6 ο Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακών Τεχνών & Νέων Μέσων
A
ART IS WHAT YOU CAN GET AWAY WITH
ART IS WHAT YOU CAN GET AWAY WITH
IF YOU LOOK AT A THING LONG ENOUGH IT LOSES ALL OF ITS MEANING
A
I THINK EVERYBODY SHOULD LIKE EVERYBODY
MULTITRAB PRODUCTIONS
ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ, με έδρα την Αθήνα, και έχει σαν σκοπό την προβολή του έργου Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, καθώς και τη διοργάνωση δράσεων προαγωγής των ψηφιακών τεχνών. Έχοντας σαν κεντρικούς άξονες το πνεύμα, την ενέργεια και τη δράση των νέων καλλιτεχνών, συμβάλλει στη σύνδεση του ψηφιακού πολιτισμού με τα πιο σύγχρονα νεανικά καλλιτεχνικά δρώμενα. Ταυτόχρονα, δίνει στους καλλιτέχνες επιπλέον κίνητρο για δημιουργία, καθώς και την ευκαιρία να εκφραστούν χρησιμοποιώντας όλα τα οπτικοακουστικά μέσα παρουσιάζοντας το έργο τους. Βασικό αντικείμενο δράσης της αποτελεί το Athens Video Art Festival, το οποίο πλαισιώνεται από μια σειρά παράλληλων δράσεων, που πραγματοποιεί σε όλη τη διάρκεια του έτους. Η Multitrab Productions υλοποιεί την παραγωγή, διοργάνωση και προώθηση των δράσεων αυτών, παράλληλα με την ετήσια διοργάνωση του Athens Video Art Festival, έχοντας ως σκοπό την επαφή του κοινού και την εξοικείωσή του με τα νέα μέσα και τον ψηφιακό πολιτισμό.
Multitrab production works in a multifunctional way… Nea Philadelphia Flemming 7 P.O. box 14342 info@athensvideoartfestival.gr Tel. (+30) 6977455960
IS AN URBAN NON PROFITABLE COMPANY, based in Athens, that aims to the promotion of the art work of Greek and foreign artists, as well as the organization of promotional activities involving digital arts. With main arbors the spirit, the energy and the actions of young artists, it contributes to the connection between digital culture and young contemporary artistic events. At the same time, it provides the artists with additional motivation for creativity, as well as the chance to express using all audiovisual media in presenting their art work. The main objective of its activity consists of the Athens Video Art Festival, which is accompanied by a series of parallel activities, which are realised through the year. Multitrab Productions materialises the production, organization and promotion of these activities, besides the annual materialization of Athens Video Art Festival, with the aim to adapt the public to new media and digital culture.
Επικοινωνία | Contact :
www.athensvideoartfestival.gr • info@athensvideoartfestival.gr
works in a multifunctional way…
Oμάδα Παραγωγής Production Team : ARTISTIC DIRECTION
Ηλίας Χατζηχριστοδούλου (Artistic Director) ilias@athensvideoartfestival.gr
CREATIVE DIRECTION
Χάρης Μαχαίρας (Director) harry@athensvideoartfestival.gr
VIDEO ART
Αντωνία Πυλαρινού (Curator) antonia@athensvideoartfestival.gr
Mάρκος Δεσύπρης (Production Assistant) marcos@athensvideoartfestival.gr
INSTALLATION ART
Γιάννης Τσόρβας (Curator) giannis@athensvideoartfestival.gr
Αντωνία Πυλαρινού (Curator) antonia@athensvideoartfestival.gr
Μόνικα Κασσάνη (Curator) monika@athensvideoartfestival.gr
PERFORMANCE ART
Athens Video Art Festival Team
ANIMATION
Πέτρος Παπαδόπουλος (Curator) petros@athensvideoartfestival.gr
Ζίνα Παπαδοπούλου (Curator) zina@athensvideoartfestival.gr
DIGITAL IMAGE
Σπύρος Hound (Curator) spyros@athensvideoartfestival.gr
WEB ART
Ηλίας Χατζηχριστοδούλου (Curator) ilias@athensvideoartfestival.gr
MUSIC
Φρίξος Φυντανίδης (Coordinator)
Γιώργος Πυλαρινός (Αssistant) george@athensvideoartfestival.gr
ACADEMIC PRESENTATIONS
Αντωνία Πυλαρινού (Director) antonia@athensvideoartfestival.gr
FESTIVALS OF THE WORLD
Αντωνία Πυλαρινού (Director) antonia@athensvideoartfestival.gr
Σωτήρης Ηλιάδης (Assistant Director) sotiris@athensvideoartfestival.gr
PRODUCTION
Γιάννης Τσόρβας (Executive Producer) giannis@athensvideoartfestival.gr
Αρετή Βαρδάκη (Producer) areti@athensvideoartfestival.gr
MARKETING
Ηλίας Χατζηχριστοδούλου (Director) ilias@athensvideoartfestival.gr
Αρετή Βαρδάκη (Senior Director) areti@athensvideoartfestival.gr
PRESS OFFICE
Σωτήρης Ηλιάδης info@athensvideoartfestival.gr
SUPERVISING ARCHITECTS
Μαρία Καραμάνου - Πέννη Τιτόνη (wesaw_openlab)
VOLUNTEERS COORDINATOR
Γιάννα Παπαδοπούλου gianna@athensvideoartfestival.gr
GRAPHIC DESIGN
Happy Artists info@happyartists.eu
WEB MASTER
Happy Artists info@happyartists.eu
ATHENS VIDEO ART FESTIVAL
Το Athens Video Art Festival, είναι ένα δυναµικό και πολυσυλλεκτικό διεθνές φεστιβάλ ψηφιακών τεχνών και νέων μέσων, που εκπροσωπεί την χώρα μας διεθνώς, όντας το επίσημο φεστιβάλ video art της Ελλάδας. Το Athens Video Art Festival αποτελεί μια ξεχωριστή δραστηριότητα στα ελληνικά δεδομένα. Σε ένα χώρο πλούσιο σε εικαστική και κινηματογραφική παράδοση, καθώς επίσης και σε ιστορία θεσμών που αναδεικνύουν την σχετική καλλιτεχνική ελληνική παραγωγή, το Athens Video Art Festival ήρθε το 2005 για να συμπληρώσει έναν χώρο από τους πλέον αναπτυσσόμενους, έχοντας ως στόχο την προαγωγή του σύγχρονου πολιτισμού. Η video art στην Ελλάδα αποτελεί έναν από τους πλέον αγαπημένους τομείς της καλλιτεχνικής δραστηριότητας, γεγονός που παρατηρούμε και βιώνουμε διαρκώς όλα αυτά τα χρόνια, τόσο από το ενδιαφέρον των καλλιτεχνών των οποίων οι συμμετοχές αυξάνονται συνεχώς, όσο και του κοινού που υποστηρίζει ένθερμα το φεστιβάλ με την παρουσία του. Περισσότερο δε τιμητικές είναι οι ολοένα αυξανόμενες προσκλήσεις ενδιαφέροντος από το εξωτερικό από ανάλογους φορείς, θεσμούς και ακαδημαϊκά ιδρύματα. Το Athens Video Art Festival επικεντρώνεται στην video art αλλά δεν εξαντλείται σε αυτήν, εντάσσοντας στο πρόγραµµά του έργα από ολόκληρο το φάσμα της σύγχρονης δημιουργίας (Video Art, Animation, Digital Image, Web Art, Installation Art, Performance Art). Επιπλέον δεν εξαντλείται μόνο στα παραπάνω, καθώς περιλαμβάνει μεταξύ άλλων: παρουσιάσεις των μεγαλύτερων διεθνών φεστιβάλ με αποκλειστικό υλικό και επίσημους προσκεκλημένους, ακαδημαϊκά αφιερώματα και ξεχωριστές συνεργασίες, εκρηκτικά μουσικά συναυλιακά γεγονότα και κυρίως φαντασία και διάθεση για πειραματισμό, φροντίζοντας να καλύπτει και τον πιο απαιτητικό παρευρισκόμενο. Το Αthens Video Art Festival προωθεί τις σύγχρονες και ζωντανές αυτές μορφές έκφρασης, αλλά δίνει στους καλλιτέχνες επιπρόσθετα κίνητρα για δημιουργία και ευκαιρίες να εκφραστούν χρησιμοποιώντας όλα τα οπτικοακουστικά μέσα.
Ταυτόχρονα, προσφέρει στο ευρύ κοινό νέες πολιτιστικές επιλογές και ένα πρωτότυπο και πολυσυλλεκτικό θέαμα. Μέχρι σήμερα έχει κερδίσει την υποστήριξη περισσότερων από 7.500 καλλιτεχνών παγκοσμίως, κάνοντας την διοργάνωση μια από τις μεγαλύτερες και πιο πολυπληθείς, έχοντας αναπτύξει μια database έργων, η οποία ξεπερνάει τα 11.500 έργα από όλο το φάσμα δημιουργίας. Αξίζει να αναφέρουμε ότι οι συμμετοχές από την πρώτη χρονιά του φεστιβάλ έως την παρούσα διοργάνωση έχουν πολλαπλασιαστεί κατά 200%, σ’ έναν τομέα που στην Ελλάδα αυτή την στιγμή βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη και άνθηση. Διαβάζοντας κανείς τους καταλόγους του φεστιβάλ μας, οι οποίοι αποτελούν μέρος των βιβλιοθηκών διεθνών ιδρυμάτων και ινστιτούτων, θα διαπιστώσει ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες δεν υστερούν καθόλου σε τεχνογνωσία, φαντασία και δημιουργικότητα από τους ξένους οι οποίοι καταλαμβάνουν με τη σειρά τους έναν υψηλό αριθμό συμμετοχών στο γεγονός. Αρκεί να αναφέρουμε πως οι καλλιτέχνες οι οποίοι δημιούργησαν και έστειλαν δημιουργίες για το Athens Video Art Festival 09, έφτασαν στον αριθμό των 1.368 καλλιτεχνών (58 χώρες), ενώ για το 2010 οι δηλώσεις συμμετοχής ξεπέρασαν τις 2.700 - αριθμός ρεκόρ για τα Ελληνικά δεδομένα! Η συνύπαρξη σε ένα φεστιβάλ καλλιτεχνών από 58 διαφορετικές χώρες απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, καθιστά αυτό το γεγονός μια τεράστια γιορτή της ψηφιακής δημιουργίας, ένα ζωντανό διάλογο, μια δια-πολιτιστική ανταλλαγή νέων από όλο τον κόσμο. Το Athens Video Art Festival απαιτεί από την ίδια την διοργάνωση πάνω απ’ όλα και πριν απ’ όλα να αναζητά και να διερευνά ό,τι καλύτερο στον τομέα των ψηφιακών τεχνών, θέτοντας τον πήχη ολοένα και ψηλότερα, επιδιώκοντας να εκπαιδεύσει το κοινό στα νέα μέσα και το σύγχρονο πολιτισμό και να αυξήσει το χώρο και τον τρόπο προβολής και δημιουργίας για όλους τους καλλιτέχνες, σε μια νέα παγκοσμιοποιημένη κοινότητα. Φέτος διοργανώνεται για έκτη συνεχή χρονιά, ενώ κάθε έκδοση του φεστιβάλ αποτελεί ένα τολμηρό βήμα μπροστά.
Athens Video Art Festival is a dynamic international festival of digital arts and new media that represents Greece worldwide, as it is the official video art festival of Greece. It has won the support of artists, organizations and public, that make a strong presence each year. Athens Video Art Festival is a unique affair for Greek standards. In an area rich in visual and cinematic tradition, as well as in history of happenings that support it, Athens Video Art Festival was founded in 2005 to complete a highly evolving field, aiming to the promotion of digital culture. Video art is one of the most popular fields of artistic activity in Greece, a fact that is evidenced by the interest of the artists whose number of submissions keeps increasing, as well as by the reactions of the public that supports the festival with its presence. Highly important are also the invitations for presentation and collaborations by foreign festivals and academic institutions. Athens Video Art Festival focuses on video art but does not confine itself to it, including in its editions works from the full spectrum of contemporary creativity (Video Art, Animation, Digital Image, Web Art, Installation Art, Performance Art). It also includes: presentations of the most important international festivals with exclusive material and official guests, academic collaborations, a series of music concerts and mostly imagination and experimentation, making sure to cover the demands of even the most demanding individual. Athens Video Art Festival promotes the contemporary forms of expression and offers the artists additional motives to create and the opportunity to express, using all audiovisual media. At the same time, it offers the public new cultural choices and an innovative exhibition.T he festival has won the support of more than 7.500 artists worldwide till, making the affair one of the biggest in this field. Its database lists more than 11.500 works. It is also remarkable that entry submissions have been increased by 200% since the beginning of the
festival, in a field that is currently evolving rapidly in Greece. By reading the festival’s catalogue, that is included in libraries of foreign institutions, one will conclude that Greek artists do not lack knowledge, imagination and creativity compared to other artists worldwide. For Athens Video Art Festival 09, entry submissions reached the recordhigh number of 1.368, originating from 58 countries, while in 2010 reached a record number with more than 2.700 submissions of artworks from al its categories! The “coexistence” of artists from 58 countries in the festival, makes it a big celebration of international digital culture, a living dialogue, an exchange of information and view from the world. Athens Video Art Festival aims to seek and investigate the most important tendencies in the field of digital arts, raising the stake even higher, attempting to “educate” the wide public on new media and modern culture, and help the promotion of artists and their works, in a new globalised community. It is organized for the sixth consecutive year and each edition is a bold step forward.
Η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, με την ενεργό συμμετοχή της στην οργάνωση και υποστήριξη του διεθνούς φεστιβάλ ψηφιακών τεχνών και νέων μέσων «Athens Video Art Festival 2010», προσφέρει στους νέους της χώρας μας ένα πολιτιστικό γεγονός υψηλής ποιότητας, αισθητικής και κοινωνικής προστιθέμενης αξίας. Το Athens Video Art Festival 2010 αποτελεί σημείο αναφοράς για την ψηφιακή καλλιτεχνική δημιουργία και έχει εξελιχθεί στον πιο πρωτοποριακό θεσμό διάδοσης του ψηφιακού πολιτισμού και των νέων τεχνολογιών στην Ελλάδα. Η 6η συνεχής διοργάνωση του Athens Video Art Festival αποκτά ιδιαίτερο χαρακτήρα, καθώς για πρώτη φορά φέτος, εκτός από την κεντρική του δράση στην Αθήνα στις 7-9 Μαΐου 2010, ανοίγει τα φτερά του και στην ελληνική περιφέρεια. Ταξιδεύοντας σε άλλες 10 πόλεις, δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους νέους της χώρας μας να έρθουν σε επαφή με τις πιο δυναμικές μορφές σύγχρονης τέχνης και δημιουργίας και να απολαύσουν τη συναρπαστική εμπειρία του ψηφιακού κόσμου. Το φετινό «Αthens Video Art Festival 2010» γίνεται ακόμα πιο δυναμικό. Μέσα από τη δημιουργική σύνθεση της καλλιτεχνικής έκφρασης με την οικολογική ευαισθησία, η ειδικά σχεδιασμένη ενότητα «FEEL FREE TO FEEL GREEN» αναδεικνύει μία πρωτότυπη οπτική ευαισθητοποίησης και ενεργούς δράσης για το περιβάλλον. Στο πλαίσιο των φετινών εκδηλώσεων, οι νέοι θα έχουν επίσης τη δυνατότητα να πληροφορηθούν για τα προγράμματα και τις δράσεις της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς που τους αφορούν, καθώς και να ενημερωθούν για σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα γύρω από το περιβάλλον, την κοινωνική αλληλεγγύη και τον εθελοντισμό. Καλή επιτυχία στο Αthens Video Art Festival 2010. Σας περιμένουμε όλους και όλες εκεί! Γιάννος Λιβανός Γενικός Γραμματέας Νέας Γενιάς
The active participation and support of the General Secretariat for Youth in the organisation of the “Athens Video Art Festival 2010”, an international digital art and new media festival, offers young people the opportunity to participate in a cultural event of high quality and social value. “Athens Video Art Festival 2010” is a landmark in the field of digital arts and new technologies and has evolved in the most innovative institution of digital culture and new technologies diffusion in Greece. The 6th consecutive “Athens Video Art Festival” has for the first time a special character. Not only does it take place in Athens, where its main events are held between 7-9/5/2010, but it spreads its wings in the Greek periphery as well. Being hosted in 10 Greek cities, it provides all young people with the chance to enjoy modern arts and the exciting experience of the digital world. This year “Athens Video Art Festival 2010” is becoming even more dynamic. The special action “FEEL FREE TO FEEL GREEN”, based on the creative synthesis of artistic expression with ecological sensitivity, highlights an innovative view on issues concerning environmental awareness and protection. During this year’s events, young people will have the opportunity to be informed about the programmes and actions of the General Secretariat for Youth which concern them, as well as about contemporary social issues such as environmental protection, social solidarity and volunteerism. Enjoy “Athens Video Art Festival 2010”. We are waiting for you! Giannos Livanos General Secretary for Youth
Συνδιοργάνωση:
Φίλες και φίλοι, Σε μια εποχή αλματώδους τεχνολογικής προόδου τίθεται αβίαστατο ερώτημα πώς δρα, αντιδρά ή επιδρά η τέχνη απέναντι σε αυτό τοδεδομένο. Η απάντηση που δίνεται από το 6ο Video Art Festival της Αθήνας είναι μια απάντηση ελπίδαςκαι νέας δυναμικής. Γιατί, όχι μόνο η Τέχνη συνεχίζει να υφίσταταιως ανάγκη, αλλά αναπτύσσεται μια νέα διαλεκτική η οποία αποδεικνύει ότι μπορεί να απαντήσε ιστις προκλήσεις της εποχής μας με καινοτομία, αυθεντικότητα και όραμα. Με το βλέμμα στραμμένο στο Μέλλον, ζούμε στο παρόν νέες στιγμές ψηφιακού πολιτισμού, καθώς η τεχνολογία δανείζεται την ευρηματικότητα της τέχνης, και η τέχνη αποκτά ακόμα ένα βήμα έκφρασης και μαζί ανοίγουν νέες λεωφόρους εφαρμογώνκαι δημιουργίας, ανατροπών και πειραματισμών. Καλωσορίζουμε, συνεπώς, στην πόλη της Αθήνας μια σημαντική αφορμή τέχνης, η οποία δίνει τη δυνατότητα σε καλλιτέχνες να αποτυπώσουν την ψηφιακή δυναμική της έκφρασήςτους, αλλά και στο φιλότεχνο κοινό να εκπαιδευτεί πολιτισμικά μέσα από νέες προσλαμβάνουσες. Εκ μέρους, λοιπόν, των πολιτών της Αθήνας θα ήθελα να συγχαρώτους διοργανωτές του 6ου Athens Video Art Festival και να καλωσορίσω όλους τους συμμετέχοντες στην πόλη της τέχνης και του πολιτισμού. Στην πόλη της Αθήνας. Νικήτας Κακλαμάνης Δήμαρχος Αθηναίων
Friends, In an era of enormoustechnological progress, thequestion is posed strongly on howart reacts to this. The answer givenby the 6th Video Art Festival ofAthens is an answer of hope andnew dynamics. Not only becauseArt is a need, but also becausea new language is developed,which proves that it can answerthe challenges of our times withinnovation, originality and vision.With our mind set to the future,we experience in the presencemoments of digital culture, as technology borrows theinventiveness of the art, and artacquires an additional place ofexpression and together theypave new paths of applicationsand creations, inversion andexperimentation. We thereforewelcome to the city of Athens, asignificant art affair which givesthe opportunity to artists to showthe digital dynamics of theirexpression, and the opportunity toart lovers get educated culturallythrough new parameters. On behalf of the citizens of Athens,I would like to congratulate theorganizers of the 6th Athens Video Art Festival and to welcomeall the participants to the city ofart and culture. The city of Athens. Nikitas Kaklamanis, Mayor of Athens
H «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων με ιδιαίτερη χαρά φιλοξενεί για ακόμη μία φορά το Αthens Video Art Festival. Το μεγάλο αυτό αφιέρωμα στον ψηφιακό πολιτισμό και τις νέες τεχνολογίες, που πραγματοποιείται για έκτη συνεχή χρονιά, έχει κερδίσει καλλιτέχνες, φορείς και κοινό, οι οποίοι δίνουν μαζικά το παρόν. Το φετινό του πρόγραμμα καλύπτει όλο το εύρος της ψηφιακής δημιουργίας, προσφέροντας ένα ξεχωριστό πολυθέαμα στους λάτρεις της κινούμενης εικόνας. Η«Τεχνόπολις» όλα αυτά τα χρόνια αποτελεί τον πλέον κατάλληλο χώρο για τη διοργάνωση της μεγαλύτερης γιορτής του ψηφιακού πολιτισμού, έναν ζωντανό χώρο ανάσας και δημιουργίας. Φέτος, ξεχωρίζει για το μεγάλο αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του Andy Warhol. Εκ μέρους της «Τεχνόπολις» και του Δήμου Αθηναίων θα ήθελα να καλωσορίσω όλους τους συμμετέχοντες Έλληνες και ξένους δημιουργούς και να συγχαρώ τους διοργανωτές του φεστιβάλ, που με τη συμβολή τους προάγουν μία από τις πλέον πρωτοποριακές μορφές τέχνης. Φώτης Ιγνατίου Δημοτικός Σύμβουλος Πρόεδρος ΔΣ «Τεχνόπολις» ΔήμουΑθηναίων
“Technopolis” of the City ofAthens, houses once more Athens Video Art Festival. This great tribute to digital culture and new technologies is realized for the sixth year, and has gained the support of artists, institutions and audience, that attend it in a large scale every year. This year’s schedule offers a special multimedia event to the lovers of moving pictures.“Technopolis” all these years has been the ideal venue for the organization of the biggest festival of digital culture, a vivid venue for leisure and creativity. This year’s edition stands out for the special tribute to life and art work of Andy Warhol. On behalf of “Technopolis” and the Municipality of Athens, I would like to welcome all the participants, both Greek and foreign artists, and congratulate the organizers of the festival, which, with their contribution, promote one of the most innovative art forms. Fotis Ignatiou City Council President D. B. “Technopolis”, City of Athens
Η φιλοξενία του 6ου Athens Video Art Festival, στους νέους χώρους της Ταινιοθήκης αποτελεί ένα πολύ σημαντικό και χαρμόσυνο γεγονός. Οι στόχοι του πολυδιάστατου και πολυσυλλεκτικού αυτού θεσμού συνάδουν απόλυτα με αυτούς της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, που με αιχμή την οργάνωση του Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου επιδιώκει το άνοιγμα των φίλων του κινηματογράφου στην πρωτοπορία και το πειραματισμό και γνώρισε στο αθηναϊκό κοινό κορυφαίες μορφές και κινήματα όπως τη Valie Export, τη Λόρα Μάλβει, τον Πέτερ Κουμπέλκα, και το κίνημα Shoot, Shoot, Shoot, σ’ ένα εγχείρημα της διερεύνησης της μετάβασης από το φιλμ στο βίντεο και τέλος στο ψηφιακό περιβάλλον. Στη φετινή διοργάνωση ξεχωρίζουμε το αφιέρωμα στον Andy Warhol, εμβληματικό καλλιτέχνη της ποπ αρτ, καθώς και την αναδρομική παρουσίαση στη γερμανική βίντεο-αρτ. Επίσης τα αφιερώματα στα διεθνή Φεστιβάλ, Transmediale, REC, Orebro, Cologne, Videoarte de Camaguey. Επισημαίνουμε επίσης τη συνεργασία με ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια και νέους δημιουργούς. Μαρία Κομνηνού Αναπ. Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Αθηνών Γεν. Γραμματέας Δ.Σ. Ταινιοθήκης της Ελλάδος
The Greek Film Archive feels particularly happy for hosting in its new premises the 6th edition of the Athens Video Art Festival. The goals of the Tainiothiki (Greek Film Archive) are to a great extent converging with those of the Athens Video Art Film Festival: to cultivate a new cinephilia and open the audience to new forms of experimental art and the Avant-Garde. Thus the Archive through the Avant-Garde Film Festival has brought to the Athenian audience the work of great artists such as Valie Export, Laura Mulvey, Peter Kubelka as well as the English experimental movement Shoot, Shoot, Shoot. Both institutions focus on the artistic forms that explore the transition from film to video and to the digital. In the 6th edition of the Athens Video Art Festival we highlight the tribute to Andy Warhol, with his seminal works and the tribute to German Video Art. I also find extremely interesting the programs curated in collaboration with major foreign film festivals such as Transmediale, REC, Orebro, Cologne, and Videoarte de Camagüey. We also salute the collaboration with Greek and foreign universities as well as the presentation of the work of young artists. Maria Komninos, Assoc. Professor University of Athens, Secretary General of the Greek Film Archive Board
Η «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων, συνολικής έκτασης 30 περίπου στρεμμάτων, αποτελεί ένα ζωντανό βιομηχανικό μουσείο απαράμιλλης αρχιτεκτονικής, από τα πιο ενδιαφέροντα της Ευρώπης. Στεγάζεται στο παλιό εργοστάσιο Φωταερίου της Αθήνας, γνωστό ως Γκάζι, δίπλα στον Κεραμεικό και κοντά στην Ακρόπολη. Η σταδιακή μεταμόρφωσή της σ΄ ένα πολυδύναμο πολιτιστικό κέντρο, που φιλοξενεί εκδηλώσεις ποικίλου ενδιαφέροντος, δίνει την δυνατότητα στον επισκέπτη να περιηγηθεί σε ένα χώρο γεμάτο εικόνες, γνώσεις και συναισθήματα. Η γοητεία μιας άλλης εποχής που αποπνέει ο χώρος με τα φουγάρα, τα θεόρατα καζάνια (αεριοφυλάκια), τις καμινάδες και τους φούρνους "συνωμοτεί" ευλαβικά στο να καθιερωθεί ως "εργοστάσιο" προστασίας και παραγωγής της τέχνης, αφού, ακόμη και ετυμολογικά, η λέξη gas (προέρχεται από την αρχαία γερμανική galist, αργότερα geist) σημαίνει πνεύμα. Λειτουργεί από το 1999 και είναι αφιερωμένη στην μνήμη του αξέχαστου συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι. Τιμώντας την ελληνική ποίηση, τα οκτώ κτίρια που λειτουργούν στον χώρο της, φέρουν το όνομα ισάριθμων μεγάλων Ελλήνων ποιητών : Ανδρέας Εμπειρίκος (Αίθουσα Δ1), Άγγελος Σικελιανός (Δ4), Γιάννης Ρίτσος (Αμφιθέατρο Ρ/Σ "Αθήνα 9 ,84 "), Κωστής Παλαμάς (Δ10), Τάκης Παπατσώνης (Δ6), Κωνσταντίνος Καβάφης (Δ7) και Κώστας Βάρναλης (Α8). Σύμβολο της το πρωτότυπο γλυπτό "Η Σφαίρα της Χιλιετίας", έργο του Νίκου- Γιώργου Παπουτσίδη, που απεικονίζει την υδρόγειο σφαίρα να περιβάλλεται από κλάδους ελιάς και να συμβολίζει την ευχή και την ελπίδα να κυριαρχήσει η ειρήνη και η ανθρωπιά σε ολόκληρο τον κόσμο.
The Technopolis of the City of Athens covers an area of approximately 30 acres and constitutes a live industrial museum of incomparable architecture and one of the most interesting in Europe. It is located in the old Gas factory in Athens, known as "Gazi", next to the Keramikos close to the Akropolis. Its gradual transformation into a versatile cultural center, hosting various events, gives visitors the chance to wander around in a space full of works of art, knowledge, and sentiments. The charm of another era that is given off by the chimneys, the enormous cauldrons (gas containers), funnels and ovens piously "conspires" to establish the place as a "factory" of art, while in terms of etymology the word "gas" (as originating from the ancient German word "galist", later "geist") means "spirit". It has been in operation since 1999 and is dedicated to the memory of the unforgettable composer Manos Hatzidakis. Honouring Greek poetry, eight of the buildings that operate in the area, are named after significant poets: Andreas Empirikos (Building D1), Agelos Sikelianos (D4), Yannis Ritsos (R/S "Athens 9.84 and Amfitheatre"), Kostis Palamas (D10), Takis Papatsonis (D6), Konstantinos Kavafis (D7) and Kostas Varnalis (A8). The symbol of Technopolis is the original sculpture "the Ball of the Millennium", a work of Nikos-Giorgos Papoutsidis, which portrays Earth being surrounded by olive branches and symbolizes the wish and the hope that peace and humanity shall prevail around the world.
Από το θέατρο Μουσούρη, στην Πλατεία Κολοκοτρώνη, ως τον κινηματογράφο Άστυ της οδού Κοραή κι από εκεί στους κινηματογράφους Μαξίμ, Έσπερος, Έμπασσυ, Απόλλων, Αττικόν, Τριανό και, βέβαια, στην αίθουσα της οδού Κανάρη και ως τη σημερινή –κι επιτέλους– μόνιμη στέγη της Ταινιοθήκης, το οδοιπορικό της Κινηματογραφικής Λέσχης Αθηνών, και από το 1963 της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, με ιδρύτρια την Αγλαΐα Μητροπούλου διήρκεσε εξήντα σχεδόν χρόνια. Δύο σοβαρά ζητήματα καθόρισαν το σχεδιασμό του κτιρίου της νέας Ταινιοθήκης. Το πρώτο ήταν η χωροθέτηση ενός σημαντικού πολιτιστικού πόλου στην εμβληματική πλέον περιοχή κοντά στο σταυροδρόμι της Ιεράς Οδού με την Πειραιώς, δίπλα στον Κεραμεικό, το Γκάζι και το Μεταξουργείο. Το δεύτερο ήταν ο αρχιτεκτονικός χειρισμός ενός μεταπολεμικού συνεργείου αυτοκινήτων ασήμαντης, εκ πρώτης όψεως, αρχιτεκτονικής αξίας, με σημαντική όμως «αξία χρήσης και μνήμης» στο δώμα του, όπου λειτούργησε από το 1948 έως το 1975 ο θερινός κινηματογράφος Λαΐς. Στο εσωτερικό, το μεγάλο αρχιτεκτονικό στοίχημα ήταν η διαμόρφωση των νέων δραστηριοτήτων
ενός σύγχρονου κινηματογραφικού κέντρου, ανοιχτού στους σινεφίλ αλλά και στο ευρύτερο κοινό – κινηματογραφικές προβολές, μουσειακές, εκπαιδευτικές και ερευνητικές δραστηριότητες. Στο ισόγειο, οι δύο αίθουσες προβολής, η κύρια των 200 και το σινέ-κλαμπ των 50 θέσεων, αποτελούν την καρδιά του κτιρίου: σαν φωτεινά κιβώτια κρύβουν μέσα τους και χαρίζουν τη μαγεία της κινηματογραφικής τέχνης. Στη συνέχεια του φουαγιέ των κινηματογραφικών αιθουσών, διαμορφώνεται μουσείο κινηματογράφου, όπου θα εκτεθούν σπάνια κομμάτια της ιστορικής συλλογής της Ταινιοθήκης. Στο δώμα, το θερινό Σινέ Λαΐς, τμήμα ενός από τους ωραιότερους σύγχρονους αστικούς αθηναϊκούς μύθους, με την κτιστή οθόνη του, την καμπίνα προβολής, το κλιμακοστάσιο και τα χαρακτηριστικά μεταλλικά φωτιστικά σώματα, διατηρήθηκε ως είχε, συμπληρωμένο με όλες τις απαραίτητες τεχνικές υποδομές. Το υπόλοιπο κτίριο περιλαμβάνει αναγνωστήριο, αρχειοθήκη, γραφεία και αποθηκευτικούς χώρους. Η εγκατάσταση της Ταινιοθήκης στο νέο κτίριο της Λαΐδας σηματοδοτεί μια καινούργια εποχή στην ιστορία της και στην πολιτιστική ζωή της πόλης των Αθηνών. Η Ταινιοθήκη αποκτά πλέον την αναγκαία
υποδομή για να εκπληρώσει το διπλό της ρόλο ως μουσείο και ως ψηφιακή βιβλιοθήκη, αλλά και συγχρόνως να συμβάλλει στην καλλιέργεια μιας νέας γενιάς φίλων της έβδομης τέχνης. Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος φιλοδοξεί να συνεχίσει και να αναβαθμίσει την λειτουργία της ως αρχείο της κινηματογραφικής κληρονομιάς του τόπου και συνάμα ως βήμα για τους παλιότερους και νέους δημιουργούς του κινηματογράφου, ηθοποιούς και τεχνικούς για ένα δυναμικό πέρασμα στην ψηφιακή εποχή. Στη βιβλιοθήκη, οι φοιτητές θα έχουν άμεση πρόσβαση στο ψηφιοποιημένο υλικό της Ταινιοθήκης αλλά και, μέσω των προγραμμάτων Filmarchives on line και European Film Gateway, σε μεγάλες συλλογές από τις ευρωπαϊκές ταινιοθήκες. Το δίλημμα λοιπόν μουσείο ή ψηφιακή βιβλιοθήκη βρίσκει τη λύση του, καθώς συνδυάζονται η ευαισθησία που χαρακτηρίζει παραδοσιακά τους υπεύθυνους κάθε μουσείου για τη συντήρηση των υλικών του αποθεμάτων – στη συγκεκριμένη περίπτωση του φιλμ και των άλλων συστατικών της «βιομηχανίας των ονείρων»– με την αναζωογόνηση που φέρνει στις Tαινιοθήκες το άνοιγμα στον ψηφιακό κόσμο.
From the Mousouri Theatre on Kolokotroni Square to the Asty cinema on Korai Street, and from there onto Maxim, Esperos, Apollon, Attikon, Trianon and, of course, the screening room on Kanari, from the Athens Film Society to the Greek Film Archive in 1963 founded by Aglaia Mitropoulou, and up to the present, when it has finally settled into its new home, the journey of the Greek Film Archive has taken almost sixty years. The design concept for the new premises of the Greek Film Archive was influenced by two important factors. The first was the sitting of an important cultural centre in the now-emblematic area on the crossroads of two major arteries, Iera Odos and Pireos streets, on the junction of three neighborhoods: Kerameikos, Gazi and Metaxourgeio. The second factor was the architectural approach to an old postWorld War II building that used to house a car repair shop and that was of little architectural value on its own, but which had a certain sentimental and historical value due to the open-air movie theatre Lais, which operated on its rooftop from 1948 to 1975.
