นวนิยายเรื่องยาว : ผาด พาสิกรณ์
ซาวน์ดแถร็ของ ก ไศลทิพย์
ปฐมบท: บนเกาะกลางครัว
ลึก ๆ เธอยังคงชอบภาพเช่นนี้อยู่... ภาพครอบครัวที่พื้นผิวดูบริบูรณ์ชวนฝัน ที่เห็นกันตามภาพยนตร์โฆษณา ผัวหล่อเมียงาม
ตืน่ ขึน้ มาพบชีวติ เช้าในบ้านหลังใหญ่สสี ะอาดตา ฟลอร์แพลนเล่นระดับ ห้องรับแขกอยูต่ ำ่ กว่าห้องกินข้าว และครัวชั้นในอันกว้างขวาง โปร่งโล่ง กำลังดื่มแสงเช้าที่ส่องทแยงผ่านสวนเขียวครึ้มเข้ามาทาง เฟร็นชวินโดว์ โต๊ะกินข้าวหินสีดำขนาดสิบที่นั่งวางเด่นอยู่ตรงนั้น ยังมุมที่มองทะลุผ่านหน้าต่าง
บานใหญ่ไปสู่สวน สู่ทิวทัศน์ของไม้ใหญ่ที่มีไม้เลื้อยรัดโคนต้นยืนเรียงสลับทอดลึกลงไปสู่กาซีโบสีเบจ ซึ่งถูกขับให้ยิ่งกระจ่างด้วยสนามหญ้าที่ถูกตัดแต่งไว้อย่างดิบดี... ...เหมือนเล็บของเขาที่ถูกตัดแต่งไว้อย่างดิบดี, สามีนักกฎหมายของเธอ... ...หนุ่มใหญ่ในเสื้อเชิ้ตกับสแล็กสีเข้มที่นั่งสตูลตัวใกล้เธอ เขาชอบกินอาหารที่นี่ บนคิทเช่น ไอส์แลนด์ตัวนี้ที่มีทั้งเตาอบ ซิงค์ล้างผักผลไม้ และเบรกฟาสต์บาร์ขนาดสี่คน เขาว่าสะดวกดี สะดวก กว่าโต๊ะขนาดสิบคนนั่ง จะว่าไป เธอจำไม่ได้แล้วว่าได้ใช้งานมันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เขาเป็นคน
ไม่รับแขก เธอจึงไม่ค่อยมีเพื่อนมาร่วมสังสรรค์ เธอเกลียดโต๊ะหินตัวนี้ เกลียดความเสแสร้งของมัน ...แสร้งใหญ่ ราวเจ้าบ้านเป็นผู้มากมิตร, แสร้งแกร่ง เมื่อมันเป็นหินสมบุกสมบันที่แพ้น้ำมันทุกชนิด 138 KwanruenMagazine
รอยด่างวงรีมุมหัวโต๊ะด้านติดกระจกเกิดจากน้ำมันมะกอก ถึงในบางแสงจะมองไม่เห็น แต่เธอรู้ดีว่ามันอยู่ตรงนั้น และไม่ยอมจางหายไปไหนไม่ว่าจะขัดถูอย่างหนักเหนื่อย เพียงไร นี่คือเช้าของเธอ ภาพเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ที่อาจแตกต่าง จากนีไ้ ปบ้างเมือ่ เริม่ อยูก่ นิ กันใหม่ ๆ ตอนนัน้ อาจเคยชุม่ ชืน้ ไป ด้วยเสียงหัวเราะและบทสนทนา ซึ่งเธอเชื่อว่าน่าจะเคย เป็นเช่นนัน้ ทว่าจำเนือ้ หาสาระไม่ได้ เธอนึกไม่ออกจริง ๆ ว่า เขาควรมีเรื่องราวอะไรมาพูดคุยกับเธอจนมากมาย บางที เธอคิดว่ามันอาจเป็นความทรงจำของเธอ
