FORUM is een tweemaandelijkse uitgave van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen, AP Hogeschool. V.U. Freddy Marien | Desguinlei 25, 2018 Antwerpen DE POST | P706266 | Afgiftekantoor ANTWERPEN X
JANUARI - FEBRUARI 2015 JG 22 / nr 3 FORUM
Wat brengt het Koninklijk Conservatorium Antwerpen op het podium?
do 26.02.2015, 20u Gele zaal, Conservatorium Gratis toegang, maar reserveren is verplicht via reservatie.drama@ap.be M
Studenten Kleinkunst brengen Franse, Duitse en Engelse chansons en popsongs. Een extra thema is 'Disney '. De concertvorm Café Chantant stamt uit het Parijs en Londen van de 18de eeuw, maar kende zijn grootste populariteit aan het eind van 19de en begin 20ste eeuw met de groei van diverse andere nationale "scholen" (naast de Franse). Zo sprak men van een Italiaans, Duits of Oostenrijks Café Chantant. Verder zijn ook het Turkse Kafeşantan en ook het Russische kafe-shantan (кафе-шантан) gekend. Sinds 2013 is daar een nieuwe variant aan toe te voegen. Het 'Antwerpse Café Chantant' wordt gekenmerkt door zijn jeugdige uitvoerders. Jong artistiek geweld met Vlaamse of Nederlandse roots wordt telkens voor dat specifieke podium zorgvuldig gecoacht door een doorwinterde artiest, voor die opdacht aangeworven door het conservatorium van Antwerpen, de moeder van deze Café Chantant-variëteit. Reserveren is de boodschap, en dat is nodig, want dit café loopt erg vlotjes vol. Voorafgaand aan dit concert vindt de boekpresentatie plaats van 'Antwerpen Theaterstad', een boek van Toon Brouwers over 'Aspecten van het theaterleven te Antwerpen in de tweede helft van de twintigste eeuw'. Zie kalender op p. 4.
Middagconcerten Witte zaal woe 7.01.2015, 13u Marimbaklas Ludwig Albert 4.02.2015, 13u Celloklas France Springuel 11.02.2015, 13u Altvioolklas Leo De Neve 25.02.2015, 13u Pianoklassen Schubertproject Witte zaal, Conservatorium Gratis toegang, geen reservatie Echte conservatorium- of muziekliefhebbers halen hun hart op tijdens de Middagconcerten op woensdag. Een instrument- of zangklas presenteert zich dan op haar meest pure of breekbare moment, namelijk te midden van het leerproces. Wanneer ben je als musicus echt klaar voor het publiek? Slaagt de jonge artiest erin ook bij een gevarieerd publiek de juiste snaar te raken? Wat lukt in de beslotenheid van een repetitielokaal, moet gerealiseerd worden in de Witte zaal. Eind februari zijn de pianoklassen klaargestoomd voor hun performance op de Schubert Happening in deSingel. De studenten brengen dan dansen voor pianosolo en vierhandig piano in de wandelgangen en in de Muziekstudio. Puur pianoplezier dus. Lees meer over Schubert verder in deze krant.
Fotografie: Frederik Beyens
Café Chantant
i/d
De Schubertiade
STEUN HET TALENT VAN MORGEN
Schubert Happening Zo 1.03.2015, 11u > 22u Blauwe zaal, deSingel Tickets en info via www.desingel.be
Het Koninklijk Conservatorium Antwerpen legt zijn Vrienden graag in de watten. Naast het vaste aanbod aan gratis concerten en voorstellingen, wordt u als VRIEND ook regelmatig uitgenodigd voor een blik achter de schermen, een inleiding, een aperitiefje achteraf, enz.