Indoors, designing a space that could incorporate all the activities of a modern cinema space that would be appealing to a more eclectic, as well as a broader audience – film screenings, exhibitions, educational activities and research, was the question. The ground floor, with two screening theatres – one seating 200 and the other, the cine-club, 50 – is where the heart of the building lies: like light boxes they harbour and share the magic of the art of cinema. Next, in the foyers of the movie theatres an exhibition space for the rare objects that make up the Film Archive’s historical collection was placed. On the roof, at the open-air Lais cinema –an integral part of Athens’s modern urban mythology with its built-in screen, screening room, staircase and its trademark metallic lighting fixtures – was kept as it was and equipped with all the latest technology. The rest of the building includes a reading room, an archive, administrative offices and storage spaces. The settlement of the Greek Film Archive into its new home at the Lais building, heralds a new era in the history of the institution and in the Greek
capital’s cultural life. The Archive is now equipped with all the infrastructure it needs to fulfill its dual role as a museum and digital library, but also to continue nurturing a new generation of cinephiles. The Greek Film Archive aims to continue and to improve its operation as a treasury of the country’s cinematic heritage, while also providing a stepping stone for older and younger filmmakers, for actors and film technicians, into the digital age. The library will provide students with direct access to the Archive’s digitized material, as well as to the vast collection of other archives around Europe thanks to our participation in the European database filmarchives online and European Film Gateway programmes. The dilemma between museum or digital library has thus been solved, as we have succeeded in combining the sensitivity that traditionally discerns the directors of any museum in the preservation of their acquisitions – in this case film reels and other materials of the “dream factory” – with the new possibilities introduced by any archive’s opening to the digital world.
Digital Art Η Ψηφιακή Τέχνη είναι αδιαμφισβήτητα η τέχνη της σύγχρονης εποχής. Με τον όρο αυτό εννούμε γραφικές εικόνες, που φτιάχνονται με pixels παρά με λάδια ή μολύβια. Τέτοιες εικόνες δημιουργούνται με τη βοήθεια δισδιάστατων ή τρισδιάστατων προγραμμάτων γραφικών και μπορούν να επανασυντεθούν και να συνδυαστούν κάθε λογής παραδοσιακής εικαστικής τέχνης στοιχεία, από πίνακες ελαιογραφίας, ως σχέδια με πένα και μελάνι, φωτογραφίες, κολάζ και φωτομοντάζ. Η ψηφιακή τέχνη είναι εκλεκτικιστική. Μπορεί να είναι σουρεαλιστική ή επανασυντιθεμένη: μπορεί να είναι μια εικόνα, που δημιουργήθηκε πλήρως ψηφιακά ή μπορεί να περιέχει στοιχεία από άλλα μέσα, που σαρώθηκαν και τροποποιήθηκαν. Η ηλεκτρονική τεχνολογία εξερευνά τις παραμέτρους του οπτικού κόσμου. Κορυφώνεται σε μια απελευθερωμένη φαντασία προσφέροντας στους καλλιτέχνες μια αφθονία χρωμάτων και μια ιλιγγιώδη παράταξη φορμών, υφών, τύπων και κινήσεων. Οι καλλιτέχνες, που καταπιάνονται με αυτές τις συσκευές απολαμβάνουν άνευ προηγουμένου αισθητικές συγκινήσεις και περιπέτειες. «...σαν τους διαγαλαξιακούς ταξιδιώτες, εγκαταλείπουν τους περιορισμούς του φυσικού κόσμου και με μαγικό τρόπο δημιουργούν ένα νέο σύμπαν για να το αντικαταστήσουν...». Ηλίας Χατζηχριστοδούλου Καλλιτεχνικός Διευθυντής
Digital Art is indisputably the Art of modern times. It is graphic images that are made by pixels, more than paints or pencils. This kind of images are created with the aid of 2D or 3D graphic programs and can recompose and combine every kind of elements of “traditional” forms of art such as oil paintings, pen and ink drawings, photographs, collages or photomontages. Digital art is definitely selective. A digital image can be surreal or recomposed: it can be an image created completely digitally or it can include elements from other mediums that have been scanned and modified. Electronic technology explores the parameters of the visual world. It peaks in an emancipated fantasy giving the artists a profusion of colours and a blistering procession of shapes, forms, types and movements. The artists that work with these devices enjoy artistic emotions and adventures without precedent. “…like the intergalactic travelers they abandon the bounds of the natural world and they magically create a new universe to replace it…” Ilias Chatzichristodoulou Αrtistic Director
Video Art
Πρόκειται για ψηφιακά έργα τέχνης που έχουν σαν κύριο μέσο έκφρασης το video. Μέσα από το video οι καλλιτέχνες παράγουν ή αναπαράγουν εικόνες με εικαστικό προσανατολισμό κάνοντας χρήση της φόρμας και του χρώματος. Η φωτογραφία, η κίνηση, η μουσική γίνονται εργαλεία στα χέρια των καλλιτεχνών και απελευθερώνουν τη φαντασία και τη διάθεση για πειραματισμό σε ένα πεδίο, που προσελκύει Ανθρώπους των Τεχνών και όχι καλλιτέχνες κάποιας συκεκριμένης πρακτικής. Εικαστικοί, μουσικοί, χορευτές, ποιητές επιλέγουν το video ως μέσο έκφρασης και μέσα από τον πειραματισμό και τις διαφορετικές αισθητικές, αναζητήσεις δοκιμάζονται τα πάντα, ορθόδοξη και ανορθόδοξη, χρήση της τεχνολογίας, επιτυγχάνοντας έτσι τη διαμόρφωση μιας νέας «Καλλιτεχνικής Γλώσσας». Οι ηλεκτρονικές μορφές τέχνης είναι ένα φαινόμενο της σύγχρονης κοινωνίας ακόμη ζωντανό και εν εξελίξει. Η αλλαγή πλεύσης της τέχνης στα τέλη της δεκαετίας του 1960 περιελάμβανε και τον πειραματισμό των καλλιτεχνών με νέα μέσα και την ανάπτυξη πολλών μορφών τέχνης ηλεκρονικού χαρακτήρα. Η δεκαετίες του 1960 και 1970 ήταν δεκαετίες ταραγμένες, με συνεχείς ανακατατάξεις και αλλαγές δεδομένων σε όλα τα επίπεδα της ζωής των ανθρώπων. Η ανθρώπινη καθημερινότητα εμπαινε σε νέες τροχιές, τις οποίες η τέχνη καλούνταν να ακολουθήσει. Μέσα από τις συνθήκες αυτές των συνεχών και μεγάλων ανακατατάξεων, η video art γεννήθηκε και προσπάθησε να ανθήσει. Τις δύο πρώτες δεκαετίες της ζωής της το περιεχόμενο των έργων της είχε κυρίως πειραματικό χαρακτήρα και ευθυγραμμιζόταν με τα άλλα κυρίαρχα της εποχής ρεύματα, όπως ήταν οι Δράσεις και τα Happenings. Ως το 1980, το video θεωρούνταν περιθωριακή μορφή τέχνης και ανήκε σε ένα κλειστό κύκλωμα ειδημόνων, που ήταν θαμώνες των διάφορων γκαλερί. Στην δεκαετία του 1980, τα Video Festivals αυξήθηκαν τόσο σε αριθμό όσο και σε ποιότητα, το καθένα με τις ιδιαιτερότητες αλλά και την αυθεντικότητα του. Η μαζικότητα των festivals αυτών συνέβαλε στην ευρεία και ραγδαία εξάπλωση της video art, η οποία λόγω του μέσου προβολής της (τηλεόραση) έγινε γρήγορα και εύκολα αποδεκτή. Η δεκαετία του 1990 με τις τεχνολογικές εξελίξεις έδωσε στη video art καινούρια εφόδια για να κατακτήσει τον κόσμο της σύγχρονης τέχνης και δικαίως να χαρακτηριστεί μια από τις πιο φιλόδοξες, καινοτόμες, δυναμικές και πολυσυλλεκτικές μορφές τέχνης. Αντωνία Πυλαρινού Video Art Curator
Video Art is one of the most subversive forms of art…digital works of art that use video as a medium towards expression. Through video, artists produce or reproduce images with artistic concepts using shapes and colours. Photography, movement and music become “tools” and set imagination and experimentation free in a field, that attracts people of Art and non artists of a specific practice. Painters, musicians, dancers, poets choose video as a means of expression and through experimentation and different aesthetic outlets everything is practiced, orthodox and unorthodox use of technology, coming this way to a formation of a new “Artistic Language”. Electronic forms of art is a phenomenon of modern society still alive and in progress. The change of orientation in Arts at the late 60’s embraced among others the experimentation with new media and leaded to the formation of many forms of art of electronic nature. The 60’s and the 70’s were very turbulent with constant changes in all aspects of life. Every day life was in transition and art was called to follow up. Through these constant changes and transitions Video Art was born and tried to bloom The two first decades of its life the content of video works was mainly experimental and followed the tracks of other mainstream movements like Performances and Happenings. Until the 80’s video was considered to be a marginal form of art and belonged to a very closed network of connoisseurs. But during the 80’s Video Art Festivals increased in quantity and quality. The massive character of these Festivals contributed to the wide and fast spread of Video Art, which became easily and quickly accepted from the audienceμ due to its projection medium, that was no other than the television device. The technological development that the 90’s brought gave Video Art new accoutrements to conquer the world of contemporary art and be defined as one of the most ambitious, innovative, dynamic and multi-dimensional forms of art. Antonia Pilarinou Video Art Curator
“1+1=1”
Corrillio
Raquel
1’ 25”
Portugal
“165”
Τομαράς
Παναγιώτης
2’45’’
Ελλάδα
“3:6”
Coignard
Solene
4’ 45”
Belgium
“40”
Toμαράς
Παναγιώτης
12’ 58”
Ελλάδα
“A conversation on desire Pt 1”
Schwed
Jennifer
5’ 27”
United States
“Ab sourde”
Santune
Frederique
3’ 05”
France
“Abstract”
Dimitriev
Alexei
3’ 30”
Russia
“Angels secretly peep on…”
Prygiel
Angieszka
4’ 57”
Poland
“Ant Dick”
Barca
Michelle
3’ 50”
Italy
“Au”
Gisbert
Vicent
5’ 38”
Spain
“Axiom”
Larson
Sally Grizzell
1’ 00”
United States
“Babikja”
Bendova
Marketa
1’ 00”
Czech Republic
“Ballade a dreux”
Robert
Catherine
4’ 47”
France
“Beads”
Ricci
Giulia
4’ 42”
United Kingdom
“Bigger canvas longer necks”
Diegel
Jos
7’ 48”
Germany
“Boxicon”
Bρεττού
Αγγελική
8’ 58”
Ελλάδα
“Bumelant”
Bajjov
Anna
8’ 06”
Poland
“Bus stop version 2010”
Pound
Stuart
1’ 00”
United Kingdom
“Candy girl”
Mastropasqua
Miro
4’ 53”
Italy
“Chronicle”
Ioschpe
Edu
14’ 53”
Brasil
“Cipher”
Wissink
Neil
5’ 09”
Canada
“Clash”
Pasic
Branko
3’ 05”
Croatia
“Clownmare”
Κρεμάλη
Τέρψη
1’ 00”
Ελλάδα
“Cm7”
Knowles
Ceven
4’ 46”
Germany
“Collide-o-scope”
Wilks
Naren
3’ 24”
United Kingdom
“Contra”
Gisbert
Vicent
3’ 43”
Spain
“Coronation park”
Rynard
Susan
1’ 00”
Canada
“Creation”
Moarrek Nejad
Seyed Rasoul
8’ 08”
Iran
“Cycle”
Pasic
Branko
3’ 57”
Croatia
“De Construction”
Aντωνοπούλου
Κατερίνα
2’ 00”
Ελλάδα
“Downlove”
Λασκαρίδης
Ευριπίδης
Stills
Ελλάδα
“Dyslexia”
Gianni
Gabrielle
4’ 40”
Italy
“Earliest simple”
Knowles
Ceven
6’ 16”
Germany
“Eventually”
Hudson
Gareth
3’ 20”
United Kingdom
“Feel”
Τσιμπίνης
Θανάσης
3’ 19”
Ελλάδα
“Film fur ubers sofa”
Hannes
Seidl
11’ 36”
Germany
“First blood”
Jazbec
Masa
1’ 20”
Slovenia
“First medovnik then”
Harn
Sean
3’ 05”
United Kingdom
“Fisheye on shanghai…”
Strangis
Lino
5’ 44”
Italy
“Framed”
Ζάκκας
Αλέξανδρος
2’ 19”
Ελλάδα
“Gobolino”
Boγανάτσης
Δαμιανός
4’ 27”
Ελλάδα
“Goodbye Mrs Ant”
Niebe
Rick
4’ 40”
Italy
“Homecoming”
Menelaou
Konstantinos
2’ 15”
United Kingdom
“House of cards”
Selman
Elma
5’ 50”
Bosnia
“Hug Hang Hunger”
Mπουρουλίτη
Δήμητρα
1’ 10”
“Hungerford: Symphony of..”
Barrett
Alex
2’ 58”
Ελλάδα
United Kingdom
“I see under skin”
Praunseis
Tomaz
7’ 40”
Slovenia
“I will be back”
Shashavarani
Farideh
8’ 30”
Iran
“iFood pop”
Prada
Triny
4’ 16”
France
“Improvisations urbaines”
Juhel
Benjamin
10’ 00”
France
“Interiorismo”
Grueso Araque
Chema
11’ 40”
“Isalnd city”
Burke
Brigid
5’ 30”
Spain
Australia
“Jake Gyllenhaal challenges…”
Lyons
Diran
7’ 00”
United States
“Just a migrant dream”
Zitovn
Ziad
6’ 59”
France
“Landscape memory #1”
Tuoto
Arthur
2’ 00”
Brasil
“Le grand sault”
Demers
Herve
15’ 00”
Canada
“Lifelike like life”
Σιδηροπούλου
Άυρα
4’ 48”
Ελλάδα
“Longday”
Machado
Thessia
0’ 25”
United States
“Madagascar 1928”
Robert
Catherine
6’ 33”
France
“Mamo/Mother”
Weberg
Anders
2’ 30”
Sweden
“Material”
Lewis
Michael
3’ 18”
United Kingdom
“Memoriesofasovietsoldier”
Balducci
Marco
3’ 30”
Italy
“Metarmophic Rocks”
Agullo
Diego
12’ 57”
Germany
“Mirages”
Prey
Mikael
6’ 52”
Sweden
“My grandma didn’t…”
Ohman McCardle
Helena
6’ 11”
United Kingdom
“Near future”
Βogut
Cagil
5’ 18”
Turkey
“Night after night”
Schwed
Jennifer
4’ 42”
United States
“Nightmare”
Rovy
Philippe
3’ 55”
France
“Noche”
Cosulich
Augustina
4’ 40”
Argentina
“Nora”
Kolar
Christoph
8’ 28”
Austria
“Not with standing”
Armaniaco
Sonia
4’ 57”
Italy
“Nothing is finished”
Song
Hyun Ju
3’ 36”
Germany
“O’ death”
Dagli
Zeynep
9’ 01”
United Kingdom
“Ona”
Camarasa
Pau
10’ 00”
Spain
“Paesaggio Composto”
Biccheri
Fransesco
5’ 51”
Italy
“Paranoico”
Mantovani
Giacomo
15’ 00”
United Kingdom
“Pattern”
Schwed
Jennifer
5’ 38”
United States
“Play Horus”
Martinez
Davinia
3’ 04”
Spain
“Purity of heart”
Scott
James
5’ 17”
Canada
“Rain”
Stoll
Simone
1’ 30”
Germany
“Remnant”
Kερμίτσης
Θάνος
3’ 00”
Ελλάδα
“RSA 4”
Moss
Jonathan
2’ 17”
France
“Saligia 1”
Ζιόγκα
Ίριδα
3’ 36”
Ελλάδα
“Sarka 23 July 1677..”
Motwary
Filep
6’ 10”
Cyprus
“Scape”
Snazell
James
7’ 00”
United Kingdom
“Seal of Lilith
Γκατσόπουλος
Αχιλλέας
5’ 01”
Ελλάδα
“Silk”
Koohestani
Mohsen
10’ 00”
“Smoke gets in your eyes”
Schleicher
Harald
8’ 40”
Iran
Germany
“Sprout”
Stern
Jeanne
5’ 00”
United States
“ssdc #47”
Vechiarelli
Riccardo
4’ 06”
Italy
“Step control”
Βρεττού
Αγγελική
4’ 46”
Ελλάδα
“Sticky pixels”
Pound
Stuart
1’ 24”
United Kingdom
“Strength test”
Salvini
Guido
2’ 00”
Italy
“Suu a FUU”
Ellenberg
Marianna
7’ 30”
United States
“Syksylla (autumn)”
Foster Prior
Gabriel
2’ 28”
United Kingdom
“Temporary extension”
Gerlinde
Helm
3’ 57”
Germany
“The adventures of the hand”
Prygiel
Angieszka
3’ 59”
Poland
“The canary”
Ottosen
Trine Dam
11’ 00”
Denmark
“The insect”
Πετραλή
Γωγώ
5’ 27”
Ελλάδα
“The Line”
Henrinksen
Guri Guri
2’ 30”
Norway
“The Perfect Immigrant”
Sastre
Rogelio
11’ 30”
“The walk”
Lillemark
Signe
3’ 24”
Spain
Denmark
“Throwing rocks”
Aigner
Franzisca
7’ 44”
Austria
“Transformations Demo”
Kαλαϊτζής
Ευάγγελος
6’ 34”
Ελλάδα
“Translucent”
Vogel
Jennifer Amelie
4’ 37”
Germany
“Uncomplete”
Iranpour Mobarake
Minoo
3’ 00”
Iran
“Unfinished harbour”
Safve
Etta
6’ 00”
Netherlands
“Untitled”
Παπουτσάκης
Δημήτρης
1’ 56”
Ελλάδα
“V.O.D”
Silberstein
Guli
5’ 50”
Israel
“Videofurciart”
Tardito
Jacopo
2’ 15”
Italy
Wait for me
Constantine
Giorgio
“Walking”
Genovese
Nicola
Ελλάδα
1’ 36”
Italy
“Without my pills”
Σκλειδή
Αλεξάνδρα
3’ 19”
“Woman walking”
Menelaou
Konstantinos
2’ 53”
Ελλάδα
United Kingdom
“Αυτοπροσωπογραφία”
Κρεμάλη
Τέρψη
1’ 26”
Ελλάδα
“Βreathe”
Μπαδέκα
Χρυσάνθη
1’ 25”
Ελλάδα
“Γιορτή”
Kατσαρής
Μάνος
10’ 07”
Ελλάδα
“Δύο χέρια”
Bελίδου
Μυρτώ
2’ 53”
Ελλάδα
“Εrror search”
Μηλιαρέσης
Γιάννης
3’ 57”
Ελλάδα
“Έλεγχος σκέψης”
Τσιβγούλης
Ιωάννης
1’ 15”
Ελλάδα
“Εσωτερική δύναμη”
Σβορώνου
Μαρία
7’ 02”
Ελλάδα
“Μια χαρά χωρίς ρεύμα”
Σκυργιάννη
Έρη
1’ 04”
Ελλάδα
“Μπλε”
Τσάκος
Φώτης
8’ 49”
Ελλάδα
“Οn the way to the rapture”
Μπασιάς
Άρης
8’ 49”
Ελλάδα
“Οιωνός”
Xoνδρός
Κωνσταντίνος
12’ 54”
Ελλάδα
“Ουτοπία”
Κοκκινάκη
Κατερίνα
4’ 29”
Ελλάδα
“Προσωπικοί χώροι και χρόνοι στην πόλη”
Κοντού
Κατερίνα
4’ 15”
Ελλάδα
“Πώς να πω”
Σταματίου
Γιάννης
9’ 36”
Ελλάδα
“Ρόδα”
Μήτρη
Κατερίνα
3’ 36”
Ελλάδα
“Ροή”
Σβορώνος
Θοδωρής
5’ 11”
Ελλάδα
“Το κάλεσμα”
Tζήκας
Βασίλης
3’ 10”
Ελλάδα
Animation
Ο όρος Animation προέκυψε από το λατινικό ρήμα Animare το οποίο σημαίνει εμφυσώ ζωή. Πρόκειται λοιπόν για μια τεχνική όπου άψυχοι χαρακτήρες σχεδίων αποκτούν ζωή μέσω της κίνησης σε ταινίες ή σε γραφικά υπολογιστών. Το Animation είναι η γρήγορη παράταξη μιας σειράς εικόνων δισδιάστατων ή τρισδιάστατων έργων ή μοντέλων, με στόχο τη δημιουργία της ψευδαίσθησης, της κίνησης. Μια σειρά σχεδίων ενώνεται και συχνά φωτογραφίζεται με μια κάμερα. Τα σχέδια υφίστανται ανεπαίσθητες αλλαγές, μεταξύ των μεμονομένων καρέ έτσι ώστε όταν όταν οι φωτογραφίες αυτές ενώνονται και παίζονται σε μεγάλη ταχύτητα να δίνουν, την ψευδαίσθηση της συνεχούς κίνησης των σχεδίων. Το εικαστικό αποτέλεσμα, συμπληρώνεται από τη χρήση του ήχου, που πρώτη φορά εισήχθη από τον Walt Disney το 1928 στο έργο Steamboat Willie. Με την εισαγωγή των ηλεκτρονικών υπολογιστών το animation απέκτησε μια εντελώς νέα διάσταση. Η εξέλιξη της τεχνολογίας επιτρέπει, στους καλλιτέχνες να παράγουν έργα animation επεξεργασμένα αποκλειστικά με χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή. Αυτά τα επονομαζόμενα Graphic Animation χρησιμοποιούν μη ζωγραφικό εικαστικό υλικό (ψηφιακούς τρισδιάστατους χαρακτήρες, φωτογραφίες, αποκόμματα, περιοδικά κλπ) το οποίο πολλές φορές επεξεργάζονται καρέ-καρέ ώστε να παράγουν κίνηση. Το Animation παρόλη τη μακρά του παρουσία στον χώρο των τεχνών εξακολουθεί να αναπτύσσεται, ταχύτατα και να μας δίνει συνεχώς νέα δείγματα συνδέοντας την εξέλιξή του με την πρόοδο των ψηφιακών τεχνολογιών. Πέτρος Παπαδόπουλος, Ζίνα Παπαδοπούλου, Αnimation Curators
The term Animation arose from the Latin verb Animare which means give life. Animation is the technique of making inanimate objects or drawings appear to move in motion pictures or computer graphics. Animation is the rapid display of a sequence of images of 2-D or 3-D artwork or model positions in order to create an illusion of movement. A series of drawings are linked together, and usually photographed by a camera. The drawings have been slightly changed between individualized frames so when they are linked and played back in rapid succession, there appears to be seamless movement within the drawings. Τhe final complement on the visual result is no other than the use of sound, which was introduced for the first time by Walt Disney in his movie Steamboat Willie. With the introduction of computers, animation took on a whole new meaning. The evolution of technology allows artists to produce animated films made exclusively on a computer. These so called Graphic Animations use non-drawn flat visual graphic material (3-D computer generated characters, photographs, newspaper clippings, magazines, etc.) which are sometimes manipulated frame-by-frame to create movement. Despite, animation’s long presence in the fields of Arts, it continues to rapidly evolve and give new marks connecting its evolution to the evolution of digital technology. Petros Papadopoulos, Zina Papadopoulou, Αnimation Curators
A cat story
A child soldier story
Τσιμπαλίδη Παναγιώτα
Ρούσση Ειρήνη
0’ 51’’
Ελλάδα
1’ 13’’
Ελλάδα
A little bit of love
A worm discovers wind power
Μιλιοπούλου Σοφία
Στουραϊτη
& Βουδούρη
2’ 00’’
Ελλάδα
1’ 36’’
Ελλάδα
Alcohol
Better underground
Rodriguez David
1’ 29’’
Ελλάδα
Γερογιάννης Μάνος
4’ 05’’
Ελλάδα
Blind hands
Brocula
Acic Aleksanova
Σερέτης
& Μπουσούνης
4’ 11”
Serbia
4’ 30’’
Ελλάδα
Brother Bebe
Butcher ‘s
Joni Rasa
Τζαμάτος Άρης
10’ 00”
Lithuania
3’ 50’’
Ελλάδα
Communicate
Drealism
Oh Erick
1’ 31”
United States
Στασινού Σταυρούλα
2’ 08’’
Ελλάδα
Dyslexia
E4 merry critters with hot wax…
Gianni Gabriele
4’ 40”
NOMINT 1’ 55’’
Italy
Eλλάδα
Erebus
Fields of vision
Χερουβήμ Γεώργιος
Zywietz Rob
2’ 15’’
Ελλάδα
4’ 15”
United Kingdom
Franz goes to Hay – Brazil
Δαχής Γιάννης
5’ 05’’
Ελλάδα
Greenpeace ID relaunch
Λέβη Μύριαμ
1’ 26’’
Ελλάδα
Hellas riots
Λάζος Ορέστης
2’ 15’’
Eλλάδα
I have lost my licence
Gorup Klemen
3’ 48”
Slovenia
I’ ll kill her
INFIDELITY_Modern Life 124
Barton Jorg
Πέππας Κώστας Μπατσιούλα Μαρία
4’ 20”
Germany
3’ 34’’
Ελλάδα
Intelligent design
Keep of my bubbles
“The game”
NOMINT 0’ 48’’
Eλλάδα
Σκαφίδας Φάνης
3’ 46’’
Ελλάδα
Δανάη Νίκου
3’ 21’’
Ελλάδα
Khoda
Dolatabadi Reza
5’ 00”
United Kingdom
Kip & Kyle
Jeff Chiba Stearns
0’ 55’’
United States
2’ 32’’
Ελλάδα
Beetroot Designgroup
Ανθρώπινο σφάλμα
Last tree standing
Les Ventres
Τζαναβάρης Στράτος
Γραμματικόπουλος Φίλιππος
3’ 55’’
Ελλάδα
16’ 40”
FR- GR
Light up your future
Little pour sheep
Ντιστάνοβα Πωλίνα
Τσιμπουκλή Παναγιώτα
1’ 33’’
Ελλάδα
0’ 44’’
Ελλάδα
Loneliness
Lotto Summer Draw
Milan Trenc 9’56’’
NOMINT 0’ 27’’
Italy
Eλλάδα
Love at first sight
Love story
Τάνος Βασίλης
3’ 46’’
Ελλάδα
Αλεξίου Παναγιώτης
1’ 26’’
Ελλάδα
Mama
Karasz Niki
8’ 20”
Hungary
Mazurka
Esteve Blanca
2’ 46”
Spain
Me against Me
Τσάμπρα Ελένη
0’ 36’’
Ελλάδα
Metamorphosis
Marshall Glenn
3’ 00”
Northern Ireland
My friend is a cloud
Nii Pikk
Anton Octavian
Tenusaar Andres
4’ 30”
Romania
4’ 15”
Estonia
One way
Oxide
Shuttlewood Anna
Messine Renato
6’ 08”
Bulgaria
2’ 08”
Italy
Pack your dreams and go
Paint splatter
Ποτομού Δέσπω
Λάζος Ορέστης
2’ 0’’
Ελλάδα
1’ 00’’
Eλλάδα
Philm
Crook Gareth
2’ 40”
United Kingdom
Picture perfect
Burg Michal
3’ 15”
Netherlands
Pigeon Impossible
Pixel memories
Martell Lucas
6’ 12”
United States
Κoυμαριανού Μάρθα
2’ 40’’
Eλλάδα
Polis
Pygmalion
Μπαμαμπούτης Άρης
Albers Demian
3’ 36’’
Ελλάδα
4’ 16”
Netherlands
Replace
Saduj: his confession
NOMINT 1’ 21’’
Surace Juan Jose
7’ 00”
Eλλάδα
Spain
Sinus Aestum
Βattey Bret
8’ 30”
United Kingdom
Something in between memories
Okaku Noriko
4’ 19”
United Kingdom
Spin
Still there
McCurlough Katie
3’ 55”
United Kingdom
Κουρουφέξης Μάριος
1’ 55’’
Ελλάδα
Stupid angry eyes
Sweet – Sweet teddy bear
Song Hyun Ju
Σγούρου Δάφνη
1’ 10”
Germany
2’ 38’’
Ελλάδα
System
Zagorski Daniel
6’ 41”
Poland
Territory
Hou Wei
2’ 16”
Germany
The chance and the butterfly
The flower
Americo Tiago
Hoisington Haik
4’ 04”
Brasil
4’ 00”
United States
The greatest wave
The Hund
Menges Runa Rosina
Πανταζής Σπύρος
4’ 10”
Germany
3’ 25’’
Ελλάδα
The moon bird
The visual orchestra
McLedd Myles
Burns David
15’ 00”
United Kingdom
2’ 00”
United States
Think green Feel green
TV lover
Laufer Tammy Mike
Ντζιώνη Σοφία
2’ 30”
Israel
2’ 44’’
Ελλάδα
Twosome Pt 1
Unplugged
Hymoller Kristine
Αλεξάντερ Ελένη
00’ 58”
United Kingdom
1’ 22’’
Ελλάδα
Videogioco
War snow and fire
Martignoni Andrea
Σκύρτας Κωνσταντίνος
1’ 30”
Italy
4’ 14’’
Eλλάδα
We believe
We never land
Scherle Jorinna
1’ 25”
Germany
Μπακογιάννη Αγγελική
1’ 33’’
Ελλάδα
Where’s your head at
Yellow sticky notes
McCurlough Katie
Jeff Chiba Stearns
5’ 55”
United Kingdom
6’ 00”
United States
Yim
Yonder
Tang Dorothy
Forstrevter Emilia
4’ 26”
China
3’ 29”
Germany
Zeitwellen waves of time
Αντίζηλοι
Gostrer Eugenia
Κότσιρας Τάσος
2’ 22”
Germany
1’ 47’’
Ελλάδα
Διαγωνισμός ομορφότερου πουλιού
Εμπρηστής
Αρσένη Κων/να
Κότσιρας Τάσος
2’ 00’’
Ελλάδα
2’ 21’’
Ελλάδα
Επαναστάτης
Eργοστάσιο Μολότοφ
Κοραή Κλεοπάτρα
Nούσκας Θεοφάνης
3’ 37’’
Ελλάδα
5’ 02”
Ελλάδα
Η ιστορία μιας σκέψης
Η κοτούλα
Νικιτάκη Μαργαρίτα
Λαζόγλου
& Καϊσάκη
2’ 10’’
Ελλάδα
1’ 14’’
Ελλάδα
Η ντροπαλή ντομάτα
Η πόλη των φόβων
Παπαδανιήλ Αρίσταρχος
6’ 11”
Ελλάδα
Σιφιανού Χριστινα
1’ 39’’
Ελλάδα
Καλειδοσκόπιο
Μια φορά κι ένα καιρό
Koυτσογιάννη Κατερίνα
Κοραή Κλεοπάτρα
1’ 46”
Ελλάδα
3’ 54’’
Ελλάδα
Μουσική δωματίου
Νow there is nothing but distance
Καλαϊτζόπουλος Περικλής
Κορμπάκης Γιώργος
3’ 22’’
Ελλάδα
1’ 05’’
Ελλάδα
Το δένδρο της Ζωής
Το λαχανιασμένο λεωφορείο
Κατσάπη Κατερίνα
Παπαδανιήλ Αρίσταρχος
1’ 20’’
Ελλάδα
4’ 50”
Ελλάδα
Το νόημα της ζωής
Ζιόγκας Γιάννης
Το τελευταίο δένδρο
Ταβερνιάρης & Κουτσουριδάκης
14’ 59’’
Ελλάδα
2’ 03’’
Ελλάδα
Digital Image Ψηφιακή φωτογραφία / Digital image
Ως digital images χαρακτηρίζονται οι εικόνες που έχουν υποστεί ψηφιακή επεξεργασία ή προέκυψαν εξ’ολοκλήρου από αυτήν. Πρόκειται για ένα ευρύ όρο που περιλαμβάνει κυρίως έργα ψηφιακής φωτογραφίας, photo manipulation και digital illustration. Έργα που - σε ορισμένες περιπτώσεις - ακροβατούν ανάμεσα σε διαφορετικά είδη, και στα οποία, ο γενικότερος όρος “εικόνα” είναι πιο κατάλληλος.
Digital images are images that have been processed digitally or have been created using digital techniques. “Digital image” is a broad term that includes mostly works of digital photography, photo manipulation, and digital illustration. Works that - in some cases- walk on a thin line among the various categories and for which the more generic term “image” is appropriate.
