05 Pn Sept-Okt 10 by flegontas logiazois

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ

ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

Σ’ αυτό το τεύχος... - Υπάρχουν κίνδυνοι. Σοβαροί. Αναφερόμαστε στη ζωή του Χριστού, στην αιώνια ζωή. Οι συνέπειες είναι τρομερές, γιατί είναι αιώνιες. Πρέπει να προσέξουμε πού και πώς ξοδεύουμε τη ζωή μας. Υπάρχουν «Τα εντός και τα εκτός ύλης!». Μεγάλη υπόθεση να ξοδέψουμε τη ζωή μας στη σωστή κατεύθυνση, αλλά πώς; (Σελίδα 2). - Μιλάμε για τον Θεό, συχνά-πυκνά. Τον αγαπάμε, Τον πιστεύουμε. Κάποτε όμως φαίνεται ότι χάνουμε την ισορροπία και τις σωστές αναλογίες στη σχέση μας μαζί Του. Στις μέρες μας κάποιοι ξεπεράσαμε τα όρια. Κρίνουμε, αποφασίζουμε, χαράσσουμε πορείες. «Οδεύουμε ολοταχώς προς την κατάργηση του Θεού». Τι γνώμη έχει ο Θεός γι’ αυτό και πώς τα αντιμετωπίζει; (Σελίδα 8) - Είναι γνωστό και πολύ ανθρώπινο. Τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας τα μελετούμε, τα διαβάζουμε, προσπαθούμε να τα ερμηνεύσουμε, να τα κατανοήσουμε. Συνήθως επιλέγουμε την πιο εύκολη και βολική ανάγνωση, αυτό που μας ησυχάζει. «Ας τα διαβάσουμε διαφορετικά» . Ίσως ανακαλύψουμε ότι αυτή η ανάγνωση είναι πολύ πιο ορθή πνευματικά. (Σελίδα 14) - Το να αγαπάς τον Κύριο γίνεται και είναι θαυμάσιο. Το να δίνεις τη μαρτυρία σου ανάμεσα στους ανθρώπους και να διηγείσαι τα θαυμάσιά Του στη ζωή σου είναι πολύ καλό. Το να ομολογείς δημόσια όμως «Αν και ήμαι ουδέν» ούτε εύκολο είναι, ούτε απλό, ούτε για τον καθένα. Ποιος μπορεί να το πει, πότε και γιατί; (Σελίδα 21) - Λέμε ότι αγαπάμε, μιλάμε με άνεση και ευφράδεια για την αγάπη, όμως «Ποιον αγαπάμε;» στ’ αλήθεια; Η αγάπη μας αποδεικνύεται με τη ζωή μας, τις επιλογές μας, τη θέση τής καρδιάς μας, με τις πράξεις μας. Μήπως άλλον αγαπάμε στα λόγια μας και άλλον με τη ζωή μας; (Σελίδα 28) - Είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα. Ο φόβος, οι φόβοι προς όλους και προς όλες τις κατευθύνσεις. Ένα δίχτυ παγερό, απειλητικό, που καταστρέφει τη ζωή μας. Το να πεις σε κάποιον «Μπορείς να νικήσεις τους φόβους» δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πρέπει να πατάς γερά σε ό,τι προτείνεις. Πώς να νικήσει ο άνθρωπος αυτό το θηρίο; (Σελίδα 32) - Το να πιστέψει κάποιος στον Θεό είναι ένα μεγάλο βήμα. Πολλοί πιστεύουν στον Θεό, ή λένε ότι πιστεύουν. Αυτό που ζητάει ο Κύριος από τον άνθρωπο είναι κάπως διαφορετικό από αυτό που εννοούμε εμείς. «Σήμερα, Πρέπει, Να μείνω!» Σε αυτές τις τρεις λέξεις συνοψίζονται όλα όσα ζητάει και περιμένει ο Κύριος από τον άνθρωπο που θέλει να γίνει δικό Του παιδί γνήσιο και αληθινό. (Σελίδα 35) - «Πνευματικές Φιλοδοξίες» μπορούν να υπάρξουν; Να είναι καθαρές, να είναι απαλλαγμένες από εγωισμό και αλαζονεία, να υπηρετούν τον Κύριο και όχι τον εαυτό μας; Τι πρέπει να προσέξουμε, τι λέει ο Λόγος του Θεού; (Σελίδα 42) - Η Ελίζα και η Ρόδη μεγαλώνουν και αρχίζουν να ξυπνούν διάφορα μέσα τους. Και επειδή είναι κοριτσάκια, το θέμα της εξωτερικής εμφάνισης έχει κάπως ιδιαίτερη σημασία… Τα φουστανάκια που έπρεπε να φορέσουν φαίνονταν ίδια… «Δύο ίδια φουστάνια. Ίδια;». Ακούγεται μικρό, ασήμαντο, παιδικό. Όταν διαβάσετε όμως αυτήν την ιστορία, θα καταλάβετε για άλλη μία φορά πως τίποτα δεν είναι μικρό και ασήμαντο, όταν πρόκειται για την καρδιά του ανθρώπου και για την αμαρτία. (Σελίδα 52) Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

ΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

Τα εντός και

τα εκτός ύλης!

αίνεται πως είμαι επηρεασμένος από τις εξετάσεις στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Ίσως. Υπάρχει ένα πολύ δυνατό μήνυμα, που πρέπει πολύ να το προσέξουμε και να μας απασχολήσει ιδιαίτερα, διότι οπωσδήποτε θα μας απασχολήσει κάποτε, αλλά ίσως τότε θα είναι ανεπανόρθωτα αργά. Όσο για τις εξετάσεις των παιδιών, μια χαρά είναι, εμείς μόνο μια αφορμή θα πάρουμε από αυτές. Ίσως θα θυμάστε και εσείς από τα σχολικά σας χρόνια κάποιους καλούς καθηγητές, με επιείκεια και κατανόηση, που πριν από τις εξετάσεις, στα τελευταία συνήθως μαθήματα, μάς αφαιρούσαν μερικά κεφάλαια ή έναν αριθμό σελίδων από το βιβλίο και μας έλεγαν να μην τα διαβάσουμε, ήταν

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

Τα εντός και τα εκτός ύλης!

εκτός ύλης και δεν θα μας εξέταζαν από αυτά τα κεφάλαια. Σκεφτείτε τώρα κάποιον καλό και συνεπή μαθητή, που έκανε λάθος και δεν πρόσεξε. Διάβασε, ξενύχτησε, έλυσε όλες τις ασκήσεις και ετοιμάστηκε τέλεια, αλλά στα εκτός ύλης… Την ημέρα των εξετάσεων δεν μπόρεσε να απαντήσει ούτε μία ερώτηση. Το γραπτό του έδινε την εικόνα του αδιάβαστου και τελείως απροετοίμαστου. Ανάλογη βέβαια θα είναι και η βαθμολογία του και τα αποτελέσματα. Μη σας κάνει εντύπωση ότι και στην πνευματική ζωή και πορεία μας υπάρχουν εντός και εκτός ύλης. Τα εκτός ύλης φαίνεται ότι έχουν μεγάλη, ίσως άμεση σχέση με το νόμο, το θέλημα, την αγάπη του Θεού. Φαίνεται σα να πρόκειται για το ίδιο βιβλίο, τον ίδιο συγγραφέα, το ίδιο αντικείμενο ή τη συνέχειά του, αλλά δεν είναι. Είναι εκτός ύλης. Δεν θα μας ρωτήσει ποτέ ο Κύριος αυτά τα θέματα, δεν Τον ενδιαφέρουν, δεν τα λογαριάζει. Εμείς μπορεί να τους δίνουμε μεγάλη σημασία, να αναλώνουμε τη ζωή μας ολόκληρη γύρω από αυτά με προσπάθειες, αγώνες, θυσίες, αλλά για τον Θεό είναι εκτός ύλης. Δεν θα τα λογαριάσει, δεν θα μας ρωτήσει, δεν μετράνε στην τελική βαθμολογία… Πολλά από αυτά που λέμε ή κάνουμε δεν μετρούν για τον Θεό, δαπανιόμαστε άδικα, δεν μας τα ζήτησε ποτέ ο Κύριος. Είναι εκτός ύλης για τον Θεό. Αντίθετα εντός ύλης είναι ο αγιασμός μας. «Άγιοι γίνεσθε καθώς Εγώ είμαι άγιος, …άγιοι εν πάση διαγωγή, … χωρίς του αγιασμού κανένας δεν θα δει το πρόσωπο του Θεού.» (Α΄ Πέτρου α΄15-16, Εβραίους ιβ΄14). Η άγια ζωή και πορεία μέσα στον αμαρτωλό κόσμο μας είναι κάτι που βαραίνει ιδιαίτερα για τον Κύριο. Και βέβαια θα αναζητήσει εκείνη την ημέρα τα έργα, τις εκδηλώσεις της άγιας ζωής μας.

Πολλά από αυτά που λέμε ή κάνουμε δεν μετρούν για τον Θεό, δαπανιόμαστε άδικα, δεν μας τα ζήτησε ποτέ ο Κύριος, δεν θα μας ρωτήσει ποτέ αυτά τα θέματα, δεν Τον ενδιαφέρουν, δεν τα λογαριάζει. Εμείς μπορεί να τους δίνουμε μεγάλη σημασία, να αναλώνουμε τη ζωή μας ολόκληρη γύρω από αυτά με προσπάθειες, αγώνες, θυσίες, αλλά για τον Θεό είναι εκτός ύλης.

Εντός ύλης είναι το μεγάλο κεφάλαιο της αγάπης, που «δεν ζητεί τα εαυτής, δεν διαλογίζεται το κακό, δεν χαίρει στην αδικία, …πάντα ανέχεται, πάντα ελπίζει, πάντα πιστεύει, πάντα υπομένει…» (Α΄ Κορινθίους ιγ΄4-7). Η αγάπη στον πλησίον μας, αλλά η αγάπη και προς τον εχθρό μας, προς αυτόν που μας αδικεί, μας φέρεται σκληρά, μας εκτοπίζει… Η αγάπη που περιθάλπει, που παρηγορεί, που έχει κλειστό στόμα, που είναι πάνω από το δίκαιο και το σωστό κάποιες φορές. Η αγάπη που πλένει πόδια, και του Ιούδα, γιατί όχι; Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Τα εντός και...

Αυτή η αγάπη είναι εντός ύλης. Για τα πολλά και πολλαπλά τρεχάματά μας, τους στόχους μας, τις επιδιώξεις μας, τις επιτυχίες μας ποιος ενδιαφέρεται στον Ουρανό και ποιος θα μας ρωτήσει;

Αντίθετα εντός ύλης είναι ο αγιασμός μας. Η άγια ζωή και πορεία μέσα στον αμαρτωλό κόσμο μας είναι κάτι που βαραίνει ιδιαίτερα για τον Κύριο. Εντός ύλης είναι το μεγάλο κεφάλαιο της αγάπης. Της αγάπης στον πλησίον μας, αλλά και της αγάπης προς τον εχθρό μας. Εντός ύλης είναι σίγουρα τα λόγια του Κυρίου μας «όποιος θέλει να έρθει πίσω Μου ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώνει το σταυρό του και ας Με ακολουθεί».

Εντός ύλης είναι σίγουρα τα λόγια του Κυρίου μας «όποιος θέλει να έρθει πίσω Μου ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώνει το σταυρό του και ας Με ακολουθεί», (Ματθαίος ις΄24, Μάρκος η΄34). Έχω αμφιβολίες αν ενδιαφέρεται κανένας ή αν ποτέ θα ερωτηθούμε σχετικά με τους αριθμούς, που τόσο πολύ αγαπάμε και επιδιώκουμε να φτάσουμε και να ξεπεράσουμε. Μεγάλα ακροατήρια, πολλούς οπαδούς, οι δικοί μας και οι άλλοι…, αυτοί που μας αποδέχονται, μας χειροκροτούν, στόχους οικονομικούς…. Είμαι βέβαιος όμως ότι θα μας ζητήσει ο Κύριος αν απαρνηθήκαμε τον εαυτό μας, αν τον μισήσαμε, αν τον καταδικάσαμε…, αν δεχθήκαμε να σηκώσουμε το σταυρό μας, αν θελήσαμε να γίνουμε κοινωνοί των παθημάτων του Κυρίου, αν Τον ακολουθήσαμε στη ζωή μας με πίστη και αγάπη στο νόμο Του, όπως Του ταιριάζει και Του πρέπει. Η ζωή μας είναι μία και μοναδική και οι ευκαιρίες που έχουμε δεν επαναλαμβάνονται. Αν ξοδέψουμε όλη μας τη ζωή στα εκτός ύλης, πότε «θα διαβάσουμε» τα σωστά, πότε θα προετοιμαστούμε για τα εντός ύλης, για τα οποία και «θα ρωτηθούμε», «θα αξιολογηθούμε» και «θα βαθμολογηθούμε», όταν κληθούμε να δώσουμε εξηγήσεις μπροστά στο βήμα Του, με συνέπειες για την αιωνιότητα; Είναι πολύ καθαρά τα λόγια του Κυρίου στο σημείο αυτό: «Εάν επικαλήσθε Πατέρα τον κρίνοντα απροσωπολήπτως κατά το έργον εκάστου, διάγετε μετά φόβου τον καιρόν της παροικίας σας», (Α’ Πέτρου α’ 17). Θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα τη μεγάλη σε σπουδαιότητα στιγμή, που θα παρασταθούμε μπροστά στο βήμα του Κυρίου για να δώσουμε τις εξηγήσεις μας για το πώς ξοδέψαμε τη ζωή που μας χάρισε ο Κύριος εδώ κάτω στη Γη, (Ρωμαίους ιδ΄10, Β΄Κορινθίους ε΄10). Εκεί ίσως να ανακαλύψουμε για πρώτη φορά ότι αναλωθήκαμε στα εκτός ύλης, πολεμήσαμε γι’ αυτά, παλέψαμε, αλλά κανένας δεν φαίνεται στον Ουρανό να τα λογαριάζει, να ενδιαφέρεται γι’ αυτά, να τους δίνει σημασία, γιατί ποτέ κανένας δεν μας τα ζήτησε.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

...τα εκτός ύλης!

Με μερικά παραδείγματα ακόμα ίσως θα τα κατανοήσουμε όλα καλύτερα. Είμαστε πανέτοιμοι να αριθμήσουμε στον Κύριο σε πόσες ψυχές μιλήσαμε για τον Χριστό, πόσες ψυχές οδηγήσαμε στον Χριστό, πόσες εκκλησίες φτιάξαμε, πόσα χρήματα συγκεντρώσαμε ή συνεισφέραμε στο έργο του Θεού, πόσο τρέξαμε και αναλωθήκαμε για το έργο του Θεού. Ακούγονται πολύ όμορφα όλα αυτά. Όμως για τον Κύριο άλλα βαραί-

νουν, άλλα έχουν προτεραιότητα. «Μπορείς να μου πεις την ημερομηνία που πέθανες;… Πότε πήρες την απόφαση να μη ζεις πλέον εσύ, αλλά να ζει ο Χριστός μέσα σου;… Μπορείς να μου πεις πότε πήρες τον σταυρό σου για να Με ακολουθείς;…» Αυτά είναι που θα μας ρωτήσει ο Κύριος και είναι σίγουρα εντός ύλης! Τον ενδιαφέρουν άμεσα και με απόλυτη προτεραιότητα. Τα υπόλοιπα, τα δικά μας έργα, μπορεί να έχουν κάποια σημασία, μπορεί όμως για τον Ουρανό να είναι τελείως άχρηστα και άκυρα. Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Τα εντός και...

Η ζωή μας είναι μία και μοναδική και οι ευκαιρίες που έχουμε δεν επαναλαμβάνονται. Αν ξοδέψουμε όλη μας τη ζωή στα εκτός ύλης, πότε «θα διαβάσουμε» τα σωστά, πότε θα προετοιμαστούμε για τα εντός ύλης, για τα οποία και «θα ρωτηθούμε», «θα αξιολογηθούμε» και «θα βαθμ ολ ο γ η θ ο ύ μ ε » , όταν κληθούμε να δώσουμε εξηγήσεις μπροστά στο βήμα Του, με συνέπειες για την αιωνιότητα;

Είμαστε έτοιμοι να απαριθμήσουμε στον Κύριο τα κατορθώματά μας, τα κηρύγματά μας στους ανθρώπους, το πολύπλευρο και πετυχημένο έργο μας επάνω στη Γη. Τι θα απαντήσουμε στον Κύριο όμως, αν μας φέρει το θέμα της πίστης μας; Πόσο γνήσια ήταν η πίστη μας στο Πρόσωπό Του, πόσο Τον τίμησε η πίστη μας, πόση ησυχία και ανάπαυση συνόδευε την πίστη μας; Την πίστη της καρδιάς και όχι του μυαλού, της λογικής. Την πίστη που μετακινεί όρη, την πίστη που στηρίζεται στις υποσχέσεις του Κυρίου. Οι προσπάθειές μας και οι προθέσεις μας ίσως είναι εκτός ύλης και κανένας δεν θα τις λογαριάσει, αλλά «χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις Αυτόν» (Εβραίους ια΄6), και αυτό είναι σίγουρα εντός ύλης και ο Κύριος θα μας ζητήσει τα αποτελέσματα της πίστης στη ζωή μας και όχι των προσπαθειών και των προθέσεών μας. Ασχολούμαστε και ξοδεύουμε αμέτρητες πολύτιμες ώρες από τη ζωή μας με το να κουβεντιάζουμε, να αναλύουμε το τι είναι κόσμος, τι ανήκει στον κόσμο, ποιοι είναι κοσμικοί και ποιοι δεν είναι. Τραγικό και επικίνδυνο λάθος. Ο Κύριος γνωρίζει και το ρήμα φοράω και το ρήμα ακούω μουσική και το ρήμα πηγαίνω και το ρήμα βλέπω, που εμείς τους δίνουμε τόσο μεγάλη σημασία. Στον άγιο Λόγο Του όμως χρησιμοποιεί με ιδιαίτερη βαρύτητα άλλο ρήμα, το αγαπάω. «Μη αγαπάτε τον κόσμον, μηδέ τα εν τω κόσμω…», (Α΄Ιωάννου β΄15). Αυτό είναι σίγουρα εντός ύλης και την αγάπη της καρδιάς μας την παρακολουθεί καθημερινά ο Κύριος και θα μας ζητήσει εξηγήσεις εκείνη την ημέρα. Στην ουσία αναλισκόμαστε γύρω από τα εκτός ύλης θέματα, που δεν έχουν για τον Κύριο την αξία που τους δίνουμε εμείς. Η αγάπη της καρδιάς μας έχει σημασία για τον Θεό και φανερώνει αληθινά πόσο αγαπάμε το νόμο Του, το θέλημά Του και πόσο ζωντανές είναι ακόμα οι επιθυμίες μας και τα είδωλα του κόσμου στην καρδιά μας. Πρέπει να το ομολογήσουμε, ότι δώσαμε και δίνουμε μεγάλη σημασία στα εκτός ύλης! Αγωνιζόμαστε, ξοδευόμαστε για τα εκτός ύλης! Βασανίζουμε τις ψυχές επιμένοντας στα εκτός ύλης! Θέτουμε διλήμματα, στήνουμε διδασκαλίες, κινήσεις, οργανώσεις για τα εκτός ύλης, τα επουσιώδη, για όλα αυτά που δεν έχουν αξία για τον Κύριο και που ποτέ δεν τα ζήτησε ούτε θα τα ζητήσει. Μιλάμε στον Κύριο για το έργο

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

...τα εκτός ύλης!

μας, τους αγώνες μας, τις προσπάθειές μας, τις επιτυχίες μας. Ο Κύριος όμως έχει διαφορετική άποψη. «Μίλησέ μου για την καρδιά σου», μας λέει. Εκεί έχει καρφωμένα τα μάτια Του και ξέρει ότι από την καρδιά μας προέρχονται και επηρεάζονται όλες οι εκβάσεις της ζωής, (Παροιμίες δ΄ 23). Εμείς οι άνθρωποι στεκόμαστε στην επιφάνεια, βλέπουμε το φαινόμενο, ασχολούμαστε με τα πρόσκαιρα, τα φθαρτά, τα γήινα. Ο Κύριος δεν έχει ανάγκη από τίποτα από όλα αυτά. Η καρδιά μας τα έχει όλα και μπορεί να πει τα πάντα στον Κύριο για μας καθώς την διαβάζει. Αν δεν κάνω λάθος, εκείνη την ημέρα, μπροστά στο βήμα Του θα υπάρξει κάποια στιχομυθία. Κάτι θα μας ρωτήσει, κάτι θα χρειαστεί να απαντήσουμε εμείς. Πόσο τραγικό θα είναι να έχουμε ξοδέψει όλη μας τη ζωή στα εκτός ύλης και να μην «πέσει» ούτε μία ερώτηση από αυτά. Να εμφανιστούμε γυμνοί και απροετοίμαστοι μπροστά στο βήμα Του και αναπολόγητοι, αφού δεν προσέξαμε, δεν ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε τι ζητάει από εμάς ο Κύριος, δεν δώσαμε σημασία στην οδηγία του Πνεύματος. Να γιατί πιστεύω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα στις μέρες μας όσο τίποτε άλλο το εδάφιο: «Δεν θέλει εισέλθει εις την Βασιλείαν των Ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς», (Ματθαίος ζ΄21).