ที่ปรุงแต่งรอยสรวล และรอยเสียงขึ้นมาหลอก เธอไม่แน่ใจ อย่างไรก็ตาม รวม ๆ แล้ว ก็ภาพนีล้ ะ เช้าของเธอ... ...เขานั่งจิบกาแฟก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ แต่หัน มาทางนี้ และเมื่อเงยขึ้นประสานตา ก็อาจส่งยิ้มให้ อาจทัก อาจถามด้วยประโยคที่ไม่ได้ต้องการคำตอบใด ๆ ส่วนเธอ, เดิน ๆ ยืน ๆ อยูต่ รงนี,้ ทีป่ ระจำ, ใกล้ตเู้ ย็น
สีเงินยวงหลังใหญ่ มันเป็นซอกอันอบอุ่น ใกล้ทุกอย่าง เครื่องชงกาแฟ เตาปิ้งขนมปัง ขยับนิดเดียวเธอถึงเหยือก น้ำส้ม น้ำแครอท เขาจะเอาอะไรล่ะ เขาจะเอาอะไร... “กาแฟ...เพิ่งเปิดห่อใหม่ เป็นไงบ้างคะ?” เธอในเอพร่อนลวดลายสบายตาฉีกยิ้มรอ เผื่อเขา จะหันมา เขายกถ้วยกาแฟขึ้นจิบโดยไม่ยอมละสายตาจาก หนังสือพิมพ์ งึมงำคำสองคำทีเ่ ธอไม่ได้ยนิ แต่สรุปเอาเองว่า คงไม่ดไี ม่เลว ก็ตอ้ งถือว่ารอดตัวไป เมล็ดกาแฟนีก่ เ็ หมือนกัน ผีเข้าผี อ อก เธอไม่ เ คยเปลี่ยนสูตร ไม่เคยเปลี่ยนยี่ห้อ
แต่มันเปลี่ยนรสของมันไปตามล็อต ตามรุ่น และทำให้เธอ ถูกตำหนิอยู่บ่อย ๆ ระหว่างเขาและเธอ ระยะเวลาห้าปีของการแต่งงาน ทำให้การสือ่ สารบางอย่างไม่ตอ้ งออกเสียงอีกต่อไป เหมือนคู่ เต้นรำเชี่ยวชาญเวที ที่คล้อยเคลื่อนไปตามกัน แม่นยำใน จังหวะจะโคนแม้ไม่ตั้งใจ ความเงียบได้กลายเป็นเส้นเสียง แห่งชีวิตคู่ ส่วนจะเมื่อไรนั้น ไศลทิพย์ไม่แน่ใจนัก จะว่ามัน เงียบฉี่ก็คงไม่ถูกเสียทีเดียว เธอเชื่อว่าถ้าเงี่ยหู เธอต้อง ได้ยนิ มัน...ฟังสิ...เสียงเครือ่ งบินโดยสารครางหึง่ อยูเ่ หนือหัว และไกลออกไป แต่เสียงอื๊ดต่ำ ๆ ที่ซ้อนอยู่นั้นคือเสียง เครือ่ งปัม๊ น้ำ ขยับใกล้เข้ามาคือเสียงตูเ้ ย็นทีก่ ำลังผลิตน้ำแข็ง
อย่างขันแข็ง และที่สุดเสียงเขาพับหนังสือพิมพ์ เสียงกริก เล็ก ๆ ...เขาหยิบกุญแจรถ ...เธอได้ยินเสียงตัวเองลอบถอนใจเบา ๆ อีกครั้ง เมื่อเขาลุกขึ้นเพื่อไปทำงาน ...อึดอัดหน่อย แต่ลึก ๆ , ดังที่กล่าวไว้แต่ต้น, เธอ ยังชอบภาพเช่นนี้อยู่
1
ไศลทิพย์ชอบเสียงซี้ดเบา ๆ ของใบมีด Exacto คมกริบยามวิง่ ผ่านกระดาษผิวมัน เธอพิถพี ถิ นั ในเรือ่ งนีเ้ สมอ ใบมีดหนึ่งใบ เธอจะใช้เพียงสามครั้งแล้วทิ้ง ไม่มีการจด
มี แ ต่ ก ารจำ ความละเอี ย ดประณี ต ขั้ น หมอผ่ า ตั ด ที่ ต้ อ ง
