MacFan – proefnummer

Proefnummer!

Nu in Blijdorp nu:creative group

www.nurotterdam.nl - www.nudigital.nl - www.nuamsterdam.nl

Redactioneel

tekst

Ferry Piekart

Dit is geen computerblad

R ‘Een computerblad, da’s niks voor mij’, zei een goede vriendin.

Ik keek naar haar eettafel, en zag daar een MacBook en een iPad mini op liggen. ‘Doelgroep’, schoot door mijn hoofd. Haar opmerking bevreemde me dan ook. Terwijl ik mijn wenkbrauwen fronste, trilde er iets in haar kontzak en haalde ze haar iPhone tevoorschijn, waar direct iets op gedaan moest worden.

‘En dit artikel dan, over fotografie?’, vroeg ik, onderwijl een opengeslagen MacFan omhoog houdend.

‘Oja, da’s wel leuk’, zei ze.

‘En dit stuk, over de iPad in de keuken?’

‘Hee? Dat wil ik even lezen!’, zei ze.

‘En hier een artikel waarin staat wat je oude MacBook nog waard is.’

‘Handig, ik wil al een tijdje een nieuwe!’, antwoordde ze.

Colofon

Ik vervloekte de computerbladen uit het verleden die hun best hadden gedaan om zo nerdy en geeky mogelijk te zijn. Waardoor mensen massaal denken dat een computerblad alleen bedoeld is voor contactgestoorde onmodieuze mannen die de hele dag met een soldeerbout in de hand bezig zijn om een printplaat te repareren. Alsof een computerblad alleen maar nuttig is als je een grijze pc-kast wil openschroeven om eigenhandig de processor te overklokken.

Onzin. MacFan is voor iedereen die een Mac, een iPad, een iPhone of een ander mooi Apple-apparaat gebruikt, en daar het meeste uit wil halen. Juist niet voor die solderende nerds. Het liefst zou ik dan ook ‘Dit is geen computerblad’ op de cover zetten. Want MacFan is geen computerblad. MacFan gaat over fotograferen, over films kijken en films maken, over Facebook en Twitter, over spelletjes spelen en werk voor elkaar krijgen. MacFan gaat niet over computers – maar wel over bijna alles waar een computer bij komt kijken.

En dat is tegenwoordig bijna alles.

d

MacFan redactie@macfan.nl, www.macfan.nl Hoofdredacteur Ferry Piekart Vormgeving Paul Bloemers, Cor Otte Corrector Quirijn Metz Redactie-assistent Paulien Kwakkel Medewerkers Jasper Bakker, Daleen Bloemers, Bart Boersma, Jan van Die, Renske de Greef, Hans Erik Hazelhorst, Albo Helm, Harry Hol, Natasja van Loon, Ben Melis, Gaston Melis, Ronald Meeus, Jack Nouws, Nadia Poeschmann, Dirk Schoofs, Lieve Smeulders, Pim Top, Michel van der Ven, Floris Vlasveld, Gerard Voshaar, Tonio van Vugt, Marijn van der Waa, Robin de Wever, Albert Zeeman Uitgever Void Media, Jan Evertsenplaats 10a, 3012 HN Rotterdam, tel 010 820 87 61, info@voidmedia.nl

Abonnementen FBW Kees Slagter 0348 431 393 administratie@macfan.nl Abonnementen kunnen elk nummer ingaan en worden automatisch verlengd. Opzeggingen moeten twee maanden vóór het verstrijken van de abonnementsperiode schriftelijk ingediend worden.

Je ontvangt hiervan altijd een bevestiging.

Marketing en sales Peter de Visser 06 50 433 790, peter@macfan.nl Druk Habo DaCosta, Vianen Verspreiding Nederland Betapress, Gilze 0161 45 78 00 Verspreiding België AMP/PVD, Brussel, 02 525 14 11 Het copyright op alle artikelen in dit blad berust bij Void Media.

Niets uit deze uitgave mag geheel of gedeeltelijk worden overgenomen of vermenigvuldigd, in welke vorm dan ook, dan na voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

ISSN 1383-2271

| 03

Inhoud

12 17

R De comeback van virtual reality

Heel wat mensen dachten dat de gekkigheid van virtual reality na de jaren 90 wel weer voorbij was. Mensen met enorme VR-helmen op hun hoofd, met een bijbehorende rugzak met daarin de computer... zeker vanaf het moment dat augmented reality zijn intrede deed op de iPhone, leek virtual reality een achterhaald verschijnsel. Maar VR-sceptici hebben te vroeg gejuicht.

Virtual reality is back!

22

Dromen over de Apple Watch Inmiddels weten we allemaal hoe de Apple Watch eruit ziet... maar wat kan je er straks mee? Wat maakt de Apple Watch een onmisbare aanvulling op je iPhone? Een paar MacFanredacteuren schoven het persbericht van Apple even ter zijde, en fantaseerden wat het slimme apparaatje aan de pols allemaal voor ons zou kunnen gaan betekenen.

Jelle Brandt Corstius: ‘Die MacBook moet wel tegen mijn manier van leven kunnen’ Hij is Rusland-kenner, presentator, maar vooral: reiziger. Zijn nieuwste boek beschrijft hoe te reizen in ‘moeilijke’ landen, maar bijna een half jaar geleden besloot hij zijn leven iets gemakkelijker te maken: hij kocht zijn eerste Mac.

25

iPhone nat?

Opnieuw nat maken!

Actrice, columniste en schrijfster Anna Drijver is veelvuldig op film en tv te zien, maar speelt ook in het theater. Haar meest recente rol op de planken is die van Susan in de toneelbewerking van de beroemde film Rain Man, in het kader van de Utrechtse Spelen.

MacFanofontmoet Het is een drama als je iPhone, iPad of iPod in het afwaswater (nog erger) in de wc-pot valt. Bijhaar een Mac dat ook erg, maar dat én ishaar trouwe MacBook en komt minder vaak voor. Dé oplossing na voorafgaand een onbedoeld bad, je van iPhone aaniséén apparaat nóg een keer nat maken. Maar dan met speciale chemide voorstellingen. caliën. MacFan liet een iPod touch goed nat maken door de brandweer, en probeerde het ding weer aan de praat te krijgen.

04 |

Anna Drijver: ‘Ik staar nog graag uit het raam’ Actrice en schrijfster Anna Drijver is veelvuldig in films en op tv te zien, maar speelt ook in het theater. We ontmoeten Anna en haar trouwe MacBook vlak voor een voorstelling van Rain Man.

34

50 Proefnummer met artikelen uit 2013 & 2014

Een bericht van mijn kamerplant In een tijd dat koelkasten, tandenborstels en gloeilampen allemaal kunnen communiceren met je iPhone of rechtstreeks met internet, sloot MacFan-hoofdredacteur Ferry Piekart ook maar eens een kamerplant aan. Voorzien van sensoren en bluetooth hebben Ferry en zijn plant vooral contact over water.

58

Iedereen een action figure van zichzelf

ACHTERGROND De comeback van virtual reality .............................................12 Dromen over de Apple Watch .................................................17 3D-scanning: Iedereen zijn eigen beeldje ...............................58 Beats me – Wat moet Apple met Beats? .................................63 WORKSHOP Maak je eigen e-tickets met FileMaker ....................................46 TESTS Google’s Mailbox ..................................................................27 Wek een natte iPhone weer tot leven .....................................25 Teken je verhaal met VideoScribe ...........................................29 iPhone 5s of 5c: een kwestie van gevoel .................................37 Wahoo Kickr: Alpe d’Huez beklimmen in de kelder ..................38 Vierkant de beste: fotoboeken met je vierkante kiekjes ............40 Parrot Flower Power: Een bericht van mijn kamerplant ............50 Transporter: Cloud-opslag zonder cloud ..................................57 iTrack Dock stáát ...................................................................67 INTERVIEWS Jelle Brandt Corstius: ‘Die MacBook moet tegen mijn manier van leven kunnen’........22 Anna Drijver: ‘Ik staar nog graag uit het raam’ ........................34 Jumbo ergert zich niet ...........................................................54

Ging je vroeger naar de fotograaf voor een mooi portret, nu is de tijd aangebroken dat je naar een 3D-winkel gaat voor een geprint beeldje van jezelf. Even stilzitten terwijl je wordt ingescand, en je verlaat met een action figure van jezelf de winkel. Of gaat het nog niet zo makkelijk?

Hou je van portobello’s?

Bij het migreren naar een nieuwe iPhone, vraagt Renske de Greef zich af waarom ze eigenlijk zo haar best doet om haar hele digitale verleden te bewaren. Inclusief berichtjes als ‘Ik ben een kwartiertje later’ en ‘Lust je portobello’s?’

RUBRIEKEN Colofon / Redactioneel ............................................................3 Update: Nieuwe ontwikkelingen ..............................................6 Mac & meer: Trends en gadgets ..............................................8 Ferry Piekart: Iedereen zijn bolletjestrui ..................................33 MacMagic: Tips en trucs ........................................................68 College: Antwoorden van CMM-trainers .................................70 Post: brieven van lezers .........................................................72 Nadia’s kiekjes ......................................................................73 AppGids OS X ........................................................................74 AppGids iOS ..........................................................................76 iBookGids .............................................................................78 MuziekGids ...........................................................................79 GameGids .............................................................................80 FilmGids ...............................................................................81 Renske de Greef: Hou je van portobello’s? ..............................82

82

| 05

tekst

Ferry Piekart

Na jaren van speculatie, hebben we eindelijk bevestigd gekregen dat-ie écht komt, en hebben we gezien hoe het ding eruit gaat zien. De Apple Watch. Klassieker dan menigeen wellicht had verwacht, maar uiterst stijlvol, en in verrassend veel uitvoeringen. Dat laatste staat haaks op hoe Apple tot op heden omging met iPods, iPhones en iPads: vooral Steve Jobs hanteerde een straf regime in het Apple-assortiment, waarbij een paar verschillende kleurtjes bij de iPod nano nog wel de grootste uitspatting waren. De Apple Watch komt in een duizelingwekkend aantal varianten: drie soorten (de Apple Watch, de Apple Watch Sport en de Apple Watch Edition), ieder in twee maten, met varianten in metaalkleur, en talloze opties voor bandjes (van leer tot metaal, in allerlei kleuren).

Waarvoor de Apple Watch écht handig is, moeten we nog ontdekken (en op pagina 15 t/m 17 dromen we daar alvast wat over), maar één ding weet de echte Apple-fan alvast wel: het wordt moeilijk kiezen, volgend jaar.

iCloud Drive heeft een rommelige start Eén van de nieuwe functies in OS X Yosemite, is iCloud Drive.

Wat je simpelweg zou kunnen duiden als Apples variant van Dropbox. Met iCloud Drive kun je bestanden in de cloud opslaan, en die bestanden zijn gewoon toegankelijk via de Finder. Handig, en eigenlijk werd het ook wel eens tijd dat Apple met zoiets kwam. Maar de start van iCloud Drive was verre van optimaal. Op het moment dat we dit schrijven, is Yosemite nog niet uitgebracht, maar iOS 8 wel. iCloud Drive zit wel in iOS 8, maar niet in oudere versies van OS X. Met als gevolg dat iedereen die na de update naar iOS 8 vrolijk iCloud Drive activeerde, op zijn Mac niet meer bij zijn bestanden kon. Een drama voor veel gebruikers.

Wrang was ook dat Apple al wèl een tool uitbracht waarmee Windowsgebruikers in iCloud Drive kunnen, maar

06| | 06

115

geen oplossing had voor OS X. Daarmee wordt ook meteen een uiterst zwakke plek van iCloud Drive zichtbaar: het werkt straks alleen met Yosemite. Een oudere Mac die niet geschikt is voor Yosemite, kan dus ook niet meedoen aan iCloud Drive. Dat doet afbreuk aan het hele idee van cloud-opslag. Vooral omdat het technisch natuurlijk best zou kunnen. Dropbox is ook voor veel (oudere) systemen beschikbaar; ter test probeerden we het eens uit, en installeerden moeiteloos Dropbox op een iBook met OS X Tiger.

Apple wijst wel eens kritisch op Google, en zegt dan trots: ‘Wij verdienen niet aan jouw gegevens; wij verdienen aan het verkopen van apparaten’. Nadeel daarvan is dat Apple zo graag nieuwe apparaten verkoopt dat het haar best doet om het gebruik van oudere machines te ontmoedigen.

En da’s een beetje jammer van een bedrijf dat zich voorstaat op gebruiksvriendelijkheid.

iPod classic legt ‘t loodje Het is gedaan met de laatste klikwieliPod... Apple stopt met de iPod classic. De iconische muziekspeler had eigenlijk nog maar één bestaansrecht, en dat was zijn harde schijf van 160 GB. Daar kon geen iOSapparaat aan tippen. Maar inmiddels komt de iPhone in de buurt. De iPhone 6 is al verkrijgbaar met 128 GB. Toegegeven: da’s een telefoon die je 899 euro kost (zonder abonnement). Qua opslag/prijs-verhouding was de iPod classic dan ook nog steeds ongeslagen, met een prijs van 250 euro. Toch stopt Apple ermee, en ergens is dat wel logisch. Met zijn klikwiel-bediening, oude dock-connector en harddisk paste de classic niet meer in het Apple-assortiment, dat tegenwoordig draait om multitouch, lightning connector en flash-geheugen. MacFan brengt in dit nummer een eerbetoon aan de iPod classic... zie pagina 42 en verder!

Update

Daar is-ie dan: De Apple Watch

R

iPhone 6 vliegt over de toonbank De iPhone 6 en de iPhone 6 Plus zijn de nieuwe iPhones van dit jaar. Apple maakt de telefoons een slagje groter: de 6 heeft een scherm van 4,7 inch, en de 6 Plus een scherm van zelfs 5,5 inch. Het lijkt een schot in de roos van Apple, want de eerste drie dagen gingen er al tien miljoen van over de toonbank... een absoluut record. Toch zijn er ook andere geluiden te horen; veel mensen vinden niet alleen de 6 Plus maar ook de 6 iets te groot... bediening van de telefoon met één hand is een stuk lastiger. Apple heeft in iOS 8 wel een functie toegevoegd die dit kan verzachten: door twee keer te tappen op de thuisknop, beweegt alles in beeld naar beneden, waardoor je opeens ook bij de knoppen bovenin kunt.

Maar dat voelt niet heel intuïtief. Voor mensen die hun iPhone graag met één hand bedienen, blijven de iPhone 5s en 5c verkrijgbaar. www.macfan.nl/iphone-6-niet-handzaam-genoeg

De echte revolutie: Apple Pay Misschien niet het meest sexy onderdeel van Tim Cooks keynote in september, maar het zou zomaar eens de grootste revolutie van Apple in de laatste jaren kunnen worden: Apple Pay. In de iPhone 6 en 6 Plus zit voor het eerst een NFC-chip (vergelijkbaar met de chip in je OV-chipkaart) die het mogelijk maakt om te betalen door simpelweg je iPhone even bij een betaalautomaat te houden. De vingerafdruk-sensor in de telefoon voorkomt misbruik door dieven. Apple heeft in Amerika een groot aantal winkels en restaurants zo ver gekregen om aan Apple Pay mee te doen, en ook de grote creditcard-maatschappijen doen mee. Daardoor zou Apple wel eens het eerste bedrijf kunnen worden dat betalen met je mobiel écht bij de grote massa laat aanslaan. Al zal het even duren voordat iedereen iPhone 6 heeft. En voorlopig is het ook alleen beschikbaar in Amerika. Maar de revolutie komt eraan...

Album U2 gratis voor iTunes-gebruikers Apple had een cadeautje voor de ruim 500 miljoen gebruikers van iTunes: het nieuwe album van U2, Songs of Innocence, kon tot en met 13 oktober gratis worden gedownload. Apple betaalde U2 ruim honderd miljoen om dat cadeautje te kunnen geven. Leuke geste, maar niet iedereen was er gelukkig mee. Om het album stante pede beschikbaar te maken voor alle iTunes-gebruikers, werd het simpelweg bij iedereen als een aankoop gemarkeerd.

Als je automatische downloads aan had staan, dan kreeg je U2’s nieuwe album prompt op elk apparaat binnen, of je dat nou wilde of niet. En een aangekocht album verwijderen is door iTunes in the Cloud nog best lastig. Een gegeven paard kijk je niet in de bek, maar een heel aantal iTunesgebruikers protesteerden toch. Apple kan nog wel eens stoïcijns zijn, maar reageerde ditmaal snel. Wie het album echt niet wil hebben, kan het via onderstaande link verwijderen. Ruilen voor iets anders is niet mogelijk... buy.itunes.apple.com/WebObjects/MZFinance.woa/wa/offerOptOut

07 115 || 07

tekst Gerard

Eames voor MacBooks

Voshaar

Veel MacBook-bezitters gebruiken hun laptop bij thuiskomst als een desktopcomputer. Hup, extern beeldscherm inpluggen, uitgebreid toetsenbord erbij en de Magic Trackpad aankoppelen. De MacBook houdt daarbij letterlijk zijn klep dicht dankzij de Closed Clamshell-modus. Tja, en als de MacBook dan toch die rol krijgt toebedeeld, dan kun je hem net zo goed verticaal wegzetten. Bijvoorbeeld in deze prachtige BookArc möd. Volgens fabrikant Twelve South is de dock geinspireerd op de Eames-fauteuil, je weet wel, die stoel uit de jaren 50 met een frame van gebogen multiplex. Dankzij twee verschillende siliconen inserts is de BookArc geschikt voor alle typen MacBooks, dus ook de MacBook Air. De standaard is leverbaar in de smaken berk, walnoot en espresso en kost 80 euro. twelvesouth.com

SnijTabletplank Toegegeven: tien jaar geleden zouden we in een deuk hebben gelegen bij de aanblik van deze niet-scharnierende laptop op een groentesnijplank, maar vandaag de dag vinden we de combinatie best charmant. De TabletTray van het Duitse Woody’s kan prima van pas komen wanneer je even een zwikje e-mails moet tikken aan de keukentafel. Het Apple-toetsenbordje heb je misschien nog wel ergens liggen en zo niet: Marktplaats staat er inmiddels vol mee. Niet verwonderlijk overigens. Veel iMac-bezitters laten het standaard toetsenbord in de verpakking zitten en kopen meteen het veel betere uitgebreide toetsenbord. Het typeplankje is wel een beetje prijzig: 80 euro. woodys-shop.de

Mac & meer

De stick van 1 miljoen

R

08 |

Usb-geheugensticks kun je werkelijk óveral inpluggen, behalve in een iPhone of iPad. Gek eigenlijk dat er nu pas een stick op de markt verschijnt die zowel een usb- als lightningstekkertje heeft. Handig om bestanden uit te wisselen tussen Mac, PC, iPhone of iPad als je even geen (snel) internet hebt, maar de iStick is ook te gebruiken als mediaplayer. De makers leveren er een app bij waarmee je films, foto’s en muziek meteen op je iDevice kunt afspelen. De lightning-connector is Apple approved, dus je hoeft niet bang te zijn dat de stick na een sneaky iOS-update geen contact meer maakt. Op Kickstarter was er afgelopen weken een ware run op de iStick. Het ziet ernaar uit dat fabrikant Hyper minstens het tienvoudige van het gevraagde investeringsbedrag van 100.000 dollar gaat ophalen. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met de flinke Kickstarter-kortingen op de uiteindelijke verkoopprijzen. Want de ‘winkelprijzen’ die Hyper hanteert, vinden we erg pittig. Het goedkoopste 8 GB-model kost maar liefst 95 euro en voor 32 GB moet je omgerekend 146 euro neertellen.

Je hebt gelukkig nog ruim de tijd om jezelf achter de oren te krabben: de iStick is leverbaar vanaf eind augustus. hypershop.com

113

Scheuren en delen Een fotootje delen of een liedje doorsturen is zo gebeurd, maar hoe vaak komt het niet voor dat je zit te klooien om iemand een groot bestand mee te geven?

Natuurlijk, je hebt Dropbox en WeTransfer, maar soms is het (voor de ontvanger) eenvoudiger om je data op een usb-stickje te zetten en dat mee te geven. Helemaal als je gebruikmaakt van Gigs 2 Go, een setje usb-sticks die gemaakt zijn van papierpulp. Zodra je er een nodig hebt, scheur je ’m gewoon af. Ofwel: tear and share, zoals de bedenkers zeggen. Een Gigs 2 Go-setje is niet groter dan een bankpas en bevat vier stickjes. Je kunt ze kopen in 1, 8 en 16 GB uitvoeringen voor respectievelijk 18, 30 en 52 euro. gigs2gousb.com

Vingerwijzing Nog even en al die losse afstandsbedieningen op je salontafel verdwijnen geruisloos in speciale apps voor je iPhone en iPad. Zou je denken. Want waarom zou je met je vingers over een glazen plaatje wrijven, als je je halve huishouden met een ring kunt besturen? Dat is althans de insteek van de Nod, een roestvrijstalen ring die via hand- en vingergebaren kan communiceren met netwerkapparatuur als iPhones, iPads, horloges, tv’s, lampen, computers en ja, ook met Google Glass. Je hoeft dus niet meer naar je iPhone te grijpen om het licht te dimmen, een muziekje op te zetten of de film op je smart-tv te pauzeren. Moet je ’m wel altijd aan je wijsvinger hebben hangen natuurlijk; weer of geen weer. Volgens Nod Labs is dat geen probleem: de ring is bestand tegen stof en vuil en akelig waterdicht (tot 50 meter onder de zeespiegel). Nadeel is dat je de Nod net zoals de iPhone elke dag moet opladen. De ring komt in het najaar beschikbaar, maar je kunt ’m nu al bestellen voor 110 euro. hellonod.com

Vuur, groene stroom

Rond, stoer, krachtig… en duur Bang & Olufsen houdt lekker zijn poot stijf als het gaat om de vorm en de prijs van zijn BeoPlay A9. De geluidsbox is nog steeds rond en het bedrijf peinst er niet over om ‘iets te doen’ aan de verkoopprijs van 1.999 euro. Sterker nog: B&O komt met een nieuwe, wat stoerdere versie: de Black Edition. Met zijn platte design en notenhouten jaren 50-poten oogt de zwarte BeoPlay als een fraai, vintage meubelstuk. Zelfs de achterkant is mooi. Net als zijn witte voorganger is de A9 voorzien van drie afzonderlijke versterkers om de woofer, twee middentonenluidsprekers en twee tweeters aan te sturen.

Met een swipe over de sensor aan de bovenzijde, zet je het geluid harder of zachter. Laat je je hand wat langer op de sensor rusten, dan schakelt de box het geluid uit. De BeoPlay ondersteunt streaming van muziek via AirPlay en Spotify Connect. Dat laatste betekent dat je de box rechtstreeks kunt aansturen via de Spotify-app op je iPhone, iPad of iPod touch.

Vergis je overigens niet in de maat. Met een diameter van zeventig centimeter is de A9 groter dan op de afbeelding lijkt.

De mannen van BioLite wisten een paar jaar geleden al te verbazen met hun CampStove: een ingenieuze ‘takjesbrander’ die je theewater aan de kook brengt en tegelijkertijd je iPhone oplaadt. Dat idee hebben de bedenkers nu uitgebreid tot een nieuwe, grotere BaseCamp Stove waarop je zowaar kunt barbecueën. Het type brandstof is hetzelfde gebleven: kleine takjes. Bij je eigen barbecue zou dat leiden tot 1,5 uur baktijd voor één schamele hamburger, maar de Stove gaat veel slimmer om met de energie uit de stookkamer. Het geheim van die efficiënte verbranding zit ’m in de ingebouwde ventilator die een constante luchtstroom door de Stove jaagt. Ondertussen levert het vuur met een één-tweetje via de stroomgenerator 5 watt op de usb-poort van de brander. Haal je net de laatste sparerib van het vuur en ben je vergeten de iPhone (of een ander apparaat) aan te koppelen? Geen probleem: het oranje power pack is uitgerust met een batterij die niet gebruikte energie opslaat voor later gebruik. Beetje jammer is dat de BioLite BaseCamp Stove pas ná de zomer beschikbaar komt.

De prijs kan zich meten met een goede Weber: omgerekend kost de brander 220 euro. biolitestove.com

beoplay.com

113 | 09

iPad-hoekjes Tja, en dan héb je het eindelijk voor elkaar dat je van jezelf een iPad Air of iPad mini met Retina-display mag aanschaffen, en dan komt de verkoper met suggesties om een hoes erbij te kopen. Alsof je een auto koopt en er meteen een tentzeil bijneemt om de glanzende lak te beschermen. Aan de andere kant: hoe behoed§ je zo’n naakte iPad voor een fatale val?

Het Amerikaanse Simple Innovations denkt the best of both worlds te hebben gevonden: plak gewoon vier transparante hoekjes op de iPad. De iCorners (ja, zo heten ze) zijn gemaakt van onbreekbaar polycarbonaat dat bestand is tegen een flinke val. Vandaar ook dat je dit materiaal ook terugvindt in helmen en veiligheidsbrillen. Het is de bedoeling dat je de iCorners met 3M-tape op je iPad plakt. Krijg je dat er ooit weer netjes af? Jazeker, zeggen de bedenkers, ze laten beslist geen lijmresten achter. Op voorwaarde dat de Kickstarter-geldkraan genoeg heeft opgeleverd, zijn de iPad-hoekjes te bestellen voor veetien euro. icorners.com

Standaard in de tas Je weet dat werken achter een laptop niet bijster ergonomisch verantwoord is, en toch doe je het! Soms kan het niet anders natuurlijk; je gaat immers niet met zo’n uit de kluiten gewassen desktop-stand op pad. Toch hoef je ook buitenshuis niet om een standaardje verlegen te zitten. De Prop Laptop Stand van Make Collaboration bestaat uit twee plastic onderdelen die gemakkelijk in je tas passen. In elkaar geklikt vormen ze een handige standaard voor je MacBook. Een mooi product dat overigens niet rechtstreeks is te bestellen bij Make Collaboration, maar wel bij online retailer Sampli (sampli.co.uk). De Prop kost daar nog geen twintig euro. makecollab.com

Jony, kijk eens naar Jimi Zei Steve Jobs niet ooit: ‘Design is how it works’?

Wat ons betreft mag Jony Ive deze woorden ter harte nemen als het gaat over de plaatsing van usb-poorten op de iMac. Je kunt met gemak een avondvullende film maken met mensen die zitten te klooien om een usb-kabel in te pluggen in een van de usb-poorten aan de achterzijde van de iMac. Totdat Jony zich bedenkt, kun je je heikele usb-leven wat vereenvoudigen met Jimi. Wie? Geen idee waarom het ding zo heet, maar hij zorgt in ieder geval voor een toegankelijke usb-poort aan de voorzijde van je iMac. Hoera! Minder hoera is dat Jimi uitsluitend geschikt is voor de recentere, dunne iMacs die sinds november 2012 zijn uitgebracht. De usb-verlenger kost nog geen vijftien euro. bluelounge.com

Het is maar zonnebrand Lastig, met de iPhone naar het strand. Want waar laat je het ding als je even een duik wilt nemen?

Vragen of je strandburen er op willen letten? Ingraven in het zand? Nou, doe maar niet. Je smartphone lijkt ons veiliger in de TanSafe, een opbergdoosje vermomd als een fles zonnebrandolie. En wie steelt er nu een fles zonnebrand? De TanSafe is waterdicht en is groot genoeg om naast een iPhone ook je sleutels, geld en bankpassen te herbergen. Ga je met het vliegtuig op vakantie?

Dan zul je je zonnebrandgeheim al snel moeten delen met de mensen van de doorgangscontrole omdat de TanSafe ogenschijnlijk meer dan 100 ml vloeistof bevat. Het slimme kluisje kost nog net geen tien euro. beachsafes.co.uk

10 |

113

Kleefkees Een iPhone met Spiderman-achtige kwaliteiten? Dat kan met deze ExtraVerso-cover. Dankzij een kunsthars van lijmspecialist 3M blijft de hoes op elk glad, niet-poreus oppervlak plakken. Ideaal dus voor in de keuken of auto, maar je kunt ’m natuurlijk ook op de rand van je iMac plakken.

Toch heeft de kleefhoes ook zijn beperkingen. Wanneer je de ExtraVerso in verticale positie plakt, kun je er niet op blindvaren dat hij er een uur later nog precies zo hangt. De makers zeggen op hun website dat je erop kunt vertrouwen dat de iPhone ‘enkele minuten’ blijft hangen op voorwaarde dat je vocht en stof geen kans geeft. Mmm. De ExtraVerso is verkrijgbaar in vele kleuren en nog meer designs, maar je kunt ook heel eenvoudig je eigen ontwerp uploaden. Voor de prijs maakt het niets uit; die blijft altijd 25 euro. extraverso.com

De bakassistent

Compacte speler We hebben ’m nog steeds, onze oude platenspeler uit de jaren 80 met de destijds populaire tangentiale arm. Het is alleen een bakbeest c.q. sta-in-de-weg als je hem niet gebruikt en bovendien heeft-ie geen usb om oude muziek met kraak en al te digitaliseren. We hechten namelijk grote waarde aan de extra tikken & ruis in de lp van Prince die veroorzaakt werd door een omgevallen glas port. Dat gezegd hebbende, is de USB Mini Turntable Capture & Player precies wat we zoeken. Lekker compact, 33 en 45 toeren en het ding draait op stroom die hij via de usb-poort krijgt. Brando levert er geen programma bij om je lp’s te digitaliseren, maar daar heb je sinds jaar en dag de gratis app Audacity voor. De platenspeler is uitgerust met twee tulp-poorten zodat je hem ook aan je (oude) stereo kunt koppelen. De Mini Turntable kost inclusief verzendkosten nog geen vijftig euro.

Volgens het Ierse bedrijf Adaptics gebruikt meer dan vijftig procent van de iPad-bezitters zijn tablet in de keuken. Op zich niet verwonderlijk: waarom zou je eindeloos door al je kookboeken gaan bladeren, terwijl je op de iPad binnen tien seconden een recept vindt met spinazie, rode pepers en chorizo? Toch is dat niet wat de Adaptics-ontwikkelaars voor ogen hadden. Om te beginnen richt het bedrijf richt zich volledig op brood en banket. Bij dat type recepten kun je je geen gooi- en smijtwerk permitteren. Exact afwegen dus. Drop is een combinatie van weegschaal en iPad-app die je niet alleen vertelt hoeveel iets weegt, maar ook alternatieven geeft als je een ingrediënt niet in huis hebt of de hoeveelheden naar rato aanpast als je bijvoorbeeld te weinig meel hebt. Volgens de makers stroomlijnt Drop het bakproces tot en met het moment dat de ovendeur opengaat. Enfin, dat moeten we dan maar op hun woord geloven, want het bedrijf laat op moment van schrijven erg weinig los over hun slimme weegschaal. Zeker is wel dat hij werkt met bluetooth 4.0, wat zou betekenen dat je voor de besturing minimaal een iPad 3 nodig hebt. getdrop.co

usb.brando.com

113 | 11 | 11

De comeback van virtual reality Plots weer springlevend met de Oculus Rift en Durovis Dive Er was een tijd dat iedereen zeker wist: een stedentripje Rome doe je in de toekomst gewoon achter je computer. Het Colosseum zou je thuis op de bank bekijken, met een VR-helm op. En toen kwam augmented reality... die de werkelijke wereld en de virtuele wereld liet versmelten. Virtual reality was in één klap hopeloos ouderwets.

Totdat een tiener in Californië de Oculus Rift uitvindt – een nieuw type VR-bril. In één klap is virtual reality terug in de spotlights. En weten we weer zeker: in de toekomst doe je een stedentripje Rome met een Oculus Rift op je hoofd. Harry Hol beschrijft de comeback van virtual reality. tekst Harry

Hol (ook te volgen op twitter @harryhol)

Het is 1994. Ik sta in de Jaarbeurs in Utrecht, in een rij waar nog net de vreemde elektronische klanken te horen zijn van Ad Vissers’ Brain Sessions. Dit is de jongerenbeurs Megafestatie, en deze hal is gewijd aan De Toekomst. Computers zijn al bijna gewoon, maar een nieuwe grote belofte dient zich aan. De toekomst is hier met virtual reality, en de wachttijd om zo’n futuristische helm een paar minuten te mogen dragen is meer dan drie kwartier.

De boeken van William Gibson, en met name Neuromancer, hebben mij voorbereid op wat ik kan verwachten. De schrijver die de term cyberspace heeft uitgevonden, vertelt in zijn romans over een volledige onderdompeling in een computer-gegenereerde hallucinatie. Een driedimensionale virtuele werkelijkheid, waarin de mooiste dromen en afschuwelijkste nachtmerries volkomen overtuigend om de gebruiker heen lijken te bestaan.

Het is mijn beurt. Onvast stap ik op het kleine platform, dat omheind is met een hekje. De beheerder van de attractie overhandigt mij de helm. Hij is zwaar en lomp en voelt vettig aan van de handen van al die jongeren die mij voorgingen. Ik zet hem met trillende handen op. Ik slik en bereid me voor op mijn confrontatie met de nieuwe werkelijkheid.

Het beeld dat ik zie is groezelig en nauwelijks driedimensionaal.

Mijn blikveld is zo groot als een postzegel. De omgeving bestaat uit vage blokken die waarschijnlijk iets voorstellen... maar wat?

Ik kijk om mij heen, en hoewel het scherm mijn blikrichting volgt, zit er veel vertraging tussen mijn beweging en die op het schermpje. Dit maakt me duizelig en ik begrijp nu waar het hekje voor is. Ik grijp er blind naar en weet me staande te houden. Wat wel valt is mijn droom. Die ligt in duigen. Na twee minuten is de demonstratie voorbij.

‘Wat vond je ervan?’, vraagt de man die de helm weer aanneemt.

Ik schud alleen mijn hoofd. De teleurstelling is groter dan ik aan mezelf wil toegeven.

12 |

114

Beeldbuizen Virtual reality blijft de jaren daarna een buzzword. De techniek is niet eens ver genoeg gevorderd om overtuigende 3D-graphics op een beeldscherm te tonen. De technologie maakt gebruik van CRT-beeldschermen... beeldbuizen dus. Die zijn dik, en zwaar.