Στην υπηρεσία της Αλήθειας.

Η σελίδα μας στο INTERNET: http://

www.logiazois.gr

Πολλά και ενδιαφέροντα! Επισκεφθείτε την! Συστήστε την και σε άλλους. Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ

Οδεύουμε ολοταχώς προς την κατάργηση του Θεού Δ

ιαβάζοντας αυτόν το τίτλο σάς βλέπω να χαμογελάτε. Η σκέψη μας πηγαίνει αυτόματα στον άθεο και άνομο κόσμο μας. Και είναι πικρή αλήθεια, το γνωρίζουμε όλοι, ότι ο κόσμος γύρω μας έχει διαγράψει τον Θεό, δεν ασχολείται, δεν ενδιαφέρεται. Πιστεύω όμως ότι δεν θα χαμογελάτε πια, όταν σας πω ότι η φράση του τίτλου μας δεν αφορά τους ανθρώπους του κόσμου μας, αλλά την εκκλησία του Χριστού στις μέρες μας. Έκπληξη! Η εκκλησία να καταργήσει τον Θεό; Γιατί να το κάνει, πώς θα το κάνει, πού φαίνεται κάτι τέτοιο…; Διαβάζοντας λίγο πιο κάτω θα τα καταλάβετε όλα και μάλλον θα συμφωνήσετε. Ας τα πάρουμε με τη σειρά. 8

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

Προς την κατάργηση του Θεού!

Ο Θεός είναι Κύριος. Είναι σοφός, άγιος, δίκαιος. Κρίνει και αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με αλήθεια και αγάπη και δικαιοσύνη. Το βλέμμα Του είναι διεισδυτικό και η καρδιά Του γεμάτη αγαθότητα. Δεν έχει προσωποληψία, (Α’ Πέτρου α’ 17), δεν είναι συναισθηματικός και ευάλωτος όπως είναι ο άνθρωπος. Κρίνει με ευθύτητα, με αγαθότητα, με δικαιοσύνη. Διακρίνει με σοφία, προβλέπει, προνοεί, προγνωρίζει. Το θέλημά Του είναι σοφό και τέλειο. Και όλα αυτά που αναφέραμε, που είναι ελάχιστα των ελαχίστων μπροστά στην πραγματικότητα του αληθινού Θεού, τα έχει στον υπέρτατο βαθμό, γιατί ο Θεός είναι άπειρος, ασύλληπτος, είναι τέλειος! Πηγαίνουμε στην κατάργηση. Καταργούμε κάτι όταν δεν το χρειαζόμαστε, όταν δεν το χρησιμοποιούμε, όταν μπορούμε να το αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο. Καταργούμε θέσεις εργασίας, καταργούμε ανθρώπους, καταργούμε λογαριασμούς, καταργούμε νόμους…, όταν στη θέση τους μπορούμε να βάλουμε κάτι καλύτερο, πιο αποτελεσματικό, ίσως πιο εύχρηστο και πιο φιλικό σε μας. Ας δούμε πώς ταιριάζουν αυτά τα δύο στοιχεία με το θέμα μας. Οι πιστοί στις μέρες μας, και κυρίως πολλοί από τους ηγέτες, δείχνουν ότι δεν χρειάζονται και πολύ τον Θεό, τη σοφία Του, την κρίση Του, τη γνώμη Του, και Τον καταργούν σιγά-σιγά. Έχουν μεγαλύτερη εκτίμηση και εμπιστοσύνη στην κρίση τους, παρά στη γνώμη του Κυρίου. Κρίνουν και διακρίνουν μόνοι τους με άνεση ποιος είναι πιστός και ποιος δεν είναι και αποφασίζουν μόνοι τους ποιος θα πάει στον Ουρανό και ποιος στην Κόλαση. Στις μέρες μας δεν χρειάζεται και πολύ να ρωτήσουμε τον Θεό, ούτε να συμβουλευτούμε την κρίση Του. Έχουμε τη δική μας…, που την εμπιστευόμαστε απόλυτα. Μόνοι μας αποφασίζουμε για το ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, ποιο είναι το δίκαιο ή το άδικο, ποιος είναι αμαρτωλός και ποιος άγιος, τι είναι κοσμικό και τι δεν είναι. Βλέπετε κανέναν να ρωτάει τον Θεό γι’ αυτά τα θέματα; Βλέπετε κανέναν να δίνει χρόνο στον Θεό έστω «να πει τη γνώμη Του»; Δεν την χρειαζόμαστε, αφού έχουμε τη δική μας γνώμη, τη δική μας άποψη, αφού μπορούμε και μόνοι μας…. Ακόμα και αυτή η ευλογημένη δύναμη της νηστείας και των γονάτων της αγωνιστικής προσευχής, υποχωρούν στις μέρες μας. Δεν πιστεύουμε στη δύναμη της προσευχής, δεν έχουμε

Οι πιστοί στις μέρες μας, και κυρίως πολλοί από τους ηγέτες, δείχνουν ότι δεν χρειάζονται και πολύ τον Θεό, τη σοφία Του, την κρίση Του, τη γνώμη Του, και Τον καταργούν σιγά-σιγά. Μόνοι μας αποφασίζουμε για το ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, ποιο είναι το δίκαιο ή το άδικο, ποιος είναι αμαρτωλός και ποιος άγιος, τι είναι κοσμικό και τι δεν είναι.

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Προς την κατάργηση...

Αυτός ο δρόμος που έχουμε πάρει στις μέρες μας έχει πολύ τραγικές προεκτάσεις και συνέπειες. Έχουμε σταματήσει πλέον να ρωτάμε τον Θεό. Νιώθουμε αρκετά ικανοί και φωτισμένοι να μοιράζουμε ευθύνες, να αποφασίζουμε για τη σωτηρία των ψυχών, και δεν βλέπουμε το λόγο πλέον να περιμένουμε την κρίση του Θεού.

χρόνο να περιμένουμε τους χρόνους του Κυρίου. Περνάμε τις ψυχές καθημερινά από δίκες. Τις καθίζουμε στο σκαμνί της κρίσης μας, τις χαρακτηρίζουμε, τις στιγματίζουμε, τις κατατάσσουμε, κάποτε τις καταδικάζουμε. Ερμηνεύουμε εύκολα και πρόθυμα τα γεγονότα της ζωής τους και βγάζουμε συμπεράσματα και αποφάσεις. Μεταφέρουμε την κρίση του Θεού γι’ αυτές, αλλά χωρίς να μας το έχει πει ή αναθέσει ο Κύριος και χωρίς να Τον έχουμε ρωτήσει καν. Εμείς τους βαφτίζουμε άλλοτε πνευματικούς, άλλοτε πάλι κοσμικούς, συμβιβασμένους, συνθηκολογημένους. Βλέπετε πουθενά να χρειαζόμαστε τον Θεό; Εμείς αποφασίζουμε αν θα τους δεχθεί στη Βασιλεία Του ή όχι. Τον Θεό και την κρίση Του δείχνουμε ότι δεν τα χρειαζόμαστε πια. Σε αρκετές περιπτώσεις είμαστε τόσο βέβαιοι για την κρίση μας αυτή, που φερόμαστε στις ψυχές με τη λύπη και την αποδοκιμασία που ταιριάζει σε έναν καταδικασμένο ήδη στην αιώνια απώλεια… Θα πρέπει να ομολογήσουμε, και πρώτος εγώ, ότι έχουμε στείλει πολλές ψυχές από τώρα στην Κόλαση, χωρίς να περιμένουμε την ώρα της κρίσης του Κυρίου. Οδεύουμε ολοταχώς προς την κατάργηση του Θεού, αφού πλέον μπορούμε και βγάζουμε μόνοι μας αποφάσεις για την πίστη ή την απιστία των ψυχών, τη γνησιότητα ή μη της ζωής τους, της αναγέννησής τους, της σχέσεις τους με τον Θεό. Οδεύουμε ολοταχώς προς την κατάργηση του Θεού, σα να είμαστε οι μόνοι επάνω στη Γη που επικοινωνούν και γνωρίζουν τον Θεό. Σα να είμαστε εμείς οι αποκλειστικοί εκπρόσωποι του Θεού επί της Γης, που τους εμπιστεύτηκε τις άγιες «μυστικές αποκαλύψεις Του» για να εκφράζουμε κρίσεις ανάμεσα στο λαό Του και να αποφασίζουμε για το αιώνιο μέλλον των ψυχών. Μία μορφή «ιερής αποκλειστικότητας», δοσμένης κατευθείαν από τον Θεό σε επιλεγμένα σκεύη Του… δηλαδή εμάς. Οδεύουμε ολοταχώς στην υποκατάσταση του Θεού και το πιστεύουμε ότι είμαστε στο σωστό δρόμο, αφού δένουμε και λύνουμε «επί της Γης» και πιστεύουμε ότι έτσι δεμένα ή λυμένα θα τα βρούμε και στον Ουρανό. Οδεύουμε ολοταχώς προς την κατάργηση του Θεού, αφού η αγάπη μας παγώνει και πεθαίνει. Νιώθουμε ότι μπορούμε να υποκαταστήσουμε τον Θεό στις κρίσεις και αποφάσεις

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

...του Θεού!

Του. Είναι σα να λέμε «τι ο Θεός τι εμείς;» και έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στη γνώση μας γύρω από τον Θεό και το νόμο Του. Όλοι μας ξέρουμε την έμφυτη επιρρέπειά μας στην αμαρτία. Ακόμα και ο αναγεννημένος πιστός του Χριστού χρειάζεται να προσέχει, να αγρυπνεί, να μένει, να επιμένει, να εξοπλισθεί, να δώσει μάχες, να ανδρωθεί πνευματικά, διότι απειλείται κάθε μέρα, πολλές φορές τη μέρα από τον εχθρό της ψυχής, από τον κίνδυνο της επικράτησης της αμαρτωλής φύσης του. Τις έσχατες ημέρες, που είναι δύσκολες και κακές (Β΄Τιμόθεον γ΄1-5), οι άνθρωποι είναι φίλαυτοι, αλα-

ζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι. Η πίστη στον Θεό συρρικνώνεται, η αγάπη των πολλών παγώνει, η αμαρτία πληθύνεται. Και όλα αυτά μέσα στην εκκλησία, ανάμεσα στους πιστούς, που σε πολλές περιπτώσεις «το όνομα έχουν ότι ζουν, αλλά είναι νεκροί», (Αποκάλυψη Ιωάννου γ΄1). Αυτός ο δρόμος που έχουμε πάρει στις μέρες μας έχει πολύ τραγικές προεκτάσεις και συνέπειες. Έχουμε σταματήσει πλέον να ρωτάμε τον Θεό. Νιώθουμε αρκετά ικανοί και φωτισμένοι να μοιράζουμε ευθύνες, να αποφασίζουμε για τη σωτηρία των ψυχών, και δεν βλέπουμε το λόγο πλέον να περιμένουμε την κρίση του Θεού. Η σχέση μας μαζί Του δεν έχει τα γνωρίσματα του φόβου του Θεού, του σεβασμού, της αναγνώρισης της κυριότητάς Του. Αυτά που αποφασίζουμε Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Προς την κατάργηση...

ή επιλέγουμε δεν τα δοκιμάζουμε αν μπορούν να σταθούν στην παρουσία του Κυρίου, αν είναι σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του Λόγου Του, αν μας τα εμπιστεύθηκε ο Κύριος με το άγιο Πνεύμα Του. Δεν έχουμε καιρό για τέτοια, ούτε που δείχνουμε να τα χρειαζόμαστε. Είμαστε σίγουροι για την ευθυκρισία μας και την ορθότητα των αποφάσεών μας. Πηγή αυτής της πραγματικότητας στην οποία έχουμε περιέλθει είναι ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, ή αλαζονεία, που σωστά χαρακτηρίζεται ως «η μητέρα όλων των αμαρτιών», αφού πρώτη έκανε την εμφάνισή της επάνω στη Γη, αλλά και ενυπάρχει εν σπέρματι σε κάθε άλλη μορφή αμαρτίας εναντίον του Θεού.

Λησμονήσαμε ότι Εκείνος είναι ο Θεός, ο Κύριος, ενώ εμείς είμαστε άνθρωποι. Εκείνος βλέπει την καρδιά, ενώ εμείς «κοιτάζουμε το φαινόμενο», (Α΄ Σαμουήλ ις΄7). Λησμονήσαμε ότι οι ψυχές είναι θησαυρός της αγάπης του Κυρίου, που μας τις εμπιστεύεται να τις περιθάλπουμε, να τις στηρίζουμε με γλυκύτητα, να τις παρηγορούμε, να συγχωρούμε και να προσευχόμαστε με αγάπη γνήσια και με ελπίδα ζωντανή. Λησμονήσαμε ότι είμαστε όλοι μας καρπός χάριτος και ελέους, καλοσύνης, μακροθυμίας, υπομονής του Πατέρα Θεού, που θυσίασε τόσο σκληρά το παιδί Του για να μας κερδίσει από την αμαρτία. 12

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

...του Θεού!

Φανταστείτε κάποια στιγμή να έρθει ο «Κύριος του αμπελώνος» (Ματθαίος κα΄40) και να μας χτυπήσει στην πλάτη απαλά και διακριτικά, όπως πάντα, και να μας πει «είμαι και Εγώ εδώ…, μπορώ να μιλήσω;… μπορώ να πω την άποψή Μου;»… Ο λαός του Θεού, η εκκλησία του Κυρίου φτάσαμε στο τραγικό σημείο να καταργούμε τον Θεό και να πιστεύουμε ότι μπορούμε να εκτιμούμε και να αποφασίζουμε εξίσου καλά και μόνοι μας. Κινούμαστε άνετα, εκφέρουμε γνώμη για όλα τα ζητήματα της πνευματικής ζωής με σβελτάδα και αμεσότητα, που το φανερώνει από μόνη της ότι έχουμε πάρει την κατάσταση στα χέρια μας. Ο Κύριος είναι ένας απλός αμέτοχος παρατηρητής, που σε πολλές περιπτώσεις Του «έχουμε αφαιρέσει τελείως το δικαίωμα του λόγου»… Εκείνη την ημέρα, μπροστά στο βήμα Του που θα πρέπει όλοι να παρασταθούμε για να αποδώσουμε λογαριασμό για τις πράξεις μας, (Β΄ Κορινθίους ε΄10), οι αποκαλύψεις θα είναι συγκλονιστικές πιστεύω. Θα τιμήσει ο Κύριος δούλους Του «αγαθούς και πιστούς» και θα τους δώσει εξουσία και δόξα ζηλευτή στη Βασιλεία Του, ανθρώπους που εμείς, όταν ήταν εδώ κάτω στη Γη, τους είχαμε απορρίψει, τους είχαμε στείλει στην αιώνια απώλεια, όχι μία, αλλά δέκα φορές… Και όταν θα ’ρθει η δική μας η σειρά μπροστά στο βήμα Του, θα είμαστε αναπολόγητοι για τα εγκλήματα που κάναμε στο λαό Του.

Λησμονήσαμε ότι Εκείνος είναι ο Θεός, ο Κύριος, ενώ εμείς είμαστε άνθρωποι. Εκείνος βλέπει την καρδιά, ενώ εμείς «κοιτάζουμε το φαινόμενο». Λησμονήσαμε ότι οι ψυχές είναι θησαυρός της αγάπης του Κυρίου, που μας τις εμπιστεύεται να τις περιθάλπουμε, να τις στηρίζουμε με γλυκύτητα, να τις παρηγορούμε, να συγχωρούμε και να προσευχόμαστε με αγάπη γνήσια και με ελπίδα ζωντανή.

«Προς τον άγγελον της εκκλησίας των Λαοδικέων γράψον», (Αποκάλυψη Ιωάννου γ΄14). Η εκκλησία στο τελευταίο σκαλοπάτι. Το ανάλατο αλάτι, χωρίς γεύση και δύναμη. Πάντα υπάρχει ο δρόμος της μετάνοιας και της επιστροφής, με ταπείνωση και συντριβή, αλλά δεν ξέρω τι περιθώρια υπάρχουν, μήπως είναι ήδη πολύ αργά. «Η νύχτα προχώρησε, η ημέρα πλησίασε», (Ρωμαίους ιγ΄12).

Αποστέλλουμε μια Καινή Διαθήκη δωρεάν στη Νεοελληνική γλώσσα, σε όποιον μας την ζητήσει με γράμμα του. Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Ας τα «διαβάσουμε» διαφορετικά

εν λέω τίποτα καινούργιο ή πρωτότυπο. Ένα μεγάλο και σημαντικό μέρος της ζωής μας το ξοδεύουμε «διαβάζοντας» τα γεγονότα της ζωής μας, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει, γιατί μας συνέβη αυτό και όχι εκείνο, τι βρίσκεται πίσω από αυτά που μας συμβαίνουν καθημερινά. Προσπαθούμε να τα ερμηνεύσουμε, να τα αναλύσουμε, να τα ταξινομήσουμε. Ταιριάζει πολύ με την εικόνα ενός βιβλίου που το ανοίγουμε και το διαβάζουμε προσπαθώντας να καταλάβουμε το βαθύτερο νόημά του. Και βέβαια δεν σταματάμε ποτέ στη βιαστική και επιπόλαιη ίσως πρώτη ανάγνωση των γεγονότων της ζωής μας. Υπάρχουν πάντα και τα επόμενα βήματα. Παίρνουμε θέση, βγάζουμε συμπεράσματα, διορθώνουμε την πορεία μας, αλλάζουμε σχέδια, στόχους. Επομένως το διάβασμα των γεγονότων της ζωής μας δεν είναι απλή και εύκολη υπόθεση και σίγουρα δεν στερείται προεκτάσεων και συνεπειών. 14

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

Ας τα «διαβάσουμε» διαφορετικά

Η «τεχνική» πίσω από αυτό το διάβασμα είναι γνωστή και απλή. Συνήθως επιστρατεύουμε τη λογική μας. Κάνουμε συσχετισμούς, συγκρίσεις. Άλλοτε πάλι δουλεύουμε περισσότερο με τα συναισθήματα. Κάποτε υπερτερούν οι φόβοι, οι επιθυμίες, οι εμπειρίες από το παρελθόν. Για τους μορφωμένους ανθρώπους, μεγάλο ρόλο σε αυτήν την ανάγνωση παίζουν οι γνώσεις, η καλλιέργεια. Με αυτά τα εφόδια και μέσα από αυτά τα κανάλια προσπαθούμε να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε το καθημερινό περιεχόμενο τής ζωής μας. Ίσως μερικά παραδείγματα θα μας βοηθήσουν περισσότερο. Σου μιλάει κάποιος άσχημα, πικρά, προσβλητικά στη δουλειά σου, στη συγγένειά σου, στο σπίτι σου. Δεν το δέχεσαι εύκολα, δεν το προσπερνάς αβασάνιστα. Από το μυαλό σου περνούν διάφορα. Μία ανάγνωση είναι ότι ο άνθρωπος έχει κακία και φθόνο στην ψυχή του… , ότι ζηλεύει, θέλει το κακό σου…, ή ότι έχει δικά του προσωπικά προβλήματα, που με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να τα παροχετεύσει, ή ότι είχε δυστυχισμένα παιδικά χρόνια και πολλά αρνητικά βιώματα… Όλα αυτά ακούγονται σωστά, γιατί και λογικά είναι και τα συναντάμε συχνά στην πορεία μας μέσα στον κόσμο. Το κρίσιμο σημείο όμως είναι ότι με βάση την ανάγνωση των γεγονότων που θα κάνουμε και τα συμπεράσματα που θα υιοθετήσουμε θα προχωρήσουμε και στο επόμενο βήμα, που είναι η αντίδρασή μας, η θέση που θα πάρουμε, η στάση που θα κρατήσουμε. Επομένως το κρίσιμο ερώτημα είναι αν διαβάσαμε σωστά αυτό το γεγονός ή αν υπάρχει και άλλη ανάγνωση, άλλη προσέγγιση πιο σωστή, πιο κοντά στην αλήθεια και εμείς δεν την λάβαμε υπ’ όψιν μας.

Θα πρέπει να προσέξουμε ότι για κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή μας υπάρχουν περισσότερες από μία αναγνώσεις. Ο κόσμος το λέει «δεύτερη ανάγνωση». Αυτό το στοιχείο είναι που περιπλέκει τα πράγματα. Ανάμεσα στα μέσα που χρησιμοποιούμε για να διαβάσουμε τα γεγονότα της ζωής μας είναι και η πίστη στον Θεό.

