451

τχ.451/29102015

Σοφια νικολαϊδου Πώς επέζησα από τον καρκίνο απο τη γλυκερια μπασδεκη

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΣΠΙΩΤΗΣ Ο Αθηναίος της εβδομάδας ολα για την αθηνα! free press δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

απο τον θοδωρη αντωνοπουλο

τι ειναι το halloween; Και γιατί δεν έχουμε καμία σχέση με αυτήν τη γιορτή! απο τον δημητρη κυριαζη

τι σου λειπει απο την αθηνα 11 Αθηναίοι γράφουν για όσα λείπουν από την πόλη μας. Από τη LiFO Team

me to πολυγθαλυτερο site/οεματικο δηγοσ

Νο1 www. lifo.gr

2 lifo – 29.10.15

☛ «Η Δημοτική Αστυνομία ξανά μαζί μας και πιο απολογητική από ποτέ» λεγόταν το άρθρο του Δημήτρη Ρηγόπουλου την περασμένη εβδομάδα. «Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, που καβαλάνε αδίστακτα πλατείες, πεζοδρόμια, πάρκα, παρτέρια και –προσεχώς!– μπαλκόνια και ταράτσες», έγραψε η maria vechera, «όχι, δεν αισθάνονται απολύτως τίποτα κάνοντας κάτι τόσο εξόφθαλμα αντικοινωνικό. Και ο λόγος είναι ότι έχουν καλύψει τη “συνείδησή” τους με ένα καταπληκτικό άλλοθι: “αφού πληρώνω τέλη κυκλοφορίας, το κράτος είναι υποχρεωμένο να εξασφαλίζει δωρεάν στάθμευση για το σαράβαλό μου, πάντα και παντού, κατά προτίμηση μπροστά στο τραπεζάκι όπου πίνω τον φρέντο μου ή το μοχίτο μου, διότι ξέρεις ποιος/ποια είμαι εγώ, ρε;”. Δεν κάνω καθόλου πλάκα, ούτε υπερβάλλω, αυτό πιστεύουν και γι’ αυτό κάνουν ό,τι κάνουν!». «Κλήση στους κατόχους μηχανών που παρκάρουν πάνω σε θέσεις αυτοκινήτων μόνιμων κατοίκων, και μάλιστα προκλητικά κατά μήκος της θέσης, θα κόβουν οι δημοτικοί αστυνομικοί;» αναρωτήθηκε ο tropique, ενώ ο ΛάκηςΛ πρόσθεσε: « Έχεις πάει στην Αγίου Κωνσταντίνου να δεις πού παρκάρει η Δημοτική Αστυνομία και όλο το κτίριο γενικότερα; Πάνω στο πεζοδρόμιο, φυσικά!». Τέλος, ο Trolloδυτης πρότεινε: «Μήπως να κόβουν και καμιά κλησούλα ή έστω παρατήρηση σε όλα αυτά τα ζωόφιλα ζώα που δεν μαζεύουν τις ακαθαρσίες των κατοικιδίων τους; Η να τους πουν ότι δεν έχουν χεράκια τα καημένα να το κάνουν...». ☛ Η καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του Παντείου, Χριστίνα Κουλούρη, μίλησε στον Γιάννη Πανταζόπουλο για το κατά πόσο οι παρελάσεις πρέπει να υφίστανται στις μέρες μας. Η Iris Prismatica σχολίασε: «Από μικρό παιδί με προβλημάτιζε η επιλογή των εθνικών μας επετείων. Ειδικά αφού έμαθα και για τις επετείους σε άλλες χώρες. Και καλά η 28η Οκτωβρίου. Πράγματι, ήταν τόσο θλιβερά τα γεγονότα που ακολούθησαν την απελευθέρωση (είτε ποιοτικά, αφού μιλάμε για εμφύλιο σπαραγμό, είτε ποσοτικά, αφού τα θύματα ήταν πολύ περισσότερα), ώστε θα φάνταζε σόλοικο να γιορτάζουμε για εκείνη την εποχή. Αλλά η 25η Μαρτίου; Δεν είναι τρελό να μη γιορτάζουμε την ίδρυση του κράτους μας; Σχεδόν κανείς μας δεν θυμάται αυτή την ημερομηνία. Έχω τη θεωρία μου και γι’ αυτή την επιλογή, που είναι πολύ κοντά σ’ αυτό που λέει σχετικά η κ. Κουλούρη». ☛ Για το τέλος του ελληνικού περιπτέρου έγραψε πρόσφατα ο M. Hulot και η κ. Ευρυδίκη Στεφανάκη μας έγραψε μέσω mail: «Θα ήθελα να σας ενημερώσω πως ό,τι γράφει το άρθρο αυτό είναι εντελώς λάθος. Το πολυνομοσχέδιο το μόνο που αλλάζει είναι τη δυνατότητα να περνάει η άδεια από τον έναν στον άλλον δυνάμει κληρονομικής διαδοχής. Τι ποιο λογικό; Αν ο πατέρας ήταν ανάπηρος πολέμου, ο γιος γιατί να έχει αυτό το προνόμιο, ειδικά, δε, σήμερα που τόσοι άλλοι έχουν ανάγκη να βοηθηθούν – νέοι, ανάπηροι και αναξιοπαθούντες. Επίσης, ως δικηγόρος, γνωρίζω ότι ο εργασιακός μεσαίωνας των εργαζομένων στα περίπτερα είναι πέραν κάθε φαντασίας. Οι έχοντες τις άδειες (συχνά και πολύ παραπάνω από 1) εκμεταλλεύονται άγρια τους ανθρώπους που έχουν πραγματικά ανάγκη και “δουλεύουν” τα περίπτερα. Ενώ, φυσικά, αν επεκταθούμε στο αισθητικό κομμάτι των περιπτέρων, που ουδεμία σχέση έχει με τα παλιά ξύλινα, τότε, ναι, θα έπρεπε όλοι να θέλουμε να μπει μια τάξη σε αυτό το χάος (κανονικά, από τον νόμο επιτρέπεται ένα μόνο ψυγείο κολλημένο στο περίπτερο και όχι 3-4, τέντες, σταντ κ.λπ.). Ως μητέρα με παιδιά, δε, συχνά δυσκολεύομαι να κινηθώ στο πεζοδρόμιο από τα απλωμένα περίπτερα και την πραμάτεια τους. Και όποιος έρχεται σε επαφή με τη δημόσια διοίκηση, πάει στα δικαστήρια και αντιλαμβάνεται πώς λειτουργούν στην Ελλάδα οι ελεγκτικές υπηρεσίες, δεν μπορεί να μην έχει πάρει χαμπάρι το “αλισβερίσι” μεταξύ περιπτέρων και υπαλλήλων πολεοδομιών και άλλων υπηρεσιών των αρμόδιων δήμων – γιατί, φυσικά, η οποιαδήποτε κατάληψη δημόσιου χώρου κανονικά γίνεται μόνο με αντίτιμο. Και επί του νομοσχεδίου: οι άδειες θα επιστρέφουν στον Δήμο Αθηναίων, ο οποίος με αντικειμενικές, υποτίθεται, διαδικασίες θα τις δίνει σε άτομα που το έχουν πραγματικά ανάγκη. Δηλαδή, ο νόμος προσπαθεί να πετύχει τον σκοπό του επιτέλους, ήτοι η άδεια περιπτέρου να είναι μια παροχή προς τους αδυνάτους. Άρα, τα περίπτερα δεν θα εκλείψουν. Ένας επανασχεδιασμός πολεοδομικός, μάλιστα, νομίζω πως μόνο καλό θα έκανε στην πόλη μας. Ένα καλό θέμα για άρθρο θα ήταν να εξετάσει κανείς αν το νέο σύστημα θα μπορεί να λειτουργήσει με αντικειμενικούς κανόνες. Αν δεν εισχωρήσει ξανά σε αυτό ο παράγοντας “γνωριμία”, “λάδωμα”, αν οι άδειες δοθούν στους πραγματικά αναξιοπαθούντες, αν η όποια πολεοδομική μελέτη είναι ολοκληρωμένη και σοβαρή, αν αν αν… τα ενδιαφέροντα θέματα από αυτή την αλλαγή είναι πολλά».

α π ό τ ον α ρη δ η μ οκ ιδ η

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα.

feedback450

Να γιατί οι Αθηναίοι παρκάρουν όπου βρουν

posts γράμματα e-mails

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

Free Press.

Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

29.10.15 – lifo

3

Index Τα τραγούδια του Jan Van de Engel είναι δημοτικά και έχουν απίστευτο στίχο Ένα απόγευμα με έναν Έλληνα μουσικό που αξίζει να γνωρίσετε. απο τον m. hulot

Σελ. 15

StatusUpdate εκδότης Στάθης Τσαγκαρουσιάνος... Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα. γενικοσ διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ ... Αρχίζω να πιστεύω πως έχουμε περισσότερα εστιατόρια απ’ όσα μπορούμε να καταναλώσουμε σε αυτή την πόλη. Και ξέρεις κάτι; Είναι καλό, γιατί είναι όλα γεμάτα! διευθυντής M. Hulot ... Αναζήτησε το «Knockin’ Boots» του Julio Bashmore, έναν από τους πολύ καλούς χορευτικούς δίσκους με προδιαγραφές για hit, που θυμίζει τις καλές μέρες των dance επιτυχιών στα ’80s και στα ’90s. Τότε που οι δίσκοι έβγαζαν 4 και 5 επιτυχίες. εμπορική διεύθυνση Δήμητρα Πασομένου υπεύθυνος ψηφιακής ανάπτυξης Νίκος Ζαφείρης art director Χρήστος Τζοβάρας υπεύθυνος lifo.gr Άρης Δημοκίδης ... Εξαιρετικά ενδιαφέρον ανάγνωσμα στο LIFO. gr: «Πώς η ISIS χρησιμοποιεί τον βιασμό μικρών κοριτσιών ως δήθεν θρησκευτική πρακτική - Μια συγκλονιστική έρευνα για την “ιερή” σεξουαλική σκλαβιά και πώς αυτή προσελκύει άντρες μαχητές». αρχισυντακτησ lifo.gr Θανάσης Χαραμής προγραμματισμός lifo.gr Αγγελική Βαξάλη, Σπύρος Γκατζούνας

Η Σοφία Νικολαΐδου έγραψε ένα βιβλίο για την περιπέτειά της με τον καρκίνο και μιλά στη LifO για την εμπειρία της. απο τη γλυκερια μπασδεκη

Σελ. 18

συντονισμός ύλης Μαρκέλλα Ανδρικάκη ... Όπως πολύ σωστά είπες Σ.Δ., θα δίνω τις μάχες που αξίζει να δίνω. συντακτική ομάδα columnists: Νικόλας Σεβαστάκης, Θοδωρής Αντωνόπουλος Δημήτρης Ρηγόπουλος ... Μου άρεσε πολύ η είδηση ότι τα Μουσικά Σύνολα του Δήμου Αθηναίων αποκτούν μόνιμη στέγη στο Παλλάς της οδού Βουκουρεστίου. Δημήτρης Πολιτάκης

Όσα πρέπει να ξέρεις για το Bitcoin Ο ιδρυτής του BTCGREECE μας εξηγεί. απο τον γιαννη πανταζοπουλο

Σελ. 10

Αθηναίος της εβδομάδας: Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης Ένας πολύ ταλαντούχος ηθοποιός μας αφηγείται τη ζωή του. απο τον θοδωρη αντωνοπουλο

Σελ. 28

Βιβλίο: Τίνα Μανδηλαρά ... Κι όσο εδώ όλοι μηρυκάζουν το υπάρχον και μένουν πιστοί στη μιζέρια, κάποιοι Έλληνες κάνουν απλώς καλά τη δουλειά τους: το παράδειγμα των Λάνθιμου, Φιλίππου, Τσαγγάρη ας μας οδηγεί. Την απάντηση τη δίνει πάντα το ίδιο το έργο. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης ... Αιωνίως νεανίες, εις τους αιώνες των αιώνων, αμήν και αμάν! Βλέπε: Pynchon, The Boy, Paco Ignacio Taibo, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Μαρίλη Ζάρκου, Don Delillo! Κινηματογράφος: Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος Θέατρο: Ματίνα Καλτάκη ... Tι βαρετό έργο το «Τέφρα και Σκιά» του Πίντερ! Γεύση: Νίκη Μηταρέα ... Στις ψυχές των ανθρώπων τα σταφύλια της οργής γεμίζουν και βαραίνουν / βαραίνουν για τον τρύγο» είπε ο Αμερικανός συγγραφέας Τζον Στάινμπεκ.

StarFax: Μαριβίκυ Καλλέργη ... Αποφύγετε τη μοιρολατρία και φροντίστε να είστε σε εγρήγορση. Σύνταξη: Αργυρώ Μποζώνη Αλέξανδρος Διακοσάββας, Κατερίνα Ηλιάκη Δημήτρης Κυριαζής Μαρίνα Πετρίδου ... «Εμείς είμαστε από εκείνα τα πουλιά που τα λένε νυχτοπούλια...», «'21», Άρης Μπινιάρης @ θέατρο Gazarte.

Η ποίηση του Γ.Χ. Ώντεν μεταφράζεται στα ελληνικά Ο μεταφραστής Ερρίκος Σοφράς γι’ αυτό το σημαντικό έργο. απο την τινα μανδηλαρα

Γιάννης Πανταζόπουλος Χρήστος Παρίδης ... Μα, πείτε μου. Μετά την εικόνα νέου άντραθύματος των τζιχαντιστών να τον συνθλίβουν οι ερπύστριες ενός τανκ, πώς μπορεί η Δύση να κοιμάται ήσυχη; Μαρία Παππά, Άντα Κολοβού, Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Φουτσιτζή, Θεόφιλος Δουμάνης φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Freddie F.

Σελ. 42

creative media Kώστας Στανέλλος

ΣΤΗΛΕΣ

ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Πολιτάκης Σελ. 12

Good LifO

Θοδωρής Αντωνόπουλος

Starfax

Σελ. 14

Naked City

Δημήτρης Ρηγόπουλος Σελ. 17

Σελ. 46

Σελ. 31 Σελ. 45

aτελιέ Βανέσσα Φερλέ internet assistant Νινέττα Γιακιντζή διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου ... «Lobster»: Από τους πιο καίριους σχολιασμούς πάνω στο θέμα των διαπροσωπικών σχέσεων, φιλικών ή ερωτικών, με όλη την αγωνία και την αμφισημία που τις χαρακτηρίζει. Μάλλον μια ταινία αναφοράς για όσες προηγήθηκαν ή θα ακολουθήσουν. γραμματεία σύνταξης Βιβίκα Ανδριανάτου senior direct market manager Κώστας Μαντάς direct market managers Βούλα Καραβαγγέλη Γιώργος Λυκουργιώτης Σπύρος Αποστολόπουλος υποδοχή διαφήμισης Ξένια Στασινοπούλου συντονισμοσ διαφήμισης Μάγδα Τζακώστα οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος

www.lifo.gr ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε.

Boυλής 22, Αθήνα, 105 63, τηλ.: 210 3254 290, fax: 210 3249 785, info@lifo.gr

4 lifo – 29.10.15

λογιστήριο Βασίλης Κοτρωνάκης Μαριλένα Παππού Άλκηστις Γκούμα κωδικος εντυπου 7639

29.10.15 – lifo

5

iLoveAthens

ΘΕΑΤΡΟ

τσεχοφ

Σύγχρονο έργο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς συνθέτει μια παράσταση αφιερωμένη στο έργo και τη ζωή του Τσέχoφ. Ένα παιχνίδι εξερεύνησης στον κόσμο του σπουδαίου συγγραφέα μέσα από την αλληλογραφία, τα διηγήματα, τις νουβέλες και τα θεατρικά του έργα. Μια κωμωδία στην οποία οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να συνδιαλαγούν με το βάρος της ύπαρξής τους. Στη σκηνή οι ηθοποιοί Αλέξανδρoς Αχτάρ, Μυρτώ Γκόνη, Πάρης Θωμόπουλος και Παναγιώτης Μπρατάκος. Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Φιξ, 210 9212900, 4/11-10/1, Τετ.-Σάβ. 21:15, Κυρ. 19:00, εισ.: €8-12

6 lifo – 29.10.15

29.10.15 – lifo

7

8 lifo – 29.10.15

29 οκτωβριου

4 νοεμβριου

2015

Talkof theTown

Jan Van de Engel moyσικοσ «Είναι εύκολο να κάνεις μουσική σήμερα με ένα laptop και τόσο δύσκολο να κάνεις κάτι φρέσκο, κάτι ζωντανό» Από τον Μ. Ηulot

σελ. 15

επιμελεια: the lifo team

aπο τον δημητρη κυριαζη

TheBuzz

• Η λέξη «Halloween» είναι συντομογραφία του «All Hallows Evening», δηλαδή της βραδιάς πριν από τη γιορτή των Αγίων Πάντων, που είναι 1η Νοεμβρίου.

• Οι Άγιοι Πάντες ξεκίνησαν να εορτάζονται το 609 μ.Χ., στις 14 Μαΐου, αλλά ο Πάπας Γρηγόριος 4ος μετακίνησε τον εορτασμό την 1η Νοεμβρίου. Λέγεται ότι αυτό έγινε επειδή η πόλη της Ρώμης δεν μπορούσε να στεγάσει τον μεγάλο αριθμό των πιστών που συνέρρεαν τον Μάιο και επιλέχθηκε μια ημερομηνία τον χειμώνα για λιγότερο κόσμο. Άλλοι λένε ότι ο λόγος που έγινε η μεταφορά είναι ακριβώς για να συμπέσει με τις αρχαίες δοξασίες γύρω από τη συγκεκριμένη ημερομηνία. • Οι ρίζες της γιορτής λέγεται ότι βρίσκονται σε κέλτικες παραδόσεις, και συγκεκριμένα στους εορτασμούς του Samhain, που στα παλιά ιρλανδικά σημαίνει «τέλος του καλοκαιριού». Οι Κέλτες την 31η Οκτωβρίου γιόρταζαν το τέλος της περιόδου της συγκομιδής και την αρχή του χειμώνα. • Η παράδοση λέει ότι τη συγκεκριμένη μέρα ερχόμαστε πιο κοντά με τον «άλλο κόσμο», ότι μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με πνεύματα και νεκρούς. • Τα χρώματα που συνδέονται με τη γιορτή είναι το πορτοκαλί και το μαύρο. Το πορτοκαλί συμβολίζει τη φθινοπωρινή σοδειά και το μαύρο τον θάνατο και, γενικά, τον «άλλο κόσμο». • Οι Σκωτσέζες κρεμούσαν εκείνη τη μέρα βρεγμένα σεντόνια μπροστά σε φωτιά για να δουν υποτίθεται τον μελλοντικό τους σύζυγο.

• Ο Χουντίνι, ένας από τους πιο διάσημους μάγους όλων των εποχών, πέθανε το Halloween του 1926.• Η αφετηρία του εθίμου του «trick or treat», που θέλει τα μικρά παιδιά να μεταμφιέζονται και να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, μαζεύοντας γλυκά, φθάνει στον 1 6 ο αιώνα. Ιρλανδοί, Σκωτσέζοι και Ουαλοί μασκαρεύονταν και επισκέπτονταν διάφορα σπίτια, απαγγέλλοντας ποιήματα ή και ολόκληρα τραγούδια με αντάλλαγμα φαγητό. Αντιπροσώπευαν τις παλιές θεότητες του χειμώνα που απαιτούσαν ανταλλάγματα για καλή τύχη. • Έχει γίνει και μια έρευνα σχετικά με τις προτιμήσεις των μικρών Αμερικανών στα γλυκά που δέχονται αυτήν τη μέρα. Το 50% του δείγματος, λοιπόν, δήλωσε ότι προτιμά κάτι σοκολατοειδές, το 24% θέλει γλυκό χωρίς σοκολάτα και το 10% προτιμά τσίχλες. • Βέβαια, οι σέξι νοσοκόμες, οι σέξι δασκάλες και γενικά τα σέξι κοστούμια που συναντάμε κατά κόρον στο Halloween έχουν έρθει στη μόδα μόνο τα τελευταία χρόνια. • Μια εξήγηση που έχει δοθεί για το έθιμο του μασκαρέματος είναι η εξής: παλιά πίστευαν ότι οι ψυχές των πεθαμένων περιπλανώνται στη Γη ως την Ημέρα των Αγίων Πάντων. Το βράδυ, λοιπόν, πριν από τη γιορτή, πριν από το Halloween δηλαδή, οι ψυχές είχαν την τελευταία τους ευκαιρία να εκδικηθούν όποιον τους έκανε κακό ενώ ζούσαν, οπότε, όσοι θεωρούσαν ότι υπήρχε λόγος να ανησυχούν, μεταμφιέζονταν για να μην τους αναγνωρίσει το πνεύμα που ζητούσε εκδίκηση.• Το σκανδαλιάρικο πνεύμα της βραδιάς και η αχαλίνωτη διασκέδαση επίσης πάει πολλά χρόνια πίσω. Από τον 18ο αιώνα στην Ιρλαν-

δία και στα Highlands της Σκωτίας τη συγκεκριμένη μέρα συνήθιζαν να κάνουν φάρσες. • Τα φαναράκια, τα οποία λέγονται «jacko-lanterns», είναι αναπόσπαστο στοιχείο των εορτασμών και χρησιμοποιούνται για να διώχνουν, υποτίθεται, μακριά τα κακά πνεύματα που, όπως είπαμε, πιστεύεται πως τη συγκεκριμένη ημέρα είναι ιδιαίτερα ενεργά.• Η ιστορία που συνδέεται με τα κεριά και τις κολοκύθες είναι αυτή του Τζακ, ενός ανθρώπου που του αρνήθηκαν την είσοδο και στον Παράδεισο και στην Κόλαση. Ο Τζακ κατάφερε να αιχμαλωτίσει τον διάβολο, ο οποίος, για να απελευθερωθεί, του υποσχέθηκε ότι δεν θα τον ενοχλήσει ποτέ. Έπειτα από μια άσωτη ζωή, ο Τζακ πέθανε και, βρίσκοντας τις πόρτες του Παραδείσου κλειστές, οδηγήθηκε αναγκαστικά στην Κόλαση. Ο διάβολος, όμως, πιστός στην υπόσχεσή του, δεν τον δέχθηκε και του πέταξε ένα κάρβουνο από τις φωτιές της Κολάσεως, το οποίο ο Τζακ πήρε και το έβαλε μέσα σε ένα γογγύλι που είχε μαζί του για να τον βοηθά να βλέπει και από τότε τριγυρνά, ψάχνοντας να βρει ένας μέρος να ξεκουραστεί.

• Οι μετανάστες από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ ήταν αυτοί που πρωτοχρησιμοποίησαν κολοκύθες για τα φαναράκια τους για τον απλούστατο λόγο ότι τις έβρισκαν εύκολα και ήταν φθηνές. Μία από τι μεγαλύτερες κολοκύθες της ιστορίας βρέθηκε το 1993 και ζύγισε 380 κιλά. Ένας Αμερικανός, ο Stephen Clarke, κατέχει το ρεκόρ ταχύτερης μετατροπής κολοκύθας σε κλασικό φαναράκι Halloween. Πρόλαβε και της έδωσε την παραδοσιακή της μορφή, με μάτια, μύτη, στόμα κ.λπ. σε 24 μόλις δευτερόλεπτα. • Υποτίθεται ότι την παραμονή των Αγίων Πάντων νηστεύουμε το κρέας και αυτό εξηγεί την πληθώρα των χορτοφαγικών εδεσμάτων που έχουν συνδεθεί με την ημέρα, όπως οι κολοκύθες, τα μήλα κ.ά.• Η γιορτή του Halloween ξεκίνησε στην Ευρώπη, όμως είναι πλέον γνωστή στον κόσμο μέσα από την αμερικανική κουλτούρα. Αυτό, βέβαια, δεν έγινε αυτόματα, δηλαδή με τους πρώτους έποικους. Χρειάστηκε η αθρόα μετανάστευση Ιρλανδών και Σκωτσέζων τον 19ο αιώνα για να γίνει δημοφιλής η γιορτή. Στις αρχές του περασμένου αιώνα είχε γίνει πια mainstream. • Γενικά, στις ΗΠΑ θεωρείται η πιο προσοδοφόρα εμπορικά εποχή του έτους, μετά τα Χριστούγεννα. Οι πωλήσεις από γλυκά, κοστούμια, διακοσμητικά αντικείμενα κ.λπ. για την ημέρα λέγεται ότι φθάνουν τα έξι δισεκατομμύρια δολάρια.• Η παρέλαση μεταμφιεσμένων στο Village της Νέας Υόρκης είναι η μεγαλύτερη του είδους της στις ΗΠΑ. Υπολογίζεται ότι παίρνουν μέρος περίπου 50.000 άνθρωποι. Η Βοστώνη όμως κατέχει το ρεκόρ για τα περισσότερα (30.128) αναμμένα φαναράκια ταυτόχρονα.• Πανσέληνος στο Halloween, αν και ιδιαίτερα δημοφιλές σκηνικό σε ταινίες τρόμου αλλά και σε σπιτικές διακοσμήσεις (η γνωστή μάγισσα να ίπταται με τη σκούπα της με φόντο την πανσέληνο), δεν είναι κάτι σύνηθες. Η πιο πρόσφατη πανσέληνος ανήμερα της γιορτής συνέβη στις 31 Οκτωβρίου έγινε το 2001, ενώ η επόμενη θα γίνει το 2020.

Τι ακριβώς γιορτάζουμε το Halloween;

Δυο λόγια για την αμερικανική γιορτή που αγάπησαν πρόσφατα οι Αθηναίοι, αλλά δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να το κάνουν αυτό!

29.10.15 – lifo

9

Εικονογράφηση: Bitcoinist Ltd

Talk of the Town

11

ώρες Διήρκεσε η ακρόαση της Χίλαρι Κλίντον για την υπόθεση της Βεγγάζης.

εχεις ιδεα τι ειναι το bitcoin; Και πόσο ασφαλές είναι να το χρησιμοποιήσεις; O ιδρυτής του BTC GREECE, Θάνος Μαρίνος, μας εξηγεί.

88.588.130 views έχει μέχρι στιγμής το τραγούδι «Hello» της Αdele, στην επίσημη σελίδα της στο YouTube.

10 lifo – 29.10.15

Πριν από κάποια χρόνια ένας πολύ γνωστός Καναδός επικοινωνιολόγος είχε πει ότι «τα χαρτονομίσματα είναι η πιστωτική κάρτα του φτωχού». Στη χώρα μας η επιβολή των capital controls στις τράπεζες επέφερε κατάρρευση των οικονομικών σταθερών, ενώ η συμπεριφορά μας στις χρηματικές συναλλαγές άλλαξε διαπαντός. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έχουν βγει στην επιφάνεια νέες μορφές συναλλαγής, όπως το ψηφιακό νόμισμα bitcoin. Στην αρχή ήταν κάτι που αφορούσε αποκλειστικά τους χρήστες ηλεκτρονικών αγορών, ενώ στη συνέχεια πολλοί αξιοποίησαν τη λειτουργία του και μίλησαν για την ιδανική εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της ρευστότητας. Το πιο σημαντικό είναι ότι μιλάμε για ένα εντελώς ανοιχτό χρηματοπιστωτικό δίκτυο, παγκόσμιο, που δεν ανήκει αλλά και δεν ελέγχεται από κανέναν. Την περασμένη εβδομάδα το bitcoin επανήλθε στην επικαιρότητα λόγω της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία κρίνει «ότι οι συναλλαγές με εικονικά νομίσματα θα πρέπει να απαλλάσσονται από τον φόρο προστιθέμενης αξίας με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει και με τα συμβατικά συναλλάγματα σε μετρητά». Κάπως έτσι, μετά το «spread», το «haircut», τα «CDS», το «PSI» ή το «bail-out», άλλη μια λέξη ήρθε να προστεθεί στο λεξιλόγιο της κρίσης. Στην προσπάθειά μας να ερευνήσουμε αυτό τον ιδιόμορφο κόσμο του ψηφιακού νομίσματος, ζητήσαμε τη βοήθεια του Συμβούλου Επιχειρήσεων και ιδρυτή του BTCGreece, Θάνου Μαρίνου. «Τι είναι το bitcoin και σε τι μπορεί να χρησιμεύσει;». «Το bitcoin είναι το πρώτο αποκεντρωμένο ψηφιακό νόμισμα. Η βασική του διαφοροποίηση έγκειται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει μια κεντρική τράπεζα που να ρυθμίζει την έκδοση και την κυκλοφορία του, παρά μόνο οι miners, οι οποίοι χρησιμοποιούν το δίκτυο και ουσιαστικά επικυρώνουν τις συναλλαγές που πραγματοποιούνται. Είναι βασισμένο σε μια

πρωτοποριακή τεχνολογία που ήδη έχει αρχίσει να γίνεται αποδεκτή από παραδοσιακούς παίκτες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όπως οι τράπεζες. Αξίζει να επισημάνουμε ότι οι συναλλαγές γίνονται ανώνυμα, αλλά δημόσια στο Διαδίκτυο, ενώ κατά κύριο λόγο βασίζεται σε ένα δίκτυο εξυπηρετητών (servers) για τη μετάδοση και επιβεβαίωση των συναλλαγών». Στη διευκρίνιση που του ζητώ για το τι είναι οι «miners» απαντά «ουσιαστικά είναι εκείνοι που διαχειρίζονται το δίκτυο και ελέγχουν-δημιουργούν τα bitcoins μέσα από τη δύναμη του δικτύου, ενώ παράλληλα είναι και μέρος του συστήματος επιβεβαίωσης των συναλλαγών». «Με τι τρόπους μπορεί κάποιος να ξεκινήσει τις συναλλαγές; Χρειάζονται ορισμένες προϋποθέσεις;». «Το bitcoin, πέρα από τη δυνατότητα να κάνεις τις συναλλαγές σου με μικρότερο κόστος, μεγαλύτερη ασφάλεια και ταχύτητα, έχει ως κύριο γνώρισμά του τη διαφάνεια της συναλλαγής, χωρίς να μοιράζεται ο χρήστης απολύτως προσωπικά δεδομένα. Όλες οι συναλλαγές που γίνονται και επιβεβαιώνονται, όπως είπαμε, από τους miners του δικτύου είναι καταχωρισμένες σε ένα κατάστιχο (ledger), το οποίο είναι προσβάσιμο σε όλους και μπορείς ανά πάσα στιγμή να επιβεβαιώσεις πότε και αν έγινε η συναλλαγή. Για να ξεκινήσει κάποιος, πρέπει απλώς να αγοράσει bitcoin από κάποιο online ανταλλακτήριο ή να παραγάγει bitcoin ως miner. Επίσης, πρέπει να αποκτήσει ένα “πορτοφόλι bitcoin”, ώστε να μπορεί να δέχεται και να αποθηκεύει με ασφάλεια τα ψηφιακά του νομίσματα» απαντά. «Θα μπορούσες να μας εξηγήσεις τη διαδικασία για κάποιον αρχάριο που δεν γνωρίζει καθόλου περί τίνος πρόκειται και θα ήθελε να ασχοληθεί; Ας αναφέρουμε και ενδεικτικά παραδείγματα συναλλαγών που γίνονται τώρα στην Ελλάδα». «Κάποιος που δεν γνωρίζει αρκετά για το bitcoin θα πρέπει να μάθει περισσότερα πριν επενδύσει χρόνο και χρήματα. Πρέπει να

300

οι νεκροί από τον ισχυρό σεισμό σε Πακιστάν και Αφγανιστάν.

είμαστε προσεκτικοί, καθώς η τεχνολογία είναι διαρκώς εξελισσόμενη και θα πρέπει να διατηρούμε ασφαλή τον υπολογιστή μας καθώς και το “ψηφιακό πορτοφόλι” μας. Γι’ αυτό θα πρότεινα οι πρώτες συναλλαγές να είναι με μικρά ποσά, του ενός με δύο ευρώ, ωσότου κατανοήσει πλήρως ο χρήστης όλες τις διαδικασίες, οι οποίες παρουσιάζονται αναλυτικά πριν μπεις να κάνεις οποιαδήποτε ενέργεια. Τα πιο πολλά παραδείγματα αφορούν αγορά bitcoin ως επένδυση για την πληρωμή υπηρεσιών servers ή ecommerce, καθώς και για την πληρωμή προμηθευτών που βρίσκονται εκτός Ελλάδος από πλευράς των εγχώριων επιχειρήσεων. Στην αρχή, το 2014 που φέραμε το BTCGreece στην Ελλάδα, οι περισσότεροι χρήστες μας ήταν άνθρωποι κοντά στην τεχνολογία. Πλέον οι πελάτες μας είναι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις αλλά και άνθρωποι που θέλουν να έρθουν πιο κοντά στη νέα αυτή τεχνολογική καινοτομία» αναφέρει. Η τιμή συναλλαγής σήμερα είναι στα 259 ευρώ το 1 bitcoin, ενώ η προμήθεια αγοράς στην πλατφόρμα BTCGreece είναι 0,3%. Υπάρχει όριο ανάληψης, καθημερινό ή μηνιαίο; «Ναι, υπάρχει. Πενήντα ευρώ ημερησίως και διακόσια ευρώ τον μήνα. Εδώ θα ήθελα να προσθέσω ότι σκοπός μας είναι να δώσουμε την ευκαιρία σε όσο το δυνατόν περισσότερους Έλληνες να αγοράσουν bitcoin. Στόχος δεν είναι να δώσουμε σε 10 ανθρώπους 100.000 ευρώ αλλά σε 100.000 ανθρώπους από 10 ευρώ» υποστηρίζει ο κ. Μαρίνος. Στη συνέχεια, η συζήτηση επικεντρώνεται στους τραπεζικούς περιορισμούς αλλά και στις απόψεις των επικριτών του bitcoin. Ήταν τα capital controls η βασική αιτία για να στραφούν αρκετοί στο bitcoin; «Τα capital controls απλώς επιτάχυναν την αποδοχή του bitcoin στην ελληνική κοινωνία και οικονομία. Είναι αλήθεια πως αρκετοί αγόρασαν το πρώτο τους bitcoin στη διάρκεια της βίαιης επιβολής των capital controls, αλλά πλέον οι αγοραστές bitcoin είναι αρκετά περισσότεροι αλλά και από διαφορετικές ηλικιακές ομάδες». «Πολλοί ισχυρίζονται ότι η αγορά bitcoin είναι ανεξέλεγκτη και κρύβει κινδύνους. Τι απαντάς και πώς μπορεί κάποιος να προστατευτεί;». «Το bitcoin είναι αποκεντρωμένο και χωρίς έλεγχο από οποιαδήποτε κεντρική εξουσία. Επιτρέπει σε χρήστες και μη να έχουν απόλυτη διαφάνεια στην εκτέλεση των συναλλαγών τους. Όπως προστατεύουμε το συμβατικό μας πορτοφόλι και τους κωδικούς του e-banking, έτσι πρέπει να προστατεύουμε το ψηφιακό μας πορτοφόλι και τις συναλλαγές με bitcoin». «Έχει όμως συνδεθεί και με τη σκοτεινή πλευρά του Ίντερνετ, όπως η αγορά ναρκωτικών ή όπλων. Γιατί κάποιος να εμπιστευτεί τις συναλλαγές του με αυτό τον τρόπο;». «Το bitcoin μπορεί να είναι ανώνυμο αλλά δεν είναι μη ανιχνεύσιμο. Όλες οι συναλλαγές καταγράφονται στο κατάστιχο του συστήματος (ledger) και είναι διαθέσιμες σε όλους, χρήστες και μη. Σαν BTCGreece έχουμε περάσει στο επόμενο στάδιο και δεχόμαστε μόνο καταθέσεις από πελάτες εγγεγραμμένους στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, χρήστες, δηλαδή, των οποίων είναι ήδη γνωστή η ταυτότητα» επισημαίνει. Είναι προφανές ότι μια νέα ψηφιακή πραγματικότητα αναπτύσσεται και αρχίζει να επεκτείνεται και στη χώρα μας. Όλα προς τα εκεί οδηγούν; «Φυσικά. Ας μην ξεχνάμε ότι το bitcoin είναι μόνο μια εφαρμογή της τεχνολογίας του blockchain, η οποία και βρίσκεται από πίσω. Για να το αντιληφθούμε καλύτερα, ας σκεφτούμε ότι το email είναι απλώς μία από τις εφαρμογές του Ίντερνετ. Πάντως, η τεχνολογία του blockchain του bitcoin έχει ήδη κεντρίσει το ενδιαφέρον του επιχειρηματικού και χρηματο-οικονομικού κόσμου» καταλήγει ο κ. Μαρίνος.