แบะหน้านิตยสารให้ถ่างออกจนสุด แล้วล้วงใบมีดคมกริบ เข้าไปกรีดหน้ากระดาษเหล่านั้น บ้างกรีดเก็บไว้ เพราะ เป็นเนื้อหาเกี่ยวกับการตกแต่งบ้านที่เธอโปรดปราน, บ้าง ก็กรีดทิ้ง เพราะมันเป็นภาพข่าวสังคมที่ไม่พึงประสงค์ ...มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลยที่ แฟนเก่า ผัวเก่า และไอ้ห่า เหล่านี้เพียรมาปรากฏตัวขึ้นตามหน้าข่าวสังคม ในนิตยสารที่เขาอ่านอยู่เนือง ๆ มันทำให้เขาโกรธ ไม่ใช่โกรธสิ, ขุ่นเคือง สะกิดใจให้ขุ่นเคือง! ใช่, เมื่อขุ่นเคืองก็ทำให้มีเรื่อง ต้องพูดคุยกัน อธิบายในสิ่งซ้ำ ๆ อยู่ซ้ำ ๆ การแอบกรีดหน้า สังคมเหล่านั้นทิ้ง จึงดูจะเป็นทางออกเดียวของเธอ เท่าทีผ่ า่ นมา มันก็ดเู หมือนจะได้ผลดี สามีเปิดผ่านไป โดยไม่สงสัย แต่เท่านี้ก็ใช่ว่าจะแก้ปัญหาได้ทั้งหมด ชีวิตคนเต็มไปด้วยองค์ประกอบเคลื่อนไหว มันยัง มีสิ่งเร้าอีกมากมายที่กระเด็นกระดอนเข้ามาแตะต้องจิตใจ อันอ่อนไหวของเขาระหว่างวัน เขาอาจไปพบใครคนหนึ่ง
ที่ทำงาน ซึ่งเป็นเพื่อนของใครอีกคนหนึ่งที่โยงถึง ผัวเก่า (จำนวนมากมาย) ของเธอ... ...การไต่สวน ข้อกล่าวหาก็จะตามมา... ...มันเป็นอดีตของเธอ บาปของเธอ เขาบอกอย่าง นั้น การพูดคุยบนเตียงที่ว่าด้วย แฟนเก่า ผัวเก่า และ ไอ้ห่า มักเดินทางจากบทสนทนาพื้น ๆ ถึง ทิพย์นอนกับเขา หรื อ ยั ง ภายในเวลาไม่ เ กิ น สองนาที เ สมอ มั น รวดเร็ ว
KwanruenMagazine 139
เสียจนเธอตั้งตัวไม่ติดในหนแรก ๆ หน้ า ข่ า วสั ง คมที่ เ ธอแอบกรี ด ทิ้ ง จึ ง เป็ น เพี ย ง
ตัวช่วยเล็ก ๆ เท่านั้น ตัวช่วยให้เธอผ่านปักษ์นี้หรือเดือนนี้
ไปได้ก่อน ปักษ์หน้าเดือนหน้าค่อยมาสแกนข่าวกันใหม่ ส่วนสิง่ เร้าทีเ่ หลือ ไม่วา่ เขาจะไปเจอะเจอใคร หรือพาเธอไป รับประทานอาหารที่ไหน แล้วบังเอิญไปพบเอาบริกรหนุ่ม โฉมงาม...ซึ่งเติมน้ำให้เธอ แต่ไม่เติมให้เขา, ซึ่งยิ้มให้เธอ แต่ไม่ยิ้มให้เขา, ซึ่ง (เขากล่าวหาว่า) เธอแอบปรายตามอง เป้ากางเกงระหว่างยืนรอรับออเดอร์อยู่ที่โต๊ะ... ...หรือ หรือ หรือ...อะไรก็ตามแต่...เหล่านี้ล้วนอยู่ เหนือการควบคุมของเธอทั้งสิ้น เธอจึงบริหารแต่ในเฉพาะขอบเขตที่คุมได้ นั่นคือ บนหน้านิตยสารอาบมันที่เขารับอยู่เป็นประจำสองสาม ฉบับนี้ที่เขามักจะถือขึ้นไปอ่านบนเตียงก่อนนอนเสมอ แต่แล้วก็มาถึงเช้านี้ พาดอยู่ในหน้าคู่สีมันวาว คือ บทความไว้อาลัยช่างภาพซึ่งเสียชีวิตในอุบัติเหตุรถยนต์ ระหว่างทางไปเล่นสกี ความจริ ง ข่ า วเสี ย ชี วิ ต ของเขามาถึ ง เธอตั้ ง แต่
