Sara 7: De wraak by Uitgeverij Houtekiet

Met de hulp van Ria Maes

Liefste dagboek (7)

15 december 16 uur 10 k ben snel even naar huis gekomen om Sen te zien. ’t Is echt een hectische dag vandaag. Misschien was het toch een beetje dom om het doopfeest van Sen en de modeshow zo kort op elkaar te laten volgen, maar je kent me: soms heb ik van die impulsieve invallen waar ik dan achteraf spijt van krijg. Vreemd, die uitspraak brengt me nu naadloos bij Simon. Met hem trouwen was ook zo’n impulsieve inval. Ik heb zo lang mijn best gedaan om hem te ontlopen, om me kranig te houden en om na onze eerste vrijpartij niet opnieuw voor zijn charmes te vallen, en dan ging hij op één knie zitten en zei ik ja. Zonder zelfs maar even bedenktijd te nemen, zei ik ja. Maar heb ik daar eigenlijk nu wel echt spijt van? Al is ons huwelijk na iets meer dan een jaar al in het slop geraakt, we hebben wel verrukkelijke dagen gedeeld met elkaar. En natuurlijk is er ook Sen. Een relatie waaruit zo’n prachtkind voortgekomen is, die kan niet op een vergissing gebaseerd zijn, toch? Goed, goed, genoeg daarover. Ik heb geen tijd om weg te zinken in depressieve gedachten en ik laat mijn huwelijksmiserie maar even voor wat ze is. Er zijn andere prioriteiten vandaag. Ik moet snel mijn avondjurk aantrekken en naar het Hilton vertrekken. Oh, oh, de zenuwen gieren door mijn keel en ik moet zeggen: ik ben lang niet de enige bij Présence die op de tippen van de tenen loopt. Ik dacht even dat Marnix er vandaag helemaal onderdoor zou gaan. Hij loopt al een paar dagen rond als een kip zonder kop. Wat een verschil met Niels. Oké, die is ook zenuwachtig, maar die weet die zenuwen veel beter onder controle te houden. Nu ja, Marnix heeft dan ook een reputatie hoog te houden, natuurlijk. Voor Niels begint het allemaal nog maar pas. Eigenlijk hoeven we ons nu helemaal niet meer zo druk te maken.

Alles wat we konden regelen, is in orde. De zaal ziet er onberispelijk en stijlvol chic uit, de gasten worden verrast met champagne en zelfs met toastjes met kaviaar, en elke aanstaande moeder krijgt nog een extra presentje mee voor de baby: een schattige teddybeer met een klein beertje in de armen. Nee, we hebben niks aan het toeval overgelaten en het mocht best een centje kosten. Dit is de modeshow die voor PrĂŠsence het grote verschil moet maken, en dan moet je alles uit de kast durven halen. Nu ga ik snel mijn kleed uit de kast halen of ik kom nog te laat op onze eigen show. Wish me luck!

16 december 1 uur 40 et applaus zindert nog na in mijn oren. Oké, het publiek applaudisseert altijd na een modeshow, al was het maar uit beleefdheid. Maar dit applaus was gemeend en hartelijk, dat verschil ken ik intussen wel. Ik kan bij benadering niet zeggen hoeveel complimenten ik heb gekregen na de show en ik straal er nog van. Iedereen die ook maar iets met Présence te maken heeft, was ontroerd. Marnix heeft staan huilen als een klein kind. Oh, hij is zo aandoenlijk als hij zijn emoties de vrije loop laat, hé. En Simon... Simon was ook helemaal het noorden kwijt. ‘Sara, je hebt het weer eens gedaan,’ zei hij. ‘Je bent weer eens tegen mijn wensen in gegaan en je hebt weer eens gelijk gekregen. Op de duur ga ik het nog leren: naar jou luisteren zonder me daar vragen bij te stellen.’ Ik wist niet goed wat ik daarop zeggen moest en ik hoefde ook niks te zeggen, want op dat moment kwam Brenda hem al bij me wegkapen. Er was zogezegd een collega aan wie ze hem dringend wilde voorstellen. Bitch! Och, ’t was de enige wolk over de verder verrukkelijke avond, echt waar. Leon en Margot straalden ook helemaal. ‘We gaan opnieuw de goede kant uit, Sara, we gaan opnieuw de goede kant uit,’ jubelde Leon, waarna hij me innig omhelsde. Ik hoop het maar. Een succesvolle modeshow is één ding, maar je kunt pas van een echt geslaagde onderneming spreken als de bestellingen beginnen binnen te stromen, en daarom zal het de komende dagen nog behoorlijk spannend worden op kantoor.

