De Stamgasten
Leen Dewitte & Tom Cloeckaert
De Stamgasten Leven en werken met natuurvolkeren
We willen dit boek graag opdragen aan iedereen die heeft bijgedragen om van Toast Kannibaal een succesverhaal te maken. Tom en Leen
Inhoud
Hoe het allemaal begon
11
De Mentawai Wie zijn de Mentawai? Op zoek naar de Mentawai Het eiland Siberut De grootste modderpoel ter wereld Oog in oog met de Mentawai Zaagsel en larven Naar het toilet in de jungle Nachtelijk bezoek Het idee Terug naar de Mentawai Een belangrijke meeting Een man in zwembroek in de keuken is taboe, moedermelk in zijn gezicht spuiten niet Huis te koop. Vraagprijs: drie varkens Televisie. Wat is dat? Op een stam kun je rekenen Nachtelijke indringer De nudisten Camera in gevaar
12
De Tamberma Wie zijn de Tamberma? Meest opvallende gebruiken en rituelen Op zoek naar de stam Gekookte pralines Kat als onbijt Racepiloot Timothy Op het matje geroepen door de minister Mag ik haar een pak rammel geven? Kinderen vermoord Medische hulp voor de stam Chef in nood Slangenbeet In de moderne wereld
35
5
De Himba Wie zijn de Himba? Leeuw bij de tent Op zoek naar de Himba Vechten met de stieren om water Rutenda is een leugenaar Ik wil geen witte pil maar een rode Terug naar de Himba Alcohol is vergif Enkel gekken betalen om naar belachelijke kindertekeningen te kijken White only Gestoken door de mug ‘Het is aan zijn hart’ Touché rectal De storm breekt los
54
De Mursi Wie zijn de Mursi? Meest opvallende gebruiken: Op verkenning bij de gevreesde Mursikrijgers Miserie met missionarissen Help uw naaste... niet Dorp voor toeristen Bloederig stokgevecht Vertaler op de vlucht Een chaotische ontvangst Bang voor de bewaker! Kasahoen: wanted dead or alive Happy New Year Dood van een Mursikrijger
81
De Huaorani Wie zijn de Huaorani? Meest opvallende gebruiken Voor wie nog geen vliegangst heeft... en er graag wil krijgen Voorgekauwde brokken op het menu De Huaorani onder druk Op jacht met de indianen Nachtelijk bevalling in de jungle Penis in het nauw De vloek van de congamier
110
6
Thomas belaagd Drinkwater op
De Pokaja Wie zijn de Pokaja? Papoea at last De Pokaja Lemboya en zijn gevaarlijk zwijn Woman taste like chicken Landheren Anonieme dreigbrieven onderteken je best niet met je eigen naam Het mooiste toilet ter wereld The Raskals are coming to kill you
133
De Nahwal Wie zijn de Nahwal? De meest opvallende gebruiken Op zoek naar de ‘Small Nambas’ De gelukkigste en liefste mensen van de wereld Baby gered Traditionele geneeskunde Kava drinken Besnijdenis van kleine jongetjes Afscheid van de Nahwal Generator gestolen De vloek van de weerman
149
De Hamer Wie zijn de Hamer? De meest opvallende gebruiken Vervelende buikkrampen Ontmoeting met de Hamer We staan in de ‘boekskes’ Noodlanding Naakt over de koeien springen Grote clitoris Dokter in de bush Een krokodil als tegenligger
168
Nawoord
188
7
8
De Mentawai leven op een kleine eilandengroep zowat honderd kilometer voor de kust van Sumatra in Indonesië.
De Tamberma leven in het noorden van Togo, in West-Afrika
De Himba leven in het noordwesten van Namibië.
De Mursi wonen diep in de Omovallei van Zuid-Ethiopië.
De Huaorani leven diep in de Amazonejungle van Ecuador.
De Pokaja leven in de mysterieuze hooglanden van Papoea-Nieuw-Guinea
De Nahwal wonen op een eiland van de archipel Vanuatu in Oceanië.