สามอาทิตย์ก่อนแล้ว แว่วมาอย่างแผ่วเบาในการพูดคุย ของคนวงใน เนือ่ งจากเขาเป็นช่างภาพ เป็นคนอยูเ่ บือ้ งหลัง มั น จึ ง ไม่ เ อิ ก เกริ ก เหมื อ นการสู ญ เสี ย ศิ ล ปิ น นั ก แสดง
ผู้มีหน้าตาเป็นที่รู้จัก แต่ครั้นถึงรอบของนิตยสารรายเดือน ทีต่ พี มิ พ์งานของเขาอยูเ่ ป็นประจำ ข่าวเงียบ ๆ ของช่างภาพ คนหนึ่ ง ก็ ถู ก ขยายเป็ น หน้ า สี คู่ อาลั ย พี่ ช ายผู้ ม ากฝี มื อ
มีทั้งรูปเจ้าตัว ทั้งปล้องข้อความสรรเสริญมากมาย-คล้าย โขวตโฆษณาเชิญชวน ที่ปรากฏอยู่บนปกหลังพ็อกเกตบุ๊ค ขายดี-รวมอยู่ในนั้น สามีของเธอเป็นคนขี้หึง ข้อนี้เธอรู้มาตั้งแต่แรก
คบกัน ทว่าเดิมที อาการของเขายังไม่เข้มข้นถึงขั้นนี้ และ เธอเองก็ลอบสุขใจอยูล่ กึ ๆ ทีค่ นร่ำรวยมีสกุลรุนชาติอย่างเขา สนใจมาให้ความสำคัญต่อไฟลท์แอทเท็นเด็นท์ตัวเล็ก ๆ อย่างเธอ เธอ...คนชัน้ กลาง ทีเ่ รียนมากลาง ๆ และรูม้ ากลาง ๆ ผู้เติบโตขึ้นมาในสังคมกลาง ๆ ที่ไม่รวยไม่จน ไม่ดีไม่เลว ชีวิตวัยเด็กที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และบ้านพักตากอากาศ
ต่างจังหวัด อาจมีแซมด้วยซัมเมอร์ในต่างประเทศบ้างประปราย ส่วนเขาเป็นคนรูส้ งู มาจากสังคมอีกชัน้ หนึง่ ...มีเช็ฟ, ซู เช็ฟ และไลน์คุกเป็นลูกทีมทำงานในห้องครัว ที่สวมชุด
140 KwanruenMagazine
ขาวโพลน และดูคกึ คักไม่ตา่ งอะไรจากครัวของโรงแรมมากดาว นั่นละ เขามาจากชั้นนั้น ผู้หญิงชั้นเดียวกับเขาที่โชกเหงื่อและคลุกฝุ่นมา จากกรีฑาสถานเดียวกันก็มีอยู่ตั้งมากมาย ต่างสวย ต่าง เพี ย บพร้ อ มมี ช าติ ส กุ ล แถมหุ่ น ดี เป็ น สมาชิ ก มาตั้ ง แต่
รุ่นพ่อรุน่ แม่ บางหล่อนบางนางเป็นเม็มเบอร์แบบสืบเชือ้ มา ตั้งแต่รุ่นปู่ย่า แต่เขากลับเลือกเธอ ขอร้องให้เธอลาออก จากงานประจำ และสั่งห้ามเรื่องการถ่ายแบบเด็ดขาด โดย คำสั่งที่ปลอมตัวมาเป็นคำขอร้อง ที่ใจเธอแปลงมันเป็น ความห่วง หวง และความเทิดทูนอีกทีหนึ่ง อย่างไรก็ตาม หกเดือนหลังแต่งงาน ความหึงหวง ของเขาก็เริม่ เจิดจรัสให้เห็น ช่างภาพ (ทีเ่ พิง่ เสียชีวติ ไปคนนี)้ กลายมาเป็น ผัวเก่า คนแรกของเธอ...ส่วน ผัวเก่า คน
