นวนิยายเรื่องยาว : ผาด พาสิกรณ์
ซาวน์ดแถร็ของ ก ไศลทิพย์ 2
จะว่าไป สามีกไ็ ม่ผดิ หรอกทีห่ งึ ตาช่างภาพ เธอรูว้ า่ เขาปรารถนาเธอ และเธอเองก็กลัวใจ ตัวเองอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน เลยจะโกรธเกลียดสามีอย่างหมดจดหมดใจก็ทำได้ไม่ถนัดนัก ต้องทน ตอบคำถามเดิมอยู่ซ้ำ ๆ ว่า เปล่า, เธอไม่ได้มีอะไรกับเขาคนนั้น (หรือคนไหน ๆ ก็ตามที่เยี่ยมหน้า เข้ามาเป็นประเด็นของการไต่สวน) “แต่ทิพย์ก็พิสูจน์ไม่ได้ใช่มั้ย?” ทนายซัก จำเลยนิ่ง ก็แน่นอน เธอพิสูจน์ไม่ได้ “ดังนั้นมันก็เหลือแต่เหตุผลและความน่าจะเป็น” ก็ไม่ผิด แต่ก็ไม่ถูกเสมอไป ความจริงก็คือความจริง ปริศนาคำตอบอันแต่เดิมเคยมีสองคนในโลกรู้เห็น บัดนี้เหลือเพียง หนึ่งเดียว “เอาทิพย์ไปสาบานวัดไหนก็ได้” หลังชนคอก ทิพย์หันหน้าเข้าหาพระ ด้วยเชื่อว่า สำหรับ สังคมนี้ การสาบานยังถือเป็นการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ได้ในระดับหนึ่ง “อ๋อ แน่ละ หัวสมัยใหม่อย่างทิพย์จะไปกลัวอะไรกับเรื่องสาบงสาบานล่ะ” “แต่ทิพย์จนปัญญาแล้วนี่คะ อยากให้มันจบ ๆ เสียที เราจะได้ไม่ต้องมาพูดกันเรื่องนี้อีก” “อยากให้จบเหรอ?” 168 KwanruenMagazine �������� 2 CS1.indd 168
9/29/16 2:35:35 PM
“ค่ะ” เธอหนักแน่น “ทิ พ ย์ ก็ บ อกผมมาตามตรงสิ รั บ ออกมาตรง ๆ รับรองว่าจบ ผมน่ะให้อภัยทิพย์ได้เสมอ ขอเพียงแต่พูด ความจริงออกมา” “ทิพย์ก็บอกคุณไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรเหลือจะเล่า แล้วนี่” “เอางี้ดีกว่าทิพย์ ผมให้เวลาห้านาที ทิพย์เคยนอน กับใคร บอกมาให้หมด ถ้ายอมรับออกมาตรง ๆ ผมสัญญา ว่าจะไม่โกรธ ไม่ด่า ไม่ถามอะไรทิพย์อีก” ถึงมันจะไม่ใช่ข้อเสนอใหม่เอี่ยม แต่ก็ไม่ใช่ข้อเสนอ ที่เขาใช้เป็นประจำ มันเคยเกิดขึ้นแล้ว แต่ไม่บ่อยนัก ทิพย์ คิดว่ามันคล้ายมาร์เก็ตติ้งโปรโมชั่นของเครื่องสำอางอะไร สักอย่าง แฝงมาในภาพลักษณ์ของบัตรเชิญที่มักจะชวนไป จั บ จ่ า ยด้ ว ยคำลงท้ า ยว่ า นี่ เ ป็ น สิ ท ธิ พิ เ ศษที่ คั ด สรรมา
