi. For mining the mountains – which are very rich on manganese more efficiently, Stalin decided to establish a unique ropeway system in the town. Originally there were 31 cable car systems which were used for transporting the material to the factories and also to improve the public transportation. Nowadays half of it still remains intact. During the Soviet Union this system worked out very well. But after the break down of the UdSSR the town did not get any financial support anymore, which resulted in economical stagnation. Since that Chiatura basically did not change. The cable cars are still the most decisive factor in terms of infrastructure and the mines are the main source of income. Scientists from Ukraine predicted that the manganese in the region will be gone within the next 16 years.
პაველ ვოლკოვი ტალაის ისტორია ალექსეი ტალაის ისტორია მეორე მსოფლიო ომისდროინდელი ძველი სამხედრო მარაგის ამბით იწყება; მარაგით, რომელიც მრავალი წლის მანძილზე ელოდა აღმოჩენას და არ აფეთქდა. ალექსეიმ ფეხი და ხელები დაკარგა (ერთი ხელი მთლიანად, მეორე — იდაყვის ქვემოთ). ალექსმა ჩააქრო ცეცხლი, რომელიც ადგილობრივმა ბავშვებმა დაანთეს. ამ ცეცხლში ძველი სამხედრო იარაღი მოხვდა და აფეთქდა. ალექსეი სასწაულებრივად გადარჩა, მაგრამ ამ შემთხვევის შემდეგ სრულიად განსხვავებული ცხოვრება დაიწყო. ოპერაცია, რეაბილიტაცია და ახალ ცხოვრებასთან შეგუება. წლების შემდეგ, ალექსეი ცურვაში სპორტის ოსტატი, ბელარუსის სპორტსმენი ინვალიდების ეროვნული გუნდის წევრი გახდა და 2010 წელს აშშ-ში გამართულ შეჯიბრში ტაეკვონდოში შავი ქამარი მოიპოვა. ოჯახის მუდმივი მხარდაჭერის წყალობით, სიცოცხლის ნებამ და სპორტისადმი სიყვარულმა შედეგი გამოიღო. მას ოთხი შვილი ყავს. ალექსეიმ მომავალი მეუღლე წლების წინ გაიცნო და პირველი შეხვედრიდან სულ ერთად არიან. სიცოცხლის და სიყვარულის ნებამ გაიმარჯვა.
PAVEL VOLKOV Talai story The story of Alexei Talai began with the old ammunition from the Second world war, that did not explode but waited for many years. Alexey lost his legs and hands (one hand fully and one below the elbow). Alex extinguished the fire, that the local children had made. The old war ammunition got into this fire and exploded. Alexey miraculously survived, but after this accident a completely different life began. Surgery, rehabilitation and acceptance of the new way of life. Years later Alexey became a master of sports in swimming, a member of the Paralympic national team of Belarus and was awarded the title of black belt in Taekwondo in 2010 in the United States. Thanks to the constant support of family, his will to live and love of sport it worked. He has four children. Alexey met his wife a couple of years ago and since their first meeting they never parted. The desire to live and love won.
რობერტ ბარკა გაუმარჯოს ერდოღანს, ძირს დემოკრატია 2016 წლის ზაფხულში, სახელმწიფო გადატრიალების წარუმატებელი მცდელობის შემდეგ, თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ თაიფ ერდოღანი შეეცადა, თავისი ძალაუფლება გაეფართოვებინა და გაეძლიერებინა საკონსტიტუციო რეფერენდუმის გზით, რომელიც 2017 წლის 16 აპრილს ჩატარდა. თურქეთის ძირითად ქალაქებში, კვირების მანძილზე, ხმის მიცემის პროცედურამდე, საპროტესტო გამოსვლები, შეტაკებები და ბრძოლები ჩვეულებრივი სანახაობა იყო. დიდი მუსტაფა ქემალ ათათურქის მემკვიდრედ საკუთარი თავის გამოცხადებით, ერდოღანმა ხალხის მხარდაჭერა მოიპოვა, თუნდაც ხმების მცირე სხვაობით. რეპორტაჟი ოფიციალური კამპანიის დროს შეხვედრებსა თუ შეკრებებს კი არ ასახავს, არამედ სტამბულისა და ანკარის ქუჩებში ორად გაყოფილ საზოგადოებას წარმოაჩენს.
ROBERT BARCA Yes to Erdogan, No to democracy After the failed coup d’état of summer 2016, Turkish president Recep Tayyip Erdogan sought to extend and facilitate his executive power via the constitutional referendum held on 16 April 2017. Protests, clashes and fights were a common sight in major cities around Turkey for several weeks prior to the vote. Portraying himself as the successor of the great Mustafa Kemal Atatürk, Erdogan won the support of the people, be it by a small margin. The reportage doesn’t focus on official campaign meetings or gatherings, but captures the divided society in the streets and squares of Istanbul and Ankara instead.
სილვია ლანდი გლობალური გაცხიმოვნება — ეპიდემიის დოკუმენტირება უკანასკნელ ათწლეულში მსოფლიოში ახალი პრობლემა გაჩნდა და მას გლობალური გაცხიმოვნება ეწოდება. მსოფლიო ჯანდაცვის ორგანიზაციამ ის ეპიდემიად შეაფასა, ვინაიდან გაცხიმოვნება მსოფლიოში ჯანმრთელობას საფრთხეს უქმნის. მართლაც, კაცობრიობის ისტორიაში პირველად, მსოფლიოში უფრო მეტი ჭარბწონიანი ადამიანია, ვიდრე წონანაკლული. გლობალურ დონეზე, ზრდასრულებში ჭარბწონიანობა უფრო ხშირია, ვიდრე წონანაკლულობა: მსოფლიოში დაახლოებით 2,1 მილიარდი ზრდასრული და 5 წლამდე ასაკის 41 მილიონი ბავშვია, რომლებიც ჭარბი წონით ან გაცხიმოვნებით იტანჯებიან. ექსპერტების თქმით, ეს „ეპიდემია“, მნიშვნელოვანწილად, გლობალიზაციის და სიღატაკის შედეგია, ვინაიდან ბევრი კულტურის წარმომადგენელი უარს ამბობს ტრადიციულ ადგილობრივ სამზარეულოზე და უფრო კალორიულ საკვებს და სასმელს ეტანება. ამიტომაც, ადამიანები, რომლებიც არასწორად იკვებებიან, გაცხიმოვნება განიცადეს. ამბობენ, ზედმეტი ცხიმი მალე უდიდეს სოციალურ და ეკონომიკურ პრობლემად იქცევა მსოფლიოში.
SILVIA LANDI Globesity - documenting an epidemic In the last decades, a new emergency is spreading alarmingly in the world, and it is called Globesity. Considered as an epidemic by the World Health Organization, Globesity is threatening the world’s health. Indeed, for the first time in human history, the world has more overweight than underweight people, and – at global level - adult obesity is more common than undernutrition: in the world there are around 2.1 billion adults, and 41 million children under 5 who are overweight or obese. Experts state that this “epidemic” is largely a product of globalization and poverty, due to the fact that many cultures are abandoning their traditional local cuisine in favor of more caloric foodstuff and drinks. This has lead to the fact that people suffering from malnutrition have become obese, and overnutrition is expected to become the largest social and economic burden in the world.
ვინჩენცო მონტეფინეზე სერბეთში გაჭედილები გაეროს ლტოლვილთა საქმეების უმაღლესი კომისრის თანახმად, 2017 წლის დასაწყისში დაახლოებით შვიდი ათასი ადამიანი მოხვდა სერბეთში და იქედან თავს ვერ აღწევს. ისინი მიგრანტები არიან, რომელთაც ბალკანეთი გზად უნდა გაევლოთ და ევროპაში გადასულიყვნენ, უკეთესი საცხოვრებელი პირობების ძიებაში. თითქმის ორი ათასი ადამიანი, ძირითადად ახალგაზრდები ავღანეთიდან და პაკისტანიდან, მიტოვებულ საწყობებში ცხოვრობენ, რომლებიც ბელგრადის (სერბეთი) რკინიგზას ეკუთვნის. მათ 60%-ს მშობლების გარეშე წამოსული მცირეწლოვნები შეადგენენ. ზოგიერთი მათგანი — დაღლილი და გაყინული — მაკედონიიდან და ბულგარეთიდან ახალი ჩამოსულია. სხვებს ქვეყანაში შესვლაზე უარი უთხრეს უნგრეთმა და ხორვატიამ მას შემდეგ, რაც საზღვრის გადმოკვეთას ცდილობდნენ და სასაზღვრო პოლიციის სისასტიკე საკუთარ თავზე გამოცადეს. ამგვარ რკინიგზის საწყობებში ადამიანები არაადამიანურ პირობებში ცხოვრობენ. მათ იატაკზე ძინავთ, მოხალისეების მიერ მიცემულ პლედებში გახვეულებს. ცივი ტემპერატურისგან თავდაცვის მიზნით, როდესაც გარეთ ხშირად მინუს თხუთმეტი გრადუსია, ისინი ცეცხლს ანთებენ რკინიგზის ვაგონების შემადგენელი ხის მორებით, პლასტმასითა და ნებისმიერი სახის ნაგვით, რითაც ჰაერი იწამლება და აუტანელი ხდება სუნთქვა. მათი უმრავლესობა ძველ რკინიგზის სადგურებში ცხოვრებას არჩევს და ოფიციალურ ბანაკებში გადასვლას ერიდება მთავრობის მიერ განდევნის შიშით. ისინი ბალკანეთის გზის გახსნას ელოდებიან.
VINCENZO MONTEFINESE Stuck in Serbia According to UNHCR, at the beginning of 2017, there are about seven thousand people stuck in Serbia. They are migrants in transit on the Balkan route looking for better life opportunities in Europe. Nearly two thousand people, mostly young people from Afghanistan and Pakistan, live in abandoned warehouses belonging to the railway station in Belgrade, Serbia. About 60% of them are minors unaccompanied by their parents. Some of them have just arrived - tired and frozen - from Macedonia or Bulgaria. Others were sent back/rejected by Hungary and Croatia, after having suffered from the border police violence while trying to cross the border. In such abandoned railway station warehouses people are living in inhuman conditions. They sleep on the floor, wrapping themselves with blankets given by volunteers. To protect themselves from cold temperatures reaching even minus fifteen degrees, they light fires with railway tracks wooden beams, plastic and waste of any kind, making the air toxic and unbreathable. Most of them prefer living in the old railways station warehouses, rather than moving to official camps for fear of being expelled by the government, waiting for the Balkan route to be opened again.
კონცეპტუალური
CONCEPTUAL
ანა პინტო ზეციური სასახლე ჩინეთი სულ უფრო ამბიციურ მიზნებს ისახავს და საზოგადოება მუდმივად ცვალებად გარემოსთან შეგუებას ცდილობს, რაც მოდერნიზაციას და ტექნოლოგიურ განვითარებას მოაქვს. ამ პირობებში, სამეცნიერო ფანტასტიკის მიმართ განახლებული ინტერესი სულ უფრო ძლიერდება, რასაც შეგვიძლია სამეცნიერო ფანტასტიკის ჩინური ოქროს ხანა ვუწოდოთ. პროექტს „ზეციური სასახლე“ დავარქვი, ჩინეთის პირველი კოსმოსური ლაბორატორიის მიხედვით, რომელიც ამჟამად უფუნქციოდაა და მიწასთან სწორდება. აქ სამეცნიერო ფანტასტიკა ფონადაა გამოყენებული, რომ გაოცება და გაკვირვება, ფანტაზიისადმი უზრუნველი და გულუბრყვილო ოპტიმიზმი გადმოვცე, როგორც მომავლის მოლოდინი. ესაა ეთერული ხილვა, რომელიც თითქოს ბუნდოვანი „ჩინური ოცნების“ ხორცშესხმის მცდელობას ეფინება.
ANA PINTO Heavenly Palace As China reaches for the stars and society tries to adapt to a constantly changing environment, brought about by rapid modernization and technological developments, a renewed interest in science fiction grows stronger in what many have dubbed as China’s golden age of science fiction. ‘Heavenly Palace’, named after China’s first space lab which is currently out of control and falling back to Earth, uses science fiction as a backdrop to express a state of awe and wonder, a carefree and naive optimism reaching for fantasy like expectancies about the future; an ethereal vision which seems to hover over the efforts of the vaguely defined ‘Chinese Dream’.
