MUUR
MAGAZINE // Als ik later nog groter ben
inhoud //
AMBITIES WHAT STILLS DROMEN AFSCHEID
Als ik later nog groter ben Volwassenen die dat nog maar net zijn. De contradictie tussen de vrijheid en de verplichting van het volwassen leven. De ontchoocheling van het volwassen worden. Dingen lijken lager, langzamer, kleiner dan dat je vroeger dacht. Voornemens die je had als kind vagen weg omdat je geen kind meer bent. De gedachte dat alles kan, zelfvertrouwen zonder fundament. Alles waar je je persoon op baseert moet nog gebeuren. Vertrouwen in de toekomst, het lukt heus wel, simpelweg omdat de toekomst je nog niet heeft kunnen teleurstellen. Volwassen worden: contradictie tussen opluchting en teleurstelling, arriveren en vertrekken, rennen en stoppen, haast en niet ouder willen worden. Verhoudingen veranderen, dingen blijken kleiner dan gedacht, langzamer, minder eng, saaier. Maar ook minder vies, lekkerder, minder vreselijk. dingen die je als kind niet wilde wil je nu wel en andersom. Je wordt wat je verafschuwde maar dat is niet erg want je bent niet meer degene die het verafschuwde. Maar op sommige gebieden heb je misschien toch teveel ingeleverd. Wil je sommige dingen niet nog steeds die je vroeger wilde?
We zijn gefascineerd door dingen die buiten proporsie groot zijn, het doet ons denken aan toen we zelf kleiner waren. Dingen die te klein zijn laten ons onze eigen kleinheid overdrijven. Klein is schattig te groot ook. Angstaanjagende dingen in het klein zijn schattig, schattige dingen in het groot laten ons weer klein zijn. Schattig. Het besef dat je nooit klaar bent met leven, altijd weer komen er twijfels altijd weer doe je nieuwe dingen, de berusting hierin. Je bent nooit klaar maar het wordt nooit saai. Er zal altijd iets blijven wat je nooit gedaan hebt. Toen je een klein kind was verheugde je je op je tienerjaren, toen dacht je was ik maar volwassen woonde ik maar op mezelf. Nu is dat zo en denk je ik moet nog zoveel bereiken. Berusting in het feit dat het een proces is zal misschien nooit komen maar haal je de drijfveer om dingen te bereiken niet weg als je accepteert dat het nooit af is. Eigenlijk is het fantastisch dat alles wat je wil doen je altijd kan doen, nog mag doen. Het is nooit te laat want je bent nooit klaar.
AMBITIES
Manuela Eringaard 24 modestudent
Kolja Seifert 29 theatermaker
Femke Agema 22 modestudent
Anke Weise 28 toerisme
Christian Degen 26 graďŹ sch ontwerper
Anouk Solleveld 23 promotion & publicity student
...
r ben e t o r g g o n r e Als ik lat
WHO WITH WHERE
Amelie 2001,
The graduate
1969, Confes
sions of a dan
gerous mind
2004
STILLS
DROMEN
AFSCHEID
Tobbende twintigers Jongeren van nu zijn mateloos optimistisch over hun mogelijkheden. Idealen ? Ja, het ideale eigen leven. Helaas werkt de werkelijkheid niet altijd mee. En zie daar : de ‘quarterlifecrisis’. ‘Ik ben speciaal en anders dan de anderen. Ik ben een superindividuele combinatie van eigenschappen en talenten. Ik wil die talenten gebruiken en ik wil gewaardeerd worden om wie ik ben. En toch. Het lijkt alsof als of ik weet wat ik wil, maar ik doe maar wat. Er gaat geen dag voorbij dat ik me afvraag wat wil ik nu echt ?’ Bas (26, boekverkoper) maakt deel uit van een generatie jongeren die door sommigen nu al als de nieuwe lost generation worden beschouwd. Verdwaald, want voorbij moraal en ideaal, vol zelfvertrouwen maar richtingloos. De verdwaalde twintiger worstelt met de vertaling van de eigen ‘superindividuele combinatie’ naar de gedeelde maatschappelijke werkelijkheid. Bas is misschien uniek, maar daarin lang niet de enige. Lost in translation, de tweede speelfilm van Sofia Coppola, werd onverwacht een internationale hype. De film vertelt het van een twintiger en een vijftiger die elkaar lijken te vinden in een existentiële crisis. De crisis van de vijftiger staat, Sinds gerard strauss de term in de jaren zestig introduceerde, bekend als midlifecrisis. Sinds enige tijd duikt met betrekking tot de midtwintiger steeds vaker het begrip quarterlifecrisis op. De uitdrukking werd gepopulariseerd in het in 2001 verschenen boek quarterlifecrisis, The unique challenges of life in your twenties, van Alexandra Robbins en Abby Wilner. Het boek was een enorm succes in de verenigde staten. Net als de gelijknamige lezingen, conferenties, zelfhulpgroepen en workshops. Op de website (www.quarterlifecrisis.com) kunnen onlinedagboekek worden gelezen en vinden chattende twintigers in crisis elkaar.’What the hell is wrong with me ?’ vragen zowel allfallsdown (27) uit wisconson als slipstream (21) uit new york zich af. Ze voelen zich ontevreden, nukkig, verscheurd, vertwijfeld en jawel : lost. De website toont een worstelende generatie hoger opgeleide twintigers.
Is die worsteling wel zo fundamenteel anders dan die dan vorige generaties dat ze een eigen naam verdient ? In het boek generaties en hun kansen legt socioloog Henk Becker het verband tussen tussen de mentaliteit van een generatie en de politiek-economische gebeurtenissen in de jeugd van de desbetreffende beroep. Tussen je vijftiende en je vijfentwintigste wordt volgens Becker de basis gelegd van de mentaliteit die je de rest van je leven met je mee zult dragen. Jongeren die na 1970 zijn geboren, groeiden op in een tijd van langdurige economische bloei en ingrijpende politieke ontwikkelingen als de val van de Berlijnse Muur, het einde van de koude oorlog en een snel toenemende globalisering. Daardoor hebben ze volgens Becker een sterk optimisme en een rotsvast geloof in de eigen mogelijkheden meegekregen. De twintiger is ambitieus, maar die ambities reiken verder dan de carriere, die in de jaren tachtig nog het enige en einddoel was. Hij heeft het gevoel dat hij wordt overspoeld door keuzen en stelt alles steeds opnieuw ter discussie. Het is de generation Y (why). Waarom doe ik dit? Waarom wil ik dit? Wat is er nog meer? Autonomie en zelfontplooiing zijn volgens Christien Brinkgreve, auteur van Vroeg mondig, laat volwassen, de nieuwe idealen. Brinkgreve: `De huidige twintiger leeft in de veronderstelling dat alles in principe mogelijk is en neemt geen genoegen met minder.’ Idealen? Ja, het ideale eigen leven. Ontelbare twintigers volgden Ally McBeals zoektocht, waarin het concept van de ideale man moeiteloos werd verbonden met het concept van het ideale mantelpakje. jonge mensen identificeerden zich met Ally’s queeste naar perfectie. De generation Y’er beschouwt het eigen leven als een zelf te schrijven tragikomische soapserie; als een bijeen te knutselen collage van ervaringen en gebeurtenissen. Hij is zich bewust van de beperkte tijd die er is enwil die tijd dan ook zo goed mogelijk `besteden’. In dit besef van eindigheid lijkt de quarterlifer sterk op de midlifer. Maar waar de midlifer er zo rond de vijftig door wordt overvallen, beleeft de quarterlifer het als een `state of mind’.