Ξαφνικά, ενώ στη ζωή μας πηγαίνουν όλα ωραία και καλά, κάποιες ασήμαντες ιατρικές εξετάσεις ρουτίνας δείχνουν δυστυχώς πολύ ανησυχητικές, σημαντικές αποκλίσεις από το φυσιολογικό και τα πάντα στη ζωή μας ανατρέπονται. Τώρα πρέπει να το διαβάσουμε αυτό το γεγονός, να το ερμηνεύσουμε. Γιατί μας συνέβη, γιατί σε εμάς και γιατί τώρα…; «… Είδες, άμα είχα πάει σε εκείνον το γιατρό που μου σύστησαν, θα το είχαμε βρει πιο νωρίς, θα το προλαβαίναμε…, αν είχα ακούσει εκείνη τη συμβουλή…, αν πρόσεχα εκείνο το σημείο…». Όλα αυτά είναι λογικά και πέρα για πέρα σωστά. Το ερώτημα όμως είναι αν τα διαβάζουμε σωστά. Είναι αυΣεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Ας τα «διαβάσουμε»...

τός ο καλύτερος τρόπος που τα ερμηνεύουμε, τα αναλύουμε; Καταλήγουμε σε συμπεράσματα ασφαλή και σωστά; Θα πρέπει να προσέξουμε ότι για κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή μας υπάρχουν περισσότερες από μία αναγνώσεις. Ο κόσμος το λέει «δεύτερη ανάγνωση». Αυτό το στοιχείο είναι που περιπλέκει τα πράγματα. Ανάμεσα στα μέσα που χρησιμοποιούμε για να διαβάσουμε τα γεγονότα της ζωής μας είναι και η πίστη στον Θεό. Δεν είναι ούτε μικρό, ούτε ασήμαντο στοιχείο η πίστη στον Θεό, όταν είναι γνήσια. Το ερώτημα που πρέπει να μας προβληματίσει είναι γιατί επιλέγουμε να διαβάσουμε έτσι τη ζωή μας και όχι αλλιώς; Γιατί επιλέγουμε τη λογική, την εμπειρία, τις γνώσεις μας, τα συναισθήματά μας και όχι την πίστη στον Θεό; Είναι βέβαιο και το γνωρίζουμε ότι οι δύο αυτές αναγνώσεις των γεγονότων είναι πολύ-πολύ διαφορετικές και οδηγούν σε διαφορετικούς κόσμους, που έχουν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους.

Ιδιαίτερα για το πιστό παιδί του Θεού, τούτο το σημείο είναι καταλυτικό. Κανένας δεν μας επιβάλλει τον τρόπο που θα διαβάσουμε τα γεγονότα, το δρόμο που θα ακολουθήσει η σκέψη μας και τα συμπεράσματα που θα καταλήξουμε. Την επιλογή την κάνει η καρδιά μας με βάση το τι προκρίνει, τι απορρίπτει και τι περιεχόμενο φιλοξενεί. Είναι πολύ φυσιολογικό και αποδεκτό να πεις «φταίνε οι άλλοι, φταίει το σύστημα, φταίει που δεν πρόσεξα, φταίει που βιάστηκα, φταίει που δεν άκουσα…». Ξεχνάμε όμως ότι τα ίδια ακρι16

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

...διαφορετικά

βώς γεγονότα θα μπορούσαμε να τα διαβάσουμε και διαφορετικά: «Ο Κύριος το επέτρεψε…, ο Κύριος το έφερε στη ζωή μου, ο Κύριος το οδήγησε σ’ αυτήν την εξέλιξη…, ο Κύριος θέλει να με μάθει…, ο Κύριος να με αυξήσει…, να με τελειοποιήσει, να με καθαρίσει, ο Κύριος θέλει να με μάθει την ταπείνωση…, για να μπορεί να με χρησιμοποιήσει στα σχέδιά Του τα θαυμαστά…». Είναι μια ασυνήθιστη προσέγγιση, αλλά αυτή είναι η προσέγγιση του πιστού και της πίστης. Δεν υπάρχουν τυχαία γεγονότα, δεν υπάρχουν οι άλλοι, δεν έχει δύναμη και δικαίωμα ο Σατανάς. Ο Κύριος, το θέλημά Του, η πολύτιμη κυριότητά Του είναι η πηγή και η αιτία όσων συμβαίνουν γύρω μου, δίπλα μου, μέσα μου. Όταν λέει μέσα στην Αγία Γραφή «υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι», (Ματθαίος ι΄30), θέλει να μας δείξει πόσο απόλυτα ελέγχει τη ζωή μας ο Κύριος, χωρίς να υπάρχει για την αγάπη Του, τη σοφία, τη δύναμή Του η διάκριση σε μικρά και μεγάλα, σημαντικά ή ασήμαντα. Το θέμα όμως είναι, εμείς πιστεύουμε στα λόγια, τις υποσχέσεις, τις αποκαλύψεις του Θεού; Στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε «εν Αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν… Αυτός δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα», (Πράξεις Αποστόλων ιζ΄25, 28). Θα πρότεινα να δοκιμάσουμε να διαβάζουμε τα γεγονότα της ζωής μας διαφορετικά. Με τα μάτια και το σκεπτικό της πίστης! Ούτε τύχη υπάρχει, ούτε συγκυρία, σύμπτωση, ούτε η λογική μας έχει το φώς που χρειάζεται σε ένα τόσο λεπτό και σοβαρό έργο, ούτε οι άλλοι ευθύνονται, ούτε οι συνθήκες, ούτε τα ανθρώπινα συστήματα έχουν τη δύναμη και την εξουσία που νομίζουμε επάνω μας. Επίσης δεν είναι όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας τιμωρία από τον Κύριο…, δεν είναι όλα κρίσεις του Θεού επάνω μας, δεν είναι σπορά και θερισμός. Ξαφνικά πέφτεις και χτυπάς το πόδι σου… Γιατί το μυαλό σου πηγαίνει αμέσως στην τιμωρία; Έρχεται από την εφορία ένα χρεωστικό υπόλοιπο να πληρώσεις, που νιώθεις να λιποθυμάς και μόνο που το βλέπεις… Γιατί το διαβάζεις μόνο αρνητικά, μόνο σαν κρίση Θεού; Υπάρχει και η παιδεία του Κυρίου (Εβραίους ιβ΄5-10), υπάρχουν οι πειρασμοί, που συντελούν στην τελειοποίηση της πίστης μας, (Ιακώβου α΄2-4).

Είναι πολύ φυσιολογικό και αποδεκτό να πεις «φταίνε οι άλλοι, φταίει που δεν πρόσεξα, φταίει που βιάστηκα…». Ξεχνάμε όμως ότι τα ίδια ακριβώς γεγονότα θα μπορούσαμε να τα διαβάσουμε και διαφορετικά: «Ο Κύριος το επέτρεψε…, ο Κύριος το οδήγησε σ’ αυτήν την εξέλιξη…, ο Κύριος θέλει να με μάθει…, ο Κύριος να με αυξήσει…, να με τελειοποιήσει, να με καθαρίσει..., για να μπορεί να με χρησιμοποιήσει στα σχέδιά Του τα θαυμαστά…»». Είναι μια ασυνήθιστη προσέγγιση, αλλά αυτή είναι η προσέγγιση του πιστού και της πίστης.

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Ας τα «διαβάσουμε»...

Χρειάζεται να θυμίσουμε εδώ μία μεγάλη αλήθεια. Το πώς διαβάζουμε τα γεγονότα της ζωής μας εξαρτάται από δύο παράγοντες. Από την καρδιά μας και από τη γνώση του Θεού. Εάν η καρδιά μας έχει αγκαλιάσει με αγάπη και πίστη το θέλημα του Κυρίου, αν κοιτάζουμε γύρω μας με τα μάτια του Θεού, σκεφτόμαστε μέσα από το σκεπτικό του Θεού και αγαπούμε τις επιλογές του Θεού, τότε το βέβαιο είναι ότι θα διαβάζουμε πολύ διαφορετικά τα γεγονότα που μας συμβαίνουν. Πολύ σύντομα οι γύρω μας και τα γύρω μικραίνουν, γίνονται ασήμαντα και επουσιώδη. Σχεδόν δεν υπάρχουν για μας. Το σωστό τρόπο ανάγνωσης των γεγονότων της ζωής μας τον δίνει ο Κύριος, που βλέπει βαθιά και ορίζει τις εξελίξεις. Είναι δώρο του Θεού η αποκάλυψη, η φανέρωση της πραγματικής αιτίας πίσω από τα γεγονότα που συναντάμε καθημερινά και μας προβληματίζουν. Μετά από αυτό το βήμα ακολουθούν αλυσιδωτά τα επόμενα, της αξιοποίησης και της εφαρμογής. Η ζωή μας επηρεάζεται βαθιά από την ανάγνωση των γεγονότων. Βαθιά επηρεάζεται και η σχέση μας με τον Κύριο. Είναι ευλογία να μας οδηγεί με το Άγιο Πνεύμα Του σε διάβασμα των γεγονότων με το φως και την αλήθεια Του. Πολύ συχνά αποδίδουμε στο διάβολο όσα μας συμβαίνουν που είναι στενάχωρα και θλιβερά. Και αυτή η ανάγνωση είναι λάθος. Ας ξεκινήσουμε την ανάγνωση με τη λέξη «Κύριος». «Ο Κύριος θέλησε, ο Κύριος επέτρεψε, ο Κύριος διαμόρφωσε τις συνθήκες, ο Κύριος κατηύθυνε τις εξελίξεις, ο Κύριος που με αγαπάει, ο Κύριος που θέλει πάντοτε και μόνο το καλό μου, ο Κύριος της μακροθυμίας». Ας μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας άλλη ανάγνωση όσων συμβαίνουν στη ζωή μας. Αυτή η ανάγνωση είναι που ταιριάζει στα λυτρωμένα παιδιά του Θεού. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε τις τόσο σημαντικές φράσεις του Λόγου του Θεού, «κατά την πίστιν σας ας γίνη εις εσάς, …ως επίστευσας ας γίνη εις σε» (Ματθαίος θ΄29, η΄13). Γιατί να πούμε «…μου έτυχε…, μου συνέβη.. ., φταίει αυτός ή εκείνος, δεν πρόλαβα, δεν 18

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

...διαφορετικά

πρόσεξα…, αν άκουγα…» και να μην πούμε « ο Κύριος το θέλησε…, ο Κύριος το επέτρεψε για να με μάθει υπομονή, για να αυξήσει την πίστη μου…, ο Κύριος το έφερε στη ζωή μου για να με καθαρίσει, για να με ετοιμάσει για τον Ουρανό Του, τη Βασιλεία Του, την αιώνια δόξα Του!» Ο κόσμος λέει «δες το θετικά…, έχε θετική σκέψη, αισιοδοξία…». Κενές κουβέντες είναι όλα αυτά τα νεοεποχίτικα συνθήματα, χωρίς αποτελέσματα και νόημα. Η πίστη που κατοικεί ή δεν κατοικεί στην καρδιά μας είναι που επιλέγει το πώς θα αρχίσουμε και θα τελειώσουμε την ανάγνωση και την ερμηνεία των γεγονότων της ζωής μας. Η πίστη μας είναι που τιμά και η απιστία και ολιγοπιστία μας είναι που ταπεινώνει και προσβάλλει τον Κύριο και Θεό μας. Η πίστη της καρδιάς στον Θεό παραμερίζει τις προσεγγίσεις της λογικής, της πείρας, των συναισθημάτων, που καθόλου δεν τα χρειάζεται όλα αυτά. Με την πίστη του Θεού χύνεται άπλετο φως αλήθειας και γνώσης, που διεισδύει στην καρδιά των γεγονότων και μαθαίνουμε τι ακριβώς συμβαίνει, ποιος είναι ο στόχος και ποιος βρίσκεται πίσω από τα γεγονότα και τις εξελίξεις. Όταν έχουμε εδάφια μέσα στον πολύτιμο Λόγο του Θεού τόσο καθαρά και απλά δοσμένα: «τις λέγει τι και γίνεται, χωρίς να προστάξη αυτό ο Κύριος;», (Θρήνοι γ΄37) και «παρ΄εμού έγινε το πράγμα τούτο», (Α΄ Βασιλέων ιβ΄24) ή πάλι «η μάχη δεν είναι υμών, αλλά του Θεού», (Β΄ Χρονικών κ΄15) πώς μπορούμε να μην διαβάζουμε με αυτόν τον τρόπο τα γεγονότα γύρω μας; Ο Κύριος ελέγχει τα πάντα. Και πρόσωπα και καταστάσεις και συγκυρίες και ημερομηνίες. Είναι ο Κύριος των εξελίξεων, είναι ο Κύριος των γεγονότων, είναι ο Κύριος των δυνάμεων. Ας μη στεκόμαστε σε ανθρώπους. Ας μην αιτιόμαστε πρόσωπα και καταστάσεις. Είναι πίσω και πάνω απ’ όλους και όλα ο Κύριος, που ελέγχει και κατευθύνει τη ζωή μας. Τα μικρά και τα μεγάλα. Ο Κύριος, που δουλεύει επάνω μας για το αιώνιο συμφέρον μας. Ο Κύριος, που θέλει πριν και πάνω απ’ όλα τον καθαρισμό μας, τον αγιασμό μας, την αύξησή μας σε πίστη και αγάπη στο Πρόσωπό Του, στο θέλημά Του, στην απόλυτη κυριότητά Του. Ο Κύριος, που ενδιαφέρεται όσο κανένας άλλος για την αιώνια δόξα που μας περιμένει. Ας διαβάζουμε διαφορετικά τα γεγονότα, ας διαβάζουμε με πίστη, ας διαβάζουμε με Κύριο. Μόνο τότε καταλήγουμε σε ερμηνείες με αλήθεια και εγκυρότητα

Ο Κύριος ελέγχει τα πάντα. Και πρόσωπα και καταστάσεις και συγκυρίες και ημερομηνίες. Είναι ο Κύριος των εξελίξεων, είναι ο Κύριος των γεγονότων, είναι ο Κύριος των δυνάμεων. Ας μη στεκόμαστε σε ανθρώπους. Ας μην αιτιόμαστε πρόσωπα και καταστάσεις. Είναι πίσω και πάνω απ’ όλους και όλα ο Κύριος, που ελέγχει και κατευθύνει τη ζωή μας. Τα μικρά και τα μεγάλα. Ο Κύριος, που δουλεύει επάνω μας για το αιώνιο συμφέρον μας.

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Ας τα «διαβάσουμε» διαφορετικά

και προχωράμε σε συμπεράσματα και ενέργειες με ευλογία Θεού και δόξα. Θυμίζω την περίπτωση του Βασιλιά Δαβίδ, που κυνηγημένος από το ίδιο του το παιδί άκουγε τον Σιμεϊ να τον ταπεινώνει με λόγια τόσο υποτιμητικά, (Β΄Σαμουήλ ις΄11). Ο άνθρωπος του Θεού επέλεξε να διαβάσει αυτό το σκληρό γεγονός που του συνέβαινε με τα μάτια της πίστης: «Ο Κύριος τον έβαλε….» Ας δοκιμάσουμε στο επόμενο σταυροδρόμι της ζωής μας, όταν θα χρειαστεί να διαβάσουμε κάποια γεγονότα δυσάρεστα ή ευχάριστα, κάποιες εξελίξεις απρόσμενες ίσως, ανατρεπτικές, να μην κοιτάξουμε γύρω μας, ούτε απέναντί μας, ούτε μέσα μας, αλλά επάνω. Να αρχίσουμε το διάβασμά τους με τις λέξεις «Κύριε…, Εσύ Κύριε…». Και κάποια στιγμή, όταν θα έχουμε και πρόοδο στη σχέση μας μαζί Του, θα αρχίζουμε αλλιώς, «Σε ευχαριστώ Κύριε!». Αυτό είναι το διάβασμα του πιστού ανθρώπου, αυτό το διάβασμα ταιριάζει στον Κύριό μας και Θεό μας.

Κυκλοφορεί από τις Πνευματικές Εκδόσεις

Στο Παλκοσένικο της Ζωής μας Πρόκειται για μια πραγματικά πλούσια συλλογή από χριστιανικά θεατρικά έργα, για να τα διαβάσετε, να τα αξιοποιήσετε ή και να τα χαρίσετε. Τα θεατρικά αυτά, που άλλα είναι μονόπρακτα και άλλα με πολλές σκηνές και πράξεις, είναι γραμμένα με ευαισθησία, είναι βγαλμένα από τη ζωή και τους ανθρώπους της καθημερινότητας, αγγίζουν την καρδιά με άμεσο τρόπο και είναι κατάλληλα να χρησιμοποιηθούν από Εκκλησίες και Κυριακά (Κατηχητικά) Σχολεία, κατασκηνώσεις, ομάδες παιδιών, εφήβων και νέων. Διαβάζονται εύκολα και ευχάριστα. Στόχος και αυτής της έκδοσής μας είναι να διαδοθεί με απλότητα και δύναμη το σωτηριακό μήνυμα της αγάπης του Ιησού Χριστού σε όλους τους ανθρώπους.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΜΕ ΝΟΗΜΑ

«…αν και ήμαι ουδέν…»

(Β΄ Κορινθίους ιβ΄ 11)

άν κάναμε το ερώτημα, γιατί ο Χριστός ήρθε στον κόσμο, δε νομίζω να συναντούσαμε καμιά δυσκολία στην απάντηση. Ο Χριστός ήρθε να σώσει τον κόσμο από την αμαρτία και από τις συνέπειές της. Ήρθε να σώσει όλους τους ανθρώπους; Φυσικά όχι όλους, μα τους αμαρτωλούς. Και πάλι άλλο διαδοχικό ερώτημα παρουσιάζεται. Οι αμαρτωλοί δεν είναι μια ξεχωριστή κατηγορία. Όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί. Μα όλοι δεν είναι κατάλληλοι για τη σωτηρία του Χριστού. Μόνο όσοι αντιλαμβάνονται την αμαρτία τους και πονούν γι’ αυτήν και πενθούν και ζητούν απαλλαγή. Όλοι είναι αμαρτωλοί, μα όλοι δεν αντιλαμβάνονται την ανάγκη και ούτε έχουν τον πόθο, τη διάθεση να απαλλαγούν από την αμαρτία τους. Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΜΕ ΝΟΗΜΑ

Για να μπει κανείς μέσα στη χάρη και στο έλεος του Θεού πρέπει:

Α)

Να καταλάβει πως δεν αξίζει τίποτα. Η αμαρτία έχει σαν συνέπεια να τυφλώνει τον άνθρωπο και να μη βλέπει, φανταζόμενος πως είναι κάτι σπουδαίο. Από τη στιγμή που θα καταλάβει πως δεν είναι τίποτα, και λίγοι δυστυχώς το αντιλαμβάνονται αυτό, είναι στο σωστό δρόμο.

Β)

Να καταλάβει, όπως έλεγε ο απόστολος Παύλος, πως «μέσα μου δεν κατοικεί τίποτα το αγαθό…». Συνήθως οι άνθρωποι εκφράζονται πως, έχουν βέβαια κάποια ελαττώματα, όπως όλοι, μα έχουν και καλές γραμμές. Είναι αποκαρδιωτικό ν’ ακούς και χριστιανούς ακόμα να εκφράζονται μ’ αυτό τον τρόπο και να μιλούν για «αγαθές γραμμές και στοιχεία» που υπάρχουν στον άνθρωπο, ενώ από την Παλαιά Διαθήκη ο προφήτης φωνάζει «από την κορυφή ως τα νύχια έλκη (πληγές) σάπια» (Ησαΐας α΄6).

Γ)

Να καταλάβει πως τίποτα πια δεν του απομένει, παρά μόνο μια γραμμή, κραυγή απελπισίας και απόγνωσης, ζητώντας από τον Θεό μια δυνατή επέμβαση μέσα στη ζωή του για να μπορέσει να σωθεί. Μόνο από το δρόμο του τελώνη που φώναζε: «Ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ».