Dunne lcd-schermpjes staan nog in de kinderschoenen en hebben niet de snelheid of resolutie die nodig is voor hoge kwaliteit computerbeeld. Er bestaat ook nog geen kleine en handzame techniek die bewegingen van de gebruiker accuraat kan volgen.

Ik ben niet de enige die in de jaren negentig teleurgesteld is in

virtual reality. Hoewel een paar filmmakers nog even willen cashen op het hippe concept (met gedrochten als Lawnmower Man als gevolg), is het grootste deel van het publiek er al snel van overtuigd dat VR net zo vergezocht is als lichtzwaarden en huisrobots.

Virtual reality verdwijnt uit het collectieve bewustzijn.

De ontwikkelde wereld stort zich in plaats daarvan op de mogelijkheden van het internet en zoekt naar steeds nieuwere en betere manieren om met elkaar te communiceren over alledaagse trivialiteiten. Het internet, dat eerst nog traag en krakend de huiskamer binnenkwam, stroomt al snel de eerste mobiele telefoons binnen. Hoewel dit in eerste instantie nog lacherig wordt afgedaan als ‘het net niet’ en zogenaamde smartphones nog niet zo heel smart zijn, komt daar in 2007 verandering in.

Ik hoef niet uit te leggen hoe groot de invloed van Apples eerste iPhone is op de wereld. De kleine handzame computers met grote glanzende aanraakschermen lijken zo uit Star Trek te komen. Deze poort naar het internet verandert de collectieve droom. In plaats van fantaseren over een virtuele werkelijkheid, dromen we met zijn allen een beter ‘nu’ door onze Twitter- en Facebook-tijdlijnen vol te storten met persoonlijke momenten. Sociale media blijken de ‘killer apps’ die smartphones aantrekkelijk maken voor een ongekend breed publiek.

Miljoenen en miljoenen mensen die hunkeren naar een smartphone hebben echter een onbedoeld, maar o-zo-geweldig neveneffect: de gigantische vraag naar smartphones en tablets zorgt voor schaalvergroting. Beeldschermen, processors en gyroscopen worden met miljoenen tegelijk geproduceerd. Wat al deze technologie goedkoper, sneller en beter maakt. Precies dat was nodig om de belofte van een overtuigende virtuele werkelijkheid waar te maken.

De komst van Oculus Rift Mei 2014. Ik sta buiten Rotterdam Centraal, aan de kant van het busstation. Ik hoor een beleefd toetergeluid en zie de blauwe

R Achtergrond

Met Blue Marble zweef je opeens in de ruimte en bekijk je de aarde van een afstand.

Hyundai naar me toe rijden. De bestuurder heeft zoals beloofd een honkbalpetje op, ter herkenning. Hij zwaait. Als ik de deur aan de passagierskant open, vallen er wat lege fastfood-verpakkingen naar buiten. Ik wuif de verontschuldigingen van de bestuurder weg. De bestuurder stelt zich aan me voor als Laurens Bruins. Hij is de helft van Jaywalkers Interactive, een kleine gamestudio die spellen maakt voor iPhone en Playstation Vita. Dat is echter niet de reden dat ik hem ontmoet. De reden is dat Laurens een prototype in huis heeft van de Oculus Rift.

Het kleine bedrijfje Oculus verrast in 2012 de wereld met een van de meest succesvolle Kickstarter-acties tot dan toe. Oculus stelt dat de tijd is aangebroken voor virtual reality. Hun eerste prototype, dat door ducttape bij elkaar wordt gehouden, bestaat uit goedkope onderdelen die dankzij de smartphone-revolutie opeens algemeen verkrijgbaar zijn: een lcd-scherm, lenzen en een gyroscoop.

‘We zagen de onthulling van de Rift en vonden het ontzettend cool’, zegt Laurens. ‘We hebben er toen eentje besteld om te kijken of we er iets voor konden ontwikkelen.’ We zitten in zijn kantoor aan huis. Onder zijn bureau staat een onopvallende plastic kist met een Oculus-logo. Laurens opent hem en morrelt wat met kabels. Dan geeft hij de Rift aan mij. Het ding ziet er uit als een grote skibril. Hij voelt verbazend licht aan, maar toch solide. En dit is nog maar het eerste prototype, de ‘DK 1’, zoals hij in VR-kringen wordt genoemd.

Dat staat voor ‘Development Kit 1’.

‘Ik zal je laten zien wat wij hebben gemaakt,’ zegt hij. ‘Dit is ons eerste serieuze project met de Rift. Het heet Blue Marble.’

Reisje naar de maan Ik zet de Rift op. Het beeld is nog donker. Laurens is nog iets aan het instellen. Dan verschijnt een menu.

‘Kijk maar naar Start,’ zegt hij. Ik doe dat en het menu verdwijnt.

Opeens ben ik in een vreemde ruimte met bedieningspanelen. Het beeld is korrelig en het lijkt of er een fijnmazig gaas voor mijn ogen zit. Het is een beetje alsof ik door een klamboe kijk, maar dat went zo snel dat het na een minuut niet meer opvalt. In plaats daarvan

114 | 13

ben ik er nu van overtuigd dat ik in een ruimtecapsule zit. Het beeld van de Rift vult mijn hele blikveld. Alleen in mijn ooghoeken zie ik de rand, wat niet zo heel veel anders is dan het dragen van een gewone bril. Dan gaat de luchtsluis open en zweef ik naar buiten.

Ik ben in de ruimte en kijk neer op de Aarde, die daar als een blauwe knikker hangt. Ik zie wolken, bergen.

‘Kijk eens naar links,’ zegt Laurens.

Een paar grote grijsbruine meteorieten drijven in mijn richting.

Ik passeer hen op veilige afstand en zie dat ik verder van de Aarde wegdrijf. De maan wordt nu steeds groter en ik zweef nu boven de natuurlijke satelliet van onze planeet.

Dan is het voorbij. Ik zet de Rift af en knipper met mijn ogen. Niet alleen vanwege de zon die door het half open raam schijnt, maar ook omdat ik mij uit balans gebracht voel. Het is alsof ik uit een droom wakker word.

‘Wauw,’ zeg ik. We staan er zelf van te kijken hoe dit is aangeslagen,’ zegt Laurens. ‘Blue Marble is gratis te downloaden, en we krijgen nog steeds van over de hele wereld mailtjes van mensen die hem op allerlei manieren gebruiken. Het meest indrukwekkende was het verhaal van een chirurg. Hij voert operaties uit bij kinderen, die een plaatselijke verdoving krijgen. Dat betekent dat die kinderen lange tijd stil moeten liggen terwijl er heel nare dingen met ze gebeuren.

Die dokter laat zijn patiëntje de Rift opzetten met onze demo, zodat hij een mooie afleiding heeft. Ook hoorden we van verzorgers van autistische kinderen. Deze kinderen raken snel overprikkeld en kunnen door Blue Marble even ontspannen en weer rustig worden.’

‘De dokter laat zijn patiëntje de Rift opzetten, zodat hij een mooie afleiding heeft.’

1414 | |

114

Het beroemde appartement uit de serie Seinfeld werd door Greg Miller virtueel nagebouwd. Met een VR-headset kun je er nu in rondkijken.

De Mac-versie download je hier: www.jerrysplacevr.com

De VR-applicatie doet eigenlijk niets meer dan op je beeldscherm een plaatje voor je linkeroog en voor je rechteroog weergeven. Zoals op deze voorbeelden uit Jerry’s Place.

Harry Hol en de Durovis Dive.

Mega-cinema

Bewegingsziekte

De volgende demonstratie is een virtuele bioscoop. Opeens ben ik in een enorme zaal, waar ik vrij doorheen kan rondlopen. Als ik even voor een stoel blijf staan, ga ik automatisch zitten. Op het scherm is een trailer te zien. Het scherm lijkt zeker twintig meter in doorsnede. Opnieuw is het gevoel van schaal overweldigend.

Ondanks de korreligheid van het beeld zijn mijn ogen en brein er honderd procent van overtuigd dat ik in een hele grote zaal zit en naar een gigantische projectie kijk. Het is nog overtuigender dan de ruimtereis, vooral omdat dit een heel herkenbare en aardse omgeving is.

Zittend in de stoel kijk ik ontspannen om me heen. In de virtuele leuningen zitten houders voor bekers frisdrank. Ik buig me er naartoe om dit beter te bekijken. Dan breekt de illusie.

‘De DK1 registreert alleen draaibewegingen, geen beweging in de diepte,’ zegt Laurens. Hij klinkt dichtbij en automatisch kijk ik in zijn richting, maar de bioscoop is verlaten. ‘Het tweede prototype kan door een externe camera wel bewegingen in de diepte meten.

De consumentenversie dus uiteraard ook, maar wanneer die komt weet nog niemand.’

Ik zet de Rift af, en het duizelt me. Van het ene op het andere moment zijn de muren héél dichtbij. Het thuiskantoor is opeens een gevangeniscel.‘Gaat het?’ zegt Laurens. ‘Als je draaierig wordt, moet je pauzeren hoor.’

Laurens spreekt uit ervaring. De eerste dagen dat hij de Rift in huis had, sloeg de bewegingsziekte flink toe. ‘Dat gaat over. Tenminste bij mij,’ zegt hij. ‘Ik heb een paar weken geleden Half-life 2 met de Rift uitgespeeld. Ik heb hem uren achter elkaar op gehad, en dat ging prima. En wat een ervaring! De openingsscène, als je City 17 met de trein binnenrijdt, en dan uitstapt: fenomenaal. De schaal van de wolkenkrabbers is fantastisch.’

Laurens laat me de rest van de middag nog een aantal demo’s zien. Er zijn nog geen echt volledige toepassingen, daarvoor is het nog te vroeg. Ik speel een soort Pong, vlieg rond in een blokkering landschap en maak een wandeling door een Toscaanse villa. Dat laatste voelt vreemd: ik stuur met muis en toetsenbord en de beweging voelt eerder alsof ik op een virtuele Segway rijd dan dat ik echt rondloop.

Overdonderend is de achtbaan. Deze demo, bij het Nederlands publiek bekend doordat Matthijs van Nieuwkerk dit uitprobeerde in De Wereld Draait Door, rijdt me rond over een onmogelijk traject. Het wagentje schiet in een helling van 90 graden omlaag, springt over een stuk ontbrekende rails en doet er alles aan om mij kotsmisselijk te maken. Dat lukt.

‘Stop!’ zeg ik.

‘Wat een ervaring! De openingsscène, als je City 17 met de trein binnenrijdt, en dan uitstapt: fenomenaal. De schaal van de wolkenkrabbers is fantastisch.’

Budget Een paar dagen later zie ik door het raam dat de postbezorger voor de deur staat. Hij heeft een pakket in zijn handen. Ik doe open en neem het van hem aan. Nee, het is niet de Oculus Rift.

Een bezoekje aan de Oculus-site leert me dat het me zeker nog 350 euro kost om het tweede prototype, genaamd ‘Crystal Cove’ in huis te halen. En aangezien het consumentenproduct waarschijnlijk beter én goedkoper wordt, besluit ik voor mijn VR-verlangens het hobbycircuit te verkennen. Hierdoor ontdek ik het Duitse bedrijf

114||15 15

Oculus Rift

Harry Hol is even van de wereld.

Durovis, dat voor een schappelijke 57 euro de Dive aanbiedt.

Dit is een soort skimasker waar je je iPhone of Android toestel inschuift. In principe heb je dan dezelfde technologie als de Rift, want die bestaat ook uit één groot scherm waar tegelijk het beeld voor het linker- en rechteroog op te zien is. Lenzen zorgen dat de kijker een 3D-effect krijgt.

De enige volledige VR-ervaring voor de Dive is op dit moment een gratis iPhone-app: Dive City Coaster. Ik installeer deze en stel de Dive in op mijn ogen. Een moment later waan ik me in een achtbaan die in een rap tempo rondjes rijdt. Het effect is niet zo sterk als bij de Rift, mede omdat het beeldscherm kleiner is. De randen zijn zichtbaar waardoor het gevoel van ‘er zijn’ een stuk minder intens is. Maar het effect is er wel degelijk.

VR van Mac naar iPhone Maar kan ik een echte Rift-ervaring beleven? Ik doe wat research en ontdek tal van hobbyisten met hetzelfde verlangen. En ze hebben veel lapwerk-oplossingen bedacht waar ik nu van kan profiteren.

Dankzij de app Splashtop kan ik het beeld van mijn Mac via wifi spiegelen op mijn telefoon. Dit is eigenlijk ook wat de Rift doet.

Rift-software doet namelijk in feite niets meer dan het beeld van linker en rechter oog op het scherm tonen, en de headset zelf kopieert dit via een hdmi-kabel naar het ingebouwde scherm.

16 16||

114

Al snel heb ik Blue Marble in mijn eigen werkkamer aan de praat. Helaas zonder de o zo belangrijke headtracking. In plaats daarvan moet ik mijn blikrichting veranderen met de muis, wat lang niet zo’n onderdompelende ervaring biedt. Ook is de verversingssnelheid via wifi niet zo snel als via een hdmikabel. Ik grijp naar de wagenziektetabletten. Toch ebt dit effect langzaam weg.

Muis op je hoofd Het ontbreken van headtracking is dan wel een gemis, maar ik krijg een aantal Rift-applicaties redelijk goed aan de praat.

Jerry’s Appartment bijvoorbeeld, wat me toestaat om eens een kijkje te nemen in de fictieve flat uit de serie Seinfeld. Spoiler alert: waar het publiek zou zitten, is nu gewoon een blinde muur.

Ik ontdek dat er manieren zijn om de Dive ook van headtracking te voorzien. De oplossing is net zo eenvoudig als belachelijk: bind een gyroscopische muis (20 euro bij een online winkel) op je hoofd. Programma’s die dit ondersteunen geven daarmee redelijke prestaties, al is het geen gezicht als er iemand binnenkomt. Ook ontbreekt de scheiding tussen looprichting en kijkrichting, terwijl dat de VR-ervaring nu juist zo overtuigend maakt.

En ik moet uiteindelijk eerlijk tegen mezelf zijn: deze poor man’s Rift is niet dezelfde overdonderende ervaring die ik had met the real thing. Ja, beter dan in 1994, dat wel. Vooruitgang, zullen we maar zeggen. De Durovis Dive gaat voorlopig maar weer in de la, om er enkel uit te komen als er visite is. De achtbaan blijft een leuke trip. Maar voor mij is het eigenlijk vooral een pijnlijke herinnering aan het feit dat échte VR, er nog steeds nét niet is.

Maar allemachtig wat zijn we er dichtbij.

Achtergrond

Dromen over de Apple Watch De Apple Watch komt. We vinden hem allemaal mooi en we willen hem allemaal hebben. Maar wat kan het apparaatje voor ons doen? We fantaseren er alvast op los... tekst Ferry

R

Piekart, Harry Hol & Jasper Bakker

Toen Apple de iPhone aankondigde, schoot Steve Ballmer van Microsoft in de lach.

Hij zag niet hoe een apparaat van meer dan 500 dollar zonder fysiek toetsenbord een hit kon worden. ‘There’s no chance that the iPhone is going to get any significant market share. No chance.’ Dat waren zijn letterlijke woorden, uitgesproken in een interview.

Het is Ballmer nog vele jaren nagedragen. De iPhone werd een gigantisch succes, en wrang genoeg voor Ballmer, waren het Google en Samsung die snel genoeg schakelden om de iPhone te beconcurreren. Microsoft was (en is) nergens te bekennen.

Nou kun je een heleboel grapjes maken over Ballmer... maar er waren in 2007 eigenlijk heel veel mensen die niet zagen hoe de iPhone een succes kon worden. Die niet zagen hoe een iPhone in vredesnaam beter kon zijn dan een Blackberry. Wat moest je met een multitouch-scherm? Wat voor zin had een accelerometer in een telefoon?

Was het niet gewoon een mooi glimmende gadget – en meer ook niet?

We zijn zeven jaar verder. En Apple introduceert de Apple Watch. We zitten in dezelfde fase van onwetendheid als na de beroemde keynote van Steve Jobs, waarin hij de iPhone aankondigde. We weten dat het horloge komt. We hebben plaatjes van het ding gezien. We vinden hem er prachtig uitzien.We weten een beetje wat-ie kan. Maar niemand heeft er nog eentje om zijn pols. Wat het ding écht voor ons kan betekenen, dat is nog een raadsel. Tot ergens begin 2015 kunnen we allemaal maar dromen over wat de Apple Watch voor ons kan doen. Bij MacFan schreven we onze dromen op... over dingen in ons leven die de Apple Watch echt zou kunnen veranderen. Voorlopig is het nog fantasie... 2015 zal aantonen wat er uitkomt van onze dromen.

115 | 17 15

Heartbeat Match Of je nou hardloopt, wielrent of aan yoga doet... de muziek op je Apple Watch past zich vanzelf aan jouw inspanning aan. Het horloge zoekt real time naar muziek in jouw bibliotheek waarvan de beats per minute overeenkomen met je hartslag. Loop je een stukje rustiger, dan wordt ook de muziek rustiger.

Stand-in babyfoon Ben je op bezoek bij opa en oma, en leg je je baby even in bed maar heb je geen babyfoon bij je? Geen punt! Zet je iPhone als microfoon bij het bedje, en hoor via je Watch hoe het er in de slaapkamer aan toegaat! Of leg je horloge naast het bedje, en hou je iPhone bij je... dat kan natuurlijk ook.

Leugendetector Voice stress analyse kan al met je iPhone. Het is dus in principe mogelijk om mensen op een leugen te betrappen, als de iPhone op tafel ligt en je het display kan lezen. Maar stel nou dat de Apple Watch via zijn ingebouwde Taptic Engine je een subtiel trilsignaal geeft als je gespreksparter afwijkt van de waarheid?

Die ander ziet natuurlijk niets. De Apple Watch toont gewoon een uurwerk. Maar met elke leugen voel je dat signaal... Een bezoek aan die occasion-dealer waar je op het punt staat om een tweedehandsje aan te schaffen ‘dat alleen door een oud vrouwtje is gebruikt’ zou wel eens in een pols-massage kunnen veranderen...

16 | 18

Handenvrij in de keuken

Speedreader

Een recept dat je hebt gevonden in Appie, stuur je tijdens het koken door naar je horloge. Geen iPads of iPhones meer die constant in de weg liggen op het aanrecht... het recept staat op je pols. Ook geen gedoe meer met een scherm dat om de haverklap uitgaat en dat je met vieze vingers weer aan moet zetten: het scherm van de Apple Watch licht automatisch op als je je pols omhoog beweegt. Met je stem vertel je Siri dat je naar een volgende stap in het recept wilt.

Speedreaden op je horloge. Er zijn speedread-apps die je één woord tegelijk tonen, in een hoog tempo. Zo lees je sneller omdat je ogen niet over de pagina bewegen. Het is in het begin gek, maar het werkt wel. Ideaal voor het kleine gefocuste scherm van de Apple Watch: terwijl je in de overvolle tram aan de lus hangt, kun je op je horloge nog wat artikelen speedreaden.

115

Intieme huissleutel Een elektronisch slot op je voordeur, dat bestaat al. Je kunt je iPhone al als huissleutel gebruiken. Houd simpelweg je iPhone bij het slot, en via bluetooth ontgrendel je je voordeur. Je Apple Watch kan dat ook... maar misschien op een wat intiemere manier. Want tegelijkertijd met het openen van je voordeur, kan binnen ook het licht aan gaan en een muziekje worden opgezet.

Je Apple Watch weet of je je flink hebt ingespannen en moet relaxen, of juist lang stil hebt gezeten en wel wat energie kunt gebruiken... licht en muziek worden daar bij het openen van je voordeur meteen op aangepast.

Ontgrendeling van je Mac We horen steeds dat die Apple Watch zo goed samenwerkt met je iPhone... maar waarom ook niet met je Mac? Waarom typ ik elke keer weer een wachtwoord om mijn Mac te ontgrendelen, als mijn Apple Watch dat ook voor me kan doen? Zodra ik de pols met mijn Apple Watch eraan richting het toetsenbord beweeg, wordt mijn Mac vanzelf wakker en ontgrendelt zich.

Vergader-souffleur Stel, je zit met je collega bij een klant. In een vergadering waar jullie een wild nieuw idee presenteren. De klant stelt een lastige vraag... kan het wel of niet?

Er is geen kans om te overleggen. Je moet het nu zeggen... Gelukkig heeft je collega zijn Apple Watch om, net als jij. Onder de tafel tapt hij ongemerkt twee keer op het scherm. Tap-tap, voel jij op je pols. Je hoeft niet eens naar het scherm te kijken. Twee taps, dat was het signaal voor ‘Nee’. Precies wat jij ook dacht. ‘Nee!’, antwoord je zelfverzekerd...

Kaarten op je fiets Heb je wel eens geprobeerd om Kaarten of Google Maps op de fiets te gebruiken? Met je iPhone is dat geen pretje. En bloedlink bovendien. Een apparaat vasthouden en bedienen terwijl je fietst is gewoon niet ideaal.

Natuurlijk kun je een iPhone-holder voor op je stuur kopen, maar dan zie je er altijd uit alsof je op fietsvakantie bent, en bovendien: in de regen heb je je iPhone het liefst zo veel mogelijk in je binnenzak. Kaarten op de Apple Watch zijn veel handiger. Het ding zit al om je pols, veilig onder je mouw. Als je wilt kijken, hoef je alleen maar je Watch omhoog te bewegen, en het scherm floept aan. Geen code om te ontgrendelen of wat dan ook. En een routebeschrijving is simpel: almaar rechtdoor, tot de Taptic Engine een voelbaar signaal geeft dat je af moet slaan. Een grote pijl naar links of rechts op het schermpje doet de rest.

Warm-koud spelletje Een spelletje spelen ‘in het wild’ wordt opeens een stuk leuker. Denk aan geocaching, waarbij je een verborgen schat moet vinden op een bepaalde locatie. De Taptic-signalen die je Apple Watch afgeeft, kunnen als een soort warm-koud spelletje aangeven of je in de buurt bent.

Smartcar K.I.T.T., get me out of here! Dit MOET gewoon: als de zelfrijdende auto bestaat, moet je hem kunnen roepen met je Apple Watch. Nooit meer zoeken waar je ook alweer geparkeerd staat: de auto komt naar jou!

| 19 115 | 17

Mailbox voor Mac

Je mailbox als to-do-lijstje Een tijdlang had ik hem uit staan: de ‘badge’ naast het mail-icoon op mijn iPhone. Ik kon er niet tegen om daar constant een duizendtal te zien staan. Een nummer dat dagelijks groter werd, hoe vaak ik mijn mail ook checkte. Maar dankzij Mailbox ben ik vrij!

TEKST Harry Hol

Ik kan me nog herinneren dat ik mijn e-mail ophaalde met een inbelverbinding. Hooguit twee of drie keer per dag liet ik de computer even kraken en piepen, met vijftig procent kans op een paar nieuwe berichten. Die tijd is voorbij. Er komen dagelijks tussen de vijfentwintig en vijftig berichten binnen, en dan tel ik de spam niet eens mee. Die komt gelukkig al automatisch in de prullenbak. Maar die andere mail belandt prominent in mijn digitale postvak. Een eindeloze lawine van berichten die me al snel boven het hoofd groeit.

En ik ben van nature al niet zo georganiseerd. Ik weet niet eens waar mijn sleutels liggen, laat staan dat ik gedisciplineerd elk mailtje de aandacht geef die het verdient.

Mijn probleem is niet eens dat ik geen tijd heb om al die mail te lezen. Ik check regelmatig op mijn telefoon of er nog post is. In theorie kan ik dus altijd een inbox hebben met nul ongelezen berichten. Maar in de praktijk gaat dat toch anders. Misschien herken je dit: Een bericht komt binnen en aan de titel zie je dat het iets is waar je wat mee moet. Maar je bent niet thuis. Als je hem opent, is hij gemarkeerd als gelezen. En als je dan later thuis komt, vergeet je om dat bericht alsnog op te volgen. Ja, je kan er een sterretje of een vlag aan hangen, maar al snel zit je mailbox vol met gelezen berichten die allemaal sterren hebben. Of ‘hoge prioriteit’.

GTD weg ermee Bovendien kun je thuis, achter je Mac, ook niet altijd meteen iets doen met een bericht. Soms heeft het gewoon even tijd nodig. Je wil erover nadenken, of het is gewoon nu nog niet mogelijk om een beslissing te

20 48 ||

115

nemen. Mijn oplossing (en verlossing) kwam een jaar geleden met het verschijnen van Mailbox voor iPhone.

Deze app doet iets radicaals: het verandert mijn dichtslibbende inbox in een to-do-systeem dat vele malen efficiënter is dan welk Getting Things Done-systeem dan ook. Ik kan namelijk berichten meteen toewijzen aan een lijstje: nog te doen, bijvoorbeeld. Of: lezen. Of: kopen. Zo kan ik die aanbieding voor dat weekendje weg meteen een plekje geven om er later op terug te komen.

Als het alleen om lijstjes ging, zou Mailbox niet zo’n indruk op mij maken. De grote kracht van de app zit hem echter in de mogelijkheid om berichten uit te stellen. Dit lijkt contraproductief, want wij hebben als kind allemaal te horen gekregen dat uitstel afstel betekent. Maar ‘afstel’ (raar woord eigenlijk) gebeurt alleen als ik nooit meer naar die uitgestelde berichten kijk.

Mailbox vraagt echter wanneer ik een bericht weer wil terugzien. Ik kan dus een bericht op ‘sluimer’ zetten.

In de rij Stel ik loop ’s ochtends in de supermarkt en in de rij voor de kassa zie ik een bericht binnenkomen waarin een klant mij vraagt om een foto te mailen. Ik ‘swipe’ het bericht naar links, en draag Mailbox op om het bericht later vandaag terug te laten komen in mijn postvak in. Als ik dan thuis ben zie ik op een gegeven moment de aanvraag weer binnenkomen, alsof het nieuwe mail is. En dan kan ik er daadwerkelijk iets mee doen. Vóór die tijd is het bericht uit het zicht, zodat ik het postvak leeg houd. Alleen mail waar ik werkelijk iets mee kan, is zichtbaar! Als ik klaar ben

Snooze je email... handige knoppen in Mailbox laten een mailtje waar je nu even niks mee wilt doen meteen verdwijnen, om op een gekozen later moment weer te laten opduiken.

met een mailtje, swipe ik naar rechts, wat het bericht markeert als ‘gearchiveerd’. Ook dan ben ik dus niets echt kwijt, maar staart het me niet meer aan alsof ik er nog wat mee moet.

Het leuke van Mailbox voor iPhone was al dat het ‘sluimeren’ van berichten niet alleen in de Mailboxapp werkt. Berichten verdwijnen en verschijnen ook gewoon in de Gmail-webinterface (of in een andere mail-client die met Gmail synchroniseert). Mailbox doet al dat sluimeren en terugplaatsen namelijk in de cloud.

Voorloper van continuity Wat helaas niet kan, is vanuit de Mail-applicatie van Apple een bericht sluimeren. Daarvoor heb je echt Mailbox nodig. Gelukkig is recentelijk Mailbox voor Mac verschenen, zodat ik nu overal volledig toegang heb tot mijn to-do-systeem. En met de komst van de Mac-versie is meteen een heel handige functie toegevoegd, die lijkt op Continuity in OS X Yosemite: ‘stuur naar mobiel’ en ‘stuur naar Mac’.

Dat lijkt misschien overbodig, want alle berichten komen immers binnen in je inbox. Het binnenkomende mailtje staat dus al op mijn mobiel. Tja, maar door mail te laten staan, ontstaat al snel de eerder beschreven wildgroei. Stuur naar Mac/mobiel is weer een extra hulpmiddel om berichten alleen daar zichtbaar te hebben op de plek en het moment waar ik er echt wat mee kan. Als ik een mailtje krijg met een routebeschrijving, stuur ik het naar mijn iPhone. Het verdwijnt uit het zicht op de Mac en staat bovenaan in Mailbox op iPhone. Of andersom natuurlijk.

Grote schoonmaak Mailbox helpt ook om in eerste instantie een ‘grote schoonmaak’ te houden. Ik begon mijn Mailbox ervaring met duizenden ongelezen berichten. Ik had echt geen zin om die stuk voor stuk opzij te swipen. Gelukkig geeft Mailbox bij een overvolle inbox de mogelijkheid om grote aantallen berichten in één keer te archiveren. Je kan kiezen tussen ‘alle mail’, ‘alle ongelezen mail’ en ‘alle mail met ster’. Dat laatste is een heel handige manier, omdat je snel door de pagina’s met berichten gaat en met een ster markeert welke mail je juist nog even wilt bekijken. Dat ‘sterren’ moet je, gek genoeg, dan wel doen in Gmail-webmail of in Apple Mail. Mailbox zelf kent bizar genoeg geen optie om een ster te plaatsen. Maar na de grote schoonmaak zijn sterren in de praktijk ook niet meer nodig.

Hoewel Mailbox voor Mac een heleboel goed doet, is het helaas niet voor iedereen meteen een goede vervanging van de Mail-applicatie van Apple. Het probleem is namelijk dat Mailbox alleen overweg kan met iCloud en Gmail. Wie van zijn baas nog steeds met een Exchange-server moet werken, kan dus geen gebruik maken van Mailbox. Daar komt bij dat de app nog in de bèta-fase is. Er zijn nog de nodige bugs, zoals plaatjes die niet altijd worden ingeladen, en af en toe crasht het programma zelfs.

Toch wil ik echt niet meer zonder. Mailbox helpt me namelijk om e-mail weer te zien als iets handigs, in plaats van iets waar ik vage stress van krijg. Weg is dat continue gevoel dat ik iets vergeten ben. Nou ja, wat mail betreft. Ik weet nog steeds niet waar mijn sleutels liggen.

R Test

Niet alleen mappen, maar vooral lijstjes vormen een belangrijk deel van Mailbox: verplaats mail meteen naar een lijstje ‘Bekijken’ (leuke filmpjes), ‘Kopen’ (interessante aanbiedingen).

115 | |49 21

Jelle Brandt Corstius

‘Die MacBook moet wel tegen mijn manier van leven kunnen’

00 |

102

beeld

Hij is Ruslandkenner, presentator van Zomergasten 2010 en 2011, maar vooral: reiziger. Zijn nieuwste boek behandelt hoe te reizen in ‘moeilijke’ landen, maar bijna een half jaar geleden besloot hij zijn leven iets gemakkelijker te maken: JelleBC kocht zijn eerste Mac.

Ben Melis Felix Kalkman

Interview

tekst

R

‘I

oude computer op en toen wist ik het weer: het duurde k ben heel lang heel koppig geweest door geen vijf minuten. Maar al ben ik overgestapt, het is niet Mac te kopen. Nu ik hem heb, ben ik vastbesloten de heilige graal voor me. Ik had getwitterd dat ik de om geen Mac-evangelist te worden. Een jaar of vijf Delete-knop niet kon vinden en toen meldden de Macgeleden kon je nog zeggen dat ze bij Apple creatieve evangelisten zich meteen met een stroom aan reacties hipsters waren, maar het bedrijf is zelf een kolos over waarom ik me zo druk maakte over een deletegeworden. Apple is nu het nieuwe Microsoft. Het is aan knop.’ de stompzinnigheid van al die Windows-fabrikanten te Omdat hij veel reist, maakte hij werk van zijn keuzes. danken dat ik ben overgestapt. Ze hebben tien jaar de Na lang wikken en wegen gaf hij de voorkeur aan een tijd gehad om te leren van hun fouten. Niet dat Apple MacBook Air boven een MacBook Pro. ‘Ik ben geen perfect is, maar het is het minst slechte systeem.’ heavy duty-gebruiker. Af en toe een lasje voor een Jelle Brandt Corstius had een bekende reden voor zijn video, daar blijft het wel bij. Er zitten geen bewegende overstap: ‘Ik ben gestopt met Windows vanwege alle onderdelen in een MacBook meldingen; van fouten tot spyware tot antivirus‘Ik wil best een iPhone, maar het Air, dat is voor mij belangrijk. dingen; en hij werd ook heb ermee door heel India moet wel een betere versie zijn Ik nog eens langzamer. Dus gereisd en zat elke dag wel in dan die van m’n zus.’ ik wilde daarvan af. Ik wil een schuddende auto, maar vooral geen gezeik terwijl geen problemen. De nieuwe ik aan het werk ben en wil niet lastig worden gevallen MacBook Pro heeft nu ook een Solid State Drive, dus ik door nutteloze meldingen. Mijn zus Aaf is al jarenlang had misschien even moeten wachten. Maar dat ‘even een enthousiast Mac-gebruiker, maar zoals dat gaat bij wachten’ vind ik een non-argument; als je altijd de broer en zus: ik wilde niet toegeven. De reden waarom meest geavanceerde computer wil dan kun je eeuwig ik niet eerder een MacBook heb gekocht is omdat ze blijven wachten - tot je dood bent.’ dan zou zeggen: ‘I told you so’. Dat moment heb ik Geen problemen dus met de Air, maar wel met de zolang mogelijk voor me uitgeschoven, maar uiteindestroomvoorziening in India. ‘Niet zozeer dat de elektriciteit uitvalt, maar wanneer het weer aangaat ontstaat lijk viel er niet aan te ontkomen. Nu krijg ik in dezelfde er een piek die je adapter op kan blazen. Dat heb ik werktijd veel meer gedaan.’ meegemaakt op de Molukken, met mijn vorige laptop, Vijf minuten wachten niet met deze. Ik let wel altijd op en het staat trouwens Het laatste zetje kreeg hij tijdens de opnames van zijn ook in mijn reisgids. Als het niet nodig is, haal je computer van de voeding af, want er kan van alles verkeerd nieuwe programma over India, ‘Van Bihar tot Bangalore’, later dit jaar te zien. De filmploeg werkte op Macs. gaan in India. Ik behandel m’n MacBook Air overigens ‘Ik kwam er dus elke dag mee in aanraking. Ze moesten niet extra voorzichtig. Het is een mooi ding, maar ik gebruik het voor m’n werk, dus het moet wel tegen elke avond tapes laden op hun MacBooks en er andere mijn manier van leven kunnen.’ zware dingen mee doen. Maar ze hadden nooit problemen, waardoor de gedachte groeide dat het tijd was Die manier van leven heeft hem naar landen gebracht om over te stappen.’ waar de gemiddelde toerist niet komt. Toeristen denken dat het te bezoeken land er voor hun ligt – reizigers Inmiddels weet hij niet beter. ‘Ik startte laatst m’n als Brandt Corstius weten wel beter. Zijn nieuwste boek, getiteld ‘Universele Reisgids voor Moeilijke Landen’, is ondanks de enigszins ironische titel een serieus verslag. De erin opgeslagen wijsheid is door schade en schande vergaard en wordt met straffe hand Naam: Jelle Brandt Corstius geserveerd.