ანდრეას კრემერი ინდივიდუალური ორნამენტი ანდრეას კრემერი თავის დეტალურ ფოტოგრაფიულ ნამუშევარში „ინდივიდუალური ორნამენტი“ მასის ფენომენზე კონცენტრირდება. ის მომხმარებელთა და მათი დასვენების სამყაროში არსებული გარემოს შესახებ უჩვეულო წარმოდგენას გვიქმნის. ურბანულ სივრცეში ადამიანების ქორეოგრაფია და პანორამული ლანდშაფტი მასის ერთგვაროვან ორნამენტს როდი ქმნის. ფოტოგრაფს თავის ნამუშევრებში არ აინტერესებს ყოველდღიური ქაოსის კვლევა მარტივი გრაფიკული გამოსახულებებით, ვინაიდან ის შესაბამის წამს იყენებს კომპლექსური სტრუქტურების ვიზუალიზაციისთვის, რაც ფოტოებზე ასახული ადამიანების, როგორც ინდივიდების აღქმას შესაძლებელს ხდის. „ადამიანების ლანდშაფტის“ შორეული რაკურსით ჩვენების მიუხედავად, გამოსახულებების განსაკუთრებული ხარისხი მათგან მომდინარე ცოცხალ დინამიკას ასხივებს. შეგიძლიათ იგრძნოთ, რომ თითოეული არსება, თითოეული ობიექტი და ადგილი მნიშვნელოვანია და მათ შორის აქტიური მიმართებაა.
ANDREAS KREMER Individual Ornament The phenomenon of the mass is in the center of the detailed photographic works “Individual Ornament” by Andreas Kremer. He creates unusual overviews on sceneries of the consumer and leisure world. The choreography of the people in the urban space and landscape panorama does not create a uniform ornament of the mass. The photographer is not interested in clearing up the chaos of everyday life with simplistic pictorial patterns in his photographs as he uses the right moments to visualize complex structures that make it possible to conceive all depicted persons as Individual Beings. Despite showing a very distant view of a “human landscape” the special quality of the images is that they radiate a vibrant dynamic. It can be felt that every creature, every object and every place is important and in exciting relationship to each other.
ანდრეას ტაიჰმანი 50 დღე — მოგზაურობა გერმანიის გარშემო „სხვისი გაგება და სხვების მხრიდან შენი გაგება — აი, რა აგრძნობინებს ადამიანს თავს შინ“ — ამ მოსაზრების გათვალისწინებით, 50 დღის განმავლობაში, ფედერალური ორგანოს არჩევნების დროს, 2017 წლის ზაფხულში ვიმოგზაურე. 100 კმ-ზე მეტი მანძილი გავიარე გერმანიის უკიდურესი დასავლეთი ნაწილიდან მის აღმოსავლეთის საზღვრამდე. მაინტერესებდა გამერკვია, როგორია ჩემი სამშობლო დღეს, სოციალური და პოლიტიკური რადიკალიზმის და უცხოების მიმართ მტრულად განწყობის პერიოდში. ვუსმენდი ადამიანებს, რომლებიც შემთხვევით მხვდებოდნენ გზაზე. გზად ფეხით გადავადგილდებოდი და მაშინვე ვხვდებოდი ამა თუ იმ მხარის თავისებურებებს. ჩემი ტექნიკურად ნელი და მძიმე ფართოფორმატიანი კამერის გამო, იძულებული ვიყავი, სიზუსტე და რაციონალურობა გამომეჩინა. ფოტოგრაფიის ფესვებს ვუბრუნდებოდი. დავლაშქრე გერმანია და იმაზე მეტი მრავალფეროვნება ვიხილე, ვიდრე ველოდი. აღმოვაჩინე: „სახლი არის ადგილი, რომელიც ჩვენ, როგორც საზოგადოებამ, უპირველესად უნდა შევქმნათ.“ ეს პორტრეტები და ციტატები ჩემს ყოველდღიურ ბლოგზე: 50days.de გამოვაქვეყნე.
ANDREAS TEICHMANN 50 Days - A hike across Germany “Understanding and being understood - it´s what makes a country feel like home” - With this in mind I used 50 days of hiking in federal-election-summer 2017. Over 1000 km from the furthest western part of Germany to its eastern border. I wanted to find out, what is homeland today, in times of social and political radicalism and hostility towards stranger. I took my time for meeting and listening to people, who coincidental crossed my way. Using hiking as the way of transport I got an immediate understanding for the area I was present. And with my technical slow and heavy large-format-camera, I was forced to be very precise and efficient. Back to the roots of Photography. I hiked across a Germany with more diversity than expected, and found out: “Home is a place that we as a society must first create.” I published these portraits and quotations on my daily Blog: 50days.de
ანდრეი სემენოვი შემოსევა დედამიწა თანაბრად იტევს ტაძარსაც და ნაგავსაც. ე.წ. არტეფაქტები — შენობები, გზატკეცილები, აეროპორტები, რომლებიც პლანეტაზე მცხოვრები გარკვეული მოდგმის უპირატესობაზე მიუთითებენ, — ზღაპარში გიგანტური ვეშაპის ზურგზე გაშენებულ სოფელს მოგვაგონებს: ის მანამდე არსებობს, სანამ ვეშაპს მისი ზიდვა შეუძლია. როგორც კი ვეშაპი დაიღლება ერთი და იმავე ადგილის ტკეპნით, ამოიხვნეშავს, წყალში ღრმად ჩაყვინთავს და ყველაფერი თვალის დახამხამებაში განადგურდება. „ადამიანი ბუნების მბრძანებელია“ — ასე გვასწავლიდნენ დაწყებით სკოლაში და ჩვენც უპირობოდ გვჯეროდა. მაგრამ საკმარისი იყო საკუთარი ქალაქიდან გავსულიყავით და ეს რწმენა სადღაც ქრებოდა. პროექტი პოლარულ წრეზე მომზადდა. იქაური ნაყოფიერი მიწა მკაცრი საცხოვრებელი პირობებით გამოირჩეოდა. ახლა აქ სიცოცხლის ნიშანი აღარ არსებობს და აქაურობა ნაომარ ადგილს დაემსგავსა. გამარჯვებულები აიბარგნენ და არტეფაქტები დატოვეს, როგორც პიკნიკზე ცარიელი კოლოფები ან სიგარეტის ნამწვავები.
ANDREY SEMENOV Invasion Earth equally soaks up temple and shit. So-called artifacts, like buildings, highways, airports which are considered to be the proof of superiority of certain species of this planet – all of them remind of a village on the back of a giant Whale from a fairy-tale: it exists as long as the carrier tolerates. But as soon as the Whale gets tired of drowsing around the same place – it will snort, dive into the depths, and everything will be swept away in an instant. “The man is the winner of Nature” – teachers told us in elementary school and we readily believed. But it was enough to leave our cities and this faith vanished. This project was made on the Polar Ring. It was a rich landб but strict for a living. Now life left this place and it looks like a field after the battle. The winners have gone away leaving here the artifacts like they leave the empty cans or cigarette butts after the picnic.
არნე პიპკე იქ, ზემოთ, ხეებთან ახლოს პროექტით „იქ, ზემოთ, ხეებთან ახლოს“ სახლის ჩემეული განმარტების მოძებნას ვცდილობ. მინდა, ამით იმ გონებრივ დაავადებას შევებრძოლო, რომელიც უკვე 8 წელზე მეტია მტანჯავს. ჩემი მშობლიური მხარე გერმანიის ერთი პატარა სოფელია. ესაა ადგილი, რომელსაც მთელი ჩემი მოგონებები უკავშირდება და სადაც ჩემი პიროვნება ჩამოყალიბდა. მშობლიური სოფელი 2014 წელს დავტოვე და ახალ გარემოში ახალი ცხოვრების დაწყება და ახალ ადგილას დამკვიდრება ვცადე. მაგრამ ცოტა ხნის შემდეგ, გულმა ისევ მშობლიური მხარისკენ გამომიწია. გადავწყვიტე, ჩემი სოფლის სურათები ახალი პერსპექტივიდან გადამეღო. მოვინახულე ის ადგილები და ადამიანები, რომლებმაც ყველაზე დიდი გავლენა მოახდინეს ჩემზე. მინდოდა, ამით საკუთარი თავი და ფესვები შემესწავლა, საკუთარი დაავადების მაპროვოცირებელი ფაქტორები დამედგინა. კამერას არა მხოლოდ კადრების აღსაბეჭდად, არამედ ახლობელი და პირადული გრძნობების გადმოსაცემადაც, მშობლიურ მხარეში წარსულისადმი ჩემი დამოკიდებულების გამოსაკვლევად ვიყენებდი.
ARNE PIEPKE Up there by the Trees Within my project “Up there by the Trees” I’m searching for my personal definition of home, to deal with a mental disease I suffer from for more than 8 years. My hometown is a small village in a rural Germany. A place where all my memories were made, where my personality was shaped. I left my hometown in 2014 and was willing to start again in new surroundings - a new home. But after a while I felt the urge to return to my hometown and to photograph it from my new point of view. I went back to these places and people which affected me the most - to learn about myself and my roots, to understand the trigger of my disease. I used the camera not only to document, but to create an intimate and close insight into my feelings, examining my relationship with my past in my hometown.
ასტრიდ შულცი ბრმა წერტილი ამ ფოტო სერიაში მენატურეებს ბავშვობის მოგონებებში ვაბრუნებ და ამაღელვებელი სიტუაციების გახსენებისას აღვბეჭდავ ფირზე. ასეთ დროს ბავშვებს საკუთარი თავის და სამყაროს შესახებ უარყოფითი შეხედულებები უყალიბდებათ და ფიქრობენ: „არაფერში გამოვდგები“, „ცხოვრება უსამართლოა“ და „არავის ვუყვარვარ“. მოგვიანებით, ხშირად ვერ ვხდებით, საიდან მოდის ეს დამთრგუნველი შეხედულებები და მაინც ვეჭიდებით მათ, როგორც მთელი ცხოვრების მანძილზე სატარებელ ტვირთს. ყოველ ჩვენგანს აქვს ბრმა წერტილები, მისწრაფების სფეროები თუ პიროვნული პრობლემები, რომელთაც ყურადღებას არ ვაქცევთ, მტანჯველი ეჭვების თუ ამაოების შეგრძნების გამო, რომელიც შეიძლება მათ გამოიწვიონ ჩვენში. ზოგიერთმა შეიძლება ამას ჩვენი ბნელი მხარე, ჩვენი პიროვნების ჩრდილოვანი ასპექტი უწოდოს. მას ჩვენი ოცნებების ნგრევა და ცხოვრებაში, სიყვარულსა და კარიერაში წინსვლის მცდელობების ჩაშლა შეუძლია. მომავალი ემოციების ფირზე აღბეჭდვამ თვითრეფლექსიის სივრცე შექმნა; უკანასკნელი გამოსახულება გარკვეულ ნათელს ფენს დაფარულ შეხედულებებსა და ქცევის ხასიათს.
ASTRID SCHULZ Blind Spots In this photo series the sitters are guided back into childhood memories and photographed whilst remembering challenging situations. In such moments children create negative opinions about themselves and the world such as ‘I am worthless’, ‘life is unfair’ or ‘nobody loves me’. Later in life we are often unaware of the origin of such self-limiting believes, yet we hold on to them as a lifelong burden. All of us have certain blind spots, areas of endeavor or personal issues that we ignore because of the painful doubts or feelings of futility that they arouse. Some would call this our dark side, the shadow aspect of our personality, which can destroy our dreams and thwart our attempts to succeed in life, love and career. The process of photographing the upcoming emotions created space for self-reflection; the final image is shining some light onto hidden viewpoints and behavior patterns.
ბეტინა მალიკი გოლგოთა 20 წელზე მეტი ხნის განმავლობაში მინდოდა ჯვრების სადგურების შექმნა. უკვე დიდი ხანია დამავიწყდა ეს იდეა. როდესაც სხვა სერიისთვის გადაღებულ საკუთარ ფოტოებს ვუყურებდი, რომლის დროსაც მოცეკვავე შტეფან რეშკე საქორწინო კაბაში გამოვაწყვე, უცბად მივხვდი, რომ შტეფანი საუკეთესო იქნებოდა ჩემეული „გოლგოთის“ იდეისთვის, რომელიც „ჯვრის სადგურების“ თემას ეფუძნებოდა.
BETTINA MALIK Golgotha For more than 20 years I have wanted to create the Stations of the Cross. I had long since forgotten the idea. Looking at my photos for another series, for which I dressed the dancer Stephan Reschke in a wedding dress, I suddenly knew that Stephan would be perfect for my idea of „Golgotha“ based on the Stations of the Cross.
