Bekentenissen van een minnares
Milla Fonteyne
Bekentenissen van een minnares
Iedere gelijkenis met bestaande personen en situaties berust op louter toeval.
Voor mijn oma. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Het is onzin zegt het verstand Het is wat het is zegt de liefde Het is tegenslag zegt de berekening Het is alleen maar pijn zegt de angst Het is uitzichtloos zegt het inzicht Het is wat het is zegt de liefde Het is belachelijk zegt de trots Het is lichtzinnig zegt de voorzichtigheid Het is onmogelijk zegt de ervaring Het is wat het is zegt de liefde (Erich Fried, Wat het is)
Prelude
Enkele jaren geleden zat ik op een drukkend hete zomerdag op de Scheldekaai, helemaal ten zuiden van de stad. Ik was er naartoe gevlucht met een fles rode wijn die ik langzaam maar zeker leeggoot in mijn keel. Zwelgend in de drank, in mijn woede en verdriet, wilde ik dat moment gesymboliseerd zien in verdrinking. Verscheurd als ik me voelde, speelde ik met de drastische gedachte om mijn bittere tranen te vermengen met het water van de Schelde. Ik wilde de verliefdheid en het verdriet van me afschudden. Ik wilde het gevoel dat mij eens zo stimuleerde, maar me uiteindelijk bijna tot waanzin dreef, vergeten. Want als ik kon vergeten, dan kon ik opnieuw beginnen. Om te ontdekken of er überhaupt nog wel íets restte. Natuurlijk zou ik niet springen. Maar het ondraaglijke besef van een ten einde gelopen liefde schreeuwde zo wanhopig in mij, dat ik mezelf troostte met de mogelijkheid van een nog nefaster einde. O, wat zou iedereen opkijken en o, wat zou hij plots beseffen wat hij zomaar – zonder verpinken – weggooide! Maar de zon ging stilaan onder, en mijn triestheid maakte plaats voor leegte. Ontnuchterd, maar nog steeds dronken, keerde ik terug.
‘Salsa?’ Voor ik het goed en wel besefte, nam hij mijn hand en trok me de dansvloer op. Hij duwde me tegen zich aan en ik was op slag dronken. Zijn geur was onwaarschijnlijk juist. Hij was goddelijk. Onmogelijk te definiëren. Gewoon perfect. Zijn zware lijf drukte zich tegen het mijne en ik probeerde me te concentreren op het ritme om niet uit de maat te vallen. Drie minuten in de hemel en dan een handkus die me wakker schudde. ‘Bedankt...?’ ‘Eh... Ina. Ja, jij ook bedankt.’ Ik strompelde naar de zijkant van de dansvloer. Wankel op de benen. Hij liep met me mee. ‘Ik wist niet dat je zó kon dansen,’ zei ik verlegen. Victor lachte trots. ‘Jij danst ook niet slecht.’ Een dame plukte hem helaas meteen weer bij me weg. En voor ik het wist verdween hij weer op de dansvloer voor de rest van de avond. We hadden elkaar voor het eerst ontmoet tijdens mijn laatste jaar aan de universiteit. Hij was op dat ogenblik eenenvijftig, ik bijna zesentwintig. Net zo oud als zijn huwelijk. Om mijn studies te kunnen bekostigen, kluste ik tijdens de weekavonden bij als poetshulp in een grote multinational. Ik was verantwoordelijk voor twee reusachtige verdiepingen en ik dweilde er de vloeren, haalde vuilbakken leeg, stofzuigde er vergaderzalen. Het waren lange, rechthoekige zalen met twee rijen eilanden van telkens vier desks. Aan elk uiteinde van de zaal lagen drie aparte kantoren voor de directie en projectmanagers. In een van deze kantoren zat hij op een avond nog te werken achter zijn bureau. De deur stond open en ik moest er langs om de lift te nemen. Toen ik per toeval binnenkeek, stond ik aan de grond genageld. Zijn grijsgroene ogen staarden een fractie van een seconde indringend naar de mijne. Het moment was zo belachelijk kort dat ik zelfs niet één keer met mijn ogen had kunnen knipperen. Maar het was lang genoeg om voorgoed mijn dwaze lot te tekenen. In het luttele ogenblik dat zijn blik de mijne kruiste vond in mijn wezen de grote omwenteling plaats. De kaakslag van mijn bestaan. Mijn adem stokte, mijn