 PASPOORT

Geboortedatum: 29 april 1978 Geboorteplaats: Bloemendaal Eerste Apple: iPod touch, gesmokkeld uit Amerika Laatste Apple: MacBook Air Pech: M’n iPod touch is zoek. Al jaren.

Plezier: Ik vind Keynote heel erg prettig voor het geven van lezingen.

Een eigen slaafje De volgende stap – laat Aaf het niet horen – is wellicht, heel misschien, toch een iPhone. ‘Ik wil er best eentje hebben, maar het moet wel een betere versie zijn dan die van m’n zus. Maar misschien is het verstandig om

102| |23 45

besteed’. Hij merkte dat tijdens de voorbereidingen als gastheer bij Zomergasten. ‘Waarom zou je alles onthouden wanneer je het ook kunt opzoeken? Ik merkte dat die opvatting verschilde van mensen van een oudere generatie die bij mij aan tafel zaten.

Ik weet niet of het goed of slecht is om kennis uit te besteden – misschien is het wel heel efficiënt. Ik hou wel elk jaar een soort sabbatical gedurende zes of acht weken. Ik begon daarmee bij Zomergasten omdat ik geen reacties wilde lezen. Dat ging vrij ver: geen e-mail, geen Facebook, geen Twitter. Nu is het wat minder extreem; ik zit gewoon minder op internet. Het geeft rust en het werkt volgens mij beter dan helemaal geen internet te gebruiken want dan kom je al snel in een isolement terecht. Bovendien, kanalen als Twitter zijn prima om jezelf te promoten, dus ook zakelijk is het handig.’

een hele goeie en mooie Android-telefoon te nemen, want dan heb ik ook nog een ander systeem en ben ik niet helemaal afhankelijk van het systeem van Apple.

Jelle BC als app Aan de andere kant: misschien moet ik m’n koppigAl heeft hij (nog) geen iPhone, op andermans toestel heid laten varen. Het is natuurlijk kinderachtig om je consumentengedrag af te laten hangen van een strijd draait wel zijn eigen app, inmiddels ook voor het die je met je zus levert. Aan de andere kant: ik denk dat Android-platform. Het initiatief voor de Jelle App ik niet de enige ben die dat soort gedrag vertoont. Wat kwam van een vriend, maar vriend of niet; Brandt ik wel bij mijn zus heb gezien – en waar ik nieuwsgie- Corstius kijkt nauwlettend of dingen wel bij hem rig naar ben – is Siri. Ik was passen. ‘Het mag een beetje verbaasd dat het behoorlijk ‘Minder op internet geeft rust en knullig, een beetje grappig goed werkt, ook al is het Dat is hopelijk met de werkt beter dan helemaal geen zijn. alleen maar in het Engels.

Jelle App gelukt. Er zit bijinternet te gebruiken.’ voorbeeld een geurfunctie Als Siri ook Nederlands op. Elke maand krijg ik wel spreekt, dan denk ik dat ik een mailtje van iemand die zegt dat de geurfunctie op een iPhone neem. Het is alsof je een soort van eigen slaafje hebt en dat vind ik wel leuk. Al is het tegelijker- zijn iPhone niet werkt, eraan toevoegend dat hij ‘toch tijd eng. Misschien praten we op termijn alleen nog echt de allernieuwste heeft’. maar met een machine die zo slim is dat je geen part- De Jelle App raakt merkbaar een ner of vriendschappen meer nodig hebt. Omdat Siri’s persoonlijke snaar. Meer dan dan veel betrouwbaarder zijn. Ik heb voor de serie over een blog, vermoedt hij: ‘Mensen India een callcenter in Bangalore bezocht. Daar was gaan niet zo snel naar een blog; een jongen die al zes jaar lang een vrouw in Oklahoma al helemaal niet wanneer ze niet wakker belt en vervolgens een half uur met haar praat. weten of er iets nieuws op staat.

Dat is de betaalde service die hij levert: zij wil gewoon Ik heb een periode gehad dat ik kletsen over het weer en hij zorgt voor aangename de app niet veel ververste en dat conversatie, als een personal assistent op afstand. is niet zo’n ramp. Mensen gooien Meestal regelt een personal assistent treintickets en apps niet snel van hun telefoon. hotelovernachtingen, maar dit gaat veel verder. Er Wat dat betreft werkt het volgens werkte daar ook een meisje dat de personal assistent mij net als bij mijn Twitterspeelde van een CEO uit Australië. Diens vriendin had account. Ik raak alleen maar het uitgemaakt en het was haar taak om die vriendin mensen kwijt wanneer ik er heel terug te krijgen. Dat lukte natuurlijk niet, want die veel content op zet. Zet ik er niks vrouw dacht ‘doe het zelf ’. En nu heeft dat meisje de op, dan vinden mensen het best.’ opdracht om een Russin voor die Australiër te vinden. Brandt Corstius heeft zijn afkeer Heel onpersoonlijk allemaal, maar het is heel addictive. van de religieuze trekjes bij sommige Mac-gebruikers Misschien is het ook niet erg en hou je veranderingen duidelijk laten merken, maar wil nog wel iets kwijt sowieso niet tegen. Maar bij Siri voelt het best wel raar over de Apple Store in Amsterdam ‘Geweldige service. dat je tegen een apparaat aan het praten bent.’

Ik heb daar met een jongen anderhalf uur alle voors en tegens afgewogen over welke computer ik zou Opzoeken is efficiënt nemen. Anderhalf uur! Het vreemde is niet dat ze die Brandt Corstius is 34 jaar, maar vindt dat hij al service geven, maar dat je erdoor wordt verrast: je behoort tot een generatie die ‘parate kennis heeft uit- bent zo’n service gewoon niet meer gewend.’

46|| 24

102

Hoe wek je een natte iPhone weer tot leven?

Zodra je iPhone of iPod in het water valt, kun je hem weggooien. Dat is althans wat veel mensen denken. Maar de maker van Reviveaphone beweert dat hij je verdronken apparaat weer tot leven kan wekken. Door hem nóg een keer nat te maken... Redacteur Bart Boersma probeerde het uit en schakelde de Brandweer in om zijn iPod touch eens goed nat te maken.

TEKST Bart

Boersma Smeulders

Test

BEELD Lieve

R

Het zijn vaak knullige ongelukken. Meisje gaat naar de wc, trekt haar broek naar beneden en floep... haar iPhone valt uit haar zak in de toiletpot. Of: jongen staat de appen in de kroeg, iemand stoot hem aan en oeps, zijn iPhone glijdt pardoes in een glas bier.

Het meest vreemde voorval dat ik ken, is een vrouw die op haar telefoon de kookwekker instelt om hem daarna uit haar handen te laten glippen in de zojuist geklutste eieren.

De anekdotes zijn grappig, de gevolgen niet. Zelden hoor je dat de telefoon het incident overleeft. Vloeistoffen, zo lijkt het, zijn de grootste vijand van iPhones, iPads en iPods.

Zo denkt Apple er ook over. Hoewel bijna alle schade in het eerste jaar onder de garantie valt, kun je naar je centen fluiten als er water in het spel is. Sinds de iPhone 4 zit in ieder apparaat zelfs een waterindicator ingebouwd, zodat Apple onomstotelijk kan vaststellen dat het met water in aanraking is geweest.

De boodschap vanuit Cupertino is duidelijk: houd je iPhone en iPod in godsnaam droog.

Die waarschuwing ga ik voor één keer negeren. Sterker nog, ik vraag enkele brandweermannen om mijn iPod touch (vierde generatie) bewust nat te spuiten.

Even later zie ik hoe de watermoleculen uit de brandweerslang door de lucht vliegen en inbeuken op mijn

arme iPod. Daarna vis ik hem uit het plasje water dat is gevormd en constateer dat hij – zoals verwacht – is uitgevallen. Hij lijkt ten dode opgeschreven.

Verzameling elektronen Deze bizarre actie heb ik te danken aan Oliver Murphy, een Britse jongen van 20. Hij beweert dat hij een product heeft uitgevonden waarmee hij telefoons, mp3spelers en andere mobiele apparaten met waterschade eenvoudig kan repareren. Dit zou een doorbraak betekenen in de wereld van de waterschade en vraagt erom te worden getest. Kan hij inderdaad mijn doorweekte iPod uit de dood doen herrijzen?

Als iemand het kan, is het Murphy wel. Op zijn dertiende kocht hij al kapotte mobiele telefoons, repareerde ze en verkocht ze vervolgens op eBay. Voor hem is de techniek achter iPhones en iPods geen tovenarij, zoals voor de meeste van ons, maar een kwestie van logische wetenschap. Een verzameling elektronen en moleculen.

In die tijd raakte hij ook gefascineerd door waterschade. Hij beschouwde een natte telefoon niet als een druipend stuk waardeloos metaal, maar als plus- en minverbindingen die zijn verstoord. Zoiets logisch moet toch te verhelpen zijn, dacht hij. Na lang zoeken en uitproberen vond hij uiteindelijk de juiste formule

| 25 115 | 27

De Brandweer van Rotterdam helpt MacFan bij het natmaken van een iPod touch. Kan natuurlijk ook onder de kraan, maar met vuur en brandweerwagens erbij worden het toch leukere foto’s.

van chemicaliën. Hij doopte er een kleine Blackberry in en zag die tot zijn grote vreugde weer aan springen.

Dat was de start van een zegetocht. Begin dit jaar deed hij mee aan Dragons’ Den, een tv-programma waarin ondernemers een startkapitaal kunnen winnen door de jury te overtuigen van hun product.

Murphy kwam, zag en overwon. Jurylid Kelly Hoppen investeerde vijftigduizend pond (bijna 64 duizend euro). Sindsdien wordt er overal op internet over zijn product geschreven en is het via Redjephone.nl ook op de Nederlandse markt geïntroduceerd.

Er is dus hoop voor mijn kletsnatte iPod!

Licht ontvlambaar Het pakketje van Reviveaphone bestaat uit drie delen: een flesje met een vloeistof dat onder andere isopropanol bevat, een plastic zakje en een plastic bak. De handleiding waarschuwt dat ik mijn iPod direct uit moet zetten – dat stond-ie na het waterbad al – en hem niet meer mag opladen. Daarna moet ik vijf simpele stappen volgen om mijn iPod weer tot leven te wekken.

Allereerst giet ik de isopropanol in de meegeleverde plasticzak. Helemaal ongevaarlijk is deze stap niet, want isopropanol is een licht ontvlambare stof die oogirritatie en irritatie aan de luchtwegen kan veroorzaken. Het goedje stinkt ook. Het ruikt alsof je vriendin bezig is haar nagellak te verwijderen.

Bij stap 2 stop ik de iPod in de zak met isopropanol.

Die sluit ik af en ik wacht zeven minuten.

Magisch proces Welk magisch proces speelt zich deze minuten in de plastic zak af? Allereerst is het goed om te bedenken dat water zelf niet het meest schadelijke element is voor een apparaat. Ook als je iPhone of iPod uitstaat als hij te water gaat en je laat hem daarna volledig drogen, is de kans groot dat hij het niet meer doet.

De grote boosdoeners zijn de mineralen in het water – vooral natrium en chloride – die zich in je telefoon nestelen. Ze leiden tot corrosie en verbinden onder-

26 28 |

115

Huis-tuin-en-keuken-middelen De belangrijkste reden dat telefoons kapot gaan na een duik in het water, is dat mensen niet weten wat ze moeten doen. Door een paar basisregels te volgen, vergroot je de kans op herstel aanzienlijk.

Schakel je telefoon direct uit en schakel hem absoluut niet meer aan. De meest gemaakte fout is dat mensen meteen gaan controleren of hij het nog doet.

Haal de simkaart eruit.

Laat je iPhone drogen. Doe dit absoluut niet met een warmtebron. Gebruik geen föhn, leg hem niet in de zon en ook niet op een verwarming.

Het beste is om gebruik te maken van een product dat vocht onttrekt, zoals rijst of silicagel. Doe dit in een tupperware-bakje of gesloten plastic zak en doe daar vervolgens je iPhone bij.

Beide producten hebben voor- en nadelen. Het voordeel van rijst is dat het gemakkelijk verkrijgbaar is, maar het nadeel is dat het ook vlekken achterlaat op je telefoon. Silicagel onttrekt water sneller dan rijst, maar het is minder waarschijnlijk dat je hier genoeg van in huis hebt. Het zit vaak in kleine zakjes die worden meegeleverd met elektronica. Denk er ook aan om de grote openingen, zoals het gaatje voor je koptelefoon, af te plakken. Anders komen er korrels in vast te zitten.

Heb geduld! Laat je iPhone minimaal 24 uur drogen, maar het is verstandiger drie dagen of langer te wachten.

Als je denkt dat je lang genoeg hebt gewacht, zet je de telefoon weer aan.

AH Witte rijst | € 0.84 | ah.nl

700 keer effectiever dan rijst

Knutselpakket bestrijdt corrosie

De EVAP Rescue Pouch doet eigenlijk hetzelfde als rijst, maar dan beter. Naar eigen zeggen is het zelfs 700 keer effectiever. Het bevat twee kleine zakjes met een speciaal droogmiddel dat het vocht absorbeert. Die zakjes leg je op de boven- en onderkant van de telefoon en dit hele stapeltje stop je in een iets grotere meegeleverde zak. Dan wacht je 6 tot 24 uur, afhankelijk van hoe nat je mobieltje is. Dat hoef je gelukkig niet zelf in te schatten, want de zak heeft een handige warmte-indicator die aangeeft wanneer je de telefoon eruit kunt halen. Zodra de indicator verandert van blauw naar bruin, is de telefoon droog.

De handleiding van de EVAP rept niet over het bestrijden van corrosie. Het doel is enkel het water snel uit de telefoon te onttrekken.

Het is daarom zaak dit product zo snel mogelijk te gebruiken nadat de telefoon met water in aanraking is gekomen. Je moet het dus eigenlijk al in huis hebben vóór het noodlot plaatsvindt.

Dat het wel effectief kan zijn, blijkt uit de reviews van dit product die op internet zijn te vinden. Bij de meeste tests doet de telefoon het na de behandeling weer. Al moet er wel rekening mee worden gehouden dat de eventueel achtergebleven corrosie de telefoon in een later stadium, als de test allang voorbij en gepubliceerd is, alsnog kan opbreken.

Als je iRevive Spray bestelt, moet je niet schrikken van het pakketje dat je krijgt thuisgestuurd. Het bevat een veelvoud aan kleine schroevendraaiers waarmee je de iPhone moet openschroeven. Dit moet nauwkeurig en in de juiste volgorde gebeuren. Het stappenplan is daarom ook een stuk langer dan bij Reviveaphone en EVAP Rescue Pouch. De instructievideo duurt maar liefst 12 minuten.

Als je de iPhone eenmaal open hebt, moet je de batterij verwijderen en allerlei plaatjes en draadjes losmaken. Doel is om het moederbord uit de telefoon te halen, open te maken en daar de spray op te spuiten. De spray bestrijdt de corrosie en verwijdert het water dat er nog zit. Daarna moet je het met een klein borsteltje goed uitsmeren. Als je denkt dat je alle hoekjes hebt gehad, zet je de telefoon weer in elkaar. iRevive is geen gemakkelijk product om te gebruiken, maar pakt wel het belangrijkst probleem aan: corrosie. Daardoor is het ook te gebruiken als de aanraking met water al enige tijd geleden is. In Amerika durft de maker, de jonge ondernemer Daniel Vitiello, het daarom aan een niet-goed-geld-teruggarantie te bieden. Ook biedt de website de mogelijkheid om je telefoon op te sturen, zodat je niet zelf de telefoon uit elkaar hoeft te halen. Dit kost uiteraard meer geld en vanuit Europa zal het lang duren voordat de telefoon heen-en-weer is gestuurd.

Het verhaal van Vitiello is vergelijkbaar met dat van Oliver Murphy van Reviveaphone. Ook Vitiello repareerde in zijn tienerjaren telefoons en hij zette dat op zijn negentiende om in een succesvol bedrijfje, United Phone Repair. iRevive Spray voegde hij er als extraatje aan toe. Op het hoogtepunt verdiende hij honderdduizend dollar per maand. Inmiddels is United Phone Repair opgedoekt en loopt iRevive voort als een klein aparte bedrijfje. Bij iedere nieuwe versie van de iPhone vult hij het setje schroevendraaiers aan (indien noodzakelijk) en plaatst hij nieuwe instructievideo’s over het uit elkaar halen van de telefoon op de website.

Er zijn beduidend minder reviews van iRevive dan van de andere producten, mogelijk omdat het product al sinds 2011 te verkrijgen is. De reviews die er wel zijn, zijn uitermate positief.

EVAP Rescue Pouch| € 19,99 | kensington.com/nl

iRevive Spray | € 19,47 (plus verzendkosten uit VS) | irevivespray.com

115 || 27 29

Bart Boersma stopt de iPod met waterschade in het zakje met chemicaliën. Het spul stinkt behoorlijk, dus Bart is in zijn nopjes met de beschermende kleding die de Brandweer in de buurt heeft. (Niet meegeleverd met Riviveaphone.)

delen die niet verbonden moeten worden. Geen wonder dat je telefoon hierdoor kapot gaat.

De oplossing van Murphy is erg eenvoudig: verwijder de corrosie. Dat is precies wat de vloeistof met isopropanol in die zeven minuten doet. Het is ook de reden dat je het kan toepassen tot een maand nadat je telefoon in het water is gevallen. Je telefoon mag dan inmiddels droog zijn, de mineralen zitten er nog.

Na zeven minuten haal ik de iPod uit de zak en leg hem in het plastic bakje, dat niet veel afwijkt van een aardbeienbakje. Dan volgt stap 4: laat hem 24 uur drogen. Stap 5 laat zich raden: zet de iPod weer aan.

24 uur later Een dag later bekijk ik mijn iPod. Rond het scherm zijn duidelijk watersporen te zien, maar verder ziet hij er nog prima uit. Dan druk ik de aan-knop in…

Helaas. Hoe lang ik ook op de knop druk, de iPod gaat niet aan. De handleiding adviseert om hem in dat geval nog 24 uur te laten drogen en het dan nog een keer te proberen. Maar een etmaal later druk ik weer tevergeefs op de aan-knop. Ook op de derde dag krijg ik geen reactie. De iPod is dood, verdronken en opgegeven.

De mislukte test is een tegenvaller, maar in alle eerlijkheid garandeert Reviveaphone geen succeskans van honderd, maar van negentig procent. De schade door het water en de staat van de telefoon kunnen immers variëren. Toch zijn ze zo overtuigd van de werking, dat ze een niet-goed-geld-terug garantie hebben, al geldt die alleen voor het Verenigd Koninkrijk in verband met de hoge transportkosten.

Diverse tech-websites in Engeland en Nederland hebben het product ook getest en bij veruit de meerderheid was de uitkomst wel positief. Mijn mislukte

30 || 28

115

test is daarom geen reden Reviveaphone meteen af te schrijven. De kans op overleven is veel groter mét dit product dan zonder en lijkt voor de gemiddelde consument de beste manier om de corrosie in je telefoon of iPod te verwijderen.

Er is ook nog een sprankje hoop voor mijn iPod. Bij sommige tests op internet reageerde de telefoon pas na enkele weken. De komende maand zal ik daarom iedere dag even kijken of er een teken van leven is te ontdekken. Niet iedereen heeft maar drie dagen nodig om uit de dood op te staan.

Reviveaphone | € 19,99 | redjephone.nl Gemakkelijk te gebruiken Bestrijdt de corrosie Grote succeskans (maar geen garantie dat het altijd werk) Tot een maand na het incident te gebruiken Geen bescherming meegeleverd voor isopropanol Het werkt niet altijd

MacFanScore

i

S

Het ziet eruit als peperdure animatie: een filmpje waarin een hand een hele serie tekeningen neerkrabbelt en zo een heel verhaal vertelt. Maar iedereen kan zoiets maken. Met VideoScribe. Het programma laat je je verhaal vertellen op een manier die het midden houdt tussen een filmpje en een Powerpoint-presentatie.

Hoe werkt het?

Test

Teken je verhaal met VideoScribe

Tekst Albert Zeeman Beeld Bart Jansen

filmen. Alleen kan niet iedereen zo goed tekenen dat het bij de eerste opname direct goed is. Voor je het weet ben je dertig takes verder. Daadwerkelijk filmen levert ook allerlei gedoe op met camerastandpunten, belichting en lastige schaduwen. Het kan veel makkelijker. In VideoScribe heb je aan de tekening genoeg. De hand en de animatie voegt het programma eraan toe.

Regelmatig duiken op op internet aardige filmpjes op waarin met tekeningen een verhaal wordt verteld: je ziet een hand tekenen, terwijl je een stem het verhaal hoort vertellen. Een aardig voorbeeld is het Nederlandse filmpje op YouTube ‘Ik wil dit helemaal niet!’. Het ziet eruit als tijdrovende (en dure) animatie, maar dat is het helemaal niet. Iedereen kan het maken, met een eenvoudig programma: VideoScribe.

Een tekenende hand zou je natuurlijk echt kunnen

Op de Mac In 2008 startte Jon Air het bedrijf Sparkol om VideoScribe op de markt te brengen. VideoScribe is een Adobe Air-applicatie. Air is een platform van Adobe waarmee diverse web-applicaties op de belangrijkste besturingssystemen kunnen draaien. Dat is handig voor ontwikkelaars, want die hoeven dankzij Air maar één versie van een programma te ontwikkelen, en die werkt vervolgens op alle besturingssystemen waarop

110 | |5729

Adobe Air draait. De consequentie voor de gebruiker is alleen dat een Adobe Air-programma er soms wat anders uitziet dan je gewend bent. Dat zie je ook aan VideoScribe: het draait op je Mac, maar de vensters, knoppen en menu’s sluiten helemaal niet aan op je Mac-ervaring. Mede om die reden zijn Adobe Air applicaties niet echt populair.

Videroscribe dus geen echte Mac-applicatie, maar dankzij Adobe Air kunnen we de software wel op de Mac draaien. Oók onder Mavericks is dat geen probleem.

De presentatie is steeds te bekijken door op het afspeel-icoon te drukken. Voor het opslaan van een film heeft Sparkol een speciale tutorial gemaakt. Niet voor niets, want het werkt anders dan je verwacht. Het is aan te raden deze tutorial te bestuderen voor je een VideoScribe gaat maken. Als je in een versie elementen toevoegt of vervangt en vervolgens met een andere naam denkt het resultaat op te slaan, dan schrijft het toch over de oude presentatie heen en ben je die vorige versie kwijt. Altijd met kopieën werken is het devies.

Het is onduidelijk of dit gedrag door de Sparkol-programmeurs is bedacht of een manco van Adobe Air is.

Eén groot canvas Deze kleine frustratie moet je voor lief nemen om de VideoScribe is een video-editor en presentatievervolgens wel de show te stelen met een VideoScribeprogramma ineen. Allereerst is het belangrijk te besef- presentatie. fen dat je op één groot virtueel canvas werkt. Je plaatst Animeren of overtrekken hier afbeeldingen en teksten op, en bepaalt met een In VideoScribe kunnen elementen getekend worden virtuele camera de beeld-uitsnede. Als je een nieuwe scène wilt toevoegen, doe je dat op hetzelfde canvas op door een hand. Deze hand is virtueel. Het is eigenlijk een andere plek. Op die nieuwe plek zet je de elemen- een geanimeerde foto van een arm. In het programma ten neer en fixeer je het beeld door een nieuw camera zijn diverse links- en rechtshandige armen te selectestandpunt op te slaan. Vervolgens ga je weer naar een ren. Natuurlijk ook diverse huidskleuren. Je kunt eventueel ook je eigen arm fotograferen en importeren... nieuw plekje op het canvas en bouw je weer een volgende scène op. leuk als je bijzonder gelakte nagels hebt, of een opval-

58 | 30

Kies een arm uit de bibliotheek.

Bepaal het camerapunt.

Elke scène heeft een eigen plek op hetzelfde canvas.

Spreek je voice-over direct in VideoScribe in.

110

Exporteer een QuickTime-film van je project. Meteen uploaden naar YouTube, Facebook of Dropbox kan ook.

Open de geëxporteerde film eventueel nog in Final Cut Pro X voor nabewerking.

lende mouw aan je trui. Anders volstaat een standaardarm.

In VideoScribe zit een uitgebreide bibliotheek met illustraties. Zo kun je zonder tekenvaardigheid toch een fraaie presentatie te maken. Leuker is het natuurlijk om je eigen afbeeldingen te gebruiken. Dat doe je door een tekening in Adobe Illustrator in te lezen en vervolgens een masker-laag aan te brengen. Maak een nieuwe laag aan en trek met pen- en bézier-gereedschappen vervolgens de onderliggende tekening over. De tweede laag die ontstaat, is de route die de virtuele hand in VideoScribe straks gaat volgen om de onderliggende tekening stukje bij beetje te onthullen. De hand tekent dus niet, maar onthult volgens een vastgelegde route de onderliggende tekening. De basis hiervoor is het svg-bestand dat je in Illustrator kunt opslaan. Voor wie Illustrator onbetaalbaar is, bestaat er een alternatieve route met de gratis software Inkscape, of een fraaie app uit de App Store: iDraw.

Een svg-bestand bevat voor VideoScribe de illustratie met animatie-informatie. Importeer het svg-bestand en VideoScribe doet de rest. In de instellingen zijn kleuren en enkele effecten in te stellen.

Sommige afbeeldingen kan VideoScribe zelf omzetten naar een illustratie en tekenen zonder eerst in Illustrator een svg-bestand te maken. Bijvoorbeeld een volvlak afbeelding van een hartje of Twitter-icoon. Foto’s bevatten te veel informatie die de software niet goed kan omzetten. Zulke plaatjes kan je door een hand in beeld laten schuiven.

Punten op de ‘i’ Een verhaal is natuurlijk meer dan een reeks afbeeldingen. In VideoScribe is audio toe te voegen. Van voiceover tot muziek. Er zit zelfs een hele lading rechtenvrije

muziek in VideoScribe. Titels en teksten zijn ‘plat’ in beeld te plaatsen, maar kunnen ook als animatie getekend worden.

Voor wie helemaal los wil gaan, zitten er heel veel opties verborgen in de software, al heb je uiteindelijk niet zo veel controle over je productie als in professionele software zoals Final Cut Pro of Première. De animaties zijn echter in hd-formaat te exporteren naar een mov-bestand, en dat is makkelijk in te lezen in bijvoorbeeld Final Cut. Daar kun je delen van de video eenvoudig re-timen als dat nodig is.

Om een goede presentatie te maken is het raadzaam om eerst het audiodeel op te nemen en vervolgens de videolaag er op af te stemmen. Als voorbeeld hebben we een MacFan-commercial gemaakt... je kunt ‘m hier bekijken: vimeo.com/78936839

Conclusie VideoScribe geeft ongelooflijk leuke resultaten.

Alleen het werken in de applicatie is worstelen met allerlei nieuwe logica. Aangezien VideoScribe enig is zijn soort is, valt er weinig te kiezen. Het alternatief is met echte camera’s aan de slag te gaan en dat gaat heel veel meer tijd kosten.

VideoScribe, € 19 per maand of € 490 voor levenslang updates (week gratis te testen), www.sparkol.com Makkelijk unieke presentaties maken Oogt professioneel Cloud opslag Vreemde interface Risico overschrijven oude presentaties

MacFanScore

i 31 110 || 59

100x JACK

De 100 columns die Jack Nouws schreef voor MacFan (en nog wat meer) nu gebundeld als e-book ‘MacFundamentalist’ Met illustraties van Albo Helm.

‘Briljant.’

- Vermoedelijke reactie van ten minste één lezer ‘Jack is het Apple-geweten van Nederland.’

- Ferry Piekart, hoofdredacteur MacFan ‘Ik print ‘m uit en leg ‘m op mijn nachtkastje.’

- Paul Bloemers, uitgever MacFan

Verkrijgbaar in de iBooks Store voor € 3,99

Column

Iedereen zijn bolletjestrui tekst beeld

Ferry Piekart Marijn van der Waa

V

Hij fietste vlak voor mijn neus. Een wielrenner. In de bolletjestrui. Zo’n trui is natuurlijk uiterst bewonderenswaardig, ware het niet dat de man in hartje Rotterdam fietste. Qua bergklassement moet je het dan doen met de Erasmusbrug. Niet echt een col van de eerste categorie.

Waarom trekt een volwassen man in hartje Rotterdam een trui aan die suggereert dat hij een bergkoning uit de Tour de France is? Is dat eigenlijk niet een beetje raar?

‘Ach joh, hij heeft gewoon iets met wielrennen’, zeggen vrienden die ook wielrennen dan vergoeilijkend.

Dat zijn er overigens steeds meer, vrienden die wielrennen. De sport die het meest door schandalen wordt geteisterd, is vreemd genoeg qua opmars niet te stuiten. Persoonlijk vind ik ‘bolletjestrui’ inmiddels een heel dubieuze term, maar dat mag de pret niet drukken: alle doping en drugs ten spijt, hult menig wielrenner zich met alle plezier in een dergelijk shirt.

Ik fietste nog een tijdje achter de wielrenner-in-bolletjestrui (hij ging niet eens zo hard) en begon me toen te verbazen over iets anders. Behalve bolletjes, stond er ook in grote letters ‘Carrefour’ op het shirt. Dat is de naam van een Franse supermarkt.

Carrefour is sponsor van een wielerteam. Maar niet van deze man. Hij maakt geheel vrijwillig reclame voor Carrefour. Sterker nog, hij heeft betaald om in dit reclame-shirt rond te rijden. Net als al die wielrenmalloten die rondkijken in een Rabobank-shirt. Dat hebben ze niet van de Rabobank gekregen, nee, dat hebben ze gekocht.

Je stelt je zo voor hoe de vergadering moet zijn gegaan bij Carrefour, toen iemand met dit lumineuze idee kwam.

Marketingmanager: ‘We komen met gesponsorde shirts. Die mensen moeten kopen.’

Directeur: ‘Zo werkt het niet. Of je geeft gesponsorde shirts gratis weg, zodat mensen reclame voor je ma-

ken, of je maakt mooie T-shirts zonder reclame waar mensen voor willen betalen.’

Marketingmanager: ‘Nee, da’s nou juist het nieuwe van het idee... we doen allebei.’

Directeur: ‘Da’s idioot. Dat wil niemand. Da’s net zoiets als van je eigen geld een huis kopen, en dan toch hypotheekrente willen betalen aan een bank.’

Marketingmanager: ‘Ook een goed idee, daar bellen we zo even over met de Rabobank.’

Licht verbijsterd blijf ik fietsen achter de wannabe-bergkoning die heeft betaald om reclame te mogen maken voor een supermarkt. Plots steekt een jongeman over, zonder om te kijken naar het verkeer. De wielrenner in de bolletjestrui kan hem nét ontwijken en fietst door. De jongeman – niet gehinderd door enig besef van verkeersregels – schreeuwt hem enige verwensingen toe. Ik kijk de jongeman op zijn rug. Hij draagt een voetbal-shirt. Op zijn rug prijkt de naam ‘Messi’.

Ik verzin het niet. De bergkoning rijdt bijna de godenzoon van het voetbal aan. Terwijl ik me afvraag of je het dragen van een T-shirt met andersmans naam erop zou kunnen bestempelen als valsheid in geschrifte, ben ik wederom licht geshockeerd dat een volwassen kerel een T-shirt aantrekt dat in feite zegt: ‘Ik ben Messi’. Ik vind het leuk als mijn voetballende neefje van acht dat doet. Als kind is het heel normaal om te roepen: ‘Ik ben Messi!’ Maar als volwassen kerel? Wat is dat toch met mensen dat ze met alle plezier kleding aantrekken die bedrukt is met allerlei informatie die niet bij hen hoort?

Een paar weken later ben ik bij de feestelijke opening van de Apple Store in Den Haag. Als ik de winkel weer verlaat, overhandigt een medewerker me een tasje. Er zit een cadeautje in... een T-shirt. Zwart, met op de voorkant in kleine witte letters: ‘ Den Haag’. In de nek staat in een nog subtieler lettertje: ‘Designed by Apple in California’.

De volgende dag trek ik het apetrots aan naar mijn werk.

115 || 33 33

Actrice, columniste en schrijfster Anna Drijver is veelvuldig op film en tv te zien, maar speelt ook in het theater. Haar meest recente rol op de planken is die van Susan in de toneelbewerking van de beroemde film Rain Man, in het kader van de Utrechtse Spelen. MacFan ontmoet haar én haar trouwe MacBook en iPhone voorafgaand aan één van de voorstellingen.

 PASPOORT Geboortedatum: 1 oktober 1983 Geboorteplaats: Den Haag Apple-moment: ‘Wij hadden in de jaren negentig thuis al van die Macintosh Plusjes staan, met heel kleine schermpjes, waarop ik tekende.’

00 |

100

Ik staar nog graag uit het raam tekst

beeld

W

ie zich in wil leven in het bestaan van de autistische hoofdpersoon van Rain Man, kan rond de voorstelling extra informatie over autisme krijgen. Voor autistische kinderen bieden de theatermakers zelfs speciale rondleidingen vooraf. In korte tijd hebben de acteurs zelf ook veel bijgeleerd over de stoornis, en ze zijn na het heftige maar toegankelijke toneelstuk beschikbaar voor een nababbel, waar het publiek gretig gebruik van maakt.

Maar we komen niet alleen voor de voorstelling. Anna Drijver (Den Haag, 1983) had al vroeg wat met computers. ‘Al was het maar omdat mijn ouders meer op de hoogte zijn van computers dan ikzelf. Zij blijven veel meer up-to-date dan ik en dat doet pijn... Nee hoor, niet echt. Mijn vader heeft ooit bedacht dat het op computergebied Apple moest zijn en dat is zo gebleven. Mijn ouders hebben een architectenbureau en alles gebeurt op Applecomputers. Zodoende hadden we begin jaren negentig al van die ‘plusjes’, met heel kleine schermpjes, waar ik op tekende. Mijn ouders hebben altijd de nieuwste palmtops en iPhones, terwijl ik nog steeds een papieren agenda gebruik.’