อื่น ๆ ตามติดมาหลังจากนั้น มันจึงไม่แปลกเลยทีเ่ ธอเผลอดีใจ เมือ่ แรกได้ขา่ วว่า ตาช่างภาพรถคว่ำตาย หมดเขาไปคน ก็เท่ากับหมดสิ่งเร้า ไปอีกหนึ่ง สิ่งเร้า สิ่งเย้า ที่แอบย่องเข้ามาในบ้าน แล้ว คลานขึ้นบนเตียงนอน ซ่อนรูปมาในสกู๊ปข่าวสังคมบ้าง ชื่อเครดิตใต้ภาพบ้าง บางทีเธอไม่ทันเห็น แต่เขาเห็น เพราะเขาขี้หึงและเพียรมองหา เหมือนหมาของพาฟลอฝ ที่แขวนหูไว้กับเสียงกระดิ่ง บางครั้ง เธอคลับคล้ายว่าจะเห็นน้ำลายของสามี หยดติ๋ง ๆ แต่ แ ล้ ว ความดี ใ จ ก็ ค่ อ ย ๆ กลั บ กลายมาเป็ น
ความเศร้าที่กัดกินอยู่ลึกในจิตใจ เมื่อเธอทอดสายตาผ่าน รูปถ่ายและข้อความไว้อาลัยบนหน้าคู่ของช่างภาพที่ชื่อ บารเมษฐ์คนนี้ บนเกาะกลางครัว, อดีตนางฟ้า พลิกหน้านิตยสาร อ่านไปพลาง คิดถึงปีกเล็ก ๆ ของเธอไปพลาง ปลดปล่อยดวงใจ ให้ลอ่ งลอยไปในอดีต คิดถึงวันคืนเหล่านัน้ ทีเ่ ธอยังมีอสิ รเสรี อะไรบางอย่างเกิดขึ้นขณะที่เธออ่านคำไว้อาลัย ของเพื่อนเก่า ใจเปลี่ยน ไศลทิพย์เก็บมีดเข้าลิ้นชัก... นิตยสารถูกทิ้งให้ผ่านตาสามีไปหลายต่อหลายคืน จนกระทั่งเธอคิดว่า บางที เขาอาจจะลืมมันไปแล้ว ฉบับ ต่อไปจะมาถึงในอีกไม่กี่วัน และเขาอาจจะข้ามผ่านฉบับ
ล้าหลังไปโดยที่ไม่สนใจเปิดมัน (อ่านต่อหน้า 147)
ซาวน์ดแถร็กของไศลทิพย์
(ต่อจากหน้า 140) แต่แล้วก็มาถึงคืนหนึ่ง ใจของเธอหล่นวูบเมื่อเห็น เขาหนีบนิตยสารเล่มนั้นขึ้นมาบนเตียง ไม่นานนัก เสียง หัวเราะหึ ๆ ก็ทุ้มสะเทือนขึ้น กังวานของมันใกล้และไกล ราวจะดังมาจากขุมนรก
อันลึกลิบ ซึ่งภาคหนึ่งของเธอเดินกระสับกระส่ายอยู่ที่
ปากประตูของมัน เห็นข่าวนี้หรือยัง เสียงนำร่องขึ้นมาก่อน มันเป็นคำถามที่ไม่ต้องการ คำตอบ เพราะทันทีทสี่ นิ้ กระแสความ เขาก็เลีย้ วไปพูดถึงอดีต อั น พริ บ พรายไปด้ ว ยประสบการณ์ น านาชาติ ข องตน...
ถึงสกีซโลบแห่งนี้ที่เคยไปมาจนเบื่อ...ถึงหนทางอันยาก ลำบาก สามีของเธอเป็นทนาย เธอหนีอย่างไรก็ไม่เคยพ้น คอกพยาน บทกล่ า วหาซ้ ำ ๆ ที่ ไ ม่ ว่ า อะไรจะเป็ น เหตุ
นำเข้าเรื่องก็ตามแต่ ไม่เกินสามสี่ประโยคหรอก มันจะ เลี้ยวเข้าหา การท่องเที่ยว การเดินทาง และอดีตไฟลท์ แอทเท็นเด็นท์อันมีอิสระสารพันของเธอ ข้อท้ายนี้ เธอเชื่อว่า ด้วยความที่เขาเป็นเขา ต่อให้ อดีตของเธอเป็นบรรณารักษ์ห้องสมุด มันก็จะโยงไปถึง ซอกลับ มุมมืด และคนเข้ามายืมหนังสือได้ไม่ยากนัก ผมก็เข้ามายืมหนังสือ และทิพย์ก็นอนกับผม . . . . . สำหรับคืนนี้ เสียงนั้นหัวเราะหึ ๆ ขึ้นอีกครั้ง...
