Τεύχος 553

ολα για την αθηνα! free press δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

08032018

ΣΤΟ

Χ Α ΡΤΙ

Τ1ΥΟ ο Ν ΙΑΔΊΚ Βάσει στοιχείων Bari-Focus

ΣΤΟ

Δ

www.lifo.gr Στοιχεία s Google Analytic

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΛΑΜΠΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

4 lifo – 8.3.18

☛ Η Ντίνα Κώνστα αφηγήθηκε την πολυκύμαντη ζωή της στον Χρήστο Παρίδη, σε μια συνέντευξη που συζητήθηκε όσο λίγες στο ελληνικό Ίντερνετ το Σαββατοκύριακο: «Υπέροχη. Την έχουμε ταυτίσει με κωμικούς ρόλους λόγω των ατέλειωτων τηλεοπτικών επαναλήψεων, αλλά ήταν εξαιρετική και στο λεγόμενο “σοβαρό ρεπερτόριο”. Θα ήθελα πολύ να διαβάσω μια αυτοβιογραφία της, η ζωή της φαίνεται συναρπαστική» έγραψε ο Lucretius, με τον Άρη Κωνσταντινίδη να προσθέτει: «Είναι κρίμα που δεν δόθηκε η ευκαιρία σ’ αυτή την ηθοποιό να παίξει αρχαία τραγωδία. Στέρεο και ισχυρό ταλέντο. Δεν είναι ωραίο να τη θυμόμαστε περισσότερο για τις τηλεοπτικές της επιτυχίες και λιγότερο για τις δυνατότητές της». ☛ Το πρόβλημα με τη «νεκρή ζώνη» της Τοσίτσα που συμπεριλάβαμε στην καθιερωμένη στήλη «Οι πληγές της πόλης» σχολίασε ο/η Γράφων: «Η απλότητα θέλει λίγη γενναιότητα, κάμποσο όραμα και πολλή αποφασιστικότητα. Μόνη λύση για την Τοσίτσα, τα Εξάρχεια, το Μουσείο, είναι η επέκταση του τελευταίου στο Πολυτεχνείο. Τα νομικά επιχειρήματα ότι το κληροδότημα σχετίζεται με το Πολυτεχνείο ως σχολή είναι σαθρά. Είναι θέμα ερμηνείας. Να υπενθυμίσω ότι και το κτίριο του Μικρού Πολυτεχνείου (συμβολή Πατησίων, Φωκίωνος Νέγρη και Χανίων) κληροδότημα ήταν και όμως νοικιάστηκε για χρόνια από πολυεθνική αλυσίδα ειδών ρουχισμού. Οι αρχιτέκτονες μπορούν να ορέγονται ένα νέο, αποκλειστικά μουσειακό κέλυφος για κάποια άλλη χρήση. Ας περιορίσουν τον οίστρο και το πάθος στους στη μετατροπή χρήσης του ήδη υπάρχοντος κτιρίου. Η αλλαγή χρήσης ιστορικών κτιρίων δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι να μην εξελίσσεσαι και να κάνεις ξανά και ξανά τα ίδια λάθη. Η πόλη και οι κάτοικοί της έχουν ανάγκη να επεκταθεί ο οίκος όπου φιλοξενούνται οι Μούσες. Στόχος είναι να περάσουμε από τον καιρό των μουσώνων στον καιρό των Μουσών». ☛ Την περασμένη εβδομάδα ο Νικόλας Σεβαστάκης διερωτήθηκε γιατί να αναρτά κανείς φωτογραφίες των θυμάτων με αφορμή τις εικόνες φρίκης που κατακλύζουν τα social media απ’ όσα τραγικά σημειώνονται τις τελευταίες εβδομάδες στη Συρία. «Το να θες να προκαλέσεις το συναίσθημα του άλλου και να το οδηγήσεις σε συγκεκριμένη κατεύθυνση, κατ’ εμέ, δείχνει ότι υπάρχει θέμα χειριστικής προσωπικότητας, δεδομένου ότι αναρτάς κάτι που είναι ήδη ευρέως γνωστό, άρα δεν το κάνεις για να ενημερώσεις ή να πληροφορήσεις» επισήμανε το «σαλιγκάρι», ενώ ο αναγνώστης που υπογράφει ως «γελαστό νερό» τόνισε: «Όπως πάντοτε, η δυναμική των γεγονότων υπερβαίνει τις αναλύσεις μας καθώς και τα όρια των όποιων πιθανών αντιδράσεων. Για μία ακόμη φορά οι πολλοί δεν θα κάνουν τίποτα γιατί, απλούστατα, ακόμα κι αν το θέλουν, δεν μπορούν». ☛ Στον κακογραμμένο μύθο του αυτοδημιούργητου μεγιστάνα αφιέρωσε την εβδομαδιαία στήλη του ο Δημήτρης Πολιτάκης, πυροδοτώντας μια μεγάλη συζήτηση στο LiFO.gr. «Αν μου επιτρέπετε, με όλο τον σεβασμό, τολμώ να πω ότι γράψατε μια σελίδα μη πειστικών ή αδιάφορων, κατά τη γνώμη μου, αντιρρήσεών σας για την επιχειρηματική δραστηριότητα, τις διανοητικές αναζητήσεις αλλά και την αυτοπροβολή και τη ματαιοδοξία αυτών των ανθρώπων και μετά προειδοποιήσατε όσους τυχόν σας κριτικάρουν να μη σας χαρακτηρίσουν συριζαίο ή “πρασινοφρουρό”. Φοβάμαι ότι δεν είναι το καλύτερο απ’ όσα άρθρα σας έχω διαβάσει. Ναι, η προσωπολατρία στον χώρο της τεχνολογίας υπάρχει, το hype υπάρχει, η δηθενιά υπάρχει. Αλλά οι εταιρείες αυτών των ανθρώπων (και το ίδρυμα του Bill Gates) υπάρχουν επίσης, παράγουν αληθινά προϊόντα ή υπηρεσίες που χρησιμοποιούνται από αληθινούς ανθρώπους. Φυσικά, έχουν διατυπωθεί έγκυρες αντιρρήσεις: μαζική κατάχρηση προσωπικών δεδομένων χρηστών, συστηματική φοροαποφυγή, μέτρια περιβαλλοντική πολιτική, σποραδικές καταγγελίες για τις συνθήκες εργασίας. Αλλά από μόνο του το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν να συμμετέχουν στη δημόσια συζήτηση για θέματα που τους ενδιαφέρουν ή που επηρεάζουν με την ισχύ τους (ιδίως ο Bill Gates για την παγκόσμια φτώχεια και τις υποδομές υγείας στον τρίτο κόσμο και ο Elon Musk για τους κινδύνους της τεχνητής νοημοσύνης, το ταξίδι και τη μετεγκατάσταση ανθρώπων στον Άρη και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας – τον Bezos δεν τον έχω πολυπαρακολουθήσει) πιστεύω ότι δεν μπορεί να συγκαταλεγεί στα αρνητικά αλλά στα θετικά τους στοιχεία» ήταν το μακροσκελές σχόλιο του/της patsis. Με τη σειρά του ο AltReality έγραψε: «Άρθρα σαν αυτό θα τα κάνουν case study οι ιστορικοί του μέλλοντος για να παρουσιάζουν την ιδεολογική μεταβολή της χώρας. Είναι πολύ ενδιαφέρον πώς από την επιδίωξη της “κοινωνικής κινητικότητας μέσω της εκπαίδευσης” το ’60 φτάσαμε στη σύγχρονη δικτατορία του ελάχιστου κοινού παρονομαστή. Πάντως, ο Musk, που είναι ο κύριος στόχος του άρθρου, δεν είναι “ένας με λεφτά, αυτοδημιούργητος, που έβαλε και μαλλιά” αλλά industry disruptor σε τρεις ασύνδετους τομείς (Ιnternet payment, ΕV και Διάστημα) που είναι “εξαγώγιμοι” και με καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Όλα αυτά γίνονται την ίδια ώρα που στη χώρα μας οι πρωτότυπες εγχώριες εταιρείες νέων τεχνολογιών μπορεί να απασχολούν 200-300 άτομα».

α π ό τ ον α ρη δ η μ οκ ιδ η

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα.

POSTS ΓΡAΜΜΑΤΑ E-MAILS

feedback552

Η ΝΤΊΝΑ ΚΏΝΣΤΑ ΚΑΙ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΔΗΜΙΟΎΡΓΗΤΟΥ ΜΕΓΙΣΤΆΝΑ

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

free press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

8.3.18 – lifo

5

ΣΤΗΛΕΣ

Index 553

Ο ΕΒΡΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ

σελ. 9

DIGILIFO

σελ. 11

από τη βασιλικη σιουτη

εικόνες από το www.lifo.gr

σελ. 12

KAOS

από τον νικόλα σεβαστάκη

«ΔΕΝ ΕΊΜΑΣΤΕ ΛΑΌΣ, ΡΕ ΦΊΛΕ»

σελ. 12

από τον δημήτρη πολιτάκη

ΑΡΧΟΝΤΙΚΌ ΜΠΕΝΙΖΈΛΩΝ, Η ΠΑΛΑΙΌΤΕΡΗ ΚΑΤΟΙΚΊΑ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ

σελ. 14

ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

σελ. 14

από τον γιάννη πανταζόπουλο από th lifo team

σελ. 16

ΖΏΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΏΝΑ

από τον ανδρέα λουκάκο

εκδοτης

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γενικός διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ εμπορική διεύθυνση Δήμητρα Πασομένου (dpaso@lifo.gr) διευθυντής lifo.gr Θανάσης Χαραμής διευθυντής mikropragmata.lifo.gr Άρης Δημοκίδης διευθυντής εντυπης εκδοσης Τάσος Μπρεκουλάκης

ΘΕΜΑΤΑ

180' ME TON ΧΡΗΣΤΟ ΜΑΣΤΟΡΑ

αrt director Χρήστος Τζοβάρας –––––– ε μπο ρικο τμημα διεύθυνση διαφημισησ lifo.gr Βίκυ Καλαντζή (vkalantzi@lifo.gr) διευθυντής ελευθερησ αγορασ Κώστας Μαντάς (kmantas@lifo.gr) senior advertising manager Βάλλη Παπαϊωάννου (vpapaioannou@lifo.gr) digital advertising coordinator Ελένη Γκοβάτσου (eleni@lifo.gr)

σελ. 17

yπεύθυνoi διαφήμισης direct market Γιώργος Λυκουργιώτης (likourgiotis@lifo.gr), Ισιδώρα Γενούζου (isidora@lifo.gr), Κωνσταντίνα Τριανταφύλλου (ktriantafyllou@lifo.gr)

ΤΟ UBUWEB ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

yποδοχή διαφήμισης & συντονισμός Ξένια Στασινοπούλου (xenia@lifo.gr) –––––– ψηφιακή ανάπτυξη/προγραμματισμός lifo.gr Αγγελική Βαξάλη, Άγγελος Παπαστεργίου, Σπύρος Γκατζούνας –––––– συν ταξη αρχισυνταξία Αλέξανδρος Διακοσάββας, Βασίλης Καψάσκης

ΟΙ «ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΈΣ» ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ ΤΟΥ FRED BOISSONNAS

ΌΛΑ ΌΣΑ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΞΈΡΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΟ ΛΑΜΠΕΡΉ ΠΕΡΙΟΧΉ ΤΟΥ ΚΈΝΤΡΟΥ σελ. 30 απο τη lifoteam

ΑΘΗΝΑΊΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΆΔΑΣ

σελ. 22

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ΒOΥΛΗΣ 22, 105 63 ΑΘΗΝΑ T 210 3254 290 F 210 3249 785 info@lifo.gr

σύμβουλος σχεδιασμού Γιάννης Καρλόπουλος

σσελ. 20

6 lifo – 8.3.18

www.lifo.gr

συντακτικη ομαδα Κυριάκος Αθανασιάδης, Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λουίζα Αρκουμανέα, Αναστασία Γαλάνη, Δημήτρης Καβατζικλής, Ευθύμης Κάλφας, Άγγελος Κλειτσίκας, Μερόπη Κοκκίνη, Κατερίνα Κοντίνη, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Μαρία Κοφού, Γιάννης Κωνσταντινίδης, Ανδρέας Λουκάκος, Τάσος Μελεμενίδης, Εύη Μαλλιαρού,Τίνα Μανδηλαρά, Νίκη Μηταρέα, Πάνος Μιχαήλ, Γλυκερία Μπασδέκη, Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιάννης Πανταζόπουλος, Σταυρούλα Παπασπύρου, Γεωργία Παπαστάμου, Μαρία Παππά, Χρήστος Παρίδης, Μαρία Πετειναράκη, Μαρίνα Πετρίδου, Δημήτρης Πολιτάκης, Φιλιώ Ράγκου, Πάνος Σάκκας, Ειρήνη Σαρλή-Θεοφυλακτοπούλου, Νικόλας Σεβαστάκης, Βασιλική Σιούτη, Γιώργος Σπύρου, Κορίνα Φαρμακόρη, Λένα Φουτσιτζή, Ελένη Ψυχούλη, aNameToCome υπεύθυνη social media Χριστίνα Γαλανοπούλου –––––– φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Freddie f. Αναστασία Βουτυροπούλου, Γιώργος Αδάμος ατελιέ αssistant Art Director Rinétta Koskinidou διαμόρφωση ψηφιακής εκδοσης Νινέττα Γιακιντζή, Μαρούσα Θωμά

ΕΛΈΝΗ ΓΕΡΑΣΙΜΊΔΟΥ Hθοποιός. Γεννήθηκε στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης, ζει στην Παλλήνη.

σελ. 26

διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου, Μπέτυ Σπανοπούλου –––––– λογιστηριο οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος λογιστήριο Άλκηστις Γκούμα, Βασίλης Κοτρωνάκης διανομή Άκης Ιωάννου γραμματεία Βιβή Ανδριανάτου –––––– κωδικος εντυπου 7639

παρακαλουμε

ανακυκλωστε

8.3.18 – lifo

7

ΞΑΝΑ ΠΡΩΤΗ

free press

ö

ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ

<

ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

LIFO 135.300 ΑTHENS VOICE 121.200

LIFO 806.000 ΑTHENS VOICE 452.900

Πηγή: Focus BARI, Έρευνα «BARI S.M.A.R.T., ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΤΥΠΟΣ» Ιανουάριος–Ιούνιος 2017 Κοινό: Άντρες–Γυναίκες 13-74 ετών Σύνολο Ελλάδας: 6.862

Επισκεψιμότητα του website από οποιαδήποτε συσκευή (PC, laptop, mobile, tablet) στο διάστημα κυκλοφορίας του εντύπου. Στοιχεία Focus BARI.

TalkoftheTown 8-14 MAΡTIOY 2018

α π ο τ h βασ ι λ ικ η σ ι ουτ η

Πολιτικό7ήμερο

Οι Έλληνες στρατιωτικοί κατά τη μεταφορά τους στον αρχιεισαγγελέα Αδριανούπολης, όπου αποφασίστηκε η προφυλάκισή τους.

Για «άμεση διευθέτηση του περιστατικού» διαβεβαίωνε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος, όταν έγινε γνωστή, με καθυστέρηση μίας ημέρας, η σύλληψη των δύο Ελλήνων στρατιωτών στον Έβρο. Από το υπουργείο Εξωτερικών ανέφεραν ότι «δεν υπάρχει ανησυχία για το γεγονός και εκτός απροόπτου θα λήξει σύντομα». Και να που συνέβη το «απρόοπτο». Πόσο απρόοπτο όμως ήταν πραγματικά, όταν η Τουρκία εδώ και καιρό έχει ανεβάσει την ένταση σε όλα τα επίπεδα και ο Αμερικανός πρέσβης έχει προειδοποιήσει δημοσίως για φόβο επεισοδίου τρεις φορές;

Ο ΕΒΡΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ Όλες οι πολιτικές εξελίξεις την εβδομάδα που πέρασε.

Μία εβδομάδα μετά, η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τα πραγματικά περιστατικά, καθώς η όποια πληροφόρηση έρχεται από την Τουρκία, η οποία αποτελεί ένα αυταρχικό και ιδιότυπο καθεστώς, με την ενημέρωση (και όχι μόνο) να ελέγχεται από τον Ερντογάν. Ο ισχυρισμός της Τουρκίας είναι ότι οι Έλληνες στρατιώτες μπήκαν παρανόμως σε τουρκικό έδαφος. Αυτή φέρεται να είναι και η ομολογία των Ελλήνων στρατιωτών, αλλά δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε κάτω από ποιες συνθήκες ομολόγησαν και τι, ειδικά όταν υπάρχουν καθημερινά εκατοντάδες καταγγελίες από αντιφρονούντες του τουρκικού καθεστώτος για ανορθόδοξες μεθόδους κατά τη διάρκεια συλλήψεων, ανακρίσεων και κράτησης. Και εδώ είναι που προκαλεί απορία η στάση της ελληνικής κυβέρνησης να σπεύσει να υιοθετήσει αμέσως την κατηγορία των τουρκικών Αρχών, χωρίς να την εξακριβώσει πρώτα. Το άλλο ερώτημα είναι γιατί η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Άμυνας και η ίδια η στρατιωτική ηγεσία δεν είχαν πάρει μέτρα, αφού, λογικά, μετά τις προκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Κύπρο, καθώς και την προειδοποίηση του Τζέφρι Πάιατ, θα έπρεπε να είχε σημάνει συναγερμός στα ελληνοτουρκικά σύνορα και να αναμένουν ως πιθανή μια τουρκική προβοκάτσια. Γιατί δεν προφύλαξαν τους Έλληνες στρατιωτικούς; Κατά τ’ άλλα, «άγνωστοι αι βουλαί» της Τουρκίας. Ο Ερντογάν κατάφερε 8.3.18 – lifo

9

Σφοδρή κριτική, όμως, δέχτηκαν και για την αποστράτευση του ταξίαρχου Μισαήλ Παπαδάκη, ο οποίος είχε αρ-

Ο Κωνσταντίνος Λάσκαρης

10 lifo –

8.3.18

νηθεί να συναινέσει στη διαδικασία που είχε δρομολογηθεί και χάρη στη σθεναρή στάση του οποίου αποκαλύφθηκε η υπόθεση πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία με τη συγκεκριμένη μεθόδευση. Κατά τ’ άλλα, η κυβέρνηση φαίνεται να έχει μπει σε προεκλογική τροχιά, παρ’ ότι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι θα πάνε πράγματι σε εκλογές το φθινόπωρο. Σχετικά με τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν να μειώνεται η διαφορά με τη ΝΔ, δηλώνουν πολύ ικανοποιημένοι στο Μέγαρο Μαξίμου, αν και περίμεναν ότι το καλό τους χαρτί, το σκάνδαλο Novartis, ήταν ικανό να ανατρέψει πλήρως την κατάσταση. Τώρα βλέπουν ότι αυτό δεν ήταν αρκετό και, σύμφωνα και με έρευνες που έχουν στα χέρια τους, διαπιστώνουν ότι η οικονομική ανέχεια μεγάλου μέρους του πληθυσμού τροφοδοτεί μια βουβή οργή και δεν επιτρέπει την ανατροπή του πολιτικού κλίματος. Αυτό εντείνει ακόμα περισσότερο τους φόβους τους για το πώς θα αντιδράσει ο κόσμος μετά το φθινόπωρο του 2018, όταν θα πρέπει να μπουν σε εφαρμογή τα ακόμα σκληρότερα μέτρα λιτότητας που έχουν ψηφίσει, αλλά δεν έχουν εφαρμοστεί ακόμα. Αρκετά στελέχη της κυβέρνησης, πάντως, έχουν μπει σε ένα κλίμα αναχώρησης, σαν να είναι αυτή η τελευταία τους χρονιά, και γι’ αυτό έχει αρχίσει με εντατικούς ρυθμούς η τακτοποίηση πολλών δικών τους προσώπων σε διάφορες θέσεις. Αυτές τις μέρες ήρθαν στη δημοσιότητα πολλές προσλήψεις «ημετέρων» στα ΕΛΠΕ, μεταξύ των οποίων και του γιου του αναπληρωτή υπουργού για τη Διαφάνεια και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Δημήτρη Παπαγγελόπουλου. Το μόνο καλό νέο για την κυβέρνηση αυτές τις μέρες δεν ήρθε από την ίδια αλλά από κάποιους ξεχωριστούς Έλληνες μηχανικούς (όπως ο Κωνσταντίνος Λάσκαρης, ο οποίος από το 2012 είναι επικεφαλής Έρευνας και Σχεδιασμού των Ηλεκτρικών Κινητήρων στην Tesla Motors), χάρη στους οποίους η Tesla αποφάσισε να δημιουργήσει ένα μικρό γραφείο Έρευνας και Ανάπτυξης στον «Δημόκριτο», που θα αποτελείται από μια εξειδικευμένη ομάδα μηχανικών. Βεβαίως, η κυβέρνηση, όπως κάνουν συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις οι κυβερνήσεις, επιχείρησε να το παρουσιάσει ως δική της επιτυχία, καθώς δεν έχει να επιδείξει το παραμικρό ούτε στον τομέα της έρευνας και τεχνολογίας ούτε στον τομέα των επενδύσεων. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι η συγκεκριμένη απόπειρα γίνεται χάρη στους ταλαντούχους Έλληνες μηχανικούς απόφοιτους του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, που, κόντρα στο περιβάλλον της παρακμής και το αποθαρρυντικό κλίμα, προσπαθούν να δώσουν ευκαιρίες σε νέους επιστήμονες που η πολιτική εξουσία έχει καταδικάσει.

Το ερώτημα είναι γιατί η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Άμυνας και η ίδια η στρατιωτική ηγεσία δεν είχαν πάρει μέτρα, αφού, λογικά, μετά τις προκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Κύπρο, καθώς και την προειδοποίηση του Τζέφρι Πάιατ, θα έπρεπε να είχε σημάνει συναγερμός στα ελληνοτουρκικά σύνορα και να αναμένουν ως πιθανή μια τουρκική προβοκάτσια. Γιατί δεν προφύλαξαν τους Έλληνες στρατιωτικούς;

EUROKINISSI

Πολιτικό7ήμερο

TalkoftheTown

να πετύχει αυτό που σχεδίαζε και τώρα κάνει παιχνίδι. Το πού σχεδιάζει να οδηγήσει τα πράγματα το γνωρίζει μόνο ο ίδιος. Οι ΗΠΑ δεν φαίνεται να είναι σε θέση να βοηθήσουν, καθώς και οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις έχουν σοβαρά προβλήματα αυτή την περίοδο. Όσο για τη Γερμανία, διαπιστώσαμε όλοι πρόσφατα ότι πήρε μήνες στη Μέρκελ να πετύχει την απελευθέρωση του φυλακισμένου Γερμανού δημοσιογράφου τουρκικής καταγωγής. Τις τελευταίες μέρες από τις τουρκικές Αρχές διαρρέει προς τα ΜΜΕ ότι ο λόγος της σύλληψης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών ήταν η ενόχλησή τους για την πρακτική της παράνομης απώθησης (pushback) προσφύγων και μεταναστών. Οι ισχυρισμοί αυτοί έχουν μεταφερθεί και στον γερμανικό Τύπο και ανεξάρτητα από το εάν ισχύει ή όχι ότι η Ελλάδα απωθεί πρόσφυγες, κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόση βάση αλήθειας μπορεί να έχει το ότι αυτό σχετίζεται με τη σύλληψη των στρατιωτών. Η απώθηση των προσφύγων, πάντως, είναι παράνομη ενέργεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, είχε καταγγείλει την κυβέρνηση Σαμαρά ότι την υιοθετούσε και τον κατηγορούσε για ακροδεξιές πρακτικές. Κάνει τώρα και η κυβέρνηση Τσίπρα pushback, όπως κατηγορούσε τον Αντώνη Σαμαρά; Καταγγελίες ότι το κάνει υπάρχουν πολλές, η ίδια όμως επισήμως το αρνείται. Ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος, γνωστός για την υπερπατριωτική ρητορική του όταν δεν υπάρχουν ζητήματα σε έξαρση, παρέμενε εξαφανισμένος για μέρες μετά τη σύλληψη των Ελλήνων στρατιωτικών και όταν εμφανίστηκε ήταν για να δηλώσει ότι το πρόβλημα είναι της Ευρώπης. Ο ίδιος είχε κι άλλους μπελάδες αυτές τις μέρες, ειδικά μετά την κατάθεση στην εισαγγελέα Διαφθοράς του φερόμενου ως μεσάζοντα για το σκάνδαλο πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία. Ο Βασίλης Παπαδόπουλος ανέφερε ότι είχε συναντήσει τον υπουργό Άμυνας από τις αρχές του 2016 για το θέμα της πώλησης όπλων και παραδέχτηκε ότι τα στελέχη της Γενικής Διεύθυνσης Εξοπλισμών αμφισβητούσαν διαρκώς την πληρεξουσιότητά του. Σύμφωνα με όσα είδαν το φως της δημοσιότητας αυτή την εβδομάδα, φαίνεται ότι στα επίσημα έγγραφα διατυπώνονται βάσιμες αμφιβολίες από αξιωματικούς για τη γνησιότητα των πιστοποιητικών του Παπαδόπουλου, αλλά αυτές αγνοήθηκαν από την πολιτική ηγεσία. Ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας είχε υιοθετήσει πλήρως την εκδοχή του υπουργού Άμυνάς του, υποστηρίζοντας ότι ο Παπαδόπουλος εκπροσωπούσε νόμιμα το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας.

ΑΘΗΝΑ Πέντε νέοι κάτοικοι της όμορφης Κυψέλης μάς εξηγούν γιατί αγαπούν αυτήν τη σχεδόν ξεχασμένη από πολλούς συνοικία. Ανάμεσά τους και η food blogger Μαριλού Παντάκη και ο σκύλος της, που φωτογραφήθηκαν για τις ανάγκες του θέματος το Σάββατο 3 Μαρτίου από τον Πάρι Ταβιτιάν.

INSTALIFO Οι αγαπημένες μας φωτογραφίες με hashtag #lifomag την εβδομάδα που μας πέρασε 1. @michalakis 2. @nikos_stf 3. @zoitzimitra

συνεντευξη

1

2

3

LIGHTBOX

ε ι κ ό ν ε ς απ ό το ww w. l i f o.gr

Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης μίλησε στον Βασίλη Καψάσκη για τη συμμετοχή του στη σειρά «Suburra» του Netflix και για τη δυσκολία/ευκολία τού να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα σήμερα. Πορτρέτο: Πάρις Ταβιτιάν

digilifo

RK: O Γιαπωνέζος φωτογράφος, DJ και μαραθωνοδρόμος μίλησε στον Βαγγέλη Μακρή για τη δουλειά του, το Τόκιο όπως το βλέπει αυτός μέσα από τον φακό του και μοιράστηκε με το κοινό του www.lifo.gr εικόνες από τις γειτονιές της συναρπαστικής μητρόπολης που μοιάζει με σκηνικό του «Blade Runner».

8.3.18 – lifo

11

TalkoftheTown

«ΔΕΝ ΕΊΜΑΣΤΕ ΛΑΌΣ, ΡΕ ΦΊΛΕ»

KAOS

Ο φιλόσοφος Ράμφος στους Δελφούς και το ακατάβλητο εθνικό αυτομαστίγωμα.

α π ό τ ο ν ν ι κ όλ α σεβαστάκ η

ΔεύτερεςΣκέψεις 12 lifo –

8.3.18

α π ό τ ον δ ημήτ ρ η π ολιτά κη

Στην Ιταλία έχουμε ένα αξιοσημείωτο, τεράστιο ρήγμα. Το ρήγμα ανάμεσα στην πολιτική της Ιστορία μέχρι τη δεκαετία του ’90 και σε αυτό που παρουσιάζεται στη χώρα την τελευταία τριακονταετία. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε ότι μια χώρα με το ισχυρότερο Κομμουνιστικό Κόμμα και την πιο θορυβώδη ανατρεπτική αριστερά της Δύσης έχει τώρα ένα ριζοσπαστικό αριστερό ψηφοδέλτιο της τάξης του 1%, ένα χλιαρό αριστερό του τρία και κάτι, ένα προοδευτικό Κέντρο του 19% και έπειτα ένα 63% που περιλαμβάνει μεταμορφισμούς της δεξιάς και υβριδικούς λαϊκιστές. Θα σταθώ, απλώς, σε ένα βιογραφικό. Είναι ενός από τους κερδισμένους αυτών των εκλογών, του Ματέο Σαλβίνι. Ο Σαλβίνι, ο επικεφαλής της Λέγκας του Βορρά, γεννήθηκε το 1973. Μωρό δηλαδή και μικρό παιδάκι στα χρόνια της άλλης Ιταλίας, των χρόνων του Μολυβιού, των νεοφασιστικών σφαγών και της ακροαριστερής εφόδου για τη «συντριβή του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού». Αυτός, λοιπόν, ο πολιτικός, που έχει πρότυπο τον Όρμπαν της Ουγγαρίας και υποστήριξε τον Ντόναλντ Τραμπ, το 1997 ήταν εκπρόσωπος των «κομμουνιστών της Παντανίας», της αριστερής τάσης του αυτονομιστικού κινήματος. Από τα κοινωνικά κέντρα της εναλλακτικής αριστεράς πέρασε στον αντι-ευρώ εθνικισμό και στην «Ευρώπη των Εθνών», κάπου ανάμεσα στους Πάνους Καμμένους και τις Μαρίν Λεπέν της Ευρώπης. Τώρα είναι έτοιμος να κάνει τη στροφή στον ρεαλισμό, δηλαδή να δηλώσει κομμάτι αναπόσπαστο μιας «κεντροδεξιάς» συμμαχίας. Από την άλλη, ο μεγαλύτερος κερδισμένος των εκλογών αυτών, το Κίνημα Πέντε Αστέρων, έχει επικεφαλής τον γιο ενός επιφανούς μέλους του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (MSI), κόμματος ιστορικού επιγόνου του ιταλικού φασισμού. Και αυτός, ωστόσο, ο γεννημένος το ’86 Λουίτζι ντι Μάτζιο, μοιάζει με προϊόν των διαλυτικών φαινομένων της μπερλουσκονικής Ιταλίας. Ο Σαλβίνι, ο Ντι Μάτζιο, αλλά ακόμα και ο ίδιος ο Ρέντσι του καθηλωμένου Δημοκρατικού Κόμματος, είναι εκδοχές της ιδεολογικής και πολιτιστικής κρίσης που σάρωσε τόσο την Ιταλία των συναινέσεων όσο και την Ιταλία των ρήξεων και των επαναστατικών ουτοπιών. Το παλιό σύστημα, ο παλαιός κόσμος, ήταν η κληρονομιά του καθολικισμού, του αντιφασισμού, της ιδέας της Αντίστασης. Ήταν η Ιταλία των μεγάλων και σκοτεινών πολιτικών ανδρών, της κρατικής και ανατρεπτικής συνωμοσίας, αλλά και ενός μοντερνισμού που έφερνε φρέσκο αέρα στο σινεμά, στη λογοτεχνία, στις καινοτομίες της καθημερινότητας. Αυτός ο κόσμος φιλοξένησε την εξτρεμιστική πολιτικοποίηση και την τρυφερή και ειρωνική κριτική του αριστερισμού στα φιλμ του Νάνι Μορέτι. Ήταν ο κόσμος όπου ο νεότερος Μπερλουσκόνι είχε σχέσεις με τη μασονική στοά P2 και όπου σε εφημερίδες της κομμουνιστικής αριστεράς μπορούσε κανείς να διαβάζει πολύ τολμηρά και φιλελεύθερα άρθρα. Και, βέβαια, η Ιταλία της Ολιβέτι, της Φίατ, του Πόρτο Μαργκέρα, του μεγάλου εργοστασίου και των συνδικάτων. Όλο αυτό το ιστορικό και πολιτιστικό πλέγμα, όλες αυτές οι μορφές ζωής που συμπλέκονταν θανάσιμα, αλλά ζούσαν σε παράδοξη εξάρτηση η μία από την άλλη, αρχίζουν να διαλύονται από τα τέλη του ’80 κι έπειτα. Είναι μια κοινοτοπία να πει κανείς ότι η Ιταλία της trash tv και του μαζικού «φιλελεύθερου» ηδονισμού έβγαλε τον Μπερλουσκόνι και έφερε το τέλος των δύο ιστορικών παρατάξεων, της Χριστιανοδημοκρατίας και του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Αν θέλουμε, όμως, να καταλάβουμε το τώρα και τις υβριδικές οπορτουνιστικές φυσιογνωμίες τύπου Σαλβίνι ή Ντι Μάτζιο, αν θέλουμε, επίσης, να απαντήσουμε στο ερώτημα «πόθεν αυτός ο Μπέπε Γκρίλο και οι άλλοι;», δεν αρκούν οι εξηγήσεις της μόδας. Ούτε το μεταναστευτικό ούτε οι δυσκολίες της κοινωνικο-οικονομικής κατάστασης, ειδικά για τον ιταλικό Νότο. Με μια έννοια, εδώ και πολλά χρόνια (πριν από την όξυνση της μεταναστευτικής κρίσης) η Ιταλία ζει το απότομο και βίαιο τέλος παραδόσεων και μορφών ζωής που έφτιαξαν τη χαρακτηριστική μοντέρνα της ταυτότητα. Η αναβίωση σήμερα των νεοφασιστικών πολιτοφυλακών και η διατήρηση μορφών αριστερού εξτρεμισμού δεν πρέπει να ξεγελούν. Ο «φασισμός» και ο «αντιφασισμός» ανήκουν στον ιστορικό κύκλο που έχει κλείσει. Είναι αναδρομικά βιώματα για τις γενιές που ζουν με ξέφτια από τη δεξιά και την αριστερά, ανάμεσα στον ηττημένο εγωισμό της κρίσης και στον φόβο μιας περαιτέρω πτώσης. Στο έδαφος αυτό ανθεί ο λόγος τού «να πάνε να γαμηθούν όλοι τους». Ναι, αυτό είναι αντιπροσωπευτικό σύνθημα, το vaffanculo, που το λάνσαρε πριν από χρόνια ο Μπέπε Γκρίλο. Ανάμεσα στο vaffanculo και στην πραγματιστική του μεταμφίεση, στο ανάθεμα για το ευρώ και στα παζάρια αυτοσυντήρησης για επίδοξους Ζέλινγκ της πολιτικής, η Ιταλία ξαναπαίρνει τον δρόμο της αστάθειας. Δεν ήταν, φυσικά, ποτέ παράδειγμα σταθερότητας. Ήταν ωστόσο μια χώρα που τροφοδότησε την άλλη Ευρώπη με ιδέες, σχέδια, τέχνη και στυλ ζωής. Μια χώρα πολύ μοντέρνα με πολλές «αρχαϊκές» πλευρές – και εδώ είναι άλλο ένα παράλληλο με την Ελλάδα. Το σημερινό χάος της δεν έχει όμως καμιά σχέση με εκείνη την αριστουργηματική ταινία των Ταβιάνι πάνω στις ιστορίες του Πιραντέλο. Η Ιταλία του 2018 εξωτερικεύει την επώδυνη κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού που απασχολεί πολλές κοινωνίες της εποχής. Που γνώρισαν τη διάβρωση, μα δεν έχουν κατορθώσει ακόμα να ολοκληρώσουν το πένθος για τη ματαίωση των ιστορικών τους ονείρων.

ShortCut

Σκέψεις για το ιταλικό χάος.

Ερωτηθείς, λοιπόν, στο φόρουμ τι θα έλεγε στους εκπροσώπους της «ελληνικής ελίτ» αν τους είχε όλους συγκεντρωμένους μπροστά του, ο κ. Ράμφος δήλωσε ότι θα τους έλεγε να νιώσουν την αρνητική ενέργεια της αυτάρκειάς τους.