โดยเฉพาะสำหรับชีวิตเหนือระดับอย่างคุณ ที่เธอมักจะโดน หลอกอยู่อย่างสม่ำเสมอ ในมโนนึก (อย่างนอกลู่นอกทาง ไร้เหตุผลและที่มา ที่ไปที่สุด) ไศลทิพย์เห็นตัวเอง ถือถุงช็อปปิ้งมากมายกำลัง เฉิดฉายอยูใ่ นห้างหรูหรา สะบัดหน้ามาทางกล้องแล้วพูดว่า “สำหรับทิพย์น่ะเหรอคะ, ไม่มีทางเสียหรอก” ..... มั น กลายเป็ น เรื่ อ งปกติ ไ ปเสี ย แล้ ว ยามต้ อ งถู ก ไต่สวนเป็นเวลาเนิ่นนานจนกระทั่งรู้สึกราวว่าสมองช้ำและ น่วมไปหมด จิตใจของเธอจะเริ่มเตลิดไกลไปจากประเด็น ซึ่งหน้า สรรพสิ่งไร้สาระที่ไม่เกี่ยวกันทยอยเข้ามาในหัว อย่างไม่มีที่มาที่ไป... ...เสียงดีเจวิทยุยามดึกเมื่อเธอยังเป็นเด็ก ยังคงพูด เรื่อยเปื่อยไปในเรื่องมโนสาเร่ ...ภาพอาหารในปิน่ โตของเพือ่ นชือ่ สุมล อะไรสักอย่าง ทีแ่ ลดูคล้ายไส้กรอก ขาวซีดนอนอืดอยูใ่ นน้ำซอสสีเข้ม ...หลังเท้าอูม ๆ ดำ ๆ ของครูเกสรที่ปลิ้นออกมา จากสายคาดตึงเปรีย๊ ะสีนำ้ ตาล...มันตึงเสียจน จนสายรัดกิว่ และแตกลาย... ...บางที...บางทีเธอคิดถึงคอลัมน์ เสพสมบ่มิสม ของ นพ.นพพร ที่เคยแอบอ่านเมื่อครั้งยังเด็ก เรื่องเซ็กซ์ พิสดารของผูค้ นในสังคมชัน้ สูง โดยมีเสียงของเธอเป็นผูเ้ ล่า
คั่นด้วยเพลง ไม่เจตนา ของวงพลอย โดยมีเธอเข้าไปเป็น
นางเอกเอ็มวีแทน มืด ไข่มุก ภาพ-เสี ย งในมโนนึ ก เหล่ า นี้ จ ะเริ่ ม ผุ ด ขึ้ น แล้ ว
ค่อย ๆ พาเธอออกไปไกลแสนไกลจนใจของเธอสงบ “ที่เงียบนี่แสดงว่ายังมีอีกใช่มั้ย?” เสียงกร้าวของ สามีปลุกสติ แน่นอนว่า อาการที่ดูคล้ายการหยุดไตร่ตรองนั้น ทำให้เธอมีพิรุธ “เปล่า” เธอกล่าวเบา ๆ “ทิพย์ บอกคุณไปหมดแล้ว” “ใคร? แค่ กั บไอ้ เ ศษฝรั่ ง คนนั้ น น่ ะ เหรอ?” เขา หมายถึง ป๊าสกัล หนุ่มฝรั่งเศสคนนั้น ทิพย์พยักหน้า “คนเดียว? ไม่มีใครอื่นอีก?” พยักหน้าอีก... เธอไม่น่าเลย มันเป็นเรื่องที่หลุดปากกับเขาไป
ตั้งแต่แรกคบหากัน เขารวย เธอรน เธอเพียงแต่อยากยกระดับตัวเอง อยากโอ่ ว่ า เธอก็ ไ ม่ ต่ า งจากเขาหรอก เคยไปซั ม เมอร์
