นวนิยายเรื่องยาว : ปราณธร
ฆาต ตะวัน ด ับจันท รา 2
เมื่อภูผาตื่นขึ้นพร้อมสติสัมปชัญญะครบถ้วน ภาพที่เขาเห็น สร้างความ
แปลกใจให้ชายหนุ่มได้มากพอสมควร เขาไม่คิดว่าจะตื่นขึ้นและพบว่าตัวเองอยู่ในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล เนื่องจาก ครั้งสุดท้าย เขาจำได้ว่าสลบไปในตรอกเปลี่ยว ร้างผู้คน ซ้ำผู้ที่เข้ามาช่วยชีวิตเขายังเดิน หนีไปอย่างไม่ไยดี เขาจึงควรจะตื่นขึ้นบนพื้นสกปรกตามเดิม แต่กลับกลายเป็นพบตัวเอง นอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดของโรงพยาบาล นอกจากนี้ หลังจากฟื้นแล้วแทนที่จะพบหมอหรือพยาบาลก่อนใครอื่น เขากลับ พบนายตำรวจหนุ่มผู้หนึ่ง หน้าตาคุ้น ๆ ครั้นใช้เวลาขุดค้นเข้าไปในความทรงจำครู่เดียว ภูผาก็นึกออกทันทีว่าอีกฝ่าย
คือใคร ภูผาทั้งแปลกใจ ทั้งอึ้ง มีความรู้สึกของการไม่อยากพบแต่ก็คิดถึงด้วย เนื่อง เพราะอีกฝ่ายเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำขณะเขามีความสุขที่สุด เพียงแต่ในเวลานี้ไม่มี อะไรเหมือนเดิม เขาจึงไม่รู้ว่าการหวนกลับมาเจอกันเป็นเรื่องดีหรือไม่ และต้องเริ่มเชื่อม สะพานแห่งความสัมพันธ์กันอย่างไร จึงจะข้ามเวลาได้นานนับสิบปี 158 KwanruenMagazine
ร้อยตำรวจเอกท้ารบคลับคล้ายจะเข้าใจความคิด เพื่ อ นเก่ า จึ ง เป็ น ฝ่ า ยสลายความอึ ด อั ด คั บ ข้ อ งเสี ย เอง
ด้วยสีหน้าสบาย ๆ ราวกับไม่มีระยะเวลาที่ห่างหายกันไป กั้นกลาง “...เมื่อคืนมีคนโทร.มาแจ้งที่ สน. ว่ามีคนถูกทำร้าย บาดเจ็บ พอดีฉันออกตรวจพื้นที่อยู่ ได้รับวอเลยไปดู นึก ไม่ถึงเหมือนกันว่าจะเป็นนาย โชคดีนะแผลไม่เท่าไหร่ แค่ โดนมีดบาดในจุดไม่อันตราย แต่มันแบบ...เนื้อแบะออก จากกั น นายก็ เ ลยเสี ย เลื อ ดมากหน่ อ ย หมอเย็ บ ให้ เรียบร้อยแล้ว พักวันสองวันก็ดีขึ้น” ภู ผ าเผลอยกมื อ คลำแผลที่ สี ข้ า งและเจ็ บ เมื่ อ
แตะโดน แต่ในขณะเดียวกันก็หายใจคล่องขึ้นเล็กน้อย เมื่อ เพื่อนเก่าไม่แสดงท่าทีห่างเหิน แม้ว่าเจ้าตัวจะอยู่ในชุด เครื่องแบบเต็มยศก็ตาม “ฉัน...โดนพวกขี้ยาเล่นงานเอา” “พวกขี้ยาที่นายว่ามีสามคนใช่ไหม” “ใช่ มีสามคน...” “ถ้ า อย่ า งนั้ น ฉั น ก็ ค วบคุ ม ตั วไม่ ผิ ด คน พวกมั น