Σπύρος Hount Digital Image Curator
Spyros Hount Digital Image Curator
Bill Patrick Λύτρωση 33cm x 33cm Greece
Bill Patrick
Απελευθέρωση Σώματος
3 3 c m x 3 3 c m G r e e c e
Bill Patrick
Δέσμευση
33cm x 33cm Greece
Bill Patrick
Αποκατάσταση
33cm x 33cm
Greece
Στέλλα Μουζή
Portraits
70cm x 50cm Greece
Στέλλα Μουζή
Portraits
70cm x 50cm Greece
Seth Siro Anton
Dreams and artEunuch 59 cm x 60 cm Greece
Seth Siro Anton
Dreams and art The Hierophant Limited 55 cm x 65 cm Greece
Seth Siro Anton
Dreams and art -Martyr Still Life Synthesis - Limited
59 cm x 60 cm Greece
Sorin Bechira
The Neverending Story 35cm x 35cm ROMANIA
Sorin Bechira
Support The Madness And Dispair 21cm x 50cm ROMANIA
Sorin Bechira
Unleashed 41cm x 23cm ROMANIA
Sorin Bechira
The Time HasCome 25cm x 53cm ROMANIA
Μαυροκεφαλος Αποστολος
Υγρό Πορτραίτο 51,48cm x 38,61cm Greece
Βλαχου Δαναη
Go Outside Shut The Door 40cm x 30cm Greece
Κυπραιος Γιωργος
2trees 80cm x 4 0,40cm Greece
Κυπραιος Γιω ργος
Trees 80cm x 40,82cm Greece
Βαϊνανιδη Μαριλενα
Πράσινη καρδιά κομμάτια 36,25cm x 41,46cm Greece
Τρεχας Σωτ́ηρης
Girls Liquify Me 594mm x 420 mm Greece
Μαραβεγιας Νικος
Gipsy Power 170 cm x 170 cm Greece
Λαζαρου Δημητριος
Nostalgia - Waiting 120cm x 80cm Greece
Χερουβίμ Γιώργος
GAS 40cm x 32cm Greece
Χερουβίμ Γιώργος
TENA 50cm x 40cm Greece
Λαοyρδα Ελια
Αστικό παραμύθι Urban fairytale tel 40cm x 50cm Greece
Καμουλaκος Θεοδωρος
Reality Crack 50cm x 36.91cm Greece
Σκλαβενίτης Κωνσταντíνος
Madchester 40cm x 18.97cm Greece
Ντaνενμπεργκ Νάταλυ
The sea within - 2 Greece
ΝτAνενμπεργκ Νάταλυ
The sea within - 6 Greece
Ντάνενμπεργκ Νάταλυ
The sea within - 12 Greece
Ντάνενμπεργκ Νάταλυ
The sea within - 14 Greece
Δημητριάδης Γιώργος
Rocky mountains in Greece
Δημητριάδης Γιώργος
Parnitha the extinguished forest Greece
Βλάχου Δανάη
Don’t Break The Silence Greece
Καραθεοδώρου Στέλιος
Εσωστρέφεια 1 Greece
Καραθεοδώρου Στέλιος
Εσωστρέφεια 2 Greece
Ζαφειροπούλου Σιμόνη
Στο καφενείο του Κασγκάφ Greece
Ζαφειροπούλου Σιμόνη
The old man sitting Greece
Ζαφειροπούλου Σιμόνη
Eρημος έξω από το Τουρφάν Greece
Ζαφειροπούλου Σιμόνη
Faces of the Beijing Opera Greece
Σαλαμίνιος Φιλόκτητης
Time Square Greece
Σαλαμίνιος Φιλόκτητης
Nasdaq Greece
Σαλαμίνιος Φιλόκτητης
Ψαραγορά στην Χοντέιντα Greece
Σαλαμίνιος Φιλόκτητης
Έφηβος με Καλάσνικοβ Greece
Μιζάρα Στεφανία
Gaza war days Greece
Installations Eγκαταστάσεις / Ιnstallations
Οι Εγκαταστάσεις αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα είδη τέχνης παγκοσμίως. Πρόκειται στην ουσία για εικαστικά ενεργοποιημένους χώρους, στους οποίους ο θεατής καλείται να συμμετάσχει και να τους βιώσει με όλες του τις αισθήσεις. Τα έργα αυτά γεμίζουν, περιβάλλουν ένα χώρο και προσκαλούν τον θεατή να συμμετάσχει ενεργά σε αυτά, να τα ενεργοποιήσει, για να ενεργοποιήσουν και αυτά με τη σειρά τους τον χώρο. Οι θεατές καλούνται πολλές φορές να λάβουν μέρος σε μια εικαστική εμπειρία, της οποίας τα όρια κάποιες φορές δεν είναι ξεκάθαρα διαχωρισμένα από τη ζωγραφική, τη γλυπτική ή την αρχιτεκτονική και η οποία απαιτεί από αυτούς να ενεργοποιήσουν την ακοή, την όραση, την αφή και πολλές φορές ακόμη και τη γεύση ή την όσφρηση τους, προκειμένου να βιώσουν το έργο σε όλα τα επίπεδα και να αποδειχθούν οι ίδιοι οργανικά στοιχεία του. Οι Video Εγκαταστάσεις είναι Εγκαταστάσεις, στις οποίες ενσωματώνονται έργα video ανεξάρτητα ή σε συνδυασμό με άλλα μέσα (πολυμεσικές Εγκαταστάσεις). Μέσω των προβολών, δημιουργούν μια περίπλοκη οπτική κατασκευή, που αντιδρά με τον περιβάλλοντα χώρο και απαιτεί την αδιαμεσολάβητη συμμετοχή του θεατή. Films, slides και αντικείμενα συνδυάζονται και αντιτίθενται με σκοπό τη δημιουργία μιας πολυμορφικής οπτικής εικόνας. Αντωνία Πυλαρινού, Γιάννης Τσόρβας, Installations Curators Μόνικα Κασσάνη, Επιμέλεια
Installations are one of the most important forms of contemporary art worldwide. They are artistically activated spaces, in which the spectator is invited to participate and experience them with all his senses. These artworks fill, surround a space and challenge the spectator to actively interact with them, to activate them so that they can activate the surrounding space. Spectators are often called to take part in an artistic experience, which is not always far from painting, sculpture or architecture and requires the activation of hearing, vision, touch and even scent or smell, in order to experience the work in all levels and become organic elements of the work. Video Installations are Installations which incorporate video works or combinations with other mediums (Multimedia Installations). Through these projections or mediums, these Installations create a complicated visual construction, that reacts to the surrounding space and requires the non-mediate participation of the spectator. Films, slides and objects are combined and contrast towards the creation of a multifigural visual image. Antonia Pilarinou, Giannis Tsorvas, Installations Curators Monika Kassani, Procuration
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΞΙΑΡΧΟΠΟΥΛΟΣ Guest
Αυτοπορτραίτο ή αλλιώς, ερίφιο! ερίφιο! που ‘πεσες μες το γάλα ΕΛΛΑΔΑ
Τρία ράφια αλουμινίου, στο ψηλότερο ένα μεγάλο μπουκάλι γάλα, μισογεμάτο τοποθετείται. Από το χρυσό του στόμιο κάθε τρία δευτερόλεπτα μια σταγόνα γάλα πέφτει σε ένα μεταλλικό δοχείο στο πάτωμα. Στο μεταλλικό δοχείο μια επιφάνεια γάλακτος σχηματίζεται αργά και ένα video προβάλλεται σε επανάληψη, Το video δείχνει το πρόσωπο του καλλιτέχνη με μάτια κλειστά να ανοίγει το στόμα του κάθε τρία δευτερόλεπτα, περιμένοντας τη σταγόνα να πέσει και έπειτα κλείνει. Κάθε λεπτό αυτής της συμβολικής διαδικασίας το πορτρέτο αλλάζει. Αρχικά ντυμένο στα λευκά, έπειτα γυμνό, έπειτα στα μαύρα και πάλι από την αρχή. Μπροστά από τα ράφια βρίσκεται ένα αναλόγιο με παρτιτούρες του Franz Schubert από το έργο του «Ο θάνατος της παρθένας» το οποίο εμπνεύστηκε από το μύθο της Περσεφόνης. Three aluminum shelves, at the highest shelf a big bottle of milk, half full, is placed. From its small golden fountain every three seconds a drop of milk falls down into a metal bowl that is put on the floor. Inside the metal bowl a milky surface is formed slowly by the drops and a video is projected on loop. The video shows the portrait of the artist with his eyes closed opening his mouth every three seconds, waiting until the drop falls and then closing it. Every minute of this symbolic feeding procedure the portrait changes. At first is dressed in white, then appears naked, then is dressed in black, then again naked, then again white, on loop. At the front side of the music stand a photocopy of Franz Schubert’s music text from the quartet “The death and the Maiden” is placed. The composer wrote this music inspired by the myth of Persephone.
SCENOCOSME Guest
Contacts FRANCE
Η εγκατάσταση αυτή περιλαμβάνει αισθητήρες αφής και ήχου. Προτείνει μια πρωτότυπη παρουσίαση που χρησιμοποιεί τα σώματα των ίδιων των θεατών, μετατρέποντας τους έτσι σε ανθρώπινα μουσικά όργανα. Αυτή η εγκατάσταση χρειάζεται 2 άτομα. Το πρώτο άτομο καλείται να βάλει το χέρι του πάνω σε μία γυαλιστερή σφαίρα. Ερχόμενο σε επαφή με τη σφαίρα, το σώμα του γίνεται ευαίσθητο και αντιδρά στην επαφή με άλλα άτομα. Αν δεν υπάρξει επαφή με δεύτερο άτομο δεν γίνεται τίποτα, δεν υπάρχει καμία αντίδραση. Πρέπει να καλέσει κάποιον να τον αγγίξει. Κάθε άγγιγμα δημιουργεί διάφορους ήχους. Οι ήχοι αυτοί αλλάζουν ανάλογα με την ένταση της επαφής των δύο ατόμων.
This sensory installation is tactile and sonorous. It proposes an original and interactive staging among spectators’ bodies. They are transformed into real sonorous human instruments. This installation needs two spectators. The first person is invited to put his hand on the shiny ball. In contact with this object, his body gets sensitive and reactive to other living bodies. If the person remains alone, nothing happens, there is no reaction. He must invite another person to touch him. Each touch generates variable sounds. The various sonorous vibrations change with the intensity of contacts and spectators.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΓΟΣ Guest
Αθήνα, μητρόπολη κατά λάθος ΕΛΛΑΔΑ
Χρησιμοποιώντας τα στοιχεία μιας πόλης και κυρίως τα κτίρια, σαν σύγχρονες ψηφίδες και κατά παράβαση και ανατροπή της δεδομένης κλίμακας του χώρου, καθ’ ότι τέχνη και όχι προσπάθεια ρεαλιστικής αναπαράστασης – βλέπε αρχιτεκτονική μακέτα – σαν αποτέλεσμα έχουμε μια μητρόπολη, στη συγκεκριμένη περίπτωση «Αθήνα» σε λάθος κλίμακα. Μια πιο multimedia εκδοχή αυτής της εικόνας τα κτίρια θα μπορούσαν να ‘ναι και τα αντίστοιχα pixel σε μια πιθανή καταγραφή σε video, οπότε έχουμε πάλι το ίδιο αποτέλεσμα, με μόνη διαφορά την ύπαρξη ήχου, κάτι που απουσιάζει εντελώς σε αυτή την βουβή «Αθήνα». Using the elements of a city, buildings mainly, as modern pixels and by violating and bringing over the standard scale of space, cause this is a work of art not a realistic representation , we have a metropolis, in this case “Athens” in a false scale. In a multimedia version of this picture the buildings could be the pixels of a video, having the same result. The only difference the presence of sound, something that is absent from this silent “Athens”.
DAVE MURRAY RUST AGGELOS PAPADAKIS OWEN GREEN Participant
ChaoDependant SCOTLAND
Η εγκατάσταση ChaoDependant ερευνά τη χρήση της τεχνολογίας ως προς την εξερεύνηση αόρατα δομημένων χώρων, συγκεκριμένα την έλξη και απώθηση των μαγνητικών πεδίων. Βασίζεται σε ένα μαγνητικό εκκρεμές, και σε μία σειρά από σφαίρες, που αλληλεπιδρούν με αυτό χρησιμοποιώντας μαγνήτες, αισθητήρες και φώτα. Οι μαγνήτες των σφαιρών επηρεάζουν την κίνηση του εκκρεμούς η οποία γίνεται αρμονικά χαοτική, ενώ οι σφαίρες αντιδρούν στο εκκρεμές ανάβοντας και παράγοντας, δημιουργώντας έτσι ένα δυναμικό ηχοτόπιο. Η εγκατάσταση ChaoDependant είναι ένα έργο που συνδυάζει με ένα μοναδικό τρόπο τη χρήση της τεχνολογίας και της τέχνης.
ChaoDependant investigates the use of technology to explore invisibly structured spaces, in particular the attraction and repulsion of magnetic fields. It is based around a magnetic pendulum, and a collection of reactive pods, which contains magnets, sensors and lights. The magnets in the pods influence the motion of the pendulum so it becomes gently chaotic, while the pods react to the pendulum by lighting up and triggering a dynamic, evolving soundscape. ChaoDependant is a cross disciplinary artwork that brings together in a mesmerizing interactive manner design, craft and technology.
DEJAN KALUDJEROVIC Participant
Je suis malade AUSTRIA
Στο video “Je Suis Malade” ένα δεκάχρονο ξανθό κορίτσι λέει ένα τραγούδι του οποίου οι στίχοι αναφέρονται σε μία γυναίκα που υποφέρει από ένα έρωτα χωρίς ανταπόκριση – ένα θέμα που δεν αγγίζει ένα δεκάχρονο κορίτσι. Το κορίτσι προσπαθεί να αποδώσει ένα τραγούδι του οποίου, η γλώσσα αλλά και η εμπειρία στην οποία αναφέρεται του είναι εντελώς ξένα. Αυτό και μόνο είναι μια επίδειξη της παθολογίας της παγκοσμιοποιημένης καταναλωτικής κοινωνίας μας. In the video “Je Suis Malade” a 10 year-old, longhaired, blond girl performs a song which lyrics refer to a woman experiencing great pain because of unrequited love – a theme that is inappropriate for-the preadolescent girl. This blond girl embodies a generic child attempting to convey a product in both a language and an experience that are foreign to her. This is in and by itself a subtle illustration of the pathology (malady) of our globalized consumerist society.
EVA BRUNNER-SZABO Participant
Bandages - X AUSTRIA
Η θεματολογία του έργου μου είναι η ανάλυση του χώρου της μνήμης. Αυτό ο χώρος έχει μια διαφορετική έννοια από αυτή που αντιλαμβανόμαστε. Εκτός από το φυσικό χώρο, αναμιγνύω και τον ψυχολογικό χώρο. Βλέπω το σώμα μου σαν χώρο αναμνήσεων και ακολούθως δουλεύω με αυτόν.
The theme of my work is the analysis of spaces of memories. These spaces of memories are not only spaces in the topographical sense like public space, interior spaces or spaces of remembrance but also spaces I develop further. Besides the physical space I deal with the psychological space. I see my body like a space of memories and accordingly work with it.
GREGORZ ROGALA Participant
Moving Pictures
Οτιδήποτε βλέπει ο θεατής εξαρτάται από την θέση και την κίνηση του. Δεν χρειάζονται ειδικά γυαλιά ή άλλος εξοπλισμός.
What viewer see depends on his movement and position. No need of special glasses or any other equipment.
Any number of people can take part in installation simultaneusly. Participants generate sounds by walking across piano keyboard, painted on the pavement. Tone, intensity and duration depends on their behaviour.
Πολλοί άνθρωποι ταυτόχρονα μπορούν να συμμετέχουν σε αυτή τη εγκατάσταση. Οι συμμετέχοντες δημιουργούν ήχους περπατώντας πάνω σε ένα πιάνο σχεδιασμένο στο έδαφος. Ο τόνος η ένταση και η διάρκεια εξαρτάται από τη συμπεριφορά τους.
POLAND
GREGORZ ROGALA Participant
Piano POLAND
HOJAT AMANI Participant
Angel’s dream IRAN
Στη σκέψη όλων των ανθρώπων υπάρχουν εικόνες υπερφυσικών όντων με φτερά, λόγω της επιθυμίας τους να πετάξουν. Στην αρχαιότητα, πλάσματα με φτερά είχαν ιδιαίτερη θέση στις συνείδηση του ανθρώπου και συχνά γίνονταν αντικείμενο θρησκευτικής λατρείας.
In the inner thoughts of all human beings, exist images of supernatural ‘winged’ beings, symbolizing the desire to have wings to fly with. In ancient man’s mind, creatures with wings possessed a high spiritual and creational ranking.
IEVA BALODE Participant
One hour LATVIA Πάντα ψάχνουμε μέρη για εσωτερική γαλήνη. Τα μέρη αυτά είναι φυσικά τοπία, συναισθήματα, ο ίδιος μας ο εαυτός. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τόσο την ηρεμία όσο και την βοή. Στεκόμενη για μια ώρα στην πόλη και μια ώρα στο δάσος προσπάθησα να βρω μια εσωτερική ισορροπία μεταξύ βοής και ηρεμίας. We are always looking somewhere for inner peace of our soul whether it is in a place,in a feeling or in ourselves. Human needs both – peace and dynamics. Standing one hour in a city and a forest I was trying to find my inner and outer peace and dynamics.
MARIA LALOU Participant
Drop’s NETHERLANDS
To Drop’s δημιουργεί μία video εγκατάςταση χρησιμοποιώντας video-προβολή στο πατωμα. Δημιουργώντας κατά τον τρόπο αυτό ένα «άνοιγμα» στο χώρο ο θεατής εμπλέκεται λογικά/αισθησιακά μεταξύ της αίσθησης από την κίνηση των σταγόνων, και την παράλληλη απουσία του ίδιου του στοιχείου. Το στοιχείο του νερού δεν υπάρχει, παρά μόνο η αντανάκλασή του. Ο χρόνος και ο χώρος εν αμφιςβήτηση, υπό την απουσία της πραγματικότητας. Δημιουργία αίσθησης της οφθαλμαπάτης, χρησιμοποιώντας real time φιλμ της σκηνής από τους δρόμους του Amsterdam.
Drop’s is a space installation, formed from a movie, projected vertically on the floor. Creating an “opening” to the space, the spectator is immersed by the existence of a place were movement of drops of water, are existing in the absence of it. The element of water does not exist, but just its reflection. Time and space are questioned due to reality absence. Drop’s is a video installation using a real time film. Film recorded while walking on the streets of Amsterdam.
MARIA LALOU Participant
Piggtherapy NETHERLANDS
Το Piggtherapy είναι μια αρχική μορφή της φάρμας με τα γυάλινα γουρούνια-κουμπαράδες της Λάλου. Η φάρμα προκαλεί τον ηγετικό ρόλο της κοινωνίας μέσα στην Ιστορία, καθώς και τις παρούσες συνθήκες της απειλης και κατανάλωσης των ζώων. Διαδηλώνουν ενάντια αυτών των μομφών με την έκθεσή και την συμμετοχή τους σε παράλληλες δράσεις. Το Piggtherapy είναι ένα τοπικό ενεργό project. Λαμβάνει δράση ανάλογα με τους χρόνους, το χώρο και τις συνθήκες.
Piggtherapy is an initiated form of Lalou’s pigg farm of glass pigy banks. Pigg’s farm is provoking society's leading during history, as well as the present conditions of animal threat and consuming. They are demonstrating against these reproaches with their exposure and participation in parallel events. Piggtherapy is locative active project. Is taking action depending on ‘times’, space and condition
MILAN STANIC Participant
Wake CROATIA
Η εγκατάσταση αυτή βασίζεται στις σκέψεις μου για τη ζωή και την ταυτότητα μέσω της μνήμης. Προσπάθησα να αναμίξω την βιντεοπροβολή με τη στάχτη για να σχηματίσω κάτι σαν «ζωντανή ανακούφιση». Η εγκατάσταση περιλαμβάνει κάποια στοιχεία που αφηγούνται την ιστορία : η θάλασσα ως ο λίκνος της ζωής, οι στάχτες ως απομεινάρια, το χέρι που ζωγραφίζει ως η κίνηση, η ζωγραφιά σαν σημάδι και η επανάληψη σαν κύκλος. Ο σκοπός ήταν να προσπαθήσω να συλλάβω την ποίηση του να ζεις σε λίγες λέξεις… κάτι σαν haiku. This work is based on my thoughts about life and identity through memory. I tried to blend video projection with ashes to form some kind of “living relief”. Work contains few elements that tell the story : the sea as the cradle of life, ashes as the remains, drawing hand as the movement, drawing as mark and finally loop as the cycle. The point was to try to capture the poetics of living in few words…something like haiku.
PARAG K. MITAL AGELOS PAPADAKIS Participant
Memory SCOTLAND Η εγκατάσταση Memory ερευνά την αντίληψη και την μνήμη σε μία καλλιτεχνική εγκατάσταση. Το έργο περιλαμβάνει νευρωνικά δίκτυα, αναγνώριση προσώπου, κρυφές κάμερες, όραση μέσω υπολογιστή, προβολή mapping, και μία γλυπτική εγκατάσταση με μορφή νευρώνων και συνάψεων. Καθώς ο θεατής πλησιάζει την εγκατάσταση αρχίζει να βλέπει πρόσωπα που προβάλλονται στα γυάλινα νευρωνικά τεμάχια. Η έκπληξη έρχεται όταν ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι το πρόσωπο που εμφανίζεται στους γυάλινους νευρώνες είναι το πρόσωπο του. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω μιας κρυφής κάμερας τοποθετημένης σε ένα από τους νευρώνες και ενός ισχυρού υπολογιστικού αλγόριθμου απεικόνισης του ανθρώπινου προσώπου. “Memory” investigates perception and memory in an artistic installation. The piece incorporates neural networks, face recognition, hidden cameras, computer vision, projection mapping, and a sculptural installation in the form of neurons and synapses. As one approaches the installation resembling a neural network, they begin to see faces projected into the glass neuron pieces. The real shock comes when they realize that the face appearing on the glass neuron pieces is their own face. This is accomplished through a hidden camera in one of the glass neuron pieces performing a powerful computational algorithm for face tracking.
ROLAND WEGERER Participant
I’m not a fish AUSTRIA
Αυτή η videoperformance δείχνει τον καλλιτέχνη να προσπαθεί να καταστήσει το νερό ως το νέο του φυσικό περιβάλλον. Λόγω των ανατομικών του χαρακτηριστικών, δεν είναι δυνατόν για αυτόν να μείνει κάτω από το νερό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο παραλογισμός και η αποτυχία της προσπάθειας του οξύνεται από την περιστροφή κατά 180 μοίρες του video.
This videoperformance shows the artist attempting water as a new habitat. Due to his anatomical characteristics, it’s not possible for him to stay under water for a long time. The absurdity and the failure of the attempts is also exacerbated by the order rotated 180 degrees video presentation reinforced.
ROLAND WEGERER Participant
The white digger AUSTRIA
Ένα πρόσωπο σφηνώνεται στο αλεύρι και αρχίζει να θάβεται στο σωρό. Με επαναλαμβανόμενο φύσημα, το αλεύρι πετιέται σαν νερό από σιντριβάνι. Το κεφάλι και η πλάτη βυθίζονται στη σκόνη, όλο και περισσότερο στη σκόνη και συνδέονται σε μία αυθαίρετη ύπαρξη. Το αλεύρι σαν στοιχείο όλων των πολιτισμών και η αναπνοή σαν βασικό στοιχείο της ύπαρξης γίνονται μια ενιαία κυκλική διαδικασία. A face embeds itself on flour and begins to bury in the pile. With repeated blowing the flower rises as fountain high. The sinking powder covers more and more the head and back, and then connects to an abstract entity. The flour as a cultural asset and the existential process of breathing becomes a homogeneous cyclical process.
ΖΙΟΓΚΑ ΙΡΙΔΑ ΖΙΟΓΚΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Participant
Artificial Nature ΕΛΛΑΔΑ
Όταν η φύση εκλείψει. Κρύο μέταλλο και τεχνολογία θα την αντικαταστήσουν.
When nature extincts. Cold metal and technology will take nature’s place.
ΗΩ ΜΥΡΤΩ ΧΑBIAΡΑ Participant
Loop NETHERLANDS
Δυο προβολές παράλληλες, η μια απέναντι στην άλλη. Δυο σώματα εκατέρωθεν κινούνται, δημιουργούν έναν διάλογο. Η κίνηση τους επαναληπτική, σχεδόν ατελείωτη, αέναη και ταυτόχρονα χαυνωτική, τελετουργική. Τα σώματα αντιπαραθέτουν την κίνηση τους, που την ίδια στιγμή γίνεται ο κοινός τους τόπος. Η δισυπόστατη αυτή κίνηση ξεπερνάει τα όρια μιας αυτιστικής επανάληψης. Η επανάληψη και η χαύνωση είναι συστατικά τελετουργικής διαδικασίας που έχει σκοπό την αλλαγή συνειδησιακής κατάστασης. Εκτελούν ένα τελετουργικό για να παραδοθούν σε μια νέα κατάσταση.
Two parallel projections, one opposite the other. Two bodies on either side are moving, creating a dialogue. Their movement is repetitive, almost endless, perpetual, creating a sense of languor due to their ritual motion. Their bodies counter on their movement, while at the same time form the basis of their interaction. This two-substance movement goes beyond the boundaries of an autistic repetition. Repetition and languor are the component parts of a ritual process, aiming to alter the stream of a conscious state. These bodies perform a ritual in order to surrender to a new state of consciousness.
DAGLY ZEYNEP (single channel video) Participant
Disaster 2.23’ UK
Ο θεατής αντιμετωπίζει μια ηλικιωμένη γυναίκα, δεν μπορεί να δει μόνο ακούει. Ο θεατής δεν είναι σίγουρος για το τι αντιμετωπίζει η ηλικιωμένη, αλλά είναι ευχαριστημένος με αυτό γιατί μόνο με αυτό τον τρόπο η φυγή μοιάζει εφικτή. Η ηλικιωμένη στο video αποφεύγει να πληχθεί από την Καταστροφή, την οδύνη, όμως είναι βέβαιη μέσα στην άρνηση, την άρνηση της γνώσης της καταστροφής. The viewer confronts an old woman who avoids seeing. The viewer is not sure what the old woman encounters but s/he is glad not to know because only in that way the escape becomes possible and attainable. The old woman in the film avoids being afflicted by the Disaster, the anguish, however, is confirmed within the denial: the denial of knowledge of disaster.
JASBEC MASA (single channel video) Participant
First Blood SLOVENIA 1.20’
Ένα συμβολικό έργο. Η καταγραφή μιας ζωντανής performance στην οποία η καλλιτέχνης καρφώνει ένα μαχαίρι στα κενά ανάμεσα στα δάχτυλα της ανοιχτής της παλάμης. Αναπόφευκτα κόβεται ξανά και ξανά αλλά συνεχίζει μέχρι που σταματά. H καλλιτέχνης σηκώνει το χέρι της. Μια μήτρα αποκαλύπτεται. A symbolic work. It’s the recording of a live performance in which the performer uses a knife to stab the space between her fingers, inevitably she gets cut but she carries on till she stops. The performer lifts her hand. A womb is revealed.
JESS MCNEIL (single channel video) Participant
The Shape of Between AUSTRALIA 12.56’
Το έργο βασίζεται σε 100 δευτερόλεπτα υλικού, 4 βάρκες διασχίζουν το Γάγγη, επιβραδύνοντας την κίνηση και κάνοντας επαναλαμβανόμενα πίσω μπρος, ενώ είναι ψηφιακά «αγκιστρωμένες» η μία από την άλλη. Οι κινήσεις των βαρκών σχετίζονται μεταξύ τους μετακινούν τη σύνθεση γύρω από την οθόνη, μια συνεχής επανεξέταση του θέματος.
The work is based on 100 seconds of footage; four boats traversing the Ganges, slowed down and looped seamlessly backwards and forwards, while being digitally “anchored” around each boat in turn. The boats’ movement relative to one another drifts the composition around the screen, a continuous revisiting and repositioning of the subject.
SELMAN ELMA (single channel video) Participant
Broken Gallery BOSNIA 7.41’
To έργο Broken gallery είναι μια ιστορία ανθρωπίνων σχέσεων ειπωμένη με ένα διαφορετικό τρόπο, με ένα μέρος του ανθρωπίνου σώματος που οι περισσότεροι άνθρωποι ποτέ δεν χρησιμοποιούν για να απόκαλύψουν στοιχεία του χαρακτήρα, της προσωπικότητας τους. Αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές ιστορίες, από τις πολλές πιθανότητες, μία που διαλέγουμε…προς το παρόν. Broken gallery is a story of human relations told on a different way, with part of body most people never use to show their characters, their personality. This is just one of many stories, one of many possibilities, one that we choose…for now.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗΣ (single channel video)
Participant
Athenian Summer ΕΛΛΑΔΑ 2.53’
Ο καλλιτέχνης προσπαθεί να δει την πόλη από μια άλλη οπτική. Η πόλη μέσα από τα μάτια του δεν είναι ένα βιομηχανικό θλιμμένο μέρος πια, αλλά ένα σύνολο πολύχρωμων οργανικών στοιχείων γεμάτων ενέργεια και χαρά. The artist is trying to see the city from a different angle. The city through his eyes is not an industrial sad place anymore but a sum of colorful organic elements full of energy and joy.
ΗΩ ΜΥΡΤΩ ΧΑΒΙΑΡΑ (single channel video) Participant
Untitled NETHERLANDS 14.26’
Η ανθρώπινη «ύπαρξη» ορίζεται στο χώρο ως σώμα. Τα φυσικά της όρια είναι δεδομένα ωστόσο ο άυλος όγκος της αυξομειώνεται συνεχώς, τα όρια στενεύουν και απλώνονται όσο βρισκόμαστε ενδιάμεσα τους. Αντιλαμβανόμαστε τον χώρο ανάλογα με την διάθεση μας και αυτήν την προβολή την βιώνουμε σαν διαφορετική χωροταξική κατάσταση. Ο χώρος γίνεται καθρέφτης. Η ανάγκη να γνωρίζουμε τον «προσωπικό μας χώρο», συνιστά μια συνεχή διαδικασία αναζήτησης αυτών των ορίων. Κατά την διαδικασία αυτή βιώνουμε διάφορες αντιφατικές συναισθηματικές καταστάσεις, ταλαντευόμαστε ανάμεσα στην ασφάλεια, την ανασφάλεια, την ασφυξία, την ευρυχωρία, την γαλήνη, τον πανικό, τον φόβο, την ηρεμία. Η οριοθέτηση είναι μια ψευδαίσθηση αλλά ταυτόχρονα μια ζωτικής σημασίας διαδικασία η οποία μας διαφοροποιεί, μας δίνει χαρακτήρα – ταυτότητα.
Our “existence” is spatially defined as ‘body’. Although confined in physical boundaries, its insubstantial figure constantly fluctuates, for its limits narrow and spread as long as we exist in between them. We perceive space depending on our ordinary disposition, and it is this very projection that we experience as the ever-changing state of space. Space, through this process, becomes a mirror of our self. The need to know our ‘personal territory’ leads us to a process of a perpetual search for limits and boundaries. During this process of delimitation, we experience a number of contradictory emotional states; we oscillate between security and insecurity, suffocation and capaciousness, peace and panic, fear and tranquility. This process of delimitation, albeit an illusion, constitutes a process of vital importance, as it differentiates us by infusing the notion of characteridentity.
ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ Participant
Στη Μνήμη ΕΛΛΑΔΑ 5.26’
Πρόκειται για ένα βίντεο 5 λεπτών και 26 δευτερολέπτων και μια ηχητική εγκατάσταση (κούκλα που παίζει μουσική). Το βίντεο περιγράφει τη διαδικασία της θύμησης. Χρωματιστές σταγόνες πέφτουν στο λευκό επίπεδο και σιγά σιγά εμφανίζουν μια μορφή, στη συνέχεια, οι σταγόνες υποχωρούν κάνοντας τη μορφή να χαθεί και να μείνει πάλι το λευκό επίπεδο. Όπως οι αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό και συνθέτουν μορφές και ύστερα χάνονται, έτσι κάπως και οι σταγόνες πέφτουν, συνθέτουν τη μορφή και χάνονται. Το βίντεο είναι απλή λήψη και δεν έχει υποστεί ψηφιακή επεξεργασία.
It is a 5 min. and 26 sec. video and a sound installation (a doll that plays music). The video describes the process of memory. Colorful drops fall in the white level and little by little they present a form, afterwards the drops they recede making the form be lost and to remain again the white level. As the recollections come in the brain and compose forms and later are lost, thus somehow and the drops they fall, they compose the form and they are lost. The video is simple reception and has not suffered digital treatment.
Performance είναι μια μορφή τέχνης, στην οποία μέσα σε μια έντονα συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα λαμβάνουν χώρα διάφορα καλλιτεχνικά συμφραζόμενα (ποίηση, μουσική, χορός, ζωγραφική, video), αναμένοντας και εγκολπώνοντας τις αυθόρμητες ή καθοδηγούμενες αντιδράσεις των θεατών. Όταν η Δράση τελειώσει, δεν αναπαράγεται στο ακέραιο ποτέ ξανά. Είναι μια “γιορτή” της στιγμής. “Είναι εξ’ορισμού αμετακίνητη στο χώρο και μη αναπαράξιμη στο χρόνο” (Allan Kaprow). Πρόκειται για ένα collage Δράσεων, που σημαίνουν την “μετατόπιση της Τέχνης από την παραγωγή αντικειμένων, στην παραγωγή εμπειριών” (Άλκης Χαραλαμπίδης). Το σώμα του καλλιτεχνη γίνεται το κυρίαρχο μέσο έκφρασης, που σε συνδυασμό με την πραγμάτευση του χώρου, του χρόνου και των θεατών προσφέρουν ένα εντυπωσιακό και πρωτότυπο θέαμα.
Performance is an art form, in which various artistic acts (poetry, dance, music, painting, video) take place in an intense emotional atmosphere, awaiting and incorporating the impulsive reactions of the audience. Once a performance is over, it can never be completely recreated. It is a “celebration” of the moment. “It is by definition immovable in space and non reproductive in time” (Allan Kaprow). It is a collage of actions “that signify the shift of art from creating objects into creating experiences” (Alkis Charalambides). The artist’s body becomes the main medium of expression which, in conjuncture with the discourse of space, time and audience, offers an impressive and original spectacle.