Onze pianoklassen brengen tijdens de pauzes dansen voor pianosolo en vierhandig piano in de wandelgangen en in de Muziekstudio. Stellen wij ons vandaag het muziekleven in het Wenen van de vroege 19de eeuw voor, dan denken wij gewoonlijk in de eerste plaats aan de grote concertzalen en operahuizen. In feite waren zulke openbare uitvoeringen echter maar één facet van de romantische muziekcultuur. Daarnaast bestond er een florerende traditie van kleinschalige, semi-private concerten. Tijdens muzikale soirees of salons kwamen gelijkgezinde muziekliefhebbers in burgerwoningen bijeen, om in beperkt gezelschap muziek te beluisteren en van gedachten te wisselen. De hele 19de eeuw lang, zelfs tot de Eerste Wereldoorlog, is die praktijk in Wenen blijven bestaan. De muziek van Franz Schubert was onlosmakelijk met die saloncultuur verbonden, meer bepaald met de zogeheten Schubertiades. De Schubertiades, die van 1821 tot 1828 in Wenen en omgeving met een zekere regelmaat plaatsvonden, waren een initiatief van Schuberts vrienden. Zoals zij de componist bijstonden in het zoeken naar uitgevers, zo boden zij hem ook dit forum voor de presentatie van zijn muziek. Onder de aanwezigen veel dichters, schrijvers, kunstenaars en intellectuelen; de meesten uit een meer gegoede klasse dan Schubert zelf en bijgevolg beschikkend over een beter sociaal netwerk, dat zij met plezier voor hem wilden inzetten. Op het programma stonden overwegend Schuberts klavierwerken en liederen. Schubert zelf speelde piano, voor een quatre-mains meestal bijgestaan door de amateurpianist Josef von Gahy. De bariton Johann Michael Vogl, een van Schuberts grootste pleitbezorgers, zong meestal de liederen – soms meer dan dertig op een avond – terwijl Schubert hem begeleidde. Volgens Eduard von Bauernfeld speelde hij totdat zijn “kurzen und dicken Finger kaum mehr gehorchen (gehoorzamen) wollten”. Wanneer de nodige muzikanten voorhanden waren, kon er ook kamermuziek worden gespeeld. De Schubertiades waren voor Schubert niet enkel interessant voor de promotie van zijn muziek. Zij boden hem ook de kans zijn composities uit te testen voor een publiek van zielsverwanten. Bovendien maakte hij er kennis met nieuwe poëzie. De aanwezige dichters lazen elkaar hun gedichten voor, wat Schubert weer inspireerde tot het schrijven van nieuwe composities. De sfeer tijdens de Schubertiades beantwoordde niet meteen aan het clichébeeld van het stijve 19de-eeuwse salon. Er heerste doorgaans een heel vriendschappelijke sfeer. Er werden gezelschapsspelletjes gespeeld, zoals de charades, waarbij woorden moesten worden uitgebeeld en geraden. Er werd wijn gedronken, gegeten en tot besluit werd er gedanst. “Nachdem das Musizieren aus ist, wird herrlich schnabeliert und dann getanzt“, lezen we in het dagboek van Franz von Hartmann. Schubert danste zelf niet, maar improviseerde intussen aan de piano. Veel van Schuberts Duitse dansen, Walsen, Ländler en Ecossaises zijn ongetwijfeld zo ontstaan. Vandaag lijkt het merkwaardig dat Schubert zijn roem vooral te danken had aan de kleinschalige werken die tijdens de Schubertiades te horen waren, terwijl zijn grote instrumentale composities grotendeels onopgemerkt bleven. In de grote concertzaal speelde Schuberts muziek destijds nauwelijks een rol van betekenis. Pas begin 1828, een half jaar vóór zijn dood, werd er in een Weense concertzaal voor het eerst een volledig concert aan Schuberts muziek gewijd. Of er daarna alsnog een carrière voor hem weggelegd had kunnen zijn in de concertzaal? Het is zeker niet uit te sluiten. Per slot van rekening was Schubert nauwelijks eenendertig toen hij stierf, een leeftijd waarop ook voor een componist als Beethoven de grootste successen nog moesten komen. Stefan Weytjens
