นวนิยายเรื่องยาว : ปราณธร
ฆาตตะว ัน ดับจ ันทรา 1
ข้ามฟ้า ไม่แน่ใจว่า...อะไรคือสิ่งที่ทำให้เธอสะดุ้งตื่น ระหว่างเสียงร้องไห้
ในความฝัน หรือเสียงขอความช่วยเหลือในความจริง มันเป็นเสี้ยววินาทีที่สัญชาตญาณเอาชีวิตรอดของเธอตื่นเพริด รู้เพียงอย่างเดียว คือต้องตื่น และเตรียมตัว ในความรับรู้ลำดับถัดมา ข้ามฟ้าจึงพบว่าตนพลิกตัวนอนคว่ำก้มหัวต่ำ อยู่ใต้ หน้าต่างฝัง่ ทีม่ กี ำแพงหนา แต่เมือ่ ผ่านไปหลายอึดใจแล้ว ไม่มคี วามเคลือ่ นไหวใด ๆ ตามมา เธอค่อยแยกแยะได้ว่า...เหตุการณ์เลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นกับครอบครัว ไม่ได้หวนคืน มันจบไปนานแล้ว และนับจากนั้น มันก็มีชีวิตอยู่เพียงในความฝันของเธอ ข้ามฟ้าไม่แยแสรอยน้ำตาทีซ่ มึ อยูต่ รงหัวตา แต่หนั ไปให้ความสนใจกับเสียงแว่ว ๆ ที่ลอยมากระทบโสตประสาทอีกครา สิ่งที่ได้ยินด้วยหูขณะตื่น สำคัญกว่าอดีต เพราะนี่คือความจริง...คือชีวิต ต่อให้ยงั รัก ยังเจ็บปวด เธอก็จะเก็บมันไว้เป็นสมบัตลิ ำ้ ค่า แค่เพียงในฝันยามค่ำคืน ไม่ใช่เก็บกอดไว้กับตัว แม้ในยามที่ต้องเอาชีวิตให้รอดไปวัน ๆ 142 KwanruenMagazine
เมื่อแน่ใจแล้วว่าเสียงที่ได้ยิน ไม่ใช่เสียงที่คิดไปเอง ข้ า มฟ้ า จึ ง ลุ ก ขึ้ น แล้ ว มองผ่ า นรอยแตกเล็ ก ๆ บน หน้าต่างตึกแถวร้างออกไปที่ถนน แสงจากโคมบนเสาไฟสูง สาดอาบตึกแถวร้างริม ทางเดิน ของชุมชนเก่าแก่กลางใจเมือง และยังสาดแสง เข้าไปในตรอกแคบ ๆ ฝั่งตรงข้าม เธอเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์สามคน...ไม่สิ เป็นเพียง พวกขี้ยาสามคน...ลากชายหนุ่มคนหนึ่ง ลึกเข้าไปในตรอก จนพ้นแสงไฟ ข้ามฟ้ารูว้ า่ กำลังเกิดอะไรขึน้ ทีน่ นั่ แต่ความเป็นห่วง เป็ นใยในสวั ส ดิ ภ าพของเพื่ อ นมนุ ษ ย์ ไม่ ป รากฏในใจ
อันล้าแรงของเธอแม้แต่น้อย เพราะความหิวโหยตลอด สามวันที่ผ่านมา ได้ลบความสำคัญของสิ่งต่าง ๆ ไปจาก หัวใจของเธอ กระนั้น...ในขณะที่อวัยวะในช่องท้องเอาแต่บิดตัว และร้องครวญครางไม่หยุด ในที่สุด สิ่งที่แวบขึ้นมา ก็คือ ผลประโยชน์ทจี่ ะได้รบั จากการออกไปจัดการกับการล่าเหยือ่ ของพวกขี้ยาทั้งสามคน ตอนกลางวั น ย่ า นอนุ รั ก ษ์ ก ลางใจเมื อ งแห่ ง นี้