Performance AVAF Team Performance Curators
Παρουσιαση / Performance
AVAF Team Performance Curators
FIRMAMENT EPHEMERE
SCENOCOSME
Οι Gregory Lasserre & Anais met den Ancxt των Scenocosme παίζουν ζωντανά με ένα ειδικό λογισμικό για οπτικές και ηχητικές δημιουργίες: το Aleas. Για το Aleas δημιουργήθηκε μια ειδική σκηνογραφία και συσκευή: ένα εικονικό λογισμικό μουσικής/ μουσικό όργανο. Κατά τη διάρκεια των 30 λεπτών της performance, ο θεατής περιηγείται μέσα σε μια ακολουθία οπτικών και ηχητικών μικρο-συμπάντων. Στα Γαλλικά Aleas σημαίνει κίνδυνος και ρίσκο Το Aleas προέκυψε από την ανάγκη να υλοποιηθεί/ σχεδιαστεί ήχος με τρισδιάστατες εικόνες. Είναι ένα λογισμικό σύνθεσης, που μεταχειρίζεται ήχους και αφηρημένες εικόνες, ικανό να δημιουργήσει έναν διάλογο με την πραγματικότητα κάνοντας χρήση απτικών αισθητήτρων. Κατά αυτόν τον τρόπο δημιουργεί μια διαδραστική και ευαίσθητη σχέση με το κοινό. Επιτρέπει στους performers να δημιουργούν, να τροποποιούν, να παρατηρούν και να μεταχειρίζονται τις κινούμενες τρισδιάστατες εικόνες. Μεταχειρίζοντας τους αισθητήρες ο performer μπορεί αδιάκοπα να παρέμβει στην όλη δομή παίζοντας με τις διαφορετικές συνισταμένες: τη σειρά, την παράθεση, την επικάλυψη, την ταχύτητα, τον ρυθμό, τον αρμονικό τόνο... Με αυτόν τον τρόπο, τοποθετώντας νέα υλικά, οι χρήστες δημιουργούν συγκρατημένες μελωδίες δημιουργημένες από ρυθμικές σχέσεις που παίρνουν ζωή από λεπτά χρονικά διαστήματα. Οι performers οικειοποιούνται το σύστημα καθώς δημιουργούν ιδιαίτερες ακολουθίες από επαναλαμβανόμενες πολυφωνίες, οπου μέρη επικαλύπτονται και μετά εξαφανίζονται μέσα σε υπνωτιστικές δίνες. Καθορίζουν το μέλλον του έργου πειραματιζόμενοι με άπειρες ενορχηστρώσεις. Ελέγχουν εύκολα τη μελωδία κι έτσι παράγεται μια άμεση σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο, την εικόνα και τη μουσική. Μια αυθεντική δημιουργία ενός νέου μουσικού διαλόγου. Το Aleas αποκαλύπτει οπτικές και ηχητικές performances στους θεατές. Παρακολουθούν και ακούν ζωντανά διάφορους χειρισμούς από το δίδυμο. Πράγματι, κατά τη διάρκεια των παρεμβάσεων, ο ήχος παίρνει σχήμα στον κυκλικό χώρο της προβολής. Εδώ η μουσική παρέμβαση αποτελεί επίσης μια πρόσκληση για διαλογισμό. Μυριάδες οπτικά και ηχητικά σχήματα συσσωρεύονται σε μια υπνωτιστική υπέρθεση ήχων. Κάθε performance προσφέρει έναν νέο διάλογο ή μια ορατή μονομαχία. Σε αντίθεση με τις συνηθισμένες vj και dj performances ο θεατής ακολουθεί ακριβώς τη μουσική και οπτική εξέλιξη
παράλληλα με τους performers. Εδώ τα πάντα αποκαλύπτονται και συνδέονται. Η μονομαχία αποκαλύπτει στιγμές συνέργειας, αμφιβολιών, λαθών, χάους... αλλά που συγκροτούν την προέλευση της δημιουργίας αυτών των μικρο-συμπάντων. Το Random που ανέπτυξε ο John Cage αποτελεί επίσης πηγή έμπνευσης γι αυτό το έργο. Κάθε performance προσφέρει ένα πλήθος δυνατοτήτων παραγμένες από ελάχιστα στοιχεία. Ο μουσικός διάλογος δίνει ζωή στη δημιουργία των ήχων σε αναστολή. Σε μια συνενοχή με την επαναλαμβανόμενη μουσική το δίδυμο παίζει με ασταθείς και αντανακλαστικούς ήχους και προσπαθεί να βυθίσει τους θεατές σε ένα σωματικό πείραμα μέσα σε ένα ονειροπόλημα.
Gregory Lasserre & Anais met den Ancxt from Scenocosme play in live with a specifi c interface for visual and sound creations: Aleas. A specifi c scenography and device was created for Aleas : original virtual music software/ instrument. During about 30 minutes, the spectator is guided in a succession of visual and sound micros-universe. Aleas : original virtual music software/instrument In French «Aleas» means hazards and risks. Aleas aroses from a refl ection about how to materialise/draw sound with 3D images. It is a synthesis software, treating sounds and abstract images, able to create a dialogue with reality by using tactile sensors. Thus, it creates an interactive, sensitive relationship with the audience. It enables performers to create, modify, observe and manipulate moving 3D shapes. By manipulating the sensors, the performer can continuously step in on the whole structure by playing with the different variables: order, side-by-side positioning, overlapping, speed, rhythm, harmonic pitch… Thus, by placing new materials, users create sustained melodies made of rhythmic relationships animated by subtle temporal intervals. The performers appropriate the system as they create particular processes of repetitive poliphony where parts overlap then disappear into hypnotic swirls. Myriads of visual and sound shape are accumulating in hypnotic superpositions of sounds. Each performance offers a new dialogue or visible duel. In the opposite of the standard veejaying and deejaying performances, the spectator follows exactly the musical and visual evolution as well as the performers. Here, everything is revealed and linked. The duel reveals moments of complicity, doubts, errors, chaos... but which constitute the origin of creation of these micros-universes. The Random concept developed by John Cage is also a source of inspiration for their artwork. Each performance offers a multitude of possibles made by minimalist elements. The musical dialogue gives life to sound creations in suspension. In connivance with repetitive music, the duo plays with unstable and reactive sounds and tries to immerse spectators in body experiment into a sound space favourable for daydream.
A.M.P. TEAM
Project LOST
Η ομάδα εμπνεύστηκε από πληθώρα εικαστικών καλλιτεχνών καθώς και σκηνοθετών πάνω στο θέμα της απώλειας θέτοντας τον προβληματισμό στις μνημικές συλλογικές προεκτάσεις του και εν συνεχεία διερευνώντας τις ενεργητικές διαδικασίες εύρεσης. Εννοιολογικό και δομικό εφαλτήριο της ομάδας είναι η performance της Marina Abramovic και του Ulay ‘Τhe Great Wall Walk’ στο Σινικό Τοίχος όπου θίγεται το ζήτημα της απώλειας χωρικά και χρονικά, καθώς και οι ταινίες ‘Last Year in Marienbad’ του Alain Resnais και ‘Sans Soleil’ του Chris Marker, Memento του Christopher Nolan, ‘Βroken Flower’ του Jim Jarmusch και ‘Nine Songs’ του Michael Winterbottom. Κοινός παρονομαστής στο στήσιμο της διάδρασης αλλά και στις εννοιολογικές προεκτάσεις της όπως διαφαίνεται και από την παράθεση των άνωθεν ταινιών είναι η σχέση απώλειας, μνήμης,χρόνου και δημόσιου χώρου. Αποτελείται από 2 μέρη: την διαδραστική περφόρμανς και το τελικό event της. Χώρος της δράσης ορίζεται ο χώρος του φεστιβάλ. Η διάδραση ‘LOST’ λειτουργεί ανά ζεύγη ατόμων. Ο κάθε συμμετέχων θα λαμβάνει μία φωτογραφία ενός άλλου προσώπου, επιλεγμένου τυχαία μεταξύ των φωτογραφιών των συμμετεχόντων που θα παρθούν πριν την διάδραση. Σκοπός του διαδραστικού «παιχνιδιού» αποτελεί η εύρεση του εικονιζόμενου στη φωτογραφία ατόμου, ρωτώντας τον κόσμο για την κατεύθυνση που το είχε τυχόν αντιληφθεί τελευταία φορά. Μέσα από τη δράση/παιχνίδι, οι συμμετέχοντες θα μπουν στην διαδικασία της αναζήτησης και ανακάλυψης του άγνωστου προσώπου. Ο ρόλος της φωτογραφίας ως στοιχείο αποτύπωσης και ψευδοκαθορισμού της ταυτότητας αποτελεί το πρώτο ενεργητικό στάδιο για την αναστροφή της δεδομένης απώλειας σε μια διαδικασία απρόσμενης εύρεσης και ροπής στην αρχικά απωλεσθείσα επικοινωνία. Το δεύτερο μέρος του project, το event «Lost», θα συνίσταται στην προβολή του βιντεοσκοπημένου και μονταρισμένου υλικού με πρόσθεση μουσικής επένδυσης από μουσική ομάδα που απαρτίζεται από τους Γιάννη Λαμπράκο και τον Λουκά Γιαννακίτσα. Το βίντεο αυτό θα αποτελείται από το ήδη υπάρχον καταγεγραμένο υλικο και από συνεντεύξεις ατόμων διαφορετικής επαγγελματικής ενασχόλησης (ντέντεκτιβ, γιατρό, δικηγόρο, νεκροθάφτη κλπ) γύρω από το θέμα της απώλειας στον τομέα τους. Επίσης η αίθουσα προβολής του βίντεο θα αποτελεί και τον τόπο συνάντησης όσων δεν κατάφεραν να βρεθούν μέσα την χρονική διάρκεια της διάδρασης, καθώς όμως και όσων αλληλοευρέθηκαν, προκειμενου να απολαύσουν και το αποτέλεσμα της περιπλάνησής τους.
The team was inspired by a multitude of visual artists and filmmakers on the notion of loss questioning the collective extensions of memories and then exploring the active procedures of finding. The team’s conceptual and structural vaulting point was Marina Abramovic and Ulay performance “The Great Wall Walk” at the Great Wall of China where the notion of loss in terms of time and space is being explored, as well as the films “Last Year in Marienbad” by Alain Resnais, “Sans Soleil” by Chris Marker, Memento and Christopher Nolan, “Broken Flower ” by Jim Jarmusch and “Nine Songs” by Michael Winterbottom. The relationship between loss, memory, time and public space remains a common link in the interaction’s conceptual and structural extents as one can notice on the mentioned films. Project “Lost” It consists of 2 parts: the interactive performance and its final event. “LOST” works in pairs of people. Each participant receives a photograph of one other person, randomly chosen among photographs of people taken before the interaction. The aim of this interactive “game” is to find the person on the photograph by asking the public about the direction they last saw them. Through this action/ game the participants will get in the course of searching and discovering an unknown person. The role of photography as an evidence of pseudo-definition of identity constitutes the first energetic stage for the inversion of this given loss in a process of unexpected finding and shifting towards the initially lost communication. The second part of this project consists of the projection of the filmed and edited footage with the original music of Giannis Lamprakos and Loukas Giannakitsas. This video consists of the existing footage and of interviews by people of different professions (detective, doctor, lawyer, gravedigger) on the notion of loss in the context of their professions. The projection point will be the venue where people, who did not manage to discover one another during the interaction but also the ones who did, will meet in order to enjoy the result of their wandering.
The project aims into:
a) creating a public experiment that would test the level of active observation inside the urban environment b) formulate certain questions about the nature of identity in the urban public space c) engage an underlying dialogue between loss and an active opposition that would lead to reestablishing and re-inventing ones presence and role in a post modern society.
The project is highly connected to Guy Debords and the situationists perspective in researching the new role of the urban environment in an era where:
“ The spectacle is self-generated, and it makes up its own rules: It is a specious form of the sacred... The spectator feels at home nowhere, for the spectacle is everywhere... The spectacle's function in society is the concrete manufacture of alienation...�
Guy Debord, The Society of the Spectacle (1967) And to take one of Guy Debords quotes one step ahead, what if not only the image reproduces
Realitaten Revue
THE SHADOW
Η διάδραση ενός προτζέκτορα και μιας χορεύτριας δημιουργεί ένα υπερ-ρεαλιστικό χώρο, όπου η συνήθης οπτική αντίληψη φαίνεται να μην έχει πια θέση. Μέσα σε ένα όνειρο η σκιά της χορεύτριας απομακρύνεται από εκείνη δημιουργώντας μια αυτόνομη και ανεξάρτητη ύπαρξη. Προσπαθώντας να επιστρέψει δημιουργείται μια ιδιότυπη σχέση γάτας – ποντικιού, η οποία χρησιμοποιείται ως υπόβαθρο για να προκαλέσει στα μάτια των θεατων παράξενα φαινομενικά και ψευδαισθητικά εφφέ.
The interaction of a projection and a dancer creates a surreal space, where common visual perception seems not to be valid any more. In her dream the dancer’s shadow separates from her, developing an independent existence. While trying to rebind, a kind of cat-and-mouse relationship emerges. We utilize this story as a playground for creating a peculiar illusion effects and virtuality in the eyes of the spectator. Realitaten Revue is a cooperation of an art director, a media engineer and a dancer (Kirill Lorenz, Elio Wahlen and Ulrike Tuch).
Web Art
Η Web Art αποτελεί το πιο νέο «παιδί» των ψηφιακών τεχνών. Ακολουθώντας τις τάσεις της σύγχρονης ζωής η τέχνη «καταδύεται» στο διαδίκτυο και διευρύνει ακόμη περισσότερο το φάσμα και τις αναζητήσεις της. Επιτρέπει την ιδιωτική θέαση ενός έργου τέχνης και σπάει όσο καμία άλλη μορφή τέχνης τα δεσμά των παραδοσιακών χώρων έκθεσης. Η διαφορά μεταξύ των υπολογιστών και του κυβερνοχώρου έχει συγκριθεί με τη διαφορά ανάμεσα σε μια βόλτα με ένα πλοίο με γυάλινο πάτο και στην κατάδυση. Οι επιβάτες του πλοίου βλέπουν το βυθό ενόσω παραμένουν κολλημένοι στη θέση τους. Οι δύτες όμως βυθίζονται στον ωκεανό.όπως στην κατάδυση, έτσι και η τέχνη στον κυβερνοχώρο καλεί τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν την προσκόλληση τους στον οικείο χειροπιαστό κόσμο. Το κοινό καταδύεται σε ένα περιβάλλον που είναι πολυαισθητηριακό και διαδραστικό. Είναι απλή φαντασία. Αυτή η νέα πραγματικότητα υπάρχει χωρίς κανένα υλικό αντίστοιχο. Ηλίας Χατζηχριστοδούλου Web Art Curator
Web art is Digital Art’s youngest descendant. Keeping tracks of cotemporary life’s trends, art is “diving” in the Internet and broadens even more the context of its quest. Web art allows private viewings of an art work and breaks like no other form of art the bondage of traditional exhibition spaces. The difference between computers and the Internet has been compared to the difference between the ride with a ship with glass bottom and free diving. The passengers of the ship can see the bottom of the sea while they remain stuck in their seats. But the divers dive straight into the ocean. Like diving, Web Art calls people to abandon their adherence to the common tangible world. The audience dives into an environment that is multisensory and interactive. It is plain imagination. This new reality exists without a material equivalent. Ilias Chatzichristodoulou Web Art Curator
www.theendofreason.com
www.fromthedarkpast.com
www.maninthedark.com
www.dreamgrove.org
Feel Free to Feel Green
Το Athens Video Art Festival φέτος παρουσιάζει τη θεματική ενότητα “FEEL FREE TO FEEL GREEN”, κομματιού της διοργάνωσης, στην οποία εκθέτονται «περιβαλλοντικά - ευαίσθητα» έργα όλων των κατηγοριών. Με το “FEEL FREE TO FEEL GREEN”, ως αφετηρία έμπνευσης και υπό την Αιγίδα του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, φέτος παρουσιάζονται έργα που αφορούν στην ευρύτερη σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με τη φύση. Με σεβασμό στην εικαστική δημιουργία αλλά και στα μεγάλα οικολογικά και περιβαλλοντικά ζητήματα της εποχής μας, το Athens Video Art Festival 2010 κάλεσε τους σύγχρονους καλλιτέχνες να εμπνευστούν και να δημιουργήσουν έργα καταθέτοντας την δική τους ξεχωριστή άποψη πάνω στο θέμα. Με αυτόν τον τρόπο και με όχημα τις νέες μορφές ψηφιακών τεχνών, θέλουμε να τονώσουμε τη σύγχρονη αντίληψη του κοινού σε ζητήματα οικολογικής ευαισθησίας.
With the goal of public awareness and action involving environmental issues, Athens Video Art Festival presents this year eco-sensitive works of all its categories. With “Feel Free to Feel Green” as a starting point, Athens Video Art Festival 2010 will present art works that investigate the relationship between the modern human and the environment. With respect to visual creation as well as the important ecological and environmental issues of our times, Athens Video Art Festival has invited contemporary artists to create works and be inspired, submitting their own views on these matters. This way, and with the new forms of digital arts as a vehicle, we aim to enforce the public’s conception in matters of ecological sensitivity.
Laufer
Tammy Mike
Think green Feel green
2’ 30”
Israel
Okaku
Noriko
Something in between memories
4’ 19”
United Kingdom
Messine
Renato
Oxide
2’ 08”
Italy
Forstrevter
Emilia
Yonder
3’ 29”
Germany
Marshall
Glenn
Metamorphosis
3’ 00
Northern Ireland
Κότσιρας
Τάσος
Εμπρηστής
2’ 21’’
Ελλάδα
Κότσιρας
Τάσος
Αντίζηλοι
1’ 47’’
Ελλάδα
Παπαδανιήλ
Αρίσταρχος
Η ντροπαλή ντομάτα
6’ 11”
Ελλάδα
Παπαδανιήλ
Αρίσταρχος
Beetroot Designgroup
Το λαχανιασμένο λεωφορείο
4’ 50”
Ελλάδα
Ανθρώπινο σφάλμα
2’ 32’’
Ελλάδα
Λέβη
«99% rust»
Μύριαμ
Greenpeace ID relaunch
Genov
Nenko
1’ 26’’
Ελλάδα
3’ 53”
Bulgaria
At
Carlassare
Alberto
4’ 28”
Italy
Centipede sun
Mihai
Grecu
10’ 10”
Romania
«Don’t waste water please»
Canals
Cuca
0’ 21”
Spain
«Hollowed»
Sampson
Cherie
6’ 44”
United States
Intermediate
Prey
Mikael
11’ 50”
Sweden
Lluny
Martinez
Davinia
11’ 38”
Spain
Nebbia
Savinelli
Antonio
8’ 00”
Spain
Plasticity
Akar
Recep
5’ 05”
Turkey
Reclaiming the landscape
Campo
Alvaro
6’ 30”
Switzerland
River of spirit of life…
Sampson
Cherie
5’ 15”
United States
The Forgotten Place
Rognli
Gjert
9’ 30”
Norway
Water source
Braggio
Gian Luigi
2’ 33”
Italy
Where the land ends and…
Paiva
Teresa
Κleps - ydra
Μητσιάκης
Χρήστος
3’ 40”
United Kingdom
Ελλάδα
Akousmaflore
Akousmaflore is a small garden composed of living musical plants, which react to human gestures and to gentle contact. Each plant reacts in a different way to contact or warmth by producing a specific sound. Our invisible electrical aura acts on the plant branches and encourages them to react. The plants sing when the audience is touching or stroking lightly them. A plant concert is created .
Η εγκατάσταση Akousmaflore είναι ένας μικρός κήπος «ζωντανών» μουσικών φυτών, τα οποία αντιδρούν στην ανθρώπινη επαφή. Κάθε φυτό αντιδρά με διαφορετικό τρόπο στην επαφή, παράγοντας ένα μοναδικό ήχο ή και τραγούδι. Η αόρατη ηλεκτρική μας αύρα ενεργεί πάνω στα κλαδιά των φυτών και τα παροτρύνει να αντιδράσουν. Τα φυτά τραγουδούν σε ένα χάδι σε ένα άγγιγμα. Μία συναυλία με φυτά δημιουργείται.
Tρέχας Σωτήρης
Φοβήθηκα και ανέβηκα… 594mm x 420 mm Ελλάδα
Καμουλάκος Θεόδωρος
Earth is watching 40cm x 26.77cm Eλλάδα
Σταυρόπουλος Νάσος
Make the city green 50cm x 40cm Eλλάδα
Προβατίδου Μαρία
Φωτιά η αναμνησή της 70cm x 100 cm Ελλάδα
Tributes Διεθνή Αφιερώματα / TRIBUTES
Ο Andy Warhol υπήρξε αδιαμφισβήτητα ένας από τους μεγαλύτερους και πιο δημοφιλείς καλλιτέχνες του 20ου αιώνα. Η ενασχόλησή του με την τηλεόραση, τον κινηματογράφο αλλά και τη video art αποτέλεσε μεγάλο κομμάτι του καλλιτεχνικού του έργου. Ο Andy Warhol κατέγραψε στα έργα του το προσωπικό και πολιτιστικό του περιβάλλον αλλά και ο ίδιος υπήρξε πηγή έμπνευσης και αντικείμενο για το έργο πολλών άλλων καλλιτεχνών. Το Athens Video Art Festival θα παρουσιάσει έργα που πρωταγωνιστεί ο Andy Warhol, το έργο του και ο κοινωνικός κύκλος της εποχής, από superstars και μουσικούς έως καλλιτέχνες και διασημότητες. Η προσωπικότητα και το έργο του μεγάλου καλλιτέχνη ειδωμένη υπό το πρίσμα και την οπτική φίλων καλλιτεχνών παρουσιάζονται με έναν μοναδικό και σφαιρικό τρόπο και αποκαλύπτουν ένα κομμάτι της πολυτάραχης ζωής του αλλά και της εύθραυστης παρουσίας του. Μέσα από έργα όπως το θρυλικό Chelsea Girls with Andy Warhol και το Award Presentation to Andy Warhol προσωπικοί του φίλοι όπως ο Jonas Mekas και ο Michel Auder τον ακολουθούν και τον καταγράφουν αποκαλύπτοντας στιγμές από τη ζωή και την εμπειρία τους μαζί του στην avant-garde σκηνή της Νέας Υόρκης της εποχής. Μέσα από αυτά τα έργα ξεδιπλώνεται μια διαφορετική πλευρά της προσωπικότητας του Andy Warhol και δίνεται το έναυσμα να αντιληφθεί κανείς το προσωπικό υπόβαθρο – προσωπικά βιώματα, ιστορίες, προσλαμβάνουσες, αναφορές – που συνέβαλαν στο συνολικό αποτέλεσμα της δουλειάς του. Ξεκινώντας από το Scenes from the Life of Andy Warhol του Jonas Mekas και φτάνοντας ώς το Andy Warhol’s Last Love των Squat Theatre, το Athens Video Art Festival επιχειρεί να σκιαγραφήσει έναν από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του 20ου αιώνα, την καθημερινότητά του και το έργο του. Αντωνία Πυλαρινού, Επιμέλεια Αφιερώματος
supported by:
Andy Warhol has indisputably been one of the greatest and most popular artists of the 20th century. His artistic activity on TV, cinema and video art forms a significant part of his work. Andy Warhol recorded in his artwork his social and cultural environment, being meanwhile himself a source of inspiration and an object of art for many other artists. Athens Video Art Festival presents this year video art works where Andy Warhol himself, his artwork and social circle at the time – from superstars and musicians to artists and celebrities - figure prominently. His personality and artwork seen and approached by his friends-artists are presented in a both unique and spherical way, revealing an significant part of his hectic, yet fragile existence. Through video art works like the legendary Chelsea Girls with Andy Warhol and Award Presentation to Andy Warhol close friends of his, such as Jonas Mekas and Michel Auder, follow, observe and record him, unfolding private moments of their shared life and experiences, in the centre of New York’s avant-garde scene of that era. Moreover, a different side of Andy Warhol’s personality is unfurled, signaling the understanding of his personal background – life experiences, stories, apperceptions, references – who contributed to the totality of his work. From the Scenes from the Life of Andy Warhol by Jonas Mekas to the Andy Warhol’s Last Love by Squat Theatre, Athens Video Art Festival 2010 ventures to trace one of the most significant artists of the 20th century, his everyday life and work of art. Antonia Pilarinou, Tribute Curator
Andy Warhol
Marie Menken 1965 18 minutes
Το “Andy Warhol” είναι μια λυρική εξερεύνηση της δημιουργικής διαδικασίας του Warhol από τη σκηνοθέτη, ζωγράφο και ηθοποιό Marie Menken (Chelsea Girls). Χρησιμοποιώντας μια κάμερα χειρός, η Menken συλλαμβάνει τον Warhol και τους βοηθούς του, συμπεριλαμβανομένου και του Gerard Malanga, καθώς δουλεύουν στο Factory. Το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ ενδόμυχο πορτρέτο του καλλιτέχνη κατά τη διαδικασία της δημιουργίας κάποιων από τα πιο διάσημα έργα του, συμπεριλαμβανομένων και των “Brillo boxes”, του “Jackie” series, αλλά και των μεταξοτυπιών “Flowers”. Μαζί με τον άντρα της, τον underground σκηνοθέτη και ποιητή Willard Maas, η Menken δημιούργησε το Gryphon Group (που περιελάμβανε και τους Stan Brakhage, Charles Boultenhouse, Gregory Markopolous, Ben Moore, και Charles Henri Ford), μια κοοπερατίβα για την προαγωγή της παραγωγής και της διανομής ανεξάρτητων ταινιών. Ο Warhol γράφει: “Η Marie ήταν μια από τους πρώτους που έκανε ταινίες με πάγωμα χρόνου. Κινηματογράφησε πολλές μικρού μήκους ταινίες, κάποιες με τον Willard, και γύρισε και μια για μια ημέρα της ζωής μου”. Ως ζωγράφος, η Menken ενδιαφερόταν για τη σύλληψη του φωτός και των επιδράσεών του πάνω σε μη επίπεδες επιφάνειες και χρώματα, ποιότητες που μεταφέρονται και στις ταινίες της.
Andy Warhol is a lyrical exploration of Warhol’s creative process by filmmaker, painter, and actress Marie Menken (Chelsea Girls). Using a hand-held camera, Menken captures Warhol and his assistants, including Gerard Malanga, as they work at the Factory. The result is an intimate portrait of the artist in the process of creating some of his most famous works, including the “Brillo boxes”, the “Jackie” series, and the “Flowers” silkscreens. With her husband, underground filmmaker and poet Willard Maas, Menken (1910-1970) created the Gryphon Group (which also included Stan Brakhage, Charles Boultenhouse, Gregory Markopolous, Ben Moore, and Charles Henri Ford), as a cooperative organization to further the production and distribution of independently made films. Writes Warhol, «Marie was one of the first to do a film with stop-time. She filmed lots of short movies, some with Willard, and she even did one on a day in my life.» As a painter, Menken was concerned with capturing light and its effect on textured surfaces and colors, qualities that are carried over into her films.
Courtesy of Electronic Arts Intermix (eai), nεw york
Squat Theatre 1978-1981 60 minutes
Πώς ο Andy Warhol γνώρισε την Ulrike Meinhof? Τυχαία. Η Ulrike Meinhof είναι ένας σύγχρονος μύθος. Η προσωπικότητά της είναι τόσο τραγικά αδύναμη όσο και του Warhol. Στο άλλο άκρο από εκείνον, μετέτρεψε την πολιτική σε τραγική ποίηση. Έπρεπε να συναντήσει τον Warhol, ο οποίος μετέτρεψε την κουρασμένη τέχνη σε καθημερινή τροφή. Ο καλλιτέχνης, που κέρδισε την ελευθερία σε πλήρη ενότητα με την υπάρχουσα κατάσταση, και η επαναστάτρια, που δεν βρήκε την ελευθερία έως τον θάνατο, είχαν πολλά να πουν μεταξύ τους. Η τεκμηρίωση αυτής της live performance περιλαμβάνει το έργο “An Imperial Message”, το κείμενο του οποίου είναι δανεισμένο από μια παραβολή του Franz Kafka. Το έργο απεικονίζει την παράξενη συνάντηση του χαρακτήρα του Andy Warhol, ο οποίος κυριαρχούσε στους δρόμους της πόλης, και της Ulrike Meinhof (που ενσαρκώνεται από την μικρή Eszter Balint), η οποία έγινε αργότερα γνωστή από την ερμηνεία της στο ”Stranger Than Paradise” του Jim Jarmusch’s.
How did Andy Warhol meet Ulrike Meinhof? By chance. Ulrike Meinhof is one of the legends of our age. Her personality is just as tragically failing as Warhol’s. Completely his opposite, she turned politics into tragic poetry; she had to meet Andy Warhol, who turned exhausted art into daily food. The artist, who gained freedom in complete unity with the existing world, and the revolutionary, who did not find freedom until death, they had things to say to each other. Documentation of this live performance includes the film piece, «An Imperial Message,» the text of which is taken from a parable by Franz Kafka, depicts the bizarre encounter between the character of Andy Warhol, who rides horseback through the city streets, and Ulrike Meinhof, played by the child Eszter Balint, known later for her performance in Jim Jarmusch’s Stranger Than Paradise.
Courtesy of Electronic Arts Intermix (eai), nεw york
Andy Warhol’s Last Love
Andy Warhol’s Silver Flotations
Willard Maas 1966 4 minutes
Το Andy Warhol’s Silver Flotations είναι ένα πορτρέτο της διάσημης εγκατάστασης του Andy Warhol, με τα ασημένια γεμισμένα με ήλιο μπαλόνια στη γκαλερί Leo Castelli το 1966. Η λυρική ταινία-ποίημα του Willard Maas είναι η μόνη οπτική καταγραφή αυτής της «σπερματικής» έκθεσης. Ο σκηνοθέτης και ποιητής Willard Maas (19061971) ήταν παντρεμένος με την σκηνοθέτη και ζωγράφο Marie Menken. Αποτελούσαν ένα από τα πλέον θρυλικά ζευγάρια της καλλιτεχνικής σκηνής της Νέας Υόρκης, όχι μόνο για τις σημαίνουσες underground ταινίες, αλλά και για τα πολυτελή πάρτυ που συγκέντρωναν καλλιτέχνες, συγγραφείς, σκηνοθέτες και διανοούμενους. Σύμφωνα με τον Warhol “οι Willard και η Marie ήταν οι τελευταίοι μποέμ. Έγραφαν και έπιναν (οι φίλοι τους αποκαλούσαν ακαδημαϊκά μεθυσμένους) και ενεπλάκησαν με όλους τους σύγχρονους ποιητές”.
Filmmaker and poet Willard Maas (1906-1971) was married to filmmaker and painter Marie Menken. Together they were a legendary couple in the New York art world, not only for their influential underground films, but also for their lavish parties and salons, which brought together artists, writers, filmmakers and intellectuals. According to Warhol, «Willard and Marie were the last of the great bohemians. They wrote and filmed and drank (their friends called them ‘scholarly drunks’) and were involved with all the modern poets.»
Courtesy of Electronic Arts Intermix (eai), nεw york
Award Presentation to Andy Warhol
Jonas Mekas: “το 1964 το περιοδικό Film Culture επέλεξε τον Andy Warhol για το Βραβείο της Ανεξάρτητης Ταινίας. Το σχέδιο ήταν να προβληθούν κάποιες ταινίες του Andy και να έρθει ο Andy στη σκηνή να παραλάβει το βραβείο του. Ο Andy είπε όχι, δεν ήθελε δημόσια παρουσίαση. Έτσι αποφάσισα να του παραδώσω το βραβείο στο Factory, να κινηματογραφήσω τη στιγμή, και να προβάλω το video στην τελετή απονομής των βραβείων στο New York Theater. Ο Andy το θεώρησε καλή ιδέα. Συγκέντρωσε κάποιους superstars για την περίσταση. Ήμουν καθ’οδόν για το Factory με τρία ρολά film όταν θυμήθηκα πως δεν είχα τίποτα να παρουσιάσω στον Andy. Έτσι αγόρασα από την γωνία ένα καλάθι με ανάμεικτα φρούτα. Του το παρέδωσε ο μικρός γιός της Ivy Nicholson. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν οι Baby Jane Holzer, Gerard Malanga, Ivy Nicholson, Naomi Levine, Gregory Battcock και Kenneth King. Ο Gregory Markopoulos έτυχε να βρίσκεται εκεί, οπότε και χειριζόταν το Bolex, όταν εγώ δεν μπορούσα. Ο Gregory είναι και εκείνος στην ταινία εφόσον η κάμερα ήταν αυτόματη. Επιβράδυνα την ταινία στο τύπωμα ως φόρο τιμής στον Andy: οι περισσότερες ταινίες του – στην πραγματικότητα όλες οι ταινίες του αυτής της περιόδου – προβάλλονταν σε 16 frames ανά δευτερόλεπτο, παρόλο που κινηματογραφούνταν σε 24. Έκανα ακριβώς το ίδιο, αλλά έπρεπε να το κάνω με όρους οπτικής ανατύπωσης γιατί ήθελα να προσθέσω ήχο στην ταινία: την μουσική των Supremes, που ήταν και το καθημερινό υπόβαθρο στο Factory εκείνες τις ημέρες”.
Jonas Mekas
Courtesy of Electronic Arts Intermix (eai), nεw york
1964 12 minutes
Writes Jonas Mekas: “In 1964 Film Culture magazine chose Andy Warhol for its annual Independent Film award. The plan was to show some of Andy’s films and have Andy come on stage and hand him the award. Andy said, no, he didn’t want a public presentation. So I decided to hand him the award at the Factory, film the occasion, and show the film at the Award Presentation show at the New Yorker Theater. Andy thought it was a good idea. He got some of the superstars together for the occasion. I was on my way to the Factory with three rolls of film when I remembered that I had nothing to present to Andy. So on the corner I bought a basket of mixed fruit. It was presented to Andy by Ivy Nicholson’s little son. Some of the others present: Baby Jane Holzer, Gerard Malanga, Ivy Nicholson, Naomi Levine, Gregory Battcock, Kenneth King. Gregory Markopoulos happened to be there, so he operated the Bolex when I wasn’t. Gregory is in the film, too, since the camera was motorized. I slowed down the film in the printing as a form of tribute to Andy: most of his films--actually all the films from that period--were projected at 16 frames per second, though they were shot at 24. I did the same thing, but I had to do it by means of optical reprinting because I wanted to add sound to the film: Supremes music which was the daily background at the Factory during those days.”
Chelsie Girls with Andy Warhol
Michel Auder 1971-1976 73 minutes Aρχικά ενδιαφερόμενος για την δημοσιότητα, ο Warhol, την εποχή που δημιουργήθηκε αυτό το video, ήταν ήδη διασημότητα. Το έργο αποτελείται από ένα ανέμελο αλλά, παρόλα αυτά, αποκαλυπτικό υλικό του Warhol σε πολλά διαφορετικά συμφραζόμενα: δουλειά και διασκέδαση, δημόσιο και ιδιωτικό, περιλαμβάνοντας και την δεξίωση των εγκαινίων της αναδρομικής του έκθεσης το 1970 στο Whitney καθώς και ένα party στου John και της Joko. Το έργο ξενικά με μια μεγάλη σε διάρκεια τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ των Warhol, Viva και Brigid Polk. Αυτή ήταν μια από τις πολλές τηλεφωνικές συνομιλίες που οι Viva και Auder είχαν καταγράψει εν αγνοία του Warhol μέχρι και τα τέλη της συνομιλίας. Το αποκορύφωμά του είναι η στιγμή που η Viva συγκρίνει τον πόνο της γέννας με αυτόν από το τραύμα του πυροβολισμού που υπέστη ο Warhol από την Valerie Solanas το 1968. Τα χρήματα και η αποζημίωση αποτελούν σταθερό θέμα καθ’όλη τη διάρκεια. Αλλά αποτελούσε ξεχωριστή πηγή έντασης ανάμεσα στον Warhol και την Viva από το 1969, όταν εκείνη αποχώρησε από την σκηνή του Factory φεύγοντας για το Παρίσι. Η συνομιλία τους εδώ – αν και εχθρική – μοιάζει ωστόσο να είναι μέρος μιας προσπάθειας να σώσουν τη φιλία τους, η οποία είχε πληγεί σοβαρά τον προηγούμενο χρόνο. Η τελική σκηνή αποτελείται από μια ανεπίσημη συνέντευξη που πήρε ο Larry Rivers στο Factory ακολουθώντας την έκδοση του The Philosophy of Andy Warhol.