კასპარ კლაასენი მეხანძრეებიც „მამა, ყველა კვდება?“ „ხო, საყვარელო. ყველა კვდება.“ „მეხანძრეებიც?“ ეს არის ამბავი ჩემი შვილის, 8 წლის ლორას შესახებ; ან უფრო იმის შესახებ, თუ მოულოდნელად როგორ აღმოჩნდა ის ჩემს გვერდით მღელვარებითა და დეპრესიით აღსავსე ბნელ და საოცარ პერიოდში. ამ დროს ის, ერთდროულად, მიზეზიც იყო და განკურნებაც. 2013 წლის შემოდგომაზე უცბად პანიკამ ამიტანა. ასე, უბრალოდ, უმიზეზოდ. შემდეგ თანდათან უფრო გაძლიერდა. ათას შიშში გადაიზარდა და ეს ყველაფერი ძირითადად ლორას ეხებოდა, რომელიც მაშინ 4 წლის იყო. დიდ დროს ვატარებდი მის გვერდით. დავდიოდით აქეთ-იქით და ვერთობოდით, თან შიში მიპყრობდა და ფიზიკურად ავად ვიყავი. მაგრამ თანდათან, გაუარესებების გარეშე, გამოვკეთდი. ერთ რამეს მივხვდი — როგორც ცხოვრებისეული გაკვეთილების დროს ხდება — რომ ის აზრი გიპყრობს, რომელსაც აიკვიატებ. შიშის მიმართ ეს წინააღმდეგობა და პროეცირება, იმის გაცნობიერება, რომ ისინი არ ახდა, დამეხმარა. მივხვდი, რომ ლორა კარგად იყო. და არც არასდროს აწუხებდა რამე.
CASPAR CLAASEN Even Firemen “Papa, does everyone die?” “Yes, sweetheart. Everyone.” “Even firemen?” This story is about my daughter Lora (8). Or perhaps more about how she, unwittingly, accompanied me through a dark and wonderful episode of anxiety and depression. Where she sometimes simultaneously was the cause and the cure. In the fall of 2013 I suddenly panicked. Just like that. And then it multiplied. Into thousands of fears, mostly about Lora, then 4 year old. At the same time, I spend a lot of time with her. We went places & had fun, while I was feeling terribly afraid and physically sick. But slowly, and not without setbacks, I got better. I learned – an obvious lesson, as are most life lessons – that you become what you repeat. That confronting and projecting those fears, and repeatedly experiencing that they didn’t come true, helped. I learned that Lora was doing fine. And always had been.
დათო ქორიძე სოციალური ფონი მოხუცი კაცი მთელი დღე დგას და ელოდება, რომ ვინმე ყურადღებას მიაქცევს, მაგრამ ადამიანები ისე უვლიან გვერდს, რომ ვერც კი ამჩნევენ.. ისინი მოჩვენებებად იქცნენ, რომლებსაც სხვების პრობლემები არ აღელვებთ, მხოლოდ ბრენდის მობილურის რეკლამას ხედავენ მათ ზემოთ.. და საზოგადოების ამ დაცემის დროს, არავინაა ისეთი, ვინც ამ პრობლემას წინ აღუდგება.. ეს პროექტი ერთი წლის მანძილზე მზადდებოდა. ერთი კაცის ისტორია. სურათებზე წარმოდგენილია მოხუცი კაცი, რომელიც დადის და შემწეობას ითხოვს. ფოტოები ერთსა და იმავე ადგილასაა გადაღებული, მხოლოდ ფონი იცვლება ხოლმე (თეატრალური აფიშები, ბილბორდები, პოლიტიკოსების ფოტოები..). ამ პროექტის ფარგლებში გადაღებული თორმეტი ფოტოსურათი საბოლოო სახით იმ ადგილას გამოვაკარი, სადაც ეს კაცი დგას იმ იმედით, რომ გამვლელები მას უფრო მეტ ყურადღებას მიაქცევენ, ვიდრე აფიშებს.
DATO KORIDZE Social background The old man stands whole day hoping someone will pay attention, but people pass by without remarking him... They have become the ghosts, which do not care the problems of others. They can only notice the publicity of brand mobile above... And in this fall of society there is no one to withstand this problem... This project has been held during one year. The History of One Man. The pictures show the old man, which goes begging. The pics were taken on one and the same place, only background was being changed (playbills, billboards, photos of politicians...). The twelve pictures taken within the framework of this project were pasted in final form on the place, where this man stands hoping by-passers will pay more attention to him, than to playbills.
დმიტრი ხოვანსკი წასვლამდე გალიის კარი ღია დატოვე ესაა პირადი ფოტოპროექტი, რომელიც ოე კენძაბუროს რომანების „მდუმარე ყვირილი“ და „ნიაღვარი მოაწყდა ჩემს სულს“ შთაგონებით შეიქმნა. ხელოვანის ყურადღებას იპყრობს ის, თუ რამდენი ხანი დაჭირდება დედაბუნებას, რომ საკუთარი უფლებები აღიდგინოს და პლანეტაზე ჩვენი ხსოვნა ამოძირკვოს. გამორთულ მაცივარში ამჟავებული საკვებით, რადიკალური კლიმატური ცვლილებებით და ასფალტზე ამოსული მცენარეებით დაწყებული, წიგნებით და ფილმებით დამთავრებული — კაცობრიობის ხსოვნა — ასიოდე წელიწადში არქივებსა და ბიბლიოთეკებში დავიწყებისთვისაა განწირული. ველური ბუნების ადაპტაცია და ძალების აღდგენა, ცოცხლად გადარჩენილი და გაველურებული შინაური ცხოველები.. ჩემი ფოტოპროექტი, ერთსა და იმავე დროს, გაფრთხილებაცაა და გზამკვლევიც მათთვის, ვინც ენთუზიაზმით, მგზნებარედ და, სამწუხაროდ, ხშირად ამაოდ კამათობს პოლიტიკის, ეკონომიკის, გარემოს და დემოგრაფიის შესახებ. ყველა ფოტო ფირზეა გადაღებული, მულტიექსპოზიციის ხერხის გამოყენებით და შემდგომ ნეგატივების დასკანირებით.
DMITRY KHOVANSKIY Keep the Cages Open Before You Leave Personal photography project inspired by Oe Kenzaburo’s novels, The Silent Cry and The Flood Invades My Spirit. What intrigues the artist, is how long it would take Mother Nature to reinstate its rights and erase the memory of our presence on the planet. From rotten food in fridges left without power, radical climate change, and asphalt roads consumed by plants, to books and films—memory of the humankind—condemned to vanish in archives and libraries in some hundred years. Adaptation and reinstatement of wildlife; domestic animals, that survive, run wild... The photography project is both a warning and a guide for those who are ready for an enthusiastic, passionate, and—unfortunately—often futile debate about politics, economy, environment, and demography. All images are created using film and multiple exposure technique with subsequent scanning of negatives.
გიორგი ინდუაშვილი პლასტმასის თევზი პროექტში წარმოდგენილია ფოტოაპარატის გარეშე გადაღებული ფოტოები, განსაკუთრებით ციანოტიპური ფოტოგრამები. ზღვის არსებების ასახვა დაბინძურებული ოკეანეებისთვის ყურადღების მიქცევას ითვალისწინებს. ისინი თავდაპირველად დაბინძურების ყველაზე მთავარი მიზეზის, პლასტმასის საშუალებით დამზადდა. რა ზემოქმედება უნდა მოვახდინოთ მიმდინარე დაბინძურებაზე, როცა თითოეულ ჩვენგანს ამ პროცესში მუდმივად თავისი წვლილი შეაქვს? მნიშვნელობა არ აქვს ინფორმირებულობის მასშტაბს, პასუხი ბუნდოვანი რჩება! კაცობრიობას თითქოსდა ზებუნებრივი ძალების იმედი აქვს, როცა ერთსა და იმავეს გამუდმებით იმეორებს. ამასობაში, 500 000 კვმ „შედეგი“ მშვიდად ტივტივებს იქ, საიდანაც ამ პლანეტაზე სიცოცხლე აღმოცენდა. ამ თვალსაზრისით, ექნება თუ არა მნიშვნელობა იმას, თუკი ვიტყვი, რომ ეს თევზები იმ ნაგვისგან დამზადდა, რომელიც ნაპირზე გამორიყული ვეშაპის მუცელში აღმოჩნდა?
GIORGI INDUASHVILI Plastic Fish The project represents cameraless photography, particularly - cyanotype photograms. Depicting the sea creatures, images serve as a call out for polluted oceans, being initially sculpted from the most evident cause of this very foulness - the plastic. How should we react to the ongoing pollution while each one of us is constantly contributing to this process? No matter the size of awareness, a decent response remains elusive! The mankind seems to rely on supernatural forces, doing the same over and over again. In the meantime, the 500 000 sq/ km “outcome” is peacefully floating where life had originated on this planet. To this extent, if I say that these were made from garbage found in the stomach of the whale stranded off the coast, would it make any difference?!
გიორგი როდიონოვი მშობლები არ მელაპარაკებიან დუმილი, რომელიც ყვირის. ჩვენ უნდა დავილაპარაკოთ ახლა და აქ. ინფორმაციულ ვაკუუმს პირად ურთიერთობებში დაბნეულობამდე მივყავართ და უთვისტომო არსებებად გვაქცევს. ფოტოები, რომლებიც ჩემი ოჯახის სახლის მტვრიან სარდაფში ვიპოვე, იმ დროს ასახავს, რომლის გახსენებაც სირცხვილს უკავშირდება. საბჭოთა საქართველოს უკანასკნელი მმართველების თაობამ რკინის ფარდა ხელახლა ჩამოაფარა, რომ წარსულის მოგონებები დაემალა. თაობათა შორის უფსკრულის ამოსავსებად კითხვებს პასუხი უნდა გაეცეს. პროექტი ეხება პირადი ინფორმაციის გაცვლისგან თავის არიდების საკითხს, როდესაც ისეთი პროპაგანდისტული საშუალებები, როგორებიცაა წიგნები, ტელევიზია და ხელოვნების სხვადასხვა ნიმუში, აქტიურად ქმნიან „წარსულ სინამდვილეს“, რომლის შესახებაც არავის სურს ლაპარაკი.
GIORGI RODIONOV My parents do not talk to me Silence that shouts out loud. We need to talk now and here. The informational vacuum in personal relations lead us to confusion and rootless creations. Those photos that were discovered in a dusty basement in a family house is a representation of an era that has become a shame to be remembered. The last ruling generation of Soviet Georgia has re-closed the iron curtain to block the memories back in time. In order to fill in the generational gap questions need to be answered. The project tries to deal with the issue of keeping personal informational exchange away while such propaganda as books, Television and different selected art works are working actively for creating the “past reality” that nobody wants to talk about.
ჰელმუტ ჰერგარტენი მოიცადე და ნახე ზღვა.. წყალში დამხრჩვალების ქორო იტალიაში, სიცილიის სამხრეთ სანაპიროზე მოგზაურობა. აფრიკელი და ევროპელი ლტოლვილების საკითხთან დაკავშირებული მოგზაურობა. საკითხი — თუ რა მოხდა და რა მოხდება შემდგომ. ხილული და უხილავი საზღვრების და ღობეების საკითხი. როგორი რეაქცია ექნება ევროკავშირის მთავრობებს? როგორი რეაქცია გვექნება ჩვენ? არის თუ არა ხმელთაშუა ზღვაში სიკვდილი ამ კითხვაზე პასუხი? გესმის მათი?.. მოუსმინე! გესმის თუ არა წყალში დამხრჩვალი ადამიანების ქოროს ხმა?
HELMUT HERGARTEN WAIT & SEA ... the chorus of the drowned A journey around the south coast of the island Sicily, Italy. A journey about the african-european refugee question. A question about what happened and will happen next. A question about visible and invisible borders and fences. How will the EU governments react? How will we all react? Is death in the Mediterranean Sea the answer? Do you hear them? ... Listen! Do you hear the chorus of the drowned?
ჰირო ტანაკა ჩიჩარონი ერთი ადგილიდან მეორეზე გადასვლა, ნაცნობი და უცნობი სცენები. უამრავი შეხვედრა მოგზაურობისას. შეიძლება ყველაფერი სხვაგვარად იყოს, მაგრამ ისე ჩანს, რომ დროსა და მანძილთან ერთად, ყველაფერი მუდმივად მეორდება. ხშირად მოულოდნელი რამ ხდება და მისი თავიდან აცილების ძალა არ შეგვწევს. დრომ და დინებამ შეიძლება ჩაიაროს, მანძილი და სივრცე გადაკვეთო. ამ პროექტით ვიკვლევ შეხვედრებს, მოულოდნელობასა და მათ შედეგებს შორის მიმართებებს, გამოცდილებისა და მეხსიერების საშუალებით.
HIRO TANAKA Chicarron Moving one place to another, going into familiar and unfamiliar scenes. Countless encounters during life on the road. Things can be different but feels like its constant repetition under pile of time and distance. Often some random things just happen to you and we have no control over avoiding it. Time and current can be twisted, Distance and space can be distorted. Explore relation between encounters, randomness and consequences through experience and memento.