Ben Melis Felix Kalkman

R Interview

Anna Drijver:

of dat het crashte. Daardoor blijf ik toch gehecht aan een papieren agenda en een mooie vulpen.’

Wat was je eerste Mac? ‘Toen ik geld kreeg voor mijn eerste modellenwerk kocht ik zo’n oranje koffertje: een iBook. Ik heb nooit een desktop-Mac gehad.

Ik werk niet op een vaste plek, dus ik zou niet weten wat ik met een bureaucomputer zou moeten. Al is het ook een nadeel dat de computer geen eigen plaats heeft. Bij ons thuis zwerven twee van die witte vlakjes – de MacBooks van m’n vriend en mij – en die liggen vaak op verschillende plekken. Het is wel vreemd hoe een laptop je afsluit voor een ander. Bijvoorbeeld wanneer iedereen bij een vergadering met geopende laptops tegenover elkaar zit. Aan de andere kant: ik heb met m’n laptop ook een boek kunnen schrijven, deels in de trein en deels op een set.

Ik heb nooit behoefte gehad aan een grotere computer. Al merk ik nu wel dat ik de mail die ik op m’n iPhone binnenkrijg bijna als ‘niet echt’ beschouw. Puur omdat het maar zo’n klein schermpje is.

Ik vergeet daardoor soms zelfs te antwoorden.’

Op een tragische, zwarte dag begon mijn MacBook te suizen, alsof er een dolgedraaide cd in zat.

Een papieren agenda?

‘Ja hoor, een Filofax. Een papieren agenda waarin ik lekker kan krassen, en ja, ik weet dat er een discrepantie in zit. Ik vind het grappig dat ik van vrienden hoor dat hun ouders het allemaal maar moeilijk vinden, dat gedoe met computers. Terwijl mijn vader, als hij bij me thuis is, zegt dat hij ‘even een nummer via zijn iPhone op mijn netwerk opzet’. Mijn oma heeft een iPad, en met haar speel ik Wordfeud. Ik vind het een fantastisch gegeven dat zij op haar flatje met haar kinderen en kleinkinderen deze nieuwe vorm van Scrabble kan spelen. Dat is ook de kracht van de iPad, dat hij door de overzichtelijke bediening heel makkelijk te gebruiken is voor ouderen.’

Dus alle ‘zware’ dingen doe je op jouw laptop?

‘Ja, ik schrijf bijvoorbeeld samen met Hanna Bervoets een wekelijkse column voor de Viva. Daar maken we ook foto’s bij, en die bewerk ik dan eventueel op de laptop. Ik heb wel Photoshop, maar dat doet het niet meer, dus ik bewerk ze nu in iPhoto. Na de iBook stapte ik over op een MacBook. Maar op een tragische, zwarte dag begon die te suizen, alsof er een dolgedraaide cd in zat. Toen ik hem wegbracht, bleek dat het moederbord was overleden.’

Hoe oud was de MacBook?

‘Meer dan drie jaar, en ik had hem ook overal mee naar toe genomen. Maar ik vind dat dat erbij hoort. Je moet hem als een Had je niet de neiging, zoals elke puber, om je tegen je ouders en hun gebruiksvoorwerp mogen behandelen, al kan er dan natuurlijk van alles gebeuren. Ik begrijp dus ook niet dat er mensen zijn die keuzes af te zetten?

‘Mijn broer heeft dat wel gehad. Hij was altijd bezig met computers geen externe harde schijf gebruiken. Als je, zoals ik, heel veel foto’s maakt, dan neem je toch niet het risico dat je ineens alles kwijt en trok mij daar lang in mee - we hebben samen veel met de Gameboy gespeeld. Maar op een gegeven moment haakte ik af en bent? Ik moet er niet aan denken.’ ging hij door. Hij bouwde op een gegeven moment zelf computers en zette zich af tegen Apple. Maar nu ontwikkelt hij apps voor de Dus toen kocht je weer een MacBook? iPhone.’

‘En die heb ik nog steeds. Misschien dat de volgende een MacBook Air zal zijn, al heb ik daar nog niet over nagedacht. Ik weet wel dat een iPad niet zo interessant voor me is. Al wilde ik er laatst heel Welke app? graag even eentje hebben. Ik zat op een vlucht vanuit Rome en ‘Hij heet Phoenix, het is zo’n shootergame, en ze hebben volgens toen we net in de lucht waren, had ik mijn boek uit. En toen zag ik mij een miljoen spelers wereldwijd. Het is wonderbaarlijk dat ze schuin voor me, aan de overkant van het gangpad, een man met bij het bedrijf van mijn broer kunnen zien dat iemand ergens op een hoek in Bandung, of ergens in China, net een high-score heeft een iPad op schoot. Hij keek naar een boekenplank en bedacht wat hij nu eens zou gaan lezen. Toen had ik wel even een jaloers gehaald. Hoe dan ook, ik ben door de invloed van mijn ouders en broer al mijn hele leven omgeven door computers. Misschien dat moment. Maar ik hou heel erg van papieren boeken, van het ik me daarom heb verzet tegen het gepriegel met palmtops en zo’n omslaan van een pagina. Ik ben heel erg romantisch aangelegd. pennetje. Ik heb net te vaak gehoord dat iets niet synchroniseerde, Bovendien vind ik het een fijn idee dat je in een oogopslag al die

100 | 37 35

gelezen titels in je boekenkast kunt bekijken en zo kunt terugdenken aan wat je hebt gelezen. Mijn broer leest nu mijn boek en dat doet hij op z’n iPad – dat blijf ik toch een raar idee vinden.’

Ben je ook wel eens minder blij met je iPhone?

‘Ja, toen ik telefoonnummers van mijn Blackberry over wilde zetten. Met Bluetooth sturen lukte niet, evenmin als overladen via de computer. Het synchroniseren met andere producten dan Apple zou veel makkelijker moeten gaan. Daarnaast vind ik het geheugen van de iPhone beperkt. Ik kan niet al mijn muziek erop kwijt. Wat ik ook verwarrend vind: als ik in Contacten iemand selecteer, dan moet je maar weten dat je op het nummer moet drukken om te bellen. Want dat is normaal niet zo, dan staat er een groene knop. Over de batterijduur ben ik redelijk te spreken: ongeveer 24 uur, en het opladen gaat heel snel. Maar vergeleken bij de Blackberry valt het weer tegen - die ging soms wel drie dagen mee.

Als ik een weekend naar Berlijn ging, dan nam ik de oplader niet eens mee.’

Ik hou heel erg van papieren boeken, van het omslaan van een pagina

Je hebt nog een papieren agenda en zegt dat je romantisch bent aangelegd. Past deze tijd eigenlijk wel bij je?

‘Ik vind het soms erg hard gaan. Ik vraag me wel eens af wat we vijf jaar geleden in de trein deden.

Nu kijkt iedereen naar z’n smartphone. We zitten in een bus, maar ook niet, want het maakt niet uit waar je Heb je veel apps op je iPhone? bent en naast wie je zit. Wanneer ik met de trein reis, denk ik na ‘Ik kocht hem pas in december, dus niet echt. Omdat ik nu in over m’n boek, of nergens aan. Het is goed voor m’n concentratie.

Rain Man speel, staat ‘AQ Test’ erop, de Autism Quotient Test.

Als ik in plaats daarvan via m’n iPhone rondhang op filmsites of Natuurlijk niet te vergelijken met een test van een psycholoog, op Facebook dan leer ik wel dingen, maar die leiden me ook af. maar de hoogleraar die we tijdens de research spraken, vertelde Terwijl ik treintijd zo fijn vind om te reflecteren. Begrijp me goed: dat de vragen en uitkomsten wel in de buurt komen. Daarnaast heb ik een app waarbij je je iPhone als een dirigeerstokje gebruikt. ik ben er niet tegen. Ik constateer het en constateer ook dat het voor mij soms beter is om heel ouderwets na te denken en uit het Die probeer ik omdat ik binnenkort weer in de dramaserie raam te staren.’

‘Levenslied’ kom en daarin speel ik de dirigent van een koor.’

LABS

REVIEWS, TIPS EN UITLEG

S Test

iPhone 5c en iPhone 5s

Een kwestie van gevoel

Leuk dat de iPhone 64-bit is. En tof dat de iPhone 5c leuke kleurtjes heeft.

Maar interne specificaties en kleur zijn niet het enige dat telt.

Een telefoon heb je uren per dag in je hand. Voor een ding waarmee veel mensenhanden zo’n beetje vergroeid zijn, is de belangrijkste vraag misschien wel: hoe voelt-ie?

MacFan doet de gevoelstest. tekst

& beeld Ferry Piekart

Als we beide iPhones tegelijk uit hun doosje pakken, valt het meteen op: de 5s voelt aanmerkelijk kouder dan de 5c. Het plastic van de 5c neemt veel sneller de temperatuur van je hand aan dan het aluminium van de 5s. De 5c voelt daardoor prettiger aan.

Afmetingen De iPhone 5c heeft wat meer volume dan de 5s. Hij is 20 gram zwaarder, en ook een ietsjepietsje groter. De 5c is 59,2 mm breed en 124,5 mm hoog, de 5s is 58,6 breed en 123,8 hoog. Dat is een uiterst minimaal verschil dat eigenlijk alleen opvalt als je de toestellen op elkaar legt. Dat geldt ook voor de dikte: de 5c is 8,97 mm dik, de 5s 7,6 mm. De 5s is dus slanker, maar het verschil is nauwelijks voelbaar.

Het oog wil ook wat

De iPhone 5s oogt stylish, zeker de gouden variant. Een knap staaltje engineering, subtiel vormgegeven. Het is haast een juweel. De 5c oogt daarnaast wat simpeler. Maar het moet gezegd: de iPhone 5c en iOS 7 zijn gemaakt voor elkaar. De kleurigheid van iOS 7 sluit prachtig aan bij de kleurige 5c-toestellen. De 5c leent daarbij een trucje van de iPod nano: de achtergrond van iOS 7 is aangepast aan de kleur van de 5c die je hebt gekocht. Uiteraard kun je dit aanpassen, maar wie zijn 5c voor de eerste keer aanzet, zal meteen ervaren dat iOS 7 en de iPhone 5c samen een lust voor het oog zijn.

Ergonomie Veel iPhone-fans denken met heimwee terug aan de iPhone 3G en 3GS, met hun gebolde achterkant. Die toestellen lagen lekker in de hand. De 5c is weliswaar niet zo gebold als de 3G en 3GS, maar de randen zijn wel gerond, en dat voelt als vanouds lekker. De 5s houdt de scherpe randen die de 4, 4S en 5 ook hadden. Wie beide toestellen in de hand neemt, ontkomt niet aan de conclusie dat de 5c prettiger vasthoudt. De 5c - gemaakt van één stuk polycarbonaat - streelt de hand, terwijl de aluminium 5c met randen en naden scherp aanvoelt.

Kwetsbaarheid De iPhone 4 en 4s voelden kwetsbaar, met een voor- èn achterzijde van glas. Bumpers, covers en hoesjes waren een bittere noodzaak. De iPhone 5s heeft minder glas dan die voorgangers, maar het toestel voelt wel delicaat aan. Misschien omdat-ie licht is (112 gram), en de voelbare naden en randen je er bewust van maken dat het een kunstig in elkaar gezet stukje technologie is.

De 5c voelt aanmerkelijk robuuster, wellicht omdat-ie iets meer gewicht heeft (132 gram) en zijn omhulsel uit één naadloos stuk plastic bestaat. De 5c voelt degelijk. Bij ons was de neiging om de 5s meteen in een hoesje te stoppen groot, terwijl we bij de 5c dachten: die kan lekker hoesloos in de broekzak.

Conclusie De iPhone 5c is de witte MacBook onder de iPhones: gemaakt van ‘goedkoop’ maar lekker voelend polycarbonaat. Het toestel heeft geen pretenties, maar voelt toegankelijk, onbezorgd en degelijk. Wie gaat voor specificaties, kiest de iPhone 5s, maar wie gewoon een lekker apparaatje in zijn hand wil voelen, kiest de 5c.

110 || 21 37

Alpe d’Huez beklimmen in de kelder Bij slecht weer verhuizen veel fietsfanaten naar binnen om hun sport te beoefenen. Mooiweerfietsers als we zijn, kruipen we dan maar op een hometrainer. Of de fiets gaat op een rollerbank.

Maar het kan veel mooier, met geavanceerde fietstrainers. De Wahoo Kickr is één van de meest bijzondere voor wie helemaal los wil gaan met iPhone, iPad en statistieken.

Test

tekst Albert

R

Zeeman Binnen op een fiets zitten en af en toe zwaarder moeten trappen, is allesbehalve nieuw. Al decennialang kan dat in de fitnesszaal met een fietstrainer met ledbalkjes die een helling aanduiden. Het wordt anders wanneer je ook echt een helling ziet en voelt. Dat is exact wat een aantal Franse fietsenthousiastelingen vier jaar geleden wilde bereiken. Geïnspireerd door Google Streetview ging Laurent Desmons zelf aan de slag om met een videocamera en een gps-apparaat de straten rondom zijn dorpje te filmen. Om op een fietstrainer vervolgens virtueel die route te kunnen nafietsen, maakte hij geavanceerde software die beelden en gps-informatie koppelde. Op een online platform nodigde hij anderen uit om beelden aan te leveren en voor hij het wist was zijn bedrijf ‘Kinomap’ geboren.

Inmiddels is Kinomap een standaard aan het worden voor het binnen beleven van wat buiten te fietsen is.

Op het online platform staan nu zo’n tienduizend video’s van routes uit 82 landen, die je via de simulatiesoftware Kinomap Trainer kunt herbeleven. Vooral voor wielrenners die een specifieke route willen oefenen, is dit handig. In de iPhone/iPad-app selecteer je een route en de film start zodra je begint te fietsen.

Door ingenieuze software speelt de film af met de snelheid die je fietst. Tegelijkertijd geeft de software informatie aan de Kickr af om meer of minder weerstand te geven. Stijgen en dalen voel je dus in de pedalen en zie je met het oog. Het voelt bijzonder natuurlijk aan, maar om dit te realiseren is heel wat vernuft nodig.

Je eigen fietsroute in de kelder Kinomap maakt het ook mogelijk om je eigen fietsrondjes te herbeleven. Het principe is simpel. Je maakt een videobestand door één keer de route te fietsen met een hd-camera die de route filmt. Daar-

66 | 38

111

naast is er een gps-bestand van een tracker nodig die gelijktijdig de route op gps-ijkpunten heeft vastgelegd.

Dat kan bijvoorbeeld met een gps-tracker-app in je iPhone. Helemaal makkelijk is het als je een actiecamera gebruikt die filmt en de gps-gegevens van locatie, hoogte en dergelijke tijdens het filmen registreert.

Momenteel zijn er vijf camera’s die dit kunnen. De ContourGPS en iON Adventure zijn twee actiecamera’s die gps-data in het videobestand insluiten. Met deze camera’s is het bijzonder simpel om een route te filmen en als één bestand te uploaden naar Kinomap. De Sony HDR-AS30V en nieuwe Sony HDR-AS100V filmen met stabilisatie en slaan ook gps-data op, alleen in een extra bestandje. De beelden uit deze camera’s zijn verbluffend scherp en heerlijk rustig. Als laatste camera is er de Garmin VIRB Elite, die naast gps-gegevens ook gegevens uit ANT+ sensoren kan vastleggen (zoals cadans, hartslag en vermogen). De VIRB stabiliseert ook de beelden maar het totaalbeeld uit de Sony-camera’s is net wat fraaier en de Sony-camera is bovendien heel wat lichter.

Wanneer de route een echte fietsroute lijkt en zinvol is als trainingbestand qua lengte, zet Kinomap de film om in een bestand dat in de Kinomap Trainer software als simulatie na te rijden is. Eigen films zijn zo gratis te herbeleven.

Een berg binnenshuis De beleving van een simulatieroute op de Kickr is heel fraai. Al moeten we na een paar bochten al afstappen, evenals in de echte wereld. Wanneer we een geroutineerde fietser op de fiets laten plaatsnemen, horen we enthousiaste geluiden naast het gepuf en gekreun. De (her)beleving van de berg is zo goed als je het binnenshuis kunt maken. Dit was een paar jaar geleden nog ondenkbaar.

Om conditie op te bouwen en wat Kinomap-abonnementsgeld uit te sparen, starten we met een intervaltraining. Daarbij helpen de apps Strava Segments, PeriPedal en TrainerRoad. Om goed op hartslag te trainen is de Wahoo HR band een prima keuze. Toch is onlangs een fraaiere oplossing gelanceerd door het merk Mio. Met het MIO Alpha horloge heb je een sporthorloge dat aan de binnenkant de hartslag op de pols meet. Dus geen gedoe meer met borstbanden. De MIO Alpha pairt perfect met de iPhone en de Wahoo-apps.

Met de Wahoo RFLKT+ als beeldschermpje op het stuur krijg je alle informatie van de sensoren netjes voor je neus. Dat is wel zo gemakkelijk voor wanneer je weer echt de weg opgaat. De informatie komt uit de iPhone die je dan lekker in een waterdicht zakje in het zakje op je rug opbergt.

Conclusie Wahoo wilde sporten via de iPhone naar een hoger niveau tillen en is daar zeker in geslaagd. De Kickr biedt met de simulatiesoftware van Kinomap een ultieme trainingservaring binnenshuis. Voor goede conditie-opbouw blijft de slimme fietstrainer met een iPhone essentieel. Je schakelt dan alleen om naar een wat eenvoudiger app. Het koppelen met sensoren van verschillende merken is te doen, maar makkelijker is het om het bij één merk te houden.

Slechts qua hartslagmeting geniet de MIO-band de voorkeur.

Om de Kickr te gebruiken, haal je eerst het achterwiel van je fiets.

Om vervolgens de Kickr op dat punt aan te sluiten.

Wahoo Kickr Fitness Bike trainer, € 1.199, www.wahoofitness.com/kickr unieke fietssimulaties mogelijk, eigen wiel in opslag dus geen slijtage, stevige plaatsing werkt uitsluitend met software

MacFanScore

o

Wahoo RFLKT, € 99, www.wahoofitness.com/rflkt iPhone blijft in zak, veel data op display, display instelbaar, sensordata ook mogelijk zonder iPhone, weerbestendig blijft afhankelijk van batterij iPhone

MacFanScore

u

Wahoo Fitness Blue SC Sensor, € 59, wahoofitness.com/devices/blue-sc.html snelheid- en cadanssensor in één apparaat, makkelijk te pairen, makkelijk te bevestigen elastiek kan los schieten

MacFanScore

o

Kinomap Trainer, € 10 per maand of € 60 per jaar, rainer.kinomap.com simulatie fietsen, veel tracks erg korte proef periode

MacFanScore

i 111 | 39 67

Test

Vierkant de beste Instagram, Hipstamatic, Oggl... al die leuke appjes leveren vierkante kiekjes. Zelfs de standaard camera-app in je iPhone heeft tegenwoordig de optie om vierkante foto’s te schieten. Maar als je met die vierkante plaatjes een fotoboek wilt maken in iPhoto, dan ligt een teleurstelling in het verschiet. Je moet ze bijsnijden tot staande of liggende afbeeldingen.

Zonde. We testen drie andere fotoboek-aanbieders, die wèl geschikt zijn voor het Instagramen Hipstamatic-tijdperk. tekst Ferry

Piekart

R Foto’s op een harddisk bekijk je meestal nooit meer. Maar een fotoboek trek je nog wel eens uit de kast. En daarom willen we een paar mooie fotoboeken maken, gevuld met de talloze prachtige Hipstamatic- en Instagram-plaatjes die we hebben gemaakt. We willen een mooi, stijlvol boek, maar dan wel op een makkelijke, iPhotoachtige manier gemaakt. Met sjablonen waar we snel onze foto’s in kunnen slepen, zodat we in een uurtje een mooi boek hebben gemaakt. We gaan niet dagenlang zitten ploeteren op blanco pagina’s die je helemaal zelf moet vormgeven.

58 | 40

111

Wat we willen, is simpel: • We willen een boek maken met louter vierkante foto’s; • Het moet een mooi design hebben; • We willen het snel kunnen maken.

Na een uitgebreide speurtocht over het web, hebben we drie aanbieders gevonden die veelbelovend lijken: Blurb, Artifact Uprising en Moleskine+Milk.

We beoordelen de aanbieders hieronder op de interface van hun online editor, de druk- en papierkwaliteit van de boeken, en de prijs. Levering was bij alle drie in orde; de boeken werden in een week tijd geleverd.

Blurb We maken een fotoboek van een stedentripje Oslo.

Moet een artistiek boek worden met vooral veel Hipstamatics van de bizarre beelden in het Vigelandpark. Blurb heeft een speciaal Instagram-fotoboek.

Het is even zoeken op de site voor je in het enorme aanbod op de juiste pagina bent beland. Het Instagram-fotoboek kun je helemaal online maken, zonder ‘invoegtoepassingen’ te hoeven downloaden (zoals wel bij andere Blurb-boeken). Zodra je het boek start, wordt er meteen om je Instagram-account gevraagd.

De foto’s van je stream komen direct in het boek terecht. Het scheelt een boel uploadwerk, maar dat de foto’s ook al op de pagina’s staan, is meestal niet wat je wilt. Overigens ben je allerminst tot Instagram beperkt. Je kunt na het openen van je Instagramfoto’s ook foto’s uploaden van onder andere Flickr en Facebook, en ook gewoon van je computer (voor al je Hipstamatics).

De interface van Blurb is heel overzichtelijk. Per pagina kies je een lay-out, en vervolgens sleep je de foto’s erin uit de gallerij. Je begrijpt het meteen.

De volgorde van pagina’s kun je simpel veranderen door ze naar een andere plek te slepen. In plaats van zelf een lay-out kiezen, kun je ook gewoon meteen foto’s op de pagina slepen. Als je dat doet, geeft Blurb de keuze tussen ‘Add’ (toevoegen) of ‘Replace’ (bestaande foto vervangen). Zodra je een aantal foto’s op de pagina hebt gezet, is een leuk knopje: ‘Lay-out wijzigen’. Elke keer dat je daarop klikt, laat Blurb een andere lay-out zien met de foto’s die je had gekozen.

Zo ontdek je met een paar klikken achter elkaar heel snel wat leuk is. Er zijn meestal een stuk of zes opties; na de laatste volgt de eerste weer. Bij sommige layouts snijdt Blurb de foto’s bij, maar uiteraard zijn er ook veel lay-outs waarin de foto’s in volle vierkante glorie zijn te zien.

Uiteraard is het boekje zelf ook vierkant, met een afmeting van 18 x 18 centimeter. Het minimumaantal pagina’s is 20.

Papierstress Na het samenstellen van het Blurb-boek, krijgen we bij het bestellen acute papierstress. Er zijn veel keuzes namelijk. Blurb verrast ons met vijf soorten papier: standaard, kwaliteitspapier mat, kwaliteitspapier glanzend, ProLine uncoated en ProLine Pearl Photo.

Ze lopen op in gewicht, en ook in prijs. We kiezes voor ProLine Uncoated: ‘Hoogstaande papierkwaliteit met een eierschaaltextuur voor artistieke reproducties’.

148-grams papier. We moeten ook een papiersoort voor de schutbladen kiezen (wederom vijf soorten), en daar kiezen we ProLine Charcoal. Het is leuk dat er wat te kiezen valt, maar je zou je keuze graag eerst zien (en voelen) voor je hem maakt, maar dat kan natuurlijk niet. Inschatten wat het mooist is, is daardoor lastig.

Papierkeuzes te over bij Blurb.

De online editor van Blurb.

41 111 | 59

Als we een ruime week later ons Blurb-boek ontvangen, zijn we gematigd enthousiast. Onze papierkeus pakt mooi uit voor de foto’s, maar letters komen op de prints wat vaag over. Dat komt wellicht door de grove papierstructuur. Glanzend papier had wellicht scherpere tekst opgeleverd. Teksten ogen te veel alsof ze uit een HP-printer met een bijna leeg inktpatroon komen. Ook de omslag valt iets tegen. We kozen voor een hardcover met imagewrap. Je kunt ook kiezen voor een hardcover met een losse stofhoes er omheen. De imagewrap van ons boek oogt niet heel netjes. Bij de vouw ziet het er gedeukt uit. Het stoort ons nu ook dat de achterzijde helemaal wit is; daar konden we niets op zetten. Maar de foto’s ogen artistiek op het papier met eierschaalstructuur; dat moet gezegd.

ted kost een paar euro extra. De Charcoal schutbladen voegen nog eens € 2,50 toe. We zitten nu op € 42,90.

Dan pas valt ons op dat er voor € 3,01 (rare prijs) een PDF-versie is toegevoegd, die je meteen kunt downloaden. Die willen we helemaal niet. We komen zonder die pdf-onzin net onder de veertig euro uit. Dat is voor zo’n boekje al best veel geld, maar de verrassing komt nog. Op de volgende pagina krijgen we twee ‘geschatte levertijden’: 11 februari en 13 februari. De 11e kost €16,95 aan bezorgkosten, de 13e € 6,35. Een fors verschil in prijs voor weinig verschil in tijd. Met de ‘langzame’ variant komen we iets boven de vijftig euro uit.

Het duurste boek van de drie.

En wat kost dat?

Blurb knijpt ons uit. Als we op Bestellen klikken, staat er een prijs aangegeven van rond de 35 euro, voor het boek van dertig pagina’s, met hardcover met imagewrap, gedrukt op kwaliteitspapier glanzend, met standaard middelgrijs schutbladen. Maar we worden lekker gemaakt met papieropties. De ProLine Uncoa-

Blurb heeft grote verschillen in verzendkosten voor weinig verschil in levertijd.

Artifact Uprising Voor een boekje over een familietripje naar Porto kiezen we Artifact Uprising. Een nogal poëtisch bedrijf, gezien de quote die in beeld komt zodra je de site bezoekt: ‘Inspired by the disappearing beauty of the tangible’. Prachtig, maar nu willen we snel aan de slag.

Artifact Uprising heeft ‘Instagram Friendly Books’ in haar assortiment. We willen eigenlijk een boekje van dezelfde afmetingen maken als bij Blurb, en dat kan ook, maar Artifact heeft bij dat formaat een minimumaantal pagina’s van veertig. Zo veel Hipstamatics en Instagrams hebben we niet van het Porto-reisje.

Zeker niet als we ook wat pagina’s met meerdere foto’s willen maken. Dus kiezen we voor het kleinere formaat van 14 x 14 centimeter. Daar is het minimum dertig pagina’s.

De interface van de editor is wat rommeliger dan bij Blurb, maar werkt zonder haperen. Het duurt even voor je doorkrijgt dat je in deze editor iets meer kunt.

60|| 42

111

Je kunt bestaande lay-outs gebruiken, maar daar kun je vervolgens afbeeldingen en tekstvakken aan toevoegen die je zelf positioneert en schaalt. Dat hoef je niet te doen, maar in één specifiek geval is het toch wenselijk: bij paginavullende afbeeldingen. De boeken van Artifact hebben snijverlies. Dat zie je in de editor aan een dikke rand om de pagina’s. Alles wat binnen die rand valt, wordt mogelijk weggesneden. Dat is zonde bij Instagrams en Hipstamatics met een mooi randje.

Als dat randje aan één kant wegvalt of maar half wordt afgedrukt, zie het er meteen knullig uit. Het is beter om een kader te slepen wat binnen die snijverlies-rand blijft, en daar je foto in te zetten.

Wie het simpel houdt, kiest voor elke pagina een layout, sleept zijn foto’s erin, en kiest nog een leuke achtergrondkleur voor de pagina. Net als bij Blurb, kun je je Instagram-foto’s benaderen vanuit de editor. We zijn in een wip klaar.

De online editor van Artifact Uprising.

Kleuren in het Artifact-boekje komen goed over.

Boekje in de brievenbus Het Instagram-vriendelijke fotoboekje van Artifact Uprising heeft een softcover en is dus maar dun. Het past in een envelop en glijdt dan ook gewoon in de brievenbus. Geen gedoe met pakketdiensten die altijd komen wanneer je er niet bent.

Het is het simpelste boekje van de drie, maar toch zijn we er gecharmeerd van. De kleuren zijn fris en knallen van het papier. De drukkwaliteit is eigenlijk beter

dan bij Blurb, als is het boekje zelf veel simpeler van uitvoering.

Ook bij dit boekje is de achterkant onbedrukt, maar omdat het een kleiner boekje is, stoort dat minder.

Sowieso zijn we vergevingsgezinder; voor dit boekje betalen we in totaal (inclusief verzendkosten) 28 euro.

Dat is een leuker bedrag dan de vette vijftig euro van Blurb.

Moleskine+Milk Voor een fotoverslag van een werkreisje naar Warschau, kiezen we een bijzondere aanbieder: Moleskine+Milk. Fotoboeken-drukker Milk is gaan samenwerken met de notieboek-maker Moleskine. Het resultaat zijn fotoboeken met harde zwarte cover zoals je die kent van de beroemde aantekeningenboekjes... en inclusief het bijbehorende elastiek.

Design speelt de hoofdrol bij Moleskine+Milk. De interface van de online editor is prachtig, overzichtelijk en uiterst makkelijk in het gebruik. Al het designwerk is al voor je gedaan, en je kan eigenlijk geen lelijk boek maken.

We kiezen een medium square fotoDe online editor van Moleskine+Milk.

111 | 61 43

boek van 20 x 20 pagina’s. Het minimumaantal pagina’s is twintig. Aan het begin laat Milk ons meteen een lettertype kiezen (één voor het hele boek), en een kleurenpalet. Er zijn acht kleurenpaletten, elk bestaande uit acht kleuren die mooi bij elkaar passen. Het design van Moleskine+Milk is dus behoorlijk dwingend, maar er is goed over nagedacht.

De online editor werkt zo simpel dat er niet eens een undo-knop is. Eigenlijk heb je die ook niet nodig: de interface is dermate eenvoudig, dat je altijd weer eenvoudig een eerdere keuze instelt.

Conclusie

Onze mond valt open

Blurb, nl.blurb.com/instagram-books Makkelijke editor, leuke ‘random design’ knop Duur, uitvoering minder goed

Als het Moleskine-boek wordt bezorgd, valt onze mond open van verbazing. Het is prachtig. De teksten en beelden zijn loeischerp, en prachtig gedrukt. Het gladde papier komt chique over, ook omdat het niet te wit is. De Moleskine-kaft is mooi en superstevig.

De coverfoto is erop gestickerd, maar de sticker ligt een beetje verzonken, zodat het niet snel lelijk wordt.

Het elastiek is een mooi extraatje, alsook de pagina waarop je (zoals altijd bij Moleskine) kunt schrijven wat de reward is als iemand dit boek na verlies bij je terugbezorgt. Achterin zit ook nog standaard een mapje waarin je eventueel losse papieren kunt bewaren.

Allemaal prachtig uitgevoerd, en dat voor een best wel vriendelijke prijs: we betaalden 36 euro, inclusief verzendkosten, voor het grootste en mooiste boek.

Met Moleskine+Milk maak je adembenemende boeken, die prachtig zijn uitgevoerd. Zonder meer de favoriet van MacFan. Wil je meer vrijheden bij het maken van je boek met Instagrams en Hipstamatics, dan bieden Blurb en Artifact Uprising meer ontwerpmogelijkheden. Blurb komt als duurste uit de bus, en stelt qua uitvoering een beetje teleur. Artifact Uprising maakt vrij simpel uitgevoerde boekjes, maar de drukkwaliteit is goed.

MacFanScore

u

Artifact Uprising, www.artifactuprising.com Goede kleuren, veel vrijheden bij het ontwerpen Rommeligere editor, veel pagina’s verplicht

MacFanScore

i

Moleskine+Milk, moleskine.milkbooks.com Prachtig design, stevige uitvoering, makkelijke editor Dwingende lay-outs

MacFanScore

a

Boek bijbestellen

Blurb, Artifact Uprising en Moleskine+Milk werken alledrie met online editors. Het ontwerp van je boek staat dus niet in je computer. Wat gebeurt er nadat je op ‘bestellen’ hebt geklikt?

Bij alledrie blijven de bestelde boeken nog een tijdje beschikbaar. Blurb bewaart bestelde boeken tot een jaar na de laatste bestelling. Onvoltooide projecten worden slechts 45 dagen bewaard, maar één kleine wijziging aanbrengen is voldoende om de teller weer bij dag 1 te laten beginnen. Blurb waarschuwt je 10 uur van tevoren per e-mail als een project verwijderd dreigt te worden. Da’s netjes van ze.

Artifact Uprising zegt dat projecten maar 14 dagen bewaard blijven; daarna worden je foto’s weer van de server verwijderd.

Onze ervaring is dat dat niet geldt voor een boek dat gekocht is; vele weken later konden we dat project nog steeds openen.

Moleskine+Milk bewaart een onvoltooid project tot 90 dagen na de laatste wijziging; eenmaal besteld blijft het boek beschikbaar tot zes maanden na de laatste bestelling.

62 | 44

111

Toch gehecht aan iPhoto?

Als je toch per se een fotoboek met iPhoto wilt maken, dan is er één trucje om je vierkante foto toch vierkant op de pagina te krijgen. Sleep je foto in een sjabloon, en ctrl-klik er dan op. Kies in het contextmenu ‘Maak foto passend in kader’. Je foto is alsnog vierkant. Maar dit werkt alleen als je één foto op een pagina hebt, en dan ook nog paginavullend. In alle andere stramienen werkt het niet.

S Test

The Original Turntable zou gebaseerd zijn op de AG4131 uit de jaren zestig , wij zien de gelijkenis niet helemaal.

Gouwe ouwe tekst

Michel van der Ven

Het lijkt wel alsof muziekliefhebbers collectief klaar zijn met de kapot geperste geluid van mp3‘tjes en de karakterloze tonen van cd’s. De ene groep zoek z’n heil steeds vaker bij hoge-definitiebestanden als flac en Apple Lossless, die veel meer muzikale nuances bevatten.