De Hamer leven in de Omovallei in Zuid-Ethiopië.
9
Hoe het allemaal begon
16 juni 2002. De scheidsrechter fluit af. België ligt uit de wereldbeker na een heroïsche strijd tegen Brazilië. Ondanks het onterecht afgekeurde doelpunt van Wilmots ben ik gelukkig. Onze koffers staan klaar… Morgen vertrekken we voor een jaar op reis. Maleisië, Indonesië (Sumatra), Turkije, Iran, Togo, Benin, Ghana, Burkina Faso en de Indische Himalaya staan op het menu. Het voelt heerlijk aan… Kunnen reizen zonder ons druk te hoeven maken over het einde van de vakantie dat al weer in zicht is. Een jaar lijkt immers oneindig lang. We beseffen niet dat deze reis de start wordt van een zevenjarig avontuur waarin we naar de meest afgelegen plekken op aarde zullen reizen. Een soort droom die werkelijkheid wordt, een roes waar we nooit uit willen ontwaken, met een onuitwisbare impact op ons leven.
11
De Mentawai
Wie zijn de Mentawai? De Mentawai leven op een kleine eilandengroep zowat honderd kilometer voor de kust van Sumatra in Indonesië. Ze leven samen in clans, bestaande uit een aantal clusterfamilies. De uma is het centrale huis van een clan. Het is een paalwoning die bestaat uit drie aaneensluitende ruimtes. De uma wordt versierd met jachttrofeeën van de Mentawai. Er hangen dan ook veel apen- en krokodillenschedels. Onder de uma leven de varkens. Die zijn heel belangrijk in de Mentawaicultuur. De mannen dragen lendendoekjes van boomschors. De vrouwen hebben rokjes. Ze tatoeëren hun lichamen en scherpen hun tanden tot ze vlijmscherp zijn. Dat laatste is al een tijdje verboden door de Indonesische regering. Daarom komt het nog maar zelden voor. Hun dagelijks voedsel is geroosterde sago. Dat is het meel van de sagopalmboom. Ze jagen met pijl en boog op apen en wilde varkens. Ze kweken ook varkens en kippen. Larven die in de sagobomen leven zijn een lekkernij. Het eten wordt enkel bereid door de vrouwen. Ze staan heel dicht bij de natuur en ze hebben er dan ook veel respect voor. Ze zullen nooit een boom omhakken of een plant uittrekken voor ze daarvoor eerst aan de plant zelf vergiffenis vragen. Ze geloven in geesten die leven in planten, bomen en rivieren. Ziekte en dood zijn het gevolg van een vloek die uitgesproken wordt door een boze geest omdat je de natuur niet hebt gerespecteerd. 12
De medicijnmannen zijn de leiders van de clan. Ze hebben een heel grote kennis van plantengeneeskunde. Met ceremonieĂŤn en gezangen raken de medicijnmannen in een soort trance, en zo komen ze in contact met de geesten. Er zijn heel wat taboes, en het doorbreken ervan kan de geesten ontevreden stemmen en rampspoed over de clan brengen. Door eeuwenlang afgezonderd in de jungle te leven hebben de voeten van de Mentawai zich genetisch aangepast aan hun leefomgeving. Ze hebben heel brede voetzolen, die ze rond de boomstronken kunnen klemmen om gemakkelijk naar boven te klimmen. Hun voeten bieden ook een stevig houvast als ze tussen de modder over de omgevallen boomstammen balanceren. Ze maken condooms van kippendarmen om aan gezinsplanning te doen.