โซซัดโซเซออกจากจุดเกิดเหตุพอดีตอนฉันไปถึง แต่ยังไงก็ คงต้องรอให้นายช่วยชี้ตัวอีกทีหนึ่ง มีอะไรขัดข้องไหม” ท้ารบเริ่มทำหน้าที่ของตนด้วยการหยิบสมุดจด
เล็ก ๆ ขึ้นมาบันทึกข้อความที่ภูผาพูด...เป็นการเปลี่ยน สถานะจากเพื่อนเก่าเป็นนายตำรวจอย่างแนบเนียน ซึ่งก็ ทำให้ภูผาคลายความเกร็งและแทบจะยิ้มออกเมื่อนึกได้ว่า เมื่อก่อนเพื่อนก็เป็นอย่างนี้ สำหรับภูผาแล้ว ท้ารบเป็นเด็กผู้ชายที่ฉลาดและมี ความคิดโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน ซึ่งมัน ทำให้พวกเขาถูกอัธยาศัยกัน เป็นเพื่อนที่สนิทสนมกัน กระทั่งมีอันต้องแยกกันไป น่าเสียดายที่การหวนกลับมาพบกันอีกครั้งในวันนี้ เขาไม่แน่ใจว่าจะสามารถเรียกความรู้สึกเก่า ๆ กลับมาได้ เหมือนเดิม ภูผาลอบมองชุดเครื่องแบบนายตำรวจของเพื่อน แล้วสะท้อนใจ...เขาไม่ได้อิจฉา แต่เสียใจที่ตนไม่สามารถ ไขว่คว้าอนาคตที่ดีได้เหมือนเพื่อน ความฝันของเขามันอยู่สูงและเขาก็เอื้อมไม่ถึง แม้ จะทุ่มเทแล้วอย่างสุดกำลัง “ไม่มี ฉันจะชี้ตัวให้” ภูผาตอบเพื่อนแล้วยกมุมปากขึ้นยิ้ม...ครึ่งหนึ่ง เยาะหยันตัวเอง แต่อีกครึ่งยังรู้สึกดีที่ได้พบคนรู้จักในยาม
ตกที่นั่งลำบาก เวลาสิบกว่าปีอาจจะทำให้แต่ละคนเปลี่ยนแปลงไป แต่ระหว่างทีเ่ ขายังไม่รวู้ า่ มันเปลีย่ นแปลงไปในลักษณะไหน ในใจเขาซึ่งบันทึกแต่เรื่องราวดี ๆ ในหนหลังของท้ารบ ย่อมต้องมองเห็นแต่แง่ดีของเพื่อน...พอ ๆ กับที่รู้ว่ามีแต่ ความขมขื่นในชีวิตตน “โลกมันกลมดีนะ...ถึงได้มาเจอกันได้ ไม่นึกเลยว่า จะได้เจอนายอีก” “ฉันต้องเป็นคนพูดประโยคนัน้ มากกว่า” ร้อยตำรวจเอก ท้ารบปิดสมุดบันทึกเล่มเล็กซึ่งเขาติดไว้ใช้จดรายละเอียด เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พบในคดี เพื่อใช้เป็นข้อมูลสำหรับช่วย ฝ่ายสอบสวนทำสำนวน เขาอยู่ฝ่ายป้องกันและปราบปราม ไม่มีหน้าที่มา เฝ้าไข้เจ้าทุกข์ แต่ในฐานะเพื่อน เขาต้องอยู่ “เจอกันครั้งแรกในรอบสิบกว่าปี นายกลับเมาหลับ ทัง้ ๆ เลือดไหลโกรก ปลุกก็ไม่ตื่นจนคนเขานึกว่าตายคาที่ ไปแล้ว...” “แม่ฉันตายเมื่อสามวันก่อนน่ะ” ประโยคเรียบ ๆ ประโยคเดียวทำให้เพื่อนผู้บัดนี้มี ยศใหญ่โตพอสมควร หยุดคำบ่นที่ตั้งใจจะพ่นออกมาให้ ยาวยืด “อ้อ...” ท้ารบเข้าใจทีม่ าทีไ่ ปทันใด “ฉัน...