იოანა საკელარაკი აიდოსი და აფელეია სირცხვილი მტკივნეულია. ესაა საზოგადოებრივი ემოცია, რომელიც კოლექტიურ ცნობიერებას აყალიბებს. მე ისეთ ქვეყანაში გავიზარდე, სადაც შერცხვენა ხანგრძლივი ტრადიცია იყო — როდესაც ვინმეს საზოგადოების წინაშე არცხვენდნენ. შევეცადე გარდამავალი ხანის საბერძნეთის პორტრეტი წარმომედგინა და ამ დროს მუდმივად ვიწყებდი ჩემი მდგომარეობის და იდეალური საზოგადოებრივი კონტექსტის სტანდარტის შედარებას, რაც უსიამოვნო შეგრძნებას მიტოვებდა. ამ ნამუშევარში მაინტერესებს ის იდეა, რომელიც ხილულს, საგრძნობს, ჩვენს მიერ სურვილების გამოხატვის თავისებურებებს და იმის მიღმაა, რასაც შესაძლებლად მივიჩნევთ. ეს ყველაფერი დალექილი და კონცენტრირებულია საზოგადოების მიერ. არჩევანის გაკეთების დროს გულუბრყვილობაზე ფიქრით, იმედი მაქვს, რომ წარმოვაჩენ ბანალურობის თავისუფლებასა და ჩამოყალიბების გზაზე პიროვნების ბრძოლას. ბერძნულ მითოლოგიაში აიდოსი სირცხვილის, კდემის და თავმდაბლობის ქალღმერთი იყო, ხოლო აფელეია გახლდათ სული, რომელიც განასახიერებდა სიმარტივეს, სიმსუბუქეს და კარგი გაგებით პრიმიტიულობას, „ძველ, კეთილ დროებას“.
IOANNA SAKELLARAKI Aidos and Apheleia Shame is a painful, social emotion that forms the collective conscience. I grew up in a country where shaming is a lifelong tradition for positioning someone in society. In my effort to draw the portrait of Greece in transition, I came across a constant worry steaming from comparison of the self’s state of being with the ideal social context’s standard. What interests me in this work is the idea behind what we see, what we feel, how we express desire and what we believe is possible, all filtered through, and constrained by, society. Keeping in mind the idea of naivety behind our choices, I hope to document the freedom of the commonplace and the individual struggle of the becoming. In Greek mythology Aidos was the goddess of shame, modesty and humility and Apheleia was the spirit and personification of ease, simplicity and primitivity in the good sense, “the good old days”.
იაკუბ პასიერკევიჩი ბუნებრივი მსგავსება ხშირად ვაწყდებით ისეთ იმიჯებს, რომლებსაც კონკრეტულ თემასთან უმნიშვნელო საერთო აქვს, მაგრამ მაინც ასოციაციურად უკავშირდება მას. ეს ერთგვარი უნებლიე მოგონებაა, სადაც ჩვენს მეხსიერებაში შემონახული იმიჯები ახალ ვითარებაში, ფენომენებსა და საგნებში გვხვდება. შეიძლება მას დეჟა ვიუც ვუწოდოთ, როგორც მეხსიერების ანომალია, რომელიც განსხვავებულ შთაბეჭდილებას ქმნის, რის გამოც კონკრეტული გამოცდილება „გვახსენდება“. ქვეცნობიერად მსგავსი მოტივები იპყრობს ადამიანის ყურადღებას. კომპოზიციის ინდივიდუალური ელემენტები თუ ფერთა კომბინაცია — ეს ყველაფერი შეგვახსენებს სიღრმეში დალექილ წარსულის გამოცდილებებს. ფოტოების ნაკრები წლების განმავლობაში შეგროვილი, სხვადასხვა ადგილას და დროს გადაღებული იმიჯების საშუალებით შეიქმნა.
JAKUB PASIERKIEWICZ Natural resemblance Often, we come across images which have very little in common regarding their subject, yet which seem to be closely resembled. It is a sort of unintentional recollection, where retained images in our memory appear in newly encountered situations, phenomena, or objects. Some might call it Déjà vu - as an anomaly of memory, which creates a distinct impression that an experience is “being recalled”. Subconsciously similar motifs draw one’s attention. Individual elements of compositions, or color combinations, all bring deeply embedded memories of past experiences. The set of photographs evolved from images collected over the years, taken in different locations and at different times.
იან ზიხლინსკი ზღვარზე — მიტოვებული ბენზოგასამართი სადგურები სამხრეთ კავკასიაში უფუნქციოდ დატოვებული საბჭოთა ბენზოგასამართი სადგურები. ეს ისტორიული არტეფაქტები, როგორც წარსულის ნაშთი და უსუსური შეხსენება, თანდათან სულ უფრო გაფართოებული გზების და გზატკეცილების პირას გვხვდება. სტანდარტიზაციისადმი სოციალისტური რწმენის საპირისპიროდ, თითოეულ ბენზოგასამართ სადგურს თავისი ინდივიდუალური სახე აქვს. ხშირ შემთხვევაში, დრომ თავისი მსახვრალი ხელი დაატყო მათ: კბილები დაუკარგა და მზერა დაუბრმავა. სადგურებმა თავისებურება შეინარჩუნეს, იმის მიუხედავად, რომ თითქმის ყველა მათგანი უკვე დიდი ხანია აღარ ფუნქციონირებს. ერთ დროს ისინი პროგრესს, წინსვლას და მზარდ კეთილდღეობას განასახიერებდა. მაგრამ საბჭოთა დროება დიდი ხანია დასრულდა და ისინი ძველი დროების ნაშთებად შემორჩნენ.
JAN ZYCHLINSKI At the edge - Abandoned Gas Stations at the South Caucasus Out-of-service Soviet Gas stations. Like cautionary reminders or helpless gestures of the past, these historical artifacts rise by the side of the increasingly widening roads and highways. In contrast to socialism’s belief in standardization each one of these gas stations wears its individual face. In most cases, time has left its detrimental mark on them: It knocked out teeth and made eyes go blind. The stations managed to keep their peculiarities, however—despite the fact that almost all of them have not been used in a long time now. Once, they were symbols of progress, of mobility, and growing prosperity. But Soviet time is over for a long time and they remain as relics of that period.
იელენა იანკოვიჩი ჩიტები ფოტოსერია „ჩიტები“ ჩემი ფსიქოლოგიური მოგზაურობის შედეგია. 32 წლის ვარ და ახლახან დისლექსიის დიაგნოზი დამიდგინეს. ძალიან სუსტი განათლების სისტემის გამო, გაუნათლებელმა მასწავლებლებმა, რომელთაც ვერ ამოიცნეს, რომ დისლექსია მჭირდა, მე, რომელმაც დროულად ვერ აღმოვაჩინე დაავადება, მთელი ცხოვრება შიშსა და ჩრდილში გავატარე. ჩემი პრობლემის არცოდნის გამო, შრომის და ნორმალურად სწავლის უუნარობით იმედგაცრუებულმა სხვადასხვა მეთოდი შევიმუშავე, რისი წყალობითაც მეგობრების და პროფესორების წინაშე კითხვას თავს ვარიდებდი. არ ვიცოდი, როგორ ამეხსნა, რომ ასოები თვალწინ გამირბოდა, როცა ვკითხულობდი და წერის დროს, გაუცნობიერებლად, ასოებს ვხლართავდი. გალიაში გამომწყვდეული ჩიტივით ვიყავი. ერთადერთი უსაფრთხო ადგილი ჩემი შემოქმედება იყო. შემოქმედებითი თვითგამოხატვა ჩემს თავშესაფრად იქცა. ბელგრადსა და ამსტერდამში ზოოპარკები მოვინახულე და გალიაში გამოკეტილ ჩიტებს ფოტოები გადავუღე. ეს ჩიტები და ყველა არსება, რომელიც მსგავსი შიშის პირობებში ცხოვრობდა, მე ვიყავი. შემდეგ ფოტოებზე ვხატავდი და ფერწერულ და კოლაჟურ ხერხებს ვაერთიანებდი. ამით სამყაროს ვაჩვენებდი ჩემში არსებულ თავისუფლებას. პროექტი განხორციელდა, როგორც სურვილი, რომ ადამიანებს ჩემი დისლექსიის, მასთან დაკავშირებული ყველა პრობლემის შესახებ ღიად ესაუბრათ და ამით გავთავისუფლებულიყავით, წერტილი დასმოდა განსჯის შიშით მალვის პროცესს.
JELENA JANKOVIC Birds The series of photographies “Birds” is my psychological journey. I am 32 years old and recently I have been diagnosed with dyslexia. Because of the very poor school system, uneducated teachers that were not able to distinguish dyslexia and me not being able to discover it in time, I have been living my whole life in fear and hiding. Unaware of the problem that I’m living with, frustrated with my inability to work and study normally, I developed various methods with whom I managed to avoid reading in front of my friends and professors. I didn’t know how to explain that the letters are shaking in front of my eyes while I was reading and that I unconsciously twisted the letters and words that I was writing. I was feeling like a bird locked in a cage. The only safe place that I felt was my art creation; creative expression was my escape. I visited zoological gardens in Belgrade and Amsterdam and photographed locked birds in cages that were representing me and all the others that were living in a similar fear. Afterwards, I would draw across the photos combining different techniques like painting and collage, so I can show to the world all the freedoms that exist from the inside. This project was developed as a wish, so people can discuss openly about dyslexia, all the problems that this disease carries, and so we can set ourselves free and stop the process of hiding because of the fear of judgments.
იევგენი როპელი გამოქვაბულები და კოსმოსური ხომალდები მითების, ლეგენდების და კულტების სამყაროში გამოქვაბული გავრცელებული ხატია. სერიაში „გამოქვაბულები და კოსმოსური ხომალდები“ ვცდილობ მოვიხელთო ბუნების, პირველადის, პოსტსაბჭოთა და სააკაშვილის პერიოდის ახალი ქართული არქიტექტურის გადაკვეთის წერტილები და ძველ, ბუნებრივ ზედაპირსა და პროგრესის, მომავლისკენ სწრაფვის და ევროპასთან დაახლოების ნიშნად მიჩნეულ, მომავალზე ორიენტირებულ ფორმებს შორის კონტრასტი გამოვავლინო.
JEWGENI ROPPEL Caves and Spaceships Caves are prevalent images in the world of myths, legends and cults. In the series caves & spaceships I search for intersections between nature and the primal and new architecture of post-soviet time and Saakashvili era in Georgia and compare the contrast between ancient natural surface and future-oriented forms which stays as a symbol for progression, longings for the future and the European accession.
იოანა ბლექი ვარსკვლავური თვისება სამყაროში, სადაც თითქოს ჩვეულებრივ მოვლენად იქცა საკუთარი გარეგნობის „ვარსკვლავურად“ გარდაქმნის ტენდენცია, დამაინტერესა აზრმა, რომ სხვა ადამიანის მიბაძვამ შეიძლება მათ დაგვამსგავსოს. ჩემი ცხოვრების მანძილზე, ბევრი ცნობილი ადამიანი ქცეულა ჩემს შთაგონებად და ბევრს ვცემდი პატივს. ზემოხსენებული მოსაზრების გადასამოწმებლად, დავიწყე ავტოპორტრეტების გადაღება და ამ დროს ვიყენებდი მაკიაჟს და რეკვიზიტებს. მაინტერესებდა, გადმოვიდოდა თუ არა მათი ზოგიერთი უნარი ჩემზე? დღეისთვის 500-ზე მეტი როლი განვასახიერე. ჯერაც არ ვიცი, გადმოვიდა თუ არა ჩემზე მათი „ვარსკვლავური თვისება“, ნიჭი თუ წარმატება.
JOANNA BLACK Star Quality In a world where it seems that is becoming common for people to augment their appearance to look more like some “celebrity”, I am intrigued by the notion that looking like someone might in someway make you actually become more like them. Throughout my life I have been inspired and respected many famous people. To see if there might be some truth in this notion, I started taking self portraits of me using nothing other than face paint and props to see whether this might be true. Would some of their talent rub off on me? To date, I have done over 500 of impersonations. I am not aware of any of their “star quality”, talent or success having rubbed off on me yet.
კასპერ კოვალსკი დასასრული პროექტი „დასასრული“ აეროფოტოგრაფიისადმი დამოკიდებულებაში ჩემს პიროვნებაში მომხდარი ცვლილების შედეგია. ესაა ჩემი პირველი პირადული და სუბიექტური პროექტი და, იმავდროულად, იმ თემის ახლებურად, შემოქმედებითად გადმოცემის საშუალება, რომელსაც დღემდე ვიკვლევ. მაინტერესებს ადამიანის და ბუნების მიმართების საკითხი. რა მოხდება, თუკი კაცობრიობა განადგურდება? რა დარჩება? როგორი იქნება ნაწინასწარმეტყველები ადამიანთა ხანის დასასრული? რა მოხდება ხვალ, ერთ წელიწადში, ათას წელიწადში? „დასასრული“ სამყაროს დასასრულის მიმართ ფუტურისტული ხედვის ნიმუშია. მე გამოვცადე ეს გრძნობა, როდესაც სამყარო რამდენიმე სანტიმეტრზე თოვლმა დაფარა და ამით ჩვენი საქმიანობის ნებისმიერი ნაკვალევი გააქრო. სიცარიელე, შიში და გარდაუვალი დასასრული პარაშუტიდან უამინდობის პირობებში გადმოხტომის დროს შევიგრძენი. სრულიად გაფითრებული, არარაობად ვიქეცი. მივხვდი, რომ მნიშვნელოვანია თითოეული წამი. და მივხვდი, რას ნიშნავს, როცა 20 წელი ოცნებებით ცხოვრობ და შემდეგ ეშვები დედამიწაზე.
