Bob Van Laerhoven
Witse Eeuwige liefde
Houtekiet / één Antwerpen / Brussel
© Bob Van Laerhoven / Houtekiet / Ward Hulselmans / één / Linkeroever Uitgevers nv 2009 Houtekiet, Katwilgweg 2 bus 3, b-2050 Antwerpen info@houtekiet.com www.houtekiet.com Omslag Isabelle Van Laerhoven Foto voorplat © vrt / Mark de Vilder Zetwerk Intertext, Antwerpen isbn 978 90 8924 115 3 d 2010 4765 42 nur 331 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie of op welke andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. No part of this book may be reproduced in any form, by print, photoprint, microfilm or any other means, without written permission of the publisher.
1 7.20 uur. Een onaangekondigd sneeuwtapijt van vier centimeter. Sommige villa’s zijn verlicht als kerstbomen. Zacht licht, feeërieke tinten. Hubert Van Damme, ex-ceo van de bekende winkelketen Diallid, ‘de buurtsupermarkt die de prijzen vermorzelt’, rijdt met zijn gloednieuwe Jaguar xj zijn riante oprit af. De compressor van de limousine gromt zoals het betaamt voor een grote katachtige. Hubert Van Damme mindert vaart wanneer hij de straat nadert. Klassieke werkgeverskop, staalgrijze, kortgeknipte schedel, maatpak Boss Haute Couture for Men, gemanicuurde vingers aan het lederen stuurwiel met aluminium accenten. Van achter de bomen die de laan markeren duikt een gedaante op, gekleed in een oversized parka, de kap diep over het gezicht in bivakmuts. Ze richt een kalasjnikov op de zilvergrijze wagen. Staccato in de ochtend. Kogels ketsen alle kanten op. Linkerband lek, drie schoten in de grille, rechterbuitenspiegel aan flarden. Het hart van Hubert Van Damme gaat in overdrive, zijn bloeddruk schiet ten hemel. Hij duwt instinctief het gaspedaal in. Het is alsof de grote auto zijn rug kromt, hij schiet naar voren. De schutter in de parka probeert opzij te
5
springen, wordt geraakt door de rechterkant van de auto. Hij gaat neer, armen en benen gespreid in de sneeuw. De kalasjnikov landt naast hem. De schutter schreeuwt, het geluid gaat verloren in het gebrul van de vijfliter motor. De Jaguar, niet in toom gehouden, het gaspedaal diep ingedrukt, schuift opzij, ondanks abs, esc en sperdifferentieel. De schutter graait naar zijn wapen, springt overeind, krimpt ineen van de pijn in zijn dij, besproeit de wagen met gloeiend lood. Heel de tijd schreeuwt hij, hoewel hij het zelf niet beseft. The Bronx in Halle. Afghanistan in Halle. Een kogel treft Hubert Van Damme zijlings in de nek. Een tweede doorboort de kalfslederen zetel en blijft in zijn lever steken. Zijn handen rond het stuurwiel verslappen, maar de voet op het gaspedaal duwt in een krampachtige reflex nog harder. De Jaguar maakt een pirouette, lichtvoetig als een eekhoorn, en knalt met zijn zijkant tegen een boom. Verdwaasd kijkt de schutter links. Opgefokt kijkt de schutter rechts. Niemand komt de straat oprennen, niemand verschijnt achter de ramen. De villa’s liggen weggedoken achter hun groenwallen, de bewoners hebben het druk, ze volgen op dit uur hun aandelenkoersen voor ze zich naar hun bedrijven begeven. De schutter hijgt, voelt gal in zijn mond en een scherpe pijn in de rechterheup. Maar erger is het gevoel alsof zijn borst in brand staat. Hij hoort iemand roepen. Achter hem gaan de lichten aan van een très versleten Renault Clio, bouwjaar 1996. Opnieuw de stem: ‘Matraque, viens!’ De schutter strompelt naar de auto. Zijn lichaam trilt als een vioolsnaar. Een opera van adrenaline, angst en
6
verbijstering. Hij werpt de kalasjnikov op de achterbank. Daarna glijdt hij met een pijnlijk gekreun naar binnen. De motor van de Clio giert amechtig. Slingerend rijdt het wagentje de laan af. De bestuurder vecht om de controle te behouden. Hij schreeuwt: ‘Qu’est-ce que tu as fait?’ De koplampen verlichten even het bleke, geschrokken gezicht van een vrouw naast een fiets. De Clio slipt haar voorbij. De schutter tast naar zijn maag. Wat heb ik gedaan?
2 ‘Standaardprocedure, commissaris. Uw leeftijd…’ Commissaris Witse, hoofd van de moordbrigade van Halle, trekt een zuur gezicht. ‘Bespaar me het artsenpraatje, dokter, ik heb liever dat u me geen bloemetjes verkoopt. Wat moet er gebeuren?’ Toen Witse een paar weken geleden voor het eerst een afspraak had gemaakt met uroloog Verbelen, dacht de arts dat de commissaris een ongemanierde bizon was. Intussen had Verbelen dat beeld bijgesteld. Niettemin blijft Witse een moeilijke patiënt. Zoals nu: hij wilde mordicus een afspraak om 7.30 uur. Hij heeft veel omhanden. Typische workaholic, een man die zichzelf uitvindt in zijn werk. Een overjas, een politiepenning en de attitude die daarmee gepaard gaat. De arts is klein en schriel, met een alleraardigst toefje haar op zijn verder kale schedel.
7