เสียใจด้วย นายรักแม่มาก ฉันจำได้ แต่...มันก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่ดีสำหรับ การพาตัวเองเข้าไปเสี่ยงอันตรายอยู่ดี นายเข้าใจใช่ไหม” “เข้าใจ” ภูผาหัวเราะเบา ๆ “ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่า ตัวตายสักหน่อย แค่หลังเผาศพแม่แล้วก็ทำอะไรไม่ถูกเลย ไปดื่ม ยังไงไม่รู้ถึงหลงไปแถวนั้นได้” “จำไม่ได้เลยจริง ๆ หรือ” “...ไม่เลย” “เฮ้ อ ” ท้ า รบส่ า ยหน้ า เหมื อ นเมื่ อ สมั ย ยั ง เป็ น หั ว หน้ า ห้ อ งให้ พ วกเด็ ก ทโมนที่ วั น ๆ ไม่ อ่ า นหนั ง สื อ
ไม่ทำการบ้าน พอใกล้จะสอบย่อยก็วิ่งหาโพยคำตอบกัน
ให้วุ่น “ถ้าอย่างนั้นนายช่วยนึกทีเถอะ มันจำเป็น อะไร ก็ได้ที่พอจำได้” คำขอของเพื่อนเก่าทำให้ภูผาพลันนึกถึงเสี้ยวหน้า และการเคลื่อนไหวอันแข็งแกร่งของผู้ที่มาช่วยเขาคนนั้น ขึ้นมาได้ เธอเอาเงินเขาและจากไปโดยไม่คิดจะช่วยเขา... ช่างใจดำ KwanruenMagazine 159
ทว่า... “เดี๋ ย วนะ...นายบอกว่ า มี ค นโทร.ไปแจ้ ง เหตุ ที่ สน.เหรอรบ ผู้หญิงหรือผู้ชาย” “รายงานมาว่าเป็นผู้หญิงนะ” “แน่ใจนะว่าผู้หญิง แล้วอายุเท่าไร เด็กไหม” คำถามของภู ผ าทำให้ ท้ า รบเลิ ก คิ้ ว น้ อ ย ๆ ด้ ว ย ความสงสัย เนื่องเพราะตั้งแต่ภูผาตื่นขึ้นมา เพื่อนไม่แสดง ท่าทีกระตือรือร้นหรือสงสัยความเป็นมาเป็นไปอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นการได้พบเพื่อนเก่า การได้รู้ว่าตัวเองยังมีชีวิต ไม่แม้แต่จะถามถึงพวกทีท่ ำร้ายตน และไม่ถามถึงทรัพย์สนิ ที่สูญหายไป แต่พอพูดถึงผู้แจ้งข่าว หมอนี่...กลับถามแล้ว ถามอีกว่าเป็นผู้หญิงหรือไม่ อายุเท่าไร “นายถามถึงเด็กคนไหนล่ะเพื่อน ฉันจะได้บอกถูก ว่าคนไหน” ภู ผ าเพิ่ ง รู้ ตั ว ว่ าแสดงความอยากรู้อยากเห็นจน ออกนอกหน้าเมื่อเพื่อนถามกลับอย่างมีวี่แววจะหยอกเย้า ซึ่งเขาคิดว่า...มันช่วยไม่ได้ เพราะเธอคื อ ความประทั บใจและชวนให้ ห วน คิดถึง... ในช่วงเวลาที่คิดว่ากำลังจะจบชีวิตบัดซบนี้แล้ว ภายใต้เงื้อมมือของพวกขี้ยาทั้งสามคน ‘เธอ’ กลับสอดมือ เข้ามาช่วย ทั้งที่ตลอดชีวิตที่ผ่านมา เขาไม่เคยได้รับการ ปกป้องจากผู้หญิง...