KACPER KOWALSKI Over ‘Over’ is the result of a shift in my thinking of aerial photography. It is the first such a personal and subjective project and, at the same time, a new, creative way of expressing myself on a subject I have explored until now – the relationship between man and nature. What would happen if mankind vanished? What would be left behind? What would the predicted end of the Human Era look like? What will happen tomorrow, in a year, in a thousand years? ‘Over’ is a futuristic vision of the end of the world. I have experienced it when a few cm of snow covered the world, thus erasing any traces of our activity, and I, paragliding my own above in bad weather conditions, experienced the void, fear and the sense of inevitable doom. I was above the white no man’s land. I find important here and now. And about what it feels like to spend 20 years with my head up in the clouds and then return to earth.
ქსენია სიდოროვა ტარაკნები პროექტი იმის შესახებ მოგვითხრობს, თუ როგორ ვიცვლებით, როდესაც სხვები გვიმზერენ. თანატოლებსა და ვირტუალურ მეგობრებზე შთაბეჭდილების მოხდენის სურვილი, რომელსაც თან პიროვნული შეცდომის დაშვების შიში ერთვის, დღესდღეობით სხვადასხვა ფობიისადმი ადვილად მიდრეკილს გვხდის. შიში არის მენტალური დისკომფორტის გამოხატვის ფორმა, რომელიც საზოგადოების მხრიდან მოწონების სურვილის შედეგად წარმოიშობა. ის აფერხებს ჩვენი მხრიდან ნებისმიერი მოქმედების განხორციელების შესაძლებლობას. პროექტი „ტარაკნები“ წარმოსახვითი ურჩხულების წინაშე ჩემი უიმედობის და მოწყვლადობის გამოხატულებაა. წითელი ტარაკანა ბავშვობის მოგონებებს უკავშირდება და შეუკავებელი ზიზღის გრძნობას აღმიძრავს. ჩემი ბინის ინტერიერის და ჩემი სხეულის საშუალებით, მტკივნეული მდგომარეობის და ტრანსფორმაციების პირადულ გამოცდილებას (რომელიც გეგმებზე მუშაობის დროს მიპყრობს) და გვერდით მყოფ ადამიანებზე ამ ტრავმული გამოცდილების გავლენას აღვადგენ.
KSENIA SIDOROVA Cockroaches This project is about how we transform under the view of others. The desire to impress all our peers and virtual friends, compounded with the fear of committing personal failure render us nowadays more vulnerable to various phobias. Fear - a form of expression of mental discomfort in response to the desire for social approval - poses an obstacle to our ability to perform any action. Cockroaches is a reflection of my own insecurity and vulnerability to imaginary monsters. Red cockroach to me is closely linked to my childhood memories evoking a feeling of irrepressible disgust. Using the interiors of my flat and my own body, I reenact the personal experience of the painful condition and transformations, which overcomes me in the process of working on my plans and the impact of this traumatic experience on people who are close to me.
ლორენს სამალონგი მანილური გოთიკა პროექტი „მანილური გოთიკა“ იწყება ფილიპინის პრეზიდენტის, დუტერტეს მიერ ნარკოტიკების წინააღმდეგ გამოცხადებული სასტიკი ომის შემდეგ დროებითი პაუზით გამოწვეული მოუსვენრობის პირობებში. მასში წარმოდგენილია გაკოტრებული კაცები, ქალები და ბავშვები, რომელთაც საყვარელი ადამიანები უსამართლო მკვლელობების შედეგად დაკარგეს. მსხვერპლების ხელნაწერი წერილების, წარმავლობის და სივრცისთვის დამახასიათებელი ქუჩის ხელოვნების ფონზე, სერიები წარმოგიდგენთ მკვლელობების ადგილებს და თან ყოველდღიური ცხოვრების სცენებს და ქვეყნის ადათებს. ეს ამბავი დადგმაზე კი არ არის ორიენტირებული, არამედ ტრავმის განმარტებას, პირადული პოზიციიდან მის წარმოჩენას და განსხვავებული ასპექტით ჩვენების იმედს იტოვებს. გამოყენებულია მსხვილი პლანით გადაღებული რეალისტური კადრები და ფილტრი, რომელიც ინფრაწითელი და ულტრაიისფერი სხივების ნარევს მოიხელთებს, შედეგად მიღებული ორმაგი ტონი წარმოაჩენს ჯოჯოხეთს, რომელშიც დღეს საზოგადოება ცხოვრობს; სივრცე, რომელშიც ნარკოტიკების წინააღმდეგ ბრძოლა კონფლიქტში გადაიზარდა, სადაც მეზობლები შურისძიებისთვის მკვლელობას მოითხოვენ და ადამიანური ურთიერთობები ორ ფერად იყოფა.
LAWRENCE SUMULONG Manila Gothic “Manila Gothic” begins its narrative in the disquiet of what appeared to be a brief pause in the Philippine President Duterte’s brutal war on drugs through the lens of the impoverished men, women, and children who violently lost loved ones via extrajudicial killings. Along with handwritten letters from the victims, ephemera, and site-specific street art, the series revisits former murder sites while weaving in scenes of daily life and the country’s customs. Hence, this story doesn’t traffic in spectacle, but hopes to interpret trauma and its portrayal in a personal light and different spectrum. Using a forensic camera and a filter that captures a mixture of IR and UV light, the resulting duotone shows the netherworld that the society currently exists in, where the drug war has metastasized into a conflict where neighbors are seemingly exacting grudge killings and human connection has fully broken down into two shades.
ლინ ფილის ზეეგერი ნეონის ეგოები პროექტი „ნეონის ეგოები“ მეხსიერების ილუზორულ ხასიათს შეეხება, რომელიც გრძნობით უპირატესობებზე დაფუძნებულ თითოეულ ხსოვნას კუმშავს და JPEG-ფაილის მსგავს გაცვეთილ გამოსახულებას ქმნის. ამრიგად, ერთხელ უკვე დამახსოვრებული ნებისმიერი გამოცდილება, დამახსოვრებული იქნება, როგორც მისი ხსოვნა და შემდეგ, შესაბამისად, როგორც ამ ხსოვნის ხსოვნა. პორტრეტების და ქალაქის ლანდშაფტის ეს კოლექცია გადაღებულია ღამით, ქალაქის ნეონის შუქზე. განათებაც ბჟუტავს ხსოვნასავით, ზოგიერთი დეტალი სიბნელეში იკარგება იმ გამოცდილებასავით, რომელიც დაბინდული ხსოვნის უფსკრულში ინთქმება.
LINN PHYLLIS SEEGER Neon Egos Neon Egos deals with the delusionary character of memory, compressing every memory based on sentimental priorities, creating an oversaturated image like a JPEG-file. Thus once remembered, any experience will only be remembered as its memory, and then as the memory of the memory, subsequently. This collection of portraits and urban landscapes is entirely photographed in found neon light in urban space at nighttime. The light is flickering just like memories are, and certain parts are disappearing into the darkness just like experience is vanishing into the void of blacked-out memory.
მაქს სლობოდა/ნიკიტა ტერიოშინი გზა გალიისკენ პროექტი „გზა გალიისკენ“ ფოტოგრაფების — მაქს სლობოდას და ნიკიტა ტერიოშინის მიერაა შექმნილი. ესაა ფოტოსერია ქვანახშირის მოპოვების წინააღმდეგ მებრძოლი აქტივისტების შესახებ „ჰამბახის ტყეში“, რომელიც მთავარი ეკოსისტემაა კიოლნსა და აახენს შორის. აქაურობის გაშენებას ათას წელზე მეტი დაჭირდა და რამდენიმე წელიწადში მთლიანად უნდა განადგურდეს, ცენტრალურ ევროპაში ბურა ნახშირის ყველაზე დიდ მომპოვებელთა უზარმაზარი შენობის გამო. მრავალი წლის განმავლობაში, ადამიანები მატერიალური შემოსავლისთვის აქაური ბუნების განადგურების წინააღმდეგ იბრძოდნენ და ხუთი წლის მანძილზე, ტყე აქტივისტებმა დაიკავეს, რომ მისი ამოძირკვისთვის ხელი შეეშალათ.
MAX SLOBODDA/NIKITA TERYOSHIN Road To Galia “Road to Galia” by the photographers Max Slobodda & Nikita Teryoshin is a photo series about anti-coal activists at the “Hambacher Forst”, which is a prime ecosystem between Cologne and Aachen, Germany. It has grown there over a thousand years and is supposed to have completely disappeared in a few years, to make way for the largest brown-coal pile building in Central Europe. For many years, people have been fighting against this profit-driven destruction of the area and the forest has been occupied by activists for five years, in order to prevent further uprooting.
მაქსიმ ზმეევი ქაღალდის ოცნებები პროექტი „ქაღალდის ოცნებები“ წარმოგვიდგენს ახალგაზრდა ქალებს, რომლებიც ზრდასრული ცხოვრებისთვის ემზადებიან. ესაა რუსული ბედნიერების ალეგორია, სადაც კაბა ოცნების აღმნიშვნელია. ახალგაზრდა ქალებმა კაბები გაიმზადეს სამშენებლო ქაღალდისგან, რომელსაც ნახშირის, საკვების და ცემენტის გასახვევად იყენებენ. ამ კაბებში გამოწყობილები ოცნებობდნენ კარგი სამსახურის, ზღვაზე გატარებული დაუვიწყარი არდადეგების და უნივერსიტეტის სტუდენტებად ქცევის შესახებ. ყველა ამ ოცნებას ერთი დასასრული აქვს: ისინი მშობლიურ მხარეს ტოვებენ. სეგეჟა ბალტიის ზღვის არხის (ბელომორკანალის) სანაპიროზე მდებარე ქალაქია, რომელიც მეოცე საუკუნის პირველ ნახევარში ქაღალდის ფაბრიკაში მომუშავე გულაგის პატიმრებმა ააშენეს.
MAXIM ZMEYEV Paper dreams The “Paper dreams” project pictures young women who are preparing to grow up and start an adult life. This is an allegory for Russian happiness, where a gown performs the role of a daydream. Young women made their own dresses, using craft paper designed to wrap up coal, food or even cement. When putting on these dresses, they dreamed about getting a decent job, spending holidays by the sea or becoming university students. But all such dreams led to one thing: leaving their hometown. Segezha is a town on the shore of White Sea Canal (‘Belomorkanal’). The town was built in the first half of the twentieth century by prisoners of a Gulag at a paper mill.
მონიკა ბართი მონა ლ. დღევანდელი მონა ლიზები.. აღორძინების ხანის ხელოვნების ნიმუში კოლექტიურ მეხსიერებაში. ქალაქის ქუჩებში ხალხს ვეკითხებით, გაუგიათ თუ არა ცნობილი ტილოს შესახებ და თუკი გაუგიათ, ვეუბნებით, რომ დადგნენ და მონა ლიზად იგრძნონ თავი, აი, აქ და ახლა, კამერის წინ. მათ მითითებები არ უნდა მიიღონ და არც ტანსაცმელი ან აქსესუარები უნდა გამოიცვალონ. ასაკს და სქესს მნიშვნელობა არ აქვს. (მაგრამ საბოლოოდ ქალები შეირჩა). პარალელურად, გადაღებებისთვის ქალაქი და ლანდშაფტი უნდა მოიძებნოს. მონა ლიზას თითოეული შერჩეული პორტრეტი ამ კოლექციის ერთ-ერთ ფოტოს უნდა მოერგოს გონივრულად, სრულიად ინტუიციურად. ყოველგვარი ახსნა-განმარტების გარეშე, დამთვალიერებლის შეგრძნებებით და ასოციაციებით. (2017, გამოქვეყნდა ფოტო-წიგნში „მონა ლ.“, ტექსტის ავტორი: ვოლფგანგ ცურბორნი)
MONIKA BARTH Mona L. Monalisas of today... A masterpiece of Renaissance art in collective memory. Persons, found in city streets are asked, if they had heard about of the famous painting, and if they would then stand and feel like the Mona Lisa, right here and now, in front of the camera. They are not to be directed or changed in their outfits or accessories. The age or sex is not the point. (although in the final selection they happen to be only females). In parallel shootings city or landscape sights are to be found. Each selected MONA portrait is to be matched with one of the photos of this collection, in a subtle, completely intuitive way. Not describing or explaining, only permitting feelings or associations of the viewer. (2017 published in a photo book MONA L., text by Wofgang Zurborn)
რონგგუო გაო იდენტური ტყუპები დღესდღეობით ჰოროსკოპი პოპულარული ხდება. ადამიანებს ზოდიაქოს ნიშნის მიხედვით უყვართ სხვების შეფასება. თავის „აღსარებანში“ წმინდა ავგუსტინემ ერთხელ სერიოზულად დაგმო ჰოროსკოპი, ტყუპი ძმების ისტორიის მოხმობით. ეს წმ. ავგუსტინეს ორიგინალური არგუმენტი კი არ ყოფილა, არამედ ბერძენი სკეპტიკოსი ფილოსოფოსი კარნეადედან მომდინარეობდა, რომელიც პლატონის აკადემიის ერთ-ერთი მოწინავე მოაზროვნე იყო. მან თქვა, „ერთსა და იმავე დროს დაბადებული ადამიანები ტემპერამენტით და ბედით განსხვავდებიან“, „ერთი და იმავე გამოცდილების მქონე ადამიანები აუცილებლად ერთსა და იმავე დროს არ დაბადებულან“. ბედისწერის განმარტებისთვის კონფუციუსის გამონათქვამს ვიყენებ: „ორმოცდაათი წლის ასაკში შევიტყვე ბედი“. ბედისწერის სხვადასხვაგვარი განმარტება არსებობს, მაგრამ ორმოცდაათი წლის ასაკი ხშირად ბედისწერის შეტყობის წლად მიიჩნევა. ამიტომაც გადავწყვიტე, რომ ფირზე ორმოცდაათს გადაცილებული იდენტური ტყუპები აღმებეჭდა.
