404

γαβριηλ σακελλαριδησ Ένας πολιτικός κανονικός άνθρωπος

Νο1 www. lifo.gr

απο την αργυρω μποζωνη

πεδιον του αρεωσ Η παρακμή του μεγάλου αθηναϊκού πάρκου απο τον δημητρη κυριαζη

underground press Τι θα διαβάσεις αν δεν αγαπάς τη mainstream ενημέρωση; απο τον θοδωρη αντωνοπουλο

Μιλήσαμε με τον χαρισματικό 16χρονο Ελληνο-ουκρανό καλλιτέχνη, πριν «καταλάβει» τον πολυχώρο της Atopos.

Aπό τον Αλέξανδρο Διακοσάββα

Τα εντυπωσιακά ψηφιακά γυμνά του

David Marinos

ολα για την αθηνα! free press δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

τχ.404/16102014

me to πολυγθαλυτερο site/οεματικο δηγοσ

2 lifo – 16.10.14

☛ «Τι να κρίνεις; Τι να προτείνεις σε μια πόλη όπου σε κάθε γωνία ανεβαίνει και μία παράσταση;» αναρωτήθηκε η Ματίνα Καλτάκη στο άρθρο της την περασμένη εβδομάδα. Κι ο S_Pablo σχολίασε: «Στην Ελλάδα έχουμε γεμίσει συγγραφείς και ηθοποιούς. Για κάποιον λόγο το ταλέντο, αυτό το σπάνιο χάρισμα δηλαδή, παραμερίστηκε για χάρη της έκφρασης. Όλοι θέλουν να εκφραστούν, ακόμα κι αν αυτό που θέλουν να εκφράσουν έχει ειπωθεί άπειρες φορές, απείρως καλύτερα. Το κακό, αν είναι μόνο ένα, είναι ότι σε αυτόν το συνωστισμό εκφράσεων χάνονται και αυτοί που έχουν να δώσουν κάτι πραγματικά σημαντικό. Και, δυστυχώς, οι διασυνδέσεις, οι μόδες, ακόμα και η άγνοια, αφήνουν στον αφρό, αρκετές φορές, το ασήμαντο και θάβουν το σημαντικό». Ο mouse πρόσθεσε ότι «η κρίση δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για κάθε προχειρότητα. Ο Κουν ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης μέσα στην Κατοχή. Δεν νομίζω ότι είχε περισσότερα μέσα απ’ ό,τι οι σημερινοί δημιουργοί. Κακά τα ψέματα, όσα όνειρα κι αν έχουν οι απόφοιτοι των δραματικών σχολών, έγκριτων και μη, κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρουν απόφαση το αυτονόητο: δεν μπορούν να κάνουν όλοι καλλιτεχνική καριέρα, γιατί πολύ απλά δεν έχουν όλοι το ταλέντο να την κάνουν». Η Eleni K, απ’ την πλευρά των καλλιτεχνών, έθεσε ενδιαφέροντα ερωτήματα: «Γιατί είναι τόσο κακό, τελικά, να γίνονται πολλές παραστάσεις; Γιατί είναι τόσο κακό, τελικά, να γίνεται μια παράσταση σε μια ταβέρνα; Η τέχνη θέλει πράξη, ο κάθε καλλιτέχνης χρειάζεται να τολμάει, να δοκιμάζει, να αποτυγχάνει. Εκτός κι αν όλοι οι καλλιτέχνες θα πρέπει να περιμένουν να κάνουν τέχνη μέσα από τα μεγάλα θέατρα και τους ελληνικούς θεσμούς στους οποίους μόνο κάποιοι έχουν πρόσβαση. Τι σας ενοχλεί να γράφει ο κόσμος; Να παίζει; Να σκηνοθετεί; Πού είναι το κακό; Σας υποχρεώνει κανείς να πάτε να δείτε αυτό που ετοιμάσανε; Δεν αμφισβητώ ότι υπάρχει πολύ πράγμα εκεί έξω που δεν έχει λόγο ύπαρξης. Πώς αλλιώς, όμως, νομίζετε ότι δημιουργείται η τέχνη; Μόνο με καταξιωμένα έργα και σημαντικές παραστάσεις; Ποιος σας λέει ότι μέσα σε αυτούς τους καλλιτέχνες, που τόσο εύκολα απαξιώσατε με αυτό το άρθρο, δεν υπάρχουν και κάποιοι που έχουν πραγματικά κάτι να πουν, αλλά δεν μπορούν ούτε μέσα από το Εθνικό ούτε μέσα από τη Στέγη; Μη βαράτε τους καλλιτέχνες. Ήδη τρώμε αρκετό ξύλο… Αφήστε μας να προσπαθούμε. Δεν ενοχλούμε κανέναν».

α π ό τ ον α ρη δ η μ οκ ιδ η

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα.

feedback403

Γιατί υπάρχουν τόσο πολλοί Έλληνες ηθοποιοί;

posts γράμματα e-mails

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

☛ Η Ξένια Καλογεροπούλου ήταν η Αθηναία της εβδομάδας και με αφορμή τη συνέντευξη που έδωσε στην Αργυρώ Μποζώνη, ο Starscream έγραψε: «Είχα την τύχη να με πηγαίνει η μητέρα μου στη Μικρή Πόρτα όταν ήμουν μικρός, τη δεκαετία του ’90. Το Σκλαβί, Ελίζα, Οδυσσεβάχ και πόσες άλλες. Όσοι πήγαιναν στη Μικρή Πόρτα τότε (θα) το θυμούνται σε όλη τους τη ζωή νομίζω. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να απαντάει στην υποτιθέμενη ερώτηση “ποιοι άνθρωποι σας επηρέασαν ως προσωπικότητες”, “η Ξένια Καλογεροπούλου”». ☛ «Ο καιρός των Αντι-Τσιγγάνων» τιτλοφορούνταν το άρθρο του Θοδωρή Αντωνόπουλου για τον ρατσισμό που υφίστανται οι Ρομά στη χώρα μας. Ο αναγνώστης Γ. Κουτσιούκης επιχείρησε να κατανοήσει το φαινόμενο, γράφοντας: «Με μερικά σημεία του κειμένου ταυτίζομαι. Αλλά, γενικά, το κείμενο είναι αρκετά μεροληπτικό. Το μήνυμά του λέει πως οι Τσιγγάνοι επιθυμούν πολύ να εγκαταλείψουν τον τρόπο ζωής που έχουν και ν’ ακολουθήσουν τους κοινωνικούς κανόνες και οι μπαλαμοί δεν δέχονται την ενσωμάτωσή τους με τίποτε. Εάν δεν πάψουν να στήνουν τσαντίρια και δεν πάνε να μείνουν σε νομοταγή σπίτια (με αποχετεύσεις κ.λπ.), όσοι μπορούν –δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσουν ένα σπιτάκι–, και όπου τους ορίζει το κράτος, όσοι δεν έχουν, δεν πρόκειται, στον αιώνα τον άπαντα, ούτε αυτοί να μάθουν γράμματα ούτε οι μπαλαμοί να τους δούμε με άλλο βλέμμα. Οποιoδήποτε κομμάτι της κοινωνίας κι αν αποκοβόταν αύριο και ξεκινούσε να κατασκηνώνει ετσιθελικά και να ζει κατ’ αυτό τον τρόπο, με ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο στη συμπεριφορά του, με το ίδιο βλέμμα θα αντιμετωπιζόταν από τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας – δεν είναι θέμα Τσιγγάνων. Οι συγκεκριμένοι ας πάνε τώρα στα σπίτια που τους ορίζει το κράτος, όπου επικρατούν καλύτερες συνθήκες από τον καταυλισμό που έχουν στήσει, και από κει να παλέψουν για κάτι ακόμη καλύτερο – κι εμείς μαζί τους». ☛ Η Ανδριάνα Μπάμπαλη μας μίλησε για το Χαλάνδρι και ο cerulean blue: «Το τρίγωνο Χαλάνδρι-Πολύδροσο-Βριλήσσια είναι πανέμορφο και σε πείσμα των καιρών διατηρεί πολλά από τα αυθεντικά στοιχεία του. Πάντα είχε εκλεκτά φαγάδικα στο Χαλάνδρι, αν και πολύ λιγότερα στον αριθμό. Το κακό είναι ότι η περιοχή έχει γίνει της μόδας τα τελευταία χρόνια και αρκετός κόσμος που το επιλέγει δεν το κάνει από αγάπη αλλά για φιγούρα».

Free Press.

Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

16.10.14 – lifo

3

aπ ο τ ον σ ταθη τ σαγκ αρ ουσιανο

Edito

StatusUpdate εκδότης Στάθης Τσαγκαρουσιάνος ... Ρε μαλάκες, μιλάτε πιο απλά όταν πηγαίνετε στα μπαρ. Σας ακούμε. διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ

Σενιάν

εμπορική διεύθυνση Δήμητρα Πασομένου υπεύθυνος ψηφιακής ανάπτυξης Νίκος Ζαφείρης

Εδώ που ζεις, υπήρχε ένα σφαγείο.

art director Χρήστος Τζοβάρας ... Μπιλάκο, είσαι τρέλα!

Δεν περίμενα ότι θα με πειράξουν τόσο οι φωτογραφίες σφαγείου του Βασίλη Μακρή που δημοσιεύτηκαν στο grekamag.gr. Δεν είμαι και το πιο σκληροτράχηλο αγόρι, ούτε όμως μεγάλωσα ως πρόσκοπος. Τη δεκαετία του ’60, το πατρικό μου ήταν δίπλα στο σφαγείο του νησιού, στο ποτάμι. Παραδίπλα, ένας εκδοροσφαγέας ξέραινε στον ήλιο δέρματα – η αποφορά τα καλοκαίρια... Τα Σάββατα, στην αυλή, διοργάνωνε κοκορομαχίες. Με στοιχήματα. Είχα δει τα πουλιά να γίνονται κουρέλι. Τα άντεχα – έπρεπε να τα αντέξω.

υπεύθυνος lifo.gr Άρης Δημοκίδης ... Πολύ μου άρεσε το «Xenia» του Πάνου Κούτρα. Παίζει με την υπερβολή σε κάποια σημεία μεν, αλλά πραγματικά με άγγιξε με χίλιους δυο τρόπους.

Το σφαγείο ήταν σαν αγρόκτημα σε μεξικάνικο γουέστερν. Είχε μια ασπρισμένη πρόσοψη, ψηλή, και από πίσω, αν θυμάμαι καλά, ήταν δυο παράλληλες λωρίδες με στενά κελιά και στη μέση ένα μεγάλο αίθριο. Χτισμένο ακριβώς πάνω στην όχθη. Ένα ποταμάκι αίμα συχνά κύλαγε στη θάλασσα – δίπλα κολυμπούσαμε!

συντονισμός ύλης Μαρκέλλα Ανδρικάκη ... Επιτέλους, θα είναι το στρώμα της διπλό! (κυριολεκτικά)

Δυο-τρεις φορές ακολούθησα τους μεγαλύτερους που έμπαιναν με αμέριμνη περιέργεια από την πάντα ανοιχτή πόρτα να δούνε τις σφαγές. Ήταν σφαγές με μαχαίρι. Κοπιαστικές, χρονοβόρες, βασανιστικές. Συχνά το ζώο ξέφευγε ή δυσκολευόταν να πεθάνει. Δεν είχε την τεχνική οργάνωση και «απόσταση» που φαίνονται στις φωτογραφίες του Βασίλη – ήταν σφαγή κανονική, μακελειό, πετσόκομμα. Όταν είσαι μικρός, δεν ξέρεις ότι οι σκληρότητες ή τα εγκλήματα που ζεις θα μπορούσαν και να μην υπάρχουν. Νομίζεις ότι έτσι είναι η ζωή. Σφαγείο. Μετά, όμως, μεγαλώνεις και καταλαβαίνεις ότι τη ζωή εσύ τη φτιάχνεις – ότι το συμβάν είναι προϊόν της ανθρώπινης βούλησης και όχι το αντίστροφο. Φτιάχνεις κόσμο. Βλέποντας τις φωτογραφίες αυτές, σαν τριπάκι κακό απ’ τα παλιά μού ήρθαν οι εικόνες από τις παιδικές σφαγές. Ο Μέμνος που έγδερνε τα κατσίκια με καντάδες, στο ποτάμι. Το γονατισμένο μοσχάρι που δεν μπορούσε να πεθάνει και ο Μπουτζουκλής μαζί με τους άλλους να ιδρώνουν καβάλα πάνω του, ολοκόκκινοι στα αίματα, να το σέρνουν δεμένο, τα σπαρακτικά μουγκανητά του, το αναποδογυρισμένο μάτι του – ένας άγριος, πρωτόγονος φόνος.

προγραμματισμός lifo.gr Αγγελική Βαξάλη Σπύρος Γκατζούνας

☛

Το αίμα βρόμαγε απλώς – δεν το φοβόμασταν. Εμείς που ξέραμε κολύμπι, βέβαια, προτιμάγαμε να κάνουμε, παραπέρα, μακροβούτια στο Μπαστούνι, αλλά στα ρηχά, ζεστά νερά του σφαγείου μαζεύονταν οι γριές τα απομεσήμερα και έπλεαν σαν μαύρες πάπιες με τα κομπινεζόν τους.

αρχισυντακτησ lifo.gr Θανάσης Χαραμής

take 1

τo μοναδικο λαθ0σ του τεύχους 403 1 Μικρή παράλειψη. Τα σχέδια του street artist Ath1281 για το Breeder Skin θα παραμείνουν στους εξωτερικούς τοίχους της γκαλερί μέχρι τον Οκτώβριο του 2015.

Βρίσκετε λάθη ή παραλείψεις στη LifΟ; Στείλτε γράμμα, ή e-mail στο lathi@lifo.gr.

συντακτική ομάδα columnists: Δημήτρης Ρηγόπουλος ... Συγκίνηση, βλέποντας τις φωτογραφίες με τα δέντρα του μελλοντικού πάρκου του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος να φυτεύονται στο νέο τους σπίτι. Στέλιος Κούλογλου, Γιάνης Βαρουφάκης, Θεόφιλος Δουμάνης ... €3,35 πήγαν αθόρυβα τα διόδια στον Άγιο Στέφανο. Έγκλειστοι στην Αθήνα με €400 μισθό. Βιβλίο: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης ... Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, σε πιέζουν να πάρεις θέση: Παναθηναϊκός/ Ολυμπιακός, Αμερική/Ρωσία, Αριστερά/Δεξιά, Καθωσπρεπισμός/ Αλητεία, Stones/Beatles. Τους ξεγέλασες όλους. Ήσουν εσύ μ’ εσένα, όντας, πάντως, πάντα εντός χώρου κι εντός χρόνου. Τους άφησες να κουρεύονται, και πήρες να διαβάσεις τον «Εξώστη» του Καχτίτση και τους «Αθώους» του Μπροχ. Κινηματογράφος: Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος Θέατρο: Ματίνα Καλτάκη ... Οι αρχαίοι τραγικοί πρώτοι επισήμαναν ότι το ανθρώπινο δράμα εκκινεί, και συχνά περιορίζεται, στα όρια του Οίκου. Η ψυχανάλυση, δυο χιλιετίες μετά, εντόπισε τη βάση των ψυχολογικών προβλημάτων στην οικογένεια. Είναι καινούργιο και πολλοί καλλιτέχνες ολοένα και πιο συχνά τελευταία εγκαλούν την οικογένεια για όλα τα τρέχοντα δεινά της εποχής; Μάλιστα, σε μια εποχή που πάρα πολλοί γύρω μας θα είχαν καταλήξει άστεγοι, αν δεν υπήρχαν γονείς και αδέλφια να τους συντρέχουν; Γεύση: Νίκη Μηταρέα StarFax: Μαριβίκυ Καλλέργη ... Μη βιάζεστε να δεσμευτείτε με υποσχέσεις, αν δεν είστε σίγουροι για τα συναισθήματά σας. Σύνταξη: Βασίλης Καψάσκης ... Όχι άλλα στερεότυπα. Αλέξανδρος Διακοσάββας ... Εκνευρίζομαι όταν βλέπω ανθρώπους να βγάζουν τα παπούτσια τους χωρίς πρώτα να λύσουν τα κορδόνια. Δημήτρης Κυριαζής ... Ύπουλοι οι προσαγωγοί. Κατερίνα Ηλιάκη intern Σιμόνη Σούρσου συνεργατεσ Χρήστος Παρίδης, M. Hulot, Θοδωρής Αντωνόπουλος ... Αγάπησε το «Χenia» του Κούτρα για τον επιπλέον λόγο ότι απενεχοποίησε τα πρώιμα γυμνασιακά του ακούσματα: Rumore, ρε μα...κα! Μαρία Παππά, Bασιλική Πλιάτσικα, Ευθύμης Φιλίππου, Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Φουτσιτζή, Θεώνη Σκαλέρη Τίνα Μανδηλαρά ... Αναρωτιέμαι αν όλη η συζήτηση περί Νόμπελ Συγγραφέων που διαβάζονται βοηθάνε καθόλου την ανάγνωση / Τα βιβλία θέλουν αφοσίωση, όχι μόδες. Μίνα Καλογερά φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Θανάσης Καρατζάς, Αναστασία Βουτυροπούλου, Freddie F., Στάθης Μαμαλάκης, Νίκος Κατσαρός, Aλέξανδρος Ακρίβος, Photoharrie creative media Kώστας Στανέλλος ... Eγώ, πάντως, γουστάρω φούλ να βγάζω τα παπούτσια μου, χωρίς να λύσω ΚΑΝ τα κορδόνια. Και δεν καταλαβαίνω αυτούς που εκνευρίζονται μ' αυτό. aτελιέ Βανέσσα Φερλέ aτελιέ ipad Γιάννης Καρδάσης ... Ways to sit. And, of course, ways to stand. internet assistant Νινέττα Γιακιντζή

Και δεν με σόκαρε μόνο η σκέψη πόσο βάρβαρο είναι το σύστημα ακραίας, άμετρης και ασυλλόγιστης κρεοφαγίας του μοντέρνου κόσμου μας. Με σόκαρε επίσης ότι τη φρίκη που είχα φάει τότε (παιδί 7 χρονών), την είχα κάνει μόκο. Γιατί «έτσι είναι η ζωή» και τα παιδιά γελάνε όταν ένα γατάκι πνίγεται. Κι έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια, για όλα ανεξαιρέτως τα σφαγεία που έζησα, για να μπορώ να πω ότι ένας φόνος είναι φόνος, μια πληγή πληγή, και μία ήττα νίκη.

διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου γραμματεία σύνταξης Βιβίκα Ανδριανάτου senior advertising manager Ισμήνη Βoυρδαχά ... Μόνο αγάπη και ευχές για καλή επιτυχία στην Ελένη Κοκκίδου («Αβελάρδος και Ελοΐζα», Θέατρο Νέου Κόσμου). senior direct market manager Κώστας Μαντάς direct market managers Βούλα Καραβαγγέλη Γιώργος Λυκουργιώτης Σπύρος Αποστολόπουλος direct marketing Σέλια Τέρνοβα υποδοχή διαφήμισης Ξένια Στασινοπούλου

www.lifo.gr ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε.

Boυλής 22, Αθήνα, 105 63, τηλ.: 210 3254 290, fax: 210 3249 785, info@lifo.gr

4 lifo – 16.10.14

συντονισμοσ διαφήμισης Μάγδα Τζακώστα οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος

www.facebook.com/stathis.tsagar

στο εξωφυλλο

Έργο του David Marinos, Untitled, 2013

λογιστήριο Βασίλης Κοτρωνάκης Μαριλένα Παππού Άλκηστις Γκούμα κωδικος εντυπου 7639

16.10.14 – lifo

5

6 lifo – 16.10.14

16

22

οκτωβριου

2014

Talkof theTown

Πέτρος Παπακωνσταντίνου

δημοσιογραφοσ «Στη ζωή, όπως και στη δημοσιογραφία, πρέπει το ρίσκο που παίρνεις να βρίσκεται σε αναλογία με το προσδοκώμενο όφελος» Από τον Βασίλη Καψάσκη

σελ. 15

εικονογραφηση: κωστασ στανελλοσ

επιμελεια: the lifo team

Morrissey

Tην περασμένη εβδομάδα έκανε μια πολύ θαρραλέα δήλωση, ανακοινώνοντας κι επίσημα την αρρώστια του. Τα προβλήματα υγείας για τον 55χρονο καλλιτέχνη φάνηκαν στο ξεκίνημα του 2013. Στην ισπανική «El Mundo» αποκάλυψε ότι πάσχει από καρκίνο με μία λακωνική δήλωση: «Αν πεθάνω, πέθανα. Αν δεν πεθάνω, τότε δεν πέθανα. Αυτήν τη στιγμή αισθάνομαι καλά. Γνωρίζω ότι σε μερικές από τις πρόσφατες φωτογραφίες μου φαινόμουν κατά κάποιον τρόπο μη υγιής, αλλά να τι μπορούν να κάνουν οι αρρώστιες. Δεν πρόκειται να ανησυχήσω γι’ αυτό, θα κάνω ένα διάλειμμα όταν είμαι νεκρός». Κι αυτές είναι χρονολογικά μερικές από τις δηλώσεις του εκκεντρικού σταρ σε διάφορα έντυπα από το 1988 που ξεκίνησε η σόλο καριέρα του, οι οποίες σχολιάστηκαν πολύ.

1988

1997

2002

2004

«Πάντα είχα μια θρησκευτική εμμονή με τη δόξα. Πάντα πίστευα ότι το να γίνω διάσημος ήταν το μόνο που αξίζει και οτιδήποτε άλλο ήταν απλώς επιπόλαιο. Πίστευα ότι η ανωνυμία ήταν εύκολη. Ποτέ δεν με εντυπωσίαζε η αφάνεια».

«Οι καλλιτέχνες δεν είναι πραγματικοί άνθρωποι. Είμαι 40 τοις εκατό παπιέ μασέ».

«Ο καλύτερός μου φίλος είναι ο εαυτός μου. Μπορώ να βασίζομαι στον εαυτό μου και να μη με απογοητεύω ποτέ. Είμαι το τελευταίο πρόσωπο που θέλω να βλέπω τη νύχτα και το πρώτο που θέλω να βλέπω το πρωί. Είμαι ατελείωτα γοητευμένος, στις 8 τη νύχτα, τα μεσάνυχτα, είμαι σαγηνευμένος».

«Απεχθανόμουν να είμαι νέος και ποτέ δεν μου άρεσαν οι νέοι άνθρωποι. Τουλάχιστον πολύ. Όταν ήμουν παιδί, δεν μπορούσα να ανεχθώ τα άλλα παιδιά, έτσι, όσο πιο κοντά ήμουν στο απόλυτο γήρας, τόσο πιο καλά αισθανόμουν. Επίσης, όταν είσαι πολύ νέος, έχεις μια τάση να αισθάνεσαι ένα κάποιο δέος για ανθρώπους

1989 «Πιστεύω ότι πρέπει να είμαι σύμβολο του σεξ. Απόλυτα και σίγουρα. Με όλη την έννοια της λέξης. Πολλοί άντρες και πολλές γυναίκες με βρίσκουν… με βρίσκουν… αναμφισβήτητα ελκυστικό. Με διασκεδάζει αυτό. Κάθομαι κι αναρωτιέμαι γιατί και μετά κάποιος γράφει ένα όμορφο γράμμα και μου το εξηγεί. Με μπερδεύει υπό μία έννοια, επειδή δεν θυμάμαι άλλη προσωπικότητα που να προσέλκυε τόσο πολλούς άντρες φαν. Και πολλοί από αυτούς είναι –όσο μπορείς να καταλάβεις με το μάτι– ωραία πλάσματα, που με θέλουν κολασμένα, λυσσασμένα. Κι αυτό το βρίσκω μοναδικό. Ακόμη και αν ισάριθμες γυναίκες φαν κάνουν το ίδιο, είναι λιγότερο σημαντικό από το να έχεις μια στρατιά από άντρες φαν».

1991 «Αν ο George Michael έπρεπε να ζήσει τη ζωή μου για πέντε λεπτά, θα στραγγάλιζε τον εαυτό του με το πρώτο κορδόνι που θα έβρισκε μπροστά του».

aπο τον m.hulot

Buzz

1992 «Πιστεύω ότι εάν ο Andy Rourke και Mike Joyce (σ.σ. οι δύο από τους τέσσερις Smiths) είχαν άλλον τραγουδιστή, δεν θα ξεπερνούσαν ποτέ τα όρια του εμπορικού κέντρου του Σάλφορντ».

2000 «Δεν συμπαθώ τη χορευτική μουσική, νομίζω ότι κατέστρεψε την αγγλική ποπ. Το μόνο πράγμα που μου αρέσει είναι ο Moby».

που είναι μεγαλύτεροι από σένα. Πιστεύεις ότι ξέρουν περισσότερα απ’ όσα ξέρεις εσύ, ειδικά οι άνθρωποι της εξουσίας. Όσο περάνε τα χρόνια, αντιλαμβάνεσαι ότι οι άνθρωποι της εξουσίας δεν ξέρουν απολύτως τίποτα και αυτό είναι αρκετά σοκαριστικό».

2005 «Για κάποιον χωρίς αντοχές, η αυτοκτονία θα ήταν μια εναλλακτική. Ευτυχώς, δεν κουράζομαι».

2006 «Οι άνθρωποι ρωτάνε συνέχεια για τη σεξουαλικότητά μου και αυτό είναι ενδιαφέρον μερικές φορές, αλλά δεν είναι ενδιαφέρον όταν δεν ρωτάνε και απλώς υποθέτουν, επειδή φαίνεται ότι ξέρουν πιο πολλά από μένα. Αυτό είναι βαρετό. Όλοι έχουμε σεξουαλική ζωή, γιατί η δική μου να είναι τόσο μοναδική; Έτσι, εντελώς παιδαριωδώς, προτιμώ να μη λέω απολύτως τίποτα και συχνά αναρωτιέμαι: “αν έλεγα ότι είμαι πολύ κοντά σε κάποια γυναίκα, ποια θα ήταν η αντίδρασή τους;”. Πιθανόν το ακραίο σοκ, άρα είναι καλύτερα να μη λέω τίποτα».

2009 «Αν ο Τζέιμι Όλιβερ είναι κορυφαίος σεφ, εγώ είμαι η Μις Βραζιλία 1970».

2011 «Πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι πολύ υπερεκτιμημένοι. Προτιμώ τις αγελάδες».

2012 «Είμαι ένας εντελώς ασυνήθιστος καλλιτέχνης, επειδή δεν βασίζομαι στο promotion και στη μαζική διαφήμιση. Έτσι, μερικές φορές είναι δύσκολο να καταλάβω αν οι άνθρωποι θέλουν να με ξαναδούν. Αλλά, περιέργως, πάντα θέλουν!».

2013 «Ο ρινόκερος λίγο-πολύ εξαφανίζεται και αυτό δεν γίνεται εξαιτίας του φαινόμενου της υπερθέρμανσης του πλανήτη ή επειδή συρρικνώνεται η περιοχή όπου ζει. Αυτό οφείλεται στις τσάντες της Beyoncé».

2014 «Μαθαίνω ότι έχει ανοίξει ένας λογαριασμός στο Τουίτερ με το όνομά μου. Δεν έχω ιδέα ποιος τον άνοιξε, αλλά, να ξέρετε ότι είναι ψεύτικος. Αυτό φυσικά για την περίπτωση που τυχόν σας ενδιαφέρει».

16.10.14 – lifo

7

Εικονογράφηση: Ατελιέ / LiFO

Talk of the Town

Γιατι δεν παει κανενας στο Πεδιον του αρεως; Τέσσερα χρόνια μετά την ανάπλασή του, το πάρκο βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση.

34

πρόβατα

και 59 αίγες βγαίνουν στο σφυρί από τον Δήμο Πολυγύρου.

2.000

μπουκάλια με νοθευμένα ποτά ανακαλύφθηκαν στη Θεσσαλονίκη.

8 lifo – 16.10.14

Πριν από δύο εβδομάδες η νέα περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου επέλεξε να δώσει μια συνέντευξή της στον χώρο του Πεδίου του Άρεως για «συμβολικούς λόγους», όπως δήλωσε η ίδια. «Επιδίωξα η συνάντηση να γίνει στο Πεδίον του Άρεως ακριβώς επειδή πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος χώρος και η ιστορία της εγκατάλειψής του παρουσιάζουν αντιστοιχίες με την ευρύτερη εικόνα της Ελλάδας τα χρόνια της κρίσης» είπε. Πώς, όμως, φτάσαμε σε αυτό το σημείο, το δεύτερο μεγαλύτερο πάρκο της Αθήνας να γίνεται σύμβολο παρακμής και εξαθλίωσης; Τέσσερα μόλις χρόνια μετά την περιβόητη ανάπλαση του πάρκου –που στοίχισε, ούτε λίγο ούτε πολύ, 9,5 εκατ. ευρώ–, τα 277 στρέμματά του απέχουν πολύ από τον επίγειο παράδεισο με τα σιντριβάνια και τα ρυάκια που μας υποσχέθηκαν. Αντιθέτως, σύμφωνα με πλείστα ρεπορτάζ που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, το «πάρκο», όπως το αποκαλούν οι κάτοικοι της περιοχής, φέρνει περισσότερο σε κόλαση: πλήθος τοξικοεξαρτημένων ανθρώπων μπαίνουν εκεί τις βραδινές ώρες, όπου προμηθεύονται και κάνουν χρήση διαφόρων ουσιών, με τη σίσα –ένα φρικιαστικό ναρκωτικό που αποτελείται από μεθαμφεταμίνη αναμεμειγμένη με υγρό μπαταρίας– να θερίζει. Άστεγοι βρίσκουν καταφύγιο στις πυκνές φυλλωσιές του, ανάμεσα στα 1.200 δέντρα και τα 50.000 ανθόφυτα. Ανήλικοι μετανάστες εκδίδονται για εξευτελιστικά ποσά της τάξεως των 2-5 ευρώ, ενώ υπάρχουν αναφορές ότι την πιάτσα της ανήλικης πορνείας έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν και τουρίστες, οι οποίοι φαίνεται πως ανακάλυψαν μια μικρή «Ταϊλάνδη» στο κέντρο μιας δυτικής, ας πούμε, πρωτεύουσας. Οι καταστηματάρχες που δουλεύουν δίπλα στο πάρκο μάς επιβεβαιώνουν τα ρεπορτάζ και μεταφέρουν πολύ άσχημες εικόνες από καβγάδες μεταξύ συμμοριών που πωλούν ναρκωτικά και θανάτους από υπερβολική δόση. Εκτός από τις παραπάνω κατηγορίες, ένα ηλιόλουστο πρωινό, όπως αυτό της προηγούμενης Δευτέρας, συναντήσαμε μόνο μερικούς παππούδες που έπαιζαν τάβλι και μερικούς δρομείς. Πού είναι, όμως, οι υπόλοιποι «κανονικοί» άνθρωποι; Το πάρκο συνορεύει με την Κυψέλη, μια συνοικία από τις πιο πυκνοκατοικημένες της Ευρώπης, γεμάτη μπετόν και έλλειψη πρασίνου. Κανονικά, οι κάτοικοί της θα έπρεπε να το πλημμυρίζουν. Η Αναστασία Κυριαζοπούλου, δευτεροετής

φοιτήτρια στη γειτονική ΑΣΟΕΕ, μας λέει ότι, αν και το πάρκο προσφέρεται για φοιτητικές «εξωσχολικές» δραστηριότητες, εντούτοις δεν το επισκέπτεται κανείς. «Δεν μου προκαλεί κανένα ενδιαφέρον να πάω, ίσα-ίσα, όταν τυχαίνει και περνάω για να φτάσω στη σχολή, νιώθω άβολα. Ειδικά τις νυχτερινές ώρες, φοβάσαι. Έναν συμφοιτητή μου τον είχαν κλέψει μάλιστα εκεί». Η Λένα Σπυροπούλου, 31 ετών και γέννημα-θρέμμα Κυψελιώτισσα, παραδέχτηκε ότι έχει να το επισκεφθεί από τα μαθητικά της χρόνια, όταν πήγαινε εκδρομή με το σχολείο. «Κοίτα, δεν είμαι της φάσης “άραγμα σε πάρκο”, αλλά θα το διέσχιζα καμιά φορά, έτσι, για βόλτα. Δεν το κάνω λόγω αυτών που ακούγονται, ότι είναι επικίνδυνο». Μήπως, όμως, στην πρώτη αποστροφή της Λένας κρύβεται όλη η αλήθεια; Μήπως οι Αθηναίοι απλώς δεν είμαστε εξοικειωμένοι με την κουλτούρα του πάρκου; Μήπως, ακόμα και αν είχαμε το Central Park στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, θα προτιμούσαμε το “άραγμα” σε μια hip καφετέρια της πλατείας Αγίας Ειρήνης; Μήπως οι γενιές που έχουν μεγαλώσει στην Αθήνα έχασαν τη σύνδεσή τους με την ύπαιθρο και προτιμούν μπίρα στο χέρι στην urban Αθήνα; Αν ήταν έτσι, βέβαια, θα έπρεπε όλα τα πάρκα της Αθήνας να ρημάζουν. Όμως η κατάσταση στον Εθνικό Κήπο είναι απείρως καλύτερη, ενώ πάρκα σε άλλους δήμους της Αττικής σφύζουν από ζωή. Είναι σημαντικό να σκεφτούμε ότι ακόμα και το Central Park δεν ήταν πάντα αυτό που ξέρουμε – ο επίγειος παράδεισος όπου κάνει τις μεσημεριανές της βόλτες η Κάρι Μπράντσο. Το Central Park την προ-Τζουλιάνι εποχή ήταν ένα άντρο ακολασίας, πεδίο δράσης βιαστών και ληστών, με εγκληματικότητα ανάλογη της πόλης στην οποία ανήκει. Το πάρκο «καθάρισε», όπως και όλη η Νέα Υόρκη, με σκληρή αστυνόμευση και την εφαρμογή της θεωρίας των «σπασμένων παραθύρων». Και για να μεταφερθούμε ξανά στο εδώ και το τώρα, δεν μπορεί να είναι τυχαίο το ότι πολλές από τις ναρκο-πιάτσες του κέντρου έχουν «σπάσει» τους τελευταίους μήνες και δεν παρατηρούμε πια εμπόριο και χρήση ναρκωτικών σε μέρη όπου είχαμε συνηθίσει να τα βλέπουμε. Μήπως δεν εξαλείφθηκε το πρόβλημα και απλώς έχει μεταφερθεί στο πάρκο, μακριά από τους περισσότερους από εμάς; Η Ερμίνα Κυπριανίδου, αντιπεριφερειάρχης Κεντρικού Τομέα Αθηνών, μας είπε ότι η ανα-

βάθμιση του Πεδίου του Άρεως αποτελεί και για τη νέα περιφερειακή αρχή της Αττικής και για εκείνη προσωπικά κεντρικό στοίχημα. «Ήδη, με μια σειρά από ενέργειες διασφαλίζουμε άμεσα τα ελάχιστα: συνθήκες καλύτερης φύλαξης, καθαριότητας και συντήρησης του πρασίνου. Επιπλέον, έχουμε ξεκινήσει στενή συνεργασία με ενεργές συλλογικότητες πολιτών και κοινωνικούς φορείς, ώστε μεσοπρόθεσμα το Πεδίον του Άρεως να ξαναγίνει ένας πνεύμονας πρασίνου και δημιουργίας, που τόσο έχουν σήμερα ανάγκη οι κάτοικοι των γύρω περιοχών και οι Αθηναίοι γενικότερα. Ήδη, για τις 18-19 Οκτώβρη υποστηρίζουμε και θα συμμετέχουμε σε δράσεις ευαισθητοποίησης και διαλόγου που διοργανώνουν πολυάριθμες κοινωνικές οργανώσεις της πόλης. Θα κάνουμε τα πάντα ώστε το Πεδίον του Άρεως να γίνει η “βιτρίνα” όλης της Περιφέρειας Αττικής για την ποιότητα ζωής, την αλληλεγγύη και τον πολιτισμό του – και γι’ αυτό ζητάμε τη συνδρομή όλων, πολιτών και θεσμικά συναρμόδιων φορέων». Από τον Δήμο Αθηναίων μας είπαν ότι εκκρεμεί ακόμα το επίσημο αίτημά τους στην προηγούμενη αρχή της περιφέρειας, για ανάληψη της διαχείρισης του πάρκου με ταυτόχρονη μεταφορά των κονδυλίων που τη συνοδεύουν. Όπως υπογραμμίζουν, ήδη οι υπηρεσίες του δήμου φροντίζουν για την καθαριότητα του πάρκου, αν και δεν βρίσκεται στην αρμοδιότητά τους. Το Πεδίον του Άρεως συγκεντρώνει ένα μεγάλο κομμάτι της παθογένειας της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και προφανώς δεν μπορούν να παραβλεφθούν οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης σε ολόκληρες ομάδες συμπολιτών μας. Ίσως είναι ουτοπικό να ζητάμε ένα Hyde Park για την Κυψέλη, αλλά, από την άλλη, δεν χρειάζεται και να συμβιβαζόμαστε με το μίζερο παρόν.