ไม่เคยได้รับการปกป้อง แม้จากแม่ ของตัวเอง การมาของเธอจึงเหมือนกระชากหน้าต่างบาน ที่ปิดอยู่ ให้เปิดออกรับกระแสลมที่ถาโถม ช่วงยังเรียนมัธยมฯ เขาอาจจะติดใจในเพศตรงข้าม บ้างตามประสาวัยรุ่น แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันไม่สามารถ แตะได้ถงึ หัวใจของเขา ไม่เหมือนตอนทีเ่ ขานึกว่าเขาจะตาย ...และเธอปรากฏตัว ภูผาติดตาตรึงใจกับภาพของเธอ แววตาคมกล้าที่ ทอประกายเด็ดเดี่ยวคู่นั้น งามดุจเพชรน้ำหนึ่ง ระยับแม้ จะอยู่ในเงามืด เธอสู้อย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อสิ่งที่ต้องการ และ เธอก็ได้สิ่งนั้น เงิ น คื อ สิ่ ง ที่ เ ธอเอาไป...และเขาก็ ย อมรั บ ว่ า เธอ สมควรได้รับมัน เพียงแต่ภูผาไม่แน่ใจนักว่า เธอฉวยแค่ เงินไปจากเขาเพียงอย่างเดียว มันเหมือนความนึกคิดของเขาจะตามติดวนเวียน ไปกับเธอ ภูผาลอบระบายลมหายใจเฮือก... 160 KwanruenMagazine
“ไม่มีอะไร ไม่ใช่เด็กอะไรที่ไหนหรอก ฉันอาจจะ เมามากไปหน่อยเลยคิดเลยเห็นอะไรเรื่อยเปื่อยไปเอง” ชายหนุ่ ม กลบเกลื่ อ นด้ ว ยไม่ ต้ อ งการจะแบ่ ง ปั น เรื่องของเธอกับ ท้ารบ ยิ่ งไปกว่านั้น บางทีมั น อาจเป็น เพียงจินตนาการของเขาเองซึ่งคิดฝันไปว่าเธอคือผู้โทร.ไป แจ้งตำรวจ ในเมื่อเขาเห็นชัด ๆ ว่าเธอสนใจเงินมากกว่าคน และเขาเองก็เห็นเธอหันหลังให้ ก่อนจะเดินจากไป ดังนั้น คนที่ช่วยเขาจะเป็นเธอได้อย่างไร ไม่เป็นไร... ไปแล้วก็ไป...สุดท้ายเขาก็ไม่ตาย และคงต้องใช้ ชีวิตต่อไปเหมือนกัน “แล้ว...ฉันต้องทำยังไงต่อไปล่ะรบ เอ่อ...ผู้กอง” “ผู้กองบ้าอะไร ที่นี่ไม่มีคนอื่น เรียกชื่อกันเหมือน เมื่อก่อนนั่นแหละ” นายตำรวจหนุ่มแหว “หมอบอกให้นาย นอนพักที่โรงพยาบาลคืนหนึ่งเพราะอยากให้แน่ใจเรื่องการ ติดเชื้อ ส่วนเรื่องคดี เอาเป็นว่าอีกเดี๋ยวฉันจะแจ้งผู้หมวด เจ้าของคดีของนายให้มาคุยด้วย นายก็บอกเขาไปแล้วกัน ว่าเกิดอะไรขึ้น ใครเป็นคนอัดเจ้าพวกขี้ยาทั้งสามคน เด็ก หรือผู้หญิง หรือพวกมันแฮบเงินจากกระเป๋านายไปเท่าไร กี่แสนกี่หมื่น ก็ว่าไป” พูดมาถึงตรงนี้ ภูผาทนไม่ไหว เขาหัวเราะอย่างไม่ สามารถกลั้นต่อไปได้ เพื่อนของเขาแสบเหมือนเดิมไม่มีผิด เก่ง ฉลาด และใจเย็น ตีหน้าตายเป็นที่หนึ่ง เรื่องที่รู้อยู่แล้วสามารถ ทำไม่รไู้ ม่ชไี้ ด้อย่างแนบเนียน ก่อนจะพุง่ เข้าโจมตีเป้าหมาย ทีเดียวประสบผลสำเร็จ “โอ๊ย เจ็บแผล...” “แผลเพิ่งเย็บ ใครเขาบอกให้นายหัวเราะฉลองเล่า” “นายนีม่ นั ...