RONGGUO GAO Identical Twins Nowadays, horoscope goes popular. People would like to judge a person through his or her signs. St. Augustine once profoundly attacked horoscope with the twin brother issue in his “Confessions”, which was not an original argument by St. Augustine, but derived from the Greek skepticism philosopher Carneades, one of the leaders in Plato’s garden. He said, “People born at the same time, differ in the temperament and fate”, “people sharing the same encounters, may not necessarily born in the same moment”. For the interpretation of fate, I borrow Confucius’ saying as “fifty to know the fate”. There are different explanations about the fate, but the age of fifties is often called the years to know it. So, I decided to photograph identical twins over the age of fifty.
თამუნა ჩქარეული ახალი ფოტოალბომები 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომის დროს, ის, ვინც გაიქცა, ვერც იფიქრებდა, რომ საკუთარ სახლს ვეღარასდროს ნახავდა. ამიტომაც მხოლოდ იმ ტანსაცმლის ამარა მიატოვეს იქაურობა, რომელიც ეცვათ. საუკეთესო შემთხვევაში, მათ თან წამოიღეს ის, რაც უცბად მოხვდათ ხელში, როდესაც გამორბოდნენ. უარეს შემთხვევაში — რაც ყველაზე ხშირია — მათ წარსულის ერთი ფოტოც კი აღარ შემორჩათ, მხოლოდ თავიანთი დამწვარი სახლების ვიდეომასალა გააჩნიათ. პროექტს „ახალი ფოტოალბომი“ დავარქვი, რითაც შევეცადე არარსებული ფოტოალბომების ცარიელი გვერდები ამომევსო და ამით წლების წინ ქართულ დასახლებაში დამწვარი ალბომები ჩამენაცვლებინა. ჩემი ქვეყნის დანგრეული და აღდგენილი ტერიტორიები შემოვიარე, სადაც ორი შორეული სოფელი ერთსა და იმავე ქუჩაზე აღმოჩნდა და გავესაუბრე ადამიანებს იმის შესახებ, თუ რა წამოიღეს თან ისეთი, რაც აქ ახალი ცხოვრების დაწყებაში დაეხმარა.
TAMUNA CHKAREULI New photo albums During the Russian-Georgian conflict of 2008 those who fled didn’t realize they would never see their homes again and took nothing but the clothes they were wearing. In best case they only have something they had time to grab when running out. In worst – and most common- not a single photo from the past, only footages of their burned homes. I entitled the project “New photo albums” in attempt to fill the empty spaces in non-existent photo albums, in the place of those that burned years ago with Georgian settlements. I walked through the dismantled, re-built geography of my country – where two remote villages could turn out to be on the same street, and talked to people about what they brought with them that helped them to start a life here.
ტარო კარიბე შენდამი მოწერილი წერილები პროექტი შედგება ბანგლადეშში როჰინჯელი ლტოლვილების პორტრეტებისგან (რომლებიც მიანმარიდან სასტიკი არეულობის შემდეგ გაიქცნენ), მათი სახელებისა და პირადი წერილებისგან, რომლებსაც გაქცეულები თავიანთ დაკარგულ ოჯახის წევრებს წერენ. ბევრი ადამიანი დაშორდა ოჯახს სასოწარკვეთილი მოგზაურობისას, მიანმარის ჯარის მხრიდან განხორციელებული თვითნებური დაპატიმრებების და ტრეფიკინგის გამო. საერთაშორისო ორგანიზაციების და ლტოლვილთა თემების მცდელობების მიუხედავად, ისინი ვეღარ პოულობენ საყვარელ ადამიანებს და მაინც მტკიცედ წამთ, რომ მომავალში მათი ოჯახები ისევ გაერთიანდება. ვთხოვე, რომ ნივთების გადაღების უფლება მოეცათ, თითქოს მათი ოჯახის დაკარგული წევრები კამერის წინ დგანან, წერილებს წერენ, თითქოს ისინი მათ ინტერნეტით ადევნებენ თვალს მას შემდეგ, რაც ეს კადრები სოციალურ ქსელში სხვებმა გააზიარეს. თითოეული ფოტო, იმავდროულად, არარსებული ადამიანების არსებობის ფიზიკური დასტური და თვითნაკეთი დაკარგული პოსტერია.
TARO KARIBE Letters To You This Project is composed of Portraits of Rohingya refugees in Bangladesh fled from Myanmar since outbreak of violence, their name and their personal letters towards their missing families. Many have become separated from their families during the crash, desperate journey, Myanmar army’s arbitrary detention, and human trafficking. Regardless the effort of international organizations and refugee communities, they have no way to find to their loved ones, and strongly believe in the future family reunion. I asked these subjects to be photographed as if their missing family members are facing through the camera, and write a letter as if they watch it on the internet, after shared in SNS by others. Each of photographs is also the non-existed people’s finger printed physical proof of existence, and self-made missing posters.
ვალენტინ ოდნოვიუნი თვალთვალი პროექტი შედგება ბალტიისპირეთის ქვეყნებსა და უკრაინაში ყოფილი კაგებეს ციხეებში ციხის სასეირნო ეზოსა და აღმოსავლეთ ბერლინის სტასი რემანდის ციხის და პოზნანის (პოლონეთი) ყოფილი საიდუმლო პოლიციის შტაბ-ბინის საკნის სათვალთვალო ჭუჭრუტანების ფოტოებისგან. ეს საკნები პოლიტპატიმრების და „ანტი-საბჭოთა საქმიანობით“ დაკავებული „არასასურველი“ პირებისთვის განკუთვნილ ადგილად იქცა. ამ სისტემებს პოლიტიკური რეპრესიების იარაღად იყენებდნენ საბჭოთა კავშირში, აღმოსავლეთ გერმანიასა და პოლონეთში. როდესაც მეორე მსოფლიო ომის დროს ბალტიისპირეთი და უკრაინა გერმანიამ დაიპყრო, იგივე ადგილებს ნაცისტური გერმანია იმავე მიზნებისთვის იყენებდა.
VALENTYN ODNOVIUN Surveillance The project consist of the photographs of the original walking yard and prison cell door spy holes in former KGB prisons in Baltic States and Ukraine, Stasi Remand prison in East Berlin, Germany and former UB headquarters in Poznan, Poland. These prison cells became places for political prisoners and objectionable “unwanted” people for their “anti-Soviet activities.” These systems were used as instruments for political repressions in Soviet Union and “Soviet bloc” East Germany and Poland. When Baltic States and Ukraine were under German occupation during WWII the same places were used by the Nazi Gestapo for similar purposes.
მობილური ფოტო სერია
MOBILE PHOTO SERIES
ანა ივანცოვა სამშობლო „რუსეთი უზარმაზარი ვაკეა, სადაც ბოროტი ადამიანები დადიან“ — ანტონ ჩეხოვი. როგორ შეიძლება რუსეთის დახასიათება? როგორ დავახასიათო რუსეთი? შევეცდები. სიყვარულით და ტკივილით, იდუმალებით და პირდაპირობით, რწმენით და ურწმუნობით, ყინულით და ცეცხლით აღსავსე ტერიტორია. შევეცდები, სამშობლოსადმი ჩემი სიყვარულის შესახებ საკუთარი სიტყვებით და ფოტოებით გიამბოთ. ამიტომაც, ეს არ იქნება სტერეოტიპების მსხვრევის მცდელობა ან ვინმესთვის რაიმეს დამტკიცების გამოხატულება, არამედ შევეცდები ჩემი შთაბეჭდილებები და გრძნობები გაგიზიაროთ.
ANNA IVANTSOVA Motherland “Russia is an enormous plain across which wander mischievous men” - Anton Chekhov. How can you describe Russia? How can I describe Russia? I’ll try. Huge territory full of love and pain, mysteries and candor, faith and disbelief, ice and fire. I’m trying to tell about my love to the motherland by my own words and photographs. That’s why it’s not an attempt to break stereotypes, to argue, to prove something to somebody but the try to share my impressions and feelings with you.
ანი დავარაშვილი სიმეტრია საჯარო სივრცეებში სიმეტრია ყოველდღიური ცხოვრებაა, რომელიც ჰარმონიული პროპორციის და ბალანსის შეგრძნებას ნიშნავს.
ANNIE DAVARASHVILI Symmetry in Public Spaces Symmetry in everyday life that refers to a sense of harmonious proportion and balance.
დამიან ხრობაკი მაკიაჟის ზოლი დრო იცვლება და მასთან ერთად, ადათებიც. ტაბუ დარღვეულია. ჩვენ მას გამუდმებით ვარღვევთ. ამ ყველაფრის ცენტრში ადამიანების დიდი ჯგუფია — და დიდი ქალაქები, სადაც ისინი ცხოვრობენ. რაც უფრო მეტნი ვართ, მით უფრო ნაკლები სივრცე გვრჩება ირგვლივ და უფრო ანონიმურად ვგრძნობთ თავს. მგონი მზად არ ვართ ტყუილ-მართლის გასარჩევად. არის თუ არა მიზანშეწონილი მაკიაჟის შესწორება ან, სულაც, მისი გაკეთება საზოგადოებრივ ადგილებში? ხომ არ ითვლება ეს უზრდელობად, ცუდ ტონად ან თავხედობად? ან იქნებ თავისუფლების და დროის რაციონალურად გამოყენების ნიშანია..
DAMIAN CHROBAK Make-up line Times are changing, so are customs. Taboos are breaking down. We are the ones who violate them one after another. At the centre of all this are large crowds of people – and the big cities they inhabit. The more of us there are present, with less space left around us, the more anonymous we feel. We don’t feel prepared to notice what is right or wrong. Is checking your make-up, or actually doing it all from scratch, in public places acceptable? Or not? Does it indicate lack of manners, coarseness or simply being bold? Or should we rather say it is a sign of independence and managing your time properly…
დიტერ რიოსლერი ფოტოგრაფია სექსია 2016 წლის თებერვალში „შავი ძაღლი“ მეწვია, როგორც სერ უინსტონ ჩერჩილი უწოდებდა საკუთრ დეპრესიას. ზაფხულში, ფსიქიატრიულ კლინიკაში რამდენიმეკვირიანი გადაბარგება დეპრესიისთვის წერტილის დასასმელად ისეთივე წარუმატებელი აღმოჩნდა, როგორც ჩემი პარტნიორის, ოჯახის და ახლო მეგობრების თანადგომა. 2016 წლის სექტემბერში, როცა გამომწერეს, „ნებაყოფლობით“, სრულ სოციალურ იზოლაციაში გადავეშვი — მხოლოდ დედაჩემი ახერხებდა ჩემთან ურთიერთობას. თვეების განმავლობაში სურათი არ გადამიღია. ასე გრძელდებოდა 2018 წლის 19 იანვრამდე — ჩემი დის დაბადების დღემდე. ამ დღეს ისევ დავინტერესდი შუქ-ჩრდილის თამაშით და ამისკენ საოცრად მორჩილმა სულმა მიბიძგა. ეს არის კონფლიქტის იმ ზონის დღიური, სადაც დომინანტობა და მორჩილება ერთმანეთს ხვდება, რაც ჩემს სულზე „შავი ძაღლის“ ბატონობის დასასრულის დასაწყისად იქცა. სერია იწყება ვირტუალურ სამყაროში და „ნაკვალევის“ დატოვებით, სინამდვილისკენ მიიკვლევს გზას.