ต่างประเทศ ถึงขั้นมีแฟนเป็นฝรั่งหน้าตาหล่อเหลาบ้างก็ เท่านั้นเอง ส่วนรายละเอียดเนื้อเรื่องที่เหลือ เกิดขึ้นจากการ ซักของทนายฝีมือดีทั้งสิ้น “ถ้าคนเดียว แล้วจะต้องมานิ่งคิดทำไม? ทิพย์คิด อะไรของทิพย์?” “ทิพย์กำลังคิดว่า หรือว่าทิพย์ควรจะต้องแต่งเรื่อง ขึ้นมาเล่าให้คุณพอใจ มันจะได้จบ ๆ ซะที” “อย่ามาไม้นี้กับผม...ผมเป็นทนาย ไม่ใช่ไอ้พวก ศิลปิน ผัวเก่าโง่ ๆ ของทิพย์นะ” “งั้นทิพย์ก็ไม่มีใครอีกแล้ว อดีตทิพย์ก็มีอยู่แค่นั้น เท่านั้น” “แน่ใจ?” “ค่ะ” “ไหนเรื่องมันเป็นยังไงนะ เล่าให้ฟังอีกทีซิ” “เรื่องอะไร?” “ก็เรือ่ งการเสียตัวของทิพย์นะ่ สิ จะเรือ่ งอะไรอีกล่ะ?” “ทิพย์ ก็เล่าให้คุณฟังหมดแล้วนี่” “ก็เล่ามาสิ ผมอยากรู้ อยากฟัง ถ้าไม่โกหก เรื่อง KwanruenMagazine 169
�������� 2 CS1.indd 169
9/29/16 2:35:36 PM
ของทิพย์มันก็ต้องเหมือนเดิม ใช่มั้ย?” ไม่วา่ เรือ่ งจะเกิดจาก ผัวเก่า คนไหน คืนอันยาวนาน ของทิพย์จะมาจบลงบนถนนสายนีเ้ สมอ คมเศษแก้วสะท้อน แดดของคำถากถางดูแคลนส่องประกายระยับ เธอเห็นแล้ว เลือดสีแดงสดหยดรอเป็นทางเหยียดยาวอยูเ่ บือ้ งหน้า ค่ำคืนที่ว่านี้ก็เช่นกัน... ...ทว่าขณะที่เธอยืนทำใจจด ๆ จ้อง ๆ อยู่ที่หัวถนน นั่นเอง จู่ ๆ เรื่องพิสดารก็เกิดขึ้น สองสิง่ อุบตั ขิ นึ้ ไล่ ๆ กัน....เสียงดูเหมือนจะมาก่อนภาพ เสียงกระดาษมันบนหน้านิตยสารสะบัดระรัวพลิก ผ่านหน้าต่าง ๆ ไปอย่างรวดเร็วทั้งที่ห้องเปิดแอร์และไม่มี ลมพัดผ่าน... ...เธอมองไปยังแม็กกาซีนฉบับนั้น ไม่เห็นความ เคลื่อนไหว มั นยังเปิดคาอยู่บนหน้านั้นละ หน้าที่มี รูป
ตาช่างภาพกับฉะม้ากลายตารางสีตนุ่ ๆ ของเขา...บิน่ ๆ สาก ๆ หนวดเคราดังที่จำได้...เธอค้างสายตาอยู่ที่มันครู่หนึ่ง... นานพอให้ความทรงจำวิ่งผ่าน...ความทรงจำเปี่ยมรอยยิ้ม มากมายราวผ่านมาชั่วชีวิต และทันทีนนั้ เอง เธอสาบานได้วา่ เขาในภาพขยิบตาให้! ไศลทิพย์ผงะ แต่แล้วสมองของสาวสมัยใหม่กเ็ ข้าใจ ว่าน่าจะเป็นภาพหลอนอันเกิดจากน้ำตา เธอใช้หลังนิ้ว กรีดมันออก แล้วเพ่งมองภาพนั้นอีกครั้ง คราวนีต้ าช่างภาพหัวเราะเบา ๆ แล้วโคลงหัวช้า ๆ ใช่จะเห็นแต่ภาพ เธอได้ยินเสียงหึ ๆ ชัดเจน ...เอะใจ เธอชำเลืองตาไปทางสามี ด้วยอยากรู้ว่า เขารู้เห็นในสิ่งที่อุบัติขึ้นหรือเปล่า? “ขออนุญาตนะ เมื่อยจะตายอยู่แล้ว” สายตาของเธอกระโดดแผล็วกลับมายังต้นเสียง