แสบนักนะ รูอ้ ยูแ่ ล้วนีห่ ว่าว่าเกิดอะไรขึน้ ” “แน่นอน ต้องรู้บ้างตามประสาตำรวจ” “สามคนนั้นบอกอะไรนายมั่ง” นายตำรวจหนุ่มยักไหล่ยิ้ม ๆ “ทีแรกพวกมันบอกว่ามีเรื่องทะเลาะชกต่อยกับ นายและเพราะบันดาลโทสะ นายเมาเป๋เข้ามาแล้วก็กวนเท้า พวกมันก่อน” “ฉันเนี่ยนะ” ภูผากลอกตาขึ้นด้านบน เขาไม่ใช่คนชอบหาเรื่องเข้าตัว ตรงกันข้าม เป็น พวกอยากอยู่แบบเงียบ ๆ มากกว่า “...ถ้าร้านเหล้าอยู่หน้าประตูวัดที่เผาแม่ ฉันคง
สั่งเหล้าเข้าไปกินในวัดแล้ว แต่นั่นก็วัดไง ใครจะผิดศีล
ต่อหน้าพระได้ลงคอ” “มั น เป็ น ข้ อ อ้ า งของพวกนั้ น น่ า ฉั น ก็ ต้ อ งฟั ง ”
ท้ารบยิม้ กว้างและสานต่อบทสนทนา “การอ้างว่าบันดาลโทสะ มันก็เป็นเหตุให้ลดหย่อนบรรเทาโทษ มันก็เลยอ้างไปเรื่อย หารูไ้ ม่วา่ บรรเทาหรือไม่บรรเทาไม่ได้อยูท่ เี่ รา อยูท่ ศี่ าลโน่น” “แล้วไงต่อ” “ฉันก็ถามมันว่านายมีอาวุธหรือถึงได้ใช้อาวุธเข้า ป้องกันตัว พวกมันก็ว่าใช่ นายมีอาวุธ มีดที่ใช้นั่นแหละ ของนาย” ภูผาพึมพำด่าอย่างที่ไม่ควรให้เด็กได้ยิน ท้ารบหัวเราะและเล่าสืบไปว่า... “พอนายชักอาวุธ พวกนั้นก็ช่วยกันรุมชิงอาวุธมา จากนายและพลาดพลัง้ ทำร้ายเข้า แต่ฉนั เห็นพวกมันบาดเจ็บ มี ร่องรอยหมั ด เท้ า เข่ าศอกเต็ ม ไปหมด ฉั น ก็ว่าโอ้โ ห...
คนเจ็บเก่งขนาดสู้กับคนสามคนได้ขนาดนี้เชียว ขนาด
เมา ๆ นะนี่ พวกมันก็วา่ ใช่ นายเก่ง ถ้าไม่เมาคงเอาพวกมัน ตายไปแล้ว แต่พอฉันบอกพวกมันไปว่ามือนายไม่มรี อ่ งรอย ว่าได้ตอ่ ยใครสักหมัด รอยช้ำไม่มซี กั กะรอย มีแต่รอยโดนยำ และรอยถู ก อาวุ ธ มี ค มแทง พวกมั น ก็ ก ลั บ ลำ บอกนาย
เข้ามาหาเรื่องจริง ๆ ส่วนที่พวกมันสะบักสะบอมขนาดนี้
ก็เพราะมีผู้ชายตัวโตเบ้อเร่อมาช่วย” “แต่งเรื่องเก่งยิ่งกว่านักเขียนนิยายเสียอีก” “ใช่ ดีนะนายไม่ถงึ ตาย ไม่งนั้ ไม่มปี ากมาพูดแก้ตวั แน่ แต่ดูท่า...คนที่มาช่วยนายจะเป็นเด็กหรือไม่ก็ผู้หญิง ไม่ใช่ ผู้ชายตัวโต ๆ ใช่ไหม” ผู้กองท้ารบยกมุมปากขึ้นอย่างเห็นเรื่องนี้สนุกขึ้น ทุกที ภู ผ าไม่ รู้ จ ะเลี่ ย งไม่ ก ล่ า วถึ ง ผู้ มี พ ระคุ ณ ของเขา อย่างไรดี จึงเสขยับตัวทำท่าจะลุกขึ้นนั่ง ซึ่งก็บังคับให้
