WAT IK NIET HOOR, DAT ZIE IK WEL

IN DEZE RUBRIEK LATEN WE ERVARINGSDESKUNDIGEN

AAN HET WOORD. WANT WIE KAN BETER VERTELLEN WAT

HET HEBBEN VAN EEN HOORTOESTEL BETEKENT, DAN DE

DRAGER ZELF? FEMMIE GIJSEN HEEFT VAN JONGS AF AAN AL HOORTOESTELLEN EN DRAAGT ZE MET TROTS.

TEKST Liesbeth Immink BEELD Miranda Becker Hoff

“Ik ben opgegroeid op een boerderij, buitenaf, en in die tijd was het een vrij gangbare gedachte dat je de kleuterschool best kon overslaan. Mijn ouders brachten me daarom pas vanaf mijn zesde naar school en daar bleek al snel dat ik niet goed kon meekomen. Mijn oma woonde bij ons in en had al weleens gezegd dat ze vond dat ik slecht hoorde, maar omdat ik me op de boerderij prima kon redden werd er verder geen aandacht aan besteed. Na een onderzoek op school kreeg ik mijn eerste hoortoestel. Dat was een kastje met een draadje dat ik moest vastspelden op mijn hemd. Echt een rotding, als ik ging rennen zat het enorm in de weg.

Ik kan me niet meer precies herinneren of dat eerste toestel een wereld van verschil betekende voor me. Eén van mijn vriendinnetjes sprak heel duidelijk, dus als ik iets gemist had, kon ik ook altijd bij haar terecht. Wat ik me wel herinner, is dat ik op het schoolplein vaak in een hoekje stond, zodat ik goed overzicht had.

Spelen vond ik lastig en ik was tevreden met mijn plekje, al denk ik achteraf dat ik als kind veel heb gemist. Mijn ouders en de school hebben het er in die tijd wel over gehad om me naar een slechthorendenschool te laten gaan, maar vanwege de afstand was dat geen optie.

Toen ik een jaar of elf was kreeg ik voor het eerst twee oorhangers en ik merkte dat ik ineens veel meer kon registreren. Sindsdien is dat eigenlijk elke keer zo geweest als ik nieuwe hoortoestellen kreeg. Steeds hoorde ik weer meer of anders. Mijn man, Martien, is jarenlang audicien bij Tempel Optometrie & Audiologie geweest. Sinds mei is hij met pensioen, hij hamerde er altijd op dat ik om de vijf jaar nieuwe hoortoestellen nodig had. Zelf dacht ik vaak dat ik er nog wel even mee door kon, maar hij had uiteindelijk altijd gelijk: de techniek ontwikkelt zich razendsnel. De verstaanbaarheid is door de jaren heen veel beter geworden. Nu draag ik nog een Phonak Bolero, maar we zijn er samen al wel uit dat de Phonak Audéo Lumity mijn volgende set wordt. We zijn allebei fan van Phonak, die filtert de herrie op een mooie manier weg en zorgt voor een goed spraakverstaan.

Mijn gehoorverlies is in de loop der jaren geleidelijk aan erger geworden. Deels heeft dat ook met ouderdom te maken. Een moment waarop mijn slechthorendheid me echt onzeker maakte, is zo’n jaar of twintig geleden.

Ik werkte toen met mensen met een verstandelijke beperking en op een gegeven moment merkte ik dat ik de vergaderingen niet meer kon volgen. Ook op andere vlakken liep ik vast. Mijn leidinggevende zei toen tegen me: ‘Femmie, je hoeft niet meer bij de vergaderingen te zijn, het kost je zoveel energie’. Toen ik antwoordde dat ik er dan niet meer echt bij zou horen, zei ze: ‘Maar dat maakt toch niets uit?’ Het emotioneert me nog steeds als ik daaraan denk. Voor mij was het echt belangrijk om betrokken te zijn. Niets voelt zo alleen als ergens voor niets bijzitten. En ik heb altijd gedacht: ik bepaal zélf wel wat ik aankan. Wat ik niet hoor, dat zie ik wel. Gelukkig wees een audicien me toen op de mogelijkheid om soloapparatuur te gebruiken, een los microfoontje. Er ging een wereld voor me open en ik kon weer volop meedoen met vergaderen”.

Tip Van De Redactie

Het boek Gezien en gehoord van Sandra Ballij, Rob Beenders en Michael Graste ligt alweer een paar maanden in de winkel. Met het boek wilden de auteurs de lezers aan het denken zetten: hoe ga je om met hooruitdagingen op de werkvloer? Daarmee is het waardevolle lectuur voor zowel werknemers als werkgevers. Inspirerende getuigenissen, afgewisseld met informatieve hoofdstukken, maken duidelijk wat er nog allemaal mogelijk is op de werkvloer voor mensen die te maken hebben slechthorendheid, slechtziendheid, doofheid of blindheid. Een aanwinst in uw boekenkast!