Δυστυχώς οι άνθρωποι, πριν καταφύγουν στον Χριστό, δεν συναισθάνονται την κατάστασή τους. Η αμαρτία τυφλώνει τον άνθρωπο, και χωρίς το φως δεν μπορείς να διακρίνεις γύρω σου, πολύ δε περισσότερο δεν μπορείς να αξιολογήσεις σωστά τον εαυτό σου.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

«Αν και ήμαι ουδέν»

Η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτη από ομολογίες ανθρώπων που η χάρη του Θεού τους επισκέφθηκε. Τους ακούμε να λένε: «Ήμουν τυφλός και τώρα βλέπω», όπως έλεγε ο τυφλός Βαρτίμαιος, που ο Κύριος του άνοιξε τα μάτια. Ήμουν «τυφλός», «λεπρός», κατεχόμενος από δαιμόνια, και ο Κύριος μ’ ελευθέρωσε. Όλοι όσοι καταφύγανε στον Χριστό και ελεηθήκανε, πήγανε άδειοι, με συναίσθηση της ανάγκης, με πόθο από τον Κύριο να πάρουν αυτά που έβλεπαν να λείπουν από τη ζωή τους. Δυστυχώς οι άνθρωποι, πριν καταφύγουν στον Χριστό, δεν συναισθάνονται την κατάστασή τους. Η αμαρτία τυφλώνει τον άνθρωπο, και χωρίς το φως δεν μπορείς να διακρίνεις γύρω σου, πολύ δε περισσότερο δεν μπορείς να αξιολογήσεις σωστά τον εαυτό σου. Ένας πολύ πνευματικός αδελφός μού έλεγε, πως στις ψυχές που ο Χριστός τον έφερνε σ’ επαφή, τους μιλούσε για την αμαρτία. Αν διαπίστωναν το κακό, την αμαρτία μόνο στους άλλους και όχι στον εαυτό τους, τότε ήταν άσκοπο να προχωρήσει παρακάτω μιλώντας τους για τον σταυρό και για τη λύτρωση του Χριστού. Θυμάμαι μια γυναίκα, που είχε γίνει χριστιανή, και καυχιόταν γι’ αυτό, από Εβραία. Εν τω μεταξύ, το πόσο χριστιανή ήταν φαίνεται από το ότι άφησε τον άντρα της και τα παιδιά της και συζούσε μ’ έναν άλλο. Και όταν κάποια της συνέστησε να μετανοήσει, αυτή απορούσε και δεν έβλεπε, γιατί έπρεπε να το κάνει αυτό, αφού έμενε πιστή στο φίλο της. Πριν να γίνει μια καλή οικοδομή, προηγουμένως πρέπει να περάσει η μπουλντόζα και να τα σαρώσει όλα. Διαφορετικά τίποτα δε γίνεται. Πριν να γίνεις σοφός, πρέπει να ομολογήσεις την άγνοιά σου, να στρωθείς στη μελέτη, να συμβουλευτείς άλλους που γνωρίζουν και τότε ίσως, αν είναι η στόφα σου τέτοια, μπορείς να γίνεις. Πριν να γεμίσεις μια τσέπη με κάτι που αξίζει, πρέπει προηγουμένως να την αδειάσεις από το περιεχόμενό της. Πριν πας στον Χριστό για να ζητήσεις τη σωτηρία σου, πρέπει να αναγνωρίσεις, δεν φτάνει αυτό, πρέπει να ομολογήσεις, πως είσαι ένας άθλιος και αξιοθρήνητος αμαρτωλός, «που μέσα σου δεν κατοικεί τίποτα το αγαθό» (Ρωμαίους ζ΄18). Ο απόστολος Παύλος είχε αξιόλογα χαρτιά πριν πιστέψει. Τίτλους τιμητικούς. Η καταγωγή του από γνήσια ιουδαϊκή γενεαλογία. Οι σπουδές του στον Γαμαλιήλ. Η τοποθέτησή του μέσα στη μερίδα των Φαρισαίων, που ήταν το πιο εκλεκτό μέρος του Ισραήλ. Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΜΕ ΝΟΗΜΑ

Ίσως να ήταν και μέλος του συνεδρίου, και αν δεν ήταν είχε στενές σχέσεις με τους σοφούς που το απάρτιζαν. Και κάτι άλλο. Είχε και τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτη, που έκανε τον Ρωμαίο διοικητή των Φιλίππων ν’ απορήσει. Και όμως, όπως ο ίδιος ομολόγησε, τα πάντα εθεώρησε σκύβαλα όταν γνώρισε τον Χριστό και προκειμένου να κερδίσει το μεγαλείο Του (Φιλιππησίους γ΄4-10). Όλα αυτά βέβαια είναι ιστορίες του παρελθόντος. Τώρα που ο απόστολος Παύλος μιλά είναι κάτι το τόσο διαφορετικό από πριν. Τώρα πια είναι ένας απόστολος του Κυρίου, γνωστός και παραδεκτός από τους άλλους αποστόλους και από όλες τις εκκλησίες. Τώρα πια έχει γεμίσει όλες τις γωνιές της γης, σε ανατολή και δύση, με εκκλησίες ζωντανές και πυρακτωμένες, που τις τροφοδοτεί με γράμματα και απεσταλμένους κρατώντας τες στην αγιότατη πίστη του Χριστού. Τώρα πια, ήταν γνωστό, σε πόσες θυσίες είχε υποβληθεί, θυσίες απεριόριστες, που κανένας δεν τις αμφισβητούσε μα και κανένας δεν μπορούσε να τις φθάσει. Και όμως, παρά τα τόσα αναμφισβήτητα που έκανε για τον Κύριο, κανένα από αυτά δε βαραίνει στην εκτίμησή του και ομολογεί δημόσια ότι «είμαι ουδέν». Παράξενη, αλήθεια, ομολογία, ένας άνθρωπος με τόση δράση, τόσες αποκαλύψεις, τόση χρησιμοποίηση από τον Κύριο, να λέει «δεν είμαι τίποτα». Είναι ανάγκη να πούμε πως αυτό που λέει δεν το κάνει από μια έξαρση ταπεινοφροσύνης, που δεν θα είχε κανένα περιεχόμενο, μα ήταν κάτι που το πίστευε και το ζούσε. Είναι ανάγκη ακόμη να πούμε πως τα λόγια του αυτά δεν ήταν ένας τρόπος έκφρασης, ένα σχήμα λόγου. Ήταν μια πεποίθησή του, που κυριολεκτικά τη ζούσε. Κι ακόμη είναι ανάγκη να πούμε πως δεν το έκανε για παραδειγματισμό για τους άλλους, για να τον μιμηθούν. Όχι, ήταν κάτι που το πίστευε, το ζούσε, το απολάμβανε και το κατοχύρωνε με αποδείξεις, θέλοντας να βεβαιώσει τους άλλους για την αντικειμενικότητα αυτής της διαβεβαίωσης και έφερνε σαν επιχειρήματα πως «εδίωξε την εκκλησία», μια παλιά υπόθεση που είχε θαφτεί μέσα στη χάρη του Χριστού. 24

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

«Αν και ήμαι ουδέν»

Γεννιέται πολύ φυσικά μέσα μας το ερώτημα γιατί το έλεγε και το ξανάλεγε αυτό, ο κορυφαίος των αποστόλων; Πώς το δικαιολογούσε; Πίστευε πως είχε κάποιους λόγους να φέρεται μ’ αυτόν τον τρόπο.

Α)

Γιατί το πίστευε έτσι. Έτσι έβλεπε τον εαυτό του. Έτσι λογάριαζε το άτομό του. Έτσι βαθμολογούσε όλη του την πραγματικότητα.

Β)

Γιατί όλα όσα είχε γνωρίσει και όλα όσα είχε κάνει, δεν ήταν δικά του, αλλά έργο κάποιου άλλου, του Χριστού, που κατοικούσε μέσα του, και Εκείνος πραγματοποιούσε τα θαύματα, τις θυσίες, την τόση καρποφορία.

Γ)

Και κάτι άλλο, το πιο σημαντικό. Γιατί έτσι τον συνέφερε να πιστεύει και έτσι πίστευε. Ήθελε με κάθε τρόπο να κρατήσει τον εαυτό του επάνω σε μια θετική βάση. Έτσι, θα μπορούσε να προεξοφλήσει ανεμπόδιστα τη χάρη του Χριστού, αλλά και να αποφύγει την κάθε παγίδα του διαβόλου, που ξέρει να εκμεταλλεύεται την καύχηση της επιτυχίας, για να σπρώξει τον άνθρωπο στην υπερηφάνεια, που είναι η αμαρτία, και από το σημείο αυτό εύκολα να τον εξοντώσει, αποξενώνοντάς τον από τον Θεό.

Ο απόστολος Παύλος ήταν γνωστό, σε πόσες θυσίες είχε υποβληθεί, θυσίες απεριόριστες, που κανένας δεν τις αμφισβητούσε και μα κανένας δεν μπορούσε να τις φθάσει. Και όμως, παρά τα τόσα αναμφισβήτητα που έκανε για τον Κύριο, κανένα από αυτά δε βαραίνει στην εκτίμησή του και ομολογεί δημόσια ότι «είμαι ουδέν».

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

«Αν και ήμαι ουδέν»

Αυτό το τελευταίο τόσο πολύ το είχε καταλάβει. Του το είχε αποκαλύψει ο Θεός. Του είχε δώσει τον σκόλοπα, που καθημερινά τον ταπείνωνε με ένα τόσο οδυνηρό τρόπο. Αλλά σαν να μην του έφτανε αυτό, έλεγε και επαναλάμβανε, πως δεν ήταν παρά ένα τίποτα και ότι ήταν ο τελευταίος των χριστιανών. Αν του λέγαμε πως ο Θεός τα είχε συγχωρήσει όλα αυτά και τα είχε εξαφανίσει στα βάθη των θαλασσών, και πως ακόμα δεν ήταν σωστό να τα λέει και να επαναλαμβάνει, τότε αυτός θα μας έλεγε πως είχε συγκεκριμένους λόγους που παίρνει αυτή τη θέση.

Α)

Η επιτυχία, η καρποφορία, όταν είναι μεγάλη, μάλιστα είναι επικίνδυνο και ολισθηρό έδαφος, που δεν θα ήθελα να μείνω με κανένα τρόπο.

Β)

Βλέποντας τον εαυτό μου τιποτένιο και ανάξιο μπορώ να πλησιάσω με συμπάθεια και κατανόηση τον αμαρτωλό που ο Θεός φέρνει σιμά μας και να μην του φερθώ από μακριά ή από απόσταση, αλλά με ένα πνεύμα οικειότητας και συναλληλίας, αδελφοσύνης.

Γ)

Και ακόμη να βλέπω και να απολαμβάνω κάθε μέρα και κάθε ώρα, τη μεγάλη δόξα και χάρη του Θεού πάνω σ’ έναν άθλιο σαν και μένα. Εάν ο Μωυσής ήταν ανάγκη να μπει μέσα στο σχισμένο βράχο για να γνωρίσει ένα μέρος, πάντα κατ’ οικονομίαν, από τη δόξα του Θεού, για μας το σημείο μας είναι αυτό που ο απόστολος Παύλος συνειδητά και επίμονα φωνάζει «είμαι ουδέν». Είναι ένα προχωρημένο στάδιο διεργασίας του πνεύματος και αποκαλύψεων του Θεού, ώστε να φθάσει ο άνθρωπος να ομολογεί ότι είναι τίποτα. Ευχαριστώ τον Θεό που μου δίνει τη χάρη να μπορώ να πω κάτι ανάλογο σε μια τριπλή εκδοχή. «Δεν είμαι τίποτα» και το λέω και το πιστεύω σε κάθε στιγμή που ο διάβολος έρχεται με κολακευτικά και παγιδευτικά λόγια. Πόσα μυστήρια υπάρχουν στην πνευματική μας ζωή και πορεία. Όσο περισσότερο δουλεύει ο Θεός μέσα μας, και με μας στους άλλους, τόσο πιο μικρούς και τιποτένιους βλέπουμε τους εαυτούς μας και τόσο πιο μεγάλη την αγάπη και τη χάρη του Χριστού.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

Πιστεύετε στα

Θαύματα;

ΜΟΛ ΙΣ ΛΟΦ ΟΡΗΣ Ε

ΚΥΚ

Το διήγημα, η διήγηση είναι ένα δυνατό μέσο απόδοσης της αλήθειας, της πραγματικότητας που ζούμε καθημερινά. Ο γραπτός λόγος αποκτά μία ιδιαίτερη δύναμη, που αγγίζει και διεισδύει. Πρόκειται για μία συλλογή από πρωτότυπα διηγήματα, που φωτογραφίζουν σύγχρονα βιώματα, προβλήματα, αγωνίες ανθρώπινες, γνωστές, καθημερινές, με μία όμως ουσιαστική διαφορά. Στο βιβλίο αυτό υπάρχει απάντηση, προσφέρεται λύση. Και όταν η απάντηση είναι με το φως και την αλήθεια της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο, τότε είναι ένα πραγματικό θαύμα! Θα έλεγα ότι πρόκειται όχι για ένα βιβλίο με διηγήματα, αλλά ένα βιβλίο με θαύματα. Απλογραμμένο, κατανοητό, γεμάτο με «σκίτσα» και απεικονίσεις της ζωής μας, αλλά και της δύναμης της σωτηρίας του ζωντανού Ιησού Χριστού, που κάνει θαύματα, που μπορεί να μας κάνει να Πιστεύουμε στα Θαύματα!

ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΔΩΡΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΨΥΧΩΝ

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ ΒΙΒΛΙΑ ΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΛΕΜΕ

Ποιον αγαπάμε; Αυθόρμητα και πρόθυμα θα απαντούσαμε

όλοι. Τον Κύριο αγαπάμε. Θεωρούμε και την ερώτηση και την απάντηση εύκολη και απλή. Νομίζουμε πως είναι αυτονόητη. Αφού πάμε στην εκκλησία, αφού αγαπάμε τους αδελφούς, αφού ακούμε κηρύγματα, τον Κύριο θα αγαπάμε… ποιον άλλο; Άλλωστε είναι και οι αμαρτίες που μας συγχώρησε. Είναι και ο σταυρός, το αδικοχυμένο αίμα του Ιησού, που συγκινεί όλους μας. Επομένως, τον Ιησού αγαπάμε. Είναι πράγματι πολύ συγκινητικό πρόσωπο ο Ιησούς Χριστός. Αξίζει τον κόπο και δάκρυα να τρέξουν γι’ Αυτόν και ποιήματα να φτιάξουμε για το αίμα Του. 28

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

Ποιον αγαπάμε;

Όμως αν ήταν έτσι τα πράγματα, θα έπρεπε οπωσδήποτε αυτή η αγάπη μας να φαίνεται. Να ζούμε δηλαδή την αγάπη μας αυτή. Η μέρα μας, οι ώρες μας να κυλάνε μέσα σ’ αυτή την αγάπη, να γεμίζουν με την ατμόσφαιρα της υπακοής, της εξάρτησης, της παράδοσης στο θέλημά Του με αγάπη στο Πρόσωπό Του, στο νόμο Του, στο θέλημά Του, στην κυριότητά Του. Η αγάπη οδηγεί στην υποταγή, στην εκζήτηση του Προσώπου του Κυρίου, στην πρόθυμη εκτέλεση του νόμου της αγάπης Του. Με άλλα λόγια, όποιος αγαπάει τον Θεό, ζει για τον Θεό και όχι για τον εαυτό του. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, ίσως μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι δεν αγαπάμε τον Κύριο. Αντίθετα μπορούμε να πούμε αρκετά εύκολα ότι αγαπάμε τον εαυτό μας. Γιατί το λέμε αυτό; Διότι τα γνωρίσματα που θα ’πρεπε να ’χει η ζωή μας αν αγαπούσαμε τον Κύριο, τα έχει με την αγάπη μας για τον εαυτό μας. Και θέλουμε και τον Κύριο για τον εαυτό μας. Να μας βοηθάει, να μας ευλογεί, να μας διευκολύνει, να μας συγχωρεί. Υπηρέτης του εαυτού μας.

Η αγάπη οδηγεί στην υποταγή, στην εκζήτηση του Προσώπου του Κυρίου, στην πρόθυμη εκτέλεση του νόμου της αγάπης Του. Με άλλα λόγια, όποιος αγαπάει τον Θεό, ζει για τον Θεό και όχι για τον εαυτό του.

Εάν κοιτάξει κανείς τα κίνητρά μας, το περιεχόμενο της ψυχής μας, θα διαπιστώσει πόσο υπερβολικά αγαπάμε ακόμα τον εαυτό μας και θέλουμε όλους και όλα να στρέφονται γύρω από μας. Δεν πήγαμε στον Κύριο για να ζούμε για Κείνον, για τη δόξα Του, για τα σχέδιά Του. Δεν θέλουμε Αυτός να κυριαρχήσει πάνω μας, το θέλημά Του να εξουσιάζει τη ζωή μας, να μας απορροφήσει τελείως, «να μη ζούμε πλέον εμείς» (Γαλάτας β΄20), να μη ζούμε για τους εαυτούς μας, αλλά για Κείνον. Δεν μάθαμε να ζούμε για τη δόξα Του, να ζούμε για να αγιάζεται το όνομά Του με μας, να ζούμε αποκλειστικά για Κείνον και εμείς να σβήσουμε, να εξαφανιστούμε, να μη φροντίζουμε για τον εαυτό μας, για τα δικά μας. Καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη απόσταση υπάρχει ανάμεσα στο «αγαπώ τον Κύριο» και στο «θέλω τον Κύριο για τον εαυτό μου, για τα δικά μου». Το πρώτο λειτουργεί τελείως διαφορετικά από το δεύτερο. Το «αγαπώ τον Κύριο» ξεκινάει από το «μισώ τον εαυτό μου, μισώ τη ζωή μου και τα δικά μου, Του δίνω την ψυχή μου να Του ανήκει, να τη γεμίσει, Του παραδίνομαι να με ξοδέψει για τη δόξα Του». Χωρίς παΣεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Ποιον αγαπάμε;

ρεμβολές δικές μου, χωρίς αντίσταση της ζωντανής σάρκας, χωρίς τα δηλητήρια του εγωισμού μου, των επιθυμιών μου. Όταν όμως επιμένω να αγαπώ τον εαυτό μου, χωρίς να υποχωρώ καθόλου από τα δικά μου, τότε φυσικό είναι ότι στην ψυχή μου έχω μια κάλπικη αγάπη, για έναν Θεό, που στην ουσία είναι υπηρέτης του εγωισμού μου, των επιθυμιών μου, που να με βολεύει, να με βοηθάει, να μου εξασφαλίζει άνεση και προβολή, ταΐζοντας τον εγωισμό και τη φιλαυτία μου. Η κάθε μας μέρα, οι συζητήσεις μας, το περιεχόμενο της προσευχής μας, το περιεχόμενο της ψυχής μας, αποδεικνύουν ότι, ενώ πήγαμε στον Χριστό, συνεχίζουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να ζούμε για τα δικά μας. Δεν καταλάβαμε πως όσοι πηγαίνουν στον Θεό πηγαίνουν για Εκείνον, για τη δόξα Του, για τα σχέδιά Του, και όχι για τον εαυτό τους.