hart stond stil. Een ijskoude rilling kroop over mijn rug. Toen ik de hoek om was, leek het of ik eeuwig in die deuropening had gestaan, kijkend in zijn ondoorgrondelijke ogen. Zijn uitstraling en voorkomen hadden me de adem ontnomen. Hij had veel weg van Bryan Ferry, een tamelijk smal gezicht met priemende ogen boven een lange neus en een strakke mond. Hij had dezelfde dikke bos grijs golvend haar. Een stijlvol maatpak gaf zijn voorkomen iets gracieus. Iets koninklijks. Het verwonderde mij dan ook niet toen ik vernam dat hij Victor De Coninck heette. Victor zat achter zijn bureau en had gewoon maar opgekeken toen ik voorbijkwam. Maar die blik zal ik nooit meer vergeten. Die zorgde ervoor dat ik buiten zinnen raakte van kinderlijke verliefdheid. De zes daaropvolgende maanden bleef ik met plezier werken als poetshulp. Ik haalde weliswaar een mastergraad aan de universiteit, maar nam toch extra uren aan, in de hoop Victor zoveel mogelijk te kunnen zien. Dag in dag uit ging ik voorbij zijn deuropening, hopend hem er aan te treen. Uitgelaten was ik als hij er zat, verloren was mijn tijd als zijn bureau leeg bleek bij zijn afwezigheid. Niemand wist van deze verliefdheid. Het was mijn geheim, dit dagelijks pleziertje. En het was aanvankelijk ook niet meer dan dat. Maar vanavond was ik Victor totaal onverwacht tegen het lijf gelopen na het werk, op dit latinofeestje. De eerste uren keken we alleen maar naar elkaar, elk van zijn kant naast de dansvloer. Ik bekeek hem terwijl hij danste. Hij keek hoe ik danste. Dit is hem ongetwijfeld. De man van mijn dromen.
ď™Œ
De roes van mijn verliefdheid maakte het fantastisch. Alles werd plots buitengewoon spannend en opwindend. Over de doordeweekse dingen daalde een glans neer die er anders niet hangt. Stralend stapte ik een week later naast mijn roommate Mel in de wagen. Ik wist nu waar Victor uitging. En wij gingen er ook heen. Onderweg bekende ik aan Mel dat ik verliefd was. ‘Mel, ik moet je iets kwijt. Die Victor van op het werk, die knappe manager... Die was vorige week op dat feestje.’ ‘Victor... Victor? Wie is dat ook alweer?’ ‘Je weet wel, ik heb je toch verteld dat ik het kantoor poets van een ongelofelijk knappe man. Die oudere man, die er ondanks zijn leeftijd nog zo sexy uitziet.’ ‘Ja?’ ‘Ja!’ Ze besefte nog niet goed dat het mij menens was. ‘So?’ ‘Hij kan dansen, joh, wauw, we hebben zelfs samen een salsa gedanst. Oooo...’ Ik gierde het uit terwijl Mel beweerde dat ik gek was. Ze parkeerde haar auto en opgewonden zocht ik even later Victor tussen de massa. Vrij snel kreeg ik hem in het vizier. Ik stompte Mel in haar zij. ‘Kijk, dat is hem. Daar, op de dansvloer.’ Mijn hart maakte een sprongetje toen ik hem zag. ‘Holy shit, meid. Dat is inderdaad een ferme vent! Mag er zeker zijn, ik begrijp je helemaal.’ We stonden hem samen te begluren toen Mel droogjes constateerde dat hij wel een trouwring droeg. ‘Ik weet het. Maar zie jij een vrouw? Hij danst met tientallen verschillende vrouwen. Welke zou dan zijn eigen vrouw zijn? Is ze hier wel?’ Victor zag me plots en kwam meteen bij ons staan. Hij gaf me een zoen en stelde zichzelf voor aan Mel. ‘Leuk feestje, hé?’ ‘Veel volk wel.’ Mel vroeg of hij hier alleen was.