— δημήτρης κυριαζής

του δημήτρη σταμουλη

Επιστροφή στον βυθό της Ιστορίας Μοναδικά ευρήματα σπάνιας ομορφιάς ήρθαν στο φως μετά την ολοκλήρωση της α’ φάσης της ενάλιας έρευνας στην περιοχή του Nαυαγίου των Αντικυθήρων.

Σ

Η ανέλκυση του χάλκινου δόρατος Η στολή Exosuit

Aπό αριστερά τα στελέχη του ομίλου ΟΤΕ Γιώργος Ονόπας, Διευθυντής Δικτύου Πρόσβασης Σταθερής και Κινητής, και η Πόλλυ Κατσούλη, Υποδιευθύντρια Εξωτερικής Επικοινωνίας, ο Μπρένταν Φόλεϊ, επικεφαλής του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου «Woods Hole» της Μασαχουσέτης, η Προϊσταμένη της Εφορείας Ενάλιων Αρχαιοτήτων, Αγγελική Σίμωσι, και ο Θεοτόκης Θεοδούλου, επικεφαλής αρχαιολόγος της Εφορείας Ενάλιων Αρχαιοτήτων.

συνδέοντας για πάντα αυτό τον ιστορικής σημασίας τόπο με ολόκληρο τον κόσμο. Η υψηλή τεχνολογία είναι η κινητήριος δύναμη κάθε σύγχρονης κοινωνίας και οικονομίας». Από την άλλη, ο κ. Μιχάλης Τσαμάζ, πρόεδρος του Ομίλου ΟΤΕ, δήλωσε την ικανοποίησή του για τη συμμετοχή της εταιρείας στην έρευνα: «Είμαστε υπερήφανοι που συμμετείχαμε στην ενάλια έρευνα στο Ναυάγιο των Αντικυθήρων. Χάρη στα δίκτυα νέας γενιάς που εγκατέστησε ο Όμιλος ΟΤΕ στο νησί, έγινε εφικτή η επιτυχία μιας αρχαιολογικής ανασκαφής τόσο σημαντικής για τη χώρα μας και τον κόσμο. Συγχαρητήρια στα μέλη της αποστολής, είναι τιμή μας να συμμετέχουμε σε αυτή την ομάδα!». Η επόμενη φάση της ενάλιας έρευνας αναμένεται να συνεχιστεί αρχές του επόμενου έτους. antikythera.whoi.edu, www.cosmote.gr

θεια της χώρας, μας ικανοποιεί ιδιαίτερα ότι η πολιτεία, ο επιχειρηματικός κόσμος και η επιστημονική κοινότητα ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αναδειχθεί ο πολιτισμός, ένα ανεκτίμητο κεφάλαιο για την ανάπτυξη της Ελλάδας. Καθοριστικό ρόλο στην έρευνα αυτή έπαιξε η τεχνολογία. Τα δίκτυα νέας γενιάς του Ομίλου ΟΤΕ εκμηδένισαν τις αποστάσεις,

PUBLI

τις 7 Νοεμβρίου 1900 ο καπετάνιος Δημήτρης Κοντός στέλνει μια επιστολή στη Γενική Εφορεία Αρχαιοτήτων: «Ο υποφαινόμενος, αλιεύων σπόγγους εν ελληνικοίς ύδασιν, ανεύρον εν τω βυθώ της θαλάσσης δεξιάν χείρα χαλκού αγάλματος κατά τι μεγαλειτέραν του φυσικού». Aυτή ήταν η αρχή μιας συγκλονιστικής προσπάθειας, που μαζί με τις επόμενες έρευνες που πραγματοποίησε η ομάδα του Jacques-Yves Cousteau το 1953 και το 1976, ανέδειξαν μία σειρά θαυμάσιων ευρημάτων, μεταξύ των οποίων ο πρώτος υπολογιστής της Ιστορίας, ο περίφημος Μηχανισμός των Αντικυθήρων. Από εκείνη την ανασκαφή και για 36 ολόκληρα χρόνια κανένας δεν είχε ξαναβουτήξει στην περιοχή του ναυαγίου. Όλα αυτά μέχρι τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν ξεκίνησε νέα έρευνα υπό τη Διεύθυνση Εφορείας Ενάλιων Αρχαιοτήτων και το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και με την υποστήριξη και την τεχνογνωσία του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου Woods Hole της Μασαχουσέτης. Η α’ φάση της έρευνας που έχει τίτλο «Επιστροφή στα Αντικύθηρα» ολοκληρώθηκε πριν από λίγες ημέρες με μεγάλη επιτυχία, αφού χάρη στον ενθουσιασμό και στις συντονισμένες προσπάθειες της ομάδας έρευνας έγινε η ανέλκυση χάλκινου δόρατος, χάλκινου δακτυλίου και μολύβδινου στύπου άγκυρας του σκάφους. Καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία της έρευνας έπαιξε φυσικά η τεχνολογία, αφού χάρη στον ΟΤΕ και στην COSMOTE (χορηγοί τηλεπικοινωνιών της ενάλιας έρευνας) η επικοινωνία μεταξύ των μελών της ερευνητικής ομάδας έγινε απρόσκοπτα και χωρίς προβλήματα μέσω τηλεπικοινωνιακών δομών νέας γενιάς που εγκαταστάθηκαν στο νησί, και μάλιστα θα παραμείνουν εκεί και μετά το τέλος της έρευνας για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τόσο των κατοίκων όσο και ναυτιλλομένων της περιοχής. Ο υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Κων/ νος Τασούλας δήλωσε σχετικά: «Σε μια περίοδο που δίνεται μεγάλη έμφαση στην αναπτυξιακή προσπά-

16.10.14 – lifo

9

❝ Ήταν μια συζήτηση για δύο μοντέλα: εθνικοποίηση ή ιδιωτικοποίηση. Η εθνικοποίηση κέρδισε με πάνω από 60%... Αυτή η νίκη είναι ένας θρίαμβος για τους αντι-ιμπεριαλιστές και τους αντι-αποικιοκράτες ❞

Κυβέρνηση με την πλάτη στον τοίχο

Talk of the Town

Doctor

α π ό το ν στ ελ ι ο koyλογλου

Tο μοιραίο της λάθος είναι ότι συνέδεσε την τύχη της με τη Μέρκελ.

Κάπως έτσι ο κ. Σαμαράς μετατράπηκε από αντιμνημονιακός σε έναν από τους πιο σκληρούς πρωθυπουργούς που κλήθηκαν να εφαρμόσουν το νεοφιλελεύθερο δόγμα τις τελευταίες δεκαετίες: απολύσεις, περικοπές κοινωνικών δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων ελληνικών επιχειρήσεων και υπηρεσιών. Αν δεν είχε υπάρξει το δημοψήφισμα στη Θεσσαλονίκη, θα είχαν δώσει αλά Βολιβία και το νερό, ένα από τα σπουδαιότερα δημόσια αγαθά. Η κ. Μέρκελ μόνο ωφελημένη βγήκε από τη λεόντειο συμφωνία. Η ελεγχόμενη κρίση στην ευρωζώνη γέμισε τα ταμεία του Βερολίνου, που έφτασε να δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο: να επιστρέφει δηλαδή στο τέλος του δανείου λιγότερα απ’ όσα είχε δανειστεί! Η σχετική οικονομική ευμάρεια διευκόλυνε αποφασιστικά την τρίτη εκλογή της, το 2013, την ίδια ώρα που πουλούσε το ελληνικό success story στη γερμανική κοινή γνώμη. Όσες χώρες του Νότου σκέφτονταν να αντιδράσουν, κάθισαν στ’ αυγά τους, όταν είδαν τα δεινά της Ελλάδας: τον χειρότερο οικονομικό μαρασμό που έχει γνωρίσει χώρα σε περίοδο ειρήνης. Τα «καλά παιδιά» περίμεναν δύο χρόνια υπομονετικά: σύμφωνα με μία αρχική υπόσχεση, το πρόβλημα του χρέους θα συζητιόταν πριν από τις ευρωεκλογές, ώστε να διευκολυνθούν και να τις κερδίσουν. Ύστερα μετατέθηκε για τον Σεπτέμβρη του 2014, αλλά οι Σαμαράς - Βενιζέλος είδαν και πάλι το ποτήρι μισογεμάτο: ότι θα διευκολυνθούν στις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις και θα τρίψουν τη γερμανική βοήθεια στη μούρη του ΣΥΡΙΖΑ. Κατόπιν, πήγε κάπου για το τέλος του 2014, μετά, αφού διεξαχθούν οι πρόωρες εκλογές της Ελλάδας, αν γίνουν στις αρχές του 2015. Η Μέρκελ είχε παίξει ένα από τα γνώριμα παιχνίδια προδοσίας. Παρότι ο ξάδελφός του, πρέσβης στο Βερολίνο, του συνιστούσε να μην πάει, γιατί δεν θα έβγαζε τίποτα, ο κ. Σαμαράς δεν άντεξε και πήγε να τη δει. Θα έκανε η καγκελάριος μια σαφή δήλωση ότι το πρόβλημα του χρέους θα αντιμετωπιστεί αποφασιστικά; Θα τον υποστηρίξει, τουλάχιστον, η Γερμανία όταν θα δηλώσει ότι τα μνημόνια τελείωσαν και η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται από τις αγορές; Δεν είχε, άλλωστε, εφαρμόσει όσα σκληρά είχε υποσχεθεί και ακόμη περισσότερα ΕΝΦΙΑ; Η κ. Μέρκελ δεν απάντησε ούτε ναι ούτε όχι. Και από τότε το ίδιο μοτίβο σιγοσφυρίζουν αδιάφορα οι υπόλοιποι δανειστές από το ΔΝΤ μέχρι το Eurogroup, ενώ μερικοί το λένε κι έξω από τα δόντια: η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη, χρειάζεται κι άλλες «μεταρρυθμίσεις». Σκάστε και κολυμπάτε. Οι Σαμαράς - Βενιζέλος είναι με την πλάτη στον τοίχο, αλλά τουλάχιστον έμειναν για δύο και παραπάνω χρόνια στην εξουσία. Στο κάτω-κάτω, αν δεν ήταν η Μέρκελ, δεν θα το είχαν καταφέρει ποτέ.

O κ. Κούλογλου είναι διευθυντής του tvxs.gr.

Verbatim

Ο έβο μοράλες θριαμβεύει στις εκλογές στη Βολιβία και το γιορτάζει φωνάζοντας μέσα για να ακούνε έξω.

επιμελεια: θεοφιλοσ δουμανησ

Ένα από τα προβλήματα με τη συντηρητική παράταξη και την πασοκική συνιστώσα της που μας κυβερνούν είναι ότι ούτε βιβλία διαβάζουν ούτε πολλές ταινίες βλέπουν. Γιατί αν είχαν λίγο μελετήσει τις βιογραφίες της Μέρκελ ή είχαν δει τη Νονά, το ντοκιμαντέρ για τη ζωή και την προσωπικότητά της, θα είχαν καταλάβει ότι η άσημη, απολίτικη φυσικός από την Ανατολική Γερμανία είναι μανούλα στις προδοσίες, χάρη στις οποίες κατάφερε να επικρατήσει στη γερμανική πολιτική σκηνή. Θα μάθαιναν, επίσης, κάτι πολύ ουσιαστικό, όταν πρόκειται να συζητήσεις μαζί της: ότι η ισχυρότερη γυναίκα στον κόσμο δεν λέει ποτέ ένα ξεκάθαρο ναι ή ένα ξεκάθαρο όχι. Λέει συγχρόνως και ναι και όχι, διστάζει να αποφασίσει περιμένοντας καιροσκοπικά μέχρι την τελευταία στιγμή. Ακόμη και την ημέρα της πτώσης του τείχους του Βερολίνου, την ώρα που οι Ανατολικοί συγκεντρώνονταν στο Τείχος, η Άνγκελα πήγε στη σάουνα, περιμένοντας να ξεκαθαρίσουν πρώτα τα πράγματα. Ο Γ. Παπανδρέου, αλλά δυστυχώς και η Ελλάδα, το πλήρωσαν ακριβά το 2010, όταν η Μέρκελ καθυστερούσε επί μήνες να αποφασίσει για το περίφημο πακέτο βοήθειας, την ώρα που το επιτόκιο που έπρεπε να πληρώσει η Ελλάδα για να δανειστεί από τις αγορές είχε φτάσει στα ουράνια. Το μοιραίο λάθος της σημερινής κυβέρνησης είναι ότι συνέδεσε απόλυτα την τύχη της με την πρώτη κυρία του Βερολίνου. Από το βράδυ των εκλογών του 2012 έδωσε τα διαπιστευτήριά της, όταν ο κ. Σαμαράς ξέχασε την επαναδιαπραγμάτευση, το κεντρικό σύνθημα χάρη στο οποίο είχε κερδίσει την πρώτη θέση, δηλώνοντας ότι η Ελλάδα θα εκπληρώσει τα συμφωνηθέντα. Ύστερα ορκίστηκε και επισκέφθηκε τη Μέρκελ για τα διαπιστευτήρια. Η άγραφη συμφωνία ήταν ότι η ελληνική κυβέρνηση θα ακολουθούσε πιστά και χωρίς παρεκκλίσεις τη συνταγή λιτότητας και αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας του Βερολίνου, χωρίς να λογαριάζει το πολιτικό και κοινωνικό κόστος. Ως αντάλλαγμα, το τελευταίο θα στήριζε πολιτικά την κυβέρνηση. Κάποια στιγμή, όταν η Ελλάδα «θα είχε εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της», οι δανειστές θα συζητούσαν το ελληνικό πρόβλημα και θα ελάφρυναν το χρέος, που αποτελεί τη λυδία λίθο του προβλήματος.

❝ Η τηλεόραση μοιάζει σαν μια γερασμένη σύζυγος που αφήνει τη θέση της στην όμορφη ερωμένη της, το Internet… Θέλω απόψεις με δύναμη, με άποψη, που να μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα. Εδώ γυρνάμε τρεις δεκαετίες πίσω ❞ Η βάνα μπάρμπα με μια απογοήτευση στα σαρκώδη χείλη, που πια δεν γίνονται πράγματα ούτε στην τηλεόραση.

❝ Η Παιδεία είναι σαν τη στύση, αν την έχεις φαίνεται ❞ Ο ποπ σταρ ricky martin με λίγα λόγια στον λογαριασμό του στο Twitter για πράγματα που δεν κρύβονται.

❝ Η Δημοκρατία της Τουρκίας δεν θα ήταν ένα κράτος, αν δεν ήταν σε θέση να ελέγξει μερικούς κακοποιούς… Μπορούν να κάψουν, αλλά θα πληρώσουν το τίμημα. Θα φροντίσουμε εμείς ❞ Ο ερντογάν που σφυρίζει αδιάφορα για τις δολοφονίες δίπλα στα σύνορά του επαναστατεί στα λόγια με τις δολοφονίες Κούρδων μέσα σε αυτά.

❝ Είμαι μία από τις μεγαλύτερες φαν σου, αν όχι η μεγαλύτερη… Είσαι τόσο όμορφος, που δεν μπορώ καλά καλά να μιλήσω! ❞ Η ηθοποιός γκουίνεθ πάλτροου, κουραστικά γοητευμένη μπροστά στον Μπάρακ Ομπάμα.

❝ Όταν λέτε, «δεν έχω τίποτα να κρύψω», αυτό που ουσιαστικά λέτε είναι πως δεν σας νοιάζει για το δικαίωμα αυτό, ενώ αυτός που θα πρέπει κανονικά να λογοδοτήσει είναι η κυβέρνηση ❞ Ο έντουαρντ σνόουντεν, με αφορμή τις παρακολουθήσεις, για τα παράθυρα που πρώτα άνοιξαν από μέσα.

❝ Θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία (τη βράβευση) του Αλμπέρ Καμύ –ήμουν γύρω στα 12– και των άλλων. Μου φαίνεται κάπως εξωπραγματικό να συγκρίνομαι με τους ανθρώπους που θαύμαζα ❞ Ο Γάλλος συγγραφέας πατρίκ μοντιανό που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας κοιτάζει προς το παρελθόν και εκστασιάζεται.

❝ Έχουμε σκοτώσει πολύ περισσότερους μουσουλμάνους απ’ όσους δικούς μας έχουν σκοτώσει αυτοί ❞ Ο ηθοποιός μπεν άφλεκ προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει κατά της ισλαμοφοβίας και ξεσηκώνει τα συντηρητικά πάθη.

Βάνα Μπάρμπα

Γκουίνεθ Πάλτροου

10 lifo – 16.10.14 Έντουαρντ Σνόουντεν

Ταγίπ Ερντογάν

16.10.14 – lifo

11

α π ό το ν γι άν η βα ρουφά κ η

Nullius

Talk of the Town

12 lifo – 16.10.14

Ασθμαίνουσα Γερμανία

φωνή λαού

Η αλήθεια πίσω από τη βιτρίνα.

σίμωνας σιλαΐδης

Κάθε φορά που Γερμανοί αξιωματούχοι αναφέρονται στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία, τώρα και στη Γαλλία, επαναλαμβάνουν το ίδιο τροπάρι: «Αν θέλετε να ορθοποδήσετε, πρέπει να κάνετε αυτό που κάναμε εμείς τη δεκαετία του 1990 – τις επίπονες μεταρρυθμίσεις που είναι μοναδικά ικανές να αυξήσουν την παραγωγικότητα μιας χώρας». Δεν τολμά κανείς να αναφερθεί στην κρίση και η απάντηση έρχεται ως κεραυνός: «Απαιτούνται μεταρρυθμίσεις σαν εκείνες του προγράμματος Hartz IV, το οποίο εκπόνησε και εφάρμοσε αρχικά η κυβέρνηση Σρέντερ και κατόπιν οι κυβερνήσεις της κ. Μέρκελ». Είναι, όμως, έτσι; Σύμφωνα με τη Διεθνή Τράπεζα, η μεγέθυνση της γερμανικής οικονομίας τα τελευταία είκοσι χρόνια την κατατάσσει 156η παγκοσμίως σε σύνολο 166 χωρών. Όσον αφορά την ίδια την παραγωγικότητα, την περίοδο 2007-2012 (για την οποία έχουμε ασφαλή στοιχεία) η παραγωγικότητα της χώρας αυξήθηκε μόνο κατά 0,3% ετησίως (στοιχεία ΟΟΣΑ), όταν στη Δανία η αντίστοιχη βελτίωση ήταν 0,5%, στην Αυστρία 0,7%, στην Ιαπωνία 0,7%, στην Αυστραλία 1,3%, στις ΗΠΑ 1,5% και στη Ν. Κορέα 3,2%. Ο λόγος γι’ αυτές τις κάκιστες επιδόσεις ήταν, βέβαια, το χαμηλότατο επίπεδο επενδύσεων. Συνολικά, οι καθαρές επενδύσεις έπεσαν από το 23% του γερμανικού εθνικού εισοδήματος (του ΑΕΠ), όπου κυμαίνονταν όταν υπογραφόταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ αρχές της δεκαετίας του 1990, στο 17% σήμερα. Όλες τους ιδιωτικές, καθώς οι δημόσιες καθαρές επενδύσεις (που ισούνται με τις νέες επενδύσεις μείον το κόστος συντήρησης ή απόσβεσης παλαιότερων εγκαταστάσεων) κυμαίνονται εδώ και χρόνια σε αρνητικά νούμερα, αφού η γερμανική κυβέρνηση επιβάλλει... μνημόνιο λιτότητας στον εαυτό της. Κάποιοι θα πουν: μα, δεν βλέπεις πόσο χαμηλή είναι η ανεργία; Μόλις 4,9%! Σωστά. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μεταρρυθμίσεις Hartz IV πέτυχαν να μειώσουν εντυπωσιακά την επίσημη ανεργία. Πώς; Όχι με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και ανάπτυξης αλλά, αντίθετα, με τη δημιουργία μιας νέας κατηγορίας εργαζομένωνπτωχών, αποτελούμενης σήμερα από επτά εκατομμύρια τετρακόσιες χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκουν 16 ώρες εργασίας την ημέρα με μισθό €450 τον μήνα, άθλιες συνθήκες εργασίας και με ελάχιστες προοπτικές «απόδρασης» από αυτήν τη θλιβερή κατάσταση (που οι Γερμανοί ονομάζουν μίνι-δουλειές ή mini-jobs). Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του γερμανικού κράτους, το 20% των παιδιών μεγαλώνει σε συνθήκες φτώχειας. Θα με ρωτήσετε: τότε γιατί όλοι θεωρούν τη Γερμανία ένα οικονομικό θαύμα, ένα μοντέλο για όλους τους «ανεπρόκοπους», όπως εμείς; Δεν θα σας απαντήσω εγώ. Θα σας παραπέμψω στο βιβλίο του καλού συναδέλφου Marcel Fratzscher, διευθυντή του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW), ο οποίος απαντά ως εξής στο νέο του βιβλίο Η γερμανική φαντασίωση (Die Deutschland Illusion): το ένα πράγμα που πέτυχαν οι μεταρρυθμίσεις Hartz IV ήταν να επιτρέψουν στις επιχειρήσεις να συμπιέσουν τα εισοδήματα των υπαλλήλων τους. Τα πραγματικά εισοδήματα έπεσαν πολύ και, ακόμα και σήμερα, παραμένουν καθηλωμένα στο επίπεδο της δεκαετίας του 1990. Αυτό εξηγεί πώς, παρά το γεγονός ότι η παραγωγικότητα και οι επενδύσεις υποφέρουν συστηματικά στη Γερμανία, οι εξαγωγές πήγαιναν πολύ καλά. Πώς και πήγαιναν καλά οι γερμανικές εξαγωγές; Επειδή την ώρα που η γερμανική κυβέρνηση συμπίεζε τους μισθούς και την εσωτερική ζήτηση, αλλού είχαμε τονωτικές ενέσεις συνολικής ζήτησης: πριν από το 2008, Αμερικανοί, Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί κ.λπ. καταναλωτές αγόραζαν (με δανεικά που είτε παρήγαν οι τράπεζες της αγγλοσαξωνίας είτε τους δάνειζαν οι ίδιες οι γερμανικές τράπεζες ό,τι παρήγε η Γερμανία) αγαθά που οι Γερμανοί καταναλωτές δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν. Μετά το 2008 η ζήτηση από τις ΗΠΑ στέρεψε, ενώ μετά το 2010 στέρεψε και η ζήτηση από την ευρωπαϊκή περιφέρεια για λόγους που γνωρίζουμε

πολύ καλά. Συνέχισε, όμως, να αγοράζει η Κίνα, τόσο αυτοκίνητα πολυτελείας όσο και εργαλεία για τα κινεζικά εργοστάσια – με χρήματα που διοχέτευε το κινεζικό κράτος στην οικονομία για να μην την αφήσει να φρενάρει απότομα. Τώρα, όμως, πάει κι αυτή η πηγή ζήτησης για τις γερμανικές εξαγωγές, καθώς η Κίνα μπαίνει σε καθοδική τροχιά. Κάπως έτσι η Γερμανία βρέθηκε, πρόσφατα, ενώπιον της μέγιστης ύβρεως του οικονομικού της μοντέλου. Εκπρόσωποι της γερμανικής βιομηχανίας ανακοίνωσαν ότι τον Αύγουστο παρατηρήθηκε μείωση παραγγελιών της τάξης του 5,7%. Σε συνδυασμό με την πρόβλεψη ότι η Κίνα θα συνεχίσει να μειώνει τις εισαγωγές της στο ορατό μέλλον, η ενέργεια θα κοστίζει όλο και περισσότερο στις γερμανικές επιχειρήσεις (δύο φορές πιο πολύ απ’ ό,τι στη Γαλλία και τέσσερις φορές πιο πολύ απ’ ό,τι στις ΗΠΑ), η διαμάχη με τη Ρωσία θα επιφέρει όλο και μονιμότερες απώλειες και, τέλος, ότι η υπόλοιπη ευρωζώνη θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό για τους Γερμανούς εργαζομένους και τους Γερμανούς επιχειρηματίες που δεν έχουν αποδράσει ήδη, χτίζοντας εργοστάσια στην Άπω Ανατολή ή στο Τέξας (όπου, σας πληροφορώ, έχουν ήδη μεταφερθεί γερμανικοί κολοσσοί, όπως η BASF). Το δράμα της Γερμανίας είναι ότι η πλειονότητα των πολιτών της πείστηκε πως οι μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας του 1990, που με τόσο κόστος και απώλειες εφαρμόστηκαν, πέτυχαν. Δεν κατανόησαν, δυστυχώς, ότι η σχετική οικονομική σταθερότητα και ευμάρεια της χώρας τους ήταν προϊόν όχι των μεταρρυθμίσεων εκείνων αλλά, από τη μια, μιας σειράς συμπτώσεων (π.χ. η τεράστια αύξηση των δημόσιων επενδύσεων που αποφάσισε η κινεζική ηγεσία μετά το κραχ του 2008) και, από την άλλη, της ίδιας της οικονομικής κρίσης της ευρωζώνης (π.χ. το τσουνάμι κεφαλαίων, συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών καταθέσεων, που έτρεξαν στις τράπεζες της Φρανκφούρτης έντρομες για την περίπτωση κατάρρευσης του ευρώ). Όπως έγραψε πριν από μερικές μέρες ο Wolfgang Münchau, «δεν είναι ότι η Γερμανία πήγαινε καλά – είναι ότι η υπόλοιπη Ευρώπη σιγοπέθαινε». Αν κάτι αποδεικνύει τη διανοητική χρεοκοπία της γερμανικής ηγεσίας, δεν είναι άλλο από την απάντηση που η ίδια δίνει στο ερώτημα «τι πρέπει να κάνει η Γερμανία τώρα για να καταπολεμήσει το νέο τέλμα;». Το απαντούν μονολεκτικά: «Μεταρρυθμίσεις!» Δηλαδή, κι άλλη μείωση των γερμανικών μισθών, κι άλλη συμπίεση των εισοδημάτων. Μόνο που αυτήν τη φορά συμπιέζονται βάναυσα και οι υπόλοιποι μισθοί στην Ευρώπη (την ώρα, μάλιστα, που η Κίνα κλείνει λίγο-λίγο τις πόρτες της). Όπερ μεθερμηνευόμενο, είναι πλέον αδύνατον οι γερμανικές επιχειρήσεις να αποσπάσουν μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς των «άλλων» χωρίς επενδύσεις, όπως έκαναν μετά τη συμπίεση των εισοδημάτων με τις μεταρρυθμίσεις Hartz IV. Μήπως κάνουν επενδύσεις τότε; Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, δεν έχουν τέτοιο σκοπό, καθώς δεν βλέπουν από πού θα έρθει η ζήτηση για τα προϊόντα τους… Συνοψίζοντας σε μία λέξη: αδιέξοδο! Αν μας έχει διδάξει κάτι η γερμανική ιστορία, είναι πως ποτέ η ηγεσία της δεν πείστηκε με λογικά επιχειρήματα ότι έσφαλε. Πείστηκε να αλλάξει ρότα είτε από μια απότομη, έντονη κρίση είτε όταν, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, βρήκε απέναντί της την υπόλοιπη Ευρώπη. Η κρίση της γερμανικής οικονομίας σήμερα είναι μεν βαθιά, αλλά δεν είναι απότομη. Η γερμανική ηγεσία μπορεί κάλλιστα να τελεί υπό καθεστώς άρνησης για μία δεκαετία ακόμα, παρασύροντας την Ευρώπη ολόκληρη στην αποτελμάτωση. Το ερώτημα, λοιπόν, τίθεται: μετά από τέσσερα χρόνια αυτο-λοβοτομής και διανοητικής δειλίας, έχει μείνει ικανή αναλυτική ικανότητα και πολιτικό σθένος στο Παρίσι, τη Ρώμη και τη Μαδρίτη για να ειπωθούν στη Γερμανία μερικές αλήθειες που η ηγεσία της αρνείται να ακούσει, με τους Γερμανούς εργαζομένους να καταβάλλουν ανθρώπινο κόστος ανάλογο με εκείνο των συναδέλφων τους στην ευρωπαϊκή περιφέρεια;

Ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες γραφίστες μάς εισάγει στον κόσμο της Urban Calligraphy. α π ό τ ο ν δ η μ ή τ ρ η κ υρ ι α ζ ή

Τι είναι η Αστική Καλλιγραφία; Η Urban Calligraphy είναι ένα προσωπικό εγχείρημα μέσα από το οποίο προσπαθώ να εκφράσω τον εσωτερικό μου κόσμο και την ψυχή μου. Η καλλιγραφία δεν είναι για μένα ένα μέσο επιβίωσης – έχω ήδη μια πετυχημένη πορεία στον χώρο του design. Είναι ένας τρόπος για να απελευθερώνομαι από τα προβλήματα που μας βομβαρδίζουν καθημερινά, είναι μέσο ελευθερίας. Μου αρέσει γιατί είναι ασυνήθιστη, αληθινή και πρωτότυπη, γιατί μέσα από αυτήν είμαι ο εαυτός μου. Πώς το ξεκίνησες; Όλα ξεκίνησαν όταν ένιωσα ότι ένα κομμάτι χαρτί δεν ήταν αρκετό για να «φιλοξενήσει» την τέχνη μου, όπως συμβαίνει σε αρκετούς ακόμα ανθρώπους που ασχολούνται με την καλλιγραφία. Γι’ αυτό και δεν την περιορίζω πια στο χαρτί. Η Αστική Καλλιγραφία μπορεί να βρίσκεται παντού, σε όλων των ειδών τις επιφάνειες. Όπως υποδηλώνει ο όρος, είναι η καλλιγραφία που συντελείται σε αστικά και προαστιακά περιβάλλοντα και αποτελεί ένα μοναδικό είδος καλλιγραφίας, που ξεφεύγει από το μελάνι στο χαρτί και τα τετριμμένα περιβάλλοντα του εργαστηρίου καλλιγραφίας. Σε τι χώρους δημιουργείς; Η Αστική Καλλιγραφία εκτίθεται σε δημόσιους χώρους, εγκαταλελειμμένα κτίρια, στους δρόμους και σε όλων των ειδών τις επιφάνειες, με υλικά που κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν. Εκεί κρύβεται και η μαγεία της. Σε κτίρια, τρένα και τοίχους όπου μπορούν να απεικονιστούν νοήματα, έννοιες και φράσεις που για μένα σημαίνουν πολλά. Για κάθε πρότζεκτ κάνω έρευνα, ταξιδεύω και ψάχνω πολύ μέχρι να αποφασίσω ποιος χώρος θα φιλοξενήσει την τέχνη μου. Τι στοιχεία συμπεριλαμβάνει το προσωπικό σου στυλ; Τα ταξίδια μου σχετίζονται άμεσα με το καλλιγραφικό μου στυλ. Κάθε ταξίδι αποτελεί έναυσμα και δίνει ποικίλα ερεθίσματα για να το εξελίσσω συνεχώς. Κάνω πολλά ταξίδια τόσο σε δυτικές χώρες όσο και σε ανατολικές. Προσπαθώ να παρατηρώ πολιτισμούς και αρχαίες διαλέκτους και να εξελίσσω το στυλ μου μέσα από αυτά. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ένα κράμα από Western-Arabic και Asian Calligraphy. Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου πρότζεκτ; Κλήθηκα σχετικά πρόσφατα από το γραφείο του Philippe Starck να διακοσμήσω το σύνολο των εσωτερικών τοίχων του νέου κτιρίου με την ονομασία «Le Nuage» («Το Σύννεφο») που βρίσκεται στο Montpellier της Γαλλίας. Tο κτίριο αυτό διακρίνεται για την πρωτοποριακή αρχιτεκτονική του, μια και περιτυλίγεται από μια φουσκωτή μεμβράνη σε μορφή σύννεφου, από την οποία και δανείζεται την ονομασία του. Το σύνολο του έργου εκτυλίσσεται στους διαδρόμους και στους τέσσερις ορόφους του κτιρίου.

Τα νέα της Aegean που θα σε κάνουν να πετάξεις από τη χαρά σου! Είσαι πρωτοετής και σπουδάζεις μακριά από το σπίτι σου; Η Aegean σου χαρίζει δωρεάν αεροπορικά εισιτήρια για όλη τη διάρκεια των σπουδών σου!

Τ

ΠΤΗΣΕΙΣ θεσσαλονικη ηρακλειο Αστυπάλαια Ρόδος Ζάκυνθος Χίος Ικαρία Ιωάννινα Κύθηρα Σαντορίνη Μήλος Κέρκυρα Νάξος Πάρος

ΑΕGEAN ΑΕGEAN Olympic ΑΕGEAN O l y mpi c ΑΕGEAN O l y mpi c ΑΕGEAN O l y mpi c ΑΕGEAN O l y mpi c ΑΕGEAN O l y mpi c O l y mpi c

Ai r Air Air Air Air Air Air

ΔΩ ΔΩ ΔΩ ΔΩ ΔΩ ΔΩ ΔΩ ΔΩ ΔΩ ΔΩ ΔΩ ΔΩ ΔΩ ΔΩ

ΡΕΑΝ ΡΕΑΝ ΡΕΑΝ ΡΕΑΝ ΡΕΑΝ ΡΕΑΝ ΡΕΑΝ ΡΕΑΝ ΡΕΑΝ ΡΕΑΝ ΡΕΑΝ ΡΕΑΝ ΡΕΑΝ ΡΕΑΝ

ώρα έχεις κάθε λόγο να χαίρεσαι. Μετά από τόση προσπάθεια μπήκες στο πανεπιστήμιο και στη σχολή που ονειρευόσουν. Ξεκινάει για σένα ένα νέο κεφάλαιο, μια νέα περιπέτεια, σίγουρα ένα νέο ταξίδι, μια και η σχολή σου απέχει χιλιόμετρα από το σπίτι σου. Όμως σε προβληματίζει η απόσταση. Δεν είναι εύκολες οι μετακινήσεις, σκέφτεσαι τα έξοδα, το ξέρω. Όμως ξανασκέψου το, γιατί τώρα η Aegean μειώνει τις αποστάσεις και φέρνει για σένα το μακριά κοντά!