— γιάννησ πανταζόπουλοσ

29.10.15 – lifo

11

φωνή λαού μαρα παπαβασιλειου, αλεξανδρος ζωμασ

Talk of the Town

Οι αρχιτέκτονες πίσω από το πρότζεκτ ακάλυπτος 2.0 μας εξηγούν πώς θα αλλάξει η ζωή μας αν αξιοποιήσουμε και ενοποιήσουμε τους ακάλυπτους των πολυκατοικιών. α π ό τ ο ν δ η μ ή τ ρ η κ υρ ι α ζ ή

Η αγωνία και η έκσταση του θεατή/χρήστη

α π ό τ ο ν δ η μ ή τρ η π ολ ιτάκ η

Cut

Μεταξύ άδειας αίθουσας, ιδιωτικής «πειρατείας» και ανύπαρκτου ελληνικού τηλεοπτικού προγράμματος.

12 lifo – 29.10.15

Λένε ότι τα αντικαπνιστικά μέτρα δεν εφαρμόζονται λόγω κρίσης. Είναι κι αυτή μια εξήγηση. Έχει τον νταλκά του ο κοσμάκης, μην του κόψουμε και το τσιγάρο στο μπαρ και την ταβέρνα, ρε παιδιά, έλεος. Μια αντίστοιχη λογική επιστρατεύτηκε πρόσφατα σχετικά με την απειλούμενη λήψη αυστηρότερων μέτρων (και ποινών) κατά του «παράνομου» downloading αλλά και κατά των απλών χρηστών σαν εμένα κι εσάς: έχει τον νταλκά του ο κοσμάκης, μην του φάμε και τα torrents, ρε παιδιά, έλεος, τι θα βλέπει μετά; Το Κανάλι της Βουλής; Η μία, πάντως, μετά την άλλη, οι δυτικές κυβερνήσεις με προεξάρχουσες τις εξαδέλφες του Ατλαντικού, ΗΠΑ και Βρετανία, περνάνε βαριές και συγκεκριμένες νομοθετικές πράξεις εναντίον της σπιτικής πειρατείας – όχι αορίστως υπέρ της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων, όπως μέχρι πρότινος. Θα συμβεί κι εδώ, εκτός αν συνταχτούμε στο συγκεκριμένο ζήτημα με το νομικό πλαίσιο της Ελβετίας ας πούμε, που θεωρείται όαση ελευθερίας των torrents στην καρδιά της Ευρώπης και, τέλος πάντων, απαγορεύει σε κάθε περίπτωση την τιμωρία του ιδιώτη χρήστη. Όσοι αρνούνται να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι ο εναέριος ψηφιακός χώρος της Ελλάδας αποτελεί ακόμα γκρίζα ζώνη στο θέμα του ελέγχου της πειρατείας και δεν κατεβάζουν torrent αρχεία (τα οποία τεχνικά δεν είναι παράνομα) μπορούν να περιμένουν την έλευση του Netflix (ή κάτι αντίστοιχου) κι εδώ για να έχουν απεριόριστη και νόμιμη πρόσβαση σε σειρές και ταινίες. Μακάρι, θα γίνω κι εγώ συνδρομητής (χάνουμε τόση μπάλα επειδή δεν τα σκάμε σε συνδρομητικό, δεν θα χάσουμε και τα σοβαρά θεάματα). Από την εξίσωση φαίνεται, δυστυχώς, να απουσιάζει στην πραγματικότητα η κινηματογραφική αίθουσα, η οποία έχει περιέλθει προ πολλού σε φάση προστατευόμενου είδους. Και όποιος πιστεύει ότι το πρόβλημα είναι το κόστος του εισιτηρίου σε καιρούς ανέχειας, πλανάται πλάνην οικτράν. Είναι ένα στοιχείο κι αυτό προφανώς, αλλά όχι το πιο καθοριστικό. Η ψυχαγωγία του οικιακού εγκλεισμού έχει επικρατήσει επειδή έχει εξελιχθεί τεχνολογικά και αφηγηματικά τόσο πολύ, που προκαλεί έντονη διέγερση, εθισμό και γενικώς ιδρυματικού τύπου κολλήματα στον θεατή/ χρήστη, τα οποία κάποτε τα θεωρούσαμε δυστοπικά σενάρια θεωρητικών των Μέσων και προφητών του ψηφιακού σκότους. Επίσης, στην αίθουσα δεν μπορείς να καπνίσεις. Οπότε καταπίνουμε τον νταλκά, μένουμε μέσα, καπνίζουμε και βλέπουμε «κατεβασμένα» (ή «στριμαρισμένα») στην οθόνη της τηλεόρασης που έχει καταντήσει monitor, μια προέκταση του υπολογιστή,

με απολύτως ακυρωμένη την υποτιθεμένη βασική λειτουργία της, δηλαδή την εκπομπή του τηλεοπτικού προγράμματος των ελληνικών καναλιών. Το παλιό παραμύθι «εγώ δεν βλέπω τηλεόραση, δεν έχει και τίποτα της προκοπής» που λέγανε κάποτε κάτι ψώνια εδώ και καιρό δηλώνεται με ειλικρίνεια και σηκωμένους τους ώμους από όλο και περισσότερους ανθρώπους. Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει ελληνική τηλεοπτική παραγωγή της προκοπής. Ποιας προκοπής δηλαδή, δεν συντηρούνται πλέον ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα. Ένα ζάπινγκ οποιαδήποτε ώρα είναι σαν κακό τριπάκι με εξωφρενικές εναλλαγές σκηνικού: μια διαρκώς έκτακτη (μικρο)πολιτική επικαιρότητα μπερδεύεται με τα δεκάδες ψιλικατζίδικα τελεμάρκετινγκ και τα τύπου «μεσημεριανάδικα», που πλέον φαίνεται να είναι ανοιχτά όλη μέρα, κάθε μέρα, καταπίνοντας όλες σχεδόν τις ζώνες. Πρόκειται για τεράστιο χάλι και για εθνική ξεφτίλα (σοβαρά το λέω, δεν είναι δυνατόν να διατηρείται αυτό το επίπεδο). Μόνο όποτε μεταδίδεται κανένας αγώνας του Champions League από την κρατική μοιάζει να επιστρέφει κάποια κανονικότητα και σύνδεση με τον έξω κόσμο. Τουλάχιστον, γλιτώσαμε από τα ελληνικά ριάλιτι. Φυσικά και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι (η μεγάλη πλειονότητα) που παρακολουθούν αυτή την τηλεόραση. Παραμένει τοτεμικό το κουτί, αλλά ουδείς ενθουσιάζεται (ή διεγείρεται σαν εμάς, τα πρόθυμα πρεζάκια της σύγχρονης «χρυσής εποχής» των τηλεοπτικών σειρών, μιλάμε για μεγάλη παγίδα) με κάτι, η τηλεόραση παίζει απλώς επειδή είναι εκεί. Λογικό, λοιπόν, να καταφεύγουν όλο και περισσότεροι στα συνδρομητικά πακέτα, στο Ιnternet ή στο κατέβασμα αρχείων. Ακόμα και με κίνδυνο να γίνουμε από την υπερβολική δόση συναρπαστικά διεγερτικού θεάματος σαν τους εθισμένους, για τους οποίους αυτό που ξεκινά ως σπέσιαλ τηλεοπτικό κέρασμα γίνεται μόνιμη έξη και η αρχική πείνα παραχωρεί τη θέση της σε μια περίεργη μόνιμη αγωνία χωρίς αντικείμενο. Κάπως έτσι το έλεγε ο αείμνηστος Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, ο μόνος, Αμερικανός έστω, συγγραφέας –μαζί με τον πρεσβύτερο και πιο σκληραγωγημένο Ντον ΝτεΛίλο– στον οποίο μπορούν να αποδοθούν εκ των υστέρων προφητικές ιδιότητες για ένα βαθύ σαράκι που μας τρώει ως (δυτική) κουλτούρα στον 21ο αιώνα. Κι αυτό το ’χε γράψει πριν από 23 τόσα χρόνια (στο πιο γνωστό του ίσως, ε, χμ, κριτικό δοκίμιο, το «E Unibus Pluram: Television and U.S. Fiction»), δηλαδή πολύ πριν από τον «χρυσό αιώνα» των τηλεοπτικών σειρών που υποτίθεται ότι διανύουμε.

Ας ξεκινήσουμε με ένα ιστορικό ερώτημα: πότε και γιατί εδραιώθηκε η πολυκατοικία ως η κυρίαρχη μορφή κατοίκησης στην Αθήνα; Η πολυκατοικία αποτελεί τη βασική μονάδα παραγωγής κατοικίας στην Αθήνα ήδη από τη δεκαετία του ’30. Το οικονομικό μοντέλο της αντιπαροχής εδραιώθηκε ως ένα ευέλικτο σχήμα που δεν απαιτεί μεγάλο αρχικό κεφάλαιο ούτε και ιδιαίτερες κατασκευαστικές γνώσεις για να υλοποιηθεί, ενώ δίνει γρήγορα τη δυνατότητα ιδιοκτησίας. Έτσι, η οικοδομή αυτής της κλίμακας άρχισε να αποτελεί έναν από τους βασικούς τομείς απασχόλησης του εργατικού δυναμικού για την Ελλάδα γενικότερα και τη βασική μονάδα δομής του αστικού χώρου. Γνωρίζουμε όλοι τα αρνητικά της, υπάρχουν όμως και κάποια θετικά; Η πολυκατοικία δεν έχει αρνητικά στοιχεία ως μονάδα κατοίκησης – τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε! Είναι η αναπαραγωγή της χωρίς την ύπαρξη ενός ευρύτερου πολεοδομικού σχεδίου που να διασφαλίζει χώρους πρασίνου, ελάχιστα πλάτη δρόμων κ.λπ. που προκαλεί την ασφυξία που βιώνουμε στην Αθήνα σήμερα. Η πολυκατοικία επιτρέπει πυκνότητα πληθυσμού και ευνοεί τη συμπληρωματικότητα των χρήσεων (κατοικία, μικρό εμπόριο, γραφεία). Η πυκνότητα ανθρώπων και χρήσεων είναι τα βασικά συστατικά της ζωής στην πόλη! Ποιος είναι ο στόχος σας στην αξιοποίηση των ακάλυπτων; Η ιδέα του ακάλυπτος 2.0 είναι να προχωρήσουμε ένα βήμα πέρα από την αξιοποίηση του κάθε ακάλυπτου ξεχωριστά, που είναι βέβαια και αυτή σημαντική. Θέλουμε να δούμε κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να ενοποιήσουμε τον χώρο των ακάλυπτων στο εσωτερικό κάθε οικοδομικού τετραγώνου. Πείτε μας καμιά ιδέα (για το τι μπορεί να γίνει στους ακάλυπτους). Οι ακάλυπτοι μπορούν να είναι απλώς καθαροί και φυτεμένοι ή χώροι για παιχνίδι, αθλήματα, συναντήσεις, αστικές καλλιέργειες, ανταλλαγές, μαγειρικές, φύλαξη παιδιών, τέχνη, παραστάσεις και ό,τι θα επιλέξουν οι άνθρωποι που τους κατοικούν! Εκτός από τους ακάλυπτους, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να βελτιωθεί η ζωή μας άμεσα στην πόλη υπό τις παρούσες συνθήκες; Να σκεφτεί ο καθένας τι θα ήθελε να αλλάξει και να το μοιραστεί δυνατά με τους άλλους. Θα εντυπωσιαστεί από το πόσοι σκέφτονται το ίδιο! Κι εμείς έτσι ξεκινήσαμε... Τι θαυμάζετε και τι μισείτε στην Αθήνα; Η Αθήνα είναι μια πόλη που κάνει τα πάντα για να διώξει τους κατοίκους της, αλλά αυτοί, πεισματικά, μένουν!

29.10.15 – lifo

13

❝ Είναι κάτι που δεν είχα ζήσει

Η Ευρώπη στο μεταίχμιο

α π ό τ ο ν θ οδωρη αν τ ων οπ ουλο

Belli

επιμελεια: θεοφιλοσ δουμανησ

Είκοσι δύο χρόνια από την ίδρυση της Ε.Ε. (1/11/93) και δεκαέξι από τη θέσπιση του ευρώ, η γηραιά ήπειρος βιώνει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική δοκιμασία της, με τις αντιδράσεις των ιθυνόντων της στην κρίση χρέους, τη βιωσιμότητα του ευρώ και το προσφυγικό να θέτουν «εν αμφιβόλω» τον πολιτισμό, τα ήθη και την ίδια την έννοια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η κατάσταση ήταν, βέβαια, πολύ πιο αισιόδοξη την 1η Νοεμβρίου του σωτήριου έτους 1993, οπότε η πρώην ΕΟΚ μετονομαζόταν σε Ε.Ε. Ο Ψυχρός Πόλεμος είχε λήξει με θριαμβεύτρια τη Δύση «της ελευθερίας και της δημοκρατίας», ο hardcore νεοφιλελευθερισμός γινόταν το «άγιο δισκοπότηρο» της γενναίας νέας εποχής, η ιστορία η ίδια έπνεε τα λοίσθια, όπως μας διαβεβαίωνε ο Φράνσις Φουκουγιάμα – μόνος λόγος παγκόσμιας ανησυχίας ήταν τα ανύπαρκτα, εν τέλει, πυρηνικά του Σαντάμ. Όταν δε ως επίσημο νόμισμα, αρχικά του «σκληρού πυρήνα» και ύστερα των περισσότερων χωρών-μελών, καθιερώθηκε το ευρώ, η αισιοδοξία των «ευρωπαϊζόντων» έφτανε σε ιστορικό (και μάλλον ανεπανάληπτο) ρεκόρ. Πρόσφυγες πολέμου δεν μας έρχονταν τότε, οι Ανατολικοευρωπαίοι οικονομικοί μετανάστες εξασφάλιζαν φτηνό εργατικό δυναμικό, ενώ τα χρέη δεν έμελαν κανέναν, αντίθετα όλοι παρακινούμασταν από τις τράπεζες να δανειζόμαστε με τη σέσουλα ακόμα και για να… απαυτώσουμε. Δυστυχώς, τα καλά πράγματα στη ζωή δεν διαρκούν. Γρήγορα φάνηκαν οι αδυναμίες ενός ενιαίου νομίσματος κομμένου και ραμμένου στα μέτρα των ισχυρών, βασικά, δηλαδή, των Γερμανών. Γιγαντώθηκαν, ταυτόχρονα, οι θεσμικές ανακολουθίες μιας ευρωζώνης «πολλαπλών ταχυτήτων». Το μεγάλο «κραχ» του ’08 επιδείνωσε κι άλλο την κατάσταση – ακόμα η Υφήλιος πληρώνει τις εγκληματικά υπερφίαλες ηλιθιότητες των «χρυσών καγκουριών» της Wall Street. Το δημόσιο χρέος των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών εκτοξεύτηκε (ήδη ακούγονται φωνές για συνολική αναδιάρθρωση) και η υπερχρεωμένη από γεννησιμιού της Ελλάδα ήταν η πρώτη «φούσκα» που έσκασε. Τη συνέχεια τη ζούμε. Τα μνημόνια που εφαρμόστηκαν σε Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Κύπρο, Ελλάδα (συν τα «άτυπα» Ιταλίας, Γαλλίας, Βελγίου) περιείχαν πλήθος αντιδημοκρατικές διατάξεις και μεθοδεύσεις, πρωτοφανείς στα μεταπολεμικά χρονικά. Η Ελλάδα ειδικά, με τις γνωστές οικονομικές και δομικές της «επίκτητες ανεπάρκειες», έγινε το ιδανικό «πεδίο βολής». Το νέο ευρωπαϊκό «διευθυντήριο» γλυκοκοιτά τις κοινωνικές ανισότητες του 19ου αιώνα, είναι ξιπασμένο, αυταρχικό κι αμείλικτο, όπως έδειξε το διαπραγματευτικό μας «βατερλό».

Verbatim

Χρέος - ευρώ - προσφυγικό αμφισβητούν τη δημοκρατικότητα, τον πολιτισμό και τα ήθη της Ευρώπης.

Talk of the Town

14 lifo – 29.10.15

ξανά. Νιώθω πολύ ζωντανή πια! Μια εργένισσα είναι μια ελεύθερη γυναίκα και δεν σημαίνει ότι είναι μια γυναίκα μόνη. Σημαίνει ότι είναι ελεύθερη να έχει σχέση ή όχι… Θυμηθείτε ότι δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που οι γυναίκες ζούσαν μόνο με τους όρους των σχέσεων που είχαν με τους άντρες τους ❞ Διαζύγιο αλά ιταλικά… Η 51 ετών μόνικα μπελούτσι χαίρεται για όλες τώρα το διαζύγιο που πήρε πριν από δύο χρόνια.

❝ Ασφαλώς δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως όσοι από εμάς απομακρύναμε τον πρώην ηγέτη του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν το 2003 δεν φέρουμε καμία ευθύνη για την κατάσταση που επικρατεί το 2015… Ζητώ συγγνώμη για τις «λάθος» πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών ❞ Ο πρωτεργάτης της εισβολής στο Ιράκ τόνι μπλερ, νίπτοντας τας χείρας του στο αίμα, για ένα συνεχιζόμενο έγκλημα, 12 χρόνια και χιλιάδες θανάτους μετά.

❝ O μουφτής Αμίν αλ-Χουσεϊνί πήγε στον Χίτλερ και είπε: «Αν τους απελάσεις, όλοι θα έρθουν εδώ (σ.σ. στην Παλαιστίνη)». Ο Χίτλερ στη συνέχεια ρώτησε: «Τι πρέπει να κάνω με αυτούς;» και ο μουφτής απάντησε: «Κάψτε τους» ❞ Η αβάσταχτη ελαφρότητα ενός πρωθυπουργού. Ο μπέντζαμιν νετανιάχου αθωώνει δήμιους για να χτυπήσει θύματα.

❝ Βία κατά των μεταναστών δεν θα γίνει αποδεκτή. Οποιοσδήποτε προσπαθεί να δώσει μια λύση στο μεταναστευτικό ζήτημα χρησιμοποιώντας βία αποτελεί ντροπή για την Ευρώπη ❞ O ζαν-κλοντ γιούνκερ, που ζητά πιο αυστηρή αστυνόμευση στα σύνορα, αγανακτεί λίγο, έτσι, για τα προσχήματα.

Έλα όμως που οι… μύγες πολλαπλασιάζονται εύκολα κι αυτό που εδώ φάνηκε να ρυθμίζεται με την «κανονικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ήδη στον αέρα στην και καλά επιτυχημένη Πορτογαλία, ο Πρόεδρος της οποίας προσπαθεί «πραξικοπηματικά» να παραμείνει εξουσία η δεξιά κυβέρνηση μειοψηφίας. Ταυτόχρονα, στη Βρετανία επικεφαλής των Εργατικών και υποψήφιος επόμενος πρωθυπουργός εξελέγη ένας «ακροαριστερός», o Τζέρεμι Κόρμπιν. Γάλλοι και Ιταλοί, με τα χρέη στον θεό και τη γερμανική ηγεμονία δυσβάστακτη, ξεθάρρεψαν κι εκείνοι. Το πιο ενδιαφέρον, πάντως, στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις που αμφισβητούν το υφιστάμενο status quo της Ε.Ε. –ο ΣΥΡΙΖΑ (ακόμα και μετά τη «μεταμόρφωση» του Ιουλίου), ο αριστερός συνασπισμός στην Πορτογαλία καθώς και οι Εργατικοί του «κόκκινου» Κόρμπιν– είναι πως οι κατηγορίες που εκτοξεύονται από «συστημικής» πλευράς ταυτίζονται: είστε, λένε, αιθεροβάμονες, αντιευρωπαϊστές, απειλή για την ασφάλεια, την οικονομία, το έθνος, την οικογένεια, ολάκερο τον μονάκριβο δυτικό πολιτισμό. Ωστόσο, η σημαντικότερη απειλή για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν είναι το… φάντασμα του Μαρξ αλλά το «φούσκωμα» της εθνικιστικής δεξιάς, από τη «λαϊκή» ως τη «μαύρη κι άραχνη» εκδοχή της. Τελευταίο «κρούσμα» η Πολωνία, όπου ένα παρεμφερές κόμμα εξελέγη προχθές κυβέρνηση με 40%! Αυτά έφεραν η ύφεση διαρκείας, η αυξανόμενη δυσπιστία απέναντι σε μια μυστικοπαθή και οριακά δημοκρατική «υπερκυβέρνηση» γραφειοκρατών και τεχνοκρατών (που καυτηριάζουν πια ακόμα και καπιταλιστικές «Βίβλοι» σαν το περιοδικό «Forbes»), ιδίως όμως η προσφυγική κρίση. Η τελευταία σύνοδος της Ε.Ε. ορθώνει νέα φράγματα στους πρόσφυγες των πολέμων και της ανέχειας. Η εξιδανικευμένη Ευρώπη που φαντάζονται σου λέει, τώρα, κοίτα, πήραμε όσους χρειαζόμασταν, κομμένες οι ουμανιστικές γυμναστικές και τα Lacoste δάκρυα! Δυσκολεύουμε βίζα, άσυλο, ελεύθερη διακίνηση κι άσε Νότιους και Βαλκάνια να κάνουν τους χωροφύλακες και τους αποθηκευτές ψυχών. Ουγγαρία, Κροατία, Σλοβενία θωρακίζουν τα σύνορά τους, στην Ελλάδα ενισχύεται η Frontex και μας παραγγέλνουν στρατόπεδαπόλεις. Η κυβέρνηση είπε «όχι», αλλά ίσως αύριο μεταστραφεί, αν υπάρξουν ικανά «ανταλλάγματα» – σε κάθε περίπτωση, δημιουργείται ένα ακόμα γόνιμο έδαφος για να ανθίσουν ο αυταρχισμός, η εκμετάλλευση και η ξενοφοβία. Όμως το μέλλον δεν μπορεί να είναι μια κερδοσκοπική Ευρώπη-«φρούριο» πολλαπλών ταχυτήτων με την ακροστιχίδα TINA στο οικόσημο. Ο ίδιος ο ευρωπαϊκός πολιτισμός ξεχώρισε όχι μόνο για τα επιτεύγματα και τον ενίοτε αμφιλεγόμενο ανθρωπιστικό/δικαιωματικό του χαρακτήρα αλλά, προπάντων, επειδή τολμά να αμφισβητεί διαρκώς εαυτόν.

❝ Γνωρίζετε πώς νιώθει κάποιος όταν μυρίζει το άρωμά σας που σας αγκαλιάζει και σας ακολουθεί όπου κι αν πηγαίνετε;… Το make up σας δεν το κάνει αυτό, ούτε η τσάντα, ούτε τα παπούτσια, ούτε τα ρούχα σας. Μόνο το άρωμα μπορεί να ζει και στους δύο κόσμους ❞ Η σάρα τζέσικα πάρκερ εκθειάζει το απόλυτο όπλο της γοητείας.

❝ Είμαι πια σε μια ηλικία που μπορώ να καταλάβω πώς νιώθει μια γυναίκα και ακόμη περισσότερο μια ηθοποιός, όταν εξαφανίζεται η κοκεταρία της. Όταν χάνει τη λάμψη της, όταν πέφτει το στήθος, όταν παχαίνει, όταν η μέση φαρδαίνει, όταν το πρόσωπο αυλακώνεται με ρυτίδες… Όλοι μου λένε: «Δεν είναι κάτι τρομερό, ένα τσικ εδώ στα μάτια». Και μετά σκέφτομαι: «Μα, μπορεί ν’ αλλάξει το βλέμμα του ανθρώπου; Πάντα θα προδίδει το πέρασμα του χρόνου ❞ Ο χρόνος που κυλά. Η ηθοποιός κατερίνα μαραγκού για το βλέμμα που προδίδει ό,τι πάει να κρυφτεί. Μόνικα Μπελούτσι

Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ Κατερίνα Μαραγκού

Τόνι Μπλερ

κει μ εν ο : m . hu l o t , φωτ ο γ ραφι α: f r ed d i e f.

40' με τον

Jan Van de Engel Ένας Έλληνας μουσικός φτιάχνει σημερινά τσάμικα με στίχους μοντέρνας ποίησης. Και ξαναζωντανεύει τα πανηγυριώτικα.

Την πρώτη φορά που είδα τον τύπο στο εξώφυλλο του νέου δίσκου του Γιαν Βαν –με παπανδρεϊκό ζιβάγκο, μουστάκι και μαύρο γυαλί– ήμουν σίγουρος ότι ήταν ο Πάμπλο Εσκομπάρ (που είναι πάλι της μόδας λόγω του σίριαλ «Narcos»). Δεν ήταν. Ήταν «ο βάρδος του δημοτικού τραγουδιού» Τάκης Καρναβάς. Και μέχρι ν’ ακούσω τον δίσκο, δεν είχα ιδέα τι σοκ με περίμενε. Ο Γιαν Βαν (Jan Van de Engel, όπως είναι ολόκληρο το καλλιτεχνικό του) είναι επαγγελματίας ντράμερ που έχει μεγάλη πορεία ως session μουσικός, έχει περάσει από γκρουπ, έχει συμμετάσχει σε ένα σωρό ηχογραφήσεις δίσκων και έχει παίξει μέχρι και σε σκυλάδικα.

Το «Γιαν Βαν» είναι ο δεύτερος δίσκος του, ένας δίσκος που από την αρχή σε ξαφνιάζει με τον ήχο του, μετά με τους στίχους του κι όσο συνεχίζει να παίζει δεν πιστεύεις στ’ αυτιά σου. Πρόκειται για ένα άλμπουμ με μια εντελώς μοντέρνα αντιμετώπιση του δημοτικού τραγουδιού (ακόμα και του πανηγυριώτικου), μελετημένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και με μια εντελώς σύγχρονη αισθητική που δεν έχει ούτε τη μίρλα ούτε την μπανάλ θεματολογία του έντεχνου. Έχει στοιχεία τζαζ, αλλά άποψη συγγένειας τον τοποθετείς δίπλα στους δίσκους του Τάκη Καρναβά, κι ας μην έχει ούτε και με αυτούς σχέση. Κάποια τραγούδια είναι πραγματικά συγκλονιστικά, όπως η «Μαύρη Τσάντα», που ξεκινάει σαν μια πειραγμένη διασκευή του «Νεκρού 29.10.15 – lifo

15

Talk of the Town Αδελφού» και όταν προσέξεις τι λέει, σε πιάνει ανατριχίλα: «Πριν φύγετε απ’ το σπίτι μου / όταν θα ξημερώσει / να πάρετε ό,τι θέλετε / κι ό,τι σας κάνει κέφι / Αυτήν τη ζώνη την καφέ / που ’χω στο παντελόνι / για να χτυπάτε τους ληστές / να δέρνετε τους ψεύτες / Πάρτε το δέντρο απ’ την αυλή / να το ’χετε για ίσκιο / και του πιστού του σκύλου μου / τα δόντια για κολιέδες / Λιώστε όλες τις λίρες μου / φτιάξτε χρυσές χαντζάρες / κι αν θέλετε για μουσική / κι αν ψάχνετε για κέφι / του αδερφού μου του μικρού το δέρμα για νταούλι / της αδερφής μου τα μαλλιά να κάνετε πινέλα / να ζωγραφίζετε βουνά και ζώα και λουλούδια / Εσείς είστε για φίλοι μου / κι οι άλλοι για εχθροί μου / Μόνο αφήστε μου εδώ / την τσάντα μου τη μαύρη / που χώρεσα τη χτένα μου / και μια ασημένια πένα». Το υπέροχο νεο-δημοτικό με τους στίχους του Ευθύμη Φιλίππου είναι ένα από τα δέκα κομμάτια του δίσκου (ο Ευθύμης έχει γράψει και άλλα τρία),

16 lifo – 29.10.15

λείο”, που αν εξαιρέσεις κάποιες στιγμές, ήταν χάσιμο χρόνου, κάτι σαν τον στρατό. Άρχισα να δουλεύω σε μαγαζί, βράδυ, μπουζούκια, μεροκάματο κι εκπαίδευση. Πολλές μπάντες, ούτε τα ονόματα δεν θυμάμαι. Συχνότητες, Μελόδραμα, ρoκ, φανκ, τζαζ, μέχρι και ένα κάποιο αβανγκάρντ με τους Ανάσκελα. Από το ένα στο άλλο, και ο τότε δάσκαλός μου Νίκος Αντύπας κάνει hit με την Αλεξίου και το “Δι’ Ευχών” και θέλει έναν πιτσιρικά να του στήνει τα τύμπανα – περιοδεία και Αμερική και Αυστραλία και Ευρώπη. Τύχη! Κάπως έτσι καταλαβαίνω πως θέλω να ζήσω εκτός για κάποια χρόνια. Έμεινα 7 χρόνια στην Ολλανδία, αποφοίτησα από το κονσερβατόριο του Ρότερνταμ. Πολλές μπάντες και εκεί, αλλά και άσχετες δουλειές, με highlight αυτήν του ταχυδρόμου, ναι, με ποδηλατάκι!». Τον ρωτάω αν προσφέρεται η Αθήνα για να εμφανιστούν νέα πράγματα. «Μάλλον όχι», λέει, «αλλά να που, παρ’ όλα αυτά, όλο και κάτι καινούργιο βγαίνει και ακούς από φίλους τι ωραίο live που είδαν χθες το βράδυ. Είμαστε σε φάση “τέρμα τα δίφραγκα” και ο μόνος που μπορεί να κάνει τη διαφορά πλέον είναι ο κόσμος. Έχουμε τη δύναμη και πρέπει να είμαστε συνειδητοί σε κάθε μας επιλογή, σε κάθε μας στάση, προσωπική και κοινωνική». «Τι είναι η μουσική για σένα;». «Δεν ξέρω τι να σου πω. Σίγουρα θα μπορούσα να ζω χωρίς να παίζω, με τίποτα όμως χωρίς να ακούω».

που προς το παρόν κυκλοφορεί μόνο σε κασέτα! Ο Γιάννης Αγγελόπουλος είναι χαμηλών τόνων και πολύ λακωνικός, μιλά κοφτά. «Ασχολήθηκα με τη μουσική πολύ φυσικά, στα 13 μου, άρχισα να βαράω ό,τι έβγαζε ήχο» λέει. «Συμβαίνει σε πολλά πιτσιρίκια, σ’ εμένα μάλλον ήταν μια μόνιμη κατάσταση. Άρχισα να ψάχνω στο κοντινό περιβάλλον άλλους που είχαν το ίδιο πάθος. Ο Παναγιώτης, ο μεγάλος μου αδελφός, με πήγαινε σε κάτι φίλους του που είχαν μπάντα κι έπαιζαν, στη Σαλαμίνα, εκεί μεγάλωσα. Μου πήρε δώρο κάποια Χριστούγεννα το πρώτο μου σετ, ένα practice της Remo, αυτά που δεν κάνουν πολύ θόρυβο. Έμπλεξα με τη Φιλαρμονική – ο άλλος μου αδελφός, ο Νίκος, έπαιζε εκεί κλαρίνο, με έβαλαν

Μιλάμε για το δημοτικό, που είναι το μόνο είδος που δεν έχει εξελιχθεί και οι περισσότεροι το αντιμετωπίζουν ακαδημαϊκά ή δεν τολμούν καν να το αγγίξουν. «Προσωπικά, με συγκινεί χωρίς να το έχω σπουδάσει, χωρίς να το έχω μελετήσει» λέει. «Είναι πιο δυνατό από εμένα και γι’ αυτό αποφάσισα να κάνω το “Γιαν Βαν”, για την αφόρητη γοητεία που μου ασκεί. Ο δίσκος “Γιαν Βαν” έγινε με πολλή αγάπη και μεράκι στο υπόγειο του σπιτιού μου, σε συνθήκη DIY, από επιλογή και στάση. Το έκανα με τον φίλο και αδερφό, ηχολήπτη Τάσο Μπακασιέτα, που είχε όλη την ευθύνη για τα τεχνικά. Έπαιξαν πολλοί φίλοι μουσικοί, που παίζω μαζί τους τα τελευταία χρόνια σε διάφορα πρότζεκτ. Κανένας δεν πληρώθηκε και όλοι βοήθησαν τη μουσική μου να πάει παραπέρα, να εξελιχθεί. Είναι εύκολο να κάνεις μουσική σήμερα με ένα λάπτοπ και τόσο δύσκολο να κάνεις κάτι φρέσκο, κάτι ζωντανό. Μεγάλη αλλαγή ήταν επίσης πως για πρώτη φορά έκανα τραγούδια στους στίχους κάποιου άλλου. Η συνεργασία με τον Ευθύμη Φιλίππου ήταν καθοριστική, με πήγε παραπέρα ως μουσικό, μου έδωσε την ευκαιρία να γράψω μουσικές που δεν θα ’γραφα αν δεν είχα πάρει στο χέρι αυτούς τους στίχους». Με τον Ευθύμη είχαν συνεργαστεί πρόσφατα και στα Αίματα που ανέβηκαν στη Στέγη, σε μουσική του Γιαν Βαν. Μιλάμε για την κατάσταση που ζούμε καθημερινά, μια παράνοια,

κι εμένα. Έπειτα από ένα-δυο απογεύματα τενούτας και φυσήματος ξεκαθάρισα τα πράγματα και τους εξήγησα τον λόγο για τον οποίο είχα βρεθεί σε αυτήν τη βρομερή υπόγα όπου κάναμε πρόβες: ήθελα να βαρέσω! Μετά, πάλι υπό την καθοδήγηση και προστασία του μεγάλου αδελφού, μετακόμισα μαζί του στα Εξάρχεια, Πολυκλαδικό Λύκειο πίσω από το γήπεδο της Λεωφόρου. Στην Αθήνα πλέον είχα περισσότερες ευκαιρίες να βρεθώ με μπάντες, μουσικούς, δασκάλους. Ωδεία, μελέτη και επιτέλους τελειώνω με την υπόθεση “σχο-

και διηγείται ιστορίες που έζησε και τον συγκίνησαν. «Πριν από μια εβδομάδα, σε ένα μαγαζί στον Πειραιά, η ιδιοκτήτρια έλεγε σε μια πελάτισσα πως πέταξε μουσκεμένο μπαγιάτικο ψωμί στα περιστέρια και πήγε ένας άστεγος κύριος, το μάζεψε και το έφαγε. Ήταν σαν να είχα βρεθεί εκεί μόνο και μόνο για να κρυφακούσω. Βλέπουμε τόσα, ακούμε τόσα, που έχουμε πάθει ανοσία. Όταν όμως το ακούς από πρώτο χέρι, έτσι λαθραία… Σκατά!».