ร้อยตำรวจเอกท้ารบต้องเข้ามาช่วยปรับหัวเตียงให้ตั้งขึ้น สักสี่สิบห้าถึงห้าสิบองศาและจัดหมอนให้พิง แต่ดเู หมือนคนเป็นตำรวจไม่ยอมติดกับอุบายตืน้ ๆ แค่นี้ เมื่อเพื่อนนั่งในท่าสบายแล้ว เขาก็ซักต่อยิ้ม ๆ “ความจริงมันก็เข้าเค้าอยู่นะ เพราะพวกมันคงอาย เกินกว่าจะบอกว่าโดนผู้หญิงหรือไม่ก็เด็กเล่นงาน ถึงได้ บอกว่ามีคนมาช่วยนายเป็นผู้ชายตัวโต ๆ อีกอย่างหนึ่ง
คนที่โทร.ไปแจ้งก็เป็นผู้หญิงด้วย” ภู ผ าถอนใจเมื่ อ แน่ ใ จว่ า เพื่ อ นต้ อ งกั ดไม่ ป ล่ อ ย จนกว่าเขาจะยอมคายข้อมูล...ที่เขาเองก็ไม่ได้รู้มากไปกว่า
คนอื่นสักเท่าไร คนที่มาช่วยเขาเป็นใคร อยู่ที่ไหน อายุเท่าไร...
ทุกอย่างที่ตำรวจอยากรู้ ภูผาก็อยากรู้เหมือนกัน ตอนที่เธอปรากฏตัวต่อหน้าพวกขี้ยา เธอไม่ได้มี ท่าทางก้าวร้าวหรือหยาบคายกักขฬะ ไม่ได้กระเหี้ยน-
กระหือรือที่จะลงมือกับพวกมันอย่างเหี้ยมโหด ทั้งที่ฝีมือ เหนือชั้นกว่าตั้งมาก เขาอาจจะไม่เชี่ยวชาญในสายการต่อสู้ แต่เขาก็ เคยดูการแข่งขันกีฬาชนิดนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ไหนจะ มีความนิยมชมชอบเรื่องบู๊ล้างผลาญตามประสาผู้ชายมา ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ทั้งหมดล้วนทำให้เขาฟันธงได้ว่าเธอไม่ใช่ นักเลงข้างถนน ไม่ใช่โจร แต่เธอก็ยังมาฉกชิงทรัพย์สิน ของผู้อื่น เธอไม่ได้ทำร้ายเขา...เธอจำเป็นต้องใช้เงิน เขารู้ และเขาก็ไม่โกรธ ภูผาอยากรู้จักเธอ อยากมองประกายตาของนักสู้ ซึ่ ง เขาไม่ เ คยมี นั้ น อี ก ที ห นึ่ ง แต่ เ ขาจะไม่ เ ริ่ ม ด้ ว ยการ
ขอความช่วยเหลือจากเพื่อนเก่า เพราะไม่รู้ว่าเธอจะชอบ ให้ตำรวจเข้าไปยุ่มย่ามหรือไม่ “ขอโทษด้วย ฉันจำไม่ถนัดนักหรอก ฉันเมา” “เอาอย่างนั้นเลยหรือ” ท้ารบเลิกคิ้วถามซ้ำ ภูผาพยักหน้ายืนยันคำตอบ “ถ้านายว่าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร...” ท้ารบยักไหล่ “ยังไงมันก็ไม่ทำให้รูปคดีแปลกไปมากกว่านี้หรอก” “มีอะไรหรือ” “ฉันถามก่อน...นายมีเงินในกระเป๋าเท่าไร” “ประมาณ...เอ้อ ไม่มีสิ ใช่ ไม่มี” ในเมื่อเธอหยิบเงินจากกระเป๋าของเขาไปทั้งหมด มันก็ต้องไม่มีเหลือ “ไม่มีสักกะบาท?” “ใช่ พอดืม่ เหล้าจนหมดกระเป๋า ฉันก็ออกมาจากร้าน ในกระเป๋าไม่มีเงินหรอก” “อ้อ...” นายตำรวจหนุ่มลากเสียง...และทำหน้า