Op zoek naar de Mentawai In de haven van Padang op het Indonesische eiland Sumatra heerst een chaotische drukte. We bevinden ons aan boord van een roestig cargoschip dat ons deze nacht zal overvaren naar de Mentawai-eilanden, een eilandengroep in de Indische Oceaan. Het schip wordt volgestouwd met zakken, dozen, voedingswaren, ijzerwaren, kakelende kippen‌ Voor de passagiers zijn er geen stoelen of zitbanken, laat staan slaapcabines. Op het volgestouwde dek wringen de mensen zich dan ook tussen en boven hun waren. Met plastic zeilen bouwen ze kleine afdakjes. Werkelijk elke vierkante centimeter op het schip wordt ingenomen. Iedereen heeft een plekje, behalve wij natuurlijk. Alleen op de door zout aangevreten roestige vloer die bedekt is met een smurrie van olie en modder is er hier en daar nog wat plaats. Moeten wij hier zitten en proberen te slapen? 13
Volgens plan zou de boot om vier uur in de namiddag vertrekken. Vreemd, want dan is het eb, en dan is de havengeul te ondiep om uit te varen. We zeggen tegen de kapitein dat ze dat toch op voorhand wisten, en dat het dus geen zin had om iedereen om twee uur ’s middags te laten inschepen, maar hij kijkt ons niet begrijpend aan. Hij lacht zijn rotte tanden bloot en zegt: ‘This boat very good boat.’ Tegen acht uur ’s avonds komt de voltallige bemanning in actie. Eindelijk kunnen we vertrekken. Maar de crew gooit de trossen niet los, de kapitein luidt de hoorn niet om uit te varen. Nee, ze verlaten de boot. ‘Hey, where are they going?’ roepen we. ‘They go reterant!’ Verdomme, nu gaan die mannen nog eten ook. Uiteindelijk is het elf uur ’s avonds, maar liefst negen uur nadat we ingescheept zijn, als de boot de havengeul van Padang uit vaart. Op open zee steekt een felle wind op en woeste golven beuken in op het schip. Telkens spuwen ze daarbij een nevel van zout water over ons uit. De regen valt nu met bakken uit de hemel. Mensen verschuilen zich onder hun plastic afdakjes. We zijn doorweekt en rillen van de kou. We smeken de kapitein of we binnen in zijn cabine mogen. Er hangt een penetrante geur van dieselolie, vermengd met braaksel van de zeezieken. Uit een openstaand luik naar de machinekamer klinkt een oorverdovend gebrul. Toch liggen op de grond, kriskras door elkaar, slapende mensen. Ze behoren net als wij tot de geprivilegieerden die deze nacht in de droge stuurcabine mogen doorbrengen. Vipgasten. Met duwen en wringen bemachtigen we een plaatsje op de kleverige, door zout en olie aangevreten linoleumvloer. Ik doe een poging om mijn ogen te sluiten en te dromen van hagelwitte zandstranden en een azuurblauwe zee. Maar mijn benen jeuken en mijn wangen tintelen. Leen is al overeind gesprongen en ze knipt haar hoofdzaklampje aan. Help! Kakkerlakken! Megagrote… Het zijn er tientallen, honderden, duizenden! Op de muren, op het plafond, op de 14
vloer, ze kruipen over de mensen, steken hun voelsprieten langs wangen en lippen... Bwàààk... ga weg, rotbeesten... Dan is er plots een knal, gevolgd door stilte. De motor is uitgevallen. Het schip danst stuurloos op de golven. Geroep en geschreeuw van de bemanning. Een jonge kerel trekt zijn kleren uit, zet een duikbril op en springt overboord. Zijn collega’s schijnen met zaklampen in het water. Na verschillende pogingen komt de duiker boven met een stuk visnet dat verstrikt was geraakt in de schroef. We kunnen verder varen en ons gevecht tegen de kakkerlakken voortzetten. Na een slapeloze nacht doemen in de ochtend de contouren op van een in ochtendnevel gehuld eiland. Siberut! Bestemming bereikt.