มีผู้คนทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติเดินกันให้คึ่ก แต่พอตก กลางคืน...กลับเงียบอย่างกับป่าช้า ด้วยว่าผู้คนที่อาศัยอยู่ ในย่านนี้มาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายาย มักจะรีบพักผ่อนแต่หัวค่ำ เพื่ อ ฟื้ น ฟู เ รี่ ย วแรงไว้ ท ำงานต่ อในวั น พรุ่ ง ส่ ว นพวกที่
ซือ้ บ้านซือ้ ทีด่ นิ ไว้เพียงทำธุรกิจ ก็จะทิง้ อาคารเก่าแก่เหล่านี้ ไว้ในตอนเย็น บ้านพักให้เช่าแถวนี้มีน้อย และเป็นแบบห้องแบ่ง ให้ เ ช่ า เล็ ก ๆ ซึ่ ง ไม่ ค่ อ ยคุ้ ม กั บ การจ้ า งคนดู แ ลธุ ร กิ จ
และคนในพื้นที่ก็ถนัดค้าขายมากกว่าเพราะส่วนมากเป็น คนไทยเชื้ อ สายจี น ขายหมดแล้ ว ก็ พั ก ผ่ อ นตามสบาย
ไม่ตอ้ งคอยดูแลใครอืน่ ให้วนุ่ วายอีก ยามค่ำคืนย่านนีจ้ งึ เงียบ
ต่างกับตอนกลางวันหน้ามือเป็นหลังมือ ข้ามฟ้าอาศัยตึกแถวร้างซึ่งเจ้าของย้ายออกจาก พื้นที่ และไม่ประสงค์จะขายต่อให้ใครมาทำมาหากินแห่งนี้ คุ้ ม หั ว มาแล้ ว เกื อ บเดื อ น จึ ง รู้ ค วามเป็ น ไปในย่ า นนี้
พอสมควร พวกขี้ยาทั้งสามคนนั่นไม่ใช่คนในพื้นที่ แต่เป็น วัยรุ่นที่เข้ามาค้ายาเสพติดให้ลูกหลานคนแถว ๆ นี้ และ พวกมันก็มักจะลักลอบมากันตอนกลางคืน ตระเวนไปตาม ตรอกซอกซอยเพื่ อ ขายยาให้ เ ด็ ก ๆ ทำให้ สั ง คมแถวนี้
เริ่มมีปัญหา เมื่อวานอาม่าร้านขายของที่ระลึก วิ่งออกมาตาม
หลานที่ขโมยเงินไปจำนวนหนึ่งจนหกล้มขาหักสองท่อน ต้องเรียกรถฉุกเฉินมารับตัวไปโรงพยาบาล ส่วนอาเจ็กร้าน ขายน้ำผลไม้ ซึง่ เพิง่ รูว้ า่ ลูกชายวัยรุน่ ติดยา ถึงกับฟาดลูกไป ร้องไห้ไป กระนั้นเด็กหนุ่มก็ทำเพียงแค่หนีออกจากบ้าน เพื่อให้พ้นความอับอาย แต่ไม่ได้เหลียวกลับมาดูเลยว่า
ได้ทำให้พ่อแม่เสียน้ำตา ข้ามฟ้าไม่รู้ว่าผู้ชายที่โดนลากเข้าไปในตรอกมืดนั้น หลงมาจากไหน เป็นไปได้วา่ คงจะดืม่ เหล้าเมามาจากร้านใด ร้ า นหนึ่ ง รอบ ๆ ย่ า นอนุ รั ก ษ์ นี่ แล้ ว เดิ น เปะปะเข้ า มา กระทั่งตกเป็นเหยื่อของพวกขี้ยาโดยบังเอิญ หากเป็ น เมื่ อ สองสามเดื อ นก่ อ น...เธอคงบั ง เกิ ด ความสงสารชายหนุม่ อย่างไม่ตอ้ งสงสัย แต่ตอนนี.้ ..ข้ามฟ้า มองภาพเหล่านั้นด้วยดวงตาแห้งผากแสบระคาย ในใจ นึกถึงแต่ข้าวของที่ชายผู้นั้นจะเสียให้พวกขี้ยา มันจะมากสักเพียงไหนกันนะ ข้ามฟ้าไม่แน่ใจ แต่ จากการที่ ‘เคย’ สัมผัสของมีราคามาตลอดชีวติ ทำให้ขา้ มฟ้า ...เชื่อ...