Έμοιαζε να λειτουργεί σε παράλληλο, εξώκοσμο σύμπαν, αλλά με τους ίδιους πολιτικο-οικονομικούς μεγαλοπαράγοντες που κυριαρχούν και στο πραγματικό, το Delphi Economic Forum που διεξήχθη το ΠΣΚ στο ευρύτερο ενεργειακό πεδίο γύρω από το αρχαίο Μαντείο των Δελφών. Καμιά πεντακοσαριά επιφανείς ομιλητές, Έλληνες και ξένοι, στριμώχτηκαν στο πυκνό πρόγραμμα της εκδήλωσης, ανάμεσά τους και ο Βασίλης Λεβέντης, αλλά και ο Στέλιος Ράμφος, ο υψηλής αναγνωρισιμότητας (παντός καιρού και παντός πάνελ) φιλόσοφος της διπλανής πόρτας, γνωστός και ως «φιλόσοφος της κρίσης». Ομολογώ ότι ίσως εξαιτίας κάποιας τάσης μαζοχισμού και εθνικού αυτομαστιγώματος (ελαφριάς μορφής, για τις βαριές περιπτώσεις υπάρχει πάντα εκεί έξω το Βδέλυγμα του Δημητριάδη) ρίχνω συνήθως μια μάτια σ’ αυτά που πρεσβεύει κατά καιρούς, για να πάρω μια τζούρα από τον ιδιόμορφο φυλετισμό της σκέψης του, η οποία συνήθως επικεντρώνεται στα εγγενή και βαριά κουσούρια αυτού του τόσο ιδιαίτερου ανθρώπινου υποείδους, δηλαδή του μέσου κοινωνιοπαθούς, μαμόθρεφτου, κρατικοδίαιτου νεοέλληνα. Ερωτηθείς, λοιπόν, στο φόρουμ τι θα έλεγε στους εκπροσώπους της «ελληνικής ελίτ» αν τους είχε όλους συγκεντρωμένους μπροστά του, ο κ. Ράμφος δήλωσε ότι θα τους έλεγε να νιώσουν την αρνητική ενέργεια της αυτάρκειάς τους: «Η αυτάρκεια, ως πανάρχαιο ελληνικό μειονέκτημα, γεννιέται μέσα στις θωπείες και τα αγκαλιάσματα της οικογένειας, μας ανατρέφει σε κλειστό κύκλο συναισθημάτων ως μοναδικότητες και δημιουργεί ανθρώπους που είναι ανίκανοι να συνεργαστούν. Αδυνατούμε να συνεργαστούμε γιατί παίρνουμε εαυτό από τον εχθρό. Μόνο όταν έχουμε εχθρούς έχουμε εαυτό. Αυτά, όμως, είναι μοιραία γεγονότα για μια χώρα. Δεν μπορείς να φτιάχνεις τον εαυτό που ο εχθρός σου σού δίνει. Πρέπει να ξεκινήσουμε, λοιπόν, από ένα τέλος στην αυτάρκεια». Νόστιμο αυτό σχετικά με το ότι παίρνουμε «εαυτό από τον εχθρό» και προφανώς κολλάει στο όργιο εμφυλιοπολεμικού ετεροπροσδιορισμού που συναντά κανείς στις καθημερινές αντεγκλήσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά οι νεότερες γενιές τουλάχιστον απλώς δεν λειτουργούν έτσι. Ούτε τις αφορούν τα προβλήματα παθολογικού «αρχαϊσμού» της ράτσας, παρά μόνο στο επίπεδο του ότι η κρίση έπρεπε να αποτελέσει αφορμή και ευκαιρία μηδενισμού του κοντέρ και ολικής επανεκκίνησης. Ούτε μοιάζει και πολύ χρήσιμη η διαιώνιση της αντίληψης της χώρας ή του ταλαίπωρου Έλληνα πολίτη ως ψυχασθενούς ή «ασθενούς στον γύψο». Στο ίδιο πλαίσιο κλήθηκε να σχολιάσει τα «εξαιρετικά αντιφατικά» κατά τη γνώμη του αποτελέσματα μεγάλης δημοσκοπικής έρευνας που θα δημοσιευτεί σύντομα, σύμφωνα με τα οποία 67% των ερωτηθέντων είναι υπέρ της Ε.Ε., αλλά μόνο το 26% αναγνωρίζει οφέλη από τη συμμετοχή σε αυτήν και το 58% κάνει λόγο για βλάβη. Πού τις βρίσκει τις αντιφάσεις, δεν καταλαβαίνω. Αντίστοιχα είναι τα πορίσματα σε παρόμοιες έρευνες σε όλη την Ευρώπη, από τη στιγμή μάλιστα που η ροπή στην ανακολουθία ξεκινά από το ίδιο το ασαφές ερωτηματολόγιο. Απλώς εδώ –και αυτό ίσως αποτελεί πραγματικά ανασταλτικό εθνικό κουσούρι– έχουμε την τάση να αναφωνούμε αντανακλαστικά «μα, δεν είμαστε λαός», βλέποντας παρόμοιου τύπου «αντιφάσεις». Το αυτοσιχτίρισμα μας καθηλώνει, όχι η προαιώνια έκθεσή μας στις τραυματικές θωπείες της οικογένειας και του κράτους. Ανησυχητικά βρήκε ο κ. Ράμφος και άλλα στοιχεία της έρευνας, όπως το γεγονός ότι οι ερωτηθέντες θεωρούν ότι ο ιδανικός Έλληνας ηγέτης θα έμοιαζε με τον Βλαντίμιρ Πούτιν (30%), ο οποίος ακολουθείται κατά σειρά από την Άνγκελα Μέρκελ (14,2%) και τον Εμανουέλ Μακρόν (12,8%). Σιγά το δράμα. Ο Πούτιν είναι ο Πούτιν, αλλά, τέλος πάντων, και εντελώς ψυχρά, δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις ότι βρίσκεται σε λάθος πόστο και επίσης είναι κάποιος που μοιάζει «να γαμάει και να δέρνει», στοιχείο ελκυστικό σε κάποιες ευαισθησίες συγκεκριμένου τύπου ψηφοφόρου απανταχού του πλανήτη. Πώς να το κάνουμε, δηλαδή, δεν είμαστε σπέσιαλ λαός, απλώς έχουμε στερέψει από εναλλακτικές και μας καίνε σπέσιαλ και συντριπτικά προβλήματα οικονομικής φύσεως που δεν προέκυψαν επειδή μας αρέσει ο ρόλος του τρελού στη σοφίτα ή ψοφάμε εκ φύσεως για λαϊκισμό και ολοκληρωτικούς ηγέτες.

Τ

Όταν σε μια βραδιά συνδυάζονται χαρούμενες φάτσες, που έχουν συγκεντρωθεί με μια ξεχωριστή αφορμή, μαζί με τέλεια μουσική, τότε η βραδιά «μυρίζει» επιτυχία από μακριά!

ην προηγούμενη Παρασκευή, το gathering του πιο ενημερωμένου crowd της πόλης είχε ξεκινήσει από νωρίς στο ΕΚΕΙ της Λέκκα. Η είδηση για το revival party του πιο αγαπημένου it-item των ’80s, του αξεσουάρ που οι fashionistas λάτρευαν πριν καν εφευρεθεί ο όρος, του sneaker WorkOut Plus των Reebok Classic, είχε εξαπλωθεί με μεγάλη ταχύτητα στα social media. Το Reebok Classic WorkOut Plus δεν χρειάζεται συστάσεις, ακόμα και για όσους ανήκουν στη νεότερη γενιά και αγαπούν το streetwear. Το πρώτο σχέδιο κυκλοφόρησε το 1985 με βασικό χαρακτηριστικό το τότε καινοτόμο και σήμερα εμβληματικό H-strap, με το οποίο διέσχισε τα πολιτισμικά όρια ανάμεσα στη workout και στη streetstyle κουλτούρα της εποχής, και καθιερώθηκε ως διαχρονικό, always classic σημείο αναφοράς της. Εν τω μεταξύ, ο δίπατος χώρος του ΕΚΕΙ είχε διαμορφωθεί κατάλληλα για τους εορτασμούς της επιστροφής του αγαπημένου μας sneaker. Τα Reebok Classic WorkOut Plus δέσποζαν σε κομβικά σημεία, π.χ. πάνω από τη μεγάλη κεντρική μπάρα του ισογείου (ή αλλιώς του ΕΚΕΙ PANO), ενώ τα neon φώτα και οι επιγραφές, με βασική αυτή που μας προτείνει να παραμένουμε Always Classic, μας έβαζαν σε mood ’80s αμέσως μετά την άφιξη. Όταν έφτασα, μη θέλοντας να χάσω πολύ χρόνο, άρπαξα ένα workout reviver, το σούπερ νόστιμο signature cocktail της βραδιάς που πρότειναν οι bartenders, και ξεκίνησα στο μυαλό μου ένα άτυπο crash test ανάμεσα στις δύο ομάδες που είχαν αναλάβει το μουσικό κομμάτι (aka ξε-

σήκωμα του κόσμου, δηλαδή το πιο δύσκολο μέρος) στα αντίστοιχα stages του πάρτι. Στόχος και των δύο ήταν να φέρουν κοντά το χθες με το σήμερα μέσα από δύο vintage vs. contemporary sets – όπως άλλωστε κάνει και η ίδια η επανακυκλοφορία του Reebok Classic WorkOut Plus. Στην αρχή έμεινα για αρκετή ώρα στο EKEI PANO, καθώς οι Cult Battles έπαιζαν old school και το πήγαιναν ολόσωστα. Η γνωστή ομάδα από τη Θεσσαλονίκη που κάνει χαμό με τα ’80s και ’90s πάρτι της, χτυπώντας απευθείας στα νοσταλγικά συναισθήματα του κοινού, αλλά με ολόφρεσκο, εντελώς relevant μουσικά τρόπο, ήταν σε μεγάλα κέφια και ο κόσμος το καταλάβαινε. Κάποια στιγμή, όμως, κατεβαίνοντας στην υπόγα του EKEI, κατάλαβα ότι στο EKEI KATO εκτυλισσόταν μια διαφορετική φάση. Οι STFU Parties, άλλη μια ομάδα περιβόητη για τις παρτάρες που διοργανώνει, κινείται συνήθως ανάμεσα σε πολλά μουσικά είδη: trap, EDM, hip hop και dubstep. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω σε κάποια φάση μαζί τους και να αποσπάσω μερικές ατάκες. «Όλοι μας έχουμε ένα μουσικό background αρκετά πλούσιο. Ως DJs πάντα μας άρεσε να μπλέκουμε το παλιό και το κλασικό με το νέο, είτε στον ήχο είτε στην αισθητική» εξηγεί ο Στέφανος MNDL όταν τον ρωτώ πώς αποφάσισαν να προσαρμόσουν τη μουσική τους ταυτότητα στις ανάγκες ενός revival party για ένα τόσο θρυλικό street sneaker. «Θέλαμε πάντα να κάνουμε ένα tribute στις επιρροές μας. Ως DJs έχουμε βρεθεί να παίζουμε σε πάρτι που ξεφεύγουν από τα είδη που παίζουμε σήμερα και πάνε μέχρι και τα ’80s. Σήμερα, λοιπόν, προετοιμαστήκαμε να κάνουμε αυτό

που κάνουμε πάντα, αλλά οι επιρροές μας από τις προηγούμενες δεκαετίες είναι ακόμα εντονότερες». «Οτιδήποτε στη μουσική και στη μόδα θα είναι πάντα διαχρονικό. Κάτι το οποίο είναι current και relevant τώρα θα κάνει revival σε 20-30 χρόνια, επηρεάζοντας την τάση που θα υπάρχει τότε» θα μου πει ο Δημήτρης «Postriper» όταν τον ρωτώ τι είναι για εκείνον διαχρονικό και κλασικό στη μουσική και στη μόδα. «Το 2018 και το 1980 συνυπάρχουν απόψε σε μία βραδιά με αφορμή το revival ενός παπουτσιού από τα ’80s, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κυκλοφορήσει φέτος». Αν μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε με μια λέξη το Reebok Classic WorkOut Plus (εκτός από το «always classic», που αποτελεί το μότο του), αυτό θα ήταν «old school». Γιατί όμως αυτή η τάση στη μόδα και στη μουσική μάς απασχολεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια; Ο Νίκος «MC Nick» εξηγεί: «Είναι πάρα πολλοί οι λόγοι. Θέλουμε να τιμήσουμε τις ρίζες που ουσιαστικά ήταν τα θεμέλια όσων ακούμε και βλέπουμε να μας αρέσουν τώρα. Σίγουρα παίζει ρόλο η νοσταλγία. Αυτό που πιστεύω εγώ είναι πως όλα τα στοιχεία που πραγματικά έκαναν εντύπωση από κάθε τάση θα παραμένουν διαχρονικά και θα επανέρχονται, είτε επηρεάζοντας την αισθητική του σήμερα είτε με την ενσωμάτωσή τους σε αυτήν». Για το τέλος άφησα ένα από τα καλύτερα κομμάτια της βραδιάς: είναι τέλειο, μετά από μια παρτάρα σαν κι αυτή και μετά από κάμποσα workout revivers, να σε περιμένει ακριβώς απ’ έξω η καντίνα του Foodtruck για ζεστό, λαχταριστό hot-dog. Δεν θα αποκαλύψω πόσα «χτύπησα», γιατί θα κινδυνεύουμε με overdose πληροφορίας!

8.3.18 – lifo

13

TalkoftheTown

ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣΑΘΗΝΑΣ

Όλα όσα μας ενοχλούν και πρέπει να αλλάξουν στην Αθήνα. από th lifo team

Τυπικό δείγμα αστικής αρχιτεκτονικής της προεπαναστατικής Αθήνας.

Αριστερά: Στο εσωτερικό της οικίας διακρίνουμε τον οντά, όπου εκτυλισσόταν η καθημερινότητα της οικογένειας. Δεξιά: Το υστερορωμαϊκό τείχος, χτισμένο το 267 μ.Χ., για να προστατέψει την περιοχή του οικισμού στα βόρεια της Ακρόπολης.

ΑΡΧΟΝΤΙΚΌ ΜΠΕΝΙΖΈΛΩΝ, Η ΠΑΛΑΙΌΤΕΡΗ ΚΑΤΟΙΚΊΑ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ

UrbanLife

α π ό τ ο ν γ ιά ν ν η π αν τα ζό π ουλο

Ένα μνημείο που θυμίζει την ιστορία της αθηναϊκής κοινωνίας περασμένων αιώνων.

14 lifo –

8.3.18

Οδός Αδριανού 96. Στην καρδιά της πόλης μια μεγάλη επιγραφή ενημερώνει ότι στο σημείο αυτό διατηρείται το παλαιότερο σπίτι της Αθήνας. Αναφερόμαστε στο Αρχοντικό των Μπενιζέλων, το οποίο αποτελεί τυπικό δείγμα αστικής αρχιτεκτονικής της προεπαναστατικής Αθήνας, καθώς και το τελευταίο ανάλογης κατασκευής στην πρωτεύουσα. Αναμφίβολα ανήκει στα ιστορικά κτίρια που αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι του πολεοδομικού παζλ της πόλης. Αυτές τις ημέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τότε που ανακαινίστηκε και μετατράπηκε σε μουσείο, ώστε να θυμίζει και στις επόμενες γενιές την ιστορία της αθηναϊκής κοινωνίας περασμένων αιώνων. Η κοινωνία των Αθηνών τον 16ο αιώνα μπορεί να μην αυτή που γνωρίζουμε σήμερα, αλλά συγκαταλεγόταν στις μεγαλύτερες των Βαλκανίων. Συγκεκριμένα, το 1570 ο πληθυσμός της Αθήνας δεν ξεπερνούσε τους 18.000 κατοίκους. Ιστορικές πηγές της εποχής μιλούν για μια ειδυλλιακή πόλη με αίγλη και διάσπαρτα ιστορικά μνημεία, τα οποία τόνιζαν το ένδοξο παρελθόν. Είναι η περίοδος κατά την οποία στην Ευρώπη συμβαίνουν μεγάλες αλλαγές, με το εμπόριο να αναπτύσσεται ραγδαία και τη δημιουργία αστικών κέντρων λόγω της μετοίκησης μεγάλου αριθμού του αγροτικού πληθυσμού. Την περίοδο εκείνη η οδός Αδριανού και η ευρύτερη περιοχή της Αγοράς αποτελούσαν το κέντρο της δυναμικής και οικονομικά δραστήριας πόλης και εκεί κατοικούσαν βυζαντινές αριστοκρατικές οικογένειες. Οι Αθηναίοι άρχοντες αντλούσαν τη δύναμή τους από τα κτήματα που κατείχαν αλλά και από τις εμπορικές δραστηριότητες που είχαν αναπτύξει σε Βενετία, Γαλλία και Βαλκάνια, καθώς και από τη συμμετοχή τους στους θεσμούς της αυτοδιοίκησης. Πολλές επιφανείς οικογένειες επιλέγουν ως κατοικία τους το κονάκι, ένα μοντέλο κατασκευής που παρείχε στους ιδιοκτήτες κύρος και ασφάλεια, μεταξύ άλλων, λόγω του υψηλού μαντρότοιχου που προστάτευε τον ιδιωτικό τους χώρο. Είναι μια εποχή κατά την οποία η πόλη σταδιακά επεκτείνεται εκτός του τείχους, με αποτέλεσμα τζαμιά, χαμάμ, τεκέδες, εκκλησίες, μονές, μαγαζιά, κατοικίες και κρήνες να βρίσκουν θέση στον πολυδαίδαλο αστικό ιστό που χωριζόταν σε οκτώ περιοχές και 32 ενορίες ή μαχαλάδες. Η παλαιότερη κατοικία της Αθήνας ανήκε στην αριστοκρατική οικογένεια του Αθηναίου άρχοντα Άγγελου Μπενιζέλου. Η κόρη του Ρεβούλα Μπενιζέλου, όπως ήταν το κοσμικό όνομα της οσίας Φιλοθέης, έζησε στον χώρο αυτό, στα κτίσματα που προϋπήρχαν της ανέγερσης του αρχοντικού. Υπήρξε μια ξεχωριστή φυσιογνωμία της εποχής και γόνος μίας από τις παλαιότερες οικογένειες των Αθηνών που διέθετε μεγάλη περιουσία. Το οίκημα των Μπενιζέλων διαμορφώνεται τον 18ο αιώνα ως ένα διώροφο ορθογώνιο κτίσμα που αποτελείται από τρεις κλειστούς χώρους, τη στοά, ένα λιθόκτιστο ισόγειο και μια ξύλινη ανωδομή. Ακόμη και σήμερα ξεχωρίζουν από την επιβλητική κατοικία η αυλή του αρχοντικού, το πηγάδι και τα πι-

θάρια που χρησιμοποιούνταν για την αποθήκευση σιτηρών, λαδιού και οίνου, η κατασκευή των οποίων ανάγεται στη βυζαντινή περίοδο. Πάρα πολύ σημαντικά είναι τα αρχαιολογικά ευρήματα στο κατώγι του αρχοντικού. Στην αυλή θα θαυμάσει κανείς το υστερορωμαϊκό τείχος, χτισμένο κάπως βιαστικά το 267 μ.Χ., για να προστατέψει την περιοχή του οικισμού στα βόρεια της Ακρόπολης, ενώ για αιώνες θα λειτουργήσει ως ο μοναδικός και εσωτερικός οχυρός περίβολος της πόλης. Την ίδια στιγμή εντός του κτιρίου ο επισκέπτης θα συναντήσει, πλάι σε μεγάλους αποθηκευτικούς πίθους, ένα σύστημα ληνών που παραπέμπει στην αμπελουργική δραστηριότητα των ιδιοκτητών. Στο εσωτερικό της οικίας συναντάμε τον οντά, όπου εκτυλισσόταν η καθημερινότητα της οικογένειας και σήμερα διακρίνουμε τα στοιχεία της αρχιτεκτονικής της οθωμανικής περιόδου. Συνήθως υπήρχε ένα τζάκι από οξύληκτο τύμπανο, πολλά διαδοχικά παράθυρα, μια σειρά από φεγγίτες, γύψινα διάχωρα και ξύλινο ταβάνι. Είναι χαρακτηριστικό ότι το βασικό στοιχείο του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού της όψιμης τουρκοκρατίας, εκτός του οντά, ήταν το χαγιάτι, ημιυπαίθριος χώρος με βάση έναν προκαθορισμένο κάνναβο. Να αναφέρουμε ότι η μελέτη αποκατάστασης του αρχοντικού έγινε από τους αρχιτέκτονες Γ. Κίζη, Κ. Ασλανίδη, Χ. Πινάτση και τους πολιτικούς μηχανικούς Ε. Τσακανίκα, Χ. Μουζάκη, Ε. Ζαρογιάννη. «Το σπίτι των Μπενιζέλων είναι το τελευταίο σωζόμενο κονάκι στην Αθήνα» λέει στη LiFO η πολιτικός μηχανικός και επίκουρη καθηγήτρια της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου δρ. Ελευθερία Τσακανίκα και θα συμπληρώσει: «Προσπαθήσαμε να συντηρήσουμε τα οικοδομικά στοιχεία και καταφέραμε να διατηρήσουμε στον μέγιστο δυνατό βαθμό τα παλιά μέλη, ώστε να διασφαλιστεί η αυθεντικότητα του μνημείου. Ταυτόχρονα, διαφυλάξαμε και τεκμήρια των κατά καιρούς επεμβάσεων που αποτυπώνουν την ιστορία του». Δικαίως, λοιπόν, το αρχοντικό των Μπενιζέλων θεωρείται αρχιτεκτονικό και ιστορικό μνημείο αλλά και διαχρονικό τοπόσημο ενός αρχιτεκτονικού μοντέλου στο οποίο είναι ενσωματωμένα όλα τα στοιχεία των τοπικών παραδόσεων. Τα αυθεντικά μορφολογικά στοιχεία, τα αρχαιολογικά κατάλοιπα στο υπέδαφος της αυλής και των κατωγίων, στη μεσαιωνική δεξαμενή και στους μεγάλους πίθους, που πιθανότατα ανάγονται στη βυζαντινή περίοδο, αναδεικνύουν τον χαρακτήρα της προεπαναστατικής αρχοντικής κατοικίας και τεκμηριώνουν τη διαχρονική ιστορία του χώρου και τη θέση της περιοχής στην τοπογραφία της αρχαίας πόλης.

1

το περίπτερο στην πλατεία ηρώων στου ψυρρή Επειδή είναι πολύ καιρό τώρα

κλειστό έχει μετατραπεί σε αυτοσχέδιο και κακόγουστο billboard, στο οποίο καθένας κολλάει την αφισούλα του, δημιουργώντας μια πολύ άσχημη εικόνα που προστίθεται στη «σκύλευση νεκρού περιπτέρου», ενώ θα έπρεπε να τα σεβόμαστε. Είναι πηγές ζωής αυτής της πόλης, τα χαρούμενα «μπιχλιμπίδια» της που συμμετέχουν στον καθορισμό της ταυτότητάς της.

2

τα κάγκελα toy αβραμόπουλου Κάθε

αναφορά σε αυτό θα έπρεπε να ξεκινά με δοξολογία του, επειδή το «καγκελάκι» διόρθωσε κάπως από την πρώτη στιγμή την αυθαίρετη κυκλοφορία των πεζών στα οδοστρώματα των κεντρικών κυρίως οδών. Όμως η κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα αυτά τα κάγκελα ξεπερνά σε ενδιαφέρον κάθε άλλη σχετική φιλολογία, έτσι ασυντήρητα που στέκουν σχεδόν επί μία εικοσαετία. Πάνω απ’ όλα, όμως, κρίνονται ως κωμική «πληγή» της πόλης, λόγω της κλίσης που έχουν πάρει από τα διάφορα τροχαία.

3

η εγκατάλειψη του πάρκου ελευθερίας

Είναι από τα λίγα πάρκα της Αθήνας που αποτελούν πόλο έλξης για τους κατοίκους της πόλης, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Δεν είναι λίγοι οι Αθηναίοι που ψάχνουν καταφύγιο στο γκαζόν, κάτω από τα δέντρα. Ωστόσο, όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες που μας έστειλε ο αναγνώστης της LiFO Ευάγγελος Ιακωβίδης, το πάρκο έχει αφεθεί στην τύχη του. Τα περισσότερα σκαλοπάτια είναι σπασμένα, η βάση του αγάλματος του Βενιζέλου γεμάτη γκράφιτι, ενώ δεν λείπουν και τα σκουπίδια από τον περιβάλλοντα χώρο.

Αδριανού 96, Πλάκα, Αθήνα, 210 3248861 Το μουσείο είναι ανοιχτό Τρ.-Πέμ. 10:00-13:00 και την Κυριακή 11:00-16:00.

Στείλτε μας τις δικές σας ιστορίες στο loveathens@lifo.gr

α π ό τ η l i f o t ea m

ThePowertoCreate

ΓΊΝΕ ΕΣΎ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΌΣ ΤΗΣ ΔΙΆΘΕΣΗΣ ΣΟΥ Φαντασία, έμπνευση, όραμα: Η Natasha Kay μας δίνει τη δική της άποψη για το #thepowertocreate και για το πώς καταφέρνει να έχει... «epic» διάθεση όλη μέρα!

Πώς εκφράζεις το moto #thepowertocreate στη ζωή, στη δουλειά και στην εμφάνισή σου; Θεωρώ πως η δύναμη της δημιουργίας αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες δυνατότητες, ένα προνόμιο. Στόχος στη ζωή μου είναι να δημιουργώ και να ανακαλύπτω τον κόσμο αλλά και τον εαυτό μου καθημερινά, ξανά και ξανά, και να μεταφέρω τα προσωπικά μου βιώματα στη δουλειά μου, μετατρέποντας τις εμπειρίες μου σε τέχνη. Όλα γύρω μας είναι τέχνη εν τέλει, αρκεί να είσαι καλός παρατηρητής.

➜

Τι ρόλο παίζουν τα χρώματα στην καθημερινότητά σου; Μπορεί ένα χρώμα να επηρεάσει τη διάθεσή σου; Φυσικά και ένα χρώμα έχει τη δύναμη να αλλάξει τη διάθεσή μου, αλλά είμαι λίγο αντίθετη στο στερεότυπο που υποστηρίζει ότι τα πιο ανοιχτά χρώματα αντιπροσωπεύουν τα πιο χαρούμενα συναισθήματα και αντίστοιχα τα πιο σκούρα αποπνέουν κάτι στενόχωρο ή νοσταλγικό. Θέλω να πω ότι ως λάτρης των σκούρων αποχρώσεων πολλές φορές εκφράζω τη χαρά και την καλή μου διάθεση μέσα από αυτές.

➜

Ποια είναι τα δύο αγαπημένα σου χρώματα; Γενικότερα, είμαι κορίτσι των άκρων. Ή πολύ σκούρο ή πολύ ανοιχτό. Δεν υπάρχει μέση λύση για μένα. Οπότε, τα αγαπημένα μου χρώματα από τη σειρά Epic Lipstick της Avon δεν θα μπορούσαν να είναι άλλα από το Temptress και το Street Style.

➜ ➜

ποια είσαι και τι κάνεις; Είμαι η Natasha Kay, τραγουδίστρια, YouTuber, instagrammer και adventure hunter. Λατρεύω να δημιουργώ και να ανακαλύπτω τον κόσμο. πού θέλεις να φτάσεις; Ένα από τα μεγαλύτερά μου όνειρα είναι να ταξιδέψω, κάνοντας συναυλίες, σε ολόκληρο τον κόσμο παρέα με τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

Γιατί ξεχωρίζεις το Epic Lipstick και τι διαφορετικό θεωρείς ότι θα προσφέρει στις followers σου; It’s epic, νομίζω ότι αυτό αρκεί.

Τι epic tip θα έδινες στις followers σου; Μη σταματήσετε ποτέ να πιστεύετε στον εαυτό σας και να παλεύετε για όλα όσα αγαπάτε! Μπορεί ένας στόχος να αργήσει να πραγματοποιηθεί, αλλά αν επιμείνετε, στο τέλος θα τα καταφέρετε!

➜

Θέλεις ζουμερά χείλη, με πλούσιο χρώμα που διαρκεί; Το νέο Epic Lipstick της Avon με τεχνολογία magnet-lock μαγνητίζει το χρώμα στα χείλη με ένα μόλις πέρασμα, ενώ, χάρη στο ενσωματωμένo primer, τα αναδεικνύει μοναδικά βελούδινα, διατηρώντας τα απόλυτα ενυδατωμένα. Σε 24 εντυπωσιακές αποχρώσεις extra long διάρκειας, θα γίνει η νέα σου εμμονή!

STREETSTYLE

TEMPTRESS

8.3.18 – lifo

15

TalkoftheTown

ΖΏΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 21ου ΑΙΏΝΑ

Ζ

α π ό τ ο ν ανδρέ α λουκά κο

SweetNothing

ούμε σε μια εποχή στην οποία τα ερεθίσματα σκάνε με ρυθμούς καταιγίδας, οι εικόνες εναλλάσσονται συνεχώς, το ίδιο και οι σκέψεις. Μέσα σε μισή ώρα ο μέσος χρήστης που είναι συνδεδεμένος στο Ίντερνετ λαμβάνει τεράστιο αριθμό ερεθισμάτων. Μια αλληλουχία εικόνων και σκέψεων άλλων ανθρώπων, ειδήσεων αλλά και δικών μας σκέψεων, αντανακλαστικών τις περισσότερες φορές στα ερεθίσματα που δεχόμαστε. Και τα συναισθήματα; Μένουν ανεπηρέαστα από τις συνεχόμενες εναλλαγές; Όταν διαβάζεις μια είδηση που σου σπαράζει την καρδιά και αμέσως μετά βλέπεις μια φωτογραφία μιας κοπέλας που σου αρέσει και δευτερόλεπτα μετά ένα πολύ αστείο βίντεο και μετά μια πολιτική ανάλυση και μετά έναν τσακωμό για ένα ασήμαντο θέμα, όταν όλα αυτά συμβαίνουν ούτε καν το ένα δίπλα στο άλλο αλλά το ένα μέσα στο άλλο, τι σου μένει στο τέλος; Όταν για μια ημέρα όλος ο κόσμος ασχολείται με ένα θέμα και την επομένη αυτό το θέμα έχει ξεχαστεί εντελώς, πόσο σοβαρά ασχοληθήκαμε τελικά με αυτό το θέμα; Ποιος γνωρίζει σήμερα αν ο Νίκος Ρωμανός παρακολουθεί τελικά τις σπουδές του; Ποιος ξέρει τι απέγινε η κοπέλα που συνελήφθη για ναρκωτικά στο αεροδρόμιο του Χονγκ-Κονγκ; Τι συμβαίνει τώρα στην υπόθεση της Ηριάννας και τι γίνεται με τα σχολεία των οποίων οι σύλλογοι γονέων αντέδρασαν στην παρουσία μεταναστών; Πόσο μας ένοιαζαν αυτά τα θέματα, αφού ήδη τα ξεχάσαμε; Πόσο γρήγορα γεμίζει πληροφορίες το κεφάλι μας και πόσο γρήγορα αδειάζει από αυτές για να χωρέσουν άλλες, καινούργιες; Και γιατί θέλουμε να είμαστε συνέχεια μέρος μιας συζήτησης που εν τέλει δεν μας αφορά, καθώς, αν μας αφορούσε πραγματικά, θα μας απασχολούσε για καιρό και όχι για μία ή δύο ημέρες; Στον θάνατο κάθε γνωστού καλλιτέχνη (και δυστυχώς έπεσαν πολλοί μαζεμένοι τον τελευταίο καιρό) πολύς κόσμος εκφράζει τη στενοχώρια του γράφοντας κάτι για τον προσφάτως εκλιπόντα. Όταν πέθανε ο Θάνος Ανεστόπουλος, τραγουδιστής των Διάφανων Κρίνων, το timeline μας γέμισε από τραγούδια του και αποχαιρετιστήρια σημειώματα. Μερικοί έσπευσαν να ενημερώσουν τους φίλους τους ότι δεν τους άρεσαν τα Διάφανα Κρίνα, λες και αν κρατούσαν μέσα τους αυτή την τρομερά σημαντική πληροφορία θα πάθαιναν χολέρα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα ποστ που έλεγε: «Εγώ δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο Ανεστόπουλος, ούτε άκουγα τη μουσική του, αλλά κρίμα που πέθανε τόσο νέος». Με άλλα λόγια, δεν έχω ιδέα για τι θέμα μιλάτε, αλλά να πω κι εγώ κάτι. Περίεργη αυτή η ανάγκη συμμετοχής, πολύ περίεργη.

Σ

τα social media διαβάζουμε πολλές φορές και για τραγικά συμβάντα που συμβαίνουν στους φίλους και στους γνωστούς μας. Για θανάτους συγγενών αλλά και αρρώστιες που έχουν προσβάλει τους ίδιους. Τι είναι αυτό που ωθεί τον κόσμο να δημοσιοποιεί την εκάστοτε τραγική προσωπική ιστορία; Από την άλλη, ποιος μπορεί να βάλει όρια στο πώς ορίζει ο καθένας το ιδιωτικό και το δημόσιο; Σταδιακά συνηθίζουμε να ανοιγόμαστε όλο και περισσότερο, ξεχνώντας ότι μιλάμε κατά κύριο λόγο σε αγνώστους, οι οποίοι όμως γνωρίζουν πολλές φορές πολλά για εμάς, όχι μέσω τρίτων αλλά επειδή εμείς θέλαμε να τους τα πούμε. Θα πει κάποιος ότι δημοσιοποιώντας προσωπικές τραγωδίες, τις ξορκίζουμε. Γνωστοποιούμε τον θάνατο του συγγενή μας ή μια αρρώστια που μας έχει χτυπήσει, λαμβάνουμε μηνύματα συμπαράστασης και έτσι μαλακώνει λίγο ο πόνος. Ή όχι; Ένας πολύ αγαπημένος φίλος περνάει αυτό τον καιρό τη δική του προσωπική τραγωδία με έναν πιο εσωτερικό τρόπο. Αποφεύγει να μπαίνει στα social media, έχει κλειστεί στον εαυτό του και επικοινωνεί μόνο με τους πολύ δικούς του ανθρώπους. Είναι λιγότερος ο πόνος ή περισσότερος; Προφανώς, δεν μπορεί κανείς να κατακρίνει τον θρήνο ή τη λύπη του άλλου και πώς ο καθένας επιλέγει να βιώσει τέτοιες καταστάσεις.

Α Ζ

υτό που όμως σκέφτομαι είναι πως όπως λειτουργεί πολύς κόσμος με τις προσωπικές του τραγωδίες, δημοσιοποιώντας τες στην προσπάθειά του να τις ξορκίσει, έτσι λειτουργεί και με τις ειδήσεις που τον τρομάζουν ή τον στενοχωρούν, βασικά με αυτές που προκαλούν έντονα συναισθήματα. Είναι μήπως η υποτυπώδης συμμετοχή μια προσπάθεια να ξορκίσει ο κόσμος αυτό που γίνεται, να το μοιραστεί και με αυτό τον τρόπο να μειώσει τη θλίψη για το εκάστοτε συμβάν μέσα του; ούμε σε μια εποχή κατά την οποία οι τεχνολογικές εξελίξεις επηρεάζουν τον τρόπο που εκφραζόμαστε και συναναστρεφόμαστε ίσως περισσότερο από ποτέ. Η δημόσια σφαίρα πλέον έχει άλλη έννοια, οι κοινοί γνωστοί είναι τόσο πολλοί, που το «πού βαδίζουμε, κύριοι», το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη που μιλάει για ερωτικά μπερδέματα μεταξύ γνωστών, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Ζούμε επίσης σε μια εποχή που επηρεαζόμαστε πολύ από τη συμμετοχή μας στον δημόσιο διάλογο, που λαμβάνουμε απείρως περισσότερα ερεθίσματα από αυτά που μπορεί ο εγκέφαλός μας να επεξεργαστεί και που ακόμα δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τις κοινωνικές αλλαγές που έχουν προκαλέσει τα νέα μέσα. Η ψηφιακή επανάσταση έχει φέρει τους ανθρώπους πολύ πιο κοντά, όμως, όπως κάθε επανάσταση, η κατάληξή της είναι ακόμα άγνωστη. Ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση και καλούμαστε να προσαρμοστούμε απότομα, ο καθένας με όποιον τρόπο επιλέξει. Κόσμος πεθαίνει βγάζοντας selfie, ζευγάρια βρίσκονται μέσω application και χωρίζουν λόγω like ή «καρδούλας», άνθρωποι γίνονται διάσημοι από ένα βίντεο ή από ένα status. Ό,τι και αν συμβαίνει όμως σε αυτή την τεχνολογική επανάσταση, πάνω απ’ όλα βλέπουμε ότι ο κόσμος προσπαθεί να καλύψει δύο μεγάλα κενά τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με την τεχνολογία. Ο κόσμος ψάχνει την επιβεβαίωση και την κάλυψη της μοναξιάς. Και αν κάτι πρέπει να μας ανησυχεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι το πόσο διαδεδομένα είναι αυτά τα κενά. Πόση μοναξιά και πόση έλλειψη επιβεβαίωσης έχει ο κόσμος και πόσα είναι διατεθειμένος να δώσει για να καλύψει τα κενά αυτά.

16 lifo –

8.3.18

Ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση και καλούμαστε να προσαρμοστούμε απότομα, ο καθένας με όποιον τρόπο επιλέξει. Κόσμος πεθαίνει βγάζοντας selfie, ζευγάρια βρίσκονται μέσω application και χωρίζουν λόγω like ή «καρδούλας», άνθρωποι γίνονται διάσημοι από ένα βίντεο ή από ένα status.

180 με τον

ΧΡHΣΤΟ ΜAΣΤΟΡΑ Ο δημοφιλής frontman του γκρουπ Μέλισσες επιστρέφει στο Μέγαρο Μουσικής με τα κομμάτια της αγαπημένης του μπάντας, των Deep Purple.

Είναι τέσσερις το απόγευμα, λίγο μετά τη βροχή, και το γήπεδο μπάσκετ και η παιδική χαρά όπου μας έχει δώσει ραντεβού ο Χρήστος Μάστορας είναι έρημα, γεμάτα λακκούβες με νερά. Είναι το γήπεδο της γειτονιάς όπου μεγάλωσε στο Κουκάκι και η περιοχή όπου ζουν ακόμα οι παιδικοί του φίλοι, τα πρόσωπα που έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Αυτό μας λέει. «Από τότε που κατάλαβα τι σημαίνει φιλία, από την Α’ Δημοτικού που έκανα τους πρώτους φίλους και κάθισα μαζί τους στο ίδιο θρανίο, ο Χριστόφορος και ο Μάνος είναι ακόμα δίπλα μου, οπότε η φιλία για μένα είναι στην κορυφή της πυραμίδας. Αυτό που με κρατάει γειωμένο στην πραγματικότητα σε όλο αυτό που περνάω είναι αυτοί οι φίλοι. Δεν έχουν καμία σχεση με τη μουσική, ο ένας είναι μηχανικός και ο άλλος κομμωτής. Είναι δίπλα μου να με συμβουλεύουν, να θυμόμαστε ποιοι είμαστε, από πού ξεκινήσαμε». «Πόσο σημαντικό είναι να θυμάσαι από πού ξεκίνησες, Χρήστο;» «Δεν είναι δύσκολο να το ξεχάσεις, αλλά λόγω αυ-

τών των φίλων έχω ένα σημείο αναφοράς στη ζωή μου. Πάντα με στήριζαν σε ό,τι και να έκανα, σε κάθε καινούργιο live, από τότε που έπαιζα σε ένα μαγαζάκι κοντά στην παιδική χαρά ήταν εκεί. Πήγαινα ακόμα σχολείο και το κοινό μου ήταν συγγενείς και φίλοι. Έχω ζήσει άπειρες αποτυχημένες καταστάσεις σε μαγαζιά. Θυμάμαι, έπαιζα σε ένα μαγαζί στο Κολωνάκι όπου ταυτόχρονα ήμουν και μπουφετζής-μπάρμαν και κρατούσα όλο το μαγαζί!» Το Κουκάκι είναι η περιοχή στην οποία τον έφεραν οι γονείς του από τη Βόρεια Ήπειρο, όταν μετακόμισαν μόνιμα στην Αθήνα κι εκείνος ήταν τρεισήμισι μόλις χρονών. «Κατάγομαι από το χωριό Βοδίνο Δρόπολης», λέει, «δύο χιλιόμετρα από τα σύνορα, το βλέπεις με γυμνό μάτι. Τα χωριά αυτά της Δρόπολης είναι όλα μια γραμμή πάνω στα σύνορα όπου ζουν οι τελευταίοι Έλληνες της εκεί ελληνικής μειονότητας. Μόνο γέροντες, δεν υπάρχουν πια νέοι. Πηγαίνω όποτε μπορώ, για να επισκεφτώ τη γιαγιά και τον παππού μου, έχουμε ένα σπίτι εκεί». Αναστενάζει. «Θυμάμαι τα καλοκαίρια που περνούσα εκεί όταν ήμουν πολύ μικρός. Καθόμουν δύο ολόκληρους μήνες και

κει μ εν ο : m . hu l o t , φωτ ο γ ραφι εσ: π αρι ς ταβ ι τ ι αν 8.3.18 – lifo

17

180

με τον ΧΡHΣΤΟ ΜAΣΤΟΡΑ

TalkoftheTown

Άκουγα τον ήχο τον ηπειρώτικο, αυτές τις φωνές που κόβονται από τη συγκίνηση, από τον λυγμό – έχουν πολύ λυγμό και κρατάνε ένα ίσο, είναι σαν τα μοιρολόγια–, και χωρίς να γνωρίζω τι λένε ή γιατί το λένε, έκλαιγα κι εγώ στο τραπέζι. Αυτό το τραγούδι έμπαινε βαθιά στην ψυχή μου, χωρίς να έχω συνείδηση του τι γινόταν πραγματικά εκείνη τη στιγμή.