อีกครั้ง พบช่างภาพกำลังใช้สองมือเกาะขอบทั้งสอง แล้ว เหนี่ยวตัวเองออกจากรูปพอร์เทรท เดินออกมาบิดขี้เกียจ เสร็ จ แล้ ว ก็ นั่ ง แหมะลงบนหน้ า กระดาษที่ มี ข้ อ ความ สรรเสริญเขานัน่ ละ แต่ดว้ ยความกวนประสาท จะนัง่ เฉย ๆ
ก็ไม่ได้ ใช้ตนี เขีย่ เตะ ตัวอักษรให้แหวกกระจายออกเป็นวง ก่อนแล้วจึงค่อยหย่อนก้นลงบนพื้นที่สีขาว เธอเอียงคอมองเพื่อนเก่า ช่างภาพผู้บัดนี้ตัวเล็ก ตามสเกล นั่งชันสองเข่า เท้าสองแขนไปข้างหลัง เงยคาง ชี้มายังเธอ เธอไม่แน่ใจว่า เขาเป็นผี หรือนี่เป็นเพียง
จินตนาการที่เธอสร้างขึ้น อย่างไรก็ตาม แทนที่จะตื่นกลัว เธอกลับแปลกใจระคนขำในจังหวะท่าทาง ตาทีจ่ บั สังเกตอยู่
ยังร่างเล็กบนหน้ากระดาษมันวาวค่อย ๆ ปรายขึ้นสังเกต อาการสามีอีกครั้ง ว่างเปล่า! ชัดเจนว่าสามีไม่สำเหนียกตัวตนขนาดความสูง
หกนิ้วที่นั่งฉีกยิ้มอยู่บนหน้านิตยสาร ทอดเงาเสร็จสรรพ เขายังคงนัง่ กอดอก ผินหน้าตาครุน่ เครียดไปทางโต๊ะทำงาน ซึ่งตั้งอยู่ทางฝั่งนอนของเขา เธออยากสะกิดให้เขาดู เพราะถ้าเขาเห็น ก็แสดง ว่าเธอไม่ได้บ้า ไอ้ความกลัวว่าตัวเองจะวิปริตไปนั้นก็มีอยู่ และไม่นอ้ ยเลย แต่เหนือกว่านัน้ คือความกลัวเขาจะกล่าวหา เธอว่าเปลี่ยนเรื่อง แล้วจะชวนทะเลาะเลอะเทอะไปเรื่อง อื่น ๆ เหมือนที่แล้วมา ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะทำอย่างใดอย่างหนึ่ง เสียง เหน่อสุพรรณกวนประสาทของตาช่างภาพก็ดังแจ้วขึ้นมา จากหน้ากระดาษ “สะระเอ งอ อิ นอ เงิน มีอำนาจเหลือเกิน เงินเอ๋ย เงินตรา” เขายักคิ้ว “เพลิน พรหมแดน...ผมละชอบจริง ๆ ” เธอเคยได้ยินเพลงนี้ ได้ยินก็เพราะเขานั่นแหละ เอามาแหย่เธอเมื่อแรกได้ข่าวว่าเธอเดทใครอยู่ “มีเงินใช้แสนสบาย-เง้อ-อุรา” ช่างภาพยักคิ้วแผล็บ ใส่ลูกคอร้องต่อ “เกิดมา...ปรารถนากันแต่เงิน” เสียงทุ้ม ๆ หล่อ ๆ เมื่อครู่ที่พูดถึง สิทธิพิเศษ นั้น คงไม่ใช่เสียงในหัวของเธอเสียแล้ว ไศลทิพย์คิด “อ๋อ ไม่ใช่หรอก” ช่างภาพตอบ “ฟังอยู่นานแล้ว เรียกก็ไม่หัน” นี่เราคุยกันได้เหรอ? เธอขมวดคิ้ว “อือม์ คิดไร รู้หมด” กับประโยคนี้เหมือนอยากอวด อภินิหาร เขานั่งแลบลิ้นยิ้ม ๆ ขณะที่ส่งเสียงตอบเธอ เธอกลอกตาเข้ากะโหลก ช่างภาพหัวเราะเบา ๆ “ก็ บ อกเขาไปสิ ” คราวนี้ เ ขาพู ด ด้ ว ยกิ ริ ย าและ