Wilt u ook het talent van morgen steunen, als persoon of met uw bedrijf? Contacteer ons via vrienden.kca@ap.be
Anoniem portret van de jonge Franz Schubert © Collection Parmenia Migel Ekstrom
Aperitiefconcerten Zo 25.01.2015 en zo 8.02.2015, 11u Witte zaal, Conservatorium Toegang: €10 (€7 Vrienden)
8 tot 10 keer per jaar concerteren op zondagochtend de knapste talenten van het Conservatorium. De ene maal brengen zij een vertrouwd repertoire, soms nemen ze u mee naar onbekende muzikale bestemmingen. Wanneer een of meer gevestigde waarden optreden, docenten aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen, noemen we het 'Meesters'. Een docent die ons een van zijn meest getalenteerde studenten voorstelt en samen met hem of haar concerteert, dat heet 'Sporen'. Gaat het om een alumnus die bouwt aan zijn carrière: die krijgt het etiket 'Jong Geluid'. De gemeenschappelijke naam voor voormelde concerten, de familienaam als u wil, is Aperitiefconcert. U merkt terecht op dat de naam van deze evenementen twee begrippen bevat. Dat klopt! Nadat u gedurende zowat een uur heeft genoten van het muzikale programma, wordt u verwacht in het Grand Café deSingel voor een aperitief, een drankje naar keuze. Gezellig napraten, nader kennismaken met de uitvoerders zo u wil, is daar het motto. U begrijpt dat u zonet het recept voor de ideale zondagvoormiddag hebt gelezen. U merkt terecht op dat een taart er nog zo mooi mag uitzien, om te weten of ze ook lekker is, moet u ze proeven. Een prima idee. Komt u bv. op zondag 25 januari naar de Witte zaal voor een concert met twee topmusici: celliste France Springuel met aan de piano Jean-Claude Vandeneynden, of voelt u meer voor het bekende Spiegel String Quartet op 8 februari? Onze suggestie? Kom naar beide. Fred Schalckens
Sacre Linehan Vr 13 en za 14.02.2015, 20u Theaterstudio, deSingel Info via www.desingel.be Ensemble o.l.v. Vincenzo Casale & afgestudeerden van de P.A.R.T.S. Research Cycle 2014 De jonge Amerikaanse choreograaf Daniel Linehan was de voorbije twee jaren intensief verbonden aan deSingel. Als Artiste Associé maakte hij er nieuwe producties en toonde er bestaand werk, hij werkte er met werkzoekenden aan een performance, maakte zowel een boek als een choreografie en werkte tijdens Labo#4 rond hedendaagse muziek met muziek- en dansstudenten van het conservatorium. Tegelijkertijd werkte hij vorig seizoen met dansstudenten van P.A.R.T.S. aan Stravinsky’s meesterwerk ‘Le Sacre du Printemps’, een project dat hij nu in samenwerking met deSingel verder wil uitwerken. Hiervoor wordt een instrumentaal gelegenheidsensemble samengesteld met jonge professionele musici en studenten van het conservatorium. Vanuit deSingel zagen we dit onmiddellijk als een opportuniteit om studenten binnen een professionele productiecontext live een bewerking te laten uitvoeren van deze iconische partituur en tegelijk deel te zijn van een dansvoorstelling met live muziek. De toeschouwer komt daarbij heel kort bij de dansers en de muzikanten te zitten. Voor iedereen een spannende totaalervaring. Jerry Aerts, directeur deSingel / Karlien Meganck, programmator
COUR JARDIN
Het internet en de hausse van literaire optredens en poetry slams bieden gelegenheid aan aspirerende auteurs hun teksten in de openbaarheid te brengen. De explosie van nieuwe geschriften (poëzie, proza en drama) in onze opleiding Woordkunst volgt die trend. Vroeger lag het accent op het podiumoptreden en op de radiodocumentaire. Sinds het aantreden van docent Bart Moeyaert en ook sinds het afstuderen van Maud Vanhauwaert met haar dichtbundel ‘Wij zijn mogelijk’ besmet het virus steeds meer studenten. Intussen hebben drie masterstudenten een roman geschreven, waarvan er één is uitgegeven en gunstig onthaald.