18 lifo – 8.3.18

ήταν πολύ ωραία. Ήρθαμε στην Αθήνα, δεν ήρθαμε στην Ελλάδα, γιατί κι εκεί Ελλάδα είναι για μένα». Διηγείται πώς από το γκρουπάκι που είχε φτιάξει στο δημοτικό με δύο κολλητούς φίλους του, γράφοντας πομπώδεις, ακαταλαβίστικους στίχους πάνω στους έτοιμους ρυθμούς ενός αρμόνιου Casio που είχε αγοράσει ο πατέρας του, κατέληξε να γράφει μόνος του ερωτικά κομμάτια. «Καθώς μεγάλωνα και ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας, άρχισε να με ενδιαφέρει περισσότερο η μουσική, γιατί στο σχολείο δεν ήμουν τοπ μαθητής, ήμουν μέτριος προς το καλό, σαν καφές, μέτριος προς γλυκό. Στο λύκειο άρχισε να με ενδιαφέρει πολύ η μέταλ μουσική. Έτσι, έφτιαξα την πρώτη μου μπάντα, τους True Illusion, με το ομώνυμο τραγούδι να αφορά κάτι που με απασχολεί όλη μου τη ζωή: ότι αυτό που ζούμε είναι μια εξομοίωση της πραγματικότητας, δεν είναι η πραγματικότητα, είναι σαν ψευδαίσθηση. Αυτό ήταν το πρώτο μου τραγούδι με βαθυστόχαστους στίχους και σιγά-σιγά, μετά τη μέταλ διαδρομή μου, πρωτοερωτεύομαι στα 16. Με πιάνουν οι έρωτες και τα μέλια και γράφω ένα ελληνικό τραγούδι, το οποίο σηματοδοτεί την αρχή μιας σχέσης μου κι έχει τον τίτλο “Ο χειμώνας πέρασε”. Ήταν απλά και το νόημά του και τα ακόρντα του, πολύ χαρούμενο και uptempo, και έλεγε “ο χειμώνας πέρασε και έφερες το καλοκαίρι κι εγώ παλι σαν μωρό σού κρατώ σφιχτά το χέρι” και τέτοια πράγματα – είναι λίγο Νέο Κύμα η φάση. Αυτό το διαδέχτηκε ένα άλλο τραγούδι που λέγεται “Ο βασιλιάς της μοναξιάς”, με στίχους ενός φίλου μου που μου έκανε ιδιαίτερα στα μαθηματικά, και σηματοδοτεί τον χωρισμό, επειδή... χώρισα. Είναι αστείο το πώς συνδέονται τα τραγούδια, γιατί προφανώς ήταν αστεία και ελαφριά η σχέση τότε. Η τριλογία έρχεται να ολοκληρωθεί με το τρίτο τραγούδι, το “Γύρισε”. Είναι αυτονόητο το θέμα του» (ξεκαρδίζεται). «Τι σχέση έχεις με την παράδοση;» « Έχω άμεση σχέση με την παράδοση, στον τόπο καταγωγής μου γεννήθηκε η ηπειρώτικη μουσική, τα κλαρίνα, ο αργόσυρτος ρυθμός. Τα άκουγα πάρα πολύ όταν ήμουν μικρός, αναγκαστικά, γιατί ο παππούς μου, η γιαγιά μου, ο προπάππος μου, η προγιαγιά μου, μαζεύονταν γύρω από το τραπέζι όταν τρώγαμε, πίνανε και τραγουδούσαν ηπειρώτικα τραγούδια για την ξενιτιά. Έπεφτε πολύ κλάμα στο τραπέζι γιατί τα παιδιά τους είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική ή σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Άκουγα τον ήχο τον ηπειρώτικο, αυτές τις φωνές που κόβονται από τη συγκίνηση, από τον λυγμό –έχουν πολύ λυγμό και κρατάνε ένα ίσο, είναι σαν τα μοιρολόγια–, και χωρίς να γνωρίζω τι λένε ή γιατί το λένε, έκλαιγα κι εγώ στο τραπέζι. Αυτό το τραγούδι έμπαινε βαθιά στην ψυχή μου, χωρίς να έχω συνείδηση του τι γινόταν πραγματικά εκείνη τη στιγμή. Με συγκινούσε όλη αυτή η ατμόσφαιρα και κάποια στιγμή αυτή η επιρροή εμφανίστηκε μπροστά μου, συγκεκριμένα όταν αποφασίσαμε να κάνουμε τη διασκευή στο “Καίγομαι και σιγολιώνω”. Δεν είναι ένα παραδοσιακό τραγούδι, δεν γράφτηκε την ίδια εποχή, έχει όμως έναν ήχο που παραπέμπει σε παραδοσιακό». «Υπάρχει κάτι που θα άλλαζες αν ξεκινούσες τώρα την καριέρα σου;» « Έχω μετανιώσει που πολλές φορές δεν άκουσα το ένστικτό μου και κινήθηκα εντελώς με βάση τι κάνουν οι άλλοι συνάδελφοί μου, τι συμβαίνει στη μουσική πραγματικότητα της χώρας τώρα. Έχω μετανιώσει για επιλογές που έχω κάνει στη μουσική, παρ’ όλα αυτά είμαι πολύ ευτυχισμένος που είμαι εδώ που είμαι. Πλήρωσα κάποια μαθήματα. Το πιο μεγάλο μου όφελος είναι ότι άνοιξα σαν άνθρωπος. Ήμουν ένας κλειστός χαρακτήρας, ένα πολύ ντροπαλό παιδί που δεν ήθελε να βγαίνει από το δωμάτιό του. Κλειδωνόμουν στο δωμάτιο όταν ερχόντουσαν συγγενείς, γιατί ντρεπόμουν να πάω να χαιρετήσω, με φώναζε ο πατέρας μου και δεν απαντούσα. Είχα δίπλα μου τους πολύ καλούς μου φίλους, αλλά πάντα υπό την προστασία τους ανοιγόμουν σε παρέες. Με τη μουσική

έγινα ξαφνικά ένας άνθρωπος που επικοινωνεί με πολύ κόσμο και μοιράζεται τα συναισθήματα και τον εσωτερικό του κόσμο δημόσια πια». «Σε αναγνωρίζει ο κόσμος;» «Ναι, τελευταία πάρα πολύ. Μετά το “Rising Star” το τοπίο είναι εντελώς διαφορετικό. Το να σε αναγνωρίζουν σου κάνει τη ζωή πιο εύκολη, αλλά ταυτόχρονα αισθάνεσαι κάπως ότι σε παρακολουθούν, χάνεις την αίσθηση της ελευθερίας που μπορείς να νιώσεις όταν είσαι άγνωστος. Το “Rising Star” ήταν τρομερή εμπειρία για μένα, γιατί αποκόμισα δεξιότητες, άρχισα να είμαι πιο άνετος μπροστά στον κόσμο, πιο άνετος στη δουλειά μου. Πάντα ήμουν πιο κλειστός και πιο ευαίσθητος στην οποιαδήποτε κριτική, σε οποιαδήποτε έκθεση στη δημοσιότητα. Το αντιμετωπίζω αυτό σε όλη μου τη ζωή. Θέλω να γίνω πιο κουλ με τον εαυτό μου». Τον ρωτάω για τις εμφανίσεις του στο Ηρώδειο και στο Μέγαρο Μουσικής, μια διαφορετική πλευρά του, που γνώρισε επίσης μεγάλη επιτυχία. «Το Ηρώδειο ήταν το πιο σημαντικό μέρος όπου έχουμε παίξει» λέει. «Η Καμεράτα μας πρότεινε να τους συνοδεύσουμε σε ένα αφιέρωμα στους Beatles στο οποίο θα παρουσιαζόταν η συμφωνική διάσταση του συγκροτήματος. Εμείς θα αναλαμβάναμε το πιο ροκ μέρος. Πάνω σε ενορχηστρώσεις του Νίκου του Πλατύραχου κάναμε αυτό το μπλέξιμο, το πάντρεμα της κλασικής μουσικής με τον ποπροκ ήχο. Κι επειδή αυτή η παράσταση είχε τεράστια απήχηση, έγινε κι άλλες τρεις φορές στο Μέγαρο, ένα μέρος με ιστορική σημασία για οποιονδήποτε μουσικό στην Ελλάδα. Από εκέινη την πρώτη φορά δημιουργήθηκε μια σχέση με το Μέγαρο κι έχουν έρθει κι άλλες προτάσεις. Κάναμε τη συναυλία για τους Purple, που θα επαναληφθεί τον Απρίλιο, και έχω και μια πρόταση για κάτι πιο παραδοσιακό. Είναι ένας τρόπος να εκφράσω πολύ καταπιεσμένες μουσικές μέσα μου. Δεν έχω κάπου να τραγουδήσω Purple ή Beatles, στα μαγαζιά όπου τραγουδάω ο κόσμος θέλει να ακούει κάποια άλλα πράγματα. Είχα ξεχάσει κάποιους παιδικούς μου έρωτες και στο Μέγαρο έγινε το όνειρό μου πραγματικότητα με τους Purple. Είπα ζωντανά το “Child in time”, που είναι το αγαπημένο μου τραγούδι ever. Οι Deep Purple είναι η αγαπημένη μου μπάντα». «Το κοινό στο μαγαζί (σ.σ. το BΟΧ στην Πειραιώς) πώς είναι;». «Υπάρχει ένας διαχεόμενος αισθησιασμός στο μαγαζί – εννοώ ότι ο αισθησιασμός είναι κομμάτι του σόου. Ο τρόπος που παρουσιαζόμαστε εμείς, που τραγουδάω εγώ και χορεύουμε έχει ένα φάσμα ερωτικό, οπότε και ματιές υπάρχουν και κινήσεις από τον κόσμο που εκδηλώνει τον θαυμασμό του. Κυρίως είναι μια φάση πάρτι, ο κόσμος έχει έρθει εκεί για να πιει, να χορέψει και να πάει το ξημέρωμα στο σπίτι του. Η αλήθεια είναι ότι έχει αλλάξει η κατάσταση και αναπολώ τα ’70s, γιατί μεγάλωσα ακούγοντας και θαυμάζοντας αυτές τις μπάντες. Οπότε όλη αυτή η κουλτούρα των groupies, που σήμερα ακούγεται ως κάτι σεξιστικό, έχει ένα ενδιαφέρον σήμερα, αν το κοιτάξεις λίγο ντοκιμαντερίστικα. Έχει ενδιαφέρον ως σκηνικό, γιατί δεν έκαναν όσα έκαναν αυτές οι κοπέλες χωρίς τη θέλησή τους, τους άρεσε να είναι κοντά στους μουσικούς. Η εποχή της πολιτικής ορθότητας είναι βλαβερή για πολλές ρομαντικές καταστάσεις του θεάματος. Βέβαια, κρύβει και πολύ βούρκο μέσα του όλο αυτό το πράγμα. Προφανώς και υπήρχε σεξουαλική παρενόχληση, προφανώς και εκμεταλλευόντουσαν τα κοριτσάκια, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να το πας ή στο ένα άκρο ή στο άλλο; Κάθε κατάσταση πρέπει να κρίνεται μεμονωμένα, δεν μπορείς να τα βάζεις όλα στο ίδιο σακί. Αυτήν τη στιγμή γίνονται κάποιες υπερβολές για να αποφευχθεί μελλοντικά η σεξουαλική παρενόχληση, για να φοβάται όποιος το τολμήσει. Όλα κρύβονται πίσω από έναν πουριτανισμό και είναι φοβερό».

Ο Χρήστος Μάστορας και οι Μέλισσες θα βρίσκονται στο BOX μέχρι το τέλος Μαΐου.

H συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής με την Καμεράτα με διασκευές των Deep Purple θα επαναληφθεί στις 28/4.

8.3.18 – lifo

19

CITY VIBES

20 lifo – 8.3.18

ελληνικεσ εικονεσ «larry clark»

ΙNFO Μπορείτε να δείτε ολόκληρο το πρόγραμμα των εκδηλώσεων στο www.sgt.gr

VICKI BENNETT, THE MIRROR (2018)

Πριν από περίπου 20 χρόνια ο Αμερικανός ποιητής Κένεθ Γκόλντσμιθ δημιούργησε το UbuWeb, ένα ελεύθερο εκπαιδευτικό αρχείο βασισμένο στο Web. Με την πάροδο των χρόνων, το μικρό αυτό site εξελίχθηκε σε μια τεράστια αποθήκη αφιερωμένη στο ξεχασμένο και στο ανοίκειο, δηλαδή σε ένα διαφορετικό αφήγημα πάνω στην Ιστορία της Τέχνης. Κάνοντας μια περιήγηση στο UbuWeb, μπορεί κανείς να βρει μια αξιοσημείωτη συλλογή ταινιών και βίντεο τέχνης, κριτικών κειμένων και δοκιμίων, κομμάτια ηχητικής ποίησης και ηχογραφήσεων τέχνης, μεταξύ πολλών άλλων αταξινόμητων κλάδων της αβανγκάρντ. Αν και υπάρχουν ορισμένοι καλλιτέχνες που έχουν δανείσει το υλικό τους στο UbuWeb, το μεγαλύτερο κομμάτι αποτελείται από επιλογές του ίδιου του Γκόλντσμιθ, οι οποίες βασίζονται στο προσωπικό του γούστο. Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει μια σπάνια συνέντευξη του Άντι Γουόρχολ το 1986 για το Amiga κομπιούτερ του, διαλέξεις του Γάλλου φιλοσόφου Ρολάν Μπαρτ, ένα χορευτικό φιλμ της Κλερ Ντενί, έως την ψηφιακή αποκατάσταση του πολυμεσικού περιοδικού «Aspen» κ.ά. Σε μια συνέντευξη που είχε παραχωρήσει πριν από μερικούς μήνες στο «Slate» με αφορμή την επέτειο της συμπλήρωσης 20 ετών από τη δημιουργία του UbuWeb, ο Γκόλντσμιθ δήλωσε σχετικά με το ψηφιακό του τέκνο: «Είμαι geek όσον αφορά την τέχνη. Ήθελα να δημιουργήσω έναν χώρο στο Διαδίκτυο που θα έμοιαζε με μουσείο. Ο σχεδιασμός του UbuWeb δεν έχει αλλάξει πολύ από τότε». Έτσι, σε μια εποχή κατά την οποία οι δημόσιες βιβλιοθήκες είναι ένας απειλούμενος θεσμός, αυτού του είδους οι συλλογές νέων μέσων από ερασιτέχνες αρχειοφύλακες, όπως ο Γκόλντσμιθ, αναδύονται ως νέες, ζωτικής σημασίας ψηφιακές εστίες πολιτισμού. Από τις 16 ως τις 18 Μαρτίου, σε συνεργασία με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το πολύτιμο αρχείο του UbuWeb έρχεται στην Αθήνα και μας προσκαλεί, μέσα από εκθέσεις, συζητήσεις, προβολές, περφόρμανς και εργαστήρια, να εξερευνήσουμε τις χρήσεις του όσον αφορά την καλλιτεχνική παραγωγή, καθώς και να δούμε αυτού του είδους τις ανεπίσημες βιβλιοθήκες μέσα από το βλέμμα των χρηστών και των δημιουργών τους.

©KENNETH GOLDSMITH

ΜΙΑ «ΣΚΟΤΕΙΝΉ» ΒΙΒΛΙΟΘΉΚΗ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΊ ΝΑ ΑΛΛΆΞΕΙ ΤΟΝ ΤΡΌΠΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΌΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΗΣ ΤΈΧΝΗΣ

Η ταινία θα συμμετάσχει στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια θα προβληθεί στις αθηναϊκές αίθουσες. Η ταινία θα συμμετάσχει στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια θα προβληθεί στις αθηναϊκές αίθουσες.

16 î 18.3

ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΩΝΑΣΗ

«POÊME ÉLECTRONIQUE», 1958, EDGARD VARÊSE (WITH LE CORBUSIER)

TO

8.3.18 – lifo

21

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Μ

ια σχετικά άγνωστη πλευρά του περίφημου Ελβετού και φιλέλληνα φωτογράφου Frédéric Boissonnas (1858-1946) αποκαλύπτεται στην έκθεση του Μουσείου Μπενάκη «Ο Fred Boissonnas στην Αίγυπτο» που ξεκινάει στις 19 Μαρτίου στο κτίριο της οδού Πειραιώς. Εκεί θα εκτεθούν περί τις 100 σπάνιες φωτογραφίες (πολλές από τις οποίες παρουσιάζονται για πρώτη φορά δημοσίως) που τράβηξε μεταξύ του 1929 και του 1933 στην Αίγυπτο αλλά και στο Όρος Σινά. Ο Boissonnas, καλλιτέχνης, συγγραφέας, αλπινιστής και πρωτοπόρος της φωτογραφίας, ήταν ήδη γνωστός στην πατρίδα του αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη από τις αρχές του 20ού αιώνα. Οι περισσότεροι γνωρίζουν τις εκπληκτικές φωτογραφίες που έβγαλε μεταξύ του 1903 και του 1930, μέσω των οποίων κατέγρα-

ψε μια βουκολική, ατμοσφαιρική, σχεδόν πρωτόγονη Ελλάδα –όπως έκανε και στη Σερβία–, αναδεικνύοντας τα τοπία με εξαιρετικό τρόπο. Οι εκδόσεις που επιμελούνταν ο ίδιος σε συνεργασία με σημαντικό οίκο της Γενεύης ήταν συνήθως ογκώδεις και υψηλού επιπέδου, τόσο από αισθητική όσο και από λογοτεχνική άποψη. Η φήμη του προφανώς έφτασε μέχρι την Αίγυπτο και τον βασιλιά Φουάντ Α’, ο οποίος τον προσκάλεσε το 1929 προκειμένου να τραβήξει φωτογραφίες για μια πολυτελή έκδοση με τίτλο Αίγυπτος (L’ Egypt). Το βιβλίο εκδόθηκε το 1932 και έκτοτε δεν ανατυπώθηκε. Κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεών του στη χώρα έφτασε μέχρι το Όρος Σινά. Το 1933 ο Έλληνας Παύλος Τρίκογλου του ανέθεσε τη δημιουργία μιας αντίστοιχης πολυτελούς έκδοσης για το Σινά κι έτσι ο Boissonnas επέστρεψε για να φέρει σε πέρας την αποστολή αυτή.

Ακολούθησε τη διαδρομή των Ισραηλιτών, έτσι όπως καταγράφεται στη βιβλική Έξοδο, κράτησε σημειώσεις, σχεδίασε την όλη έκδοση, αλλά το βιβλίο, πιθανόν λόγω οικονομικών δυσχερειών, δεν εκδόθηκε ποτέ. Πρόλαβε, ωστόσο, να απαθανατίσει τις βιβλικές τοποθεσίες, ταυτίζοντάς τες με την ιερά παράδοση. Αυτό το υλικό παρουσιάζεται στην έκθεση του Μουσείου Μπενάκη που ξεκίνησε από το Λονδίνο και τη Royal Geographical Society, σε επιμέλεια της καθηγήτριας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου Oriana Baddeley, η οποία ζήτησε από τον Γιώργη Μαγγίνη της διευθυντικής ομάδας του Μουσείου Μπενάκη και συγγραφέα του Mount Sinai: A history of travellers and pilgrims να συνδράμει με ένα κείμενο στον κατάλογο που συνόδευε την έκθεση. Όταν ο κ. Μαγγίνης παρευρέθηκε στα εγκαίνια έκρινε ότι επρόκειτο για μία έκθεση

ΟΙ «ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΈΣ» ΦΩΤΟΓΡΑΦ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΑ ΕΚΤΕΘΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ ΑΠΌ ΤΟΝ ΧΡΉΣΤΟ ΠΑΡΊΔΗ

22 lifo – 8.3.18

που αφορούσε το ελληνικό κοινό κι έτσι τώρα αυτή μετακομίζει στην Αθήνα, ενισχυμένη μάλιστα με διπλάσιο αριθμό φωτογραφιών, αφού παραχωρήθηκε σπάνιο υλικό από συλλογές της Γενεύης, του Λουξεμβούργου και της Ζυρίχης. Πέρα από το ότι στις φωτογραφίες συμπεριλαμβάνονται και κάποιες αυτοχρωματικές, δηλαδή κανονικές έγχρωμες μεγάλης ευκρίνειας, το ενδιαφέρον είναι πως την εποχή που ο φωτογράφος επισκέφθηκε την Αίγυπτο η χώρα βρισκόταν υπό μια ιδιαίτερα ιδιότυπη πολιτική συνθήκη. Είχε κηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία της από τη Μεγάλη Βρετανία το 1922, παρ’ ότι παρέμενε δέσμια ουσιαστικά σε οικονομικό επίπεδο. Στα δύο βιβλία διερευνώνται από τη μια πλευρά οι σύνθετες αφηγήσεις του νεοσυσταθέντος αιγυπτιακού κράτους και από την

άλλη η αναζήτηση έμπνευσης του φωτογράφου στην έρημο του Σινά. Η αρχική και πρώτη έκδοση βρίσκεται σε κάποιες βιβλιοθήκες και στην έκθεση του Μπενάκη οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να την ξεφυλλίσουν ψηφιακά σε μια υπερμεγέθη, touch screen οθόνη. Η καθημερινή ζωή στην Αίγυπτο, όπως καταγράφηκε το μακρινό 1930, έχει προ πολλού πάψει να υφίσταται, αλλά, σύμφωνα με τον κ. Μαγγίνη, ο οποίος έχει ζήσει κατά διαστήματα στο Σινά, αυτό που απαθανάτισε ο φωτογράφος στο Όρος μοιάζει «σαν να φωτογραφήθηκε σήμερα». Ανάμεσα στις φωτογραφίες περιλαμβάνονται μοναχοί, βεδουίνοι, η Μονή της Αγίας Αικατερίνης, κάποιοι θησαυροί, το ανυπέρβλητο τοπίο, ο άνθρωπος σε αντιπαράθεση με το μεγαλείο του, μια «αχρονικότητα» εντυπωσιακή, όπως λέει ο ίδιος: «Συγκρίνοντάς τον

με προγενέστερους φωτογράφους, οι οποίοι δεν κοιτούσαν ανθρώπους αλλά το μεγαλοπρεπές και βιβλικό τοπίο, ο ίδιος αποτυπώνει και την ανθρώπινη διάσταση, προβάλλοντας την ανθρώπινη κλίμακα μέσα στο τοπίο. Δεν είχε ξαναγίνει κάτι ανάλογο πριν από εκείνον, είναι χαρακτηριστικό της εποχής του, έχει μια πιο συμπαθητική, μεσοπολεμική ματιά». Κι αυτό έχει ιδιαίτερη αξία καθώς το Όρος Σινά αυτήν τη στιγμή αποτελεί μια περιοχή που, λόγω των πολιτικο-στρατιωτικών συνθηκών, είναι αδύνατο να επισκεφτεί κανείς. Η έκθεση συμπληρώνεται από ένα μίνι ντοκιμαντέρ εμπνευσμένο από μια διάλεξη που έδωσε ο Boissonnas στη Γενεύη. Με αυτό τον τρόπο, μέσα από μια σειρά slides, θα αναπαριστάται η επίσκεψή του και θα ταξιδεύει το κοινό νοερά στο Όρος Σινά.

ΙNFO Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138, 22/3-20/5 Ωράριο: Πέμ. & Κυρ.

10:00-18:00, Παρ.-Σάβ.

10:00-22:00, εισ.: €7, €3,5, www.benaki.gr

ΦΊΕΣ ΤΟΥ FRED BOISSONNAS στον δρόμο προς το σινά Αίγυπτος 1929/1933. © Roussen Collection / Saint Catherine Foundation

8.3.18 – lifo

23

ΣΙΝΕΜΑ

Ο

ταν πρωτομίλησα με τον Θοδωρή τα Χριστούγεννα, δεν ήξερα σε τι ταξίδι θα με έβαζε. Μου ζήτησε να γράψω ένα open-ended άρθρο, αναφέροντας μεν το Do it yourself, την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου που κάνει πρεμιέρα την ερχόμενη Πέμπτη 8 Μαρτίου στους κινηματογράφους (ουφ, βγήκε το plug από τη μέση), αλλά εξηγώντας και τον τρόπο που βλέπει ένας νέος σκηνοθέτης το σινεμά στην Ελλάδα και στον 21ο αιώνα. Έτσι, άρχισα να γράφω από τα προβλήματα και τα άγχη μου για το ελληνικό σινεμά μέχρι τον λόγο που δεν πιστεύω στη θεωρία του auteur. Ο λόγος που αυτήν τη στιγμή δεν διαβάζετε σχετικά με κάποιο από αυτά τα ζητήματα είναι επειδή δεν νομίζω ότι μπορώ να ασχοληθώ με τόσο σημαντικά και χιλιοειπωμένα θέματα. Κάπως έτσι αποφάσισα να μιλήσω για το ένα πράγμα που ξέρω και καταλαβαίνω, με όση ωριμότητα μπορεί να έχει ένας 26χρονος. «Κάνε τις ταινίες που θες να δεις». Εσείς θα κρίνετε αν το DIY είναι πετυχημένο, αν λειτουργεί ή όχι, αλλά ξέρω πως προέκυψε από ένα πολύ προσωπικό κομμάτι του εαυτού μου. Και μου πήρε περίπου δύο χρόνια και καμιά δεκαριά drafts για να νιώσω αρκετά άνετος ώστε να βάλω σε χαρτί τον εαυτό μου όσο καλύτερα μπορώ και να ξέρω πως όποιος διαβάζει το σενάριο με κάποιον τρόπο διαβάζει εμένα. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται πολύ μυστηριακά και κουλτουριάρικα, αλλά δεν είναι. Μεγαλώνοντας στα ’90s, η αγάπη μου ήταν τα βιντεοπαιχνίδια, το sci-fi και το Ιnternet. Καλώς ή κακώς, υπήρχε (στην πραγματικότητα, αλλά σίγουρα και στο μυαλό μου) μεγάλη προκατάληψη αναφορικά με αυτούς τους nerdy τύπους. Θυμάμαι στα 15 μου να κρύβω από την εκάστοτε κοπέλα που μου άρεσε όλες αυτές τις geeky αναφορές, το ποιος είμαι, λες και αυτό θα αύξανε τις πιθανότητες επιτυχίας ή κάτι τέτοιο – δυστυχώς όχι. Από τότε ήξερα ότι ήθελα να κάνω ταινίες, αλλά δεν είχα αποφασίσει τι είδους. Στα 19 μου, η πρώτη μου «επαγγελματική» μικρού μήκους, επηρεασμένη αρκετά από σκηνοθέτες τύπου Λιντς και Mάλικ, πήγε στο Φεστιβάλ Δράμας. Εκείνο τον Σεπτέμβρη του 2012 είδα γύρω στις 50 ταινίες μικρού μήκους στο φεστιβάλ και συνειδητοποίησα πως οι περισσότεροι κινηματογραφιστές δεν έλεγαν αυτό που ήθελαν. Έκαναν πανέμορφες ταινίες με βαθυστόχαστα νοήματα, που όμως δεν αντιπροσώπευαν τους ίδιους. Η μικρού μήκους μου πήγε καλά, αλλά δεν εξέφραζε εμένα. Όταν γύρισα από τη Δράμα ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω ποιος είμαι και τι ταινίες θέλω να κάνω. Ξανακοίταξα τις ταινίες που μπορώ να βλέπω ξανά και ξανά, in sickness and in health, ταινίες που με κάνουν να κλαίω, να γελάω. Και κοίταξα όσα αγαπάω πραγματικά, την τεχνολογία, τα βιντεοπαιχνίδια, τα manga. Διάλεξα τα πράγματα που μου αρέσουν περισσότερο και με αυτά άρχισα να φτιάχνω το DIY. Ένα συνονθύλευμα όλων αυτών που αγαπάω. Μια μαύρη κωμωδία που δεν θα μπορούσε να συμβεί παρά μόνο στις αρχές του 21ου αιώνα, ο οποίος ορίζει την πληροφόρηση, την υπερπληροφόρηση και την παραπληροφόρηση. Μια ταινία

24 lifo – 8.3.18

που είναι κινηματογραφική, κρατά το ενδιαφέρον του θεατή και ξέρει ακριβώς πού ανήκει. Δεν πάει να το παίξει κάτι παραπάνω από αυτό που είναι ούτε και κάτι λιγότερο. Και για να ολοκληρώσω, πολλές φορές στην Ελλάδα ακούω ως αρνητικό το ότι η τάδε ταινία έκλεψε αυτό από τη δείνα κ.λπ. κ.λπ. Το άκουσα για το La La Land, το άκουσα για το Mr. Robot, το άκουσα και για τη δική μου προφανώς. Το tribute του Mr. Robot στο Fight Club με τη διασκευή του «Where is my mind» είναι πανέμορφο και εύστοχο. Για να δημιουργήσεις τις ταινίες που θες να δεις, κάτι τέτοιο είναι όχι μόνο απαραίτητο αλλά και ειλικρινές. Επειδή, λοιπόν, δεν σκέφτηκα κάτι τόσο ευφυές όσο η διασκευή του «Where is my mind», είπα να παραθέσω μερικές ταινίες, σειρές και παιχνίδια που με επηρέασαν και πιστεύω πως αξίζουν τον χρόνο σας.

1. Η μεγαλύτερη επιρροή στη μουσική μας προσέγγιση ήταν οι Rodrigo και Gabriela και οι Taalbi Brothers που έγιναν γνωστοί μέσω των κομματιών τους στο «Breaking Bad», τη σειρά που με έπεισε ότι η πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία έπρεπε να είναι crime film.

2. Δεν θα κάνω spoiler, αλλά γυρίσαμε μια συγκεκριμένη σκηνή της ταινίας με το ίδιο ακριβώς εύρημα και timing μιας σκηνής των «Sopranos». Μάλιστα, μέχρι να γίνει η μείξη απλώς είχαμε temp τον ήχο και τα sound effects από τη σκηνή. Κόλλαγε καρμπόν.

3. Gustavo Dudamel: Dvorak - Symphony no. 9 - 4th movement Allegro con fuoco. Το κομμάτι που παίζει ξανά και ξανά στην ταινία είναι ξεκάθαρο tribute στο «One Piece», μία από τις μεγαλύτερες επιρροές μου και από τις ομορφότερες μάχες στη σειρά.

4. Το υπερ-δημοφιλές «Horse Steppin’» των Sun Araw το πήρα από το εξαιρετικό videogame «Hotline Miami». Το παιχνίδι, κατά τη γνώμη μου, ξεχωρίζει για τον τρόπο που διακρίνει τι είναι αλήθεια και τι πραγματικότητα. Αντίστοιχο μοτίβο βλέπουμε και στο DIY. 5. Η σκηνή του πορνοστάρ με πρόβλημα στύσης βασίστηκε στην κλασική σκηνή από την ’80s softcore cult τσόντα του Μπόκολη.

6. Η όλη αισθητική είναι ξεκάθαρα επηρεασμένη από τον Φίντσερ. Είτε από τα πολλαπλά superimposed μηνύματα, όπως στο «House of Cards», είτε από μονοπλάνα, όπου η κάμερα είναι ένας αντικειμενικός παρατηρητής. Υπάρχουν άλλες τόσες αναφορές και πολύ περισσότερες, αλλά φοβάμαι μήπως κάνω spoiler. Για να κλείσω, λοιπόν, θα παραθέσω την κουβέντα με την οποία άνοιξε το σεμινάριό του ο Κουέντιν Tαραντίνο την πρώτη μου μέρα στο Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI). Μας ρώτησε ποια είναι η ταινία που θέλουμε να δούμε, ποια είναι αυτή που δεν την έχει δει το κοινό επειδή δεν την έχουμε φτιάξει ακόμα εμείς. Αυτό είναι που προσπάθησα να κάνω με το DIY.

Ο ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΤΣΙΛΙΦΏΝΗΣ ΈΦΤΙΑΞΕ ΤΗ ΝΈΑ ΤΟΥ ΤΑΙΝΊΑ ΜΌΝΟ ΜΕ ΤΑ ΥΛΙΚΆ ΠΟΥ ΑΓΑΠΆ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΙNFO Η ταινία «Do It Yourself» βγαίνει σήμερα στις αίθουσες από την Odeon.

8.3.18 – lifo

25

q Όταν ήμουν μικρή, ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Ηθοποιός δεν το είχα σκεφτεί, αν και, όπως όλοι, έπαιζα κι εγώ στο δημοτικό και έλεγαν «τι καλή που είναι». Μάλιστα, ο γραμματέας του χωριού –γιατί χωριό ήταν τότε το Πανόραμα Θεσσαλονίκης– είχε πει ότι θα γίνω μεγάλη τραγωδός. Είχα απαγγείλει το «Τι είναι η πατρίδα μας» του Πολέμη. Στο γυμνάσιο τα κορίτσια ήθελαν εγώ να διαβάζω το κείμενο το λογοτεχνικό, αλλά δεν μου πέρναγε από το μυαλό η λέξη «ηθοποιός». Έγραφα καλά –έχουν εκδοθεί κάποια διηγήματά μου και βγαίνουν τώρα και καινούργια– και νόμιζα ότι αυτό αρκεί για να μπορείς να είσαι δημοσιογράφος. Δεν είναι ακριβώς έτσι, βέβαια.

απο τον m. hulot. φωτογραφιεσ: παρις ταβιτιαν.