17 december 11 uur 40 et is nog niet eens middag en ik voel me al compleet kapot. Laat gaan slapen is echt niet meer aan mij besteed. Nu ja, ik ben nooit een nachtraaf geweest en dat schijnt er met de jaren niet bepaald op te verbeteren. Als ik na twaalf uur in mijn bed kruip, moet ik dat de volgende dag gegarandeerd uitzweten. En uitgerekend vannacht zette Sen ook nog eens een paar keer zijn keeltje open. Je kunt je dus al voorstellen dat ik er niet echt op mijn voordeligst uitzie vandaag. Ik heb wel heel goed nieuws wat Sen betreft: onze zoon heeft de beste onthaalmoeder gevonden die we ons maar wensen konden: Lut. Ja, dé Lut. Hoe ze dat gaat klaarspelen? Simpel. Ze heeft beslist haar leven over een andere boeg te gooien. ‘Het mag dan allemaal goed afgelopen zijn met dat gezwelletje op mijn slokdarm, Sara, ik heb er wel een les uit getrokken,’ zei ze gisteren. ‘Ik heb ervan geleerd dat ik mezelf wat meer in acht moet nemen. Ik ben geen twintig meer. Elke dag in de cafetaria staan en vaak snel eten voorzien voor onverwachte gasten, of broodjes maken voor een volle vergaderzaal, het lukt me allemaal niet meer zo goed als vroeger.’ En toen zei ze dus dat ze veel liever voor Sen zou zorgen terwijl ik uit werken ben. Geweldig vind ik dat. We hebben wel afgesproken dat ik haar ervoor betaal. Een belachelijk laag bedrag als je de prijzen van andere onthaalmoeders hoort, maar ik sta erop dat Lut iets krijgt voor haar goede zorgen voor Sen. Al is het maar een zakcentje waarmee ze af en toe iets extra voor zichzelf kan kopen...

’H

17 december 19 uur 50 ut heeft officieel haar ontslag ingediend bij Présence en hoewel hij er eerst van schrok, lijkt Simon ook helemaal gewonnen voor het idee dat Lut zich over Sen gaat ontfermen. Ik had niks anders verwacht. Simon weet dat Lut als geen ander voor een kind kan zorgen en dat het Sen aan niets zal ontbreken. Goed nieuws ook op het modefront! Er zijn vandaag een paar grote bestellingen binnengekomen en ook in de winkels lopen zowel de collecties van Marnix als die van Niels als een trein. Geweldig! Ik ben zo trots op onze twee jongens. Ze hebben het fantastisch gedaan, echt waar. Oké, ik mag ook een kleine pluim op mijn eigen hoed steken, want zonder mij zou iedereen veel langer in zak en as zijn blijven zitten. Schouders eronder en doorgaan, dat is mijn nieuwe levensmotto. (Ik moet er eerlijkheidshalve wel aan toevoegen dat ik me lang niet altijd zo zelfverzekerd voel als ik dat laat uitschijnen, maar dat blijft ons geheimpje natuurlijk .) Ook privé heb ik dat motto vandaag toegepast. Ik ben namelijk van plan om voor mij en Sen een gezellig appartementje te zoeken waar we samen ons eigen nestje kunnen bouwen. Oh ja, het is hier gezellig, maar ik kan niet de rest van mijn leven bij vake en Lut blijven wonen. Dat zou niet goed zijn voor mij en Sen, maar ook niet voor vake en Lut. Iedereen heeft af en toe nood aan wat privacy. Op het internet heb ik alvast een paar leuke adresjes gevonden. Ik ga morgen wat afspraken maken!

18 december 14 uur 20 e hebben een paar advertenties geplaatst voor een nieuwe verantwoordelijke voor de cafetaria en Lieven onderhandelt met een paar interimkantoren. Als alles goed gaat, hoeft Lut na haar ziekteverlof, dat over een dikke week afgelopen is, niet meer terug te komen. Natuurlijk zal ze hier gemist worden, zo’n moederlijk type als Lut zullen we vast nooit meer vinden. Maar Sen zal er wel bij varen. Ik ben vanmorgen trouwens al met Sen op controle geweest in het ziekenhuis en het gaat prima met hem. Ik had niks anders verwacht eigenlijk. Ik zie zelf hoe goed mijn jongen het doet. Hij groeit als kool, eet goed, slaapt goed, lacht en kirt. Een gelukkige, gezonde baby, dankzij de dokters die ik nog eens uitvoerig bedankt heb. Waar zouden we nu staan als er geen artsen waren die zich zo voor hun patiënten uit de naad werken? Mijn eerbied voor hen is oprecht en eeuwigdurend. De nachtmerrie lijkt eindelijk voorbij te zijn. Soms, als ik ’s nachts wakker word, slaat de angst me nog wel om het hart, maar dan dwing ik mezelf om positief te blijven. Het is allemaal goed gekomen en wat de toekomst brengt, dat weet niemand.

18 december 19 uur 15 r stond een groot boeket rode rozen op me te wachten toen ik thuiskwam. ‘Van Simon met al mijn liefde. Ik ben zo trots op je.’ stond er op het bijhorende kaartje. Of ik blij ben met de bloemen? Niet echt. Eigenlijk laat het boeket me volledig koud. Ja, ik schrik er zelf van, maar het is gewoon zo. De pijn die Simon me de voorbije maanden gedaan heeft, zit duidelijk heel diep. Ik kan hem zijn onverschilligheid niet zomaar vergeven. Ik zou liegen als ik zei dat mijn gevoelens voor hem volledig uitgedoofd zijn, maar de teleurstelling weegt op dit moment zeker zwaarder door dan de liefde. ‘Het heeft tijd nodig,’ zegt Lut, maar ik weet het niet. Ik weet niet of ik me ooit nog volledig aan Simon zal kunnen geven. Ik wil er voorlopig ook niet aan denken. Ik wil mijn eigen leven uitbouwen en verder zien we wel.