«Είμαστε σε φάση “τέρμα τα δίφραγκα” και ο μόνος που μπορεί να κάνει τη διαφορά πλέον είναι ο κόσμος. Έχουμε τη δύναμη και πρέπει να είμαστε συνειδητοί σε κάθε μας επιλογή, σε κάθε μας στάση, προσωπική και κοινωνική».

Φωτό: Ίδρυμα Ωνάση

q Γρηγόρης: Εγώ μένω στο Γαλάτσι από το 2004, μαζί με τη Γιώτα και τον Μπίλμπο. Αλλά είμαι από την Καλλιθέα, είμαι μετανάστης δηλαδή και νοσταλγώ τον τόπο μου. Ας όψεται η ανάγκη! Νίκος: Πετράλωνα εγώ. Τάσος: Εγώ μένω στου Γκύζη εδώ και πέντε χρόνια περίπου.

υπόγεια ρεύματα α π ό τ ον δ ημήτ ρ η ρ ηγ όπ ουλο

Urban

Συνεχίζουν την παρουσίαση της δουλειάς τους για τα 20 χρόνια της μπάντας «Σε διττούς καιρούς». Στις 30/10 θα παρουσιάσουν στον Ρυθμό Stage το ακουστικό τους set και στις 6-7/11 θα «ηλεκτρίσουν» την Κύπρο.

Ηθικό δίδαγμα: Χρησιμοποιείτε μέσα μαζικής μεταφοράς.

Ένα βράδυ στην Κηφισίας

Γαλάτσι, Γκύζη, Πετράλωνα

2 ΚΤΕΛ Ελαιώνα Ο καινούργιος σταθμός που σχεδιάζεται δίπλα στο μετρό του Ελαιώνα έχει προϋπολογισμό 120 εκατ. ευρώ και θα εξυπηρετεί περίπου 40.000 επιβάτες καθημερινώς.

από τον δημήτρη κυριαζή

Πεδίον του Άρεως 9 εκατ. ευρώ δαπανήθηκαν για τα 277 στρέμματα πρασίνου του πάρκου.

Μια φίλη είχε μόλις αφήσει τον άντρα της στο «Υγεία» / ευτυχώς, δεν ήταν κάτι σοβαρό, ωστόσο θα έπρεπε να μείνει το βράδυ «μέσα» / ας ήταν / ξεπάρκαρε και πήρε την Κηφισίας για να επιστρέψει στο κέντρο και το σπίτι της / ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο, κάποιος φίλος για να ρωτήσει τα νεότερα για την υγεία του συζύγου / αναζητά στα τυφλά το hands free, αλλά δεν το βρίσκει / αποφασίζει να απαντήσει απευθείας στη συσκευή / σχετικά ανέμελη, μεταφέρει τα ευχάριστα, μέχρι που ένας άντρας της Τροχαίας της κάνει σήμα να σταματήσει / κλείνει όπως-όπως το τηλέφωνο, ανοίγει το παράθυρο και σκέφτεται πού βρίσκονται τα «χαρτιά», δίπλωμα, άδεια, ασφάλεια κ.λπ. / όμως ο ευγενικός κύριος που κοντοστέκεται δίπλα στο αυτοκίνητό της δεν ζητάει τα χαρτιά αλλά αρχίζει και μιλάει: «οδηγούσατε και χρησιμοποιούσατε το κινητό σας τηλέφωνο» / «ναι...» επιβεβαίωσε η οδηγός με τον σύζυγο στο «Υγεία», ξαφνιασμένη από δύο γεγονότα που συνειδητοποιούσε με μεγάλη ταχύτητα / πρώτον, ο κύριος της Ελληνικής Αστυνομίας είχε εξαιρετικά καλούς τρόπους / δεύτερον, δυσκολευόταν να πιστέψει ότι βρισκόταν ακόμα στην Ελλάδα, καθώς ήταν έτοιμη να δεχτεί αδιαμαρτύρητα κλήση επειδή μιλούσε στο τηλέφωνό της / ήταν σχεδόν χαρούμενη, αλλά λυπόταν τα χρήματα / «ξέρετε, επιστρέφω από το νοσοκομείο όπου μόλις εισήχθη ο άντρας μου και ενημέρωνα φιλικό μας πρόσωπο για την εξέλιξη της υγείας του..., ξεχάστηκα εντελώς, γιατί συνήθως χρησιμοποιώ το hands free, δεν το έβρισκα όμως και μίλησα στο τηλέφωνο, ήμουν αναστατωμένη, καταλαβαίνετε...» / ο αστυνομικός έδειχνε κατανόηση, αλλά της εξήγησε ότι «δυστυχώς» ήταν υποχρεωμένος να εφαρμόσει τον νόμο / η φίλη ήταν έτοιμη να αποδεχτεί την ήττα της, όταν ο ευγενικός κύριος της ανακοίνωσε ότι δεν θα της έκοβε μόνο κλήση, αλλά θα αφαιρούσε τις πινακίδες / όπως κι έγινε / δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν ήμουν εγώ στη θέση της, αλλά ακούγοντας την ιστορία ομολογώ ότι χάρηκα / μου άρεσε αυτό που υπάρχει πίσω από την ιστορία / δηλαδή ότι ένας ανώτερος του αστυνομικού έδωσε την εντολή να εφαρμοστεί ο νόμος, ότι ο αστυνομικός έκανε τη δουλειά του και ότι εγώ και κάποιοι άλλοι άνθρωποι που ακούσαμε την ιστορία θα σκεφτούμε λίγο περισσότερο την επόμενη φορά που θα πάμε να μιλήσουμε στο τηλέφωνο, ενώ οδηγούμε / μου αρέσει κάθε φορά που το κράτος κάνει τη δουλειά του, χωρίς να είναι προσβλητικό ή εχθρικό προς τους πολίτες / το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι πολλές φορές αυτού του είδους οι πρωτοβουλίες αποδεικνύονται αποσπασματικές, δεν έχουν, δηλαδή, συνέχεια / το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει σε σοβαρά κράτη, όπου ο σεβασμός στον νόμο αφορά και τους δύο «παίκτες», Αρχές και πολίτες, και δεν είναι à la carte / σε αυτό το πλαίσιο μου άρεσε και η ιστορία της φίλης αλλά και η επιστροφή των ανδρών και των γυναικών της Δημοτικής Αστυνομίας στους δρόμους της Αθήνας / μας έλειψε, και κυρίως έλειψε στην πόλη η Δημοτική Αστυνομία, με αποτέλεσμα τα δύο αυτά χρόνια απουσίας να χάσουμε πολύτιμο έδαφος σε θέματα, κυρίως, αντικοινωνικής στάθμευσης / ειδικά σε αυτό το θέμα, η ανοχή πρέπει να είναι μηδενική, κι ας τους κατηγορούν μετά ότι ενδιαφέρονται μόνο «για τα φράγκα» / το θέμα είναι ότι μόνο έτσι θα μπορέσει κανένας άνθρωπος με αμαξίδιο, καμιά μητέρα με καροτσάκι, κανένας παππούς και γιαγιά να καταφέρουν να ζήσουν σαν άνθρωποι σ’ αυτό τον τόπο / αυτούς τους ανθρώπους να έχουν στο μυαλό τους οι δημοτικοί αστυνομικοί, αυτούς υπερασπίζονται, γι’ αυτούς δουλεύουν και παλεύουν / καλή αρχή, λοιπόν.

γειτονιά

(η ιστορία μιας αναπάντεχης κλήσης)

1

q Γρηγόρης: Έχουμε πια γείτονα (λίγα τετράγωνα πιο δίπλα) τον Τσίπρα και από τότε που έγινε πρωθυπουργός σταμάτησαν οι κλοπές. Δεν έπαιζε ν’ αφήσεις αμάξι ή μηχανή παλιότερα στη γειτονιά, τώρα αφήνεις ξεκλείδωτο το σπίτι! Νίκος: Σ’ εμάς έχει πολλούς χάμστερ... συγγνώμη, χίπστερ. Τάσος: Η δικιά μου θεωρώ ότι είναι αρκετά ανθρώπινη ακόμα, μεγάλο συν.

Μουσικό συγκρότημα

q Γρηγόρης: Συνηθίζω να πηγαίνω βόλτα με τον Μπιλμπάκο στον Λόφο του Παιδιού, που είναι πάνω από την Γκράβα. Παιδιά δεν έχει ο λόφος και είναι και λίγο παρατημένος, αλλά έχει τη Σκυλοπαρέα του Παιδιού και ξεσκάει. Νίκος: Εμένα οι βόλτες μου είναι ως το καθαριστήριο της γειτονιάς! Τάσος: Κι εγώ πηγαίνω στον φούρνο αλλά και στο πάρκο πίσω από τα Δικαστήρια. q Γρηγόρης: Έχει λαϊκή κάθε Σάββατο στην Γκράβα και είναι ευκολία για τα ψώνια του σπιτιού. Για «έξοδο» πηγαίνουμε στο Μανταλάκι, που είναι ένα συνεργατικό καφενείο φίλων στον Άγιο Ελευθέριο, με καλές τιμές, καλούς μεζέδες και καλά παιδιά. Νίκος: Εγώ δεν κυκλοφορώ πολύ. Δεν πληρώνουν πια για celebrity guests κι εγώ δεν διαφημίζω τζάμπα. Κρίση, αλλά να κρατάμε τα στάνταρ! Τάσος: Μια βόλτα στην ολοζώντανη αγορά στου Γκύζη καλύπτει όλες τις ανάγκες μου. Ο φούρνος Βαρβάκη & Βαλτινών με τα καλούδια του και μια φοβερή ανθρωπογεωγραφία να δουλεύει με χαλαρό πείσμα. Ο τρομερός Βαγγέλης στο ψιλικατζίδικο της Βαρβάκη και το spooky σούπερ μάρκετ στη Λιακαταίων. Λαϊκή την Τετάρτη, ψάρια όμως μόνο στην κεντρική ψαραγορά! q Γρηγόρης: Πριν γίνει γείτονας ο πρωθυπουργός, έσπαγαν δύο φορές τον χρόνο τα αμάξια στην πιλοτή. Μια φορά πήραν και τη σχωρεμένη τη μηχανή μου κι έκαναν ληστεία στην Εμπορική Τράπεζα! Η ληστεία πέτυχε και τη μηχανή τη βρήκε η αστυνομία χωρίς τους ληστές, χωρίς τη βαλίτσα και τα κράνη. Νίκος: Σ’ εμάς σκάβουν και στρώνουν τους δρόμους κάθε 6 μήνες για να δίνουν οι κυβερνήσεις έργα στους εργολάβους, να έχει ο κοσμάκης δουλειά και οι κάτοικοι σιχτίρια! Τάσος: Πλάκα έχουν οι σύντομοι, απέραντοι μικροκαβγάδες που γίνονται όλη την ώρα στη γειτονιά. Όλοι τρώγονται κι όλα καλά στο τέλος! q Γρηγόρης: Το αγαπημένο μου σύνθημα σε τοίχο της γειτονιάς είναι ΣΥΛΒΕΣΤΕΡ ΣΤΑΛΟΓΙΑ, που το βλέπω στη γωνία από το 2004. Τάσος: «Χύθηκε ο καφές, λεφτά θα πάρεις. Σε έχεσε πουλί, λεφτά θα πάρεις. Έπιασες δουλειά, σκατά θα πάρεις!». q Γρηγόρης: Από τα χειρότερα στη γειτονιά, οι φόλες από καθάρματα, που άμα τους βρω, θα φτύσουν το γάλα που βύζαξαν! Φόλιασαν ένα σκυλάκι μια βδομάδα προτού η οικογένειά του μετακομίσει από το διαμέρισμα στην επαρχία. Αν τους έβρισκα… Τάσος: Δεν έχω πολλές άσχημες αναμνήσεις από τη γειτονιά. Εντάξει, η γριούλα που πετάει τις σκουπιδοσακούλες από τον 3ο φυσικά δεν πετυχαίνει ποτέ τον κάδο αλλά το δέντρο, κι έτσι το καλοκαίρι μυρίζει σάπια λαχανικά και φρούτα η νεραντζιά, είναι απλώς αστείο.

29.10.15 – lifo

17

Ξέρεις, υπάρχουν πολλά είδη του ίδιου καρκίνου. Ο καρκίνος που περνάς εσύ. Ο δικός σου καρκίνος, όπως τον περνούν οι άνθρωποι δίπλα σου: ο άντρας, το παιδί, η μάνα, τα αδέλφια, οι φίλοι. Ο καρκίνος των γνωστών, ο εξ ακοής. Ο καρκίνος των άλλων, όταν τον έχεις περάσει και ξέρεις. Δέχτηκα πολλά κιλά αγάπης και φροντίδας. Όταν μια σχέση περνάει μέσα απ’ αυτό, όταν μια οικογένεια το βγάζει πέρα, όταν μια φιλία αντέχει στα δύσκολα, ε, τότε έχει ρίξει γερά μπετά. Δεν την πτοούν πολλά πράγματα μετά.

*

Η συγγραφέας Σοφία Νικολαΐδου μιλά στη Γλυκερία Μπασδέκη για την περιπέτειά της με τον καρκίνο.

18 lifo – 29.10.15

29.10.15 – lifo

19

Σοφία Νικολαΐδου:

O

— Το μαθαίνεις. Ξέρεις επίσημα ότι έχεις καρκίνο. Ποια ήταν η πρώτη-πρώτη σκέψη; Δεν υπήρξε πρώτη σκέψη, υπήρξε κραυγή. Από μέσα μου. Απ’ έξω έβλεπα τον ακτινολόγο στον υπέρηχο να κοκκινίζει την περιοχή, να μετρά διαστάσεις. «Είναι καρκίνος»; ρώτησα. «Κατά πάσα πιθανότητα, ναι» απάντησε. «Και τώρα»; «Τώρα θα πρέπει να ελέγξουμε τις μεταστάσεις». Ως τότε, ο καρκίνος ήταν μια θεωρητική πιθανότητα. Όπως το να πέσει το αεροπλάνο. Μέσα σε μισό δευτερόλεπτο έγινε η ατομική μου πραγματικότητα. Κι επειδή το σώμα έχει τη δική του τοπική αυτοδιοίκηση και δεν λογαριάζει τίποτε και κανέναν, με έπιασε αμέσως ρίγος. Στον καύσωνα. «Μην κουνιέστε, δεν μπορώ να φωτογραφίσω» παραπονέθηκε ο χειριστής του αξονικού τομογράφου. «Τι νας σας πω, δεν εξαρτάται από μένα» γέλασα. « Έχω ρίγος». Λίγο αργότερα, άκουσα τη φωνή της γιατρού. Βγήκε απ’ το δωματιάκι της, ήρθε και μου έπιασε το χέρι στο μηχάνημα: «Σοφία» (Μα, πού ξέρει το όνομά μου; Α, θα το διάβασε στον φάκελο). «Σοφία» επέμεινε. «Σε ένα τέταρτο θα δώσω τη διάγνωση της αξονικής. Αλλά φαίνεται καθαρό». Το ρίγος μού κόπηκε μαχαίρι. Μια μέρα μετά περπατούσα στην παραλία με τα αποτελέσματα των εξετάσεων παραμάσχαλα. Είχε αέρα, θυμάμαι, έκλαιγα, τα δάκρυα στέγνωναν στα μάγουλά μου. Σκέφτηκα «θα γίνει όμως ένα ωραίο βιβλίο». Χαζό, ξεχαζό, εμένα αυτή η σκέψη με παρηγόρησε.

— Ήσουν πραγματικά αισιόδοξη; Aληθινά και βαθιά αισιόδοξη; Φυσικά και δεν ήμουν. Ούτε αισιόδοξη ούτε απαισιόδοξη. Άλλωστε, ποιος μπορεί να είναι; Ο καρκίνος είναι μια πανάρχαια, πολύ έξυπνη ασθένεια – πράγμα που δεν μας συμφέρει καθόλου. Αυτό που είχα (λέω εκ των υστέρων) ήταν μια παγιωμένη πρακτική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Γύρισα στο σπίτι, ακύρωσα όλες τις δουλειές, κανόνισα τι θα γίνει με το παιδί. Ήθελα να τελειώσουν όλα γρήγορα. Να

20 lifo – 29.10.15

το πετάξω απ’ το στήθος μου, να τελειώνω. Να βρω έναν καλό γιατρό, να εμπιστευτώ τον εαυτό μου στα χέρια του.

— Θύμωσες ποτέ με τους γιατρούς; Toυς είδες ως διεκπεραιωτές χωρίς ενσυναίσθηση; Δεν με έπαιρνε να θυμώσω με τους γιατρούς. Όταν παίζεται η ζωή και ο θάνατος, αυτά είναι πολυτέλειες. Είμαστε τέκνα της δυτικής ιατρικής, ο ορθολογισμός είναι το κοινό μας ταπέτο. Διαλέγουμε τον γιατρό, που θα πει τον εμπιστευόμαστε και κάνουμε υπακοή. Υπήρχαν λίγα χρήματα στην άκρη. Με βοήθησαν να διατηρήσω την αξιοπρέπειά μου. Δεν θέλω να μπω στη συζήτηση για τα νοσοκομεία, την ασφάλιση του εργαζομένου και τα συναφή, τα γράφω στο βιβλίο. Οι ασφαλιστικοί φορείς και οι πάσης φύσεως μηχανισμοί βρίσκουν τον πιο σατανικό κάθε φορά τρόπο να ξυρίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να δυναμιτίζουν την ηρεμία. Τα ξέρετε, έχετε ακούσει ατελείωτες ιστορίες κι εσείς, όπως όλοι μας. Κατά την ταπεινή μου άποψη (την άποψη της ασθενούς που ήμουν), οι γιατροί δεν χρειάζεται να έχουν ενσυναίσθηση, αυτά είναι για τους συγγενείς και τους φίλους. Οι γιατροί οφείλουν να κάνουν καλά τη δική τους δουλειά, δηλαδή ό,τι είναι ιατρικώς δυνατόν. Σου λένε αλήθεια. Στηρίζουν, ακούν, φροντίζουν. Φυσικά και υπήρχαν μαύρες, κατάμαυρες στιγμές. Ιδίως την περίοδο της χημειοθεραπείας. Πετάει ο ογκολόγος μια ναπάλμ στο σώμα σου. Καίγονται τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά. Δεν υπάρχει πιο σκληρό, πιο ανεξίτηλο μάθημα από τη χημειοθεραπεία. Εκ των υστέρων, θα μπορούσα να την παρομοιάσω με βασανιστήρια: πόσο αντέχει κανείς; Πότε σπάει; Υπάρχει στιγμή που θέλει να πηδήξει απ’ το παράθυρο; (Για μένα, επί παραδείγματι, υπήρξε). Εκείνες τις μέρες, εξήγησα στους γιατρούς (με τρόπο οξύ κι ανυποχώρητο) ότι, παρόλο που με θεωρούσαν σκληρό καρύδι («αυτή που δεν γκρινιάζει, έτσι σε λέμε μεταξύ μας, Σοφία»), έσπασα. Αυτό σήμαινε ότι επανάληψη του ίδιου ακριβώς κοκτέιλ φαρμάκων την επόμενη φορά δεν θα με έστελνε απλώς στα Τάρταρα («αυτό με βάζετε να κάνω, κάθε φορά», τους είπα, «να σκύψω το κεφάλι, να κατεβώ στον Κάτω Κόσμο, να μαζέψω χώμα από κει και μετά να ανεβώ. Δεν μου μένει ψυχή, μόνο η πέτσα»). Το κατάλαβαν και μετρίασαν τη δόση. Το μόνο που νιώθω είναι ευγνωμοσύνη και σέβας για τους γιατρούς. Αυτοί μας σώζουν.

— Tι φοβήθηκες πιο πολύ; Τον θάνατο, φυσικά. Ξέρεις, όλοι έχουμε ένα ποσοστό θανάτου να επικρέμαται πάνω απ’ το κεφάλι μας. Όμως λίγοι έχουμε το σκληρό προνόμιο να βλέπουμε τον γιατρό με την άσπρη μπλούζα απέναντί μας να μας αποκαλύπτει το ατομικό μας ποσοστό. Τη μέρα που ο ογκολόγος με ενημέρωσε για το δικό μου νούμερο, επέστρεψα από το Μέγαρο Μουσικής (όπου ήταν το ιατρείο του) ως την Ευαγγελίστρια (όπου ήταν το σπίτι μου) σε είκοσι λεπτά. Από την παραλία, με τα πόδια. Με την παροχέτευση και τα σωληνάκια στην τσάντα. Όσοι ξέρουν τη Θεσσαλονίκη, καταλαβαίνουν. Κανονικά, είναι μία ώρα διαδρομή.

— Πιστεύεις σε κάποιο είδος «νομοτέλειας» των πραγμάτων; Θεωρείς ότι υπήρχε κάποιο νόημα πίσω από τη «βόμβα» της αρρώστιας; Αφού τα καταφέρνουμε κι επιβιώνουμε, κάθε εμπόδιο για καλό, που έλεγαν και οι παλιές μαμάδες. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Χάνεις την ησυχία σου. Κερδίζεις μια πιο βαθιά αίσθηση της ζωής και των πραγμάτων.

— Στήριξες τους ανθρώπους γύρω σου; Είχα να στηρίξω τον εαυτό μου (γέλια). Κοίτα, το βράδυ που επιστρέψαμε από τη διάγνωση καθίσαμε με

τον Σάκη, τον άντρα μου, στον καναπέ αμίλητοι. Έπρεπε πρώτα να λύσουμε τα πρακτικά θέματα. Είπε: «Μακάρι να το πάθαινα εγώ. Θα μου ήταν πιο εύκολο». Είπα: «Αν χρειαστεί να σε παρηγορήσω γιατί εγώ έχω καρκίνο, τη γαμήσαμε». Αυτός ήταν ο λόγος, πιστεύω, που χρησιμοποίησα από την αρχή τη λέξη «καρκίνος». Ήταν το παιχνιδάκι μου: την έλεγα με το καλημέρα σας παντού, για να ξεμπερδεύω με τα μισόλογα και τα ψουψουρίσματα. Εγώ είχα να αντιμετωπίσω την αρρώστια. Οι υπόλοιποι ας τα έβγαζαν πέρα με τη λέξη.

— Στηρίχθηκες από τους ανθρώπους γύρω σου; Ναι. Ξέρεις, υπάρχουν πολλά είδη του ίδιου καρκίνου. Ο καρκίνος που περνάς εσύ. Ο δικός σου καρκίνος, όπως τον περνούν οι άνθρωποι δίπλα σου: ο άντρας, το παιδί, η μάνα, τα αδέλφια, οι φίλοι. Ο καρκίνος των γνωστών, ο εξ ακοής. Ο καρκίνος των άλλων, όταν τον έχεις περάσει και ξέρεις. Δέχτηκα πολλά κιλά αγάπης και φροντίδας. Όταν μια σχέση περνάει μέσα απ’ αυτό, όταν μια οικογένεια το βγάζει πέρα, όταν μια φιλία αντέχει στα δύσκολα, ε, τότε έχει ρίξει γερά μπετά. Δεν την πτοούν πολλά πράγματα μετά.

— Έμαθες, τελικά, τι είναι ο καρκίνος; Φυσικά και όχι. Εδώ δεν το ξέρουν οι γιατροί (γέλια). Αυτό που έμαθα ήταν κάποια πράγματα για τον καρκίνο στο δικό μου στήθος. Ξέρεις, κάθε άρρωστος είναι η ατομική του περίπτωση. Δεν υπάρχει πιο σκληρό, πιο απάνθρωπο πράγμα από τις στατιστικές, όταν μιλούμε για ανθρώπους. Αυτό που έμαθα (βοήθησε η χημειοθεραπεία σ’ αυτό) είναι πως εγκέφαλος και σώμα, σώμα και ψυχή δεν είναι τόσο διακεκριμένα όσο νομίζουμε. Σωματόψυχο. Δεν γίνεται να πονάει το ένα, χωρίς να αλαλιάζει το άλλο. Ούτε είμαι σίγουρη πώς μπορούμε να καταλάβουμε (ασθενείς και γιατροί) ποιο από τα δύο, το σώμα ή η ψυχή (ο εγκέφαλος, αν είστε πιο επιφυλακτικοί και πούροι αγνωστικιστές), δίνει τις εντολές και ποιος υπακούει. Έχω πάντως την αίσθηση πως το αφεντικό δεν είναι μόνιμο: κάποιες φορές το σώμα, άλλες φορές η ψυχή, παίρνει τις αποφάσεις κι έχει το πάνω χέρι.

— Γιατί έγραψες αυτό το βιβλίο; Γιατί έγραψες από την πρώτη στιγμή αυτό το βιβλίο; Γιατί αυτό ήταν το φάρμακο και η θεραπεία μου. Τώρα που έχω έναν καρκίνο πίσω μου και ζωή (ελπίζω) μπροστά μου είναι η ευκαιρία να κάνω λογαριασμό. Να μετρήσω με ψυχραιμία και καλή καρδιά τι κέρδισα και τι έχασα με την αρρώστια. Να διασκεδάσω τους φόβους, να ονομάσω εκ των υστέρων το άρρητο. Αυτό το βιβλίο γράφτηκε μέρα-μέρα. Από τη στιγμή της διάγνωσης μέχρι την τελευταία χημειοθεραπεία. Είναι το πιο προσωπικό, το πιο δικό μου βιβλίο. Γιατί το έχω γράψει με το σώμα μου.

— Tι σημαίνει «σήμερα ζω τη ζωή πιο βαθιά»; Το πολύ απλό: όταν έχεις δει το βαθύ, το στερεό σκοτάδι, το φως είναι τροπαιοφόρο και πανηγυρικό. Δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος μετά. Έχεις πετάξει τα βαρίδια. Απολαμβάνεις τη στιγμή με την επίγνωση αυτού που δεν σπαταλά χρόνο και καρδιά σε βλακείες.

— Σου είπα ποτέ «ευχαριστώ» για όσα είσαι; Α, ρε Γλυκερία. Το ξέρεις πως μετά την τελευταία χημειοθεραπεία μού είχες γράψει την πιο ωραία ευχή; «λαστ/λαστ/λαστ (τρις) να το κάνουμε ξόρκι και επωδό, να πάει στα όρη τ’ άγρια βουνά, σοφάκι. Να το σκέφτεσαι σαν να έγινε κάπου αλλού. Να κρατήσεις την έξτρα σοφία, τα μανόν και την αλήθεια σου». ¶

☛

ταν η Σοφία Νικολαΐδου συνάντησε τον καρκίνο, αποφάσισε να κρατήσει ημερολόγιο. Το καινούργιο της βιβλίο με τίτλο Καλά και σήμερα. Το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου στήθος (που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο) δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό το απροσδόκητο ημερολόγιο αυτής της απροσδόκητης συνάντησης. «(…) Διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού στις 22 Σεπτεμβρίου 2014. Έκανα μαστεκτομή την 1η Οκτωβρίου και άρχισα χημειοθεραπεία στις 29 του ίδιου μήνα. Αυτό είναι το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου στήθος. Μέχρι να νοσήσω είχα την αλαζονεία του υγιούς. Δεν πίστευα ότι μπορούσε να μου συμβεί. Είχα φίλες που νόσησαν. Νόμιζα ότι καταλάβαινα τι πέρασαν. Δεν είχα ιδέα.(…)». Όσοι ξέρουν τη Σοφία Νικολαΐδου (τη Σοφία συγγραφέα, τη Σοφία δασκάλα, τη Σοφία φίλη, μαμά, σύζυγο, τη Σοφία χίλια δύο κι άλλα τόσα) το ’χαν σιγουράκι πως η αρρώστια θα ’βρισκε μπελάδες μαζί της. Η Σοφία (με μια σοφία που μόνον όποιος βλέπει πέρα απ’ τις λέξεις που γράφει μπορεί να κατέχει) γνώριζε καλά πως μόνο αν πεις τα πράγματα με τ’ όνομά τους μπορείς να τα πολεμήσεις. Η Σοφία είπε τον καρκίνο καρκίνο κι αυτός (σαν το παραμύθι με τον Ρουμπελστίλτσκιν) το ’βαλε στα πόδια. Ήθελα να μιλήσουμε για όλα αυτά. Της το ζήτησα. Δεν αρνήθηκε.

ΙNFO Η Σοφία Νικολαΐδου έχει εκδώσει συλλογές διηγημάτων, μυθιστορήματα, μελέτες για τη Φιλολογία, τις Τεχνολογίες της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας, τη Δημιουργική Γραφή, μεταφράσεις αρχαίου δράματος και ροκ στίχων. Το μυθιστόρημά της «Απόψε δεν έχουμε φίλους» (Μεταίχμιο, 2010) τιμήθηκε με το Athens Prize for Literature. Το τελευταίο της μυθιστόρημα είναι το «Χορεύουν οι ελέφαντες» (Μεταίχμιο, 2012), το οποίο κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ και τον αγγλόφωνο κόσμο τον Φεβρουάριο του 2015 με τον τίτλο «The Scapegoat» από τις εκδόσεις Melville House, σε μετάφραση Karen Emmerich. Aυτές τις μέρες η Σοφία βρίσκεται στην Αμερική, πραγματοποιώντας μια σειρά από ομιλίες και βιβλιοπαρουσιάσεις σε φημισμένα αμερικανικά πανεπιστήμια της Ανατολικής Ακτής (Princeton, Brown, Harvard κ.ά.), τη διοργάνωση των οποίων ανέλαβε το Onassis Foundation (New York). Το νέο της βιβλίο «Καλά και σήμερα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

29.10.15 – lifo

21

city vibe

22 lifo – 29.10.15

τι σου λειπει απο την αθηνα; Οk, εδώ ζούμε και την αγαπάμε την πόλη μας. Και επειδή την αγαπάμε, της συγχωρούμε πολλά και αφήνουμε και άλλα τόσα να περνάνε απαρατήρητα. Η αλήθεια είναι όμως πως αν είσαι Αθηναίος, δεν μπορεί να μην έχεις σκεφτεί πως κάτι λείπει από αυτό το χάος με τις πολυκατοικίες και τα αυτοκίνητα (που εμείς λατρεύουμε) για να γίνει η καθημερινότητά σου πιο όμορφη. Μπορεί να σου λείπει ο Ιλισός, που τον έχουν μπαζώσει, ή λίγο περισσότερη καλοσύνη από τους ανθρώπους, ένα πάρκο, ή απλώς να σου λείπει η παλιά Αθήνα που γνώρισες μικρός, με τα νεοκλασικά, τα χαμηλά σπίτια και τις αλάνες που έπαιζαν τα παιδιά. Θέσαμε το ερώτημα σε 11 Αθηναίους και οι απαντήσεις τους σχηματίζουν την πιο παραδεισένια Αθήνα που έχεις σκεφτεί.

Eπιμέλεια: LiFO Team Εικονογράφηση: Athenean Sailor

29.10.15 – lifo

23

city vibe

Ηλίας Φραγκούλης κριτικος κινηματογραφου freecinema.gr Μοιραία, λόγω επαγγελματικής ιδιότητας και «βίτσιου», η απάντησή μου θα έχει κινηματογραφικό χαρακτήρα. Σαν πρώτη σκέψη, θα έλεγα πως αυτό που λείπει από την Αθήνα είναι μια αίθουσα IMAX, για να μας κάνει να αισθανόμαστε ότι το σινεμά πρέπει να ταυτίζεται με μια πιο… «think BIG» ιδέα, αλλά σε δεύτερο επίπεδο θα κατέληγα σε μια ακόμη πιο έντονη επιθυμία. Την ύπαρξη ενός κινηματογράφου με repertory πρόγραμμα, σε μόνιμη βάση. Μιας αίθουσας που θα είχε τη δυνατότητα να προβάλλει διαρκώς κλασικές (ή μη) ταινίες από το παρελθόν, μεμονωμένους τίτλους ή και αφιερώματα, μπας και ξεφεύγαμε από τη στείρα ιδέα που θέλει κάποιες λιγοστές επανεκδόσεις να διανέμονται μονάχα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, κάτι που έτσι κι αλλιώς ήδη φθίνει με την επικράτηση της ψηφιακής προβολής σήμερα. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται πως η Ταινιοθήκη της Ελλάδος διοργάνωνε μία εβδομάδα προβολών με repertory πρόγραμμα κάθε μήνα στο Embassy της Πατριάρχου Ιωακείμ (προτού μετακομίσει στο κτίριο της Κανάρη). Ήταν ένα τακτικό ραντεβού με τους θεατές, το οποίο είχε γίνει παράδοση, έστω και αν η επιλογή των φιλμ ήταν κάπως πιο «αυστηρή» καλλιτεχνικά. Σήμερα δεν υφίσταται ούτε αυτό. Για να γίνω ίσως λίγο καλύτερα αντιληπτός, όσοι γνωρίζουν το Prince Charles Cinema στην πλατεία Λέστερ του Λονδίνου, θα κατάλαβαν τι εννοώ. Ελπίζω, πριν οι νεότερες γενιές αρχίσουν να νομίζουν ότι το σινεμά έχει μόνο τις διαστάσεις μιας οθόνης… laptop ή υπολογιστή, να γίνει κάτι τέτοιο πραγματικότητα και στην Αθήνα. Κάποτε! Αν υπάρχει κανένας (#diplhs) τρελός χρηματοδότης που γουστάρει την ιδέα, παρακαλείται να επικοινωνήσει μαζί μου, αναλαμβάνω το πρόγραμμα, ευχαριστώ!