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

q Στην Αθήνα έχω έρθει κι έχω φύγει πολλές φορές, από το ’71 που κατέβηκα για πρώτη φορά, επειδή πέθανε ο δάσκαλός μου στη σχολή, και ήρθα στη Σχολή Θεοδοσιάδη. Ξαναγύρισα όμως στη Θεσσαλονίκη και τελείωσα με τους συνεχιστές του, ξαναήρθα το ’75 και πηγαινοερχόμουν μέχρι το 1987, οπότε εγκατασταθήκαμε οικογενειακώς εδώ. Η πρώτη κανονική τηλεοπτική σειρά –γιατί είχα εμφανιστεί πιο πριν και στο Θέατρο της Δευτέρας– στην οποία έπαιξα ήταν ο «Μεθοριακός Σταθμός», μια σειρά από την οποία πέρασε όλο το ελληνικό θέατρο και ήταν μια χαρά, κι ας την κατηγορούσαμε τότε. Στη συνέχεια έπαιξα στης «Βαγγελίτσας το κανάλι» και από κει και πέρα ούτε που θυμάμαι πόσες σειρές έχω κάνει. Σταθμός για μένα ήταν οι «Δέκα Μικροί Μήτσοι», οι οποίοι ξεκινάνε ξανά όπου να ’ναι.

q Ο Λάκης Λαζόπουλος έχει ακούσει πολλά τα τελευταία χρόνια για το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ». Όταν έκανε σάτιρα, γελούσαμε όλοι, αλλά από ένα σημείο και μετά είχε μια εμπάθεια. Κι εγώ είχα πει ότι δεν μπορώ να παίζω, τουλάχιστον ως βουλευτής. Δεν μαλώσαμε ποτέ με τον Λάκη, ούτε είπαμε λόγια. Φίλοι δεν είμαστε εδώ και πολλά χρόνια, ο καθένας έχει ακολουθήσει τον δρόμο του, τη ζωή του. Αγαπώ πάρα πολύ τα κείμενά του, πάντα τα αγαπούσα, είμαι από τους πρώτους ανθρώπους που τα εκτίμησαν. Με κάποιον τρόπο συντέλεσα στο να γράψει για πρώτη φορά στο Θεσσαλικό Θέατρο. Και δεν μου αρέσει αυτό που γίνεται, άνθρωποι που τον έγλειφαν να βγαίνουν και να λένε διάφορα. Όταν βρεθεί ευκαιρία, βαράνε όλοι μαζί. Δρυός πεσούσης, που λένε... Και τώρα είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί τον είδα πρόσφατα στο θέατρο και ξαναβρήκα τον παλιό Λάκη, με τα κείμενα τα ωραία, τον σουρεαλισμό που έχει, αυτό το χιούμορ που είναι κατανοητό απ’ όλο τον κόσμο – κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο, να έχεις ποιοτικό χιούμορ, γιατί τελευταία αυτό το είδος, της επιθεώρησης ας πούμε –γιατί για επιθεώρηση πρόκειται–, δεν είναι και σε πολύ καλά χέρια. Μπορεί να είναι ταλαντούχοι άνθρωποι, αλλά δεν υπάρχει φινέτσα. Οι «Μήτσοι» έχουν λείψει από τον κόσμο και είναι πολύ ευχάριστο που επιστρέφουν.

q Η πολιτική δεν με ενδιέφερε ποτέ, αλλά είναι στη ζωή μου από τη μέρα που γεννήθηκα κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το βγάλει. Μεγάλωσα σε αριστερό σπίτι, οπότε κουβαλούσα τις αληθινές ιστορίες. Και υποστηρίζω ένα κόμμα που μου έκανε την τιμή, χωρίς να είμαι μέλος του, να ζητήσει τη συμβολή μου – δεν γινόταν να μη δεχτώ. Επίσης, έχω μια σταθερότητα, δεν μου αρέσει να πηγαίνω από δω και από κει. Αν μου άρεσε αυτό, θα μπορούσα να πάω σε ένα άλλο κόμμα, να βγω με πολύ περισσότερες ψήφους ίσως και να παίρνω και τα λεφτά. Όπως ξέρετε, εμείς παίρνουμε ένα πολύ μικρό μέρος από τα χρήματα της αποζημίωσης κι επίσης το κόμμα μας έχει εισηγηθεί να μην υπάρχουν οι συντάξεις βουλευτών και οι επιτροπές να μην πληρώνονται. Το λέω αυτό γιατί σε μια λαϊκή πετάχτηκε κάποιος και μου είπε «άντε, που παίρνεις 9 χιλιάδες ευρώ τον μήνα!». Ο κόσμος δεν σκέφτεται τελευταία, πολύς κόσμος δεν σκέφτεται. Το αποδεικνύουν και τα νούμερα που παίρνει στις δημοσκοπήσεις η Χρυσή Αυγή. Την ψηφίζουν άνθρωποι που δεν έχουν αυτή την ιδεολογία ουσιαστικά, εννοώ δεν είναι φασίστες. Κάποιοι δεν είναι και καθόλου, επηρεάζονται από κάποιες καταστάσεις.

q Καλλιεργείται ένα κλίμα ότι απειλείσαι συνεχώς απ’ όλον τον κόσμο, όσους δεν είναι Έλληνες, κάτι που φυσικά δεν ισχύει. Ο πόλεμος είναι μια πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε με απάθεια, χωρίς να κάνουμε τίποτα. Μάλλον επειδή σκεφτόμαστε «μακριά από μας και ό,τι θέλει ας είναι». Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα, η Συρία είναι πολύ κοντά σ’ εμάς και όλος ο κόσμος είναι ένα πράγμα, πολύ μικρός. Με ενοχλούν πολλά πράγματα, αλλά δεν μπορώ να τα αλλάξω. Το ότι οργανώνεται μια συγκέντρωση για κάτι πολύ σημαντικό για μένα, για να μη γίνεται πόλεμος, και δεν έχει πολύ κόσμο με ενοχλεί. Όπως και το ότι ο κόσμος δεν βγαίνει στον δρόμο να φωνάξει γι’ αυτά που πληρώνουμε συνέχεια. Βγήκαν στον δρόμο για τη Μακεδονία και νομίζουν ότι έτσι έδειξαν στην κυβέρνηση πως δεν συμφωνούν με όσα κάνει. Ήταν σαν τους μπαχαλάκηδες – τι βγήκε από κει, βγήκε κάτι; Δεν είναι εθνικιστές, αλλά ο εθνικισμός καλλιεργείται με την παραμικρή αφορμή. Μου έλεγε τις προάλλες ένας άνθρωπος που δεν είναι χρυσαυγίτης, ούτε αυτό που λες εθνικιστής, «να, βλέπεις, εγώ δεν μπορώ να κάνω αυτή την εξέταση, μπορεί όμως να την κάνει ο μετανάστης». Του είπα ότι αυτοί προστατεύονται από το Διεθνές Δίκαιο.

q Ως συνταξιούχος ηθοποιός το πρόβλημα που έχω είναι τεράστιο, γιατί αν κάνω ένα μεροκάματο, αν πάρω ένα ένσημο, μου κόβεται το 60% της σύνταξης. Δεν μου αρέσει να συγκρίνω το επάγγελμά μου με άλλα επαγγέλματα, γιατί το καθένα έχει τα προβλήματά του, αλλά αν ο ηθοποιός είναι πάνω από 60 χρονών, ακόμα και αν έχει πάρει τη σύνταξή του, πρέπει να υπάρχει στη δουλειά, είτε σε μια σειρά είτε στο θέατρο, γιατί έτσι κι αλλιώς η σύνταξή του δεν του φτάνει. Αλλά είναι και οι ηλικίες, δεν μπορεί να κάνει η κόρη μου τη γιαγιά, εγώ πρέπει να την κάνω. Έτσι κι αλλιώς δεν πήραμε ποτέ τις συντάξεις που είχαν αποφασιστεί, πέσαμε σε αυτή την κακή περίοδο, είναι πολύ άσχημο, δεν ξέρω τι θα κάνουμε. Αλλά και γενικότερα σου στερούν τα πάντα. Σκέφτεσαι τι θα πάρεις να φας, κοιτάζεις και λες «δεν μπορώ να πάρω τυρί φέτα», ξαφνικά σου φαίνεται πολύ ακριβό. Και οι ελιές ακόμα ακριβές είναι, που λέγαν κάποτε «ψωμί κι ελιά». Δεν είναι μόνο το φαΐ. Έχουμε να βάλουμε πετρέλαιο κανονικά, επειδή είναι μονοκατοικία το σπίτι μας, επτά χρόνια. Πηγαίνουμε και παίρνουμε με τα μπιτονάκια. Πού να βρω το χιλιάρικο να βάλω έναν τόνο; Μα και όταν βγάζαμε χρήματα δεν ήμασταν από αυτούς που έκαναν το σκατό τους παξιμάδι. Μπορεί να μην ήμασταν σπάταλοι ποτέ, αλλά αγοράζαμε βιβλία, δίσκους,

26 lifo – 8.3.18

HΘΟΠΟΙΌΣ. ΓΕΝΝΉΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΑΝΌΡΑΜΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗΣ, ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΛΛΉΝΗ.

φύγει μια κοπέλα και μου ζήτησε ο δάσκαλός μου να την αντικαταστήσω στο Αίτηση σε γάμο και στην Αρκούδα του Τσέχοφ. Εκεί κατάλαβα ότι μπορώ να είμαι στη σκηνή, όχι ότι είμαι καλή αλλά ότι μπορώ να είμαι εκεί πάνω. Είχα μεγάλη αποδοχή από το κοινό, δεν ξέρω γιατί. Είναι ένα περίεργο πράγμα, που όμως είναι κι επικίνδυνο. Όταν κατάλαβα ότι είχα γκελ, ότι έτσι κι αλλιώς με αποδέχονται, κάνω ή δεν κάνω για τον ρόλο – είχα βγει κάποια στιγμή σε μια μουσική σκηνή χωρίς να είμαι προετοιμασμένη καλά και ο κόσμος από κάτω ενθουσιάστηκε–, φοβήθηκα. Σταμάτησα τη συνεργασία και είπα «αυτό δεν πρέπει να το πάθεις, γιατί είναι πολύ κακό, θα κάνεις συνέχεια τα ίδια πράγματα και θα είσαι και ικανοποιημένη». Κάθε ηθοποιός έχει το στίγμα του, αλλά πρέπει να υποδύεται και τον ρόλο. Αυτός είναι ο στόχος, να υπηρετεί το έργο, όχι να τον αποδέχονται και να κάνει ό,τι θέλει για να περνάει καλά. Δεν προχωράει έτσι. Οι ηθοποιοί είναι σαν τους καλούς μουσικούς, πρέπει να εκπαιδεύονται μέχρι την τελευταία στιγμή, μέχρι να σταματήσουν να παίζουν. Δεν θέλω να πεθάνω πάνω στη σκηνή, θα ήθελα να παίζω όσο έχω τις δυνάμεις μου, αλλά θα μαθαίνω μέχρι το τέλος.

ΕΛΈΝΗ ΓΕΡΑΣΙΜΊΔΟΥ

q Για πρώτη φορά έπαιξα σε κοινό στο τελευταίο έτος της σχολής, με τους συμφοιτητές μου στη Θεσσαλονίκη. Είχε

8.3.18 – lifo

27

τέτοια πράγματα, και μαζεύαμε να κάνουμε ένα σπίτι. Όλος ο κόσμος τα ίδια ζει, μόνο που παλιά, όταν συνέβαινε αυτό, υπήρχε μια αλληλεγγύη, κατανόηση μεταξύ των ανθρώπων, δεν τα βάζαν ο ένας με τον άλλον.

q Οι δικές μου ομιλίες στη Βουλή ήταν λίγες, αλλά νομίζω ότι ήταν περιεκτικές και είχαν και χιούμορ. Μου λένε ότι τώρα είναι ακόμα πιο τρελά τα πράγματα εκεί μέσα. Δεν παρακολουθώ τι γίνεται ούτε στην τηλεόραση. Δεν είχα πολλά πάρε-δώσε με τους άλλους βουλευτές, δεν πήγαινα στο καφενείο της Βουλής γιατί γινόντουσαν πολλές λυκοφιλίες και ορμούσαν από παντού, οπότε δεν μου άρεσε. Έμενα στο γραφείο τις περισσότερες φορές, είναι άνετα τα γραφεία. Η τελευταία φορά που θυμάμαι ήταν εκείνο το 24ωρο μέσα στη Βουλή που άλλαξαν όλα και έφυγαν κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν μια νύχτα δύσκολη. Φυσικά, η παρουσία της Χρυσής Αυγής ήταν αγριευτική. Στη Βουλή υπάρχουν άνθρωποι, λίγοι, με ακεραιότητα, από κάθε κόμμα (δεν μιλάω για τη Χρυσή Αυγή, εκεί δεν ξεχωρίζω κανέναν), που είναι αξιοπρεπείς, ευγενικοί, που έχουν ωραίο πολιτικό λόγο –αυτό φαινόταν πιο πολύ μέσα στις επιτροπές–, ανεξάρτητα από τις απόψεις τους, με τις οποίες μπορεί να διαφωνούσα. Η πλάκα είναι ότι όλοι μιλούσαν για τον λαϊκισμό. Ειδικά την πρώτη μέρα όποιος ανέβαινε μιλούσε για λαϊκισμό, με τον δικό του τρόπο. Ήταν τρία τα θέματα που παρατήρησα ως βουλευτής (και ως ηθοποιός): λαϊκισμός, ποιητές και πολύ μεγάλη λύπη για τις αυτοκτονίες. Τώρα δεν τις αναφέρουν πια, το ’12 τις ανέφεραν όλοι, εκτός από το δικό μου κόμμα. Μιλούσαν για τον λαϊκισμό όπως τον εννοεί ο καθένας, χρησιμοποιούσαν όλοι ποιητές, ο Σαμαράς, ο Τσίπρας –κάποιος τους είπε «βάλτε Καβάφη»–, και υπήρχε μεγάλη λύπη για τις αυτοκτονίες. Είναι χρόνια που έχω παρατηρήσει ότι κανένας σχεδόν από αυτούς που είναι στα κόμματα εξουσίας δεν έχει ερωτευτεί μια φτωχή κοπέλα, μια συμφοιτήτριά του. Είναι κάτι πολύ σπάνιο. Αν ψάξετε, οι πιο πολλοί έχουν γυναίκες με περιουσίες.

q Φτιάξαμε το δικό μας θέατρο επειδή βρίσκουμε πιο ακριβό το να νοικιάσουμε έναν χώρο για ένα τριήμερο, που κοστίζει πιο πολύ από το μηνιάτικο ενός χώρου! Κι εμείς το νοικιάζουμε, αλλά το νοικιάζουμε φτηνά. Βεβαίως ο χώρος δεν ήταν έτοιμος, ξοδεύτηκαν πάρα πολλά λεφτά για να γίνει και δημιουργήθηκαν κάποιες υποχρεώσεις, ήταν ένα εντελώς άδειο πράγμα, ένα μηχανουργείο. Είχε όμως όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει ένα νόμιμο θέατρο και το λέμε αυτό με περηφάνια, γιατί όντως είναι νόμιμο και χαίρει σεβασμού και από τους ηθοποιούς και από τον κόσμο. Όταν ήμουν βουλευτής, βοηθήσαμε όλοι μαζί πολύ ώστε να μην κλείσουν τα θέατρα, αλλά, για να λέμε του στραβού το δίκιο, κάποια από αυτά είναι απαράδεκτα. Εδώ έχουμε δύο εξόδους. Η μία βγάζει σε έναν ακάλυπτο χώρο που είναι αυλή και το καλοκαίρι την κάνουμε κι αυτή θέατρο – και μάλιστα με επιτυχία φέτος το καλοκαίρι. Ήταν πολύ ωραία!

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

ΕΛΈΝΗ ΓΕΡΑΣΙΜΊΔΟΥ

q Το Super Supper είναι η καταγραφή μιας μικροαστικής καθημερινότητας εγκλωβισμένης, όπου υπάρχουν κάποιοι κανόνες

Πρώτα πέθανε ο πατέρας μου, μετά από χρόνια πέθανε η αδερφή μου και έξι χρόνια μετά η μάνα μου. Όταν πέθανε η μάνα μου, ένιωσα έναν σπαραγμό απίστευτο, αυτό το ξερίζωμα ήταν κάτι το τραγικό, δεν το περίμενα έτσι. Αυτή είναι η ζωή όμως.

από τους οποίους οι ήρωες δεν έχουν το κουράγιο ή τη θέληση να ξεφύγουν – βέβαια όλο αυτό είναι δοσμένο με θεατρικότητα. Δέχονται κάποτε την επίσκεψη κάποιου, που και ο ίδιος κάτω από τα ρούχα του φοράει τη στολή του υπερήρωα. Τον υποδέχονται, τον καλωσορίζουν, τον ταΐζουν, δεν αλλάζει τίποτα στη ζωή τους ούτε απ’ αυτή την επίσκεψη, και στο τέλος λένε ότι νιώθουν πως τον νίκησαν και αυτόν. Υπάρχει ένας εγκλωβισμός, αλλά δεν είναι τόσο άρρωστος όσο σε κάποιες ταινίες που είναι τελευταία στη μόδα. Το θέατρο έχει πάντα μια μικρή υπερβολή, όμως είναι απλά παιγμένο και σκηνοθετημένο και στο τέλος βγαίνει ένα πικρό χιούμορ κι ένα πικρό γέλιο. Ο Γρηγόρης ο Χατζάκης είναι ένας αξιόλογος νέος καλλιτέχνης πολύ δραστήριος, γράφει ο ίδιος τα έργα του και τα σκηνοθετεί. Είχαμε κάποιες αντιθέσεις στην αρχή, αλλά ήταν όλα για καλό.

q Δεν μου αρέσει να «λιμνάζω» και, βέβαια, υπάρχουν στιγμές πολύ δύσκολες, που κανείς απελπίζεται κιόλας, αλλά αυτή είναι η ζωή, τι να κάνουμε; Δεν είναι ένα εύθυμο τραγούδι όλη την ώρα. Αν θυμηθώ κάτι αμήχανο που έχω κάνει εγώ, που δεν θα ήθελα να θυμάμαι και πολύ, αντιδρώ μουρμουρίζοντας ένα τραγούδι ή έναν δικό μου σκοπό. Όμως πολλές φορές είναι ωραίο να θυμάσαι μερικά πράγματα. Ας πούμε, κάποιοι νομίζουν ότι αν μου πούνε συλλυπητήρια για κάποιον που έχασα με στενοχωρούν. Εγώ το θεωρώ πολύ φυσικό. Είναι περίεργο να σου λένε μετά από χρόνια «συλλυπητήρια» για την αδερφή σου ή για τον μπαμπά σου ή για τη μαμά σου, για όσους έχεις χάσει τέλος πάντων, επειδή εγώ ζω μαζί τους συνέχεια, όχι μεταφυσικά. Είναι αυτό που λέει ο απλός λαός «να ζήσετε να τον θυμάστε». Αυτό, εάν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Γιατί έτσι είναι πραγματικά, είναι κάθε μέρα μαζί σου οι άνθρωποί σου, τους κουβαλάς για πάντα, και όχι μόνο τους συγγενείς και τους φίλους. Μπορεί να λυπηθείς για κάποιους ανθρώπους χωρίς να το περιμένεις, να τους θυμάσαι και να αισθάνεσαι θλίψη. Γιατί δεν είναι εδώ το σώμα τους, οι ίδιοι, όμως όλα όσα έζησες μαζί τους είναι εδώ.

q Πρώτα πέθανε ο πατέρας μου, μετά από χρόνια πέθανε η αδερφή μου και έξι χρόνια μετά η μάνα μου. Όταν πέθανε η μάνα μου, ένιωσα έναν σπαραγμό απίστευτο, αυτό το ξερίζωμα ήταν κάτι το τραγικό, δεν το περίμενα έτσι. Αυτή είναι η ζωή όμως. Η Γιουρσενάρ λέει σε κάποιο βιβλίο της –το χρησιμοποίησα παλιότερα στη ζωή μου, όταν νόμιζα ότι είχα πάθει κατάθλιψη και έκλαιγα συνέχεια– ότι «πρέπει να δεχτείς ότι η αρρώστια η δική σου και των άλλων ή ο θάνατος των άλλων και ο δικός σου είναι μέσα στο ποτάμι της ζωής» και, δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό λειτούργησε πολύ εκείνη τη στιγμή. Βέβαια, δεν είναι εύκολο να το κάνεις, αλλά πρέπει να το παλέψεις.

q Ο θάνατος δεν χωνεύεται. Μου λείπει πάρα πολύ ο Μίμης ο Χρυσομάλλης, παρόλο που δεν ήμασταν κολλητοί, δεν ήμασταν φίλοι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τον αγαπούσα πολύ αυτό τον άνθρωπο. Αυτόν, όταν τον θυμάμαι, δακρύζω. Και ο Μουστάκας, με τον οποίον ήμασταν τηλεφωνικοί φίλοι, μου λείπει συχνά. Σπουδαίος ηθοποιός. Τη λάτρευε τη γυναίκα του, ξόδευε 3.500 τον μήνα για τη Μαρία. Η Μαρία 40 μέρες μετά τον θάνατό του πέθανε κι εκείνη και η Κώνστα επιμένει ότι πέθανε επειδή πέθανε ο Σωτήρης. Ήταν πολύ δεμένο ζευγάρι. Οι παλιοί ηθοποιοί γιατί ξεχώρισαν; Γιατί αυτό που έκαναν έπρεπε να το κάνουν καλά, δεν είχαν και άλλον τρόπο να πετύχουν, εμείς δεν είχαμε ούτε πλούσιο πατέρα ούτε σύζυγο. Σήμερα, τα νέα παιδιά με ταλέντο δεν έχουν καμία ελπίδα.

q Μου αρέσουν τα απλά πράγματα. Νομίζω ότι η ζωή μας ομορφαίνει με τα απλά. Θα μου πεις, είναι απλό να είναι κανείς ηθοποιός; Ο καθένας έχει τη δουλειά του και άμα την αγαπάει, σημαίνει ότι έχει ταλέντο. Αυτό σημαίνει το ταλέντο για μένα, τίποτε άλλο. Αλλά μόνο εκείνες τις ώρες κατά τις οποίες ασχολείται κανείς με αυτήν τη δουλειά μπορείς να πεις ότι είναι κάτι διαφορετικό στη ζωή του. Όλη η υπόλοιπη ζωή μας πρέπει να είναι απλή. Δηλαδή, μπορεί να νιώθω πάρα πολύ ευτυχισμένη βλέποντας τα κλαδιά των δέντρων να κουνιούνται απ’ τον αέρα ή τα ρούχα που έχω απλωμένα έξω, στην αυλή. Πολλά πράγματα με ηρεμούν και με κάνουν ευτυχισμένη, το να φτιάξω τον καφέ μου με το καϊμάκι του, να τον μυρίσω. Υπάρχουν και τα δύσκολα, αλλά μπορεί ένα τέτοιο απλό πράγμα να σε κάνει να ξεχάσεις όλα τα υπόλοιπα. Πιστεύω ότι η ζωή μας ομορφαίνει αν είμαστε σε μια διαρκή επανάσταση για το καλύτερο, ο καθένας με τον τρόπο του. Η ζωή είναι γεμάτη μικρές επαναστάσεις: από το να μη δέχομαι εύκολα κάποια πράγματα που μου επιβάλλονται μέχρι να βγω με τον υπόλοιπο κόσμο και να τα ρημάξουμε όλα.

28 lifo – 8.3.18

ΙNFO

Η Ελένη Γερασιμίδου από τις 12/3 θα εμφανίζεται στο Super Supper: Α title in English for no actual reason του Γρηγόρη Χατζάκη, στο Από Κοινού Θέατρο (Ευπατριδών 4, Γκάζι, στάση μετρό «Κεραμεικός»). Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης Σκηνικά-Κοστούμια: Ζωή Αρβανίτη Μουσική: Βύρων Κατρίτσης Γραφιστική επιμέλεια: Michelangelo Bevilacqua Β. σκηνοθέτη: Κική Μπαρμπαβασίλογλου Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης Παίζουν: Ελένη Γερασιμίδου, Αγγελική Ξένου, Αντώνης Ξένος, Χάρης Ασημακόπουλος Φωνές ζώων: Χρήστος Καπενής Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 Τιμές εισιτηρίων: €12, μειωμένο €8 (φοιτ., ανέργων, ΑμεΑ, άνω των 65)

8.3.18 – lifo

29

CITY GUIDE

ΌΛΑ ΌΣΑ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΞΈΡΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΟ ΛΑΜΠΕΡΉ ΠΕΡΙΟΧΉ ΤΟΥ ΚΈΝΤΡΟΥ ΑΠΌ ΤΗ LIFO TEAM

30 lifo – 8.3.18

KOLO

CONFIDENTIAL

ΓΙΏΡΓΟΣ ΑΔΆΜΟΣ

LONAKI

8.3.18 – lifo

31

CITY GUIDE

ΤΟ ΚΟΛΩΝΆΚΙ ΌΠΩΣ ΤΟ ΈΖΗΣΑ ΕΓΏ, ΧΩΡΊΣ ΤΙΣ ΠΑΛΙΈΣ ΤΟΥ ΔΌΞΕΣ ΑΠΌ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΜΙΧΑΗΛ ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ: ΓΙΏΡΓΟΣ ΑΔΆΜΟΣ, ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

Μ

ετακόμισα στο Κολωνάκι όταν το πάρτι ήταν περίπου στο τέλος του. Μπορεί το 2003 η κρίση να μην είχε αρχίσει ακόμη, όμως η μεγάλη δόξα της περιοχής είχε ήδη πάρει τέλος. Δεν ήμουν τυχερός να ζήσω την περιοχή όταν έσφυζε από ζωή και φοβερές παρέες. Δεν έζησα τη Ράτκα στα καλά της ούτε πήγαινα τα Σαββατοκύριακα στο παλιό Rock. Όσα μαγαζιά και μέρη διάβασα στα άλλα δημοσιεύματα για την περιοχή από αληθινά σημαντικούς Κολωνακιώτες εγώ δεν τα έχω προλάβει. Ίσως, τελικά, να μην είμαι και ο αρμόδιος για να γράψω για την περιοχή, μια και εγώ τη ζω ως μια απλή, υπέροχη γειτονιά, χωρίς πολλές εξάρσεις και τρέλες, μόνο με μια γενικότερη διάθεση για ωραία και καλή ζωή. Το παλιό Rock είχε, νομίζω, μόλις κλείσει όταν έφτασα εγώ και η Ράτκα ήταν ένα άπιαστο όνειρο, ένα μαγαζί που δεν το έβαζε ο νους σου από την πρόσοψη, αλλά οι θρύλοι, οι ιστορίες και το ατελείωτο name dropping για τους θαμώνες της έδιναν κι έπαιρναν. Η πρώτη εικόνα που θυμάμαι είναι ένα μεσημέρι Κυριακής καλοκαιριού να στέκομαι στο μπαλκόνι, να μυρίζω τις ανθισμένες νεραντζιές, να ακούω τις παιδικές φωνές από την πλατεία Δεξαμενής και να σκέφτομαι πως αν έπρεπε να διαλέξω ένα μέρος για να ζω, θα ήθελα να ήταν εδώ. Επέστρεψα με δύο βαλίτσες και καθόλου σχέδια μερικούς μήνες μετά. Η πρώτη εικόνα που θυμάμαι ήταν τα στολισμένα παράθυρα του Sea Satin για την 28η Οκτωβρίου. Μυρτιές, σημαιάκια, κόσμος μπαινόβγαινε στο πιο όμορφο μαγαζί που έχω δει στη ζωή μου. Το ίδιο βράδυ ζούσα τη μαγεία ενός μαγαζιού που μου λείπει ακόμα. Την επομένη νόμιζα πως είχαμε πόλεμο από τις κανονιές στον Λυκαβηττό! Δεκαπέντε χρόνια μετά, αυτές οι εθιμοτυπικές κανονιές ορίζουν τη χρονιά μας. Δύο φορές τον χρόνο. Το πρωί και μόλις δύσει ο ήλιος οι γάτες τινάζονται, τα παράθυρα τρίζουν κι εγώ έχω μια υπενθύμιση πως ζω σε μία από τις ωραιότερες περιοχές του κέντρου, με τα πάνω και τα κάτω της και μια άλλη, εντελώς διαφορετική ζωή για τους μόνιμους κατοίκους της. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα (και αγάπησα αμέσως) μετακομίζοντας εδώ είναι η λαϊκή αγορά της Ξενοκράτους. Οι κυρίες με τα καρότσια που ανηφόριζαν προς τα πάνω με είχαν βάλει σε υποψίες, αλλά δεν περνούσε από το μυαλό μου πως η σικ περιοχή της Αθήνας έχει λαϊκή. Μια Παρασκευή πρωί ακολούθησα και έκτοτε, για πολλά χρόνια, ήταν η αγαπημένη μου συνήθεια μέσα στην εβδομάδα. Δουλειές, ζωή, φασαρία, η πόλη που αλλάζει, η γειτονιά μου που αλλάζει ένα πρωινό την εβδομάδα, συνάντηση με τους άγνωστους γείτονες στη μικρή λαϊκή που τα έχει όλα κι άλλα τόσα. Αν θες να αγαπήσεις την περιοχή όπου μένεις πήγαινε στη λαϊκή της. Ψώνισε, χαμογέλα στους αγνώστους που σχεδόν τους ξέρεις πια, μίλα με τους πωλητές και γύρισε στο σπίτι με τους θησαυρούς της ημέρας. Όσο περνούσε ο καιρός, λιγότεροι κάτοικοι, περισσότερες οικιακές βοηθοί με τις

λίστες και τα σκυλιά μαζί μου κάθε πρωί. Εμένα δεν με ένοιαζε. Μακάρι να είχα και σήμερα τον χρόνο να ανηφορίζω κάθε Παρασκευή. Ο τρόπος που ψωνίζουν για φαγητό οι Κολωνακιώτες, πάντως, χρήζει προσοχής. Δεν έχω ξαναδεί στην Ελλάδα τόσα delicatessen με ξένα προϊόντα μαζεμένα σε τρεις-τέσσερις δρόμους. Κι αν όσο περνά ο καιρός αλλάζει αυτό, μια δεκαετία πίσω εύκολα νόμιζες με μια βόλτα πως ζεις στο Saint Germain. Γαλλικά τυριά και αλλαντικά, κρασιά απ’ όλο τον κόσμο, παριζιάνικα γλυκά, πανέμορφα, πολύ σνομπ μαγαζιά, η απόλυτη αντίθεση με την ταπεινή λαϊκή! Υπήρχε μια τάση για υπερβολική πολυτέλεια που δεν συνδυαζόταν απαραιτήτως με την ανάλογη γνώση για το φαγητό. Οι μαγαζάτορες έφερναν ό,τι τους ζητούσαν, ό,τι πουλούσε. Ευτυχώς, αυτό βελτιώθηκε κάπως. Σήμερα όλα όσα αναφέρω πιο πάνω υπάρχουν ακόμα, όμως δεν είναι μόνο αυτά. Ευτυχώς, η ελληνική κουζίνα άρχισε να κερδίζει έδαφος και εδώ, έτσι δεν ζούμε πια στο Παρίσι αλλά σε μια περιοχή με κατοίκους που αγαπούν το φαγητό, ξέρουν να διαλέγουν, ρωτάνε για νέα προϊόντα. Τα νέα μαγαζιά για foodies στην περιοχή είναι ένας παράδεισος. Όχι μόνο για τροφές αλλά και για πρώτες ύλες ή εργαλεία για μαγειρική και ζαχαροπλαστική. Μερικές από τις καλύτερες κάβες της Αθήνας λειτουργούν στην περιοχή, ενώ σιγά-σιγά διαπιστώνω πως λύνεται το πρόβλημα του καλού ψωμιού. Δεν χρειάζεται να βγω από την περιοχή όπου ζω για να ψωνίσω για φαγητό, εκτός από τη γνωστή βόλτα στη Βαρβάκειο και τα Εξάρχεια τα Σάββατα. Η εστιατορική σκηνή της περιοχής αλλάζει μήνα με τον μήνα. Τα κλασικά είναι εδώ, τα καινούργια κατακλύζουν τις νέες πιάτσες, τα περισσότερα είναι όμορφα, εκλεκτικά, προσελκύουν κόσμο απ’ όλη την Αθήνα τα Σαββατοκύριακα – τις καθημερινές είναι το καταφύγιο των μόνιμων κατοίκων. Πάντως, η περιοχή δεν είναι σικ για τα εστιατόριά της ή για τη νυχτερινή της ζωή. Καλά είναι κι αυτά και σίγουρα για πολλούς το παν. Κατά τη γνώμη μου, όμως, το Κολωνάκι είναι μοναδικό για άλλα πράγματα. Μερικά από τα πιο όμορφα μουσεία της πόλης βρίσκονται εδώ. Το Μουσείο της Γενιάς του ’30 στην Κουμπάρη με ένα σωρό μοναδικά εκθέματα από τη σύγχρονη ιστορία της χώρας αλλά και το σπίτι του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, αναπαλαιωμένο στην εντέλεια στο ίδιο κτίριο, το Μουσείο Μπενάκη με τη συλλογή του, που είναι ένας ύμνος στον ελληνικό πολιτισμό, αλλά και με τον ιδιαίτερο, αρχοντικό τρόπο του, που κάθε φορά σε κάνει να θυμάσαι γιατί αγαπάς αυτή την περιοχή. Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης είναι πάντα μια βόλτα στην αρχαία ελληνική ομορφιά. Αυτά τα μουσεία έχουν δύο από τα σημαντικότερα πωλητήρια στην Ελλάδα. Δίπλα στα μουσεία, η ονειρική σχεδόν γκαλερί Μαρτίνος με μερικά εξαίρετα αντικείμενα-αντίκες που δεν θα βρεις αλλού στην Ελλάδα. Όχι απλώς μια γκαλερί αλλά ένας θεσμός, ένα κριτήριο σοβαρό για το τι συνιστά στυλ και τι όχι. Και δεν είναι ο μόνος χώρος τέχνης. Στο Κολωνάκι θα βρεις από μια σπου-

1

κολωνακι 2018 1. Μετά από πολλά χρόνια στασιμότητας, αρκετά εγκαταλελειμμένα κτίρια της περιοχής ανακαινίζονται, όπως το Μέγαρο Δεληγιώργη στον οδό Κανάρη, αλλά και το εκκεντρικό σπίτι της Πινδάρου που μοιάζει με πύργο (φωτό).

2. Το Φίλιον παραμένει ένα από τα πιο ζωντανά μέρη της περιοχής, κλασικό καφενείο με σταθερές παρέες που απολαμβάνουν τον καφέ τους, συζητώντας για τα πάντα.

3. Η πλατεία Δεξαμενής, η αληθινή πλατεία των κατοίκων της περιοχής.

4. Το Rock‘n’Roll επέστρεψε μετά από χρόνια περιπλάνησης στο παλιό καλό του σημείο στη Λουκιανού.

5. Το Μουσείο Μπενάκη παραμένει ένα από τα ωραιότερα μέρη στην περιοχή, μια όαση για όλη την Αθήνα με θησαυρούς από την ελληνική ιστορία.

6. Το Da Capo δικαίως θεωρείται το σήμα κατατεθέν της περιοχής, αφού βρίσκεται εδώ για δεκαετίες και έχει δει την περιοχή να αλλάζει ξανά και ξανά.

6

32 lifo – 8.3.18

2

3

4

δαία γκαλερί σε κάθε γωνιά του: Καλφαγιάν, Ζουμπουλάκη, Σκουφά, CAN, Genesis, Elika, Gagosian – η λίστα συνεχίζεται με υπέροχες αίθουσες τέχνης που κάθε τόσο εγκαινιάζουν και κάτι καινούργιο, διατηρώντας ένα πλήθος φιλότεχνων πιστών που λατρεύουν να βρίσκονται εκεί στα εγκαίνια ή τα πρωινά του Σαββάτου. Η πλατεία Δεξαμενής είναι για τους κατοίκους της περιοχής η σωστή «πλατεία». Θα μπορούσε να είναι πιο όμορφη και πιο καλοφυτεμένη. Ελπίζουμε να γίνει κάποια στιγμή. Προς το παρόν είναι ένα ολοζώντανο μέρος με το ουζερί του, τα υπαίθρια τραπεζοκαθίσματα, το πανέμορφο θερινό σινεμά, τις μεγάλες λεύκες, τους προσκόπους τα Σαββατοκύριακα, τις φωνές των παιδιών που παίζουν εκεί καθημερινά. Μερικά από τα ομορφότερα βιβλιοπωλεία της πόλης είναι εδώ. Κι αν η Πολιτεία θεωρείται Εξάρχεια, και το νέο βιβλιοπωλείο της Εστίας επίσης, στην Πατριάρχου Ιωακείμ και σε μια πάροδο της Σκουφά υπάρχουν τρία μικρά βιβλιοπωλεία τα οποία επιλέγουν τα καλύτερα βιβλία, ξέρουν να προτείνουν και σε χαιρετούν με χαμόγελο. Δυστυχώς, η κεντρική πλατεία της περιοχής δεν αγαπήθηκε όπως θα της άξιζε λόγω της ιστορίας της. Την έχουμε πάρει στραβά την αναμόρφωσή της, μας έχει ξενίσει το τόσο πολύ μπετόν και τα hi-tech σιντριβάνια που δεν δούλεψαν ποτέ. Τα δέντρα συνεχίζουν να μεγαλώνουν, οι πρασινάδες καταπίνουν τα μπετονένια παγκάκια και, πού ξέρεις, πολύ σύντομα ίσως θα την «υιοθετήσουμε» κι αυτήν. Δεν είδα, βέβαια, ποτέ κανέναν που ξέρω να λέει «πάω πλατεία» και να εννοεί αυτήν… Δεν είναι λίγοι αυτοί που γκρινιάζουν για την περιοχή που αλλάζει με γοργούς ρυθμούς. Η κρίση είχε φέρει μια γενική ησυχία στις ανηφόρες του Κολωνακίου. Είδαμε πολλά σπίτια κλειστά. Μαγαζιά και επιχειρήσεις να αδειάζουν σε μια νύχτα. Άλλαξε και η δομή των επιχειρήσεων μαζί με τις νέες προτιμήσεις του κόσμου. Οι μόνιμοι κάτοικοι διαμαρτύρονται για την έντονη νυχτερινή ζωή, για το πρόβλημα με το παρκάρισμα, για τον θόρυβο, την ασυδοσία πολλές φορές των μαγαζιών. Δεν θα διαφωνήσω. Ξέρω μόνο ένα πράγμα. Καμιά κατοικημένη περιοχή δεν αντέχει για πολύ καιρό ό,τι δεν μπορεί να εντάξει στην καθημερινότητά της. Οι μόδες πάνε κι έρχονται και όσοι ζουν εδώ έχουν δει αμέτρητα μαγαζιά να ανοίγουν και να κλείνουν, μαζί με τον κόσμο που έρχεται γι’ αυτά και μετά φεύγει για άλλα καινούρια. Αν κάτι κρύβει καλά μέσα του το Κολωνάκι, πέρα από την καλή ζωή, είναι η αγάπη για το κλασικό, το διαχρονικό, αυτό που ήρθε για να μείνει. Οι περισσότεροι που έρχονται για να ανοίξουν μαγαζιά εδώ το ξέρουν πολύ καλά αυτό. Δεκαπέντε χρόνια μετά εξακολουθώ να αποκαλώ τον εαυτό μου «νεοσύλλεκτο» της περιοχής. Εξακολουθώ να βλαστημάω κάθε φορά που ανεβαίνω την ανηφόρα της Πινδάρου, που κάποιος το γλεντάει χάραμα κάτω από το μπαλκόνι μου ή βλέπω άλλη μια ξιπασιά μπροστά μου. Όμως, τελικά, ξέρω πως η περιοχή δεν είναι μόνο αυτά που της προσάπτω κατά καιρούς. Είναι, στ’ αλήθεια, ένα ωραίο μέρος να ζεις. Εδώ υπάρχουν μερικά από τα ωραιότερα μέρη για να βγεις στην Αθήνα. Διασχίζω τους κεντρικούς δρόμους του κάθε πρωί για να φτάσω στη δουλειά. Ένα καινούργιο μαγαζί ανοίγει, τραπεζάκια έξω στη Σκουφά, ανθισμένες πασχαλιές στην Αναγνωστοπούλου, μια νέα έκθεση στο Μπενάκη, νέα βιβλία στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων, μυρίζει σοκολάτα από του Παρλιάρου και ο Μισεγιάννης ψήνει καφέ και μοσχοβολάει δυο δρόμους πιο πάνω. Ο ανθοπώλης Ακαδημίας και Πινδάρου έχει και σήμερα κάτι όμορφο να μου δώσει, ενώ κάποια απογεύματα από την ταράτσα βλέπεις μέχρι τον Πειραιά, πεντακάθαρα. Καθόλου άσχημα, κι ας μην έχουμε ζήσει τις μεγάλες του δόξες.

