Sara De Roose Met de hulp van Ria Maes
Liefste dagboek Wintervuur
10 december 14 uur 20 npakken is een gruwel, volgens mij. Ik ben altijd zo bang dat ik iets zal vergeten dat ik gewoon veel te veel meeneem, en die taak is er zeker niet gemakkelijker op geworden nu Sen erbij is gekomen. Zo’n kleine jongen en al zoveel spulletjes om mee te zeulen. Hij laat het niet aan zijn hart komen, hoor. De hele weg naar de luchthaven zat hij te brabbelen in zijn autostoeltje, en ik maar zeggen tegen Simon dat ik zeker wist dat ik iets vergeten was. ‘Welnee schat, aan de hoeveelheid bagage te zien kan ik me echt niet voorstellen dat je iets vergeten zou zijn,’ lachte mijn echtgenoot. Maar jawel, daar stond ik dan, op de luchthaven van Zaventem, zonder mijn vertrouwde dagboek. Ik ben de eerste de beste winkel binnengelopen en ik heb er een schriftje gekocht waarin ik nu zit te schrijven. Ik kon het niet laten, ik wil immers alles van deze reis onthouden en er later hopelijk nog eens met genoegen naar kunnen terugkijken.
I
Oké, en dan nu wat meer over de reis. We wachten op het vliegtuig dat ons straks naar Genève brengt vanwaar het met de bus nog 160 kilometer richting skigebied Val Thorens gaat, in Frankrijk. Nee, Simon en ik knijpen er niet gezellig samen even tussenuit. We gaan werken, daar hoog in de bergen (en dat hoog mag je dus echt wel letterlijk nemen: we zitten daar maar liefst 2300 meter hoog. Brrr). Maar werk of niet, ik ben eigenlijk heel blij dat ik er eens even tussenuit kan, al is het dan voor Présence. Het is echt allemaal heel hectisch geweest, de laatste tijd. Eigenlijk al sinds ons huwelijk. Mijn miskraam, de geboorte van Sen die al zo snel overschaduwd werd door het nieuws dat hij een open hartoperatie moest ondergaan, Simon die niet wist hoe hij daarmee moest omgaan, onze breuk die 5
erop volgde... Als ik het zo allemaal op een rijtje zie, verbaast het me zelf hoe ik daar zonder kleerscheuren door ben geraakt. Maar er zijn natuurlijk ook mooie dingen gebeurd, en met stip op de eerste plaats staat heel zeker het feit dat Sens operatie met glans geslaagd is. Onze zoon is nu gezond en wel en we genieten elke dag van die schat. En dan de dag dat Simon me verraste in de tuin van mijn droomhuis waarvan ik toen nog niet wist dat hij het voor ons gekocht had. De hernieuwing van onze trouwbelofte die dag, dat heeft me zo naar de keel gegrepen, dat was zo mooi! Het is iets waar ik de rest van mijn leven, al word ik honderd, nog elke dag met dankbaarheid en met heel veel liefde aan zal terugdenken. Ik ben zielsgelukkig nu, met Simon, met Sen en met ons huis dat helemaal onze thuis is geworden. Maar het waren dus drukke maanden vol emotie en werk. Niet alleen moest ons nieuwe huis helemaal worden ingericht, ook bij Présence was het hard werken. En nu kunnen we er eindelijk even tussenuit. Zelfs al is dit een werkvakantie, er zal zeker tijd overblijven om met ons drietjes te genieten! Wat wij eigenlijk gaan doen daar hoog in de bergen? Wel, we bereiden bij Présence een grote reclamecampagne voor met billboards in de stad, foto’s in verschillende tijdschriften (waaronder dé modebladen, maar ook Story zal een reportage aan ons wijden en daar zijn we heel blij mee, kwestie van onze doelgroep te verruimen) en er komen zelfs een paar spotjes op vtm. Voor de grootse reclamecampagne moeten natuurlijk foto’s en opnames gemaakt worden en dat is wat we nu gaan doen. In de sneeuw, ja. Simon wilde absoluut dat de foto’s en spots een winterse sfeer zouden krijgen. ‘Het moet allemaal snel gaan, in februari moeten we de eerste resultaten al op billboards langs de weg en op tv zien, en je hangt hartje winter geen foto’s van zonovergoten stranden op straat,’ vindt hij. 6
Ik kon hem daar niet in tegen spreken, alleen vroeg ik me af waarom we met het hele gezelschap helemaal naar Frankrijk moesten. Ik heb nog geopperd dat er in de Ardennen straks ook sneeuw zal liggen, maar ik heb wat dat betreft toch het onderspit moeten delven. Het zij zo... De haute-couturelijn van Marnix zal dus geshowd worden met een prachtig sneeuwlandschap op de achtergrond. Het wordt mooi, ik weet zeker dat het heel mooi wordt, zelfs prachtig. En toch: ik heb me in eerste instantie hardop afgevraagd of we daar als bedrijf wel zoveel geld aan mochten spenderen. Maar Simon heeft me op mijn eigen woorden gepakt. ‘Als je veel geld wilt verdienen, moet je ook bereid zijn om risico’s te nemen.’ Wat kon ik daar nog tegenin brengen? Dat heb ik hem immers ook gezegd toen ik vond dat we met Présence de Europese toer op moesten gaan. En nu zitten we dus te wachten op ons vliegtuig richting la Douce France. Ik zal blij zijn als we er zijn, want ik blijf vliegen akelig vinden. Je gaat de lucht in met zo’n stalen gevaarte, en onder je is er niks, alleen een gapende diepte. Gelukkig zijn Simon, Sen en Arne hier. Drie mensen die me vertrouwen geven. Als zij erbij zijn, wat kan me dan gebeuren? Van alles, ik weet het, maar daar wil of mag ik nu even niet aan denken. Trouwens, wat betekent een uur en 15 minuten op een mensenleven? Daar moet ik toch niet moeilijk over doen? We zijn er zo (Ja, dit is typisch zo’n zinnetje uit de categorie peptalk, hihi). Oeps, boarding-time.