και σε όλο το δίκτυο εσωτερικού Aegean και Olympic Air

Κοντa σε 500 φοιτητeς

Μπες στο προγραμμα και πεταξε τωρα!

Χάρη στο πρόγραμμα «Κοντά στους νέους» η Aegean προσφέρει δωρεάν μεταφορά σε συνολικά 500 νεοεισαχθέντες φοιτητές σε ελληνικά πανεπιστήμια (250 για το 2013 και 250 για το 2014) για όλη τη διάρκεια των σπουδών τους (4 ή 5 χρόνια, ανάλογα με τη Σχολή) , προς και από την πόλη που φοιτούν. Το πρόγραμμα καλύπτει και τους φόρους αεροδρομίων!

Το πρόγραμμα είναι χωρισμένο σε δύο φάσεις. Η α’ φάση ολοκληρώθηκε τον περασμένο Μάιο και έδωσε στην ευκαιρία σε 250 πρωτοετείς φοιτητές της ακαδημαϊκής χρονιάς 2013/14, από την ηπειρωτική και τη νησιωτική Ελλάδα, να αποκτήσουν τα αεροπορικά εισιτήρια της φοιτητικής τους ζωής. Για τη β’ φάση που ξεκίνησε στις 6 Οκτωβρίου και απευθύνεται στους πρωτοετείς της χρονιάς 2014/15, έχεις τη δυνατότητα να καταθέσεις την αίτησή σου μέχρι τις 2 Νοεμβρίου και να επωφεληθείς από το πρόγραμμα της Aegean! Συγκεκριμένα, από τους 250 φοιτητές, οι 100 προέρχονται από νησιά των άγονων γραμμών (Αστυπάλαια, Ζάκυνθος, Ικαρία, Κάλυμνος, Κάσος, Καστελόριζο, Κύθηρα, Λέρος, Μήλος, Νάξος, Πάρος, Σκιάθος, Σκύρος, Σύρος) και οι 150 από την υπόλοιπη Ελλάδα.

8 εισιτhρια τον χρoνο για κaθε eτος σπουδων!

Πολύ απλά! Μπες τώρα στο www.kontastousneous. gr και ενημερώσου για τις προϋποθέσεις. Κατάθεσε την αίτησή σου και τα απαιτούμενα δικαιολογητικά, έως τις 2 Νοεμβρίου 2014 (23:59). Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων θα γίνει στις 19 Νοεμβρίου 2014 μετά τις 11:00. Μπες στο πρόγραμμα και πέταξε τώρα! Περισσότερες πληροφορίες στο www.kontastousneous.gr.

PUBLI

Πιο συγκεκριμένα, το πρόγραμμα σου παρέχει δωρεάν μεταφορά 8 φορές τον χρόνο, μέσα από τα δρομολόγια εσωτερικού της Aegean και της Olympic Air.

Πως μπορείς να δηλωσεις συμμετοχη;

16.10.14 – lifo

13

q Έχω μείνει σε πολλές γειτονιές της Αθήνας. Ανάμεσά τους το Κολωνάκι, το Ψυχικό και το Παγκράτι, στο οποίο μένω έως σήμερα και το αγαπώ πολύ. Όμως στην πλατεία Βικτωρίας «ζω» ουσιαστικά. Είναι η περιοχή όπου βρίσκεται το θέατρό μου, το θέατρο Βικτώρια. Είναι η περιοχή όπου ουσιαστικά κατοικώ, καθώς εδώ περνάω το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας μου. Μια περιοχή που συμπυκνώΣκηνοθέτης νει όλες τις χώρες, πόλεις και περιοχές που έχω ζήσει, ταξιδέψει κι αγαπήσει. Είναι η περιοχή που περιέχει όλα όσα Ο Δημήτρης συμβαίνουν στην πατρίδα μου. Εδώ νιώθω την Κομνηνός είναι ανάσα της πόλης που αγαπάω. Μου αρέσει η ποισκηνοθέτης και κιλία της, η ζωντάνια της, η φασαρία της.

Talk of the Town

Urban

α π ό τ ον δ ημήτ ρ η ρ ηγ όπ ουλο

δημήτρης κομνηνός

καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Βικτώρια από το 2006. Φέτος σκηνοθετεί την παράσταση Fit και υπογράφει την παραγωγή του La Strada.

Η προτομή της Σοφίας Βέμπο στους Αμπελοκήπους, έργο του γλύπτη Μάρκου Γεωργιλάκη (1996).

Πλατεία Βικτωρίας Η εξοικείωση με την ασχήμια (και μερικά «μπράβο» σε όσους τα αξίζουν)

2 Μνημεία Το κόστος για τον καθαρισμό των μνημείων από τα tags είναι μεγαλύτερο, καθώς χρησιμοποιούνται διαφορετικά από τα συνήθη οργανικά υλικά.

14 lifo – 16.10.14

q Η περιοχή, άλλοτε μια ακμάζουσα αστική περιοχή, έχει αρκετά διατηρητέα κτίσματα, δείγματα νεοκλασικών, Art Nouveau και μοντερνιστικής αρχιτεκτονικής. Το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της, όμως, είναι η ανθρωπογεωγραφία της. Η πλατεία Βικτωρίας είναι ένα υπέροχο πολυπολιτισμικό κάδρο. Ένα μαγικό εργόχειρο. Καλλιτέχνημα!

από τον δημήτρη κυριαζή

Tags Tα μεγαλύτερα προβλήματα δημιουργούνται από ένα μέρος της κουλτούρας του graffiti, το tagging, τη γραφή του ψευδωνύμου σου, δηλαδή, σε τοίχους και λοιπές αστικές επιφάνειες.

γειτονιά

1

Πάντα αγαπούσα το Πικέρμι, νομίζω από παιδί, γιατί έβρισκα τρομερά διασκεδαστικό το όνομά του / θα μπορούσε να είναι μία παιχνιδούπολη ή η ευφυής επονομασία κάποιου πάρκου για παιδιά, με λούνα παρκ και χαριτωμένα ζώα / σχεδόν μπορώ να θυμηθώ ακόμα τη στιγμή που γύρισα στη μητέρα μου με φοβερή έκπληξη και τη ρώτησα: «υπάρχει περιοχή που τη λένε Πι-κέ-ρμι;» / όμως σε κανέναν άλλο δεν έκανε τόσο εντύπωση / αντίθετα, μεγάλη εντύπωση προκάλεσε η πρωτοβουλία του νεοεκλεγέντος αντιδημάρχου στον Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου Γιώργου Κοκκόλη (ο οποίος, αν δεν κάνω λάθος, είναι ο νεότερος αντιδήμαρχος στην Ελλάδα, μόλις 26 ετών) να καθαρίσει την κεντρική πλατεία της περιοχής από τα γκράφιτι και το tagging / αυτά τα πράγματα είναι σχεδόν αυτονόητα, αλλά εδώ συνιστούν επανάσταση, επομένως χρειάζονται άρθρα ενθάρρυνσης, όπως αυτό που διαβάζετε / ο νεαρός Γ. Κοκκόλης συνεργάστηκε με την εξειδικευμένη εταιρεία καθαρισμού Βooka και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό / χρησιμοποιήθηκε ένα ειδικό αντιγκράφιτι υλικό, που σε περίπτωση νέων βανδαλισμών (μία στο εκατομμύριο...) οι υπάλληλοι του Δήμου μπορούν να καθαρίσουν αστικό εξοπλισμό, μάρμαρα και γλυπτά με λίγο νεράκι μέσα σε λίγα λεπτά / η ίδια εταιρεία, υπό τον κ. Ηλία Ανδρεόπουλο, προσφέρθηκε να βοηθήσει αφιλοκερδώς και στον καθαρισμό της προτομής της Σοφίας Βέμπο, που θα πραγματοποιηθεί το πρωί της Παρασκευής στις 11, στο ομώνυμο παρκάκι πολύ κοντά στον σταθμό του μετρό στην οδό Πανόρμου / εδώ η πρωτοβουλία ανήκει στον δημοσιογράφο Νίκο Βατόπουλο, ιδρυτή της διαδικτυακής ομάδας «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα», ο οποίος και εντόπισε το γλυπτό σε άθλια κατάσταση και είχε την ιδέα να κινητοποιήσει δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας για να καθαριστεί, αφού υπάρχει και η χρονική σύμπτωση με την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου / ο δήμος ανταποκρίθηκε (όπως ήταν, επίσης, αυτονόητο) και ο Αντιδήμαρχος Καθαριότητας Ανδρέας Βαρελάς θα δώσει το παρών μαζί με άνδρες της υπηρεσίας του καθώς και με ένα πλυστικό μηχάνημα / πολλά συγχαρητήρια στον κ. Ηλία Ανδρεόπουλο, ο οποίος βοηθάει όσο μπορεί σε διαφορετικές πρωτοβουλίες που λαμβάνονται, είτε από πάνω είτε από κάτω / το πιο σημαντικό σε όλα αυτά είναι η έννοια της σύμπραξης / ότι έχεις διαφορετικές κοινωνικές «συνιστώσες» (ο δήμος ως θεσμικός φορέας, η εταιρεία καθαρισμού από την ιδιωτική πρωτοβουλία και το «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» εκπροσωπώντας την Κοινωνία των Πολιτών) να συστρατεύονται για τον ίδιο σκοπό / δεν είμαι αφελής για να πιστέψω ότι ανάλογες πρωτοβουλίες θα κάνουν την Αθήνα μια λιγότερο βρόμικη και άχαρη πόλη / επίσης γνωρίζω ότι όλα αυτά είναι ζητήματα βαθιά και το χέρι του παιδιού που μουτζουρώνει ένα άγαλμα θα το ξανακάνει όχι επειδή «δεν ξέρει» ή επειδή είναι «πολύ θυμωμένο» αλλά γιατί κανένα εκπαιδευτικό σύστημα, κανένα σύστημα αξιών της ελληνικής κοινωνίας μετά το ’80 δεν το ενέπνευσε για κάτι καλύτερο / κι έτσι, τόσο απλά, η αδιανόητη αυτή πράξη (για εκατομμύρια άλλους συνομηλίκους του σε άλλες «φτωχές» χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, όπως η Πορτογαλία) γίνεται στο ελληνικό περιβάλλον περίπου «κανονική» και «αναμενόμενη» / η ενηλικίωση μέσα στην ασχήμια και τη βαρβαρότητα των ελληνικών πόλεων και η εκ του αποτελέσματος εξοικείωση με αυτές μας έκανε να πιστεύουμε ότι αυτός ο χυλός είναι το «φυσικό» / έλα, όμως, που δεν είναι.

q Το θέατρο Βικτώρια βρίσκεται σε μια μικρή οδό που φέρει το όνομα του νομού καταγωγής μου, την οδό Μαγνησίας, έναν μικρό δρόμο με πολλά νεοκλασικά κτίρια, ανάμεσα στην 3ης Σεπτεμβρίου, την Αριστοτέλους, την Κοδριγκτώνος και τη μικρή οδό Καλύμνου. Λίγο πιο κάτω βρίσκεται ο Άγιος Παντελεήμονας, που έγινε «διάσημος» εξαιτίας των εγκλημάτων της Χρυσής Αυγής, με την όμορφη παιδική χαρά που ξαναγέμισε με παιδικά χαμόγελα, η οδός Φυλής με τους οίκους ανοχής και η πλατεία Βικτωρίας με τον ομώνυμο σταθμό του Ηλεκτρικού, τις καφετέριες και το υπέροχο άγαλμά της, «Θησεύς σώζων την Ιπποδάμειαν». Φιλοξενεί χώρους πολιτισμού, θέατρα, κινηματογράφους, γκαλερί, θεατρικές σχολές. Εδώ βρίσκεται το πρώτο Μουσείο Αυτοκινήτου. Εδώ βρίσκεται το θέατρο Πόλις, το θέατρο Πορεία, το θέατρο Πασάγιο, το νέο κτίριο της Σχολής Θεοδοσιάδη (ένα υπέροχο νεοκλασικό στην 3ης Σεπτεμβρίου), η Σχολή Σταυράκου, ο κινηματογράφος Τριανόν, ο κινηματογράφος Ίλιον... Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Πεδίον του Άρεως, το Πολυτεχνείο, η ΑΣΟΕΕ, πολλά ΙΕΚ. Εδώ συμβαίνουν πολλά.

q Καθαρίζω το μυαλό μου στο σκαλοπάτι του θεάτρου μου, στην οδό Μαγνησίας, καθισμένος πάνω σε ένα κομμάτι αφρολέξ, απομεινάρι ενός παλιού σκηνικού. Εδώ σκέφτομαι, πίνω τον καφέ μου, την μπίρα μου. Εδώ παίρνω τις δυσκολότερες αποφάσεις. Χαζεύοντας τους περαστικούς. Την κοπελιά με το μισοξυρισμένο κεφάλι που βγάζει τον σκύλο της βόλτα. Τον ευτραφή κύριο που στέκεται στη μέση του δρόμου και γονατίζει κάνοντας τον σταυρό του, κοιτώντας προς την κατεύθυνση του Αγ. Παντελεήμονα. Τις δυο Αφρικανές γυναίκες που έχουν φορέσει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου στο κεφάλι τους και γελάνε φωναχτά, το παιδάκι που κλοτσάει ένα άδειο κουτί κόκα-κόλα, τους νέους με τα σακίδια στους ώμους που μόλις έχουν σχολάσει από το σχολείο, τον Λουτσιάν που μετά τη ζεστή του «καλησπέρα» πάντα θα ρωτήσει αν έχουν περισσέψει τίποτα παλιοσίδερα, τον θεατρόφιλο γείτονα που θα μου φέρει ό,τι παλιο-έπιπλα βρίσκει στα σκουπίδια με αντάλλαγμα μια πρόσκληση για το θέατρο.

κε ιμ εν ο : βασι λ ης κ αψασκης, φωτ ο γ ραφι α: π αρι σ ταβ ι τ ι α ν

41' με τον

Πέτρο Παπακωνσταντίνου Ο έγκριτος δημοσιογράφος μιλάει για το ISIS, το διεθνές ρεπορτάζ την εποχή των social media και την εμπειρία του ρεπορτάζ στις εμπόλεμες ζώνες.

Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου δεν είναι μόνο ένας από τους πιο έμπειρους δημοσιογράφους στον τομέα του διεθνούς ρεπορτάζ που υπάρχουν στην Ελλάδα αλλά και ένας άνθρωπος με ευρυμάθεια, χαρακτηριστική ευγένεια και διάθεση να μοιραστεί τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τις εκτιμήσεις του. Όταν του ζητήσαμε, κάπως πιεστικά είναι η αλήθεια (λόγω deadline), μια συνέντευξη προκειμένου να μάθουμε περισσότερα γι’ αυτό το καινούργιο «φρούτο», το Ισλαμικό Κράτος ή ISIS, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, δέχτηκε αμέσως. Δώσαμε ραντεβού στα γραφεία της εφημερίδας του, της «Καθημερινής», και μετά από μία κάπως χρονοβόρα διαδικασία εισόδου λόγω των μέτρων ασφαλείας, ανεβήκαμε στον χώρο της δουλειάς του. Σε ένα τυπικό, φασαριόζικο δημοσιογραφικό περιβάλλον,

γεμάτο παράλληλες σειρές μικρών γραφείων και δεκάδες ανθρώπους που μιλούν δυνατά στο τηλέφωνο, χτυπούν τα πλήκτρα των υπολογιστών τους ή πηγαινοέρχονται στους διαδρόμους με διάφορα χαρτιά στα χέρια. Μας υποδέχτηκε ντυμένος στα μαύρα, κρατώντας ένα σκούρο κομπολόι. Για να είμαστε πιο ήσυχα, μας πρότεινε να μεταφερθούμε στο εστιατόριο της εφημέριδας, στον επάνω όροφο. Εκεί μας μίλησε για την καινούργια αυτή απειλή που αναδύθηκε από το φλεγόμενο καζάνι της Μέσης Ανατολής κι έχει ανησυχήσει την κοινή γνώμη με τη δίχως όρια βαρβαρότητά της. «Το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) είναι μια καινούργιου τύπου τρομοκρατική οργάνωση που έμαθε ο κόσμος τα τελευταία δύο χρόνια, μετά από μια θεαματική και εκ πρώτης όψεως ουρανοκατέβατη επέλαση που 16.10.14 – lifo

15

Talk of the Town

Το ISIS είναι δημιούργημα δύο πραγμάτων: της αμερικανικής εισβολής και κατοχής στο Ιράκ και της αμερικανικής τζιχάντ και των συμμάχων της εναντίον του Άσαντ.

16 lifo – 16.10.14

κατέληξε στην κατάληψη της Μοσούλης, μιας πόλης δύο εκατομμυρίων κατοίκων. Δεν είναι σαν την Αλ Κάιντα, που κήρυξε μια παγκόσμια τζιχάντ εναντίον των Αμερικανών και των συμμάχων τους με συμβολικά χτυπήματα, όπως αυτά στους Δίδυμους Πύργους, στη Μαδρίτη, στο Λονδίνο, χωρίς να επιδιώξει να φτιάξει κράτος. To Ισλαμικό Κράτος ελέγχει πλέον μεγάλο μέρος της συριακής και της ιρακινής επικράτειας, έχει καταργήσει τα σύνορα μεταξύ Συρίας και Ιράκ και σε συμβολικό επίπεδο έχει πετύχει τη φαντασίωση της επανίδρυσης του χαλιφάτου που καταργήθηκε από τον Κεμάλ Ατατούρκ και την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δηλαδή, τη δημιουργία μιας ευρύτερης έκτασης και όχι ενός αραβικού κράτους εδώ κι εκεί». «Και πώς εκκολάφθηκε;». «Για να το πάρουμε από την αρχή, είναι δημιούργημα δύο πραγμάτων: της αμερικανικής εισβολής και κατοχής στο Ιράκ και της αμερικανικής τζιχάντ και των συμμάχων της εναντίον του Άσαντ. Ο αρχηγός της οργάνωσης Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι είχε περάσει από το Αμπού Γκράιμπ. Θα θυμάστε εκείνες τις διαβόητες φυλακές που είχε αποκαλύψει στο ρεπορτάζ του ο δημοσιογράφος Σέιμουρ Χερς στον “New Yorker” και στο περιοδικό “Newsweek”με τα τρομερά βασανιστήρια, τα ηλεκτροσόκ στους Ιρακινούς κρατούμενους, τις ταπεινώσεις από Αμερικανίδες στρατιωτίνες και όλα αυτά. Πέρασε από κει, λοιπόν, ο Μπαγκντάντι και κάποια στιγμή οι Αμερικανοί τον απελευθέρωσαν γιατί τον θεώρησαν “μικρό ψάρι” και όχι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Αυτός ήταν ένας θεολόγος πανεπιστημιακός, ο οποίος λέγεται ότι ριζοσπαστικοποιήθηκε μέσα από τις εμπειρίες και όσα είδε στις φυλακές». «Είναι ο Μπαγκντάντι ένα παράδειγμα που επαληθεύει, όσον αφορά τους Αμερικανούς τουλάχιστον, τη ρήση “όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες;”». «Ναι, βέβαια. Γιατί, μην ξεχνάτε, μας κάνει μεν εντύπωση όλη αυτή η φρίκη, οι αποκεφαλισμοί, έχουν, όμως, τον συμβολισμό τους όλα αυτά. Οι πορτοκαλί στολές, για παράδειγμα, παραπέμπουν στο Γκουαντάναμο. “Αυτά μας κάνατε, αυτά σας κάνουμε”. Αλλά πρέπει να έρθουμε και στη θέση των σουνιτών, ιδίως των Αράβων του Ιράκ, και στο τι έχουν τραβήξει τα τελευταία 20-30 χρόνια». Όσο μιλάμε, αυτός ο ασθενικός καλοκαιρινός ήλιος αρχίζει να δύει. Είναι μία από εκείνες τις στιγμές της ημέρας που η αυτοσυγκέντρωση γίνεται λίγο περισσότερο δύσκολη. Ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν φαίνεται να πτοείται. Μιλάει γρήγορα, με μια πολύ συνεκτική ροή στον λόγο του. Αναφέρει ιστορικά στοιχεία, ονόματα μακρινών πόλεων και μικρών εθνοθρησκευτικών ομάδων και κάνει γεωπολιτικές αναλύσεις με μια ευκολία και μια φυσικότητα που σίγουρα πηγάζουν μέσα από όλα αυτά τα χρόνια γνώσης, εμπειρίας αλλά και τις δεκάδες αποστολές στις πιο «καυτές» γωνιές της Γης. Για τις ανάγκες μιας τέτοιας αποστολής και για να μάθει περισσότερα πράγματα για το Ισλαμικό Κράτος ταξίδεψε τον περασμένο Αύγουστο για δέκα μέρες στην περιοχή του ιρακινού Κουρδιστάν. Του ζήτησα να μας περιγράψει αυτά που είδε εκεί. «Πήγα μόνο στην εμπόλεμη ζώνη. Δηλαδή, γύρω από το φράγμα της Βαγδάτης, που ήταν τότε το μέτωπο, στα χωριά όπου προωθούνταν οι άντρες του ISIS για να καταλάβουν τις κουρδικές περιοχές. Εκεί έκαναν όλα αυτά που βλέπουμε στο Διαδίκτυο. Επιδεικτικές τρομοκρατικές ενέργειες, σφαγές. Παίρνανε γυναίκες γιαζίντι και τις προωθούσαν για δουλεμπόριο. Εμάς μας το είπαν οι πρόσφυγες που συναντήσαμε εκεί, αλλά το ομολογούν και οι ίδιοι. Αυτός είναι ο πόλεμος του Ίντερνετ κυρίως, και της ψυχολογίας».

Kαι ακριβώς σε εκείνο το σημείο βρίσκει την ευκαιρία να κάνει ένα ενδιαφέρον σχόλιο για τον ρόλο του Ίντερνετ στην εποχή μας αλλά και στις επαναστάσεις ειδικότερα: «Όλη αυτή η κατάσταση είναι άλλη μια απομυθοποίηση του Ίντερνετ, το οποίο πολύς κόσμος θεωρεί πως είναι ένα πράγμα που απελευθερώνει τον άνθρωπο, πως είναι κάτι 100% καλό. Πως οι επαναστάσεις όλες θα γίνονται μέσω του Ίντερνετ και όχι όταν ο κόσμος βάζει το κεφάλι του στον ντορβά για μια υπόθεση που είναι ζωής και θανάτου. Όλες αυτές οι χαζοχαρούμενες χαριτωμενιές. Υπάρχουν γεγονότα που μας δείχνουν και την ανάποδη όψη. Αυτοί οι τύποι είναι πρωτοπόροι στο Ίντερνετ. Όλες οι παραγωγές που κάνουν απευθύνονται στο κοινό τους με πολύ μελετημένο τρόπο. Eίναι ψυχολογικός πόλεμος. Προβάλλουν αυτές τις φρικαλεότητες για να σκορπίσουν πανικό και να φύγουν σαν λαγοί από μπροστά τους οι αντίπαλες δυνάμεις. Και αυτή η τακτική πετυχαίνει εν μέρει. Από την άλλη πλευρά, ένα κομμάτι, ειδικά των σουνιτών Αράβων, τους αντιμετωπίζει ως απελευθερωτές». Την ώρα που γίνεται η συνέντευξη, οι τζιχαντιστές του ISIS πολιορκούν το Κομπάνι, μία πόλη στην περιοχή της Ροτζάβα, στα σύνορα

Τουρκίας και Συρίας. Το τουρκικό κράτος παραμένει αδρανές μέχρι τη χρονική στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και η επόμενη ερώτηση αφορά το αν ο Ερντογάν προτιμάει να ρισκάρει την προέλαση ενός ανεξέλεγκτου μορφώματος, όπως το ISIS, και όχι την προοπτική σταθεροποίησης μιας κουρδικής οντότητας στην περιοχή. «Να σας πω την αλήθεια, κι εμένα, αν ήμουν στη θέση του Ερντογάν, αν ήμουν πρωθυπουργός, δηλαδή, της Τουρκίας και ανησυχούσα για την ενότητα του τουρκικού κράτους, ανεξάρτητα από το αν έχω κι εγώ ευθύνες για το πώς έφτασε σε αυτό το σημείο η κατάσταση ή επειδή καταπιέζω τους Κούρδους τόσα χρόνια, δεν θα μου φαινόταν τόσο ευχάριστο να έχω δίπλα μου ένα κουρδικό κράτος που θα ενισχύει το δικό μου. Σας μιλάω με την έννοια της μακιαβελικής κρατικής πολιτικής». Και ποια είναι η εκτίμηση που δίνει για το μέλλον του ISIS; «Στο τέλος, δεν δίνω καμία πιθανότητα στο Ισλαμικό Κράτος να πετύχει τον στόχο του. To θέμα είναι με τι κόστος θα έχει γίνει αυτό το πράγμα. Ποιοι θα την έχουν πληρώσει μέχρι τότε και πώς θα εξελιχθεί ο πόλεμος. Γιατί τώρα η Τουρκία βάζει όρο στην Αμερική, προσπαθώντας να την επηρεάσει ώστε ν’ ανοίξει μέτωπο με τον Άσαντ. Αν ανοίξει μέτωπο η Αμερική με τον Άσαντ, τότε θα μιλάμε για μια εφιαλτική κλιμάκωση της κρίσης, που θα έχει και ευρύτερες προεκτάσεις. Ένας πόλεμος εναντίον του Άσαντ είναι εμμέσως και πόλεμος εναντίον του Ιράν, αλλά και των Ρώσων, των οποίων η μόνη βάση στις θερμές θάλασσες του Νότου και όχι στις παγωμένες του Βορρά είναι στην Ταρτούς στη Συρία. Και θα τη χάσουν, αν πέσει ο Άσαντ». Μετά το ISIS, η συζήτηση πηγαίνει αυτόματα στο διεθνές ρεπορτάζ στην Ελλάδα και στο αν, λόγω οικονομικής κρίσης, έχει βρεθεί στις πίσω σελίδες της δημοσιογραφικής αντζέντας για χάρη του πολιτικού, του οικονομικού και του κοινωνικού ρεπορτάζ. «Το πιο βασικό πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος για τα διεθνή θέματα, μάλλον το αντίθετο. Για παράδειγμα, ό,τι γίνεται στην Ευρώπη, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αφορά άμεσα το τι γίνεται στην Ελλάδα. Το κυριότερο πρόβλημα είναι πως έχουν γίνει πιο δύσκολες οι αποστολές, που για εμάς είναι πάρα πολύ σημαντικές. Γιατί η βάση της δημοσιογραφίας είναι το ρεπορτάζ». Σε μια τέτοια αποστολή στο Κάιρο την εποχή της «αραβικής άνοιξης» τραυματίστηκε. Φοβήθηκε, αλλά αυτό δεν τον απέτρεξε από το να ξαναπάει σε αποστολή. « Ήταν από τις λίγες φορές που έκανα βλακεία. Δεν περηφανεύομαι γι’ αυτό. Την προηγουμένη, αν θυμάστε, είχε κατεβάσει ο Μουμπάρακ τις καμήλες στην πλατεία Ταχρίρ, προσπαθώντας να την πάρει, και το βράδυ είχε αρκετούς νεκρούς. Και την άλλη μέρα ήταν πάρα πολύ έντονη η κατάσταση. Είχαν ανακαταλάβει την πλατεία οι Δημοκρατικοί, αλλά ήταν οι μπράβοι του Μπουμπάρακ γύρω-γύρω. Εγώ είχα σοβαρή συνέντευξη με έναν από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στη μέση της πλατείας. Είχα πάει με συνοδεία, με μέτρα περιφρούρησης, και δεν συνέβη τίποτα, αλλά μετά βιαζόμουν για να πάρω μια άλλη συνέντευξη από έναν προεδρικό υποψήφιο στην άλλη γωνιά της πόλης. Πήρα περισσότερα ρίσκα κατά την αναχώρησή μου και το πλήρωσα. Μέχρι να με πάνε στο νοσοκομείο, για 2-3 λεπτά με λίντσαραν. Και δεν ήμουν μόνο εγώ, ήταν άλλοι δεκαοκτώ. Φοβήθηκα, αλλά θα ξαναπάω. Η λογική μου είναι ότι στη ζωή, όπως και στη δημοσιογραφία, πρέπει το ρίσκο που παίρνεις να βρίσκεται σε μια αναλογία με το προσδοκώμενο όφελος. Άμα δεν πάρεις κανένα ρίσκο, δεν ζεις και δεν έχεις κανένα όφελος». Για το τέλος του ζητάω να μου κάνει τη σύνδεση μεταξύ του Φυσικού, στο οποίο σπούδασε, και της δημοσιογραφίας, στην οποία κατέληξε. «Μου άρεσε η επιστήμη, και πάρα πολύ μάλιστα, αλλά στο πεδίο της έρευνας. Στα χρόνια μου έπρεπε να το πάρει κανείς απόφαση ότι θα πάει αρκετά χρόνια στο εξωτερικό να σπουδάσει, χωρίς να ξέρει αν θα μπορεί να πάρει μια καλή θέση μετά εδώ. Έτσι, πήρα μια απόφαση. Ήμουν στην Αριστερά και στο φοιτητικό κίνημα από τα νεανικά μου χρόνια, οπότε η δημοσιογραφία ήταν η δεύτερη επιλογή μου. Έχει και κάποια κοινά με την επιστημονική έρευνα. Κάθε μέρα μαθαίνεις καινούργια πράγματα και αναζητάς την αλήθεια». «Και τη βρίσκεις ή είναι κάπως ουτοπική μια τέτοια αναζήτηση;» αντιλέγω σκεπτόμενος παράλληλα όλα εκείνα τα ειρωνικά σχόλια που ακολουθούν (και πολλές φορές δικαίως) τους δημοσιογράφους όταν μπλέκουν στα λόγια τους βαρύγδουπες λέξεις, όπως η αλήθεια. «Εγώ πάντα θα ακολουθώ αυτόν που έλεγε “να βαριέσαι αυτόν που δεν αναζητά την αλήθεια και να φοβάσαι αυτόν που σου λέει ότι την ανακάλυψε”». Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου είναι δημοσιογράφος της «Καθημερινής».

Αν ανοίξει μέτωπο η Αμερική με τον Άσαντ, τότε θα μιλάμε για μια εφιαλτική κλιμάκωση της κρίσης, που θα έχει και ευρύτερες προεκτάσεις.

16.10.14 – lifo

17

lifo – 15.11.12 18 lifo – 16.10.14

Τα εντυπωσιακά ψηφιακά γυμνά του David Marinos Μιλήσαμε με τον χαρισματικό 16χρονο Ελληνο-ουκρανό καλλιτέχνη λίγο πριν από την έκθεσή του στον πολυχώρο της Atopos στην Αθήνα. Κείμενο: Αλέξανδρος Διακοσάββας

16.10.14 – lifo

19

πολιτισμοσ

Τ

ο να συζητήσεις με ένα δεκαεξάχρονο παιδί, και μάλιστα τηλεφωνικά, για την τέχνη του, ακόμα κι αν αυτή φαίνεται ιδιαίτερα προχωρημένη και αρκούντως ενήλικη, φαντάζει δύσκολο. Είχα σκεφτεί ότι θα ξεκινούσα την κουβέντα όσο πιο απλά γίνεται, για να νιώσει άνετα. Δεν χρειάστηκε, γιατί από το πρώτο λεπτό της συνομιλίας μου με τον David Marinos, τον ταλαντούχο Ελληνο-ουκρανό που έχει ξεχωρίσει μέσα από τη λεγόμενη γενιά του tumblr κι ετοιμάζεται να παρουσιάσει τη δουλειά του στο αθηναϊκό κοινό στις 29 Οκτωβρίου, κατάλαβα ότι μπορώ να τον αντιμετωπίσω ως συνομήλικό μου. Ο David αυτή την περίοδο ζει με την Ουκρανή μητέρα του στο Πλόβντιβ της Βουλγαρίας, αλλά ταξιδεύουν πολύ. Τον ρωτώ πώς ήρθε σε επαφή με τον χώρο της τέχνης. «Όταν ήμουν παιδάκι, η μητέρα μου μού έπαιρνε μπλοκ ζωγραφικής, χρωματιστά μολύβια, στένσιλ. Σχεδίαζα πολύ τότε. Όταν, όμως, μετακομίσαμε στην Αμερική, ανακάλυψα τη φωτογραφία, σε ηλικία 11 χρονών. Είχαμε ένα ειδικό μάθημα στο σχολείο και με προέτρεψε ένας φίλος να το παρακολουθήσω. Ήταν αρκετά ενδιαφέρον, μας μάθαιναν πώς να κρατάμε τη μηχανή, πώς να καδράρουμε, πώς να στήνουμε ένα σκηνικό». Τον διακόπτω υποθέτοντας ότι αναφέρεται σε ψηφιακές κάμερες και με διαψεύδει αφοπλιστικά, αναφερόμενος στην αναλογική φωτογραφία ως «η παλιά»: «Χρησιμοποιούσαμε αρχικά τις “παλιές” κάμερες κι έπειτα συνεχίσαμε με ψηφιακές. Στην αρχή έβγαλα μερικά πορτρέτα του φίλου μου, αλλά ήταν πραγματικά πολύ κακά. Πολύ σύντομα, όμως, καθώς άρχισα να μαθαίνω πώς να τη χειρίζομαι, πήγαμε σε ένα κοντινό πάρκο όπου μαζεύονται οι σκεϊτάδες, και τους τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Πλέον με ενδιαφέρει πολύ ο ψηφιακός κόσμος και όλη η επεξεργασία που μπορείς να κάνεις σε μια φωτογραφία. Στα 12, είχαμε μάθημα Photoshop στο πλαίσιο των γραφιστικών δραστηριοτήτων, αλλά πραγματικά το βαριόμουν πολύ. Μας κατηύθυναν σε πιο εμπορικό περιεχόμενο, στο πώς να πειράζουμε τα γράμματα και τα σχετικά. Στα 13 άρχισα να το εξερευνώ μόνος μου και σταδιακά συνειδητοποίησα πόσο πολλά, παρόμοια προγράμματα υπάρχουν για να “παίξεις”. Όταν συνήθισα να χειρίζομαι αυτού του είδους το software, έγινε σαν γλώσσα επικοινωνίας για μένα. Τώρα τα χρησιμοποιώ όλα μαζί, κάνω mix and match για να πάρω το αποτέλεσμα που επιθυμώ». Από τα λεγόμενά του καταλαβαίνω ότι φοίτησε σε κάποιο ειδικό καλλιτεχνικό σχολείο στην Αμερική και του ζητώ να μου πει περισσότερα για το είδος εκπαίδευσης που έλαβε

20 lifo – 16.10.14

εκεί. « Ήταν μια καλλιτεχνική ακαδημία στο Όρεγκον. Μπορούσα να επιλέξω ανάμεσα σε μαθήματα χορού, μουσικής, κινηματογράφησης, φωτογραφίας, ζωγραφικής και γλυπτικής. Είχε τεράστιες εγκαταστάσεις, τον πρώτο χρόνο κάναμε λίγο απ’ όλα για να καταλήξουμε πού θα εστιάσουμε. Έτσι, εγώ επέλεξα μαθήματα ζωγραφικής, φωτογραφίας και κινηματογράφησης». Υποθέτω ότι οι γονείς του πρέπει να είναι πολύ υποστηρικτικοί για να τον κατευθύνουν προς τα εκεί και μου αντιτείνει με ένα μικρό παράπονο στη φωνή: «Η μητέρα μου, ναι. Ο πατέρας μου δεν ξέρω αν γνωρίζει καν ότι είμαι καλλιτέχνης, δεν τον έχω δει από τότε που ήμουν πέντε ετών. Η μητέρα

μου, όταν ήταν νεότερη, ασχολιόταν και η ίδια με τα καλλιτεχνικά. Πλέον είναι ποιήτρια και γράφει βιβλία». Βιάζομαι να παρακάμψω το λεπτό θέμα του χωρισμού των γονιών του και ρωτώ τον David αν οι φωτογραφίες που χρησιμοποιεί στα ψηφιακά κολάζ είναι δικές του. Μου εξηγεί ότι κάποιες φορές φωτογραφίζει δικά του μοντέλα, ενώ σε άλλα έργα του χρησιμοποιεί φωτογραφίες που βρίσκει στο Διαδίκτυο ή σε περιοδικά και παλιά βιβλία. Με πορτρέτα του εαυτού του δεν έχει ασχοληθεί ακόμα, αλλά είναι ένα κομμάτι πάνω στο οποίο θέλει να δουλέψει στο μέλλον. Τι είναι αυτό, όμως, που τον ελκύει στην απεικόνιση του γυμνού σώματος; «Πάντα πίστευα ότι το ανθρώπινο σώμα, από μόνο του, είναι πολύ μινιμαλιστικό και πολύ θορυβώδες ταυτόχρονα. Η χρήση της σάρκας, της κίνησης και της ελαστικότητάς της δίνουν πάντα ένα τελικό αποτέλεσμα που για μένα παραμένει περίεργο και μυστηριώδες. Οι περισσότεροι συμμαθητές και φίλοι μου γνωρίζουν με τι ασχολούμαι, αλλά δεν νομίζω ότι με παίρνουν και πολύ στα σοβαρά. Με κοροϊδεύουν όταν βλέπουν τα γυμνά μου, τα βρίσκουν απρεπή, χαζά ή αηδιαστικά. Νομίζω ότι είναι πολύ ανώριμο αυτό. Γιατί να φοβάσαι να δεις ένα γυμνό σώμα; Μας έχουν περάσει ότι δεν είναι πρέπον. Τα γυμνά σώματα είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου, άσε που όταν σου λένε ότι κάτι δεν είναι πρέπον, τελικά είναι!». Του ζητώ να μου πει από πού αντλεί έμπνευση. «Οτιδήποτε λειτουργεί ως δίπολο μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για μένα. Ό,τι φαίνεται όμορφο έχει και μια άσχημη πλευρά. Σαν κάποιος να τραγουδάει πολύ ήσυχα και ξαφνικά να αρχίσει να ουρλιάζει. Οι άνθρωποι αλλάζουν όταν περνούν μέσα από τις μεγαλύτερες δυσκολίες τους. Αν στην τέχνη χρησιμοποιείς στιγμές που ενέχουν δύναμη, τότε κάνεις κάτι κι έχεις να πεις κάτι στο κοινό. Δεν είναι μόνο συναισθηματικό το ζήτημα της έμπνευσης. Η ίδια η δουλειά ξετυλίγει νέα συναισθήματα που δεν μπορείς να κατανοήσεις, που σε ενδιαφέρουν και είσαι ανοιχτός σε αυτά. Είναι τόσο όμορφο και σουρεαλιστικό όταν κάποιος φοβάται κάτι συγκεκριμένο, κάτι άγνωστο που δεν μπορεί να ερμηνεύσει, αλλά σταδιακά το προσεγγίζει, θέλει να μάθει περισσότερα και τελικά το κατανοεί». «Κι εσένα ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;». «Η καθημερινότητα. Να πρέπει να σηκωθώ και να πάω σχολείο και μετά να επιστρέψω. Η επανάληψη των πραγμάτων. Η ρουτίνα είναι πολύ ενοχλητική. Δεν με φοβίζει, αλλά μπορεί να με εξοργίσει. Ξέρω ότι μπορώ να εκμεταλλευτώ τον χρόνο μου για πράγματα πιο ουσιώδη, παρά να ακολουθώ μια ρουτίνα. Τρομάζω όταν ελέγχουν άλλοι ή ένα πρόγραμμα δραστηριοτήτων τον χρόνο μου ή κομμάτια

Οι περισσότεροι συμμαθητές και φίλοι μου γνωρίζουν με τι ασχολούμαι, αλλά δεν νομίζω ότι με παίρνουν και πολύ στα σοβαρά. Με κοροϊδεύουν όταν βλέπουν τα γυμνά μου, τα βρίσκουν απρεπή, χαζά ή αηδιαστικά. Νομίζω ότι είναι πολύ ανώριμο αυτό. Γιατί να φοβάσαι να δεις ένα γυμνό σώμα; Μας έχουν περάσει ότι δεν είναι πρέπον. Τα γυμνά σώματα είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου, άσε που όταν σου λένε ότι κάτι δεν είναι πρέπον, τελικά είναι!