Andere audiofielen maken de omgekeerde beweging en grijpen juist terug naar het warme, analoge geluid van de lp. De comeback van vinyl leidde bij Philips tot The Original Turntable: een platenspeler in onvervalste retrostijl, maar wel met alle snufjes van vandaag de dag.

De mintgroene Original Turntable zou losjes gebaseerd zijn op de AG4131, Philips’ iconische platenspeler uit 1965, maar leunt vooral sterk op de Original Radio-producten die de fabrikant sinds twee jaar op de markt brengt. Je haalt met de OTT2000 – zoals het toestel officieel heet – overigens niet alleen een pick-up in huis, maar een compleet microsysteem met fm-tuner, cd-speler en een aux-ingang voor een externe bron, zoals een mp3-speler. The Original Turntable speelt zelf ook mp3-bestanden af: je kan ze inlezen via een zelfgebakken cd, een usb-stick of door ze via bluetooth te streamen vanaf je iPhone, iPad of Mac. Geen zorgen trouwens als je collectie voornamelijk uit AAC-files bestaat: decoderen gebeurt op het apparaat, dus ook die liedjes kun je streamen. Voor zo’n veelzijdige installatie valt het prijskaartje van nog net geen honderdvijftig euro reuze mee.

Cheap trick?

Je bedient de OTT2000 met de afstandsbediening of via het toestel zelf. Met de rechter draaiknop regel je het volume, met de linker schakel je tussen de vijf bronnen. De geselecteerde bron verschijnt in blauwe letters op het centrale lcd-schermpje, maar de kwaliteit daarvan had wel wat beter gemogen. De achtergrondverlichting lekt stevig door en ook de kijkhoek is belabberd. Die nogal goedkope afwerking geldt eigenlijk voor het hele toestel: van de behuizing tot aan de cd-lade en platenspeler toe is het hard plastic wat de klok slaat. Zelfs een zacht draaitafelmatje kon er niet af. Het enige wat je kostbare vinyl behoedt voor doorslippen en de daarmee gepaard gaande schade, zijn vier rubberen dopjes.

Opletten ook bij het draaien van lp’s: 33-toerenplaten steken een

paar centimeter uit het toestel en aan de achterzijde moet je ze – bij het opleggen en afnemen – door een uitsparing in de klep manoeuvreren. Als dat goed gaat, is het risico op krassen nog niet geweken. De toonarm mist namelijk een lift-hendel, waardoor je de naald telkens manueel in de groef moet plaatsen. Een stabiele hand is geen overbodige luxe.

Veel hoog, weinig laag De klank van The Original Turntable zelf is typisch voor een microsysteem uit deze prijsklasse: nogal onuitgesproken, met veel hoge en weinig lage tonen. Leuk voor in een hobby- of studeerkamer, maar meer ook niet. Opmerkelijk: de cd-speler klinkt zowaar ‘warmer’ dan de analoge platenspeler! Al ligt dat in dit geval vast meer aan de gebruikte pick-uponderdelen dan aan de geluidsdrager.

Conclusie De bouwkwaliteit is matig, de klank niet geweldig... en toch vinden we The Original Turntable een hebbeding. Met z’n retrojasje en platenspeler zorgt hij voor een gezellige brok nostalgie in huis. Weinig dingen zijn leuker dan na een kwart eeuw je oude Doe Maar- en Police-platen nog eens vanonder het stof halen, ook al kraken die intussen dat het een lieve lust is. Thriller werd na de test zelfs dónkergrijs gedraaid. Door de kinderen!

Philips Original Turntable (OTT2000) | € 149,99 | philips.nl Nieuw leven voor je oude vinyl Veel muziekbronnen Plaat opnemen op usb-stick Geslaagd retro-design Matige geluidskwaliteit Bouwkwaliteit kan beter

MacFanScore

y | 45

S Workshop

Maak je eigen e-tickets met FileMaker

Wat grote jongens als TicketMaster en SeeTickets _ doen het via internet verkopen en mailen van e-tickets en die vervolgens bij de entree ter controle scannen _ kun je zelf ook.

Op je eigen Mac. Met je iPhone als ticketscanner. En met behulp van FileMaker Pro 13 en de app FileMaker Go. Ideaal voor gebruik binnen de toneelvereniging, of als je als bedrijf een kleine conferentie organseert.

Deze workshop helpt je snel op weg. tekst

Alfred Konijnenbelt

Ze doen er heel stoer over, de online kaartverkopers die de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond schieten. En ze aarzelen ook niet om flinke bedragen voor e-ticketing in rekening te brengen. Minimaal een paar euro, soms wel € 5 per kaartje bovenop de kale ticketkosten. Een klein deel hiervan, enkele dubbeltjes, is onvermijdelijk: online betalingen via iDEAL of creditcard kosten gemiddeld 30 eurocent of twee tot drie procent van de omzet. Met de rest betalen de kaartverkopers hun ontwikkelings- en marketingkosten. Lucratieve business!

Maar wat ze doen is eigenlijk niet heel ingewikkeld.

Helemaal tot de essentie teruggebracht, verkopen ze unieke codes uit een database, waarbij er één controleveld is dat vastlegt of die code nog geldig is (= niet eerder gescand) of niet. Tijdens de controle, meestal met behulp van een streepjescodescanner, wordt in een halve seconde de code naar de database gestuurd om de status te checken.

Het is net Wie is de mol: een groen scherm voor wie door mag, een rood scherm voor wie er uit moet (in dit geval omdat hij de streepjescode heeft gekopieerd). Een 1 of een 0. Natuurlijk komt er nog meer bij kijken, variërend van vormgeving tot beveiliging en van databasehosting tot scanapparatuur, maar in de kern is het zo simpel.

46 62 ||

112

Bedankje Dit wetende is het dus ook niet zo moeilijk om je eigen e-ticketingsysteem te bouwen voor een bedrijfsbijeenkomst of verenigingsevenement. Zeker als er daarbij geen online betalingen aan de orde zijn en het meer gaat om te weten wie er wel of geen toegang heeft of zelfs alleen maar om te weten wie er ‘binnen’ is zodat je na afloop geen bedankjes stuurt naar mensen die helemaal niet aanwezig waren. Extreme beveiligingsmaatregelen zijn dan waarschijnlijk niet nodig, omdat er geen enorme belangen op het spel staan.

Als gereedschap voor deze workshop kiezen we FileMaker Pro 13 voor de Mac om de benodigde database te bouwen, met de bijbehorende app FileMaker Go als scanner op je iPhone. Eén van de nieuwe mogelijkheden van deze app is namelijk dat die streepjescodes en zelfs tweedimensionale codes zoals QR kan scannen. De app werkt trouwens ook op een iPad of iPod, mits voorzien van een camera en iOS 6 of 7. De kans is dus groot dat je alle apparatuur al in huis hebt.

FileMaker Pro 13 vergt een eenmalige investering van € 418,80 (of € 250,80 voor een upgrade als je al in het bezit bent van versie 10, 11 of 12), maar dit project kun je ook met de kosteloze 30-dagen-versie uitproberen. FileMaker Go 13 is gratis te downloaden in de App Store.

Wat hebben we nog meer nodig?

• Een database, die we met FileMaker Pro 13 gaan bouwen; • Een manier om zelf streepjescodes te genereren.

Database Om het eenvoudig te houden, maken we een platte database met één tabel, zonder relationele verbindingen. Voor een uitgebreider project zouden we vast en zeker een complexere database nodig hebben, maar dat schiet voorbij aan het doel van deze workshop.

Hier kunnen we volstaan met een simpele database waarbij ieder record de gegevens bevat van één persoon en dus één kaartje.

Zoals gezegd heeft ieder ticket een unieke code nodig. FileMaker heeft hiervoor al sinds mensenheugenis het zogeheten RecordID, dat simpelweg bij 1 begint te tellen. Dat is misschien té eenvoudig en bovendien lokt het misbruik dan wel flauwe grappen uit. Beter is het de opdracht Get(UUID) te gebruiken en die automatisch een bijbehorend veld te laten invullen bij het aanmaken van nieuwe records. Zo geef je iedere persoon een unieke 128-bits code, die er bijvoorbeeld zo uitziet: E47E7AE0-5CF0-FF45-B3AD-C12B3E765CD5 Deze reeks gebruiken we om een al even unieke barcode te genereren. De volgende vraag is dan: welk soort streepjescode? Er zijn namelijk tientallen variaties, allemaal met hun specifieke mogelijkheden en beperkingen. Voor dit project kiezen we voor de QRcode, die je geregeld ziet in advertenties en op posters. De iPhone (vanaf 3GS en recenter) kan deze code onder vrijwel alle omstandigheden snel en foutloos lezen.

FileMaker heeft geen ingebouwde voorziening om streepjescodes te genereren; hiervoor heb je een (betaalde) plug-in nodig. Maar het kan ook voor noppes, namelijk via Google (chart.apis.google. com). Het enige wat je nodig hebt, is een internetverbinding tijdens het aanmaken en een slim FileMaker-script dat de juiste parameters (hoogte en breedte in pixels, plus de unieke code) naar Google stuurt en een fractie van een seconde later het resultaat ophaalt. De hier gebruikte methode is gebaseerd op een artikel van Douglas Alders (hbase.net/2013/12/18/), met de nodige aanvullingen en verbeteringen.



 

Van start!

Hoogste tijd om FileMaker Pro 13 te starten en een nieuwe database aan te maken met daarin de volgende velden: UUID (tekstveld) Voornaam (tekstveld) Achternaam (tekstveld) Adres (tekstveld, alleen indien relevant) Postcode (tekstveld, alleen indien relevant) Plaats (tekstveld, alleen indien relevant) Email (tekstveld) QR (container) Scan (tekstveld) Maat (getalveld) Omdat QR-codes altijd vierkant zijn, hoef je geen aparte hoogteen breedtevelden te hebben, maar kun je volstaan met één veld voor de pixelmaat. En omdat die maat overal hetzelfde is, maak je hier een globaalveld van dat in alle records dezelfde waarde houdt. Het is slim om bij dit veld een waarde op te geven die voldoende details van de QR-code kan weergeven, bijvoorbeeld 288.

Dat getal is niet zomaar gekozen: het komt overeen met 4x 72 dpi (de beeldschermresolutie van de meeste Mac-schermen), waardoor de code altijd scherp op het scherm komt. Ook alle gegevens van het evenement kunnen we in globaalvelden onderbrengen, die veranderen immers niet per bezoeker: Evenement (tekstveld) Datum (datumveld) Aanvangstijd (tijdveld) LocatieNaam (tekstveld) LocatieStraat (tekstveld) LocatieNummer (getalveld) LocatieToevoeging (tekstveld) LocatiePostcode (tekstveld) LocatieLand (tekstveld)



   Dit willen we uiteindelijk bereiken: een automatisch gegenereerde, gepersonaliseerde pdf voorzien van een QR-code die je via e-mail naar alle genodigden stuurt. FileMaker regelt het allemaal voor je.  Het invoerscherm in FileMaker Pro met alle velden.  Om QR-codes te genereren, maken we gebruik van Google. Scheelt weer een dure plug-in.  Via Knopinstelling krijgt FileMaker de opdracht om de streepjescodefunctie te activeren.  Omdat we in dit geval alleen QR-codes gaan scannen, vinken we alle andere opties uit.  Door FileMaker Pro als server te gebruiken, kun je met maximaal 5 iPhones gelijktijdig kaartjes scannen.

112 || 47 63

Controle Even vooruit denken voor straks, als de kaartcontrole gaat plaatsvinden: wat missen we nu nog? Allereerst het statusveld, dat aangeeft of een kaartje bij de entree gescand is (1) of niet (0 of leeg). Verder is het verstandig om in elk geval wat basale controles in te bouwen, bijvoorbeeld datum en tijd van de scan en het IP-adres van de iPhone die gebruikt is. Op die manier zijn eventuele fouten of onrechtmatigheden achteraf eenvoudiger op te sporen: je weet welk immers toestel wanneer wat heeft gescand. We voegen dus nog de volgende velden toe: Controle (getalveld) ScanDatumTijd (tijdstempel) ScanIP (tekstveld) Hiermee zijn we klaar om de database te gaan vullen met informatie. Eerst voeren we de gegevens over het evenement in: die info is voor alle gasten gelijk. Dan komen de naam en eventueel adres van de gasten, die juist wel per persoon anders zijn. Natuurlijk kun je iedereen op je gastenlijst met de hand gaan intypen, maar de kans is groot dat alle gegevens al elders in een database staan, bijvoorbeeld een personeelslijst of ledendatabase. FileMaker is behoorlijk flexibel en slim bij het importeren van dergelijke gegevens uit bijvoorbeeld Excel, een tekstbestand (.csv of .tab) of zelfs een XML-bestand. Tijdens het importeren kun je de velden uit de andere database eenvoudig koppelen aan de corresponderende velden in je nieuwe FileMaker-database.

Een beetje persoonlijk Om het proces zo veel mogelijk te automatiseren (én om een paar superhandige functies van FileMaker Pro 13 te demonstreren) maken we een zogeheten Scriptactivering: zodra we de voornaam van een gast voor ons feestje invoeren, voert FileMaker direct het script Maak QR uit. Dit script stuurt de unieke tekenreeks (UUID) naar Google en zorgt er vervolgens voor dat de corresponderende QR-code in een containerveld wordt geplaatst. Bij een normale internetverbinding, ADSL of glasvezel, is dat klusje in minder dan een seconde per code geklaard.

Daarmee is de invoer geregeld en is het tijd om het e-ticket te gaan maken. In dit geval moet het ticket de QR-code bevatten, de naam en locatiegegevens van het evenement en om het wat persoonlijker te maken ook de naam van de genodigde. Maar hé, als er dan toch nog driekwart A4’tje overblijft, zou het dan niet handig zijn als we een kaartje van de locatie afdrukken?

Ook dat kan FileMaker voor ons regelen, en wel via een speciaal veld dat Web Viewer heet, zodat je als het ware een webpagina in je database opneemt. De inhoud van de Web Viewer kun je door middel van parameters bepalen. En aangezien we de exacte adresgegevens van de locatie hebben, is een Google Maps-kaartje zó gegenereerd. Ook het e-ticket is daarmee klaar: voor iedere persoon in onze database maakt FileMaker een persoonlijk entreebewijs.

64 | 48

112

Dat kun je natuurlijk afdrukken en met de post versturen, maar het is 2014 en dus sturen we de e-tickets per e-mail.

In het script dat we voor de verzending van de e-tickets maken, maken we gebruik van een zogeheten variabele: een aanduiding (bijvoorbeeld ‘bestandsnaam’) die een steeds wisselende waarde krijgt op basis van bijvoorbeeld de gegevens van het betreffende record (lees: persoon). Op deze manier kun je het e-ticket dat je als pdf meestuurt de naam en het UUID van de gast meegeven. Voor ieder ticket krijgt de variabele andere gegevens uit de database. Zo maak je automatisering toch (een beetje) persoonlijk.

Kaartcontrole Tijd voor de laatste stap van dit project: de kaartcontrole bij de ingang van het evenement met behulp van je iPhone, iPad of iPod. We maken hiervoor een speciale layout, die is geoptimaliseerd voor mobiel gebruik. De lay-out is verder heel simpel: alleen een Scan-knop en een invoerveld. Dat laatste is nodig om op basis van de gescande QR-code te kunnen zoeken naar de bijbehorende persoon (op basis van diens UUID).

De magie zit, opnieuw, verborgen. Door op de Scan-knop te drukken activeer je een zogeheten Knopinstelling, die op zijn beurt de scriptstap ‘Invoegen van apparaat’ lanceert.

Deze stap is alleen beschikbaar onder iOS en kan onder meer de muziek- of fotobibliotheek besturen, maar ook de foto/videocamera of microon van je iPhone of een handtekeningverificatie vragen. In dit geval gebruiken we de nieuwe mogelijkheid van FileMaker Go 13: het scannen én herkennen van een streepjescode.

FileMaker Go biedt de mogelijkheid om maar liefst 16 verschillende soorten streepjescodes te herkennen, waarmee bijna alle populaire varianten gedekt zijn; alleen de sterk in opkomst zijnde tweedimensionale barcode PDF417 ontbreekt nog. Je kunt instellen dat FileMaker alle soorten kan herkennen, maar het is in dit geval slimmer om alle codes behalve QR uit te vinken: dat is immers het enige dat we willen scannen. Voor ons doeleinde scannen we met de camera op de achterzijde van de iPhone, maar de resolutie hoeft niet heel hoog te zijn: klein is voldoende en werkt het snelst. We wijzen het veld Scan aan als bestemming voor de streepjescode.

Aan ditzelfde veld koppelen we vervolgens een scriptactivering, die zodra er iets wordt ingevoerd het script Controle afvuurt. Dit zoekt op basis van de gegevens uit het Scan-veld naar de bijbehorende persoon (UUID). Als er een match is, zijn er twee mogelijkheden: Het e-ticket is nog niet eerder gescand (het veld Controle is leeg of heeft de waarde 0) en is dus geldig. In dat geval verschijnt op de iPhone de naam van de persoon met de melding dat het e-ticket geldig is. Op de achtergrond worden het veld Controle op 1 gezet en datum en tijd van het scannen vastgelegd, evenals het IP-adres van de iPhone.

Als het e-ticket al wél is gescand (het veld Controle heeft dan de waarde 1), dan volgt een waarschuwing: mogelijk is er immers sprake van een vals (gekopieerd) e-ticket. De iPhone geeft in dit geval ook de naam, plus de eerder vastgelegde datum/tijd en IP-adres.

Het is ook mogelijk dat er géén match is omdat het gescande UUID niet in de database voorkomt. Heel soms





komt het voor dat de scan niet goed gaat, bijvoorbeeld als het scannen te haastig gebeurt. Daarom geeft de iPhone in dat geval het advies nogmaals te scannen.

Helpt ook dat niet, dan kan er sprake zijn van een vals e-ticket, maar het is natuurlijk ook denkbaar dat er iets anders misgaat. Dan is het goed om handmatig in de lijst met gasten te kunnen zoeken.







 Zo ziet het beginscherm van je kaartjesscanner eruit.  Druk op de knop en je iPhone verandert in een streepjescodescanner.

 Het kaartje is geldig.

‘Welkom mijnheer Konijnenbelt!’

 Een ongeldig kaartje.

‘We hebben een probleem, mijnheer Konijnenbelt!’

 Het kaartje is niet herkend.

Scan voor de zekerheid nogmaals.

WiFi-netwerk Om te kunnen scannen heb je een Mac met FileMaker Pro 13 nodig, idealiter een MacBook, plus een iPhone waarop de app FileMaker Go 13 is geïnstalleerd. Zowel de Mac als de iPhone moet met hetzelfde Wifi-netwerk verbonden zijn. Is er geen Wifi, dan kun je op je Mac een tijdelijk netwerk aanmaken en de iPhone daarmee verbinden. Op de Mac is FileMaker Pro 13 actief en staat je E-ticket bestand open. Verder moet de optie ‘Samengebruiken met FileMaker clients’ aan staan.

In het dialoogvenster van deze instelling vind je ook het IP-adres van je Mac. Als alles goed is, zal FileMaker Go op de iPhone je Mac automatisch herkennen, zo niet voeg dan een nieuwe host toe met het IP-adres van je Mac als hostadres. Door op de naam van de host te drukken legt de iPhone contact met je Mac en verschijnt er een lijst met open toepassingen op het scherm. Druk op E-tickets en je belandt automatisch in de speciale Scan-layout (dit regelt een opstartscript). Vanaf nu kan een kind de was doen. Zodra er een gast binnenkomt met een e-ticket, druk je op de knop Scannen. Op het scherm van je iPhone verschijnt het camerabeeld, dat je rustig op de QR-code richt. De telefoon heeft maar een fractie van een seconde nodig om te focussen, de code te herkennen en te vergelijken met de database. Het antwoord verschijnt direct op je iPhone-scherm, exact volgens het hierboven beschreven Controle-script. Uiteraard kun je de teksten van de meldingen zelf aanpassen in het script. Je kunt direct weer verder gaan met scannen.

Wordt het druk? Je kunt maximaal vijf iPhones met één Mac verbinden. Ze hoeven zelfs niet bij elkaar in dezelfde ruimte te zijn, zolang ze maar in hetzelfde netwerk zitten. Meer is ook mogelijk, maar dan heb je FileMaker Server nodig; aan de prijs is wel te zien dat het dan over een professionele oplossing gaat.

Gratis drankjes Er zijn nog tal van uitbreidingen denkbaar. Dat er automatisch een naambadge wordt afgedrukt zodra iemands ticket wordt gescand, bijvoorbeeld. In plaats van consumptiebonnen te geven kun je dan aan de bar bij elke bestelling de badge scannen en op basis daarvan desgewenst het aantal gratis drankjes maximeren.

Als je over het adres van zowel de gast als de locatie beschikt, kun je diens route al op het ticket afdrukken. Na afloop een bedankje sturen naar iedereen die geweest is, met een link naar filmpjes op YouTube en foto’s op Flickr is natuurlijk ook geen kunst meer. Integratie met Apple’s PassBook-app is ook supercool (het blijkt ook mogelijk om de QR-code te scannen vanaf de smartphone van de gast als die het op zijn scherm laat zien). The sky is the limit!

Download de FileMaker E-tickets toepassing van www.macfan.nl

112 | |65 49

Test

Een bericht van mijn kamerplant Sommige mensen hebben een bluetooth tandenborstel. Andere mensen een koelkast die op het web is aangesloten. Lampen die luisteren naar iPhones en iPads zijn al doodgewoon.

MacFan-hoofdredacteur Ferry Piekart heeft zijn kamerplant aangesloten via bluetooth. ‘Ook planten moeten met de tijd mee.’

R

tekst Ferry

Piekart

Ik had me er zo op verheugd: een berichtje van mijn plant, terwijl ik op mijn werk ben. ‘Ik heb dorst.’

Waarop ik me naar de directeur spoedde, om hem te zeggen: ‘Ik moet acuut naar huis.’

‘Wat is er aan de hand’, zou hij bezorgd vragen.

‘Mijn plant’, antwoordde ik dan. ‘Hij heeft dorst.’

Dat was mijn fantasietje toen ik in Apple Store in Amsterdam voor een paar tientjes een Parrot Flower Power aanschafte. Een apparaatje dat iets wegheeft van een tak, als je tenminste een bruine koopt. De verpakking oogt iets te vrolijk, alsof je speelgoed koopt, maar de Flower Power is in werkelijkheid een vernuftig apparaat. Het ding heeft een aantal sensoren, waarmee hij - zodra je hem langer dan een dag in een pot van een kamerplant hebt geprikt - vier dingen kan meten: vochtigheid van de grond, de hoeveelheid voedingsstoffen in de grond, de temperatuur op de plek waar de plant staat, en de hoeveelheid (zon)licht die de plant vangt. Daarnaast zit er ook nog een bewegingssensor, waardoor het apparaat weet wanneer hij wordt verplaatst. Al die informatie stuurt de Flower Power via bluetooth naar je iPhone, iPod touch of iPad. Die stuurt de betreffende informatie weer naar de Flower Power-cloud, waar de data worden geanalyseerd, en het resultaat wordt vervolgens teruggestuurd naar je iPhone, iPod of iPad. Waar je fraaie statistieken over de leefomstandigheden van je plant kunt zien, èn acuut een waarschuwing krijgt als er dringend iets moet gebeuren. Als je moet watergeven bijvoorbeeld, of als de plant op een warme zomerdag ècht te heet staat in de volle zon.

36 | 50

112

Overdreven Een slim systeem, al krijg je dus geen bericht op je werk (of op je vakantieadres) als de plant dorst heeft: je moet in de buurt van de plant zijn om via bluetooth een update te krijgen. Nu is het misschien ook wat overdreven om altijd en overal in contact met je plant te willen staan. Misschien is die Flower Power sowieso wel overdreven, want als ik zo vrij mag zijn: ik heb best groene vingers. Vrijwel alle planten in mijn huis staan er al tien jaar. Sommige planten zijn uitgegroeid van klein takje tot een complete binnenhuisboom. Dus dat

doe ik - puur op gevoel - best aardig. Maar misschien kan het nog beter. Wellicht krijg ik met optimale verzorging mijn planten bijvoorbeeld zo ver dat ze gaan bloeien. Of voller in het blad komen te zitten.

Dat wordt de doelstelling van deze test. Eén van mijn kamerplanten dusdanig in vervoering brengen, dat hij mooier wordt dan ooit. Ik kies een plant die in de eetkamer in de vensterbank staat.

Een mooie plant, namelijk een...

Tja, wat voor plant heb ik eigenlijk? Ik heb geen idee. Toen ik ‘m kocht stak er zo’n kaartje in de pot, maar dat was jaren geleden, en dat kartonnetje is allang verdwenen.

Leafsnap begrijpt niets van een twee­ kleurig blaadje, en ziet een gerafeld blad.

Determinatie Toch moet ik weten met wat voor plant ik van doen heb. Het spreekt namelijk voor zich dat elke plant andere eisen stelt. Een cactus wil niet veel water, en een waterplant logischerwijs wel. Ik ben alleen geen wandelende huiskamerplantenencyclopedie, dus ik moet op de een of andere manier ontdekken wat voor plant ik al bijna tien jaar verzorg.

‘Daar moet een app voor zijn’, is mijn eerste gedachte. Als mijn iPhone in een rumoerig café een liedje uit de speaker kan herkennen tussen al het geroezemoes van gerinkel door, dan moet het herkennen van een plant toch niet zo’n moeilijk klusje zijn.

Ik ga op zoek naar een determinatie-app. Via Google vind ik de naam van een app genaamd iBoPlanet. Die kan via bladherkenning planten determineren. De app is via Kickstarter ontstaan, en het benodigde geld is twee jaar geleden binnengehaald. Maar helaas. In de App Store is de app niet te vinden, en de website van het project is down. Bewijs dat een succesvolle Kickstarter-campagne niet zaligmakend is.

Ik zoek verder, en stuit op de app Leafsnap. Die doet precies hetzelfde, en bestaat gelukkig nog wel. Ik

De tweede scan met Leafsnap gaat beter, maar de juiste plant herkennen doet­ie nog steeds niet.

installeer het ding meteen, en doe precies wat de app me voorschrijft: houd een wit vel papier achter één blaadje van je plant, en maak dan met de app een foto.

Het gaat meteen mis. De blaadjes van mijn plant zijn heel opvallend: ze zijn groen, met gele randen. Heel herkenbaar. Maar Leafsnap heeft er moeite mee. Blaadjes horen kennelijk niet tweekleurig te zijn. Hij telt in zijn eerste analyse de gele randen niet mee, maar kijkt alleen naar het groen. Daardoor worden het opeens heel rare, gerafelde bladeren. Uiteraard levert dat niet de juiste determinatie.

Ik probeer nog een blaadje, dat bijna alleen maar groen is. De analyse gaat nu iets beter, maar het resultaat is teleurstellend: ik krijg maar liefst 25 mogelijke plantsoorten als uitkomst. En de juiste zat er - zo bleek later - niet eens tussen. Ik rommel nog wat verder met de app, maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat het niet gaat werken. En dus meld ik me maar aan op het kamerplantenforum van groeninfo.com. Ik maak een fotootje van mijn plant en post een bericht: ‘Wie weet wat voor plant dit is?’

Binnen drie minuten heb ik antwoord. Van een mens.

Alle hoopvolle dromen over kunstmatige intelligentie (zie pagina 12) ten spijt, kan een iPhone nog niet eens een plant met een zeer opvallende blaadje determineren. Sterker nog, de app is niet eens in staat om de contour van het blaadje juist te zien. Maar Ineke, op groeninfo.com, geeft me de informatie meteen: ‘Ficus benjamina, bontbladig’.

Benjamin Nu kunnen we verder met de Flower Power. In de app zit een database met zesduizend planten. Even bekruipt me de angst dat ik zo’n wonderlijke plant heb dat-ie er niet tussen staat, maar dat is onterecht.

Ficus benjamina, in het Engels ook wel Weeping Fig genaamd, staat er keurig bij. Ik lees meteen allerlei boeiende wetenswaardigheden over mijn plant. Bijvoorbeeld dat-ie vogels aantrekt. Kan toevallig zijn, maar er is al meerdere keren een meeuw tegen uitgerekend het raam met mijn ficus erachter gevlogen. Ik lees over de temperaturen die mijn plant prettig vindt, en

112| |5137

De app heeft wel een ‘livemodus’ waarmee je direct resultaten van de sensoren te zien krijgt. Je hebt daar niet zo veel aan, maar het is wel leuk om te zien. En het toont dat de sensoren het ook echt doen: zet live­ modus in de app aan en geef je plant water, en je ziet de grafiek voor vochtigheid omhoog schieten. Kijk je naar de livemodus­weergave van zonlicht en je laat een rolgordijn zakken, dan keldert de grafiek acuut.

Plant met rolstoel

Sommige mensen gaan nog veel verder met planten en sensoren. Kunstenaar Ivan Henriques zag in zijn kamerplant een soort invalide die dringend wat hulp­ middelen nodig had. Het resultaat is zijn BioMachine: een plant die is gekoppeld aan een machine met wie­ len. Als je de plant aanraakt, dan rijdt­ie van je weg.

Dat kan doordat er bij planten ­ net als bij mensen en dieren ­ een elektrisch stroompje door de stengels en bladeren loopt. Planten hebben alleen geen zenuwstel­ sel; de spanning bevindt zich in hun cellen. Een plant kan daardoor geen ‘actie’ ondernemen. Maar met behulp van een machine zou dat wel kunnen. In de BioMachine zit een versterker die het elektromagne­ tisch veld rondom de plant meet. Zodra iemand een blaadje aanraakt, verandert dat magnetisch veld, en komt de machine meteen in actie.

hoe lang hij het volhoudt als het te heet of te koud is.

Niet alle informatie is in het Nederlands beschikbaar, dus veel teksten zijn Engels. Voor mij niet bezwaarlijk, maar wel een beetje jammer.

Het wordt tijd om mijn plant een profiel te geven in de app. Dat begint met het geven van een naam en een foto; het lijkt Facebook wel. Ik doop mijn plant maar Benjamin, naar het tweede deel van zijn Latijnse naam. Een foto kies ik gewoon uit de database van de app, al had ik ook een zelfgemaakte foto kunnen gebruiken.

De Flower Power steek ik in de pot van Benjamin. De metalen pinnen aan de onderkant moeten over de volle lengte in de aarde worden gestoken. Het advies is om daarna even water te geven, om te voorkomen dat er te veel lucht om de pennen zit. Dat zou de sensoren een verkeerd beeld kunnen geven. Ik maak via blue­ tooth contact met het apparaatje, en ik zie dat mijn iPhone het ding weet te vinden. Alles is nu voorbereid, en het meten kan beginnen. Resultaten zijn er alleen niet meteen. De Flower Power gaat eerst 24 uur gege­ vens verzamelen voordat het iets zinnigs kan zeggen.

Dat is logisch: als je midden in de nacht de hoeveelheid licht meet, en je zou niet naar het gemiddelde over de hele dag kijken, dan krijg je vermoedelijk het resultaat dat je plant te donker staat. Dat zou een onzinnige conclusie zijn. Daarom kijkt het apparaat naar gemid­ deldes.

38|| 52

112

Urgent!

Na een dag komen de eerste resultaten. Uit nieuwsgie­ righeid heb ik mijn plant heel lang geen water gegeven ­ inhumaan, ik weet het ­ maar ik ben benieuwd of de Flower Power aan de bel trekt. Dat doet­ie inderdaad.

Zonlicht, meststoffen en temperatuur zijn allemaal in orde, maar ik krijg een rode melding dat er acuut water moet worden gegeven. De melding blijft staan zolang ik niet op ‘Gedaan’ klik. Een rode melding is urgent; iets minder urgente meldingen zijn oranje.

Ik geef water, en ik zie in de livemodus meteen het effect. ‘Water geven uitgevoerd’ staat er nu in de app, en als ik een paar uur later weer eens naar de analyse kijk, zie ik dat de Flower Power de hoeveelheid vocht heeft geanalyseerd. ‘Correct’ staat er nu. De komende tijd hoef ik me even geen zorgen te maken.

Na twee weken begrijp ik waarom er een cloud­functie in de app zit. Het analyseren van gegevens in de cloud leek me wat overdreven, maar ik merk dat mijn Flower Power leert van de gegevens. In het begin stond er bij de grondvochtigheid alleen ‘correct’. Maar na een tijdje krijgt de app een patroon door. Nu krijg ik de medede­ ling: ‘Geef water over twee weken’. Het systeem heeft geleerd van de snelheid waarmee de grondvochtigheid daalt in deze specifieke pot, en kan daardoor al voor­ spellen wanneer er weer water nodig is. Dit is ideale informatie als je op vakantie gaat. Als je al je planten zo zou monitoren en vlak voor je vakantie van water zou voorzien, dan hoef je helemaal geen buurvrouw in je huis toe te laten om de planten te begieten.

Meerdere planten Ik vroeg me meteen af of ik al mijn planten van een Flower Power moet voorzien. Dat wordt dan wel een prijzige grap. Eén Flower Power­account ondersteunt tot maximaal 256 Flower Power­apparaten. Maar het jammer is wel dat je dan maar van één apparaatje tegelijkertijd de Livemodus kunt raadplegen. Het is ook een beetje onzinnig om elke plant een eigen Flower Power te geven. En niet nodig: zodra je het apparaat uit een pot trekt en naar een andere pot verplaatst, merkt het ding dat meteen door zijn bewegingssensor. Hij zal aan je vragen of hij nu bij een andere plant staat.

Je kunt met één Flower Power dus meerdere planten monitoren, al is het raadzaam om het ding steeds een volle maand bij één plant te laten staan. Pas dan wordt duidelijk wat een goed begietingsschema is. Zodra je doorhebt hoe je je plant optimaal kunt verzorgen, kun je Flower Power een andere plant laten analyseren.

Daarbij zijn er wel dingen om in de gaten te houden.

Flower Power geeft me een overzicht van wat mijn plant graag wil: water met mate, weinig direct zonlicht, niet veel meststoffen.

Flower Power stuurt alle data naar de app, die het op zijn beurt naar de cloud stuurt voor verdere analyse.