5 8.3.18 – lifo

33

ΜΕΡΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΚΑΛΑ ΣΤΗN ΠΙΟ ΛΑΜΠΕΡΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ 34 lifo – 8.3.18

TGI Fridays

Στη Νεοφύτου Βάμβα κάθε μέρα είναι Παρασκευή Τα TGI Fridays είναι το απόλυτο hot spot στο Κολωνάκι, ένας all-day προορισμός όπου λαχταράς να πηγαίνεις. Και πώς να μη το λαχταράς, αφού εκεί θα βρεις τη μοναδική Jack Daniel’s sauce και τις Potato Twisters, τα ζουμερά και λαχταριστά Handcrafted Burgers με φρέσκο μπιφτέκι από 100% μοσχαρίσιο κιμά, φρεσκοψημένο ψωμάκι και σπιτικές σος αλλά και living well επιλογές, όπως το vegetarian Quinoa Burger με σπιτικό μπιφτέκι από τρίχρωμη κινόα. Στο μπαρ θα απολαύσεις υπέροχα και δροσερά signature cocktails και πεντανόστιμο bar food, ενώ κάθε Πέμπτη και Παρασκευή το κέφι ανεβαίνει με μοναδικά events & DJ sets.

Extra Tip: Την περίοδο της Σαρακοστής τα TGI Fridays ετοιμάζουν για μας λαχταριστές νηστίσιμες λιχουδιές, όπως εναλλακτική Apple & Kale Mix Salad και Shrimp Tacos.

Νεοφύτου Βάμβα 2, Κολωνάκι, 210 7227721 FB: tgi.fridays.greece, www.fridays.gr

Yoko Café Bistro

Ένα νόστιμο μυστικό κρυμμένο στο Mέγαρο Γεωργιτσέα Το Yoko Café Bistro εδώ και δύο χρόνια έχει γίνει σημείο αναφοράς για τους εργαζόμενους της περιοχής και όχι μόνο, που το προτιμούν για lunch break ή take away. Και πώς να μη γίνει; Με ένα ζεστό και οικείο περιβάλλον με '60s διακόσμηση και ωραία μουσική, αλλά και με οικογενειακή και φιλόξενη εξυπηρέτηση, σε κερδίζει αμέσως. Στην κουζίνα βρίσκεται η μαμά της ιδιοκτήτριας που καθημερινά ετοιμάζει με τα χεράκια της βελουτέ σούπες, δροσερές σαλάτες με ολόφρεσκα υλικά, ηπειρώτικες πίτες, τάρτες, σπιτικά γλυκά αλλά και τα δύο πιάτα ημέρας που προσφέρονται καθημερινά. Όλα φτιαγμένα με μεράκι, σεβασμό και πολλή αγάπη, κάνοντας το Yoko Café Bistro να ξεχωρίζει.

Extra Tip: Αν για κάποιον λόγο δεν μπορείς να πας ως εκεί, μη σκας, το Yoko Café Bistro έχει και delivery.

Ζαλοκώστα 8, Κολωνάκι, 211 4003740 FB Yoko Cafe Bistro, instagram yoko_cafe_bistro 8.3.18 – lifo

35

ΦΩΤΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΣ

Ruins Athens Urban Area

Το νέο it μαγαζί του Κολωνακίου Τον Ιούλιο του 2017 στον πεζόδρομο της Τσακάλωφ άνοιξε ένα νέο urban styled all-day restaurant bar, το οποίο, όπως όλα δείχνουν, ήρθε για να μείνει και να κλέψει τις καρδιές των Αθηναίων με το ξεχωριστό του στυλ και τις μοναδικές του γεύσεις. Στον εξαιρετικά μεγάλο και άνετο χώρο του με το ιδιαίτερο mix & match design κυριαρχούν τα γκράφιτι, συνδυασμένα με το πράσινο, το ξύλο, την πέτρα και το μέταλλο, δημιουργώντας το τέλειο urban styled στέκι, ιδανικό για να απολαύσεις τον καφέ σου, το φαγητό ή το ποτό σου οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Στο ανανεωμένο του μενού, υπό τη φροντίδα του σεφ Γιώργου Τσαπάρα, βρίσκεις μεγάλη γκάμα από λαχταριστές brunch επιλογές που περιλαμβάνουν από στραπατσάδα μέχρι ποικιλία από διαφορετικά pancakes,

ενώ το κύριο μενού περιλαμβάνει πολλές απολαυστικές γαστριμαργικές προτάσεις, όπως ceviche λαβράκι, ragù alla bolognese και φιλέτο tagliata. Για επιδόρπιο δοκίμασε την εξαιρετική Lila pause sphere ή το μοναδικό μιλφέιγ κανταΐφι και είναι σίγουρο πως θα εθιστείς. Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο στο Ruins Athens είναι τα κοκτέιλ του. Ο head bartender Αλέξανδρος Κατσογιάννης έχει ετοιμάσει έναν κατάλογο με εξαιρετικές προτάσεις, όπως Caramel Cloud, Midnight Owl, Underground Elixir, Bandera de fuego κ.ά., ενώ υπάρχει και μια εκτενής wine list με ελληνικές κυρίως ετικέτες.

Extra Tip: Συνδυάστε το κρασί σας με τα εξαιρετικά και ιδιαίτερα finger food του καταλόγου.

Τσακάλωφ 4, Κολωνάκι, 6945 740741, FΒ: RuinsAthens

ΦΩΤΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΣ

Mr. Vertigo

Ένας χώρος αφιερωμένος στον μαγικό κόσμο του κρασιού

36 lifo – 8.3.18

«Deep down, I don’t believe it takes any special talent for a person to lift himself off the ground and hover in the air. We all have it in us, every man, woman, and child, and with enough hard work and concentration, every human is capable of duplicating the feats I accomplished as Walt the Wonder Boy». Mr. Vertigo, Paul Auster Το Mr. Vertigo είναι βιβλίο του Paul Auster που μιλάει για τη μαγεία της καθημερινότητας μέσα από την ιστορία ενός παιδιού που μαθαίνει να πετάει αλλά και η πηγή έμπνευσης της δημιουργίας του Mr. Vertigo. Γιατί και το κρασί είναι κάτι μαγικό που μπορεί να απογειώσει την καθημερινότητά μας. Αυτό είναι το όνειρό αυτών που βρίσκονται πίσω από την κάβα, να κάνουν λίγο ομορφότερη τη ζωή των ανθρώπων, προσφέροντάς τους μια μοναδική οινική εμπειρία.

Με οδηγό το πάθος τους για το κρασί και την επικοινωνία, επιδιώκουν να αναδείξουν τη μαγική πλευρά του κρασιού μέσα από «αναπάντεχες» γευσιγνωσίες, ταξίδια οινοτουρισμού, το wine club και τη βιβλιοθήκη, πάντα με το κρασί στο επίκεντρο. Στο κελάρι του Mr. Vertigo θα βρείτε πάνω από 1.500 ετικέτες κρασιών από τον διεθνή και τον ελληνικό αμπελώνα. Τα οινοποιεία που εισάγονται προέρχονται από σπουδαίες και ιδιαίτερες περιοχές απ' όλο τον κόσμο, ενώ την τιμητική τους έχουν τα μικρά οικογενειακά οινοποιεία που δίνουν έμφαση στο terroir και στις γηγενείς ποικιλίες τους και ακολουθούν τις αρχές της βιολογικής και βιοδυναμικής καλλιέργειας. Το κρασί είναι ένας μαγικός, ανεξάντλητος κόσμος που σας περιμένει να τον ανακαλύψετε στο Mr. Vertigo.

Mr. Vertigo, Wines & Spirits, πλ. Φιλικής Εταιρείας 15, Κολωνάκι, www.mrvertigo. gr

ΦΩΤΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΣ

Brunello

Ένα κομψό μπιστρό στο Κολωνάκι με πρωταγωνιστή το κρασί Έχοντας πάρει το όνομά του από ένα από τα πλέον φημισμένα ιταλικά κρασιά, το wine bistro Brunello ξεχωρίζει για τη φινέτσα του. Μπαίνοντας μέσα, το μάτι πέφτει αμέσως στις φιάλες κρασιού στους τοίχους που κυριαρχούν ως στοιχείο διακόσμησης, ενώ η υποδοχή σε κάνει να αισθανθείς αμέσως άνετα. Ιδανικό για όλες τις ώρες, θα πας εκεί για να απολαύσεις τον καφέ σου, υπέροχα pizzetti, panini που φτιάχνονται εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια σου και, όσο περνά η ώρα, κρασί και διαλεχτά ιταλικά τυριά και αλλαντικά. Ένα μεγάλο κεφάλαιο στο Brunello είναι και το απογευματινό aperitivo time, βασισμένο στη μιλανέζικη κουλτούρα, με άρωμα από Τοσκάνη. Στο μενού του, με συνταγές του Μιχάλη Νουρλόγλου που εκτελεί άψογα ο σεφ Θάνος Ζαμπύνης, θα βρεις ιταλικές προτάσεις που ετοιμάζονται για σένα την ώρα της παραγγελίας.

Pizzetti με μασκαρπόνε, πανσέτα ψιλοκομμένη, κόκκινο κρεμμύδι και χιόνι αποξηραμένου αυγού, με λεπτή και τραγανή ζύμη, μπουράτα με σταγόνες ελαιόλαδου και φρέσκο πιπέρι που συνοδεύεται από ζεστό χειροποίητο προζυμένιο ψωμί, αλλά και εξαιρετικά πιάτα ημέρας, όπως paccheri bolognese από Rib Εye με μπεσαμέλ, εσαλότ και φασκόμηλο. Το γεύμα εδώ συνδυάζεται φυσικά με κρασί και ο σομελιέ Νίκος Συλλιβός αναλαμβάνει να συνδυάσει αρμονικά τα πιάτα με το κατάλληλο κρασί. Στην πλούσια wine list θα βρεις πολλές επιλογές σε ποτήρι από τον ιταλικό κυρίως αμπελώνα αλλά και από τον γαλλικό, τον γερμανικό, τον ισπανικό και τον αυστριακό, ενώ υπάρχουν και θεματικά αφιερώματα σε Έλληνες οινοπαραγωγούς.

Extra Tip: Μην παραλείψεις να δοκιμάσεις το παγωτό φιστίκι με μους σοκολάτα, ξύσμα λάιμ και ανθό αλατιού.

Λουκιανού 21, Κολωνάκι, 210 7248889, FB: BrunelloAnticaEnoteca

ΦΩΤΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΣ

Petite Fleur

Ένα μικροσκοπικό μπιστρό για σοκολατένιες αποδράσεις Μπαίνοντας στο Petite Fleur αμέσως ταξιδεύεις μακριά από την γκρίζα καθημερινότητα. Ένας κουκλίστικος, ιδιαίτερος χώρος, μια ατμοσφαιρική φιλόξενη γωνιά με παλιά βινύλια που παίζουν στο πικάπ, σάουντρακ από ταινίες, νοσταλγικές και τζαζ μελωδίες, κλασική μουσική αλλά και live με σπουδαίους μουσικούς της ελληνικής τζαζ σκηνής σε περιμένουν για να σου χαρίσουν μικρές αποδράσεις. Τον χειμώνα θα πας εκεί για την περίφημη πηχτή σοκολάτα του, φτιαγμένη με μεράκι από εξαιρετικής ποιότητας σοκολάτα Valrhona που λιώνει αργά σε φρέσκο γάλα, με μεγάλη ποικιλία σε γεύσεις, όπως τσίλι, σπιτική πραλίνα, αληθινή βανίλια Μαδαγασκάρης κ.ά., που θα κάνουν την επιλογή δύσκολη, ενώ κάθε σοκολάτα παρασκευάζεται σε χαμηλή φωτιά, σε ξεχωριστό σκεύος για κάθε πελάτη. Το καλοκαίρι θα απολαύσεις την κρύα εκδοχή

της, αλλά και κρύο τσάι, χειροποίητο παγωτό, πλούσια milkshakes, σπιτικά αναψυκτικά και υπέροχα κοκτέιλ. Πέρα από την υπέροχη σοκολάτα, στο μενού του θα βρεις εξαιρετικό βιολογικό καφέ, σπιτικά γλυκά, λαχταριστά σνακ, μοναδικές ποικιλίες τσαγιού, εκλεκτό κρασί από μικρά ελληνικά οινοποιεία και πρωτότυπα κοκτέιλ. Και επειδή στο Petite Fleur σέβονται τις ειδικές διατροφικές συνήθειες του καθενός μας, όλες οι συνταγές μπορούν να γίνουν με γάλα αμυγδάλου, ενώ θα βρεις και υπέροχα θρεπτικά vegan smoothies, όπως το σοκολατένιο Raw Smoothie με κακάο, χουρμάδες, μπανάνα και καρύδα και το Matcha Smoothie.

Extra tip: Μείνετε συντονισμένοι, έρχονται νέα καλοκαιρινά κοκτέιλ, λευκή σανγκρία και απογευματινά τζαζ live!

Ομήρου 44, Κολωνάκι, 210 3613169, petite-fleur.gr, FB: petite.fleur.kolonaki 8.3.18 – lifo

37

Άγιος

Οι ξενύχτηδες της Αθήνας έχουν πλέον τον δικό τους Άγιο Ο Άγιος στη Διδότου έχει γίνει ένα στέκι-ναός για την ελληνική μουσική. Σε ένα όμορφο νεοκλασικό με ατμοσφαιρικό φωτισμό και ξεχωριστές, φιλόξενες γωνιές θα ακούσεις ελληνικά τραγούδια από τη δεκαετία του ’50 ως τη δεκαετία του ’90 αλλά και σημερινά, όλα επιλεγμένα από ανθρώπους του ραδιοφώνου με μεράκι και αγάπη για το ελληνικό τραγούδι. Λαϊκά, ελαφρολαϊκά, έντεχνα, όλα έχουν τη θέση τους και τη στιγμή τους στον Άγιο. Στη μεγάλη μπάρα του οι πότες θα βρουν και θα απολαύσουν καθαρά και προσεγμένα ποτά που είναι τα απαραίτητα «καύσιμα» για τη μυσταγωγία που συντελείται εκεί. Βλέπεις, ο Άγιος δεν είναι απλώς ένα μπαράκι που παίζει ελληνική μουσική. Είναι ένα νο-

σταλγικό ταξίδι σε αγαπημένα και διαχρονικά τραγούδια άλλων εποχών αλλά και του σήμερα. Ακόμα περισσότερο, είναι ένα σημείο συνάντησης. Οι μοναχικοί που κάθονται στη μεγάλη μπάρα, οι παρέες και τα ζευγαράκια που αράζουν σε τραπεζάκια στο ημίφως, οι ψαγμένοι, οι ξενύχτηδες, όλοι μέχρι τα ξημερώματα θα έχουν διασκεδάσει με την ψυχή τους, θα έχουν θυμηθεί αγαπημένα κομμάτια, ίσως θα έχουν νιώσει και κάποια νοσταλγία και σίγουρα θα έχουν γίνει μια μεγάλη παρέα.

Extra Tip: Ο Άγιος διανυκτερεύει και περιμένει να μας «εξομολογήσει» με ποτό Πέμπτη-Κυριακή, από τις 10 το βράδυ ως τα ξημερώματα.

Διδότου 33 & Ιπποκράτους, Κολωνάκι, 210 3647968 & 6932 749597, FB: agiosbardidotou

Pie Works

Με σπιτικές μαμαδίστικες μυρωδιές πλημμύρισε το Κολωνάκι Εδώ και 4 χρόνια το Κολωνάκι κατακλύζουν καθημερινά οι μυρωδιές από τις χειροποίητες πίτες και τις σπιτικές σούπες του Pie Works. Τυρόπιτα, πρασόπιτα, κιμαδόπιτα, κοτόπιτα με κάρι, κρεμμυδόπιτα, breakfast pie, πίτα με χοιρινό, μέλι και μουστάρδα και άπειρες ακόμα εποχικές πίτες, όλες χειροποίητες, όπως θα τις έκανε η γιαγιά, μας περιμένουν καθημερινά και κανείς δεν αντέχει να τους αντισταθεί. Μεγάλη ποικιλία υπάρχει, όμως, και στις σούπες. Κάθε μέρα μάς περιμένει και μια διαφορετική για να τη δοκιμάσουμε, όπως χορτόσουπα, μανιταρόσουπα, κρεατόσουπα αλλά και πολλές άλλες. Και όσοι πεθύμησαν λίγη από τη φροντίδα της μαμάς, στο μενού θα βρουν και ένα σπιτικό, μαμαδίστικο πιάτο ημέρας, όπως σπανακόρυζο, γεμιστά, λαχανοντολμάδες κ.ά. Με άριστης ποι-

ότητας πρώτες ύλες, ένα τραγανό χειροποίητο χωριάτικο φύλλο, το καλύτερο στην κατηγορία του, και πλούσια πεντανόστιμη γέμιση στις πίτες του, δεν είναι τυχαίο που το Pie Works κρατά μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές των Αθηναίων. Άλλωστε ο έρωτας περνάει από το στομάχι και το Pie Works είναι έρωτας. Μπορείς να απολαύσεις τις νοστιμιές του εκεί ή να τις πάρεις σε πακέτο για το σπίτι ή το γραφείο. Επιπλέον, μπορείς να έχεις πίτες σε ολόκληρο ταψί, κατόπιν παραγγελίας για παιδικά πάρτι, events, catering και επαγγελματικά meetings.

Extra Tip: Το Pie Works μας περιμένει Δευτ.Τετ. 8:30-19:00, Τρ.-Πέμ.-Παρ. 8:30-20:00, Σάβ. 9:30-17:00, Κυρ. κλειστά. Delivery: Δευτ.-Παρ. 8:30-19:00, Σάβ. 9:30-17:00

Αμερικής 16Α, Κολωνάκι, 211 1847595, FB: pieworks.gr

38 lifo – 8.3.18

ΦΩΤΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΣ

Φάρμα Μπράλου Εστιατόριο

Η καρδιά των meat lovers χτυπάει στο Κολωνάκι Η Φάρμα Μπράλου, η μόνη στην Ελλάδα που εκτρέφει Black Angus με άδεια, φημίζεται για τις μοναδικές κοπές και τα κρέατα μακράς ωρίμανσης που προσφέρει. Έτσι, όταν πριν από λίγο καιρό άνοιξε το νέο της εστιατόριο στο Κολωνάκι, ήταν αναμενόμενο ότι θα γινόταν ο παράδεισος του κάθε καλοφαγά που αγαπάει το κρέας. Σε έναν χώρο ζεστό και ανανεωμένο θα βρει κανείς ένα μενού με μεγάλη ποικιλία σε επιλογές από κρέας, με όλων των λογιών τα συνοδευτικά και τις σος, αλλά και ψαγμένα ορεκτικά και δροσερές σαλάτες. Φτιαγμένο με τη φιλοσοφία «From farm to table», ο πελάτης έχει τη δυνατότητα να επιλέξει με τη συμβουλή του κρεοπώλη στο Βutcher’s Corner το κομμάτι που επιθυμεί και στη συνέχεια να το δει να ψήνεται στην ανοιχτή

κουζίνα, όπως εκείνος προτιμά. Από το μενού όμως δεν λείπουν και τα εξαιρετικά πιάτα ημέρας που δημιουργούν καθημερινά ο Παναγιώτης Ζώκος και ο Αγαπητός Τσακαλάκης υπό την καθοδήγηση του Μιχάλη Νουρλόγλου, ενώ τα υπέροχα επιδόρπια που προσφέρονται είναι ό,τι χρειάζεται για να ολοκληρωθεί γλυκά το γευστικό ταξίδι. Και όσοι θέλουν να συνοδεύσουν το γεύμα τους με αλκοόλ, η σομελιέ Έφη Πλατή έχει δημιουργήσει μια ισορροπημένη λίστα κρασιών που καλύπτουν όλες τις προτιμήσεις και δένουν αρμονικά με το εκάστοτε πιάτο.

Extra tip: Ωράριο λειτουργίας: Τρ.-Σάβ.

13:00-23:00 (τελευταία παραγγελία), Κυρ. 13:00-18:00 (τελευταία παραγγελία), Δευτέρα κλειστά.

Μηλιώνη 12 & Ηρακλείτου, Κολωνάκι, 210 3645050, www.farmabralou.gr, FB: FarmaBralou, Instagram: farmabralou

M8

Μια όαση χαλάρωσης στο κέντρο του Κολωνακίου Ο πάντα πολύβουος πεζόδρομος της Μηλιώνη διαθέτει μια όαση ηρεμίας, ένα «αστικό καταφύγιο» χαλάρωσης που ως διά μαγείας σάς μεταφέρει σε άλλη διάσταση. Στο M8 θα βρεθείτε από το πρωί για να απολαύσετε ένα πλούσιο πρωινό, μόνοι ή παρέα με τους ανθρώπους που σας δίνουν ώθηση να αδράξετε τη μέρα. Αλλά και η τάση του brunch που έχουν αγαπήσει οι Αθηναίοι κατέχει ξεχωριστή θέση στο μενού του M8. Οι όμορφες στιγμές συνεχίζονται όλες τις ώρες, με υψηλού επιπέδου πιάτα που ετοιμάζονται από εξαιρετικές πρώτες ύλες. Κάντε ένα lunch break από τη δουλειά και απομακρυνθείτε από τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας για ένα ελαφρύ γεύμα ή επιλέξτε τον χώρο μας για την επαγγελματική σας συνάντηση. Καθώς η μέρα προχωρά, την ώρα του δείπνου έρχεστε ξανά στο M8. Συνοδεύστε το με

ένα από τα signature cocktails που προτείνουν οι bartenders μας και αφεθείτε στη φροντίδα που χρειάζεστε στο τέλος ενός πολυάσχολου εικοσιτετραώρου. Ο χώρος του M8 που μόλις ανακαινίστηκε, μοντέρνος και μίνιμαλ, με στυλ που ξεκουράζει τις αισθήσεις, λειτουργεί ανακουφιστικά, σαν προέκταση του σπιτιού σας. Η πολυσυλλεκτική κουζίνα προσφέρει γευστικά αριστουργήματα με τα πιο απλά υλικά και επιφυλάσσει εκπλήξεις που σκαρφίζεται συχνά ο σεφ. Επικοινωνία, φροντίδα, κουζίνα: το τρίπτυχο που κάνει το M8 να ξεχωρίζει.

Extra tip: Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε τα ειδικά σχεδιασμένα μενού μας για ξεχωριστές περιστάσεις ή να μας επισκεφθείτε για μια δική σας, ιδιαίτερη στιγμή.

Μηλιώνη 8, Κολωνάκι, 210 3643388, FB: M8.Kolonaki 8.3.18 – lifo

39

Ιπποπόταμος

Το θρυλικό μπαρ που εδώ και 40 χρόνια είναι σημείο αναφοράς των Αθηναίων Φαντάσου ένα μπαράκι που το λατρεύουν τόσο οι 50άρηδες όσο και οι 20άρηδες και στο οποίο ένα συνηθισμένο βράδυ θα βρεις δυο διαφορετικές γενιές να διασκεδάζουν με τις ίδιες μουσικές. Αυτό το μπαράκι υπάρχει και βρίσκεται στα Εξάρχεια, στα σύνορα με το Κολωνάκι. Άνοιξε λίγο μετά την πτώση της χούντας κι έγινε αμέσως το σημείο αναφοράς όλων των νέων της Αθήνας τότε. Τα χρόνια πέρασαν, αλλά εκείνο δεν έχασε τίποτα από την παλιά του αίγλη, χωρώντας κάθε μέρα στην μπάρα του όλη την αθηναϊκή νεολαία αλλά κι εκείνους που σε πείσμα όσων αναγράφει η ταυτότητα νιώθουν και παραμένουν νέοι. Ο Ιπποπόταμος μας περιμένει κάθε μέρα από νωρίς το πρωί για καφέ μέχρι πολύ αργά

το βράδυ. Στην μπάρα του θα βρεις «καθαρά ποτά», τη φημισμένη του σανγκρία, πολλές ετικέτες μπίρας εισαγωγής αλλά και από ελληνικές μικροζυθοποιίες. Θα βρεις όμως και πολύ πρωτότυπα κοκτέιλ με βάση τη ρακή. Και όλα αυτά ακούγοντας προσεκτικά επιλεγμένη ροκ, τζαζ, σόουλ και funk μουσική. Κι αν πεινάσεις, δεν έχεις παρά να επιλέξεις ανάμεσα σε υπέροχα γουακαμόλε, λαχταριστές τάρτες και άλλες ενδιαφέρουσες και γευστικότατες προτάσεις.

Extra Tip: Ο Ιπποπόταμος μετράει 40 χρόνια ζωής και το γιορτάζει με πολλά events. Μείνετε συντονισμένοι και ενημερωθείτε για όλα τα events που ετοιμάζονται, για να γιορτάσετε κι εσείς μαζί του.

Δελφών 3Β, Κολωνάκι, 210 3634583, FB: ippopotamos.bar

Chez Michel

Το αγαπημένο meeting point του Κολωνακίου σερβίρει και ένα από τα καλύτερα brunches της Αθήνας Σημείο αναφοράς για εκείνους που κινούνται στο Κολωνάκι και θέλουν ένα ευχάριστο διάλειμμα απ’ τις υποχρεώσεις της ημέρας ή ένα χαλαρωτικό ποτό και φαγητό μετά τη δουλειά, το Chez Michel έχει γίνει το ιδανικό after office στέκι. Με τη μουσική να κινείται κυρίως στα μονοπάτια της τζαζ αλλά και με ένα διαφορετικό live κάθε Παρασκευή, το παιχνίδι ξεκινά από το απόγευμα με signature cocktails και προσεκτικές επιλογές σε κρασιά, ενώ σας περιμένει για τον πρώτο καφέ της ημέρας ανοίγοντας απ’ τις 8 το πρωί. Κι αν σας ανοίξει η όρεξη, δεν έχετε παρά να επιλέξετε από ένα εκλεπτυσμένο μενού με ζυμαρικά, ριζότι, φιλέτα, σαλάτες και προτάσεις κυρίως της μεσογειακής κουζίνας, που θα εκπλήξουν ευχάριστα τον

ουρανίσκο σας. Τις Κυριακές, όμως, επιβάλλεται να το επισκεφθείτε για το φημισμένο του brunch, που σερβίρεται 11:00-17:00. Από τηγανητά αυγά που έρχονται σε ψημένο αφράτο ψωμάκι με μαρμελάδα, μπέικον και σαλάτα, αυγά με σπανάκι σοτέ και Croque Madame και ζουμερά μπέργκερ μέχρι τα φοβερά open sandwiches με σολoμό Σκωτίας ή παστράμι γαλοπούλας και τα pancakes με λαχταριστή πραλίνα και φουντούκι ή maple syrup, το σίγουρο είναι ότι προσφέρει brunch επιλογές για όλα τα γούστα.

Extra Tip: Αρκετά από τα πιάτα του brunch menu θα τα βρείτε και τις καθημερινές έως τη 1 το μεσημέρι.

Ηροδότου 15, Κολωνάκι, 215 5510090, chezmichel.gr, FB: ChezMichelkolonaki

40 lifo – 8.3.18

ΤheWeek

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ Τι καινούργιο ξεκινάει αυτή την εβδομάδα. σελιδα

ΘΕΑΤΡΟ

ΒΙΒΛΙΟ

ΓΕΥΣΗ

Έντα Γκάμπλερ στο Μπάγκειον.

Το νέο βιβλίο του Τζον Λε Καρέ.

Στα νέα εστιατόρια της πόλης.

σελιδα

48

σελιδα

50

σελιδα

52

42

ΟΠΕΡΑ Λουτσία ντι Λαμερμούρ Η Kέιτι Μίτσελ, σκηνοθέτις της ανατρεπτικής παράστασης που ανεβαίνει στην Εθνική Λυρική Σκηνή, μιλά στη LifO.

ΠΑΡΤΙ σελιδα

46

Athens DJs for Athens Pride

To Σάββατο 10 Μαρτίου, για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, γνωστοί DJs και περφόρμερ ενώνουν τις δυνάμεις τους για ένα μεγάλο πάρτι στα δύο stages του Ρομάντσου που θα διαρκέσει μέχρι το πρωί. Όλοι συμμετέχουν αφιλοκερδώς για την ενίσχυση του Αthens Pride. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες οι Georgie Bee, Α Man Το Pet, Chraja, Costas Argiriou, Daglara, Δουkissα, Drama Queers, K.Atou και The Dreamer. ä 10/3, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, 22:00, εισ.: 5 ευρώ 8.3.18 – lifo

41

απο τη γεωργια παπασταμου

SmallTalk

ΓΙ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

EVENTS

Top

7

1. ΜΟΥΣΙΚΗ

3. ΒΙΒΛΙΟ

Her: Skin

Αφιέρωμα στον Νάνο Βαλαωρίτη

Η δυναμική τραγουδίστρια, DJ και ηθοποιός Deborah Anne Dyer (aka Skin) έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα για ένα DJ set με live φωνητικά στο πλαίσιο του πρότζεκτ «Her». Η Skin γνώρισε μεγάλη επιτυχία στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ως frontwoman των Skunk Anansie. Ως DJ έχει εμφανιστεί σε κλαμπ όπως το Output, το Sound Nightclub και το Fabric, παίζοντας techno, tech house και minimal. ä 9/3, Steam Athens, Ευρυμέδοντος 3, 00:00, εισ.: 15 ευρώ

42 lifo – 8.3.18

H γκαλερί Bernier/Eliades παρουσιάζει τη νέα ατομική έκθεση της Χριστιάνας Σούλου, μια σειρά από σχέδια και ακουαρέλες με φιγούρες εμπνευσμένες από το Χορός και Ψυχή του Πολ Βαλερί. Το έργο της Σούλου έχει αναγνωριστεί διεθνώς με πρόσφατες αναδρομικές ατομικές εκθέσεις της στα μουσεία Kölnischer Kunstverein (Κολωνία, 2016) και Baltic Centre for Contemporary Art (Gateshead, Αγγλία, 2016), καθώς και με τη συμμετοχή της στην 55η Μπιενάλε Βενετίας στο Διεθνές Περίπτερο Il Palazzo Enciclopedico. ä 15/3-2/5, Bernier/Eliades, Επταχάλκου 11, Θησείο, Τρ.-Παρ. 10:30-18:30, Σάβ. 12:00-16:00

STOEP TH S PR ES ΜΟΥΣΙΚΗ Πεντάηχον

Χριστιάνα Σούλου

MAΡΤ.

Magenta Flaws Trip-hop επιρροές και οld-school αισθητική από ένα αθηναϊκό συγκρότημα που αυτοχαρακτηρίζεται «ελαττωματικό».

Μιλήστε μου λίγο για την «εμμονή» σας με τη magenta. Αυτή η «εμμονή», όπως την αποκαλείτε –και ίσως να έχετε και δίκιο–, ξεκίνησε όπως όλα, λίγο τυχαία. Ένας από εμάς είχε χρησιμοποιήσει αυτή την απόχρωση σε ένα σχέδιό του, ένας άλλος επέλεξε να την τοποθετήσει μπροστά από το «flaws» (θεωρώντας πως τα «ελαττώματά» μας είναι αυτά που μας καθορίζουν) και κάπως έτσι συνδεθήκαμε για πάντα μαζί της. Ήταν κάτι που έγινε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, ωστόσο πρόκειται για μια απόχρωση που ισορροπεί και ακροβατεί ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Το ίδιο πιστεύουμε πως κάνει και η μουσική μας.

2. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

08–14

THE FACE

Η Ελληνοαμερικανική Ένωση. σε συνεργασία με το Hellenic American College και τις εκδόσεις Οδός Πανός, παρουσιάζουν το τεύχος 178 του ομώνυμου περιοδικού, το οποίο είναι αφιερωμένο στον Νάνο Βαλαωρίτη. Έξι από τους συνεργάτες του τεύχους, οι Ανθούλα Δανιήλ, Μυρτώ Δηγόνη, Κωνσταντίνος Μπούρας, Ντίνος Σιώτης, Έρση Σωτηροπούλου και Κωστής Τριανταφύλλου διαβάζουν αποσπάσματα από τα κείμενά τους και συνομιλούν με τον ποιητή και με το κοινό για τις πολλές πτυχές του συγγραφικού του έργου και της συναρπαστικής ζωής του. ä 12/3, Ελληνοαμερικανική Ένωση, Μασσαλίας 22, 18:00, είσοδος ελεύθερη

4. ΘΕΑΤΡΟ Λεόντιος και Λένα Στο έργο του Γκέοργκ Μπίχνερ ο πρίγκιπας Λεόντιος πλήττει. Ο βασιλιάς πατέρας του επιμένει να τον παντρέψει με μια πριγκίπισσα που δεν έχει δει ποτέ, τη Λένα. Την ημέρα που ανακοινώνεται ο επιβεβλημένος γάμος του, ο Λεόντιος αποφασίζει να εγκαταλείψει τη χώρα και φεύγει για μια περιπλάνηση χωρίς σκοπό.

Οι Πεντάηχον είναι ένα σχήμα με παραδοσιακή ταυτότητα και progressive-folk χαρακτήρα που καταρρίπτει τα στερεότυπα της παραδοσιακής μουσικής και τη γεφυρώνει με την ethnic jazz, τονίζοντας πτυχές της όπως η ενορχήστρωση, ο αυτοσχεδιασμός, η δεξιοτεχνία και το συναίσθημα.

8/3, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 21:00, εισ.: 5 ευρώ

Για ποια ταινία θα ήταν καλό σάουντρακ η μουσική σας; Δύσκολη ερώτηση και μάλλον δεν έχουμε κάποια συγκεκριμένη απάντηση. Πάντοτε πιστεύαμε πως η μουσική μας είναι αρκετά cinematic και θα μπορούσε να αποτελέσει σάουντρακ για πολλές ταινίες. Περισσότερο ίσως για όσες αναδεικνύουν ένα πιο urban ή street περιεχόμενο, αλλά θα μπορούσε να είναι και «χαλί» σε documentary films. Σε κάθε περίπτωση, είναι κάτι που θα θέλαμε να δοκιμάσουμε στο μέλλον. Πείτε μας λίγα λόγια για το άλμπουμ που ετοιμάζετε. Μετά το «Corridor», το οποίο αποτελεί κυρίως ένα κράμα από trip-hop και alternative rock, φαίνεται πως θέλουμε να δώσουμε περισσότερο χώρο στην «ηλεκτρονική» μας πλευρά. Μέχρι σήμερα δεν έχουμε καθορίσει ποτέ εκ των προτέρων τι ακριβώς θα κάνουμε, βασιζόμαστε πολύ στη συλλογική σύνθεση και αφήνουμε εκείνη να «αποφασίσει» πώς θα προχωρήσουμε. Βρισκόμαστε όμως σε μια χρονική στιγμή που αγγίζουμε τα πλήκτρα των συνθεσάιζερ περισσότερο από ποτέ. Ελπίζουμε να φτιάξουμε ένα άλμπουμ που θα ικανοποιεί τα συναισθήματα που νιώθουμε και αυτά που θέλουμε να μεταδώσουμε. Τι σας γοητεύει στα ’90s; Αν έπρεπε να ανασύρουμε αναμνήσεις από τη συγκεκριμένη δεκαετία, αυτές θα ήταν πολλές: το MTV στο οποίο τότε έπαιζε βιντεοκλίπ Cure και Pink Floyd, Massive Attack, Portishead, Snap και Klf, την έλευση της techno και τη φωσφορίζουσα psychedelic trance, τον μαγνητισμό της trip-hop, την αρχική ελπίδα της brit pop, τα ακαθόριστα κουρέματα, τις Dοc Martens και τα jordanάκια, τις «μπανάνες» στη μέση, τα κίτρινα μποτάκια, το αγνό clubbing, τον ήχο της κλήσης του modem και μια καθημερινότητα χωρίς κινητά τηλέφωνα και social media.

10/3, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 21:00, εισιτήριο: 5 ευρώ

Ταυτόχρονα, η νεαρή Λένα δραπετεύει σε μια κοντινή χώρα για να αποφύγει κι εκείνη τον επιβεβλημένο γάμο. Οι δυο τους θα συναντηθούν τυχαία και θα ερωτευτούν, χωρίς να γνωρίζουν ο ένας ποιος είναι ο άλλος.ä 8/3-27/4, Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, Κυψέλη, Πέμ.-Παρ.

21:00, εισ.: 5-10 ευρώ

ΚΑΒΟΥΡΑΣ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ Ένα αγαπημένο στέκι για μουσικές βραδιές στα Εξάρχεια.

Ε

δώ και 36 χρόνια στον Κάβουρα βρίσκεις ό,τι ζητάς για μια τέλεια βραδιά γεμάτη μουσική. Ρεμπέτικα, λαϊκά, παραδοσιακά και έντεχνα τραγούδια προσεχτικά επιλεγμένα μάς ανεβάζουν τη διάθεση και το κέφι κρατάει ως το πρωί. Σε έναν χώρο που αποπνέει ποιότητα θα δεις φοιτητές αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία να κάθονται δίπλα-δίπλα, να επικοινωνούν, να γλεντάνε και να γίνονται μια παρέα. Νέα παιδιά, ο Γιάννης Παραγυίου, η Φωτεινή Χαϊτά, ο Νίκος Καργόπουλος, ο Μανώλης Νερατζάκης και η Δήμητρα Λαλαδάκη, φροντίζουν με μεράκι για τη διασκέδασή σου, ενώ απολαμβάνεις καλό φαγητό, κρασάκι ή ποτό. Και όλα αυτά με πραγματικά χαμηλές τιμές, αντίστοιχες των εποχών που ζούμε.

5. ΜΟΥΣΙΚΗ 3+1

Θεμιστοκλέους 64, πλατεία Εξαρχείων Τηλέφωνα κρατήσεων: 210 3810202, 210 3301177 https://www.facebook.com/kavouras.rempetika

DANCE Analogue: Dax J Έχοντας συνδέσει το όνομά του με κλαμπ όπως το Berghain και events όπως το Awakenings, o Dax J αναλαμβάνει τα decks του six d.o.g.s καλεσμένος των Αnalogue.