Het eiland Siberut Het eiland Siberut is één groot ondoordringbaar oerwoud. Behalve in het havendorpje Muara Siberut, waar we aanmeren, zijn er geen wegen, geen elektriciteit, geen telefoon, geen radio of tv, geen koelkasten... laat staan hotels, bedden of douches. We komen hier dan ook niet voor een luxevakantie. We gaan op zoek naar de Mentawai die diep verscholen in de jungle leven. In het havendorpje maken we kennis met Puineng. Hij is een ‘gemoderniseerde’ Mentawai en hij spreekt een klein beetje Engels. We huren een gemotoriseerde tweetaktkano met bootsman om stroomopwaarts het mysterieuze binnenland te verkennen. De rivier slingert zich door het ongerepte woud. De natuur is prachtig en de boot vaart tergend traag. Door de lage waterstand zitten we voortdurend vast en moeten we uitstappen om de boot te verslepen tot het water weer diep genoeg is. Doorweekt kunnen we dan opnieuw in de kano gaan zitten, op de smalle plankjes die dienst doen als zitbank. Voor het achterwerk zijn ze een marteling. De zelfgefabriceerde buitenboordmotor van vijfentwintig pk drijft via een as van drie meter lang een klein schroefje aan. Verschillende keren 15
breekt die schroef af als ze de stenen raakt in het ondiepe water. Gelukkig is de bootsman hier op voorzien. Hij heeft een heleboel reserveschroeven mee. Het is al donker als we na een boottocht van tien uur met een ondraaglijke pijn aan ons zitvlak aanmeren. We overnachten op een strandje langs de rivier. Vanaf hier moeten we morgen te voet verder door de jungle.
De grootste modderpoel ter wereld Bij het ochtendgloren nemen we afscheid van onze bootsman. Samen met Puineng en een drager, die zichzelf Bruce Lee noemt, trekken we te voet verder. Tot onze verrassing is het niet de dichte begroeiing die onze tocht moeilijk maakt, maar de immense massa bruine, grijze en mosgroene modder waar we door moeten ploeteren. Welkom in de grootste modderpoel ter wereld! In het begin proberen we nog de modder zoveel mogelijk te ontwijken door van boomwortel naar boomwortel te springen of door te laveren op omgevallen boomstammen. Maar na een paar onvermijdelijke glij- en valpartijen, waarbij we van kop tot teen onder de modder zitten, kan het ons allemaal niks meer schelen. We gaan het gevecht met deze smurrie resoluut aan: bij elke stap zakken we tot onze knieĂŤn diep in de vieze troep. Het vraagt nogal wat behendigheid om je been uit de modder los te trekken zonder daarbij je schoen te verliezen. Een plots opstekend hels tropisch onweer maakt het er allemaal niet beter op. Maar het meest frustrerende is dat Puineng en Bruce Lee schijnbaar zonder problemen en met een ongelooflijke elegantie door deze brij huppelen. Om de oranjebruine riviertjes te kruisen, die door de hevige regen hoog staan, moeten we met onze bagage op ons hoofd door de rivier waden. Leen, die maar een meter achtenvijftig groot is, kan maar net haar hoofd boven water houden.
16
Oog in oog met de Mentawai Doorweekt en uitgeput bereiken we in de late namiddag de uma – het traditionele huis van de Mentawai – van de clan van medicijnman Aman Lau Lau. Daar staan we dan, oog in oog met een twintigtal Mentawai. Aman Lau Lau draagt een lendendoek van boomschors. Zijn graatmagere lichaam is van top tot teen getatoeëerd met lijnen en symbolen. Tussen zijn lippen hangt een verslenste sigaret. De vrouwen laten ongegeneerd hun verlepte borsten zien. Hun tanden zijn gescherpt als schoonheidsideaal. Aman Lau Lau en zijn familie zijn verrast en opgewonden over ons onverwachte bezoek. Wij bekijken hen en zij bekijken ons. Ze zien er prachtig uit met hun getatoeëerde lijven, hun mooie hoofddeksels en versieringen. Wij daarentegen moeten er voor hen met onze modderige kleren, bezwete lijven en vettig haar als vieze landlopers uitzien. Is het misschien ook uit medelijden dat ze ons zo gastvrij ontvangen? We mogen bij hen overnachten. De vrouwen lopen meteen de keuken in om eten voor ons te bereiden.