Δεν μπορεί να αγαπάμε τον Θεό και να μην αγαπάμε τη σταυρωμένη ζωή. Δεν μπορεί να αγαπάμε τον Θεό χωρίς να σηκώνουμε κάθε μέρα το σταυρό μας, χωρίς να νεκρώνουμε τον εαυτό μας. Δεν μπορεί να αγαπάμε τον Θεό χωρίς να αγαπάμε το θέλημά Του, χωρίς να λαχταράμε να αναλωθούμε για τη δόξα Του, χωρίς να θεωρούμε τιμή και καμάρι μας την κοινωνία των παθημάτων Του. Η κάθε μας μέρα, οι συζητήσεις μας, το περιεχόμενο της προσευχής μας, το περιεχόμενο της ψυχής μας, αποδεικνύουν ότι, ενώ πήγαμε στον Χριστό, συνεχίζουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να ζούμε για τα δικά μας. Δεν καταλάβαμε πως όσοι πηγαίνουν στον Θεό πηγαίνουν για Εκείνον, για τη δόξα Του, για τα σχέδιά Του, και όχι για τον εαυτό τους. «Δεν ζω εγώ πλέον» ομολογεί ο απόστολος Παύλος. Το γνήσιο στην πίστη αναγεννημένο παιδί του Θεού το θεωρεί δώρο ανεκτίμητο και τιμή μεγάλη το ότι μας λυτρώνει ο Κύριος από τον καταραμένο εαυτό μας, από το δράμα μας το εσωτερικό, που η αμαρτία γεννοβόλησε και καλλιέργησε μέσα μας. Ποιον αγαπάμε ακόμα πραγματικά, όταν αγαπάμε και προκρίνουμε τη βολή μας, την ξεκούρασή μας, την τακτοποίησή μας; Αγαπάμε τη γνώμη μας, αγαπάμε τα είδωλά μας, που τα λατρεύουμε ακόμα και περιμένουμε από αυτά ειρήνη καρδιάς και δύναμη και απαντήσεις… Αγαπάμε την προβολή μας. Μέσα στις εκκλησίες με το μανδύα του έργου της σωτηρίας των ψυχών και της δημιουργίας μεγάλων ακροατηρίων είναι καλυμμένη η προβολή μας και η αλαζονεία μας. Αγαπάμε

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

Ποιον αγαπάμε;

όλα όσα μας ευχαριστούν, μας διασκεδάζουν. Αγαπάμε τις ποικιλίες. Αγαπάμε την άνεση, την ευρυχωρία. Άρα αγαπάμε τον εαυτό μας. Λέμε ότι αγαπάμε τον Κύριο, όμως η μέρα μας, το περιεχόμενο της ψυχής μας, της προσευχής μας αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο. Και είναι τρομερό σε συνέπειες και προεκτάσεις το να ζούμε ακόμα για τον εαυτό μας. «Εάν επικαλήσθε Πατέρα τον κρίνοντα απροσωπολήπτως κατά το έργον εκάστου, διάγετε μετά φόβου τον καιρόν της παροικίας σας, εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου» (Α΄Πέτρου α΄17-19). Μεγάλη υπόθεση η λύτρωσή μας από την αμαρτία που κατοικεί μέσα μας. Το άγιο αίμα του Ιησού Χριστού του αναμάρτητου έτρεξε στο σταυρό του Γολγοθά και εμείς που «γευθήκαμε ότι είναι αγαθός ο Κύριος» συνεχίζουμε και αγαπάμε τα σκουπίδια του κόσμου της αμαρτίας γύρω μας, τα δηλητήρια του εγωισμού και της αλαζονείας της αμαρτωλής καρδιάς μας, αγαπάμε τον εαυτό μας και ζούμε γι’ αυτόν. Σκέφτομαι πόσο δύσκολο θα είναι εκείνη την ημέρα στο θρόνο της αγιότητάς Του, όταν θα ’χουμε μπροστά μας τις πληγές του Αρνίου, που παραδόθηκε στον άγριο θάνατο για τη λύτρωσή μας, να βρούμε απαντήσεις και να εξηγήσουμε γιατί επιλέξαμε να ξοδέψουμε έτσι τη ζωή που μας χάρισε εδώ κάτω στη Γη. Γιατί άλλα λέγαμε με το στόμα μας και άλλα έλεγε η καρδιά μας και τα έργα μας, η ζωή μας…. Θα πρέπει από τώρα να ψάξουμε να βρούμε τις απαντήσεις, αν υπάρχουν…

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»: ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ e-mail: ofragopoulos@gmail.com Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ

Όταν ζεις για τον Κύριο Ό

ταν φτάσεις να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν έχεις φόβους. Τι να φοβηθείς; Ο Κύριος είναι παρών, ζωντανός, φανερός στην κάθε σου μέρα, στο κάθε σου βήμα. Ο Κύριος σε γεμίζει, σε ζεσταίνει, σε δυναμώνει. Δεν υπάρχει άλλος στον ορίζοντά σου. Όταν φτάσεις να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν έχεις έγνοιες. Αναπαύεσαι στα σχέδιά Του. Αγαπάς το θέλημά Του. Δεν ζεις για τον εαυτό σου, δεν έχεις φροντίδες, μέριμνες. Έχεις Εκείνον, που Τον λατρεύεις, και Εκείνος τα έχει αναλάβει όλα στα δυνατά, δικά Του χέρια τα θεϊκά. Όταν ζεις για τον Κύριο πραγματικά, δεν έχεις εχθρούς. Αλλά ούτε και φίλους. Τι να τους κάνεις; Πού να τους βρεις; Όταν ζεις για τον Κύριο, δεν κοιτάζεις γύρω σου, ούτε σε απασχολεί τι υπάρχει γύρω σου. Άγρια μάτια… κουβέντες προσβλητικές… διαθέσεις κακές… Αλλά και οι κολακείες, τα παλαμάκια, οι αριθμοί, οι οπαδοί, τα συγχαρητήρια…, δεν σου λένε τίποτα πια, γιατί εσύ έχεις τον Κύριο και έχεις τα πάντα μέσα σ’ Αυτόν! 32

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

Όταν ζεις για τον Κύριο

Όταν ζεις για τον Κύριο αποκλειστικά, δεν έχει κόντρες η ζωή σου. Ο Κύριος είναι το «θέλειν και το ενεργείν», ο Κύριος ανοίγει ή κλείνει. Και εσύ είσαι μέσα στο θέλημά Του, το οποίο αγαπάς και ακολουθείς πιστά. Ο Κύριος φροντίζει, προετοιμάζει το δρόμο, καθορίζει την πορεία, αναλαμβάνει να διαμορφώσει τις διαθέσεις, τις καταστάσεις, τις καρδιές. Όταν ζεις για τον Κύριο, δεν έχεις ξαφνιάσματα. Η σχέση με τον Κύριο είναι αρμονική, η επικοινωνία συνεχής και πάνω απ’ όλα υπάρχει αγάπη για το θέλημά Του. Ο Κύριος δεν αιφνιδιάζει, δεν παγιδεύει την ψυχή, δεν τρομάζει κανένα. Είναι γλυκός Κύριος, τρυφερός Θεός Πατέρας και μέσα σε μία τέτοια ατμόσφαιρα ζούνε οι δικοί Του, τα παιδιά Του. Όταν φτάσεις στο σημείο να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν έχεις ταραχή. Η ταραχή είναι γνώρισμα ζωντανού ανθρώπου, του σαρκικού. Όταν ζεις για τον Κύριο, για το θέλημά Του, την αγάπη Του, για Κείνον και όχι για τον εαυτό σου, τα δικά σου, είσαι αμέριμνος, χαμογελαστός. «Αυτός φροντίζει περί ημών» (Α’ Πέτρου ε’ 7). Και εφησυχάζεις στην αγάπη Του, στη σοφία Του, στη δύναμή Του. Όταν υπάρχεις σε τούτη τη ζωή μόνο για τον Κύριο, δεν έχεις ανησυχίες. Γιατί να ανησυχείς, για ποιο θέμα να ανησυχείς; Είναι όλα στα χέρια Του, είναι λυμένα, είναι το θέλημά Του, που εσύ το αγαπάς, το λατρεύεις. Λες «γενηθήτω το θέλημά Σου» και είναι γεμάτη η ψυχή σου μ’ αυτό. Δεν υπάρχουν περιθώρια ανησυχίας. Όταν φτάσεις να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν ζεις για κανέναν άλλον, πολύ δε περισσότερο για τον εαυτό σου. Νιώθεις αποκομμένος και ξένος προς κάθε τι ανθρώπινο. Δεν υπόκεισαι στα ανθρώπινα. Είσαι προέκταση του εαυτού Του, είσαι «κοινωνός θείας φύσεως» (Β΄ Πέτρου α΄4). Όταν μάθεις να ζεις για τον Κύριο, δεν αιτιάσαι ανθρώπους για όσα συμβαίνουν γύρω σου. Ακούς λόγια, κουβέντες, απειλές. Όμως για σένα δεν υπάρχουν όλα αυτά, ούτε φτάνουν στη ζωή σου, ούτε σε αγγίζουν. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει μόνο ο Κύριος. Δεν υπάρχουν άλλοι, δεν μπορούν άλλοι για όσους αποφάσισαν να Του ανήκουν ολοκληρωτικά. Όταν μάθεις να κοιτάζεις μόνο σ’ Αυτόν, είσαι βασιλιάς, άρχοντας. Θα περιμένεις μόνο από Αυτόν, θα ζεις γι’ Αυτόν και όχι για τα δικά σου. Δεν θα λείψει ποτέ το χαμόγελο από τα χείλη σου, το φως από το πρόσωπό σου. Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ

Όταν ζεις για τον Κύριο, είσαι έτοιμος να συναντήσεις τον Κύριό σου όποτε σε καλέσει κοντά Του. Δεν είναι θάνατος αυτό, είναι συνάντηση. «Επιθυμώ αναλύσαι και συν Χριστώ είναι» περιγράφει ο Απόστολος Παύλος, «διότι είναι πολύ πλέον καλύτερα» (Φιλιππησίους α’ 23). Αυτό όμως δεν γίνεται μόνο του, ούτε στα βαθιά γεράματα, ούτε την ώρα της αναχώρησης. Γίνεται από τώρα, από εδώ κάτω, όταν μάθεις να ζεις για τον Κύριο.

Όταν μάθεις να ζεις μόνο για τον Κύριο και όχι για τους ανθρώπους και τον εαυτό σου, τότε μονάχα θα χαμογελάς ακατάπαυστα και θα χαίρεσαι. Η δύναμη αυτής της ζωής είναι μεγάλη και μόνιμη.

Όταν φτάσεις να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν φταίνε πλέον οι άνθρωποι. Δεν αιτιάσαι ανθρώπους, δεν υπάρχουν καν άνθρωποι για σένα. Υπάρχει «ο ανοίγων και ουδείς κλείει», υπάρχει ο «δι’ ου τα πάντα εγένετο». Οι άνθρωποι κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά είναι μικροί και αδύναμοι χωρίς τον ζωντανό Ιησού Χριστό στη ζωή τους. «Τις λέγει τι και γίνεται χωρίς να πρστάξη αυτό ο Κύριος;» (Θρήνοι γ΄37). Επομένως, όταν ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν κοιτάζεις γύρω για να βρεις την αιτία ή την εξήγηση, αλλά κοιτάζεις κατευθείαν επάνω. Εκεί, στο Πρόσωπο του Κυρίου σου, τα βρίσκεις όλα, και πολλά περισσότερα απ’ όσα γυρεύεις. Όταν μάθεις να ζεις μόνο για τον Κύριο και όχι για τους ανθρώπους και τον εαυτό σου, τότε μονάχα θα χαμογελάς ακατάπαυστα και θα χαίρεσαι. Η δύναμη αυτής της ζωής είναι μεγάλη και μόνιμη. Ο Κύριος είναι απόλυτα υπεύθυνος, εξουσιάζει απόλυτα αυτή τη ζωή μας. Όταν το πιστέψουμε και το ζήσουμε αυτό, είναι πλούσια και δοξασμένη λύτρωση. «Αυτός δίδει ζωήν και πνοήν και τα πάντα, μέσα σ΄ Αυτόν ζούμε κινούμεθα και υπάρχουμε», (Πράξεις των Αποστόλων ιζ΄25,28). Θέλεις να δοξάσεις τον Κύριο; Μάθε να ζεις γι’ Αυτόν. Μόνο γι’ Αυτόν! Θέλεις να υπηρετήσεις τον Κύριο; Ξεκίνα από το να ζεις την κάθε σου μέρα αποβλέποντας και υπολογίζοντας μόνο σ’ Εκείνον!

Θέλεις να αγιασθεί το όνομά Του στη ζωή σου; Μάθε να ζεις την κάθε σου στιγμή για Κείνον, για το θέλημά Του, για τη δόξα Του, για τα σχέδιά Του! Έχει ανάγκη από χαρά και ειρήνη η ψυχή σου; Ζήσε για Κείνον! Διώξε από τον ορίζοντά σου κάθε σαρκική πρόσμειξη. Δεν υπάρχει άλλος, δεν αξίζει να ζεις για άλλον, δεν μπορεί άλλος να σου προσφέρει την ικανοποίηση, το χορτασμό, τη δύναμη. Μόνο Εκείνος! 34

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

ΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ

Σήμερα,

Πρέπει,

Να μείνω! (Λουκάς ι θ΄5)

ολλά τα παράξενα και ασυνήθιστα χαρακτηριστικά των ημερών μας. Οπωσδήποτε υπάρχει εξήγηση και ερμηνεία για το φέρσιμο των ανθρώπων, για τις επιλογές τους, για τον τρόπο που διαλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους. Η χαλαρή σχέση είναι πολύ βολική για πάρα πολλούς λόγους. Πρώτα από όλα είναι το θέμα των υποχρεώσεων και δεσμεύσεων. Μεγάλο το κόστος. Το να ανήκεις αποκλειστικά, να υπηρετείς αποκλειστικά, να ακολουθείς αποκλειστικά κάποιον ή κάποιους δεν είναι αυτό που θέλουν σήμερα οι άνθρωποι. Αντίθετα αυτό που αρέσει πολύ και έχει πέραση αλλά και ζήτηση είναι η χαλαρή σχέση με όλους και όλα. Να μπορούμε να εμπλουτίσουμε τη ζωή μας και με άλλους και άλλα νέα στοιχεία… Να είμαστε ανοιχτοί σε όσα ακούγονται και προσφέρονται γύρω… Υπάρχουν εξελίξεις, φρέσκιες ιδέες, νέα στοιχεία… Όταν είσαι δοσμένος αποκλειστικά σε κάποιον ή σε κάτι, δεν υπάρχει χώρος για όλα αυτά… και θα τα στερηθείς… Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Σήμερα, Πρέπει...

Ακόμα και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Χαλαρή σχέση όλων με όλους. Και το ζευγάρι μεταξύ τους, και με τα παιδιά τους και με τους συγγενείς και φίλους. Αυτές οι επιλογές των σύγχρονων ανθρώπων δείχνουν πόσο δεν θέλουν να ανήκουν αποκλειστικά και απόλυτα σε κανέναν και σε τίποτα, δεν θέλουν να δεσμεύονται ούτε να είναι υποχρεωμένοι σε κάποιον ή σε κάτι. Έτσι βλέπουμε με έκπληξη στην πολιτική το πράσινο να γίνεται κόκκινο, μετά μπλε, μετά πάλι πράσινο ή μαύρο… και δεν ξέρεις τι να σκεφτείς. Φίλοι απομακρύνονται, δεσμοί καταργούνται, αντιλήψεις μεταμορφώνονται. Βλέπουμε διευρύνσεις ή μετακινήσεις ιδεών, αλλοιώσεις σχέσεων και συσχετισμών. Έχει σημασία μεγάλη για τον Θεό η ανταπόκριση του ανθρώπου στο σήμερα, στο τώρα, στο πρέπει, στο «να μείνω» του Θεού. Ο Κύριος το ξεκαθαρίζει και το θέτει σαν όρο απαράβατο. Έτσι θέλω να Με λατρεύουν, αυτή τη σχέση θέλω Εγώ μαζί τους και εκείνοι μαζί Μου. Κάθε άλλη επινόηση ή πρόταση ανθρώπινη απορρίπτεται και είναι άκυρη.

Αυτά συμβαίνουν στη ζωή μας. Άλλος κύριος, άλλες δυνάμεις που ενεργούν, τελείως διαφορετικοί οι δρόμοι και οι στόχοι. Στην περιοχή της πίστης και της αγάπης του Θεού ισχύουν τελείως διαφορετικές αρχές, οι αρχές και οι νόμοι του Θεού. Εδώ ακριβώς βρίσκεται κάτι που πρέπει να σταθούμε. Πολλοί θέλουν να μεταφέρουν αυτά που ισχύουν στη ζωή των ανθρώπων του κόσμου της αμαρτίας μέσα στα άγια του Θεού. Προσπαθούν να τα εφαρμόσουν και να τα ζήσουν στη σχέση τους με τον Κύριο, κάτι που είναι αδύνατον και τελείως αναποτελεσματικό. Οι αρχές του Θεού είναι σταθερές, αναλλοίωτες, αδιαπραγμάτευτες, διαχρονικές, απόλυτα σταθερές. Είναι το άγιο και τέλειο θέλημα του Κυρίου, είναι ο τρόπος που «σκέπτεται» και ενεργεί ο Θεός. Δεν εξελίσσεται, δεν προσαρμόζεται, δεν εκσυγχρονίζεται. Είναι «ο αυτός χθες και σήμερον και εις τους αιώνας» (Εβραίους ιγ΄8). Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Στο περιστατικό της Καινής Διαθήκης με τον Ζακχαίο συναντάμε τρεις λέξεις, που τις περνάμε συνήθως κάπως αβασάνιστα, ενώ το μήνυμά τους είναι πολύ δυνατό και βαθύ και αποκαλυπτικό για τη φύση και το χαρακτήρα του Θεού. «Σήμερα, Πρέπει, να Μείνω εν τω οίκω σου», (Λουκάς ιθ΄5) Σήμερα, θα πει άμεσα, τώρα. Σήμερα θα πει όχι αύριο, θα πει χωρίς αναβολή, χωρίς περιθώρια χρόνου να το σκεφτείς, να το κουβεντιάσεις, να ρωτήσεις, να πάρεις πληροφορίες. Θαυμάζουμε και απορούμε. Τολμάει ο Κύριος και απευθύνεται στον σύγχρονο άνθρωπο με τη γεμάτη ζωή, που είναι φοβισμένος και καχύποπτος, που έχουν δει τόσα τα μάτια του, που θα πάρει και δεύτερη και τρίτη γνώμη – και καλά κάνει

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

...Να μείνω!

μερικές φορές – που δεν εμπιστεύεται ούτε φίλους, ούτε γονείς, ούτε συγγενείς… και του λέει «Σήμερα», και μάλιστα για μια τόσο σοβαρή υπόθεση, με προεκτάσεις αιώνιες; Πώς το κάνει αυτό ο Κύριος και πώς περιμένει να πετύχει κάτι μέσα από τέτοιους δρόμους, ειδικά στις μέρες μας; Πρέπει, θα πει είναι ανάγκη, είναι απαραίτητο, δεν μπορείς να κάνεις χωρίς αυτό, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος αν δεν το κάνεις. Πρέπει θα πει ότι επιβάλλεται, είναι κρίσιμο, είναι ζωτικό. Έχει κάπως το χρώμα εντολής, αν και δεν είναι εντολή. Είναι παρότρυνση, είναι συμβουλή αγάπης, την οποία όμως δεν πρέπει να προσπεράσεις, ούτε να αψηφήσεις, γιατί ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Στο «πρέπει» του Θεού βρίσκεται η σοφία Του και η αγάπη Του ενσωματωμένα. Όμως στις μέρες μας ακούγεται τόσο παράξενα εξωπραγματικό το «πρέπει» του Κυρίου, γιατί στις μέρες μας κάθε «πρέπει» πολεμιέται, εξοβελίζεται, τείνει να καταργηθεί. Δεν θέλουν οι άνθρωποι τα «πρέπει» που τους βαραίνουν, που δημιουργούν περιορισμούς και υποχρεώσεις. Τα μικρά παιδιά διαμαρτύρονται στους γονείς τους με τις φράσεις «με πιέζεις, με αγχώνεις», όταν κάνει την εμφάνισή του κάποιο πρέπει… Πώς τολμάει ο Κύριος να προσεγγίζει τον σύγχρονο άνθρωπο, τον θιασώτη της χαλαρής και ανέμελης ζωής με πρέπει, χωρίς περιθώρια συζήτησης ή διαπραγμάτευσης; Να μείνω, θα πει να κατοικήσω μόνιμα, να μπω στη ζωή σου, να συμμετέχω, να επηρεάζω βαθιά τη μέρα σου, την πορεία σου, τις εξελίξεις γύρω σου. «Να μείνω» σημαίνει συγκατοίκηση, να σου ανήκω και να μου ανήκεις, να μοιραζόμαστε τα ίδια πράγματα, να πορευόμαστε μαζί, να είμαστε αχώριστοι, να γίνουμε ένα! Στις μέρες μας, αν θα το μπορούσαν πολλά ζευγάρια, θα είχαν χωριστές κρεβατοκάμαρες και βέβαια ξεχωριστές ζωές. Μπορεί να μένουν μαζί, αλλά οι καρδιές τους και οι ζωές τους κατοικούν σε διαφορετικές διευθύνσεις, πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον. Ποιος είναι αυτός που θέλει να μείνει μαζί μου και μάλιστα σήμερα και τώρα και λέει ότι πρέπει; Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά, η μεγάλη επανάσταση, η θαυμαστή υπέρβαση που λέγεται Ιησούς Χριστός! Την εποχή των χαλαρών σχέσεων, της λατρείας της διεύρυνσης και των «αποστάσεων ασφαλείας» μεταξύ των ανθρώπων ο Ιησούς της Καινής Διαθήκης προσεγγίζει τον αμαρτωλό άνθρωπο και του λέει «σήμερα, πρέπει, να μείνω στο σπίτι σου». Ούτε αύριο ούτε μεθαύριο, ούτε να το κουβεντιάσεις, ούτε να πάρεις γνώμες, ούτε επισκέπτης, ούτε χαλαρή σχέση ανά-

Σήμερα, Πρέπει...