9/3, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 00:00, εισ.: 15 ευρώ

Στη δράση 3+1, τρεις ντράμερ της αθηναϊκής σκηνής συναντιούνται με τρεις εγχώριους μουσικούς, πειραματίζονται και επαναπροσδιορίζουν τη μουσική τους ταυτότητα. Την Πέμπτη 8 Μαρτίου οι Νίκος Σιδηροκαστρίτης, Βαγγέλης Καρύπης και Δημήτρης Κλώνης παίζουν με τον Ilan Manouach, τον Χάρη Χαραλάμπους και τον Γιάννη Κυριμκυρίδη στη σκηνή του Ρομάντσου. ä 8/3, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα, 21:00, εισ.: 7 ευρώ

EXTRA TIP Στον Κάβουρα μας περιμένουν κάθε Παρασκευή και Σάββατο από τις 23:00 μέχρι τις 5:00 το πρωί για αξέχαστες βραδιές.

6. ΘΕΑΤΡΟ Ανεμοδαρμένα Ύψη

0-808-Basslines Oι ομάδες Steam Athens, SSFR, Ath Kids και Black Athena παίζουν τα καλύτερα trap, grime και dancehall κομμάτια των συλλογών τους. Mαζί τους οι Nineight98xPulls, μέλη της κολεκτίβας SSFR αλλά και του group Junk Boys.

10/3, Steam Athens, Ευρυμέδοντος 3, Αθήνα, 00:00, εισ.: 10 ευρώ με ποτό

Endie Kenzak/ Kostas Georgoudis Ο Endie Kenzak και ο Kostas Georgoudis μοιράζονται το booth του Spinster για μια βραδιά με electro/ house ήχους.

9/3, Spinster, Ικτίνου 3, Ομόνοια, 22:00

Pixi: Vaal/ Livia Με παραγωγές στο label των Tale Of Us, η Vaal έρχεται στην Αθήνα για να παρουσιάσει ένα σκοτεινό αλλά μελωδικό house και techno set.

O Σίμος Κακάλας, μετά το επιτυχημένο Greek Freak, ανεβάζει το κλασικό έργο της αγγλικής λογοτεχνίας, τα Ανεμοδαρμένα Ύψη. Το gothic μυθιστόρημα της Έμιλι Μπροντέ διαδραματίζεται κάπου στην αγγλική ύπαιθρο. Ένας επισκέπτης από την πόλη χτυπά την πόρτα μιας μοναχικής αγροικίας. Η αφιλόξενη συμπεριφορά και η μυστηριώδης γοητεία του οικοδεσπότη τού δημιουργούν την επιθυμία να μάθει την ιστορία αυτού του σκοτεινού ανθρώπου. Όταν νυχτώνει, σκιές και φαντάσματα συνθέτουν μια ιστορία έρωτα και εκδίκησης. ä 9-31/3, Θέατρο Χώρος, Πραβίου 6, Βοτανικός, Παρ.-Κυρ. 21:00, εισ.: 10 ευρώ

7. ΜΟΥΣΙΚΗ Vaal

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Στέργιος Παπαδάκης & Κώστας Σερέτης, Φωτογραφικά Ζεύγη 2018 Η όγδοη έκθεση της σειράς «Φωτογραφικά Ζεύγη» παρουσιάζει φωτογραφίες του Στέργιου Παπαδάκη και του Κώστα Σερέτη. Οι δύο φωτογράφοι συνδέονται με προσωπική και στενή φιλική σχέση. Τη σειρά διευθύνει ο θεωρητικός της φωτογραφίας Πλάτων Ριβέλλης.

13-31/3, Ελληνοαμερικανική Ένωση, Mασσαλίας 22, Κολωνάκι, Δευτ.-Παρ.

12:00-21:00, Σάβ. 10:3014:30, είσοδος ελεύθερη

10/3, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 23:00

Το Pixi φέρνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη Vaal για ένα σκοτεινό, αλλά μελωδικό house και techno set.

H Vaal ή Eliot Sumner, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, είναι κόρη του Sting, αλλά αποφεύγει να χρησιμοποιεί αυτήν της την ιδιότητα. Η καλλιτέχνις έχει πραγματοποιήσει κυκλοφορίες στο label των Tale Of Us, το Afterlife, στη δισκογραφική Life & Death αλλά και στη δική της Baastard. Μαζί της θα είναι η Livia από το Βερολίνο και οι residents του Pixi, Koleon και Lex. ä 10/3, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 23:00 8.3.18 – lifo

43

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο

Foxtrot

p

Κακό

44 lifo – 8.3.18

ΑΙΓΛΗ 2 - ΑΤΛΑΝΤΙΣ 1 - ΑΤΤΑΛΟΣ - ΔΑΝΑΟΣ 2 - ΔΙΑΝΑ - ΕΛΛΗ - ΣΙΝΕΑΚ

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο, συνοψεις ταινιών: τασοσ μελεμενιδησ

ανθρώπινο ως έναν βαθμό, παράλογο όσο και ο στρατός, δεν είναι το μόνο, και δυστυχώς όχι το σοβαρότερο. Το Foxtrot προκάλεσε την μήνιν της υπουργού Πολιτισμού του Ισραήλ για τον τρόπο που χειρίζεται και δικαιολογεί τη συγκάλυψη των υπευθύνων ως προς την άδικη δολοφονία τεσσάρων Αράβων. Η Μίρι Ρέγκεφ διαμαρτυρήθηκε διότι το σύστημα χρηματοδότησης πριμοδοτεί ταινίες που ενδέχεται να χρησιμοποιηθούν ως μέσο αντι-εβραϊκής προπαγάνδας «στα χέρια του εχθρού». (Για την ιστορία, η ταινία υποβλήθηκε επισήμως για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ με αυτόματη διαδικασία, ως νικήτρια στη μεγάλη κατηγορία στα βραβεία Ophir.) Χωρίς καν να έχει μπει στον κόπο να δει την ταινία, η κυρία Ρέγκεφ διαιώνισε αυτό ακριβώς που κατακεραυνώνει ο Μαόζ στην ταινία του, δηλαδή τη διατήρηση ενός τραύματος που περνάει από τη μια γενιά στην άλλη με ένα πολιτικό σύστημα που εξαρτάται και καθορίζεται από τον φοβικό μιλιταρισμό και ξύνει τις πληγές του Ολοκαυτώματος, όταν μάλιστα τα ακανθώδη και συνεχιζόμενα θέματα του Ισραήλ με τους γείτονές του μοιάζουν οξυμένα και δυσεπίλυτα. Αλίμονο, το Foxtrot επιχειρεί να αποδομήσει μια αδιέξοδη νοοτροπία και το κάνει με σύνθετη ματιά στο πρόβλημα. Χρησιμοποιώντας συχνά πλονζέ πλάνα σαν μια θεϊκή δύναμη, ουδέτερη και ατάραχη να επιβλέπει τα καμώματα και τα πάθη των ανθρώπων, ο Μαόζ διευθετεί σκηνοθετικά τη δύναμη της μοίρας, το τυχαίο ως κινητήρια δύναμη που κοροϊδεύει αθόρυβα την ψευδαίσθηση της επιλογής. Η συγκεκριμένη λήψη είναι καθαρά ειρωνική, συμπληρωματική της δραματουργικής τραγικής ειρωνείας, αφού κανένα πλάνο δεν ευοδώνεται και καμία υπόσχεση, από την πιο ανώδυνη ως την πιο σοβαρή, δεν τηρείται. Ο Ισραηλινός δημιουργός του Lebanon δημιουργεί προϋποθέσεις ανάσας και ελπίδας όσο φτάνουμε στο τέλος, αλλά το φινάλε του τα γκρεμίζει όλα, τείνοντας, νομίζω αδικαιολόγητα, σύμφωνα με τη διαδρομή του δράματος που χτίζει, προς έναν ισοπεδωτικό μηδενισμό.

Κινηματογράφος

Το Foxtrot είναι ένας χορός που σε όλες τις παραλλαγές του διατηρεί το εξής χαρακτηριστικό: καταλήγει στο ίδιο σημείο από το οποίο ξεκίνησε. Η σκηνοθεσία του Σάμιουελ Μαόζ, προσεκτική, στυλιζαρισμένη, εμφατική στο συναίσθημα όσο και στη φόρμα, ακολουθεί τα βήματα σε μια μεθοδική κινηματογραφική κατασκευή που ανάγει το προσωπικό δράμα σε μια αντιπολεμική κραυγή. Η ταινία που τιμήθηκε με το δεύτερο βραβείο στο προηγούμενο Φεστιβάλ Βενετίας και φλέρταρε με την πεντάδα των Όσκαρ κυριολεκτικά μπουκάρει στο κομψό, αψεγάδιαστο διαμέρισμα ενός αρχιτέκτονα και της συζύγου του με τραγικά μαντάτα που δεν χρειάζεται καν να ειπωθούν. Ο γιος υπηρετεί στον στρατό και η μητέρα του, με το που αντικρίζει στρατιώτες με σοβαρό ύφος, καταλαβαίνει τα χειρότερα. Η διαχείριση της κακής είδησης, η απαραίτητη τυπική διαδικασία της κηδείας αλλά και η επικίνδυνη ισορροπία ανάμεσα στην ψυχραιμία του άνδρα και τον πόνο του πατέρα πέφτουν στους ώμους του Μίκαελ Φέλντμαν, ο οποίος δείχνει τη δυσανεξία του προς τους εκπροσώπους του στρατού όταν καταφέρνει, με μεγάλο ζόρι, να ξεπεράσει το αρχικό σοκ. Ο Μαόζ επιμένει στο χτύπημα, στην ξαφνική βία που εισβάλλει στον κόσμο της οικογένειας και στην υπόνοια πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να βάζει την προσωπική του τραγωδία πάνω από το καθήκον και την πατρίδα. Όλα ανατρέπονται, ωστόσο, και το δεύτερο μεγάλο σκηνικό του φιλμ απομακρύνεται από την τακτοποιημένη αστική άνεση για να μεταφερθεί σε έναν μακρινό σταθμό, στην άκρη του πουθενά, όπου ο γιος επιτηρεί τα σύνορα μαζί με άλλους 20χρονους φαντάρους που βαριούνται και περιμένουν εποχούμενους περαστικούς για να τους ελέγξουν και να εφαρμόσουν τις αυστηρές οδηγίες – σε μια ευκαιρία να δείξουν πως κάτι ψευτοσυναρπαστικό διακόπτει την ανιαρή, άσκοπη καθημερινότητά τους. Έχει γίνει λάθος: η είδηση δεν αφορά τους Φέλντμαν και τα στάδια του πένθους παραχωρούν τη θέση τους σε μια παρέλαση αντικρουόμενων συναισθημάτων, θυμού και αμφισβήτησης. Το σφάλμα αυτό,

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τσιλιφώνης Πρωταγωνιστούν: Κ. Ασπιώτης, Μ. Παπαδημητρίου, Π. Κορώνης Ένας μικροαπατεώνας συμφωνεί να πρωταγωνιστήσει σε ένα βίντεο που έχει σκοπό να αποκαταστήσει τη εικόνα ενός παράνομου επιχειρηματία. Όταν συνειδητοποιεί ότι οι συνεργοί του πρόκειται να τον σκοτώσουν, έχει μερικές μόνο ώρες για να αποδράσει από το στούντιο.

Σκηνοθεσία: Σάμιουελ Μαόζ Πρωταγωνιστούν: Λίορ Ασκενάζι, Σάρα Άντλερ

Ο Μίκαελ και η Ντάφνα μαθαίνουν ότι ο γιος τους πέθανε ενώ υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία και μπλέκουν σε ένα αδιανόητο μπαράζ ανατροπών, το οποίο συναγωνίζεται σε σουρεαλισμό τις στρατιωτικές εμπειρίες του παιδιού τους.

DO IT YOURSELF

Στον 21ο αιώνα ακόμα και οι γκάνγκστερ γνωρίζουν πώς να συμπεριφερθούν ως γκάνγκστερ: παραμένουν εγκλωβισμένοι στην παρανομία που επιδιώκουν, την ίδια στιγμή που έχουν επίγνωση των κινήσεων και των πράξεών τους, σαν να παίζουν στο σινεμά. Το Do Ιt Yourself είναι μια ενσυνείδητη, ακραιφνής meta-ταινία, ποτισμένη από το συντακτικό του Κουέντιν Ταραντίνο και το πνεύμα του Ντέιβιντ Τσέις («The Sopranos»), που προσαρμόζεται στη νοοτροπία του Έλληνα φτωχοδιάβολου. Στην περίπτωση της ταινίας είναι ένας μικροαπατεώνας που συμφωνεί να πρωταγωνιστήσει σε ένα βίντεο που θα κυκλοφορήσει στο Ιnternet με σκοπό να αποκαταστήσει την εικόνα ενός επιχειρηματία, αλλά καταλαβαίνει πως θα γίνει ο ίδιος θύμα και κάνει τα πάντα για να αποδράσει από ένα στούντιο που γυρίζουν πορνοταινίες. Η τεχνική του νεόφυτου Δημήτρη Τσιλιφώνη φανερώνει σιγουριά και γνώση. Γυρισμένη ουσιαστικά σε έναν χώρο, η μεταμοντέρνα μαύρη κωμωδία βρίσκει πολλές λύσεις, αν και δεν αποφεύγει την επανάληψη στο σενάριο.

ODEON OPERA 1

ΑΓΚΑΘΙ Thorn Σκηνοθεσία: Γαβριήλ Τζάφκας Πρωταγωνιστούν: Νέελ Ρόνχορτ, Γιενς Σέτερ Η Λίζα και ο Γιάκομπ αποφασίζουν να πάνε ταξίδι του μέλιτος στην επαρχία της Δανίας. Ο Γιάκομπ όμως δεν γνωρίζει τον προορισμό τους, καθώς η Λίζα έκανε όλες τις προετοιμασίες μυστικά. Όλα συμβαίνουν σύμφωνα με το σχέδιό της, μέχρι που η ίδια συνειδητοποιεί ότι αυτό βλάπτει την αγάπη τους και η πίστη τους μετατρέπεται σε φόβο.

Η σκανδιναβική δωρικότητα, το φυσικό περιβάλλον και η λιτή έκφραση ταιριάζουν πολύ στο ύφος τουΓαβριήλ Τζάφκα και δικαιολογούν την επαγγελματική του μετακόμιση στη Δανία. Με μια μάλλον απλή πλοκή, ο Έλληνας σκηνοθέτης ξεκινά από το σημείο μηδέν ενός νιόπαντρου ζευγαριού (την ανέφελη εκκίνηση του έγγαμου βίου τους με το ταξίδι του μέλιτος στην εξοχή) και περιπλέκει τη σχέση τους, όταν μέσα στο δάσος ο φόβος και η αμφιβολία υποκαθιστούν την εμπιστοσύνη και τη γλυκιά εγκατάλειψη. Ωστόσο, από τη βραδιά του γαμήλιου πάρτι ο Τζάφκας δηλώνει τον σπόρο της ζήλιας και μαζί έναν ανταγωνισμό που υποβόσκει, βαθαίνοντας τη ρωγμή με την καταλυτική επίδραση ενός γηραιότερου, γειτονικού ζεύγους, που υπονοεί πολλά με λίγα λόγια και βλέμματα με νόημα. Το δάσος αποκτά μια βαριά συμβολική έννοια που δεν εξελίσσεται

ουσιαστικά σε παράγοντα σασπένς και η ταινία, ατμοσφαιρική και εικαστικά συμπαγής, είναι αρκετά βραδυφλεγής για να κάνει πρέσινγκ στο θέμα που πραγματεύεται. ΑΝΟΙΞΗ 2 - ΚΗΦΙΣΙΑ CLASS - ΤΡΙΑΝΟΝ

MOM AND DAD Σκηνοθεσία: Μπράιαν Τέιλορ Πρωταγωνιστούν: Νίκολας Κέιτζ, Σέλμα Μπλερ Ένα ζευγάρι που αποτελεί το στερεότυπο του αμερικανικού ονείρου πέφτει θύμα μιας άγνωστης επιδημίας που θα ξεσπάσει στην περιοχή, οδηγώντας όλους τους γονείς στην τρέλα και βάζοντας στο μυαλό τους μόνο έναν στόχο: να σκοτώσουν τα παιδιά τους.

Ως παρωδία της αγίας αμερικανικής οικογένειας, το Mom and Dad υιοθετεί τους κώδικες του horror για να εμβολίσει το ζευγάρι Νίκολας Κέιτζ - Σέλμα Μπλερ στη φάση που τους κυριεύει μια αδιευκρίνιστη επιδημία και θέλουν να σκοτώσουν την έφηβη κόρη και τον μικρό γιο τους. Ως κριτική του κακοφορμισμένου αμερικανικού ονείρου, το φιλμ του Μπράιαν Τέιλορ δεν πρωτοτυπεί. Αυτό το ακραίο θρίλερ δωματίου στάζει αίμα και ποζάρει ως μαύρη κωμωδία. Σύντομο και σφιχτό, υπενθυμίζει πως ο σκηνοθέτης του πιο μεστού Crank με τον Τζέισον Στέιθαμ διαθέτει ικανότητες και ρυθμό. Σε πείσμα ενός παραδόξως κεφάτου Νίκολας Κέιτζ, δεν έχει πολλά να πει, δεν τρομάζει με ένταση και δεν αστειεύεται με αυθεντικότητα, με εξαίρεση την άφιξη του παππού (ο αξέχαστος Λανς Χένρικσεν του Alien) και της γιαγιάς, που διαρκεί

λίγο, αλλά φέρνει μπρίο στην υπόθεση.

VILLAGE RENTI 3,13 - VILLAGE MALL 3 - VILLAGE FALIRO 2 - ODEON STARCITY 4 - ΑΕΛΛΩ 4 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 2 - ΑΝΟΙΞΗ 1 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 2 - ΝΑΝΑ 3 - ΜΑΡΙΑ ΕΛΕΝΑ-ΟΝΑΡ

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ Hangman r Σκηνοθεσία: Τζόνι Μάρτιν Πρωταγωνιστούν: Αλ Πατσίνο, Καρλ Ούρμπαν, Τίφανι Σνόου Ο πρώην αστυνομικός ντετέκτιβ Ρέι Άρτσερ συνεργάζεται με τον ειδικό στη σκιαγράφηση προφίλ εγκληματιών Γουίλ Ράνι για να εντοπίσουν έναν από τους πιο διάσημους serial killers της πόλης, που σκοτώνει με βάση το παιδικό παιχνίδι «Κρεμάλα».

Από τότε που δημιουργήθηκε η Saban Films, με ιδρυτή τον επιχειρηματία του κινηματογράφου και παραγωγό ταινιών Χάιμ Σαμπάν, ο οποίος έκανε τη δωρεά του παλιού κτιρίου May στο Λος Άντζελες για να δημιουργηθεί το τεράστιο Μουσείο Κινηματογράφου της Ακαδημίας των Όσκαρ, η επιλογή των ταινιών που διανέμει και παράγει μοιάζει να αντικαθιστά την ανάγκη της βιομηχανίας για ένα γυαλισμένο προϊόν που αιωρείται ανάμεσα στην αίθουσα και το παλιό home video, σαν εκσυγχρονισμένο υποκατάστατο των Γκόλαν/Γκλόμπους. Για να αποκτήσει εγκυρότητα μια τέτοιου είδους σινε-σύνθεση χρειάζεται απαραίτητα ένας γνωστός ηθοποιός, οσκαρικός αν γίνεται. Ο Αλ Πατσίνο είναι το δόλωμα στο Παιχνίδι του Δολο-

φόνου, ενός αστυνομικού παζλ για γέλια, με δύο αστυνομικούς και μία ρεπόρτερ των «New York Times» να αναζητούν έναν κατ’ εξακολούθησιν δολοφόνο που χτυπάει κάθε 24 ώρες και βάζει σημάδια, να, σαν το Seven. Μόνο που η δικαιολογία είναι πέραν του αφελούς και ο Πατσίνο, περιμένοντας ένα σενάριο άξιο λόγου, προφανώς συναγωνίζεται τον παλιόφιλο Ντε Νίρο σε αναλογία κακής ταινίας/καλής αμοιβής.

VILLAGE RENTI 11 - VILLAGE MALL 6 - VILLAGE PAGRATI 3 - VILLAGE FALIRO 3 - ODEON ESCAPE 7 - ODEON STARCITY 9 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 3 - WEST CITY 4 NANA 5

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ The death of Stalin Σκηνοθεσία: Αρμάντο Ιανούτσι Πρωταγωνιστούν: Τζέφρι Τάμπορ, Στιβ Μπουσέμι, Μάικλ Πάλιν Ο Στάλιν πεθαίνει και όσοι τον περιστοιχίζουν προσπαθούν να κατακτήσουν την εξουσία.

Ο δημιουργός του εξαιρετικού In the loop με τον Πίτερ Καπάλντι, του «Veep» που κάνει πάρτι στα Emmy εδώ και μία πενταετία, και ολοκληρώνεται του χρόνου, και πολλών υπερεπιτυχημένων προγραμμάτων στο βρετανικό ραδιόφωνο Αρμάντο Ιανούτσι θέλει να γλεντήσει τον Πατερούλη, αλλά ο Θάνατος του Στάλιν δεν μετουσιώνει το άκρως «σατιρίσιμο» θέμα σε ακόμα μια κοφτερή και αστεία καταδίκη της φαυλότητας και του θανάσιμου κινδύνου που γεννάει η εξουσία. Ο Σκοτσέζος σεναριογράφος και σκηνοθέτης, που εδώ και δεκαετίες σιχαίνεται και εμπνέεται από τους τυράννους, και γνωρίζει

πώς να υφάνει μια μυθοπλασία ικανή να τους ρεζιλέψει, πραγματεύεται τη διαδικασία διαδοχής του ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης με κινητήρια δύναμη την τετράδα των δελφίνων ΧρουστσόφΜπέρια-Μαλενκόφ-Μολότοφ, ενοχλητικές σφήνες τον ασταθή γιο και την ευαίσθητη κόρη του Στάλιν, guest star τον στρατάρχη Ζούκοφ και άτυπη πρωταγωνίστρια την πιανίστρια Μαρία Γιούντινα, που ξεκινάει και τελειώνει την ταινία σε έναν τόνο πιο τρυφερό σε σχέση με το επιθετικό γαϊτανάκι της διεκδίκησης του θρόνου. Ο Ιανούτσι ηθελημένα μπερδεύει τα πραγματικά γεγονότα με εντελώς δικές του επινοήσεις – η εβραϊκής καταγωγής Γιούντινα, για παράδειγμα, ήταν όντως μια γνωστή μουσικός, όμορφη και αντικαθεστωτική, που όμως ποτέ δεν έστειλε στον Στάλιν υβριστικό σημείωμα την ημέρα που υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία. Μπουφόνικα, η τετράδα των αταίριαστων συντρόφων επιδίδεται σε θεατρινισμούς, επιδειξιομανείς και αναχρονιστικούς, εκφρασμένους στη φυσική προφορά του κάθε ηθοποιού που έχει αναλάβει τον χαρακτήρα, κάτι που σημαίνει πως τα νευρικά αμερικανικά του Μπουσέμι αλλά και τα μειλίχια καλιφορνέζικα του Τάμπορ απέχουν κωμικά παρασάγγας από το ιδίωμα του Γιόρκσαϊρ που υιοθέτησε ο Ζούκοφ/Τζέισον Άιζακς, ο οποίος προφανώς είχε στο μυαλό του κάποιους σκληροτράχηλους τύπους από τον Βορρά της Αγγλίας. Χωρίς να είναι αλά Μόντι Πάιθον κουλουβάχατο της Ιστορίας, δηλαδή αναρχική παρωδία, ο Θάνατος του Στάλιν δεν διαθέτει δυνατά χτυπήματα αλλά περιορίζεται σε ένα λεκτικό quid pro quo, αναντίρρητα πνευματώδες, ωστόσο όχι τόσο αιχμηρό ή μη αναμενόμενο, επιμένοντας στην ελαφρώς γελοία πλευρά της αυλής της εκμαυλισμένης κολακείας.

ODEON GLYFADA 2 - ODEON ESCAPE 6 - ODEON STARCITY 7 - ABANA - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ - ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1,2 WEST CITY 3 - ΕΜΠΑΣΣΥ - ΝΑΝΑ 3,5 - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 1 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1

8.3.18 – lifo

45

©Jan Versweyveld ©HABAKIS STAVROS

ΚΈΙΤΙ ΜΊΤΣΕΛ

«Δεν ήταν ποτέ στόχος μου να σοκάρω»

Η κορυφαία Βρετανή θεατρική σκηνοθέτις μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την αναβίωση της Λουτσία ντι Λαμερμούρ του Ντονιτσέτι που ανεβαίνει στην Εθνική Λυρική Σκηνή σε συμπαραγωγή με τη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου και έχει χαρακτηριστεί η πιο «splatter» όπερα που έγινε ποτέ. Από τη Ματούλα Κουστένη

Όπερα

Α

46 lifo – 8.3.18

ίματα που γεμίζουν απ’ άκρη σ’ άκρη τη σκηνή, πρωταγωνιστές σε παραληρηματικές καταστάσεις, παρτιτούρες που δοκιμάζουν τα όρια των τραγουδιστών, φεμινιστικές αγωνίες, μια πρωταγωνίστρια που αυτοκτονεί αρνούμενη μια ζωή υπό τον έλεγχο των ανδρών και μια σκηνή τρέλας –η διασημότερη στην όπερα– που προσφέρει σε έναν σκηνοθέτη πεδίο δόξας λαμπρό. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την Κέιτι Μίτσελ, που οι μισοί στην Ευρώπη θεωρούν κορυφαία σκηνοθέτιδα της Βρετανίας, οι επικριτές της τής αναγνωρίζουν ευφυΐα, αλλά παντελή έλλειψη χιούμορ και μεγάλη έφεση στο να συνθλίβει τα κλασικά έργα, και οι ηθοποιοί της αναστενάζουν από τις εξαντλητικές περιόδους προβών. Κάποιοι λίγοι έχουν απομείνει ακόμα να αναρωτιούνται: «Μήπως, τελικά, αυτή η τόσο ταλαντούχα γυναίκα έχει βρει τον τρόπο να “ταΐζει” το θεατρικό κοινό με την απόγνωση, την παραίτηση, τη βία και τον ζόφο που έχει ανάγκη;». Η Λουτσία ντι Λαμερμούρ του Ντονιτσέτι ανεβαίνει στην Εθνική Λυρική Σκηνή σε συμπαραγωγή, για πρώτη φορά, με τη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου. Στις 14 Μαρτίου (και για οκτώ παραστάσεις) κάνει πρεμιέρα στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος του ΚΠΙΣΝ η παράσταση που «τάραξε» το Λονδίνο στην πολυσυζητημένη σκηνοθεσία της ανυποχώ-

ρητης Βρετανής (μουσική διεύθυνση: Γιώργος Πέτρου και Ζωή Τσόκανου). Το αριστούργημα του ρομαντικού μπελ κάντο και η συναρπαστική ιστορία που πατά σε ένα από τα δημοφιλέστερα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα, τη Νύφη των Λαμερμούρ του Ουόλτερ Σκοτ, γίνεται στα χέρια της Μίτσελ η πιο splatter όπερα που είδαμε ποτέ. Το κακό κορίτσι του ευρωπαϊκού θεάτρου ξεκίνησε μεν την καριέρα του από το Royal Shakespeare Company, αλλά, παραδόξως για Βρετανή, έχει σκηνοθετήσει μόνο έναν Σαίξπηρ στη ζωή του και δεν έχει καμία διάθεση να το επαναλάβει. Μικρή ονειρευόταν να γίνει ζωγράφος, αγαπά βαθιά τον Ταρκόφσκι και ονειρεύεται να αποκτήσει έναν Ρόθκο διότι, όπως λέει, «η αφηρημένη τέχνη προσαρμόζεται στις αλλαγές που προκύπτουν στη ζωή μας. Ό,τι κι αν συμβεί, η αφαίρεση θα συνεχίσει να συνομιλεί με τις εμπειρίες μας». Στα 53 της χρόνια επιμένει πως άντλησε έμπνευση από την Πίνα Μπάους και τον Πίτερ Μπρουκ, παραδέχεται πως ποτέ δεν της αρκούσε η βρετανική θεατρική παράδοση, εξού και στράφηκε στις τεχνικές του Στανισλάφσκι, μεγαλουργεί σε ένα ατελείωτο πανευρωπαϊκό πηγαινέλα ανάμεσα σε Σάουμπινε, Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας και της Γαλλίας και δουλεύει ασταμάτητα συνήθως πέντε και έξι παραγωγές συγχρόνως (από όπερες μέχρι μια σκηνική

Φεμινισμός για μένα σημαίνει ισότητα, γι’ αυτό και σε ό,τι αφορά τη «Λουτσία» θα έλεγα ότι η παραγωγή δίνει ισότιμη προσοχή σε γυναίκες και άντρες.

μεταφορά του Σολάρις του Στάνισλαβ Λεμ και από Τσέχοφ, Μπέκετ ή Ντοστογιέφσκι μέχρι Ευριπίδη και θεατρικές αποδόσεις κειμένων της Χέρτα Μίλερ). Η ανατρεπτική, πρωτοποριακή, τολμηρή, αιχμηρή Κέιτι Μίτσελ μπορεί να σιχαίνεται όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς που επιστρατεύει κανείς για να περιγράψει τον μοναδικό τρόπο που «διαβάζει» τα κείμενα, αλλά κάθε φορά τους επιβεβαιώνει μέχρι κεραίας. Ακόμα κι αν δεν αντέχεις την εμμονή της με τον ψυχολογικό νατουραλισμό, τον λεπτομερή τρόπο που αναλύει τα κείμενα, την άνευ ορίων πρόκληση, δεν μπορεί παρά να παραδεχτείς πως ξέρει να δημιουργεί μια καθηλωτική θεατρική εμπειρία. Ίσως την πιο χαρακτηριστική μαρτυρία για το καλλιτεχνικό DNA αυτής της γυναίκας έχει δώσει ο θεατρικός συγγραφέας Σάιμον Στίβενς που αποκάλυψε πως αφού δέχτηκε να σκηνοθετήσει το έργο του Wastwater στο Royal Court το 2011 και πριν καν ξεκινήσουν οι πρόβες, του έστειλε 225 ερωτήσεις με απορίες που είχε επί του κειμένου(!). Στη Λουτσία που θα δούμε στην Αθήνα η σκηνή χωρισμένη στα δύο και η σχεδόν κινηματογραφική σκηνοθεσία επιτρέπουν την παράλληλη δράση. Η παράσταση είναι η πρώτη συνεργασία της Μίτσελ με τη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, και μάλιστα σε συμπαραγωγή με την Εθνική Λυρική Σκηνή. Η πρεμιέρα δό-

θηκε την άνοιξη του 2016 και προκάλεσε τον συνήθη χαμό που αφήνει στο πέρασμά της η σκηνοθέτις. Οι γυναικείοι χαρακτήρες και η ενσυνείδητη προσπάθειά της να μην αφήνει τις γυναίκες να εμφανίζονται αποκλειστικά ως θύματα είναι βούτυρο στο ψωμί της. Έτσι, σε αντίθεση με όσα γνωρίζαμε, η δική της Λουτσία δεν είναι μαριονέτα στα χέρια αδελφού και εραστή αλλά μια γυναίκα που μεταμφιέζεται σε άνδρα προκειμένου να συναντηθεί κρυφά με τον εραστή της, που αψηφά οικογενειακές διαταγές, που συνωμοτεί με την καμαριέρα της και δολοφονεί τον μισητό σύζυγό της.

– Φτιάξατε τελικά την πιο φεμινίστρια Λουτσία; Εξαρτάται πώς ερμηνεύει κανείς τη λέξη «φεμινίστρια». Εγώ μεγάλωσα τη δεκαετία του ’70, μια εποχή που έχουμε ήδη το δεύτερο κύμα φεμινισμού με βασικό αίτημα την κοινωνική και οικονομική ισότητα των γυναικών. Όταν, λοιπόν, ακούω αυτήν τη λέξη, το μυαλό μου πάει αυτομάτως στο βίωμα. Βεβαίως, έκτοτε έχουν ακολουθήσει πολλοί σχετικοί αγώνες, με πιο πρόσφατους αυτούς που αφορούν θέματα προσωπικής ταυτότητας, επιλογής φύλου κ.λπ. Πλέον η κουβέντα έχει πάει αλλού και καθώς η λέξη αυτή έχει διαφορετικό νόημα και βαρύτητα ανάλογα με την ιστορική περίοδο για την οποία μιλάμε, τη χρησιμοποιώ με μεγάλη προσοχή. Φεμινισμός για μένα σημαίνει ισότητα, γι’ αυτό και σε ό,τι αφορά τη Λουτσία θα έλεγα ότι η παραγωγή δίνει ισότιμη προσοχή σε γυναίκες και άντρες.

– Συμπληρώσατε κάποια κενά στην ιστορία των κεντρικών χαρακτήρων. Το κάνατε για να εξισορροπήσετε τα πράγματα ή για να αναδείξετε τους γυναικείους χαρακτήρες που είναι ριγμένοι; Κυρίως για να εξηγήσουμε τι συμβαίνει, καθώς η όπερα είναι από τα είδη που αφήνουν στον θεατή

πολλά κενά όσον αφορά την εξέλιξη της ιστορίας. Για παράδειγμα, η περίφημη σκηνή της τρέλας έρχεται για τη Λουτσία μετά τον γάμο της και χωρίς να ξέρουμε τι έχει μεσολαβήσει ώστε να φτάσει μια νεόνυμφη στον φόνο και στην παράνοια. Αυτά που προσθέσαμε έχουν μοναδικό στόχο να σκιαγραφήσουν καλύτερα τη γυναικεία ψυχή.

– Αν σας ζητούσα να μου ορίσετε με μια λέξη τι διαφοροποιεί τη σύγχρονη γυναίκα από εκείνη του 19ου αιώνα, τι θα λέγατε; Το χρήμα και η ελευθερία. Μιλάμε για γυναίκες που δεν ψήφιζαν, καθώς οι χώρες στη Δύση έδωσαν σταδιακά αυτό το δικαίωμα στις γυναίκες, που δεν είχαν καμία πραγματική δύναμη στα χέρια τους, δεν μπορούσαν να διαχειριστούν χρήματα. Στις μέρες μας έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε. Μπορεί να κατακτήσαμε σε ολόκληρη την Ευρώπη το δικαίωμα στην ψήφο, αλλά η ισότητα στον εργασιακό στίβο ή στις αμοιβές είναι ακόμα προς συζήτηση.

– Προφανώς, όμως, δεν έχει σχέση ο κόσμος μας με το ανδροκρατούμενο περιβάλλον που περιγράφει ο Ουόλτερ Σκοτ στο βιβλίο του. Ο δικός μας κόσμος, ναι, δεν έχει. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τις γυναίκες της Αφρικής ή άλλων περιοχών του πλανήτη. Δεν έχουμε όλες οι γυναίκες τους ίδιους αγώνες να δώσουμε. Άλλες ακόμα πολεμούν την πατριαρχία κι άλλες τη σεξουαλική παρενόχληση ή το trafficking.

– Ποια είναι η άποψή σας για κινήματα όπως το «Me Too» ή η γαλλική του εκδοχή #BalanceTonPorc; Τα θεωρώ πολύ πολύ σημαντικά. Η πίεση που ασκούν μου δημιουργούν αίσθημα σιγουριάς και αυτοπεποίθησης.

– Η Λουτσία θα μπορούσε να είναι μια σύγχρονη ηρωίδα την εποχή της λαίλαπας των σεξουαλικών σκανδάλων; Νομίζω πως όχι. Είναι αφοσιωμέ-

Αριστερά: Το cast της ελληνικής παράστασης: Χριστίνα Πουλίτση, Αλεξέι Ντόλγκοφ, Μάρκο Καρία (Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος) Δεξιά: Στιγμιότυπα από το ανέβασμα της «Λουτσία» στη Royal Opera House του Λονδίνου (Φωτογραφίες: Stephen Cummiskey)

νη σε όσα αντιμετώπιζαν οι γυναίκες τον 19ο αιώνα, κυρίως όσον αφορά την πατριαρχική αυταρχικότητα και αντίληψη. Ωστόσο, θα είχε ενδιαφέρον μια κουβέντα που θα έκανε την αντιπαραβολή των παλαιών προτύπων με τα πρόσωπα που εμπλέκονται στις ιστορίες των παρενοχλήσεων.

– Γιατί χρησιμοποιήσατε τόσο αίμα στη σκηνοθεσία της «Λουτσία», θέλατε να σοκάρετε; Όχι, το να προκαλώ ή να σοκάρω δεν ήταν ποτέ ο στόχος. Ήθελα να εξηγήσω γιατί αυτή η γυναίκα, ενώ δείχνει να έχει τα λογικά της, οδηγείται σε μικρό χρονικό διάστημα στην απόλυτη τρέλα. Μεταξύ των λόγων που παραθέτω είναι και κάποιοι, όπως η αποβολή ενός παιδιού σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, που νομίζω ότι «σηκώνουν» αίμα. Δεν είναι ένα σκηνικό εφέ χωρίς λόγο, είναι η εξέλιξη μιας επιπλοκής. Ξέρετε, αναρωτιόμουν πώς καθοδηγείς σκηνοθετικά μια τέτοια σκηνή τρέλας, τι είναι αυτό που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αυτή την ακραία κατάσταση και κατέληξα σε αυτό που θα δείτε.

– Είναι αυτή η πιο δυνατή σκηνή της όπερας; Είναι σίγουρα η πιο σκοτεινή και δυσάρεστη στιγμή της.

– Ποια θεωρείτε κορυφαία Λουτσία της οπερατικής ιστορίας; Μάλλον πρέπει να πω την Κάλλας, αλλά ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Η δική μου έγνοια είναι να χτίσω γέφυρες ανάμεσα σε αυτές τις φημισμένες παραστάσεις του παρελθόντος και τη σύγχρονη εποχή. Όχι για να καλύψω τα κενά αλλά για να δείξω στον θεατή πως μπορεί το σήμερα και το χθες να επικοινωνούν με έναν καθαρό και δυνατό τρόπο.