DIETER ROESELER Photography is Sex In February 2016 I was visited by the ‘Black Dog’, as Sir Winston Churchill liked to call his depression. A residential stint in a psychiatric clinic over several weeks during the summer was just as unsuccessful at putting a stop to it as the attempts made by my partner, my family and my close friends. After my release in September 2016, I retreated ‘voluntarily’ into total social isolation – my mother being the only person able to get through to me. I didn’t take a single picture, for months. Not until the 19th January 2018 – my sister’s birthday – did I begin to paint with light again – inspired by a beautifully submissive soul. This is the diary of that area of conflict where dominance and submission meet, which also marked the beginning of the end of the authority the Black Dog held over my soul. It begins in the virtual world and, leaving ‘traces’, finds its way to reality.
დინა ალფასი კოსტიუმები და პატარძლები კოსტიუმები და პატარძლები. ბნეი ბრაკის (ისრაელი) ქუჩები. ქალაქი ბნეი ბრაკი ზეორთოდოქსი ებრაული უმრავლესობის ქალაქია. მთელი წლის განმავლობაში, აქ გამორჩეული გარემო და განწყობაა, განსაკუთრებით ებრაული დღესასწაულების დროს. ასობით წლის განმავლობაში, პურიმის დღესასწაულზე, დიდიანპატარიანად, ყველა სხვადასხვა კოსტიუმში ეწყობა. როგორც ხედავთ, გოგონების საყვარელი კოსტიუმი საპატარძლო კაბაა. თეთრი კაბების და მამაკაცების კოსტიუმების კომბინაცია მამების გვერდით მიმავალი პატარა პატარძლების იშვიათ სანახაობას ქმნის.
DINA ALFASI Suits and Brides Suits and Brides. Streets of Bnei Brak, Israel. The city of Bnei Brak is the city of an ultra-Orthodox Jewish majority. The place has an atmosphere and uniqueness throughout the year, especially during Jewish holidays. For hundreds of years, on Purim holiday, everyone, adults and children, dress up in different costumes. As you can see, the girls’ favorite costume is bride. The combination of the white dresses with the men’s suits creates a rare sight of small brides marching alongside their father.
ელიზავეტა ვდოვინა საავადმყოფო ღამე იყო. ტელეფონი განუწყვეტლივ რეკავდა. სასწრაფოდან გვირეკავდნენ. მამაჩემი საავადმყოფოში იყო. მოსკოვის ოლქის პატარა ქალაქში, ველოსიპედით სამსახურიდან შინ ბრუნდებოდა. გამვლელმა ქუჩაზე მწოლიარე, უგონოდ იპოვა, თავი გატეხილი ქონდა. გაოგნებული ვიყავი, მეშინოდა მისი მონახულება. თავზე სულ დაჟეჟილობები ეტყობოდა. მართალია, საღ გონებაზე იყო, მაგრამ კაცმა არ იცის, რამდენ ხანში გამოჯანმრთელდებოდა. ბოლოსდაბოლოს, გადავწყვიტე სანახავად მივსულიყავი და მაინც საშინლად დათრგუნული ვიყავი. იმდენად საზარელი და მტკივნეული იყო მისი ყურება, რომ თვალს ვარიდებდი. ერთადერთი, მხოლოდ ფოტოებს ვიღებდი. ტელეფონი ფარივით მეჭირა წინ. ვცდილობდი, ძალიან მოახლოებული და დამანგრეველი დიდი სამყაროსთვის მობილურის პატარა ეკრანიდან მედევნებინა თვალი. საავადმყოფოს პალატების და კორიდორების ფოტოები ამ მდგომარეობაში ჩემი შეგრძნებების ერთგვარ გამოხატულებად იქცა.
ELIZAVETA VDOVINA The Hospital It was the night. The phone was clinging. We were called from the ambulance. My father was in the hospital. It happened when he was driving the bike, going home from the work in the small town in Moscow Oblast. Some passer-by found him lying on the street, being unconscious, with his head broken. I was shocked and had a fear to visit him. His head was all in bruises and although he was in consciousness, it was unclear how long would it take for to recover. When eventually I brought myself to come I still was so depressed, it was still so scary and so painfully that I was avoiding looking. The only thing I could do was to take photos. I was holding my phone in front of me like a shield. Through the small mobile-screen, I was trying to look at the big world, too close and too harmful. And these photos of wards and hospital corridors became the kind of reflection of my feelings in the situation.
ფილიპე ბიანკი ყვითელი ზოლები ტელეფონში ქექვისას ფერადი დეტალების სერიები ვიპოვე, რისგანაც ეს სერია შედგება. ეს გამოსახულებები იმ ფერების აბსტრაქტული ტილოებივითაა, რომლებიც ჩვენს გარშემოა. ყვითელი ყველა ფოტოზეა, ვინაიდან ის ყველგანაა, სადაც ყურადღების მიპყრობაა საჭირო. დიდ ქალაქებში ყველა ცდილობს ყურადღება მიიპყროს, ამიტომაც ყვითელი ყოველი ფეხის ნაბიჯზე ჩანს.
FILIPE BIANCHI The yellow stripes Looking down I found a series of colourful details that make this series. These images are almost like abstract canvases of the colours that surround us. Yellow is present in every image, because it is used all around to grab attention. In big cities everyone fights for your attention so the yellow colour is very present.
გიორგი ნაკაშიძე „კოორდინატი 41“ სერიები ზღვისა და იქ მცხოვრები ადამიანების დამოკიდებულებას ეხება. ის წარმოაჩენს ემოციებს, ვიბრაციებს, განწყობას და ენერგიას, რომელიც ზღვას, ტალღების საშუალებით, ადამიანებამდე მიაქვს. ფოტოებზე სხვადასხვა თაობის წარმომადგენლებია გამოსახული, რომლებიც ზღვისპირას ცხოვრობენ. ეს ის სცენებია, რომლებიც ხმაურიანი ზაფხულის დღეებში თვალთახედვის არედან გამოგვრჩება ხოლმე. „კოორდინატი 41“ არის ამბავი გვერდიგვერდ დგომისას ბედნიერების და მარტოობის, უსაზღვრო სივრცისა და რჩეული წუთების შესახებ.
GIORGI NAKASHIDZE “Coordinate 41” This series is about relationship between sea and its people. It illustrates emotions, vibes, mood and energy that sea brings to people through its waves. Photos depict representatives of various generations spending their lives by the sea. These are the scenes that are left behind during crowded summers. “Coordinate 41” is a story about happiness and solitude standing side by side, about limitless space and handpicked moments.
გოშა აბაშვილი sumochkupokajite სტაციონარული სკანერი „KALAN-2M“ პირადი ნივთების შესამოწმებლად არის შექმნილი და ასაფეთქებელი ნივთიერებების, ცივი და ცეცხლსასროლი იარაღის თუ სხვა აკრძალული ნივთების აღმოჩენას ითვალისწინებს. ეს მოწყობილობები მოსკოვის ნებისმიერ მეტროსადგურში შეგიძლიათ ნახოთ. მისი სრული რადიაციული უსაფრთხოება საშუალებას იძლევა, გასასვლელის კონტროლისთვის გამოიყენონ და ოფისშიც დაამონტაჟონ, — ირწმუნება მწარმოებელი. მაგრამ ბევრი კვლავ კითხულობს, არის თუ არა იქს-სხივები ჩვეულებრივი მგზავრის ჯანმრთელობისთვის საზიანო? უკანასკნელი 2 წელი ამ ეკრანებს ტელეფონით ვიღებდი. პროექტში წარმოვიდგინე, თუ როგორ შეიძლება მგზავრების ჩანთებში არსებული სხვადასხვა ნივთის საშუალებით განვითარდეს ცხოვრების ახალი ფორმა, როგორც ძველ სამეცნიერო ფანტასტიკურ ფილმებშია.
GOSHA ABASHVILI sumochkupokajite Stationary X-ray unit “KALAN-2M” is designed for X-ray examination of individual items in order to detect explosives, cold and firearms, as well as other objects prohibited for carrying. You can see these devices at any metro station in Moscow.The total radiation safety of the installation allows it to be used as a means of entrance control and placed in office premises, assures the manufacturer. But many people still asking, are x-rays harmful to the health of regular passengers? The last 2 years I shot these screens on my phone. In this project I imagine, how from different things in the bags of passengers can form and evole a new form of life, just like in the old sci-fi movies.
იევგენი როპელი თბილისური დღიურები თბილისში ხეტიალი რომანში მოგზაურობას გავს. თითოეულ კუთხეს თავისი ისტორია აქვს. ხედავ საგნებს, რომლებსაც თავისი ხასიათი გააჩნია. ადამიანები საზოგადოების მრავალფეროვნების დასტურია. ადგილები წარსულის, აწმყოს და მომავლის ორგანული, ცოცხალი და ქარიზმატული ნაზავია. ჩემი დღიურები საგანგებო წუთების აღმოჩენის პირადი განცდებია. ამ წუთებს ქალაქში ხეტიალისას მივაკვლიე.
JEWGENI ROPPEL Diaries from Tbilisi Wandering through Tbilisi is like walking through a novel. Each corner has some stories ready for you. You meet things that have their own improvised character through. People that represent itself the diversity of society. Places that have an organic, vivid and charismatic mix of the past, now and then. My diaries are my personal discoveries of that special moments, that I discover through my daily strolling in the city.
მანო სვანიძე შვებულების მოლოდინში კვირაში 136 საათი ვმუშაობდი. მამაჩემის დაბადების დღე დამავიწყდა, არასდროს ვიყავი მეგობრების გვერდით, როდესაც ისინი ფოტოებს იღებდნენ, ხოლო ჩემი შეყვარებულის მიერ საგანგებოდ ჩემთვის მოწყობილ საღამოზე ჩამეძინა. ეს ფოტო სერიები დროის დადგენილი ჩარჩოების და ასეთ პირობებში ცხოვრების სირთულის, გამოტოვებული წამების და მათ ნაწილად ყოფნის გულმხურვალე სურვილის შესახებ მოგვითხრობს. ფოტოები ჩემი დღის წესრიგის მიხედვითაა გადაღებული.
MANO SVANIDZE Waiting for vacation I used to work 136 hours a week. I forgot my fathers birthday, I was never in any of my friend’s photos and I fell asleep on the special evening my boyfriend had planned for me. This photo series is about fixed time frames and difficulty to live with it, about omitted moments and palpable wish to be part of it. Photos are taken through the pages of my agenda.
მასიმო ბარბერიო Non ducor, duco — მე არ მივყვები, მე მომყვებიან როდესაც ეს სამუშაო დავიწყე, არაფერი ვიცოდი ფრანჩესკოს რეალური ცხოვრების შესახებ, მაგრამ ზუსტად ვიცოდი, რომ ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული ჩვეულებრივი საკითხის შესახებ გადაღება არ მინდოდა: გადავწყვიტე, მხოლოდ მასზე და იმ დროზე გამეკეთებინა კონცენტრაცია, რომელსაც ერთად ვატარებდით და არა დაავადებაზე: ამ დროში უადგილოა კონტექსტზე, სათაურებზე და იმაზე ფიქრი, თუ ვინ, რა, სად, როდის, რატომ გააკეთა. ზუსტად ვხვდები, რომ ჩემი ნამუშევარი გაფანტული სკლეროზით დაავადებული ადამიანების დახმარებას, ცხოვრებისგან გაკვეთილის სხვა გზით მიღებას, სხვა სამედიცინო საშუალების შეთავაზებას ან ცხოვრების გასაგრძელებლად ძალის გამონახვის მცდელობას არ ითვალისწინებს: ამისთვის არსებობს სამეცნიერო გამოკვლევები, გურუები და სასულიერო პირები. არ ვიცი, კიდევ არსებობს თუ არა ფოტოგრაფია, რომელსაც შეუძლია რაიმეს შეცვლა ან დიდი გავლენის მოხდენა, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, მის ცხოვრებაზე გავლენას ვახდენ, ისევე როგორც ის ახდენს ჩემსაზე: ამბის მოსათხრობად კარგი დასაწყისია, საუკეთესოა არაჩვეულებრივი ურთიერთობის, პორტრეტის დასაწყებად.
MASSIMO BARBERIO Non ducor, duco - I am not led, I lead When I’ve started this work, I didn’t know nothing about Francesco’s real life, but for sure, I was completely aware that I didn’t want to shoot the usual health issue: I’ve decided to focus only on him and the time we spend together, and not on his disease: there is no space in that time to think about context, captions and the 5W. I’m pretty sure I’m not going to do a work that will help all the people affected by MS, showing another possible way to learn from life, or about another medical treatment and how it’s possible to go on: there are scientific reviews, guru and priests for that. I don’t know if photography that can drive change or that can have an impact still exists, but for sure I’m having an impact on his life as he’s doing the same on mine: a good point to start a story, the best one to start the most amazing relationship, a portrait.