ไม่เชื่อถือคำให้การของเพื่อน แต่ก็พร้อมจะยอมปิดตาเสีย ข้างหนึ่ง เนื่องจากมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นหรือเลวลง “ถ้า อย่างนั้นมันก็คงจะเป็นประมาณว่านายเมา แล้วพวกนั้น
ก็คิดจะปล้นทรัพย์คนเมา แต่พอดีนายไม่มีเงินก็เลยเกิด โมโหคิดจะแทงนาย อย่างนั้นใช่ไหม” “เอาอย่างนั้นก็ได้” ภูผายิ้ม...นึกดีใจที่เพื่อนช่วยหา ทางออกให้ KwanruenMagazine 161
ด้ ว ยฐานะอย่ า งเขา คงไม่ มี ปั ญ ญาต่ อ กรกั บใคร หรอก ไม่ ว่ า จะเรื่ อ งคดี ค วามหรื อ เรื่ อ งอื่ น ๆ ที่ ป ระดั ง ประเดเข้ามาหา หากตำรวจจะช่วยเหลือประชาชนอย่าง เขาให้พ้นความทุกข์และความยุ่งยากทั้งปวง แน่นอนว่า เขายินดีรับความช่วยเหลือด้วยความเต็มใจ “ขอบใจนายมากนะรบ” “ขอบใจตัวเองเถอะวะภู ที่นายไม่มีประวัติพัวพัน เรื่องยา” “หมายความว่า...” “ใช่ พวกมั น เป็ น พวกค้ า ยา ถ้ า นายมี ป ระวั ติ
นายอาจจะไม่ถูกมองว่าเป็นเหยื่อ พวกพนักงานสอบสวน จะไม่ตัดประเด็นขัดแย้งกันเองทิ้ง แล้วฉันก็ดีใจนะที่เป็น อย่างนั้น” “ให้ตายเถอะ...” ภูผาถอนใจเฮือก “...ถึงฉันจะไม่มี กินยังไง ก็ไม่มีทางคิดชั่วถึงขนาดนั้นหรอก” ท้ารบตบไหล่เพื่อนเบา ๆ โดยไม่พูดอะไรเกี่ยวกับ เรื่องนั้นอีก “น่าเสียดายนะ ฉันต้องรีบกลับไปเข้าเวร ถ้ายังไง นายก็นอนพักให้สบาย อย่าคิดมาก ห้องพิเศษนีม่ คี นจ่ายเงิน ให้เรียบร้อยแล้วซึ่งไม่ใช่ฉัน” “หือ?” “ก็นายบอกในกระเป๋าไม่มีเงินเลยไม่ใช่เหรอ” “ใช่” “เพราะงัน้ เงินในกระเป๋านายคงไม่ใช่ของนายใช่ไหม พอดีฉนั เจอเงินอยูใ่ นนัน้ หมืน่ หนึง่ ถ้าเอาไปหักค่าห้องค่ายาไป คงเหลือสักสี่ห้าพัน” ทีแรกภูผาไม่เข้าใจว่าทำไมในกระเป๋าเขาถึงมีเงิน อยู่ตั้งหมื่น ทั้งที่ก่อนหน้า ‘เธอ’ จะหยิบเงินเขาไป มันมีอยู่ แค่สามพันอันเป็นจำนวนเงินที่เขาต้องใช้ให้ถึงปลายเดือน แล้วพอเธอหยิบไปหมด มันก็ตอ้ งไม่เหลือ แต่ทา้ รบบอกว่า มีเงินหมื่น มันอะไรกัน? ตอนนั้น นายตำรวจหนุ่มฉีกยิ้มพร้อมเฉลยปริศนา หลังปล่อยให้เพื่อนงงอยู่เพียงครึ่งนาที “ในกระเป๋านายมีเงินอยู่หมื่นหนึ่งว่ะภู ในขณะที่