Courtesy of Electronic Arts Intermix (eai), nεw york
Initially interested in celebrity, Warhol, by the time of this video, had in fact become a celebrity. The piece consists of casual but nonetheless revealing footage of Warhol in several different contexts: work and play, public and private, including the opening reception of his 1970 retrospective at The Whitney, and a party at John and Yoko’s. The piece begins with a lengthy telephone conversation between Warhol, Viva and Brigid Polk. This was one of several conversations Viva and Auder had recorded unbeknownst to Warhol until late in the conversation. Its highlight is when Viva compares the pain of childbirth with the gunshot wound Warhol suffered at the hands of Valerie Solanas in 1968. Money and compensation are a consistent topic throughout. But it had been a particular source of tension between Warhol and Viva since 1969, when she informally parted company with the Factory scene, leaving for Paris. Her encounters here with Warhol, although hostile, still seem part of an effort to perhaps salvage their friendship, which had greatly dissipated over the previous year. The final scene consists of an informal interview conducted by Larry Rivers at the Factory following the publication of The Philosophy of Andy Warhol.
Scenes from Life of Andy Warhol
Αυτό το εξαιρετικό ημερολόγιο από τον θρύλο των avant-garde ταινιών Jonas Mekas καταγράφει την καθημερινή ζωή και το έργο του Andy Warhol, καθώς και την κοινωνική και πολιτιστική “αυλή” που τον περιέβαλε. Η ταινία περιλαμβάνει αρχειακό υλικό από την πρώτη δημόσια performance των Velvet Underground στο Delmonico’s Hotel στις 13 Ιανουαρίου 1966. Ακολουθώντας ένα τόξο που μετατρέπεται από ξέφρενο σε ανακλαστικό, η ταινία αρχίζει με ένα τμήμα που κινηματογραφήθηκε στο Dom με τη Nico και καταλήγει με το Mass για τον Warhol στον Καθεδρικό Ναό του St. Patrick το 1990. Ο Jonas Mekas γράφει: “Αυτή η ταινία έχει δημιουργηθεί από τα φιλμικά ημερολόγια που σχετίζονται με τον Andy Warhol από το 1965 ως το 1982. Οι τοποθεσίες είναι οι Νέα Υόρκη, Montauk, το Factory, το σπίτι του John Maciunas, Village Gates, το Συνέδριο Ψυχιατρικής, το σπίτι του Stephen Shore, το κτήμα του Warhol κλπ. Το cast περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τους: Lou Reed, Nico, Edie Sedgwick, Gerard Malanga, Andy Warhol, Allen Ginsberg, Ed Sanders, Barbara Rubin, Tuli Kupferberg, Peter Orlovsky, John Lennon, Yoko Ono, George Maciunas, Vincent Fremont, Henry Geldzahler, Paul Morrissey, Karen Lerner, Jay Lerner, Peter Beard, Tina Radziwill, John D’Allessandro, Caroline Kennedy, Mick Jagger και πολλούς άλλους”.
Courtesy of Electronic Arts Intermix (eai), nεw york
1963 – 1990 35 minutes
This extraordinary diary by avant-garde film legend Jonas Mekas chronicles Warhol’s everyday life and work, and the social and cultural milieu that swirled around him. The film includes footage from the first public performance of the Velvet Underground at Delmonico’s Hotel on January 13, 1966. Tracing an arc that veers from frenetic to reflective, the film opens with a segment taped at the Dom with Nico, and concludes with the Mass for Warhol at St. Patrick’s Cathedral in 1990. Writes Jonas Mekas: “This film is made up of my film diaries relating to Andy Warhol from the years 1965-1982. Locations are New York and Montauk, the Factory, House of George Maciunas, Village Gate, Psychiatrist’s Convention, home of Stephen Shore, the Warhol Estate, etc. The cast includes: Lou Reed, Nico, Edie Sedgwick, Gerard Malanga, Andy Warhol, Allen Ginsberg, Ed Sanders, Barbara Rubin, Tuli Kupferberg, Peter Orlovsky, John Lennon, Yoko Ono, George Maciunas, Vincent Fremont, Henry Geldzahler, Paul Morrissey, Karen Lerner, Jay Lerner, Peter Beard, Tina Radziwill, John D’Allessandro, Caroline Kennedy, Mick Jagger, and many others.”
40 ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΒΙΝΤΕΟΤΕΧΝΗ Τα έργα που έχουν επιλεγεί για το εγχείρημα 40 jahrevideokunst.de καλύπτουν πάνω από τέσσερις δεκαετίες Videoart στη Γερμανία και αντιπροσωπεύουν καλλιτεχνικές αντιλήψεις, τις οποίες δεν θα ενέτασσε κανείς στο κλασικό είδος της Videoart με τη στενή έννοια. Τέτοιες αντιλήψεις στη δεκαετία του 1960 είναι κυρίως εκείνες του Samuel Beckett και του Peter Roehr, αργότερα εκφράζονται και μέσα από τα κινηματογραφικά έργα της Rebecca Horn και στη δεκαετία του 1980 μέσα από τις γυρισμένες σε super 8 ταινίες του Malaria! ή του Jörg Herold. Οι δημιουργίες αυτές καθιστούν σαφές ότι το ευρύτατο φάσμα των τομών και διασταυρώσεων μεταξύ τηλεόρασης, κινηματογράφου και παραδοσιακών μέσων της εικαστικής τέχνης, συμπεριλαμβανομένης και της φωτογραφίας, αντικατοπτρίζει βασικές πτυχές μιας έννοιας της βιντεοτέχνης που εκτός από τη διερεύνηση του ίδιου του μέσου λαμβάνει υπ’ όψιν της και τις διάφορες μορφές παρουσίασης και διανομής. Τα έργα της Katharina Sieverding ή της Corinna Schnitt, για παράδειγμα, αποδεικνύουν περίτρανα ότι τα παλαιά, καθιερωμένα σύνορα των ειδών της τέχνης έχουν προ πολλού ξεπεραστεί. Πειστικά είναι και τα επιχειρήματα υπέρ του υπότιτλου «Πολιτιστική Κληρονομιά» που έχει θέσει τη σφραγίδα του
στο εγχείρημα 40jahredeutschekunst.de, καθόσον κανένα μάλλον από τα έργα δεν διατίθεται πια στην αρχική αναλογική του μορφή. Η επεξεργασία επίσης στον υπολογιστή συγκαταλέγεται από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, αν όχι και νωρίτερα, αυτονόητα πια στις επόψεις μιας καλλιτεχνικής παραγωγής. Ακόμα κι αν ο όρος Videoart φαίνεται να μην παίζει πια ρόλο, οι καλλιτεχνικές πρακτικές με το βίντεο ως tape, ως εγκατάσταση ή προβολή είναι πλέον πανταχού παρούσες. Κι έτσι προκύπτει το ερώτημα, τι είναι αυτό που οδήγησε σε μια τέτοια επιτυχία, επιτυχία που επιβεβαιώνεται και από το ενδιαφέρον που έχουν δείξει οι Ακαδημίες Καλών Τεχνών και Μέσων, τα Μουσεία καθώς και ο τομέας της παρουσίασης της τέχνης. Στο επίκεντρο της παρουσίασης του εγχειρήματος 40jahrevideokunst.de βρίσκεται αποκλειστικά το μονοκάναλο έργο και όχι η χρήση και η συμμετοχή του βίντεο σε performances, σε πολυσύνθετες εγκαταστάσεις βίντεο ή βιντεογλυπτών, ακόμα κι αν τα σύνορα μεταξύ αυτών των μορφών παρουσίασης ξεθωριάζουν όλο και πιο πολύ. The works of the newer artists are validating a number of innovations, both thematically and formalistically, between views, philosophies and
points of view of the early videoart and multiform practice of the present. Τα έργα των νεώτερων καλλιτεχνών τεκμηριώνουν ένα πλήθος τομών, θεματικού και φορμαλιστικού χαρακτήρα, μεταξύ απόψεων, φιλοσοφιών και σκεπτικών της πρώιμης βιντεοτέχνης και της πολύμορφης πρακτικής του σήμερα. Πολλοί καλλιτέχνες δουλεύουν με διαφορετικά μέσα και χρησιμοποιούν τις εκάστοτε μορφές τους για να εκφράσουν περιεχόμενα. Αυτό με το οποίο όμως ερχόμαστε ολοένα και πιο πολύ αντιμέτωποι είναι το ότι οι ηλεκτρονικές εικόνες είναι πανταχού παρούσες και οι γκαλερί, τα μουσεία, τα αρχεία και οι μεγάλες εκθεσιακές διοργανώσεις τις χρησιμοποιούν πλέον αυτονόητα. Η ιστορική απόσταση από τα χρόνια του 1960 και 1970 μας παρέχει μια συνοπτική εικόνα των σημαντικότερων θέσεων και τάσεων που δεν εμπλουτίζονται πια με ουσιαστικά καινούριο υλικό. Τόσο στη Γερμανία όσο και διεθνώς ο Nam June Paik και ο Wolf Vostell βρίσκονταν την ίδια ακριβώς χρονιά στην αρχή μιας πορείας που μόνον στη δεκαετία του 1970 έμελλε να εξελιχθεί σ’ αυτό που ονομάστηκε Videoart.
The videos that have been selected for the 40jahrevideokunst project cover more than four decades of Videoart in Germany and represent artistic perceptions, which are not considered as the classic kind of video art. Such perceptions in the ‘60s are mostly those of Samuel Beckett and Peter Roehr, later on are expressed through the cinematic works of Rebecca Horn and in the ‘80s through the super 8 format films of Malaria! or Jörg Herold. These creations are pointing out that the wide scope of innovations and mixes between television, cinema and traditional forms of art, including photography, reflects basic elements of a concept of video art that apart from the exploration of the work itself takes in mind the different ways of presentation and distribution. The works of Katharina Sieverding or Corinna Schnitt, for example, prove that the old, established borders of the forms of art belong to the past. Very convincing are the arguments in favor of the subtitle “Cultural Inheritance”, because none of these works is available in its initial analogical form. Also the pc editing is included since the mid ‘90s evidently in the sides of an artistic production. Even if the term Video art seems not to have a role anymore, the artistic applications with the video as tape, as an installation, or projection are everywhere. So the here comes the question, what’s the key to such a success, success that is confirmed by the shown interest of Fine Arts Academies and Media, the Museums and the area of art presentation. The center of the presentation of the 40jahrevideokunst project is exclusively the single channel work and not it’s involvement in any other art form. Many artists working with different means and using the forms in order to express contents. What we are coming up against is that the electronic images are everywhere and the galleries, the museums, the files and the great exhibitions use them evidently. The historic distance from the ‘60s and ‘70s provides us with an abstractive image of the most important tendencies that are no longer enriched with new material. In both Germany and internationally Nam June Paik and Wolf Vostell were exactly the same year in the beginning of a track which only in the ‘70s was to become what it’s called Video art.
1960’s
Όταν οι Γερμανοί και Αμερικανοί καλλιτέχνες ανακάλυψαν το video ως νέα μορφή τέχνης στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο όρος video-καλλιτέχνης είχε εφαρμογή σε εκείνους που χρησιμοποιούσαν αυτή την τεχνολογία και την παρουσιάζαν αποκλειστικά υπό τη μορφή video ταινιών, και αργότερα υπό την μορφή video γλυπτών. Τα πρώιμα έργα είχαν σαν κεντρικό θεματικό άξονα την ίδια την τεχνολογία και περιελάμβαναν την απόπειρα να συνδέσουν με μια παιγνιώδη διάθεση τις δυνατότητες του video με την προσωπική αντίληψη του κάθε καλλιτέχνη. Η τηλεοπτική οθόνη θεωρούνταν υπό μια έννοια ο “νέος καμβάς”. Οι Nam June Paik και Wolf Vostell χρησιμοποίησαν αποκλειστικά πρότυπα ζωγραφικής. Η πρώτη επιβεβαιωμένη ημερομηνία της δουλειάς του Vostell με την τηλεόραση ήταν η ημέρα της Δράσης του στις 14 Σεπτεμβρίου του 1963 με το 9 Decollages or [Life as Image] or [Image as Life] που διοργανώθηκε στην γκαλερί Parnass του Wuppertal. Μπορούμε με βεβαιότητα να δηλώσουμε πως αυτή ήταν η πρώτη “βίντεοκασσέτα”, πολύ πριν την ουσιαστική ανακάλυψη της γενικής χρήσης τεχνολογίας εγγραφής σε βίντεοκασσέτα, παρόλο που αυτό το έργο κινηματογραφήθηκε σε φιλμ και έπρεπε να προβληθεί με βίντεο προτζέκτορα. Οι εικόνες που προέβαλε ο Vostell ήταν οι μεταχειρισμένες γραμμές μιας τηλεόρασης. Αλλά δεν υπάρχει συνέχεια της παρουσίασης video art μέσα από ιδρύματα μέχρι και το 1968. Το 1968 το Κανάλι 3 του WDR της Κολονίας ήταν το πρώτο ίδρυμα που έκανε την εμφάνιση του σε σχέση με τη video art: ανατέθηκε στον Gerry Schum να σχολιάσει αυτή τη νέα εξέλιξη στο έργο του Konsumkunst-Kunstkonsum (Consumer Art – Art Consumption). Παρόλα αυτά το πρώτο έργο τέχνης που μεταδόθηκε στην τηλεόραση – και αυτό προηγείται χρονικά των δραστηριοτήτων του WGBH της Βοστώνης – ήταν το Black Gate Cologne των Otto Piene και Aldo Tambellini
στις 30 Αυγούστου του 1968 από το WDR III. Σε αυτή την πρώτη παραγωγή των καλλιτεχνών για την τηλεόραση οι Piene και Tambellini χρησιμοποίησαν τις εξειδικευμένες, και για την εποχή ακόμη εξαιρετικά περιορισμένες, τεχνικές/ ηλεκτρονικές δυνατότητες της τηλεόρασης για να παράγουν εφφέ όπως ο “υπερφωτισμός”και η υπερέκθεση: για πρώτη φορά μια μεταχείριση από καλλιτέχνες σε ένα ζωντανό happening σε ένα στούντιο που κινηματογραφήθηκε από 4 κάμερες προβλήθηκε στην τηλεόραση. Δημιουργήθηκε αποκλειστικά για το τηλεοπτικό κοινό. Εκπροσωπούσε την απαρχή μιας ανάπτυξης της τέχνης, όπου τα έργα τέχνης καταναλώνονταν σε εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς για την τηλεοπτική οθόνη και η οπτική τους εξαγωγή μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο εκεί. Στις αρχές του Δεκέμβρη του 1968 παρήχθη το πρώτο ανεξάρτητο project του Gerry Schum με τη συνεργασία της Ursula Wevers. Παρουσιάστηκε με τον κλασικό τρόπο – σε ένα vernissage στο τηλεοπτικό στούντιο του Βερολίνου στις 28 Μαρτίου του 1969 – και προβλήθηκε στις 15 Απριλίου του 1969, ως μια παραγωγή σε ανάθεση από το Sender Freies του Βερολίνου για το Κανάλι 1 του ARD. Οι καλλιτεχνικές παρεμβάσεις των μέσων κατά τη δεκαετία του 1960 απέρριπταν κάθε κλασική σύλληψη του έργου τέχνης ακόμη πιο ριζικά. Η συνεισφορά των Wolf Vostell, Otto Piene και Aldo Tambellini που παρουσιάζονται εδώ ανήκουν στα συμφραζόμενα μιας τέχνης υποστηριζόμενης από τα μέσα – ήταν ζωντανές Δράσεις που αντιπροσώπευαν μια κριτική προς, ή μια εναλλακτική, την τηλεόραση ως ένα μαζικό μέσο, και η έννοια της video art δεν διαδραματίζει ακόμη κάποιο ρόλο. Η απομάκρυνση από αυτή την ουτοπική συμπεριφορά της δεκαετίας του 1960, που ακόμη αναφέρεται στην τηλεόραση ως το κυρίαρχο μέσο, προς μια καλλιτεχνικά εγγενή σύλληψη της video art μπορεί να καθοριστεί με απόλυτη ακρίβεια, τουλάχιστον στην Γερμανία.
When German and American artists discovered video as a new art form in the mid-1960’s, the term “video artist” applied to those who used this technology and presented it explicitly in the form of video films, and later in video sculptures as well. The early works thematicized the technology itself, and they included the attempt to playfully relate the potential of video to the artists’ own artistic concepts. The TV screen was in a sense considered to be the “new canvas”. Nam June Paik and Wolf Vostell related explicitly to models from painting. The first confirmed date of Vostell’s work with television is his action day on September 14, 1963, with 9 Decollages or [Life as Image] or [Image as Life] organized by the Parnass Gallery in Wuppertal. We can state with certainty that this is the first ‘videotape’, long before the actual invention of general-purpose videotape recording technology, even though this work was shot on film and had to be shown with a film projector. The images that Vostell showed were the manipulated lines of a TV set. But it is not until 1968 that the chronology of institutionalized video art presentation continues. In 1968, WDR’S Channel 3 in Cologne was the first institution to appear on the scene in connection with our theme here: Gerry Schum was commissioned to report on this new development in his film report Konsumkunst-Kunstkonsum (Consumer Art – Art Consumption). However the very first TV artwork to be broadcasted – and this pre-dates the activities of WGBH in Boston – was Black Gate Cologne by Otto Piene and Aldo Tambellini, screened on August 30, 1968, by WDR III. In this first artists’ production for television, Piene and Tambellini used the special, at the time still exceedingly limited, technical/ electronic possi-
bilities of television to produce effects such as solarization and superimposition: for the first time, a manipulation by artists on a live happening in a studio filmed by four cameras was screened on television. It was created specifically for a television audience. It represented the beginning of a development in art were artworks were expressly conceived for the television screen and their visual import could only be realized there. Beginning in December 1968, Schum’s first independent project, Land Art, was produced in collaboration with Ursula Wevers. It was presented in classic manner – at a vernissage in the Berlin television studio on March 28, 1969 – and broadcast on April 15, 1969, as a production commissioned by Sender Freies Berlin for ARD’S Channel 1. The artistic media interventions of the 1960’s rejected any classic concept of the artwork even more radically. The contributions of Wolf Vostell and Otto Piene and Aldo Tambellini documented here belong in the context of media-supported action art – they were live events representing a criticism of, or an alternative to, television as a mass medium, and the notion of video art does not yet play a role. The shift away from this utopian attitude of the 1960’s, which still relates to television as the master medium, to an art-inherent concept of video art can be defined very precisely, at least in Germany.
1970’s
Ύστερα από μία συναρπαστική αρχή το 1968, το 1970 η συνεργασία μεταξύ καλλιτεχνών και τηλεόρασης βρισκόταν ήδη στο τέλος της. Οι μόνες τολμηρές φόρμες “ηλεκτρονικής τηλεοπτικής τέχνης”, οι οποίες συμβάδιζαν με τα ήδη υπάρχοντα μέσα, εξελίχθηκαν αργότερα ή προβάλλονταν τουλάχιστον από reality τηλεοπτικά προγράμματα. Ο Schum ήταν ο μόνος που μπορούσε να πείσει άλλους τηλεοπτικούς παραγωγούς να πραγματοποιήσουν κάποια τηλεοπτική έκθεση μεγάλης κλίμακας. Στις 30 Νοεμβρίου 1970, ο τηλεοπτικός σταθμός Sudwestfunk πρόβαλλε το Identifications, το οποίο περιλάμβανε έργα είκοσι διαφορετικών καλλιτεχνών. Το 1972, ο Schum οργάνωσε μία διεθνή έκθεση video στο Ιταλικό περίπτερο στην Biennale της Βενετίας. Κατά τη διάρκεια του ίδιου χρόνου εξέδωσε ένα τετρασέλιδο φυλλάδιο με πληροφορίες αναφορικά με τα νέα συστήματα video , που κυκλοφορούσαν στην αγορά. Η παραγωγή με τη χρήση film θεωρούνταν ακριβή (η τεχνολογία του video ήταν εξίσου ακριβή και η διάθεση της στην κατάλληλη μορφή πραγματοποιούνταν με αργούς ρυθμούς κυρίως μέσω των τηλεοπτικών studios), και η διανομή της απαιτούσε διαθεσιμότητα συσκευών εγγραφής video και οθόνες. Ωστόσο, η αντίληψη ήταν ουσιώδης πως οι συγκεκριμένες δουλειές ήταν σημαντικά στοιχεία για τη συζήτηση που γινόταν γύρω από την τέχνη και βάσει αυτής στις αρχές της δεκαετίας του 1970 δεν έκανε κάποια διαφορά που αυτές οι video κασέτες είχαν παραχθεί σε film των 16mm. Ήδη από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, ο διευθυντής του μουσείου Folkwang στο Essen, Paul Vogt, είχε ξεκινήσει να κατασκευάζει ένα video studio, το οποίο η βιομηχανία είχε παράσχει δωρεάν με στόχο να εκφράσει τη διδακτική αξία της νέας τεχνολογίας σε ένα μουσείο προκρίνοντας την οικιακή χρήση. Στον Vogt είχε ανατεθεί η επίβλεψη της χρήσης της τεχνολογίας, και σε συνεργασία με τον εκπαιδευτικό σύμβουλο του μουσείου γυρίστηκαν κάποιες ερασιτεχνικές εισαγωγικές ταινίες. Δυστυχώς, στις αρχές της δεκαετίας του 1970 δεν γινόταν μεγάλη συζήτηση γύρω από τις διαθέσιμες δυνατότητες στο μέσο του video: αδιάκοπες, μεγάλες σε διάρκεια και ασπρόμαυρες λήψεις, ήταν οικείες για τους καλλιτέχνες που συνήθιζαν να δουλεύουν
μόνοι τους. Ο ερασιτεχνισμός, η αποφυγή οποιασδήποτε δεξιοτεχνίας και η έλλειψη τεχνικής ποιότητας πρέπει να θεωρηθούν παράλληλες των Process και Concept Art: «η κάμερα είναι αποκλειστικά μέσο περιγραφής, σκιαγράφησης και καταγραφής». Ωστόσο, αυτός ο τρόπος σκέψης δεν περίγραφε τόσο τις δυνατότητες της κινούμενης εικόνας ως μέσου, όσο κυρίως μία βασική καλλιτεχνική στάση. Το τεχνοτροπικό φάσμα των έργων ποίκιλε μεταξύ ψηφιακών έγχρωμων έργων και ασπρόμαυρων ντοκιμαντέρ. Οι πρώιμες δουλειές ήταν σαφώς επηρεασμένες από την αισθητική του Schum. Για παραπάνω από μία δεκαετία καθόρισε τι θεωρούνταν video art από τη Γερμανική καλλιτεχνική σκηνή. Σε συζητήσεις και δημοσιεύματα σχετικά με τη video art, περιγραφόταν σα μία μινιμαλιστική τεχνική, η οποία κατέγραφε μία και μόνο σκηνή, που συχνά επαναλαμβανόταν και τεχνολογικά μη εξελιγμένη, γεγονός που την καθιστούσε κατά κάποιον τρόπο βαρετή. Οι αυστηροί διαχωρισμοί ανάμεσα σε video art (το υλικό του Schum), τις πειραματικές φόρμες (ταινίες και πολιτικά έργα) και στα «videos ως πληροφορία» γίνονται αμέσως εμφανή τόσο στην επιλογή όσο και στην παρουσίαση των έργων, και αυτό επέδρασε αποφασιστικά στη Γερμανία της δεκαετίας του 1970. Ουσιαστικά, αυτές οι αντιθέσεις κυριαρχούν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας: οι πειραματικοί κινηματογραφιστές περιθωριοποιούνται, ενώ τα έργα των video καλλιτεχνών αποφεύγονται, τα οποία από την άλλη εκτίθενται σε galleries και εκθέσεις. Μακριά από αυτόν τον «κύκλο», όλο και περισσότερα εργαστήρια video ανοίγουν τις πόρτες τους διαδίδοντας την εναλλακτική χρήση του νέου μέσου, για παράδειγμα στα πλαίσια κοινωνιολογικών έργων, πολιτικής πάλης ή προάγοντας τα ζητήματα των μειονοτήτων. Το κίνημα αυτό, το οποίο έφτασε στο απόγειο του στα μέσα της δεκαετίας, γέννησε ποικίλες σκηνές κυριολεκτικά σε κάθε Γερμανική πόλη. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας σπάνια, και ακόμα περισσότερο στα χρόνια που ακολούθησαν, η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην καλλιτεχνική και την πολιτικοποιημένη έκφραση παραβιαζόταν. Το 1972, το σημαντικότερο ίδρυμα για την αναγνώριση της video τέχνης στη Γερμανία έκανε την εμφάνιση του: η Documenta στο Kassel, μία ευρεί-
ας κλίμακας έκθεση, η οποία επηρέασε τη συζήτηση για την τέχνη ακόμα και έξω από τα σύνορα της Γερμανίας. Η πρώτη εκτεταμένη έκθεση video τέχνης ήταν ουσιαστικά στα πλαίσια της ευρύτερης έκθεσης «Project 74» στην Kuntsthalle και την Κunstverein της Κολονίας. Εκτός από την Κολονία, στις αρχές της δεκαετίας το Βερολίνο είχε εξελιχθεί σε σημαντικό κέντρο: η πρώτη video ταινιοθήκη ιδρύθηκε εκεί to 1972, παράλληλα με το Electronic Arts Intermix της Νέας Υόρκης. Για τη Γερμανική video art το πρώτο άτομο, που μπορεί να θεωρηθεί ως φανατική υποστηρίκτρια είναι η Ingrid Oppenheim, η οποία το 1973 εγκαινίασε στην Κολονία γκαλερί, στην οποία εκτίθεντο έργα διαφόρων καλλιτεχνών της video σκηνής της πόλης. Το δεύτερο μισό της δεκαετίας, η εφημερίδα Video Magazin εκδόθηκε για να εξελιχθεί στο σημαντικότερο όργανο αυτής της εναλλακτικής προσέγγισης – οι πρωταγωνιστές της ένωσαν τις δυνάμεις τους και σταδιακά έφυγαν από το προσκήνιο την επόμενη δεκαετία.Η Documenta 6 του 1977, εστίασε στις διαφορές του καλλιτεχνικού τρόπου έκφρασης των παλαιότερων και των νέων μέσων, δείχνοντας το ευρύ φάσμα της σημασίας της video τέχνης παγκοσμίως για πρώτη φορά. Αντί λόγων πολιτικών και επιμελητών, τρεις δράσεις των Joseph Beuys, Douglas Davis και Nam June Paik μεταδόθηκαν ζωντανά μέσω δορυφόρου σε δεκατρείς χώρες και στη Γερμανική τηλεόραση. Στα τέλη της δεκαετίας, οι τηλεοπτικοί σταθμοί έπαψαν να θεωρούνται θεσμός για την προαγωγή της video art, και η ιδιωτική αγορά τέχνης, οι γκαλερί και τα μουσεία σταδιακά ανέλαβαν αυτό το ρόλο. Σε αντίθεση με τις περιορισμένες εκδόσεις γραφιστικών έργων και vintage φωτογραφιών, ο κάτοχος μίας video κασέτας είχε τη δυνατότητα να την αναπαράξει αντιγράφοντας την, γεγονός που θεωρήθηκε από τη βιομηχανία σαν ένα από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα της τεχνολογίας – ένα χαρακτηριστικό με το οποίο οποιοσδήποτε είχε τον κατάλληλο εξοπλισμό, ήταν εξοικειωμένος. Από τη δεκαετία του 1970 έως τα μέσα της επόμενης, η χρήση video δήλωνε τη κοινωνικοπολιτική λειτουργία της τέχνης. Η δημοκρατικότητα του video ως μέσο στόχευε σε δύο σημεία: στην ελιτίστικη, μεσοαστική αντίληψη περί πρωτοτυπίας των Καλών Τεχνών και φθίνουσα κατανάλωση των μαζικών μέσων.
After an exciting beginning in 1968, in 1970 the cooperation of artists with television was already at an end, the only few bold, media-compatible new forms of ‘electronic television art’ developed later or were at least screened by “Big brother” TV. Schum was only able to pursuade one other television broadcaster to screen a large-scale television exhibition. On November 30, 1970, the Sudwestfunk Baden-Baden screened Identificationswith works by 20 different artists. In 1972 Schum organized an international video exhibition in the Italian Pavillion at the Biennale in Venice. In the same year he launched a fourpage brochure giving information about the new video systems that were coming on the market. Production using film was expensive (video technology was also expensive and only slowly becoming available in a convenient format – it was mainly found in television broadcasting studios), and distribution required the availability of video recorders and monitors. More fundamentally, however, the appreciation was essential that these works were important elements of the art discourse, whereby in the early 1970’s it did not make a great difference that these ‘videotapes’ were mainly produced on 16mm film. During the late 1960’s the director of the Museum Folkwang in Essen, Paul Vogt, had began to set up a video studio, which the industry had provided free of charge in order to demonstrate the didactic value of the new technology in a museum as a preliminary to home use. Vogt was delegated to oversee the technology’s use, and together with the museum’s educational adviser, some trully dilettantish introductory films were made. Regrettably, in the early 1970’s there was little discussion about the possibilities available to art in the medium of video: long, continuous shots (because cutting was an expensive business), black and white, direct self-observation by the person filming, intimacy for the artist who worked alone. Amateurishness, avoidance of virtuosity, and lack of technical quality should be regarded as parallels to the works of Process Art and Concept Art:
“the camera is merely the means for recording, sketching, and documenting”. This way of thinking, however, does not describe the media possibilities of the moving images medium, but rather a certain basic artistic attitude. The style spectrum of the works ranged from electronic color plays to the black and white documentary. Early works were strongly influenced by Schum’s basic aesthetic attitude. For more than a decade, it determined what the German art scene regarded as video art. When anything actually was discussed or written about video art, then it made the point that it was minimalist, documented a single action that was often repeated, was only in black and white and long-winded, technically underdeveloped and thus somehow conceptual – indeed boring. The rigorous divisions into “video art” (Schum’s tapes), experimental forms (films and political works), and “video as information” are immediately apparent in the formulations, the selections, and the presentation, and this had a decisive influence on 1970’s Germany. In principle, these contrasts dominate the 1970’s: experimental filmmakers are included in the domain of film at the periphery, but artist’s videotapes are avoided, which in turn are found in galleries, art societies, and at art exhibitions. Completely outside of this “established circle”, more and more “video workshops” open their doors and propagate the alternative use of the new portable medium, for example within the scope of sociological work, political struggle, or promoting the concerns of minorities. This movement, which reached its apex around the mid-1970’s, brought various locales into existence in virtually every German city. In the 1970’s – and even more infrequently in the years afterward – it only rarely happened that this sharp dividing line between what was understood as political work and artistic work was transgressed. In 1972, the most important institution for the recognition of video art in Germany makes its appearance: the Documenta in Kassel, a large-scale exhibition whose influence on the art discourse reaches far beyond the boarders of Germany.
The first comprehensive exhibition of video art was in fact part of the larger exhibition “Projekt 74” at the Kunsthalle and the Kunstverein in Cologne. Apart from Cologne, in the early 1970s Berlin developed into an important center: the first video library was established here in 1972, at the same time as and corresponding to Electronic Arts Intermix in New York. For German video art the first person whom one may term an important supportive “institution” is the patron Ingrid Oppenheim, who opened a gallery in Cologne in 1973, where she exhibited works by members of Cologne’s young video scenes. In the second half of the 1970’s, the journal VideoMagazin rose to become the most important organ of this alternative approach; the protagonists joined forces in the “media shops” and then quietly vanished from the scene in the 1980’s. The Documenta 6, 1977, was dedicated to the differences in artistic forms of expression in the old and new media, showed the wide spectrum of video art in its international significance for the first time. Instead of speeches by politicians and curators to open the event, three actions by Joseph Beuys, Douglas Davis and Nam June Paik were broadcasted live via satellite in thirteen countries and on German television. As of the end of 1970, television stations ceased being institutions for promoting video art, and the private art market, galleries and museums were only gradually assuming this role. Unlike limited editions of graphic prints or photo vintage prints, the owner of a videotape had the possibility of duplicating it through copying, which the industry lauded as one of the greatest advantages of this technology, a feature that everyone who owned such equipment was familiar with. From the 1970s to the mid-1980s using video stood for a claim to the social and political function of art. The emancipatory and democratic impact ascribed to video as a medium was intended to meet two critical targets at once: the elitist, middle-class concept of the originality of fine art and the deadening consumption of mass media.