ว่ามันคงจะไม่มากสักเท่าไร เชิ้ตสีขาวของเขาอาจจะดูคล้ำตามแสงที่มีน้อย แต่ หากเป็นเสื้อที่ตัดจากผ้าเนื้อดี ต่อให้อยู่ในที่มืด มันก็จะยัง ดูดี ไหนจะรองเท้าหนังที่หลุดกระเด็นไปคนละทิศละทาง ระหว่างที่เขาตกอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่ ซึ่งแสดงให้เห็นว่า มันคงไม่พอดีกับขนาดเท้าของเขา ดังนั้นหากเขาจะมีทรัพย์สินอยู่บ้างก็คงจะน้อย แต่... ถึงมันจะน้อย การจะปล่อยให้พวกขี้ยาได้ไป เธอก็ เห็นว่าเป็นการเสียเปล่า เธอต่างหากที่ต้องการมันมากที่สุด ขี้ยาแค่สามคน...ไม่คณามือหรอกหากจะต้องทำ เพื่อท้องอันหิวโหย ข้ามฟ้าชั่งใจอยู่นานก่อนที่สัญชาตญาณจะชนะ เธอตัดสินใจขยับตัวไปยังหน้าต่างบานที่สามารถ เปิ ด ออกสู่ ถ นนซอย ไม่ ใ ช่ ถ นนใหญ่ ที่ ตั ด ผ่ า นด้ า นหน้ า อาคาร ตรงนี้คือที่ที่เธอใช้เล็ดลอดเข้ามาในตึกร้าง เพื่อ อาศัยหลังคาคุ้มหัว แรกมันถูกล็อกจากด้านใน แต่เพราะ ไม้ผุ กลอนจึงหลุดห้อยลงข้างหนึ่ง ตอนมารับทานที่วัด ท้ายย่าน เธอสังเกตเห็นว่าหน้าต่างแง้ม ปิดไม่สนิท จึง ลักลอบเข้ามาในตอนกลางคืน ซ่อมกลอนและหลบซ่อนตัว นานเกือบเดือนแล้วโดยไม่มีใครรู้ เด็กสาว...เปิดหน้าต่างและปีนออกไปข้างนอกสูต่ รอก อันมืด ก่อนจะหยุดสังเกตรอบตัวอย่างระมัดระวังอีกรอบหนึง่ KwanruenMagazine 143
จากนั้นค่อยข้ามถนน ตรงไปยังจุดเกิดเหตุ ในตรอกซึ่งสามารถทะลุไปยังบ้านเรือนอีกฟาก... ลึกเข้าไปในเงามืด...ข้ามฟ้าเห็นเงาคนและได้ยินเสียงหนัก ทึบของของแข็งกระทบเนื้อ เสียงนั้นเธอคุ้นเคย เพราะได้ยินมาหลายปีระหว่าง อยูใ่ นห้องฝึกซ้อมศิลปะป้องกันตัวตัง้ แต่ยงั เรียนชัน้ ประถมฯ มันคุ้นหู...แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะเผชิญหน้ากับคนอื่นที่ ไม่ใช่เพื่อนหรือครูฝึก ข้ามฟ้าน่าจะหวาดกลัว...แต่ความทรมานที่เผชิญ มานาน มันกัดกร่อนความเป็นมนุษย์ของเธอจนแหว่งวิ่น หัวใจที่เคยอ่อนโยน กระด้างขึ้น ทุกเช้าตื่นมาก็คิดแต่ว่า วันนีจ้ ะหาอะไรกินได้ไหม สายหน่อยก็ตอ้ งรีบไปรับทานทีว่ ดั โดยไม่ลืมติดขวดน้ำพลาสติกไปด้วย เพื่อจะได้เติมน้ำกลับ มาดื่ม และต้องแย่งกับคนอื่นแอบเก็บอาหารใส่ถุงพลาสติก ให้ได้มากที่สุด เพื่อจะได้ไม่หิวตอนเย็น วันทั้งวันเธอมีชีวิตอยู่เพื่อคิดเช่นนี้...คิดแต่เรื่อง หากินประทังชีพ กระทั่งรู้สึกว่าตัวเองเหมือนสัตว์เข้าไป ทุกที ยิ่งสามวันที่ผ่านมาวัดปิดโรงทาน เพราะกำลังเตรียม งานต้อนรับเจ้าใหญ่นายโตจากที่ไหนไม่รู้ ข้ามฟ้ายิ่งคิดแต่ จะทำให้ตัวเองพ้นทุกข์จากความหิวโหย ถ้าเพียงแต่เธอจะมีเงิน...เธอคงอิ่ม ในเมื่อพวกขี้ยาสามคนนั้นกำลังหาเงินจากคนเมา ไม่รู้เรื่อง เธอก็ควรจะหาเงินด้วย แต่ไม่ใช่ด้วยการช่วย