Αν μου λείπει, ωστόσο, ένα πράγμα, είναι το αφομοιωμένο πράσινο. Η απουσία ενός πάρκου σε κομβικό κεντρικό σημείο της που να χτυπάει σαν καρδιά, δίνοντας ανάσα στην Γεράσιμος Ευαγγελάτος στιχουργός Τι μου λείπει απ’ την Αθήνα; Τι λείπει από πόλη.

αυτή την ομορφάσχημη πόλη που τα έχει λίγο πολύ όλα σαν από πάντα (ή, τουλάχιστον, έτσι τα πλασάρει το θρασίμι, με τουπέ του τύπου «όταν εγώ γύριζα, εσείς πηγαίνατε»); Και τα μαγαζιά της έχει, και τα μπαράκια της και τα ρεστοράν της τα «αποψάτα», τα εμπνευσμένα από τις υπόλοιπες μεγαλουπόλεις, που όμως τα φορτίζει με ένα coolness και μια χαλαρότητα η αφιλότιμη που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα το Λονδίνο και το Παρίσι. Την αγαπώ αυτή την πόλη, την άτσαλα νεόπλουτη κι έπειτα αναπόφευκτα νεόπτωχη, κι ας τα έχει όλα μισά κι ανολοκλήρωτα. Την αγαπώ και της συγχωρώ πολλά. Αν μου λείπει, ωστόσο, ένα πράγμα, είναι το αφομοιωμένο πράσινο. Η απουσία ενός πάρκου σε κομβικό κεντρικό σημείο της που να χτυπάει σαν καρδιά, δίνοντας ανάσα στην πόλη. Η αδιαφορία για τα ελάχιστα εναπομείναντα πάρκα που μαραζώνουν μέρα με τη μέρα εγκαταλελειμμένα κάνει το αστικό τοπίο –το τόσο γοητευτικό κατά τα άλλα– να φαντάζει μονότονα γκρίζο κι αποπνιχτικό. Εθνικός Κήπος,

24 lifo – 29.10.15

Πεδίον του Άρεως, Ζάππειο, Άλσος Παγκρατίου, είναι μερικοί μόνο απ’ τους πυρήνες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μικρές, παλλόμενες οάσεις για τους Αθηναίους, κι όμως η τρελο-αθήνα τα αφήνει στο έλεος της φθοράς του χρόνου και της αδιαφορίας των ιθυνόντων. Κι ας μη γελιόμαστε: όσα θέατρα, μουσεία, γκαλερί, μπαρ και μαγαζιά κι αν ανοίξουν, όσα ένσημα κοσμοπολιτισμού κι αν κολλήσει αυτή η πόλη, αστικός πολιτισμός πάντα θα είναι μια αναπάντεχη εισπνοή οξυγόνου στην καρδιά ενός ασφυκτικού κέντρου.

Νικόλας Ανδρουλάκης συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης Από την Αθήνα μου λείπουν τα παιδιά. Ωραία τα παιχνίδια στα tablets, πανέξυπνες γενιές θα είναι οι επόμενες και, παρά την κρίση, προσπαθούν κι οι γονείς να τα πηγαίνουν και για αθλητισμό και για μουσική και για χορό και σε παιδικό θέατρο και σινεμά και στους προσκόπους και στους κατασκόπους και στους ξυλοκόπους, κι όμως δεν βλέπεις πια στις γειτονιές παιδιά σε παρέες να αλωνίζουν και να γελάνε και να κάνουν αθώες αλητείες. Γιατί το σύνδρομο της εποχής είναι το υπερελεγχόμενο περιβάλλον. Ένα χάος το Διαδίκτυο, σε παρακμή τα δημόσια σχολεία και οι γονείς, αντί να ξεφοβίζουν τα παιδιά τους, προσπαθούν να τα έχουν, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, μαντρωμένα. Θα μου πεις, η Αθήνα δεν είναι όπως το ’50. Θα απαντήσω πως πριν από 15-20 χρόνια παίζαμε ακόμη ποδόσφαιρο με πατημένο κουτάκι αναψυκτικού και μπουγέλο και νεραντζοπόλεμο και πειράγματα και άγουρο φλερτ στις γειτονιές – από τις ηλικίες του Δημοτικού. Κι είχαμε και τότε ηλεκτρονικά παιχνίδια. Απλώς κάποια στιγμή τα βαριόμασταν. Γιατί τα παιδιά έχουν πρωτόγονα ένστικτα. Αυτό πεθαίνει. Ο χαβαλές. Κι είναι κρίμα. Πρέπει να πάρουν πρωτοβουλία οι δήμοι με κάποιας μορφής κεντρική πρωτοβουλία που θα ξυπνήσει μνήμες και μεράκι στους γονείς –αφού μας αρέσει το μάρκετινγκ σε όλα– για ένα πρόγραμμα «Γειτονιά». Και μη φοβάστε, ούτε αυξήθηκαν σαν τις αμοιβάδες οι βιαστές, ούτε εφευρέθηκαν προχθές τα αυτοκίνητα, ούτε οι ταλαίπωροι πρόσφυγες και οι άστεγοι θα σας απαγάγουν τα παιδιά. Η αποστείρωση, η αποξένωση, η άγνοια του διπλανού σου και ο φόβος για τον τόπο όπου ζεις είναι κίνδυνοι εξίσου μεγάλοι. Και αλάνες και γωνιές και ήσυχοι δρόμοι υπάρχουν ακόμη, από τον Πειραιά ως την Κηφισιά και από τα Πετράλωνα μέχρι τα Μελίσσια. Απλώς τις περιφρονούν όλοι, για ένα δήθεν αίσθημα ασφάλειας. Αλλά οι γειτονιές πρέπει να ανήκουν στα παιδιά που τις βιώνουν. Έτσι τουλάχιστον θυμάμαι εγώ. Και δεν είμαι ακόμη αρκετά γέρος για να το ξεχάσω.

Αλέξανδρος Δαμουλιάνος

νης που με παρακαλούν να τα ανοικοδομήσω και άλλοτε απωθείται από τους μοντερνίζοντες θορυβώδεις και υπερφίαλους ρυθμούς της νέας Αθήνας. Η Αθήνα κάποτε ήταν μια παθιασμένη γυναίκα που όσο κι αν λαχταρούσες να κάνεις έρωτα μαζί της, φοβόσουν μην τσαλακώσεις το μεταξένιο δέρμα της. Τώρα είναι απλώς η γραφική ζητιάνα στα σκαλιά της εκκλησίας που όλοι την αγνοούν. Την Αθήνα την ξέραμε πιστά παντρεμένη με τον θαυμασμό των κατοίκων της και όχι μόνο. Πάντοτε φλέρταρε με τον φόβο της να ξεπέσει, έως που του δόθηκε. Σπαταλήθηκε σε δήθεν φιλανθρωπικές εκδηλώσεις των ίδιων προβλημάτων που ταυτόχρονα υπερασπίζεται με τη στάση της τη γέννησή τους. Ξόδεψε αλόγιστα τα πραγματικά αποθέματα της ανθρωπιάς της σε λαμπερές διαφημίσεις ενός ένδοξου μέλλοντος, το οποίο έμεινε σε μισοσκισμένες σημειώσεις. Από κοινή φίλη των δύο αιώνιων αντιπάλων, της Δύσης και της Ανατολής, κατάντησε το κοινόβιο της απελπισίας των κατοίκων της και της απελπισίας των μετοίκων της. Τι λείπει, λοιπόν, από την Αθήνα του παρόντος; Η αγάπη για τον εαυτό της και οράματα με ανθρώπινο πρόσωπο. Μου λείπει η Αθήνα στα νιάτα της και ας μην τη γνώρισα. Μα, ξέρω πως τα επόμενα χρόνια θα της φέρουν πίσω τον εαυτό της.

Κωνσταντίνος Δαγριτζίκος καλλιτεχνικος διευθυντης six d.o.g.s Όπως έκανε την περασμένη Κυριακή ο Τούρκος συνάδελφός του, έτσι θα έπρεπε και ο Alexis να επέμβει και να αλλάξει την ώρα Ελλάδος. Να μην την πάει ούτε μία ώρα μπροστά ούτε μία ώρα πίσω, αλλά να διπλασιάσει τις ώρες (Ελλάδος) της ημέρας. Η κάθε μέρα να έχει 48 ώρες! Εκεί που το ρολόι δείχνει 23.59, λίγο μετά, τσουπ, να αρχίσει να δείχνει 24:00, 24:01, 24:02, και πάει λέγοντας. Μόνο τότε θα ήμουν 100% ικανοποιημένος από αυτή την πόλη. Δεν είμαι πολύ παρακάτω τώρα, στο 99% βρίσκομαι, αλλά αυτό το 1% θα έκανε τεράστια διαφορά! Γιατί με 48 ώρες στη διάθεσή σου κάθε μέρα θα μπορούσες πραγματικά να ζήσεις ό,τι σου προσφέρει η Αθήνα. Σε λιγότερο δεν γίνεται. Τόσα χρόνια προσπαθώ, αλλά, διάολε, κάθε μέρα συμβαίνει κάτι καινούργιο, κάθε μέρα κάτι αλλάζει, κάθε μέρα, πάντα, κάτι. Τόσα φαγάδικα (παλιά, καινούργια), τόσα ποτάδικα (παλιά, καινούργια), τόσες γειτονιές (παλιές, καινούργιες), τόσοι άνθρωποι (παλιοί, καινούργιοι), τόσες εμπειρίες (παλιές, καινούργιες), τόσες ιστορίες (παλιές, καινούργιες). Η Αθήνα είναι η πιο φανταχτερά υπέροχα λαμπρή και αρχιδάτη πόλη στον Milky Way και το μόνο που της λείπει είναι χρόνος. Κι άλλος χρόνος. Δώστε της κι άλλο χρόνο και θα το πιστέψουν όλοι αυτό.

συγγραφέας

Στέργια Κάββαλου

Πατρίδα των αυτοεξόριστων ονείρων. Η αίσθηση ενός «αρχαίου» μυστικού, το οποίο, παρόλο που γνωρίζω καλά πως όσες ζωές κι αν φάω δεν θα κατανοήσω, το ερωτεύομαι και του είμαι αφιερωμένος, με κατακλύζει κάθε που περπατάω την Αθήνα. Το βλέμμα μου άλλοτε ελκύεται από κτίσματα ξεχασμένης αρχοντοσύ-

συγγραφέας Η Αθήνα έχει πολύ σοβαρό όνομα για το εφηβικό της σώμα. Μικρή μού φαινόταν περιπέτεια η διαδρομή από τα βόρεια στο κέντρο. Πρώτη φορά που κατέβηκα Εξάρχεια μόνη ήταν για συναυλία στο Αn Club. Νομίζω ότι πήγαινα Α’ Λυκείου. Η πόλη στα ’90s έμοιαζε μυστήρια,

σκοτεινή, θυμωμένη, επικίνδυνη. Κι εγώ γενναία που κατάφερνα να την περπατήσω, και μάλιστα νύχτα. Τότε δεν είχα καταλάβει ότι η πόλη ήταν απλώς έφηβη. Αθήνα, η πόλη της αέναης προσπάθειας. Για ενηλικίωση. Συναισθηματικά κυκλοθυμική, χωρίς διαμορφωμένο χαρακτήρα, γι’ αυτό και ανοιχτή σε κάθε είδους επέμβαση, πόλη που τα βάζει με τον εαυτό της, με την ασχήμια, την ομορφιά της, πόλη-καμβάς στα χέρια των πολλών, κοινόχρηστη, σκόρπια και ατελής, δεν μοιάζει με καμία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Ίσως γιατί δεν είναι. Ζω στην Αθήνα σημαίνει γίνομαι κομμάτι της. Και κανείς δεν είναι εύκολο να παραδεχτεί τα ελαττώματα και τις αστοχίες του. Εγώ, τουλάχιστον, δεν μπορώ να παραδεχτώ ότι όλα σταμάτησαν στα δεκατέσσερα. Για μένα, αυτή είναι η ηλικία της πόλης. Στα δεκατέσσερα δεν ξέρεις ούτε να διαχειριστείς ούτε να εκτιμήσεις. Μένεις με το όραμα και την επιθυμία, καμαρώνοντας για την αντισυμβατικότητά σου. Μένει. ΥΓ.: Μια πόλη που μπαζώνει τα ποτάμια της είναι άγονη γη. Μια πόλη που γκετοποιεί τις γειτονιές της είναι διχαστική. Μια πόλη πρέζας είναι απελπισμένη. Αυτό, λοιπόν, που μου λείπει στην Αθήνα και, ναι, μιλάω για λογαριασμό της, είναι το self respect.

Δημήτρης Αθηνάκης συγγραφέας Η Αθήνα τα έχει όλα, και όλα μπορεί να τα προσφέρει – δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις μαγευτικές μητροπόλεις που έχουμε κατά νου ως ιδανικούς τόπους. Ένα πράγμα μόνο δεν έχει καταφέρει: ν’ αποκτήσουν οι κάτοικοί της την αίσθηση του επισκέπτη, του εφήμερου, της εμπειρίας και όχι της συνήθειας. Η Αθήνα, επειδή ακριβώς έχει χάσει το τρένο της κοινώς αποδεκτής αισθητικής ομορφιάς της Δύσης, μπορεί να βιωθεί μόνον ως εμπειρία·προσωπική, κι αυτό είναι το «δράμα» της. Μου λείπουν οι κάτοικοι-περφόρμερ-επισκέπτες, εκείνοι που θα ζούσαν στην πόλη ωσάν να μην ήταν διεκπεραίωση ενός καθημερινού δρομολογίου που δεν κρύβει εκπλήξεις. Να κάτι ακόμη που μου λείπει: η συλλογική δίψα για έκπληξη. Αν υπήρχε η επιθυμία για έκπληξη και διαρκή επίσκεψη στην πόλη, η Αθήνα θα ήταν κάτι άλλο. Αυτομάτως τα άχρωμα τσιμέντα της θα μετατρέπονταν σε ονειρικές κυψέλες, οι δρόμοι θα γίνονταν παραλίες, τα μπαρ θα μετασχηματίζονταν από χώρους κοινωνικής σύνδεσης σε τόπους συλλογικής απελευθέρωσης, οι χώροι πολιτισμού (θέατρα, σινεμά, γκαλερί, μουσεία, αρχαιολογικοί χώροι, βιβλιοπωλεία κ.λπ.) θα μεταμορφώνονταν από σημεία στεγνού πολιτισμού σε πυρήνες ομαδικής πολιτισμικής παράκρουσης, όπως συμβαίνει με τα μικρά και μεγάλα εφήμερα φεστιβάλ. Και οι χώροι δουλειάς, που στριμώχνουν την ανυποχώρητη ρουτίνα; Αν ήμασταν επισκέπτες στη δουλειά μας, η ίδια η εργασία ως διά μαγείας θα γινόταν ένα θεσπέσιο επαγγελματικό ταξίδι. Ίσως, πάλι, η Αθήνα προσφέρει και αυτό: τη συνήθεια, τη μοναξιά, την απομόνωση από την καταναγκαστική συμμετοχή σε μια συλλογικότητα που μας έμαθε η Δύση. Ίσως, τελικά, δεν μου λείπει τίποτα από την Αθήνα.

Γιώργος Νανούρης ηθοποιός Μου λείπουν τα νεοκλασικά, ένα ποτάμι, μια γέφυρα και δέντρα. Μου λείπει το φλερτ και τα κρυφά βλέμματα ανάμεσα στο πλήθος. Οι καθαροί δρόμοι, τα καθαρά κτίρια αλλά και ο καθαρός αέρας. Μου λείπει εκείνη η ανεμελιά και η ξενοιασιά, η ελαφράδα αλλά και η ασφάλεια. Μου λείπει ένας μεγάλος ποδηλατόδρομος, αλλά μου λείπουν και οι σχολικές μας εκδρομές στο Πεδίον του Άρεως, οι παιδικές χαρές με τις τσουλήθρες. Μου λείπουν τα παλιά κίτρινα τρόλεϊ, το Μινιόν, τα ψιλικατζίδικα με τις ανάκατες μυρωδιές και τα μεγάλα κόκκινα τηλέφωνα με τον κερματοδέκτη. Μου λείπει εκείνος ο μικροσκοπικός κυριούλης με το μουστάκι που γυρνούσε στην Ομόνοια κουβαλώντας την τάβλα με τα κουλούρια στο κεφάλι. Μου λείπει η αυλή του Δημοτικού μου, οι φωνές και τα γέλια. Μου λείπουν οι χαμογελαστοί, οι φιλικοί άνθρωποι και το κέφι στους δρόμους. Μου λείπει η ευγένεια, και η ανθρωπιά. Ό,τι κι αν μου λείπει, όμως, δεν επιτρέπω καθόλου πια να με λυπεί. Γιατί αυτήν ακριβώς την Αθήνα μας, με τις ελλείψεις της, με τα στραβά και τ’ ανάποδά της, εγώ την αγαπώ τρομερά. Και σκέφτομαι πως όσα κι αν λείπουν, το μόνο που τελικά μου λείπει πραγματικά είναι το χέρι σου για να την περπατάμε μαζί.

Μελίνα Σπαθάρη δημοσιογράφος και ειδική στρατηγικής επικοινωνίας Ο Ιλισός. Υπάρχει ένα ωραίο απόσπασμα στον Φαίδρο όπου ο Σωκράτης δίνει ραντεβού για βόλτα με τον νεαρό μαθητή του έξω από τα τείχη της πόλης. Περπατούν, συνομιλούν, μελετούν με την ησυχία τους και η περιγραφή του τοπίου είναι ξελιγωτική. Τι σκιές από πλατάνια, τι γρασίδια και «μαλακός τάπητας της χλόης στην αναπαυτική ανωφέλειά του», τι δροσερό αεράκι, και τι τραγούδια τζιτζικιών, ευωδιαστά λουλούδια και μουσική από τα τρεχούμενα νερά του ποταμού. Καλά τα δέντρα και το γρασίδια. Το ποτάμι; Τι απέγινε; Ποια διεστραμμένη εποχή το σκέπασε, το μπάζωσε, το εξαφάνισε σαν να ήταν ντροπή που έπρεπε να κρύψουμε; Διαβάζω στο Wikipedia: «Κυλούσε κατά μήκος και εξωτερικά των τειχών της Αθήνας, από την αρχαιότητα και μέχρι τον 20ό αιώνα δεν εξέβαλλε στη θάλασσα, αλλά ήταν παραπόταμος του Κηφισού, με τον οποίο συνέβαλε στο Μοσχάτο. Η κοίτη του άλλοτε ιερού ποταμού ξεκίνησε να καλύπτεται επί Μεταξά («Θάπτομεν τον Ιλισόν») στα τέλη της δεκαετίας του ’30, από το ύψος της Κατεχάκη έως το Στάδιο, για να φτιαχτεί η σημερινή λεωφόρος Μιχαλακοπούλου. Οι εργασίες επικάλυψης του ποταμού ολοκληρώθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1960». Θυμάμαι το μικρό εκείνο διάστημα που πέρασα από τα περιοδικά του ΔΟΛ στο νούμερο 90 της Μιχαλακοπούλου. Κάθε φορά που το σύστημα έπεφτε, το τεύχος καθυστερούσε, διαφημίσεις δεν έρχονταν, οι Ψυχάρηδες ωρύονταν και το Λαμπρακαίικο εσείετο συθέμελα, θυμάμαι μια συνάδελφο – παλαίμαχη καφκική φιγούρα που είχε φάει με το κουτάλι τον Οίκο– να σηκώνει τα μάτια από

το κείμενο και με σιβυλλική σπουδή να μου γνέφει: «Τι τα θες, Μελίνα, το φενγκ σούι φυγείν αδύνατο, δεν σκεπάζεις ποτέ ένα ποτάμι, κι αν το σκεπάσεις, δεν πας να χτίσεις και να μείνεις πάνω του, μια ζωή θα σ’ εκδικείται και κάποτε θα σε ρημάξει».

Αντώνης Γρίτσης ηθοποιός Από την Αθήνα μου λείπει το περιθώριο. Στην Αθήνα όλα παλεύουν για να υπάρξουν. Η Αθήνα είναι μια λευκή κόλλα στο τετράδιο ενός καλού μαθητή, με προσημειωμένες διορθώσεις για ένα πολύ κακό κείμενο και περιχαρακωμένα πατροναρισμένα σχέδια για ένα εύρωστο μέλλον. Η Αθήνα, όμως, δεν απολαμβάνει ούτε και τούτο το πα(τ)ρόν, πάσχει στις μεταβάσεις, σπέρνει και θερίζει ανάμνηση, υπήρξε μια λαμπερή πανάρχαια πόλη εξάλλου (και θα ξαναγίνει). Η Αθήνα δεν υπάρχει ως τόπος, είναι μια μπροσούρα ξεπατικωτούρα, δεν επιτρέπει το όνειρο, έχει μια απαράμιλλη αρτηριοσκληρωτική ευελιξία στον μετασχηματισμό. Πρέπει να αλλάξεις όνομα, να αποκτήσεις άδεια παραμονής στην Αθήνα, να κοινοποιήσεις ως τίποτα την παρουσία και πρέπει επιτέλους να γκρεμιστεί και κανένας φούρνος στην Αθήνα. Κι αυτά ακόμα που λέω εγώ τώρα μπούρδες είναι, μια ακόμα ωραιοποιημένη μπιρ παρά φιλολογία. Γι’ αυτό, κάνε μου τη χάρη, πάρε τώρα αυτό το κομμάτι χαρτί, κόψ’ το με ένα ψαλίδι, προσεκτικά, με σεβασμό σε όλες τις δίπλα βαρύνουσες γνώμες, τσαλάκωσέ το, μάσησέ το ή μάλλον, καλύτερα, βάλ’ του φωτιά με ένα σπίρτο ή αναπτήρα και κοίταζέ το ασκαρδαμυκτί καθώς καίγεται και όσο γίνεται στάχτη. Φτιάξε το δικό σου μπαλάκι με τα παραμύθια. Και όπου βρίσκεσαι, στη μέση του δρόμου, σε ένα σταματημένο φανάρι, μέσα απ’ τη χούφτα σου φύσηξε το δικό σου σκονάκι προς την άγνωστη Αθήνα.

Το ποτάμι; Τι απέγινε; Ποια διεστραμμένη εποχή το σκέπασε, το μπάζωσε, το εξαφάνισε σαν να ήταν ντροπή που έπρεπε να κρύψουμε;

Βασίλης Χαραλαμπίδης καλλιτεχνικος διευθυντης bios Αθήνα, η αγαπημένη μου πόλη, ο τόπος μου, κάθε γωνιά έχει χαραγμένες αναμνήσεις, μικρά διαμάντια-τοπόσημα, χαράγματα των ανθρώπων που κάνουν την πόλη, τα οποία όμως η εξέλιξη δεν αγαπάει κι έτσι σιγά-σιγά σβήνουν. Μου λείπουν τα αυθαίρετα παλιατζίδικα στην πλατεία Αβησσυνίας που κατεδαφίστηκαν, τα ανθοπωλεία στην πλατεία Αγ. Ειρήνης που έδωσαν τη θέση τους στα τραπεζοκαθίσματα των μπαρ, η στρογγυλή πλατεία της Ομονοίας, το περίπτερο που πουλούσε κασέτες με λαϊκά κι έπαιζε μουσική όλη μέρα και που φέτος κατεδαφίστηκε, στην Αθηνάς, δίπλα από το δημαρχείο, το κλασικό χαρτοπωλείο στο τέλος της Λέκκα με τις επιβλητικές βιβλιοθήκες γεμάτες συρταράκια (σήμερα βρίσκονται στο Ρομάντσο) όπου μπορούσες να βρεις τα πάντα, από χαρτικά μέχρι πένες καλλιγραφίας κάθε είδους, το γαλακτοπωλείο στον πεζόδρομο στα Εξάρχεια με το φρέσκο πάντα ρυζόγαλο, τα χαρακτηριστικά κίτρινα τρόλεϊ που γέμιζαν τους δρόμους. Μου λείπουν όλα αυτά που κάνουν την πόλη μου μοναδική και που για κάποιον λόγο οι άνθρωποί της ξεχνάνε να αγαπούν και τα αφήνουν και σβήνουν. ¶ 29.10.15 – lifo

25

εικαστικα

Ο

πρ ο ηγο ύ μ ε νο ς κ ύ κ λ ο ς δουλειάς του Χρήστου Δεληδήμου –του αριστούχου αποφοίτου της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας, καθώς και σπουδαστή σεμιναριακών μαθημάτων του Central Saint Martins College of Art & Design του Λονδίνου– ήταν σχέδια σε ξυλομπογιά και ήταν ένας ονειρικός κόσμος, όπου υπήρχε μια ανθρώπινη φιγούρα ανάμεσα σε ζώα, μέσα σε δάση απειλητικά και λίγο μυστήρια. Στην έκθεση που ετοιμάζει αυτές τις μέρες και θα παρουσιάσει στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης «Ιλεάνα Τούντα» ο κόσμος αυτός περνάει στις τρεις διαστάσεις. «Η αρχική μου ιδέα ήταν να δημιουργήσω ένα cabinet of curiosities, ουσιαστικά έναν προάγγελο μουσείου, με τη συλλογή να είναι έργα που δημιουργεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης». Στην in situ εγκατάσταση που θα παρουσιάσει ο εικαστικός στους δύο ορόφους της γκαλερί συνυπάρχουν βιτρίνες γεμάτες κεραμικές φιγούρες με ζωγραφικά τελάρα και μεγάλης κλίμακας γλυπτά με τις μορφές ζώων και πρωταρχικών στοιχείων της φύσης. «Γενικά, είναι πολύ ανθρωποκεντρική η δουλειά μου, υπάρχει πολύ η αίσθηση του κεφαλιού, το οποίο έχει αντικαταστήσει τη φιγούρα. Κεραμικά κυρίως κεφάλια και πουλιά (ακόμα και ταριχευμένα) συναντάς σε πολλές εκδοχές» εξηγεί. «Κάτι που με απασχολούσε ήταν το εξής: μια ύλη που ήταν οργανική και τώρα δεν είναι πια πώς μπορείς να την τοποθετήσεις σε έναν τέτοιο κόσμο;». Ο ενδελεχής σχεδιασμός κάθε λεπτομέρειας της εγκατάστασης, καθώς και η διαρκής επιθυμία του Χρήστου Δεληδήμου να εξελίσσει και να εμπλουτίζει την τεχνική του, οδήγησαν σε μια άρτια εικαστική εγκατάσταση, η οποία δημιουργεί έντονα την αίσθηση ενός μυθολογικού μεταφυσικού κόσμου, στον οποίο ο άνθρωπος συνυπάρχει με τη φύση. Μέσα από τη διερεύνηση αυτής της σχέσης με έργα που θυμίζουν αντικείμενα λατρείας, με μορφές της φύσης που φέρουν εμφανή τη χειρονομία του εικαστικού πάνω τους, ο Χρήστος Δεληδήμος τολμά να θίξει αρχέγονους προβληματισμούς του ανθρώπου για τη ζωή αλλά και για τον ρόλο της τέχνης σε αυτήν. Τα έργα-τοτέμ που δημιουργεί προκαλούν έκσταση, σαγήνη και τον τρόμο που πηγάζει πάντα από την επίγνωση της θνητότητας. Ως θεραπεία για τον φόβο του θανάτου προτείνει την τέχνη. Η ύπαρξη της φαντασίας αποτρέπει τον πνευματικό θάνατο του καλλιτέχνη και όσων αφήνονται στη γοητεία του. ¶

Something nests inside you

something will not be the same Ο Χρήστος Δεληδήμος φτιάχνει ένα αλλόκοσμο cabinet of curiosities για την ατομική του έκθεση.

Από τον Μ. Hulot

26 lifo – 29.10.15

ινfο «Something nests inside you, something will not be the same», 05/1030/12, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης «Ιλεάνα Τούντα», Αρματολών & Κλεφτών 48. Ώρες λειτουργίας: Τρ.Παρ. 15.00-20.00, Σάβ. 12.00-16.00.

29.10.15 – lifo

27

οιAθηναίοι

απο ton θοδωρη αντωνοπουλο. φωτογραφια: παρις ταβιτιαν.

Κατέβηκα λίγο μετά την Ολυμπιάδα, είκοσι χρονών παιδί, με άπειρα πράγματα μπροστά μου να ανακαλύψω και τις δυνατότητες να μοιάζουν απεριόριστες – ήταν βλέπεις και η εποχή πολύ αισιόδοξη, ζούσαμε το greek dream ακόμα, ώσπου κάποιος τράβηξε απότομα την κουρτίνα, άνοιξε την ντουλάπα κι ό,τι σκατά είχαμε κρύψει εκεί χυθήκανε έξω με πάταγο. Μέσα σ’ αυτά βουλιάζουμε τώρα, λερωνόμαστε, ξανασηκωνόμαστε, καθαριζόμαστε, σφίγγουμε δόντια και προχωράμε… Στην Αθήνα, εξάλλου, βρίσκονταν και οι περισσότεροι καλλιτέχνες τους οποίους ήθελα να συναντήσω και να συνεργαστώ μαζί τους, κι αφού εκείνοι δεν εγκαταλείπουν εύκολα την πρωτεύουσα, έπρεπε να έρθω εγώ.

q Έμεινα αρχικά στο Κολωνάκι, ύστερα μετακόμισα στον Κολωνό – μια «ταξική διολίσθηση», αρκετά ταιριαστή με την πορεία της χώρας μου αυτά τα χρόνια! Μου αρέσει όμως η γειτονιά μου, κοιτιόμαστε στα μάτια, καλημεριζόμαστε, το κόστος ζωής είναι πιο ανεκτό. Υπάρχει, γενικά, στις λαϊκές γειτονιές ένας χαρακτήρας που δεν τον βρίσκεις στις πιο καθωσπρέπει, κι ας φαντάζουν πιο ελκυστικές. Μου αρέσει έπειτα να ανακαλύπτω «κρυφά» καφέ, κουτούκια ή μπαράκια σε στενά που δεν πάει ο νους σου. Που μπορεί να έχουν έναν μόνο θαμώνα που να λέει τη χαρά ή τον πόνο του στον μπάρμαν, αλλά η μουσική να είναι τέλεια και το κρασί τους φίνο.

q Αγάπησα την υποκριτική κι αποφάσισα να της αφοσιωθώ χάρη σε μια παράσταση. Ήταν η Νόρα του Ίψεν σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, με τον Δημήτρη Καταλειφό και τη Λυδία Φωτοπούλου. Μου δημιούργησε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα που ανυπομονούσα να ερευνήσω και να το μοιραστώ. Πήγαινα ακόμα σχολείο, αλλά ήμουν μάλλον κακός μαθητής, αφού τα περισσότερα μαθήματα μού ήταν παντελώς αδιάφορα. Κακός όχι από ανικανότητα, αλλά όντας θύμα ενός στρεβλού εκπαιδευτικού συστήματος, προσανατολισμένου στην παπαγαλία και τον τυφλό ανταγωνισμό, αντί για την απόκτηση ουσιαστικών γνώσεων και δεξιοτήτων. Όμως εγώ ήθελα να μαθαίνω Ιστορία π.χ., για να μη με πιάνει αδιάβαστο το μέλλον, όχι για τον καλό βαθμό. Κατάφερα τελικά να περάσω σε ένα ΤΕΙ στη Λάρισα (Τμήμα Ζωικής Παραγωγής) που ουδέποτε παρακολούθησα – αποφάσισα πως το μέλλον μου ήταν το θέατρο, που θεωρώ μια μαγική εφεύρεση, γιατί συμβαίνει κάθε φορά μπροστά σου, με διαφορετικό τρόπο. Ξεκίνησα με το ΚΘΒΕ και στη συνέχεια ευτύχησα να συναναστραφώ πολύ σημαντικούς ανθρώπους, όπως ο Βογιατζής, ο Λιβαθινός, ο Μαστοράκης, ο Κακλέας, ο Ρήγος, ο Καραθάνος, ο Μαρμαρινός…

q Για να γίνεις καλός ηθοποιός και να διακριθείς στη σκηνή, δεν αρκεί βέβαια το όποιο χάρισμα. Χρειάζεται επίσης να έχεις επιμονή, υπομονή, εργατικότητα, τύχη, μεράκι –όλα στον υπερθετικό–, να είσαι, εννοείται, άξιος και να κάνεις σωστές επιλογές. Διέθετα, ευτυχώς, αρκετά από τα παραπάνω, συν την ικανότητα να μπαίνω μέσα στα πράγματα, που λένε – σημαντικό κι αυτό. Κατάφερα έτσι να κάνω στη ζωή μου εκείνο που ήθελα και να βιοπορίζομαι κυρίως από αυτό. Δεν έμεινα, βέβαια, μόνο στην ηθοποιία, δοκιμάζω δυνάμεις και στη σκηνοθεσία, που θεωρώ πολύ δημιουργική πρόκληση.

q Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι πρέπει να ασπρίσουν τα μαλλιά σου για να σε εμπιστευτούν. Ο συνήθης τρόπος που με αντιμετωπίζουν είναι «ο μικρός που έχει πρόβα μετά τη mainstream παραγωγή». «Μικρός» όμως είμαι για εδώ, στο εξωτερικό θεωρούμαι ήδη αρκετά μεγάλος. Ο Τόμας Όστερμαϊερ π.χ. είναι καταξιωμένος διεθνώς και είναι σχεδόν στην ηλικία μου. Τι τα θες, δεν δίνουμε εύκολα ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους, δεν τους θεωρούμε πραγματικούς ενήλικες, ίσως επειδή στην Ελλάδα συνηθίζουμε να ζούμε με τους δικούς μας και να χαρτζηλικωνόμαστε μέχρι τα σαράντα. Έχει την πλάκα του αυτό, αλλά δεν σε πάει μπροστά. Δεν είμαστε καν αξιοκρατικοί: ο ένας είναι «μικρός και άγνωστος», ο άλλος «αδερφή», ο τρίτος άλλης «κλίκας» ή κόμματος κ.λπ. Πρέπει να σαρανταρίσεις για να ερμηνεύσεις Άμλετ, ενώ ο ίδιος ο Άμλετ ήταν φοιτητής. Κουμάντο σε αυτήν τη χώρα κάνουν τα γερόντια!

q Στη δουλειά μας η προσωπική ζωή και τα πάθη είναι, δυστυχώς, πολυτέλεια. Η υποκριτική είναι όπως ο πρωταθλητισμός – απαιτεί μονογαμία, άσκηση κι εγκράτεια. Αν ξενυχτάς, κυνηγάς έρωτες, κάνεις καταχρήσεις, βάζεις σε δοκιμασία τις αντοχές σου, σωματικές, νοητικές... Το τσιγάρο π.χ. και μόνο σου χαλάει τη φωνή – όντας καπνιστής, καταβάλλω μεγάλες προσπάθειες να το περιορίζω στο ελάχιστο. Ελάχιστες είναι και οι έξοδοί μου. Αλλά γιατί να τρέχω στα μπαρ και στα κλαμπ, όταν με γεμίζει και με διασκεδάζει τόσο αυτό που κάνω; Τελειώνει η παράσταση και νιώθω σαν να πήγα σε ολονύχτιο πάρτι. Έπειτα, αν θες να κάνεις σοβαρή, συστηματική δουλειά, πρέπει να ακολουθείς αυστηρό πρόγραμμα εξάσκησης και διατροφής, διαφορετικό για κάθε ρόλο. Συν βέβαια οι φωνητικές ασκήσεις και η απομνημόνευση του κειμένου σου. Να όμως που το αντίτιμο όλων αυτών των θυσιών αξίζει.

q Το δικαίωμα της επιλογής έχει ζωτική σημασία για την ανθρώπινη ύπαρξη. Και όσο το διεκδικώ, παραμένω αισιόδοξος, και στη ζωή και στην τέχνη. Όχι, δεν παραπέμπει σε κάποια βίαιη Αθήνα το Κουρδιστό Πορτοκάλι, αν και θα μπορούσε σε κάποιες περιπτώσεις. Βασικά, νομίζω ότι η βία στην πόλη μάλλον έχει μειωθεί συνολικά, γι’ αυτό και «κλοτσάει» περισσότερο. Πριν από όχι πολύ καιρό είχε καταντήσει φυσιολογικό να γίνονται επιθέσεις σε μετανάστες ακόμα και σε μέσα μαζικής μεταφοράς, τώρα, και να συμβεί αυτό, ο περισσότερος κόσμος τριγύρω πιστεύω πως θα αντιδράσει. Πράγματι, όλο αυτό το τσουνάμι μισαλλοδοξίας, ξενοφοβίας και ρατσισμού άφησε βαθιά σημάδια στην ελληνική κοινωνία, που θα πάρει χρόνο και κόπο να επουλωθούν. Όμως πιο επικίνδυνη και από την αναγνωρίσιμη βία είναι αυτή της εξουσίας που μας ασκείται κατά κόρον, δίχως να την αντιλαμβανόμαστε ως τέτοια, και που μας σκορπίζει – εκεί ακριβώς εστιάζει το συγκλονιστικό αυτό έργο του Άντονι Μπέρτζες.

q Ναι, είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος, γι’ αυτό άλλωστε και κάνω θέατρο. Για τον αγώνα, την κοινωνική ευθύνη, την προσωπική καλλιέργεια, την ευαισθησία που απαιτεί. Και για την ελληνική κοινωνία αισιοδοξώ. Πιστεύω πως τα δύσκολα χρόνια που περνάμε μάλλον μας ευαισθητοποίησαν παρά μας γαϊδουροποίησαν. Γίναμε, νομίζω, πιο αλληλέγγυοι, ώριμοι και συνετοί, εκπολιτιστήκαμε σαν να λέμε δηλαδή.