1980’s
Έως τη δεκαετία του 1980, τα καλλιτεχνικά videos δεν μπορούσαν να περιληφθούν στα πλαίσια εκθέσεων, μιας και συνήθως προβάλλονταν σε τηλεοπτικές οθόνες μέσα σε ειδικά διαμορφωμένα σκοτεινά δωμάτια σαν αλληλουχία διαφορετικών εικόνων στην ίδια οθόνη. Η video art ήταν μία διασταύρωση εκθέματος και κινηματογράφου με το δικό της ξεχωριστό πρόγραμμα, το οποίο συχνά δεν κάλυπτε τις ανάγκες των απλών επισκεπτών και γι’ αυτό κατάφερνε να προσεγγίσει ένα περιορισμένο κοινό. Παρόμοια videos, τα οποία βρίσκονταν σε μουσειακές συλλογές και δεν εκτίθεντο σε μόνιμη βάση έως τη δεκαετία του 1980, ήταν διαθέσιμα αποκλειστικά κατόπιν αιτήσεως και μπορούσαν να προβληθούν σε ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας, οι όροι film και video ήταν δογματικά διαχωρισμένοι – τα πειραματικά films δεν περιλαμβάνονταν στα πλαίσια φεστιβάλ video, ενώ τα κινηματογραφικά φεστιβάλ δεν πρόβαλλαν videos. Η ιδιαιτερότητα του κάθε μέσου και οι διαφορετικές μεταξύ τους αισθητικές απεικόνισης παρατάσσονταν ως επιχειρήματα. Ενδεικτικό της κατάστασης της δεκαετίας ήταν το γεγονός ότι το περιοδικό ZDF δεν απένειμε βραβεία για τις εικαστικές τέχνες, παρά μόνο για τη λογοτε-
χνία. Ακόμα και άνθρωποι που εργάζονταν σε τηλεοπτικά προγράμματα δε θεωρούσαν την ψηφιακή τέχνη σαν ανεξάρτητο και καλλιτεχνικά αυτάρκες μέσο, το οποίο χρειαζόταν περαιτέρω προβολή. Την ίδια δεκαετία η Ingrid Oppenheim πρόσφερε τη συλλογή της σε μόνιμο δανεισμό στο Kuntmuseum της Βόννης και αφιερώθηκε στη διεύρυνση της συλλογής. Ο θεσμός της Videonale στη Βόννη, που ξεκίνησε το 1984, αναμφίβολα χρεώνεται στις δραστηριότητες της. Ειδικότερα σε μία περίοδο, όπως το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980, που η καλλιτεχνική αγορά κατακλύστηκε από το πάθος για εικόνα και τέχνες όπως η video art και η φωτογραφία θεωρούνταν ξεπερασμένες, η Oppenheim παρέμεινε φανατική συλλέκτρια δείχνοντας σαφή προτίμηση στους καλλιτέχνες της περιοχής του Ρήνου. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν παραχθεί τόσες πολλές και τόσο σύνθετες μορφές «κινούμενης εικόνας» όσο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1980 και 1990 η video art εξελίχθηκε σε καλλιτεχνική έκφραση της κινούμενης εικόνας. Τα monitors πήραν τα ηνία από τους τηλεοπτικούς δέκτες και τα προγράμματα με τη σειρά τους από τις βιντεοκασέτες. Η συνεχής εξέλιξη της επίδρασης των διαφόρων ειδών αποδεικνύει πως κάθε μέσο
έχει τα δικά του μοναδικά εγγενή χαρακτηριστικά, τα οποία διαμορφώνουν την ταυτότητα του καθενός, αλλά και πως αυτά είναι ανοιχτά σε αλλαγές βάσει των ιστορικών συνθηκών. Με άλλα λόγια, η καλλιτεχνική έκφραση δεν επηρεάζεται αποκλειστικά από την τεχνολογία. Η επιρροή που ασκούν οι εξωτερικοί παράγοντες, τόσο στη σύλληψη όσο και στο περιεχόμενο των έργων, μπορεί να έχει προσανατολισμένο στα μέσα αποτέλεσμα. Είναι δύσκολο να εξηγηθεί το είδος του ποιοτικού άλματος στην αγορά μέσα σε στενά, εξειδικευμένα πλαίσια. Αφορά κυρίως την αντίληψη του video ως έργο τέχνης, αφετηρία της οποίας υπήρξαν οι αρχές της δεκαετίας του 1980, εν μέρει λόγω των video εγκαταστάσεων και της video γλυπτικής. Ο μεγάλος αριθμός video artists που μεταπήδησαν από το video στη δημιουργία εγκαταστάσεων ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 αποκαλύπτει την επίδραση αυτών των μορφών έκφρασης. Η έννοια του όρου video art έχει διαφοροποιηθεί εντελώς. Έως τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όπως ακριβώς και ο όρος του video artist, καθόρισε μία κοινωνικά εδραιωμένη ταυτότητα και αισθητική, η οποία έθεσε σαφή όρια ανάμεσα στην ίδια, την κυρίαρχη τέχνη και τα μαζικά μέσα.
Until the 1980’s, art videos could not yet compete within the exhibition context, as they were usually shown on television screens in a special darkened room with a sequence of several contributions on the same monitor. Video art was a cross between exhibit and cinema with its own timetable, which often did not suit individual visitors and thus only reached a limited audience. Comparable art videos in museum collections, which are not usually put on permanent display until the 1980s, were available only on request or by prior appointment and could only be viewed in a special viewing area. Until the early 1980s, a dogmatic distinction was made between film and video – experimental films were not accepted at video festivals, and videos were not shown at film festivals. Media specificity and different pictorial aesthetics were marshaled as arguments. One can say that it was typical of the situation that in the 1980s the ZDF cultural magazine program Aspekte did not award a prize for visual art, but only for literature. Even people working on cultural programs for television did not regard the electronic medium as an independent, artistically self-sufficient medium that needed to be promoted. During the 1980s Ingrid Oppenheim gave her video
collection on permanent loan to the Kunstmuseum Bonn and committed herself to expanding the collection by purchasing further videos. The Videonale in Bonn, which has been held since 1984, is certainly indebted to her activities. Particularly in a period like the first half of the 1980s, when a ‘craving for pictures’ flooded the art market and photography and video art appeared to be a passe, Ingrid Oppenheim continued to be an aggressively committed collector of media diversity and to give preference to artists in the Rhineland region. There have never been so many and such complex forms of ‘moving images’ produced as in the last twenty years. Even in the 1980’s and the 1990’s, video art developed into an art form of the ‘moving image’. Where the definition of video art bore the stamp of a technoid understanding, it was rapidly overtaken by a development of this same technology. The computer monitor took over from the television screen, and computer programs and hard discs from the videocassette. The changing influence of the genres also showed us that each medium has its own unique characteristics, which are inherent in it and give it an identity of its own, but that the media are also open to changes brought about by histori-
cal conditions; in other words, they are not based on technology alone. The influence of external factors (in terms of both concepts and content) can also have a media-specific effect. It is never possible to explain the kind of qualitative leap in market value in purely technical terms. It is much more about a completely changed concept of video as a work of art. This concept was beginning to establish itself slowly in the early 1980s, partly because video installations and the video sculpture, which was quickly forgotten again, but has really had fer-reaching effects over the course of about the last ten years. In fact, many well-established video artists stopped making videotapes in the late 1980s, instead producing only installations. The practice of video art had just devoted itself to work on the disappearance of the object – and thus despite Gerry Schum’s early gallery initiatives, it was successful until way into the 1980s. The meaning of ‘video art’ has changed completely. Until the late 1980s, in precisely the same way as the term ‘video artist’, it defined a socially anchored identity and an aesthetic and social program that made a clear and critical distinction between itself and mainstream art and the mass media.
1990 ’s-present
Στη δεκαετία του 1990 η εύκολη πρόσβαση τεχνικά στην παραγωγή ψηφιακών εικόνων είχε αυξήσει θεαματικά την δημιουργική έξοδο της αποκαλούμενης σκηνής των μέσων. Ειδικά στα πρώτα χρόνια αυτής της δεκαετίας οι κλασικοί χώροι και τρόποι παρουσίασης του video μετατοπίστηκαν από τα μουσεία στις γκαλερί, τα μπαρ, τα clubs και τα τεράστια πάρτυ. Εμφανίστηκε μια νέα μορφή, ο video jockey ή VJ, ο οποίος “μίξαρε” σε πραγματικό χρόνο videos σε έναν φορητό υπολογιστή. Αυτές οι μορφές ενέπλεκαν όλο και περισσότερο το Internet, το οποίο γίνεται ένα ακόμη πιο σημαντικό μέρος συνάντησης για μια ολοκαίνουρια video σκηνή στο Internet καθώς τα συστήματα ευρυζωνικότητας και μεταφοράς δεδομένων συνεχώς επεκτείνονται. Για τους καλλιτέχνες η πρόσβαση σε υλικό – όπως και στη φωτογραφία – γίνεται όλο και ευκολότερη, ώστε δεν χρειάζεται να καταφεύγουν στις δικές τους κάμερες, αλλά μπορούν να συνθέσουν από ήδη υπάρχον υλικό. Ακόμη και τώρα, ειδικά στο πεδίο της video art υπάρχει ένα ολόκληρο φάσμα καλλιτεχνών που μπορούν ορθώς να ονομαστούν “found footage artists”.Υπό μια έννοια το Internet μετατρέπεται σε έναν υπέρ-γεωγραφικό εκθεσιακό χώρο. Η ψηφιακή τεχνολογία έχει θολώσει σε υπέρτατο βαθμό τα όρια μεταξύ των κλασικών μέσων όπως το video, η τηλεόραση, η φωτογραφία και ο κινηματογράφος. Από τα μέσα στης δεκαετίας του 1990 η σχέση με την εικονογραφική πραγματικότητα αποτελούσε κεντρικό θέμα σε πολλά έργα και ομιλίες. Ένα πεδίο έντασης ανάμεσα στις καλλιτεχνικές μορφές έκφρασης άρχισε να διαφαίνεται κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών και ιδιαίτερα στον τομέα όπου τα διάφορα είδη συναντώνται. Το video ως μέσο, πιο πολύ από κάθε άλλο μέσο, έχει εγείρει ιστορικές, εθνικές, πολιτιστικές, αστικές και κοινωνικές συγκρούσεις. Από τη δεκαετία του 1990 έχουν αναδυθεί αρκετές νέες αφηγηματικές δομές που συχνά είναι δηλωτικές της μετατόπισης προς το θέατρο, την performance, την γλυπτική και την λογοτεχνία. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως πολλά από τα σύγχρονα έργα video υπερβαίνουν τη μορφή, που για αρκετό καιρό ήταν τυπική για τις μικρού μήκους ταινίες. Videos που διαρκούν περισσότερο από μισή ώρα δεν σπανίζουν πια.
Η πολιτιστική και εμπορική εικονογραφική κατάσταση της video art βρίσκεται τώρα κάπου ανάμεσα σε κλασικά, υλικά, μοναδικά εικονογραφικά αντικείμενα δημιουργημένα από την ζωγραφική και την φωτογραφία και σε παρουσιάσεις ψηφιακών εικόνων, των οποίων τα οπτικά συστατικά είναι περισσότερο μια επιφάνεια ελέγχου για περίπλοκες επεξεργασίες δεδομένων που είναι, ωστόσο, στην ουσία απόλυτα αποκομμένα από κάθε εικονογραφική οπτική ποιότητα. Η αναγέννηση του κινηματογράφου μέσα στο πλαίσιο των εκθέσεων τέχνης από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και η ταυτόχρονη εξαφάνιση του φιλμ από την κινηματογράφηση καταδεικνύει μορφές έκθεσης οικονικά και πολιτιστικά καθορισμένες και τα πλαίσια της παρουσίασης είναι τώρα πιο σημαντικά από τα υλικά και τεχνικά μέσα. Ένα στοχευμένο κοινό πέρα από το πλαίσιο της τέχνης θα έπρεπε ιδανικά να προσεγγίζεται μέσω τηλεοπτικών μεταδόσεων ή αλλιώς μέσω εναλλακτικών καναλιών διανομής όπως τα φεστιβάλ και οι πολυμεσικές πρωτοβουλίες. Παρόμοια κίνητρα τελευταία παρακίνησαν την σύντομη περίοδο της ευφορίας της Net Art στη δεκαετία του 1990. Σήμερα οι καλλιτέχνες μπορούν να προσεγγίσουν ένα ευρύ και στοχευμένο (εξειδικευμένο) κοινό όπως και εξειδικευμένους συλλέκτες λαμβάνοντας μέρος σε μεγάλες εκθέσεις, biennials, και πάνω από όλα σε διεθνή φεστιβάλ μέσων, κινηματογράφου και video. Αλλά η video art είναι ακόμη ζωντανή, στην πραγματικότητα μόλις “συστήνεται” στον κόσμο της τέχνης, όπως καταδεικνύεται από την δεδομένη παρουσία της στα μουσεία και τις εκθέσεις.
Αντωνία Πυλαρινού, Επιμέλεια Κειμένων
In the 1990’s easy technical access to digital image production had increased the creative output of the so-called media scene exponentially. In the early years of that decade in particular, the classic spaces and presentation forms of video art shifted out of museums into galleries, bars, clubs and mammoth parties. A new figure appeared, the video jockey or VJ, mixing film on laptop in real time. Even when this phase again resulted in yet another art form or a form that was “viewable on the art market”, there was no “artistic volition” in the foreground here. These forms increasingly involved the Internet, which is becoming an ever more important meeting place for a whole new Internet video art scene as bandwidths and data transmission systems constantly expand. For the artists, access to material – similarly to photography – has become easier and easier, so that they do not have to fall back on their own cameras, but can reassemble existing material. Even now, in the field of video art in particular, there is a whole range of artists who could aptly be called “foundfootage artists”. In a sense, the Internet becomes a kind of transgeographical exhibition space. Digital technology has to an enormous extent blurred the distinctions between the classic media such as video, television, photography and film. Since the mid 1990’s, the relationship to depictable reality has been central to many works and discourses. An immerse field of tension between artistic forms of expression has started to make its presence felt in the last two decades, in particular in the area of the cross-over of different genres. Video as a medium more than any other has addressed historical, national, civilization-related, urban and social conflicts. Since the 1990’s numerous new narrative strategies have emerged, often demonstrating fluent transitions to theater, performance, sculpture and literature. Interestingly enough, many of today’s video works go beyond the format that was for a long time typical of the short film. Video films lasting over half an hour are by no means rare. The cultural and commercial pictorial status of video art is now somewhere between the classic, materially defined, singular pictorial objects created by painting and photography and digital im-
age displays whose visual components are more a control surface for complex data processes that are, however, in essence entirely detached from any iconic visual quality. The renaissance of cinema within the context of art exhibitions since the late 1990’s and the simultaneous disappearance of film material from cinematography shows that culturally and economically defined display formats and presentation contexts are now more important than material and technical carrier media. A target audience beyond the art context should ideally be reached via broadcast television, or otherwise alternative distribution channels like festivals and media initiatives. Similar motives last stimulated the brief period of euphoria over Net art in the 1990’s. But video art is alive, indeed it is only just arriving in the art world, as is evident by the way its presence is taken for granted in museums and exhibitions.
1963 – 1969 1963 SUN IN YOUR HEAD (5:15) Wolf Vostell 1965 FILM – MONTAGEN I – III (23:55) Peter Roehr 1965/66 HE JOE (33:52) Samuel Beckett 1968/69 TV AS A FIREPLACE Jan Bibbets 1968/69 BLACK GATE COLOGNE (47:00) Otto Piene/ Aldo Tambelini 1969 LAND ART (31:56) Gerry Schum
1969 – 1971 1969/2004 LIFE – DEATH (50:00) Katharina Sieverding 1970 FILZ TV (11:25) Joseph Beuys 1971 PROJEKTION X (40:00) Imi Knoebel
1972 – 1977 1972 RUFEN BIS ZUR ERSCHOPFUNG (19:30) Jochen Gerz
1982 HOLZSTUCKE (6:00) Jean-Francois Guiton 1982/1986 VORHANGE (1:30) Dieter Kiessling
1999 – 2001
1983 CITY OF ANGELS (20:09) Marina Abramovic/ Ulay
1999 PHOENIX TAPES (#3 DERAILED/ #4 WHY DON’T YOU LOVE ME?) (47:00) Christoph Girardet/ Matthias Muller
1983 – 1984
1999 – 2003 NORMALITAT 1-10 (37:09) Hito Steyerl
1983 DER REISE (82:00) Michael Klier
2000 BUFFALO BILLY+MILLY (5:45) Rosemarie Trockel
1983 GELD (4:00) Malaria! 1983 SWEET DRESSING (3:00) Franziska MegertVogt
2000 GEFANGNISBILDER (60:00) Harun Farocki
1984UBER-MUTTI-LIVE-KONZERT-PARIS 1983 (4:27) PLAYED BACK BERLIN 1984 Die todliche Doris
2001 THE HOLY ARTWORK (15:32) Christian Jankowski
1984 GOOD MORNING, MR. ORWELL (58:00) Nam June Paik
1985 – 1993 1985 FUNF FUNFZIG IM DUNKEL (5:50) Ingo Gunther
2001 DAS SCHLAFENDE MADCHEN (9:00) Corinna Schnitt
2001 – 2002 2002 ES GIBT IMMER NUR MEHR (9:37) Alice Creischer/ Andreas Siekmann 2002 BEI MIR ZU DIR (TV LOW DUNKEL) (17:47) Judith Hopf/ Stephan Geene
1972 DOCUMENTA DER LEUTE (30:15) Telewissen
1986 AS IF MEMORIES COULD DECEIVE ME (17:35) Marcel Odenbach
1973/1977 DIE NEUE LEIBHAFTIGE ZEICHENSPRACHE (55:22) Friederike Pezold
1988 DER HERZSCHLAG DES ANUBIS (4:57) Bettina Gruber/ Maria Vedder
2002 TEHRAN 1380 (45:00) Solmaz Shahbazi/ Tirdad Zolghadr
1988 SEHNSUCHT NACH SODOM (47:20) Kurt Raab/ Hanno Baethe/ Hans Hirschmuller
2002 – 2004 SENDER MITTELFRANKEN (29:35) Bernd Krauss
1974 TANZ FUR EINE FRAU (8:00) Ulrike Rosenbach
1989 KOPPER IM KORPER (11:40) Jorg Herold 1989 PFINGSTEN (6:30) Norbert Meissner
2003
1977 MALERIE DECKT ZU, KUNST DECKT AUF (3:12) Richard Kriesche
1989 WIPE BOARD (2:58) Volker Schreiner
1974 RAUMSEHEN UND RAUMHOREN (4:58) Valie Export
1977 – 1978 1977/1978 DAS SLEYER – BAND I/ II (111:47) Klaus vom Bruch 1978 VIDEO 50 (51:40) Robert Wilson
1979 – 1983
2002 UNRISE (10:00) Nina Konnemann
2003 ARBEITSWELT (140:13) Annika Eriksson
1992 TRANSFER (12:23) Angela Melitopoulos
2003 INTERVIEW (9:00) Jeanne Faust
1992/1993 VIDEO-THEORIE 1-4, REMIX, INTERVIEW (25:30) Christiane Dellbrugge/ Ralf de Moll
2004
1996 – 1998 1996 LOGOS AUF SCHWARZ (33:22) Daniel Pflumm
1979 THE PIECE IN THE COUNTRY (FAILURE PIECE #2) (11:55) Dieter Froese
1997 SWEET HEART (7:30) Granular – Synthesis
1982 UBER HOLGER MEINS – EIN VERSUCH – UNSERE SICHT HEUTE 1982 (109:38) Gerd Conradt/ Hartmut Jahn
1998 NO SUNSHINE (6:15) Bjorn Melhus
2004 KURZLICHTSPIELE (REMINISZENZ, 12. DEZEMBER 1953) (6:00) Volker Eichelmann 2004 THE NUCLEAR FOOTBALL (30:41) Korpys/ Loffler 2004 ON A WEDNESDAY NIGHT IN TOKYO (5:35) Jan Verbeek
1998 PASSAGE (3:00) Heike Baranowsky
Σημείωση: Από το έργο “Land Art” του Gerry Schum προβάλλεται μόνον ένα μέρος, το “12 Hours Tide Object with Correction of Perspective” (του Jan Dibbets) σε ασπρόμαυρο (το πρωτότυπο είναι έγχρωμο και ασπρόμαυρο). Τα ακόλουθα έργα είναι παραγωγές της Fernsehgalerie/ videogalerie schum: Το μέρος “Jean Dibbets: 12 Hours Tide Object with Correction of Perspective” από το “Land Art” (1969) Jan Dibbets: “TV as a Fireplace” (1969), Joseph Beuys: “Filz-TV” (1970), Imi Knoebel: “Projektion X” (1972) Note: From Gerry Schum’s video “Land Art” only one part, “12 Hours Tide Object with Correction of Perspective” (by Jan Dibbets) is presented in black and white (the original master is colour and black and white) The following works are productions of Fernsehgalerie/ videogalerie schum: The part“Jean Dibbets: 12 Hours Tide Object with Correction of Perspective” from “Land Art” (1969) Jan Dibbets: “TV as a Fireplace” (1969), Joseph Beuys: “Filz-TV” (1970), Imi Knoebel: “Projektion X” (1972)
Foreign Festivals Διεθνή φεστιβαλ / Foreign Festival
Η μαζικότητα του χαρακτήρα ενός festival, η αμεσότητα, η αδιαμεσολάβητη επικοινωνία του κοινού με τα έργα αλλά και η συνύπαρξη μιας πληθώρας καλλιτεχνών προερχόμενων από όλο τον κόσμο έχουν καταστήσει τον θεσμό των festival τόσο δημοφιλή και έχουν συμβάλλει στην δημιουργία μιας διεθνούς κοινότητας, που αψηφά γεωγραφικά όρια και εμπορικούς όρους. Τα οφέλη από τη συνεργασία των ανά τον κόσμο festivals στον τομέα των Ψηφιακών Τεχνών είναι προφανή. Καθένα από αυτά καλείται να διαδραματίσει ένα ρόλο στην προώθηση του ψηφιακού πολιτισμού σε παγκόσμια κλίμακα και μέσα από αυτή τη σχέση συνεργασίας μοιράζεται ιδέες και οράματα, προσφέρει αλλά και ωφελείται και εξελίσσεται. Το Athens Video Art Festival ενισχύοντας τον διεθνή χαρακτήρα του φιλοξενεί και παρουσιάζει κάθε χρόνο στο ελληνικό κοινό κάποια από τα πιο πρωτοπόρα και εντυπωσιακά Festivals από τη διεθνή κοινότητα της κινούμενης εικόνας.
It is festival’s mass character and directness, as well as the unimpeded communication between the visitors and the artworks, and the coexistence of a great number of artists, coming from different places worldwide, that have made the festivals so popular, and have contributed to the creation of an international community, who disregards geographic coordinates and commercial incentives. The benefits of the collaboration and interaction between the different festivals from all over the world are obvious. Each one of them is invited to play its unique role in the promotion of digital arts and culture on an international level, and through this association, to share ideas and visions, and both contribute and benefit from, towards its development. By enhancing its international character, Athens Video Art Festival welcomes and presents every year to its audience a selection of some of the most innovative, established, and outstanding Festivals of Moving Image worldwide.
Cologne International Video Art Festival το 2010 γιορτάζει του έκδοση στα πλαίσια του εορτασμού των 10 χρόνων της πειραματικής καλλιτεχνικής πλατφόρμας νέων μέσων, New Media Art Project Network της Κολονίας. Σαν ενεργό μέρος του Video Channel, το CologneOFF εκπροσωπεί μία νέα μορφή κινηματογραφικού και video φεστιβάλ, το οποίο πραγματοποιείται ταυτόχρονα μέσω διαδικτύου και εξελίσσεται σε φεστιβάλ ως φυσική παρουσία μέσα από τις προβολές του σε διοργανώσεις, με τις οποίες συνεργάζεται δημιουργώντας μία κοινότητα αφιερωμένη στις καλλιτεχνικές φόρμες του κινηματογράφου και του video παγκοσμίως, επικεντρωμένη στα ζητήματα της μνήμης και της ταυτότητας. Με αφετηρία το 2006 και υπό τη διεύθυνση του Wilfried Agricola de Cologne, το CologneOFF παρουσιάζει το 2010 την πέμπτη του έκδοση. ✚✚ Απρίλιος 2006: «CologneOFF Ι – identityscapes ». Αφιερωμένο στο ζήτημα της ταυτότητας. ✚✚ Οκτώβριος 2006: «CologneOFF II – image vs music ». Αφιερωμένο στο ζήτημα του ανταγωνισμού μεταξύ μουσικής και εικόνας. ✚✚ Νοέμβριος 2007: «CologneOFF III – Toon! Toon! Art cartoons and animated narratives ». ✚✚ Οκτώβριος/Δεκέμβριος 2008: « CologneOFF IV – Here we are!» ✚✚ Νοέμβριος 2009: «CologneOFF V – Taboo! Taboo?». Αφιερωμένο στο ζήτημα της βίας και των ταμπού. ✚✚ Σεπτέμβριος 2010: «CologneOFF VI – Let’s celebrate!». Εορταστική έκδοση. Το CologneOFF στηρίζεται πάνω στην επιτυχημένη ιδέα της διαδραστικότητας μεταξύ εικονικού και φυσικού χώρου. Η επιτυχία αυτή τονίζεται από τον μεγάλο αριθμό των συνεργασιών. Μία ειδική σειρά προβολών, με τον τίτλο « CologneOFF invites… » παρουσιάζει τα συνεργαζόμενα με αυτό φεστιβάλ προβάλλοντας τα «καλύτερα» των προγραμμάτων τους.
Cologne International Videoart Festival will celebrate in 2010 its 5th anniversary in the framework of the 10th anniversary celebrations of [New MediaArtProjectNetwork]:||cologne , the experimental platform for art and new media operating from Cologne/Germany. As a corporate part of VideoChannel – video project environments - CologneOFF – represents a new type of mobile film & video festival which is taking place simultaneously online and offline, it becomes a physical festival through the screenings on cooperating partner festivals, and forms together with VideoChannel, VIP – VideoChannel Interview Project and VAD – Video Art Database, an unity in the framework of [NewMediaArtProjectNetwork]:||colo gne dedicated to art forms of film and video in a global context and mainly focussed on the topics “memory” & “identity” Founded in 2006 and directed by Wilfried Agricola de Cologne, CologneOFF realizes in 2009 its 5th festival edition ✚✚ April 2006: CologneOFF I – identityscapes - dealing with the aspect of “identity” ✚✚ October 2006: CologneOFF II - image vs music - competition between image and music ✚✚ November 2007, CologneOFF III - «Toon! Toon! - art cartoons and animated narratives» ✚✚ Oktober/Dezember 2008, CologneOFF IV Here We Are! ✚✚ November 2009: – CologneOFF V - “Taboo! Taboo?” on violence and other taboos ✚✚ September 2010: – CologneOFF VI – Let’s Celebrate! – anniversary edition CologneOFF is based on the successful concept which installs an exchange between virtual and physical space. The success is underlined by the numerous co-operations taking place. A special screening program, entitled “CologneOFF invites….” is taking the cooperating partnerfestivals into account by featuring their “Best of …. program structures.
Το IN – EDIT είναι φεστιβάλ μουσικού ντοκιμαντέρ. Οργανώνεται από φίλους της μουσικής για τους φίλους της μουσικής. Στο IN – EDIT προβάλλονται τα καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ από όλο το εύρος της μουσικής σκηνής. Το IN – EDIT είναι το παλαιότερο φεστιβάλ του είδους του στην Ευρώπη. Δημιουργήθηκε το 2003, και ο πρωταρχικός του στόχος είναι να προωθήσει την παραγωγή και διάδοση αυτού του κινηματογραφικού είδους. Είναι ένα γεγονός που συνδυάζει την ατμόσφαιρα, τον παλμό και τον ενθουσιασμό των μουσικών φεστιβάλ με την γοητεία των κινηματογραφικών. Ο συνδυασμός αυτός το αναγάγει σε μια μοναδική εμπειρία. Αυτό που ξεκίνησε σαν ένα πείραμα έγινε σταθερό ραντεβού στην πολιτιστική ατζέντα της Βαρκελώνης και της Ισπανίας. Το συνεχώς αυξανόμενο κοινό, μας έδωσε το έναυσμα να σταματήσουμε να δημιουργούμε ένα show και να εξελιχθούμε σε φεστιβάλ. Το ίδιο κοινό απέδειξε ότι ένα φεστιβάλ αυτού του είδους χρειάζεται, και ότι η ποιότητα των μουσικών ντοκιμαντέρ αξίζει να γιορτάζουμε όλοι μαζί δέκα μέρες κάθε χρόνο, ζώντας την εμπειρία του IN – EDIT. Η έδρα μας είναι στην Βαρκελώνη, αλλά το IN – EDIT γιορτάζεται στην Χιλή, την Αργεντινή, το Μεξικό και την Βραζιλία. Χάρις στην πρωτοτυπία και την υψηλή ποιότητα και ποικιλία των φιλμ, γίναμε σημείο αναφοράς στον κόσμο των φεστιβάλ. Ελπίζουμε να απολαύσετε τα ντοκιμαντέρ που επιλέξαμε ειδικά για το Athens Video Art Festival και ότι οι λάτρεις των μουσικών ντοκιμαντέρ θα νοιώσουν «σαν στο σπίτι τους».
IN-EDIT is a Music Documentary Film and Festival organised by music fans for music fans, where the best music documentaries of the most diverse music styles are screened. IN-EDIT is the oldest festival of this kind in Europe, created in 2003; its prime objective is to promote the production and consumption of this cinematographic genre. It is an event which combines atmosphere, vibrations and hedonism of the music festivals with the glamour of the film festivals, turning it into a unique experience. What started as an experiment became a stable appointment in the cultural agenda of Barcelona and Spain. The constantly growing audience, gave as the impulse to stop to be only a show and become a festival, the very same audience proved that a festival of this kind makes sense, that there is a lot of quality among the music documentary and that it is worth to come together for 10 days every year to celebrate the IN-EDIT experience. With its headquarters in Barcelona, IN-EDIT is also celebrated in Chile, Argentina, Mexico and Brazil. Because of its originality and the high quality and diversity of the films it is showing, it became a reference within the world of festivals. We hope you enjoy the documentaries we have chosen specially for this occasion and that the lovers of the music documentary can feel like at home.
Alex Vlack & Damani Baker
“Still Bill” 2009/ USA/ 78 mins Ήταν 1971 όταν το άλμπουμ “Just as I am” έβγαινε στα ράφια των δισκοπωλείων, για να παρουσιάσει τον Bill Withers όπως ακριβώς ήταν και τέσσερις δεκαετίες μετά εξακολουθεί να είναι: έναν αξιοπρεπή και ειλικρινή άντρα, γεμάτο αγάπη για τη ζωή και τη μουσική, ο οποίος θα μπορούσε χωρίς δισταγμό να παρατήσει την καριέρα του για να αφοσιωθεί στη γυναίκα του και στα παιδιά του. Γεννημένος σε μία κωμόπολη της Δυτικής Βιρτζίνια, ο Withers ήταν ένας ντροπαλός και ασθματικό νέος. Έχοντας στις αποσκευές του τα λόγια της γιαγιάς του, την παράδοση των θρησκευτικών ύμνων και την τιμιότητα του κατατάχθηκε στην αεροπορία, μελοποίησε την απόγνωση της απώλειας στο πασίγνωστο “Ain’t no sunshine”, μίλησε για τη ζωή στα ghettos, περιόδευσε, είδε το όνομα του στη ράχη κλασσικών δίσκων και όταν πια κατάλαβε από τι είναι φτιαγμένη η μουσική βιομηχανία, σα σεμνός soul man απλά αποσύρθηκε. Με την ίδια σεμνότητα κοιτάζει την κάμερα στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ “Still Bill” για να μοιραστεί την ιστορία του, να μιλήσει για τη μουσική, να γελάσει ακόμα και να κλάψει, ζητώντας απλά να τον αφήσουμε να μπει στη ζωή μας. It was back in 1971 when the album entitled “Just as I am” came out on the storefronts to introduce Bill Withers just the way he was and four decades later he continues to be: a decent and honest man, full of love for life and music, a man who could give up his career without any hesitation in order to dedicate himself to his wife and children. Born in a small town of West Virginia, Withers was a shy and asthmatic young man. Carrying in his baggage his grandma’s word, gospel tradition and his honesty he served in U.S. Air Force, set the desperation of loss into music in “Ain’t no sunshine”, talked about the life in the ghettos, toured and saw his name on the side of classic records and when he realized what the music industry was made of, like a modest soul man he just withdrew. With that modesty he stares at the camera in the awarded documentary “Still Bill”, to share his story, talk about music, laugh even cry, asking just to let him into our lives.
Peter Whitehead
Tonite let’s all make love in London
Morgan Neville & Robert Gordon
“Johnny Cash’s America”
1967/ UK/ 70 mins
2008/ USA/ 89 mins
O Michael Caine πριν κρατήσει την καραμπίνα του σαν Carter, ο παραγωγός Andrew Loog Odham να βασανίζει στο studio τους Rolling Stones, οι Pink Floyd μαζί με τον Syd Barrett να σουλατσάρουν στο νούμερο 31 της οδού Tottenham Court έξω από το ιστορικό UFO club και η Twiggy να ποζάρει με νάζι – και όλα αυτά ιδωμένα μέσα από τα μυωπικά γυαλιά του David Hockney; Το βλέπεις και το ξαναβλέπεις νομίζοντας πως πρόκειται για κάποια φάρσα αλλά δεν είναι. Ο σκηνοθέτης Pete Whitehead ήταν γνωστός στους κύκλους της λονδρέζικης υποκουλτούρας μέσα από τις ταινίες του και τα video clips για τους Floyd και τους Stones, αλλά η φήμη του εκτοξεύθηκε όταν έβαλε φίλους και γνωστούς, μεταξύ των οποίων ο John Lennon, ο Allen Ginsberg και η Julie Christie, να μιλήσουν για την εποχή τους. Για 70 λεπτά της ώρας έστρεψε το φακό του πάνω στην καρδιά της δεκαετίας του 1960, για να λειτουργήσει σα καλειδοσκόπιο που ζαλίζει και συναρπάζει ταυτόχρονα, να αφουγκραστεί το χτύπο της και να εκραγεί όπως και τα swinging sixties… σαν πολύχρωμο πυροτέχνημα!
Αναμφίβολα, η μουσική του Johnny Cash αφορούσε ολόκληρη την Αμερική. Η επιρροή, που άσκησε και συνεχίζει ακόμα και μετά θάνατον να ασκεί, ήταν τόσο μεγάλη που, άνθρωποι εξ’ ολοκλήρου αντίθετοι μεταξύ τους βρίσκουν κοινή συνισταμένη στο πρόσωπο και το έργο του. Ο Cash υπήρξε ένας χαρισματικός καλλιτέχνης με ένα ιδιαίτερο ταλέντο, το οποίο κατάφερνε να ενώσει συντηρητικούς και φιλελεύθερους, ιερείς και ναρκομανείς, «αξιοσέβαστους» πολιτικούς και αλήτες του περιθωρίου του Αμερικάνικου ονείρου, κάτω από το λάβαρο της μουσικής και των στίχων του. Η ταινία χωρισμένη σε οκτώ κεφάλαια χρησιμοποιεί σπάνιο αρχειακό υλικό, προσπαθώντας να εξετάσει το έργο, την προσωπικότητα και τη ζωή του Cash. Από τα πλάνα των Neville και Gordon παρελαύνουν άνθρωποι όπως ο Al Gore, ο Snoop Dogg, η Sheryl Crow, o Kris Kristofferson και ο Bob Dylan μιλώντας για τον υπερασπιστή των αδικημένων, τον πατριώτη, το ναρκομανή, τον αγαπημένο φίλο των πολιτικών, σε μια προσπάθεια να σκιαγραφήσουν με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια τη φιγούρα του ανθρώπου με τα μαύρα.
Michael Caine before grabbing his shotgun as Carter, Andrew Loog Odham torturing The Rolling Stones during a studio session, Pink Floyd with Syd Barrett bumming around on Tottenham Court Road outside the notorious UFO club, and Twiggy posing coyly – and all of these through David Hockey’s myopic lenses; You keep on watching it thinking of it as a joke but it isn’t. Director Pete Whitehead was famous in the circles of London underground scene for his films and video clips for Floyd and Stones, but his reputation blasted when he asked some of his famous friends to talk about their time. For 70 minutes he pointed his camera on the heart of the 60s, creating an exciting kaleidoscope, catching the beat of its heart and exploding itself like the swinging sixties did… just like a colorful firework.