De Flower Power moet op een goede plek staan. De lichtsensor bovenop, moet direct licht ontvangen voor een goede analyse. Hij mag dus niet verborgen onder bladeren staan. Dat is lastig bij sommige planten. Een heel hoge plant met een stam heeft een ander probleem: de pot staat wellicht in de schaduw (want op de grond), maar de bladeren staan wel degelijk voor het raam en vangen dus veel licht. Bij zo’n plant is de Flower Power niet ideaal.

Ik heb ook een enorm grote plant in een enorm grote pot. Uit ervaring weet ik dat de grond bovenin die pot kurkdroog kan zijn, maar dat er dan onderin de pot toch veel water kan staan. De Flower Power komt niet zo diep, dus heb ik dan wel iets aan dat apparaat? In de handleiding kan ik niets over de grootte van de pot vinden, dus stuur ik de vraag maar naar de helpdesk van Parrot. Twee dagen later krijg ik dit cryptische antwoord: Not the Flower Power does not detect the type of pot used and the moisture gradient there may be in this pot, but calculations made ??to determine watering are increased so that care should be a margin for drought.

Je moet een Frans bedrijf ook niet in het Engels om advies vragen. Ik begrijp het antwoord niet, en daarom besluit ik dus maar om mijn Flower Power alleen in wat kleinere potten te gebruiken.

Conclusie

Flower Power merkt dat de grond te droog is en trekt meteen aan de bel.

Via de Livemodus kun je de actuele data van de Flower Power zien.

Ook al twijfel ik een beetje over grotte potten, de Flower Power is verder erg breed inzetbaar. Hij werkt ook buiten, in plantenbakken of in de volle grond (hij is waterdicht). En aan de technische kant is het ding compatibel met de meeste iOS-apparaten: iPhone 4s, 5, 5c en 5s, iPad met Retinascherm, iPad Air, iPad mini en de iPod touch. Of je er ècht groene vingers van krijgt, ofwel planten die het nog beter doen, kun je alleen over langere tijd beoordelen, maar feit is dat je beter dan ooit weet wat je plant nodig heeft. Met een Flower Power in zijn pot, zou geen enkele plant dood moeten gaan. En los daarvan was je kamerplanten verzorgen nog nooit zo leuk.

Flower Power | € 59,95 | parrot.com/nl makkelijk in gebruik veelzijdige informatie sensoren werken goed enorme plantdatabase ingebouwd geen ingebouwde plantherkenning onduidelijk of het ook in grotere potten goed werkt contact met cloud hapert een enkele keer

MacFanScore

o

Aan de Wageningen University hebben ze de Flower Power ook uitgeprobeerd.

Hier zie je hoe een cyclaam reageert bij te veel of te weinig licht. Meer van dit soort vergelijkingen vind je hier, in de fotogallerij: www.parrot.com/flowerpower/nl

112 | |39 53

Jumbo ergert zich niet De iPad is een prima spelcomputer, maar leent hij zich ook voor gezelschapsspellen? Jumbo, bekend van onder meer Mens erger je niet, vermoedde van wel. Nu concludeert het Noord-Hollandse bedrijf: het ligt iets ingewikkelder.

Interview

TEKST Robin

R

60 || 54

de Wever

Voor de spelontwerpers van Jumbo was het in 2010 meteen duidelijk: die nieuwe tablet van Apple, daar moesten ze iets mee. Apple had de muziekindustrie al op zijn kop gezet en was ook bezig om kranten en tijdschriften op de korrel te nemen. Ganzenbord, Stratego, Mens erger je niet en Pim Pam Pet gingen al decennia over de toonbank. Zouden die klassiekers op eenzelfde manier ten prooi kunnen vallen aan Apple’s vernieuwingsdrang?

Na het een paar maanden te hebben aangekeken, was de spellenindustrie gerustgesteld: waarschijnlijk had het kartonnen bordspel niets te vrezen. ‘Gezelschapsspellen zijn echt een sociaal gebeuren’, zegt marketingmanager online Michiel Rademakers van Jumbo. ‘Een gezelschapsspel doe je met zijn allen aan tafel, verzameld rond zo’n kartonnen bord met pionnetjes en kaartjes. Dat ging de iPad echt niet zomaar veranderen.’

Maar Jumbo rook wel een kans... dankzij de iPad was er nu een tussenvorm mogelijk: het tablet-bordspel. Met gewone pionnen, maar met een iPad in plaats van een kartonnen plaat. Wie eind 2011 een speelgoedwinkel binnenliep, kon daar het resultaat van het denkwerk zien liggen: iPawn. Doosjes met plastic pionnetjes, mini-biljartkeus, mini-hengeltjes of twee airhockeypucks.

een echte. Als ik vijf gooi en ik kan jouw pion van het bord tikken – dat is heerlijk. Daar kan echt geen app tegenop.’

De eerste tekenen waren veelbelovend. Speelgoedwinkels sloegen de iPawn-setjes massaal in, bladen en kranten schreven over het staaltje Nederlandse innovatie dat Jumbo leverde. Sommigen waren kritisch over de meerwaarde. ‘Je kunt een partijtje in één zet uitspelen, door je pion meteen op de finish te zetten’, ontdekte de Volkskrant. ‘Vrolijk meldt Ganzenbord dat je hebt gewonnen.’

Zelfs Apple belde Er was kritiek, geeft Rademakers toe. Op sommige punten was iPawn zeker voor verbetering vatbaar.

Maar er was vooral ook heel veel media-aandacht.

‘Daarmee gaven we een mooi signaal af: dat bedrijf uit Zaandam was niet in het verleden blijven hangen.’ Zelfs Apple belde. ‘Ze overwogen om iPawn in de Apple Stores te gaan verkopen. Uiteindelijk kwam dat er niet van, omdat we ons niet alleen wilden committeren aan iOS. Later hebben we ook een versie voor Android gemaakt.’

Maar zo snel als de iPawn-spellen populair werden, zo snel raakten ze die populariteit ook weer kwijt.

‘Het liep een jaar heel hard. Daarna zakte het bijna volledig in. Ja, daar stonden we wel even van te kijken. We zagen ook dat winkels het concept niet helemaal begrepen. De iPawn-doosjes lagen vaak in glazen vitrines, naast de Nintendo DS en andere dure elektronica. Je moest een medewerker vragen om die open te maken. Dan gooi je zo’n doosje toch minder snel in je mandje.’ De spellen zijn nog wel te koop,

‘Het liep een jaar heel hard.

Daarna zakte het bijna volledig in. Ja, daar stonden we wel even van te kijken.’

Twee werelden iPawn moest het beste van twee werelden bij elkaar brengen: de interactiviteit van het tabletscherm en de fysieke ervaring van het gezelschapsspel. Rademakers: ‘Je kunt wel een Mens erger je niet-app maken, maar een digitale pion is toch altijd minder leuk dan

115

Apple Paspoort Naam: Michiel Rademakers Geboortedatum: 5 april 1971 Geboorteplaats: Hillegom Apple-moment: ‘De Apple Lisa (1983) kostte een fortuin.

Dat was bij ons thuis geen probleem, want mijn vader was de eerste marketingmanager van Apple Nederland.

De Lisa was een soort wonder: de eerste massacomputer met een grafische interface. Ik was 7 of 8 jaar oud en vond de programma’s die je erbij kreeg fantastisch.

Er was een spelletje met een limonadekraam, en een muziekprogramma waarmee je kon pianospelen. Het apparaat was een voorloper van de Mac, maar was al heel kindvriendelijk. Mijn vader ging in die tijd vaak naar Amerika, voor bijeenkomsten met Steve Jobs. Dan werd-ie weer opgepept.’

Favoriete app: Battle Academy: ‘De meeste strategiespellen in de App Store vind ik oppervlakkig of vervelend. Meestal moet je geld uitgeven aan nieuwe energie, anders moet je een tijd wachten. Battle Academy is een ‘turn-based’ strategiespel waarbij je belangrijke slagen in de Tweede Wereldoorlog naspeelt. Het heeft meer diepgang: je moet goed plannen. Daarna kun je achteroverleunen om te zien of je strategie goed uitpakt.’

115 | 00

maar Jumbo verwacht er geen wonderen meer van.

Rademakers: ‘Bij nader inzien bieden dit soort spellen niet genoeg meerwaarde.’

De spellen kwamen overigens niet volledig uit de Jumbo-stal. De spellenmaker ontwierp het concept en de hardware, een softwareontwikkelaar deed het programmeerwerk. Waren Jumbo’s winkansen groter geweest als het bedrijf het roer helemaal had omgegooid? Als het zelf een software-afdeling had opgezet en kennis in huis had gehaald? Rademakers: ‘Dat denk ik niet. Je moet doen waar je goed in bent. Voor ons is dat fysieke spellen maken. En stel dat we de hele Nederlandse markt voor tabletbordspellen in handen hadden gekregen; dan waren we daar nog niet veel mee opgeschoten. Zo groot is die markt nu ook weer niet. En bordspellen lenen zich niet goed voor in-app-aankopen. Terwijl dat nu toch de manier is waarop de meeste iOS-apps hun geld verdienen.’

Stratego Toch heeft Jumbo haar digitale ambities nog niet opgegeven. Enkele andere spellen waarvoor je alleen een iPad nodig hebt, vinden namelijk wel aftrek.

Rademakers wil niet vertellen hoeveel exemplaren er precies over Apple’s toonbank gingen, maar vooral Stratego zou het goed doen. Daarbij kijk je van boven op het traditionele spelbord en kun je tegen de computer of tegen Facebook-vrienden spelen. Overigens is Jumbo bij de ontwikkeling nauwelijks betrokken. Het spel wordt gemaakt door een game-ontwikkelaar die een licentie heeft gekocht.

‘Stratego is zo’n spel met een trouwe fanschare. Met het grootste deel van onze producten richten we ons vooral op de Benelux, maar Stratego is tot ver daarbuiten populair.’

Ook een relatief succes: de puzzel-apps van Jan van Haasteren, de tekenaar die zijn werken vol propt

62| | 56

115

met cartooneske figuurtjes die over elkaar heen buitelen. Die app is, nog meer dan Stratego, een imitatie van het fysieke origineel. Je sleept puzzelstukjes naar de juiste plaats in een frame. Wat zien puzzelaars daar in? Rademakers: ‘Even puzzelen op de iPad is anders dan anders. Je hoeft de puzzel niet van onder de bank te trekken en aan tafel te gaan zitten om stukjes te zoeken. Dat doe je pas als je tijd hebt; op zondagmiddag of tijdens een vakantie.

Hetzelfde geldt trouwens voor Wasgij, ook een puzzelapp met cartoontekeningen.’

Snack-spelen De succesvolle Jumbo-apps hebben volgens hem gemeen dat ze zich lenen voor ‘snack-spelen’. ‘De iPad-app kun je er tussendoor even bij pakken. ’s Avonds na het eten, of in de trein. Heel individueel, dat past wel bij de iPad. Dat is ook een heel individueel apparaat.’ Toch leent de iPad zich volgens Rademakers ook voor urenlang puzzelen. ‘Je kunt het nog steeds zo moeilijk maken als je zelf wilt. De moeilijkste puzzels hebben 1.000 stukjes. Ja, dan ben je op dat schermpje wel een tijdje bezig.’

De kartonnen en de digitale puzzels kunnen volgens hem prima naast elkaar bestaan. ‘De traditionele puzzel is een heel stabiel product. Die is al jaren populair, en niks wijst erop dat daar binnenkort verandering in komt. Natuurlijk, in de jaren zestig waren puzzels en gezelschapsspellen populairder.

Nu moeten ze concurreren met televisie, telefoons, tablets, pc’s en spelcomputers. Maar wij maken ons echt geen zorgen.’ De Jan van Haasteren-app spreekt waarschijnlijk ook een ander publiek aan dan de kartonnen puzzels. ‘Uit onze gegevens blijkt dat hij vooral in trek is bij dertigers, veertigers en vijftigers.’ Lachend: ‘Dat stereotype van de oma die bij een lampje over haar puzzel gebogen zit, dat gaat dus niet op.’

Test

Cloud-opslag zonder cloud

WeTransfer is handig als je een groot filmbestand of een Keynote van enorme omvang wilt versturen. Onhandig is alleen dat de link na een week verloopt, dus de ontvanger moet snel genoeg downloaden. En vertrouw je je bestanden eigenlijk wel toe aan een vreemde server?

MacFan test een alternatief: Transporter.

R

TEKST Albert

Zeeman

Kun je ook grote bestanden versturen zónder een cloud-dienst? Er zijn zat redenen om WeTransfer of Dropbox te mijden. Soms zijn dat heel praktische redenen: een downloadlink van WeTransfer blijft bijvoorbeeld maar een week geldig. De ontvanger van je bestand moet dus op tijd downloaden. Dat gaat nog wel eens mis. Dat kun je ondervangen door een WeTransfer-account aan te maken, maar dan moet je weer een maandelijks bedrag gaan betalen. Dropbox heeft geen limieten in tijd, maar wel in opslag. Als je niet wilt betalen, heb je maar een paar GB tot je beschikking. En die is vol voor je het weet.

Misschien zijn je bezwaren wat principiëler van aard en vraag je je bijvoorbeeld af waar die server met jouw bestanden erop eigenlijk staat. Wie heeft er toegang toe? En wordt een bestand ècht verwijderd op het moment dat jij dat verwacht?

Transporter van Drobo ondervangt al deze problemen.

Het is geen dienst – het is een klein, licht apparaatje dat aan de router hangt. Er zijn twee versies van het ding: eentje met een geïntegreerde harde schijf (de Transporter) en een soort hockey puck met lichtgevende ring (de Transporter Sync) waar je een harde schijf aan hangt via een usb-aansluiting. De data op die harde schijf kun je delen, met wie je maar wilt. De lichtgevende ring geeft aan of het apparaat gereed is om bestanden te delen en of er netwerk activiteit is.

Delen met anderen In de software geef je aan welke mappen je wilt delen.

Wanneer de ander ook een Transporter heeft, kun je zelfs mappen synchroniseren. Het meest gebruikt is de

optie om een downloadlink per email te verzenden.

Dwars door je firewall heen kan de ontvanger met de juiste link een bestand downloaden van je Transporter. Het leuke voor de ontvanger is dat-ie een e-mail van de afzender krijgt en niet van een dienst zoals bij WeTransfer. Een stuk persoonlijker, met als bijkomend voordeel dat een mailtje van een bekend adres minder snel in een spamfilter terechtkomt.

Delen met jezelf Delen zonder de cloud bleek de killer feature van de Transporter. ‘Cloud-Based Storage Without the Cloud’, kopte Wired Magazine zelfs. Maar dat delen was eigenlijk niet het primaire doel van de Transporter. Het ding was aanvankelijk vooral bedoeld om met jezelf te delen... aangezien de meeste mensen tegenwoordig meerdere apparaten hebben (een Mac, een iPad en een iPhone). Je digitale bezittingen zijn verspreid over al die apparaten... je eigen privé-cloud in huis om je bestanden te delen met andere apparaten; dat was eigenlijk waar Transporter voor was bedoeld. En wat het apparaat dus ook heel goed kan.

Conclusie FileTransporter biedt de functionaliteit van Dropbox en WeTransfer zónder abonnement en met de zekerheid dat de bestanden niet in handen komen van anderen dan waar ze voor bedoeld zijn. Installatie en gebruik zijn makkelijk.

Transporter Sync | € 99 | filetransporter.com Gemakkelijke installatie Geen maandelijkse kosten Privacy Nog niet zo bekend bij ontvangers

MacFanScore

 114 | 57 31

3D-scanning en 3D-printing

Iedereen zijn eigen beeldje tekst

Paul Bloemers Pim Top

Achtergrond

beeld

R 00 |

113

Er was een tijd dat je naar een portretfotograaf ging als je een extra bijzondere afbeelding van jezelf of van je familie wilde hebben. Tegenwoordig is iedereen een fotograaf en behoort dat beroep langzamerhand tot de uitgestorven ambachten, hier en daar wellicht nog op braderieĂŤn te bewonderen.

In deze tijd ontstaan er bedrijven die de rol van de fotograaf hebben overgenomen door je portret niet op het platte vlak, maar in drie dimensies af te beelden. Wie wil dat nou niet? Een beeldje van jezelf!

We deden een kleine test bij twee Rotterdamse bedrijven: Ridix en & designshop.

113 | 00

Pepe Boudewijns

De Westblaak is een verkeersader dwars door het centrum van Rotterdam. Enerzijds het decor van obscure banken, advocatenkantoren en huidklinieken, maar anderzijds ook een opkomende locatie voor iPhone-dokters, gadgetstores en andere hitechwinkels. Vlakbij het kruispunt met de Coolsingel bevindt zich Ridix, de winkel van Pepe Boudewijns, gespecialiseerd in 3D-printers en -services. Pepe heeft voorzover hij weet de enige winkel in Nederland waar je een grote verscheidenheid aan 3D-printers in actie kunt zien. Hij voert zo’n tien verschillende merken en weet goed in te schatten wat voor jouw budget en toepassing een geschikte apparaat is. Verder verkoopt Ridix allerlei soorten filament (de ‘inkt’ van een 3D-printer) en levert hij sinds kort de service om een beeldje van jezelf te laten maken. Dat laatste gaan we eens testen.

Daleen We arriveren met model Daleen op een winderige middag aan de Westblaak en worden naar een kantoorruimte achter de winkel geleid. Omdat er niet veel tijd is, kiezen we niet voor het full size model,

26 | 60

113

maar voor een borstbeeld: het hoofd en de schouders.

Daleen gaat op een krukje zitten en de eerste stap in het proces, het scannen, kan beginnen. Pepe gebruikt hiervoor een apparaat dat een kruising lijkt tussen een behangafstomer en een forse föhn. Het ding straalt een stroboscoop-achtig flitslicht uit en Pepe beweegt zich als een katachtige behoedzaam rond ons model.

Elke vierkante millimeter van Daleens hoofd en schouders moeten worden ‘gevangen’. Pepe volgt in realtime op het scherm van zijn laptop wat de software ervan maakt. Na zo’n 15 minuten is het scannen gereed en mag Daleen zich weer ontspannen. Pepe gaat aan de slag met de nabewerking. Tot in detail kan hij correcties aanbrengen en gedeeltes in het digitale model gladder of juist minder glad strijken.

Wij laten hem hiervoor even met rust en spoeden ons naar onze volgende afspraak.

Test twee In de Zwaanshals, een hip gerevitaliseerd straatje in het noorden van Rotterdam, is & designshop gevestigd. De winkel van Elwin en Nynke van der Hoek is gespecialiseerd in ontwerpen van jonge Nederlandse designers, waaronder die van henzelf en verkoopt tafels, stoelen, lampen, sierraden en andere accessoires. Tussen al dat aanbod bevinden zich ook een aantal 3D-prints, waaronder stoelen en tafels. Zelf is Elwin ook al een tijdje met 3D-printen bezig en dat heeft hij nu zo goed in zijn vingers dat hij heeft besloten om ook de service te starten om levensechte 3D-beeldjes te maken.

De apparatuur die hij gebruikt is iets eenvoudiger dan die van Ridix en de beeldjes zijn slechts in één kleur te printen. Het scannen vindt gewoon midden in de winkel plaats en lijkt erg op het proces bij Pepe op de Westblaak. Elwin gebruikt ook een handscanner, alleen is deze wat kleiner en straalt geen zichtbaar licht uit. En ook Elwin beweegt zich om Daleen heen als een roofdier om zijn prooi.

Elwin werkt met een Sense 3D-scanner en die werkt het best als het onderwerp zoveel mogelijk op gelijke afstand blijft. Omdat de scanner net als die van Ridix geen scherm heeft zou je de hele tijd op het beeldscherm van een laptop moeten kijken naar de voortgang en dat geeft instabiliteit bij het scannen.

Elwin heeft hier een originele oplossing voor verzonnen, waarbij hij zijn iPhone inzet als ‘zoeker’.

Door middel van de remote desktop app SplashTop wordt via wifi een verbinding gelegd met een zo klein mogelijke vertraging. Om de iPhone stevig op de scanner te bevestigen, ontwierp én printte Elwin een houder die op de scanner wordt vastgeklikt en waarin de iPhone kan worden geschoven.

Ook hier is de scan na een kwartiertje gereed en gaat Elwin het ingescande model verder bewerken.

Behalve voor het nabewerken is er uiteraard ook enige tijd nodig om de print te maken. Overigens hanteren Ridix en & designshop wat het printen betreft een compleet verschillende techniek. Ridix

heeft fors geïnvesteerd in een zogenaamde poederprinter van de firma 3DSystems, waarbij poederdeeltjes aan elkaar worden gelijmd met een bindmiddel. Het grote voordeel van deze methode is dat het mooi gevormde beeldjes oplevert die van gips gemaakt lijken én dat het printen in full color mogelijk is.

Elwin maakt gebruik van een custom Ultimaker printer, een Nederlands product dat werkt met de meest gebruikte techniek voor 3D-printers waarbij een plastic draad wordt gesmolten. Wel heeft hij het apparaat behoorlijk aangepast, zodat hij nu naar eigen zeggen optimaal presteert.

Elwin van der Hoek

113 | 00

Het beeldje van & designshop.

Het beeldje van Ridix.

Het resultaat Een weekje later komt Elwin het witte plastic beeldje persoonlijk op de redactieburelen afleveren. Het resultaat ziet er strak uit en op het eerste gezicht is de herkenbaarheid groot. Voor een beeldje uit een relatief simpele printer is het resultaat bijzonder goed. Natuurlijk is het corduroy-effect van de horizontale laagjes te zien, maar toch is de detaillering, vooral in de kleding, perfect. Als Daleen even later binnenkomt is haar eerste reactie: ‘Hee, wat stoer!

Alleen heb ik niet zo’n puntneus!’. En inderdaad, bij nader inzien is het neuspuntje wel erg scherp uitgevallen. We vermoeden dat er in de nabewerking iets te fanatiek is gecorrigeerd. Ook lijkt het hoofd iets te smal, maar aan de andere kant is de gelijkenis treffend. Het buurmeisje van vijf dat binnenloopt roept onmiddellijk: ‘Dat is Daleen!’ En dat terwijl het beeldje in één kleur is uitgevoerd. Het materiaal is trouwens prima met acrylverf te beschilderen, dus echte hobbyisten kunnen hun lol op.

Een paar dagen later kunnen we het borstbeeldje bij Ridix ophalen en hoewel het een maatje kleiner is uitgevallen, is de gelijkenis op het eerste gezicht echt verbluffend. Vanwege de full color lijkt het alsof er een scherpe kleurenfoto op het beeldje is geprojecteerd. Het is bijna eng om te zien hoe levensecht het geheel is. Als we iets beter kijken ziet het oppervlak er hier en daar wel een beetje smoezelig uit. De huid is niet helemaal egaal van kleur. Vermoedelijk spelen

28 | 62

113

de opnameomstandigheden hier een belangrijke rol: het scannen vond plaats in een kantooromgeving en niet in een studio. De kleurinformatie die onder tl-licht wordt verkregen, is duidelijk minder goed dan mogelijk zou zijn onder betere lichtomstandigheden. Dat is een verbeterpuntje.

Conclusie Het is echt enorm grappig om een poppetje van jezelf, je geliefde of familielid te hebben. Bij & designshop zijn de figuurtjes in één kleur uitgevoerd en dragen duidelijk de kenmerken van een 3D-print. De detaillering is redelijk.

De beeldjes van Ridix lijken echt van steen geboetseerd en hebben een hoge mate aan herkenbaarheid, vooral vanwege de full color.

Je moet in beide gevallen wel de portefeuille trekken, maar dan heb je ook iets unieks in handen.

Het full color borstbeeldje van Ridix is 7 cm hoog en kost 125 euro.

Voor een full body versie varieren de prijzen van 199 euro (15 cm) tot 1.190 euro (35 cm), met nog 5 varianten ertussen.

De monochrome kunststof-prints van & designshop kosten 125 euro. Je kan kiezen voor een full body versie met een schaal van 1:10 of een borstbeeld van ongeveer 12 cm hoog.

Alle prijzen zijn inclusief btw.

Meer informatie: www.ridix.nl en www.en-designshop.com

Beats me...

Apple heeft koptelefoonmaker Beats gekocht. Voor een slordige 3 miljard dollar. Dr. Dre kregen ze er gratis bij. Wat Apple voor plannen heeft met Beats, is onderwerp van veel speculatie. Voor de echte Apple-fan is er echter maar één punt van aandacht: moeten we nu voortaan massaal op de Beats-koptelefoons overschakelen?

MacFan informeerde eens binnen de redactie wat voor koptelefoons medewerkers gebruiken. Er zat niet één Beats tussen... tekst Ferry

Piekart

Waarom heeft Apple Beats gekocht? Het is niet zomaar een aankoop... met drie miljard dollar is de grootste acquisitie die Apple ooit deed. Drie miljard... voor wat koptelefoons. Of zit er meer achter?

Beats is meer dan alleen koptelefoons en speakers.

Beats is ook een (weliswaar niet bijster succesvol, maar wel veelgeprezen) netwerk voor muziek. Een streaming dienst, met als groot onderscheid dat Beats curatoren inzet om je kennis te laten maken met nieuwe muziek. Heel aardig, maar is dat dan die enorme uitgave waard?

Acquihire

Achtergrond

Velen zijn ervan overtuigd dat de aankoop een zogenaamde acquihire is. Het gaat Apple niet om de spullen die Beats maakt, maar om de mensen die er werken. Beats-topman Jimmy Iovine voorop.

Die man is al decennia een innovatieve kracht binnen de muziekwereld. Volgens sommigen zou netwerker Iovine de taak krijgen om voor de nieuwe Apple-televisie (waar ook een streaming netwerk

bij moet horen, maar dan voor tv) te gaan werken. Maar aannemelijker is dat hij zich toch echt met muziek blijft bezighouden. Muziek is altijd belangrijk geweest voor Apple; het is wat het bedrijf uiteindelijk groot heeft gemaakt, met de iPod en iTunes. Maar de muziekwereld dreigt Apple te ontglippen. De markt voor iPods stort in, en streaming diensten als Spotify verdringen iTunes. Tegelijkertijd ontstaat er een nieuwe belangstelling voor digitale muziek, maar dan met een heel hoge kwaliteit: kijk naar de massale aandacht voor Neil Youngs Pono Player. Apple moet iets. En Tim Cook heeft geen idee wat. Dus wordt er simpelweg een genie aangeschaft.

Of zit er toch nog wat anders achter?

De tijd zal het leren. Ondertussen vragen wij Apple-fans ons af: wat moeten we met die Beatskoptelefoons? Stappen we over, of blijven we bij onze favorieten? We vragen eens rond binnen de redactie wat de favoriete koptelefoons eigenlijk zijn.

‘Ik wilde eigenlijk meteen een Beats kopen na die overname... maar in de winkel vond ik het geluid van de Bose SoundTrue toch lekkerder. Ik heb de koptelefoon voor onderweg; je kunt ‘m inklappen en dat is praktisch. Er zit een stevig hoesje bij; geen overbodige luxe: een koptelefoon van 180 euro gooi je liever niet los in de tas. Er zit een los snoertje bij de koptelefoon; wat geruststellend is... bij een kabelbreukje hoef je niet de hele koptelefoon te vervangen, maar alleen het kabeltje. Aan de mintgroene kleur moest ik even wennen, maar mijn neefje van zeven verzekert me dat het erg cool is.’

Ferry Piekart

R

‘Deze Philips SHN9500 Noise Canceling Headphones heb ik gekocht omdat ik regelmatig in het vliegtuig zit voor mijn werk. Hartstikke leuk natuurlijk, dat reizen, behalve dat ik onderweg nooit iets kon horen van de tv-series op mijn iPad. Deze koptelefoon helpt om de vlieguren beter door te komen, al valt de noise cancelation toch wat tegen.’

Harry Hol

113 || 63 29

Albert Zeeman

‘Mijn koptelefoon komt gewoon van de Wibra – of was het Zeeman? Nee, het was de Wibra, want het was de winkel waar géén muziek opstaat die op net de verkeerde frequentie staat afgesteld, met ruis. Die ruis staat altijd op in Zeeman als ik daar sokken koop en daar verkopen ze geen koptelefoons. Ik kocht hem eigenlijk vooral vanwege het patroon; ik viel als een blok voor die Union Jack omdat ik nogal een sucker voor Britse bandjes ben. En omdat hij leuk staat en precies de juiste maat heeft voor mijn hoofd. Mooi meegenomen: dit formaat koptelefoon raak ik ook niet zo snel kwijt in de wirwar van spullen in mijn tas. De kwaliteit van het geluid is verder overigens prima - zeker gezien de prijs, want meer dan een paar euro kan hij niet hebben gekost.’

‘Mijn favoriete koptelefoon is de in-ear headphone van Sennheiser, om precies te zijn de CX 300-II. Ideaal voor de iPod en iPhone.

De speakertjes zijn voorzien van afneembare rubberen dopjes in drie maten – voor elk oor geschikt dus – die de gehoorgang perfect afsluiten.

Er lekt dus geen geluid van buiten naar- binnen of vice versa (wel extra goed uitkijken in het verkeer dus!) en ze blijven daardoor ook beter zitten dan gewone oorspeakertjes. Het mooie, diepe basgeluid is ook een flinke aanbeveling. Sennheiser doet niet aan gekke kleurtjes: ze zijn uitgevoerd in zomers zwart.’

Gaston Melis

113

Tonio van Vugt

‘Een paar jaar geleden presenteerde Philips op de IFA in Berlijn een samenwerking met sportmerk O’Neill, bekend van surf- en wintersportattributen. Het resultaat van die coalitie was The Stretch: een koptelefoon van onverwoestbaar materiaal waarmee je risicoloos stunts kon uithalen op je snowboard. En mocht je onverhoopt op je snufferd gaan, dan schoot ook de audiokabel eenvoudig los zonder te breken. Nu wordt in ons huishouden geheel niet gesnowboard, maar de grijpgrage kinderhandjes doen alles sneller slijten, dus The Stretch kwam goed van pas. De oorschelpen zijn wat klein, maar leveren prima geluid. Alleen die slijtvastheid in de praktijk viel ronduit tegen.

In nauwelijks twee jaar tijd is de audiokabel al twee keer kapot gegaan bij de mini-jack aansluiting. Een vervangende audiokabel is via de Philips-website te bestellen en wordt, anders dan bij het origineel, ook met afstandsbediening geleverd. De service van Philips is prima, maar de belofte van een onslijtbare koptelefoon heeft de gelegenheidscombinatie van Philips en O’Neill niet kunnen waarmaken.’

Natasja van Loon

30 || 64

‘Als gadgetman kan ik niet kiezen.

De Velodyne vLeve zit ‘t lekkerst.

Jabra Revo voor hip draadloos. Sony DR-BTN200 voor Near Field Communication (NFC) tests. Logic3 Ferrari als fashion statement. Philips Stretch bij sporten; de witte op het strand en de Bose QuietComfort 15 in het vliegtuig. Het meest gebruik ik de SteelSeries H Wireless bij de Mac en tv voor draadloos topgeluid. En oh ja... in mijn oren zitten de enige lekkere oordopjes: van Audiofly.’

Gerard Voshaar

‘De Marshall Major is een chique ding: een nepleren hoofdband, prettige oorkussentjes en een dik, gekruld snoer. Als dat snoer ergens blijft haken, rekt het op.

Ook tof: het ontwerp is in de stijl van de Marshall-gitaarversterkers. Audiofielen hebben op de geluidskwaliteit vast genoeg aan te merken, maar ik vind hem dik in orde. Lekker helder, en niet overdreven veel bas. Precies wat je voor grofweg honderd euro mag verwachten. Wel jammer dat de hoofdband zo strak zit. Na een halfuur begint-ie aan mijn oren te knellen.’

‘Ik reis veel met de trein en wil zo weinig mogelijk meeslepen. Mijn in-ear Philips Fideliooordoppen passen gewoon in mijn broekzak en de platte kabel voorkomt dat je de boel telkens moet ontknopen. Philips is bepaald geen voor de hand liggend audiomerk, maar de Fidelio S1 kreeg indertijd veel waardering. Een lovende review op innerfidelity.com en de betaalbare prijs van 85 euro trokken me definitief over de streep. Balans is het toverwoord voor de S1: geen overdreven pompende bassen dus. In combinatie met de schuimrubberen caps zitten en klinken ze heerlijk.’

Robin de Wever

Daleen Bloemers

‘De scheikundeleraar van mijn vader was kennelijk een enorme geluidsfreak.

Hij vertelde dat Bowers & Wilkins de beste luidsprekers ter wereld maken. Dat was een paar jaar geleden inmiddels. Of het nu nog zo is en of dat ook geldt voor hun koptelefoons weet ik niet. Het is wel de reden dat ik deze P3 cadeau kreeg. Hij klinkt in elk geval heel naturel en ziet er tof uit. Ik heb nog even nagevraagd: die scheikundeleraar heette Aart Schotsman. Als je dit toevallig leest: bedankt Aart!’

113 | 65 31

Nadia Poeschmann

‘Deze koptelefoon van Frends heeft een übercool design! Ze hebben hem in verschillende kleuren en stijlen. Eén van mijn voorkeuren voor het DJ-en is een koptelefoon van Pioneer (stuk duurder ook), maar deze Frends gebruik ik ook weleens voor het draaien op een kleiner feestje of onderweg al luisterend naar mijn iPod. Of bij het monteren van een televisie-item. Het is bijna een sierraad om te zien! Omdat hij niet als een schelp over je oren zit, filtert hij te weinig omgevingsgeluid... dat is een nadeel als je ‘m als DJ wilt gebruiken. Verder is de volumeknop handig dichtbij!’

‘Voor mijn werk reis ik nogal vaak. Voor korte treinritjes neem ik meestal een goed stel oortjes mee (de Philips SHE9580 in mijn geval), maar op de Eurostar richting Londen of tijdens een verre vlucht is de Bose QuietComfort 15 mijn onafscheidelijke metgezel. Het is best een gevaarte om mee te zeulen, maar de rust van de akoestische noise cancelling en het hoge draagcomfort zijn goud waard (hij kost dan ook een pittige € 299,95). Knopje om, en je hoort hoegenaamd niets meer van die bulderende vliegtuigmotoren – zelfs niet als je je iPod of het on-board entertainmentsysteem uitschakelt (slaaptip!). Een klein minpunt is dat je uitsluitend mét noise cancelling kunt luisteren. Een lege batterij betekent dus geen muziek meer. Gelukkig gaat het ene AAA’tje ontzettend lang mee en is er in het stevige opbergtasje plaats genoeg voor een reservebatterij.’