Schrijven als booming business Toen op 26 september de toplijst van de AKO literatuurprijs bekend werd gemaakt, dacht ik even dat ik naar de ledenlijst van de Rotary Club of De Loge aan het staren was: een opsomming van blanke mannen, minimum 45 jaar oud en bij voorkeur een bijzonder kapsel, liefst ietwat kalend. De toplijst van vorig jaar oogt exact hetzelfde, al was de jury toen iets vooruitstrevender: ze hadden een vrouw op de lijst gezet (zij het eveneens blank en ouder dan 45 jaar). Begrijp me niet verkeerd: ik koester absoluut geen wrok of jaloezie. Het is allerminst mijn ambitie om een boek uit te geven. Laat staan om de AKO literatuurprijs te winnen. Laat daarnaast ook duidelijk zijn dat ik niet twijfel aan de kwaliteit van de werken die zorgvuldig door de AKO jury werden geselecteerd. Ik zou ongetwijfeld nooit zijn afgestudeerd als woordkunstenaar als ik niet zou kunnen genieten van het meanderende woordgebruik van bijvoorbeeld Stefan Hertmans. Ik vraag me enkel af of het echt nodig is om jaar na jaar dezelfde oude draaimolen van gevestigde waarden op gang te trekken? Alsof er geen jonge mensen zijn die boeiende boeken schrijven. Akkoord: er zijn heel wat wedstrijden, fora en zelfs prijzen voor debutanten, en akkoord: de jonge schrijvers berichten niet over de Eerste Wereldoorlog en zij publiceren ook geen metaschrijfsels over het schrijven an sich, maar moeten ze echt wachten tot hun oeuvre tot de sterren reikt om op een groot winnaarspodium te mogen staan? Ik bedoel maar: het wordt, volgens mijn bescheiden en ongetwijfeld totaal irrelevante mening, hoogtijd voor wat risico’s in de literatuur. Naast de jaarlijkse opsommingen van gekende klasbakken staat een ongeduldige groep jonge enthousiastelingen te watertanden om met hun verhaal naar buiten te treden. Het is niet evident om vandaag als schrijver uit de kast te komen. Het geschreven boek komt steeds meer onder druk te staan. De Bezige Bij Antwerpen is niet meer en we merken dat mensen op de boekenbeurs liever een handtekening van Jeroen Meus bemachtigen dan een gesigneerde roman van pakweg prijzenwinnaar Stefan Hertmans. En toch. Meer dan ooit studeren er studenten Woordkunst af met een boek. “Dat is toch niet evident en al zeker niet slim?”. Nee, dat is niet evident en commercieel gezien inderdaad niet slim. Bijna oerdom zelfs. Maar wat dan nog? Wij willen gewoon ons verhaal vertellen en aan het einde van dag hebben wij graag wat brood op de plank. Meer niet. Wij hoeven niet per se een Porsche Cayenne of een sjaal van Burberry. Wij zijn tevreden als we ons ding hebben kunnen doen en hier en daar misschien iets hebben bewogen. In tegenstelling tot mijn eloquente medestudenten die bij wijze van masterproef een roman van een tweehonderdtal pagina’s baren, ambieer ik geen gepubliceerde roman of een prestigieuze literatuurprijs. Ik schrijf draaiboeken; scenario’s voor mijn eigen theatervoorstellingen. Sinds kort maak ik deel uit van Dolores Kropp, het theatercollectief dat ik samen met actrice Phedra Vandenbergh heb opgericht. We kwamen elkaar tegen in het kader van mijn masterproject en samen maakten we Het Joachim Flaxer Complex, een voorstelling gebaseerd en geïnspireerd op het werk van de Duitse toneelschrijver en filmmaker R.W. Fassbinder. Voor deze voorstelling gebruikten we de fantastische teksten van Fassbinder, aangevuld met eigen scènes, eigen teksten en eigen beelden. Momenteel schrijven we een nieuwe voorstelling. Dit keer doen we eigenlijk alles zelf: we maken het decor, we ontwerpen de kostuums, we bedenken het concept en het verhaal en we pennen de teksten neer. We schrijven die voorstelling niet zelf omdat we als ontkiemende vzw niet genoeg geld hebben om SABAM te betalen (nu ja …), maar omdat we in onze eigen taal onze kijk op de wereld willen verwoorden. We willen onze gedachten