ในกระเป๋าพวกค้ายาไม่มีสักบาท มีแต่ยาบ้ากับไอซ์” “เอ๊ะ?” “นายอย่าไปบอกพนักงานสอบสวนนะว่าไม่มีเงิน
ในกระเป๋าสักบาท เพราะมันจะขัดแย้งกับมูลความจริง
ในที่เกิดเหตุ สิ่งที่ตำรวจ...” ท้ารบชี้มาที่ตัวเอง “พบในที่ 162 KwanruenMagazine
เกิดเหตุคือพวกมันไม่มีเงินเลย มีแต่ยาเสพติด ส่วนนาย เมาและมีเงิน พวกมันเลยคิดจะปล้นทรัพย์นายเพราะเห็น นายเมาไม่รู้เรื่อง” ภูผาฟังเรื่องเล่าสั้น ๆ ของเพื่อนแล้วต้องสูดลม หายใจเข้ า ลึ ก ก่ อ นจะรี บ ยกมื อ อุ ด ปากเพื่ อไม่ ใ ห้ ตั ว เอง หัวเราะแรงจนเจ็บแผลอีก เขากับเพือ่ น...อาจจะไม่เห็นเหตุการณ์ดว้ ยตาตัวเอง แต่ถ้าให้เดาจากผลไปหาเหตุ...ดูจากการที่ในกระเป๋าภูผา
มีเงินในขณะที่พวกมันไม่เหลือเลยสักสลึง...พวกเขาก็เชื่อ ว่าต้องมีใครคนหนึ่งจัดฉาก ในเมื่ อ เขากั บ พวกขี้ ย าทั้ ง สามคนนอนหลั บไม่ รู้ เรื่อง ผู้ที่สามารถเคลื่อนไหวย่อมมีคนเดียวคือคนที่มาช่วย แล้ ว มั น จะแปลกอะไร...หาก ‘เด็ ก คนนั้ น ’ จะเปลี่ ย นใจ
ไม่เอาเงินจากเขา แต่เปลี่ยนไปเป็นเอาเงินจากพวกมัน แทน นี่ละ สาเหตุที่ในกระเป๋าพวกมันหมดเกลี้ยง แต่เขา มีเกินมาตั้งหมื่น ดูท่าเธอจะได้ไปเยอะพอดู ไม่อย่างนั้นคงไม่แบ่งให้ เขามากขนาดนั้น “ตกลงตามนี้นะ เราต้องคุยกันก่อน เพราะเดี๋ยว
ฉันจะไปเข้าเวรแล้ว และนายต้องคุยกับพนักงานสอบสวนเอง” ท้ารบเลิกคิ้วถามซ้ำอีกครั้ง ซึ่งภูผาก็ทำได้เพียง พยั ก หน้ า รั บ คำเพื่ อ นถี่ ๆ แต่ ไ ม่ ส ามารถเอ่ ย อะไรได้
สักคำเดียว เนือ่ งจากกำลังกลัน้ หัวเราะอย่างสุดความสามารถ เขามีความสุขมาก ไม่ใช่สุขเพราะจู่ ๆ มีเงินงอก ขึ้นมาในกระเป๋า แต่สุขที่ได้รู้ว่าขณะที่เขาท้อแท้กับชีวิต ยังมีใครอีกคนกัดฟันอดทนสู้...อย่างเสือที่ไม่ยอมจนมุม ภู ผ าอยากจะเจอเธออี ก เหลื อ เกิ น ...อยากมอง เข้าไปในดวงตาทอประกายกล้า ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา ของเธออีกหน ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้คืออะไร ภูผาเรียกมันไม่ถูก ...แต่ถ้าเขาได้เจอเธออีกสักครั้ง เขาคงเข้าใจ (อ่านต่อฉบับหน้า)