Michel van der Ven

‘Voor mijn huiskamervertier, waarbij er in evenredige delen gegamed en films gekeken wordt, heb ik een G4ME ONE van Sennheiser: de audio is loepzuiver voor beide doeleinden, maar voor games levert hij die dimensie méér: alle geluidseffecten – van de geweerschoten en de epische blazerssecties uit de soundtrack tot voetstappen of ruisend gras.

Ronald Meeus

‘Mijn oordopjes zijn bijna niet te zien, maar dat is maar goed ook. Op de bühne wil je namelijk geen opvallende oortjes dragen. De Shure SE 215 is voordelig geprijsd en daarom geschikt voor elke muzikant die een kwalitatief goede in-ear nodig heeft. De dopjes dempen zo’n 35 decibel; daardoor moet je in het verkeer wel een beetje oppassen. Voor sporten zijn de oordopjes overigens ook erg geschikt, omdat ze niet uit je oor vallen.’

Richard Veenstra

32 | 66

113

iTrack Dock

stáát

Een beetje schamper haalden we onze schouders op. Als je een enorm apparaat aan je iPad moet koppelen om er een opnamestudio van te maken, dan kun je net zo goed je MacBook gebruiken.

Handzaam is de iPad dan namelijk toch niet meer. Toch was er íets... iets wat die iTrack verdomd aantrekkelijk maakte.

Piekart

La-la-la Ik plaatste de iTrack Dock op de eettafel, deed de stekker in het stopcontact, schoof mijn iPad mini in het dock, plugde een keyboard en een microfoon in... en ik was klaar om iets op te nemen. Ik opende het virtuele drumstel in GarageBand, en tapte even een beat in.

Met het midi-keyboard speelde ik er fluks wat tonen bij, en vervolgens zong ik een melodietje in, dat overigens qua tekst niet veel verder kwam dan la-la-la. Ik dubte het vocale stukje even met nog meer la-la-la’s, en een klein muzikaal ideetje ontstond in mijn iPad. De iTrack Dock deed precies wat je van het ding verwacht: je kan er microfoons, gitaren, keyboards en midi-apparaten op aansluiten, en de audio wordt

prima opgenomen in je iPad. Het apparaat heeft XLRen jack-aansluitingen voor microfoons en gitaren, line-inputs, en een usb-ingang voor midi-apparaten. Er zijn ook nog twee line-outs, en natuurlijk een koptelefoonaansluiting. Draaiknoppen op de iTrack zelf laten je de gain van je microfoon of instrument bepalen, en uiteraard kun je ook het volume op je koptelefoon of speakers met draaiknoppen bepalen.

MacBook laat je zitten

R

Het was mij altijd een raadsel waarom je als muzikant op een iPad zou willen opnemen. O jawel, GarageBand doet het best aardig op de iPad. Maar toch merk ik dat ik liever GarageBand op mijn MacBook Air start dan op een iPad. Voor mijn gevoel heb ik dan meer controle.

Meer overzicht. Plus dat ik op de iPad-versie constant de fout blijf maken dat ik op ‘Undo’ klik als ik naar het begin van een spoor wil... maar dat zal aan mij liggen.

Ik had dan ook niet echt de behoefte om op te gaan nemen op een iPad. Het enige voordeel dat ik zag, was dat de iPad een stuk handzamer is dan een MacBook.

Leuk als je onderweg wilt opnemen. Maar wie toch al een basgitaar of keyboard meezeult, is het ideaal van travel light allang voorbij.

Toen Focusrite me de iTrack Dock liet zien, moest ik aanvankelijk alleen maar lachen. Met zo’n blok aan je iPad is het portable-aspect helemaal verdwenen, en bovendien heb je voortaan ook nog de nabijheid van een stopcontact nodig. Maar natuurlijk: ik wilde ‘m best even testen.

Test

tekst Ferry

Allemaal precies wat je verwacht... maar waarom zou je het willen? Waarom kies je voor opnemen op een iPad in plaats van een MacBook? Ik stond erover te piekeren toen het me ineens opviel: ik was geen moment gaan zitten. De drumbeat intappen, een melodietje inzingen... ik was er constant bij blijven staan. Dat voelde eigenlijk lekker. Een MacBook maakt een bureaustoel-musicus van je.

Een laptop dwingt je om te gaan zitten. Maar de iPad op een iTrack nodigt uit om alle stoelen aan de kant te schuiven en te blijven staan. De iPad ligt uiterst stabiel op het dock, door een rubbermatje aan de onderkant. Heel licht naar voren gekanteld, maar nog steeds naar boven gericht. Opeens zag ik waarom je als muzikant een iTrack wil. Tijdens een jamsessie met je band, of gewoon terwijl je zelf een nummer opneemt. Het is de ergonomie. Dat ding laat je staan achter je microfoonstandaard, laat je bewegen met je gitaar... je hebt de ruimte. Die iTrack vindt wel ergens een plekje in de buurt, op een kruk, op een tafeltje. Geen gehannes meer met die opengeklapte MacBook, met dat kleine trackpadje dat niet handig is als je staat... opnemen op een iPad is ideaal! iTrack Dock | € 199 | global.focusrite.com Geeft je vrijheid om te blijven staan Geschikt voor iPad en iPad mini dankzij verschuifbare Lightning-connector Degelijk apparaat Alle nodige aansluitingen Werkt alleen met de stekker in het stopcontact

MacFanScore

i 114 | 67 23

MacMagic

Ben je af en toe een wachtwoord kwijt?

Zit je wel eens zonder internet?

MacMagic spuit wat luchtverfrisser in je Mac. TEKST

Jan van Die

R

Test je wachtwoorden

Tellertje slopen

Denk je dat je goede wachtwoorden voor je mail en je cloud gebruikt?

Test ze dan eens via www.grc.com/haystack.htm Je zult schrikken als je ziet hoe snel specialistische programma’s zich toegang tot je digitale spulletjes weten te verschaffen. Gedachteloos ‘MacFan’ als wachtwoord kiezen, vergt een kraakje van minder dan een seconde!

Voor elke scheet van een iOS-programmeur wordt er tegenwoordig een update uitgebracht. Zo kan het gebeuren dat je iPhone na verloop van tijd aangeeft dat je 37 nieuwe versies van programma’s in de App Store op kunt halen.

‘Sorry! Geen belangstelling! De programma’s die ik gebruik, doen het nog goed.’

Als het tellertje in het app-icoon er desondanks voor zorgt dat je je schuldig gaat voelen, schakel het dan gewoon even uit.

Dat gaat zo: • Open ‘Instellingen’.

• Kies de afdeling ‘Berichtencentrum’.

• Scroll onder de rubriek ‘Inclusief ’ naar ‘App Store’ en selecteer dat.

• Schuif het schakelaartje achter ‘Badge-appsymbool’ naar links.

Ziezo! Er heerst weer volmaakte rust op je beginscherm.

What’s in a name?

De maker van de website adviseert om je wachtwoord op te bouwen uit een mix van hoofdletters, kleine letters, cijfers en symbolen. Iets als ‘M@cF@n4U’ blijkt voor een goed toegeruste hacker echter nauwelijks een grotere barrière. In ruwweg een minuut heeft hij toegang tot je digitale postbus. Wat is er nu nog mis?

We kunnen het niet vaak genoeg benadrukken: hoe langer je wachtwoord is, hoe beter. Misschien zul je tegensputteren dat zo’n lang wachtwoord veel moeilijker te onthouden is.

Dat hoeft helemaal niet. Tik voor de grap ‘MacFan’ eens drie keer achter elkaar in de wachtwoordentester. Een geavanceerd kraakprogramma heeft nu ineens bijna honderd eeuwen nodig om bij je data te komen. Wil je het beste van de twee tips, kies dan iets als ‘MacFan1-MacFan2-MacFan3’. Dat wachtwoord is veilig voor 9,88 biljoen triljoen eeuwen.

De moraal: kies nooit de naam van je huisdier als wachtwoord. Maar drie tot vijf keer die naam is weer wél oké! Of vul de naam aan met cijfers (Tijgje0123456789) of symbolen (%%%%%Tijgje%%%%%’).

Spuug in je handen en pas je wachtwoorden vandaag nog aan. Als iedereen veertien tekens of meer gaat gebruiken, zullen heel wat hackers hun computer in rook op zien gaan.

68 |

115

Als je een document opent in een Apple-programma, zal het zich openen in een venster. Aan de bovenkant van dat venster bevindt zich de titelbalk met daarin de naam van het document.

Het bijzondere is dat er een verborgen menu achter die naam schuilgaat. Beweeg er maar eens met je muis overheen. Plotseling verschijnt er een klein zwart pijltje achter de naam. Klik erop en je krijgt extra opties om de naam van het document te wijzigen, het bestand van een tag te voorzien, het te verplaatsen (naar elders op je harde schijf of naar iCloud) of het te vergrendelen. Ctrl-klik je op de naam, dan krijg je het zogeheten pad te zien: de route die je op je harde schijf moet bewandelen om het bestand te bereiken.

Zo’n verborgen collectie sierlijke mogelijkheden kan ons nog steeds in de opperste staat van tevredenheid brengen.

Overigens verschijnt dat zwarte pijltje niet altijd als je oudere versies van applicaties gebruikt.

MacBookPhone Heb je moeite gedaan om je MacBook mee te nemen op vakantie, blijkt het huisje dat je gehuurd hebt niet over wifi te beschikken. Wat nu?

Gelukkig zit er een iPhone in je broekzak, maar websurfen op zo’n klein scherm voelt toch een beetje knullig gezien de 1440 x 900 werkeloze puntjes van je MacBook.

Apparaten met elkaar laten samenwerken is één van Apples uitgangspunten sinds Steve Jobs in 2001 het begrip digital hub introduceerde. Gebruik het volgende stappenplan om de internetverbinding van je iPhone aan het bedieningscomfort van je MacBook te koppelen: • Verbind je iPhone en je MacBook met behulp van een usb-kabel.

• Start het programma Instellingen op je iPhone.

• Activeer de optie ‘Persoonlijke hotspot’.

• Selecteer ‘Alleen Bluetooth en USB’ (dit verschijnt alleen als WiFi op je telefoon uitgeschakeld staat).

Waarschijnlijk kun je meteen al via je MacBook het internet op. Mocht dit niet het geval zijn, open dan Systeemvoorkeurenpaneel Netwerk en selecteer ‘iPhone USB’.

Mocht je geen usb-kabel bij je hebben, dan is het ook mogelijk om een WiFi-verbinding vanaf je iPhone op te zetten: • Start het programma Instellingen op je iPhone.

• Activeer de optie ‘Persoonlijke hotspot’.

• Selecteer ‘Schakel Wi-Fi in’ (dit verschijnt alleen als WiFi op je telefoon uitgeschakeld staat).

• Op je MacBook zal een WiFi-netwerk met de naam van je iPhone verschijnen. Selecteer dit.

• Ter beveiliging moet je een wachtwoord invoeren.

Dit wachtwoord valt af te lezen op je iPhone achter het kopje ‘Wi-Fi-toegang’. De beveiliging voorkomt niet dat iedereen het netwerk ‘iPhone van Jan van Die’ kan zien. Daarom gebruiken wij liever een usb-kabel!

De enige die nog roet in het eten kan gooien, is je telefoonprovider. Sommigen staan het gebruik van de iPhone als hotspot niet toe. Dan zit er niets anders op dan toch maar van de natuur te gaan genieten.

dus je stelt je computer ruimhartig ter beschikking en je laat je kennis even alleen met zijn digitale post.

Wat er tijdens je afwezigheid gebeurt, heb je niet in de hand. Om te voorkomen dat je kennis schade aanricht, is het verstandig om alle accounts af te schermen met een goed wachtwoord een apart account voor je gast aan te maken. Je kunt daar natuurlijk een standaard account voor gebruiken, maar als je bezoeker dan iets download, blijft dat op het bureaublad staan en moet je zijn troep achteraf met de hand opruimen. Het is veel handiger om via het Systeemvoorkeurenpaneel ‘Gebruikers en groepen’ een speciaal zogeheten Gastaccount aan te maken. Je genereert dan een nieuwe gebruiker die altijd ter beschikking staat, maar nooit afval kan achterlaten. Zodra je bezoeker uitlogt, ruimt Mac OS X namelijk alle rotzooi achter zijn kont op. Als er enige dagen of weken later een nieuwe kennis even wat computertijd wil, kan hij hetzelfde Gastaccount gebruiken. Hij zal een maagdelijk bureaublad en een schone Thuismap aantreffen. Het Gastaccount valt te vergelijken met de automatische luchtverfrisser op je toilet.

Deurtje dicht en Apple spuit een fris geurtje in de openbare werkruimte.

Paasei voor Steve

Heb je Mavericks en het programma Pages op je computer staan? Dan ligt er een paasei in de vorm van een prachtig huldebetoon aan Steve Jobs op je te wachten.

• Ga in Finder op zoek naar het programma Pages.

• Klik erop terwijl je de Ctrl-toets ingedrukt houdt.

• Er verschijnt een contextueel menu. Kies daarin voor ‘Toon Pakketinhoud’.

Air Wick X • Open de map Contents.

Je weet ongetwijfeld dat je op een Mac meerdere ge• Open de map Resources. bruikers kunt aanmaken. Ieder gezinslid krijgt een • Als het goed is, zie je nu een bestand Apple.txt. zogeheten account waarin hij of zij naar hartenlust Dubbelklik erop om het te openen. instellingen en voorkeuren mag aanpassen zonder dat Je kunt nu de indrukwekkende toespraak lezen die anderen daar last van hebben.

Steve Jobs in 2005 op Stanford University heeft Soms krijg je een vage kennis op bezoek die vraagt of gehouden. Wil je er beeld bij, tik dan even wat hij even zijn e-mail mag bekijken op jouw computer. trefwoorden (Steve Jobs Stanford) in YouTube.

Je bent natuurlijk gastvrij en je respecteert de privacy, Indrukwekkend!

115 | |69 69

College

De trainers van College of MultiMedia krijgen de meest uiteenlopende vragen over Macs, iPads, iPhones en alle software die daarop draait.

Op deze pagina’s geven deze experts antwoord op veelgestelde vragen, en reageren ze op veelgehoorde stellingen.

Ook een vraag? Mail gerust: post@macfan.nl

R

Komt de pdf van je presentatie met rare blokken uit de printer, zoals links, terwijl je hem op het scherm toch echt ziet zonder, zoals rechts? Dan moet je je pdf afvlakken.

‘Ik moet voor mijn werk geregeld presentaties uitprinten bij een copyshop. Ik krijg ze altijd als pdf. Soms gaat het goed, maar soms verschijnen er allemaal vlakken in de print, vooral om teksten.

De man van de copyshop zegt dat ik mijn pdf moet ‘afvlakken’. Is er een eenvoudige manier waarop dit dat zelf kan doen?’

‘Ik werk met Final Cut Pro 7. Eigenlijk wil ik dat nog even zo houden, maar ik wil wèl een nieuwe Mac kopen. Krijg ik versie 7 nog geïnstalleerd op een nieuwe Mac met Mavericks? En werkt FCP7 dan nog naar behoren?’

Dit heeft ermee te maken dat er transparantie in de pdf zit (alleen in PDF 1.3 en PDF/X bestanden wordt alle transparantie afgevlakt). Wil je een bestaande pdf afvlakken, dan kan dat heel simpel met Acrobat Pro: ga naar ‘Save as Other - Press-Ready PDF’.

Bij het kader dat nu verschijnt kies je de eerst optie: Save as PDF/X-1a en vink aan Create PDF/X-1a (coated FOGRA39), dit is de Europese instelling voor offsetdruk.

Je ziet in de uitleg eronder ook staan dat lagen en transparantie indien aanwezig afgevlakt worden. Klik op OK en je hebt een nieuwe pdf die je naar je drukker of copyshop kunt sturen.

Wil je zien of transparantie aanwezig is in een pdf? Ga dan naar Tools - Print Production - Flattener Preview.

Bovenin het kader kun je bij highlight ‘transparent object’ kiezen. Je ziet nu een preview in grayscale waarbij met rood is aangegeven welke objecten transparantie bevatten en soms problemen kunnen geven bij druk of print (ook in dit kader kun je transparantie afvlakken maar het nadeel is dat je geen nieuwe pdf krijgt maar de bestaande pdf wordt aangepast). Je kunt natuurlijk ook vragen of diegene die jou de pdf-jes aanlevert, deze voortaan wegschrijft als PDF1.3 of als PDF/X. Succes!

Als gelukkige eigenaar van een gloednieuwe Mac Pro heb ik meteen even gekeken of FCP7 nog werkt, en dat was niet zo. De oude Final Cut crasht onmiddellijk bij het opstarten. Althans, op mijn Mac Pro. Ik hoor echter van anderen dat het nog wèl werkt, dus kan het iets specifieks zijn. Dat maakt meteen het probleem duidelijk: je kunt er niet meer van op aan. Zolang je geen updates doet en het systeem laat zoals het is, zal Final Cut 7 wel blijven werken, maar wanneer je een nieuwe computer koopt of je systeem update naar Mavericks of straks naar Yosemite, dan loop je met FCP7 een behoorlijk risico. Elke nieuwe versie van OS X, of van drivers voor apparaten om bijvoorbeeld externe video aan te sluiten, worden al bijna drie jaar niet meer gemaakt met FCP7 in gedachten. Het is dus uitstel van executie: op enig moment zal FCP7 niet meer werken en je zal altijd zien dat je daar tegenaan loopt op een heel vervelend moment. Je zult een beslissing moeten nemen over wat je als gereedschap wilt gebruiken om video te monteren. Of dat Premiere, Avid of FCP X is, is natuurlijk een persoonlijke keus, maar dit lijkt wel het moment om daarover de knoop door te hakken.

Antonetta Eilers Photoshop trainer

70 || 70

113

Ron Strotbaum Final Cut Pro trainer

‘Hoe kan ik de huisstijl-kleur van mijn bedrijf in een Keynote-presentatie gebruiken? Ik wil echt precies de goede kleur. Wij werken overigens nog in Keynote ’09.’

Kleuren kun je in Keynote heel precies bepalen – ook in de Keynote ’09. Het handigst is als je de RGB-waarde of CMYK-waarde van je huisstijlkleur weet. Dan kun je die getallen exact ingeven. Open het kleurenvenster in Keynote ’09, en klik op het tweede tabje (de tab met de schuifbalken. Kies in het dropdown-menu voor de RGB-schuifbalk of de CMYK-schuifbalk. In dit voorbeeld gaan we even uit van RGB. Je ziet dit venster:

In het venster staan de schuifbalken voor rood, groen en blauw. Naast de balken staan de getallen. Type daar de exacte waarde in van jouw huisstijlkleur. Die kleur verschijnt dan in de balk bovenin. Klaar om te gebruiken. Als je slim bent, sleep de kleur vanuit die balk naar het vlak met kleine vierkantjes onderin. Daar kun je kleuren bewaren. Elke volgende keer dat je Keynote gebruikt, hoe je de kleur niet opnieuw in te stellen, maar kies je hem gewoon daaronder.

Weet je de RGB- of CMYK-waarde van je huisstijlkleur niet, dan kun je hem ‘proeven’ uit een ander document. Open een logo of iets dergelijks waar de kleur in zit. Met het loepje in het kleurenvenster in Keynote, kun je op de kleur in dat plaatje klikken om hem op te slaan.

Ferry Piekart Keynote trainer

VAAK GEHOORD....

‘Ik hoorde dat grote dj’s allemaal werken met Logic Pro... terwijl veel muzikanten juist Pro Tools kiezen. Wat is het voordeel van Logic Pro voor een dj?’

Logic heeft al jarenlang een grote en trouwe aanhang. Het grote voordeel is dat Logic Pro erg goed is met MIDI. MIDI wordt gebruikt voor het aansturen van synthesizers of keyboards. Iets dat dj’s natuurlijk erg aanspreekt. De laatste jaren is Logic Pro ook steeds beter met audio geworden.

Je kunt in Logic Pro X bijvoorbeeld de timing en toonhoogte van opgenomen audio makkelijk aanpassen. Handig als je te maken hebt met vals gezongen partijen. Logic heeft als mooie bijkomstigheid dat het relatief goedkoop is. Het programma is van Apple en omdat het je Mac zwaar kan belasten, heeft Apple een dubbel verdienmodel. Ze hopen namelijk dat je snel een krachtigere Mac zult kopen.

Als het puur en alleen gaat om audio-opnames, bijvoorbeeld omdat je een band wilt opnemen, is Pro Tools de standaard in studio’s wereldwijd.

Dat komt omdat de duurdere Pro Tools systemen gegarandeerd latency vrij zijn. Dat wil zeggen dat er geen vertraging op je koptelefoon is waar te nemen terwijl je live inspeelt. De vertraging binnen Logic is overigens miniem, maar er blijft altijd een kleine delay van een paar milliseconden. Een zanger of zangeres zal dat nooit horen. Maar een drummer kan het soms wel waarnemen. Voor drum-opnames zul je dan toch gebruik moeten maken van een Pro Toolssysteem.

Pieter van Groenewoud Logic Pro X trainer

College of MultiMedia (CMM) in Amsterdam geeft al sinds 1997 professionele opleidingen en cursussen in de diverse disciplines van multimediaproductie en IT. Bekijk het cursusaanbod op www.cmm.nl

113 | |7171

Post R Reageren op MacFan? Stuur een email naar: post@macfan.nl

Column gehackt Ik neem aan dat jullie intussen wel hebben gezien dat jullie website gehackt is sinds 5 september? Was ik niet, maar dat spreekt voor zich neem ik aan...

Alexander Henket Die opmerking hebben we een heel aantal keren gehad! Inderdaad verscheen het hiernaast afgedrukte plaatje op onze website, met deze tekst erbij: “Deze column is gehackt.

Genoeg met het ophemelen van iPhone en Apple. Laat dit een lesje voor je zijn. En o ja, Jack Nouws buttface, de naam van je favoriete leraar en beste vriend toen je tiener was vonden we op Schoolbank, het merk van je eerste auto in het Volvoforum, de naam van je eerste huisdier en je bijnaam als kind op Twitter, je droombaan en naam van eerste baas op LinkedIn, het eerste strand dat je bezocht in een reisverhaal op je blog, de plaats waar jeouders elkaar ontmoetten in een column in Metro, de straat waar je opgroeide, je eerste vliegbestemming en je eerste strand op de Facebookpagina’s van je zussen en de eerste film die je zag op het Instagram-account van je kind. We weten nu alles van je. En van je vrouw. Ze is echt knap. En van je kinderen. Die cijfers van de oudste vallen zeker niet tegen. O ja, we hebben ook je creditcardgegevens: groeten uit Mexico!”

In werkelijkheid was het een grapje van Jack Nouws zelf, waar hij de grootste lol om had. Hij plaatste zelf het plaatje en de tekst eronder. Tja. Soms moet je columnisten laten experimenteren... iedereen dank voor de waarschuwing!

Makkelijkste VPN-oplossing Leuk artikel over VPN-verbindingen in MacFan, maar de makkelijkste oplossing hebben jullie niet verteld! Voor iOS is er de app VPN One Click, die je een hele reeks (58) VPN-verbindingen laat installeren. Nederland, Duitsland, Zwitserland, Engeland,

72 |

115

de VS... ze zitten er allemaal in. De eerste maand is proberen gratis, daarna betaal je negen euro voor een heel jaar. Het werkt perfect. In het buitenland selecteer je Nederland en je kijkt live NPO-televisie. Hier kies je UK en de BBC iPlayer laat je alles zien. En ‘Random’ gebruik je als je zelf ook niet wil weten via welk land je in een internetcafé een verbinding maakt!

René van der Meer Handige tip! Die hadden we inderdaad niet meegenomen in ons artikel. Maar gelukkig is er altijd nog de brievenrubriek!

iGlove Met veel plezier heb ik het artikel ‘Muziek in beweging’ gelezen in MacFan 114. Misschien leuk om te vermelden dat er bijzonder leuke dingen te doen zijn als je een beetje een handige knutselaar bent!

Ik als muzikant al Macs sinds 1987. Ooit droomde ik van dingen die technisch (nog) niet mogelijk waren... en ging daar toch mee aan de slag. Eén van de resultaten was mijn handschoen, gebaseerd op een Arduino. De sensoren, vier buigbare weerstanden in de vingers, een accelerometer op de pols en vier touch pads op de mouw, worden door de Arduino uitgelezen en ge-processed, waarna ik de signalen verwerk tot MIDI in JunXion. Deze software is jaren geleden ontwikkeld door Michel Waisvisz en Frank Baldé van Steim in Amsterdam (steim.org/product/junxion). JunXion kan behalve met Arduino ook overweg met video, Wii controller, OSC en vrijwel alle HID-controllers (muis, joystick, racestuur en wat al niet). met JunXion stuur ik dan Mainstage aan, en aldus maak ik muziek in combinatie met MIDI-gitaar en elektrische viool. Bijgevoegd een plaatje van mijn oermodel, liefkozend de iGlove genaamd!

Ko Duijvestijn Fantastisch om te zien! Dank voor je reactie... stuur ons ook nog een linkje waar we je muziek kunnen horen.

Plastic Bullet tekst

& beeld Nadia Poeschmann

Nadia’s kiekjes

Wie zeult er tegenwoordig nog rond met een fotocamera? Talloze apps in de App Store maken van fotograferen met een iPhone of iPod touch een feestje. MacFan laat die apps testen door fotomodel Nadia Poeschmann. Met de kritische blik van iemand die gewend is om gefotografeerd te worden.

In deze aflevering:

R Sporten met Xelly Cabau van Kasbergen en personal trainer Ashley Samwell. Voor en na Plastic Bullet.

Als ik met mijn vrienden of collega’s ergens ben, maken we vaak een groep-selfie, of vragen we een voorbijganger een foto te maken. Voordat die foto online gaat, is er altijd wel iemand die in paniek vraagt of er wel een goede filter-app op mijn telefoon staat. Gelikte huidjes, geen wallen meer, een optische neuscorrectie. We helpen Moeder Natuur graag een handje. Met een app als Snapseed krijg je alles voor elkaar, maar dan ben je wel even aan het knutselen. Wat is nu een coole app die je foto’s snel even een wat rauwer en stoerder, of juist romantisch en dromerig uiterlijk geeft? Zonder dat je door ingewikkelde interfaces heen hoeft?

Een vriend van mij zat onlangs een foto te bewerken; heel relaxed tapte hij een paar keer op het scherm van zijn iPad en zo veranderde hij steeds de sfeer van dezelfde foto. Het ging zo makkelijk; het leek haast wel een spelletje. Eén tapje op het beeldscherm en voilà: negen verschillende varianten van dezelfde foto verschenen. Met verschillende filters, verschillende kleuren, verschillende randen. Nog een tap, en weer negen nieuwe varianten dienden zich aan. Hij kon dit oneindig vaak herhalen; er zat haast iets verslavends aan.

Plastic Bullet heette de app. Ik werd enthousiast en wilde hem meteen zelf proberen. Ik liep een show tijdens de Fasion Week in Amsterdam. Een foto ervan haalde ik door Plastic Bullet. Links het origineel, daarnaast random varianten uit Plastic Bullet.

Plastic Bullet is ontwikkeld door Red Giant, die zijn ook heel professionele coloring software maken voor filmprofessionals.

Maar in tegenstelling tot die complexe programma’s, is Red Bullet de meest simpele app ooit. Open een foto, en je krijgt direct

een aantal varianten in je beeldscherm. Vier als je een iPhone gebruikt, negen op je iPad. Zit er iets leuks tussen? Tap erop, en je krijgt hem groot te zien. Tevreden? Tap op het hartje om hem op te slaan. Zit er geen leuke variant tussen?

Druk op het refresh-knopje, en er verschijnen vier of negen nieuwe plaatjes. Dat proces kun je eindeloos herhalen... er lijkt geen einde te zitten aan de variaties die Plastic Bullet kan maken. En het is zo eenvoudig – zelfs je oma snapt het.

Je kunt je foto in drie verschillende formaten opslaan: small, medium en large. Elke foto wordt prachtig gerenderd.

De synchronisatie met social media is prima: je kan plaatjes delen via Tumblr, Twitter, Facebook en Flickr. Instagram ontbreekt; dat is een minpuntje.

Los van de voordelen zijn er ook wel enkele minpunten. Zo duurt het opslaan best lang, zeker bij groot formaat. Ik vind het ook jammer dat de iPhone-versie maar vier beeldjes op je scherm laat zien, en niet negen zoals op de iPad. En als je iets leuks zag maar per ongeluk al op refresh tapte, dan is dat jammer. Je kan niet meer terug; er is geen undo. So better make up your mind!

Plastic Bullet | € 1,79 in de App Store

MacFanScore

u

Nadia Poeschmann Fotomodel & presentatrice nadiapalesa.com | @NadiaPalesa

114 || 73 73

TEKST

Gerard Voshaar

AppGids OS X

De kracht van zwart/wit

R 74 74 ||

Tonality | € 26,99 of: Tonality Pro | € 54,99 Hoe de wereld er vroeger uitzag, toen alles zwart-wit was, wilde het meisje weten. Want vroeger was er toch immers geen kleur? Bleek dat haar oma ooit had gezegd dat ze pas veertig jaar een kleuren-tv had.

Het meisje dacht dat de werkelijke wereld vóór die tijd alleen maar uit grijsschalen bestond. Het idee!

In de jaren 70 kregen zowel de beeldbuis als familiekiekjes steeds meer kleur, al is zwart/wit-fotografie altijd overeind gebleven als ‘creatief medium’. De wereld van foto’s ontwikkelen en afdrukken in de donkere kamer stierf niettemin een stille dood, al willen we best toegeven dat bij ons het hele spul nog ingepakt en übercompleet op zolder staat.

Gratis af te halen voor de liefhebber. Het kan haast niet anders of de ontwikkelaars van de app Tonality hebben ook zo’n ingepakte donkere kamer staan.

We zullen je zo vertellen waarom.

Regel jij het even?

Tonality richt zich volledig op het omzetten van je bestaande kleurenopnamen naar zwart/wit-foto’s.

Dat kan natuurlijk ook met een Photoshop-achtig programma, maar Tonality zet vol in op de perfecte beheersing van deze conversie die tegelijkertijd duizelingwekkend veelomvattend is. De app heeft een stuk of vijftig regelbalken die allemaal iets te zeggen hebben over het uiteindelijke resultaat. Bij een aantal sliders kun je niet om het effect heen, maar de meeste zijn toch een beetje haute cuisine. Smart contrast verhoogt bijvoorbeeld het contrast, maar laat daarbij de doortekening van de hoge lichten intact.

Ook mooi: de zes kleurenfilters waarmee je de helderheid van de originele kleur kunt aanpassen. Met een zwier aan de groene regelbalk bijvoorbeeld laat je de bladeren aan de bomen iets meer of minder oplichten. Een eindje verderop in de regelbalkkolom zitten de sfeerregelaars: gloed, lenswaas, vignettering, korrel, textuur. Het zijn ingrediënten die veelvuldig terugkomen in de presets van Tonality.

115

Verdacht authentiek Hoe mooi de regelbalken ook werken: de kans is groot dat je als eerste in de presets duikt. Ze maken het bewerken niet alleen eenvoudiger; het zijn ook fantastische startpunten die je later kunt finetunen met de regelbalken. Sterker nog: de meeste leveren meteen een bruikbare afbeelding op. En er zitten juweeltjes tussen! De 150 presets zijn onderverdeeld in categorieën als Architectuur, Outdoor en Portrait, maar ook Vintage en Film Emulation. De laatste twee laten onmiddellijk zien dat de makers nauwkeurig studie hebben gemaakt van typerende oude-foto-kenmerken.

Om wat voorbeelden te noemen: de preset Vintage Postcard bouwt je frisse kleurenfoto in een klap om naar een verdacht authentiek lijkende ansichtkaart uit het begin van de vorige eeuw. En filmemulators als Kodak Tri-X, Ilford FP4 en Agfa Pro 100 leveren fotobeelden op die rechtstreeks uit de fixeerbak van een jaren 80-doka lijken te komen. En over donkere kamers gesproken: doordrukken en tegenhouden gaat prima met het maskergereedschap van Tonality. Door gebruik te maken van de lagenstructuur kun je zelfs meerdere effecten en bewerkingen op verschillende delen van de foto loslaten.

Hoogtepunten en gesplitste tinten?

Tonality blijkt een verrassend krachtig gereedschap dat je kleurenfoto’s tot op het bot kan fileren om er de best mogelijke conversie uit te slepen. Het minpunt van de app zit ’m in de soms vreemde Nederlandse vertaling. Kennelijk heeft de vertaalafdeling geen kaas gegeten van Nederlandse fotografie-termen, want hoe verklaar je anders benamingen als ‘hoogtepunten’ en ‘gesplitste tinten’, terwijl het hoge lichten en duotoon moet zijn? Fabrikant Macphun heeft MacFan overigens al beterschap beloofd. Wil je Tonality (Pro) eerst even uitproberen? Download dan de demo op macphun.com.

Effectenkist

De formatstripper PlainTextMenu | € 0,89 Kopiëren en plakken is nog altijd een van de meest uitgevoerde handelingen op de Mac. Natuurlijk, we zijn blij dat we zonder carbonpapier tekstjes kunnen dupliceren, maar het probleem is dat ons digitale carbonknopje (Command-V) steevast ook de formattering mee kopieert. En die zit vaak zo hardnekkig ingebakken in je plakcode dat je je tekst eerst door een plain text-app als TextWrangler moet trekken om er vanaf te komen. In programma’s als Word kun je weliswaar de optie ‘Paste and Match formatting’ gebruiken, maar hé, je denkt toch zeker niet dat we elk woordje met Command-Alt-Shift-V gaan plakken? Moeten we RSI krijgen of zo? Nou dan! Bespaar jezelf een hoop plakgedoe en download de app PlainTextMenu. Installeren en klaar: er is geen stap 2. De menubalk-app stript simpelweg alle formattering van gekopieerde tekst. Een onetrick-pony, maar wel een hele goeie!

