Het verhaal loopt nu anders
Tekst geschreven door Lily Lee
Het verhaal loopt nu anders
We zijn een gelukkig gezin We zijn een gelukkig gezin met twee lieve dochters: de oudste is Noa/Yamin, haar zusje is de zeven maanden oude Elise Enya Shun, dat “Genade en belofte dat van God komt� betekent. We wonen in een kleine stad in Nederland, Haarlem. Wanneer de lente aanbreekt, gaan we met blijdschap de eerste verjaardag van Elise vieren. Maar, het verhaal loopt nu anders. Elise heeft niet op de lente kunnen wachten.
Voordat ik zwanger werd, vermoedde de arts een keer tijdens een lichaamscontrole dat ik een miskraam heb gehad. Bij het horen van het nieuws, was ik intens verdrietig. Op het moment dat ik mij het meest onrustig voelde, heeft God mijn hart getroost door een hymn <It is well with my soul>, zodat ik diep de vrede in de Here heb ervaren: Vrede omringt mij soms als een rustige rivier Verdriet is soms als een grote storm Ongeacht welke situatie Leert de Here mij diep te weten dat mijn geest kalm kan zijn, kalm kan zijn Ik geloof diep dat vanaf dit moment, God mijn geloof voorbereid op de uitdagingen die zullen komen.
Twee maanden later worden de achtergebleven weefselen door middel van een curettage verwijderd en ontdekken we dat ik geen miskraam heb gehad, maar dat er sprake is van een baarmoederhals poliep. Dank God voor Zijn genade! Na de ingreep maken we plannen om voor een tweede kind te gaan. We willen heel graag dat er een kind samen met Noa gaat opgroeien. Toen uit de eerste zwangerschapstest bleek dat ik niet zwanger was, voelde ik enige teleurstelling. Op een ochtend ging ik in de omgeving van ons huis wandelen. Aan de rivieroever dacht ik aan de bijbelgedeelte uit 1 Samuel 1:10, waar Hanna in haar gebed aan God om een zoon bad, een gelofte deed dat wanneer God haar een zoon zou geven, zij hem zijn hele leven voor de Here zou geven. Ik bad ook tot de Here: â&#x20AC;&#x153;Indien U wilt, hopen we een tweede kind te kunnen krijgen. Ik zal die voor zijn hele leven aan de Here gevenâ&#x20AC;?.
Een week later was ik echt zwanger! Op 24 april 2012 ben ik succesvol thuis bevallen van Elise, het was een heel bijzondere bevalling. Elise betekent “Genade en belofte dat van God komt”. Elise is een volmaakte baby, ze is makkelijk te verzorgen. Je hoeft haar slechts in haar eigen bedje te leggen, muziek van Mozart op te zetten en ze valt in slaap; wanneer zij wakker wordt geeft zij jou een stralende lach. Ik houd ervan om Elise op mijn bed te leggen, naast haar te liggen en een verhaal te vertellen, met haar te spelen. Ik houd ervan mijn gezicht tegen haar gezicht te houden, te genieten van elk moment met haar samen. Elke ochtend wanneer Noa wakker wordt, rent zij als eerste naar het bedje van haar zusje, geeft haar voorzichtig een kus en kijkt stilletjes naar haar. Noa zegt steeds “Kleine Elise, je bent lief!” Voor ons is elk moment met Elise bijzonder kostbaar. Maar, het verhaal loopt nu anders.
Voordat het gebeurde, had Elise hoge koorts, diarree en gaf ze over. Twee dagen later was haar situatie verbeterd. Ze was nog een beetje moe, had weinig trek, maar de koorts was weg. Op die bewuste ochtend zag ik dat ze er ok uitzag, dus bracht ik haar zoals gewoonlijk naar het kinderdagverblijf. Ik verzocht de leidsters wanneer er iets was, contact met ons op te nemen. ’s Middags om half twee ontving mijn man Winner een telefoontje van het kinderdagverblijf. Elise had geen melk gedronken, wanneer ze huilde waren er geen tranen en haar ademhaling was enigszins snel. Winner bracht haar daarom spoedig naar de huisarts, uit controle bleek dat haar ademhaling honderd keer per minuut was. Voor een zeven maanden oude baby is dit veel te snel. Ze werd haastig naar het ziekenhuis gebracht maar de kinderpoli was vervroegd gesloten, dus werd Elise naar een ziekenkamer op de kinderafdeling gebracht. Helaas was dit een verkeerd begin. De co-assistent heeft de hartslag van Elise alleen een beetje gecontroleerd, maar is naar huis gegaan zonder naar de reden van het ziekenhuisbezoek te vragen, noch de brief van de huisarts te lezen. (Na het overlijden van Elise heeft de arts ons verteld dat wanneer de ademhaling van een baby honderd keer per minuut is, er meteen actie genomen moet worden. Niemand heeft hen echter ingelicht). Die dag is er gedurende vier uur geen enkele arts komen kijken naar Elise. Alleen een verpleegkundige die continu water naar het maagje van Elise pompte via een infuus, ze zei dat dit een standaard procedure was. Helaas bleek dit ongeschikt voor Elise. Ze begon over te geven, werd bleek, voelde vreselijk koud aan en haar ademhaling werd alsmaar sneller. Om negen uur ’s avonds kwam er pas een arts kijken. Op dat moment zat ik alleen met Elise. Ik zag dat Elise het erg koud had, er stroomde zeer weinig bloed door haar aderen. Men probeerde op allerlei manieren en met verschillende instrumenten bloed bij haar af te nemen voor een bloedmonster. Elise keek mij pijnlijk aan. Ik wilde haar van deze plek meenemen, haar innig in mijn armen vasthouden en haar warmte geven. Een uur later werd Elise’s ademhaling buitengewoon snel, vervolgens stopte het! Mijn gedachten waren leeg.