μεσα στους άλλους και τα άλλα ενδιαφέροντα της ζωής σου. Σήμερα, πρέπει, να μείνω. Γιατί το κάνει αυτό ο Κύριος; Και ένα εξίσου λογικό δεύτερο ερώτημα είναι, έχει πιθανότητες να πετύχει μία τέτοια προσέγγιση στις μέρες μας; Λογικά και φυσιολογικά ερωτήματα και απορίες. Υπάρχουν απαντήσεις, καθόλου δύσκολες ή δυσνόητες. Πρώτα απ’ όλα αυτός είναι ο τρόπος που προσεγγίζει ο Θεός τον άνθρωπο. Είναι ο δικός Του, θεϊκός τρόπος. Δεν τον συζητάει με κανένα. Δεν τον προσαρμόζει ανάλογα με τις εποχές, τις τάσεις, τα ισχύοντα ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτός είναι ο τρόπος, που γίνεται η επιλογή όσων είναι ειλικρινείς και έχουν γνήσια διάθεση να ακολουθήσουν τον Ιησού Χριστό και όλων των άλλων, που περιεργάζονται τη σωτηρία Του, την μελετούν, επανέρχονται ξανά και ξανά, αναβάλλουν, το ξανασκέφτονται, είναι δύσπιστοι, κάνουν μικρά, διστακτικά βήματα, παλινδρομούν. Υπάρχουν άνθρωποι, που είναι κατάλληλοι για τη Βασιλεία των Ουρανών και άλλοι, που είναι ακατάλληλοι. Δεν θα απλώσουν ποτέ το χέρι τους στην προσφορά του Ιησού Χριστού, δεν θα ταπεινωθούν, δεν θα μετανοήσουν. Θα κάνουν γύρους περιέργειας και αναποφασιστικότητας. Αυτός είναι ο τρόπος που θέλει ο Θεός να Τον αποδέχονται, να Τον ακολουθούν οι δικοί Του πιστοί. ‘Έχει σημασία μεγάλη για τον Θεό η ανταπόκριση του ανθρώπου στο σήμερα, στο τώρα, στο πρέπει, στο να μείνω του Θεού. Εμείς, που είμαστε προικισμένα, λογικά και ευφυή όντα μπορεί να σκεφτούμε και να εισηγηθούμε στον Θεό έναν άλλο τρόπο προσέγγισης, μία άλλη, εναλλακτική σχέση μαζί Του, που μας εξυπηρετεί καλύτερα… Ο Κύριος το ξεκαθαρίζει και το θέτει σαν όρο απαράβατο. Έτσι θέλω να Με λατρεύουν, αυτή τη σχέση θέλω Εγώ μαζί τους και εκείνοι μαζί Μου. Κάθε άλλη επινόηση ή πρόταση ανθρώπινη απορρίπτεται και είναι άκυρη. Υπάρχει μία ακόμα εξήγηση και είναι νομίζω η πιο λογική από όλες. Όταν διψάς και έχεις ανάγκη να πιεις νερό…, αυτός είναι ο τρόπος που πίνεις μόλις

...Να μείνω!

το βρεις. Ούτε συσκέψεις κάνεις, ούτε εργαστηριακή ανάλυση του νερού. Απλώνεις το χέρι με ευγνωμοσύνη και πίνεις το νερό που σου προσφέρεται, γιατί το νιώθεις ότι πεθαίνεις χωρίς αυτό. Ο άσωτος γιος, όταν συνήλθε στον εαυτό του και φωτίστηκε η διάνοιά του, είπε «χάνομαι από την πείνα, … θα γυρίσω στο σπίτι του Πατέρα μου», (Λουκάς ιε΄17-18). Μετά είναι και ο Καλός Μαργαρίτης, που είναι μόνος του μία περιουσία αμύθητη. Δεν κάνεις παζάρια για να τον αποκτήσεις, γιατί το βλέπεις ότι αξίζει να δώσεις τα πάντα, (Ματθαίος ιγ΄45-46), δεν χρονοτριβείς, δεν αναβάλλεις, δεν κάνεις δεύτερες, τρίτες σκέψεις… Αν δεν δεις έτσι τον Ιησού Χριστό, αν δεν Τον εκτιμήσεις έτσι, αν δεν αντιδράσεις έτσι στην πρόσκλησή Του, ποτέ δεν θα καταλάβεις γιατί καλεί τους ανθρώπους με τα λόγια «Σήμερα Πρέπει να Μείνω στην καρδιά σου». Και το περίεργο είναι ότι δεν θα καταλάβεις ποτέ γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ανταποκρίνονται πρόθυμα και άμεσα σ’ αυτή Του την πρόσκληση ακόμα και σήμερα, ενώ άλλοι προσπερνούν και απαξιώνουν την προσφορά της χάριτος του Θεού. Η στάση μας και η απάντησή μας στο «Σήμερα, Πρέπει, να Μείνω» του Ιησού Χριστού φανερώνει όχι μόνο το πώς βλέπουμε τη ζωή μας και τον κόσμο γύρω, αλλά το πώς αξιολογήσαμε και πόσο εκτιμήσαμε τον Ιησού Χριστό. Αυτό είναι που θα το πάρουμε μαζί μας αιώνια.

«Να μείνω», θα πει να κατοικήσω μόνιμα, να μπω στη ζωή σου, να συμμετέχω, να επηρεάζω βαθιά τη μέρα σου, την πορεία σου, τις εξελίξεις γύρω σου. «Να μείνω» σημαίνει συγκατοίκηση, να σου ανήκω και να μου ανήκεις, να μοιραζόμαστε τα ίδια πράγματα, να πορευόμαστε μαζί, να είμαστε αχώριστοι, να γίνουμε ένα!

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ Μεγάλη ποικιλία από καλογραμμένες

ΚΑΣΕΤΕΣ ΗΧΟΥ διάρκειας μίας ώρας με ομιλίες από την Αγία Γραφή να τις ακούτε - να τις χαρίσετε Γράψτε μας πόσες θέλετε να σας τις στείλουμε ταχυδρομικώς ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ» Ταχ. Θυρίς 50438, ΤΚ 141 10 Ν. Ηράκλειο - HELLAS Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ

2011 μ.Χ. Είναι έτοιμα και κυκλοφορούν

Με καθαρά χριστιανικό περιεχόμενο Γραμμένο απλά - Διαβάζεται ευχάριστα Χωρίς δογματικά χρώματα και αποχρώσεις Συστήστε το πρόθυμα - Χαρίστε το με προσευχή ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ - ΕΔΑΦΙΑ - ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ - ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΡΟΦΗ: ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ - ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΜΗΝ ΑΡΓΗΣΕΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΑΣ, ΤΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΕΞΑΝΤΛΟΥΝΤΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ 40 40

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

1981 - 2011

31 Χρόνια Ημερολόγια

Λ ΟΓΙΑ Ζ ΩΗΣ

31 χρόνια στην υπηρεσία της Αλήθειας και της Αγάπης του Θεού για τη Σωτηρία Αθάνατων Ψυχών.

Θαυμάσιο Δώρο! Θαυμάσιο Μέσο Ευαγγελισμού των Ψυχών!

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΕ ΔΥΟ ΤΥΠΟΥΣ: Τοίχου κρεμαστό Βιβλιαράκι - τσέπης

΄Άμεσες παραγγελίες: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»: ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ ή στο e-mail: ofragopoulos@gmail.com 41

ΨΑΛΜΟΣ 131-134

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ»

ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ

Μου αρέσει πολύ να διαβάζω βιογραφίες

και τις προτιμώ από τα μυθιστορήματα. Ένας λόγος είναι ότι παρουσιάζουν τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Και με τις όποιες απαραίτητες επιφυλάξεις –την πραγματική βιογραφία καθενός μόνον ο Θεός την γνωρίζει– θεωρώ συναρπαστικό να κατανοώ έστω και λίγο τις συνθήκες και τις συγκυρίες στη ζωή κάποιου ανθρώπου και να παρακολουθώ τις επιλογές που έκανε. 42

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ» ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ

Ιδιαίτερα με συγκινούν οι βιογραφίες ανθρώπων του Θεού: ιεραποστόλων, αναμορφωτών, δασκάλων του Λόγου του Θεού. Καθώς διαβάζω για τις θυσίες, τους κόπους, τις αντιξοότητες που αντιμετώπισαν στο δρόμο τους, νιώθω να εμπνέομαι και να ενθαρρύνομαι, συχνά και να ελέγχομαι. Έχω παραδώσει τη ζωή μου εξ ολοκλήρου στον Κύριο, όπως αυτοί; Πόσο έχω βιώσει θλίψη και κακουχίες για το όνομα του Χριστού; Τολμώ να εμπιστευτώ τον Κύριο όμοια με εκείνους, όταν όλα είναι σκοτεινά και δεν φαίνεται φως πουθενά; Υπάρχει όμως και κάτι αρνητικό σε όλα αυτά. Διαβάζοντας όλα τα σπουδαία και μεγάλα, που οι άνθρωποι αυτοί έκαναν, υπάρχει ο κίνδυνος να καταφρονήσω τη διακονία που εμπιστεύτηκε ο Θεός σε εμένα προσωπικά. Μπορεί να είμαι μια φοιτήτρια, μια εργαζόμενη υπάλληλος, μια μητέρα με μικρά παιδιά, ή μια συνταξιούχος. Αυτά που έχω κάθε μέρα να κάνω δεν πρόκειται ποτέ να γραφούν σε βιβλίο. Δεν αξίζει καν να τα αναφέρω ως σπουδαία επιτεύγματα. Εκατομμύρια άλλες γυναίκες τα κάνουν κάθε μέρα. Μπαίνω λοιπόν στον πειρασμό να τα καταφρονήσω, σαν το δούλο στον οποίο ο Κύριος του εμπιστεύτηκε μόνο ένα τάλαντο, να τα θεωρήσω ασήμαντα και να αμελήσω να είμαι πιστή. «Κύριε, δεν υπερηφανεύθη η καρδία μου, ουδέ υψώθησαν οι οφθαλμοί μου» (εδ.1). Ο Ψαλμός 131 αποτελεί αντίδοτο για αυτόν τον κίνδυνο. Δεν χρειάζεται να φαντάζομαι ότι κάνω κάτι πολύ σπουδαίο. «Ουδέ περιπατώ εις πράγματα μεγάλα και υψηλότερα υπέρ εμέ». Δεν χρειάζεται να ψάχνω για το σπουδαίο, το ξεχωριστό, το κάτι διαφορετικό από τους άλλους. Πολλές φορές αυτό το επίμονο ψάξιμο να κάνω κάτι μεγάλο για τον Κύριο, έχει μέσα του εγωιστικά κίνητρα. Το έργο του καθενός το ορίζει ο ίδιος ο Κύριος και Εκείνος δίνει και τα απαραίτητα εφόδια. Χρειάζεται να ησυχάσω και να εμπιστευτώ ότι Εκείνος που μου έδωσε αυτά τα μικρά πράγματα να κάνω κάθε μέρα, μετράει την πιστότητα και όχι την ποσότητα.

Δεν χρειάζεται να ψάχνω για το σπουδαίο, το ξεχωριστό, το κάτι διαφορετικό από τους άλλους. Πολλές φορές αυτό το επίμονο ψάξιμο να κάνω κάτι μεγάλο για τον Κύριο, έχει μέσα του εγωιστικά κίνητρα. Το έργο του καθενός το ορίζει ο ίδιος ο Κύριος και Εκείνος δίνει και τα απαραίτητα εφόδια. Χρειάζεται να ησυχάσω και να εμπιστευτώ ότι Εκείνος που μου έδωσε αυτά τα μικρά πράγματα να κάνω κάθε μέρα, μετράει την πιστότητα και όχι την ποσότητα.

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ» ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ

Μέσα στην Αγία Γραφή υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, που ο Κύριος καλεί τους δούλους Του για κάτι ξεχωριστό. Στις περισσότερες από αυτές, ο Κύριος βρήκε ανθρώπους ενώ έκαναν το καθημερινό καθήκον τους. Ο Μωυσής κλήθηκε ενώ έβοσκε τα πρόβατα του πεθερού του, ο Ιωσήφ ενώ υπηρετούσε φυλακισμένους στη φυλακή, ο Γεδεών ενώ κοπάνιζε το σιτάρι, ο Σαμουήλ ενώ μικρό παιδί υπηρετούσε τον Ηλεί, ο Δαβίδ ενώ έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του, ο Εζεκίας ενώ όργωνε το χωράφι του, η Μαριάμ ενώ έκανε τις δουλειές του σπιτιού. Κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν ότι όταν τους κάλεσε είχαν ήδη θητεύσει σε ταπεινή υπηρεσία και ότι είχαν έντονη αίσθηση αναξιότητας για αυτό στο οποίο τους καλούσε. «Ιδού, ευλογείτε τον Κύριον, πάντες οι δούλοι του Κυρίου» (Ψαλμός 134/1). Είτε αυτά που μου δίνει ο Κύριος να κάνω κάθε μέρα είναι τετριμμένα και κοινά, είτε δύσκολα και μπερδεμένα, θέλω να τα κάνω κατενώπιόν Του, με τη δική του χάρη, με τη δική Του σοφία και δύναμη. Και με το πνεύμα δοξολογίας του Ψαλμού 134.

Μαρία Σιδέρη - Γκίκα Αγ. Παρασκευή

Μ Π ΛΟ Κ Α Λ Λ Η ΛΟ Γ ΡΑΦ Ι Α Σ Μ Ε Ε Δ ΑΦ Ι Α

Ζητήστε μας ΔΩΡΕΑΝ δείγματα

Ένα πρωτότυπο και αποτελεσματικό μέσο ευαγγελισμού των ψυχών. Γράφετε τα γράμματά σας, την αλληλογραφία σας, τις σημειώσεις σε χρωματιστό χαρτί (3 χρώματα), καλής ποιότητας με ένα μικρό εδάφιο και ένα σκίτσο στο επάνω μέρος.

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ

Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

ΜΕΡΟΣ ο

«Σκέψεις επί της επιστολής προς Ρωμαίους»

Κεφάλαιο β΄ 1-16

(Συνέχεια από το προηγούμενο)

άν έχουμε κατανοήσει τη ροή των σκέψεων του αποστόλου, ο οποίος δεν μιλάει σ’ αυτό το σημείο, όπως στο πρώτο κεφάλαιο, για το Ευαγγέλιο του Θεού περί του Υιού Του, αλλά παρουσιάζει τις αδιάλλακτες, δίκαιες αρχές και οδούς του Θεού απέναντι στους ανθρώπους, τότε δεν θα μας φανεί δύσκολο να κατανοήσουμε τις παρακάτω εξηγήσεις του. Ο δίκαιος Θεός, στον Οποίον δεν υπάρχει προσωποληψία, θ’ ανταποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα του «εν τη ημέρα εκείνη»: «εις μεν τους ζητούντας δι’ υπομονής έργου αγαθού δόξαν και τιμήν και αφθαρσίαν, ζωήν αιώνιον, εις δε τους φιλονείκους, και απειθούντας μεν εις την αλήθειαν, πειθομένους δε εις την αδικίαν, θέλει είσθαι θυμός και οργή, θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του εργαζομένου το κακόν, Ιουδαίου τε πρώτον και Έλληνος, δόξα δε και τιμή και ειρήνη εις πάντα τον εργαζόμενον το αγαθόν, Ιουδαίον τε πρώτον και Έλληνα.» (εδάφια 6-10). Αφού ο απόστολος κήρυξε στο πρώτο κεφάλαιο τη θαυμαστή αγγελία, ότι το Ευαγγέλιο «είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα, Ιουδαίον τε πρώτον και Έλληνα», θέτει τώρα εδώ, όπου πρόκειται για τον δίκαιο τρόπο ενέργειας του Θεού, κάθε άνθρωπο, πάλι πρώΣεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Η προς Ρωμαίους...

τον τον Ιουδαίο και μετά τον Έλληνα, μπροστά σ’ ένα «είτε – ή». Καθένας πρέπει ενώπιον του Θεού να φανερωθεί σύμφωνα με εκείνο το οποίο ήταν στην πορεία και την εσωτερική του κατάσταση εδώ κάτω. Όποιος ζητούσε με υπομονή σε κάθε έργο αγαθό δόξα και τιμή και αφθαρσία, λαβαίνει αιώνια ζωή. Όποιος απειθεί στην αλήθεια, πείθεται όμως στην αδικία, λαβαίνει θυμό και οργή. Το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει το πρώτο μόνον κάτω από την ενέργεια της χάριτος του Πνεύματος του Θεού, μάλιστα ότι η αναζήτηση όλων αυτών που αναφέρονται προϋποθέτει τη γνώση των αληθειών που μας αποκαλύπτει ο Ιησούς Χριστός, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση, η οποία δεν είναι το θέμα εδώ. Πρόκειται μόνο για την απεικόνιση των δίκαιων οδών του Θεού σε σχέση με τους ανθρώπους, όταν θέτει την ηθική κατάσταση, τη φρόνηση και τους στόχους του ανθρώπου ενώπιον του αγίου οφθαλμού Του. Παρόμοια λέει ο Κύριος στο κατά Ιωάννη ε΄29, ότι «οι πράξαντες τα αγαθά» θα βγουν από τους τάφους τους για την ανάσταση της ζωής, «οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως». Ας προσέξουμε επίσης τον τρόπο, με τον οποίο μιλάει εδώ ο απόστολος για την αιώνια ζωή. Όσοι αναζητούν με υπομονή σε έργα αγαθά δόξα και τιμή και αφθαρσία, λαβαίνουν στο τέλος της πορείας τους αιώνια ζωή, εισέρχονται σ’ αυτή τη ζωή. Η αιώνια ζωή εδώ δηλαδή δεν θεωρείται παρόν κτήμα του πιστού εν Χριστώ, αλλά τέρμα ή προορισμός μιας οδοιπορίας πιστής υπηρεσίας για τον Κύριο. Μ’ αυτή τη σημασία συναντάται και αλλού. Έτσι στο κατά Ματθαίον κε΄46 οι δίκαιοι απέρχονται στην αιώνια ζωή. Στον Τιμόθεο απευθύνεται νουθεσία, να επιλάβει την αιώνια ζωή. Στην επιστολή προς Τίτο μιλάει για την ελπίδα της αιώνιας ζωής. Ο ευαγγελιστής και απόστολος Ιωάννης αντίθετα μιλάει σχεδόν αποκλειστικά για την αιώνια ζωή με την πρώτη έννοια. Στην επιστολή μας υπάρχει ένα ενδιαφέρον σημείο, στο οποίο βρίσκουμε και τις δύο σημασίες συνδεδεμένες. Στο κεφάλαιο ς΄22,23 λέει λοιπόν ο απόστολος, ότι απελευθερωμένοι από την αμαρτία, έχουμε τον καρπό μας σε αγιασμό, το τέλος όμως αιώνια ζωή, και προσθέτει μετά: «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών». Κατέχοντας ήδη τώρα εν Χριστώ την αιώνια ζωή ως δώρο του Θεού, εισερχόμαστε στο τέλος της πορείας μας στην κανονική περιοχή της, στη δόξα. Τι χάρις! 46

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

...επιστολή

Στη συνέχεια αναπτύσσει ο απόστολος το ξεχωριστό μέγεθος της ευθύνης τού κάθε ανθρώπου. Αν και είναι όλοι υπεύθυνοι και η κρίση του Θεού σε κάθε περίπτωση θα είναι δίκαιη, το μέγεθος των προνομίων, που έχουν δοθεί, ορίζει το μέγεθος του χρέους. Υπήρχαν άνθρωποι χωρίς νόμο (οι ειδωλολάτρες) και κάποιοι υπό νόμο (οι Ιουδαίοι). Ο απόστολος απέδειξε ήδη ξεκάθαρα στο δεύτερο μισό του πρώτου κεφαλαίου, ότι οι πρώτοι ήταν ένοχοι. Γι’ αυτό «θέλουσι και απολεσθή χωρίς νόμου». Δεν υπάρχει διαφυγή γι’ αυτούς. Αλλά οι Ιουδαίοι, οι οποίοι βρίσκονταν υπό νόμο, οι οποίοι γνωρίζοντας το θέλημα του Θεού παρέβησαν συνειδητά τις εντολές Του, ήταν πολύ πιο ένοχοι από εκείνους. Γι’ αυτό «θέλουσι κριθή δια νόμου» (εδάφιο 12). Ειδικά η προνομιακή θέση τους ως μαρτυρία του Θεού μεταξύ των λαών της γης κατέστησε τα αμαρτήματά τους πολύ πιο μοιραία και αξιόποινα. Δεν είχε βλασφημηθεί το όνομα του Θεού εξ αιτίας τους μεταξύ των ειδωλολατρών; (εδάφιο 24) Μήπως θα έκλεινε ο Θεός τα μάτια Του μπροστά σε κακουργήματα, όπως αυτά που είχαν διαπράξει; Όχι, ειδικά αυτός ο νόμος, για τον οποίο είχαν τόση καύχηση, θα γινόταν κριτής τους. Εκείνη την ημέρα δηλαδή θα κριθεί καθένας σύμφωνα με την προσωπική του θέση και τα προνόμια, τα οποία είχε: ο ειδωλολάτρης ως μη έχων νόμο, ο Ιουδαίος ως υπό νόμο, ο κατ’ όνομα χριστιανός ως κάτοχος και πρεσβευτής των χριστιανικών αληθειών. Αλήθεια, ο Κριτής ολόκληρης της γης θα ενεργήσει σωστά. Κάθε στόμα θ’ αποστομωθεί, κάθε αντίρρηση θα παύσει. Ο Θεός ζητάει, όπως είπαμε, την πραγματικότητα. Αρέσκεται στην αλήθεια στο εσωτερικό του ανθρώπου. Γι’ αυτό «δεν είναι δίκαιοι παρά τω Θεώ οι ακροαταί του νόμου, αλλ’ οι εκτελεσταί του νόμου θέλουσι δικαιωθή» (εδάφιο 13). Κάθε επιφανειακή εμφάνιση είναι αντικείμενο απέχθειας ενώπιόν Του. Εκείνος αρέσκεται στην ειλικρίνεια. Εάν γι’ αυτό οι ειδωλολάτρες, οι οποίοι δεν είχαν νόμο, «πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου», τότε αυτοί ήταν πιο ευάρεστοι ενώπιον του Θεού παρά ένας Ιουδαίος, ο οποίος καυχιόταν για το νόμο και δεν φοβόταν να τον παραβεί. Καθώς το εκφράζει ο απόστολος, ήταν τότε «νόμος εις εαυτούς». Ακολουθώντας τις προειδοποιήσεις της συνείδησης, όσο ήταν διδαγμένοι, και έχοντας «τους λογισμούς να κατηγορούν και να απολογούνται μεταξύ αλλήλων», έδειχναν το έργο του νόμου γραμμένο στις καρδιές τους (εδάφια 14,15). Αν και δεν είχαν ακούσει Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Η προς Ρωμαίους...