Pixlr | gratis of: Pixlr Pro | € 11,68 per jaar Eerlijk is eerlijk: soms kan een foto-effect heel goed van pas komen. Keuze genoeg, zou je denken en ook de Mac-versie van Autodesks Pixlr lijkt in eerste instantie op zo’n typische effectenkist die na een paar keer openen nog jaren ongebruikt op je computer staat. Toch zul je met de 600 effecten van Pixlr niet snel verveeld raken. We gaan ze hier niet eens opnoemen: het is echt te veelomvattend. Het aardige is dat de app ook een reeks beeldbewerkingsopties in huis heeft, zoals bijvoorbeeld een healing brush om oneffenheden weg te poetsen, en de

Hardeschijfobesitas Disk App | € 0,89 Een troep is het! Satellietschroot boven de aarde, plastic in de oceanen en zuurstofflessen op de Mount Everest. Zolang je daar maar niet komt, heb je er geen last van, toch? Het is net als je harde schijf: waarom zou je je downloadmap leeghalen als er nog 100 GB schijfruimte beschikbaar is? Totdat er opeens nog maar 7,6 gigabyte over is en je razend snel ruimte moet zien vrij te maken. Waarschijnlijk op een moment dat je dat niet uitkomt.

In dat geval kan Disk App je aardig rap aan verloren gewaande schijfruimte helpen door je met de neus op logs, caches, oude iOS-backups en downloadmappen te drukken. Erg handig is dat de app de vette bestanden opspoort die verantwoordelijk zijn voor de schijfobesitas (vaak video’s). Disk App laat je vervolgens zelf kiezen welke bestanden de prullenbak in mogen. Beetje jammer is dat de previewfunctie niet stabiel is: de ene keer werkt het, de andere keer niet.

Uiteindelijk is het de knop in het centrum van de cirkel die je van je overtollige bytes verlost. Click to free en het is gebeurd. Ging het met dat oceaanplastic ook maar zo gemakkelijk.

mogelijkheid biedt om kaders en teksten toe te voegen. Een ideale app om uitnodigingen mee te maken, zo is onze eerste gedachte. Dat het geen Photoshop is, merk je aan het ontbreken van een lagenstructuur. Je kunt weliswaar de herstelfunctie gebruiken, maar het is niet mogelijk om een effect in een later stadium nog even wat bij te stellen. Een andere beperking is dat je een effect niet op een specifiek onderdeel van je foto kunt loslaten. Het is alles of niks, tenzij je je portemonnee trekt voor een maand- of jaarabonnement op Pixlr Pro. In dat geval kun je met selectiemaskers werken en gebruikmaken van overvloeimodi (blending modes) om maskers van transparantie te voorzien of met elkaar te mengen. In de gratis versie kun je nog wel een aantal effecten ‘unlocken’ door een lidmaatschapsaccount aan te maken op pixlr.com.

75 115 | |75

AppGids iOS

tekst

R

Geen gezicht, maar een stem Voice | gratis Het zit in elk mens om zo veel mogelijk profijt te behalen met zo weinig mogelijk inspanning. Veel ontwikkelaars spelen daar op in met apps waarmee je prachtige dingen kunt maken en die tegelijkertijd de drempel weghalen om dat ook daadwerkelijk te gaan doen.

Als een van deze twee voorwaarden hapert, verdwijnt de app vroeg of laat naar de catacomben van de App Store. Neem bijvoorbeeld de app TouchCast. Met deze iPad-app kun je video’s maken waarbij je foto’s, teksten, webpagina’s en filmpjes integreert met je eigen basisvideo. De makers sturen erop aan dat je jezelf als een verslaggever in beeld brengt. In de nabewerking kun je dan bijvoorbeeld een kaartje toevoegen van de locatie waar je staat en een Twitterfeed in beeld brengen. Leuk bedacht, veelbelovende uitvoering, maar mensen; wat een gedoe. En dan moet je godbetert ook nog met je eigen snufferd in beeld.

of gewoon iets vertellen? In eerste instantie lijkt de verzameling van 32 thema’s op een setje eenvoudige PowerPoint-achtergronden, maar vergis je niet. De thema’s zijn voorzien van verschillende animatie- en overgangseffecten die je uiteindelijke video een behoorlijke ‘schwung’ kunnen geven. Naast een themaverzameling, heeft Voice ook een aardig gevulde bibliotheek met van die typische, maar prima bruikbare presentatie-voice-over-muziek. Opmerkelijk is dat je niet je eigen muziek kunt importeren, maar dat zal te maken hebben met de gebruiksrechten.

Fotozoeker

Voice biedt de optie om eigen beeld (géén video) te gebruiken via de fotobibliotheek op de iPad, Dropbox, Facebook en ja, ook Adobes eigen Creative Cloud, maar de kans is groot dat je meteen op zoek gaat naar een plaatje uit de ogenschijnlijk onmetelijke verzameling Stappenplan van meer dan honderdduizend afbeeldingen. De zoekDaarom is het zo leuk als je op een app stuit die al dit machine van Voice toont foto’s van Flickr en Pixabay soort nadelen en beperkingen achter zich laat. Met met een Creative Common-licentie die het toelaat dat Voice, verrassend genoeg ontwikkeld door Adobe, je de afbeeldingen al dan niet met naamsvermelding vertel je ook een verhaal, maar hoef je je ‘talking head’ mag gebruiken. En inderdaad: in de automatisch gegenereerde eindaftiteling staan inderdaad de namen van niet als basis te nemen; je stem is voldoende. Adobe de fotografen vermeld. Toch moet je hiermee uitkijken, is zo slim geweest om het volledige maakproces in zeker als je je presentatie commercieel gaat gebruiken. stukjes te hakken. Want stel nu dat je een recept wilt Je zult niet de eerste zijn die een pittige claim van Getty uitleggen met tekst, afbeeldingen en een voice-over.

Images krijgt voor een foto waarvan je dacht dat het Waarschijnlijk ga je dan eerst bedenken wat de volgorde is, teksten uitschrijven in Word en je suf zoeken met de licentie wel goed zat. Afschuiven is er niet bij: je naar de juiste foto’s. In Voice geeft Adobe je net genoeg bent altijd zelf verantwoordelijk en dat staat netjes in tijd om één zin per dia uit te spreken. Op basis van je de kleine lettertjes. voice-overtekst typ je een paar woorden of zoek je een bijpassende foto of een icoon in de geïntegreerde beel- Snel resultaat, én goed De snelheid waarmee je in Voice een soepel ogende denzoeker. En hup, je kunt verder met dia 2. Zie daar het grote voordeel van Voice: zonder script of voorbe- presentatie kunt maken, is indrukwekkend. Nadelen reiding maak je binnen een kwartier een professioneel heeft de app ook. Aan het eind van de rit kun je je video delen via email, sms, Facebook en Twitter, maar ogende presentatie. niet bewaren op je iPad. De presentatie blijft dus op Animaties en muziek de servers van Adobe staan. Een voordeel in dit nadeel Je start een Voice-project met een sjabloon dat je is dan weer dat je de video wel kunt embedden op je helpt met de invulling van je presentatie. Wil je iets eigen website. En eerlijk is eerlijk: dat ziet er gewoon uitleggen, een uitnodiging maken, een idee promoten fantastisch uit.

76 |

113

Gerard Voshaar

Op sleeptouw door pioniers 22tracks | gratis Het zou zomaar kunnen dat je uit de generatie stamt die nieuwe muziek beluisterde in een platenzaak. Met een beetje geluk kon je de lp zittend op een krukje via een hoofdtelefoon beoordelen, maar meestal moest je staan en van die viezige telefoonhoorns tegen je oren aangedrukt houden.

Het omgevingsgeluid had daarbij vrij spel, dus was het een hele kunst om je af te zonderen van de semi-headbangende heavy metal-fan naast je en het achtergrondgeluid van de platenzaak zelf. Nee, geen haar op ons hoofd die naar deze tijd terugverlangt.

Sinds iTunes en Spotify kunnen we ongestoord grasduinen in miljoenen liedjes, albums en genres waarvan we het bestaan niet vermoedden. Gewoon thuis, in je eigen leefstoel. Miljoenen songs binnen handbereik; fantastisch. Je zult alleen niet de enige zijn die soms door de bomen het bos niet meer ziet. Wat is waard om te beluisteren? Welke muziek schuurt, maar zou je wel een kans moeten geven?

Hoe zet je de eerste stappen in een voor jou minder bekend genre? Soms is het gewoon handig als een kenner je op sleeptouw neemt. En dat is precies wat de app 22tracks doet. Kakelvers is de app niet, maar hij is onlangs zodanig vernieuwd dat hij wat ons betreft de wow-status heeft bereikt. Bovendien is de app sinds kort gratis te downloaden.

22 is de norm 22tracks is een Nederlandse webdienst die invloedrijke dj’s en bloggers speellijsten laat samenstellen van de beste nieuwe muziek. Het is geen statische lijst: elke week komen er nieuwe tracks bij en vallen de oudste af. Niet toevallig bestaat 22tracks uit 22 genres en 22 nummers per lijst. Op termijn moet de app ook 22 steden bevatten, maar eigenlijk leveren de huidige vier (Amsterdam, Brussel, Londen, Parijs)

al genoeg nieuwe muziek om je mee te vermaken. De muzieksoorten hebben zo veel mogelijk een vaste herkenningskleur. Indie is bijvoorbeeld zowel paars in Amsterdam als Parijs, al zijn er ook kleine verschillen in de genre-indeling per stad. Zo vind je Dubstep alleen in Londen en BelPop uitsluitend in Brussel.

Interface De fraaie minimalisering van de app zit ’m vooral in de schermen met afspeellijsten. Aan de bovenzijde een kraakheldere en uitstekend belichte studio-zwart/foto van de ‘curatoren’ zoals de makers de dj’s en bloggers noemen, en daaronder de 22 nummers waarvan de kleur langzaam van tint verandert als je naar beneden scrolt. Met een veeg omlaag krijg je meer info over de samensteller(s) van de lijst. Door twee keer op een track te tikken, voeg je hem toe aan je persoonlijke My22-lijst. Het leuke is dat die lijst precies hetzelfde werkt als de rest: er passen maximaal 22 liedjes in. Gooi je er een nieuwe in, dan valt de oudste automatisch weg.

Nummers die je afspeelt, verschijnen in een klein balkje aan de onderzijde van het scherm. Tik erop en je iPhone-scherm verandert in een fullscreen player met daarin knopjes om het nummer te kopen of te beluisteren op iTunes, Spotify, Deezer of 7digital. Veeg je omhoog, dan krijg je een korte bio van de artiest. Een swipe omlaag en je bent weer terug in de afspeellijst. De interface zit echt beresterk in elkaar. Als je een purist bent, zou je de toegevoegde commerciële kanalen (met o.a. het Concertgebouw en platenlabels) een dissonant kunnen vinden, maar het geld moet natuurlijk ergens vandaan komen nu de app gratis is.

113 | |77 77

Robopocalyps Daniel H. Wilson

tekst

Natasja van Loon

iBookGids

Querido | € 11,99 Het verhaal van Robopocalyps is eigenlijk niet heel origineel. Een wetenschapper creëert een kunstmatige superintelligentie met bewustzijn, wat het begin is van een vernietigende oorlog tussen mens en machine. Van West World en Terminator tot I, Robot: een leger schrijvers en filmmakers heeft al gretig uit deze materie geput. Dat maakt de versie van de Amerikaanse auteur en robotics-deskundige Daniel H. Wilson evenwel niet minder spannend. Dat komt vooral door de slimme vertelvorm: een nagelaten zwarte doos. Het boek begint bij het eind: de doos wordt na afloop van de oorlog ontdekt door verzetsman Cormac Wallace, die het verhaal met behulp van de inhoud ervan reconstrueert. Het blijkt dat de kwaadaardige genius achter de robotopstand, het superbrein Archos, de verslagen heeft vastgelegd van alle mensen die een cruciale rol in de overwinning hebben gespeeld. Ik geef dus geen spoilers weg als ik zeg dat we het overleven. Wilson speelt vooral met de vraag of zo’n strijd een betere soort van de mensheid kan maken. Dat Robopocalyps binnenkort verfilmd zal worden is geen verrassing – originaliteit is immers nooit een voorwaarde geweest voor Hollywood. En het materiaal is in elk geval in vakkundige handen: die van Steven Spielberg. Dat verdient het boek overigens ook, want al met al is het een ingenieus in elkaar gesleutelde pageturner.

R

Creativity Inc. Ed Catmull Transworld | € 14,99 Toy Story, Finding Nemo, Monsters Inc., Wall-E, Up: de lijst met juweeltjes die animatiestudio Pixar heeft gemaakt, is lang. Het staat buiten kijf dat Pixar de geschiedenis van de tekenfilm ingrijpend heeft veranderd met haar innovatieve en sprankelende 3D-animaties. Ed Catmull is directeur van Pixar en was samen met Steve Jobs en John Lasseter oprichter van het roemruchte bedrijf.

Creativity Inc. – Overcoming the forces that stand in the way of true inspiration is zijn autobiografie, maar het is óók een geslaagd managementboek. Catmull, die instrumenteel was in de ontwikkeling van de technologie voor computeranimatie, vertelt met veel verve en humor over de ontmoetingen die hem naar Pixar brachten. Van Disney, dat zijn innovaties afwees met een afgemeten ‘Until computer animation can do bubbles, then it will not have arrived’, tot die met George Lucas, Jobs en Lasseter, die wél de juiste visie hadden.

Creativity Inc. is niet alleen een boeiend kijkje in de Pixar-keuken, maar vooral een handboek over hoe je een inspirerende werkomgeving creëert waarin niets de creativiteit in de weg staat.

Nemo: The Roses of Berlin Alan Moore & Kevin O’Neill Top Shelf Productions | € 3,49 Deze recensie is meteen een klacht: waar zijn alle Nederlandstalige graphic novels in de iBooks Store? Uitgeverijen der Lage Landen: doe uw plicht – want het is nu niet alsof er niet genoeg mooie beeldromans op papier verschijnen.

Gelukkig biedt het Engelse taalgebied nog soelaas, met The Roses of Berlin, van tekenaar Kevin O’Neill en de onvolprezen scenario-god Alan Moore. Het is het nieuwste deel in de langlopende The League of Extraordinary Gentlemen-reeks, waarin klassieke helden uit de wereldliteratuur een geheim genootschap vormen. De eerste delen besloegen de avonturen van Alain Quatermaine, Mina Harker, Dorian Gray, Mr Jekyll/Doctor Hyde, kapitein Nemo en de Onzichtbare Man. Het meest recente deel volgt Nemo’s dochter Janni tijdens de ontvoering van háár dochter door de nazi’s. Dat dwingt de Nautilus, nu een piratenonderzeeër, tot een netelige reis naar het hart van Het Derde Rijk.

Daar wordt Janni geconfronteerd met niemand minder dan She/Ayesha: de onsterfelijke schoonheid uit de boeken van Rider Haggard. Uiteraard zit ook dit deel van de League-cyclus weer bomvol pop-culturele verwijzingen en literaire cameo’s. The Roses of Berlin is net als vrijwel elk verhaal uit de koker van Moore een verrukkelijk complexe vertelling die door O’Neill levendig en met veel dynamiek in beeld is gebracht, en op verschillende niveaus te lezen en te herlezen valt. Maar dat geldt ook voor de andere delen, omdat je er telkens weer wat nieuws in ontdekt.

78 |

114

Tonio van Vugt

MuziekGids

tekst

R 2 The Kik

Nabuma Rubberband Little Dragon

Excelsior/Topnotch | € 8,99 Zanger/gitarist Dave von Raven kan er niet bij dat zijn band The Kik – ondanks het succes – nog steeds niet door iedereen helemaal serieus wordt genomen. Komt het door hun (overigens zeer authentieke) jaren 60-imago, of zijn het de in plat Rotterdams gezongen teksten die doen denken aan ‘kneuterige’ nederbeatlegendes als Het en The Fallouts? Het tweede album van The Kik, simpelweg 2 getiteld, logenstraft al die vooroordelen: het is een volwassener en gevarieerder geheel dan het debuutalbum.

Naast beatmuziek is er ook ruimte voor psychedelica, garagepunk en strijkwartetten. Er is zelfs een ontroerende ode aan de Rotterdamse componist en accordeonist Japie Valkhoff: de jazzy smartlap Schilderstraat. Natuurlijk: The Beatles, Kinks, Byrds en Boudewijn de Groot zijn onmiskenbare invloeden, maar die resulteren op 2 in louter eigen composities, die bij elke luisterbeurt iets nieuws prijsgeven. Daarnaast is Von Raven enorm gegroeid als tekstschrijver, en hij is niet gespeend van humor: luister eens naar het slotnummer Erik, over de kat van de buurman die een beroemde muzika(n)t is in het buitenland. Een van de leukste Nederlandse platen van de afgelopen jaren.

Lilla Draken | € 8,99 De electro van het Zweedse Little Dragon bevindt zich ergens tussen de lome grooves van Massive Attack en de artpop van Björk – met dat verschil dat zangeres Yakiimi Nagano het maniërisme van laatstgenoemde gelukkig achterwege laat.

Of het nu gaat om de loodzware synthesizerpulse van Killing Me, de lichtvoetige pop van Pretty Girls of de ietwat nerveuze new wave van Klapp Klapp: de combinatie van Nagano’s sensuele vocalen en de vindingrijke, gelaagde instrumentatie van de overige drie muzikanten kent weinig gelijken. Nabuma Rubberband is Little Dragons vierde album. Voor wie hen nog niet kent is dit een perfect, zeer toegankelijk startpunt dat de band in al zijn facetten laat horen.

Strange Friend The Phantom Band Chemical Underground | € 8,99 Wie van artrock en sexy Schotse accenten houdt is bij The Phantom Band uit Glasgow aan het juiste adres. Ook hun derde album Strange Friend is een perfect huwelijk tussen electropop en postpunk. Frontman Rick Anthony mag op openingsnummer The Wind That Cried The World lekker uithalen met een kamerbreed ‘whohohohoooo’, maar blijft aan de goede kant van Bono. Een snufje industrial hier (Doom Patrol), een komisch orgeltje daar (Sweatbox), en een mysterieuze ballad die wordt ingezet door een akoestische gitaar (Atacama): het is er allemaal. Soms mikt The Phantom Band meer op het hoofd dan op het hart, maar geef ze enkele luisterbeurten en je bent om. Liefhebbers van Franz Ferdinand, Django Django en Wild Beasts doen er goed aan dit eens te proberen.

We Set Out In The Naked Dawn Wolf In Loveland Elevate Records | € 9,99 Wolf in Loveland is een septet uit Rotterdam dat de mosterd haalt bij iconen als The Band, Neil Young en Bob Dylan. Toch heeft de band een eigen geluid, niet in de laatste plaats door zangeressen Merel Moelker en Janine van Osta. Met begintwintiger Jan Minnaard beschikt Wolf In Loveland over een erg goede songschrijver; het is zijn stem die zijn jonge leeftijd verraadt, want de liedjes zelf klinken alsof ze al een paar decennia onder ons zijn.

The Devil Has No Home, de single van hun tweede album We Set Out In The Naked Dawn, doet door de opbouw en samenzang denken aan Richard & Linda Thompson, compleet met robuuste gitaarsolo in de coda. En of het Merel of Janine is die het folknummer Killer Whales Of Eden zingt, vermeldt de info niet, maar kippenvel is hoe dan ook het resultaat.

| 79 113 | 79

Harry Hol

Civilization Revolution 2 iOS App Store | € 13,99 De vorige keer dat ik Civilization V ‘eventjes’ opstartte, was ik een volledige werkdag kwijt. Voor wie ‘Civ’ niet kent: deze gamereeks plaatst je aan het hoofd van een beschaving en het is aan jou om je volk van de steentijd naar de sterren te leiden. Of naar een wereldwijde dominantie, afhankelijk van hoe je hoofd staat.

Het spel speelt als een bordspel, dus in beurten. Dat is deel van de verslavingsfactor: ik heb mezelf heel vaak beloofd te stoppen na nog één beurt. En dan nog één. En nog één.

Civilization V is een van de beste strategiespellen ooit gemaakt, en daardoor een van de gevaarlijkste programma’s op mijn Mac. Tot mijn grote spijt moet ik zeggen dat het installeren van Civilization Revolution 2 op mijn iPad lang niet zo’n risico is.

Het spel is de opvolger van (verrassing) Revolution 1, wat een heel aardig, maar wel heel beperkt potje Civ op de iPhone en iPad bood. Mijn hoop was dat het tweede iOS-deel wat meer diepgang zou hebben, met meer controle over de details van mijn beschaving, maar tot mijn teleurstelling is Revolution 2 eigenlijk gewoon Revolution 1 met nieuwe graphics. Nog steeds wordt een groot deel van de handelingen geautomatiseerd, waardoor het wéér voelt als Civilization Lite. Nu zijn er wel wat nieuwe functies. Zo zijn er wereldwijde uitdagingen en toernooien, waarbij je moet proberen als eerste een doel te behalen.

Je resultaat wordt in een ranglijst gemeten. Leuk, maar geen vervanging van een echt potje tegen levende vrienden.

BeatBuddy: Tale of the Guardians Mac App Store | € 8,99 Nee, dan BeatBuddy: Tale of the Guardians. Deze Mac-game verschijnt binnenkort ook op iOS, maar ik speelde eerst eens de Mac-versie. Als je de plaatjes bekijkt, lijkt het misschien een doorsnee platformspel. Dat komt omdat het plaatje geen geluid maakt. Muziek speelt namelijk een cruciale rol. De wereld pulseert en danst op een constante beat, en het voelen van het ritme helpt om jouw spelfiguur door de levels te leiden.

Klinkt dat wazig? Dat klinkt wazig. Maar het werkt! Jij bestuurt met de muis een groen wezentje door een onderwaterdoolhof.

Constant hoor je de muziek. Aan de hand van de muzikale elementen weet je welke vijanden je straks gaat tegenkomen, want elk heeft zijn eigen riff. Door op het juiste moment dingen aan te raken, kun je tijdelijk vijanden laten verdwijnen, en door de muziek goed aan te voelen weet je wanneer ze weer opduiken.

Ook zijn er obstakels waar je alleen langs kan door op de maat

80 |

115

Madden NFL Mobile iOS App Store | gratis Tenslotte wilde ik nog even Madden NFL Mobile noemen. Ik weet het, wij zijn het land van voetbal, niet football. Maar echt, American football is óók leuk, zeker als je de regels kent. Het aanvallende team heeft vier beurten om tien meter terreinwinst te boeken.

Als dat lukt krijgen ze weer vier beurten. Bereikt de bal de end-zone dan wordt er gescoord. Dit levert hele tactische situaties op, met aanvallers die de bal moeten overspelen en verdedigers die dit uiteraard willen voorkomen. Madden Mobile is een gratis football-spel waar je een heel aardig potje mee kan spelen. Probeer het gewoon eens!

R

te bewegen. Dit werkt hypnotiserend en geeft je het gevoel dat de hele spelwereld één grote hippe onderwaterdansclub is. Elk level heeft een eigen soundtrack en daarmee een eigen sfeer.

Het is erg leuk om weer eens een spel te spelen waarin muziek (van onder andere electroswing-dj Parov Stelar) een hoofdrol speelt, in plaats van dat het achtergrondversiering is. BeatBuddy is heel bijzondere ervaring, die enkel licht gehandicapt wordt door de resolutie. Op een Macbook Pro met Retina-scherm is het beeld daardoor net niet zo scherp als ik eigenlijk zou willen. Maar wie zeurt er nou over graphics als hij zit te swingen? Eh, ik, blijkbaar.

GameGids

Get in the groove

tekst

Ben Melis

FilmGids

TEKST

R

Een duizelingwekkende verscheidenheid Niets is meer wat het was, en het is de vraag hoe lang dat al zo is. De scheidslijn tussen televisie en film is vervaagd – en hoe we beelden tot ons nemen is diepgaand veranderd. We zien nu alles, overal, wanneer we maar willen.

De verandering begon wellicht al bij Twin Peaks, de cult-serie uit de jaren negentig van David Lynch en Mark Frost (die in 2015 een vervolg krijgt). Het was opmerkelijk dat een succesvol filmregisseur zich aan het medium televisie waagde. Dik tien jaar later speelden sterren als Meryl Streep en Al Pacino in Angels in America. Gemaakt voor televisie. Gemaakt door HBO, het leek op film, maar was gemaakt voor het kleine scherm.

Weer tien jaar later is het landschap voorgoed veranderd.

Het is voor grote regisseurs en acteurs nu eerder regel dan uitzondering om mee te werken aan een tv-serie. Matthew McConaughey won dit jaar lof én een Oscar voor een film (Dallas Buyers Club), maar werd eveneens overladen met juichende kritieken voor een tv-serie (True Detective).

Het zijn opvallende veranderingen, die echter nog in de schaduw staan van veranderingen aan de distributiekant.

We kijken nog naar de tv, en zien nog wel eens een bioscoop van binnen, maar we zien bewegend beeld op een grote verscheidenheid aan schermen. De westerse mens ziet nu gemiddeld 40 tot 50 verschillende schermen per dag – en we bekijken films op laptops en smartphones. De iTunes Store bedient die markt, en deze rubriek besteedde daar veel aandacht aan. Maar de wereld is groter dan dat. Er was al HBO, er staan films van twee uur op YouTube, er is Netflix, en Amazon en Vimeo komen met on demand-initiatieven die het aanbod nog verder vergroten. We gooien ons visnet vanaf nu breder dan het aanbod in de iTunes Store. Het aanbod – en de verscheidenheid ervan – is duizelingwekkend.

Rich Hill Tracy Droz Tragos & Andrew Droz Palermo vimeo.com | $ 2,99 (huur) of $10,- (koop) Om te beginnen, kijk eens naar Vimeo On Demand (op vimeo. com), waar ‘kleine’ films zonder tussenkomst van studio of grote marketingmachines een publiek vinden. Of waar het

publiek zelf films kan mede financieren. Het aanbod bij Vimeo is zeer divers. Totaal onbekende filmmakers delen de etalage met een film van grootheid als Michelangelo Antonioni (The Vanquished). Korte films wisselen elkaar af met lange features en documentaires. Rich Hill is zo’n documentaire. Drie jongens groeien op in een klein dorp in het zuiden van de VS. Hun levens worden een jaar lang gevolgd. Dat kan saai klinken, maar is het niet. Rich Hill is een rauw, poëtisch, maar vooral eerlijk portret over drie tieners. De makers volgen weliswaar hun levens, maar de film zegt veel over de staat van het machtige Amerika. De uitzichtloosheid van de Amerikaanse droom hangt over de hele film, wat het geloof erin des te schrijnender maakt. Prachtige beelden van een arme regio.

A Touch of Sin Jia Zhang-Ke iTunes Store | € 11,99 (HD) of € 3,99 (SD) A Touch of Sin is een vierluik dat handelt over het hedendaagse China. In dat China razen hogesnelheidstreinen, is iedereen mobiel bereikbaar, en gaat de groei van steden en werkgelegenheid hand in hand. Maar op sociaal vlak worden levens haast achteloos door het systeem ontwricht. De film won een Gouden Palm voor het beste scenario, maar is ook bekend vanwege het segment waarin verwezen wordt naar Apple. Of beter, naar leverancier Foxconn.

Want het vierde verhaal is duidelijk ontleend aan de zelfmoorden die plaatsvonden in de fabrieken waar iPhones worden gemaakt.

Regisseur Zhang-Ke, een van China’s belangrijkste regisseurs, noemde de film ‘Three murders and one suicide’. De vier verhalen gaan over mensen die rebelleren tegen het systeem en kiezen voor geweld, en zijn gebaseerd op ware gebeurtenissen.

De film kwam door de Chinese censuur, wat gezien de inhoud en de kritiek op het systeem sensationeel mag heten. Dat de film vervolgens nergens in China werd vertoond, plaatst die grootmoedigheid weer in vertrouwde en begrijpelijker context.

81 115 ||81

Column R

Hou je van portobello’s? tekst beeld

Renske de Greef Pim Top

Voor mij op tafel lagen twee telefoons. Mijn oude telefoon, een iPhone 4s in een groezelig wit rubberen hoesje met twee uitstekende konijnenoren.

Daarnaast een glanzende iPhone 5, vers uit zijn verpakking, zo’n bol plastic doosje dat doet denken aan ruimteschepen en tijdcapsules. Mijn doel van de dag: de inhoud van de ene telefoon op de andere krijgen. Het leek een simpele taak, iets met back-ups en iTunes en binnen een paar minuten de geruststellende welkomstboodschap ‘Hello’ op mijn nieuwe telefoon, maar ik bleef denken aan de waarschuwing die de vrouw van de telefoonmaatschappij mij gaf: zodra ik de nieuwe simkaart zou activeren, zou de oude er direct mee ophouden. Dit zorgde ervoor dat ik nu naar mijn oude telefoon keek als een potentiële zelfmoordenaar, een pakketje springlading dat bij het minste of geringste vilein grijnzend zou gaan aftellen tot er uiteindelijk niet ‘Hello’ op zijn schermpje zou staan, maar ‘GOODBYE, M*THERF*CKER’.

Ik begon rustig. Geconcentreerd. Ik hoefde er enkel voor te zorgen dat alle inhoud secuur overgeheveld zou worden. Dus keek ik naar mijn computerscherm, waar de binnenkomende foto’s van mijn telefoon een soort filmpje vormden met een logisch verband tussen dronken vrienden op een wipwap, het uitzicht vanuit een Turks vakantiehuis en close ups van mijn afgevallen teennagel. Ik maakte een back-up van mijn Agenda, Notities, Contacten en applicaties, en daarna begon ik aan WhatsApp, de app waarvoor de vrouw van de telefoonmaatschappij me extra had gewaarschuwd omdat de chatgeschiedenis niet zomaar uit zichzelf zou meeverhuizen.

Na een zoektocht op internet bleek dit een kwestie waar meer mensen mee bezig waren. Dit vond ik zorgelijk – blijkbaar was er meer aan de hand, een geniepig probleem, een technische valkuil. Als een soldaat spitte ik door forumberichten waarin mensen als Blow_me71 zich afvroegen waar die chat settings zich dan precies bevonden, bekeek ik instructievideo’s en las Engelstalige handleidingen vol termen als Recovery Mode en Activation Lock.

Inmiddels was er enige paniek in mijn daden geslopen: ik begon te kijken of ik misschien mijn hele chatgeschiedenis naar mezelf kon mailen en activeerde zelfs voor de eerste keer iCloud (de dienst die de Edward Snowden in mij een onveilig gevoel geeft). Ook mijn andere back-ups begon ik te wantrouwen: op een kladblok schreef ik alle wachtwoorden uit OneSafe over, ik probeerde te achterhalen hoe ik zelfgemaakte filmpjes veilig kon stellen en zette, inmiddels lichtelijk verhit, nogmaals ‘voor de zekerheid’ mijn hele fotobibliotheek over, dit keer op mijn bureaublad – een ongelukkig idee, merkte ik al snel, toen mijn beeldscherm begon vol te stromen alsof ik op een duistere pornosite een virus had opgelopen.

Waar ik allang níét meer mee bezig was, was de vraag waarom ik zo verbeten de inhoud van mijn telefoon wilde behouden. Natuurlijk, het is vervelend om je contacten en notities kwijt te raken. Maar ik gedroeg me inmiddels alsof mijn WhatsApp-chatgeschiedenis de oplossing tot wereldvrede bevatte, verborgen in berichtjes als ‘Hou je van portobello’s’ en ‘Ik ben een kwartiertje later’. Het was angst. Angst om de controle en het overzicht kwijt te raken, dat je onherroepelijk iets verliest wat je eigenlijk hard nodig hebt – al kan je op dit moment niet benoemen wat dat dan zou moeten zijn. Ik voelde me als een dementerend persoon die één keer de kans krijgt om zijn brein te kopiëren.

Twee uur later durfde ik eindelijk mijn nieuwe simkaart te activeren, het scherm zei me geruststellend gedag. Op de telefoon stonden weer al mijn WhatsAppberichten, al mijn iMessages en alle vakantiefoto’s – met veel moeite bewaard, om ongetwijfeld nooit meer bekeken te worden. twitter: @renskedegreef

82|| 82

114

Smaakt naar meer?

MacFan is een computerblad dat het liefst ‘dit is geen computerblad’ op de cover zou zetten. We worden niet opgewonden van specificaties, we nemen liefst niet zelf de soldeerbout ter hand, en we kennen niet alle modelnummers van de Macintosh sinds 1984 uit ons hoofd.

We houden wel van fotografie en films. Van lekker eten en mooie muziek. Van design en dingen die het leven makkelijker maken. We vinden het leuk om dingen te maken, of het nou een prachtig vormgegeven boek of een actiefilm van zoonlief op zijn skateboard is. We vinden het leuk als ons huis zo slim is dat het begrijpt wanneer we thuis zijn, en waanzinnig als we de auto op slot konden doen met een druk op ons horloge. We willen graag precies weten wanneer de kamerplant dorst heeft of wat de kat uitspookt op zijn lange strooptochten.

Om al dat soort dingen geven we – en laten apparaten zoals de Mac, de iPhone, de iPad en binnenkort de Apple Watch nou net de apparaten zijn die bij dit alles helpen. Als je je ook niet interesseert voor de chips in al die apparaten, maar wel voor wat ze allemaal voor je kunnen doen… dan is MacFan voor jou!

Ook o

p iPad

Een abonnement op MacFan kost € 40 (6 nummers) of € 75 (12 nummers).

De iPad-versie is hierbij inbegrepen.

Meld je aan op www.macfan.nl of stuur een mail met je gegevens naar: administratie@macfan.nl Vragen of problemen? Bel Kees Slagter op 0348 431 393

!

"NMBDQS ENQ NMD / 'NNECSDKDENNM +DUDMRDBGSD LTYHDJVDDQF@UD LDS CD / #@MJYHI AHIM@ I@@Q DQU@QHMF HM KTHCROQDJDQNMSVDQO HR CHS CD ADRSD GNNECSDKDENNM CHD VHI NNHS GDAADM FDL@@JS +@@S T NUDQSTHFDM AHI DDM NEjBHĤKD !NVDQR 6HKJHMR CD@KDQ ANVDQR VHKJHMR MK