Column Willem Reimers: mixed emotions

MIXED EMOTIONS

Een paar weken geleden was ik, net als iedereen, in de ban van de elfstedenkoorts. Zou het na zoveel jaren toch weer doorgaan? De spanning van het wachten en kijken of het ijs dik genoeg was, zorgde voor een heerlijke opluchting na alle ellendige berichtgeving over het virus. In die dagen ben ik met mijn oude buurvrouw van 86 een rondje gaan rijden door de Alblasserwaard. Er kwamen allemaal mooie herinneringen van vroeger weer naar boven toen iedereen enthousiast aan het schaatsen was. Bovenal hield 98% zich keurig aan de anderhalvemetermaatregel. Dat gebeurde niet toen de dooi na een tiental dagen genadeloos inzette en wij allemaal weer buiten konden zitten op balkons, terrassen en in parken. Helaas sloeg hier de onverantwoorde feestvreugde op een andere manier toe en moesten wij zonodig weer dicht op elkaar zitten en bierdrinkend een ongelooflijke puinhoop achterlaten. Alles wat zo goed was gegaan met de kou, verdween toen de warmte genadeloos toesloeg.

In deze periode werd ik weer geconfronteerd met vele gedachten aan mijn ouders, die in 1940, 21 en 16 jaar waren. Zij hebben nooit een geheim gemaakt van de problemen die zij als jongelui hadden in de oorlog. Mijn vader werd als kadet van de Koninklijke militaire academie in Breda in 1942 als krijgsgevangene naar Stanislau getransporteerd, omdat hij niet voor de Duitsers wilde tekenen. Hij heeft daar vaker in eenzame opsluiting gezeten, omdat hij bijvoorbeeld een medegevangene had gedekt die ontsnapt was. Hij zei later tegen ons dat die eenzame opsluiting fijn was, dan kon je even jezelf zijn. Dat was onmogelijk in een barak met honderden krijgsgevangenen. Na bevrijding ging mijn vader naar Engeland voor een militaire training en stortte met een vliegtuig met 48 bevrijde militairen neer op het strand van Katwijk. Hij was een van de vier overlevenden. Mijn moeder en hij zijn in 1946 getrouwd en wij hebben een superjeugd gehad en tot op hoge leeftijd veel profijt gehad van hun positieve instelling. Moraal van het verhaal: ik hoop de jongelui die zich, nu ze zich zo verschrikkelijk eenzaam en depressief voelen, een klein houvast hebben aan de generatie van hun grootouders die ervoor gezorgd heeft dat zij in weelde en luxe kunnen leven. Het is inderdaad verschrikkelijk wat COVID 19 aanricht, maar besef wel dat je met onverantwoordelijk gedrag je je ouders en grootouders in gevaar brengt. Ik wens alle generaties veel sterkte om deze vervelende en vrijheidsbeperkende tijd op de juiste manier door te komen en dat mijn volgende column weer over de bloemetjes, bijtjes en wat dies meer zij kan gaan, mede door ons aller inzet.