ρους μιλάμε μέσω mail ή μηνυμάτων, μερικές φορές κάνουμε skype, ενώ έχω συναντήσει και 2-3 παιδιά στην Αμερική. Νομίζω ότι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία στην τέχνη είναι να μπορείς να μοιράζεσαι τις ιδέες σου και να εξελίσσεσαι, όταν όλοι νομίζουν ότι θα μείνεις στάσιμος. Όσο για τη μόδα, με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Πέρσι λανσάραμε τα Icey Clothes με έναν Αμερικανό φίλο, αλλά είμαστε στη φάση να τα εξελίξουμε σε κάτι πιο ενήλικο, γιατί τα αρχικά σχέδια ήταν λίγο παιδικά. Έχουμε περισσότερα εφόδια πλέον και νέο team, πιο καταρτισμένο. Με τη μόδα άρχισα να ασχολούμαι από τότε που ήμουν στο Όρεγκον. Στο μάθημα γλυπτικής ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο της μόδας, όταν ήμουν 12 χρονών. Έπρεπε να φτιάξουμε ένα φόρεμα από υλικά της επιλογής μας. Στην αρχή πανικοβλήθηκα, μου φάνηκε πολύ περίεργο. Τελικά, το κατασκεύασα από χαρτί και ήμουν τόσο ενθουσιασμένος, σαν ένα παιδί που περπατάει για πρώτη φορά. Από τότε αγοράζω βιβλία μόδας και τη μελετάω. Πριν από δύο χρόνια πήρα δύο ραπτομηχανές. Ράβω κομμάτια υφασμάτων μεταξύ τους, φτιάχνοντας έργα που δεν έχω παρουσιάσει ακόμα σε κανέναν. Όμως έχω μαζέψει αρκετά και ίσως κάποια στιγμή να τα φωτογραφίσω ή να τα εκμεταλλευτώ αλλιώς. Όταν βαριέμαι με την τέχνη και προσπαθώ να εκφραστώ προς κάποια άλλη κατεύθυνση, καταφεύγω στη μόδα για να κάνω κάτι άλλο. Από σχεδιαστές,

☛

της προσοχής και της ενέργειάς μου. Η ελευθερία είναι ό,τι σημαντικότερο υπάρχει». Στη συνέχεια της κουβέντας μας αρχίζει να μου μιλάει για τα αγαπημένα του πράγματα. Μου λέει πως προτιμά το σινεμά μυθοπλασίας, αυτό που του αφήνει ισχυρά νοήματα. Μια ταινία που τον έχει στιγματίσει είναι το Fight Club, γιατί «προκάλεσε θόρυβο, δείχνοντας κάτι καινούργιο». Την πρώτη φορά που την είδε έπαθε σοκ, ένιωσε ότι κάτι άλλαξε μέσα του. Σκέφτομαι ότι ο Φίντσερ γυρνούσε το Fight Club τη χρονιά που γεννήθηκε ο David. Καλλιτεχνικά του αρέσουν ιδιαίτερα ο Μεσαίωνας και η Αναγέννηση, που είναι εποχές γεμάτες συμβολισμούς, που τα έργα βγάζουν δύναμη μέσα από την κίνηση του ανθρώπινου σώματος. «Οι σημερινοί καλλιτέχνες μπορεί να μην το πετυχαίνουν, όμως είναι σημαντικό να προσπαθούν να επιδείξουν κάτι καινούργιο. Παίρνεις κάτι από το παρελθόν και το εμπλουτίζεις με στοιχεία από το προσωπικό σου στυλ. Σήμερα, δυστυχώς, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι καινούργιο και αυθεντικό – σχεδόν ο καθένας είναι καλλιτέχνης ή δημιουργικό μυαλό». «Όλοι έχουμε γίνει φωτογράφοι μέσα από το instagram, ε;» τον τσιγκλάω, και μου απαντάει: «Είναι ενοχλητικό να βλέπεις ανθρώπους που δεν έχουν πάθος για την τέχνη, ή δεν την καταλαβαίνουν, να αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες. Σε τέτοιες περιπτώσεις νιώθω ότι η τέχνη εκλαμβάνεται απλως ως ένας διαφορετικός τρόπος ομιλίας, σαν να μεταπηδάς από μια γλώσσα σε μια άλλη. Όλοι μπορούν να το κάνουν αυτό». Με το παιχνίδι των social media τι κάνει ο David; «Τα χρησιμοποιώ πολύ, αλλά κάποιες φορές είναι τόσο δύσκολο να προλαβαίνεις να ασχολείσαι με όλα. Παλιά, ένας καλλιτέχνης ασχολιόταν μόνο με την τελειοποίηση της τέχνης του και δεν τον ενδιέφερε τίποτε άλλο. Τώρα πρέπει να την “πουλάει” μέσω των social media. Βέβαια, η σωστή χρήση τους και οι δημοσιεύσεις μέσω αυτών της δουλειάς σου σού προσφέρουν πολλά. Εγώ μιλάω με πολλούς καλλιτέχνες μέσω του tumblr και του instagram. Έτσι γεννιούνται δεσμοί με άλλες χώρες που μπορεί να καταλήξουν σε ανταλλαγή ιδεών, μέχρι και συνεργασίες. Είναι τέλειο αυτό!». Φυσικά, οι δραστηριότητες του David δεν περιορίζονται στο tumblr. Είναι ο εμπνευστής της κολεκτίβας Lucent Κids κι έχει λανσάρει ακόμα και δική του σειρά ρούχων. Μου μιλάει γι’ αυτά συγκρατημένα, αλλά με υπερηφάνεια. «Τα Lucent Kids είναι παιδιά νέας εποχής. Είμαστε όλοι έφηβοι και ανήλικοι, έχουμε μαζευτεί συγγραφείς, μπλόγκερ, καλλιτέχνες με νέες, λαμπρές ιδέες, εξού και το όνομα. Τα μέλη της κολεκτίβας είναι διάσπαρτα σε όλο τον κόσμο, Ασία, Βραζιλία, Αφρική, πρόκειται για ένα διεθνές δίκτυο. Με τους περισσότε-

μου αρέσει η δουλειά των Martin Margiela, Raf Simons, Craig Green, Versace, Yohji Yamamoto – αγαπώ ειδικά αυτούς που χρησιμοποιούν πολύ το μαύρο χρώμα. Το μαύρο μεγαλώνει τις σιλουέτες, τις κάνει να δείχνουν σαν γλυπτά». Ανυπομονώντας πλέον να τον γνωρίσω και από κοντά, τον ρωτώ τι θα παρουσιάσει στο Occupy Atopos. «Θα ανοίξουμε έναν καλλιτεχνικό διάλογο γύρω από το ανθρώπινο σώμα. Η σάρκα, ο τρόπος που ελέγχει τα πάντα και υφίσταται έλεγχο θα είναι βασικός άξονας. Στο Atopos Unlocked θα παρουσιαστούν εγκαταστάσεις, εκτυπώσεις, θα γίνει ένας πειραματισμός. Εγώ θα φτιάξω κάτι εκεί, κάτι καινούργιο! Όλα αυτά τα χρόνια έχω ξανάρθει στην Ελλάδα τρεις φορές. Η αδερφή μου ζει εκεί και την επισκεπτόμαστε με τη μητέρα μου. Νιώθω συνδεδεμένος με το παρελθόν της Ελλάδας, όλη η καλλιτεχνική μεθοδολογία, η ιστορία, η μυθολογία, το δωδεκάθεο, έχουν μεγάλη επιρροή στη δουλειά μου. Είναι αυτό που αποκαλώ “η ελληνική φύση”». Του προτείνω να επισκεφθεί οπωσδήποτε το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης και τον ρωτώ πώς θα περάσει το βράδυ. «Δεν είμαι σίγουρος. Θα δουλέψω λίγο πάνω σε κάποιες φωτογραφίες, θα σχεδιάσω κάποια πράγματα, θα μελετήσω για την Atopos». «Είναι Παρασκευή, δεν θα βγεις καμιά βόλτα;». «Δεν το κάνω συχνά. Όταν το κάνω όμως, μου αρέσει να περιφέρομαι σε όλη την πόλη, μέσα στα φώτα!». ¶

ΙNFO Ο David Marinos θα βρίσκεται στην Αθήνα την Τετάρτη 29 Οκτωβρίου από τις 19.00 έως τις 23.00 για να εγκαινιάσει το Atopos Unlocked, το νέο πρόγραμμα της Atopos cvc σε συνεργασία με την παριζιάνικη Gaîté lyrique, με αντικείμενο έρευνας την απεικόνιση του γυμνού μέσα από τις σύγχρονες ψηφιακές πλατφόρμες. Θα ακολουθήσουν μηνιαίες επισκέψεις και άλλων καλλιτεχνών μέχρι τον Μάιο του 2015.

Atopos, Σαλαμίνος 72, Μεταξουργείο, www. atopos.gr Είσοδος ελεύθερη. Περισσότερα έργα του David Marinos στο: http://davidmarinos. tumblr.com/ 16.10.14 – lifo

21

city vibe

Αν σε εξοργίζει η «mainstream» ενημέρωση, αν δεν σε καλύπτουν οι «εμπορικές» εκδόσεις, υπάρχει πάντα (και ευτυχώς) η εναλλακτική, η underground σκοπιά των πραγμάτων. Εξερευνώντας τα εξαρχειώτικα βιβλιοπωλεία, περίπτερα και στέκια όπου παραδοσιακά διανέμονται κατ’ αρχάς έντυπα και εκδόσεις του είδους, εκπλήσσεσαι από την γκάμα και το εύρος της θεματολογίας τους κι ανακαλύπτεις πολλά μικρά, «μαύρα» διαμάντια. Από τον Θοδωρή Αντωνόπουλο

22 lifo – 16.10.14

Undergrou Θ α συναντήσεις, εννοείται, συχνά «εξτρεμιστικές» απόψεις, πιο ενδιαφέρουσες πάντως από τις αντίστοιχες του δελτίου των 8:30! Στον αντίποδα, θα εκπλαγείς από το επίπεδο γραφής, τις γνώσεις και την κριτική ματιά κάποιων ανθρώπων που θα έκαναν άνετα καριέρα σε κάποιο «καθεστωτικό» μέσο, πράγμα που όμως συνειδητά αρνούνται –προς το παρόν, τουλάχιστον– κι εκεί τους βγάζεις το καπέλο. Μπορεί οι κυκλοφορίες των περισσότερων «καθεστωτικών» εφημερίδων και περιοδικών να ακολουθούν σταθερά καθοδική τροχιά, μπορεί ακόμα και μεγάλοι εμπορικοί εκδοτικοί οίκοι να δυσκολεύονται να τα φέρουν βόλτα, μπορεί το Διαδίκτυο να πρωτοστατεί πια μέχρι και στη λεγόμενη εναλλακτική ενημέρωση, ωστόσο η έντυπη αντικουλτούρα στην Ελλάδα εξακολουθεί να ανθίζει – είναι, μάλιστα, από τους «κλάδους» που καταφανώς ευνόησε η κρίση, καθώς υπάρχει αρκετό κοινό που αναζητά εκεί πληροφορίες, γνώσεις, προβληματισμούς κι απόψεις κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα. Δεν θα συμφωνήσεις φυσικά με όλα, αυτό δα έλειπε, σίγουρα όμως θα προμηθευτείς πολλή τροφή για σκέψη, γιατί όχι και δράση, αν είσαι άνθρωπος πρακτικός! Το πολιτικό έντυπο έχει, βέβαια, την τιμητική του, με τον αντιεξουσιαστικό λόγο στις

διάφορες εκδοχές του να βρίσκεται στο επίκεντρο: «Κανέναν δεν συγκινεί πια καμιά μεγάλη υπόσχεση, καμιά σημαία, κανένα λάβαρο, κόμμα, συνδικάτο ή σωματείο... Όποιος θέλει να μπει στο παιχνίδι του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση θα πρέπει να αποβάλει κριτικά και ίσως επώδυνα όλα τα σημάδια του παρελθόντος που κρέμονται σαν αντίκες πάνω απ’ το κεφάλι του» διακηρύττει το περιοδικό «Βαβυλωνία» της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης που τον Σεπτέμβριο κυκλοφόρησε το 14ο τεύχος της με εξώφυλλο τον... Τσίπρα αλά Γουόρχολ και κεντρικό θέμα «Η Αριστερά μπροστά στην εξουσία και η απάντηση των κινημάτων». Ο στίχος του ανώνυμου ρεμπέτη (;) «Όποιος δεν καίει φυλακή αλλά την καλλωπίζει / για πάντα μέσα σε κελί θα ζει και θα σαπίζει» κοσμεί το εξώφυλλο της μηνιαίας εφημερίδας «Διαδρομή Ελευθερίας» που εκδίδει η Συσπείρωση Αναρχικών. Οι περιορισμοί στην ελευθερία του λόγου, η «κόντρα» οργανωμένων οπαδών-ΣΥΡΙΖΑ για το γήπεδο της ΑΕΚ, το ταξίδι της γλώσσας στο ανθρώπινο πνεύμα, ο ευρωπαϊσμός ως ιδεολογία, μια αντιεξουσιαστική κριτική στα Gay Pride και το Μουντιάλ κόντρα στην... αλάνα απασχολούν το τελευταίο της φύλλο (τεύχος 140). «Μακριά από τη φάκα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού... ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία παραμένει ανοικτός» αισιοδοξεί το εξώφυλλο του τρέχοντος (Νο 35) τεύχους της αναρχοσυνδικαλιστικής έκ-

δοσης «Ροσινάντε» που περιλαμβάνει εκτενή ρεπορτάζ για εργατικούς αγώνες (απολυμένες καθαρίστριες, Αττικό Μετρό, ΒΙΟΜΕ, Βήμα FM, ΜΚΟ), άρθρα για τον Μπακούνιν, την αυτο-οργάνωση, τον φασισμό, τον (αντι)κοινοβουλευτισμό και πλούσιο διεθνές ρεπορτάζ. Ο μαχητικός αντιφασισμός είναι το πρόταγμα του περιοδικού «Antifa» που εκδίδει η ομώνυμη συλλογικότητα, με την επωδό «πόλεμος ενάντια στον φόβο». Στο τεύχος 42 (καλοκαίρι ’14) βρίσκεις άρθρα για τους «φίλους του ΣΥΡΙΖΑ στην καλή και την κακή εκδοχή τους», για τις ΜΚΟ που επιδοτήθηκαν αδρά «για να εκπαιδεύσουν νέους εργάτες στον εργασιακό μεσαίωνα», τις κοινωνικές τάξεις στην ελληνική επαρχία κι ένα ιστορικό της ελληνικής εκστρατείας στην Ουκρανία (1919). Στον αντιφασισμό ομνύει επίσης –από κάπως διαφορετική ιδεολογική σκοπιά– η θεματική περιοδική έκδοση «Antifa Negative», που αφιερώνει το τελευταίο της τεύχος (Νο 3) στον «αντιτσιγγανισμό». Είναι «συντροφάκι» με το περιοδικό «0151», το δεύτερο τεύχος του οποίου καταπιάνεται με τα «ημερολόγια ρατσισμού» της ελληνικής πραγματικότητας, τους Ρομά, το «μακεδονικό», το μεταναστευτικό και την πολιτικοποιημένη ρέγκε. Οι «απαραίτητες γενοκτονίες», τα «ψυχοκάτεργα» (ψυχιατρεία), ο... ταξικός Κέινς και οι σύγχρονοι πόλεμοι απασχολούν το Νο 88 τεύχος του «Sarajevo», μιας «περιοδικής επισκόπησης της καπιταλιστικής κρίσης σαν αυτό που εί-

undpress.gr ναι: μηχανή καταστροφής», καθώς αυτοσυστήνεται. Οι εργασιακές συνθήκες και διεκδικήσεις σε κέντρα υγείας και εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, οι συμβουλευτικές υπηρεσίες και η κοινωφελής εργασία ως εκβιασμός απασχολούν τη «Σφήκα», «μια έκδοση της συνέλευσης για την κυκλοφορία των αγώνων». Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει underground αθλητισμός ή μάλλον... αθλητικογραφία; Το περιοδικό «Humba!» εκδίδεται «για το κοινωνικό και πολιτικό νόημα των σπορ, την εμπειρία του γηπέδου και την οπαδική κουλτούρα»: ΚΚΕ και αθλητισμός τον Μεσοπόλεμο, παραλειπόμενα του Μουντιάλ της Βραζιλίας, ο Ερλ Μπαντού, ο Ούγκο Σάντσεζ, ο «θάνατος» της αγγλικής ποδοσφαιρικής κουλτούρας, χάος, ελπίδα και μπάσκετ στις φυλετικές ταραχές του 1992 στο Λος Άντζελες είναι ανάμεσα στα θέματα του τεύχους 17 (Οκτώβριος ’14). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν, επίσης, οι εκδόσεις «έμφυλης» κριτικής και προβληματισμού, όπως η αναρχοφεμινιστική «Μιγάδα», το «QVzine» και η λεσβιακή «Νταλίκα». Στα πιο φρέσκα τους τεύχη, η πρώτη καταπιάνεται με το σώμα ως πεδίο μάχης, την ταξικότητα του γυναικείου ζητήματος, την «πολιτική διαχείριση» των αστέγων, τους δύσκολους έρωτες Ελληνίδων με μετανάστες και την «ανθρωπολογία της ντροπής». Η δεύτερη εστιάζει στις «αρρενωπότητες», στις «έμφυλες βιαιότητες», στην ισλαμοφοβία και στο «κυνήγι» των οροθετικών... μαγισσών, ενώ στην

τρίτη διαβάζεις για το δικαίωμα του σώματος στην αυτοδιάθεση, τις νέες lgbt συλλογικότητες και τις εμπειρίες Αφρικανών γυναικών στην Ελλάδα, ενώ μια σπαρταριστή «συνταγή για σεξοβόμβα» κοσμεί το οπισθόφυλλο. Υπάρχουν ακόμα λογοτεχνικά περιοδικά όπως ο «Φαρφουλάς», που στο τελευταίο του τεύχος, Νο 17, είχε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στην αλητεία, η «Τυφλόμυγα» και το [Φρμκ] με underground προσανατολισμό, αισθητική και θεματολογία. Όλα σχεδόν τα παραπάνω έντυπα διαθέτουν ιστοσελίδες και διαδικτυακά προφίλ, ενώ αρκετά κυκλοφορούν παράλληλες εκδόσεις και διοργανώνουν κατά καιρούς συζητήσεις, εκδηλώσεις και δρώμενα. Την τελευταία δεκαετία, εξάλλου, έχει αναδειχθεί μια νέα «φουρνιά» εκδοτικών οίκων με ενδιαφέρουσα αμφισβητησιακή θεματολογία. Πλάι σε ιστορικές πια εκδόσεις, που συνεχίζουν να είναι παραγωγικές σε πείσμα των καιρών (Ελεύθερος Τύπος, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Ελευθεριακή Κουλτούρα), συναντάς μια πλειάδα άλλες, όπως οι: Τυφλόμυγα, Βιβλιοπέλαγος, Εξάρχεια, Εκδόσεις των Συναδέλφων, Εκδόσεις των Ξένων, Αναρχική Αρχειοθήκη, Ασύμμετρη Απειλή, Ρήγμα, Στάσει Εκπίπτοντες, Δαίμων του Τυπογραφείου, Κενότητα, Άτυπος, Λέσχη των Κατασκόπων του 21ου Αιώνα, Futura, ΚΨΜ, Κουρσάλ, Γνώση... Όπως συμβαίνει και με τα underground έντυπα, αρκετές τέτοιες εκδοτικές προσπάθειες αποδει-

κνύονται βραχύβιες ή ευκαιριακές, σύντομα όμως αντικαθίστανται από άλλες (η Λερναία Ύδρα ήταν τελικά φρικιό). Από τις πρόσφατες κυκλοφορίες ξεχώρισα ενδεικτικά τα βιβλία Αντικουλτούρα-τα κακά παιδιά (Χ.Κ. Κρέιμερ, Γνώση), Η Αρχαία Κοινωνία του Λ.Χ. Μόργκαν και Η Ψυχανάλυση στο Θέατρο του Βίλχελμ Ράιχ (Ελ. Τύπος), Σώμα, Χώρος και Πολιτικές της Καθαριότητας (Ελ. Κουλτούρα), Καρλ Μαρξ - κείμενα από τη δεκαετία του 1840 και Ο Μετασχηματισμός της Δημοκρατίας του Γιοχάνες Αγκνόλι (ΚΨΜ), Γράμμα στα παιδιά του κόσμου που έρχεται (Ραούλ Βάνεγκεμ, Εκδ. των Ξένων), Περί Θεού (Αγκουστίν Γκαρθία Κάλβο, Εκδ. των Συναδέλφων), Χαοτικά Μανιφέστα (Φεράλ Φον, Δαίμων του Τυπογραφείου), Οδηγός αναγνώρισης κίτρινων προσώπων (Γ. Μακρής-Ν. Λαπαθιώτης) του Λεωνίδα Χρηστάκη και Φυτοφαγίας Εγκώμιον του Οβίδιου (Τυφλόμυγα), Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλο - urban warfare (Λέσχη των Κατασκόπων, συλλογικό, επανέκδοση), Στενές επαφές φύλου, σεξουαλικότητας και χώρου (Γιώργος Μαρνελάκης, Futura), Ομοίωμα Δημοκρατίας (Στέφανος Ροζάνης, εκδ. Εξάρχεια), Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα-Ύβρις και εξιλέωση (Μοχάντο, Στάσει Εκπίπτοντες), το πολύ δυνατό πολιτικό κόμικ «Οι Ανεπιθύμητοι» (Τζο Σάκο, Barricada/Antifa)... Ψάχνοντας υπομονετικά, σίγουρα θα ανακαλύψεις κι άλλες αξιομνημόνευτες εκδόσεις, οι οποίες πιθανόν μου διέφυγαν – εξάλλου η «γλύκα» του underground είναι το ζόρι του.¶ 16.10.14 – lifo

23

συνεντευξη

24 lifo – 16.10.14

γαβριηλ σακελλαριδησ ενασ πολιτικοσ που ειναι και κανονικοσ ανθρωποσ

απο την αργυρω μποζωνη φωτογραφιεσ: παρισ ταβιτιαν

16.10.14 – lifo

25

Γαβριήλ Σακελλαρίδης: — Πού μεγάλωσες; Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη. Εκεί πήγα σχολείο – η Νέα Σμύρνη είχε πάντα μια παράδοση προοδευτική. Γίνονταν τα φεστιβάλ του Ρήγα και αυτό είχε αφήσει με κάποιον τρόπο τη σφραγίδα του. Όταν ήμουνα πιτσιρικάς, ένιωθα μια εσωτερική παρόρμηση να ασχοληθώ με την πολιτική, αλλά δεν ήταν κάτι σχηματοποιημένο. Τα πολιτικά θέματα στις εφημερίδες με ενδιέφεραν περισσότερο από τα άλλα.

Ξέρω, και το λέω χωρίς καθόλου έπαρση, ότι αν κατέβω αυτήν τη στιγμή βουλευτής στην Α’ Αθήνας, θα βγω άνετα και είναι και λογικό. Αλλά δεν θέλω να είμαι κι εγώ ένας ακόμα που βλέπει τον δήμο της Αθήνας ως ένα σκαλοπάτι για την πολιτική του ανέλιξη.

26 lifo – 16.10.14

— Και μετά το σχολείο; Μπήκα στην ΑΣΟΕΕ, μια περίοδο έντονα κινηματική, το 1998, στις κινητοποιήσεις για τον νόμο Αρσένη. Με το που μπήκα στο πανεπιστήμιο άρχισα να ψάχνομαι, να συζητάω με παρατάξεις, να ρωτάω, και μέσα από αυτήν τη διαδικασία άρχισα να σχηματοποιώ αυτή την εσωτερική παρόρμηση που σου περιέγραψα πριν. Οπότε, δεν ήθελε και πάρα πολύ. Τότε, εντάχθηκα στη Νεολαία Συνασπισμού, άρχισα να ασχολούμαι με τα φοιτητικά στο πανεπιστήμιο και, ουσιαστικά, το ένα έφερε το άλλο.

— Και ήρθε ως φυσική συνέχεια η ενασχόλησή σου με την πολιτική; Όχι, αυτό ήρθε πολύ αργότερα. Με το που τελείωσα, έφυγα έξω για ένα μεταπτυχιακό, πήγα στη Νέα Υόρκη, επέστρεψα, ξεκίνησα διδακτορικό εδώ, στο Πανεπιστήμιο Αθήνας, και παράλληλα, επειδή τα διδακτορικά εδώ, ως γνωστόν, δεν πληρώνουν, άρχισα να κάνω διάφορες δουλειές, σε διάφορα ερευνητικά προγράμματα, είτε μέσα στο πανεπιστήμιο είτε σε διάφορους οργανισμούς εκτός.

— Είσαι 34 ετών. Ανήκεις σε μια γενιά η οποία δεν έχει ως χαρακτηριστικό της την πολιτικοποίηση. Η δική σου ενασχόληση είχε επίπτωση στην καθημερινότητά σου; Μία από τις επιπτώσεις, την οποία έχω σκεφτεί πολλές φορές και την έχω συζητήσει και με φίλους μου αντίστοιχα πολιτικοποιημένους, είναι ότι υπάρχει συνέχεια ο κίνδυνος να ιδρυματοποιηθείς, να τα βλέπεις όλα υπό ένα τέτοιο πρίσμα, να κλειστείς μέσα σε παρέες και με ανθρώπους που έχουν το ίδιο «χούι» με σένα και να απομονώνεσαι από την κοινωνία.

— Εσύ το έχεις αισθανθεί αυτό; Παρακολουθείς την τέχνη, την κοινωνία; Βέβαια το έχω αισθανθεί. Νομίζω, όμως, πως δεν το έχω χάσει. Υπάρχουν, βέβαια, περίοδοι που χάνομαι μέσα στο πολιτικό και τότε λέω: «Κάτσε μισό λεπτό, η ζωή συνεχίζεται». Αυτό μου βγήκε πολύ και στην προεκλογική περίοδο, που ήταν όλα πολύ έντονα. Με το που τελείωσε, είχα την ανάγκη να κάνω πράγματα που μου είχαν λείψει πάρα πολύ, όπως, για παράδειγμα, να διαβάζω βιβλία. Αυτό δεν θα το ξεχάσω. Κυριακή τελείωσε ο δεύτερος γύρος, Δευτέρα κοιμόμουνα σχεδόν όλη μέρα, Τρίτη βγήκα στα βιβλιοπωλεία.

— Τι θυμάσαι περισσότερο από τη μέρα που σου έκαναν πρόταση να είσαι υποψήφιος δήμαρχος στην Αθήνα; Τη θυμάμαι πολύ καλά εκείνη την ημέρα. Μου είχαν γίνει κάποιες κρούσεις, αλλά δεν τις είχα πάρει πολύ στα σοβαρά. Και ένιωθα πως είναι κι ένα πολιτικό ρίσκο και για τον ΣΥΡΙΖΑ να κατεβάσει εμένα σε μια τόσο κεντρική μάχη. Οπότε δεν ήξερα κι εγώ μέσα μου, δεν είχα καταλήξει αν ήμουνα η καταλληλότερη επιλογή, ακόμα και όταν μου το έλεγαν. Ήταν μια μέρα που νομίζω πως δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, από πάρα πολλές απόψεις. Πρώτα απ’ όλα, από τον πλούτο των συναισθημάτων, κυρίως των αντιφατικών. Είχα εξαιρετικά μεγάλο άγχος, σαν να συνέβαινε σε κάποιον άλλο αυτό. Όταν τελείωσε η συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ, είπα «ναι» κι έφυγα, καταλάβαινα ότι γινόταν ένα τεράστιο κλικ στη ζωή μου. Ότι μετά από αυτό το «ναι» τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Εκείνες οι πρώτες μέρες μού έκατσαν σαν βουνό στο στήθος. Ήταν ένας πανικός. Μετά, για κάποιες μέρες, είχα

πρόβλημα να το διαχειριστώ με τον εαυτό μου. Το συνηθίζεις δύσκολα, πολύ δύσκολα, και πρέπει να είσαι αποφασισμένος ότι δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα.

— Οι συζητήσεις την προεκλογική περίοδο, αν τις κοιτάξεις σήμερα, ήταν γόνιμες; Όχι, δεν νομίζω. Οι συζητήσεις ήταν μονοθεματικές και ουσιαστικά δεν ασχολιόταν κανείς με τα θέματα της πόλης στην τηλεόραση, για παράδειγμα. Καταλαβαίνω ότι τα ζητήματα της εγκληματικότητας και των μεταναστών είναι σοβαρά και ότι αφορούν προφανώς το κέντρο της πόλης, αλλά δεν λύνονται με ερωτήσεις τύπου «έλα εδώ τώρα, κύριε συριζαίε, έλα να σε φέρω σε δύσκολη θέση, πες μου πώς θα λύσεις το μεταναστευτικό». Άντε, λοιπόν, να τους πείσεις και να τους εξηγήσεις στο πλαίσιο του τηλεοπτικού χρόνου ότι «εγώ κατεβαίνω για δήμαρχος της Αθήνας, σε αυτό το πλαίσιο θα συζητήσω για το μεταναστευτικό, και όχι ως γραμματέας του ΟΗΕ». Δεν με ρώτησε κανείς «κύριε Σακελλαρίδη, πώς θα είναι η Αθήνα μια πόλη καθαρή, τι θα κάνουμε με τα σκουπίδια;». Έτσι νομίζω ότι με πήρε λίγο η μπάλα κι εμένα. Είχα απαντήσει δεκάδες φορές ακριβώς στις ίδιες ερωτήσεις, ένιωθα ότι απαντούσα σαν μηχανάκι. Πραγματικά, άκουγα την ερώτηση κι έβαζα μπροστά την κασέτα – είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο.