คนไม่เคยขับบนสโนว์...ขับขึ้นไป...หาเรื่องตายเปล่า ๆ คำว่า ข้าแต่ศาลทีเ่ คารพ ผุดขึน้ ในหัว เธอสำเหนียก
ว่า มันกำลังจะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้แล้ว ไศลทิพย์หนุนหมอน สูงขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ตั้งหลัก นีเ่ ขาไม่เคยชวนไปเล่นสกีบา้ งเหรอ, ไปเทีย่ วเฉย ๆ ล่ะ, กินข้าว ฟังเพลง เต้นรำ? เธอเห็นเขาสวมชุดครุยแล้ว ยิงคำถามมาเป็นชุด ซึ่งเธอก็ตอบว่า ไม่ ไม่ ไม่ ดังที่ตอบมาแล้วนับร้อยครั้ง “แล้วไอ้เรื่องถ่ายแบบนั่นล่ะ?” นี่คือวิธีของเขา วิธีซักของทนาย ถามเหมือนเขา เพิ่งได้รับข้อมูลชิ้นนี้มา และนี่เป็นการถามครั้งแรก ทั้งที่ไม่ใช่ แต่อย่านะ อย่าได้ถอนใจเชียว เพราะมันจะเลี้ยว ออกอีกทางซึง่ หนักหนาสาหัสกว่า...ตอบดี ๆ ทิพย์ ตอบดี ๆ
เธอเตือนตัวเอง “เขาให้นามบัตรไว้” เธอไม่อยากสบตาเขา แต่กต็ อ้ งทำ “ทิพย์เป็นฝ่ายโทร.ไป?” “ใช่” “ชอบล่ะสิ ช่างภาพหล่อ ๆ ” ตาช่างภาพก็หน้าตาดีอยู่ แต่เธอเลือกที่จะไม่ตอบ เพราะมันไม่เกี่ยว “คนเป็นแอร์ฯมีโอกาสทุกอย่าง ถ้าเลือกที่จะทำ
มันก็พอจะเข้าใจได้...ถามจริง ๆ เถอะ มองตาผมซิ ทิพย์ นอนกับเขาหรือยัง?” “ทิพย์ไม่ได้นอนกับเขา” “แต่ทิพย์ก็นอนกับผม” เขาเป็นขาประจำของประโยคนี้ และมาที่นี่เสมอ เขารู้ว่ามันไม่มีประตูให้หนี ไม่มีหน้าต่างให้เธอปีนออก เธอเคยตอบไปนับครั้งไม่ถ้วนแล้วว่า ก็เพราะเธอ รักเขา ไม่ได้รักคนอื่น (เอาละ มันอาจไม่จริงทั้งหมด แต่ เขาไม่รู้) ทว่าสามีก็มักแย้งว่า เซ็กซ์ไม่ต้องอาศัยความรัก ซึ่งเธอไปต่อไม่ได้ เพราะติดคดีพ่อหนุ่มป๊าสกัลที่เธอเผลอ เล่าให้เขาฟังไปตั้งแต่แรกคบกัน “มันไม่เหมือนกัน” ทิพย์รู้สึกเหมือนทุกครั้ง หลัง ของเธอชนคอกอีกแล้ว “ไม่เหมือนสิ ก็เขาหล่อกว่านี่ เป็นช่างภาพ เป็น อาร์ติสท์ ไว้หนวดเครา ใส่ผ้าพันคอ...เป็นไง ถ้าผมใส่มั่ง
จะเท่เหมือนเขามั้ย?” ขณะพูด สายตาของสามีน่าจะจับอยู่ที่เรื่องราวของ ช่างภาพ เธอไม่ได้มอง ไม่กล้ามอง แต่เธอพอจะนึกออก สูงใหญ่ บึกบึน บิ่นและสาก รุ่งริ่งและรุ่มร่าม และแน่นอน ฉะม้ า ก (Shemagh) ผื น หนึ่ ง คล้ อ งคออยู่ ส่ ว นทนาย
จะถนัดปากเรียกว่าผ้าพันคอ เธอก็สุดแล้วแต่ โชคดีที่สามีไม่เคยได้ยินเสียงของเขา เสียงอันนุม่ ลึกน่าฟัง การผูกประโยคด้วยคำแปลก ๆ วลีแปลก ๆ ที่ปนเปื้อนคำหยาบบางคำมาพอให้สากหู... เธอชอบคุ ย กั บ เขา นั่ น มั น ชั้ น หนึ่ ง แต่ ที่ ลึ ก กว่ า นั้ น และ แพร่งพรายให้ใครรูไ้ ม่ได้โดยเฉพาะสามี คือเวลาทีเ่ ขาถ่ายภาพ ของเธอ คำสั่งของเขา คำชมของเขา คำบอกเล่าที่พูดถึง
รอยยิม้ แววตา พูดถึงทรวดทรงของเธอทีท่ ำให้เขา...รูส้ กึ ... ...รู้สึกของเขาที่ช่างเพริศแพร้ว พิสดาร มันทำให้ ตาของเธอฉ่ำเยิ้ม กึ่งฝันกึ่งจริง (อ่านต่อฉบับหน้า) KwanruenMagazine 141 147