Κωνσταντίνος Ασπιώτης Ηθοποιός. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στον Κολωνό. Όταν τελειώνει η παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, νιώθει πως είχε πάει σε ολονύχτιο πάρτι.

28 lifo – 29.10.15

☛

q Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, αλλά η προσωπική και θεατρική μου ενηλικίωση συντελέστηκε στην Αθήνα.

Info Το Κουρδιστό Πορτοκάλι του Άντονι Μπέρτζες, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, παίζεται στο θέατρο Κιβωτός, Πειραιώς 115, Γκάζι. Η Σκοτεινή Πέτρα του Αλμπέρτο Κονεχέρο με φόντο τον ισπανικό εμφύλιο ξεκινά στις 13/11 στο ίδιο θέατρο.

Η μητέρα του σκύλου

Τερεζίν

Δήμητρα Χατούπη:

Η «Μητέρα του σκύλου» και η ιστορία της δραματικής σχολής «δήλος»

Γ

ια δεύτερη συνεχή χρονιά η Δήμητρα Χατούπη ερμηνεύει τη Ραραού στη «Μητέρα του σκύλου» του Παύλου Μάτεσι. Η περσινή επιτυχία, σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του Σταύρου Τσακίρη, επαναλαμβάνεται στο Σύγχρονο Θέατρο. Η συνεργασία μου με τον Σταύρο Τσακίρη ήταν απόλυτα δημιουργική και αυτή η παράσταση είναι μια κατάθεση ψυχής και για τους δυο μας. Η Ραραού είναι ένας ρόλος που έχω αγαπήσει πολύ και χαίρομαι πολύ γι' αυτή την ευτυχή συγκυρία. Το έργο περικλείει τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας από την Κατοχή μέχρι το ’80. Η Ραραού διανύει όλο αυτό το φάσμα του χρόνου σαν ένας σαρκαστικός άγγελος-προφήτης που μας οδηγεί σε τοπία ανεξερεύνητα και άγνωστα. Μεταξύ των παραστάσεων για τη «Μητέρα του σκύλου» και των προβών για την παράσταση «Τερεζίν» που ανεβάζει στο θέατρο Αργώ με την ομάδα των αποφοίτων της σχολής «δήλος», η Δήμητρα Χατούπη διδάσκει και διευθύνει τη δραματική σχολή «δήλος». Το 2003, όταν ιδρύθηκε η σχολή, με διευθυντή σπουδών τον Κωστή Καπελώνη, το μόνο που είχαμε στο μυαλό μας ήταν πόσο χάλια είναι η θεατρική (και όχι μόνο) εκπαίδευση στη χώρα. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που ιδρύθηκε η σχολή, καθώς και το πάθος μιας ομάδας παιδιών που διψούσαν για εκπαίδευση. Στη συνέχεια, βέβαια, συνειδητοποίησα ότι η σχολή για μένα ήταν ένα όραμα, γιατί πιστεύω πως η θεατρική εκπαίδευση και το θέατρο είναι αδιαχώριστα. Γι' αυτόν το λόγο το όραμα για μια σχολή σχετίζεται άμεσα με το όραμα που έχει κανείς και για το ίδιο το θέατρο. Στη σχολή υπάρχει συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών και για τα τρία έτη. Υπάρχει πολυφωνία όσον αφορά στους διδάσκοντες, αλλά πάντα με ενιαίο κεντρικό άξονα. Θεωρώ ότι ο σπουδαστής πρέπει να μάθει τη διαδικασία που μπορεί να τον οδηγήσει στο «αληθινό θέατρο» και όχι να μάθει να «παίζει ρόλους». Πιστεύω ότι αυτό που φέρει ο ηθοποιός στη σκηνή είναι ένα ολόκληρο σύμπαν. Οι εισαγωγικές εξετάσεις διαρκούν 15 μέρες, γιατί θεωρούμε υποχρέωση μας να δώσουμε την ευκαιρία στους υποψήφιους σπουδαστές μας να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό, χωρίς την ψυχολογική πίεση μιας πεντάλεπτης, πολλές φορές, εξέτασης. Και εδώ αναδύονται διάφορα ζητήματα που σχετίζονται με τον τρόπο διεξαγωγής των εισαγωγικών εξετάσεων του υπουργείου Πολιτισμού. Για παράδειγμα, για ποιον λόγο γίνονται τελικά αυτές οι εξετάσεις από τη στιγμή που ο καθένας μπορεί να σπουδάσει σε μια σχολή και «να βγει στον χώρο» ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα αυτών των εξετάσεων. Ένα ακόμα ερώτημα σχετίζεται με τα διπλώματα που απονέμει το

30 lifo – 29.10.15

υπουργείο στους αποφοίτους των δραματικών σχολών. Είναι δυνατόν να υπάρχει το ίδιο ΦΕΚ για τη λειτουργία των σχολών εδώ και τριάντα χρόνια; Ιδανικά, θα ήθελα πολλές καθημερινές ώρες διδασκαλίας και τετραετή φοίτηση. Όμως, οι περισσότεροι σπουδαστές μας εργάζονται. Δεν θα με ενδιέφερε η δημιουργία μιας σχολής η οποία θα απευθυνόταν σε συγκεκριμένη, οικονομικά εύρωστη ελίτ. Το ταλέντο, όμως, και το πάθος για το θέατρο είναι ιερό και θεωρώ ύβρη να μην μπορούν να σπουδάσουν νέα παιδιά με ταλέντο, λόγω της οικονομικής κατάστασης.

Ομαδα θεατρου «δηλος» Η εφαρμογή της θεατρικής εκπαίδευσης στην πράξη και η απόκτηση επαγγελματικής εμπειρίας μάς απασχολεί ιδιαιτέρως, γι' αυτό και δημιουργήσαμε την ομάδα θεάτρου «δήλος», μέσω της οποίας οι απόφοιτοί μας εντάσσονται αμέσως στον χώρο. Πέρσι, η ομάδα παρουσίασε τα Μάγια της Πεταλούδας του Λόρκα στο Σύγχρονο Θέατρο, ενώ φέτος τον Νοέμβρη θα παρουσιάσει την παράσταση Τερεζίν στο θέατρο Αργώ.

Υπαρχει διακριτη θεατρικη παραδοση στην Ελλαδα;

πολιτική μας συνείδηση; Για μένα, πολιτική πράξη δεν είναι μόνο να περιμένω να δώσω την ψήφο μου. Πολιτική πράξη είναι και να μπορέσω να μάθω στο παιδί μου να μην είναι απόλυτο. Είμαστε μια ενοχική γενιά σε σχέση με τα παιδιά, χρησιμοποιώντας ως επίφαση την «ελευθερία». Το βλέπω καθημερινά στους σπουδαστές μου. Δεν τους μαθαίνει κανείς να αναλαμβάνουν ευθύνες. Κάποιος άλλος πρέπει να αποφασίζει γι' αυτούς. Αυτό δεν είναι και το πρόβλημα στην Ελλάδα;

το θεατρο σημερα Σήμερα γίνονται πολλές ομάδες από νέους και συχνά γίνονται πολύ σημαντικά πράγματα. Μέσα από αυτό θα ξεπηδήσει το καινούργιο στο θέατρο. Αυτό είναι βέβαιο. Δυστυχώς, το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι η έλλειψη παραγωγών. Είμαστε η χώρα όπου γεννήθηκε το θέατρο και δεν υπάρχει καμία μέριμνα για τη θεατρική εκπαίδευση, ούτε για το θέατρο. Υπάρχει τέτοια σύγχυση σήμερα, που τα όρια μεταξύ επαγγελματισμού και ερασιτεχνισμού δεν είναι διαυγή. Όλοι τα κάνουν όλα και, το χειρότερο, πιστεύουν ότι μπορούν να τα κάνουν καλά. Προσωπικά, ποτέ δεν έχω πει «τώρα τα ξέρω όλα», σε κάθε καινούργια παράσταση αναδύονται νέα ερωτηματικά για μένα. Θεωρώ ότι τα πράγματα, όχι μόνο γύρω από το θέατρο, θα πρέπει να «ανοίξουν» σε πιο δημιουργικούς ορίζοντες. Ειδικά στην εποχή μας, πρέπει να αναζητούμε συνεχώς καινούργιους τρόπους επικοινωνίας. Αυτή η αναζήτηση με κρατά σε διαρκή ενάργεια.

Στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλό θέα«Καλλιτεχνικα σχεδια» τρο, ηθοποιούς και σκηνοθέτες. ΣπουΤην άνοιξη θα κυκλοφορήσει η αρμέδαίες προσωπικότητες, όπως ο Κουν, νικη ταινία The Last Inhabitant του Jivan ο Κατσέλης, ο Βολανάκης, ο Σολωμός Avetisyan, στην οποία έλαβα μέρος. Η κ.ά., έχουν δημιουργήσει μεγάλη παράταινία σχετίζεται με τις πολεμικές διαμάδοση στη χώρα. Το θέμα είναι πώς συνεχίΔήμητρα Χατούπη χες της περιοχής και τα γυρίσματα έγιναν ποζεται αυτή η παράδοση. Πώς διοχετεύεται λύ κοντά στην εμπόλεμη ζώνη. Ήταν μια συγκλοη γνώση ώστε να υπάρξει συνέχεια. Στην Ελλάδα νιστική εμπειρία και είμαι πολύ τυχερή που την έζησα. είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως για να προχωρήσουμε πρέπει να πατάμε σε μια βάση. Μερικές φορές έχω την «Τερεζιν» αίσθηση ότι προχωράμε χωρίς να πατάμε πουθενά. Ο κοΜε την ομάδα θεάτρου «δήλος» θα παρουσιάσουμε την λυμβητής πατά στον αλτήρα για να πέσει στο νερό και να παράσταση Τερεζίν σε δική μου σκηνοθεσία, στο θέατρο διανύσει αποστάσεις. Χωρίς βάση ,πηδάμε στο κενό. Έτσι Αργώ. Η παράσταση βασίζεται στο μυθιστόρημα Ρέκβιεμ δημιουργούνται χάσματα. της Τερεζίν του Γιόζεφ Μπορ. Μια ομάδα καλλιτεχνών, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, βρίσκεται εγκλωβισμένη σε Ξενοι καλλιτεχνες και ελληνικο θεατρο ένα γκέτο, το οποίο όμως αποτελεί βιτρίνα των SS. Εκεί, οι Η επαφή με καλλιτέχνες από το εξωτερικό είναι πολύ σηέγκλειστοι-καλλιτέχνες ετοιμάζουν μια παράσταση για μαντική υπόθεση και είμαστε τυχεροί όταν μας παρουσινα παιχθεί ενώπιον απεσταλμένων του Ερυθρού Σταυρού άζεται η δυνατότητα να παρακολουθήσουμε μια αξιόλογη και να διαπιστώσουν πόσο «καλοί» είναι οι SS που τους ξένη παραγωγή στην Ελλάδα. Αυτό, όμως, κατά τη γνώμη αφήνουν να δημιουργήσουν. Μόλις η παράσταση ολομου πρέπει να γίνεται στο πλαίσιο «ανταλλαγής απόψεκληρωθεί και οι SS πετύχουν το στόχο τους, τους στέλων» και όχι όπως συμβαίνει στη δική μας νοοτροπία, που νουν σε βέβαιο θάνατο. Το έργο, όμως, των καλλιτεχνών οδηγούμαστε με έναν απόλυτο τρόπο να θεωρούμε ότι θα παραμένει μέσα στον χρόνο και κάποιος άλλος θα το «αυτό είναι το θέατρο και τίποτε άλλο». Μα, το θέατρο συνεχίσει. Ο καλλιτέχνης μπορεί να πεθαίνει, το έργο δεν έχει τέλος. Εμείς βιαζόμαστε να καταλήξουμε. Βιαζότου όμως μένει και ταξιδεύει στον χώρο και στον χρόνο μαστε να σχηματίσουμε άποψη και γενικώς βιαζόμαστε, αιωνίως. βιαζόμαστε, βιαζόμαστε! Το ίδιο δεν συμβαίνει και με την

Τhe Good LiFO

β δ ομ

α δ ασ

Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν

τ ησ ε

ρωτα τον υπευθυνο

crash test

η α γ ορ α

κουζινα

ΘΥΜΑΣΑΙ ΤΑ ΕΜΑΓΙΕ;

personal shopper

εχεισ γουστο

Τα σκεύη μιας άλλης εποχής επιστρέφουν. Οι μεγαλύτεροι σχεδιαστές οικιακών σκευών λανσάρουν ξανά σκεύη εμαγιέ σε εξαιρετικό design. Το old school στυλ του ταιριάζει με τον τρόπο που οι νέοι διακοσμούν τα σπίτια τους. Τα έντονα χρώματά τους θυμίζουν σκανδιναβικές κουζίνες και καταλόγους του Marimekko. Aν σου αρέσουν όσα διαβάζεις και βλέπεις, ψάξε για τα υπέροχα εμαγιέ σκεύη στα μαγαζάκια του κέντρου της πόλης. Εμείς τα ανακαλύψαμε σε ένα από τα μυθικότερα μέρη πέριξ της Αθηνάς. Ο «Πασιαλής της Παλλάδος» είναι το μαγαζί με τα εκατομμύρια σκεύη εντός και εκτός του στην οδό Παλλάδος. Το ξέρεις σίγουρα, είναι

το μέρος όπου ξεχειλίζουν κατσαρόλες, τάπερ και ταψιά από την έξοδο και που μπαίνοντας ανακαλύπτεις ένα αλλόκοσμο γκρότο, στο οποίο δύσκολα μετακινείσαι χωρίς να κάνεις ζημιά. Όσοι θέλουν να φτιάξουν κουζίνα, θα περάσουν από δω. Οι κούπες της φωτογραφίας κοστίζουν 3,50 ευρώ έκαστη και συνδυάζονται άψογα με τη γιαγιαδίστικη τσαγέρα που υπάρχει διαθέσιμη. Μακάρι οι πωλήσεις να ανέβουν και να επιστρέψουν στην αγορά και τα υπόλοιπα χρώματα αυτής της σειράς, που τώρα είναι σε έλλειψη, επειδή δεν υπάρχει ζήτηση. Παλλάδος 3-5, 210 3214200 29.10.15 – lifo

31

Τhe Good LiFO

ΡΩΤΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ

ITS ALL GREEK ON ME

Ελληνικά υλικά και μοτίβα στα προϊόντα άλλης μιας ελληνικής εταιρείας που αγαπάμε. www.itsallgreekonme.gr

ç

Η&Μ ΗΟΜΕ

Νίκος

Xρυσός πίθηκοςκηροπήγιο από τη συλλογή σπιτιού της H&M. www.hm.com/gr

[σαντουιτσάδικο «big mouth» πραξιτέλους 20, αθήνα] Γιατί επιλέξατε το σάντουιτς; Είναι πρόκληση. Γιατί το σάντουιτς, όσο εύκολο και να φαίνεται, τελικά είναι δύσκολο. Πρέπει να ικανοποιήσεις όλα τα γούστα ανάμεσα σε δύο ψωμιά. Έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το να φτιάξεις μια καρμπονάρα. Είναι και παιδικό απωθημένο – και ποιος δεν έτρωγε σάντουιτς μικρός!

ë

Υπάρχει κάποια «σχολή» που σας ενέπνευσε; Η σχολή του Σικάγου. Το Chicago’s Best διοργανώνει κάθε χρόνο διαγωνισμούς που αναδεικνύουν τα καλύτερα σάντουιτς. Το στυλ του ψωμιού, το φρυγάνισμα και ο τρόπος που χρησιμοποιούνται τα υλικά είναι της φιλοσοφίας του Σικάγου.

ΑPIVITA

Το σαπούνι με τριαντάφυλλο και μαύρο πιπέρι είναι ανέλπιστα unisex στο άρωμά του και ταιριάζει σε όλους.

Www.apivita.gr

SWATCH

í

Το ανδρικό «Irony the Chrono» είναι ένα από τα αγαπημένα μας ρολόγια από τη χειμερινή συλλογή της Swatch. Σε όλα τα καταστήματα της Swatch.

ç

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του τέλειου σάντουιτς; Το τέλειο σάντουιτς είναι αυτό που έχει πολύ καλό ψωμί σε πολύ μικρή ποσότητα, ώστε όταν το τρως, να νιώθεις τα υλικά πιο πολύ απ’ ό,τι το ψωμί. Φρυγανισμένο ψωμί με λίγες σταγόνες ελαιόλαδου. Φρέσκα λαχανικά, μαριναρισμένο ψάρι, αλλαντικά και κρέας και ποτέ, τίποτα προψημένο. Το ωμό κρέας ψήνεται στην πλάκα. Οι σάλτσες πρέπει να είναι σπιτικές και από αγνά υλικά. Η φιλοσοφία του σάντουιτς είναι η εξής: έχω κάποια υλικά και χρησιμοποιώ το ψωμί για να με βοηθήσει να τα φάω και όχι το αντίθετο. Από κει και πέρα, τα υλικά και οι ποσότητές τους είναι θέμα δοκιμής και εμπειρίας, δεν διδάσκονται πουθενά και δεν θα σου τα πει ποτέ κανένας. Από πού παίρνετε το ψωμί; Το ψωμί είναι χωριάτικο μοναστηριακό από την Πνύκα. Τα αλλαντικά; Παστράμι από τον Αραπιάν, παστουρμά και σαλάμι από τον Ζαρκαδιάν.

εγκαινια

Αυτό είναι το μεγαλύτερο H&M της Ελλάδας! Στην Ερμού 11 & Βουλής, στα κτίρια του παλιού υποκαταστήματος Fokas, στεγάζεται από τις 23/10 το μεγαλύτερο H&M της Ελλάδας και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Για τις διήμερες εκδηλώσεις των εγκαινίων στρώθηκαν κόκκινα χαλιά στην Ερμού, ενώ από το υπέροχο και πλήρως αναπαλαιωμένο κτίριο νεοκλασικού ρυθμού πέρασαν πολλοί και γνωστοί. Το νέο κατάστημα των 3.900 τ.μ. προσφέρει μόδα για όλη την οικογένεια, το σπίτι καθώς και τη νέα σειρά Beauty και θα αντικαταστήσει το κατάστημα στην οδό Ερμού 22.

32 lifo – 29.10.15

Ποια είναι η σπεσιαλιτέ σας; Tο Italiano (€3,60 - κεφτεδάκια με ιταλική σάλτσα, τυρί λιωμένο, πίκλες, κρεμμύδι και dijonnaise). Το δουλέψαμε πάρα πολύ για βγει, γιατί υπάρχουν πολλές παραλλαγές του συγκεκριμένου σάντουιτς. Εμείς δώσαμε μεγάλη βάση στη σάλτσα και τα μυρωδικά. Το Street Gourmet (€4,60 - παστράμι, τυρί λιωμένο, πίκλες, κρεμμύδια σοτέ, garlinese), που είναι δύσκολο γιατί πρέπει να έχεις σωστό παστράμι. Και αυτό που μας αρέσει πολύ και τρώμε συνέχεια είναι το Tuna Luna (€4,00 - τόνος μαριναρισμένος, τυρί, μαρούλι, πίκλες, μαγιονέζα, βινεγκρέτ).

εχεισ γουστο! Δημήτριος Βασιλείου

Skater, μοντέλο

Τι είναι το στυλ για σένα; Μια υπογραφή, μια σφραγίδα. Η προσωπική «πινελιά» ενός ανθρώπου σε οτιδήποτε κάνει. Μέχρι πόσα θα χάλαγες για ένα ρούχο; Τετραψήφιο νούμερο. Αυτά που φοράς σήμερα πόσο κάνουν; Παντελόνι από το Fifty Fifty Boardshop (υποκατάστημα Πατρών). Πουκάμισο Moxha Clothing από το store.mohxa. com. Παπούτσια Globe από το sook.gr για retailers κοντά σας. Σύνολο €325. Ντύνεσαι διαφορετικά το πρωί και διαφορετικά το βράδυ; Σαφώς. Το πρωί ντύνομαι για να πάω για skate. Μετά την άθληση γυρνάω για μπάνιο και ντύνομαι διαφορετικά για να βγω βόλτα. Ίσως το βράδυ μου αρέσει απλώς να φοράω διαφορετικού είδους παπούτσια, όχι για skate. Γενικά, όταν δεν πρόκειται να πάω για skate, φοράω καλά παπούτσια ή μπότες ή γενικά παπούτσια που δεν είναι αθλητικά. Έχεις κάποιο style icon που θαυμάζεις; Όχι. Σε κοιτάζουν παράξενα στον δρόμο; Σε νοιάζει; Δεν προσέχω. Ποιο είναι το αγαπημένο σου σημείο για skate; Βράδυ, στο κέντρο. Τι σου αρέσει να κάνεις γενικά, εκτός από skate; Να γνωρίζω ωραίες γυναίκες.

Σου αρέσει ο χειμώνας; Ναι, μου αρέσει, γιατί δεν είναι όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη και δεν ιδρώνω, ενώ φοράω περισσότερα ρούχα. Πότε άφησες μουστάκι; Γιατί το έκανες; Πριν από έξι χρόνια. Το άφησα γιατί δείχνω σαν Λουδοβίκος και όχι σαν τσοπάνης. Τι σε έκανε να γελάσεις τελευταία; Η απάντησή μου στο γιατί άφησα μουστάκι.

29.10.15 – lifo

33

Τhe Good LiFO

ΚΟΡΡΕΣ Αισθησιασμός και δύναμη του μαύρου. Αυτές τις δύο όψεις εκφράζουν τα νέα αρώματα ΚΟΡΡΕΣ, το Black sugar/oriental lily/violet, μια ισορροπημένη γλυκύτητα με oriental στοιχεία, και το Black pepper/cashmere/lemonwood, το ανδρικό άρωμα με φρέσκες, φρουτώδεις νότες, σε συνδυασμό με μαύρο πιπέρι. Οι φόρμουλες των αρωμάτων ΚΟΡΡΕΣ δεν περιέχουν συνθετικές ουσίες και χρησιμοποιούν αλκοόλ φυσικής προέλευσης, ενώ το δενδρολίβανο (Rosmarinus officinalis) έχει επιλεγεί ως το φυσικό αντιοξειδωτικό μέσο της σύνθεσης. Πωλείται στα φαρμακεία.

Converse To νέο sneaker Converse Jack Purcell Signature Leather Sneaker διαθέτει 18 χαρακτηριστικά και πλεονεκτήματα, με κυρίαρχο τον αντικραδασμικό πάτο Ortholite, Zoom Air τεχνολογίας ΝΙΚΕ, που προσφέρει επιπλέον άνεση ακόμα και αν τα φοράς πολλές ώρες. Το εξαιρετικά μαλακό δέρμα, η κεντημένη υπογραφή στη γλώσσα, η υπογραφή στο εσωτερικό, το logo στη σόλα και στη φτέρνα και το χαρακτηριστικό smile της συλλογής Jack Purcell στη μύτη του παπουτσιού, που αυτήν τη φορά από μαύρο γίνεται μπλε είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του. Τα Converse Jack Purcell Signature Leather Sneakers διατίθενται αποκλειστικά στα καταστήματα: Collective (Γλυφάδα-Κολωνάκι-Ψυχικό), Attica (Πανεπιστημίου) & Attica Golden Hall, Kix (Κηφισιά).

Αθηναϊκή Ζυθοποιία Η Αθηναϊκή Ζυθοποιία συμμετείχε στη δεύτερη διοργάνωση της έκθεσης «Ζυθογνωσία 2015» με ένα ειδικό περίπτερο για το ΑΘΗΝΕΟ, τον πρώτο χώρο δημιουργικής ζυθοποιίας, στις 17 και 18 Οκτωβρίου 2015. Ο χώρος είναι αφιερωμένος στην κουλτούρα της μπίρας και στόχος του είναι να αποτελέσει έναν πυρήνα καινοτομίας, γνώσης, έμπνευσης και ψυχαγωγίας. Διαθέτοντας ένα μικρό μουσείο και πρωτότυπες γευστικά μπίρες, προσφέρει στους επισκέπτες του μια ολοκληρωμένη εμπειρία, η οποία καλύπτει από τα συστατικά ως την ιστορία της μπίρας. Περισσότερες πληροφορίες στο www.athineo.gr.

lidl Με το έργο «VEGETERRA Κατεψυγμένα» της Lidl Hellas η ελληνική διαφημιστή εταιρεία Mousegraphics κατέκτησε το βραβείο στον διαγωνισμό «Red Dot», έναν από τους μεγαλύτερους και πιο φημισμένους διαγωνισμούς σχεδιασμού. Στόχος της Lidl Hellas στον σχεδιασμό του προϊόντος είναι η συσκευασία να εκπροσωπεί την προσιτή ποιότητα. Έτσι, σχεδιάστηκε ένα λογότυπο που συμβολίζει το όνομα Vegeterra, ενώ οι γραμμές του απεικονίζουν μια καλλιεργούμενη γη.

Swarovski Για τις ανάγκες της φωτογράφισης της νέας συλλογής Swarovski με τη Miranda Kerr, η εταιρεία επέλεξε την επί σειρά ετών συνεργάτιδά της και εξαιρετικά ταλαντούχα «Φίλη της Swarovski» Margaret Zhang για να αιχμαλωτίσει με τον αποκαλυπτικό φακό της το προσωπικό στυλ της μούσας της επωνυμίας.

ΑEGEAN

Δωδώνη

Market Research

επιμελεια: the lifo team

34 lifo – 29.10.15

Τα 100% ελληνικά γιαούρτια Δωδώνη συμμετείχαν για μια ακόμη χρονιά στη Διεθνή Έκθεση Τροφίμων «Anuga 2015». Στο πλαίσιο της έκθεσης αυτής παρουσιάστηκαν 80 ξεχωριστά ελληνικά προϊόντα αλλά και νέα, καινοτόμα γαλακτομικά είδη Δωδώνη, όπως η νέα βαρελίσια φέτα και η νέα βιολογική φέτα Δωδώνη. Παράλληλα, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι νέες συσκευασίες γιαουρτιών, οι οποίες σχεδιάστηκαν αποκλειστικά για τις αγορές του εξωτερικού και απέσπασαν πολύ θετικά σχόλια.

Η ΑEGEAN για 3η συνεχή χρονιά υλοποιεί το Πρόγραμμα Στήριξης Φοιτητών «Κοντά στους Νέους» και προσφέρει τη δυνατότητα στους πρωτοετείς που σπουδάζουν μακριά από το σπίτι τους να επιστρέφουν συχνότερα στις οικογένειές τους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Κατά τη φετινή ακαδημαϊκή χρονιά 2015-2016, επιπλέον 250 πρωτοετείς φοιτητές θα λάβουν 8 δωρεάν εισιτήρια ανά έτος (δίκτυο προορισμών εσωτερικού Aegean και Olympic Air) για την τετραετή ή πενταετή διάρκεια των σπουδών τους, με 100 από αυτούς να είναι νέοι από νησιά των άγονων γραμμών. Για τα δικαιολογητικά που χρειάζονται και υποβολή συμμετοχής επισκεφθείτε την ιστοσελίδα www.kontastousneous. gr έως την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου στις 23:59. Η ανακοίνωση των ονομάτων των φοιτητών θα γίνει στις 26 Νοεμβρίου 2015, μετά τις 12:00 π.μ.

Τι καινούργιο ξεκινάει αυτή την εβδομάδα; Σελ. 36

θεατρο

βιβλιο

γευση

Η Ματίνα Καλτάκη για την Οικογένεια Τσέντσι στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης». Σελ. 40

Η Τίνα Μανδηλαρά μιλά με τον Ερρίκο Σοφρά για την ποίηση του Γ.Χ. Ώντεν. Σελ. 42

Η Νίκη Μηταρέα πήγε και δοκίμασε στη Βόλτα, τον Παπαδάκη και το Kouzoulo. Σελ. 44

Europium, Rootlessroot, Mike Rafail

Week

εγκαινια πρεμιερες

45 χρόνια Ο σκηνοθέτης Άντριου Χέι παραδίδει μια εξαιρετική ταινία ρεαλιστικής μελαγχολίας την οποία υποστηρίζουν υποδειγματικά οι δύο πρωταγωνιστές, Σάρλοτ Ράμπλινγκ και Τομ Κόρτνι. Κριτική από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο. σελ. 38

Europium (The end of the world will be better this year) Στη νέα, πολυαναμενόμενη δουλειά τους, η Λίντα Καπετανέα και ο Jozef Frucek κατασκευάζουν μια σχεδία για το άγνωστο μέλλον της Ευρώπης. Το χορευτικό δίδυμο λέει για την παράσταση που θα δούμε: «Πριν από δύο χρόνια, όταν αρχίσαμε την προετοιμασία αυτής της παράστασης, ψάξαμε πολύ την ιστορία και τη μυθολογία που σχετίζονται με το όνομα της Ευρώπης. Πιστεύοντας ότι μια λέξη σχετίζεται άμεσα με την πραγματικότητα που περιγράφει, υποθέσαμε ότι οι σημασιολογικές και ετυμολογικές μελέτες για τη λέξη “Ευρώπη” θα μπορούσαν να μας δώσουν πολύτιμες πληροφορίες για τους θεμέλιους ευρωπαϊκούς μύθους και την ευρωπαϊκή ταυτότητα και, ταυτόχρονα, να θέσουν το ερώτημα σχετικά με το όραμα της ευρωπαϊκής κοινότητας και τη σημασία του για τη γενιά μας. Αργότερα, πριν από έναν χρόνο περίπου, ανακαλύψαμε τον τίτλο της παράστασης, Europium, το οποίο είναι το χημικό στοιχείο ευρώπιο (EU63), που πήρε το όνομά του από την Ευρώπη. Ένα στοιχείο χωρίς κανένα σημαντικό βιολογικό ρόλο. Ένα στοιχείο ασταθές, που μεταβάλλεται εύκολα και το φαινόμενο της ανταλλαγής ιόντων του ονομάζεται “ανωμαλία αρνητικού ευρωπίου”. Όμως, όσο ενδιαφέρουσες ή συμβολικές κι αν είναι οι πληροφορίες για το όνομα της Ευρώπης ή τις παράγωγες λέξεις της, κυρίως σε σχέση με το σήμερα, εμείς θέλουμε να είμαστε πρακτικοί και να εργαζόμαστε με απλά και απτά υλικά. Ένα από τα αγαπημένα μας είναι το ξύλο. Έτσι, αρχίσαμε να κατασκευάζουμε μια σχεδία. Η Σχεδία της Μέδουσας μας φαίνεται μέχρι σήμερα η πιο ξεκάθαρη ιστορία σχετικά με την Ευρώπη. Πρόκειται για το αληθινό περιστατικό του ναυαγίου της Μέδουσας, ενός πλοίου που προσάραξε σε έναν αμμώδη ύφαλο ανοιχτά των ακτών της Δυτικής Αφρικής, εξαιτίας των λανθασμένων και αδέξιων χειρισμών του πλοιάρχου του. Στις 5 Ιουλίου του 1816, 147 άτομα επιβιβάστηκαν σε μια πρόχειρα κατασκευασμένη σχεδία. Όλοι, με εξαίρεση 15 άτομα, πέθαναν στις 13 μέρες που μεσολάβησαν μέχρι τον τυχαίο εντοπισμό της σχεδίας. Οι ελάχιστοι επιζήσαντες υπέφεραν από πείνα και αφυδάτωση, ενώ είχαν προβεί και σε κανιβαλισμό. Το ναυάγιο αποδόθηκε στην ανικανότητα του πλοιάρχου, ο οποίος δεν είχε την απαιτούμενη πείρα και τα προσόντα για το ταξίδι, αλλά διορίστηκε σε αυτήν τη θέση χάρη στις υψηλές πολιτικές γνωριμίες του. Οι ναυαγοί δεν κατάφεραν να επιβιώσουν, επειδή μετατράπηκαν σε κτήνη. Οι περισσότεροι πάνω στη σχεδία πέθαναν βίαια. Παρότι προσπαθούσαν να σωθούν, κατέληξαν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον με φρικιαστικούς τρόπους. Και πάλι, η Σχεδία της Μέδουσας μας φαίνεται μέχρι σήμερα η πιο ξεκάθαρη ιστορία σχετικά με την Ευρώπη. Δεν μπορέσαμε να αγνοήσουμε αυτές τις ιστορίες. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ούτε τα γεγονότα». Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, λεωφόρος Συγγρού 107-109, 29/10-1/11, 20:30 Κεντρική Σκηνή, www.sgt.gr 29.10.15 – lifo

35

29ΡΙΟΥ4ΒΡΙΟΥ

ΩΒ oΚΤ

m noe

Top

14 ΣΥΝΑΥΛΙΑ

1. Zebra Tracks & Deaf

Radio

Post punk και shoegaze ήχοι σε μια βραδιά με τους Zebra Tracks. Το συγκρότημα έχει εμφανιστεί δίπλα σε σημαντικά συγκροτήματα τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, ενώ πιο πρόσφατη κυκλοφορία του είναι το τρίτο τους άλμπουμ με τίτλο «Waves». Μαζί τους θα βρεθούν οι Deaf Radio με νέα σύνθεση.