– Θα μου πείτε ποιος είναι ο μεγαλύτερος μύθος για τους σκηνοθέτες; Το έχω ξαναπεί: ότι όλοι μπορούν να σκηνοθετήσουν.

i Γκαετάνο Ντονιτσέτι «Λουτσία ντι Λαμερμούρ» Συμπαραγωγή με τη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, Με την Ορχήστρα και τη Χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Πέτρου - Ζωή Τσόκανου Σκηνοθεσία: Κέιτι Μίτσελ 14, 16, 17, 18, 21, 23, 24, 28/3, 20:00 Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος Αναβίωση σκηνοθεσίας: Ρόμπιν Τέμπατ Σκηνικά-κοστούμια: Βίκι Μόρτιμερ Κινησιολογία-χορογραφία: Τζόζεφ Άλφορντ Φωτισμοί: Τζον Κλαρκ Ενρίκο: Μάρκο Καρία Κύρος Πατσαλίδης - Τάσης Χριστογιαννόπουλος Λουτσία: Χριστίνα Πουλίτση - Βασιλική Καραγιάννη Εντγκάρντο: Αλεξέι Ντόλγκοφ - Γιάννης Χριστόπουλος Αρθούρος: Νίκος Στεφάνου - Γιάννης Καλύβας Ραϊμόντο: Χριστόφορος Σταμπόγλης - Τάσος Αποστόλου Αλίζα: Θεοδώρα Μπάκα Λυδία Βαφειάδη Νορμάνο: Χαράλαμπος Βελισσάριος - Θανάσης Ευαγγέλου

8.3.18 – lifo

47

©ΆΝΤΖΕΛΑ ΜΠΡΟΎΣΚΟΥ

ΈΝΤΑ ΓΚΆΜΠΛΕΡ

Η Έντα στο Μπάγκειον Η Άντζελα Μπρούσκου σκηνοθετεί το έργο του Χένρικ Ίψεν με την Παρθενόπη Μπουζούρη στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

απο τη λουίζα αρκουμανέα

Θέατρο

O

48 lifo – 8.3.18

ταν πρωτοαντίκρισαν την Έντα Γκάμπλερ, στα τέλη του 19ου αιώνα, οι σύγχρονοι του Ίψεν βίωσαν μεγάλη σύγχυση. Τους ήταν αδύνατο να ερμηνεύσουν αυτή την αινιγματική ηρωίδα, η οποία προκαλεί συνειδητά τον θάνατο ενός ανθρώπου και στη συνέχεια αυτοκτονεί, έχοντας στην πορεία εκφράσει ανελέητη περιφρόνηση για όλες τις κοινωνικές και οικογενειακές αξίες της εποχής της. Παταγώδης αποτυχία θεωρήθηκε η παγκόσμια πρεμιέρα του έργου το 1891 στο Μόναχο, με τον στόμφο της πρωταγωνίστριας να βυθίζει τον Ίψεν σε πελάγη απελπισίας, ενώ ακόμη και ο ίδιος ο Στανισλάφσκι, που ανέβασε το έργο την ίδια χρονιά, αναγκάστηκε να παραδεχτεί την ανεπάρκεια της συμβατικής ρεαλιστικής προσέγγισής του. Ελπίδα διαφάνηκε στην παράσταση του Λονδίνου: για πρώτη φορά οι κριτικοί μίλησαν για μια «υπέροχη σπουδή επάνω στην απάτη και τη σκληρότητα»*. Η Ελίζαμπεθ Ρόμπινς προσέγγισε την κεντρική ηρωίδα ως μυθιστορηματικό πρόσωπο, «αξιολύπητη στην πεινασμένη μοναξιά της [...] τραγική», όπως έγραψε αργότερα, «ένα κουβάρι αναξιοποίητων δυνατοτήτων, εκπαιδευμένο να φοβάται τη ζωή». Ταυτόχρονα, η ηθοποιός δεν δίστασε να αναδείξει τη δαιμονική πλευρά της Έντα, τον σνομπισμό, τον εγωισμό, την απαξίωση της γυναικείας της φύσης και προπαντός την «έντονη επιθυμία της να προσδώσει νόημα στη ζωή της, ακόμη κι αν έπρεπε να το δανειστεί ή να το κλέψει από τη ζωή ενός άλλου». Ακολουθώντας το παράδειγμα της Ρόμπινς, η μία μετά την άλλη οι ντίβες της εποχής επιχειρούσαν να ξεκλειδώσουν τον ψυχισμό της Έντα Γκάμπλερ, να ερμηνεύσουν τα κίνητρα, τη συμπεριφορά, τις συνειδητές και ασυνείδητες επιθυμίες της, το νόημα της αυτοκτονίας της. Αν η Άλα Ναζίμοβα ήταν «μια γυναίκαορχιδέα», όπως τη χαρακτήρισε ένας κριτικός, η Ελεονόρα Ντούζε προτίμησε τον δρόμο της παραίτησης, παρουσιάζοντας «μια αποκαμωμένη ψυχή σε ένα εξαντλημένο σώμα» και η

Τζιν Φορμπς-Ρόμπερτσον στάθηκε «πικρή όσο το απόσταγμα δηλητηριώδους κισσού».

Xρειάστηκε ένας πρωτοπόρος σκηνοθέτης του μεγέθους του Μέγιερχολντ για να σπάσει η τυραννία της χαρακτηρολογικής προσέγγισης και να επιτευχθεί το άλμα από τη φωτεινή «μονάδα» στο «σύνολο» του δραματικού πεδίου. Στην παράσταση του 1906 ο Ρώσος πειραματιστής δημιούργησε έναν κόσμο αντι-ρεαλιστικό, ελαφρώς ονειρικό, που θα αποτύπωνε αυτό που υπάρχει «πίσω από το έργο του Ίψεν», όπως το έθεσε ο ίδιος. Υιοθέτησε μια συμβολική παλέτα χρωμάτων για τα κοστούμια και έστησε ένα πολυτελές, αλλά παρακμιακό αρνουβό σκηνικό, όπου κυριαρχούσαν τα λευκά αντικείμενα. Πόρτες δεν υπήρχαν πουθενά. Οι ηθοποιοί πραγματοποιούσαν τις εισόδους και τις εξόδους τους περνώντας μέσα από τα δίχτυα που κρέμονταν στα πλαϊνά της σκηνής. Το κοστούμι της Έντα την έκανε να μοιάζει με πλάσμα της θάλασσας. Η τεράστια λευκή πολυθρόνα στο κέντρο της σκηνής ήταν ο θρόνος της. Εκεί καθόταν την περισσότερη ώρα η ψυχρή «βασίλισσα». Το μπλε ζωγραφισμένο φόντο αντανακλούσε τις αισθητικές αναζητήσεις της. Δεν ήταν εύκολο να ανατραπεί η συμβατική αντίληψη για την Έντα Γκάμπλερ, ότι επρόκειτο δηλαδή για ένα έργο ρεαλιστικό. Πέρασαν δεκαετίες μέχρις ότου να σημειωθεί η επόμενη πραγματική επανάσταση, διά χειρός Μπέργκμαν, ο οποίος αποκάλυψε την εσωτερική, αλληγορική διάσταση της Έντα Γκάμπλερ στην παράσταση-σταθμό του 1964. Εκεί το σκηνικό θύμιζε μαυσωλείο, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και οι ηθοποιοί τριγυρνούσαν σαν φαντάσματα, «νεκρές ψυχές» εγκλωβισμένες στο καθαρτήριο της σύγχρονης αποξένωσης, φορείς μιας αμετάκλητης υπαρξιακής αγωνίας. Χάρη στην εργασία και στην προσφορά σημαντικών καλλιτεχνών και μελετητών του Ίψεν είμαστε πλέον σε θέση να εντοπίζουμε τα πολλαπλά επίπεδα στα οποία λειτουργεί το έργο, από το οποίο έχουμε αναμφίβολα αφαιρέσει την ταμπέλα του ρεαλισμού.

i Χένρικ Ίψεν Έντα Γκάμπλερ Σκηνοθεσία-εικαστική άποψη: Άντζελα Μπρούσκου Μουσική: Nalyssa Green Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος Βοηθός σκηνοθέτη: Στέβη Κουτσοθανάση Εκτέλεση παραγωγής: Ευάγγελος Κώνστας – Constantly Productions Παίζουν: Παρθενόπη Μπουζούρη, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Φιντέλ Ταλαμπούκας, Ειρήνη Αϊβαλιώτου, Χριστίνα Παπαδοπούλου

Μπάγκειον ξενοδοχείο Πλ. Ομονοίας 18, Αθήνα Παραστάσεις: από 10 Φεβρουαρίου έως 25 Μαρτίου, Πέμπτη έως Κυριακή στις 21:00 Τιμές: 10-15 ευρώ

Η σκηνοθέτις Άντζελα Μπρούσκου επέλεξε καταρχάς ένα ιδανικο «σπίτι» για την Έντα Γκάμπλερ της: αναφέρομαι φυσικά στο υπέροχο Μπάγκειον, το κτίριο του Τσίλερ με την εκλεκτή αισθητική που ρήμαζε ως πρόσφατα στο κέντρο της Αθήνας, ένα θαυμαστό απομεινάρι του 19ου αιώνα, όταν το αίτημα της Έντα για «όμορφο θάνατο» είχε ακόμη νόημα. Στον πρώτο όροφο του ιστορικού κτιρίου, σε μια μεγαλοπρεπή ψηλοτάβανη αίθουσα με τοίχους μαραμένους από την υγρασία, φιλοξενείται ο κόσμος της παράστασης. Όλα μοιάζουν να είναι εκεί: η αίσθηση ενός μεγαλείου που αντιστέκεται στη λαίλαπα του χρόνου –όπως η ηρωίδα που αρνείται τη φυσική τάξη πραγμάτων κι επιχειρεί να μείνει για πάντα κόρη του στρατηγού Γκάμπλερ–, ανθοδοχεία στο πάτωμα, μικρές εστίες φωτός, ένα ξεκοκαλισμένο πιάνο, ένας ξεφλουδισμένος, επιβλητικός καθρέφτης. Οι ηθοποιοί εισέρχονται, οι ήρωες αρχίζουν να σχηματίζονται, το νήμα σταδιακά ξετυλίγεται. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σκηνοθέτις αφηγείται την «ιστορία» του έργου: η αφήγηση, όμως, αυτή δεν καταφέρνει να μεταπηδήσει από την αντικειμενική στην υποκειμενική ερμηνεία. Αρκείται σε μια γενικόλογη απόδοση, σε μια αξιοπρεπή σκιαγράφηση. Όλα καλά στην επιφάνεια, αλλά στα βαθιά δεν βουτάμε ποτέ. Για κανέναν από τους εμπλεκόμενους δεν τίθεται ζήτημα ζωής ή θανάτου: δεν αντιλαμβανόμαστε ξεκάθαρα το νόημα και το ειδικό βάρος του διακυβεύματος, δεν αισθανόμαστε απολύτως τίποτα όταν η Έντα καίει το χειρόγραφο του Λέβμποργκ, μένουμε αδιάφοροι όταν αυτοκτονεί (ή δεν αυτοκτονεί, εφόσον σηκώνεται ξανά και ξανά, εύρημα που επίσης δεν επιφέρει καμία φόρτιση στον θεατή). Ένας πλούτος παραμέτρων παραμένει ανεκμετάλλευτος. Ένα ολόκληρο σύμπαν «πίσω από το έργο του Ίψεν» δεν αναδύεται ποτέ. Η Παρθενόπη Μπουζούρη, χλωμή, αγέρωχη, κερδίζει καταρχάς τις εντυπώσεις σε επίπεδο όψης. Είναι αρκούντως θυμωμένη με όλη τη γελοιότητα του μικροαστισμού που την περιβάλλει: ψυχρή και απόμακρη, δεν καταβάλλει καμία προσπάθεια να κρύψει την πλήξη και τη δυσφορία της. Σημαντικά και εύστοχα όλα αυτά, διαπιστώνουμε όμως και εδώ το ίδιο πρόβλημα που χαρακτηρίζει το σύνολο της παράστασης: έλλειμμα ταυτότητας. Η ηθοποιός υπηρετεί με επάρκεια την αποστολή της, δεν καταφέρνει όμως να προσδώσει στην ηρωίδα της τη σφραγίδα του μοναδικού. Αυτή την Έντα νιώθουμε πως την έχουμε ξαναδεί: όχι μόνο δεν μας αιφνιδιάζει αλλά επιβεβαιώνει τις προσδοκίες μας με τρόπο προβλέψιμο. Το αντίθετο σχεδόν συμβαίνει στην περίπτωση του Θάνου Παπακωνσταντίνου: ένας Λέβμποργκ ορμητικός, διαφορετικός, «απ’ αλλού φερμένος», φορέας μιας μυστηριώδους ενέργειας από άλλη εποχή που μας παραξενεύει και μας μαγνητίζει. Πολύ καλός ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, ένας Τέσμαν αδιάβροχος, μια μικροαστική χαριτωμένη ύπαρξη που τιτιβίζει ανώδυνα, κρατώντας τις παντόφλες του και όλα τα σύμβολα της πρακτικής ζωής του. Δυναμικά εισβάλλει η Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, η Τέα της όμως δεν εξελίσσεται και, τελικά, δεν αφήνει καμία γεύση. Συμπαθής ως παρουσία, αλλά ισχνός ως δικαστής Μπρακ, ο Φιντέλ Ταλαμπούκας ουδέποτε κατορθώνει νας μας πείσει ότι συνιστά ουσιαστική απειλή για την Έντα. *Οι πληροφορίες για την παραστασιογραφία του έργου και όλα τα αποσπάσματα από κριτικές της εποχής προέρχονται από το «Ibsen’s lively art: A performance study of the major plays» των Frederick & Lise-Lone Marker.

Po'Boys

Το αγαπημένο pop-up street foοd truck της Αθήνας αποκτά επιτέλους τον δικό του χώρο Οι λάτρεις του BBQ έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν γιατί το αγαπημένο πλέον Po’ Boys έχει τον δικό του χώρο στου Ψυρρή. Όλα ξεκίνησαν από το Mama Roux και την προσπάθεια του σεφ Βασίλη Σπόρου και του ιδιοκτήτη John Higgins που θέλησαν να συστήσουν στους Αθηναίους το αυθεντικό Southern BBQ και τα σιγοκαπνιστά low and slow κρέατα. Το όνομα το εμπνεύστηκαν από το Po’ Boy, ένα παραδοσιακό sandwich με καταγωγή από τη Λουιζιάνα, και η πρώτη εμφάνιση του concept έγινε το 2016, στο χριστουγεννιάτικο Food Market στην πλατεία Κοτζιά. Από τότε έχει κατακτήσει κάθε street food festival στο οποίο συμμετείχε, κλέβοντας για πάντα τις καρδιές μας. Στον νέο του χώρο θα μας υποδέχεται ο Βασίλης Σπόρος, ο οποίος μέσα από τα ταξίδια του ανακάλυψε το αυθεντικό μπάρμπεκιου στην Αμερική και από τότε έβαλε σκοπό του να μυήσει τους Αθηναίους στο αληθινό low & slow BBQ. Εξάλλου θεωρείται, όχι τυχαία, street food guru, καθώς έχει μαγειρέψει για τουλάχιστον 30 street food parties στο κέντρο της Αθήνας. Στο μενού του Po’ Boys, λοιπόν, που επιμελείται ο ίδιος, έχοντας ως βάση τις αναμνήσεις και τις γεύσεις από τα ταξίδια του, θα βρεις γεύσεις από τον αμερικανικό Νότο αλλά και παραδοσιακές συνταγές της Νέας Ορλεάνης. Τιμητική θέση έχει, φυσικά, το αυθεντικό σιγοκαπνιστό ΒBQ: brisket, short ribs, spare ribs, crispy pork belly και pulled pork, σε μπέργκερ ή πιατέλες, με όλα τα αντίστοιχα

συνοδευτικά πιάτα, καπνίζονται στο custom offset smoker σε θερμοκρασία 120°C για τουλάχιστον 8 ώρες, χαρίζοντάς μας μοναδικές γευστικές εμπειρίες. Το μενού όμως δεν περιορίζεται σε αυτά. Έχει άφθονες επιρροές από την κουλτούρα και τις γεύσεις του αμερικανικού Νότου και περιλαμβάνει τραγανό Buttermilk Fried Chicken Burger, την περίφημη Gumbo σούπα, Mac ‘n’ Cheese και υπέροχο λουκάνικο Andouille με μυστική συνταγή που έφερε ο Βασίλης Σπόρος από τη Νέα Ορλεάνη. Και για να γλυκαθούμε, στο τέλος του γεύματος θα μας περιμένουν λαχταριστοί λουκουμάδες (beignets) και γλυκές τάρτες ημέρας. Για να συνοδεύσεις κατάλληλα το γεύμα σου διάλεξε μια δροσερή μπίρα, η οποία έχει ξεχωριστή θέση στο μενού. Ακολουθώντας ένα ρητό από το Τέξας που λέει ότι δεν είναι σίγουρο αν τελικά το BBQ δημιουργήθηκε για την μπίρα ή η μπίρα για το ΒΒQ, στο Po’ Boys θα βρεις 40 ετικέτες με μπίρες από τις καλύτερες ελληνικές μικροζυθοποιίες μαζί με διακεκριμένες guest εμφανίσεις από το εξωτερικό, αλλά και οργανωμένο food pairing που θα απογειώσει την BBQ εμπειρία σου.

Αγαθάρχου 12 & Λεπενιώτου, Aθήνα, 210 3234672 FB: PoBoysBarbeque

Extra Tip: Συντονίσου για να ενημερώνεσαι για τα live events που θα πραγματοποιούνται σε ειδικά διαμορφωμένη σκηνή, καθώς και για τα προγραμματισμένα σεμινάρια που θα διοργανώνονται για τους φανατικούς του αυθεντικού BBQ.

8.3.18 – lifo

49

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Τζον Λε Καρέ: Ο συγγραφέας που επέστρεψε από το κρύο Ο μετρ των κατασκοπευτικών επιστρέφει με την Κληρονομιά των Κατασκόπων (εκδόσεις Bell), κάνοντας λόγο για μια άλλη γενιά μυστικών πρακτόρων με αρχές και τραβώντας διαχωριστική γραμμή από την Αγγλία της ξενοφοβίας και του Brexit.

από την τίνα μανδηλαρά

Βιβλίο

Ο

50 lifo – 8.3.18

τόσο παρεξηγημένος Τζον Λε Καρέ εξακολουθεί, στα 86 του, να γράφει βιβλία με ουσία, σώμα και ψυχή και να αποδεικνύει πως το σασπένς δεν έχει τίποτα να χωρίσει από την υψηλή λογοτεχνία: ενδεχομένως αυτή να είναι συμβολικά η μεγάλη κληρονομιά του για όλους όσοι ξέρουν να ανιχνεύουν, πίσω από τα καλοστημένα σκηνικά και τις ακονισμένες λέξεις, τα πραγματικά νοήματα. Σε αντίθεση με συγγραφείς αστυνομικών που ενδιαφέρονται μόνο για το αίμα και κατασκοπευτικών που εξαντλούνται στους αγώνες της ευφυούς αντιπαράθεσης, ο Λε Καρέ αναζητά ακόμα με αγωνία, σαν ένας αλλόκοτος Δον Κιχώτης στην ευρωπαϊκή terra incognita, τα κάστρα του παλιού ιδεαλιστικού κόσμου στο τελευταίο, καθώς φαίνεται, εκδοτικό δημιούργημα της καριέρας του Η κληρονομιά των κατασκόπων (μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Bell σε ωραία μετάφραση της Βεατρίκης Κάντζολα-Σαμπατάκου). Απόδειξη ο αποχαιρετιστήριος λόγος που εκφωνεί προς το τέλος του βιβλίου ο διάσημος πλέον πρωταγωνιστής του Τζορτζ Σμάιλι, σε μια κίνηση αποκατάστασης της αλήθειας που ξέρουν να επιτελούν μόνο οι τραγικοί ή ήρωες, για την ηθική, τη διαβρωμένη πολιτική, τα πράγματα που πήγαν όλα λάθος και αυτά που ο ίδιος ο Λε Καρε, ως πράκτορας, θεωρεί το μεγάλο κληροδότημα αυτής της γενιάς στους επόμενους. «Δεν ήμασταν άσπλαχνοι Πίτερ. Ποτέ δεν ήμασταν άσπλαχνοι. Είχαμε μέσα μας τη μεγαλύτερη συμπόνια. Ενδεχομένως την προσφέραμε

άστοχα. Και σίγουρα πήγε χαμένη. Το ξέρουμε τώρα πια. Αλλά τότε δεν το ξέραμε» φαίνεται να λέει ο Σμάιλι στον Γκουίλαμ. Ένας συμπονετικός τραγικός ήρωας σε έναν κύκλο απάθειας και βαθιάς πολιτικής διάβρωσης που σήμερα συνορεύει με τον μηδενισμό. Ποια είναι, λοιπόν, η κληρονομιά του βασικού πρωταγωνιστή του, ώστε ο Λε Καρέ να αναγκαστεί να τον επαναφέρει στην πολιτική κονίστρα; Σίγουρα δεν είναι η ομολογουμένως οξυμένη ευφυΐα του, ούτε η ικανότητά του να αντιπαρέρχεται ακόμα και τους προδότες –όπως είχαμε μάθει από τον Κλήρο που έπεσε στον Σμάιλι– ή τις συγκρούσεις μεταξύ των μελών του επονομαζόμενου «Σέρκους» που μετατρέπουν τον Σμάιλι σε φωτεινό οδηγό σε έναν παρηκμασμένο 21ο αιώνα. Σε ένα βιβλίο που εν πρώτοις φαντάζει ετεροχρονισμένο, καθώς αφορά την ξεχασμένη εποχή του Ψυχρού Πολέμου, ο Λε Καρέ επαναφέρει το αρχέγονο αίτημα της ηθικής και των πραγματικών σχέσεων στην καρδιά του πλέον σκοτεινού και επίπλαστου κόσμου της κατασκοπείας. Επιμένει με αυξημένη, είναι αλήθεια, δόση νοσταλγίας ότι τότε οι σχέσεις ήταν ικανές να υπερβούν τους κανόνες, αλλά και να συγκλονίσουν πραγματικά: οι αλλοτινοί πράκτορες δεν κινητοποιούνταν επειδή τους είχε μαγέψει το χρήμα –καμία σχέση δεν έχουν αυτοί οι κατάσκοποι με τους ήρωες του Ίαν Φλέμινγκ–, ούτε επειδή τυφλώνονταν από τη ματαιοδοξία, αλλά επειδή διέπονταν από ένα αδιευκρίνιστο απωθημένο που συνδέε-

john le carré

Η κληρονομιά των κατασκόπων Μτφρ.: Βεατρίκη Κάντζολα-Σαμπατάκου Εκδόσεις Bell Σελ.: 344

ται άμεσα με την πατρίδα και έμμεσα με την οικογένεια. Προδότες και λιπόψυχοι υπήρχαν πάντα, αλλά οι βασικοί πρωταγωνιστές δεν ήταν μαθημένοι στις δόξες, ούτε καν στην ασφάλεια της υπηρεσίας που στεγαζόταν στους επονομαζόμενους «Στάβλους» και όχι σε επιβλητικά γραφεία (είναι εμφανής η απέχθεια του συγγραφέα για τον εκσυγχρονισμό της υπηρεσίας και των ανέσεών της). Ακόμα και το σεξ δεν είναι αυτό που φαίνεται: «Τελικά την πήδηξες;» ρωτάει έντονα το alter ego του ο σημερινός νομικός σύμβουλος της υπηρεσίας τον Πάτρικ αναφορικά με τη μοιραία Ανατολικογερμανίδα «Τουλίπα», για να πάρει την κατηγορηματικά αρνητική απάντηση του ήρωα. Κι αυτό γιατί οι εσωτερικές σκέψεις του Πάτρικ, εν προκειμένω, δεν αναφέρονταν στο σεξ αλλά σε μια παθιασμένη ερωτική νύχτα που πόρρω απείχε από τη διεκπεραιωτική σεξουαλική συνεύρεση. Ακόμα και η λέξη «γυναικάς», που του απέδιδαν όλοι με τόση ευκολία, δεν μπορούσε να είναι συνώνυμη με την απαγορευτική για το σύμπαν του Λε Καρέ «απληστία» που διαπερνά σήμερα τα πάντα. Και είναι η απληστία που απουσιάζει εντελώς από το σύμπαν των παλιών κατασκόπων, οι οποίοι υπερέβαλλαν μεν εαυτόν ως προς τις δυνατότητες και την αποτελεσματικότητα των κινήσεών τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν άπληστοι. Το μέτρο καθόριζε την ισχύ των πραγμάτων, ακόμα και τις εμμονές ή τις φαντασιώσεις. «Και ο Τζορτζ; Μοιάζει τόσο αποτραβηγμένος, τόσο απρόσιτος κι έχει μια έκφραση ενδοσκόπησης τόσο απαγορευτική, που θα χρειαζόταν μεγάλο θάρρος για να διακόψει κανείς τους ρεμβασμούς του» τονίζει με τον δέοντα σεβασμό για τον Σμάιλι ο Γκουίλαμ, γνωρίζοντας ακόμα και τώρα τον άγραφο κανόνα που του έδειχνε πότε ο καλός φίλος του αποσύρεται στις σκέψεις και στα βιβλία του, αδιαφορώντας για τις σύγχρονες παγκόσμιες αναταράξεις σε μια εποχή όχι πολιτικής αντιπαράθεσης, όπως ήταν ο Ψυχρός Πόλεμος, αλλά αδιανόητης βίας. Το ίδιο κάνει και ο Πίτερ Γκουίλαμ, ο οποίος αποτραβιέται σε ένα χωριό της Βρετάνης, ασχολούμενος με τις κατσίκες και την οπωροκηπευτική, μακριά από τον κόσμο της επικαιρότητας. Μέχρι που ένα γράμμα, άλλη μια αναφορά στον παλιό κόσμο, τον αναγκάζει να επιστρέψει στο Λονδίνο προκειμένου να ερωτηθεί για μια παλιά υπόθεση με επικεφαλής τον Σμάιλι και τον ίδιο, στα αρχεία της οποίας είχε τύχει να καταγραφούν ως νεκροί αρκετοί αθώοι – συγκεκριμένα για την υπόθεση «Λαχείο». Φτάνοντας στα υπερσύγχρονα γραφεία της MI6, ο Πίτερ Γκουίλαμ κατ’ ουσίαν ανακρίνεται από δύο υπάλληλους της υπηρεσίας, από μία δικηγόρο, η οποία προσπαθεί μάλιστα να τον αποπλανήσει σε μια ελληνική ταβέρνα, και έναν νεαρό νομικό σύμβουλο που τον βασανίζει με άσκοπες ερωτήσεις. Παράλληλα του επισημαίνουν και οι δυο ότι ο γιος του Άλεκ Λίμας και η κόρη μιας πρώην κομμουνίστριας πρακτόρισσας, της λεγόμενης «Τουλίπας», θέλουν να πάρουν εκδίκηση για τον άδικο θάνατο των γονιών τους και απειλούν να σύρουν στα δικαστήρια όλους τους υποτιθέμενα υπεύθυνους. Για την ακρίβεια, απειλούν τον Γκουίλαμ πως αν δεν αποκαλύψει τον σκοτεινό ρόλο του Σμάιλι θα τον πάνε στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, ακόμα και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αλλά τα κίνητρά τους δεν είναι τόσο ευγενή, αφού αυτό που τους ενδιαφέρει, ειδικά τον γιο του Λίμας, είναι το χρήμα. Αυτός ο αλλοτριωμένος απόγονος φτάνει, μάλιστα, να ζητήσει ένα εκατομμύριο ευρώ για να αποσύρει

την αγωγή, απειλώντας άμεσα τον συνταξιούχο, πλέον, Γαλλοβρετανό πράκτορα. Όλοι όσοι είναι εξοικειωμένοι με το πολύπλευρο σύμπαν του Λε Καρέ θα θυμούνται πως ο αποθανών Άλεκ Λίμας ήταν ο εμβληματικός ήρωας από το Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο, το κλασικό βιβλίο του που έγινε και ταινία, όπου και επιστρέφει απόλυτα με την Κληρονομιά των Κατασκόπων. Ουσιαστικά η αφήγηση κάνει συμβολικά τον κύκλο της, θυμίζοντας το άδικο τέλος του Λίμας και της γοητευτικής Λιζ Γκολντ. Το βασικό σκηνικό της αφήγησης, παρ’ ότι επεκτείνεται και σε άλλες πόλεις, είναι το Βερολίνο, η πόλη όπου κηδεύτηκαν όλες οι ιδεολογίες και θάφτηκαν τα ιδανικά. Εκεί ξετυλίχθηκαν οι οικείες στον Λε Καρέ αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους Δυτικούς και στους Ανατολικογερμανούς, σε υγρά και παγωμένα περιβάλλοντα με παλιές φωτογραφικές Zenit, αυτοκίνητα Τράμπαντ, μαλτ ουίσκι για τους Δυτικούς, βότκα για τους Ανατολικούς και αμέτρητα απωθημένα. Αλλά όσα λάθη κι αν έκαναν οι ήρωες, παρακινημένοι από υπερβολικό ζήλο ή πάθος, αυτό που υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού τους ήταν η πατρίδα, αυτή των πραγματικά ζηλωτών και όχι των σημερινών φορέων του απομονωτισμού ή του καταναλωτισμού. «Όλα αυτά ήταν για την Αγγλία. Υπήρχε μια εποχή που ήταν. Αλλά για την Αγγλία τίνος; Ποια Αγγλία; Μια Αγγλία μόνη και ξεκομμένη, έναν πολίτη του πουθενά; Εγώ είμαι Ευρωπαίος, Πίτερ.

Tο βασικό κίνητρο της συγγραφής του βιβλίου είναι η εναντίωση στον απομονωτισμό της Αγγλίας και στον φανατισμό. Σκόπιμα οι πρωταγωνιστές είναι όλοι σχεδόν μπάσταρδοι ή νόθοι, όμορφες αποδείξεις της περιπετειώδους ιστορίας της Ευρώπης που διαμορφώθηκε με βάση όλα αυτά τα γοητευτικά, ανακατωμένα περιβάλλοντα.

Αν είχα μια αποστολή, αν συναισθάνθηκα ποτέ ότι είχα κάποιο χρέος πέρα από τη δουλειά μας με τον εχθρό, ήταν στην Ευρώπη. Αν είχα κάποιο ανέφικτο ιδανικό, ήταν να οδηγήσω την Ευρώπη έξω από το σκοτάδι της, προς μια νέα εποχή. Και το έχω ακόμα» λέει ο Σμάιλι στο τέλος του βιβλίου και όλοι καταλαβαίνουμε ότι πίσω από τα λόγια του κρύβεται ο Λε Καρέ και το βασικό κίνητρο της συγγραφής του βιβλίου είναι η εναντίωση στον απομονωτισμό της Αγγλίας και στον φανατισμό. Σκόπιμα οι πρωταγωνιστές είναι όλοι σχεδόν μπάσταρδοι ή νόθοι, όμορφες αποδείξεις της περιπετειώδους ιστορίας της Ευρώπης που διαμορφώθηκε με βάση όλα αυτά τα γοητευτικά, ανακατωμένα περιβάλλοντα. Χωρίς διάθεση εξωραϊσμού αλλά νοσταγίας και βρετανικής λογοδοσίας, ο Λε Καρέ ξαναστήνει το παζλ της Ευρώπης την εποχή του Brexit. « Ήθελα να φτιάξω ένα θέατρο για τον απέραντο κόσμο που κληρονομήσαμε» έλεγε σε μία από τις συνεντεύξεις του, και σίγουρα στο μυαλό του δεν είχε μόνο τον Σαίξπηρ.

ΚΑΥΤΟ ΜΕΛΑΝΙ

από τη μαρια δρουκοπουλου

3 βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν

παναγιωτης πετρακης Να το πεις της νύχτας σου Εκδόσεις Ροπή Σελ.: 460 Τα χρόνια της κρίσης διαδραματίζεται στην Αθήνα μια μεταφυσική-αστυνομική ιστορία. Η εξέλιξή της θα καθοριστεί από τις δυνάμεις της τυχαιότητας και των ανθρώπινων σχέσεων. Σε αυτήν η εξιχνίαση ενός φόνου συμπορεύεται με όσα σημαντικά ορίζουν τις ζωές των ηρώων: το τυχαίο, τη συντροφικότητα, την ευτυχία, την αβεβαιότητα, την απώλεια.

τζοναθαν σαφραν φοερ Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά Μτφρ.: Ελένη Ηλιοπούλου Εκδόσεις Κέδρος Σελ.: 448 Όταν ο πατέρας του σκοτώνεται κατά την επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου την 11η Σεπτεμβρίου, ο Όσκαρ ξεκινάει μια περιπλάνηση στη Νέα Υόρκη για να βρει τι κρύβει το κλειδί που ανακαλύπτει στην ντουλάπα του και κάνει ένα προσωπικό ταξίδι που θα τον φέρει πιο κοντά στην ηρεμία και στη γαλήνη που τόσο πολύ αποζητά.

madame de staël Κορίννα ή η Ιταλία Mτφρ.: Τούλα Τόλλια Εκδόσεις Πόλις Σελ.: 656 Mε αυτό το έργο η Μαντάμ ντε Σταλ έγραψε ένα από τα πιο παράξενα και πλούσια μυθιστορήματα της εποχής της, το οποίο γνώρισε διαχρονικά τεράστια επιτυχία, ερεθίζοντας πνευματικά τον αναγνώστη: η ομορφιά των τεχνών και η φιλοσοφική και θρησκευτική σκέψη προσφέρονται αφειδώς με πλαίσιο μερικές από τις πιο όμορφες ιταλικές πόλεις.

8.3.18 – lifo

51

TASTE OF THE WEEK

Πεϊνιρλί και κρουασάν σαββατιανό

aπο τη νικη μηταρεα

Βγεςέξωεπιτέλους

Το Σαββατιανό, η ποικιλία αμπέλου που δεσπόζει στο μεγάλο οινοπέδιο της Αττικής, ξεδίπλωσε πλήρως τις δυνατότητές του μέσα από μια μοναδική γευσιγνωσία που οργάνωσε πρόσφατα η Ένωση των Οινοποιών Αττικής Wines of Athens. Δοκιμάστηκαν κρασιά από τα πέντε οινοποιεία που αποτελούν την ομάδα «Wines of Athens». Ο πρόεδρος του WSPC κ. Κωνσταντίνος Λαζαράκης MW δήλωσε για το συγκεκριμένο masterclass: «Είναι συναρπαστικό να χαρτογραφείς από την αρχή μια ποικιλία που μέχρι χθες πίστευες ότι γνώριζες όλα της τα όρια και τις διαστάσεις. Δοκιμάζοντας το Σαββατιανό μέσα από τις οινοποιητικές τεχνικές ανατομίας των Wines of Athens, συμπεραίνουμε πως τα κρασιά κάθε άλλο παρά στατικά ή μονοδιάστατα είναι». Ο οινοποιός και πρόεδρος των Wines of Athens κ. Βασίλης Παπαγιαννάκος σχολίασε: «Η γηγενής αττική ποικιλία άρχισε πρόσφατα να μας αποκαλύπτει το απίστευτο βάθος της. Εμείς, τα οινοποιεία του Wines of Athens, έχουμε δεσμευτεί να επενδύουμε και να προσπαθούμε συνεχώς, ώστε να παρουσιάσουμε στη διεθνή οινική κοινότητα το Σαββατιανό στο μέγιστο των δυνατοτήτων του».