ซ้ ำ เติ ม ผู้ บ ริ สุ ท ธิ์ ไม่ รู้ อี โ หน่ อี เ หน่ เพราะต่ อให้ ไ ม่ มี ข้ า ว
ตกถึงท้องทัง้ สัปดาห์ เธอก็คงไม่แล่เนือ้ คนดีมาปิง้ กินจนเป็น มากกว่าสัตว์เดรัจฉานในร่างคน ข้ามฟ้าแค่อยากรอดจากความหิวโหย อยากมีชวี ติ อยู่ หมาจนตรอกมันยังสู้ เธอก็จะสู้ ตอนนี้เธอพบข้ออ้างที่เหมาะสม จึงรีบเร่งมาดู ทันทีที่ก้าวเข้าไปตรอก พวกขี้ยาทั้งสามก็วางมือ จากคนทีพ่ วกมันกำลังรุมทึง้ เหยือ่ หันมามองเธอจากในเงา ...กวาดตามองจากหัวจดเท้า พอเห็นเป็นคนร่างเล็กใส่เสื้อ หลวม ๆ หลายชั้นก็แค่นหัวเราะดังหึ “เด็กที่ไหนวะ ลูกค้าเอ็งหรือเปล่าไอ้เฟิร์ส” “ไม่ใช่ว่ะ ลูกค้าที่นัดกูไว้วันนี้ครบหมดแล้ว” “แล้วไอ้นี่ใครวะ ของเอ็งหรือเปล่าไอ้ท็อป” “เปล่า แต่มันจะเป็นใครก็ช่างเหอะ ไล่แม่งไปก่อน คนกำลังยุ่ง” “ถูก!” พรรคพวกทำตัวเป็นลูกคู่ รับแล้วหัวเราะลง ลูกคอ 144 KwanruenMagazine
จากนั้นอีกคนก็พูดกับผู้มาเยือน “เฮ้ย ไอ้หนู ไป ๆ ชิ้ว! อย่ามายุ่งตรงนี้ จะเอา อะไรเดี๋ยวพวกกูออกไปคุยด้วย ไปรอที่ท้ายวัดโน่นไป๊” ข้ามฟ้ามองลอดเงาปีกหมวกบนศีรษะตัวเองไปยัง ขี้ยาทั้งสาม ตามด้วยคนที่นอนคุดคู้อยู่บนพื้น เธอเห็นบน เสื้อสีขาวของเหยื่อมีรอยเปียกสีคล้ำเหมือนเลือด หัวใจที่เต้นอย่างเรียบนิ่งเยือกเย็น เร่งจังหวะขึ้น นิดหนึ่งด้วยความร้อนรน...เหมือนว่ามันยังจำความดีที่เคย มีได้ ทั้งที่ควรจะลืม ๆ ไป พอเธอยังอยูท่ เี่ ดิม หนึง่ ในขีย้ าจึงเริม่ ส่งเสียงเข้มขูเ่ ธอ “แน่ะ ยังอีก ยัง!” “ไอ้นี่มันวอนเจ็บตัว ไป๊!” คนไล่โบกมือที่ถือมีด ข้ามฟ้าไม่รอให้คนสุดท้ายได้อ้าปากกล่าวสนับสนุน พรรคพวก แต่โจมตีทันที เธออาศัยความว่องไว สืบเท้า เข้าไปคว้ามือคนที่ถือมีด แล้วจับบิด “โอ๊ย!” มั น ร้ อ งทั น ที ด้ ว ยความเจ็ บ ปวดระคนคาดไม่ ถึ ง คลายมือที่ถืออาวุธ ซึ่งก็ทำให้ข้ามฟ้าได้โอกาสฉวยมันมา ถือไว้เสียเอง เธอหมุนมีดที่อยู่ในมือด้วยวิธีของคนที่เคยเรียนมา ว่องไว ดูอันตราย แต่ก็หาทำให้ฝ่ายที่มีจำนวนคนมากกว่า ยำเกรง มีแต่จะพยายามรักษาหน้าตัวเองด้วยการทำเป็น โกรธมากขึ้น พวกมันเหลือบมองสบตากัน ก่อนจะพร้อมใจกัน ย่างสามขุมเข้าหาเธอ ข้ามฟ้าลอบสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อดึงสติไว้กับ
