Column Natasja van der Woude

Natasja van der Woude is uitvaartbegeleider sinds 2015. Met haar ontwapenende manier van schrijven en praten maakt ze de dood bespreekbaar. Naast uitvaartbegeleider is ze moeder van Ross (11) en vriendin van Erwin, de vader van Fabiënne (15). In haar columns schrijft Natasja over mooie, ontroerende of schrijnende momenten, die haar werk met zich meebrengen.

06 54 395 865 info@natasjavanderwoude.nl www.natasjavanderwoude.nl

Dit is zo jammer!

In het gezinshuis voor verstandelijk gehandicapten maakte het overlijden van Bram (61) veel indruk. Want dood is niet niks. Wat gebeurt er dan allemaal? Samen met de bewoners doken de begeleiders daar helemaal in. Er werden tekeningen gemaakt, rouwadvertenties uitgeknipt, plaatjes van uitvaartkisten opgeplakt, uitvaartbegeleiders gezocht, een bloemstuk gemaakt met linten eraan… Alles in het teken van het afscheid van Bram. Op de dag van de begrafenis stonden de bewoners, de begeleiders en de familie om de kist heen. In de kamer van Bram. Van een afstandje keek ik mee. Een laatste blik, een laatste groet en toen was het tijd om de kist te sluiten. “Dit is zo jammer!” klonk hartstochtelijk de stem van een medebewoonster. Nu was hij weg, nu kon ze hem niet meer zien. Zijn vrienden - of broers en zussen in het tehuis, wat benadert het ’t meest als je als een gezin samenwoont – mochten de schroeven aandraaien. Daarna vormden ze met elkaar een mooie haag op de gang. Zo hadden ze het afgesproken. De knuffels die her en der verspreid lagen, gaven ze mee. En niet te vergeten: het Mariabeeldje dat sinds jaar en dag naast zijn bed stond, zijn houvast. Helemaal versleten: kroontje kapot, kleur bijna weg, de hand die het zo vaak had vastgehouden nog bijna zichtbaar aanwezig. Dat moest ook op de kist, samen met de knuffels en het bloemstuk. Het muziekboxje werd aangezet toen de kist de kamer uit werd gereden. “I did it my way”, zong Herman Brood. Buiten was er weer een haag, maar nu van zeepbellen. Tot aan de auto liepen de bewoners en verzorgers mee. En toen was het voor hen voorbij. Onder de indruk van wat ik net had gezien – zoveel liefde! – zat ik in de auto en echoden de woorden “dit is zo jammer!” nog na. Treffender kon het verdriet om het verlies van hem niet worden verwoord.