Undoubtfully, Johnny Cash’s music concerned whole America. His influence, during his lifetime even after his death, was so big that people completely different find common reference to his life and work. Cash was a gifted artist with a special talent, which could unite liberals and conservatives, priests and drug addicts, politicians and bums of the American dream, under the flag of his music and lyrics. The film, separated in eight chapters, uses rare footage in an effort to examine Cash’s work, personality and life. Directors’ camera captures Al Gore, Snoop Dogg, Sheryl Crow, Kris Kristofferson and Bob Dylan, among others, talking about the supporter of the weak, the patriot, the junky, politicians’ best friend in an effort to sketch with almost religious devotion the figure of the man in black.
Art Video Screening
Το Art Video Screening είναι μια μη κερδοσκοπική πρωτοβουλία, που διευθύνεται από τους καλλιτέχνες Jonas Nilsson και Eva Olsson, ένα διεθνές γεγονός και μια πλατφόρμα που επικεντρώνεται στην video art και την κινούμενη εικονα. Το Art Video Screening προβάλλει έργα κινούμενης εικόνας και video σε προγράμματα προβολών που αποτελούνται από μικρού μήκους έργα από καλλιτέχνες που δουλεύουν με τις εφαρμογές της video art. Επιλεγμένα videos αποτελούν και μέρος του αρχείου του Video Art Screening. Το Festival, που είναι και το μοναδικό festival του είδους στην Σουηδία, ξεκίνησε το 2005 και πραγματοποιεί τις προβολές του στο Bio Roxy του The event which is the only one of its kind in Sweden started 2005 and is having its screenings at Bio Roxy in Örebro αλλά συνεργάζεται και με άλλους διοργανωτές και οργανισμούς. www.artvideoscreening.se Το Art Video Screening είναι ανοιχτό σε νέους τρόπους προβολής της video art και για συνεργασίες. Το Art Video Screening είναι ο εμπνευστής και συντονιστής του Orebro International Video Art Festival. Για το Orebro International Video Art Festival 2010, το Art Video Screening θα συνεργαστεί με τέσσερεις οργανισμούς στην πόλη του Orebro, το Bio Roxy, το Orebro Konsthall, το μουσείο Örebro läns και το Konstfrämjandet Bergslagen. www.orebrovideoartfestival.se Πρόγραμμα Με μεγάλη χαρά το Orebro International Video Art Screening θα παρουσιάσει 14 έργα video από την 5η και 6η έκδοση του festival. Η επιλογή αυτή αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της επιλογής και επιμέλειας του προγράμματος των προβολών. Είναι ένα μείγμα ελεύθερης έκφρασης χωρίς θεματικό περιορισμό. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει έργα καλλιτεχνών από την: Αυστρία, Βουλγαρία, Καναδά, Κίνα, Γαλλία, Γερμανία, Σλοβακία, Σουηδία και Ολλανδία.
Art Video Screening is an artist-run and nonprofit initiative run by Jonas Nilsson and Eva Olsson, its an international event and platform focusing on videoart/moving image. Art Video Screening showcases videoart/moving image in screening programmes consisting of a number of short works from artists who are pushing the elements of videopractice. Selected video works will be part of Art Video Screening’s archive. The event which is the only one of its kind in Sweden started 2005 and is having its screenings at Bio Roxy in Örebro, and is also collaborating with other art organizers and institutions. www. artvideoscreening.se Art Video Screening is open for new ways of showing video art and collaborations. Art Video Screening is the initiator and head coordinator of Örebro International Videoart Festival. For Örebro International Videoart Festival 2010, Art Video Screening is collaborating with four art institutions in the city of Örebro, Bio Roxy, Örebro konsthall, Örebro läns museum and Konstfrämjandet Bergslagen. www.orebrovideoartfestival.se About programme We are pleased to present 14 video works selected from the 5th and 6 th edition of Art Video Screening. This video selection is a good representation of how we normally select and curate screening programmes. It’s a mixture of free expressions meanings with no theme or main concept involved. The programme include works by artists based in: Austria, Bulgaria, Canada, China, France, Germany, Slovakia, Sweden and The Netherlands.
Από τη γέννηση του το φεστιβάλ REC πίστευε πως ένα φεστιβάλ του 21ου αιώνα πρέπει να έχει έχει μία προσέγγιση στις οπτικοακουστικές αρχές από μία σύγχρονη και καινοτόμο οπτική προωθώντας το διάλογο, προσφέροντας νέα κανάλια επικοινωνίας για νέους δημιουργούς, ένα στίγμα σε νέες «γλώσσες» και έρευνα, προωθώντας νέες μεθόδους απεικόνισης, και δουλειές που σπάνε το συνήθη μονόλογο μεταξύ οθόνης και θεατή. Για αυτό το λόγο το REC αναπτύχθηκε μέσω διαδραστικών workshop, διαλόγων με δημιουργούς, και διαγωνισμούς για project του σήμερα. Μέσα σε δέκα χρόνια, τα προγράμματα μας αναπτύχθηκαν σταδιακά, με μη ανταγωνιστικά τμήματα όπως το “Classics nowadays”, μια νέα προσέγγιση κάποιων κλασσικών έργων. Για να προσεγγίσει ένα ευρύτερο κοινό αυτές τις ταινίες, αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε την παγκόσμια κληρονομιά σε υπαίθριο χώρο, εκεί όπου ποτέ δεν ξαναείχαν γίνει προβολές, άλλο ένα βήμα στην παιδεία των media και μίξης της πόλης και του σινεμά. Αλλά ο διαγωνισμός ξεχώρισε για τα δύο κύρια προγράμματα του: Opera Prima (First Feature Film International Competition), όπου νέοι σκηνοθέτες από όλο τον κόσμο δείχνουν το πρώτο τους φιλμ, και Live Cinema (Audiovisual Narrative Real Time Shows International Competition), όπου έρευνα και ανάπτυξη, εξελιγμένη τεχνολογία παρουσιάζονται στο κοινό. Έτσι το REC Festival έφτασε στη 10η χρονιά του, μιλώντας για το μέλλον μέσα από έργα του παρόντος. Το REC Tarragona International Film Festival χωρίζεται σε διάφορες θεματικές: Διαγωνιστικό: Opera Prima Internacional (International First Feature Film) Live Cinema (International audiovisual live shows) National Fiction shortfilm National Documentary shortfilm National videocreation shortfilm Regional shortfilm Μη διαγωνιστικό: Clàssics al dia Educational Project Mira’m Universitary workshop Shcools panorama Exhibition Retrospective
From its begining, Festival REC has believed that a festival borned in XXI cent has to make an aproach to audiovisual disciplines from a contemporary and transversal perspective by promoting debates, offering new windows for new authors, a spot to new languages and research, fomenting new ways of watching, and works for breaking the usual monologue between the screen and the audience. This is why REC has grown with interactive workshops, dialogues with creators, and competitions for the nowadays works. During ten years, our programs has been growing up in a progressive evolution, with non competitive sections as the show “Classics nowadays”, new interpretation of avantgarde classics, going deeply into our duty of media literacy. In order to approach the movies to the general public, we start to use a world heritage spaces on open air, where never before was a film screenings, another step in media literacy and mix city&cinema. But the competition shines with our two main programmes: Opera Prima (First Feature Film International Competition), where new directors from worlwide show their Film Debut, and Live Cinema (Audiovisual Narrative Real Time Shows International Competition), where research&developement, stolling&technicals are shown to the audition. This is how REC Festival arrives to its 10th edition with a clear manifestation: speaking about the future from the works of the present. REC Tarragona International Film Festival is order in several sections: Competitive: Opera Prima Internacional (International First Feature Film) Live Cinema (International audiovisual live shows) National Fiction shortfilm National Documentary shortfilm National videocreation shortfilm Regional shortfilm Non competitive: Clàssics al dia Educational Project Mira’m Universitary workshop Shcools panorama Exhibition Retrospective
To transmediale είναι ένα forum επικοινωνίας με καλλιτέχνες, ανθρώπους που εργάζονται με τα μέσα και ένα ευρύ κοινό που ενδιαφέρεται για τις τέχνες. Περιλαμβάνει εκθέσεις, συνέδρια, ζωντανές performances, καλλιτεχνικές παρουσιάσεις και μια ποικιλία επιπρόσθετων γεγονότων σε διάφορα σημεία στο Βερολίνο. Το transmediale ιδρύθηκε το 1988 ως ένα φεστιβάλ video art κι από τότε λαμβάνει χώρα ετησίως στο Βερολίνο. Ως ένα φεστιβάλ τέχνης και ψηφιακού πολιτισμού, το transmediale παρουσιάζει προηγμένες καλλιτεχνικές θέσεις, που αντικατοπτρίζουν τον κοινωνικο-πολιτικό αντίκτυπο των νέων τεχνολογιών. Αναζητεί καλλιτεχνικές πρακτικές, οι οποίες όχι μόνο απαντούν σε επιστημονικές ή τεχνικές εξελίξεις, αλλά προσπαθούν να διαμορφώσουν τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε για αυτές και τις βιώνουμε. Το transmediale κατανοεί τις τεχνολογίες των μέσων ως πολιτιστικές τεχνολογίες, τις οποίες πρέπει να ενστερνιστούμε προκειμένου να κατανοησουμε, κριτικάρουμε και διαμορφώσουμε τη σύγχρονή μας κοινωνία. Το διαγωνιστικό τμήμα του transmediale βρίσκεται φέτος στον 23ο του χρόνο. Η συνέχεια της προβολής και παρουσίασης video art έχει συμβάλλει στην δημοτικότητα του festival, όπως επίσης και η υψηλή ποιότητα των έργων που συμμετέχουν από όλο τον κόσμο. Στο διαγωνιστικό τμήμα του transmediale.10 και πάλι υποβλήθηκαν περισσότερα από 1.500 έργα. Η επιλογή των video του transmediale.10 αποτελείται από 8 εξαιρετικά έργα video art, τα οποία παρουσιάστηκαν στη φετινή έκδοση του βερολινέζικου festival για την τέχνη και τον ψηφιακό πολιτισμό. Για την επιλογή των videos του transmediale.10 σκοπίμως επιλέχθηκαν τα έργα εκείνα, που πραγματεύονται το κεντρικό θέμα του transmediale.10 FUTURITY NOW! Τα έργα εξετάζουν την ιδέα μας για το μέλλον – το οποίο είναι ήδη μια ιδέα του παρελθόντος – όπως αντανακλάται μέσω των μέσων.
transmediale is a forum of communication for artists, media workers and a broad public interest in the arts. transmediale included exhibitions, conferences, live performances, artist presentations and a variety of fringe events throughout Berlin. Transmediale was founded on 1988 as a video art festival and has taken place annually in Berlin, ever since. As a festival for art and digital culture, transmediale presents advanced artistic positions reflecting on the socio-cultural impact of new technologies. It seeks out artistic practices that not only respond to scientific or technical developments, but that try to share the way in which we think about and experience these technologies. transmediale understands media technologies as cultural techniques which need to be embraced in order to comprehend, critique, and share our contemporary society. The award competition of transmediale is now in its 23rd year. This continuity of selecting and presenting video art has fostered the popularity of the festival, and the great quality of the participating works from all over the world. For the transmediale Award competition in 2010 more than 1500 works were submitted. The transmediale.10 video selection consists of eight outstanding video works that were presented in the 2010 edition of the Berlin based festival for art and digital culture. For this year video selection programme, we deliberately chose works dealing with the theme of the transmediale.10, FUTURITY NOW! These works are questioning our idea of the future – which is already an idea of the past – reflected through the media.
AFTER THE EMPIRE, lodie Pong, Ελβετία 2008, 14 λεπτά
DEAR ADVISER, Vincent Meessen, Belgium 2009, 8 min
DEAR ADVISER, Vincent Meessen, Βέλγιο 2009, 8 λεπτά
HEROES NO LONGER, Sun Xun, China 2008, 9 min
HEROES NO LONGER, Sun Xun, Κίνα 2008, 9 λεπτά
SPEECH BUBBLE, Adam Leech, Belgium 2008, 5 min
SPEECH BUBBLE, Adam Leech, Βέλγιο 2008, 5 λεπτά
LE NOUVEAU OMIZA, Hörner & Antlfinger, Germany 2007, 6 min
LE NOUVEAU OMIZA, Hörner & Antlfinger, Γερμανία 2007, 6 λεπτά
HYPNO PROJECT, Doug Fishbone, UK 2009, 13 min
HYPNO PROJECT, Doug Fishbone, Ηνωμένο Βασίλειο 2009, 13 λεπτά
MURPHY, Bjoern Melhus, Germany 2008, 4 min
MURPHY, Bjoern Melhus, Γερμανία 2008, 4 λεπτά
RIP IN PIECES AMERICA, Dominic Gagnon, Canada 2009, 21 min
RIP IN PIECES AMERICA, Dominic Gagnon, Καναδάς 2009, 21 λεπτά
AFTER THE EMPIRE, Elodie Pong, Switzerland 2008, 14 min
Αcademic Presentations Ακαδημαϊκές παρουσιάσεις / Αcademic presentations
Το Athens Video Art Festival σε μια προσπάθεια να φέρει το ευρύ κοινό σε επαφή με τον ακαδημαϊκό χαρακτήρα των Ψηφιακών Τεχνών φιλοξενεί στο πρόγραμμά του αξιόλογα και σημαντικά ακαδημαϊκά Ιδρύματα και Φορείς από την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό που σχετίζονται με τη Video Art, την ιστορία της αλλά και με τις Ψηφιακές Τέχνες σε όλες τους τις εκφάνσεις. Στόχος είναι να παρουσιαστεί η δουλειά που γίνεται στα Ιδρύματα αυτά και να δοθεί βήμα στους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται σε αυτά να προβάλλουν τη δουλειά τους. Τα Πανεπιστήμια, τα Ιδρύματα αλλά και οι Φορείς ανταποκρίνονται κάθε χρόνο στο κάλεσμα του Athens Video Art Festival και θέτουν τις βάσεις για έναν δημιουργικό διάλογο, που επιθυμία μας είναι κάθε χρόνο να διευρύνεται και να εδραιώνεται.
Athens Video Art Festival in an attempt to establish a contact between the public and the academic aspect of video art and digital arts, hosts in its program important Greek and international institutions that link to video art, its history and all the extents of digital arts. Our aim is to present the work done within these institutions and also give an additional chance to the students to promote their work. These Institutions every year lap up to the call of Athens Video Art Festival and lay the basis for a creative dialogue, which we desire to establish and broaden within the upcoming festivals.
ELECTRONIC ARTS INTERMIX NY
Το Electronic Arts Intermix ιδρύθηκε το 1971 ώς ένας από τους πρώτους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς στις ΗΠΑ αφιερωμένος στην υποστήριξη της video art ως μορφή τέχνης. Το ΕΑΙ έχει διαδραματίσει έναν καινοτόμο ρόλο στην ιστορία των νέων μέσων. Ως ένας από τους πρωιμότερους οργανισμούς για το αναδυόμενο ρεύμα της video art, το ΕΑΙ δημιουργήθηκε για να παρέχει ένα εναλλακτικό σύστημα υποστήριξης σε αυτή την εκκολαπτόμενη μορφή τέχνης και στους καλλιτέχνες που ασχολήθηκαν με αυτή. Το ΕΑΙ ιδρύθηκε από τον Howard Wise, έναν καινοτόμο έμπορο τέχνης και οραματιστή υποστηρικτή του video ως μορφή τέχνης. Από το 1960 έως το 1970 η Γκαλερί Howard Wise στην 57η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης ήταν ένας χώρος για την Κινητική Τέχνη και τα πολυμεσικά έργα που εξερευνούσε τους δεσμούς μεταξύ τέχνης και τεχνολογίας. Στην Γκαλερί παρουσιάστηκαν κάποιες από τις πιο ρηξικέλευθες εκθέσεις όπως η On the Move (1964) και η Lights in Orbit (1967). Επιδιώκοντας να δημιουργήσει νέα παραδείγματα για να υποστηρίξει καλλιτέχνες που δούλευαν με το εκκολαπτόμενο video, ο Wise έκλεισε την γκαλερί το 1970 για να ιδρύσει τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Electronic Arts Intermix. Ο σκοπός της ίδρυσης ήταν να στηρίξει το video ως “ένα μέσο προσωπικής και δημιουργικής έκφρασης και επικοινωνίας”. Στα πρώτα χρόνια το ΕΑΙ λειτουργούσε σαν ομπρέλα ή χορηγός για ένα εκλεκτικό φάσμα καινοτόμων προγραμμάτων που σχετίζονταν με την ένωση του video με τη σύγχρονη τέχνη. Ανάμεσα σε αυτά τα προγράμματα ήταν Φεστιβάλ όπως τα Ετήσια Avant-Garde Festivals, που διοργανώνονταν από την Charlotte Moorman, το πρώτο Women’s Video Festival, που πραγματοποιήθηκε στο Kitchen το 1972 αλλά και το Computer Arts Festival του 1973-75. Άλλες πρωτοβουλίες περιελάμβαναν το Perception, μια πρώιμη κολλεκτίβα καλλιτεχνών που εξερευνούσαν τις παραμέτρους του μέσου, και το Vasulka Video, ένα ερευνητικό πρόγραμμα που διηύθυναν οι Woody και Steina Wasulka με σκοπό να αναπτύξουν νέες τεχνολογίες αναφορικά με το video. Το ΕΑΙ επίσης έθεσε υπό την προστασία του την ανάπτυξη του Synthesizer και colorizer του Eric Siegel, το οποίο ήταν από τα πρώτα εργαλεία μεταποίησης της εικόνας. Επιπρόσθετα σε όλα αυτά τα επιχορηγούμενα προγράμματα και εκδηλώσεις, το ΕΑΙ ξεκίνησε τα δικά του προγράμματα για να εξυπηρετήσει τις εκρηκτιCourtesy of Electronic Arts Intermix (eai), nεw york
κές ανάγκες των καλλιτεχνών και του κοινού στο ανερχόμενο πεδίο της video art. Αυτά τα προγράμματα αποδείχθηκαν ο πυρήνας του οργανισμού. Αποστολή και Δραστηριότητες Από το 1971 το ΕΑΙ είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που πρωταγωνιστεί στη διεθνή έρευνα για τη video και τα νέα μέσα. Όντας ένας καινοτόμος συνήγορος για τα νέα μέσα και τους καλλιτέχνες τους, ο πυρήνας του προγράμματος του ΕΑΙ είναι η διανομή και η συντήρηση μιας πολύ μεγάλης συλλογής που ξεπερνά τα 3.500 σύγχρονα και ιστορικά έργα video. Για 39 χρόνια το ΕΑΙ έχει θέσει υπό την προστασία του την δημιουργία, έκθεση, διανομά και συντήρηση της video art, και πιο πρόσφατα, προγράμματα ψηφιακών τεχνών. Το ΕΑΙ στηρίζει τους καλλιτέχνες μέσω της διανομής, της συντήρησης, της έκθεσης και της εκπροσώπησης των έργων τους, και εργάζεται στενά με εκπαιδευτικούς, επιμελητές, προγραμματιστές και συλλέκτες για να προωθήσει εκθέσεις, αγορές και εκπαιδευτικές χρήσεις των ηλεκτρονικών τεχνών. Το ΕΑΙ παρέχει πρόσβαση στην video art μέσα σε ένα εκπαιδευτικό και πολιτιστικό πλαίσιο.
Η συλλογή του ΕΑΙ καλύπτει μια περίοδο από τα μέσα της δεκαετίας του ‘60 έως τις μέρες μας, και είναι αναγνωρισμένο ως μια από τις πιο περιεκτικές συλλογές του κόσμου. Τα έργα της συλλογής εκτείνονται από πολύ πρώιμα videos πρωτοποριακών μορφών – όπως οι Nam June Paik, Bruce Nauman, Martha Rosler και ο Joan Jonas – έως σύγχρονα ψηφιακά έργα από ανερχόμενους καλλιτέχνες όπως οι Seth Price, Parer Rad, Cory Archangel και Takesi Murata. Το 1986 το Πρόγραμμα Συντήρησης του ΕΑΙ ξεκίνησε την συντήρηση και αρχειοθέτηση των έργων της συλλογής του. Ήταν ένα από τα πρώτα προγράμματα αυτού του είδους, που απευθύνθηκαν στις ανάγκες συντήρησης μιας συλλογής video art και σήμερα πρωταγωνιστεί στις πρωτοβουλίες για την συντήρηση των ψηφιακών έργων. Τα τελευταία 20 χρόνια έχουν συντηρηθεί και αποκατασταθεί πολλά σημαντικά πρώιμα έργα video που σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα ήταν προσβάσιμα. Το ΕΑΙ επίσης παρέχει πρόσβαση στα έργα της συλλογής μέσω του Viewing Room, όπου κάθε ένα από τα έργα της συλλογής ή του αρχείου είναι διαθέσιμα για μελέτη ή έρευνα, ύστερα από ραντεβού. >>
>> Electronic Arts Intermix (EAI) was founded in 1971 as one of the first nonprofit organizations in the United States dedicated to the support of video as an art form. EAI has played a pioneering role in the history of media art. As one of the earliest organizations in the emergent video art movement, EAI was created to provide an alternative system of support for this nascent art form and the artists engaged with it. EAI was founded by Howard Wise, an innovative art dealer and visionary supporter of video as art. From 1960 to 1970, the Howard Wise Gallery on 57th Street in New York was a locus for kinetic art and multimedia works that explored the nexus of art and technology. The gallery featured several groundbreaking exhibitions, including On the Move (1964) and Lights in Orbit (1967). Seeking to create new paradigms to support artists working in the nascent video underground, Wise closed the gallery in 1970 to found the nonprofit organization Electronic Arts Intermix. The founding mission was to support video as “a means of personal and creative expression and communication.” In its first years, EAI served as an umbrella or sponsor for an eclectic range of innovative projects relating to the intersection of video and contemporary art. Among these projects were festivals such
as the Annual Avant-Garde Festivals, organized by Charlotte Moorman; the first Women’s Video Festival, held at the Kitchen in 1972; and the Computer Arts Festivals of 1973-75. Other initiatives included Perception, an early collective of artists exploring the parameters of the medium, and Vasulka Video, a research project directed by Woody and Steina Vasulka to develop new video technologies. EAI also fostered the development of Eric Siegel’s Synthesizer and colorizer, which were among the earliest image-processing tools. In addition to these sponsored projects and events, EAI initiated its own programs to serve the burgeoning needs of artists and audiences in the emergent video field. These programs were to become the core of the organization. Mission & Activities Founded in 1971, Electronic Arts Intermix (EAI) is a nonprofit arts organization that is a leading international resource for video and media art. A pioneering advocate for media art and artists, EAI’s core program is the distribution and preservation of a major collection of over 3,500 new and historical video works by artists. For 39 years, EAI has fostered the creation, exhibition, distribution and preservation of video art, and more recently, digital art projects. EAI supports artists through the distribution, pres-
Το 1952 ιδρύθηκε το Ινστιτούτο των Αθηνών και είναι το παλαιότερο Ινστιτούτο στο σύνολο του δικτύου των Ινστιτούτων Goethe που καλύπτει όλον τον κόσμο. Δυο στόχοι αναγράφονται στο καταστατικό του: Η προώθηση της ελληνογερμανικής συνεργασίας και της διδασκαλίας της γερμανικής γλώσσας. 50 και πλέον τώρα χρόνια το Ινστιτούτο Goethe διοργανώνει στην Αθήνα εκτός από τμήματα εκμάθησης της γερμανικής και πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων, όπως συνέδρια, συμπόσια, διαλέξεις και δημόσιες συζητήσεις, κινηματογραφικές προβολές, συναυλίες (κλασικής και σύγχρονης μουσικής, τζαζ), λογοτεχνικές βραδιές, εκθέσεις φωτογραφίας, ζωγραφικής κ.άλ. καθώς και διάφορες παραγωγές θεάτρου, χορού κ.λ.π. Στα χρόνια που πέρασαν στις εκδηλώσεις αυτές συμμετείχαν διακεκριμένοι έλληνες και γερμανοί καλλιτέχνες και επιστήμονες.
ervation, exhibition and representation of their media artworks, and works closely with educators, curators, programmers and collectors to facilitate exhibitions, acquisitions and educational uses of media artworks. EAI provides access to video art within an educational and cultural framework. The EAI collection spans the mid-1960s to the present, and is recognized as one of the most comprehensive video art collections in the world. The works in the collection range from seminal videos by pioneering figures — such as Nam June Paik, Bruce Nauman, Martha Rosler and Joan Jonas — to new digital works by emerging artists, including Seth Price, Paper Rad, Cory Arcangel and Takeshi Murata. In 1986, the EAI Preservation Program was begun to facilitate the restoration and archiving of works in the EAI collection. This was one of the first such programs that addressed the preservation needs of a video art collection, and is today a leading initiative for media art preservation. Over the past twenty years we have restored many important early video works that would otherwise not be accessible. EAI also provides access to the collection through our Viewing Room, where any work in the collection or archive is available for study or research, by appointment. Courtesy of Electronic Arts Intermix (eai), nεw york
Goethe Institut Athen was founded in 1952 and it is the oldest in the whole network of Goethe Institutes worldwide. Two are the main goals of the Institute: the promotion of the Greek – German collaboration and the teaching of the German language. For 50 years the Goethe Institute has been organizing in Athens not only courses for the learning of German Language but cultural activities as well, such as conferences, symposia, lectures and public debates, screenings, concerts (classical and modern music, jazz), literature nights, exhibitions of photography, painting and also productions for the theatre and dance. Through the years, and in all these activities, have participated esteemed artists and scientists both Greek and German.
Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Department of Visual Arts and Sciences of Arts University of Ioannina
Το Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης αποτελεί ανεξάρτητο Τμήμα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Λειτουργεί από το ακαδημαικό έτος 2000-2001. σκοπός του είναι να καλλιεργήσει και να προωθήσει τις εικαστικές τέχνες και τη σχετική θεωρητική και πρακτική έρευνα αλλά και να παράσχει στους φοιτητές του τα απαραίτητα εφόδια για την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Το Τμήμα παρέχει εξαιρετικές ευκαιρίες μάθησης μέσω εξειδικευμένων προπτυχιακών και μεταπτυχιακών προγραμμάτων και προσφέρει άρτιες γνώσεις στο πεδίο των Εικαστικών Τεχνών (Ζωγραφική, Γλυπτική, Χαρακτική) συμπεριλαμβανομένων και των Εφαρμοσμένων Τεχνών (αναλογική και ψηφιακή φωτογραφία, computer animation, πολυμέσα) και των θεωρητικών σπυδών τους. www.uoi.gr http://arts.uoi.gr/ Το Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης συμμετέχει φέτος στο Athens Video Art Festival με ένα διεργαστηριακό workshop υπό την καθοδήγηση του διδάσκοντα και εικαστικού Κώστα Μπασάνου με τίτλο Global Pool βασισμένο στο έργο του Nam June Paik Global Pool. Σε αυτό το έργο ο Πάικ παίζει με τη δομή της διαφήμισης και την αισθητική του βίντεο-κλιπ που εδραιώθηκε τη δεκαετία του 80 με την εισβολή του MTV και των μουσικών κλιπ. Η γρήγορη εναλλαγή εικόνων μετατρέπει το οπτικοακουστικό υλικό σε ένα μοτίβο (patτern) όπου το επιμέρους περιεχόμενο γίνεται το δυσανάγνωστο υλικό ενός κολάζ. Στο workshop οι συμμετέχοντες φοιτητές καλούνται να συνεισφέρουν στη δημιουργία μιας δεξαμενής εικόνων, βίντεο, ήχων κλπ. που θα αποτελέσουν το υλικό για μια συλλογική βίντεο-εγκατάσταση. Η “Δεξαμενή” του Global Pool σκοπεύει να αναδείξει μέσα από εικόνες και ήχους έναν σύγχρονο προβληματισμό πάνω σε πρακτικές όπου η εικόνα παίζει καθοριστικό και κυρίαρχο ρόλο στην πρόσληψη της πραγματικότητας που τροφοδοτείται από κινητά τηλέφωνα, κάμερες επιτήρησης, δικτυακές τηλεοράσεις, το Youtube, και άλλες μορφές μετάδοσης εικόνας. Το Global Pool θα επιχειρήσει να δώσει μια σύγχρονη ματιά του κόσμου που ούτως ή άλλως αποτελεί μια δεξαμενή.
The Department of Visual Arts and Sciences of Arts is an independed department of the University of Ioannina. it is active since the academic year 2000-2001. It’s goal is to cultivate and promote the visual arts and related research both theoretically and practically and to provide the students with the necessary means for their professional career. The Department provides excellent learning opportunities through the dedicated specialist undergraduate and postgraduate programs and offers expertise in the field of visual arts (Painting, Sculpture, Carving) including Applied Arts (analogue and digital photography, computer animation and multimedia) and their theoretical and historical study. The Department of Visual Arts and Sciences of Arts is represented in this year’s edition by an interdisciplinary workshop under the guidance of the visual artist and professor Kostas Bassanos under the title Global Pool inspired by Nam June Paik’s work Global Groove. In this work Paik is trifling with the structure of advertisement and video clips aesthetics that was set during the 80’s with the invasion of MTV. The rapid succession of images converts the audiovisual material into a pattern where the partial content becomes the indecipherable material of a collage. In this workshop the participant students are asked to contribute to the creation of a tank of images, videos, sounds etc that will comprise a collective video installation. Global Pool’s tank aims to highlight through images and sound a contemporary engrossment on the pragmatics where the image holds a determinative and dominant role on the perception of the reality that is fed by mobile phones, surveillance cameras, cable television, YouTube and other forms of image transmission. Global Pool will attempt to present a contemporary look over the world which in one way or another is itself a tank.
Το Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης θα συμμετάσχει με μια έκθεση 3 Video Εγκαταστάσεων των φοιτητών. Δάφνη Κουγέα Homage a la Repetition Γρηγόρης Μυργιώτη Relations Μιχάλης Καλογεράκης Machinamendum Νίκος Κωνσταντίνου
Manchester Media LAB Manchester Metropolitan University, School of Art, Manchester, UK Υπεύθυνη προγράμματος: Andrea Zapp, Καλλιτέχνης Νέων Μέσων και Διδάκτωρ
Manchester Media LAB at Manchester Metropolitan University, School of Art, Manchester, UK Programme Leader: Andrea Zapp, Media Artist and Theorist
Το Media LAB είναι ένα νέο και μοναδικό πρόγραμμα νέων μέσων που προσφέρει ΜΑ στην Δημιουργική Χρήση Μέσων με κατευθύνσεις Φωτογραφίας, Δημιουργίας Φιλμ, και Ψηφιακών Τεχνών σε επίπεδο Master. Οι σπουδαστές δουλεύουν σε ξεχωριστά project στο πεδίο επιλογής τους, ενώ πειραματίζονται και σε διεπιστημονικά group σε στενή συνεργασία με ένα διευρυμένο, τοπικό δίκτυο οργανισμών πολιτισμού και νέων μέσων. Το Media LAB αυτοχαρακτηρίζεται ως ένα «εργαστήρι ιδεών» και παρέχει μία ανοιχτή, ανεξάρτητη και ευέλικτη προσέγγιση στην πρακτική, στην οποία καλλιτέχνες, σπουδαστές και ερευνητές μπορούν να βρεθούν, να ξεκινήσουν και να μοιραστούν δραστηριότητες.
The Media LAB is a new and unique media programme offering an MA in Creative Media Practice with pathways in Photography, Filmmaking and Media Arts at Masters Level. Students work on individual projects in their chosen field, while experimenting in interdisciplinary groups and in close collaboration with an extensive, regional network of cultural and media organizations. The Media LAB understands itself as a ‘laboratory for ideas’ and provides an open, independent and flexible approach to practice, in which artists, students and researchers can meet, initiate and share activities.
Επαγγελματικός Σύνδεσμος και Μονάδα Δημιουργικών Project Οι σπουδαστές που ακολουθούν το ΜΑ στην Δημιουργική Πρακτική των Media συμμετέχουν σε πρακτικές έρευνες, συνεργασίες και project με κεντρικά ιδρύματα Νέων Μέσων και Τέχνης της Βορειοδυτικής Αγγλίας όπως: Cornerhouse, Manchester Folly Media Centre, Lancaster Open Eye Gallery and FACT, Liverpool National Media Museum, Bradford, Library Theatre, Manchester, Castlefield Gallery, Manchester, Τοπικά φεστιβάλ και άλλους πιθανούς μελλοντικούς συνεργάτες
Professional Link and Creative Projects Unit Students undertaking the MA Creative Media Practice are participating in practical research collaborations and projects with central Media and Art Institutions and Exhibition Centres in Englands vibrant North West - such as: Cornerhouse, Manchester Folly Media Centre, Lancaster Open Eye Gallery and FACT, Liverpool National Media Museum, Bradford, Library Theatre, Manchester, Castlefield Gallery, Manchester, regional festivals and other potential partners in the future
Τρέχοντα project 2010/11: Open Eye Gallery Liverpool Ετήσιο φωτογραφικό project βασισμένο στο αρχείο της gallery που επικεντρώνεται στην έκδοση βιβλίουν πρώτη έκδοση στο “Art of Deception”. Υπεύθυνος προγράμματος David Brittain. Withdrawn: 200 books Φωτογραφικό project για το δημιουργικό σχεδιασμό βιβλίων. Υπεύθυνη Jacqueline Butler, Media Lab. Media Museum Bradford Ανάπτυξη δικτυακών εγκαταστάσεων για νέες gallery που θα ανοίξουν το 2012. Υπεύθυνος Tom Woolley, εισηγητής, και Andrea Zapp, Media Lab Ανάθεση στο Library Theatre Manchester να ερευνήσει την εφαρμογή των νέων μέσων σε θεατρικές παραγωγές. Πρόγραμμα ατομικής έρευνας και αξιολόγησης στο Folly Media Centre του Lancaster. Ετήσια ενότητα/ εγκαταστάσεις και παρεμβάσεις στο Cornerhouse Manchester. Το αναλογικό είναι το νέο ψηφιακό Έκθεση σπουδαστών που θα λάβει χώρα στο AND festival του Manchester τον Οκτώβρη του 2010. Εισηγητής Andrea Zapp και Simon Blackmore, ανεξάρτητος καλλιτέχνης. 52 Princess St Μια εγκατάσταση νέων μέσων για τον προθάλαμο ενός δημοσίου κτιρίου στο κέντρο του Manchester.