เนือ้ ตัว เนือ่ งจากนึกรูว้ า่ ต่อจากนีจ้ ะเป็นสังเวียนในชีวติ จริง ครั้งแรกของเธอ พอคนแรกพุ่งเข้ามาพร้อมหมัดที่เงื้อขึ้นสูง เธอ โยกตัวหลบและง้างเข่าขึ้นกระทุ้งเข้าท้องของมันเต็มกำลัง ส่งผลให้ฝ่ายนั้นตัวงอเป็นกุ้ง จากนั้นเธอก็รีบดันมันให้ หงายหลังล้มใส่คนที่สอง ซึ่งคิดจะฉวยโอกาสเล่นงานเธอ ขณะติดพัน และหมุนตัวหลบคนที่สาม จังหวะนั้น ข้ามฟ้าไม่รอให้คนที่สองสามารถลุกขึ้น มาได้ แต่พุ่งเข้าไปเตะก้านคอของมันตรงจุดที่เคยเรียนเตะ มานักต่อนัก ทีเดียวประสบผลดังหวัง มันร่วงผล็อย คนที่สามพุ่งเข้าใส่ หมายกระแทกเธอด้วยร่างกาย ที่ใหญ่โตกว่า แต่ข้ามฟ้าเบี่ยงหลบพร้อม ๆ กับใช้ตัวมัน เป็นหลัก ผลักตัวเองไปให้พ้นทาง และใช้จังหวะนั้นตรง
เข้าไปซ้ำคนแรกที่เริ่มคลายอาการจุก โดยฟันศอกเข้า
ลูกกระเดือก มันเจ็บจนตาเหลือกและหายใจไม่ออก ได้แต่ ส่งเสียงครืดคราดในลำคอสองสามคำ ก่อนเข่าอ่อน ทรุด ลงและล้มคว่ำ หมดสติไปอีกคน เหลืออีกคน... ข้ามฟ้าหันมามองคนที่สูงที่สุด โครงร่างใหญ่โต
แต่เพราะพวกมันทั้งเสพทั้งค้ายา...ร่างกายที่ควรได้ส่วน สามารถข่มขวัญผู้อื่น จึงผอมลีบอย่างน่าเวทนา พอมัน เห็นเพื่อนร่วงลงไปกองพื้นติด ๆ กันก็เริ่มระมัดระวังตัว แต่ดว้ ยความทีค่ ดิ ปรามาสว่าคูต่ อ่ กรเป็นแค่เด็กผูช้ ายคนหนึง่ ตัวเล็กกว่ามันตั้งเกือบครึ่ง มีหรือจะแพ้ให้ มันจึงตัดสินใจ ว่าจะไม่ยอมถอย ยิ่งเมื่อหันไปเห็นเพื่อนนอนไม่ได้สติ โทสะก็ยิ่งโหม แรงขึ้นเป็นทวีคูณ มันคำรามและกระโจนเข้าหาเธอ ข้ามฟ้าย่อตัวตั้งท่าเตรียมสู้ พอมันยื่นมือมาหมาย จะคว้ า ตั ว เธอก็ ส วนหมั ด ชกเข้ า ครึ่ ง ปากครึ่ ง จมู ก มั น
อย่างจัง “โอ๊ก!” สิ้นเสียงร้องสั้น ๆ ขี้ยาคนสุดท้ายก็โงนเงน ล้มลง เพราะโดนกระแทกเข้าจุดสลบ ความสงัดโรยตัวลงปกคลุมรอบบริเวณ เมือ่ ทุกอย่าง จบลง ข้ามฟ้าผ่อนลมหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งอก และ มองไปทางขี้ยาทัง้ สามซึ่งนอนนิ่งบนพื้นอย่างระมัดระวังตัว เมื่อแน่ใจว่ามันจะไม่ลุกขึ้นมาแล้ว เธอค่อยขยับตรงไปทาง ชายหนุ่มที่นอนกองอยู่บนพื้น