— Την περίοδο της προεκλογικής εκστρατείας είδες κάποια πράγματα τα οποία δεν είχαν σχέση με αυτά που πίστευες πριν, στην πόλη και την πολιτική; Βέβαια. Πολλά. Το λέω ειλικρινά πως για μένα ήταν ολόκληρο σχολείο, αποκαλυπτική εμπειρία. Ευτυχώς, λόγω του χαρακτήρα μου, δεν νιώθω ποτέ αυτάρκης σε σχέση με τη γνώση. Είχα την ανάγκη συνεχώς να μαθαίνω καινούργια πράγματα. Και με ενδιέφερε πολύ, το πίστευα ότι θα βγω δήμαρχος και με έπιανε άγχος για την επόμενη μέρα, αν θα μπορέσω να διαχειριστώ τα ζητήματα της πόλης. Τότε συνειδητοποίησα τι σημασία έχει ο δήμος για τη ζωή των πολιτών. Μέχρι τότε ναι μεν έκανα μακροοικονομικές μελέτες για ζητήματα που είναι σοβαρά και μας ενδιαφέρουν, όπως το δημόσιο χρέος, αλλά είναι κάπως πιο αφηρημένα. Το λέω ακόμα και στους φίλους μου, σε συζητήσεις καθημερινές: «Από την Τοπική Αυτοδιοίκηση βλέπεις τι θα πει πολιτική και πώς η πολιτική επηρεάζει την καθημερινότητα των πολιτών». Αυτό μου το έμαθε η επαφή με τον κόσμο την προεκλογική περίοδο. Συνειδητοποιείς ότι η σχέση που αναπτύσσει ο καθημερινός πολίτης με την πολιτική είναι μέσω της πόλης, μέσω του χώρου όπου ζει. Κι αυτό για πολύ κόσμο που ασχολείται με την κεντρική πολιτική σκηνή δεν είναι αυτονόητο. Δεν ντρέπομαι να πω πως και για μένα ήταν μια αποκάλυψη αυτό. Ήταν, επίσης, αποκάλυψη το ότι ήρθα σε επαφή και με το μέγεθος, τον όγκο και την παθογένεια και της δημόσιας διοίκησης.

— Σήμερα, βλέποντας τη χαοτική κατάσταση που επικρατεί, χαίρεσαι που δεν έχεις βγει δήμαρχος ή λυπάσαι; Αυτή είναι μια σκέψη που με τριβελίζει. Δεν χαίρομαι που δεν βγήκα δήμαρχος, όχι από την άποψη ότι δεν έχω τι να κάνω στη ζωή μου τώρα. Πιστεύω ότι πραγματικά θα μπορούσαμε –και αυτή είναι μια σκέψη που με απελευθερώνει– να αλλάξουμε σελίδα στην πόλη μέσα στην πενταετία που έρχεται για το καλό όλων. Πιστεύω ότι γνωρίζουμε τα προβλήματα της πόλης σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τη σημερινή δημοτική αρχή, όχι επειδή είμαστε πιο σοφοί ή πιο έξυπνοι –για μένα προσωπικά το λέω– αλλά επειδή τη ζούμε, την περπατάμε. Την ξέρω την πόλη, συζητάω με τους ανθρώπους της. Έχω φύγει από τη Νέα Σμύρνη, μένω στο κέντρο, στα Εξάρχεια,

εδώ και αρκετά χρόνια. Δεν έχω αυτοκίνητο ούτε μηχανάκι, περπατάω, είμαι υπέρ των ΜΜΜ και αυτό δεν το λέω για να δημιουργώ εντυπώσεις. Αυτό σε βοηθάει πάρα πολύ να έχεις μια εικόνα της πόλης.

— Αν είχες βγει δήμαρχος, θα έμπαινες στα ΜΜΜ; Θα ήθελα να το κάνω, αλλά θα φαινόταν λαϊκίστικο. Και την προεκλογική περίοδο ένιωθα άβολα, έλεγα «τώρα θα νομίζει ο κόσμος ότι μπαίνω εδώ μέσα για να με βγάλει κάποιος φωτογραφία και να την ανεβάσει στο τουίτερ». Τώρα μπαίνω άνετα. Τι να κάνω; Να παίρνω ταξί; Μπαίνω, βλέπω κόσμο, μου μιλάνε, κανονικά πράγματα.

— Γιατί δεν δέχτηκες την πρόταση του Καμίνη να αναλάβεις και εσύ εντεταλμένος σύμβουλος σε ένα κομμάτι του δήμου; Είπε ο Καμίνης «πολύ θα ήθελα να δώσω στον κ. Σακελλαρίδη μια αντιδημαρχία, αν μου επέτρεπε ο νόμος». Η αλήθεια είναι ότι δεν του το επιτρέπει ο νόμος και δεν μου έγινε ποτέ κάποια επίσημη πρόταση. Το είπε δυνητικά και δεν είχε νόημα ουσιαστικό. Στον Σπηλιωτόπουλο έδωσε τον ΟΠΑΝΔΑ, που είναι ο μεγαλύτερος οργανισμός του δήμου, ο οργανισμός πολιτισμού, αθλητισμού και νεολαίας, με τους περισσότερους υπαλλήλους και τα περισσότερα κονδύλια. Εμένα ο Καμίνης μου πρότεινε να αναλάβω το Συμβούλιο Ένταξης Μεταναστών, έναν θεσμό που δημιουργείται. Θα σου πω γιατί το απέρριψα. Πρώτα απ’ όλα, δεν το απέρριψα με τη μία, το σκέφτηκα σοβαρά. Όταν σου προτείνουν να αναλάβεις κάποιας μορφής αυτοδιοίκηση στον δήμο –έτσι όπως είναι το δημοτικό σύστημα–, εσύ στην ουσία είσαι αναγκασμένος να κάνεις διαχείριση χωρίς να έχεις τον έλεγχο και των πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται. Η μεταναστευτική πολιτική είναι μια οριζόντια πολιτική. Για τον δήμο έχει σημασία η κοινωνική πολιτική την οποία θα ασκήσει σε σχέση και με τους ανθρώπους και με τον χώρο. Δεν μπορεί να σου πει «πάρε εσύ, ασχολήσου με την ένταξη των μεταναστών» και παράλληλα να ακολουθείται μια διαφορετική πολιτική από αυτήν που θα ήθελες στο επίπεδο της κοινωνικής πολιτικής ως προς τους Έλληνες και τους ξένους. Μόνο αντιφάσεις και συγκρούσεις θα μπορούσαν να δημιουργηθούν. Θα ήταν μια κατάσταση μη διαχειρίσιμη. Ήθελα να υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για να κάνουμε τη δουλειά αυτή με αληθινό ενδιαφέρον. Επίσης, έχω και μια άλλη αντίληψη. Δεν μπορείς να κάνεις ένα άνοιγμα στην παράταξη του κ. Σπηλιωτόπουλου και σ’ εμάς, σαν να λέμε ότι δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορά ανάμεσά μας κι όλοι μαζί ας πάμε για το καλό της πόλης. Δεν είμαστε στην αντίληψη της «σούπας», δεν είμαστε όλοι το ίδιο πράγμα, όχι από την άποψη της ηθικής και της εξυπνάδας, αλλά από την άποψη της πολιτικής κατεύθυνσης. Με την παράταξη του κ. Σπηλιωτόπουλου μας χωρίζουν χαοτικές πολιτικές διαφορές. Αυτή η αμφίπλευρη διεύρυνση φτιάχνει το κεντρικό προφίλ του Καμίνη.

— Θα ξανακατέβεις στον δήμο ή θα είσαι υποψήφιος βουλευτής στις εθνικές εκλογές; Είναι μακριά η επόμενη πενταετία, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, οι σειρήνες των εθνικών εκλογών χτυπάνε συναγερμό. Εγώ δεν θέλω να βάλω υποψηφιότητα. Ξέρω, και το λέω χωρίς καθόλου έπαρση, ότι αν κατέβω αυτήν τη στιγμή βουλευτής στην Α’ Αθήνας, θα βγω άνετα και είναι και λογικό. Αλλά δεν θέλω να είμαι κι εγώ ένας ακόμα που βλέπει τον δήμο της Αθήνας ως ένα σκαλοπάτι για την πολιτική του ανέλιξη. Δεν θέλω να είμαι κι εγώ ένας σαν τους προηγούμενους. Και αυτό όχι για την πάρτη μου, για να χτίσω ένα προσωπικό πολιτικό προφίλ. Το κάνω κυρίως ως μία υπεράσπιση σε μία

περίοδο που πάρα πολλοί συνδέουν το ιδιωτικό τους συμφέρον με την πολιτική.

— Η δουλειά στον δήμο πώς σου φαίνεται; Την απολαμβάνω. Δεν το πιστεύουν ακόμα ούτε οι φίλοι μου ούτε οι σύντροφοί μου και με ρωτάνε αν την παλεύω. Γουστάρω να ασχολούμαι με τα προβλήματα της πόλης και ούτε κι εγώ φανταζόμουν ότι αυτό θα μπορούσε να με κερδίσει μέσα στην καθημερινότητα.

O τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας την προσωπική του ζωή, ο τρόπος με τον οποίο θέλει να ζήσει, είναι επιλογή του και πρέπει μέσα σε αυτή να είναι ελεύθερος και ασφαλής.

— Σε ψήφισε πάρα πολύς κόσμος. Από το 20% της πρώτης Κυριακής πήγες στο 49%. Θα απαντήσεις σε αυτούς που λένε ότι σας ψήφισε η Χρυσή Αυγή; Εξακολουθώ να είμαι πολύ περήφανος, γιατί στον δεύτερο γύρο, ενώ θα μπορούσαμε να παίξουμε με το ακροατήριο της Χρυσής Αυγής, είχαμε μια στάση καθοριστική για την εκλογή μου – ειδικά όταν έχεις χάσει τον δήμο για πέντε χιλιάδες ψήφους. Δεν τους απευθύναμε την παραμικρή πρόσκληση να μας ψηφίσουν. Κανένας σήμερα δεν έχει δικαιολογία να υποστηρίζει ότι δεν ξέρει τι εστί Χρυσή Αυγή. Μπορώ να καταλάβω ότι κάποιος κόσμος, μέσα στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος, τη διαφθορά, τη διαπλοκή και μέσα από την προσωπική του κατάσταση, η οποία ίσως είναι σκληρή, μπορεί να πει «ρε, θα σας τιμωρήσω γι’ αυτό που μου κάνετε εμένα, θα σας τιμωρήσω με τον χειρότερο τρόπο και θα ψηφίσω αυτούς που δεν αντέχετε», αλλά νομίζω ότι πραγματικά δεν θα μπορούσα να απευθυνθώ σε αυτό το ακροατήριο.

— Ο υπόλοιπος κόσμος; Ο κόσμος που δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ; Εμένα αυτός ο κόσμος με συγκίνησε. Αντιλήφθηκα ότι με στήριξαν και πίστεψαν σ’ εμένα άνθρωποι πολύ πιο πέρα από την Αριστερά, ενώ όλες οι κομματικές γραμμές έλεγαν «μην τον ψηφίσετε, ψηφίστε τον Καμίνη», επίσημα. Και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Και από το ΚΚΕ η γραμμή ήταν για λευκό. Κατάλαβα, και αυτό ήταν άλλο ένα μεγάλο σχολείο, ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση και τα ζητήματά της έχουν μεγάλη αυτονομία σε σχέση με την κεντρική πολιτική σκηνή, ακόμα και σε πολύ μεγάλους δήμους, με μεγάλα κεντροπολιτικά ζητήματα, όπως είναι ο δήμος της Αθήνας. Και όλο αυτό σε μια συγκυρία κατά την οποία γίνονταν και ευρωεκλογές. Και ψήφιζαν Σαμαρά στις ευρωεκλογές και εμένα στον δήμο. Ένιωθα πολύ ωραία όταν ανάμεσα στις δύο Κυριακές μου έλεγαν «είμαι δεξιός, αλλά θέλω να βγεις δήμαρχος». Και πιστεύω ότι δεν παίξαμε μόνο το μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αλλά ότι ο λόγος μας αφορούσε την πόλη και ήταν βαθιά αυτοδιοικητικός – αυτό είχε μεγάλη σημασία. Όταν πας για τον δήμο της Αθήνας, πρέπει να καταλάβεις ότι έχεις άλλες προτεραιότητες.

— Τα συμβούλια των δημοτικών κοινοτήτων είναι ενεργά; Είναι ένα από τα πράγματα τα οποία μας απασχολούν πολύ. Δυστυχώς, είναι υποβαθμισμένα

— Με τα σκουπίδια τι θα κάνουμε; Τα σκουπίδια είναι ζήτημα κεντρικής διαχείρισης. Ακολουθούμε ένα σύστημα κεντρικά σχεδιασμένο, το οποίο είναι κομμένο και ραμμένο και υπαγορευμένο από ιδιωτικά συμφέροντα τα οποία έχουν μπει και είναι όντως μία από τις πιο κερδοφόρες δουλειές αυτήν τη στιγμή. Δεν υπάρχει ανακύκλωση, όλα καταλήγουν στη χωματερή. Για μένα το πιο σημαντικό που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε αυτό το ζήτημα εντοπίζεται πρώτα απ’ όλα στη διαλογή των σκουπιδιών στην πηγή, δηλαδή στη δυνατότητα να έχεις διαφορετικούς κάδους, κι αυτό προφανώς χρειάζεται μια ανάπτυξη κουλτούρας και παιδείας στους πολίτες. Μόνο έτσι οι δήμοι θα γλιτώσουν τεράστια ποσά.

— Συμφωνείτε με την κ. Δούρου; Αυτό που κάνει η Δούρου νομίζω πως είναι μία εξαιρετική πρωτοβουλία. Νομίζω πως έχει τη λύση, γιατί βασίζεται σε πολύ συγκεκριμένες αναλύσεις και επεξεργασίες. Αυτό που λέει για αποκέντρωση της διαχείρισης ανά δήμο ή ανά συστάδες δήμων και διαλογή στην πηγή ανακύκλωσης, έτσι ώστε να μειωθεί ο όγκος των απορριμμάτων που θα πηγαίνουν στις δημοτικές μονάδες, έχει να κάνει και με την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής, βοηθώντας πολύ περισσότερο και το περιβάλλον, ώστε να ξεφύγουμε από λύσεις τύπου Φυλής. Επίσης, ενισχύει οικονομικά τους δήμους.

— Ποια είναι η ομάδα πολιτών που σε συγκινεί πιο πολύ; Τρελαίνομαι όταν βλέπω συλλογικότητες πολιτών που έχουνε τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά, και ηλικιακά και πολιτικά, από μένα. Βλέπω πόσο σημαντικό είναι γι’ αυτούς να διεκδικούν πράγματα σε ένα πλαίσιο διαφορετικό από το δικό μου, δηλαδή όχι μέσα από την πολιτική αλλά μέσα από τη γειτονιά. Υπάρχουν μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι που τους βλέπεις να ασχολούνται με την πόλη, να διεκδικούν πράγματα, να σε τραβάνε από το μανίκι ως υποψήφιο δήμαρχο, ως αντιπολίτευση στον δήμο, να μην παραιτούνται. Αυτή η ενασχόληση, η μη παραίτηση, είναι μεγάλο παράδειγμα. Επίσης, με συγκινεί το να βλέπω τους αστέγους και το πώς οργανώνονται. Για παράδειγμα, μέσα από τη «Σχεδία». Είναι εντυπωσιακό πώς αυτοί οι άνθρωποι διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους μέσα από τη συλλογικότητα και μέσα από τη συμμετοχή. Αυτά είναι τεράστια παραδείγματα για όλους εμάς που δεν έχουμε βρεθεί σε αυτή την κατάσταση.

— Δεν θα μπορούσα να μη σε ρωτήσω για την ιστορία του Τριανταφυλλόπουλου. Όλη αυτή η ιστορία τι σου

έμαθε; Ειλικρινά, μου έμαθε –κι αυτό οφείλω να σου το πω– ότι η κοινωνία μας έχει αντισώματα, και στην πολιτική και στη δημοσιογραφία και στην κοινωνία και στους πολίτες. Είχα μεγάλη υποστήριξη και ασπίδα προστασίας απέναντι σε ό,τι πιο βρόμικο υπάρχει, όχι μόνο στη δημοσιογραφία αλλά γενικά στην κοινωνία. Και δεν περίμενα ότι αυτή η υποστήριξη θα ήταν τόσο μεγάλη, καταλυτική και πάνδημη, όσο και η καταδίκη στην απομόνωση της άλλης πλευράς.

— Αυτός ο εκβιασμός συνέβη μέσα στην προεκλογική περίοδο; Ναι, μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου γύρου. Έπρεπε να δώσω αυτή την προεκλογική μάχη υπό το βάρος αυτής της πίεσης.

— Όταν η ιστορία είχε σχεδόν κλείσει, βγήκες κι έκανες δήλωση, ενώ όλοι περίμεναν ότι πέρασε και ξεχάστηκε. Δεν ήθελα να κλείσει η ιστορία χωρίς να κάνω δήλωση, δεν υπήρχε περίπτωση. Για μένα ήταν ένα ζήτημα. Νιώθω ότι δεν θα μπορούσα να βγω από το σπίτι μου αν δεν είχα κάνει τη δήλωση, αν προσπαθούσα να το κουκουλώσω, να το κλείσω με άλλους τρόπους, μέσα από προσωπική διαπραγμάτευση. Είμαι πολύ περήφανος που ο δικός μου πολιτικός χώρος με στήριξε απόλυτα, σε όλα τα επίπεδα. Μου ήταν απαραίτητο να βγω να μιλήσω, να τον καταγγείλω, να το πω ότι εμένα εννοούσε, παρόλο που δεν έλεγε όνομα. Γι’ αυτό πήρα και την ευθύνη ότι «για μένα μιλάει». Δεν ήθελα να βγω από το σπίτι μου και να μου πει κάποιος «άσε, ρε φίλε, αλλού αυτά».

— Ως δημόσιο πρόσωπο, και μετά από αυτή την ιστορία, τι θα μπορούσες να δηλώσεις για τον διπλανό σου, τον συμπολίτη σου; Με αφορμή τη δική μου ιστορία θέλω να πω ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας την προσωπική του ζωή, ο τρόπος με τον οποίο θέλει να ζήσει, είναι επιλογή του και πρέπει μέσα σε αυτή να είναι ελεύθερος και ασφαλής. Εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ από τη δική μου πλευρά, εκφράζοντας πλέον και τον πολιτικό μου χώρο. Αλλά θα πρέπει να δώσουμε μάχες και στο επίπεδο της συνείδησης των πολιτών και στο επίπεδο των αξιών που καλλιεργούνται στην κοινωνία για να υπερασπιστούμε την κοινωνία από αυτού του είδους τους κανιβαλισμούς. Δεν μπορεί να παίζει κανένας με κανέναν σε ζητήματα που αφορούν την ιδιωτική του ζωή. Οποιοδήποτε υπονοούμενο για τη ζωή και την επιλογή είτε των διπλανών μου είτε των αντιπάλων μου με βρίσκει αντίθετο, και προσωπικά και πολιτικά και αισθητικά.

— Υπάρχει μια συμβουλή που σου έδωσαν και δεν την ξέχασες ποτέ; Είναι πολύ κλισέ αυτό που θα σου πω. Είναι η συμβουλή που μου έδιναν όταν ήμουν υποχρεωμένος να πάρω δύσκολες αποφάσεις μέσα σε εκείνη τη δύσκολη περίοδο: «Να πράξεις αυτό που πραγματικά σε κάνει να νιώθεις ότι κάνεις το σωστό». Τέτοιου τύπου αποφάσεις είναι που μετά, όταν έχει περάσει όλος ο κατακλυσμός, σε κάνουν να νιώθεις ότι έχεις δώσει μια ωραία μάχη. Δώσαμε μια μάχη που δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. ¶

☛

— Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το πιο μεγάλο πρόβλημα της πόλης; Γενικά είναι δύο και θα σου τα εξειδικεύσω λίγο. Το πρώτο είναι το ζήτημα της ανθρωπιστικής κρίσης. Αφορά τους ανθρώπους τους εξαθλιωμένους, που είναι στους δρόμους, αλλά και αυτούς που δεν βλέπουμε, που έχουν ακόμα σπίτια, αλλά ζουν το δράμα τους μέσα σε αυτά τα σπίτια. Το ζήτημα είναι πώς μπορεί ο δήμος να αποτελέσει ασπίδα κοινωνικής προστασίας γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Το δεύτερο είναι η ποιότητα ζωής. Στην ποιότητα ζωής μπορείς να βάλεις πραγματικά πολλά πράγματα, αλλά θα σου αναφέρω τα εξής: τους ελεύθερους χώρους, τις πλατείες, τη σχέση του πολίτη με τους δημόσιους χώρους, που είναι τεράστιο θέμα, την καθαριότητα και τη δυνατότητα να κυκλοφορήσεις και να απολαύσεις την πόλη, και όχι μόνο από την άποψη της ασφάλειας.

και απαξιωμένα και ούτε τα ίδια δεν συνειδητοποιούν τον ρόλο τους. Θα μπορούσαν να είναι πιο κοντά στον πολίτη, ώστε να δημιουργηθεί μια οικειότητα τόσο στο θέμα της σχέσης του με την πολιτική όσο και στην αντιμετώπιση των πρακτικών προβλημάτων της καθημερινότητας. Εκεί πρέπει να μπουν τα ζητήματα της γειτονιάς, που αφορούν την ποιότητα ζωής.

ΙNFO Aνοιχτή Πόλη, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου 8-10, Αθήνα 210 5202373-5 anoixtipoli.gr 16.10.14 – lifo

27

απο τη μαρια παππα. φωτογραφια: παρισ ταβιτιαν

οιAθηναίοι

μουσική. Κάποια στιγμή ξεκίνησα τους πειραματισμούς. Με ενδιέφερε πάρα πολύ η επανάληψη στη μουσική και τι μπορεί να παράγει αυτό το πράγμα. Σε έναν βαθμό βρήκα έναν δικό μου τρόπο γραφής.

q Όταν ήμουν 25 χρονών σκεφτόμουν να φύγω για Βερολίνο, αλλά δεν μου ταίριαζε ως πόλη. Σπούδασα Μουσική Τεχνολογία στην Αγγλία, αλλά ούτε το Λονδίνο μου άρεσε. Με κάποια ταξίδια που έκανα στη Γερμανία εντάχθηκα σε μια ομάδα καλλιτεχνών που δοκίμαζαν διαφορετικά πράγματα. Συνεργάστηκα με ένα label, το Basic Channel, που δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο προς τα έξω. Άφηναν περισσότερο τη μουσική να μιλήσει, κάτι που μου ταίριαζε ως ιδιοσυγκρασία, κι έτσι ξεκίνησα τη δισκογραφία μου εκεί.

q Γεννήθηκα στην Αθήνα και ζω εδώ. Δεν το βρίσκεις εύκολα αυτό που έχεις στην Αθήνα. Αυτό που λείπει είναι ομάδες ανθρώπων που να κάνουν πράγματα. Όχι μικρές και πολλές ομάδες, αλλά μεγαλύτερες και λιγότερες. Υπάρχουν πολύ ταλαντούχοι άνθρωποι που κάνουν κινηματογράφο στην Ελλάδα, αλλά πιστεύω ότι αυτό που λέμε σκορ, δηλαδή μουσική που γράφεται για την εικόνα, δεν γίνεται στο επίπεδο που θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ. Αυτό που με ενδιαφέρει και θέλω να κάνω είναι να ενοποιήσω αντιφατικά και διαφορετικά πράγματα στο μέτρο που μπορώ και ξέρω. Θα μπορούσαν να συνδυαστούν στοιχεία, όπως η κινηματογραφική μουσική και η ηλεκτρονική, και θα μπορούσες να ακούσεις ένα set που να έχει αρχή, μέση και τέλος, αφήνοντάς σου μια εμπειρία. Θα ήθελα να καταπιαστώ με κάτι τέτοιο, να συνδυάσω δύο διαφορετικές κουλτούρες. Συνεργάζομαι με τον Γιώργο Κωνσταντινίδη τελευταία για να πετύχω κάτι τέτοιο.

q Μετά την κλασική μουσική, θεωρώ πως η κινηματογραφική έχει μια ελεύθερη δομή επειδή έχει έναν συγκεκριμένο χώρο. Εκφράζει ένα συγκεκριμένο έργο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ακούσεις κινηματογραφική μουσική έξω από το φιλμ, αλλά νομίζω ότι είναι κάτι πολύ ελεύθερο κι ενδιαφέρον. Μου αρέσουν πάρα πολύ ο Howard Shore, o Hans Zimmer, o Wim Mertens και άλλοι πολλοί. Υπήρχαν κάποιοι που ασχολήθηκαν αρχικά με τον μινιμαλισμό, όπως ο Philip Glass, και μετά πέρασαν στον κινηματογράφο. Η κινηματογραφική μουσική είναι από τη μία κάτι πιο μαζικό, επειδή λόγω της ταινίας έρχεται σε επαφή με πάρα πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων, αλλά αν την απομονώσεις, ανακαλύπτεις ότι είναι μια πάρα πολύ ελεύθερη φόρμα. Έχει ανατροπές που ξεφεύγουν από τη δομή της ποπ μουσικής.

q Σήμερα έχει μετατοπιστεί

πάρα πολύ το κέντρο βάρους, ειδικότερα σε νέους ανθρώπους που μπαίνουν στον χώρο και ξεκινάνε με πολύ λανθασμένους στόχους. Εγώ δεν ξεκίνησα με άλλο σκοπό, παρά μόνο να μπορώ να εκφράζομαι και να νιώθω ότι αυτό που κάνω εντάσσεται σε μια ευρύτερη σκηνή, να μπορώ να συνεισφέρω – και μέχρι εκεί. Σήμερα, επειδή έχει μπει πάρα πολύ το χρήμα στη μουσική βιομηχανία, τα νέα παιδιά έχουν λάθος επιρροές. Το οικονομικό επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό, που χάνεται η δημιουργικότητα και το πρότυπο.

q Η μουσική σε σχέση με τις άλλες τέχνες σού δίνει μια αυτονομία κι έναν τρόπο να μιλήσεις απευθείας στον ψυχισμό του άλλου, αν θέλεις να εκφράσεις κάποια συναισθήματα. Είναι άμεση. Δεν χρειάζεται ανάλυση, μιλάει απευθείας σε κάτι πολύ εσωτερικό. Ένα κομμάτι μουσικής μπορεί να σε συγκινήσει λόγω της αμεσότητας της έκφρασης. Είναι πολύ πιο δύσκολο π.χ. ένας πίνακας να χτυπήσει νευραλγικά σημεία. Ο άνθρωπος που ασχολείται με τη μουσική, αν δεν έχει αυτή την ευαίσθητη χορδή, δεν μπορεί να πάει αυτό το πράγμα πολύ μακριά.

q Δεν πιστεύω τόσο πολύ στη μοίρα και την τύχη. Είναι κάτι που δεν το ελέγχεις καθόλου, οπότε δεν μπορείς να φτιάξεις καμιά θεωρία πίσω από αυτό. Δεν θεωρώ ότι έχω ωφεληθεί. Ίσως στα πρώτα μου βήματα βρέθηκα σε ένα καλό σημείο την κατάλληλη στιγμή, αλλά νομίζω πώς αυτό που αισθανόμουν και ήθελα να βγάλω θα έβρισκα τρόπο να το κάνω οπωσδήποτε. Ήταν μια εσωτερική μου ανάγκη που θα γύριζα τα πάντα ανάποδα για να μπορέσω να την εκφράσω.

q Τα πάντα με εμπνέουν. Μπορεί

να βλέπω μια σειρά στην τηλεόραση και να ακούσω ένα μικρό θέμα κάποιου αγνώστου κι αυτό το πράγμα να με κινητοποιήσει. Δεν χρειάζεται να είναι πολύ, 3-4 νότες. Είμαι junkie με τις σειρές, φανατικός. Βλέπω τα πάντα. Η τελευταία που μου άρεσε πολύ είναι το «House of Cards». Είναι σαν να βλέπεις τρίωρες ταινίες και δίνουν τη δυνατότητα στους σκηνοθέτες να αναπτύξουν τους χαρακτήρες.

q Τελευταία παρατηρώ ότι αυτό που γίνεται στο Βερολίνο αυτήν τη στιγμή είναι πάρα πολύ περίεργο.

Έχουν πάει πάρα πολλοί Έλληνες! Σύμφωνα με στοιχεία του προξενείου, είναι καταγεγραμμένοι γύρω στους 33.000 Έλληνες από το 2007. Είναι τεράστιο το νούμερο, και καταλαβαίνω ότι πρέπει να παίζει ρόλο το περιβάλλον ενός ανθρώπου. Όταν όλοι πάνε και μπαίνουν στη φάμπρικα ενός ήχου, της Γερμανίας π.χ., ή του εκεί τρόπου σκέψης, το πρόβλημα είναι ότι χάνεται το προσωπικό στίγμα της κουλτούρας ή της χώρας τους. Βλέπω καλλιτέχνες που ζουν σε άσχετα μέρη και αυτό που παράγουν είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον και σκέφτομαι ότι δεν είναι τυχαίο. Πιστεύω ότι αν ζούμε όλοι μαζί κάπου αλλού και όχι στον τόπο μας, ίσως χαθεί κάτι σημαντικό στην πορεία. Σίγουρα ένας καλλιτέχνης θα μπορούσε να δημιουργήσει πολλά πράγματα εδώ, αν τον βοηθούσε το κράτος, όπως γίνεται στη Γερμανία, αν και νομίζω πως οι περισσότεροι το βλέπουν ως έναν σταθμό για να μετακινηθούν κάπου καλύτερα. Δεν νομίζω ότι στους Έλληνες προσφέρει πολλά πράγματα – αυτό που έχουμε εμείς εδώ, τώρα, όλοι θα το ήθελαν.

q Δεν θέλω να μπω στα πολιτικά της χώρας, αλλά είμαι λίγο επιφυλακτικός και προβληματισμένος ως προς το τι θα γίνει. Κατ’ αρχάς, τα κόμματα της Αριστεράς στην Ευρώπη συγκεντρώνουν ένα πολύ μικρό ποσοστό, που δεν είναι για πανηγυρισμούς, και επίσης κανένα κόμμα πλέον, όσο και να θέλει να σηκώσει σημαίες και λάβαρα, δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα μόνο του. Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι λίγο «κουνημένα». Δεν ξέρω πώς θα κυλήσουν. Νομίζω ότι η λύση δεν είναι η εσωστρέφεια. Αν αποκωδικοποιήσεις την άνοδο των ποσοστών της Ακροδεξιάς, μόνο τότε θα καταφέρεις να βρεις απαντήσεις. Στην Ελλάδα χρειάζεται να υπάρχει μια ευρεία συμμετοχή στα κοινά για να μπορέσουμε να αποφύγουμε τον λαϊκισμό ή τα ακραία φαινόμενα που βλέπουμε και καταδικάζουμε. Πρέπει να παίξουμε όλοι κάποιον ρόλο και είναι απαράδεκτο πλέον να αφήνει την τύχη του κάποιος σε κάποιον άλλον και να κάθεται σπίτι του, χωρίς να συμμετέχει. Είναι πολύ άσχημο αυτό. Πρέπει να δούμε κάπως πιο συλλογικά την κατάσταση. Πλέον έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Πρέπει όλοι να κατεβάσουν τον τόνο της φωνής τους και να μάθουν να ακούνε.

Fluxion Κωνσταντίνος Σούμπλης, μουσικός. Γεννήθηκε στο κέντρο, ζει στο Χαλάνδρι. Είναι μανιακός με τις τηλεοπτικές σειρές.

28 lifo – 16.10.14

☛

q Με ενδιέφερε η μουσική από μικρή ηλικία και συνειδητοποιημένα άρχισα να ακούω κυρίως κινηματογραφική

Info Τo άλμπουμ του Fluxion «Vibrant Forms» βρίσκεται σε όλες τις λίστες με τα σημαντικότερα ηλεκτρονικά άλμπουμ της minimal dub techno. Το 2014 κυκλοφόρησε το «Broadwalk Tales». Μόλις επέστρεψε από μία μίνι περιοδεία στην Αμερική, ενώ συμμετείχε και στο Vecibel Festival του Σιάτλ (ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής). Δεν μιλάει συχνά και αυτή είναι μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του. https://soundcloud. com/fluxion

22.11.12 – lifo

29

☛

Good

VITAFIX Αυτή η σειρά συμπληρωμάτων διατροφής θα γίνει ο απόλυτος σύμμαχος του οργανισμού σας χάρη στα υψηλής ποιότητας συστατικά του που εξυπηρετούν κάθε ανάγκη του οργανισμού. Βιταμίνες, ιχνοστοιχεία και άλλα συστατικά σε ένα μόνο καπάκι που εφαρμόζεται εύκολα σε μπουκάλι εμφιαλωμένου νερού. Γνωρίστε τα Vitafix Beauty, Vitafix Weight, Vitafix Energy και Vitafix Imunity σε επιλεγμένα φαρμακεία.

εκπαιδευτικο προγραμμα διατροφης σε μαθητες απο την dole RAY BAN DENIM- RB2140 Για πρώτη φορά το κλασικό Ray-Ban Wayfarer κυκλοφορεί σε denim, το υλικό που έχει εμπνεύσει πλήθος αστέρων του κινηματογράφου, της μόδας, της μουσικής και της τέχνης. Ο σκελετός του αποτελείται από ανθεκτικό denim, με μεγάλο αριθμό πλεγμένων ινών, επιστρωμένων με πολυπροπυλένιο και acetate. Το αποτέλεσμα είναι ένα μοναδικό denim Wayfarer που χαρίζει απίστευτο στυλ. Κυκλοφορεί σε 6 χρώματα: jeans, μαύρο jeans, πορτοκαλί jeans, πράσινο jeans, βιολετί jeans, γαλάζιο jeans. Διατίθεται από τον Όμιλο Luxottica S.p.A./ www.luxottica.com.

ΝΕΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ Τη δυνατότητα να γνωρίσουν την τεχνολογία των τηλεπικοινωνιών με διασκεδαστικό τρόπο έχουν τα παιδιά με τον νέο κύκλο εκπαιδευτικών προγραμμάτων του Μουσείου Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ. Τα προγράμματα απευθύνονται σε παιδιά, γονείς και σχολεία και πραγματοποιούνται με την υποστήριξη μουσειοπαιδαγωγού, εικαστικού και ψυχολόγου. Οι εκπαιδευτικές δράσεις «Δημιουργούμε εμπειρίες στο Μουσείο Τηλεπικοινωνιών» πραγματοποιούνται Σαββατοκύριακα από τον Οκτώβριο 2014 έως τον Μάιο 2015 και περιλαμβάνουν κοινωνικά, εικαστικά και εορταστικά θέματα. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή στα τηλέφωνα 210 6201899, 210 6201999.

Το απόλυτο αθλητικό γεγονός στα Ιωάννινα

Market Research επιμελεια: the lifo team

30 lifo – 16.10.14

Το πρώτο Ioannina Bikos Street Relays, ένα τριήμερο πλούσιο σε αθλητικές δράσεις, διήρκεσε από τις 19 ως τις 21 Σεπτεμβρίου με αγώνες σκυταλοδρομίας, στίβου και δρόμου σε ολόκληρη την πόλη. Το παρών έδωσαν σπουδαίοι αθλητές, ενώ το όλο εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία, ξεπερνώντας τον αριθμό των 3.000 συμμετοχών. Με σύνθημα «Στηρίζουμε τον Αθλητισμό», η εταιρεία Βίκος στηρίζει τα δρώμενα της πόλης, συμβάλλοντας στη βελτίωση της ζωής της τοπικής κοινωνίας.

Η Dole, η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής-εμπορίας φρούτων υψηλής ποιότητας παγκοσμίως, διατήρησε τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην εκπαίδευση σε θέματα παιδικής διατροφής, πραγματοποιώντας για 3η συνεχή χρονιά το πρόγραμμα διατροφικής εκπαίδευσης «Υγιεινή Διατροφή-Σωστή Εκπαίδευση» σε δημοτικά όλης της χώρας. Εξειδικευμένοι διατροφολόγοι αναλαμβάνουν να μυήσουν τους μαθητές στις συνήθειες της ισορροπημένης και υγιεινής διατροφής, για ευεξία και σωστή πνευματική και σωματική ανάπτυξη. Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα της, www.doleearth.com.

Dybbuk @Loukianou6

6oς χρόνος στο Νο 6 της οδού Λουκιανού.