‘Nee, we zijn hier met de hele bende. Heel de dansschool is hier. Als jullie willen dansen, dan introduceer ik jullie graag.’ We wisten niet wat te zeggen. Mel besloot om ons alleen te laten en ging drankjes halen. Victor keerde zich meteen naar mij. ‘Dit is wel even iets anders, hé, dan bij ons op de firma!’ Hij moest het in mijn oor schreeuwen omwille van het lawaai. Ik lachte. ‘Anders moeten we even naar buiten gaan, op het terras. Want ik versta je niet.’ In de frisse avondlucht praatten we verder. ‘Dat is wel toevallig, dat we elkaar uitgerekend hier tegen komen!’ zei ik. ‘Ik zou nooit gedacht hebben dat jij zo kon dansen, telkens als ik je zo aan je bureau zag zitten.’ ‘Nee?’ Hij keek me verbaasd maar toch geamuseerd aan. ‘En waarom niet?’ ‘Eh, jij bent toch al wat ouder...’ ‘Om te dansen ben je nooit oud genoeg.’ Op dat ogenblik kwam er een oudere dame vragen om te dansen. Hij bedankte haar om met mij verder te kunnen praten en stuurde haar weg met de belofte dat hij haar later zou komen halen. ‘En jij? Waar hou jij je zoal mee bezig naast het schoonmaken van mijn kantoor?’ ‘Ik ben net afgestudeerd. En ik heb nog geen zin om een ‘echte’ baan te gaan zoeken. Niet dat ik neerkijk op het poetsen, integendeel, maar ik werk altijd alleen en ik heb niet het gevoel dat ik me moet bewijzen. Ik vind het best leuk, niet teveel nadenken, daar wordt een mens toch alleen maar somber van...’ ‘Wat een statement!’ We proestten het uit. ‘En jij? Vertel! Getrouwd, kids?’ Ik wilde meer over hem weten. Victor knikte. ‘Twee knappe jongens.’ ‘Hoe oud?’ ‘Eenentwintig en bijna drieëntwintig.’ ‘Tof.’ Gelukkig klonk er juist een nieuw salsadeuntje. ‘Kom, laat ons nog wat dansen.’ De rest van de avond plakten we zowat aan elkaar. Voor we het wisten was het een uur over middernacht en gingen de lichten aan. We waren niet uit elkaars buurt weg te slaan. Ze moesten ons bijna buiten zetten
om de zaak te kunnen sluiten. ‘Goh, ik ben nog niet moe.’ ‘Nee, ik ook niet. Het was super. Kunnen we niet ergens anders gaan dansen?’ Victor wist niet meteen een club die op zondagnacht nog open zou zijn. ‘Jullie kunnen nog altijd een wijntje komen drinken bij ons.’ Mel kwam plots achter ons naar buiten. Ik was haar compleet vergeten. ‘Ik heb nog een fles witte koud staan...’ Ze knipoogde naar mij. Victor stond voor mijn boekenkast naar mijn boeken te kijken terwijl Mel de fles wijn ontkurkte. Het was bijna twee uur in de ochtend. Hier stond hij nu, in mijn woonkamer, naar de ruggen van mijn geliefkoosde boeken te kijken. Wat is hij knap, zo groot en struis. Zijn lijf had iets logs en toch lag er een zekere elegantie in die nonchalance. Ik zou wel... ‘Wauw, van wie zijn die boeken?’ Ik schrok op uit mijn gedachten. Victor richtte zich verwonderd tot mij. Mel riep vanuit de open keuken dat de boekenkast grotendeels mijn domein was, terwijl ze de stop uit de fles wijn wipte en naar ons toe liep om in te schenken. ‘Plato’s Symposium, Aristoteles’ Over Melancholie, Sartre en de Beauvoir... Zelfs Einstein! Lees jij dat echt allemaal?’ Hij nam een slok wijn en draaide zich weer naar de boeken. ‘Aan Sartre ben ik nooit begonnen,’ antwoordde ik. ‘Waarom? Ken jij soms iets van filosofie?’ Hij lachte. ‘Nee, absoluut niet, ik ben maar een droge ingenieur. Van een heel ander kaliber dus dan je filosofen...’ ‘Och, dat valt best mee hoor. De meeste boeken hebben we in de colleges besproken. En die van Einstein is maar een bundel fragmenten uit zijn dagboeken. Mooie stukjes over godsdienst en zingeving, maar zeker niet zijn relativiteitstheorie. Daar zou ik zelfs niet eens aan beginnen.’ ‘Ik denk er al langer aan om me ook eens te verdiepen in de filosofie. Lijkt me heel erg boeiend. Maar tevens zo ontzettend moeilijk. Eerder iets voor het einde van een leven. Misschien begin ik er wel mee als ik met pensioen