Lotte (28, theaterproducente): `Ik ben ambitieus, ik wil een succesvolle carriere, maar ik wil ook uitgebreid reizen en het lijkt me heerlijk om ooit huismoeder te zijn. Ik wil mijn geld verdienen met iets wat ik leuk vind en tegelijkertijd mijn vrijheid behouden om keuzen te maken en ineens een andere weg in te slaan.’ Abby Wilner beweert in haar boek dat de quarterlife- de midlifecrisis voor de huidige generatie zal vervangen: `Het duurt zo lang om alles voor elkaar te krijgen waar we onze ouders in hun midlifecrisis over hoorden klagen - huis, auto, kinderen dat we, als we uiteindelijk gesetteld zijn, zo opgelucht zullen zijn dat we helemaal niets meer zullen willen veranderen.’ 0ndanks de vele series en filmsdie het onderwerp belichten, ishet begrip quarterlifecrisis nog relatief onbekend Dat komt waarschijnlijk door de houding van de quarterlifers zelf. Het Idee alleen al om als generatieomschreven te worden, roeptweerzin op. Lotte: `Getver, ik wil nietin een trend gepast worden. Ik wilniet bij de massa horen. Ik vind hetleuk om verschillende dingen te combineren. In kleding bijvoorbeeld. Soms zie je meisjes die precies aanhebben wat je in de bladen ziet. Dan denk ik: die zijn niet uniek.’ Ik wil een succesvolle carriere, maar ik wil ook uitgebreid reizen‘ In het generatieconcept ligt wel de essentie van het quarterlifeprobleem. Het is de clash van de verkeerde tijd met de verkeerde generatie. Volgens Beckers theorie zal de generation Y‘er het optimisme uit zijn jeugd levenslang met zich meedragen. Ook wanneer de omstandigheden niet langer aanleiding geven tot welk optimisme dan ook. Bas: `Dat het nu economisch niet goed gaat, is voormij eenvervan-mijn-bedshow.‘ En toch: de twintiger die in deze tijd afstudeert, komt niet terecht in een omgeving vol kansen, maar midden in een economische recessie. De banen zijn schaars, de mogelijkheden beperkt en er is geen geld. Het optimisme van de jaren negentig botst voor de generation Y met de harde realiteit van het nieuwe millennium. Je zou kunnen stellen dat de twintiger van nu de maatschappij anachronistisch beleeft. Omdat de jeugdidealen tegen alle verwachtingen in niet gerealiseerd kunnen worden, ontstaat er een leegte die quarterlifecrisis heet. Want wat heb je aan een ideaal als zelfontplooiing als de mogelijkheid tot deze ontplooiing er niet is? Wat heb je aan het ideaal van autonomie als er nauwelijks ruimte is om je als authentiek wezen te laten gelden?
Ondanks alle maatschappelijke beperkingen laat de generation Y haar perfectiedrang niet varen. Ze weigert concessies te doen, lijkt verslaafd aan het verlangen naar het ultieme. Dat stugge optimisme kent twee toekomstscenario’s. Brinkgreve: ‘Het gevaar bestaat dat de hoge verwachtingen die deze generatie koestert niet gerealiseerd zullen worden. Als ze falen, voelen jonge mensen dat als hun eigen schuld: de individualisering van het falen. Ze zoeken de schuld niet bij maatschappelijke omstandigheden of formele belemmeringen, maar bij zichzelf. Zo lopen we het risico over tien, twintig jaar een cynische generatie te krijgen.‘ De oplossing schuilt volgens Brinkgreve niet in nog meer kansen en nog meer keuzen: `Wil vrijheid niet destructief werken, dan is begrenzing nodig. Met het verdwijnen van traditionele structuren en onomstreden autoriteit, lijken ook de grenzen aan de vrijheid verdwenen. Maar als jonge mensen genoeg zelfinzicht hebben om naast hun talenten ook hun beperkingen juist te beoordelen, zullen ze de veelheid die de huidige samenleving biedt, niet als een last maar vooral als een lust ervaren.‘ Maar wat moet de worstelende quarterlifer met tevredenheid? Wat als Ally Mc Beal zich er bij neerlegt dat zowel de perfecte man als het perfecte mantelpakje een ijdel streven zijn? Dan houdt de serie op en wordt het gezapig afwachten tot de midlife crisis toeslaat. En daar zijn toch al genoeg series over gemaakt.
Volgende Nummer Stel je voor je bent iemand anders, maar toch helemaal jezelf. Jij maar toch anders. Wat zou je doen als je opeens een ...
r e d e o m n j mi