JAN - FEB '15
en gevoelens niet formuleren met de woorden van een 16de-eeuwse Engelsman (hoe briljant hij die gevoelens ook neerschreef), maar we willen communiceren met onze eigen stem, omdat we ervan overtuigd zijn dat we op die manier ons verhaal genuanceerder kunnen vertellen. We sloven ons uit, niet omdat we hoogmoedig hopen dat we alles beter kunnen, maar omdat we de noodzaak voelen om, vertrekkend vanuit onszelf, letterlijk en figuurlijk een eigen theatertaal te creëren. Die noodzaak om een eigen stem te laten horen, gaat bovendien gepaard met de drang om te muggenziften en te mierenneuken. Woorden zijn onze wapens en daarom willen we zo nauwkeurig mogelijk zijn. Ieder woord moet drie keer worden omgedraaid, om vervolgens eventueel toch nog vervangen te worden door een synoniem dat misschien toch net iets beter past. Onlangs namen we tijdens de repetitie noodgedwongen een pauze om af te koelen. De gemoederen waren oververhit geraakt omdat we amper een compromis konden sluiten over of het woord ‘ideaal’ nu in het meervoud moest worden gebruikt of niet. Denken we dan echt dat het publiek in een donkere theaterzaal en na een drukke dag deze details zal opmerken? Vermoedelijk niet. We kunnen enkel hopen dat deze pietluttige accenten uiteindelijk toch voelbaar zullen zijn. Ik doe meestal niet aan poëtische krabbels in mijn agenda of dichterlijke quotes in mijn portefeuille, maar in de kantlijn van het notitieboekje dat ik elke dag meesleur naar de repetitie staat een heel simpele quote van performancekunstenares Marina Abramovic: “I do not believe that art can change the world, but I do believe that certain artistic actions can bring a change in the mind”. We leven in een hyper-gemediatiseerde samenleving, waarin we overspoeld worden door kant-en-klare beelden. Onze verbeelding wordt bij de geboorte op stand-by gezet en alles wordt ons, hapklaar, voorgeschoteld. En daar komen wij dan. Woordkunstenaars. Nog erger dan om een aalmoes vragen wij of we beroep mogen doen op uw verbeelding. We willen verhalen vertellen, in de hoop dat het publiek zich er in herkent. In de hoop dat onze toeschouwers misschien hier of daar iets gewaar worden, waarvan ze dachten dat het onzegbaar was. Ik heb ooit voor de opleiding Woordkunst gekozen omdat ik het gevoel had dat ik moest spreken, omdat ik gehoord wilde worden. Het is een zoektocht naar een persoonlijke taal, naar een eigen stem, naar een eigen standpunt. Ik heb binnen de opleiding een taal gezocht en een stem gevonden die ik wil gebruiken om verhalen te vertellen, om iets te betekenen, om vingers op zere wonden te leggen. Daarom springen we op elk podium dat ons aangeboden wordt om met onze eigen woorden ons eigen verhaal te vertellen, omdat we denken dat het voor vele anderen relevant kan zijn. Woorden zijn onze wapens en we willen zo nauwkeurig mogelijk zijn. We kunnen niet anders. Ik stel, tot slot, ook nog het volgende voor aan de literaire prijzenelite: er worden in de toekomst zonder twijfel nieuwe romans gepubliceerd van afstuderende of afgestudeerde woordkunstenaars. Geef hen alstublieft geen debuut- of publieksprijs, maar ineens de volle AKO prijzenpot. Als een soort symbolische botox voor de literaire wereld. Een nieuwe eerste rij binnen de pikorde. We worden er misschien niet allemaal beter van, maar het levert ongetwijfeld verrassende resultaten op. Neal Leemput
Neal Leemput studeerde Woordkunst en speelt zijn eigen theaterteksten.