Zaagsel en larven Op de harde plankenvloer gaan we samen met het gezin van Aman Lau Lau ‘aan tafel’. Op het menu staan sagosticks, het dagelijkse voedsel van de Mentawai. Sago is het binnenste van de sagopalmboom. Die wordt ontschorst, en de boomstam wordt enkele maanden geweekt in de rivier. Daarna worden de wak geworden houtvezels met de voeten geplet tot een brij. Na droging krijg je dan een soort meel dat wordt opgerold in een bananenblad en geroosterd boven een houtvuur. Het is toch even schrikken als je dat voorgeschoteld krijgt. Boom eten... zaagsel eten... even voelen we ons houtwormen. Het spul is nogal kauwgumachtig van structuur en het heeft weinig smaak. Ik ben geen grote held in het eten van ‘vieze’ dingen en ik krijg 17
het voedsel maar moeilijk door mijn keel. Ons bezoek is voor de Mentawai een speciale gebeurtenis. Ze hebben dan ook nog voor de ultieme delicatesse gezorgd: levende sagowormen. Het zijn dikke witte larven van zowat drie centimeter lang, die in de sagoboom leven. Bai Dita toont hoe je ze eet. Ze neemt een levende larve, bijt de kop eraf en spuwt die uit op de vloer. Daarna steekt ze het nog kronkelende beestje in haar mond. De Mentawai roepen in koor: ‘Mahero mahero’, wat zoiets betekent als ‘lekker, lekker’. Dan krijgen we elk een bananenblad met een tiental dikke larven in onze handen geduwd. Wij zijn de eregasten, deze delicatesse mogen we dus helemaal alleen verorberen. Weigeren kan echt niet. De mannen hebben de larven speciaal voor ons gezocht. Een twintigtal Mentawai kijken ons vol verwachting aan. Ze genieten ervan dat ze ons het beste van het beste kunnen aanbieden. Ik murmel tegen Leen iets van: ‘Ik zie dat niet zitten, ik wil hier weg.’ Maar er is geen ontsnappen aan. Leen neemt een larve, bijt de kop eraf en knabbelt het beestje helemaal op. Haar gezicht verraadt geen walging. Ze glimlacht en zegt als een volleerde Mentawai: ‘Mahero, mahero.’ Ik raap al mijn moed bijeen. Als ik door de rubberachtige huid bijt, lijkt het alsof een grote etterbuil in mijn mond openspat. De uitdrukking op mijn gezicht spreekt blijkbaar boekdelen want er ontstaat grote hilariteit in de uma. De Mentawai lachen zich een breuk en trekken, terwijl ze mij imiteren, gekke bekken. ‘Haha, die blanke lust geen sagowormen, stel je dat voor!’
Naar het toilet in de jungle De Mentawai wijzen ons onze slaapplaatsen aan op de grond van oneffen losliggende planken. Ze laten hun vloerplanken los liggen en daar is een goede reden voor. Voor het slapengaan zien we hoe medicijnman Aman Dita neerhurkt, een plank wegneemt, zijn lendendoek opzijschuift en... hopla... 18
de varkens onder het huis hebben ook weer iets te eten. Het mag voor ons dan wel vreemd lijken, maar eigenlijk is het een briljant systeem van recyclage en een goedkope manier om je dieren te voederen. Maar ook zelf op die manier ‘naar het toilet gaan’, aangestaard door veertig nieuwsgierige Mentawai-ogen, is me toch net iets te veel gevraagd. Ik strompel een honderdtal meter door de modder de jungle in, op zoek naar een beetje privacy. Maar ik ben nog maar net neergehurkt of er staan al twee grote hongerige varkens, die me blijkbaar gevolgd zijn, me knorrend aan te kijken. Ze wachten op hun portie Belgian chocolate. ‘Ksssst! weg! Vort! Maak dat je wegkomt, stomme varkens! Vooruit, weg’. Die rotbeesten verstaan duidelijk geen Nederlands. Als ik er de eerste lading uitpers, die trouwens een heel verdachte consistentie heeft, hebben de varkens zelfs het fatsoen niet om te wachten tot ik klaar ben. Luid knorrend sluipen ze dichterbij en proberen ze toe te happen. Ik sla ze weg, maar ze beginnen theatraal te knorren en te kelen, alsof ze vermoord worden. Het is een ronduit gênante situatie. Was ik ook maar gewoon naar het toilet gegaan zoals de Mentawai.