მატია ვაკა Sos Cuiles სუპრამონტე არის მთაგრეხილი ცენტრალურ-აღმოსავლეთ სარდინიაში (იტალია), რომელიც თითქმის სრულიად დაუსახლებელი მხარეა, სადაც წვეტიანი კირქვის კლდეები და ღრმა, მძვინვარე კანიონებია. „Sos Cuiles“ ძველი ფარეხებია, რომლებიც სუპრამონტეს მწვერვალებზე 1950-60-იანი წლებიდან ჯერ კიდევ დგას. ბარბაჯელი მწყემსები მას სახლად და თხების და ღორების გასამრავლებლად იყენებენ ევროპის ერთ-ერთ ყველაზე ველურ ტერიტორიაზე. სუპრამონტე თანდათან დატოვეს მწყემსებმა. მხოლოდ მცირე გამონაკლის შემთხვევაში იყო თაობათა ცვლა. რთული არ არის იმ მძიმე მსხვერპლის წარმოდგენა, რასაც ადამიანები მარტოობაში აქ ცხოვრებით გაიღებენ.
MATTIA VACCA Sos Cuiles Supramonte is a mountain range located in central-eastern Sardinia - Italy - which is an almost totally uninhabited area of sharp limestone cliffs and deep, lush canyons. “Sos cuiles” are the ancient folds still present on the Supramonte heights that - from the years 50’-60 ‘of the twentieth century - the shepherds of Barbagia used as home and working place for the breeding of goats and pigs within one of the wildest territories in Europe. Supramonte was gradually abandoned by shepherds. Except that in some exceptional cases, there has been a generational change. It is not difficult to imagine the life of hard sacrifices that these men were leading in solitude.
მითჰილ აფრიჯ ჩოდრი სახიფათო მგზავრობა მატარებლით პროექტი აგებულია ბანგლადეშის დედაქალაქში მატარებლით სახიფათო მგზავრობაზე. დაკა მსოფლიოს ერთ-ერთი ყველაზე მჭიდროდ დასახლებული ქალაქია. აქ დაახლოებით 20 მილიონი ადამიანი ცხოვრობს და საზრდოს მოპოვებას ცდილობს. ფაქტობრივად, მილიონობით ადამიანი არდადეგების, დღესასწაულების და სხვა რეგულარული საჭიროებების დროს, შინ ბრუნდება. მატარებელი ყველაზე მარტივი და ოპტიმალური საკომუნიკაციო სისტემაა მათთვის. ამიტომაც, ბანგლადეშის რკინიგზას ყოველდღიურად მგზავრების დიდი ნაკადი აწყდება. ზედმეტად გადაჭედილი ვაგონების გამო, მგზავრობა სახიფათო ხდება. ხალხი ზოგჯერ მატარებლის სახურავზე, კართან, ფანჯარასთან, კუპეებს შორის ან ლოკომოტივის გვერდითაც კი ზის. ამგვარ სარისკო მგზავრობას ყოველწლიურად უამრავი უბედური შემთხვევა ახლავს თან, როგორიცაა ძვლების მოტეხილობა, ამოვარდნა და სიკვდილიც კი. ეს მიმდინარე პროექტი 2017 წლის აგვისტოს დაიწყო. ტონგის რკინიგზის სადგური, უტარას აეროპორტის რკინიგზის სადგური, ტეჯგაონის და კამლაპურის რკინიგზის სადგური.
MITHAIL AFRIGE CHOWDHURY The perilous Journey by Train This project is based on the treacherous train journey in the capital of Bangladesh. As Dhaka is one of the densely populated city in the world, about 20 million people live in this city for their earning purposes. As a matter of fact million of people used to go home for vacation, festival and for other necessity on regular basis. Train is easiest and feasible communication system for them, that is why huge passenger pressure imposed on Bangladesh railway daily. This extra load causes very perilous journey. People often travel sitting over train roof, at door, window, at intersection of two compartment and even standing beside engine. This vulnerable journey causes countless accidents every year like bone fracture, twisting, even death. This On going project started at August 2017. Tongi railway Station, Uttara Airport Railway Station, Tejgaon rail station and Kamlapur rail station.
ნიკლა სისტო #დედა #დედა ავტობიოგრაფიული პროექტია, რომელიც მხოლოდ ჩემს შესახებ გიამბობთ. როდესაც გავაცნობიერე, რომ გალიიდან თავის დაღწევა არ შემეძლო, გადავწყვიტე, ის სათავგადასავლო პარკად მექცია. ამ ახალი პერსპექტივის წყალობით, დედაჩემს ახალი თვალით შევხედე — არა გამწარებული ქალიშვილის პოზიციიდან, არამედ იმ ადამიანის თვალით, რომელიც ამ ყველაფერში ფოტოგრაფიული კვლევისთვის ჰუმანური დამოკიდებულების შესახებ სათანადო მასალას ხედავს. მოდით, დავიწყოთ ჩემი გამძლეობის ტიპოლოგიით. მაინცდამაინც არ მხიბლავს ეს გაცვეთილი სიტყვა — გამძლეობა, მაგრამ ვფიქრობ, მხოლოდ ეს სიტყვა გადმოცემს ჩემი არაცნობიერის მოქმედებას. ერთი სიტყვით, ადამიანი, რომელიც არ ამირჩევია, ჩემი გამძლეობის რუკად მომევლინა. გამძლეობის და წინააღმდეგობის.
NICLA SISTO #Madre #Madre is an autobiographic project that spokes only about me. When I realized my inability to release some cages, I decided to turn them into an adventure park. This new view let me the chance to see my mother with new eyes, not from an embittered daughter but from someone who recognizes a good subject for my photographic research about humane attitude. So let’s start my personal typology of resilience. I don’t like too much this abused word, resilience, but I think that it’s the only one to indicate the operation of my unconscious. So, the person that I have never chosen, the first choice I did not, became the maps of my resilience. And resistance.
პეტია ვასილევა უდროო დროს მობილური სერია ზამთარში შეიქმნა. უდროობა.
PETYA VASILEVA Out of time Mobile series created in winter. Timelessness.
სერგეი მელნიჩენკო შავ-თეთრი ჩინეთი ესაა პროქტი, რომელიც ჩინური საზოგადოების ყოველდღიურობის ჩემი სმარტფონით გადაღებით დავიწყე. მინდოდა, ჩინეთის ჩემეული ხედვა მეჩვენებინა: მხიარული და მოწყენილი, ძველი და ახალი. აქაური ცხოვრება სხვას არ გავს და ეს მართლაც საინტერესოა, განსაკუთრებით ჩემნაირი უცხოელებისთვის, რომლებიც აქ მუშაობენ. „შავთეთრი ჩინეთი“ წარმოგიდგენთ უცხოელის ახლო პერსპექტივიდან დანახულ მსოფლიოში ყველაზე მრავალრიცხოვანი მოსახლეობის მქონე ქვეყანას; უცხოელის, რომელიც გარედან შიგნით იყურება. სამხედრო სწავლებების ფოტოებით დაწყებული, სალონის ვიტრინაში გამოფენილი პარიკების და პარკის სკამებზე მძინარე უსახლკაროების გამოსახულებებით დამთავრებული, სერიები ჩვენი ყოველდღიურობის წამებს მოიხელთებს.
SERGEY MELNITCHENKO BW China It’s a project, which I’ve started capturing the everyday life of Chinese society making photos with my smartphone. I wanted to show my vision of China: funny and sad, old and new. Life here is different from anywhere else, and it’s really interesting, especially for foreigners like me who are working here. “BW China” portrays life in the most populous nation on Earth from the intimate perspective of an outsider looking in. From military drills to wigs displayed in salon windows to homeless men asleep on park benches, the series captures fleeting moments of everyday life.
ტაირ იუნი გაზაფხულის შეკრება ამიოტროფული გვერდითი სკლეროზით დაავადებული პაციენტების ტრადიციული გაზაფხულის შეკრება და პიკნიკი თურქეთის მნიშვნელობით მესამე ქალაქ იზმირში ტარდება. ამ აქტივობას, როდესაც პაციენტი და მისი ნათესავები ერთმანეთს ხვდებიან, ზნეობრივი მიზნებისთვის და მათ ცხოვრებასთან მჭიდრო კავშირის დასამყარებლად იყენებენ. ამიოტროფული გვერდითი სკლეროზი (აგს) პროგრესიული ნეიროდეგენერაციული დაავადებაა, რომელიც თავის ტვინსა და ზურგის ტვინში ნერვულ უჯრედებს აზიანებს. მამოძრავებელი ნეირონები ტვინიდან ზურგის ტვინს გადაეცემა და ზურგის ტვინიდან კუნთებამდე, მთელ ტანში ვრცელდება. ამიოტროფული გვერდითი სკლეროზის დროს, მამოძრავებელი ნეირონების პროგრესიულ დეგენერაციას საბოლოოდ ადამიანი სიკვდილამდე მიყავს. როდესაც მამოძრავებელი ნეირონები კვდება, კუნთების მოძრაობის და კონტროლის ტვინისმიერი უნარი იკარგება. კუნთების უნებლიე ქმედებებით პროგრესიულად დაავადებული პაციენტები, დაავადების უკანასკნელ სტადიაში შეიძლება სრულიად პარალიზებულიც კი გახდნენ.
TAHIR ÜN Spring Meeting The traditional spring meeting and picnic of ALS patients held in Izmir, which is third major city of Turkey. This activity, which the patient and his / her relatives meet, is being used for moral purposes and to strengthen relationships with their life. Amyotrophic lateral sclerosis (ALS) is a progressive neurodegenerative disease that affects nerve cells in the brain and the spinal cord. Motor neurons reach from the brain to the spinal cord and from the spinal cord to the muscles throughout the body. The progressive degeneration of the motor neurons in ALS eventually leads to their death. When the motor neurons die, the ability of the brain to initiate and control muscle movement is lost. With voluntary muscle action progressively affected, patients in the later stages of the disease may become totally paralyzed.
მობილური ფოტო ერთი კადრი
MOBILE PHOTO ONE SHOT
ანი დავარაშვილი - ყვითელი წყალქვეშა ნავი Annie Davarashvili - Yellow Submarine
დინა ალფასი - ქარიზმა Dina Alfasi - Charisma
დამიან ხრობაკი - კაცი ქუდით Damian Chrobak - The Man In The Hat
დამიან ხრობაკი - ახალი წლის ზეიმი Damian Chrobak - New Year Celebration
ფაბიან რიტერი - სტამბოლი, უსკუდარი Fabian Ritter - Istanbul Üsküdar
დათო ქორიძე - მთა-ცხენი Dato Koridze - Horse Mountain
ჟერარ სტარონი - გაზაფხული Gerard Staron - spring
ირაკლი შარაშიძე - ხოსე Irakli Sharashidze - Xose
ირაკლი შარაშიძე - წყალქვეშა სიცოცხლე Irakli Sharashidze - Life Under Water
ჰელმუტ ჰერგარტენი - მადონა Helmut Hergarten - Madonna
ირაკლი ძნელაძე - ოცნებების ხე Irakli Dzneladze - Tree of Dreams
მასიმო ბარბერიო - მიმისთან ერთად გატარებული დღეები Massimo Barberio - Days With MimÌ
მატია ვაკა - სუპრამონტე Mattia Vacca - Supramonte
ლუდოვიკ ბროკერო - ლიონი, საფრანგეთი Ludovic Broquereau - Lyon, France
ლუდოვიკ ბროკერო - პარიზი, საფრანგეთი Ludovic Broquereau - Paris, France
ლორენცო მანჯალარდი - ჯემა Lorenzo Mangialardi - Gemma
მანო სვანიძე - სიყვარულის განწყობაზე Mano Svanidze - In the mood for love
მითჰილ აფრიჯ ჩოდრი - სახეები Mithail Afrige Chowdhury - Faces
მითჰილ აფრიჯ ჩოდრი - ცირკი Mithail Afrige Chowdhury - The Circus
ნიკლა სისტო - რუსეთი Nicla Sisto - Russia
ნინუცა კაკაბაძე - ძველი თბილისი Ninuca Kakabadze - Old Tbilisi
სალომე რუხაძე - ბედნიერი ბავშვობა Salome Rukhadze - happy childhood
რაში არორა - ჩარჩოში Rashi Arora - Framed
სიმონა ბონანო — ცხენი და კომპანია Canadair Simona Bonanno - Horse And Canadair
სიუზანა წითელაძე - მოცურავე ხე Suzana Tsiteladze - Swimmer Tree
თომას ვიქტორი - როკ-დე-ლოს-მუჩაჩოს Thomas Victor - Roque De La Muchachos
თომას ვიქტორი - კონსტანცი II Thomas Victor - Constanze II
თომა სუხაშვილი - სამკუთხედის თეორია Thoma Sukhashvili - Triangle Theory
თინათინ თუშიშვილი - ტიტებით საკანთან N141 Tinatin Tushishvili - Titebit Sakantan N141
ცია ლაბაძე - ნამდვილი სიყვარული Tsia Labadze - True Love
ვ მანსჰოლტი - შეფუთული ქანდაკება W Mansholt - Veiled Statue
www.kolga.ge