Het personeel van de intensive care kwam op dat moment aan en ze probeerden haar te reanimeren. Ik bad tot mijn God: “Hemelse Vader, heb medelijden met deze kleine baby, ik vertrouw haar aan U toe.” Na het gebed had ik vrede in mijn hart, Elise begon dan opnieuw te ademen. De tijd leek heel langzaam voorbij te gaan. Uiteindelijk werd vanuit de medische kant besloten om Elise naar het Amsterdamse VUMC te brengen. Toen Winner met Noa aankwam in het ziekenhuis, lag Elise in een kritieke toestand. We wilden niet dat Noa zag hoe Elise op bed lag, aangesloten op allerlei apparatuur, dus nam ik haar mee naar de andere kant. Rond één uur ’s nachts werd Elise wakker en keek haar papa aan. Winner wenkte ons dat we naar haar moesten komen kijken, maar Noa durfde niet en wilde meteen van de plek weggaan. Winner zag dat Elise voortdurend naar boven keek en probeerde te zien wat Elise’s aandacht trok. Winner denkt dat het mogelijk engelen waren, die Elise mee wilden nemen. De ambulance van het VUMC kwam op dat ogenblik aan. Omdat Noa zich erg oncomfortabel en ongelukkig voelde, besloot ik haar mee naar huis te nemen om even te slapen. Ik heb nooit gedacht dat na mijn vertrek, ik Elise niet meer wakker zou zien. Op het moment dat Elise verplaatst werd naar de ambulance, stopte opnieuw haar ademhaling. Het medisch personeel startte de reddingsactie door middel van borstcompressies - drie uur lang- tot vier uur ’s nachts. Tegelijkertijd was ik met Noa onderweg naar huis. In de taxi dacht ik: “Als God Elise aan ons terug geeft, dan is zij mogelijk niet ongeschonden.” Thuis aangekomen probeerde ik zoveel mogelijk Noa te laten slapen, maar zelf kon ik mijn tranen niet bedwingen. Noa zat naast me en troostte mij.
Om drie uur ’s nachts ontving ik een telefoontje van Winner, ik moest met Noa direct naar het ziekenhuis komen. Ik realiseerde mij dat ik het onder ogen moest zien. Ik kon God alleen vragen ons kracht te geven het tegemoet te treden. Ik legde Elise in de handen van God en vroeg Hem Zijn wil te laten geschieden. Bij het ziekenhuis aangekomen, vertelde Winner mij dat Elise eigenlijk om half twee ’s nachts al stopte met ademen, maar men ging door met de borstcompressies - in afwachting van mij - , zodat ik afscheid van haar kon nemen. Elise was nog warm toen ik haar zag. Het enige dat we op dat moment nog konden doen, was in gebed God vragen ons vrede te geven, Hem te vragen voor Elise te zorgen. Na het gebed vroegen we het medisch personeel te stoppen met de uitwendige hartmassage. Het was een pijnlijk moment dat ik nooit meer zal vergeten. Ik hield Elise innig vast, hoopte dat ze nog leefde, maar ze vertoonde geen enkel teken van leven meer. De infusen werden verwijderd, ze werd in een babybedje gelegd en bedekt met een dekentje. Ik wenkte Noa, zei tegen haar: “Kom naar Elise kijken, ze slaapt, ze is al naar de hemel gegaan”. Met tranen in mijn ogen zei ik: “We houden zoveel van Elise, maar we moeten nu vaarwel tegen haar zeggen, ze komt niet meer thuis. Elise zal geen honger meer hebben, ze zal voor altijd gelukkig zijn in de hemel, Jezus zal voor haar zorgen.”
