Column Ellerman loopt

EPISODE #4

OP MIJN BOLLE WELVAARTSBUIK

Het is, alle getrooste inspanningen ten spijt, helaas niet gelukt om mijn bolle welvaartsbuik weg te werken voordat de vakantie begon. In tegenstelling tot mijn vrouw, die een lijf heeft om U tegen te zeggen, lukt het mij niet om mijn kilo’s weg te branden, zelfs niet in de bij tijd en wijle verzengende ZuidEuropese zon. Het contrast in Huize Ellerman kan dan ook niet groter. Ongeveer 80% van de tijd dat ik niet lig, zit ik op mijn steeds verder uitdijende krent, terwijl mijn vrouw zichzelf en anderen op de sportschool in het zweet werkt. Mijn betere helft geeft groepslessen waar mensen van half haar leeftijd volledig kapotgaan. Met welgemeende trots kan ik zeggen dat zij elke jonge sportchick finaal aan flarden sport. Zij wel. En hoewel ik mijn buik weer als boekensteun heb kunnen gebruiken (elk nadeel heeft zijn voordeel), terwijl ik mijn lijf liet kussen door de Mediterraanse zon op een comfortabel strandbed, blijf ik Het Lint afstruinen op zoek naar fysiek betere tijden.

Ik loop. En tussen de hoos en hoestbuien door, probeer ik verder te kijken dan de neus van mijn hardloopschoen lang is. Heb ik, op goede momenten, zelfs de tijd en de adem om van de omgeving te genieten. Zie ik dingen die ik voorheen nimmer wist op te merken. Pijpen bijvoorbeeld. Tientallen zijn er. Her en der verspreid door Leidsche Rijn. Gemetselde schoorstenen van een meter of 10, 15 hoog. U heeft ze vast en zeker ook gezien. Maar welk doel dienen deze schoorstenen? Wat is het verhaal van de pijpen? Willekeurig geplaatst, lijkt wel. Maar om de achtergrond van deze uit de kluiten gewassen baksteentorens te doorgronden, moet je de historie van wat nu Leidsche Rijn heet kennen. Hier, in het voormalig buitengebied van Vleuten en De Meern, was het groene en kloppende hart van de glas en tuinbouwindustrie. En om de kassen te verwarmen werden ketelhuizen met uitstekende schoorstenen geplaatst. Vele zijn de slopershamer ten prooi gevallen, maar andere hebben de kogel overleefd en vormen nu een mooie, oudindustriële afwisseling binnen het nieuwbouwwijklandschap. Zo loodrecht en trots als deze schoorstenen staan, zo fier hoop ik binnenkort ook over Het Lint te paraderen. Zonder dat er stoom uit mijn oren komt.