น้ำเสียงนุ่มลึกอันเป็นปกติ “เล่าให้เขาฟังอย่างที่เคยเล่ามา เป็นร้อย ๆ ครั้งแล้วว่าเรื่องนี้มันเริ่มต้นที่ยัยแอน โซฟี นักเรียนแลกเปลี่ยนชาวฝรั่งเศสตัวดีที่มาพักกับครอบครัว ของข้ า พเจ้ า ...ปี รุ่ ง ขึ้ น แอน โซฟี ได้ ช วนข้ า พเจ้ าไป
170 KwanruenMagazine �������� 2 CS1.indd 170
9/29/16 2:35:36 PM
เที่ยว...แป้รฮี่, ที่นั่น ข้าพเจ้าได้พบเพื่อนชายคนหนึ่งของ หล่อน ป๊าสกัล...เขาเป็นนักสเกต...การณ์เกิดก็เพราะแอน โซฟี ตัวดี ขายไอเดียแก่ข้าพเจ้าว่า การเสียตัวนั้น ต้องเสีย ไกลบ้าน จึงจะไม่ถูกครหา...อะเฮ้ม” ช่างภาพปิดประโยคด้วยกระแอมดัดจริต พร้อม พเยิดหน้าหงึก ๆ ให้เธอพูดตาม เมื่อเธอยังไม่ทำตาม เขา ยืน่ ขาออกไปเกีย่ วตัวอักษรทีร่ ะเนระนาดอยู่ เอียงคอมองตีนตัว เองทำงานอยูไ่ ม่นาน ก็ผดุ คำโย้เย้ออกมาให้เธออ่านได้คำหนึง่ “เวรกรรม” เธออ่านออกเสียงเบา ๆ “ว่าไงนะ?” เสียงแข็ง ๆ ของสามีถามขึ้น ช่างภาพตบเข่าฉาด หัวเราะร่า ก่อนหงายตัวนอนลงไปชันเข่าหนุนสองมือ “ไอ้นมี่ นั บ้า” ช่างภาพตะบุย้ มือชีส้ ง่ เดชไปทางหัวเตียง “ทิพย์ทนเข้าไปได้ไงเนี่ย?” “เวรกรรม ไหน เวรกรรมอะไร?” สามีถาม “เวรกรรมทีไ่ ด้มงึ เป็นผัวไง...บอกมันทิพย์ บอกมัน” ช่างภาพเชียร์ส่งด้วยท่าทีสบาย ๆ ตามแบบของเขา ไศลทิพย์พยายามซ่อนอารมณ์ไว้ในใบหน้า เธอคุ้น กับเรื่องราวอันแปลกพิสดารที่จิตใจของเธอปรุงแต่งขึ้นดี ทว่าที่เกิดขึ้น ณ บัดนี้ เธอไม่เคยประสบพบเจอมาก่อน ดูเหมือนมันจะอยูน่ อกเหนือการกำหนดดูแลของเธอ “คงเป็ น เวรกรรมของทิ พ ย์ น่ ะ ที่ ต้ อ งเล่ า เรื่ อ งนี้
ให้คุณฟังอยู่ซ้ำ ๆ ” เธอพูดกับสามี แต่จ้องช่างภาพ “ทำไม คิดเหรอว่าผมชอบฟังเรื่องพรรค์นี้น่ะ ทิพย์ เป็นเมียผมนะ จำไว้เถอะ ทิพย์เจ็บแค่ไหน อายแค่ไหน คูณสิบเข้าไป นั่นแหละความเจ็บความอายของผม” “แล้วคุณจะให้ทิพย์เล่าเรื่องนี้ซ้ำ ๆ ทำไมล่ะคะ?” “ทิพย์จะได้รู้ไงว่าผมเจ็บ ผมอายแค่ไหน...ดูสิ...