PUBLI

Τ

ο Dybbuk πριν από έναν χρόνο άφησε πίσω του την Πατριάρχου και άλλαξε επίπεδο, καταλαμβάνοντας τον χώρο του θρυλικού Rock στη Λουκιανού. Στο Νο 6 χτυπά ξανά και φέτος ο παλμός του clubbing της πόλης, πιο δυνατά από ποτέ. Πέμπτη 16 Οκτωβρίου. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Το μακροβιότερο αυθεντικό dance club στην Aθήνα σηκώνει αυλαία –για δεύτερη σεζόν, στον παλιό χώρο του Rock στη Λουκιανού– με το πιο πετυχημένο residency της πόλης. O CJ Jeff θα είναι στα decks, όπως κάθε Πέμπτη, εδώ και 11 χρόνια, στο πιο αγαπημένο club experience της πόλης.

On Air. Η αχνά φωτισμένη επιγραφή στην είσοδο του κλαμπ που έχει αγαπηθεί όσο κανένα τρεμοσβήνει και πάλι. Μπαίνεις. Τα φώτα σε τυφλώνουν. Πας μηχανικά να πιάσεις το χερούλι της πόρτας μπροστά σου – εκεί όπου για χρόνια υπήρχε η πόρτα του Rock. Παγίδα. Στρίψε αριστερά… Το vibe είναι το ίδιο συναρπαστικό. Ο χώρος ανανεωμένος. Ο σκηνογράφος Αντώνης Καλογρίδης ανακατεύει την τράπουλα, οι παγιέτες αποδομούνται στο σκοτάδι, το μαύρο έρχεται αντιμέτωπο με το φλογερό κόκκινο, η φωτεινή επιγραφή SEX περιγράφει τη διάθεση. Το crowd παρασύρεται από τις μουσικές και το full concept show από 10 χορευτές με θεαματικά κοστούμια (φτιαγμένα ειδικά για το Dybbuk από τον ζωγράφο και σχεδιαστή μόδας Βενέδικτο) δίνει τον ρυθμό. Το πνεύμα του Βερολίνου ταξιδεύει στο Κολωνάκι, το

ανήσυχο πνεύμα του Dybbuk προκαλεί τη νύχτα, η νύχτα γίνεται μέρα – μέχρι το πρωί ο κόσμος στο stage πάλλεται στον ρυθμό του πιο αυθεντικού club της πόλης, που κρατά τα σκήπτρα του after. Η Έφη Μωράκη που εμπνεύστηκε το concept του Dybbuk και πριν από 6 χρόνια άλλαξε τον παλμό της διασκέδασης συνεχίζει να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά με το πιο δυνατό team στο αθηναϊκό clubbing –και three musketeers και θεματοφύλακες του Dybbuk spirit–, τον αδελφό της Γιάννη Μωράκη και τους Αντρέα και Γιώργο Πιτσιλή.

DJ SETS • Η δύναμη της μουσικής οδηγεί τη διάθεση και του line up της Πέμπτης ηγείται σταθερά ο CJ Jeff – μαζί με τον Mihalis Safras στο νέο τους project «Insomnia» 2 φορές τον μήνα, 1 φορά τον μήνα μαζί με τον Thodori Triantafillou (που, έχοντας ολοκληρώσει το νέο του προσωπικό άλμπουμ, θα παρουσιάσει τις μουσικές του πρώτα στο Dybbuk), ενώ την τελευταία Πέμπτη του μήνα οι μουσικές του αναζητήσεις θα συναντούν στα decks special guests.

• Φέτος στη θρυλική ντισκομπάλα των decks του Dybbuk προσγειώνεται και μία από τις πιο καταξιωμένες ομάδες στον ήχο της house, οι Global Fantasy, με residents τους DJs Αngelo, Da Mike και international καλεσμένους όπως οι Black coffee, Culoe de song και Manoo.

• Resident DJ tou Dybbuk και ο Agent Greg, που μετά από ένα sold out summer tour σε όλη την Ελλάδα έρχεται να δονήσει το DJ booth με μουσικές που σε ταξιδεύουν – με κορυφαίο ήχο χάρη στο funktion 1 soundsystem. Την ομάδα των DJs πλαισιώνουν τόσο διαχρονικές αξίες, όπως η Ms Lefki, όσο και δυνατά new entries: Alex Diversity, Chris Child, George R, Lefty d, Nikos Pappas, Panos Pisitelis Sotiris Soulfelaz, Steve Kis, ενώ η ομάδα συνεχώς ανανεώνεται.

Stay tuned…

16.10.14 – lifo

31

Όλα για τη γεύση και την απόλαυση;

μι χαλ η σ μ ιχ αη λ

ημερολόγια κουζίνας

Υπάρχει διαφορά μεταξύ του φόνου μιας αγελάδας κι ενός βλαχοτσίχλονου; Ποιο είναι πιο βάρβαρο;

32 lifo – 16.10.14

Διαβάζω στο Διαδίκτυο: «Το πρωί της 4ης Σεπτεμβρίου 2014, στη Landes (Γαλλία), ομάδα οικολόγων δέχτηκε βίαιη επίθεση από λαθροθήρες κατά τις προσπάθειές τους να ελευθερώσουν βλαχοτσίχλονα (Emberiza hortulana) που χρησιμοποιούνταν σαν ζωντανό δόλωμα. Η παρέμβαση της αστυνομίας ήταν αναγκαία για την προστασία των οικολόγων. Ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της LPO, Allain Bougrain Duborg, μαζί με Ευρωπαίους εθελοντές της CABS (Επιτροπή κατά της Σφαγής των Πουλιών) και τον πρόεδρο του Association de Ρrotection des Αnimaux Sauvages (ASPAS) ήρθαν αντιμέτωποι με λαθροθήρες στη Landes, εκεί όπου χιλιάδες βλαχοτσίχλονα σκοτώνονται κάθε χρόνο». Τα βλαχοτσίχλονα δεν χρησιμοποιούνται μόνον ως ζωντανό δόλωμα. Στα γαλλικά λέγονται οrtolans και αποτελούν μια αρχαία –ρωμαϊκή νομίζω– γαστρονομική παράδοση. Είναι στην ουσία μικρά αποδημητικά πουλιά τα οποία παγιδεύονται πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους για τις πιο ζεστές χώρες του Νότου. Αυτά τα ζωντανά είναι διάσημα για το λίπος τους, το οποίο οι μεγάλοι σεφ λένε πως έχει μια ελαφριά και υπέροχη γεύση φουντουκιού όταν μαγειρευτεί. Για να αυξηθεί, λοιπόν, η ποσότητα του λίπους τους, τα πουλιά κρατούνται αιχμάλωτα στο σκοτάδι για περίπου 21 μέρες. Σε πολλές περιπτώσεις τα τυφλώνουν κιόλας, για να ελαχιστοποιηθεί η κίνησή τους, και τα ταΐζουν με το ζόρι σταφύλια και κεχρί. Όταν φτάσουν στο επιθυμητό βάρος (τριπλάσιο από το κανονικό), τα πνίγουν σε Αρμανιάκ. Αμέσως αφαιρούνται τα φτερά και ψήνονται ολόκληρα σε μαντεμένια σκεύη. Καταναλώνονται κατευθείαν, ολόκληρα. Δηλαδή, μασάμε και τα κοκαλάκια. Μόλις σερβιριστεί το περιβόητο πιάτο, οι συνδαιτυμόνες καλύπτουν το κεφάλι τους με μια λευκή πετσέτα. Άλλοι πιστεύουν πως αυτό γίνεται για να κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τα αρώματα και τις γεύσεις από αυτό το γαστρονομικό θαύμα ακέραια. Άλλοι λένε πως με τη λευκή πετσέτα οι συνδαιτυμόνες κρύβονται από τα μάτια του Θεού. Ο Anthony Bourdain, σε ένα από τα βιβλία του, περιγράφει ένα τέτοιο μυθικό δείπνο με βλαχοτσίχλονα στη Νέα Υόρκη, στο οποίο είχε παρευρεθεί μαζί με άλλους επιφανείς σεφ. Ο ίδιος θεωρεί πως αυτό το δείπνο ήταν ένα από τα σπουδαιότερα της ζωής του. Καλυμμένος με την πετσέτα μασουλούσε τα πολύτιμα πουλάκια (των οποίων η τιμή φτάνει τα 150-175 δολάρια έκαστο). Το γευστικό λίπος, η τρυφερή σάρκα, αρωματισμένη με Αρμανιάκ, που έκαιγε τη γλώσσα (πρέπει να το φας καυτό) και τα κοκαλάκια που πλήγωναν ελαφρώς τη στοματική κοιλότητα δημιουργούσαν μια γαστρονομική εμπειρία άνευ προηγουμένου. Στο σημείο αυτό να πούμε πως το κυνήγι και η κατανάλωση των βλαχοτσίχλονων είναι απαγορευμένα στη Γαλλία από το 1979. Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα απαγόρευσε την κατανάλωσή τους, όπως απαγόρευσε και το κυνήγι και την κατανάλωση των αμπελοπουλιών στην Κύπρο. Πρόκειται για μια αντίστοιχη ράτσα αποδημητικών πουλιών την οποία οι Κύπριοι παγιδεύουν, στήνοντας στα αμπέλια βέργες αλειμμένες με μια κολλώδη ουσία. Τα πουλάκια κολλάνε στις βέργες και οι κυνηγοί τα αρπάζουν, τραβώντας τα από τις βέργες. Κομμένα πόδια, στις βέργες για μέρες κ.λπ. Μετά τα τρώνε (μην περιμένετε Αρμανιάκ εδώ), είτε βραστά είτε τουρσί. Εγώ τα έχω δοκιμάσει και σουβλάκι. Ο Τζόναθαν Φράνζεν έγραψε ένα εξαιρετικό άρθρο γι’ αυτό το θέμα, το οποίο στα ελληνικά μπορείτε να το βρείτε στο βιβλίο Ακόμα πιο μακριά (Ωκεανίδα). Λέει ο Φράνζεν: «Την τελευταία μέρα του Απριλίου πήγα στον Πρωταρά, μια ευημερούσα τουριστική πόλη, για να συναντήσω τέσσερα μέλη μιας γερμανικής οργάνωσης προστασίας άγριων πτηνών, της Επιτροπής κατά της Εξολόθρευσης των Πτηνών (Committee Against Bird Slaughter - CABS), που οργανώνει εποχικές “κατασκηνώσεις” εθελοντών σε χώρες της Μεσογείου. Επειδή η περίοδος αιχμής για την παγίδευση ωδικών πουλιών στην Κύπρο είναι το φθινόπωρο, όταν τα αποδημητικά που κατευθύνονται προς τον Nότο είναι φορτωμένα με λίπος από την υπερτροφία του καλοκαιριού στον Βορρά, ανησυχούσα μήπως δεν βλέπαμε καθόλου δράση, όμως ο πρώτος οπωρώνας όπου βρεθήκαμε, στην άκρη ενός πολυσύχναστου δρόμου, ήταν γεμάτος με ξόβεργες: ίσιες βέργες, κάπου εβδομήντα πέντε εκατοστά μακριές, αλειμμένες με το κολλώδες κόμμι της συριακής δαμασκηνιάς και παραταγμένες έντεχνα, ώστε να δημιουργούν ελκυστικές κούρνιες στα κλαδιά των χαμηλών δέντρων. Η ομάδα της CABS, της οποίας αρχηγός ήταν ένας κοκαλιάρης γενειοφόρος νεαρός Ιταλός ονόματι Αντρέα Ρουτιλιάνο, σκορπίστηκε ακτινωτά μες στον οπωρώνα, κατεβάζοντας τις βέργες, τρίβοντάς τες στο χώμα για να εξουδετερώσει την κόλλα και σπάζοντάς τες στη μέση. Όλες οι βέργες είχαν πούπουλα πάνω τους. Σε μια λεμονιά βρήκαμε έναν αρσενικό κρικομυγοχάφτη κρεμασμένο με το κεφάλι κάτω σαν ζωντανό φρούτο, με την ουρά και τα ποδάρια του και τις ασπρόμαυρες φτερούγες του, όλα βουτηγμένα στην κόλλα. Καθώς χτυπιόταν και μάταια γύριζε το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά, ο Ρουτιλιάνο τον μαγνητοσκοπούσε από πολλές γωνίες κι ένας μεγαλύτερος Ιταλός εθελοντής, ο Ντίνο Μένσι, έπαιρνε στιγμιότυπα με τη φωτογραφική του μηχανή. “Οι φωτογραφίες είναι σημαντικές” έλεγε ο Άλεξ Χάιντ, ένας Γερμανός με νηφάλιο ύφος, ο οποίος είναι ο γενικός γραμματέας της οργάνωσης, “γιατί τον πόλεμο

τον κερδίζεις στις εφημερίδες, όχι στο πεδίο της μάχης”». Εννοείται πως τόσο στη Γαλλία όσο και στην Κύπρο η κατανάλωσή τους, έστω και απαγορευμένη, δεν έχει σταματήσει. Παρά τις διαμαρτυρίες των οικολόγων, οι Γάλλοι και οι Κύπριοι δεν μπορούν να θυσιάσουν τη γαστρονομική τους παράδοση. Τα θέλουν. Τα κυνηγάνε και τα πιάνουν στα κρυφά, τα τρώνε στα σπίτια ή (στην Κύπρο τουλάχιστον) κάποιοι εστιάτορες (ειδικά στα χωριά) τα σερβίρουν σε γνωστούς. Στη Γαλλία καταναλώνονται στα σπίτια, με τις κουρτίνες κλειστές. Σερβίρονται ως «bonbon» στο τέλος κάθε γεύματος. Καταναλώνονται σε πλήρη ησυχία. Τόσο ιερή στιγμή είναι. Αυτό που είναι ανησυχητικό δεν είναι μόνο η επιμονή σε αυτό το βάρβαρο έθιμο. Ανησυχητικό, λοιπόν, είναι και ένα νέο κύμα από επώνυμους Γάλλους σεφ που στηρίζει την άρση της απαγόρευσης της κατανάλωσης βλαχοτσίχλονων για ένα Σαββατοκύριακο τον χρόνο στην περιοχή της Landes. Oι σεφ, ανάμεσά τους και ο Alain Ducasse, δηλώνουν πως πρέπει να αρθεί η απαγόρευση για να μπορέσει να συνεχιστεί μια παράδοση που χρονολογείται στα ρωμαϊκά χρόνια, τότε που οι αυτοκράτορες θεωρούσαν τα βλαχοτσίχλονα κορυφαία λιχουδιά. Θέλουν να μεταλαμπαδεύσουν τη μεγάλη γαστρονομική παράδοση της Γαλλίας, η οποία φθίνει με τις πολλές απαγορεύσεις της ευρωπαϊκής κοινότητας, στους νέους σεφ. Τα διαβάζω όλα αυτά στους «New York Times» και κοιτάζω με φρίκη το φωτογραφικό ρεπορτάζ του Βαγγέλη Μακρή στο ΓΚΡΕΚΑ, ο οποίος παρευρέθηκε σε σφαγείο βοοειδών, και προσπαθώ να καταλάβω ποια η διαφορά. Ένας ολόκληρος πόλεμος για κάτι πουλάκια, όταν αυτά τα θεσπέσια όντα με το απίστευτο βλέμμα τα σκοτώνουμε με τον χειρότερο τρόπο. Και να σκεφτεί κανείς πως το συγκεκριμένο ρεπορτάζ έγινε σε ένα καθ’ όλα νόμιμο σφαγείο, όπου όλα γίνονται με τον «σωστό» τρόπο. Σκέψου τι γίνεται αλλού! Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ποια η διαφορά; Βλέπω στο YouTube να κυνηγάνε λαγούς με τη βοήθεια γερακιών. Ο άνθρωπος, δηλαδή, εκπαιδεύει ένα άγριο πουλί να αρπάξει έναν λαγό από τα μούτρα και να τον δολοφονήσει. Μετά δεν του τον αφήνουν να τον φάει (όπως θα όριζε η φύση), αλλά του τον αρπάζουν εγκαίρως και τον μαγειρεύουν. Βλέπω τη συνταγή όπου ένας ολόκληρος λαγός ξεκοκαλίζεται με ακρίβεια, γεμίζεται με διάφορα, τυλίγεται σε μπόλια και, αφού ψηθεί, σερβίρεται με μια σάλτσα από το αίμα του. Υπάρχουν χιλιάδες τέτοια παραδείγματα και πρέπει να σημειώσω πως η Γαλλία ειδικεύεται στη βαρβαρότητα και στα εντόσθια. Δεν είναι η μόνη. Και δεν ξέρω αν, τελικά, έχει διαφορά. Ο φόνος είναι φόνος. Με πιστόλι, μαχαίρι, γεράκι, βέργα, φόνος είναι. Είτε το κάνεις είτε όχι. Οπότε, αφήστε να τρώνε και τα βλαχοτσίχλονα και τα αμπελοπούλια και όλα. Ας μη μείνει τίποτα. Ή μήπως όχι; Μήπως κάθε απαγόρευση είναι ένα σκαλί πιο κοντά στην ελαχιστοποίηση κατανάλωσης κρέατος; Σκέψου πως πριν από είκοσι χρόνια τα μυαλά ήταν νόμιμα στα περισσότερα κρεοπωλεία... Σας φιλώ!

δυτικα προαστια

Τι καινούργιο ξεκινάει αυτή την εβδομάδα; Σελ. 34

Αφιέρωμα στη δυτική πλευρά της πόλης. Σελ. 40

βιβλιο

starfax

Η Τίνα Μανδηλαρά για τον αιρετικό Αντίχριστο του Νίτσε. Σελ. 38

Η Μαριβίκυ Καλλέργη για τα ζώδια της εβδομάδας. Σελ. 45

Φωτό: Νίκος Καρανικόλας

Week

εγκαινια πρεμιερες

Η ιστορία του Τζέιμς Μπράουν Ο ταλαντούχος Τσάντγουικ Μπόσμαν υποδύεται τον θρυλικό τραγουδιστή της soul funk σε μια «feel good» βιογραφία. Απο τον Θ. Κουτσογιαννόπουλο σελ. 36

Σταματία, το γένος Αργυροπούλου H νέα παράσταση του σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου που ανεβαίνει στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου είναι βασισμένη στον μονόλογο που έγραψε ο συγγραφέας Κώστας Σωτηρίου. Η ηρωίδα της παράστασης που ενσαρκώνει η ηθοποιός Ελένη Ουζουνίδου είναι 17 χρονών, κόρη ανώτερου υπαλλήλου υπουργείου, φανατικού αντικομμουνιστή, διαπαιδαγωγημένη σύμφωνα με τα χρηστά ήθη της εποχής και αρραβωνιασμένη με λοχαγό του Εθνικού Στρατού. Η προσωπική της αφήγηση διατρέχει όλη την ιστορία του τόπου, όπως αυτή εξελίχθηκε τα τελευταία 60 χρόνια. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης είναι της Μαγδαληνής Αυγερινού. Διαβάστε την κριτική της Ματίνας Καλτάκη στη σελ. 37. Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 210 9212900, έως 11/1. Ώρες παραστάσεων: Τετ.-Σάβ. 21.15, Κυρ. 19.00, www.nkt.gr 16.10.14 – lifo

33

Γκίκας Fermor Craxton: 3 τόποι, 3 δημιουργοί

μη χασετε!

n Το Meet Market στο κτίριο Μηχανουργείο και στο προαύλιο της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων, στις 18 και 19/10 από τις 13:00 έως τις 23:00.

Είκοσι χρόνια μετά τον θάνατο του Έλληνα ζωγράφου Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, το Μουσείο Μπενάκη τιμά τη μνήμη του με μια ημερίδα και μια έκθεση στην Πινακοθήκη της οδού Κριεζώτου. Οι ομιλητές της ημερίδας της 16ης Οκτωβρίου θα επικεντρωθούν στις αναζητήσεις του Γκίκα στη ζωγραφική, την αρχιτεκτονική και τη σκηνογραφία, προσεγγίζοντας γνωστές και άγνωστες πτυχές της καλλιτεχνικής του δράσης, ενώ η έκθεση είναι αφιερωμένη στους τρεις δημιουργούς που οι ζωές τους συνδέθηκαν μέσα από κοινούς τόπους έμπνευσης (Ύδρα, Καρδαμύλη, Κέρκυρα) και στα σπίτια τους αποτέλεσαν πηγή καλλιτεχνικής δημιουργίας, στεγάζοντας μια φιλία που διήρκεσε πάνω από 40 χρόνια.

α π ο τ h ν k at ε ρ ι να η λ ι α κ η

r Μουσείο Μπενάκη, Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Κριεζώτου 3, 210 3615702, 210 3630818, 16/10-10/1/2015. Ώρες λειτουργίας: Τετ.-Σάβ. 10.0019.00, www.benaki.gr

Svicolando

r Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών, Πατησίων 47, 210 5242646, έως 30/10. Ώρες λειτουργίας: Δευτ.Παρ. 10.00-14.00.

Bodil Hedlund & Mikael Kihlman

Week 34 lifo – 16.10.14

r Titanium Yiayiannos Gallery, Βασ. Κωνσταντίνου 44, 210 7297644, 210 7251063, 15/10-2/11. Ώρες λειτουργίας: Τρ.-Παρ. 18.00-22.00, Σάβ.-Κυρ. 11.0015.00, www.titaniumartgallery.com

Η ζωγραφική της Bodil Hedlund μιλάει για τις ανθρώπινες εμπειρίες, την επιθυμία, τη μοναξιά, την ειλικρίνεια και την ευπάθεια. Η καλλιτέχνις χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές και μια ευφυή παλέτα χαμηλών τόνων, συχνά πλούσια σε αποχρώσεις του γκρι. Ο Mikael Kihlman, με τα ασπρόμαυρα «drypoints» έργα του, εστιάζει τη ματιά του στην ορατή πραγματικότητα που περιέχει μεταφυσικές, αόρατες διαστάσεις, καθώς αποτυπώνει την εικόνα της μοναξιάς. Η γκαλερί Genesis παρουσιάζει το έργο των δύο Σουηδών ζωγράφων με την υποστήριξη της Σουηδικής Πρεσβείας. r Gallery Genesis, Χάρητος 35, Κολωνάκι, 211 7100566, 23/10-15/11. Ώρες λειτουργίας: Τρ., Πέμ., Παρ. 11.00-22.00, Τετ., Σάβ. 11.30-15.30, www. gallerygenesisathens.com

Ο βασιλιάς της Ασίας

Η διεθνώς καταξιωμένη ορχήστρα και ο καλλιτεχνικός της διευθυντής, Γιώργος Πέτρου, παρουσιάζουν τέσσερις ορχηστρικές σουίτες του Μπαχ στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών. Οι μεγαλειώδεις αυτές δημιουργίες της ώριμης περιόδου του Γερμανού συνθέτη θα ζωντανέψουν για μία βραδιά στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών από τα μπαρόκ όργανα εποχής της Καμεράτα.

Ένα κείμενο που έχει δημιουργήσει ο Κωνσταντίνος Χατζής, συνθέτοντας φράσεις από το σύνολο του πεζογραφικού και μεταφραστικού έργου του Γιώργου Χειμωνά, έρχεται στο υπόγειο του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» έπειτα από την πρώτη παρουσίασή του στο Φεστιβάλ Αθηνών. Η παράσταση αναδεικνύει την άμεση και αέναη σχέση του Δημιουργού με το Δημιούργημά του, η Λυδία Κονιόρδου και ο Βαγγέλης Παπαδάκης «μάχονται» ερμηνευτικά επί σκηνής, ο Νίκος Ξυδάκης έχει συνθέσει την πρωτότυπη μουσική, ενώ η Ζυράννα Ζατέλη διαβάζει Χειμωνά στο εναρκτήριο video art.

r Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, Λ. Συγγρού 107-109, 210 9005800. 17/10, 20.30. Εισ.: €28, 18, 15, 12, 10, 5, www.sgt.gr

r Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης», υπόγειο, Πειραιώς 206, Ταύρος, 210 3418550. Παραστάσεις: 20/1025/11, Δευτ.-Τρ. 21.30. Εισ.: €12, 8, www.mcf.gr

Η Καμεράτα στη Στέγη

☛

επιμελεια: βασιλησ καψασκησ / email: loveathens@lifo.gr

Crocodilia Η Titanium Yiayiannos Gallery εγκαινιάζει μια σειρά έργων του ζωγράφου Νίκου Τσαρουχά που σχετίζονται με την εξέλιξη και το πώς αυτή σταματάει όταν μια δοκιμή της φύσης είναι επιτυχημένη. Μέσα από τα έργα αυτά παρουσιάζεται το τρίπτυχο της επιτυχίας του αλιγάτορα, μιας χαρακτηριστικής περίπτωσης ζώου που έχει καταφέρει να μείνει σχεδόν απαράλλακτο εδώ και 200 εκατομμύρια χρόνια: καμουφλάζ, υπομονή, αιφνιδιασμός.

the face

Ανδρέας Φακής Μια σύντομη συζήτηση με τον επιμελητή του 1ου Φεστιβάλ Δημόσιας Τέχνης.

small

Μια σειρά σχεδίων του Ιταλού designer Vico Magistretti, μαζί με φωτογραφίες και αντικείμενα που έκαναν το ιταλικό design γνωστό σε όλο τον κόσμο, εκτίθενται στο αθηναϊκό κοινό από το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών. Το υλικό της έκθεσης καταδεικνύει τους ιστορικούς, επαγγελματικούς δεσμούς του Magistretti με μερικές από τις σημαντικότερες ιταλικές εταιρείες design (Artemide, De Padova, Flu, Oluce, Schiffini), οι οποίες από το 2010 είναι επίσης και ιδρυτικά μέλη ενός ιδρύματος αφιερωμένου στον δάσκαλο του ιταλικού design.

stop the press ! Διήμερο πάρτι για τα πέμπτα γενέθλια του six d.o.g.s με μερικούς από τους πιο αγαπημένους του συνεργάτες, DJs και παραγωγούς, στις 17/10 και 18/10, από τις 22:00.

Ποια ακριβώς είναι η δουλειά του curator; Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτήν; Προέρχομαι ή, μάλλον, ανήκω στον χώρο της διαφήμισης και του branding, έχοντας την επαγγελματική ιδιότητα του art director (ή του γραφίστα, αν το απλουστεύσουμε). Έτσι, ουσιαστικά, ήρθα σε επαφή με την Ιστορία της Τέχνης κατά τη φοιτητική μου θητεία στο London College of Communication. Αυτό, βέβαια, δεν είχε καθοριστικό ρόλο, αφού επιμελήθηκα την πρώτη «δική μου» έκθεση μετά από μια γενικότερη προτροπή φίλων και γνωστών, οι οποίοι ήταν graffiti artists και είχαν συμμετάσχει σε εκθέσεις, στις οποίες διέκριναν μια σειρά από σοβαρές αδυναμίες. Έτυχε να γνωρίζω όσους είχαν κάνει πέντε πράγματα στον δρόμο, καθώς φωτογραφίζω graffiti από τα 15 μου. Αυτό με έφερε κοντά σε αρκετούς δημιουργούς προτού καν ξεκινήσω να επιμελούμαι εκθέσεις, τοιχογραφίες και άλλες δράσεις, ιδρύοντας το Studio 4. Μίλησέ μας για την έκθεση «Nightshot».

H έκθεση «Nightshot» παρουσιάζει το έργο δέκα φωτογράφων και graffiti writers ως υλικό που τεκμηριώνει νυχτερινές ή υπόγειες εικαστικές παρεμβάσεις σε δημόσια προσβάσιμους χώρους, θέτοντας εμμέσως ερωτήματα ιδιοκτησίας, ελεύθερης βούλησης, αλληλοσεβασμού και συμβίωσης. Πες μας λίγα λόγια για το «Multiformity: The Auction» που ακολουθεί.

H δημοπρασία «Multiformity: The Auction» θα πραγματοποιηθεί την περίοδο 27-31 Οκτωβρίου στο url: www.liveauctioneers.com/multiformity κι έχει σκοπό την ενίσχυση του προγράμματος τοιχογραφιών «Open Gallery» (θα διατεθεί το 25% των εσόδων), τη διεύρυνση και τον εμπλουτισμό ιδιωτικών συλλογών τέχνης, καθώς και την υποστήριξη εικαστικών που συμμετέχουν κι έχουν καθιερώσει την παρουσία τους στον δημόσιο χώρο μέσα από δράσεις που έγιναν με ατομική πρωτοβουλία και πρόσφεραν στο κοινωνικό σύνολο, αναβαθμίζοντας το αστικό τοπίο. Φεστιβάλ Δημόσιας Τέχνης: Πολυμορφία, 27/9-31/10, Σαβ.-Παρ., www.publicfestival.gr

Γράμματα αγάπης στον Στάλιν Επιστρέφει για περιορισμένες παραστάσεις στο θέατρο «Επί Κολωνώ». Ο στοχασμός πάνω στη σχέση εξουσίας-καλλιτέχνη και στα όρια που θέτει ο δημιουργός σε αυτήν προκειμένου να κρατήσει ακέραιο το έργο του, τα ιδανικά και τις αρχές του συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν σε νέα θεατρική στέγη, στο θέατρο «Επί Κολωνώ». Τα Γράμματα αγάπης στον Στάλιν της εταιρείας θεάτρου «Εν Δράσει», ύστερα από sold out παραστάσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα που κέρδισαν κοινό και κριτικούς, επιστρέφουν από 18 Οκτωβρίου και κάθε Σαββατοκύριακο για περιορισμένες παραστάσεις. Το έργο του Ισπανού δραματουργού Χουάν Μαγιόργκα χρησιμοποιεί τρία υπαρκτά πρόσωπα σε μια φανταστική ιστορία που βασίζεται στις εμπειρίες του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, τον οποίο ο σταλινισμός καταδίκασε σε σιωπή. Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός, 210 5138067. Από 18/10, Σάβ. 18.30, Κυρ. 21.15. Εισ. € 12, 8.

16.10.14 – lifo

35

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Get on Up The James Brown story

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο p

Κακό Θερινός

Σκηνοθεσία: Τέιτ Τέιλορ Πρωταγωνιστούν: Τσάντγουικ Μπόσμαν, Ντέιβιντ Άντριου Νας

Ο Μικ Τζάγκερ υποκλίνεται στο ταλέντο του Τζέιμς Μπράουν και αναλαμβάνει την παραγωγή της οσκαρικών προδιαγραφών «feel good» biopic του θρυλικού τραγουδιστή που μας αποκαλύπτει τον άνθρωπο πίσω από τον θρύλο. Ο ταλαντούχος Τσάντγουικ Μπόσμαν («42») ενσαρκώνει συγκλονιστικά τον θρυλικό «νονό» της soul funk που άλλαξε τη μουσική ιστορία, τον μοναδικό Τζέιμς Μπράουν, ο οποίος γεννήθηκε στη Νότια Καρολίνα μεσούσης της οικονομικής κρίσης, το 1933, και μεγάλωσε στο περιθώριο, δίχως κανόνες και οικογενειακά πρότυπα. Φαινόταν, όμως, εξαρχής πως ήταν προορισμένος να ανατρέψει τους κανόνες της μουσικής βιομηχανίας. Στη σκηνοθεσία της ταινίας που παρακολουθεί τη ζωή του μουσικού ειδώλου, από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια μέχρι την ανάδειξή του σε εμβληματικό πρόσωπο του 20ού αιώνα, βρίσκουμε τον Τέιτ Τέιλορ, πρώην ηθοποιό και νυν σκηνοθέτη, τον οποίο πρωτοείδαμε στα Όσκαρ με την υποψήφια για 4 αγαλματίδια ταινία του «Οι Υπηρέτριες» («The Help»).

ΑΘΗΝΑΙΟΝ 2-ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 4

36 lifo – 16.10.14

Σκηνοθεσία: Γιαν Ντεμάνζ Πρωταγωνιστούν: Τζακ Ο’ Κόνελ, Σαμ Ράιντ

Εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γιαν Ντεμάνζ, ο οποίος καταφέρνει να χτίσει μοναδικά την εφιαλτική, μπαρουτοκαπνισμένη ατμόσφαιρα ενός μανιασμένου, πολύ πρόσφατου θρησκευτικού πολέμου στη Βόρεια Ιρλανδία τη δεκαετία του ’70 αλλά και να συλλάβει την απόγνωση ενός νεαρού Βρετανού στρατιώτη που παγιδεύτηκε στα χαρακώματα κατά τη διάρκεια μιας άτυχης περιπολίας, με αποτέλεσμα να περιπλανιέται σε άγνωστο περιβάλλον, σε μια κατοικημένη ζώνη γεμάτη ανθρώπινες και πραγματικές νάρκες, διάχυτη δυσπιστία και βρόμικες παγίδες. Ο Ντεμάνζ ευτύχησε στην επιλογή του Τζακ Ο’ Κόνελ στον ρόλο του μη στρατευμένου που ρίχτηκε στη μάχη χωρίς πιστεύω και ιδεολογία, εκπροσωπώντας το θύμα των δολοφονικών συμφερόντων που παίζονταν εκείνη την περίοδο σε πολιτικό επίπεδο. Η οδύσσειά του είναι συναρπαστική και ουσιαστική, ένα σύμβολο των απολωλότων νιάτων που με ένα όπλο, μια σημαία και (ίσως) έναν μισθό βρίσκονται αβοήθητα στη μέση μιας κατάστασης χωρίς να έχουν ιδέα τι κάνουν και για ποιον λόγο.