Currently running projects in 2010/11: Open Eye Gallery Liverpool Annual photography project based on the gallery archive and aimed at book publication, first edition on the “Art of Deception”. Run by Research Fellow David Brittain. withdrawn: 200 books Photography project in creative book design. Run by Jacqueline Butler, Media Lab. Media Museum Bradford Development of networked installations for new galleries to be opened in 2012. Run by Tom Woolley, Curator, and Andrea Zapp, Media Lab Residency at The Library Theatre Manchester to research implementation of media into practical theatre work and production. Individual research/evaluation project at Folly Media Centre Lancaster. Annual module/ installations and interventions at Cornerhouse Manchester. Analogue is the New Digital Project contribution/students’ showcase for public exhibition during the AND festival in Manchester in October 2010. Curated by Andrea Zapp and Simon Blackmore, independent artist. 52 Princess St A commissioned media installation for the foyer of a public building in Manchester City Centre.
Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Αθηνών (ΤΕΙ)
Τμήμα Γραφιστικής, Μάθημα Κινουμένου Σχεδίου Το Τμήμα Γραφιστικής του ΤΕΙ Αθηνών ιδρύθηκε το 1977. Το τμήμα εστιάζει στη διδασκαλία της ψηφιακής, έντυπης τέχνης και στην κινηματογραφική - τηλεοπτική επικοινωνία. Στα πλαίσια αυτού του σκοπού διδάσκεται και η τέχνη του animation στα τρία τελευταία εξάμηνα σπουδών. ✚✚ ✚✚
Δημιουργία και εικονογράφηση σεναρίου, story board Βασικές αρχές του animation (φύλλο μοντέλου, timing, key frames, in - betweens, κύκλοι κίνησης)
✚✚ ✚✚
Δημιουργία μικρών κινουμένων σχεδίων, βασικές ασκήσεις, κίνηση ζώων και ανθρώπινης φιγούρας Αρχές 3D κινουμένου σχεδίου, δημιουργία περιβάλλοντος, φωτισμός και modeling
✚✚ ✚✚
Δημιουργία ολοκληρωμένης ταινίας animation 3D κινούμενο σχέδιο, δημιουργία 3D χαρακτήρων
Στο εργαστήριο κινουμένου σχεδίου των ΤΕΙ οι φοιτητές έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν σε όλα τα στάδια παραγωγής: Συγγραφή σεναρίου, story board, σκηνοθεσία, δημιουργία κίνησης και λήψη. Πιστεύουμε στη συνεργασία μεταξύ των φοιτητών και γι’ αυτό προσπαθούμε να έχουμε ένα ευχάριστο περιβάλλον, για καλύτερη ανταλλαγή απόψεων και δημιουργία. Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη δουλειά μας στο Athens Video Art Festival. Μερικά από τα animations που θα προβληθούν έχουν διακριθεί σε φεστιβάλ και διαγωνισμούς τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό. Ελπίζουμε να έχουμε τη συμμετοχή και την υποστήριξή σας, για να γιορτάσουμε μαζί τους καρπούς των προσπαθειών μας. Ευχαριστούμε πολύ, Οι σπουδαστές του ΤΕΙ Αθήνας στο μάθημα animation. Οι διδάσκοντες Dr Ελένη Μούρη επίκουρος καθηγήτρια και ΜA Στέλιος Πολυχρονάκης, MA Σπύρος Σιάκας, MA Κώστας Τηλιγάδης και MA
Technological Educational Institute of Athens (TEI) Department of Graphic Design, Animation Course The Graphic Design department of TEI in Athens was established in 1977. The department focuses on digital design and the art of visual communication for TV and Cinema. The students have the option to attend a series of animation courses during the last three semesters. ✚✚ ✚✚
Creating and illustrating a Script, story boarding Basic animation principles (timing, key frames, inbetweens, walk cycles)
✚✚ ✚✚
Creating small animations basic movements of humans and animals 3Dfoundation. Creating 3D environments, lighting and 3D modeling
✚✚ ✚✚
Creating short animation movies 3D character design and animation
In the facilities of the Graphic Design department the students have the opportunity to work in every stage of the animation process: Script writing, story boarding, directing, animating and filming. We believe in the collaboration of the students and we try to create a friendly and artistic environment, where they are able to exchange ideas. The results of that process will be presented in Athens Video Art Festival. Some of the animations have been presented and awarded in various greek and international festivals. We hope that we will have your participation and support in our presentation, where we could celebrate together the results of our effort. Thank you very much, The Students of TEI in Athens, Animation Course and the Tutors: Dr Eleni Mouri Epicure Professor and MA Stelios Polychronakis, MA Spyros Siakas, MA Kostas Tiligadis and MA Eleni Tsampra course associates.
Δημιουργία κίνησης στην ψηφιακή εποχή.
Creating Animations in a Digital World
Ο Ηλίας Σούνας θα κάνει μια παρουσίαση με χρήσιμες συμβουλές και ανάλυση για τη διαδικασία παραγωγής animation.
Ilias Sounas will give a presentation with useful tips and advice about the animation process in digital media.
Βιογραφικό: Ο Ηλίας Σούνας είναι εικονογράφος, 2D animator και διευθυντής σύνταξης στο περιοδικό Γραφίστας+web design. Τα προσωπικά του animations έχουν βραβευθεί και διακριθεί σε διάφορα φεστιβάλ στον κόσμο. Eίναι κυρίως μικρού μήκους ιστορίες, γεμάτες με αλληγορίες, βαθειά μηνύματα και αναπάντεχα σημεία, επηρεασμένα από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Οι δημιουργίες του έχουν μεγάλη ποικιλία σε στυλ και εμφάνιση. Εικονογραφήσεις και σχέδια που πλημμυρίζουν από ζωντανά χρώματα, ενέργεια και κίνηση. Τα σχέδια του έχουν τυπωθεί και παρουσιαστεί σε διεθνή περιοδικά όπως το Computer Arts, Digital Brush Magazine, Smashing Magazine κ.α. Επίσημη ιστοσελίδα: www.sounasdesign.com
Biography: Ilias Sounas is an illustrator and 2D animator, editor-in-chief of Γραφίστας+web design” magazine. His animations have been awarded in international festivals and competitions. There are mostly short allegoric movies, inspired by the Ancient Greek Philosophy. His work has a variety of visual styles, using vivid colors, full of energy and movement. Ilias Sounas designs have been published in major international magazines such as Computer Arts UK, Digital Brush Magazine, Smashing Magazine etc. Website: www.sounasdesign.com
Περίληψη παρουσίασης: Παρουσίαση βίντεο με κινούμενα γραφικά (motion graphics) και 2D animation. Ομιλία πάνω στο θέμα της ψηφιακής δημιουργίας και κίνησης γραφικών. Συμβουλές και ανάλυση της διαδικασίας παραγωγής animation στα προγράμματα Flash & After Effects σε συνδυασμό με τα προγράμματα Photoshop & Illustrator. Εισαγωγική παρουσίαση με σκοπό την παρότρυνση του θεατή να ασχοληθεί περαιτέρω με το μαγικό κόσμο της κίνησης μέσω του υπολογιστή.
Ilias Sounas Presentation: Ilias Sounas will present some of his awarded animations and motion graphics. A discussion will follow about the creation of digital image and the digital animation process, combining a variety of software such as After Effects, Flash, Photoshop and Illustrator. The aim of the presentation is to inspire the audience, showcasing the magic and the unlimited possibilities of digital animation.
Live Stage Συναυλιακό μουσικό Γεγονός / Live Stage
Η μουσική, η κίνηση, η εικόνα και ο πειραματισμός είναι αναπόσπαστα συστατικά στοιχεία ενός έργου video. Το ηχητικό μέρος συμπληρώνει το οπτικό και συμβάλλει στο να αποδοθεί στην ολότητα του το όραμα του καλλιτέχνη για τη δημιουργία του. Μετά τη λήξη των προβολών, το Athens Video Art Festival 08 θα παρουσιάζει κάθε μέρα ένα ολοκληρωμένο μουσικό θέαμα, με τη μορφή συναυλιών. Καλλιτέχνες, που πειραματίζονται με τον ήχο γεννόντας εικόνες, σκέψεις, όνειρα και που μας ταξιδεύουν τόσο όσο οι ίδιες οι εικόνες, θα εμφανιστούν ζωντανά στη σκηνή του Athens Video Art Festival.
supported by:
Music, movement, image and experimentation are inextricable elements of a video work. Sound completes the visual part and contributes to the execution of the artist’s vision for his work as a whole. After the video projections, Athens Video Art Festival 08 will present every day a complete musical show in the form of concerts. Artists that experiment with sound making images, thoughts, dreams come alive and make us dream as much as the images themselves, will appear live in the stage of Athens Video Art Festival.
Exposed By Observers Οι Exposed By Observers είναι μία electro punk μπάντα η οποία δημιουργήθηκε στα τέλη του 2006. Από τον Σεπτέμβριο του 2008 έχουν κάνει ζωντανές εμφανίσεις δίπλα σε συγκροτήματα της ανεξάρτητης ελληνικής σκηνής αλλά και του εξωτερικού (Horrors, Ariel Pink, Micron 63). Το παρθενικό τους EP με τίτλο ”Secondhand Youth” περιέχει πέντε από τα πιο γνωστά κομμάτια τους: “Almost Celebrities”, ”S.I.C.K.”, ”Athens Calling”, ”Gonna Wait Outside” και ”In My Skin”. Αυτό τον καιρό οι Exposed By Observers βρίσκονται στο studio ηχογραφώντας καινούργιο υλικό ενώ παράλληλα δουλεύουν σε remix για ελληνικές μπάντες όπως οι Flakes, Zebra Tracks, Berlin Brides και Le Page.
Exposed by Οbservers is an electropunk trio formed in late 2006 in Athens, Greece. In 2009 they started a tour all over Greece doing more than 30 gigs in 3 months playing in all the local major clubs and festivals. They also supported bands like The Horrors, ShitDisco, Ariel Pink, Micron 63 etc. In summer 2009 they recorded their debut EP «Secondhand Youth» for Sonic Playground records which was free to download until the release date,November 28th. They have done several remixes for other bands such as Flakes, Mary and the Boy, Zebra Tracks etc and these days they’re recording for the debut LP which will be ready in 2010.
ΜΙΚΡΟ Όλα ξεκίνησαν από τη Θεσσαλονίκη, όπου 3 αγόρια και 1 κορίτσι ανακάλυψαν το κοινό τους πάθος για τη μουσική και αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους, με σκοπό να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα. Το όνομα ΜΙΚΡΟ αναφέρεται σε μονάδα μέτρησης και υιοθετήθηκε επειδή συμβολίζει την τεχνολογική εξέλιξη, κάτι που εκπροσωπεί απόλυτα το group λόγω του ηλεκτρονικού του ήχου. Τα επόμενα σχέδια τους περιλαμβάνουν την κυκλοφορία καινούργιου δίσκου και πολλές live εμφανίσεις, κατά τη διάρκεια των οποίων γίνονται προβολές videos ειδικά κατασκευασμένων από τους ΜΙΚΡΟ σε συγχρονισμό με τη μουσική. Έτσι όλη η εμπειρία της συναυλίας μετατρέπεται σε ένα μαγικό ταξίδι ήχου και εικόνας. Οι ΜΙΚΡΟ έχουν δώσει πολλές ξεχωριστές συναυλίες και έχουν μοιραστεί τη σκηνή με πολλούς γνωστούς καλλιτέχνες. Ανάμεσα τους οι Hooverphonic, Morrissey, Ladytron, Client, Depeche Mode’s Andy Fletcher, Rasmus, Puressence, Kelis, The Raveonettes, Timo Maas, Chicks on speed, Archive, Kwan, Avril Lavigne, Eric Prydz και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες του εξωτερικού. Μια από τις καλύτερες στιγμές των Μίκρο ήταν η συνεργασία τους με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, όπου παρουσίασαν με μεγάλη επιτυχία στο μουσικό κανάλι Mad, τραγούδια που συνδύαζαν την ποιότητα του έντεχνου με τη φρεσκάδα του ηλεκτρονικού ήχου, σε διασκευές μεγάλων Ελλήνων και ξένων δημιουργών. It all started in Thessaloniki, Greece where the 3 guys and girl discovered their mutual passion for music and decided to join their forces in order to make their dream a reality. The name Mikro refers to a measurement and was adopted because it symbolizes the technological evolution, something that perfectly represents the group due to their electronic sound. Among their new-year plans are new releases, many live performances, which apart from intense thrills and unfailing energy and mobility, include video projections. The group specifically designed these projections, which are synchronized with their tracks, something that results in the transformation of their music into a magical journey of sounds and images. Mikro have given many exquisite concerts and they have shared the stage with many well known artists. Hooverphonic, Morrissey, Ladytron, Client, Depeche Mode’s Andy Fletcher, Rasmus, Puressence, Kelis, The Raveonettes, Timo Maas, Chicks on speed, Archive, Kwan, Eric Prydz to name but a few.
Noisily Από την τοπική εναλλακτική indie σκηνή, οι Κ. , Δ. , και Θ. έσμιξαν ώστε να δημιουργήσουν μια νέα συναρπαστική μπάντα, τους Noisily. Γρήγορα άρχισαν να δουλεύουν πάνω στις ιδέες που είχε ο καθένας μαζέψει με σκοπό τη δημιουργία του πρώτου τους EP, το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει το καλοκαίρι του 2010. Οι Noisily μέσα από τη μουσική τους προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν το post punk αναμιγνύοντας ήχους και επιρροές από τα 80s, 90s και τα 00s, με σκοπό να παράγουν κάτι ενδιαφέρον και σύγχρονο, μια μίξη μελωδιών εσωστρέφειας και εξωστρεφών ρυθμών. Η μπάντα έχει βραβευτεί στους πιο φημισμένους εγχώριους διαγωνισμούς και τα τραγούδια τους περιέχονται σε αρκετές συλλογές, λαμβάνοντας διθυραμβικές κριτικές από κοινό και κριτικούς, χωρίς αμφιβολία είναι η μπάντα του μέλλοντος.
From the local alternative indie scene, K. TH. and D. got together to form a new exciting band: Noisily and quickly started working on years of ideas for their first EP, which is due to be released on the summer of 2010. Noisily through their music try to redefine the post punk genre by mixing influences and sounds of the 80s, 90s and 00s, in order to come up with something interesting and contemporary, the fusion of introverted melodies on extraverted rhythms. Up until now, Noisily have been nominated in all of the most prestigious band contests of Greece and their songs had made it into several playlists, being hailed by critics and audience alike, as a new bright hope for the future.
Rous Μετά την τεράστια επιτυχία του «Εξαιρέσεις», ο Rous παρουσιάζει την πολύ-αναμενόμενη πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική του δουλειά που συγκεντρώνει όλες τις σκέψεις, τις επιρροές και τις εμπνεύσεις από τον καιρό που ήταν φοιτητής στην Ιταλία μέχρι και την επιστροφή του στη βάση του, την Αθήνα. Με τραγούδια γραμμένα και βασισμένα στην ακουστική κιθάρα (περίπου όπως και τα είδωλά του, ο Bob Dylan και ο Elliot Smith), ο Rous επιζητά, όπως λέει ο ίδιος, την υπέρβαση από το ακουστικό στοιχείο σε κάτι πιο δυνατό, χωρίς να χαθεί αυτός ο ήχος. Θέλει να ερεθιστεί το αυτί του ακροατή και ταυτόχρονα να τον κάνει να δει πέρα από την επιφανειακότητα των σχέσεων και να ανακαλύψει ποια θέση έχει τελικά η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους σε σχέση με το άπειρο, το άγνωστο. After the great success of his song “Exceptions”, Rous is presenting his long awaited first album which gathers all his thoughts, influences and inspirations from the time that he spent as a student in Italy till his return to his base, Athens. With songs written and based on acoustic guitar ( like his “mentors” Bob Dylan and Elliot Smith ), Rous is trying through the acoustic element an excess to something more powerful. He wants to stimulate listeners’ ears and at the same time to make them see under the surface of human relationships and to discover finally which is the place of love among people regarding infinite, unknown.
SKA BANGIES
Eξι νεαροί με το χαμόγελο στα χείλη λάτρεις της Τζαμαϊκανής κουλτούρας και μουσικής είναι η ιδανική συνταγή για να μην σταματήσεις ποτέ να χορεύεις και σίγουρα αν ο Bob Marley συναντούσε το Manu Chao σε ένα live τους θα ήταν πολύ περήφανοι γι’ αυτούς. Τα reggae offbeats διάχυτα που δεν σε αφήνουν να σταθείς βαριεστημένος, πλούσιο σε μελωδίες brass section, dub αναφορές με δυνατά μπάσα, ska κιθάρες που ακολουθούνται από μια και δύο και τρεις φωνές, Hammond, πλήκτρα, ακορντεόν, όλα εδώ. Το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ των SKA BANGIES, έχει τίτλο «Γύρω Γύρω Όλοι» κυκλοφορεί από την Archangel Music.
Six smiley young men fans of the Jamaican culture and music are the ideal recipe for non stop dancing, and surely if Bob Marley met Manu Chao in one of their live performances they would be really proud of them. With reggae offbeats that don’t let you get bored, a brass section rich in melodies, dub references with powerful base lines, ska guitars which are followed by up to three voices, Hammond, keybords, accordion, everything is here. The debut album of SKA BANGIES “Everybody round and round” is released by Archangel Music.
Sugahspank H Sugahspank!, μοναδική στο είδος της soul-funkhip hop performer, ξανάφοράει τα φαρδιά της παντελόνια και επιστρέφει στα βασικά! Παρέα με τον Dj και παραγωγό της, Oxocube (the Ottawa Bros, Cast-a-Blast) στα decks, η Sugahspank! περνάει κομμάτια του θρυλικού πλέον solo album της «the incredible,the invisible», με άπειρα mash-ups από classic anthems, για να μας προ’ι’δεάσει για το τι ετοιμάζει στο καινούριο της album! Μαζί της ο BnC aka Jeff «Rocklip» Gonzales, ιδρυτικό μέλος της Cast-a-Blast και ένας από τους πιο θανατηφόρους mcs στην πιάτσα. Hip-hop, breaks, reggae και funk σε ένα set που εγγυημένα σπάει αυχένες. Για τη Sugah αυτό δεν είναι τυχαίο. Έχοντας αλωνίσει όλη την Ελλάδα (είτε μόνη, είτε με Swing Shoes, είτε με Sugah Galore) και έχοντας συμμετάσχει σε μεγάλα festival της Ευρώπης, το κορίτσι αυτό κάνει εντύπωση όπου σταθεί και όπου βρεθεί. Ενα αληθινό, πολύπλευρο και ευρύ μουσικό ταλέντο, πέρα από τα στενά κλισέ της Ελλάδας. Δείτε την ζωντανά στο φετινό Αthens Video Art Festival. Sugahspank!, a unique soul-funk-hip hop performer, is putting again on her buggy trousers and returns to the basics! Along with her DJ and producer, Oxocube (the Ottawa Bros, Cast-a-Blast) on the decks, Sugahspank! is passing tracks from her legendary solo album «the incredible,the invisible», with infinite mash-ups from classic anthems, in order to give us a taste of her new album! Also with her BnC aka Jeff «Rocklip» Gonzales, founding member of Cast-a-Blast and one of the deadliest mcs around. Hip-hop, breaks, reggae and funk in one just set that can shake your bones. This is not an accident for Sugahspank. Touring all over Greece (either by herself, either with Swing Shoes, either with Sugah Galore) and taking part in Europe’s greatest music festivals, this girl makes an impression everywhere. She is authentic, she is unique, a true music talent, which exceeds the greek limitations. See her live in Αthens Video Art Festival 2010.
The Callas Οι Λάκης και Άρης Ιωνάς είναι εικαστικοί καλλιτέχνες. Σπούδασαν στο Chelsea College of Art & Design, University of the Arts London (MA in Fine Art). Έχουν λάβει μέρος σε εκθέσεις όπως Heaven, 2nd Athens Biennial επιμέλεια Chus Martinez , The Callas - Lipstick, AMP Gallery, My Still Life as a Personal Object, Alma Enterprises Gallery, επιμέλεια Yu-Chen Wang London, UK, Part Time Punks, επιμέλεια The Callas, DESTE foundation (το project επιλέχθηκε από το ίδρυμα ΔΕΣΤΕ σε συνεργασία με το Deitch Projects και την The Wrong Gallery), “I Synchroni Elliniki Skini”, Art Athina, επιμέλεια Ν. Αργυροπούλου, New Life and the Dream Garden, Fieldgate Gallery, επιμέλεια Yu-Chen Wang, London, UK. Το 2004 δημιούργησαν το μουσικό συγκρότημα The Callas. Έχουν κυκλοφορίσει δύο LP τα DIY or DIE (2007) και The Callas (2009). Έχουν εμφανιστεί σε σημαντικά Ευρωπαικά Φεστιβάλ και συναυλιακούς χώρους όπως Camden Barfly, London, Artrocker magazine, Buffalo Bar, London, Great Escape Festival, Brighton, UK 2009, Sala Apolo, Barcelona, Spain 2009, Taktfrei Festival, Berlin, Germany. Έχουν δημοσιεύσεις σε περιοδικά οπως Artrocker, Flash Art, Visionaire, New York Times. Είναι οι εκδότες του Velvet magazine και του Αθήνα – Χάρτης Σύγχρονης Τέχνης. Τους αμέσως επόμενους μήνες θα συμμετάσχουν στο Indietracks Festival (Derbyshire, UK) και θα παροουσιάσουν δουλειά τους στο Yinka’s Shonibare project space (London,UK). They studied at Chelsea College of Art & Design, University of the Arts London (MA in Fine Art). They have participated in shows including Heaven, 2nd Athens Biennial, curated by Chus Martinez ; The Callas – Lipstick (solo), AMP Gallery; My Still Life as a Personal Object, Alma Enterprises Gallery, curated by Yu-Chen Wang London, UK; Part Time Punks, curated by The Callas, DESTE foundation (the project was selected by DESTE Foudation - Dakis Ioannou in collaboration with Deitch Projects and The Wrong Gallery); “I Synchroni Elliniki Skini”, Art Athina, curated by Nadja Argyropoulou; New Life and the Dream Garden, Fieldgate Gallery, curated by Yu-Chen Wang, London, UK. In 2004 they created the art punk band The Callas. They have released “DIY or DIE” (2007) and “The Callas” (2009). They have performed live in major venues and festivals including Camden Barfly (London, UK), Artrocker magazine (London, UK), Buffalo Bar (London, UK), Great Escape Festival (Brighton, UK), Sala Apolo (Barcelona, Spain), Taktfrei Festival (Berlin, Germany). They have publications in several magazines including Artrocker, Flash Art, Visionaire, New York Times. They are the editors of Velvet magazine. Future plans include the release of a collectable 7” single, gigs in NYC, performance at Yinka’s Shonibare project space, participation at Indietracks Festival (uk).
Transistor Οι Transistor είναι ένα αθηναϊκό εναλλακτικό pop-rock σχήμα με αγγλικό στίχο, που δημιουργήθηκε τον Μάρτιο του 2004. Το πρώτο τους κομμάτι “Living”, βρίσκεται στη συλλογή “Blessed and Cursed” σε ένα ‘Last Chance’ remix από τον Δημήτρη Παπασπυρόπουλο (Δεκ. 2004). Από τότε έχουν εμφανιστεί σε πολλά live acts στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας (π.χ. Ρόδον, Αν club, Ευρωπαϊκή Γιορτή Μουσικής, Manifest II – Πάτρα, Κύτταρο live, Gagarin 205 κ.α.) Στις αρχές του 2008, δύο από τα μέλη των Transistor (Μαρία Κουρμούλη και Νίκη Καραγεώργου) συνθέτουν τη μουσική για τη θεατρική παράσταση “Στο Βυθό” (σκηνοθ. Ρoύλα Πατεράκη), μία παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου. Η μουσική της παράστασης εκτελείται και ηχογραφείται από τους Transistor. Τον Ιούνιο του 2008, παράλληλα με την κυκλοφορία του πρώτου τους album, ανοίγουν το Ejekt Festival παίζοντας μαζί με τους James, Unkle, Stereo Mc’s. Toν Ιούλιο του 2009 ανοίγουν για τρεις συνεχόμενες μέρες τις συναυλίες των James στο Θέατρο Γης της Θεσσαλονίκης. Το ντεμπούτο album των Transistor “Things You Miss When You Blink” περιέχει 12 τραγούδια. Ανάμεσά τους μία διασκευή του “Big Love” των Fleetwood Mac, καθώς και μία συνεργασία με τον Craig Walker (πρώην φωνή των Archive) στο τραγούδι “Lover (Name it what you will)”. Το album, σε παραγωγή του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου, κυκλοφορεί από τη Shift Records (Archangel). Τον Δεκέμβρη του 2009 κυκλοφορεί σε επανέκδοση το ντεμπούτο τους album μαζί με το καινούριο τους κομμάτι “Divine” που ακούγεται στις διαφημίσεις της Lacta. Αυτή την περίοδο παρουσιάζουν τη δουλειά τους σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και παράλληλα ετοιμάζουν το δεύτερο album τους. Transistor is an alternative pop/rock band from Athens, formed back on March 2004. You can find their first ever song «Living» into «Blessed and Cursed» complilation album, in a «Last chance» remix by Dimitris Papaspyropoulos (Dec 2004). Since then they’ve done various live acts, performing in several places and events such as: Rodon, An Club, European Music Day, Manifest II Festival (Patras), Kyttaro live, Gagarin 205 etc. In the beginning of 2008 two of Transistor members (Maria & Niki), composed the soundtrack for the theatrical play «Sto Vytho», directed by Roula Pateraki and produced by the National Theater. The whole musical score was recorded and performed by Transistor. On June 2008 Transistor was the opening act for Ejekt Festival and appeared on stage before James, UNKLE, Stereo Mc’s etc. On July 2009 Transistor played with James in Thessaloniki for three sold out gigs in a row and in 20,000 people in total. Transistor’s debut album «Things You Miss When You Blink» is out and in shops since June 2008. It consists of 12 songs, a cover of Fleetwood Mac’s «Big Love» among them, while there is also a collaboration between Transistor and Craig Walker (Archive’s ex singer) on track «Lover (Name it what you will). The album is produced by Dimitris Papaspyropoulos. On September 2009 Transistor recorded the song Divine which was made exclusively for Lacta’s “Love In Action” campaign. Divine was also released as a single in the repackaged edition of “Things You Miss When You Blink” (December 2009).
Zebra Tracks Η πρώτη κυκλοφορία του συγκροτήματος στις αρχές του 2006 ήταν το double A-side single Silicone Valley/ Borealis Fallacia. Οι πωλήσεις του (700 αντίτυπα) και ο αριθμός των εισιτηρίων στις συναυλίες ήταν μια απρόσμενη επιτυχία. Έτσι οι Zebra Tracks επιλέγονται για support στους Television Personalities και εμφανίζονται στα φεστιβάλ για το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ στις 6 Μαίου και στις 22 Ιουνίου για την Ευρωπαϊκή Μέρα Μουσικής στην πλατεία Κοτζιά, ενώ καλούνται να εκπροσωπεύσουν την Ελλάδα στο Urban Fest Osijek στην Κροατία. Το hype της μπάντας είχε ως αποτέλεσμα την κίνηση του ενδιαφέροντος από τον ελληνικό Τύπο (Ελεύθερος Τύπος, Lifo, Ozon, Big Fish, Free, Velvet και Soundpark), τα μουσικά περιοδικά (Sonik, Pop&Rock), τους ραδιοφωνικούς σταθμούς (Rock Fm, Best Radio, Rodon Fm, Athens International Radio) και τέλος την τηλεόραση με επανειλημμένες εμφανίσεις στο Mad Tv. Συνέχεια είχε η κατάκτηση της επαρχίας, πράγμα που οδήγησε το συγκρότημα σε ένα tour με τους Film στη βόρεια Ελλάδα το Δεκέμβριο του 2006, όπου και τα τελευταία αντίτυπα του single εξαντλήθηκαν. Τον ίδιο χειμώνα ηχογραφούν το “Spare Time Soundtrack”, που περιλαμβάνεται στο soundtrack της ταινίας “Approaching of the Hour” και που έπειτα κυκλοφορεί στο πρώτο τους E.P. Οι κριτικές είναι διθυραμβικές και το E.P. μένει στο Νο1 των πωλήσεων του γνωστού indie δισκοπωλείου Vinyl Microstore για 3 μήνες, ενώ ψηφίζεται από το κοινό του Velvet Magazine ως η 4η καλύτερη κυκλοφορία για το 2007, πουλώντας συνολικά 1500 αντίτυπα. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, οι Placebo επιλέγουν τους Zebra Tracks ως opening act για τη συναυλία τους στο Θέατρο του Λυκαβηττού και ένα μήνα αργότερα το συγκρότημα συμμετέχει στο Open Air Festival με τους Kaiser Chiefs, Long Blondes και Good Shoes. Η επόμενη χρονιά περνάει στο studio της Sonic Playground, όπου οι Zebra Tracks ηχογραφούν με παραγωγό το Νίκο Τριανταφύλλου. Στα τέλη του Οκτώβρη του 2009, κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους album “A family picture from…Zebra Tracks” από τη Sonic Playground σε mastering του Christian Vogel. Για το Χειμώνα σχεδιάζουν εμφανίσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη ενώ συγχρόνως πειραματίζονται ήδη στο studio πάνω σε νέο υλικό.
Zebra Tracks is a new coming disco-punk, Indie band dedicated to create complete chaos on stage and to work in absolute order in the studio… Being controversial personalities, Zebra Tracks enjoy the disco groove as much as the punk style and the synth sounds, all combined into the same songs, all expressed sincerely also on the band’s artworks which have been repeatedly awarded. Their first self-release in early 2006 was the double A-side single “Silicone Valley/Borealis Fallacia”. The rapid sale out of the collector’s item CD single (1000 copies) and the number of tickets in the concerts were an unexpected success. In June 2007 the “Zebra Tracks EP” receives great critics and the band was voted among the best Greek bands of 2007 from the majority of the music media. Their debut album “A
family picture from…Zebra Tracks”, released a few months ago, has already put a smile on many radio producers’ and music critics’ faces and it’s one of the most popular albums among the indie fans. Before that release, the “Zebras” have been testing their songs by performing live for more than four years and they have opened a series of live gigs for international bands such as Placebo, Kaiser Chiefs, Long Blondes, Good Shoes, Television Personalities, the Chap, the Levellers etc. All this fuzz led to collaborations with other personalities of arts, such as V. Moon (blogotheque), C. Vogel, D. Papaioannou etc.
DISARONNO OJ, EASY TO MAKE, EASY TO SHARE
1/3 Disaronno 2/3 Orange Juice
More cocktails on www.disaronno.com
EXPERIENCE THE EXTRAORDINARY LOI KRATHONG FESTIVAL MAE JO, Thailand. Thousands of floating lanterns are released to invoke good luck.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ ΤΟΥΣ:
Αδαμόπουλο Θόδωρο Α δ α μ ό π ο υ λ ο Τά σ ο Αποστολάκη Απόστολο Ατζακα Έλενα Α ρ γ υ ρ ο π ο ύ λ ο υ Γι ώ τ α Βαλυράκη Κορίνα Βασιλείου Ειρήνη Β λ α χ ά κ η Γι ώ ρ γ ο Β ο γ ι α τ ζ ή Τά σ ο Βρυωνάκη Μαριάνθη Γ ά γ γ α Α ν ν α Γκ α μ α ρ ά ζ η Ά ρ η Γκ ο µ ο ύ ζ α Ι ω ά ν ν α Γρ η γ ο ρ ό π ο υ λ ο Α π ό σ τ ο λ ο Γρ υ π ι ώ τ η Μ ά ρ ι ο Cleman Rebecca ∆αβιτίδη Βαγγέλη Δ η μ η τ ρ ι ά δ η Τά ν ι α ∆ιολή Θεανώ ∆ρακόπουλο Πέτρο Ζαµπονίδη Χρήστο Hanhardt John Ιγνατίου Φώτη Ιωνά Άρη – Λάκη Καλογεροπούλου Μαρία Κάραµποτ Ελένη Κα ρ κ ά ν η ς Γι ώ ρ γ ο ς Κατραβά Έλενα Κάτσαρη Μάνο Καφέζα Θανάση Καφούσια Φάνη Klein Johannes Κοκοτσάκη Αλέξη
Κολοκυθά Θωµά Κονιδάρη Αλεξάνδρα Κουτσιανά Θάνο Κυλάκου Δήμητρα Κυριακού Κώστα Λ ι β α ν ό Γι ά ν ν ο Λινού Αθηνά Λοίζο Στέφανο Μαντάς Νικήτας Μανωλάτο Σπύρο Μαρινάκη Μαρία Μαυροειδή Ζίνα Μ α χ α ί ρ α Άγ γ ε λ ο Μένεγο Παναγιώτη Μιχαηλίδου Σοφία Μπαλάφα Κώστα Μπαρτζώκα Βασίλη Μπινίκου Αντώνη Μ π ι ρ μ π ί λ η Αγ γ ε λ ι κ ή Μ π ι σ µ π ί κ η Γι ώ τ α Μπλέκα Νίκο Μποζώνη Αργυρώ Μποίκου Μαριάννα Μπότσαρη Σταυρούλα Μπότσαρη Χριστίνα Μπουλούκο ∆ιονύση Μ π ο ύ ρ α Αγ γ ε λ ι κ ή Ξαφολίδη Μαρίνα Ξενουδάκη Βασίλη Παϊσσιο Βασίλειο Παπαγεωργάκη Χριστιάννα Παπαδοπούλου Ιωάννα Παπαδοπούλου Όλγα
Καθώς όσους άλλους βοήθησαν στην υλοποίηση του Athens Video Art Festival 2010
Παπαδοπούλου Φαίδρα Παπαδόπουλο Πάνο Παπαναστασίου Αριστέα Παπαρούλια Σπύρο Παπαπάνου Νάγια Π α π α π ε τ ρ ί δ η Άγ γ ε λ ο Πατούνη Όλγα Πελοποννησίου Μερκέλλα Πουλακίδα Αλέξανδρο Ριζά Έλενα Ρουμπάκο Αναστάση Ρούσσου Όλγα Σκλαβούνου ∆ιοµήδη Στρατηγοπούλου Κάτια Σφετικόπουλο Χάρη Τσ ο υ κ α λ ά Τά σ ο Τρ ι β ό λ η ∆ έ σ π ο ιν α Φερέτο Δημήτρη Φινέ Χριστιάννα Φουρνιάδου Μαριαλένα Χαλαζιά Χρήστο Χατζηπέτρο Μπάµπη Χιώτη ∆ήµητρα Χούντα Νανά Χρήστου Νάνσυ Zapp Andrea Άλφα Camera D o n’ t P a n i c Goldfish Photonet Professional Camera & Microphone Project210
eυρωπαϊκη καρτα νεων
WWW.ATHENSVIDEOARTFESTIVAL.GR