7
10 december 23 uur 40 eilig geland en na een gezellige busrit – die ik op het einde, naarmate we meer begonnen te klimmen, wel wat akelig vond – ingecheckt in een waanzinnig prachtig hotel. Jongens, jongens, hier zijn eigenlijk geen woorden voor. We hebben hier alles: fitnessruimte, jacuzzi, sauna, twee super de luxe restaurants, kamers waarin je gemakkelijk een bal zou kunnen geven, en zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. Er is hier zelfs een overdekt zwembad dat overgaat in een buitenzwembad waarin je zelfs bij vriestemperaturen geen kou krijgt. Het water is verrukkelijk warm. Man, man, wat een decadente luxe is dit eigenlijk! (Maar wel leuk voor een paar dagen, dat moet ik eerlijk toegeven.)
V
En dan heb ik het nog niet eens over de omgeving van het hotel gehad. Sneeuw, sneeuw overal waar je kijkt. Onvoorstelbaar mooi vind ik het hier! Ik heb altijd al geweten dat ik een wintertype was, maar dit overtreft alles. Simon vindt het jammer dat er in de wijde omgeving geen bomen te bespeuren zijn, laat staan bossen, maar ja dat heb je nu eenmaal als je zo hoog zit, en mij stoort het niet echt. In elk geval, ik weet zeker dat het ons hier de komende dagen niet aan luxe zal ontbreken. Geen wonder dus dat de rekening voor dit weekje werk hoog zal oplopen. Maar daar wil ik nu niet te veel over nadenken. We zijn hier en we zullen er samen voor zorgen dat we prachtige foto’s maken en dat deze reis zijn geld dubbel en dik waard zal zijn. Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen hoe je hier lelijke foto’s zou kunnen maken. Deze omgeving is zo sprookjesachtig dat zelfs een wrattenzwijn met een kanten jurkje aan hier nog een mooi 8
plaatje zou vormen. (Waar haal ik die onzin nu weer? Last van de hoogte, zeker?) Ja, ik moet me hier echt nog aanpassen. Het is de eerste keer dat ik in een wintersportoord ben en ik ben er helemaal ondersteboven van. Simon vond het zelfs lachwekkend hoe ik hier met open mond stond te staren naar al die witte pracht om me heen. Maar, je kent me: op sommige vlakken een beetje wereldvreemd, en nog altijd verwonderd over de nieuwe indrukken die ik opdoe. Ik schaam me daar ook niet voor. Ik hoop eigenlijk dat ik altijd zo zal blijven en dat ik de dingen nooit vanzelfsprekend zal vinden. Ja, ik ben blij dat ik hier ben, al was dat voor ons vertrek wel anders. Als Simon niet zo had aangedrongen, dan was ik misschien zelfs thuis gebleven, samen met Sen. Gekke Sara. Over Sen gesproken, die heeft het hier duidelijk helemaal naar zijn zin. Hij heeft in elk geval totaal geen last van aanpassingsverschijnselen. Ik legde hem in zijn bedje en hopla, hij viel meteen in slaap. Wat een zalig kind hebben wij toch. Trouwens, zijn vader had al evenmin veel moeite om naar dromenland te vertrekken. Ik ben de enige in deze kamer die nog een vorm van activiteit vertoont. Misschien zijn sommigen van onze delegatie intussen nog een klein feestje aan het vieren, maar daar hebben wij voor gepast. Simon en ik moeten hier natuurlijk wel ons hoofd bij de zaak houden, hĂŠ. Oh, oh, mijn ogen beginnen nu toch echt dicht te vallen. Mijn pen is al een keer op de grond gevallen, dus ik zal mijn geĂŻmproviseerde dagboekje maar opzij leggen en de lichten doven. Hop, naar dromenland.
9