ABANA-ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1-ΙΝΤΕΑΛ-ΙΛΙΟΝ-ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 2-ODEON KOSMOPOLIS 5-ΣΠΟΡΤΙΓΚ 1

ΛΑΘΟΣ ΣΤΟ ΛΑΘΟΣ Mea Culpa Σκηνοθεσία: Φρεντ Καβαγιέ Πρωταγωνιστούν: Βενσάν Λεντόν, Ζιλ Λελούς

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο

Κινηματογράφος

Η ηλεκτρισμένη αμεσότητα του νονού της soul, του αξέχαστου Τζέιμς Μπράουν, εμπνέει τον σκηνοθέτη Τέιτ Τέιλορ να σπάσει τον περίφημο τέταρτο τοίχο και να βάλει τον ήρωα να απευθύνεται στους θεατές μέσω της κάμερας, όπως ο Μπράουν είχε αποκτήσει μια ανεπανάληπτη επαφή με το κοινό του στις συναυλίες, αρχής γενομένης με το καλά καταγεγραμμένο στην ταινία Live at the Apollo, ένα ζαλιστικό ορόσημο στην ιστορία των ζωντανών εμφανίσεων, από το πρώτο και καλύτερο «γκιράπι» στην ιστορία της funk. Το εύρημα αυτό λειτουργεί κυρίως χάρη στο φλογισμένο και ειλικρινές παίξιμο του Τσάντγουικ Μπόσμαν, ο οποίος πάει ολοταχώς και δικαίως για την πεντάδα των επερχόμενων Όσκαρ. Ο Μπόσμαν, ενώ δεν μοιάζει χτυπητά με τον Μπράουν, πετυχαίνει στις αβανταδόρικες χορογραφίες, στις εκρηκτικές, ωστικές κινήσεις και στα χαρακτηριστικά ουρλιαχτά του τραγουδιστή, αλλά και στις στενόχωρες, χαμηλότονες στιγμές του, δηλαδή στα κατάλοιπα μιας εξαθλιωμένης παιδικής ηλικίας και στην αδελφική, αγρίως κυμαινόμενη σχέση του με τον Μπόμπι Μπερντ, τον καλλιτέχνη που του έδωσε την πρώτη του ευκαιρία και συνεργάστηκε στενά μαζί του κατά τη διάρκεια της ανόδου και στα solo της μεγάλης ακμής. Το ψυχολογικό ρεζουμέ του Get on Up, το οποίο χωρίζεται σε κεφάλαια δανεισμένα από τις αξιομνημόνευτες επιτυχίες του Τζέιμς Μπράουν, είναι πως το παιδί από τον Νότο, που έφαγε πολύ ξύλο από τον πατέρα του, εγκαταλείφθηκε από μια ανέτοιμη μάνα και δούλεψε σε οίκους ανοχής για να ζήσει, ήταν ένα εγωμανές θηρίο, κανονικό αγρίμι, με φοβερό ένστικτο αυτοσυντήρησης αλλά και ένα απαράμιλλο δημιουργικό κίνητρο, σύμφυτο με τον αλήτικο και ασυμμάζευτο χαρακτήρα του. Έχοντας εξοικειωθεί με τη ρατσιστική προβληματική από το ντεμπούτο του, τις Υπηρέτριες, ο Τέιτ Τέιλορ περνάει τις πληροφορίες της άτυπης αλλά ουσιαστικής σκλαβιάς των μαύρων κυρίως μέσα από εικόνες (με δυνατότερη εκείνη των μικρών μαύρων παιδιών που πυγμαχούν με κλεισμένα τα μάτια και πιασμένο το ένα χέρι, με συνοδεία ορχήστρας, για να διασκεδάσουν λευκούς σε πάρτι) για να δικαιολογήσει την καταγωγή και τη βιαιότητα του Μπράουν, αλλά υπονομεύει τη γραμμική αφήγηση με μια σειρά από χρονικές αναδρομές που άλλοτε εξηγούν κι άλλοτε διακόπτουν τη ροή και την ενέργεια. Για κάθε αντίρρηση και κλισέ υπάρχει πάντα ο Μπόσμαν που δεν χάνει beat με τα σπαγκάτ και τα κόλπα του με τα μικρόφωνα, αλλά και τα έξοχα κινηματογραφημένα τραγούδια που σε ξεκολλάνε από την καρέκλα και σε παρασύρουν στην ιδιοφυΐα ενός μουσικού ηγέτη με άπειρες αδυναμίες και λιονταρίσιο τσαγανό.

’71

Η εκδίκηση και η λύτρωση, τα δύο μεγάλα θέματα που χαρακτηρίζουν φιλόδοξες αστυνομικές ταινίες (και η Γαλλία έχει παράδοση στο είδος), δεσπόζουν στο άρτιο και σφιχτοδεμένο polar του Φρεντ Καβαγιέ. Ο σκηνοθέτης του Point Blank και του Next Three Days αναβιώνει τη μεγάλη παράδοση της Γαλλίας στο είδος, προσθέτοντας δράση, πολλά στοιχεία θρίλερ, πειραγμένη αισθητική όποτε χρειάζεται, έντονη κλιμάκωση που καταλήγει σε μια καλογυρισμένη υπερβολή και αρκετό αδελφικό συναίσθημα μεταξύ των δύο αστυνομικών που είχαν εμπλακεί σε ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, με αποτέλεσμα την αμαύρωση της υπόληψης του ενός και την υποστηρικτική συγκατάβαση του άλλου. Οι Λελούς και Λεντόν, ηθοποιοί με πείρα και γκάμα, έχουν αξιοζήλευτη μαγεία και πείθουν μέχρι το τέλος. ΝΑΝΑ 1,2-ODEON STARCITY 7-ODEON KOSMOPOLIS 7,10

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Il Capitale Umano Σκηνοθεσία: Πάολο Βιρτζί Πρωταγωνιστούν: Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι, Φαμπρίτσιο Μπεντιβόλιο, Βαλέρια Γκολίνο

Η επίσημη υποβολή της Ιταλίας για τα Όσκαρ του 2015 αποτελεί διασκευή του best seller του Στίβεν Άμιντον και χωρίζεται σε 4 κεφάλαια που «βλέπουν» την ίδια ιστορία από διαφορετικές οπτικές γωνίες, ανάλογα με το πρόσωπο που πρωταγωνιστεί. Ο ικανότατος σκηνοθέτης Πάολο Βιρτζί ασκεί ψύχραιμη, ελεγχόμενη κριτική στη μεγαλοαστική τάξη και στα παλιά τζάκια που συ-

ναντάνε και διαχειρίζονται το ευέλικτο, νέο χρήμα, αφηγούμενος τη σχέση ενός πλούσιου ζευγαριού με έναν κακομαθημένο γιο που τα έχει με μια ειλικρινή και μπερδεμένη κοπέλα (κλέβει την παράσταση η νεοφερμένη Ματίλντε Τζιόλι), ο πατέρας της οποίας ρίχνει όλες του τις οικονομίες στο επενδυτικό σχήμα του μέλλοντος πεθερού με αμφίβολα αποτελέσματα. Ένα τροχαίο δυστύχημα κάτω από ομιχλώδεις συνθήκες και με απρόοπτες, αλυσιδωτές εξελίξεις οδηγεί την ταινία σε νουάρ μονοπάτια, τα οποία ο Βιρτζί δεν έχει κανένα πρόβλημα να διευθύνει με μαεστρία, και στην πορεία αποκαλύπτει το κόστος της ανθρώπινης ζωής, το ανθρώπινο κεφάλαιο δηλαδή, μπροστά στο μεγαλύτερο συμφέρον και στους επίπονους συμβιβασμούς. Εκτός από την έξυπνη ψυχαγωγία που προσφέρει, με τη ματιά σε μια κοινωνία που διαφεντεύεται από εξουσιαστικές δυνάμεις που παρακμάζουν αντάμα με τις κοινωνικές αξίες, το φιλμ αποδεικνύει πως η ιταλική κινηματογραφία εξέρχεται της κρίσης της και μπορεί να αναμειγνύει τα είδη και τις τάσεις με επιτυχία. ΔΑΝΑΟΣ 1-ΕΛΛΗ-ΑΤΛΑΝΤΙΣ 2-ΤΡΙΑΝΟΝ-ΠΤΙ ΠΑΛΑΙΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 4-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ 1,2-ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ-ΚΗΦΙΣΙΑ 2-ΑΤΤΑΛΟΣ-ΑΙΓΛΗ 1-ΑΝΟΙΞΗ 2

ΤΑ ΤΕΡΑΤΟΚΟΥΤΑΚΙΑ (3D) The Boxtrolls Σκηνοθεσία: Γκρέιαμ Άναμπλ, Άντονι Στάκι

Το στούντιο από το Όρεγκον, Λάικα, που ειδικεύεται σε stop motion κινούμενα σχέδια κι έδωσε πνοή στο χειροποίητο και ξεχασμένο είδος με τον Paranorman και την Coraline, σκαλώνει στην προσπάθειά του να μεταφέρει τη σειρά παιδικών αναγνωσμάτων του Άλαν Σνόου, There Be Monsters. Η κλίμακα είναι σαφώς μεγαλύτερη (η αναβάθμιση είναι ορατή και «βαριά»), η ατμόσφαιρα εντελώς βρετανική και εξόχως ντικενσιανή, τα πλάσματα που πρωταγωνιστούν, τα ομώνυμα τερατάκια που μοιάζουν με ιδιόμορφα γκρέμλιν/κρίτερ και ζουν σε κουτάκια που ανοιγοκλείνουν σε μια σκουπιδόπολη, είναι εντυπωσιακά, αν και στο φινάλε δεν διαφέρουν από τα μίνιονς παλιότερης εποχής, η αντίθεσή τους με τον πάνω κόσμο της αριστοκρατίας, που τα φοβάται και τα εχθρεύεται σε βαθμό αφανισμού, καλοσχεδιασμένη, μολονότι αναμενόμενη, αλλά η περιπέτεια της αντιπαλότητας και η ιστορία του μικρού, άξεστου, καλόκαρδου αλητάκου που μεγαλώνει στο περιθώριο της κοινωνίας ώσπου μπαίνει στην καλή κοινωνία διά της πλαγίας οδού δεν είναι ούτε αρκετά δραματική, ούτε αρκούντως αστεία, ούτε εξελίσσεται με πρωτοτυπία ή μπρίο, παρά την κινητικότητα και τη δουλειά που έχει καταβάλει μια στρατιά επαγγελματιών. Περισσότερο κοντά στις τεχνικές της Άαρντμαν (Γουάλας και Γκρόμιτ), η Λάϊκα προφανώς φιλοδοξεί να γίνει το αντίπαλο δέος της Pixar, αλλά της λείπει η αφηγηματική δεινότητα και η τρέλα της πρώτης περιόδου του Λάσιτερ και των συνεργατών του.

VILLAGE RENTI 4,8,15-VILLAGE PAGRATI 1,4-VILLAGE MALL 2,7,12-VILLAGE FALIRO 1,2,4,6-VILLAGE AG.DIMITRIOS 1,2,5-ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1,2-ΝΑΝΑ 2,4-ΒΑΡΚΙΖΑ 1-ΑΕΛΛΩ 1,3-ΟΣΚΑΡ-ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 3-ΜΑΓΙΑ-ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 2-STER ILION 1,4-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ 1-ODEON 6,10-ΚΗΦΙΣΙΑ 2-ODEON KOSMOPOLIS 5,10-CINERAMA-ΑΙΓΛΗ 1,2-ΑΝΟΙΞΗ

Κλήρωση Η LifΟ προσφέρει 1 δωρεάν φοίτηση στο σεμινάριο «Σενάριο-Θεωρία της δραματικής αφήγησης» που διοργανώνει ο ΙΑΝΟΣ. Στείλτε LIFOΚ (κενό) και το ονοματεπώνυμό σας στο 19000 μέχρι τη Δευτέρα 20/10 στις 5 το απόγευμα. Ο νικητής θα ειδοποιηθεί με γραπτό sms. Η χρέωση είναι €1,23/sms (συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ). Το όνομα του νικητή θα ανακοινωθεί στο τεύχος της Πέμπτης 30 Οκτωβρίου.

σταματια, το γενοσ αργυροπουλου Φωτό: Νίκος Καρανικόλας

Αφοσιώθηκε, λ.χ., στη μνήμη του πρόωρα χαμένου αρραβωνιαστικού της κι έμεινε παρθένα για πάντα. Όμως η φύση, το σώμα, τιμωρεί όταν το αρνείσαι. Το ενδιαφέρον με τον μονόλογο του Σωτηρίου έχει να κάνει με το εξής φαινόμενο: ενώ οι κομμουνιστές, εν γένει οι αριστεροί, ηττήθηκαν από το κράτος της Δεξιάς, στη Μεταπολίτευση (όταν πια τελείωσε μια μακρά περίοδος απαγορεύσεων και καταπίεσης, μεταξύ άλλων της ελεύθερης διατύπωσης της άποψης και της καλλιτεχνικής έκφρασης) κυριάρχησε, δικαιολογημένα, η αριστερή οπτική στην ιστοριογραφία, στη λογοτεχνία και σε μεγάλο βαθμό στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτή είναι η πανουργία της Ιστορίας: στην ευρύτερη προοπτική του χρόνου, οι άλλοτε ηττημένοι θα έχουν επικρατήσει απόλυτα των «νικητών».

Ένας μονόλογος που αξίζει Η Ελένη Ουζουνίδου σε έναν συγκλονιστικό μονόλογο που διατρέχει την ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.

Τ

i Σταματία, το γένος Αργυροπούλου Μονόλογος του Κώστα Σωτηρίου Σκηνοθ.: Β. Θεοδωρόπουλος Ερμηνεύει: Ελ. Ουζουνίδου. Σκην.-κοστ.: Μ. Αυγερινού. Θέατρο του Νέου Κόσμου (Δώμα) Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος 210 9212900 Πληροφορίες: Απόγ. Κυρ. 7 μ.μ. Βραδ. Τετ.Σάβ. 9.15 μ.μ. Τιμή: €12, 10, 8

απο τη ματινα καλτακη

και την ερμηνεία του, να παρασύρει τους θεατές στον επί σκηνής κόσμο του; Και τους δύο όρους καλύπτει η περίπτωση της Σταματίας, το γένος Αργυροπούλου, που παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ο μονόλογος του Κώστα Σωτηρίου (συγγραφέα μυθιστορημάτων κατά κύριο λόγο) έχει μεγάλο ενδιαφέρον, πρώτα για τον αριστοτεχνικό τρόπο που μέσω μιας προσωπικής αφήγησης διατρέχει την ιστορία του τόπου τα τελευταία 60 χρόνια. Το χρονικό σημείο έναρξης μόνο τυχαίο δεν είναι: 1950, ο Εμφύλιος έχει μόλις τελειώσει. Η ηρωίδα του είναι 17 χρονών, κόρη ανώτερου υπαλλήλου υπουργείου, φανατικού αντικομμουνιστή, που δεν πείνασε στην Κατοχή γιατί είχε τις σωστές άκρες (και παρ’ ολίγον «να ανταλλάξει κάτι σακιά αλεύρι με ένα μαγαζί στην Αιόλου»). Στη μία και μισή ώρα της εξιστόρησης των γεγονότων που σημάδεψαν την ενήλικη ζωής της θα φωταγωγηθούν έντεχνα οι μικρές και μεγαλύτερες αντιθέσεις της βαθιά διχασμένης, μεταπολεμικής Ελλάδας μέσα από τα μάτια μιας απλής γυναίκας με πρωτόγονη πολιτική σκέψη, που δεν αμφισβήτησε ποτέ τις βαθιά συντηρητικές ιδέες και τις αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκε. Η Σταματία ηττήθηκε κι ας ήταν, λόγω οικογενειακής παράδοσης, με τη μεριά των νικητών. Η ήττα της είναι αντι-ηρωική γιατί δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να επιλέξει ούτε διακινδύνευσε για κάτι. Δεν έχασε αγωνιζόμενη για κάτι ανώτερο, όπως είναι, ας πούμε, η επιθυμία να αλλάξεις τον κόσμο στο όνομα της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, αλλά καθηλωμένη στον ασήμαντο, γερασμένο κόσμο της – με «στήριγμα» ένα σύνολο οπισθοδρομικών ιδεών σε μια κοινωνία και σε μια εποχή που άλλαζε γρήγορα και ριζικά.

Θέατρο

Ε

χω ένα «θέμα» με τους μονολόγους. Σε μια τόσο πληθωρική θεατρική αγορά όσο η αθηναϊκή, μια στήλη θεατρικής κριτικής (που εξ ανάγκης καλύπτει έναν σχετικά μικρό αριθμό από το σύνολο των εκατοντάδων έργων που παρουσιάζονται) οφείλει να δίνει προτεραιότητα σε παραστάσεις μεγαλύτερου εύρους, θιάσων και όχι ενός ερμηνευτή. Όχι μόνο για λόγους «οικονομικής» τάξης. Η συνεργασία πολλών ηθοποιών στη σκηνική πράξη αυξάνει κάθετα τη δυσκολία του εγχειρήματος, γιατί προϋποθέτει και απαιτεί τη συνάντηση (διανοητική, συναισθηματική και τελικά ερμηνευτική) καθενός με τους υπολοίπους. Δεν αμφισβητώ ότι έχουν και οι μονόλογοι τη δυσκολία τους: ο ηθοποιός βγαίνει μόνος κι απροστάτευτος στη σκηνή, με όλα τα βλέμματα διαρκώς στραμμένα πάνω του, χωρίς να μπορεί να πάρει ανάσα ούτε να στηριχθεί στην παρουσία και τη συμμετοχή άλλων ηθοποιών. Γι’ αυτό και άλλοτε ο μονόλογος ήταν επιλογή κατεξοχήν κορυφαίων ηθοποιών, μια πρόκληση, κάτι σαν ερμηνευτικός άθλος, επιστέγασμα μιας σπάνιας υποκριτικής στόφας, ικανής να μαγεύει το κοινό. Σήμερα, οι μονόλογοι σε μεγάλο βαθμό επιλέγονται στο πλαίσιο της ανάγκης για παραστάσεις του πλέον χαμηλού κόστους παραγωγής. Η λογική αυτή έχει ένα τίμημα γιατί δεν υπολογίζει αρκούντως τους δύο αναγκαίους όρους: είναι πράγματι το κείμενο σημαντικό ώστε να αξίζει να παρουσιαστεί (όπως δεν είναι, για ν’ αναφέρω πρόχειρα, η Kassandra του Σέρτζιο Μπλάνκο, που ερμήνευσε πρόσφατα η Δέσποινα Σαραφείδου, ή ο Βυθός του Γιον Άτλι Γιόνασσον που ερμηνεύει ο Θανάσης Δόβρης στο 104); Και έχει ο ηθοποιός που αναλαμβάνει τον μονόλογο τη δύναμη, με την προσωπικότητα

ο δεύτερο μεγάλο προτέρημα της Σταματίας αφορά τη γλώσσα της. Η ευπρεπής δημοτική μιας κόρης σοβαρής, συντηρητικής οικογένειας, διανθισμένη με αρκετούς τύπους της καθαρεύουσας, απηχεί τον πολιτικό διχασμό, με τον τρόπο που η συνθήκη διγλωσσίας στην Ελλάδα αντανακλούσε ιδεολογικές και ταξικές πολώσεις για περισσότερο από έναν αιώνα. Ο λόγος της ηρωίδας γίνεται φορέας της εν εξελίξει σύγκρουσης, γι’ αυτό και είναι εξαιρετικά θεατρικός. Δείτε, για παράδειγμα, πώς περιγράφει το θάνατο του πατέρα της: «Βλέπεις, ο μπαμπάς είχε βγει στη σύνταξη και ως εκ τούτου διέθετε άφθονο χρόνο για να γίνεται, με αφορμή την απώλειαν του Μπάμπη, τύφλα καθημερινώς. Έτσι επήγε. Τον Δεκέμβριον του ’56. Ήταν από το μεσημέρι στου Γκιόγκεζα την ταβέρνα, ένα χαμαιτυπείο που ουδόλως άρμοζε σε τμηματάρχην του υπουργείου Εμπορίου και εν συνεχεία συναντήθηκε με κάτι αποστράτους που διαρκώς του υπεδαύλιζαν την ιδέα περί συνωμοσίας των κομμουνιστών στην απώλεια του Μπάμπη. Στο καφενείο επήγαν κι άρχισαν τα ούζα, ώσπου ο μπαμπάς έχασε τις αισθήσεις του κι έπεσεν καταγής. Αυτό ήταν. Ώσπου να φέρουν γιατρό, πάει, έφυγε. Έμφραγμα και θάνατος ακαριαίος». Η Σταματία είναι πολύ σοβαρή και επειδή το εύρος της σκέψης (άρα και της ζωής) της είναι τόσο περιορισμένο, ο τρόπος που μιλάει είναι εν τέλει κωμικός στις αντιφάσεις του. Τη ηρωίδα υποδύεται θαυμάσια η Ελένη Ουζουνίδου, μια ηθοποιός με ταλέντο φυσικό, που αναδύεται όπως το νερό από τη γη. Ακόμη κι αν κόπιασε, μαζί με τον σκηνοθέτη της, τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, για να οικειοποιηθεί την ψυχοσύνθεση και τον λόγο της Σταματίας, αυτό δεν φαίνεται. Η ερμηνεία της είναι χυμώδης, γεμάτη αισθήματα, ικανή να δημιουργεί στο μυαλό του θεατή εικόνες, έξυπνη και με χιούμορ. Παίζει με την υστερία της γυναίκας, με τα ερωτικά της απωθημένα, σαν να ήταν το κοινό ο αρραβωνιαστικός που δεν θα γίνει ποτέ σύζυγος. Το Δώμα του Νέου Κόσμου, στρωμένο με σεμέν (άλλοτε βασικό διακοσμητικό όλων των ελληνικών σπιτιών) από τη σκηνογράφο Μαγδαληνή Αυγερινού, ευνοεί τον εξομολογητικό τόνο και ενισχύει το περιεχόμενο της αφήγησης γιατί λειτουργεί αναλογικά με τη μικρή ζωή της ηρωίδας, με τις απολύτως περιορισμένες εμπειρίες της, με τα τσιμεντένια στεγανά του μυαλού της. Πρόκειται, βλέπετε, για γυναίκα εσωτερικών χώρων, έγκλειστη πρώτα στο πατρικό της, μετά στο σπίτι της αδελφή της, για λίγο στο σπίτι της φίλης της και, τελικά, στο δωμάτιο του γηροκομείου όπου επιθυμεί να αποσυρθεί. Το ευάερον κι ευήλιον της ζωής δεν θέλησε να το γνωρίσει. Ούτε προς τα Αριστερά, ούτε καν προς τα Δεξιά.

16.10.14 – lifo

37

Φρίντριχ Νίτσε

Ο Αντίχριστος του Νίτσε : Η εκδίκηση του καλλιτέχνη Το αιρετικό κείμενο του Φρίντριχ Νίτσε μεταφράζεται ξανά στα ελληνικά.

από την τίνα μανδηλαρά

Βιβλίο

E

38 lifo – 16.10.14

νας άνθρωπος που μιλάει εν ονόματι των ολίγων δεν μπορεί παρά να σηκώνει δημιουργικά ή ιδιόμορφα τη δική του παντιέρα: εκπροσωπεί, άλλωστε, έναν κόσμο που ακόμη δεν έχει εφευρεθεί, μια συνθήκη που πολλές φορές είναι αδύνατον να κατανοηθεί από τα λογικά στεγανά ενός κόσμου οριοθετημένου. Ο Ζορμπάς ήταν ο θεόςχορευτής που εξέφραζε το δικό του άνοιγμα στον κόσμο, ατιθάσευτο, μανιακό και απόλυτα παθιασμένο, ενώ αντίστοιχα ο Ρίπλεϊ της Χάισμιθ γινόταν ένας τόσο ντελικάτος φονιάς, που ακόμα και οι απηνείς πράξεις του κατέληγαν να μοιάζουν με υψηλά έργα τέχνης. Διέπραττε τους φόνους χωρίς την παραμικρή ενοχή –δηλαδή αυτή την ύψιστη πηγή κάθε μίσους, ζήλιας και ressentiment– και, το κυριότερο, με τη βαθιά επίγνωση ότι το μόνο που επιτρέπει στον ίδιο του τον εαυτό είναι η παραδοχή της τέχνης. Το έγκλημα του απόλυτα νιτσεϊκού Ρίπλεϊ δεν ήταν ως εκ τούτου το αποτέλεσμα

κάποιου εκδικητικού μένους αλλά μια καλλιτεχνική δήλωση και μια επιτελεστικού τύπου ανάγκη να καθαρίσει κανείς μια και καλή με τους μέτριους. Τα θύματα του ήρωα της Πατρίτσια Χάισμιθ ήταν απλώς κάτι «άψυχα πουλιά χωρίς φτερά, ασήμαντοι, που διαιώνιζαν τη μετριότητα». Ο κόσμος μπορεί –και μάλλον επιβάλλεται– να ζήσει χωρίς αυτούς. Κάπως έτσι θα βίωνε ο υπεράνθρωπος του Νίτσε, από τον οποίο βρήκαν έμπνευση κατά καιρούς τόσες περσόνες και τόσα προσωπεία, τη δική του εκκαθάριση του κόσμου των μετρίων. Δεν πρόκειται για μια πράξη εκδίκησης ούτε μιας ατέρμονης στρεψοδικίας για την οποία ο ίδιος ο καλλιτέχνης-φιλόσοφος είχε τόσο κατηγορηθεί. Πρόκειται για την απόλυτη επιβολή των καταφατικών δυνάμεων, δηλαδή της ζωτικής ορμής που παρασέρνει στο πέρασμά της και στο τέλος αφανίζει τους αρνητικούς επιβήτορες του κόσμου – από τους χριστιανούς έως τους υποτελείς του ιδεαλισμού.

φρίντριχ νίτσε

Ο Αντίχριστος, Ανάθεμα κατά του χριστιανισμού Μτφρ.: Βαγγέλης Δουβαλέρης Εκδόσεις Gutenberg Σελ.: 288 Τιμή: €15,00

Είναι η δημιουργική, μανιφεστικού τύπου διακήρυξη του καλλιτέχνη απέναντι στην ολοκληρωτική σκέψη των πάσης φύσεως οπαδών της καθαρότητας και της αλήθειας μέσα από τη γενεαλογική επιβολή της βούλησης. Είναι η ακύρωση του ιδεαλισμού από τις ίδιες δυνάμεις της ίδιας της ζωής, αφού η ζωή είναι αυτή που μαθαίνει, πιέζει, δοκιμάζει, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και σε καθοδηγεί – όχι οι ψεύτικες κατασκευές της. «Ό,τι δεν αποτελεί όρο της ζωής μας, τη βλάπτει – μια αρετή που γεννιέται από σεβασμό και μόνο προς την έννοια “Αρετή”, όπως θα το έθετε ο Καντ, είναι βλαβερή» επισημαίνει ο ίδιος ο Νίτσε εν είδει προγραμματικής διακήρυξης. Ως εκ τούτου, τον Αντίχριστό του δεν πρέπει να τον δει κανείς απλώς ως ένα παράφορο και οργισμένο κείμενο αλλά ως τον ακρογωνιαίο λίθο της σκέψης του Νίτσε, ως την ανάλυση του τι γέννησε και από πού προήλθαν η αρνητική σκέψη και οι παραφυάδες της. Αν η Γέννηση της Τραγωδίας επέβαλε την αναγκαιότητα της τέχνης, το Τάδε έφη Ζαρατούστρα ανέδειξε την αντι-οντολογία της διαφοράς και η Γενεαλογία της Ηθικής ανέτρεψε όλο το καντιανό σύστημα στις παραμικρές υποδηλώσεις του, ο Αντίχριστος ολοκληρώνει με τον ιδανικότερο τρόπο την απαιτητική νιτσεϊκή αποστολή, αποκαλύπτοντας τις πηγές όλων αυτών των κακών στον χριστιανισμό. Στο γραμμένο σε εποχή ωριμότητας, το 1888 –την τελευταία ίσως περίοδο νηφαλιότητας για τον Νίτσε–, Αντίχριστος, Ανάθεμα κατά του χριστιανισμού, όπως επισημαίνει και ο Ήρκος Αποστολίδης στην κατατοπιστικότατη εισαγωγή του στην πρώτη ολοκληρωμένη έκδοση στα ελληνικά του μνημειώδους αυτού έργου από τις εκδόσεις Gutenberg, ο Νίτσε: «Ονοματίζει το κακό (κεφ.26): ο ιερέας κακοποίησε το όνομα του θεού: ωνόμασε βασιλεία του θεού μια κατάσταση πραγμάτων στην οποίαν ο ίδιος καθώρισε την αξία τους: ωνόμασε θέλημα θεού τα μέσα με τα οποία επιτυγχάνεται ή συντηρείται μια τέτοια κατάσταση: και μ’ έναν ωμότατο κυνισμό αποτίμησε λαούς, εποχές, πρόσωπα ανάλογα με το αν στάθηκαν ωφέλιμα ή αντιστάθηκαν στην ιερατική του παντοδυναμία». Εξού και το ότι η κριτική του Νίτσε στον χριστιανισμό –και όχι στον ίδιο τον Ιησού, τον οποίο βάζει στην ίδια σειρά με τον Βούδα και τον Πλάτωνα– εντοπίζεται στο σύστημα πρακτικών ιδεών που καθιέρωσαν οι απανταχού πιστοί του ως ένα συγκεκριμένο σύστημα ηθικών κωδίκων και επιβεβλημένης φιλοσοφικής σκέψης. Κατ’ αρχάς, από άποψη οντολογική ο χριστιανισμός είναι που περιόρισε την επιστήμη στην αναγκαστική αναζήτηση της αλήθειας και στην ντετερμινιστικού τύπου αποστολή της. Με την έλευση του χριστιανισμού, και στα χρόνια που ακολούθησαν, οι φιλόσοφοι και οι επιστήμονες πίστεψαν στην αδήριτη αλήθεια του πνεύματος, του cogito και της λογικής. Μαζί με τη σιγουριά της αλήθειας οι χριστιανοί επέβαλαν ταυτόχρονα την ασφυκτική επιβολή της ηθικής: «Στο εξής η ηθική δεν εκφράζει, βέβαια, τους θεμελιώδεις όρους της ζωής και της ανάπτυξης ενός λαού ούτε το βαθύτερο ένστικτό του για ζωή, παρά κάτι το αφηρημένο, αντίθετο προς την ίδια τη ζωή – μια συστηματική εξαχρείωση της φαντασίας, ένα “κακό μάτι” για όλα τα πράγματα», επισημαίνει στον Αντίχριστο ο Νίτσε. Από εδώ θα προέλθει η «ενοχοποίηση του τυχαίου» στον βαθμό που κάθε συμβάν πρέπει πάντα να αποσκοπεί κάπου, σε κάτι υψηλό, αλλά και η «αιτίαση κατά της ευεξίας που βαπτίζεται πια κίνδυνος, “πειρασμός”: δηλητηρίαση της σωματικής αδιαθεσίας από τις τύψεις της συνείδησης». Και η τύψη που βασίζεται στην ενοχή είναι η αιτία

κάθε μνησικακίας, αυτής της εκδικητικής μανίας του ανθρώπου ο οποίος από τύψεις αναζητά παντού εχθρούς αντί για φίλους. Στο πρόσωπο των άλλων ανιχνεύονται οι υπαίτιοι για τα δικά του δεινά, αφού έχει μάθει αλλού πάντα να εντοπίζονται οι ένοχοι και οι σωτήρες (από έναν τιμωρό ή έναν θεό) – και ποτέ στον ίδιο. Γι’ αυτό και οι μαθητές του Ιησού –ο Νίτσε βρίσκει ιδιαίτερα απεχθές το πρόσωπο του Παύλου– έφτασαν ταυτόχρονα να αγαπούν και να μισούν τον Μεσσία τους και από ενοχή που δεν τον βοήθησαν κατέληξαν να γίνουν αυτοί οι εκδικητές του: «Τότε για πρώτη φορά οι μαθητές διοχέτευσαν στον Κύριό τους όλη την περιφρόνηση και τη μοχθηρία τους κατά Φαρισαίων και θεολόγων: έ κ α ν α ν τον Κύριό τους έναν Φαρισαίο και θεολόγο!».

Μ

έσα σε αυτή την αρνητική εξέγερση οι μαθητές του Κυρίου δείχνουν να κατηγορούν διαρκώς τον εαυτό τους για τα δεινά που πέρασε το υπέρτατο αυτό πλάσμα, το οποίο δεν κατάφεραν αν σώσουν. Γι’ αυτό και ο Νίτσε επιμένει ότι πρέπει να είμαστε εξαιρετικά καχύποπτοι με όσους αυτολοιδορούνται μπροστά σε ό,τι τους ξεπερνά και ό,τι τους προκαλεί θαυμασμό ή πόνο. Με όλους όσοι νιώθουν πάντα κατώτεροι απέναντι στην ομορφιά. Το μίσος κατά του ωραίου κρύβεται ακριβώς σε αυτές τις δηλώσεις χριστιανικής ηθικής, στο «ότι εγώ τόση ομορφιά δεν την αξίζω». Έτσι, οι εκάστοτε κατώτεροι κήνσορες καταλήγουν να γίνουν μοχθηροί και μνησίκακοι απέναντι σε ό,τι τους υπερβαίνει, χαρακτηρίζοντάς το απεχθές, κακό και ανήθικο. Ο Νίτσε στον Αντίχριστό του δεν παύει να καταγγέλλει τους «ηθικολόγους κρετίνους» που επέβαλε ως τρόπος σκέψης ο χριστιανισμός –από την οντολογία έως την ηθική–, αναγκάζοντάς τον να τους αποπέμψει από το ιδανικό σύμπαν των Υπερβορείων, από το ανοιχτό μέλλον που θα φτιάξουν οι ολίγοι μέσα από έναν άλλο τρόπο σκέψης και έξω από τα χωροχρονικά στεγανά αυτού του κόσμου. Και όπως έλεγε αντίστοιχα ο Ντελέζ στον δικό του Νίτσε: «Η αλυσίδα των φιλοσόφων δεν είναι η αιώνια αλυσίδα των σοφών, ακόμη λιγότερο η αλληλουχία της ιστορίας, αλλά μια αλυσίδα θραυσμένη, η διαδοχή των κομητών, η ασυνέχεια και η επανάληψή τους, που δεν ανάγονται ούτε στην αιωνιότητα του ουρανού που διασχίζουν ούτε στην ιστορικότητα της γης την οποία εποπτεύουν. Δεν υπάρχει

αιώνια φιλοσοφία, ούτε ιστορική φιλοσοφία. Η αιωνιότητα, καθώς και η ιστορικότητα της φιλοσοφίας, ανάγονται στο εξής: η φιλοσοφία είναι ανεπίκαιρη σε κάθε εποχή». Ο ανεπίκαιρος χαρακτήρας της φιλοσοφίας που ανατέμνει και τους στοχασμούς του Νίτσε δεν θέλει να επιβάλει συγκεκριμένους κανόνες αλλά να μετατρέψει τον φιλόσοφο σε χορευτή και ιδανικό καλλιτέχνη, ανεξάρτητα από τους κοινωνικοπολιτικούς κανόνες της εποχής. Ο καλλιτέχνης είναι που θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία, μετατρέποντας τη μνησικακία σε ανατροπή. «Ο Νίτσε ομιλεί για το φαινόμενο καλλιτέχνης και όχι για την τέχνη» τονίζει με ευστοχία ο Χάιντεγκερ, μιλώντας για τον ανένταχτο άνθρωπο της τέχνης, αφού αυτός είναι που θα προχωρήσει στην «πραγματική επαναξιολόγηση των αξιών» με την οποία ολοκληρώνει ο Νίτσε τον Αντίχριστο. Δεν θα επιβάλει κανόνες αλλά θα ανακατευτεί με τις ισχυρές δυνάμεις της ζωής, ανακαλύπτοντας έναν άλλο τρόπο σκέψης, ένα διαφορετικό καλλιτεχνικό ύφος. Αρκεί να ακολουθήσει κανείς τα ίδια τα κείμενα του Νίτσε, γραμμένα σαν παρτιτούρα και διαρθρωμένα με τους όρους μιας μουσικής συμφωνίας, για να δει την προεξαγγελτική παράθεση του διαφορετικού και απόλυτα καλλιτεχνικού τρόπου σκέψης: κάθε υφολογική λεπτομέρεια όπως οι παύλες, οι αραιώσεις και τα διαφορετικά σημεία στίξης, τα ρητορικά τερτίπια με τις παραθέσεις των ξένων λέξεων, πλέκουν το δικό τους αντι-οντολογικό υφάδι, κάτι που επιτέλους επεσήμανε ο μεταφραστής του Αντίχριστου του Gutenberg Βαγγέλης Δουβαλέρης – ένας ιδανικός νιτσεϊκός μεσολαβητής που σεβάστηκε και «άκουσε» το κείμενο. Παρέθεσε, μάλιστα, μια καίρια επισήμανση που εξηγεί την αναγωγή του περίτεχνου ύφους σε καίρια οντολογική προϋπόθεση: «Πόσο, άραγε, γνωρίζουν και θεωρούν καθήκον τους να γνωρίζουν ότι υπάρχει Τέχνη σε κάθε καλή φράση-Τέχνη που πρέπει να μαντευτεί ώστε να εννοηθεί η φράση! Μια παρανόηση στο tempo της λόγου χάρη, και παρανοήθηκε όλη φράση!». Στον ρυθμό του λόγου κρύβεται ο ρυθμός του κόσμου, ενός κόσμου αρμονικού, μουσικού, αφού «πίσω από το μεγάλο θέατρο του κόσμου» δεν κρύβεται «μια περιπαικτική θεότητα» αλλά εμείς οι ίδιοι – ως υπέρτατοι φιλόσοφοι και μοναδικοί καλλιτέχνες. Η δημιουργία του κόσμου βρίσκεται, άλλωστε, στα χέρια μας. Κι αυτό ο Νίτσε, ως ιδανικός καλλιτέχνης, το είδε πρώτος και καλύτερα από όλους.