มีผหู้ ญิงทีไ่ หนเขามีรปู แฟนเก่า ผัวเก่าเทีย่ วปรากฏเป็นข่าว อยู่ตามหน้าหนังสือพิมพ์ให้ผัวจริง ๆ ต้องรำคาญใจบ้าง เมียเพื่อนผมไม่เห็นมันมีปัญหานี้เลยสักคน” “เพื่อนเก่าค่ะ ไม่ใช่อย่างอื่น” “อ๋อ ก็มนั พิสจู น์ไม่ได้น.ี่ ..ไอ้หา่ นีก่ อ็ กี คน” พร้อมพูด เขาคว้านิตยสารขึน้ แล้วเหวีย่ งมันกระเด็นไปกระแทกฝาผนัง ทิพย์ตกใจ สะบัดหน้าตาม ตรรกะแห่งโลกวิทยาศาสตร์ ทำให้เธอเผลอคิดไปว่าช่างภาพน่าจะต้องเจ็บตัวบ้าง แต่แล้วเมื่อได้สติก็โล่งใจ หันกลับมาทางสามี
...ข้าง ๆ เขา ห่างออกไปไม่ถึงสองเมตรคือโต๊ะ ทำงาน นั่งกอดอกหมิ่น ๆ อยู่บนนั้นคือช่างภาพซึ่งบัดนี้
ตัวใหญ่เต็มส่วนแล้ว กำลังส่ายหัวมองมาที่เขาและเธอ ท่าทางอ่อนอกอ่อนใจทีเดียว . . . . . แล้วไศลทิพย์กจ็ ำใจเดินตีนเปล่าออกสูถ่ นนสายยาว อันเต็มไปด้วยเศษแก้วคมกริบอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว เธอมิทันได้นับ เธอพยายามเล่าให้เป็นเรื่องสะอาดสะอ้าน ไม่ใช่ สะอาดบริสุทธิ์นะ ไม่ใช่ แต่เป็นแล็บสะอาด ไม่ต่างอะไร จากโฆษณาที่พูดถึงประจำเดือนและยีสต์อินเฟ็กชั่นโดยใช้ น้ ำ สี ฟ้ า และกราฟิ ก หมดจดมาเล่ า ถึ ง สิ่ งไม่ พึ ง ประสงค์
วรรคเว้นช่องว่างไว้ให้ทำความเข้าใจในสิง่ ทีเ่ ล่าไม่ได้ แต่ตอ่ มา เธอก็สำเหนียกได้ว่า การเปิดช่องว่างไว้ให้เขาเติมคำนั้น มันอันตรายเหลือเกิน เพราะใจอันสกปรกของสามี มักจะ สอดเสียบคำทีส่ กปรกไม่ตา่ งกันเข้ามาในร่องรูเหล่านัน้ คำในภาษาไทยนั้ น ก็ ช่ า งหลากหลายสิ้ น ดี เธอ หมายใจให้เป็นรับประทาน เขากลับเสียบคำว่า แดก ลงมา กิริยากินเหมือนกัน ต่างในความมูมมาม และเนือ่ งจากเขาเป็นทนาย เขาจึงเก่งในการเฟ้นคำ เติม คำลงในช่ องว่างเสร็จ ก็ค อยสั งเกตอาการของเธอ
เธอยิง่ แขยง ยิง่ ปฏิเสธ เขายิง่ ยัดเยียด ยิง่ สะใจ ยิง่ นานวัน คำในช่องว่างของเขาก็ยงิ่ แพรวพราวและเข้มข้นขึน้ เรือ่ ย ๆ คืนหนึ่ง คืนลอยกระทง เขายัดคำศัพท์ชุดสุดท้าย ที่ระบายแห่งความสกปรกได้สาสมที่สุดลงมาในช่องว่าง เว้นเหล่านั้น เธอรับไม่ได้ เขาไม่เข้าใจ . . . . . “ไหน? กางเกงอะไรนะ?” “หนังค่ะ หนังสีดำ...” “มันถอดยากนะ ถ้าทิพย์ไม่ช่วย...” ดูเขาจะหิวสีสันเหลือเกิน เขาอยากรู้ชัด ๆ ว่ามัน เริม่ อย่างไร ป๊าสกัล พูดว่าอย่างไร จับตรงไหน และสำคัญทีส่ ดุ ทิพย์, เมียของเขา, รูส้ กึ ยังไง ทัง้ ทีต่ อนนัน้ เขายังไม่รจู้ กั เธอ เสียด้วยซ้ำ (อ่านต่อฉบับหน้า) KwanruenMagazine 171
�������� 2 CS1.indd 171
9/29/16 2:35:36 PM