4 minute read
Alleen geluk is niet genoeg
Alleen geluk is niet genoeg
Snowboarder Bibian Mentel ‘Sport draagt bij aan mijn herstel’
Hoe noem je iemand die vier maanden na een beenamputatie de pistes bedwingt op een snowboard? Een waaghals, een geluksvogel of een held? Eén ding staat in ieder geval als een paal boven water: zonder wilskracht zou het nooit gelukt zijn. Drievoudig paralympisch kampioen Bibian Mentel (46) over haar eerste keer op één been: “Opgeven komt gewoon niet voor in mijn woordenboek.”
Fotografie Hollandse Hoogte/ Mathilde Dusol
Tekst Wouter Honselaar
Toch heb je een punt gezet achter je sportcarrière — “Ik denk dat dat altijd moeilijk is voor een sporter. Maar het komt volgens mij voor weinig mensen als een verrassing. Ik ben 46 en heb alles bereikt wat ik wilde. Voor mij verandert er eigenlijk niet veel: ik zal altijd een snowboarder blijven. Alleen maak ik nu de volgende stap: hoe kunnen we nog meer kinderen met een beperking laten zien hoe leuk snowboarden is?”
Ben je er zelf ook als kind ingerold? — “Ik was drie toen ik voor het eerst in de sneeuw stond. Ik heb altijd geskied en was altijd competitief. Op mijn 21ste begon ik met snowboarden. Vrij laat, maar toch ben ik van de eerste generatie snowboarders; het is een jonge sport. Van kleine wedstrijden ging ik naar de Worldcup, tot aan de kwalificatie voor de Olympische Winterpelen in Salt Lake City in 2002. En toen werd in mijn rechterbeen botkanker geconstateerd. Dan staat je leven ineens stil. Exact vier maanden na de amputatie van mijn been stond ik alweer op een snowboard en zeven maanden later werd ik Nederlands kampioen bij de validen.”
Maar je hebt vast ook moeilijke momenten? — “Natuurlijk… en dan heb ik mijn gezin. Daar haal ik alle steun uit. Zij trekken mij door dat soort momenten heen. We praten ook over mijn ziekte met de kinderen, maar laten het nooit de hoofdmoot zijn. Kanker is zeker geen topic in ons dagelijks leven.”
Je parkeert het aan de zijlijn? — “Letterlijk, ja. Vlak voor de Paralympische Spelen in Zuid-Korea kreeg ik te horen dat er toch weer tumorcellen in mijn longen zaten. Op dat moment kon ik er niks mee.” Bibian pauzeert een momentje: “Na de Spelen ging ik weer op controle in het ziekenhuis, ik vond het spannend. De tumor bleek langzaam te groeien, positief dus. Maar ook dubbel omdat er toch weer een paar plekjes in mijn longen zaten. Toen zei m’n man: ‘Maar dat wisten we toch al?’ Ik had dat zo goed geparkeerd, dat ik het vergeten was. Zo sta ik in het leven. Ik ga niet in een hoekje zitten, probeer van elk moment te genieten.”
Is zo’n ‘door, door, door-mentaliteit’ belangrijk voor jouw herstel? — “Ik geloof in de kracht van positief denken en gezond leven. Sport is voor mij een goede oplossing, ik denk er dan even niet aan dat ik patiënt ben. Tegelijkertijd werk ik aan mijn immuunsysteem, die de rotcellen moeten bestrijden. Uiteraard heb je daarnaast ook goede specialisten en een dosis geluk nodig. Alle factoren samen zorgen er hopelijk voor dat iemand voor even, of voor altijd geneest.”
Misschien een wat directe vraag, maar geloof je nog in genezing? — “Ik hoop dat ik één van de eerste chronische kankerpatiënten ben. Ik leef er al achttien jaar mee. De hoop om schoon te blijven is echt vervlogen. Het klinkt gek, maar het went ergens ook wel. Ik hoop alleen dat ze elke keer weer wat nieuws vinden zodat ik een prima leven kan leiden met kanker.”
Heb je baat gehad bij nieuwe of experimentele behandelingen? — “Ik ben er nog dankzij een nieuw bestralingsapparaat! In 2016 werd ik opgegeven, ik had een tumor die niet te opereren was. Ik reageerde ook niet op chemotherapie en bestralen was ook geen optie. Mijn man heeft toen het internet afgestruind en vond een nieuwe vorm van bestralen in Amerika. En of het zo moest zijn, zagen we een week later op het RTL Nieuws dat dit apparaat voor het eerst in Europa stond. In het VUmc in Amsterdam.”
Vind je dat je als patiënt altijd zelf de regie moet houden? — “Dat is een understatement. Het is bizar dat ik in het ene ziekenhuis word opgegeven, terwijl veertig kilometer verderop een apparaat staat dat me kan helpen. Jammer dat er zo weinig onderling contact is tussen ziekenhuizen in Nederland. Heel vaak zeg ik tegen mensen met kanker: blijf zelf nadenken.”
Komen mensen vaak bij je voor advies? — “Ja en dan help ik ze graag, want als ik iemand met mijn verhaal en ervaring kan helpen, doe ik dat met liefde en plezier. Dat is ook de reden waarom ik de Mentelity Foundation heb opgericht, om zoveel mogelijk kinderen en jongvolwassenen te helpen. En dat is fantastisch. In dat opzicht heb ik veel te danken aan mijn ziekte.”
Zo heb je het snowboarden op het paralympisch programma gekregen — “Goud halen was nooit mijn idee. Kinderen inspireren dat ze kunnen snowboarden, daar was het me allemaal om te doen. En hoe vet zou het zijn als dat op de Paralympische Spelen kan? Het is ook niet bij uitstek een sport waarvan je denkt, als je net een arm of been verloren hebt, hé, dat ga ik doen.”
Doe je zelf nog iets waarvan je niet een, twee, drie zou denken, dat past bij haar? — Bibians man Edwin vangt de vraag op en roept lachend: “We zijn net met een cursus stijldansen gestart”. Bibian: “Ja, dat doen we lekker voor de lol. Gewoon genieten. Al blijf ik boardsporten het leukst vinden. Er staan al genoeg tripjes gepland voor de winter. Zoals ik al zei: ik ben een blijf een snowboarder!”
Bibian Mentel paralympisch snowboarder