Nachtelijk bezoek Sowieso valt er op de harde plankenvloer niet te slapen. Hoe we ook draaien en keren, de pijn aan ons bekken is niet te harden. We kunnen enkel klaarwakker liggen luisteren naar het gewroet, gesmek en gesnuffel van de varkens die onder ons zitten. Af en toe krijgen ze het met elkaar aan de stok, en het gekrijs dat ze daarbij maken gaat door merg en been. Terwijl de Mentawai vredig liggen te ronken krijgen we samen de slappe lach... Al weten we niet of het van miserie is of van plezier. Toch zouden we dit voor geen geld willen ruilen met een jaarlijkse all-in vakantie in een luxueus resort.
19
Het moet een uur of drie ’s nachts zijn als twee mannen met fakkels met veel lawaai de uma binnenstappen. Ze komen terug van de jacht. Op hun rug dragen ze een nog levend wild zwijn. Vlees! Op enkele seconden tijd is iedereen in de hut klaarwakker. Medicijnmannen Aman Lau Lau en Aman Dita beginnen op monotone wijze te zingen. De nek van een kakelende kip wordt gebroken. De keel van het krijsende zwijn wordt overgesneden en in een mum van tijd is het beest in stukken gehakt. Wat net nog ons bed was, is nu plots een bloederig slachthuis geworden. Het hart wordt uit het varken gerukt en in het licht van een olielamp door de medicijnmannen minutieus bestudeerd. Ze lezen in het nog warme hart de toekomst. Volgens onze tolk Puineng ziet die er heel rooskleurig uit. De medicijnmannen zijn dan ook heel tevreden. De uitgemergelde hongerige honden, die helemaal door het dolle heen zijn door al dat lekkers, worden door de kinderen van het vlees weggehouden. Als een van de schurftige honden zich te dicht bij het vlees waagt, wordt hij achterna gezeten met een lange stok waarop een termietennest vastgebonden is. Voor de graatmagere honden staat er dus geen vlees op het menu. Het varkensvlees wordt met ingewanden, bloed, kop, poten en beenderen in een grote kookpot op het houtvuur gezet. In onze ogen is het een sudderende, walgelijke brij, maar voor de Mentawai wordt het deze nacht één groot smulfestijn.