Op de ochtend van de herdenkingsdienst van Elise zeiden we opnieuw tegen Noa: “Elise is dood, ze heeft mooie kleding aan en ligt in de armen van Jezus. Maar, je zult haar lichaam straks zien. Dat is de laatste keer dat we haar zien, we moeten haar vaarwel zeggen. Op een dag zullen we in de hemel haar terugzien.” Voorzichtig zeiden we tegen Noa: “Als jij ook in Jezus gelooft, zoals papa en mama, dan mag je op een dag ook naar de hemel gaan. We zullen samen Elise weer zien.” Noa hoorde het en zei tweemaal tegen ons dat Jezus ook in haar hartje was. We zijn God zeer dankbaar dat ons hele gezin in de hemel samen kan zijn. Ik geloof diep dat op een dag wanneer we naar ons hemelse huis terugkeren, Elise vast en zeker met een blijde lach en met open armen ons komt verwelkomen.
Na deze gebeurtenis hebben we niet aan God gevraagd: “Waarom?” Nee, dat hebben we niet gedaan. We weten alleen dat we God’s wil moeten gehoorzamen. Ik ben niet dapper en ook niet sterk. Om zoiets dat door merg en been gaat onder ogen te kunnen zien, komt door de steun van Hem – onze God. We danken God, dat Elise een gezinslid van ons is. Zij is onze vreugde; en Noa is onze troost, zij zijn God’s unieke geschenk aan ons. Ondanks dat Elise maar een korte tijd met ons samen is geweest, geloven we diep dat zij “de genade en belofte is die God aan ons heeft gegeven.” In de bijbel staat geschreven: Indien de graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft zij op zichzelf; maar indien zij sterft, brengt zij veel vrucht voort. De eerste vrucht die Elise voortbrengt, is haar zus – NOA.
Natuurlijk, als ouder zijnde willen we heel graag dat we de zo lieve en schattige Elise konden houden, haar zien opgroeien. Maar we mogen niet zelfzuchtig zijn, we weten dat ze in de hemel in vreugde met God samen is en wacht totdat ons gezin herenigd wordt. Dit is een zeer pijnlijke ervaring, we hebben nooit gedacht dat zoiets zou gebeuren. Maar God staat toe dat we pijn dragen, Hij weet inderdaad dat we deze zware last aankunnen. In de bijbel staat: “Want alle tucht schijnt op het ogenblik zelf geen vreugde, maar smart te brengen, doch later brengt zij hun, die erdoor geoefend zijn, een vreedzame vrucht, die bestaat in gerechtigheid.” (Hebreeën 12:11) We weten dat veel mensen bij vrede en voorspoed, nooit een mooi muziekstuk van het leven zullen spelen; maar bij storm en onweer, wordt een weergaloos en melodieus muziekstuk gespeeld – het muziekstuk zal zo mooi zijn dat wij er versteld van raken! Als je met een correcte houding en zienswijze problemen tegemoet gaat, dan zal God je zeker de “later” voort te brengen vruchten overvloediger doen zijn dan in het begin. Moge God u zegenen, dat u ook de redding mag ontvangen en samen naar de hemel gaan. Wat u zult ontvangen, is het eeuwige leven en hoop.
Nawoord: Vier maanden later bevestigt het ziekenhuisrapport dat de dood van Elise het gevolg is van medische fouten. Dit omvat het eerder vertrekken van de arts wegens persoonlijke redenen, waardoor een zieke baby niet op tijd de juiste zorg kreeg; de co-assistent die niet de juiste maatregelen trof gezien de slechte conditie van de baby; de verpleegkundige die te laks was om de spoedkamer op te ruimen en de baby daarom in een normale ziekenkamer plaatste. Hierdoor werd onterecht de procedure van een normale behandeling gevolgd wat uiteindelijk leidde tot de moeilijke ademhaling van de baby en zelfs tot ademhalingsstop… De nog geen één jaar oude Elise heeft vanaf de opname in het ziekenhuis tot aan haar overlijden – 11 uur lang – veel pijn geleden. Zijn wij kwaad? Haten wij de mensen die Elise zo behandeld hebben? Zoals ik net gedeeld heb, heeft God in het gehele proces door Zijn Woord en de vrede die Hij in onze harten gaf, ons in staat gebracht dat we ondanks het intense verdriet, de pijn konden doorstaan. Als zij persoonlijk hun spijt zouden betuigen, zullen wij hen zeker vergeven.We hopen graag dat we Elise weer mogen hebben, maar we kijken ook uit naar de dag dat we als gezin met haar herenigd worden in de hemel.
Als je Jezus Christus wilt accepteren, dan kun je als volgt gaan bidden (met bidden communiceren we met God). Lieve God, dank U wel dat U uw eniggeboren Zoon Jezus Christus hebt gegeven en Hij voor mij aan het kruis is gestorven en is weer opgestaan uit de dood. Mijn redder Jezus, ik heb U nodig! Ik open mijn hart en accepteer U als mijn persoonlijke Redder, wilt U alle zonden in mijn leven vergeven, zodat mijn leven onder Uw bescherming valt en ik Uw kind mag zijn. In de naam van Jezus, amen. (Amen betekent het zij zo).
Kerkgenootschap CEME Bergen op Zoom Rozenstraat 2 4613 AJ Bergen op zoom The Netherlands