ben. Kan ik dan bij jou te rade komen?’ Hij keek recht in mijn ogen. Maar ik had geen zin om over filosofie of een pensioen te praten. Ik wilde Victor beter leren kennen. Wat voor iemand was hij? Zes maanden was ik nu al stiekem verliefd. Maar tot vorige week had ik zelfs geen woord met hem gewisseld. Ik begluurde hem wel dagelijks terwijl hij overwerkte en ik zijn koffiekopjes opruimde. Hij werkte al heel zijn hele leven in hetzelfde bedrijf. Hij was dus getrouwd en had twee zonen. Blijkbaar was hij ook nog een fervent danser. ‘Is een pensioen niet het uitgelezen moment om op reis te gaan, om alle dingen te doen waar je zin in hebt? Zoals dansen? Jij danst zo goed! Hoe lang moet je daarvoor al wel bezig zijn?’ Hij ging zitten en proefde van de wijn. Mel en ik gingen in kleermakerszit voor hem zitten, als twee kinderen die benieuwd waren naar het verhaal dat zou volgen. ‘Goh, dat moet nu toch al een jaar of zeven zijn. Heb het salsavirus in Cuba opgedaan. Ben daar naar een ongelofelijk grand ballet geweest. Die Cubanen, aaaaaarh...’ Zijn blik zweefde weg naar een voor ons onzichtbare herinnering. Ik knipoogde: ‘Die Cubaanse vrouwtjes zeker?’ ‘Ja, dat ook!’ lachte hij. ‘Geef toe, het is toch een verslavend ritme om een vrouw op mee te voeren, de salsa.’ ‘Ja, inderdaad, maar wel vermoeiend! Dat dansen op hakken is toch ook niet alles. Mijn voeten doen eigenlijk vreselijk veel pijn...’ Ik trok een pijnlijke grimas terwijl ik mijn schoenen uitschopte en mijn voeten inspecteerde. Victor kwam naast mij in de sofa zitten en keek bezorgd. ‘Zal ik jou een ontspannende voetmassage geven?’ Het klonk heel ernstig. Slik. Meent hij dat? ‘Dat zou heerlijk zijn, Victor.’ Ik voelde me rood worden en ging snel naar de badkamer om handdoeken en olie te halen. Een tel later nestelde ik mij op de sofa, maakte mezelf wijs dat ik daarmee nog niks verkeerds deed. Mel keek me aan met een blik die boekdelen sprak. Victor schoof naar de rand van de zetel, nam wat olie en wreef er zijn handen mee in. Hij nam mijn ene voet en legde die voorzichtig op zijn schoot. Zijn vingers grepen langzaam mijn enkels, gingen van de bovenkant van de voet weer naar de tenen. Ik werd haast dronken van genot. Zijn ruwe vingers gleden tergend traag tussen mijn tenen en ik sloot mijn
ogen. Ik voelde het tot in mijn maag. De stem van mijn geweten verdween langzaam in mijn gevoel. Gewillig bood ik daarna ook mijn andere voet aan. Hij wist duidelijk waar hij mee bezig was. Van de voeten ging het terug naar mijn enkels, kuiten, net tot onder mijn knieën en weer terug. Na een kwartier stelde ik voor dat ik als wederdienst ook zijn voeten zou masseren. Victor zei dat zijn voeten geen pijn deden, maar dat zijn schouders wel erg gespannen waren. Mel glunderde naar mij en stond op terwijl ze zich ostentatief uitstrekte. ‘Ik denk dat ik maar eens ga slapen. Geniet nog van jullie wijn.’ Ze kuste ons gedag en trok zich wijselijk terug. Zodra ze in haar slaapkamer verdween, knoopte Victor zonder enige schroom zijn hemd los. Ik had moeite om mijn spanning en opwinding te verstoppen. De heen en weer dansende schaduwen van het kaarslicht, de muziek van Buddha Bar, het nachtelijke uur en Victor in mijn sofa. Ik kon het niet geloven. Dit is onvoorstelbaar... Hij probeerde zich comfortabeler te zetten, met zijn rug naar mij. Ik durfde hem bijna niet aan te raken. Ik nam wat massageolie en aarzelde even voor ik die zachtjes uitsmeerde over zijn schouders. Mijn ogen gleden nieuwsgierig over zijn naakte rug. Blanke huid, mooi glad. Vooraan zacht grijzend borsthaar. Victor genoot zichtbaar en liet zijn hoofd ontspannen naar voor hangen. Ik viel bijna flauw van het genot in mijn lijf. ‘Gaat niet erg makkelijk, hé?’ Ik vermande me onmiddellijk en kuchte zenuwachtig. ‘Hoezo? Zit je niet comfortabel?’ Hij zocht een andere positie. Het masseren ging wat klungelig, zo rechtop zittend in de tweepersoonssofa. ‘Nee, het lukt niet echt zo.’ ‘Wil je even gaan liggen?’ Ina, daar heb je wat voorgesteld! Het kwam er onvoorzichtig uit, maar hij liet het zich geen twee keer zeggen. Samen stonden we op en wandelden we naar mijn slaapkamer. Ik stak snel enkele kaarsen aan terwijl hij zijn schoenen losknoopte. Zijn hele meter negentig vlijde zich daarna ontspannen en dankbaar neer op mijn bed. Ik keek vol bewondering naar zijn grote gestalte die bijna het hele bed vulde. Ik ging voorzichtig op zijn billen ging zitten om zijn rug te kunnen masseren. Alles aan dat moment was magisch. Ik droeg een zwart jurkje met daaronder een tanga. Mijn blote billen raakten daardoor
zijn warme onderrug en ik hield mijn adem in. Nog steeds probeerde ik mezelf te sussen met de gedachte dat dit een onschuldige massage was en dat er verder niks aan de hand was. Op de achtergrond klonk de plaat Straight to number one. Het was alsof God zelf er zich mee bemoeide. Ik had het niet meer onder controle. Ik begon hem subtieler te masseren, ging met mijn handen naar zijn zij en zo naar voren, over zijn borstkas terwijl ik nog steeds op hem zat. Hij richtte zich ietwat op. Ik streelde zijn tepels. Zijn handen, die naast hem lagen, zochten onmiddellijk de mijne. Onze vingers verstrengelden zich. Hij draaide zich om, ik rolde van hem af. ‘Heerlijke massage. Bedankt. Nu jij...’ Ik trok mijn jurk en beha uit en legde me neer op mijn buik. ‘Je hebt een prachtige rug. Zo volmaakt.’ Er rolde een golf van genot door mij. Zijn handen voelden goddelijk aan. Ik kromde mijn rug zodat hij ook makkelijk mijn voorkant kon aanraken. Zijn handen kneedden langzaam mijn borsten. Hij werd er meteen hard van. Zijn warme kruis priemde tegen mijn billen. Ik kon het niet langer houden en draaide me om. We kronkelden om elkaar heen. Hij streelde mijn billen, ik friemelde aan zijn broek. Hij snuffelde in mijn hals en zoende mijn borsten. We wilden elkaar consumeren, het was niet meer te stoppen. Ik was bloedgeil toen hij in me kwam. ‘Je hebt mooie tietjes.’ Ik dook verlegen weg in zijn hals. ‘Bedankt, maar ze zijn wel een beetje klein.’ Plots werd ik erg verlegen. ‘Kleine tietjes zijn het meest opwindend. Ik hou niet van grote borsten.’ Hij boog zich naar voren en kuste zachtjes een van mijn tepels. We hadden net zalig gevreeën. En nu overlaadde hij me met complimentjes. Ik hoopte dat dit moment voor eeuwig zou duren. Ik wilde mijn dankbaarheid tonen en kreunde gelukkig. ‘Mmm, zalig... dank je wel!’ ‘Jij zult dat toch wel gewoon zijn?’ ‘Bwah, dat valt best tegen, hoor...’ ‘Ik geloof je niet.’ We knuffelden en streelden elkaar. Het was een perfecte eerste keer geweest. Heel natuurlijk, niks geforceerd. Net alsof we al jaren seks hadden.