ตอนนั้น... ด้วยแสงสลัว ข้ามฟ้าสังเกตเห็นว่าดวงตาของเขา กลอกมองตามเธอ เด็กสาวสะดุ้งน้อย ๆ ในอก... ตอนที่มาถึง เธอเห็นเขานอนนิ่งอยู่ ก็นึกว่าเขาคง ไม่แคล้วโดนทำร้ายจนสลบไปแล้ว แต่ความจริงเธอเข้าใจผิด อย่างร้ายแรง การมีสติของเขา สร้างความลำบากใจให้เธอได้มาก กว่าการเผชิญหน้ากับศัตรูทเี ดียวสามคน เพราะมันไม่ควรมี พยานในการกระทำของเธอ แต่... ช่างเถอะ... ต่อให้เขาเห็น...แล้วเธอจะเลิกราอย่างนั้นหรือ
ไม่เลย ในเมื่อเธอตัดสินใจไปแล้วว่าจะต้องได้ประโยชน์ จากการเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็จะไม่ยอมปล่อย
สิ่งที่ควรได้ ต่อให้เขาเห็น เธอก็ยอ้ นกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เธอไม่ได้เป็นคนทำร้ายเขา ยังนับว่าเธอช่วยด้วยซ้ำไป ใช่ เธอควรจะได้สิ่งนี้ ใครจะยอมอดตาย เขาเห็นแล้วเป็นอย่างไร เมื่อเธอก้าวแล้วย่อมต้อง ก้าวต่อไป คิดได้เช่นนี้แล้วข้ามฟ้าจึงตัดใจวางเฉย และเหลียว มองรอบตัวอีกครัง้ หนึง่ จนพบของทีเ่ ธอต้องการตกอยูไ่ ม่ไกล จากร่างของชายหนุ่ม เด็กสาวเก็บกระเป๋าสตางค์แบบผู้ชายขึ้นมา แล้ว ชำเลืองไปยังเจ้าของของมันอีกหน เป็นอย่างที่คิด เขาจับจ้องมองมา แต่ไม่มีท่าทาง ว่าจะยับยั้งการกระทำของเธอ ข้ามฟ้าจึงตัดสินใจดึงธนบัตรที่มีอยู่ออกมาทั้งหมด ได้สามพันถ้วน... นั่นไม่มากมายอะไรเลยหากเทียบกับความเสี่ยง เมื่อครู่ แต่อย่างไรมันก็มากกว่าที่เธอมีทั้งหมด...มากกว่า ไม่รกู้ เี่ ท่าตัว เพราะตอนนีเ้ ธอเหลือเพียงเศษเงินติดกระเป๋า ไม่ถึงสิบบาท ข้ามฟ้าโยนกระเป๋าสตางค์ของเขาทิ้งอย่างหมดธุระ กับมัน เก็บเงินสามพันบาทใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองและ หมุนตัวมุ่งไปทางปากตรอก แต่เดินไปได้ไม่ถึงสามก้าว ชายซึ่งนอนกลอกตาอยู่บนพื้นก็กัดฟันเค้นเสียงถามเธอ “ใจคอ...เอาเงินฉันไปหมดแล้วจะไม่สงเคราะห์... พาไปหาหมอสักหน่อยหรือ” ข้ามฟ้าชะงักกึก... เธอไม่ได้ตั้งใจจะหยุด แต่คำพูดของเขาพุ่งตรงเข้า แทงจิตใต้สำนึก สิ่งที่หล่อหลอมให้เธอเป็นเธอจนถึงเมื่อเดือนก่อน ไม่ใช่วัตถุดิบอันหยาบ แต่ล้วนละเอียดลอองดงาม มันจึงมี ปฏิกิริยากับความหมายที่เขาตั้งใจสื่อ หาหมอ...อย่างนั้นหรือ ใช่...เธอรู้ เขาบาดเจ็บ เพราะก่อนหน้านี้เธอเห็น รอยเงาดำ ๆ บนเสื้อของเขาซึ่งก็น่าจะเป็นรอยเลือด และ เธอก็ลืมเรื่องนี้ไปเมื่อเริ่มต่อสู้กับขี้ยาทั้งสามคน เมื่อเขาเตือน เธอจึงหยุดและสำนึกแรกที่ผุดขึ้นคือ KwanruenMagazine 145