52 lifo – 8.3.18

☛ Smak ☛ Queen Bee ☛ Ρις με γούστο

το κονιάκ του οίκου hine στην ελλάδα

r Με το που θα μπεις στο απλό, αλλά πρόσχαρο μαγαζί θα σε υποδεχτούν νέοι άνθρωποι με πλατύ χαμόγελο. Τέσσερις φίλοι από τη Δράμα που μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά ένωσαν τις δυνάμεις τους κι έστησαν στο εμπορικό κέντρο το Smak –που στα σουηδικά σημαίνει «γεύση»–, προσφέροντας ποιοτικό street food. «Μου άρεσε η ζύμη, και μάλιστα αυτή της ναπολιτάνικης σχολής, πειραματίστηκα πολύ μαζί της. Όταν τελειοποίησα τα πεϊνιρλί, πρότεινα σε φίλους να συμπράξουν στην ιδέα μου» λέει ο Μηνάς Καϊτζόγλου, που έχει σπουδές στα οικονομικά. «Η ζύμη που φτιάχνουμε είναι αργής ωρίμανσης και ψήνεται γρήγορα σε ειδικό φούρνο με καυτή πέτρα». Οι υπόλοιποι της παρέας είναι η αδελφή του Μηνά, η Μαρία, μαθηματικός, ο Άκης Χαιρετίδης με σπουδές στη Μοριακή Βιολογία, που ασχολείται με την παραγωγή ροδιού, και η νηπιαγωγός Σάντυ Νικολαΐδου. Η ζύμη έχει περισσή νοστιμιά και κρατά εξαιρετικές ισορροπίες ανάμεσα στο αφράτο και στο τραγανό. Το χειροποίητο έδεσμα που φτιάχνουν οι τέσσερις φίλοι, μια ανατολίτικη λιχουδιά με ιταλική φινέτσα, φουρνίζεται τη στιγμή της παραγγελίας και τρώγεται ζεστό, για να αποκαλύπτει τα αρώματα, την ομορφιά της ζύμης και των ποιοτικών SMAK υλικών που συμμετέχουν. Το μενού προσφέρει τέσσερα διαφορετικά αλμυρά πεϊνιρλί και τρία γλυκά. Δοκιμάσαμε το μεσογειακό με μοτσαρέλα, κεφαλοτύρι, ντοματίνια και ελιές, που μόλις βγήκε ευωδιαστό από τον φούρνο τού πρόσθεσαν και μια πινελιά τσαλαφούτι, ένα απαλό τυρί που του χαρίζει δροσιά και ελεγχόμενη λιπαρότητα (€2,90). Απολαυστικό είναι το πεϊνιρλί με κιμά μοσχαρίσιο μαγειρεμένο ανάλαφρα, που συνδυάζεται γευστικά με μοτσαρέλα, κεφαλοτύρι και τσαλαφούτι (€3,60). Πολύ ωραία η ιδέα του γλυκού πεϊνιρλί, του οποίου η αφράτη «βαρκούλα» γεμίζεται με ανθότυρο, μέλι και πορτοκάλι (€3,40) και αφήνει μια λεπτή ευωδιαστή γεύση, χωρίς να σε λιγώνει, αφού τη γλύκα τη δίνει μόνο το μέλι. Στο άμεσο μέλλον το μενού θα εμπλουτιστεί με vegetarian πεϊνιρλί αλλά και άλλες σπέσιαλ γευστικές προτάσεις. Δίπλα στην ανοιχτή κουζίνα υπάρχει ένα ευχάριστος χώρος με ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι όπου μπορείς να SMAK κάτσεις για να δοκιμάσεις το πεϊνιρλί σου, που σ’ το σερβίρουν επάνω σε ξύλινο πλατό. Αν και το Smak λειτουργεί μόλις 4 εβδομάδες, κάνοντας τα πρώτα του βήματα στην αθηναϊκή εστίαση, το βιβλίο εντυπώσεων πάνω στο μεγάλο τραπέζι συγκεντρώνει πολλά ενθουσιώδη σχόλια. ☛ Smak, Ρόμβης 21, Αθήνα, 211 4097046

Ένα εξαιρετικό κονιάκ για τους φανατικούς οπαδούς του ευγενικού αυτού ποτού άρχισε να εισάγει στην ελληνική αγορά η εταιρεία Oenocosmos και η κάβα Kylix. Πρόκειται για το κονιάκ του οίκου Hine, του μόνου που από το 1962 προμηθεύει σε αποκλειστικότητα τη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας. Η ιστορία του πάει πίσω στο 1763, στις αναζητήσεις του Thomas Hine στη Γαλλία, και στο 1817, όταν δημιουργήθηκε ο οίκος. Οι ποικιλίες του εκλεκτού αυτού κονιάκ, που κυκλοφορεί σε περιορισμένες ποσότητες και ξεσηκώνει τις αισθήσεις από την πρώτη γουλιά, συνθέτουν μια ολοκληρωμένη εμπειρία γεύσης και απόλαυσης, με κύρια χαρακτηριστικά τη λεπτότητα, τη ζωντάνια και τη φινέτσα. Ο οίκος έχει δημιουργήσει μέσα στους αιώνες ένα στοκ από μοναδικά, σπάνια αποστάγματα, έχοντας τη φήμη του απολύτως ειδικού στα Vintage Cognacs.

r Το Queen Bee στο Κολωνάκι είναι πραγματικά «του κουτιού». Με χαρακτήρα γαλλικού μπιστρό και αύρα νεοϋορκέζικη σε υποδέχεται από το πρωί στις 7:30 για πρωινό με ολόφρεσκα κρουασάν, γαλλική τυρόπιτα, λαχταριστά σάντουιτς, φρέσκους χυμούς και καφέ ανεπανάληπτο που εισάγεται αποκλειστικά από τις καλύτερες φάρμες, ενώ 4 διαφορετικοί μύλοι δίνουν γεύσεις ανάλογα με τη διάθεση του πελάτη. O ιδιόκτητης του Queen Bee Παναγιώτης Καλύβας –του ομίλου Capanna με πολλά χρόνια εμπειρίας στην εστίαση– οραμαQUEEN BEE τίστηκε ένα ποιοτικό μενού για breakfast, brunch αλλά και πιάτα για κάθε στιγμή της μέρας, σε έναν φιλόξενο, κομψό χώρο. Το Queen Bee βρίσκεται σε ένα εκπληκτικό κτίριο bauhaus του 1940, από τα πρώτα του Κολωνακίου, που διακόσμησε το K studio, αναβιώνοντας τα στοιχεία της αστικής πολυκατοικίας με φυσικά υλικά. Το ενδιαφέρον στην όλη προσπάθεια είναι ότι το Queen Bee διαθέτει σούπερ σύγχρονο παρασκευαστήριο 130 τ.μ. όπου χρησιμοποιούνται άλευρα φυσικής ωρίμανσης από γαλλικούς πετρόμυλους. Ο γαλλικής καταγωγής διάσημος αρτοποιός Kamel Saci, που έχει συνεργαστεί με τον σπουδαίο Joël Robuchon αλλά και με το νεοϋορκέζικο Dean & DeLuca, ανέλαβε την παρασκευή των εκπληκτικών ψωμιών που ξεφουρνίζονται το πρωί. Η διαιτολόγος Σαμπρίνα Χωραφά έδωσε τις ιδέες για τις ενεργειακές μπάρες, τα κέικ χωρίς ζάχαρη και τα smoothes balls. Τα αυγά από φάρμες μικρών παραγωγών δίνουν ιδέα για ομελέτα που συνοδεύεται με σαλάτα και ψωμί επτάσπορο (€7). Η προζυμένια φέτα ψωμιού ραντισμένη με ελαιόλαδο, με ψητή κόκκινη και πράσινη πιπεριά, μοτσαρέλα και baby ρόκα (€6,80) προφέρει απολαυστικό υγιεινό τσιμπολόγημα. Ωραιότατη η σαλάτα ζυμαρικών με βιολογικό κοτόπουλο σε μπουκιές, ντοματίνια, ρόκα, ελαιόλαδο και μοτσαρελάκι (€8). Πάνω σε πληθωρική φέτα προζυμένιου ψωμιού έρχεται η ταλιάτα strip loin με προβολόνε και ρόκα (€14). Τα σχέδια QUEEN BEE του Παναγιώτη Καλύβα είναι πολλά και σύντομα ο γνωστός Αμερικανός σεφ Sal Lamboglia πρόκειται να επιμεληθεί το μενού και το brunch. Όσο για το μπέργκερ και το ποιοτικό αμερικανικό κρέας που θα βγαίνει από την κουζίνα, εμπνευστής θα είναι ο Άρης Βεζενές, που θα έχει και την επιμέλεια. Το Queen Bee είναι ένας γοητευτικός, ελκυστικός χώρος που λούζεται από τον αττικό ήλιο και προσφέρει ποιότητα και φιλοξενία όλες τις ώρες της ημέρας. ☛ Queen Bee, Πατριάρχου Ιωακείμ 45, Κολωνάκι, 210 7209933 r «Η γιαγιά μου η Ξανθίππη από το Αϊβαλί μαγείρευε τις καλόγνωμες με ντομάτα και πατάτες και μια πρέζα ζάχαρη» λέει ο Γρηγόρης Τσακίρης, καθώς αφήνει πάνω στο τραπέζι ένα πιάτο με ολόφρεσκες καλόγνωμες με σάλτσα ντομάτας και κρεμμύδι (€14). Ο Γρηγόρης αγαπά τη μαγειρική και δίνει τον καλύτερο εαυτό του στο εστιατόριό του «Ρις με γούστο» στη Βούλα. Στρέφει τη «ρίνα» του σε κάθε πηγή καλής πρώτης ύλης, επιλέγει τα υλικά που πραγματικά ικανοποιούν τα κριτήρια που έχει θέσει και τα μεταχειρίζεται στην κουζίνα του με τον καλύτερο τρόπο, βγάζοντας πιάτα με άποψη, που, αν και απλά στη σύλληψή τους, ξεφεύγουν από την πεπατημένη. Οι μέρες της Σαρακοστής πυροδοτούν την αγάπη του για ό,τι φρέσκο βγάζει η θάλασσα – ο ίδιος, μάλιστα, ήταν μόλις 9 ετών όταν έφτιαξε το πρώτο του παραγάδι. Οι κατακόκκινες γαρίδες Κοιλάδας γίνονται αχνιστές με μάραθο και τσίλι (€15) και βγάζουν τη θαλασσινή γλύκα τους. Οι αχηβάδες από τη βόρεια Ελλάδα με την απαλή υφή σμίγουν ιδανικά με το σπαγγέτι, το λεμόνι και το θυμάρι, προσφέροντας ένα κρεσέντο γευστικής απόλαυσης. Εκτός από το σαρακοστιανό μενού, μπορείς να δοκιμάσεις και πιάτα με πρωταγωνιστή το κρέας, όπως το ωραία ψημένο δαμάλι από Πομάκους που σιτεύεται για 80 ημέρες και βγάζει πληθωρική νοστιμιά (€26). Ωραία ιδέα είναι και το λουκάνικο αγριόχοιρου από τη βόρεια Πελοπόννησο που ψήνεται και μοσχοβολά δεντροΡΙΣ ΜΕ ΓΟΎΣΤΟ λίβανο και κεδροκούκουτσο και σερβίρεται πάνω σε ψωμί καμπαγιού με σάλτσα γιαουρτιού, πιπέρι και πιπεριά Φλωρίνης. Το περιβάλλον του εστιατορίου είναι απλό, καθημερινό, φιλόξενο και θα σε αφήσει να χαρείς απερίσπαστος τη νοστιμιά που αναβλύζουν τα πιάτα που θα βρεθούν στο τραπέζι σου. ☛ «Ρις με γούστο», Β. Παύλου 98, Βούλα, 210 8959185

ΙΧΘΥΣ [20.2/20.3] Αν σκοπεύετε να ξεκινή-

ΚΑΡΚΙΝΟΣ [22.6/22.7] Οι επόμενες μέρες

ΣΚΟΡΠΙΟΣ [23.10/22.11] Παίξατε με την

σετε μια νέα επαγγελματική προσπάθεια, κάντε το μέχρι την Τρίτη που οι συνθήκες θα είναι με το μέρος σας, λόγω των αρμονικών όψεων του Δία με τον Πλούτωνα, αρκεί να έχετε κάνει την απαραίτητη προετοιμασία και να μην αμελείτε λεπτομέρειες που μπορεί να θεωρείτε δευτερεύουσας σημασίας. Στον οικονομικό τομέα είναι λίγο στριμωγμένα τα πράγματα, με τον σωστό προγραμματισμό όμως θα καταφέρετε να αντεπεξέλθετε στις υποχρεώσεις σας. Η Τρίτη είναι μια δύσκολη μέρα όσον αφορά τις σχέσεις σας, καθώς δέχεστε την αρνητική επίδραση του Κρόνου με Ερμή και Αφροδίτη και μπορεί να δείτε το πραγματικό πρόσωπο του συντρόφου σας, κάτι που σε ορισμένους θα προκαλέσει ευχάριστη έκπληξη, ενώ σε κάποιους άλλους αρκετή απογοήτευση, οπότε η πιθανότητα για το ξεκίνημα μιας παράλληλης σχέσης είναι μεγάλη. Ωστόσο, θα πρέπει να αποφύγετε τη λήψη αποφάσεων. Οι ελεύθεροι έχετε την τύχη με το μέρος σας.

μέχρι και την Κυριακή θα είναι αρκετά βατές και θα υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να ξεκινήσετε ένα νέο εγχείρημα, καθώς δέχεστε τη θετική επίδραση Δία και Πλούτωνα που φέρνουν τύχη και εύνοια στα επιχειρηματικά σας σχέδια. Στον τομέα της εργασίας ενδεχομένως να προκύψουν περισσότερες ανάγκες με αποτέλεσμα την αύξηση των ευθυνών και συνεπώς της κούρασης, είστε όμως σε πολύ δημιουργική φάση και δεν πρέπει να γκρινιάζετε. Η Τρίτη θα είναι μια επικίνδυνη μέρα για τις διαπροσωπικές σας σχέσεις εξαιτίας των δυσαρμονικών όψεων του Άρη, του Ερμή και της Αφροδίτης και κάτι που θα σας μεταφέρουν τρίτοι θα επηρεάσει τη σχέση σας με ένα νέο πρόσωπο που μπήκε δυναμικά στη ζωή σας. Στον οικογενειακό τομέα προκύπτει μια ανάγκη από την πλευρά ενός ηλικιωμένου ατόμου και θα πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας για να στηρίξετε αυτούς που σας χρειάζονται.

υπομονή των συνεργατών σας και χάσατε μια πολύ καλή ευκαιρία για μια ομαλή και μακροχρόνια συνεργασία. Προβλέπεται ένα διάστημα έντονης περισυλλογής και σκέψης που θα σας κάνει να αναθεωρήσετε τη συμπεριφορά σας, θα πρέπει όμως να αναλάβετε το μέρος της ευθύνης που σας αναλογεί, αν σκοπεύετε όντως να διορθώσετε τα κακώς κείμενα. Προσπαθήστε μέσα στις επόμενες μέρες να είστε περισσότερο προσεκτικοί. Διεκδικήστε τα επαγγελματικά σας συμφέροντα, κρατήστε επαφές με άτομα κύρους και βάλτε σε εφαρμογή τα σχέδιά σας μέσα από μια ρεαλιστική προσέγγιση, δίχως να μπλοκάρετε εξαιτίας ορισμένων ατυχιών του παρελθόντος. Η ενίσχυση των οικονομικών σας θα σας δώσει την ευχέρεια να τακτοποιήσετε οφειλές και χρέη και να πραγματοποιήσετε ορισμένες αγορές για το σπίτι και την οικογένεια. Ιδανική εποχή για να ασχοληθείτε με τη βελτίωση της ερωτικής σας ζωής.

ΛΕΩΝ [23.7/23.8] Τους γεννημένους το πρώτο

ΤΟΞΟΤΗΣ [23.11/21.12] «Κάθε εμπόδιο για

και δεύτερο δεκαήμερο θα σας απασχολήσουν κυρίως τα εργασιακά σας θέματα και καθώς δέχεστε την επίδραση των αρμονικών όψεων Δία - Πλούτωνα προβλέπονται επιτυχίες και αύξηση του εισοδήματός σας. Εσείς του τρίτου δεκαημέρου έχετε έντονο προβληματισμό σχετικά με ένα επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό, το οποίο μπορεί να αναβληθεί λόγω έλλειψης χρόνου. Την Τρίτη οι δυσαρμονικές όψεις του Κρόνου με Ερμή και Αφροδίτη σας ωθούν στην επανεξέταση των σχεδίων σας και μπορεί να λήξει άδοξα μια συνεργασία που δεν εξελίσσεται σύμφωνα με τις προσδοκίες σας. Γενικά, είναι μια μέρα που βλέπετε πολύ ξεκάθαρα τα γεγονότα και θα πάρετε αποφάσεις που θα αλλάξουν τη ζωή σας. Οι διαπροσωπικές σας σχέσεις χρήζουν προσοχής καθώς υπάρχει πρόσφορο έδαφος για καβγάδες. Μια πρόσφατη σχέση έχει αρχίσει ήδη να σας απογοητεύει και αυτήν τη φορά μάλλον έχετε πέσει πολύ έξω στις εκτιμήσεις σας.

καλό» θα πείτε και θα ξαναπείτε τις επόμενες μέρες, καθώς οι εξελίξεις μιας συνεργασίας θα απέχουν πολύ από αυτά που σας έχουν υποσχεθεί και θα διαπιστώσετε πως στηριζόμενοι αποκλειστικά στις δικές σας δυνάμεις βγαίνετε περισσότερο κερδισμένοι. Πολλές οι αλλαγές στις οποίες καλείστε να προσαρμόζεστε συνεχώς, όμως σας δίνονται ευκαιρίες και είστε σε συνεχή εγρήγορση. Στον οικονομικό τομέα δεν έχει σταθεροποιηθεί η κατάσταση και έχετε αμφιβολίες σχετικά με ένα καινούργιο εγχείρημα, οπότε καλύτερα να καθυστερήσετε την εφαρμογή του εφόσον δεν είστε σίγουροι. Την Τρίτη προκύπτουν έκτακτες ανάγκες που θα αφορούν την οικογένεια και επειδή θα είναι μια δύσκολη μέρα όσον αφορά την επικοινωνία, φροντίστε να είστε ψύχραιμοι. Στον ερωτικό τομέα, η επιστροφή ενός πρώην έρωτα έρχεται να ταράξει τη σχέσης σας και μπορεί να κάνετε ένα από τα μεγαλύτερα φάουλ της ζωής σας, αν υπερισχύσει το συναίσθημα έναντι της λογικής.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ [24.8/22.9] Καινούργιες συ-

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ [22.12/19.1] Αρκετά κουρα-

νεργασίες που βρίσκονται προ των πυλών είναι αποτέλεσμα πολύμηνων προσπαθειών και επαφών που αρχίζουν τώρα να δίνουν τους καρπούς τους. Μέχρι και την Τρίτη ασχοληθείτε με το επικοινωνιακό κομμάτι της δουλειάς σας και με όποιο σοβαρό ζήτημα σας απασχολεί, καθώς είναι μια καλή εποχή κατά την οποία διευκολύνονται οι προσπάθειές σας. Δίας και Πλούτωνας σε αρμονικές όψεις ευνοούν τα ταξίδια και τις επενδύσεις, ενώ είναι μια πολύ καλή περίοδος για τους καλλιτέχνες και για όσους ασχολούνται με τα θεάματα και την ψυχαγωγία. Την Τρίτη θα είναι αρκετά δύσκολη η επικοινωνία λόγω των δυσαρμονικών όψεων του Κρόνου με Ερμή και Αφροδίτη. Ο Άρης με τον Ήλιο θα κάνουν επίσης δύσκολες όψεις, οπότε προβλέπονται εντάσεις στον χώρο της δουλειάς σας ή σε δημόσιες υπηρεσίες. Αποφύγετε τους διαπληκτισμούς με άτομα που μπορούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά σας. Η ερωτική σας ζωή είναι σκοτσέζικο ντους.

στική είναι η εβδομάδα, καθώς αυξάνονται οι ώρες που εργάζεστε. Προσπαθήστε να κλείσετε διάφορες εκκρεμότητες, αποφεύγοντας να αναλαμβάνετε αρμοδιότητες που ξεπερνούν τα όριά σας. Προγραμματίστε σωστά τις υποχρεώσεις σας και αποφύγετε ανθρώπους και καταστάσεις που είναι μόνο χάσιμο χρόνου για εσάς. Στον οικονομικό τομέα υπάρχουν ορισμένα μελανά σημεία που σας προκαλούν άγχος, ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν και πολλές προοπτικές βελτίωσης, καθώς δέχεστε τη θετική επίδραση του Δία και του Πλούτωνα. Την Τρίτη προσπαθήστε να είστε ψύχραιμοι στις επαφές σας και δείξτε περισσότερη διάθεση για συνεργασία, καθώς μπορεί να προκύψουν ορισμένα απρόοπτα στη δουλειά σας που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσα από ομαδική προσπάθεια. Κρόνος, Ερμής και Αφροδίτη σε δυσαρμονικές όψεις θα προκαλέσουν αναστάτωση στα οικογενειακά. Ερωτικά μπερδέματα για εσάς του πρώτου δεκαημέρου.

ΖΥΓΟΣ [23.9/22.10] Οικογενειακά θέματα

ΥΔΡΟΧΟΟΣ [20.1/19.2] Δίας και Πλούτωνας σας δίνουν την απαραίτητη ώθηση και ενέργεια για να βάλετε σε εφαρμογή τα σχέδιά σας, έχοντας περισσότερη αυτοπεποίθηση και αποβάλλοντας τις ανησυχίες που σας κρατούσαν στάσιμους. Είναι μια εποχή κατά την οποία μπορεί να βρείτε νέους τρόπους και λύσεις για να προσεγγίσετε τους συνεργάτες σας καθώς επίσης και για να αντιμετωπίσετε καταστάσεις που απαιτούν λεπτούς χειρισμούς. Μια ευχάριστη εξέλιξη στα οικονομικά σας έρχεται την κατάλληλη στιγμή για να βάλετε μια τάξη σε οικονομικά και γραφειοκρατικά ζητήματα, μην αμελείτε όμως τις προσωπικές σας επιθυμίες. Η ανάγκη σας για περισσότερη επαφή με το ταίρι σας είναι μεγάλη, οι ρυθμοί που ακολουθείτε όμως δεν σας το επιτρέπουν και αυτό είναι κάτι που σας απογοητεύει. Παιδιά και υποχρεώσεις καταναλώνουν τον χρόνο σας, οπότε θα πρέπει να αξιοποιείτε τις όποιες ελεύθερες στιγμές για την τόνωση της σχέσης σας.

ΚΡΙΟΣ [21.3/20.4] Πολλά τα γεγονότα μέσα στις επόμενες μέρες καθώς οι δυσαρμονικές όψεις Ερμή και Κρόνου επαναφέρουν στο προσκήνιο ένα θέμα από το παρελθόν που θα επηρεάσει τις εξελίξεις στον τομέα της καριέρας, προκαλώντας καθυστερήσεις. Είναι πολύ σημαντικό στην παρούσα φάση να ξεκαθαρίσει πρώτα το τοπίο ώστε να περάσετε στην εφαρμογή των σχεδίων σας, δίχως να σας φρενάρουν παλιές υποθέσεις, μια και υπάρχουν πολύ καλές προοπτικές για νέα ανοίγματα. Ιδανική εποχή να ασχοληθείτε με επενδύσεις, να ταξιδέψετε καθώς και για να αλλάξετε επαγγελματική κατεύθυνση, αρκεί να έχετε ξεκαθαρίσει τι ακριβώς θέλετε να κάνετε, αποφεύγοντας παρορμητικές ενέργειες που, αντί να σας ωφελήσουν, θα σας προκαλέσουν προβλήματα. Ένα ζήτημα υγείας που σας απασχολεί αντιμετωπίστε το προτού επιδεινωθεί. Στον ερωτικό τομέα οι εξελίξεις θα έρθουν μέσα από το περιβάλλον της δουλειά σας, καθώς αρχίζει να κεντρίζει το ενδιαφέρον σας κάποιος συνεργάτης.

ΔΙΔΥΜΟΣ [21.5/21.6] Πολύ ευνοϊκό το επόμενο διάστημα για τα εργασιακά σας και για τους μελλοντικούς σας στόχους, καθώς δέχεστε τη θετική επίδραση του Δία και του Πλούτωνα και αν καταφέρετε να διαχειριστείτε σωστά τον χρόνο σας, θα δείτε μεγάλη βελτίωση στα οικονομικά σας. Θέματα που έχουν να κάνουν με το εξωτερικό ή τις σπουδές θα δρομολογηθούν δίχως προβλήματα, μπορεί όμως να προκύψει ένα νομικό ζήτημα, το οποίο θα είναι αντιμετωπίσιμο. Την Τρίτη αποφύγετε την επίλυση σημαντικών υποθέσεων, καθώς προβλέπεται μια πολύ δύσκολη μέρα για την επικοινωνία και τα ταξίδια. Γενικά, πρέπει να είστε πολύ προσεκτικοί όσον αφορά τη στάση σας απέναντι σε πρόσωπα κύρους. Κάποιες αλλαγές στον τομέα των διαπροσωπικών σχέσεων είναι πιθανό να συμβούν. Κάποιοι θα φύγουν και άλλοι θα έρθουν, φέρνοντας μια νέα, θετικότερη αύρα στη ζωή σας. Ιδανική εποχή για να ασχοληθείτε με την οργάνωση του γάμου σας.

StarFax

λύσετε ένα θέμα που αφορά τα περιουσιακά σας, ενδεχομένως όμως να επανέλθει ένα νομικό ζήτημα με αποτέλεσμα την αύξηση των εξόδων σας. Θέματα σπουδών ευνοούνται, ενώ θα είστε αρκετά απορροφημένοι από τους στόχους σας. Προσέξτε το παρασκήνιο στην επαγγελματική και προσωπική σας ζωή και διαφυλάξτε τα μυστικά σας. Ιδανική εποχή για καινούργιες συνεργασίες, καθώς δέχεστε τη θετική επίδραση του Δία και του Πλούτωνα, την Τρίτη όμως πρέπει να είστε πολύ προσεκτικοί στις διαπραγματεύσεις και γενικά στον τρόπο που εκφράζεστε, γιατί θα είναι μια δύσκολη μέρα κατά την οποία οι ενέργειες θα είναι εκρηκτικές. Ενισχύστε την κοινωνική σας ζωή και μη θυμώνετε αν κάποιοι σας ξεχνούν. Στον ερωτικό τομέα οι εξελίξεις είναι θετικές, καθώς υπάρχει ένα πρόσωπο που σας πολιορκεί και έχετε αρχίσει να το σκέφτεστε πολύ έντονα.

α πό τη μ αρι βίκυ κα λλέρ γη (starf a x@lif o.g r)

ΤΑΥΡΟΣ [21.4/20.5] Θα καταφέρετε να επι-

που δεν μπορούσαν να επιλυθούν λόγω οικονομικών δυσκολιών θα ξεπεραστούν, αλλά έπειτα από τόσο άγχος και πιέσεις που έχετε δεχτεί θα είναι πεσμένοι οι ρυθμοί σας. Αν καταφέρετε να μπείτε σύντομα στο κυνήγι το ευκαιριών, θα γίνουν σημαντικά βήματα στον τομέα της καριέρας. Το θετικό είναι πως έχετε κοντά σας άτομα που σας στηρίζουν και μπορείτε να αντεπεξέλθετε στις απαιτήσεις των ημερών. Μέχρι την Τρίτη, που οι συνθήκες θα είναι ευνοϊκότερες, ρυθμίστε θέματα Δημοσίου ή ό,τι άλλο σημαντικό μπορεί να φρενάρει την εφαρμογή των σχεδίων σας. Η Τρίτη προβλέπεται δύσκολη για τον τομέα των διαπροσωπικών σας σχέσεων, εξαιτίας των δυσαρμονικών όψεων του Κρόνου με Ερμή και Αφροδίτη και πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για καταστάσεις που θα δοκιμάσουν την υπομονή σας. Μέσα σε όλο αυτό το κομφούζιο, κατά έναν παράξενο τρόπο η ερωτική σας ζωή είναι στα καλύτερά της.

Sudoku No 545 4 4 6 7 9 1 1 4 6

3 6 4 8

2

7

8 7 4 8 4

1 3 5 6

Η λύση του προηγούμενου 3 8 5 4 7 6

4 1 2 9 3 8

9 6 7 1 2 5

5 3 1 6 8 2

7 4 8 3 9 1

2 9 6 7 5 4

6 5 9 8 1 7

8 2 3 5 4 9

1 7 4 2 6 3

2 5 8 7 6 3 4 1 9 1 7 4 9 2 8 3 6 5 9 6 3 4 5 1 2 7 8

8.3.18 – lifo

53

08—14.03.2018

TheLiFOTeamPicks

aπό ό σα ζήσα μ ε την προηγ ο ύμεν η ε βδομάδ α

!

54 lifo – 8.3.18

Η αλήθεια είναι ότι κολλάς με το «Μasterchef». Πάντως, να σημειώσω εδώ ότι στο αμερικανικό ακόμη και τα ζυμαρικά είναι χειροποίητα! Τα πάντα τα φτιάχνουν οι διαγωνιζόμενοι, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Εδώ, φυσικά, έχουμε χορηγούς και δεν χρειάζεται.

Αυτές τις μέρες, μέχρι και την Κυριακή, γίνεται στη Θεσσαλονίκη το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, και μάλιστα φέτος γιορτάζει τα 20 χρόνια του. Σχεδόν κάθε μέρα γράφω μια ανταπόκριση στα ιντερνετικά ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ για τις ταινίες που είδα αλλά και την όλη ατμόσφαιρα. Mε κάθε ντοκιμαντέρ συναντώ διαφορετικούς ανθρώπους: από μια ξεκαρδιστική μητριαρχική οικογένεια στην Ισπανία μέχρι μια σχεδόν εξαφανισμένη φυλή στη Βραζιλία και από την πιο σκύλα προπονήτρια της Ρωσίας μέχρι τους ανθρώπους που από τα γραφεία τους στις Φιλιππίνες διαγράφουν τα status μας στο Facebook...

Μαρία Παππά

Άρης Δημοκίδης

Θοδωρής Αντωνόπουλος

Μαρία Δρουκοπούλου

Γιάννης Κωνσταντινίδης

Το ότι στις βουλευτικές εκλογές της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας στην Ευρώπη πρωταγωνιστούν ακροδεξιοί, εθνικιστές, ξενοφοβικοί και λαϊκιστές αποδεικνύει ξανά ότι το δομικό αλλά και ιδεολογικό κενό της Ε.Ε. παραμένει πολύ μεγάλο για να κρυφτεί κάτω από το χαλί – και είναι ανόητο να δέρνεις κάθε φορά το σαμάρι όταν ο φταίχτης είναι, προφανώς, ο γάιδαρος. Το ίδιο γνωμικό ισχύει, ωστόσο, για την επίσης μεγάλη αδυναμία της αριστεράς να πείσει ότι το όραμα ενός αλλιώτικου κόσμου είναι πράγματι εφικτό. Πονηροί καιροί, απρόβλεπτοι, θέλουν υπομονή και πείσμα γαϊδουρινό.

Νομίζω πως η Φράνσις Μακντόρμαντ έβγαλε φέτος στα Όσκαρ τον καλύτερο ευχαριστήριο λόγο, κερδίζοντας πανάξια στην κατηγορία του Α’ Γυναικείου Ρόλου. Κι αυτό γιατί ήταν αυθόρμητη, αυθεντική, τρακαρισμένη, αμήχανη, συναισθηματική, αστεία, συνειδητοποιημένη, σοβαρή, ουσιαστική και ενθουσιώδης. Κάπως σαν να δικαιολογούσε τη βράβευσή της αλλά και τη συνεπή πορεία της όλα αυτά τα χρόνια, ταγμένη στη δουλειά της με όλη την τρέλα και την ευθύνη που αυτή συνεπάγεται. Όπως είπε και η ίδια: «We are a bunch of hooligans and anarchists, but we clean up nice!».

Το συνδικαλιστικό όργανο της ολλανδικής αστυνομίας εξέδωσε φυλλάδιο προ ημερών όπου εκτιμά πως τα εγκληματικά δίκτυα διακίνησης ναρκωτικών έχουν διεισδύσει στο σύνολο του κρατικού μηχανισμού, εξαιτίας της «πολιτικής της ανοχής των μαλακών ναρκωτικών». Έτσι, η Ολλανδία βρίσκεται, βάσει σχετικού τζίρου, ψηλά στη λίστα με τα ναρκω-κράτη. Αυτό ανάγκασε τελικά το υπουργείο Δικαιοσύνης να παραδεχτεί ότι φταίει η βραδύτητα του συστήματος απονομής δικαιοσύνης. Οπότε καταχειροκροτήθηκε η πρωτοβουλία των αστυνομικών να δημοσιοποιήσουν το ζήτημα. Ωστόσο, συνειρμικά μού θύμισαν τους πέντε δολοφόνους που υποκρίνονταν ότι έψαχναν τα θύματά τους στην εκπομπή της Αγγελικής Νικολούλη. Συνειρμικά, επίσης, θεώρησα ότι οι Ολλανδοί αστυνομικοί θα θεωρούν εμένα ελληνάρα γι’ αυτήν τη σκέψη μου. Και, τελικά, συνειρμικά πάντα, χάρηκα διαπιστώνοντας μείωση του ανοίγματος της ηθικής ψαλίδας ΒορράΝότου.

Κάπου διάβασα πως είναι διαπιστωμένο ότι οι γυναίκες δεν πιστεύουν αρκετά στον εαυτό τους. Παρουσιάζουν, λέει, το «σύνδρομο του απατεώνα», δηλαδή, παρ’ ότι έχουν ικανότητες, νομίζουν ότι δεν αξίζουν αυτό που έχουν πετύχει και ότι κάποια στιγμή θα το ανακαλύψουν οι άλλοι.

Μια μεγάλη βόλτα στου Ψυρρή, στην Αθηνάς και στο Γεράνι κάναμε το Σάββατο οικογενειακώς και την απόλαυσα και με το παραπάνω. Αλλού μπορεί να συναντάς πλήθη που κατακλύζουν τα στέκια της μόδας και αλλού ρημαγμένα κτίρια, πάντα όμως ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο, κάτι απλό και συγκινητικό, που ο χρόνος άφησε ανέγγιχτο. Αυτό μου φτάνει.

Μερόπη Κοκκίνη

Κορίνα Φαρμακόρη

Γεωργία Παπαστάμου

Γιάννης Παπαϊωάννου

Βαγγέλης Λιακόγκονας

Ο Ντόναλντ Τραμπ κατηγορεί τα βίαια βιντεοπαιχνίδια και το Gamergate καλά κρατεί. Δυστυχώς, ο Αμερικανός Πρόεδρος μπορεί να κατηγορεί τη βιομηχανία ηλεκτρονικών παιχνιδιών επειδή γνωρίζει ότι διαθέτει ισχυρά μπράτσα παρασκηνιακής πολιτικής πίεσης και σημαντική εξουσία στο Κογκρέσο, αλλά στην πραγματικότητα το κάνει γιατί τα ζητήματα με τα όπλα και τη βία στα σχολεία της Αμερικής είναι πολύ πιο δύσκολο να επιλυθούν.

Μου αρέσουν περισσότερο τα ημιυπόγεια θέατρα. Δεν έχει να κάνει με ρεπερτόριο ή θιάσους. Ούτε καν! Απλούστατα, στις πλατείες τους δεν πιάνουν τα κινητά. Μειονέκτημα ή προτέρημα; Μεγάλο συν! Δεν έχει κανένα δικαίωμα ο θεατής να χαζεύει στο Facebook, να βγάζει selfies με φόντο τη σκηνή ή να τηλεφωνεί σε φίλους που θυμήθηκε. Κι αν θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα, ας καταλάβει ότι ενοχλεί. Πολύ. Ακόμα και αθόρυβος, ενοχλεί με το φως της οθόνης τους διπλανούς. Αντίστοιχα, δεν έχει κανέναν λόγο ο ηθοποιός να ερμηνεύει και για... οθόνες. Αποσπούν, προσβάλλουν, απαξιώνουν. Είναι απλό: είσαι στο θέατρο, κλείσε το κινητό! Θα εξοικονομήσεις μπαταρία και θα μειωθούν οι πιθανότητες να πάθει ο διπλανός νευρικό κλονισμό! Διάλεξε: θέατρο ή κινητό. Βουνό ή θάλασσα.

Σε ένα από τα ασιατικά παντοπωλεία των Αμπελοκήπων βρήκαμε ένα σπιτικό γλυκό που δεν ξέρω με τι περιοδικότητα εμφανίζεται στον πάγκο, αλλά αν το πετύχεις, πάρε δύο, πάρε τρία, πάρ’ τα όλα: ψητά πράσινα μήλα καρφωμένα σε ξυλάκι, καραμελωμένα με μίσο και με φιστίκια κολλημένα στο τραγανό περίβλημα.

Από τη μια λέγαμε και ξαναλέγαμε για το περσινό φιάσκο με το #envelopegate στα Όσκαρ, όμως ο φόβος μην επαναληφθεί κάτι αντίστοιχο και η ανάγκη να τηρηθεί η politically correct ατζέντα μετά απ’ όσα έγιναν γνωστά περί σεξουαλικής παρενόχλησης το 2017 έδωσαν μία από τις πιο αποστειρωμένες και προβλέψιμες τελετές των τελευταίων ετών. Το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να ξεπεραστούν αυτά τα εμπόδια σε έναν θεσμό, η επιτυχία του οποίου βασίζεται στον αυθορμητισμό και στη σάτιρα, στοιχεία που αν «φιμωθούν», θα του στερήσουν την 90χρονη μαγεία του. Αλέξανδρος Διακοσάββας

Νικόλας Σεβαστάκης Καλά: Το συγκινητικό Ριουίτσι Σακαμότο code του Στίβεν Ναμούρα Σίμπλε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης. Oι εκδοτικές επιλογές της Ποικίλης Στοάς. Από Κόνραντ και Ζολά μέχρι Βιρτζίνια Γουλφ και Γουίλκι Κόλινς, με αγάπη για τις εκλεκτές στιγμές της πεζογραφικής νεωτερικότητας. Η μαζική προσέλευση στους Kraftwerk, αν και δεν ήμουν στην Αθήνα. Είναι καλό να αναγνωρίζονται οι σημαντικοί, έστω με καθυστέρηση δεκαετιών. Κακά: Η σύλληψη των δύο Ελλήνων αξιωματικών στον Έβρο. Το ότι πέφτουμε διαρκώς στις λάσπες με τον γείτονα που μας έτυχε. Ο Αθανάσιος Δαβάκης ως πολιτικός της κεντροδεξιάς. Φάρσα.

Μπορεί η απουσία φύσης στις γειτονιές και οι μπερδεμένες θερμοκρασιακές συνθήκες της Αθήνας να μη μας επιτρέπουν να νιώθουμε τόσο έντονα την αλλαγή των εποχών, όπως σε άλλες πόλεις του εξωτερικού, αλλά υπάρχουν μερικά διαχρονικά σημάδια που προμηνύουν τον ερχομό τους. Μια ανθισμένη αμυγδαλιά σε ένα οικείο σημείο, η ευωδιά των νεραντζιών το πρωί και των νυχτολούλουδων το βράδυ, το ζεστό αεράκι που σε κάνει να σκέφτεσαι αν θα πρέπει να αφήσεις το μπουφάν για τη ζακέτα, είναι όλες απολαυστικές ενδείξεις πως η άνοιξη ήρθε νωρίς φέτος. Άγγελος Κλειτσίκας

Γιάννης Πανταζόπουλος Τις περισσότερες διαδρομές στην πόλη επιλέγω να τις κάνω με τα πόδια. Την περασμένη Κυριακή, περπατώντας στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, συνειδητοποίησα πόσοι περαστικοί σταματούσαν για να ρωτήσουν ποιο ήταν το σπίτι του πρώην υπουργού Άκη Τσοχατζόπουλου. Ήθελα πραγματικά να τους ρωτήσω «προς τι τόσο ενδιαφέρον;». Σε τι θα τον βοηθήσει κάποιον αν μάθει ποια είναι η κατοικία ενός πρώην υπουργού; Την ίδια στιγμή, πηγαίνοντας προς το αρχοντικό των Μπενιζέλων, που είναι το πιο παλιό σπίτι της Αθήνας, διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι που βρίσκονταν εκεί ήταν τουρίστες που ενδιαφέρονταν να μάθουν για την αθηναϊκή κοινωνία του 16ου και του 17ου αιώνα αλλά και για τον αρχιτεκτονικό πλούτο της πρωτεύουσας.

8.3.18 – lifo

55