ποτέ το νόμο, ήταν εκτελεστές του νόμου και αναγνωρίζονταν από τον Θεό ως τέτοιοι. Εδώ θέλουμε επίσης να προσέξουμε, ότι ο απόστολος δεν λέει, ότι δίδεται σε τέτοιους ειδωλολάτρες εκείνο, το οποίο παρουσιάζεται στο Εβραίους ι΄15,16, ως σημείο της νέας διαθήκης, την οποία ο Κύριος στο τέλος των ημερών θα συστήσει προς τον επίγειο λαό Του: «Θέλω δώσει τους νόμους μου εις τας καρδίας αυτών», και: «Τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον». Διαφορετικά θα βρισκόμασταν μπροστά σε μια μεγάλη αντίφαση. Όχι, δεν φαινόταν ο νόμος του Θεού γραμμένος στις καρδιές εκείνων των ειδωλολατρών, αλλά το έργο του νόμου. Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, πως ένας ειδωλολάτρης ένιωθε μέσα του την ευθύνη να τιμά τους γονείς του ή ν’ αγαπάει τον πλησίον του. Τότε ακολουθώντας αυτήν την υποχρέωση θα τηρούσε ασυνείδητα τις εντολές του Θεού και έτσι θα ήταν ευπρόσδεκτος ενώπιόν Του. Ένας τέτοιος ειδωλολάτρης ήταν, όπως είπαμε ήδη παραπάνω, με την αμάθεια και τυφλότητά του ενώπιον του Θεού πολύ πιο ευάρεστος παρά ένας απειθής Ιουδαίος, με όλη τη δήθεν γνώση του και όλα τα θρησκευτικά προνόμιά του. Αυτό όμως δεν υπονομεύει με κανέναν τρόπο τη σπουδαία αρχή, η οποία βρίσκεται στο εδάφιο 12, ότι όλοι όσοι αμάρτησαν χωρίς νόμο θ’ απολεσθούν χωρίς νόμο, και όλοι όσοι αμάρτησαν υπό νόμο θα κριθούν τότε δια νόμου. Η αυστηρότητα του νόμου θ’ αναλογεί στις προσωπικές πράξεις και στο βαθμό ευθύνης του καθενός ανθρώπου, είτε είναι ειδωλολάτρης είτε Ιουδαίος είτε κατ’ όνομα χριστιανός. Αλήθεια, αυτή είναι μια τρομακτική σκέψη για κάθε άνθρωπο, ο οποίος γνωρίζει το θέλημα του Θεού κι εν τούτοις ακολουθεί τις επιθυμίες της φύσης του ή τις σκέψεις της εγωιστικής, άπιστης καρδιάς του! Αυτή η κρίση θα εκτελεστεί εκείνη την ημέρα, «ότε θέλει κρίνει ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων διά του Ιησού Χριστού» (εδάφιο 16). Ο Θεός κρίνει και ελέγχει ήδη σήμερα μεμονωμένους ανθρώπους και ολόκληρους λαούς κατά τις οδούς της πρόβλεψης και διακυβέρνησής Του, αλλά κάποτε «θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον, και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν, είτε πονηρόν.» (Εκκλησιαστής ιβ΄14). Έρχεται κάποια μέρα, κατά την οποία ο Κύριος «θέλει φέρει εις το φως τα κρυπτά του σκότους, και θέλει φανερώσει τας βουλάς των καρδιών» (Α΄Κορινθίους δ΄5). 48

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

...επιστολή

Γι’ αυτήν την ημέρα μιλάει εδώ ο απόστολος, κι όταν μιλάει για την ακόλουθη κρίση του Θεού πάνω στον άνθρωπο, προσθέτει: «κατά το ευαγγέλιόν μου». Ο Παύλος μετέφερε το Ευαγγέλιο περί του Χριστού, του σταυρωμένου, αναστημένου και δοξασμένου στα δεξιά του Θεού Ανθρώπου, ο Οποίος έγινε για όλους τους πιστούς δικαιοσύνη, αγιότητα και λύτρωση. Εν όψει της θαυμαστής, σωτήριας χάριτος, η οποία αποκαλύφθηκε διά του Ιησού Χριστού, για να φέρει σωτηρία και ζωή σε όλους χωρίς διαφορά, η άγια οργή του Θεού, η οποία αποκαλύπτεται ήδη σήμερα απ’ ουρανού (κεφάλαιο α΄18), θα εκχυθεί πάνω σε όλους, όσοι αμάρτησαν και αμέλησαν την προσφερόμενη σ’ αυτούς μεγάλη σωτηρία. Ο Ίδιος ο Ιησούς, ο Οποίος τώρα ως Σωτήρας καλεί τον αμαρτωλό προς μετάνοια, θα φέρει στο φως ως ο «κριτής ζώντων και νεκρών» όλες τις κρυφές βουλές και οδούς των ανθρώπων, και καθένας θα λάβει «κατά τα πεπραγμένα διά του σώματος καθ’ ά έπραξεν, είτε αγαθόν είτε κακόν» (Β΄Κορινθίους ε΄10). Και όλα αυτά θα γίνουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, το οποίο είχε εμπιστευθεί στον Παύλο – «κατά το ευαγγέλιόν μου»! Τι καταστροφική απάντηση για τις ονειροπολήσεις και ανοησίες όλων εκείνων, οι οποίοι επικαλούνται το γεγονός, ότι ο Θεός είναι αγάπη, οι οποίοι αρνούνται την αιώνια κρίση και κηρύττουν την τελική σωτηρία όλων των ανθρώπων! Rudolf Brockhaus

Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ (Συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος)

Το Ακριβότερο Δώρο του Κόσμου Κάθε σελίδα του μικρού αυτού βιβλίου έχει μια ιστορία μαζί με σχόλια και σκέψεις για το μοναδικό Πρόσωπο που γεννήθηκε στον κόσμο μας Σωτήρας, Λυτρωτής και Κύριος, τον Ιησού Χριστό. • Απλό • Καλογραμμένο • Ευχάριστο • Διδακτικό

Κατάλληλο για όμορφο δώρο

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Β Ι Β Λ Ι ΚΟ Σ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ Αγαπητοί μας αναγνώστες, αγαπητοί μας φίλοι, μικροί και μεγάλοι, Είμαστε βέβαιοι ότι παρακολουθείτε με ενδιαφέρον τον Βιβλικό Διαγωνισμό, που εδώ και μήνες έχει ξεκινήσει στις σελίδες του περιοδικού μας ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ και που στόχο έχει να μας κάνει να γνωρίσουμε καλύτερα, βαθύτερα και σωστότερα τον Λόγο του Θεού, την Αγία μας Γραφή. Εκείνο που δεν γνωρίζετε είναι ότι στο τέλος του χρόνου του 2010, έχουμε να μοιράσουμε πολλά όμορφα και πρωτότυπα δώρα στους νικητές, που μας έστειλαν σωστές απαντήσεις, αλλά και σε όσους συμμετείχαν και μας έστειλαν τις απαντήσεις τους, έστω κι αν δεν ήταν όλες τελείως σωστές. Έχουμε όμορφους χειροποίητους σελιδοδείκτες, σαν αυτούς που βλέπετε στις εικόνες, και όμορφα διακοσμητικά μαξιλαράκια για το σπίτι σας, το δωμάτιό σας, που τα παραγγέλνουμε από το εξωτερικό, με τις λέξεις ΠΙΣΤΗ ΕΛΠΙΔΑ ΑΓΑΠΗ (FAITH HOPE LOVE). Εμείς δεν θα σας στείλουμε τις σωστές απαντήσεις από τις ερωτήσεις του 4ου (προηγούμενο τεύχος), 5ου (αυτό το τεύχος) και του 6ου (επόμενο τεύχος) Διαγωνισμού, δηλαδή μέχρι και το τεύχος Νοέμβριος - Δεκέμβριος που θα κυκλοφορήσει αρχές Δεκεμβρίου. Εσείς θα μας στείλετε όσες πιο πολλές απαντήσεις μπορείτε από τους διαγωνισμούς αυτούς ταχυδρομικώς στη διεύθυνση του περιοδικού: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ Ταχ. Θυρίς 50438 – 141 10 Ν. Ηράκλειο HELLAS και εμείς θα σας στείλουμε τα δώρα σας επιβραβεύοντας όχι μόνο τις σωστές απαντήσεις, αλλά και την πρόθυμη συμμετοχή σας! Σας περιμένουμε με αγωνία… ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

Β Ι Β Λ Ι ΚΟ Σ Δ Ι Α Γ Ω Ν Ι Σ Μ Ο Σ

Ερωτήσεις για τον

5 ο Β ι β λ ι κό Δ ι α γ ω ν ι σ μ ό 1. Ποιος αγανάκτησε για ένα σκουλήκι; 2. Ποιος είπε το «ετοιμάσατε την οδόν του Κυρίου;» 3. Ποιος έχτισε μια στήλη ως μνημείο, επειδή δεν είχε γιους να συνεχίσουν το όνομά του; 4. Τι έριξε ο Μωυσής στο νερό της Μαρά για να γίνει γλυκό; 5. Από τι υλικό ήταν φτιαγμένο το στήθος του αγάλματος στο όνειρο του Ναβουχοδονόσορ; 6. Σε ποια εκκλησία στην Αποκάλυψη είπε ο άγγελος «θα υποφέρεις θλίψη δέκα ημερών»; 7. Πόσους άντρες είχε μαζί του ο Γολιάθ όταν πήγε να συναντήσει τον Δαβίδ;

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Δύο ίδια φουστάνια. Ίδια; -

Άσε με, μπαμπά, θέλω να κοιμηθώ κι άλλο!

-Σηκωθείτε, που σας λέω, θα πάμε βόλτα. Η Ελίζα άνοιξε το ένα μάτι καχύποπτα, ενώ ή Ρόδη γύρισε απ’ την άλλη. Δεν την εντυπωσίαζαν οι βόλτες. Ο μπαμπάς κάθισε απελπισμένος στην άκρη του κρεβατιού. Δεν ήταν και τόσο επείγον να ξυπνήσουν τα κορίτσια, μια που είχαν αρχίσει οι καλοκαιρινές διακοπές, αλλά κόντευε έντεκα η ώρα και έπρεπε να σηκωθούν κάποια στιγμή. Αλλιώς θα πήγαινε όλο το πρόγραμμά τους πίσω. 52

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

Ελίζα και Ρόδη

Η μαμά έλειπε από το πρωί και η θεία Ευτυχία είχε πάρει άδεια, γι’ αυτό είχε πέσει στον μπαμπά ο δύσκολος ρόλος να πείσει τα δύο κοριτσάκια ότι θ’άξιζε τον κόπο να εγκαταλείψουν το πρωινό τους χουζούρεμα. Όμως χαμογέλασε στον εαυτό του. Θα τα κατάφερναν μια χαρά οι τρεις τους. Μετά από λίγη ώρα και πολλή προσπάθεια, τα κορίτσια ήταν στην κουζίνα και έτρωγαν το πρωινό τους. Η Ελίζα και η Ρόδη φόρεσαν τα δύο φουστάνια που τους είχε βγάλει η μαμά από την ντουλάπα από το προηγούμενο βράδυ, με λίγη βοήθεια από τον μπαμπά, φυσικά, γιατί ήταν μικρές ακόμα. Για διευκόλυνση, η μαμά τους είχε βγάλει δύο φουστάνια που είχαν το ίδιο ακριβώς σχέδιο. Για κάποιο λόγο, όλοι είχαν τη συνήθεια να κάνουν στην Ελίζα και στη Ρόδη ακριβώς τα ίδια δώρα, λες και ήταν δίδυμες. Η αλήθεια είναι ότι συνήθως δεν είχαν μεγάλο πρόβλημα να μοιράζουν τα πράγματά τους μεταξύ τους. Η Ρόδη έπαιρνε τα μπλε και η Ελίζα τα κόκκινα. Συνήθως λέω, βέβαια, γιατί καμιά φορά τύχαινε να βρεθεί στο δρόμο τους κάποιο αντικείμενο τόσο πολύτιμο, που άξιζε για χάρη του να ξεσπάσουν επικοί καβγάδες. Τέλος πάντων, στο θέμα των ρούχων ίσως δεν ήταν ό,τι πιο έξυπνο να τους δίνουν ολόιδια ρούχα, αλλά πάντως το είχαν συνηθίσει και τους άρεσε. Φόρεσαν λοιπόν τα φουστάνια, που ήταν κόκκινα καρώ με μικρά μπλε λουλουδάκια στο γιακά, κοιτάχτηκαν στον καθρέφτη, κοίταξαν η μία την άλλη και, κατευχαριστημένες, πήραν η κάθε μία από ένα χέρι του μπαμπά και βγήκαν για τη βόλτα. Η βόλτα στην ουσία ήταν ένα πέρασμα από διάφορες δουλειές του μπαμπά, όπως από το φωτοτυπάδικο, την τράπεζα, το ταχυδρομείο και τέτοια. Όπου πήγαιναν, και ιδιαίτερα αν συναντούσαν κάποιον γνωστό, ο μπαμπάς τον χαιρετούσε όλο περηφάνια. Οι συζητήσεις πήγαιναν κάπως έτσι: -Καλημέρα, τι κάνετε; -Εδώ, βγήκαμε βόλτα με τις κοπέλες, έλεγε ο μπαμπάς, για να τις κάνει να αισθανθούν λίγο πιο μεγάλες και σημαντικές. Οι «κοπέλες» μαζεύονταν προς τα πίσω από ντροπαλοσύνη, αλλά και επειδή λόγω εμπειρίας ήξεραν τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

-Α, τι ωραία! Πω πω, τι όμορφα κορίτσια… Και τι ωραία φουστανάκια! Εδώ ο τυχερός συνομιλητής του μπαμπά έριχνε μια-δυο μπερδεμένες ματιές στα εν λόγω φουστάνια, αλλά βλέποντας το λαμπερό χαμόγελο του μπαμπά, αποφάσιζε πως σίγουρα εκείνος κάτι παραπάνω θα ήξερε για τα παιδιά του, και συνέχιζε. -Σε ποια τάξη είσαι, χρυσό μου; Αυτό στην Ελίζα πάντα πήγαινε πρώτα, ως πιο μεγάλη και θαρρετή. Η Ελίζα αναστέναζε λιγάκι, πρώτον γιατί ήξερε ότι ο άλλος ούτε που θα άκουγε την απάντησή της, δεύτερον γιατί είχε βαρεθεί να λέει όλη την ώρα τι τάξη πάει και τρίτον γιατί ήταν λίγο ερώτηση-παγίδα, αφού το σχολείο είχε τελειώσει. -Στη Δευτέρα, είπε τελικά, διαλέγοντας την τάξη της ερχόμενης χρονιάς, μια που βιαζόταν κιόλας να μεγαλώσει. -Μπράβο, μπράβο! Κι εσύ; Η Ρόδη ντρεπόταν πολύ τους ξένους, αλλά αφού τα είχε καταφέρει τόσο θαυμάσια η αδερφή της, αποφάσιζε πως είχε κι αυτή ελπίδες. -Στο νήπιο, έλεγε με θάρρος. Η αλήθεια ήταν ότι είχε μόλις τελειώσει το νήπιο και από του χρόνου θα πήγαινε στο σχολείο, αλλά ούτε κι η ίδια το είχε καλοκαταλάβει ακόμα. -Μπράβο, μπράβο! Έλεγε ο άλλος πρωτότυπα, και συνέχιζε το δρόμο του. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που τους πόνεσαν τα πόδια και γουργούρισε το στομάχι τους, παρά το παγωτό που τις κέρασε ο μπαμπάς. Θα’χε γυρίσει κι η μαμά τώρα, φτάνει η βόλτα. Μπήκαν λοιπόν στο σπίτι, ο μπαμπάς λάμποντας από περηφάνια και τα κορίτσια όχι και τόσο λάμποντας, γιατί είχαν κουραστεί λιγάκι, αλλά πάντως κι αυτά καταχαρούμενα. Δεν τον είχαν και πολύ συχνά τον μπαμπά τους όλο δικό τους και έτσι σήμερα ήταν σα γιορτή. Η μαμά είχε μόλις φτάσει και ήταν στο δωμάτιό της και άλλαζε. Μόλις άκουσε φωνούλες, βγήκε τρέχοντας να τους προϋπαντήσει. Μέχρι που είδε τα κορίτσια και τα έχασε. 54

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

Δύο ίδια φουστάνια. Ίδια;

Φορούσαν εκείνα τα όμοια φουστάνια, ήταν αλήθεια, αυτά που η ίδια είχε απλώσει στην καρέκλα προσεκτικά χτες το βράδυ. Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Της Ελίζας το φουστάνι της ήταν λίγο στενό και της έφτανε μέχρι μία παλάμη πάνω από τα γόνατα. Φαινόταν σαν να το είχαν ράψει στα μέτρα της δύο χρόνια πριν και από τότε λείψανε τα λεφτά και δεν μπόρεσαν οι γονείς της να της αγοράσουν άλλο. Της Ρόδης της έκανε καλά το φουστάνι που φορούσε. Ίσως της ήταν λίγο μπόλικο, αλλά το βασικό του θέμα ήταν ότι έφτανε μέχρι το πάτωμα και σερνόταν καθώς περπατούσε. Έτσι όπως ήταν και μαυρισμένη, έμοιαζε με μικρή τσιγγάνα. -Τι έγινε εδώ; Ρώτησε η μαμά τον μπαμπά όταν κατάφερε να μιλήσει. Ήταν βέβαια φανερό τι είχε γίνει. Προς στιγμήν η Ελίζα και η Ρόδη, βλέποντας το δυστυχισμένο ύφος του μπαμπά, ένιωσαν τύψεις που δεν τον είχαν διορθώσει όταν φόρεσε το φουστάνι της μιας στην άλλη. Αλλά ήταν τόσο μεγάλος ο πειρασμός. Να μπουν για μια μέρα στην κυριολεξία η μια στα ρούχα της άλλης… Και εκτός αυτού, ήταν πολύ ευχαριστημένες η κάθε μία με το φουστάνι της. Η Ελίζα γενικώς ήθελε να φοράει τις φούστες της πιο ψηλά απ’ ό,τι ήταν το φυσιολογικό τους, γιατί νόμιζε ότι αυτό την έκανε να δείχνει μεγαλύτερη. Η Ρόδη, απ’ την άλλη, είχε πάντα την ανάγκη να κρύβεται μέσα στα ρούχα. Σκεφτόταν ότι εάν φορούσε μια φούστα αρκετά μακριά, μπορεί κανείς να μην την πρόσεχε. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και τα γέλια που έκαναν με αυτά τα φουστάνια ποτέ δεν τα ξέχασαν. Αλλά πίσω από αυτή την γκάφα του μπαμπά βρισκόταν ένα θέμα πολύ βαθύ. Μέχρι μεγάλες πάλευαν γι’ αυτό η Ελίζα και η Ρόδη, να καταλάβει η κάθε μία τη διαφορετικότητά της και να την αποδεχτεί. Ήταν λογικό να βλέπει η μια την άλλη και να θέλει να της μοιάσει. Όμως ο Θεός επίτηδες μας έχει φτιάξει όλους διαφορετικούς. Επειδή ο κάθε ένας μας είναι ικανός για κάτι, που ο άλλος δεν θα κατάφερνε ποτέ. Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Πολλές φορές μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν η Ελίζα και η Ρόδη ζήλεψαν η μια την άλλη, ή και ευχήθηκαν να ήταν όπως η άλλη. Στην πραγματικότητα όμως, ο χαρακτήρας και οι ικανότητες της μιας ήταν τόσο αταίριαστα στην άλλη, όσο τα δυο φουστάνια που είχαν φορέσει τότε ανάποδα: φαινόταν ολοκάθαρα ότι δεν ταίριαζαν. Μπορεί κάποιες φορές στη ζωή μας να λέμε «γιατί ο άλλος κι όχι εγώ;» ή «θα ήμουν πολύ πιο ευτυχισμένος αν είχα αυτό που έχει ο άλλος». Κι όμως, ο Θεός έχει φτιάξει με πολλή προσοχή και αγάπη το σχέδιό Του για τη ζωή καθενός μας. Συγκεκριμένα. Τόσο συγκεκριμένα, όσο ένα ρούχο που έχει ραφτεί ειδικά για μας και δεν θα ταίριαζε σε κανέναν άλλο. «Επειδή, εγώ γνωρίζω τις βουλές που βουλεύομαι για σας, λέει ο Κύριος, βουλές ειρήνης, και όχι κακού, για να Ιερεμίας 29:11 σας δώσω το προσδοκώμενο τέλος».

