Brief aan Jos ThĂŠvelin 29 april 1992
Genoteerd van originele brief
Beste Jos Nondedju, Nondedju, Nondedju! Hoelang is ’t nu niet al geleden dat ik Jos achter liet in het Barre Verre Mesen; niet vele ketens gekluisterd aan zijn dossiers, geradbraakt op het rad van het notariaat, naakt en weerloos overgeleverd aan bloeddorstige en nooit aflatende erfenissenkwesties, schroeiende en openrijtende openbare verkopen, geselende testamenten en andere testikels. Nondedju, Nondedju, Nondedju! (ik citeer DaniÍl Peren) Jos! Wanneer zie ik u nog een keer? Wanneer gaan we ons nog eens, bij warme avondval, neervlijen in het malse lentegras en koel wit bier drinken en praten... Praten over de mooie vrouwen en ons miserie ermee; over onze vrienden zonder wie we niet kunnen; over de schilderijen die soms zo diep gaan in ons hart dat de tranen in onze ogen komen; en ook over de blues, die onze ziel is, en die op dat kleine mondharmonicaatje zo perfect zingt wat dat wij bedoelen, maar niet kunnen uitleggen. Wanneer gaan we nog eens wandelen in de velden en naar de beesten kijken en de gekke boeren die allemaal, zoals wij, gevangen zaten in de winter en nu, zoals wij, naar de zon en haar warmte snakken. En Mo zal op zijn fietske voor ons uitrijden al wippend en flitsend zoals kleine mannen dat doen en onze vrouwen met hun blinkende ogen zullen achter ons aanwandelen bras dessus bras dessous en misschien onder elkaar over de mannen klappen gelijk schone vrouwen met blinkende ogen dat doen. En wij, gij en ik, zullen naast elkaar wandelen en we zullen zwijgen en weten dat alles goed is... Jos, wanneer zie ik u weer. Ge zijt mijn vriend. Liefs aan Kaat! Philippe.