☛ stop the press !

H ελληνική δισκογραφική εταιρεία Teranga Beat παρουσιάζει τη νέα κυκλοφορία της και οργανώνει πάρτι με afro-cuban, afro-jazz και φανκ μουσική από τη θρυλική σενεγαλέζικη μπάντα των Dieuf-Dieul των αρχών του ’80, αλλά και από όλον τον κόσμο.

29/10, Baba Au Rum, Κλειτίου 6, είσοδος ελεύθερη.

r 6/11, 21:00, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, είσοδος: €5. ΦΕΣΤΙΒΑΛ

2. 5η Μεξικανική

Γιορτή της Ημέρας των Νεκρών στην Αθήνα

Ένα διήμερο εκδηλώσεων με ομιλίες, χορούς, εργαστήρια και ανάγνωση παραδοσιακών γραπτών που διοργανώνει ο Σύλλογος Μεξικανών Καλλιτεχνών και Διανοουμένων στην Ελλάδα BALAM, με την υποστήριξη της Πρεσβείας του Μεξικού και σε συνεργασία με το Άλικο Café. Η Παρέλαση των νεκρών στους δρόμους του Ψυρρή με συνοδεία μουσικής θα γίνει το Σάββατο στις 20:45 και οι επισκέπτες καλούνται να έρθουν μεταμφιεσμένοι ως μεξικανικοί σκελετοί και όχι σε αποκριάτικο στυλ Halloween.

4. BLESS us all Οι Désirée Heiss και Ines Kaag ή, αλλιώς, το δίδυμο των εικαστικών BLESS, που κινούνται ανάμεσα στο Παρίσι και στο Βερολίνο, έρχονται για πρώτη φορά στην Αθήνα. Έργα τους έχουν εκτεθεί στην 1η Μπιενάλε του Βερολίνου, στο Musée d’ Art Moderne de la Ville de Paris, στο Centre Pompidou και άλλους σημαντικούς χώρους. Στην Αθήνα θα μεταμορφώσουν τον χώρο του Radio Athènes αλλά και ένα διαμέρισμα στο ίδιο κτίριο, στην οδό Πετράκη, σε «BLESSHome». Με αυτό τον τρόπο επιχειρούν να παρουσιάσουν την αισθητική τους στο ελληνικό κοινό, λειτουργώντας πέρα από συμβατικές μεθόδους παραγωγής και παρουσίασης και δημιουργώντας αντικείμενα που φοράμε, χρησιμοποιούμε, κοιτάμε και μας κάνουν να χαμογελάμε.

δυνατότητα να δει τους πρωτοπόρους κινηματογραφιστές Greg Pope, Paul Clipson και Makino Takashi να παρουσιάζουν ζωντανά τις ταινίες που έχουν ετοιμάσει ειδικά για το φεστιβάλ. Θα μοιραστούν τη σκηνή με Έλληνες και ξένους μουσικούς που θα συνθέσουν εκείνη τη στιγμή το σάουντρακ των εικόνων τους. Παράλληλα, θα προβάλλονται αριστουργήματα από την εποχή του βωβού κινηματογράφου, όπως το Sunrise (1927) του W.F. Murnau ή το Coquille et le Clergyman (1928) της Germaine Dulac. Οι Έλληνες μουσικοί που συμμετέχουν είναι οι Κωστής Κηλύμης, Νίκος Βελιώτης και οι Suku. r 30/10-1/11, Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, είσοδος: €12

r 1/11-20/12, Radio Athènes, Πετράκη 15, Σύνταγμα, Τετάρτη 14:00-20:00, Σάββατο 13:00-17:00 και κατόπιν συνεννόησης.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ

6. 4ο Festival de Chimères

r 30/10, 31/10, Άλικο Café , Αγίου Δημητρίου 16, Ψυρρή, είσοδος ελεύθερη. ΣΥΝΑΥΛΙΑ

ΦΕΣΤΙΒΑΛ

3. Sillyboy & Bangies

5. InMute ’15

Electro pop και hip hop, πειραματικές συνθέσεις και εκρηκτικά μπάσα, φουτουρισμός και grooves! Η εξαιρετική ρετρο-πόπ του «Stalker» του Sillyboy συναντάει τον ηχητικό κανιβαλισμό των Bangies σε ένα μουσικό σύμπαν χωρίς ενδοιασμούς.

To InMute Festival έρχεται για τρίτη χρονιά στη Στέγη, ανανεωμένο, για να προτείνει μια σειρά από εκλεκτικές συνεργασίες πάνω στον ήχο και την κινούμενη εικόνα. Η πιο πολυαναμενόμενη εμφάνιση του φεστιβάλ δεν είναι άλλη από αυτήν της Αμερικανίδας μουσικού Grouper. Για τρεις ημέρες, όμως, ο θεατής θα έχει τη

r 31/10, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, είσοδος: €6.

36 lifo – 29.10.15

ΕΚΘΕΣΗ

Deaf Radio

events γι' αυτη την εβδομαδα

Για τρεις ημέρες το Booze θα καταλάβουν συγκροτήματα, DJs, φωτογράφοι και εικαστικοί καλλιτέχνες. Το πρόγραμμα ξεκινάει από νωρίς, με θεατρικά εργαστήρια και workshops για σχεδίαση φανζίν, συνεχίζεται με προβολές και ζωντανές εμφανίσεις από τους Miktek, The You and What Army Faction, Elektrobalkana και Α Victim of Society και ολοκληρώνεται αργά το βράδυ με μουσικές επιλογές από τους room302, thn thr, Σελήνη, Βασίλη Καπαγιαννίδη και nevers. Αξίζει να σημειωθεί ότι αντί εισιτηρίου η ομάδα Χίμαιρες που

διοργανώνει το φεστιβάλ επιδιώκει να συγκεντρώσει τρόφιμα μακράς διαρκείας για την ενίσχυση προσφύγων και άπορων οικογενειών. Η διανομή θα γίνει σε συνεργασία με το Στέκι Μεταναστών. Αναλυτικό πρόγραμμα στο chimeres.gr/festival2015.

Τέφρα και Σκιά (Ashes to Ashes), μια κρυπτογραφημένη παραβολή για την αποδοχή της βίας, την υπακοή στη δύναμη εκείνου που την ασκεί και την ατομική ευθύνη εκείνου που συναινεί. Τo έργο, που έχει ανέβει παλιότερα στην Αθήνα από τον Λευτέρη Βογιατζή, αναλαμβάνει να «ξαναδιαβάσει», σε μετάφραση Τζένης Μαστοράκη, ο νεαρός σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς, με τους Χρήστο Λούλη και Εύη Σαουλίδου στους ρόλους των αφηγητών.

r 30/10-1/11, Booze Cooperativa, Κολοκοτρώνη 57, Μοναστηράκι, είσοδος ελεύθερη.

έχει All Things Dark με Dynamons, Kasseta Rec., Paul Bennett, S for Sugar, Constantine Kalfakakos και Photoharrie και fashion performance του πρότζεκτ He-m-n-oid από τον Μιχάλη Μπαμπούση. Στο Spinster γίνεται Halloween Ball με τη Miss LooCifer, που θα κάνει μέχρι και τους νεκρούς να χορέψουν. Στο Second Skin, στο This Is Halloween!, η make up artist Elizabeth Petrou κάνει δωρεάν τρομακτικό μακιγιάζ και οι George Fakinos, Geo Kar και Paul Philippou θα βάλουν φωτιά στο dancefloor.

r Δευτέρα & Τρίτη, 21:00, Θέατρο Ροές (Ιάκχου 16, Γκάζι), είσοδος: €14, 10.

r 30/10, Death Disco, Ωγύγου 16 & Λεπενιώτου, Ψυρρή, είσοδος: €6. 31/10, six d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Bios Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5 / Spinster, Ικτίνου 3 / Second Skin Club, Δαμοκλέους 8, Γκάζι. Όλα με ελεύθερη είσοδο. ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Τρεις νέοι ηθοποιοί καταπιάνονται με τρία κείμενα νεοελλήνων πεζογράφων της γενιάς του 1880 [Ο μαύρος γάτος (1916) του Ιωάννη Κονδυλάκη, H Aρκούδα (1893) και Aυτόχειρ (1895) του Mιχαήλ Μητσάκη] και ξετυλίγουν το νήμα της σύνδεσης του πόνου με την ύπαρξη, του τότε με το τώρα, της ζωής με τον θάνατο, αναζητώντας καταφύγιο στην παλαιότερη ελληνική λογοτεχνία αλλά και το αντίδοτο στη σημερινή, διάχυτη απελπισία της εποχής. Τρεις ιστορίες με κοινό σημείο τον οξύ πόνο και την πικρή πλευρά της ζωής. r 29/10-22/11, Bios.Tesla Basement, Πειραιώς 84, είσοδος €10. ΣΥΝΑΥΛΙΑ

8. Mother ’n Son Ο Νίκος και η Anouk έχουν φτιάξει μια φρέσκια, νεανική, ηλεκτρονική μπάντα, ένα ξεχωριστό ντουέτο για μουσικούς και οπτικούς πειραματισμούς. Μια εικαστικός και ένας μουσικός δουλεύουν μαζί, προτείνοντας ένα πρότζεκτ ήχου και τοπίων, φτιαγμένο από ατμοσφαιρικά στοιχεία συνδυασμένα με ποπ, ρoκ και φανκ που συνθέτουν μια εκρηκτική παράσταση. Το «Travel Story» είναι ένα experimental εσωτερικό ταξίδι προς την απόλυτη ελευθερία. r 29/10, 21:30, six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8), είσοδος: €5.

stop the press !

12th Concours d’ Elegance 2015 στη Μαρίνα Φλοίσβου. Δεκάδες υπέροχα ιστορικά αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες θα παραταχθούν νωρίς το πρωί στο πλακόστρωτο της μαρίνας και θα αξιολογηθούν από επιτροπή κριτών ανάλογα με το επίπεδο αποκατάστασης, την ποιότητα της συντήρησης που έχει υποστεί κάθε όχημα ξεχωριστά καθώς και των εργασιών για την πλήρη αποκατάστασή του. Οργανώνεται από τη ΦΙΛΠΑ.

1/11, Μαρίνα Φλοίσβου, Π. Φάληρο

Aθλητές, κινηματογραφιστές, φωτογράφοι, εταιρείες εξοπλισμού και υπαίθριων δραστηριοτήτων ενώνουν τις δυνάμεις τους στο κινηματογραφικό φεστιβάλ που είναι αφιερωμένο στις αθλητικές δραστηριότητες περιπέτειας. Δύο μέρες με skiing, climbing, surfing, mountain biking, kayaking, alpinism, snowboarding και άλλα. r Θέατρο Κολεγίου Αθηνών, Στέφανου Δέλτα 15, Ψυχικό, 31/10, 1/11, είσ.: €10/μονοήμερο, €18/διήμερο.

ΔΙΣΚΟΣ

11. Το εξωγήινο GUUD του Ash Koosha

O Ash Koosha γεννήθηκε στην Τεχεράνη και σήμερα ζει στο Λονδίνο, όπου φτιάχνει μουσική εντελώς δική του, πέρα από στυλ και είδη. Οι σπουδές του στην κλασική μουσική και το ενδιαφέρον του για την ηλεκτρονική μουσική από πολύ νεαρή ηλικία τού δίνουν τη δυνατότητα να πειραματιστεί με την αποδόμηση των ήχων, παράγοντας κάτι που ακούγεται απόκοσμο και σχεδόν εξωγήινο. Το GUUD είναι ένας φουτουριστικός δίσκος με «νανο-συνθέσεις» που μόνο ο ίδιος καταλαβαίνει τον τρόπο που τις φτιάχνει και είναι από τους πιο παράξενους που μπορείς να πετύχεις στο SoundCloud. Είναι τόσο αλλόκοτος, όσο και το Under the Skin (η ταινία), και θα μπορούσε να ήταν το soundtrack της.

small

Πόνου

Festival

α π ο τ h ν k at ε ρ ι να η λ ι α κ η

7. Moνάδα Μέτρησης

☛

ΘΕΑΤΡΟ

14. Adventure Film

r Τον βρίσκεις εδώ: https://oesbee.bandcamp.com/ album/guud

the face

Όλγα Ευαγγελίδου H εικαστικός μάς μιλάει για την ιδιαίτερη περφόρμανς με τίτλο «σε περίπτωση πένθους»/«in case of mourning».

ΕΚΘΕΣΗ

12. Οι « Όμορφες Εικόνες» του Βελγικού Κέντρου Κόμικς

ΣΥΝΑΥΛΙΑ

9. Για τον ρεμπέτη Κώστα Μπέζο Ο Κώστας Μπέζος ήταν ζωγράφος, δημοσιογράφος και γελοιογράφος, μουσικός διάσημος για τη slide κιθάρα και το συγκρότημα Άσπρα Πουλιά. Ήταν βασικός συνεργάτης του Αττίκ στη Μάνδρα του, σε μια εποχή που το ελαφρύ τραγούδι και το θέατρο βαριετέ ήταν σε ακμή, παράλληλα με το ρεμπέτικο, ενώ την ίδια εποχή (1930-1931) ηχογράφησε 12 ρεμπέτικα με κιθάρα, με το ψευδώνυμο «Κωστής». Λίγα στοιχεία είναι γνωστά για τη ζωή του. Έπειτα από έρευνα της αμερικανικής δισκογραφικής Olvido Records συγκεντρώθηκαν 12 τραγούδια και κυκλοφόρησαν σε ένα άλμπουμ το οποίο θα παρουσιαστεί στη Nonna ζωντανά, μαζί με ρεμπέτικους μεζέδες σε ένα ξεχωριστό event. Οι θέσεις είναι περιορισμένες. r 1/11, Nonna, Κακουργοδικείου 6, Mοναστηράκι. ΘΕΑΤΡΟ

10. Τέφρα και Σκιά Ο Βρετανός νομπελίστας θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Χάρολντ Πίντερ έγραψε το 1996 το έργο

Η Athens Comics Library υποδέχεται τις πιο όμορφες εικόνες του Βελγικού Κέντρου Κόμικς. Στο πλαίσιο του μακροπρόθεσμου πολιτιστικού προγράμματος «Things from Belgium» η Πρεσβεία του Βελγίου στην Ελλάδα, σε συνεργασία με το Βελγικό Κέντρο Κόμικς, που γιορτάζει φέτος τη συμπλήρωση 25 ετών επιτυχημένης και αδιάκοπης λειτουργίας, διοργανώνουν μια ακόμη επετειακή έκθεση στην Αθήνα. r 5-21/11, στην Athens Comics Library, Καραϊσκάκη 28, Ψυρρή, Τρίτη έως Παρασκευή 12:00-20:00 & Σάββατο 11:00-16:00. ΠΑΡΤΙ

13. Ένα Σαββατόβραδο με Halloween πάρτι

Ξαφνικά, τα τελευταία δυο-τρία χρόνια το Halloween έγινε γιορτή των Αθηναίων, που νομίζουν ότι είναι πρώτα ξαδέρφια του Jack Skellington –είναι σαν να γιορτάζουν οι Αγγλοσάξονες τις Απόκριες ή το Ψυχοσάββατο–, και το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκτώβρη η πόλη γεμίζει με πάρτι μεταμφιεσμένων. Την Παρασκευή το βράδυ το Death Disco ανοίγει τον χορό με το Halloween Fe(a)st και τους Νεοϋορκέζους metal σούπερ ήρωες Hanzel und Gretyl. Το Σάββατο γίνεται χαμός: A Spooktacular Halloween Night! #4 στο six d.o.g.s με Postriper και Kris Riot σε ήχους αυστηρά τρομακτικούς στο gig space, ενώ στο The Bar παίζουν οι Chevy και Christos Aggelopoulos. Στο Ρομάντσο

live n Με τη νέα του δισκογραφική δουλειά «Ελπίδα» συμπληρώνει δέκα χρόνια παρουσίας στη hip-hop σκηνή της Αθήνας και τα γιορτάζει με ένα επετειακό live στην Αρχιτεκτονική, με τη συμμετοχή των Ψυχόδραμα07 και των Bashment Crew.

6/11, Αρχιτεκτονική, Ελασιδών 6 / Πειραιώς 116, Γκάζι, είσοδος €10.

Πώς προέκυψε η ιδέα για την περφόρμανς; Οι κανόνες ένδυσης για το πένθος στη βικτωριανή εποχή από το βιβλίο του 1983, Mourning dress: Α costume and social history ,της ιστορικού ενδυμάτων Lou Taylor στάθηκε η αφορμή για τη δημιουργία μιας σειράς ρούχων, αξεσουάρ και αντικειμένων. Επιπλέον, το γεγονός ότι οι ευγενείς της ίδιας περιόδου μετέφεραν σε κάθε ταξίδι μια πένθιμη αμφίεση, σε περίπτωση που χρειαζόταν, με ενέπνευσε για να κατασκευάσω ένα φορητό κουτί/kit που μέσα του περιέχει όλα τα «απαραίτητα» σε περίπτωση πένθους. Ο αγγλικός τίτλος «in case of mourning» αποδίδει καλύτερα τη διπλή σημασία του κουτιού/kit, αφού το «in case» μεταφράζεται ως «μέσα σε θήκη» ή «σε περίπτωση». Τι ακριβώς θα δει όποιος έρθει στo Praxitelous Bar την 1η Νοεμβρίου; Την παρουσίαση του κουτιού, τα αντικείμενα που περιέχει, καθώς και τον τρόπο χρήσης του. Ποια είναι τα στάδια του πένθους; 1) «τρίχες μακριές, ξυραφάκι» 2) «θήκη για την καρδιά σας, για τις δύσκολες ώρες που δεν την αντέχετε στο σώμα σας» 3) «αγαπημένε μου, τσίχλα είσαι κολλημένη στον οισοφάγο μου» 4) «Τα κομμένα δάκρυα και το μπλε βαθύ χρώμα… τονίζουν τη διάθεση για θλίψη, ωστόσο προμηνύουν και το τέλος της». Το πέμπτο στάδιο δεν είναι πένθιμο. Πώς σχετίζεται η μόδα με το πένθος και την παράσταση; Από το 19ο αιώνα ήδη παρατηρείται η εμπορευματοποίηση του πένθους μέσα από τη μόδα. Βασίστηκα σε αυτήν τη σχέση και δημιούργησα μια εταιρεία μόδας και design, την blacktears. Μέσα από αυτή την παράσταση/περφόρμανς αναζητώ τα όρια ανάμεσα στην απώλεια και τον τρόπο που αυτό εκφράζεται κοινωνικά.

1/11, Αίθριο Πραξιτέλους, Πραξιτέλους 33, 20:00, www. olgaevangelidou.com 29.10.15 – lifo

37

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

45 Χρόνια 45 Years

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο p

Κακό Θερινός

Σκηνοθεσία: Άντριου Χέι Πρωταγωνιστούν: Σάρλοτ Ράμπλινγκ, Τομ Κόρτνι

ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1 - GAZARTE - ΙΝΤΕΑΛ - ΙΛΙΟΝ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 4 - ΚΗΦΙΣΙΑ CLASS - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 1 - ΑΒΑΝΑ

38 lifo – 29.10.15

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο

Η Κέιτ προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία της, αλλά γρήγορα καταλαβαίνει πως ένας ευχάριστος σταθμός σε μια ισορροπημένη πορεία μπαίνει σε περιπέτειες. Ωστόσο, η περιπέτεια του απρόοπτου αποδίδεται με τον μελαγχολικό τόνο που αρμόζει σε ένα ζευγάρι Βρετανών που έχουν αποτραβηχτεί εδώ και χρόνια στην εξοχή, έχουν εναρμονιστεί σε χαλαρούς ρυθμούς και αναγκαστικά έχουν κατεβάσει τις ταχύτητες της νιότης, χωρίς να έχουν πάρει ενσυνείδητη απόφαση να αλλάξουν το παρελθόν τους. Η ηλικία τους είναι ο τρίτος, οργανικός πρωταγωνιστής, μαζί με τον Τζεφ και την Κέιτ. Η ηρεμία που τους διακρίνει δεν περιγράφεται ως ισοπεδωτική εγκατάλειψη αλλά ως μια σιωπηλή οικειότητα, το χαρακτηριστικό των ανθρώπων που τα έχουν βρει χωρίς να προσπαθήσουν και να τρώγονται. Η έννοια του έρωτα τίθεται σε αμφισβήτηση ή, καλύτερα, στο σωστό της πλαίσιο, ύστερα από πολλά χρόνια λήθαργου. Ξαφνικά, ένα ανδρόγυνο έχει κάτι να χωρίσει, κάτι που μπορεί να τους χωρίσει, όχι ακριβώς σαν κι εκείνα που κραυγάζουν (όπως η απιστία ή οι διαφωνίες) αλλά σαν μια πιο κρυφή και πολύπλοκη υπενθύμιση πως οι σχέσεις θέλουν δουλειά για να παραμείνουν ζωντανές. Ο σκηνοθέτης Άντριου Χέι μας έχει δείξει στο εξαιρετικό, και εξίσου χαμηλόφωνο, Weekend, με πρωταγωνιστές ένα gay ζευγάρι και τον τρόπο που πλησιάζονται, δένονται και απομακρύνονται, ότι γνωρίζει πώς να χειρίζεται χαρακτήρες, κυρίως μέσα από έναν ψυχολογικό μηχανισμό, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει σε θορυβώδεις κλυδωνισμούς και αναίτιες προστριβές. Στο πνεύμα της εσωτερικότητας της ταινίας, ο Τζεφ δρα στην αρχή δίνοντας την υπόνοια μιας σοβαρότερης σχέσης απ’ ό,τι επιλέγει να θυμάται η σύζυγός του – ή μήπως ο ίδιος ποτέ δεν θέλησε να αποκαλύψει τη συναισθηματική επένδυση σε μια γυναίκα που χάθηκε άδοξα, από έναν λάθος υπολογισμό, σε μια αλπινιστική εκδρομή, γιατί δεν είχε ποτέ τον χρόνο να πενθήσει ουσιαστικά για το μέλλον που διακόπηκε απότομα; Η Κέιτ, από την άλλη, μετά τις πρώτες διερευνητικές ερωτήσεις, με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια, ξεκινά το επώδυνο ταξίδι της αμφιβολίας, όταν τη ζώνει η πραγματική υπαρξιακή αγωνία (κι όχι αυτή που προέρχεται από το ουδέτερο άθροισμα των χρόνων της κοινής ζωής) στην ανάποδη προοπτική του χαμένου χρόνου: τι είναι, άραγε, χειρότερο, να ξέρει πως ο άνδρας με τον οποίο είναι παντρεμένη εδώ και 45 χρόνια, αν έπρεπε να διαλέξει, θα έμενε πάντα με την πρώτη και ίσως μεγάλη του αγάπη, ή να κάνει πως δεν την πειράζουν τα πεπρωμένα και οι υποθέσεις, από τη στιγμή που η ζωή μαζί του δεν παρουσίασε πρόβλημα; Γιατί να μπει στη διαδικασία να δυναμιτίσει αναδρομικά τις συμβιωτικές «ωδίνες» με μονόδρομο τη βουβή δυστυχία της; Ευτυχώς, οι σκέψεις αυτές δεν προκύπτουν αυθαίρετα, αλλά εκφέρονται θεσπέσια από την υπαινικτική και ταυτόχρονα μεγαλειώδη ερμηνεία της Σάρλοτ Ράμπλινγκ στον καλύτερο με διαφορά ρόλο της καριέρα της. Ο σπουδαίος Τομ Κόρτνι την υποστηρίζει απόλυτα σε ένα ρεσιτάλ συμπυκνωμένης εγκράτειας-σεμινάριο που δηλώνει την πλήρη ωρίμανση μιας τολμηρής ηθοποιού. Την ίδια στιγμή, ο σκηνοθέτης αποφεύγει την εύκολη ελεγειακή λύση της αφήγησης, προτιμώντας μια ρεαλιστική μελαγχολία, εναρμονισμένη με τα γκρίζα σύννεφα που σκεπάζουν την αναμενόμενη παθητικότητα της τρίτης ηλικίας.

Κινηματογράφος

Στα πρόθυρα της γιορτής για την επέτειο των 45 χρόνων γάμου του Τζεφ και της Κέιτ, ο σύζυγος μαθαίνει πως το πτώμα της παλιάς αγαπημένης του αποκαλύφθηκε έπειτα από δεκαετίες, κάτω από τους πάγους των Σουηδικών Άλπεων. Αν και ο νεανικός του έρωτας φαινόταν παντοτινά θαμμένος στον χρόνο, η είδηση τον κλονίζει δυσανάλογα και τον βάζει στην προσωρινή τουλάχιστον διαδικασία να αναθεωρήσει τη ζωή του – κάτι που αντιλαμβανόμαστε από την όψιμη έντασή του.

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

FORGET ME NOT

Σκηνοθεσία: Τσαϊτάνια Ταμάν

Σκηνοθεσία: Γιάννης Φάγκρας Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Στάνκογλου, Αλίκη Δανέζη-Κνούτσεν

Σε πλήρη αντίθεση με τα αμερικανικά δικαστικά έπη, με τις ανατρεπτικές αγορεύσεις και τις λιποθυμικές εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής, το Δικαστήριο του μόλις 28χρονου σκηνοθέτη Τσαϊτάνια Ταμάν εστιάζει στην αντι-κλιμακτική ατμόσφαιρα εντός των τειχών των ναών του νόμου, κυρίως στο Μουμπάι, με αφορμή τη δίκη ενός πλανόδιου γηραιού τραγουδοποιού που διεκδικεί το δικαίωμά του στην ελεύθερη έκφραση, αλλά συλλαμβάνεται συνέχεια και σισύφεια για υποψία τρομοκρατίας, και σε μια περίπτωση για παρακίνηση αυτοκτονίας ενός άνδρα που έτυχε να βρεθεί στο ακροατήριο. Ανάμεσα σε ρουτινιάρικες μικροϋποθέσεις, η περίπτωση του εν λόγω καλλιτέχνη και κάποτε ακτιβιστή μεταφέρεται στα τρία πρόσωπα που καθορίζουν την τύχη του. Ο συνήγορος υπεράσπισης είναι ένας νέος και καλοβαλμένος άνδρας, μεθοδικός δικηγόρος που προτιμά να μιλάει αγγλικά, ακούει τζαζ και προέρχεται από ανοιχτόμυαλη και δυτικόφιλη οικογένεια, και προσπαθεί να ξεσκονίσει τους ισχύοντες μεν, αλλά εντελώς απαρχαιωμένους νόμους, προφανώς θεωρώντας πως αν συμπεριφέρεται όπως οι συνάδελφοί του σε πιο προηγμένες κοινωνίες υπάρχει ελπίδα για ουσιαστικό εκσυγχρονισμό. Η δημόσιος κατήγορος είναι μια μικροαστή μητέρα και καλή νοικοκυρά που κολλάει στο γράμμα του νόμου και φαίνεται να απαγγέλλει σαν ποίημα το κατηγορητήριο, χωρίς να συναισθάνεται πραγματικά την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στο έγκλημα και την ουσία του. Ο δικαστής, προσεκτικός και τυπικός, ρέπει περισσότερο προς τη συντήρηση, αδυνατώντας να διακρίνει τις ασήμαντες από τις πιο πολύπλοκες υποθέσεις, εγκλωβισμένος από τον μύλο της καθημερινότητας και της διεκπεραίωσης. Χωρίς φωνές και υστερίες, η Ινδία του Δικαστηρίου απέχει από τα κλισέ του μελό πάθους και της ακραίας ανέχειας που ενδεχομένως αναπαράγεται και στο δικό μας μυαλό από τις περιορισμένες προσλαμβάνουσες που έχουμε. Με κοινωνιολογική, και όχι εθνογραφική προσέγγιση, ο Ταμάν προσπαθεί να πάρει μια δίκαιη απόσταση και από τους τρεις πρωταγωνιστές, όσο κι αν μια μικρή συμπάθεια προς τον φιλελεύθερο δικηγόρο του ξεφεύγει στο ζύγι. Η κοινωνία, με τις κάστες και τις ανερχόμενες δυνάμεις, υφέρπει μοναδικά και αβίαστα, παράλληλα με την παρατεταμένη εκδίκαση της υπόθεσης. Μια νέα τάξη πραγμάτων βρίσκεται προ των θυρών, όχι αναγκαστικά προς το καλύτερο. Σε μια πολυσυλλεκτική κουλτούρα της υπομονής, όπως είναι η ινδική, οι αλλαγές συμβαίνουν χωρίς να το καταλαβαίνει ακόμη και ο πιο βιαστικός και φουριόζος επαναστάτης, σε βαθμό που κανείς από τους ριζοσπάστες δεν θα προλάβει να δει ούτε τους σπόρους να πιάνουν τόπο, πόσο μάλλον τις ίδιες τις πράξεις. Περισσότερο από την προσεκτική παρατήρηση και την ενδελεχή ανάλυση, από τα ήθη της διασκέδασης μέχρι τις απλές συνήθειες, η κινηματογραφική έννοια του αόρατου χρόνου που κυλάει διαδικαστικά στο δικαστήριο και συνδέει ανόμοιες νοοτροπίες κάτω από την ίδια στέγη είναι το μεγάλο κατόρθωμα της ταινίας – η «εσωτερική» πληροφορία ενός έξυπνου δημιουργού που γνωρίζει καλά τι συμβαίνει, τους συνανθρώπους του και τις αδυναμίες τους, και το μετατρέπει σε σχόλιο για τον σοβαρό διχασμό της προόδου με τη συντήρηση. ΑΣΤΟΡ - ΝΙΡΒΑΝΑ - ΚΗΦΙΣΙΑ 2 - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 2

Η περιπλάνηση ενός δύτη σε μέρη μακρινά και όχι πάντα ονειρεμένα, από τη Νέα Ορλεάνη και την Αλάσκα μέχρι τον παγωμένο Ειρηνικό Ωκεανό και την εσχατιά του Βερίγγειου Πορθμού, γίνεται αφορμή για έναν μακρόσυρτο συμβολισμό πάνω στον μύθο του Οδυσσέα που ψάχνει ανερμάτιστα την Ιθάκη του και της Πηνελόπης που τον περιμένει να γυρίσει κάποτε στη σκέπη, όχι χωρίς τις δικαιολογημένες και φαρμακερές αμφιβολίες της. Στην επιστροφή του στο σινεμά μετά το εξαιρετικό του ντεμπούτο με το Πες στη μορφίνη ακόμη την ψάχνω, ο Γιάννης Φάγκρας χρειάστηκε 5 χρόνια για να ολοκληρώσει τα δύσκολα γυρίσματα και η ανάγλυφη περιπέτειά του, μαζί με υπέροχα πλάνα του Παναγιώτη Σαλαπάτα και τα επίμονα κιθαριστικά riffs από τον εξαιρετικό συνάδελφο και μουσικό Άκη Καπράνο, χαρίζουν τη γοητεία της αβεβαιότητας σε μια ταινία σεναριακά μετέωρη και άνιση, στη διαδρομή της πρόθεσης μέχρι το αποτέλεσμα. ΑΛΚΥΟΝΙΣ

ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ Σκηνοθεσία: Παντελής Καλατζής Πρωταγωνιστούν: Αλέξης Γεωργούλης, Γιώργος Κιμούλης

Η παρουσία ενός νέου σκηνοθέτη που παίρνει στα σοβαρά το είδος του αφηγηματικού θρίλερ μυστηρίου με συγκεκριμένη πλοκή και αξιοπρόσεχτη τεχνική στην εικόνα και τον ήχο μόνο ευπρόσδεκτο μπορεί να είναι σε μια κινηματογραφία που υστερεί παραδοσιακά στο είδος – όταν δεν το σνομπάρει επιδεικτικά. Ο εχθρός της καλής πρόθεσης του Παντελή Καλατζή είναι το καλύτερο αποτέλεσμα, που πλέον παράγεται όχι στο αμερικανικό σινεμά (τουλάχιστον όχι αποκλειστικά) αλλά στα δεκάδες σίριαλ που φτάνουν σε κάθε σπίτι, καθώς και οι μικρές αφέλειες μαζί με τις αναίτιες μεγαλοστομίες, σε βαθμό σαπουνόπερας, που δεν βοηθούν κανέναν από τους πολλούς καλούς, και στην περίπτωση του Γιώργου Κιμούλη και του Άκη Σακελλαρίου, σε υπο-αναπτυγμένους και μονοδιάστατους χαρακτήρες, σπουδαίους ηθοποιούς, να στηρίξουν τα λόγια τους. Από την αινιγματική οργάνωση που ευθύνεται για τον παράξενο φόνο ενός δημοσιογράφου έρευνας μέχρι τη διαφημιστικής αισθητικής ιερατική παρτούζα (είχα να χρησιμοποιήσω αυτές τις δύο λέξεις σε διαδοχή από το, φευ, Μάτια ερμητικά κλειστά), ο μίτος μπερδεύεται σε υπερβολές και ευκολίες, αντί να αποκαλύπτεται με αφαιρέσεις, κάτι που σε αρκετές μονταζιακές σεκάνς με μουσική και δράση off δείχνει πόσο ο Καλατζής υπερτερεί σκηνοθετικά του σεναρίου που συνέγραψε.