ต้องหันไปดู อย่างน้อยจะได้หาทางช่วยเหลือ... ทว่า... ยังไม่ทันขยับตัว ความมีไหวพริบก็ทำให้ข้ามฟ้า สังเกตเห็นสิ่งที่ขัดแย้งกัน...ทันก่อนจะแสดงความรู้สึก ที่แท้จริงออกไป เขา...อาจจะบาดเจ็บจริง แต่ถ้าบาดเจ็บหนักก็น่า จะหมดสติไปแล้ว ไม่สามารถนอนดูเธออยูไ่ ด้ตงั้ แต่ตน้ จนจบ หรอก ข้ามฟ้าเม้มปากด้วยความขัดใจตัวเอง เธอต้องการ ปกปิ ด ตั ว ตน...หรื อ ถึ ง ขั้ น ลื ม เลื อ นไปเลยยิ่ ง ดี แต่ แ ค่
เขาสำออยว่าบาดเจ็ บ เธอก็เกือบจะแกว่งเท้าหาเสี้ยน ด้วยการหันมาโอบอุ้มช่วยเหลือผู้อื่น ในเวลาอันไม่สมควร แม้แต่นิด เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าแรง ๆ เพื่อละลายโทสะ
ที่มีต่อตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจทิ้งเขาไว้โดยไม่หันไปมองให้ หงุดหงิดอีก ซึ่งชายหนุ่มก็ทำได้เพียงครางอือ เนื่องจาก ไม่ มี ปั ญ ญาจะออกปากรั้ ง เธอ และอั น ที่ จ ริ ง เขาไม่ ไ ด้ ต้องการหมอด่วน แต่ต้องการกระโถน! ฤทธิ์ แ อลกอฮอล์ ก ำลั ง เล่ น งานเขา และมั น ก็ ร้ายกาจกว่าบาดแผลจากการโดนมีดเฉี่ยวสีข้าง มันทำให้ เขามึนงง...พะอืดพะอม...ขมปากขมคอไปหมด ในความวิงเวียนทีเ่ พิม่ มากขึน้ ทุกขณะจิต สิง่ ทีจ่ ำได้ เริ่ ม ปะปนกั น ยุ่ ง แต่ เ ห็ น จะมี เ พี ย งอย่ า งเดี ย วที่ ฝั ง แน่ น
อยู่ในหัว คือภาพของผู้หญิง...ที่เข้ามาช่วยไม่ให้เขาโดน พวกขี้ยาแทงตาย เขา...แน่ใจว่าเธอเป็นผู้หญิงและยังอ่อนวัยด้วย เนือ่ งเพราะขณะทีเ่ ธอติดพันอยูก่ บั การต่อสูแ้ บบหนึง่ ต่อสาม เขาซึ่งทำได้แค่เพียงนอนนิ่ง ๆ เพื่อไม่ให้เป็นตัวถ่วง...คือ
ผู้สามารถมองทุกสิ่ง ในความมืดยามราตรีคงยากจะสังเกต แต่เมื่อมัน ยังมีแสงไฟส่องเข้ามาพอให้เกิดความสลัว เขาก็มองและ เห็น...เห็นอย่างชัดเจน เธอเป็ น ผู้ ห ญิ ง จริ ง ๆ โครงร่ า งใต้ ชุ ด หลวม ๆ เพรียวบางจนเกือบจะผอม สูงโปร่ง นอกจากนี้ดวงหน้าที่ ถูกอำพรางด้วยหมวก ยังมีหลายส่วนที่เปิดเผยให้แน่ใจว่า เป็นของสตรี ตั้ ง แต่ ค างเรียวที่รับกันดีกับริมฝีปากเม้ม
แน่นจนบางเฉียบ และจมูกที่โด่งมน เล็ก...แบบบางอย่าง ที่ไม่มีทางเป็นของผู้ชายที่สูงขนาดนี้ ดวงตาอาจจะเห็ น ยากสั ก หน่ อ ยเพราะอยู่ ใ ต้ เ งา หมวก แต่เพราะเขานอนอยู่...จึงสามารถมองขึ้นไปและ 146 KwanruenMagazine