Cover van TIEN met illustratie door Randall Casaer
TIEN verhalen Met hun jaarlijkse publicatie zetten Vrienden Conservatorium Antwerpen deze keer de afstudeerrichting Woordkunst van het conservatorium centraal. Bart Moeyaert trad op als curator van dit boek en bundelde daarvoor werk van studenten en alumni Sam De Bruyn, Rebekka de Wit, Nina Herbosch, Tiemen Hiemstra, Carmien Michels, Maud Mulier, Charlotte Terssen, Isabel Voets en van docenten Maud Vanhauwaert en Freek Vielen, beiden ook alumni. Randall Casaer, gekend van illustraties voor onder meer de vader-zoonboeken van Wouter Deprez, zijn eigen stripalbum Slaapkoppen en tekeningen voor De Slimste Mens ter Wereld, maakte enkele bijzondere illustraties bij de verhalen. Het resultaat is een prachtig boek dat u op tien verschillende manieren zal beroeren. Het boek kost €15 en is te bestellen via vrienden.kca@ap.be Steunende en beschermende leden van Vrienden Conservatorium Antwerpen ontvangen dit boek binnen hun lidmaatschap.
KALENDER JANUARI - FEBRUARI 2015
KIJK OOK OP WWW.AP.BE/KONINKLIJK-CONSERVATORIUM/KALENDER
Witte zaal, Conservatorium Wo 07.01.15, 13u Wo 04.02.15, 13u Wo 11.02.15, 13u Wo 25.02.15, 13u
MIDDAGCONCERTEN Studenten uit de marimbaklas van Ludwig Albert Studenten uit de celloklas van France Springuel Studenten uit de altvioolklas van Leo De Neve Studenten uit de pianoklassen: Schubert
Do 08 en vr 09.01.15, 10-17u (o.v.) Zwarte zaal, Conservatorium
MASTERCLASS ALTVIOOL Máté Szücs
Ma 12.01.15, 20u Witte zaal, Conservatorium €25 via tickets@desingel.be of 03 248 28 28
VERLOREN MAANDAG CONCERT Eliane Rodrigues & Nina Smeets-Rodrigues, piano, Koen Wilmaers & Carlo Willems, percussie. Kacper Nowak, cello (laureaat Oranjebeurs). Programma: Bernstein, Gershwin, Dvorak Ism. Belgisch-Nederlandse Vereniging
Di 13.01.15, 20u Rataplan, Wijnegemstraat, Borgerhout Gratis, reserveren via 03 292 97 40
BREATHING Studenten voorbereid door Kurt Van Herck
Zo 25.01.15, 11u Witte zaal, Conservatorium Toegang: €10/ €7 (Vrienden), aperitief inbegrepen, geen reservatie
APERITIEFCONCERT MEESTERS: FRANCE SPRINGUEL, CELLO EN JEAN-CLAUDE VANDEN EYNDEN, PIANO Programma: Beethoven, Schumann, Brahms
Ma 26.01.15, 20u Zwarte zaal, Conservatorium
WOORDKUNST PODIUMSCHRIJVEN Toonmoment van het project podiumschrijven
Do 29.01.15, 20u Nottebohmzaal, Stadsbibliotheek Conscienceplein 4, Antwerpen Toegang: €7/ €5 (Vrienden), geen reservatie
LECTURE RECITAL: YVES SENDEN OVER BOUDEWIJN BUCKINX. Muzikale illustraties door Strijkkwartet Bruno Programma: Buckinx, Mozart, Sjostakovitsj
Za 31.01.15, gans de dag deSingel en Conservatorium Tickets via www.desingel.be
KLARA IN DESINGEL met verschillende ensembles en solisten van het conservatorium.
Zo 1.02.15, 11u: Recital Zo 1.02.15, 13u - 18u Ma 2.02.15, 10u - 13u en 14u - 17u Zwarte zaal, Conservatorium Toegang gratis voor toehoorders
RECITAL EN MASTERCLASS FLUIT Peter-Lukas Graf Piano: Stefan De Schepper
Do 05.02.15 en vr 06.02.15, 20u Gele zaal, Conservatorium Gratis, reservatie.dans@ap.be
DANS GROEPSCREATIE Toonmoment
Zo 08.02.15, 11u Witte zaal, Conservatorium Toegang: €10/ €7 (Vrienden), aperitief inbegrepen, geen reservatie
APERITIEFCONCERT SPOREN: SPIEGEL STRING QUARTET & STUDENTEN Programma: Mendelssohn e.a.