VILLAGE RENTI 3 - STER ILION 7 - ODEON OPERA 2 - ODEON STARCITY 7 - NANA 5 - ΑΛΚΥΟΝΙΣ - CINE ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ 2

ΧΩΡΙΣ ΔΙΕΞΟΔΟ No Εscape Σκηνοθεσία: Τζον Έρικ Ντάουντλ Πρωταγωνιστούν: Όουεν Γουίλσον, Λέικ Μπελ, Πιρς Μπρόσναν

Την ίδια στιγμή που ο πλανήτης Γη θαυμάζει την προσπάθεια του αστροναύτη Ματ Ντέιμον να εφαρμόσει τις σπουδές Βοτανολογίας και να φυτέψει πατάτες για να επιβιώσει στον πλανήτη Άρη, στη Διάσωση, ο Όουεν Γουίλσον επιστρέφει σαν σε χρονομηχανή σε εποχές ταραγμένες και ασταθείς, όταν στην ταινία διάσωσης και επιβίωσης Χωρίς Διέξοδο διορίζεται κάπου στη Νοτιοανατολική Ασία, παίρνει μαζί του σύζυγο και παιδιά, αλλά μέσα σε λίγα λεπτά βρίσκεται αντιμέτωπος με δολοφονικών ενστίκτων εξεγερμένους αντάρτες που περικυκλώνουν το ξενοδοχείο του και τον αναγκάζουν να επιστρατεύσει με τη σειρά του τα δικά του ένστικτα επιβίωσης. Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει κάθε Ασιάτη ως μανιακό παράφρονα (οι Καμποτζιανοί διέκριναν ανάποδα σύμβολα των Χμερ στην ταινία και απαγόρευσαν την έξοδο της ταινίας) και το ξενοφοβικό παραλήρημα του αντιδραστικού Χωρίς Διέξοδο ισορροπείται αποκλειστικά από την προσκόλληση της αγίας οικογένειας των δύσμοιρων πολιτισμένων σε ένα κυνηγητό σε αφιλόξενη γη με μπερδεμένα πολιτικά συμφέροντα. Οι σύγχρονες κοινωνίες πασχίζουν να λύσουν το μεταναστευτικό και το Χωρίς Διέξοδο λαχανιάζει, με τρεμάμενο φυλλοκάρδι, στον κόσμο του...

VILLAGE RENTI 1,7,11 - VILLAGE MALL 10,14 - VILLAGE FALIRO 4,9 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 5 - VILLAGE PAGRATI 1 - STER ILION 4 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 1 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1 ΑΘΗΝΑΙΟΝ 2 - ΝΑΝΑ 2 - ΑΕΛΛΩ 1 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1 - CINE ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ 2 - ΑΙΓΛΗ 2

Ο τελευταίος κυνηγός μαγισσών The last witch hunter Σκηνοθεσία: Μπρεκ Άισνερ Πωταγωνιστούν: Βιν Ντίζελ, Ρόουζ Λέζλι, Ελάιζα Γουντ, Μάικ Κέιν, Ρένα Όουεν, Τζούλι Ένγκελμπρεχτ

Ο σύγχρονος κόσμος έχει πολλά μυστικά, αλλά το πιο εντυπωσιακό όλων είναι ότι μάγισσες ζουν ανάμεσά μας, μοχθηρά υπερφυσικά πλάσματα που θέλουν να εξαπολύσουν τον Μαύρο Θάνατο στον κόσμο. Στρατιές κυνηγών μαγισσών πολεμούν τον αφύσικο αυτό εχθρό εδώ και αιώνες σε όλες τις γωνιές του κόσμου, ανάμεσα στους οποίους ο Κόλντερ, ένας γενναίος πολεμιστής που κατάφερε να εξοντώσει την παντοδύναμη Βασίλισσα των Μαγισσών και να αφανίσει τους ακολούθους της. Τη στιγμή πριν από τον θάνατό της, η βασίλισσα καταριέται τον Κόλντερ με αθανασία, χωρίζοντάς τον για πάντα από την πολυαγαπημένη γυναίκα και την κόρη του στη μετά θάνατον ζωή. Σήμερα, ο Κόλντερ είναι ο μόνος του είδους του που απομένει και έχει περάσει αιώνες κυνηγώντας μεμονωμένες μάγισσες. Όμως, αυτό που δεν ξέρει είναι ότι η βασίλισσα έχει αναστηθεί και ζητά εκδίκηση, κάτι που θα οδηγήσει σε μια επική μάχη, η οποία θα καθορίσει την επιβίωση του ανθρώπινου είδους.

VILLAGE RENTI 2,12,14 - VILLAGE MALL 8 - VILLAGE FALIRO 6 - VILLAGE PAGRATI 4 - STER ILION 5 - ODEON STARCITY 1,4 - ΓΛΥΦΑΔΑ ODEON 1 - ΑΤΛΑΝΤΙΣ 2 - ΑΕΛΛΩ 1 - ΜΑΓΙΑ

Μύηση στην κουλτούρα «geek» και τα γαλλικά βιντεοπαιχνίδια Έναρξη λειτουργίας της αίθουσας βιντεοπαιχνιδιών. Να γνωρίσουμε τα γαλλικά βιντεοπαιχνίδια μέσα σε ένα ευχάριστο περιβάλλον μάς προσκαλεί το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδας, με τη δημιουργία ενός νέου χώρου αποκλειστικά αφιερωμένου στα βιντεοπαιχνίδια και την κουλτούρα «geek». Στον νέο αυτό χώρο, εντός της Βιβλιοθήκης, θα υπάρχουν τέσσερις κονσόλες με τρεις οθόνες: μια WiiU, ένα Xbox 360, ένα Xbox One και ένα Playstation 4. Θα μπορείτε έτσι να εξερευνήσετε το σύμπαν των Eric Chahi (Another world, From Dust), Michel Ancel (Rayman), Ronan Coiffec (Les Lapins crétins), Patrice Désilets (Prince of Persia), ή ακόμη και να ανακαλύψετε το υπέροχο Child of Light του Patrick Plourde, την τελευταία δημιουργία του UbiArt framework για PS4. Παράλληλα, θα πραγματοποιούνται διάφορα δρώμενα με θέμα το βιντεοπαιχνίδι, τη μύηση της οικογένειας ή ακόμη και τουρνουά.

29.10.15 – lifo

39

Οικογένεια Τσέντσι ζωή μου αυτός ο πατέρας μού άπλωσε τα χέρια». Δεν είναι περίεργο που ο Αρτώ βρίσκει οικείο πεδίο στο ρομαντικό δράμα του Σέλεϊ. Αυτός ο οπαδός αρχικά του σουρεαλισμού, με τις αιρετικές ιδέες του (που, πάντως, αποτελούν ένα άναρχο σύνολο, ακόμη και αντικρουόμενων μεταξύ τους θέσεων και απόψεων για τη θεατρική πράξη, που είναι περισσότερο ιδεατές επιθυμίες παρά πραγματοποιήσιμοι στόχοι), δεν είναι μακριά από κυρίαρχα ζητήματα του ρομαντισμού. Ο Σέλινγκ (1775-1854), λ.χ., του οποίου η φιλοσοφική/αισθητική σκέψη επηρέασε τους ρομαντικούς, υποστήριζε ότι αν ο άνθρωπος έχει την ικανότητα/δυνατότητα της αυτοσυνειδησίας, «χρέος του καλλιτέχνη είναι να ερευνήσει προπάντων εκείνες τις σκοτεινές και ασυνείδητες δυνάμεις που κινούνται μέσα του, έτσι ώστε, διεξάγοντας τον πλέον τρομακτικό και βίαιο εσωτερικό αγώνα, να τις φέρει στο επίπεδο της συνείδησης». Ο Αρτώ θα ζητήσει ένα θέατρο που να «καταλύει τη διανοητική υποδούλωση της γλώσσας», που μέσω του λόγου, της χειρονομίας και της έκφρασης θα προσφέρει μια πολύ βαθύτερη διανοητικότητα.

Αρτώ, αυτός ο ρομαντικός!

H Ιόλη Ανδρεάδη σκηνοθετεί ένα θεατρικό κείμενο βασισμένο στους «Τσέντσι »του Αρτώ και κατορθώνει να δώσει στο κοινό μία άρτια και άκρως ενδιαφέρουσα παράσταση.

Η

απο τη ματινα καλτακη

Θέατρο

Μ

40 lifo – 29.10.15

ετά τη μονολογική παράσταση Αρτώ / Βαν Γκογκ, avec un pistolet, η Ιόλη Ανδρεάδη επανέρχεται στον Αρτώ (1896-1948), τον ιδιοφυή «τρελό» που επηρέασε όσο λίγοι το θέατρο του 20ού αι.

– κι ακόμη ταράζει με την απείθαρχη σκέψη του τους δημιουργούς της σκηνής. Σκηνοθετεί ένα θεατρικό κείμενο με τίτλο Οικογένεια Τσέντσι, εν είδει παλίμψηστου που βασίζεται στους Τσέντσι του Αρτώ, διασκευή για μια ατυχή παράσταση του 1935 του ομότιτλου πεντάπρακτου δράματος του ρομαντικού Πέρσι Σέλεϊ (1792-1822). Ο κόμης Φραντσέσκο Τσέντσι, ένα ανθρωπόμορφο κτήνος, ανάμεσα στις άλλες τερατουργίες που έκανε, βασάνιζε με κάθε τρόπο τη γυναίκα και τα παιδιά του. Γέρος πια, αλλά με αμείωτη τη δαιμονική του ορμή για κάθε λογής βίαιη και ασελγή πράξη, δολοφονείται από ανθρώπους που έβαλαν η γυναίκα και η δεκαεξάχρονη κόρη του, η περίφημη για την ομορφιά και την ισχυρή προσωπικότητά της Βεατρίκη. Ο Πάπας αρνήθηκε να δώσει χάρη στις δύο γυναίκες, οι οποίες εκτελέστηκαν στο ικρίωμα το 1599. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι με την (αληθινή) ιστορία των Τσέντσι, που αποτέλεσε πρώτη ύλη για το θεατρικό του Σέλεϊ (του 1819), ασχολήθηκε και ένας άλλος ρομαντικός, ο Σταντάλ (1783-1842), όταν έπεσαν στα χέρια του το 1833 τα ίδια παλιά ιταλικά χειρόγραφα που είχε διαβάσει και ο Σέλεϊ. Η ευσύνοπτη αφήγηση του Σταντάλ (στα Ιταλικά Χρονικά του, 1837) έχει ένα κοινό σημείο μ’ αυτήν του Σέλεϊ: την καυστική κριτική προς την παπική εξουσία και την Καθολική Εκκλησία, η ιστορία της οποίας μέσα στους αιώνες αποτελεί Το Σκάνδαλο, την απόλυτη αντιστροφή της χριστιανικής ηθικής. Γράφει ο Σέλεϊ στον πρόλογο του έργου του: «Ο γέρος Τσέντσι είχε κατ’ επανάληψη εξαγοράσει την άφεση αμαρτιών από τον Πάπα για εγκλήματα τερατώδη και απερίγραπτα που είχε διαπράξει όσο ζούσε, στην τιμή των εκατό χιλιάδων κορονών. […] Η εκτέλεση, επομένως, των θυμάτων του (σ.σ. εννοεί της συζύγου και της κόρης του) δύσκολα μπορεί να αποδοθεί στην αγάπη προς το δίκαιο. Ο Πάπας, ανάμεσα στα άλλα κίνητρα της αυστηρότητάς του, πιθανόν

να καταλάβαινε ότι εκείνος που σκότωσε τον κόμη Τσέντσι στέρησε το θησαυροφυλάκιό του από μια εξασφαλισμένη και αστείρευτη πηγή εσόδων». Ο Σταντάλ, πάλι, με τη σειρά του, καταγγέλλει το σώμα των παπάδων, που «έκανε αποκλειστική του υπόθεση να καλλιεργεί και να ενδυναμώνει το θρησκευτικό αίσθημα. Επινόησε θέλγητρα και συνήθειες για να συγκινήσει τα πνεύματα όλων των τάξεων, από τον απαίδευτο τσοπάνο μέχρι τον μπουχτισμένο γέρο αυλικό. […] Δεν άφησε να περάσει ο παραμικρός λοιμός, η παραμικρή συμφορά χωρίς να τους εκμεταλλευτεί για να πολλαπλασιάσει τον φόβο και το θρησκευτικό συναίσθημα ή, τουλάχιστον, για να χτίσει μια ωραία εκκλησία, όπως η Σαλούτε στη Βενετία». Ο Σταντάλ μισεί τον πατέρα του – επιπλέον, επί δύο χρόνια βίωνε την τυραννία ενός ιερέα που ανέλαβε τη διαπαιδαγώγησή του. Στις αναμνήσεις του ο αβάς Ρεϊγιέν και ο πατέρας του συναποτελούν το πρόσωπο του δεσποτισμού. Ο Λόγος του Θεού και ο Νόμος του Πατέρα έρχονται και συναντούν το Υπερεγώ του δομικού μοντέλου του Φρόιντ, όπου εσωτερικεύονται οι κανόνες, οι απαγορεύσεις, οι τιμωρίες των γονέων, των δασκάλων, των θεσμών, του κοινωνικού περιβάλλοντος. Ο Τσέντσι, ο εκπρόσωπος του Νόμου του Θεού/Πατέρα, παρά τα εγκλήματά του και μέσω αυτών, υπερβαίνει το σύστημα που εκπροσωπεί και προκαλεί την αυτοκατάλυσή του. Η δικαιοσύνη, ως άλλη μία εκδοχή του Νόμου του Πατέρα, θα φροντίσει για τη γρήγορη αποκατάσταση της ρήξης. Το ικρίωμα έκανε για μία ακόμη φορά καλά τη δουλειά του. Με έναν αιώνα διαφορά, ο Αντονέν Αρτώ είπε: «Ο Πατέρας, πρέπει να το ομολογήσουμε, είναι καταστροφέας. Ένα απελπισμένο πνεύμα που, για να σκεφτεί, βάζει τον εαυτό του στο ανώτερο επίπεδο της φύσης, νιώθει τον Πατέρα σαν εχθρό. […] Έζησα μέχρι τα είκοσι επτά μου χρόνια με το απόκρυφο μίσος για τον Πατέρα, για τον προσωπικό μου πατέρα. Ως την ημέρα που τον είδα να πεθαίνει. Έτσι, αυτή η απάνθρωπη αυστηρότητα με την οποία τον κατηγορούσα ότι με καταπίεζε περατώθηκε. Ένα άλλο ον βγήκε απ’ αυτό το κορμί. Και για πρώτη φορά στη

i Οικογένεια Τσέντσι Διασκευή: Ιόλη Ανδρεάδη, Άρης Ασπρούλης Σκηνοθεσία: Ιόλη Ανδρεάδη Πρωταγωνιστούν: Μ. Φιορέντζης, Ελ. Καυκαλά, Μ. Προϊστάκη ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ Πειραιώς 206, Ταύρος, 210 3418550 17/10-29/11, Παρ.Κυρ.: 9.30 μ.μ. Είσ.: €10

Οικογένεια Τσέντσι, το κείμενο που έγραψαν η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης, προσφέρεται για ποικίλους ενδιαφέροντες συσχετισμούς, κυρίως ως προς τις ιδέες που κυκλοφορούν εντός του από φαινομενικά διαφορετικές εποχές, κινήματα, προσωπικές διαδρομές. Τη δεκαετία του ’60 ο Ντελέζ ασχολήθηκε με τον Αρτώ, ο Ντεριντά το ίδιο. Το πολύ ενδιαφέρον, ωστόσο, με την παράσταση της Ανδρέαδη είναι ότι αποτελεί ένα άψογα δομημένο σκηνικό γεγονός, στο οποίο κάθε μεμονωμένη σκηνή υποστηρίζει και εξυπηρετεί τη σύνολη πράξη. Το αποτέλεσμα αποδεικνύει ότι η νεαρή σκηνοθέτις κατέχει πολύ καλά την τέχνη της σύνθεσης (που είναι η σκηνοθεσία μιας παράστασης), χωρίς να επηρεάζεται τελικά από την πυρέσσουσα και αντιφατική σκέψη του Αρτώ, που μελετάει καιρό επισταμένως. Είναι ορθολογικός ο τρόπος που ενσωματώνει τις ανορθόλογες πλευρές της σκέψης και της συμπεριφοράς των ηρώων της ιστορίας μας, στην κατεύθυνση –τηρουμένων των αναλογιών– των εγκεφαλικών, υψηλής αισθητικής, προσεγγίσεων του Μπομπ Γουίλσον. Προσέξτε πώς το σκηνικό της Δήμητρας Λιάκουρα (μια μικρή, χρυσή μπούκα θεάτρου, μ’ έναν αναβαθμό καταμεσής, πάνω στον οποίο κυριαρχεί η μορφή του Τσέντσι ως τέρατος προς επίδειξη) δίνει την εντύπωση μιας βιτρίνας – τα πρόσωπα είναι παγιδευμένα στο «αξιοθέατον» της τραγικής σχέσης τους. Σε συνδυασμό με τους φωτισμούς της Χριστίνας Θανασούλα, η όψη της παράστασης, οργανικά συνδεδεμένη με τη δράση, είναι έξοχη – όσοι έχουν βαρεθεί τις σκηνογραφικές φτήνιες κι ευκολίες που χαρακτηρίζουν μεγάλο αριθμό παραστάσεων δεν μπορεί παρά να συμφωνήσουν μαζί μου. Το άλλο μεγάλο πλεονέκτημα της παράστασης είναι οι ηθοποιοί της, όχι μόνο ως προς τη λεκτική αλλά και την εν γένει σωματική ερμηνεία τους. Μπράβο για τον τρόπο που η κίνηση (που επιμελήθηκε η σκηνοθέτις) συμβάλλει στην ενίσχυση των ιδιαίτερων στοιχείων κάθε προσώπου και επιτρέπει τη διάκριση των διαφορετικών ρόλων που παίζουν τα ίδια πρόσωπα! Ο Μιλτιάδης Φιορέντζης εξαιρετικός και η Ελεάνα Καυκαλά μία αποκάλυψη. Η Μαρία Προϊστάκη, ίσως επειδή ο ρόλος της Βεατρίκης που ερμηνεύει δικαιολογεί περισσότερη ένταση και συναίσθημα, διαταράσσει την ισορροπία. Όσο με αφορά, θα προτιμούσα να ανταποκρινόταν, κι όχι να αντιτάσσεται, στο εγκεφαλικό παιχνίδι των άλλων δύο.

29.10.15 – lifo

41

φωτο: παρισ ταβιτιαν

ποιηση

Ο Ερρίκος Σοφράς για την ποίηση του Γ.Χ. Ώντεν

γ.χ. ώντεν Πένθιμο Μπλουζ Μτφρ.: Ερρίκος Σοφράς Εκδόσεις Κίχλη Σελίδες: 72

42 lifo – 28.3.13

ένας ακάματος μεταφραστής της ποιήσεως – και ποιητής ο ίδιος– όπως ο Ερρίκος Σοφράς. Έχοντας ήδη στο ενεργητικό του τη μετάφραση ποιητικών αριστουργημάτων, όπως αυτά των Μποντλέρ-Πέννα-Ντίκινσον, ο Σοφράς ανέλαβε να αποδώσει στη γλώσσα μας ποιήματα που συνδυάζουν την τρωτότητα του ανθρώπου με το πνευματικό ανάστημα, ποιήματα που έχουν γράψει ιστορία μέσα από πλήθος διακειμενικών αναφορών (από βιβλία έως ταινίες, όπως το Τέσσερις γάμοι και μία κηδεία, όπου ακούγεται το «Πένθιμο Μπλουζ», που χαρίζει και τον τίτλο στην ομώνυμη συλλογή). «Τα δώδεκα ποιήματα που μεταφράζονται εδώ με τον γενικό τίτλο Πένθιμο Μπλουζ, γράφει ο μεταφραστής στο σημείωμά του στο βιβλίο, «συναποτελούν μια προσωπική ανθολόγηση της ποίησης του Ώντεν – ποιήματα πολιτικά και ερωτικά (τα περισσότερα), “της πολιτείας και της μοναξιάς”, ελεγειακά, στοχαστικά, και κάποια ανάλαφρα (light verse), συνθέσεις έμμετρες (οι περισσότερες) αλλά και

από την τίνα μανδηλαρά

Δ

εν είναι πολλά τα ποιήματα που μπορούν να αλλάξουν τον δεδομένο κόσμο: να γίνουν σημεία αναφοράς, αιώνιες παρακαταθήκες ή να ταράξουν το σύμπαν. Τα ποιήματα του Ώντεν έχουν ήδη καταστεί ένας ζωντανός, ραδιενεργός δείκτης που ταξιδεύει στον αιώνιο ποιητικό ιστό και δεν τον αφήνει σε ησυχία. Γι’ αυτό και η μετάφραση των πιο γνωστών ποιημάτων ενός από τους σπουδαιότερους ποιητές, όπως ο Γ.Χ. Ώντεν, στα ελληνικά δεν συνιστά μια ακόμα εκδοτική επιτυχία αλλά πολύτιμη παρακαταθήκη, από αυτές που σημαδεύουν την πορεία των γραμμάτων. Ακόμα περισσότερο όταν το ευχάριστο νέο της έκδοσής τους δεν αναφέρεται μόνο στη φροντισμένη συλλογή που φέρει τον τίτλο Πένθιμο Μπλουζ και άλλα ποιήματα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη με ένα υπέροχο εξώφυλλο, εισαγωγικό σημείωμα και βιβλιογραφικές παρατηρήσεις που συνοδεύουν τα ποιήματα, αλλά στο γεγονός ότι την απόδοση ανέλαβε

Βιβλίο

Ένας σημαντικός μεταφραστής καταπιάνεται με την ποίηση του μεγάλου Άγγλου ποιητή και παραδίδει στο ελληνικό κοινό μια εξαιρετικά επιμελημένη έκδοση.

σε ελεύθερο στίχο». Οκτώ από τα δώδεκα ανήκουν στο Μια άλλη φορά, βιβλίο που μέχρι σήμερα ανατυπώνεται αυτούσιο και κυκλοφορεί από τον εκδότη του ποιητή». Η συλλογή Μια άλλη φορά (Another Time), από την οποία αντλεί το υλικό της η συγκεκριμένη έκδοση, είναι σίγουρα η πιο γνωστή, με τα ποιήματά της να φαντάζουν ανατριχιαστικά μοντέρνα: «Η “Πτώση της Ρώμης”, που περιλαμβάνεται στη συλλογή, μοιάζει πραγματικά να περιγράφει το τέλος του δυτικού κόσμου», μας επισημαίνει σε συζήτηση που έχουμε μαζί του ο Ερρίκος Σοφράς, «ή μάλλον, καλύτερα, το ψυχορράγημα μιας χιλιετίας που βίωσε με αντίστοιχα έντονο τρόπο και η δική μας γενιά. Πρόκειται για ένα πολιτικό και έμμετρο ποίημα το οποίο με απασχόλησε πολλούς μήνες. Στη συλλογή υπάρχει επίσης ένα ποίημα για την προσφυγιά, “Το προσφυγικό μπλουζ”, ένα φαινόμενο που σφράγισε το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα και που βλέπουμε στις μέρες μας να καθορίζει εκ νέου τα γεγονότα. Κανείς, βέβαια, δεν μπορεί να προσπεράσει τα ποιήματα του Ώντεν για τον έρωτα ή την ερωτική απιστία, όπως το “Νανούρισμα”, καθώς ο ίδιος πίστευε πολύ στον έρωτα, τη συμβίωση και τον γάμο. Συνήψε μάλιστα δεσμούς και με τα δύο φύλα». Ωστόσο, η αφορμή για την απόδοση των ποιημάτων στα ελληνικά δόθηκε στον μεταφραστή από μια θλιβερή συγκυρία, όπως ο θάνατος του ποιητή Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου: « Ήμουν

Radio Bookspotting από τον γιώργο-ίκαρο μπαμπασάκη καθηγητής στη Λέρο όταν έμαθα ότι πέθανε ο Ασλάνογλου. Και αντί να ανάψω ένα κερί, αποφάσισα να μεταφράσω το “Στη μνήμη του Γ.ΜΠ. Γέητς”, το οποίο αντίστοιχα έγραψε ο Ώντεν όταν έμαθε τον θάνατο του Γέητς το 1939». Ήταν τότε που ο ίδιος ο Σοφράς συνειδητοποίησε πόσο λειψή ήταν η παρουσία ενός κορυφαίου ποιητή, όπως ο Ώντεν, στα ελληνικά γράμματα και πήρε τη γενναία απόφαση της μεταφοράς του στη γλώσσα μας. Πρόκειται για επίτευγμα, αν το καλοσκεφτείς, λαμβάνοντας υπόψη και το εύρος των στυλιστικών αναφορών και των διαφορετικών μέτρων που υιοθετεί ο Αγγλοαμερικανός ποιητής: «Στη συλλογή συναντάμε ποιήματα έμμετρα αλλά και με ελεύθερο στίχο, γραμμένα άλλοτε με ανάλαφρο και άλλοτε με ελεγειακό ύφος. Ο Ώντεν πίστευε ότι πρέπει να υπάρχουν κανόνες στην ποίηση, αγαπούσε την ομοιοκαταληξία, το μέτρο» επισημαίνει ο μεταφραστής του. Η δυσκολία, επομένως, του να μπορέσει να ανταποκριθεί σε μια τόσο πολύπλοκη συνθήκη μοιάζει, σε αυτή την περίπτωση, ακόμα μεγαλύτερη, γεγονός που εξηγεί γιατί έως σήμερα ελάχιστοι ήταν οι ποιητές και μεταφραστές που τόλμησαν να αναμετρηθούν επαρκώς με έναν τέτοιο άθλο (με την αποσπασματική εξαίρεση ενός Σεφέρη ή ενός Λορεντζάτου). Στην απόδοση περιώνυμων ποιημάτων του Ώντεν από τον Ερρίκο Σοφρά ακούγεται αυτούσια η φωνή του ποιητή μέσα από μια καλοσμιλεμένη ελληνική γλώσσα που, ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις φαντάζει πιο όμορφη και πιο αρμονική από το εσκεμμένα τραχύ ύφος του ποιητή. Ο μεταφραστής, όμως, υποστηρίζει ότι το μοναδικό του μέλημα ήταν να είναι πιστός στο πρωτότυπο και σε καμία περίπτωση να εξωραΐσει: «Αυτό που κυρίως με απασχολεί είναι να ακούσω τη φωνή του ποιητή και να τη μεταγράψω στα ελληνικά. Πρόκειται για μια διαδικασία που με βασανίζει και με απορροφά ολόκληρο και συνιστά τη μοναδική μου σκέψη – σε αυτή την περίπτωση δεν μπορώ καν να διανοηθώ ότι θα γράψω κάτι δικό μου. Το να μεταφράζεις ποίηση μοιάζει με αυτοκτονική πράξη και ίσως να είχε δίκιο ο Σεφέρης όταν επέμενε πως είναι μια άχαρη δουλειά γιατί εκ των προτέρων είσαι εσύ ο χαμένος. Πάντα σε ξεπερνά το πρωτότυπο. Βέβαια, από την άλλη, ο Τέλλος Άγρας έλεγε πως η συγκεκριμένη πράξη συνιστά τον βαθύτερο πόθο ανταπόδοσης και συνεργασίας, καθώς βρίσκεται πιο κοντά στη μουσική όσο οποιοδήποτε άλλο είδος. Πώς, όμως, μπορείς να μεταγράψεις τον ήχο μιας σονάτας σε κάτι άλλο;».

βρίσκεις καλή μετάφραση ποίησης απ’ ό,τι ένα καλό ποίημα». Αυτό, πάντως, που κυριαρχεί στα καλομεταφρασμένα ποιήματα της συγκεκριμένης συλλογής είναι ο θρίαμβος της ζωής, η αποθέωση της καθημερινότητας και τα εσωτερικά αδιέξοδα, παρά οι φασματικές παρουσίες, οι αφηρημένοι έρωτες, οι θύελλες και οι νεκρές φύσεις σε μια ποίηση που έως τότε κρατούσε αποστάσεις από τα γεγονότα. Βαθιά αντιρομαντική, η ποίηση του Ώντεν είναι φτιαγμένη από την παλλόμενη φλέβα του ανθρώπου που ζούσε στην καρδιά των σχέσεων και των συμβάντων που σημάδεψαν την εποχή του. Μαθητής του Τ.Σ. Έλιοτ ο ίδιος και συνεχιστής του πολύτροπου οράματός του, ήταν ο βαθιά προικισμένος τελειομανής, με εξαιρετική θεωρητική σκευή αλλά και μόνιμος κυνηγός της πιο αδιανόητης πράξης. « Ήταν άνθρωπος της εποχής του» μας επισημαίνει ο Σοφράς. «Κι ίσως ο πρώτος ποιητής που αισθάνθηκε άνετα στον 20ό αιώνα, τον οποίο έζησε απόλυτα έντονα: έλαβε μέρος στον ισπανικό εμφύλιο, μετέβη στο ανήσυχο Βερολίνο την εποχή του Μεσοπολέμου και είδε το αυγό του φιδιού να εκκολάπτεται, πήγε στην Κίνα, περιδιάβηκε τον αιώνα του και ενστερνίστηκε τα μεγάλα φιλοσοφικά συστήματα. Ασπάστηκε κορυφαίες πεποιθήσεις, όπως ο μαρξισμός ή η ψυχανάλυση, τις οποίες κάποια στιγμή απέβαλε. Στα 40 του επιστρέφει δυναμικά και εγκολπώνεται τον χριστιανισμό, με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο ωστόσο: από Αριστερός που ήταν σε όλη του τη ζωή γίνεται χριστιανός της πράξης και όχι του μυστικισμού, όπως ήταν για παράδειγμα ο Τ.Σ. Έλιοτ. Και είναι ένα πρόσωπο που, όπως γνωρίζουμε από τις βιογραφίες του, πάσχιζε πάντα για το καλό, το οποίο έκανε με έναν τρόπο ανθρώπινο και αθόρυβο. Ήταν βαθιά φιλάνθρωπος και εξαιρετικά δοτικός». Εξού και η αντισυμβατικότητα αλλά και το μέγεθος της ποιήσεως του Γουίσταν Χιου Ώντεν που ο Σοφράς θεωρεί ότι είναι άμεσα συνδεδεμένα με τον τρόπο ζωής του: « Έζησε πραγματικά αντισυμβατικά, ελεύθερα και ταπεινά και αυτό φαινόταν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Από τα σπίτια όπου διέμενε έως το ντύσιμο του – πήγαινε στις δεξιώσεις με τις παντόφλες του». Η στάση ζωής του συνιστά, μάλιστα, μια ηθική παρακαταθήκη που άνοιξε δρόμους μαζί με τους στίχους του, που δείχνουν πως η ζωή και τα πράγματα μπορούν να είναι και να γίνουνε αλλιώς. «Αναμφίβολα, η ποίησή του έχει ένα στοιχείο διδακτισμού που διέθετε και αυτή των ποιητών που αγαπούσε, όπως ο Μπρεχτ και ο Καβάφης – ο ίδιος έλεγε ότι αν δεν γνώριζε τον Καβάφη, θα είχε γράψει τα ποιήματά του εντελώς διαφορετικά ή ίσως να μην τα έγραφε καθόλου. Σάμπως να μόχθησε να χαράξει ένα μονοπάτι και έναν δρόμο εκείνη την εποχή της αγωνίας. Κι αυτό είναι, τελικά, που κάνει και σου δείχνει ένας μεγάλος ποιητής: έναν δρόμο να ζήσεις, να εργαστείς, να ερωτευτείς και να πεθάνεις». Τόσο απλά, τόσο μοντέρνα, τόσο καίρια από τον άνθρωπο που δίψασε όσο τίποτε άλλο για μια «απλή καρδιά» και για την άπιαστη, πολλές φορές, ουσία.

Ήθελα απλώς να μεταδώσω το ρίγος που ένιωσα όταν διάβασα αυτά τα ποιήματα στα αγγλικά και γι’ αυτό μόχθησα να ακουστεί η φωνή του ποιητή, η ανάσα του, ο τόνος του, οι λέξεις του.

Ε

νδεχομένως, η αγάπη του Σοφρά για τη μουσική να συνέβαλε στο συγκεκριμένο –τολμάμε να πούμε– επίτευγμα. « Ήθελα απλώς να μεταδώσω το ρίγος που ένιωσα όταν διάβασα αυτά τα ποιήματα στα αγγλικά και γι’ αυτό μόχθησα να ακουστεί η φωνή του ποιητή, η ανάσα του, ο τόνος του, οι λέξεις του. Δάσκαλοί μου σε αυτό ήταν σπουδαίες μορφές όπως ο Λορεντζάτος, ο οποίος έλεγε ότι πιο σπάνια

Θάνος Ανεστόπουλος / Ένας επίμονος τροβαδούρος! Για το ποιητικό βιβλίο του Θάνου «Αρχίζω με το σ' αγαπώ». Διάκονος της Ποίησης. Πάνω από δύο δεκαετίες, ο Θάνος Ανεστόπουλος (Αλεξανδρούπολη, 1967) διακονεί δυνατά την ποίηση του ροκ και το ροκ της ποίησης. Ψυχή και leader της πιο συνεπούς ελληνικής ροκ μπάντας, μαζί με τις Τρύπες του Γιάννη Αγγελάκα, ο Θάνος είναι το παλλόμενο σύμβολο μιας αντοχής που υφίσταται και ανθίσταται, μιας ευαισθησίας που ξέρει να εγείρει τα απαιτούμενα «όχι» στον εκχυδαϊσμό και να πετάει στα σκουπίδια της Ιστορίας τις κάλπικες λίρες και τα επιχρυσωμένα τίποτα. Τα επίθετα «γνήσιος», «αυθεντικός», «ατόφιος» συνοδεύουν τον ήχο του Θάνου από την πρώτη στιγμή που επέλεξε να δώσει την ψυχή και το κορμί του, το μυαλό και το ταλέντο του στην υπόθεση της έκφρασης μέσα από τη μουσική και τους στίχους, μέσα από τις νότες και τις λέξεις, μέσα από το βινύλιο και το χαρτί. Τα τελευταία χρόνια, μετά την άρση της δραστηριότητας των Διάφανων Κρίνων, ο Θάνος στράφηκε με πάθος στην ποίηση, ενώ δεν έπαψε να καταπιάνεται και με τη ζωγραφική. Παράλληλα, ανανέωσε το πνεύμα και την κατάνυξη των παλαιών μπουάτ, επιλέγοντας να κάνει εμφανίσεις, σπονδές στη μελαγχολία και τον λυρισμό, σε μικρούς ατμοσφαιρικούς χώρους, προσφέροντας πολύτιμες στιγμές στους πιστούς θαμώνες του θάλπους. Ξέρει να περιπλανιέται στο κατατεμαχισμένο, αλλά πάντα συνταρακτικό αστικό τοπίο της εποχής μας ο Θάνος Ανεστόπουλος, και να το χαρτογραφεί ποιητικά.