Het was bijna vier uur in de ochtend. Ik keek naar mijn wekkerradio en de eerste schaduw trok over dit goddelijke moment. Zou hij blijven of niet? Ik realiseerde me plots weer dat hij getrouwd was. Zou zijn vrouw thuis op hem wachten? Hoe was hun relatie? Vindt zij het normaal dat haar vent tot een gat in de nacht op stap gaat? Maar ik suste mezelf onmiddellijk. Hun relatie moet wel slecht zijn, anders kan dit niet gebeuren. Victor begon over muziek. ‘Je hebt een zalige muzieksmaak.’ Weer een compliment! Was hij nu aan het slijmen of waren wij tweetjes onwaarschijnlijk compatibel en hadden we elkaar eindelijk gevonden? Ik snelde meteen naar de stereo en begon mijn favoriete plaatjes te spelen. Hij vond het allemaal even goed. ‘Ken je Gidon Kremer? Zijn muzikale interpretatie van Piazzolla is wondermooi. Wacht, ik zal je een cd meegeven voor onderweg in de auto: Hommage à Piazzolla.’ Ik had hem meteen een reden gegeven om mij nog eens terug te zien als hij de cd terugbracht. Bovendien wist ik zeker dat de muziek een schot in de roos zou zijn. Geen mens blijft onberoerd bij deze muziek. Misschien wordt hij wel stapelverliefd, ja, zijn ziel zal ongetwijfeld door elkaar geschud worden bij zoveel ontzagwekkende schoonheid! Ik zag hem al voor me, rijdend door de nacht met Oblivion op de achtergrond. De piano en het strijkerstrio zouden hem ongetwijfeld in vervoering brengen. Hij zal plots het licht zien, de tranen zullen over zijn wangen stromen, en hij zal beseffen dat hij zijn leven zou vergooien als hij niet zou scheiden en voor mij zou kiezen... ‘Het wordt al laat, petite amie délicieuse. Ik moet maar eens vertrekken voor ik in slaap val.’ Hij kuste mijn hand en kwam overeind. Fuck nee, ik wil dit niet! Zeg dat het niet waar is! De gelukzalige glimlach maakte in één klap plaats voor een dikke pruillip. ‘Moet je nu echt al gaan?’ probeerde ik nog zwakjes, maar hij stond op en knoopte zijn hemd al dicht. Even later boog hij zich voorover en gaf me een kus op mijn voorhoofd. ‘Je hoeft me niet uit te laten, ik vind de weg wel.’ En weg sloop hij, als een dief in de nacht.
Ik was tegelijk in een roes en in ontnuchtering. Ik wist niet wat ik moest denken, hoe ik me moest voelen. Victor had hier zojuist in mijn bed gelegen! Woohoo... en het was geen droom. Met gesloten ogen speelde ik het allemaal nog eens af: de voetmassage, het hemd dat uitging, zijn heerlijk geurende borsthaar, zijn ruwe handen bij de steeds erotischer wordende massage, de liefkozende en hongerige vingers, de broek die omlaag ging, het strelen, het betasten, het besnuffelen... en ik realiseerde me plots dat we niet hadden gekust! Ik was geschokt. Hoe kun je in godsnaam vrijen zonder elkaar te kussen? Het leek me compleet onmogelijk. We hadden in elkaars hals gelikt en aan elkaars oren, maar onze lippen hadden elkaar geen moment beroerd. Shit, ik ben toch geen prostituee, godverdomme! O nee, hij zal me toch zeker niet als een speeltje hebben beschouwd? Verdomme, God weet hoe dikwijls heeft hij wel seks heeft met weet ik veel wie... O nee, o nee... Die nacht deed ik geen oog meer dicht, ik bleef maar woelen en draaien. Ik wist met mezelf geen blijf meer. Ik hoopte maar dat mijn angsten ongegrond waren. Het werd al licht en ik hield me krampachtig vast aan de magische film die zich afspeelde in mijn gedachten. Pas in de loop van de namiddag kreeg ik een beetje rust. Victor stuurde een sms’je: Merci petite amie delicieuse, pour les moments ensemble... X Ik was dolgelukkig. Van toen af had mijn leven een opperzin. Een levenszin, een liefdeszin. Alles ademde voortaan liefde. Ik had hem gevonden. Mijn zin en mijn waan. Mijn waanzin. Mijn grote liefde. Er waren voortaan nog slechts uitersten: die van zin en zinloosheid, waan en wanhoop, liefde en liefdeloosheid. Zin en waan. Hij was de waan die mijn leven zin gaf.