Ρ-Ε

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ

ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

ΑΝ ΔΩΡΕ ΟΣ Μ Ο ΤΟ 009 ΤΟΥ 2 Όλα τα τεύχη του περιοδικού ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ του 2009, δεμένα σε έναν πολύ όμορφο και περιποιημένο τόμο, για να τον έχετε στη βιβλιοθήκη σας, ώστε να ανατρέξετε σ’ αυτόν όποτε θέλετε ή χρειάζεστε. Περιλαμβάνει μεγάλη ποικιλία θεμάτων, όπως σοβαρές, βαθιές αναλύσεις σύγχρονων τάσεων και ρευμάτων, εσχατολογικά θέματα, ανάλυση της Αγίας Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες, χριστιανικό θέατρο, ποίηση. Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φίλους, αδελφούς, συνεργάτες, παιδιά, εγγόνια.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

από

το

1925

M πορείς να Ν ικήσεις τους Φ όβους σου! τους Φ όβους σου! M πορεις να Ν ικήσεις Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Ο φόβος Τ

ρομερό είναι το δράμα του σύγχρονου ανθρώπου. Αν και οι ανέσεις του πολιτισμού μας θα έπρεπε να έχουν απαλλάξει τη σκέψη του από ανησυχίες και φόβους, μπορούμε να πούμε, πως το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Η ζωή του είναι κατάμεστη από κάθε είδους φόβους, που δηλητηριάζουν τις μέρες του και τις νύχτες του, κάνοντάς τον δυστυχισμένο.

Τα πράγματα τελείως αλλάζουν από τη στιγμή που ο άνθρωπος θα γνωρίσει την αγάπη του Θεού και θα εμπιστευθεί απόλυτα σ’ Αυτόν. Τότε τα πάντα αναλαμβάνει ο Θεός και ο άνθρωπος ελεύθερος μπορεί να αναπαύεται στη γεμάτη στοργή αγκαλιά του Θεού. 58

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

Είναι τρομερή η κατάσταση του ανθρώπου, που τον δέρνουν οι φόβοι. Φόβοι για την υγεία μας, και κάθε πονάκι μεταβάλλεται σε εφιάλτη. Φόβος για την πολιτική κατάσταση και τις διεθνείς εξελίξεις. Φόβοι για τις σπουδές των παιδιών. Φόβοι από την εργασία για την προαγωγή. Φόβοι μη χάσουμε την κληρονομιά. Φόβοι… φόβοι… φόβοι… Και ο άνθρωπος αυτός δέρνεται μέσα στους φόβους του, τα νεύρα του σπάνε και πολλές φορές τα καταπραϋντικά δεν φτάνουν και χρειάζεται ψυχίατρος. Γιατί κάθε μέρα να φαρμακωνόμαστε από τόσους φόβους; Ποιος φταίει; Δεν μπορεί ο άνθρωπος να κάνει αλλιώς και καλά κάνει και φοβάται, εφόσον δεν έχει Θεό και μόνος του προσπαθεί. Είναι η αμοιβή της απιστίας του. Τα πράγματα τελείως αλλάζουν από τη στιγμή που ο άνθρωπος θα γνωρίσει την αγάπη του Θεού και θα εμπιστευθεί απόλυτα σ’ Αυτόν. Τότε τα πάντα αναλαμβάνει ο Θεός και ο άνθρωπος ελεύθερος μπορεί να αναπαύεται στη γεμάτη στοργή αγκαλιά του Θεού. Τότε θα μπορεί να πει μαζί με τον Δαβίδ: «Εκ πάντων των φόβων μου με ηλευθέρωσε» (Ψαλμός λδ΄ 4). Είναι μια τόσο θαυμαστή εμπειρία, που πρέπει να τη γνωρίσει κάθε μια ψυχή. Είναι τόσο απλό και τόσο εύκολο. Διαφορετικά, μέχρι να φύγουμε από τον κόσμο, θα μας μαστίζουν οι φόβοι και προπαντός ο φόβος του θανάτου και της κρίσης.

Στο κατάρτι (Παροιμίες κγ’ 34)

ια σκεφτείτε για λίγο την εικόνα. Φανταστείτε έναν άνθρωπο, που κοιμάται πάνω στην κορυφή του καταρτιού, και μάλιστα πλοίου της εποχής εκείνης, που σαν καρυδότσουφλο στεκόταν στον αφρό των κυμάτων. Τριγύρω λοιπόν η ανταριασμένη θάλασσα, που απειλεί να καταβροχθίσει ολόκληρο το πλοίο. Με δυσκολία μπορείς, καλά κρατημένος, να σταθείς στην κουβέρτα του πλοίου, και πάλι κινδυνεύεις. Και αυτός, ο κάποιος, που δεν αποκλείεται να είσαι και εσύ, κοιμάται πάνω στην κορφή του καταρτιού, που κλυδωνίζεται περισσότερο από κάθε άλλο μέρος του πλοίου. Δυστυχώς πολλοί είναι εκείνοι που βρίσκονται σε μια τόση ανόητη, μα και επικίνδυνη θέση. Ο κόσμος παρέρχεται και μοιάζει τόσο πολύ με μια ασταθή θάλασσα. Η αβεβαιότητα μας καλύπτει από όλες τις μεριές και οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται καθημερινά. Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να φύγουμε από τον κόσμο τούτο και να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ίδιο τον Θεό και δυστυχώς, ενώ το θέμα είναι τόσο σοβαρό, δεν αφυπνιζόμαστε και αφήνουμε τον εαυτό μας εκτεθειμένο, σαν να είμαστε ξαπλωμένοι πάνω στην κορυφή του καταρτιού. Αυτός που ξάπλωσε και κοιμάται πάνω στην κορυφή του καταρτιού, ξαφνικά θα ξυπνήσει, όταν θα βρεθεί μέσα στο παγωμένο νερό. Μα τότε ίσως θα είναι αργά. Κάτι τέτοιο δεν το ευχόμαστε για κανέναν.

Ο κόσμος παρέρχεται και μοιάζει τόσο πολύ με μια ασταθή θάλασσα. Η αβεβαιότητα μας καλύπτει από όλες τις μεριές. Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να φύγουμε από τον κόσμο τούτο και να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ίδιο τον Θεό και δυστυχώς, δεν αφυπνιζόμαστε και αφήνουμε τον εαυτό μας εκτεθειμένο, σαν να είμαστε ξαπλωμένοι πάνω στην κορυφή του καταρτιού.

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Ανατολή και Δύση Αλήθεια, τι είναι αυτή η ζωή μας; Ανοίγουμε

Η αποστολή του ανθρώπου δεν εξαντλείται με τη δημιουργία οικογένειας, ενός καλού ονόματος ή κάποιων προσφορών για το αγαθό του συνόλου. Η ζωή στον κόσμο τούτο αποβλέπει στο να γνωρίσουμε τον Θεό και την αγάπη Του, να μπούμε μέσα στο σχέδιό Του για τη σωτηρία μας. 60

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

κάποια μέρα τα μάτια μας στο φως, στον ήλιο, στις υποσχέσεις που μας περιβάλλουν, και από τότε χωρίς σταματημό ξεχυνόμαστε σε ένα σκληρό αγώνα, πρώτα να μάθουμε να βαδίζουμε, να διαβάζουμε ύστερα, να λύνουμε αλγεβρικές εξισώσεις αργότερα, αγώνας για την οικογένεια, αγώνας για την επικράτηση και την όσο το δυνατόν πρόοδό μας σε υψηλότερο επίπεδο. Ποτέ δεν αφήνουμε τα όπλα του αγώνα μας, αν και πολλές φορές νιώθουμε τόσο κουρασμένοι και απογοητευμένοι. Και όταν άλλοι αναλαμβάνουν το έργο να μας μεταφέρουν στην τελευταία μας κατοικία, κανείς δεν μπορεί να πει πως ο αγώνας μας βρήκε τη δίκαιη αμοιβή του. Μα γιατί; Η αποστολή του ανθρώπου δεν εξαντλείται με τη δημιουργία οικογένειας, ενός καλού ονόματος ή κάποιων προσφορών για το αγαθό του συνόλου. Η ζωή στον κόσμο τούτο αποβλέπει στο να γνωρίσουμε τον Θεό και την αγάπη Του, να μπούμε μέσα στο σχέδιό Του για τη σωτηρία μας και για τη δόξα μας κοντά Του και μέσα στο θέλημά Του. Εάν αυτό δεν γίνει και σπαταλήσουμε τη ζωή μας ολόκληρη μέσα στα μάταια του κόσμου τούτου, φυσικό είναι να νιώθουμε ανικανοποίητοι, πεινασμένοι και διψασμένοι και να αναρωτιόμαστε «γιατί ήρθαμε στον κόσμο αυτό;» Δεν έχει σημασία σε ποια ηλικία βρισκόμαστε. Κάποτε θα φθάσουμε κι εμείς στη δύση. Δεν πρέπει να περιμένουμε να φθάσουμε εκεί. Από τώρα πρέπει να ενδιαφερθούμε να γνωρίσουμε τον Θεό και την αγάπη Του.

Παγιδευμένοι στην αμαρτία μας Ό

ταν ήμαστε μικρά παιδιά, συνηθίζαμε να βάζουμε μικρές παγίδες, ιδίως όταν ήταν χειμώνας και τα χιόνα σκεπάζανε τη γύρω φύση, για να πιάσουμε μικρά και αδύνατα πουλάκια, τα οποία ζητούσαν λίγα ψιχουλάκια στις αυλές των σπιτιών μας, για να χορτάσουν την πείνα τους και να μην πεθάνουν μέσα στην παγωνιά. Τα καημένα, κάτω από το βάρος της πιεστικής ανάγκης, δεν μπορούσαν να προσέξουν το απλό, μα και με τόση πονηριά στημένο μηχάνημα, που σκοπό είχε να εκμεταλλευτεί την πείνα τους και να τους στερήσει πρώτα την ελευθερία τους και ύστερα και αυτήν την ίδια τη ζωή τους. Εμείς τότε, παιδιά χωρίς συναίσθηση, παρακολουθούσαμε το μεγάλο δράμα του μικρού πουλιού, που ξαφνικά διαπίστωνε πως είχε στερηθεί για πάντα την ελευθερία του και ήταν στο έλεος κάποιου παιδιού. Κι εμείς πολλές φορές λυγίζαμε, σαν ακούγαμε τη μικρή καρδούλα τους να χτυπάει τόσο ταραγμένα, και τα αφήναμε πάλι να πετάξουν, αφού τα περνούσαμε από μια τόσο τραγική εμπειρία. Δεν είναι και πολύ διαφορετική η τύχη και η μοίρα του ανθρώπου, από αυτήν του παγιδευμένου, όπως τουλάχιστον τη βλέπει ο Δαβίδ. Δυστυχώς κι εμείς πέσαμε σε μια τόσο μεγάλη παγίδα, στημένη από ένα μεγάλο τεχνίτη του κακού, μια παγίδα που, αν μέναμε, θα ήμασταν χαμένοι για πάντα. Ήταν η παγίδα της αμαρτίας. Πιστέψαμε στο δόλωμα, που τόσο επιπόλαια και ανόητα οι περισσότεροι το καταπίνουν, ότι ο Θεός δεν μας αγαπά, ότι η ζωή κοντά στον Θεό είναι σκλαβιά και στέρηση των αγαθών και πως μονάχα μακριά Του θα μπορούσαμε να ζήσουμε και να απολαύσουμε. Δεν ξέραμε πως όλα αυτά τα ψέματα, δεν ήταν παρά μια καλοστημένη παγίδα, για να καταντήσουμε κάποια μέρα δούλοι της αμαρτίας και των παθών, αιχμάλωτοι του εχθρού των ψυχών μας και χαμένοι για πάντα στο σκοτάδι και στην απώλεια, αφού τότε δεν θα μπορούσαμε να αξιωθούμε να δούμε του Θεού το Πρόσωπο.

«Η ψυχή ημών ελυτρώθη ως πτηνόν από της παγίδος των θηρευτών· η παγίς συνετρίβη, και ημείς ελυτρώθημεν.»

(Ψαλμός ρκδ’ 7)

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Επανάληψη Ό

ποιος πιστεύει πως οι καιροί μας είναι μοναδικοί και η ιστορία των ημερών μας πρωτόγνωρη, κάνει μεγάλο λάθος. Χιλιάδες οι αποδείξεις, πως και οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους είναι ίδιες και απαράλλακτες όπως και τότε, μα και η ιστορία επαναλαμβάνει το γνωστό, χιλιομελετημένο της περιεχόμενο.

Από τότε που έμεινε μόνος ο άνθρωπος, γιατί δεν πλάστηκε για να ’ναι μόνος αλλά έτσι θέλησε, ψάχνει, αναζητάει αυτό που έχασε, να αναπληρώσει. Τόσων χρόνων αγώνες και θυσίες έχουν αποδείξει και στον πιο κακόπιστο ερευνητή πως ικανοποίηση δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μόνο με την επιστροφή. Επιστροφή στον Θεό, στην αγάπη Του. Επιστροφή στην ταπείνωση, επιστροφή στο θέλημά Του. 62

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

Αντιγράφω μια είδηση σε πρόσφατη εφημερίδα και θα καταλάβετε «…βέρες, βραχιόλια, στολίδια γάμων, χρυσά δόντια, ακόμα και χρυσά νομίσματα, ενθύμια και παράσημα, όλα προσφέρονται από τους πολίτες του Ιράκ για τον αγώνα τους στον μακροχρόνιο πόλεμο της χώρας τους». Και δεν είναι η πρώτη φορά. Στη Γαλλία έγινε κάτι ανάλογο στα 1915 με το όνομα «εκστρατεία χρυσού» και στην Ιταλία το 1935 επί Μουσολίνι. Όμως η ιστορία αυτή έχει κι άλλο πιστό αντίγραφο. Στις σελίδες της Βίβλου μαθαίνουμε πως κάποτε ο λαός του Θεού πρόσφερε εθελοντικά τα χρυσαφικά του και τα πολύτιμα στολίδια του για να τα λιώσουν, να τα φτιάξουν θεό και να τον λατρέψουν (Έξοδος λβ’ 2-4). Η ίδια ιστορία. Τότε με τα χρυσοκέρατα μοσχάρια, σήμερα με τους πυραύλους Κρουζ και Πέρσινγκ και τα υπερηχητικά αεριωθούμενα. Καμιά διαφορά. Και τούτο γιατί η ανάγκη του ανθρώπου δεν άλλαξε, ούτε η αμαρτία του έπαυσε να υπάρχει. Και καταφεύγει στα ίδια, τα γνωστά συστήματα για να ξεδιψάσει, να νιώσει ασφάλεια, να βρει ειρήνη. Όμως η ιστορία δεν σταματάει εδώ. Θα υπάρξει κι άλλο ένα πρόσωπο, που θα ζητήσει ό,τι πολύτιμο έχει ο άνθρωπος να του προσφέρει. Όχι μόνο χρυσαφικά κι ασήμια, αλλά την ίδια του τη λατρεία και την ψυχή. Ο αντίχριστος θα απαιτήσει, και θα κερδίσει σε κάποια σημεία, την αναγνώριση όλου του κόσμου. Θα κλέψει τις καρδιές των δυστυχισμένων που θα τον πιστέψουν και θα τον αγκαλιάσουν.

Επανάληψη Από τότε που έμεινε μόνος ο άνθρωπος, γιατί δεν πλάστηκε για να ’ναι μόνος αλλά έτσι θέλησε, ψάχνει, αναζητάει αυτό που έχασε, να αναπληρώσει. Τόσων χρόνων αγώνες και θυσίες έχουν αποδείξει και στον πιο κακόπιστο ερευνητή πως ικανοποίηση δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μόνο με την επιστροφή. Επιστροφή στον Θεό, στην αγάπη Του. Επιστροφή στην ταπείνωση, επιστροφή στο θέλημά Του. Θα δούμε πολύ σκληρές μέρες ακόμα. Γιατί οι άνθρωποι διάλεξαν τη λογική τους και τον εγωισμό τους για οδηγό και θα θερίσουν. Και επειδή η ιστορία είναι κρίκοι γεγονότων και το ένα οδηγεί στο επόμενο, εύκολα καταλαβαίνουμε πως η ημέρα του Κυρίου πλησιάζει. Αυτό δημιουργεί θλίψη σε όσους γνωρίζουν και δεν σοβαρεύονται. Δημιουργεί όμως ανείπωτη χαρά στα γνήσια παιδιά του ουράνιου Πατέρα. Τις δυο αυτές μερίδες δεν τις έφτιαξε ο Θεός, αλλά οι άνθρωποι με τη στάση τους απέναντι στην αγάπη Του. Η ιστορία, τα γεγονότα, τα καθημερινά δράματα οδηγούν, φωνάζουν πως το τέλος πλησιάζει. Σε ποια μερίδα είσαι φίλε; Εσύ μόνος σου το ξέρεις.

από

το

1925

ΔΩΡΕ Ο ΤΟΜΑΝ ΤΟΥ 2 ΟΣ 00

Όλα τα τεύχη του περιοδικού ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ του 2009, δεμένα σε έναν πολύ όμορφο και περιποιημένο τόμο, με μεγάλη ποικιλία θεμάτων, όπως ανάλυση της Αγίας Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες. Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φίλους, αδελφούς, συνεργάτες, παιδιά, εγγόνια. Μπορείτε να μας παραγγείλετε όσα αντίτυπα θέλετε, να σας τα στείλουμε ταχυδρομικώς ΔΩΡΕΑΝ Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

Η ψυχή Η

ανθρωπότητα σήμερα καυχάται για τις θαυμαστές της επιτεύξεις, στη γη, στο φεγγάρι, στο διάστημα. Αλλά καμιά από αυτές τις επιτεύξεις δεν χάρισε την ειρήνη στον κόσμο. Ακόμη και στις στιγμές των μεγάλων εξάρσεων για τις κατακτήσεις μας αυτές, πάντοτε θυμόμαστε πως ο άνθρωπος είναι αθεράπευτα δέσμιος προβλημάτων. Τα προβλήματα της αμαρτίας, του πόνου, του θανάτου διαρκώς μας αγκαλιάζουν. Πριν μερικά χρόνια ο κόσμος πίστευε πως η επιστήμη θα έδινε απάντηση και λύση σε όλα τα προβλήματα της ζωής. Σήμερα αυτή η αντίληψη παραχώρησε τη θέση της σε μιαν άλλη, γεμάτη απελπισία. Η ανθρωπότητα προχωρεί από τη μια κρίση στην άλλη και οι επιστήμονες ομολογούν, πως δεν έχουν τον τρόπο να αντιδράσουν. 64

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

Τα προβλήματα της αμαρτίας, του πόνου, του θανάτου διαρκώς μας αγκαλιάζουν. Πριν μερικά χρόνια ο κόσμος πίστευε πως η επιστήμη θα έδινε απάντηση και λύση σε όλα τα προβλήματα της ζωής. Σήμερα αυτή η αντίληψη παραχώρησε τη θέση της σε μιαν άλλη, γεμάτη απελπισία. Η ανθρωπότητα προχωρεί από τη μια κρίση στην άλλη και οι επιστήμονες ομολογούν, πως δεν έχουν τον τρόπο να αντιδράσουν. Το ανθρώπινο μυαλό τώρα δουλεύει καλύτερα και βοηθείται από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Ο άνθρωπος δεν άλλαξε, μα ούτε και τα βασικά προβλήματά του. Δεν έχει βρει κάτι, που θα ξεριζώσει τις φυλετικές προκαταλήψεις από τις καρδιές, το μίσος, τα πάθη, τα δράματα. Ο άνθρωπος έχει ένα σώμα, που μπορεί η επιστήμη να το διαθρέψει. Έχει ακόμη έναν εγκέφαλο, που μπορεί η επιστήμη να τον μορφώσει. Μα έχει ακόμη και μια ψυχή, που λαχταράει τον Θεό, και, αν δεν αντιμετωπίσουμε και αυτή την ανάγκη, ο άνθρωπος κινδυνεύει να αφανιστεί. Μεγάλος αριθμός επιστημόνων έχει συνειδητοποιήσει σήμερα την αντίληψη, πως τα προβλήματα της ανθρωπότητας δεν θα μπορέσουν να λυθούν με μαθηματικές εξισώσεις ή με μηχανικούς τρόπους. Η λύση όλων αυτών των προβλημάτων βρίσκεται στη χριστιανική πίστη και αυτή αποτελεί το μόνο καταφύγιο ύστερα από το τεχνολογικό αδιέξοδο, στο οποίο περιπέσαμε. Ο Β. Μπράουν είπε πως «μόνο όταν ο Θεός κατοικήσει στις καρδιές των ανθρώπων, θα μπορέσει η ανθρωπότητα να αποφύγει την απειλή της διαστημικής εποχής μας».