Vr 13.02.15, za 14.02.15, 20u Theaterstudio, deSingel www.desingel.be
DANIEL LINEHAN: UN SACRE DU PRINTEMPS Ensemble o.l.v. Vincenzo Casale & afgestudeerden van de P.A.R.T.S. Research Cycle 2014.
Ism. Middelheimpromotors & Dotatiefonds voor Boek en Letteren
Ism. deSingel
Ma 23 en di 24.02.15, 9u-15u30 Witte zaal, Conservatorium Toegang gratis voor toehoorders
MASTERCLASS KAMERMUZIEK MET PIANO Florian Wiek
Ma 23.02.15 en di 24.02.15, 20u Zwarte zaal, Conservatorium
OPERASCÈNES Studenten zang brengen scènes uit het operarepertoire in een regie van Benoît De Leersnyder.
Do 26.02.15, namiddag en om 19u Conservatorium. Gratis. Voor de boekpresentatie reserveren via reservatie.kca@ap.be Meer info op www.conservatorium.be
THEMADAG 'ANTWERPEN THEATERSTAD' 19u Boekpresentatie 'Antwerpen Theaterstad' Auteur Toon Brouwers, ere-hoogleraar van het Conservatorium, presenteert zijn boek over Theater in Antwerpen in de tweede helft van de 20ste eeuw.
Do 26.02.15, 20u Gele zaal, Conservatorium Gratis, reservatie.kca@ap.be
KLEINKUNST Café Chantant
Indien niet anders vermeld, is de voorstelling of het concert gratis en zonder reservatie toegankelijk. Updates en aanvullingen op deze kalender vindt u steeds via www.ap.be/koninklijk-conservatorium/kalender
Na de douche Vier diva-achtige meisjes, in een badjas of een handdoek gehuld, met mannentorso’s op de achtergrond. Het meisje met de handdoek animeert de meisjes naast haar, de laatste heeft alleen oog voor de fotograaf. Het is een foto die voor speculaties zorgt. Om het met Paul Jambers te zeggen: wie zijn ze? wat doen ze? Dankzij ons fotoarchief kunnen we die scène reconstrueren en met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid in 1950 of 1951 dateren. Deze foto is namelijk het sluitstuk van een didactisch beeldverhaal van zes foto’s, die de legendarische lessen bewegingsleer van Lea Daan aan de Studio van het Nationaal Toneel (de latere Studio Herman Teirlinck) illustreren. Die geposeerde foto’s tonen dat Daans lessen bestonden uit stijldans, gymnastiek, ‘uitdrukking’, improvisatie en ‘bewegingsschrift’. En ook dat er na die inspanningen gedoucht werd. Fris gewassen waren toen (v.l.n.r) Mimi Peetermans, Irène Celis, Jeanne Geldof en Denise Deweerdt. Daar stonden dus Tante Ria en Madame Flour in spe. De mannenlijven identificeren was lastiger, maar projectmedewerkster Elise Gacoms verrichtte uitstekend detectivewerk: de man achteraan, die een witte trui aantrekt, is Ray Verhaeghe; links in de deuropening staat Willy Vandermeulen en de man in boxershort is Jo Dua. Het nauwelijks zichtbare hoofd bovenaan moet dan toebehoren aan óf Paul ’s Jongers, óf Jef Burm. Of, zovele jaren later: aan Albert uit Familie of Rietje Rans. Jan Dewilde
Wenst u deze publicatie thuis te ontvangen? Stuur hiervoor een e-mail naar conservatorium@ap.be. Het Koninklijk Conservatorium Antwerpen is een School of Arts van de AP Hogeschool en geniet de steun van de structurele partners van de Stichting Conservatorium Antwerpen:
cronos e-business integrator