θάνος ανεστόπουλος Αρχίζω με το σ' αγαπώ

Εκδόσεις Bibliothèque Σελίδες: 80

Γράφει ο Θάνος Ανεστόπουλος: «Επιστροφή - Τελικός Προορισμός Αθήνα - Εξάρχεια - Ώρα Αναχώρησης - ΤΩΡΑ… έρχομαι, περίμενέ με… ΖΗΝΩΝΟΣ / Δρόμος / Που έκλεισε από τα νερά των στεναγμών τους / Τόπος / Που εξόρισαν τα ανονείρευτα βήματά τους / Ανολοκλήρωτοι από τα σκοτεινά αδιέξοδα / Οι φόβοι / Των μοναχικών ωρών / Μετά απ' τα χιλιάδες γεύματα / Τα ραγισμένα οστά του παρελθόντος / Η σάρκα / Η καρδιά / Που ασφυκτιούσαν// Τα βαμμένα μωβ βλέφαρα που ασφυκτιούσαν / Τα χαμένα τριάντα κιλά του / Δρόμος / Που έλιωσε τα παπούτσια του / Ώρες αναμονής / Στη λασπωμένη Ζήνωνος / Ένα πακέτο τσιγάρα μελλοθάνατα / Βιαστικές ματιές / Στο προσκέφαλο μιας ανώνυμης πόρτας / Γρήγοροι είσοδοι / Με το βλέμμα πίσω από την πλάτη». Απόγονος της Νύχτας. Απόγονος της νύχτας, αλλά και γιος του ήλιου της δημιουργικότητας, ο Ανεστόπουλος έρχεται τώρα να μας προσφέρει μια συγκομιδή από ποιήματα και σχέδια του πρόσφατου καιρού. Όλα όσα ξέρουμε για τον Θάνο και τη θητεία του στα Διάφανα Κρίνα φιλοξενούνται, πυκνωμένα και δυναμικά, μεστωμένα και ατίθασα, στο κομψο τομίδιο Αρχίζω με το σ' αγαπώ (εκδ. Bibliothèque). Με τον τρόπο της Κατερίνας Γώγου αλλά και του Gregory Corso, του Μιχάλη Κατσαρού αλλά και του Nick Cave, στον οποίο άλλωστε αφιερώνει ένα από τα ωραιότερα ποιήματα του βιβλίου, ο Ανεστόπουλος ξέρει να συνυφαίνει τον θυμό με την περίσκεψη, την οργή με την περισυλλογή, το εμπρηστικό ξέσπασμα με τη μελωδική γαλήνη της πείρας, με την επεξεργασία των δεδομένων, με τη σοφία εν τέλει. Το συναίσθημα δεσπόζει στην ποίηση του Θάνου, αλλά δουλεμένο από τη μεθοδικότητα του Ανεστόπουλου. Ο κατακλυσμός της συγκίνησης πάει χέρι-χέρι με την ακαριαία ισχύ του αποφθέγματος. Γράφει ο Θάνος Ανεστόπουλος: «Αφέθηκε στα χέρια μου η λύπη της / Άνοιξε αυλάκια η γέρικη ψυχή / Ίδρωσαν τα οστά μου και έσπασε η λαλιά μου / Όταν χειμώνιασε το πρόσωπό της / Η αγάπη πλέον έγινε το σφυροκάλεμο / Που σκαλίζει στο μάρμαρο του άπνοου έρωτα / τη λέξη “ΦΟΒΟΣ” / Όπως και να’ ναι, η λύπη της τρέφεται τώρα / Απ’ το αδύναμον της επιθυμίας του σώματος / Και απ’ την παράλυση των ημερών / Που τα αισθήματα και οι αναμνήσεις / Έγιναν πουλιά που έφυγαν πετώντας από μέσα της». Ζωγραφιές. Η έκδοση κοσμείται από σχέδια και ζωγραφιές του ίδιου του Θάνου, ο οποίος χρόνια τώρα παλεύει δημιουργικά με τα μολύβια και τις μπογιές. Τον θυμάμαι, σχεδόν κάθε μεσημέρι στο αλησμόνητο Closer, στη Σίνα, ανάμεσα στους ήχους των Pixies και των Tindersticks, να φιλοτεχνεί μια πελώρια τοιχογραφία, φορώντας το αιώνιο μαύρο κομμένο γάντι του. Τον θυμάμαι σε ένα μεταντανταϊστικό ντοκιμαντέρ να ζωγραφίζει παράλληλα με τον ταλαντούχο εικαστικό Δημήτρη Τάταρη. Τον θυμάμαι να ζωγραφίζει διαρκώς στα στέκια μας (ιδίως στον Μύλο, στη Ζωοδόχου Πηγής & Ναυαρίνου), και, όπως ο Νίκος Καρούζος, να δωρίζει τις ζωγραφιές του, χαμογελώντας μειλίχια. Τα σχέδια στο βιβλίο Αρχίζω με το σ’ αγαπώ δείχνουν πόσο ανάγκη έχουν οι τροβαδούροι και οι ποιητές να μετατρέπουν τα λόγια τους σε εικόνες, να περιπλανιούνται στην τέχνη των μορφών και των χρωμάτων για να μπορούν καλύτερα, και γόνιμα, να ανασάνουν. radiobookspotting.blogspot.gr/ 28.3.13 – lifo

43

TAste of the week

Η ελληνική κουζίνα κερδίζει!

γράφει «Βόλτα». Ο χώρος δεν είναι καινούργιος ούτε μου είναι άγνωστος. Λειτουργούσε και παλιά και τον θυμάμαι ως «Μονοπώλιο», με την κυρία Αγγελική να μαγειρεύει στην κουζίνα. Τα χέρια στο τιμόνι της επιχείρησης άλλαξαν .Οι άνθρωποι που το τρέχουν είναι νέοι, δεν είναι της δουλειάς, όμως έχουν διάθεση να ακούσουν, να μάθουν και να προσφέρουν το καλύτερο. Στην κουζίνα έχει μπει πάλι η παλιά μαγείρισσα, η κυρία Αγγελική Ξυκομνηνού, μαζί με το νέο αίμα, την Ελισάβετ Ανδρικοπούλου, που δοκιμάζει το ταλέντο της στη Βόλτα μαγειρική. Το πετρόχτιστο κτίριο του 1952, που ήταν το παλιό «Μονοπώλιο του Κράτους», διατηρεί την αύρα του. Τραπέζια ντυμένα με πλαστικούς μουσαμάδες από την αγορά φερμένους, σε χαρούμενα χρώματα, δάπεδο τσιμεντοκονία, παλιές αφίσες στους τοίχους και τα σιδερένια ρολά της εποχής τυλιγμένα πάνω από τις μεγάλες πόρτες. Λιτά και απλά. Το μενού είναι μικρό, με στόχο να αλλάζει συχνά, ακολουθώντας την εποχικότητα. Ξεκινήσαμε με μια πολίτικη σαλάτα με λάχανο, σέλινο, καρότο και μήλο, στολισμένη με κρίταμο (€5), ωραία αρτυμένη και με καλή γευστική ισορροπία, που τρώγεται ευχάριστα. Ακολούθησε μια τυρόπιτα με σπιτική προσέγγιση, που ήταν φτιαγμένη με φύλλο κανταΐφι (5,40) και γέμιση από τέσσερα διαφορετικά τυριά. Νόστιμο ήρθε το μοσχαρίσιο συκώτι με σοταρισμένα κρεμμύδια και μια πινελιά κάρδαμο (€7,80), που άφηνε μια σπιρτόζικη γλύκα. Τα σμυρναίικα σουτζουκάκια (€8,50) ήταν αφράτα με ανάλαφρη ντοματένια σάλτσα, αλλά με μετριασμένη την ένταση από το κύμινο. Οι μπουκιές από το προζυμένιο ψωμί βουτήχτηκαν στη σάλτσα χωρίς ενοχές. Τα φιλετάκια κοτόπουλου συνδυάστηκαν με μια σάλτσα με μαστίχα, λεμόνι και λευκό κρασί (€9) που χαρίζει λεμονάτες πινελιές στην ήπια γεύση του κρέατος. Αξιοζήλευτο είναι το πιάτο με τις χειροποίητες τηγανητές πατάτες κομμένες σε κύβους, φίνα αρωματισμένους με φύλλα φασκόμηλου. Δύσκολο να σταματήσεις από τη στιγμή που θα κάνεις την αρχή. Κρατήσαμε για το τέλος χώρο για την πληθωρική κρητική γραβιέρα Ανωγείων που συνόδευσε το κρασί μας. Το μαγαζί κάνει τα πρώτα του βήματα και σίγουρα χρειάζεται χρόνο για να βρει τις ισορροπίες του. Οι φιλόξενοι οικοδεσπότες σε κερδίζουν με την καλή τους διάθεση και είναι πρόθυμοι να μαγειρέψουν το φαγητό που έχει πεθυμήσει μια παρέα οκτώ ατόμων , αρκεί να ενημερωθούν από την προηγούμενη μέρα. ☛ Βόλτα, Ιπποθοντιδών 10. Κάτω Πετράλωνα, 210 3459172

Πήγαμε στον Kouzoulo, τη Βόλτα και τον κλασικό πια Παπαδάκη.

αφρωδεσ ροζε απο το κτημα τσελεπου Το Κτήμα Τσέλεπου δημιούργησε ένα εξαιρετικό ροζέ αφρώδες κρασί από την ερυθρή ποικιλία της Πελοποννήσου, το αγιωργίτικο. Το αφρώδες κρασί παράγεται με την παραδοσιακή μέθοδο της σαμπάνιας και στο ποτήρι παιχνιδίζουν αρκετές επίμονες φυσαλίδες. Γοητευτικό το τριανταφυλλί χρώμα του, με πορτοκαλί ανταύγειες και φινετσάτα τα αρώματα κερασιού και ζύμης. Με μέτριο σώμα και μόλις 11,8 % αλκοόλ, πίνεται ευχάριστα ως απεριτίφ αλλά συνοδεύει σαλάτες, πιάτα θαλασσινών και ελαφριά πιάτα πουλερικών.

Βγες

aπο τη νικη μηταρεα

επιτέλους

κρασι απο τη σαμο

44 lifo – 29.10.15

r Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του καινούργιου barrestaurant «Kouzoulo» στο Κολωνάκι είναι σαν να κάνεις κατάδυση στην κεφάτη διασκέδαση. Στην κουζίνα, ο σεφ Βαγγέλης Μωραΐτης με καταγωγή από τη Μήλο δοκίμασε τις δυνάμεις του στο «Master Chef 1» και έχοντας θητεύσει σε γνωστές κουζίνες (Βαρούλκο, Vezené) αναλαμβάνει με τις γεύσεις του να σε ταξιδέψει σε διάφορα μέρη της Μεσόγειου. Αρχή με σαλάτα ψητό παντζάρι και πράσινα φασολάκια λουσμένα σε βινεγκρέτ πορτοκαλιού και μια μπάλα ανθότυρο με ξινομυζήθρα, που στην καρδιά της έκρυβε φιστίκι Αιγίνης (€9). Από τα μικρά πιάτα δοκιμάσαμε την πολύ νόστιμη αρνιόπιτα (€12), που πάνω σε μια τορτίγια έχει κομμάτια αρνί μαγειρεμένο με κρασί, λίγο τζίντζερ και κύμινο και ψήνεται ανάλαφρα με τυρί καπνιστό και κύβους ντομάτας. Οι γαρίδες, σαν ποπ Κouzoulo Kolonaki κορν, φτιαγμένες με σάλτσα μελιού, γλυκό τσίλι και χειροποίητα καλοφτιαγμένα τσιπς πατάτας (€11) θα ενθουσιάσουν όσους αγαπούν τις γλυκές γεύσεις. Σταρ του τραπεζιού ήταν το κουνέλι σιγομαγειρεμένο στον φούρνο με κρασί Μοσχοφίλερο, δεντρολίβανο, μια ιδέα κανέλα που συνοδευόταν με σιουφιχτά και τριμμένη ξινομυζήθρα (€13). Το Kouzoulo συνδυάζει φαγητό, καλό σέρβις και ελληνική μουσική που φτιάχνει το κέφι. ☛ Κouzoulo Kolonaki, Φιλικής Εταιρείας 4 & Σκουφά, Κολωνάκι, 210 3633372 r Πολλά τα φαγάδικα στην Αθήνα που αλλάζουν χέρια, φιλοσοφία κουζίνας, μαγείρους, συνεταιριλίκια που τσάκισαν, με δυο λόγια υπάρχει ένας διαρκής οργασμός. Εστιατόρια που ξέραμε έκλεισαν και καινούργια μπαίνουν στο παιχνίδι της εστίασης. Καταιγιστικός ο ρυθμός. Η συνταγή, όμως, που επιμένει να κερδίζει πόντους είναι ότι το αυθεντικό γοητεύει. Η ανασφάλεια της εποχής πυροδοτεί τη διάθεση για μαμαδίστικη αίσθηση στο φαγητό που το καθιστά οικείο, ασφαλές ή και επιθυμητό σε χώρους ζεστούς, όπου μια μερίδα σουτζουκάκια θα σε χαλαρώσει. Με τις σκέψεις αυτές πέρασα το κατώφλι μιας καινούργιας ταβέρνας στα Κάτω Πετράλωνα, που Βόλτα στην πινακίδα πάνω από την πόρτα

Το κρασί «Άσπρο Βότσαλο» παράγει ο συνεταιρισμός της Σάμου από 100% μοσχάτο άσπρο, την ποικιλία που κατακλύζει το νησί. Ημίξηρο λευκό κρασί με αρώματα τριαντάφυλλου, λεμονανθών, ροδάκινου και νύξεις κίτρου. Στο στόμα είναι ελαφρύ, με 12% αλκοόλ, με αισθητή γλυκύτητα, ευχάριστη οξύτητα και φρουτώδες τελείωμα. Ανάλαφρο κρασί που κάνει στο τραπέζι καλή παρέα με δροσερές σαλάτες, πικάντικα πιάτα ασιατικής κουζίνας και φρούτα.

r Το «Παπαδάκης» είναι διαχρονικό εστιατόριο που επιβεβαιώνει την αξία του. Η Αργυρώ Μπαρμπαρίγου σερβίρει την εθνική μας κουζίνα. Και μην περιμένετε το έμβλημά μας, έναν πιθανά γευστικό, πλην μονότονο μουσακά και χωριάτικη. Το κολωνακιώτικο εστιατόριο με τις παριανές καταβολές διατηρεί μια κουζίνα αξιώσεων που αναδεικνύει τη γευστική μας παράδοση και μοσχοβολά ρίγανη, δυόσμο, ελαιόλαδο, ελληνική θάλασσα και φρεσκάδα – αυτές είναι οι ρίζες μας. Για τους μερακλήδες, παθιασμένους κι έξυπνους επιχειρηματίες η εντιμότητα έχει προφανώς ζωή απεριόριστη. Το επιβεβαιώνει η σταθερή ποιότητα και το πολυπληθές πιστό κοινό στα δέκα χρόνια παρουσίας του εστιατορίου στο Κολωνάκι. Όταν θελήσεις να δείξεις σε έναν ξένο επισκέπτη τις νοστιμιές της ελληνικής κουζίνας, τότε η πυξίδα δείχνει τον Παπαδάκη γιατί η φιλοξενία και η ποιότητα του φαγητού θα σε κάνουν να καμαρώνεις για τον τόπο σου. Πιστεύω ότι πολλοί ξένοι που τον έχουν επισκεφθεί σχεδιάζουν να επιστρέψουν στoν τόπο μας πριν φτάσουν να δοκιμάσουν τη ζεστή μπουγάτσα της Αργυρώς. Αυτές ήταν οι σκέψεις που με οδήγησαν στο κατώφλι του εστιατόριου με φίλους που ζουν στον Καναδά και είχαν επιθυμήσει αληθινό ελληνικό φαγητό. Στο τραπέζι, μαζί με το λαχταριστό ψωμί που ζυμώνει η Αργυρώ με ξινό προζύμι, ήρθε και μια ωραιότατη, βελούδινη ταραμοσαλάτα που έκανε δυνατό το ξεκίνημα. Ακολούθησε η σαλάτα με τα ντοματίνια, τα καππαρόφυλλα και την ξινομυζήθρα Πάρου λουσμένη διακριτικά με έξτρα παρθένο ελαιόλαδο (€10), που η νοστιμιά της σε ταξιδεύει στο ελληνικό καλοκαίρι. Απολαυστική και με ωραίο κάπνισμα Παπαδάκης η μελιτζανοσαλάτα που είχε καπνιστεί στο κάρβουνο, σερβιρισμένη με ελαιόλαδο και τριμμένο ξερό ανθότυρο Πάρου (€7) – τόσο απλά αλλά και τόσο νόστιμα. Να βουτάς το ψωμί σου και να αισθάνεσαι την ειλικρίνεια της καλής πρώτης ύλης. Τα μοσχομυριστά και τέλεια ψημένα ντολμαδάκια συνόδευε δροσερό γιαούρτι (€8) και σε έστελναν στα ουράνια. Τι να πω για τη ρεβιθάδα (€10) που σιγομαγειρεύεται στα κάρβουνα για 15 ώρες και έρχεται χυλωμένη και μεστή, με απόλυτα ταιριαστή την πινελιά από ταραμοσαλάτα στην άκρη του πιάτου. Οικείες γεύσεις, χωρίς φιοριτούρες. Οι λάτρεις του πικάντικου θα ευχαριστηθούν τις γαρίδες που έρχονται καθαρισμένες με καυτερή πιπεριά, κομμένη σε λεπτές ροδέλες και κύβους φέτας (€22). Μεζές πρώτης γραμμής, που δεν θέλεις να τελειώσει. Υποκλίνεσαι στη σφυρίδα με μανιτάρια, πατάτες και σάλτσα λευκού κρασιού που τη στεφανώνει τρούφα (€28) – κορυφαίο πιάτο. Το ψάρι κρατάει τους χυμούς του και εκφράζει τη φρεσκάδα και από δίπλα αυτή η φίνα σάλτσα και η τρούφα ανεβάζουν πολλά σκαλοπάτια τη γευστική ένταση. Φαγητό ηδονικό, που μιλάει στο είναι σου. Εύγε! ☛ Παπαδάκης, Φωκυλίδου 15, Κολωνάκι, 210 3608621

ΤΑΥΡΟΣ

Από την Πέμπτη μέχρι τη Δευτέρα είναι μια πολύ καλή περίοδος για να βάλετε σε εφαρμογή τα σχέδιά σας και να εντείνετε τις προσπάθειές σας καθώς έχετε τη στήριξη του Ποσειδώνα. Από κει κι έπειτα όμως, οποιεσδήποτε διαφωνίες θα επιδεινωθούν και, σε συνδυασμό με τη λανθασμένη κρίση σας, θα δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα κατά την οποία θα πρέπει να αποφύγετε κάθε είδους σημαντικές αποφάσεις και υπογραφές συμβολαίων. Οι διαπροσωπικές σας σχέσεις θα διαταραχθούν, καθώς θα προκύπτουν συνεχώς παρεξηγήσεις από ασήμαντες αφορμές, οπότε θα χρειαστεί να επιστρατεύσετε το χιούμορ και την υπομονή σας. Ορισμένοι από εσάς ίσως αρχίσετε να σκέφτεστε τον γάμο, αλλά πολύ αμυδρά, μια και τα οικονομικά σας δεν σας επιτρέπουν προς το παρόν να προχωρήσετε. Ιδιαίτερη προσοχή σε τραυματισμούς και καψίματα.

ΔΙΔΥΜΟΣ Μια ευχάριστη εξέλιξη στα επαγγελματικά σας θα σας δώσει κουράγιο και ώθηση να συνεχίσετε τις προσπάθειές σας, αρκεί να μη γίνεστε πιεστικοί με τους συνεργάτες σας. Μια σχετική τόνωση των οικονομικών σας θα σας δώσει την ευκαιρία να τακτοποιήσετε ορισμένες οφειλές, από κει και πέρα όμως θα χρειαστεί να κρατήσετε συντηρητική στάση με τα έξοδα, ώστε να αποφύγετε τις δυσάρεστες εκπλήξεις. Σταθεροποιήστε τη θέση σας στη δουλειά, δίνοντας έμφαση στο επικοινωνιακό κομμάτι. Κάποια προβλήματα στον ερωτικό τομέα καλό θα είναι να μην προσπαθήσετε να τα επιλύσετε παίρνοντας ριζικές αποφάσεις, γιατί υπάρχει περίπτωση να μετανιώσετε. Αναζητήστε τη στήριξη από το φιλικό σας περιβάλλον και μοιραστείτε τις σκέψεις σας δίχως να αισθάνεστε άβολα επειδή τα βγάζετε όλα στη φόρα. Θα σας βοηθήσουν να δείτε πιο ψύχραιμα τα γεγονότα.

περίοδο σε σχέση με τα επαγγελματικά σας, από την άποψη πως δεν υπάρχουν ιδιαίτερα προβλήματα και επικρατεί μια σταθερότητα που σας δίνει την ευκαιρία να κινηθείτε σε πολλαπλά επίπεδα και να οργανώσετε τα σχέδιά σας, δίχως να αποσπάται η προσοχή σας. Αποφύγετε τις υπογραφές συμβολαίων και το ξεκίνημα επιχειρήσεων, καθώς δεν ευνοούνται το προσεχές διάστημα, αλλά μη σταματάτε τη συλλογή πληροφοριών σχετικά με το νέο σας εγχείρημα. Τα οικονομικά σας θα βελτιωθούν από τη Δευτέρα και μετά, αλλά θα πρέπει να αποφύγετε τα περιττά έξοδα. Βάλτε όρια στις παρεμβολές τρίτων στην προσωπική σας ζωή, ειδάλλως θα γίνει σύστημα και θα υποφέρετε συνεχώς. Αν υπάρχουν προβλήματα στη σχέση σας, καλύτερα να τα πείτε σε έναν φίλο παρά σε κάποιο μέλος της οικογένειας, καθώς είναι πολύ δύσκολο να δει ο συγγενής σας τα γεγονότα αντικειμενικά.

ΛΕΩΝ Μέσα στις επόμενες μέρες καλείστε να επιλύσετε αρκετά ζητήματα που έχουν σχέση με τα επαγγελματικά σας και, παρ’ όλη την ενέργεια που διαθέτετε, θα σπαταληθεί αρκετή από αυτή, καθώς έρχεστε αντιμέτωποι με μια σκληρή πραγματικότητα. Αποφύγετε τη μοιρολατρία και φροντίστε να είστε σε εγρήγορση, ώστε να ξεπερνάτε τις αντιξοότητες και να συνεχίζετε ακάθεκτοι. Ευνοούνται κυρίως επαγγέλματα που έχουν σχέση με τεχνικές εργασίες, ενώ ό,τι έχει να κάνει με διοίκηση και υπηρεσίες θα περάσει κάποια κρίση. Έχει στηθεί το τελευταίο διάστημα ένα ολόκληρο παιχνίδι εναντίον σας και θα πρέπει να είστε προετοιμασμένοι να δώσετε σκληρή μάχη για να δικαιωθείτε. Προσέξτε άτομα από το περιβάλλον σας που ξαφνικά τους έπιασε ο καημός να σας δούνε και μη δίνετε κανένα στοιχείο για τη ζωή σας, καθώς είναι πολύ πιθανό να σας προκαλέσουν ζημιά δυσφημίζοντάς σας.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ Η άνοδος των οικονομικών σας, όσο κι αν φαντάζει εφικτή, θα καθυστερήσει λίγο, οπότε θα πρέπει να αφήσετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας τα μελλοντικά σας σχέδια και να επικεντρωθείτε στη δουλειά σας, δίχως να περιμένετε σημαντικές αλλαγές. Αφιερώστε χρόνο στην τόνωση των διαπροσωπικών σας σχέσεων και στις επαφές σας με τους συνεργάτες, ώστε να έχετε την άνεση, σε περίπτωση στραβής, να ζητήσετε τη στήριξή τους. Η αγωνία σας για το μέλλον αυξάνει το άγχος σας σχετικά με την ηλικία σας και είστε ικανοί να σπαταλήσετε μια μικρή περιουσία για να νικήσετε τον χρόνο. Η εμμονική ενασχόληση με την εμφάνισή σας μπορεί από τη μία να σας δίνει ικανοποίηση, από την άλλη όμως, το να μετράτε τις καινούργιες ρυτίδες που εμφανίζονται σας προκαλεί φρίκη. Προσπαθήστε να το φιλοσοφήσετε λιγάκι το θέμα, ώστε να μην υποφέρετε αδίκως. Το θέμα είναι πόσο νέοι αισθάνεστε, όχι πόσο νέοι δείχνετε.

ΖΥΓΟΣ Αν σκοπεύατε να επισπεύσετε τις διαδικασίες για μια καινούργια επιχείρηση, καλύτερα να επιβραδύνετε λίγο τους ρυθμούς σας, καθώς το επόμενο διάστημα θα είναι αρκετά δύσκολο από οικονομικής άποψης. Αν εργάζεστε στον ιδιωτικό τομέα, θα υπάρχει ένα αρνητικό κλίμα στη δουλειά σας λόγω οικονομικών δυσχερειών και είναι πιθανό να κάνετε λάθη, εφόσον θα δυσκολεύεστε πολύ να επικεντρωθείτε στα καθήκοντά σας. Προσπαθήστε να παραμένετε ψύχραιμοι. Στον αισθηματικό τομέα δεν θα λείψουν οι ευκαιρίες για νέες γνωριμίες και φλερτ, αλλά δεν θα υπάρξει κάτι αξιοσημείωτο που να σας κεντρίσει το ενδιαφέρον κι ενδεχομένως να απογοητευτείτε λιγάκι από τις επιλογές που θα έχετε. Αν είστε σε σχέση, μπορεί να σας επηρεάσουν οι γνώμες τρίτων σχετικά με το ταίρι σας, προκαλώντας σας έντονο προβληματισμό και αναποφασιστικότητα για την επισημοποίηση του δεσμού σας.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ Οι φιλοδοξίες σας θα γίνουν αιτία να βρεθείτε αντιμέτωποι με περίπλοκες καταστάσεις και είναι πολύ πιθανό να χάσετε τα χρήματά σας σε περίπτωση που αποφασίσετε να τα επενδύσετε δίχως να ζητήσετε τη συμβουλή ενός έμπειρου ατόμου. Μη βγάζετε στη φόρα τα περιουσιακά στοιχεία και τα εισοδήματά σας, γιατί είναι πολύ πιθανό να σας εξαπατήσουν. Κάποιες ξαφνικές ανάγκες που προκύπτουν καλό θα είναι να τακτοποιηθούν εγκαίρως. Ίντριγκες και κουτσομπολιά θα γίνουν αιτία να σπαταληθεί πολύς χρόνος και ενέργεια, και μάλιστα σε μια περίοδο της ζωής σας που θα πρέπει να επικεντρωθείτε στην οικογένεια και τα παιδιά. Προσπαθήστε να περνάτε περισσότερο χρόνο με τα αγαπημένα σας πρόσωπα, δίνοντας έμφαση στις ανάγκες τους, προτού τα χάσμα ανάμεσά σας γίνει αγεφύρωτο. Μη θεωρείτε τίποτα δεδομένο, καθώς είναι πολύ πιθανό να ανατραπούν τα πάντα ανά πάσα στιγμή.

ΤΟΞΟΤΗΣ

Μια ξαφνική συνάντηση με έναν παλιό σας συνεργάτη θα σας προκαλέσει διλήμματα, καθώς μπορεί να προκύψει μια πρόταση συνεργασίας που θα φαντάζει αρκετά δελεαστική. Από τη μία θα υπάρχει η σιγουριά που σας παρέχει η τρέχουσα δουλειά, από την άλλη όμως θα υπάρχει και η εναλλακτική να δοκιμάσετε την τύχη σας σε μια νέα κατεύθυνση που έχει αρκετό ενδιαφέρον και προοπτικές εξέλιξης. Οικονομικά, δεν είστε και στη χειρότερη κατάσταση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μπορείτε να υλοποιήσετε σημαντικές αγορές για τις προσωπικές σας ανάγκες. Στον τομέα των διαπροσωπικών σας σχέσεων ίσως προκύψουν κάποια προβλήματα ασυνεννοησίας και θα προσπαθήσετε να ξεπεράσετε την αγανάκτησή σας, ώστε να αποφύγετε τις εντάσεις. Καλό θα είναι πάντως να εκφράσετε τη δυσαρέσκειά σας και να μην κρατάτε μέσα σας αυτά που σας στενοχωρούν, ώστε να μην επιβαρύνετε τον οργανισμό σας με αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να γίνουν αιτία πολλών παθήσεων.

Daily starfax Καθημερινές αστρολογικές προβλέψεις στο www.lifo.gr από τη Μαριβίκυ Καλλέργη.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ Είστε πεπεισμένοι πως έχετε κατασταλάξει σχετικά με μια νέα συνεργασία, αλλά μπορεί να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας σχετικά με τη φερεγγυότητα των μελλοντικών σας συνεργατών, όταν έρθει η στιγμή να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Αν δείτε να σας τα «μασάνε», είναι πασιφανές πως δεν πρόκειται να έχετε θετική κατάληξη, οπότε δεν θα πρέπει να ασχοληθείτε καθόλου μαζί τους. Με τα οικονομικά σας θα χρειαστεί περισσότερη προσοχή, ώστε να μην παρασύρεστε από τις διαθέσεις σας και σκορπάτε τα χρήματά σας δεξιά κι αριστερά. Αν έχετε μπουχτίσει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, ασχοληθείτε με κάτι που θα τονώνει τη διάθεσή σας και θα σας κρατάει σε εγρήγορση. Κατάλληλη εποχή για να ξεκινήσετε μια καλλιτεχνική δραστηριότητα ή να ενταχθείτε σε μια ομάδα που θα έχετε κοινά ενδιαφέροντα και στόχους με τα μέλη της. Η ενασχόλησή σας με κάτι δημιουργικό θα συμβάλει στην ψυχική σας ανάταση. ΥΔΡΟΧΟΟΣ Εξοικονομήστε πόρους μέσα στις επόμενες μέρες και μην παίρνετε ρίσκα, μια και είναι αμφιλεγόμενη η κατάσταση και είναι πιθανό να μη βγείτε καθόλου κερδισμένοι. Αν είστε αποφασισμένοι να κάνετε κάποιες επενδύσεις, πάρτε τον χρόνο σας για την απαραίτητη έρευνα και μην αμελήσετε να ζητήσετε τη συμβουλή ειδικού. Μια αναπάντεχη συνάντηση με έναν φίλο από το παρελθόν μπορεί να σας γλιτώσει από μεγάλες φουρτούνες έπειτα από τις πληροφορίες που θα σας δώσει. Η κοινωνική σας ζωή χρειάζεται βελτίωση και είναι ιδανική εποχή για να αναθερμάνετε τις σχέσεις σας με γνωστούς και φίλους. Οργανώστε συναντήσεις σε σπίτια ή μαγαζιά όπου αισθάνεστε άνετα. Φροντίστε να απολαμβάνετε τις στιγμές, αποβάλλοντας από πάνω σας τα άγχη της καθημερινότητας. Ταυτόχρονα, αυξάνονται και οι πιθανότητες να βρείτε νέο ερωτικό σύντροφο.

☛

ΚΑΡΚΙΝΟΣ Διανύετε μια ουδέτερη χρονική

από τη μαριβίκυ καλλέργη (starfax@lifo.gr)

Ενδεχομένως να αντιμετωπίσετε ορισμένες δυσκολίες μέσα στις επόμενες μέρες που θα αφορούν κυρίως τις διαπροσωπικές σας σχέσεις εξαιτίας της έντονης επιρροής του Άρη και της Αφροδίτης. Στον επαγγελματικό τομέα δεν θα λείψουν οι προκλήσεις και τα απρόοπτα, αλλά με τη στήριξη του Κρόνου θα αντεπεξέλθετε με επιτυχία, βάζοντας γερά θεμέλια για το μέλλον. Θα πρέπει όμως να οπλιστείτε με υπομονή, καθώς οι πιέσεις που θα δέχεστε θα είναι έντονες και μπορεί να γίνουν λάθη που θα προκαλέσουν απώλειες. Στον οικονομικό τομέα υπάρχουν προοπτικές βελτίωσης, αρκεί να μην υπερισχύσει η ανάγκη σας για πολυτέλειες και ανέσεις. Τακτοποιήστε λογαριασμούς και οφειλές όσο υπάρχουν χρήματα στα χέρια σας. Στα ερωτικά σας θα επικρατεί ένα κομφούζιο εξαιτίας μιας παράλληλης σχέσης που προκύπτει και ίσως χρειαστεί να περάσετε κάποιο χρονικό διάστημα μόνοι σας, για να ξεκαθαρίσετε τα συναισθήματά σας.

StarFax

ΚΡΙΟΣ

sudoku

ΙΧΘΥΣ Τα οικονομικά σας μπαίνουν σε μια κανονική ροή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα έχετε πολύ περισσότερα κέρδη απ’ όσα περιμένατε. Είναι όμως μια καλή αφορμή για να νιώσετε περισσότερη ασφάλεια και αισιοδοξία για το μέλλον. Σταθεροποιηθείτε τους στόχους σας, δίνοντας περισσότερη προσοχή στις λεπτομέρειες, και αποφύγετε τις βιαστικές αποφάσεις που μπορεί να σας φέρουν σε αδιέξοδο. Στον οικογενειακό τομέα ίσως προκύψουν κάποιες ανάγκες σχετικά με τη μόρφωση των παιδιών, αλλά είστε αποφασισμένοι να αντεπεξέλθετε με κάθε τρόπο. Οι σχέσεις με τους φίλους σας είναι σε αρμονία και βρίσκετε συχνά ανακούφιση και λύσεις συζητώντας μαζί τους αυτά που σας απασχολούν κατά διαστήματα. Είναι μια εποχή που ευνοούνται οι διαπροσωπικές σας σχέσεις.

5 1 3 9 2 3 5 6 4 1 8 4 2 3 5 2 4 6 1 6 5 7 1 6 3 4 8 9 2 3

5

Η λύση του προηγούμενου 4 8 1 5 6 9

5 6 3 4 2 7

9 2 7 3 1 8

1 9 6 2 7 3

3 4 8 6 9 5

7 5 2 1 8 4

8 7 4 9 5 6

2 3 9 7 4 1

6 1 5 8 3 2

2 8 5 4 7 3 1 6 9 7 1 6 5 2 9 3 8 4 3 9 4 8 1 6 2 5 7

29.10.15 – lifo

45

☛ Παναγιωτης Βασιλειαδης Ραδιοφωνικός παραγωγός του Athens Metro Mall και DJ. Φωτογραφήθηκε στο café-bar Pairidaeza, την Τρίτη 27 Οκτωβρίου.

❝ Ο λόγος που αγαπώ την Αθήνα είναι γιατί κάθε στενό έχει μια δική του μελωδία και οι ιστορίες συνθέτουν αμέτρητους στίχους ❞

46 lifo – 29.10.15

Stay tuned για πληροφορίες σχετικά με τις ημερομηνίες της επόμενης έκθεσης «Naked City».

οι αθηναιοι γδυνονται για καλο σκοπο

NakedCity

φωτογραφια: πάρις ταβιτιάν

29.10.15 – lifo

47