αυτή με οδήγησε σε πολλούς και διαφορετικούς δρόμους. Με οδήγησε στα Βακχικά Μυστήρια, στα στάδια της μύησης των Ελευσινίων Μυστηρίων, τα οποία και ανακάλυψα και προσπάθησα και να τα βιώσω θεραπευτικά.

Φωτεινή Κακόγιαννου Η συγγραφέας των «Ελευσινίων Μυστηρίων» (δύο τόμοι: «Ελευσίνια Μυστήρια-Πορεία προς τη μύηση» & «Ελευσίνια ΜυστήριαΤελετουργικό» από τις εκδόσεις Όστρια), θα βρίσκεται στην αίθουσα του Παρνασσού για την παρουσίαση των βιβλίων της στις 22 Οκτωβρίου, στις 19:00. Μας περιμένει να την ακούσουμε. Τι σας τράβηξε ώστε να γράψετε τα βιβλία Ελευσίνια Μυστήρια, Πορεία προς τη μύηση και Τελετουργικό; Η αφορμή ήταν η προσπάθειά μου να λυτρωθώ από μια ασθένεια, τη νόσο του Still. Κάνοντας, λοιπόν, μια προσπάθεια αυτοθεραπείας, ανακάλυψα ότι υπάρχουν τρόποι να συγκεντρωθούμε μέσα στο ασυνείδητο και να θεραπεύσουμε πράγματι καταστάσεις που κάνουν την ψυχή να νοσεί. Όταν η ψυχή νοσεί, νοσεί και το σώμα. Έτσι, ακριβώς επειδή η αρρώστια σ’ εμένα εκδηλώθηκε στα μάτια, προκαλώντας φλεγμονές και τύφλωση, προσπάθησα να κάνω τον εαυτό μου να λειτουργήσει μέσα από μία μελέτη. Το έκανα περισσότερο για να αποδείξω ότι μπορώ να θεραπευτώ και να δω. Και, βέβαια, η μελέτη

Ποια είναι η σχέση της παγκόσμιας ενέργειας με τα Ελευσίνια Μυστήρια; Ενέργεια είναι η ικανότητα ενός σώματος ή ενός συστήματος να παράγει έργο. Το έργο, ως φυσικό μέγεθος, εκφράζει την ποσότητα ενέργειας που μεταφέρεται από ένα σώμα σε ένα άλλο ή που μετατρέπεται από μία μορφή σε μία άλλη. Μονάδα μέτρησης του έργου είναι το Joule. Η ενέργεια με την οποία τροφοδοτείται ο πλανήτης μας προέρχεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον ήλιο. Ανάλογα με τον τρόπο που έχει αποκτηθεί, ανταλλαχθεί ή αποθηκευτεί, έχουμε διάφορες μορφές ενέργειας. Τι σημασία έχουν τα αρχαία Ελευσίνια Μυστήρια για τους σύγχρονους Έλληνες; Τεράστια, γιατί αποτελούν τον σύνδεσμο με την πηγή μας. Με τον λαό μας. Αλλά κυρίως με τη μορφή της ψυχοθεραπείας που θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε για την αυτοβελτίωση, για την κατάργηση της κατάθλιψης και, μια και μιλάμε για μια εποχή ηθικής και κοινωνικής κρίσης, τα Ελευσίνια Μυστήρια συνενώνουν το έθνος, την παιδεία μας, ακόμη και ένα τελετουργικό τυπικό το οποίο, αν εφαρμοστεί, μπορεί να μας φέρει σε επαφή με τις μνήμες των προγόνων μας. Η γενιά της οικονομικής κρίσης είναι η αρχή μιας επανάστασης. Οι νέοι διαβάζουν και προσπαθούν να δώσουν μια ερμηνεία σε ένα παγκόσμιο φαινόμενο που μας κάνει να μειώνουμε τις υλικές μας ανάγκες και να αυξάνουμε τις πνευματικές. Τι θέλετε να εκτιμήσει περισσότερο ο αναγνώστης από το συγγραφικό σας έργο; Την αλήθεια. Αυτά τα οποία γράφονται είναι η αλήθεια. Θέλω να εκτιμήσει το ότι ασχολήθηκα με το να βρω πραγματικά γεγονότα και πηγές. Θα τη βρείτε στο fb: https://www.facebook.com/ events/297414170445653/?ref_dashboard_ filter=upcoming

16.10.14 – lifo

39

Αιγάλεω, Περιστέρι ή Πετρούπολη. Όποια περιοχή των δυτικών προαστίων και αν επιλέξετε, θα βρείτε πολλές και καλές επιλογές για καφέ, φαγητό και ποτό. Επιμέλεια: Βασίλης Καψάσκης. Φωτό: Αλέξανδρος Ακρίβος

Αφιέρωμα

Προάστια

Πάμεξανά σταΔυτικά!

u

Ρακοθεωρίες

Αγίας Λαύρας 9, Αιγάλεω, 210 5902290, www.rakotheories.gr, facebook.com/Rakotheories

Βρίσκεται στην ίδια θέση από το 1951 (στον πεζόδρομο της Αγίας Λαύρας, δίπλα στο μετρό του Αιγάλεω) και είναι ο ορισμός του φοιτητικού μεζεδοπωλείου. Φέτος, ελαφρώς ανακαινισμένο, αλλά διατηρώντας όλα τα στοιχεία εκείνα που το καθιστούν σπιτικό και φιλόξενο, σας υποδέχεται με πολλή όρεξη, περισσότερα μαγειρευτά πιάτα (μοσχαράκι λεμονάτο, σαλιγκάρια κ.ά.) και τις ίδιες φοιτητικές τιμές. Από τέλη Οκτώβρη μέχρι αρχές Νοέμβρη οι Ρακοθεωρίες σας υποδέχονται με ζωντανή μουσική και διαφορετικό έντεχνο-ρεμπέτικο σχήμα κάθε βράδυ. Αν το επισκεφθείτε μεσημέρι, μην παραλείψετε να ρωτήσετε για το σπιτικό πιάτο ημέρας που φτιάχνει καθημερινά με τα χεράκια της η μαμά Αγγελική.

40 lifo – 16.10.14

u

Mind the Cup

Αιμ. Βεάκη 29, Περιστέρι, 210 5776010, facebook.com/pages/Mind-The-Cup

Ζεστό, φιλόξενο, με ιδιαίτερη industrial διακόσμηση, έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως ένα από τα καλύτερα στέκια της Αθήνας, όπου μπορεί να απολαύσει κανείς specialty café και ψαγμένα κοκτέιλ. Οι ωραίες μουσικές επιλογές και οι φρέσκες προτάσεις που έρχονται συχνά να ανανεώσουν τον κατάλογο του Mind the Cup εκπλήσσουν ευχάριστα θαμώνες κι επισκέπτες. Δεν είναι τυχαίο πως τον περασμένο Ιούλιο το «Buzzfeed» τo συμπεριέλαβε σε ένα αφιέρωμα με τα 25 καλύτερα coffee shops στον κόσμο που πρέπει να δει κάποιος πριν πεθάνει. Όπως ομολογούν οι άνθρωποί του με ταπεινοφροσύνη, δεν ξέρουν αν αξίζουν αυτή την τιμή, αλλά είναι σίγουρο πως θα συνεχίσουν να προσπαθούν για το καλύτερο.

u

Kika Café Aperitivo

Αιμ. Βεάκη 35 & Δήλου, Περιστέρι, 210 5737300, facebook.com/kikacafe

Φινετσάτο και φιλόξενο, μοιάζει να μεταφέρθηκε κατευθείαν από τα περίφημα café-aperitivo της βόρειας Ιταλίας. Για τους μόνιμους θαμώνες και τους επισκέπτες του, Kika σημαίνει ταξίδι, μουσική, Περιστέρι, Αθήνα και Ευρώπη μαζί. Ανοιχτό από το πρωί, σερβίρει εξαιρετικής ποιότητας καφέ, χάρη στον καλύτερο καφέ από το Μιλάνο που εισάγει από τη γειτονική χώρα, και απίθανα κοκτέιλ. Οι arty πινελιές και οι εικαστικές παρεμβάσεις στον χώρο του χαρίζουν ιδιαίτερη αισθητική και μοναδικότητα, ενώ οι latin jazz, swing, soul και indie μουσικές επιλογές έρχονται συμπληρωματικά, για να ολοκληρώσουν μία μάλλον εξωτική ατμόσφαιρα.

16.10.14 – lifo

41

u

Μέλισσα

Εθνάρχου Μακαρίου 43, Περιστέρι, 210 5711055, www.melisa.gr facebook.com/pages/Μέλισσα-Ζαχαροπλαστείο

u

Σπείρα Bar

Αγίου Κωνσταντίνου 4, Αιγάλεω, 210 5312901, speirabar.gr, facebook.com/pages/Σπείρα-bar-Speira

Στις 20 Σεπτέμβρη άνοιξε τις πόρτες του για τη φετινή σεζόν με ένα δυναμικό grand opening που άφησε τους παρευρισκόμενους με την υπόσχεση για μία δυνατή σεζόν, με πολλές ξεχωριστές βραδιές γεμάτες πολλή μουσική, καθαρά ποτά, ψαγμένα κι εντυπωσιακά κοκτέιλ αλλά και «πειραγμένες» γευστικές προτάσεις. H φιλοσοφία της εναλλακτικής Σπείρας, που λόγω ύφους και χαρακτήρα θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται κάπου στο κέντρο της πόλης, βασίζεται αρκετά στις καλές μουσικές επιλογές που κινούνται σε ρυθμούς soul-funk, R’n’B, drum’n’bass, afro beat-rock και σίγουρα τζαζ και ρέγκε. Stay tuned στη σελίδα της Σπείρας στο facebook για να ενημερώνεστε για τα επερχόμενα events.

Για τους κατοίκους των δυτικών προαστίων αλλά και για τους φανατικούς λάτρεις των γλυκών δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, αφού είναι ένα από τα πιο ιστορικά ζαχαροπλαστεία της πόλης (από το 1925). Σοκολατάκια, ζαχαρωτά, τάρτες, μακαρόν, μπισκότα, τούρτες σε διάφορες γεύσεις και μοναδικά σχέδια, παραδοσιακά γλυκά (εκλέρ, μιλφέιγ, σουδάκια), αλλά και μεγάλη ποικιλία από γλυκά με βάση τη σοκολάτα –όλα φτιαγμένα με αληθινό σεβασμό και άριστες πρώτες ύλες (ακατέργαστη μαύρη ζάχαρη, βιολογικό αλεύρι, φρέσκα φρούτα κ.ά)– είναι μερικές μόνο από τις πολλές και καλές επιλογές που θα βρείτε στη Μέλισσα και θα ικανοποιήσουν απόλυτα εσάς και τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Extra tip: Ενημερωθείτε για τις νέες εμπνεύσεις που δημιουργούνται συνεχώς από το εργαστήριο της Μέλισσας από το site και τη σελίδα της στο fb.

u

Sempre

Σαρανταπόρου 51 & Αιμ. Βεάκη, Περιστέρι, 210 5787043 www.sempre-cafe.gr, facebook.gr/sempre coffee and cocktail bar

Οκτώ χρόνια τώρα οι στιγμές και ο χρόνος κυλούν όμορφα εδώ. Κόσμος πάει κι έρχεται. Άλλοι για την καλή μουσική και τους special guest DJs, άλλοι για τον αρωματικό καφέ, τα φρέσκα τοστ, τους δροσερούς χυμούς ή τα πασίγνωστα πλέον και πεντανόστιμα club sandwiches. Τα παιδιά του Sempre είναι γελαστά, πρόθυμα κι έτοιμα να λύσουν κάθε σου απορία, αλλά το δυνατό στοιχείο του μαγαζιού είναι τα κοκτέιλ. Mε επικεφαλής τον Θάνο Ελμάζη, μία ομάδα από εκπαιδευμένους και καταρτισμένους bartenders δημιουργεί και πειραματίζεται με ό,τι γεύση τους ζητήσετε, χρησιμοποιώντας τα πιο φρέσκα προϊόντα. Από Remy Martin και Courvoisier μέχρι Hennessy, Bella Perfume και Secret Sense, είναι σίγουρο πως η γκάμα τους θα σας εντυπωσιάσει.

42 lifo – 16.10.14

u

Manor House

Αιμ. Βεάκη 36, 21 0574 4060, Περιστέρι, www. manorhouse.gr, facebook.com/ManorHouseAthens

Mια ευρύχωρη μονοκατοικία του 1929 μεταμορφώθηκε μοναδικά σε ένα μοντέρνο café-bar που έγινε γρήγορα ένα από τα σημεία αναφοράς της περιοχής, αφού υποδέχεται επισκέπτες απ’ όλες της περιοχές της Αθήνας. Το πιο δυνατό του σημείο είναι η υψηλών επιδόσεων μπάρα του που φτιάχνει μερικά από τα καλύτερα κοκτέιλ της πόλης με τη βοήθεια του Γιάννη Κοροβέση. Στα συν οι μοναδικές μουσικές βραδιές, όπως οι live Πέμπτες και οι πιο ηλεκτρονικές Παρασκευές, που προσελκύουν κόσμο με διαφορετικό γούστο στα ακούσματα.

u

Cups Speciality Café 25ης Μαρτίου 102, Πετρούπολη, 210 5019559

Είναι από τα café της πόλης που δεν διαφημίζουν απλώς την εξειδίκευσή τους στον καφέ αλλά ασχολούνται πραγματικά, με πολύ μεράκι και αγάπη, για την καλύτερη δυνατή ποιότητα στον καφέ. Στο Cups Speciality Café θα βρείτε εκλεκτά πολυποικιλιακά (blends) και μονοποικιλιακά (single estate) χαρμάνια ανώτερης ποιότητας.

H προσπάθεια εύρεσης αυτών των εκλεκτών χαρμανιών συνοδεύεται από τη συνεχή εκπαίδευση των barista του μαγαζιού και, φυσικά, από διαρκή αναζήτηση εναλλακτικών τρόπων παραγωγής καφέ. Η ποιότητα και το αποτέλεσμα που φτάνει στο φλιτζάνι ή στην κούπα εξασφαλίζεται και από τη χρήση μιας χειροκίνητης μηχανής espresso La Marzocco. Αυτά συμβαίνουν όμως μόνο μέχρι αργά το απόγευμα, γιατί όταν έρχεται το βραδάκι το Cups μεταμορφώνεται σε ένα ατμοσφαιρικό cocktail & wine bar που σας κρατάει συντροφιά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

16.10.14 – lifo

43

u El Presidente

Πανόρμου 18, Αιγάλεω, 210 5903545, elpresidente.gr, facebook.com/elpresidentegr

u

Εμφανίστηκε πριν από λίγους μόλις μήνες στον νυχτερινό χάρτη της πόλης για να επιβεβαιώσει την άποψη πως τα μαγαζιά των δυτικών προαστίων δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα μαγαζιά του κέντρου. Η διακόσμηση της ανακαινισμένης μονοκατοικίας στην οδό Πανόρμου συνδυάζει την ανεπιτήδευτη πολυτέλεια με πινελιές vintage και μοντέρνων στοιχείων και προσδίδει στον χώρο κάτι πολύ ιδιαίτερο. Οι άνθρωποι του El Presidente έχουν φροντίσει και την παραμικρή λεπτομέρεια . Οι καφέδες και οι σοκολάτες έρχονται παρασκευασμένοι με φρέσκια οπτική και διάθεση για πειραματισμούς. Τα μοναδικά κοκτέιλ φτιάχνονται από τους πιο ταλαντούχους bartenders της πόλης, ενώ οι μουσικές επιλογές είναι ικανές να σας ταξιδέψουν. Ο χειμώνας στο El Presidente αναμένεται «καυτός».

Δάφνη

Μεγάλου Αλεξάνδρου 86, Περιστέρι, 210 5773721, facebook.com/pages/Δαφνη-Ελληνικο-εστιατοριο

Μετρά περισσότερα από δεκάξι χρόνια λειτουργίας σε έναν από τους πιο ήσυχους πεζόδρομους του Περιστερίου. Ανοιχτό κάθε μέρα από τις 12 το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ, υποστηρίζει και υπηρετεί απόλυτα το μότο «τρως σαν στο σπίτι σου». H κουζίνα και οι πρώτες ύλες που έρχονται από όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα από την Κρήτη και την Πελοπόννησο έχουν την απόλυτη επίβλεψη της σεφ Αριστέας Βλάχου. To μενού βασίζεται στην ελληνική κουζίνα και περιλαμβάνει πολλές επιλογές, από μαγειρευτά μέχρι πιάτα ημέρας (7-8 διαφορετικά πιάτα καθημερινά, που αλλάζουν ανάλογα με την εποχή) και κάποιες επιλογές από μεσογειακά πιάτα. Στα συν το ευκολόπιοτο χύμα σπιτικό κρασί. Extra tip: Το εστιατόριο διαθέτει δικό του, άνετο πάρκινγκ.

u

Τρεις Οκάδες

u

Dark Sun Club

Θηβών 42, Περιστέρι, facebook.com/pages/Dark-Sun-Club-Athens

Αγίας Λαύρας 5, Αιγάλεω, 2105911140, facebook.com/okades3

Τα δύσκολα χρόνια που πέρασε η Ελλάδα το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, από την εποχή των μεγάλων πολέμων μέχρι το τέλος του Εμφυλίου, δεν έκαναν τους Έλληνες ν’ αλλάξουν συνήθειες. Παρά τις κακουχίες και τις στερήσεις κατόρθωναν πάντα, με τρόπο μαγικό και με τις λιγοστές τους οικονομίες, να βρίσκουν αφορμές για να στήνουν μοναδικά γλέντια σε μικρά ταβερνάκια ή σε σπίτια με μωσαϊκά. Αυτές τις νοσταλγικές στιγμές φιλοδοξούν ν’ αναβιώσουν στις Τρεις Οκάδες οι άνθρωποί της, με εξαιρετικό φαγητό φτιαγμένο από αγνά υλικά (όπως το ρολό κοτόπουλο, η βολιώτικη πιτα, η σταβλίσια μπριζόλα και οι φωλιές παρμεζάνας), καλό κρασί και τα πιο φίνα ντόπια αποστάγματα. Extra tip: Κάθε Τετάρτη κρητική βραδιά με ζωντανή ορχήστρα και τους Γιώργο Νυκτάρη και Γιάννη Μανιοδάκη, αλλά και κάθε Πέμπτη και Κυριακή μεσημέρι έντεχνη-λαϊκή μουσική με τους Βασίλη Κούλογλου, Νικόλα Τσάρα και Μανώλη Ταχτά.

44 lifo – 16.10.14

Σημείο αναφοράς για τον αθηναϊκό underground χώρο εδώ και 20 χρόνια. Η φουτουριστική διακόσμηση με highlight το Alien που είναι σχεδιασμένο από την H.R.Giger, το dancefloor απ’ όπου αναδύονται καπνοί, τα λέιζερ και τα στροβοσκοπικά φώτα δημιουργούν μια υποβλητική ατμόσφαιρα που ταιριάζει απόλυτα με το μουσικό πρόγραμμα. Κάθε Παρασκευή, σκοτεινοί dark wave ήχοι από Cure μέχρι Dead Can Dance δίνουν τον τόνο, ενώ το Σάββατο τη σκυτάλη παίρνουν οι ηλεκτρονικές και dance μουσικές επιλογές που φτάνουν μέχρι Prodigy και Rammstein. Το Dark Sun Club είναι ανοιχτό από τις 12:00 το βράδυ μέχρι τις 7:00 το πρωί. Είσοδος €5 (με μπίρα, κρασί ή energie drinks).

ΤΑΥΡΟΣ

Με την Αφροδίτη να επηρεάζει τον τομέα της εξωτερικής σας εμφάνισης, θα νιώσετε την ανάγκη να δώσετε παραπάνω προσοχή στον εαυτό σας και στις προσωπικές σας ανάγκες κι επειδή ως γνωστόν εσείς οι Ταύροι, αν ξεκινήσετε να ψωνίζετε, ξεχνάτε να σταματήσετε, έχετε τον νου σας γιατί θα είναι μια περίεργη εβδομάδα σε σχέση με τα οικονομικά σας. Μη βασίζεστε σε χρήματα που περιμένετε να πάρετε και ξανοίγεστε πολύ, προτού σιγουρευτείτε ότι τα πήρατε… Προσέξτε για παρεξηγήσεις που μπορεί να προκύψουν προς τη μέση της εβδομάδας με κάποιο ηλικιωμένο μέλος της οικογένειάς σας και αν δεν έχετε τη διάθεση να απολογείστε όλη την ώρα για τις αποφάσεις και τις ενέργειές σας, φροντίστε να βάλετε κάποια όρια, ώστε να σταματήσει αυτή η κατάσταση μια και καλή.

ΔΙΔΥΜΟΙ Αρκετά πιεστική θα είναι η εβδομάδα για εσάς τους Διδύμους σε σχέση με τα οικονομικά σας. Ειδικά όσοι έχετε γεννηθεί το τρίτο δεκαήμερο θα πρέπει να βάλετε με μεγάλη προσοχή σωστές προτεραιότητες, καθώς τα έξοδα που καλείστε να καλύψετε είναι πολλά και δεν έχετε το περιθώριο να γίνουν λάθη. Μια οικονομική βελτίωση τις προσεχείς μέρες θα σας δώσει αρκετή ώθηση, αλλά και πάλι δεν θα είστε καλυμμένοι εκατό τοις εκατό. Μην απογοητεύεστε, καθώς έχετε τις προοπτικές για θετικές εξελίξεις, απλώς είναι θέμα χρόνου να συμβούν. Στον ερωτικό τομέα, είναι λίγο σκωτσέζικο ντους η κατάσταση εξαιτίας της συμπεριφοράς του συντρόφου σας, καθώς από τη μία μπορεί να σας φέρεται με το γάντι και από την άλλη να σας κατσαδιάζει με το παραμικρό. Με την επιρροή του Άρη θα νιώσετε έντονα την ανάγκη να βάλετε τα πράγματα στη θέση τους, ώστε να διεκδικήσετε τη συμπεριφορά που σας αξίζει. Με τον Δία να επηρεάζει τον τομέα της επικοινωνίας και της διασκέδασης η διάθεσή σας θα είναι ανεβασμένη σε τέτοιο βαθμό, που μέχρι και η δουλειά σας θα σας φαίνεται ευχάριστη, με αποτέλεσμα να είστε ακόμα πιο παραγωγικοί και δραστήριοι. Εκμεταλλευτείτε όλη αυτή την ενεργητικότητα και την όρεξη που θα σας διακρίνει και ξεκινήστε κάποια ξένη γλώσσα και οτιδήποτε μπορεί να σας προσφέρει έξτρα γνώσεις που σίγουρα θα σας χρησιμεύσουν μελλοντικά. Σχετικά με τα ερωτικά σας, θα είναι μια ενδιαφέρουσα εβδομάδα για εσάς και ξαφνικά θα ανακαλύψετε πως ένα άτομο από τον χώρο της εργασίας μπορεί να είναι περισσότερο γοητευτικό απ’ ό,τι είχατε παρατηρήσει ως τώρα και να σας κεντρίσει αρκετά την περιέργεια για να το γνωρίσετε ακόμη καλύτερα.

ΛΕΩΝ Το τρίγωνο Σελήνης-Άρη δημιουργεί

ΤΟΞΟΤΗΣ Κάποιες καθυστερήσεις σε σχέση

πρόσφορο έδαφος για κάθε είδους επικοινωνία και καθώς έχει ήδη ξεκινήσει για εσάς ένας νέος κύκλος σε σχέση με την κοινωνική σας ζωή, μέσα στις επόμενες μέρες θα έχετε τη δυνατότητα να συναντηθείτε με πρόσωπα από το παρελθόν και θα σας γίνουν κάποιες προτάσεις συνεργασίας που μπορεί να σας ενθουσιάσουν. Μελετήστε προσεχτικά τους όρους και μη βιάζεστε να δεσμευτείτε, αν δεν εξετάσετε όλες τις παραμέτρους. Η επιρροή της Αφροδίτης θα τονώσει τη γοητεία σας μέσα στις επόμενες μέρες και καθώς δεν θα περάσετε απαρατήρητοι από πολύ κόσμο, θα κάνετε νέες γνωριμίες που κάποιες από αυτές θα σας συναρπάσουν πραγματικά. Μη βιάζεστε να δεσμευτείτε με υποσχέσεις, αν δεν είστε σίγουροι για τα συναισθήματά σας.

με τα επαγγελματικά σας θα οφείλονται κυρίως σε τεχνικά προβλήματα και στην αδυναμία σας να αντεπεξέλθετε οικονομικά, ώστε να μπορέσετε να τα διευθετήσετε και να προχωρήσετε στο επόμενο στάδιο που είναι καθοριστικό για εσάς. Μη βιάζεστε να τα βάψετε μαύρα, γιατί ο Άρης και ο Πλούτωνας θα φέρουν κάποια καινούργια δεδομένα που θα σας βοηθήσουν τελικά να ξεπεράσετε όποιες αντιξοότητες εμφανιστούν στην πορεία σας. Στον οικογενειακό τομέα, αν δεν είστε συνέχεια στην πρίζα με το παραμικρό σε σχέση με κάποια παράπονα των δικών σας και έχετε παραπάνω κατανόηση κι ευαισθησία, θα καταφέρετε να βρείτε τελικά τις ισορροπίες σας. Κατάλληλη μέρα για να μπορέσετε να δείξετε κι εσείς το ενδιαφέρον σας είναι η Παρασκευή, που οι συνθήκες θα είναι ευνοϊκές για την έκφραση των συναισθημάτων σας.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ Η σύνοδος Ήλιου-Αφροδίτης θα βγάλει στην επιφάνεια μια πιο ευαίσθητη πλευρά του χαρακτήρα σας και θα σας κάνει να μετανιώσετε ίσως για κάποιες βαριές κουβέντες που είπατε στο παρελθόν σε αγαπημένα σας πρόσωπα. Από τη στιγμή που θα το αντιληφθείτε, θα έχετε περάσει σε ένα υψηλότερο επίπεδο αυτογνωσίας, οπότε φροντίστε να εκφράσετε τα συναισθήματά σας στους δικούς σας και θα δείτε πως μια τέτοια κίνηση από την πλευρά σας θα παίξει καταλυτικό ρόλο στη σχέση σας. Στον οικονομικό τομέα, αν έχετε συνηθίσει να παίρνετε όλες τις αποφάσεις μόνοι σας σχετικά με τη διαχείριση των χρημάτων, σταματήστε να κάνετε όλη την ώρα τον δερβέναγα και προγραμματίστε τον προϋπολογισμό σας από κοινού με τον σύντροφό σας.

ΖΥΓΟΣ Ήλιος, Ερμής και Αφροδίτη θα δημιουργήσουν ένα κλίμα αισιοδοξίας και κατά έναν παράξενο τρόπο, παρόλο που δεν θα είναι και τόσο εύκολη η εβδομάδα σε σχέση με τα οικονομικά σας, εσείς θα είστε γεμάτοι ενέργεια, με αποτέλεσμα να ξεπεράσετε αυτό το διάστημα δημιουργικά και τελικά να βγείτε κερδισμένοι, ενισχύοντας το εισόδημά σας. Προσέξτε σε ποιους θα εμπιστευτείτε τις ιδέες σας… Στον αισθηματικό τομέα, μια λάθος κίνηση απ την πλευρά σας μπορεί να σας κοστίσει ακριβά, οπότε προσέξτε τις ποσότητες αλκοόλ που θα καταναλώσετε και προσπαθήστε να είστε πιο συγκρατημένοι στις αντιδράσεις σας σε σχέση με το πρόσωπο που σας ενδιαφέρει, καθώς δεν θα θέλατε να φύγει με τις χειρότερες εντυπώσεις από κοντά σας.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ

Με την επιρροή του Κρόνου στο ζώδιό σας θα έχετε την εντύπωση, και ειδικά προς το τέλος της εβδομάδας, πως όσοι συναντάτε σας είναι οικεία πρόσωπα και χάρη στην άνεση που θα νιώθετε, θα σας δοθεί η ευκαιρία να κάνετε κάποιες σημαντικές γνωριμίες που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα επαγγελματική σας πορεία. Μη σας πιάνει έπαρση και περιαυτολογείτε όλη την ώρα, γιατί υπάρχει κίνδυνος να το χάσετε το παιχνίδι τελικά. Ερωτικά, κατά πάσα πιθανότητα θα νιώθετε μουδιασμένοι κατά τη διάρκεια της εβδομάδας εξαιτίας των πολλών υποχρεώσεων που θα έχετε και η λίμπιντό σας ίσως δεν θα είναι στα φόρτε της, φροντίστε όμως να το εξηγήσετε και στον σύντροφό σας, ώστε να μην πάρει λάθος μηνύματα από εσάς κι έχει την εντύπωση ότι κάπου έχει σφάλει…

Daily starfax Καθημερινές αστρολογικές προβλέψεις στο www.lifo.gr από τη Μαριβίκυ Καλλέργη.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ Η επιρροή της Αφροδίτης ενισχύει τον τομέα της επικοινωνίας ειδικά με πρόσωπα από το φιλικό και οικογενειακό σας περιβάλλον και θα έχετε τη δυνατότητα να εκφράσετε με ειλικρίνεια τα συναισθήματά σας χωρίς αναστολές. Σε περίπτωση που δεν είναι οι αντιδράσεις όλων όπως τις περιμένετε, μη βιάζεστε να απογοητευτείτε, καθώς υπάρχει περίπτωση κάποιοι να είναι εντελώς απορροφημένοι από τα δικά τους προβλήματα. Αρκετές θα είναι οι προτάσεις για εξόδους μέσα στις προσεχείς μέρες και καθώς οι επιλογές σας θα είναι πολλές, θα ζήσετε μια εβδομάδα γεμάτη, προσέξτε όμως να μην το παρακάνετε με τα ξενύχτια, για να είστε σε θέση να ανταποκριθείτε στις επαγγελματικές σας υποχρεώσεις και να μη δώσετε δικαιώματα που μπορεί να σας δημιουργήσουν προβλήματα στον εργασιακό χώρο.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ Με τον Ποσειδώνα να βγάζει στην επιφάνεια το παιδί που κρύβετε μέσα σας, θα είστε γεμάτοι όρεξη και αισιοδοξία και θα καταφέρετε να επηρεάσετε και τους γύρω σας, οπότε, αν έχετε κάποιες ιδέες που θα συμβάλουν ώστε να κάνετε κάτι έξω απ’ τα καθιερωμένα, μη διστάσετε να τις εκφράσετε και στους άλλους, καθώς είναι σίγουρο πως θα μείνετε όλοι ενθουσιασμένοι και θα γεμίσετε τις μπαταρίες σας για αρκετό διάστημα. Αν είστε γονείς και έχετε παρατηρήσει κάποια περίεργη συμπεριφορά από την πλευρά του παιδιού σας, μη βιάζεστε να βγάλετε αρνητικά συμπεράσματα και προσπαθήστε μέσα στο Σαββατοκύριακο (που θα έχετε και τον απαραίτητο χρόνο) να το προσεγγίσετε με φιλικό τρόπο, ώστε να σας εμπιστευτεί και να σας αποκαλύψει τι μπορεί να του συμβαίνει.

ΙΧΘΥΣ Η ανάγκη που θα νιώσετε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας να τα τινάξετε όλα στον αέρα και να απελευθερωθείτε από καθετί που σας προβληματίζει θα οφείλεται στις ασταμάτητες πιέσεις που σας ασκούνται καθημερινά σε επαγγελματικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, κρατήστε όμως την ψυχραιμία σας και μη βιάζεστε να κάνετε παρορμητικές κινήσεις, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι μελλοντικά θα το σκυλομετανιώσετε. Συζητήστε με ένα φιλικό σας πρόσωπο και περιγράψτε τα αισθήματά σας και σύντομα θα νιώσετε να φεύγει ένα μεγάλο βάρος από επάνω σας, καθώς θα σας βοηθήσει με τα λόγια του να δείτε πιο ψύχραιμα τα πράγματα. Οικονομικά, είστε σε μεταβατικό στάδιο και όσο και να προσπαθείτε να βάλετε κάποια τάξη, θα προκύπτουν συνεχώς κάποια έξοδα που θα σας βγάζουν εκτός προϋπολογισμού, οπότε προσπαθήστε να είστε συγκρατημένοι με τις αγορές σας και κάντε σωστό προγραμματισμό, για να μη βρεθείτε σε αδιέξοδο.

☛

ΚΑΡΚΙΝΟΣ

από τη μαριβίκυ καλλέργη (starfax@lifo.gr)

απασχολούν θα επηρεάσουν τη συμπεριφορά σας και θα δημιουργήσουν αρκετά ερωτηματικά στους γύρω σας, οπότε αν δεν θέλετε να ασχολούνται όλοι μαζί σας, προσπαθήστε να είστε ψύχραιμοι στις αντιδράσεις σας και μη δίνετε στόχο από μόνοι σας… Οι ικανότητες και οι γνώσεις σας θα σας βγάλουν ασπροπρόσωπους για μία ακόμη φορά, καθώς θα μπορέσετε να αντεπεξέλθετε σε μια επαγγελματική πρόκληση με αρκετά μεγάλη επιτυχία. Λίγη παραπάνω προσοχή σε σχέση με την τελειομανία που σας διακατέχει, γιατί κινδυνεύετε να πάθετε υπερκόπωση. Προς το τέλος της εβδομάδας η επιρροή του Ήλιου θα τονώσει τον τομέα της φιλίας και θα έχετε την ευκαιρία να συναντηθείτε με αγαπημένα σας πρόσωπα και να βγάλετε όλοι τα εσώψυχά σας.

StarFax

ΚΡΙΟΣ Κάποια πρακτικά ζητήματα που σας

sudoku 7

1 8 7

3 4

2

9 4

1 5

6 1 8 4 2 3

1 9 2 8

7 1 5 2 7 3 8 6

5 2

Η λύση του προηγούμενου 8 2 6 7 3 9

1 9 5 2 4 6

7 4 3 1 8 5

3 8 2 9 6 4

5 1 4 8 7 2

6 7 9 3 5 1

4 3 1 6 2 8

9 5 8 4 1 7

2 6 7 5 9 3

1 3 2 5 9 8 7 6 4 4 7 9 1 6 2 5 3 8 5 8 6 7 3 4 9 2 1

16.10.14 – lifo

45

☛ Στέλιος Νιaκαρης Μοντέλο. Φωτογραφήθηκε την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου στο Αthlos Gym στην Ηλιούπολη.

❝ Αυτό που μου αρέσει στην Αθήνα είναι η νυχτερινή της ζωή και ότι ο κόσμος ξέρει να διασκεδάζει... Δεν το έχω συναντήσει σε αυτόν το βαθμό, όπου κι αν έχω ταξιδέψει στο εξωτερικό! ❞

46 lifo – 16.10.14

Stay tuned για πληροφορίες σχετικά με τις ημερομηνίες της επόμενης έκθεσης «Naked City».

οι αθηναιοι γδυνονται για καλο σκοπο

NakedCity

φωτογραφια: πάρις ταβιτιάν

16.10.14 – lifo

47