Het idee Uiteindelijk verblijven we tien dagen bij de Mentawai. We ploeteren door de modder van clan naar clan. Telkens worden we ongelooflijk gastvrij ontvangen en onmiddellijk opgenomen in de familie. Het vochtige klimaat is meedogenloos. Niks droogt hier. Elke ochtend moeten we onze zurig ruikende natte kleren en zompige schoenen aantrekken. Na enkele dagen beginnen 20
onze kleren letterlijk te beschimmelen. Ook het ontbreken van enige luxe is hard. We doen bijna geen oog dicht en we hebben bijna niks te eten. We dromen van biefstuk friet met een goeie klodder mayonaise en van spaghetti bolognaise met een gigantische berg kaas. Soms vragen we ons af waarom we onszelf dit aandoen. Maar wat we van dit verbazingwekkende Mentawaivolk terugkrijgen maakt het allemaal de moeite waard. De puurheid die deze mensen uitstralen, de harmonie waarmee ze met de natuur leven, de onschuldige naïviteit waarmee ze ons benaderen, het respect waarmee ze met elkaar en met ons omgaan zijn verrijkend, maar ook confronterend. De Mentawai houden ons als het ware een spiegel voor, en het beeld dat we te zien krijgen is niet fraai. Wat zijn wij westerlingen toch eigenlijk een onwaarschijnlijk arrogant en afgestompt volk. We leven dan wel in een hypertechnologische luxemaatschappij, we krijgen de beste scholing, we hebben voet op de maan gezet, we kunnen met een druk op een knop een hele stad uitroeien, we zijn heer en meester over alles en iedereen… maar hier bij de Mentawai besef ik: eigenlijk weten we niks. Niet zij, maar wij zijn de primitieven. Deze mensen zijn gelukkig, en daar hebben ze geen Louis Vutton sacoche, geen blitse bmw, geen iPod of Prozac voor nodig. Ik wou dat ik kon zijn zoals zij, gewoon gelukkig met wat ze hebben. Tot rust komen bij het geluid van een klaterend watervalletje. Kunnen genieten van een gouden zonsondergang. Wegdromen bij het gezang van een vogel. Niet die eeuwige drang hebben om ‘iets’ te bereiken, de rusteloosheid nooit tevreden te zijn en altijd iets anders te willen. Maar hoezeer ik dat ook zou willen, ik ben niet meer dan het product van mijn opvoeding en onze samenleving. Ik besef dat ik nooit zal kunnen bereiken wat deze mensen hebben: innerlijke rust en pure echtheid. Op een middag, badend in de rivier, komen we op een idee! Als dit verblijf bij de Mentawai op ons – die de voorbije tien jaar toch al redelijk wat gereisd hebben in afgelegen streken en 21
vaak in heel oncomfortabele omstandigheden – nog zo’n impact kan hebben, wat zou het effect dan wel zijn op een Vlaams gezin met weinig reiservaring? Hoe zouden zij reageren als ze uit hun veilige luxueuze omgeving geplukt worden en zonder voorbereiding hier of bij een andere stam gedropt worden? Zouden ze in staat zijn de cultuurshock te overwinnen en vriendschap te sluiten met de stam? Zouden ze hierdoor beseffen dat ons ogenschijnlijk rijke leven in België soms ook heel arm is. Zouden ze in staat zijn hun vooroordelen te overwinnen en in te zien dat die ‘primitieve wilden’ ongelooflijk warme mensen zijn. Zouden ze erbij stilstaan dat het kleinburgerlijke bestaan bij ons soms zo onnoemelijk stompzinnig is? Zo ontstaat daar in een modderig riviertje het idee om dit in een tv-programma te gieten. Stel je voor dat we een zender van dit idee kunnen overtuigen. We zouden kunnen reizen naar de meest afgelegen uithoeken van de wereld! Voor ons is dat de ultieme droom. Al van toen ik tiener was droomde ik ervan documentaires bij stammen te draaien. Maar helaas is daar in België geen markt voor, en dus ook geen interesse van de zenders. Ongeveer een jaar later komen we terug in België en maken een afspraak met de vrt, waar Leen de voorbije acht jaar als regisseur heeft gewerkt. We slagen er met ons enthousiasme vrij snel in de programmadirectie van het idee te overtuigen. Maar zoals zo vaak in de televisiewereld wordt er geen finale beslissing genomen. Na negen maanden wachten besluiten we het voorstel ook voor te leggen aan vtm. We krijgen onmiddellijk een afspraak met filmregisseur Jan Verheyen, op dat moment programmadirecteur bij vtm. We ontmoeten hem ’s morgens, en in de late namiddag ontvangen we al het verlossende telefoontje. Vtm wil er mee in stappen. De adrenaline raast door ons lichaam en de endorfine spuit onze neusgaten uit. Zelden hebben we ons gelukkiger gevoeld.
22