MINIATUUR Ambachtelijk in

Hout buigen doet hij met de fluitketel, ijzeren wielbanden verhit hij boven het gasfornuis.

Nic van der Meer doet het ambachtelijk, als een ouderwetse wagenmaker, maar dan in het klein. Zijn grote handen beletten hem niet om met pietepeuterige zaken bezig te zijn, zoals een vleugelmoertje van drie millimeter of een spie zo groot als een splinter.

Boven aan de muur in de werkplaats hangt een ingelijste foto van oudoom Piet Treurniet op de tilbury, ergens in de jaren twintig ter gelegenheid van een dorpsfeest. De trapdraaibank is volledig instelbaar en draait, net als de wielenbank.

De beitels hangen er geslepen bij, de zagen zijn vlijmscherp. De steel van een klauwhamer is erin gezet met houten keg en een stalen spie zo groot als een splinter. Een zwenkhaak heeft een werkend vleugelmoertje van drie millimeter om hem te verstellen. De gemene vraag die Nic van der Meer (65) steevast krijgt is hoe hij het luchtbelletje in de waterpas heeft gekregen. “Dat gaat niet, het is er te klein voor.”

Want de hele wagenmakerij is zo groot als een schoenendoos. “Het is geen bestaande werkplaats; dat de kalk van de muren bladdert, zag ik zo voor me.”

Nic reed het grootste deel van zijn leven op een vrachtwagen en kwam door de ziekte van Ménière, een aandoening van de evenwichtsorganen, aan de kant te staan. “Met die ziekte word je op een gegeven moment een soort van zeeziek en raak je je evenwicht kwijt. Dat gaat niet met een vrachtwagen.” Hij vond een nieuwe baan bij Miniworld in Rotterdam, een soort indoor-Madurodam, waar hij nu drie dagen in de week ‘alles bouwt wat er te bouwen valt’. En thuis bouwt hij lustig verder. “Ik heb geen technische opleiding gehad; alles wat ik kan, heb ik mezelf aangeleerd. Ik heb vrij grote handen, maar ook dat is voor mij nooit een handicap geweest, het gaat gewoon. Ik moet eigenlijk driehonderd worden, want ik wil nog zoveel bouwen dat ik er weleens gek van word. Mijn vrouw remt me af, gelukkig.”

Miniaturen bouwt hij al zijn hele leven, van de plastic bouwpakketten van motorfietsen en vrachtwagens in zijn jeugd tot ambachtelijk gebouwde violen. Maar de enige modellen die een prominente plek in de woonkamer kregen zijn de karren en rijtuigen. “Vroeger logeerde ik bij een oudoom met een boerderij en daarvan weet ik nog dat we met een dresseerkar naar de weide gingen om te melken. Misschien is het toen ontstaan. Ik ben altijd al gek geweest

Peter van Berckel is fermentatie-expert