เห็นสิ่งที่อยู่ใต้ปีกหมวกนั้นได้ ในยามที่แสงตกลงอย่างได้มุม เขาก็พบว่าเครื่อง อำพรางโฉมไม่สามารถปกปิดประกายในดวงตา เธอมีตาที่สวยมาก ประกายคมกล้า สำแดงความ ฮึกเหิมดุดัน แต่ไม่ถึงกับเหี้ยมเกรียม มีบางอย่างที่ขัดแย้งกัน ผสมปนเปอยู่ในการแสดง ความรู้สึก ยามเธอออกลวดลายศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัว อย่างคนที่ได้รับการฝึกมาจากครู คือมีแบบแผน...ไม่มั่ว แรกนั้นเขาไม่แน่ใจว่าเธอคิดอะไรอยู่จึงเข้ามาเสี่ยง อันตรายและหวั่นแทนเธอ ทว่าระหว่างที่เฝ้ามอง เขาก็ สัมผัสได้ถึงความปลอดภัยเมื่อมีเธออยู่ในระยะแค่เอื้อม เขาชื่นชมเธอ...แม้จะแปลกใจเมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้มา เพื่อช่วยเขาตรง ๆ แต่ต้องการเงินในกระเป๋าของผู้อื่น มัน ก็ไม่ได้เปลี่ยนความรู้สึกจากชื่นชมเป็นรังเกียจ ตอนที่เด็กสาวดึงเงินออกจากกระเป๋า เขาไม่โกรธ เธอแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้าม ยังคิดว่าเธอสมควรได้รับ และบางทีน่าจะเยอะกว่านี้ด้วย เสียดายแต่เขาไม่มีให้เอง เขาอยากตอบแทนเธอมากกว่ า นี้ แต่ จ นใจที่ ท ำ อะไรไม่ได้มาก ความคิ ด ของชายหนุ่ ม ชะงั ก เมื่ อ แอลกอฮอล์
แผลงฤทธิ์มากขึ้นตามลำดับ เขาหายใจไม่สะดวก โลกหมุนจนไม่กล้าลืมตา พอ สูดลมหายใจเข้าลึกแรง ๆ ก็พาให้ท้องไส้ขยักขย้อน ครั้น กล้ำกลืนฝืนทนก็พบว่ามันไม่เป็นดังประสงค์ เหงื่อกาฬ เริ่มไหลท่วม มือไม้เย็น สุดท้าย...ของในกระเพาะก็เริ่มเคลื่อนที่อย่างไร้การ ควบคุม มันพุ่งขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน บังคับให้เขาต้อง พลิ ก ตั วโดยไม่ ห่ ว งบาดแผลตรงสี ข้ า ง ก่ อ นจะอาเจี ย น
เอาของที่ร่างกายไม่ต้องการออกมาจนหมดไส้หมดพุง ชายหนุ่ ม หอบหายใจด้ ว ยความเหน็ ด เหนื่ อ ย เรีย่ วแรงทีเ่ หลือถูกเค้นออกมาใช้เพือ่ ขับเคลือ่ นของทีไ่ ม่ตอ้ งการ ออกจากร่างกาย เขาหมดแรงแล้ว...แม้แต่จะกระดิกนิ้วยังไม่ได้ ความมื ด คื บ คลานเข้ า มาอย่ า งเร็ ว รี่ เ มื่ อ เขาฝื น ลืมตาไม่ไหว สิ่งที่จำได้เป็นครั้งสุดท้าย คือเสี้ยวหน้าของเธอที่ ค่อย ๆ ประทับลงบนผืนแผ่นใจ กับเสียงฝีเท้าทีถ่ อยห่างจากเขาไปเรือ่ ย ๆ ของเธอ (อ่านต่อฉบับหน้า)